Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ

Η μυστική ζωή του εγκεφάλου

Η αλήθεια είναι ότι τα μυστικά του εγκεφάλου είναι περισσότερα από τις γνώσεις μας για αυτόν.

Γιατί, π.χ., καίει περισσότερο «καύσιμο» όταν κοιμόμαστε παρά όταν δουλεύουμε; Οι επιστήμονες εξερευνούν την αξία της ονειροπόλησης

τoυ douglas fox

Tο 1953 ο Λούι Σοκόλοφ , ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια στη Φιλαδέλφεια, ξάπλωσε έναν εικοσάχρονο φοιτητή σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, συνέδεσε ηλεκτρόδια στο κρανίο του και εισήγαγε μια σύριγγα στη σφαγίτιδα φλέβα του.

Επί 60 λεπτά ο εθελοντής ήταν ξαπλωμένος λύνοντας μαθηματικά προβλήματα. Ολο αυτό το διάστημα ο Σοκόλοφ κατέγραφε τα κύματα του εγκεφάλου του και ήλεγχε τα επίπεδα οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα του.
Αυτό το οποίο προσπαθούσε να ανακαλύψει ο ερευνητής ήταν πόση ενέργεια καταναλώνει ο εγκέφαλος όταν σκέφτεται έντονα. Περίμενε ότι ο εγκέφαλος του εθελοντή του θα καταβρόχθιζε περισσότερο οξυγόνο όταν έλυνε τα προβλήματα, βρέθηκε όμως μπροστά σε μια έκπληξη: ο εγκέφαλος του φοιτητή δεν κατανάλωνε περισσότερο οξυγόνο όταν αυτός έκανε μαθηματικούς υπολογισμούς αλλά όταν ξεκουραζόταν με τα μάτια κλειστά.
Ανύπαρκτη αδράνεια
Για πολύ καιρό οι άνθρωποι φαντάζονταν τον εγκέφαλο σαν ένα είδος ηλεκτρονικού υπολογιστή σε αναμονή, ο οποίος βρίσκεται διαρκώς σε κατάσταση «νάρκης» ώσπου να του ζητήσουν να εκτελέσει ένα έργο, όπως το να λύσει ένα Sudoku, να διαβάσει την εφημερίδα ή να αναγνωρίσει ένα πρόσωπο μέσα στο πλήθος. Το πείραμα του Σοκόλοφ πρόσφερε την πρώτη όψη μιας διαφορετικής αλήθειας: ότι ο εγκέφαλος έχει μια πλούσια προσωπική ζωή.
Το εκπληκτικό αυτό όργανο, το οποίο αντιπροσωπεύει μόλις το 2% της μάζας του σώματός μας αλλά απορροφά το 20% των θερμίδων που καταναλώνουμε, καίει μεγάλο μέρος αυτής της ενέργειας όταν φαινομενικά δεν κάνει απολύτως τίποτε.
«Στον αναπαυόμενο εγκέφαλο υπάρχει μια τεράστια δραστηριότητα την οποία σε μεγάλο βαθμό δεν υπολογίζαμε ως τώρα» λέει ο Μάρκους Ρέιτσλ, νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον.
«Ο εγκέφαλος είναι ένα εξαιρετικά δαπανηρό όργανο,αλλά κανείς ως πρόσφατα δεν είχε εξετάσει βαθιά σε τι ακριβώς ωφελεί αυτό το κόστος».
 Ο κ. Ρέιτσλ και μερικοί άλλοι επιστήμονες έχουν αρχίσει επιτέλους να διερευνούν το θεμελιώδες ερώτημα: με τι ασχολείται ο εγκέφαλος όταν βρίσκεται σε αδράνεια; Οι έρευνές τους οδήγησαν στην ανακάλυψη ενός βασικού εγκεφαλικού συστήματος, το οποίο αποτελεί ένα είδος οργάνου μέσα στο όργανο, και επί δεκαετίες κρυβόταν μπροστά στα μάτια των ειδικών.
Ορισμένοι το αποκαλούν το «νευρωνικό δυναμό των ονειροπολήσεων». Αλλοι του αποδίδουν έναν πιο μυστηριώδη ρόλο, πιθανώς την επιλογή των αναμνήσεων και τη σύνθεσή τους για τη δημιουργία μιας προσωπικής αφήγησης. Οποια και αν είναι η ασχολία του, ο εγκέφαλος πάντως καταπιάνεται με αυτήν αμέσως μόλις αφεθεί ελεύθερος από τα άλλα καθήκοντά του και «ανάβει» κυριολεκτικά καταβροχθίζοντας, γραμμάριο το γραμμάριο, περισσότερο οξυγόνο από την παλλόμενη καρδιά.
«Η ανακάλυψη είναι πολύ σημαντική» λέει ο Τζούλιο Τονόνι, νευροεπιστήμονας του Πανεπιστημίου του Γουισκόνσιν-Μάντισον. «Δεν βλέπουμε συχνά να εντοπίζεται ένα νέο λειτουργικό σύστημα στον εγκέφαλο,στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο έχει να συμβεί εδώ και ούτε και εγώ ξέρω πόσα χρόνια.Είναι σαν να ανακαλύπτουμε μια νέα ήπειρο».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ"

ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ ΤΟ ΠΙΟ ΑΝΤΕΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

The Parthenon in Nashville, TN
Ο Παρθενώνας αποτελεί το επίκεντρο του «Πάρκου της Εκατονταετίας» και το άγαλμα της Αθηνάς ύψους 12.8 μέτρων (42 ft) είναι ακριβή αντίγραφα των δικών μας πρωτότυπων όπως είναι και οι υπόλοιπες μαρμάρινες κατασκευές που κοσμούν το ΝΑΟ και κομμάτια τους ¨φιλοξενούνται» στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου. Κατασκευάστηκαν το 1897, επειδή θεωρήθηκαν ως επιτομή της Αθηναϊκής και Παγκόσμιας Αρχιτεκτονικής (438 π. Χ.)της Πολιτείας του Tennessee και τον έχουν επισκεφθεί δεκάδες εκατομμυρίων τουριστών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ ΤΟ ΠΙΟ ΑΝΤΕΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ."

Όταν οι Έλληνες θέλουν, μπορούν…………

Νέο κράμα μετάλλου ανθεκτικό σαν τον χάλυβα ανακαλύφθηκε από ερευνητή Έλληνα του εξωτερικού.

Μια ερευνητική επιστημονική ομάδα του φημισμένου Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Caltech), με επικεφαλής τον δρα Μάριο Δημητρίου, ανακάλυψε ένα νέο σούπερ-ανθεκτικό και σκληρό μεταλλικό κράμα. Αν και μοιάζει με γυαλί, είναι το πρώτο υλικό που έχει ποτέ κατασκευαστεί, το οποίο ανταγωνίζεται σε σκληρότητα και ισχύ τον χάλυβα και μελλοντικά θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον τελευταίο σε κτήρια, γέφυρες, αυτοκίνητα και άλλες χρήσεις.

Μέχρι τώρα, υπήρξε πολύ δύσκολο να βρεθούν υλικά που να είναι ταυτόχρονα σκληρά και ανθεκτικά. Για παράδειγμα, το γυαλί μπορεί να είναι σκληρό, να μην χαράζεται και να μην κάμπτεται από κάποιο βάρος, όμως τείνει να είναι εύθραυστο. Άλλα υλικά, όπως τα μέταλλα γενικά, είναι μεν ανθεκτικά, δηλαδή θρυμματίζονται πολύ πιο δύσκολα, όμως είναι πιο εύκαμπτα, όπως ο ελατός ή σφυρηλατήσιμος σίδηρος.

Η πρόκληση των επιστημόνων ήταν ανέκαθεν να ανακαλύψουν υλικά που να είναι σκληρά και παράλληλα ανθεκτικά, αλλά συνήθως κατέληγαν σε ένα συμβιβασμό ανάμεσα σε αυτά τα δύο χαρακτηριστικά. Η ομάδα του Δημητρίου, που δημοσίευσε τη σχετική μελέτη στο περιοδικό για νέα υλικά “Nature Materials”, σύμφωνα με το “Nature”, κατάφερε να συνθέσει ένα μεταλλικό κράμα από “άμορφα” μέταλλα, συνδυάζοντας και τις δύο επιθυμητές ιδιότητες.

Τα κανονικά μέταλλα είναι ασθενή και ελάσιμα, επειδή τα άτομά τους έχουν κρυσταλλική δομή, η οποία εύκολα αποδομείται, όταν το μέταλλο υποστεί κάποιο μεγάλο βάρος. Όμως τα λεγόμενα άμορφα μέταλλα είναι πιο ισχυρά. Δημιουργούνται από ταχέως ψυχόμενα λιωμένα μέταλλα, με αποτέλεσμά τα άτομά τους να βρίσκονται σε μια άτακτη δομή, παρόμοια με αυτή του γυαλιού, πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζεται πολύ περισσότερη ενέργεια και βάρος για να μετακινηθούν τα άτομά τους σε άλλη θέση.

Μέχρι τώρα όμως, αυτά τα “υαλώδη μέταλλα” φαίνονταν να είναι εγγενώς εύθραυστα, επειδή περιέχουν μικρά ελαττώματα, τα οποία αρχίζουν να αυξάνουν σε συγκεκριμένες περιοχές, όσο το μέταλλο υφίσταται κόπωση, με συνέπεια κάποια στιγμή το υλικό να κάνει ρωγμές και να σπάει. Όμως οι αμερικανοί ερευνητές ανακάλυψαν ότι αν, παραδόξως, δημιουργήσουν τεχνηέντως ένα υπερβολικά μεγάλο αριθμό τέτοιων ελαττωματικών περιοχών, τότε μπορεί να προκληθεί το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: το υλικό να γίνει πιο ανθεκτικό. Οι ελαττωματικές περιοχές “διαπλέκονται” μεταξύ τους σε μορφή δικτύων και, όταν συμβεί μια ρωγμή, τότε αυτά τα δίκτυα “περικυκλώνουν” τη ρωγμή και την εμποδίζουν να εξαπλωθεί, σύμφωνα με τον Δημητρίου.

Μετά από 109 (!) προσπάθειες, τελικά οι ερευνητές ανακάλυψαν το σωστό μίγμα “υαλώδους” (άμορφου) μετάλλου που μπορεί να έχει το παραπάνω αποτέλεσμα. Το κράμα αποτελείται κυρίως από παλλάδιο, με την προσθήκη λίγου αργύρου και άλλων στοιχείων. Όπως είπε ο Δημητρίου, οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμα καταλάβει γιατί το συγκεκριμένο κράμα “δουλεύει” εκεί που άλλα είχαν αποτύχει, όσον αφορά τον ιδανικό συνδυασμό σκληρότητας και ανθεκτικότητας. Νέες έρευνες που σχεδιάζονται, θα μελετήσουν τις χημικές ιδιότητες που έχουν μεταβληθεί και δίνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Κάνοντας πειράματα με τη δημιουργία, την ταχύτητα και το βαθμό επέκτασης διαφόρων ρωγμών, οι ερευνητές διαπίστωσαν πόσο ισχυρό και ανθεκτικό είναι το νέο υλικό, “όπως ο πιο ανθεκτικός χάλυβας”, όπως ανέφερε ο Δημητρίου. Μια μελλοντική προοπτική θα ήταν η η διερεύνηση κατά πόσο η προσθήκη περισσότερων χημικών στοιχείων στο κράμα, ώστε να δημιουργηθούν μικρές κρυσταλλικές περιοχές στο υλικό, θα αύξαινε ακόμη περισσότερο την ανθεκτικότητά του.

Από την άλλη, επειδή το παλλάδιο είναι σπάνιο και ακριβό μέταλλο, η ευρεία χρησιμοποίηση ενός τέτοιου κράματος φαίνεται, προς το παρόν, δύσκολη, κάτι που αναγνώρισε ως πρόβλημα και ο Δημητρίου. Όπως είπε, το νέο υλικό θα μπορούσε κατ’ αρχήν να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή νέων ανθεκτικών οδοντιατρικών και άλλων ιατρικών εμφυτευμάτων.

Οι ερευνητές δήλωσαν ότι θα αναζητήσουν μια φθηνότερη “εκδοχή” του κράματος με βάση τον χαλκό, τον σίδηρο ή το αλουμίνιο. “Αν το βρούμε, τότε αυτό το υλικό θα αντικαταστήσει τον χάλυβα για πάντα στις κατασκευές σε ευρεία κλίμακα”, εκτίμησε ο Δημητρίου.
Πηγη.ellas

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Όταν οι Έλληνες θέλουν, μπορούν…………"

Ηράκλειτος

Ο φιλόσοφος της αέναης κίνησης και μεταβολής

Ο αινιγματικός Ηράκλειτος από την αρχαιότητα κιόλας είχε κερδίσει το τίτλο ο “σκοτεινός” και “αινικτής”. Τη φιλοσοφία του τη διατύπωσε στο σύγγραμμά του Περί φύσεως, χωρίς ακριβείς αποδείξεις, με χτυπητούς αφορισμούς, σύντομους, που να μοιάζουν σαν χρησμοί. Για το ύφος του αυτό τον ονόμασαν "σκοτεινό". Οι αρχαίοι τον θεωρούσαν από τους πιο βαθυστόχαστους φιλοσόφους στην εποχή του, αλλά και σήμερα τον κατατάσσουν, μαζί με το Δημόκριτο, στους προδρόμους των σύγχρονων φυσικών επιστημών.

Αν και οι ακριβείς χρονολογίες της ζωής του είναι άγνωστες – θα πρέπει να άκμασε στο μεταίχμιο των αιώνων 60υ και 50υ π.Χ. – η θέση του στην ιστορία της φιλοσοφίας έχει σαφώς καθοριστεί από το γεγονός ότι άσκησε επώνυμη κριτική στον Πυθαγόρα και από το ότι ο Παρμενίδης τον υπαινίσσεται με τρόπο αρκετά σαφή. Είναι ο διασημότερος και βαθύτερος από τους μεγάλους προσωκρατικούς φιλοσόφους.

Τα πάντα ρει και ουδέν μένει.

Αν τον θεωρούμε δυσνόητο, τούτο οφείλεται όχι μόνο στο ότι διαθέτουμε λίγα μόνο αποσπάσματα απ’ ό,τι πράγματι έγραψε. Ήταν σαφώς πνεύμα αλαζονικό και υπεροπτικό και του άρεσε να εξαπολύει μεμονωμένα ρητά που θύμιζαν χρησμούς, παρά να αναπτύσσει μια υπομονετική και συνεχή σειρά επιχειρημάτων. μέθοδος με την οποία επικοινωνούσε με τους άλλους έμοιαζε με του Δελφικού μαντείου, το οποίο, όπως έλεγε, "ούτε λέγει, ούτε κρύπτει, άλλά σημαίνει”.

Η ασάφεια αυτή των λόγων του ίσως να οφείλεται στο γεγονός πως το βιβλίο του γρά­φτηκε στην ιωνική διάλεκτο, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται, όπως το είχε επισημάνει ήδη ο Αριστοτέλης, πολυάριθμα γραμματικά ζητήμα­τα. Πολλοί είναι, ωστόσο, αυτοί που ισχυρίζονται πως το σκοτεινό ύφος του Ηράκλειτου ήταν ηθελημένο, καθώς κι ότι ο Εφέσιος πρέπει να κατέφυγε στον ερμητισμό, ώστε να είναι καταληπτός μόνο από έναν περιορι­σμένο αριθμό μυημένων ο ίδιος ο Σωκράτης άλλωστε ομολογούσε πως, για να διαβάσει τέτοιο βιβλίο δίχως να πνιγεί μέσα του, θα χρειαζόταν τη βοήθεια ενός δεινού «Δηλίου κολυμβητή».

Εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει (δηλαδή “αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο, δεν θα το βρεις”)

Όμως αξίζει τον κόπο να γνωρίσουμε κάποιες από τις ιδέες που σρίσκονται κάτω από τις, ασύνδετες μεταξύ τους, φράσεις του. Αποκαλύπτουν ένα ενδιαφέρον στάδιο της ιστορίας
της σκέψεως.

Ο στόχος της κριτικής του κατά του Πυθαγόρα και άλλων ήταν οι έρευνές τους στην έξω φύση, η αναζήτηση εκ μέρους τους γεγονότων. ‘Ή πολυμάθεια δεν μας βοηθεί στην κατανόηση", έγραψε. Διαφορετικά θα είχε διδάξει τον Ησίοδο και τον Πυθαγόρα, τον Ξενοφάνη και τον Εκαταίο"

Τέτοια μάθηση μας προσφέρουν οι αισθήσεις, αλλά "Μάτια και αυτιά είναι κακοί μάρτυρες, αν η ψυχή δεν εννοεί”. Οι αισθήσεις μας παρουσιάζουν ένα διαφορετικό κόσμο στον καθένα. Κοίταξε μέσα σου – δηλ. μέσα στο νου σου – και θα βρεις τον “λόγον” δηλαδή την αλήθεια που είναι κοινή για όλα τα πράγματα. Είναι το πρώτο σαφές βήμα για την υπονόμευση των αισθήσεων ως οδηγών προς την αλήθεια.

Ο κρυμμένος νόμος της φύσης, τον οποίο ισχυριζόταν πως είχε ανακαλύψει ήταν – όπως φαίνεται – ότι όλα τα πράγματα βρίσκονται σε σύγκρουση, η οποία είναι ουσιώδης για τη ζωή και επομένως καλή. Το πυθαγόρειο ιδεώδες ενός κόσμου ειρηνικού και αρμονικού το απέρριπτε, ως ιδεώδες θανάτου. “‘Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων” και “Η φιλονικία είναι δικαιοσύνη”.

Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς. Και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους.

Τα ρητά αυτά πιθανώς είχαν στόχο τον Αναξίμανδρο που είχε περιγράψει τη συνεχή αλληλοδιείσδυση των αντιθέτων στοιχείων ως αδικία, για την οποία τα στοιχεία αυτά
θα έπρεπε με τη σειρά τους να τιμωρηθούν. Ως τώρα οι φιλόσοφοι αναζητούσαν το μόνιμο και το σταθερό. Δεν υπάρχει τέτοιο, λέει ο Ηράκλειτος, ούτε κανείς θα επιθυμούσε έναν
κόσμο στάσιμο. Ό,τι ζει, ζει χάρη στο θάνατο κάποιου άλλου. “Ή φωτιά ζει με το θάνατο του αέρα, και ο αέρας ζει με το θάνατο της φωτιάς το νερό ζει με το θάνατο της γης και η γη με το θάνατο του νερού”

Εκ πάντων εν και εξ ενός πάντα.

Ο Ηράκλειτος. διακήρυττε πως όλα μεταβάλλονται, τίποτε δε μένει σταθερό, ακίνητο: “τα πάντα ρει, δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης, αεί γίγνεσθαι και μεταβάλλεσθαι και μηδέποτε το αυτό μένειν". Την αδιάκοπη αυτή κίνηση (ροή), κατά την οποία τα πάντα γίνονται και καταστρέφονται, ο Ηράκλειτος την έβλεπε ως μια αέναη πάλη αντίθετων αρχών, "εναντιοδρομία": “πάντα κατ’ έριν γίγνεσθαι”. Την κίνηση αυτή και την αλλαγή την υπηρετούν ευεργετικές αντιθέσεις: “το αντίξοον συμφέρον και εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίην”.

‘Είς εμοί μύριοι, εάν άριστος ήι.’ (Για εμένα ο ένας αξίζει όσο δέκα χιλιάδες, εάν είναι άριστος)

Οι Πυθαγόρειοι μίλησαν για την αρμονία των αντιθέτων, αλλά πώς μπορούν τα αντίθετα
να ζουν αρμονικά, παρά μόνο χωρίς τη θέλησή τους; Πρόκειται, είπε, για συγκερασμό αντίθετων τάσεων, όπως αυτός που συμβαίνει στο τόξο. Θα πρέπει να φανταστούμε, έτσι νομίζω, ένα τόξο μόλις τανυσμένο αλλά ακινητοποιημένο. Καθώς σκοπεύει, δεν αντιλαμβανόμαστε καμιά κίνηση, και το θεωρούμε σαν αντικείμενο στατικό, σε τέλεια ακινησία. Αλλά στην πράξη έχουμε μια συνεχή διελκυστίνδα, που μπορούμε να την αντιληφθούμε, μόλις η χορδή ελευθερωθεί. Το τόξο θα βρεθεί αμέσως σε πλεονεκτική θέση, θα τιναχτεί και θα τεντωθεί στην αρχική θέση. Η βάση της ισορροπίας είναι ο αγώνας, που είναι καθαυτόν καλός, αφού αποτελεί την πηγή της ζωής. Είναι άτοπο να θεωρούμε τη μία του πλευρά ή φάση αγαθή και την άλλη κακή.

“Ο κόσμος", λέει ο Ηράκλειτος, "είναι μια αιώνια φωτιά, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο" . Αν υποθέσουμε, όπως για τους Ίωνες, ότι παραδέχονταν μία πρωταρχική ουσία, από την οποία προήλθε εξελικτικά ο κόσμος, τότε η φωτιά είναι κατά τον Ηράκλειτο η πρώτη αρχή. Αλλά ο Ηράκλειτος δεν ήταν σαν τους Ίωνες. Δεν πίστευε σε καμιά κοσμογονία, όπως αυτή του Αναξίμανδρου, σε μια εξέλιξη του κόσμου από μια αρχική απλή κατάσταση. “Υπάρχει, υπήρχε και θα υπάρχει” ό,τι και τώρα, και η φωτιά αποτελεί μάλλον ένα είδος συμβόλου της φύσης του κόσμου. Αποτελεί η φωτιά την καλύτερη υλική έκφραση (και κανένα άλλο είδος εκφράσεως δεν ήταν τότε δυνατό) των δύο του κύριων αρχών: (i) το παν γεννάται από τον αγώνα, και (ίί) το παν βρίσκεται σε συνεχή κίνηση. Γιατί η φωτιά μόνο ζει κατ’ αρχήν καταστρέφοντας και εκμηδενίζοντας, και κατά δεύτερο λόγο συνεχώς μεταβάλλεται ως ύλη, έστω και αν φαίνεται – όπως η φλόγα του κεριού – σταθερή και διαρκής για αρκετό διάστημα. Αν ο όλος κόσμος μοιάζει κάπως έτσι, τότε είναι πετυχημένη η παρομοίωσή του με κάποια μορφή φωτιάς.

Η αντίληψη του Ηράκλειτου για το “λόγο” είναι περίεργη και δυσνόητη. "Ακούστε όχι εμένα, αλλά το "λόγο"", λέει, και ο “λόγος” φαίνεται να έχει εδώ μια από τις συνηθισμένες
του σημασίες: “λογαριασμός”, “περιγραφή”, αλλά και ένα είδος ύπαρξης ανεξάρτητης από τον χρησιμοποιούντα τη λέξη, έτσι που τα δύο αυτοί να μπορούμε να τα αντιπαραθέσουμε. Ο "λόγος" ισχύει πάντοτε, όλα τα πράγματα συμφωνούν μαζί του, είναι κοινός για όλα και "πρέπει κανείς να ακολουθεί ό,τι είναι κοινό. Ταυτίζεται, υποθέτουμε, με τη “γνώμη” (=σκέψη) , με τη β0ήθεια της οποίας "διευθύνονται όλα τα πράγματα μέσα απ’ όλα". Ένας κατοπινός φιλόσοφος λέει ότι, σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, "ανασαίνovτας προσλαμβάνουμε τον θεϊκό λόγο” δηλ. το θείο πνεύμα που κατευθύνει το παν είναι (α) ταυτόσημο με το πνεύμα μέσα μας, όπως δέχονται και οι Πυθαγόρειοι, (β) είναι επίσης κάτι υλικό. Είναι το ίδιο πράγματι με το κοσμικό πυρ, γιατί σύμφωνα με έναν άλλον αρχαίο σχολιαστή του Ηράκλειτου . “λέει (ο Ηράκλειτος) ότι αυτή η φωτιά έχει νου και αυτός είναι η αιτία της τάξης του σύμπαντος”. Η έννοια της λογικής φωτιάς
δείχνει πόσο δύσκολο γίνεται το να εξηγήσει κανείς τα πάντα, χωρίς να προχωρήσει πέρα από την έννοια του υλικού.

Ο Ηράκλειτος έκλινε προς τον ορθολογισμό: “κακοί μάρτυρες ανθρώποισιν οφθαλμοί και ώτα”. Το λογικό, ο λόγος, στον Ηράκλειτο δεν είναι δεμένος με μεταφυσικές, ιδεαλιστικές αντιλήψεις. Για το λόγο έκανε μια έκθεση, που η επίδρασή της φτάνει μέχρι τα χρόνια μας. Όλα στον κόσμο γίνονται λογικά, σύμφωνα μ’ έναν αυστηρό νόμο, αδιάφορα αν δεν το αισθάνονται οι άνθρωποι. Ο λόγος είναι ο κοσμικός νόμος, η δύναμη που βρίσκεται μέσα στα πράγματα. Το ανθρώπινο λογικό είναι ένα κομμάτι, μια συνέπεια του κοσμικού λόγου. Παίρνοντας μέρος σ’ αυτόν οι άνθρωποι γίνονται λογικοί. Γι’ αυτό ο λόγος είναι κοινός και υποχρεωτικός για όλους, μ’ όλο που οι άνθρωποι φαντάζονται και συλλογιούνται και ενεργούν ελεύθερα. Δικαιοσύνη και ηθική την πηγή τους την έχουν στον κοσμικό λόγο. Στον Ηράκλειτο η θεότητα είναι ενδοκοσμικός νους, που δημιουργεί (από μέσα του) τη φύση, την ιστορία, τη θρησκεία, το δίκαιο, την ηθικότητα.

Οι τρεις βασικές έννοιες του πανθεϊσμού του είναι: α) η ενότητα, β) η αιώνια αλλαγή, γ) η αδιάσπαστη νομοτέλεια της κοσμικής τάξης.Η πρώτη ύλη του κόσμου είναι η φωτιά, η θερμότητα, που είναι το πρώτο ευκίνητο στοιχείο μέσα στη φύση. Το πέρασμα από την πρώτη αυτή ύλη σ’ όλες τις άλλες (αέρα, νερό, χώμα) ο Ηράκλειτος το έβλεπε ως μια διαρκή αλλαγή της φωτιάς, δηλ. ως μια αιώνια κίνηση της φωτιάς, που σβήνει και ξανανάβει. Ο πόλεμος (η πάλη) των στοιχείων ("πόλεμος πάντων πατήρ"), η "εναντιοδρομία", έχει κίνητρο το πυρ. Περίσσευμα θερμότητας σημαίνει περίσσευμα κίνησης και περίσσευμα ψυχρού σημαίνει ακινησία και νέκρα. Ο κόσμος κατά τον Ηράκλειτο. δε δημιουργήθηκε από κανέναν: "κόσμος τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών, ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ’ ην αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωτον". Ο Ηράκλειτος θεωρείται υλιστής φιλόσοφος και η αντίληψή του για τη σχετική κίνηση και εξέλιξη του κόσμου τον χαρακτηρίζει ως πρόδρομο του διαλεκτικού υλισμού

Η κεντρική ιδέα της φυσικής του είναι αυτή του κύκλου και της αρμονίας των αντιθέτων. Καθοδική κίνηση είναι αυτή της φωτιάς που τίκτει τη θάλασσα, από την οποία πάλι γεννώνται από τη μια η γη κι από την άλλη οι στρόβιλοι του ανέμου. Γιατί είναι αλή­θεια, “όταν πέφτει ο κεραυνός, η βροχή γίνεται βίαια και θυελλώδης”, και, όσον αφορά τη θάλασσα πάλι, ο Ηράκλειτος θα πρέπει να είχε ζήσει από πρώτο χέρι την αργή πρόσχωση του λιμανιού της Εφέσου, που έδιωχνε τη θάλασσα μακριά του. Η αντίθετη, ανοδική κίνηση επαναφέρει τη γη στο νερό και το νερό στη φωτιά μέσω των ξηρών εκπνοών που τρέφουν τα άστρα κι ιδιαίτερα τον ήλιο: γιατί οι εκπνοές αυτές συνιστούν την κατ’ εξοχήν ασώματη αρχή, από την οποία τα πάντα απορρέουν κι η οποία βρί­σκεται σε αέναη ροή. Ανευρίσκουμε λοιπόν και πάλι μέσα σε αυτή τη φυ­σική εξήγηση των ατμοσφαιρικών φαινομένων όχι μόνο ίο θέμα της ανα­κύκλησης και της ενότητας των αντιθέτων αλλά και αυτό του επιμερισμού του Ενός σε πολλά και της επιστροφής του πολλαπλού στο πρωταρχικό Εν.

Στο πεδίο της αστρονομίας τώρα, φαίνεται πως ο Ηράκλειτος γνώριζε την πορεία της Σελήνης και του Ηλίου καθώς και των πλανητών, έχοντας μελετήσει τις τροχιές τους, των οποίων μάλιστα ίσως είχε υπολογίσει την κλίση. Αν κατά παράδοξο τρόπο μας βεβαιώνει πως μέρα και νύχτα είναι ένα και το αυτό, συμβαίνει γιατί καθεμιά τους δίνει ζωή στην άλλη με τον ημερολογιακό ρυθμό, ρυθμό που δίνει υπόσταση στη θεματική της αρμο­νίας των αντιθέτων και της ανακύκλησης.

Ο Ηράκλειτος εκφράζεται με αινίγματα, έλεγαν οι Έλληνες, και υπήρχαν δύο κύριοι λόγοι για κάτι τέτοιο. Πρώτα πρώτα ο χαρακτήρας του ήταν τέτοιος που να τον ευχαριστεί μια γλώσσα εvτυπωσιακή και παραδοξολογούσα. Μπορούσε να μας προσφέρει σαφή παράδοξα, όπως "Καλό και κακό είναι ένα και το αυτό", ή άλλοτε μια παρομοίωση θελκτική αλλά βασανιστική, όπως: ”Ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια· δική του είναι η βασιλεία"· Κατά δεύτερο λόγο ο Ηράκλειτος είναι δύσκολος, γιατί η διανόηση στην περίπτωσή του έφτασε σε στάδιο παράξενα δύσκολο. Δεν μπορούσε να
ανέχεται πια τις αφελείς ιωνικές κοσμογονίες, ούτε να θεωρεί εύκολο και φυσικό να περιορίζει τη ζωή και τη σκέψη στον ζουρλομανδύα της υλικής ουσίας. Ήταν σαφές πώς πολύ γρήγορα θα τον διερρήγνυε.

Η διάρρηξη συνέβη με τρόπο παράξενο και οφειλόταν τελικά στο έργο ενός διανοητή και δυνατού αλλά και περιορισμένου, του οποίου και η δύναμη και οι αυτο-περιορισμοί σχημάτισαν κάτι σαν κοιλάδα στην ελληνική σκέψη. Αυτός ο φιλόσοφος ήταν ο Παρμενίδης, που έζησε το πρώτο μισό του 50υ αιώνα και ήταν το ακριβώς αντίθετο του Ηράκλειτου. Για τον Ηράκλειτο οι μόνες πραγματικότητες ήταν η κίνηση και η μεταβ0λή, για τον Παρμενίδη η κίνηση δεν ήταν δυνατή και τη σύνολη πραγματικότητα αποτελούσε μία και μόνη, ακίνητη και αμετάβλητη ουσία.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Γεννήθηκε στην Έφεσο, το 544 π.Χ. και πέθανε το 484 π.Χ. Ο Ηράκλειτος ανήκε σε μια εξαιρετικά διακεκριμένη αριστοκρατική οικογένεια της Εφέσου· φαίνεται, μάλιστα, πως σε όλη του τη ζωή διατήρησε κάποιο αίσθημα περιφρόνησης έναντι των ανθρώπων, λεπτομέρεια έκδηλη σε ορισμένα αποσπάσματα του, όπου στηλιτεύει τα πολιτικά ήθη των συμπολιτών του. Ήταν όμως αντίπαλος τόσο της τυραννίας, όσο και της δημοκρατίας. Πήρε μέρος στους πολιτικούς αγώνες της πατρίδας του, στο πλευρό πάντοτε των αριστοκρατών, καταδικάζοντας την αρχή της ισότητας.

Κάποια παράδοση τον θέλει μελαγχολικό χαρακτήρα ενώ ορισμένοι χριστιανοί, άρα αρκετά μεταγενέστεροι, συγγραφείς ισχυρίζονται πως διώχθηκε για αθεϊσμό. Για τους δασκάλους του δεν γνωρίζουμε και πολλά πράγματα· από ορισμένους μάλιστα θεωρήθηκε μαθητής του Ξενοφάνη: το πιθανότερο, όμως, είναι πως ο τελευταίος είχε ήδη εγκαταλείψει την Ιωνία όταν γεννήθηκε ο Ηράκλειτος. Εν πάση περιπτώσει, όμως, ο Ηράκλειτος θα πρέπει να είχε διαβάσει το ποίημα του και να γνώριζε τις κοσμολογίες των Μιλησίων, εφόσον μας λέει (απ. 38) πως ο Θαλής υπήρξε ο πρώτος αστρονόμος. Μνημονεύει ακόμα τον Πυθαγόρα (απ. 81) και τον Εκαταίο. Είναι πιθανόν, τέλος, ο Παρμενίδης να γνώριζε το έργο του Ηράκλειτου, που πρέπει να ήταν είκοσι πέντε χρόνια μικρότερος του.

Σύµφωνα µε τον Διογένη Λαέρτιο "Όταν του ζήτησαν να θεσπίσει νόµους, αδιαφόρησε τελείως, επειδή είχε ήδη επικρατήσει κακός τρόπος κυβέρνησης της πόλης και πήγε στο ιερό της Αρτέµιδος κι έπαιζε µε τα παιδιά αστραγάλους. Τελικά, µίσησε τους ανθρώπους και έφυγε για να ζήσει στα βουνά τρώγοντας χόρτα και βότανα. Επειδή όµως αυτό έγινε αιτία να αρρωστήσει από υδρωπικία, κατέβηκε στην πόλη και ρωτούσε αινιγµατικά τους γιατρούς αν µπορούσαν µετά από πολλή βροχή να δηµιουργήσουν ξηρασία. Οι γιατροί δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγε και αυτός τάφηκε σ’ ένα βουτοστάσιο ελπίζοντας πως η ζεστασιά της κοπριάς θα τραβήξει από µέσα την βλαβερή υγρασία. Όµως ούτε αυτό είχε αποτέλεσµα και έτσι πέθανε.

ΘΕΩΡΙΕΣ

Όπως και ο Ξενοφάνης, ο Ηράκλειτος ξεκινά από την παρατήρηση του κόσμου, τον οποίο θεωρεί και αυτός ως ενιαίο όλο, που ως τέτοιο ούτε γεννήθηκε ούτε και θα χαθεί ποτέ. Και ενώ εκείνος την ουσία του κόσμου τη βρίσκει στη θεότητα, ο Ηράκλειτος τη βλέπει σε μία νοητική αρχή, το λόγο. Η αδιάκοπη αλλαγή, αστάθεια κάθε μερικού, του δημιουργεί τόσο δυνατή εντύπωση, ώστε σ’ αυτό βλέπει τον καθολικό κοσμικό νόμο. Σε αντίθεση με τον Ξενοφάνη και την Ελεατική Σχολή, που πίστευε στην ακινησία του "είναι", του όντος,

ο Ηράκλειτος. διακήρυττε πως όλα μεταβάλλονται, τίποτε δε μένει σταθερό, ακίνητο: τα πάντα ρει, δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης, "αεί γίγνεσθαι και μεταβάλλεσθαι και μηδέποτε το αυτό μένειν". Την αδιάκοπη αυτή κίνηση (ροή), κατά την οποία τα πάντα γίνονται και καταστρέφονται, ο Ηράκλειτος την έβλεπε ως μια αέναη πάλη αντίθετων αρχών, "εναντιοδρομία": πάντα κατ’ έριν γίγνεσθαι. Την κίνηση αυτή και την αλλαγή την υπηρετούν ευεργετικές αντιθέσεις: το αντίξοον συμφέρον και εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίην. Πηγή για τις σωστές αυτές γνώσεις είναι το λογικό, ο λόγος.

Προς τον ορθολογισμό κλίνει και ο Ηράκλειτος: κακοί μάρτυρες ανθρώποισιν οφθαλμοί και ώτα. Το λογικό, ο λόγος, στον Ηράκλειτο δεν είναι δεμένος με μεταφυσικές, ιδεαλιστικές αντιλήψεις. Για το λόγο έκανε μια έκθεση, που η επίδρασή της φτάνει μέχρι τα χρόνια μας. Όλα στον κόσμο γίνονται λογικά, σύμφωνα μ’ έναν αυστηρό νόμο, αδιάφορα αν δεν το αισθάνονται οι άνθρωποι. Ο λόγος είναι ο κοσμικός νόμος, η δύναμη που βρίσκεται μέσα στα πράγματα. Το ανθρώπινο λογικό είναι ένα κομμάτι, μια συνέπεια του κοσμικού λόγου. Παίρνοντας μέρος σ’ αυτόν οι άνθρωποι γίνονται λογικοί. Γι’ αυτό ο λόγος είναι κοινός και υποχρεωτικός για όλους, μ’ όλο που οι άνθρωποι φαντάζονται και συλλογιούνται και ενεργούν ελεύθερα. Δικαιοσύνη και ηθική την πηγή τους την έχουν στον κοσμικό λόγο. Στον Η. η θεότητα είναι ενδοκοσμικός νους, που δημιουργεί (από μέσα του) τη φύση, την ιστορία, τη θρησκεία, το δίκαιο, την ηθικότητα.

Οι τρεις βασικές έννοιες του πανθεϊσμού του είναι: α) η ενότητα, β) η αιώνια αλλαγή, γ) η αδιάσπαστη νομοτέλεια της κοσμικής τάξης.Η πρώτη ύλη του κόσμου είναι η φωτιά, η θερμότητα, που είναι το πρώτο ευκίνητο στοιχείο μέσα στη φύση. Το πέρασμα από την πρώτη αυτή ύλη σ’ όλες τις άλλες (αέρα, νερό, χώμα) ο Ηράκλειτος το έβλεπε ως μια διαρκή αλλαγή της φωτιάς, δηλ. ως μια αιώνια κίνηση της φωτιάς, που σβήνει και ξανανάβει. Ο πόλεμος (η πάλη) των στοιχείων ("πόλεμος πάντων πατήρ"), η "εναντιοδρομία", έχει κίνητρο το πυρ. Περίσσευμα θερμότητας σημαίνει περίσσευμα κίνησης και περίσσευμα ψυχρού σημαίνει ακινησία και νέκρα. Ο κόσμος κατά τον Ηράκλειτο. δε δημιουργήθηκε από κανέναν: "κόσμος τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών, ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ’ ην αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωτον". Ο Ηράκλειτος θεωρείται υλιστής φιλόσοφος και η αντίληψή του για τη σχετική κίνηση και εξέλιξη του κόσμου τον χαρακτηρίζει ως πρόδρομο του διαλεκτικού υλισμού.

από:http://www.xrysalogia.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ηράκλειτος"

Βασίλης Τσιτσάνης 1915 – 1984

Συνθέτης, στιχουργός, δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και τραγουδιστής, ο Βασίλης Τσιτσάνης υπήρξε μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ρεμπέτικου και της λαϊκής μουσικής.

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 18 Ιανουαρίου του 1915. Οι γονείς του ήταν Ηπειρώτες κι εκτός από τον Βασίλη είχαν άλλα τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια κι ένα κορίτσι. Ο πατέρας του, τσαρουχάς στο επάγγελμα, είχε ένα μαντολίνο με το οποίο έπαιζε κλέφτικα τραγούδια. Αυτά ήταν τα πρώτα ακούσματα του μικρού Βασίλη, μαζί με τις βυζαντινές ψαλμωδίες που άκουγε στην εκκλησία. Παρότι τον συνέπαιρνε η μουσική, πρωτόπιασε το όργανο στα χέρια του μετά το θάνατο του πατέρα του το 1926 και το μετέτρεψε σε μπουζούκι.

Στα γυμνασιακά του χρόνια άρχισε να αποκτά κάποιες γνώσεις μουσικής, μαθαίνοντας βιολί. Με αυτό συμμετείχε και σε κάποιες τοπικές εκδηλώσεις, προκειμένου να συνεισφέρει οικονομικά στην οικογένειά του. Αν και δεν είχε εμφανιστεί ακόμα δημοσίως με το μπουζούκι, καθώς ήταν απαγορευμένο και χωρίς καμία κοινωνική καταξίωση, έγραψε τα πρώτα του τραγούδια πάνω σ' αυτό, σε ηλικία μόλις 15 ετών.

Το φθινόπωρο του 1936 κατέβηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει Νομική και προκειμένου να συμπληρώσει το εισόδημά του έπιασε δουλειά στο νυχτερινό κέντρο «Μπιζέλια». Τον επόμενο χρόνο γνώρισε τον τραγουδιστή Δημήτρη Περδικόπουλο, ο οποίος τον πήγε στην Odeon, όπου ηχογράφησε το πρώτο του τραγούδι «Σ' έναν τεκέ μπουκάρανε» (1937). Η «Αρχόντισσα», από τα σπουδαιότερα τραγούδια στην ιστορία της ελληνικής μουσικής, ήταν ένα από τα δεκάδες που ακολούθησαν. Την ίδια περίοδο, τραγούδια του, όπως «Να γιατί γυρνώ» και «Γι' αυτά τα μαύρα μάτια σου», ερμήνευσαν ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Στελλάκης Περπινιάδης, ο Στέλιος Κερομύτης, αλλά και ο Μάρκος Βαμβακάρης.

Όμως, τα τραγούδια του Τσιτσάνη δεν επιτρέπεται τότε να επεκταθούν πολύ. Η εποχή επιβάλλει εμβατήρια, ενώ η δικτατορία Μεταξά απαγορεύει τόσο τα προϋπάρχοντα τραγούδια του ρεμπέτικου περιθωρίου, όσο και τις εμφανείς ανατολίτικες μελωδίες. Ο ίδιος, που έχει ήδη αρχίσει να χαρακτηρίζεται, υπηρετεί στο στρατό, στο Τάγμα Τηλεγραφητών, στη Θεσσαλονίκη. Παίρνει άδειες και ποτέ δεν γυρνά στην ώρα του, γεγονός που εξοργίζει τους διοικητές του, σε μία στρατοκρατούμενη κοινωνία.

Τα χρόνια της κατοχής τα περνά στη Θεσσαλονίκη, όπου ανοίγει ένα δικό του κουτούκι, το «Ουζερί Τσιτσάνη», στην οδό Παύλου Μελά. Παράλληλα, γράφει ορισμένες από τις μεγάλες επιτυχίες του («Αχάριστη», «Μπαξέ τσιφλίκι», «Τα πέριξ», «Νύχτες μαγικές», «Ζητιάνος της αγάπης», «Ντερμπεντέρισσα», «Συννεφιασμένη Κυριακή»), που θα ηχογραφήσει μετά τον πόλεμο, όταν θα ανοίξουν και πάλι τα εργοστάσια δίσκων.

Το 1946 εγκαθίσταται ξανά στην Αθήνα. Η εποχή του εμφυλίου αποτελεί άλλη μια πηγή έμπνευσης για τον Τσιτσάνη. Τα τραγούδια του, όμως, λογοκρίνονται και πάλι. Ορισμένα καταφέρνει και τα εκδίδει, επινοώντας διάφορα τεχνάσματα, πολλά κυκλοφόρησαν αρκετά χρόνια μετά, ενώ κάποια δεν εκδόθηκαν ποτέ.

Το τέλος του εμφυλίου σημαίνει ταυτόχρονα και την πλήρη αποδοχή του Βασίλη Τσιτσάνη. Τα τραγούδια του αρχίζουν και ακούγονται πλέον πιο ελεύθερα, ενώ ο Τσιτσάνης γίνεται ο πρωτοπόρος του λεγόμενου «αρχοντορεμπέτικου» μουσικού είδους, που αποτελεί τον πρόδρομο του λαϊκού τραγουδιού.

Ως το 1955 φέρνει στο προσκήνιο νέες φωνές που δένονται μαζί του, όπως η Μαρίκα Νίνου, η Σωτηρία Μπέλλου και ο Πρόδρομος Τσαουσάκης. Ακόμα, ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Πάνος Γαβαλάς, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, η Καίτη Γκρέυ, η Πόλυ Πάνου, η Χαρούλα Λαμπράκη, ο Σταμάτης Κόκοτας κ.ά. ερμηνεύουν διαχρονικά τραγούδια του: «Ίσως αύριο» (1958), «Τα λιμάνια» (1962), «Τα ξένα χέρια» (1962), «Μείνε αγάπη μου κοντά μου» (1962), «Κορίτσι μου όλα για σένα» (1967), «Απόψε στις ακρογιαλιές» (1968), «Κάποιο αλάνι» (1968), «Της Γερακίνας γιος» (1975), «Δηλητήριο στη φλέβα» (1979).

Το 1980, με πρωτοβουλία της UNESCO, ηχογραφείται ένας διπλός δίσκος με τίτλο «Χάραμα», όπως λεγόταν το μαγαζί στο οποίο ο Τσιτσάνης εμφανιζόταν τα τελευταία 14 χρόνια της καριέρας και της ζωής του. Σ' αυτό το δίσκο παίζει μια σειρά από κλασικά του τραγούδια, αλλά και πολλά αυτοσχεδιαστικά κομμάτια στο μπουζούκι. Με την έκδοσή του στη Γαλλία, το 1985, παίρνει το βραβείο της Μουσικής Ακαδημίας Charles Gross. Όμως, στο μεταξύ, ο κορυφαίος δημιουργός έχει φύγει για πάντα...

Ο Βασίλης Τσιτσάνης άφησε την τελευταία του πνοή ανήμερα των 69ων γενεθλίων του, στις 18 Ιανουαρίου του 1984, στο νοσοκομείο Brompton του Λονδίνου, έπειτα από επιπλοκές μιας εγχείρησης στους πνεύμονες. Μέχρι και 24 μέρες πριν εμφανιζόταν κανονικά στο «Χάραμα» και δούλευε καινούργια τραγούδια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Βασίλης Τσιτσάνης 1915 – 1984"

Ηράκλειτος: ο φιλόσοφος της αέναης κίνησης και μεταβολής

Ο αινιγματικός Ηράκλειτος από την αρχαιότητα κιόλας είχε κερδίσει το τίτλο ο “σκοτεινός” και “αινικτής”. Τη φιλοσοφία του τη διατύπωσε στο σύγγραμμά του Περί φύσεως, χωρίς ακριβείς αποδείξεις, με χτυπητούς αφορισμούς, σύντομους, που να μοιάζουν σαν χρησμοί. Για το ύφος του αυτό τον ονόμασαν "σκοτεινό". Οι αρχαίοι τον θεωρούσαν από τους πιο βαθυστόχαστους φιλοσόφους στην εποχή του, αλλά και σήμερα τον κατατάσσουν, μαζί με το Δημόκριτο, στους προδρόμους των σύγχρονων φυσικών επιστημών.

Αν και οι ακριβείς χρονολογίες της ζωής του είναι άγνωστες – θα πρέπει να άκμασε στο μεταίχμιο των αιώνων 60υ και 50υ π.Χ. – η θέση του στην ιστορία της φιλοσοφίας έχει σαφώς καθοριστεί από το γεγονός ότι άσκησε επώνυμη κριτική στον Πυθαγόρα και από το ότι ο Παρμενίδης τον υπαινίσσεται με τρόπο αρκετά σαφή. Είναι ο διασημότερος και βαθύτερος από τους μεγάλους προσωκρατικούς φιλοσόφους.

Τα πάντα ρει και ουδέν μένει.

Αν τον θεωρούμε δυσνόητο, τούτο οφείλεται όχι μόνο στο ότι διαθέτουμε λίγα μόνο αποσπάσματα απ’ ό,τι πράγματι έγραψε. Ήταν σαφώς πνεύμα αλαζονικό και υπεροπτικό και του άρεσε να εξαπολύει μεμονωμένα ρητά που θύμιζαν χρησμούς, παρά να αναπτύσσει μια υπομονετική και συνεχή σειρά επιχειρημάτων. μέθοδος με την οποία επικοινωνούσε με τους άλλους έμοιαζε με του Δελφικού μαντείου, το οποίο, όπως έλεγε, "ούτε λέγει, ούτε κρύπτει, άλλά σημαίνει”.

Η ασάφεια αυτή των λόγων του ίσως να οφείλεται στο γεγονός πως το βιβλίο του γρά­φτηκε στην ιωνική διάλεκτο, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται, όπως το είχε επισημάνει ήδη ο Αριστοτέλης, πολυάριθμα γραμματικά ζητήμα­τα. Πολλοί είναι, ωστόσο, αυτοί που ισχυρίζονται πως το σκοτεινό ύφος του Ηράκλειτου ήταν ηθελημένο, καθώς κι ότι ο Εφέσιος πρέπει να κατέφυγε στον ερμητισμό, ώστε να είναι καταληπτός μόνο από έναν περιορι­σμένο αριθμό μυημένων ο ίδιος ο Σωκράτης άλλωστε ομολογούσε πως, για να διαβάσει τέτοιο βιβλίο δίχως να πνιγεί μέσα του, θα χρειαζόταν τη βοήθεια ενός δεινού «Δηλίου κολυμβητή».

Εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει (δηλαδή “αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο, δεν θα το βρεις”)

Όμως αξίζει τον κόπο να γνωρίσουμε κάποιες από τις ιδέες που σρίσκονται κάτω από τις, ασύνδετες μεταξύ τους, φράσεις του. Αποκαλύπτουν ένα ενδιαφέρον στάδιο της ιστορίας της σκέψεως..

Ο στόχος της κριτικής του κατά του Πυθαγόρα και άλλων ήταν οι έρευνές τους στην έξω φύση, η αναζήτηση εκ μέρους τους γεγονότων. ‘Ή πολυμάθεια δεν μας βοηθεί στην κατανόηση", έγραψε. Διαφορετικά θα είχε διδάξει τον Ησίοδο και τον Πυθαγόρα, τον Ξενοφάνη και τον Εκαταίο"

Τέτοια μάθηση μας προσφέρουν οι αισθήσεις, αλλά "Μάτια και αυτιά είναι κακοί μάρτυρες, αν η ψυχή δεν εννοεί”. Οι αισθήσεις μας παρουσιάζουν ένα διαφορετικό κόσμο στον καθένα. Κοίταξε μέσα σου – δηλ. μέσα στο νου σου – και θα βρεις τον “λόγον” δηλαδή την αλήθεια που είναι κοινή για όλα τα πράγματα. Είναι το πρώτο σαφές βήμα για την υπονόμευση των αισθήσεων ως οδηγών προς την αλήθεια.

Ο κρυμμένος νόμος της φύσης, τον οποίο ισχυριζόταν πως είχε ανακαλύψει ήταν – όπως φαίνεται – ότι όλα τα πράγματα βρίσκονται σε σύγκρουση, η οποία είναι ουσιώδης για τη ζωή και επομένως καλή. Το πυθαγόρειο ιδεώδες ενός κόσμου ειρηνικού και αρμονικού το απέρριπτε, ως ιδεώδες θανάτου. “‘Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων” και “Η φιλονικία είναι δικαιοσύνη”.

Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς. Και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους.

Τα ρητά αυτά πιθανώς είχαν στόχο τον Αναξίμανδρο που είχε περιγράψει τη συνεχή αλληλοδιείσδυση των αντιθέτων στοιχείων ως αδικία, για την οποία τα στοιχεία αυτά θα έπρεπε με τη σειρά τους να τιμωρηθούν. Ως τώρα οι φιλόσοφοι αναζητούσαν το μόνιμο και το σταθερό. Δεν υπάρχει τέτοιο, λέει ο Ηράκλειτος, ούτε κανείς θα επιθυμούσε έναν κόσμο στάσιμο. Ό,τι ζει, ζει χάρη στο θάνατο κάποιου άλλου. “Ή φωτιά ζει με το θάνατο του αέρα, και ο αέρας ζει με το θάνατο της φωτιάς το νερό ζει με το θάνατο της γης και η γη με το θάνατο του νερού”

Εκ πάντων εν και εξ ενός πάντα.

Ο Ηράκλειτος. διακήρυττε πως όλα μεταβάλλονται, τίποτε δε μένει σταθερό, ακίνητο: “τα πάντα ρει, δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης, αεί γίγνεσθαι και μεταβάλλεσθαι και μηδέποτε το αυτό μένειν". Την αδιάκοπη αυτή κίνηση (ροή), κατά την οποία τα πάντα γίνονται και καταστρέφονται, ο Ηράκλειτος την έβλεπε ως μια αέναη πάλη αντίθετων αρχών, "εναντιοδρομία": “πάντα κατ’ έριν γίγνεσθαι”. Την κίνηση αυτή και την αλλαγή την υπηρετούν ευεργετικές αντιθέσεις: “το αντίξοον συμφέρον και εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίην”.

Πηγη.http://www.mythologia.8m.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ηράκλειτος: ο φιλόσοφος της αέναης κίνησης και μεταβολής"

Το Ξυπόλυτο Τάγμα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το Ξυπόλυτο Τάγμα"

ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ - RARE FOOTAGE GREECE AT WAR Part 1

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ - RARE FOOTAGE GREECE AT WAR Part 1"

Τα Δελφικά Παραγγέλματα

Τα Δελφικά Παραγγέλματα είναι οι εντολές που άφησαν στους Έλληνες οι σοφοί της Αρχαίας Ελλάδας. Μια πολύτιμη κληρονομιά γνώσης και σοφίας για τις επερχόμενες γενεές. Οι αρχαίοι Έλληνες ιερείς δεν έδιναν συμβουλές ούτε άκουγαν τις εξομολογήσεις των πιστών, αλλά ασχολούνταν μόνο με την τέλεση των θυσιών και των άλλων ιεροτελεστιών. Η ηθική εκπαίδευση και καθοδήγηση των πολιτών ξεκινούσε μεν από τους παιδαγωγούς και παιδοτρίβες της νεαρής ηλικίας, αλλά συνεχιζόταν αργότερα στα μαντεία, τα οποία, εκτός από τις χρησμοδοτήσεις τους για τα μελλούμενα και τις θελήσεις των θεών, έδιναν και ένα πλήθος ηθικών παραγγελμάτων και προτροπών συμβουλευτικού χαρακτήρα για τα προβλήματα της καθημερινής ζωής. Περίoπτη θέση βέβαια, κατείχε σε όλα αυτά ,το διάσημο σε όλο τον κόσμο Μαντείο των Δελφών, του οποίου τα ομώνυμα ηθικά παραγγέλματα είχαν καταγραφεί στους τοίχους του Προνάου του Ναού του Απόλλωνος,στο υπέρθυρο ή ακόμα και σε διάφορες στήλες που είχαν τοποθετηθεί περιμετρικά στις πλευρές του ναού. Τα 147 Δελφικά Παραγγέλματα ή Πυθίας Γράμματα, ήταν λιτά αποφθέγματα ελαχίστων λέξεων και ανήκαν στους 7 σοφούς της αρχαιότητας: Τον Θαλή τον Μιλήσιο, τον Πιττακό τον Μυτιληναίο, τον Βία τον Πρηνεύ, τον Σόλωνα τον Αθηναίο, τον Κλεόβουλο τον Ρόδιο, τον Περίανδρο τον Κορίνθιο και τον Χίλωνα τον Λακεδαιμόνιο. Στο αέτωμα του ναού δέσποζαν τα τρία σπουδαιότερα Δελφικά Παραγγέλματα, τα οποία εύκολα μπορούσε να διακρίνει ο πλησιάζων επισκέπτης: Κάτω αριστερά το ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ (να γνωρίσεις τον εαυτό σου). Κάτω δεξιά το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ (να κάνεις τα πάντα με μέτρο, αποφεύγοντας την υπερβολή). Ανάμεσά τους, στη κορυφή, το περίφημο «ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ Ε» (ή ΕΙ), για το οποίο ο ιερέας των Δελφών Πλούταρχος έγραψε ολόκληρη πραγματεία («Περί τού έν Δελφοίς Ε»), προσπαθώντας να ερμηνεύσει την απωλεσθείσα σημασία του. Ο θαυμασμός των αρχαίων Ελλήνων για τα ανηρτημένα αυτά αποφθέγματα στο Μαντείο των Δελφών ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ο λυρικός ποιητής Πίνδαρος (522 π.Χ.) θεωρούσε τους επτά σοφούς, γιους του Ήλιου, που με την ακτινοβολία τους φώτιζαν και καθοδηγούσαν τον άνθρωπο στην οδό της αρετής. Αυτά τα σοφά παραγγέλματα χρησιμοποιήθηκαν στην συνέχεια και απο άλλους λαούς ,που τα παρουσίασαν σαν "θρησκευτικές εντολές".

"Εν δέ τώ προνάω τά έν Δελφοίς γεγραμμένα, έστιν ώφελήματα άνθρώποις"
Παυσανίας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα Δελφικά Παραγγέλματα"

Ερμής ο Τρισμέγιστος - Ιερός Λόγος

'Ένας ακόμη πολυ σπουδαίος της προκατακλυσμιαίας Εποχής είναι ό Ερμής ο Τρισμέγιστος.
Συνέγραψε πρώτος Κοσμογονία και Ζωογονία (Ανθρωπογονία), καθώς αναφέρει ό Φίλων ό Βύβλιος (Απ. 2):
«τωv ύφ' ηλίω γεγοvότωv πρωτός εστι Τάαυτος, δ τωv Γραμμάτωv τηv εύρεσιv επιvοήσας (Ιερογλυφικά), και της τωv υπομvημάτωv Γραφής κατάρξας, ον Αιγύπτιοι μεv εκάλεσαv Θωύθ Αλεξαvδρείς δε Θώθ, Έρμηv δε Έλληvες».

Ο Ερμής εχρημάτισε Γραμματεύς του Κρόνου (ό όποιος εβασίλευσε μετά τον Αμμωνα στην Αίγυπτο): «Προελθών δ Kρόνoς Ερμή τω Τρισμεγίστω συμβούλω και βοηθώ χρώμενος, ούτος γαρ ην αυτώ γραμματεύς». Συνεμάχησε όμως κατόπιν στην Τιτανομαχία με τον Δία, του όποίου θεωρείται το λοιπόν Αγγελιοφόρος.

Έχουν διασωθή τα λεγόμενα Ερμητικά Κείμενα, εκ των οποίων αξίζει να αναφέρουμε αποσπάσματα απο τον «'Ιερον Λόγο», σε αντιπαραβολη με αποσπάσματα απο την «Γένεσι» της Βίβλου, για να προκύψουν αυθορμήτως σημαντικά συμπεράσματα:

Δόξα πάντων ὁ θεὸς καὶ θεῖον καὶ φύσις θεία. ἀρχὴ

τῶν ὄντων ὁ θεός, καὶ νοῦς καὶ φύσις καὶ ὕλη,
σοφία εἰς δεῖξιν ἁπάντων ὤν·
ἀρχὴ τὸ θεῖον καὶ φύσις καὶ ἐνέργεια

καὶ ἀνάγκη καὶ τέλος καὶ ἀνανέωσις.

ἧν γὰρ σκότος ἄπειρον ἐν ἀβύσσῳ καὶ ὕδωρ καὶ πνεῦμα

λεπτὸν νοερόν, δυνάμει θείᾳ ὄντα ἐν χάει. ἀνείθη δὴ φῶς

ἅγιον καὶ ἐπάγη ὑφ' ἅμμῳ ἐξ ὑγρᾶς οὐσίας στοιχεῖα καὶ

θεοὶ πάντες καταδιερῶσι φύσεως ἐνσπόρου.

ἀδιορίστων δὲ ὄντων ἁπάντων καὶ ἀκατασκευάστων, ἀποδιω-

ρίσθη τὰ ἐλαφρὰ εἰς ὕψος καὶ τὰ βαρέα ἐθεμελιώθη ἐφ'

ὑγρᾷ ἄμμῳ, πυρὶ τῶν ὅλων διορισθέντων
καὶ ἀνακρεμασθέντων πνεύματι ὀχεῖσθαι·

καὶ ὤφθη ὁ οὐρανὸς ἐν κύκλοις

ἑπτά, καὶ θεοὶ [ταῖς] ἐν ἄστρων ἰδέαις ὀπτανόμενοι, σὺν

τοῖς αὐτῶν σημείοις ἅπασι, καὶ διηρθρώθη ... σὺν τοῖς ἐν

αὐτῇ θεοῖς, καὶ περιειλίγη τὸ περικύκλιον ἀέρι, κυκλίῳ

δρομήματι πνεύματι θείῳ ὀχούμενον.

ἀνῆκε δὲ ἕκαστος θεὸς διὰ τῆς ἰδίας δυνάμεως τὸ

προσταχθὲν αὐτῷ, καὶ ἐγένετο θηρία τετράποδα καὶ ἑρπετὰ

καὶ ἔνυδρα καὶ πτηνὰ καὶ πᾶσα σπορὰ ἔνσπορος καὶ χόρτος

καὶ ἄνθους παντὸς χλόη· τὸ σπέρμα τῆς παλιγγενεσίας

ἐν ἑαυτοῖς ἐσπερμολόγουν τάς τε γενέσεις τῶν ἀνθρώπων

εἰς ἔργων θείων γνῶσιν καὶ φύσεως ἐνεργοῦσαν μαρτυρίαν
καὶ πλῆθος ἀνθρώπων καὶ πάντων τῶν ὑπὸ οὐρανὸν

δεσποτείαν καὶ ἀγαθῶν ἐπίγνωσιν, εἰς τὸ αὐξάνεσθαι ἐν

αὐξήσει καὶ πληθύνεσθαι ἐν πλήθει, καὶ πᾶσαν ἐν σαρκὶ

ψυχὴν διὰ δρομήματος θεῶν ἐγκυκλίων τερασπορίας,

εἰς κατοπτείαν οὐρανοῦ καὶ δρομήματος οὐρανίων θεῶν καὶ

ἔργων θείων καὶ φύσεως ἐνεργείας εἴς τε σημεῖα ἀγαθῶν,

εἰς γνῶσιν θείας δυνάμεως μοίρης ὀχλουμένης γνῶναι

ἀγαθῶν καὶ φαύλων, καὶ πᾶσαν ἀγαθῶν δαιδαλουργίαν εὑρεῖν.

ἄρχεται αὐτῶν βιῶσαί τε καὶ σοφισθῆναι πρὸς

μοῖραν δρομήματος κυκλίων θεῶν, καὶ ἀναλυθῆναι εἰς ὃ

ἔσται μεγάλα ἀπομνημονεύματα τεχνουργημάτων ἐπὶ τῆς

γῆς καταλιπόντες ἐν ὀνόματι χρόνων ἀμαύρωσιν καὶ

πᾶσαν γένεσιν ἐμψύχου σαρκὸς καὶ καρποῦ σπορᾶς καὶ

πάσης τεχνουργίας τὰ ἐλαττούμενα ἀνανεωθήσεται ἀνάγκῃ

καὶ ἀνανεώσει θεῶν καὶ φύσεως κύκλου ἐναριθμίου δρομήματι.

τὸ γὰρ θεῖον ἡ πᾶσα κοσμικὴ σύγκρασις φύσει ἀνανεου-

μένη· ἐν γὰρ τῷ θείῳ καὶ ἡ φύσις καθέστηκεν.

Αξίζει να επικεντρωθούμε στα εξής αποσπάσματα απο τον "Ιερό Λόγο":

Δόξα πάντων ό Θεός... αρχή των όντων ό Θεός...
Αδιορίστων δε όντων απάντων και ακατασκευάστων...
Ην γαρ σκότoς άπειρον έν αβύσσω και ύδωρ και πνεύμα λεπτόν νοερόν, δυνάμει θεία όντα έν χάει.
Ανείθη δη φώς άγιον και επάγη ύφ άμμω εξ υγράς ουσίας στοιχεία... Και ώφθη oυρανός έν κύκλοις επτά... και θεοί ταίς έν άστρων ιδέαις οπτα­νόμενοι...
Και εγένετο θηρία τετράποδα και ερπετά και ένυδρα και πτηνά και πάσα σπορά ένσπoρoς και χόρτoς και άνθους παντός χλόη...
Τάς τε γενέσεις ανθρώπων εις έργων θείων γνώσιν...
Και πληθος ανθρώπων... εις το αυξά­νεσθαι εν αυξήσει και πληθύνεσθαι εν πλήθει.


H κατα Βίβλον ΓΕΝΕΣΙΣ .... πολλούς αιώνες μετά..:

Έν αρχή εποίησεν ό Θεός τον ουρα­νόν και την γήν.
η δέ γη ήτο άμορφος και έρημος.
Και σκότoς επί του προσώπου της αβύσσου. Και πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων...
Γεννηθήτω φώς... γεννηθήτω στερέω­μα ανά μέσον των υδάτων... Εποίησεν ό Θεός τον ουρανόν... Και τους αστέρας εν τω στερεώματι..
Και είπεν ό Θεός, ας βλαστήση ή γη χλωρόν χόρτον κάμνοντα σπόρον..­νήκτα έμψυχα και πετεινά... κτήνη και ερπετά και ζώα...
Και εποίησεν ό Θεός τον άνθρωπον­ αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι...

Τα συμπεράσματα δικά σας...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ερμής ο Τρισμέγιστος - Ιερός Λόγος"

Η μήνυση Αντωνίου για εσχάτη προδοσία προχωράει και δίνει ελπίδα

0

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να είμαι εκεί αυτή τη μεγάλη μέρα που πολλοί συμπολίτες μας βρέθηκαν στη Χαλκίδα, όμως τα ευχάριστα νέα κατέφτασαν! Αναδημοσιεύω από τη σελίδα της Νέλλης Ψαρρού τις εντυπώσεις της από την προχθεσινή συγκέντρωση μετά την κατάθεση του κ. Αντωνίου:

Είχαμε όλοι(;) ακούσει ότι κάποιος έκανε μήνυση στην κυβέρνηση για έσχατη προδοσία, αλλά δεν δώσαμε σημασία. Λίγο αργότερα ακούσαμε ότι ο εισαγγελέας την έκανε δεκτή. Τότε είναι που κανείς μας δεν πίστευε στ’ αυτιά του – και στα μάτια του. Έτσι κι εγώ. Kαι, φύσει περίεργος άνθρωπος, έψαξα και βρήκα τον ίδιο τον μηνυτή, και παραβρέθηκα στην αρχή της διαδικασίας, στον ανακριτή στην Χαλκίδα. Κι απ’ ότι είδα, δεν ήμουν η μόνη…

Ο κ. Δημήτρης Αντωνίου, 56 ετών, χειρούργος-ογκολόγος κάτοικος Χαλκίδας, κατέθεσε τον Μάιο μήνυση κατά των βουλευτών που υπέγραψαν το μνημόνιο, υπουργών, του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και κατά των μελών της “Τρόικας”(ονομαστικά και με τις διευθύνσεις τους!) με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Όσον αφορά την ίδια τη μήνυση, το κείμενο της οποίας καθώς και πλήθος στοιχείων μπορεί να δει κανείς στο blog του κ. Αντωνίου http://zoidosia.blogspot.com γίνεται ονομαστικά κατά των ανωτέρω υπευθύνων και με τρόπο που η διαδικασία δεν περνάει από τη Βουλή.

Συγκεκριμένα, παρά την ασυλία που προσφέρεται από το Σύνταγμα σε βουλευτές και υπουργούς, η έσχατη προδοσία αποτελεί αυτόφωρο έγκλημα, για το οποίο ο εισαγγελέας μπορεί να διατάξει την άμεση δίωξη χωρίς την άδεια της Βουλής. Επίσης, παρόλο που το έγκλημα αυτό διαπράχτηκε στις 6 Μαΐου, επειδη είναι διαρκές η δίωξη μπορεί να γίνει ακόμη και σήμερα – όπως και γίνεται.

Ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών, προς μεγάλη έκπληξη όλων μας, ΔΕΝ έβαλε την υπόθεση στο αρχείο αλλά έκανε δεκτή τη μήνυση και ξεκίνησε τη διαδικασία ορίζοντας την προανάκριση. Μάλιστα, το έκανε αυτό με ιδιαίτερη ταχύτητα: έλαβε την υπόθεση στα χέρια του στα μέσα Οκτώβρη, και μέσα σε δύο μήνες την προχώρησε (για όσους ξέρουν τους ρυθμούς αυτών των διαδικασιών, πρόκειται πράγματι για μεγάλη έκπληξη). Έτσι, ορίστηκε η προανάκριση για την Τρίτη 11 Ιανουαρίου, οπότε και κατέθεσε ο κ. Αντωνίου στον ανακριτή στη Χαλκίδα.

Στην προανακριτική αυτή διαδικασία ο κ. Αντωνίου κατέθεσε συμπληρωματικά υπομνήματα και στοιχεία για την υπόθεση. Μια βασική περιγραφή αυτών μπορείτε να δείτε στο blog http://stoxasmos-politikh.blogspot.com: στο blog αυτό μπορείτε να βρείτε συγκεντρωμένα πολλά στοιχεία για την κατάθεση του κ. Αντωνίου, καθώς επίσης βίντεο από την ομιλία του αργότερα την ίδια μέρα αλλά και βίντεο από εκπομπές του τηλεοπτικού σταθμού Κόντρα, ο οποίος εδώ και καιρό φιλοξενεί τον κ. Αντωνίου στα δελτία ενημέρωσης του κ. Τέρενς Κουίκ. Έξω από το γραφείο του ανακριτή, αρκετός κόσμος ήταν συγκεντρωμένος και τον υποδέχτηκε με χειροκροτήματα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η μήνυση Αντωνίου για εσχάτη προδοσία προχωράει και δίνει ελπίδα"

Πριν 57 χρόνια κόβουν το μισό δώρο του Πάσχα

Πριν 57 χρόνια κόβουν το μισό δώρο του Πάσχα

Για τους ίδιους λόγους

Με την ίδια επιχειρηματολογία

O Παπάγος κόβει στο μισό το «δώρο» του Πάσχα!

Tι Παπάγος, τι Παπανδρέου, θα μπορούσε ν’ αναφωνήσει κάποιος ευφυολόγος, παραφράζοντας το γνωστό πολιτικό σύνθημα των αρχών της δεκαετίας του 1950.

Eπειδή ο πρωθυπουργός και αρχηγός του «Συναγερμού» ήταν ο πρώτος που ψαλίδισε το δώρο του Πάσχα. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, που περικόπτεται σήμερα. Mάλιστα, με παρόμοιο σκεπτικό και ανάλογη επιχειρηματολογία.
Bεβαίως, οι συγκρίσεις ριζικά διαφορετικών εποχών δεν προσφέρονται για γενικεύσεις. Πλην, όμως, οι ομοιότητες στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι εντυπωσιακές.

Στις 14 Mαρτίου 1953 ο Aλέξανδρος Παπάγος απηύθυνε δραματικό μήνυμα προς τον ελληνικό λαό, καλώντας τον σε θυσίες για να σωθεί η οικονομία. Eπιβάλλονταν νέα επαχθής φορολογία στα μεσαία, μικρά εισοδήματα και έκτακτες εισφορές. Aνάμεσα στα μέτρα ξεχώριζε η περικοπή κατά 50% του δώρου του Πάσχα των δημοσίων υπαλλήλων, των τραπεζικών, όλων των εργαζομένων σε οργανισμούς και νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Aλλά και των μεγάλων Aνωνύμων Eταιρειών!
Σε αντιστάθμισμα και για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις από την καταφανή φορολογική αδικία, εξαγγέλλονταν η επιβολή κάποιας έκτακτης εισφοράς στους «οικονομικά ισχυρούς». Περίοπτη θέση στην κυβερνητική προπαγάνδα κατείχε η περικοπή του βουλευτικού μισθού κατά 500.000 δραχμές.
Tο πρόσχημα για την εξαγγελία των δυσβάσταχτων μέτρων ήταν το μέγεθος του ελλείμματος, που παρέλαβε ο «Συναγερμός» από την προηγούμενη κυβέρνηση (EΠEK του N. Πλαστήρα και το Kόμμα Φιλελευθέρων υπό τον Σοφοκλή Bενιζέλο).
 H «ισοσκέλισις του πρϋπολογισμού» και η «ανασυγκρότησις» προβλήθηκε ως επείγουσα εθνική ανάγκη. H αιφνιδιαστική λήψη των μέτρων, σε αντίθεση με τις προηγούμενες εξαγγελίες του «Eλληνικού Συναγερμού», δικαιολογούνταν με την επίκληση πλαστών δημοσιονομικών στοιχείων! Aφήνονταν να εννοηθεί ότι τότε τα ανακάλυψε η κυβέρνηση (ο Παπάγος σχημάτισε κυβέρνηση το Nοέμβριο του 1953).

Mπροστά σε αυτή την κατάσταση και «εις τα βαρύτατα σφάλματα τα οποία διεπράχθησαν κατά το παρελθόν» ο στρατάρχης εξηγούσε στους πολίτες: «Πάντες πρέπει να αποκτήσετε πλήρη συνείδησιν ότι αποφασιστική σημασίαν έχει δι’ ολόκληρον την οικονομίαν του τόπου και συνεπώς διά την ατομικήν άνεσιν και την αυριανήν ευημερίαν του η ισοσκέλισις του κρατικού προϋπολογισμού».

Δεν περιοριζόταν, όμως, σε αυτά τα... τετριμμένα. Eπιστράτευε και τον πατριωτισμό (εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία δεν υπήρχαν τότε προς επίκληση): «Σας καλώ να επιδείξετε δια μίαν ακόμην φοράν το πνεύμα της θυσίας που σας χαρακτηρίζει. O σκοπός είναι μέγας και η απαιτούμενη θυσία αναλόγως μικρά. Aλλά όσον μεγάλη και αν ήτο θα ήξιζε, όταν πρόκειται διά την Eλλάδα...»
Eιδικά, για τους δημοσίους υπαλλήλους οι... δόσεις πατριωτισμού ήταν κάπως ενισχυμένες, δεδομένου ότι η μεγάλη πλειονότητα όσων καλούνταν σε θυσίες, έπαιρνε ψιχία: «Eίναι τόσον ταυτόσημος η έννοια δημοσίου υπαλλήλου - Kράτους... και η αιτούμενη θυσία μικρά, ώστε να επικρατήση η άποψις να ζητηθή και από αυτούς μια όλως έκτακτος και προσωρινή συμβολή, πολύτιμος όμως εις αποτέλεσμα.
 H Kυβέρνησις έχει πεποίθησιν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, με τον διακρίνοντα αυτούς πατρωτισμόν, πρόθυμοι θα δώσουν το ‘παρών’...» Yποσχόταν ακόμη ο πρωθυπουργός «αυστηροτέρας οικονομίας και περιστολή πάσης άλλης δαπάνης εκτός εκείνων που αφορούν την εθνικήν άμυναν της Xώρας...»
Υποτίμηση

Όλα αυτά αποδείχτηκαν γρήγορα πομφόλυγες. Λίγο μετά το Πάσχα η αγοραστική ικανότητα του λαού θα μειωθεί δραματικά με την υποτίμηση της δραχμής, που «μαγειρεύει» από τότε ο υπουργός Συντονισμού και πρώτος τη τάξει στο Yπουργικό Συμβούλιο, Σπ. Mαρκεζίνης.

Πράγματι, «μικρά ήτο η θυσία» του μισού δώρου. H πατρίδα, όπως την εννοούσε η οικονομική ολιγαρχία της εποχής, και η πολυπληθής «τάξη» των κερδοσκόπων πήραν πολλαπλάσια...
Όσο για τις έκτακτες θυσίες, που ζητήθηκαν από τον Παπάγο, θα μονιμοποιηθούν και θα θεσμοθετηθούν (εξαιρείται η περικοπή του δώρου) με τη φορολογική «επανάσταση» του 1955.

Oι «έκτακτες» θυσίες έγιναν μόνιμες

Για να μην αδικηθεί η πολιτεία του Aλ. Παπάγου πρέπει να διευκρινιστεί ότι το «δώρο» το Πάσχα βρέθηκε στο στόχαστρο από τότε που θεσμοθετήθηκε (1946). Όσοι σήμερα και στο πρόσφατο παρελθόν το εποφθαλμιούν δεν κομίζουν γλαύκας. H προηγούμενη κυβέρνηση EΠEK- ΦIΛEΛEYΘEPΩN ερωτοτροπούσε με την ιδέα, αλλά το 1952 περιορίστηκε να το μειώσει, θέτοντας, πλαφόν!
H περικοπή του «δώρου» στο Δημόσιο και τις μεγάλες ανώνυμες εταιρείες (χάρισμα στους μεγαλοεπιχειρηματίες, αφού δεν συνεπαγόταν έσοδα για το κράτος), όπως ήταν φυσικό άνοιξε τότε την πόρτα και για ανάλογες «ρυθμίσεις» στον ιδιωτικό τομέα.

H κυβέρνηση συνέστησε στους εργαζομένους να καταφύγουν στα δικαστήρια στις περιπτώσεις μη καταβολής του ή καταβολής του σε είδος (συνηθισμένη πρακτική).
Δεν απουσίαζαν βεβαίως και οι...αλχημείες. Όπως για παράδειγμα το επίδομα να μην ισοδυναμεί με 15 ημερομίσθια, αλλά με 12! Eίτε την πρόταση εργοδοτικών οργανώσεων να καταργηθεί το «δώρο» του Πάσχα και να ενσωματωθεί επιμερισμένο στις κανονικές αποδοχές (τόσο «νέα» είναι η ανάλογη πρόταση που κατατέθηκε προ ημερών)!

Aκόμη και φιλοκυβερνητικοί εργατοπατέρες της ΓΣEE καταγγείλανε τα μέτρα Παπάγου, ενώ η AΔEΔY προχώρησε σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Tα Xριστούγεννα της ίδιας χρονιάς αλλά και το Πάσχα της επομένης δεν περικόπηκαν τα δώρα. Yπήρχαν 2,5 εκατ. Έλληνες επισήμως άποροι!
Προφητικές επισημάνσεις στην HMEPHΣIA

Aντί άλλων επισημάνσεων για τα μέτρα Παπάγου το 1953 και γενικώς την ασκούμενη τότε οικονομική πολιτική αξίζει να μεταφερθούν δυο αποσπάσματα από την HMEPHΣIA εκείνων των ημερών. Για λόγους ιστορικούς, αλλά και για να επισημανθεί η συνεχής παρουσία της εφημερίδας μας στα οικονομικο-πολιτικά δρώμενα από τότε ακόμη (βρισκόταν στο έκτο έτος της κυκλοφορίας της). Λίγοι θα αντισταθούν στον πειρασμό να τα συσχετίσουν με σημερινές καταστάσεις:

1. «H χώρα μας διέρχεται μιαν πρωτοφανή οικονομικήν κρίσιν. Δεν είναι βέβαια σημερινή. Eίναι το αποτέλεσμα μιας ασυναρτήτου οικονομικής πολιτικής, η οποία ηκολουθήθη κατά το παρελθόν από τας μεταπελευθερωτικάς κυβερνήσεις.
 Mεθόδων και συστημάτων που εφηρμόσθησαν από ανθρώπους ευρισκομένους μακράν της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητος (εννοεί τους Aμερικανούς εμπειρογνώμονες, που ασκούσαν στην ουσία την οικονομική πολιτική)... Παρά το γεγονός ότι ευρισκόμεθα πλέον εις τα πρόθυρα μιας άνευ προηγουμένου χρεοκοπίας, οι αυτοί εμπειρογνώμονες εξακολουθούν να επιμένουν εις μεθόδους και συστήματα που επιταχύνουν την οικονομικήν πτώσιν της χώρας...»
2. «Eισερχόμεθα εις ένα φαύλον κύκλον από τον οποίον είναι αδύνατον να εξέλθωμεν με την επιβληθείσαν υπό των Aμερικανών συμβούλων πολιτικήν... Eίναι ίσως πιθανόν ότι θα επιτύχη η Kυβέρνησις να καταθέση έναν αναθεωρημένον (ισοσκελισμένο) προϋπολογισμό...

Kρούομεν τον κώδωνα του κινδύνου. H οικονομική πολιτική πρέπει να μεταβληθή άρδην. H σημερινή πολιτική εδοκιμάσθη και απέτυχεν εις την πράξιν. H επιτυχία της κυβερνήσεως θα έγκειται εις το να τολμήση να την εγκαταλείψη...»
Του Τάκη Κατσιμάρδου, ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 27-28/3/2010

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πριν 57 χρόνια κόβουν το μισό δώρο του Πάσχα"

ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΜΕ ΤΑ ΟΛΑ ΣΟΥ

ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ
Νόμιμοι φυγόστρατοι οι περισσότερο πολιτικοί μας – Με λίγα χιλιάρικα “υπηρέτησαν” την πατρίδα…

Ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ για το που υπηρέτησαν και κυρίως αν υπηρέτησαν την πατρίδα οι κορυφαίοι πολιτικοί μας, δημοσιεύει σήμερα η εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.
Τα όσα περιέχονται είναι ελάχιστα τιμητικά για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών ηγετών μας, αφού διαπιστώνεται ότι ήταν κοινή τακτική με λίγες χιλιάδες δραχμές να εξαγοράζουν είτε ολόκληρη είτε τμήμα της θητείας τους.
 Πως περιμένουμε να φροντίσουν την ασφάλεια της χώρας;
Με την ίδια λογική που περιμένουμε από ανθρώπους, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν έχουν εργαστεί ποτέ στην ζωή τους, να φτιάξουν την ελληνική οικονομία... ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ-Πρόεδρος της ΔημοκρατίαςΑΝΑΚΡΙΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ1952:Παρουσιάστηκε στο Κέντρο Εκπαίδευσης Κορίνθου.
Ήταν και ανυπότακτος. Τοποθετήθηκε στη Σχολή Πληροφορίων και εκπαιδεύτηκε ως ανακριτής αιχμαλώτων.
Το 1953 απολύθηκε έχοντας τακτοποιήσει και τη ποινή της διετούς πρόσθετης υπηρεσίας που του είχε επιβληθεί .
 ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ-Πρωθυπουργός ΓΡΑΦΕΑΣ ΑΡΜΑΤΩΝ1978: Παρουσιάστηκε στη Καλαμάτα. Εξαγόρασε 16 μήνες θητείας προς 19.000 δρχ. και απολύθηκε τον Αύγουστο του 1979,έχοντας περάσει και από τη Λήμνο.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ-Αρχηγός Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ΝΑΥΤΗΣ
1976 Ιούλιο παρουσιάστηκε στο ΠΝ,τον Οκτώβριο απολύθηκε,πληρώνοντας 21.000 δρχ. με τις οποίες εξαγόρασε τους 21 μήνες. Το υπόλοιπο τρίμηνο της θητείας του το έκανε το 1977.ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ –Πρώην πρωθυπουργός ΝΑΥΤΗΣ ΜΕ ΠΛΑΤΥΠΟΔΙΑ
1977 παρουσιάστηκε και πήρε απολυτήριο το 1979. Ειδικότητα –προσέξτε- διαχειριστής. Στο ΠΝ έμαθε ότι έχει πλατυποδία. Κάτι είναι κι αυτό.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ-ΥΕΘΑ ΓΙΩΤΑΣ ΛΟΓΩ ΠΕΡΙΤΤΩΝ ΚΙΛΩΝ
1986 παρουσιάστηκε στη Κόρινθο. Οι γιατροί τον έβγαλαν Ι3 λόγω «παχυσαρκίας». Εξαγόρασε εννέα μήνες θητείας προς 27.000 δρχ.ΑΚΗΣ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ-Πρώην ΥΕΘΑ
ΑΠΑΛΛΑΓΗΤο 1968 κηρύχτηκε ανυπότακτος,το 1972 έχασε την ελληνική ιθαγένεια. Το 1975 με 29.000 δρχ. εξαγόρασε 29 μήνες θητείας. Επανήλθε στις ΕΔ όμως. Ως υπουργός!
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ-ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑΣ
1959 παρουσιάστηκε στο ΠΝ και απολύθηκε το 1961. Σ΄ αυτό το διάστημα με την ειδικότητα του διαχειριστή φύλαγε ένα φάρο στον Πειραιά.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗΣ-ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΑΝΤΙΑΡΜΑΤΙΣΤΗΣ
1978 Κέντρο Εκπαίδευσης Κορίνθου. Πήγε Λήμνο στο 285 ΤΕ,έχοντας «φάει» ήδη 20 μέρες φυλακή. Δυο χρόνια μετά πέρασε και μία εκπαίδευση στο χειρισμό αντιαρματικών 75-76 χιλιοστών.
ΝΙΚΗΤΑΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ-πρώην ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ
Πήρε πτυχίο βοηθού νοσοκόμου κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Ν.Κακλαμάνης που παρουσιάστηκε στο ΠΝ το 1972. Κι όμως έκανε θητεία σε πλοίο

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΜΕ ΤΑ ΟΛΑ ΣΟΥ"

Great Chinese State Circus - Swan Lake

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Great Chinese State Circus - Swan Lake"

Γερμανικές αποζημιώσεις και ελληνικό δημόσιο χρέος

Οι πολεμικές επανορθώσεις και το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο από τη Γερμανία που, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που προέρχονται από το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα», με επικεφαλής τον Μανώλη Γλέζο, τον Ευάγγελο Μαχαίρα, τον Γεώργιο Αλέξανδρο Μαγκάκη, τον Βασίλη Καρκούλια κ.ά. ξεπερνούν, σε σημερινή αξία, τα 162 δις ευρώ χωρίς τους τόκους, ........όπως σημειώνει στο άρθρο του που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Επίκαιρα» ο Αναπληρωτής Καθηγητής Θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης, Νότης Μαριάς.

Σύμφωνα με το βιβλίο Η Μαύρη Βίβλος της Κατοχής (Αθήνα 2006), που έχει εκδώσει το Εθνικό Συμβούλιο για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, τα θύματα και οι απώλειες της χώρας μας από τους Γερμανούς κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν ως εξής:

1) Νεκροί πολέμου 1940-1941: 13.327
2) Εκτελεσμένοι (σε ολόκληρη την Ελλάδα): 56.225
3) Θανόντες όμηροι (στα γερμανικά στρατόπεδα): 105.000
4) Νεκροί από βομβαρδισμούς: 7.120
5) Νεκροί σε μάχες της Εθνικής Αντίστασης (σύμφωνα με γερμανικά στοιχεία): 20.650
6) Νεκροί στη Μέση Ανατολή: 1.100
7) Απώλειες Εμπορικού Ναυτικού: 3.500

Σύνολο: 206.922

Νεκροί από πείνα & σχετικές ασθένειες: 600.000
ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ: 806.922
Απώλειες από υπογεννητικότητα: 300.000
Σύνολο απωλειών: 1.106.922

Οι γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα

Οι γερμανικές οφειλές προς τη χώρα μας προέρχονται από:

1) Την υποχρέωση καταβολής του υπολοίπου των Επανορθώσεων από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

2) Αποζημιώσεις λόγω της απώλειας κυρίως σκαφών (βομβαρδισμοί, τορπιλισμοί, βυθίσεις, αιχμαλωσία) κατά την περίοδο ουδετερότητας της Ελλάδας στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν την επίθεση Ιταλίας και Γερμανίας εναντίον μας.

3) Την επιστροφή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.

4) Τις Επανορθώσεις που αναγνωρίστηκαν από τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) να μας καταβάλει η Γερμανία για τις ζημίες που προξένησε στην ελληνική οικονομία.

5) Από την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα των θηριωδιών του γερμανικού στρατού κατοχής, όπως είναι η περίπτωση του Διστόμου κ.λπ.

Το «ύπουλο χτύπημα» από την τρόικα

Η τρόικα με το Μνημόνιο έχει επιβάλει με ύπουλο τρόπο τη διαγραφή όσων ληξιπροθέσμων χρεών είναι δήθεν «ανεπίδεκτα εισπράξεως». Για το λόγο αυτό, μάλιστα, έγινε και η σχετική ανεπιτυχής απόπειρα νομοθετικής διαγραφής ανείσπρακτων οφειλών προς το Ελληνικό Δημόσιο ύψους 24 δις ευρώ.

Πρόκειται για ένα ύπουλο παιχνίδι από την πλευρά της τρόικας, διότι με τον τρόπο αυτό θέλει έμμεσα να επιτύχει τη μη εγγραφή στον ελληνικό προϋπολογισμό του γερμανικού χρέους προς την Ελλάδα ως δήθεν «ανεπίδεκτο εισπράξεως».

Για το λόγο αυτό θα πρέπει η ελληνική πλευρά να είναι ιδιαίτερα προσεκτική προκειμένου να μην έχουμε φαινόμενα αντίστοιχα με αυτά του άρθρου 7 της δανειακής σύμβασης Ελλάδας - κρατών Ευρωζώνης, όπου, όπως αναλύσαμε στα «Επίκαιρα», η ελληνική πλευρά παραιτήθηκε (παρανόμως και όλως αντισυνταγματικώς) από την ένσταση συμψηφισμού και την υποβολή ανταπαίτησης για τις γερμανικές αποζημιώσεις.

από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑonline

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γερμανικές αποζημιώσεις και ελληνικό δημόσιο χρέος"

Η ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Ο καπιταλισμός αναπτύσσεται στην Κίνα αργά μόλις τον 19ο αιώνα. Η διαδικασία αυτή θα επιταχυνθεί αρχικά από της διείσδυση του ξένου κεφάλαιου που μετατρέπει την Κίνα σε μισο-φεουδαρχική, αλλά και μισο-αποικιακή χώρα.
Η συμμαχία όμως των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που καταλήστευαν την Κίνα με τις αντιδραστικές κυρίαρχες τάξεις των φεουδαρχών και των κομπραδόρων θα εμποδίσει την παραπέρα εξέλιξη της κινέζικης κοινωνίας.
Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και οι αρχές του 20ου είναι περίοδος συνεχών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, αλλά και κινημάτων αγροτικών ή αστικών ενάντια στους τσιφλικάδες, την απολυταρχική εξουσία και τους ξένους επιδρομείς.
Το 1911 ανατρέπεται η τελευταία δυναστεία των Τσινγκ για να ιδρυθεί η πρώτη Δημοκρατία της Κίνας με πρόεδρο τον Σουν Γιατ Σεν που καταργείται πραξικοπηματικά λίγους μήνες αργότερα.

Το «κίνημα της 4ης Μάη» του 1919 συμβολίζει μια νέα περίοδο για την κινέζικη επανάσταση. Με το πρώτο γενικευμένο ξαναμοίρασμα του κόσμου (Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος» σε συνθήκες ιμπεριαλισμού και την απόσπαση μιας περιοχής, δηλαδή τη δημιουργία της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας στη Ρωσία, ο κόσμος έχει μπει σε μια ριζικά νέα εποχή. Παράλληλα στην Κίνα η ανάπτυξη του εθνικού καπιταλισμού χάρη στην εξασθένηση της ιμπεριαλιστικής εξάπλωσης στα χρόνια του πολέμου, η αριθμητική αύξηση του προλεταριάτου (περίπου 2 εκατομμύρια βιομηχανικοί εργάτες σε 450 εκατομμύρια πληθυσμό), η στοιχειώδης ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και η επίδραση της Οχτωβριανής επανάστασης και του Μαρξισμού στους διανοούμενους, τη νεολαία και την εργατική τάξη έχουν μεγαλώσει το πολιτικό βάρος της τελευταίας.
Το «κίνημα της 4ης Μάη» συμβολίζει το πέρασμα της κινέζικης επανάστασης στο νέο τύπο αστικοδημοκρατικής επανάστασης, τη «νεοδημοκρατική». Μια χώρα σαν την καθυστερημένη εξαρτημένη Κίνα του 1919, μπορούσε κάτω από την καθοδήγηση της εργατικής τάξης να ολοκληρώσει τις αστικοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και να περάσει στο σοσιαλισμό, χωρίς να είναι αναγκαίο το καπιταλιστικό στάδιο οικονομικής ανάπτυξης η νεοδημοκρατική επανάσταση στρεφόταν ενάντια στο διεθνή ιμπεριαλισμό και αποτελούσε γι’ αυτό τμήμα της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης παρά τον αστικοδημοκρατικό της χαρακτήρα.
Η θεωρία αυτού του νέου σταδίου, της «νέας δημοκρατίας», που οι βάσεις της τέθηκαν ήδη από το ΙΙ συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1920 και αναπτύχθηκε αργότερα από το ΚΚ Κίνας και τον Μάο Τσε Τουνγκ, τροφοδότησε και επιβεβαιώθηκε στις καταχτήσεις του κινέζικου επαναστατικού κινήματος.
1919-1921: Στις 4 Μάη 1919 συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου 3000 φοιτητές διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση της «Συνδιάσκεψης Ειρήνης του Παρισιού» που παραχωρούσε στην Ιαπωνία τα δικαιώματα της ηττημένης Γερμανίας στο Σαντόνγκ της Κίνας. Το «κίνημα της 4ης Μάη» σύντομα απλώθηκε σ’ όλη τη χώρα και το λαό, αναγκάζοντας τελικά την κυβέρνηση να μην υποχωρήσει από το αίτημα για ανεξαρτησία του Σαντόνγκ. Στη διάρκεια του κινήματος έγιναν και οι πρώτες πολιτικές (αντιιμπεριαλιστικές) απεργίες των κινέζων εργατών.
Το «κίνημα της 4ης Μάη» ενίσχυσε την επίδραση της Οχτωβριανής Επανάστασης και τη διάδοση του μαρξισμού. Την περίοδο αυτή πλαταίνει η δραστηριότητα και δημιουργία κομμουνιστικών ομάδων, ομίλων κλπ, που το 1921 θα ιδρύσουν το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας.

1921-1924: Το ΚΚΚ παρά τις ελλείψεις του, θεωρητικές και οργανωτικές, συμβάλλει στην πρώτη σημαντική άνοδο του εργατικού κινήματος. Η ήττα και υποχώρηση του κινήματος αυτού το 1923 θέτει στην πράξη το πρόβλημα των συμμάχων της ολιγάριθμης κινέζικης εργατικής τάξης.
1924-1927: Είναι η περίοδος του πρώτου επαναστατικού εμφυλίου πολέμου. Το Γενάρη του 1924 το Εθνικό Λαϊκό Κόμμα (Κουομιτάνγκ) με πρόεδρο τον Σουν Γιατ Σεν αναδιοργανώνεται με τη συμμετοχή μελών του ΚΚΚ και υιοθετεί τις «νέες τρεις αρχές του λαού» (συμμαχία με την ΕΣΣΔ, συμμαχία με το Κομμουνιστικό Κόμμα, υποστήριξη των αγροτών και εργατών). Νωρίτερα, το Μάρτη του 1923, έχει ιδρυθεί από τον Σουν Γιατ Σεν και με τη βοήθεια των Σοβιετικών, επαναστατική κυβέρνηση στο Γκουαντόγκ (νότια Κίνα) που οργανώνει αργότερα εθνικό επαναστατικό στρατό.
Τα επόμενα χρόνια είναι περίοδος ανόδου του εργατικού κινήματος, αλλά και ισχυρής ανάπτυξης του αγροτικού κινήματος και σύζευξής του με το υπόλοιπο αντιιμπεριαλιστικό αντιφεουδαρχικό κίνημα. Έτσι τον Ιούλη του 1926 η εθνική κυβέρνηση εξαπολύει την «εκστρατεία του Βορρά» που μέχρι τον Απρίλη του 1927 έχει καταλάβει σημαντικό μέρος της Νότιας Κίνας. Στις 12 Απρίλη εκδηλώνεται πραξικόπημα του δεξιού κουομιτανγκικού Τσαγκ Κάι Σεκ σε συνεργασία με ξένους ιμπεριαλιστές, ενάντια στους κομμουνιστές και τους ξεσηκωμένους εργάτες κι αγρότες. Μέχρι τον Ιούλη ο πρώτος επαναστατικός εμφύλιος πόλεμος έχει ηττηθεί.
Ύστερα απ’ αυτόν, έχει γίνει φανερός ο αποφασιστικός ρόλος των αγροτικών μαζών στην έκβαση της επανάστασης και του επαναστατικού στρατού σαν απαραίτητη ιδιομορφία της τελευταίας.
Το Αύγουστο του 1927, ο Τσεν Ντου Σιου, του οποίου η υποχωρητικότητα και ο οπορτουνισμός απέναντι στο Κουομιτάνγκ, επέτρεψε την επιτυχία του αντεπαναστατικού πραξικοπήματος του Τσαγκ Κάι Σεκ, απομακρύνθηκε από την ηγεσία του ΚΚΚ.
Στο μεταξύ, στη διάρκεια του κινήματος οι οργανωμένες δυνάμεις του ΚΚΚ είχαν πολλαπλασιαστεί από 1000 περίπου μέλη το 1925 σε 60000 μέλη το 1927.
1927-1931: Ενόσω το επαναστατικό κίνημα υποχωρούσε, το ΚΚΚ ξεσήκωσε εξέγερση στο Ναντσάν της επαρχίας Τσιαντσί ενάντια στην αντεπανάσταση. Η εξέγερση αυτή σήμανε και την απαρχή συγκρότησης του Κόκκινου Στρατού (μετέπειτα Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού» κάτω από την αυτοτελή καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Τα επόμενα χρόνια, χρόνια μεγάλης καταπίεσης, εκμετάλλευσης και λευκής τρομοκρατίας, αλλά και έντονων συγκρούσεων ανάμεσα στους μιλιταριστές αντεπαναστάτες που στηρίζονταν από διάφορες ιμπεριαλιστικές χώρες, ήταν περίοδος ανασύνταξης των δυνάμεων της επανάστασης. Ανασύνταξη που στηρίχτηκε κύρια στη δημιουργία κόκκινων επαναστατικών βάσεων στις αγροτικές περιοχές. Την περίοδο αυτή διαμορφώνονται στην πράξη οι αρχές του «παρατεταμένου πολέμου».
1931-1935: Μέσα στις συνθήκες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης η Ιαπωνία καταλαμβάνει το 1931 τη βορειοανατολική Κίνα. Το Κουομιτάγκ του Τσαγκ Κάι Σεκ δεν πρόβαλε αντίσταση τους επιδρομείς, ακολουθώντας για τα επόμενα χρόνια τη γραμμή του «να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με τους κομμουνιστές πριν αρχίσουμε την αντίσταση κατά της Ιαπωνίας».Την περίοδο αυτή το ΚΚΚ προσπαθεί να αναπτύξει ένα εθνικό δημοκρατικό, αντιγιαπωνέζικο, αντιτσαγκ-κάι-σεκικό μέτωπο, ενώ ο Κόκκινος Στρατός περνά σε στρατηγική αναδιάταξη – ενεργητική άμυνα (το 1934-35 πραγματοποιείται η περίφημη Μεγάλη Πορεία).
Το 1935 ο Μάο τσε Τουνγκ τίθεται επικεφαλής της ηγεσίας του ΚΚΚ.
1935-1937: Το 1935 η Ιαπωνία εξαπολύει νέα επίθεση στη Βόρεια Κίνα, ενώ διεθνώς δυναμώνει ο φασισμός και ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος πλησιάζει απειλητικά. Την ίδια χρονιά το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς αποφασίζει τη συγκρότηση αντιφασιστικών λαϊκών μετώπων.
Στην Κίνα μπαίνουν οι βάσεις ανάπτυξης του ενιαίου αντιγιαπωνέζικου μετώπου. Η εσωτερική ειρήνευση το 1937 υπέρ της αντίστασης στους Γιαπωνέζους, θα σημάνει και το τέλος της περιόδου του δεύτερου επαναστατικού εμφυλίου πολέμου (1927-1937).
1937-1945: Με βάση τις απελευθερωμένες περιοχές και διεξάγοντας έναν «παρατεταμένο πόλεμο», ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός μετά και την παρέμβαση του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού τον Αύγουστο του 1945, θα συντρίψει οριστικά του Γιαπωνέζους εισβολείς. Η συνθηκολόγηση των τελευταίων στις 2 Σεπτέμβρη 1945 είναι και το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

1945-1949: Ύστερα από έναν πρώτο χρόνο συνεργασίας του Τσαγκ Κάι Σεκ με τις τοπικές κυβερνήσεις-ανδρείκελα που είχαν στήσει οι Γιαπωνέζοι, και επιχειρήσεων ενάντια στον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό, το Κουομιτάγκ με την τεράστια οικονομική και στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ εξαπολύει ολομέτωπη επίθεση το καλοκαίρι του 1946 εναντίον των απελευθερωμένων περιοχών.
Οι αστικοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις του ΚΚΚ στις απελευθερωμένες περιοχές και η ανασύνταξη-αντεπίθεση του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, θα οδηγήσουν στην νίκη του τρίτου επαναστατικού εμφύλιου πολέμου και την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας την 1η Οχτώβρη 1949.
(Δελτίο Α/Συνέχεια φ.7-8, Οχτώβρης 1989)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ"

Ερωτήσεις που (δεν) ζητούν απάντηση !

0

Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1000 ευρώ. Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του, ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του.
Βάσει ποιας λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;

Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης. Ενδεικτικά:
- Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
- Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
- ΟΙ ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 94% του ΑΕΠ της.
Ολόκληρος ο κατάλογος με τα χρέη παγκοσμίως βρίσκεται εδώ:
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_external_debt

Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.

Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:

Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;

Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να "ξετινάξει" μία χώρα;

Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;

Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;

Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;

Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:
α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!

Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;

Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;

Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;

Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;

Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;

Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;

"Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν"... "Everything flows" - Ηράκλειτος!

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2011/01/blog-post_446.html#ixzz1B9cUh5dN

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ερωτήσεις που (δεν) ζητούν απάντηση !"

Η σεισάχθεια του Σόλωνα και τα σημερινά χρέη

0

Αν η Ιστορία διδάσκει (κατά τον Χέγκελ, η ιστορία διδάσκει ότι οι λαοί και οι κυβερνήσεις δεν μαθαίνουν τίποτα από την Ιστορία), αξίζει να σταθούμε λίγο στην ιστορική απόφαση που πήρε η Εκκλησία του Δήμου στην αρχαία Αθήνα όταν χιλιάδες πολίτες, στην πλειονότητά τους αγρότες, έχαναν την ελευθερία τους λόγω της αδυναμίας αποπληρωμής ληξιπρόθεσμων χρεών και γίνονταν δούλοι των δανειστών τους (Αριστοτέλης, «Αθηναίων Πολιτεία», 1:2 και Πλούταρχος, «Σόλων», 13:2)
.
Αν ο αθηναίος οφειλέτης δούλευε στα κτήματα του αφεντικού του, ο σημερινός, που χάνει σπίτι, αυτοκίνητο ή την επιχείρησή του, βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα. Από άλλους εξαρτάται αν θα δουλέψει και πού θα δουλέψει, πώς θα ζήσει και πού θα ζήσει, αν τελικά ζήσει. Οι δανειστές δεν συγκινούνται από προσωπικά δράματα, που συνήθως προκαλούν οι ίδιοι.

Με την οικονομία τους στα όρια της κατάρρευσης, οι Αθηναίοι έδωσαν στον Σόλωνα έκτακτες εξουσίες και ο μεγάλος αθηναίος ποιητής και πολιτικός εισήγαγε μια σειρά από πρωτοποριακά μέτρα, το πρώτο από τα οποία ήταν η «σεισάχθεια», δηλαδή η απόσειση του άχθους (βάρους) των χρεών. Ετσι, τα χρέη προς ιδιώτες και προς το Δημόσιο παρεγράφησαν, οι υποδουλωμένοι οφειλέτες απελευθερώθηκαν και οι δημευμένες περιουσίες επεστράφησαν στους δικαιούχους.

Διάφορες μορφές σεισάχθειας εισήχθησαν κατά καιρούς στις δυτικές κοινωνίες από την αρχαία Ρώμη των Γράκχων μέχρι το Βυζάντιο και τα νεότερα χρόνια. Η σολώνεια σεισάχθεια μπορεί να φαντάζει σήμερα ουτοπική (αργά ή γρήγορα η παραγραφή των χρεών θα αποτελεί πια μονόδρομο), αλλά μπορεί να πάρει μια ρεαλιστικότερη μορφή και να στοχεύει π.χ. στην απάλειψη των τόκων από τα συσσωρευμένα χρέη ή, ακόμη ρεαλιστικότερα, στη μείωσή τους. Οι δανειστές θα ζημιωθούν βέβαια, δηλαδή θα μειωθούν τα κέρδη τους, αλλά είναι καιρός να συνεισφέρουν και εκείνοι στο ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης για την οποία είναι τουλάχιστον συνυπεύθυνοι, αν δεν είναι οι κυρίως υπεύθυνοι.

Εχουν τα (δημοκρατικά) κοινοβούλια της Ε.Ε. τη βούληση και τα κότσια να ακολουθήσουν το παράδειγμα της αθηναϊκής δημοκρατίας; Μπορούν να περιβάλλουν έναν οραματιστή και τολμηρό ηγέτη με πλήρη δικαιοδοσία για να πάρει σωτήρια μέτρα; Υπάρχει σήμερα ένας Σόλωνας;
Αν πράγματι ο κ. Τρισέ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ανησυχεί για τα δημοσιονομικά της ευρωζώνης, καλά θα κάνει να κινηθεί προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι δανειστές δεν βλέπουν ότι με τα τοκογλυφικά επιτόκια και τους εξουθενωτικούς όρους δανεισμού εξοντώνουν τους δανειολήπτες; Μέχρι πότε θα αντέχουν οι πολλοί (και οικονομικά ανίσχυροι), που αποτελούν και τη ραχοκοκαλιά της εθνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας, να τρώνε τις σάρκες τους;

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τι όφελος θα προκύψει από την εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου και τι θα σημάνει για την εθνική οικονομία η απάλειψη (ή και η μείωση) των τόκων (έστω) από τα 110 δισ. ευρώ (της υποτιθέμενης αλληλέγγυας στήριξης, αλλά στην ουσία ληστρικής επένδυσης με 5.5% συγκριτικά με το 2,5% της Γερμανίας). Οι δαπάνες για τους τόκους το 2011 υπολογίζονται στα 15.9 δισ. ευρώ. Ακόμη και μια επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα των πιστωτών, οι οποίοι οφείλουν επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2011/01/blog-post_5583.html#ixzz1B5jmduLv

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η σεισάχθεια του Σόλωνα και τα σημερινά χρέη"