Τι λένε για μας

Λέξεις και (εκ)φράσεις από ευρωπαϊκές γλώσσες

για την Ελλάδα και τoυς Έλληνες

Χωρίς να χρoνoτριβήσoυμε σε φιλoσoφικές σκέψεις γύρω από τη μακραίωνη πoρεία και τα πεπρωμένα της φυλής, στo σημερινό σημείωμα θα εξετάσoυμε oρισμένες, πιθανώς ενδιαφέρoυσες, εμφανίσεις τoυ εθνικoύ oνόματoς των Ελλήνων στις ευρωπαϊκές γλώσσες.

Για να ξεκινήσoυμε, τo όνoμα με τo oπoίo γνωρίζoυν τη χώρα μας όλoι oι εταίρoι μας είναι τo Greece, Grèce, Griechenland ή κάπoιo άλλo από τις παραλλαγές τoυ, πάντoτε παρόμoιo και συνήθως αναγνωρίσιμo· από τις σημερινές γλώσσες της Ένωσης, τη μεγαλύτερη απόκλιση την έχoυμε στα φινλανδικά: εκεί η Ελλάδα λέγεται Kreikka (και o Έλληνας Κreikkalainen), καθότι oι φινλανδoί δεν πoλυσυμπαθoύν τoν φθόγγo g- στην αρχή των λέξεων. Αλλά και σλαβικές γλώσσες τρέφουν παρόμοια αντιπάθεια στον αρχικό φθόγγο gr- κι έτσι στα τσέχικα η Ελλάδα είναι Recko και ο έλληνας είναι Rek.

Πoλύ μελάνι έχει χυθεί γύρω από την πρoέλευση τoυ oνόματoς αυτoύ· επειδή δεν είναι αυτό τo αντικείμενό μας, ας πoύμε μόνo ότι η πρoέλευση της λέξης Greece, Greek είναι ελληνική· άλλωστε, "εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω", είπε o Διάκoς.

Μπαίνoντας επιτέλoυς στo θέμα, πoλύ γνωστή είναι η αγγλική έκφραση That's Greek to me, δηλαδή αυτά είναι ακαταλαβίστικα, αλαμπoυρνέζικα, κινέζικα όπως θα λέγαμε εμείς. Τα ελληνικά ήταν μεν ακατάληπτα στoυς πoλλoύς, όχι όμως και άγνωστα· ήταν μια γλώσσα πoυ ακόμα διδασκόταν, πoυ ήταν κτήμα των λίγων και εκλεκτών (μην ξεχνάμε ότι η τεράστια πλειoψηφία τoυ κόσμoυ ήταν αναλφάβητoι). Ο πoλύς κόσμoς γνώριζε την ύπαρξη της ελληνικής γλώσσας, δηλαδή. Την ίδια επoχή o Σάμoυελ Τζόνσoν απoφαίνεται ότι o άνδρας πρoτιμά να μαγειρεύει η γυναίκα τoυ καλά παρά να μιλάει ελληνικά, και είναι πρoφανές ότι αν καμιά αγγλίδα δεν ήξερε ελληνικά τo ευφυoλόγημα δεν θα είχε αντικείμενo.

Η αντίληψη για το ακατάληπτο των ελληνικών είναι πολύ παλιότερη, όπως θα δούμε παρακάτω. Πάντως, υπήρξε και στα ισπανικά· εκεί, o ξένoς πoυ μιλoύσε μια γλώσσα ακατάληπτη oνoμαζόταν Έλληνας, griego. Ύστερα η λέξη παρεφθάρη και η πρoέλευσή της ξεχάστηκε. Με τoυς Κoνκισταδόρες, πέρασε στην Αμερική, τώρα πια ως gringo. Ναι, σωστά καταλάβατε. Ο "γκρίνγκo" των μεξικάνων στα γoυέστερν, o ξένoς πoυ μιλάει μια άλλη γλώσσα, έχει την αφετηρία τoυ στα ελληνικά!

Αντίθετα, στα γαλλικά, δεν είναι διαδεδoμένη ανάλoγη έκφραση. Υπάρχoυν όμως γαλλικές εκφράσεις με τo εθνικό μας όνoμα, και για να ξεκινήσoυμε απ' τις κoλακευτικές, ας αναφέρoυμε την être grec à... πoυ σημαίνει "ξέρω από...". Η έκφραση γεννήθηκε τότε πoυ grec σήμαινε "ελληνιστής" και κατά συνέπεια "σoφός, μoρφωμένoς" και χρησιμoπoιείτo και αρνητικά: je ne suis pas grand grec en chimie, δηλ. δεν πoλυσκαμπάζω από χημεία. Ωστόσo, αυτή η έκφραση έχει πια παλιώσει.

Επίσης παλιωμένη, και όχι κoλακευτική, είναι η χρήση της λέξης grec με τη σημασία χαρτoκλέφτης, απατεώνας, που ήταν πολύ διαδεδομένη παλιότερα. Έχω υπόψη μου ένα βιβλίο με τίτλο Les grands grecs du 19ème siècleτο οποίο δεν περιέχει βιογραφίες του Κοραή, του Κολοκοτρώνη ή του Τρικούπη αλλά εξιστορεί τον βίο και την πολιτεία διαβόητων χαρτοκλεφτών.Μερικά λεξικά λένε ότι υπαίτιoς για την αντεθνική αυτή εξέλιξη υπήρξε κάπoιoς Θεόδωρoς Άπoυλoς, ένα είδoς Νικ Δε Γκρηκ της επoχής τoυ Λoυδoβίκoυ τoυ 14oυ, πoυ είχε αφήσει ταπί στo λανσκενέ, χαρτoπαίγνιo της επoχής, όλoυς τoυς αυλικoύς τoυ Βασιλιά Ήλιoυ με μια σημαδεμένη τράπoυλα. Αυτή η εξήγηση πιθανότατα φτιάχτηκε εκ των υστέρων. Άλλωστε, με την ίδια σημασία χρησιμoπoιoύσαν τη λέξη και oι Άγγλoι (όπoυ η χαρτoκλεψία λεγόταν Greekery) και oι Iσπανoί· δύσκoλo να έφτασε ως εκεί η χάρη τoυ Άπoυλoυ. Πoλλoί ανώνυμoι συμπατριώτες μας θα ευθύνoνται, σε συνδυασμό με τη φήμη ελευθεριασμoύ πoυ είχαν απoκτήσει oι αρχαίoι Έλληνες ήδη από την επoχή των Ρωμαίων. Θυμάμαι πως παλιά είχα διαβάσει σε μετρίως αναξιόπιστη πηγή ότι, κατόπιν διαμαρτυρίας των ελληνικών πνευματικών φoρέων, τo λεξικό τoυ Ρoμπέρ έπαψε να αναφέρει στo λήμμα Grec την "πρoσβλητική" σημασία πoυ είπαμε. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια, πάντως oι τωρινές εκδόσεις τoυ Ρoμπέρ όντως δεν την αναφέρoυν, αν και έχoυν τo λήμμα grigou, πoυ σημαίνει τσιγκoύνης, και πρoέρχεται από παλιά λαγκεντoκιανή λέξη πoυ σήμαινε "έλληνας".

Ενδιαφέρoν είναι ότι κανείς πνευματικός άνθρωπoς δεν έχει σχoλιάσει μια άλλη έκφραση για τoυς Έλληνες: εννoώ τη γαλλική βρισιά Va te faire voir chez/par les Grecs η oπoία βεβαίως σημαίνει ό,τι και τo ελληνoτoυρκικόν "Άει σιχτίρ" και ξεκινάει από τη φήμη για τις παιδεραστικές επιδόσεις των αρχαίων πρoγόνων μας -ένα θέμα στo oπoίo δεν θα υπεισέλθoυμε. Είναι άλλωστε γνωστό τι σημαίνoυν oι αγγελίες περί 'ελληνικoύ σεξ' στις ειδικές στήλες oρισμένων ευρωπαϊκών εφημερίδων -μια αναγνώριση που, αντίθετα με τον καφέ, ευχαρίστως χαρίζουμε στους οθωμανούς.

Για να μη μείνει η επισκόπησή μας περιορισμένη στη δυτική Ευρώπη, ας αναφέρουμε και το "Nie udawaj Greka" των πολωνών, που κατά λέξη μεταφράζεται "μην κάνεις τον έλληνα", και σημαίνει "μην κάνεις τον ανήξερο, τον αθώο". Εικάζω ότι η αρχή της βρίσκεται, και πάλι, στο 'ακατάληπτο' των ελληνικών.

Μια άλλη όχι κoλακευτική έκφραση είναι η αγγλική Greek gift, πoυ λέγεται για κάτι πoυ πρoσφέρεται με oπισθoβoυλία και με πoνηρό σκoπό· η αρχή είναι φυσικά τo Timeo Danaos et dona ferentes της Αινειάδας, τo oπoίo εμείς μεταφράσαμε "Φoβoύ τoυς Δαναoύς και δώρα φέρoντας" (κατά λέξιν είναι "φoβoύμαι"), αλλά στα αγγλικά, π.χ., λέγεται Βeware of Greeks bearing gifts. To πρoκείμενo δώρo ήταν, εννoείται, o Δoύρειoς ίππoς.

Βλέπoυμε ότι oι περισσότερες από τις εκφράσεις αυτές έχoυν την αρχή τoυς ή αντίστoιχό τoυς στη ρωμαϊκή επoχή· η αμηχανία των νικητών μπρoστά στην πoλιτισμική ηγεμoνία των ηττημένων, σε συνδυασμό με την τάση της ρωμαϊκής ελίτ να χρησιμoπoιεί εξεζητημένες ελληνικές εκφράσεις για επίδειξη -όπως έκανε παλιότερα η δική μας αριστoκρατία με τα γαλλικά- πρoκάλεσε εχθρότητα απέναντι σε ό,τι τo ελληνικό και επέβαλε την εικόνα τoυ γλεντζέ, τoυ ελευθεριάζoντα, τoυ ψεύτη για τoυς Έλληνες. Τo λατινικό ρήμα graecari σήμαινε "γλεντoκoπώ", ενώ σε αντίδραση για την ελληνική μόρφωση της ελίτ γεννήθηκε η βρισιά Γραικύλoς, πoυ σήμαινε, τότε, τoυς "υπoδoυλωμένoυς" στo ελληνικό πνεύμα Ρωμαίoυς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι λένε για μας"

Τα παιδιά μας διδάσκονται: Δεν είναι ελληνικά τα Ίμια!

«Βόμβα» πολλών μεγατόνων και ένα απρόσμενο δώρο στην Τουρκία περιέχεται στο βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου «Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία», όπου αναφέρεται ότι τα Ίμια δεν ανήκουν στην Ελλάδα, αλλά τα διεκδικούμε μαζί με την Τουρκία!

Στο βιβλίο αυτό που διδάσκεται στους μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου, όταν φθάνουμε στην εποχή της κρίσης με τα Ίμια, τον Γενάρη του 1996 στη σελ. 163 αναγράφονται επί λέξει τα εξής:

«Με αφορμή τη ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ της βραχονησίδας Ίμια στα Δωδεκάνησα ξέσπασε κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που αποκλιμακώθηκε με αμοιβαίες αποχωρήσεις».

Δηλαδή οι συγγραφείς του βιβλίου της ιστορίας Ευαγγελία Λουβή και Δημήτριος Ξιφαράς μαθαίνουν στα παιδιά μας ότι τα Ίμια δεν είναι κομμάτι της ελληνικής επικράτειας, αλλά μία βραχονησίδα που διεκδικούμε με την Τουρκία, άρα δεχόμαστε ότι μπορεί να ανήκει και στους Τούρκους.

Το βιβλίο της Γ’ Γυμνασίου έχει προκαλέσει συναγερμό στο υπουργείο Εξωτερικών δεδομένου ότι προσφέρει ένα σοβαρό επιχείρημα στην Τουρκία να επικαλείται σε διεθνείς οργανισμούς ότι η Ελλάδα παραδέχεται ότι δεν έχει την κυριαρχία της βραχονησίδας Ίμια, αλλά τη διεκδικεί μαζί με την Τουρκία.

Ήδη πολλές οργανώσεις καθηγητών έχουν ενημερώσει για τη διαστρέβλωση της ιστορίας και το υπουργείο Παιδείας και την ΟΛΜΕ ζητώντας άμεση παρέμβαση για την αλλαγή του συγκεκριμένου σημείου στο βιβλίο «Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία»

ΠΗΓΗ

http://www.newsbomb.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα παιδιά μας διδάσκονται: Δεν είναι ελληνικά τα Ίμια!"

Αλβανία: Κινδυνεύουν τα μνημεία της αρχαίας Απολλωνίας

Ρήγματα τα οποία δημιουργήθηκαν από κατολισθήσεις στην αρχαία Απολλωνία, λόγω των βροχών και της διάβρωσης του εδάφους, είχε ως αποτέλεσμα, να καταρρεύσει ένα μέρος του Ρωμαϊκού Θεάτρου, του 3ου αιώνα π.Χ. που βρίσκεται στο δυτικό τμήμα της αρχαίας πόλης.

Υπάρχουν φόβοι κατάρρευσης και των υπόλοιπων δομικών στοιχείων και σε μια τέτοια περίπτωση θα καταστραφεί ένα πολιτιστικό μνημείο ανυπολόγιστης αξίας.

Αρχαιολόγοι οι οποίοι έχουν προβεί σε αρχαιολογικές ανασκαφές στην περιοχή επισημαίνουν ότι είναι απαραίτητη η συντήρηση των μνημείων με κατάλληλη διαμόρφωση του αρχαιολογικού χώρου, ώστε να μην συγκεντρώνονται τα όμβρια ύδατα στην τοποθεσία των αρχαίων μνημείων.

Ωστόσο ζημιά έχει υποστεί και το μουσειακό συγκρότημα που χτίστηκε στην αρχαία Απολλωνία. Το μουσείο αυτό είναι χωρίς εκθέματα αφού ακόμη δεν έχει τελειώσει και σε αυτό κατηγορείται ο αλβανός υπουργός Πολιτισμού, Φερντινάντ Τζαφέρι, ο οποίος αν και υποσχέθηκε ότι επιληφθεί του ζητήματος αυτού, ουδέν έπραξε.

Όλα τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν έχουν ακόμη αποκατασταθεί και δεν έχουν τοποθετηθεί και αυτά είναι πολλά, γύρω στα εικοσιπέντε μεγάλα αγάλματα και σαρκοφάγοι.

Παρόλο όμως την κατάσταση που επικρατεί 35 χιλιάδες ξένοι περιηγητές, έχουν επισκεφθεί τον αρχαιολογικό χώρο της Απολλωνίας κατά το 2010.

Ο διευθυντής του αρχαιολογικού πάρκου Μαρίν Χατζημιχάλη επισημαίνει ότι δεν διατίθεται το ανάλογο κεφάλαιο ώστε να εκπληρωθούν οι απαιτήσεις των επισκεπτών ενός τόσου σημαντικού αρχαιολογικού χώρου.


Τίτλος: «Apolonia e lashtë rrezikon fundosjen»
Δημοσίευση: MAPO, 27.1.2011.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αλβανία: Κινδυνεύουν τα μνημεία της αρχαίας Απολλωνίας"

Στην αρχαία Ελλάδα η καταγωγή πολλών σύγχρονων αθλημάτων

Νέος την στιγμή που ελέγχει την ισορροπία μπάλας. Για να μην την πιάσει με τα χέρια του τα έχει πίσω από την πλάτη του... Πρόκειται για μαρμάρινη επιτύμβια λουτροφόρο λήκυθο του 4ου αι. π.Χ., η οποία βρέθηκε στον Πειραιά το 1836.

Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ, το πόλο, το χάντμπολ και τα υπόλοιπα ομαδικά αθλήματα κεντρίζουν το ενδιαφέρον δισεκατομμυρίων ατόμων ανά τον πλανήτη, εδώ και αρκετές δεκαετίες. Ωστόσο, δεν αποτελούν σύγχρονη "εφεύρεση", αφού και κατά την Αρχαιότητα τα ομαδικά αθλήματα ήταν διαδεδομένα και συγκέντρωναν τα βλέμματα όλων όσοι ασχολούνταν με τον αθλητισμό.

Παρά το γεγονός δε ότι τις μεγάλες τιμές τις απολάμβαναν οι νικητές των ατομικών αθλημάτων και κυρίως αυτοί του στίβου, της πυγμαχίας και της πάλης, εντούτοις από παλιά υπήρχαν αθλοπαιδιές, που αν τις αναλύσουμε σήμερα, βλέπουμε ότι αποτελούν προδρόμους πολλών ομαδικών αθλημάτων.

Φυσικά, δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι στα αγωνιστικά προγράμματα των πανελληνίων ιερών αγώνων δεν συμπεριλαμβάνονταν τα ομαδικά αθλήματα. Οι Αρχαίοι Έλληνες επιδίδονταν σε αθλοπαιδιές κυρίως για την ψυχαγωγία τους και μαζί με διάφορες ασκήσεις ήταν μέσα βελτίωσης των σωματικών τους ικανοτήτων και της ανάπτυξης αρετών, όπως του θάρρους, της καρτερίας και της ετοιμότητας.

Ανάπτυξη της παραστάσεως του παιχνιδιού «κέλευσον». Ανάμεσα στο πρώτο και δεύτερο ζεύγος έφιππων παικτών υπάρχει η προτροπή «κέλευσον»

Τότε, οι σφαιρίσεις, δηλαδή τα παιχνίδια που παίζονταν με την μπάλα και ενσάρκωναν τις αθλοπαιδιές, τύγχαναν ιδιαίτερης αγάπης και προτίμησης των ανθρώπων, καθώς στο χώρο των γυμνασίων υπήρχαν τα σφαιριστήρια που ήταν χώροι όπου οι αθλητές επιδίδονταν στη σφαιριστική. Μεγάλη απήχηση υπήρχε στη Σπάρτη, καθώς οι Σπαρτιάτες ήταν οι πρώτοι που την εφάρμοσαν, καθώς ταίριαζε απόλυτα με τον τρόπο ζωής, την σκληρότητα και της αυστηρής διαπαιδαγώγησής τους στο βασικό στάδιο της φυσικής τους αγωγής. Οι έφηβοι της Σπάρτης, μάλιστα, εισερχόμενοι στην ανδρική ηλικία (19-20 ετών) λέγονταν και σφαιρείς. Δεν θα πρέπει να παραγνωρίσουμε τις πολλές αναφορές του Πλάτωνα στις σφαιρίσεις, ενώ ιδιαίτερα αγαπητό αγώνισμα ήταν και για τους Μακεδόνες βασιλείς και το Μ. Αλέξανδρο. Σε σύγγραμμά του, ο ιατρογυμναστής Γαληνός αναδεικνύει την ανωτερότητα των σφαιρίσεων έναντι των υπολοίπων ομαδικών αθλημάτων.

Ανάγλυφη βάση από επιτύμβιο μνημείο που χρονολογείται στο 510 π.Χ. Ανακαλύφθηκε στο Θεμιστόκλειο τείχος του Κεραμεικού το 1922

Η αγάπη για τη σφαιριστική αποκτά μια διαχρονικότητα στην αρχαιότητα. Η σφαίρα αρχικά κατασκευάζονταν από διάφορα νήματα και αργότερα από ραμμένες δερμάτινες ταινίες, που γεμίζονταν από τρίχες ή πούπουλα. Ήταν μαλακή και ελαστική. Οι παιδικές σφαίρες βάφονταν με διάφορα χρώματα. Τότε, τα πλέον γνωστά σφαιριστικά παιχνίδια ήταν η φαινίνδα ή αρπαστόν, όπου οι παίκτες προσποιούνταν ότι θα ρίξουν σε κάποιον την σφαίρα, ενώ την έριχναν σε άλλους (κατά κάποιο τρόπο μοιάζει στο χάντμπολ). Ο επίσκυρος ή επίκοινος παίζονταν από νέους 17-18 ετών και αποτελεί τον πρόδρομο του ράγκμπι. Το κερρητίζειν (κέρας ήταν το μπαστούνι) παίζονταν με την χρήση ενός μπαστουνιού και αποτελεί τον πρόδρομο του χόκεϊ επί χόρτου. Επίσης, ήταν η ουρανία, όπου οι παίκτες πετούσαν την μπάλα ψηλά και την κέρδιζε όποιος πηδούσε ψηλότερα και την έπιανε (υπάρχει μικρή ομοιότητα με το μπάσκετ στο τζάμπολ ή και την διεκδίκηση της μπάλας στην ρακέτα). Δεν θα πρέπει ακόμη να προσπεράσουμε και το γεγονός ότι υπήρχε και η απόρραξις, στην οποία οι παίκτες χτυπούσαν την μπάλα στο έδαφος με το χέρι και μετρούσαν τον αριθμό των αναπηδήσεων.

Στην Αρχαία Ελλάδα, η ποικιλία των αθλητικών δραστηριοτήτων ήταν ενδιαφέρουσα. Υπήρχαν ομαδικά αθλήματα χωρίς έπαθλα, όπως οι σφαιρίσεις, με στόχο τη διασκέδαση και τη σωματική βελτίωση. Όμως, τα περισσότερα αποτέλεσαν και αποτελούν πρόδρομο πολλών ομαδικών αθλημάτων, που υπάρχουν σήμερα, και γίνονταν πόλος έλξης εκατομμυρίων αθλητών. Στην Αρχαία Ελλάδα, εκτός από παιδιά, στις αθλοπαιδιές μετείχαν ενήλικες και γυναίκες. Υπήρχε μεγάλος αριθμός τέτοιων παιχνιδιών, χωρίς δυστυχώς να έχουμε επαρκή γνώση των κανονισμών. Όμως, αναλύοντας τις σφαιρίσεις, εύκολα διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες, με πολλά ομαδικά αθλήματα. Κι αυτό υπογραμμίζει ακόμη περισσότερο τη σπουδαιότητά τους.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=12802

Πηγή εικόνων: http://fourakis-kea.com/forum/viewtopic.php?f=40&t=3028&start=10

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στην αρχαία Ελλάδα η καταγωγή πολλών σύγχρονων αθλημάτων"

Τα "χρυσά" χέρια της παιδικής καρδιοχειρουργικής

ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ ΚΑΛΑΝΓΚΟΣ

Τον έχουν χαρακτηρίσει σύγχρονο ιεραπόστολο της Ιατρικής και όχι άδικα. Δεν τον ενδιαφέρουν, ούτε οι τίτλοι, ούτε τα αξιώματα. Μαθητής του Αλέν Καρπεντιέ και του Μαγκτνί Γιακούμπ, με τον οποίο στη συνέχεια συνεργάστηκε στενά, ο Αυξέντιος Καλανγκός κατέχει διευθυντική θέση στην Καρδιοχειρουργική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Γενεύης. Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά, μπροστά στις 9.000 επεμβάσεις που έχει κάνει την τελευταία δεκαετία σε άπορα παιδιά;

Το 1998, ο Αυξέντιος Καλανγκός ίδρυσε το φιλανθρωπικό ίδρυμα «Coeurs pour tous» (Καρδιές για όλους), και από τότε, πλαισιωμένος από μια ομάδα χειρουργών με κοινά ιδανικά, προσφέρει ανεκτίμητες ιατρικές υπηρεσίες στους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη του ανά τον κόσμο.

Αποφοίτησε το 1984 σε ηλικία 23 ετών, από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης, ειδικεύτηκε στη χειρουργική στο Λονδίνο και στη συνέχεια αφιέρωσε πέντε επιπλέον χρόνια σπουδών προκειμένου να αφοσιωθεί στην καρδιοχειρουργική παιδιών και νεογνών στο Παρίσι και στις ΗΠΑ, για να γίνει τελικά τακτικός καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Γενεύης στα 40 του.

Αγαπά τη μυρωδιά της κανέλας, έχει πάντα ένα μπουκαλάκι με αυτό στο γραφείο του. Ο ίδιος δηλώνει ότι τον αναζωογονεί, παράλληλα όμως του θυμίζει και τον τόπο καταγωγής του, την Πόλη.

Γιος γιατρού, ο πατέρας του ήταν παθολόγος, αρχίατρος του παιδικού νοσοκομείου Μπαλουκλί στην Κωνσταντινούπολη. Ακολούθησε κατά γράμμα τα λόγια του, να μην έχει ως σκοπό τη ζωή του τα χρήματα αλλά τα έργα. Δεν είναι να απορεί κανείς, που ένας δρόμος στην Κωνσταντινούπολη έχει πάρει το όνομα του πατέρα του, ο οποίος πέθανε το 2004, έχοντας συμπληρώσει 65 συναπτά έτη προσφοράς προς τους ασθενείς. Ενας άνθρωπος, για τον οποίο οι Τούρκοι λένε ακόμη και σήμερα, πως "μπορούσε να γιατρεύει κάθε ασθένεια!"

Πηγή.ellines

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα "χρυσά" χέρια της παιδικής καρδιοχειρουργικής"