Αρχαία Ελλάδα, αλλοδαποί και μετανάστευση

Σε άρθρο του στον Πολιτη της Κυριακής 14/11/10, ο κ. Διονύσης Διονυσίου σύμβουλος έκδοσης του «Πολίτη της Κυριακής» επιχείρησε να θεμελιώσει τις απόψεις του υπέρ των μεταναστών, ανατρέχοντας στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία της οποίας παρέθεσε μεμονωμένα αποφθέγματα, τα οποία όχι μόνο δεν απηχούν αλλά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα σχετικώς με την αντίληψη που οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν για τους αλλοεθνείς λαούς.
Εν πρώτοις παρέθεσε απόσπασμα από τον Θουκυδίδη (Περικλέους Επιτάφιος), στον οποίο ο Περικλής αναφέρει ότι οι Αθηναίοι διατηρούσαν την πόλη τους ανοικτή σε όλους, δεν έδιωχναν τους ξένους και δεν τους εμπόδιζαν να γνωρίσουν τον πολιτισμό της Αθήνας. Η πραγματικότητα είναι ότι με τον όρο «ξένοι», ο Περικλής εννοεί τους υπόλοιπους Έλληνες, πλην των Αθηναίων και όχι τους αλλοεθνείς. Γι’ αυτό τον λόγο οι μέτοικοι στην Αρχαία Αθήνα, οι οποίοι βεβαίως δεν είχαν την ιδιότητα του Αθηναίου πολίτη, ήσαν Έλληνες από άλλες πόλεις και όχι αλλοεθνείς (βάρβαροι, κατά την αρχαία ελληνική ορολογία). Ο Περικλής αναφέρεται στα ως άνω για να καταδείξει την αντίθεση των Αθηνών με την αρχαία Σπάρτη, στην οποία δεν γίνονταν δεκτοί οι ξένοι, ούτε Έλληνες ούτε αλλοεθνείς για να μην τεθεί σε αμφισβήτηση το καθεστώς των Ομοίων, που θέσπισε ο Λυκούργος. Χαρακτηριστικό είναι ότι για να εδικαιούτο κάποιος την Αθηναϊκή ιθαγένεια έπρεπε να είναι Αθηναίος και από τους δύο γονείς του. Ο ίδιος δε ο Περικλής δεινοπάθησε να παραχωρήσει στην εταίρα του Ασπασία (Ελληνίδα από την Μίλητο) την Αθηναϊκή ιθαγένεια κατ’ εξαίρεση. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο μεγάλος ρήτορας Δημοσθένης, εάν κάποιος νυμφευόταν μη Αθηναία έχανε τα πολιτικά του δικαιώματα, ενώ η περιουσία του δημευόταν. Την ίδια σημασία έχουν και οι αναφορές περί ξένων από τον Όμηρο στην Ιλιάδα.
Αναφέρει επιπρόσθετα ο κ. Διονυσίου τη ρήση του σοφιστή Αντιφώντα ότι «δεν διακρίνει Έλληνες και βάρβαρους, ελευθέρους και δούλους». Η άποψη του Αντιφώντα προφανώς ήταν μεμονωμένη στην αρχαία ελληνική σκέψη και οπωσδήποτε δεν απηχούσε το κοινό αίσθημα στην αρχαία Ελλάδα το οποίο καταδεικνύεται εναργώς από τα γραφόμενα γιγάντων της Αρχαίας Ελληνικής Σκέψης όπως τα παρακάτω:    

1.  Ο Ευριπίδης δια του στόματος της Ιφιγένειας («Ιφιγένεια εν Αυλίδι» 1400) διακηρύσσει ότι: Είναι φυσικό οι Έλληνες να άρχουν των βαρβάρων και όχι οι βάρβαροι των Ελλήνων.

1. Ο Πλούταρχος («Θεμιστοκλής» 6) αναφέρει ότι επαινείται η πράξη του Θεμιστοκλέους να θανατώσει, δια ψηφίσματος, τον διερμηνέα των Περσών, που εζήτησαν την παράδοση των Αθηναίων, διότι ετόλμησε να μεταχειρισθεί την Ελληνική γλώσσα, για να εξηγήσει τις προσταγές των βαρβάρων.

1. Ο Πλάτων («Πολιτεία» 469 – 470) συμπέρανε μετά από διαλεκτική έρευνα, ότι από τη φύση οι Έλληνες είναι εχθροί των βαρβάρων.

1. Θεμελιώδης πολιτική αρχή του Ισοκράτους ήταν ότι πρέπει να πολεμούμε τους βαρβάρους και να ευεργετούμε τους Έλληνες. Ο ίδιος ρήτορας επαινεί ως προτέρημα του κράτους των Αθηνών το γεγονός ότι ο πληθυσμός του δεν ήταν ανάμικτος εκ πολλών εθνών.

1. Ο Ηρόδοτος διαβεβαιώνει ότι το Ελληνικό έθνος διεκρίθη ως ευφυέστερον του βαρβαρικού.

1. Ο Όμηρος («Ϊλιάς» Ι, 648), φέρει τον Αχιλλέα να λέγει: «οργίζεται η καρδία μου σαν θυμηθώ πόσο προσβλητικώς μου εφέρθη ο υιός του Ατρέως, ωσάν να ήμουν κάποιος μετανάστης δίχως τιμή».

1. Ο Δημοσθένης θεωρεί τους βάρβαρους όχι πια μόνον μη Έλληνες, αλλά όντα αγροίκα, ακαλλιέργητα, όντα κατώτερα και γεννημένα για τη σκλαβιά.

1. Ο Πλάτωνας στην Πολιτεία μιλά με περισσή εχθρότητα για τους ξένους: «οι βάρβαροι είναι «φύσει» εχθροί μας. Το μίσος που νιώθουμε γι’ αυτούς είναι «φυσικό», πρέπει να τους πολεμήσουμε και να τους συντρίψουμε».

1. Για τον Αριστοτέλη, το δάσκαλο του Αλέξανδρου, οι βάρβαροι είναι «φύσει» τέτοιοι αλλά και «φύσει» δούλοι και συμβούλευε τον Αλέξανδρο «να συμπεριφέρεται στους Έλληνες σαν ηγεμόνας ενώ στους βάρβαρους σαν αφέντης, στους πρώτους σαν σε φίλους και οικείους και να μεταχειρίζεται τους δεύτερους όπως μεταχειρίζονται τα ζώα και τα φυτά». Κατά τον ίδιο, («Πολιτικά» Γ, 14, 32) το Ελληνικό Γένος ενωμένο έχει την δύναμη να εξουσιάσει τους πάντες.

Αλλά και σύγχρονοι διάσημοι Ελληνιστές ενισχύουν την αντίληψη ότι η Αρχαία Ελληνική Κοινωνία ήταν μία κοινωνία βασισμένη στα εθνοφυλετικά πρότυπα, αυτό που χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ηρόδοτος (Ιστορία Η 44) ως«όμαιμον». Είναι δε επί τούτου χαρακτηριστικές οι αναφορές:

1. Των Victor Hanson και John Heath στο βιβλίο «Ποίος εφόνευσε τον Όμηρο;» «Οι κεντρικές αξίες της Ελλάδος είναι μοναδικές, αμετάβλητες και μη πολυπολιτισμικές».   

1. Στο λεξικό LAROUSSE (16 ed. 1953, p. 97) ορίζεται, ότι οι Έλληνες, θεωρούν τον κάθε ξένο ως άνθρωπο κατώτερου πολιτισμού: «tout stranger tennu pour home de civilization inferieure».

Σε ότι αφορά το ρηθέν από τον Απόστολο Παύλο στην προς Γαλάτας επιστολή: «ουκ ενι Ιουδαίος ουδέ Έλλην κλπ», ο Απόστολος Παύλος ανέφερε αυτό στην επιστολή του επειδή τα χρόνια εκείνα οι Εβραίοι Χριστιανοί απαιτούσαν από τους εθνικούς που γίνονταν Χριστιανοί, όπως οι Γαλάτες, να κάνουν περιτομή. Οι Γαλάτες όπως και οι λοιποί εθνικοί διαμαρτυρήθηκαν για τούτο στον Απόστολο Παύλο, ο οποίος με την ως άνω επιστολή του θέλησε να καταδείξει ότι στον Χριστιανισμό γίνονται δεκτοί όλοι χωρίς να χρειάζεται να εγκαταλείψουν τα έθιμα τους και να υιοθετήσουν τα Ιουδαϊκά. Σε καμία περίπτωση ο Απόστολος Παύλος δεν υπονοεί με την επιστολή του αυτή την κατάργηση των εθνικών διαχωρισμών. Ούτως ή άλλως στην Αγία Γραφή ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ξεχώρισε την υλική – κοσμική διάσταση, στην οποία εντάσσονται οι εθνικοί διαχωρισμοί, από την πνευματική διάσταση της Δημιουργίας λέγοντας το γνωστό «τα του Καίσαρος (υλική – κοσμική διάσταση) τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».
Ανεξαρτήτως των πιο πάνω, εμείς δεν μισούμε τους μετανάστες ούτε και οποιονδήποτε άνθρωπο. Αντιτασόμαστε, ωστόσο, στο φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης το οποίο είναι αίτιο πολλών δεινών και θυματοποιεί τόσο τους μετανάστες, τους οποίους αποκόπτει από την πατρική τους γη, δηλαδή το φυσικό τους βιοχώρο και τις ρίζες της παράδοσής  τους, όσο και τις κοινωνίες υποδοχής τις οποίες καθιστά άμορφους πολτούς χωρίς συνεκτικούς δεσμούς και κοινωνική συνοχή. Προς το σκοπό αυτό, δηλαδή της διασάλευσης της φυσικής τάξης και της ανατροπής του φυσικού νόμου, τα οποία αποτελούν βασικές εκδηλώσεις της Θείας Βούλησης, οι εξουσιαστές της ανθρωπότητας προωθούν και υποθάλπουν το φαινόμενο της μετανάστευσης και το ιδεολόγημα του πολυπολιτισμού.
Εν ολίγοις ο κ. Διονυσίου και οι ομοϊδεάτες του μπορούν να καταφεύγουν σε οποιαδήποτε πηγή για να αντλήσουν επιχειρήματα για τις ιδέες τους. Όχι όμως στην Αρχαία Ελλάδα και στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Διότι η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία προσφέρει επιχειρήματα μόνο για τα αντίθετα από αυτά που οι ίδιοι πιστεύουν. Από την Αρχαία Ελλάδα μπορεί να αντλήσει επιχειρήματα μόνο η δική μας ιδεολογία, η οποία ούτως ή άλλως δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά την αποκρυστάλλωση της αρχαίας ελληνικής σκέψης και την προσαρμογή της στα σύγχρονα κοινωνικά δεδομένα.
Οδυσσέας Διομήδους
ΠΗΓΗ
http://antistasi.org/?p=11936

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αρχαία Ελλάδα, αλλοδαποί και μετανάστευση"

Αν αυτοί δεν είναι ανθέλληνες... ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ;;;

Τέλος στα αμιγώς «ελληνικά σχολεία» στο εξωτερικό

Αλλαγές στις αποσπάσεις εκπαιδευτικών

Την πλήρη ανατροπή των δεδομένων για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό, τον τρόπο εισαγωγής των παιδιών ομογενών στα ελληνικά πανεπιστήμια, τις προϋποθέσεις απόσπασης εκπαιδευτικών στο εξωτερικό και τη σταδιακή διακοπή λειτουργίας ελληνικών σχολείων στη Γερμανία, προβλέπει το σχετικό νομοσχέδιο που η συζήτησή του ξεκινά την Τετάρτη στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής. Όχι χωρίς σοβαρές ενστάσεις εκ μέρους της αντιπολίτευσης, για τις προτεινόμενες ρυθμίσεις. Κυρίως όμως, με σοβαρές ενστάσεις εκ μέρους της Συνομοσπονδίας Γονέων και Κηδεμόνων της Γερμανίας που απέστειλε επιστολή σε δριμύ ύφος προς την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.

Αναλυτικότερα: Το νομοσχέδιο
Όπως αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου, η αλλαγή της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό, κρίθηκε τελείως αναγκαία για τον εκσυγχρονισμό της στα πρότυπα άλλων πολύγλωσσων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων διεθνώς αλλά με στόχο και την εξοικονόμηση πόρων σε συνθήκες κρίσης.
«Αχαρτογράφητη» η υπάρχουσα κατάσταση
Στην αιτιολογική έκθεση επισημαίνεται επίσης ότι η υπάρχουσα κατάσταση είναι τραγική:

«Σήμερα δεν υπάρχει η δυνατότητα να εξακριβωθεί ο αριθμός των μαθητών που διδάσκονται την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό ανά τον κόσμο, ο ακριβής αριθμός των εκπαιδευτικών και των εκπαιδευτικών μονάδων που λειτουργούν, η ποιότητα εκπαίδευσης που παρέχεται και το ύψος των χρηματικών ποσών, που δαπανώνται για όλα αυτά από το ελληνικό κράτος. Εξίσου χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι διαπιστώνεται κατασπατάληση των δημόσιων πόρων και χρημάτων, τα οποία προκύπτει ότι σε μεγάλο βαθμό επενδύθηκαν αναποτελεσματικά συχνά, δε και για σκοπούς που δεν προωθούσαν τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας, της παιδείας και του πολιτισμού». Επίσης, «τα αποτελέσματα διάδοσης της ελληνικής παιδείας και του ελληνικού πολιτισμού στους αλλογενείς είναι ελάχιστα, σχεδόν ανύπαρκτα».
Τι αλλάζει στην εκπαίδευση
Στο νομοσχέδιο, ορισμένες από τις κυριότερες ρυθμίσεις είναι:
-Το υπουργείο Παιδείας ενισχύει στοχευμένα με πόρους, εκπαιδευτικούς και επιχορηγήσεις μόνο σχολεία ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό, κάθε βαθμίδας, που είναι ενταγμένες σε εκπαιδευτικά συστήματα είτε της Ελλάδας είτε των χωρών υποδοχής ή επιχορηγούνται από αυτά. Με τον τρόπο αυτόν εξασφαλίζεται αφενός ότι το πρόγραμμα σπουδών, οι όροι παροχής τους και η εν γένει οργάνωση της μαθησιακής διαδικασίας και των φορέων της τελεί υπό τον έλεγχο, την εποπτεία και την εγγύηση οργανωμένων εκπαιδευτικών συστημάτων και αφετέρου ότι ο τίτλος που χορηγείται στους αποφοίτους επιτρέπει την πρόσβασή τους στην επόμενη βαθμίδα του ίδιου εκπαιδευτικού συστήματος χωρίς δυσμενείς διακρίσεις ή προσμετράται ως ειδικό προσόν για την πρόσβαση σε αυτήν.
-Μορφές ελληνικής παιδείας στο εξωτερικό που δεν είναι ενταγμένες σε εκπαιδευτικά συστήματα μπορούν να δημιουργηθούν ή να εξακολουθήσουν να στηρίζονται από τους φορείς της ελληνικής διασποράς αποτελώντας πεδίο ανάπτυξης πρωτοβουλιών ενίσχυσης και υποβοήθησης των πολιτικών της ελληνικής πολιτείας, αλλά δεν περιλαμβάνονται στο εκπαιδευτικό σύστημα που χρηματοδοτεί με πόρους ή εκπαιδευτικούς, το υπουργείο Παιδείας.
-Τα μέχρι σήμερα «αμιγώς ελληνικά» σχολεία του εξωτερικού, κεντρικό στοιχείο της λειτουργίας τους καθίσταται πλέον η παροχή δίγλωσσης εκπαίδευσης (στα ελληνικά όσο και στη γλώσσα της χώρας υποδοχής) με ανάλογο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, ώστε να επιτρέπεται η ακώλυτη και χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς κινητικότητα των μαθητών στα εκπαιδευτικά ιδρύματα κάθε εκπαιδευτικής βαθμίδας της χώρας υποδοχής .
Διακοπή λειτουργίας των σχολείων στη Γερμανία
-Προβλέπεται η σταδιακή διακοπή της λειτουργίας των «αμιγώς ελληνικών» Λυκείων στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, τα οποία λειτουργούν σήμερα είτε χωρίς να αναγνωρίζονται ως εκπαιδευτική βαθμίδα στη Γερμανία (με αποτέλεσμα οι απόφοιτοί τους να θεωρούνται απόφοιτοι γυμνασίου) είτε χωρίς να επιτρέπουν την πρόσβαση των αποφοίτων τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση της Γερμανίας αλλά και κάθε άλλης χώρας πλην της Ελλάδας. Τα σχολεία αυτά, από το σχολικό έτος 2012-2013 παύουν να δέχονται μαθητές για εγγραφή στην Α’ Λυκείου. Για την άμεση υποβοήθηση της κινητικότητας των μαθητών, που είναι ήδη εγγεγραμμένοι και ιδίως αυτών που φοιτούν στο γυμνάσιο, προς τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γερμανίας – πέραν της εφαρμογής του δίγλωσσου εκπαιδευτικού προγράμματος - το Υπουργείο θα παράσχει δωρεάν ειδική υποστηρικτική διδασκαλία εντός και εκτός του σχολείου, «ώστε η κατάργηση των λυκείων να μην δυσχεράνει το μορφωτικό μέλλον τους», όπως αναφέρει το υπουργείο.

-Μορφές και φορείς ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης, ακόμη και μη ενταγμένοι σε εκπαιδευτικό σύστημα, που παρουσιάζουν ιδιαίτερα και εξαιρετικά χαρακτηριστικά μακροχρόνιου και ποιοτικού έργου θεσπίζονται ως «Κέντρα –Λόγος», υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας και μπορεί να επιχορηγούνται «μόνο κατ΄ εξαίρεση εάν δεν διασφαλίζεται άλλως η συνέχιση της λειτουργίας τους και αποκλειστικά για την αντιμετώπιση μέρους του κόστους πρόσληψης από αυτά εκπαιδευτικών ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης, ώστε να μη λείψει η δυνατότητα να συνεχίσουν τη λειτουργία τους σημαντικοί κόμβοι ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης, που δεν θα μπορούσαν να το επιτύχουν μόνο με τις δικές τους δυνάμεις ή δεν μπορούν να έχουν την επαρκή βοήθεια της ελληνικής διασποράς».

-Το υπουργείο Παιδείας απογράφει, παρακολουθεί και ελέγχει λεπτομερώς με την ίδρυση και λειτουργία ειδικής Βάσης Δεδομένων/τράπεζας πληροφοριών τους διατιθέμενους πόρους, αποσπώμενους εκπαιδευτικούς, επιχορηγήσεις και κάθε είδους δαπάνες, που πραγματοποιούνται για την ενίσχυση των ελληνόγλωσσων σχολείων εξωτερικού.
-Θεσμοθετείται Σύνοδος Συνεργασίας ως όργανο μόνιμης και συντονισμένης συνεργασίας μεταξύ των υπουργείων Παιδείας, Πολιτισμού και Εξωτερικών με έργο τον ετήσιο προγραμματισμό και απολογισμό κοινών δράσεων για την ελληνική παιδεία και τον πολιτισμό στο εξωτερικό .
Εκπαιδευτικοί εξωτερικού
-Θεσμοθετείται για πρώτη φορά διαδικασία διαπίστωσης εκπαιδευτικών αναγκών για τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών - με προσαρμογή των διατάξεων, που ισχύουν για τις αποσπάσεις στο εξωτερικό.
-Ορίζονται σαφείς κανόνες για την απόσπαση εκπαιδευτικών, η οποία επιτρέπεται πλέον μόνο στις εκπαιδευτικές μονάδες, που αποτελούν σχολεία ή είναι ενταγμένες σε αυτά ή αναγνωρίζονται και επιχορηγούνται από εκπαιδευτικά συστήματα. Το εκπαιδευτικό προσωπικό στις μονάδες ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης αποτελείται μόνο από αποσπασμένους εκπαιδευτικούς.
-Περιορίζεται το κόστος απόσπασης εκπαιδευτικών και διοικητικών υπαλλήλων για τις ανάγκες της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό αφενός με την αποσαφήνιση ότι το ειδικό επιμίσθιο μπορεί να χορηγείται ή όχι, αλλά πάντως το πολύ μέχρι τα πρώτα τρία έτη της απόσπασης και αφετέρου με την κατάργηση της καταβολής δαπανών μεταφοράς οικοσκευής.
-Προβλέπεται για πρώτη φορά η δυνατότητα να διακοπεί η απόσπαση εφόσον επιβάλλεται από ανάγκες υπηρεσιακές ή εκπαιδευτικές της ημεδαπής (π.χ. αδυναμία κάλυψης εκπαιδευτικών κενών με τους ημεδαπούς δημόσιους εκπαιδευτικούς, αδυναμία διορισμού νέων εκπαιδευτικών, οικονομικές συγκυρίες, κτλ.)
-Ορίζεται ετήσια διαδικασία και όργανα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και του εκπαιδευτικού έργου. Εκπαιδευτικοί ακατάλληλοι δεν παραμένουν στις θέσεις απόσπασής τους. Ορίζονται επίσης σαφείς αρμοδιότητες των συντονιστών εκπαίδευσης, μειώνεται ο αριθμός τους καθώς μειώνεται και εξειδικεύεται το αντικείμενο ενασχόλησής τους. Επίσης, καθορίζεται η διάρκεια της θητείας τους χωρίς εξαιρέσεις και επιτρέπεται η παράτασή της μόνο για μια φορά κατόπιν αξιολόγησης και χωρίς δυνατότητα ανανέωσης.
-Θεσμοθετείται η εξ αποστάσεως ψηφιακή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών πριν αναλάβουν καθήκοντα σε εκπαιδευτικές μονάδες και η υποχρεωτική ενδοσχολική επιμόρφωση κατά τη διάρκεια άσκησης αυτών.
- Προβλέπεται η απόδειξη της ελληνομάθειας ομογενών και αλλογενών ύστερα από την επιτυχή συμμετοχή τους σε εξεταστική διαδικασία, με τη χορήγηση σ’ αυτούς του πιστοποιητικού ελληνομάθειας.
Η Συνομοσπονδία Γονέων Γερμανίας
Με επιστολή της προς την υπουργό Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου και την αναπληρώτρια Φώφη Γεννηματά για το νομοσχέδιο που αφορά στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό, η Συνομοσπονδία Γονέων και Κηδεμόνων Γερμανίας, επισημαίνει ότι διαφωνεί με τη ρύθμιση για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τα ΙΕΚ , σύμφωνα με την οποία, «τα τμήματα και οι σχολές θα αποφασίζουν και θα επιλέγουν τον αριθμό εγγραφών Ελλήνων του εξωτερικού που έχουν φοιτήσει 10 έτη τουλάχιστον, σε σχολεία του εξωτερικού, όπως και το ύψος της συμμετοχής τους στις δαπάνες σπουδών».
Επίσης, δεν διευκρινίζεται τι γίνεται με το 3% για τα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού.

Σχολιάζουν επικριτικά τη διάταξη του νομοσχέδιου που προβλέπει ότι «οι εγγραφόμενοι στα ΑΕΙ, ΤΕΙ και ΙΕΚ, ομογενείς και αλλογενείς, λαμβάνουν άδεια παραμονής στη χώρα μας σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις που καθορίζονται από το νομοθετικό πλαίσιο του 2005». Όπως υποστηρίζουν, «στη δικιά μας πατρίδα δεν χρειαζόμαστε άδεια παραμονής»…
http://www.eklogika.gr/news/6105

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αν αυτοί δεν είναι ανθέλληνες... ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ;;;"

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

> «Η πόλη μας ομολογείται(αναγνωρίζεται) ως η αρχαιότατη, ....Γιατί εμείς

> κατοικούμε σ'αυτήν την πόλη, χωρίς να διώξουμε από εδώ άλλους, ούτε την

> βρήκαμε έρημη, ούτε έχουμε συγκεντρωθή μιγάδες από πολλά έθνη, αλλά η

> καταγωγή μας είναι τόσο καλή και γνήσια, ώστε την γή από την οποία
> γεννηθήκαμε, την ίδια κατέχουμε χωρίς καμία διακοπή(όλον το χρόνο),επειδή
> είμαστε αυτόχθονες και μπορούμε να ονομάσουμε την πόλη με τα ίδια ονόματα
> που δίνει κάποιος στους πλησιέστερους συγγενείς του».
> Ισοκράτους Πανηγυρικός, 23-24 (380 π.Χ)
> Τα τελευταία χρόνια αμφισβητείται απο πολλούς «διανοούμενους» και
> πολιτικούς, Έλληνες και μη, η καταγωγή των σημερινών Ελλήνων από τους
> αρχαίους Ελληνες. Υπάρχουν θεωρίες, ατεκμηρίωτες πάντοτε, που υποστηρίζουν
> οτι οι σημερινοί Έλληνες κατάγονται από Ινδοευρωπαίους, απο την Αφρική
> (θεωρία της μαύρης Αθηνάς,η οποία, παρά το ότι δεν στέκεται επιστημονικά,
> διδάσκεται σε αρκετά Αμερικάνικα πανεπιστήμια), από Σημιτοφοίνικες και άλλα
> τέτοια φαιδρά.
> Και λέμε φαιδρά γιατί κάθε έρευνα, που αποδεικνύει τόσο την αυτοχθονία των
> αρχαίων προγόνων μας, όσο και το αδιάσπαστο του λαού μας απο τα πανάρχαια
> χρόνια μέχρι σήμερα, αποσιωπάται και δεν διδάσκεται στα πανεπιστήμια και στα
> σχολεία. Τις έρευνες αυτές θα παραθέσουμε παρακάτω.
> Πρώτα απ'όλα δεν λαμβάνονται υπ'όψην οι αναφορές των ίδιων των αρχαίων
> συγγραφέων που στηρίζουν την αυτοχθονία των αρχαίων Ελλήνων.
> Αυτό συμβαίνει είτε απο άγνοια των κειμένων αυτών απο τους εκπαιδευτικούς ή
> από κάποιου είδους εμπάθεια πρός την αρχαία Ελλάδα, πράγμα που οφείλεται στο
> ότι δέχονται χωρίς έρευνα όσα τους λένε κάποιοι «φωτισμένοι» καθηγητές
> πανεπιστημίων στα οποία σπούδασαν.
> Ταυτόχρονα πολλοί Έλληνες εκπαιδευτικοί γίνονται θιασώτες ξένων θεωριών,
> όπως αυτή του Ιακώβ Φαλμεράϋερ, (θεωρία που έχει αποδειχθεί εσφαλμένη εδώ
> και έναν αιώνα) και υποστηρίζουν ότι δεν έχουμε καμιά σχέση με τους αρχαίους
> Έλληνες αλλά είμαστε Σλάβοι, Αλβανοί, Αφρικανοί, Τούρκοι και οτιδήποτε άλλο
> εκτός απο Έλληνες.
> Παρ' ότι ο Φαλμεράυερ έχει αποδειχθεί εμπαθής και αντιεπιστημονικός
> συνεχίζει να στηρίζεται από αρκετούς εκπαιδευτικούς και οι έρευνες των
> Ελλήνων καθηγητών που αποδεικνύουν τα ψεύδη του, αποσιωπούνται πλήρως και
> δεν διδάσκονται στα παιδιά.
> Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσουμε οτι τα τελευταία 100 χρόνια πολλοί λαοί
> χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν τους αρχαίους Έλληνες και τον αρχαίο
> ελληνικό πολιτισμό σαν δικό τους και τους εαυτούς τους σαν απογόνους των
> αρχαίων Ελλήνων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στις ημέρες μας, οι Σλάβοι
> Σκοπιανοί.
> Πιστεύουν και προπαγανδίζουν σε όλο το κόσμο οτι είναι γνήσιοι απόγονοι του
> Μεγάλου Αλεξάνδρου. Βέβαια δεν τους ήρθε ξαφνικά στο μυαλό ότι είναι γνήσιοι
> Μακεδόνες. Άνθρωποι όπως ο Τζόρτζ Σόρος έχουν χαρίσει πολλά εκατομμύρια
> δολλάρια στα Σκόπια φτιάχνοντας Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και Πανεπιστήμια
> στα οποία οι Σκοπιανοί μαθαίνουν οτι πρόγονοί τους ήταν ο Φίλιππος, ο
> Αλέξανδρος, ο Αριστοτέλης.
> Χωρίς την συνεχή και τεράστια οικονομική ενίσχυση από ιδρύματα και
> οργανώσεις όπως του κ. Σόρος, τα Σκόπια ίσως να μην υπήρχαν σαν κράτος
> σήμερα. Βέβαια όλα αυτά συμβαίνουν με την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων.
> Είναι κοινό μυστικό οτι τα πρωτοκλασάτα στελέχη τους, υπακούουν και λένε σε
> όλα «YES SIR», με αντάλλαγμα την επανεκλογή τους. (Οι αναγνώστες μπορούν να
> ψάξουν στο διαδίκτυο και θα βρουν σωρεία δηλώσεων Ελλήνων βουλευτών πάνω στο
> θέμα...)
> ΓΙΑΤΙ Η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ
> ΕΛΛΗΝΕΣ;
> Σε μια έρευνα στο διαδίκτυο δεν εντοπίσαμε άρθρα που να αμφισβητούν την
> καταγωγή των σημερινών Αιγυπτίων από τους αρχαίους Αιγύπτιους, των Ιρανών
> από τους Πέρσες, των Εβραίων από τους αρχαίους Εβραίους. Κανείς δεν τολμά να
> πεί ότι οι σημερινοί Κινέζοι δεν προέρχονται από τους αρχαίους Κινέζους. Οι
> Ινδοί από τους αρχαίους Ινδούς. Όλα τα παράξενα και όλα τα απίστευτα στην
> Ελλάδα συμβαίνουν.
> Όλοι οι «αναθεωρητές» της ιστορίας αμφισβητούν το αδιάσπαστο των Ελλήνων και
> τον πολιτισμό τους. Λένε ότι δεν είμαστε Έλληνες. Τι κοινό έχουν οι οι
> αναθεωρητές αυτοί; Συνεργάζονται με το State Department των ΗΠΑ και τον
> Τζόρτζ Σόρος και η πλειοψηφία τους προέρχεται από την νεοταξίτικη αριστερά
> όπως ο κ. Λιάκος, ο κ. Βερέμης, η Ρεπούση κ.λ.π. Είναι αξιοπερίεργο το πώς
> συνεργάζονται με το State Department, το Foreign Office και δεξιές
> κυβερνήσεις. Οι ιστορικοί τύπου Ρεπούση(στο διαδίκτυο θα βρείτε απίστευτες
> καταγγελίες για το πώς έχουν πάρει τα πτυχία τους όλοι αυτοί-η κ. Ρεπούση
> δεν είναι ιστορικός, είναι φιλολογος Γαλλικής γλώσσας και όμως έγραψε τα
> σχολικά βιβλία ιστορίας), αλλάζουν την ιστορία λέγοντας οτι είναι γραμμένη
> «μονόπλευρα και εθνικιστικά».
> Η συγγραφή των βιβλίων τους βασίζεται σε παράξενες πηγές. Αποκόμματα
> εφημερίδων, περιοδικών, αναρχικές ιστοσελίδες όπως το Indymedia Athens,
> τουρκικές ιστορικές πηγές, Αλβανικές πηγές, βουλγαρικές πηγές. Τις ελληνικές
> πηγές τις πετάνε στα άχρηστα, παρ' όλο που είναι πολύ πιο παλιές και πιο
> αξιόπιστες. Το φαιδρό είναι ότι σε ένα σύγγραμα τους αναφέρουν σαν πηγή ένα
> Βούλγαρο συγγραφέα.
> Ο Βούλγαρος συγγραφέας χρησιμοποιεί σαν βιβλιογραφία του επιλεγμένους
> αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν αρχαίοι Βούλγαροι
> συγγραφείς, ούτε αρχαίοι Τούρκοι συγγραφείς (όπως είναι γνωστό οι Τούρκοι
> εμφανίστηκαν στην περιοχή 1000 περίπου χρόνια μετά Χριστό). Για αυτό άλλωστε
> στις πανεπιστημιακές εκδόσεις της Τουρκίας, οι προ- Σωκρατικοί φιλόσοφοι
> εμφανίζονται ως Τούρκοι.
> Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΓΕΝΕΤΙΚΗΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΕΛΛΗΝΕΣ
> Παρ' όλα αυτά οι επιστήμες προοδεύουν. Σήμερα οι έρευνες πάνω στην ιστορία
> των λαών δεν περιορίζονται μόνο στα ιστορικά και αρχαιολογικά δεδομένα.
> Πολλές επιστήμες επιστρατεύονται για την εξαγωγή ακριβέστερων και πιο
> αντικειμενικών συμπερασμάτων πάνω στην ανθρώπινη ιστορία. Μια απο αυτές τις
> επιστήμες είναι και η γενετική, η οποία είναι και η ακριβεστέρα όλων. Όλοι
> γνωρίζουμε ότι η μελέτη του DNA, αποκαλύπτει την καταγωγή και
> χρησιμοποιείται από την παλαιοντολογία μέχρι την αστυνομία.
> Εχουν γίνει τέτοιου είδους έρευνες που να αποδεικνύουν οτι είμαστε πάντα
> Έλληνες;
> Βεβαίως έχουν γίνει και μάλιστα επίσημες πανεπιστημιακές αλλά δεν έχουν
> προβληθεί παρά ελάχιστα.
> ΟΙ ΕΡΕΥΝΕΣ
> Τα ελληνικά ΜΜΕ στη χώρα μας πρόβαλλαν τη Σκοπιανή έρευνα, η οποία
> «αποδεικνύει» ότι οι Έλληνες καταγόμαστε από την Αφρική.
> Για μέρες ακούγαμε την Σκοπιανή έρευνα...Την απάντηση όμως του Έλληνα
> καθηγητή Γενετικής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, την
> παρουσίασαν μόνο τα μικρά κανάλια. Δείτε γιατί. Ο κ. Τριανταφυλλίδης
> κατηγόρησε τους Σκοπιανούς καθηγητές σαν κοινούς απατεώνες. Η έρευνά τους
> ήταν μισθωμένη και είχε πολιτική σκοπιμότητα. Το ανθρώπινο DNA αποτελείται
> από τμήματα που επιμολύνονται όταν πάθει ο άνθρωπος μια ίωση ή όταν
> τσιμπηθεί από ένα κουνούπι.
> Τότε το DNA του ιού μεταφέρεται(τμήμα του) στο ανθρώπινο DNA. Έτσι άλλωστε
> οι επιστήμονες καταλαβαίνουν τι αρρώστιες έχει περάσει ένας λαός. Σύμφωνα
> λοιπόν με τον κ. Τριανταφυλλίδη μελέτησαν οι Σκοπιανοί αυτό το μέρος του
> DNA. Αν το κουνούπι που σε τσίμπησε προέρχεται από την Αφρική, σου μεταφέρει
> γονότυπο από την Αφρική. Είπε ακόμη ότι σε διεθνές επίπεδο, για έρευνες
> ανακάλυψης της καταγωγής λαών, όλα τα πανεπιστήμια ερευνούν το μιτοχονδριακό
> DNA, το οποίο μεταβιβάζεται από την μητέρα στο παιδί και δεν «επιμολύνεται»
> με ξένα DNA.
> Επι πολλά έτη λοιπόν γενετιστές απο ευρωπαϊκά πανεπιστημιακά ερευνητικά
> κέντρα μελέτησαν το μιτοχονδριακό DNA των σημερινών πληθυσμών της Ευρώπης
> και της Εγγύς Ανατολής και ανακάλυψαν τις σχέσεις που τους συνέδεαν πρίν απο
> 75.000 χρόνια.
> Συγκεκριμένα: Εικοσι οκτώ(28) πανεπιστήμια της Ευρώπης ξεκίνησαν το 1990,
> υπο την αιγίδα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Συμμετείχαν οι χώρες: Αγγλία,
> Ιταλία, Ρωσία, Γερμανία, Δανία, Ιρλανδία, Ρουμανία, Τσεχία, Ισραήλ, Εσθονία,
> Ιράκ, Συρία. Εκαναν έρευνες DNA για τους κατοίκους της Ευρώπης. Απο πλευράς
> Ελλάδας συμμετείχει το Τμήμα Γενετικής και Μοριακής Βιολογίας του
> Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης υπο τον καθηγητή Κωνσταντίνο
> Τριανταφυλλίδη. Η έρευνα αυτή ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, διότι απέδειξε οτι οι
> σημερινοί κάτοικοι της Ελλάδος είναι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων.
> Συγκεκριμένα απέδειξε ότι σε ποσοστό 70% οι σημερινοί Έλληνες έχουν το ίδιο
> DNA, με τους αυτόχθονες κατοίκους της Ελλάδας της προϊστορικής εποχής.
> Το υπόλοιπο 30% από περιοχές της Εγγύς Ανατολής και προσδιορίζονται χρονικά
> στα νεολιθικά χρόνια. οι οποίες έχει αποδειχθεί ότι κατοικούνταν ελληνικά
> φύλα. Όπως καταλαβαίνετε η έρευνα λέει με απλά λόγια, ότι οι πρόγονοι του
> Περικλή, του Σωκράτη, του Αριστοτέλη και εμείς, έχουμε το ίδιο DNA. Σε
> ποσοστό που αγγίζει το 99,5%. Γιατί η έρευνα αυτή δεν προβλήθηκε από τα ΜΜΕ;
> Γιατί δεν πέρασε στην εκπαιδευτική ύλη; Ποιος ρυθμίζει τι διδάσκεται και τι
> αποσιωπάται;
> Η έρευνα αυτή δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» της 8ης Δεκεμβρίου του 2000.
> Επίσης στον «Ταχυδρόμο» της 2ας Απριλίου 2005.
> Αλλη μια έρευνα έγινε απο το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ των ΗΠΑ και της
> Παβίας της Ιταλίας. Η έρευνα δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή της
> Κυριακής» της 6ης Νοεμβρίου 2005. Το δημοσίευμα είχε τίτλο «Καθαρο το DNA
> των Ελλήνων». Το δημοσίευμα απαντά ευθέως στον περιβόητο
> Φαλμεράϋερ(υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με τη θεωρία του Φαλμεράϋερ οι Έλληνες
> του 19ου αιώνα, άρα και οι σημερινοί ήταν Σλάβοι και Αλβανοί και ότι δεν
> είχαν καμία φυλετική σχέση με τους αρχαίους Έλληνες). Στην έρευνα αυτή
> συμμετείχαν και ο κ. Τριανταφυλλίδης με την ερευνητική του ομάδα, απο το
> ΑΠΘ.
> Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι η έρευνα απέδειξε ότι η θεωρία του
> Φαλμεράϋερ είναι λανθασμένη. Συγκεκριμένα απέδειξε ότι οι Έλληνες παρ΄' όλα
> τα 400 χρόνια σκλαβιάς στους Τούρκους, δεν αλλοιώθηκαν γενετικά.
> Όποιοι θέλουν να δούν περισσότερα στοιχεία, πρέπει να διαβάσουν το βιβλίο
> του κ. Τριανταφυλλίδη «Η ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ» από τις
> εκδόσεις «Γαληνος». Υπάρχει όμως ένα ακόμη βιβλίο, πιο εκλαϊκευμένο, το
> «ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΕΙ ΕΣΜΕΝ» των εκδόσεων «Κάδμος».
>
> Υ.Γ: Γράψαμε αυτό το άρθρο, από καθαρή αντίδραση προς το Υπουργείο Παιδείας
> και προς όλους τους θολοκουλτουριάρηδες, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι
> δεν είμαστε Έλληνες.
> Σήμερα βιώνουμε έναν ιδιόμορφο φασισμό. Οποιος στηρίξει την Ελλάδα, δηλαδή
> το σπίτι του, την οικογένειά του, συκοφαντείται αμέσως σαν «εθνικιστής»,
> «ρατσιστής» και «επικίνδυνος». Οποιος μιλήσει εναντίον της ειρωνικά και
> απαξιωτικά θεωρείται «προοδευτικός», «ανοιχτόμυαλος» και «ανεκτικός». Το τι
> θα αντιμετωπίσουν αύριο οι γενιές που έρχονται ποιόν απασχολεί;
> Δεν πιστεύουμε ότι είμαστε ανώτεροι φυλετικά από τους άλλους λαούς ούτε
> πιστεύουμε σε «περιούσιους και εκλεκτούς λαούς του θεού» δίνουμε όμως τη
> μάχη μας ενάντια σε αυτούς που αποκρύπτουν πληροφορίες με σκοπό να ελέγξουν
> το νού μας και τις αποφάσεις μας. Είναι δυνατόν το 2008 να ασχολούμαστε με
> φυλές; Αν η Ελλάδα έκανε τέστ DNA σε όσους ήθελαν να εγκατασταθούν στην
> Ελλάδα, θα ήταν ρατσισμός;;
> Αυτή τη στιγμή οι ηγέτες της παγκοσμιοποίησης αποφάσισαν ότι προκειμένου να
> εγκατασταθείς στο Ισραήλ, πρέπει να περάσεις από τέστ DNA (Ελευθεροτυπία
> 4/7/98). Στις ΗΠΑ η σύζυγος του αντιπροέδρου Τσέϊνι θεώρησε απαράδεκτο το
> βιβλίο Ιστορίας για «τρεις αντιπατριωτικές αναφορές» και πολτοποιήθηκαν
> αμέσως 300.000 αντίτυπα! Κανείς όμως δεν τους κατηγόρησε για ρατσισμό και
> εθνικισμό. Ούτε η Ρεπούση, ούτε ο Λιάκος, ούτε ο Βερέμης, ούτε η κ.
> Γιαννάκου, ούτε ο κ. Πάγκαλος.
>

(Αρης Ηλίας – Γιάννης Κουτσούρης – Δημ. Παπαδόπουλος – Τάσος Σαλβάνος)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ"

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ.ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΗΣ?

Mαταιώθηκε ο ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ λόγω κρίσης - "Ώρα δράσης, όχι ασκήσεων"

Ματαιώνεται η μεγάλη διακλαδική άσκηση ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ, η μεγαλύτερη των Ενόπλων Δυνάμεων που γίνεται παραδοσιακά στις αρχές Οκτωβρίου από τον Έβρο μέχρι το Καστελλόριζο (παλαιότερα μέσω της άσκησης «Τοξότης» ενωνόταν επιχειρησιακά με την άσκηση «Νικηφόρος» της Εθνοφρουράς στην Κύπρο).

Οι λόγοι ματαίωσης της άσκησης έχουν να κάνουν κυρίως με την κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο και με το ότι το χρονικό διάστημα που γίνεται η άσκηση συμπίπτει χρονικά με την «αιχμή» της κρίσης, όπως την αναμένουν τα Γενικά Επιτελεία το πρώτο δεκαήμερο το Οκτωβρίου. «Τώρα δεν είναι ώρα για ασκήσεις μεγάλης κλίμακος. Τώρα είναι ώρα κρίσης. Ότι μάθαμε, μάθαμε. Τώρα, αν χρειαστεί, θα εφαρμόσουμε αυτά που ξέρουμε» τόνισε ανώτατος αξιωματικός που υπηρετεί στο ΓΕΕΘΑ.

Αντίθετα έχει ξεκινήσει στην Ανδραβίδα η πρώτη σειρά του ΣΟΤ (Σχολείο Όπλων Τακτικής) εκπαιδευτών και μαζί με τη νέα σειρά του ΣΟΤ θα γίνει και η άσκηση σύζευξης των αντιαεροπορικών και ηλεκτρονικών μέσων των τριών Κλάδων, ΗΝΙΟΧΟΣ.
Πάντως δεν είναι η πρώτη φορά που δεν γίνεται ο ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ αφού και το 2009 δεν είχε γίνει λόγω εκλογών. Στον ΠΑΡΜΕΝΙΩΝΑ δοκιμάζεται η δυνατότητα μετάπτωσης του κρατικού μηχανισμού από ειρηνική περίοδο σε περίοδο πολέμου. Εξετάζονται διαφορά υποσενάρια, όπως με την μεσολάβηση κρίσης «θερμού επεισοδίου» ή κατ’ευθείαν πλήρους γενικής πολεμικής κινητοποίησης, από μαζική επίθεση π.χ. σε νησί ή στην περιοχή του Έβρου.

Επίσης εξετάζεται η «αντοχή» του μηχανισμού στρατηγικής συγκέντρωσης. Δηλαδή πόσο γρήγορα μπορούν να συγκεντρωθούν ετοιμοπόλεμες εφεδρείες από την φάση της αποστολής των φύλλων επιστράτευσης της συγκέντρωσης και του εφοδιασμού τους με ιματισμό και ατομικό εξοπλισμό και την μεταφορά τους στα σημεία απ’όπου θα αρχίσει η διάχυσή τους στις μονάδες πρώτης γραμμής, δηλαδή λιμάνια, σταθμοί τρένων ή εναλλακτικά οδικώς.

-Το τρίτο και πιο σημαντικό μέρος, βέβαια, είναι η εφαρμογή των υπαρχόντων επιχειρησιακών σχεδίων και των σεναρίων.
Σε ερώτηση του defencenet.gr μήπως έπρεπε να γίνει η άσκηση ακριβώς επειδή θα έπρεπε να επιδειχθεί επιχειρησιακή ετοιμότητα «στην άλλη πλευρά του Αιγαίου» η απάντηση ήταν ότι «Την δική μας αποφασιστικότητα την ξέρουν σε στεριά, θάλασσα και αέρα.
Μάλλον οι πολιτικοί χρειάζονται έναν ΠΑΡΜΕΝΙΩΝΑ για να δούμε κατά πόσον είναι ικανοί να υπερασπίσουν τη χώρα»!
http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=24326&Itemid=141

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ.ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΗΣ?"

Ν.Λυγερός "Ελληνισμός και απέραντο γαλάζιο" 20/9/11

Εισήγηση του Νίκου Λυγερού
με θέμα: "Ελληνισμός και απέραντο γαλάζιο"
Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού Νομού Λάρισας
Στρατιωτική Λέσχη Φρουράς Λάρισας
Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός "Ελληνισμός και απέραντο γαλάζιο" 20/9/11"

Ένας Σταυρός Μνήμης για τους Έλληνες, θύματα των σταλινικών διώξεων

Δέκα μέρες πριν, σ’ έναν τόπο μακρινό, στο Μαγκαντάν της Ρωσίας, ο καιρός “πενθούσε” σαν να ήθελε ν’ αποτίσει φόρο τιμής σ’ εκείνους που έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα, στα γκουλάκ.
Ήταν η ημέρα της εκδήλωσης των αποκαλυπτηρίων του ελληνικού μνημείου “Σταυρός της Μνήμης”, που ανεγέρθηκε με πρωτοβουλία των Ελλήνων της Ρωσίας και του προέδρου της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας, βουλευτή της ρωσικής Δούμα Ιβάν Σαββίδη, στη μνήμη των Ελλήνων που έχασαν τη ζωή τους στα γκουλάκ της Σιβηρίας, την περίοδο 1930 – 1938.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με χαμηλή θερμοκρασία και καταρρακτώδη βροχή, αλλά – ως δια μαγείας – η βροχή σταμάτησε κι ένα πελώριο ουράνιο τόξο στόλισε σαν θεϊκό στεφάνι το “Σταυρό της Μνήμης”, κάνοντας πολλούς από τους παρευρισκόμενους να μιλούν για έναν συμβολικό ξεκάθαρο και μαγικό.
“Πρώτη φορά το ουράνιο τόξο αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, όταν στο τέλος της πλημμύρας, ο Νώε πρόσφερε θυσίες στο Θεό, και ο Θεός τον ευλόγησε και στον ουρανό εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο ως σημείο καταλλαγής μεταξύ Θεού και ανθρώπου … Η σημερινή μέρα είναι μια μέρα περισυλλογής για το πώς πρέπει να προστατεύουμε την ειρήνη και τον άνθρωπο από την καταστροφή και την αδικία”, σχολίασε χαρακτηριστικά, μετά τη δέηση, ο επίσκοπος του Μαγκαντάν Γκούρι (Γεώργιος) Σαλίμωβ.
“Δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχνάμε το παρελθόν μας. Το μνημείο είναι φόρος τιμής στους προγόνους μας, που διώχθηκαν την ιστορική στιγμή αυτή κι άφησαν τις ζωές τους στα στρατόπεδα της Καλιμάς”, ανέφερε στη συνέχεια, σε δηλώσεις του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Ιβάν Σαββίδης.
Το μνημείο, που είναι ένας “Σταυρός της Μνήμης”, από άσπρο μάρμαρο, βάρους περίπου δύο τόνων, ανεγέρθηκε στο Μαγκαντάν, στο σταυροδρόμι του οδικού δικτύου, σε έκταση που παραχώρησε η διοίκηση της περιοχής Κολιμά, έτσι ώστε καθημερινά κάτοικοι κι επισκέπτες να βλέπουν το μνημείο.
Κάτω από τα πανιά της Παναγίας
“Δεν μπορεί να καταλάβει ο αλήτης – άνεμος/Ο χρόνος εδώ – είναι ένας γιατρός κι ένας δάσκαλος/Όλα όσα συμβαίνουν στον πλανήτη μας/Είναι εκατό φορές πιο ορατά/Εδώ/Η ημέρα διαρκεί περισσότερο από έναν αιώνα/Αλλά η ζωή είναι ένα μικρό μονοπάτι/μέχρι το κελί/Και η ένα μου τρίζει, διαλύει και δακρυρροεί το χαρτί/Κάτω από τα πανιά της Παναγίας”.
Το παραπάνω είναι ένα ποίημα, σ’ ελεύθερη μετάφραση, ενός πολιτικού κρατουμένου στις φύλακες του Μαγκάνταν. Ήταν ένας από τους 38.000 ελληνικής καταγωγής Σοβιετικούς πολίτες, που “εξαφανίστηκαν” στη μαύρη τρύπα των γκουλάκ στην Άπω Ανατολή της Ρωσίας, που χαρακτηρίζεται … η άκρη του κόσμου.
Η Κίρα (Κυριακή) Γεροντίδη είναι παιδί ενός εξ’ αυτών των εξόριστων Ελλήνων. Ζει όλη τη ζωή της σε μια μικρή πόλη, κοντά στο Μαγκαντάν. “Δύσκολες οι συνθήκες εδώ, αλλά αγαπήσαμε τον τόπο. Στο Μαγκαντάν, με κατοίκους πάνω από εκατό χιλιάδες, πριν από δέκα μέρες έγιναν τα θυρανοίξια της μεγαλύτερης ορθόδοξης εκκλησία της Αγίας Τριάδας, στην ευρύτερη περιοχή […] Είμαι γιατρός, νιώθω χρήσιμη εδώ και τα παιδιά μου, ο Ανάστασης και ο Βάνια, εργάζονται στο χώρο της δικαιοσύνης. Αδικήθηκαν οι γονείς μου- τον πατέρα μου τον εκτέλεσαν το 1937, αλλά τα εγγόνια του ίσως διορθώσουν τα κακώς κείμενα της ζωής, υπηρετώντας τη δικαιοσύνη”, λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Κίρα.
“Ύστερα από επτά δεκαετίες αρχίσαμε να μαθαίνουμε για τον τόπο και την αιτία θανάτου των πατεράδων μας. Κι όλα αυτά χάρη στην έρευνα του Ιβάν Τζούχα, και το σχέδιο της Ομοσπονδίας, το ‘Ελληνικό Μαρτυρολόγιο’, που ερευνά όλες τις διαστάσεις των καταπιέσεων της σταλινικής εποχής κατά των Ελλήνων”, προσθέτει.
Ο ελληνικής καταγωγής κάτοικος του Μαγκαντάν Αλέξανδρος Μαζάν, που ήρθε στην εκδήλωση με τη νεαρή σύζυγο του Νάστια, μας είπε από την πλευρά του: “Δεν είμαστε πολλές οικογένειες σ’ αυτόν τον τόπο, που χαρακτηρίζεται ‘η άκρη του κόσμου’, αλλά τώρα, μ’ ένα ελληνικό μνημείο, νιώθουμε πλέον η πιο δυνατή κοινότητα στην περιοχή!”.
Ένας άλλος Αλέξανδρος (Ιωαννίδης), μαζί με τη δωδεκάχρονη κόρη του, τη Λία, κατάθεσαν στο “Σταυρό της Μνήμης” ένα μπουκέτο γαρίφαλα. “Ο πατέρας μου λέει πως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνώ ότι είμαι Ελληνίδα […]Στο σχολείο έχουμε πολλά παιδιά διαφόρων εθνικοτήτων, αλλά Ελληνίδα είμαι μόνο εγώ. Θα τους πω για το ‘Σταυρό της Μνήμης’ και θα έρθουμε μ’ όλη την τάξη μου εδώ. Πολλά παιδιά στο σχολείο μου είναι δισέγγονα κι εγγόνια πολιτικών κρατουμένων από πολλές πόλεις της πρώην Σοβιετικής Ένωσης”, μας λέει η μικρή Λία.
Στην πόλη υπάρχει ήδη ένα μεγάλο μνημείο για τα θύματα των γκουλάκ, είναι η “Μάσκα της Οδύνης”. Είναι το έργο του παγκοσμίως γνωστού γλύπτη κι αρχιτέκτονα Έρνεστ Νεϊζβεστνι.
Ωστόσο, ο “Σταυρός της Μνήμης” είναι το πρώτο μνημείο αφιερωμένο σε μια εθνότητα, στους Έλληνες.
“Τίποτα δεν ήταν εύκολο – μας ρωτούσαν γιατί επιμένουμε να κάνουμε το δικό μας, ελληνικό μνημείο στην πόλη, αφού ήδη υπάρχει ένα μεγάλο μνημείο. Αλλά προχωρήσαμε, επειδή θέλαμε δικαίωση, ζητούσαμε λύτρωση και το κάναμε, με τη συμμέτοχη όλων των Ελλήνων της Ρωσίας (σ.σ. μαζευτήκαν περίπου 2 εκατομμύρια ρούβλια), και του μεγάλου ευεργέτη Ιβάν Σαββίδη”, επισημαίνει ο Μιχαήλ Ατματσίδης, ο οποίος είχε την ευθύνη όλων των εργασιών για το μνημείο.
“Ο σκοπός του έργου αυτού είναι η νομική, ηθική και κοινωνική αποκατάσταση του ελληνικού λαού της πρώην ΕΣΣΔ, που υπέφερε από τις σταλινικές καταπιέσεις και διωγμούς”, λέει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο 35χρονος Ηλίας Κανακίδης, πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας της πόλης Νοβοροσίσκ, στην περιοχή Κρασνοντάρ – Κουμπάν της Νότιας Ρωσίας, μιας περιοχής, που το 1937 έχει σχεδόν “αδειάσει” από Έλληνες.
Οι μεγαλύτερης έκτασης συλλήψεις Ελλήνων έγιναν στην κοιλάδα του Κουμπάν, στη Νότια Ρωσία, όπου υπήρχε Αυτόνομη Ελληνική Περιοχή, μέχρι την άνοιξη του 1938. Η μυστική αστυνομία συνέλαβε μαζικά τους Έλληνες άνδρες, από 16 ετών και άνω.
Στην περιοχή αυτή δεν υπήρχε ελληνική οικογένεια που να μην είχε θύματα.
Η απόφαση για την ανέγερση του μνημείου ελήφθη στο πλαίσιο του σχεδίου “Ελληνικό Μαρτυρολόγιο”, στο οποίο εντάσσεται η πολύχρονη έρευνα του συγγραφέα κι ερευνητή Ιβάν Τζούχα, σύμφωνα με τον οποίο, η “ελληνική επιχείρηση” εκκαθάρισης ξεκίνησε τη νύχτα της 15ης Δεκεμβρίου του 1937, ταυτόχρονα σ’ όλη την επικράτεια της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Πάνω από 20.000 εκτελέστηκαν και οι μισοί από τους υπόλοιπους στάλθηκαν στα στρατόπεδα της Κολιμά – Μασγκαντάν, όπου ελάχιστοι κατάφεραν να επιζήσουν.
Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Ιβάν Τζουχά επισημαίνει: “Ο σταλινικός διωγμός του 1937, πέρα από τη γενική τρομοκρατία είχε δύο καθαρά ελληνικές αιτίες. Ο Στάλιν υπολόγιζε πάρα πολύ στην Ελλάδα ως μια χώρα, από την οποία θα μεταδιδόταν η ιδέα του κομμουνισμού σε άλλες χώρες. Στη Μόσχα υπήρχαν πάρα πολλοί Έλληνες υπήκοοι, οι οποίοι ετοιμάζονταν γι’ αυτή τη διάδοση.
Αλλά το 1935 – 36, στην Ελλάδα συνέβησαν δύο γεγονότα, τα οποία έθεσαν τέλος στα σχέδια του Στάλιν. Ήταν η αποκατάσταση της μοναρχίας κι ο ερχομός του Μεταξά στην εξουσία. Ο Στάλιν δεν μπορούσε να εκδικηθεί την Ελλάδα ως κράτος, αλλά μπορούσε να εκδικηθεί τους Έλληνες που βρίσκονταν στη Σοβιετική Ένωση”.
Στις εκδηλώσεις στο Μαγκαντά το “παρών” έδωσε και ο Χρίστος Ασλανίδης, πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας της πόλης Ανάπα στη Μαύρη Θάλασσα, μιας πόλης, που αιώνες πριν ιδρύθηκε ως ελληνική παροικία. “Το βιβλίο του Ιβάν Τζούχα τιτλοφορείται ‘Πίσω στεκόταν ο Παρθενώνας, μπροστά μας απλωνόταν η Μαγκαντάν’.
Έναν χρόνο πριν, ήταν απλά ένα σπουδαίο ιστορικό βιβλίο και σήμερα, μετά την ανέγερση του ‘Σταυρού της Μνήμης’, σ’ αυτό το μακρινό από εστίες των Ελλήνων μέρος, είναι μια εκπλήρωση της τιμής στους πατεράδες μας, που θυσίασαν τις ζωές τους για το δικαίωμα να είναι και να λέγονται ‘γκρέκι’, Έλληνες”, μας λέει με συγκίνηση.
Πηγή: ΑΠΕ- ΜΠΕ
http://www.sae.gr/?id=22684&tag=%CE%88%CE%BD%CE%B1%CF%82+%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%82+%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7%CF%82+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82+%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82%2C+%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1+%CF%84%CF%89%CE%BD+%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD+%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BE%CE%B5%CF%89%CE%BD 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ένας Σταυρός Μνήμης για τους Έλληνες, θύματα των σταλινικών διώξεων"

Το πρόβλημα της ύπαρξης τον Θεού

Το πρόβλημα του Θεού απασχόλησε -προφανώς- και την αρχαία ελληνική σκέψη. Σ’ αυτή εξάλλου ανάγονται οι πρώτες απόπειρες να θεμελιωθεί λογικά η ύπαρξη του. Έτσι, από τη μία πλευρά, έχουμε τον Ξενοφάνη που υποστήριζε ότι η έννοια του Θεού είναι ανθρώπινο δημιούργημα, τον ουσιαστικά υλιστικό πανθεϊσμό των στωικών και την υλιστική φιλοσοφία των ατομικών.

Από την άλλη, ο Πλάτων δεχόταν την έννοια του Δημιουργού, ο οποίος όμως δεν δημιουργεί εκ του μηδενός: οι ιδέες προϋπάρχουν και αυτός – ως Αγαθός – κατασκευάζει τον κόσμο κατά το καλύτερο δυνατό πρότυπο.

Στην αντιφατική κοσμολογία του Αριστοτέλη θα βρούμε τα πρώτα «λογικά» επιχειρήματα για την ύπαρξη του Θεού: το κοσμολογικό ή της πρώτης αιτίας, του πρώτου κινούντος (ανάλογο του κοσμολογικού), καθώς και το τελεολογικό. (H φύσις είναι διπλή: ύλη και μορφή. H μορφή είναι σκοπός και τα άλλα υπάρχουν γι’ αυτό το σκοπό. Και ο φυσικός οφείλει να μιλά για δύο είδη αιτίων, αλλά κυρίως για το τελικό αίτιο. Επειδή αυτό είναι η αιτία της ύλης και όχι η ύλη αιτία του σκοπού).

Το «καθεστώς» του Θεού δεν είναι σαφές στην αριστοτελική οντολογία. Πράγματι, ο Αριστοτέλης ορίζει τη φύση ως αρχή κινήσεως και αλλαγής, δεν δέχεται κάποια αρχή του χρόνου, ορίζει την αιτία ως το ενδογενές στοιχείο το οποίο καθορίζει ένα πράγμα, η εντελέχεια έχει σαφή διαλεκτική όψη ως εσωτερική δυναμική της ύλης, και όλα αυτά δύσκολα θα συμβιβάζονταν με τη χριστιανική αντίληψη για το Θεό και με το δόγμα της δημιουργίας εκ του μηδενός.

Με την κρίση της αθηναϊκής δημοκρατίας και την παρακμή της φιλοσοφίας, κυριάρχησαν, ως γνωστόν, διάφορα μυστικιστικά ρεύματα, σωτηριακές θρησκείες, καθώς και ο νεοπλατωνισμός, που σημαδεύει τις προσπάθειες για συγχώνευση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας με το χριστιανικό δόγμα. Τόσο οι πατέρες της Ανατολικής Εκκλησίας όσο και οι θεωρητικοί της Δυτικής επεχείρησαν να θεμελιώσουν λογικά την πίστη, στηριζόμενοι άλλοτε στον Πλάτωνα και άλλοτε στον Αριστοτέλη. Αλλά το δόγμα της δημιουργίας αντιφάσκει τόσο με την πλατωνική όσο και με την αριστοτελική οντολογία.

Κατά τον ιερό Αυγουστίνο (354-430), π.χ., "non in tempore, sed cum tempore finxit Deus mundum" (ουχί εν χρόνω αλλά μετά του χρόνου εποίησεν ο Θεός τον κόσμον). Και ο Θεός προικίζεται με μια σειρά από ανθρώπινα κατηγορήματα (πανάγαθος, παντοδύναμος, παντογνώστης, πανταχού παρών κ.λπ.), σε αντίθεση με τις μη ανθρωπομορφικές αντιλήψεις των αρχαίων και ειδικά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη.

Με τις εισβολές των βαρβάρων στην πρώην ρωμαϊκή αυτοκρατορία (VI έως IX αιώνες) και την εξαφάνιση της ελληνικής και ρωμαϊκής σκέψης, η φιλοσοφία καλλιεργείται πλέον στα μοναστήρια της Αγγλίας και της Ιρλανδίας και, αργότερα, από την εποχή του Καρόλου του Μεγάλου (792-814), στην ηπειρωτική Ευρώπη. Κύριο έργο της μεσαιωνικής σχολαστικής φιλοσοφίας ήταν να θεμελιώσει με λογικά επιχειρήματα την πίστη. Έτσι η φιλοσοφία μετατρέπεται σε θεραπαινίδα της θεολογίας (ancilla theologiae).

O σχολαστικισμός είναι η κύρια μορφή φιλοσοφίας στη φεουδαρχική κοινωνία. Στην 1η περίοδο, από τον IX ως το XII αιώνα, δεσπόζει ο ακραίος πλατωνικός ρεαλισμός, στη δεύτερη περίοδο, κατά το XIII αιώνα, κυριαρχεί ο αριστοτελισμός με τον Θωμά, τον Ντινς Σκοτ κ.λπ., ενώ ο XIV και ο XV αιώνας είναι οι αιώνες της παρακμής του σχολαστικισμού. Στην τελευταία αυτή περίοδο εμφανίζεται ο νομιναλισμός, με πρόδρομο τον Ροσελίνο της Κομπιένης (περίπου 1050) και κύριους εκπροσώπους, μεταγενέστερα, τον Ντινς Σκοτς (1270-1308), τον Όκαμ (1285-1349) και άλλους.

Συνεχίζοντας και εμπλουτίζοντας την αριστοτελική επιχειρηματολογία, οι μεσαιωνικοί διατύπωσαν μια σειρά επιχειρημάτων για την ύπαρξη του θεού: Το κοσμολογικό ή της πρώτης αιτίας, το επιχείρημα του πρώτου κινούντος, το τελεολογικό (την ύπαρξη σχεδίου), αλλά και επιχειρήματα από την περιοχή των ανθρώπινων (δικαιοσύνη, ηθική, ωραιότητα, τελειότητα κ.λπ.). Επιδίωξη ήταν να στηριχθεί λογικά το δόγμα της ύπαρξης του Θεού και της θεϊκής δημιουργίας.

Ας σημειώσουμε ορισμένα από τα επιχειρήματα υπέρ της ύπαρξης του Θεού.

Κατά τον Ανσέλμο του Καντέρμπουρι (1033-1109), ακραίο ρεαλιστή, οι έννοιες του αγαθού, της δικαιοσύνης κ.λπ. έχουν πραγματική υπόσταση. Ως προς το Θεό, η ύπαρξη του συνάγεται από την ίδια την έννοια του Θεού. O λογικός φαύλος κύκλος είναι προφανής: θεωρούμε δεδομένο το ζητούμενο και, με αφετηρία αυτή την παραδοχή, συνάγουμε – με τους κανόνες της τυπικής λογικής – την ύπαρξη του.

Κατά τους ρεαλιστές, τα Universalia υπάρχουν πριν από τα πράγματα (Ιδέες, Θεός), υπάρχουν στα πράγματα (το εν στα πολλά) και ύστερ’ από τα πράγματα. Αλλά ήδη ο Αλβέρτος ο Μέγας (1193-1280) θεωρούσε την αριστοτελική φιλοσοφία συμβατή με τη χριστιανική θεολογία και ο Θωμάς ο Ακινάτης (1225-1274), αντίθετα με τον πρώιμο σχολαστικισμό, στράφηκε οριστικά προς τον Αριστοτέλη.

O Αριστοτέλης είχε ήδη γίνει γνωστός στη Δύση από μεταφράσεις και σχόλια των αράβων. O Θωμάς αξιοποίησε την αριστοτελική φιλοσοφία για να διαμορφώσει το δικό του σύστημα. Έτσι, ο αριστοτελισμός και η ιουδαϊκή παράδοση συνενώθηκαν στη θεολογική σύνθεση του θωμισμού. Κατά τον Θωμά, η φιλοσοφική σκέψη μπορεί να επιτρέψει στη νόηση την αποκάλυψη της αλήθειας. H φιλοσοφία είναι ανεξάρτητη από την αποκάλυψη. Εντούτοις, η αλήθεια είναι μία και, κατά συνέπεια, η φιλοσοφία υποτάσσεται στην εξουσία της πίστης: η αποκάλυψη ασκεί κανονιστική λειτουργία απέναντι στη φιλοσοφία.

Σε αντίθεση με τον πρώιμο σχολαστικισμό του Αυγουστίνου, του Ανσέλμου κ.λπ., που είχε νεο-πλατωνικό χαρακτήρα, ο Θωμάς αξιοποίησε το δυναμικό (από μια άποψη) χαρακτήρα της αριστοτελικής φιλοσοφίας, προκειμένου να επιτύχει μια αυστηρή θεμελίωση των θεολογικών δογμάτων. Αξιοποίησε, π.χ., την εξελικτική αντίληψη του Αριστοτέλη, τη σχέση δυνατότητας και πραγματικότητας, ύλης και μορφής, ουσίας και συμβεβηκότος. O Θωμάς, π.χ., διακρίνει την ουσία από την ύπαρξη, οι οποίες συμπίπτουν μόνο στο Θεό. Και η διάκριση αυτή είναι θεμελιώδης. Ουσία είναι αυτό που είναι ένα ον. H ύπαρξη είναι πάντα συγκεκριμένη. Είναι η ύπαρξη μιας επιμέρους ουσίας, που την καθορίζει. Εξαιρείται η ύπαρξη του Θεού.

Παρά τα στοιχεία μιας δυναμικής-εξελικτικής οντολογίας, και ο Θωμάς παρέμεινε δέσμιος της παράδοσης που πίστευε ότι μπορεί να αποδείξει με επιχειρήματα την ύπαρξη του Θεού. Έτσι δανείστηκε και ανέπτυξε περαιτέρω τα γνωστά επιχειρήματα του Αριστοτέλη.

Κατά το επιχείρημα, π.χ., του πρώτου κινούντος: H καθολική κίνηση χαρακτηρίζει τον κόσμο. Καθετί όμως κινείται από κάτι άλλο. Έτσι από κινούμενα κινούντα φθάνουμε στο ακίνητο πρώτο κινούν: στο Θεό. Άλλο επιχείρημα του Θωμά: Τα φυσικά αντικείμενα που συνιστούν το Σύμπαν δρουν για την επίτευξη κάποιου σκοπού (τέλους).

Αν κάτι ενεργεί για να επιτύχει κάποιο σκοπό, τότε κατευθύνεται προς το σκοπό αυτό και κάποιο έλλογο ον.
• Τα φυσικά αντικείμενα δεν είναι έλλογα όντα.
•  Άρα: Υπάρχει κάποιο έλλογο ον το οποίο κατευθύνει τα φυσικά αντικείμενα για να επιτύχουν κάποιο σκοπό.
Αυτή η κατευθυντήρια δύναμη είναι ο Θεός.

Στον τυπικό αυτό συλλογισμό, η αριστοτελική κατηγορία της εντελέχειας υποβαθμίζεται σε καθαρά μεταφυσική κατηγορία.

Υπάρχει σειρά ολόκληρη επιχειρημάτων (ή αποδείξεων) για την ύπαρξη του Θεού. Τα επιχειρήματα αυτά έχουν διάφορες αφετηρίες. Άλλα είναι συμπληρωματικά και άλλα αντίθετα: κοσμολογικό, οντολογικό, τελεολογικό, του πρώτου κινούντος κ.λπ., και άλλα από την περιοχή της δικαιοσύνης, της ηθικής και της αισθητικής. Ας σημειώσουμε ορισμένα απ’ αυτά.

Κοσμολογικό επιχείρημα: Οτιδήποτε γνωρίζουμε προκύπτει από κάτι άλλο. Οφείλουμε συνεπώς να συμπεράνουμε ότι το Σύμπαν ως ολότητα προέκυψε από κάτι άλλο και αυτό είναι ο Δημιουργός, ο Θεός (αιτιακή εκδοχή).

Καθετί που υπάρχει, είτε υπάρχει εξαιτίας της ύπαρξης κάτι άλλου (συμπληρωματική ύπαρξη) είτε υπάρχει αφ’ εαυτού (αναγκαία ύπαρξη). Είναι αδύνατο να υπάρχουν μόνο συμπτωματικά όντα, επειδή αυτά δεν είναι αυτάρκη. Πρέπει συνεπώς να υπάρχει ένα αναγκαίο Ον, και αυτό ονομάζουμε Θεό.

Οντολογικό επιχείρημα: Κατά τον Ανσέλμο, η ύπαρξη του Θεού συνάγεται από έναν απλό ορισμό:
1.0 Θεός, εξ ορισμού, είναι το τελειότερο ον (το πλήρες, τέλειο ον).
2. Ένα ον θα ήταν λιγότερο από τέλειο, αν δεν θα υπήρχε. Άρα ο Θεός υπάρχει.

Σύμφωνα με άλλη διατύπωση:
1. O Θεός είναι το ον το μεγαλύτερο που μπορεί να υπάρξει.
2. Αν ο Θεός δεν υπάρχει, θα μπορούσαμε να φανταστούμε ένα ον με όλες του τις ιδιότητες, το οποίο θα υπήρχε και το οποίο θα ήταν ένα ον μεγαλύτερο από το Θεό, πράγμα αδύνατο. Άρα ο Θεός πρέπει να υπάρχει.

H λογική ανακολουθία είναι προφανής: αποδίδουμε σε ένα φανταστικό ον μια ιδιότητα και, από τον ορισμό που εμείς δίνουμε, συνάγουμε την ύπαρξη του. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θωμάς επέκρινε αυτό το επιχείρημα: δεν μπορούμε από μια έννοια να συναγάγουμε ένα ον.

Επιχείρημα της πρώτης (πρωταρχικής) αιτίας: Αποτελεί αναδιατύπωση του αριστοτελικού επιχειρήματος για το πρώτο κινούν: Κάθε κινούμενο κινείται από κάθε άλλο. Έτσι θα φθάναμε στο άπειρο. Αλλά μια αιτιακή αλυσίδα δεν μπορεί να είναι άπειρη. Άρα υπάρχει κάτι που προκαλεί την κίνηση αλλά που δεν κινείται από κάτι άλλο, και αυτό είναι η πρώτη αιτία, δηλαδή ο Θεός.

Επιχείρημα του πρώτον κινούντος (Αριστοτέλης, μεσαιωνικοί, Καρτέσιος): Τα πράγματα κινούνται. Γενικά αντλούν την κίνηση τους και την κίνηση άλλων πραγμάτων. Εντούτοις, είναι αδύνατο το καθετί να αντλεί μ’ αυτό τον τρόπο την κίνηση του, επειδή δεν θα υπήρχε διόλου κίνηση. Πρέπει συνεπώς να υπάρχει μια οντότητα που η κίνηση της να μην προκύπτει από την κίνηση άλλων όντων. Πρόκειται για το πρώτο κινούν, το Θεό.

Επιχείρημα που δεχόταν, όπως είδαμε, ο Θωμάς, αλλά και ο γενάρχης του αστικού ορθολογισμού, ο Καρτέσιος, κατά τον οποίο ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και του έδωσε τόση κίνηση όση χρειαζόταν για το σκοπό για τον οποίο τον δημιούργησε. Και επειδή, κατά τον Καρτέσιο, ο Δημιουργός δεν επεμβαίνει στο φυσικό γίγνεσθαι, έχουμε εδώ μια πρώτη διατύπωση της φυσικής αρχής της αφθαρσίας της κίνησης, θεμελιωμένη στη θρησκευτική μεταφυσική.

Τελεολογικό Επιχείρημα: Δηλώνει την ύπαρξη σκοπού στο Σύμπαν. Εντελέχεια – Αριστοτέλης. Προκαθορισμένη αρμονία – Λάιμπνιτς. O κόσμος έγινε για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του ανθρώπου – Wolff. Σκοπιμότητα, έννοια a priori, η οποία έλκει την καταγωγή της στη θεωρησιακή ικανότητα της κρίσης – Καντ. H ύλη δημιουργήθηκε από το Θεό με μορφή άφθαρτων σωματίων, τα οποία ταιριάζουν στους σκοπούς για τους οποίους τα δημιούργησε – Νεύτων. (Προφανώς, τα επιχειρήματα του Καρτέσιου και του Νεύτωνα διαφέρουν από τα μεσαιωνικά. Θεμελιώνουν σε μεταφυσική βάση την κίνηση στην πρώτη περίπτωση, την ύπαρξη της ύλης στη δεύτερη).

Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε την καταγραφή και άλλων επιχειρημάτων από την περιοχή της ηθικής, του νοήματος της ζωής, από την ύπαρξη θαυμάτων, την προσωπική εμπειρία κ.λπ.

Ας σημειώσουμε μόνο ένα: Ορισμένοι άνθρωποι έχουν την εμπειρία του Θεού: άρα ο Θεός υπάρχει. Στα νεότερα χρόνια, ο Kierkegaard (1813-1855) θα απέρριπτε τις «λογικές» αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού: «Η πίστη δεν έχει ανάγκη αποδείξεως, την οποίαν πρέπει να θεωρεί εχθρό της».

Το τρωτό των επιχειρημάτων και αποδείξεων γινόταν όλο και περισσότερο φανερό από τα τέλη του Μεσαίωνα. Εντούτοις, «επιχειρήματα» και «αποδείξεις», διαφορετικού τύπου, στηριγμένα κυρίως στις φυσικές επιστήμες, αναπαράγονταν κατά το 17ο και το 18ο αιώνα και αναπαράγονται μέχρι τις μέρες μας. Αλλά θα ήθελα να κλείσω αυτή την ενότητα υπενθυμίζοντας την άποψη του Ξενοφάνη, ιδρυτή της Σχολής της Ελέας, για να φανεί η τρομερή οπισθοχώρηση της φιλοσοφικής σκέψης κάτω από το κράτος της θεολογίας.

Λοιπόν, κατά τον Ξενοφάνη:

Πάντα θεοί σ’ ανέθηκεν Όμηρος ο Ησίοδος τε όσσα

παρ’ ανθρώπισιν ονείδεα και ψόγος εστίν

κλέπτειν, μοιχεύειν, και αλλήλους απατεύειν.

Αλλ’ οι βροτοί δοκέουσι γεννάσθαι Θεούς,

των εφετέραν δι’ εσθήτα έχειν φωνήν τε δέμας τε.

Αιθίοπες τε «θεούς σφετέρους» σιμούς μέλανας τε

Θρήικες τε γλαυκούς και πυρούς «φάσι πέλεσθαι».

Αλλ’ ει χείρας βόες «ίπποι τ’» ή λέοντες

ή γράψαι χείρεσι και έργα τελεί ν όπερ άνδρες,

ίπποι μεν θ’ίπποισι βόες δε τοις βουσίν ομοίας

και «κε» Θεών ιδέας έγραφον και σώματ’ εποίουν

τοιαύ’ θ ‘όσον περ καυτοί δέμας είχον «έκαστοι».

O πλέον διάσημος φιλόσοφος που απέδειξε, στα πλαίσια της γνωσιοθεωρίας του, την αδυναμία του Λόγου να αποδείξει την ύπαρξη του θεού ήταν, ως γνωστόν, ο Καντ. Αλλά και ο Καντ κατέληξε σε άλλου είδους «επιχείρημα» από την αντίθετη οδό.

Κείμενο του Ευτύχη Μπιτσάκη που διαβάσαμε στο sciencearchives.wordpress.com
ΠΗΓΗ.
http://physics4u.wordpress.com/2011/09/13/%CF%8C-%CF%8D-%CF%8D-2/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το πρόβλημα της ύπαρξης τον Θεού"

Η άγνωστη ιστορία μιας Ελληνίδας κατασκόπου

Γεννήθηκε στην Αίγυπτο, μετανάστευσε στην Αυστραλία, ασχολήθηκε με το θέατρο, έπαιξε ως ηθοποιός σε αθηναϊκές παραστάσεις λίγο πριν τον πόλεμο, υπηρέτησε την αντίσταση κατά των Ναζί και κατέληξε κατάσκοπος των Βρετανών. Το όνομά της είναι Όλγα Σταμπόλη και η συγκλονιστική ιστορία της μόλις τώρα γίνεται γνωστή, χάρη στο βιβλίο που έγραψε ο ελληνικής καταγωγής εγγονός της, Φιλ. Καυκαλούδης που φέρει τον τίτλο «Someone Else’s War - Ο πόλεμος κάποιου άλλου». «Το μυθιστόρημα αυτό, ήταν για χρόνια στο μυαλό μου και βασίζεται σε πραγματικές ιστορίες που είχα ακούσει από την γιαγιά μου Όλγα, αλλά και την μητέρα και τις θείες μου», είπε ο κ. Καυκαλούδης και πρόσθεσε: «Είναι ιστορίες που έχουν να κάνουν με το πώς η γιαγιά μου βοήθησε στην διάσωση συμμαχικών στρατιωτών, ιδίως Βρετανών και Αυστραλών πιλότων, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πως εκπαιδεύτηκε από τους Βρετανούς για να γίνει κατάσκοπος και πως αποχωρίστηκε από την οικογένειά της, που πίστευε ότι ήταν νεκρή». Η γιαγιά του Όλγα Σταμπόλη, από την πλευρά της μητέρας του, βρισκόταν στο Σίδνεϊ το 1936. Ήταν μητέρα τεσσάρων παιδιών και σύζυγος. Εξαφανίστηκε υπό μυστηριώδεις συνθήκες και κάποια στιγμή εμφανίστηκε στην Αθήνα, πάμπτωχη και μόνη. Στην ελληνική πρωτεύουσα οι «ικανότητές της ως ηθοποιού και το γεγονός ότι μιλούσε πέραν της μιας γλώσσας, μιας και γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, τράβηξαν την προσοχή του βρετανικού υπουργείου των Εξωτερικών, που την εκπαίδευσε για να λάβει μέρος στην αντίσταση εναντίον της εισβολής των ναζί στην Ελλάδα», όπως αναφέρεται σε εισαγωγικό σημείωμα.
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ - Σ. Χατζημανώλης
ΠΗΓΗ
http://www.sofiatimes.com/index.php?option=com_content&task=view&id=20928&Itemid=98

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η άγνωστη ιστορία μιας Ελληνίδας κατασκόπου"

Τελετή μνήμης στους Έλληνες στρατιώτες, πεσόντες του 1ου Παγκοσμίου πολέμου που κείτονται στο Πίροτ

Στο ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο στην πόλη Πίροτ, στη νοτιανατολική Σερβία, πραγματοποιήθηκε την Τρίτη η ετήσια τελετή μνήμης στα θύματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η τελετή οργανώθηκε με τη μέριμνα του ΑΚΑΜ (ακόλουθου Αμυνας) στην ελληνική πρεσβεία, ταξίαρχου Απόστολου Κωστόπουλου. Την επιμνημόσυνη δέηση τέλεσε ο επίσκοπος Νύσσης Γιόβαν Πούριτς ενώ παρέστησαν ο πρέσβης της Ελλάδας, Δημοσθένης Στωίδης, της Κύπρου, Χαράλαμπος Χατζησάββας, εκπρόσωποι της σερβικής κυβέρνησης, τοπικοί φορείς, απόγονοι πολεμιστών του 1ου Παγκοσμίου πολέμου, σύλλογοι της ελληνικής μειονότητας και πλήθος κόσμου. Στο στρατιωτικό νεκροταφείο του Πίροτ κείτονται 358 Έλληνες αξιωματικοί και οπλίτες της 3ης Μεραρχίας Πατρών που συμμετείχε στις επιχειρήσεις της ΑΝΤΑΝΤ στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η 3η Μεραρχία Πατρών το φθινόπωρο του 1918 διείσδυσε μέχρι την πόλη Πίροτ και αναπτύχθηκε στα σύνορα της Σερβίας με τη Βουλγαρία με αποστολή να αποτρέψει ενδεχόμενη βουλγαρική αντεπίθεση. Οι κακουχίες και κυρίως η "ισπανική" γρίπη αποδεκάτισαν το ελληνικό στράτευμα και 358 στρατιώτες δεν έζησαν την επιστροφή τους στην πατρίδα. Τα οστά τους που ήταν διασκορπισμένα σε διάφορα νεκροταφεία της ευρύτερης περιοχής του Πίροτ περισυνέλλεξε το 1923 η Κατερίνα Λεβαντή από το Βόλο που παντρεύτηκε το Σέρβο μεγαλέμπορο από το Πίροτ, Πέταρ Στάνκοβιτς.
«Όταν έμαθα ότι τα παλικάρια μας είναι θαμμένα εδώ και εκεί δεν μπορούσα να ησυχάσω και με τη βοήθεια των κατοίκων βρήκα τα οστά τους, τα μάζεψα και τα έθαψα σ έναν τόπο», ανέφερε σε μια συνέντευξή της σε σερβική εφημερίδα, το 1973, λίγο πριν πεθάνει, η "κυρά Κατίνα" όπως την αποκαλούσαν στο Πίροτ.
Το 1924 με πρωτοβουλία της Κατερίνας Λεβαντή το δημοτικό Συμβούλιο της πόλης του Πίροτ ανακήρυξε, παμψηφεί τον τόπο όπου κείτονται οι Έλληνες στρατιώτες "Ελληνικό έδαφος". Η απόφαση αυτή αρχικά εξαιτίας της αδιαφορίας του ελληνικού κράτους και αργότερα εξαιτίας της αλλαγής του πολιτικού καθεστώτος στη Γιουγκοσλαβία ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Το 2004 ο Δήμος του Πίροτ ανανέωσε την απόφαση του 1924 και το ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο παραχωρήθηκε στο ελληνικό κράτος το οποίο από τότε, μέσω της ελληνικής Πρεσβείας και του γραφείου του ΑΚΑΜ ανέλαβε τη συντήρησή του.
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ - Ν. Πέλπας
http://www.sofiatimes.com/index.php?option=com_content&task=view&id=20933&Itemid=85 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τελετή μνήμης στους Έλληνες στρατιώτες, πεσόντες του 1ου Παγκοσμίου πολέμου που κείτονται στο Πίροτ"

Από το τριπλό σημείο επαφής έως το Καστελλόριζο

Του Νίκου Λυγερού

Το τριπλό σημείο επαφής των ΑΟΖ της Αιγύπτου, της Ελλάδας και της Κύπρου είναι καθοριστικό, όχι ως ορισμός αλλά ως συνέπεια για το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου. Αρχικά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο μόνος τρόπος για να υπάρχει επαφή της ΑΟΖ της Ελλάδας με την ΑΟΖ της Κύπρου, είναι να έχει όχι μόνο το Καστελλόριζο μια οικονομική δραστηριότητα αλλά και η Στρογγύλη. Επιπλέον, πρέπει η τοπική ΑΟΖ να μην είναι περιορισμένη, διότι αυτή δε θα επαρκούσε για να δώσει την ιδιότητα της συνεκτικότητας στην ευρωπαϊκή ΑΟΖ. Κατά συνέπεια μια άμεση αντιμετώπισή της μπορεί να μην υποστηριχθεί από το διπλωματικό σώμα. Ένας τρόπος για να αποφύγουμε αυτή τη δυσκολία είναι να ενεργοποιήσουμε το τριπλό σημείο επαφής, το οποίο έχει τη δυνατότητα να αποδείξει την ύπαρξη μιας πλήρης ΑΟΖ για το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου. Ο καθηγητής Καρυώτης προτείνει σε αυτό το πλαίσιο μια διακρατική συμφωνία μεταξύ Αιγύπτου, Ελλάδος και Κύπρου. Αυτή η ιδέα βασίζεται βέβαια και στη διακρατική συμφωνία της Αιγύπτου με την Κύπρου, η οποία έγινε το 2003. Με άλλα λόγια, να γίνει μια διπλή συμφωνία. Για να προωθήσουμε αυτήν την ιδέα σε πρακτικό επίπεδο μπορούμε να επισημάνουμε ότι η διακρατική συμφωνία με την Αίγυπτο προσφέρει ήδη στην Ελλάδα, το τριπλό σημείο επαφής, πράγμα το οποίο αποδεικνύει de facto και de jure την ύπαρξη της ΑΟΖ του Καστελλόριζου και μαζί και δίχως περιορισμούς. Δηλαδή αυτή η κίνηση δημιουργεί ήδη μια κατάσταση η οποία βοηθά το οικοδόμημα της διπλής συμφωνίας μεταξύ των τριών κρατών. Αντί να προσπαθήσουμε ν' αγγίξουμε πρώτα την κανονική ΑΟΖ του Καστελλόριζου, μπορούμε ν' αναζητήσουμε τη διπλή συμφωνία και για να γίνει αυτή μπορούμε να επικεντρωθούμε στο τριπλό σημείο επαφής. Σε κάθε περίπτωση είναι το πρέπον να παίξουμε με την Αίγυπτο, η οποία είναι ένας δύσκολος παίκτης που ξέρει από τη διπλωματία. Δεν πρέπει να έχουμε επιφυλάξεις για τις τοπικές αλλαγές. Τα οικονομικά συμφέροντα είναι τόσο σημαντικά που αγγίζουν αναγκαστικά την υψηλή στρατηγική του κράτους, κατά συνέπεια δεν πρέπει να εμπλέκουμε σε κομματικές αντιπαραθέσεις που δεν έχουν καμιά σχέση με το πλαίσιο της ΑΟΖ. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε και το ιστορικό της Αιγύπτου… Αλλιώς θα παραμείνει επιφυλακτικά σε ένα παραδοσιακό συμμαχικό πλαίσιο. Αλλά σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να παραμερίσουμε το γεγονός ότι η Αίγυπτος υπέγραψε μια συμφωνία με την Κύπρο το 2003. Τώρα είναι η ώρα να κινηθούμε και ως Ελλάδα.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7878-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Από το τριπλό σημείο επαφής έως το Καστελλόριζο"

Καιάδας – Ο μύθος της θανάτωσης ασθενικών βρεφών από τους Σπαρτιάτες

Ένας απ’ τους πιο ατιμωτικούς θανάτους κατά την αρ­χαιότητα, ήταν ο κατακρημνισμός σε βάρα­θρο. Εφαρμοζόταν στην Αθήνα, στην Κόρινθο, στους Δελφούς, στη Θεσσαλία κι αλλού και αφορούσε τους αιχμαλώτους, εγκληματίες, ιερόσυλους και προδότες. Εκτός από το αυτονόη­το μαρτύριο, η ποινή εμπεριείχε και με­ταφυσικές προεκτάσεις, καθώς το σώμα παρέμενε άταφο και η ψυχή αδυνατούσε να λυτρωθεί. «Κόρακες» ονομαζόταν ο τόπος τιμωρίας στη Θεσσαλία, «βάραθρο» ή «όρυγμα» στην Αθήνα, όπου πάντως μετά το 406 π.Χ. φαίνεται πως η τιμωρία παύει να εφαρμόζεται, «Καιάδας» στη Σπάρτη.

Ο τελευταίος είναι και ο πιο διάσημος, καθώς είναι ευρέως διαδεδομένη σήμερα η φήμη, πως εκεί έριχναν οι Σπαρτιάτες, εκτός από αιχμαλώτους και κατάδικους, τα ανάπηρα και ασθενικά βρέφη ή παιδιά της Σπάρτης. Ο Καιάδας, που ο Στράβων τον αποκαλεί «δεσμωτήριον το παρά Λακεδαιμονίους σπήλαιο τι», ταυτίζεται σήμερα με το σπηλαιοβάραθρο του χωριού Τρύπη (10 χλμ. βορειοδυτικά της Σπάρτης), βάσει των περιγραφών του αρχαίου περιηγητή Παυσανία (τον αποκαλεί «απότομο και βαθύ βάραθρο»), του Πλούταρχου κ.ά., καθώς και του σύγχρονου Γάλλου περιηγητή O. Rayet, ο οποίος το επισκέφτηκε το 1879.

Κατά ιστορικές αναφορές, στον Καιάδα ρίχτηκαν από τους Σπαρτιάτες ο ήρωας του Β΄ Πελοποννησιακού πολέμου ο Αριστομένης ο Ανδανιεύς μαζί με 50 αιχμαλώτους Μεσσηνίους. Επίσης στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες κατακρήμνισαν και το νεκρό σώμα του βασιλέως των Παυσανία που είχε καταδικαστεί σε θάνατο επί προδοσία. Οι αρχαίες αναφορές (Θουκ. 1.134, Παυσαν. 4.18, Στράβ. Η 376) καθιστούν σαφές ότι στον Καιάδα απορρίπτονταν «…οι επί μεγίστοις τιμωρούμενοι» και οι αιχμάλωτοι πολέμου.

Πως όμως διαμορφώθηκε ο μύθος περί κατακρήμνισης καχεκτικών παιδιών στον Καιάδα;

Εν αρχή ην ο Πλάτων, ο οποίος στην «Πολιτεία» του πρότεινε τη θανάτωση των ασθενικών βρεφών σε βάραθρο της κλασικής Αθήνας, αλλά ανεξήγητα το εφιαλτικό όνειρό του Πλάτωνα χρεώθηκε η Σπάρτη. Ο Καιάδας έχει -μάλλον κακώς- ταυτιστεί με τους, επίσης τρομερούς, «Αποθέτες». Τον τόπο δηλαδή που οι Σπαρτιάτες απέθεταν τα μη αρτιμελή βρέφη, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος και μόνον αυτός, στον βίο του Λυκούργου. Συγκεκριμένα ο αρχαίος ιστορικός γράφει ότι οι γονείς του κάθε νεογέννητου το έφερναν εμπρός σε μία επιτροπή γερόντων που το εξέταζαν. Εάν το έβρισκαν υγιές και αρτιμελές το παρέδιδαν στην πόλη να ανατραφεί, ενώ στην αντίθετη περίπτωση το «απέπεμπον εις τας λεγομένας Αποθέτας», έναν βαραθρώδη τόπο στον Ταΰγετο, έτσι ώστε το δύσμορφο βρέφος να πεθάνει μεν από βέβαιο φυσικό θάνατο, αλλά η πολιτεία να μη μιανθεί από την εκτέλεση του. Πάντως, ακόμη και έτσι, οι σύγχρονοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτή την τύχη είχαν μόνο τα παιδιά με βαριές δυσμορφίες και όχι ελαφρές αναπηρίες, αλλά και παιδιά από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.

Πιθανότατα, οι αόριστες αναφορές για την εγκατάλειψη νεογνών στους «Αποθέτες» του Ταΰγετου, που συνδέονται συχνά με τον αρχαίο Καιάδα, συγχέονταν με τη γνωστή, σε όλη την αρχαιότητα, πρακτική της βρεφοκτονίας. Η πρακτική της βρεφοκτονίας, αποτελούσε έσχατο και επώδυνο μέσο οικογενειακού προγραμματισμού σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, από την απώτερη προϊστορία μέχρι τη σύγχρονη ιατρική επανάσταση και την εφαρμογή προηγμένων μεθόδων αντισύλληψης και αποφυγής ανεπιθύμητων κυήσεων. Η δε, έκθεση των παιδιών με κάποια γενετική δυσπλασία ή δυσμορφία αποτελούσε κοινή πρακτική και δεν παρατηρούνται διακρίσεις ή πολυνομία από πόλη σε πόλη και από εποχή σε εποχή. Όμως, ακόμη και η συνθήκη της ψυχικά επώδυνης βρεφοκτονίας, βρίσκεται σε πλήρη αντιπαράθεση με την αποτρόπαιη και αήθη παραβίαση της έμφυτης ανθρώπινης αίσθησης του φυσικού και νομικού δικαίου, που συνεπάγεται οποιαδήποτε αντίληψη εγκατάλειψης ανυπεράσπιστων και εν ζωή νεογνών, στις διαθέσεις επιθετικών καιρικών συνθηκών και άγριων ζώων. Συνεπώς, η άποψη αυτή φαίνεται να αποτελεί πάρεργο της ίδιας δυσφημιστικής παρερμηνείας του Καιάδα και της εγχώριας ιστορικής υποβάθμισης της αρχαίας Σπάρτης (με την ελληνική Εκκλησία να υποστηρίζει αυτόν τον μύθο, με ιδιαίτερο «ζήλο»).

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο οι εκτελέσεις καταδίκων (ή αιχμαλώτων) γίνονταν πάντα τη νύχτα και πολλές ερμηνείες μπορούν να δοθούν πάνω σε αυτό, που αφορούν είτε σε κάποια τελετουργική πρακτική είτε σε ψυχολογικά αίτια ή στην επιθυμία να κρυφτεί από την κοινή θέα το επαίσχυντο τέλος ενός Σπαρτιάτη. Επιπλέον, οι εκτελέσεις γίνονταν στη φυλακή, προφανώς διά απαγχονισμού, τουλάχιστον έως την εποχή του Ηροδότου. Ο Καιάδας δεν αναφέρεται πουθενά ούτε κάποιο άλλο είδος κατακρημνισμού. Ίσως ο Καιάδας να χρησιμοποιούνταν ως ένα μέρος όπου ρίχνονταν τα σώματα μετά την εκτέλεση.

Η αλήθεια είναι, πάντως, πως έχουμε ελάχιστες μαρτυρίες για υποθέσεις ανθρωποκτονίας στη Σπάρτη και ακόμη λιγότερες για τις ποινές που επιβάλλονταν εκεί. Γενικότερα, στην αρχαιότητα οι αναφορές για τη θανάτωση βρεφών στον Καιάδα είναι εξαιρετικά περιορισμένες και χαρακτηρίζονται από ασάφεια και απροσδιοριστία, ενώ στη σύγχρονη εποχή αποκτούν μεγαλύτερη αποδοχή και διάδοση και μάλιστα σε συγγράμματα της στοιχειώδους εκπαίδευσης, παρά την παντελή έλλειψη τεκμηρίωσης και υποστήριξης της αινιγματικής μυθοπλασίας. Αντίθετα, στη διεθνή ιστοριογραφία οι σχετικές αναφορές αμφισβητούνται ή αγνοούνται παντελώς.

Ο θρύλος αυτός, φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά το 1904, όταν κατά την διεξαγωγή αρχαιολογικής έρευνας, τα αρχαιολογικά ευρήματα εντός του Καιάδα οδήγησαν την τότε ομάδα των ξένων αρχαιολόγων στη διαπίστωση, που έως σήμερα κακώς παραμένει, ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έριχναν στον γκρεμό τα ανάπηρα παιδιά, με το σκεπτικό ότι τους ήταν βάρος και άχρηστα για την κοινωνία τους. Η επιστημονική ομάδα βασίστηκε στο μικρό μέγεθος των οστών, που αποκάλυψε η αρχαιολογική έρευνα, τα οποία απεδόθησαν σε οστά μικρών παιδιών.

Το 1956, μισό αιώνα μετά, η μέθοδος του άνθρακος C14 αξιολόγησε τα συγκεκριμένα ευρήματα ως μη ανήκοντα σε παιδιά αλλά σε ενήλικους άνδρες και γυναίκες και μόνον σε ένα ποσοστό 15% ανήλικων. Άπαντες δε, είχαν κατάγματα. Κατά τη δεκαετία του 1980, αλλά και το 2003, πολλοί αρχαιολόγοι, σπηλαιολόγοι αλλά και ορειβάτες κατέβηκαν στον Καιάδα και έδωσαν διάφορα στοιχεία για τα ευρήματα που υπάρχουν στο εσωτερικό του. Επικρατεί, βέβαια, μια σύγχυση για το κατά πόσο έφτασαν στον «πάτο» του πηγαδιού. Άλλωστε, δεν γνωρίζουμε αν με τα χρόνια λόγω των σεισμών η δομή του Καιάδα έχει αλλάξει. Κατά τον Πλούταρχο (Κίμων 16.4) ο σεισμός τού 464 π.Χ. ήταν τρομακτικά ισχυρός: «Η χώρα των Λακεδαιμόνιων χάσμασιν ενώλισθε πολλοίς και των Ταϋγέτων τιναχθέντων κορυφαί τινές απερράγησαν» (άνοιξαν χάσματα και αποκόπηκαν βράχοι από τις κορφές τού Ταΰγετου). Είναι επομένως φυσικό να έπεσαν από τότε μεγάλοι βράχοι και στο εσωτερικό τού Καιάδα. Παρατηρήθηκε ότι και πάνω σε πεσμένους ογκολίθους υπήρχαν οστά ανθρώπινων σκελετών, πού ρίχτηκαν προφανώς από την άνω, αρχική είσοδο και μετά το 464 π.χ. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι τα οστά που βρήκαν εκεί ανήκουν σε ενηλίκους, ηλικίας 18-35 ετών. Βρέθηκε μόνο ένας σκελετός παιδιού, όχι πολύ μικρής ηλικίας, το οποίο πιθανολογείται ότι έπεσε κατά λάθος μέσα στον Καιάδα. Μαζί με τα οστά βρέθηκαν αιχμές από βέλη και δόρατα, ενώ ένα θραύσμα κρανίου είχε καρφωμένη πάνω του την αιχμή ενός βέλους. Πολλοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα περισσότερα από τα σώματα που ρίχτηκαν εκεί ήταν ήδη νεκρά. Βρέθηκαν, επίσης, λύχνοι και σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά.

Σε κάθε περίπτωση δεν διαπιστώθηκε η παρουσία σκελετικών ευρημάτων νεογέννητων ατόμων ή βρεφών, τα οποία αποτελούν το πιο αμφιλεγόμενο και αμφισβητούμενο στοιχείο της σχετικής ιστοριογραφίας που συνδέεται με το σπηλαιοβάραθρο του Καιάδα και την αρχαία Σπάρτη. Επίσης, δεν μπόρεσε να διαπιστωθεί μέχρι σήμερα, παρά τις επανειλημμένες έρευνες, η παρουσία σκελετικών ευρημάτων μικρών παιδιών, βιολογικής ηλικίας 1-4 ετών ή μεγαλύτερων παιδιών ηλικίας 5-10 ετών, στο χώρο του σπηλαιοβαράθρου. Όπως έχει, ήδη, αναφερθεί, τα περισσότερα από τα ανθρώπινα σκελετικά ευρήματα, που βρέθηκαν στο χώρο του σπηλαιοβαράθρου, ανήκουν σε άνδρες βιολογικής ηλικίας, μεταξύ 18 και 35 ετών. Μόνο δύο κρανία ενηλίκων ανδρών εμφανίζουν ενδείξεις πιθανής βιολογικής ηλικίας μεγαλύτερης των πενήντα ετών, ενώ βρέθηκαν λίγα σκελετικά ευρήματα δύο εφήβων, πιθανής ηλικίας 14-17 ετών, καθώς και τμήματα μετωπιαίου οστού και άνω γνάθου που πρέπει να ανήκουν σε ένα ακόμη νεαρό άτομο ηλικίας, περίπου, δώδεκα ετών. Αλλά και αυτή ακόμη η περίπτωση του νεαρότερου ατόμου δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί τεκμήριο θανάτωσης βρεφών στον Καιάδα. Αντίθετα είναι γνωστή, ακόμη και από τη σύγχρονη ιστορική περίοδο, η συχνή εμπλοκή μεγαλύτερων παιδιών και εφήβων σε βίαιες αντιπαραθέσεις και πολεμικές συρράξεις.

Τα συμπεράσματα περί ευγονίας των Σπαρτιατών, στο πλαίσιο μιας στρατοκρατούμενης κοινωνίας, ο υπερβάλλων ρόλος των φυλετών στις οικογενειακές και ατομικές υποθέσεις, στο πλαίσιο του κοινοβιακού χαρακτήρα της σπαρτιατικής κοινωνίας, προέρχονται και αποτελούν αναπόσπαστα μέρη του σπαρτιατικού μύθου, του οποίου ένας από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες ήταν και ο Πλούταρχος. Συνεπώς, η ούτως ή άλλως αμφισβητήσιμη αναφορά στη σκόπιμη θανάτωση βρεφών στον Καιάδα, για λόγους ευγονικής, φαίνεται να κλονίζεται σοβαρά. Το παραμύθι περί «…ωραίων Σπαρτιατών, Καιάδα ανάπηρων τέκνων» άλλωστε δεν συμπορεύεται με τον ποιητή Τυρταίο (εκ γενετής τυφλόν), τον βασιλιά Αγησίλαο της Σπάρτης (εκ γενετής χωλόν) και πλείστους άλλους διακεκριμένους Σπαρτιάτες, οι οποίοι δεν ήταν αρτιμελείς, καθώς και από την επίσημη ιστορία. Χαρακτηριστικό είναι δε, πως όταν κάποτε ειρωνεύτηκαν έναν κουτσό Σπαρτιάτη που πήγαινε να πολεμήσει, αυτός απάντησε πως «ο πόλεμος χρειάζεται άτομα που μένουν στη θέση τους και όχι άτομα που το βάζουν στα πόδια», ενώ σε παρόμοια περίπτωση τυφλού Σπαρτιάτη, αυτός απάντησε πως «και τίποτα να μην κάνω, όλο και κάποια λεπίδα του εχθρού θα στομώσω με το σώμα μου».

Αποθετήριο αναπήρων τέκνων πρωτολειτούργησε επί Βυζαντίου (τα ανάπηρα τέκνα τα απέθεταν στα «άντρα», τα οποία ήταν σπηλιές), προηγήθηκε όμως η απόθεση τέκνων υγιών και μη υγιών από τους Ρωμαίους κατά την τελευταία περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γνωστή και ως πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για άλλους λόγους (κοινωνικούς κατ’ εξοχήν).

ΠΗΓΗ.

http://irakleitos.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Καιάδας – Ο μύθος της θανάτωσης ασθενικών βρεφών από τους Σπαρτιάτες"

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

480 π.Χ

     Σημαντικότατο σταθμό στην Αρχαία Ελληνική και Παγκόσμια Ιστορία αποτελούν οι αγώνες των Ελλήνων εναντίον των Περσών για την προάσπιση της ελευθερίας τους. Οι λαμπρές νίκες κατά των εκάστοτε εισβολέων επέτρεψαν στο Ελληνικό έθνος να περάσει από την εφηβική ηλικία στην ωριμότητα, ν' αποκτήσει συνείδηση της δύναμης του και να δημιουργήσει τον κλασικό πολιτισμό του οποίου οι αρχές και τα ιδεώδη αποτέλεσαν τα θεμέλια του σημερινού ευρωπαϊκού πολιτισμού, επειδή ακριβώς οι αρχαίοι Έλληνες έζησαν και δημιούργησαν σε μια ελεύθερη κοινωνία. 
Οι μεγάλοι αυτοί εθνικοί πόλεμοι είναι πόλεμοι καθαρά αμυντικοί, τους προκάλεσαν οι Πέρσες στην προσπάθεια τους να υποτάξουν τη ΝΑ Ευρώπη. Από την πλευρά της Ελληνικής ιστορίας τα Μηδικά, όπως καθιερώθηκε να ονομάζονται αυτές οι συγκρούσεις, είναι κυρίως οι τρεις περσικές εκστρατείες:

Α) του Μαρδόνιου στη Θράκη και τη Μακεδονία (492π.Χ.)
Β) του Δάτη και του Αρταφέρνη στο Αιγαίο και την Αττική (490π.Χ.) και
Γ) του Ξέρξη στην Κεντρική Ελλάδα (480 - 479π.Χ.).

Οι σημαντικότεροι σταθμοί της τρίτης αυτής εκστρατείας εναντίον της Ελλάδας ήταν η μάχη των Θερμοπυλών, η ναυμαχία του Αρτεμισίου, η ναυμαχία της Σαλαμίνας και η μάχη των Πλαταιών.

Πριν τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας

Μετά την κατάληψη του στενού των Θερμοπυλών απ' τους Πέρσες και την λήξη της Ναυμαχίας του Αρτεμισίου χωρίς αποφασιστικό αποτέλεσμα, ο Ελληνικός στόλος εγκατέλειψε την θαλάσσια περιοχή στα Βόρεια της Εύβοιας κατευθυνόμενος προς τις ακτές της Αττικής και έτσι άνοιξε ο δρόμος για την κατάκτηση ολόκληρης της Κεντρικής Ελλάδας από τον στρατό του Ξέρξη. Σ' αυτή την περίσταση ο ρόλος του Θεμιστοκλή υπήρξε οπωσδήποτε αποφασιστικός, κατόρθωσε να πείσει τους Αθηναίους να εκκενώσουν την Αττική με την προστασία του Ελληνικού στόλου ο οποίος αγκυροβόλησε στη Σαλαμίνα για να προστατεύσει αυτήν την επιχείρηση.

Οι δυνάμεις των Αντιπάλων

Για τη δύναμη του Περσικού στόλου οι πηγές μάς δίνουν διάφορες πληροφορίες, ασφαλώς υπερβολικές στο σύνολο τους, όχι όμως και τελείως αντιφατικές. Ο Αισχύλος στους "Πέρσες" αναφέρει ότι ο εχθρός διέθετε 1.207 πλοία, αριθμό τον οποίο δίνει και ο Ηρόδοτος για τον στόλο όμως που συγκεντρώθηκε στην αρχή της εκστρατείας. Επειδή όμως μεταξύ αυτού του χρονικού σημείου και της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας οι Πέρσες είχαν για διάφορους λόγους απώλειες της τάξεως των 670 περίπου πλοίων, οι οποίες αναπληρώθηκαν μόνο με 125 νέα, οι δυνάμεις που παρέταξαν στη Σαλαμίνα ήταν περίπου 670 πλοία. Εάν όμως αφαιρέσουμε τα Περσικά πλοία που περιπολούσαν στην άλλη άκρη της Σαλαμίνας πριν από τη Ναυμαχία τότε η υπεροχή του Περσικού στόλου πρέπει να ήταν 2:1.
Ο Ελληνικός στόλος που αγωνίσθηκε στη Σαλαμίνα υπολογίζεται από τον Ηρόδοτο σε 378 τριήρεις, αν και το άθροισμα των πλοίων που ο ίδιος αναφέρει ανέρχεται μόνο σε 366 τριήρεις. Απ' αυτές οι Αθηναίοι πρόσφεραν 200, οι Κορίνθιοι 40, οι Αιγινήτες 30, οι Μεγαρείς 20, οι Λακεδαιμόνιοι 16, οι Σικυώνοι 15, οι Επιδαύριοι 10, οι Αμβρακιώτες 7, οι Ερετριείς 7, οι Τροιζήνιοι 5, οι Νάξιοι 4, οι Ερμίονες 3, οι Λευκάδιοι 3, οι Κείοι 2, οι στυρείς 2, οι Κυθνίοι 1 και οι Κροτωνιάτες επίσης 1.

Σχέδια των Αντιπάλων

Ο Ελληνικός στόλος, μετά την κατάληψη της Αττικής απ' τους Πέρσες, συγκεντρώθηκε σε τρία σημεία: ο κύριος όγκος του στα σημερινά Αμπελάκια, απ' όπου φαίνονταν η Αθήνα παραδομένη στης φλόγες, ένα μικρότερο τμήμα αποτελούμενο από αιγινήτικα πλοία έμεινε να φυλάει την Αίγινα και ένα τρίτο τμήμα κατευθύνθηκε στον Πώγωνα, τον σημερινό Πόρο.
Απ' την άλλη πλευρά ο Περσικός στόλος έπρεπε να βρίσκεται πάντοτε κοντά σε λιμάνια κατεχόμενα από τον Περσικό στρατό, για να τα χρησιμοποιήσει ως βάσεις. Έτσι ο Ξέρξης στάθμευσε στη νότια παράλια της Αττικής έχοντας το στρατηγείο του στο Φάληρο. Οι Πέρσες, στην προσπάθεια τους να επιτύχουν ευνοϊκή έκβαση του αγώνος, συνέβαλαν το σχέδιο να καταστρέψουν αιφνιδιαστικά τα ελληνικά πλοία που ήταν συρμένα στις αμμουδιές ή αγκυροβολημένα στους κόλπους της ΒΑ ακτής της Σαλαμίνας και σε μια δεύτερη φάση να καταλάβουν τη Σαλαμίνα, που την υπεράσπιζε ένα πολύ μικρό τμήμα του Αθηναϊκού στρατού. Ενδεχόμενη επιτυχία σ' αυτό το σχέδιο θα τους άνοιγε ασφαλώς το δρόμο για τον Ισθμό και την κατάληψη έπειτα της υπόλοιπης Ελλάδας.
Από την ελληνική πλευρά ο Θεμιστοκλής αντιλήφθηκε αμέσως τα μεγάλα πλεονεκτήματα της θαλάσσιας αμυντικής γραμμής και ιδιαίτερα της Σαλαμίνας. Το νησί αυτό, το μόνο εδαφικό τμήμα του Αθηναϊκού κράτους που δεν υποδουλώθηκε στους Πέρσες, χρησίμευε ως καταφύγιο για μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Αττικής, ως στρατιωτική βάση στα νώτα του Περσικού στρατού σε περίπτωση προελάσεως από τον Ισθμό και αποτελούσε, με τις προφυλαγμένες από τους ανέμους ακτές του απέναντι από την Αττική, ιδεώδη βάση για το Ελληνικό ναυτικό που κάλυπτε από τη Θάλασσα τον Ισθμό. Σε μια ή περισσότερες συσκέψεις των αρχηγών των στόλων των πόλεων ο Θεμιστοκλής, επιδεικνύοντας την εξαιρετική μεγαλοφυΐα και το απαράμιλλο σθένος του, κατόρθωσε να κάμψει τις αντιρρήσεις του Κορίνθιου στρατηγού Αδείμαντου και την αναποφασιστικότητα του Λακεδαιμόνιου Ναυάρχου Ευρυβιάδη πείθοντας τους για την καταλληλότητα της θέσεως στη Σαλαμίνα. 

Η Διεξαγωγή της Ναυμαχίας

Η ναυμαχία διεξήχθη στις 28 ή 29 Σεπτεμβρίου (21-22 Βοηδρομιώνος) του 480π.Χ. Τη νύχτα μιάς από αυτές τις μέρες ο Περσικός στόλος απέπλευσε από το Φάληρο με κατεύθυνση προς τα Δυτικά, ενώ τμήμα του Περσικού στρατού αποβιβάσθηκε και κατέλαβε την Ψυτάλλεια με σκοπό, κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας, την περισυλλογή των Περσών ναυαγών και την εξόντωση των Ελλήνων ναυαγών. Γύρω στις δύο μετά τα μεσάνυχτα τα Περσικά πλοία προχωρούσαν κατά μήκος των ακτών της Αττικής με την εξής σειρά: Φοινικικά και Αιγυπτιακά προς το μέρος της Ελευσίνας, κατόπιν τα πλοία της Κύπρου, της Λυκίας και της Παμφυλίας και τέλος προς τον Πειραιά, τα Καρικά και τα πλοία της Ιωνίας.
Οι Έλληνες πληροφορήθηκαν εγκαίρως τις κινήσεις του Περσικού στόλου από τον Αριστείδη, που ήλθε νύχτα από την Αίγινα. Έτσι οι Πέρσες έχασαν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού όταν, σύμφωνα με την περιγραφή του Αισχύλου, άκουσαν ξαφνικά, με την ανατολή του ηλίου, τους ήχους της σάλπιγγας και τον Παιάνα να αντηχεί από όλα τα Ελληνικά πλοία:

"Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε Ελευθερούτε πατρί ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νύν υπέρ παντών αγών"

 Είχε λοιπόν ήδη βγει ο ήλιος όταν δόθηκε η διαταγή από τον Ευρυβιάδη, διοικητή των Ελληνικών δυνάμεων, να αναπτυχθεί ο Ελληνικός στόλος προς την κατεύθυνση των Περσών. Τη δεξιά πτέρυγα είχε καταλάβει ο ίδιος ο Ευρυβιάδης με τις μοίρες της Σπάρτης, της Κορίνθου, της Αίγινας και των Μεγάρων. Οι τριήρεις των μικρότερων ελληνικών πόλεων τάχθηκαν στο μέσον, ενώ στην αριστερή πλευρά κατέλαβαν θέση με αρχηγό το Θεμιστοκλή, οι Τριήρεις των Αθηναίων. Η κίνηση αυτή αποσκοπούσε στην αποφυγή ενδεχόμενου εγκλωβισμού των Ελληνικών Πλοίων εντός του αγκυροβολίου τους.

Πλέοντας όμως ο Ελληνικός στόλος προς τα εμπρός θα συναντούσε σύντομα τον Περσικό, στο μέσο περίπου του στενού, σε χώρο δηλαδή αρκετά ανοικτό και συνεπώς ευνοϊκότερο για τους Πέρσες, οι οποίοι θα είχαν έτσι την ευχέρεια χρησιμοποιήσεως του συνόλου σχεδόν των πλοίων τους και τη δυνατότητα κυκλωτικών ελιγμών από τα δύο άκρα του Ελληνικού στόλου. Για να αποτραπεί ακριβώς αυτή η συνάντηση των δύο στόλων στο μέσον του στενού, τα Ελληνικά πλοία ανέκοψαν την πορεία τους προς τα εμπρός κι άρχισαν να κινούνται προς τα πίσω, κωπηλατώντας ανάποδα προς τη Σαλαμίνα, χωρίς να αναστρέψουν, διατηρώντας σταθερά τις πλώρες προ τον εχθρό, σε τάξη, χωρίς να χαθεί η συνοχή του στόλου, συνεχίσθηκε δε ως μία γραμμή κοντά στις ακτές της Σαλαμίνας, όπου είχαν παραταχθεί οι Αθηναίοι οπλίτες, εκεί ο στόλος παρατεταγμένος σε μέτωπο με στήριγμα προς τα δεξιά την Κυνόσουρα και προς τα αριστερά το σημερινό νησί του Αγίου Γεωργίου, ώστε να αποτρέπεται ο κίνδυνος κυκλώσεως, σταμάτησε για να συγκρουστεί με τον εχθρό.

Φάση Ι

Η στενότητα του χώρου και η περιορισμένη έκταση του μετώπου δεν επέτρεπε στους Πέρσες να χρησιμοποιούν στην πρώτη γραμμή περισσότερα πλοία από τα Ελληνικά, τα οποία συνεπώς αντιμετώπιζαν στη σύγκρουση ίσο περίπου αριθμό πλοίων έτσι στον αγώνα έπαιζε σημαντικό ρόλο η ανδρεία και η επιδεξιότητα των αξιωματικών και των πληρωμάτων καθώς και η τακτική των αντιπάλων στόλων. Οι ελεύθεροι πολίτες των Ελληνικών πόλεων στις οποίες η ευψυχία μαζί με την ελευθερία ήταν οι υπέρτατες αξίες, αγωνίζονταν υπέρ βωμών και εστιών με ανδρεία και αυταπάρνηση που ενέτεινε η μεταξύ τους και μεταξύ των πόλεων άμιλλα. Αλλά και οι Πέρσες πολεμούσαν με εξαιρετική γενναιότητα, γιατί ήθελαν να φανούν ευάρεστοι στον Ξέρξη, που παρακολουθούσε τη ναυμαχία από το όρος Αιγάλεω, αλλά και γιατί φοβόνταν την οργή του αν υστερούσαν. 

Φάση II

 Έτσι στην αρχή η ναυμαχία ήταν αμφίρροπη και οι Πέρσες κρατούσαν, μάλιστα στη δεξιά πλευρά οι Ίωνες πίεζαν σοβαρά του Λακεδαιμόνιους και τους Αιγινήτες, οι δε Σάμιοι κυρίευσαν μερικές Ελληνικές τριήρεις. Όσο προχωρούσε η ώρα άρχισε να επικρατεί η εξαιρετική επιδεξιότητα των Ελληνικών πληρωμάτων και η ανώτερη τακτική των Ελλήνων και πρώτα στο αριστερό μέρος τη Ελληνικής παράταξης, όπου βρισκόταν η ισχυρότατη μοίρα των 200 Αθηναίων τριήρεων έχοντας απέναντι της τα πλοία των Φοινίκων. Η τακτική των Φοινίκων ήταν κυρίως να πολεμούν ρίχνοντας βροχή βελών και ακοντίων από τα ψηλά καταστρώματα τους καθώς μάλιστα διέθεταν 30 τοξότες σε κάθε πλοίο. Από την άλλη πλευρά οι Αθηναίοι διέθεταν 4 τοξότες και 14 οπλίτες σε κάθε τριήρη, πλεονεκτούσαν όμως στη χρήση του εμβόλου, έτσι εκμεταλλευόμενοι τον κλυδωνισμό των Φοινικικών πλοίων από τον άνεμο και το κύμα, που είχε ως αποτέλεσμα να αστοχούν τα τοξεύματα, ορμούσαν εναντίον τους και είτε έθραυαν τα κουπιά και ακινητοποιούσαν τα εχθρικά πλοία είτε τα κτυπούσαν με τα έμβολα στα πλευρά. Έπειτα οι Αθηναίοι οπλίτες πηδούσαν στο κατάστρωμα και εξόντωναν τα εχθρικά πληρώματα ή άφηναν τα πλοία να βυθιστούν από τα ρήγματα των εμβόλων. 

Φάση ΙΙΙ

Ύστερα λοιπόν από την καταβύθιση των πρώτων Φοινικικών πλοίων, η πρώτη γραμμή του Φοινικικού στόλου αποδιοργανώθηκε και τα πλοία άρχισαν να τρέπονται σε φυγή, άλλα προς τις απέναντι ακτές της Αττικής κι άλλα προς τα ανατολικά, πολλά όμως δεν κατάφεραν να απομακρυνθούν γιατί στην προσπάθεια τους αυτή συγκρούσθηκαν μεταξύ τους και βυθίστηκαν. Σε λίγο η ταραχή και η σύγχυση μεταδόθηκε στο κέντρο και το αριστερό μέρος του Περσικού στόλου, διότι οι Αθηναϊκές τριήρεις, διαθέσιμες μετά την κατανίκη των Φοινίκων άρχισαν να επιτίθενται προς τα εκεί. Η ναυμαχία εξελίχθηκε τότε ραγδαία σε βάρος των Περσών και σε λίγο και ο υπόλοιπος Περσικός στόλος, που είχε συνθλιβεί στην Περιοχή του στενού προς την Κυνόσουρα και τη ΝΑ έξοδο, άρχισε, να τρέπεται σε φυγή με κατεύθυνση το Φάληρο, ενώ καταδιώκονταν από τον Ελληνικό στόλο. Η καταδίωξη εξακολούθησε, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, "μέχρι δείλης".
Προς το τέλος της Ναυμαχίας, ο Αριστείδης, με Αθηναίους οπλίτες από τους παρατεταγμένους στην ακτη της Σαλαμίνας, αποβιβάσθηκε στην Ψυτάλλεια και εξόντωσε την εκεί απομονωμένη Περσική φρουρά. 

Φάση IV

 Κατά τον Έφορο οι Πέρσες έχασαν 200 πλοία και οι Έλληνες 40, η αναλογία όμως απωλειών σε άνδρες ήταν βαρύτερη για τους Πέρσες γιατί αυτοί, καθώς δεν ήξεραν να κολυμπούν, πνίγονταν μετά τη βύθιση των πλοίων τους.

Η σημασία της ναυμαχίας της Σαλαμίνας υπήρξε μέγιστη διότι προκάλεσε την κατάρρευση του ηθικού της Περσικής ηγεσίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εγκαταλείψει ουσιαστικά τον αγώνα, αν και διέθετε ακόμα υπερτριπλάσιο σχεδόν στόλο από το Ελληνικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις το βράδυ της επόμενης της μάχης ο Ξέρξης, επικεφαλής του Περσικού στόλου φοβούμενος μήπως οι Έλληνες πλεύσουν στον Ελλήσποντο και καταστρέφοντες τις γέφυρες που είχε κατασκευάσει, τον αποκλείσουν στην Ευρώπη, απέπλευσε από το Φάληρο και παραπλέοντας τις ακτές κατευθύνθηκε προς Βορρά.

Οι κυριότεροι παράγοντες της Ελληνικής νίκης στην Σαλαμίνα ήταν οι εξής: 

 Το γεγονός ότι οι Πέρσες παρασύρθηκαν να ναυμαχήσουν σε θαλάσσια περιοχή που είχε επιλέξει ο αντίπαλος γιατί παρουσίαζε εξαιρετικά πλεονεκτήματα για αυτόν, η στενότητα του χώρου εξουδετέρωνε την αριθμητική υπεροχή του Περσικού στόλου, ενώ αντίθετα ήταν ιδεώδης για τον Ελληνικό στόλο. Παρασύρθηκαν οι Πέρσες γιατί είχαν ανάγκη να συντρίψουν τον Ελληνικό στόλο ώστε να μπορούν τα δικά τους πλοία να παραπλεύουν απερίσπαστα τις Ελληνικές ακτές, για να εφοδιάζουν τον Περσικό στρατό και να ενεργεί αποβάσεις στα μετόπισθεν των Ελληνικών αμυντικών γραμμών. 

  Οι Πέρσες υποτίμησαν τον αντίπαλο και εκτίμησαν εσφαλμένα τις μαχητικές δυνατότητες και τις προθέσεις του.

Η κατάλληλη στρατηγική του Ελληνικού στόλου στη Ναυμαχία, όπως τον συνέλαβαν και εφήρμοσαν ο Θεμιστοκλής και οι λοιποί Έλληνες Ναύαρχοι.

   Τέλος, ο ζήλος και η ανδρεία όλων των Ελλήνων που αγωνίσθηκαν στη Σαλαμίνα.

Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας έληξε με θρίαμβο των Ελλήνων, πέρασε γρήγορα στο θρύλο, έγινε θέμα για τους ρήτορες και τους μεγάλους τραγικούς (οι Φοίνισσες του Φρυνίχου και οι Πέρσες του Αισχύλου έχουν ως σημείο αναφοράς τη νίκη των Ελλήνων), αποτέλεσε δίδαγμα για τους λαούς και καθιερώθηκε ως η αφετηρία όχι μόνο της Ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας Ναυτικής ιστορίας. Εκείνο που έγραψε ο Πλούταρχος στο βίο του Θεμιστοκλή, "Ουθ Έλλησιν ούτε βάρβαρος ενάλιον έργον είργασται λαμπρότερον", μπορούμε ανεπιφύλακτα να το επαναλάβουμε και σήμερα.

Βιβλιογραφία
Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Ιστορία του Ελληνικού Έθνους - Τόμος Β' Αθήνα, 1971 
Σίμψα Μάριου, Το Ναυτικό στην Ιστορία των Ελλήνων - Τόμος Α' Αθήνα, 1982 
Παπαρρηγοπούλου Κωνσταντίνου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (στη σημερινή γλώσσα) - Βιβλίο Τρίτο, Αθήνα, 1992 
ΠΗΓΗ'
http://www.egolpion.com/salamina.el.aspx

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ"