Πέθανε ο διακεκριμένος επιστήμονας, Αρτσι Καλοκαιρινός, που έσωσε χιλιάδες παιδιά Αβοριγίνων

Μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της ομογένειας της Αυστραλίας έσβησε, πλήρης ημερών. Πρόκειται για τον Αρτσι Καλοκαιρινό, που το 2000 είχε ανακηρυχτεί "Έλληνας του Αιώνα" από την ομογενειακή εφημερίδα Νέος Κόσμος. Ο Αρτσι Καλοκαιρινός έγινε παγκόσμια γνωστός για τις έρευνές του με αντικείμενο την αποβιταμίνωση των ανηλίκων και τις συνέπειες του τραχώματος και του καταρράκτη. Τα συμπεράσματα των ερευνών του τα κατέγραψε σε ένα βιβλίο με τίτλο "Every Second Child". Για το βιβλίο αυτό -που ο τίτλος του στα ελληνικά είναι "Κάθε Δεύτερο Παιδί" - ο διακεκριμένος επιστήμονας και τιμηθείς δύο φορές με το βραβείο Νόμπελ, Λίνος Πόλιγκ, έγραψε: "Χιλιάδες βρέφη πεθαίνουν πρόωρα. Το βιβλίο αυτό εξηγεί, ότι ο θάνατός τους οφείλεται στην αποβιταμίνωση και, κυρίως, στην έλλειψη της βιταμίνης C. Η ανακάλυψη του Αρτσι Καλοκαιρινού αποτελεί τεράστια προσφορά στην παγκόσμια υγεία. Κάθε δεύτερο παιδί των ιθαγενών ήταν καταδικασμένο σε θάνατο έως ότου εμφανίστηκε ένας γιατρός, με ανοικτά μάτια, που άνοιξε τα μάτια και τους εγκέφαλους των συναδέλφων του".

Όπως έγραφαν οι αυστραλιανές εφημερίδες, της δεκαετίας του '70, τον ομογενή γιατρό βασάνιζαν τα τεράστια ποσοστά θνησιμότητας που παρουσίαζαν τα παιδιά των ιθαγενών, που ζούσαν στην απομονωμένη αυστραλιανή έρημο. Προσπάθησε να βρει την αιτία και έκανε μια απίστευτη ανακάλυψη. Το υψηλό ποσοστό θνησιμότητας οφειλόταν στην έλλειψη βιταμίνης C. Από εκείνη τη στιγμή αμέτρητες φορές βρήκε βρέφη και παιδιά έτοιμα να πεθάνουν. Τους έκανε μια ένεση με βιταμίνη C και τα παιδιά ανάρρωναν!

Αρχικά, οι συνάδελφοί του τον αντιμετώπισαν με δυσπιστία. Και τα παιδιά συνέχισαν να πεθαίνουν... Αργότερα, το έργο του έγινε γνωστό -και αποδεκτό- στις ΗΠΑ (αν και η διάθεση του βιβλίου του απαγορεύτηκε εκεί "πολιτικούς λόγους") και στον υπόλοιπο κόσμο. Μάλιστα, η έγκυρη βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση British medical Journal, έγραψε, μεταξύ άλλων, την 1η Μαρτίου 1975: "Αμέτρητοι γιατροί έχουν ασχοληθεί τα τελευταία χρόνια με τα υψηλά ποσοστά θνησιμότητας που παρουσιάζουν τα παιδιά των ιθαγενών αλλά όλοι απέτυχαν να εντοπίσουν τα αίτια. Ένας, πραγματικά πρωτοπόρος, γιατρός, ο Δρ Κακολαιρινός, πήγε επί τόπου, ασχολήθηκε με το φαινόμενο και έκανε μια ανακάλυψη, η οποία θα εκτιμηθεί ακόμη περισσότερο στο μέλλον". Το ίδιο περιοδικό γράφει, ότι οι επιστήμονες, αρχικά, αντί να υιοθετήσουν την ανακάλυψη του Καλοκαιρινού, την απέρριψαν και έφτασαν στο σημείο να κυνηγήσουν τις ιδέες του και να απαγορεύσουν την κυκλοφορία του βιβλίου του. Απέτυχαν όμως και ο Καλοκαιρινός δικαιώθηκε.

Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο "Ένας Επαναστάτης Γιατρός" ο Καλοκαιρινός σημείωνε ότι αντλούσε δυνάμεις από τη σύζυγό του, Κάθριν, και τα παιδιά του, Χέλεν και Πίτερ, τους γονείς του, συγγενείς και μέλη της ελληνικής παροικίας (τους οποίους αναφέρει ονομαστικά) και από τους Αβοριγίνες.

"Λόγω μοίρας και προσωπικής επιλογής, φορτώθηκα με την ευθύνη να βελτιώσω την υγεία των Αβοριγίνων της Αυστραλίας. Γνωρίζω ότι οι Αβοριγίνες ενοχλούνται, αν κάποιος ασχοληθεί με τους νεκρούς. Ας με συγχωρέσουν που παραβιάζω κάποιες από τις αρχές τους, σε αυτό το βιβλίο, προκειμένου να επιτευχθούν οι κοινοί μας στόχοι" έγραφε ο Καλοκαιρινός στην αυτοβιογραφία του.

Ο διακεκριμένος επιστήμονας γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1927 στο Γκλέιν Ίνες της Νέας Νότιας Ουαλίας. Οι γονείς τους κατάγονταν από τα Κύθηρα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Σίδνεϊ και έχει γράψει τέσσερα βιβλία. Η ζωή του έχει γίνει ντοκιμαντέρ από τον βραβευμένο Αυστραλό σκηνοθέτη, Φιλ Νόις, και προβλήθηκε στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Σίδνεϊ το 1976.

Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο, εργάστηκε, για λίγο, στο νοσοκομείο της ναυτικής βάσης Lismore και από το 1953 έως το 1957 εργάστηκε στην Αγγλία. Κατά την περίοδο 1975-1967 εργάστηκε στην εξόρυξη οπάλιου στο Κούπερ Πίντι, μαζί με άλλους Έλληνες. Εκεί είδε και το δράμα των ιθαγενών σε όλο του το μεγαλείο και έτσι από το 1976 έως το 1982 απασχολήθηκε αποκλειστικά στην Ιατρική Υπηρεσία των Αβοριγίνων.

Ο Δρ. Καλοκαιρινός λίγο πριν πεθάνει είχε πει ότι: "καθώς περνούν τα χρόνια, διαπιστώνω, ότι έχω την τάση να επιστρέφω όλο και πιο πολύ στις ελληνικές ρίζες μου. Θέλω όλο και περισσότερο να είμαι κοντά σε Έλληνες. Η ελληνική καταγωγή μου ήταν πάντοτε το φως, που με καθοδηγούσε στο σκοτάδι της άγνοιας".

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ - Σ। Χατζημανώλης
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πέθανε ο διακεκριμένος επιστήμονας, Αρτσι Καλοκαιρινός, που έσωσε χιλιάδες παιδιά Αβοριγίνων"

Θεόφιλος Γεωργιάδης

Γνήσιο τέκνο και ιδανική ενσάρκωση της δόξας του Προμηθεϊκού Γένους των Ελλήνων Πολεμιστών – Ελευθερωτών, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης γεννήθηκε κατά σάρκα στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957, στο χωριό Ευρύχου της Κύπρου. Ήταν το τρίτο κατά σειρά τέκνο του Χαράλαμπου (Πάμπου) και της Έλλης Γεωργιάδη και ο μοναδικός γιός ανάμεσα στα τέσσερα παιδιά της οικογενείας.

Φοίτησε για τρία χρόνια στο (τουρκοκρατούμενο σήμερα) Γυμνάσιο Νεαπόλεως, στη Λευκωσία και στη συνέχεια στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, απ’ όπου αποφοίτησε το 1975. Μέχρι την τουρκική εισβολή του Ιούλη του 1974, η οικογένεια του διέμενε στο προάστειο Τράχωνας, βορείως της Λευκωσίας. Σήμερα ο Τράχωνας, κατέχεται από τις τουρκικές δυνάμεις του Αττίλα όπως και το 47% της Κύπρου.

Το 1974, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο μαθητής του Λυκείου ακόμη, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του και μαζί με άλλους 200.000 Έλληνες της Κύπρου, να πάρει το δρόμο της προσφυγιάς. Ο μαζί με την οικογένειά του εγκαθίσταται στις ελεύθερες περιοχές της Μεγαλονήσου, σαν πρόσφυγας μέσα στην ίδια του την Πατρίδα.

Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ Χ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ μεγάλωσε σε μια οικογένεια ένθερμων Ελλήνων πατριωτών της Κύπρου και γαλουχήθηκε με τα νάματα και τα ιδανικά της Φιλοπατρίας, της Ελευθερίας, του Ανθρωπισμού και της Δημοκρατίας. Ο πατέρας του Ήρωος, Χαράλαμπος (Πάμπος) Γεωργιάδης, μορφή ελληνική, βγαλμένη, θαρρείς, μέσα από τα έπη του Ομήρου, ήτο αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. και πολέμησε ενάντια στην τούρκικη ανταρσία στην Κύπρο, το 1963. Τα υπέροχα ιδανικά που ο Θεόφιλος Γεωργιάδης ενσάρκωσε και σφράγισε με τη θυσία και το αίμα του, γεννήθηκαν μέσα σε αυτό ακριβώς το πατριωτικό οικογενειακό περιβάλλον.

Η Ελληνική ανατροφή και τα πικρά βιώματα της προσφυγιάς και της μετέπειτα τουρκικής κατοχής, χάραξαν ανεξίτηλα την ευαίσθητη και τρυφερή εφηβική μνήμη του και σημάδεψαν καθοριστικά τη σκέψη και τη μοίρα του Ήρωος. Τον έκαναν ευαίσθητο όχι μόνο απέναντι στο δράμα του Κυπριακού Ελληνισμού αλλά και απέναντι στα πάθη όλων των λαών του κόσμου, των οποίων καταπατούνται τα φυσικά και αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες.

Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο ήταν Εθνική καταστροφή και έγκλημα Εθνοκτονίας κατά του Ελληνισμού και της Ανθρωπότητας. Σχολιάζοντας αργότερα, το 1992, την σκιαγραφούμενη από τις συμφωνίες Μακαρίου – Ντενκτάς (1977) “λύση” του Κυπριακού, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης θα γράψει:

Πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1619 αγνοουμένων ( 83 Ελλαδίτες) στηρίζεται τόσο το δίκαιο όσο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής !

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης μετάτρεψε μέσα του τον πόνο του θανάτου, των αγνοουμένων, της προσφυγιάς και της καταστροφής της Κύπρου σε όραμα Ελευθερίας και Δικαίωσης. Αυτό το όραμα o το υπηρέτησε πιστά και συνειδητά, ως γνήσιος Έλλην, με συνέπεια, τόλμη και αυταπάρνηση.

Αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το Παγκύπριο Γυμνάσιο, το 1975, ο κατατάσσεται στην Εθνική Φρουρά και υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στην 32α Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού. Εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού (Σ.Ε.Α.Π.), στο Ηράκλειο της Κρήτης και στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθοδόξου Πολέμου (Κ.Ε.Α.Π.) στη Ρεντίνα της Θεσσαλονίκης.

Και μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, ο συνεχίζει να υπηρετεί ως έφεδρος στην Εθνική Φρουρά και προάγεται στον βαθμό του Υπολοχαγού. Παράλληλα, πρωτοστατεί στην Ίδρυση του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος και δραστήριο στέλεχος.

Ο προικισμένος με σπάνια φυσικά και πνευματικά χαρίσματα, φρόντισε έγκαιρα και μεθοδικά να συγκεντρώσει όλα εκείνα τα απαραίτητα εφόδια που θα του επέτρεπαν να αγωνιστεί με επιτυχία τον δίκαιο υπέρ πάντων αγώνα για τον Ιερό Σκοπό. Σκοπό που δεν ήταν άλλος από την Απελευθέρωση της Ιδιαίτερης Πατρίδας του, της Κύπρου: Στην διάρκεια των ετών 1977 – 1981, σπουδάζει Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Μαθαίνει την τουρκική γλώσσα και εξειδικεύεται στην τουρκολογία, βαθαίνοντας τις επιστημονικές του γνώσεις με σπουδές στη Γαλλία και τη Γερμανία.

Με την επιστροφή του στην Κύπρο, αρχικά προσλαμβάνεται στην αστυνομική υπηρεσία, με ειδικότητα στα τουρκικά θέματα.

Αργότερα, το 1986, η επιστημονική κατάρτιση του του επέτρεψε να καταλάβει την θέση του λειτουργού τύπου στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών (Γ.Τ.Π. – Press & Information Office, PiO) της Κυπριακής Δημοκρατίας. Βαθύς γνώστης της τουρκικής ιστορίας και γλώσσας, οξυδερκής παρατηρητής και επιστημονικός – στρατηγικός αναλυτής της σύγχρονης τουρκικής πραγματικότητας, ο αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο, από αυτή την κυβερνητική θέση, τα προσόντα του προς όφελος της Πατρίδας του. Κύρια αποστολή του στο Γ.Τ.Π. είναι η καθημερινή μελέτη του τουρκικού τύπου (εφημερίδες, περιοδικά κ.λ.π.) και η υποβολή σχετικών εκθέσεων και εισηγήσεων προς την Κυπριακή Πολιτεία. Παράλληλα παρακολουθεί διάφορα σεμινάρια που αφορούν την τουρκική πολιτική και την τουρκολογία.

Το 1988, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης και άλλοι συναγωνιστές του ιδρύουν την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν. Είναι ήδη το τέταρτο έτος του ένοπλου Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα που διεξάγει το περήφανο έθνος των Κούρδων μέσα στην ίδια την επικράτεια της τουρκίας.

Η σκληρή και τιτάνια σύγκρουση του με το φασιστικό τουρκικό κράτος αρχίζει να εκδηλώνεται ανοικτά. Οι διαλέξεις του σε εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις πληθαίνουν. Οι συνεντεύξεις και τα άρθρα του στο ραδιόφωνο και τον τύπο είναι δεκάδες, εκατοντάδες: για το Κυπριακό, για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων, για τα δικαιώματα του Ελληνισμού, για τη γενοκτονία εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου, για τα Εθνικά Προβλήματα του Ελληνισμού, για το Αρμενικό ζήτημα. Κοινός παρονομαστής, η αποκάλυψη του βρώμικου, απάνθρωπου και φασιστικού προσώπου του τουρκικού κράτους-δολοφόνου.

Παράλληλα, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης δεν παραλείπει ποτέ να τονίζει τα αδύνατα σημεία του τουρκικού κράτους: Μιλώντας την στέρεη και αδιάψευστη γλώσσα της επιστήμης και των αριθμών, διαλύει το μύθο της δήθεν “παντοδύναμης τουρκίας των 60 εκατομμυρίων”, ένα μύθο ιδιαίτερα αρεστό στους εντός και εκτός Ελληνισμού ηττοπαθείς και άτολμους ηγετίσκους. Το πολιτικό κόστος που πληρώνει διεθνώς το τουρκικό αιμοσταγές και φασιστικό καθεστώς εξαιτίας και μόνον της πολύπλευρης διαφωτιστικής εκστρατείας που διεξάγει ο Θεόφιλος Γεωργιάδης είναι ανυπολόγιστο..

Τεράστια είναι και η συμβολή του στην προβολή των θέσεων του Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν (ERNK), του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) και του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν (ARGK).

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης αρθρογραφεί ακατάπαυστα στον ελληνικό και τον ελληνοκυπριακό Τύπο, ενώ ταυτόχρονα είναι βασικό στέλεχος της συντακτικής ομάδας του επίσημου δημοσιογραφικού οργάνου του PKK στην Ελλάδα, του περιοδικού “Φωνή του Κουρδιστάν”.

Παράλληλα ο εντείνει τις προσπάθειές του για την ανεύρεση των Αγνοουμένων. Οι επαφές του με τον Απελευθερωτικό Αγώνα των Κούρδων του επιτρέπουν, ίσως, την πρόσβαση σε ακριβείς και αξιόπιστες πληροφορίες, δεδομένου ότι οι Κούρδοι αγωνιστές βρίσκονται παντού δικτυωμένοι μέσα στο τουρκικό κράτος, ενώ Κούρδοι στρατιώτες του Αττίλα ’74 αφυπνίζονται και αποκαλύπτουν λεπτομέρειες της τουρκικής εισβολής.

Ο αγώνας του φθάνει στο απόγειό του με την διοργάνωση του Διεθνούς Συνεδρίου των Βρυξελλών, στις 12 και 13 Μαρτίου του 1994. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης είναι ο διοργανωτής και η ψυχή του συνεδρίου. Οι αποκαλύψεις του έχουν πανευρωπαϊκή απήχηση και προκαλούν τρόμο και πανικό στην τουρκία. Όλοι οι παρευρισκόμενοι (επίσημοι, δημοσιογράφοι κλπ) καταδικάζουν την τουρκία για φασισμό, ρατσισμό, τρομοκρατία, εθνικό ξεκαθάρισμα, εισβολή και κατοχή στην Κύπρο.

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης δεν έχει ούτε ίχνος αμφιβολίας ότι το στρατοκρατικό φασιστικό καθεστώς της Άγκυρας δεν τρέφει κανένα απολύτως σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες. Βία, θάνατος, γενοκτονία, τρομοκρατία και όλεθρος “στολίζουν” τον δρόμο των τούρκων, από την πρώτη στιγμή που μπήκαν στην ιστορία. Με εκατόμβες αθώων θυμάτων, λόφους κρανίων και ερειπίων, ανείπωτους βανδαλισμούς και ταπεινώσεις, εθνικές εκκαθαρίσεις και παιδομάζωμα πλήρωνε και πληρώνει η ανθρωπότητα την παρουσία του τουρκισμού επί της γης. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης γνώριζε χωρίς αμφιβολία ότι το στρατοκρατικό καθεστώς της Άγκυρας δεν θα δίσταζε να αποπειραθεί να του κλείσει το στόμα.

Όμως ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, γνήσιο τέκνο και ιδανική ενσάρκωση της δόξας του Προμηθεϊκού Γένους των Ελλήνων Πολεμιστών – Ελευθερωτών δεν δίστασε ούτε στιγμή. Έπαιρνε μεν τις προφυλάξεις του, αλλά δεν έκανε ούτε ένα βήμα πίσω, πιστός στον δίκαιο αγώνα του. Εκ γεννετής αθάνατος, πίστευε ότι η φυσική επιβίωση δεν ήταν ποτέ αξιότερη και τιμιώτερη από το χρέος για την ανάκτηση της τιμής και της ελευθερίας της Πατρίδας.

Όσοι λευτερώθηκαν από την ύλη δεν φοβούνται ούτε τον πόνο ούτε τον φυσικό θάνατο. Όσοι λευτερώθηκαν από τα πάθη της ύλης μόνον ένα θάνατο τρέμουν: τον ηθικό και τον πνευματικό θάνατο. Και αυτό το θάνατο τον νίκησε ο Θεόφιλος Γεωργιάδης από πολύ νωρίς.

Στις20 Μαρτίου του 1994, ώρα 10 μ.μ., μίσθαρνα ανδράποδα των τουρκικών μυστικών τρομοκρατικών υπηρεσιών δολοφόνησαν ύπουλα και άνανδρα τον ήρωα, έξω από το σπίτι του, στη Λευκωσία. Στάλες τιμίου αίματος σφράγισαν ανεξίτηλα το μεγαλείο του ήρωα πολεμιστή και τεκμηρίωσαν το ορθό και το δίκαιο του ωραίου Αγώνα του.

Του ένδοξου Αγώνα που οδηγεί, μόνον αυτός, στην ένοπλη απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών μας, στην επιστροφή όλων των Ελλήνων προσφύγων στις εστίες τους, στην αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους τους νόμιμους και ιστορικούς κατοίκους της Κύπρου και της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου.

Όσοι πιστοί στο αίμα του, διαβεβαιώνουμε το τουρκικό κράτος-δολοφόνο και τους υπερατλαντικούς πάτρωνές του ότι ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΔΕΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ।

[Πηγή]

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Θεόφιλος Γεωργιάδης"

Ηρώδειο: 17 αιώνες κατείχε παγκόσμιο ρεκόρ!

Επί 17 αιώνες το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού κατείχε ένα εντυπωσιακό παγκόσμιο ρεκόρ: έφερε την μεγαλύτερη στέγη χωρίς ενδιάμεσα στηρίγματα.

Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε, έπειτα από εκτεταμένη έρευνα στο μνημείο, αλλά και σε όλα τα στεγασμένα κτίσματα της αρχαιότητας, ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Μανώλης Κορρές.

Το κυριότερο σημείο διαφωνίας των επιστημόνων γύρω από το Ηρώδειο είναι εάν αυτό είχε πλήρη και ενιαία στέγαση ή όχι. Καλύπτοντας έκταση πλέον των τριών στρεμμάτων και έχοντας άνοιγμα προς γεφύρωση από τον τοίχο της σκηνής μέχρι πίσω από το κοίλο 52 μέτρα, το Ηρώδειο είναι αδύνατον κατά πολλούς να ήταν πλήρως και ενιαία στεγασμένο.

«Πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι είναι αδύνατον με την τεχνολογία του αρχαίου κόσμου να στεγαζόταν πλήρως και χωρίς ενδιάμεσα στηρίγματα το Ηρώδειο και ισχυρίζονται ότι, όπως και σε άλλα ρωμαϊκά θέατρα, θα υπήρχε στέγη πάνω από τη σκηνή και περιμετρικό στέγαστρο για το ανώτατο μέρος του κοίλου. Όμως, η νέα έρευνα δείχνει ότι το Ηρώδειο είχε πλήρη και ενιαία στέγαση» εξηγεί στο Αθηναϊκό Πρακτορείο ο κ. Κορρές.

Για να επιτευχθεί το μεγαλειώδες έργο της στέγασης του Ηρωδείου, κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ., οι αρχιτέκτονές του χρησιμοποίησαν ειδικές ευρεσιτεχνίες δανεισμένες από τη γεφυροποιία της εποχής.

Μετά την κατασκευή του Ηρωδείου, ακολούθησαν στους επόμενους αιώνες πολλά φιλόδοξα έργα, μεγάλων διαστάσεων και με εντυπωσιακές στέγες, τις μεγαλύτερες για την εποχή τους. Ωστόσο, καμία δεν ξεπερνούσε σε μέγεθος το Ηρώδειο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η βασιλική του Κωνσταντίνου που χτίστηκε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. στους αρχαίους Τρεβίρους της Γερμανίας. Η στέγη, που σωζόταν μέχρι τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, είχε άνοιγμα 29 μέτρα. Επίσης, στο αναγεννησιακό Παλάτσο Ντουκάλε στη Βενετία, που σήμερα συγκαταλέγεται στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο, η κύρια αίθουσά του έχει άνοιγμα 25 μέτρα.

Το παγκόσμιο ρεκόρ της στέγης του Ηρωδείου καταρρίφθηκε μόλις το 1818-1824, με τη Σχολή Ιππασίας, έργο του Αγκουστίν Μπετανκούρ, στη Μόσχα. Η στέγη, μήκους 175 μέτρων -διπλάσια δηλαδή σε μήκος από το Ηρώδειο- έχει μεγάλο πλήθος ζευκτών της στέγης με άνοιγμα περίπου 50 μέτρα. Αντιθέτως, στο Ηρώδειο μόνο δύο ζευκτά ξεπερνούν τα 52 μέτρα και τα υπόλοιπα είναι κάτω από τα 50 μέτρα. Ωστόσο το ρεκόρ καταρρίφθηκε έπεται από έξι χρόνια, αφού διαπιστώθηκε ότι έπρεπε να προστεθούν υποστυλώματα για να συγκρατήσουν τη στέγη.

Την Τρίτη (7 μ।μ.) ο Μ.Κορρές πρόκειται να δώσει διάλεξη με θέμα «Στεγασμένοι χώροι μουσικής της Αρχαιότητας: το Ηρώδειο» στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Η διάλεξη οργανώνεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Megaron Plus» και σε συνεργασία με το σωματείο «Διάζωμα». Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ηρώδειο: 17 αιώνες κατείχε παγκόσμιο ρεκόρ!"

Και… οι Σουλιώτες στο στόχαστρο Αλβανών

Αμφισβητούν ακόμη και τον «χορό του Ζαλόγγου»!

Τελειωμό δεν έχουν οι προκλήσεις των Αλβανών προς την Ελλάδα. Αυτή τη φορά, οι «ιστορικοί» της γειτονικής χώρας, παραποιώντας βάναυσα την ιστορία, ισχυρίζονται, ότι δήθεν οι Σουλιώτες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πρωτόγονες οικογένειες, Αλβανικής καταγωγής και γλώσσας, οι οποίες δεν διέθεταν κάποια εθνική συνείδηση!

Δυστυχώς, οι Αλβανικές προκλήσεις, κυρίως στα θέματα ιστορίας δίνουν και παίρνουν το τελευταίο διάστημα, με τους γείτονες σε μια πρωτόγνωρη εθνικιστική έξαρση να «ντύνουν» με το δικό τους …μανδύα την ιστορική πραγματικότητα!

«Εξελληνίζονται…»

Σύμφωνα με τους Αλβανούς «ιστορικούς», οι Σουλιώτες δεν είναι Έλληνες, αλλά «εξελληνίζονται» μεταγενέστερα! Μάλιστα, δεν διστάζουν να διαστρεβλώσουν γεγονότα-σταθµούς στην ιστορία των Σουλιωτών, αλλά και στη νεώτερη ιστορική συνείδηση των Ελλήνων.

Για παράδειγμα, η αυτοπυρπόληση του Σαµουήλ στο Κούγκι δεν συνέβη ποτέ! Επίσης, είναι αμφίβολο λένε, εάν ανατινάχτηκε η Δέσπω, στου «Δηµουλά τον Πύργο», ενώ στις …βαθυστόχαστες αναλύσεις τους πιάνουν και τον «χορό του Ζαλόγγου», ο οποίος σύμφωνα με τους «ιστορικούς» όχι µόνο αποτελεί «εθνικιστικό µύθο», αλλά είναι πιθανό οι Σουλιώτισσες να έπεσαν στο βάραθρο, σπρωγμένες από τους Σουλιώτες πολεµιστές!

Τώρα και οι «Λιάπηδες»…

Στο μεταξύ, εκτός από τους «Τσάμηδες», τώρα στρέφονται και οι «Λιάπηδες» ή «Λάμπηδες» κατά της Ελλάδας! Μάλιστα, αποφάσισαν να …τιμήσουν την κατάπνιξη από τον οθωμανικό στρατό της επανάστασης του 1878 από τους κατοίκους του ελληνικού χωριού Λυκούρσι, δίπλα στην πόλη των Αγίων Σαράντα.
Να σημειωθεί, ότι «Λιάπηδες» ονομάζονταν επί τουρκοκρατίας οι κάτοικοι της Λιαπουριάς, περιοχής στο νοτιοδυτικό τμήμα της Αλβανίας. Πρόγονοί τους ήταν οι Ιάπυγες, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη γειτονική Απουλία και από παραφθορά του ονόματός τους δημιουργήθηκε ο νεότερος τύπος Λιάπης। Είναι οι μόνοι κάτοικοι της Αλβανίας που διατήρησαν τα εθνικά ονόματα Λιάπηδες, Λιάμπουροι (άλλη παραφθορά της λέξης Ιάπυγες), Αρμπαρέσσιοι (από την Αρμπαριά ή Αρβέρια) και, κυρίως, Αρβανίτες. [Ηλίας Μάκος,

Πηγή] १

ΠΗΓΗ 2

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Και… οι Σουλιώτες στο στόχαστρο Αλβανών"

Πώς σώθηκαν τα ελληνικά στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης

Μια ιστορία έρωτα και χρήματος για την ελληνική γλώσσα

Αποψη του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης το οποίο ιδρύθηκε το 1451

Ο κλασικός φιλόλογος Ντάγκλας Μακ Ντάουελ, μελετητής των αττικών ρητόρων και του αρχαίου ελληνικού δικαίου, εκδότης και μεταφραστής του Δημοσθένη και του Αριστοφάνη και δάσκαλος επί τριακονταετία εκατοντάδων φοιτητών από την έδρα των Αρχαίων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, ήταν άνθρωπος μετρημένος. Σπανίως αιφνιδίαζε το ακροατήριό του όταν διάβαζε τους «Σφήκες» ενσαρκώνοντας ρόλους και αποκαλύπτοντας το υποκριτικό ταλέντο του.

Την έκπληξη επιφύλαξε μετά τον θάνατό του: πεθαίνοντας τον Ιανουάριο του 2010, σε ηλικία 78 ετών, άφησε διαθήκη με την οποία κληροδοτούσε το χαρτοφυλάκιο των μετοχών του στο πανεπιστήμιο με όρο την αναβίωση της έδρας των Αρχαίων Ελληνικών. Φαίνεται πως τον έθλιβε το γεγονός ότι η ιστορική έδρα, η οποία λειτουργούσε από το 1704, καταργήθηκε μετά τη συνταξιοδότησή του το 2001. Η εκτίμηση των μετοχών άφησε άφωνη την ακαδημαϊκή κοινότητα: το πανεπιστήμιο κληρονομούσε 2,4 εκατ. στερλίνες, αποτέλεσμα σοφών επενδύσεων του καθηγητή για τις οποίες κανείς δεν είχε ιδέα.

«Είναι το μεγαλύτερο κληροδότημα στην ιστορία του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης από την ίδρυσή του το 1451» δήλωσε στο «Βήμα» ο καθηγητής του Τμήματος Κλασικών Σπουδών Μάθιου Φοξ. Τον περασμένο Ιανουάριο το πανεπιστήμιο προκήρυξε τη θέση αναζητώντας «κάποιον δυναμικό επιστήμονα ο οποίος θα είναι έτοιμος να επενδύσει στο μέλλον των ελληνικών στη Γλασκώβη», όπου τα αρχαία ελληνικά διδάσκονται από το 1581.

Η εντυπωσιακή χειρονομία του Ντάγκλας Μακ Ντάουελ δημιουργεί μια εξαιρετικά αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον των ελληνικών σπουδών, στη συνομιλία μας όμως με τον καθηγητή Φοξ ανακαλύψαμε ότι ήταν το τελευταίο επεισόδιο μιας μακράς ιστορίας μεθοδικών ενεργειών του αποβιώσαντος καθηγητή για τη διατήρηση των ελληνικών σπουδών στη Σκωτία.

Γεννημένος στο Λονδίνο το 1931, ο Μακ Ντάουελ σπούδασε στο περίφημο Μπάλιολ Κόλετζ της Οξφόρδης και δίδαξε για τέσσερα χρόνια αρχαία ελληνικά στη μέση εκπαίδευση και ακολούθως στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ προτού μετακινηθεί στη Γλασκώβη το 1971. Ηταν η εποχή που η γοητεία των αρχαίων ελληνικών είχε αρχίσει να θαμπώνει με ραγδαίους ρυθμούς στη βρετανική κοινωνία και στη μέση εκπαίδευση. Τα αποτελέσματα ήταν ορατά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση: οι 35 φοιτητές αρχαίων ελληνικών του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης το 1968 είχαν κατρακυλήσει στους 8 το 1971.

Η δράση ενός ελληνιστή

Ο Μακ Ντάουελ ανέλαβε δράση με ριζοσπαστικές αλλαγές στο παραδοσιακό πρόγραμμα διδασκαλίας. Το 1972 εισήγαγε ένα γενικό μάθημα εισαγωγής στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό διδάσκοντας μέσα σε ένα εξάμηνο ιστορία, φιλοσοφία, τέχνη και αρχαίους έλληνες συγγραφείς σε μετάφραση. Ανοιξε την όρεξη πολλών φοιτητών που επιθυμούσαν να συνεχίσουν. Το 1974 προσφέρθηκε δεύτερο μάθημα. Το 1993 το τμήμα είχε τόσους φοιτητές ώστε το πανεπιστήμιο θέσπισε τετραετείς σπουδές πτυχίου αρχαίας ελληνικής φιλολογίας.

Εκτός πανεπιστημίου ο Μακ Ντάουελ φρόντισε να συντηρήσει τις υποδομές στα σχολεία και στην κοινωνία, ώστε το ενδιαφέρον να μην ατονήσει ξανά. Χωρίς να απαξιώσει τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στη μέση εκπαίδευση, εγκαινίασε ένα πανεπιστημιακό μάθημα εκμάθησης της γλώσσας από το μηδέν και παράλληλα θεσμοθέτησε δύο εβδομάδες δωρεάν θερινών μαθημάτων της αρχαίας ελληνικής όπου δίδασκε και ο ίδιος.

Δραστηριοποιήθηκε ως μέλος και πρόεδρος του Κέντρου Κλασικιστών Σκωτίας και της Σκωτο-ελληνικής Εταιρείας στη Γλασκώβη και φρόντισε να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης και των Βρετανών για τον αρχαίο Ελληνισμό. Κατάφερε, όπως συμπυκνώνει ο Ηλίας Αρναούτογλου, ερευνητής στο Κέντρο Ερευνας της Ιστορίας του Ελληνικού Δικαίου της Ακαδημίας Αθηνών και παλαιός διδακτορικός φοιτητής του Μακ Ντάουελ, «να συσπειρώσει ένα δυναμικό που χρειαζόταν συσπείρωση και να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον για τις αρχαιοελληνικές σπουδές αλλάζοντας εστίαση».

Ευγενής και ευπροσήγορος αλλά ταυτόχρονα κλειστός και λιγομίλητος, ήταν άνθρωπος των έργων, που συνδύαζε την επιστημοσύνη με την κοινή λογική. «Ηρεμη δύναμη» τον αποκαλεί ο Δήμος Σπαθάρας, λέκτωρ στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, ο τελευταίος διδακτορικός φοιτητής του. Τον περιγράφει ως «άνθρωπο σεμνό, που δεν μιλούσε για τον εαυτό του και κοκκίνιζε όταν μιλούσαν οι άλλοι γι’ αυτόν». Εξασφάλισε πολλές υποτροφίες σε φοιτητές για να σπουδάσουν αρχαία ελληνικά και ήταν ένας «καταπληκτικός και διακριτικός επιβλέπων με ευρεία εποπτεία του αντικειμένου του, ο οποίος με το επιστημονικό του έργο έφερε ξανά στην επιφάνεια τη μελέτη του αθηναϊκού δικαίου».

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, «της κρισιμότερης ως τώρα στη Βρετανία για την επιβίωση των κλασικών σπουδών», όπως εκτιμά ο Μάθιου Φοξ, καθώς η χρησιμοκεντρική θατσερική παιδεία υποβάθμισε πολύ τη διδασκαλία των άσκοπων, όπως πίστευαν, κλασικών σπουδών, ο Μακ Ντάουελ συνετέλεσε στην ενοποίηση των ιστορικών τμημάτων των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών Σπουδών του πανεπιστημίου σε ένα τμήμα Κλασικών Σπουδών το οποίο ξεκίνησε να λειτουργεί το 1988 με πρώτο διευθυντή τον ίδιο. Πέτυχε να προσελκύσει προς την αρχαία Ελλάδα όσους είχαν εκδηλώσει αποκλειστική προτίμηση στον ρωμαϊκό κόσμο, με αποτέλεσμα οι εγγεγραμμένοι φοιτητές να αυξηθούν πάλι και ο αριθμός των πτυχιούχων του νέου τμήματος να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

«Οι ελληνικές σπουδές διατηρούν ζωντανό το πνεύμα μας»

Σήμερα περίπου 200 φοιτητές παρακολουθούν κάθε χρόνο το μονοετές μάθημα ελληνικού πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και το ενδιαφέρον παραμένει σταθερό. «Είναι θέμα πολιτισμικό» εκτιμά ο καθηγητής του Τμήματος Κλασικών Σπουδών Μάθιου Φοξ. «Οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι οι ελληνικές σπουδές δεν είναι χάσιμο χρόνου ή πολυτέλεια αλλά διευρύνουν τους ορίζοντες, καλλιεργούν την αντίληψη, διατηρούν ζωντανό το πνεύμα μας». Προς αυτή την κατεύθυνση ήταν μέγιστη η συμβολή του φιλολόγου Ντάγκλας Μακ Ντάουελ. Με τη διαθήκη του μίλησε στις απειλητικές για τον Ελληνισμό αγορές τη γλώσσα που καταλαβαίνουν, εκείνη του χρήματος. Προτού ρίξει το τελευταίο του χαρτί, όμως, είχε διαμορφώσει με μια σειρά στρατηγικές κινήσεις συνθήκες που εξασφάλιζαν ότι τα χρήματά του θα πιάσουν τόπο. Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας του; Δει χρημάτων ο πολιτισμός, είναι όμως ανώφελα χωρίς πάθος, όραμα και τρόπο.

Λαμπρινή Κουζέλη / tovima.gr

Από: http://www.roumlouki.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=5322&Itemid=45

http://www.athriskos.gr/?p=7100

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πώς σώθηκαν τα ελληνικά στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης"

ΑΟΖ και Euroasia Interconnector

Του Νίκου Λυγερού

Για όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμα το δυναμικό πλαίσιο της ΑΟΖ, έρχεται το Euroasia Interconnector να αποδείξει σε όλους την αποτελεσματικότητά του. Έχουμε αναπτύξει πρόσφατα μια φιλική σχέση με τον Σόλωνα Κασσίνη στο πλαίσιο του αγώνα μας για τη θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ, αλλά έχουμε κι έναν άλλο παλιό και τολμηρό φίλο Κύπριο τον Νάσο Κτωρίδη που μας βοήθησε τα μέγιστα όταν αντιμετωπίζαμε το Σχέδιο Ανάν, που τώρα έρχεται να ενισχύσει επί του πρακτέου την όλη μας προσπάθεια για να αναδείξουμε ότι η ουτοπία και του άλλου μας φίλου από την Αμερική Θεόδωρου Καρυώτη είναι πλέον ένα όραμα για τον ελληνισμό σε όλες του τις διαστάσεις. Η σημασία της συνεκτικότητας της ευρωπαϊκής ΑΟΖ παίρνει όλο το νόημά της με αυτό το έργο που ξεκινάει από το Ισραήλ, περνά από την Κύπρο και καταλήγει στην Ελλάδα. Αυτό το ηλεκτρικό καλώδιο είναι μια γέφυρα με τρία τόξα. Το πρώτο μεταξύ Ισραήλ και Κύπρου έχει μήκος 155 ΝΜ. Το δεύτερο μεταξύ Κύπρου και Κρήτης έχει μήκος 320 ΝΜ και το τελευταίο μεταξύ Κρήτης και Πελοποννήσου 65 ΝΜ. Αυτή η τρίτοξη γέφυρα δεν είναι πια μια ιδέα και μόνο. Με τις πρόσφατες υπογραφές που πέτυχαν η Κύπρος και το Ισραήλ, η πραγματικότητα, η επόμενη, έχει αρχίσει. Και πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας και ειδικά στην Ελλάδα ότι το Euroasia Interconnector χρησιμοποιεί στην ουσία τις ΑΟΖ του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας. Κατά συνέπεια, υπάρχει τώρα ένας επιπλέον μοχλός πίεσης για να υλοποιηθεί η ελληνική ΑΟΖ στην πράξη. Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο, διότι αυτή η συμμαχία έχει ενεργοποιηθεί ήδη και αυτό το έργο συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάκαμψη του ελληνισμού σε ολικό πλαίσιο. Η πολιτική δεν μπορεί παρά να αποδεχθεί την εμβέλεια του έργου αυτού και να συνειδητοποιήσει ότι η ΑΟΖ είναι όντως ένα αποτελεσματικό και ορθολογικό εργαλείο και όχι μόνο μια αφαιρετική, μαθηματική έννοια. Βλέπουν τώρα ότι τα διαγράμματα Voronoi έχουν πρακτικές επιπτώσεις που επηρεάζουν θετικά την οικονομία του μέλλοντος. Αυτή η τρίτοξη γέφυρα δείχνει το δρόμο σε όλους μας και έρχεται να υποστηρίξει με πρακτικά επιχειρήματα την αναγκαιότητα της θέσπισης της ελληνικής ΑΟΖ. Ας αφήσουμε λοιπόν την αδράνειά μας και την απραξία μας κι ας ακολουθήσουμε κι εμείς αποφασιστικά το δρόμο που άνοιξε η Κύπρος σε αυτόν τον τομέα. Η καινοτομία υπάρχει ήδη, αυτό που απομένει από εμάς είναι η στρατηγική συνέπεια της πολιτικής θέλησης του ελληνισμού!

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8950-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ και Euroasia Interconnector"

Η Ομηρική γλώσσα σήμερα

Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα;Γιατί μια Ομηρική λέξη μας φαίνεται δύσκολη και ακαταλαβίστικη;

Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρομε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε.

Για του λόγου το αληθές θα αναφέρομε μερικά παραδείγματα για να δούμε ότι η Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη.

Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος.

Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.

Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ.

Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω.

Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.

Το κρεβάτι λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι.

Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό.

Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ.

Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη είναι επιδόρπιο.

Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα  αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη.

Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος.

Άρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο.

Το θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος.

Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλινόστηση, ή νοσταλγία.

Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό.

Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος.

Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι - ρύπανση.

Από τη λέξη αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής.

Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες.

Από το φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες.

Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση.

Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο.

Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη».

Το γεύμα  στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν έρανος. Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα.

Υπάρχουν λέξεις, από τα χρόνια του Όμήρου, που ενώ η πρώτη τους μορφή μεταβλήθηκε - η χειρ έγινε χέρι, το ύδωρ νερό, η ναυς έγινε πλοίο, στη σύνθεση διατηρήθηκε η πρώτη μορφή της λέξεως.

Από τη λέξη χειρ έχομε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ.

Από το ύδωρ έχομε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.

Από τη λέξη ναυς έχομε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.

Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα προκύπτει ότι:

Δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές.

Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και ουσιαστικά αδιαίρετη χρονικά.

Από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα προστέθηκαν στην Ελληνική γλώσσα μόνο ελάχιστες λέξεις.

Η γνώση των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε πολλές χιλιετηρίδες πριν από αυτόν.

Πηγές

Απολλώνιου Σοφιστού Λεξικόν κατά στοιχείον Ιλιάδος και Οδύσσειας Εκδόσεις Ηλιοδρόμιο

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ομηρική γλώσσα σήμερα"

Επιστρέφουν στα χωριά 1,5 εκατ. νέοι άνθρωποι

Σε κοινωνικό φαινόμενο με ζωηρές προεκτάσεις εξελίσσεται η τάση επιστροφής των νέων στα χωριά. Με την ανεργία να σκαρφαλώνει στο 21% και έναν στους νέους να είναι άνεργος, η γεωργία γίνεται πλέον.. πολύ ελκυστική.

Κυρίαρχη επιλογή των νέων είναι η ενασχόληση με το αγροτικό επάγγελμα. Tα πρώτα στοιχεία σχετικής μελέτης την οποία έχει παραγγείλει αξιόπιστος δημόσιος φορές και τα οποία σύντομα θα δουν το φως της δημοσιότητας, καταδεικνύουν ότι πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι δρομολογούν ήδη την επιστροφή τους από τις μεγαλουπόλεις στα χωριά, αναζητώντας επαγγελματικές λύσεις και δραστηριότητες που έχουν άμεση σχέση με τον πρωτογενή τομέα.



Σύμφωνα με το δημοσίευμα της εφημερίδας Agrenda, είναι σαφές ότι οι παραπάνω επιλογές βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με τις συνθήκες οικονομικής κρίσης που βιώνουν εντονότερα αυτό τον καιρό οι άνθρωποι των πόλεων, βασίζονται ωστόσο και στην πεποίθηση ότι τα επόμενα χρόνια σοβαρή αξία θα έχει μόνο ότι σχετίζεται άμεσα με την παραγωγική διαδικασία και υπ’ αυτή την έννοια ο αγροτικός τομέας έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Άλλωστε, η δομή του κλήρου στη χώρα μας είναι τέτοια που οι περισσότεροι από τους «παλιννοστούντες» διατηρούν μια κάποια σχέση με τα χωρία τους και διαθέτουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρόσβαση σε ορισμένα μικρά ή μεγάλα κομμάτια γης. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην επιλογή της επαρχίας στρέφονται όχι μόνο φοιτητές και άνεργοι αλλά και νέοι άνθρωποι με σταθερή απασχόληση (σε τράπεζες, δημόσιους οργανισμούς, καταστήματα κ.α.) βλέπουν ωστόσο το εισόδημά τους να μειώνεται και την ποιότητα της ζωής τους να χειροτερεύει. Η επιλογή του χωριού που δείχνει να είναι «απόφαση ζωής» για εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες, τείνει να εξελιχθεί σε κύμα φυγής ανάλογο (ή μάλλον αντίστροφο) μ’ αυτό της αστυφιλίας που είχε αναπτυχθεί τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.

Η πρώτη καταγραφή των διαθέσεων των πολιτών στο συγκεκριμένο θέμα κρίνεται αναγκαία όχι μόνο για την ανάλυση του φαινομένου αλλά και για τη διαμόρφωση μιας «νέας στρατηγικής» η οποία αφενός θα διευκολύνει την εγκατάσταση αυτών των ανθρώπων στα «πάτρια εδάφη» αφετέρου θα τους καταστήσει κρίσιμους μοχλούς στο νέο αναπτυξιακό μοντέλο που αναζητά η χώρα. Κοινωνιολόγοι και οικονομικοί αναλυτές δηλώνουν ιδιαίτερα αισιόδοξοι για την «προστιθέμενη αξία» που μπορούν να δώσουν οι άνθρωποι των πόλεων στην ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής. Δεν είναι τυχαίο, τονίζουν, το γεγονός ότι σημαντικές πρωτοβουλίες που έχουν αναληφθεί το τελευταίο διάστημα για τη δημιουργία νέων Ομάδων Παραγωγών, βασίζονται στη δραστηριότητα που έχουν αναπτύξει οι «ξενόφερτοι», όπως αποκαλούνται, των μεγάλων πόλεων.

Η «ζύμωση» αυτή, ντόπιων και παλιννοστούντων, υποστηρίζουν οι ειδικοί, εφόσον εξελιχθεί με ομαλό τρόπο μπορεί να φέρει θεαματικά αποτελέσματα τόσο στην αναδιοργάνωση των παραγωγικών δομών, όσο και στις επιλογές των προϊόντων που θα συμπεριληφθούν στο «καλάθι» των αγροτικών εκμεταλλεύσεων. Την ίδια στιγμή βέβαια δεν λείπει ο κίνδυνος σε κάποιες περιπτώσεις, αυτή η επιστροφή να προκαλέσει και κοινωνικές εντάσεις, σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο, καθώς αρκετοί είναι αυτοί οι οποίο θα «ξεβολευτούν» σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της των δημοσίων κτημάτων που θέλησε να μοιράσει τον τελευταίο καιρό ο υπουργός Κώστας Σκανδαλίδης, κίνηση για την οποία υπήρξε «εμφύλιος πόλεμος» σε κάποιες περιοχές, με τους «ντόπιους» να μη θέλουν τους «ξένους» και τους κτηνοτρόφους να μη θέλουν την γεωργική αξιοποίηση αυτών των εκτάσεων. Προβλήματα αναμένεται να υπάρξουν και ενδοοικογενειακά σε κάποιες περιπτώσεις, καθώς τα ξεχασμένα κτήματα των αστών ιδιοκτητών που αξιοποιούνταν μέχρι τώρα από τους εναπομείναντες των χωριών, θα πρέπει να περιέλθουν εκ νέου στα χέρια των ιδιοκτητών, ανατρέποντας τα σχέδια των σημερινών καλλιεργητών.

Κάτι καλὸ ποὺ τείνει νὰ ἐμφανισθῇ μέσα ἀπὸ τὴν κρίσιν εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στὰ πάτρια!

Στὴν μάνα Γῆ!

Αὐτὴν ποὺ ἀγνοήσαμε τόσες δεκαετίες καὶ ποὺ εἶναι πάντα ἐδῶ, μόνη ἱκανὴ νὰ μᾶς θρέψῃ καὶ νὰ μᾶς κρατήσῃ ζωντανούς!

1,5 ἑκατομμύριο ἄνθρωποι δὲν εἶναι λίγοι!

Θὰ ἔλεγα μάλλιστα πὼς ἀναλόγως τοῦ χρόνου, ἐντὸς τοῦ ὁποίου συντελοῦνται ἐτοῦτες οἱ νέες ἀλλαγές, εἶναι σοβαρὸς ἀριθμὸς καὶ ἄξιος προσοχῆς!

Ἡ Γῆ δὲν εἶναι εὔκολη ὑπόθεσις!

Ἀλλὰ εἶναι ὁ μοναδικὸς καὶ σίγουρος δρόμος γιὰ τὴν ἐπιβίωσιν!

Φιλονόη.

Υ.Γ. Τὰ προβλήματα, τὰ ὅποια προβλήματα θὰ ξεπεραστοῦν! Ἀρκεῖ νὰ ὑπάρχῃ καλὴ θέλησις!





by Φιλονόη ἐκ τοῦ Πόντου

Του Γιάννη Πανάγου (πηγή)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Επιστρέφουν στα χωριά 1,5 εκατ. νέοι άνθρωποι"

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

του Ν. Τοπούζη

Κρήτες , 29- Μαίου-1453 , οι τελευταίοι μαχητές της Πόλης

Στην είσοδο του χωριού Καλλικράτης στα Σφακιά συναντά ο επισκέπτης μια πλάκα που τον πληροφορεί ότι το χωριό χρωστά το όνομα του στο Μανούσο Καλλικράτη αρχηγό σώματος εθελοντών που το Μάρτη του 1453 ξεκίνησε να βοηθήσει στην άμυνα της Πόλης. Το τι απέγιναν αυτοί οι εθελοντές, μας πληροφορεί ο Γεώργιος Φρατζής στο «Χρονικό» :

«Όταν μπήκαν οι εχθροί στην Πόλη, έδιωξαν τους Χριστιανούς που είχαν απομείνει στα τείχη με τηλεβόλα, βέλη, ακόντια και πέτρες. Έτσι έγιναν κύριοι ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης, εκτός των πύργων του Βασιλείου του Λέοντος και του Αλεξίου, τους οποίους κρατούσαν οι ναύτες από την Κρήτη που πολέμησαν από τις 6 μέχρι τις 7 το απόγευμα και σκότωσαν πολλούς Τούρκους. Βλέποντας το πλήθος των εχθρών που είχαν κυριεύσει την πόλη, δεν ήθελαν να παραδοθούν, αλλά έλεγαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ζήσουν. Κάποιος Τούρκος ειδοποίησε τότε το Σουλτάνο για την ηρωική άμυνά τους κι εκείνος συμφώνησε να τους επιτρέψει να φύγουν με το πλοίο και όλα τα πράγματα που είχαν μαζί τους».

Απόσπασμα από το Χρονικό του Γεωργίου Φραντζή

…καὶ ἐγκρατεῖς πάντων ἐγένοντο, ἄνευ δὲ τῶν πύργων τῶν λεγομένων Βασιλείου, Λέοντος καὶ Ἀλεξίου, ἐν οἶς ἑστήκεισαν οἱναύται ἐκεῖνοι οἱ ἐκ τῆς Κρήτης. Αὐτοὶ γὰρ γενναίως ἐμάχοντο μέχρι καὶ τῆς ἕκτης καὶ ἑβδόμης ὥρας καὶ πολλοὺς Τούρκους ἐθανάτωσαν καὶ τοσοῦτον πλῆθος βλέποντες καὶ τὴν πόλιν δεδουλομένη πᾶσαν, αὐτοὶ οὐκ ἤθελον δουλωθῆναι, ἀλλὰ μᾶλλον ἔλεγον ἀποθανεῖν κρεῖττον ἢ ζῆν. Τοῦρκος δέ τις τῷ ἀμηρᾷ ἀναφορὰν ποιὴσας περὶ τῆς τούτων ἀνδρείας, προσέταξεν ἵνα κατέλθωσιν μετὰ συνηβάσεως καὶὦσιν ἐλεύθεροι αὐτοί τε καὶ ἡ ναῦς αὐτῶν καὶ πᾶσα ἀποσκευή, ἥν εἶχον. Καὶ οὕτως γενόμενον, πάλιν μόλις ἐκ τοῦ πύργου τούτους ἔπεισαν ἀπελθεῖν.

Το 1919, στη βιβλιοθήκη της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου Αγίου Όρους, βρέθηκε ένα χειρόγραφο που είχε γραφτεί από κάποιο μοναχό Καλλίνικο λίγα χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης ( το 1460 ). Ο μοναχός Καλλίνικος εξιστόρησε την αποστολή των Κρητών μαχητών στην Κωνσταντινούπολη, εκ μέρους του ανήμπορου λόγω πολεμικών τραυμάτων μοναχού Ιερώνυμου, που στην πραγματικότητα ήταν ο Πέτρος Κάρχας (ο Γραμματικός) διοικητής της μονάδας των Κρητών μαχητών.

Το χειρόγραφο της Μονής Βατοπεδίου.

«Την δεκάτην πέμπτην μηνός Μαρτίου θʼ ενιαυτού κζʼ Ινδικτιώνα, τον καιρόν, όπου ο Σουλτάνος Μουχαμέτης ήρχισε να περιζώνει με τα φουσάτα του τη Μεγάλη Πόλη μας, δια να την πάρη, ο παλαιός Δρουγγάριος, Μανούσος Καλλικράτης, μέγας καραβοκύρης, αρχηγός των Σφακιών και άρχοντας του Σελίνου, ηλικίας τότε ογδοήντα χρόνων, οι δυό γυιοί του ήσανε σκοτωμένοι τρεις χρόνους πριν εις θαλασσοπόλεμον με Σαρακηνούς, επήρε άξαφνα Βασιλικόν μήνυμα, χρυσόβουλον, όπου του έλεγε να υπάγη το ογρηγορώτερον με τα καράβια του και με όσους εμπόρει περισσότερους άντρας εις την Βασιλεύουσαν, όπου εκιντύνευε.

Το μήνυμα το επήγε εις τον Μανούσον ο Βενετός πλοίαρχος Αρμάντος συγγενής του άρχοντα της Βενετίας.

Ο Καπετάν-Μανούσος επήρε τότες τέσσερις δρόμωνεις και ένα διάρμενον, οι τρεις δρόμωνες ήταν χτήμα εδικόν του και εκυβερνούνταν ο εις, ο μεγαλύτερος, από τον ίδιον, ο άλλος από τον Καπετάν-Γρηγόρη, γυιόν του Σήφη Μανιάκη, από Ασκύφου, όπου επιάστη από Σαρακηνούς και εγδάρθη ζωντανός εις Γαύδον και ο άλλος από τον Καπετάν- Πέτρο τον Γραμματικόν, αυτό της Κυδωνίας.

Τούτος, επισυνώ πριν ήταν μοναχός εδώ, εις το Αγιον Ορος και είχε μαθημένα καλά τα αρχαία Γράμματα, τον ονόμαζαν Γραμματικό ενώ το καθεαυτό παρανόμι του ήταν Κάρχας.

Ο τέταρτος δρόμωνας ήτον χτήμα του Καπετάν-Αντρέα, του Μακρή, από την Πάτμο και εκυβερνούνταν από τον ίδιον.

Τούτος ήταν γιος του Καπετάν-Γιαννίκου, του Μακρή, από το Ρέθεμνον, όπου ήταν παντρεμένα από την Πάτμον και είχε δυο παιδιά, τον Αντρέα και τη Ζουμπουλιώ και όπου τριάντα χρόνους πριν εσκοτώθη, δια να γλυτώση την Σάμον από τον φοβερόν Κουρσάρον Χουσεϊνην, όπου με εικοσιδιό γαλέρες ήταν έτοιμος να την κουρσέψη, αν δεν επρολάβαινε ο Μακρής να τον χτυπήση και βουλίζοντας του δέκα καράβια να σκοτώση και τον ίδιον εις το ρεσάλτο, όπου του έκαμε εις το καράβι.

Τα καράβια εξεκίνησαν και τα πέντε ομάδι εις τση δεκαοχτώ Μαρτίου από το λιμάνι της Σούδας.

Εως τα Δαρδανέλλια εταξείδεψαν χωρίς να συναπαντήσουν Αγαρηνον. Οταν όμως επερνούσαν κάτω από την Καλλίπολι, οι Τούρκοι τα εμπομπάρδισαν από το φρούριον ετούτο και έκαμαν μιαν μικρήν εζημίαν εις το διάρμεον.

Αλλά ο μεγάλος και τρομερός κίνδυνος τους ανάμενε μέσα εις την Προποντίδα όταν τα καράβια έπλεγαν δίπλα από το Προκονήσι.

Τότες εφάνηκαν ξαφνικά εμπρός των πάνω από εξήντα Αγαρηνά πλοία μικρομέγαλα, που ήρχονταν από την Αρτάκην, όπου ήσαν πηγαιμένα δια τάρταλα και σκλάβους και προπάντων δια γυναίκες.

Τα Τουρκικά καράβια επερικύκλωσαν τότες τα εδικά μας όπου δια μεγαλύτερη σιγουριάν τα έκαμαν τούτα Σταυρόν και ένας πόλεμος φοβερός ήρχισε αναμεταξύ τωνε, όπου εβάσταξε πλειά από δέκα ώρες.

Οι Τούρκοι εις το διάστημα τούτο έκαμαν δώδεκα γιουρούσια, με σκοπό να πάρουν τα καράβια μας, αλλά δεν το επέτυχαν.

Διότι οι εδικοί μας τους εγκρέμιζαν κάθε φορά στη θάλασσα και τους έπνιγαν.

Μα ως τόσο οι δρόμωνες μας, που είχαν ούλοι πιστόλια γερά τους εβούλισαν ίσαμε δέκα μικρά καράβια-φούοστες τα περισσότερα όταν σαν αλαφρά και γοργοκίνητα, έμπαιναν πάντα εμπρός.

Εις τση δέκα τούτες ώρες του πολέμου οι πνοιγμένοι και σκοτωμένοι Τούρκοι εξεπέρασαν τους χίλιους.

Μα και οι εδικοί μας έχασαν ίσαμε εξακόσους άντρες, όπου εσκοτώθηκαν εις τα χείλια των καραβιών, ενώ επολεμούσαν.

Οι εδικοί μας έχασαν ακόμη και ένα καράβι-το δρομώνι που εκυβερνούσεν ο Γρηγόρης-όπου το επιστονάρησε ένα μεγάλο πλοίο των Τούρκων, χωρίς όμως να πνιγεί ούτε ένας, διότι ο Γρηγόρης κάνοντας γρήγορο ρεσάλτο εις το πλοίο, που τον επιστονάρησε και σφάζοντας τους άντρες που ήσαν μέσα, το επήρε αμέσως.

Εμπρός εις το μέγα πλήθος των Αγαρηνών καραβιών, θα εχάνονταν το δίχως άλλο ούλοι οι Ρωμαίοι και τα καράβια τωνε, διότι την τελευταία στιγμή ο Αρχηγός των Τούρκων, ένας ονόματι Μουσταφάς, εδιάταξε να αφίσουν τα γιουρούσια και να βάλουν φωτιά να κάψουν τα Κρητικά Καράβια. Και ήθελαν όντως τα κάψει, όπου ήταν και το ευκολότερον, παρά να τα πάρουν, αν ο γενναιότατος Δρουγγάριος, Καπετάν-Μανούσος Καλλικράτης και εφτά νέοι πολέμαρχοι-μέσα σε τούτους ήταν και ο γυιός του Σπεσακονικόλα, ο Κωσταντής, -όπου και είναι Αγία η μνήμη τωνε εις αιώνα τον άπαντα, δεν αναλάβαιναν να θυσιαστούν ετούτοι με δυό καράβια, για να βαρδάρουν τα τρία άλλα και τους δώσουν τον καιρόν να φύγουσιν όταν ήρθε η νύχτα.

Εις τον σωσμόν των τριών τούτων καραβιών εβοήθησε πρώτα πρώτα ο Μεγάλος Θεός των Χριστιανών και η Αγία Θεοτόκος, έπειτα η μεγάλη γενναιότης του Δρουγγαρίου, όπου έκαμε και το σχέδιο, κατόπιν ένας άγριος και φοβερός σίφουνας που εξέσπασεν κείνη την ώρα, και τέλος το Τούρκικο πλοίο, όπου εκυρίεψεν ο Γρηγόρης και όπου εμπέρδεψε τον Μουσταφά μέσα στη νύχτα και τον έκαμε να νομίση ότι και τα τρία καράβια που εξεμάκρυναν από τʼ άλλα και εφεύγασι προς τον Βόσπορο ήσανε Τουρκικά.

Ως τόσο τα δύο άλλα όπου έμειναν με τον Καλλικράτη και τα εφτά παιδιά, κάνοντας ψεύτικο Πόλεμο με τση σκευές, εδυνάμωναν στο Μουσταφα την ιδέα πως οι Ρωμαίοι ήσαν ούλοι εκείνοι και έτσι τούτος αντί να κυνηγήσει εκείνους που έφευγαν, εστράφηκεν μόνο προς τα δύο καράβια πασχίζοντας να τα αποκάμη με τη φωτιά καθώς και το κατόρθωσε στο τέλος.

Οταν οι δυό δρόμωνες μας μαζί με το Τουρκικό πλοίο έφθασαν εις την Πόλη την αυγή της άλλης ημέρας, και εμπήκαν μέσα εις τον Κεράτιον χωρίς κανένα εμπόδιο, διότι ο άγριος σίφουνας είχε σκορπισμένη εδώ κι εκεί την Τούρκικη Αρμάδα, ο Μεγάλος Δομέστικος των Κάστρων εχώρισε τους πολεμάρχους σε δύο τούρμες και τη μια, με αρχηγούς τον Ανδρέαν, τον Γρηγόρη και τον Γραμματικόν, έβαλε να φυλάξη τους τρεις Πύργους-του Βασιλείου, του Λέοντος και του Αλεξίου,-και την άλλη τούρμα να φυλάξη την Ωραία Πύλη, που είναι κάτω από τους πύργους αυτούς, με αρχηγό, τον Καπετάν Παυλή. Και τους λαβωμένους που ήσαν πλειά από τους μισούς, τους έμπασε μέσα εις τα Σπιτάλια δια θεραπείαν.

Κατόπιν όμως και όταν εμέστωσε καλά ο Πόλεμος, ο Καπετάν-Παυλής εκλήθη να βοηθήση στη μάχη της Πύλης του Αγίου Ρωμανού όπου η μεγάλη μπορμπάρδα του Ουγγαρέζου έκανε θραύσι και στους άντρας και στα κάστρα.

Εκεί ο Καπετάν-Παυλής και οι περισσότεροι άντρες του σκοτώθηκαν την παραμονή που έπεσεν η Πόλη μαζί με τον Βασιλέα Κωνσταντίνον, που έπεσε κι αυτός, πολεμώντας, σαν απλός στρατιώτης.

Ολίγον πρωτήτερα είχε τραυματισθή βαριά στο ίδιο μέρος, όπου αναγκάστηκε μάλιστα να φύγη από την μάχη, και ο Γενικός Αρχηγός των Οπλων, ο Γενβέζος Ιωάννης Ιουστινιάνης, ένας σπουδαίος Πολεμιστής, που μετά το τραύμα του έζησε μόνον δύο μέρες.

Από τα βόλια της μεγάλης μπομπάρδας είχαν σκοτωθή σε προηγούμενας μάχας, μαζί με πολλούς άλλους και οι Αρχηγοί της Τούρμας των Πύργων, ο Καπετάν-Ανδρέας και ο Καπετάν-Γρηγόρης. Ελεος στην ψυχή τωνε!

Στο αναμεταξύ οι Τούρκοι είχαν ανοίξει πολλά κρυφά λαγούμια,-υπονόμους-για να μπουν μέσα από αυτά όλα τα λαγούμια τα εξουδετέρωνε ένας σπουδαίος Γερμανός μηχανικός, ονόματι Τράντης, τον οποίον κάθε φορά εβοηθούσε εις την ανατίναξι η εδική μας τούρμα.

Και, όταν έπεσεν η Πόλη και οι Τούρκοι εμπήκαν μέσα, ως διακόσες χιλιάδες περίπου. Ταχτικοί και Αταχτοι, άλλοι από την Κιρκοπορτα και άλλοι από το ρήγμα του Αγ. Ρωμανού, και όλοι οι Πολέμαρχοι εγκατάλειψαν τας θέσεις των, δια να σωθούν, εις τα πλοία ή οπουδήποτε αλλού, μονάχα η τούρμα της Κρήτης, όσοι εζούσαν, με αρχηγόν τον Καπετάν-Γραμματικόν, αν και τραυματισμένον κι αυτόν σε πολλά μέρη του κορμιού του, εσκέφτηκε, ότι θα ήταν καλύτερον να μείνη στα πόστα της και να εξακολουθήση να πολεμά, μέχρις ότου σκοτωθούν ούλοι παρά να παραδώσουν τα όπλα.

Και όταν προς το βράδυ πλέον ο Σουλτάνος είδε και εκατάλαβεν, ότι εμείς δεν είχαμεν σκοπόν να παραδοθούμε, έστειλεν ένα Πασά με δυό αξιωματικούς, που ο ένας εκρατούσε λευκή σημαία και ο άλλος ήταν δραγουμάνος, και μας είπε: - Οτι, επειδής λέγει ο Σουλτάνος εκτιμά την αντρειά μας, μας αφίνει ελεύθερους να φύγωμε για το νησί μας με τα όπλα μας και με ένα από τα καράβια μας. Τότες αλάβωτοι και λαβωμένοι, το όλον εκατόν εβδομήντα, εκατεβήκαμεν από τους πύργους μας, με τα άρματά μας και εμπήκαμεν εις ένα δρομώνι, που μας έδωκαν.

Και όταν εβγαίναμε από το λιμάνι είχεν ειδοποιηθή ο Τούρκικος Στόλος να μη μας πειράξη. Και επειδής όλοι οι Καπεταναίοι ήσανε σκοτωμένοι και εγώ, ο Γραμματικός, βαριά λαβωμένος δεν ημπόρουν να κυβερνήσω, ανάθεσα εις ένα γενναίον άνδρα τον Παναγή Χαλκούσην, από τον Χάντακα, να κυβερνήση αυτός το καράβι.

Οταν όμως εβγήκαμεν από τα Δαρδανέλλια και εγώ είδα πως δεν ήταν δυνατόν νʼ ανθέξω, ως πού να φθάσωμεν εις Κρήτη διότι ίσως θα εκάναμεν και οχτώ και δέκα μέρες ακόμη, δια να φθάσωμεν, επειδής ο Βορριάς είχε αρχίσει ως τόσο να γυρίζη στο Λεβάντε, ζήτησα από τον Καπετάν-Χαλκούσην να βάλη πλώρη στο Αγιον Ορος και να με αφίσει εμένα εκεί, στο μοναστήρι του Βατοπεδίου, όπου ήξερα, ότι υπήρχε πάντα γιατρός, δια να περιποιηθή τση πληγές μου. Και αυτό και έγινε. Και εδώ εις την Μονήν όπου ο Γραμματικός επήρε και πάλι το μοναχικό σχήμα, με το όνομα Ιερώνυμος, έγινε καλά, χάρις εις την βοήθειαν του Θεού και του καλού γιατρού και έζησεν ακόμη οχτώ έτη, χωλός μεν από τον ένα πόδα, αλλά χωρίς αυτό να τον εμποδίζει εις τα καθήκοντα του, ως ιερέως.

Επειδής όμως είχεν εξασθενήσει η όρασίς του και το δεξιό του χέρι έτρεμεν από ένα τραύμα που είχε πάρει εκεί, ανέθεσεν εις εμέ, τον συμπατριώτην και Μοναχόν εις την ιδίαν Μονήν, να γράψω εγώ την παρούσαν ιστορίαν, προς δόξαν και αιώνιον μνημόσυνον όλων των γενναίων ανδρών της Κρήτης που αγωνίσθηκαν και απέθαναν δια την Πίστην του Χριστού και την πατρίδα και να την υπογράψω εγώ αντί αυτού.»

+Καλλίνικος, Μοναχός της Μονής Βατοπεδίου Αγίου Ορους εξ Ανωπόλεως Σφακίων

ΥΓ: Ευχαριστώ θερμά τον καλό μου φίλο και συνάδελφο κ.Μαυράκη Γεώργιο. Το κείμενο και η φωτογραφία είναι προϊόν δικής του έρευνας


http://monoistoria.blogspot.com
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/03/blog-post_8367.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ"

Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

.

.

Ο χορός των κατασκόπων, το όργιο της προπαγάνδας και τα εγκληματικά σχέδια

.

*της Φωτεινής Τομαή

.

Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ απόφαση του Αρείου Πάγου για επανάληψη της δίκης των Έξι προκάλεσε το ενδιαφέρον για ανάσυρση των οικείων φακέλων βάσει του συστήματος ηλεκτρονικής διαχείρισης του Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου ΥΠΕΞ. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποια είναι τα νέα στοιχεία που οδήγησαν απογόνους των θυμάτων να προσφύγουν στο ανώτατο δικαστήριο της χώρας προκειμένου να κρίνει την αθωότητα των κατηγορουμένων, γιατί αγνοούμε το περιεχόμενο των δικαστικών φακέλων της πολύκροτης εκείνης δίκης. Εκείνο που εντοπίσαμε, πάντως, και έρχεται για πρώτη φορά στο φως είναι ότι σε εκείνη την ιδιαίτερα κρίσιμη από κάθε άποψη περίοδο για τη
χώρα μας οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα επεξεργάζονταν από τότε αυτονόμηση της Μακεδονίας. Η δεύτερη έκπληξη οφείλεται στο γεγονός ότι τα σχέδια αυτά προέρχονταν από την εταίρο μας σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση Ιταλία…

Τα πυκνογραμμένα Δελτία Πληροφοριών του 2ου Γραφείου της Επαναστατικής Επιτροπής (η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών ιδρύθηκε 30 χρόνια αργότερα, το 1953) κατά το δίμηνο Σεπτεμβρίου- Οκτωβρίου 1922 που προηγήθηκε της δίκης είναι αποκαλυπτικά του απροκάλυπτου τρόπου με τον οποίο δρούσαν μυστικοί πράκτορες κάθε προέλευσης που είχαν διεισδύσει στη χώρα στοχεύοντας στο φρόνημα λαού και στρατού. Από όλους ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούσαν οι Ιταλοί που διέθεταν τεράστια ποσά προσηλυτίζοντας ακόμη και Έλληνες στο δίκτυο πρακτόρων που έστηναν με τόση σπουδή, αδιαφορώντας σε πολλές περιπτώσεις να κρατήσουν κάποια έστω προσχήματα, όπως για παράδειγμα σε επενδύσεις στις οποίες προέβαιναν. «Πληροφορούμαι» έγραφε στις 22 Οκτωβρίου 1922 ο διευθυντής του 2ου Γραφείου, λοχαγός Ματθιός, «ότι η ενταύθα ιταλική προπαγάνδα λόγω των μεγάλων προσπαθειών άς καταβάλλει πρόκειται να εισδύση εις το Σώμα των αγροτών. Προς τούτοις ηγοράσθησαν τα πιεστήρια της “Εσπερινής” αντί 450 χιλιάδων δραχμών και ενοικιάσθη οικία αντί πέντε χιλιάδων δραχμών μηνιαίως. Εις την ως άνω προπαγάνδαν έχουσι ήδη διατεθή 2 εκατομμύρια λιρέττες».

«Πράκτωρ ημών μεταδίδει…»
Από την ελληνική αντικατασκοπία, η οποία, όπως φαίνεται, ενεργούσε με υποδειγματικό ζήλο και υπευθυνότητα, δεν εξαιρούνταν ούτε τα μέλη της κυβέρνησης, ακόμη και η ίδια η βασιλική οικογένεια, κυρίως όμως οι αξιωματικοί του Στρατού, ιδιαίτερα εκείνοι που προσκαλούνταν σε κατ΄ ιδίαν συνομιλίες από τις ξένες πρεσβείες. Σε ένα πολυσέλιδο τέτοιο δελτίο, που άρχιζε όπως όλα ανωνύμως, «Πράκτωρ ημών μεταδίδει…» διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, για το περιεχόμενο τηλεφωνικής συνομιλίας Κοτζιά- Μεταξά περί εκλογών, την προσπάθεια τούρκων αιχμαλώτων στον Πειραιά και κεμαλικών πρακτόρων να διεισδύσουν στους εξουθενωμένους πρόσφυγες που έφταναν με τα καράβια για να αντλήσουν χρήσιμες πληροφορίες, το στέκι όπου σύχναζαν γάλλοι και ιταλοί κατάσκοποι και δεν ήταν άλλο από το ζαχαροπλαστείο «Ηνωμένα Βουστάσια» κτλ. Για τους τελευταίους έγραφε χαρακτηριστικά η έκθεση: «Σχεδόν άπαντες οι πράκτορες του Γραφείου παρατηρούσιν εις Πειραιά από τριών ημερών εξαιρετικήν κίνησιν πλήθους πρακτόρων Ιταλών αφικνουμένων εκ Σμύρνης και αναχωρούντων μετά τρεις έως τέσσαρας ημέρας. Μεταφέρουσι χρηματικά ποσά. Υποδεικνύεται ανάγκη παρακολουθήσεως τούτων». Μεγαλύτερη ανησυχία ωστόσο προέδιδε η «Εκθεσις Πληροφοριών της 30ής Σεπτεμβρίου 1922». Αναφέρονται αποσπασματικά: «Μεγίστη κίνησις παρετηρήθη χθες και σήμερον εν τη ενταύθα Ιταλική Πρεσβεία. Διάφοροι πράκτορες έλαβον εντολήν να παρακολουθούν αγρύπνως τας κινήσεις των δρώντων Δωδεκανησίων. Οι εν τη Ιταλική Πρεσβεία φοβούνται έκρηξιν επαναστάσεως εις τα Δωδεκάνησα. Τέσσαρες πράκτορες [...] απεσπάσθησαν εις το εν Πειραιεί Γραφείον Ιταλικής προπαγάνδας με εντολήν να συλλέγουν πληροφορίας διά τας κινήσεις των εν Πειραιεί Δωδεκανησίων και ειδικώς διά την ενεργουμένην λαθραίαν αλληλογραφίαν δρώντων ενταύθα Δωδεκανησίων μετά διαφόρων συμπολιτών των μέσω πληρωμάτων των ελληνικών ατμοπλοίων. Εις την διάθεσιν του Γραφείου Ιταλικής Προπαγάνδας Πειραιώς ετέθησαν 1.000.000 δραχμαί. Επίσης εγκατεστάθη και ειδική υπηρεσία φωτοτυπίας επιστολών. (Πληροφορία απολύτως βεβαία)» . Με την ένδειξη αυτή, που σε άλλες περιπτώσεις παρελείπετο, διαπιστωνόταν από τον υπογράφοντα ο βαθμός αξιοπιστίας.

Στο ίδιο δελτίο μεταξύ πολλών άλλων αναφέρονταν δύο ακόμη σημαντικές πληροφορίες: «Διάδοσις μη εξηκριβωμένη φέρει ότι η Ιταλική Πρεσβεία καταβάλλει προσπαθείας προς εξαγοράν Αθηναϊκών εφημερίδων και συγκεκριμένως την “Νέαν Ημέραν” και “Ελεύθερον Τύπον”. Η Γαλλική Πρεσβεία θεωρεί βεβαίαν την πληροφορίαν της εξαγοράς του “Ελευθέρου Τύπου” υπό της Ιταλικής Πρεσβείας», και: «Η Ιταλική Κυβέρνησις εξακολουθεί θέτουσα εις την διάθεσιν της ενταύθα Ιταλικής Πρεσβείας πάντα τα δυνατά μέσα, χρηματικά και άλλα, προς παρεμπόδισιν της ανασυγκροτήσεως του Ελληνικού Στρατού. Διότι κυρία βάσις εφ΄ ης η Αγγλία και Γαλλία θα στηρίξουν την ενδεχόμενην μεταστροφήν της Ανατολικής Πολιτικής είναι ο Ελληνικός Στρατός».

«Ινα δημιουργηθή σφην μεταξύ Ελλάδος και Σερβίας»

Τα γεγονότα επιδέχονταν κάθε φορά διαφορετικές ερμηνείες. Έτσι, για παράδειγμα, τη μη καταδίκη των κριθέντων ως ενόχων η Αγγλία επεδίωκε για δικούς της λόγους και κυρίως για τη διάσωση της συγγενικής με το βρετανικό στέμμα ελληνικής βασιλικής οικογένειας, η Γαλλία προκειμένου να αποφευχθούν τα πάθη και ο βαθύτερος διχασμός του ελληνικού στρατεύματος, ενώ η Ιταλία, σύμφωνα με όσα μεγαλοφώνως στους διαδρόμους της πρεσβείας διατύπωνε ο επιτετραμμένος Μοντάνια, για έναν και μοναδικό λόγο: η αθώωσή τους θα λειτουργούσε ανασταλτικά στην επανασυγκρότηση του Στρατού και θα ενθάρρυνε την ανυπακοή και διάλυση συμμόρφωσης στην ιεραρχία. Ο Μοντάνια εξάλλου εμφανιζόταν μέσα στα έγγραφα ως πρωταγωνιστής σε εγκληματικά σχέδια της Ιταλίας περί της Μακεδονίας. Ανέφερε το Δελτίο Πληροφοριών της 28ης Οκτωβρίου 1922: Τηλεγράφημα της ιταλικής πρεσβείας λέγει ότι «η δημιουργία αυτονόμου Μακεδονίας είναι απολύτως αναγκαία διά την Ιταλικήν πολιτικήν ίνα δημιουργηθή σφην μεταξύ Ελλάδος και Σερβίας. Το Κράτος αυτό θα ηνούτο βραδύτερον μετά της Ιταλίας και θα ετέλει υπό Ιταλικήν επιρροήν. Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί όπως ο κ. Μοντάνια ορίση ποίων μέσων έχει ανάγκην διά την πραγματοποίησιν του σκοπού τούτου. Ηδη συνέστη εις Κορυτσάν παράρτημα του Μακεδονικού κομιτάτου, το οποίον θα κατευθύνη την συμμοριακήν δράσιν διά την αυτονόμησιν. Η Ιταλική Κυβέρνησις διατάσσει όπως ο κ. Μοντάνια αποστείλη διά του Προξενείου Ιωαννίνων εις το κομιτάτον όλας τας πληροφορίας των πρακτόρων του».

Επιστολή του Γεωργίου Βλάχου, ιδιοκτήτη και διευθυντή της εφημερίδας «Η Καθημερινή», με την οποία γνωστοποιούσε στον έλληνα πρεσβευτή στη Ρώμη Δ. Μεταξά την πρόθεσή του να επιστρέψει στην Αθήνα.

«Ανεχώρησα όπως αποφύγω την κατά τας πρώτας ώρας ανεύθυνον βίαν, ης δείγμα υπήρξεν η κατά του οίκου και των γραφείων μου επιδρομή» έγραφε, προσθέτοντας:

«Μανθάνω παρά των εδώ εφημερίδων ότι καταζητούμαι υπό της Επιτροπής της αναλαβούσης την τιμωρίαν των ενόχων της εθνικής συμφοράς». Αριστερά, ακόμη και οι εξουθενωμένοι πρόσφυγες έγιναν στόχος δράσης των κάθε λογής πρακτόρων που οργίαζαν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

«Εκτακτον Δελτίον Πληροφοριών»
(24 Οκτωβρίου 1922, ώρα 17.10)
«ΧΘΕΣ εσπέραν ανεχώρησε διά Θεσσαλονίκην νέα αποστολή οκτώ (8) ατόμων εκ μέρους της Ιταλικής προπαγάνδας. Τα πρόσωπα ταύτα είναι Έλληνες, τα δε ονόματα τούτων θα γνωσθώσιν ημίν ίσως μέχρις αύριον πρωΐας. Εντολή δοθείσα εις αυτούς είναι άμεσος επαφή αυτών μετά των εν Θεσσαλονίκη Κωνσταντινικών Αξιωματικών προς δημιουργίαν φαινομενικώς μεν στρατιωτικού κινήματος αντιεπαναστατικού, πραγματικώς δε ίνα εκρηγνυομένου του κινήματος τούτου δοθή ευκαιρία εις τα Τουρκοβουλγαροαλβανικά στοιχεία ν΄ αναλάβωσιν ενεργητικήν δράσιν καθ΄ άπασαν την Μακεδονίαν προς επίτευξιν της αυτονομίας. Είς εκ των Κωνσταντινικών Αξιωματικών ούς θα συναντήση η άνω προπαγανδιστική αποστολή φέρεται ο Λοχαγός του Πεζικού Αναστασόπουλος. Ετερος γνωστός πράκτωρ εξ άλλης πηγής μάς πληροφορεί σήμερον ότι εντός δεκαημέρου επίκειται εισβολή εις Μακεδονίαν και Δυτικήν Θράκην τριών συμμοριών εκάστη περίπου 100μελής ως εξής: Μία Αλβανοτουρκική εκ Κορυτσάς. Ετέρα Τουρκοβουλγαρική εκ του Τομέως Δεμίρ- Ισσάρ. Τρίτη Τουρκοβουλγαρική διά των συνόρων της Δυτικής Θράκης. Εντολή των συμμοριών: Διανομή όπλων εις τα ανθελληνικά στοιχεία της Μακεδονίας».

.

.

*Η κυρία Φωτεινή Τομαή είναι ιστορικός, Πρεσβευτής Σύμβουλος Α’ στο υπουργείο Εξωτερικών.

.

Πηγή: Το Βήμα, 21/02/2010।

ΠΗΓΗ 2

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ"