Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012
Διάλεξη του Νίκου Λυγερού για την ΑΟΖ στη Θεσσαλονίκη 31 Μαρτίου
Και στα Στρατόπεδα λαθρομεταναστών τελευταιοι οι Ελληνες.
Στρατόπεδα λαθρομεταναστών.Που υπάρχουν σ΄όλη την Ευρώπη
Τα σύνορα της Ε.Ε. είτε προς τα ανατολικά είτε προς τα νότια είναι κυριολεκτικά ... σπαρμένα από στρατόπεδα και κέντρα κράτησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Μάλτα είναι... εξαφανισμένη από τον χάρτη καθώς έχουν σημειωθεί δύο στρατόπεδα για μετανάστες που περιμένουν τη νόμιμη είσοδο στη χώρα και άλλα δύο για μετανάστες που πρόκειται να απελαθούν. Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση της πλούσιας Ελβετίας. Η χώρα σε όλα τα σύνορά της έχει δημιουργήσει πέντε στρατόπεδα για μετανάστες που πρόκειται να απελαθούν.
Μια ματιά στον χάρτη δείχνει πως σε Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία και Ιταλία τα στρατόπεδα βρίσκονται κατα κύριο λόγο στα παράλια (σε Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία εκείνα που “βλέπουν” Αφρική και στην Πορτογαλία για τον ίδιο λόγο προς τη μεριά του Ατλαντικού), αλλά και γύρω από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Ειδικά στο Παρίσι υπάρχουν εννιά κέντρα για μετανάστες.
Πολύ χαρακτηριστική είναι και η εικόνα σε Πολωνία, Αυστρία και Γερμανία (ειδικά όμως στην Πολωνία) με δεκάδες ανοιχτά κέντρα μεταναστών, αλλά και περίπου τριάντα κλειστά στρατόπεδα για μετανάστες που πρόκειται να απελαθούν ή να νομιμοποιηθούν.
Δυο πρωτεύουσες, το Παρίσι και η Ρώμη, αλλά και μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας, η Πάτρα διεκδικούν μια όχι και τόσο θετική πρωτιά. Διαθέτουν χώρους στα προάστια όπου υπάρχει άναρχη εγκατάσταση μεταναστών.
Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΥΠΟ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ : ΔΕΝ ΕΣΦΑΓΗΣΑΝ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΑΝ!!!
Μερικά από τα οστά των σφαγιασθέντων στη Χίου, όπως φυλάσσονται στη Μεγάλη Μονή |
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr
Οι εν λόγω ιστορικοί αναθεωρητές, ισχυρίσθηκαν προσφάτως, ότι ο πίνακας του διάσημου Γάλλου ζωγράφου Ευγενίου Ντελακρουά « η σφαγή της Χίου» αποτελεί υπερβολική απεικόνιση εκ μέρους του καλλιτέχνη και ξεπερνάει την πραγματικότητα. Μπορεί και να αυτοκτόνησαν και έτσι, ο πίνακας αφαιρέθηκε προ διετίας από το Βυζαντινό μουσείο Χίου, κατ’ απαίτηση των Tούρκων!
Σύμφωνα με τον χιώτικο Τύπο, υπάρχει μία μυστική προφορική συμφωνία προκειμένου να καθαιρεθεί ο πίνακας, ως… ένδειξη απάλειψης του ιστορικού χάσματος που χωρίζει τους δύο λαούς!.. Η Τουρκία, επεδίωξε και αφαιρέθηκαν οι ταμπέλες με την επιγραφή: « Έργα Οθωμανών», από τις οστεοθήκες των θυμάτων της Σφαγής στη Νέα Μονή και του Αγίου Μηνά.
Οι Τούρκοι απαιτούν και οι ημέτεροι με δουλικότητα υπακούουν! Ποτέ δεν αφαίρεσαν όμως οι Τούρκοι τον αναρτημένο πίνακα στο μουσείο Ντολμά Μπαχτσέ στην Κωνσταντινούπολη, όπου παριστά τούρκο πολεμιστή να πατά πάνω στο νεκρό κορμί ΄Ελληνα φουστανελοφόρου με το λάβαρό μας, σκόρπια κορμιά Ελλήνων και ο … ήρωας αυτός με το χέρι στο μέτωπο, κοιτά μακριά, ψάχνει να δει τους Έλληνες που τόβαλαν στα πόδια…
Ο πίνακας του Ντελακρουά, που τους ενόχλησε, δεν περιλαμβάνει τη διαταγή του Σουλτάνου το 1822, να σφάξουν βρέφη έως 3 ετών , αγόρια και άνδρες άνω των 12 ετών, γυναίκες άνω των 40, να αιχμαλωτίσουν κορίτσια και γυναίκες από 3 έως 40 ετών και αγόρια από 3 έως 12 ετών. Γλίτωναν μόνο όσοι ασπάζονταν το μωαμεθανισμό. Από τις 117.000 χριστιανούς του νησιού, κατέσφαξαν 50.000, αιχμαλώτισαν 52.000, διέφυγαν και σώθηκαν 21.000, επέζησαν μόνο 1800… Δεν περιλαμβάνει τα γυναικόπαιδα που πουλήθηκαν σκλάβοι ή βιάστηκαν ούτε τη Χίο που μετετράπη σε στάχτη, ούτε ακούγονται οι γοερές κραυγές των θυμάτων. Γι αυτούς τους φωστήρες που σβήνουν με το σφουγγάρι, δεν πρέπει να μιλάμε για γενοκτονία γιατί δυσαρεστούνται οι Τούρκοι… Δεν πρέπει να μιλάμε για γενοκτονία των Ποντίων γιατί θα μας πουν οι προοδευτικοί τενεκέδες καθυστερημένους και γραφικούς. Έτσι πετυχαίνουν το στόχο τους. Τον εξαγνισμό των ενόχων!
Απάντηση στους θλιβερούς αναθεωρητές της ιστορίας για τη σφαγή δίνουν οι «Τάϊμς» του Λονδίνου, ( αρ. φύλ. 11661 σελ. 2, της 11-9-1822). Ιδού τι έγραψε:
« Πολλές λεπτομέρειες από τις τρομερές βαρβαρότητες που διέπραξαν οι Τούρκοι στη Χίο έχουν ήδη γίνει γνωστές. Ακόμα και Γερμανικές εφημερίδες περιέγραψαν τις βαρβαρότητες. Από τις 120.000 Έλληνες απέμειναν περί τους 900 από τους οποίους πολλοί πεθαίνουν από ασθένειες που προκαλούνται από τα άταφα πτώματα. Το πιο ωραίο και ανεπτυγμένο νησί του Αρχιπελάγους ερημώθηκε. Οι πιο πολιτισμένοι, δυναμικοί και έγκριτοι κάτοικοι του νησιού, το άνθος της Ελλάδος, έχουν οι περισσότεροι εξοντωθεί, εκπατρισθεί ή πουληθεί ως σκλάβοι από τους απίστευτους σφαγείς τους. Εν τούτοις, τέτοιες πράξεις έχουν αμβλυνθεί από Άγγλους και σχεδόν δικαιολογήθηκαν στον Αγγλικό Κοινοβούλιο, αποδιδόμενες σε ελληνικές προκλήσεις. Πότε οι Έλληνες προμελετημένα σφαγίασαν αδιακρίτως ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό μιας επαρχίας; Πότε οι Έλληνες απήγαγαν δεκάδες χιλιάδες ανυπεράσπιστες γυναίκες και αθώα παιδιά για να ικανοποιήσουν ακόλαστες ορέξεις και πάθη; Θα εξισωθεί η πλήρης καταστροφή της Χίου, που μετετράπη σε στάχτες και ο ενταφιασμός 50.000 ανδρών στα συντρίμμια των φιλήσυχων σπιτιών τους, προς την καταστροφή μιας φρουράς μετά από προδοτική συμπεριφορά της;»
«Το Ελληνόπουλο» του Βίκτωρος Ουγκώ
Ο Βίκτωρ Ουγκώ καταθέτει την ψυχική του οδύνη για το ολοκαύτωμα της Χίου με το ποίημα « Ελληνόπουλο» (μετάφραση Κωστή Παλαμά): «Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα./Η Χίο, τ’ όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,/με τα κρασιά, με τα δεντρά τ’ αρχοντονήσι, που βουνά/ και σπίτια και λαγκάδια/ και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια/καθρέφτιζε μεσ’ τα νερά./Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,/στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο/κάθεται, σκύβει θλιβερά το κεφαλάκι, στήριγμα και σκέπη του απομένει/μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη/ μεσ’ την αφάνταστη φθορά…»
http://infognomonpolitics।blogspot.com/2012/03/blog-post_136.html#more
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΕΩΣ
Σε οικονομικές συνθήκες ανάλογες -σύμφωνα με τα μέτρα της εποχή- των σημερινών, το καίριο χτύπημα στους τότε τοκογλύφους δόθηκε από τον "κακό Φασίστα" που ο δημοκρατικός συρφετός προσπαθεί επί ματαίω μετά θάνατον να αμαυρώσει.
Η κυβέρνηση του Βελγίου έσπευσε να συνδράμει την Βελγική Τράπεζα και προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου που είχε ιδρυθεί από την Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομό του ΟΗΕ).
Στην προσφυγή της η Βελγική Κυβέρνηση κατηγόρησε την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις.
. «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο»
(Yearbook of the International Law Commission, 1980, τομ. ΙΙ, μέρος Α., σελ. 25, 26)
Η δίκη πραγματοποιήθηκε το 1938 και ο νομικός εκπρόσωπος του Ελληνικού Κράτους (της κυβέρνησης Ιωάννη Μεταξά), κατέθεσε νέο υπόμνημα στο οποίο υποστήριζε:
«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος, και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του, κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».
Εξετάζοντας αυτά τα επιχειρήματα, το Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών δικαίωσε πανηγυρικά την Ελλάδα.
Το σπουδαιότερο όμως είναι το εξής: Σε αυτά τα νομικά δεδομένα (Νομικά Επιχειρήματα και Δικαστική Απόφαση), στηρίχθηκε το 2003 ο...Πρόεδρος της Αργεντινής Νέστωρ Κίρσνερ, για να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του Δημόσιου Χρέους της Αργεντινής και να σώσει την χώρα του από τα νύχια του ΔΝΤ.
Αυτά είναι τα Ιστορικά γεγονότα και έτσι ενεργούν οι Εθνικοί ηγέτες!
http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/
Τρίτη 27 Μαρτίου 2012
Αρχαία Ελληνικά ανέκδοτα.
Είπε κάποιος στον Αρίστιππο ότι η Λαΐδα δεν τον αγαπά, αλλά προσποιείται ότι τον αγαπά. Ο Αρίστιππος απάντησε: «Ούτε το κρασί ή το ψάρι με αγαπούν, εγώ όμως τα απολαμβάνω».
~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~
Ένας άντρας είπε στην ερωτομανή γυναίκα του:
«Τι θέλεις να κάνουμε, να φάμε ή να κάνουμε έρωτα».
Εκείνη του είπε:
«Ό,τι θέλεις, ψωμί πάντως δεν έχουμε».
~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~
Είπε κάποιος στον Διογένη:
«Οι συμπολίτες σου σε καταδίκασαν σε εξορία».
Και ο φιλόσοφος απάντησε:
«Κι εγώ τους καταδίκασα να μένουν στον τόπο τους».
~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~
Ο Διδύμων, οφθαλμίατρος της εποχής εξετάζει το μάτι μιάς κοπέλας. Ο Διογένης τον βλέπει. Ξέρει ο Διογένης ότι ο Διδύμων είναι τύπος ερωτίλος, κοινώς γυναικάς. Και του λέγει «Πρόσεξε Διδύμωνα, μήπως εξετάζοντας τον οφθαλμό, φθείρεις την κόρην».
~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~
Επαινούσαν μερικοί μπροστά στον Άγη τους Ηλείους, γιατί ήταν πολύ δίκαιοι κριτές στους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Άγης ρώτησε με απορία:
- Και είναι τόσο σπουδαίο το ότι οι Ηλείοι μια φορά στα τέσσερα χρόνια γίνονται δίκαιοι;
~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~
Ένας πατέρας ζήτησε από τον Αρίστιππο να διδάξει τον γιο του. Ο φιλόσοφος
ζήτησε αμοιβή 500 δραχμές. Ο πατέρας θεώρησε υπερβολικό το ποσό.
-«Με τόσαχρήματα», είπε, «θα μπορούσα να αγοράσω ένα ζώο».
-«Αγόρασε», είπε ο Αρίστιππος, «κι έτσι θα έχεις δύο».
~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~
Ο Διογένης ζητούσε ελεημοσύνη απο ένα άγαλμα. Όταν τον ρώτησαν γιατί
κάνει κάτι τέτοιο απάντησε:
- Εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι απο την αναισθησία των ανθρώπων.
~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~
Παρακινούσαν τον Φίλιππο τον Μακεδόνα να εξορίσει κάποιον που τον κακολογούσε. Ο Φίλιππος απάντησε:
- Δεν είστε καλά!! Θέλετε να τον στείλω να με κατηγορεί και σ' άλλα μέρη;
~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~
Ένας φαλακρός έβριζε τον Διογένη. Ο φιλόσοφος γύρισε και του είπε:
«Δεν σου ανταποδίδω τις βρισιές, αλλά θα ήθελα να πω ένα "μπράβο" στις
τρίχες σου, γιατί απαλλάχτηκαν από ένα κακορίζικο κεφάλι».
~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~
Ρώτησε κάποιος τον Αντισθένη τι είδους γυναίκα θα ήταν κατάλληλη για γάμο. Ο φιλόσοφος του είπε:
«Το πράγμα είναι δύσκολο. Αν παντρευτείς ωραία, θα την έχεις με άλλους κοινή, αν άσχημη, θα είναι σαν να σου επέβαλαν ποινή».
~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~
Πληροφορήθηκε ο Αριστοτέλης από κάποιον ότι μερικοί τον έβριζαν. Ο
φιλόσοφος απάντησε: «Καθόλου δεν με νοιάζει. Όταν είμαι απών, δέχομαι
ακόμα και να με μαστιγώνουν».
Ο μαγικος αριθμος 1,62 στη ζωή μας - ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ.
Ποια είναι η σημασία του μαγικού αριθμού 1,62 στη ζωή μας; Τόσο η φύση όσο και οι καλλιτέχνες φαίνεται ότι ακολουθούν τους κανόνες της αρμονίας, η οποία βασίζεται σε μαθηματικούς τύπους που είχαν επινοήσει οι αρχαίοι Έλληνες |
Του Χ. ΒΑΡΒΟΓΛ |
http://grmath4.phpnet.us
Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012
Μαθηματικά και φιλοσοφία
- Διότι είναι η αλήθεια.
- Και νομίζεις ότι αυτή η απάντηση είναι αφοπλιστική.
- Δεν ήξερα ότι οπλοφορούσες.
- Ξέρεις τι μου θύμισες τώρα;
- Το τζάκι…
- Ναι! Πώς το ξέρεις;
- Εκεί διαβάσαμε για πρώτη φορά μαζί.
- Ludwig Wittgenstein.
- Tractatus Logicoo – philosophicus.
- Πάντα διάβαζες έτσι.
- Απλώς μελετώ.
- Τα πάντα.
- Ό,τι αξίζει.
- Και τότε πώς το ήξερες;
- Ακόμα και η εισαγωγή βοηθά.
- Εννοείς ότι σε προετοιμάζει.
- Ναι, ακριβώς.
- Δεν είναι πολύπλοκος όμως;
- Πάντως δεν είναι περίπλοκος.
- Αυτό είναι σημαντικό.
- Ουσιαστικό μάλλον.
- Και τα Μαθηματικά του.
- Λογική!
- Τότε είναι και αυτή τέχνη.
- Σωστά.
- Αυτό δεν είναι παράδοξο;
- Όχι. Είναι θέμα συνέπειας.
- Αυτό είναι όλο;
- Αυτό είναι πολλά.
- Πολλά;
- Ολόκληρη φιλοσοφία!
Ανάγκη στρατηγικής ανάπτυξης
Οι τιμές στους ολυμπιονίκες
Ανυπολόγιστη, όμως, ήταν η ηθική σημασία της νίκης στην Ολυμπία. Τις νίκες αυτές ύμνησαν μεγάλοι ποιητές, όπως ο Συμωνίδης, ο Βακχυλίδης και ο σπουδαιότερος όλων, ο Πίνδαρος. Ο Ολυμπιονίκης όταν επέστρεφε στην πόλη του απολάμβανε μεγάλες τιμές. Κατεδαφιζόταν ένα τμήμα των τειχών της πόλης, εφόσον πόλη που γέννησε Ολυμπιονίκη δεν είχε ανάγκη από τείχη, και από τη νέα είσοδο έμπαινε ο νικητής στην πόλη, ανεβασμένος σε ένα μεγαλόπρεπο τέθριππο άρμα. Στη συνέχεια ο νικητής πρόσφερε θυσία στο θεό προστάτη της πόλης και του αφιέρωνε το στεφάνι του. Ακολουθούσε εορταστικό δείπνο στο οποίο καθόταν όλη η πόλη.
Άλλα προνόμια που έδιναν στους νικητές ήταν η ισόβια σίτισή του με δημόσια δαπάνη, η ατέλεια (φορολογική απαλλαγή), ενώ στην Αθήνα ο Σόλων θέσπισε και χρηματικό βραβείο. Στη Σπάρτη ο νικητής αποκτούσε το δικαίωμα να πολεμάει δίπλα στο βασιλιά. Στις δημόσιες εκδηλώσεις είχαν πάντα τιμητική θέση, ενώ πολλές φορές το όνομά τους χαρασσόταν πάνω σε στήλες που τοποθετούσαν σε περίοπτη θέση. Σε μερικές πόλεις οι Ολυμπιονίκες λατρεύονταν σαν ήρωες μετά το θάνατό τους.
Οι τιμές και τα προνόμια των Ολυμπιονικών ποίκιλλαν από πόλη σε πόλη। Ωστόσο η σημαντικότερη τιμή του Ολυμπιονίκη ήταν το δικαίωμα του να τοποθετήσει το άγαλμά του στην ιερή Άλτη και ο επινίκιος, ο ύμνος δηλαδή που γραφόταν για να εξυμνήσει τη νίκη του. Οι δύο αυτές τιμές εξασφάλιζαν τη δόξα του και το όνομά του έμενε γνωστό για πάντα.
ΠΗΓΗ
Δόμνα Βιζβίζη. Η Θρακιώτισσα Ηρωίδα που την ξέχασε το Ελληνικό κράτος
(Αφιερωμένο στις χιλιάδες ξεχασμένους αγωνιστές της Θράκης)
Η Δόμνα Βισβίζη προσέφερε και θυσίασε τα πάντα στον αγώνα. Ο Δημήτριος Υψηλάντης σε μια επιστολή του την προσφωνεί «Ευγενεστάτη και Γενναιοτάτη». Υπήρξε κόρη πλούσιας οικογένειας από την Αίνο όπου και γεννήθηκε το 1784 και το 1808 παντρεύτηκε τον Αντώνη Βισβίζη, πλούσιο πλοίαρχο και καραβοκύρη. Φλεβάρης του 21 και ο Θρακιώτης Χατζηαντώνης Βισβίζης αρματώνει το ιδιόκτητο καράβι του, την“Καλομοίρα”, ένα μπρίκι ναυπηγημένο στην Οδησσό με 16 κανόνια και 140 ναύτες και ξεκινά να μπει στην δούλεψη του Γένους, εγκαταλείποντας την εύπορη ζωή του Αίνου. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον ακολουθεί η γυναίκα του Δόμνα, παίρνοντας μαζί της στο καράβι τα πέντε παιδιά τους, όλα τα χρήματα και τα τιμαλφή της οικογένειας και ενώνεται με τον στόλο των Ψαριανών.
Το βάπτισμα του πυρός το πήρε στην Ίμβρο και έκτοτε ξεκίνησε μια ζωή γεμάτη αγώνες, περιπέτειες, μεγάλες δυσκολίες, φτώχια, δυστυχία και εγκατάλειψη. Το μπρίκι μεταφέρει στον Άθω μαζί με πολεμοφόδια και όπλα και τον επαναστάτη Εμμανουήλ Παπά, το Σερραίο μεγαλέμπορο και τραπεζίτη που κι αυτός ξόδεψε την περιουσία του και τη ζωή του για χάρη της πατρίδας. Το ζευγάρι των καπεταναίων συμμετέχει στον αγώνα του 21 και βρίσκεται παρών σ’ ολόκληρο το Αιγαίο κυβερνώντας την «Καλομοίρα», ναυμαχώντας παλικαρίσια, υπερασπίζοντας παγιδευμένους αγωνιστές και πολιορκώντας τους εχθρούς.«Για να κτισθή το χρυσό παλάτι της Ελευθερίας», όπως συνήθιζε να λέει το ζεύγος.
Στις 21 του Ιούλη του 1822 η Δόμνα με τον άνδρα της που κυβερνά το πλοίο τους, πρωτοστατούν στην από θαλάσσης πολιορκία της Εύβοιας. Κάποια στιγμή ο άνδρας της σκοτώνεται. Η Δόμνα δίνει εντολή να τον κλάψουν τα παιδιά και να τον ετοιμάσει ο παπάς και αυτή αναλαμβάνει πλήρως σαν καπετάνισσα την «Καλομοίρα» και συνεχίζει τον αγώνα. Η σκέψη να ξαναγυρίσει στην πλούσια ζωή που άφησε πίσω της δεν της περνά καν από το μυαλό. Παίρνει μέρος σε μπλόκα, σε ναυμαχίες και βοηθά με κάθε δυνατό τρόπο στην επιτυχία της Επανάστασης.
“Η ευπειθεστάτη πατριώτισσα και δούλη, Δόμνα Βισβίζη“… Η υπογραφή της σεμνής Θρακιώτισσας ηρωϊδας.
Τέλος του 1823, σε μια αναφορά της προς το Υπουργείο Ναυτικών, η Δόμνα Βισβίζη γράφει: «Κατά το 1822 έτος, εσυμφώνησεν ο μακαρίτης άνδρας μου μετά των αρεοπαγιτών και εφόρων της Εύβοιας δια να σταθή με το πλοίο του εις την πολιορκίαν της Εύβοιας, μέλλων να πληρώνεται παρά των αρεοπαγιτών. Μ΄ όλον δ΄ ότι ο ρηθείς άνδρας μου ετελεύτησε, μόλον τούτο, μηδόλως παραβάσα από μέρους μου τας άνωθι συμφωνίας, ένα ήμιση ολόκληρον χρόνον , μ΄ όλον τον πατριωτικόν ζήλον τας εκτέλεσα. Αγκαλά δε δις, τρις και πολλάκις να εζήτησα το να πληρωθώ εν καιρώ, ως η συμφωνία μας, με το σήμερον και αύριον όμως αναβαλλομένου του καιρού, και μηδ΄ οβολού μη δοθέντος μοι, στενοχωρηθείσα δ΄ από τους ναύτας, και φοβούμενη μήπως ήθελον αναχωρήση, ενώ άνευ τούτων, ήτο αδύνατον το να κρατηθή η πολιορκία, ελπίζουσα δε και ότι επομένως ήθελα πληρωθή, επλήρωσα εξ ιδίων τα μηνιαία των, εξοδεύσασα δε προς τούτοις εις αυτό το διάστημα, τόσον εις τας των ναυτών τροφάς, όσον και εις πολεμοφόδια, ποσότητα όχι ευκαταφρόνητον, καθώς καλώτατα γινώσκει το έξοχον υπουργείον, με πόσην ποσότητα χρημάτων δύναται να εξοικονομηθή εν πολεμικόν πλοίον, από εβδομήκοντα πέντε ναύτας κυβερνούμενον, με την πρόβλέψιν των τροφών, πολεμοφοδίων και μηνιαίων».
Το μεγαλοπρεπές και επιβλητικό πλοίο της οικογένειας Βισβίζη, η “ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ”, που προκαλούσε τον τρόμο και φόβο του Τουρκικού στόλου.
Πράγματι η προσφορά της Δόμνας Βισβίζη στην πολιορκία της Εύβοιας ήταν σημαντική. Και αυτό βεβαιώνεται από τους προκρίτους της Εύβοιας που σε μια επιστολή τους αναφέρουν «…ο μακαρίτης σύζυγός της, ζων, και αυτή μετά τον θάνατον εκείνου, εις την νήσον Εύβοιαν κατά το βόρειον μέρος, με ειλικρίνειαν και πατριωτικόν ζήλον, χωρίς να παρακούσωσι τας προσταγάς, εδούλευσεν με το πλοίον του». Και από άλλα πολλά έγγραφα που διασώθηκαν επιβεβαιώνεται η μεγάλη προσφορά του ζεύγους Χατζηαντώνη και Δόμνας Βισβίζη στον μεγάλο αγώνα. Στο υπ΄ αριθμ. 17293/15.8.1922 έγγραφο του Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Άνθιμου Γαζή, μεταξύ των άλλων αναφέρεται: «…ο φιλογενέστατος Καπετάνιος Χατζή Αντώνιος Βισβίζης με το καράβι του από αρχάς Απριλίου του 1822, δεύτερον έτος της ελευθερίας, μέχρι τέλους Ιουλίου εδούλευεν εις τον Άρειον Πάγον και μετά πάσης προθυμίας και πίστεως, ως ουδείς άλλος, περιπλέων αδιαλείπτως το Βόρειον στενόν της Ευβοίας και καταπολεμών τον εχθρόν εις τε την Στυλίδα, Θερμοπύλας και Εύριπον και εις τα Βρυσάκια, ρίπτων ακαταπαύστως κανόνια με τα ίδια του εφόδια πολεμικά και φανείς ευδόκιμος εν πάσι, γίνεται δήλον…». Αλλά και ο ίδιος ο Οδησέας Ανδρούτσος σε έγγραφό του περί των υπηρεσιών του Καπετάν Αντ. Βισζβίζη που έγραψε στη Λιβάδα στις 13 Μαϊου 1822, γράφει μεταξύ των άλλων:«…Εκ τούτου φανερώνω ότι ο Καπ΄ Αντώνης Βιζβίζης ευρισκόμενος εις Λιβάθα με το πλοίον του, το εις την πολιορκίαν στρατόπεδόν μας έχων μεγαλωτάτην ανάγκην τόσον από τροφάς όσον και από πολεμοφόδια μας έδωσεν ο ρηθείς 3, τρία κανόνια του κάμπου, διακοσίας πενήντα επτά οκ΄΄ Μπαρούτι, πεντακόσια δεκάρια φυσέκια ντουφεκιών, πενήντα μπάλας των κανονιών, εννενήντα μπάλες γρανάτες, εικοσιπέντε σακέτα μπάλα μιδραλία, εβδομήντα πέντε κα΄΄ παξιμάδι και πεντακόσια εξήντα οκ΄΄ αλεύρι και υπεσχέθη να μας οικονομίση και άλλα, αν λάβωμεν χρείαν. Και ούτω εκρατήσαμεν την πολιορκίαν πάλιν και εστάθημεν επειδή είμεθα έτοιμοι να σκορπίσωμεν όλοι. Διό δίδεται το παρόν δια να έχη να παρρησιασθή εν καιρώ εις το Γένος δια ταύτην του την δούλευσιν και τον πατριωτισμόν».
Όμως ο καιρός περνά και τα γρόσια αρχίζουν εξανεμίζονται. Τα έξοδα για τη διατήρηση σε διαρκή πολεμική ετοιμότητα ενός καραβιού με 16 κανόνια και 140 ναύτες είναι δυσβάσταχτα. Η κάσα της Καπετάνισσας είναι πια άδεια. Και παρά την πλειάδα εγγράφων και συστατικών επιστολών που έχει για την προσφορά του άνδρα της και της ιδίας στον αγώνα κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις ανάγκες του σκάφους της και των πολεμιστών του. Τον Σεπτέμβριο του 1824 η“Καλομοίρα” περνά στα χέρια του Κράτους, καθώς η Δόμνα Βισβίζη αναγκάζεται να την παραχωρήσει. Συγκεκριμένα στα τέλη του 1823 οι Υδραίοι ζητούν από την Δόμνα το πλοίο της για τις ανάγκες του υδραίικου στόλου και χωρίς δεύτερη σκέψη η Δόμνα παραχωρεί την «Καλομοίρα» για να χρησιμοποιηθεί σαν πυρπολικό «μ΄ όλα τ΄ αναγκαία εξοπλισμένον», ενώ τα άλλα πλοία που προσέφεραν για τον ίδιο σκοπό ήταν «γυμνά τε και πάντων υστερημένα πλοία». Το τέλος της «Καλομοίρας», του πλοίου που όργωσε τις θάλασσες και απετέλεσε απρόσιτο φρούριο και φόβος και τρόμος των Τούρκων, ήταν εξίσου ηρωικό και επάξιο της καπετάνισσάς του! Με το πλοίο αυτό το 1924 ο Πιπίνος έκαψε τη Τουρκική φρεγάτα του Χαζνέ Γκεμνισί.
Η υπέροχη αυτή γυναίκα που έδωσε τον άνδρα της, το καράβι της, άδειασε γενναιόδωρα τη γεμάτη χρυσό κασέλα της, αφιέρωσε την ικμάδα της νιότης της αναζητώντας πατρίδα και λευτεριά, παράτησε έρημα σπίτια και ακίνητα στα χέρια του Τούρκου, έμεινε ολομόναχη να συντηρήσει και να αναθρέψει σε ξένο τόπο τα παιδιά της. Την παρακολουθούμε μέσα από έγγραφα που σώθηκαν στα ελληνικά αρχεία – να τριγυρνά από τόπο σε τόπο, την Ερμιόνη, το Ναύπλιο, την Ερμούπολη της Σύρου στερημένη, περιφρονημένη, άστεγη με τα πέντε παιδιά της, να προστρέχει “εις το έλεος της σεβαστής επιτροπής της Ελλάδας” και να ζητά βοήθεια»…
Το 1924 την βρίσκει χωρίς το καράβι της, πάμπτωχη, με τα πέντε ορφανά της «…υστερούμενα και αυτού του επιούσιου…. Μη έχουσα ούτε οίκον, ούτε μίαν πατρίδα, ούτε τα λοιπά αναγκαία» στην αρχή για λίγο στην Ύδρα και τη Σύρα και στη συνέχεια στο Ναύπλιο. Εκεί αναγκάζεται για να επιβιώσει να ζητήσει βοήθεια από τη Διοίκηση με την ελπίδα ότι «δεν θέλει αφήσει εγκαταλελειμμένα και απροστάτευτα τα υπέρ της πατρίδος αποθανόντος πατρός τέκνα, και εξοδεύσασα και όλη του την περιουσία, αλλά θέλει χορηγήσει εις αυτά τα προς το ζην αναγκαία από την πικράν ορφανίαν των και σκληράν δυστυχίαν, δια να παρακινώνται και οι λοιποί ομογενείς εις τον Ιερόν τούτον αγώναν αλύπως, βλέποντες την Διοίκησιν προστάτην των ορφανών και χηρών». Αλλά η Διοίκηση κωφεύει και αδιαφορεί!
«…Γνωρίζω ότι φαίνομαι όχι μόνον οχληρά και βαρετή, αλλά και τολμηρά. Ανάγκη όμως μεγίστη μ΄ αναγκάζει και μάλλον με βιάζει! Κατ΄ ανάγκη λιμού, λιμοκτονίας και άκρας πτωχείας κατήντησα κλινήρης εις τόπον ξένον, μακράν των δυστυχών μου ορφανών και ανηλίκων. Δεν είμαι εις κατάστασιν να επιστρέψω εις αυτά, επειδή έμεινα έρημος και αυτής της εφημέρου τροφής στερούμενη, κινδυνεύομεν να αποθάνομεν από την πείναν! Επί Μάρτυρι Θεώ δεν έχω καν τα αναγκαία μου έξοδα να επιστρέψω προς την ατυχή οικογένειά μου…. Ο πατήρ των ανηλίκων ορφανών μου εθυσίασεν και ζωήν και κατάστασιν υπέρ του έθνους, τα παιδιά του λιμοκτονούν, πεθαίνουν από την πείναν! Το έθνος δεν ευσπλαγχνίζεται; Κινδυνεύουν και εντός ολόγου χάνονται…. Προστρέχω προς την έμφυτον φιλανθρωπίαν σας, θερμώς παρακαλούσα όπως μοι γίνη καν μικρά εξοικονόμησις, ίνα περιθάλψω και δυνηθή ανακουφίσω τα τέκνα μου και προλάβω αυτά πριν, ή εκ της λιμοκτονίας εξοντωθώσι. Της εξοχότητός της δούλη, η δυστυχής χήρα Δόμνα Βισβίζη».
Kαι η βοήθεια κάποια στιγμή ήρθε. Κάποιοι φρόντισαν να βγάλουν για την καπετάνισσα μια μικρή σύνταξη μόλις τριάντα (30) δραχμών το μήνα. Τόσο αξιολόγησαν τη μεγάλη της προσφορά στον αγώνα! Όμως οι 30 αυτές δραχμές το μήνα ήρθαν ν΄ ανακουφίσουν τη φτώχια της Δόμνα στη Μύκονο, όπου έζησε μέχρι το 1832. Μετά έφυγε και πήγε στη Σύρα, όπου έμεινε μέχρι το 1845 για να καταλήξει γερόντισσα, ξεχασμένη απ΄ όλους και πικραμένη και να πεθάνει στον Πειραιά, πάμπτωχη και εγκαταλελειμμένη σε ηλικία 66 ετών! Αυτή ήταν η ανταμοιβή της για την προσφορά και τη θυσία του συζύγους της και της ιδίας στον μεγάλο του γένους αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας. Όχι βέβαια της δικής της πατρίδας, γιατί η αγαπημένη της Αίνος ουδέποτε ανάσαινε της λευτεριάς αγέρα. Και όπως έλεγε και η ίδια: « ….Η Αίνος, λοιπόν, και συγχωράτε με που όλη ώρα μιλώ για τον τόπο μου, μα έτσι γίνεται σαν αγαπάς κάτι πολύ, και την Αίνο την αγαπώ. Και τη στερήθηκα, όσο λέω πως τώρα, να ήρθεν η ώρα να γυρίσω πίσω, τόσο μου βγαίνουν εμπόδια. Κι είναι και τούτη η πίκρα πως ο τόπος μου μένει πάνω εκεί αλύτρωτος ακόμα..».
Η Δόμνα Βιζβίζη μέσα στην αρρώστια και στη δυστυχία της, δεν σταμάτησε ποτέ να ενδιαφέρεται και για το μέλλον των παιδιών της. Κυρίως όμως για τον πρωτότοκο γιος της, τον Θεμιστοκλής, για τον οποίο ζήτησε μια συστατική επιστολή απ΄ τη Διοίκηση για να τη δώσει στον Γ. Δρακάτο, ο οποίος της υποσχέθηκε ότι θα τον έπαιρνε μαζί του στο Λονδίνο, ύστερα από παράκληση της μητέρας του «…Δια να ωφεληθή και ο παις μου και ωφελήση και την πατρίδα του», όπως του έλεγε. Όταν το 1824 ήλθε στην Ελλάδα, ως απεσταλμένος του Φιλελληνικού Συλλόγου των Παρισίων, ο Γάλλος στρατηγός Ρος, για να πάρει μαζί του μερικά Ελληνόπουλα, τα οποία θα σπούδαζαν με υποτροφία στη Γαλλία, μεταξύ των 10 συνολικά επιλεγέντων, κατά προτίμηση από τους απογόνους των ονομαστών αγωνιστών της Επανάστασης, όπως του Κανάρη, του Γιαννίτση, του Μπότσαρη, του Μπαλάσκα και άλλων, με τη φροντίδα του Γ. Δρακάτου συμπεριλήφθηκε και ο μεγαλύτερος και ομορφότερος γιος του Χατζηαντώνη και της Δόμνας Βισβίζη, ο 12χρονος Θεμιστοκλής, ο οποίος, όταν έφθασε στη Γαλλία, έγινε το αγαπημένο παιδί των φιλελληνικών κύκλων των Παρισίων και έτυχε της ιδιαιτέρας προστασίας της κυρίας Ρεκαμιέ και της επί Ελληνική καταγωγή καυχώμενης δούκισσας Νταμπρεντές, ενώ η Γαλλίδα καλλιτέχνης Αδέλα Ταρντιέ φιλοτέχνησε την προσωπογραφία του, η οποία κυκλοφόρησε τότε σε χιλιάδες δελτάρια σε ολόκληρη τη Γαλλία, ως αντιπροσωπευτική μορφή Ελληνόπουλου. Γνωστά έγιναν από τους Φιλέλληνες στην Ευρώπη κι έτσι μαθεύτηκαν τ΄ όνομά της και το έργο της παντού, τα λόγια του αποχωρισμού προς τον γιό της, όταν έφευγε για το Παρίσι: «Παιδί μου! Πρόκειται να υιοθετηθείς και να ανατραφείς από την γαλλική γενναιοδωρία. Όταν θα μεγαλώσεις, ίσως να μην ζω πια. Στοχάσου τότε, ότι έχεις να εκδικηθείς τον θάνατο του πατέρα σου». Και σαν να το ήξερε η Καπετάνισσα, ο γιος της μετά από λαμπρές σπουδές στο Παρίσι, επέστρεψε στην Ελλάδα και πρόκοψε! Το 1842 διορίσθηκε ακόλουθος στο υπουργείο των Εξωτερικών ενώ το 1845 ανέλαβε την ανώτατη θέση του διοικητή της Νάξου. Την προτομή του στη παραλία της Αλεξανδρούπολης, δίπλα στη προτομή της μάνας του και κάτω από το ηρώο των Βιζβίζιδων, φιλοτέχνησε ο γλύπτης Γιώργος Δημητριάδης ο Αθηναίος (1880-1941).
Η προτομή του Θεμιστοκλή Αντωνίου Βισβίζη στη παραλιακή λεωφόρο της Αλεξανδρούπολης. Φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη Γιώργο Δημητριάδη τον Αθηναίο (1880 – 1941).
Η ηρωική στάση της , η αντρίκια παλικαριά της, η αγέρωχη αντιμετώπιση της μοίρας στις κρίσιμες στιγμές της ζωής της και του αγώνα, την αναδεικνύουν πρόσωπο πρωταγωνιστικό. Την υψώνουν σε δυσθεώρητα μεγέθη και την κατατάσσουν τουλάχιστον στην ίδια θέση με την Μπουμπουλίνα και την Μαντώ Μαυρογένους. Πέθανε το 1850. Ήταν Αρχόντισσα! Ήταν Καπετάνισσα. Ήταν Ηρωίδα! Ίσως για αυτό και να την παραμμέλησε η Ελληνική Πολιτεία. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι, ” ……οι ήρωες χρειάζονται μόνο την εποχή του πολέμου! Είναι επικίνδυνοι στην εποχή της ειρήνης”!
Βιβλιογραφία:
Σωτηρίας Ι. Αλιμπέρτη: «Αι Ηρωϊδες τη Ελληνικής Επαναστάσεως», έκδοση Στ. Ταρουσόπουλου, Αθήνα 1933.
Μανώλη Τασούλα: «Δόμνα Βισβίζη. Τα έδωσε όλα αλλά η πατρίδας την ξέχασε», Ελευθεροτυπία 2 Μαϊου 1989.
Γκέρτσου – Σαρρή Άννα: «Μ΄ ενάντιους ανέμους», εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ 1996.
Ευθυμιάδης Απόστολος: «Η Συμβολή της Θράκης εις τους απελευθερωτικούς αγώνας του Έθνους», Αλεξανδρούπολη 2005.
«Τα Νίτικα»: Περιοδική έκδοση του Συλλόγου «Ελληνομουσείον Αίνου», Αλεξανδρούπολη (τεύχος 2 – 2006).
Θρακικά, τόμος Γ΄ παράρτημα, τόμος 27ος, τόμος 2ος.
Από: http://ordoumpozanis-teo.blogspot.com/2011/07/blog-post_27.html
Κυριακή 25 Μαρτίου 2012
Αυτεγερσία – Έκσταση – Εθνεγερσία
“Φυλάτε τη Γη σας και την Τιμή της μόνο με Σπαθί. Πάψετε σαπιοδάσκαλοι και σαπιορήτορες- ΑΝΑΦΟΡΑΤΖΗΔΕΣ- να εξευτελίζετε τη Φυλή. Πάψετε παλιόγρηες τις κλάψες, τα σάλια, τα μελάνια και πιάστε το Σπαθί. Τα πάντα στη Ζωή -Η ΦΥΣΙΣ ΤΟ ΛΕΕΙ- κατακτώνται με το Σπαθί.”
Όποιος χρησιμοποιεί τις ιδέες του για να αποκομίσει ιδιωτικά οφέλη, είναι Ραγιάς. Ασχέτως πόσο “αγνές” είναι οι ιδέες του.
Όποιος Καταρρίπτει το ιδιωτικό του συμφέρον προς όφελος των ιδεών του, εγείρεται, ασχέτως ιδεολογικού περιεχομένου.
Όποιος εγείρεται για ευγενή σκοπό αναφερόμενο σε σύνολο, στο οικοδόμημα, στο Όλον, φεύγει από το περιοριστικό του Εγώ. Εξέρχεται της παρούσας Στάσης του. Δηλαδή Εκστασιάζεται.
(Ο σκοταδισμός πέτυχε να υπνώσει και να μυθοποιήσει φυσικές καταστάσεις. Ως Φύση θεώρησε μόνο την Ύλη. Είναι κωμικό εάν σκεφτούμε ότι η “υπέρβαση” του εξουσιασμού ήταν να παραδεχτεί ότι η Γη δεν είναι ένα επίπεδο αγροτεμάχιο αλλά ένα στρογγυλό κομμάτι χώμα που περιστρέφεται λόγω της βαρύτητας άλλων χωμάτινων άψυχων σφαιρών. Έκανε αυτή την παράνοια πραγματικότητα και την πραγματικότητα παράνοια.)
Την έκσταση λοιπόν δε μπορεί να κατακτήσει όποιος αγωνίζεται για τα ουρί ή όποια άλλη μετά θάνατον ατομική ανταμοιβή. Γιατί πάλι δρα και θυσιάζεται ορμώμενος από το Εγώ.
Ο ευγενής σκοπός φέρνει την έκσταση και τον ενθουσιασμό. Εν Θεώ ουσία. Τη γενεσιουργό Θεία ουσία. Το Αίτιο, το Έθνος. “Έθνος” σημαίνει Γέννα. Natio όπως πολύ σωστά το μετέφεραν οι Λατίνοι. Ομηρική χρήση. Έθνος Λαών, Έθνος Μελισσών, Έθνος Ορνίθων. Natura. Η Γενεσιουργός μήτρα της Φύσης. Ούτε το Ομόγλωσσον, ούτε το Ομόδοξον ή το Ομόφυλον. Όχι το περιχαρακωμένο από γραμμές και συρματοπλέγματα.
Ο ομφάλιος λώρος της δημιουργίας κρίνει το Έθνος. Αυτόν τον ομφάλιο λώρο που απέκοψαν τα εξουσιαστικά ιερατεία κάνοντας τη Μητέρα Γη αμμοχάλικο και το Θείον εξωγήινο. (Υπάρχουν πάρα πολλά χωρία στην Αγία Γραφή που αναφέρονται σε αυτήν την έννοια του έθνους, δηλαδή ότι τα έθνη ταυτίζονται με τους ειδωλολάτρες που πιστεύουν στα είδωλα. Αντίθετα, όταν γίνεται λόγος για την αποκάλυψη του Θεού στους Ιουδαίους χρησιμοποιείται ο όρος «λαός του Θεού»)
Ή Μόνη ασφαλής εξήγηση του Έθνους λοιπόν είναι η κοινή Μήτρα. Γηγενείς κατά τον Αριστοτέλη. Οργανισμοί κοινής Γέννας (natio) που εγείρονται με ενθουσιασμό. Για την Μητέρα Γη. Για την Πατρώα Γη. Την Πατρίδα.
Όπως Ενθουσιάζοντο οι Σπαρτιάτες μπαίνοντας στη μάχη και υπερέβαλλαν εαυτόν αδιαφορώντας για τις αριθμητικές διαφορές πέφτοντας μέχρις ενός.
Όπως Ενθουσιάζοντο οι Ζουλού επιτιθέμενοι στους Άγγλους “πολιτισμένους” εισβολείς αδιαφορώντας για την τεχνολογική υπεροπλία πέφτοντας μεχρις ενός.
Όπως Ενθουσιάζοντο οι Τσέροκυ επιτιθέμενοι στους Σάξονες μεταστάτες ακόμη και εγκλωβισμένοι στους καταυλισμούς φυλακές. Έπεσαν μέχρις ενός.
Όπως τα αντισώματα πέφτουν στους ιούς για να σώσουν τον οργανισμό. Όπως τα αιμοσφαίρια στα μικρόβια εισβολείς.
Κάπου εκεί έρχεται ο Καρκίνος. Κύτταρα του οργανισμού που μεταλάσσονται για να κλονίσουν εκ των έσω και να ανοίξουν την Κερκόπορτα. Πήλιοι Γούσηδες, Εφιάλτες. Αγνοούν ότι στο τέλος και αυτοί θα πεθάνουν με τον οργανισμό που πρόδωσαν.
Σαν τους κωμικούς κρετίνους που πέταξαν τα λεφτά των ταμείων για να τσιμπήσουν μίζες από τα ομόλογα.
Σαν τους γυμνοσάλιαγκες που πέταξαν τα αποθεματικά των συντάξεων για να γεμίσουν τις τσέπες τους στο χρηματιστήριο.
Σαν τον σαλτιμπάγκο που αγοράζει burberry’s με τα χρήματα της δημόσιας υγείας, της θερμοκοιτίδας που σκοτώνει την καινούρια γέννα.
-Για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούρια Γέννα-
Η απάντηση ίσως να είναι τα λόγια του Παλαμά: “Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του ‘21″। Χρειαζόμαστε επειγόντως μια Παγκόσμια Εθνεγερσία.
Η σημαντική μάχη των Μύλων (13 Ιουνίου 1825) - Οι Έλληνες νικούν για πρώτη φορά τον Ιμπραήμ λίγο έξω από το Ναύπλιο
Αναπαράσταση της μάχης των Μύλων |
Μετά την ενίσχυση του, ο Ιμπραήμ δεν καθυστέρησε καθόλου αλλά αντιθέτως με τη ευστροφία και την διορατικότητα του έφερε τους Έλληνες σε δύσκολη θέση. Νίκησε τα Ελληνικά στρατεύματα στην θέση Κρεμμύδια στις 7 Απριλίου, νίκησε τον ηρωικό Παπαφλέσσα στο Μανιάκι στις 19 Μαΐου κι έτσι κατέλαβε όλη την Μεσσηνία που ήταν επαρχία σημαντική λόγω της μεγάλης αγροτικής της παραγωγής, για τον εφοδιασμό των στρατευμάτων. Η κυβέρνηση πανικόβλητη από τις εξελίξεις παρείχε αμνηστία στους φυλακισμένους και όρισε τον Κολοκοτρώνη αρχιστράτηγο όλης της Πελοποννήσου. Ο Κολοκοτρώνης ξεκίνησε να μαζεύει στρατεύματα στο Λεοντάρι, αλλά οι εκκλήσεις του σε όλη την επαναστατημένη Ελλάδα δεν έβρισκαν μεγάλη ανταπόκριση.
Ο Ιμπραήμ για άλλη μια φορά κινήθηκε κεραυνοβόλα, εκστράτευσε και κατέλαβε την Τριπολιτσά και με μια τελική κίνηση εισέβαλε στην Αργολίδα στις 11 Ιουνίου 1826 με κατεύθυνση προς το Ναύπλιο. Ο Κολοκοτρώνης δεν προλάβαινε να επέμβει καθώς βρισκόταν στην Καρύταινα και έτσι η Επανάσταση διέτρεχε θανάσιμο κίνδυνο. Η πτώση του Ναυπλίου ίσως να επέφερε και το σβήσιμο της φωτιάς της Ελληνικής Επανάστασης. Πανικός κατέλαβε το "εκτελεστικό" και τους κατοίκους του Ναυπλίου σε σημείο να δημιουργηθεί πολιτοφυλακή από 2000 ενόπλους από τον Ανδρέα Μεταξά για την τήρηση της τάξης στην πόλη. Σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή την υπεράσπιση του Ναυπλίου
Δημήτριος Υψηλάντης |
Η θέση των Μύλων ήταν φύση οχυρή και ήταν αδύνατον να κυκλωθεί αλλά μπορούσε μόνο να καταληφθεί με κατά μέτωπον επίθεση. Επίσης η θέση στους Μύλους ήταν πολύτιμη για το Ναύπλιο καθώς από την τοποθεσία αυτή προερχόταν η ύδρευση της πόλης. Οι υπερασπιστές κατέλαβαν και οχύρωσαν μια σειρά από αποθήκες καθώς και έναν φράχτη που αποτελούσαν μια υποτυπώδη συνεχόμενη γραμμή άμυνας. Αυτόπτης μάρτυρας της πορείας των υπερασπιστών από το Ναύπλιο ήταν ο Γάλλος ναύαρχος Δεριγνύ, που δεν πίστευε στα μάτια του βλέποντας τις κινήσεις των Ελλήνων στην ακτή. Ο ίδιος πλησίασε τον Υψηλάντη και προσπάθησε να τον μεταπείσει, λέγοντας του ότι είναι σκέτη αυτοκτονία να αντιπαρατεθεί με τόσο λίγους άνδρες σε τόσο αδύναμες θέσεις εναντίον ενός ισχυρού οργανωμένου στρατού που διέθετε πυροβολικό και ιππικό. Η απάντηση του Υψηλάντη ήταν Λεωνίδειος "Εδώ ήλθομεν για νικήσωμεν η να αποθάνομεν".
Οι προφυλακές του Ιμπραήμ βρέθηκαν σε απόσταση βολής από την οχυρωμένη τοποθεσία το πρωί της 13ης Ιουνίου. Ο Αιγυπτιακός στρατός ξεκίνησε να αναπτύσσεται για επίθεση κατά μέτωπο με τον Αιγύπτιο στρατηγό να παρακολουθεί με το τηλεσκόπιο του από ένα κοντινό ύψωμα. Η τοποθεσία όμως ευνοούσε τους αμυνόμενους καθώς οι επιτιθέμενοι δεν μπορούσαν να αναπτύξουν όλες τις δυνάμεις τους λόγω των βάλτων της περιοχής. Έτσι τελικώς στην επίθεση δεν συμμετείχαν παραπάνω από 700 Αιγύπτιοι. Οι Έλληνες αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση ενώ λάμβαναν μεγάλη βοήθεια από τα φίλια πυρά των κανονιών των Ελληνικών πλοίων που βομβάρδιζαν τις θέσεις των επιτιθέμενων. Το μεσημέρι όμως οι Αιγύπτιοι κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ρήγμα στον φράχτη από όπου λίγοι Αιγύπτιοι εισχώρησαν δημιουργώντας κίνδυνο κατάρρευσης όλης της Ελληνικής άμυνας.
Στην δύσκολη αυτή στιγμή ο στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης με τους οπλοφόρους του και λίγους Φιλέλληνες όρμησε εναντίον όσων είχαν εισχωρήσει με τα σπαθιά και φοβερές πολεμικές κραυγές. Οι εισχωρήσαντες Αιγύπτιοι ανατράπηκαν και οι αμυνόμενοι επισκεύασαν πρόχειρα την τοποθεσία. Στην απεγνωσμένη αυτή επίθεση σκοτώθηκε ένας Φιλέλληνας και τραυματίστηκε ο Μακρυγιάννης στον βραχίονα. Η μάχη συνεχιζόταν άγρια, αλλά οι αμυνόμενοι έλαβαν μια σημαντική ενίσχυση από 200 άνδρες με τους Μήτρο Λιακόπουλο και Κάρπο Παπαδόπουλο που εστάλησαν από το Ναύπλιο. Οι ενισχύσεις ενεπλάκησαν στον αγώνα εξυψώνοντας το ηθικό των αμυνόμενων. Σε μια δεύτερη κρίσιμη στιγμή της μάχης ένας Αιγύπτιος αξιωματικός τραυματίστηκε και οι επιτιθέμενοι βρέθηκαν σε σύγχυση. Τότε οι Έλληνες επιχείρησαν μια τολμηρή αντεπίθεση που επέφερε μεγάλες απώλειες στους Αιγύπτιους που άρχισαν να υποχωρούν.
Η μάχη για το Ναύπλιο είχε κριθεί. Οι Αιγύπτιοι είχαν περίπου 100 νεκρούς και τραυματίες ενώ οι Έλληνες μόλις 4 νεκρούς (ο ένας ήταν Φιλέλλην). Ο Ιμπραήμ επέλεξε να μην συνεχίσει να επιτίθεται κατά των Μύλων, τόσο επειδή οι αμυνόμενοι επέδειξαν αποφασιστικότητα, αλλά κυρίως γιατί η τοποθεσία ήταν ακατάλληλη για να αναπτύξει τα στρατεύματα του λόγω των βάλτων. Ταυτόχρονα υπήρχε και η απειλή από τα πυροβόλα των Ελληνικών πλοίων που υποστήριζαν τις Ελληνικές θέσεις και μπορούσαν να προκαλέσουν ζημιά στον στρατό του. Έτσι ο Ιμπραήμ προτίμησε να υποχωρήσει και να διεξάγει μια σειρά από επιδρομές στα γύρω χωριά της Αργολίδας. Από Ελληνικής πλευράς αναμφίβολα διακρίθηκε ο στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης ο οποίος όταν τραυματίστηκε, μεταφέρθηκε στην ναυαρχίδα του Γαλλικού στόλου για περίθαλψη όπου του απέδωσαν τιμές για την διαγωγή του.
Η μεγάλη νίκη στην σύντομη μάχη στους Μύλους του Ναυπλίου ήταν πολύ σημαντική για την Ελληνική πλευρά. Πρώτα απ΄ όλα το Ναύπλιο εξασφαλίστηκε από μελλοντικές επιθέσεις και αποτέλεσε την στέρεη ασφαλή βάση για την εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση στις επικίνδυνες στιγμές που ακολούθησαν. Δεύτερον ηττήθηκε για πρώτη φορά ο Ιμπραήμ επί Ελληνικού εδάφους και αποδείχθηκε ότι εφικτή η καταπολέμηση του. Τρίτον, το "εκτελεστικό" χρησιμοποίησε για πρώτη φορά μετά τους δύο εμφυλίους τον ικανό στρατιωτικό και αγνό πατριώτη Δημήτριο Υψηλάντη, που με την διαγωγή του και την προσωπική γενναιότητα που επέδειξε πρόσφερε μεγάλη υπηρεσία στο αναδυόμενο Ελληνικό Έθνος. Και κάτι τελευταίο που δείχνει κατά την γνώμη μου το την τραγική όψη της Ελληνικής Ιστορίας. Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης που επίσης διακρίθηκε στην μάχη των Μύλων, ήταν ένας από τους δύο δολοφόνους του Καποδίστρια λίγα χρόνια μετά.
Ι. Β. Δ.
Πηγή
Διονύσιος Κόκκινος, Η ελληνική Επανάσταση τόμος V, εκδόσεις Μέλισσα
Ιωάννης Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματα
Μάχη των Μύλων (1825)
Επίμετρον
Ο Ιωάννης Μακρυγιάννης περιγράφει την μάχη στους Μύλους
".....Ὁ Μπραΐμης περήφανος ἔστειλε τοὺς κατζαδόρους, ὁποῦ τοὺς εἶχε καὶ εἰς τὸ Νιόκαστρον, κι᾿ ἄλλες δυὸ κολῶνες ἀπὸ τὸ κάστρον· καὶ συνχρόνως καὶ οἱ ἄλλες κολῶνες – καὶ μὲ πρώτον μας πῆραν ὅλο τὸ περιβόλι καὶ τῆς κούλιες τοῦ περιβολιοῦ κι᾿ ὁλόγυρα· καὶ μὲ τὴν πρώτη ὁρμὴ ἦρθαν εἰς τὸ κάτου μέρος τοῦ περιβολιοῦ, εἰς τὰ τείχη, ὁποὖναι πρόσωπον τῆς θάλασσας· κ᾿ ἐκεῖ τὸ βαστοῦσα μὲ τοὺς συντρόφους μου. Μᾶς πλάκωσαν μὲ τὴν πρώτη ὁρμή· κ᾿ ἐκεῖ ἄρχισε πεισματώδης πόλεμος ἀπὸ τὅνα τὸ μέρος κι᾿ ἀπὸ τ᾿ ἄλλο κάμποση ὥρα. Ἦταν ἡ κάψη, καὶ δὲν φυσοῦσε τελείως – κι᾿ ὁ καπνὸς τῶν ντουφεκιῶν ἔγινε μία ἀντάρα, καταχνιὰ – θὰ μᾶς παίρναν ὅλους. Τότε μιλήσαμεν ἀναμεταξύ μας νὰ βαροῦμεν τοὺς ἀξιωματικούς, ὅτι αὐτεῖνοι φέρναν μὲ τὸ στανιὸν τῆς κολῶνες ἀπάνου μας.
Ὅταν ἀρχίσαμεν καὶ βαρούγαμεν καὶ σκοτώναμεν τοὺς ἀξιωματικούς, κρύγιωσαν। ῾στὸν ἴδιον καιρὸν βγάλαμεν τὰ σπαθιὰ πεντέξι, κι᾿ ἄλλοι ὕστερα, καὶ ριχνόμαστε ἀπάνου τους καὶ τοὺς δίνομεν ἕνα χαλασμὸν – κι᾿ ἀφίνουν καὶ κούλιες καὶ περιβόλι. Κ᾿ ἐκεῖ εἰς τὴν πόρτα τοὺς πλάκωσαν οἱ Ἕλληνες καὶ ρίχναν εἰς τὸν σωρόν. Ἄρχισε ὁ πόλεμος κι᾿ ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ μυλάκου, ὁποὖταν ὁ Ὑψηλάντης μὲ τοὺς Κρητικούς, καὶ μίστικα μὲ μπαλαμιστράλλια· κι᾿ ὅλα αὐτὰ πήγαιναν εἰς τὰ σώματα τῶν Ἀραπάδων....."
ΠΗΓΗ
Η ΑΟΖ ως εθνικό θέμα
Φράνκ Άμπνεϋ-Αστιγξ: Ο θεμελιωτής της μηχανοκίνητης Ελληνικής ναυτικής ισχύος κατά την επανάσταση του 1821
Φράνκ Αστιγξ. Ελαιογραφία του Σπ. Προσαλέντη, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο nhmuseum.gr |
Ο Αστιγξ είχε την ευκαιρία να πληροφορηθεί και να ζήσει από κοντά την εφαρμογή της τακτικής του ναυτικού αποκλεισμού των ηπειρωτικών ευρωπαϊκών ακτών από το Βασιλικό Ναυτικό, με στόχο τον οικονομικό στραγγαλισμό του Ναπολέοντα. Ο νεαρός και φέρελπις αξιωματικός από νωρίς έδειξε ενδιαφέρον για το πυροβολικό, καθώς το στοιχείο αυτό αντιπροσώπευε την ισχύ πυρός του πολεμικού πλοίου της εποχής. Η Ναπολεόντειος Περίοδος έδωσε το έναυσμα για την εξέλιξη του πυροβολικού και των πυρομαχικών που βάλλονταν, επηρεάζοντας και τη σχεδίαση των ναυτικών πυροβόλων. Ο Αστιγξ θα έθετε αργότερα ως σκοπό της ζωής του τη ναυπήγηση πλοίων τα οποία θα έφεραν σύγχρονα πυροβόλα. Το 1818 υπηρετούσε στο HMS «Kangaroo». Επρόκειτο για το μοιραίο πλοίο της καριέρας του, καθώς μετά από έναν απρόσεκτο άτυχο χειρισμό στην πορεία του πλοίου στο Πορτ Ροαγιάλ της Τζαμάϊκα, αποτάχθηκε με ατιμωτικό τρόπο από το Βασιλικό Ναυτικό το 1819.
Ατμήλατος Κορβέτα "Καρτερία". Ο οπλισμός της αποτελείτο από 4 πυροβόλα των 68 λιβρών και 4 καρρονάδες Paixhans των 68 λιβρών. Κατασκευή: Δημήτρης Μάρας. ΦΩΤΟ: www.greekshipmodels.com |
Ο ικανός ναυτικός απέκτησε φιλικές σχέσεις με την οικογένεια των Τομπάζηδων. Κατατάχθηκε στο Επαναστατικό Ναυτικό υπηρετώντας στο πλοίο «Θεμιστοκλής» κερδίζοντας τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη όλων για τις γνώσεις και τις ναυτικές ικανότητες του. Ο Άστιγξ βίωσε την ελληνική πραγματικότητα, η οποία απείχε παρασάγγας από το βρετανικό σύστημα πειθαρχίας. Το να συνυπηρετείς με Έλληνες ναυτικούς της επαναστατικής περιόδου μαθημένους σε κλίμα απειθαρχίας και αδυναμίας κατανόησης των επιπέδων διοίκησης – κατά τη βρετανική συνήθεια και πρακτική – τον γέμισε με θλίψη. Απογοητευμένος αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στην ξηρά, αναλαμβάνοντας διοικητής, λόγω γνώσεων στην πυροβολική, του ελληνικού πυροβολικού, το οποίο αριθμούσε μερικά παλαιά και στην πλειοψηφία τους άχρηστα κανόνια. Ο δραστήριος και ευφυής φιλέλληνας επιχείρησε να τα μετατρέψει σε μέσα βομβαρδισμού οχυρώσεων, αλλά όταν τα χρησιμοποίησε κατά του Ναυπλίου, τα αποτελέσματα ήταν θλιβερά.
Οι ελληνικές επαναστατικές αρχές διείδαν στο πρόσωπό του έναν άξιο πολεμιστή και τον Μάιο τού 1823 το Εκτελεστικό Σώμα τον διόρισε «αρχηγό της πυροβολικής οπλοφορίας διά την εκστρατεία της νήσου Κρήτης». Η εκστρατεία απέτυχε μετά από την αιγυπτιακή εμπλοκή και ο Άστιγξ επέστρεψε στην Πελοπόννησο. Η Επανάσταση σταδιακά εισήλθε σε σοβαρή κρίση και ειδικά στην θάλασσα η εμφάνιση του αιγυπτιακού στόλου έγειρε την πλάστιγγα σε βάρος των Ελλήνων.
Ό Αστιγξ αντελήφθη ότι το Επαναστατικό Ναυτικό έπρεπε να εκσυγχρονισθεί εκ βάθρων. Λόγω των γνώσεων και της εμπειρίας που είχε, τάχθηκε υπέρ της ναυπήγησης ατμοκίνητων πλοίων, τα οποία θα έφεραν πυροβόλα εντός καταστρώματος. Γνωρίζοντας από κοντά το πρόβλημα των Ελλήνων επαναστατών στη θάλασσα ο Αστιγξ διαπίστωσε εγκαίρως ότι η ναυτική υπεροπλία στον κατά θάλασσα αγώνα θα έκρινε την Επανάσταση. Απαιτείτο όμως ένα καθοριστικό ποιοτικό στοιχείο που θα μετέβαλλε την ισορροπία και αυτό δεν μπορούσε να είναι άλλο από την εισαγωγή της πλέον σύγχρονης διαθέσιμης τεχνολογίας και την υιοθέτηση καινοτόμων λύσεων. Όμως για να υλοποιηθεί το πολλά υποσχόμενο σχέδιο του Άστιγγος απαιτούνταν χρήματα.
Ο φιλέλλην συνέγραψε πολλές επιστολές (στον λόρδο Βύρωνα και στον Μαυροκορδάτο) ζητώντας πολιτική υποστήριξη στις προτάσεις του, χωρίς ανταπόκριση. Αυτό που δεν κατάφεραν τα επιχειρήματα το πέτυχε η πτώση του Μεσολογγίου, η οποία ήταν απόρροια – από πλευράς ναυτικού – της αδυναμίας του στόλου να διασπάσει τον στενό αποκλεισμό. Με το δεύτερο δάνειο της Ανεξαρτησίας αποφασίσθηκε η προμήθεια ατμοκίνητων πολεμικών εκ των οποίων μόνο το ένα η «Καρτερία» (από τα τρία που αγοράσθηκαν) παρελήφθη εγκαίρως. Στο ζήτημα της τακτικής αντιμετώπισης του μεγαλύτερου σε μέγεθος (αριθμός πλοίων και πυροβόλων) τουρκο-αιγυπτιακού στόλου, η ελληνική πλευρά αντέταξε την ευκινησία και την ταχύτητα. Η Καρτερία (πρώην «Perseverance») ήταν ατμοκίνητη τροχήλατη κανονιοφόρος εκτοπίσματος 233 τόνων, κινούμενη από δύο μικρές ατμομηχανές των 85 ίππων, οι οποίοι ανέπτυσσαν μέγιστη ταχύτητα 7 κόμβων. Διέθετε 4 ιστία με ημιολική ιστιοφορία. Έφερε 4 ισχυρά πυροβόλα των 68 λιβρών και 4 καρρονάδες Paixhans των 68 λιβρών. Με τη βοήθεια των ατμομηχανών, οι χειριστές μπορούσαν να πυρώσουν τα βλήματα των πυροβόλων του πλοίου ώστε αυτά να χρησιμοποιηθούν ως εμπρηστικά. Σημειώνεται ότι μόνο το 1827 το πλοίο έβαλε 18.000 βλήματα. Το πλήρωμά της «Καρτερίας» αποτελείτο από 17 αξιωματικούς, 22 υπαξιωματικούς, 32 πυροβολητές και 4 εσχαρείς.
Σύστημα πρόωσης: 2 ατμομηχανές των 84 hp κατασκευασμένες στο GALLOWAY SMITHFIELD. Η «Καρτερία» ανέπτυσσε μέγιστη ταχύτητα 7 κόμβων, ενώ απαιτείτο κατανάλωσή περίπου 7 τόνων κάρβουνο την ημέρα. Κατασκευή: Δημήτρης Μάρας. ΦΩΤΟ: www.greekshipmodels.com |
Ο διαπρεπής φιλέλληνας αποδέχθηκε τη νηολόγηση του πλοίου στο όνομά του (!), καθώς για ευνόητους διπλωματικούς λόγους που άπτονταν των βρετανο-οθωμανικών σχέσεων, δεν μπορούσε να νηολογηθεί από την Βρετανία. Η ολοκλήρωση της ναυπήγησης πραγματοποιήθηκε το Καλοκαίρι του 1826, οπότε με κυβερνήτη τον Άστιγγα η «Καρτερία» έφθασε στο Ναύπλιο μετά από πολλά προβλήματα, στις 4 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους. Ο πολυπράγμων φιλέλληνας επιμελήθηκε προσωπικά της αυστηρής επιλογής και εκπαίδευσης του πληρώματος, προκειμένου το πλοίο να καταστεί επιχειρησιακό το συντομότερο δυνατό.
Η ατμήλατος κορβέτα " ΚΑΡΤΕΡΙΑ " είναι το πρώτο ατμοκίνητο πλοίο στον κόσμο που έλαβε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις. Κατασκευή: Δημήτρης Μάρας. ΦΩΤΟ: www.greekshipmodels.com |
Τον Σεπτέμβριο του 1827 η «Καρτερία» πέτυχε την σημαντικότερη επιτυχία της βυθίζοντας στον κόλπο της Ιτέας την τουρκική ναυαρχίδα (βρίκι), καταστρέφοντας παράλληλα 9 από τα 11 εχθρικά πλοία μετά από εύστοχους κανονιοβολισμούς. Επρόκειτο για ένα γεγονός σταθμό στην παγκόσμια ναυτική ιστορία. Ένα ατμοκίνητο πλοίο στα χέρια ενός ευφυούς και ικανού κυβερνήτου, κατάφερε να προσβάλλει και να βυθίσει σειρά ιστιοφόρων πολεμικών. Η σημασία της καταστροφής των εχθρικών πλοίων ήταν τέτοια, καθώς ένα μόλις ατμοκίνητο πλοίο κατάφερε να μεταβάλλει την ισορροπία στη θάλασσα ασφαλίζοντας τον Κορινθιακό και εκκαθαρίζοντάς τον από τον εχθρικό στόλο. Αυτή η θαυματουργή ναυτική δυάδα (Αστιγξ και «Καρτερία») αναδείχθηκε ως το αίτιο αναχώρησης του αιγυπτιακού στόλου από το Ναβαρίνο, καθώς ο Ιμπραήμ αντιλήφθηκε ότι η καταδίωξη και καταστροφή τους ήταν ζήτημα άμεσης προτεραιότητας.
Και ενώ η Ελλάς ψυχορραγούσε στα χερσαία μέτωπα, έχοντας απολέσει τον ήρωα Καραϊσκάκη και θρηνούσε την καταστροφή στο Φάληρο, ήταν ο Άστιγγας με την «Καρτερία» στην υπηρεσία της θείας Πρόνοιας, εκείνοι που εξανάγκασαν τον εχθρικό στόλο να εγκαταλείψει την ασφάλεια της Πύλου και να παραβιάσει την συμφωνία που προέβλεπε η Συνθήκη του Λονδίνου (Ιούνιος 1827) περί μη εξόδου του οθωμανικού στόλου. Μετά την καταστροφή του τουρκο-αιγυπτιακού στόλου στο Ναβαρίνο (20 Οκτωβρίου 1827) η ναυτική υπεροχή του Επαναστατικού Ναυτικού ήταν πλέον αδιαμφισβήτητη στις ελληνικές θάλασσες. Ο Άστιγξ εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία και χωρίς να χάσει χρόνο προσέβαλλε με σημαντική επιτυχία τα οχυρά του Ρίου και ακολούθως τα οχυρά των νησιών της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου. Ως επικεφαλής μοίρας επέβαλλε πλήρη ναυτική κυριαρχία στον Κορινθιακό Κόλπο.
Η αποφασιστικότητα του ένδοξου φιλέλληνα ήταν τέτοια ώστε δεν δίστασε να στρέψει τα πυροβόλα της «Καρτερίας» και να βυθίσει πλοίο που έφερε αυστριακή σημαία, το οποίο επιχείρησε να παραβιάσει τον ναυτικό αποκλεισμό της Πάτρας την οποία κατείχαν οι Τούρκοι. Τον Νοέμβριο του 1827, ο Άστιγξ προσέβαλε το Βασιλάδι, το οποίο κατέλαβε μετά από σφοδρό ναυτικό βομβαρδισμό. Το Βασιλάδι αποτελούσε μια οχυρή θέση-κλειδί για την ανακατάληψη του Μεσολογγίου. Ο κυβερνήτης Καποδίστριας τον Δεκέμβριο του 1827 στο πλαίσιο της αναδιοργάνωσης του Στόλου διόρισε τον Άστιγγα διοικητή της Μοίρας του Κορινθιακού, η οποία μετονομάστηκε σε Μοίρα Δυτικής Ελλάδας, αναγνωρίζοντας με την πράξη αυτή τις επιχειρησιακές ικανότητες, την μεγάλη προσφορά στον αγώνα και την ηγετική φυσιογνωμία του. Ο άοκνος και ανιδιοτελής φιλέλλην είχε θέσει ως αντικειμενικό σκοπό της ναυτικής μοίρας, της οποίας ηγείτο με επιτυχία, να επιτύχει την απελευθέρωση του Μεσολογγίου. Εάν αυτό γινόταν πραγματικότητα, τότε το Ιωάννης Καποδίστριας θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη νίκη αυτή για να πιέσει να επεκταθούν και άλλο τα υπό διαπραγμάτευση σύνορα.
Αξιοποιώντας την επιχειρησιακή εμπειρία της «Καρτερίας» στο ναυτικό βομβαρδισμό, σχεδίασε και εκτέλεσε τον Μάρτιο του 1828 τον κανονιοβολισμό του Αιτωλικού, προπύργιο του υπό τουρκική κατοχή Μεσολογγίου. Στις 11 Μαΐου ο Άστιγξ υπέπεσε σε μοιραίο – όπως αποδείχθηκε – σφάλμα όταν εγκατέλειψε την ασφάλεια της «Καρτερίας», με σκοπό να διορθώσει την βεβιασμένη κίνηση του στολίσκου του οποίου ηγείτο και να διευθύνει την επιχείρηση. Το πλοιάριο του κυβερνήτη της «Καρτερίας» παγιδεύτηκε και οι επιβαίνοντες βλήθηκαν από στοχευμένα πυρά. Ο Αστιγξ τραυματίστηκε μαζί με άλλους είκοσι στρατιώτες. Παρότι είχε πληγωθεί ελαφρά στον αριστερό βραχίονα μεταφέρθηκε αρχικά στο πλοίο και στη συνέχεια στη Ζάκυνθο όπου εξέπνευσε στις 20 Μαΐου 1828, όχι εξαιτίας της σοβαρότητας του τραύματος, αλλά λόγω έλλειψης στοιχειώδους περίθαλψης!
Ο ίδιος είχε γράψει επιστολή προς τον Μαυροκορδάτο ζητώντας επειγόντως χειρουργό για τους τραυματίες. Επρόκειτο για μια τραγική και απαράδεκτη απώλεια ζωής που στέρησε τον Αγώνα και το Επαναστατικό Ναυτικό από μια σπάνια προσωπικότητα. Μετά τον θάνατό του βαλσαμώθηκε και τοποθετήθηκε στην κρύπτη της εκκλησίας του Ορφανοτροφείου Αιγίνης. Ή κηδεία του έγινε με μεγάλες τιμές ένα έτος αργότερα στον Πόρο, όπου μεταφέρθηκε η σωρός του με την «Καρτερία», στην οποία επέβαινε ό Ιωάννης
Συρίδων Τρικούπης |
Ο Σπυρίδων Τρικούπης, αναφερόμενος στον Άστιγγα είπε: «...απέθανεν την 20η Μαΐου, καταλιπών μνήμην ανεπίληστον αφιλοκερδούς φιλελληνισμού, ενδόξων υπέρ ελευθερίας αγώνων και ακεραίου χαρακτήρος». Ό στρατηγός Γκόρντον, στην βιογραφία του, σημείωσε χαρακτηριστικά: «Αν υπήρχε κάποιος πραγματικά ανιδιοτελής και χρήσιμος φιλέλληνας, αυτός ήταν ο Άστιγξ. Δεν έλαβε ποτέ του αμοιβή. Ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του για να κρατήσει μάχιμη και δυνατή την «Καρτερία», το μοναδικό πλοίο του Ελληνικού Ναυτικού πού τηρούσε τούς κανόνες της ναυτικής πειθαρχίας».
Πηγή
http://perialos.blogspot.com/
http://www.istorikathemata.com/2012/03/1821.html#more