98% μεθάνιο το Φυσικό Αέριο Κύπρου

Του Νίκου Λυγερού

Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Εταιρείας Υδρογονανθράκων της Κύπρου ανακοίνωσε επίσημα πλέον ότι στο κοίτασμα Αφροδίτη του οικοπέδου 12 της Κυπριακής ΑΟΖ βρήκαμε φυσικό αέριο με 98% μεθάνιο. Αυτό το εντυπωσιακό αποτέλεσμα αν και ήταν αναμενόμενο από τους ειδικούς είναι πια μια πραγματικότητα που αποδεικνύει ότι η όλη προσπάθεια είναι αξιόπιστη λόγω τεχνογνωσίας. Δεν είναι ανάγκη, λοιπόν, να συμμετέχουμε σε διαμάχες μεταξύ απόψεων, αρκεί να συνεχίσουμε το έργο μας στην Κύπρο που αποτελεί παράδειγμα για την Ελλάδα όσον αφορά στην προσέγγιση και στην αξιοποίηση της ΑΟΖ ως υψηλή στρατηγική. Διότι ακόμα κι αν υπάρχουν προβλήματα που δεν έχουν λυθεί στο επίπεδο της οικονομίας, αυτά ανήκουν στο πλαίσιο της τακτικής και μπορούν να λυθούν μέσω της ανάπτυξης που προσφέρει η ΑΟΖ. Σημασία για την Κύπρο έχει να συνειδητοποιήσει ότι στο κεφάλαιο της ενέργειας έχει αρχίσει και δεν είναι πια ένα όραμα που μερικοί θεωρούσαν ότι είναι ουτοπία. Τώρα έχουμε χειροπιαστά αποτελέσματα. Για να κατανοήσουμε τώρα τη σημασία αυτού του νέου αποτελέσματος, αρκεί να το συγκρίνουμε με πιο κλασσικές περιπτώσεις. Παραδείγματος χάρη στη Νότια Γαλλία το φυσικό αέριο Lacq είχε 16% H₂S ΚΑΙ 10% CO₂. Αυτά τα δύο αέρια έχουν οξύτητα και το H₂S είναι και τοξικό. Η περίπτωση του φυσικού αερίου Elgin–Franklin της Βόρειας Θάλασσας είναι ακόμα χειρότερη. Και εδώ μιλούμε για Sour και Acid Gas. Γενικότερα, σε παγκόσμιο επίπεδο κατά μέσο όρο τα παγκόσμια κοιτάσματα εμπεριέχουν 10% H₂S . Αντιλαμβανόμαστε τώρα ότι η ποσότητα του φυσικού αερίου της Κύπρου ανήκει στις σπάνιες περιπτώσεις. Δεν είναι λοιπόν απλώς ότι βρέθηκε φυσικό αέριο, αλλά ότι είναι υψηλής ποιότητας. Και αυτό είναι ένα επιπλέον επιχείρημα για την Κύπρο ότι υπογράφει συμβόλαιο στο γύρο παραχώρησης. Κατά συνέπεια, είναι σε ακόμα καλύτερη θέση διαπραγμάτευσης για τα οικόπεδα 5,6,7 και 8 που δεν έχουν παραχωρηθεί ακόμα ενώ ανήκουν στο δεύτερο γύρο. Το έργο της υψηλής στρατηγικής συνεχίζεται λοιπόν με περισσότερα εφόδια.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=13451&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "98% μεθάνιο το Φυσικό Αέριο Κύπρου"

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

Γολγοθάς η μητρότητα στην Ελλάδα
Οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου γερνούν ακατάπαυστα, όπως δείχνει νέα διεθνής μελέτη, ενώ όσες είναι φιλικότερες προς τις μητέρες (π.χ. Γαλλία, Νορβηγία) κρατούν τη γεννητικότητά τους σε ικανοποιητικά επίπεδα
Εχει από μικρή όνειρα και στόχους. Περνά τη σχολική ζωή της έχοντας στον νου της «τι θα γίνει όταν μεγαλώσει». Παλεύει για μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν το τελειώνει προχωρεί και σε μεταπτυχιακές σπουδές, αφού χωρίς αυτές πλέον το βιογραφικό θεωρείται εντελώς «φτωχό». Με αυτά και με εκείνα έχει φτάσει να οδεύει ολοταχώς προς τα τριάντα και ψάχνει αγωνιωδώς για μια... επαγγελματική θέση στον ήλιο. Και όταν τη βρίσκει ξεκινά νέος αγώνας για να καταφέρει να εδραιωθεί, να εξελιχθεί και να ανελιχθεί στην επαγγελματική κλίμακα.
Κάπου στο ενδιάμεσο σκέφτεται ότι ίσως ήρθε η ώρα να γίνει και μητέρα, ωστόσο οι επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν αφήνουν περιθώριο ούτε για σκέψεις. «Αδύνατον» λέει στον εαυτό της, «δεν προλαβαίνω, άσε που μπορεί να χάσω και τη δουλειά που με τόσο κόπο βρήκα αν μείνω έγκυος». Και τα χρόνια περνούν και εκείνη καθυστερεί συνεχώς τη μητρότητα.
Και κάποια ημέρα, όταν τελικά αποφασίσει ότι παρά τις δυσκολίες ήλθε η ώρα να γίνει μητέρα, η ζωή και η φύση πιθανόν να έχουν αποφασίσει διαφορετικά. Αυτή η γνώριμη εικόνα για πολλές γυναίκες αποτελεί και την... άτεκνη φωτογραφία της Ελλάδας, όπως την αποτυπώνει μια νέα διεθνής μελέτη στην οποία συμμετείχε και η χώρα μας. Σύμφωνα με τα ευρήματά της, οι Ελληνίδες και κυρίως εκείνες ανώτερου μορφωτικού επιπέδου καθυστερούν σημαντικά να αποκτήσουν το πρώτο παιδί τους, γεγονός που προφανώς έχει αντίκτυπο τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Αποτέλεσμα είναι ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια «γερασμένη» χώρα.
Ας το λάβουν υπόψη τους οι αρμόδιοι με τις... γερασμένες αντιλήψεις που είναι σε μεγάλο βαθμό υπαίτιοι για το ότι δεν «γεννιούνται» παιδικά χαμόγελα ελπίδας. Η μελέτη
Η μελέτη που δημοσιεύεται στο τεύχος Νοεμβρίου του επιστημονικού περιοδικού «Ρopulation Studies» αποτελεί «τέκνο» ειδικών από διαφορετικά πανεπιστημιακά ιδρύματα και κέντρα σε Βρετανία, Γαλλία, Νορβηγία, Ιταλία, Ισπανία, Αυστρία, ΗΠΑ και Ελλάδα.
 Διεξήχθη με χρηματοδότηση του αμερικανικού, μη κερδοσκοπικού ινστιτούτου RΑΝD Corporation, το οποίο έχει ως στόχο τη βελτίωση των πολιτικών που αφορούν την κοινωνική μέριμνα μέσω της έρευνας και της ανάλυσης. Από την Ελλάδα συμμετέχοντες στη μελέτη ήταν η κυρία Γεωργία Βερροπούλου, επίκουρη καθηγήτρια Δημογραφίας στο Τμήμα Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Πειραιώς, και ο επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Χρ. Μπάγκαβος.
Οι επιστήμονες συνέκριναν επίσημα στατιστικά δεδομένα τα οποία αφορούσαν τις γεννήσεις του πρωτότοκου τέκνου σε διαφορετικές χώρες και συγκεκριμένα στη Γαλλία, στη Νορβηγία, στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στην Ισπανία. Οπως εξηγεί στο «Βήμα» η κυρία Βερροπούλου, σε ό,τι αφορούσε την Ελλάδα τα δεδομένα προήλθαν από την τελευταία απογραφή του πληθυσμού που έγινε το 2001. Μελετήθηκαν γυναίκες που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1950 και του 1960 (επελέγησαν οι συγκεκριμένες έτσι ώστε να έχουν ολοκληρώσει σε γενικό πλαίσιο τον κύκλο της αναπαραγωγικής ζωής τους όταν διεξήχθη η ανάλυση).
Φιλικές χώρες και μη
Οι χαρές της μητρότητας δεν αντισταθμίζουν εύκολα τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει μια μητέρα στη σημερινή Ελλάδα Οι συμμετέχουσες χώρες χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: η πρώτη περιελάμβανε τη Γαλλία και τη Νορβηγία, οι οποίες θεωρούνται «φιλικές» προς τις μητέρες σε ό,τι αφορά την κοινωνική πολιτική τους αφού έχουν υιοθετήσει μέτρα διαφορετικών παροχών όπως οι άδειες ανατροφής μετ΄ αποδοχών, οι γονεϊκές άδειες και τα πολλά επιδόματα.
Η δεύτερη ομάδα αφορούσε τον αποκαλούμενο αγγλοαμερικανικό άξονα (Βρετανία και ΗΠΑ), όπου ακολουθούνται όχι ιδιαιτέρως φιλικές προς την οικογένεια και την εργασία της μητέρας πολιτικές, και η τρίτη τη Νότια Ευρώπη (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία), η οποία έχει και τη λιγότερο... μητρική συμπεριφορά προς τις μέλλουσες- ή και νυν- μητέρες. Η (μη) κοινωνική πολιτική που ακολουθείται στη Νότια Ευρώπη σε ό,τι αφορά τις γυναίκες έχει ήδη αποτυπωθεί τις τελευταίες δεκαετίες και στις γεννήσεις στη χώρα μας, αναφέρει η κυρία Βερροπούλου. «Από τη δεκαετία του 1980 και μετά εμφανίζεται σημαντική πτώση των επιπέδων γονιμότητας στην Ελλάδα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε χώρες όπως η Βρετανία και οι ΗΠΑ, όπου δεν ακολουθείται και η πιο φιλική πολιτική για τις μητέρες,η γονιμότητα βρίσκεται σε υψηλότερα επίπεδα από τη Νότια Ευρώπη- αντιστοιχούν περίπου 1,8 παιδιά ανά γυναίκα,όταν στις νοτιοευρωπαϊκές χώρες όπως η δική μας μόλις 1,4 παιδιά ανά γυναίκα.Στις δε φιλικές προς τις μητέρες χώρες όπως η Νορβηγία και η Γαλλία η γονιμότητα είναι σχεδόν στα 2 παιδιά ανά γυναίκα».

Οι ερευνητές θέλησαν να δουν πότε έγιναν οι γυναίκες των διαφορετικών χωρών για πρώτη φορά μητέρες αφού προηγουμένως τις χώρισαν σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με το επίπεδο μόρφωσής τους. «Η κατώτερη κατηγορία περιελάμβανε γυναίκες που δεν είχαν ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση,στο μεσαίο επίπεδο θεωρήθηκε ότι ανήκουν γυναίκες που έχουν συμπληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ή έχουν φοιτήσει σε κάποιες σχολές, που όμως δεν θεωρούνται πανεπιστημιακού επιπέδου, ενώ στο ανώτερο επίπεδο εισήχθησαν οι γυναίκες που είχαν ολοκληρώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση» εξηγεί η κυρία Βερροπούλου.
Σύμφωνα με τα ευρήματα, στις φιλικές προς τις μητέρες χώρες δεν παρατηρείται ανάλογη καθυστέρηση στη γέννηση του πρώτου παιδιού συγκριτικά με τα κράτη της Νότιας Ευρώπης, καθώς και με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Σε κάθε περίπτωση η όποια καθυστέρηση στις «φιλομητρικές» χώρες είναι ανεξάρτητη από το μορφωτικό επίπεδο της γυναίκας, κάτι που δεν συμβαίνει στα νοτιοευρωπαϊκά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.
Οι Ελληνίδες δεν το αποφασίζουν

Συγκεκριμένα, όπως δείχνουν τα στοιχεία της μελέτης για τη χώρα μας, συνολικά στη γενεά γυναικών που γεννήθηκαν το 1950 το 24,7% απέκτησε το πρώτο τέκνο πριν από την ηλικία των 21 χρόνων, το 35,7% μεταξύ του 21ου και του 25ου έτους, το 21,8% από τα 26 ως τα 33 έτη, ενώ ποσοστό της τάξεως του 17,7% παρέμενε άτεκνο στην ηλικία των 33 ετών.
Στη γενεά γυναικών του 1960 οι συσχετισμοί αυτοί φάνηκε να αλλάζουν: το 17,9% των γυναικών που ανήκαν στη μεταγενέστερη αυτή γενεά απέκτησε το πρώτο παιδί του πριν από τα 21 έτη, ενώ στην περίοδο των σπουδών και της ανεύρεσης εργασίας (μεταξύ 21 και 25 ετών) το ποσοστό των γυναικών που έγιναν για πρώτη φορά μητέρες ήταν 24,8% (δηλαδή, μείωση κατά περίπου 10% σε σύγκριση με τις γυναίκες αντίστοιχης ηλικίας στη γενεά του 1950). Στη γενεά του 1960 το 27,2% των γυναικών απέκτησε το πρώτο παιδί μεταξύ 26 και 33 ετών, ενώ ένα σεβαστό ποσοστό της τάξεως του 30,1% παρέμενε άτεκνο στα 33 έτη.
Η καθυστέρηση της απόφασης για απόκτηση παιδιού φάνηκε μάλιστα να είναι σημαντικά εντονότερη στις Ελληνίδες ανώτερου μορφωτικού επιπέδου: σε αυτή την κατηγορία από τις γυναίκες που ανήκαν στη γενεά του 1950 το 4,2% απέκτησε το πρώτο παιδί πριν από την ηλικία των 21 ετών, το 25,2% μεταξύ των 21 και 25 ετών, το 40,3% μεταξύ 26 και 33 ετών, ενώ ποσοστό της τάξεως του 30,3% παρέμενε άτεκνο στην ηλικία των 33 χρόνων.
Στις δε Ελληνίδες ανώτερου μορφωτικού επιπέδου που γεννήθηκαν δέκα χρόνια αργότερα και ανήκουν στη γενεά του 1960 το 2,8% απέκτησε για πρώτη φορά παιδί πριν από τα 21 έτη, το 14% μεταξύ των 21 και 25 ετών, το 43% μεταξύ 26 και 33 ετών, ενώ στην ηλικία των 33 ετών τέσσερις στις δέκα γυναίκες παρέμεναν άτε κνες.
Για να εννοήσει κάποιος καλύτερα τη διαφορά αξίζει να αναφέρουμε ότι από τις γυναίκες της γενεάς του 1960 που ανήκαν στο κατώτερο μορφωτικό επίπεδο τέσσερις στις 10 απέκτησαν το πρώτο παιδί τους πριν από την ηλικία των 21 ετών ενώ μόλις το 17% δεν είχε αποκτήσει παιδί ως την ηλικία των 33 ετών.
Η Νότια Ευρώπη γερνά
Παρόμοια με την (άτεκνη) εικόνα της Ελλάδας είναι εκείνη που αποτυπώνεται και στα υπόλοιπα κράτη της Νότιας Ευρώπης αλλά ως κάποιον βαθμό και στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τη μελέτη.
Ωστόσο σε χώρες όπως η Νορβηγία, που θεωρείται από τις «ηγέτιδες» σε ό,τι αφορά το κοινωνικό κράτος, τα δεδομένα αποδεικνύουν ότι οι γυναίκες ισορροπούν πολύ καλύτερα μεταξύ των δύο σημαντικών ρόλων τους, αυτού που αφορά τις σπουδές και την επαγγελματική ζωή και εκείνου που αφορά τη μητρότητα: για να κάνετε ευκολότερα τις συγκρίσεις αξίζει να μάθετε ότι οι Νορβηγίδες της γενεάς του 1960 απέκτησαν το πρώτο τους παιδί πριν από το 21ο έτος τους σε ποσοστό της τάξεως του 12%, μεταξύ του 21ου και του 25ου έτους τους σε ποσοστό περίπου 32%, ενώ μεταξύ του 26ου και του 33ου έτους τους σε ποσοστό της τάξεως του 36,5%.
Περίπου δύο στις δέκα γυναίκες αυτής της γενεάς παρέμεναν άτεκνες στο 33ο έτος της ζωής τους. Οπως φαίνεται λοιπόν και από τα στοιχεία, ακόμη και στα παραγωγικά χρόνια των σπουδών, της μεταπτυχιακής εκπαίδευσης και της εύρεσης εργασίας δεν είναι λίγες οι γυναίκες που αποφασίζουν να γίνουν μητέρες, αρκεί να γνωρίζουν ότι θα ζουν σε ένα περιβάλλον που θα τους επιτρέψει να το πράξουν. Μάλλον το κατάλληλο αυτό περιβάλλον είναι το... κρύο σε ό,τι αφορά το κλίμα αλλά άκρως ζεστό για τις μητέρες βορειοευρωπαϊκό και όχι το κατά τα άλλα... εύκρατο αλλά άκρως ψυχρό σε ό,τι αφορά τη στήριξη των γυναικών περιβάλλον της Νότιας Ευρώπης.
Οι εκτιμήσεις των ειδικών είναι ότι αυτή η τάση της (μη) μητρότητας συνεχίζεται αμείωτη στη χώρα μας. Ωστόσο η κυρία Βερροπούλου επισημαίνει ότι κάτι τέτοιο μένει να υπολογιστεί επισήμως στο μέλλον αφού δεν έχουμε στα χέρια μας νέα στοιχεία απογραφής του πληθυσμού ώστε να μπορούμε να εξαγάγουμε ασφαλή συμπεράσματα.
Οι κοινωνικές αιτίες
Για ποιον λόγο όμως οι Ελληνίδες καθυστερούν τη μητρότητα; Τα αίτια του φαινομένου είναι ποικίλα, σχολιάζει η καθηγήτρια. «Ιδιαίτερης σημασίας είναι ότι από τη μία πλευρά οι ίδιες οι γυναίκες με την πάροδο του χρόνου είδαν πιο “ζεστά” το θέμα της εκπαίδευσης και της εργασίας, όπως ήταν και είναι οι επιταγές των καιρών. Από την άλλη πλευρά, η πολιτεία στις χώρες της Νότιας Ευρώπης,όπως η δική μας, δεν διευκόλυνε τις γυναίκες στον διπλό ρόλο που κλήθηκαν να παίξουν προσπαθώντας να ισορροπήσουν τις σπουδές και αργότερα την εργασία με τη μητρότητα.Ετσι η τάση είναι οι γυναίκες να καθυστερούν ολοένα και περισσότερο την απόφαση για μητρότητα,γεγονός που έχει τόσο βιολογικές όσο και κοινωνικές επιπτώσεις».
Ποιες είναι αυτές οι επιπτώσεις; Η επιστήμονας εξηγεί ότι «αρχικώς το να καθυστερήσει μια γυναίκα να κάνει το πρώτο παιδί μεταφράζεται τελικώς σε ακόμη δυσκολότερη απόφαση να φέρει στον κόσμο και δεύτερο,γεγονός που συνδέεται με υπογεννητικότητα στη χώρα.Παράλληλα η καθυστέρηση έχει και βιολογικές παραμέτρους αφού η γονιμότητα των γυναικών αρχίζει να φθίνει μετά τα 30 έτη, με αποτέλεσμα όταν η γυναίκα αισθάνεται έτοιμη να γίνει μητέρα να έρχεται πολλές φορές αντιμέτωπη με τη...φύση».
Το μήνυμα, λοιπόν, σύμφωνα με την κυρία Βερροπούλου, πρέπει πρώτα να αποσταλεί στην πολιτεία, η οποία οφείλει να διευκολύνει τις γυναίκες στο να συνδυάσουν τον ρόλο της εργαζόμενης με εκείνον της μητέρας. Μπορεί στις ημέρες που ζούμε να φαίνεται δύσκολο αλλά δεν είναι αδύνατον: σε χώρες όπως η Σουηδία οι γυναίκες μπορούν να πάρουν άδεια ανατροφής τέκνου επί 36 μήνες με αποδοχές, στη Γαλλία οι τρίτεκνες γυναίκες τυγχάνουν σημαντικής υποστήριξης, ενώ στη Γερμανία υπάρχουν σημαντικά επιδόματα από το πρώτο κιόλας παιδί, το ύψος των οποίων ανεβαίνει μάλιστα με κάθε γέννα. Και το μήνυμα πρέπει να αποσταλεί όχι μόνο στους υπευθύνους του δημόσιου τομέα της χώρας μας αλλά και σε εκείνους του ιδιωτικού που αρκετές φορές στέκονται εμπόδιο απέναντι σε ένα αναφαίρετο δικαίωμα κάθε γυναίκας που επιθυμεί να το ασκήσει, καταλήγει η επιστήμονας. Το μήνυμα εστάλη. Μακάρι να παραδοθεί και να μη μείνει αναπάντητο...
thtsoli@tovima.gr
ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ...ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ
Τα στοιχεία της νέας μελέτης αποτελούν ένα κομμάτι του παζλ που οδηγεί στην αποδεδειγμένη πτώση της γονιμότητας των Ελληνίδων,η οποία αποτυπώνεται και από τα επίσημα δεδομένα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Εurostat). Είναι χαρακτηριστικό ότι η γονιμότητα στην Ελλάδα ήταν το 1990 στο 1,4 (παιδιά ανά γυναίκα),το 1995 στο 1,31, το 2000 στο 1,26 και το 2005 στο 1,33.Σημειώνεται ότι μόνο το 2008 εμφανίστηκε μια μικρή αύξηση της γονιμότητας η οποία έφθασε στο 1,51. Η επίκουρη καθηγήτρια Δημογραφίας στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς κυρία Γεωργία Βερροπούλου εξηγεί ότι,όπως δείχνουν τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία (2006), η αύξηση αυτή οφείλεται ουσιαστικώς στην υψηλότερη γονιμότητα των μεταναστών, αφού από το σύνολο των γεννήσεων το 17% αφορά μετανάστριες.
Την ίδια στιγμή στη Γαλλία,που θεωρείται από τις...θετικά προσκείμενες στις μητέρες χώρες,η γονιμότητα των γυναικών ήταν το 2000 στο 1,89 και το 2005 στο 1,94 ενώ στη Νορβηγία το 2000 ήταν στο 1,85 και το 2005 στο 1,84.Παρόμοια επίπεδα γονιμότητας με τη Γαλλία και τη Νορβηγία εμφανίζουν η Βρετανία και οι ΗΠΑ,ενώ στα...τάρταρα της γονιμότητας,όπως συμβαίνει με την Ελλάδα,βρίσκονται η Ισπανία και η Ιταλία.Εννοεί κάποιος εύκολα τι σημαίνει για μια χώρα το να έχει επίπεδα γονιμότητας ίδια με αυτά της Ελλάδας αν αναλογιστεί ότι το επίπεδο αναπλήρωσης των γενεών είναι το 2,1. «Κάτω από αυτό το όριο οι γενιές δεν αναπληρώνονται και η χώρα “γερνά”» τονίζει η κυρία Βερροπούλου.
Δεν είναι τυχαίο ότι,σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του πληθυσμού το 2001, η Ελλάδα κρατά τα σκήπτρα της πιο γερασμένης χώρας στην Ευρώπη μαζί με την Ιταλία,αφού το ποσοστό των ηλικιωμένων (άτομα 65 ετών και άνω) αγγίζει το 17% του συνολικού πληθυσμού.
Ολα δείχνουν λοιπόν ότι η χώρα μας οδεύει ολοταχώς προς το...γηροκομείο.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=365523&dt=07/11/2010#ixzz14yZBV7Ah

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ."

Το χαμενο ισραηλινό υποβρύχιο και οι αρχαίοι αμφορείς

Με αυτό το ελληνικό πλοίο (αντίγραφο) του τετάρτου αιώνα π.Χ. παρομοιάζουν οι ειδικοί το αρχαίο ναυάγιο.

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Είναι μια παλιά ιστορία. Όχι αυτή του αρχαίου ναυαγίου, για την οποίο θα αναφερθούμε πιο κάτω, αλλά για το ιστορικό του χαμένου υποβρυχίου.

Η τελευταία επικοινωνία του ισραηλινού υποβρυχίου “Dakar” με τη βάση του, έγινε τα μεσάνυχτα της 25ης Ιανουαρίου 1968. Έκτοτε δεν ξανακούστηκε. Χάθηκε στη θάλασσα της ανατολικής μεσογείου. Εξήντα εννέα ανθρώπινες ζωές ακολούθησαν το μοιραίο χαμό του. Αξιωματικοί και πλήρωμα.

Είκοσι πέντε χρόνια έψαχναν οι Ισραηλινοί να το εντοπίσουν στα βάθη της θάλασσας με την ελπίδα να βρουν κάτι, να εντοπίσουν ένα κομμάτι, τουλάχιστον από το 287 ποδιών υποβρύχιο. Η έρευνα ήταν διακριτική αλλά και ...άκαρπη.

Φώτο:Το υποβρύχιο ρομποτικό μηχάνημα που εντόπισε το αρχαίο ναυάγιο

Δεν ήταν μόνο θέμα τιμής η εύρεσή του αλλά και η απάντηση της αιτίας, της βύθισής του. Βυθίστηκε λόγω μηχανικής βλάβης ή χτυπήθηκε από εχθρική ρουκέτα;

Πριν μια δεκαετία περίπου έδωσαν άδεια σε αμερικανική εταιρεία εύρεσης και διάσωσης να ψάξει για το χαμένο υποβρύχιο. Η εταιρεία ήταν η ‘nauticos’, εξειδικευμένη με πλούσιο ρομποτικό εξοπλισμό για υποβρύχια έρευνα.

Το ‘Dakar’ μέσα σε τρία χρόνια βρέθηκε!

Ανακαλύφθηκε, όμως, συγχρόνως, και ένα άλλο ναυάγιο 2.300 ετών!

Με το δεύτερο αυτό ναυάγιο η εταιρεία ‘nauticos’ έγινε διάσημη. Η εύρεση του ισραηλινού υποβρυχίου ενδιέφερε αποκλειστικά το Ισραήλ, η εύρεση, όμως, του αρχαίου ελληνικού πλοίου τράβηξε την προσοχή της παγκόσμιας κοινότητας.

Ο τότε πρόεδρος και γενικός διευθυντής της αμερικανικής εταιρίας Τόμ Ντετγουάιλερ είχε δηλώσει:

‘είναι μια πολύ σημαντική ανακάλυψη, αφού μας δίνει πολλά στοιχεία για το πώς γινότανε το εμπόριο την αρχαία εποχή’ . Με μεγάλη υπερηφάνεια έδειξε στους δημοσιογράφους πολλές φωτογραφίες, και συνέχισε: «Έχουμε εντοπίσει περισσότερους από 2.500 αμφορείς οι οποίοι βρέθηκαν ακέραιοι μετά από δύο χιλιάδες τριακόσια χρόνια. Ήταν γεμάτοι με κρασί, με λάδι και άλλα προϊόντα.’

Το τηλεχειριζόμενο μηχάνημα που έφθασε σε βάθος 10.000 ποδιών, φωτογράφισε και βιντεοσκόπησε με μεγάλη λεπτομέρεια τα ευρήματα Η εποχή της βύθισής του, καθορίστηκε από το Ίδρυμα Ναυτικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Α & Μ του Τέξας, αφού μελέτησε την τεχνοτροπία κατασκευής των πήλινων σκευών. Οι αμφορείς ήταν ωοειδείς με ύψος 80 ποδιών και πλάτους 30 ποδιών, με δύο χειρολαβές στο λαιμό και χρησιμοποιούνταν για τη διατήρηση του οίνου, περί το τέλος του τρίτου αιώνα π.Χ.

Εκτός από τους εκατοντάδες αμφορείς εντοπίστηκαν και ναυτικά εργαλεία της εποχής που έδωσαν την διαπίστωση πως το σκάφος είχε ένα ιστίο και το ταξίδι που ακολουθούσε ήταν παράκτιο.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, το ξύλινο σκαρί έχασε την δομική ακεραιότητά του από το βάρος των γεμάτων αμφορέων και ‘κάθισε’ στο βυθό. Ο εντοπισμός του έγινε από την άλλη πλευρά του, που ανασηκώθηκε και δεν καλύφθηκε με το πέρασμα των χρόνων.

Εντοπίστηκαν, τουλάχιστον, έξι διαφορετικοί τύποι αμφορέων που συνολικά υπερβαίνουν τους 2.500. Ένα εντυπωσιακό εύρημα είναι η άγκυρα του σκάφους που δεν διαφέρει στο σχήμα από τις σημερινές με τη διαφορά πως τότε ήταν από μολύβι.

Ο χώρος ενδιαίτησης του πληρώματος ήτανε στην πρύμνη, εκεί βρέθηκε μια στάμνα και κύπελλα για πόση νερού.

Θεωρείται πως το σκάφος απέπλευσε από το λιμάνι της Ρόδου και κατευθύνονταν προς την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Περισσότερες πληροφορίες δεν δόθηκαν στην δημοσιότητα από το αναγραφόμενο πιο πάνω ίδρυμα, προκειμένου να εξερευνηθούν ενδελεχώς τα συλλεχθέντα στοιχεία, για τον καθορισμό επιστημονικών συμπερασμάτων τόσο για το εμπόριο και τη διακίνηση αγαθών, όσο και τα ναυπηγικά δεδομένα της εποχής.

Πηγή

Βαλκανικό Περισκόπιο - Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος Ἐχέδωρος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το χαμενο ισραηλινό υποβρύχιο και οι αρχαίοι αμφορείς"

3ο Masterclass Τοποστρατηγικής ΑΟΖ και Ζεόλιθου. Στρογγυλή, Κέρκυρα 30/8/13

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "3ο Masterclass Τοποστρατηγικής ΑΟΖ και Ζεόλιθου. Στρογγυλή, Κέρκυρα 30/8/13"

Μιλούσε ο Χριστός ελληνικά;

Εις το βιβλίο : «Η Γλώσσα της Καινής Διαθήκης», ο καθηγητής της Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάρκος Σιώτης, αναφερόμενος εις τον εννοιολογικόν θησαυρόν της γλώσσης της Καινής Διαθήκης, ο οποίος αποτελεί το μέγιστο κεφάλαιο της μετακλασσικής ελληνικής γλώσσης, αλλά και εις τον ίδιον τον Ιησούν Χριστόν, γράφει εις μίαν υποσημείωσίν του:

«…Ο Ιησούς Χριστός εδίδαξε μόνον εις την Αραμαϊκήν, ίνα ούτος ανταποκριθή εις τας περί του Μεσσίου προσδοκίας των Ιουδαίων. Η διδακτική γοητεία του θεϊκού Του λόγου (πρβλ. Ματθ. 7,28/22 ,33, Μάρκ. 1,22-27/11,18, Λουκ. 2,47/4,32) απετύπωσεν εις τας ψυχάς των μαθητών Του, ως επί άλλης τινος γραφικής ύλης, τας υπερφυείς διδασκαλίας Του, τας οποίας ούτοι ήρξαντο από της Πεντηκοστής να ενθυμούνται, βοηθούμενοι υπό του φωτός του Αγίου Πνεύματος (Ιω. 14,26/15,26). Ο Ιησούς Χριστός δεν έχει, ως υιός και Λόγος του Θεού, μητρικήν τινα γλώσσαν, διο και ωμίλησεν ως Θεάνθρωπος την γλώσσαν του Ισραήλ, χωρίς να γράψη ουδέν. Ακριβώς διότι έπρεπε προς τούτο να χρησιμοποιηθή υπό των μαθητών Του ή τότε παγκόσμιος γλώσσα προς σωτηρίαν πάντων (Πρβλ. E. Fuchs, ενθ’ αν. 28). Η γνώσις της Ελληνικής γλώσσης υπό του Ιησού Χριστού πρέπει να θεωρηθή ως απολύτως βεβαία. Όθεν ορθώς υπεστήριζεν ο καθηγητής Περικλής Βιζουκίδης εις ανέκδοτον παραμείνασαν εργασίαν του περί της Δίκης του Ιησού Χριστού (όρα Μιχαήλ Τριανταφύλλου, Η ελληνική γλώσσα ως εθνική και παγκοσμίας αξία, Θεσσαλονίκη 1948, 40 υποσ.. 3) ότί η υπό του Πιλάτου ανάκρισις του Ιησού Χριστού εγένετο εις την Ελληνικήν γλώσσαν (Πρβλ. Λ. Φιλιππίδου μν. Εργ. 916- 918).»



Ο διδάκτωρ της Θεολογίας Λουκάς Φίλης, εις σχετικό έργο του περί της γλώσσης του Ιησού Χριστού, κάνοντας αναφοράν εις την διείσδυσιν της Κοινής εις την Ιουδαίαν, μεταξύ άλλων γράφει και τα εξής:

«Ως προς τη διείσδυση της Κοινής και στην Ιουδαία δεν πρέπει να υπάρχει καμμία αμφιβολία. Το θέμα τούτο είναι πελώριο, αλλ’ εδώ αναφέρουμε επιγραμματικά τα εξής επιχειρήματα σχετικά με την επίδραση της Κοινής Ελληνικής επί του Ιουδαϊκού πληθυσμού της Παλαιστίνης:

α) Τη διείσδυση ελληνικών λέξεων στο Ιουδαϊκό λεξιλόγιο, στο οποίο τελικά και πολιτογραφήθηκαν, τη χρησιμοποίηση της ελληνικής στα επίσημα έγγραφα και σε επιγραφές πάνω σε λίθινες πλάκες, οστεοφυλάκια, νομίσματα κ.λ.π.

β) Τις στήλες που είχαν στηθεί στον περίβολο του ναού των Ιεροσολύμων και ήταν γραμμένες «αι μεν ελληνικοίς, αι δε ρωμαϊκοίς γράμμασι, μη δειν αλλόφυλον εντός του αγίου παριέναι» ήταν δηλ. δηλωτικές της αποστάσεως, μέχρι της οποίας μπορούσαν να πλησιάσουν μη Ιουδαίοι στον ναό.

γ) Την κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Ιουδαία μετά τη ρωμαϊκή κυριαρχία, οπότε έβλεπε κανείς τις χαλκές δέλτους, οι οποίες ήταν χαραγμένες «γράμμασι ρωμαϊκοίς τε και ελληνικοίς».

δ) Την περίπτωση του Καίσαρα, ο οποίος, στέλνοντας στους Σιδωνίους αντίγραφο του διατάγματός του για την εκλογή του Ιουδαίου αρχιερέα Υρκανού του Β΄ ανέφερε: «Βούλομαι δε και ελληνιστί και ρωμαϊστί εν δέλτω χαλκή ανατεθήναι». Σε όλα βέβαια τα έγγραφα προς τις επαρχιακές αρχές έπρεπε, κατά κανόνα, παράλληλα προς την χρησιμοποίηση της λατινικής να χρησιμοποιείται και η ελληνική γλώσσα.

ε) Την περίπτωση της συγγραφής από τον Ιουδαίο Ιώσηπο της Ιστορίας του Ιουδαϊκού πολέμου ελληνιστί και αραμαϊστί ή εβραϊστί. Ο Ιουδαίος Ιώσηπος, κατά την ομολογία του, συνέγραψε την ιστορία του ιουδαϊκού πολέμου χάριν μεν των Ρωμαίων και Ελλήνων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην ελληνική γλώσσα, χάριν δε των ομοφύλων των Ιουδαίων στην αραμαϊκή γλώσσα, «προεθέμην εγώ τοις κατά την Ρωμαίων ηγεμονίαν Ελλάδι γλώσση μεταβαλών α τοις άνω βαρβάροις τη πατρίω συντάξας ανέπεμψα πρότερον, αφηγήσασθαι».

Κατά την πληροφορία δε του ίδιου του Ιώσηπου την ιστορία του Ιουδαιο- Ρωμαϊκού πολέμου έγραψε στην Κοινή Ελληνική γλώσσα και ο Ιούστος ο Πίστου.

Το πρόβλημα της διεισδύσεως και επικρατήσεως της Κοινής Ελληνικής γλώσσας και μεταξύ του Ιουδαϊκού πληθυσμού της Παλαιστίνης είναι μεγάλο και απαιτεί διεξοδική έρευνα. Σ’ αντιπαράθεση προς τα ανωτέρω απλώς αναφέρουμε τη μετριοπαθέστερη άποψη, κατά την οποία «η ελληνική πρέπει να θεωρηθεί ως η γλώσσα των κύκλων των πόλεων, ενώ στην ύπαιθρο εξακολουθούσαν να υπερισχύουν τα εγχώρια γλωσσικά ιδιώματα. Οι συριακές χώρες ήταν τόσο ελληνικές, όσο περίπου οι δυτικές ρωσικές επαρχίες γερμανικές ( όπου μόνον οι κύκλοι των πόλεων και οι ευγενείς ήταν γερμανοί, ενώ οι χωρικοί μιλούσαν τη δική τους λεττονική και εσθονική γλώσσα).

Αλλ’ όπως οι Βαλτικοί, που μιλάνε τη γερμανική, δεν τη μαθαίνουν το πρώτο στο σχολείο, κατά τον ίδιο τρόπο οι κάτοικοι των πόλεων, που μιλούσαν την ελληνική δεν τη διδάσκονταν ειδικά, όπως ισχυρίζεται ο Nοldeke».



Βεβαίως υπάρχουν και οι επιφυλάξεις. Άνθρωποι οι οποίοι δεν δέχονται το γεγονός ότι ο Ιησούς ωμιλούσε την Ελληνικήν Γλώσσαν. Ο Καθηγητής Ν. Λούβαρις, επί παραδείγματι, έλεγε ότι «ο Κύριος εδίδαξεν εν γλώσση ουχί ελληνική παρά τας γενομένας αποπείρας, προς απόδειξιν του εναντίου».13

Αλλά και κατά τον Π. Μπρατσιώτη14 και κατά τον Αν. Παπαγεωργακόπουλο15 και κατά τον Νικόλαο Σταθάτο16 και κατά τον Μάρκο Σιώτη17 ο Χριστός εδίδαξε μόνον εις την αραμαϊκήν. Ο π. Ευάγγελος Αντωνιάδης λέει ότι το πρόβλημα δεν έγκειται εις το αν ο Ιησούς «ωμίλει την ελληνικήν, αλλ’ εάν ωμίλει και την ελληνικήν». 18

Ωστόσο, ο Λουκάς Φίλης (διδάκτωρ της Θεολογίας) εις εργασίαν του περί της γλώσσης του Ιησού Χριστού, αναφερόμενος εις το θέμα της ελληνικής ως γλώσσης του Ιησού, θα μας θυμίση πολλούς άλλους ερευνητές οι οποίοι πιστεύουν ότι ο Ιησούς και οι σύγχρονοί Του ωμιλούσαν την ελληνικήν. Για να δούμε εις ποίους ιστορικούς αναφέρεται:

«Ο νομομαθής από τη Νεάπολη Dominicus Diodati υπεστήριζε στο έργο του υπό τον τίτλον De Christo Graece Loquente Dissertario Neapoli 1767, ότι ο Ιησούς και οι σύγχρονοί Του μιλούσαν την ελληνική, καθόσον οι Ιουδαίοι από την εποχή ήδη του Μ. Αλεξάνδρου εξελληνίσθηκαν.

Το ότι ο Ιησούς και οι σύγχρονοί Του χρησιμοποιούσαν την ελληνική στα κηρύγματά τους προκύπτει, κατά τον D. Diodati από το γεγονός ότι ο Ιησού δεν ονομάζεται «Μεσσίας» που αποτελεί καθαρά εβραϊκό τίτλο, αλλά «Χριστός» που αποτελεί γνήσιο ελληνικό όρο. Αλλά και με ελληνική λέξη προσαγόρευσε τους μαθητές Του, ήτοι «Αποστόλους» ενώ στον Σίμωνα έδωσε καθαρά ελληνικό όνομα, μετονομάζοντάς τον από «Κηφά», «Πέτρο». Επίσης στα βιβλία της Κ.Δ.(…) γίνεται χρήση των γραμμάτων του ελληνικού όπως π.Χ. «ιώτα». (Ματθ. 5,18) Α και Ω (Αποκ. 1,8/21,6/22,13). Εξ’ άλλου τα Ευαγγέλια και η προς Εβραίους Επιστολή γράφηκαν στην ελληνική, ενώ οι Απόστολοι του Χριστού χρησιμοποίησαν τη μετάφραση των Ο΄.

Προ του Dominicus Diodati και ο Is. Vossius (1618- 1689, Γερμανός Θεολόγος, διαμαρτυρόμενος Καθηγητής Ιστορίας της Θεολογίας) υπεστήριζε την άποψη ότι ο Ιησούς και οι Απόστολοι Του μιλούσαν την ελληνική και όχι συριακή γλώσσα. Κατά τον Is. Vossius, που διατύπωσε τις απόψεις του αυτές στα έργα του: De Oraculis Sibyllini (1680) και De septuaginta interpr. Dissertario (1661), στην Παλαιστίνη μιλούσαν την εβραϊκή μόνο μερικοί λόγιοι και αυτοί όχι πλήρως. Μεταξύ, βέβαια, αυτών συγκαταριθμούσε και τον Ιησού. Τα εβραϊκά όμως, στοιχεία αναμίχθηκαν με συριακά και ελληνικά, που μιλούσαν οι χωρικοί. Έτσι μετά τις κατακτήσεις του Μεγ. Αλεξάνδρου όλος ο λαός της Παλαιστίνης, εξαιρέσει των λογίων, μιλούσαν την ελληνική, γιατί είχε εισδύσει σε όλες τις Χώρες της «Πρόσθεν Ασίας».

Όσοι από τους παραπάνω υπεστήριζαν την αραμαϊκή ως γλώσσα του Ιησού, δεν στρέφονταν κατά της γνώσεως της ελληνικής από τον Ιησού και τους Αποστόλους Του. Έτσι κατά τον G. Dalman, ο Ιησούς συνομίλησε στην ελληνική με Ρωμαίο ηγεμόνα (Ιωάν. 18, 34 εξ. 19, 11) καθώς επίσης και με τη Χαναναία γυναίκα, η οποία ήταν Ελληνίδα, κατά τη γλώσσα (Μάρκ. 7, 26). Αλλά και ο Th. Zahn, Γερμανός διαμαρτυρόμενος Καθηγητής Θεολογίας του Πανεπιστημίου, στο έργο του: Einleitung in das N.T Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη, ανατύπωσις 1924, σελ. 349, γράφει «ο Ιησούς συνομίλησε ελληνιστί με τον Ρωμαίο ηγεμόνα όχι όμως και με την Χαναναία γυναίκα». Πάντως, κατά τον Zahn « ο Ιησούς και οι μαθητές Του έπρεπε να είναι σε θέση στην κατάλληλη στιγμή να απαντούν στην ελληνική γλώσσα σε κάποια τυχόν προσφώνηση στα ελληνικά». Μόνο, κατά τον A. Meyer, ο Χριστός «ο υιός του τέκτονος, ο οποίος θεωρούσε περιορισμένη αργότερα την αποστολή του μόνο μεταξύ των απολωλότων προβάτων του οίκου του Ισραήλ και αρνιόταν να βαδίσει προς την οδό την οδηγούσα στα έθνη, δεν είχε κανένα λόγο να διδαχθεί ή να μιλήσει ελληνικά και πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα, που να παραπέμπει στην ελληνική στους γνήσιους λόγους του».

Αδιάσειστα ιστορικά ντοκουμέντα πείθουν, πως η μητρική γλώσσα όλων των κατοίκων της Γαλιλαίας, κατά την εποχή του Χριστού, ήταν η Κοινή Ελληνική διάλεκτος. Επομένως και ο Ιησούς μιλούσε την ελληνική, την οποία χρησιμοποιούσε στις καθημερινές Του σχέσεις και εμφανίσεις και επικοινωνίες. Άλλωστε, η εβραϊκή και η αραμαϊκή δεν κατεννοούντο ευρύτερα. Ο Χριστός, βέβαια, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι γνώριζε και την κλασσική εβραϊκή και την αραμαϊκή, τις οποίες και θα χρησιμοποίησε, την μεν εβραϊκή στα αναγνώσματα και την αραμαϊκή, σε συνομιλίες μεταξύ μορφωμένων Ιουδαίων και σε κηρύγματα ακόμα. Την αραμαϊκή πρέπει να γνώριζαν και οι Απόστολοί Του ή τουλάχιστον πολλοί από αυτούς, μιλούσαν όμως και την Κοινή Ελληνική διάλεκτο, στην οποία και έγραψαν τα έργα τους. Βέβαια, δε φαίνεται να διδάχθηκαν ποτέ την ελληνική, αλλά την έμαθαν, όπως όλοι, από τους οικείους τους που τους ανέθρεψαν και από το ελληνιστικό γενικά περιβάλλον.

Η Κοινή Ελληνική διάλεκτος ως γλώσσα του Ιησού υποστηρίζεται από αρκετούς. Ο Henry Candbury, φερ’ ειπείν, υπεστήριζε, πως «ο Ιησούς και οι μαθητές Του μπορούσαν να γράφουν και να διαβάζουν ελληνικά. Αλήθεια, ήταν πολύ πιθανό, ότι στη δίγλωσσο χώρα της Παλαιστίνης, μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν δύο γλώσσες, ήτοι την ελληνική και την αραμαϊκή». Η πλειονότητα των προτεσταντών θεολόγων τάχθηκαν υπέρ της ελληνικής ως γλώσσας του Ιησού, των Αποστόλων και των συγγραφών τους, εξαιρέσει των ελαχίστων καθολικών θεολόγων, που εξέλαβαν ως γλώσσα του Ιησού, των Αποστόλων και των συγγραφών τους τη λατινική.

Κατά τον προμνημονευθέντα E.Fuchs, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Ιησούς γνώριζε την ελληνική.

Από τους Έλληνες μελετητές και ερευνητές θεωρείται η ελληνική ως γλώσσα του Ιησού και των Αποστόλων από τους: Νικόλαο Π. Πάρκα, ο οποίος συνέγραψε και πραγματεία: «Περί της Ελληνικής του Ιησού Εκπαιδεύσεως» (εν Αλεξανδρεία 1908), Παναγιώτη Χ. Δημητρόπουλο, κατά τον οποίον, μάλιστα, όταν «επεδόθη αυτώ βιβλίον Ησαϊου του προφήτου» για να αναγνώσει στη συναγωγή της ιδιαίτερής του πατρίδας τη Ναζαρέτ, η ανάγνωση έγινε από την ελληνική μετάφραση των Ο΄(Λουκ. 4,16-19 και Ησ. 61,1-2), Δημήτριο Ηλιόπουλο, ο οποίος δημοσίευσε ειδική πραγματεία υπό τον τίτλο: «Η μητρική γλώσσα του Ιησού Χριστού» εν Αθήναις 1961 και Λεωνίδα Ι. Φιλιππίδη, κατά τον οποίον, «ελληνιστί κατά πάσαν πιθανότητα ωμίλει ο Κύριος εν Παλαιστίνη προς τον λαόν, παρ’ ω εκυριάρχει η ελληνική γλώσσα προς την αραμαϊκήν (παρεφθαρμένη μητρικήν) διότι δεν είναι δυνατόν οι εν τοις Ευαγγελίοις διάχυτοι θεσπέσιοι εις ελληνικήν διατύπωσιν λόγοι του Κυρίου να είναι μεταφράσεις εκ της αραμαϊκής εκ μέρους των Εβραίων Ευαγγελιστών, οσονδήποτε καν ούτοι κατείχον την ελληνικήν, αλλά μάλλον αποδίδουσι τα λεχθέντα ως ελέχθησαν, ελληνιστί τα ελληνιστί και αραμαϊστί τα ολίγα αραμαϊστί λεχθέντα (ελί, ελί, λαμά σαβαχθανί, εφφαθά κ.α.) και συνελόντι ειπείν το θεοδόξαστον Ελληνικόν Έθνος αντεδόξασε τον Κύριον και κατέστη ο Πιστός Αυτού φορεύς και ο διαπρύσιος κήρυξ του Ευαγγελίου της παγκοσμίου λυτρώσεως ανά τα έθνη – η δ’ Ελλάς, γεώργιον πνευματικόν του «Αποστόλου των Εθνών» και καύχημα της αποστολής του».

http://www.sakketosaggelos.gr/Article/1684/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μιλούσε ο Χριστός ελληνικά;"

Έλληνας ο πρώτος κερδοσκόπος στην Ιστορία

Ο πρώτος κερδοσκόπος στην Ιστορία ήταν φυσικά Έλληνας και μάλιστα... σοφός-----

Η πρώτη προσπάθεια χειραγώγησης της αγοράς, χρονολογείται από 6ο π.Χ. αιώνα και αποδίδεται στον Θαλή τον Μιλήσιο. Για να αποδείξει την χρησιμότητα της φιλοσοφίας στους επικριτές του, νοίκιασε έγκαιρα όλα τα ελαιοτριβεία της Μιλήτου και της Χίου, αξιοποιώντας αστρολογικές ενδείξεις ότι θα επακολουθούσε καλή σοδειά λαδιού.Όταν πραγματοποιήθηκε η αποκομιδή των ελιών,...δεν άνοιγε τα ελαιοτριβεία.
Βλέποντας πως κινδυνεύουν να χαλάσουν οι ελιές τους, οι ελαιοπαραγωγοί πανικοβλήθηκαν.Έτσι πρόθυμα κατέβαλαν μεγαλύτερη αμοιβή από την συνηθισμένη!Ο Θαλής εκτός από τα χρήματα, κατάφερε να κερδίσει τον τίτλο του πρώτου κερδοσκόπου στην ιστορία.Απέδειξε πως με τη σοφία μπορεί κανείς να πλουτίσει, αλλά ξεκαθάρισε πως δεν είναι αυτός ο σκοπός της.

Στην επιστήμη των Οικονομικών ο όρος Κερδοσκοπία χαρακτηρίζει γενικά την οποιαδήποτε επίτευξη κέρδους από προβλεφθείσες μεταβολές των τιμών αγαθών ή αξιογράφων.

Η Κερδοσκοπία επιτυγχάνεται μετά από διενέργεια προβλέψεων ως προς τις διακυμάνσεις που μπορεί να σημειωθούν στις τιμές των αγαθών ή αξιογράφων ή ακινήτων με αντίστοιχη αγορά ή πώληση αυτών.

Ο όρος αυτός προς αποφυγή σύγχυσης αντιδιαστέλλεται από εκείνον της επένδυσης λόγω μιας βασικής διαφοράς. Στην μεν επένδυση μπορεί να συνυπάρχει κάποια ανάληψη κινδύνου (ρίσκου) χαρακτηριζόμενο όμως ως ένα επεισοδιακό στοιχείο που μπορεί να υφίσταται σε οποιαδήποτε δραστηριότητα, σε αντίθεση με την κερδοσκοπία που ο κίνδυνος αυτός αποτελεί την ουσία της επιχείρησης. Έτσι η μεν επένδυση προσβλέπει σε μακροχρόνιες προσδοκίες, ενώ αντίθετα η κερδοσκοπία κυριολεκτικά βασίζεται σε βραχυπρόθεσμες προβλέψεις επί της διακύμανσης τιμών της αγοράς.

Σε γενικές γραμμές πάντως η κερδοσκοπία αποτελεί σπουδαίο παράγοντα στην εναρμόνιση της παραγωγής των διαφόρων προϊόντων, καθώς και στον μετριασμό της διακύμανσης των τιμών τους. Για παράδειγμα σε μια εμφάνιση κερδοσκοπικού εμπορίου επί ενός αγαθού με πιθανολογήσεις περί επικείμενης σπανιότητας, τούτο θα επιφέρει τις ακόλουθες ενέργειες:

1.μείωση της παρούσας προσφοράς

2.ύψωση της ισχύουσας παρούσας τιμής

3.αύξηση αποθηκευμένης ποσότητας

4.μελλοντική αύξηση της προσφοράς, με συνέπεια τη σταθεροποίηση τιμής και κατανάλωσης.

Γενικά ο όρος στο ευρύτερο φάσμα των οικονομικών δραστηριοτήτων μπορεί ν΄ αναφέρεται με τρεις σημασίες:

α) Είτε σε ανάληψη επένδυσης κάποιου κινδύνου (ρίσκου), ή αβεβαιότητας, μεγαλυτέρων των συνήθων.

β) Είτε σε ανάληψη υψηλού κινδύνου, προσδοκώντας κέρδος από την διακύμανση των τιμών και

γ) Είτε (σπανιότερα) στη κριτική κάποιων συγγραφέων σε χρηματιστηριακές λειτουργίες. Στη περίπτωση αυτή ο όρος κερδοσκοπία ταυτίζεται με το παίγνιο (κυβεία).

Από τις παραπάνω περιπτώσεις η δεύτερη είναι αυτή που συναντάται περισσότερο ως ποιο κοινή στην οικονομική φιλολογία γενικότερα.


http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B1

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Έλληνας ο πρώτος κερδοσκόπος στην Ιστορία"

Η ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Ένα από τα κύρια γνωρίσματα που διαφοροποίησε την αρχαία ελληνική θρησκεία από τις υπόλοιπες μεσογειακές ήταν ο τελετουργικός της χαρακτήρας.

Μέσα από μία σειρά λατρευτικών πράξεων που δομούσε και στήριζε την ανθρώπινη κοινωνία της πόλης-κράτους, οι Έλληνες μπορούσαν να επιδείξουν την ευσέβεια προς τους θεούς τους, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η ευμένειά τους μέσα από την συνεχή και συνεπή τους εφαρμογή.

Με τον όρο τελετουργικός εννοούμε την ύπαρξη ενός οργανωμένου συστήματος που αφορούσε στην συνεπή τήρηση και εφαρμογή συγκεκριμένων πράξεων από ένα άτομο ή κοινωνικό σύνολο και καθόριζε τις σχέσεις αυτού του συνόλου με τους θεούς που λάτρευε.[1]
Η διαμόρφωση του τελετουργικού χαρακτήρα της αρχαίας ελληνικής θρησκείας συντελέστηκε παράλληλα με την εδραίωση του δωδεκάθεου και την θεσμοθέτηση της λατρείας των ηρώων, σε μια περίοδο που η νεοσύστατη δομή της πόλης-κράτους χρειαζόταν την αποτελεσματικότητα ενός συμβολικού συστήματος, προκειμένου να λειτουργήσει ως συνεκτικός κρίκος μέσα στον κοινωνικό ιστό.
Η λατρευτική δραστηριότητα ήταν καθημερινή, στην οποία έπρεπε να συμμετέχουν όλοι ενεργά.
 Όλες οι εκφάνσεις της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής του πολίτη ήταν διαποτισμένες από μια σειρά τελετουργιών, η πιστή τήρηση των οποίων εξασφάλιζε τη διατήρηση της παράδοσης και τη συνοχή της κοινότητας. Κυρίως, όμως, εξασφάλιζε την εύνοια των θεών που προστάτευαν την πόλη.
 Οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων δεν ήταν υπερβατικοί και απόμακροι, αλλά προσιτοί και συνδεδεμένοι με την καθημερινότητα των ανθρώπων, αφού κάθε σημαντική στιγμή της ζωής τους σημαδευόταν από την παρουσία τους.
Προστάτευαν την πόλη και γι’ αυτό οι άνθρωποι έπρεπε να τους κρατούν ευχαριστημένους. Η πιστή τήρηση των τελετουργιών που συνόδευαν τις θρησκευτικές τελετές, με την αφθονία των προσφορών στα ιερά, την άψογη οργάνωση αγώνων και διαφόρων λειτουργιών, την διευθέτηση των εξόδων που συνόδευαν θυσίες και δημόσια γεύματα,[2] αναγνωρίζονταν ως εκδηλώσεις ευσέβειας και ήταν το απόλυτο ζητούμενο.
Η έννοια, λοιπόν, της ευσέβειας συνδεόταν αποκλειστικά με την σωστή εκτέλεση όλων των θρησκευτικών πρακτικών, την προσφορά δηλαδή των κατάλληλων τελετουργικών φροντίδων προς την θεότητα (θεραπεύειν).[3] Οποιαδήποτε παράλειψη ή παρατυπία επέσυρε τη θεϊκή οργή και θεωρούνταν ασέβεια τόσο σοβαρής μορφής, που το μίασμα δεν περιοριζόταν σε ατομικό επίπεδο, δηλαδή στον παραβάτη, αλλά μόλυνε όλη την πόλη.
Ο ίδιος ο παραβάτης τιμωρούνταν αυστηρά, ως αντανάκλαση της ανάγκης μιας απειλούμενης από το μίασμα κοινωνίας να υπερασπιστεί την ενότητά της και την υγιή σχέση της με τους θεούς. Δείγμα αυτής της αντίδρασης ήταν η λεγόμενη τελετουργία φαρμακού[4], σύμφωνα με την οποία κάθε χρόνο η πόλη καταδίκαζε σε εξορία το πιο περιθωριακό και ψυχικά διαταραγμένο άτομο, με την πεποίθηση πως έπαιρνε μαζί του κάθε μιαρό στοιχείο της πόλης.

Όσο υλική ήταν η υπόσταση της έννοιας της μιαρότητας μέσα στα πλαίσια της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, άλλο τόσο και το αντίδοτό της, η διαδικασία της κάθαρσης, απέκτησε εξ ορισμού την ίδια υπόσταση. Συνήθως επρόκειτο για πλύση με νερό ή λουτρά και σπανιότερα για υπνοκαπνισμό, απαραίτητη τελετουργική διαδικασία σε κάθε δυνάμει μολυντικό φαινόμενο, όπως η γέννηση, ο θάνατος, ο έρωτας και η αρρώστια. Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις απαιτούνταν εξαγνισμός που τελούνταν σύμφωνα με τον χρησμό που είχε δοθεί από τον κατεξοχήν θεό του καθαρμού, Απόλλωνα.[5] Οι χρησμοί, και ειδικά του μαντείου των Δελφών, γίνονταν ο φορέας του θείου λόγου και διαδραμάτιζαν καθοριστικό ρόλο στον τελετουργικό χαρακτήρα του καθαρμού και κατ’ επέκταση στην θρησκευτική δραστηριότητα σε όλη τη διάρκεια των κλασικών χρόνων.
 Σ’ αυτό συνέβαλε και η επιλογή από την πολιτεία μιας ομάδας προσώπων, των θεωρών, με τον αρχιθεωρό να αναλαμβάνει χρέη φροντίδας της συντήρησης της αποστολής στο μαντείο, τους χρησμολόγους και μάντεις να ερμηνεύουν τους χρησμούς και τους εξηγητές να προτείνουν μεθόδους εξαγνισμού διασαφηνίζοντας σκοτεινά μέρη του τυπικού της λατρείας.[6]
Η κωδικοποίηση των τελετουργιών συντελέστηκε από πολύ νωρίς με την σύσταση γραπτών νόμων που αναρτιόνταν στις πύλες των ιερών και σε δημόσιους χώρους, ώστε να είναι προσβάσιμοι σε όλους και όχι αποκλειστικά από κάποια κλειστή ιερατική κάστα.
Δεν υπήρχε η έννοια της «Εκκλησίας» ως σώμα. Ιερείς και πολίτες είχαν όλοι το δικαίωμα να υπηρετούν τους θεούς τους, αρκεί να μην είχαν μιασθεί από κάποιο παράπτωμα[7].
 Δεν υπήρχαν ιερά βιβλία να πρεσβεύουν τον λόγο του θεού, αντίθετα η γνώση ήταν προϊόν μακρόχρονων εμπειρικών διαδικασιών που μετουσιώθηκαν σταδιακά στον τελετουργικό κώδικα πάνω στον οποίο στηρίχτηκε το θρησκευτικό συναίσθημα του Έλληνα πολίτη. Η παράδοση όριζε πώς και πότε θα γίνει η κάθε τελετή.
 Οι μήνες βαπτίζονταν από το όνομα των τελετών που διεξάγονταν τη συγκεκριμένη περίοδο και η κάθε πόλη είχε το ημερολόγιό της, για να καθορίζει χρονικά τις λατρευτικές τελετές που όφειλε να αποδώσει στους θεούς, όπως συμπόσια, αθλητικούς αγώνες, χορούς, πομπές ή θεατρικές παραστάσεις, επιδεικνύοντας την έκταση της τυπολατρείας σε όλες τις θρησκευτικές πράξεις και την σημασία που τους αποδιδόταν από τους πολίτες και από την ίδια την πόλη, ως θεσμός.[8]
ΒΑΣΙΚΕΣ ΙΕΡΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ
Η τελετή της θυσίας ήταν η ιερή πράξη που κυριάρχησε στην Ελλάδα από τα ομηρικά μέχρι και τα ύστερα κλασικά χρόνια.
 Σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Συμπόσιον, 188)[9], η θυσία προς τιμή των θεών αποτελούσε την κορυφαία στιγμή «της φιλίας μεταξύ θεών και ανθρώπων», εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την απρόσκοπτη λειτουργία της ανθρώπινης κοινότητας.
 Υπήρχαν πολλά είδη θυσίας, με κυριότερη την αιματηρή θυσία διατροφικού τύπου, κατά την οποία σφαγιαζόταν ένα ή περισσότερα οικόσιτα ζώα, ανάλογα με την σπουδαιότητα της γιορτής ή την οικονομική κατάσταση του θυσιάζοντος.
 Σύμφωνα με το τελετουργικό, ένα μέρος τους καιγόταν στον βωμό προς βρώση των θεών, και το υπόλοιπο μαγειρευόταν και καταναλωνόταν σε συλλογικά γεύματα (συμπόσια) από τους συμμετέχοντες στην θυσία.
Προτού μαγειρευτεί, το σφάγιο έπρεπε να καθαγιαστεί, προκειμένου να φαγωθεί από τους ανθρώπους χωρίς τον κίνδυνο να περιπέσουν στην κατάσταση του ζώου.[10] Ανάλογα με τον λόγο και τον χώρο που τελούνταν η θυσία, θυσιαστής μπορούσε να γίνει είτε ο αργηχός της οικογένειας είτε ένας τεχνίτης που αναλάμβανε ταυτόχρονα χρέη θυσιαστή και μαγείρου. Στα ιερά, το τελετουργικό της θυσίας αναλάμβαναν οι ιερείς.
Σε κάθε πόλη και σε καθημερινή βάση τελούνταν θυσίες τέτοιου τύπου με διάφορες αφορμές. Η σημασία τους ήταν μεγάλη, αφού, εκτός από την διατήρηση των καλών σχέσεων με τους θεούς που διασφάλιζε την τάξη και την ευημερία, αποτελούσαν και μια σημαντική ευκαιρία για συσπείρωση των σχέσεων ανάμεσα στους πολίτες, εξαιτίας της κοινής συμμετοχής σε όλα τα θρησκευτικά δρώμενα, αλλά και για κατανάλωση κρέατος.[11]
 Ήταν, επομένως, απαραίτητο όλη η τελετουργική διαδικασία, από τον έλεγχο του σφαγίου, την πομπή του ιερέα και των θυσιαζόντων μέχρι τον βωμό, τους καθαρμούς και τις προσευχές που προηγούνταν της θανάτωσης, μέχρι τον σφαγιασμό, το γδάρσιμο και το κόψιμο του κρέατος σε ίσες μερίδες, το βράσιμό του στις χύτρες και το συλλογικό γεύμα, το συμπόσιο, που ακολουθούσε για να επικυρώσει την κοινωνική ιεραρχία[12] και την σύμπραξη των θεών με την ανθρώπινη κοινωνία, όλα έπρεπε να τελεστούν με ευλαβική ακρίβεια.

Ανάλογα με την πόλη και τον τιμώμενο θεό, πολλές τελετουργίες ξεκινούσαν με την προσφορά των πρώτων καρπών της γης (απαρχαί) ή τις σπονδές, οι οποίες άλλες φορές συνδέονταν με τις αιματηρές θυσίες κι άλλες εμφανίζονταν ως αυθύπαρκτα τελετουργικά. Μέρος κάποιου υγρού, το οποίο μπορούσε να είναι νερωμένο κρασί, άκρατος οίνος, γάλα, μείγμα κρασιού, νερό ή μέλι,[13] χυνόταν επάνω στον βωμό του θεού ή κατευθείαν στο έδαφος, ενώ ταυτόχρονα προφερόταν μια προσευχή. Πολλές ιεροτελεστίες της καθημερινής ζωής ξεκινούσαν ή ολοκληρώνονταν με αυτό το τελετουργικό, το οποίο εμπεριείχε το στοιχείο της προσφοράς στους θεούς ενισχύοντας τους ενωτικούς δεσμούς μαζί του, αλλά και των μελών μιας ομάδας μεταξύ τους, όπως δείχνει η χρήση τους στην επικύρωση συνθηκών και συμμαχιών.
Ένα άλλο είδος ιεράς σπονδής ήταν οι χοές, οι οποίες χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες, τις χοαί νηφαλίους (χωρίς οίνο) και της αοίνους (καθαρό νερό, γάλα ή μέλι). [14] Οι χοές απευθύνονταν κυρίως στους νεκρούς, επιτυγχάνοντας την σύναψη δεσμών με τους ζωντανούς.
Το ολοκαύτωμα ήταν μια άλλη μορφή θυσίας, πάλι προς τιμή των νεκρών, αλλά και των καταχθόνιων δυνάμεων, η οποία ήταν θυσία χωρίς κατανάλωση του κρέατος, το οποίο καιγόταν ολόκληρο απευθείας στη γη, χωρίς να μένει τίποτα για το συμπόσιο. Το τελετουργικό του ολοκαυτώματος πραγματοποιούνταν την νύχτα και συνοδευόταν από εξορκισμούς που εξασφάλιζαν την αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων με τους χθόνιους κυρίως θεούς που τους προστάτευαν.[15]
Εκτός από τις αιματηρές θυσίες υπήρχαν και οι αναίμακτες, οι οποίες είχαν κυρίως ιδιωτικό χαρακτήρα και τελούνταν μέσα στο σπίτι. Πολλές φορές συνδυάζονταν και με αιματηρές θυσίες.
Απαραίτητο τελετουργικό στοιχείο σε όλες τις μορφές ιερών πράξεων ήταν η προσευχή. Υπήρχαν πολλών ειδών προσευχές, όπως ευχές, καθαγιασμοί, ύμνοι, τελετουργικά άσματα, ικεσίες κατάρες, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν τυποποιημένες. Κάθε ευσεβής άνθρωπος όφειλε να ξεκινά την ημέρα του με μια προσευχή. Κάθε συμπόσιο και κάθε γεύμα, το ίδιο. Σημαντικά γεγονότα, όπως μάχες, δεν ξεκινούσαν χωρίς προσευχή. Οι προσευχές και οι σπονδές συνόδευαν σχεδόν κάθε μορφή ιερής πράξης και ήταν απαραίτητο στοιχείο στην τελετουργική αλληλουχία.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ
Ένα κοινό χαρακτηριστικό σε όλες τις ιερές πράξεις που προαναφέρθηκαν ήταν πως σε καμία δεν απαιτούνταν η παρουσία κάποιου εξουσιοδοτημένου μεσολαβητή ανάμεσα στους ανθρώπους και τους θεούς. Όλοι οι πολίτες είχαν τη δυνατότητα να εκπληρώσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, αρκεί να μην είχαν μιανθεί από κάποιο παράπτωμα.
 Κλειστή ήταν η πρόσβαση στα ιερατικά αξιώματα μόνο στους μέτοικους και ξένους, καθώς και σε όσους είχαν σωματικά ελαττώματα.[16] Την ανάγκη ενός προσωπικού που θα μεριμνούσε για την σωστή λειτουργία των ιερών, εκπλήρωνε η πολιτεία, με την εκχώρηση κάποιων θρησκευτικών καθηκόντων σε έναν ορισμένο αριθμό πολιτών, που διέφεραν από ιερό σε ιερό.
 Αυτά τα άτομα, τα οποία δεν αποτέλεσαν ποτέ μια κλειστή ιερατική κάστα, είχαν την ευθύνη της επιβολής της τάξης στους πιστούς και της τήρησης σεβασμού στους ιερούς χώρους των ναών. Κύριό τους καθήκον ήταν η συντήρηση του ειδώλου που αναπαριστούσε τον θεό, καθώς και η συντήρηση των οικοδομημάτων που βρίσκονταν στον χώρο του ιερού, καθήκοντα που συχνά μοιράζονταν με έναν ή περισσότερους βοηθούς, τους νεωκόρους. Οι ιερείς βοηθούσαν στην διεξαγωγή των θυσιών, στον καθαγιασμό των θυμάτων, στην απαγγελία προσευχών. Μπορούσαν να σφάξουν οι ίδιοι το θύμα ή να προσλάβουν κάποιον θυσιαστή. Ήταν υπεύθυνοι για την διοργάνωση των μεγάλων θρησκευτικών εορτών σε συγκεκριμένες ημερομηνίες και έλεγχαν τα οικονομικά των ιερών.[17] Με την ευθύνη της φύλαξης των ιερών νόμων, όφειλαν να διατηρούν και να εξασφαλίζουν τον σεβασμό προς την παράδοση και τις θρησκευτικές τελετουργίες. Μπορούσαν να εκδίδουν διατάγματα, ακόμη και να νομοθετούν για θρησκευτικά θέματα.[18]

Οι ιερείς ήταν αξιοσέβαστα πρόσωπα. Η θέση τους τους εξασφάλιζε κάποια προνόμια, όπως τιμητική θέση στο θέατρο και οι καλύτερες μερίδες από τα σφάγια των θυσιών. Δεν ήταν αποκλεισμένοι από την κοσμική ζωή, μπορούσαν να νυμφευτούν και να κάνουν οικογένεια, όπως μπορούσαν κα να διαμένουν εκτός του ιερού. Υπήρχαν ορισμένες οικογένειες (Ετεοβουτάδες, Ευμολπίδες, Κήρυκες), καθώς και κάποιες κατηγορίες ιερέων, όπως οι ιερείς των Δελφών, που το αξίωμα ήταν κληρονομικό και ισόβιο,[19] ο γενικός κανόνας όμως ήθελε τα αξιώματα αυτά αιρετά, που καλύπτονταν από απλούς πολίτες που υπάγονταν στα διατάγματα της Εκκλησίας του Δήμου και της Βουλής και δεν θεωρούνταν μόνιμο επάγγελμα. Ο τρόπος που διαχειρίζονταν τα οικονομικά και διοικητικά θέματα των ιερών ελέγχονταν από την πόλη, αφού όφειλαν να δώσουν λογαριασμό για τις πράξεις τους σε αυτήν, με την λήξη της υπηρεσίας τους.
Εκτός από τους απλούς πολίτες, μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που επωμίζονταν την κρατική θρησκευτική εξουσία ήταν οι άρχοντες. Πιο σημαντικός από όλους ήταν ο άρχων-βασιλεύς, ο οποίος κληρονομούσε τις θρησκευτικές του λειτουργίες.
 Ήταν αυτός που διηύθυνε τις θυσίες των πάτριων λατρειών, καθώς και τις εορτές των Λήναιων και των Μυστηρίων, είχε το δικαίωμα να εκδικάσει υποθέσεις ασέβειας και να διευθετήσει διενέξεις που αφορούσαν στην ανάληψη ιερατικών αξιωμάτων και, τέλος, ήταν ο υπεύθυνος του θρησκευτικού ημερολογίου. Για την διευθέτηση των επίθετων εορτών, όπως τα Μεγάλα Διονύσια, υπεύθυνος ήταν ο Επώνυμος άρχων.
 Ο Πολέμαρχος μεριμνούσε για τις θυσίες στην Αγροτέρα Άρτεμη και στον Ενυάλιο και επέβλεπε τις γιορτές και τους αγώνες που διεξάγονταν προς τιμή των πεσόντων πολεμιστών. Φρόντιζε επίσης για τις θυσίες προς τιμήν του Αρμοδίου και του Αριστογείτονα.
Κάθε χρόνο η πόλη εξέλεγε μια δεκαμελή ομάδα, τους Ιεροποιούς, οι οποίοι αναλάμβαναν την διοργάνωση των μεγάλων γιορτών που γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια, πλην των Παναθηναίων, αλλά και των ετήσιων, όπως τα Μικρά Παναθήναια.
Τον οικονομικό έλεγχο των λατρειών τον είχαν οι Επιστάτες και την οικονομική αρωγή (λειτουργία) που εξελίχθηκε στην ανάληψη οργάνωσης κάποιων εορτών, επωμίζονταν οι Επιμελητές. [20]
Η παρουσία και συμμετοχή του κάθε θρησκευτικού λειτουργού ήταν απόλυτα απαραίτητη και ζωτικής σημασίας, αφού ο καθένας από την θέση του διοργάνωνε, επέβλεπε, έλεγχε και γενικά συνέβαλε ενεργά και με υπευθυνότητα στην σωστή εκτέλεση όλων των τελετουργικών παραμέτρων της θρησκείας τους, σύμφωνα με τις επιταγές της παράδοσης που είχαν κληρονομήσει από τις προηγούμενες γενιές.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Η εδραίωση του τελετουργικού χαρακτήρα της ελληνικής θρησκείας συντελέστηκε παράλληλα με την καθιέρωση του δωδεκάθεου και την σύσταση του θεσμού της πόλης-κράτους, μέσα στα πλαίσια του οποίου ιδρύθηκαν οργανωμένοι πλέον χώροι λατρείας, οι ναοί. Ο ναός φιλοξενούσε το άγαλμα της θεότητας, γύρω από το οποίο περιστρεφόταν ένα ολόκληρο σύστημα θρησκευτικών τελετών και πρακτικών, το οποίο αποτελούσε το πλαίσιο και το συμβολικό κέντρο της πόλης.
Μέσα από την τυπολατρική εφαρμογή ενός συγκεκριμένου λατρευτικού κώδικα, που δεν προερχόταν από κάποιο ιερό βιβλίο ή δόγμα, αλλά πήγαζε από την παράδοση, στην οποία παρέμεναν πιστοί ακόμα κι όταν αυτή φαινόταν παρωχημένη και ακατάληπτη, οι άνθρωποι μπορούσαν να εκφράσουν σε καθημερινή βάση την ευσέβειά τους προς τους θεούς.
 Όλες οι πτυχές της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής εμποτίζονταν με τελετουργικά που εξασφάλιζαν την εύνοια των θεών και την υγιή σχέση μαζί τους. Κάθε παρατυπία στον τρόπο διεξαγωγής θεωρούνταν ασέβεια βαριάς μορφής που προκαλούσε την θεία εκδίκηση, μολύνοντας ολόκληρη την πόλη, γι’ αυτό και τα μέτρα εναντίον της ήταν αυστηρά και απόλυτα.
Η κάθε πόλη είχε τις δικές της γιορτές που τελούνταν σε συγκεκριμένες μέρες και με συγκεκριμένες τελετουργικές διαδικασίες, με τις οποίες απέδιδε τις οφειλόμενες τιμές προς τους θεούς, κυρίως μέσω των θυσιών και των αναθηματικών προσφορών.
Η σημαντικότερη ιερή πράξη ήταν η αιματηρή θυσία διατροφικού τύπου, με τον σφαγιασμό οικόσιτου ζώου.
Το μέρος που καιγόταν στην πυρά προοριζόταν μέσω του καπνού που αναδυόταν στον ουρανό προς βρώση των θεών, ενώ το υπόλοιπο μοιραζόταν και τρωγόταν από τους συμμετέχοντες στην θυσία, σε συλλογικά γεύματα, τα συμπόσια. Μόνο μέσα από αυτή την τελετουργική διαδικασία οι άνθρωποι μπορούσαν να καταναλώσουν κρέας χωρίς να μιανθούν.
 Τα καλύτερα κομμάτια προορίζονταν για τους αξιωματούχους και προύχοντες της πόλης, αλλά και για τους ιερείς, μια αιρετή ομάδα πολιτών που επωμίζονταν, ως θρησκευτικοί λειτουργοί, την ευθύνη της ορθής διεξαγωγής των θυσιών και των υπόλοιπων τελετουργικών δραστηριοτήτων, καθώς και την συντήρηση και διαχείριση των ναών. Ποτέ δεν αποτέλεσαν κλειστή κάστα, αντίθετα είναι ενσωματωμένοι στο σώμα των πολιτών που τους εξέλεγε και τους έλεγχε στο τέλος της θητείας τους.
Οι ιερείς, όπως και οι υπόλοιπες ομάδες θρησκευτικών λειτουργών, ήταν κατά κανόνα αιρετοί και ασκούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα με την ίδια συνέπεια που ασκούσαν όλες τις υποχρεώσεις που συνόδευαν την δημόσια ζωή τους.

Η θρησκεία, που ήταν παρούσα σε όλες τις εκφάνσεις της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής, αποτέλεσε ένα ολόκληρο σύστημα οργάνωσης, που θεμελίωνε την κοινωνία της πόλης-κράτους και διασφάλιζε την ενότητά της, συσφίγγοντας τις σχέσεις των πολιτών μεταξύ τους και αυτών με τους θεούς τους. Όλες οι θρησκευτικές εκδηλώσεις τους αρχαίου κόσμου, από τα συμπόσια και τους αθλητικούς αγώνες μέχρι τους χορούς στις πομπές και τις θεατρικές παραστάσεις, σχημάτιζαν τον συνεκτικό ιστό που δομούσε τον θεσμό της πόλης-κράτους και υμνούσε την κοινή ζωή των ανθρώπων μέσα στα πλαίσιά της.

 Ο τελετουργικός της χαρακτήρας, ο διαμορφωμένος από την παράδοση, δηλαδή από τους ίδιους τους ανθρώπους και την εμπειρία τους και όχι από κάποιον μεσσία ή ιερό βιβλίο που ευαγγέλιζε τον λόγο του θεού, ήταν το ειδοποιό στοιχείο που απομάκρυνε τους Έλληνες της Αρχαιότητας από μοιρολατρικούς δογματικούς εγκλωβισμούς, αναγάγοντάς τους ουσιαστικά σε θεούς των θεών τους.

http://www.evaggelia-p.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ"

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην εκπομπή Εντός και Εκτός, Πρώτο πρόγραμμα ραδιοφώνου ΡΙΚ 9/9/13

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην εκπομπή Εντός και Εκτός, Πρώτο πρόγραμμα ραδιοφώνου ΡΙΚ 9/9/13 "

ΤΙ ΚΡΥΒΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ;

ΤΙ ΚΡΥΒΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ;


Ολόκληρος ο πλανήτης στρέφει το βλέμμα του με ανησυχία για μία ακόμη φορά στην ασταθή περιοχή της Μ. Ανατολής. Μία νέα φάση διαμορφώνεται αφού σημαντικό μέρος των Δυτικών δυνάμεων περνά από την έμμεση στην άμεση εμπλοκή του στον συριακό εμφύλιο πόλεμο. Ένα πόλεμο που ολοένα και περισσότερο φανερώνει τις γενεσιουργές αιτίες του, που είναι η ευρύτερη σύγκρουση διεθνών συμφερόντων και κυρίως ο ανταγωνισμός των ΗΠΑ με το Ιράν. Στην σύγκρουση αυτή οι ΗΠΑ πλαισιώνονται από το Ισραήλ, το οποίο θεωρεί το Ιράν ως υπαρξιακή απειλή, την Γαλλία λόγω εθνικού ιστορικού διαχρονικού ενδιαφέροντος, την φιλόδοξη νεοοθωμανική Τουρκία, καθώς και σουνιτικά αραβικά κράτη που διαπιστώνουν με ανησυχία την διαρκώς διευρυνομένη ιρανική επιρροή στην περιοχή (π.χ. στην Συρία, τον Λίβανο και το Ιράκ). Η Ρωσία και η Κίνα για διαφορετικούς λόγους στηρίζουν το Ιράν και το καθεστώς Άσαντ. Η ενεργός συμμετοχή της Γαλλίας, η υπαναχώρηση της Αγγλίας και η διαφοροποίηση ή σιωπή των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών εμφανίζει κατά τραγικό τρόπο, την στρατηγική ένδεια της Ε.Ε., καθώς και την τεράστια απόσταση που την χωρίζει από την ολοκλήρωσή της. Θέμα αναμίξεως του ΝΑΤΟ θα τεθεί εφ’ όσον κράτος μέλος του (π.χ. η Τουρκία), δεχθεί επίθεση.

Η αναβληθείσα αλλά αναμενομένη περιορισμένης διάρκειας και εκτάσεως επίθεση των Η.Π.Α. κατά του συριακού καθεστώτος Άσαντ δεν καθησυχάζει την διεθνή κοινότητα, δεδομένου ότι οι εκάστοτε πολεμικές επιχειρήσεις έχουν την δική τους λογική, ποτέ δεν αποτελούν ακριβή αντίγραφα παλαιοτέρων αναμετρήσεων και δεν ελέγχονται πάντοτε πολιτικά, ιδίως όταν υπάρχει πληθώρα δρώντων, όπως στην περίπτωση της Συρίας, των οποίων τα συμφέροντα, συμπεριφορές και συσχετισμοί ισχύος συνθέτουν ένα απρόβλεπτο ευρύτερο περιβάλλον, στο οποίο εύκολα η στρατιωτική αναμέτρηση είναι δυνατόν να διαχυθεί.

Τα αποδεικτικά στοιχεία της κυβερνήσεως των Η.Π.Α., περί της χρήσεως χημικών όπλων από το καθεστώς Άσαντ δεν έχουν μέχρι στιγμής κοινοποιηθεί είτε δημοσίως είτε στον Ο.Η.Ε. (είναι νωπές οι μνήμες των «αδειάσειστων» στοιχείων, προ της εισβολής στο Ιράκ). Μετά την υπαναχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου, την έλλειψη μεγάλου αριθμού «προθύμων» συμμάχων και την περιορισμένη υποστήριξη της αμερικανικής κοινής γνώμης, ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Μπαράκ Ομπάμα, αναζητώντας επαρκή νομιμοποίηση του εγχειρήματός του, θα θέσει το θέμα της περιορισμένης στρατιωτικής απαντήσεως κατά της Συρίας, προς ψήφιση στο Κονγκρέσσο (μετά τις 9 Σεπτεμβρίου 2013). Η καθυστέρηση αυτή κρίνεται ότι δημιουργεί προϋποθέσεις για βελτίωση του διπλωματικού κλίματος κατά την συνάντηση των G-20 στην Ρωσία (5 και 6 Σεπτεμβρίου 2013) και παρέχει χρόνο στην Αγγλία για να αναθεωρήσει την στάση της, στον ΟΗΕ για να εκδώσει το πόρισμά του ως προς τον υπαίτιο της χρήσεως των χημικών όπλων, στο Ιράν για να συνδράμει σε πολιτική επίλυση του ζητήματος καθώς και σε άλλα κράτη προκειμένου να συμμετάσχουν στην συμμαχία των «προθύμων».

Το 2012 ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. αυτοδεσμεύθηκε θέτοντας ως «κόκκινη γραμμή» την χρήση χημικών όπλων και τώρα που αυτά χρησιμοποιήθηκαν απειλείται η αξιοπιστία των Η.Π.Α., έναντι φίλων και εχθρών, εάν δεν υπάρξει αμερικανική στρατιωτική «τιμωρία». Εν τούτοις εάν οι ΗΠΑ κατέχουν επαρκείς ενδείξεις ότι οι αναμενόμενες αντιδράσεις (από Ιράν, Ρωσία, Κίνα, Χεσμπολάχ, Χαμάς, σιιτικοί πληθυσμοί κ.λ.π.) θα αποσταθεροποιήσουν επικίνδυνα την περιοχή και θα θέσουν σε κίνδυνο τα συμφέροντα των Η.Π.Α. και του Ισραήλ, μία αρνητική ψήφος του Κονγκρέσσου ενδεχομένως να βγάλει τον Ομπάμα από την δύσκολη θέση (με πρόσχημα τον σεβασμό της λαϊκής θελήσεως και παρά το δικαίωμά του να δράσει αυτοβούλως).

Το πλέον πιθανό σενάριο είναι το Κονγκρέσσο να συναινέσει, στην περιορισμένη στρατιωτική αμερικανική δράση κατά της Συρίας (χειρουργικού τύπου πυραυλική προσβολή κατά ζωτικών στόχων, όπως συστήματα αεραμύνης, διοικήσεως και ελέγχου, επικοινωνιών, πυραύλων, αεροσκαφών, κυβερνητικών κτιρίων κ.λ.π., συγκεκριμένης διαρκείας και δίχως χερσαίες επιχειρήσεις). Στην περίπτωση αυτή, πέραν του τιμωρητικού συμβολισμού, η επίθεση εκτιμάται ότι αποσκοπεί στην αποδυνάμωση του καθεστώτος Άσαντ, με παράλληλη ενίσχυση των αντικαθεστωτικών ανταρτών, προκειμένου η σχετική ισοδυναμία των δύο πλευρών να τις ωθήσει στην εξεύρεση αμοιβαίως αποδεκτής διπλωματικής λύσεως. Υπό το πρίσμα αυτό είναι δυνατόν να ερμηνευθεί και η ρωσική δηλωθείσα πρόθεση όπως μη εμπλακεί ευθέως στρατιωτικά κατά την περιορισμένη επίθεση των «προθύμων» κατά του Άσαντ. Παρά τις εν λόγω προθέσεις, κρίνεται ότι το εγχείρημα αυτό όχι μόνο δεν θα επιφέρει οριστικές μεταβολές στην περιοχή αλλά θα επιδεινώσει την κατάσταση για τους εξής λόγους:

- Η επίθεση δεν θα ανατρέψει το καθεστώς Άσαντ (ιδίως τώρα που έχει χαθεί οριστικά το στοιχείο του στρατιωτικού αιφνιδιασμού), το οποίο θα σκληρύνει την στάση του και θα εξακολουθήσει να στηρίζεται από Ιράν, Ρωσία και Κίνα. Εάν η περιορισμένη επίθεση δεν επιτύχει τους σκοπούς της, οι ΗΠΑ θα εμφανισθούν αδύναμες και θα τεθεί άμεσα το θέμα της σκοπιμότητος του όλου εγχειρήματος.

- Μετά από εκτεταμένες καταστροφές ζωτικών εγκαταστάσεων της Συρίας και σειρά παραπλεύρων απωλειών, θα μειωθούν οι πιθανότητες διπλωματικής επιλύσεως των θεμάτων τόσο της Συρίας, όσο και του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν.

- Επιδείνωση των ήδη τεταμένων σχέσεων Η.Π.Α. – Ρωσίας (ευρύτερα ζωτικά στρατηγικά, οικονομικά και ενεργειακά ρωσικά συμφέροντα στην περιοχή).

- Αγνώστου εύρους αντιδράσεις της Συρίας, του Ιράν (δεν αναμένεται ευθεία και ευρεία ανταποδοτική αντίδραση του Ιράν, προκειμένου να διασφαλισθεί το πυρηνικό του πρόγραμμα, η οικονομία του, καθώς και η στρατιωτική του δυνατότητα αυτοάμυνας), της Χεσμπολάχ (το εύρος της αντιδράσεως συνδέεται με το αντίστοιχο του Ιράν), Χαμάς, αλλά εμμέσως και Ρωσίας – Κίνας (π.χ. κυβερνοπόλεμος, έγκαιρη ενημέρωση Σύρων για επερχόμενες πυραυλικές προσβολές, προμήθεια Συρίας με πολεμικό υλικό κ.λ.π.), κατά των Η.Π.Α., του Ισραήλ, της Τουρκίας και της Ιορδανίας.

- Ενδεχόμενη αυτόνομη και μη συμβατή με τα αμερικανικά συμφέροντα αντίδραση του Ισραήλ, σε περίπτωση πυραυλικής ή αεροπορικής ή τρομοκρατικής προσβολής του.

- Διόγκωση και διάχυση στην ευρύτερη περιοχή του τεραστίου προβλήματος των Σύρων προσφύγων.

- Επιδείνωση αμοιβαίων σχέσεων της ήδη διασπασμένης αντιπολιτεύσεως, μέρος της οποίας εναντιώνεται σε κάθε Δυτική επέμβαση η οποία κατά την άποψή τους ενισχύει το Ισραήλ.

- Επιπλέον ενδέχεται να ενδυναμωθούν ιδιαίτερα τα πλέον δυναμικά στοιχεία της αντιπολιτεύσεως, τα οποία ανήκουν στο ριζοσπαστικό Ισλάμ (Σαλαφιστές, σύμμαχοι της Αλ Κάϊντα, στηριζόμενοι από την Σ. Αραβία).

Εάν η πρόθεση περιορισμένης αμερικανικής στρατιωτικής τιμωρητικής δράσεως αποτελεί πρόσχημα για την δυναμική επιβολή τελικής λύσεως στην περιοχή (ας μην ξεχνούμε ότι και στην Λιβύη η αρχικώς διατυπωθείσα πρόθεση ήταν η διασφάλιση ζώνης απαγορεύσεως πτήσεων), τότε το όλο ζήτημα περιπλέκεται περισσότερο, καθ’ όσον ενδέχεται η τρέχουσα εμφύλια διαμάχη να μετατραπεί σε θερμή σύγκρουση στην ευρύτερη περιοχή. Στην περίπτωση αυτή οι στρατιωτικές ενέργειες θα έχουν μεγαλύτερη διάρκεια, διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά (π.χ. πέραν της πυραυλικής επιθέσεως και βομβαρδισμός από αεροσκάφη των Η.Π.Α. και συμμάχων, προσβολή συριακών στρατευμάτων, πλέον ενεργός στρατιωτικός ρόλος της Τουρκίας, πιθανή εμπλοκή του ΝΑΤΟ, καθώς και αριθμού αραβικών χωρών, του Ισραήλ κ.λ.π.) και θα αποσκοπούν στην εκ των πραγμάτων επιβολή της επόμενης ημέρας στην περιοχή (π.χ. διαμελισμός της Συρίας σε κατάλληλα μικρότερα κρατίδια, κατά τρόπο διασφαλίζοντα την τοπική σταθερότητα, καθώς και την εξυπηρέτηση των δυτικών αλλά και κατά το δυνατόν των ρωσικών συμφερόντων). Εν τούτοις, η άνευ όρων πτώση του καθεστώτος Άσαντ, αποτελεί στρατηγικό ακρωτηριασμό του Ιράν και απομόνωσή του από ζωτικά του περιφερειακά συμφέροντα (Χεσμπολάχ, σιιτικοί πληθυσμοί περιοχής, Παλαιστίνιοι, πρόσβαση στην Μεσόγειο, εγγύτητα προσβολής του Ισραήλ, ενεργειακοί και οικονομικοί λόγοι κ.λ.π.), γεγονός το οποίο πιθανότατα θα προκαλέσει την ευρεία αντίδραση και εμπλοκή του (άμεση ή έμμεση μέσω Χεσμπολάχ και Συρίας κατά του Ισραήλ, καθώς και κατά στόχων αμερικανικών συμφερόντων), η οποία με την σειρά της αναμένεται ότι θα προκαλέσει φαινόμενο ντόμινο με απρόβλεπτες συνέπειες. Η συγκέντρωση ρωσικών πολεμικών πλοίων και υποβρυχίων στην Α. Μεσόγειο επιβαρύνει την ένταση και αυξάνει την ανησυχία, ενώ σε περίπτωση στρατιωτικής εμπλοκής του Ισραήλ, εκφράζεται και ο προβληματισμός του κατά πόσο και έως πότε τα σουνιτικά αραβικά κράτη θα εξακολουθούν να στηρίζουν την συμμαχία των «προθύμων»;

Σε κάθε περίπτωση η επόμενη ημέρα στην περιοχή και ιδιαίτερα στην περίπτωση μη συμμετοχής του Μπααθικού κόμματος του Άσαντ στην εξουσία, κρίνεται ότι θα είναι ιδιαίτερα ασταθής (συνέχιση εμφυλίου, τρομοκρατικές ενέργειες και διάχυση αυτών σε γειτονικά κράτη, εμπλοκή Ισραήλ κ.λ.π.), δεδομένων των πολλών αντιμαχομένων εθνοτήτων και θρησκευτικών δογμάτων, της ενδεχομένης προσβάσεως ακραίων ισλαμιστών τρομοκρατών σε όπλα προηγμένης τεχνολογίας ή μαζικής καταστροφής, του εκκρεμούς ιρανικού, κουρδικού και παλαιστινιακού ζητήματος και όλα αυτά σε συνδυασμό με τα συμφέροντα των κρατών της περιοχής, καθώς και των Μεγάλων Δυνάμεων.

Η πλέον πιθανή περιοχή αμέσου επεκτάσεως της στρατιωτικής εμπλοκής είναι ο Λίβανος, ο οποίος αντιμετωπίζει ανάλογο εθνοτικό, θρησκευτικό και κοινωνικό κατακερματισμό. Επισημαίνεται ότι οι δυνάμεις της Χεσμπολάχ υπερβαίνουν τους 100.000 μαχητές και το οπλοστάσιό της συμπεριλαμβάνει πυραύλους εδάφους – εδάφους, εδάφους – επιφανείας και εδάφους – αέρος καθώς και σημαντικό αριθμό ρουκετών και αντιαρματικών όπλων. Η οργάνωση αντιμετωπίζει εχθρική συμπεριφορά τόσο από πολιτικές δυνάμεις εντός του Λιβάνου, όσο και από αραβικά σουνιτικά κράτη αλλά σε περίπτωση πλήρους πολεμικής εμπλοκής της, θα βασισθεί στην υποστήριξη του Ιράν, της Συρίας και πιθανόν της Ρωσίας.

Η Τουρκία εμμένει και προτρέπει σε πλήρη Δυτική στρατιωτική εμπλοκή (με συμμετοχή της Τουρκίας), μέχρι της τελικής ήττας και πτώσεως του καθεστώτος Άσαντ, επιδιώκοντας να έχει λόγο κατά την επομένη ημέρα, προκειμένου να αποφύγει ανεπιθύμητες εξελίξεις στα σύνορά της. Σε περίπτωση περιορισμένης Δυτικής επιθέσεως, εκτιμάται ότι η Τουρκία θα διαδραματίσει δευτερεύοντα υποστηρικτικό στρατιωτικό ρόλο, ενώ τυχόν παρατεταμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις θα την εμπλέξουν άμεσα. Με την μέχρι στιγμής περιφερειακή πολιτική της, όχι μόνο δεν έχει εκπληρώσει διακηρυχθέντες σκοπούς της (π.χ. μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες) αλλά έχει πλέον καταστεί μέρος του όλου προβλήματος διατρέχοντας τον κίνδυνο η διαμορφούμενη τελική κατάσταση να αποκλίνει από τα Εθνικά της Συμφέροντα. Σημεία που εγείρουν ερωτηματικά, ως προς την τουρκική πολιτική, είναι τα ακόλουθα:

- Η Τουρκία έχει συμβάλει σημαντικά στην κλιμάκωση του εμφυλίου πολέμου στην Συρία. Τα σύνορα της Τουρκίας αποτελούν ελευθέρα ζώνη διελεύσεως στρατιωτικού εξοπλισμού, καθώς και πάσης φύσεως αντιστασιακών ομάδων κατά του καθεστώτος Άσαντ, μεταξύ των οποίων και ακραίων ισλαμιστών που συνδέονται με την διεθνή τρομοκρατία.

- Η Τουρκία προανήγγειλε κατηγορηματικά την απαίτηση πτώσεως του καθεστώτος Άσαντ, δίχως να έχει τα κατάλληλα εργαλεία και μέσα για να επιφέρει μόνη της το αποτέλεσμα αυτό. Η πολιτική αυτή σε συνδυασμό με την αμέριστη στήριξη των σουνιτών και την βιασύνη της να συμμετάσχει στην συμμαχία των «προθύμων» (άνευ σχετικών πορισμάτων και εγκρίσεως του ΟΗΕ), έχουν καταστήσει την Τουρκία μέρος του προβλήματος και την έχουν εκθέσει διπλωματικά.

- Τυχόν στρατιωτική επιθετική ανάμιξη της Τουρκίας, θα έχει πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό και κοινωνικό κόστος, καθώς και κόστος ασφαλείας. Επιπλέον, δημιουργείται το διπλωματικό παράδοξο, η Τουρκία να συντάσσεται στρατιωτικά με την Δύση στην Συρία, όταν ταυτόχρονα την κατηγορεί για υποκρισία στην Αίγυπτο.

- Τίποτε δεν καταδεικνύει, μέχρι στιγμής, ότι η Τουρκία έχει αποτρέψει δυσάρεστες γι αυτήν εκπλήξεις της επομένης ημέρας (π.χ. δημιουργία κουρδικού κράτους στα νότια σύνορά της).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ - ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Η κρίση στην Συρία υπερβαίνει κατά πολύ το επίπεδο μίας τοπικής συγκρούσεως. Το διακύβευμα της εμπλοκής στην Συρία αλλά και της γενικής αστάθειας στην περιοχή είναι ο γεωπολιτικός έλεγχος της Μ. Ανατολής, η οποία αποτελεί κλειδί για τον ευρύτερο έλεγχο της Ευρασίας, καθώς και κατ’ εξοχήν πεδίο ασκήσεως επιρροής για φιλόδοξες περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής.

Παρά την πιθανότητα τοπικών ανεξέλεγκτων δράσεων και προκλήσεων που ενδεχομένως να κλιμακώσουν την κρίση, εκτιμάται ότι τελικά οι ΗΠΑ και η Ρωσία, ως λογικοί δρώντες, θα ελέγξουν την τελική έκβαση και θα εξασφαλίσουν μία λιγότερο ασταθή επόμενη ημέρα, αμοιβαίως αποδεκτή.

Διαπιστώνεται ότι ο Ο.Η.Ε. αδυνατεί και πάλι να εφαρμόσει τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, αφού τα επί μέρους Εθνικά Συμφέροντα των κρατών του Συμβουλίου Ασφαλείας (Σ.Α.) αποτελούν την τροχοπέδη λήψεως αποφάσεων. Δράσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, λαμβάνουν χώρα επιλεκτικά και μετά από σύγκλιση συμφερόντων ή αδιάφορη ανοχή επί μέρους κρατών του Σ.Α. (επί παραδείγματι η «ευαισθητοποιημένη» Δύση και οι Διεθνείς Οργανισμοί, δεν αντέδρασαν όταν το τότε «ημέτερο» Ιράκ χρησιμοποιούσε χημικά όπλα κατά του Ιράν ή και στο εσωτερικό της χώρας του).

Ο περιπετειώδης τρόπος με τον οποίο ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έλαβε την τελική του απόφαση, ως προς την Συρία, υπενθυμίζει για μία ακόμη φορά πόσο κρίσιμη και σύνθετη είναι διαδικασία λήψεως αποφάσεων σε κυβερνητικό επίπεδο καθώς και τις υψηλές απαιτήσεις οργανώσεως, προπαρασκευής και εμπειρίας προς τούτο.

Η μεγάλης διάρκειας χρονική αναβολή της προαναγγελθείσης αμερικανικής πυραυλικής επιθέσεως κρίνεται ότι θα μειώσει δραστικά την αποτελεσματικότητα του στρατιωτικού εγχειρήματος, αφού παρέχει άφθονο χρόνο προετοιμασίας στον αντίπαλο (διασπορά προσωπικού, μετακίνηση και απόκρυψη μέσων, συστημάτων και υλικών, ανάπτυξη παραπλανητικών ομοιωμάτων, δημιουργία ανθρωπίνων ασπίδων με χρήση αντιπάλων κ.λ.π.).

Κλειδί και προϋπόθεση για την ομαλή επίλυση του εμφυλίου στην Συρία, αποτελεί μία κοινή συμφωνία μεταξύ των δύο αντιμαχομένων μερών στην Συρία, των κυρίων πατρόνων αυτών (Ιράν και Σ. Αραβίας), καθώς και των ΗΠΑ και Ρωσίας. Από τις εν λόγω συνομιλίες θα πρέπει να εξαιρεθούν οι ακραίοι ισλαμιστές της αντιπολιτεύσεως, ενώ οι δυνάμεις που τους στηρίζουν θα πρέπει να τεθούν προ των ευθυνών τους.

Η ανωτέρω συμφωνία θα πρέπει να διασφαλίζει το δικαίωμα ασφαλούς παραμονής κάθε μειονότητος (εθνικής και θρησκευτικής) στα πατρογονικά της εδάφη καθώς και την διατήρηση του πολιτισμού και των πολιτιστικών μνημείων της.

Το μικρό διπλωματικό και στρατιωτικό εκτόπισμα της Ε.Ε., καθώς και η αδυναμία ασκήσεως επιρροής ακόμη και σε περιοχές αμέσου ενδιαφέροντός της, όπως η Μ. Ανατολή (οι εθνικές δράσεις μεμονωμένων ευρωπαϊκών κρατών δεν λογίζονται ως δράση της Ε.Ε.), θα πρέπει να ανησυχούν τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε., τουλάχιστον όσο και για τα οικονομικά θέματα.

Κατά την τρέχουσα συγκυρία η Ελλάδα θα πρέπει να φανεί συνεπής στην παροχή λογιστικών και υποστηρικτικών διευκολύνσεων προς τους συμμάχους της εφ’ όσον της ζητηθεί, δίχως την άμεση στρατιωτική εμπλοκή της. Σε αντάλλαγμα της πολύτιμης (κατά ομολογία των ΗΠΑ) προσφερομένης υπηρεσίας και συνδυάζοντας την στρατηγική της σύγκλιση με το Ισραήλ, η χώρα μας επιβάλλεται όπως ζητήσει σθεναρά (και όχι ψελλίζοντας), την βάσει του Διεθνούς Δικαίου Θαλάσσης, ευνοϊκή διευθέτηση των θεμάτων των θαλασσίων ζωνών της Α. Μεσογείου (ειδικότερα η ΑΟΖ με την Αίγυπτο πρέπει να συμφωνηθεί άμεσα για ευνόητους λόγους), την προστασία των ερεισμάτων μας στην ευρύτερη περιοχή των συγκρούσεων (ελληνικός πληθυσμός, πολιτιστικά μνημεία, Πατριαρχείο και χριστιανοί κ.λ.π.), οικονομική ή και στρατιωτική βοήθεια για την χώρα μας κ.λ.π.. Εάν για την επόμενη ημέρα προκύπτει ανάγκη αναπληρώσεως τυχόν στρατηγικών απωλειών της Ρωσίας στην Μ. Ανατολή (διευκολύνσεις, ελλιμενισμοί, αγκυροβόλια), η Ελλάς (ίσως και η Κύπρος), σε συνεννόηση με τους συμμάχους της και δίχως να αιφνιδιάζει, θα μπορούσε να προσφερθεί για παροχή περιορισμένου επιπέδου ευκολιών προς την Ρωσία, χρησιμεύοντας ως γέφυρα προσεγγίσεως των δύο Μ. Δυνάμεων, προ των κοινών τους προκλήσεων. Παράλληλα θα πρέπει να διατηρείται εθνική ετοιμότητα παραλαβής ελλήνων της Μ. Ανατολής, καθώς και αποτελεσματικής αποτροπής εισόδου νέου μεταναστευτικού ρεύματος προσφύγων, ακόμη και με κατάλληλη συνδρομή (χερσαία και θαλάσσια) ευρωπαϊκών δυνάμεων.



05 – ΣΕΠ – 2013

Αντιναύαρχος ε.α. Β. Μαρτζούκος Π.Ν.

Επίτιμος Διοικητής Σ.Ν.Δ.

Πρόεδρος ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΙ ΚΡΥΒΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ;"

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ

Τοπωνύμια στα τούρκικα-----

ΠΟΛΛΑ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ

Adana = Άδανα

Adada = Αδαδα

Adzanos =  Ατζανός

Aglasun =  Σαγαλασσός (cblackits@nickel)

Ağrı (Karaköse) = Αγρί

Ağva (Psillion) = Ψήλιον

Ağırnas_Kapadokya'da = ΆγιοιΑνάργυροι)

Ahyolu_Trakya (Ağialos - Ahialu) = Αγχίαλος*

Akbaş Burnu (Sestos) / Σηστός

Akbunar Köy = Κεβρήνη ή Κεδρηνία

Akçaabat (Polatane, Polathane) = Πλάτανα - Ερμώνασσα

Akçakale_Karadeniz'da (Cordyle) = Κορδύλη

Akçakoca (Diospolis, Diapolis, Dia) = Διάπολη

Akçay (Astura, Astyra) = Αστυρα - Άστειρα

Akhisar (Thyatira, Thyateira) = Ασπρόκαστρο – Πελόπια – Θυάτειρα

Aksaray (Arhelais) = Αρχελαϊδα, Άκσαραϊ)

Akşehir (Philomelion, Philomelium, Φιλομήλιο, Filomilio)

Aktaş_Kapadokya'da (Antavali, Andabalis)  = Ανταβαλί

Akyarlar_Bodrum (Kefalonya_Yarimadanin Başı, Kumburnu) = Κεφαλονιά

Alaçam_Karadeniz'de (Zalecus, Leontopolis) = Λεοντόπολις)

Alaçatı (Agrilia) = Αγριλιά

Alanya – Aliaga Namurtköy = Κύμη - Αλιαγας (Coracesion, Korakesion, Korakeison, Κορακήσιο, Αλάγιας, Κορακεσιο – Καλο(ν)ορος)

Alaplı (Cales, Kales)  = Καλές

Alaşehir (Philadelphia, Filadelfia) = Φιλαδέλφεια

Alibeyköy_Istanbul (Kydaris) = Κυδαρίς

Altınoluk (Antandros, Edonis) = Αντανδρος

Altınova_Ayvalık Güneyi (Ayazmend) Αγιασμάτι *

Altinsıvrısı =  Εύθηνα (η)

Amasra (Sesamos, Amastris) = Άμαστρις, Άμασρα, Αμαστρίς)

Amasya (Amaseia, Amasia, Amesia) = Αμάσια

Anadolu Hisarı_Istanbul_ (NovaCastrum, AkçaHisar, GüzelceHisar, Potamonion, Areias) = Ποτάμειον

Anadolu Kavağı_Istanbul_ (Hieron, HieronStoma_KutsalKapi) = Ιερόν, Ιερόν Στόμα

Anadolu Kavağı-Anadolu Feneri arasi_Istanbul_ (Agia Pandeleimon, Panthikion)  = Αγιος Παντελεήμων - Πανθήκιον

Anadolu Kavağı Burnu (Yoros:oros:dağ, Ourios:uygunrüzgarlar) = Άγιος Γεώργιος*

Anadolu Kavağı Limanı (Hieron Limanı) = Ιερό Λιμάνι*

Anadolu Kavağı-Poyraz arası_Fil Burnu (Coracium) = Κοράκιο*

Anamur (Anemurium)  = Ανεμούριο

Ankara (Ankyra, Angora, Ancyre, Ancyra) = Άγκυρα

Antakya (AntiochieiaAmOrontes, Hatay, Antioheia, Antioch) = Αντιόχεια

Antalya (Attaleia, Attelia, Attalia) = Αττάλεια – Σατάλια – Σατέλια - Αντάλια

Araç (Timantis, Maresch) = Τιμαντίδα

Araklı (Arazos, Arasoz, Arakos, Ara(n)da, Herakleia, Iraklia, Heracleia)  = Ηράκλεια - Αρακός

Araphisar - Doğanyurt  - Alabanda = Αλάβανδα - Αντιόχεια Χρυασαορούς

Arapsun_Nighde'de  = Αραβισού

Arariaramneia – Rhodandos = Ροδανδός

Ardanuç_Artvin'de (Andranoutzion, Ardanoutzi) = Ανδρανούτσι

Ardeşen (Arda-shen:derelerköyü) =  Άρδασσα

Arhavi (Arkhabis) = Αρχαβίς

Arnavutköy_Istanbul =  Μέγα Ρεύμα – Εστία - Διαβολόρεμα

Arsin (Arsen, Arsana, Arsene, Arseni, Arsania)  = Αρσίνη

Artvin (Livane, Livana) = Λίβανα

Asaagikoy = Ασαακιοι

Asar  =   Βαργύλια  ή Άνδανος

Asarçik =  Άμος (η)

Asardağ = Κίλδαρα

AsagiCobanIsa  = Τσομπανησιά

Aslihan = Λεοντάρι

Asmalikoy = ?/ Αφθόνη (cblackits@mavrodon)

Αssarlik = Tέρμερα

Avanos (Vanessa, Venessa) = Αβανός – Βένασα - Άβανος

Avcilar =   Άνταδρος

Avsar Kalesi = Μυούς (ο)

Ayasofya_Istanbul_ (HagiaSophia_KutsalBilgelik) = ΑγίαΣοφία

Aydın Tralleis Güzelhisar  = Αϊδίνιο Ανθέα – Ευανθία – Αντιόχεια - Τραλλείς

Aydıncık_Mersin'de (Kelenderis) = Κελενδερη

Aydos Tepesi (Aydos, Oxeia) = Οξυά

Ayvansaray_Istanbul (Aybazari - Aynanzari Capi – Blahernai) = Βλαχερνών*

Ayvalik (Kidonya, Aivali) =  Κυδωνιές - Αιβαλί

Azatli = Ελευθεροχώρι

B

 Belkis = Ζεύγμα

Babaeski = Καβύλη ή Βουργουδισσός

Babakale_Assos Batisi (Lekton) = Λέκτος

Bademli (Polymedion) = Πολυμήδιο

Bafra (Paurae) = Βάφρα, Πάφρα - Μπάφρα

Bakir = Κάϊκος ποταμός

Bakırköy_Istanbul_ (MakriHori, Hebdomon_Yedinci_YedinciMil, Makriköy) = Μακροχώρι

Baklaburun =  Καρδία

Balat Milet (Miletos, Miletus/ Palatia) = Μίλητος

Balıkesir (EskiKale, BalakHisar_HisarKenti, PaelaKastro, Balcea) = Παλαιόκαστρο

Balikli_Istanbul = Μονή Ζωοδόχου Πηγής*

Balikpazari_Istanbul (PortaPiscaria - Perama) = Πέραμα*

Balıklıova (Polikhna) = Πολύχνη

Ballıhisar (Pessinus) = Πεσσινούς

Baltalimani Istanbul_ (Phidalia, SinusPhidailae, KadinlarLimani, GinakonLimen) Γυναικών Λιμάνι - Φιδάλια

Balya (Periharaksi) = Περιχάραξη

Banaz (Panasium) = Πανάσιο

Bandırma = Πάνορμος

Barbaros_Tekirdağ'da Trakya_ (Panados, Bysante) = Πάναδος - Βυσάνθη

Bartın (Parthenios) = Παρθένιον

Başiskele_Kocaeli'de = Αστακός

Basmakçı_Kapadokya'da (Faustinopolis) = Φαυστινούπολη

Başibüyük_Istanbul-SüreyyapaşaSanatoryumArazisi (Analipsiz Manastiri) = Μοναστήρι Αναλήψεως*

Bayir = Σύρνα (η)

Bayrakli =  Παλαιά Σμύρνη

Bayramoğlu_Gebze'de (Rission) = Ρύσσιον

Bebek_Istanbul_ (Iskeleler, Philemporon, Bahçe-iBebekÇelebi) = Σκάλες - Φιλέμπορον

Behramkale (Assos, Makhramion, Makhram, Behram, Behramköy) = Άσσος

Belisirma ihlara (Peristremma)  = Περίστρεμμα

BelgradKapi_Istanbul (Ksilokerkos) = Βελιγραδίου – Ξυλόκερκος*

Bergama (Bergamon) = Πέργαμος

Beşiktaş Istanbul_ (Diplokionion_Çifte_IkizSütunlar, Sergion, Dafne, AyiosMamas, ZeuktaKionia_IkizSütun, Konapetro, KunePetro, Iassonion) = Διπλοκιονίου  - Δάφνη – Άγιος Μαμάς –Σέργειον - Κονάπετρο

Beydağ_İzmir (Peliapolis, Belyambol) = Πελιάπολη*

Beykoz Istanbul_ (Defne) = Βέϊκος - Δάφνη

Beylerbeyi_Istanbul (Stauros (Istavroz_Haç) – ArkhaiFoisusai -Chrysokeramos_AltinTuğla) = Σταυρός – Χρυσοκέραμος*

Beyoğlu Istanbul_ (Pera, Sykai) = Πέρα - Συκές

Beypazarı (Lagania-KayaDoruguÜlkesi) = Αναστασιοπολη- Λαγάνια

Beyşehir (Karalis, Caralia) = Κάραλις

Biga (Pegae, Pyges, Menbalar) = Πηγές

Bigadiç (Pegaditis)  = Πηγαδίτις

Bilecik (Vilokoma) = Βιλόκωμα

Birgi = Διός Ιερόν – Χριστούπολις – Πυργίον

Bodrum (Halicarnassus) = Αλικαρνασσός

Bojuklu = Μπουγιουκλί *

Bolaman (Polemonion, Polemion)  = Πολεμόνιον - Πολέμιον

Bolayir Trakya_ (Paktia, Ebul-Hayr, PoliAyaYorgi, Plagiarion)  = Πακτία - Πλαγίαρον

Bolu (Klaudiopolis, Bithynium) = Κλαυδιούπολη - Βιθύνιον

Bolvadin (Polybotos)  = Πολύβοτος

Bor (Poros) = Πόρος

Borçka (Soterioupolis) = Σωτηριούπολη

Bostanci Istanbul_ (Poleatikon) = Πολίτικον

Bozburun (Parion) = Πάριον - Τήμνος

Bozcaada =  Τένεδος

Bozyazı_Mersin'de (Nagidos, Nagidus) = Νάγιδος

Bulancak (Akköy, Kepsil) = Πουλαντζάκη

Burdur = Βουρδούριο - Πολυδόριον

Burgazada = Αντιγόνη

Burhaniye (Kemer, Anahor, Pidasus) =   Τσουρουκι * - Κεμέριον

Bursa (Prusa) = Προύσα - Κιος

Buruncuk = Λάρισα στον Έρμο

BüyükDere Istanbul_ (SaronKörfezi, VathiColpas, DerinKörfez, SaronBurnu) = Βαθύκολπος – Καλός Αργός - Βαθυρύακα

Büyükçekmece = Αθυρα

Büyük Güvercinlik_Kapadokya'da = Μεγάλου Περιστερώνα *

Büyük Menderes = Μαιανδρος ποταμός

Buyukada = Πριγκηπονήσι

 C

 Cakilkoyu = Μηχανιώνα

Çandarlı = Πιτανη

Çakraz_Karadeniz'de (Erythinoi) = Ερυθνοί

Çatladikapi_Istanbul (Sidera) = Σίδερα*

Camlica - Farash - Farasa = Φάρασα - Βάρασσος - Φαρασόνι

Çandarlı (Pitane:Kadin Kenti_Kraliçe Kenti, Asar, Hisar) = Πιτάνη

Çankırı (Gangra, Germanikopolis) = Γερμανικοπολη – Κανδαρη - Γάγγρα

Canta Beldesi = Δαμινον Τείχος

Çarşamba Istanbul_ (Deuteron) = Δεύτερον

Çataltepe_Enez'de_Trakya (Merisos) = Μερισός*

Çatalzeytin_Kastamonu'da (Korinos, Konolis)  = Κόρινος

Çatalca Trakya_ (Petra, ÇatalBurgaz, Matrai, Metra, Petre) = Πέτρα

Çayeli (Mavpari)  = Μαυπαρί

Cayagzi  = Λαγγάδα

Cayagzi_Kapidag = Καστέλι

Cemilköy_Nevşehir'de (Tzalela) = Τζαλέλα

Çengelköy Istanbul_ (Sophianae, Procesdikos, Kikonion)  = Σοφιανή - Κικόνιον

Çerkez = Τσερκές - Στράντζα

Cerrahpaşa Istanbul_  = Ξερόλοφος

Cesme - Pygi - Krini = Πηγή - Κρήνη

Cide (Aycelos, Kytoron, Aigialos) =  Αιγιαλός - Κύτωρον - Ζίδη

Çifit Kalesi = Γρύνεια  ή Γρύνειον

Çıgrı =    Νεάνδρεια

Çirağan Istanbul_ (Rodion Periboloi_RodionKöprüsü)  = Ροδίων Περίβολοι

Çirkince τότε, σήμερα Şirince =Κιρκιντζέ που στα τουρκικά σημαίνει "άσχημο". Το 1926, 4 χρόνια μετα την καταστροφή του 1922, το μετονόμασαν σε Şirince που στα τουρκικά σημαινει "ευχάριστο

Corlu = Τυρολόη - Δίραλλος

Cunda - Alibey Adasi =  Μοσχονήσι

D

 Daday_Kastamonu'da (Dadybra) = Δάδυβρα

Dalyan (Kaunos, Caunos) = Καϋνός

Darıca (Aretzu, Daritza, Antartza) = Δάριτζα – Αρετσού – Ρύσιον

Datça (Dadia, Stadia, Acanthus) = Δαδιά – Στάδια - Ακανθούς

Değirmendere = Κολοφων

Delta Haliç_Istanbul (Delta_Hrisokeras) = Κεράτιος Κόλπος*

Demirköy_ Trakya_Kirklareli'de (Samakovion) = Σαμακόβιον

Demre (Myra, Mira, Kale) = Μύρα

Denizgiren_InKaraburun,Izmir (Pteleon) = Πτέλεον

Denizli (Leodikia, Tonguzlu, Dengiz, Laodikeia, Tonguzluk, Laodicaes, Laodicea) = Λαοδικεία του Λύκου

Dereköy_Karaman'da  (Fisandos) = Φισανδός

Dereköy_Karadeniz'de (Konopeion) = Κονόπιον

Derinkuyu_Kapadokya-Nevshehir'de (Malakopi) = Μαλακοπή

Dikili_Izmir'de (Aterneus:Agilkale, Dikmelik) = Δικελί - Αρτανευς

Dinar_Afyon'da (Celanae) = Κηλανές

Divriği (Tefriki, Divrigi, Tephrike) = Τεφρική

Diyarbakir (Amida) = Άμιδα

Doganlar_Kapidag = Δρακούντα

Doğanyurt_Kastamonu'da (Hosalay, Meset) = Αλάβανδα

Domaniç (Domanitis) = Δομανίτιος

Dörtkonak_G.hane'de (Edre, Andra, Atra, Adra) = Άνδρα

Dragos Istanbul_ (Dragos_Ejder, Orhantepe_BüyükDragos, Adraga, Adragos) = Δράκος

Dülük (Doliche) = Δολίχη

Düzce (Prusias, Nτούζτζε) = Προυσιάδα - Κόνσοπα

E

 Eceabat – Maydos = Μάδυτος

Edirne = Αδριανούπολη - Παλαιά Ορεστιάδα

Edirnekapi Istanbul_ (Andrinopolis)  = Ανδρινόπολη

Edremit = Αδραμύττιο

Efes (Ephesus) = Έφεσος

Ekinlik Adasi =   Νήσος Κούταλη

Emirgân Istanbul_ (Mirgün - FeridunPaşaBahçesi - EmirKöyü) = Κυπαρώδες

Enez = Αίνος

Endruluk_Kayseri'de  = Ανδρονίκι

Erdek Artaki = Αρτάκη

Erenkoy = Οφρύνιο

Ereğli Karadeniz (Herakleia Pontika – Benderegli) =  Ηράκλεια την Ποντική

Ereğli Konya  = Ηράκλεια – Ηράκλειον – Ακροτήριον - Κύβιστρα

Erenköy_Çanakkale'de  = Οφρύνιο

Erikli_ Trakya_Keşan'da (Heraklea) = Ηράκλεια (Κεσάνης)

Eriklice_ Trakya_Tekirdağ'da (Heraklea)  = Ηράκλεια

Ergani = Εργανία - Αρσενία

Erzurum (Karin – Kalikala – Arzen – Garin) = Θεοδοσιούπολη

Eskihissar_ Μugla  (Stratonikeia) = Στρατoνικεια - Ιδρυάς - Ανδριανούπολη – Χρυσαορίς

Eskihissar_Denizli (Laodicea) = Λαοδικεία προ του Λύκου

Eskikoy_Edirne = Παλαιοχώρι

Eskişehir (Dorylaion – Dorilyon) = Δορύλαιο

Eski Stambul - Yeski Stambolchuk = Αλεξάνδρεια Τρωάς

Etrim  (Syangela) =  Θεάγγελα (τα)

Eynesil (Ayivasil, HagiosBasileos, ermiş vasil, Ay-a-vasil, Coralla) = Άγιος Βασίλειος

 F

 Fasıllar_Konya'da (Mistheia) = Μίσθεια

Fatsa (Phadisane – Faça – Fadisan – Satilmiş – Fatisane - Phadisana)  = Φάτσα – Φατσιανή - Φασιδάνη

Fener_Istanbul (BatheiaSkopia – Faros – Fanari – Feros -Phanar)  = Φανάρι

Fenerbahçe_Istanbul (Hieron - Hera Kayaliği - Phanaraki-Fenercik - Bağçe-i Fener - Hiera Kayaliği) = Φαναράκι)

Fethiye (Makri – Megri – Telmessus – Telmessos - Makris) = Μάκρη – Αναστασιούπολη – Τελμησσός

Fikirtepe_Istanbul_Kadiköy'de (Karhadon) = Καρχαδών

Findikli_Istanbul (Arizopolis - Fondaco:han_italyanca - Aianteion) = Αριζόπολη

Finike = Φοινικούσα

Foça (Fokea – EskiFoça - Phokaia) = Φώκαια

G

 Galata_Istanbul (Galatas:gala:süt_süthane – Sykai – Justiniana – Justinianapolis - Galatea) = Γαλατάς – Συκές - Ιουστινιανούπολη

Galata Köprüsü_Istanbul = Άγιος Καλλίνικος*

Galata Kulesi_Istanbul (Kule-i Kahr:GazapKulesi) = Μεγάλος Πύργος*

Garipçe_Istanbul (Charybdis – Karipçe - Gyropolis_Akbabalarşehri - Licnias_Garipçe'ninKuzeyinde – Kharybdis - Karibce) = Χάριβδη

Gaziemir - Seydikoy = Σεβδίκιοϊ - Ιμέριον

Gazikoy = Γάνος

Gebze (Libyssa - Dakivyza) = Δακίβυζα - Λίβυζα

Gediz (Γκεντίζ) = Έρμος ποταμός*

Gelibolu = Καλλίπολη

Gemlik = Κίος

Geblacke (Krateia – Flaviopolis - Creteia) = Κράτεια – Φλαβιούπολη

Germir_Kayseri'de (Kermira) = Κέρμιρα

Gerze (Karousa) = Καρούσα

Gesi_Kayseri'de (Kesi) = Κέσι

Gevaş (Westan) = Βεστάνη

Geyve (Kyvala) = Κύβαλα

Gideros Koyu_Kastamonu-Cide'de (Kiteros – Kytoros - Sütlüce) = Κίτερος - Κύτορος

Ginolu_Karadeniz'de (Kinolis) = Κίνολις

Giresun (Kerasous – Kerasounta – Farnakia – Hirades - Farnakya) = Κερασούντα – Φαρνάκεια - Χηράδες

Gökçeada = Ιμβρος

Gökçe_Kapadokya-Aksaray'da (Mamassos) = Μαμασσός

Gökçeler = Πήδασα

Gökyurt_Konya'da (Listra) = Λύστρα

Gölçayir_Trabzon'da (Divranos, Dibrana) = Δίβρανα *

Gölköy_Bodrum'da (Karyanda)  = Καρύανδα

Gölyazı_Marmara'da (Apollonia) = Απολλωνία

Golyazi Κaracabey = Μιχαλίτσι

Gönen (Artemis Thermaia – ArtemisTherme - Konana) = Άρτεμις Θερμαία

Görele (Kerezos – Koralla - Philocaleia) = Κόραλλα – Φιλοκάλεια - Κερεζός

Göreme (Korama – Matiana – Maccan – Avcilar) = Κόραμα

Göynük (KoinonGallicanan) = Κοινόν

Güllük (Bargylia)  = Βαργύλια

Gullubahce = Πριήνη

Gülpinar_Çanakkale_Assos'un batısı (Smintheion – Chryse - Hamaksitos) = Σμίνθειον – Χρυσή – Αμαξιτός

Gülşehir_Kapadokya-Nevşehir'de (Arapsun – Zoropassos - Aravissos) = Αραβισσός

Gümüştepe_Bursa'da (Μισίπολις, Misipolis) = Μισίπολις

Gümüşhane (Argiropolis) = Αργυρούπολη

Gümüşlük_Bodrum'da (Myndos) = Μύνδος

Gumusyak Beldesi = Ηραίον

GüneyRumeliFeneri_Istanbul (Gypopolis) = Γυρόπολη

Guzelbahce -Kilizman = Κλαζομεναί

Güzelhisar = Tιτναίος ποταμος (χωριό Ωραιόκαστρο)

Güzelyurt_Kapadokya-Aksaray'da (Gkelveri - Karvali) = Γκέλβερη - Καρβάλη

H

 Hakkari (Çölemerik - Çolemêrg_Kürtçe - Hekari) = Χακιάρι - Χακκάρι

Halfeti_Urfa'da (Xelfetî) =  Χαλφέτι – Ρωμαίον Κούλα

Halicioğlu_Istanbul = Πυκρίδιον*

Harran = Κάρες

Hasanköy_Niğde'de (Aksos) = Αξός

Havsa_Trakya (Hostizo – Nikae - Karputemum) = Νίκη

Havza (Kavza) = Κάβζα 

Hayrabolu = Χαριούπολη

Hereke_Kocaeli'de (Harakas) = Χάρακας

Heyebeliada (Chalki)  = Χάλκη

Hisarlık (Truva – Troya – Ilion) = Τροία – ‘Ιλιον

Hisaronu_Karadeniz'de (Philios) =  Φίλιος

Hisaronu_Mugla = Βύβασσος

Honaz (Kolossa) = Κολοσσοί

Hopa (Apsaros_Balıksız (Kissa) = Αψαρος

I

 Igneada = Ινιάδα

Ihsaniye = Μητρόπολη - Ιψός

Ihlamur_Istanbul (NeosEmbolos:YeniDirekliCadde) = Νέος Έμβολος

Ihlankoy_Kapidag = Χαμίκι

Ildırı_Çeşme'de (Erythrai - Eritre) = Ερυθραία

Ilgın_Konya'da (Tyriaio) = Ιλγίν - Τυριαίο

İnebolu (Ionopolis –Yunopolis – Ineboli – Abonuteichhus) = Τείχος - Ιωνόπολη

İnegöl (Angelokoma) = Αγγελόκωμα

İncekemer =  Γέργα *

Inlice_Fethiye (Daidala) = Δαίδαλα

Ipsala = Κύψελα

İskenderun (Alexandreia – Alexandrette) Αλεξάνδρεια του Ισσού - Αλεξανδρέττα

Isparta (Spartis – Baris) = Σπάρτη της Πισιδίας - Βάρη

İspir (Syspiritis) = Συσπιρίτις

Istanbul  = Κωνσταντινούπολη

Istinye_Istanbul (Leosthenion – Sostheion – Sosthenion – Stenos –BoğazinBaşlangicinaYakinKoy) = Σωσθενίου – Στενός - Λεοστένιο

Izmir =   Σμύρνη

İzmit (Nikomideia - Nikomedya) = Νικομήδεια

İznik (Nicaea – Nikaia) = Νίκαια

K

 KabakozKoyu_ Istanbul_Beykoz'da (Ampelodes) = Αμπελώδες

Kadiköy_Istanbul (Chalcadonia –KörlerÜlkesi – Chalcedon) = Χαλκηδώνα - Χαλκίδα

Kapidag = Κυζικηνή Χερσόνησος ή Αρκτόνησος

Kalabak Saray = Μύρινα

Kalamiş_Istanbul (Kalamissia – Kamişlik – Kalamos -Kamiş_Saz) = Καλαμίσια – Καλαμωτή  - Κάλαμος

Kalikişla_K.Çekmece Batisi_Trakya (Kallikratya) = Καλλικράτεια*

Kalkan_Akdeniz'de (Kalamaki) = Καλαμάκι)

Kandilli_Istanbul (Perrion – Ekhaia - Τehlike_şeytanAkintisi'ndanDolayi – BosforusNikopolis - Skaliai) = Κανδηλί – Σκαλιές - Νικόπολη

Kanlica_Istanbul (Glarus_Marti - Larus_Marti – Boraides – Boradion – Glaros) = Βοράδιον - Γλάρος

Kanlıdivane_Erdemli'de (Kanyteleis – Kanytelis - Kanytella) = Νεάπολη

Kapsul_Kapidag = Κάψαλα

Karaagac = Ορεστιάδα (το ιστορικό όνομα της Αδριανούπολης) ή Καραγάτς (προάστιο της Αδριανούπολης)

KaraBiga (Priapos) = Πρίαπος

Karadeniz Eregli - Kapıkırı = Ηράκλεια της Λάτμου

Karaburun_Izmir'de (Sidousa - Ahırlı, Mimas) = Σιδούσα - Μίμας

Karacabey (Mihalitsi) = Μιχαλίτσι

Karaduvar_Mersin'de (Anchiales) = Αγχιάλη

Karaman (Laranda - Larende) = Λάρανδα

Karamenderes - Scamander = Σκαμανδρος*

Karamürsel (Prainetos - Prenetos) = Πραίνετος

Karaova Deresi = Αιγός ποταμούς*

Karataş_Adana'da (Megarsus) Mallus = Μαλλος Μαλλώτης

Kariye_Istanbul (Khora) = Χώρα

Karpuzlu = Άλινδα

Kars (Qers_Kürtçe) =  Καρσούντα

Karsıyaka_Kapidag (Peramos) = Πέραμος

Karsiyaka =Κορδελιό, επίσημα Περαία, ή κοινώς Πέρα Μεριά, και στη τουρκική Καρσίγιακα (που σημαίνει το ίδιο, αντιπέρα ακτή)

Kaş (Antiphellos – Andifli – Habesos) = Αντίφελλος - Αντίφυλλο)

Kaş Yukari (Phellos) = Φελλός

Kas Dağ = Ιδης οροσειρα*

Kasimpaşa_Istanbul (Krenides – Pegai) = Πηγές

Kastamonu (Kastamoni) = Κασταμόνου - Κασταμονή 

Kavaklı_Akçaabat-Trabzon'da (Ahanda - Akhanda) = Άχανδα*

Kayabağ_Kayseri'de (Τaksiarhes) = Ταξιάρχες

Kayaköy_Fethiye'de (Livissi – Carmylassus) = Λιβίσι - Καρμηλασσός - Λειβίσι

Kaymaz_Eskişehir'de (Trikonia) = Τρικονία

Κaynarca = Γέννα

Kayseri (Caesarea Cappadociae – Kesaria - Mazaka) = Καισάρεια

Kazıkbağları = Ελαία

Κeςίbοrlu = Οικισμός Χόματος-Σουβλαίου*

Keçi Kalesi_Karadeniz'de (Mesochaldia) = Μεσοχαλδία *

Kefken (Karpeia – Kalpe - Kerpe) = Καρπεία

Kekova (Doλiche – Dolichiste) = Δολίχη - Δολιχιστή

Kemalpasa_Izmir'de (Nymphaeon, Nif_Gelin) = Νύμφαιον

Kemerhisar_Niğde-Bor'da (Tyana - Tuvanuva_Hititçe – Tavanna – Osebia - Tayan_Hititçe)  = Τύανα – Ντάνα - Θόανα

Kerim_Karadeniz'de (Zagora) = Ζάγορα

Kesan = Κεσσάνη

Kılıçlar_Kapadokya'da (Spathion) = Σπαθιών

Kilitbahir - Kynossema = Κυνός - Κυνόσσημα

Kinaliada = Πρώτη

Kircasalih = Ζαλούφι - Κεφαλοχώρι

Kireçburnu_Istanbul (KerezBurnu – DikaiaPetra – Kleides – KlediTorPonte – Kefeliköy-Karadeniz'inKilidi) = Δίκαια Πέτρα – Κλειδί

Kirklareli = Σαράντα Εκκλησιές

Kırsehir (Justinianopolis - Mokissos) = Μωκησσός - Ιουστιανουπολη

Kisikli Istanbul_ (Damatris)  = Δαματρίς

Kısık Yarımadası = Λέβεδος

Kızkalesi_Erdemli'de (Korykos, Corycus, Korikos) = Κόρυκος

Kiyikoy = Μήδεια - Σαλμυδησσός

Kiyi Kislacık =  Ιασός - Ιασσός

Istanbul_KizilKayalar (Kyaneia) = Κυάνεια

Kızılırmak = Αλυς

Kocadal_Torul-G.hane'de (Dörene, Dranas) = Δράνα*

KocaYamaç_Sürmene-Trabzon'da (Anaras, Anarassa) = Ανάρασσα *

Koçali_Ezine'de (Neandria) = Νεανδρεία

Konaklı_Niğde'de (Misthi) = Μισθός – Μιστοί - Μιστί

Konya (Ikonion) = Ικόνιο

Koldere = Κόλντερε - Κολδήρη

Körfez_Izmit'te (Kolpos_Körfez) = Κόλπος

Köşk = Κιόσκι

Koyulhisar_Sivas'ta (Kolonia) = Κολώνια

Kozan_Kilikya'da (Sis, Sisia) = Σίσια

Küçük Menderes = Καυστρος ποταμός*

Küçükkuyu (Gargara) = Γάργαρα

Küçükyali_Istanbul (Satyros Manastiri, Satyros, Satir) = Σάτυρος

Kültepe (Kaneş, Nesa) = Νίσα*

Kumkale Köy = Σκαμανδρου πεδιαδα*

Kumkapi_Istanbul (Kontoskalion) = Κοντοσκάλειον

Kumkaya_Bursa'da (Sigy, Sigi) = Σιγή

Kumyer = Τριόπιον (το)

Kuplu = Κουπλία

Kurshunlu = Ελεγμοί

Kurşuntepe_Bayramiç Civari (Skepsis) = Σκέψη

Kurucaşile (Kromna) = Κρώμνη - Κρώμνα

Kuruçeşme_Istanbul (Amopolos – Bithias - Kolomos – Kamişlik – IsisKoyu - Koruçeşme) = Αμόπολος – Κάλαμος – Άγιος Δημήτριος - Ξηροκρήνη

Kuşadasi (NeaSkala) = Νέα Σκάλα

Kütahya( Katiaion_Totys’inKenti) = Κιουτάχια - Κιουτάχεια

Kyzikos = Κύζικος

 L

 Labranda =  Λαβράνδα

Lalapasa = Λαλάπασα

Lapseki (Lampsakos - Pityausa) = Λάμψακος

Livera_Maçka'da = Λιβερά *

Luleburgaz = Αρκαδιόπολις

 M

Maçka_Istanbul (Matsouka - Maxuca) = Ματσούκα

Maçka_Trabzon (Matsouka – Rodopoli - Dikaisimion) = Ματσούκα – Ροδόπολη - Δικαιόσημον

MacarBurnu_Beykoz'dan sonar_Istanbul (Argyronion) = Αργυρόνιον*

Malatya (Malatia – Melitene – Melid - Meletî_Kürtçe -Mehtene) = Μαλάτια - Μελετινή - Μελέτη

Malazgirt (Malazgir_Kürtçe – Manzikert - Manzigert) = Μαντζικέρτ

Malkara = Μάλγαρα – Μεγάλη Αγορά

Manisa (Magnesia am Sipylos – Magnisia) = Μαγνησία - Μάνισα

Maraş (Germenikeia - Mereş_Kürtçe - Gurgum_Kürtçe) = Γερμανίκεια  *

Marmara Adasi = Προκόνησος

Marmara ereglisi (Heraclea – Perintos) = Πέρινθος – Ηράκλεια του Μαρμαρά

Marmaris (Physkos - Marmariksen_Fince) = Φύσκος - Μαρμαρίδα

Menemen (Menemeni) = Μαινεμένη - Μενεμένη - Αρχαια Τημνος

Meric = Μαρίτσα

Mersin (Mersina – Içel – Içil - Zephyrion) = Μερσίνη - Ζεφύριον

Merzifon = Μερζιφώνης – Μερζιφούντα - Ηλιούπολις)

Misinli_Çorlu'da_Trakya (Mesinia) = Μεσηνία*

Milas (Mylasa) = Μίλας

Moda_Istanbul (Modi)  = Μόδι - Βόδι

Mordoğan_Karaburun'da (Mimas)  = Μιμάς*

Mudanya (Moudania) = Μουδανιά - Απαμεα Μυρσεα

Mudurnu (Matarni, Modrones, Moderna, Mudurlu) = Μοδρονές

Muğla (Mobolla – Menos – Myndus – Alinda – Mogolla) = Μούγλα – Μόγολα - Μόβολα

Murefte = Μυριόφυτος

MustafaKemalPaşa (Kremasti) = Κρεμαστή

Mustafapaşa_Kapadokya-Nevşehir'de (Sinassos) = Σινασσός

Mut (Claudiopolis) = Κλαυδιούπολη

Mysia= Μυσία *

 N

Nara - Nagara point = Άβυδος

Narli koyu_Kapidag = Ρόδα

Naysabin - Nisibis = Αντιοχεια της Μυγδονιας

Nazilli (Mastura, Mastaura) = Μαστουρα

Nemrutkale = Αιγαί - Κύμη

Nevsehir (Nyssa - Muskara – Soandos - NeaPoli) = Νύσσα - Νεάπολη – Σόανδος - Μόσχαρα

Notion (Claros - Klaros) = Νότιο - Κλάρος

Nigde (Nazianzus - Nigdi - Tyana) = Νίγδη

Niksar (Cabeira) = Νικόπολη - Νεοκαισάρεια - Κάβειρα -Διόσπολις - Ανδριανοπολη - Σεβαστη

O

Ocaklar_Kapidag = Γωνιά

Of (Ofis) = Οφίς

Ogulagac_Maçka-Trabzon'da (Galiana, Kalawana:kiyi ülkesi) = Γαλλίανα 

Oguzeli_Antep (Tixbişar, Oxuzeli) = Οξυζελί

Ordu (Kotiora – Ordou – Kotyora) = Κοτύωρα

Ortaköy_Istanbul (Arkheion – Kilidion - AğiosFokas)  = Αρχείον - Κιλήδιον - Άγιος Φωκάς

Orta Κöy = Λυσιμαχεία

Osmaneli_Bilecik'te (Lefkes) = Λεύκες

Ovacık_Niğde'de (Sementra) = Σεμέντρα

Ovacık_Tunceli'de (Zerenik - Ovacix) = Ζερενίκη

Odemis = Οδεμήσιoν

Ören_Milas'ta (Keramos, Kerme, Ceramos) = Κέραμος

Özalp_Van'da (Ebexe) = Εβεξές

Özdere = Νοτιον – Νέα Κολοφών

Özlüce_Kayseri'de (Bekse) = Βεξές

Özlüce_Nevşehir'de (Silata) = Σίλατα

 P

 Palu_Elazığ'da (Palo) = Πάλο

Pamukkale (Hierapolis) = Ιεράπολη

Pasalimani = Νήσος Αλώνη – Αλώνησος

Patara = Πάταρα - Αρσινόη

Patrice Burhaniye = Κεμέριον*

Pazar_Rize'de (Atina, Athenai:Lazca gölgeli yer) = Αθήνα

Pazarlik = Κάσταβος

Pendik_Istanbul (Panteichion, Pantikape) = Παντείχιον

Perga – Perge = Πέργη

Pervari_Siirt'te (Berwarî) = Περβαρη

Pinarhisar = Βρύση

Priene = Πριήνη

Poyrazkoy_Istanbul (Boreas) = Βορεάς

Pozanti (Podantos) = Ποδαντός*

R

 Reşadiye_Kayseri'de  - Talas (Stefana) = Στέφανα

RivaCivari_SoğanLimani_Istanbul (Khromion) = Χρώμιον*

Rize (Rhizaion) = Ριζούντα

RumeliFeneriKuzeyi_Istanbul (Symplegades - OvidKulesi) = Συμπληγάδες*

RumeliFeneriGüneyi_Istanvul (Gypopolis) = Γυρόπολη*

RumeliKavaği_KarataşMahallesi_Istanbul (Mavromolos:karataş) = Μαυρόμολος *

RumeliKavağiKalesiBurnu_Istanbul (Aphrodision) = Αφροδίσιον*

S

 Safranbolu = Σαφράπολη - Θεοδωρούπολη

Şahinefendi_Nevşehir'de (Sobesos) = Σόβεσος

Sakarya = Σαγγάριος

Salacak_Istanbul (Damalis) = Δαμαλίς

Samandağ (Seleukia ad Pieriam) = Σελεύκεια Πιερίας

Samatya_Istanbul (KocaMustafaPaşa – Psamatia) = Ψαμάθεια - Υψωμαθείων

Samsat_Adıyaman Samsat (Samosata - Antiochia in Commagene) = Αντιόχεια η Κομμαγηνή

Samsun (Amysos) = Αμισσός, Σαμψούντα

Şanlıurfa_Urfa (Callirrhoe-Justinopolis-Edessa) = Αντιόχεια Καλλιρρόης – Ιουστιανόπολη - Έδεσσα

Sariyer_Istanbul_KavakArasi_YeniMahalle_YeniMahalle-KavakArasiDere (Chrysorhoas:AltinDeresi) = Χρυσαροάς

Sarıköy_Assos Civari (Zelia) = Ζέλεια

Sarkikaraagac (Neapolis) = Νεάπολη)

Sarkoy = Περίστασις

Sart_Iyonya'da (Sardis – Salihli) = Σάρδεις

Sebin Karahisar = Νικόπολη - Μαυρόκαστρο

Sedef Adasi = Τεβέρυνθος

Seferihisar_Izmir'de (Tysaferinopolis) = Τυσαφερινόπολη

Şehremini_Istanbul = ΄Εξ Μαρμάρων

Selcuk (Aya Soluk) = Έφεσος - Αγιος Θεολόγος

Selime_Kapadokya-Aksaray'da (Selme) = Σέλμη

Selimiye_Antalya'da (Side) = Σίδη

Selimpaşa Trakya = Επιβάτες*

Selge = Σέλγη

Seddulbahir - Settilbahir = Ελαιούς

Seyitgazi_Eskişehir'de (Nacolia) = Νακόλεια

Siğaçik  = Τέως

Sıĝırtmaç Kalesi = Κινδύη

Şile (Şila – Hili – Origanos - Artane) = Χηλή - Ρίγανη

Silifke_Mersin (Seleukaia Tracheia -Isauriae, Seleuceia ad Calycadnos, Seleuceia D'Isauria) = Σελεύκεια του Ισσαύου - Ελαιούσα Σεβαστή

Sille_Konya'da (Silli) = Σίλη

Silivrikapi_Istanbul (Kalagru, Pagea, Pigi) = Πηγή

Silivri  (Selybria) = Σηλυβρία – Ευδοξιούπολη

Sinanköy_Lalapaşa'da Trakya (Probaton, Pravadi) = Προβάτων*

Sinanpaşa_Trakya = Καλλικράτεια*

Sinekli_ Trakya_Silivri'de (Caenofrurio) = Κοινοφρούριο

Sinop (Sinope) = Σινώπη

Sirkeci_Istanbul (Eugeniu) = Ευγενίου*

Sivas (Sevasteia) = Σεβάστεια

Sivriada = Oξεία

Sivrihisar_Eskişehir'de (Avrostola - Palia - Justinianopolis) =  Αβρόστολα – Παλαιά - Ιουστινιάπολη

Sivrikale_Karadeniz'de (Kordyla) = Κόρδυλα *

Soganli = Ποτάμια

Söğüt_Bilecik'te (Thibasio) = Θηβάσιο

Sogut_Mugla - Saranda = Σαράντα

Söke (Anea) = Σόκια (είναι μία κωμόπολη-χωριό κοντά στη Σμύρνη*

Subaşi_Kayseri'de (Skopi) = Σκοπή - Σκοπί

Suhut (Synnada) = Συννάδα

Sultaniye_Fethiye'de (Thermes Soultanigie) = Θερμές

Suvermez_Niğde'de (Floita) = Φλοϊτά

Sürmene (Surmena) = Σούρμενα

T

Taksim_Istanbul (Ste Trinité - Aya Triada) = Αγία Τριάδα - Σταυροδρομίου

Istanbul_Tarabya Vadisi (Kryovrissis) = Κρύα Βρύση*

Tarabya_Istanbul (EudiosKalos – Pharmakias – Terapeia) = Θεραπειά, Θεράπιον

Tarsus_Kilikya'da (Tarsos) = Ταρσός

Taşkınpaşa_Nevşehir'de (Tamisos) = Ταμισός

Taşköprü_Kastamonu'da  = Λίθινη γέφυρα

Tavcan = Λαγούσες Νήσοι

Tavsan ad_Kapidag = Απειγανούσα

Tefenni_Burdur'da = Τέφνι

Tekir (Knidos) = Νεα Κνιδος

Tekirdag  (Rodosto – Bisanthi) = Ρωδεστό - Βισάνθη

Tekirova (Phaselis)  = Φάσαλα - Φάσηλις

Termal_Yalova'da (Pythia) = Πύθεα

Terme_Karadeniz'de (Themiscra – hemiskyna) = Θέρμη – Θεμίσκυρα)

Thymnous_Mugla = Θύμνος - Θύσσανος

Tilköy_Nevşehir'de (Dila) = Δήλα

Tire_Izmir'de (Thira – Tyre) = Θύρα

Tirebolu (Tripolis – Iskhopolis) = Τρίπολις - Τρίπολη

Tokalı_Kapadokya'da (Stemmaton) = Στέμματα *

Tokat (Haldias – Evdokia) = Τοκάτη – Χαλδία - Ευδοκία

Tonya (Tonia) = Τόνια

Tophane_Istanbul (MetaponBolos - Argyropolis:Gümüşşehir) = Μεταπών Βόλος – Αργυρούπολη

Torbalı_Izmir'de (Metropolis) = Μητρόπολη

Torul_Gümüşhane'de (Ardasa –Drila – Dorula) = Άδρασα – Κεντί - Δρούλα

Tosya_Kastamonu'da (Zooka - Daceia) = Δασεία

Trabzon (Trapezos – Trapezounta) = Τραπεζούντα

Tripolis_Denizli = Τριπολη Φρυγίας - Νεάπολη - Απολλωνία - Αντονηνόπολη)

Turankoy_Kapidag – Βαθύ

 U

 Ucmakdere = Αυδίμιο

Üc Tepeler = Λεύκη *

Ulubat (Caesareia Germanica – Ouloubad) = Γερμανίκεια Καισάρειας *

Uluborlu (Sozopolis) = Σωζώπολη

Ulukışla_Niğde'de (Faustinoupolis) = Φαυστινούπολη*

Ulutzak =  Ολουτζάκι - Λουτζάκι

Umuryeri_Istanbul (Daphne) = Δάφνη

Unye = Οινόη

Urla (Klazomenai –Vriula) = Βουρλά – Βρύουλα - Κλαζομεναί

Üsküdar = Χρυσούπολη - Σκουτάρι

Üsküp_ Trakya_Kirklareli'de (Skopia) = Σκοπιά

Ünye (Inoi – Oinaion) = Οίναιον - Οινόη

Ürgüp (Pronkopi) = Άγιος Προκόπιος

Uzunkopru_Trakya (Ouzoun Kyopru) = Μακρά Γέφυρα (Αδριανούπολης)

 V

 Vakfıkebir (Ethlabopiastes) = ?

Van (Thospitis - Tosp_Ermenice) = Θοσπίτις - Ερμενίκη

Vaniköy_Istanbul (Proukhtous, Prokhtoi) = Πρόκητοι

Vefa Istanbul_ (Filadelfion) = Φιλαδέλφιον

Vezirköprü (Andrapa:AdraSuyu - Neoclaudiopolis) = Νεοκλαυδιούπολη

Viranşehir_Mersin'de (Soloi, Pompeipolis, Soli) = Σόλοι

Vize = Βιζύη

 Y

 Yakapinar (Misis) = Μάμιστρα - Μόψους - Μόψουεσίια

Yalova (Helenapolis – Gialova) = Δρέπανο, σημερινή Γιάλοβα της Βιθυνίας, Ελενούπολις)

Yalvaç_Isparta'da = Αντιόχεια Πισιδίας

Yanık Köy = Νεοντείχος

Yaprakhisar_Kapadokya-Aksaray'da = Ιμβρασσός

Yassiada - Plati = Πλατί

Yassıhöyük (Gordion) = Γόρδιον

Yedikule_Istanbul (Heptaburgon) = Επταπύργιον

Yenihisar (Didyma) = Δίδυμα - Βραγχίδες - Ιερόν

Yenikapi_Istanbul (Eleueterios) = Ελευθέριον – Άγιος Ελευθέριος

Yeni Sehirburnu = Σίγειον

Yeniköy = Αχίλλειον

Yenikoy_Trakya - Νεοχώριον

Yeniköy_Istanbul_ (NeoKirion - Komarodes_Çilek) = Νεοχωρίο

YeşilGölcük_Niğde'de = Λίμνες *

Yeşilköy_Istanbul (Ayastefanos) =  Άγιος Στέφανος

Yoğuntaş_Trakya_Kirklareli (Skopelos) = Σκόπελος

Yozgat = Υοζγάτη

 Z

 Zara_Sivas'ta (Apes – Epes - Qoçgirî) = Απές - Επές *

Zelve_Kapadokya-Nevşehir'de (Zelvi) = Ζέλβη

Zeytinbag (Trilye)  = Τρίγλεια - Βρύλλιον

Zeytinburnu_Istanbul (Zeytun - Cap deL’Olive) = Κυκλόβιον

Zile (Sillas) = Σιλλάς

Zonguldak (Sandareke) = Σανδράκη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ"