Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Αρώματα και γεύσεις". Αθήνα, 12/01/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Αρώματα και γεύσεις". Αθήνα, 12/01/2014 "

Η στρατηγική ανάκαμψη της Ελλάδας

Του Νίκου Λυγερού

Η στρατηγική ανάκαμψη της Ελλάδας δεν έρχεται με υποσχέσεις, αλλά με πράξεις. Με συμμαχικές συμφωνίες κι όχι με λόγια. Η αλλαγή φάσης με την Αίγυπτο και ταυτόχρονα με το Ισραήλ μέσω της Κύπρου είναι ένα γεγονός πάνω στο οποίο πρέπει να πατήσουμε για να πετύχουμε χειροπιαστές οριοθετήσεις ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Κύπρο, για να αφήσουμε πίσω τις μίζερες προσεγγίσεις, που δεν πιστεύουν στην ριζοσπαστική αλλαγή σε γεωπολιτικό επίπεδο που προετοιμάζει η Ελλάδα. Σημασία δεν έχει αν δεν το πιστεύουν κάποιοι, γιατί στο τέλος θα το ζήσουν σαν εμάς και θα λένε μάλιστα ότι ήταν φυσιολογικό και αναμενόμενο κι ότι θα έπρεπε να είχε γίνει και πιο πριν, δίχως βέβαια να επισημαίνουν ότι οι ίδιοι δεν έκαναν απολύτως τίποτα γι’ αυτό το θέμα. Ο γύρος αδειοδότησης που άρχισε πρέπει να συνεχίσει για να ενισχύσει πρακτικά και οικονομικά την Ελλάδα, για να προχωρήσουμε ταυτόχρονα και στην θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ. Αυτά τα δεδομένα είναι ισχυρά και σταθερά και πρέπει να υλοποιηθούν για να ζήσουμε αυτήν την καινοτομία για την πατρίδα μας. Είναι εθνικές επιλογές κι όχι κομματικές. Είναι στρατηγικό μείγμα κι όχι παραταξιακό τέχνασμα. Γιατί θέλουμε μια Ελλάδα που παίζει τον ρόλο της και χρονοστρατηγικά. Γιατί αυτή είναι η Ελλάδα του μέλλοντος. Είναι ενέργειες που πρέπει να γίνουν ανεξαρτήτως από τις διαθέσεις του καθενός. Διότι είναι υψηλή στρατηγική απαραίτητη και αποτελεσματική λόγω ανθεκτικότητας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=18436&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η στρατηγική ανάκαμψη της Ελλάδας"

Οι Έλληνες δεν γονατίζουν

Του Νίκου Λυγερού

Οι Έλληνες δεν γονατίζουν γιατί είναι γκρινιάρηδες, ξεροκέφαλοι, αντιδραστικοί κι όταν έρχονται αυταρχικά συστήματα να τους καταπατήσουν αντιστέκονται, γιατί δεν ήταν ποτέ καλοί μαθητές της βαρβαρότητας. Αυτό το μάθημα δεν μπαίνει στο μυαλό μας με τίποτα, όσο σκληροί και αν είναι οι δικτάτορες, όποιο χρώμα κι αν έχουν, γιατί όλοι τους έχουν διαπράξει γενοκτονίες και ξέρουμε ακριβώς πώς λειτουργούν. Πολλοί προσπάθησαν σε διάφορες εποχές, αλλά ο Ελληνισμός είναι διαχρονικός και δεν τα έβγαλαν πέρα μαζί του. Δεν ακολουθούμε αρχές, παρακολουθούμε αξίες. Και τους νόμους μας τους θέλουμε ανθρώπινους, για να προστατεύουν τους αθώους, και όχι θεσμικούς για να καταπατούν τους δίκαιους. Έτσι αν χρειάζεται αγώνας για να μην περάσουν οι βαρβαρότητες, θα τον δώσουμε έως το τέλος, έως στη νίκη. Δεν φοβόμαστε κανένα εχθρό της πατρίδας και κανένα ραγιά. Ας το ξέρουν όλοι οι υποψήφιοι που θέλουν να το παίξουν τραβεστί, γιατί δεν είναι χαμαιλέοντες και φαίνεται η πραγματική τους υπόσταση. Έτσι τίποτα δεν μας απασχολεί πάρεξ γλώσσα και ελευθερία, όπως έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός. Κι αν μερικοί θεωρούν ότι οι Έλληνες προχωρούν με το σταυρό στο χέρι, να ξέρουν ότι έχουν δίκιο. Απλώς να μην ξεχνούν ότι στο άλλο έχουν σπαθί, γιατί το Βυζάντιο δεν είναι απλώς μια ανάμνηση, αλλά ένας δεσμός που ποτέ δεν ξεχάσαμε κι ούτε πρόκειται να ξεχάσουμε. Συνεχίζουμε λοιπόν ακάθεκτα, ασταμάτητα, χωρίς καμία παύση, γιατί ο αγώνας μας είναι η απελευθέρωση του Ελληνισμού από κάθε καταπατητή κάθε κατεχόμενο της βαρβαρότητας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18429&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Έλληνες δεν γονατίζουν"

Ενάντια στην κοινωνική μιζέρια

Του Νίκου Λυγερού

Δεν πρόκειται να μας επηρεάσουν οι ειδικοί της κοινωνικής μιζέριας που προσπαθούν να μας απασχολήσουν με τα προβλήματα της διπλανής πόρτας, ενώ αυτά τα κανονίζουμε ήδη μεταξύ μας και αυτό σε ανθρώπινο επίπεδο δίχως να έχουμε ανάγκη από κοινωνικές παρατάξεις που είναι η μία πιο ακραία από την άλλη. Δεν είναι η κοινωνία που μας μαθαίνει να είμαστε ανθρώπινοι, αλλά η Ανθρωπότητα και ο Χρόνος. Αντιθέτως οι κοινωνικές παρατάξεις παροτρύνουν στην αδιαφορία και τη λήθη. Ενώ είμαστε της μνημοσύνης. Έτσι όταν προσπαθούν μερικοί να μας χώσουν κοινωνικά μοντέλα, πάντα μεταμοντέρνα, ξεχνούν ότι είμαστε του Ελληνισμού και ότι έχουμε μία παράδοση λόγω πίστης και ανθρωπιάς. Και γι’αυτόν το λόγο δεν περιμένουμε καμιά καθοδήγηση για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, αφού δεν πιστεύουμε στις αρχές αλλά μόνο στις αξίες. Έτσι βλέπουμε αμέσως όταν κάποιος δεν έχει αξίες αλλά μόνο αρχές και ξέρουμε ότι έχει μέσα του στοιχεία αυταρχικού συστήματος και του λέμε ντόμπρα και σταράτα ότι δεν θα περάσουν, γιατί είμαστε αναρχικοί με όλα τα συστήματα που προσπαθούν να μας μάθουν βίαια την κοινωνική ευτυχία, αφού γνωρίζουμε ότι ταυτόχρονα θα καταπατήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν θέλουμε μια κοινωνία του 1984 ή του Fahrenheit 451. Είμαστε άνθρωποι των βιβλίων κι όχι των φυλλαδίων, θέλουμε περιεχόμενα κι όχι προγράμματα. Δεν πρόκειται λοιπόν να ξεχάσουμε την πατρίδα μας και τους αγώνες μας. Δεν πρόκειται να λησμονήσουμε ότι είμαστε ένας λαός που γέννησε Άγιους και ήρωες, επειδή αυτά δεν συμπίπτουν με τα μεταμοντέρνα μοντέλα του κενού. Είδαμε κι άλλα συστήματα πιο ισχυρά, που κατέρρευσαν, δίχως ν' αφήσουν τίποτα, γιατί οι μίζεροι δεν γράφουν ιστορία.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18427&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ενάντια στην κοινωνική μιζέρια"

Στρατηγικές πράξεις

Του Νίκου Λυγερού

Στρατηγικές πράξεις χρειαζόμαστε για να πετύχουμε την αναγνώριση των γενοκτονιών, όπου και να βρισκόμαστε στον κόσμο, από την Ελλάδα στην Αυστραλία μέσω Ευρώπης και Αμερικής. Δεν αρκεί να ζητούμε παθητικά, πρέπει να διεκδικούμε ενεργητικά. Δεν αρκεί να λέμε ότι υποφέρουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα, πρέπει να παλεύουμε για να τα αλλάξουμε. Μπορούμε και το έχουμε αποδείξει και στο παρελθόν, αρκεί να το θέλουμε. Κι εμείς το θέλουμε. Επίσης φέτος με την επέτειο για τα εκατό χρόνια της γενοκτονίας των Αρμενίων έχουμε ένα αποτελεσματικό πλαίσιο για να δράσουμε επί του πρακτέου για την τριάδα γενοκτονιών, όπου και να βρισκόμαστε πάνω στον πλανήτη. Είναι κατάλληλο το πλαίσιο για να δημιουργηθούν συμμαχίες μεταξύ των θυμάτων και να πετύχουμε ακόμα περισσότερες αναγνωρίσεις από κράτη και διεθνείς θεσμούς. Διότι αυτήν την περίοδο όλοι και όλες θα ακούσουν με πιο έντονο τρόπο για την επέτειο και δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες για έλλειψη ενημέρωσης. Επίσης θα υπάρξουν και διαμάχες, αφού το σύστημα της προπαγάνδας της Τουρκίας θα προσπαθήσει να πείσει τους πάντες ότι δεν υπήρξε ποτέ αυτή η γενοκτονία και αυτή η διαδικασία θα μας δώσει το πεδίο δράσης της αντεπίθεσης της μνημοσύνης. Όλοι οι μαχητές της ειρήνης ξέρουν ότι δεν πρέπει ν’ αποδεχθούμε καμία λήθη. Έτσι κάθε προσπάθειά τους, θα μας δώσει την ευκαιρία να δώσουμε απαντήσεις ιστορικές που θα ενισχύσουν όλες τις γενοκτονίες. Γι’ αυτόν το λόγο πρέπει όλοι να προετοιμαστούμε για να συμμετέχουμε ενεργά σε αυτήν τη διεθνή αποστολή που οφείλουμε στην Ανθρωπότητα για τα εγκλήματα που έχει υποστεί από τις κοινωνίες της λήθης.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18399&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στρατηγικές πράξεις"

Θεόδωρος Φώτσης: Ο Θεσπρωτός γιατρός με την παγκόσμια αναγνώριση για τις ανακαλύψεις του!

by ellas

Επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας του Ινστιτούτου Βιοϊατρικών Ερευνών ΙΜΒΒ του Ιδρύματος Τεχνολογίας & Έρευνας (ΙΤΕ) στα Ιωάννινα, που ανακάλυψε «το ρόλο του ενδοπλασματικού δικτύου του κυττάρου στην αγγειογένεση και την επιβίωση των ενδοθηλιακών κυττάρων», βοηθώντας στη θεραπεία πληθώρας ασθενειών, μεταξύ των οποίων και του καρκίνου, είναι ο καθηγητής Βιολογικής Χημείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και διευθυντής του Biomedical Research Institute του ΙΤΕ (FORTH-BRI), από το Πολύδροσο Σουλίου.

Η δημοσίευση της έρευνας, έγινε στο παγκοσμίου φήμης επιστημονικό περιοδικόMolecular Cell. Πέρα από τον ανθρωπισμό του, ο κ. Φώτσης διαθέτει, πολυετή εμπειρία στους μοριακούς μηχανισμούς αγγειογένεσης όγκων, έχει συμμετάσχει σε 100 δημοσιεύσεις (7.400 ετεροαναφορές).

Ο VEGF (Αγγειακός Ενδοθηλιακός Αυξητικός Παράγοντας) χρησιμοποιεί το ενδοπλασματικό δίκτυο (ER), ένα οργανίδιο του κυττάρου και τους μηχανισμούς αντίδρασης του προς το στρες για την φυσιολογική σηματοδότηση του. Ο τρόπος με τον οποίο αυτό μπορεί να επηρεάσει την ανάπτυξη θεραπευτικών παρεμβάσεων είναι πολλαπλός και εξαρτάται επίσης από τη νόσο που στοχεύουμε.

Για παράδειγμα, στο καρκίνο ο VEGF παράγεται από τα καρκινικά κύτταρα και ενεργοποιεί τη δημιουργία νέων αγγείων προς τον αυξανόμενο όγκο. Χωρίς αυτά ο όγκος δεν μπορεί να αυξηθεί πέραν μιας διαμέτρου 2mm. 

ΠΗΓΗ

[katoci.blogspot.gr]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Θεόδωρος Φώτσης: Ο Θεσπρωτός γιατρός με την παγκόσμια αναγνώριση για τις ανακαλύψεις του!"

Ο Ελληνισμός δεν είναι για ξεπούλημα

Του Νίκου Λυγερού

Όταν ακούμε μερικούς υποψήφιους βουλευτές, μας δίνουν την εντύπωση ότι πιστεύουν ακράδαντα ότι ο Ελληνισμός είναι για ξεπούλημα. Βέβαια ο κάθε ραγιάς και προσκυνημένος έχει το προσωπικό δικαίωμα να το κάνει, αλλά όχι ενάντια της πατρίδας μας, γιατί τότε θα έχει να κάνει με την παράδοσή μας, όταν κάποιος προσπαθεί να μας κατακτήσει δίχως να το θέλουμε. Έφαγαν τα μούτρα τους με την μαχητικότητά μας πολύ πιο ισχυροί, που τόλμησαν να πιστέψουν το ίδιο και προσπάθησαν να μας το επιβάλουν. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μας, ούτε τον ζεόλιθο, ούτε την καινοτομία επειδή μερικοί δεν έχουν ιδέα τι είναι αυτοί οι στρατηγικοί μας στόχοι. Ζήσαμε βαρβαροκρατία 400 χρόνια και δεν ξεχάσαμε τίποτα, παρά τα μαρτύρια που υποστήκαμε, παρά τα βάσανα που αντέξαμε. Και τώρα έρχεται κάθε παραταξιακός κόλακας για να μας πείσει για την ορθότητα του κενού του. Ο πολιτισμός μας δεν βασίζεται πάνω στη λήθη και το ψέμα, αλλά στη μνημοσύνη και την αλήθεια. Αγαπάμε τη φιλοσοφία, αλλά όταν υπάρχει ανάγκη γινόμαστε οπλίτες σαν τον Σωκράτη. Αγαπάμε το θέατρο, αλλά με τον κατακτητή του δίνουμε να καταλάβει, όπως έκανε κι ο Αισχύλος. Ο καθένας μας έχει τις ευθύνες του ως Έλληνας. Οι πολιτικοί για τη θέση που παίρνουν σε πολιτικά θέματα σαν την ΑΟΖ, οι πολίτες αν ασχολούνται επί της ουσίας με τέτοια θέματα και οι δημοσιογράφοι αν επιμένουν επί του πρακτέου. Ο Ελληνισμός αποτελείται και από εμάς και πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι τι κάνουμε γι' αυτόν. Έτσι πρέπει ν' αντισταθούμε σε όσους θέλουν να τον ξεχάσουν, γιατί δεν κολλάει στο πρόγραμμά τους και δεν συμπίπτει με τις φιλοδοξίες τους, γιατί είμαστε και του Κολοκοτρώνη.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=18428&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Ελληνισμός δεν είναι για ξεπούλημα"

Η συνέχεια του εθνικού έργου

Του Νίκου Λυγερού

Η συνέχεια του εθνικού έργου μπορεί να είναι από τις πιο επαναστατικές σκέψεις του Ελληνισμού. Διότι εδώ και αιώνες, αν κρατήσαμε το Έθνος, είναι ακριβώς γιατί δεν αλλάξαμε πορεία πάνω σε θεμελιακά θέματα. Έτσι, αποκτήσαμε τη διαχρονικότητα που μας χαρακτηρίζει και δεν είμαστε περαστικοί μέσα στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Γιατί δεν μας εντυπωσιάζουν τα λόγια, αλλά μόνο οι πράξεις και αυτές πρέπει να είναι άξιες για να τις αποδεχτούμε και να τις ενσωματώσουμε στο κεκτημένο μας. Δεν παίζουμε μόνο, αγωνιζόμαστε για την Ανθρωπότητα. Και πολλές φορές έχουμε δείξει ακόμα και το παράδειγμα σε άλλους λαούς, σε άλλους πολιτισμούς που έχουν αντισταθεί στη βαρβαρότητα. Δεν αγαπάμε τη φωτιά, για να τα κάψουμε όλα, αλλά το φως για να τα φωτίσουμε όλα. Δεν αγαπάμε μόνο τις πέτρες, αλλά λαξεύουμε το μάρμαρο, για να γίνει έργο νοημοσύνης και μνημοσύνης. Δεν προσπαθούμε να ξεχάσουμε το παρελθόν μας, για να δημιουργήσουμε ένα τεχνητό μέλλον από το τίποτα. Δεν γκρεμίζουμε τα πάντα, για να σκεφτούμε μετά ότι δεν έχουμε τίποτα να προσφέρουμε στους δικούς μας. Λειτουργούμε με το πλαίσιο της σπανιότητας, γιατί είναι το μοναδικό που επιτρέπεται σ’ ένα λαό με μικρό πληθυσμό. Κι αν γεννήσαμε μεγάλους ανθρώπους μέσα στην ιστορία μας, είναι λόγω σπάνιας συνέχειας. Γιατί δεν χάσαμε ποτέ από τον νου μας ότι είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε και τίποτα άλλο. Διότι είναι το έργο που δημιουργεί το ον. Κι αν η Ανθρωπότητα βλέπει θετικά τον Ελληνισμό, είναι λόγω έργου ιστορίας κι όχι ιστορίας του έργου. Ο Ελληνισμός έχει μέλλον, γιατί αυτό είναι η νοημοσύνη του που δημιουργεί πραγματικότητα.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18438&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η συνέχεια του εθνικού έργου"

Το «δαχτυλίδι του Θησέα», παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό

by ellas

Το δαχτυλίδι του Θησέα, ένα μυκηναϊκό σφραγιστικό δαχτυλίδι, που βρέθηκε τυχαία μέσα στα χώματα από τις εκσκαφικές εργασίες στο βράχο της Ακρόπολης τη δεκαετία του 1950, παρουσιάζεται στο κοινό της Αθήνας για πρώτη φορά.

Πρόκειται για μια ιδιαίτερη εκδήλωση, που διοργανώνει το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο τη Δευτέρα, 12 Ιανουαρίου 2015, στις 18.00, στην Αίθουσα του Βωμού, στο πλαίσιο της νέας δράσης που λέγεται «Αθέατο Μουσείο».

Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, εγκαινιάζεται έτσι η συγκεκριμένη δράση μέσω της οποίας θα παρουσιάζονται για πρώτη φορά επιλεγμένες αρχαιότητες από το πλήθος των αντικειμένων που απλώνονται κάτω από τις πολύβουες αίθουσες και δεν έχουν εκτεθεί ξανά στο ευρύ κοινό.

Το «Αθέατο Μουσείο» προσφέρει την ευκαιρία της προβολής άγνωστων αριστουργημάτων, τα οποία θα αναδύονται κάθε δύο μήνες από τις αποθήκες για να εκτεθούν στην Αίθουσα του Βωμού.

Παράλληλα, τη Δευτέρα το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και η Εταιρεία των Φίλων του θα παρουσιάσουν το ημερολόγιο του 2015, εικονογραφημένο με σπάνιες φωτογραφίες από το αρχείο του μουσείου και εμπλουτισμένο με συνοπτικά κείμενα για την ιστορία και τις πολύτιμες συλλογές του, καθώς και για τη συμβολή του στη συντήρηση, την έρευνα και την προβολή των αρχαιοτήτων.

«Με την έκδοση αυτή, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο σας προσκαλεί σε ένα ιδιότυπο αίτημα φιλίας, διεκδικώντας τον χαρακτήρα του δικού σας μουσείου», αναφέρει η ανακοίνωση. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης θα πραγματοποιηθεί συναυλία με πρωτότυπους αρχαίους ελληνικούς ύμνους, καθώς και μελοποιημένη αρχαία ποίηση από τον Νίκο Ξανθούλη. Θα παίξουν οι μουσικοί Νίκος Ξανθούλης (αρχαία λύρα και τραγούδι), Οδυσσέας Κορέλης (βιολί), Αντώνης Μανιάς (βιόλα) και Βαγγέλης Νίνα (βιολοντσέλο). Η παρακολούθηση της εκδήλωσης θα είναι ελεύθερη για όλους τους επισκέπτες του μουσείου με το αντίτιμο της εισόδου.

 [newsbeast.gr]

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το «δαχτυλίδι του Θησέα», παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό"

Ο Μπόμποκ του Ντοστογιέφσκι στο Εσωθέατρο

Του Νίκου Λυγερού

Σε μια δραματοποίηση και σκηνοθεσία του Τάσου Προύσαλη ζωντάνεψε στο Εσωθέατρο ο παράξενος ήρωας του ομώνυμου έργου του Ντοστογιέφσκι. Αυτή η πράξη είναι τολμηρή από μόνη της και μάλιστα για δύο λόγους: το έργο δεν είναι από τα πιο γνωστά και το ύφος του, ως σατυρικό κείμενο, δεν είναι τόσο διαδεδομένο στον αναγνώστη του Ντοστογιέφσκι. Κι όμως η προσπάθεια του Τάσου Προύσαλη δεν είναι μόνο αξιόλογη. Συνεχίζοντας την αναζήτησή του στον εσωτερικό ανθρώπινο κόσμο, αυτή τη φορά παίζει το ρόλο του Ιβάν Ιβάνοβιτς. Αναγνωρίζουμε το υπόβαθρο του Στανισλάβσκι, αλλά υπάρχει ταυτόχρονα και μια προσφορά ακόμα πιο προσωπική. Γνωρίζει το έργο του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, αφού έχει ήδη δραματοποιήσει Έγκλημα και Τιμωρία (1866) αλλά και το Υπόγειο (1864). Ο Ντοστογιέφσκι έγραψε τον Μπόμποκ το 1873, δηλαδή μετά τον Ηλίθιο (1869) και τους Δαιμονισμένους (1872). Αυτό το πλαίσιο μας δίνει και μια εικόνα που έρχεται καθαρά σε αντιπαράθεση με το κωμικό στοιχείο του έργου. Αλλά το πνεύμα του Ντοστογιέφσκι είναι πολυπλοκότερο από τις απλοϊκές αναλύσεις κι εμπεριέχει και αυτό. Με άλλα λόγια το Εσωθέατρο μας επιτρέπει να ερευνήσουμε και αυτήν την πτυχή του έργου του. Ειδικά όταν έχουμε στο νου μας τι έζησε στην εξορία, στη Σιβηρία και τι έγραψε στις Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων (1861). Κι όμως, αυτός που έζησε τις εικονικές εκτελέσεις, ήταν ικανός να γράψει τον Μπόμποκ που περιγράφει τις εσωτερικές σκέψεις ενός αποτυχημένου συγγραφέα που ζει ο δύστυχος, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, τις ψευδαισθήσεις που αναδείκνυαν τον πνευματικό του κόσμο. Και σε αυτό το πεδίο το σκηνικό του Αντώνη Πάσσαρη βοηθάει αφάνταστα τον θεατή και με τη βιβλιοθήκη και με το νεκροταφείο. Διότι μας βάζει στον μικρόκοσμο του συγγραφέα που είναι εγκλωβισμένος σε τέσσερις τοίχους κι ακούει τις φωνές ανθρώπων εγκλωβισμένων μέσα στη γη, στον τάφο τους. Έτσι έχουμε καταστάσεις που είναι ανάλογα με την περίπτωση, ανάλαφρες, αστείες, συγκινητικές, κωμικές, σατιρικές ακόμα και αισθησιακές με το χιούμορ του Ντοστογιέφσκι βέβαια. Κι έρχονται μέσα σ' αυτό το σύμπαν τρεις περίεργες παρεμβάσεις που εκτελούνται αποτελεσματικά από τη Χρυσή Γεράρδη και τη Μαρία Θεοφιλάτου με τρόπο πικάντικο κι άκρως ζωντανό, οι οποίες δημιουργούν με τον Τάσο Προύσαλη, εκπληκτικά ντουέτα που μας αγγίζουν, αφού μας αναγκάζουν να γελάσουμε και να λυπηθούμε. Διότι η ανθρώπινη προσέγγιση γίνεται από τη γυναικεία πλευρά του συγγραφέα και του νεκροθάφτη. Κι οι δύο μας ξαφνιάζουν με τη διάθεσή τους και με τα όπλα που χρησιμοποιούν, για να καταπιέσουν τρυφερά αλλά έντονα τον καημένο και χαρούμενο συγγραφέα που αναρωτιέται συνεχώς πού είναι τα όρια αυτής της περίεργης πραγματικότητας. Έτσι βγαίνουμε από την παράσταση έχοντας μπει σε νεκροταφεία, για να κρυφακούσουμε τα κουτσομπολιά των νεκρών, προσπαθώντας να μην κάνουμε θόρυβο, γιατί ένα φτέρνισμα μπορεί να τους φοβίσει. Αφού αυτοί οι νεκροί συνεχίζουν να παίζουν χαρτιά και να συζητούν. Γιατί η παράσταση ενθαρρύνει τον θεατή να μάθει την συνέχεια από το βιβλίο του συγγραφέα που μας συγκινεί μ' έναν διαφορετικό τρόπο μέσω του θανάτου, για να απολαύσει πιο ανθρώπινα το δώρο της ζωής.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18461&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Μπόμποκ του Ντοστογιέφσκι στο Εσωθέατρο"

Οι κατεχόμενες πατρίδες

Του Νίκου Λυγερού

Οι κατεχόμενες πατρίδες δεν είναι ούτε χαμένες ούτε αλησμόνητες, πρώτον διότι δεν έχουν χαθεί και δεύτερον μπορούν να ξεχαστούν. Το πρώτο λάθος είναι λόγω άγνοιας και το δεύτερο λόγω αδιαφορίας. Έτσι οι μαχητές της μνημοσύνης πρέπει να παλέψουν εναντίον αυτών των νοητικών σχημάτων που έχουν ευνουχίσει τα προσφυγικά σωματεία που έχουν μετατραπεί στην καλύτερη περίπτωση σε πολιτιστικά σωματεία, που δεν έχουν άλλο όραμα από την παθητική συντήρηση και ποτέ δεν ενοχλούν επί της ουσίας τον θύτη, γιατί θεωρούν ότι ήταν η μοίρα τους να είναι θύματα. Όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Αν έγιναν θύματα είναι μόνο και μόνο επειδή οι πρόγονοί τους ήταν αξιόλογοι. Σημασία όμως έχει ότι επέζησαν κι ως επιζώντες πρέπει να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και ο καθένας να βοηθήσει τους άλλους, όπως γίνεται τώρα και με το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ασσυρίων. Έτσι και οι κατεχόμενες πατρίδες είναι ένα όραμα, διότι τα Κατεχόμενα είναι απαράδεκτα. Δεν μπορείς να αφήσεις να πεθάνει ο τόπος, η ιστορία σου, επειδή κάποιοι σου είπαν ότι είναι αδύνατον να κάνεις οτιδήποτε. Ας είναι αδύνατον γι' αυτούς, όχι για μας. Αν κάθε σύλλογος ήταν συντονισμένος με τους άλλους και δεν σπαταλούσε Χρόνο σε διαμάχες, τότε η κατάσταση θα ήταν διαφορετική και δεν θα χόρευαν μόνο οι δικοί μας, αλλά περισσότερο οι εχθροί μας, γιατί δεν θα ήξεραν πού να βάλουν τα πόδια τους. Διότι ένας κατακτητής που δεν ενοχλείται, σβήνει σιγά σιγά την ιστορία. Όμως εδώ υπάρχουν μαχητές που δεν ξεχνούν, γιατί είναι σελιδοδείκτες της ιστορίας και με αυτούς μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα, αν το πιστεύουμε πραγματικά και πρακτικά.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18398&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι κατεχόμενες πατρίδες"

Οι επαναστατικές πράξεις

Του Νίκου Λυγερού

Οι επαναστατικές πράξεις δεν είναι αυτές που ονομάζονται, άλλα αυτές που είναι. Δεν αρκεί να μιλάς για επανάσταση, για να είσαι επαναστάτης. Δεν αρκεί να λες ότι είσαι επαναστατικός, για να μας πείσεις. Εξετάζουμε απλά το έργο που έχει παραχθεί. Η επαναστατικότητα έχει σχέση με τον Χρόνο για την Ανθρωπότητα κι όχι με τον χώρο. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι μερικές πράξεις είναι πιο επαναστατικές απ’ ό,τι νομίζουμε, γιατί λειτουργούν σε βάθος Χρόνου. Ενώ άλλες είναι απλώς κινήσεις της μόδας, που δεν αλλάζουν τίποτα. Διότι η επαναστατική πράξη προκαλεί αλλαγή φάσης, δημιουργεί ένα μετά κι ένα πριν και δεν αφήνει αδιάφορο. Ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα είναι η θεωρία της Σχετικότητας του Einstein ή η θεωρία ομάδων του Galois στον επιστημονικό τομέα ή του Gandhi ή του Mandela στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ενώ πολλοί που μιλούν για επανάσταση, ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο, δεν έχουν καμιά υλοποίηση. Διότι είναι δύσκολο να είσαι ακίνητος, όταν όλα κινούνται. Είναι δύσκολο να κινηθείς, όταν όλα παραμένουν ακίνητα. Κατά συνέπεια, όταν ακούμε στον τομέα της πολιτικής την επαναστατική πράξη, πολύ συχνά είναι απλώς λόγος πολιτικός χωρίς λόγο, γιατί λείπει το υπόβαθρο το ιστορικό που μπορεί να υποστηρίξει την αλλαγή φάσης. Η αλλαγή είναι ένα μοτίβο κλασικό κι επί της ουσίας συντηρητικό. Γι’ αυτόν το λόγο δεν βιαζόμαστε ποτέ, αφού η μνήμη συμβαδίζει με τη βραδύτητα, όπως λέει ο Kundera, γιατί η λήθη πάει με την ταχύτητα. Οι γρήγορες αλλαγές επανέρχονται στο ίδιο σημείο. Οι αργές είναι οριστικές. Έτσι επιλέγουμε την συνέχεια της δράσης, όταν θέλουμε την διαχρονικότητα που χαρακτηρίζει τον Ελληνισμό και την Ανθρωπότητα.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=18437&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι επαναστατικές πράξεις"

Είμαστε το παρελθόν και το μέλλον

Του Νίκου Λυγερού

Είμαστε το παρελθόν και το μέλλον ως συνέχεια Ελληνισμού. Κι είμαστε οι προηγούμενοι και οι επόμενοι ως συνεχές του Χρόνου. Γι’ αυτόν το λόγο θα αντισταθούμε στους περαστικούς που αφήνουν μόνο καταστροφές σαν τους βάρβαρους, γιατί δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν. Ο Ελληνισμός ως δώρο του Χρόνου στην Ανθρωπότητα δεν ανέχεται την απραξία και τον μηδενισμό που υποστηρίζεται με λόγια κενά, γιατί κάθε φορά που επιβλήθηκαν, είχαμε μια βαρβαροκρατία ενάντια στον πολιτισμό μας. Από την Αρχαιότητα αντιστεκόμαστε σε ισχυρούς που προσπάθησαν να μας κατακτήσουν, αλλά πάντα σώσαμε τη δημοκρατία. Γι’ αυτόν το λόγο δεν αποδεχόμαστε κανένα αυταρχικό σύστημα, όποια και να είναι η φαινομενική του εικόνα, διότι η ουσία είναι μια. Και γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες τα κοινά σημεία του ναζισμού και του σταλινισμού. Κι η πατρίδα μας δεν έπεσε ποτέ σε αυτές τις παγίδες. Γιατί σε μας τους Έλληνες ένας νόμος πρέπει να είναι ανθρώπινος, αλλιώς δεν τον παραδεχόμαστε και δεν τον αποδεχόμαστε. Όσοι προσπαθούν μ’ έναν τρόπο ή μ’ έναν άλλο να μας καταπιέσουν με αυταρχικά νοητικά σχήματα, θα μας βρουν μπροστά τους γιατί δεν έχουμε μάθει να γονατίζουμε μπροστά σε κανένα. Και αυτό δεν γίνεται μόνο τώρα, αλλά εδώ και αιώνες γιατί έχουμε προετοιμαστεί, γιατί πιστεύουμε, γιατί έχουμε Δασκάλους του Γένους και ποτέ δεν φοβηθήκαμε τους τοπικούς ραγιάδες. Τα γεγονότα μας έχουν γράψει ιστορία και όσοι μας προκάλεσαν τα βρήκαν σκούρα, γιατί δεν παρατάμε τους δικούς μας, γιατί είμαστε σπάνιοι και δεν μπορούμε να σπαταλήσουμε αυτήν την σπανιότητα, αφού είναι η μόνη που μας επιτρέπει να είμαστε διαχρονικοί. Γι’ αυτό είμαστε ένας λαός του Χρόνου και της θάλασσας, γιατί βασιζόμαστε στη νοητική χρονοστρατηγική της πολυκυκλικότητας του Χρόνου. Γι’ αυτό είμαστε συνεχές!

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18378&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Είμαστε το παρελθόν και το μέλλον"

Ν. Λυγερός - Βιβλιοπαρουσίαση: "Πολυκυκλικός Χρόνος". Αθήνα, 09/01/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν. Λυγερός - Βιβλιοπαρουσίαση: "Πολυκυκλικός Χρόνος". Αθήνα, 09/01/2014 "

Η Ελληνική Εκκλησία ως σημείο αναφοράς

Του Νίκου Λυγερού

Στην πατρίδα μας η Εκκλησία δεν είναι ένας εξωτερικός παράγοντας που μπορούμε να πετάξουμε με το έτσι θέλω. Εδώ και αιώνες είμαστε Έλληνες και παραμείναμε Έλληνες χάρη στη βοήθεια της Εκκλησίας και δεν έχουμε ανάγκη να αναφερθούμε στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, στον Αθανάσιο Διάκο, στον Παλαιών Πατρών Γερμανό, στον Παπαφλέσσα, για να αποδείξουμε το αναμφισβήτητο έργο της για τον Ελληνισμό. Έτσι όταν ακούμε άσχετους πολιτικούς να προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρόκειται να αρπάξουν τα εκκλησιαστικά αγαθά, σκεφτόμαστε τη λαϊκή ρήση: «πού πας ρε Καραμήτρο;». Γιατί αν πραγματικά το πιστεύει, που αυτό είναι ήδη ένα θέμα, πώς ξέρει ότι είναι σύμφωνος μαζί του ο ελληνικός λαός; Γιατί τέτοια λόγια τα ακούσαμε πολλές φορές από βάρβαρους κατακτητές και πάμπολλους ραγιάδες, όμως ποτέ δεν τους αφήσαμε ν’ αγγίξουν την Εκκλησία μας, όχι μόνο ως θεσμό, αλλά ως σημείο αναφοράς του λαού μας. Και δεν πρόκειται άτομα που προσπαθούν να παίξουν με τα λόγια, γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο στη διάθεσή τους, να τα αφήσουμε να βρίζουν την Εκκλησία δίχως ν’ αντισταθούμε. Δεν είπαμε ποτέ ότι όλοι οι εκκλησιαστικοί είναι άγιοι, άλλωστε θα το είχε πει η ίδια η Εκκλησία μας και δεν είναι βέβαια γι’ αυτόν το λόγο που δεν αποδεχόμαστε τέτοιες επιθέσεις που είναι απαράδεκτες. Έχουμε ζήσει από κοντά περιπτώσεις πολύ επικίνδυνες για τον Ελληνισμό, όπου η Εκκλησία πήρε επίσημα θέση για να μην μας κατασπαράξει η άγνοια και η αδιαφορία. Κατά συνέπεια δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν για να μας αποδείξει την αξία της. Η Εκκλησία μας εδώ και αιώνες με τις εκκλησίες και τα μοναστήρια έχει προστατέψει το λαό μας από τους βάρβαρους κι έχει υποστεί γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο πολλά βασανιστήρια. Κι είχαμε και Μάρτυρες στην πίστη μας που μας το υπενθυμίζουν με το έργο τους. Έτσι αυτός που τα βάζει με την Εκκλησία μας από το Βυζάντιο τα βάζει και με τον Ελληνισμό κι ας έρθει όποτε θέλει, εμείς τον περιμένουμε.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18354&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ελληνική Εκκλησία ως σημείο αναφοράς"

Επικός κύκλος

Του Νίκου Λυγερού

Όταν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις την πατρίδα σου, γιατί έχει υποστεί επιθέσεις, δεν την βρίζεις και δεν την υποβαθμίζεις από μόνος σου, για να φανείς σπουδαίος, για να δώσεις το στίγμα σου στην κοινωνία της λήθης, γιατί στην πατρίδα μας είμαστε της μνημοσύνης και δεν ξεχνάμε εύκολα ακόμα κι αν μας βασανίσουν, αφού εδώ και αιώνες ξέρουμε τι σημαίνει αντίσταση και θυσία. Δεν μας φοβίζουν οι κατακτητές, γιατί ξέρουμε πώς να τους διώξουμε από την πατρίδα του Χρόνου. Κι αν είναι μεταμφιεσμένοι και παριστάνουν τους γείτονες ή τους επίσημους συμμάχους, δεν κάνουμε ποτέ λάθος γιατί κουβαλούμε πίσω μας αιώνες αγώνα και οι ψευτοαλλαγές δεν μπορούν να μας επηρεάσουν με τίποτα. Γιατί είμαστε η συνέχεια των προγόνων και δημιουργούμε μέλλον για να ζήσει το συνεχές, σ’ όποια εποχή και να βρισκόμαστε. Κι αν δεν τελειώνουμε την αποστολή, όσο σκληρή κι αν είναι, επανερχόμαστε για να αποτελειώσουμε τους εχθρούς, όταν αυτοί βασανίζουν τους δικούς μας με νέες νομοθεσίες που είναι απάνθρωπες, γιατί δεν σέβονται τους αθώους. Όμως, ως δίκαιοι δεν κάνουμε ποτέ πίσω όταν υπάρχει ανάγκη. Και αυτό το ξέρουν όλοι όσοι θέλουν ν’ αρπάξουν τη γη μας με κάθε τρόπο, όσοι θέλουν να χτυπήσουν τις εκκλησίες μας και τα πιστεύω μας. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν έχουμε καμιά ανάγκη από ένα θεσμικό πλαίσιο για να μας οδηγήσει στην αντίσταση. Έτσι αναγνωρίζουμε αμέσως και τους ψευδοεπαναστάτες, όπως βλέπουμε και τα ψευδοκράτη. Δεν τους δίνουμε καμιά αξία, γιατί βλέπουμε μόνο τα κατεχόμενα, που πρέπει ν’ απελευθερώσουμε, αφού η μόνη μας επιλογή είναι ελευθερία ή θάνατος και τίποτα άλλο. Δεν προσέξαμε ποτέ την προσωπική μας ευτυχία, γιατί γνωρίζουμε ότι δεν έχει σημασία για τους άλλους. Ο λαός μας μπορεί να είναι μικρός, αλλά έχει αποδείξει μέσω της ιστορίας ότι είναι σπάνιος και ξέρει να πολεμά. Σε μας, ο επικός κύκλος είναι φυσιολογικός εδώ και αιώνες και δεν είναι απαραίτητο να μας μάθουν να πιάνουμε ένα σπαθί, αφού το ίδιο μας το χέρι και το πρόσωπο μας είναι σπαθί, που προστατεύει αθώους κατά της βαρβαρότητας και το έχουν ζήσει πάνω τους οι εχθροί της Ελλάδας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18412&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Επικός κύκλος"

Ελευθερία ενάντια στη Βαρβαρότητα

Του Νίκου Λυγερού

Δεν είναι ανάγκη να δεις την ταινία του Charlie Chaplin για να καταλάβεις τι σημαίνει δικτάτορας και τι σημαίνει αντίσταση στην εξουσία, γιατί την έχουμε μέσα μας εδώ και δεκαετίες, αφού μάθαμε την έννοια της Ελευθερίας ενάντια στη Βαρβαρότητα με τέτοια έργα πριν μας αγγίξουν στο πετσί μας με την ιστορία της πατρίδας μας. Γι’ αυτόν το λόγο δεν αποδεχόμαστε κανένα κατοχικό καθεστώς, αφού είναι όλα αυταρχικά και καταπατούν τους ανθρώπους. Τα έχουμε δει από το ένα άκρο στο άλλο, με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα γκουλάγκ. Δεν θέλουμε να έχουμε σχέση με κανένα από αυτά κι ας μας λένε ότι είναι για το καλό του λαού μας και για την ευτυχία του. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε ποτέ να ζήσει μ’ ένα λουρί στο λαιμό και δεν πρόκειται ν’ αρχίσει τώρα. Δεν φοβόμαστε τους εχθρούς μας, όσο ισχυροί κι αν είναι. Δεν φοβόμαστε τους ραγιάδες όσο ανίκανοι κι αν είναι, γιατί κανένα από τους δύο δεν έχει γράψει ιστορία για την Ανθρωπότητα. Κι επειδή είμαστε του Ελληνισμού δεν δεχτήκαμε ποτέ καμία τυραννία όσο και να προσπαθούσε να μας κοιτάξει με τα λαμπρά της χρώματα και τις μεγάλες εκδηλώσεις της, γιατί ποτέ δεν μας εντυπωσίασαν. Και δεν χρειαζόμαστε από κανένα μέλλον που θέλει να σβήσει το παρελθόν, αφού αυτό είναι η ιστορία κι όποιος δεν έχει παρελθόν δεν έχει μέλλον. Ποτέ δεν ήμασταν του μηδενισμού, γιατί η tabula rasa δεν μας χαρακτηρίζει. Αντιθέτως μια από τις αξίες μας είναι το διαχρονικό στοιχείο και αυτό βασίζεται στην έννοια του συνεχούς για τον Χρόνο. Διότι ξέρουμε ότι ο Χρόνος είναι πολυκυκλικός και το έργο μας είναι κάθε περιστροφή με την οποία εξελίσσεται ο λαός μας για να προσφέρει ακόμα περισσότερο στην Ανθρωπότητα. Έτσι δεν μας αγγίζουν οι κοινωνικές τάξεις και παρατάξεις, διότι είμαστε αποκλειστικά ανθρώπινοι. Κι αν μερικοί μας βρίσκουν ρομαντικούς ή γραφικούς, αδιαφορούμε παντελώς, γιατί δεν είμαστε μίζεροι και δεν αποδεχόμαστε χρήματα αλλά μόνο ένα τριαντάφυλλο όταν αυτό είναι αθώο, όταν το χέρι αναγνωρίζει τη δικαιοσύνη ενός αλητάκου, ενός μικρού πρίγκιπα ή ακόμα ενός Ηλίθιου, αφού όλοι υπηρετούν την Ανθρωπότητα δίχως να περιμένουν τίποτα με τον σταυρό στο χέρι.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18411&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελευθερία ενάντια στη Βαρβαρότητα"

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΟΥΤΣΑΒΑΚΗΣ

ΚΟΥΤΣΑΒΑΚΗΣ -----

 Σε αυτή την περίοδο της έντονης προεκλογολογίας μου ήρθαν στον νού κάποιες άλλες εποχές στην ιστορία μας που παρουσιάζουν πολλά κοινά με τις στιγμές που ζούμε τώρα. ----
Η Αθήνα του δεύτερου μισού του 19ου αι. με τις έντονες πολιτικές αναταραχές, το ξέσπασμα σκανδάλων στον δημόσιο βίο,την αχαλίνωτη εγκληματικότητα,την οξύτατη πολιτική αντιπαράθεση και την εναλλαγή ανάμεσα σε δύο κόμματα (του Τρικούπη και του Διλιγιάννη) στα μάτια μου φαντάζει τόσο κοντά στις μέρες μας......
Οσον αφορά λοιπόν την εγκληματικότητα, σε μια γειτονιά της Αθήνας που στις μέρες μας είναι πολυσύχναστη και γεμάτη από κέντρα ψυχαγωγίας και φαγάδικα, κάποτε κυριαρχούσε η τρομοκρατία και η εγκληματικότητα.
Μάλιστα σήμερα εάν δεν συχνάζει κάποιος στα στέκια της τα βράδυα (όπως εγώ) θεωρείται "out", έστι λοιπόν σε αλλοτινές εποχές ήταν μαγκιά (στην κυριολεξία) να κατοικείς εκεί. Θεωρώ λοιπόν πολύ ενδιαφέρον να ασχολείται κανείς με συνοικίες που ενώ στις μέρες μας θεωρούνται "trendy" κάποτε αποτέλεσαν άντρο εγκληματικών δραστηριοτήτων.
 Η συνοικία περί ής ο λόγος, είναι του Ψυρρή, μια συνοικία που κατά το δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα αποτέλεσε τον φόβο και τον τρόμο των Αθηναίων.
Εκεί μαζεύτηκαν κατά τον δέκατο ένατο αι. πολλά άτομα που εγκαταλείποντας τα πάτρια εδάφη σε ορεινές περιοχές,άγονα νησιά αλλά και αλύτρωτες πατρίδες έσπευσαν να εγκατασταθούν στην "γη της επαγγελίας" , όπως τουλάχιστον νόμιζαν, την Αθήνα.......

Η ασυδοσία και η εγκληματικότητα σε αυτήν την Αθηναϊκή συνοικία είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις με την δημιουργία ενός απροσπέλαστου γκέτου (συμμοριών) του οποίου ήταν συχνό το φαινόμενο του αλληλοσπαραγμού ανάμεσα στις συμμορίες ενώ κύριο μέλημά τους ήταν η προστασία, ο εκβιασμός και ο πολιτικός προσυλιτισμός που εξαρτιόταν αναλόγως του ιδιωτικού συμφέροντος των "αρχηγών". Επειδή πολλά από αυτά τα περιθωριακά στοιχεία επηρέαζαν μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων, οι πολιτικοί συνήθως δήλωναν απρόθυμοι να προβούν σε εκκαθαρίσεις.
Η κατάσταση ήταν τόσο τραγική ώστε οι οικογένειες που κατοικούσαν στην περιοχή, αναγκάζονταν να προσλαμβάνουν οπλοφόρους από την επαρχία προκειμένου να προστατέψουν τις οικογένειές τους.
Αυτά τα περιθωριακά/ταραχοποιά στοιχεία που μάλιστα είχαν δικό τους κώδικα επικοινωνίας και ενδυματολογίας, ονομάστηκαν "κουτσαβάκηδες" και σύχναζαν στα καφενεία της Πλ.Ηρώων στου Ψυρρή και ειδικότερα στου "Καποδίστρια" της οδού Μιαούλη.
Τύποι με μακριές μουστάκες,αφόρετο το ένα μανίκι του σακακιού τους και μυτερά παπούτσια σουβλιστά που η άκρη της γύριζε στριφογυριστά προς τα πάνω, ήταν εγκατεστημένοι στα φτωχόσπιτα του Ψυρρή και έξυναν τα νύχια τους για παρεξήγηση και καβγάδες. Σύμφωνα με μία εκδοχή ο λόγος που είχαν αφόρετο το μανίκι του σακακιού τους ήταν για να προλάβουν σε περίπτωση επίθεσης από μέλος άλλης συμμορίας να τυλίξουν το χέρι τους και να το προτάξουν για να προστατευτούν από το μαχαίρωμα (αφού τα αλληλομαχαιρώματα ήταν σύνηθες φαινόμενο).
Η "Ακρόπολις"αναφέρει πως ονομάστηκαν "κουτσαβάκηδες" επειδή κούτσαιναν εξ αιτίας τραύματος που έγινε δήθεν σε συμπλοκή με την αστυνομία. Αλλη εκδοχή σύμφωνα με το "Σκρίπ" είναι πως το όνομα το πήραν από έναν Πειραιώτη,τον Δημήτρη Κουτσαβάκη, έναν καβγατζή δεκανέα του ιππικού.
Κατά τα χρόνια του Κριμαϊκού πολέμου (1854-1857) ξέσπασε μια επιδημία χολέρας στην Αθήνα με αποτέλεσμα οι Αθηναίοι να τραπούν σε φυγή προκειμένου να γλυτώσουν την επιδημία. Κάποιοι από τους περιθωριακούς τύπους ....έγιναν νεκροθάφτες......αφού μαζί με τους Αθηναίους είχαν εξαφανιστεί και οι νεκροθάφτες (τότε πέθαναν από την επιδημία περίπου 3000 άτομα από τους 30000 κατοίκους που είχε τότε η Αθήνα)......Εξ ού και ο λαός τους αποκάλεσε "μόρτηδες" από τη γαλλική λέξη mort που σημαίνει νεκρός.

Ο αστυνομικός διευθυντής Μπαϊρακτάρης
Οταν ανέλαβε τα καθήκοντα του, ως αστυνομικός διευθυντής στου Ψυρρή, ο τολμηρός Μπαϊρακτάρης έκανε σημαντικές εκκαθαρίσεις στην περιοχή με αποτέλεσμα να απαλλάξει την Αθήνα από αυτούς τους παραβατικούς τύπους που έλεγχαν την περιοχή. Εκτός από τη φυλάκιση και το κούρεμα με την ψιλή, έδωσε εντολή να τους κόβουν το μισό μουστάκι (υποχρεώνοντάς τους να ξυρίσουν και το άλλο μισό - θανάσιμη προσβολή για τους μάγκες της εποχής). Τους έκοβε επίσης τις μύτες απ' τα παπούτσια και το μανίκι που κρεμόταν (σύμβολα αναγνώρισης του κουτσαβάκη)
"Ο Μπαϊρακτάρης μου' κοψε το ένα το μανίκι
και να ξεχάσω δεν μπορώ, αυτό το ρεζιλίκι.
Ο Μπαϊρακτάρης μ' έπιασε, στο Μεντρεσέ με έκλεισε
τη σκανδαλιάρα μου έσπασε και το μουστάκι μου έκοψε......"
Οι κουτσαβάκηδες την ποινή της φυλάκισης την εκτίανε στην φυλακή του Μεντρεσέ που βρισκόταν στην πλατεία Αέρηδων (βλ.κάτω φωτό).
Η πύλη της φυλακής του Μεντρεσέ (απέναντι από την πλατεία αέρηδων )

Το 1862 εμφανίστηκε μια άλλη ομάδα πολιτών που ονομάστηκαν "τραμπούκοι"...Ναι ναι σωστά ακούσατε, τραμπούκοι!!! Καθαρό δημιούργημα των πολιτικάντηδων αυτοί οι περιθωριακοί τύποι ήταν πολύ χρήσιμοι κατά τον προεκλογικό αγώνα διαφόρων υποψηφίων. Σε περίπτωση που ο πολιτικός που τους είχε κάτω από την προστασία του ερχόταν στην εξουσία, οι τραμπούκοι αναλάμβαναν σπουδαίες δουλειές. Ασκούσαν εκβιασμούς,απειλές και τρομοκρατία σε βάρος των πολιτικών αντιπάλων. Επειδή τα καφενεία στου Ψυρρή έσφυζαν από αυτούς τους περιθωριακούς τύπους, οι πολιτικοί άρχοντες αναζητούσαν ανάμεσά τους τους συνεργάτες που θα τους στήριζαν στις δημόσιες συγκεντρώσεις. Ετσι από αυτούς όσοι προσλαμβάνονταν εκτός από την χρηματική αμοιβή που εισέπρατταν, απολάμβαναν δωρεάν τον καφέ (κερασμένο από τον πολιτικό άρχοντα) αλλά και τα πούρα της γνωστής τότε Κουβανέζικης εταιρίας απο την Αβάνα "trabucos" που μοίραζαν οι πολιτικοί άρχοντες προκειμένου να κερδίσουν την υποστήριξη εκείνων των περιθωριακών που είχαν βροντερή φωνή (καλή ώρα όπως βλέπουμε στα τηλεοπτικά παράθυρα)......Οσο για τους άμοιρους εκείνους που δεν είχαν βροντερή φωνή παρέμεναν άνεργοι και στο περιθώριο αφού δεν "έκαναν ούτε για ζήτω"!!!! (από τότε βγήκε η σχετική ρήση).
Φυσικά μόλις τελείωναν οι εκλογές αυτοί οι μόρτηδες ή κουτσαβάκηδες ή τραμπούκοι εάν ο "προστάτης πολιτικός" δεν κατάφερνε να εκλεγεί επανέρχονταν στην πρότερη κατάστασή τους δηλαδή εκείνη της ανεργίας και της καθημερινής απόλαυσης του καφέ στα καφενεδάκια του Ψυρρή.....
Αφού είχαν προηγηθεί αλλεπάλληλοι κλυδωνισμοί λόγω οικονομικών σκανδάλων (βλ.το 1867 το ριφιφί στο Κεντρικό Ταμείο του Κράτους που βρισκόταν στην οδό Σταδίου από μια πενταμελή σπείρα ευϋπόληπτων πολιτών), εν μέσω έντονων πολιτικών αναταραχών που μάστιζαν την Αθήνα και με 2 κόμματα να αντιπαρατίθενται μέχρι τελικής πτώσεως, η εγκληματικότητα τελικά πατάχθηκε από τον Μπαϊρακτάρη ο οποίος έμεινε ξακουστός για το έργο του.
Να θυμίσω πως εκείνη την περίοδο μετά από αλλεπάλληλες εναλλαγές μεταξύ 2 κομμάτων στην εξουσία (του Τρικούπη και του Διλιγιάννη), το 1893 ο Τρικούπης ανήγγειλε τελικά το θρυλικό : "ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ"!!!!!

Αφίσα της εποχής που επεικονίζει την Ελλάδα στην μέση και τον Τρικούπη και τον Διλιγιάννη εκατέρωθεν οι οποίοι θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για το κακό που βρήκε την Ελλάδα
Οσο για τους κουτσαβάκηδες και τους τραμπούκους της εποχής αυτό που απομένει στις μέρες μας να τους θυμίζει είναι μια ξεχαρβαλωμένη πόρτα κάπου εκεί απέναντι από τους Αέρηδες, η πόρτα του Μεντρεσέ όπως ονομάζεται, της φυλακής όπου αναστέναζαν οι κουτσαβάκηδες :
"Τα στήθη μου κατάντησαν βασάνων κατοικία,
που κατοικούν οι λέοντες και τ' άγρια θηρία.....Αχ! Βαχ!"
(ο εθνικός ύμνος των κουτσαβάκηδων)
Στοχασμοί από το dyosmaraki στις 8/24/2007 09:54:00 πμ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΟΥΤΣΑΒΑΚΗΣ"

Πάρε το μολύβι σου

Του Νίκου Λυγερού

Πάρε το μολύβι σου
χωρίς σβήστρα
και ζωγράφισε
ελεύθερα
δίχως φόβο
αν θέλεις
πραγματικά
να τιμήσεις
τα θύματα
της βαρβαρότητας
γιατί τα λόγια
δεν αρκούν
αν δεν υπάρχει
συνέχεια
που να κατηγορεί
τις πράξεις
της αδικίας
ενάντια στους αθώους
αν οι Δίκαιοι
δεν κατηγορήσουν
και καταδικάσουν
τους εγκληματίες
του μηδενισμού
και του κενού.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18425&l=gr

http://www.lygeros.org/articles?n=18426&l=fr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πάρε το μολύβι σου"

Επίκουρος: Το τετραπλό κριτήριο της αλήθειας

Σύμφωνα με τον Επίκουρο, […] τα φαινόμενα αποτελούν προέκταση της ύπαρξης, μια άμεση υλική απορροή της υποκείμενης πραγματικότητας του κόσμου. Αυτό δεν σημαίνει πως όλη η πραγματικότητα, όλη η ύπαρξη, είτε φαίνεται άμεσα είτε όχι, είναι δυνάμει αποκαλύψιμη με την κατάλληλη χρήση των αισθήσεων αφ’ ενός και του νου αφετέρου. Αισθήσεις και νους συνεργάζονται για να επιτύχουν μια θεμελιώδη συμφωνία μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου: οι αισθήσεις δέχονται τα μηνύματα του κόσμου των φαινομένων, ενώ ο νους συλλαμβάνει τα μηνύματα αυτά και τους δίνει μορφή και νόημα. […]

Το συμπέρασμα, λοιπόν, για τον Επίκουρο, είναι ότι η κρίση στην οποία προβαίνει ο κοινός νους περί των φυσικών φαινομένων, όπως αυτά εμφανίζονται στο αισθανόμενο/συναισθανόμενο/σκεπτόμενο υποκείμενο, πρέπει να επαρκεί, αν όχι για την πραγματική ανακάλυψη της αλήθειας, τουλάχιστον για μια προσέγγιση της φύσης, της δομής και της λειτουργίας της πραγματικότητας∙ υπό τον όρο, βέβαια, ότι η μαρτυρία των αισθήσεων, αν δεν επιβεβαιώνει την άποψη που έχουμε περί του κόσμου, με κανένα τρόπο να μην αντιφάσκει προς αυτήν.

Η κρίση στην οποία προβαίνει ο κοινός νους για τον κόσμο των φαινομένων σκιαγραφείται με κάποιες λεπτομέρειες στον Κανόνα, που εμπεριέχει τα τέσσερα κριτήρια της αλήθειας: «Στον κανόνα, λοιπόν, ο Επίκουρος βεβαιώνει ότι οι αισθήσεις, οι προλήψεις, και τα συναισθήματα/συγκινήσεις μας (πάθη) είναι τα κριτήρια της αλήθειας∙ οι Επικούρειοι δέχονται επίσης ως κριτήριο της αλήθειας και την προσήλωση του νου σε παραστάσεις (φανταστικαί επιβολαί της διανοίας)». […]

Η τετραπλή συνταγή ή τετραπλό κριτήριο της αλήθειας αποτελείται, λοιπόν, από τις αισθήσεις, τα πάθη (συναισθήματα, συγκινήσεις), τις προλήψεις (έννοιες των πραγμάτων ήδη αποθηκευμένες στο νου) και τις διορατικές συλλήψεις του νου (φανταστικαί επιβολαί της διανοίας). […]

Η αίσθησις

Η αίσθησις αναφέρεται στην άμεση αισθητηριακή αντίληψη, σε ένα είδος φυσικής συμφωνίας ανάμεσα στα όργανα των αισθήσεων και στο αντικείμενο ή σώμα και τις ιδιότητές του (οι οποίες ονομάζονται συμπτώματα και συμβεβηκότα). […] Ο όρος αίσθησις, ωστόσο, αναφέρεται και στην εντύπωση, στο προϊόν της αλληλεπίδρασης μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου της αισθητηριακής σύλληψης. […]

Κάθε αίσθησις στερείται λόγου και δεν είναι επιδεκτική μνήμης∙ δεν ενεργοποιείται από μόνη της, αλλά και όταν ενεργοποιείται από κάτι άλλο δεν μπορεί να του προσθέσει ή να του αφαιρέσει κάτι. Κι ούτε υπάρχει κάτι που να μπορεί να ανασκευάσει τις αισθήσεις: […] Ούτε το λογικό μπορεί να ανασκευάσει τις αισθήσεις, αφού το λογικό εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τις αισθήσεις. Ούτε, πάλι, μπορεί μια αίσθησις να ελέγξει μιαν άλλη, εφ’ όσον σε όλες δίνουμε την ίδια προσοχή. […] Το γεγονός ότι βλέπουμε και ακούμε είναι εξίσου πραγματικό με το ότι νιώθουμε πόνο. Ως εκ τούτου, πρέπει με βάση τα φανερά να οδηγούμαστε σε συμπεράσματα για τα μη φανερά. Διότι όλες οι ιδέες μας προέρχονται από τις αισθήσεις – ποτέ μέσω σύμπτωσης, ποτέ κατ’ αναλογία ή σύμφωνα με κάποια ομοιότητα ή μέσω συσχετίσεων, όπου κατά τι συμβάλλει και το λογικό. Όσο για τα οράματα των τρελών και τα όνειρα που βλέπουμε, έχουν αληθινή υπόσταση, δεδομένου ότι προκαλούν κίνηση [στο νου]∙ και κάτι που δεν υπάρχει δεν προκαλεί τίποτα. (Διογένης Λαέρτιος, 10.31-32)

Πάθη

Τα πάθη ή συναισθήματα ή συγκινήσεις αποτελούν, σύμφωνα με τον Επίκουρο, το δεύτερο σημαντικό κριτήριο αλήθειας ή γνωσιολογικό κριτήριο. Τόσο οι αισθήσεις όσο και τα πάθη ανήκουν στην ίδια τάξη του πραγματικού. Επιπλέον, και τα δύο μας παρέχουν μια εξίσου κρίσιμη μαρτυρία της ομοιογενούς υλικής δομής του φυσικού κόσμου που περιβάλλει τον άνθρωπο (και από μια γενική έννοια, το σύνολο του έμψυχου κόσμου) και περικλείει τις δραστηριότητες του. […] Τα δύο αυτά κριτήρια αλήθειας συνιστούν από κοινού ότι μπορεί να θεωρηθεί ως η υποδομή της γνωσιολογίας του Επίκουρου.

Αισθήσεις και πάθη είναι εξίσου πραγματικά και εξίσου έντονα. Ό,τι ισχύει για την αντιληπτικότητα στην περίπτωση τωναισθήσεων, το ίδιο ισχύει για την σωματική –ακόμη και ψυχολογική- εμπειρία του πόνου και της ηδονής στην περίπτωση των παθών. Επιπλέον, αισθήσεις και πάθη παρέχουν μια μη αναγώγιμη μαρτυρία της πραγματικότητας του κόσμου των φαινομένων, αλλά και εγγυώνται την ικανότητα του ανθρώπου να τα γνωρίζει. Η ύπαρξη, ως φαινόμενη πραγματικότητα, και η άμεση αδιαμεσολάβητη εμπειρία αυτής της πραγματικότητας μέσω της αισθητηριακής αντίληψης/εντύπωσης και του συναισθήματος – το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ως ένα είδος «εσωτερικής αίσθησης»- συμπίπτουν.

[Οι Επικούρειοι] λένε ότι δύο πάθη υπάρχουν, η ηδονή και ο πόνος (αλγηδών), που προκαλούνται σε κάθε έμβιο ον∙ ότι το ένα είναι οικείον (συγγενικό προς την φύση του) ενώ το άλλο αλλότριον (ξένο/εχθρικό)∙ και ότι με βάση αυτά αποφασίζουμε τι θα επιλέξουμε και τι θα αποφύγουμε.

Όσο για τις έρευνες, υπάρχουν δύο λογιών, η έρευνα που αφορά στα πράγματα, και η έρευνα που ασχολείται με σκέτα λόγια. (Διογ. Λαέρτ., 10.30)

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε και να τονίσουμε στο σημείο αυτό ότι τα δύο είδη παθών –ηδονή και πόνος- «προκαλούνται σε κάθε έμβιο ον» και συνοδεύουν κάθε έκφανση της ζωής στον κόσμο. Τα πάθη, με άλλα λόγια, όπως και οιαισθήσεις, αποτελούν θεμελιώδη φυσιο/ψυχο/λογικά δεδομένα, που πιστοποιούν και εγγυώνται την ύπαρξη και δομή του υλικού κόσμου όπως αυτός εμφανίζεται στον άνθρωπο και όπως ο άνθρωπος τον βιώνει. Και επιπλέον, ορίζουν τη θέση του ανθρώπου σ’ αυτόν τον κόσμο. Αισθήσεις και πάθη μαζί μας παρέχουν μια θεμελιώδη και μη διαψεύσιμη μαρτυρία περί της πραγματικότητας. […]

Οι αισθήσεις και τα πάθη ή, ακριβέστερα, η ολοφάνερη μαρτυρία που μας παρέχουν η αισθητηριακή αντίληψη, η εντύπωση και η συγκίνηση, είναι η μοναδική πηγή βεβαιότητας (Διογ. Λαέρτ., 10.63).

Πρόληψις

Η πρόληψις, ένας όρος ασυνήθιστος και προβληματικός –που συχνότατα αποδίδεται ως «έννοια», «γενική έννοια», «έννοια που παράγεται από την αισθητηριακή αντίληψη», […], προφανώς αναφέρεται στη διαδικασία σχηματισμού εννοιών, μια διαδικασία η οποία εντείνεται από την ακόμη πιο δύσκολη και δυσνόητη λειτουργία που αποκαλείται φανταστικαί επιβολαί της διανοίας(=«διορατική σύλληψη του νου»). Ατυχώς, στα σωζόμενα κείμενα του ιδίου του Επίκουρου, πολύ λίγα υπάρχουν που θα μας επέτρεπαν να συλλάβουμε με βεβαιότητα το ακριβές νόημα της προλήψεως. […] Η αναφορά του Διογένη Λαέρτιου σχετικά με το νόημα της προλήψεως έχει ως εξής:

Με την πρόληψιν εννοούν [οι Επικούρειοι] κάτι σαν νοητική σύλληψη κάποιου πράγματος ως υπαρκτού, ή ορθή γνώμη, ή έννοια ή γενική ιδέα επαναποθηκευμένη στο νου∙ δηλαδή την μνήμη ενός εξωτερικού πράγματος που μας έχει παρουσιαστεί επανειλημμένα. Τέτοιας λογής είναι π.χ. ο άνθρωπος: μόλις ειπωθεί η λέξη «άνθρωπος», αμέσως, σύμφωνα με την πρόληψιν που έχουμε του ανθρώπου, παρουσιάζεται στη νόηση η μορφή του, σύμφωνη με τα προηγούμενα δεδομένα των αισθήσεων. Έτσι, το αντικείμενο που αρχικά έχει δηλωθεί με μια λέξη, είναι ξεκάθαρο (εναργές). […] Οι προλήψεις, επομένως, είναι πράγματα αυταπόδεικτα. […]

Για την γνώμη χρησιμοποιούν τη λέξη υπόληψις που, όπως ισχυρίζονται, είτε είναι αληθής είτε ψευδής: Αν πιστοποιείται από τις αυταπόδεικτες μαρτυρίες ή δεν αναιρείται, τότε αληθεύει. Ενώ αν δεν πιστοποιείται ή αν υπάρχει αρνητική μαρτυρία, τότε είναι ψευδής. Γι’ αυτό και εισήγαγαν την έκφραση «το προσμένον» [=αυτό που προσμένει επαλήθευση]∙ όπως, λόγου χάρη περιμένει κανείς να πλησιάσει πρώτα κοντά σ’ ένα πύργο και να εξακριβώσει πως φαίνεται εκ τους σύνεγγυς. (10. 33-34)

1. Το πρώτο και πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της προλήψεως, σύμφωνα με την παραπάνω αναφορά, είναι η σχέση της με την μνήμη. […] Μέσω των προλήψεων, λοιπόν, το υποκείμενο της αντίληψης και του συναισθήματος εισέρχεται στη σφαίρα της συνέχειας, του δομημένου χρόνου∙ ικανό να ανακαλεί τη μνήμη, να αναγνωρίζει και να ταυτοποιεί, αρχίζει να συγκροτεί, ή μάλλον να ανακαλύπτει ένα δομημένο, διαρκή και ανθεκτικό κόσμο αισθήσεων και παθών.

Μέσω της προλήψεως, ο αντιληπτός κόσμος γίνεται, σε βάθος χρόνου, συνεχής και αναγνωρίσιμος. Εικόνες δημιουργούνται, εναποθηκεύνται και απομνημονεύονται για περαιτέρω χρήση. […]

2. Επιπλέον, οι προλήψεις είναι εναργείς: έχουν την ίδια άμεση, αδιαμφισβήτητη, ξεκάθαρη προφάνεια που χαρακτηρίζει τιςαισθήσεις και τα πάθη. Με άλλα λόγια, η πραγματικότητα και, συνεπώς, η αλήθεια αυτών των σταθερών συνεκτικών εικόνων διαθέτει την ίδια άμεση και αδιαμφισβήτητη φυσικότητα και εγκυρότητα που έχουν οι αρχικές αισθητηριακές εμπειρίες και τα συναισθήματα που παρήγαγαν τις εικόνες αυτές. Έτσι, η νέα τυπολογία που επιτυγχάνεται μέσω των προλήψεων μπορεί να υποκαταστήσει τη μαρτυρία των αισθήσεων και των συναισθημάτων με την ίδια αδιαφιλονίκητη αυθεντικότητα και σαφήνεια. […]

Μαθαίνουμε να συνδέουμε λέξεις με πράγματα που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας∙ κι έτσι, όταν προφέρεται η λέξη, έχουμε μια «πρόληψη» αυτού στο οποίο η λέξη αναφέρεται. Υπάρχει ωστόσο ο κίνδυνος να λησμονήσουμε ότι αυτή είναι η χρήση των λέξεων και να επιχειρήσουμε να τους δώσουμε μια ανεξάρτητη ζωή. Έτσι, ο Επίκουρος τονίζει ότι θα πρέπει να έχουμε στο νου μας τα πράγματα τα οποία έχουμε εκχωρήσει στις λέξεις μας ώστε να αποφεύγουμε τη χρήση κενών λέξεων. Πρέπει να χρησιμοποιούμε τις λέξει με τρόπο που ανταποκρίνεται στις προλήψεις μας, διότι αν αφήσουμε τις λέξεις αδέσποτες θα γίνουν άστοχες και ανεξέλεγκτες. (Furkey, Greek Atomists, σ. 205)

3. Τρίτο και τελευταίο χαρακτηριστικό της προλήψεως –και ίσως το πιο σημαντικό από όλα- είναι ότι οι προλήψειςαποκτώνται μέσα από μια διαλεκτική σχέση με τον κόσμο των φαινομένων και με τις αισθητηριακές εντυπώσεις και τα συναισθήματα που αυτός προκαλεί στο αντιλαμβανόμενο/αισθανόμενο υποκείμενο. […] Με άλλα λόγια, η διαδικασία σχηματισμού της προλήψεως αρχίζει να μοιάζει με τη διαδικασία της «εικασίας και ανασκευής», που ανοίγει το δρόμο στην αφαίρεση και τη θεωρία. […]

Φανταστικαί επιβολαί της διανοίας

Σύμφωνα με την αναφορά του Διογένη Λαέρτιου, οι Επικούρειοι –αλλά όχι ο ίδιος ο Επίκουρος- πρόσθεσαν ένα τέταρτο γνωσιολογικό κριτήριο, την φανταστικήν επιβολήν της διανοίας. Ο δύσκολος αυτός όρος απαντά σε κάποια από τα σωζόμενα συγγράμματα (Κύρια Δόξα 24) του Επίκουρου, αν και παραλλαγμένος. Εν τούτοις, πουθενά δεν αποσαφηνίζεται το ακριβές νόημά του, […]

1. Η έκφραση αποτελείται από τρεις όρους: φανταστική (από το φαντασία/φάντασμα = εικόνα, είδωλο, παράσταση, εντύπωση), επιβολή (προσήλωση, ρίψη) και διάνοια. Αναφέρεται επομένως στις εικόνες/παραστάσεις εκείνες που συλλαμβάνονται από το νου, ανεξάρτητα, εκ πρώτης όψεως, από οποιαδήποτε ορατά πράγματα. Υπό αυτή την έννοια, είναι παρόμοιες με τις ήδη συγκροτημένες προλήψεις. Θεωρούμενες ως «διορατικές συλλήψεις του νου», οι παραστάσεις αυτές που άμεσα συνέλαβε ο νους μέσω της διόρασης, εμφανίζονται να έχουν αποδεικτική αξία ισοδύναμη με των αισθήσεων. […]
2. Αυτές οι διορατικές συλλήψεις του νου μοιάζουν και, με μια έννοια, αντιστοιχούν στις πραγματικές, υπαρκτές –διότι ενεργούν ως αίτια, και προκαλούν κίνηση- παραστάσεις που παράγονται στο νου κάποιου που ονειρεύεται ή κάποιου διανοητικά διαταραγμένου – παραστάσεις εξίσου αληθείς με τις άλλες συνηθισμένες μαρτυρίες που μας παρέχουν οι αισθήσεις. Ο Επίκουρος είναι σαφής επ’ αυτού: «Ακόμη και των τρελών οι παραστάσεις, όπως αυτές που βλέπουμε στον ύπνο μας είναι αληθείς, διότι προκαλούν κίνηση –δηλαδή κίνηση στο νου- ενώ το μη ον δεν προκαλεί τίποτα. (Διογ. Λαέρτ., 10.32) […] Φαίνεται ωστόσο, ότι η διαφορά ανάμεσα στις προλήψεις (τις σταθερές έννοιες) και στις φανταστικές επιβολές της διανοίας, έγκειται στο γεγονός ότι οι τελευταίες μπορούν να σπάσουν τα δεσμά και να αποκτήσουν μια δική τους ανεξάρτητη ύπαρξη, χωρίς αναφορά στις αισθήσεις, τα πάθη ή τις προλήψεις που μπορεί να έχουν προκαλέσει το σχηματισμό τους. […]
3. Τέλος, πρέπει να τονιστεί ότι οι φανταστικαί επιβολαί της διανοίας είναι κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, προϊόντα της διανοίας. Ανήκουν σ’ ένα είδος της ανεξάρτητης δραστηριότητας που χαρακτηρίζεται από δικό της τρόπο λειτουργίας. Σ’ αυτά τα συμφραζόμενα ο ρόλος της γλώσσας γίνεται αμφίβολος και παραγνωρίζεται μια σειρά γνωσιολογικών προβλημάτων. […]

Για να συνοψίσουμε, λοιπόν: ο τετραπλός τύπος ή τα κριτήρια της αληθείας –οι αισθήσεις, τα πάθη, οι προλήψεις και οιφανταστικαί επιβολαί της διανοίας- ορίζουν το κατάλληλο γνωσιοθεωρητικό πεδίο για το επικούρειο οντολογικό όραμα. Αυτά τα κριτήρια είναι τόσο αξεδιάλυτα δεμένα με την επικούρεια άποψη περί της πραγματικότητας ως φαινομένου, ώστε συχνά είναι αδύνατο να πούμε που τελειώνει η υλιστική/ατομική θεωρία της φύσης και που αρχίζει η θετικιστική θεωρία της γνώσης. […]

Με έναν ιδιόμορφο και λιτό τρόπο ο Επίκουρος επιστρέφει στους Προσωκρατικούς, και πιστός στο πνεύμα τους επανερμηνεύει το δυαδισμό ύλης-πνεύματος. Αποδίδει υλικές ποιότητες στο νου, αν όχι πνευματικές ποιότητες στην ύλη – αφού αυτή η διχοτόμηση έχει ήδη αποκλειστεί από την υλιστική οντολογία. Και μάλιστα τολμά να προτείνει αυτή την ανορθόδοξη, έως και εικονακλαστική –αν όχι τελείως αιρετική- επιστροφή στην αδιαφανή πραγματικότητα της φύσεως των Προσωκρατικών μέσα από μια συνειδητή, καθ’ όλα συνειδητή θα λέγαμε, αναδιατύπωση της ατομικής θεωρίας του Δημόκριτου. […]

Ο κεντρικό πυρήνας, το κύριο μέλημα του Επίκουρου είναι, όπως έχει ειπωθεί, το άτομο στην ιστορικότητα του: το φυσικό ανθρώπινο άτομο στο φυσικό του περιβάλλον. Συνεπώς το πρωταρχικό μέλημα του φιλοσόφου είναι βαθιάσωκρατικό. Ο λόγος του, ωστόσο, ο τρόπος σκέψης του, το ίδιο του το όραμα του φυσικού κόσμου, μας επαναφέρουν σε έναν προσωκρατικό κόσμο. Η συνένωση, η συγχώνευση αυτών των δύο όψεων, ή μάλλον κοσμοαντιλήψεων, αποτελεί τη σημαντικότερη και πιο πρωτότυπη συμβολή του Επίκουρου στο χώρο της αρχαίας φιλοσοφίας.

Α. Coen, Η φιλοσοφία του Επίκουρου

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Επίκουρος: Το τετραπλό κριτήριο της αλήθειας"

Αρχαία ελληνικά ονόματα που υπαρχουν εως σημερα.

και όμως είναι αρχαία ελληνικά ονόματα ---

Υπάρχουν ονόματα, τα οποία πολλοί θεωρούν χριστιανικά καί τα χρησιμοποιούν ως τέτοια, αν καί προέρχονται από παλαιότερες εποχές. ---Καί μάλιστα τόσο οι φέροντες αυτά τα ονόματα όσο καί οι γνωρίζοντες αυτούς τους ανθρώπους, θα υπεστήριζαν με φανατισμό την χριστιανική φύση αυτών των ονομάτων.
Όμως, εγώ θα καταρρίψω αυτόν τον μύθο, αποδεικνύοντας ότι τα συγκεκριμένα ονόματα είναι Αρχαία Ελληνικά, ενώ δεν έχουν καμμία σχέση με την επικράτηση της νέας θρησκείας, διότι προϋπήρχαν.
Σε κάθε όνομα, θα παραθέτω σχετικό αρχαίο κείμενο καί αντίστοχη μετάφραση, ενώ το Αρχαίο Ελληνικό Κείμενο επειδή δεν διαθέτω πολυτονιστή, θα παρατίθεται στο μονοτονικό. Αν δεν παραθέτω μικρή αναφορά, θα παραθέτω ολόκληρο τον τίτλο του σχετικού συγγράμματος που είναι αφιερωμένο σε αυτό το πρόσωπο.
Τα συγκεκριμένα ονόματα θα παρατεθούν κατά απόλυτη αλφαβητική σειρά.
Καί τα συγκεκριμένα ονόματα είναι τα εξής πέντε:
1) Αντώνιος
2) Δημήτριος
3) Νικόλαος
4) Σάββας
5) Φώτιος
6) Χρήστος
Σε κάθε όνομα θα παραθέτω το αντίστοιχο χωρίο από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, στο οποίο θα αποδεικνύω ότι το συγκεκριμένο όνομα υπάρχει πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού.
Νομίζω ότι θα τα θεωρήσετε ενδιαφέροντα, ώστε να μπορέσετε να διαπιστώσετε ότι ακόμα καί τα ονόματα δανείστηκε η χριστιανική θρησκεία. Αλλά είναι ώρα να παραθέσω τις πηγές.
Β) Πηγές
1) Αντώνιος
Αρχαίο κείμενο
ήν δέ καί λόγος παλαιός Ηρακλείδας είναι τούς Αντωνίους, απ’ Άντωνος παιδός Ηρακλέους γεγονότας.
Μετάφραση “Κάκτου”
Υπήρχε καί μία αρχαία παράδοση πως οι Αντώνιοι ήταν Ηρακλείδες, απόγονοι του Άντωνος, γιου του Ηρακλή.
Πηγή: Πλουτάρχου βίος Αντωνίου κεφάλαιο 4, εδάφιο 2, εκδόσεις “Κάκτος”, τόμος 167 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων “Οι Έλληνες”, Αθήνα Νοέμβριος 1.993μ.α.χ.χ.
2) Δημήτριος
Ο πρώτος Δημήτριος αναφερόμενος στην Παγκόσμια Ιστορία είναι ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, ο οποίος γεννήθηκε το 337π.α.χ.χ., έγινε βασιλιάς της Μακεδονίας τα έτη 294 – 288π.α.χ.χ. καί πέθανε αιχμάλωτος στα χέρια του Σελεύκου το
283π.α.χ.χ.
Είναι στον ίδιο τόμο με τον Αντώνιο, δηλαδή στον τόμο 167 των εκδόσεων “Κάκτος”, της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων “Οι Έλληνες”.
Άρα το γεγονός ότι ο Δημήτριος ο Πολιορκητής έζησε τα έτη 337 – 283π.α.χ.χ., σημαίνει ότι δεν ισχύει ο μύθος ότι τάχα το εν λόγω όνομα είναι χριστιανικό, διότι το συγκεκριμένο όνομα προϋπάρχει της χριστιανικής θρησκείας, αρκετούς αιώνες πριν.
3) Νικόλαος
Ο πρώτος Νικόλαος δεν είναι βεβαίως ο “άγιος Νικόλαος” των χριστιανών.
Αντιθέτως, από τα Αρχαία Ελληνικά κείμενα, γνωρίζουμε ότι το συγκεκριμένο κόνομα υπάρχει πολλούς αιώνες πριν την έλευση της συγκεκριμένης θρησκείας.
Αρχαίο κείμενο
Αχθομένων δέ καί συμφορή χρεωμένων Λακεδαιμονίων, αλίης τε πολλάκις συλλεγομένης καί κήρυγμα τοιόνδε ποιευμένων, εί τις βούλοιτο Λακεδαιμονίων πρό τής Σπάρτης αποθνήσκειν, Σπερθίης τε ο Ανηρίστου καί Βούλις ο Νικόλεω, άνδρες Σπαρτιήται φύσι τε γεγονότες εύ καί χρήμασι ανήκοντες ες τά πρώτα, εθελονταί υπέδυσαν ποινήν τείσειν Ξέρξη τών Δαρείου κηρύκων τών εν Σπάρτη απολομένων.
Μετάφραση “Κάκτου”
Αυτό το φαινόμενο τους ανησύχησε κι έκαναν τακτικά συμβούλια, στα οποία ο κήρυκας έθετε το ερώτημα: “Υπάρχει κανείς Σπαρτιάτης που να είναι πρόθυμος να πεθάνει για την πατρίδα του;”. Δύο άνδρες, ο Σπερθίας, γιος του Ανηρίστου, καί ο Βούλης, γιος του Νικολάου, που ανήκαν καί σε διακεκριμένες καί πλούσιες οικογένειες, πρόσφεραν εθελοντικά τη ζωή τους
στον Ξέρξη ως εξιλέωση για τους αγγελιοφόρους του Δαρείου που φονεύτηκαν στη Σπάρτη.
Πηγή: Ηροδότου Ιστορία, Ζ’ 134, 2, εκδόσεις “Κάκτος”, τόμος 50 της σειράς των Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφεών “Οι Έλληνες”, Αθήνα 1.992μ.α.χ.χ.
4) Σάββας
Αρχαίο κείμενο
Τών δέ Γυμνοσοφιστών τούς μάλιστα τόν Σάββαν αναπείσαντας αποστήναι καί κακά πλείστα τοίς Μακεδόσι παρασχόντας λαβών δέκα, δεινούς δκοκούντας είναι περί τάς αποκρίσεις καί βραχυλόγους, ερωτήματα προύθηκεν αυτοίς άπορα, φήσας αποκτενείν τόν μή ορθώς αποκρινάμενον πρώτον, είτ’ εφεξής ούτω τούς άλλους’ ένα δέ τόν πρεσβύτατον εκέλευσεν <επι>κρίνειν.
Μετάφραση «Κάκτου»
Συνέλαβε δέκα από τους Γυμνοσοφιστές, εκείνους κυρίως που έπεισαν τον Σάββα να αποστατήσει καί προκάλεσαν πάρα πολλές συμφορές στους Μακεδόνες, καί που είχαν φήμη πως ήταν φοβεροί στις απαντήσεις. Τους έθεσε δύσκολες ερωτήσεις, αφού είπε ότι θα σκοτώσει αυτόν που πρώτος δεν θα απαντήσει σωστά, καί στη συνέχεια τους άλλους. Κι έναν, τον πιο ηλικιωμένο, τον διέταξε να κρίνει.
Πηγή: Πλουτάρχου Βίος Αλεξάνδρου κεφάλαιο 64, εδάφιο 1, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 162 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα Οκτώβριος 1.993μ.α.χ.χ.
5) Φώτιος
Παρακάτω παραθέτω ένα απόσπασμα από το δεύτερο βιβλίο της ιστορίας του Θουκυδίδη, κεφάλαιο 80, εδάφια 4-5. Η μετάφραση είναι των εκδόσεων «Κάκτος».
Ως μία εισαγωγή, οφείλω να σημειώσω ότι οι κάτοικοι της Αμβρακίας καί οι Χάονες, σύμμαχοί τους, προτείνουν στους Λακεδαιμονίους, να εκστρατεύσουν μαζί τους κατά της Ακαρνανίας για να την αποσπάσουν από την Αθηναϊκή συμμαχία. Οι Λακεδαιμόνιοι αποστέλλουν χιλίους οπλίτες με αρχηγό τον Κνήμο. Να τί γράφει ο Θουκυδίδης για τους συμμάχους του Κνήμου σε αυτήν την εκστρατεία.
Αρχαίο κείμενο
Κνήμος δέ καί οι μετ’ αυτού χίλιοι οπλίται επειδή επεραιώθησαν λαθόντες Φορμίωνα, ός ήρχε τών είκοσι νεών τών Αττικών αί περί Ναύπακτον εφρούρουν, ευθύς παρεσκευάζοντο τήν κατά γήν στρατείαν. Καί αυτώ παρήσαν Ελλήνων μέν Αμπρακιώται καί Λευκάδιοι καί Ανακτόριοι καί ούς αυτός έχων ήλθε χίλιοι Πελοποννησίων, βάρβαροι δέ Χάονες χίλιοι αβασίλευτοι, ών ηγούντο επετησίω προστατεία εκ τού αρχικού γένους Φώτιος καί Νικάνωρ. ξυνεστρατεύοντο δέ μετά Χαόνων καί Θεσπρωτοί αβασίλευτοι.
Μετάφραση Κάκτου
Ο Κνήμος, με τους χίλιους οπλίτες, κατόρθωσε να φτάσει στη Λευκάδα, χωρίς να τον πάρει είδηση ο Φορμίωνας –ο οποίος ήταν αρχηγός των είκοσι αθηναϊκών καραβιών που περιπολούσαν γύρω από τη Ναύπακτο-κι αμέσως άρχισε τις ετοιμασίες για την εκστρατεία από στεριά. Έλληνες είχε μαζί του τους Αμπρακιώτες, τους Λευκαδίους καί τους Ανακτορίους, κι επίσης τους χίλιους Πελοποννησίους που έφερε όταν ήρθε. βαρβάρους είχε χίλιους Χάονες, λαό χωρίς βασιλιά, με αρχηγούς το Φώτιο καί το Νικάνορα, από την ηγεμονική οικογένεια του τόπου, οι οποίοι ασκούσαν την εξουσία για ένα χρόνο. Μαζί με τους Χάονες εκστρατεύανε κι οι Θεσπρωτοί, χωρίς βασιλιά καί τούτοι.
Σχόλιο: Όπως συνάγεται από το ανωτέρω απόσπασμα, το όνομα Φώτιος είναι προχριστιανικό, όπως προχριστιανική εορτή είναι καί τα Θεοφάνεια.
Ωστόσο, οφείλω να σημειώσω ότι η θέση του Θουκυδίδη ότι οι Χάονες ήσαν βάρβαροι, δεν είναι λογική, αφού οι αρχηγοί τους έχουν Ελληνικά ονόματα. Εκτός αν θεωρήσουμε ότι ο Θουκυδίδης τους θεωρούσε βαρβάρους, επειδή ήσαν ακόμη σε χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο σε σχέση με τους υπολοίπους Έλληνες.
Η έγκριτη εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, αναφέρει ότι οι Χάονες ονομάζονταν καί Χώνες, ενώ κυριάρχησαν σε όλη την Ήπειρο.
Λαός με το ίδιο όνομα αναφέρεται καί στην Ιταλία.
Ακόμη, η έγκριτη εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς, αναφέρει ότι η Χαονία, δηλαδή η χώρα των Χαόνων, εκτείνεται από τα Κεραύνια όρη μέχρι τον Θύαμι(=ποταμό Καλαμά), ενώ οι πόλεις των Χαόνων λέγονταν Πάνορμος, Όγχηστος, Ίλιον,
Βουθρωτό, Φοινίκη κ.λ.π.
Κατά την παράδοση, η Χαονία ονομάσθηκε έτσι από τον Χάονα, γιό του Πριάμου.
Αυτά τα αφιερώνω σε όλους όσους πιστεύουν ότι το όνομα Φώτιος καί η εορτή των Θεοφανείων είναι χριστιανικά.
Πηγή: Θουκυδίδη Ιστορία δεύτερο βιβλίο κεφάλαιο 80, εδάφια 4 – 5, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 17 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα 1.991μ.α.χ.χ.
6) Χρήστος
Θα εκπλαγούν πολλοί, αλλά όμως θα αποδείξω με αρχαία Ελληνική πηγή ότι το όνομα Χρήστος είναι Ελληνικό, πριν την επικράτηση της χριστιανικής θρησκείας.
Εντυπωσιακότο μέν, αληθέστατο δέ.
Αλλά ήλθε η ώρα να παραθέσω την αρχαία Ελληνική πηγή.
Αρχαίο κείμενο
Τόν δέ Βυζάντιον σοφιστήν Χρήστον αδικεί η Ελλάς αμελούντες ανδρός, ός άριστα μέν Ελλήνων υπό Ηρώδου επαιδεύθη, πολλούς δέ επαίδευσε καί θαυμασίους άνδρας,
ών εγένετο Ιππόδρομός τε ο σοφιστής καί Φιλίσκος καί Ισαγόρας ο τής τραγωδίας ποιητής ρήτορές τε ευδόκιμοι Νικομήδης ο εκ τού Περγάμου καί Ακύλας ο εκ τής εώου Γαλατίας καί Αρισταίνετος ο Βυζάντιος καί τών ελλογίμως φιλοσοφησάντων Κάλλαισχρός τε ο Αθηναίος καί ο επί βωμώ Σώσπις καί πλείους έτεροι λόγου άξιοι.
Μετάφραση «Κάκτου»
Τον Βυζάντιο σοφιστή Χρήστο τον αδικούν οι Έλληνες καί δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία σε άνδρα που μορφώθηκε από τον Ηρώδη καλλίτερα απ’ όλους τους άλλους Έλληνες, αλλά καί ο ίδιος μόρφωσε πολλούς καί αξιοθαύμαστους άνδρες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται ο σοφιστής Ιπποδρομος, ο Φιλίσκος, ο τραγικός ποιητής Ισαγόρας, ρήτορες ξακουστοί όπως ο Νικομήδης από την Πέργαμο, ο Ακύλας από την ανατολική Γαλατία καί ο Αρισταίνετος ο Βυζάντιος, ονομαστοί φιλόσοφοι, όπως ο Αθηναίος Κάλλαισχρος ο υπεύθυνος για τις θυσίες Σώσπις καί πολλοί άλλοι αξιόλογοι άνδρες.
Πηγή: Φιλοστράτου Άπαντα, τόμος τέταρτος, Βίοι Σοφιστών, Β΄ βιβλίο, σοφιστής ια΄, κεφάλαιο 591, σειρές 1 – 10, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 310 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα 1.994μ.α.χ.χ.
Γ) Βιβλιογραφία
1) Θουκυδίδη Ιστορία δεύτερος τόμος, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 17 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα 1.991μ.α.χ.χ.
2) Ηροδότου Ιστορία έβδομος τόμος, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 50 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα 1.992μ.α.χ.χ.
3) Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι Αλέξανδρος–Καίσαρ, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 162 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα Οκτώβριος 1.993μ.α.χ.χ.
4) Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι Δημήτριος–Αντώνιος, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 167 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα Νοέμβριος 1.993μ.α.χ.χ.
5) Φιλοστράτου Άπαντα τόμος τέταρτος Βίοι Σοφιστών, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 310 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα 1.994μ.α.χ.χ.
Γεώργιος – Χαράλαμπος Κατρακίλης, απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας καί Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού καί Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ιστορικός.
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο επικοινωνίας: oath@ath.forthnet.gr, antiochusacharnensis@gmail.com, antiochusachanrnensis@hotmail.com
 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αρχαία ελληνικά ονόματα που υπαρχουν εως σημερα."

Η Υποταγή της Γαλλίας έχει ήδη συντελεστεί.

ΣΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΑΝΕΜΟΥΣ ΘΕΡΙΖΟΥΜΕ ΘΥΕΛΕΣ..---

«Υποταγή»: Στην Γαλλία έχει ήδη συντελεστεί .-----

Αυτή την Τετάρτη ήταν να εμφανιστεί και επίσημα το νέο βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ στη Γαλλία, λίγο πριν την τρομοκρατική επίθεση στην καρδιά του Παρισού. Σε αυτό το βιβλίο, ο Ουελμπέκ αφήνει τους μουσουλμάνους να αναλάβουν την εξουσία. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί μια εικόνα της Γαλλίας το 2022, κατά την οποία ένας μουσουλμάνος πρόεδρος έχει καταλάβει την εξουσία.

Το βιβλίο «Submission» («Υποταγή») είχε ήδη προκαλέσει σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση στην Γαλλία τις τελευταίες βδομάδες. Ο Ουελμπέκ παραδέχτηκε νωρίτερα ότι είναι ένα παιχνίδι με το «φόβο» - η νέα του λογοτεχνική συνεργασία. Αλλά ο ίδιος αρνήθηκε νωρίτερα οποιαδήποτε κατεύθυνση εναντίον του Ισλάμ. Δεν είναι μια «πρόκληση» παρά μόνο μια «πιθανή» ροή των πραγμάτων.

Οι μουσουλμάνοι στη Γαλλία δεν θα μπορούσαν να εκλέξουν την αριστερά επειδή έχει νομιμοποιήσει το γάμο μεταξύ των ομοφυλοφίλων, ούτε την ακροδεξιά επειδή θα μπορούσε να τους «ρίξει έξω» από την Γαλλία. Έτσι, ως η μόνη λύση παραμένει «η δημιουργία ενός μουσουλμανικού κόμματος». Υπάρχει γενικά «μια ισχυρή επιστροφή της θρησκείας», ο αθεϊσμός είναι νεκρός, το κοσμικό κράτος είναι νεκρό, η Δημοκρατία είναι νεκρή.

Ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ είχε λάβει αποστάσεις, χωρίς να έχει διαβάσει το βιβλίο. Ο σοσιαλιστής Ολάντ είχε δηλώσει τη Δευτέρα για το βιβλίο ότι αυτό που φαίνεται σαν ένα λογοτεχνικά τολμηρό εγχείρημα, είναι τελικά μόνο μια επανάληψη: «Υπήρχε πάντα, για αιώνες, αυτός ο πειρασμός, της παρακμής, αυτή η ψυχαναγκαστική απαισιοδοξία». Οι Γάλλοι δεν θα πρέπει να φοβούνται.

Στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ο πλέον νεκρός συγγραφέας από τα πυρά ενός Γάλλου μουσουλμάνου τρομοκράτη κατηγορήθηκε, μεταξύ άλλων, ότι φλερτάρει με την άκρα δεξιά. Προσδίδει στο βιβλίο του τις «ιδέες του (ακροδεξιού) Εθνικού Μετώπου νομιμότητα», ανέφερε ο διευθυντής της αριστερής καθημερινής εφημερίδας Libération, Λωρέν Τζοφρίν.

Ήδη από το 2001 ο Ουελμπέκ είχε προκαλέσει ένα σκάνδαλο στην Γαλλία, γιατί είχε δηλώσει ότι το Ισλάμ είναι «η πιο ηλίθια θρησκεία» και αρχότερα είχε τονίσει επίσης ότι «η ισλαμοφοβία δεν είναι ένα είδος ρατσισμού».

Ορισμένα σημεία στο μυθιστόρημα του Ουελμπέκ είναι «απλά για γέλια», είχε αναφέρει λίγες μέρες νωρίτερα ο πολιτικός επιστήμονας Φιλίπ Μπράουτ. Ο ίδιος θεωρεί ότι είναι «εντελώς απίθανο» να εκλεγεί ένας μουσουλμάνος πρόεδρος στη Γαλλία. «Τα 4.000.000 των μουσουλμάνων στη Γαλλία αντιπροσώπευαν μόνο το 10% του πληθυσμού».

Αλλά ο Ουελμπέκ βασίστηκε σε ένα σενάριο, στο οποίο κατά τη διάρκεια των επαναληπτικών εκλογών για την προεδρία ένας ευρύς συνασπισμός θέλει να αποτρέψει μια νίκη της Μαρίν Λε Πέν: Ως εκ τούτου, αριστεροί και οι συντηρητικοί υποστηρίζουν τον μουσουλμάνο υποψήφιο. Και έτσι, λέει ο συγγραφέας, «δεν ξέρω, από τι πρέπει να φοβάται κάποιος, αν αυτό είναι η άκρα δεξιά ή οι Μουσουλμάνοι».

Σε ερώτηση αν αποδέχεται τη θεωρία γύρω από την κυριαρχία του Ισλάμ στην Ευρώπη, ο συγγραφέας απάντησε: «Στο βιβλίο μου δεν υπάρχει ίχνος μεταναστευτικού θέματος. Δεν είναι αυτό το σημείο. Εγώ περιγράφω ότι η καταστροφή της φιλοσοφίας συνέβη από τον Διαφωτισμό - κάτι που δεν το γνωρίζουν παρά ελάχιστοι. Αντίθετα ο καθολικισμός πηγαίνει πολύ καλά. Θα υποστήριζα μάλιστα την πιθανότητα ύπαρξης μιας συμμαχίας καθολικών και μουσουλμάνων. Το είδαμε να γίνεται στο παρελθόν. Αρα μπορεί να συμβεί ξανά».

Στην πραγματικότητα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι: Πάνω από το 70% των Γάλλων αναμένουν ότι η Γαλλία θα έρθει κάτω από την κυριαρχία του Ισλάμ. Κανείς δεν τους έχει καταμετρήσει, αλλά εκτιμούνται έως οκτώ εκατομμύρια οι μουσουλμάνοι που ζουν στην Γαλλία. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι Γάλλοι πολίτες και ο μουσουλμανικός πληθυσμός στη Γαλλία αυξάνεται συνεχώς. Η Γαλλία είναι πλέον η πιο μουσουλμανική χώρα στην Ευρώπη. Η κυβέρνηση στο Παρίσι μπορεί να αποφασίσει να απομακρύνει έναν μουσουλμάνο ιεροκήρυκα ή έναν διαφημιστή του κινήμτος τζιχάντ, αλλά πάρα πολύ περισσότερα δεν φαίνεται πλέον να είναι σε θέση να πράξει.

Η κυβέρνηση στο Παρίσι στο πρόφατο παρελθόν δημιούργησε ένα κέντρο παροχής συμβουλών με μια ανοικτή τηλεφωνική γραμμή, για να «συμβουλεύει» τους γονείς των οποίων τα παιδιά βρίσκονται σε κίνδυνο να ριζοσπαστικοποιηθούν. Αυτό φαίνεται σχεδόν γελοίο. Ολόκληρες αστικές περιφέρειες ελέγχονται σήμερα στην Γαλλία από ισλαμιστές ιεροκήρυκες. Η κυβέρνηση στο Παρίσι τις καλεί «ευαίσθητες περιοχές» (προφανώς επειδή μπορεί να εκραγούν ανά πάσα στιγμή). Ανεπίσημα, οι Γάλλοι αστυνομικοί τις καλούν ως «ζώνες της Σαρίας» - και σπάνια εισέρχονται σε αυτές.

Οι πολιτικοί ηγέτες όλων των κομμάτων γνωρίζουν ότι οι περισσότερες εκλογικές αναμετρήσει δεν μπορεί να κερδηθούν αν παραμεληθούν οι μουσουλμανικές ανησυχίες. Ακόμη και το ακροδεικό Εθνικό Μέτωπο δεν αποτελεί εξαίρεση: Η Μαρίν Λε Πέν έχει πάψει εδώ και καιρό να μιλάει εναντίον του Ισλάμ, και τώρα χρησιμοποιεί απλά λέξεις όπως «έγκλημα» και «μετανάστευση» χωρίς να κατανομάζει τίποτε. Μερικές φορές αναφέρεται ότι είναι κατά του κινήματος του τζιχάντ και κατά του «φονταμενταλισμού», αλλά φροντίζει να μην πάει πέρα από αυτό. Αν και επέκρινε το Κατάρ ή τη Σαουδική Αραβία, απαιτεί να γίνει η Γαλλία μια «σύμμαχος» της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και απευθύνει έηηκληση στους «μουσουλμάνους αδελφούς» της να ενταχθούν στον αγώνα ενάντια στην «αμερικανική παγκοσμιοποίηση και των μουσουλμανικών συμμάχων της Αμερικής».

Οι ΜΚΟ για την καταπολέμηση του εξισλαμισμού της Γαλλίας είναι όλο και περισσότερο στο περιθώριο. Οι ηγέτες τους διώκονται από την Δικαιοσύνη και τιμωρούνται αυστηρά, ενώ δαιμονοποιούνται συνεχώς από τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η πιο σημαντική ΜΚΟ από αυτές οργάνωσε πέρυσι μια διαδήλωση. Ήρθαν περίπου τετρακόσια άτομα. Τρία ή τέσσερα χρόνια πριν, μπορούσε να κινητοποιήσει χιλιάδες ανθρώπους.
http://www.defencenews.gr/~defencen/index.php/diafora/1177-ypotagi-stin-gallia-exei-idi-syntelestei

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Υποταγή της Γαλλίας έχει ήδη συντελεστεί."