Το σύμβολο της πόλης της Αθήνας

Πόσο γνωρίζετε για την κουκουβάγια, το σύμβολό της Αθήνας;

Αλήθεια, τι γνωρίζετε για το σύμβολο της πόλης των Αθηνών (αλλά και του παλιού Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων); Οι περισσότεροι από εμάς ελάχιστα και ας περάσαμε τα σχολικά μας χρόνια χαζεύοντας τη συγκεκριμένη εικόνα στα βιβλία μας. Η κουκουβάγια, λοιπόν, ή αλλιώς Αthene noctua, αποτελεί σύμβολο σοφίας και είναι το έμβλημα της θεάς Αθηνάς. Είναι ίσως ο πιο γνωστός εκπρόσωπος της τάξης των Γλαυκόμορφων στη χώρα μας και το πιο φωτογενές είδος. Εντυπωσιακά χαρακτηριστικά της είναι τα μεγάλα μάτια (της επιτρέπουν να βλέπει στο σκοτάδι), η ικανότητα αθόρυβης πτήσης (για να αιφνιδιάζει το θήραμά της) και η ικανότητα να στρέφει το κεφάλι της έως και 270 μοίρες!

Trivial
Εννέα διαφορετικά είδη Γλαυκόμορφων συναντάμε στην Ελλάδα. Τα εξής: Τυτώ, Γκιώνης, Μπούφος, Σπουργιτόγλαυκα, Κουκουβάγια, Χουχουριστή, Νανόμπουφος, Βαλτόμπουφος, Αιγωλιός.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το σύμβολο της πόλης της Αθήνας"

Νέα Εικονομαχία;

Του Νίκου Λυγερού

Μερικές φορές πρέπει να κρατιέσαι γερά, για να αντέξεις αυτά που ακούς. Διότι ενώ ξεπεράσαμε την εικονομαχία εδώ και αιώνες και μάλιστα από τότε θεωρείται αίρεση αυτή η τάση που είχε επηρεαστεί από τον ισλαμισμό όπου απαγορεύεται η ανθρώπινη παράσταση του θείου. Έτσι οι βυζαντινές εικόνες μας χαρακτηρίζουν συνεχόμενα και μάλιστα μας αναγνωρίζουν στο εξωτερικό και μ’ αυτόν τον τρόπο. Γιατί λοιπόν ακούμε και τώρα μερικούς να θέλουν να τις βγάλουν από τους δημόσιους χώρους και τα σχολεία; Η Ελλάδα δεν είναι ένα κράτος όπου υπάρχει διαχωρισμός. Με άλλα λόγια η πίστη μας είναι ενσωματωμένη και στη θεσμική ζωή μας. Γιατί λοιπόν να αφαιρέσουν τις εικόνες; Για να πάνε τα πράγματα κατά διαόλου; Γιατί αυτή η μανία εναντίον των χαρακτηριστικών μας; Τι να κάνουμε είμαστε έτσι εδώ και αιώνες και ζούμε αυτό το συνεχές από το Βυζάντιο. Τι έγινε τώρα και όλα αυτά θα γίνουν παράνομα; Έχει ενδιαφέρον που ζούμε σε μια εποχή, όπου θέλουμε για λόγους σεβασμού του θρησκευτικού να βάλουμε ακόμα και τζαμιά. Και ταυτόχρονα, θέλουν να φύγουν οι εικόνες. Μα αυτές οι εικόνες είναι το παρελθόν και το μέλλον. Είναι συμπυκνωμένη ιστορία του πολιτισμού μας, πώς λοιπόν θα αποδεχτούμε αυτούς τους εκφοβισμούς και τις απειλές. Είναι δυνατόν από μόνοι μας, σε μια περίοδο που ετοιμαζόμαστε για την επέτειο των 200 ετών της Εθνικής Επανάστασης κατά τη βαρβαρότητα της Τουρκοκρατίας, να βγάλουμε αυτό που δεν κατάφεραν να σπάσουν ούτε οι χειρότεροι κατακτητές μας; Δεν γίνεται, γιατί είμαστε αυτές οι εικόνες.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=18481&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Νέα Εικονομαχία;"

Αντίσταση ενάντια στην αντιδραστικότητα

Του Νίκου Λυγερού

Οι αντιδραστικοί συχνά θεωρούν ότι είναι και αντιστασιακοί, ενώ δεν έχουν βέβαια το υπόβαθρο αφού χρειάζεται ιστορία. Η αντίδραση δεν έχει ανάγκη από τίποτα εκτός από την ύπαρξη ενός αντικειμένου πάνω στο οποίο θα δράσει. Γι' αυτόν το λόγο το μεταμοντέρνο είναι αντιδραστικό κι όχι αντιστασιακό. Επίσης όταν δεν πιστεύεις στους ήρωες, στις θυσίες, στους αγώνες πώς θα μπορούσες να είσαι όντως αντιστασιακός. Έτσι πολλοί νομίζουν ότι μια παρέα είναι μια ομάδα, ότι μια συμμορία, μια ομάδα κρούσης, ένα κόμμα, είναι επαναστατικό κίνημα. Όλα αυτά βέβαια είναι γελοία, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν επειδή το γελοίο δεν σκοτώνει. Αυτό όμως δεν αλλάζει απολύτως τίποτα γιατί δεν επηρεάζει την ιστορία. Απλώς είναι κρίμα που επηρεάζουν άτομα που πιστεύουν σε αυτό το κενό και σπαταλούν το χρόνο τους με το ανούσιο. Γιατί η αντίσταση είναι κάτι άλλο και θέλει ενότητα και στρατηγική, όχι φρουφρού και αρώματα. Γιατί όταν η ιδεολογία σου είναι ανύπαρκτη αφού δολοφόνησες την ουτοπική, δεν μπορείς παρά να προσφέρεις ένα έγκλημα ειρήνης με στόχο να πεθάνει η μνήμη. Το πρόβλημα είναι ότι ο Ελληνισμός είναι της μνημοσύνης και δεν σηκώνει ούτε τις επιθέσεις του κενού. Γι' αυτόν το λόγο δυσκολεύει τους κοινωνικούς που δεν είναι ανθρώπινοι. Γι' αυτό επέλεξε το μέρος της Ανθρωπότητας και όχι την κοινωνία της λήθης και της αδιαφορίας. Έτσι όταν γεμίζεις το πρόγραμμα σου με κενό, γιατί δεν έκανες ποτέ τίποτα, ποιον νομίζεις ότι πείθεις. Στην ουσία, αποκλειστικά, τους άλλους αντιδραστικούς που θα σου την φέρουν όταν βρεθούν μαζί σε ανταγωνιστικό πλαίσιο αντιδραστικότητας. Ενώ η αντίσταση παράγει το ανθρώπινο μέλλον.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18465&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αντίσταση ενάντια στην αντιδραστικότητα"

Το έπος του απέραντου γαλάζιου

Του Νίκου Λυγερού

Το έπος του απέραντου γαλάζιου δεν είναι ένα μυθιστόρημα ή ένα έργο επιστημονικής φαντασίας, αλλά η ιστορία της ελληνικής ΑΟΖ. Ένα από τα σπουδαία της περιόδου που διανύουμε δεν είναι απαραίτητα αυτό που νομίζουμε, διότι μετά από μερικές μέρες μπορεί και να μην έχει πια καμιά σημασία, γιατί είναι θέμα εφημερίδων κι όχι βιβλίων ούτε ιστορίας. Γι’ αυτόν το λόγο έχει νοητικό ενδιαφέρον να υπολογίσουμε τι θα λένε στο μέλλον για αυτή την περίοδο. Και το πιο απίστευτο είναι ότι δεν θα μιλούν βέβαια για πολιτική. Στην ουσία, ακόμα και η επόμενη κοινωνία θα λέει ότι τότε έγινε η ΑΟΖ, επειδή το επέλεξε ο ελληνικός λαός. Διότι αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα. Αν η προετοιμασία που κάναμε είναι η αρχή του έπους που αναζητά η πατρίδα μας κι αν η παρτίδα έχει αρχίσει πάνω στη σκακιέρα της γεωπολιτικής. Γιατί μερικοί από τους δικούς μας δεν το έχουν κατανοήσει ακόμα. Ενώ θα έπρεπε να αντιληφθούν ότι είναι σπάνιες οι εποχές που δημιουργούν ένα έπος και μάλιστα εθνικό. Γιατί όταν ξέρεις ότι συμβάλλεις στον αγώνα του με το έργο σου, σου δίνει μια τεράστια δύναμη και σου επιτρέπει να ξεπερνάς κι εσύ αδιανόητα εμπόδια για να υλοποιηθεί ένας στόχος που αποτελεί όραμα για τον λαό μας. Το ερώτημα που πρέπει να θέσει στον εαυτό του ο καθένας μας είναι το εξής: κατά πόσο συνέβαλα στη δημιουργία αυτού του έπους θα λέω στους δικούς μου μετά από χρόνια. Διότι το έπος και να ανήκει σε μια εποχή, αφήνει μια απήχηση διαχρονική. Και τώρα που μπήκαμε στην περίοδο που συμπίπτει με τα 200 χρόνια της Εθνικής Επανάστασης, το έπος του απέραντου γαλάζιου είναι η συνέχεια της για τον Ελληνισμό που θέλει την απελευθέρωση.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18453&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το έπος του απέραντου γαλάζιου"

Διαχείριση του ύδατος στην ελληνική αρχαιότητα

Τμήμα εγκαταστάσεων του Πεισιστράτειου υδραγωγείου-Αθήνα

    Πώς δεν έλεγαν το νερό – νεράκι στην αρχαία Αθήνα     

    Η διαχείρισή του στην αρχαιότητα γινόταν με τον πλέον ορθολογικό τρόπο    

Συστήματα δεξαμενών που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με υπόγειες σήραγγες, υδραγωγεία που μετέφεραν νερό από τα γύρω βουνά, πολύ μεγάλο αριθμό πηγαδιών, κρήνες και γενικότερα υδραυλικά έργα μάστευσης και μεταφοράς των υδάτων έχει αποκαλύψει η αρχαιολογική σκαπάνη στην πόλη της Αθήνας.

Αγωγός υδρεύσεως από το Πεισιστράτειο υδραγωγείο

 Στην Αρχαϊκή και την Κλασική εποχή δεν υπήρχε ελληνική πόλη χωρίς τα στοιχειώδη: υδραγωγείο, δίκτυο διανομής και κρήνη. Ειδικοί νόμοι εξάλλου όριζαν την χρήση όλων αυτών. «Το “λεπτόγεω” της Αττικής και οι ιδιαίτερα περιορισμένες βροχοπτώσεις είχαν οδηγήσει τους κατοίκους στην εξαντλητική αξιοποίηση όλων των υδάτινων πόρων, αρχικά από
τοπικές πηγές και στην συνέχεια, όταν αυτές δεν επαρκούσαν, από τις πιο απομακρυσμένες», είπε η αρχαιολόγος κυρία Έφη Λυγκούρη στην ημερίδα του υπουργείου Πολιτισμού «Νερό – Περιβάλλον – Πολιτισμός».

Αρχαία πηγάδια που ανασκάφηκαν στο κέντρο της Αθήνας στο πλαίσιο της κατασκευής του Μετρό

 Σε μία εποχή που το νερό, παρότι στον προηγμένο κόσμο παραμένει εύκολα προσβάσιμο, θεωρείται ήδη “αγαθό εν ανεπαρκεία” η διαχείρισή του στην αρχαιότητα γινόταν με τον πλέον ορθολογικό τρόπο. Τα ποτάμια της Αττικής αρχικώς, ο Κηφισός και ο Ιλισός που όμως δεν είχαν συνεχή ροή, ο χείμαρρος Ηριδανός που γινόταν ορμητικός μόνον ύστερα από δυνατές βροχοπτώσεις αλλά και πηγές όπως η Κλεψύδρα πάνω στην Ακρόπολη και η Καλλιρρόη δίπλα στον Ιλισό τροφοδοτούσαν με νερό την πόλη της Αθήνας.

Η ΚΛΕΨΎΔΡΑ -ΑΘΉΝΑ ΑΚΡΌΠΟΛΗ  

 Τα αποθέματά τους όμως δεν επαρκούσαν, έτσι οι Αθηναίοι προχώρησαν στην συστηματική αξιοποίηση των επιφανειακών πηγών και στην υδρομάστευση των υπογείων υδάτων καθώς και στην μεταφορά τους από απομακρυσμένες πηγές που βρίσκονταν στις πλαγιές των βουνών. Από την εποχή του Σόλωνα εξάλλου κάθε σπίτι της Αθήνας είχε πηγάδι στην αυλή του, μόνον στην αθηναϊκή Αγορά μάλιστα έχουν ανασκαφεί σήμερα 400 πηγάδια. 

ΑΘΗΝΑ Η ΚΛΕΨΥΔΡΑ 4 αι π.Χ.  ΣΧΕΔΙΟ Ι. ΤΡΑΥΛΟΣ 1961

«Στην Σολώνεια Νομοθεσία υπήρχαν νόμοι που προέβλεπαν το βάθος της εκσκαφής και την απόσταση που έπρεπε να έχουν τα πηγάδια μεταξύ τους καθώς και τα μέτρα που έπρεπε να λαμβάνονται για την εξασφάλιση και την αποφυγή μολύνσεών του. Ειδική επιτροπή με επικεφαλής τον μοναδικό αιρετό άρχοντα που ονομαζόταν “ο των κρηνών επιμελητής” φρόντιζε εξάλλου για την αυστηρή τήρηση των νόμων», είπε η κυρία Λυγκούρη. 

Αργότερα η διαχείριση του ύδατος περνάει και στους Νόμους του Πλάτωνα, ο οποίος φαίνεται να έχει ως πρότυπό του τα δίκτυα για την αποχέτευση και περισυλλογή των νερών που έχουν βρεθεί στην περιοχή της Αρχαίας Αγοράς.

 Στην ίδια νομοθεσία όμως προβλέπεται και ο εξωραϊσμός του περιβάλλοντος μέσω του ύδατος. Οι κρήνες δηλαδή, που τροφοδοτούνται από πηγές, πρέπει να κοσμούνται με φυτά και ωραία οικοδομήματα, τα ιερά πρέπει να τροφοδοτούνται με νερά για να ποτίζονται τα ιερά άλση που τα περιβάλλουν αλλά και οι ναοί το ίδιο για να είναι όμορφοι όλες τις εποχές του έτους.

 Η παρατεταμένη ξηρασία της Αττικής που άρχισε από τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. οδήγησε στην δημιουργία υπόγειων δεξαμενών που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με αγωγό. Οι δεξαμενές παρείχαν νερό για πλύσιμο αλλά και το πόσιμο, που η άντλησή του γινόταν από ξεχωριστό πηγάδι. «Πολύπλοκα και πολυδαίδαλα τέτοια συστήματα έχουν ανασκαφεί στην Αθήνα αποδεικνύοντας την σημαντική τεχνογνωσία σε υδραυλικά έργα των Αθηναίων ήδη από τον 6ο πΧ. αιώνα», όπως είπε η αρχαιολόγος. Ένα τέτοιο έργο έχει ανασκαφεί στην ανατολική πλαγιά του Αγοραίου Κολωνού, όπου βρίσκεται ο ναός του Ηφαίστου ενώ ένα ακόμη βρέθηκε από τον Ντέρπφελντ το 1892-1898 στη βόρεια πλαγιά του Αρείου Πάγου. 

Η κατασκευή των μεγάλων υδραγωγείων υπήρξε ωστόσο έργο τυράννων: Το Ευπαλίνειο όρυγμα ήταν έργο του Πολυκράτη της Σάμου, το υδραγωγείο της Νάξου ήταν έργο πιθανώς του Λύγδαμι, επίσης υπήρχε η κρήνη του Θεαγένη στα Μέγαρα ενώ η Εννεάκρουνος με το αντίστοιχο υδραγωγείο στην Αθήνα δημιουργήθηκε από τους Πεισιστρατίδες. 

Τμήμα του Πεισιστράτειου υδραγωγείου μάλιστα αποκαλύφθηκε 1995 στην ανασκαφή για το σταθμό του μετρό «Ευαγγελισμός» στην Βασιλίσσης Σοφίας. Ο αγωγός αυτός αποτελεί τη βασική αρτηρία του υδραγωγείου που μετέφερε νερό στην Αθήνα από τις πηγές του Ιλισού στον Υμηττό, οι οποίες τοποθετούνται πάνω από το δήμο Παπάγου κοντά στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.

Ο ναός του Απόλλωνα Ζωστήρα στην παραλία του Αστέρα της Βουλιαγμένης -Μ ια τεράστια δεξαμενή της αρχαϊκής εποχής ήρθε στο φως κατά τη διάρκεια των εργασιών που εκτελούνται για την κατασκευή της νέας εισόδου της πλαζ του «Αστέρα» της Βουλιαγμένης

 Παρόμοιου τύπου ήταν ο αγωγός (530-520 π. Χ.) που τροφοδοτούσε με νερό την κρήνη της Αρχαίας Αγοράς, η οποία έχει ταυτισθεί με την Εννεάκρουνο. Την κρήνη κατασκεύασαν οι Πεισιστρατίδες για να εξωραΐσουν την πόλη και από το πλήθος των αρχαίων αναφορών αποδεικνύεται ότι αποτελούσε ένα από τα πλέον φημισμένα οικοδομήματα, που καταλάμβανε κεντρικό τμήμα της Αγοράς.

 Τμήμα του υδραγωγείου που κατασκεύασε εξάλλου ο Κίμων θεωρείται και ο αγωγός, που έχει ανακαλυφθεί πίσω από την Ποικίλη Στοά ενώ στην εποχή του Κίμωνα χρονολογεί η αρχαιολόγος και τους αγωγούς που βρέθηκαν στην ανασκαφή του μετρό μπροστά στη Βουλή. 
Στο πλαίσιο των εγγειοβελτιωτικών έργων της αρχαία Αθήνας εντάσσεται όμως η αποστράγγιση της ευρύτερης περιοχής του Κεραμεικού αλλά και η διευθέτηση της κοίτης του Ηριδανού. Ένας από τους λόγους άλλωστε που οι Αθηναίοι στην αρχαιότητα είχαν ιδρύσει τα Γυμνάσιά τους έξω και μακριά από την πόλη φαίνεται ότι ήταν η εξασφάλιση του νερού, που ήταν αναγκαίο για το λούσιμο των νέων που γυμνάζονταν σε αυτά.

Τμήμα του Ηριδανού με εγκαταστάσεις χρήσης ύδατος  

 Έτσι το Γυμνάσιο της Ακαδημίας ιδρύθηκε κοντά στην τότε όχθη του Κηφισού, το Γυμνάσιο του Λυκείου ακριβώς δίπλα στον Ιλισό, όπως και το Γυμνάσιο του Κυνοσάργους. 

«Η έλλειψη του νερού στην Αττική οδήγησε τους κατοίκους της να μελετήσουν την ροή των ποταμών και τη διείσδυση της βροχής μέσα στη γη και να ανακαλύψουν που κρύβονται τα νερά ώστε να τα αντλήσουν αποκτώντας έτσι μία ξεχωριστή τεχνογνωσία. Έτσι ανέπτυξαν έναν πολύ μεγάλο υδροτεχνολογικό πολιτισμό, όπως αποδεικνύεται από τα έργα τους. 

Όμως παρά την αγωνιώδη τους προσπάθεια για την εξεύρεση του άριστου αγαθού κατά τον Πίνδαρο, το διέθεταν απλόχερα για τον εξωραϊσμό της πόλης τους αλλά κυρίως των δημοσίων κτιρίων και των ιερών τους, που ιδρύθηκαν μέσα σε πυκνόφυτα άλση και κοντά σε ποτάμια και πηγές», κατέληξε η κυρία Λυγκούρη.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διαχείριση του ύδατος στην ελληνική αρχαιότητα"

Η ελληνική σκακιέρα

Του Νίκου Λυγερού

Η ελληνική σκακιέρα δεν είναι μόνο η ξηρά, αλλά και το απέραντο γαλάζιο, διότι με την ελληνική ΑΟΖ αλλάζουν όλα τα δεδομένα του παρελθόντος. Κι αν μερικοί δεν βλέπουν ακόμα τη συμβολή της στην ένωσή μας με την Κύπρο, θα το αντιληφθούν με την οριοθέτηση και οι ίδιοι θ’ αρχίσουν να μιλούν για την ΑΟΖ του Ελληνισμού, η οποία έχει το μεγαλύτερο εμβαδόν στη Μεσόγειο Θάλασσα. Έτσι οι Έλληνες δεν δημιουργούν μόνο επιφάνειες και γήπεδα, αλλά πιο πολύ πεδία δράσης σαν τις σκακιέρες, όπου δεν παίζουν τα ζάρια αλλά μόνο η στρατηγική σκέψη. Και αυτή βρίσκεται σ’ ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο που βλέπουμε πόσο ουσιαστικό είναι όταν υπάρχουν ανατολίτικες προσεγγίσεις στην περιοχή. Επιπλέον από την αρχή το ξέρουμε, το σκάκι βασίζεται στην προστασία του σταυρού. Αυτός είναι ο ρόλος όλων των κομματιών και των πιονιών, όπου και να βρίσκονται πάνω στη σκακιέρα. Γι’ αυτόν το λόγο πρέπει όλοι μας να μάθουμε, σ’ όποιο χώρο και να βρισκόμαστε, ότι θα αγωνιστούμε πάνω στην ίδια σκακιέρα κι αν οι θυσίες μας και οι ιδιότητές μας είναι διαφορετικές, ο στόχος παραμένει ο ίδιος, γιατί έχουμε μια πατρίδα, μια αποστολή, ένα όραμα. Συνεχίζουμε το έργο του Ελληνισμού που βασίζεται πάνω στα θεμέλια της θάλασσας και του Δικαίου με την ενέργεια της νοημοσύνης. Έτσι η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει η χώρα των μίζερων, αλλά το πέρασμα και η πηγή. Δημιουργούμε μέλλον με τις πράξεις μας, όχι για να πούμε ότι τις κάναμε, αλλά για να γίνουν, επειδή είναι αναγκαίες για την εξέλιξη της συνέχειας. Δεν είμαστε μόνο αυτοί που είμαστε, είμαστε κι αυτοί που ήταν και που θα είναι, γιατί ακολουθούμε μια πολυκυκλική χρονοστρατηγική.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18448&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ελληνική σκακιέρα"

Όταν είσαι στη Θράκη

Του Νίκου Λυγερού

Όταν είσαι στη Θράκη είναι απαράδεκτο να μην μιλάς για τον ζεόλιθο που θα αλλάξει τα δεδομένα της μιζέριας, είναι απαράδεκτο να μην αναφερθείς στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, να μην προωθήσεις την ενεργοποίηση του τρένου. Γιατί αν νιώθεις τους Θρακιώτες και τους αγαπάς πραγματικά, πρέπει να ξέρεις ότι όταν ήταν παιδιά χωρίς γνώσεις, το μόνο που ήθελαν ήταν να φύγουν από τη Θράκη, όμως με την πάροδο του Χρόνου και με την παρέμβαση των Δασκάλων, πολλά από αυτά τα αθώα παιδιά έγιναν Δίκαιοι που προστατεύουν τη Θράκη, που την θέλουν ελεύθερη και όχι στο περιθώριο. Γιατί ξέρουν για την αξία της και πώς συνδέεται με το Βυζάντιο. Έτσι όταν βρίσκεσαι στη Θράκη, θέλω να σκεφτείς ότι πολλοί είναι δικοί σου, γιατί ξέρουν ότι παλεύεις για τα δικαιώματα του Ελληνισμού, γιατί ξέρουν πόσο αγαπάς τα κάστρα και την ιστορία, γιατί γνωρίζουν ότι για σένα τα μουσεία δεν είναι νεκρά. Επειδή η Θράκη έχει παράδοση για την προστασία του Ελληνισμού κι αν μερικοί έπεσαν στην παγίδα του ραγιαδισμού, είναι απλώς γιατί δεν έβλεπαν τις προοπτικές που έχει ο τόπος τους. Αλλά τώρα δεν υπάρχει πια καμιά δικαιολογία. Διότι ξέρουμε για το μέγεθος και την ποιότητα του ζεόλιθου. Και οι Θρακιώτες περιμένουν πώς και πώς την τελική άδεια για ν' αρχίσει η εξόρυξη του ελληνικού ζεόλιθου. Για ν' απαλλαγούν από άλλες απαράδεκτες πιέσεις και να δουν με τα μάτια τους ότι η Θράκη ανήκει στο μέλλον της Ελλάδας. Χάρη στους ανθρώπους που το παλεύουν από τότε που ξύπνησαν.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18337&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Όταν είσαι στη Θράκη"

                              TO ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Κάθε καρυδιάς καρύδι, σε επίπεδο ηγεσίας, συγκεντρώθηκε χθες στο Παρίσι για να διαδηλώσει το φόβο του από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, ή να υποκριθεί τη συμπαράστασή του προς τη Δύση αλλά, παράλληλα, και να την νουθετήσει, όπως ο κ. Νταβούτογλου.

Η εξουσία, όταν ασκείται στο ανώτατο επίπεδο, δεν συγκινείται από τη δολοφονία αθώων ανθρώπων.

Εκατομμύρια Αρμένιοι, Έλληνες και Ασσύριοι έχασαν τη ζωή τους στη δεύτερη δεκαετία του αιματηρού 20ού αιώνα σε μια εκδήλωση ακραία γενοκτονίας από το τουρκικό κράτος και δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.

Δεν ιδρώνει και σήμερα.

Το ίδιο επαναλήφθηκε πολλές φορές από το Βιετνάμ μέχρι τις ημέρες μας με τις επεμβάσεις των Δυτικών δυνάμεων σε διάφορες περιοχές του πλανήτη.

Δεκαεπτά, συνολικά, άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Γαλλία τις τελευταίες ημέρες εξαιτίας του θρησκευτικού φανατισμού.

Εκδηλώσεις σαν τις χθεσινές δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα.

Οι ρίζες του είναι βαθιές.

Η ιστορία είναι γεμάτη ατυχήματα αλλά και επαναλαμβάνεται.

Αν το Βυζάντιο ήταν σε μερικές περιπτώσεις περισσότερο ευέλικτο και δεν περιφρονούσε τους νομάδες της Αραβικής σήμερα χερσονήσου, κι αν δεν εμφανιζόταν ο Μωάμεθ την κρίσιμη εκείνη περίοδο, ο αραβικός κόσμος θα μιλούσε ελληνικά και η θρησκεία του θα ήταν επίσης διαφορετική.

Η ιστορία, όμως, δεν γράφεται με τα αν.

Ο Μωάμεθ εμφανίστηκε και οι Άραβες τον αποδέχτηκαν ως προφήτη.

Οι συνθήκες του βίου του, ο κόσμος στον οποίο απευθυνόταν και, αργότερα, η σταδιακή συνειδητοποίηση των Αράβων ως ευρύτερης ομάδας με κοινά συμφέροντα, διαμόρφωσαν μια παράδοση και μια θεολογία, το Ισλάμ.

Η ανάγκη επέκτασης των Αράβων πέραν της χερσονήσου τους, έπρεπε να εμψυχώσει τους μαχητές και να τους πείσει ότι αν πεθάνουν για την επικράτηση της θεϊκής αλήθειας όπως εκφράστηκε από τον Μωάμεθ, θα πάνε στον παράδεισο όπου θα απολαύσουν το μέλι και το γάλα, παρέα με όμορφες κορασίδες (σούρα 47, 15, βλ. και 43,72-73. 55,46-56 εξ. 56,12-37.77,41-44).

Το αραβικό Ισλάμ επεκτάθηκε, έφθασε μέχρι τη Γαλλία, πολιόρκησε και απείλησε να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη, υποχώρησε στη συνέχεια και διαμόρφωσε τα σημερινά εθνικά κράτη του.

Το περιεχόμενο της θρησκείας του, όμως, είναι το ίδιο.

Η κατάκτηση, διά της βίας, του κόσμου των απίστων, περιλαμβάνεται στη θεολογία του.

Έχει όμως και πολλές τάσεις και αιρέσεις.

Όλοι οι μουσουλμάνοι δεν ασπάζονται το μαχητικό και βίαιο Ισλάμ.

Δεν είναι όμως λίγοι αυτοί που το αποδέχτηκαν και αγωνίζονται για την επικράτησή του σε όλον το χώρο του κόσμου των απίστων.

Όλοι οι μουσουλμάνοι δεν είναι βίαιοι τζιχαντιστές, αλλά οι τζιχαντιστές λειτουργούν στο όνομα του Ισλάμ.

Η σύγχρονη αναβίωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού οφείλεται στη Δύση, και κυρίως στις ΗΠΑ.

Στην αρχή για να υπονομεύσουν την παρουσία της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, στη συνέχεια για να ανατρέψουν τα αραβικά κοσμικά καθεστώτα.

Σήμερα τα πράγματα δεν ελέγχονται.

Φαινόμενα σαν και αυτά των Δίδυμων Πύργων και της Charlie Hebdo θα τα συναντούμε συχνά.

Η αμφισβήτηση και της Δυτικής πολιτικής και των Δυτικών αξιών είναι έντονη, ακόμη και στο εσωτερικό των Δυτικών, λεγόμενων, κοινωνιών.

Ο πόλεμος, γιατί περί αυτού πρόκειται, οδηγεί ανθρώπους σε απόγνωση και σε αναζήτηση καταφυγίου στη Δύση.

Ακόμη και στο περιθώριο των Δυτικών κοινωνιών ζουν καλύτερα απ’ ό,τι στις εμπόλεμες περιοχές της πατρίδας τους.

Η ροή των προσφύγων δεν πρόκειται να σταματήσει.

Ο παραλογισμός της Δύσης είναι ότι επεδίωξε συνειδητά την ένταση της ροής αυτής με την υπονόμευση των κοσμικών καθεστώτων τους και στη συνέχεια με τις στρατιωτικές επεμβάσεις ή την ενθάρρυνση φυλετικών ή θρησκευτικών αντιπαραθέσεων.

Η επικράτηση, επίσης, πολυπολιτισμικών αντιλήψεων στις Δυτικές χώρες, έχει διαμορφώσει στο εσωτερικό τους μια κρίσιμη μάζα πολιτών που υπερασπίζεται όχι απλώς το δικαίωμα οποιουδήποτε να εισέλθει σ’ αυτές ως μετανάστης, αλλά ακόμη και δολοφονικές εκδηλώσεις όπως αυτή του Παρισιού.

Η ώσμωση της Ευρώπης με την Ασία, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή είναι αναπόφευκτη.

Μια διαφορετική κοινωνία διαμορφώνεται σιγά-σιγά, και τα πολιτικά προτάγματα αρχίζουν να μεταβάλλονται.

Το φαινόμενο δεν μπορεί να ελεγχθεί.

Το σημείο ισορροπίας του αναζητείται.

Ακόμη και το «βεστφαλικό κράτος», το κράτος δηλαδή που δημιουργήθηκε στην Ευρώπη μετά την Ειρήνη της Βεστφαλίας το 1648, ήταν αποτέλεσμα αιματηρότατων θρησκευτικών πολέμων.

Οι θρησκείες ήταν και παραμένουν το άλλοθι των πολιτικών και κοινωνικών ιστορικών μεταβολών.

Ο Διαφωτισμός, η Γαλλική Επανάσταση, η Βιομηχανική Επανάσταση, η ανάδυση του εμπορίου και της αστικής τάξης ενίσχυσαν το ευρωπαϊκό κρατικό δημιούργημα το οποίο πλέον αμφισβητείται.

Δεν είναι οι πολιτικοί που ανοίγουν καινούριους δρόμους αλλά οι άνθρωποι του πνεύματος.

Τα κρατικά και πολιτειακά μορφώματα ακολουθούν πνευματικές και πολιτισμικές διεργασίες που συντελούνται επί μακρόν στις κοινωνίες.

Με αυτήν την έννοια, η Ευρώπη βρίσκεται σε πνευματική παρακμή και το αποτέλεσμα της παρακμής αυτής θα είναι η κρίση και στην πολιτειακή της συγκρότηση.

Το κράτος έθνος ( το «βεστφαλικό κράτος», όπως είπαμε) αμφισβητείται, και το ευρύτερο ευρωπαϊκό μόρφωμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορεί να βρει το στίγμα της.

Τα τείχη δεν είναι λύση, ούτε και μπορούν να υψωθούν.

Αλλά και η ελεύθερη προσπέλαση αλλάζει τη σύνθεση των πληθυσμών, εισάγει πολλές κουλτούρες στις Δυτικές κοινωνίες.

Η Ευρώπη, όμως, σε αντίθεση με την Αμερική, είναι περισσότερο ανελαστική στην αφομοίωσή τους.

Ή, καλύτερα, μπορεί να τις αφομοιώσει ως έναν βαθμό ο οποίος φαίνεται να ξεπερνιέται.

Ακροδεξιές εθνικιστικές επιλογές είναι σχεδόν βέβαιον ότι θα υπάρξουν, αλλά η αποτελεσματικότητά τους θα είναι περιορισμένη.

Η απογοήτευση και από αυτές τις επιλογές θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη κρίση.

Το ίδιο και με τις αριστερές επιλογές.

Η εγκατάσταση στις Δυτικές χώρες ανεξέλεγκτου αριθμού μεταναστών θα οξύνει το οικονομικό πρόβλημα και το φαινόμενο της ανεργίας.

Σε ανάλογες περιπτώσεις, στην αρχαία εποχή, οι λαοί οδηγούνταν σε αποικισμούς (τέτοιοι ήταν οι ελληνικοί αποικισμοί) και στη νεότερη εποχή στην αποικιοκρατία.

Και από τις δύο επιλογές προέκυψαν λύσεις.

Στις ημέρες μας η μόνη λύση που διαφαίνεται είναι η παγκόσμια κινητικότητα όσων έχουν τη δυνατότητα αυτή.

Στην ελληνική περίπτωση, η αλλαγή της σύνθεσης ενός γηρασμένου και μη ανανεούμενου πληθυσμού δημιουργεί και άλλα, οξύτερα προβλήματα.

Όλα αυτά δεν είναι η περιγραφή ενός παραμυθιού που εξελίσσεται στο μέλλον, αλλά η πραγματικότητα που βιώνουμε και θα βιώσουμε στο προσδόκιμο όριο της ζωής μας.

Και το ερώτημα είναι: ασχολούνται με αυτά οι πολιτικοί μας;

Τα πρόσωπα που διεκδικούν την ψήφο μας σε όλ

α τα κόμματα έχουν το διανοητικό εκτόπισμα και την πολιτική ευελιξία για να τα αντιμετωπίσουν; 

Έγραψε ο Παντελής Σαββίδης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Αρώματα και γεύσεις". Αθήνα, 12/01/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Αρώματα και γεύσεις". Αθήνα, 12/01/2014 "

Η στρατηγική ανάκαμψη της Ελλάδας

Του Νίκου Λυγερού

Η στρατηγική ανάκαμψη της Ελλάδας δεν έρχεται με υποσχέσεις, αλλά με πράξεις. Με συμμαχικές συμφωνίες κι όχι με λόγια. Η αλλαγή φάσης με την Αίγυπτο και ταυτόχρονα με το Ισραήλ μέσω της Κύπρου είναι ένα γεγονός πάνω στο οποίο πρέπει να πατήσουμε για να πετύχουμε χειροπιαστές οριοθετήσεις ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Κύπρο, για να αφήσουμε πίσω τις μίζερες προσεγγίσεις, που δεν πιστεύουν στην ριζοσπαστική αλλαγή σε γεωπολιτικό επίπεδο που προετοιμάζει η Ελλάδα. Σημασία δεν έχει αν δεν το πιστεύουν κάποιοι, γιατί στο τέλος θα το ζήσουν σαν εμάς και θα λένε μάλιστα ότι ήταν φυσιολογικό και αναμενόμενο κι ότι θα έπρεπε να είχε γίνει και πιο πριν, δίχως βέβαια να επισημαίνουν ότι οι ίδιοι δεν έκαναν απολύτως τίποτα γι’ αυτό το θέμα. Ο γύρος αδειοδότησης που άρχισε πρέπει να συνεχίσει για να ενισχύσει πρακτικά και οικονομικά την Ελλάδα, για να προχωρήσουμε ταυτόχρονα και στην θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ. Αυτά τα δεδομένα είναι ισχυρά και σταθερά και πρέπει να υλοποιηθούν για να ζήσουμε αυτήν την καινοτομία για την πατρίδα μας. Είναι εθνικές επιλογές κι όχι κομματικές. Είναι στρατηγικό μείγμα κι όχι παραταξιακό τέχνασμα. Γιατί θέλουμε μια Ελλάδα που παίζει τον ρόλο της και χρονοστρατηγικά. Γιατί αυτή είναι η Ελλάδα του μέλλοντος. Είναι ενέργειες που πρέπει να γίνουν ανεξαρτήτως από τις διαθέσεις του καθενός. Διότι είναι υψηλή στρατηγική απαραίτητη και αποτελεσματική λόγω ανθεκτικότητας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=18436&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η στρατηγική ανάκαμψη της Ελλάδας"

Οι Έλληνες δεν γονατίζουν

Του Νίκου Λυγερού

Οι Έλληνες δεν γονατίζουν γιατί είναι γκρινιάρηδες, ξεροκέφαλοι, αντιδραστικοί κι όταν έρχονται αυταρχικά συστήματα να τους καταπατήσουν αντιστέκονται, γιατί δεν ήταν ποτέ καλοί μαθητές της βαρβαρότητας. Αυτό το μάθημα δεν μπαίνει στο μυαλό μας με τίποτα, όσο σκληροί και αν είναι οι δικτάτορες, όποιο χρώμα κι αν έχουν, γιατί όλοι τους έχουν διαπράξει γενοκτονίες και ξέρουμε ακριβώς πώς λειτουργούν. Πολλοί προσπάθησαν σε διάφορες εποχές, αλλά ο Ελληνισμός είναι διαχρονικός και δεν τα έβγαλαν πέρα μαζί του. Δεν ακολουθούμε αρχές, παρακολουθούμε αξίες. Και τους νόμους μας τους θέλουμε ανθρώπινους, για να προστατεύουν τους αθώους, και όχι θεσμικούς για να καταπατούν τους δίκαιους. Έτσι αν χρειάζεται αγώνας για να μην περάσουν οι βαρβαρότητες, θα τον δώσουμε έως το τέλος, έως στη νίκη. Δεν φοβόμαστε κανένα εχθρό της πατρίδας και κανένα ραγιά. Ας το ξέρουν όλοι οι υποψήφιοι που θέλουν να το παίξουν τραβεστί, γιατί δεν είναι χαμαιλέοντες και φαίνεται η πραγματική τους υπόσταση. Έτσι τίποτα δεν μας απασχολεί πάρεξ γλώσσα και ελευθερία, όπως έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός. Κι αν μερικοί θεωρούν ότι οι Έλληνες προχωρούν με το σταυρό στο χέρι, να ξέρουν ότι έχουν δίκιο. Απλώς να μην ξεχνούν ότι στο άλλο έχουν σπαθί, γιατί το Βυζάντιο δεν είναι απλώς μια ανάμνηση, αλλά ένας δεσμός που ποτέ δεν ξεχάσαμε κι ούτε πρόκειται να ξεχάσουμε. Συνεχίζουμε λοιπόν ακάθεκτα, ασταμάτητα, χωρίς καμία παύση, γιατί ο αγώνας μας είναι η απελευθέρωση του Ελληνισμού από κάθε καταπατητή κάθε κατεχόμενο της βαρβαρότητας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18429&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Έλληνες δεν γονατίζουν"

Ενάντια στην κοινωνική μιζέρια

Του Νίκου Λυγερού

Δεν πρόκειται να μας επηρεάσουν οι ειδικοί της κοινωνικής μιζέριας που προσπαθούν να μας απασχολήσουν με τα προβλήματα της διπλανής πόρτας, ενώ αυτά τα κανονίζουμε ήδη μεταξύ μας και αυτό σε ανθρώπινο επίπεδο δίχως να έχουμε ανάγκη από κοινωνικές παρατάξεις που είναι η μία πιο ακραία από την άλλη. Δεν είναι η κοινωνία που μας μαθαίνει να είμαστε ανθρώπινοι, αλλά η Ανθρωπότητα και ο Χρόνος. Αντιθέτως οι κοινωνικές παρατάξεις παροτρύνουν στην αδιαφορία και τη λήθη. Ενώ είμαστε της μνημοσύνης. Έτσι όταν προσπαθούν μερικοί να μας χώσουν κοινωνικά μοντέλα, πάντα μεταμοντέρνα, ξεχνούν ότι είμαστε του Ελληνισμού και ότι έχουμε μία παράδοση λόγω πίστης και ανθρωπιάς. Και γι’αυτόν το λόγο δεν περιμένουμε καμιά καθοδήγηση για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, αφού δεν πιστεύουμε στις αρχές αλλά μόνο στις αξίες. Έτσι βλέπουμε αμέσως όταν κάποιος δεν έχει αξίες αλλά μόνο αρχές και ξέρουμε ότι έχει μέσα του στοιχεία αυταρχικού συστήματος και του λέμε ντόμπρα και σταράτα ότι δεν θα περάσουν, γιατί είμαστε αναρχικοί με όλα τα συστήματα που προσπαθούν να μας μάθουν βίαια την κοινωνική ευτυχία, αφού γνωρίζουμε ότι ταυτόχρονα θα καταπατήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν θέλουμε μια κοινωνία του 1984 ή του Fahrenheit 451. Είμαστε άνθρωποι των βιβλίων κι όχι των φυλλαδίων, θέλουμε περιεχόμενα κι όχι προγράμματα. Δεν πρόκειται λοιπόν να ξεχάσουμε την πατρίδα μας και τους αγώνες μας. Δεν πρόκειται να λησμονήσουμε ότι είμαστε ένας λαός που γέννησε Άγιους και ήρωες, επειδή αυτά δεν συμπίπτουν με τα μεταμοντέρνα μοντέλα του κενού. Είδαμε κι άλλα συστήματα πιο ισχυρά, που κατέρρευσαν, δίχως ν' αφήσουν τίποτα, γιατί οι μίζεροι δεν γράφουν ιστορία.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18427&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ενάντια στην κοινωνική μιζέρια"

Στρατηγικές πράξεις

Του Νίκου Λυγερού

Στρατηγικές πράξεις χρειαζόμαστε για να πετύχουμε την αναγνώριση των γενοκτονιών, όπου και να βρισκόμαστε στον κόσμο, από την Ελλάδα στην Αυστραλία μέσω Ευρώπης και Αμερικής. Δεν αρκεί να ζητούμε παθητικά, πρέπει να διεκδικούμε ενεργητικά. Δεν αρκεί να λέμε ότι υποφέρουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα, πρέπει να παλεύουμε για να τα αλλάξουμε. Μπορούμε και το έχουμε αποδείξει και στο παρελθόν, αρκεί να το θέλουμε. Κι εμείς το θέλουμε. Επίσης φέτος με την επέτειο για τα εκατό χρόνια της γενοκτονίας των Αρμενίων έχουμε ένα αποτελεσματικό πλαίσιο για να δράσουμε επί του πρακτέου για την τριάδα γενοκτονιών, όπου και να βρισκόμαστε πάνω στον πλανήτη. Είναι κατάλληλο το πλαίσιο για να δημιουργηθούν συμμαχίες μεταξύ των θυμάτων και να πετύχουμε ακόμα περισσότερες αναγνωρίσεις από κράτη και διεθνείς θεσμούς. Διότι αυτήν την περίοδο όλοι και όλες θα ακούσουν με πιο έντονο τρόπο για την επέτειο και δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες για έλλειψη ενημέρωσης. Επίσης θα υπάρξουν και διαμάχες, αφού το σύστημα της προπαγάνδας της Τουρκίας θα προσπαθήσει να πείσει τους πάντες ότι δεν υπήρξε ποτέ αυτή η γενοκτονία και αυτή η διαδικασία θα μας δώσει το πεδίο δράσης της αντεπίθεσης της μνημοσύνης. Όλοι οι μαχητές της ειρήνης ξέρουν ότι δεν πρέπει ν’ αποδεχθούμε καμία λήθη. Έτσι κάθε προσπάθειά τους, θα μας δώσει την ευκαιρία να δώσουμε απαντήσεις ιστορικές που θα ενισχύσουν όλες τις γενοκτονίες. Γι’ αυτόν το λόγο πρέπει όλοι να προετοιμαστούμε για να συμμετέχουμε ενεργά σε αυτήν τη διεθνή αποστολή που οφείλουμε στην Ανθρωπότητα για τα εγκλήματα που έχει υποστεί από τις κοινωνίες της λήθης.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18399&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στρατηγικές πράξεις"

Θεόδωρος Φώτσης: Ο Θεσπρωτός γιατρός με την παγκόσμια αναγνώριση για τις ανακαλύψεις του!

by ellas

Επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας του Ινστιτούτου Βιοϊατρικών Ερευνών ΙΜΒΒ του Ιδρύματος Τεχνολογίας & Έρευνας (ΙΤΕ) στα Ιωάννινα, που ανακάλυψε «το ρόλο του ενδοπλασματικού δικτύου του κυττάρου στην αγγειογένεση και την επιβίωση των ενδοθηλιακών κυττάρων», βοηθώντας στη θεραπεία πληθώρας ασθενειών, μεταξύ των οποίων και του καρκίνου, είναι ο καθηγητής Βιολογικής Χημείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και διευθυντής του Biomedical Research Institute του ΙΤΕ (FORTH-BRI), από το Πολύδροσο Σουλίου.

Η δημοσίευση της έρευνας, έγινε στο παγκοσμίου φήμης επιστημονικό περιοδικόMolecular Cell. Πέρα από τον ανθρωπισμό του, ο κ. Φώτσης διαθέτει, πολυετή εμπειρία στους μοριακούς μηχανισμούς αγγειογένεσης όγκων, έχει συμμετάσχει σε 100 δημοσιεύσεις (7.400 ετεροαναφορές).

Ο VEGF (Αγγειακός Ενδοθηλιακός Αυξητικός Παράγοντας) χρησιμοποιεί το ενδοπλασματικό δίκτυο (ER), ένα οργανίδιο του κυττάρου και τους μηχανισμούς αντίδρασης του προς το στρες για την φυσιολογική σηματοδότηση του. Ο τρόπος με τον οποίο αυτό μπορεί να επηρεάσει την ανάπτυξη θεραπευτικών παρεμβάσεων είναι πολλαπλός και εξαρτάται επίσης από τη νόσο που στοχεύουμε.

Για παράδειγμα, στο καρκίνο ο VEGF παράγεται από τα καρκινικά κύτταρα και ενεργοποιεί τη δημιουργία νέων αγγείων προς τον αυξανόμενο όγκο. Χωρίς αυτά ο όγκος δεν μπορεί να αυξηθεί πέραν μιας διαμέτρου 2mm. 

ΠΗΓΗ

[katoci.blogspot.gr]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Θεόδωρος Φώτσης: Ο Θεσπρωτός γιατρός με την παγκόσμια αναγνώριση για τις ανακαλύψεις του!"

Ο Ελληνισμός δεν είναι για ξεπούλημα

Του Νίκου Λυγερού

Όταν ακούμε μερικούς υποψήφιους βουλευτές, μας δίνουν την εντύπωση ότι πιστεύουν ακράδαντα ότι ο Ελληνισμός είναι για ξεπούλημα. Βέβαια ο κάθε ραγιάς και προσκυνημένος έχει το προσωπικό δικαίωμα να το κάνει, αλλά όχι ενάντια της πατρίδας μας, γιατί τότε θα έχει να κάνει με την παράδοσή μας, όταν κάποιος προσπαθεί να μας κατακτήσει δίχως να το θέλουμε. Έφαγαν τα μούτρα τους με την μαχητικότητά μας πολύ πιο ισχυροί, που τόλμησαν να πιστέψουν το ίδιο και προσπάθησαν να μας το επιβάλουν. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μας, ούτε τον ζεόλιθο, ούτε την καινοτομία επειδή μερικοί δεν έχουν ιδέα τι είναι αυτοί οι στρατηγικοί μας στόχοι. Ζήσαμε βαρβαροκρατία 400 χρόνια και δεν ξεχάσαμε τίποτα, παρά τα μαρτύρια που υποστήκαμε, παρά τα βάσανα που αντέξαμε. Και τώρα έρχεται κάθε παραταξιακός κόλακας για να μας πείσει για την ορθότητα του κενού του. Ο πολιτισμός μας δεν βασίζεται πάνω στη λήθη και το ψέμα, αλλά στη μνημοσύνη και την αλήθεια. Αγαπάμε τη φιλοσοφία, αλλά όταν υπάρχει ανάγκη γινόμαστε οπλίτες σαν τον Σωκράτη. Αγαπάμε το θέατρο, αλλά με τον κατακτητή του δίνουμε να καταλάβει, όπως έκανε κι ο Αισχύλος. Ο καθένας μας έχει τις ευθύνες του ως Έλληνας. Οι πολιτικοί για τη θέση που παίρνουν σε πολιτικά θέματα σαν την ΑΟΖ, οι πολίτες αν ασχολούνται επί της ουσίας με τέτοια θέματα και οι δημοσιογράφοι αν επιμένουν επί του πρακτέου. Ο Ελληνισμός αποτελείται και από εμάς και πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι τι κάνουμε γι' αυτόν. Έτσι πρέπει ν' αντισταθούμε σε όσους θέλουν να τον ξεχάσουν, γιατί δεν κολλάει στο πρόγραμμά τους και δεν συμπίπτει με τις φιλοδοξίες τους, γιατί είμαστε και του Κολοκοτρώνη.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=18428&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Ελληνισμός δεν είναι για ξεπούλημα"

Η συνέχεια του εθνικού έργου

Του Νίκου Λυγερού

Η συνέχεια του εθνικού έργου μπορεί να είναι από τις πιο επαναστατικές σκέψεις του Ελληνισμού. Διότι εδώ και αιώνες, αν κρατήσαμε το Έθνος, είναι ακριβώς γιατί δεν αλλάξαμε πορεία πάνω σε θεμελιακά θέματα. Έτσι, αποκτήσαμε τη διαχρονικότητα που μας χαρακτηρίζει και δεν είμαστε περαστικοί μέσα στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Γιατί δεν μας εντυπωσιάζουν τα λόγια, αλλά μόνο οι πράξεις και αυτές πρέπει να είναι άξιες για να τις αποδεχτούμε και να τις ενσωματώσουμε στο κεκτημένο μας. Δεν παίζουμε μόνο, αγωνιζόμαστε για την Ανθρωπότητα. Και πολλές φορές έχουμε δείξει ακόμα και το παράδειγμα σε άλλους λαούς, σε άλλους πολιτισμούς που έχουν αντισταθεί στη βαρβαρότητα. Δεν αγαπάμε τη φωτιά, για να τα κάψουμε όλα, αλλά το φως για να τα φωτίσουμε όλα. Δεν αγαπάμε μόνο τις πέτρες, αλλά λαξεύουμε το μάρμαρο, για να γίνει έργο νοημοσύνης και μνημοσύνης. Δεν προσπαθούμε να ξεχάσουμε το παρελθόν μας, για να δημιουργήσουμε ένα τεχνητό μέλλον από το τίποτα. Δεν γκρεμίζουμε τα πάντα, για να σκεφτούμε μετά ότι δεν έχουμε τίποτα να προσφέρουμε στους δικούς μας. Λειτουργούμε με το πλαίσιο της σπανιότητας, γιατί είναι το μοναδικό που επιτρέπεται σ’ ένα λαό με μικρό πληθυσμό. Κι αν γεννήσαμε μεγάλους ανθρώπους μέσα στην ιστορία μας, είναι λόγω σπάνιας συνέχειας. Γιατί δεν χάσαμε ποτέ από τον νου μας ότι είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε και τίποτα άλλο. Διότι είναι το έργο που δημιουργεί το ον. Κι αν η Ανθρωπότητα βλέπει θετικά τον Ελληνισμό, είναι λόγω έργου ιστορίας κι όχι ιστορίας του έργου. Ο Ελληνισμός έχει μέλλον, γιατί αυτό είναι η νοημοσύνη του που δημιουργεί πραγματικότητα.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18438&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η συνέχεια του εθνικού έργου"

Το «δαχτυλίδι του Θησέα», παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό

by ellas

Το δαχτυλίδι του Θησέα, ένα μυκηναϊκό σφραγιστικό δαχτυλίδι, που βρέθηκε τυχαία μέσα στα χώματα από τις εκσκαφικές εργασίες στο βράχο της Ακρόπολης τη δεκαετία του 1950, παρουσιάζεται στο κοινό της Αθήνας για πρώτη φορά.

Πρόκειται για μια ιδιαίτερη εκδήλωση, που διοργανώνει το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο τη Δευτέρα, 12 Ιανουαρίου 2015, στις 18.00, στην Αίθουσα του Βωμού, στο πλαίσιο της νέας δράσης που λέγεται «Αθέατο Μουσείο».

Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, εγκαινιάζεται έτσι η συγκεκριμένη δράση μέσω της οποίας θα παρουσιάζονται για πρώτη φορά επιλεγμένες αρχαιότητες από το πλήθος των αντικειμένων που απλώνονται κάτω από τις πολύβουες αίθουσες και δεν έχουν εκτεθεί ξανά στο ευρύ κοινό.

Το «Αθέατο Μουσείο» προσφέρει την ευκαιρία της προβολής άγνωστων αριστουργημάτων, τα οποία θα αναδύονται κάθε δύο μήνες από τις αποθήκες για να εκτεθούν στην Αίθουσα του Βωμού.

Παράλληλα, τη Δευτέρα το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και η Εταιρεία των Φίλων του θα παρουσιάσουν το ημερολόγιο του 2015, εικονογραφημένο με σπάνιες φωτογραφίες από το αρχείο του μουσείου και εμπλουτισμένο με συνοπτικά κείμενα για την ιστορία και τις πολύτιμες συλλογές του, καθώς και για τη συμβολή του στη συντήρηση, την έρευνα και την προβολή των αρχαιοτήτων.

«Με την έκδοση αυτή, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο σας προσκαλεί σε ένα ιδιότυπο αίτημα φιλίας, διεκδικώντας τον χαρακτήρα του δικού σας μουσείου», αναφέρει η ανακοίνωση. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης θα πραγματοποιηθεί συναυλία με πρωτότυπους αρχαίους ελληνικούς ύμνους, καθώς και μελοποιημένη αρχαία ποίηση από τον Νίκο Ξανθούλη. Θα παίξουν οι μουσικοί Νίκος Ξανθούλης (αρχαία λύρα και τραγούδι), Οδυσσέας Κορέλης (βιολί), Αντώνης Μανιάς (βιόλα) και Βαγγέλης Νίνα (βιολοντσέλο). Η παρακολούθηση της εκδήλωσης θα είναι ελεύθερη για όλους τους επισκέπτες του μουσείου με το αντίτιμο της εισόδου.

 [newsbeast.gr]

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το «δαχτυλίδι του Θησέα», παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό"

Ο Μπόμποκ του Ντοστογιέφσκι στο Εσωθέατρο

Του Νίκου Λυγερού

Σε μια δραματοποίηση και σκηνοθεσία του Τάσου Προύσαλη ζωντάνεψε στο Εσωθέατρο ο παράξενος ήρωας του ομώνυμου έργου του Ντοστογιέφσκι. Αυτή η πράξη είναι τολμηρή από μόνη της και μάλιστα για δύο λόγους: το έργο δεν είναι από τα πιο γνωστά και το ύφος του, ως σατυρικό κείμενο, δεν είναι τόσο διαδεδομένο στον αναγνώστη του Ντοστογιέφσκι. Κι όμως η προσπάθεια του Τάσου Προύσαλη δεν είναι μόνο αξιόλογη. Συνεχίζοντας την αναζήτησή του στον εσωτερικό ανθρώπινο κόσμο, αυτή τη φορά παίζει το ρόλο του Ιβάν Ιβάνοβιτς. Αναγνωρίζουμε το υπόβαθρο του Στανισλάβσκι, αλλά υπάρχει ταυτόχρονα και μια προσφορά ακόμα πιο προσωπική. Γνωρίζει το έργο του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, αφού έχει ήδη δραματοποιήσει Έγκλημα και Τιμωρία (1866) αλλά και το Υπόγειο (1864). Ο Ντοστογιέφσκι έγραψε τον Μπόμποκ το 1873, δηλαδή μετά τον Ηλίθιο (1869) και τους Δαιμονισμένους (1872). Αυτό το πλαίσιο μας δίνει και μια εικόνα που έρχεται καθαρά σε αντιπαράθεση με το κωμικό στοιχείο του έργου. Αλλά το πνεύμα του Ντοστογιέφσκι είναι πολυπλοκότερο από τις απλοϊκές αναλύσεις κι εμπεριέχει και αυτό. Με άλλα λόγια το Εσωθέατρο μας επιτρέπει να ερευνήσουμε και αυτήν την πτυχή του έργου του. Ειδικά όταν έχουμε στο νου μας τι έζησε στην εξορία, στη Σιβηρία και τι έγραψε στις Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων (1861). Κι όμως, αυτός που έζησε τις εικονικές εκτελέσεις, ήταν ικανός να γράψει τον Μπόμποκ που περιγράφει τις εσωτερικές σκέψεις ενός αποτυχημένου συγγραφέα που ζει ο δύστυχος, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, τις ψευδαισθήσεις που αναδείκνυαν τον πνευματικό του κόσμο. Και σε αυτό το πεδίο το σκηνικό του Αντώνη Πάσσαρη βοηθάει αφάνταστα τον θεατή και με τη βιβλιοθήκη και με το νεκροταφείο. Διότι μας βάζει στον μικρόκοσμο του συγγραφέα που είναι εγκλωβισμένος σε τέσσερις τοίχους κι ακούει τις φωνές ανθρώπων εγκλωβισμένων μέσα στη γη, στον τάφο τους. Έτσι έχουμε καταστάσεις που είναι ανάλογα με την περίπτωση, ανάλαφρες, αστείες, συγκινητικές, κωμικές, σατιρικές ακόμα και αισθησιακές με το χιούμορ του Ντοστογιέφσκι βέβαια. Κι έρχονται μέσα σ' αυτό το σύμπαν τρεις περίεργες παρεμβάσεις που εκτελούνται αποτελεσματικά από τη Χρυσή Γεράρδη και τη Μαρία Θεοφιλάτου με τρόπο πικάντικο κι άκρως ζωντανό, οι οποίες δημιουργούν με τον Τάσο Προύσαλη, εκπληκτικά ντουέτα που μας αγγίζουν, αφού μας αναγκάζουν να γελάσουμε και να λυπηθούμε. Διότι η ανθρώπινη προσέγγιση γίνεται από τη γυναικεία πλευρά του συγγραφέα και του νεκροθάφτη. Κι οι δύο μας ξαφνιάζουν με τη διάθεσή τους και με τα όπλα που χρησιμοποιούν, για να καταπιέσουν τρυφερά αλλά έντονα τον καημένο και χαρούμενο συγγραφέα που αναρωτιέται συνεχώς πού είναι τα όρια αυτής της περίεργης πραγματικότητας. Έτσι βγαίνουμε από την παράσταση έχοντας μπει σε νεκροταφεία, για να κρυφακούσουμε τα κουτσομπολιά των νεκρών, προσπαθώντας να μην κάνουμε θόρυβο, γιατί ένα φτέρνισμα μπορεί να τους φοβίσει. Αφού αυτοί οι νεκροί συνεχίζουν να παίζουν χαρτιά και να συζητούν. Γιατί η παράσταση ενθαρρύνει τον θεατή να μάθει την συνέχεια από το βιβλίο του συγγραφέα που μας συγκινεί μ' έναν διαφορετικό τρόπο μέσω του θανάτου, για να απολαύσει πιο ανθρώπινα το δώρο της ζωής.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18461&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Μπόμποκ του Ντοστογιέφσκι στο Εσωθέατρο"

Οι κατεχόμενες πατρίδες

Του Νίκου Λυγερού

Οι κατεχόμενες πατρίδες δεν είναι ούτε χαμένες ούτε αλησμόνητες, πρώτον διότι δεν έχουν χαθεί και δεύτερον μπορούν να ξεχαστούν. Το πρώτο λάθος είναι λόγω άγνοιας και το δεύτερο λόγω αδιαφορίας. Έτσι οι μαχητές της μνημοσύνης πρέπει να παλέψουν εναντίον αυτών των νοητικών σχημάτων που έχουν ευνουχίσει τα προσφυγικά σωματεία που έχουν μετατραπεί στην καλύτερη περίπτωση σε πολιτιστικά σωματεία, που δεν έχουν άλλο όραμα από την παθητική συντήρηση και ποτέ δεν ενοχλούν επί της ουσίας τον θύτη, γιατί θεωρούν ότι ήταν η μοίρα τους να είναι θύματα. Όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Αν έγιναν θύματα είναι μόνο και μόνο επειδή οι πρόγονοί τους ήταν αξιόλογοι. Σημασία όμως έχει ότι επέζησαν κι ως επιζώντες πρέπει να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και ο καθένας να βοηθήσει τους άλλους, όπως γίνεται τώρα και με το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ασσυρίων. Έτσι και οι κατεχόμενες πατρίδες είναι ένα όραμα, διότι τα Κατεχόμενα είναι απαράδεκτα. Δεν μπορείς να αφήσεις να πεθάνει ο τόπος, η ιστορία σου, επειδή κάποιοι σου είπαν ότι είναι αδύνατον να κάνεις οτιδήποτε. Ας είναι αδύνατον γι' αυτούς, όχι για μας. Αν κάθε σύλλογος ήταν συντονισμένος με τους άλλους και δεν σπαταλούσε Χρόνο σε διαμάχες, τότε η κατάσταση θα ήταν διαφορετική και δεν θα χόρευαν μόνο οι δικοί μας, αλλά περισσότερο οι εχθροί μας, γιατί δεν θα ήξεραν πού να βάλουν τα πόδια τους. Διότι ένας κατακτητής που δεν ενοχλείται, σβήνει σιγά σιγά την ιστορία. Όμως εδώ υπάρχουν μαχητές που δεν ξεχνούν, γιατί είναι σελιδοδείκτες της ιστορίας και με αυτούς μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα, αν το πιστεύουμε πραγματικά και πρακτικά.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18398&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι κατεχόμενες πατρίδες"

Οι επαναστατικές πράξεις

Του Νίκου Λυγερού

Οι επαναστατικές πράξεις δεν είναι αυτές που ονομάζονται, άλλα αυτές που είναι. Δεν αρκεί να μιλάς για επανάσταση, για να είσαι επαναστάτης. Δεν αρκεί να λες ότι είσαι επαναστατικός, για να μας πείσεις. Εξετάζουμε απλά το έργο που έχει παραχθεί. Η επαναστατικότητα έχει σχέση με τον Χρόνο για την Ανθρωπότητα κι όχι με τον χώρο. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι μερικές πράξεις είναι πιο επαναστατικές απ’ ό,τι νομίζουμε, γιατί λειτουργούν σε βάθος Χρόνου. Ενώ άλλες είναι απλώς κινήσεις της μόδας, που δεν αλλάζουν τίποτα. Διότι η επαναστατική πράξη προκαλεί αλλαγή φάσης, δημιουργεί ένα μετά κι ένα πριν και δεν αφήνει αδιάφορο. Ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα είναι η θεωρία της Σχετικότητας του Einstein ή η θεωρία ομάδων του Galois στον επιστημονικό τομέα ή του Gandhi ή του Mandela στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ενώ πολλοί που μιλούν για επανάσταση, ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο, δεν έχουν καμιά υλοποίηση. Διότι είναι δύσκολο να είσαι ακίνητος, όταν όλα κινούνται. Είναι δύσκολο να κινηθείς, όταν όλα παραμένουν ακίνητα. Κατά συνέπεια, όταν ακούμε στον τομέα της πολιτικής την επαναστατική πράξη, πολύ συχνά είναι απλώς λόγος πολιτικός χωρίς λόγο, γιατί λείπει το υπόβαθρο το ιστορικό που μπορεί να υποστηρίξει την αλλαγή φάσης. Η αλλαγή είναι ένα μοτίβο κλασικό κι επί της ουσίας συντηρητικό. Γι’ αυτόν το λόγο δεν βιαζόμαστε ποτέ, αφού η μνήμη συμβαδίζει με τη βραδύτητα, όπως λέει ο Kundera, γιατί η λήθη πάει με την ταχύτητα. Οι γρήγορες αλλαγές επανέρχονται στο ίδιο σημείο. Οι αργές είναι οριστικές. Έτσι επιλέγουμε την συνέχεια της δράσης, όταν θέλουμε την διαχρονικότητα που χαρακτηρίζει τον Ελληνισμό και την Ανθρωπότητα.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=18437&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι επαναστατικές πράξεις"

Είμαστε το παρελθόν και το μέλλον

Του Νίκου Λυγερού

Είμαστε το παρελθόν και το μέλλον ως συνέχεια Ελληνισμού. Κι είμαστε οι προηγούμενοι και οι επόμενοι ως συνεχές του Χρόνου. Γι’ αυτόν το λόγο θα αντισταθούμε στους περαστικούς που αφήνουν μόνο καταστροφές σαν τους βάρβαρους, γιατί δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν. Ο Ελληνισμός ως δώρο του Χρόνου στην Ανθρωπότητα δεν ανέχεται την απραξία και τον μηδενισμό που υποστηρίζεται με λόγια κενά, γιατί κάθε φορά που επιβλήθηκαν, είχαμε μια βαρβαροκρατία ενάντια στον πολιτισμό μας. Από την Αρχαιότητα αντιστεκόμαστε σε ισχυρούς που προσπάθησαν να μας κατακτήσουν, αλλά πάντα σώσαμε τη δημοκρατία. Γι’ αυτόν το λόγο δεν αποδεχόμαστε κανένα αυταρχικό σύστημα, όποια και να είναι η φαινομενική του εικόνα, διότι η ουσία είναι μια. Και γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες τα κοινά σημεία του ναζισμού και του σταλινισμού. Κι η πατρίδα μας δεν έπεσε ποτέ σε αυτές τις παγίδες. Γιατί σε μας τους Έλληνες ένας νόμος πρέπει να είναι ανθρώπινος, αλλιώς δεν τον παραδεχόμαστε και δεν τον αποδεχόμαστε. Όσοι προσπαθούν μ’ έναν τρόπο ή μ’ έναν άλλο να μας καταπιέσουν με αυταρχικά νοητικά σχήματα, θα μας βρουν μπροστά τους γιατί δεν έχουμε μάθει να γονατίζουμε μπροστά σε κανένα. Και αυτό δεν γίνεται μόνο τώρα, αλλά εδώ και αιώνες γιατί έχουμε προετοιμαστεί, γιατί πιστεύουμε, γιατί έχουμε Δασκάλους του Γένους και ποτέ δεν φοβηθήκαμε τους τοπικούς ραγιάδες. Τα γεγονότα μας έχουν γράψει ιστορία και όσοι μας προκάλεσαν τα βρήκαν σκούρα, γιατί δεν παρατάμε τους δικούς μας, γιατί είμαστε σπάνιοι και δεν μπορούμε να σπαταλήσουμε αυτήν την σπανιότητα, αφού είναι η μόνη που μας επιτρέπει να είμαστε διαχρονικοί. Γι’ αυτό είμαστε ένας λαός του Χρόνου και της θάλασσας, γιατί βασιζόμαστε στη νοητική χρονοστρατηγική της πολυκυκλικότητας του Χρόνου. Γι’ αυτό είμαστε συνεχές!

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18378&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Είμαστε το παρελθόν και το μέλλον"