Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΤΟ         

         ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΣ

Ο Πλούταρχος, στα έργα του :

·         Περί του Σωκράτους δαιμονίου,

·         Περί του ει του εν Δελφοίς, και στο

·         Περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν,

εμβαθύνει με αξιοθαύμαστο και αριστοτεχνικό τρόπο στις έννοιες για το δελφικό Ε, τον (ένα) θεό, τον άνθρωπο, τον θάνατο και τον χρόνο και μας προβληματίζει με την εξωπραγματική φιλοσοφική εμβρίθεια του αφού βάζει σε άλλη διάσταση τα υπαρξιακά αυτά ζητήματα που ταλανίζουν διαχρονικά τον άνθρωπο.

Μας λέει λοιπόν:

Νομίζω, ότι το γράμμα Ε δεν συμβολίζει ούτε αριθμό ούτε σειρά ούτε σύνδεσμο ούτε κάποιο άλλο από τα ελλιπούς σημασίας μόρια.

Αλλά είναι μια αυτοτελής προσαγόρευση και προσφώνηση του θεού, η οποία με την εκφώνησή της κάνει αυτόν που την πρόφερε να συλλαμβάνει τη δύναμη του θεού.

Γιατί ο θεός σε κάθε έναν που προσέρχεται εδώ απευθύνει το γνώθι σαυτόν σαν ενός είδους χαιρετισμό, ο οποίος δεν είναι σε καμιά περίπτωση κατώτερος από το "χαίρε".

Εμείς πάλι, απαντώντας στον θεό λέμε "εί-σαι", θεωρώντας ως αληθή, αψευδή και μόνη ταιριαστή μόνο σ' εκείνον προσφώνηση αυτήν που σημαίνει το είναι.

Γιατί εμείς δεν έχουμε στην πραγματικότητα κανένα μερίδιο στην ύπαρξη, αλλά κάθε θνητή φύση βρίσκεται μεταξύ της γέννησης και της φθοράς και παρέχει μόνο ένα φάσμα και μια αμυδρή και αβέβαιη εικόνα του εαυτού της.

Αν τώρα προσηλώσεις τον νου σου επιθυμώντας να τη συλλάβεις όπως το δυνατό δράξιμο του νερού κάνει να χαθεί το περιεχόμενο διαρρέοντας (από τα δάχτυλα) με την πίεση και τη συγκέντρωση του νερού στο ίδιο σημείο, έτσι και η λογική αποτυγχάνει, όταν επιζητεί την άκρα σαφήνεια για κάθε πράγμα από εκείνα που μπορούν να αλλοιωθούν και να μεταβληθούν, επειδή άλλοτε εξετάζει τη γέννησή του και άλλοτε τη φθορά του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κατανοήσει τίποτα από τα σταθερά και όντως όντα.

Αδύνατο να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, κατά τον Ηράκλειτο, ούτε ν' αγγίξεις θνητή ουσία δυο φορές στην ίδια κατάσταση, αλλά εξαιτίας της οξύτητας και της ταχύτητας της μεταβολής "σκορπά και πάλι μαζεύεται", ή καλύτερα ούτε πάλι ούτε ύστερα, αλλά ταυτόχρονα και συγκεντρώνεται και διαλύεται και "έρχεται και φεύγει".

Γι' αυτόν τον λόγο και δεν οδηγεί στο είναι ό,τι γεννιέται απ' αυτήν (ακριβώς επειδή η γέννηση ποτέ δεν σταματά ούτε στέκεται), αλλά μεταβάλλοντάς το αδιάκοπα, από τότε που είναι ακόμη σπέρμα, δημιουργεί το έμβρυο, έπειτα το βρέφος, μετά το παιδί, κατόπιν στη σειρά τον έφηβο, τον νέο, τον άνδρα, τον ώριμο άνθρωπο, τον γέροντα, καταστρέφοντας τις πρώτες γενέσεις και ηλικίες με τις επόμενες.

Κι εμείς με τρόπο γελοίο φοβόμαστε ένα και μόνο θάνατο, τη στιγμή που έχουμε πεθάνει και πεθαίνουμε τόσους θανάτους!

Γιατί δεν ισχύει μόνο, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος, ότι "ο θάνατος της φωτιάς είναι γέννηση για τον αέρα και ο θάνατος του αέρα είναι γέννηση για το νερό", αλλά ακόμη σαφέστερα στη δική μας περίπτωση ο άνθρωπος που βρίσκεται στην ακμή του καταστρέφεται όταν γεννιέται ο γέροντας, καταστρέφεται ο νέος μεταπίπτοντας σε άνθρωπο στην ακμή του, το παιδί σε νέο, το νήπιο στο παιδί.

Ο χθεσινός άνθρωπος έχει πεθάνει μεταπίπτοντας στον σημερινό, ενώ ο σημερινός θα πεθάνει μεταπίπτοντας στον αυριανό.

Κανείς δεν μένει ο ίδιος και κανείς δεν είναι ένας, αλλά γινόμαστε πολλά πρόσωπα, καθώς η ύλη περιστρέφεται και γλιστρά γύρω από ένα είδωλο και ένα κοινό εκμαγείο.

Γιατί πώς παραμένουμε οι ίδιοι, ενώ χαιρόμαστε τώρα με άλλα πράγματα, πρωτύτερα με άλλα, ενώ αγαπάμε και μισούμε, θαυμάζουμε και ψέγουμε (κάθε φορά) αντίθετα πράγματα, ενώ διαθέτουμε διαφορετικά λόγια και διαφορετικά συναισθήματα, χωρίς να διατηρούμε την ίδια όψη, την ίδια μορφή, ούτε καν την ίδια σκέψη;

Γιατί ούτε είναι λογικό να νιώθει κανείς διαφορετικά συναισθήματα άνευ μεταβολής, ούτε και κανείς αν μεταβληθεί μένει ο ίδιος.

Αν, τώρα, κανείς δεν είναι πάντα ο ίδιος, τότε ούτε και υπάρχει, αλλά μεταβάλλει την ίδια του τη φύση καθώς γίνεται άλλος από άλλον.

Και η αίσθηση, επειδή αγνοεί το ον, αποφαίνεται λανθασμένα ότι αυτό που μας φαίνεται υπάρχει στ' αλήθεια.

Τι είναι, λοιπόν, το όντως ον;

Είναι το αιώνιο, το αγέννητο και άφθαρτο, στο οποίο χρόνος κανείς δεν προξενεί μεταβολή.

Γιατί ο χρόνος είναι κάτι που βρίσκεται σε κίνηση και εμφανίζεται σε συνάρτηση με την κινούμενη ύλη, κάτι που πάντα ρέει και δεν συγκρατεί τίποτα, σαν αγγείο φθοράς και γεννήσεως.

Σ' αυτόν ανήκουν το "έπειτα" και το "πριν" και το "θα γίνει" και το "έχει γίνει", λέξεις που και μόνο με την εκφορά τους αποτελούν πάραυτα ομολογία του μη όντος.

Γιατί είναι αφελές και άτοπο το να λες ότι υπάρχει αυτό που ακόμη δεν έχει υπάρξει στο είναι ή έχει ήδη παύσει να είναι.

Όσο γι' αυτό στο οποίο προπάντων βασίζουμε τη νόηση του χρόνου και προφέρουμε το "υπάρχει", το "είναι παρόν", το "τώρα", όταν η λογική προσπαθεί υπερβολικά να διεισδύσει μέσα του το χάνει.

Γιατί το "τώρα" εκθλίβεται και διαχωρίζεται αναγκαστικά σε μέλλον και παρελθόν, σαν ακτίνα για εκείνους που θέλουν να τη δουν.

Αν, λοιπόν, η φύση που γίνεται αντικείμενο μέτρησης υφίσταται τις ίδιες μεταβολές με το υποκείμενο της μέτρησης, τότε κανένα τμήμα της δεν είναι σταθερό ή υπαρκτό, αλλά όλα γεννιούνται και φθείρονται ανάλογα με τη χρονική τους κατανομή.

Επομένως, δεν επιτρέπεται και να λέει κανείς για το ον ότι υπήρξε ή θα υπάρξει.

Γιατί αυτά είναι παρεκκλίσεις και μεταβάσεις και παραλλαγές αυτού που εκ φύσεως δεν μπορεί να παραμείνει στο είναι.

Όμως ο θεός υπάρχει - αν χρειάζεται να το πούμε - και υπάρχει όχι κατά οποιοδήποτε χρονικό μέτρο, αλλά κατά τον αιώνα τον ακίνητο, τον άχρονο, τον αμετάβλητο, που δεν έχει πριν και μετά, ούτε μέλλον και παρελθόν, ούτε παλιότερο και νεότερο.

Αλλά ο θεός, όντας ένας, πληροί την αιωνιότητά του μέσα στο τώρα, και το μόνο που υπάρχει είναι αυτό που υπάρχει κατά τον τρόπο του θεού, δηλαδή αυτό που δεν υπήρξε και ούτε άρχισε ούτε θα τελειώσει.

Ως εξής, λοιπόν, πρέπει με σεβασμό να χαιρετίζουμε και να προσαγορεύουμε το θεό: είσαι.

Και, μα το Δία, όπως ορισμένοι από τους παλαιούς: είσαι ένα.

Γιατί το θείο δεν είναι πολλά, όπως ο καθένας από μας είναι ετερόκλιτο άθροισμα μυρίων διαφοροποιήσεων που οφείλονται στις μεταβολές μας, ένα ανακάτεμα πανηγυριού.

Αλλά το ον πρέπει να είναι ένα, όπως και το ένα ον, ενώ η ετερότητα, καθόσον διαφέρει από το ον, μεταπίπτει στη γέννηση του μη όντος.

Επομένως ταιριάζει καλά στο θεό και το πρώτο και το δεύτερο και το τρίτο από τα ονόματά του.

Γιατί είναι Απόλλωνας, καθόσον αρνείται τα πολλά και αποποιείται το πλήθος, Ιήιος ως ένας και μόνος. Φοίβος, τέλος, ήταν δίχως αμφιβολία το όνομα που οι παλαιοί έδιναν σε κάθε τι καθαρό και αγνό, όπως ακόμη και σήμερα οι Θεσσαλοί, νομίζω, λένε για τους ιερείς τους ότι "φοιβονομούνται", όταν αυτοί περνούν τον καιρό τους κατά τις αποφράδες μέρες έξω από την πόλη μόνοι τους.

Το ένα, λοιπόν, είναι απλό και καθαρό.

Γιατί η μόλυνση προκύπτει από τη μείξη του ενός με το άλλο, έτσι όπως λέει κάπου και ο Όμηρος ότι το ελεφαντόδοντο που γίνεται κόκκινο με τη βαφή μολύνεται.

Και για τα χρώματα που αναμιγνύονται οι βαφείς λένε ότι "φθείρονται" και τη μείξη τους την ονομάζουν "φθορά".

Ταιριάζει, επομένως, στο άφθαρτο και καθαρό να είναι ένα και αμόλυντο.

Αυτούς, πάλι, που θεωρούν ότι ο ήλιος και ο Απόλλωνας ταυτίζονται αξίζει να τους ασπαζόμαστε και να τους αγαπάμε για την καλή τους διάθεση να συσχετίζουν την έννοια του θεού με αυτό που τιμούν πιο πολύ απ' όσα γνωρίζουν και ποθούν.

Αλλά ας τους ξυπνήσουμε, σαν ανθρώπους που τώρα ονειρεύονται τον θεό στο πιο ωραίο από τα όνειρα, και ας τους προσκαλέσουμε να υψωθούν και να αντικρίσουν ένα πραγματικό όραμα του θεού και την ουσία του, να τιμούν όμως και τούτη εδώ την εικόνα του και να δείχνουν σεβασμό στη γονιμοποιό της δύναμη, γιατί η εικόνα αυτή αντανακλά κατά κάποιο τρόπο είδωλα και ανταύγειες της χάρης και της μακαριότητας που πηγάζουν από το θεό, όσο βέβαια είναι δυνατόν στο αισθητό να ανακλάσει το νοητό και στο κινητό το ακίνητο.

Από την άλλη δεν επιτρέπεται ούτε να ακούει κανείς για μεταμορφώσεις και μεταβολές του θεού που διαλύει τον εαυτό του σε φωτιά μαζί με όλα τα πράγματα, όπως λένε, και συμπιέζεται ξανά και απλώνεται για να σχηματίσει γη, θάλασσα, ανέμους, ζώα και να υποστεί τις φοβερές μεταβολές των ζώων και των φυτών.

Ειδάλλως ο θεός θα είναι κατώτερος κι απ' το παιδί που αναφέρει ο Ποιητής, αν πλάθοντας τον κόσμο που δεν υπήρχε και μετά καταστρέφοντάς τον, μόλις γίνει, αιωνίως παίζει με τα πάντα το ίδιο παιχνίδι, το οποίο παίζει κι εκείνο το παιδί με την άμμο που συγκεντρώνει και σκορπά ξανά.

Αντἰθετα, στο βαθμό που ο θεός είναι παρών μέσα στον κόσμο, μ' αυτή του την παρουσία συνέχει την ουσία του κόσμου και υπερνικά την αδυναμία του σωματικού στοιχείου που τείνει προς τη φθορά.

Και μου φαίνεται ότι πάνω απ' όλα μαρτυρεί και αντιτάσσεται προς αυτή την ερμηνεία το να λες στον θεό "είσαι", θεωρώντας ότι αυτός δεν υφίσταται ποτέ διάσπαση ή μεταβολή, αλλά πιστεύοντας ότι ταιριάζει σε κάποιον άλλο θεό (ή καλύτερα σε δαίμονα, ο οποίος είναι ενταγμένος στη φύση που υπόκειται σε φθορά και σε γέννηση) να ενεργεί και να πάσχει ανάλογα.

Αυτό γίνεται αμέσως φανερό από τα ονόματα, έτσι που είναι σαν αντίθετα και μοιάζουν σαν αντίφωνα.

Γιατί ο ένας λέγεται Απόλλωνας και ο άλλος Πλούτωνας, ο ένας Δήλιος και ο άλλος Αϊδωνεύς, ο ένας Φοίβος και ο άλλος Σκότιος.

Δίπλα στον έναν στέκονται οι Μούσες και η Μνημοσύνη, δίπλα στον άλλον η Λήθη και η Σιωπή.

Ο ένας είναι Θεώριος και Φαναίος, ο άλλος "βασιλιάς της αόρατης Νύχτας και του άεργου Ύπνου".

Αλλά βέβαια το γνώθι σαυτόν φαίνεται κατά κάποιο τρόπο και να αντιτίθεται και να συνάδει, τρόπον τινά, με το εί(σαι).

Γιατί το δεύτερο το αναφωνούμε από έκπληξη και σεβασμό προς τον θεό, επειδή υπάρχει για πάντα, ενώ το πρώτο αποτελεί υπόμνηση στο θνητό ον για τη φύση και την αδυναμία του.

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

Ελλάδα: Η μεγαλύτερη «φυγή εγκεφάλων» ολων των εποχων

Ελλάδα: Η μεγαλύτερη «φυγή εγκεφάλων» από την εποχή του Σωκράτη..---------

Ο αρχαίος πολιτισμός της Ελλάδας καθιστούσε κάποτε τη χώρα πόλο έλξης των απανταχού διανοουμένων, ωστόσο η οικονομική κρίση, που βιώνει η χώρα, έχει αντιστρέψει την κατεύθυνση, επισημαίνει σε δημοσίευμά του το MarketWatch.
Αυτό που σημειώνεται στην Ελλάδα σήμερα είναι η μεγαλύτερη «διαρροή εγκεφάλων» τονίζει το δημοσίευμα, επισημαίνοντας ότι η χώρα εκτός από οικονομικούς πόρους χάνει και κάτι σημαντικότερο, το ανθρώπινο δυναμικό της.
Περίπου 180-200 χιλ. πολίτες ανώτερης εκπαίδευσης έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, το γνωστότερο ως “brain drain” φαινόμενο, με τον αριθμό να μεταφράζεται σε 10% επί των συνολικά πτυχιούχων της χώρας.
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα χάνει τα «νεότερα, καλύτερα και λαμπρότερα» μυαλά της.
Σύμφωνα με έρευνα, από αυτούς που εγκαταλείπουν τη χώρα, το 88% έχει πτυχίο πανεπιστημίου, πάνω από 60% έχει μεταπτυχιακό τίτλο, ενώ το 11% διδακτορικό τίτλο.
Έρευνα της Κομισιόν σημειώνει πως το 79% όσων εγκατέλειψαν τη χώρα την περίοδο της κρίσης είχαν κάποια θέση εργασίας, ωστόσο είτε δεν έβλεπαν μέλλον στη χώρα (50%) ή δεν έβλεπαν ευκαιρίες στον τομέα της απασχόλησης (25%).
Η κατάσταση γίνεται χειρότερη, αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτή την στιγμή στο εξωτερικό σπουδάζουν 35 χιλ. Έλληνες, οι οποίοι θα μπορούσαν να επιλέξουν να αναζητήσουν εργασία στον τόπο σπουδών τους, επισημαίνει το δημοσίευμα, ενώ πολλοί, ακόμα, εξετάζουν το ενδεχόμενο να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό, κατά κύριο λόγο σε Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία και Ολλανδία.
Οι νέοι ως 35 ετών προτιμούν, όπως φαίνεται, τη Γερμανία και την Βρετανία.

Οι λόγοι της φυγής:





Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελλάδα: Η μεγαλύτερη «φυγή εγκεφάλων» ολων των εποχων"

Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟΥ ΜΑΣ

 Μάθε την ερμηνεία του ονοματεπωνύμου σου από έναν λεξάριθμο.----- 

Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή, ακόμα και το ονοματεπώνυμό μας επηρεάζει την προσωπικότητά μας, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που αντιδρούμε και που προβάλουμε τον εαυτό μας.--- Η πανάρχαια τέχνη της αριθμολογίας, μας αποκαλύπτει τι σημαίνει το ονοματεπώνυμό μας και πώς επηρεάζει τη ζωή μας.

Σύμφωνα με την Πυθαγόρεια αρίθμηση, κάθε γράμμα αντιστοιχεί σε έναν αριθμό. Το ονοματεπώνυμό μας μπορεί να μεταφραστεί σε έναν λεξάριθμο, προσθέτοντας τους αριθμούς που προκύπτουν από κάθε γράμμα που εμπεριέχει.
Πώς θα βρεις τον λεξάριθμο του ονοματεπώνυμου σου;
Πάρε χαρτί και μολύβι και γράψε το βαπτιστικό σου όνομα και το επώνυμό σου. Στη συνέχεια γράψε κάτω από κάθε γράμμα του ονοματεπώνυμού σου τον αριθμό που του αντιστοιχεί. Για να δεις ποιος αριθμός αντιστοιχεί σε κάθε γράμμα δες την παρακάτω ακολουθία:
Α=1, Β=2, Γ=3, Δ=4, Ε=5, Ζ=7,

Η=8, Θ=9, Ι=1, Κ=2, Λ=3, Μ=4,

Ν=5, Ξ=6, Ο=7, Π=8, Ρ=9, Σ=1,

Τ=2, Υ=3, Φ=4, Χ=6, Ψ=7, Ω=8.
Πρόσθεσε όλους τους αριθμούς του ονοματεπώνυμου σου μέχρι να βγει μονοψήφιος αριθμός.
Για παράδειγμα:
Γ Ε Ω Ρ Γ Ι Ο Σ Κ Α Π Ο Υ Τ Ζ Ι Δ Η Σ

2+5+8+9+3+1+7+1+2+1+8+7+3+2+7+1+4+8+1=78=7+8=15=1+5=6
Προσθέσαμε όλους τους αριθμούς που αντιστοιχούν σε κάθε γράμμα του ονοματεπώνυμου του Γεώργιου Καπουτζίδη. Το άθροισμα ήταν ο διψήφιος αριθμός 78 για αυτό και προσθέσαμε το 7 με το 8 και βγάλαμε τον αριθμό 15. Στην συνέχεια προσθέσαμε το 1 και το 5 μέχρι να καταλήξουμε στο μονοψήφιο λεξαριθμό 6.
Η ερμηνεία του ονοματεπώνυμου σου
Εφόσον βρήκες τον μονοψήφιο λεξάριθμο που αντιπροσωπεύει το όνομα σου, διάβασε τώρα την πλήρη ερμηνεία του και μάθε με λεπτομέρεια όλα τα χαρακτηριστικά με τα οποία σε έχει προικίσει το ονοματεπώνυμό σου.
Λεξάριθμος 1 – «Ο ηγέτης»
Είσαι ένας άνθρωπος που θέλει να έχει πάντα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλα. Διαθέτεις έναν παρορμητικό και αποφασιστικό χαρακτήρα και δεν διστάζεις να ρισκάρεις, αρκεί να καταφέρεις στη ζωή σου να αγγίξεις την επιτυχία. Δεν μπορείς να δεχτείς ποτέ την ήττα και προσπαθείς πάντα με εύστροφες και πρωτοποριακές ιδέες να ξεχωρίζεις και να διαπρέπεις. Σου αρέσει να κατευθύνεις, να καθοδηγείς, να συμβουλεύεις και να οργανώνεις τους πάντες και τα πάντα.
Σου αρέσει να λειτουργείς ανεξάρτητα και αυθόρμητα και δεν μπορείς ποτέ να δεχτείς τις κατευθύνσεις άλλων, γιατί θέλεις πάντα να κάνεις του κεφαλιού σου και να έχεις την πλήρη ευθύνη της επιτυχίας ή της αποτυχίας. Εκφράζεις τα συναισθήματά σου με έντονο τρόπο και αρκετές στιγμές γίνεσαι αρκετά υπερβολικός στις αντιδράσεις σου. Δεν αντέχεις τη ρουτίνα, γι αυτό και φροντίζεις πάντα με την πλούσια ενεργητικότητά σου και την ευχάριστη διάθεσή σου και τις πρωτοβουλίες σου …να διώχνεις μακριά σου τη ρουτίνα!
Παρόλο που γίνεσαι πολύ αγαπητός σε όλες σου τις κοινωνικές επαφές, πολύ συχνά εκδηλώνεις μία πολύ εγωκεντρική, αλλά και επιθετική συμπεριφορά και με τον τρόπο σου απομακρύνεις τους ανθρώπους από δίπλα σου. Παρόλα αυτά κερδίζεις πάντα το χαμένο έδαφος σε όλες σου τις υποθέσεις με ευκολία, γιατί έχεις αυθορμητισμό και αυθεντικότητα.
Λεξάριθμος 2 – «Ο συντροφικός»
Βασική προτεραιότητά σου είναι να διατηρείς στη ζωή σου ένα ήρεμο και αρμονικό κλίμα και να απολαμβάνεις την αγάπη και την συντροφικότητα γύρω σου. Δεν αντέχεις ούτε στιγμή τη μοναξιά, θέλεις συνέχεια να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που δίνεις και παίρνεις συναίσθημα. Διαθέτεις μία φιλήσυχη και ντροπαλή φυσιογνωμία, θέλεις τον χρόνο σου για να ανοιχτείς συναισθηματικά, παρόλα αυτά όταν κάποιος άνθρωπος κερδίσει την εμπιστοσύνη σου, τότε είσαι βιβλίο ανοιχτό και αφιερώνεσαι ολοκληρωτικά και με πίστη στη σχέση σας (αυτό αφορά τόσο τις ερωτικές – όσο και τις φιλικές, οικογενειακές σχέσεις).
Θέλεις πάση θυσία να αποφεύγεις τους καβγάδες, γι αυτό και δεν συζητάς τα παράπονά σου αλλά προσπαθείς με την διπλωματία, να φέρεις τις καταστάσεις στην ποθητή πορεία. Ο διχασμός και η αναποφασιστικότητά σου είναι μερικά από τα ελαττώματά σου, έχεις ανάγκη πάντα από την ηθική παρότρυνση και τη συμβουλή των αγαπημένων σου προσώπων. Σε όλες τις μορφές των σχέσεών σου, δίνεις πάρα πολλά χωρίς να έχεις την απαίτηση να λάβεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνεσαι το θύμα στις σχέσεις σου, γιατί αρκετοί άνθρωποι εκμεταλλεύονται τον δοτικό χαρακτήρα σου. Η γλυκύτητα και η ζεστασιά σου, σε κάνουν να ξεχωρίζεις και να γίνεσαι πολύ αγαπητός.
Λεξάριθμος 3 – «Ο επικοινωνιακός»
Διαθέτεις μία ευχάριστη και ενθουσιώδη προσωπικότητα και είσαι λάτρης της επικοινωνίας. Έχεις εξαιρετική άνεση στο λόγο σου, τόσο τον γραπτό – όσο και τον προφορικό και καταφέρνεις πάντα εύστοχα να πείθεις ακόμα τους πιο δύσπιστους ανθρώπους, για όλα τα μηνύματα που θέλεις να τους περάσεις. Σου αρέσει η πρόοδος και ιδιαίτερα η τεχνολογία, χρησιμοποιείς πολύ το ίντερνετ και δεν μπορείς ούτε στιγμή να κυκλοφορήσεις χωρίς να έχεις μαζί σου το κινητό σου τηλέφωνο.
Είσαι ένας ιδιαίτερα εκφραστικός άνθρωπος, πολύ γενναιόδωρος και αντιμετωπίζεις τα πάντα με μεγάλη αισιοδοξία.
Δεν σταματάς ποτέ να επεκτείνεις τις γνώσεις σου και επιδιώκεις πάντα να μαθαίνεις κάτι καινούριο και να εξελίσσεσαι. Έχεις πλούσια φαντασία και καλλιτεχνικά ταλέντα και σου αρέσει να καταπιάνεσαι με αρκετές δραστηριότητες μαζί. Αρκετές στιγμές αφήνεις στη μέση τα σχέδιά σου και γίνεσαι ασυνεπής στις υποχρεώσεις σου, γιατί δεν δίνεις την ανάλογη προσοχή που επιβάλλεται. Λατρεύεις την κοινωνική ζωή και τη διασκέδαση, φροντίζεις πάντα να εντυπωσιάζεις τους πάντες με τον χειμαρρώδη χαρακτήρα σου, αλλά και την ιδιαίτερα ελκυστική εξωτερική σου εμφάνιση!
Λεξάριθμος 4 – «Ο υπεύθυνος»
Είσαι ένας άνθρωπος σοβαρός, υπεύθυνος και απόλυτα οργανωμένος. Δεν σου αρέσει να ξεφεύγεις από τα όρια, γι αυτό και από πολύ νεαρή ηλικία θέτεις ένα πρόγραμμα στη ζωή σου, το οποίο τηρείς πάντα με ευλάβεια και συνέπεια.
 Είσαι άνθρωπος της λογικής και των «πρέπει» και δεν αφήνεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί από το συναίσθημα. Ο λόγος σου είναι συμβόλαιο, τηρείς πάντα τις υποσχέσεις σου και φροντίζεις να ολοκληρώνεις με επιτυχία όλα όσα καταπιάνεσαι, γιατί πολύ απλά είσαι τελειομανής! Στις σχέσεις σου είναι πιστός, αφοσιωμένος, έντιμος και στηρίζεις πάντα ηθικά και πρακτικά όποιον έχει ανάγκη. Σου αρέσει η οικογένεια και ένας από τους κυρίαρχους στόχους στη ζωή σου είναι να πραγματοποιήσεις έναν επιτυχημένο γάμο και να γευτείς τη χαρά να αποκτήσεις παιδιά. Απορρίπτεις όλες τις μοντέρνες και σύγχρονες ιδέες και επιλέγεις έναν συντηρητικό και παραδοσιακό τρόπο σκέψης, αλλά και ζωής.
Με την ωριμότητα και την υπευθυνότητά σου καταφέρνεις να διατηρείς σταθερές και μακρόχρονες φιλίες και σχέσεις στη ζωή σου. Παρόλα αυτά αρκετές στιγμές η έλλειψη φαντασίας, αλλά και η αυστηρή τήρηση των κανόνων που εσύ επιβάλλεις στη ζωή σου, σε κάνουν αρκετά προβλέψιμο και οδηγείς τη σχέση σου στη ρουτίνα.
Λεξάριθμος 5 – «Ο φιλελεύθερος»
Είσαι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί ούτε στιγμή να τεθεί σε περιορισμό και θέλεις κάθε στιγμή της ζωής σου να νιώθεις ελεύθερος και ανεξάρτητος. Λατρεύεις τον έρωτα, το φλερτ και έχεις έντονη σεξουαλική ζωή, ωστόσο δεν σου αρέσει να μπαίνεις σε μία δέσμευση όπου πρέπει να τηρείς πρέπει και κανόνες. Είσαι ανοιχτόμυαλος, έχεις φιλελεύθερες ιδέες και σου αρέσει να εξελίσσεσαι. Θέλεις να είσαι καινοτόμος και να προκαλείς πάντα με τις επιλογές και τις αποφάσεις σου. Σου αρέσει να ζεις νέες εμπειρίες και επιζητάς πάντα το καινούριο, το διαφορετικό, το πρωτότυπο. Έχεις την ικανότητα να προσαρμόζεσαι εύκολα σε κάθε περίσταση και γίνεσαι αγαπητός σε όλους τους ανθρώπους, γιατί έχεις το ταλέντο να γεφυρώνεις κάθε χάσμα.
Δεν στέκεσαι ποτέ στις λεπτομέρειες, σε νοιάζει πάντα η ουσία και ακολουθείς το ένστικτο της στιγμής. Πολλές φορές γίνεσαι αγχώδης, νευρικός και ανυπόμονος, γιατί θέλεις όλα να γίνονται τη στιγμή που τα θέλεις εσύ. Είσαι πολύ καλός στη θεωρία, γιατί οι ιδέες σου είναι ξεχωριστές και ιδιαίτερες, συναντάς όμως δυσκολίες στην πρακτική εφαρμογή των ονείρων, των σχεδίων και των σκέψεών σου. Αλλάζεις πολύ συχνά της απόψεις σου και χαρακτηρίζεσαι από αστάθεια. Παρόλα αυτά καταφέρνεις να διατηρείς πάντα τον ενθουσιασμό και την παιδικότητά σου. Έχεις κέφι για ζωή και το δείχνεις κάθε ώρα και στιγμή.
Λεξάριθμος 6 – «Ο κοινωνικός»
Είσαι ένας κοινωνικός, εξωστρεφής άνθρωπος, που θέλει πάντα να λειτουργεί συλλογικά και ποτέ αυτόνομα. Διαθέτεις μία ευχάριστη και πολύ αγαπητή προσωπικότητα και κερδίζεις εύκολα το θαυμασμό και τα θετικά σχόλια. Βασική προτεραιότητα στη ζωή σου είναι οι σχέσεις σου. Απεχθάνεσαι τη μοναξιά και μπορείς να σημειώσεις πρόοδο και ανάπτυξη στη ζωή σου, μόνο όταν διατηρείς μία ισορροπία σε όλες τις σχέσεις σου.
Δίνεις μεγάλη αξία στη φιλία, στην ενότητα και στη συνύπαρξη, σέβεσαι απόλυτα τις ανάγκες όλων και έχεις την προθυμία να προσφέρεις απλόχερα τη φροντίδα σου, κάθε ώρα και στιγμή. Πολύ συχνά γίνεσαι υπερπροστατευτικός με τα αγαπημένα σου πρόσωπα και σε πιάνουν και οι ανασφάλειές σου όταν «μυριστείς» κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά των οικείων σου. Για σένα η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά, γι αυτό και πολύ συχνά μπορεί να πιαστείς από κάποιο «ασήμαντο» στοιχείο και να σε πιάσουν οι ιδιοτροπίες σου. Έχεις την τάση να παρασύρεσαι σε αλόγιστα έξοδα, θέλεις να ικανοποιείς κάθε καταναλωτική ανάγκη δική σου, αλλά και των αγαπημένων σου προσώπων. Ένα από τα μεγαλύτερα ατού σου είναι τα καλλιτεχνικά σου ταλέντα. Σου αρέσει η μουσική, ο χορός, το θέατρο και γενικότερα κάθε μορφή τέχνης.
Λεξάριθμος 7 – «Ο μοναχικός»
Είσαι ένας εσωστρεφής άνθρωπος που δυσκολεύεται να χαρίσει την εμπιστοσύνη του με ευκολία στους γύρω του. Σου αρέσει η αναζήτηση σε όλους τους τομείς, φροντίζεις πάντα να εξελίσσεις τις γνώσεις σου. Ασχολείσαι με τη φιλοσοφία, με τη θρησκεία, την έρευνα, τον αποκρυφισμό και διαθέτεις εξυπνάδα, σοφία αλλά και ωριμότητα. Λατρεύεις τη μελέτη, το διάβασμα και θέλεις να διευρύνεις τους πνευματικούς σου ορίζοντες.
Πολύ συχνά απομακρύνεσαι από όλους και από όλα και χάνεσαι στις σκέψεις σου. Έχεις πολλές φορές την ανάγκη να απομονώνεσαι και να ανασυγκροτείς τις δυνάμεις σου. Παρόλο που το κυρίαρχο χαρακτηριστικό σου είναι η μοναχικότητα, είσαι ένας πολύ φιλόξενος και ζεστός άνθρωπος και έχεις την ικανότητα να αποφορτίζεις τους γύρω σου από το άγχος και τις αρνητικές σκέψεις. Έχεις τον ρόλο του συμβουλάτορα, του υποστηρικτή και του καθοδηγητή στις σχέσεις σου, όχι επειδή το επιδιώκεις, αλλά επειδή εμπνέεις εμπιστοσύνη και ωριμότητα. Πολύ συχνά νιώθεις « συναισθηματική εξάρτηση» από τα αγαπημένα σου πρόσωπα και δεν μπορείς να διαγράφεις ή να αποχωρίζεσαι ανθρώπους από τη ζωή σου. Σου αρέσει η φύση, η θάλασσα και το όνειρό σου είναι κάποια στιγμή της ζωής σου να απομακρυνθείς από την βουή της πόλης και να ζήσεις μία ήρεμη και μοναχική ζωή σε ένα ήσυχο και απόμερο μέρος στην εξοχή. Ένα από τα μεγαλύτερα ατού σου είναι η διαίσθησή σου, φρόντισε να την αναπτύξεις ακόμα περισσότερο και να την εμπιστεύεσαι πάντα, γιατί ποτέ δεν πέφτει έξω.
Λεξάριθμος 8 – «Ο φιλόδοξος»
Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην προσωπική σου ανάπτυξη και στην επιτυχία σου. Είσαι ένας άνθρωπος με όνειρα, φιλοδοξίες και θέτεις πάντα τον πήχυ πολύ ψηλά και κάνεις τα πάντα, για να κατακτάς ότι βάλεις στο μυαλό σου. Ποτέ δεν παρεκτρέπεσαι από τους αρχικούς σου στόχους, δείχνεις απέραντη αφοσίωση σε όλα όσα θέλεις να κερδίσεις και δίνεις μάχες για να επιτύχεις. Δίνεις πάντα το καλό παράδειγμα σε όλους, γιατί διαθέτεις θάρρος, επιμονή και έναν απέραντο δυναμισμό. Θέλεις να υπάρχει οικονομική άνεση στη ζωή σου και επικεντρώνεσαι πολύ στην ύλη. Δεν σκέφτεσαι ποτέ μόνο τον εαυτό σου, αλλά θα προσφέρεις γενναιόδωρα συναισθηματικά και υλικά σε όποιον έχει ανάγκη.
Με το πέρασμα των ετών στη ζωή σου θα γευτείς την οικονομική και επαγγελματική καταξίωση. Πολλές στιγμές στέκεσαι στην επιφάνεια των πραγμάτων και αδιαφορείς για την ουσία, που είναι και η πιο σημαντική. Στον ερωτικό τομέα είσαι άνθρωπος της λογικής, δίνεις προτεραιότητα στο σεξ και αν ταιριάξεις σεξουαλικά με το σύντροφό σου, τότε είσαι απόλυτα ευχαριστημένος και πλήρης. Δώσε προσοχή στο πείσμα σου, γιατί πολλές φορές γίνεσαι εξαιρετικά ανυπόμονος και πιεστικός στους γύρω σου.
Λεξάριθμος 9 – «Ο ονειροπόλος»
Είσαι ένας φιλήσυχος και ονειροπόλος άνθρωπος με ιδανικά και αξίες, που επιθυμείς μία καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο αύριο και αγωνίζεσαι για να υπερασπίζεις τα δικαιώματα τα δικά σου, αλλά και όλων των ανθρώπων. Διαθέτεις μεγάλες ευαισθησίες, είσαι φιλικός, πρόσχαρος και εξυπηρετικός. Τάσσεσαι πάντα υπέρ των αδύναμων και έχεις πολλές κοινωνικές ευαισθησίες. Είναι πολύ πιθανό στη ζωή σου να συμμετάσχεις σε φιλανθρωπική οργάνωση και να αγωνιστείς για έναν καλύτερο κόσμο !
Έχεις πλούσια φαντασία, πολλές ιδέες και δεν διστάζεις να πάρεις πρωτοβουλίες. Παρόλα αυτά, αρκετές στιγμές δεν μπορούν να γίνουν πράξη όλα όσα έχεις προγραμματίσει, γιατί είναι εκτός πραγματικότητας . Στα οικονομικά σου θα γευτείς μεγάλα σκαμπανεβάσματα, αλλά αυτό δεν θα σε πτοήσει ούτε στιγμή, γιατί έχεις μάθει να ζεις και με τα λίγα, αλλά και με τα πολλά. Δώσε προσοχή όμως, γιατί είσαι αρκετά αμελής στις πρακτικές υποχρεώσεις σου και πολύ συχνά μπορεί να ξεχνάς να πληρώσεις λογαριασμούς ή να ματαιώνεις πράγματα που μπορεί να κάνεις σήμερα …για αύριο.

http://users.sch.gr/babaroutsoup/pareababa/epikoinonia/eponima.htm#Δείτε_πόσοι_έχουν_το_ίδιο_επώνυμο_με_σας_και_που_βρίσκονται_

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟΥ ΜΑΣ"

ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ

Η στοίχιση των ονομάτων---

Οι περιπέτειες βαφτιστικών και επωνύμων αποτελούν κατά κάποιο τρόπο αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου μακεδονικού ζητήματος -αλλά και των διαδικασιών εθνικής συγκρότησης στα Βαλκάνια εν γένει.-- Ακολουθώντας έναν απαράβατο κανόνα, τα ονόματα των κατοίκων -και ιδίως οι καταλήξεις τους- τροποιούνταν ανάλογα με την εκάστοτε πολιτική (εθνική) συγκυρία στην περιοχή.--

Η σερβική Μακεδονία του Μεσοπολέμου αποτελεί το πιο κλασικό παράδειγμα αυτής της διαδικασίας. --
Αμέσως μετά την κατάληψή της από το σερβικό στρατό το 1912-13, οι χριστιανοί κάτοικοί της υποχρεώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες να προσθέσουν την κατάληξη -ιτς στα επώνυμά τους.
Το 1915 ο βουλγαρικός στρατός καταλαμβάνει την περιοχή και οι καταλήξεις μετατρέπονται σε -ωφ και -εφ, για να ξαναγίνουν -ιτς μετά τη συμμαχική νίκη του 1918. Ανάλογη μεταβολή θα επιβληθεί και στη διάρκεια της δεύτερης βουλγαρικής κατοχής (1941-44). Η τελευταία αλλαγή θα γίνει μετά την ίδρυση της ομόσπονδης ΛΔ Μακεδονίας, το 1944, όταν πολλά επώνυμα αποκτούν τις καταλήξεις -όφσκι ή -έφσκι (ενώ άλλα διατηρούν το -ωφ ή -εφ).

Στην ελληνική Μακεδονία, η ανάλογη διαδικασία υπήρξε περισσότερο σταδιακή και λιγότερο πανηγυρική, εξίσου όμως μαζική.
Η εγκατάλειψη ή τροποποίηση των "ξενικών" επιθέτων και βαφτιστικών και η υιοθέτηση αρχαιοελληνικών ήταν ήδη μια υπαρκτή διαδικασία στην ελεύθερη Ελλάδα και τις ελληνικές κοινότητες της διασποράς, από τις αρχές ήδη του ΙΘ' άι.
 Πρόκειται για μια συμβολική κίνηση "επιστροφής στις ρίζες", στενά συνδεδεμένη με το ρομαντικό κλίμα της εποχής και με πρωτεργάτες κυρίως τους δασκάλους των ελληνικών σχολείων. "Κάτι ανάλογο έγινε και στον αιώνα μας, με το μεγάλωμα της Ελλάδας στα 1912 και ύστερα από την προσφυγική μετοικεσία του 1923", σημειώνει λακωνικά στο σχετικό βιβλίο του ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης, "ιδίως από τους νομάρχες και σωματάρχες στους κληρωτούς της Μακεδονίας" ("Τα οικογενειακά μας ονόματα", σ.140).
 Με το Β.Δ. της 5/2/1918, αρμόδιος για "την πρόσληψιν και την διόρθωσιν επωνύμων και τας διορθώσεις εγγραφών εν τοις μητρώοις αρρένων" καθίσταται ο Γενικός Διοικητής Μακεδονίας -αρμοδιότητα που αργότερα θα μεταβιβαστεί στο διευθυντή της Διοικήσεως του Υπ.Εσωτ. (1922) και στο νομάρχη (1938).
Στις τοπικές τέλος εφημερίδες του 1930, συναντά κανείς ανακοινώσεις των ΤΤΤ (των ΕΛΤΑ της εποχής) που προειδοποιούν το κοινό ότι "επιστολαί με το επώνυμον των παραληπτών φέρον την κατάληξιν εις -ωφ, -βιτς κλπ εν ώ τούτοι είναι Ελληνες εγγεγραμμένοι εις τα οικεία δημοτολόγια με επώνυμα Ελληνικής καταλήξεως" δεν πρόκειται να διακινούνται.

Για τις λεπτομέρειες αυτής της ονοματολογικής κοσμογονίας, σποραδικές πληροφορίες αντλούμε από διάφορες πηγές. Η ριζικότερη μεταβολή συντελέστηκε, φυσικά, στις σλαβόφωνες περιφέρειες. Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία ενός δασκάλου από την περιοχή της Φλώρινας: "Το Κούφεφ έγινε Κούφες - Κούφης, Τάντσεφ - Τάντσες - Τάντσης - Ταντσίδης. Αλλαξαν και οι ρίζες ονομάτων, όπως: το Ιβάνοφ έγινε Κωστόπουλος, Νόβακοφ - Ιωακειμίδης, Ντήμτσεφ - Δημητριάδης, Νόβατσεφ - Χρηστίδης, Γκράτσσοφ - Ιωαννίδης (του οπλαρχηγού Σίμου).
 Ο Μπόρις έγινε Παναγιώτης, Βύρων ή Περικλής, ο Στόϊτσε - Ιωάννης, ο Τράαν - Τραγιανός, ο Τσβέτκο - Στέφανος, η Στογιάνκα - Στυλιανή, η Στόϊα - Σοφία, η Μένκα - Μελπομένη, η Ντόστα - Θεοδότα, η Τζβέζντα - Αστέρω, η Μπόζζνα - Χριστίνα. Ανεύθυνα, αυθαίρετα, ετσιθελικά" (Παύλος Κούφης "Αλωνα Φλώρινας. Αγώνες και θυσίες", Αθήνα 1990, σ.54).

Ανάλογες είναι οι παρατηρήσεις μιας κοινωνικής ανθρωπολόγου από ένα χωριό των Σερρών: "Στον καλύτερα διατηρημένο επιτάφιο σταυρό που είδαμε και που φέρει χρονολογία 1843, είναι σκαλισμένο το όνομα Χαριτζέ, που είναι όνομα σύνηθες στην περιοχή.
Οπως προκύπτει από τα μητρώα του χωριού, το όνομα αυτό δατηρήθηκε ώς την αρχή της ελληνικής διοίκησης, οπότε και μεταγράφηκε σε Χαριζάνης. Εκτοτε, διακόπτεται η παράδοση που θέλει να ονομάζεται ο πρωτότοκος γιός με το όνομα του παππού του και το Χαριζάνης εγκαταλείφθηκε μια φορά για να γίνει Ευριπίδης και μια άλλη για να γίνει Βασίλειος" (Δώρα Λαφαζάνη "Μικτά χωριά του κάτω Στρυμόνα: εθνότητα, κοινότητα και εντοπιότητα", περ. Σύγχρονα Θέματα, τχ. 63, 1997).
Η ίδια θα συνδέσει την παρουσία της Κρητικής Χωροφυλακής στην περιοχή με "το εκ πρώτης όψεως παράδοξο γεγονός, ότι από μια χρονική στιγμή και έπειτα η μακεδονική ύπαιθρος γέμισε από κρητικά επώνυμα".
Αλλαγές αυτού του είδους σημειώνονται ακόμα και σε κοινότητες που οι στατιστικές της εποχής καταγράφουν ως ελληνόφωνες πριν από το 1912. "Στην Ασσηρο", διαβάζουμε σε άλλη διατριβή, "σλαβόηχα επώνυμα που περιέχονταν στο παλιό δημοτολόγιο του 1918 είναι απόντα από το καινούριο δημοτολόγιο που άνοιξε στη δεκαετία του '50. Ακόμα και τα βαφτιστικά ονόματα γυναικών, όπως Βελίκα ή Ντόνα, μεταμορφώθηκαν σε ελληνικά ονόματα" (Anastasia Karakasidou "Fields of wheat, hills of blood", Σικάγο 1997, σ.189).

(Ελευθεροτυπία, 18/7/1998)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ"

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Η ΦΥΣΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ-
Και η θεοκρατική της αλλοίωση-----
«Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστι, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελεύθερους.» (Ηράκλειτος, Απόσπασμα 53.)
O πόλεμος θα μπορούσε να καθορισθεί ως η κοσμογονική δύναμη που υφίσταται στον μακρόκοσμο του Σύμπαντος, αλλά και στον ανθρώπινο μικρόκοσμο της καθημερινής μας ζωής. Το φαινόμενο του πολέμου θα μπορούσε να ερμηνευτεί σαν εκδήλωση του καθημερινού βιολογικού αγώνα για την επιβίωση ή σαν εκδήλωση της έμφυτης επιθετικότητας των όντων ή ακόμα και της υποσυνείδητης αντιπάθειας, που ελλοχεύει ανάμεσα στις κοινωνίες των ανθρώπων, των ζώων και των εντόμων. Οι κοινωνίες αυτές αναδείχθηκαν και επιβίωσαν μέσα απʼ τον πόλεμο, αφού το δυνατότερο είδος εξολόθρευε πάντοτε το πιο αδύναμο.
 Η μάχη, που συνεχώς υπάρχει ανάμεσα στα όντα, σκοπό έχει την επιβίωση και την επιβολή του δυνατότερου επί του αδυνάτου. Αυτό φαίνεται στις κοινωνίες των σπερματοζωαρίων, όπου υπάρχει ένας αδυσώπητος αγώνας ζωής και θανάτου για το ποιό απʼ όλα θα καταφέρει να διεισδύσει πρώτο στο ωάριο, για να το γονιμοποιήσει. Όλα τα άλλα θα πεθάνουν.
Η Φύση έχει νομοθετήσει την εξέλιξη των ειδών μέσα απʼ την επιβίωση του ισχυρού.
Ετυμολογικά η λέξη πόλεμος σημαίνει: ή το πόλεις μειούν = μείωση η ελάττωση της πόλης ή το πόλεις ολλύειν – όλεμος = εξολόθρευση, αφανισμός της πόλης («Μέγα Ετυμολογικό Λεξικόν», λήμμα Πόλεμος). Στο Σύμπαν ο πόλεμος είναι δημιουργός. Οι μεγαλύτεροι γαλαξίες καταβροχθίζουν τους μικρότερους, μαύρες τρύπες εξαφανίζουν ολόκληρα ηλιακά συστήματα ή πλανήτες, ενώ καταστροφές πλανητών γίνονται από συγκρούσεις με μετεωρίτες.
 Το σύστημα άμυνας του οργανισμού του εικονιζόμενου ανθρώπου βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο με εξωγενείς η ενδογενείς παράγοντες. Στο ήρεμο φυσικό περιβάλλον γίνονται διαρκώς πόλεμοι. Στη θάλασσα τα μεγάλα ψάρια τρώνε τα μικρότερα. Στη στεριά τα πουλιά τρώνε τα έντομα, τα φίδια τρώνε τα ποντίκια, οι αετοί τα φίδια κ.τ.λ. Συνεχείς πόλεμοι γίνονται και σε διαστημικό επίπεδο. Άπειρες δυνάμεις ασκούνται για παράδειγμα κατά την περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο. Αν κάποια από αυτές υπερισχύσει κατά τι των άλλων, η τροχιά της Γης θα μεταβληθεί απότομα, θα δημιουργηθούν παλιρροϊκά κύματα και το «ειρηνικό» εικονιζόμενο τοπίο μπορεί σε δευτερόλεπτα να βρεθεί εκατοντάδες μέτρα κάτω από τη θάλασσα. Αυτό, που αντιλαμβανόμαστε ως ειρήνη επομένως, είναι στην πραγματικότητα ισορροπία πολλών εμφανών η αφανών φυσικών πολέμων.
Αλλά και μέσα στον οργανισμό μας υφίσταται διαρκώς ένας ανελέητος πόλεμος σε μοριακό επίπεδο καθʼ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Το φυσικό σύστημα άμυνας του οργανισμού μας είναι φτιαγμένο από την Φύση πάντοτε έτοιμο να αντισταθεί και να πολεμήσει τόσο τους εξωγενείς παράγοντες που μας επιτίθενται, όπως τα βακτηρίδια, τους ιούς και άλλες ουσίες (αντιγόνα), ή και ενδογενείς παράγοντες και ιούς που γεννώνται απʼ το ίδιο το σώμα μας (αυτοαντιγόνα). Το δέρμα, οι βλεννογόνοι αδένες με την βλέννα, το στόμα με το σάλιο είναι τα πρώτα φράγματα έναντι των εισβολέων μικροβίων. Ακολουθούν οι χημικοί παράγοντες με ουσίες βακτηριοκτόνες, που βρίσκονται στο αίμα (λευκά αιμοσφαίρια), την λέμφο (λεμφοκύτταρα), το πλάσμα (πλασμοκύτταρα) και σε άλλα υγρά του σώματος. Τέλος οι κυτταρικοί παράγοντες, λευκοκύτταρα, φαγοκύτταρα, μακροφάγα, κύτταρα καθαριστές των νεκρών μικροβίων κ.α.
 Τα κύτταρα αυτά ονομάζονται αντισώματα και αποτελούν την απάντηση του οργανισμού στην επίθεση των αντιγόνων. Λειτουργούν αυτόματα και συντονισμένα με θαυμαστό τρόπο, εξολοθρεύοντας τους εισβολείς (βακτηριοκτονία), θυμίζοντας τους οργανωμένους στρατούς των ανθρώπων. Λειτουργούν ως κατάσκοποι, πληροφοριοδότες και πολεμιστές διαφόρων ειδικοτήτων. Αποκλειστικός σκοπός του πολυσύνθετου αυτού στρατού είναι η εξολόθρευση των εισβολέων. Αποτέλεσμα της νίκης αυτής είναι η ίαση και η υγεία και της αποτυχίας η αρρώστια και ο θάνατος.

Όμως ο Πλάτων στους «Νόμους» αναφέρει έναν ακόμα εσωτερικό πόλεμο, αυτόν που γίνεται σε ψυχικό επίπεδο ανάμεσα στις ανώτερες και κατώτερες ορμές μας, τα πάθη μας. Το να υπερισχύσει κάποιος σʼ αυτόν τον εντός του διεξαγόμενο πόλεμο αποτελεί την μέγιστη νίκη, και ο νικητής αναδεικνύεται «κρείττων εαυτού»: «Η πιο σημαντική νίκη, που μπορεί να πετύχει κάθε άνθρωπος, είναι αυτή επί του εαυτού του, ενώ αντιθέτως πολύ ταπεινωτικό είναι να νικιέται κάποιος απʼ τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό δείχνει ότι μέσα σε κάθε άνθρωπο μαίνεται ένας πόλεμος ενάντια στον εαυτό του» (Πλάτων, «Νόμοι» 626 Ε).
Ηθική και φιλοσοφία του Πολέμου
Ο πόλεμος αποτελεί πολύ παλαιό φαινόμενο στην ανθρώπινη Ιστορία. Ο πόλεμος των Ολυμπίων θεών εναντίον των Κρονίων ανέδειξε την νέα γενιά θεών, τους Ολυμπίους. Οι Πελασγοί από την Προκατακλυσμιαία εποχή έως και την Κλασική περίοδο ξεχώρισαν ως οι καλύτεροι πολεμιστές και αναδείχθηκαν ως οι ειδικοί του πολέμου. Όλα τα έθνη του αρχαίου κόσμου υπήρξαν πολεμοχαρή. Ο Κινεζικός πολιτισμός, ο Ιαπωνικός, ο Ινδικός, ο Περσικός, ο Αιγυπτιακός, ο πολιτισμός των Βίκινγκς, των Κελτών, των Αζτέκων, των Ίνκας, των Ινδιάνων και τόσων άλλων αρχαίων λαών καθιερώθηκαν και αναδείχθηκαν μέσω των πολέμων.
Στο συγγραφικό έργο του Νόννου, «Διονυσιακά», αναφέρεται η επιτυχημένη εκστρατεία των Ελλήνων έναντι των Ασιατών και των Ινδών. Η εκστρατεία αυτή ενέπνευσε και τον Μέγα Αλέξανδρο, που ακολούθησε την πορεία του Διονύσου. Τα πρότυπα του Αλεξάνδρου ήταν ο θεοποιημένος ήρωας και αρχηγός της παμπάλαιας Ασιατικής εκστρατείας, Διόνυσος, και ο μέγιστος ήρωας του Τρωικού Πολέμου, Αχιλλέας. Οι Έλληνες ήρωες πολεμιστές του Τρωικού Πολέμου ενέπνευσαν τους Κλασικούς Έλληνες, οι Τρώες τους Ρωμαίους κι όλοι αυτοί με την σειρά τους τον Δυτικό Κόσμο, που οικοδομήθηκε κυριολεκτικά στα πολεμικά πρότυπά τους.
Ο πόλεμος ειδικότερα ανέδειξε την ηθική, την κοινωνική και την πολιτική τάξη των Ελλήνων. Η πολεμική ανδρεία υπήρξε ένα απʼ τα υψηλότερα αγαθά για τους Έλληνες, που προτιμούσαν να πεθάνουν πάνω στην μάχη, χτυπημένοι μπροστά στο στήθος ή στην κοιλιά από δόρυ ή σπαθί και ποτέ πισώπλατα, κάτι που θα έδειχνε την δειλία τους.
Τα λόγια του Κρήτα ήρωα του Τρωικού Πολέμου Ιδομενέως μας λένε για την δειλία και την ανδρεία: «Διότι του δειλού η χροιά τέρπεται πότʼ εδώ και πότʼ εκεί, κι ούτε άτρεμο να κάθεται τον αφήνει η ψυχή του, αλλά γονατίζει και κάθεται πότε στο ένα πόδι και πότε στο άλλο και μέσα στην καρδιά του δυνατά στα στέρνα πατάσσει τον θάνατο φανταζόμενος, και πάταγος γίνεται οδόντων. Του γενναίου όμως δεν τέρπεται η χροιά ούτε πολύ φοβάται, απʼ την πρώτη στιγμή που θα καθίσει ελλοχεύοντας με άνδρες κι εύχεται τάχιστα νʼ αναμιχθεί στην φονική την μάχη, ούτε εκεί θα ωνείδιζε κανείς το μένος και τα χέρια σου. Διότι αν βαλλόσουν αγωνιζόμενος η κτυπιόσουν, ούτε στον αυχένα όπισθεν θα έπεφτε το βέλος ούτε στα νώτα, αλλά στο στέρνο η στην κοιλιά θα σʼ εύρισκε μπροστά, καθώς θα ωρμούσες με τους προμάχους στην συμπλοκή.» («Ιλιάς», Ραψωδία Ν 279-291.)
Απʼ τους Έλληνες φιλοσόφους ο πρώτος που εξέτασε το φαινόμενο του πολέμου ήταν ο Ηράκλειτος: «Ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων και βασιλεύς, και άλλους μεν θεούς ανέδειξε άλλους δε ανθρώπους και άλλους δούλους τους έκαμε και άλλους ελεύθερους» (Απόσπασμα 53). Κατά τον Ηράκλειτο ο πόλεμος αποτελεί τον πατέρα των όντων αλλά και τον βασιλέα, δηλαδή την δύναμη εκείνη που διαφυλάσσει την έννομη τάξη. «Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο πόλεμος είναι ξυνός-κοινός (δηλαδή δημιουργεί κοινότητα) και ότι η δίκη είναι έρις και ότι τα πάντα γίνονται και φθείρονται εξ αιτίας της έριδος.» (Απόσπασμα 80.) Εδώ ο Ηράκλειτος χαρακτηρίζει τον πόλεμο ως κάτι που δημιουργεί, «ξυνόν», κοινόν, δηλαδή κοινότητα, και δεν χωρίζει τους ανθρώπους, συσχετίζει δε τον πόλεμο με την έριδα, δηλαδή τον αγώνα.
Κατά τον Όμηρο η Έρις είναι θεότητα και αδελφή του θεού του πολέμου Άρη, η οποία διεγείρει στην μάχη: «Και η Έρις, άμετρα μανιασμένη, του ανδροφόνου Άρεως αδελφή και εταίρα, αυτή πολύ λίγο πρώτα σηκώνεται, όμως έπειτα στον ουρανό στηρίζει την κεφαλή και επί της γης διαβαίνει, αυτή και τότε όμοιαν έχθρα ανάμεσά τους έβαλε, ερχόμενη μέσα στον όμιλο κι αυξάνοντας τον στεναγμό των ανδρών.» («Ιλιάς», Ραψωδία Δ 440-445.) Κατά τον Ησίοδο («Θεογονία» 223) η Έρις είναι κόρη της Νύχτας και χαρακτηρίζεται «καρτερόθυμος», δηλαδή έχουσα καρτερική ψυχή.
Στο αντιπολεμικό έργο του («Έργα και Ημέραι», παρ. 11) ο Ησίοδος διακρίνει δύο είδη Ερίδων, την κακή και πολεμική, που δημιουργεί τις διχοστασίες και είναι αποφευκτέα και εκείνη που μας παρακινεί σε εργασία και είναι η επιθυμητή: «Άρα δεν ήταν μία η γενιά των Ερίδων, παρά πάνω στην Γη είναι δύο. Την μία θα την παίνευε, όποιος την καταλάβαινε, την άλλη θα την κατέκρινε, επειδή έχουν αντίθετη φύση. Διότι η μια, η καταραμένη, τον κακό τον πόλεμο και την μάχη σηκώνει, κανείς δεν την φιλεί θνητός, αλλά απʼ ανάγκη κατά τις βουλές των αθανάτων τιμούν την βαρειά Έριδα. Την άλλη πρώτη γέννησε η σκοτεινή η Νύχτα και την τοποθέτησε ο Ζευς, ο υιός του Κρόνου, που είναι εγκαθιδρυμένος ψηλά στον αιθέρα, στις ρίζες της Γης και είναι καλύτερη πολύ (απʼ την κακή Έριδα) για τους ανθρώπους. Αυτή και τον αδύναμο άνθρωπο τον παρακινεί για εργασία.»
Kατά τον Γερμανό φιλόσοφο Νίτσε ο Χριστιανισμός αποτελεί την πρώτη ιδεολογία που διέστρεψε ολοκληρωτικά τον φυσικό νόμο. Μέσα απʼ την παρά φύση δοξασία του επέβαλε την επικράτηση του ασθενικού και του αδυνάτου έναντι του ισχυρού και του υγιούς οδηγώντας τον ανθρώπινο πολιτισμό και την μέχρι τότε εξέλιξή του στον ξεπεσμό και την παρακμή.
Εδώ αξίζει να δούμε την άποψη ενός Σπαρτιάτη πολεμιστή, του Κλεομένη, περί των δύο μεγίστων ποιητών της αρχαίας Ελλάδος χωρίς σχολιασμό: «Ο Κλεομένης, ο γυιός του Αναξανδρίδη, έλεγε πως ο Όμηρος είναι ποιητής των Λακεδαιμονίων, ενώ ο Ησίοδος των Ειλώτων, ο ένας έλεγε πως πρέπει να γίνεται ο πόλεμος, ενώ ο άλλος πως να καλλιεργείται η γη» (Πλούταρχος, «Αποφθέγματα Λακωνικά»: Κλεομένης ο Αναξανδρίδεω §1).
Κατά τον Πλάτωνα κάθε νομοθέτης πρέπει να λαμβάνει υπʼ όψη του, ότι κάθε πόλη πρέπει να είναι προετοιμασμένη για πόλεμο. Η πολεμική ανδρεία είναι η σπουδαιότερη αρετή και ύψιστο αγαθό κάθε Πολιτείας, είναι η νίκη επί των εχθρών: «Διότι αυτό, που οι περισσότεροι άνθρωποι ονομάζουν ειρήνη, δεν είναι παρά μόνον ένα όνομα, αφού στην πραγματικότητα υπάρχει ένας ακήρυχτος πόλεμος μεταξύ όλων των πόλεων, που διεξάγεται κατά μία φυσική αναγκαιότητα.
 Και εξετάζοντας αυτό θα διαπιστώσεις, ότι ο νομοθέτης των Κρητών, όταν θεσμοθετούσε τους δημόσιους και ιδιωτικούς μας νόμους και μας τους παρέδωσε, απέβλεπε στον πόλεμο και μας κατέστησε υπεύθυνους για την τήρηση των νόμων, με την πεποίθηση ότι χωρίς την νίκη του πολέμου όλα όσα κατέχουμε, και τα κτήματά μας και οι θεσμοί μας, δεν έχουν καμμιά αξία, διότι όλα τʼ αγαθά των ηττημένων τʼ απολαμβάνουν οι νικητές.» («Νόμοι», Α , 626 α.)
 Ο Πλάτων δεν θεωρεί τον πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων το καλύτερο αγαθό παρά ανάγκη, όμως όλοι πρέπει να είμαστε ετοιμοπόλεμοι και σε θέση να τον διεξάγουμε επιτυχώς, όταν χρειαστεί.

Το αρνητικό διαχρονικό χαρακτηριστικό των Ελλήνων ήταν οι εμφύλιοι πόλεμοι, οι οποίοι αποτελούν και ένα απʼ τα χείριστα είδη πολέμων. Ξεκινώντας απʼ τον Ατλαντικό πόλεμο της Αθήνας με την Ατλαντίδα, τον Τρωικό, τον Πελοποννησιακό, τον Θηβαϊκό, των Μακεδόνων εναντίον των Νότιων Ελλήνων και τέλος τον εμφύλιο πόλεμο των Επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου βλέπουμε, ότι οι τόσοι πολλοί εμφύλιοι έφεραν την καταστροφή και την μετέπειτα δουλεία στους Έλληνες. Οι ανελέητοι αυτοί εμφύλιοι αποδεκάτισαν ολοκληρωτικά τις ελληνικές πόλεις και επαρχίες της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα την εισβολή των Ρωμαίων το 145 π.Χ. και την κατάλυσή της. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χτίστηκε στα ερείπια της Μακεδονικής και κυριάρχησε στον τότε γνωστό κόσμο πάλι μέσω του πολέμου. Η ρήση «αν θέλεις ειρήνη, προετοίμαζε πόλεμο» ανέδειξε την πολεμική αρετή και ανδρεία των Ρωμαίων, που πρότυπό τους είχαν την μέγιστη πολεμική αρετή των Σπαρτιατών.
Ο φυσικός καθολικής ισχύος νόμος του πολέμου γίνεται μεταξύ πραγματικών αντιπάλων. Ο ιερός θρησκευτικός πόλεμος γίνεται για ανύπαρκτο λόγο, για φαντασιακές οντότητες (Γιαχβέ, Αλλάχ κ.τ.λ.) κι αποτελεί εκτροπή της φυσικής έννοιας πόλεμος.
Ιεροί-θρησκευτικοί πόλεμοι
Κατά την διάρκεια της Ιστορίας εμφανίστηκαν πολλών ειδών πόλεμοι: οι επαναστατικοί, οι εμφύλιοι, οι ανταρτοπόλεμοι, οι απελευθερωτικοί, οι ολοκληρωτικοί, οι οικονομικοί, ο ψυχρός πόλεμος, ο πόλεμος νεύρων, οι ψυχολογικοί πόλεμοι, οι μικροβιολογικοί και χημικοί πόλεμοι, ο ατομικός και πυρηνικός πόλεμος κ.α.
Ο ιερός ή θρησκευτικός πόλεμος εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Παλαιστίνη και καθιερώθηκε απʼ τον Μωυσή εναντίον των λαών της περιοχής. Ο πόλεμος αυτός ανέτρεψε όλα τα μέχρι τότε δεδομένα, αφού καταργούσε όλους τους ηθικούς πολεμικούς κανόνες. Σκοπός του ήταν η γενοκτονία και ολοκληρωτική εξολόθρευση των αντιπάλων, η ισοπέδωση των πόλεών τους και η πολιτιστική εξαφάνισή τους. Ο Γιαχβέ είναι ο πιο αιμοβόρος πολεμικός θεός απʼ όλους όσους έχουν εμφανιστεί μέχρι σήμερα.
 Σύμφωνα με τις εντολές του γενοκτονήθηκαν πολλοί από τους λαούς της Παλαιστίνης και εξαφανίστηκε ολοκληρωτικά ο πολιτισμός τους: «Θέλετε εκδιώξει πάντας τους κατοίκους της γης απʼ έμπροσθέν σας, και καταστρέψει πάντας τας εικόνας αυτών, και καταστρέψει πάντα τα χυτά είδωλα αυτών, και κατεδαφίσει πάντας τους βωμούς αυτών, και θέλετε κυριεύσει την γην, και κατοικήσει εν αυτή, διότι εις εσάς έδωκα την γην ταύτην εις κληρονομίαν.» («Αριθμοί» ΛΓ 52-53.) «Και θέλεις εξολοθρεύσει πάντα τα έθνη, τα οποία ο Κύριος ο Θεός σου θέλει παραδώσει εις σε. Ο οφθαλμός σου δεν θέλει σπλαγχνισθή διʼ αυτούς.» («Δευτερονόμιον» Ζ΄ 16.)
Τα δύο τέκνα του Ιουδαϊσμού, ο Ισλαμισμός και κυρίως ο Χριστιανισμός, μέσω του ιερού-θρησκευτικού πολέμου που εξαπέλυσαν κατέστρεψαν πολλούς εθνικούς πολιτισμούς. Ο ιερός-θρησκευτικός πόλεμος έγινε κατόπιν εμφύλιος και στράφηκε εναντίον αλλήλων. Το κάθε διαφορετικό αιρετικό δόγμα (ορθόδοξοι, καθολικοί, αρειανιστές, διαμαρτυρόμενοι κ.ά.) προσπαθούσε να εξοντώσει τα άλλα. Οι Σταυροφορίες ή «Πόλεμοι του Χριστού», που έγιναν για λογαριασμό του πάπα και των χριστιανών της Ευρώπης, χάραξαν το πνεύμα της δουλείας, της εκμετέλλευσης και της απομύζησης των αποικιών, που θα αναπτυσσόταν μερικούς αιώνες αργότερα. Η Τζιχάντ ή ιερός-θρησκευτικός πόλεμος των μωαμεθανών εναντίον των επί γης απίστων χριστιανών ήταν η απάντηση του Ισλάμ. Ο ιερός-θρησκευτικός πόλεμος εναντίον όλων πλέον συνεχίζεται ανελέητα μέχρι και σήμερα.
Χριστιανοί και μουσουλμάνοι καθιέρωσαν και ένα ακόμα είδος πολέμου, τον πόλεμο Εκκλησίας-Κράτους.
 Σκοπός του πολέμου αυτού είναι η υποταγή του κάθε κράτους στο εκάστοτε ιερατείο.
 Όσες φορές έγινε αυτό, τα κράτη αυτά υποβαθμίσθηκαν ή διαλύθηκαν. Ως παραδείγματα έχουμε την παρακμή και την διάλυση του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους απʼ τον πάπα και το καθολικό ιερατείο, την πτώση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας απʼ την Ορθοδοξία, αλλά και τον πολιτιστικό ξεπεσμό και την αποδυνάμωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όλων των άλλων ισλαμικών κρατών απʼ την θρησκεία τους. Αλλά και το σημερινό φεουδαρχικού τύπου κράτος μας οδεύει ταχέως στην διάλυσή του, λόγω της πνευματικής εξαθλίωσης και της οικονομικής και εξουσιαστικής απομύζησης, που ασκεί επάνω του η Εκκλησία.
Μέσα από όλες αυτές τις ζυμώσεις ο Δυτικός άνθρωπος υιοθέτησε δύο αντιμαχόμενες συνειδήσεις την Ελληνική και την Ιουδαιοχριστιανική, ενώ ο Αραβικός Κόσμος την Περσοαραβική συνείδηση σε συνδυασμό με την Ιουδαϊκή, οι οποίες ταίριαξαν τόσο πολύ μεταξύ τους, ώστε ταυτοποιήθηκαν απόλυτα. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στους πολλούς πολιτιστικούς και ιδεολογικούς πολέμους, που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται στον Δυτικό Κόσμο ενάντια στον θρησκευτικό σκοταδισμό (Αναγέννηση, Διαφωτισμός), αναδεικνύοντας την σύγκρουση των δύο αντιθέτων ιδεολογιών και την απόλυτη σιγή και υποταγή του Άραβα ισλαμιστή ανθρώπου στην θρησκεία και κουλτούρα του (Περσοαραβική-Ιουδαϊκή). Άλλωστε Γιαχβέ και Αλλάχ είναι ακριβώς ο ίδιος θεός(*).
Το Κοράνι ενθαρρύνει τον πόλεμο και τον θάνατο για τον Αλλάχ, εξασφαλίζοντας τον Παράδεισο για τον «μάρτυρα» και την θεϊκή προστασία για την οικογένειά του.
Απʼ τις αρχές του 20ου αιώνα και εντεύθεν ο σύγχρονος άνθρωπος, οδηγούμενος πάντοτε απʼ το τρίπτυχο του ίδιου θεού (Γιαχβέ-Χριστός-Αλλάχ), εξελίχθηκε σε ον αυτοκαταστροφικό, αφού μέσω ενός νέου ανελέητου και χωρίς όρια πολέμου, που ξεκίνησε να διεξάγει εναντίον πλέον της Φύσης, εξαφάνισε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της ζωικής πανίδας και χλωρίδας. Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι χημικός και μικροβιακός και απειλεί πλέον ακόμα και την ίδια την ύπαρξή του. Τέλος αξίζει να σημειωθεί η απειλή του πυρηνικού πολέμου, που απειλεί κάθε είδος ζωής στον πλανήτη μας.
Βασίλειος Μαυρομμάτης
Σημείωση
(*) Σύμφωνα με ένα μουσουλμανικό μύθο ο κοινός πατριάρχης των Εβραίων, των χριστιανών και του Ισλάμ, Αβραάμ, (εξ ου και Ιμπραήμ) ή «ο φίλος του Αλλάχ» κατά τους μουσουλμάνους, όταν ήταν νέος, επιτέθηκε εναντίον ναού των αρχαίων θεών των Χαλδαίων στην Ουρ της Μεσοποταμίας, καταστρέφοντας μερικούς από αυτούς. Τότε οι στρατιώτες τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον βασιλιά τους. Εκείνος τον ρώτησε, γιατί το έκανε αυτό, και ο Αβραάμ απάντησε, ότι δεν πρέπει να πιστεύουν τους ψεύτικους θεούς τους παρά μόνο τον δικό του, τον ένα και αληθινό. Τότε ο βασιλιάς εξοργίστηκε και διέταξε τους στρατιώτες του να τον κάψουν στην φωτιά. Όμως ο Αλλάχ-Γιαχβέ θεός του έκανε «θαύμα» μετατρέποντας την φωτιά σε νερό και τα ξύλα σε ψάρια! Αυτά έγιναν λίμνη και έτσι ο Αβραάμ… σώθηκε.
 Ο Αβραάμ είναι ο πρώτος που κήρυξε τον «ιερό-θρησκευτικό» πόλεμο εναντίον όλων των πολιτισμών του Αρχαίου Κόσμου και αποτέλεσε το πρότυπο της εκτροπής της φυσικής έννοιας πόλεμος προς την θεοκρατία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ"

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ

Λίγο έως πολύ, νομίζω πως όλοι έχουν αντιληφθεί την μεγάλη οικονομική κρίση που εξελίσσεται σε όλο τον κόσμο. --
Δεν θα προχωρήσω σε αναλύσεις των αιτιών και ούτε σε προβλέψεις επιδείνωσης, που λίγο πολύ όλοι τις αναμένουν...
Αντίθετα κρίνω πολύ σημαντικό να δώσω μια κρίσιμη σύσταση που μπορεί να εμποδίσει σε ένα βαθμό την επιδείνωση που όλοι περιμένουμε.
Στηρίξτε τα ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες, γιατί έτσι θα στηρίξετε τις θέσεις εργασίας σας και θα δημιουργήσετε θέσεις εργασίας για συμπατριώτες σας!!!
Σκεφτείτε μερικά απλά παραδείγματα αλλαγών και τις επιπτώσεις τους:
a.. Αντί για τυρί gouda ψωνίστε Λογάδι Ηπείρου ή Μακεδονικό Τυρί. Λιώνουν το ίδιο καλά στην πίτσα και στα τοστ.
b.. Αντί για Coca Cola, Pepsi Cola, αγοράστε αναψυκτικά Lux, Εψα.
c.. Αντί για Heineken και Amstel, αγοράστε Kraft, Βεργίνα ή προτιμήστε ελληνικά κρασιά.
d.. Αντί για μακαρόνια Barilla, Misco που παράγονται από πολυεθνική, αγοράστε μακαρόνια Μέλισσα.
e.. Αντί για .. προσούτο, αγοράστε ελληνικά αλλαντικά.
f.. Αντί για σκληρό τυρί Δανίας, αγοράστε ελληνικά κεφαλοτύρια (παράδειγμα Γκλίτσα, Όλυμπος).
g.. Αντί για γάλα εισαγωγής Βερόπουλου και Lidl αγοράστε γάλα, ΑΓΝΟ,
ΜΕΒΓΑΛ, Όλυμπος, ΔΕΛΤΑ.
h.. Αντί για Ουίσκυ, αγοράστε τσίπουρο, ούζο, τσικουδιά.
i.. Αντί για σοκολάτες Nestle, αγοράστε σοκολάτες ΙΟΝ.
j.. Αντί για ταξίδια εκτός Ελλάδας, προτιμήστε φέτος την Ελλάδα και μόνο!!
k.. Αντί για Marlboro, Camel των αγαπημένων αμερικάνων, αγοράστε ΚΑΡΕΛΙΑ, ΣΕΚΑΠ.
Δείτε τις επιπτώσεις τους:
1.. Όταν αγοράζετε προϊόντα πολυεθνικών εταιρειών, αποδυναμώνετε τις ελληνικές παραγωγές. Αποδυναμώνοντας Ελληνικές Παραγωγές, βοηθάτε στην επιδείνωση της ανεργίας. Αντίθετα ενισχύοντας Ελληνικές Παραγωγές σε τόσο δύσκολους καιρούς, βοηθάτε την διατήρηση και αύξηση θέσεων εργασίας!!
2.. Όταν αγοράζετε εισαγόμενα προϊόντα, ουσιαστικά δίνετε ένα 50% των χρημάτων σας σε εργοστάσια άλλων χωρών που απασχολούν αποκλειστικά αλλοδαπούς.
Σκεφτείτε επίσης ότι αν η κάθε Ελληνική Οικογένεια στρέψει 500 ευρώ ετησίως σε ελληνικά προϊόντα, τότε για κάθε χίλιες oικογένειες, θα αυξηθεί άμεσα η ζήτηση ελληνικών προϊόντων κατά 500.000 ευρώ και θα δημιουργηθεί μια τελική κυκλοφορία χρήματος ισοδύναμη με περίπου 4.500.000 ευρώ στην αγορά!!

Ή πιο απλά, 1000 οικογένειες μπορούν να δημιουργήσουν 100-150 θέσεις
εργασίας τουλάχιστον!!!
Αλλάζοντας απλά την κατανάλωση από προϊόντα
πολυεθνικών και από εισαγόμενα προϊόντα. Τελικά σκεφτείτε ότι αν όλοι
μας υιοθετήσουμε μια τέτοια συνήθεια, τότε 1.000.000 οικογένειες θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε στην πρόσληψη 100,000-150.000 συμπατριωτών μας!!!
Επομένως όταν κάνετε την επόμενη αγορά σας, σκεφτείτε ότι ίσως να
βοηθάτε μεσοπρόθεσμα την επαγγελματική σας εξέλιξη ή την επαγγελματική
εξέλιξη αγαπημένων σας προσώπων.
Αγαπητοί Συμπατριώτες ΜΠΟΡΟΥΜΕ!!!
 Αγοράστε μόνο Ελληνικά προϊόντα τα οποία θα ξεχωρίζετε από τον αριθμό στο BAR CODE....
TA EΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΑΠΟ 520
ΚΑΘΕ ΕΥΡΩ ΠΟΥ ΔΙΝΕΤΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ, ΜΕΝΕΙ ΕΛΛΑΔΑ.
(Τα 3 πρώτα ψηφία δείχνουν την χώρα προέλευσης)


Γράφει ο Κωνσταντίνος Μαυρίκος οικονομολόγος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ"

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Στο σημερινό άρθρο καταγράφονται όλοι οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου που συνεχίζουν την πολιτική παράδοση της οικογενείας τούς.-- Στην λίστα περιλαμβάνονται όλοι όσοι έχουν κάποια συγγένεια με πολιτικό ενώ περιλαμβάνονται και οι εξ'αγχιστείας συγγένειες.
Η λίστα δίνεται αλφαβητικά:

Ελληνικό κοινοβούλιο---

Αλαβάνος Αλέκος, βουλευτής Ηρακλείου, αδερφός του πρώην βουλευτή Κωνσταντίνου Αλαβάνου και γιος πρώην βουλευτή
Αλευράς Νάσος, βουλευτής Α΄ Αθηνών και ανηψιός του πρώην βουλευτή Ιωάννη Αλευρά
Βαρβιτσιώτης Μιλτιάδης, βουλευτής Β΄ Αθηνών και γιος του πρώην βουλευτή Γιάννη Βαρβιτσιώτη
Βολουδάκης Μανούσος, βουλευτής Χανίων και γιος του πρώην βουλευτή του Γ. Βολουδάκη
Διαμαντίδης Ιωάννης, βουλευτής Πειραιά και γιος του πρώην βουλευτή Δημήτρη Διαμαντίδη
Δούκας Πέτρος, βουλευτής Αττικής και γαμπρός του πρώην δημάρχου Αθηναίων και βουλευτή Μιλτιάδη Έβερτ
Καλαντζάκου Σοφία, βουλευτής Μεσσηνίας και κόρη του πρώην βουλευτή Αριστείδη Καλαντζάκου
Καλογιάννης Σταύρος, βουλευτής Ιωαννίνων και γιος του πρώην βουλευτή Ελευθερίου Καλογιάννη
Κανελλοπούλου Κρινιώ, βουλευτής Ηλείας και κόρη του πρώην βουλευτή Αθανάσιου Κανελλόπουλου
Καραμανλής Αχιλλέας, βουλευτής Σερρών, αδερφός του Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή και θείος του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή
Καρχιμάκης Μιχάλης, βουλευτής Λασιθίου και σύζυγος της αδερφής της συζύγου του Παπουτσή
Καστανίδης Χάρης, βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης και γιος του πρώην βουλευτή Γιώργου Καστανίδη
Κατσέλη Λουκά, βουλετής επικρατείας, σύζυγος του πρώην βουλευτή Αρσένη και αδερφή της πρώην βουλευτή Νόρα Κατσέλη
Κατσιφάρας Απόστολος, βουλευτής Αχαΐας και ανηψιός του πρώην βουλευτή Γεώργιου Κατσιφάρα
Κεδίκογλου Σίμος, βουλευτής Ευβοίας και γιος του πρώην βουλευτή Βασίλη Κεδίκογλου
Κεφαλογιάννη Όλγα, βουλευτής Ρεθύμνου και κόρη του πρώην βουλευτή Γιάννη Κεφαλογιάννη
Κεφαλογιάννης Μανώλης, βουλευτής Ηρακλείου, ανηψιός του πρώην βουλευτή Μανώλη Κεφαλογιάννη και μακρινός συγγενής της Όλγας Κεφαλογιάννη
Λιάνης Γεώργιος, βουλευτής Φλωρίνης και α΄ ξάδερφος της δεύτερης συζύγου του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, Δήμητρας Λιάνη
Λιάπης Μιχάλης, βουλευτής Β΄ Αθηνών, ανηψιός του Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή και α΄ ξάδερφος του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή
Λιβανός Σπήλιος, βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και γιος του πρώην βουλευτή Διονύση Λίβανου
Μακρή Ζέττα, βουλευτής Μαγνησίας και κόρη του πρώην βουλευτή Μιχάλη Μακρή
Μανούσου – Μπινοπούλου Αριάδνη, βουλευτής Κυκλάδων και εγγονή του πρώην βουλευτή Σ. Μπινόπουλου
Μεϊμαράκης Βαγγέλης, βουλευτής Β' Αθηνών και γιος του πρώην βουλευτή Γιάννη Μεϊμαράκη
Μητσοτάκης Κυριάκος, βουλευτής Β΄ Αθηνών και γιος του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη
Μπακογιάννη Ντόρα, βουλευτής Α΄ Αθηνών και κόρη του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη
Μπεκίρης Μιχάλης, βουλευτής Αχαΐας και γιος του πρώην βουλευτή Βασίλη Μπεκίρη
Πάγκαλος Θεόδωρος, βουλευτής Αττικής και εγγονός του δικτάτορα Θεόδωρου Πάγκαλου
Παναγιωτόπουλος Νίκος, βουλευτής Καβάλας και γιος του πρώην βουλευτή Γεωργίο Παναγιωτόπουλου
Παναγιωτόπουλος Πάνος, βουλευτής Β΄ Αθηνών και γαμπρός, πρώην πια, του πρώην βουλευτή Αθανάσιου Τσαλδάρη
Παπαδημητρίου Έλσα, βουλευτής Αργολίδας και κόρη του πρώην βουλευτή Δημήτρη Παπαδημητρίου
Παπακωνσταντίνου Γεώργιος, βουλευτής Κοζάνης και ανηψιός του πρώην βουλευτή Μιχάλη Παπακωνσταντίνου
Παπαληγούρας Αναστάσιος, βουλευτής Κορινθίας και γιος του πρώην βουλευτή Παναγή Παπαληγούρα
Παπανδρέου Γεώργιος, βουλευτής Αχαΐας και γιος του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου
Παπουτσής Χρήστος, βουλευτής Α΄ Αθηνών και σύζυγος της αδερφής της συζύγου του Καρχιμάκη
Περλεπέ-Σηφουνάκη Αικατερίνη, βουλευτής Εύβοιας και σύζυγος του πρώην βουλευτή και νυν ευρωβουλευτή Γιάννη Σηφουνάκη
Πετραλιά - Πάλλη Φάνη, βουλευτής Β΄ Αθηνών και κόρη μεγάλης πολιτικής οικογένειας
Σαμαράς Αντώνης, βουλευτής Μεσσηνίας, γιος του πρώην βουλευτή Κωνσταντίνου Σαμαρά, εγγονός του πολιτικου Αλέξανδρου Ζαννά, ανηψιού του υπουργού Παύλου Ζαννά, δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτας και τρισέγγονος του πολιτικού και ευεργέτη Εμμανουήλ Μπενάκη
Σκούλας Ιωάννης, βουλευτής Ηρακλείου και γόνος οικογένειας πολιτικών
Σταϊκούρας Χρήστος, βουλευτής Φθιώτιδας και γιος του Κ. Σταϊκούρα διευθυντή του πολιτικού γραφείου του προέδρου της Ν.Δ.
Ταλιαδούρος Σπυρίδων, βουλευτής Καρδίτσας και γιος του πρώην βουλευτή Αθανασίου Ταλιαδούρου
Τζιτζικώστας Απόστολος, βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης και γιος του πρώην βουλευτή Γιώργου Τζιτζικώστα
Χατζηγάκης Σωτήρης, βουλευτής Τρικάλων, γόνος οικογένειας πολιτικών και ανηψιός του πρώην βουλευτή Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα
Χυτήρης Τηλέμαχος, βουλευτής Β΄ Αθηνών και σύζυγος της πρώην βουλευτή Μαρία Φαραντούρη

Συμπεράσματα:
Η οικογενειοκρατεία καλά κρατεί. Απο τους 43 βουλευτές, οι 26 ανήκουν στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, οι 16 στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ένας στον Συνασπισμό. Και βέβαια είναι άλλοι τόσοι οι υποψήφιοι που κατάγονται απο τζάκια όπως π.χ. Παπαγιαβής, Δαβάκης κ.α.

 http://www.iliablogs.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ"

Περί ορθότητος ονομάτων

ΚΡΑΤΥΛΟΣ – Η περί ορθότητος ονομάτων

(Απόσπασμα από τον διάλογο του Πλάτωνα)

ΠΡΟΣΩΠΑ του διαλόγου

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ

ΚΡΑΤΥΛΟΣ

Σε αυτό το κείμενο του Πλάτωνα μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη σκέψη του Σωκράτη πάνω στο θέμα πως δημιουργήθηκαν τα ονόματα που χρησιμοποιούνταν εκείνη την εποχή και εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε και σήμερα στην ελληνική γλώσσα. Διακρίνουμε το πνεύμα του που συνεχώς κινείται και εξερευνά με μεγάλη ευκολία και κατανόηση, προς όλες τις κατευθύνσεις. Άλλες φορές ψηλώνει πολύ και φτάνει το θεϊκό, άλλες γίνεται πιο απλοϊκό, όπως ακριβώς οι λέξεις δημιουργήθηκαν άλλες από σοφές και άλλες από πιο απλοϊκές
διάνοιες. Ίσως σε αυτό το κείμενο να μπορούμε να διακρίνουμε καθαρότερα τι ακριβώς είναι αυτό που ο Σωκράτης λέει στην “Απολογία” του: “η σοφία μου είναι ανθρώπινη” σε αντίθεση με τους σοφιστές που “είναι σοφοί με μια σοφία ανώτερη από την ανθρώπινη”.

Επίσης πολύ σημαντική παρατήρηση είναι ότι την λέξη “κακό” την αποδίδει σε βαρβάρους… Για την ελληνική φιλοσοφία υπήρχε η “εμπόδιση της κίνησης”, της “ροής”, που είναι η “θεϊκή περιπλάνηση” = θεία άλη = “αλήθεια”.

Ονομασίες λέξεων

άναξ = βασιλιάς, κύριος

Έκτωρ = αυτός που κατέχει, κύριος

οίος γαρ σφιν έρυτο πόλιν και τείχεα μακρά.

= γιατί μόνος την πόλη έσωζε και τα μακρά τείχη.

Ιλιάδα Χ 507.

Αστυάναξ = άναξ αυτού το οποίο έσωζε ο πατέρας του, της πόλης.

(Τα μόνα γράμματα που αναφέρονται με τα ονόματά τους είναι το Ε (ε+ψιλόν), Υ, Ο, Ω.

Τα υπόλοιπα φωνήεντα και σύμφωνα τα περιβάλλουμε με άλλα γράμματα για να εκφράσουμε τα ονόματά τους. π.χ. Β (Β+η+τ+α).

Ο ονοματοθέτης, μας λέει ο Σωκράτης, χρησιμοποιεί το γένος για να ονομάσει τον απόγονο..

Για τη λέξη “βασιλιάς” στην Ιλιάδα :

Αστυάναξ = Έκτωρ = βασιλιάς, κατέχων.

Πιθανόν να μην υπάρχει στα δυο ονόματα κανένα εξωτερικό χαρακτηριστικό όμοιο, ούτε και γράμμα, αλλά το νόημα παραμένει ίδιο.

Άλλο παράδειγμα : Αρχέπολις = εξουσιαστής, βασιλιάς, κατέχων.

και πολλές άλλες ονομασίες αναφέρονται στο ίδιο πράγμα.

Ονόματα που υποδηλώνουν τη λέξη “στρατηγός”:

Άγις, Πολέμαρχος, Ευπόλεμος

—

“Ορέστης” = ορεινός, θηριώδης και άγρια φύση.

“Αγαμέμνων” = άνθρωπος με μεγάλη υπομονή και επιμονή, που χρησιμοποιεί αυτά του τα χαρίσματα για να φτάσει στον στόχο του (αγαστός κατά την επιμονήν).

“Ατρεύς” (Ο φόνος του Χρύσιππου και οι ωμότητες που διέπραξε σε βάρος του Θυέστη, όλα αυτά είναι βλαβερά και “ατηρά” προς την αρετή). (Ατειρές = σκληρό), (“ατηρόν = επιβλαβές), (άτρεστον = ατρόμητο).

“Πέλοψ” (Αυτός που βλέπει τα κοντινά του πράγματα, τις κοντινές του υποθέσεις μόνο, και αυτό το έκανε στην περίπτωση που ήθελε με κάθε τρόπο να παντρευτεί την Ιπποδάμεια) (πέλας = κοντά, + όψις).

“Τάνταλος” (Αυτός που του έτυχαν πολλές δυστυχίες, εξ αιτίας των οποίων και η πατρίδα του καταστράφηκε, και, όταν πέθανε, στον Άδη, μια πέτρα ταλαντευόταν πάνω από το κεφάλι του. (ταλάντατος = δυστυχέστατος).

“Ουρανός” (Αυτός που ορά τα άνω).

“Κρόνος” “Ρέα” (λέξεις που δείχνουν κίνηση).

κόρος Κρόνου = Ζεύς

κόρος = καθαρός (ακήρατος = αμόλυντος)

Δίας Ζευς (Αυτός εξ αιτίας του οποίου έχουν ζωή όλα τα όντα, ο αίτιος του Ζην

Ζηνί (δοτική του Ζευς) [Για να φανερωθεί η έννοια του ονόματος του θεού αυτού πρέπει να χρησιμοποιούνται μαζί και οι δύο τύποι: Δίας + Ζευς].

“Θεός” : Λέξη που προέρχεται από το “θειν” = τρέχω (ταχεία κίνηση). Ο ήλιος, η σελήνη, τα άστρα, οι πρώτοι δηλαδή “θεοί” έτρεχαν στον ουρανό.

“Δαίμονες” : Δαήμονες (= σοφοί). [Υπήρχε ο μύθος ότι όποιος σοφός και συνετός άνθρωπος (αυτοί ανήκαν κατά τον Ησίοδο στο χρυσό γένος των ανθρώπων) πέθαινε, αποκτούσε μεγάλες τιμές και δύναμη και γινόταν “δαήμονας” = δαίμονας.

Αυτάρ επειδή τούτο γένος κατά μοίρ’ εκάλυψεν,

οι μεν δαίμονες αγνοί υποχθόνιοι καλέονται

εσθλοί, αλεξίκακοι, φύλακες θνητών ανθρώπων.

(Ησίοδος, Έργα και Ημέραι, 121-123)

Μόλις το γένος τούτο χωρίστηκε σε μέρη

οι δαίμονες αγνοί και γήινοι ονομάζονται, λαμπροί,

προστάτες από το κακό, φύλακες των ανθρώπων.

“Ήρως” : (Αυτοί που γεννήθηκαν από έρωτα. Οι ήρωες είναι ημίθεοι. Γεννήθηκαν από τον έρωτα θνητού με θεά ή θεού με θνητή). [Στην αρχαία αττική διάλεκτο το η ήταν ε].

“Άνθρωπος” : (Φράση που έγινε όνομα. = Αυτός που “αναθρεί α όπωπε” = αυτός που κοιτάζει προς τα πάνω, σκέφτεται, στοχάζεται για ό,τι “όπωπε” = έχει δει. Αυτός που στοχάζεται αυτά που βλέπει, που εξετάζει (ερευνά) όσα βλέπει).

“Ψυχή” : (Κατά τον Αναξαγόρα, ο νους και η ψυχή είναι τα στοιχεία που κινούν και συγκρατούν την φύση κάθε σώματος. Επομένως : “Ψυχή” = εκείνο που “φύσιν οχεί και έχει” (Αυτό που κινεί και συγκρατεί την φύση) = φυσέχη = φ(υ)σέχη = ψυχή.

“Σώμα” : (= Σήμα (τάφος) της ψυχής).

Κατά τους Ορφικούς : “Σώμα” = σώσιμο της ψυχής, το μέρος που βρίσκεται μέχρι να εκτίσει την ποινή της.

Για τα ονόματα των θεών αξίζει να παρακολουθήσουμε τον διάλογο.

“Εστία” :

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ν’ αρχίσουμε με την Εστία, όπως συνηθίζεται;

ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Είναι δίκαιο.

ΣΩ.: Τι θα λέγαμε ότι είχε κατά νου αυτός που ονόμασε Εστία τη θεά;

ΕΡΜ.: Μα τον Δία, ούτε αυτό νομίζω πως είναι εύκολο.

ΣΩ.: Είναι πιθανόν, καλέ μου Ερμογένη, αυτοί που πρώτοι όρισαν τα ονόματα να μην ήταν κάποιοι τυχαίοι αλλά μελετητές των ουρανίων σωμάτων και αναλυτικοί.

ΕΡΜ.: Και τι;

ΣΩ.: Μου φαίνεται ότι τα ονόματα των θεών τέθηκαν από κάτι τέτοιους ανθρώπους, και, αν εξετάσει κάποιος τα ξενικά ονόματα, εξίσου ανακαλύπτει αυτό που το κάθε όνομα φανερώνει. Για παράδειγμα τη λέξη που εμείς λέμε “ουσία”, κάποιοι άλλοι ονομάζουν “εσσία” και κάποιοι άλλοι “ωσία”. Κατ’ αρχάς λοιπόν, σύμφωνα με το όνομα “εσσία” που είναι η ουσία των πραγμάτων, εύλογα ονομάζεται “Εστία”, επειδή κι εμείς λέμε γι’ αυτό που μετέχει της ουσίας των πραγμάτων ότι “εστί” (είναι, υπάρχει). Κατά τούτο ορθά την ονομάζουμε “Εστία”.

Ακόμα και αν κάποιος συμπεράνει με βάση τις θυσίες, θα θεωρήσει πως έτσι σκέφτηκαν αυτοί που όρισαν το όνομα. Αφού άλλωστε πριν από όλους τους θεούς πρώτα στην Εστία θυσιάζουμε, φυσικό ήτα να ονομάσουν “Εστία” την ουσία των πάντων.

Όσοι πάλι την ονομάζουν “ωσία” αυτοί μάλλον θεωρούν, ακολουθώντας τον Ηράκλειτο, ότι τα πάντα κινούνται και τίποτα δεν μένει ακίνητο. Η δε αιτία και η αρχή αυτού του φαινομένου είναι το “ωθούν” (αυτό που κινεί) και επομένως σωστά την ονόμασαν “ωσία”.

“Ποσειδών”: (Παλιά ονομαζόταν Πολλειδών = Ο πολλά ειδών = αυτός που γνωρίζει πολλά).

“Άδης” = “Πλούτων”:

ΣΩ.: Ποιος δεσμός είναι για κάποιο ζώο ισχυρότερος ως προς το να παραμείνει σε κάποιο μέρος, η ανάγκη ή η επιθυμία;

ΕΡΜ.: Πολύ υπερέχει η επιθυμία.

ΣΩ.: Δεν πιστεύεις ότι πολλοί θα έφευγαν από τον Άδη, αν δεν τους έδενε με τον ισχυρότερο δεσμό;

ΕΡΜ.: Προφανώς.

ΣΩ.: Επομένως τους κρατάει δέσμιους, όπως φαίνεται, με κάποια επιθυμία, αν τους κρατάει με τον ισχυρότερο δεσμό, και όχι με κάποια ανάγκη.

ΕΡΜ.: Έτσι φαίνεται.

ΣΩ.: Οι επιθυμίες, πάλι, είναι πολλών ειδών;

ΕΡΜ.: Ναι.

ΣΩ.: Με τη μεγαλύτερη επιθυμία, λοιπόν, τους κρατάει δέσμιους, αν εννοεί να τους κρατάει με τον μεγαλύτερο δεσμό.

ΕΡΜ.: Ναι.

ΣΩ.: Υπάρχει μεγαλύτερη επιθυμία από το να πιστεύει κάποιος ότι, αφού συναναστραφεί κάποιον άλλον, θα γίνει καλύτερος;

ΕΡΜ.: Μα τον Δία, με κανένα τρόπο, Σωκράτη.

ΣΩ.: Γι’ αυτά θα πούμε, Ερμογένη, ότι κανένας από τους εκεί δεν θέλησε να έλθει προς τα εδώ, ούτε οι ίδιες οι Σειρήνες, και ότι και αυτές και όλοι οι άλλοι μαγεύτηκαν από κείνον. Καθώς φαίνεται, τόσο ωραίους λόγους γνωρίζει και λέει ο Άδης και εξ αυτού είναι τέλειος σοφιστής και μεγάλος ευεργέτης όσων βρίσκονται κοντά του, ο οποίος άλλωστε και στους εδώ χαρίζει πολλά αγαθά. Τόσα πολλά είναι τα πλούτη του εκεί, ώστε από αυτό πήρε το όνομα “Πλούτων”. Δεν θέλει να συντροφεύει ανθρώπους με σωματική υπόσταση, αλλά τότε μόνο θέλει να είναι μαζί τους, όταν η ψυχή είναι αποκαθαρμένη απ’ όλα τα σωματικά κακά και επιθυμίες. Τότε τους δεσμεύει, και μόνο με την επιθυμία της αρετής.

Επίσης το “Άιδης” κάθε άλλο παρά το “αιδές” (αόρατο) ορίζει, αλλά πολύ περισσότερο το “πάντα και καλά ειδέναι” (= γνώση όλων των καλών πραγμάτων).

“Δήμητρα” : (Αυτή που δίνει όπως η μητέρα).

“Ήρα” : (= ερατή = αξιαγάπητη. Επίσης και = αήρ = αέρας).

“Περσεφόνη” : (Φερσεφόνη = σοφή. Προέρχεται από το “Φερέπαφα” χάρη στη σοφία της και στην “επαφή” με το φερόμενο, με το κινούμενο, αυτό που πάντα βρίσκεται σε κίνηση).

“Απόλλων”:

ΣΩ.: Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω τι νομίζω. Δεν υπάρχει άλλο όνομα το οποίο, ενώ είναι μόνο ένα να ένωσε τέσσερις ιδιότητες που έχει αυτός ο θεός, ώστε να τις περιέχει όλες και να δηλώνει κατά ορισμένο τρόπο τη μουσική, τη μαντική, την ιατρική και την τοξευτική.

ΕΡΜ.: Λέγε λοιπόν. Μου παρουσιάζεις άλλωστε όνομα παράδοξο.

ΣΩ.: Είναι όμως αρμονικό, καθώς και ο θεός είναι μουσικός. Κατ’ αρχάς δηλαδή η κάθαρση και οι καθαρμοί που τελούνται σύμφωνα με την ιατρική και τη μαντική, και όσα γίνονται με ιατρικά φάρμακα και με μαντικά θειαφίσματα, και τα λουτρά σε ανάλογες περιστάσεις και τα ραντίσματα, όλα τούτα μια δυνατότητα έχουν, ν’ αποδώσουν τον άνθρωπο καθαρό κατά το σώμα και κατά την ψυχή. Ή όχι;

ΕΡΜ.: Ασφαλώς.

ΣΩ.: Λοιπόν αυτός δεν είναι ο θεός που καθαρίζει και που λούζει και απαλλάσσει από τα κακά αυτά;

ΕΡΜ.: Βεβαίως.

ΣΩ.: Επειδή λοιπόν απαλλάσσει και καθαρίζει, θεωρούμενος γιατρός των τέτοιου είδους κακών, θα μπορούσε να ονομάζεται “Απολούων”.

Σύμφωνα με τη μαντική και την αλήθεια και το απλό (ενιαίο) αυτά άλλωστε ταυτίζονται – θα ήταν σωστό να ονομάζεται όπως τον ονομάζουν οι Θεσσαλοί. “Άπλουν” δηλαδή ονομάζουν τον θεό αυτόν οι Θεσσαλοί.

Επειδή μάλιστα είναι ικανότατος στις βολές, “Αειβάλλων” είναι (ρίχνει συνεχώς τα βέλη του τόξου).

Για τη μουσική, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι το άλφα μερικές φορές σημαίνει το “ομού”. Έτσι και εδώ σημαίνει την “ομού πόλησιν” (κοινή περιστροφή) γύρω από τον ουρανό, που ονομάζεται “πόλοι” και στην αρμονία του άσματος, που ονομάζεται συμφωνία, γιατί όλα αυτά, όπως λένε οι ειδικοί στη μουσική και την αστρονομία, σύμφωνα με κάποια αρμονία “πολεί άμα πάντα” (περιστρέφονται όλα ταυτόχρονα). Αυτός ο θεός επιβλέπει την αρμονική κίνηση “ομοπολών” (κινώντας ταυτόχρονα) όλα, και τα θεϊκά και τα ανθρώπινα. Και “ομοπολών” = Απόλων. Όμως ο ονοματοθέτης για να μην δημιουργηθεί η κακή λέξη Απόλων (= από το ρήμα απόλλυμι = καταστρέφω, μετοχή μέλλοντα = απολών) πρόσθεσε και το δεύτερο λ και έτσι δημιουργήθηκε το “Απόλλων”.

“Μούσες” : (Η μουσική ονομάσθηκε έτσι από το “μώσθαι” (=έρευνώ), και από την αναζήτηση και την αγάπη για τη γνώση).

“Λητώ”: (Λείο = μαλακό, ομαλό, + ήθος = χαρακτήρας. Επειδή είχε ήρεμο χαρακτήρα).

“Άρτεμης” : (Από τη λέξη “αρτεμές” = ακεραιότητα).

“Παλλάς” : (Επίθετο της θεάς Αθηνάς. Προέρχεται από τον χορό των όπλων, κατά τον οποίο σηκώνουμε το σώμα μας στον αέρα και “πάλλεται” (= σείεται).

“Αθηνά” : (Ο ποιητής παρουσιάζει την Αθηνά ως νου και διάνοια, γιατί γεννήθηκε από το κεφάλι του θεού Δία (=θεονόα ή θεονόη).

“Ήφαιστος” : (= φαέος ίστωρ = γνώστης του φωτός, “Φαίστος” με την προσθήκη του Η).

“Άρης” : (Προέρχεται από τη λέξη “άρρεν” και “ανδρεία”).

“Ερμής”: (Σχετίζεται με τον λόγο αυτό το όνομα επειδή είναι “ερμηνέας” και αγγελιαφόρος και δόλιος στα λόγια και αγοραίος, και όλη του η δραστηριότητα έχει σχέση με τη δύναμη του λόγου. Ρήμα – ρίζα της λέξης το “είρω = μιλάω, είρη = αρχαία ονομασία του μέρους που γίνονταν οι συνελεύσεις).

“Ίρις”: (Προέρχεται από την ίδια ρίζα με τον “Ερμή”. Ήταν κι αυτή θεά αγγελιαφόρος).

“Παν” : (Γιος του Ερμή. Ο λόγος του Ερμή είναι διφυής, σημαίνει το παν και το ανακυκλώνει και συνεχώς το περιστρέφει και αυτό έχει δυο όψεις, την αληθή και την ψευδή. Η αλήθεια του λόγου που βρίσκεται μαζί με τους θεούς στον ουρανό είναι λεία και θεϊκή, ενώ το ψέμα του βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους και είναι σκληρό και τραγικό, γιατί εδώ στην τραγική ζωή μας οι μύθοι και τα ψέματα πλεονάζουν. Σωστά λοιπόν, αυτός που φανερώνει το “παν” και ο “αεί πολών” (αυτός που συνεχώς μετακινεί) θα ήταν ο “Παν αιπόλος” ο αιγοβοσκός Παν, ο γιος του Ερμή, με τις δύο φύσεις, στην πάνω μεριά ομαλός και στην κάτω τραχύς και τραγόμορφος).

—-

“Ήλιος” : (Δωρικό όνομα = Άλιος. Μπορεί να είναι από το ρήμα “αλίζειν = συγκεντρώνω, δηλαδή αυτός που συγκεντρώνει τους ανθρώπους στον ίδιο χώρο από τη στιγμή που ανατέλλει. Θα μπορούσε όμως να είναι και επειδή “αει ειλείν ιών” (συνεχώς κινείται περιστρεφόμενος) γύρω από τη γη. Επίσης επειδή χρωματίζει τα γεννήματα της γης καθώς περιστρέφεται. Το χρωματίζω και το “αιολώ” σημαίνουν το ίδιο πράγμα).

“Σελήνη” : (Από το “σέλας” = φως. Επειδή παίρνει το φως της από τον ήλιο έχει πάντα νέο και παλιό φως γύρω της. Οπότε ονομάσθηκε “Σεληναία” και κατόπιν Σελήνη).

“Αστραπή” : (Αυτό το φαινόμενο που “τα ώπα αναστρέφει” = κάνει τα μάτια να ανοιγοκλείνουν. “Αναστρωπή” και κατόπιν “αστραπή”.

“Μην” : (= Μήνας). [Κατά τον Σωκράτη σωστότερο θα ήταν να ονομάζεται “μείης” από το ρήμα “μειούσθαι” (ελαττώνομαι)].

Οι λέξεις “πυρ”, “ύδωρ” και “κύων” προφέρονταν παρόμοια και από τους Φρύγες ώστε ο Σωκράτης υποθέτει ότι μάλλον από αυτούς προέρχονται.

“Αήρ” : (= Αυτός που τα πάντα αίρει = σηκώνει. Επίσης αυτός που “αεί ρει” (= κινείται συνεχώς).

“Γαία” : (= Αυτή που γεννάει. Ο Όμηρος χρησιμοποιεί για αυτούς που γεννήθηκαν το ρήμα “γεγάασιν”).

“Ώραι” : (Στην παλαιά αττική διάλεκτο ονομάζονταν ΗΟΡΑΙ, επειδή οριοθετούν τους χειμώνες, τα καλοκαίρια, τους ανέμους και τους καρπούς της γης. Επειδή λοιπόν “ορίζουν”. Το Η + Ο = Ω).

“Ενιαυτός” : (= Αυτό που φέρνει στο φως όσα φυτρώνουν και δημιουργούνται, και που κατά τη διάρκειά του τα εξετάζει. Όμοια και το “έτος” προέρχεται από το ρήμα “ετάζω” = εξετάζω).

“Φρόνησις” : (= όνησις φοράς = ωφέλεια της κίνησης = αντίληψη της κίνησης).

“Γνώμη” : (Προέρχεται από το “γονής” (= γέννησης) “νώμησιν” (= παρατήρηση). Το ρήμα “νωμάν” = στοχάζομαι).

“Σύνεση” : (Από το ρήμα “συνιέναι” = συμπόρευση της ψυχής με την πραγματικότητα, κατανόηση των περιστάσεων).

“Αγαθό” : (= αγαστό (θαυμαστό) + θέω (τρέχω). Επομένως το “του θόου τω αγαστώ = το να τρέχεις μαζι με (να ακολουθείς) το αγαστό(το θαυμαστό, το θείο = “αγαθό”).

“Δικαιοσύνη” : (= Δικαίου σύνεσις” = Η κατανόηση του δικαίου).

“Δίκαιον”:

Ας παρακολουθήσουμε τα λόγια του Σωκράτη στον διάλογο με τον Ερμογένη.

ΣΩ.: Όσοι υποστηρίζουν την κίνηση του σύμπαντος, αντιλαμβάνονται το μεγαλύτερο μέρος του όχι διαφορετικό από κάτι κινούμενο. Υπάρχει κάτι που διατρέχει αυτό το σύμπαν, το οποίο είναι και η αιτία να δημιουργηθούν όσα δημιουργούνται. Τούτο είναι πολύ ταχύ και πολύ λεπτό. Δεν θα ήταν άλλωστε δυνατό να περάσει δια μέσου του σύμπαντος, αν δεν ήταν πολύ λεπτό, ώστε να μην ανακόπτεται, και πολύ ταχύ, ώστε η σχέση του με τα άλλα σώματα να τα κάνει να φαίνονται σταματημένα.

Καθώς λοιπόν κηδεμονεύει όλα τα υπόλοιπα “διαϊόν” (περνώντας ανάμεσά τους), σωστά του αποδόθηκε το όνομα “δίκαιον”, με πρόσθεση, για λόγους ευφωνικούς, της δύναμης του κάππα (κ). Μέχρι αυτό το σημείο από πολλούς εκφράζεται συμφωνία ότι αυτό είναι το δίκαιον.

Από πλευράς μου, επειδή είμαι επίμονος ως προς αυτό, πληροφορήθηκα μυστικά όλα τα σχετικά, δηλαδή ότι αυτό είναι το δίκαιο και το αίτιό του – αίτιο είναι αυτό, εξαιτίας του οποίου συμβαίνει – και κάποιος είπε πως σωστό είναι εξαιτίας αυτών να το ονομάσουμε “Δία”. Όσον αφορά την ουσία του “δικαίου” υπάρχουν πολλές γνώμες, άλλος λέει ότι είναι ο “ήλιος” άλλος το “πυρ” άλλος όπως ο Αναξαγορας ο “νους”. Σε αυτό το σημείο βρίσκομαι σε αμηχανία πιο μεγάλη απ’ ό,τι προτού προσπαθήσω να μάθω ποια είναι η ουσία του δικαίου. Αλλά φαίνεται πως στο αντικείμενο της έρευνάς μας έχει για τους λόγους αυτούς δοθεί η ονομασία αυτή.

“Αδικία” : (Αυτό που εμποδίζει το “δίκαιον”).

“Τέχνη” : (Έξις του νου = κατοχή του μυαλού).

“Μηχανή” : (Προέρχεται από το “μήκος” = πολύ + “άνειν” = διανύω απόσταση. Επομένως η λέξη “μηχανή” = αυτό που διανύει μεγάλη απόσταση).

“Κακία” : (Προέρχεται από τις λέξεις “κακώς” + “ιόν” = αυτό που κινείται άσχημα).

“Δειλία” : (Το Δ φανερώνει δεσμό και η λέξη “λίαν” = πολύ. Επομένως “δειλία” = κάποιος πολύ δυνατός δεσμός της ψυχής).

“Αρετή” : (Από το “αεί ρέω” = ανεμπόδιστη, συνεχής ροή = αειρείτη = αρετή).

“Κακόν” :

Παρακολουθούμε τον διάλογο…

ΕΡΜ.: Το “κακόν” όμως, με το οποίο πολλά εξήγησες λίγο πριν, τι θα μπορούσε να σημαίνει;

ΣΩ.: Λίγο περίεργο μου φαίνεται το όνομα και δύσκολο να το εξηγήσω. Θα δοκιμάσω όμως και σ’ αυτό εκείνη τη μέθοδο.

ΕΡΜ.: Ποια;

ΣΩ.: Την παραδοχή πως και τούτο είναι βαρβαρικό.

“Αισχρόν”: (Από τις λέξεις “αεί ίσχοντι τον ρουν” = εκείνο που εμποδίζει συνεχώς τη ροή).

“Καλόν” : (Κατά τον Σωκράτη αυτή η λέξη είναι η επωνυμία της διάνοιας που έδωσε και δίνει ονόματα τα πράγματα, η διάνοια είτε θεϊκή είτε ανθρώπινη. Αυτό που καλεί (το καλούν) έργα ωραία.

“Συμφέρον”: (Αυτό που δηλώνει “άμα φοράν” = ταυτόχρονη κίνηση) της ψυχής με τα όντα. Όσα προέρχονται από αυτό ονομάζονται “συμφέροντα”).

“Βλαβερόν” : (Αυτό που “βλάπτει τον ρουν” = καταστρέφει τη ροή, την κίνηση των πραγμάτων και επομένως του σύμπαντος).

“Ημέρα” : (Οι παλιότεροι έλεγαν την ημέρα = ιμέρα, ή εμέρα, γιατί, επειδή ερχόταν μετά το σκοτάδι, οι άνθρωποι την ποθούσαν. Επομένως η λέξη προέρχεται από το ίμερος = πόθος, λαχτάρα για το φως του ήλιου).

“Ίμερος” : (Από τις λέξεις “ιέμενος ρει και εφιέμενος” = όταν ρίχνεται ορμητικά και επιθυμεί κάποιος κάτι).

“Πόθος” : (Δηλώνει επιθυμία και έφεση κάποιου πράγματος που είναι μακριά, είναι απόν. Από τις λέξεις “άλλοθι που όντος και απόντος”).

“Έρως” : (Αυτό που “εισρεί έξωθεν” = από έξω ρέει μέσα στην ψυχή. Έσρος = έρως).

“Ζυγός” : (Η λέξη έτσι δεν σημαίνει τίποτα. Προέρχεται όμως από το “δυογός” = δέσιμο “τοιν δυοίν” (των δύο) “ες την αγωγήν” (για το τράβηγμα). Αποτέλεσμα αυτών είναι η λέξη “ζυγός” (= δυο δεμένοι μαζί σύρουν).

“Αλήθεια” : (Από τις λέξεις “θεία άλη” = θεϊκή περιπλάνηση).

“Ψεύδος” : (Αυτό που μοιάζει να καθεύδει, να κοιμάται, που δεν ακολουθεί την ροή, την θεϊκή περιπλάνηση, την “αλήθεια”).

autochthonesellhnes

theancientweb

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Περί ορθότητος ονομάτων"