Παπαρρηγόπουλος Ιωάννης

Για τον Ιωάννη Παπαρρηγόπουλο δεν έχουν γραφτεί πολλά, όχι τόσα όσα ίσως αρμόζουν σε έναν ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ισάξιο σε γενναιότητα, ευστροφία και πίστη στα υψηλά ιδανικά της ελευθερίας και εθνικής ανεξαρτησίας με ονόματα που όλοι λίγο ως πολύ γνωρίζουμε από τα σχολικά μας χρόνια. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Δημήτριος Υψηλάντης, Ιωάννης Καποδίστριας, Φιλικοί… Ονόματα γνωστά από τα βιβλία της ιστορίας του δημοτικού, του γυμνασίου, του λυκείου, από τους λόγους που εκφωνούνται στις παρελάσεις και τις εθνικές επετείους. Τους ήξερε όλους και τον ήξεραν κι εκείνοι.

 Γνώριζαν την εντιμότητα, το ήθος και την καλοσύνη του.

 Ήξεραν ότι μπορούσαν να τον εμπιστευτούν απόλυτα με τη ζωή τους και δημιουργούσαν στενούς δεσμούς φιλίας μαζί του που κρατούσαν εφ’ όρου ζωής.

Δεσμοί φιλίας, ωστόσο, συνέδεαν τον Δαμαριωνίτη φιλικό και διπλωμάτη όχι μόνο με τους ομοεθνείς του Έλληνες, αλλά με όλους όσους είχαν την τύχη και την τιμή να τον γνωρίσουν, Δυτικοί, Ρώσοι και Οθωμανοί, όλοι εκ των οποίων ανεξαιρέτως είχαν να πουν τα καλύτερα για κείνον.

Το γεγονός ότι ο Παπαρρηγόπουλος είχε το χάρισμα να κερδίζει την εκτίμηση των συνανθρώπων του διαφαίνεται πολύ έντονα μέσα από τις λιγοστές, ομολογουμένως, πηγές που έχουν διασωθεί ως τις μέρες μας. Η σχετικά περιορισμένη φιλολογία, αν εξαιρέσει κανείς την ατυχή απώλεια σημαντικού μέρους της αλληλογραφίας του κατά την μεταφορά της από το νησί της Νάξου στην πρωτεύουσα με εντολή των απογόνων του, οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους, δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστράφηκε ολόκληρη η ζωή και το έργο του σε καιρό πολέμου και σε καιρό ειρήνης:

α) τη φύση του επαγγέλματός του και

β) τη φύση του χαρακτήρα του.

Παρά τις λιγοστές πηγές, ωστόσο, όλες όσες υπάρχουν που να γίνεται αναφορά στο όνομά του σκιαγραφούν, όχι μόνο το ποιόν του χαρακτήρα του, αλλά τη σημασία του έργου του στην τελική έκβαση του αγώνα των Ελλήνων για την πολυπόθητη λευτεριά.

Αυτόν τον αγώνα έκανε στόχο ζωής ο Δαμαριωνίτης ήρωας από τα πιο άγουρα χρόνια της ζωής του πρώτα και την εδραίωση της εθνικής ανεξαρτησίας ως τα βαθιά του γεράματα στη συνέχεια. Οι επιλογές ζωής του είχαν όλες τους αφετηρία αυτή τη σπίθα, το όραμα να δει την πολύπαθη πατρίδα του ελεύθερη.

        Όμως, πώς θα μπορούσε ένα φτωχό παιδί από μια πολύτεκνη οικογένεια του χωριού που μετά βίας έβγαζε τα στοιχειώδη για να ζήσει, να βρει την χαραμάδα εκείνη που θα τον βοηθούσε να ανοίξει τα φτερά του και να υπερβεί τα προβλήματα και το τέλμα που είχε οδηγήσει τον τόπο η υποδούλωση στους Οθωμανούς επί τέσσερις ολόκληρους αιώνες; Πώς ένα μικρό αγόρι, ένας έφηβος θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά;

        Ερωτήματα καίρια που βασάνιζαν το μυαλό του μικρού «Τζωάννη» - όπως θα γινόταν γνωστός αργότερα- νύχτα μέρα, ώσπου η απάντηση ήρθε σαν θείο δώρο από ένα άτομο του πολύ προσωπικού του περιβάλλοντος με τον οποίο και διατήρησε αλληλογραφία για μεγάλο χρονικό διάστημα αφότου έφυγε από το νησί, τον Εμμανουήλ Κρητικοπούλη, που ήταν λόγιος, ιερέας και συγγενής της μητέρας του. Μια απάντηση που όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα παραμένει πάντοτε η ίδια:

        Ο δρόμος του πεπρωμένου του έπρεπε να περάσει μέσα από τη μόρφωση.

        Βέβαια, το να μιλάμε για μόρφωση, ανώτατες σπουδές κτλ. εν μέσω Τουρκοκρατίας δεν ήταν κάτι το αυτονόητο, όπως θεωρητικά συμβαίνει σήμερα. Τότε, τίποτα δεν θεωρείτο αυτονόητο και τίποτα δεδομένο.

Το μικρό νησιωτόπουλο όμως είχε ήδη πάρει την απόφασή του. Έτσι, δοθείσης της ευκαιρίας, μια πρόσκληση από συγγενείς του πατέρα του να τον φιλοξενήσουν όσο εκείνο θα σπούδαζε, άφησε το νησί του και, με τις ευλογίες της οικογένειάς του, βρέθηκε προσφυγόπουλο στην πολιτεία που φύλαγε τα κλειδιά του μέλλοντός του, την Κωνσταντινούπολη.

        Για το πότε ακριβώς και υπό ποιες συνθήκες το ζεύγος Παπαρρηγόπουλου, ένα άτεκνο μεσοαστικό ζευγάρι μπήκε στη ζωή του νεαρού Ιωάννη, παραμένουν αδιευκρίνιστα. Αναπάντητα παραμένουν και άλλα ερωτήματα, όπως εάν υπάρχει συγγένεια μεταξύ της νέας του οικογένειας και του διακεκριμένου ιστορικού και καθηγητή ΚωνσταντίνουΠαπαρρηγόπουλου, ένα όνομα που υπάρχει σε όλα τα βιβλία ιστορίας και διδάσκεται σε όλες τις φιλολογικές σχολές του κόσμου, αφού είναι το πρόσωπο εκείνο που ενέταξε την Βυζαντινή ιστορία στην ιστορία της Ελλάδας αποκαθιστώντας την γέφυρα που έλειπε, έτσι ώστε να γίνει η σύνδεση των Ελλήνων του νεοσύστατου ελληνικού κράτους με το ένδοξο αρχαίο παρελθόν τους.

        Αυτό που γνωρίζουμε πάντως, είναι ότι μέσα σε λίγο διάστημα συνδέθηκαν με τον νεαρό Ιωάννη με δυνατούς συναισθηματικούς δεσμούς που επισφραγίστηκαν με την νόμιμη ένταξή του στην οικογένειά τους, υπό το καθεστώς της υιοθεσίας.

        Η οικογένεια Παπαρρηγόπουλου, πέρα από το όνομά της, έδωσε στο μικρό Δαμαριωνιτόπουλο όλη την υποστήριξη (οικογενειακή, συναισθηματική, ηθική και οικονομική) να ανοίξει τα φτερά του και να κυνηγήσει το πεπρωμένο του. Ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος φοίτησε στα καλύτερα σχολεία της Κωνσταντινούπολης, συνεχίζοντας κατόπιν τις σπουδές του σε διαπρεπή πανεπιστήμια της Ιταλίας και της Οδησσού.

        Οι σπουδές του ολοκληρώθηκαν στη Μόσχα της Ρωσίας.

Εκεί άνοιξαν καινούργιοι δρόμοι που του εξασφάλισαν σημαντικές γνωριμίες και διασυνδέσεις με την αριστοκρατία της ρωσικής κοινωνίας.

       

        Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έγινε άριστος γνώστης της ρωσικής γλώσσας. Η φαρέτρα γέμιζε σταθερά και δυναμικά.

Ο χαρακτήρας χτιζόταν και το όραμα θέριευε, περιμένοντας εκείνη τη στιγμή που η δική του ετοιμότητα θα συναντιόταν με την χρυσή στιγμή όπου θα έμπαινε σε τροχιά δράσης.

        Όταν η πολυπόθητη ευκαιρία ήρθε, οΠαπαρρηγόπουλος βρισκόταν σε ηλικία 27 χρονών. Η ευρυμάθειά του στις ξένες γλώσσες, οι ακαδημαϊκές σπουδές και το περιβάλλον στο οποίο βρισκόταν πλέον, στάθηκαν αρκετά ώστε να διοριστεί διερμηνέας του ρωσικού Αυτοκρατορικού στόλου στο Αιγαίο.

Χάρη στη θέση του αυτή γνώρισε από κοντά προσωπικότητες που θα πρωταγωνιστούσαν πολύ σύντομα στις ιστορικές εξελίξεις που ελόχευαν. 

Για τον ίδιο ήταν η αρχή μιας λαμπρής επαγγελματικής πορείας που θα του χάριζε διακρίσεις και παράσημα τιμής και ανδρείας. Παράλληλα όμως, ήταν η αρχή για κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό, που δεν ήταν άλλο από την έμπρακτησυνεισφορά του στον Αγώνα.

Δύο παράλληλες πορείες, η μία γνωστή στους πάντες, η δεύτερη υπόγεια, σιωπηλή και αθέατη, σαν ένα υπόγειο ποτάμι που ρέει σταθερά αδιάκοπα κάτω από την επιφάνεια του επίγειου γίγνεσθαι, ορίζοντας τα όσα συμβαίνουν εκεί επάνω, στο φως του ήλιου, χωρίς κανείς να το καταλαβαίνει, παρά μόνο όταν είναι πλέον πολύ αργά.

        Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση της ιδιοφυούς ενορχήστρωσης της σχέσης του με τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων.

Η επαγγελματική του ιδιότητα τον έφερνε συχνά πυκνά σε επαφή μαζί του, αλλά και όταν κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε, προφασιζόταν λόγους προκειμένου να συμβεί. Χρειαζόταν την προσωπική επαφή με τον Αλή Πασά γιατί ήξερε πως η παρουσία του στην περιοχή ήταν επιζήμια για τον Ελληνισμό, και ως εκ τούτου, έπρεπε να βρει τρόπο ή να τον φέρει με το μέρος των υπόδουλων Ελλήνων ή να τον στρέψει εναντίον του Σουλτάνου.

        Επέλεξε το δεύτερο. Για να φέρει σε πέρας το σχέδιό του έπρεπε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του, κάτι όχι ιδιαίτερα δύσκολο για κάποιον με την ήπια και ευγενική προσωπικότητα του Παπαρρηγόπουλου. Το γεγονός ότι στο πρόσωπό του ο Αλή Πασάς είδε τον διαμεσολαβητή που χρειαζόταν με τους Ρώσους προκειμένου να εξασφαλίσει την εύνοια του Τσάρου για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους υπό την ηγεσία του, ήταν ένας ευσεβής πόθος που γύρισε τελικά προς όφελος της ελληνικής πλευράς χάρη στον Έλληνα διπλωμάτη, παρόλο που τη δεδομένη στιγμή ο Αλή Πασάς δεν ήταν σε θέση να το αντιληφθεί.

Δεν έβλεπε πως ο νέος του έμπιστος και στενός φίλος στον οποίο άνοιγε την καρδιά του, εκείνος που πάντα του έλεγε αυτό που ήθελε να ακούσει, τον καθησύχαζε κάθε που αμφισβητούσε τη διάθεση των Ρώσων να τον βοηθήσουν, είχε την δική του προσωπική ατζέντα.

Γιατί, αν υπήρξε κάτι που χαρακτήριζε τον Ιωάννη Παπαρρηγόπουλο ήταν η μεθοδικότητά του. Μεθοδικά και υπομονετικά, με μικρές κινήσεις, φαινομενικά αθώες, ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος προετοίμαζε το έδαφος για την τελική ρήξη του Αλή Πασά με την Υψηλή Πύλη.

Η υπομονή βρήκε τελικά έναν αναπάντεχο σύμμαχοστο πρόσωπο του ίδιου του εχθρού, του Σουλτάνου, ο οποίος, μαθαίνοντας για τις οικονομικές ατασθαλίες, καθώς και τις διαθέσεις του Αλή Πασά να αποσκιρτήσει από την επιρροή της Υψηλής Πύλης, αποφασίζει να λάβει μέτρα για την απομάκρυνσή του από τη θέση του, κάτι που πανικοβάλει τον Αλή Πασά όταν το μαθαίνει. Καλεί απεγνωσμένα τον Παπαρρηγόπουλο, χρειάζεται τον φίλο του να τον συμβουλεύσει για το τι πρέπει να κάνει.

Δεν γνωρίζει όμως ότι ο φίλος του είναι ήδη μέλος μιας Εταιρείας που οι φήμες την θέλουν να δρα επαναστατικά, συσπειρώνοντας τους υπόδουλους Έλληνες εναντίον των Οθωμανών κατακτητών. Ούτε και γνωρίζει πως όταν ο φίλος αυτός του τάζει σίγουρη βοήθεια από τους Ρώσους και υποστήριξη από τον Καποδίστρια αν τα έβαζε με τον Σουλτάνο, ο ίδιος διαβλέπει μια χρυσή ευκαιρία να τον βγάλει από τη μέση προτού αρχίσει η Επανάσταση.

Ο Αλή Πασάς τον πίστεψε. Πίστεψε στην βοήθεια της Ρωσίας και στην υποστήριξη των Ελλήνων, αποστάτησε εναντίον του Σουλτάνου απασχολώντας πολλά τούρκικα στρατεύματα και δίνοντας, χωρίς να το καταλάβει, την ευκαιρία στους Έλληνες να ξεκινήσουν μια πρώτη σειρά από νίκες σε μεμονωμένο επίπεδο.

Το ξέσπασμα της Επανάστασης ήταν πολύ κοντά, ακόμη και τότε όμως, ο Αλή Πασάς, ο τουρκαλβανός αρχιληστής με την Ελληνίδα μάνα, την Ελληνίδα γυναίκα, την Ελληνίδα νύφη, και, φυσικά τους Έλληνες φίλους, όπως ο Παπαρρηγόπουλος ήταν πεπεισμένος ότι όλα έβαιναν προς δικό του όφελος, κυρίως χάρη στον τελευταίο, ο οποίος τον διαβεβαίωνε με πειθώ πως η ρωσική βοήθεια ήταν καθ’ οδόν και άρα μπορούσε να συνεχίσει την αντίσταση κατά του Σουλτάνου με ασφάλεια.

Για κείνον όμως το τέλος ήταν ήδη προδιαγεγραμμένο. Κλεισμένος μέσα στο φρούριό του, προδομένος από φίλους και γνωστούς, με τα ίδια του τα παιδιά να έχουν αποσκιρτήσει, βρίσκει τον θάνατο λίγο αφότου ξεσπά η Επανάσταση. Εκεί καταλαβαίνει τους πραγματικούς σκοπούς του Έλληνα φίλου του και ομολογεί: «Ανάθεμά σε Παπαρρηγόπουλε, με ηπάτησας.»

Ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος, που πλέον υπηρετούσε με αυταπάρνηση τον ιερό σκοπό της Φιλικής Εταιρείας, φεύγει αμέσως για την Πετρούπολη, όπου συναντά τον Ιωάννη Καποδίστρια. Οι ζυμώσεις έχουν φτάσει στο αποκορύφωμα και οι στιγμές είναι κρίσιμες. Στο πολεμικό συμβούλιο που συστήνεται και,χάρη στις εκεί παρεμβάσεις του, δρομολογούνταιτελικά οι εξελίξεις που όλοι γνωρίζουμε, ακριβώς στην ώρα και στον τόπο που έπρεπε προκειμένου να πετύχουν.

Με το ξέσπασμα της Επανάστασης, ο Παπαρρηγόπουλοςμετατείθεται από την Πάτρα στη Σμύρνη. Εκεί, σαν από μηχανής θεός, μπόρεσε να επέμβει δραστικά στη διάσωση 400 ατόμων, στην πλειψηφία τους γυναικόπαιδα, τα οποία, ως ραγιάδες, ήταν τα επόμενα θύματα των εξαγριωμένων Οθωμανών που είχαν ήδη αρχίσει να απαντούν στο άκουσμα της Επανάστασης με βιαιοπραγίες και σκοτωμούς. Έσωσε τις ζωές τους, και κατόπιν  έσωσε άλλους 700 Έλληνες στη Σμύρνη με ρίσκο της δικής του ζωής, αλλά και της οικογένειάς του, αφού πίσω στην Πάτρα οι Οθωμανοί έκαψαν το σπίτι του και από θαύμα σώθηκαν οι δικοί του που διέφυγαν με πλοίο στη Βενετία την τελευταία στιγμή.

Λιγοψύχησε; Κάθε άλλο. Τους ακολούθησε στη Βενετία για να σιγουρευτεί για την ασφάλειά τους και, χάρη στην παρουσία του εκεί, φάνηκε για άλλη μια φορά χρήσιμος στον Αγώνα. Όταν ο πάπας εμπόδισε την ελληνική επιτροπή να φτάσει στη Βερόνα, την πόλη όπου θα διεξάγονταν η σύνοδος των ηγεμόνων της Ευρώπης, παρέλαβε τα έγγραφα και, λαμβάνοντας οδηγίες από τον Καποδίστρια, εκπροσώπησε ο ίδιος την ελληνική πλευρά και κατάφερε να θέσει Και το ελληνικό ζήτημα στην θεματική ατζέντα της Συνόδου.

Το διπλωματικό του έργο τον φέρνει πίσω στην Ελλάδα σε μια σελίδα στο βιβλίο της ιστορίας όπου θα καθοριζόταν η ίδια η έκβαση του Αγώνα, την τελική αναμέτρηση Ελλήνων και Τούρκων στον κόλπο τουΝαυαρίνου.Ήταν το διάστημα που ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος υπηρετούσε ως διερμηνέας στη ναυαρχίδα Αζόφ της ρωσικής μοίρας και γνώριζε από πρώτο χέρι τις αδιάφορες διαθέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων απέναντι στο ελληνικό ζήτημα, το οποίο δεν συμβάδιζε με τα δικά τους συμφέροντα. Για εκείνες, μια σύρραξη μεταξύ Ελλήνων και Τουρκοαιγυπτίων σε αυτή τη φάση δεν ήταν προς το συμφέρον και, προφασιζόμενοι την Συνθήκη του Λονδίνου που επέβαλε ειρηνικά μέσα για την επίλυση των διαφορών, οι 3 ναύαρχοι προχωρούσαν διαδικασίες για ανακωχή.

Αυτό βέβαια θα ήταν ολέθριο για την ελληνική πλευρά, που έβλεπε το όραμα για ανεξαρτησία να εξανεμίζεται, με τον Ιμπραήμ να έχει ήδη δώσει διαταγή στους Αιγυπτίους να κάψουν και να καταστρέψουν τα πάντα στο πέρασμά τους, απειλώντας με γενοκτονία (και όχι εθνοκάθαρση, όπως έχει γίνει μόδα να λέγεται στις μέρες μας) ολόκληρη την Πελοπόννησο. Ο Παπαρρηγόπουλος έβλεπε μπροστά στα μάτια του να γράφεται για την Ελλάδα το πιο ζοφερό σενάριο, ο ολικός αφανισμός της. Ένα σενάριο που θα έπαιρνε σάρκα και οστά με το που συναντιούνταν οι εκπρόσωποι των συμμαχικών δυνάμεων με τον Ιμπραήμ, κάτι που τελικά απετεύχθη χάρη στις άμεσες διπλωματικές ενέργειες του Τζοάννη.

Στη ναυμαχία του Ναυαρίνου, ο Παπαρρηγόπουλος πολέμησε με ανδρεία, σώζοντας ταυτόχρονα από καιόμενη τουρκική φρεγάτα 22 Έλληνες αιχμαλώτους την τελευταία στιγμή όπου κατάφερε να τους μεταφέρει ασφαλείς στην ρωσική ναυαρχίδα. Τραυματισμένος και ο ίδιος δύο φορές από σφαίρα - η δεύτερη μάλιστα θα του έπαιρνε τη ζωή αν δεν έβρισκε στην πλακέτα του ρολογιού του (το οποίο σήμερα είναι εκτεθειμένο στο Μπενάκειο μουσείο)– ζήτησε από τον Ρώσο ναύαρχο να στείλει μέρος του συμμαχικού στόλου στη Σμύρνη να παραλάβει τους εκεί Έλληνες, κάτι που έγινε – πάλι χάρη στην προσωπική του παρέμβαση και αυταπάρνηση, γλυτώνοντάς τους από βέβαιο θάνατο.

        Μετά τη ναυμαχία ο Παπαρρηγόπουλος προσανατολίζει την δραστηριότητά του στην απομάκρυνση των Τούρκων από τα διάφορα κάστρα της Πελοποννήσου. Υπό τη σκιά των γυπών – συμμαχικών δυνάμεων, που καιροφυλακτούσαν να αποκτήσουν οι ίδιοι τα ελληνικά εδάφη της Πελοποννήσου αλλά και της Στερεάς Ελλάδας που ελευθερώνονταν από τους Οθωμανούς, εμποδίζει περεταίρω αιματοχυσία πείθοντας τους Τούρκους για το μάταιο της αντίστασης και επιτυγχάνοντας την αναίμακτη παράδοση των κάστρων πρώτα της Μεθώνης και της Κορώνης και στη συνέχεια του Αντιρρίου, της Ναυπάκτου, του Μεσολλογίου και του Αιτωλικού, κάστρα σημαντικά, αφού αν τα καταλάμβαναν οι Έλληνες θα επεκτείνονταν τα όρια του ελληνικού κράτους πέρα από τον λαιμό της Πελοποννήσου, όπως προσχεδίαζαν οι συμμαχικές Δυνάμεις.

        Ο Παπαρρηγόπουλος ήταν εκείνος που έπεισε τον κυβερνήτη Καποδίστρια να προχωρήσουν τις διαδικασίες κατάληψης των επίμαχων φρουρίων δια της διπλωματικής οδού και όχι της πολιορκίας. Έτσι, ως πληρεξούσιος της Κυβέρνησης, επιτυγχάνει το ακατόρθωτο. Να πείσει τους Τούρκους να παραδοθούν αμαχητί! Σε αυτό βοήθησαν οι φιλικές σχέσεις του με ανθρώπους του αντίθετου στρατοπέδου, το ταλέντο του στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις και, κυρίως, στον αγαπητό από τους πάντες χαρακτήρα του. Τον αγαπούσαν όλοι και τον εμπιστεύονταν σε ό,τι και αν τους έλεγε ή τους ζητούσε.

Η υπογραφή του ως πληρεξούσιος του Έλληνα Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια υπάρχει σε όλες τις συνθήκες παράδοσης των φρουρίων που προαναφέρθηκαν, ήταν ο ίδιος μάλιστα που επέβλεπε για την τήρηση των συμφωνηθέντων, μια πράξη που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους Τούρκους που παρέδιδαν ένα-ένα τα κατακτημένα εδάφητης Ελλάδας.

        Μετά από 400 χρόνια υποδούλωσης και 8 χρόνια πολέμου η

Ελλάδα ήταν πλέον ελεύθερη και ο Παπαρρηγόπουλος ήταν εκεί για να το ζήσει σε όλα τα στάδια αυτής της πορείας.Η Ελλάδα άρχισε δειλά-δειλά να ισορροπεί στα πόδια της, να γίνεται κράτος αυτόνομο, ανεξάρτητο, που δεν είχε τίποτα ναζηλέψει από τα υπόλοιπα νεοσύστατα κράτη της Ευρώπης που κατάφεραν να αποτινάξουν τους δικούς τους φεουδαρχικούς δυνάστες.

        Αυτή την Ελλάδα υπηρέτησε ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος μέσα από τη θέση του Γενικού Πρόξενου της Ρωσίας αρχικά και

κατόπιν από εκείνης του Συμβούλου Επικρατείας στην Αθήνα, όπου έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ενεργής ζωής του.

        Με τα 500.000 γρόσια (κάπου 1.500.000 σε σημερινά ευρώ) που έλαβε ως χρηματική αποζημίωση από την ρωσική κυβέρνηση για τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει – πέρα από τις 3 παρασημοφορήσεις του από τον ίδιο τον Τσάρο

αυτοκράτορα Νικόλαο – συνέχισε τον αγώνα του με δεδομένα ειρήνης αυτή τη φορά, αφού είχε εμφανιστεί ένα νέο πρόβλημα στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Οι μπέηδες με το πέρας της υποδούλωσης αρνούνταν να φύγουν από την Ελλάδα, αφού μετά από τόσα χρόνια κυριαρχίας είχαν αποκτήσει μεγάλες και προσοδοφόρες εκτάσεις γης που αρνούνταν να εγκαταλείψουν.

Αντιλαμβανόμενος την σοβαρότητα του προβλήματος, ο Παπαρρηγόπουλοςξεκίνησε να αγοράζειόσα περισσότερα κτήματα μπορούσε μόνον από Τούρκους γαιοκτήμονες, ώστε να φύγουν από την Ελλάδα οριστικά και αμετάκλητα.

        Γνωστά είναι τα κτήματα που παραχώρησε στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να φτιαχτεί ο Εθνικός – τότε Βασιλικός – Κήπος της νεοσύστατης πρωτεύουσας, καθώς και μια μεγάλη έκταση στην Κάρυστο Ευβοίας. Εκεί έφτιαξε την εξοχική του κατοικία όπου και αποσύρθηκε μόνιμα στη δύση της ζωής του.

        Εκτός από γη, ο Παπαρρηγόπουλος απόκτησεστην Αθήνα και ένα σπίτι, το οποίο υπάρχει μέχρι και σήμερα, ένα υπέροχο νεοκλασικό δίπατο κτήριο στην οδό Κυδαθηναίων αριθμός 27, στην Πλάκα.

        Εκεί έζησε ημέρες γαλήνης και μακροημέρευσης με την δεύτερη σύζυγό του (η πρώτη απεβίωσε νωρίς) και τα επτά παιδιά του, τα οποία όλα τους διέπρεψαν επαγγελματικά, κοινωνικά και προσωπικά και εξελίχθηκαν σε αξιοσήμαντα μέλη της αθηναϊκής κοινωνίας. Η οικία Παπαρρηγόπουλου πρωταγωνίστησε επί σειρά ετών στην κοσμική ζωή της Αθήνας, με σημαντικές προσωπικότητες της εγχώριας και διεθνούς πολιτικής και καλλιτεχνικής ζωής να παρελαύνουν από τις όμορφες σάλες του, αν και ο ίδιος απείχε συνειδητά από τα πολιτικά δρώμενα του τόπου.

       Προχωρώντας σιγά σιγά προς το κλείσιμο αυτής της παρουσίασης, θα ήθελα να μεταφέρω κάποια ενδεικτικά λόγια επιφανών για τον Παπαρρηγόπουλο, όπως τα συγκέντρωσε στο βιβλίο του ο Στυλιανός Δέτσης, χρήσιμος οδηγός για την έρευνά μου.

        Αλή πασάς:

        «Είδησις προς όλους τους κοσαμπάδες (κωμοπόλεις) και χωρία από τα Ιωάννινα και έως το Έμπαχτον (Ναύπακτος).

Απερνά ο αγαπητός μας κυρ ΤζοάννηςΠαπαρρηγόπουλος … ο οποίος, ό,που ήθελε γυρίσει και σταθή, να τον δεχτήτε με τιμή και με κονάκι και με περιποίησιν, οπου να μείνει ευχαριστημένος όθεν α περάσει…»

        Φιλικοί:

        «Αποστέλλομεν τον επιφέροντα το παρόν (συστατικό έγγραφο) ημέτερον Σιορ ΤζωάννηνΠαπαρρηγόπουλον, άνδρα φίλον και αδελφόν, τίμιον και πιστόν, προς ον ενεθέμεθα άπαντες τους στοχασμούς ημών.»

        Φιλότουρκη εφημερίδα της Σμύρνης:

        «Ο οκταετής πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων παρέχει δυστυχώς τόσον ολίγους άνδρας, δυννηθέντας να σεβασθώσι και βοηθήσωσι τους δυστυχήσαντας εχθρούς, ώστε θεωρούμεν καθήκον μας να δημοσιεύσωμεν τους επαίνους, ους οι αρχηγοί των εν τοις φρουρίοις Αντιρρίου και Ναυπάκτου Τούρκων εκφράζουσι δια την υπερ αυτών διαγωγήν ενός αρχηγού των Ελλήνων, του Ιωάννου Παπαρρηγόπουλου, διερμηνέως του ρωσικού στόλου. Η παρουσία του, διηγούνται οι Τούρκοι, μας ενεθάρρυνε να συνθηκολογήσουμεν. Εγιγνώσκαμεν τον έντιμο χαρακτήρα του και εδώσαμενπίστιν εις τους λόγους του. Άνευ αυτού η χύσις του αίματος ήτον αναπόφευκτος. Γενομένης δε της συνθήκης, ο Παπαρρηγόπουλος μας παρέσχε τροφάς και χρήματα. Μετεχειρίσθη δε άπαντας τους Τούρκους με πολλήνφιλανθρωπίαν.»

        Και πολλά πολλά άλλα που έχουν ειπωθεί από σημαίνοντα πρόσωπα ιστορικής βαρύτητας, όπως ο Καποδίστριας, ο Μιαούλης ο ναύαρχος Χέυδεν και άλλοι, όλα ενδεικτικά της επαγγελματικής τιμής και ακεραιότητας του χαρακτήρα του παιδιού του Δαμαριώνα που έμεινε πιστό στο όραμά του, ευεργετώντας την Ελλάδα όσο λίγοι.

  

Μέσα στα χρόνια έμαθα πως κάπου στις ανηφοριές του Δαμαριώνα υπάρχει ένα βουλημένο πέτρινο κτήριο που ήταν το σπίτι όπου γεννήθηκε. Προσπάθησα σε κάποια επίσκεψή μου στο χωριό να το αναζητήσω. Κανείς από όσους ρώτησα δεν ήξερε να με οδηγήσει ως εκεί.

Είχα ωστόσο την ευκαιρία να θαυμάσω από κοντά τη βρύση του Μερσινού που φτιάχτηκε από τον ίδιο, σε μια επίσκεψή του στο νησί προκειμένου να ξαναδεί τους γέροντες γονείς του.

        

     Νομίζω όμως ότι θα πρέπει να αισθάνεστε υπερήφανοι και για έναν ακόμη λόγο, που θα σας πω αμέσως έτσι όπως το αισθάνομαι, ως σύζυγος Δαμαριωνίτη, μοιραζόμενη μαζί σας κάτι προσωπικό.

Όσο έμπαινα μέσα στη βιβλιογραφία και τις διάφορες γραπτές πηγές προκειμένου να αποκτήσω μια άποψη για τον Παπαρρηγόπουλο, το εξής θαυμαστό συνέβαινε: Κάθε φορά που διάβαζα κάτι καινούργιο που είχε να κάνει με τον τρόπο που ενεργούσε, τον τρόπο που σκεφτόταν ή τον τρόπο που επικοινωνούσε με τους γύρω του, αισθανόμουν πως ήταν σα να τον γνωρίζω ήδη! Αυτός ο χαρακτήρας μου ήταν ήδη γνώριμος. 

Στην προσπάθειά μου να το εξηγήσω, διαπίστωσα έκπληκτη πως όλα αυτά τα γνωρίσματα που τον χαρακτήριζαν, μου ήταν ήδη γνωστά και οικεία από όλους εσάς, τους σημερινούς Δαμαριωνίτες που γνώρισα και αγάπησα όλα αυτά τα χρόνια.

        Εντιμότητα, βίος λιτός, εγκρατής και ήσυχος, εργατικότητα παραδειγματική, αίσθημα προσφοράς, αλληλεγγύης, φιλανθρωπίας, εγκαρδιότητα, αφοσίωση, αξιοπιστία, σεμνότις.  Όλα ζωντανά γύρω μου, ακόμα και μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.

Να ζουν και να παραμένουν αναλλοίωτα με έναν τρόπο θαρείς μαγικό, υπερβατικό, σα να μην πέρασε μια μέρα.

Το ίδιο DNA έχει ταξιδέψει στα μονοπάτια της ιστορίας και έφτασε αναλλοίωτο σε εσάς, τους σημερινούς Δαμαριωνίτες, τους απογόνους μιας τόσο σημαντικής προσωπικότητας όσο ο Ιωάννης ΛινάρδοςΠαπαρρηγόπουλος, ενός ήρωα, ενός ανθρώπου με Α κεφαλαίο, που παραμένει ζωντανό, ακέραιο μέχρι και σήμερα, μέχρι και τώρα, αυτή τη στιγμή που έχουμε συγκεντρωθεί στον χώρο αυτό για να τον τιμήσουμε, μέσα από όλους εσάς.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΨΑΡΡΟΥ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Παπαρρηγόπουλος Ιωάννης"

ΠΕΡΙ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΥ

             ΠΕΡΙ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΥ

  

         

Διάβασα πρόσφατα πολύ προσεκτικά ένα άρθρο του Τζήμερου με τίτλο <<Ο ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ ή ΕΣΥ>> αλλά ως συνήθως ο συγκεκριμένος πολιτικός/τεχνοκράτης (τον έχω παρακολουθήσει σε πολλές ομιλίες του) βλέπει τα πράγματα με ένα « απλοϊκό »» οικονομοτεχνικό λογισμό που δεν συνάδει με την εξέλιξη των κοινωνιών στη μεγάλη ιστορική πορεία των λαών!

Όλη η ουσία του άρθρου του για την παρουσία των Ισλαμιστών (φανατικών και μη) στο παγκόσμιο περίγυρο βρίσκεται στον επίλογο του όταν δέχεται την ΠΟΛΥΦΥΛΕΤΙΚΟΤΗΤΑ και απορρίπτει την ΠΟΛΥΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ!!

Δίνει παραδείγματα αυτής της παραδοχής του αναφέροντας τις ΗΠΑ ένα ισχυρό έθνος (είναι άραγε αμιγές έθνος;;;) που οφείλει τη ζωντάνια την δημιουργικότητα και την πρόοδο του στη παρουσία εκεί διαφορετικών λαών/φυλών.

Και συμπληρώνει ότι αυτό βέβαια επιτυγχάνεται αφού όλο αυτό το ΜΩΣΑΪΚΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ αποδέχεται τους νόμους και τους θεσμούς ενός κεντρικού διοικητικού συστήματος που ελέγχεται απόλυτα από τραπεζικά και επιχειρηματικά θεσμικά κέντρα.

Μέχρι εδώ φαντάζομαι ότι όλοι μας καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και μπορούμε να υποθέσουμε διάφορα σενάρια έστω και συνωμοσιολογικά γιατί η ΗΠΑ έπεσε τελική θύμα και έγινε βορά των Μουσουλμάνων φονταμενταλιστών που τους εκκόλαψε όλα αυτά τα χρόνια της ενεργειακής κρίσης μέσα στο πολυφυλετικό σύστημα της!!!!

Ένα πράγμα που δεν καταλαβαίνει ο Τζήμερος αλλά και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι (οι Αμερικανοί πρόσφατα το κατάλαβαν και τρέχουν και δεν φτάνουν) είναι ότι αποδεχόμενοι την ΠΟΛΥΦΥΛΕΤΙΚΟΤΗΤΑ μέσα στη κοινωνική δομή τους ως δημοκρατικά καθεστώτα οφείλουν αυτομάτως να αποδεχτούν και να σεβαστούν την ανεξιθρησκία των πολιτών τους!!!

Και από εδώ ξεκινάει η επέλαση του Ισλαμισμού!!!!!!!!

Γιατί μα είναι πολύ απλό!!

Ο Μουσουλμανισμός δεν είναι μια απλή θρησκεία όπως τόσες άλλες όπου γίνεται σαφής ο διαχωρισμός μεταξύ του κοσμικού κράτους και του ιερατείου !!

Για τους φονταμενταλιστές Ισλαμιστές/Μουσουλμάνους η πηγή που κατευθύνει καθημερινά τα βήματα τους είναι το ΚΟΡΑΝΙ το δικό τους « ΕΣΟΠΤΡΟΝ » που καθορίζει όχι μόνον τη μεταξύ τους συμπεριφορά αλλά και που επιβάλλει τις επιλογές τους απέναντι στους «ΑΠΙΣΤΟΥΣ»!!!!

Οι φανατικοί λοιπόν Ισλαμιστές έχουν κηρύξει στους πάντες ΙΕΡΟ ΠΟΛΕΜΟ (ΤΖΙΧΑΝΤ)

Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΗΜΕΡΑ ΕΚΚΟΛΑΠΤΕΙ ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ!!!

Ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι όταν το ΙΕΡΑΤΕΙΟ που εκπροσωπεί της θρησκευτικές πεποιθήσεις των λαών αναλάβει κοσμική εξουσία τότε συντελούνται τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τα έθνη οδηγούνται σε πολιτιστικό και πολιτισμικό ΜΕΣΑΙΩΝΑ!!

Δεν θα ήθελα να κουράσω με εκτενέστερες αναλύσεις σχετικά με τις ιδιαιτερότητες που έχει ο Μουσουλμανισμός σαν κοσμοθεωρία αλλά θέλω για να είμαι ιστορικά δίκαιος να υπογραμμίσω ότι μετά την καταστροφή των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και αντίστοιχα της Εφέσου αν δεν υπήρχαν οι πρώτοι (από το 872 μ.Χ και έπειτα) Μουσουλμάνοι φιλόσοφοι/λόγιοι όπως για παράδειγμα ο ΑΛ ΦΑΡΑΜΠΙ (ο Αλφάραβας) ο ΑΒΙΚΕΝΝΑΣ, ο ΑΒΕΡΡΟΗΣ αλλά ακόμη και ισλαμοεββραίος ΜΩΥΣΗΣ ΜΑΙΜΟΝΙΔΗΣ η Ευρώπη θα ζούσε ακόμη στον Μεσαίωνα αφού αυτοί οι σοφοί Μουσουλμάνοι βρήκαν από πρωτότυπες πηγές και αντέγραψαν στα Αραβικά και μετέπειτα στα Λατινικά όλη την Αρχαιοελληνική Γραμματεία αναδύοντας (στα χρόνια του σκοταδισμού) σχεδόν όλα τα έργα του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ του ΠΛΑΤΩΝΑ του ΠΥΘΑΓΟΡΑ του ΕΥΚΛΕΙΔΗ του ΑΡΧΙΜΗΔΗ του ΠΛΩΤΙΝΟΥ και πολλών άλλων Ελλήνων επιφανών πολυεπιστημόνων από την μελέτη των έργων των οποίων οι Ευρωπαίοι στήριξαν καθ’ ολοκληρία την Αναγεννησιακή πορεία τους!!!!!!!!!!!!!!!

Ας σκεφτούμε ένα πράγμα για την σοφία και την ευφυΐα αυτών των Αραβομουσουλμάνων οι οποίοι μελετώντας κυρίως ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ και ΠΛΑΤΩΝΑ άνοιξαν νέους δρόμους στη φιλοσοφία εμβαθύνοντας σε νοήματα και ιδέες όπως για παράδειγμα ο ΑΒΙΚΕΝΝΑΣ (980 - 1037 μ.Χ) έγραφε το βιβλίο του ΤΑΧΑΦΟΥΤ ΑΤ ΤΑΧΑΦΟΥΤ (Η ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΑΣ) προχωρώντας έτι περαιτέρω στο ΤΑΧΑΦΟΥΤ ΑΛ ΦΑΛΑΣΙΦΑ (Η ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ) όπου χαράσσει νέους δρόμους για προβληματισμό και ενατένιση στα υπαρξιακά ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο!!!!

ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΑΥΤΗ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ ΑΡΑΒΕΣ ΦΑΝΤΑΖΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΙ!!

Αν λοιπόν συγκρίνουμε σήμερα τους «σύγχρονους» Μουσουλμάνους με τους προ χιλιετίας ομοϊδεάτες τους μπορεί κάποιος να μου πει ιστορικά σε ποια εποχή ζούμε!!!!!!!!!!

Έγραψε ο : Γιώργος Χαβαλές

Μου αρέσει!Σχολιάστε

Κοινοποιήστε

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΕΡΙ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΥ"

Ο ιταλός στρατηγός Σαντόρε Ντι Σανταρόζα.

«Ο ελληνικός λαός, καλός και γενναίος που έζησε αιώνες δουλείας είναι δικός μας αδελφός».=== Ο ιταλός κόμης Σανταρόζα που πολέμησε με τους Έλληνες στη μάχη της Σφακτηρίας και σκοτώθηκε από τους άνδρες του Ιμπραήμ   Στην επανάσταση του 1821 πολλοί φιλέλληνες βοήθησαν προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στον αγώνα των Ελλήνων. 
Πολλοί δεν δίστασαν να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους για τη χώρα.
 Ανάμεσά τους και ο ιταλός στρατηγός Σαντόρε Ντι Σανταρόζα, ο οποίος αναδείχθηκε σε ήρωα της ελληνικής επανάστασης και άφησε τη τελευταία του πνοή στις 8 Μαΐου 1825 στη Σφακτηρία της Μεσσηνίας. Ο κόμης Σανταρόζα γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1783 στη Σαρδηνία και από μικρός στρατολογήθηκε και έλαβε μέρος σχεδόν σε όλες τις μάχες κατά του Ναπολέοντα στην Ιταλία.
 Διετέλεσε δήμαρχος στο Σαβιλιάνο του Πεδεμοντίου, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι ενεργό μέλος στην εξέγερση της πόλης του κατά των Αυστριακών. Μετά την επανάσταση του Πεδεμοντίου ο Σανταρόζα έγινε Υπουργός Στρατιωτών. Ωστόσο το αξίωμα του δεν κράτησε πολύ, καθώς γρήγορα οι επαναστάτες συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Ο Σανταρόζα κατάφερε να δραπετεύσει από την Ιταλία για το Λονδίνο. Την περίοδο εκείνη στο Λονδίνο όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι άνθρωποι ήταν ευαισθητοποιημένοι με τον αγώνα της Ελλάδας. Ο Σανταρόζα που έζησε σκληρές μάχες από πρώτο χέρι στην πατρίδα του, αποφάσισε να βοηθήσει τους Έλληνες. « Αγαπώ την Ελλάδα με μια αγάπη που έχει κάτι το υπέροχο. 
Ο ελληνικός λαός, καλός και γενναίος που έζησε αιώνες δουλείας είναι δικός μας αδελφός. Είναι κοινές οι τύχες της Ιταλίας και της Ελλάδος και επειδή δεν μπορώ να κάμω τίποτε πια για την πατρίδα μου, έχω υποχρέωση να αφιερώσω στην Ελλάδα τα λίγα χρόνια και τις δυνάμεις που μου μένουν…» Λόγια του Σανταρόζα που εκφράζει την αγάπη του για την Ελλάδα και τη διάθεσή του να συνδράμει στον αγώνα της. Το 1824 πήγε στο Ναύπλιο και έκανε αίτηση για να καταταγεί στις επαναστατικές δυνάμεις. 
Ωστόσο για να εγκριθεί το αίτημα του έπρεπε να πείσει τους Κουντουριώτη και Παπαφλέσσα για τις προθέσεις του. Πράγματι, ο Ιταλός αξιωματικός όταν παρουσιάστηκε, ζήτησε την θέση ενός απλού στρατιώτη χωρίς κανένα αντάλλαγμα και τους παρακάλεσε να τον στείλουν στη Μεσσηνία για να πολεμήσει στο πλευρό του Μαυροκορδάτου.
 Η Σφακτηρία πολιορκούταν από τους Αιγύπτιους του Ιμπραήμ Πασά και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος είχε πάει με τους άντρες του να την υπερασπιστεί.
 Ο Ντερόσι, όπως ήταν το όνομα που δόθηκε στον Σανταρόζα από τους Έλληνες επαναστάτες, ήταν ανάμεσα στο στρατό του Μαυροκορδάτου. Μάχη της Σφακτηρίας Ο Αναγνωσταράς που έβλεπε τον πολυάριθμο στρατό του Ιμπραήμ να πλησιάζει, ζήτησε στον Μαυροκορδάτο να του στείλει βοήθεια.
 Ο Μαυροκορδάτος που είχε εγκατασταθεί στο Νεόκαστρο, την προηγούμενη μέρα της μάχης έστειλε στη Σφακτηρία 100 αγωνιστές.
 Στις 8 Μαΐου 1825 ο Ιμπραήμ με τρεις χιλιάδες άντρες και μεγάλο στόλο έναντι των Ελλήνων, κατέλαβε τη Σφακτηρία. Οι Έλληνες επαναστάτες έδωσαν γενναία μάχη, αλλά δεν κατάφεραν να νικήσουν τις Αιγυπτιακές δυνάμεις. Ο απολογισμός των νεκρών ήταν 350 Έλληνες.
 Ανάμεσά τους και ο γενναίος Σαντόρε Σανταρόζα. Ο ιταλός φιλέλληνας τραυματίστηκε από τους εχθρούς, αλλά συνέχισε να μάχεται έως ότου ένας Αιγύπτιος τον πλήγωσε θανάσιμα. Ο Σανταρόζα έδωσε ανιδιοτελή μάχη και ο ηρωισμός του αναγνωρίστηκε τόσο από τους Έλληνες όσο και από τους συμπατριώτες του. 
Η Σφακτηρία στην Πύλο Αργότερα στη Σφακτηρία στήθηκε αναμνηστική πυραμίδα στη μνήμη του Σανταρόζα και των Ελλήνων ηρώων, καθώς και μνημεία προς τιμήν των Άγγλων, Ρώσων και Γάλλων που έπεσαν δύο χρόνια αργότερα στη ναυμαχία του Ναυαρίνου (8 Οκτωβρίου του 1827) που οδήγησε στην απελευθέρωση της Ελλάδας.... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-ellinikos-laos-kalos-ke-genneos-pou-ezise-eones-doulias-ine-dikos-mas-adelfos-o-italos-komis-santaroza-pou-polemise-me-tous-ellines-sti-machi-tis-sfaktirias-ke-skotothike-apo-tous-andres-tou/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ιταλός στρατηγός Σαντόρε Ντι Σανταρόζα."

Εντίθ Πιάφ - Δημήτρης Χορν

«Σ” αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά».-- Ο ανεκπλήρωτος έρωτας της Εντίθ Πιάφ για τον Δημήτρη Χορν.----
 Τι αποκαλύπτει η ερωτική επιστολή της τραγουδίστριας που δημοπρατήθηκε 16/11/2015.------ Τον Σεπτέμβριο του 1946 η Γαλλίδα τραγουδίστρια Εντίθ Πιάφ έδωσε μια επιτυχημένη συναυλία στο θέατρο Κοτοπούλη.
 Την ημέρα εκείνη ανάμεσα στον πολύ κόσμο που είχε μαζευτεί για να την ακούσει, η Πιάφ ξεχώρισε έναν νεαρό με λεπτά χαρακτηριστικά και κομψό ντύσιμο. Ήταν ο Δημήτρης Χορν, τον οποίο, παρόλο που δεν είχε χρόνο να τον γνωρίσει καλύτερα, ερωτεύτηκε παράφορα.
 Η τραγουδίστρια ήταν 31 ετών και ο Χορν 25 και παντρεμένος ήδη με τη Ρίτα Φιλίππου. Έτσι ο έρωτας της Πιαφ για τον Έλληνα ηθοποιό, έμεινε ανεκπλήρωτος. Η γαλλίδα αρχικά προσπάθησε να τον διεκδικήσει.
Επιστρέφοντας στο Παρίσι άρχισε να του στέλνει παθιασμένες ερωτικές επιστολές. Μία από αυτές, που όπως φαίνεται από την ημερομηνία της, γράφτηκε τον ίδιο μήνα που η Πιαφ γνώρισε τον Χορν, ήρθε στη δημοσιότητα και δημοπρατήθηκε το 2008 σε ξενοδοχείο των Αθηνών όπου πουλήθηκε για 1500 ευρώ.
 «Σ” αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά! Μπορεί να έρθεις στο Παρίσι με την Ειρήνη, αλλά μάλλον δεν το βλέπω, έτσι θα έρθω εγώ κοντά σου το Νοέμβριο, κανείς στον κόσμο δεν θα με εμποδίσει να έρθω στην Αθήνα, όμως αυτό που πρέπει να κάνεις χωρίς δισταγμό είναι να έρθεις στην Αμερική το Δεκέμβριο, έτσι θα ξανασμίξουμε εκεί και από κει ελπίζω να σε φέρω στο Παρίσι, που όταν το γνωρίσεις θα το αγαπήσεις όσο κι εγώ, Αν πας στο Λονδίνο μετά την Αμερική θα πάω κι εγώ, 
θα “θελα να ζω πολύ κοντά σου, νομίζω πως θα μπορούσα να σε κάνω ευτυχισμένο και πιστεύω επίσης πως σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Ξέρω πως είμαι ικανή να τα παρατήσω όλα για σένα». Δύο περίπου μήνες μετά την επιστολή, η Πιάφ έστειλε στον Χορν ένα τηλεγράφημα που έγραφε: «Αν μπορείς γράψε μου στο όνομα κυρία Μπιγκάρ, στην οδό Μπερί 26. Μην βάλεις το όνομά μου στη διεύθυνση». 
Η τραγουδίστρια είχε κι εκείνη δεσμό την περίοδο εκείνη, ωστόσο, όπως εξομολογήθηκε στην επιστολή της, θα μπορούσε να τα παρατήσει όλα για τον Χορν. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε αφού ο ηθοποιός δεν ανταποκρίθηκε. Λίγα χρόνια αργότερα ο Χορν απασχόλησε τον Τύπο και το κοινό με τον έρωτα του για την Έλλη Λαμπέτη... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/s-agapo-opos-den-agapisa-pote-kanenan-taki-mi-mou-pligosis-tin-kardia-o-anekplirotos-erotas-tis-entith-piaf-gia-ton-dimitri-chorn-ti-apokalipti-i-erotiki-epistoli-tis-tragoudistrias-pou/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εντίθ Πιάφ - Δημήτρης Χορν"

ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ......

Διότι έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει Δημοκρατία στην χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία....


"Γιατί δεν υπήρξαν ούτε μια στιγμή, κατά την οποία να έπαυσαν να κατοικούν την χώρα αυτή, και χάρις στην ανδρεία τους διαφύλατταν την ελευθερία της από γενεά σε γενεά μέχρι των ημερών μας και μας την παράδωσαν ελεύθερη. Και εκείνοι λοιπόν είναι άξιοι επαίνου αλλά ακόμη περισσότερο οι πατέρες μας. Γιατί επί πλέον εκείνων, τα οποία κληρονόμησαν, απέκτησαν με πολλούς κόπους και κληροδότησαν σε μας τους σημερινούς όλη αυτή την επικράτεια που κατέχουμε σήμερα. Το δε έργο της περαιτέρω βελτίωσης, το επιτελέσαμε εμείς οι ίδιοι που είμαστε συγκεντρωμένοι εδώ, οι οποίοι βρισκόμαστε ακόμη σε αυτήν ακριβώς την ηλικία μας, και εμείς εφοδιάσαμε την πόλη μας με όλα τα πράγματα, ώστε να είναι αυταρκέστατη και για πόλεμο και για ειρήνη.

…..
Και ονομάζεται μεν δημοκρατία, γιατί η διοίκηση είναι στα χέρια των πολλών και όχι των ολίγων, έναντι δε των νόμων είναι όλοι ίσοι στις ιδιωτικές τους διαφορές, ενώ ως προς την θέση τους στον δημόσιο βίο κάθε ένας προτιμάται για ένα από τα δημόσια αξιώματα ανάλογα με την επίδοση την οποία σημειώνει σε αυτά, δηλαδή η δημόσιά του σταδιοδρομία εξαρτάται μάλλον από την ατομική του αξία και όχι από την κοινωνική τάξη, από την οποία προέρχεται, ούτε πάλι ένας, ο οποίος είναι μεν φτωχός έχει όμως την ικανότητα να παράσχει κάποια υπηρεσία στην πατρίδα του, εμποδίζεται σε αυτό από το γεγονός ότι είναι άγνωστος.
…..

Ενώ δε στην ιδιωτική μας ζωή συναναστρεφόμαστε μεταξύ μας χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον, στην δημόσιά μας ζωή, σαν πολίτες, από σεβασμό προ πάντων δεν παραβαίνουμε τους νόμους, υπακούμε δε στους εκάστοτε κατέχοντες τα δημόσια αξιώματα και στους νόμους, προ περισσότερο σε εκείνους από τους νόμους, που έχουν θεσπιστεί για υποστήριξη των αδικούμενων, και σε άλλους, οι οποίοι αν και άγραφοι, η παράβασή τους φέρνει πανθομολογούμενη ντροπή στους παραβάτες.
......

Γιατί είμαστε λάτρες του ωραίου, όμως χωρίς σπατάλη χρήματος, και καλλιεργούμε το πνεύμα χωρίς να χάνουμε την ανδρεία μας. Και μεταχειριζόμαστε τον πλούτο περισσότερο σαν μια ευκαιρία δράσης παρά σαν αφορμή κομπορρημοσύνης, το να ομολογεί δε κανείς την φτώχεια του δεν είναι ντροπή, είναι όμως αισχρότερο το να μην προσπαθεί να την αποφύγει με την εργασία. Επί πλέον, οι ίδιοι εμείς όλοι είμαστε σε θέση να φροντίζουμε ταυτόχρονα για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και για τις υποθέσεις της πόλης μας, και όσοι από εμάς είναι απασχολημένοι με ιδιωτικές επιχειρήσεις και αυτοί ακόμα κατέχουν τα πολιτικά ζητήματα στην εντέλεια. Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που τον μη αναμειγνυόμενο καθόλου στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο, και οι μόνοι που όποτε δεν τα επινοούμε και δεν τα προτείνουμε οι ίδιοι πάντως έχουμε τη δύναμη να κρίνουμε σωστά τα λαμβανόμενα μέτρα, τους δε λόγους δεν τους θεωρούμε καθόλου εμπόδιο των έργων, αλλά μάλλον θεωρούμε σαν εμπόδιο το να μην έχουμε κατατοπισθεί προφορικά σε όσα έχουμε να κάνουμε, πριν καταπιαστούμε με αυτά. Γιατί υπερέχουμε από τους άλλους και ως προς αυτό ακόμη, ότι δηλαδή εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε για όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε και εμείς οι ίδιοι τα επιχειρούμε."

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ......"

Τι δουλειές έκαναν 20 διασημοι συγγραφείς

20 συγγραφείς και πως έβγαζαν τα προς το ζην.------

Τι δουλειές έκαναν μεταξύ άλλων ο Ντοστογιέφσκι, ο Μπάροουζ και ο Κέρουακ για να εξασφαλίσουν τον επιούσιο;-----

Μπορεί τα έργα τους να διδάσκονται στα σχολεία και τα ονόματά τους να αποτελούν κοινό κτήμα, όμως στην αρχή της συγγραφικής σταδιοδρομίας τους τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Γι’ αυτό και οι συγγραφείς της ιστορίας μας υποχρεώθηκαν να αφιερώσουν μεγάλο μέρος του χρόνου τους στην υπηρεσία επαγγελμάτων που ούτε καν υποπτευόμαστε. Για παράδειγμα:

1. Ο Γουίλιαμ Μπάροουζ έκανε απεντομώσεις. Το ξέρω, ακούγεται περίεργο, όμως οι δυνατότητες επαγγελματικής απασχόλησης το 1942 στο Σικάγο ήταν κάπως περιορισμένες. Ιδιαίτερα όταν ο ενδιαφερόμενος είχε απολυτήριο από τον στρατό λόγω προβλημάτων ψυχικής υγείας. Η εμπειρία του Μπάροουζ από την ενασχόληση με τις απεντομώσεις/απολυμάνσεις κτιρίων ήταν η βάση για τη συγγραφή του έργου του «Ο Απολυμαντής».

2. Η Άγκαθα Κρίστι ήταν βοηθός φαρμακοποιού. Όταν η Μεγάλη Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο στην Γερμανία το 1914, η συγγραφέας κατατάχθηκε ως εθελόντρια στην αεροπορία και υπηρέτησε ως βοηθός φαρμακοποιού. Τις γνώσεις που αποκόμισε από τη θέση της, τις αξιοποίησε στη συνέχεια στα έργα της –τα δηλητήρια είχαν εξέχουσα θέση στην πλοκή πολλών μυθιστορημάτων της.

3. Ο Κάρολος Ντίκενς υπήρξε εργάτης σε εργοστάσιο. Σε ηλικία δώδεκα χρόνων ο γνωστός συγγραφέας έπιασε την πρώτη του δουλειά κολλώντας ετικέτες σε βάζα με μπογιά για παπούτσια. Τα λεφτά ήταν φυσικά ελάχιστα όμως οι συνθήκες εργασίας και οι συνάδελφοί του αποτέλεσαν πηγές έμπνευσης για τα έργα που τον έκαναν διάσημο αργότερα.

4. Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ήταν μηχανικός. Παρά την αντίθετή γνώμη του γιου τους –τα ενδιαφέροντά του περιστρέφονταν πάντα γύρω από την λογοτεχνία και τη θρησκεία- οι γονείς του Ντοστογιέφσκι επέμεναν να τον εγγράψουν σε ηλικία 15 χρονών στη σχολή για μηχανικούς του ρωσικού στρατού. Παίρνοντας τα πτυχίο του, ο συγγραφέας έπιασε δουλειά ως μηχανικός όμως στον ελεύθερο χρόνο του ασχολούνταν με τη μετάφραση λογοτεχνικών έργων από τα γαλλικά στα ρώσικα.

5. Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ ήταν γιατρός. Ο Σκοτσέζος συγγραφέας ήταν γιατρός στο επάγγελμα, ο οποίος περνούσε την ώρα του ανάμεσα στα ραντεβού με τους ασθενείς του πλέκοντας ιστορίες.

6. Ο Ρόμπερτ Φροστ ήταν δάσκαλος. Ο Αμερικανός ποιητής που βραβεύτηκε τέσσερις φορές με Πούλιτζερ εγκατέλειψε σε νεαρή ηλικία τα σχέδια για μια οικονομικά αποδοτική καριέρα, παράτησε το πανεπιστήμιο και ασχολήθηκε με τη διδασκαλία.

7. Ο Τζον Γκαλσγουόρθι ασχολήθηκε με τη δικηγορία. Σύντομα όμως την εγκατέλειψε για να ασχοληθεί με τη ναυτιλιακή οικογενειακή επιχείρηση και άρχισε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Στη διάρκεια αυτών των ταξιδιών έκανε τη γνωριμία του με τον Τζόζεφ Κόνραντ ο οποίος δούλευε ως ναυτικός και έτσι ξεκίνησε μια μεγάλη φιλία.

8. Ο Τζόζεφ Χέλερ δούλεψε ως σιδεράς. Όταν αποφοίτησε από το σχολείο το 1941 ο Χέλερ δούλεψε για ένα διάστημα ως βοηθός σιδερά πριν καταταγεί στην αεροπορία. Μετά το τέλος του πολέμου ο Χέλερ σπούδασε αγγλική φιλολογία και στράφηκε στη διδασκαλία και, στη συνέχεια, στη διαφήμιση, ασχολίες που του άφηναν αρκετό ελεύθερο χρόνο για να επιδίδεται στη συγγραφή των βιβλίων του.

9. Ο Τζέιμς Τζόις είχε σινεμά. Ο Ιρλανδός συγγραφέας του «Οδυσσέα» κατέχει το ρεκόρ αλλαγών σταδιοδρομίας –υπήρξε μεταξύ άλλων τραγουδιστής, πιανίστας και επιχειρηματίας του σινεμά. Αυτό το τελευταίο συνέβη το 1909 όταν ο Τζόις και η σύντροφός του Νόρα Μπάρνακλ αποφάσισαν να επιστρέψουν στο Δουβλίνο και να ιδρύσουν την πρώτη κινηματογραφική αίθουσα της πόλης, το The Volta. Το εγχείρημα δεν γνώρισε επιτυχία και το ζεύγος επέστρεψε στην ηπειρωτική Ευρώπη μετά από περίπου ένα χρόνο.

10. Ο Φραντς Κάφκα ήταν δικηγόρος. Μετά από την αποφοίτησή του από τη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Τσαρλς Φέρντιναντ της Πράγας, ο Κάφκα, αφού πρώτα έκανε την άσκησή του, έπιασε δουλειά σε ασφαλιστική εταιρεία. Δυστυχώς γι’ αυτόν οι απαιτήσεις της θέσης ήταν τέτοιες ώστε δεν του περίσσευε χρόνος για να γράφει. Αναγκάστηκε λοιπόν να αναζητήσει αλλού δουλειά.

11. Ο Τζακ Κέρουακ έπλενε πιάτα. Ο δημιουργός του εμβληματικού «Στον δρόμο» έκανε πάσης φύσης δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει. Το πλύσιμο πιάτων ήταν μόνο μία από αυτές –οι άλλες ήταν υπάλληλος σε βενζινάδικο, βοηθός μηχανοδηγού, νυχτοφύλακας κ.λπ.

12. Η Χάρπερ Λι δούλεψε ως ταξιδιωτική πράκτορας. Όταν η Χάρπερ Λι μετακόμισε στη Νέα Υόρκη με σκοπό να γίνει συγγραφέας ήταν μόλις 23 ετών, κάτοχος πτυχίου νομικής από το Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα, και άφραγκη. Για να ζήσει λοιπόν, έπιασε δουλειά ως ταξιδιωτική πράκτορας για την Eastern Airlines και την BOAC («προκάτοχο» της British Airways). Η σχετική σταδιοδρομία της διήρκεσε ευτυχώς μόνο επτά χρόνια –η κυκλοφορία του «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» την απάλλαξε από τις οικονομικές σκοτούρες.

13. Ο Τζακ Λόντον έκλεβε στρείδια. Πώς μπορούσε να βγάλει το χαρτζιλίκι του ένα έφηβος στο Σαν Φρανσίσκο στα τέλη του 19ου αιώνα; Η απάντηση είναι απλή: Κλέβοντας στρείδια από τις οστρακοκαλλιέργειες της περιοχής και πουλώντας τα στη μαύρη αγορά. Δυστυχώς για τον νεαρό συγγραφέα, η προσοδοφόρος αυτή ενασχόληση διακόπηκε βιαίως όταν το σκάφος του υπέστη σοβαρές βλάβες.

14. Ο Χέρμαν Μέλβιλ ήταν τραπεζικός υπάλληλος. Τον ξέραμε ως ναυτικό. Όμως, πριν μπαρκάρει, ο συγγραφέας του «Μόμπι Ντκ» είχε εργαστεί για διάστημα αρκετών μηνών ως τραπεζικός υπάλληλος στο Όλμπανι, ενώ στη συνέχεια δοκίμασε τις δυνάμεις του στη διδασκαλία.

15. Ο Βλάντιμιρ Ναμπόκοφ υπήρξε επιμελητής συλλογής σε μουσείο. Η οικογένεια Ναμπόκοφ εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ το 1940 για να αποφύγει τις συνέπειες του πολέμου στην Ευρώπη. Εκεί, μετά το τέλος των πανεπιστημιακών σπουδών του, ο Βλάντιμιρ έπιασε την πρώτη του δουλειά ως επιμελητής της συλλογής πεταλούδων του Μουσείου Συγκριτικής Ζωολογίας του Χάρβαρντ.

16. Ο Τζορτζ Όργουελ υπηρέτησε ως αξιωματικός της Αυτοκρατορικής Αστυνομίας της Ινδίας. Δεκαεννέα ετών ήταν ο Τζορτζ Όργουελ όταν κατατάχθηκε στην αστυνομία και πήρε την πρώτη του μετάθεση για τη Βιρμανία. Ακολούθησαν μεταθέσεις και σε άλλα πόστα της νότιας Ασίας έως ότου, πέντε χρόνια αργότερα, ο συγγραφέας αρρώστησε βαριά και επέστρεψε στην Αγγλία για να νοσηλευτεί. Ακολούθως υπέβαλε την παραίτησή του και ασχολήθηκε με τη συγγραφή.

17. Ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ δούλευε σε κρουαζιερόπλοια. Μπορεί τα χρόνια της δόξας του να τα πέρασε απομονωμένος, αποφεύγοντας συστηματικά οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο, όμως, όταν ήταν νέος, ο Σάλιντζερ δούλεψε για ένα διάστημα σε κρουαζιερόπλοια συντονίζοντας δραστηριότητες για την ψυχαγωγία των επιβατών. Την τόσο ενδιαφέρουσα αυτή καριέρα διέκοψε η επίθεση των Γιαπωνέζων στο Περλ Χάρμπορ και η υποχρεωτική κατάταξή του στον στρατό.

18. Ο Τζον Στάινμπεκ έκανε τον ξεναγό. Το 1928, σε ηλικία 26 ετών, ο Τζον Στάινμπεκ δούλευε ως ξεναγός σε εκκολαπτήριο ψαριών στη λίμνη Ταχόε, ένα από τα πιο γνωστά τουριστικά θέρετρα στην Καλιφόρνια. Εκεί γνώρισε την πρώτη του σύζυγο μαζί με την οποία ίδρυσαν βιοτεχνία παραγωγής πλαστικών μανεκέν για τις βιτρίνες των καταστημάτων.

19. Ο Μπραμ Στόκερ υπήρξε θεατρικός κριτικός. Πολλοί συγγραφείς εξάσκησαν κατά καιρούς το επάγγελμα του δημοσιογράφου. Ο λόγος που ξεχωρίσαμε τον δημιουργό του «Δράκουλα» είναι ότι μια θετική κριτική που έγραψε για γνωστό ηθοποιό της εποχής έγινε η αιτία να αποκτήσει έναν καλό φίλο και πάτρονα. Ο εν λόγω ηθοποιός τον βοήθησε στη συνέχεια να αποκτήσει την απαραίτητη οικονομική ανεξαρτησία και να πραγματοποιήσει τα συγγραφικά σχέδιά του.

20. Ο Κουρτ Βόνεγκατ πουλούσε αυτοκίνητα. Ο συγγραφέας του «Σφαγείο Νούμερο 5» αποτελεί παράδειγμα κινητικότητας στην αγορά εργασίας που θα έλεγε και η παρούσα κυβέρνηση. Μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας, δούλεψε ως αθλητικογράφος, εκπρόσωπος Τύπου, διαφημιστής, καθηγητής και έμπορος αυτοκινήτων. Ως συγγραφέας τα κατάφερε καλύτερα.

Επιμέλεια: Λήδα Πιμπλή

Πηγή: tospirto.net

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι δουλειές έκαναν 20 διασημοι συγγραφείς"

Οι άγνωστες «Θερμοπύλες»

Οι άγνωστες «Θερμοπύλες» του ποντιακού ελληνισμού.----- Οι εγκλωβισμένοι Πόντιοι αντάρτες αλληλοσκοτώνονται προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων, στον διωγμό του 1914 στο Οτ Καγιά! ----- To 1914 οι Τούρκοι εξαπολύουν εναντίον των χριστιανών της Μικράς Ασίας τον λεγόμενο πρώτο διωγμό.
 Οι χριστιανοί του Πόντου όμως, δεν αποδέχονται στωικά τη μοίρα τους και αντιδρούν οργανώνοντας αντάρτικες ομάδες. Στις αρχές του 1917 το ποντιακό αντάρτικο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη προκαλώντας πονοκέφαλο στις τουρκικές Αρχές.
 Ο στρατιωτικός διοικητής της επαρχίας Σαμψούντας Ρεφάτ πασάς εξαπέλυσε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην οροσειρά του Νεπιέν Νταγ, η οποία αποτελούσε ένα από τα ορμητήρια των ποντίων ανταρτών. Τον Απρίλιο οι τουρκικές δυνάμεις εντόπισαν 90 αντάρτες κοντά στο χωριό Οτ Καγιά. Εκείνοι κατέφυγαν σε ένα μεγάλο σπήλαιο, γνωστό ως »η σπηλιά της Παναγιάς». Εκεί τους ακολούθησαν 600 ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά, φοβούμενοι από την παρουσία των Τούρκων στην περιοχή. Τούρκοι χωρικοί όμως υπέδειξαν στους στρατιώτες το σπήλαιο. 
Αμέσως περικύκλωσε το σπήλαιο δύναμη 350 χωροφυλάκων, με επικεφαλής τον Νταλίπ Τσαούς, φανατικό διώκτη των Ελλήνων. Οι 90 αντάρτες είχαν ως επικεφαλής τους Γιώργο Καραβασίλογλου, με τους τρεις γιούς του, τον Κώστα Δελληγιάνογλου και τον Κώστα Παπάζογλου. Οι Τούρκοι κάλεσαν τους αντάρτες να παραδοθούν. Οι τελευταίοι ωστόσο τους αγνόησαν. Ακολούθησαν διαδοχικές προσπάθειες κατάληψης του σπηλαίου επί μια εβδομάδα! Οι αντάρτες όμως, μαχόμενοι ηρωικά, τις απέκρουσαν όλες.
 Οι Τούρκοι κάλεσαν ως ενίσχυση ένα σύνταγμα τακτικού στρατού με πυροβόλα, υπό τον Μεχμέτ Αλή. Ακολούθησαν δύο μέρες ομηρικών μαχών, κατά τη διάρκεια των οποίων οι πολιορκητές υπέστησαν βαρύτατες απώλειες. Οι βολές των πυροβόλων όμως, είχαν διευρύνει το στενό στόμιο του σπηλαίου, ενώ τα πυρομαχικά των υπερασπιστών τελείωναν. Η πρόταση του Μεχμέτ Αλή για παράδοση απορρίφθηκε.
 Πόντιοι αιχμάλωτοι στα χέρια των Τούρκων. Οι αντάρτες του Οτ Καγιά προτίμησαν την αυτοκτονία από την παράδοση Οι πολιορκημένοι όμως δεν είχαν καμία ελπίδα. Σε λίγο τελείωναν και τα ελάχιστα φυσίγγια που τους είχαν απομείνει. Τότε, ο καπετάν Γιώργος Καραβασίλογλου κάλεσε τους εναπομείναντες μαχητές κοντά του και τους πρότεινε να αλληλοσκοτωθούν προκειμένου να μην πέσουν ζωντανοί στα χέρια του εχθρού. Ο τελευταίος που θα έμενε ζωντανός, θα αυτοκτονούσε.
 Οι αντάρτες συμφώνησαν όλοι! Έστρεψαν τα όπλα τους ο ένας εναντίον του άλλου και πέρασαν στην αθανασία. Ο τελευταίος τοποθέτησε το όπλο κάτω από το σαγόνι του και αυτοκτόνησε! Μανιασμένοι οι Τούρκοι ξέσπασαν πάνω στους απροστάτευτους πλέον αμάχους. Τους οδήγησαν στο κοντινό χωριό Τζασχούρ. Εκεί όλοι οι άνδρες σφαγιάστηκαν. Τριάντα κεφάλια εστάλησαν ως «δώρο» στον Ρεφάτ Πασά. Οι γυναίκες και τα παιδιά, υποχρεώθηκαν σε μια πορεία θανάτου. Προορισμός τους υποτίθεται ότι θα ήταν η Κασταμονή, που απείχε 300 χιλιόμετρα. Στον προορισμό τους έφτασαν μόνο 83. Και απ’ αυτούς όμως, οι περισσότεροι πέθαναν τις επόμενες ημέρες. Το δράμα είχε τελειώσει. Οι Πόντιοι αντάρτες είχαν γράψει νέες «Θερμοπύλες». Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-agnostes-thermopiles-tou-pontiakou-ellinismou-i-egklovismeni-pontii-antartes-alliloskotononte-prokimenou-na-min-pesoun-sta-cheria-ton-tourkon-sto-diogmo-tou-1914-sto-ot-kagia/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι άγνωστες «Θερμοπύλες»"

Τα πρώτα αυτοκίνητα στην Ελλάδα.

Έβρισκαν βενζίνη στα φαρμακεία, είχαν ταχύτητα 35 χιλιόμετρων και μόνο το 1934 είχαμε 7 χιλιάδες τροχαία.-----
 Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα εμφανίζεται στους δρόμους της Αθήνας μια σιδερένια κατασκευή με ρόδες που κινείται χωρίς να τη σέρνουν άλογα. Μιλάμε για το πρώτο αυτοκίνητο που λειτουργεί με βενζίνη και ηλεκτρισμό. Άλλωστε τη βενζίνη μέχρι τότε την πωλούσαν μόνο τα φαρμακεία ως καθαριστικό. Το 1884 εμφανίζεται το πρώτο ατμήλατο λεωφορείο, με σιδερένιους τροχούς που ξεκινά από την Αθήνα για Θήβα και Λιβαδειά με 14 επιβάτες, σε χρόνο-ρεκόρ 4 ωρών.
 Η αρχή είχε γίνει. Το πρώτο τροχήλατο όχημα έφτασε στην Αθήνα το 1897. 
Ήταν ένα «Γκάρντνερ» 14 θέσεων που μούγκριζε κάνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Εκεί ξεκίνησαν και οι πρώτες κόντρες με τους αμαξάδες για το ποιος θα έπαιρνε τον πελάτη.
 Σύμφωνα πάντως με το βιβλίο του Νίκου Πολιτάκου “Αι Αστικαί Συγκοινωνίαι” που εκδόθηκε το 1938, το πρώτο αυτοκίνητο ήταν ένα «Peugeot» με μονοκύλινδρο κινητήρα δύο ίππων που το έφερε στην Ελλάδα ο Ν. Κοντογιαννάκης.
 Όμως, η έλλειψη τεχνικών γνώσεων του Κοντογιαννάκη αλλά και των υπόλοιπων Αθηναίων, αφού δεν μπορούσε κανείς να το επισκευάσει, τον ανάγκασαν να το παρατήσει τρεις εβδομάδες αργότερα. Το νέο όχημα αντί να λύσει τα προβλήματα πρόσθεσε ακόμα περισσότερα. Έτσι οι Αθηναίοι, αντί να χαρούν, άρχισαν την κοροϊδία. Οι τέσσερις τροχοί κάνουν σταδιακά αισθητή την παρουσία τους 
Το 1899 εμφανίστηκε στην Αθήνα το αυτοκίνητο του Κώστα Χρηστομάνου που είχε το προνόμιο να ξεκινά εύκολα αλλά…σταματούσε δύσκολα με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει κάτι τέτοιο. Το 1900 το ιπποκίνητο τραμ που ήταν ένας άκρως διασκεδαστικός τρόπος μεταφοράς επιβατών απέκτησε έναν επικίνδυνο αντίπαλο που σε ένα μικρό χρονικό διάστημα το νίκησε κατά κράτος.
 Ήταν το ηλεκτροκίνητο όχημα της Ηλεκτρικής Εταιρείας. Την επόμενη χρονιά οι εφημερίδες της εποχής φιλοξένησαν το άλλο μεγάλο νέο. Το πρώτο αυτοκίνητο-ταξί εμφανίστηκε στους δρόμους της Αθήνας. Ανήκε σε κάποιον Μωραϊτίνη (πιθανότατα όχι στο λογοτέχνη, ποιητή και θεατρικό συγγραφέα Τίμο Μωραϊτίνη). Έτσι μέσα σε λίγα χρόνια τα ιπποκίνητα τραμ και τα μόνιππα σταδιακά αποσύρθηκαν και στη θέση τους μπήκαν οι τέσσερις τροχοί. Όμως η έλλειψη υποδομής, δρόμων, γνώσεων δεν άφηνε περιθώρια.
 Tα καλύτερα αυτοκίνητα της εποχής δεν ξεπερνούσαν σε ταχύτητα τα 35 χιλιόμετρα την ώρα, κάτι που σήμαινε ότι το αυτοκίνητο στα πρώτα του βήματα ήταν περισσότερο μέσο επίδειξης παρά τρόπος ασφαλούς και γρήγορης μεταφοράς. Άλλωστε μια άμαξα με άλογα ήταν πιο γρήγορη και σίγουρα πιο αξιόπιστη αφού ο ιππέας ήξερε να «χειρίζεται» τα άλογα κάτι που δυστυχώς αγνοούσε ο οδηγός της εποχής με τις μηχανές. Αυτό ήταν σίγουρα μια εξέλιξη σημαντική, ωστόσο δημιούργησε πληθώρα προβλημάτων, αφού η απόκτηση αυτοκινήτου σήμαινε ταυτόχρονα και απόκτηση άδειας οδήγησης.
 Όμως οι πρώτες εξετάσεις για απόκτηση άδειας οδήγησης έγιναν πολλά χρόνια αργότερα στις 13 Μαρτίου 1935. Ο κυριότερος λόγος καθιέρωσης εξετάσεων ήταν ότι κατά τη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου είχαν γίνει 7.000 τροχαία με χιλιάδες νεκρούς. Το πρώτο δυστύχημα που προκάλεσε ένας υπουργός και ένας πρίγκηπας Στην Αθήνα του 1907 που κυκλοφορούσαν μόλις επτά αυτοκίνητα δεν ήταν αναγκαίες οι πινακίδες, αφού όλοι ήξεραν τους ιδιοκτήτες τους. Κι όμως τότε είχαμε το πρώτο αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην Ελλάδα που το προκάλεσαν ένας πρίγκηπας και ένας υπουργός.
 Η 25χρονη Ευφροσύνη Βαμβακά έμεινε στην ιστορία ως το πρώτο θύμα του νέου μέσου που ήρθε για να εκσυγχρονίσει  την Ελλάδα. Το δυστύχημα έγινε στη λεωφόρο Συγγρού, κοντά στο Φιξ, στις 4 Μαρτίου 1907, στις 11.30 το πρωί. Δύο αυτοκίνητα έπεσαν πάνω στην κοπέλα και πέρασαν κυριολεκτικά από πάνω της. Ο οδηγός του πρώτου αυτοκινήτου ήταν ο πρίγκιπας Ανδρέας (πατέρα του Φίλιππου και πεθερός της βασίλισσας Ελισάβετ της Αγγλίας) με συνεπιβάτες τη γυναίκα του, Αλίκη, και τον υπασπιστή του Μεταξά! Οδηγός στο δεύτερο ήταν ο υπουργός και βουλευτής Φθιώτιδος Ν. Σιμόπουλος ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη, παραδεχόμενος ότι εκείνος πρώτος χτύπησε την άτυχη γυναίκα.
 Το γεγονός ότι κανένας απ τους δύο οδηγούς δεν φρέναρε καν, ήταν απλή λεπτομέρεια. Ο Διοικητής της Αστυνομίας μετά απ αυτό το γεγονός κάλεσε όλους τους οδηγούς αυτοκινήτων της Αθήνας και τους συμβούλευσε να… μην πατάνε τον κόσμο! Πάντως το αυτοκίνητο που στη σημερινή εποχή θεωρείται είδος ανάγκης και όχι είδος πολυτέλειας, ανεξάρτητα αν για κάποιους παραμένει φιγούρα, στα πρώτα του βήματα το μόνο που κατάφερε να προσφέρει ήταν τρόμο και χλευασμό.... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/ta-prota-aftokinita-stin-ellada-evriskan-venzini-sta-farmakia-ichan-tachitita-35-chiliometron-ke-mono-to-1934-ichame-7-chiliades-trochea/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα πρώτα αυτοκίνητα στην Ελλάδα."