Αγγλογαλλική Κατοχή: Οι Μ.Δυνάμεις τιμωρούν την Ελλάδα για τις εξεγέρσεις σε Μακεδονία, Θράκη και Ήπειρο

Κατά την διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου, ανάμεσα στην τσαρική Ρωσία και την συμμαχική δύναμη της Αγγλίας, Γαλλίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, λαμβάνει χώρα μια όχι και τόσο γνωστή κατοχή ελληνικού εδάφους από τις αγγλο-γαλλικές δυνάμεις.

Συγκεκριμένα, για περίοδο τριών ετών, Αθήνα και Πειραιάς βρίσκονται υπό ξένη κατοχή, ως μια μορφή διπλωματίας των κανονιοφόρων, καθώς οι δύο αυτές Μεγάλες Δυνάμεις είχαν εξοργιστεί με την ελληνική πλευρά και τον Όθωνα, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τον Κριμαϊκό Πόλεμο ώστε να υποστηρίξει εθελοντικές δυνάμεις για την απελευθέρωση των υπόδουλων περιοχών της Ηπείρου, Θράκης και Μακεδονίας, που τότε βρίσκονταν υπό οθωμανικό ζυγό. 

Πώς ακριβώς εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα που οδήγησαν στην "Αγγλογαλλική Κατοχή", που έλαβε τέλος σαν σήμερα, στις 15 Φεβρουαρίου του 1857;

Τέσσερα χρόνια μετά τα Παρκερικά, οι μεγάλες δυνάμεις επεμβαίνουν και πάλι στα εσωτερικά της Ελλάδας. 

Στρατιωτικές δυνάμεις της Γαλλίας και της Βρετανίας θέτουν για τρία χρόνια υπό τον έλεγχό τους την Αθήνα και τον Πειραιά (1854-1857), επειδή ο βασιλιάς Όθων υποδαύλιζε την εξέγερση των Ελλήνων στις υπόδουλες περιοχές της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, ενέργεια που αντιστρατευόταν τα συμφέροντα τους. 

Το επεισόδιο αυτό εντάσσεται στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-1856), που αναδιαμόρφωσε τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη, στα μέσα του 19ου αιώνα.

Όλα ξεκίνησαν, όταν ο δυναμικός τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Α' ήθελε να τελειώνει με τη θνήσκουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, με σκοπό να επωφεληθεί από την κληρονομιά της. 

Η απόφασή του να κηρύξει τον πόλεμο στον Σουλτάνο στις 4 Οκτωβρίου του 1853 βρήκε αντίθετες τη Γαλλία και τη Βρετανία, που για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα τάχθηκαν υπέρ της ακεραιότητας της αυτοκρατορίας του. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού στους Έλληνες, που θεώρησαν ότι είχε έλθει η στιγμή για την εκπλήρωση των εθνικών ονείρων και της Μεγάλης Ιδέας.

Σχεδόν αμέσως συγκροτήθηκαν εθελοντικά σώματα, τα οποία έχοντας την ολόθερμη συμπαράσταση του βασιλικού ζεύγους, του Όθωνα και της Αμαλίας, εισέβαλαν στα αλύτρωτα εδάφη της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, που τότε βρίσκονταν υπό την κυριαρχία των Οθωμανών Τούρκων, για να ενισχύσουν τις τοπικές εξεγέρσεις του ελληνικού στοιχείου.

Η Βρετανία και η Γαλλία δεν είδαν με καλό μάτι την κίνηση αυτή των Ελλήνων, που αντικειμενικά ευνοούσε τον τσάρο, αφού κρατούσε καθηλωμένες στον υπόδουλο ελληνικό χώρο σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις των συμμάχων τους Οθωμανών. Έτσι, άρχισαν να βομβαρδίζουν με διαβήματα τον Όθωνα για την απόσυρση των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Εις μάτην όμως, αφού ο Όθων ήταν αποφασισμένος να επιμείνει στην πολιτική του αυτή (και για τη βελτίωση της φθίνουσας δημοτικότητάς του), παρά τις προειδοποιήσεις των διπλωματικών μας αποστολών σε Παρίσι, Λονδίνο και Κωνσταντινούπολη, που του επισήμαναν τους κινδύνους που εγκυμονούσε η πολιτική του για τη χώρα μας.

Επειδή τα διαβήματα των Αγγλογάλλων δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, οι δύο χώρες αποφάσισαν να δράσουν δυναμικά για να επιβάλλουν τις απόψεις τους. 

Οι πρεσβευτές τους στην Αθήνα επέδωσαν τελεσίγραφο στον βασιλιά και μετά τη λήξη του στις 12 Μαΐου του 1854, πρώτα ο γαλλικός στρατός αποβιβάσθηκε στον Πειραιά, για να ακολουθήσει λίγες ημέρες αργότερα ο βρετανικός. Υπό την πίεση των όπλων, ο Όθων αναγκάσθηκε να διακηρύξει την ουδετερότητα της Ελλάδας στον Κριμαϊκό Πόλεμο και να αποσύρει σταδιακά τα στρατιωτικά σώματα από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Παράλληλα, απάλλαξε από τα καθήκοντά της την κυβέρνηση του Αντωνίου Κριεζή και όρκισε νέα υπό τον βετεράνο πολιτικό και πρεσβευτή της Ελλάδας στο Παρίσι, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Με απαίτηση των Γάλλων, το υπουργείο Στρατιωτικών (σήμερα Εθνικής Άμυνας) δόθηκε στον μισητό του αντίπαλο Δημήτριο Καλλέργη, που πρωταγωνίστησε στην εναντίον του επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. 

Η κυβέρνηση Μαυροκορδάτου, γνωστή και ως «Υπουργείο Κατοχής», θα παραμείνει στην εξουσία έως τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1855 και θα αντικατασταθεί από την κυβέρνηση του Δημητρίου Βούλγαρη.

Το μοναδικό, ίσως, επίτευγμα της κυβέρνησης Μαυροκορδάτου υπήρξε η επανάληψη των διπλωματικών σχέσεων με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που είχαν διακοπεί λόγω της εισβολής των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων στα εδάφη της και η σύναψη εμπορικής συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών (27 Μαΐου 1855), που υπήρξε ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα. 

Αρχικά, ο Σουλτάνος είχε απαιτήσει αποζημίωση από την Ελλάδα για τις καταστροφές που είχαν προκληθεί στις επαρχίες του, αλλά οι αξιώσεις του απορρίφθηκαν από τους Αγγλογάλλους, με το αιτιολογικό τις βιαιοπραγίες των στρατευμάτων του εναντίον των Ελλήνων κατοίκων των περιοχών αυτών.

Η κατοχή των Αγγλογάλλων αρχικά περιορίσθηκε μόνο στον Πειραιά, αλλά λόγω του ανθυγιεινού κλίματος του επινείου της Αθήνας, επεκτάθηκε το καλοκαίρι του 1854 ως τα Πατήσια και την Πεντέλη. Η παραμονή των ξένων δυνάμεων στην πρωτεύουσα ήταν αρκετά επώδυνη για τους κατοίκους της, παρά την ενασχόλησή τους με πολλά κοινωφελή έργα. 

Οι ξένοι στρατιωτικοί αναμίχθηκαν στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα, κατέστρεψαν εγκαταστάσεις αντιπολιτευόμενων εφημερίδων («Αιών»), συνέλαβαν μη αρεστούς σ’ αυτούς δημοσιογράφους, όπως ο Ιωάννης Φιλήμων και ο Κωνσταντίνος Λεβίδης και πλήγωσαν την υπερηφάνεια των Αθηναίων, όταν παρήλαυναν προκλητικά μπροστά από το παλάτι του Όθωνα (κτίριο σημερινής Βουλής) στην Πλατεία Συντάγματος. 

Μα πάνω απ' όλα θα προκαλέσουν το μίσος των Αθηναίων, όταν από το πλήρωμα ενός γαλλικού πλοίου θα προέλθει η χολέρα, που θέρισε την Αθήνα και προκάλεσε τον θάνατο 3.000 ανθρώπων, δηλαδή το ένα δέκατο των κατοίκων της.

Τα αγγλογαλλικά στρατεύματα θα αναχωρήσουν τελικά από την Ελλάδα στις 15 Φεβρουαρίου του 1857, ένα χρόνο μετά την ήττα των Ρώσων και τη Συνθήκη των Παρισίων (30 Μαρτίου 1856), που έθεσε και επισήμως τέρμα στον Κριμαϊκό Πόλεμο. Η τρίχρονη κατοχή της Αθήνας και του Πειραιά ανέβασε προσωρινά τη δημοτικότητα του Όθωνα. 

Σε συνδυασμό δε με την έκβαση του Κριμαϊκού Πολέμου και την απογοήτευση από τη μη εκπλήρωση των εθνικών πόθων, προκάλεσε την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού της χώρας, με την εξαφάνιση των τριών μεγάλων κομμάτων της εποχής, του «Αγγλικού», του «Γαλλικού» και του «Ρωσικού», και την εμφάνιση νέων πολιτικών ανδρών.

Με πληροφορίες και φωτογραφίες από: San simera 
http://www.onalert.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αγγλογαλλική Κατοχή: Οι Μ.Δυνάμεις τιμωρούν την Ελλάδα για τις εξεγέρσεις σε Μακεδονία, Θράκη και Ήπειρο"

Ελληνικά επώνυμα απο Κ-Σ.

Κ

Κούνδουρος– 1) Κολοβός, με κομμένη ουρά: σκυλί κουντούρι (Σπαν. (Ζώρ.) V 389). 2) Κοντός: κόβγει τα (ενν. τα ρούχα) ως τα γόνατα και κούντουρα τ’ αφήνει (Ερωτόκρ. Δ´ 579). 3) (Στη θέση εθν.): εν έτει ‚ςωοδ´ απήραν οι κούντουροι την Μεσημβρίαν (Byz. Kleinchron. Α´ 2141). Η λ. και τ. Κούνδουρος σε τοπων.: (Δωρ. Μον. XX), (Χρον. Μορ. P 1724). [<επίθ. κ{ΜΣΚ}όντουρος. Η λ. τον 9. αι. (βλ. Κριαράς 1988: Β´ 89· Kahane, GR I 571-2), στο Meursius και σήμ. ιδιωμ.]

Κουντουράς– Απο το μεσ.ελλ.(9ος αιων.), κόντουρος ,ο κολοβός ή μεσ.ελλ. κουντούρα, είδος παπουτσιού.

Κούτρας/Κούτρης– Απο το δημώδ. κούτρα, το κεφάλι. Το επώνυμο ίσως με την έννοια του «κεφάλα». Ετυμολογικά προέρχεται απο το μεσν. κούτρα και αυτό με τη σειρά του απο το λατινικό scutra. Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 14ο αιώνα(1304), αναφέρεται κάποιος Δημήτριος Κούτρας, πάροικος Λήμνου.

Κουτσομύτης– που έχει κομμένη μύτη, ως επώνυμο τον 11. αι στην Αλεξιάδα της Ειρήνης της Κομνηνής. Ταυτόσημο με το βυζ. Ρινότμητος, λόγω της συνήθους τιμωρίας να κόβουν την μύτη στον ένοχο.

Κουτσούκος– Από το τουρκ. kucuk, μικρός.

Κουτσούμπας– Από το διαλεκτ. κουτσουμπός, α άνευ κορυφής, ”κουτσουμπό κυπαρίσσι”, ”κουτσουμπή μύτη”, γενικά ο κολοβός. Ετυμολογικά σχετικό με το “κουτσός”.

Κρεμαστινός– Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από χωριό με το όνομα Κρεμαστή. Χωριά με αυτό το όνομα υπάρχουν στη Ρόδο, Ξάνθη, Λακωνία.

Κροντηράς– Από το δημωδ. κροντήρι, ο κρατήρας, από το μεσν. κροντήριον< κρυωρήριον, εκεί που κρυώνει το νερό. Συν την κατάλ. –άς, που δηλώνει επάγγελμα (πρβλ.φαναράς, παπλωματάς, γαλατάς κτλ).

Κρούσκας– Από το αρβαν. krushk, ο κουμπάρος και ο ανύπαντρος συγγενής, <*kushker<λατιν. consocer”πεθερός” .

Κυρίτσης– τιμητικός τίτλ. 1) κύριος, άρχοντας, 2)αξιωματούχος: του κλήρου κυριτσάδες, <ουσ. κύρης + κατάλ. –ίτσης. Ως επώνυμο τουλάχιστον από τον 11^οαιώνα, (Κυρίτζης).

Κύρκος– Από το βαφτ. Κύρκος,<μεσν.Κύρικος(κύρ(ιος)+ικός) ή(και) του βαφτ. Κυρ(ιά)κος. Η ίδια αρχή σε πολλές παραλλαγές, φανερώνοντας τη διάδοσή του υποκορ. αυτού τύπου, όπως Κυρκόπουλος, Κυρκίδης, Κυρκάκης,Κύρκου, Κυρκούδης, Κυρκούσης κτλ.(ΑΝΧΜ)

Κωνσταντόπουλος: Γιος ή απόγονος του Κωνσταντίνου. Ο Κωνσταντίνος προέρχεται από το λατινικό Constantinus.

Λ

Λάγιος– Από το δημ. λάγιος, ονομασία προβάτων που έχουν μαύρο χρώμα,πρβλ. λαγιαρνί, <δάνειο από τα βλάχικα.

Λαμπέτης– Από το μεσν. λαμπέτης, ο λαμπρός, ο λάμπων. Σαν επώνυμο αναφέρεται για πρώτη φορά το 1320 ως επώνυμο κατοίκου της Χαλκιδικής, Λαμπέτης.

Λάσκαρης– Επώνυμο σημαντικής βυζαντινής οικογένειας. Χρησιμοποιείται και ως κύριο όνομα. Λάσκαρης<λάσκαρης «δάσκαλος»<ράσκαλης με αντιμετάθεση r-l<>r< δάσκαλος. Οι παραπάνω τύποι απαντούν στο μικρασιατικό ιδίωμα της Σίλλης(περ.Ικονίου) όπου ο ρωτακισμός αποτελεί γενικό κανόνα(πβ.δεξί-ρεξί,δεσπότης-ρεσπότσης).

Λαφαζάνης– Από το τουρκ.περσ. lafazan, ο φλύαρος, καυχηματίας.

Λέχος– Μητρωνυμικό, από το λεχώ-λεχώνα, 1) γυναίκα που γέννησε πρόσφατα και 2) (μτφ.) για άνθρωπο τεμπέλη και φυγόπονο,3) Από το ιδιωμ.(Αρκαδ.) λέχος, «η εν ύδατι αναλυομένη κόπρος των βοών, εν η εμβάλλουσι τα βαμβακερά υφάσματα άμα υφανθέντα. Μένουσιν δ’εν αυτή 3-4 ημέρας ταύτα, είτα εξάγουσιν αυτά(ξελεχώνουσι) και τα λευκαίνουσιν». Ίσως λέχος,παρατσούκλι, αυτού που έκανε αυτή τη δουλειά.  

Λιάγκας– Μητρων. από το βαφτ. Λιάγκα, ιδιωμ. μορφή του Αλέκα< Αλεξάνδρα . Ή από το ιδιωμ.(Αιτ/νια) λιάγκας, ο πολύ αδύνατος.

Λιάπης– Από το αλβ. Lab-I, ο κάτοικος της Λιαπουριάς(η περιοχή γύρω από τη Χειμάρα).

Λιάρος– Από το ν.ε. λιάρος «ο σταχτόχρους με στίγματα», < βλαχ.leara  ”ποικιλόχρωμος,  για κατσίκια, πρόβατα κτλ», αλβ.larë“ίδια έννοια με τη βλάχ.”.

Λιβαθινός(Λειβαθινός)- Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από την περιοχή Λιβαθώ (Λειβαθώ) της Κεφαλλονιάς.Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού με πλούσια ναυτική παράδοση.

Λιβανός– Η ευρεία διάδοση του επιθέτου αυτού οφείλεται στο ότι το Λιβάνιος/ Λιβανός χρησιμοποιούταν/ χρησιμοποιείται και ως βαφτιστικό.Λιγότερο πιθανές οι περιπτώσεις :i) Αυτός που εμπορεύεται λιβάνι, ή ii) από την ονομασία που δίνεται στις μαυρο-κόκκινες κατσίκες. Πβ. Ψάρρος, Λιάρος, Νταβέλης, Ρ

Λοβέρδος– Επώνυμο από το ιταλ. κύριο όνομα Lombardo<αρχικά όνομα εθνότητας,τν Λομβαρδών-Λογγοβάρδων.

Λοΐζος/Λουΐζος/Αλοΐζος– Από το βαφτ. Λογίζος-Λοΐζος-Αλοΐζος, <βεν.Aloiso,γαλ.Loys. Βαφτιστικό που είχε ευρεία διάδοση σε ελληνικούς πληθυσμούς (νησιά, Πελ/σο, Θεσσαλία, Μακεδ.κτλ) την περίοδο της φραγκοκρατίας και βενετοκρατίας.

Λούβαρης/Λουβιάρης– Από το δημώδ. λουβιάρης, λωβιάρης, ο λεπρός, ο έχων λούβα/λώβα, <αρχ. ουσ. λώβη, συν την κατάλ. –(ι)άρης.                                            

Λουλές –Από το δημωδ. λουλές, η πήλινη εστία του ναργιλέ, στην οποία τοποθετούνται τα κάρβουνα και ο καπνός, <τουρκ. Lule.

Λυμπέρης/Λυμπερόπουλος/Λυμπεράκος– Επώνυμο που προέρχεται από το βαφτιστικό Λυμπέρης, από το ιταλ.Libero>λατ.liber(ελευθερία).

Μ

Μαγκριώτης-, Από το βαφτ. Μαγκριώτης, χρησιμοποιούμενο κυρίως στη Θράκη. Μετέπεσε σε κύριο όνομα από κάποια παλιότερη βυζαντινή επωνυμία, όπως συνέβη με άλλα όπως Παλαιολόγος, Βάρδας, Κομνηνός, Δούκας-Δούκισα, Ασάνης-Ασάνω κτλ.

Μάζης– 1) Από το αρβαν. mëz (το ë προφέρεται κάπως μεταξύ -α- και –ε-, όπως το αγγλ. about), και σημαίνει πουλάρι, 2) από το αρβαν. mazë, η κρέμα, η κρούστα που δημιουργείται πάνω στο γάλα<σλαβ.mazъ-το λίπος. Πρβλ. Γκίζας.

Μάϊνας– Από το ρήμα μαϊνάρω, (ναυτ.) χαλαρώνω, κατεβάζω τα πανιά, <βεν. mainar.

Μαντάς– i) Ο κατασκευαστής ή πωλητής μαντών (μαντά, τα). Μάντα, είδος μανδύα <ιταλ. manta. Το επώνυμο σχηματίζεται από το ουσ. μάντα και την επαγγελ. κατάληξη –άς (βλέπε βαρελάς, ψωμάς, παπλωματάς κ.α.). ii) Από το τουρκ. mandaz, το βουβάλι. Ή από το μεσν./δημωδ. μάντης.

Μαρκεζίνης: Σχετικό με το μαρκήσιος, μαρκέζης. Τίτλος δυτικών ευγενών. <μεσν. λατ. marcensis – marquesius.

Μάτσας– Ίσως από το αρομ.(βλαχ.) mață,η γάτα.

Ματσούκας– Από τη λέξη ματσούκι, ραβδί χοντρό που απολήγει σε σφαιροειδή όγκο ή παλούκι, πάσσαλος. <μεσν. λατ. mazuca <λαϊκ. λατ. Matteūca. Ως επώνυμο τουλάχιστον από το 13^ο αιώνα, Ματζούκης, Μιχαήλ, το 1293 στη Σμύρνη.

Μαυραγάνης– Από το ιδιωμ. μαυραγάνι, είδος σιταριού με μαύρο άγανο ή αγάνι (<ακάνιον<ακάνθιον).

Μελάς– Από το δημωδ. μελάς, ο παραγωγός ή έμπορος μελιού, μέλι συν το παραγ. επίθ. –άς. Διασημότερος φέρων του επίθετου αυτού, φυσικά ο Παύλος Μελάς. Ως επώνυμο, Μελάς, το συναντάμε πρώτη φορά, τουλάχιστον απ’ότι έχω βρει, το 14^ο αιώνα στη Βέροια.

Μερκούρης– Από το βαφτ. Μερκούριος/Μερκούρης (Άγιος Μερκούριος)<λατ. Mercurius (ο Ρωμ. Ερμής).

Μουζάκης-: Από το αρβανίτικο muzaqi “μοσχάρι, δαμάλι” και σχετίζεται με το αλβαν. Τπνμ. Muzhake. Επίθετο ευγενούς μεσαιωνικής αλβανικής οικογένειας. Κάλλιστα μπορεί το επώνυμο να προέρχεται από το μεσν. ελλ. μουζάκιον «είδος παπουτσιού».<αραβ. ή περσ.

Μπαμπινιώτης– Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από το χωριό Μπαμπίνη, δημ. Αστακού, νομ. Αιτωλ/νίας.

Ν

Ναλμπάντης– Από το τουρκ. nalbant, ο πεταλωτής.

Νεγρεπόντης: Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από το Νεγρεπόντε, η Εύβοια στα χρόνια της Φραγκοκρατίας. Παρετυμολογικά από το τοπικό όνομα για ολόκληρη την Εύβοια, Έγριπος< Εύριπος, ο στενότερος πορθμός του Ευβοικού κόλπου, στη Χαλκίδα.

Νιάρχος: Από το σπάνιο βαφτιστικό Νέαρχος, όνομα αγίου που γιορτάζει στις 22 Απριλίου, <νε(ο)+-άρχος (άρχω).

Ξ

Ξηρός– Από τη λέξη ξηρός, ξερός, ο μη έχων υγρασία-νερό. Μτφ για ανθρώπους ο τραχύς, σκληρός. Ως επώνυμο ήδη από το 12^ο αιώνα, Ξηρός Ιωάννης, αξιωματούχος του Βυζαντίου.

Ξηροτύρης– Από το ν.ε. ξηροτύρι, ξερό (στεγνό ή σκληρό) τυρί, ξηρός + ουσ. τυρί.

Ο

Οικονόμου (Οικονομόπουλος, Οικονομάκης κ.ο.κ.)- Συχνότατο ελληνικό επώνυμο, κυρίως λόγω της σημασίας της λέξης οικονόμος ως εκκλησιαστικός αξιωματούχος, κληρικός, υπεύθυνος κυρίως για την οικονομική διαχείριση εκκλησίας ή μοναστηριού.

Π

Παγανός– Από το μεσν. και δημωδ. παγάνος, ο πολίτης, αντίθ. ο στρατιωτικός, σύμφωνα με το Λεξ. Σουΐδα, «παγάνος, αστράτευτος». Ως επώνυμο τουλάχιστον, από το 13ο αιώνα σε Λήμνο, Χαλκιδική, Μεθώνη κ.α. Σύμφωνα με το μεσαιωνικό λεξικό του Εμ. Κριαρά, η λέξη δηλώνει τον αλλόθρησκο. Σύμφωνα με το Λεξ. Τριανταφυλλίδη η λέξη «παγανός» δηλώνει τον καλικάντζαρο, ενώ η λέξη προέρχεται από το ελληνιστικό παγανός (ο ειδωλολάτρης, ο αγρότης, ο αγροίκος), το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από το λατινικό «paganus»>»pagus» που δήλωνε την ύπαιθρο ή το χωριό.

Πάγκαλος– Από το μεσν. πάγκαλος, υπερθ. παγκάλλιστος, 1) ο πάρα πολύ ωραίος, πανέμορφος, 2) ο πάρα πολύ ενάρετος, έντιμος, ηθικός< αρχ. επίθ. πάγκαλος. Ως επώνυμο τουλάχιστον από το 13^ο αιώνα, σε Θεσσ/κη, Κύπρο, Τραπεζούντα, Σέρρες, Χαλκιδική, κτλ.

Παλαιολόγος– Από το μτγν. ρημ. παλαιολογώ, λέω, ομιλώ περί αρχαίων-παλαιών πραγμάτων. Επώνυμο της τελευταίας δυναστείας του Βυζαντίου. Συνηθέστατο επώνυμο σήμερα, κυρίως λόγω της χρησιμοποίησης του «Παλαιολόγος» ως βαφτιστικού, όπως έγινε και με το Κομνηνός, Δούκας, Ράλλης (Ραλλού), Δούκας (Δούκισσα), Βάρδας κτλ.

Παξινός– Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από τους Παξούς, Ιόνιο πέλαγος.

Παπαδόπουλος: Γιος ή απόγονος του παπά (παπαδοπαίδι), ίσως το πολυπληθέστερο όνομα στην Ελλάδα μαζί με την κατάληξη -οπουλος.

Παπαχελάς– Από το σύνηθες πρώτο συνθετικό παπάς, και το χελάς, ο ψαράς ή πωλητής χελιών. <μσν. χέλι < αρχ. ἐγχέλειον. Η κατάληξη –άς, από το ελνστ. επίθημα -ᾶς, δηλώνει το πρόσωπο που το επάγγελμά του είναι σχετικό με αυτό που εκφράζει η πρωτότυπη λέξη, φτιάχνει ή πουλάει αυτός που φανερώνει η πρώτη λέξη, πρβλ. γάλα-γαλατάς, ψωμί-ψωμάς, ελνστ. χαρκωματ-ᾶς `χαλκωματάς΄ κτλ.

Παπούλιας– Από το δημωδ. παπούλιας-παπούλης, υποκορ.του παππούς, και ο γέρος ιερέας. Οι καταλ. –ούλης/-ούλιας, συνηθέστατες σε επώνυμα, προέρχεται από το μσν. επίθημα -ούλι(ν). Σε επώνυμα η κατάλ. -ούλης τουλάχιστον από τον 13αιώνα, πρβλ. Σακκούλης, Γιαννούλης (1402-Κρήτη), Φωτούλης (1318-Στρυμών), Καρδούλης(1303-Χαλκιδική) κτλ. Σήμερα βλ. Γιαννούλης-Γιαννούλιας, Φωτούλης- Φωτούλιας, κτλ.

Παπουτσής– παπουτσής, υποδηματοποιός, τσαγκάρης<τουρ. papuccu

Παρίσης– Από το βαφτ., κυρίως στη βόρεια Ελλάδα, Παρίσης, <Κυπαρίσσης, από την ευχή: να γίνει ψηλός σαν κυπαρίσσσι, όπως Πολύζος – να έχει πολυζωΐα, Πολυζώης – το ίδιο, Ρίζος – να ριζώσει, Στέριος – να στεριώσει κτλ.

Πατακός– Από το ιδιωμ.(Κρήτη), πατακός, πατακιός, ο μικρόσωμος, ο άσχημος, αρχ. πάταικος.

Πεπονής: ν.ε. πεπόνι<μσν. πεπόνι< ελνστ. πεπόνιον υποκορ. του αρχ. (σίκυος) πέπων, αγγούρι ώριμο

Πρέκας/Πρέκκας– Από το ν.ε. διαλεκτ. πρέκι, οριζόντιος δοκός που τοποθετείται στο πάνω μέρος της πόρτας ή του παραθύρου, για να στηρίζει τον τοίχο από πάνω, μεσν. πριέκιον. Το επώνυμο εμφανίζεται κυρίως στα Δωδεκάνησα (Ρόδος, Κως κτλ), Κυκλάδες (Σαντορίνη,Αμοργός κτλ). (Λ.Μ), πρβλ. το ομόσημο επων. Γκλαβάνης – γκλαβάνι (σλαβ. αρχής).

Πρωτόπαπας– Ο πρωτοπρεσβύτερος. [μσν. πρωτοπαπάς < πρωτο- + παπάς και μετακ. τόνου κατά τα άλλα σύνθ.].

Πρωτοψάλτης– Ο επικεφαλής των ψαλτών μιας εκκλησίας, μσν. πρωτοψάλτης < πρωτο- + ψάλτης

Πυλαρινός– Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από την περιοχή Πύλαρος της Κεφαλλονιάς, από τις πιο ορεινές στο ΒΑ τμήμα του νησιού. Κυριότεροι οικισμοί τα Μακριώτικα και η Αγ.Ευφημία.

Ρ

Ρήγας: Από το νεοελληνικό ρήγας, λαϊκότροπα ο βασιλιάς (μεσαιωνικό ρήγας). Προέρχεται από το ελληνιστικό ρηξ, αιτιατική ρήγα, που προέρχεται από το λατινικό rex.

Ρουβάς– Από το διαλεκτ. (Λιτοχ.) ρουβός, σημαίνει= όχι ευθύς, ύπουλος, πονηρός. Και ως επίρρ. «με κοιτάει ρουβά», στραβά. Σύμφωνα με την Δούγα-Παπαδοπούλου προέρχεται: από το αρχ. ραιβός>ριβός (σημ.Στερ.Ελλ.) με στένωση του άτονου αι, κανονική στα βόρεια ιδιώματα> ρουβός, με χείλωση του ι>ου εξαιτίας του παρακείμενου χειλικού β.

Ρούσσος/Ρούσοπουλος– Από το ν.ε. ρούσος< για άνθρωπο με κοκκινωπά μαλλιά ή για ζώα με κοκκινωπό τρίχωμα,< μσν. ρούσος < λατ. russ(us). Το Ρουσόπουλος ως επώνυμο ήδη από τον 11^ο αιώνα, βυζαντινού αξιωματούχου.

Σ

Σακελλάριος– Από το βυζαντ. Εκκλησιαστικό τίτλο σακελάριος<λατ. sacellarius-ο }βαλαντιοφύλακας, θησαυροφύλακας.

Σαμαράς, Προέρχεται από το προσηγορικό (κοινής έννοιας) ουσ. σαμάρι με την κατάληξη -ας με την οποία σχηματίζονται επαγγελματικά ουσιαστικά (ψωμάς, ψαράς, λαδάς, ωρολογάς). Στο σαμάρι υπάρχει η αρχαία ελληνική λέξη σάγμα (σέλλα, σαμάρι, εφίππον, από το ρήμα σάττω (φορτώνω, συσκευάζω) και τη λατινική κατάληξη -αριουμ- αριονσαγμάριο – σαμάριον – σαμάρι. Τη λέξη δανείστηκαν από μας οι Τούρκοι και την έχουν στη γλώσσα τους ως σεμέρ, όπως έχουν και το σεμερσί που σημαίνει σαμαράς.

Σαχίνης– Από το τουρκ. περσ. sahin, γεράκι.

Σβωλός– Σχετικό με το ουσ. σβόλος , μικρή μάζα ξεραμένης λάσπης από χώμα.

Σεκέρης– Από το τουρκ. seker, η ζάχαρη.

Σινόπουλος– Από το βαφτ. Σήνος, Σίνης, παραλλαγή του ονόματος Στασινός/Στασηνός < Αναστάσιος, σε διάφορες περιοχές όπως Μακεδονία, Κύμη, Πελ/σο κτλ.

Σκαραμαγκάς– Επώνυμο που δηλώνει τον κατασκευαστή σκαραμαγγίων, πολυτελές ύφασμα επί Βυζαντίου, συνήθως φερόμενο από τους αυτοκράτορες. Μεγάλη βυζαντινή οικογένεια με κλάδους σε Πόλη, Χίο και Αθήνα, εξ ου και το τοπωνύμιο Σκαραμαγκά Αττικής.

Σκλαβενίτης– Επώνυμο που δηλώνει καταγωγή από τόπους όπως Σκλαβηνία, Σκλαβουνιά, τοπωνύμια που χαρακτηρίζουν περιοχές με σλαβική κατοίκηση. Επί Βυζαντίου οργανώθηκαν στα αυτοκρατορικά εδάφη αυτόνομα μορφώματα Σκλαβούνων (Σθλαβίνων).

Σκουτέλης– Από τη λέξη σκουτέλλι, το πήλινο πιάτο, μικρή γαβάθα < μσν. σκουτέλλι(ν) < σκουτέλλιον υποκορ. του σκουτέλλα < λατ. scutella{ΣΧΓ}

Σκουτέρης– Από το δημωδ. σκουτέρης, ο ποιμένας, ο τσοπιμένας, ο τσοπάνος, κυρίως ο προϊστάμενος στην στάνη.

Σόμπολος– Από το ουσ. σόμπολα, οι μικρές πέτρες που χρησιμοποιούνται για τα μεταξύ των μεγαλύτερων πετρών χάσματα στις οικοδομές. Ίσως ο χτίστης που είχε την ιδιότητα να τοποθετεί τα σόμπολα (και σομπολάκια) στο υπό κατασκευή κτίριο.

Σούρλας– Από το ιδιωμ. (Ήπειρ.) σούρλα, κάθε τι ψηλό που λήγει κωνοειδώς, π.χ. σουρκέφαλος, ο σχινοκέφαλος, που έχει μακρύ κεφάλι. Ετυμολογικά συνδέεται με το σλαβ. сурла, η προβοσκίδα ή η πίπα/σφυρίχτρα/φλογέρα. (MEYER)

Στασινόπουλος/Στασινός– Από το βαφτ. Στασηνός-Στασινός, παραλλαγή του ονομ. Αναστάσιος, ήδη από την παλαιολόγεια εποχή, σε περιοχές όπως Θεσσ/κη, Σέρρες, Πόλη, Χαλκιδική, Καστοριά, Καππαδοκία κτλ. Συνηθισμένο και στην Αρκαδία.

Στεφανόπουλος. Η κατάληξη σε -όπουλος είναι πατρωνυμικό του βαφτιστικού Στέφανος, το οποίο είναι αυτούσιο, το αρχαίο (ομηρικό) προσηγορικό ουσιαστικό στέφανος… στεφάνιον… στεφάνι. Οι παραγωγικές καταλήξεις -άνος, -άνον σχηματίζονται ουσιαστικά από ρήματα και δίνουν σ’ αυτά τη σημασία του οργάνου: στέφω –

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελληνικά επώνυμα απο Κ-Σ."

Ποιος ήταν ο Κατεχάκης που πήρε το όνομα της η ομώνυμη λεωφόρος;

Γεώργιος Κατεχάκης: Ο θρυλικός Καπετάν Ρούβας!

Γνωρίζετε ποιος είναι ο Κατεχάκης, τον οποίο τίμησε ο Δήμος Αθηναίων και έδωσε τ’ όνομά του σε μια μεγάλη λεωφόρο, που όλοι γνωρίζουμε.

Ο Γεώργιος Κατεχάκης γεννήθηκε το 1881, στην Πόμπια Ηρακλείου Κρήτης. Εγγονός του οπλαρχηγού Χατζή Μιχαήλ Κατεχάκη, που έλαβε μέρος στον αγώνα του 1821 και γιος του Αποστόλου Κατεχάκη, πολεμιστή της Κρήτης των επαναστάσεων 1866-1869, του 1880 και του 1896 και αριστίνδην βουλευτή της Κρητικής Βουλής.

Έζησε την εθνική ταπείνωση του 1897 και έβαλε στόχο της ζωής του (μαζί με τον Π. Μελά, τον Π. Γύπαρη, τον Κ. Μαζαράκη κ.ά.) την ενίσχυση και διάσωση του Ελληνισμού της Μακεδονίας. Αποφοίτησε το 1902 από τη Σχολή Ευελπίδων και ονομάστηκε ανθυπολοχαγός. Έλαβε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα (1904-1906), ως αρχηγός 27 εθελοντών Κρητών παλικαριών.

Ο αρχηγός του αγώνα Παύλος Μελάς έγραψε στον μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη, ο οποίος συντόνιζε τον αγώνα των Ελλήνων κατά των Κομιτατζήδων: «Οι Κρητικοί που σας στέλλομεν, αποφασιστικοί, φιλόδοξοι και έχοντες ανεπτυγμένον το εθνικόν αίσθημα. Είμαι βέβαιος ότι θα ενισχύσωσιν καταπληκτικώς τον αγώνα σας». Ας παρακολουθήσουμε ένα επεισόδιο, μια μάχη του Κατεχάκη και των συντρόφων του:

«…Ένας Τούρκος φιλέλληνας, από το χωριό Σκλήθρο, φτάνει στο Λέχοβο, που είναι ο Kατεχάκης με τους άντρες του, και τον πληροφορεί πως την Κυριακή 19 Νοεμβρίου 1904 (σε λίγες μέρες), θα γίνει στο Σκλήθρο ένας γάμος όπου θα παρευρίσκονταν κι ο αρχικομιτατζής Kόλε, μ’ άλλους έντεκα, καθώς και δύο Βούλγαροι αξιωματικοί!

O Κατεχάκης αποφασίζει να χτυπήσει τους κομιτατζήδες, στη διάρκεια του γάμου. Τα Σώματα κινούνται νύχτα και με χιονόνερο αθόρυβα σχεδόν, ως το χωριό.

Πλησιάζουν το σπίτι. Πρώτος ο Kαούδης, τοποθετεί σ’ επίκαιρες θέσεις σκοπούς. Πίσω του ο Πούλακας, πιο ’κει ο Nικολούδης, ο Σκαλίδης και δίπλα ο Kατεχάκης με τους άντρες του. Όλοι μαζί τριάντα πέντε!
Το σπίτι του γάμου θεοσκότεινο, θόρυβος κανείς. Οι κομιτατζήδες είχαν πάρει τα μέτρα τους. O μανδρότοιχος ψηλός.

H μεγάλη αυλόπορτα σφιχταμπαρωμένη. Πρώτος πηδά στην αυλή ο Δούκας κι ανοίγει την αυλόπορτα.
Ορμούν με προφυλάξεις: ο Kλειδής, ο Kαραβίτης, ο Kαλογεράκης μέσα στο σπίτι και προτείνουν τα όπλα στους διασκεδάζοντες κομιτατζήδες, ντόπιους και Τούρκους.

Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται. Οι κομιτατζήδες ξεφεύγοντας πέφτουν στα πυρά του Kατεχάκη και των άλλων.
Πυροβολισμοί, μάχη που γενικεύεται, αναστατώνει το χωριό. Κατορθώνει να διασωθεί ο Kόλε, που γι’ αντίποινα, κατακρεουργεί τους Kοζανίτες που συναντά καθώς γύριζαν με τα κάρα τους από το Μοναστήρι. Ηταν 19 Νοεμβρίου 1904…».

Μετά τον θάνατο του Παύλου Μελά ο Κατεχάκης ορίστηκε αρχηγός του Αγώνα στο βιλαέτι του Μοναστηρίου.
Μετά τον Παύλο Μελά, ασφαλώς ο Κατεχάκης κατέχει την επόμενη θέση στη δρακογενιά των Μακεδονομάχων.

Τη θέση αυτή δεν κατέκτησε μόνο από τις διαταγές του διορισμού μου, αλλά κυρίως και πρωτίστως από τον ηρωισμό του, την ικανότητά του ως στρατιωτικού.

Αλλαξε αυτογνωμόνως τη θέση της Αθήνας, η οποία ήταν άτοπη και αναποτελεσματική. Έλεγε η Αθήνα να διαφωτίσουν οι εθελοντές τους Έλληνες της Μακεδονίας, να τιμωρούν τους προδότες και πράκτορες των Βουλγάρων κ.λπ.

Έτσι, ο Κατεχάκης ανέλαβε στρατιωτική δράση, η οποία θορύβησε την Βουλγαρική Κυβέρνηση, τρομοκράτησε τους κομιτατζήδες (που μετρούσαν τους νεκρούς τους) και αναπτέρωσε το φρόνημα των Ελλήνων.

Στις 30 Νοεμβρίου 1804 στη μάχη του Ζέλοβου (Ανταρτικού) οι κομιτατζήδες μέτρησαν 12 νεκρούς τους. Σπόροι ελευθερίας εσπάρησαν στη Δυτική Μακεδονία και έδωσαν εθνικούς καρπούς 8 χρόνια αργότερα (1912 – 1913).

Το 1908 γύρισε στην Κρήτη και ανέλαβε την οργάνωση της πολιτοφυλακής. Ο Γεώργιος Κατεχάκης έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους (1912 – 1913) και βοήθησε αποτελεσματικά στις νίκες του ελληνικού στρατού (γενικός αρχηγός των εθελοντικών τμημάτων της Μακεδονίας και επιμελητής της Μεραρχίας Ηπείρου).

Από τα χρόνια εκείνα ήταν διαχρονικά στο πλευρό του Ελευθερίου Βενιζέλου. Το 1914 διορίστηκε επιτελάρχης της 9ης Μεραρχίας Θεσ/κης (ταγματάρχης).

Το 1916 έλαβε μέρος στο κίνημα της Θεσ/κης και διορίστηκε από την Κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου προσωπάρχης του Υπουργείου Στρατιωτικών.

Το 1917 διορίστηκε επιτελάρχης του σώματος στρατού Εθνικής Αμύνης και με το βαθμό αυτό συμμετείχε στις επιχειρήσεις του συμμαχικού μετώπου στη Μακεδονία μέχρι την υπογραφή της ανακωχής (1919).

Ευθύς αμέσως αναλαμβάνει αρχηγός της ελληνικής στρατιωτικής αποστολής στην Κων/πολη, έμεινε δε στη θέση αυτή μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου 1920, (είχαν προηγηθεί οι εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, οι οποίες έφεραν τον Ελ. Βενιζέλο εκτός Κυβερνήσεως).

Με αίτησή του αποστρατεύεται με το βαθμό του Υποστρατήγου (1920), καταστάς ο νεότερος σε ηλικία (39 ετών) Στρατηγός από της συστάσεως του Ελληνικού Κράτους.

Το 1922 επανήλθε στην ενεργό στρατιωτική δράση και διορίστηκε Γενικός Διοικητής Θράκης.

Μετά την υπογραφή της Συνθήκες της Λοζάνης (1923) αποστρατεύεται και εκλέγεται βουλευτής Ηρακλείου Κρήτης. Το 1924 αναλαμβάνει Υπουργός Στρατιωτικών στην Κυβέρνηση Θεμ. Σοφούλη.

Το 1928 διορίστηκε διοικητής Κρήτης και το 1929 εξελέγη γερουσιαστής Ηρακλείου Κρήτης. Το 1930 δώρισε την πατρική του περιουσία, για να ιδρυθεί διδασκαλείο στο Ηράκλειο (στο οποίο υπάρχει και ανδριάντας του). Δωρητής στο Δήμο Ρεθύμνου και σε πολλούς Ιερούς Ναούς της Κρήτης και Πρόεδρος του Ιδρύματος Ανδρέου και Μαρίας Καλοκαιρινού.

Πέθανε στις 22 Απριλίου 1939, σε ηλικία 58 ετών. Ο Κατεχάκης ήταν ένα γνήσιο παιδί της ανδρογέννας Κρήτης, που ήταν φτιαγμένο από ατσάλι και φωτιά, ήταν ένα απ’ της Αμύνης τα παιδιά, που θάματα πέτυχαν.

Ήταν ένας της δρακογενιάς των σύγχρονων Τιτάνων, που άνοιξαν δρόμους ανθηρούς να περπατήσει η δόξα.
Ένας από τα παλικάρια εκείνα που ανακάτευαν το χώμα με το αίμα τους, που έβαζαν στοίχημα ποιος θα πεθάνει πρώτος για την Ελλάδα, που έκαναν το θάνατο ζωή, τους τάφους πανηγύρι.

Ήταν ο Κατεχάκης ένας απ’ τους μαχητές εκείνους των ετών 1904-1922 που προχωρούσαν κι άλλο εμπρός, ψάχνοντας κι άλλη Ελλάδα, πιο λαμπερή, πιο δροσερή, πιο δυνατή στον κόσμο. Κι έγιναν τα ελληνόπουλα αυτά δίκαια, παιδιά του Κανάρη, του Ανδρούτσου, του Μπότσαρη και του Καραϊσκάκη, ανίψια του Παπαφλέσσα και εγγόνια του Θεμιστοκλή και του Διομήδη.

https://www.pronews.gr/istoria/751788_gnorizetai-poios-itan-o-katehakis-poy-pire-onoma-tis-i-omonymi-leoforos

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Ποιος ήταν ο Κατεχάκης που πήρε το όνομα της η ομώνυμη λεωφόρος;"

Δημιουργικά παιχνίδια...για τα παιδιά μας.

6 δωρεάν online παιχνίδια που θα φέρουν πιο κοντά το παιδί στον πολιτισμό και τις τέχνες

Tα τελευταία χρόνια πολλά μουσεία αλλά και φορείς πολιτισμού έχουν δημιουργήσει διαδικτυακές εφαρμογές και παιχνίδια που φιλοξενούνται στις ιστοσελίδες τους ούτως ώστε να φέρουν τα παιδιά αλλά και το ενήλικο κοινό κοντά στα εκθέματα και να τους προσφέρουν μια μοναδική πολιτιστική εμπειρία.

Τα παιχνίδια ακολουθούν τη φιλοσοφία είτε του δημιουργικού παιχνιδιού  όπου το παιδί χρήστης καλείται να δημιουργήσει κάτι καινούργιο (μια ιστορία, μια ζωγραφιά κ. α). είτε των παιχνιδιών παζλ /μυστηρίου όταν ζητείται από τον επισκέπτη να σκεφτεί, να κάνει τους απαραίτητους συσχετισμούς προκειμένου να ενώσει τα κομμάτια του παζλ ή να βρει τη λύση του μυστηρίου είτε των παιχνιδιών ρόλων, στα οποία ο επισκέπτης επιλέγει μια ιστορία κι ένα ρόλο και κατά την εξέλιξη της ιστορίας καλείται να πάρει αποφάσεις και να βλέπει τις συνέπειες.

Το Infokids.gr συγκέντρωσε και σας παρουσιάζει 6 δωρεάν online παιχνίδια που συνδυάζουν με μοναδικό τρόπο μάθηση και διασκέδαση και συμβάλλουν τα μέγιστα ώστε τα παιδιά να εξοικειωθούν με σπουδαία μνημεία, ανυπέρβλητα έργα τέχνης και αρχαιολογικούς χώρους. Η τέχνη δημιουργεί κουλτούρες, χτίζει πολιτισμούς και παρέχει στα παιδιά τρόπους να αντιλαμβάνονται τις ανθρώπινες εμπειρίες, τους μαθαίνει να προσαρμόζονται και να σέβονται τους διαφορετικούς τρόπους σκέψης και πράξης.

Χρωμάτισε την Πεπλοφόρο

Οι μικροί επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής στην εκθεσιακή δράση «Αρχαϊκά Χρώματα» στο σπίτι τους, μέσα από το ψηφιακό παιχνίδι. Εκεί μπορούν να διαλέξουν το πινέλο και τα χρώματα που επιθυμούν, χρωματίζοντας το άγαλμα της Πεπλοφόρου και αποθηκεύοντας ή τυπώνοντας το έργο τους όσες φορές επιθυμούν και με πολλές απίθανες παραλλαγές. 

Θα το βρείτε πατώντας https://www.theacropolismuseum.gr/peploforos/

Το πρόγραμμα Γλαύκα

Πρόκειται για μια εφαρμογή για παιδιά με θέμα την αποκατάσταση των μνημείων της Ακρόπολης που αποσκοπεί στη γνωριμία των παιδιών με τις φθορές, τα αίτια και τα είδη των επεμβάσεων, με τα επαγγέλματα των ανθρώπων που πραγματοποιούν τα αναστηλωτικά έργα καθώς και με τις σύγχρονες τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται σε αυτά.

Πρωταγωνιστής είναι η Γλαύκα, ένα ιπτάμενο ρομπότ που καθοδηγεί το παιδί σε όλες τις ενότητες της εφαρμογής. Αποστολή του παιδιού είναι να συμμετάσχει στο πρόγραμμα σχεδιασμού της Γλαύκας και να κερδίσει το βραβείο συμμετοχής του. Αυτό όμως προϋποθέτει την πολύ καλή γνώση της αποκατάστασης των μνημείων της Ακρόπολης, η οποία παρουσιάζεται μέσα από πέντε θεματικές ενότητες:το ταξίδι, τη βοήθεια, το πλήρωμα, τη δράση και το μέλλον.Κάθε ενότητα περιλαμβάνει την προετοιμασία, τη δοκιμασία, το παιχνίδι. 

Θα τη βρείτε http://acropolisvirtualtour.gr/theglafkaproject/#/el/home

Παίξε με τη Ζωφόρο

Η ψηφιακή ζωφόρος του Παρθενώνα έχει μια σειρά από ενδιαφέροντα ψηφιακά παιχνίδια για τα παιδιά όλων των ηλικιών.

Τα παιχνίδια "Γνωριμία με τις μορφές της πομπής", "Πορεία προς το βωμό" και "Παρατηρώντας τα άλογα" είναι παιχνίδια μνήμης και σκοπό έχουν να προσελκύσουν τα παιδιά σε μια πιο προσεκτική παρατήρηση των λεπτομερειών της ζωφόρου. Στην ίδια κατηγορία παιχνιδιών, όπου τα παιδιά καλούνται να ασκήσουν την παρατηρητικότητά τους, ανήκουν και τα δύο παζλ "Το κρυμμένο άρμα" και "Ένα δώρο για τη θεά Αθηνά".

Το παιχνίδι "Χρωματίζοντας ένα λίθο της ζωφόρου" έχει σκοπό να ζωντανέψει τις ανάγλυφες παραστάσεις της ζωφόρου και να βοηθήσει τα παιδιά να φανταστούν τα χρώματά τους. Το παιχνίδι "Γίνε συντηρητής" προτείνει στα παιδιά να χρησιμοποιήσουν ένα ομοίωμα του λέιζερ με το οποίο έχει γίνει ο καθαρισμός των λίθων. Στο "Συνθέτω τη δυτική ζωφόρο" τα παιδιά προσπαθούν να βρουν τη σωστή θέση των 16 λίθων της δυτικής ζωφόρου που εικονίζουν την προετοιμασία της πομπής των Παναθηναίων. Στα παιχνίδια "Ολύμπια αινίγματα: βρες τους θεούς" και "Αγώνες που έμειναν ... στα αγγεία" τα παιδιά πρέπει επίσης να αντιστοιχίσουν το κείμενο με την εικόνα.  

Όλα αυτά τα παιχνίδια θα τα βρείτε εδω

"Ένας αρχαίος ναός"

Είναι ένα διαδικτυακό εκπαιδευτικό παιχνίδι για την αρχιτεκτονική των αρχαίων ελληνικών ναών. Απευθύνεται κυρίως σε μαθητές από 9 ετών και αποσκοπεί να εξοικειώσει τους χρήστες με τη λειτουργία των αρχαίων ναών, το σχεδιασμό, τη μορφολογία, την τυπολογία, την κατασκευή αλλά και το γλυπτικό τους διάκοσμο. Έξι χαρακτήρες, ο καθένας μέσα από τον δικό του ρόλο που σχετίζεται με τον αρχαίο ελληνικό ναό, παρουσιάζουν τις θεματικές ενότητες του παιχνιδιού. 

Θα το βρείτε http://ancienttemple.gr/

«Η καστροπολιτεία του Μυστρά»

Τα παιδιά θα παίξουν σε ένα πρωτότυπο διαδραστικό «επιτραπέζιο» παιχνίδι (για έναν), για την καστροπολιτεία του Μυστρά. Περιλαμβάνει τρία διαφορετικά παιχνίδια με θέματα από την ιστορία του Βυζαντίου, την καλλιτεχνική δημιουργία και τους τεχνίτες και τα υλικά τους. Ο παίκτης υποδύεται κάθε φορά ένα ρόλο και καλείται να επιτύχει ένα στόχο: να διασχίσει την πολιτεία απαντώντας στις ερωτήσεις, να δημιουργήσει τοιχογραφίες, κ.α.

Θα το βρείτε https://www.culture.gr/mystras-edu/history/game/game1.html

Ελ Γκρέκο: Το μεγάλο ταξίδι

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, γνωστός και ως Ελ Γκρέκο, υπήρξε ζωγράφος και γλύπτης από την Κρήτη. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 16ου -17ου αιώνα και κατέχει μέχρι σήμερα δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών. Στην εκπαιδευτική εφαρμογή που είναι διαθέσιμη από το Ιστορικό Μουσείο της Κρήτης μπορείτε να ακολουθήσετε την καλλιτεχνική πορεία του Γκρέκο, επιλέγοντας στον χάρτη τους τόπους που έζησε και δημιούργησε. Επίσης, μπορείτε να δείτε τα χαρακτηριστικά της τέχνης του μέσα από τους πίνακες που φιλοτέχνησε και να ολοκληρώσετε το ταξίδι σας παίζοντας! 

Για να ξεκινήσετε την περιήγηση πατήστε https://www.historical-museum.gr/multimedia/elgreco/

Πηγή: Infokids

http://anaskafi.blogspot.com

ellas2.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα Ανασκαφή: 6 δωρεάν online παιχνίδια που θα φέρουν πιο κοντά το παιδί στον πολιτισμό και τις τέχνες http://anaskafi.blogspot.com/2019/02/6-online.html#ixzz5fFUItO

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Δημιουργικά παιχνίδια...για τα παιδιά μας."

Δηλητηριάζουν μέ «ἐμφύλιο» τίς ψυχές μικρῶν μαθητῶν

Βιβλίο γιά τόν Διχασμό – Βραβεῖο στούς ἀριστεύσαντες τοῦ Δήμου Χαϊδαρίου

Εφημερίς Εστία

OTAN ἡ ἰσοπεδωτική Ἀριστερά ἀποφασίζει νά τιμήσει τήν ἀριστεία, θά πρέπει νά ἀνησυχοῦμε. Ὅταν ἕνας ἀριστερός δήμαρχος ἀποφασίζει νά βραβεύσει ἀριστούχους μαθητές, αὐτό πού στήν πραγματικότητα συμβαίνει εἶναι ὅτι θέτει σέ ἐφαρμογή ἕνα σχέδιο νά δηλητηριάσει τίς ψυχές τους καί νά καταστείλει τίς δημιουργικές διαθέσεις τους. Αὐτή εἶναι ἡ περίπτωσις τοῦ δημάρχου Χαϊδαρίου Μιχάλη Σελέκου, ὁ ὁποῖος ἐσχάτως δώρησε στούς ἀριστούχους τοῦ Δήμου του ἕνα βιβλίο πού ἀναδεικνύει τήν ἀριστερή μισαλλοδοξία διαστρεβλώνοντας τήν ἱστορία καί καταρρακώνοντας κάθε ἔννοια ἠθικῆς. Ὁ Μιχάλης Σελέκος εἶναι πτυχιοῦχος ΤΕΙ, ἐργάζεται στό νοσοκομεῖο «Ἁγία Βαρβάρα», ἀλλά κυρία ἀπασχόλησίς του εἶναι νά ἐκπροσωπεῖ τό ΚΚΕ στόν Δῆμο Χαϊδαρίου ὡς ἐκλεγόμενος δημοτικός σύμβουλος ἀπό τό 1994.

Αὐτός ὁ κ. Σελέκος ἐπέλεξε ὡς βραβεῖο ἀριστείας ἕνα βιβλίο ὑπό τόν τίτλο «Ἡ μεγάλη νύχτα». Πρόκειται γιά βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «Σύγχρονη Ἐποχή», τοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου τοῦ ΚΚΕ δηλαδή, τό ὁποῖο ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τό τέλος εἶναι ἕνα κήρυγμα διχασμοῦ καί μισαλλοδοξίας, βασισμένο σέ μία ἐξοργιστική διαστρέβλωση τῶν ἱστορικῶν γεγονότων. Ὁ συγγραφεύς Τάσος Αὐγερινός ἀποφεύγει ἐπιμελῶς νά ἀναφερθεῖ στό γεγονός ὅτι ἡ πολιτική ἀνωμαλία τῆς περιόδου ἐκείνης ἦταν ἀποτέλεσμα τοῦ γεγονότος, ὅτι ἕνα κόμμα καί συγκεκριμένως τό ΚΚΕ ἐπεχείρησε νά καταλύσει τό Κράτος διά τῶν ὅπλων. Ἤδη δέ, ἀπό τό προοίμιο τοῦ βιβλίου, δίδει τό στίγμα του: «Μετά τήν λήξη τοῦ Ἐμφύλιου πολέμου τό 1949 οἱ νικητές τῆς σύρραξης ἐγκαθιδρύουν στή χώρα ἕνα κράτος βίας, τρόμου καί παραλογισμοῦ μέ ἀποτέλεσμα νά ἁπλωθεῖ σέ ὁλόκληρη τήν ἑλληνική ἐπικράτεια μιά ἀτελείωτη νύχτα». Γεννηθείς τό 1946 βέβαια δέν μπορεῖ νά εἶχε ἰδίαν ἀντίληψη τῶν γεγονότων καί ἔτσι ἡ τεραστία ἀναπτυξιακή προσπάθεια τῆς Ἑλλάδος τῆς δεκαετίας τοῦ ’50, ἡ ὁποία ξαναέστησε τήν χώρα στά πόδια της καί τήν ἔφερε στήν χορεία τῶν προηγμένων λαῶν τῆς Εὐρώπης, πέρασε ἀπαρατήρητη.

Ἔτσι τό βιβλίο του περιλαμβάνει δέκα διηγήματα τά ὁποῖα ἐξιστοροῦν μίαν ἐφιαλτική εἰκόνα «μέ τά ἔκτακτα στρατοδικεῖα, τίς ἐκτελέσεις, τίς ἐκτοπίσεις, τή δράση τῶν παρακρατικῶν ὀργανώσεων καί τήν παραφροσύνη τῶν δημόσιων ἀρχῶν». Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο περιγράφει τήν Ἑλλάδα μιᾶς ἐποχῆς κατά τήν ὁποία πέρα ἀπό τήν ἀνάπτυξη λειτούργησαν οἱ δημοκρατικοί θεσμοί, σέ σημεῖο τό κόμμα πού ἐκπροσωποῦσε τό ΚΚΕ, ἡ ΕΔΑ δηλαδή, νά φθάσει νά γίνει ἀξιωματική Ἀντιπολίτευσις. Ὅμως ὁ συγγραφεύς δέν ἔβλεπε τίποτε ἄλλο ἀπό ἔκτακτα στρατοδικεῖα καί ἐκτοπίσεις. Τό χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι αὐτό τό στρεβλό μήνυμα θέλει ὁ δήμαρχος Χαϊδαρίου νά τό περάσει στούς μικρούς μαθητές. Νά δηλητηριάσει τίς ψυχές τους μέ κηρύγματα μίσους καί νά διατηρήσει ζωντανό τό σπέρμα τοῦ Ἐμφυλίου σπαραγμοῦ.

Αὐτόν τόν στόχο υἱοθετεῖ προφανῶς καί ὁ δήμαρχος Χαϊδαρίου, καί γι’ αὐτόν τόν λόγο δωρίζει τό συγκεκριμένο βιβλίο. Τό μοιράζει δέ ὅπως προαναφέραμε στούς ἀριστεύσαντες, διότι αὐτοί ἀποτελοῦν τόν πρῶτο στόχο. Αὐτοί εἶναι πού μεγαλώνοντας θά μποῦν στόν στίβο τῆς ζωῆς καί ἐνδεχομένως καί τῆς πολιτικῆς, συνιστώντας ἀνάχωμα στίς ἀναχρονιστικές ἐπιδιώξεις τῆς Ἀριστερᾶς. Γι’ αὐτό καί θέλει αὐτούς εἰδικῶς νά δηλητηριάσει. Γι’ αὐτό, ἐνοχλημένοι οἱ γονεῖς, ἐπιστρέφουν τό βιβλίο ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλον.

«Τό φίδι» εἶναι ὁ τίτλος τοῦ πρώτου διηγήματος, στό ὁποῖο μέσα ἀπό ἀναφορές σέ κάποιον πού «εἶχε γίνει χαφιές τῶν ναζί καί κατέδιδε πατριῶτες», ὑμνεῖται ἡ ἐγκληματική διάθεσις ἀφοῦ ἡ λύσις γιά τόν ἥρωα τοῦ διηγήματος δέν εἶναι ἡ προσφυγή στήν δικαιοσύνη, ἀλλά «νά τοῦ κάρφωνε ἕνα μαχαίρι» καί μάλιστα «στήν πλάτη».Ἐκφράσεις, πού δέν προσήκουν στήν Παιδεία πού πρέπει νά δίδεται σέ μαθητές ὅπως«σκουλῆκι, κτῆνος, ἀπεχθής συμπολίτης», διανθίζουν τό διήγημα. Ἡ φράσις ἐξ ἄλλου «Θά βρῶ τή δύναμη νά τόν σκοτώσω» ἐξιδανικεύει μία πράξη ἐξόχως ἐγκληματική. Στό δεύτερο διήγημα πού τιτλοφορεῖται «Ὁ ἐξόριστος» ἐντύπωση προκαλεῖ τό λεξιλόγιο πού χρησιμοποιεῖται καί τό ὁποῖο ὑποτίθεται ὅτι χρησιμοποιοῦν οἱ λειτουργοί τοῦ Κράτους. Ἡ φράσις «βούλωσέ το καθίκι καί μήν κάνεις τόν ψόφιο κοριό»φιγουράρει στήν πρώτη κιόλας σελίδα τοῦ διηγήματος. Προφανής στόχος τοῦ συγγραφέως εἶναι νά καλλιεργήσει ἀντιπάθεια ἄν μή καί μῖσος γι’ αὐτούς. Σέ μιά σκόπιμη προσπάθεια συκοφαντήσεως τῶν κρατικῶν θεσμῶν προσπαθεῖ νά φορτίσει συναισθηματικά τήν διαδικασία ἐκτελέσεως ἑνός κατασκόπου, γιά νά καταλήξει στήν αὐτοκτονία ἑνός μέλους τοῦ ἐκτελεστικοῦ ἀποσπάσματος.

Περιγραφές φαυλότητος σέ ἄλλο διήγημα ὑπό τόν τίτλο «Γιά μιά θέση στό δημόσιο», ὅπου ἀπαξιώνεται τό ἴδιο τό Κράτος, ἐνῶ σέ ἄλλο ὑπό τόν τίτλο «Ἡ συμμορία» περιγράφονται τραμπουκισμοί καί παρακρατική δρᾶσις. Ὅλα αὐτά βεβαίως εἰς βάρος τῶν μή κατονομαζομένων ἀριστερῶν, οἱ ὁποῖοι πάντα κατά τόν συγγραφέα εἶναι «ἀθῶες περιστερές».

Αὐτή λοιπόν εἶναι «Ἡ μεγάλη νύχτα», ἡ ὁποία δυστυχῶς ὑπάρχει. Εἶναι ἡ νύχτα τοῦ ἀριστεροῦ σκοταδισμοῦ, τήν ὁποία ὁ δήμαρχος Χαϊδαρίου καί οἱ ὅμοιοί του θέλουν νά ἐπιβάλλουν στήν σημερινή Ἑλλάδα. Ἡ νύχτα διά τῆς ὁποίας θέλουν νά συσκοτίσουν τά ἀθῶα μυαλά τῶν νεαρῶν μαθητῶν. Ἡ νύχτα τῆς ἱστορικῆς διαστρεβλώσεως καί τοῦ ψεύδους. Ὅμως ἡ νύχτα δέν εἶναι κάτι τό αὐθύπαρκτο. Ἡ νύχτα καί τό σκότος εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ φωτός. Τό ὁποῖο ἐν τέλει θά ἐπικρατήσει εἰς πεῖσμα τῆς Ἀριστερᾶς. Ὅμως πράξεις ὅπως αὐτή τοῦ δημάρχου Χαϊδαρίου μᾶς δίδουν μίαν ἔνδειξη τοῦ τί μπορεῖ νά γίνει στήν περίπτωση κατά τήν ὁποία τεθοῦν σέ ἐφαρμογή τά σχέδια τοῦ Κώστα Γαβρόγλου γιά τήν ἀναθεώρηση τῆς ὕλης, ὥστε νά διδάσκεται καί ὁ «ἐμφύλιος πόλεμος» στά σχολεῖα.  

Πηγή

ellas2.wordpress.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Δηλητηριάζουν μέ «ἐμφύλιο» τίς ψυχές μικρῶν μαθητῶν"

ΧΑΡΡΙΣΟΝ: «ΟΛΑ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΟΥΝ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΑΘΑΝΑΤΟ ΒΡΑΧΟ…

ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ

ΝΑ ΤΑ ΚΡΑΤΑΜΕ;

ΚΑΘΕ ΘΡΑΥΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΤΟ

ΟΣΟ ΤΑ ΟΣΤΑ ΕΝΟΣ ΗΡΩΑ

ΣΤΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ,

ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΝΑ ΜΑΡΑΖΩΝΟΥΝ»

Του Ευάγγελου Φυλακτού

ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΜΕ ΤΑ ΠΥΡΙΝΑ ΛΟΓΙΑ, ΤΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΥΣΤΟΧΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΧΑΡΡΙΣΟΝ (1831-1923), ΣΕ ΕΝΑ ΟΚΤΑΣΕΛΙΔΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ, ΤΟ 1890, ΟΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΤΑ ΕΥΓΕΝΕΣΤΕΡΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ....

«ΟΛΑ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΟΥΝ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΑΘΑΝΑΤΟ ΒΡΑΧΟ, ΟΠΟΥ ΤΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑΝ Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΑΙ Ο ΦΕΙΔΙΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΥΨΙΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ»...

«ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΡΡΕΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ»…

«ΤΟ ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΑΝ ΚΑΙ ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΟ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΕΙΜΗΛΙΟ ΕΝΟΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ... ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ»...

«ΚΑΘΕ ΘΡΑΥΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΤΟ ΟΣΟ ΤΑ ΟΣΤΑ ΕΝΟΣ ΗΡΩΑ»...

«ΣΤΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΝΑ ΜΑΡΑΖΩΝΟΥΝ»...

«ΠΟΙΑ ΘΑ ΗΤΑΝ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΤΑΣΗ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΛΕΗΛΑΤΟΥΣΕ ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΜΑΣ;»....

«ΚΑΘΕ ΓΝΗΣΙΟΣ ΑΓΓΛΟΣ ΚΟΚΚΙΝΙΖΕΙ ΑΠΟ ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΓΑΝΑΚΤΕΙ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΕΛΓΙΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ... ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΞΕΡΙΖΩΣΑΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟY ΦΕΙΔΙΑ!»...

AΥΤΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΟΚΤΑΣΕΛΙΔΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΧΑΡΡΙΣΟΝ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΟΤΙ ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΣΟΦΙΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΤΡΥΝΕΙ ΚΑΘΕ ΓΝΗΣΙΟ ΑΓΓΛΟ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΤΟΥ, ΝΑ ΣΥΝΗΓΟΡΕΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΓΛΥΠΤΩΝ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ…

ΠΗΓΗ.http://www.arxeion-politismou.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΧΑΡΡΙΣΟΝ: «ΟΛΑ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΟΥΝ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΑΘΑΝΑΤΟ ΒΡΑΧΟ…"