Αββάς Fourmont: Κατέστρεψε Σπάρτη, Τίρυνθα, Τροιζήνα, Άργος και δεν άφησε πέτρα πάνω στην πέτρα

 

 Θησαυροί της αρχαίας Ελληνικής τέχνης καταστραφήκαν και λεηλατηθήκαν, όπως είναι γνωστό, από Ρωμαίους, Φράγκους σταυροφόρους, από τον ενετό στρατηγό Μοροζίνι και από τον Άγγλο (Σκωτο για την ακρίβεια) Έλγιν.


Εξίσου μεγάλη καταστροφή επήλθε από περιηγητές και απεσταλμένους μουσείων, πανεπιστημίων και βασιλιάδων της Ευρώπης, που ήλθαν στην Ελλάδα στους χρόνους της τουρκοκρατίας, για να αποθησαυρίσουν νομίσματα, χειρόγραφα, επιγραφές και έργα τέχνης.

Όλους αυτούς υπέρβαλε σε απληστία και σε καταστροφές που προκάλεσε στους προγονικούς θησαυρούς της Ελλάδας ο αββας Michel Fourmont (1690/1746), απεσταλμένος του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου IE’.

Ο αββάς Fourmont ξεπερνάει και τον Έλγιν όσο αφορά στο βάναυσο τρόπο της καταστροφής των μνημείων, που κυριολεκτικά αφάνισε, αλλά και στον απίστευτο αριθμό των αρχαιοτήτων που κατάστρεψε.

Στην προσπάθειά του να φανεί αρεστός στο βασιλιά του και να εξασφαλίσει αποκλειστικά για εκείνον μονό το δικαίωμα της μελέτης και της ερευνάς επιγραφών και μνημείων, μετά την καταγραφή τους επιδιδόταν με, παρανοϊκή στην κυριολεξία, μανία στην καταστροφή τους επιχαίροντας μάλιστα γι’ αυτήν. Ο Fourmont αναζήτησε επιγραφές στην Αθηνά, στη Σαλαμίνα, στα Μέγαρα και στην Πελοπόννησο, οπού διείσδυσε ακόμη και στα αγριότερα μέρη της Μάνης.

Ο ίδιος ομολογεί σε χειρόγραφο του, που σώζεται μαζί με το ημερολόγιο του, ότι συγκέντρωσε πάνω από 1.500 επιγραφές στην περιήγηση του το 1729 στην Ελλάδα. Σε επιστολή του προς τον κόμη Maurepas, o Fourmont καυχιέται ότι κατέστρεψε(!) τις επιγραφές, για να μην αντιγραφούν από μελλοντικό περιηγητή!!! (…)(…) Όσα γραφεί ο fourmont για την καταστροφή που έκανε στη Σπαρτή εξηγούν και τη σπανιότητα των αρχαιοτήτων σήμερα στη φημισμένη πόλη.

Σημειώνει λοιπόν ο αββας τα εξής απίστευτα: «επί 30 μέρες και πλέον 30, 40 και 60 εργάτες εκθεμελιώνουν, καταστρέφουν, εξαφανίζουν την πόλη της Σπάρτης. Μου υπολείπονται 4 μονό πύργοι να καταστρέψω… Προς το παρόν ασχολούμαι με την καταστροφή των τελευταίων αρχαιοτήτων της Σπάρτης.

Καταλαβαίνετε (αποτείνεται στο Maurepas) τι χαρά δοκιμάζω(!). Αλλά να η Μαντινεία, η Στυμφαλία, η Τεγέα και ιδιαίτερα η Νεμέα και η Ολυμπία αξίζουν την εκ βάθους εκθεμελίωση. (!!!!!!!!!)Έκανα πολλές πορείες αναζητώντας αρχαίες πόλεις αυτής της χωράς και έχω καταστρέψει μερικές. Ανάμεσα τους την Τροιζηνα, την Ερμιόνη, την Τύρινθα (tyrins στο χειρόγραφο αντί tiryns), τη μισή ακρόπολη του Άργους, τη Φλιασιά, το φενέο… Εισέδυσα στη Μάνη.

Εδώ και έξι εβδομάδες ασχολούμαι με την ολοκληρωτική καταστροφή της Σπάρτης! Γκρεμίζοντας τα τείχη, τους ναούς της, μην αφήνοντας πέτρα στην πέτρα θα κάνω και την τοποθεσία της άγνωστη στο μέλλον, για να την ξανακάνω εγώ γνωστή. Έτσι θα δοξάσω το ταξίδι μου. Δεν είναι αυτό κάτι;»

Και πιο κάτω: «η Σπάρτη είναι η πέμπτη πόλη που κάτεσκαψα. Ασχολούμαι τώρα με την καταστροφή των βαθύτερων θεμελίων του ναού του Αμυκλαίου Απόλλωνα. Θα κατέστρεφα και άλλους αρχαίους τόπους το ίδιο εύκολα, αν με άφηναν. Τον πύργο τον γκρέμισα ολοκληρωτικά.».

Για την Τροιζήνα αναφέρει: «γκρέμισα ότι απέμεινε από τα οχυρά και τους ναούς της.». Και με απίστευτη αφέλεια ομολογεί: «από τους περιηγητές που προηγήθηκαν δεν θυμάμαι να τόλμησε κανείς να κατεδαφίσει πύργους και άλλα μεγάλα κτίρια!»

Παρανοϊκός; ημιμαθής; φανατικός εχθρός του αρχαίου πνεύματος εξαιτίας και της ιδιότητας του ως κληρικού; δεν ξέρει κανείς την ακριβή απάντηση. Ίσως λίγο από όλα.Το βέβαιο ωστόσο είναι πως η καταστροφή που προκάλεσε είναι κολοσσιαία και σ’ αυτήν οφείλεται η εξαφάνιση της αρχαίας Σπάρτης, της Τροιζήνας και της Ερμιόνης.

Σύμφωνα με τα στοιχεία, που ο ίδιος δίνει, μόνο στη Σπάρτη πλήρωσε 1.200 ημερομίσθια για το γκρέμισμα των μνημείων και των κτιρίων που σώζονταν ακόμη. Ανατριχιάζει κανείς με τη σκέψη ότι θα μπορούσε ο Fourmont να μεταφέρει το βαρβαρικό μένος στην Ολυμπία, που την επίσκεψη της μάλιστα είχε προγραμματίσει. Αλλά ανακλήθηκε, ευτυχώς, στη Γαλλία λίγο αργότερα. (…)

https://www.argolikeseidhseis.gr/2016/03/fourmont.html?m=1&fbclid=IwAR0TBBwjy8REVsc2nnnBhGXlLLRBtXIuzxNNzDlCQZB6o5NKviQTnK3AbkU

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αββάς Fourmont: Κατέστρεψε Σπάρτη, Τίρυνθα, Τροιζήνα, Άργος και δεν άφησε πέτρα πάνω στην πέτρα"

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ

Ενώ τις μέρες που διανύουμε το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων (ΠΓΔΜ) είναι κυρίαρχο, μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνεται γνωστό στην ελληνική κοινή γνώμη, ότι στο νότιο τμήμα των Σκοπίων υπάρχει ελληνική μειονότητα.
 Η μειονότητα αυτή στα μέσα του 19ου αιώνα ήταν όμως πλειονότητα σε μία εδαφική λωρίδα βόρεια των ελληνικών συνόρων, στην περιοχή που περιλαμβάνει την Αχρίδα, το Μοναστήρι, την Γευγελή και την Στρώμνιτσα και με όρια προς Βορρά το Κρούσοβο και τον Πρίλαπο. Εκεί ακριβώς βρίσκονται και τα όρια της ιστορικής και γεωγραφικής Μακεδονίας, διότι γεωγραφική Μακεδονία, ως όρος ανεξάρτητος και διαφορετικός από την ιστορική, δεν υφίσταται.
Τη διαφοροποίηση των όρων "γεωγραφική" και "ιστορική" Μακεδονία επέβαλαν οι Βούλγαροι εθνικιστές μετά το βουλγαρικό εκκλησιαστικό σχίσμα του 1870 βάζοντας τη Μακεδονία στην κλίνη του Προκρούστη, προεκτείνοντας τα όριά της βόρεια των Σκοπίων για να εξυπηρετήσουν τις επιδιώξεις τους και προετοίμασαν έτσι το έδαφος για την επινόηση από τον Τίτο του "μακεδονικού" έθνους το 1944.
Κατά τα μέσα του 19ου αιώνα οι χριστιανοί της Πελαγονίας (η περιοχή του Μοναστηρίου - Κρουσόβου που κατ΄ εξοχήν κατοικούνταν από Έλληνες) διακρίνονταν σε δύο γλωσσικές ομάδες: τους σλαβόφωνους, οι οποίοι ήταν κυρίως γεωργοκτηνοτρόφοι και τους βλαχόφωνους που προέρχονταν από την περιοχή της Μοσχόπολης της Βορείου Ηπείρου, απ' όπου είχαν μεταναστεύσει μαζικά κατά τον 18ο αιώνα, εξαιτίας των αλβανικών καταπιέσεων.
Η παιδεία, η εκκλησία και η κουλτούρα στην βόρεια αυτή μακεδονική ζώνη ήταν σε ελληνικά χέρια και η εθνική συνείδηση, όταν υπήρχε, ήταν ελληνική. Στο σύνολό τους οι χριστιανοί κάτοικοι είχαν το βλέμμα στραμμένο προς τον ελληνισμό και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Ειδικότερα, οι βλαχόφωνοι Έλληνες είχαν παρουσιάσει σημαντική οικονομική και πνευματική ανάπτυξη, ασκώντας τις τέχνες, τις επιστήμες και το εμπόριο και διατηρώντας σημαντικούς εμπορικούς οίκους στην κεντρική Ευρώπη, στην Αλεξάνδρεια κ.α.
Η δημιουργία βουλγαρικής εθνικής συνείδησης στην Πελαγονία, όπως και γενικότερα στον χώρο της Μακεδονίας, άρχισε με ρωσική πρωτοβουλία και οργάνωση, από το 1846 και εντάθηκε μετά το 1870, οπότε η βουλγαρική Εκκλησία (Εξαρχία) αποσπάστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο σλαβόφωνος πληθυσμός διχάστηκε: άλλοι παρέμειναν πιστοί στο Πατριαρχείο και στην ελληνική ιδέα και άλλοι θεώρησαν εαυτούς Βουλγάρους και προσχώρησαν στην Εξαρχία.
Οι βλαχόφωνοι, όμως, παρέμειναν στο σύνολό τους φανατικοί Έλληνες, παρά την ύπαρξη και δράση ισχυρής ρουμανικής προπαγάνδας, η οποία συνεπικουρούμενη από τον βουλγαρικό εθνικισμό και το οθωμανικό κράτος, προσπαθούσε να προσεταιρισθεί τους Βλάχους της περιοχής.
Την προσήλωση των Βλάχων της Πελαγονίας στον ελληνισμό επισημαίνει και ο Σκοπιανός ιστορικός Bitoski, ο οποίος αναφέρει ότι: "Αυτοί οι Βλάχοι, βαθμιαία καθίστανται η κύρια δύναμη στο πλευρό της Μητροπόλεως Πελαγονίας για την προώθηση της Μεγάλης Ελληνικής Ιδέας.
 Οι ναοί και τα σχολεία της πόλης του Μοναστηρίου ήταν κατά τα μέσα του 19ου αιώνα σε ελληνικά χέρια...". Παρόμοια είναι και η μαρτυρία του Γάλλου δημοσιογράφου Michel Paillares, ο οποίος περιηγήθηκε την Μακεδονία το 1904 : "Στο Μοναστήρι, όλοι οι Βλάχοι είναι Έλληνες ως τα βάθη της καρδιάς τους, με ελληνικές παραδόσεις και ιδανικά. Στέλνουν πάνω από δύο χιλιάδες παιδιά στα σχολεία του ελληνισμού, που τα πλουτίζουν με τις εισφορές τους.
Αυτοί βρίσκονται επικεφαλής του πιο σκληρού και αμείλικτου αγώνα εναντίον της Βουλγαρίας και Ρουμανίας. Δημιούργησαν μια μυστική επιτροπή που είναι ο τρόμος των κομιτατζήδων. Ούτε ο μητροπολίτης ούτε ο Έλληνας πρόξενος μπορούν να μετριάσουν τον έξαλλο πατριωτισμό τους...".
Την εποχή του Μακεδονικού Αγώνα ισχυρή παρουσία είχε ο βλαχόφωνος ελληνισμός, εκτός από το Μοναστήρι, στις πόλεις Σκόπια, Βελεσσά, Αχρίδα, στο Κρούσοβο και στα χωριά του βουνού Περιστέρι, Μεγάροβο, Τύρνοβο, Νιζόπολη, Γκόπεσι, Μηλόβιστα κ.ά.
Οι σλαβόφωνοι κάτοικοι που παρέμειναν πιστοί στο Πατριαρχείο και διατήρησαν ελληνική εθνική συνείδηση βρίσκονταν κατά μήκος των ελληνικών συνόρων στις περιοχές Μοναστηρίου, Γευγελής και Στρώμνιτσας. Εναντίον αυτών στράφηκε κυρίως η βουλγαρική προπαγάνδα και στρατιωτική δράση κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα (1870-1908).
Οι Βούλγαροι, με επιμονή, παρά το αντίθετο λαϊκό αίσθημα που συναντούσαν στις εστίες του ελληνισμού, χάρη στην συμπαράσταση των Ρώσων, αλλά και των άλλων δυνάμεων όπως και του Πάπα, και κυρίως με τα άφθονα χρήματα της Σόφιας για δημιουργία σχολείων και εξαγορά συνειδήσεων, κατόρθωσαν να περιορίσουν το ελληνικό στοιχείο εκεί όπου άλλοτε κυριαρχούσε.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι στα Σκόπια, μετά την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (187, συγκεντρώθηκαν σε κείμενο διαμαρτυρίας κατά των Μεγάλων Δυνάμεων 10.000 ελληνικές υπογραφές. Η ελληνική κοινότητα εκεί, διατηρούσε δύο εκκλησίες, ημιγυμνάσιο, παρθεναγωγείο, και δημοτικό σχολείο με περισσότερους από 850 μαθητές. Ήδη στα τέλη του 19ου αιώνα οι Έλληνες κάτοικοι της πόλης των Σκοπίων περιορίστηκαν σε 2.000-3.000.

Πιο χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η υποχώρηση του ελληνικού στοιχείου στην ιστορική πόλη της Αχρίδας. Η Αχρίδα είναι κτισμένη στην θέση της αρχαίας πόλης Λύχνου, στο βορειοανατολικό άκρο της ομώνυμης λίμνης. Ακόμα και ο Constantin Jirecek, Τσέχος καθηγητής της Ιστορίας και υπουργός Παιδείας του βουλγαρικού κράτους, ομολογεί ότι "η Αχρίδα ήταν από τον 12ο αιώνα προμαχώνας του ελληνισμού στη Μακεδονία", ενώ ο Γερμανός Hermann Wendel την ονομάζει "ακρόπολη του ελληνισμού".
 Στα μέσα του 19ου αιώνα η Αχρίδα ήταν μεγάλο εμπορικό κέντρο με τουλάχιστον 8.000 χριστιανούς βλαχόφωνους όλοι με ελληνική εθνική συνείδηση και παιδεία.Από την Αχρίδα καταγόταν ο Αναστάσιος Πηχεών, βασικός πρωταγωνιστής των επαναστατικών κινημάτων της Βορειοδυτικής Μακεδονίας κατά τον 19ο αιώνα και ο Μαργαρίτης Δήμιτσας, κορυφαίος ιστορικογεωγράφος της αρχαίας Μακεδονίας, ο οποίος με τις έρευνές του κατέδειξε την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού στη Μακεδονία. Ενδεικτικές της ακμής του ελληνισμού της Αχρίδας στα μέσα του 19ου αιώνα, είναι και η μαρτυρία του Ρώσου καθηγητή Victor Grigorovic ο οποίος γράφει ότι το 1845 στην Αχρίδα κυριαρχούσε η ελληνική γλώσσα, η βουλγαρική ομιλείτο μόνο σε στενό οικογενειακό κύκλο, ενώ δεν υπήρχε ούτε ένας που να μπορούσε να διαβάσει σλαβική γραφή.
Ο ελληνισμός μπορεί να μειώθηκε μέχρις εξαφανίσεως στην περιοχή της Αχρίδας και των Σκοπίων, παρέμεινε όμως ισχυρός καθ' όλη την διάρκεια του 20ού αιώνα στην περιοχή της Πελαγονίας με βασικά προπύργια το Μοναστήρι και το Κρούσοβο. Στο Μοναστήρι από το 1870 μέχρι το 1912 οργίαζαν ποικίλες εθνικές προπαγάνδες.
 Όμως, οι βλαχόφωνοι Έλληνες του Μοναστηρίου παρουσίασαν πρωτοφανή οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη κατά τον 19ο αιώνα, η οποία τους επέτρεψε να χρηματοδοτήσουν εκκλησίες, σχολεία και συλλόγους, με τα οποία μπόρεσαν να αντέξουν στις ξένες πιέσεις. Χαρακτηριστικό του εθνικού αυτοπροσδιορισμού της ίδιας κοινότητας είναι το υπόμνημα που απηύθυναν προς τις Μεγάλες Δυνάμεις το 1903, το οποίο κατέληγε: "...λαλούμεν ελληνιστί, βουλγαριστί, βλαχιστί, αλβανιστί, αλλ' ουδέν ήττον εσμέν άπαντες Έλληνες και ουδενί επιτρέπομεν ν' αμφισβητεί προς ημάς τούτο".
Στο Κρούσοβο τώρα, ορεινή βλαχόφωνη κωμόπολη βόρεια του Μοναστηρίου, ο ελληνισμός είχε ανέκαθεν συντριπτική πλειοψηφία. Οι Κρουσοβίτες ασχολήθηκαν με το εμπόριο και ανέπτυξαν την Παιδεία σε τέτοιο βαθμό ώστε ανέδειξαν πέντε καθηγητές των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης, μεταξύ των οποίων και ο Αλέξανδρος Σβώλος. Επίσης το ίδιο σπουδαίος αν και λιγότερο γνωστός, είναι και ο Δημήτρης Λάλας ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες μουσικούς, μαθητής, στενός συνεργάτης και φίλος του διάσημου μουσουργού Βάγκνερ. Μάλιστα τον βοήθησε στην τελειοποίηση του έργου του "Der Ring des Nibelungen" που αποτέλεσε τη βάση του γνωστού "Άρχοντα των Δακτυλιδιών".
Μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό τώρα, το 1912, και την υπαγωγή της περιοχής στο νεοσύστατο Βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, που αργότερα ονομάστηκε Γιουγκοσλαβία, η κατάσταση του ελληνισμού άλλαξε προς το χειρότερο. Οι Σέρβοι έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία και τις ελληνικές εκκλησίες και απαγόρευσαν την χρήση της ελληνικής γλώσσας.
 Μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού της Πελαγονίας μετανάστευσε στο ελληνικό έδαφος, κυρίως στην Φλώρινα και στην Θεσσαλονίκη, ενώ οι Σέρβοι μετέφεραν Βόσνιους και Κροάτες στην Πελαγονία με στόχο την εθνολογική αλλοίωση της περιοχής. Γενικά το γιουγκοσλαβικό κράτος με ποικίλες πιέσεις προσπάθησε επί σχεδόν τριάντα χρόνια να πείσει τους Βουλγάρους, Αλβανούς και Έλληνες κατοίκους της σημερινής Π.Γ.Δ.Μ. ότι είναι "Παλαιοί Σέρβοι" (Stari Srbji), οι οποίοι είχαν χάσει την εθνική τους ταυτότητα.
Παράλληλα, κατά την διάρκεια της βουλγαρικής κατοχής στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, οι βουλγαρικές δυνάμεις επιδόθηκαν και πάλι σε προσπάθεια εκβουλγαρισμού του ελληνικού στοιχείου. Χαρακτηριστικές των αλλεπάλληλων σερβικών και βουλγαρικών καταπιέσεων επί των ελληνικών πληθυσμών της Πελαγονίας, υπήρξαν οι διαδοχικές αλλαγές των ελληνικών επωνύμων: ο Παναγιωτίδης, π.χ. μετονομάστηκε από τους Σέρβους το 1913 σε Παναγιώτοβιτς, από τους Βουλγάρους το 1916 σε Παναγιώτωφ, από τους Σέρβους το 1919 πάλι σε Παναγιώτοβιτς, από τους Βουλγάρους το 1941 σε Παναγιώτωφ και τέλος από τους (Σλαβο-) "Μακεδόνες" του Τίτο το 1945 σε Παναγιωτόφσκυ.
Η κατάληξη των ελληνικών επωνύμων σε -σκυ υιοθετήθηκε ως μία ουδέτερη, σλαβικού χαρακτήρα κατάληξη, εφ' όσον η κατάληξη -ωφ θύμιζε Βουλγαρία και η κατάληξη -ιτς Σερβία. Μέχρι και σήμερα τα επώνυμα των ελληνικής καταγωγής κατοίκων της Π.Γ.Δ.Μ. φέρουν την κατάληξη -σκυ, με πρώτο συνθετικό το παλιό ελληνικό επώνυμο.
Και φθάνουμε στο σήμερα: Το επίσημο ελληνικό κράτος, πιστό στην πατροπαράδοτη έλλειψη οποιασδήποτε εξωτερικής πολιτικής για τις ελληνικές μειονότητες στις γειτονικές χώρες (Β. Ήπειρος, Κων/πολη, Ίμβρος - Τένεδος), αδιαφόρησε πλήρως και για την προσπάθεια αφελληνισμού της Πελαγονίας από το 1850 μέχρι και σήμερα. Αποτέλεσμα της μακροχρόνιας και συστηματικής προπαγάνδας και καταπίεσης, ήταν η προοδευτική προσχώρηση των σλαβοφώνων Ελλήνων της Πελαγονίας στην "μακεδονική" εθνότητα.
Όμως η πολύχρονη πλύση εγκεφάλου για εμπέδωση της "μακεδονικής εθνότητας" δεν πέρασε στους βλαχόφωνους κατοίκους της Πελαγονίας. Το μεγαλύτερο μέρος των Βλάχων του Μοναστηρίου και του Κρουσόβου μιλούν ακόμη τα ελληνικά και διατηρούν την ελληνική εθνική συνείδηση, ακόμη και όταν φοβούνται να την εκδηλώσουν ανοιχτά (κυρίως από το 1990 και μετά).
Οι στατιστικές του κράτους των Σκοπίων δεν αναφέρουν ελληνική μειονότητα.
 Είναι πιθανό ότι οι Έλληνες στο γειτονικό κράτος ανέρχονται σε περισσότερους από 100.000, χωρίς να είναι δυνατή ακριβής εκτίμηση.
Ελάχιστοι απ' όσους έχουν ελληνική καταγωγή τολμούν να εκδηλωθούν ανοιχτά, επειδή υπάρχει ένας απέραντος φόβος καθώς και η βεβαιότητα ότι το ελληνικό κράτος δεν πρόκειται να τους προστατεύσει.
 Όπως γίνεται συνήθως στην Ελλάδα, το κενό του ενδιαφέροντος για την μειονότητα της Π.Γ.Δ.Μ. προσπαθούν να καλύψουν ιδιωτικοί φορείς και μεμονωμένα άτομα. Τελείως ενδεικτικά αναφέρω ότι στο Πρίλεπ λειτουργεί φροντιστήριο ελληνικών η Κατερίνα Βίδα, η οποία υφίσταται συνεχείς ελέγχους από το καθεστώς. Στην πόλη των Σκοπίων ελληνικό φροντιστήριο λειτουργούσε η Ένωση Βλάχων με την Νόρα Γέρου.
Δυστυχώς οι αρχές το έκλεισαν καθαιρώντας την διοίκηση του συλλόγου και τοποθετώντας δοτή και ελεγχόμενη από αυτούς ηγεσία. Στην Ρέσνα, ο Νικόλας Κωνσταντινίδης αγωνίζεται για την δημιουργία ενός ιδρύματος ελληνικού πολιτισμού με επίσης τρομερές διώξεις από το καθεστώς. Στην αμιγέστερη ελληνική πόλη, το Κρούσοβο (ελληνο-βλάχικη κατά 90%) λειτουργεί φροντιστήριο ελληνικής γλώσσας, με τον Άλκη Στράλλα, που πηγαίνει από το Μοναστήρι.
Συμπερασματικά, στο Μοναστήρι και στα άλλα βλαχόφωνα κέντρα της Πελαγονίας ο ελληνισμός εξακολουθεί να υπάρχει, επιδεικνύοντας πρωτοφανή ανθεκτικότητα, σε πείσμα της νεοελληνικής άγνοιας και αδιαφορίας.
 Η πλήρης εγκατάλειψή του από το ελληνικό κράτος μετά το 1913 υπήρξε εθνική παράλειψη, που όμοιά της δεν θα βρει κανείς στην ιστορία των γειτονικών λαών Σέρβων, Βουλγάρων, Αλβανών και Τούρκων, όσο και αν ψάξει. Αψευδείς μάρτυρες άλλωστε της ιστορικής παρουσίας του ελληνισμού στον χώρο της Πελαγονίας είναι και τα σωζόμενα πάμπολλα αρχιτεκτονικά μνημεία, κοσμικά και εκκλησιαστικά.
 Στην Αχρίδα, το αρχοντικό της οικογένειας Ρόμπη είναι το κόσμημα της πόλης. Στο Κρούσοβο και το Μοναστήρι, σώζονται επίσης αρκετά από τα παλιά ελληνικά αρχοντικά της εποχής της ακμής του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Μεγαλύτερη ιστορική σημασία έχουν τα εκκλησιαστικά μνημεία, τα οποία, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, υφίστανται συστηματική παραχάραξη. Ενδεικτική περίπτωση αποτελεί η κατεδάφιση μέρους της Μονής του Οσίου Ναούμ Αχρίδας και η ανέγερση στη θέση της ξενοδοχείου.
Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι οι Έλληνες ομογενείς σε όλη την ιστορική τους πορεία έχουν σταθεί άξιοι της ελληνικότητάς τους, την οποία δεν εγκατέλειψαν ούτε στην σύγχρονη εποχή της πτώσης των ιδεολογιών και της παγκοσμιοποίησης.
Την απέδειξαν δε, τόσο με την οικονομική και πνευματική ανάπτυξη που επέδειξαν, όσο και με την συμμετοχή τους στους εθνικούς αγώνες.
Η ελληνική μειονότητα των Σκοπίων είναι δυστυχώς η πιο αδικημένη, η πιο λησμονημένη και η πιο αγνοημένη από όλες τις ελληνικές μειονότητες και παροικίες του εξωτερικού.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΑΛΜΥΡΟΥ" (4/3/200
Αρθρο του Δημήτρη Τσούτσα*

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ"

Tα πιο κοινά επώνυμα της Ευρώπης.

Αυτά είναι τα πιο κοινά επώνυμα της Ευρώπης και προέρχονται όλα από επαγγέλματα....
Το πιο κοινό επώνυμο στη Βρετανία είναι το «Σμιθ», στην Ρωσία το «Κουζνέτσοφ», στη Γαλλία το «Λεφέβρ» και στη Σερβία το «Κοβάσεβιτς». Έχετε σκεφτεί ποτέ πως και τα τέσσερα αυτά επώνυμα σημαίνουν το ίδιο στην χώρα τους; Και μάλιστα, δεν δηλώνουν ένα όνομα, αλλά ένα επάγγελμα που είναι κοινό: το «σιδεράς»;
Ο Μάρτσιν Τσιούρα, ένας 48χρονος μηχανικός από την Πολωνία, έφτιαξε έναν χάρτη όταν συνειδητοποίησε ότι τα αγγλικά, τα πολωνικά, τα ολλανδικά, τα ρωσικά, αλλά και πολλά ακόμη γνωστά επώνυμα προέρχονται, ετυμολογικά ή μη, από το ίδιο επάγγελμα.
Μερικά από τα πιο κοινά επώνυμα που προέρχονται από επαγγέλματα είναι κατά σειρά εμφανίσεως στις ευρωπαϊκές χώρες τα: Μυλωνάς (το όνομα Μίλερ σε διάφορες εκδοχές), Σιδεράς (το Κόβακς ή Κόβατς ή Κοβάσεβιτς ή απλώς… Σμιθ) και το Παπάς (Ποπόφ, Ποπέσκου, Πόπα ή Παπαδόπουλος).

Ας τα πάρουμε όμως αναλυτικά, πάντα με τη βοήθεια ενός συνοπτικού χάρτη:
Στην Αλβανία εκτός από το Χότζα που σημαίνει… «χότζας» δηλαδή ιμάμης, εξίσου κοινό είναι και το Πρίφτι (και Πρίφτης στα ελληνικά) που σημαίνει «ιερέας».
Στην Αυστρία τα δυο πιο κοινά επώνυμα που προέρχονται από επαγγέλματα είναι τα Γκρούμπερ (μεταλλωρύχος) και Χούμπερ (γαιοκτήμονας).
Στη Βόσνια το πιο κοινό επώνυμο είναι το Χότζιτς (=γιος του ιμάμη, κάτι σαν το δικό μας Παπαδόπουλος), ενώ στη Σερβία το Κοβάσεβιτς (=γιος του σιδηρουργού, σιδεράς) και το Πόποβιτς (=γιος του ιερέα). Το Κοβάσεβιτς (ή και Κόβασιτς) είναι το πιο κοινό επώνυμο και στην Κροατία.Το Κόβακς ή Κοβάσεβιτς, στα λιθουανικά μεταφράζεται Καβαλιάουσκας και σημαίνει το ίδιο: ο γιος του σιδηρουργού. Είναι ένα από τα πιο κοινά επώνυμα στην Λιθουανία.Αντίστοιχα, το συχνό επώνυμο Κοβάλσκι στην Πολωνία σημαίνει ακριβώς το ίδιο, όπως και σε συγγενικές χώρες όπως η Λετονία (με το επώνυμο Καλέις) και η Ρωσία (Κουζνέτσοφ = ο γιος του σιδηρουργού).

Οι Τσέχοι έχουν πολύ κοινό το επώνυμο Ντβόρακ (όπως, λόγου χάρη, ο μουσουργός του 19ου αιώνα Αντονίν Ντβόρακ) που σημαίνει γαιοκτήμονας, ενώ στην Εσθονία απαντάται συχνά το επώνυμο Σεπ που επίσης σημαίνει σιδηρουργός.
Το πιο συχνό φινλανδικό επώνυμο που προέρχεται από επάγγελμα είναι το Κινούνεν που σημαίνει «δερματέμπορος».
Στην Γαλλία υπάρχουν πάνω από 230.000 άνθρωποι με το επώνυμο Μαρτέν κι άλλοι 100.000 με τα επώνυμα Ντιμπουά, Ρομπέρ, Τομά και Μπερνάρ, αλλά το πιο συχνό επώνυμο που προέρχεται από επάγγελμα είναι το Λεφέβρ που σημαίνει «σιδεράς» και το έχουν 75.000 Γάλλοι.
Στην Γερμανία τα επώνυμα που προέρχονται από επαγγέλματα αποτελούν την πλειοψηφία: περίπου 1% των Γερμανών ονομάζονται Μίλερ (μυλωνάς), ενώ ακολουθούν τα Σμιτ (σιδηρουργός), Σνάιντερ (ράφτης), Φίσερ (ψαράς) και Μάγερ (αγρότης).
Στη γειτονική Ουγγαρία πολλοί έχουν το επώνυμο Κόβακς (σιδηρουργός), Μέσαρος (κρεοπώλης) ή Σάμπο (ράφτης).
Σε Ρουμανία και Μολδαβία εκτός του Τσέμπαν (=βοσκός), τα πιο συχνά επώνυμα που προέρχονται από επαγγέλματα είναι τα Πόπα και Ποπέσκου (=γιος του ιερέα). Ομοίως και στην Βουλγαρία με το επώνυμο Ποπόφ να είναι εκ των πιο κοινων.
Στην Ουκρανία, συχνό επώνυμο είναι το «Μυλωνάς» (Μέλνικ).
Στην Ολλανδία το πιο συχνό επώνυμο που προέρχεται από επάγγελμα είναι το Μπάκερ (=φούρναρης), Ντε Μπερ (=γαιοκτήμονας) και Βίσερ (=ψαράς). Εξίσου συχνό είναι και ο Σμιτς (=σιδεράς) που στο Βέλγιο γίνεται Ντε Σμετ ή Ντέσμετ.
Στη Μεγάλη Βρετανία οι άνθρωποι με το επώνυμο Σμιθ (σιδηρουργός) αποτελούν το 1.26% του συνολικού πληθυσμού, ενώ οι… σιδεράδες επεκτείνονται κατόπιν σε Πορτογαλία (πολλοί κάτοικοι ονομάζονται Φερέιρα που σημαίνει «σιδηρουργός») και στην Ιταλία (ένα από τα πιο συχνά επώνυμα είναι το Φεράρι ή το Φερέρο.
Στις σκανδιναβικές χώρες κυριαρχούν τα οικογενειακά επώνυμα (Αντερσον, Κάρλσον, Γιόχανσον, δηλαδή «ο γιος του Αντερς, ο γιος του Καρλ, ο γιος του Γιόχαν»), αλλά σε αρκετές περιπτώσεις συναντώνται επώνυμα όπως το Μίλερ ή Μόλερ (=μυλωνάς).
Και στην Ισπανία κυριαρχούν τα οικογενειακά επώνυμα (όπως λόγου χάρη Ροντρίγκεζ, Φερνάντες, Γκονζάλες που σημαίνει «του Ροντρίγκο, του Φερνάντο, του Γκονζάλο»), όμως το πιο συχνό επώνυμο που προέρχεται από επάγγελμα είναι το Μολίνα που σημαίνει μυλωνάς. Στη δε Καταλωνία, το πιο συχνό επώνυμο είναι το Φερέρ, δηλαδή «σιδηρουργός».
Στην γειτονική μας Τουρκία πιο συχνά απαντάται το επώνυμο Αβτσί που σημαίνει κυνηγός, ενώ στη χώρα μας ασφαλώς κυριαρχεί το Παπαδόπουλος (=γιος του παπά).
Τέλος, η Ιρλανδία έχει το πιο… cool επώνυμο όλων των εποχών, με όλους όσους λέγονται Μέρφι να είναι περήφανοι, καθώς στα αρχαία ιρλανδικά η λέξη σημαίνει «πολεμιστής της θάλασσας».
Πηγή: perierga.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Tα πιο κοινά επώνυμα της Ευρώπης."

Τα Σκόπια ειναι Ελλαδα.

Τα Σκόπια κατέχουν το έδαφος της αρχαίας Παιονίας.

Ιστορικές αλήθειες από...Αλβανούς!

Αλβανικό δημοσίευμα υπενθυμίζει στους κατοίκους των Σκοπίων, ότι δεν κατοικούν στην αρχαία γεωγραφική Μακεδονία, αλλά κυρίως στην Παιονία, στη Δαρδανία, στη Λυγκηστίδα και στην Πελαγονία.

Σημειώνονται χαρακτηριστικά οι τοποθεσίες που βρίσκονται στα σημερινά όρια του κράτους των Σκοπίων, όπως αυτές ήταν γνωστές πριν από τη ρωμαϊκή κατάκτηση, δίνοντας το στίγμα, ότι λανθασμένα ισχυρίζονται ότι κατοικούν στα εδάφη της αρχαίας Μακεδονίας.

Δεν γνωρίζουμε ότι αυτό αποτελεί κάποια ένδειξη της στάσης που θα κρατήσουν οι Αλβανοί σε ενδεχόμενα «βαφτίσια» της πάλαι ποτέ γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας.

Η αλήθεια πάντως είναι ότι τα εδάφη της αρχαίας Μακεδονίας βρίσκονται στο σύνολό τους εντός των ελληνικών συνόρων, εκτός της περιοχής του Μοναστηρίου που βρίσκονται στα Σκόπια.

Εκεί στο Μοναστήρι είναι γνωστό ότι ζει και η ελληνική μακεδονική μειονότητα στα Σκόπια.

Στην αρχαιότητα η ίδια περιοχή που καταλαμβάνουν σήμερα τα Σκόπια ήταν η Παιονία. Η σκοπιανή επικράτεια δεν έχει καμία σχέση με το αρχαίο Μακεδονικό βασίλειο γεωγραφικά.

Οι Σκοπιανοί θα μπορούσαν κάλλιστα να ισχυριστούν ότι είναι… Παίονες και να ονομάσουν το κρατίδιό τους Παιονία.
Όχι ότι έχουν και με αυτούς κάποια σχέση, αφού είναι βουλγαρόφωνοι Σλάβοι, αλλά επειδή «ψάχνονται» να βρουν αρχαία καταγωγή τους προτείνουμε εμείς μία για να τους διευκολύνουμε..Μάλιστα επειδή οι Παίονες ήταν σύμμαχοι των Τρώων στον Τρωικό Πόλεμο και σύμμαχοι των Περσών στα Μηδικά, δεν νομίζουμε ότι θα υπήρχε ιστορικό πρόβλημα να τους αναγνωρίσουμε αυτό το όνομα και ταυτότητα.

Ως Παίονες δεν θα χρειαζόταν να πετάξουν στα σκουπίδια όλες αυτές τις αρχαίες πανοπλίες που έχουν κατασκευάσει για τα πανηγύρια τους, ενώ με αλλαγές κεφαλών στα αγάλματα (συνηθιζόταν και στην αρχαιότητα) θα τα αντικαταστούσαν εύκολα με άλλους αρχαίους ήρωες, δίχως να είναι αναγκασμένοι να «γκρεμίσουν» όλο το κιτσαριό που έχτισε ο Γκρουέφσκι.

Ως Παίονες θα είχαν μια αρχαία ταυτότητα να παίζουν και να παραμυθιάζονται μεταξύ τους, θα ξεχώριζαν εθνικά από εμάς, τους Βούλγαρους, τους Αλβανούς και τους Σέρβους και θα συνέχιζαν να ζούνε το παραμυθάκι τους δίχως να ασχολείται κανείς μαζί τους.

Και πώς θα δικαιολογούσαν το μέχρι τώρα «παραμύθι»; Εύκολα. Πέντε καλά βιβλία ψευδοϊστορίας χρειάζονται (τόσα έχουν γράψει μέχρι τώρα εξάλλου), τα οποία θα καταγγέλλουν τον κακό κομμουνισμό που προσπάθησε να σβήσει την εθνική ταυτότητα των Παιόνων μέσα από τον «ψευδομακεδονισμό», που υπηρετούσε αρχικά τον βουλγαρικό εθνικισμό και αργότερα τον σοβιετικό ιμπεριαλισμό, ενώ στη σύγχρονη εποχή θα «ανακάλυπταν» σχέδιο ομηρείας της χώρας τους, μέσω της άρνησης της Ελλάδας να την αναγνωρίσει ως «Μακεδονία», για να τελεί πάντα υπό ξένη εξάρτηση. Μέσα από την ανάδειξη του «καταπιεσμένου παιονικού εθνισμού» τους, επιτέλους οι Σκοπιανοί θα βρουν μια θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών.

Εάν είχαν μυαλό οι Σκοπιανοί πάντως, Παίονες θα δήλωναν! Γιατί ως «Μακεδόνες» δεν έχουν μέλλον…

tribune.gr

«Ερχεται διάλυση των Σκοπίων και επέκταση της Ελλάδας μέχρι το Μοναστήρι»
«Οι Αλβανοί του νότιου σλαβικού κράτους των Σκοπίων,  θα εξεγερθούν και θα προσπαθήσουν να καταλάβουν ένα μεγάλο μέρος του κρατιδίου. Στην συνέχεια η Αλβανία θα διευρύνει την επικράτειά της στο Κοσσυφοπέδιο και το αλβανικό όνειρο θα πραγματοποιηθεί» και συνεχίζει ο Βρετανός διπλωμάτης Τίμοτι Λες σε βιβλίο του: «Η ασθενής δυτική επιρροή στα Βαλκάνια θα δώσει το έναυσμα για ένα νέο κύμα συγκρούσεων που θα προκύψουν από τις μετατοπίσεις των υπαρχόντων συνόρων. Νέα κύματα προσφύγων, όπως εκείνα της δεκαετίας του ’90 θα παρουσιασθούν πάλι στα Βαλκάνια.
Σε όλα αυτά,  για τμήματα εδαφών θα "τρέξουν" η Ελλάδα και η Βουλγαρία,  σε ό, τι θα έχει απομείνει από το σλαβικό κρατίδιο των Σκοπίων. Η Ελλάδα έχει δηλωμένο ενδιαφέρον για τα νότια Σκόπια, μέχρι το Μοναστήρι που παλαιότερα πλειοωηφούσε το ελληνικό στοιχείο και μέχρι το 1995 200.000 Σκοπιανοί δήλωναν ότι είναι "ελληνικής συνείδησης"».
Αυτά περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Τίμοτι Λες, πρώην επικεφαλής της βρετανικής πρεσβείας στη Μπάνια Λούκα και διευθυντής του οργανισμού «New Europe» που ασχολείται με την αξιολόγηση των κινδύνων στη νοτιοανατολική Ευρώπη. 

,

Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι το χάος θα δημιουργηθεί με την έναρξη αντάρτικου, αλλά και την απόσχιση της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας και με δημοψήφισμα θα ενωθεί με τη Σερβία.

Σύμφωνα με τον ίδιο, όλο αυτό το σενάριο θα δώσει την ευκαιρία στη Ρωσία να εισέλθει στην περιοχή, αφού βλέπει την αποδυνάμωση της επιρροής της Δύσης,  στα Δυτικά Βαλκάνια.

Η εξέλιξη αυτή, σύμφωνα με τον Τίμοτι Λες θα ενθαρρύνει το φαινόμενο του ντόμινο. Οι Κροάτες από τη Βοσνία θα προσπαθήσουν να ενταχθούν στην Κροατία που θα βοηθήσει σε αυτό με κάθε τρόπο.

Οι Αλβανοί των Σκοπίων θα εξεγερθούν και θα προσπαθήσουν να καταλάβουν μεγάλο μέρος της χώρας. Στη συνέχεια η Αλβανία θα διευρύνει την επικράτειά της στο Κοσσυφοπέδιο και το αλβανικό όνειρο θα πραγματοποιηθεί.

Σύμφωνα με την υποτιθέμενη αυτή εξέλιξη, ο φιλοσερβικός πληθυσμός του Μαυροβουνίου θα ζητήσει ένωση με τη Σερβία.

Την ίδια στιγμή στις ΗΠΑ ο Αμερικανός γερουσιαστής Ντέινα Ρορομπάκερ, σε δηλώσεις του στην αλβανική τηλεόραση πρότεινε όπως «Οι Αλβανοί των Σκοπίων αποτελέσουν μέρος του Κοσσυφοπεδίου, ενώ το υπόλοιπο έδαφος ας το πάρει η Βουλγαρία, ή «οποιαδήποτε άλλη χώρα με τους οποίους ισχυρίζονται ότι σχετίζονται οι κάτοικοι των Σκοπίων» εννοώντας την Σερβία και την Ελλάδα.

Ο διαμοιρασμός του κράτους των Σκοπίων αποτελούσε το αντικείμενο της βαλκανικής διάσκεψης του 1993 με την συμμετοχή της τότε Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Αλβανίας που είχε διοργανώσει ο πρώην πρωθυπουργός Κ.Μητσοτάκης το καλοκαίρι του 1993. Οι ΗΠΑ σαμποτάρισαν την διάσκεψη η οποία τελικά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αφού Βουλγαρία και Αλβανία αρνήθηκαν να συμμετάσχουν.

http://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/diethnis-asfaleia/601578_erhetai-dialysi-ton-skopion-kai-epektasi-tis-elladas-mehri

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα Σκόπια ειναι Ελλαδα."

ΣΚΛΑΒΟΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ................

Οι σύγχρονοι δούλοι είναι στις πλατείες και το παίζουν επαναστάτες αγανακτισμένοι εν μέσω ποπ-κόρν και κόκα-κόλας …

Τάχα ξαφνιασμένοι για το ότι τους έκλεψαν, τους κορόιδεψαν τους τα πήραν …

Οι ίδιοι καμία ευθύνη !!!

Αλλά η ιστορία των δούλων… επαναλαμβάνεται και όπως πάντα στο τέλος απλά θα αλλάξουν μαντρί και τσοπάνη …

Ξαναζούμε τις ημέρες του 136 π.Χ. με την ατέλειωτη στρατιά των δούλων, ακτημόνων, προλετάριων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Ίδιες σκηνές, ίδια σχεδόν αφεντικά, ίδιοι κλυδωνισμοί και με μια Ελλάδα πάλι ταπεινωμένη και ξεπουλημένη.

Ο Σύρος Εύνους τραντάζει συθέμελα την Σικελία.

Η Δήλος ματώνει, η Ρώμη χάνει τον ύπνο της από τον ξεσηκωμό της πανστρατιάς των δούλων.

Στα άγια χώματα της Ιωνίας ο Αριστόνικος ξεπαστρεύει με τους επαναστάτες του τρείς Ρωμαίους στρατηγούς με τον στρατό τους.

Ο Αριστόνικος ο Βασιλιάς της Δικαιοσύνης γίνεται το σύμβολο των εξαθλιωμένων δούλων.

Το 126 πολέμησε ο Αριστόνικος τον Όφι της Ρώμης και του τσάκισε την ράχη.
Τότε ξεπρόβαλε και ο Τιβέριος Γράκχος και ζήτησε ξεπούλημα της περιουσίας των πλουσίων για να ζήσουν οι φτωχοί.

Ήταν η εποχή που οι πλούσιοι βασιλιάδες εύρισκαν καταφύγιο και προστασία στην δύναμη της Ρώμης.
Ο Νικομήδης της Βιθυνίας, ο Αλέξανδρος ΙΙ της Αιγύπτου, ο Πτολεμαίος Απίων της Κυρήνης, ο Άτταλος ΙΙΙ και πολλοί άλλοι παρακαλούσαν να μπούνε στην Ε.Ε. για να σώσουν τα πλούτη τους.

Μόνο η οικονομική ολιγαρχία της φτωχής Ελλάδας είχε 300-400 δις σε καταθέσεις στους ναούς τράπεζες των Πεφωτισμένων στις Άλπεις.
Ο Αριστόνικος ήταν ο άνθρωπος που ξεστόμισε το θείο μήνυμα της επανάστασης και έκανε κάθε ζωντανή καρδιά να κτυπήσει δυνατά.

Υπήρχε όμως και ο Τιβέριος Γράκχος στην Ρώμη που ξεσήκωνε τον λαό κατά της ολιγαρχίας του πλούτου και της διαφθοράς.
Αυτή όμως η οικονομική ολιγαρχία λίγο αργότερα ελέγχοντας όπως πάντα το θησαυροφυλάκιο κατάφερε σύντομα να δολοφονήσει τον Τιβέριο και με την βοήθεια των Ηρώδηδων στην Ιωνία να νικήσει και να σταυρώσει τον Αριστόνικο, τον βασιλιά της Δικαιοσύνης ανάμεσα σε δύο «ληστές» επαναστάτες. …!

Μια θλιβερή ιστορία που όμως επαναλαμβάνεται και στις ημέρες μας με εναλλαγή μόνο στα ονόματα……………………………

Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΣΚΛΑΒΟΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ................"

H νεκρή φωνή των ζωντανών

Τι θα πει "σχολείο ανοιχτό στη ζωή";

Από τους τελευταίους Δασκάλους του Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής Ελλάδας, κατέφυγε σ' ένα μύθο. Το μύθο του χταποδιού. Η χταπόδα βοσκά στον πάτο της θάλασσας μαζί με το χταποδάκι. Άξαφνα το καμακώνουνε. Το χταποδάκι φωνάζει: «Με πιάσανε μάνα». Η μάνα τού λέγει: «Μη φοβάσαι παιδί μου». Ξαναφωνάζει το μικρό: «Με βγάζουν από τη θάλασσα». 

Πάλι λέγει η μάνα: «Μην φοβάσαι παιδί μου». 

Και πάλι: «Με σγουρίζουνε (με τρίβουνε στα βράχια): Μη φοβάσαι παιδί μου». 

«Με μασάνε». 

«Μην φοβάσαι παιδί μου». 

«Πίνουνε κρασί, μάνα». 

«Άχ! σ 'έχασα παιδί μου». 

Το χταποδάκι, λέει ο Κόντογλου, συμβολίζει την Ελλάδα. «Παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θερία πολεμούν να την φάνε» τρώνε, αλλά μένει και μαγιά. Χταποδομάνα είναι η μοίρα της Ελλάδα. Το κρασί συμβολίζει τα φώτα του φράγκικου πολιτισμού, που μετακενώθηκαν στην καθ' ημάς Ανατολή από τους ξιπασμένους νεόπλουτους της μάθησης. Με το κρασί ξεχνάς ποιος είσαι...

Έγραψε ο Χουρμούζης, αγωνιστής του '21 και λόγιος, για τους τότε ψαλιδόκωλους που κατέφταναν σωρηδόν από τη Δύση, για να μας φωτίσουν. «Απροκάλυπτος περιφρόνησης των πατρίων μας και της θρησκείας ακόμη, ως δείγμα ευρωπαϊκής προόδου. Συμπεριφορά γελοιωδέστατη, δήθεν υψηλής ανατροφής και σφαίρας αριστοκρατικής. Ξιπασμένων οψιπλούτων αηδέστατοι επιδείξεις! Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή». Παράδειγμα. Βιώνουμε στις μέρες μας κάποιες στρεβλώσεις και παρανοήσεις στην Παιδεία (ή μάλλον εκπαίδευση). Ο κοινός νους βεβαιώνει πως δεν λείπουν απλώς αίθουσες διδασκαλίας ή διδακτικό προσωπικό, εποπτικά μέσα και λοιπά, τα οποία θα λείπουν και θα συμπληρώνονται αενάως. Λείπει κάτι κρισιμότερο. Ο μαθητής δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο είναι μαθητής, ο δάσκαλος για ποιο λόγο είναι δάσκαλος, η πολιτεία τι θέλει από το σχολείο. Δεν πρόκειται για κάποια επιγενόμενη κρίση αξιών, πρόκειται περί κρίσεως νοήματος, όχι δηλαδή τι αξίζει και τι όχι, αλλά τι σημαίνει και που αποσκοπεί τούτο ή εκείνο.

Επειδή τα θέματα αυτά είναι μεγάλα, θα περιοριστώ σε δύο τρέχοντα ιδεολογήματα ή καλύτερα, όροι- γλειφιτζούρια αναγκαστικής κατανάλωσης, των οποίων τα πλεονεκτήματα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μας τα εξηγήσουν οι νεόκοποι παιδαγωγοί. Πρώτον ότι κέντρο του σχολείου είναι ο μαθητής και όχι ο δάσκαλος και δεύτερον ότι το σχολείο πρέπει να ανοίξει στη ζωή, σχολείο ανοικτό στη ζωή, το οποίο συνοδεύεται με τα γνωστά συριζαίικα καρυκεύματα περί δημοκρατικού, προοδευτικού, νέου σχολείου και λοιπά ηχηρά παρόμοια.  

Σήμερα η ιδέα ότι το παιδί είναι το κέντρο του σχολείου, όποια και αν είναι η γενεαλογία της και όσοι κι αν είναι οι επιστημονικοί της καρποί, έχει αποβεί ένα ολέθριο ιδεολόγημα, καταστρεπτικό της ίδιας της υπόστασης του σχολείου. Ιδρυτική συνθήκη του σχολείου είναι ότι υπάρχει κάποιος που γνωρίζει (ο δάσκαλος) και κάποιος που δεν γνωρίζει (ο μαθητής) και ότι ο δεύτερος προσέρχεται στον πρώτο για να διδαχτεί και να μάθει. Ο μαθητής πηγαίνει σχολείο για να μάθει γράμματα, για να μάθει συγκεκριμένα περιεχόμενα και όχι «για να μαθαίνει πώς να μαθαίνει» όπως λέει ένα τρέχον ευφυολόγημα, το οποίο είναι μία πελώρια ανοητολογία- «κέλυφος έρημο εννοίας» κατά το Ροΐδη- για τον απλούστατο λόγο ότι μόνο μαθαίνοντας συγκεκριμένα πράγματα μαθαίνει κανείς τελικά να μαθαίνει. Η περιβόητη κριτική ικανότητα, η ανάπτυξη της οποίας έχει αναχθεί σε πρωταρχικό στόχο της εκπαίδευσης, προϋποθέτει μαθητεία, σπουδή κοπιαστική μελέτη. Όλα αυτά τα μορφωτικά αγαθά τα μεταδίδει ο αφοσιωμένος δάσκαλος- έχει μεταδοτικότητα έλεγαν παλιά-και τότε παίρνει και αυτός, ως αντίδωρο, την ευλογημένη αγάπη των μαθητών του. Σήμερα δυστυχώς καταστρέψανε το δάσκαλο, για να τον μεταβάλλουνε σε συνδικαλιστή και φροντιστή, σε μίζερο πενταροκυνηγό, που ξέρει μόνο να διεκδικεί και να κομματί(α)ζεται. Και βέβαια, όλα ακυρώνονται, αν ο δάσκαλος δεν διδάσκει με το παράδειγμά του. («Τούτο διδασκάλου αρίστου, το δι' αυτού παιδεύειν ά λέγει». Διδάσκει ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Όπως οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού χωρίς να έχουν στόμα, αλλά διά του κάλλους τους, έτσι και ο δάσκαλος, το ξαναγράφω, πρέπει να έχει ζωή φωτεινή, για να φωτίζει).  

Το δεύτερο, τώρα, αερόπλαστο ιδεολόγημα, περί σχολείου ανοιχτού στη ζωή. Όσοι μιλούν για ζωή σίγουρα υπονοούν ότι ζωή σημαίνει χαμόγελο, ευτυχία, σοφία , καλοσύνη και λοιπά χαζοχαρούμενα, κάτι τέλος πάντων απεριόριστα θετικό. Στη ζωή όμως ανήκουν ο ανταγωνισμός, η βία, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία, ο δόλος και η απάτη, η χυδαιότητα και η βλακεία. Υποστηρίζω πως το σχολείο πρέπει να κλείσει στη ζωή. Το σχολείο πρέπει να γίνει κάστρο συντήρησης, και χρησιμοποιώ τη λέξη με την πρωταρχική, κυριολεκτική της σημασία. Να συντηρεί δηλαδή ό,τι παρέλαβε -την παράδοση- και να το παραδίδει στους νεότερους. Η παράδοση με την παιδαγωγική της εξοχότητα, αποτελεί πνευματικό θησαυρό, αδαπάνητο, ο οποίος μεταβιβάζεται από γενεά σε γενεά. Η παράδοση προσφέρει τα ηθικά πρότυπα ως βιωμένες αξίες, τον άγιο και τον ήρωα, τον Πατροκοσμά και τον Καραϊσκάκη, και όχι ως άνωθεν επιταγές. Αφού προσλάβουν οι νεότεροι τα τιμαλφή και τις αξίες, όταν αποφοιτήσουν και «βγουν» στη ζωή, όταν απλώσουν τα φτερά τους σαν θαλασσοπούλια πάνω στο πέλαγος, θα καινοτομήσουν. Έλεγε η Χάννα Άρεντ, ήδη από το 1958, στο απροσπέραστο δοκίμιο της «η κρίση της εκπαίδευσης». «Μου φαίνεται ότι ο συντηρητισμός νοούμενος ως συντήρηση, αποτελεί την ίδια την ουσία της εκπαίδευσης, η οποία έχει πάντοτε ως έργο της να περιβάλλει και να προστατεύει κάποιο πράγμα το παιδί έναντι του κόσμου, τον κόσμο έναντι του παιδιού, το καινούργιο έναντι του παλαιού, το παλαιό έναντι του καινούργιου». Σήμερα όμως όχι μόνο δεν προστατεύουμε το σχολείο από την τύρβη και την βλακεία του κόσμου, αλλά το μετατρέψαμε σε κακέκτυπο του, αφήσαμε τα πορτοπαράθυρά του ανοιχτά και εισβάλλει η περιρρέουσα ασχήμια.

Σχολείον ίσον δάσκαλος, έλεγε ο Παλαμάς. Οι καιροί απαιτούν αφοσιωμένους δασκάλους, συντηρητές της παράδοσης και μεταλαμπαδευτές αξιών, που θα διδάσκουν σ' ένα σχολείο, κλειστό στον αφόρητο «έξω» κόσμο.

«Γιατί σήμερα φαίνεται ότι ο δάσκαλος μετατρέπεται σε εκπαιδευτικό, που περισσότερο διεκδικεί, παρά διακονεί, πράγμα που επιδεινώθηκε λόγω κρίσεως-που μεταδίδει «πληροφορίες» στη νέα γενιά, αλλά δεν έχει πρόταση ζωής. Και ο μαθητής γίνεται εκπαιδευόμενος, ο οποίος δεν θέλει να ακούει, δεν μαθαίνει να ακούει, αλλά να έχει άποψη για όλα και να κρίνει. Η «εκπαιδευτοποίηση» του δασκάλου και η απώλεια της ιδέας της μαθητείας μπορούν να αποβούν μοιραία για την παιδεία μας. Γιατί ο δάσκαλος δεν αρκεί να είναι ειδικός επιστήμονας της αγωγής και παράγοντας της εκπαίδευσης δεν φτάνει να έχει ανθρωπιστική παιδεία, πρέπει να έχει και το «ήθος του δασκάλου», την ελευθερία και τη σοφία, που δεν αποκτώνται με την καλύτερη οργάνωση της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών, αλλά είναι υπόθεση αληθινής μαθητείας, υπευθυνότητας και αυθυπέρβασης. Και γιατί η λέξη «μαθητής» κατονομάζει μια από τις σημαντικότερες διαστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, την αλήθεια της σχέσης, της άσκησης, της υπακοής, του σεβασμού, της αγάπης για την πνευματική μας κληρονομιά.

Δάσκαλος και μαθητής είναι κατάκτηση, που θα έπρεπε να προσέχουμε ως κόρην οφθαλμού. Μαζί με τον δάσκαλο και τον μαθητή απειλείται σήμερα και η ίδια η έννοια της παιδείας ως ανθρωποποιίας, αφού, μέσα στη γενικότερη σύγχυση αξιών, κυριαρχεί ο χρησιμοθηρικός προσανατολισμός στον χώρο της εκπαίδευσης και απεμπολούνται αλήθειες ζωτικές για τον άνθρωπο και την ελευθερία του. Οι αλήθειες που συγκλόνισαν τους Πατέρες και τους Μάρτυρες, τους αγωνιστές και τους ήρωες, που διέσωσαν το Γένος, δεν φαίνεται σήμερα να μας αγγίζουν. Χάνεται η αλήθεια ότι παιδεία αναφέρεται στην ικάνωση της νέας γενιάς να ανακαλύπτει νόημα ζωής και αξιολογικό προσανατολισμό μέσα από τη συνάντηση με τα πολύτιμα στοιχεία της παράδοσης, η οποία δεν είναι «το δικαίωμα ψήφου των νεκρών», αλλά ανεξάντλητη πηγή νοηματοδότησης της ελευθερίας μας.

«Παράδοση είναι η ζωντανή φωνή των κεκοιμημένων και όχι η νεκρή φωνή των ζωντανών» σύμφωνα με μια ευφυή ερμηνεία».

 Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " H νεκρή φωνή των ζωντανών"

Η ονοματοθεσία αθηναϊκών συνοικιών και περιοχών

 Αθηναϊκά τοπωνύμια, τα οποία σχετίζονται με τη δράση συγκεκριμένων ανθρώπων που έζησαν στην Αθήνα-----

«Γαλάτσι»

   Μια από τις παλιές αθηναϊκές οικογένειες ήταν η οικογένεια Γαλάκη. Φαίνεται πως κάποιος απόγονός της αγόρασε κτήματα στην περιοχή και από το γεγονός αυτό προήλθε το σημερινό τοπωνύμιο. Η ετυμολογική αυτή ανάλυση είναι λογικοφανής, δεδομένου ότι στο αθηναϊκό ιδίωμα συχνά το φώνημα «κι» αποδιδόταν «τσι» (π.χ. Καρύτση, Χαλκούτσι κ.ά.) (εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, φύλλο της 24ης Φεβρουαρίου 2011). Αν η ετυμολογική αυτή ανάλυση ευσταθεί, το τοπωνύμιο πρέπει να γράφεται «Γαλάτση» ως δηλωτικό του αρχικού κτήτορα της περιοχής.

«Γουδή»

    Για χρόνια στα σχολικά βιβλία, στον Τύπο, στις διάφορες επιγραφές το τοπωνύμιο γραφόταν εσφαλμένα «Γουδί» κι έτσι αλλοιωνόταν η ιστορική πραγματικότητα. Ύστερα όμως από έρευνα που έκανε η κ. Βασιλική Καραγιάννη, μέλος της Επιτροπής Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή, οι αρμόδιες κρατικές – δημοτικές υπηρεσίες διόρθωσαν τη γραφή του τοπωνυμίου, το οποίο προέρχεται από μια ιστορική ναυτική οικογένεια των Σπετσών, πολλά μέλη της οποίας διακρίθηκαν για την πολύπλευρη προσφορά τους στην επανάσταση του 1821. Σε αναγνώριση της προσφοράς τους η Πολιτεία τα αντάμειψε παραχωρώντας τους τη φερώνυμη έκταση στο κέντρο της Αθήνας.

Απόγονος της οικογένειας ήταν ο Δημήτριος Γουδής (γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1824), ο οποίος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας. Ήταν ο πρώτος Έλληνας που ναυπήγησε ατμόπλοιο και πρωτοστάτησε για την επικράτηση της ατμήλατης ναυτιλίας (εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, φύλλο της 17ηςΙουνίου 2006).

Κατά τις δυο πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα στον Τύπο της εποχής γίνεται συχνά αναφορά σε κάποιον απόγονο του προηγουμένου, το Δημήτριο Γουδή, ο οποίος είχε μεγάλη ατμοπλοϊκή εταιρεία. Το πλοίο του «Αδριατικός» εκτελούσε καθημερινά το δρομολόγιο Πειραιάς – Μεσσήνη (Ιταλίας) μεταφέροντας και την ευρωπαϊκή αλληλογραφία, ενώ τα ατμόπλοια της εταιρείας «Κρήτη», «Ναύπλιον» και «Πελοπόννησος» κυριαρχούσαν στις θαλάσσιες εμπορικές μεταφορές (εφημερίδες ΕΜΠΡΟΣ, φύλλα της 30ης Οκτωβρίου 1903 και 6ης Αυγούστου 1915 και ΣΚΡΙΠ, φύλλα της 30ης Απριλίου 1898 και 30ης Οκτωβρίου 1904).

Όσο για την έκταση που είχε παραχωρηθεί στην οικογένεια «Γουδή» το μεγαλύτερο μέρος της καταπατήθηκε ή ενσωματώθηκε σε γειτονικές συνοικίες.

«Εξάρχεια»

    Παλιά η περιοχή ονομαζόταν «Πιθαράδικα» λόγω των εργαστηρίων κατασκευής πιθαριών που είχαν εγκατασταθεί εκεί (εφημερίδα ΣΚΡΙΠ, φύλλα της 4ης Δεκεμβρίου 1895 και της 27ης Ιουλίου 1898). Σταδιακά το παλιό τοπωνύμιο αντικαταστάθηκε από το νεότερο «Εξάρχεια». Αυτό προήλθε από κάποιον Ηπειρώτη έμπορο (πιθανόν καταγόμενο από την Κόνιτσα Ιωαννίνων) ονόματι Έξαρχο, ο οποίος είχε κατάστημα στην οδό Θεμιστοκλέους. Εκεί συνέρρεαν καταναλωτές από διάφορες αθηναϊκές συνοικίες λόγω της μεγάλης ποικιλίας προϊόντων που διέθετε.

«Κηπούπολη Κυπριάδου»

    Η συνοικία συνορεύει με το Γαλάτσι, τη Λαμπρινή, τη Ριζούπολη, το τέρμα Πατησίων και τη Γκράβα. Η ίδρυσή της συνδέεται με ενέργειες του μηχανικού Επαμεινώνδα Κυπριάδη. Το 1919 ίδρυσε εταιρεία και άρχισε να χτίζει σε μεγάλη έκταση που είχε αγοράσει ο πατέρας του μια πρότυπη από πολεοδομική άποψη συνοικία. Άνοιξε δρόμους με πλατιά πεζοδρόμια, κατασκεύαζε πρασιές γύρω από τις οικοδομές και ρυμοτόμησε την περιοχή με μεγάλες πλατείες κατάφυτες από λουλούδια. Στο ιδιαίτερο αυτό χαρακτηριστικό της η συνοικία οφείλει το όνομά της.

«Κουκάκη»

    Η ονοματοθεσία της συνοικίας σχετίζεται με τη μεγάλη βιοτεχνία κατασκευής κρεβατιών που λειτουργούσε προπολεμικά στη λεωφόρο Συγγρού κοντά στο Φιξ και ανήκε σε κάποιον Κουκάκη.

«Κουντουριώτικα»

    Το Φθινόπωρο του 1922 έφθασαν στην Ελλάδα χιλιάδες πρόσφυγες από τη Μ. Ασία και την Ανατολική Θράκη. Η Πολιτεία και η Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων μερίμνησαν για τη στέγασή τους δημιουργώντας – εκτός των άλλων ελληνικών πόλεων και χωριών-  συνοικισμούς στην Αθήνα και στον Πειραιά, όπως στην Καισαριανή, στο Βύρωνα, στη Ν. Ιωνία, στην Κοκκινιά και αλλού. Το 1924 με πρωτοβουλία του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη δόθηκε για τη συγκρότηση προσφυγικού συνοικισμού μια μεγάλη, σχεδόν ακατοίκητη τότε, περιοχή εκτεινόμενη από την (σημερινή) Αμερικάνικη πρεσβεία ως τη συνοικία του Γκύζη και το λόφο του Λυκαβηττού. Ήδη από το 1926 ο συνοικισμός αυτός είχε δημιουργηθεί και αναφερόταν στον Τύπο ως «συνοικισμός Κουντουριώτη» (εφημερίδα ΣΚΡΙΠ, φύλλα της 24ης Ιανουαρίου 1926, 2ας Δεκεμβρίου 1928 και 31ης  Ιουλίου 1929). Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν τα «Κουντουριώτικα».

«Μακρυγιάννη»

    Μετά το τέλος  της επανάστασης του 1821 το κράτος, για να στηρίξει οικονομικά τους οπλαρχηγούς οι οποίοι λιμοκτονούσαν, τους χορήγησε εκτάσεις γης. Ένας από αυτούς ήταν και ο Ι. Μακρυγιάννης. Η Πολιτεία του έδωσε μια μεγάλη έκταση – γεγονός που προκαλούσε την οργή και πολλών συναγωνιστών του – εκτεινόμενη στη νοτιοανατολική, τη νότια και τη νοτιοδυτική πλευρά της Ακρόπολης . Ένα τμήμα του «κτήματος Μακρυγιάννη» (προς την πλευρά της σημερινής λεωφόρου Συγγρού) πουλήθηκε από τους κληρονόμους του στρατηγού κι έτσι η συνοικία που σταδιακά δημιουργήθηκε διατήρησε το όνομα του αρχικού κτήτορα.

«Προμπονάς»

    Στις αρχές του 20ου αιώνα ζούσε στην Αθήνα ο Νάξιος γιατρός και φαρμακοποιός Δημήτριος Προμπονάς. Είχε γίνει γνωστός σ’ όλο σχεδόν τον ελληνισμό από το γεγονός ότι θεράπευε την κήλη με τη χρήση ελαστικών επιδέσμων δικής του κατασκευής. Μάλιστα  διατηρούσε φαρμακευτικό οίκο στην Αθήνα επί της οδού Πειραιώς 5. Καθημερινά δημοσιεύονταν στις εφημερίδες ρεκλάμες της επιχείρησής του και γράμματα ασθενών που είχαν θεραπευτεί με τους κηλεπιδέσμους του (εφημερίδες ΣΚΡΙΠ, φύλλα της 25ης Νοεμβρίου 1910, 29ης Αυγούστου 1926, ΕΜΠΡΟΣ, φύλλο της 25ης Δεκεμβρίου 1911 κ.ά.). Παράλληλα με την ιατρική και επιχειρηματική του δραστηριότητα αναμίχτηκε στα κοινά. Το 1925 είχε εκλεγεί βουλευτής Νάξου (εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, φύλλο της 17ηςΜαΐου 1925). Από την  περιουσία που απέκτησε κληροδότησε στο δήμο Αθηναίων μια μεγάλη έκταση κι έτσι η συνοικία που δημιουργήθηκε πήρε το όνομά του.

«Χαυτεία»

    Πρόκειται για ορισμένα οικοδομικά τετράγωνα γύρω από τη διασταύρωση της οδού Αιόλου με την οδό Σταδίου. Η περιοχή οφείλει την ονομασία της σε ένα καφενείο που λειτουργούσε εκεί το 19ο αιώνα, ιδιοκτήτης του οποίου ήταν κάποιος ονόματι Χαύτας (εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, φύλλα της 23ης Ιουνίου 1912 και 1ης Οκτωβρίου 1953). 

Περιοχή “Χαυτεία” (στο βάθος η πλατεία Ομονοίας)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ονοματοθεσία αθηναϊκών συνοικιών και περιοχών"

Οι σημαντικότερες εφευρέσεις και ανακαλύψεις που εγιναν στον κοσμο.

Οι σημαντικότερες εφευρέσεις και ανακαλύψεις που εγιναν στον κοσμο

Οι σημαντικότερες εφευρέσεις και ανακαλύψεις

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ	ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ή ΕΦΕΥΡΕΣΗ	ΟΝΟΜΑ	ΧΩΡΑ
80000 πΧ	φωτιά
4000 πΧ	κεραμουργία		Μεσοποταμία
3000 πΧ	τροχός		Μεσοποταμία
2500 πΧ	αλέτρι
2500 πΧ	άρμα
4000 πΧ	γραφή		Μεσοποταμία
1050 πΧ	αλφάβητο		Ελλάδα-Φοινίκη
776 πΧ	Ολυμπιακοί αγώνες		Ελλάδα
687 πΧ	νόμισμα	Γύγης	Λυδία
600 πΧ	ηλεκτρισμός	Θαλής	Ελλάδα
300 πΧ	κλεψύδρα		Ελλάδα
900 μΧ	πέταλο
1000	φακός		Άραβία
1000	μπαρούτι		Κίνα
1040	κινητό τυπογραφικό στοιχείο		Κίνα
1088	πυξίδα		Κίνα
1300	πιρούνι	Εδουάρδος Α'	Αγγλία
1320	κανόνι		Ευρώπη
1421	οβίδα		Ευρώπη
1450	τυπογραφικό πιεστήριο	Γουτεμβέργιος	Γερμανία
1492	κακάο		Αμερική
1495	ουΐσκι	Κορ	Σκοτία
1500	καισαρική τομή	Νούφερ	Ελβετία
1500	ρολόι τσέπης	Χένλαϊν	Γερμανία
1534	πατάτα		Περού
1543	ηλιακό σύστημα	Κοπέρνικος	Πολωνία
1565	μολύβι από γραφίτη		Ελβετία
1590	μικροσκόπιο	Γιανς	Ολλανδία
1594	χειροβομβίδα		Γαλλία
1608	τηλεσκόπιο	Λιπερσχεϊ	Ολλανδία
1609	εφημερίδα	Ζένε	Γερμανία
1620	υποβρύχιο	Ντέμπελ	Ολλανδία
1642	αριθμομηχανή	Πασκάλ	Γαλλία
1643	βαρόμετρο	Τοριτσέλι	Ιταλία
1650	αεραντλία	Γκέρικε	Γερμανία
1679	χύτρα ατμού	Παπέν	Γαλλία
1709	πιάνο	Κριστοφόρι	Ιταλία
1712	βιομηχανική ατμομηχανή	Νιουκάμεν	Αγγλία
1716	κεντρική θέρμανση	Τρίβαλντ	Σουηδία
1718	πολυβόλο	Πακλ	Αγγλία
1718	θερμόμετρο υδραργύρου	Φαρενάιτ	Γερμανία
1734	πυροσβεστήρας	Φουκς	Γερμανία
1752	αλεξικέραυνο	Φράνκλιν	ΗΠΑ
1758	εξάντας	Κάμπελ	Αγγλία
1764	κλωστική μηχανή	Χάρισον	Αγγλία
1769	ατμομηχανή	Βατ	Αγγλία
1770	ατμοκίνητο όχημα	Κινιό	Γαλλία
1777	ατμόπλοιο	ντ' Αμπαν	Γαλλία
1783	αερόστατο	Μονγκολφιέ	Γαλλία
1797	αλεξίπτωτο	Γκαρνερέν	Γαλλία
1801	αργαλειός
1803	ατμάμαξα	Τρεβιθικ	Αγγλία
1808	γραφομηχανή	Τούρι	Ιταλία
1811	κονσέρβα	Ντόνκιν, Χολ	Αγγλία
1822	φωτογραφία	Νιέπς	Γαλλία
1824	αλφάβητο τυφλών	Μπράιγ	Γαλλία
1830	ραπτομηχανή	Τιμονιέ	Γαλλία
1834	θεριστική μηχανή	Κόρμικ	ΗΠΑ
1836	περίστροφο	Κολτ	ΗΠΑ
1839	ποδήλατο	Μακμίλαν	Σκοτία
1840	γραμματόσημο		Αγγλία
1844	τηλέγραφος	Μορς	ΗΠΑ
1860	παστερίωση	Παστέρ	Γαλλία
1866	νόμοι κληρονομικότητας	Μέντελ	Τσεχία
1867	δυναμίτης	Νόμπελ	Σουηδία
1876	τηλέφωνο	Μπελ	ΗΠΑ
1877	φωνογράφος	Έντισον	ΗΠΑ
1878	μικρόφωνο	Χιουζ	ΗΠΑ
1879	λαμπτήρας πυρακτώσεως	Έντισον	ΗΠΑ
1885	μοτοσικλέτα	Ντέμλερ	Γερμανία
1890	κλιματισμός		ΗΠΑ
1891	ηλεκτρικό σίδερο
1891	ανεμιστήρας
1893	ασπιρίνη	Μπάγιερ	Γερμανία
1895	ξυριστική μηχανή	Ζιλέτ
1895	κινηματογράφος	Λιμιέρ	Γαλλία
1895	λάστιχο αυτοκινήτου	Μισλεν	Γαλλία
1895	ακτίνες Χ	Ρέντγκεν	Γερμανία
1896	ραδιόφωνο	Ποπόφ, Μαρκόνι
1896	ραδιενέργεια	Μπεκερέλ	Γαλλία
1903	πτήση αεροπλάνου	Ράιτ	ΗΠΑ
1908	ηλεκτρική σκούπα	Σπανγκλερ
1918	υπέρηχοι	Λανζεβέν	Γαλλία
1920	ρολόι χειρός
1921	ινσουλίνη	Μπάντινγκ, Μπεστ	Καναδάς
1922	ψυγείο
1925	τηλεόραση	Μπερντ, Κάρολους
1927	πενικιλίνη	Φλέμινγκ	Σκοτία
1930	ηλεκτρικό πλυντήριο
1930	φωτοστοιχειοθεσία	Ούχερ	Ουγγαρία
1935	νάιλον	Καρόδερς	ΗΠΑ
1938	αντιβιοτικά	Φλόρεϊ, Τσέιν	Σκοτία
1938	φωτοτυπία		ΗΠΑ
1939	σχάση πυρήνα ατόμου	Χαν	Γερμανία
1939	αεριωθούμενο αεροπλάνο		Γερμανία
1940	έγχρωμη τηλεόραση	Γκολντμαρκ	ΗΠΑ
1940	ραντάρ		Αγγλία
1940	μαγνητόφωνο
1945	ατομική βόμβα		ΗΠΑ
1945	ηλεκτρονικός υπολογιστής	Έκερτ, Μόκλι	ΗΠΑ
1947	φακοί επαφής		ΗΠΑ
1955	ατομικό υποβρύχιο
1956	βίντεο
1960	λέιζερ	Μέιμαν	ΗΠΑ
1983	δίσκος κόμπακτ
1987	τελεφάξ
1988	ασύρματη τηλεφωνία
1997	κλωνοποίηση ζώου		Σκοτία
Εάν, χωρίς την πρόθεσή μας, θίγουμε μέσω των σελίδων μας πνευματικά δικαιώματα, παρακαλούμε για την ενημέρωσή μας.         Η ηλεκτρονική δ/νση καταχωρίζεται στην ιστοσελίδα AltaSearch	Ξενόγλωσσες ιστοσελίδες για τις εφευρέσεις Famous Inventions : A to Z List of inventions named after people(Wikipedia)List of inventors(Wikipedia)National Inventors Hall of Fame (Wikipedia)A Guide to Inventions and Discoveries Inventors and Inventions Women Inventors A-Z Inventions of the 20th century  Collection Bottin des inventeurs la chronologie des inventions Ελληνικές σελίδες για τις εφευρέσειςΕφευρέσεις του 20ου αιώνα Εφευρέσεις .	Οι σελίδες μαςΗ μίμηση του Χριστού Altasearch 1 Altasearch 2 Εκπαιδευτικές σελίδες Θετίδιο1 Θετίδιο2 Φωτογραφίες από το Θετίδιο Εφευρέσεις Χρηστικά λεξικά Φιλοσοφική σκέψη  Δαιμόνιο (Σωκρατικό)	Επιστροφή στην αρχική Γ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι σημαντικότερες εφευρέσεις και ανακαλύψεις που εγιναν στον κοσμο."