Της τα έδωσα της Πατρίδος και τα δύο !

Σαν ελάχιστη προσφορά στη μνήμη των αγωνιστών του 1940, η παρακάτω ιστορία που δημοσιεύεται στο τεύχος του Οκτωβρίου της Ναυτικής Ελλάδος।

Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στη Πλατέια Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε. Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστόλη της σημαίας. Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί και η σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.

Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, γινόταν έπαρση σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου γινόταν υποστολή. Ήταν στιγμές ωραίες , απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι. Το άγημα αποδόσεως τιμών στο χώρο του, και ακούμε το σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της σημαίας. Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος. ¨Ολοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, οπώς και εγώ σταθήκαμε σε στάση προσοχής. Αποδίδεις με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανόλευκη σημαία. Εκείνη τη στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται, για αυτό που θα σας πώ παρακάτω. Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν το δρόμο τους, ενώ εγώ παρέμεινα από συνήθεια λίγο ακόμα. Τότε βλέπω το νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος πρός ένα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές ( λούστροι ) και καστανάδες που μας λείπουν τώρα. Και του είπε : << γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας. Δεν έχεις φιλότιμο κλπ >>. Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινε. Μετά βλέπω τον καστανά ότι έγινε κατακόκκινος και άρχισε να τρέμει. Ήθελε να φωνάξει, αλλά βλέπω με έκπληξη ότι συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Όμως συνέρχεται γρήγορα σκουπίζει τα δάκρυα του και με πολλή δύναμη των χεριών του ( αυτά ήταν γερά ) στυλώνει το σώμα του δυνατά, σπρώχνει τον πάγκο του με τα κάστανα μπροστά και φωνάζει με όλη την ψυχή του, στο νεαρό αξιωματικό δυνατά <<πώς να σηκωθώ κύριε Της τα έδωσα της Πατρίδας και τα δύο>> και σηκώνει τα μπατζάκια του παντελονιού οπού φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω από το γόνατα. Και ξαναρχίζει να κλαίει. Ο κόσμος όπως και εγώ γύρω του κλαίει και χειροκροτεί, όμως περισσότερο απο όλους κλαίει ο νεαρός αξιωματικός.

Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιος ξέρει τι γίνεται. Εκείνη τη στιγμή έγινε κάτι το αλησμόνητο, φοβερή σκηνή για Όσκαρ. Ο αξιωματικός σκύβει και αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά, και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα και φέρνει το δεξί του χέρι στην άκρη του γείσου του πηλικίου του και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απονέμει <<τας κεκανονισμένας τιμάς>> που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στη σημαία μας, γιατί της χάρισε και τα δύο πόδια στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας για να μπορεί να κυμματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη σημαία σε λεύτερη πατρίδα. Και οι άλλοι, οι πολλοί να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στις ειρηνικές απασχολήσεις τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά απο έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να χει. Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρονεύονται.Γι αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαδαχθούν απο την οικογένεια και το Σχολείο για το Επος του 1940.

Για το καλό της Πατρίδας μας.

ΔΗΜΗΤΡΙΣ ΝΤΟΥΛΙΑΣ

ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ Π।Ν।εα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Της τα έδωσα της Πατρίδος και τα δύο !"

Τιμή στο Αίμα τού Παύλου Μελά

Ο Παύλος Μελάς (29 Μαρτίου 1870 – 13 Οκτωβρίου 1904)

.

.

Η 13η Οκτωβρίου είναι η εθνική επέτειος τής μνήμης τού θανάτου τού πρωτομάρτυρα Μακεδονομάχου Παύλου Μελά. Εφόσον πρόκειται γιά μία ημέρα «εθνικής μνήμης», η απόδοση ουσιαστικών τιμών προς αυτήν προϋποθέτει και την ύπαρξη ρωμαλέου έθνους και την διατήρηση ζωντανής μνήμης, άρα η θέση αυτής τής επετείου είναι μάλλον προβληματική μέσα στο βδελυρό γίγνεσθαι τής σύγχρονης νεοελληνικής κοινωνίας, τής οποίας οι θλιβερές επιλογές υποδηλώνουν τις παθολογικά αυτοκτονικές και εθνοκτόνες τάσεις της.

Από την στιγμή, εξάλλου, που η συμμετοχή σε εκδηλώσεις τιμής προς το ιερό πρόσωπο τού Ήρωα δεν συνεπάγεται κανένα άμεσο και εύκολο οικονομικό ή θεσιθηρικό όφελος, ούτε αποτελεί ευκαιρία κοινωνικής επίδειξης ή προικοθηρίας, η αδιαφορία τής πλειονοψηφίας των εθελόδουλων έναντι τού νοήματος και τού μηνύματος αυτής τής ημέρας γίνεται απολύτως κατανοητή και δικαιολογείται αναμφισβήτητα, χωρίς ωστόσο να συγχωρείται. Εξίσου κατανοητή, αλλά και εξίσου ασυγχώρητη, είναι και η διαδικασία τής τυπικής παρουσίας των κατ’ ευφημισμό «αρχόντων» και των σφουγγοκωλάριων ακολούθων τους σε ανούσιες και υποκριτικές ψευτοτελετές, οι οποίες κρυφά αποσκοπούν στην ψυχρή εκτέλεση τού προδιαγεγραμμένου σχεδίου τής πλήρους απαξίωσης παρομοίων επετείων.

Δικαιολογημένη, βέβαια, και πάντοτε ασυγχώρητη, είναι και η ύπουλη δράση των «τζουτζέδων» τής παγκοσμιοποίησης και τού αφελληνισμού, οι οποίοι προστατεύουν τους ξένους εργοδότες τους και εξασφαλίζουν έτσι στον αξιολύπητο εαυτό τους το αξιοθρήνητο ψωμάκι του, αμφισβητώντας, υποβαθμίζοντας και διαβάλλοντας κάθε έκφανση υψηλού ήθους και ψυχικού μεγαλείου, καθώς και κάθε ηράκλεια απόπειρα πνευματικής και ηθικής ανάστασης. Τέλος, γιά την δειλή, άβουλη και κακομοίρα μάζα, εκείνη που «κυβερνιέται με το φτερό και το καλάμι», δεν απαιτείται καμμία ιδιαίτερη μνεία. Μία επέτειος εθνικής μνήμης ασφαλώς δεν την αφορά αλλά, ακόμη και αν κατά λάθος ή κατά τύχη την αφορούσε – μη γένοιτο! – η συμμετοχή της σε τέτοιου είδους ιερουργίες θα έπρεπε να είχε απαγορευθεί διά νόμου, αφού οπωσδήποτε θα αποτελούσε «προσβολή μνήμης νεκρού».

Τον θάνατο τού Ήρωα, λοιπόν, θα τον τιμήσουν και εφέτος, όπως διακαώς και δικαίως αισθάνονται ότι οφείλουν να πράξουν, μόνον οι ελεύθεροι και ζωντανοί, οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι», εκείνοι που δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα ούτε γιά τις απεραντολογίες των ιστορικών ερευνητών ούτε γιά τις κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις των φλύαρων πιθήκων τής «επιστημονικής» αλλοτρίωσης, και ίσως ούτε καν γιά τα ονόματα, τις τοποθεσίες και τις χρονολογίες, εκείνοι που ούτως ή άλλως δεν σχετίζονται και εκ φύσεως δεν δύνανται να σχετισθούν ούτε με τον προαναφερθέντα συρφετό των ετοιμοθάνατων και των βρικολάκων. Τον Παύλο Μελά θα τον μνημονεύσουν επαξίως μόνον όσοι δύνανται ή διαρκώς επιχειρούν να τον κατανοήσουν, όχι τόσο ως ιστορικό πρόσωπο ή ως ανθρώπινη υπόσταση, αλλά κυρίως ως φλογερό διαχρονικό σύμβολο, ως αέναο εθνικό δείκτη, ως πρότυπο συνειδητοποιημένης ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ως φωτεινό υπόδειγμα ενάρετου και κατά φύση βίου.

Τον Παύλο Μελά θα τον θυμηθούν όσοι εκ φύσεως ασπάζονται τον κεραύνιο λόγο τού Κωστή Παλαμά:

«Πλατειά τού ονείρου μας η γη και απόμακρη.

Και γέρνεις εκεί να σβεις γοργά. Ιερή στιγμή.

Σαν πιό πλατειά την δείχνεις,

και την φέρνεις σαν πιό κοντά!»

(Εφημερίδα «Ακρόπολη», 25 Οκτωβρίου 1904)

Στον Παύλο Μελά θα καταθέσουν εκουσίως και οικιοθελώς δάφνινο στεφάνι όσοι εξυψώνονται ακούγοντας τον Ζαχαρία Παπαντωνίου να δηλώνει:

«Καλό ταξίδι. Έσπειρες το μίσος και προσμένεις.

Κι ενώ βουβή σε μύρεται, σε χαίρεται η Φυλή,

εσύ ανεβαίνεις, όμορφε, μες στον χορό των ίσκιων

που κάνουν τόπο να διαβείς οι γέροι αρματωλοί».

(Εφημερίδα «Σκριπ», 22 Οκτωβρίου 1904)

Θα πλησιάζαμε, μάλιστα, ακόμη περισσότερο στην δυσνόητη αλήθεια τού ηρωισμού εάν ευλαβώς ισχυριζόμασταν ότι στις 13 Οκτωβρίου οι ελεύθεροι Έλληνες τιμούν το Αίμα τού Παύλου Μελά, το ελληνικό Αίμα που ρέει και ζωογονεί, το αθάνατο Αίμα που χύνεται και ανασταίνει, το πανάρχαιο Αίμα που πνίγει αλλά και ποτίζει. Ανακαλώντας στην ακμαία μνήμη της την θυσία τού πρωτομάρτυρα Μακεδονομάχου, η βαθύτατα ανθρώπινη, και γι’ αυτό απροσμέτρητα θεϊκή, ελληνική ψυχή δεν αναμένει, πλέον, υπομονετικά την ώρα κατά την οποία θα «πέσει ηρωικά», αλλά τον μεγάλο καιρό κατά τον οποίο θα «επιπέσει ηρωικά» επάνω σε υποκριτές, προδότες και δωσίλογους. Το Αίμα τού Παύλου κραυγάζει στα αυτιά όσων έχουν ακόμη την δυνατότητα να ακούν καθαρά: «αρκετά αναλώσαμε τους Ήρωες, ας αλώσουμε, επιτέλους, τους τυράννους!».

 .

Αθανάσιος Τσακνάκης

http://eistorias.wordpress.com/ 

pp

 p

p .

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τιμή στο Αίμα τού Παύλου Μελά"

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΛΛΙΟΣ (1890-1975)

Γεννήθηκε στο Δέλβινο. Ο πατέρας του, Αντώνης Μέλλιος, ήταν έμπορος. Εκεί τελείωσε το δημοτικό και έπειτα τη μεσαία σχολή στην Κέρκυρα .Μετά γράφτηκε στο πανεπιστήμιο Αθηνών όπου τελείωσε την Ιατρική το 1912. Διπλωματούχος ιατρός πήγε στην Αίγυπτο στον θείο του Μιχαλάκη Μπαμίχα (ιατρός) οπού έκανε την πρακτική εργασία έως το 1919.

Τον Απρίλιο 1919 επιστρέφει στο Δέλβινο οπού εργάζεται σαν γιατρός έως το 1920. Το 1920-1925 εργάζεται ως γιατρός του δήμου στο Δέλβινο .Το 1925 μετατίθεται στους Αγ.Σαράντα όπου εργάζεται έως το 1940.
Το 1929 παντρεύεται με την Βικτόρια Υομτόβ από το Δέλβινο και έρχεται στην Αθήνα με την προοπτική να εγκατασταθεί εκεί. Όμως ο τότε υφυπουργός εξωτερικών κ.Πολίτης τον προέτρεψε να επιστρέψει στο Δέλβινο, μια που η οικογένεια της μητέρας του, Κατερίνας, ήταν αρχηγοί τον Ελλήνων του Δελβίνου. Ο Γιάννης γύρισε στο Δέλβινο και αφοσιώθηκε στον αγώνα για την υπεράσπιση του ελληνισμού της Β. Ηπείρου.
Το 1930 εκλέχτηκε βουλευτής της μειονότητας για δυο περιόδους έως το 1939 που έγινε η κατοχή της Αλβανίας από τα Ιταλικά στρατεύματα.
Σε αυτήν την περίοδο αγωνίστηκε για να κρατήσει ζωντανή στον Ηπειρώτικο λαό την φλόγα του ελληνισμού. Κυριότερο πρόβλημα που αντιμετώπισε σε αυτή την περίοδο ήταν το 1936 που διετάχθη να κλείσουν τα ελληνικά σχολεία.
Ο 1939 οι ιταλοί καταλαμβάνουν την Αλβανία και στις 13 Οκτωβρίου 1940 συλλαμβάνεται και δεμένος σε μια αλυσίδα μαζί με εκατοντάδες άλλους Ηπειρώτες στην γέφυρα ενός πλοίου μεταφέρθηκε στις φυλακές της Ιταλίας. Τον φυλάκισαν πρώτα στη φυλακή του Μπάρι, η οποία ήταν ένα φρούριο που προορίζονταν για βαρυποινίτες . Εκεί η διαβίωση ήταν ανυπόφορη . Μετά τους μετέφεραν στις φύλακες του Μιλάνου που όπως γράφει στα απομνημονεύματά του η διαμονή ήταν λίγο καλύτερη. Έπειτα από 6 μήνες τους μετέφεραν σαν εξόριστους σε διάφορα χωριά έως το 1942 όπου ελεύθερος πια επιστρέφει στην οικογένειά του στους Αγ . Σαράντα, όπου εργάζεται έως το 1943 .
Το 1943 με τον ερχομό τον γερμανών με τους οποίους συνεργάζονταν και οι αλβανοί εθνικιστές του «Εθνικού μετώπου» πέρασε στην ελεύθερη ζώνη στο χωριό Αγ. Αντρέα όπου εργάστηκε εξυπηρετώντας το λαό και τα νοσοκομεία τον ανταρτών έως το Μάη του 1945 όπου γυρίζει και εγκαθίσταται οικογενειακώς στους Αγ. Σαράντα.
Στις 23-7-1947 συλλαμβάνεται μαζί με πολλούς άλλους Β. Ηπειρώτες όπου παίρνει στις φυλακές του Αργυροκάστρου σε πολλά βασανιστήρια .Τον Νοέμβριο 1947 περνάει από στρατοδικείο με άλλους τέσσερις(4) συμπατριώτες του και δικάζεται σε θάνατο σαν πράκτορας του Β. Ηπειρώτικου Συλλόγου των Ιωαννίνων. Στο κελί των ετοιμοθανάτων έγραψε στη μνήμη του ένα ποίημα το οποίο το έγραψε έπειτα στο χαρτί :
Στης γωνιάς μου την άκρη
Χύνω άφθονο δάκρυ
Αυτό μου΄μεινε μόνο
Να δροσίζω τον πόνο

Τι μελέτη βιβλία
Εξετάσεις σχολεία
Κόποι, μόχθοι και πάθη
Επιστήμη ‘ Ιπποκράτη ;

Ολ’αυτά σε μια ώρα
Εξαφάνιση μπόρα
Φυλακή ,χειροπέδες
Έτσι θέλουν οι παίδες
Τώρα τράβα της μοίρας
Τα κακά και τας ψείρας
Τώρα πλύνε χαλιέδες
Έτσι θέλουν οι παίδες

Και στη λάσπη κυλήσου
Φάει ,πιώ και κοιμήσου
συντροφιά με χαφιέδες
Έτσι θέλουν οι παίδες

Μια ελπίς με κρατεί
Που κανόνι βροντή
Στων συνόρων τις ράχες
Των Ακρίτων οι ράχες
(ακούει τις βροντές του εμφύλιου)

Κι’αν το θαύμα θε γίνει
Κι’ερθει η μέρα εκείνη
Η Μεγάλη Ημέρα
Και μας έρθεις Μητέρα
Συμεών θα φωνάξω
Είχες δίκιο θα κράξω
Παρτον δούλων θεούλη
Λευτερώθηκε δούλη

Κι’είναι άλλοι για μένα
Που θα πάρουν το αίμα
Που θα στήσουν στα πλάγια
Τη λεύκη και γαλάζια

Που σε χίλια τόπια
Θε να στήσουν μνημεία
Σε ανδρείους θαμμένους
Ζωντανούς πεθαμένους

Τι αιώνια η μνήμη
Τ’όνομα του δε σβήνει
Τι το αίμα τους έχυσαν
Τα κορμιά τους σκόρπισαν
Τα κορμιά των ανδρείων
Στης τιμής το πεδίον

Μα σαν όνειρο σβήνει
Η ελπίς και μ’αφήνει
Συντροφιά μου και μόνο
Τον αγιάτρευτο πόνο.

Με μεγάλες προσπάθειες της γυναίκας του και συγγενών του μπόρεσαν να μετατρέψουν την ποινή σε ισόβια.Απελευθερώθηκε από τη φυλακή στις 23-7-1956 και εργάστηκε στην πόλη του Φιέρι έως το 1975 που απεβίωσε.
Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του δραστηριότητας ήταν καλός γιατρός και καλός άνθρωπος. Σε κάθε δύσκολη περίπτωση που ο άρρωστος δεν μπορούσε να μετεκινηθεί πήγαινε μόνος του με το άλογο για να τον εξετάσει και σε σοβαρές περιπτώσεις καλούσε γιατρούς από Κέρκυρα ή Γιάννενα.
Όταν οι ιταλοί μετά την φυλακή τον εξόρισαν σε ένα χωριό της Σιένας, ονομαζόμενο Κασολε ντ’Ελσα, εργάστηκε εκεί και σαν γιατρός μια που ο ιταλός γιατρός έφυγε στον πόλεμο. Ο κόσμος εκεί ήταν πολύ φτωχός ,γι΄αυτό αυτός δεν έπαιρνε χρήματα. Όσοι είχαν χρήματα άφηναν τα χρήματα της επίσκεψης στο φαρμακείο, ενώ οι φτωχοί δεν πλήρωναν και έπαιρναν και τα φάρμακα δωρεάν. Τον καλούσαν με το όνομα «ντοτόρε Γκρέκο» . Όταν απολύθηκε το 1956 του έγραψαν θερμά συγχαρητήρια πολλοί ιταλοί και πολύς κόσμος ήρθε για να τους εξετάσει από τα χωριά του Δελβίνου και του Αγ. Σαράντα.
Στην Αλβανία σε πολλά συγγράμματα συλλέγεται με τους γιατρούς που προσέφεραν πολύ σε μια περίοδο που το σύστημα της περίθαλψης είχε πολλά κενά για ένα κράτος πρόσφατα θεμελιωμένο. Μαζί με τους γιατρούς Σίμο Σιμωνίδη από το Βουνό και Λόνι Γκίνι από τη Λούσνια σύνταξαν τη νομοθεσία για την οργάνωση της ιατρικής περίθαλψης και της Γενικης Διεύθυνσης που το 1936 έγινε νόμος.
Στην κηδεία του, 5-12-1975, πολύς κόσμος ήρθε να τον συνοδεύσει στην τελευταία του κατοικία. Το όνειρό του, όμως, να τον σκεπάσουν με μια ελληνική σημαία δεν πραγματοποιήθηκε λόγω των περιστάσεων.
Το 2006 το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος τον τίμησε με ένα μετάλλιο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ"

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ ΘΕΟΦΙΛΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης γεννήθηκε κατά σάρκα στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957, στο χωριό Ευρύχου της Κύπρου. Ο Θεόφιλος ήταν το τρίτο κατά σειρά τέκνο του Χαράλαμπου (Πάμπου) και της Έλλης Γεωργιάδη και ο μοναδικός γιός ανάμεσα στα τέσσερα παιδιά της οικογενείας. Φοίτησε για τρία χρόνια στο (τουρκοκρατούμενο σήμερα) Γυμνάσιο Νεαπόλεως, στη Λευκωσία και στη συνέχεια στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, απ'όπου αποφοίτησε το 1975. Μέχρι την τουρκική εισβολή του Ιούλη του 1974, η οικογένεια του διέμενε στο προάστειο Τράχωνας, βορείως της Λευκωσίας. Σήμερα ο Τράχωνας, κατέχεται από τις τουρκικές δυνάμεις του Αττίλα όπως και το 47% της Κύπρου. Το 1974, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Θεόφιλος μαθητής του Λυκείου ακόμη, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του και μαζί με άλλους 200.000 Έλληνες της Κύπρου, να πάρει το δρόμο της προσφυγιάς. Ο Θεόφιλος μαζί με την οικογένειά του εγκαθίσταται στις ελεύθερες περιοχές της Μεγαλονήσου, σαν πρόσφυγας μέσα στην ίδια του την Πατρίδα. Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ Χ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ μεγάλωσε σε μια οικογένεια ένθερμων Ελλήνων πατριωτών της Κύπρου και γαλουχήθηκε με τα νάματα και τα ιδανικά της Φιλοπατρίας, της Ελευθερίας, του Ανθρωπισμού και της Δημοκρατίας. Ο πατέρας του Ήρωος, Χαράλαμπος (Πάμπος) Γεωργιάδης, μορφή ελληνική, βγαλμένη, θαρρείς, μέσα από τα έπη του Ομήρου, ήτο αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. και πολέμησε ενάντια στην τούρκικη ανταρσία στην Κύπρο, το 1963. Τα υπέροχα ιδανικά που ο Θεόφιλος ενσάρκωσε και σφράγισε με τη θυσία και το αίμα του, γεννήθηκαν μέσα σε αυτό ακριβώς το πατριωτικό οικογενειακό περιβάλλον.Η Ελληνική ανατροφή και τα πικρά βιώματα της προσφυγιάς και της μετέπειτα τουρκικής κατοχής, χάραξαν ανεξίτηλα την ευαίσθητη και τρυφερή εφηβική μνήμη του Θεόφιλου και σημάδεψαν καθοριστικά τη σκέψη και τη μοίρα του Ήρωος. Τον έκαναν ευαίσθητο όχι μόνο απέναντι στο δράμα του Κυπριακού Ελληνισμού αλλά και απέναντι στα πάθη όλων των λαών του κόσμου, των οποίων καταπατούνται τα φυσικά και αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες. Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο ήταν Εθνική καταστροφή και έγκλημα Εθνοκτονίας κατά του Ελληνισμού και της Ανθρωπότητας. Σχολιάζοντας αργότερα, το 1992, την σκιαγραφούμενη από τις συμφωνίες Μακαρίου - Ντενκτάς (1977) "λύση" του Κυπριακού, ο Θεόφιλος θα γράψει: Πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1619 αγνοουμένων στηρίζεται τόσο το δίκαιο όσο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής ! Ο Θεόφιλος μετάτρεψε μέσα του τον πόνο του θανάτου, των αγνοουμένων, της προσφυγιάς και της καταστροφής της Κύπρου σε όραμα Ελευθερίας και Δικαίωσης. Αυτό το όραμα o Θεόφιλος το υπηρέτησε πιστά και συνειδητά, ως γνήσιος Έλλην, με συνέπεια, τόλμη και αυταπάρνηση. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το Παγκύπριο Γυμνάσιο, το 1975, ο Θεόφιλος κατατάσσεται στην Εθνική Φρουρά και υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στην 32α Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού. Εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού (Σ.Ε.Α.Π.), στο Ηράκλειο της Κρήτης και στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθοδόξου Πολέμου (Κ.Ε.Α.Π.) στη Ρεντίνα της Θεσσαλονίκης. Και μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, ο Θεόφιλος συνεχίζει να υπηρετεί ως έφεδρος στην Εθνική Φρουρά και προάγεται στον βαθμό του Υπολοχαγού. Παράλληλα, πρωτοστατεί στην Ίδρυση του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος και δραστήριο στέλεχος. Ο Θεόφιλος προικισμένος με σπάνια φυσικά και πνευματικά χαρίσματα, φρόντισε έγκαιρα και μεθοδικά να συγκεντρώσει όλα εκείνα τα απαραίτητα εφόδια που θα του επέτρεπαν να αγωνιστεί με επιτυχία τον δίκαιο υπέρ πάντων αγώνα για τον Ιερό Σκοπό΄ Σκοπό που δεν ήταν άλλος από την Απελευθέρωση της Ιδιαίτερης Πατρίδας του, της Κύπρου: Στην διάρκεια των ετών 1977 - 1981, σπουδάζει Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Μαθαίνει την τουρκική γλώσσα και εξειδικεύεται στην τουρκολογία, βαθαίνοντας τις επιστημονικές του γνώσεις με σπουδές στη Γαλλία και τη Γερμανία. Με την επιστροφή του στην Κύπρο, αρχικά προσλαμβάνεται στην αστυνομική υπηρεσία, με ειδικότητα στα τουρκικά θέματα. Αργότερα, το 1986, η επιστημονική κατάρτιση του Θεόφιλου του επέτρεψε να καταλάβει την θέση του λειτουργού τύπου στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών (Γ.Τ.Π. - Press & Information Office, PiO) της Κυπριακής Δημοκρατίας. Βαθύς γνώστης της τουρκικής ιστορίας και γλώσσας, οξυδερκής παρατηρητής και επιστημονικός - στρατηγικός αναλυτής της σύγχρονης τουρκικής πραγματικότητας, ο Θεόφιλος αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο, από αυτή την κυβερνητική θέση, τα προσόντα του προς όφελος της Πατρίδας του. Κύρια αποστολή του Θεόφιλου στο Γ.Τ.Π. είναι η καθημερινή μελέτη του τουρκικού τύπου (εφημερίδες, περιοδικά κ.λ.π.) και η υποβολή σχετικών εκθέσεων και εισηγήσεων προς την Κυπριακή Πολιτεία. Παράλληλα παρακολουθεί διάφορα σεμινάρια που αφορούν την τουρκική πολιτική και την τουρκολογία. Το 1988, ο Θεόφιλος και άλλοι συναγωνιστές του ιδρύουν την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν. Είναι ήδη το τέταρτο έτος του ένοπλου Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα που διεξάγει το περήφανο έθνος των Κούρδων μέσα στην ίδια την επικράτεια της τουρκίας. .
Έγραφε μεταξύ άλλων ο Θεόφιλος : "? Υποστηρίζουμε το δικαίωμα του κουρδικού λαού για ελευθερία και ανεξαρτησία καθώς και το δικαίωμά του να αποκτήσει το δικό του κράτος, όπως το κάνουμε για κάθε λαό της υφηλίου, ανεξάρτητα από το ποιος κατευθύνει τον αγώνα αυτό. Τον υποστηρίζουμε σαν θέμα αρχής, όπως υποστηρίζουμε τον αγώνα των Παλαιστινίων, των Πολισάριος, των Λατινοαμερικάνων και κάθε άλλου λαού χωρίς να κοιτάζουμε την ιδεολογική τους τοποθέτηση, όπως συνηθίζουν να κάνουν τα πολιτικά κόμματα., Τον υποστηρίζουμε και τον προβάλλουμε με τον ίδιο τρόπο που εμείς ζητούμε από τους άλλους λαούς να κάνουν για το δικό μας αγώνα ενάντια στην τουρκική κατοχή. Υποστηρίζουμε τον αγώνα του κουρδικού λαού στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, γιατί το ΡΚΚ πολεμά ενάντια στους δικούς μας κατακτητές. Η νίκη του κουρδικού λαού θα θέσει τέρμα στην τουρκική κατοχή της Κύπρου . Υποστηρίζουμε τον αγώνα αυτό γιατί οι Κούρδοι αντάρτες πολεμούν και για την Κύπρο, Ο τουρκικός στρατός κατοχής , είτε βρίσκεται στο Κουρδιστάν, είτε στην Κύπρο, συνεχίζει να παραμένει στρατός κατοχής. Ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Βιετναμέζου στρατηγού Γκιαπ : Μέτωπο δεν υπάρχει. Το μέτωπο είναι μόνο εκεί που βρίσκεται ο εχθρός ?.». Η σκληρή και τιτάνια σύγκρουση του Θεόφιλου με το φασιστικό τουρκικό κράτος αρχίζει να εκδηλώνεται ανοικτά. Οι διαλέξεις του σε εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις πληθαίνουν. Οι συνεντεύξεις και τα άρθρα του στο ραδιόφωνο και τον τύπο είναι δεκάδες, εκατοντάδες: για το Κυπριακό, για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων, για τα δικαιώματα του Ελληνισμού, για τη γενοκτονία εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου, για τα Εθνικά Προβλήματα του Ελληνισμού, για το Αρμενικό ζήτημα. Κοινός παρονομαστής, η αποκάλυψη του βρώμικου, απάνθρωπου και φασιστικού προσώπου του τουρκικού κράτους-δολοφόνου. Παράλληλα, ο Θεόφιλος δεν παραλείπει ποτέ να τονίζει τα αδύνατα σημεία του τουρκικού κράτους: Μιλώντας την στέρεη και αδιάψευστη γλώσσα της επιστήμης και των αριθμών, διαλύει το μύθο της δήθεν "παντοδύναμης τουρκίας των 60 εκατομμυρίων", ένα μύθο ιδιαίτερα αρεστό στους εντός και εκτός Ελληνισμού ηττοπαθείς και άτολμους ηγετίσκους. Το πολιτικό κόστος που πληρώνει διεθνώς το τουρκικό αιμοσταγές και φασιστικό καθεστώς εξαιτίας και μόνον της πολύπλευρης διαφωτιστικής εκστρατείας που διεξάγει ο Θεόφιλος είναι ανυπολόγιστο... Τεράστια είναι και η συμβολή του στην προβολή των θέσεων του Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν (ERNK), του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) και του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν (ARGK). Ο Θεόφιλος αρθρογραφεί ακατάπαυστα στον ελληνικό και τον ελληνοκυπριακό Τύπο, ενώ ταυτόχρονα είναι βασικό στέλεχος της συντακτικής ομάδας του επίσημου δημοσιογραφικού οργάνου του PKK στην Ελλάδα, του περιοδικού "Φωνή του Κουρδιστάν". Παράλληλα ο Θεόφιλος εντείνει τις προσπάθειές του για την ανεύρεση των Αγνοουμένων. Οι επαφές του με τον Απελευθερωτικό Αγώνα των Κούρδων του επιτρέπουν, ίσως, την πρόσβαση σε ακριβείς και αξιόπιστες πληροφορίες, δεδομένου ότι οι Κούρδοι αγωνιστές βρίσκονται παντού δικτυωμένοι μέσα στο τουρκικό κράτος, ενώ Κούρδοι στρατιώτες του Αττίλα '74 αφυπνίζονται και αποκαλύπτουν λεπτομέρειες της τουρκικής εισβολής... Ο αγώνας του Θεόφιλου φθάνει στο απόγειό του με την διοργάνωση του Διεθνούς Συνεδρίου των Βρυξελλών, στις 12 και 13 Μαρτίου του 1994. Ο Θεόφιλος είναι ο διοργανωτής και η ψυχή του συνεδρίου. Οι αποκαλύψεις του έχουν πανευρωπαϊκή απήχηση και προκαλούν τρόμο και πανικό στην τουρκία. Όλοι οι παρευρισκόμενοι (επίσημοι, δημοσιογράφοι κλπ) καταδικάζουν την τουρκία για φασισμό, ρατσισμό, τρομοκρατία, εθνικό ξεκαθάρισμα, εισβολή και κατοχή στην Κύπρο. Ο Θεόφιλος δεν έχει ούτε ίχνος αμφιβολίας ότι το στρατοκρατικό φασιστικό καθεστώς της Άγκυρας δεν τρέφει κανένα απολύτως σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες. Βία, θάνατος, γενοκτονία, τρομοκρατία και όλεθρος "στολίζουν" τον δρόμο των τούρκων, από την πρώτη στιγμή που μπήκαν στην ιστορία. Με εκατόμβες αθώων θυμάτων, λόφους κρανίων και ερειπίων, ανείπωτους βανδαλισμούς και ταπεινώσεις, εθνικές εκκαθαρίσεις και παιδομάζωμα πλήρωνε και πληρώνει η ανθρωπότητα την παρουσία του τουρκισμού επί της γης. Ο Θεόφιλος γνώριζε χωρίς αμφιβολία ότι το στρατοκρατικό καθεστώς της Άγκυρας δεν θα δίσταζε να αποπειραθεί να του κλείσει το στόμα. Όμως ο Θεόφιλος, γνήσιο τέκνο και ιδανική ενσάρκωση της δόξας του Προμηθεϊκού Γένους των Ελλήνων Πολεμιστών - Ελευθερωτών δεν δίστασε ούτε στιγμή. Έπαιρνε μεν τις προφυλάξεις του, αλλά δεν έκανε ούτε ένα βήμα πίσω, πιστός στον δίκαιο αγώνα του. Εκ γεννετής αθάνατος, ο Θεόφιλος πίστευε ότι η φυσική επιβίωση δεν ήταν ποτέ αξιότερη και τιμιώτερη από το χρέος για την ανάκτηση της τιμής και της ελευθερίας της Πατρίδας... Όσοι λευτερώθηκαν από την ύλη δεν φοβούνται ούτε τον πόνο ούτε τον φυσικό θάνατο. Όσοι λευτερώθηκαν από τα πάθη της ύλης μόνον ένα θάνατο τρέμουν: τον ηθικό και τον πνευματικό θάνατο. Και αυτό το θάνατο τον νίκησε ο Θεόφιλος από πολύ νωρίς. Στις 20 Μαρτίου του 1994, ώρα 10 μ.μ., μίσθαρνα ανδράποδα των τουρκικών μυστικών τρομοκρατικών υπηρεσιών δολοφόνησαν ύπουλα και άνανδρα τον ήρωα, έξω από το σπίτι του, στη Λευκωσία. Στάλες τιμίου αίματος σφράγισαν ανεξίτηλα το μεγαλείο του ήρωα πολεμιστή και τεκμηρίωσαν το ορθό και το δίκαιο του ωραίου Αγώνα του' του ένδοξου Αγώνα που οδηγεί, μόνον αυτός, ″ στην ένοπλη απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών μας ″ στην επιστροφή όλων των Ελλήνων προσφύγων στις εστίες τους στην αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους τους νόμιμους και ιστορικούς κατοίκους της Κύπρου και της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου.Όσοι πιστοί στο αίμα του, διαβεβαιώνουμε το τουρκικό κράτος-δολοφόνο και τους υπερατλαντικούς πάτρωνές του ότι
ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΔΕΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ! ΕΞΩ Ο ΑΤΤΙΛΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ! ΖΗΤΩ Η ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ! ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΟΧΙ ΥΠΟΤΑΓΗ ! Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΖΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΖΕΙ !
Πολυαγαπητέ Αλησμόνητε Θεόφιλε,Η σημερινή μέρα δεν είναι, δεν πρέπει να είναι ένα μνημόσυνο. Γιατί για όλους εμάς δεν έφυγες. Είσαι ανάμεσά μας φωνάζοντας παρώνστο προσκλητήριο της 32ας Μοίρας Καταδρομών. Όπως σ' όλη σου τη ζωή φώναξες παρών σε κάθε σάλπισμα της πατρίδας αλλά και όποιας άλλης πατρίδας όπου οι λαοί παλεύουν, πολεμούν και πέφτουν για την ελευθερία τους. Σε θυμάμαι σαν να είναι τώρα, ευσταλή και ωραίο με το βλέμμα πυρακτωμένο κάθε μέρα που στρέφαμε για προσευχή προς βορράν στη γη της πανέμορφης Κερύνειας να σιγοψιθυρίζεις και εσύ, όπως όλοι μας τότε, μια ευχή για το πότε θα ξαναγυρίσουμε στ' άγια χώματά της.Και είμαι βέβαιος, Θεόφιλε, ότι όταν αύριο ακουστεί το σάλπισμα για τη μεγάλη επιστροφή θα είσαι και εσύ από τους μπροστάρηδες που με της καρδιάς το πύρωμα θα ξαναστήσουντη σημαία μας στη Γη που χάσαμε, στη Γη που μας ανήκει.Καταδρομέα Γεωργιάδη ζεις.Και ζεις ανάμεσά μας σαν να μην έφυγες ποτέ.Γιατί όπως λέει ο ποιητής:«Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε όταν τους λησμονάμε».

ΠΗΓΕΣ : http://www.apoellas.com/

               http://risenation.blogspot.com/2008/03/9-1957.html

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ ΘΕΟΦΙΛΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ"

Υ/Β Β.Π.Ν. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ - ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ ΜΙΛΤΩΝ ΙΑΤΡΙΔΗΣ

Μέσα από το ιστολόγιο του εξαίρετου πατριώτη και φίλου Κωνσταντίνου Δημητριάδη (Μαυροσκούφη)

Πριν από 70 περίπου χρόνια, το Δεκέμβριο του 1940, ένα άγνωστο, ως τότε, υποβρύχιο του Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού έγραφε μια από τις πιο ένδοξες σελίδες στην ιστορία της Ελλάδας, κατά τη διάρκεια του ελληνο-ιταλικού πολέμου του 1940-1941.

Είχε προηγηθεί η ιταλική πρόκληση της 28ης Οκτωβρίου, η οποία είχε βρει την Ελλάδα έτοιμη να δώσει τη μάχη «υπέρ βωμών και εστιών», από κάθε σπιθαμή της επικράτειας.

Το υποβρύχιο ονομαζόταν «Παπανικολής» και είχε, κατά τη διάρκεια του πολέμου, ως Κυβερνήτη τον Πλωτάρχη ΒΠΝ Μίλτωνα Ιατρίδη.

Στις 24 Δεκεμβρίου 1940, το υποβρύχιο «Παπανικολής» επιτέθηκε εναντίον μεγάλης ιταλικής νηοπομπής στην Αδριατική θάλασσα και κατόρθωσε να βυθίσει στα Στενά του Οτράντο τρία ιταλικά οπλιταγωγά, συνολικού βάρους 25.000 τόνων, που μετέφεραν όπλα, πολεμοφόδια και εν γένει πολεμικό υλικό στα παράλια της Αλβανίας, για να ενισχυθούν οι ιταλικές μονάδες που προσπαθούσαν να νικήσουν τους Έλληνες ...

Για το κατόρθωμά του αυτό, ο Κυβερνήτης Μίλτων Ιατρίδης προβιβάστηκε άμεσα σε Αντιπλοίαρχο επ' ανδραγαθία και του απονεμήθηκε το «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας» (30 Δεκεμβρίου 1940).

Το γεγονός αυτό περιποιεί ιδιαίτερη τιμή όχι μόνο στο Πολεμικό μας Ναυτικό, που αγωνίστηκε ισάξια με το Στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά και στο Νομό Κορινθίας, καθώς ο Πλωτάρχης Μ. Ιατρίδης είχε και Κορινθιακή καταγωγή.

Ο ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ ΜΙΛΤΩΝ ΙΑΤΡΙΔΗΣ (ΑΡΙΣΤΕΡΑ) ΣΤΟΝ ΝΑΥΣΤΑΘΜΟ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ, ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΙΤΑΛΙΚΩΝ ΠΛΟΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΔΡΙΑΤΙΚΗ, ΟΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΔΕΚΤΟΣ ΜΕ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ ΑΠΟ ΝΑΥΤΕΣ & ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

Γεννήθηκε στο Σοφικό το 1906, τον τόπο καταγωγής της μητέρας του. Ο πατέρας του, Βασίλειος Ιατρίδης, καταγόταν από τον Πύργο Ηλείας και ασκούσε το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. Μετά την ολοκλήρωση των εγκυκλίων σπουδών του, ο Μίλτων Ιατρίδης εισήλθε στη Σχολή των Ναυτικών Δοκίμων το 1921 και αποφοίτησε ως μάχιμος Σημαιοφόρος στις 26 Ιανουαρίου 1926. Από τότε υπηρέτησε κυρίως στα υποβρύχια.

Δεκατρία χρόνια αργότερα, στις 10 Φεβρουαρίου 1939, προβιβάστηκε στο βαθμό του Πλωτάρχη. Από τη θέση αυτή και με τη συνακόλουθη ανάληψη του αξιώματος του Κυβερνήτου του «Παπανικολής», συνέβαλε τα μέγιστα στον αγώνα εναντίον του Άξονα.
Είναι βέβαιο πως η πράξη του έχει γραφεί με «χρυσά γράμματα» στην ιστορία του ελληνο-ιταλικού πολέμου.

Ως τα μέσα του 1941 και τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας - με την ταυτόχρονη πτώση της Κρήτης -, όργωνε κυριολεκτικά με το υποβρύχιό του τη θάλασσα του Σαρωνικού, απ' τις ακτές του οποίου, κυρίως στην περιοχή του Σοφικού, παρελάμβανε Άγγλους και Νεοζηλανδούς σαμποτέρ, οι οποίοι είχαν φθάσει στην περιοχή για να προκαλέσουν δολιοφθορές στις πρώτες δυνάμεις Κατοχής που κατέφθαναν στην Κορινθία. Οι σαμποτέρ μεταφέρονταν με τον «Παπανικολή» στην Κρήτη, απ' όπου συνέχιζαν τον αγώνα κατά των Γερμανών. Στην περιοχή του Σοφικού, υπάρχει ο όρμος της «Σελόντας», που αποτελούσε και το καταφύγιο του υποβρυχίου, όταν ο Κυβερνήτης του επισκεπτόταν το χωριό του.

Μετά το τέλος του πολέμου, οδήγησε το υποβρύχιό του στη Μέση Ανατολή, όπου είχε καταφύγει η ελληνική Κυβέρνηση, αφού αντιμετώπισε πολλούς κινδύνους.

Στα τέλη Δεκεμβρίου 1941, ο Ιατρίδης στάλθηκε στην Αγγλία για να παραλάβει το αντιτορπιλικό «Μιαούλης», του οποίου πλέον είχε τοποθετηθεί Κυβερνήτης και επέστρεψε με αυτό στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στα τέλη του 1942. Στη συνέχεια υπηρέτησε στη Βάση Υποβρυχίων και σε άλλες υπηρεσίες της ξηράς.

Μετά το τέλος του πολέμου, επιστάτησε στις επισκευές του ιταλικού καταδρομικού «Ευγένιος της Σαβοΐας», που είχε δοθεί, τότε, στην Ελλάδα ως πολεμική αποζημίωση και μετονομάστηκε «Έλλη».

Ο Μ. Ιατρίδης αποστρατεύτηκε αυτεπάγγελτα στις 29 Δεκεμβρίου 1952, με σύγχρονη προαγωγή στον βαθμό του Πλοιάρχου. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1960, ο μεγάλος αυτός άνδρας του Πολεμικού μας Ναυτικού, σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας, σε ηλικία 54 ετών. Ήταν παντρεμένος με τη Λέλα Ιατρίδη (η οποία απεβίωσε πρόσφατα) και έχει μια κόρη, την Αδριατική, η οποία πήρε το όνομα της θάλασσας όπου ο Πλωτάρχης πατέρας της έγραψε μια από τις λαμπρότερες σελίδες της εμπόλεμης ιστορίας μας.

Στη γενέτειρά του, το Σοφικό, έχει τοποθετηθεί η προτομή του Μίλτωνος Ιατρίδη, στο προαύλιο του Ναού της Αγίας Τριάδος. Παρόμοια προτομή υπάρχει και στην πόλη της Κορίνθου, ως τιμή στον μεγάλο Κορίνθιο Πλωτάρχη.

ΚΑΤΑ ΤΟ 1971, ΤΟΤΕ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΥ ΤΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΝ ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΘΕΩΡΗΤΟ "ΑΜΑΡΤΗΜΑ" ΚΑΙ "ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ", ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Η ΤΑΙΝΙΑ "ΥΠΟΒΡΥΧΙΟΝ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ" ΜΕ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΖΑΚΟ ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΠΛΩΤΑΡΧΗ ΙΑΤΡΙΔΗ, ΤΗΝ ΑΙΜΙΛΙΑ ΥΨΗΛΑΝΤΗ ΣΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ ΤΟΥ ΛΕΛΑΣ, ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΦΕΡΤΗ ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ, ΤΟΝ Γ.ΜΑΛΟΥΧΟ, ΤΟΝ Π.ΛΙΑΡΟ κα ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ κ.ΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΤΟ 2008 ΣΕ ΤΟΠΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΜΕΛΟΣ.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ 

ΠΗΓΗ

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/2011/09/blog-post_6055.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Υ/Β Β.Π.Ν. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ - ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ ΜΙΛΤΩΝ ΙΑΤΡΙΔΗΣ"

Ένας Σταυρός Μνήμης για τους Έλληνες, θύματα των σταλινικών διώξεων

Δέκα μέρες πριν, σ’ έναν τόπο μακρινό, στο Μαγκαντάν της Ρωσίας, ο καιρός “πενθούσε” σαν να ήθελε ν’ αποτίσει φόρο τιμής σ’ εκείνους που έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα, στα γκουλάκ.
Ήταν η ημέρα της εκδήλωσης των αποκαλυπτηρίων του ελληνικού μνημείου “Σταυρός της Μνήμης”, που ανεγέρθηκε με πρωτοβουλία των Ελλήνων της Ρωσίας και του προέδρου της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας, βουλευτή της ρωσικής Δούμα Ιβάν Σαββίδη, στη μνήμη των Ελλήνων που έχασαν τη ζωή τους στα γκουλάκ της Σιβηρίας, την περίοδο 1930 – 1938.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με χαμηλή θερμοκρασία και καταρρακτώδη βροχή, αλλά – ως δια μαγείας – η βροχή σταμάτησε κι ένα πελώριο ουράνιο τόξο στόλισε σαν θεϊκό στεφάνι το “Σταυρό της Μνήμης”, κάνοντας πολλούς από τους παρευρισκόμενους να μιλούν για έναν συμβολικό ξεκάθαρο και μαγικό.
“Πρώτη φορά το ουράνιο τόξο αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, όταν στο τέλος της πλημμύρας, ο Νώε πρόσφερε θυσίες στο Θεό, και ο Θεός τον ευλόγησε και στον ουρανό εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο ως σημείο καταλλαγής μεταξύ Θεού και ανθρώπου … Η σημερινή μέρα είναι μια μέρα περισυλλογής για το πώς πρέπει να προστατεύουμε την ειρήνη και τον άνθρωπο από την καταστροφή και την αδικία”, σχολίασε χαρακτηριστικά, μετά τη δέηση, ο επίσκοπος του Μαγκαντάν Γκούρι (Γεώργιος) Σαλίμωβ.
“Δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχνάμε το παρελθόν μας. Το μνημείο είναι φόρος τιμής στους προγόνους μας, που διώχθηκαν την ιστορική στιγμή αυτή κι άφησαν τις ζωές τους στα στρατόπεδα της Καλιμάς”, ανέφερε στη συνέχεια, σε δηλώσεις του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Ιβάν Σαββίδης.
Το μνημείο, που είναι ένας “Σταυρός της Μνήμης”, από άσπρο μάρμαρο, βάρους περίπου δύο τόνων, ανεγέρθηκε στο Μαγκαντάν, στο σταυροδρόμι του οδικού δικτύου, σε έκταση που παραχώρησε η διοίκηση της περιοχής Κολιμά, έτσι ώστε καθημερινά κάτοικοι κι επισκέπτες να βλέπουν το μνημείο.
Κάτω από τα πανιά της Παναγίας
“Δεν μπορεί να καταλάβει ο αλήτης – άνεμος/Ο χρόνος εδώ – είναι ένας γιατρός κι ένας δάσκαλος/Όλα όσα συμβαίνουν στον πλανήτη μας/Είναι εκατό φορές πιο ορατά/Εδώ/Η ημέρα διαρκεί περισσότερο από έναν αιώνα/Αλλά η ζωή είναι ένα μικρό μονοπάτι/μέχρι το κελί/Και η ένα μου τρίζει, διαλύει και δακρυρροεί το χαρτί/Κάτω από τα πανιά της Παναγίας”.
Το παραπάνω είναι ένα ποίημα, σ’ ελεύθερη μετάφραση, ενός πολιτικού κρατουμένου στις φύλακες του Μαγκάνταν. Ήταν ένας από τους 38.000 ελληνικής καταγωγής Σοβιετικούς πολίτες, που “εξαφανίστηκαν” στη μαύρη τρύπα των γκουλάκ στην Άπω Ανατολή της Ρωσίας, που χαρακτηρίζεται … η άκρη του κόσμου.
Η Κίρα (Κυριακή) Γεροντίδη είναι παιδί ενός εξ’ αυτών των εξόριστων Ελλήνων. Ζει όλη τη ζωή της σε μια μικρή πόλη, κοντά στο Μαγκαντάν. “Δύσκολες οι συνθήκες εδώ, αλλά αγαπήσαμε τον τόπο. Στο Μαγκαντάν, με κατοίκους πάνω από εκατό χιλιάδες, πριν από δέκα μέρες έγιναν τα θυρανοίξια της μεγαλύτερης ορθόδοξης εκκλησία της Αγίας Τριάδας, στην ευρύτερη περιοχή […] Είμαι γιατρός, νιώθω χρήσιμη εδώ και τα παιδιά μου, ο Ανάστασης και ο Βάνια, εργάζονται στο χώρο της δικαιοσύνης. Αδικήθηκαν οι γονείς μου- τον πατέρα μου τον εκτέλεσαν το 1937, αλλά τα εγγόνια του ίσως διορθώσουν τα κακώς κείμενα της ζωής, υπηρετώντας τη δικαιοσύνη”, λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Κίρα.
“Ύστερα από επτά δεκαετίες αρχίσαμε να μαθαίνουμε για τον τόπο και την αιτία θανάτου των πατεράδων μας. Κι όλα αυτά χάρη στην έρευνα του Ιβάν Τζούχα, και το σχέδιο της Ομοσπονδίας, το ‘Ελληνικό Μαρτυρολόγιο’, που ερευνά όλες τις διαστάσεις των καταπιέσεων της σταλινικής εποχής κατά των Ελλήνων”, προσθέτει.
Ο ελληνικής καταγωγής κάτοικος του Μαγκαντάν Αλέξανδρος Μαζάν, που ήρθε στην εκδήλωση με τη νεαρή σύζυγο του Νάστια, μας είπε από την πλευρά του: “Δεν είμαστε πολλές οικογένειες σ’ αυτόν τον τόπο, που χαρακτηρίζεται ‘η άκρη του κόσμου’, αλλά τώρα, μ’ ένα ελληνικό μνημείο, νιώθουμε πλέον η πιο δυνατή κοινότητα στην περιοχή!”.
Ένας άλλος Αλέξανδρος (Ιωαννίδης), μαζί με τη δωδεκάχρονη κόρη του, τη Λία, κατάθεσαν στο “Σταυρό της Μνήμης” ένα μπουκέτο γαρίφαλα. “Ο πατέρας μου λέει πως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνώ ότι είμαι Ελληνίδα […]Στο σχολείο έχουμε πολλά παιδιά διαφόρων εθνικοτήτων, αλλά Ελληνίδα είμαι μόνο εγώ. Θα τους πω για το ‘Σταυρό της Μνήμης’ και θα έρθουμε μ’ όλη την τάξη μου εδώ. Πολλά παιδιά στο σχολείο μου είναι δισέγγονα κι εγγόνια πολιτικών κρατουμένων από πολλές πόλεις της πρώην Σοβιετικής Ένωσης”, μας λέει η μικρή Λία.
Στην πόλη υπάρχει ήδη ένα μεγάλο μνημείο για τα θύματα των γκουλάκ, είναι η “Μάσκα της Οδύνης”. Είναι το έργο του παγκοσμίως γνωστού γλύπτη κι αρχιτέκτονα Έρνεστ Νεϊζβεστνι.
Ωστόσο, ο “Σταυρός της Μνήμης” είναι το πρώτο μνημείο αφιερωμένο σε μια εθνότητα, στους Έλληνες.
“Τίποτα δεν ήταν εύκολο – μας ρωτούσαν γιατί επιμένουμε να κάνουμε το δικό μας, ελληνικό μνημείο στην πόλη, αφού ήδη υπάρχει ένα μεγάλο μνημείο. Αλλά προχωρήσαμε, επειδή θέλαμε δικαίωση, ζητούσαμε λύτρωση και το κάναμε, με τη συμμέτοχη όλων των Ελλήνων της Ρωσίας (σ.σ. μαζευτήκαν περίπου 2 εκατομμύρια ρούβλια), και του μεγάλου ευεργέτη Ιβάν Σαββίδη”, επισημαίνει ο Μιχαήλ Ατματσίδης, ο οποίος είχε την ευθύνη όλων των εργασιών για το μνημείο.
“Ο σκοπός του έργου αυτού είναι η νομική, ηθική και κοινωνική αποκατάσταση του ελληνικού λαού της πρώην ΕΣΣΔ, που υπέφερε από τις σταλινικές καταπιέσεις και διωγμούς”, λέει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο 35χρονος Ηλίας Κανακίδης, πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας της πόλης Νοβοροσίσκ, στην περιοχή Κρασνοντάρ – Κουμπάν της Νότιας Ρωσίας, μιας περιοχής, που το 1937 έχει σχεδόν “αδειάσει” από Έλληνες.
Οι μεγαλύτερης έκτασης συλλήψεις Ελλήνων έγιναν στην κοιλάδα του Κουμπάν, στη Νότια Ρωσία, όπου υπήρχε Αυτόνομη Ελληνική Περιοχή, μέχρι την άνοιξη του 1938. Η μυστική αστυνομία συνέλαβε μαζικά τους Έλληνες άνδρες, από 16 ετών και άνω.
Στην περιοχή αυτή δεν υπήρχε ελληνική οικογένεια που να μην είχε θύματα.
Η απόφαση για την ανέγερση του μνημείου ελήφθη στο πλαίσιο του σχεδίου “Ελληνικό Μαρτυρολόγιο”, στο οποίο εντάσσεται η πολύχρονη έρευνα του συγγραφέα κι ερευνητή Ιβάν Τζούχα, σύμφωνα με τον οποίο, η “ελληνική επιχείρηση” εκκαθάρισης ξεκίνησε τη νύχτα της 15ης Δεκεμβρίου του 1937, ταυτόχρονα σ’ όλη την επικράτεια της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Πάνω από 20.000 εκτελέστηκαν και οι μισοί από τους υπόλοιπους στάλθηκαν στα στρατόπεδα της Κολιμά – Μασγκαντάν, όπου ελάχιστοι κατάφεραν να επιζήσουν.
Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Ιβάν Τζουχά επισημαίνει: “Ο σταλινικός διωγμός του 1937, πέρα από τη γενική τρομοκρατία είχε δύο καθαρά ελληνικές αιτίες. Ο Στάλιν υπολόγιζε πάρα πολύ στην Ελλάδα ως μια χώρα, από την οποία θα μεταδιδόταν η ιδέα του κομμουνισμού σε άλλες χώρες. Στη Μόσχα υπήρχαν πάρα πολλοί Έλληνες υπήκοοι, οι οποίοι ετοιμάζονταν γι’ αυτή τη διάδοση.
Αλλά το 1935 – 36, στην Ελλάδα συνέβησαν δύο γεγονότα, τα οποία έθεσαν τέλος στα σχέδια του Στάλιν. Ήταν η αποκατάσταση της μοναρχίας κι ο ερχομός του Μεταξά στην εξουσία. Ο Στάλιν δεν μπορούσε να εκδικηθεί την Ελλάδα ως κράτος, αλλά μπορούσε να εκδικηθεί τους Έλληνες που βρίσκονταν στη Σοβιετική Ένωση”.
Στις εκδηλώσεις στο Μαγκαντά το “παρών” έδωσε και ο Χρίστος Ασλανίδης, πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας της πόλης Ανάπα στη Μαύρη Θάλασσα, μιας πόλης, που αιώνες πριν ιδρύθηκε ως ελληνική παροικία. “Το βιβλίο του Ιβάν Τζούχα τιτλοφορείται ‘Πίσω στεκόταν ο Παρθενώνας, μπροστά μας απλωνόταν η Μαγκαντάν’.
Έναν χρόνο πριν, ήταν απλά ένα σπουδαίο ιστορικό βιβλίο και σήμερα, μετά την ανέγερση του ‘Σταυρού της Μνήμης’, σ’ αυτό το μακρινό από εστίες των Ελλήνων μέρος, είναι μια εκπλήρωση της τιμής στους πατεράδες μας, που θυσίασαν τις ζωές τους για το δικαίωμα να είναι και να λέγονται ‘γκρέκι’, Έλληνες”, μας λέει με συγκίνηση.
Πηγή: ΑΠΕ- ΜΠΕ
http://www.sae.gr/?id=22684&tag=%CE%88%CE%BD%CE%B1%CF%82+%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%82+%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7%CF%82+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82+%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82%2C+%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1+%CF%84%CF%89%CE%BD+%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD+%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BE%CE%B5%CF%89%CE%BD 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ένας Σταυρός Μνήμης για τους Έλληνες, θύματα των σταλινικών διώξεων"

Η άγνωστη ιστορία μιας Ελληνίδας κατασκόπου

Γεννήθηκε στην Αίγυπτο, μετανάστευσε στην Αυστραλία, ασχολήθηκε με το θέατρο, έπαιξε ως ηθοποιός σε αθηναϊκές παραστάσεις λίγο πριν τον πόλεμο, υπηρέτησε την αντίσταση κατά των Ναζί και κατέληξε κατάσκοπος των Βρετανών. Το όνομά της είναι Όλγα Σταμπόλη και η συγκλονιστική ιστορία της μόλις τώρα γίνεται γνωστή, χάρη στο βιβλίο που έγραψε ο ελληνικής καταγωγής εγγονός της, Φιλ. Καυκαλούδης που φέρει τον τίτλο «Someone Else’s War - Ο πόλεμος κάποιου άλλου». «Το μυθιστόρημα αυτό, ήταν για χρόνια στο μυαλό μου και βασίζεται σε πραγματικές ιστορίες που είχα ακούσει από την γιαγιά μου Όλγα, αλλά και την μητέρα και τις θείες μου», είπε ο κ. Καυκαλούδης και πρόσθεσε: «Είναι ιστορίες που έχουν να κάνουν με το πώς η γιαγιά μου βοήθησε στην διάσωση συμμαχικών στρατιωτών, ιδίως Βρετανών και Αυστραλών πιλότων, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πως εκπαιδεύτηκε από τους Βρετανούς για να γίνει κατάσκοπος και πως αποχωρίστηκε από την οικογένειά της, που πίστευε ότι ήταν νεκρή». Η γιαγιά του Όλγα Σταμπόλη, από την πλευρά της μητέρας του, βρισκόταν στο Σίδνεϊ το 1936. Ήταν μητέρα τεσσάρων παιδιών και σύζυγος. Εξαφανίστηκε υπό μυστηριώδεις συνθήκες και κάποια στιγμή εμφανίστηκε στην Αθήνα, πάμπτωχη και μόνη. Στην ελληνική πρωτεύουσα οι «ικανότητές της ως ηθοποιού και το γεγονός ότι μιλούσε πέραν της μιας γλώσσας, μιας και γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, τράβηξαν την προσοχή του βρετανικού υπουργείου των Εξωτερικών, που την εκπαίδευσε για να λάβει μέρος στην αντίσταση εναντίον της εισβολής των ναζί στην Ελλάδα», όπως αναφέρεται σε εισαγωγικό σημείωμα.
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ - Σ. Χατζημανώλης
ΠΗΓΗ
http://www.sofiatimes.com/index.php?option=com_content&task=view&id=20928&Itemid=98

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η άγνωστη ιστορία μιας Ελληνίδας κατασκόπου"

Τελετή μνήμης στους Έλληνες στρατιώτες, πεσόντες του 1ου Παγκοσμίου πολέμου που κείτονται στο Πίροτ

Στο ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο στην πόλη Πίροτ, στη νοτιανατολική Σερβία, πραγματοποιήθηκε την Τρίτη η ετήσια τελετή μνήμης στα θύματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η τελετή οργανώθηκε με τη μέριμνα του ΑΚΑΜ (ακόλουθου Αμυνας) στην ελληνική πρεσβεία, ταξίαρχου Απόστολου Κωστόπουλου. Την επιμνημόσυνη δέηση τέλεσε ο επίσκοπος Νύσσης Γιόβαν Πούριτς ενώ παρέστησαν ο πρέσβης της Ελλάδας, Δημοσθένης Στωίδης, της Κύπρου, Χαράλαμπος Χατζησάββας, εκπρόσωποι της σερβικής κυβέρνησης, τοπικοί φορείς, απόγονοι πολεμιστών του 1ου Παγκοσμίου πολέμου, σύλλογοι της ελληνικής μειονότητας και πλήθος κόσμου. Στο στρατιωτικό νεκροταφείο του Πίροτ κείτονται 358 Έλληνες αξιωματικοί και οπλίτες της 3ης Μεραρχίας Πατρών που συμμετείχε στις επιχειρήσεις της ΑΝΤΑΝΤ στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η 3η Μεραρχία Πατρών το φθινόπωρο του 1918 διείσδυσε μέχρι την πόλη Πίροτ και αναπτύχθηκε στα σύνορα της Σερβίας με τη Βουλγαρία με αποστολή να αποτρέψει ενδεχόμενη βουλγαρική αντεπίθεση. Οι κακουχίες και κυρίως η "ισπανική" γρίπη αποδεκάτισαν το ελληνικό στράτευμα και 358 στρατιώτες δεν έζησαν την επιστροφή τους στην πατρίδα. Τα οστά τους που ήταν διασκορπισμένα σε διάφορα νεκροταφεία της ευρύτερης περιοχής του Πίροτ περισυνέλλεξε το 1923 η Κατερίνα Λεβαντή από το Βόλο που παντρεύτηκε το Σέρβο μεγαλέμπορο από το Πίροτ, Πέταρ Στάνκοβιτς.
«Όταν έμαθα ότι τα παλικάρια μας είναι θαμμένα εδώ και εκεί δεν μπορούσα να ησυχάσω και με τη βοήθεια των κατοίκων βρήκα τα οστά τους, τα μάζεψα και τα έθαψα σ έναν τόπο», ανέφερε σε μια συνέντευξή της σε σερβική εφημερίδα, το 1973, λίγο πριν πεθάνει, η "κυρά Κατίνα" όπως την αποκαλούσαν στο Πίροτ.
Το 1924 με πρωτοβουλία της Κατερίνας Λεβαντή το δημοτικό Συμβούλιο της πόλης του Πίροτ ανακήρυξε, παμψηφεί τον τόπο όπου κείτονται οι Έλληνες στρατιώτες "Ελληνικό έδαφος". Η απόφαση αυτή αρχικά εξαιτίας της αδιαφορίας του ελληνικού κράτους και αργότερα εξαιτίας της αλλαγής του πολιτικού καθεστώτος στη Γιουγκοσλαβία ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Το 2004 ο Δήμος του Πίροτ ανανέωσε την απόφαση του 1924 και το ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο παραχωρήθηκε στο ελληνικό κράτος το οποίο από τότε, μέσω της ελληνικής Πρεσβείας και του γραφείου του ΑΚΑΜ ανέλαβε τη συντήρησή του.
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ - Ν. Πέλπας
http://www.sofiatimes.com/index.php?option=com_content&task=view&id=20933&Itemid=85 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τελετή μνήμης στους Έλληνες στρατιώτες, πεσόντες του 1ου Παγκοσμίου πολέμου που κείτονται στο Πίροτ"

Η ανατίναξη του κτιρίου της ΕΣΠΟ

Μία από τις κορυφαίες αντιστασιακές πράξεις κατά των Γερμανών κατακτητών και των Ελλήνων συνεργατών τους ήταν η πολύνεκρη ανατίναξη του κτιρίου της ναζιστικής «Εθνικής Σοσιαλιστικής Πατριωτικής Οργάνωσης» (ΕΣΠΟ) στη γωνία των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος. Το εγχείρημα έφερε σε πέρας στις 20 Σεπτεμβρίου 1942 μια ομάδα αποφασισμένων ανδρών και γυναικών της αντιστασιακής οργάνωσης «Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων» (ΠΕΑΝ).
Την εποχή εκείνη η ΕΣΠΟ, με αρχηγό τον γιατρό Σπύρο Στεροδήμο, προκαλούσε τους υπόδουλους Έλληνες, επειδή προσπαθούσε να στρατολογήσει νέους για να συγκροτήσουν την «Ελληνική Λεγεώνα», που θα πολεμούσε στο πλευρό της Βέρμαχτ στο ανατολικό μέτωπο. Η ΠΕΑΝ ήταν μια μικρή αντιστασιακή οργάνωση με αρχηγό τον δημοκρατικό αξιωματικό της Αεροπορίας Κώστα Περρίκο, που είχε αποταχθεί από τη δικτατορία Μεταξά.
Πολλά από τα μέλη της οργάνωσης συμπαθούσαν πολιτικά τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και βρίσκονταν σε ανοιχτή γραμμή μαζί του. Ιδεολογικά κινούνταν μεταξύ φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας. Η ΠΕΑΝ προέτρεπε τους Έλληνες σε αντίσταση με κάθε μέσο, προκειμένου να ενισχυθεί η μεταπολεμική θέση της χώρας και οι εθνικές διεκδικήσεις και καλούσε σε ενότητα όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις. Ήταν δημοφιλής στη μορφωμένη νεολαία των αστικών κέντρων, αλλά οι σχέσεις της με το ΕΑΜ ήταν ψυχρές.
Το χτύπημα εναντίον της ΕΣΠΟ προετοιμάστηκε προσεκτικά και αποφασίστηκε να γίνει το πρωί της Κυριακής 20 Σεπτεμβρίου. Στην επιχείρηση πήραν μέρος τέσσερα άτομα: Ο Περρίκος, ο τεχνικός τηλεπικοινωνιών Αντώνης Μυτιληναίος, ο φοιτητής Νομικής Σπύρος Γαλάτης και η δασκάλα Ιουλία Μπίμπα. Η βόμβα συναρμολογήθηκε στο σπίτι της Μπίμπα και μεταφέρθηκε από την ίδια και τον Μυτιληναίο με μεγάλη προσοχή έξω από τα γραφεία της ΕΣΠΟ.

Ο Μυτιληναίος και ο Γαλάτης εισχώρησαν στο κτίριο από μια αφύλαχτη πόρτα της οδού Γλάδστωνος και τοποθέτησαν τη βόμβα σ' ένα άδειο γραφείο στον ημιώροφο. Στον πρώτο όροφο στεγάζονταν τα γραφεία της ΕΣΠΟ και στους υπόλοιπους γερμανικές υπηρεσίες. Ο Γαλάτης άναψε το φιτίλι και αμέσως μαζί με τον Μυτιληναίο απομακρύνθηκαν. Ο Περρίκος και η Μπίμπα παρακολουθούσαν την επιχείρηση από κοντινό ζαχαροπλαστείο, έτοιμοι για κάθε βοήθεια.
Ήταν ακριβώς 12:03 το μεσημέρι, όταν ακούστηκε μια εκκωφαντική έκρηξη και πυκνός μαύρος καπνός σκέπασε την Πατησίων. Επικράτησε μεγάλη σύγχυση και πανικός, ώστε οι Γερμανοί σήμαναν συναγερμό, νομίζοντας ότι επρόκειτο για αεροπορική επιδρομή. Το εσωτερικό του κτιρίου κατέρρευσε και πήρε φωτιά. Η πυροσβεστική ξέθαβε νεκρούς από τα ερείπια: 29 μέλη της ΕΣΠΟ και 48 Γερμανοί αξιωματικοί έχασαν τη ζωή τους. Ο αρχηγός της ΕΣΠΟ Σπύρος Στεροδήμος ανασύρθηκε βαρύτατα τραυματισμένος και εξέπνευσε λίγες μέρες αργότερα. Η ναζιστική οργάνωση, μετά το πλήγμα, διαλύθηκε.
Σχεδόν αμέσως, η Γκεστάπο εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη των δραστών της βομβιστικής επίθεσης. Χρειάστηκαν τη συνδρομή ενός προδότη υπαξιωματικού της Χωροφυλακής, του Πολύκαρπου Νταλιάνη, για να εξαρθρώσουν στις 11 Νοεμβρίου 1942 τον επιχειρησιακό πυρήνα της ΠΕΑΝ. Περρίκος, Μπίμπα, Μυτιληναίος και Γαλάτης συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στα ανακριτικά γραφεία της Γκεστάπο στον Πειραιά. Παρότι υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, δεν λύγισαν και δεν μίλησαν. Μάλιστα, ο Αντώνης Μυτιληναίος κατόρθωσε να δραπετεύσει και να διαφύγει στη Μέση Ανατολή.
Τα υπόλοιπα τρία μέλη της οργάνωσης πέρασαν από γερμανικό στρατοδικείο και καταδικάσθηκαν στην εσχάτη των ποινών. Ο αρχηγός της ΠΕΑΝ Κώστας Περρίκος τρις εις θάνατον και 15 χρόνια δεσμά και η δασκάλα Ιουλία Μπίμπα δις εις θάνατον και 15 χρόνια δεσμά. Ο Γαλάτης καταδικάσθηκε σε θάνατο και 5 χρόνια δεσμά, αλλά τελικά του δόθηκε χάρη, αφού η οικογένειά του πλήρωσε 1.000 λίρες και μεταφέρθηκε σε φυλακές στη Γερμανία. Στις 4 Φεβρουαρίου 1943, ο 37χρονος υποσμηναγός Κώστας Περρίκος εκτελέστηκε στην Καισαριανή, παρά τις μεγάλες προσπάθειες του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού. Η Ιουλία Μπίμπα μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία και καρατομήθηκε δια πελέκεως. Ο προδότης Νταλιάνης σκοτώθηκε αργότερα από αντιστασιακούς.
Η είδηση της ανατίναξης του κτιρίου της ΕΣΠΟ πέρασε γρήγορα τα σύνορα της Ελλάδας. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί Λονδίνου και Μόσχας μίλησαν με ενθουσιασμό για το εγχείρημα, χαρακτηρίζοντάς το ως το μεγαλύτερο σαμποτάζ στην τότε κατεχόμενη Ευρώπη. Το ΕΑΜ, είτε από επίξειξη μικρότητας είτε από κακή εκτίμηση, καταδίκασε το εγχείρημα κάνοντας λόγο για «επικίνδυνη και πρόωρη ατομική τρομοκρατία» και το χαρακτήρισε «προβοκάτσια», ενώ εκτίμησε ότι ο Περρίκος ήταν άνθρωπος της Γκεστάπο και ότι σύντομα επρόκειτο να αφεθεί ελεύθερος.
ΠΗΓΗ.
http://www.sansimera.gr/articles/309

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ανατίναξη του κτιρίου της ΕΣΠΟ"

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

Ο Παύλος Μελάς  γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1870.
Ήταν γιός του Μιχαήλ Μελά, μέλους της ομώνυμης μεγάλης και ιστορικής οικογένειας των Ιωαννίνων, και ο οποίος γεννήθηκε στη Σύρα το 1833, και πέθανε στην Αθήνα το 1897, αφού προηγουμένως υπηρέτησε την Πολιτεία, ως Βουλευτής Αττικής (εκλ. 1890) και Δήμαρχος Αθηναίων (εκλ. 1891).
Το 1886 ο Παύλος Μελάς έγινε δεκτός στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, απ' όπου αποφοίτησε τέσσερα χρόνια αργότερα με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού του Πυροβολικού.
Η γνωριμία του και ο γάμος του, το 1892, με τη Ναταλία Δραγούμη, κόρη του Μακεδόνα πολιτικού Στέφανου Δραγούμη - η οικογένεια Δραγούμη καταγόταν από το Βογατσικό Καστοριάς - και αδελφή του Ίωνα Δραγούμη, στάθηκε καθοριστική για την μετέπειτα πορεία του Παύλου Μελά, ο οποίος οπωσδήποτε είχε ανδρωθεί σ' ένα περιβάλλον με έντονο τον εθνικό παλμό, καθώς σ' αυτήν βρήκε μιαν εξαίρετη σύντροφο και συνεργάτιδα με την οποία μοιραζόταν την ίδια αγάπη για την Πατρίδα.
Η τραγική ήττα της Ελλάδας στον Ελληνο - Τουρκικό Πόλεμο του 1897, στον οποίο και ο ίδιος συμμετείχε, πλήγωσε βαθιά τον Παύλο Μελά. Πιστεύοντας όμως ότι η χώρα θα ξαναβρεί το δρόμο της, αντέδρασε μέσα στο κλίμα της γενικής απογοήτευσης που τότε κυριαρχούσε.
Την ίδια εποχή τα γεγονότα στη Μακεδονία προκαλούν την Ελλάδα να πάρει θέση απέναντι στις βιαιοπραγίες Τούρκων και Βούλγαρων, η οποία περιορίζεται σε διαβήματα προς τις άσπονδες φίλες της Μεγάλες Δυνάμεις.
Το 1902, ο Ίων Δραγούμης διορίζεται Υποπρόξενος στο Μοναστήρι. Αμέσως κηρρύσει "Ιερή Εκστρατεία" στην ευρύτερη περιοχή. Κατηχεί και εμψυχώνει το λαό της Δυτικής Μακεδονίας. Ορίζει διοικητικές επιτροπές σε πόλεις και χωριά. Ιδρύει και οργανώνει τη "Μακεδονική Άμυνα".
Το 1903, η Βουλγαρική Προπαγάνδα αποφασίζει να παρουσιάσει στην Ευρώπη το δήθεν "Μακεδονικό Ζήτημα". Στόχος η ενσωμάτωση της Μακεδονίας στο Βουλγαρικό Κράτος, όπως λίγα χρόνια πριν έγινε με την Ανατολική Ρωμυλία.
Την Άνοιξη του 1903 σχηματίζεται στην Αθήνα μια επιτροπή, η "Μακεδονική Φιλική Εταιρεία" από τον Αργύριο Ζάχο, τον Θεόδωρο Μόδη και τον Θεόδωρο Καπετανόπουλο, που έχει σαν σκοπό να πειστεί η Ελληνική Κυβέρνηση να ενισχύσει την ένοπλη άμυνα των καταδυναστευόμενων από Τούρκους και Βούλγαρους, Ελλήνων στη Μακεδονία.                                       
Στις 20 Ιουλίου 1903 λαμβάνει χώρα η Βουλγαρική Ψευδοεπανάσταση του 'Ιλιντεν, με προεπιλεγμένους στόχους τα ελληνικά βλαχόφωνα χωριά Νεβέσκα - Νυμφαίο και Κρούσοβο, η οποία όμως σβήνει σαν πυροτέχνημα από την άμεση αντίδραση των Τούρκων. Όμως οι Βούλγαροι πετυχαίνουν να γεμίσει η περιοχή με τα ένοπλα βουλγαρικά σώματα, τους Κομιτατζήδες που τρομοκρατούν τους Έλληνες κατοίκους. 
Στις 24 Φεβρουαρίου 1904, με διαταγή της Ελληνικής Κυβέρνησης,έρχονται μυστικά για πρώτη φορά στη Μακεδονία, γιά να μελετήσουν την κατάσταση και να υποδείξουν πρακτικά μέτρα, τέσσερις Αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού: οι λοχαγοί Αναστάσιος Παπούλας και Αλέξανδρος Κοντούλης και οι ανθυπολοχαγοί Γεώργιος Κολοκοτρώνης και Παύλος Μελάς.
Στις 22 Μαϊου 1904, στην Αθήνα, ιδρύεται μυστικά το "Μακεδονικό Κομιτάτο" με Ιδρυτή και Πρόεδρο τον Δ. Καλαποθάκη, Διευθυντή της Εφημερίδας "Εμπρός". Ανάμεσα στα πρώτα Μέλη του Μακεδονικού Κομιτάτου και ο Παύλος Μελάς. Ώσπου όμως να πειστεί η Ελληνική Κυβέρνηση να πάρει μέτρα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και την υπεράσπιση του Μακεδονικού Ελληνισμού, συγκέντρωσαν μόνοι χρήματα και άρχισαν τον μεγάλο τους αγώνα. Αποφασίζουν να δράσουν άμεσα οργανώνοντας ένοπλα σώματα εθελοντών τα οποία και στέλνουν στη Μακεδονία, μαζί με οπλισμό για τους Μακεδόνες, και την υπεράσπισή τους από τις εναντίον τους ληστρικές και φονικές επιθέσεις Βούλγαρων και Τούρκων.
Στις 10 Ιουλίου του ίδιου έτους, ο Παύλος Μελάς ξαναήρθε, μόνος αυτή τη φορά, στη Μακεδονία, στην Κοζάνη και τη Σιάτιστα, με σκοπό να συγκεντρώσει στοιχεία και να μελετήσει προσωπικά την κατάσταση, κυκλοφορώντας σαν ζωέμπορος, και φέροντας το ψευδώνυμο  Πέτρος Δέδες, αναλαμβάνοντας την οργάνωση του πρώτου ένοπλου σώματός του. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα και ενημέρωσε την Ελληνική Κυβέρνηση για την κατάσταση στη Μακεδονία.
Ο Παύλος Μελάς ξαναήρθε γιά τρίτη και τελευταία φορά στη Μακεδονία, περνώτας τα σύνορα από τη μεριά της Κοζάνης στις 18 Αυγούστου 1904. Κυκλοφορούσε με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας, σύνθεση των ονομάτων των παιδιών του. Διοικούσε ένα σώμα τριανταπέντε αντρών Μακεδόνων και Ηπειρωτών, Λακώνων και Κρητικών, κ. ά., όμως ουσιαστικά ήταν αρχηγός όλων των αντάρτικων σωμάτων που δρούσαν στις περιφέρειες Μοναστηρίου και Καστοριάς. Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ έχει αρχίσει. Ένας αγώνας που παρατάθηκε ως το Καλοκαίρι του 1908, οπότε θεσπίστηκε το νέο Τουρκικό Σύνταγμα. Ένας ευγενής αγώνας για την Ελευθερία. Όμως συγχρόνως ένας αγώνας σκληρός, γιατί οι εθελοντές του ελληνικού ένοπλου σώματος του Παύλου Μελά, ούτε δοκιμασμένους οδηγούς είχαν, ούτε εύκολα μπορούσαν να τροφοδοτηθούν, ενώ οι αδιάκοπες βροχές τους δυσκόλευαν πολύ ακόμα και στις μετακινήσεις τους. Εκτός αυτών οι τουρκικές αρχές είχαν πληροφορηθεί το πέρασμα από τα σύνορα αυτού του ελληνικού σώματος και το καταδίωκαν με ενισχυμένο στρατιωτικό απόσπασμα. Ο Παύλος Μελάς άρχισε αμέσως τις επιθέσεις εναντίον των Βούλγαρων Κομιτατζήδων γιά να ξεκαθαρίσει την περιοχή, αλλά και γιά να οργανώσει την τοπική άμυνα. Κέντρο των επιχειρήσεών του ήταν τα χωριά Νεγοβάνη και Λέχοβο. Όμως ο αγώνας του τερματίστηκε στις 13 Οκτωβρίου 1904, ημέρα Τετάρτη, στο χωριό Στάτιστα - το οποίο σήμερα προς τιμή του ονομάζεται Μελάς - όπου βρισκόταν εκείνη την ημέρα, όταν η συμμορία κομιτατζήδων του Μήτρου Βλάχου, τον πρόδωσε και τουρκικό στρατιωτικό απόσπασμα κύκλωσε το χωριό και το σπίτι στο οποίο βρισκόταν ο Παύλος Μελάς και τον φόνευσε, όταν έπειτα από γενναία άμυνα δύο ωρών αποφάσισε ο ίδιος και οι άνδρες του έξοδο. Πρώτος όρμησε ο Παύλος Μελάς που πληγώθηκε θανάσιμα όταν κάποια σφαίρα τον βρήκε στη μέση και πέθανε έπειτα από μισή ώρα. Για να μην πέσει η σωρός του Παύλου Μελά στα χέρια των Τούρκων, ο Ντίνας - ένα από τα πρωτοπαλίκαρά του - έκοψε με το σπαθί του την κεφαλή του ήρωα, έθαψε το ακέφαλο σώμα σ' έναν πρόχειρο τάφο εκεί όπου είχε σκωτωθεί και έπειτα περνώντας μεσ' από τις γραμμές του τουρκικού αποσπάσματος, έφτασε στο χωρίο Ζέλοβο, όπου σ' ένα σπίτι στην άκρη του χωριού έθαψε και την κεφαλή του Παύλου Μελά. Το ακέφαλο σώμα του Παύλου Μελά βρήκαν οι Τούρκοι και μετέφεραν στην Καστοριά. Εκεί μεταφέρθηκε αργότερα και η κεφαλή του και μαζί τάφηκαν από τον Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη  - σε αντίδραση Τούρκων και Βούλγαρων - στο Πισοδέρι Καστοριάς σε αφανή τάφο κάτω από την Αγία Τράπεζα.
Η είδηση του ηρωικού θανάτου του Παύλου Μελά συγκλόνισε το Πανελλήνιο. Ολόκληρη η Αθήνα πένθησε για τον χαμό του ευγενούς άνδρα, ο οποίος στάθηκε ο πρωτομάρτυρας του Αγώνα γιά την Απελευθέρωση και την Ένωση της Μακεδονίας με την Ελλάδα, έπειτα από πέντε αιώνες δουλείας.

ΠΗΓΗ.

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ"

Η Μάχη της Πέτρας

Η Μάχη της Πέτρας υπήρξε τελευταία μάχη του Αγώνα για την ελληνική ανεξαρτησία. Έλαβε χώρα στις 12 Σεπτεμβρίου 1829 στην Πέτρα της Βοιωτίας, μεταξύ Θήβας και Λιβαδειάς. Την εποχή εκείνη ήταν μία στενή δίοδος, που σχημάτιζαν οι όχθες της Λίμνης Κωπαΐδας και το βουνό Ζαγαρά (Ελικών). Επικεφαλής των ελληνικών δυνάμεων ήταν ο Δημήτριος Υψηλάντης, που κατά περίεργη συγκυρία έθεσε τέρμα στον Αγώνα, τον οποίον είχε αρχίσει ο αδελφός του, Αλέξανδρος, με τη διάβαση του Προύθου στις 24 Φεβρουαρίου 1821.
Το καλοκαίρι του 1829, η Πελοπόννησος με τα νησιά και μεγάλο μέρος της Στερεάς Ελλάδας είχαν απελευθερωθεί. Τη διακυβέρνηση των περιοχών αυτών είχε αναλάβει με απόφαση της Εθνοσυνέλευσης ο Ιωάννης Καποδίστριας. Πρώτο μέλημα του Κυβερνήτη ήταν η δημιουργία τακτικού στρατού και η εκκαθάριση της Στερεάς Ελλάδας από τα υπολείμματα των Οθωμανών. Ο Καποδίστριας είχε πληροφορίες ότι στο μελλοντικό ελληνικό κράτος θα συμπεριλαμβάνονταν όσες περιοχές θα είχαν απελευθερωθεί δι' ιδίων δυνάμεων.
Οι Έλληνες ήταν απογοητευμένοι με τη Συνθήκη του Λονδίνου (10/3/1829), που προέβλεπε ελληνικό κράτος με σύνορα τη γραμμή Παγασητικού - Αμβρακικού, υπό την επικυριαρχία του σουλτάνου. Όμως, το ξέσπασμα του ρωσοτουρκικού πολέμου τούς αναπτέρωσε το ηθικό, καθώς πίστευαν ότι η φορά των πραγμάτων θα ήταν διαφορετική και η εθνική ανεξαρτησία δεν θα αργούσε.
Τον Αύγουστο του 1829 ο τουρκαλβανός πολέμαρχος Ασλάν Μπέης Μουχουρδάρης, σταλμένος από τη Λάρισα με 4.000 άνδρες, προέλασε ανενόχλητος και διαμέσου Λαμίας και Θήβας έφθασε στην Αθήνα. Στόχος του, να ανεφοδιάσει τη φρουρά της Ακροπόλεως και στη συνέχεια να οδηγήσει στη Θράκη όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις για την αντιμετώπιση του ρωσικού κινδύνου. Αφού συγκέντρωσε περί τους 7.000 άνδρες, άρχισε την προς βορρά πορεία του. Μαζί του ήταν και ο Οσμάναγας Ουτσιάκαγας, επικεφαλής των τουρκικών δυνάμεων της Αττικής.
Ο Υψηλάντης είχε πληροφορηθεί έγκαιρα τις προθέσεις των Τούρκων και επέλεξε τη στενή δίοδο της Πέτρας για να εμποδίσει το πέρασμα του εχθρού, που διέθετε πυροβολικό και ισχυρές δυνάμεις πεζικού και ιππικού. Η ελληνική δύναμη εμφανίσθηκε στην περιοχή στις 28 Αυγούστου. Ανερχόταν σε περίπου 3.000 άνδρες και ήταν χωρισμένη σε 4 χιλιαρχίες. Για πρώτη, ίσως, φορά οι Έλληνες παρουσίασαν τακτικό στρατό, που οφείλεται στις στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις του Καποδίστρια, με τη δημιουργία το 1828 του Λόχου των Ευελπίδων. Ο Υψηλάντης είχε σχέδιο για τη μάχη, προχωρώντας σε πρώτη φάση στην κατασκευή οχυρωματικών έργων.
Το απόγευμα της 10ης Σεπτεμβρίου φάνηκε, επιτέλους, ο τουρκικός στρατός, που στρατοπέδευσε σε μικρή απόσταση από τις ελληνικές δυνάμεις. Τα χαράματα της 12ης Σεπτεμβρίου το σύνολο των τουρκικών δυνάμεων κινήθηκε εναντίον των ελληνικών οχυρωματικών θέσεων. Ένα βήμα πριν από την εισπήδηση των οχυρωμάτων, οι Τούρκοι δέχτηκαν καταιγισμό πυρών από τους Έλληνες, οι οποίοι στη συνέχεια βγήκαν από τα χαρακώματα και με τα ξίφη τους επέπεσαν επί των επιτιθεμένων. Οι τουρκαλβανοί άτακτοι γρήγορα υποχώρησαν, παρασύροντας και τους υπόλοιπους Τούρκους, που κινδύνευαν να περικυκλωθούν.
Η Μάχη της Πέτρας, παρότι δεν επέφερε την τελειωτική ήττα του εχθρού, αποτελεί οπωσδήποτε λαμπρή νίκη των ελληνικών όπλων. Το ηθικό των Τούρκών καταρρακώθηκε, ενώ δεν πέτυχαν και τον στόχο τους να διαβούν το στενά. Οι απώλειες και από τις δύο πλευρές δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλες. Οι Έλληνες είχαν 3 νεκρούς και 12 τραυματίες, ενώ οι Τούρκοι άφησαν στο πεδίο της μάχης περίπου 100 νεκρούς και 4 σημαίες.
Την επομένη της μάχης (13 Σεπτεμβρίου) ο τούρκος διοικητής Οσμάναγας Ουτσιάκαγας, που ενδιαφερόταν να εκτελέσει τις διαταγές της Πύλης και να βρεθεί στη Θράκη, προσφέρθηκε να συνθηκολογήσει με τους Έλληνες, προκειμένου να περάσει τα στενά της Πέτρας. Οι Έλληνες δέχθηκαν, υπό τον όρο να παραδώσουν την περιοχή από τη Λιβαδιά ως τις Θερμοπύλες και την Αλαμάνα. Έπειτα από διαπραγματεύσεις που κράτησαν όλη τη μέρα, η συνθήκη υπογράφηκε τη νύχτα της 13ης προς τη 14η Σεπτεμβρίου.
Οι Τούρκοι θα παραχωρούσαν όλη την Ανατολική Στερεά Ελλάδα, εκτός από την Αθήνα και τη Χαλκίδα. Οι Έλληνες, από την πλευρά τους, ανέλαβαν την υποχρέωση να αφήσουν τον εχθρό να διέλθει ακωλύτως από το στενό της Πέτρας. Και εκτέλεσαν στο ακέραιο τα συμφωνηθέντα το πρωί της 14ης Σεπτεμβρίου 1829. Την ίδια ημέρα οι ηττημένοι του ρωσσοτουρκικού πολέμου, Τούρκοι, υπέγραφαν τη συνθήκη της Ανδριανουπόλεως με την οποία ουσιαστικά αναγνώριζαν την ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Η Μάχη της Πέτρας έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί ήταν η πρώτη και μοναδική φορά κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του '21, που μία επίλεκτη τουρκική στρατιά συνθηκολόγησε επί του πεδίου της μάχης.

ΠΗΓΗ http://www.sansimera.gr/articles/173

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Μάχη της Πέτρας"

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ 400 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ

 

Ποιος ήταν ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος (Σκυλόσοφος)

 

 Σε λίγες μέρες  συμπληρώνονται 400 χρόνια από την επανάσταση του Διονυσίου του Φιλοσόφου. Ήταν 10 Σεπτεμβρίου του 1611 όταν χίλιοι, περίπου, εξεγερμένοι αγρότες και βοσκοί με επικεφαλής τον εμπνευσμένο  ιεράρχη Διονύσιο τον αποκαλούμενο Φιλόσοφο,  κυρίως από την περιοχή της Παραμυθιάς, οπλισμένοι  με γεωργικά εργαλεία, κατέλαβαν για μια νύχτα τα Ιωάννινα, πυρπολώντας το διοικητήριο του Οσμάν Πασά στην Καλούτσανη, στην πρώτη εξέγερση τέτοιας έκτασης και έντασης στον ελλαδικό χώρο την εποχή της Τουρκοκρατίας.

Το κίνημα της εξέγερσης είχε έντονα εθνικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Αφορμές του στάθηκαν ..

..οι νέοι, εξαντλητικοί φόροι που μόλις είχαν επιβληθεί. Αφετηρία του η περιοχή της Μονής του Αγίου Δημητρίου Διχουνίου – το ορμητήριο του Διονυσίου.

Ο Διονύσιος, με  καταγωγή από την Παραμυθιά, είχε μονάσει για πρώτη φορά σε αυτό το Μοναστήρι, κατόπιν σπούδασε φιλοσοφία στην Ιταλία, υπηρέτησε ως Μέγας Αρχιδιάκονος στο Πατριαρχείο, Πρωτοσύγγελος στο Γαλατά και Έξαρχος του Πατριάρχη στις εκκλησίες Θεσσαλίας, Ηπείρου και Πελοποννήσου. Το 1591 εκλέγεται Μητροπολίτης Λάρισας και λίγο αργότερα μεταφέρει την έδρα του στα Τρίκαλα όπου προετοιμάζει το επαναστατικό κίνημα. Το 1601 κηρύσσεται έκπτωτος από το Πατριαρχείο, μετά την αποτυχία του πρώτου κινήματος που επιχείρησε στην περιοχή της Θεσσαλίας, μαζί με τον θυσιασθέντα τότε και κατοπινά Νεομάρτυρα της Εκκλησίας μας Σεραφείμ.

Πρώτοι σταθμοί της εξέγερσης του 1611 στάθηκαν οι επιθέσεις ενάντια στους Τούρκους στη Τουρκογρανίζη (Γρανίτσα) και τη Ζαραβούσα (Άγιος Νικόλαος). Στις 11 Σεπτεμβρίου 1611 η επανάσταση του Διονυσίου, προδομένη και από τους Προεστούς των Ιωαννίνων, καταπνίγεται στο αίμα, ο ίδιος συλλαμβάνεται με προδοσία και γδέρνεται ζωντανός σε σπηλιά του Κάστρου, δίπλα στις όχθες της Παμβώτιδας. Δύο μέρες μετά καίγονται ζωντανοί δύο άλλοι πρωτεργάτες του κινήματος, ο Ντελή Γιώργος και ο Λάμπρος και τα κεφάλια τους, μαζί με άλλα 83 κεφάλια επαναστατών και το δέρμα του Διονυσίου στέλνονται ως τρόπαια στην Κωνσταντινούπολη.

Η κατάπνιξη του κινήματος επιφέρει μεγάλες και βίαιες αλλαγές στον ευρύτερο Ηπειρωτικό χώρο. Καταργούνται προνόμια που είχαν παραχωρηθεί από τα 1430 στους κατοίκους των Ιωαννίνων, εκδιώχνονται σε δύο φάσεις (1613, 1618) όλοι οι Χριστιανοί από το Κάστρο των Ιωαννίνων και, κυρίως, εξαπλώνεται η τρομοκρατία σε βάρος των Χριστιανών και ο μαζικός, βίαιος εξισλαμισμός των πληθυσμών της Ηπείρου. Ο Διονύσιος παραδίδεται από τους εχθρούς του στη χλεύη της Ιστορίας ως Σκυλόσοφος. Στο μεταξύ, όμως, ο σπόρος που πότισε με το ίδιο του το αίμα, δίπλα στο αίμα των εξεγερμένων χωρικών, ρίζωσε βαθιά στις καρδιές των υπόδουλων Ηπειρωτών για να καρπίσει αργότερα στην Ήπειρο αλλά και σε όλη την Ελλάδα.

Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος τιμά την επέτειο των 400 χρόνων από το επαναστατικό κίνημα του Διονυσίου του Φιλοσόφου, αντλώντας πολύτιμα διδάγματα και προβάλλοντας την ξεχωριστή αξία και την προσφορά της στην ιστορική διαδρομή του τόπου και του λαού μας. Η Π.Σ.Ε. ανέλαβε την πρωτοβουλία για τη διοργάνωση τριήμερου κύκλου εκδηλώσεων ακριβώς τις ημέρες  που συμπληρώνονται 400 χρόνια, στους τόπους που περιγράφουν την ηρωική διαδρομή του επαναστατικού κινήματος του 1611.

Έτσι προσκάλεσε σε συνδιοργάνωση, θέτοντας υπό την αιγίδα της τις εκδηλώσεις των φορέων Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Ιερά Μονή Διχουνίου και τη Θεσπρωτία ενώ διοργανώνει την καταληκτική και κορυφαία εκδήλωση του τριημέρου στα Γιάννενα.

Η Π.Σ.Ε. διοργανώνει την κεντρική εκδήλωση για τα 400 χρόνια από το επαναστατικό κίνημα του Διονυσίου του Φιλοσόφου τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου και ώρα 8 μ.μ. στο Κάστρο Ιωαννίνων, στο Ιτς Καλέ. Η εκδήλωση μνήμης και πολιτισμού, αναδεικνύοντας τα επίκαιρα εθνικά και κοινωνικά μηνύματα της επετείου, έχει χαρακτήρα πολυθεάματος, συνταιριάζοντας ιστορικό και ποιητικό αναλόγιο με μουσική, χορό και προβολές οπτικοακουστικού υλικού.

Το μουσικό πρόγραμμα είναι αφιερωμένο στα ηπειρώτικα τραγούδια της Ιστορίας με την κομπανία του πρωτομάστορα της παράδοσής μας Γρηγόρη Καψάλη και τον Γιάννη Παπακώστα στο τραγούδι. Στην εκδήλωση συμμετέχουν, επίσης, οι κυράδες της Άνω Δερόπολης και τα πολυφωνικά σύνολα “Ήνορο” και “Χαονία». Η εκδήλωση παρουσιάζεται από διακεκριμένους Ηπειρώτες ηθοποιούς σε σενάριο και σκηνοθεσία του Εφόρου Πολιτισμού της Π.Σ.Ε Αλέξανδρου Λαμπρίδη.

Η εκδήλωση διοργανώνεται από την Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος με τη στήριξη και τη συνεργασία της Περιφέρειας Ηπείρου, των Δήμου Ιωαννίνων, Ζίτσας και Σουλίου, του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Ιωαννιτών.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί με την ευγενική χορηγία του  Ταχυδρομικού  Ταμιευτηρίου  και των  Κρατικών Λαχείων, τους οποίους και ευχαριστούμε δημόσια, που με τη στήριξή τους αναδεικνύεται ένα κορυφαίο γεγονός της ιστορίας μας και το επίκαιρο και πολύτιμο αξιακά περιεχόμενο της επετείου του.

ΠΑΝΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΚΛΕΙΣΘΕΝΟΥΣ 15 105 52 ΑΘΗΝΑ

ΤΗΛ.:210-3243822 – Fax: 2103243281

www.panepirotiki.com  - email: info@panepirotiki.com

ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΗΣ 

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ 400 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ"

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ 'ΟΧΙ' ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

ΑΛΗΘΕΙΑ... ΤΙ ΕΙΧΕ ΑΠΑΝΤΗΣΗ  Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΜΑΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ  ΣΤΗΝ ΤΟΣΟ ΚΡΙΣΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ  ΕΚΕΙΝΗ ΣΤΙΓΜΗ?

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ 'ΟΧΙ' ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ."

ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΒΡΕΤΑΝΟΥΣ ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ.......

............... Aπό τα επακόλουθα των συμπλοκών στον Υψόλιθο, όταν μετά από ένοπλη συμπλοκή Ζακυνθινών με Τούρκους ναύτες, των οποίων το πλοίο είχε εξοκείλει στο Λαγανά, ακολούθησε δεύτερη συμπλοκή μεταξύ Ζακυνθινών και Βρετανών στρατιωτών. Το κείμενο είναι από το βιβλίο του Κώστα Καιροφύλα Η Ζάκυνθος και η Ελληνική επανάσταση, σελ. 73.

ΣΣ . Ο Υψόλιθος είναι ο λόφος από κρυσταλικό γύψο που βρίσκεται στον Καλλιτέρο μετά το εκκλησάκι του Αγ. Λύπιου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΒΡΕΤΑΝΟΥΣ ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ......."

Ο ΜΑΡΙΝΟΣ ΜΗΤΡΑΛΕΞΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΛΑΜΠΡΥΝΕ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ

Γεννήθηκε το 1916 στον Μίλα Μεσσηνίας. Τον Οκτώβριο του ‘36 εισήλθε στην (τότε) Σχολής Αεροπορίας, απ’ όπου αποφοίτησε με το βαθμό του Ανθυποσμηναγού (χειριστή) τον Αύγουστο του 1938. Ο πόλεμος τον βρίσκει να υπηρετεί στην 22^α Μοίρα Δίωξης που έδρευε στη Μεγάλη Μίκρα έξω από τη Θεσσαλονίκη η οποία “ πετούσε” με καταδιωκτικά αεροσκάφη P.Z.L. P24.
Την 2^α Νοεμβρίου 1940 και ενώ η Μοίρα βρισκόταν σε κατάσταση πλήρους επιφυλακής, δίνεται εντολή για άμεση απογείωση των έξι PZL, καθώς δεκαπέντε ιταλικά βομβαρδιστικά Cant Ζ1007 bis Alcione (συνοδεία επτά καταδιωκτικών) της 50^ης Αυτόνομης Σμηναρχίας BT, πλησίαζαν στη Θεσσαλονίκη με αποστολή τον βομβαρδισμό της. Τα Ελληνικά PZL εντοπίζουν τα ιταλικά βομβαρδιστικά και αρχίζει σφοδρή αερομαχία. Η αερομαχία μεταφέρεται λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη (περιοχή Λαγκαδά) όπου βρίσκονταν παρατεταγμένα τα Ελληνικά αντιαεροπορικά πυροβόλα, τα οποία ενισχύουν από εδάφους την εμπλοκή.
Mια αρχικά άνιση (αριθμητικά) μάχη μετατρέπεται σε εποποιία. Σε αυτό το γεγονός συμβάλει η πράξη του Υποσμηναγού Μητραλέξη, ο οποίος αφού έχει “αδειάσει” τα πυρομαχικά του πάνω στο τρικινητήριο ιταλικό βομβαρδιστικό, δεν αρκείται σε αυτό (καθώς δεν καταρρίπτεται) και προβαίνει σε εμβολισμό, καταστρέφοντας το πηδάλιο της “ουράς” του ιταλικού βομβαρδιστικού, χρησιμοποιώντας την έλικα του αεροσκάφους του (!). Το ιταλικό σκάφος μπαίνει σε περιδίνηση και συντρίβεται στο έδαφος.
Το αεροσκάφος του Μητραλέξη με στρεβλωμένη την έλικά του, πραγματοποιεί αναγκαστική προσγείωση κοντά στο χώρο όπου συνετρίβη το ιταλικό βομβαρδιστικό. Εκεί συνειδητοποιεί ότι από το πενταμελές πλήρωμα οι τέσσερις είναι σώοι (αφού χρησιμοποίησαν τα αλεξίπτωτά τους), τους συλλαμβάνει (αφού πρώτα τους έχει συστηθεί και χαιρετίσει στρατιωτικά) προτάσσοντας το περίστροφό του, τους επιβιβάζει σε αυτοκίνητο της Χωροφυλακής και τους οδηγεί στη Στρατιωτική Διοίκηση Θεσσαλονίκης (!).

Το εκπληκτικό αυτό περιστατικό γίνεται αμέσως γνωστό στον ελληνικό και ξένο τύπο, ανεβάζει στα ύψη το ηθικό και την υπερηφάνεια της Αεροπορίας μας. Μάλιστα το περιστατικό αυτό βρήκε γρήγορα μιμητές, δίνοντας στον Μητραλέξη τη φήμη του θρυλικού χειριστή. Για την παράτολμη αυτή πράξη του, τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, ανώτατη ηθική αμοιβή σε καιρό πολέμου. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι ο μοναδικός Έλληνας Αεροπόρος στον οποίο απονεμήθηκε η διάκριση αυτή, ενώ διαρκούσε ο πόλεμος. Ο Μητραλέξης ασφαλώς δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτό, καθώς συνέχισε τα κατορθώματά του και στη συνέχεια του πολέμου.
Σκοτώθηκε τον Σεπτέμβριο του ‘48 όταν το αεροσκάφος Oxford με το οποίο πραγματοποιούσε αναγνωριστική αποστολή στο Αιγαίο, κατέπεσε μετά από βλάβη του κινητήρα, στη θαλάσσια περιοχή της Τήνου, όπου βυθίστηκε. Του απονεμήθηκε μετά θάνατον ο βαθμός του Αντισμηνάρχου αφού του είχαν αποδοθεί πολλές διακρίσεις για τη δράση του από το 1940 μέχρι το 1945.
Πηγές.
http://mathainoumeellinikiistoria.blogspot.com/

http://enneaetifotos.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΜΑΡΙΝΟΣ ΜΗΤΡΑΛΕΞΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΛΑΜΠΡΥΝΕ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ"