Ποντιοι ανταρτες.

Ονόματα Ποντίων ανταρτών που αξίζει να μνημονεύουμε ....
Βασίλ Αγάς (Βασίλης Ανθόπουλος)

Από τα διάφορα έργα που εί­δαν μέχρι τώρα το φως της δημο­σιότητας, τα διάφορα κείμενα, τις ανέκδοτες μαρτυρίες οπλαρχη­γών και καπεταναίων του ποντια­κού Ελληνισμού, του έπους 1914- 1923, συγκεντρώθηκαν όσα ονό­ματα ήταν εφικτό.

Κατάσταση ονομάτων οπλαρ­χηγών και καπεταναίων του έ­πους των ποντιακών βουνών στα χρόνια 1914-1923:

Αναστάσιος Παπαδόπουλος, γνωστός με το όνομα Γκοτζά Αναστάς,

Γιώργη αγάς,

Θεόφιλος Κουλτσενίδης (Φιλός αγάς),

Μιχα­ήλ Κουτσόγλου,

Τσαουσίδης Παύ­λος,

Μελέτιος Παϊραχταρίδης,

κα­πετάν Κωνσταντίνος (Καρακότας),

καπετάν Αναστάσης,

Κοτζά Γκιόλ,

Παντέλ αγάς (Παντελής Αναστασιάδης),

Στέλιος Κοσμίδης (Ιστύλ αγάς),

Απατζόγλου Χατζή Χρήστος,

Παπούλ αγάς,

Γεώργιος Μεγαλομύστακας (Κοτζά-Μπουγιοούκ),

Σάββας Α. Σαββίδης,

Δη­μήτριος Κεμερίδης,

Παρασκευάς Μερτιόγλου,

Ιωάννης Παυλόπουλος,

Ασλανίδης,

Τσακήρ Γαλλιόν,

Αναστάσης Καρυπίδης,

Δελησωκράτης, Βασ.

Ι.Παπαδόπουλος,

Μαυροκύσλας Δεληογλανίδης,

Θεόδωρος Τσερκέζης,

Γεώργιος Τσακίρης,

Δεληλάζαρος,

Ευκλεί­δης Κουρτίδης,



Ιστύλ Αγάς (Βασίλης Κοσμίδης

Δημ. Τσιρίπ,

Δα­μιανός Τσιρίπ

Πολίτας Τσομπάνο,

Αντών Αγάς,

Βασίλ Ουστάς,

Σαρήγιαννες,

Καδήογλου Αιμίλιος,

Δημή­τριος Χαραλαμπίδης,

Ανέστης Χαραλαμπίδης,

Θεόδωρος Χαραλα­μπίδης,

οι τρεις αδελφοί: ο Μωυσής, Γεώργιος , Κωνσταντί­νος Αράπογλου,

Χαρίτογλου,

η οικογένεια Συγκύρογου,

Βασίλης Ανθόπουλος (Βασίλ αγάς),

Ανα­στασία Ανθοπούλου (γυναίκα του Βασίλ αγά, αρματωμένη και άριστη σκοπεύτρια),

Ιορδάνης,

καπετάν Αναστασιάδης,

Χαράλαμπος Δεληγιαννίδης,

Παρμπαζαχαρέας,

Κυριάκος Παπαδόπουλος,

Θεόδω­ρος Τσερκέζης,

Νικολού Αναστάς,

Μάζαλης Αβραάμ,

Αχτακιλή Αλέ­κος,

Αντίκ Γιώργη,

Αντύπα,

Καρά Iστύ,

Σιδηρόπουλος Ταστσόγλου Σάββας,

Τσοραχλή Στράτος,

Τσοραχλή Ναούμ,

Σαρχοσούν Φιλός,

Απανόζ Γιόργκη,

Δεκλή Λογακλή Αναστάσης,

Τσατάλμπασης Σάβ­βας,

Δόκτωρ Γιώργης,

Καμούλη Στάθης,

Ιωάννης τοπάλ - Εσκιέ,

Γεώργιος Κεχαγιάς,

Ιπποκράτης Σιδέογλου,

Καλπάκης Γεώργιος,

Κώστας αγάς,

Αντών πασάς με την αχώριστη σύζυγο του Πελαγία, ά­ριστη σκοπεύτρια και γενναία πολεμίστρια (πόντιο Κολοκοτρώνη ο­νομάζουν τον Αντών πασά),

Χαρά­λαμπος Αμοιράς Κούρτος,

ο Ευάγ­γελος Ιωαννίδης (Ελβάν μπέης),

Χαράλαμπος Κοντοβραχιονίδης (Χαμδή μπέης),

Τριαντάφυλλος Βελεβές,

Γερόσογλους,

ο Βελής Μουτά, Χατζηπαυλίδης Αναστά­σιος κ.ά.





Αχιλ. Ανθεμίδη

«Τα απελευθερω­τικά στρατεύματα του Ποντιακού Ελληνισμού 1912-24».









http://santeos-best.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ποντιοι ανταρτες."

Προσβολή της Μνήμης των Νεκρών του Πόντου από τη Μ. Ρεπούση

Αποχώρησε από τη Βουλή, η γνωστή και μη εξαιρετέα κ.Μαρία Ρεπούση, όταν ο Πρόεδρος της Βουλής Β. Πολύδωρας ζήτησε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για την Γενοκτονία των Ποντίων! Η βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ εξαφανίστηκε από την αίθουσα και επανήλθε να ψηφίσει μετά...Ντροπή

Προφανώς η κ.Ρεπούση δεν θεώρησε πρέπον να τιμήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες μάρτυρες του Ποντιακού Ελληνισμού που "συνωστίσθηκαν" μαζικά, τους ομαδικούς τάφους των οποίων ανακαλύπτουν μέχρι και σήμερα... Ντροπή

Να την χαίρονται λοιπόν,και ο κύριος Κουβέλης και οι 1629 συμπολίτες μας που της έδωσαν το δικαίωμα να φτύσει κατάμουτρα τα θύματα του τουρκικού φασισμού.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Προσβολή της Μνήμης των Νεκρών του Πόντου από τη Μ. Ρεπούση"

ΗΠΑ: Η σημαία του Πόντου υψώθηκε στο Μανχάταν. Προβολή του ιστορικού ντοκιμαντέρ "Τα χνάρια των Αργοναυτών"

του ανταποκριτή μας Π. Παναγιώτου

Ο αδούλωτος Ποντιακός Ελληνισμός, σκορπισμένος στα πέρατα του κόσμου, θυμάται την 19η Μαΐου και αγωνίζεται για τη δικαίωση της μνήμης, με την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας ως αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλαν οι ποντιακές οργανώσεις στη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης, με μία λιτή, συγκινητική εκδήλωση, που έγινε χθες στο «Μπόουλινγκ Γκριν» του Μανχάταν, όπου ύψωσαν την ελληνική σημαία και τη σημαία του Πόντου.
Ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, Γιώργος Ηλιόπουλος, ο πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας ΗΠΑ και Καναδά, Δημήτρης Μολοχίδης και άλλοι εκπρόσωποι ομογενειακών φορέων αναφέρθηκαν στη σημασία και το βαθύτερο νόημα της θλιβερής επετείου.

Στο μεταξύ, την περασμένη Τετάρτη έγινε στο «Μουσείο Κινηματογράφου» στην Αστόρια, η επίσημη πρεμιέρα στην Αμερική του αξιόλογου ντοκιμαντέρ «Τα χνάρια των Αργοναυτών». Πρόκειται για σημαντική καταγραφή της ποντιακής ιστορίας και της γενοκτονίας ενός ολόκληρου λαού, με ντοκουμέντα από αρχεία κρατών και πανεπιστημίων, με συγκλονιστικές μαρτυρίες και επιστημονικές μελέτες.

Το ντοκιμαντέρ παρουσίασε ο ιστορικός δρ. Θεοδόσης Κυριακίδης και όπως ανέφερε, πρόκειται για μια εξιστόρηση της ιστορίας και του πολιτισμού που αναπτύχθηκε από τους Έλληνες του Πόντου. Περιλαμβάνει κυρίως τις περιόδους: τα βυζαντινά χρόνια, τα οθωμανικά και τη σύγχρονη περίοδο, ξεκινώντας από την αρχαιότητα με την ελληνιστική περίοδο, και καταγράφοντας την άνοδο και την πτώση του Ποντιακού Ελληνισμού, που κατέληξε στην εξόντωση και το μεγάλο διωγμό από τους Νεότουρκους. Εκτός από αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις με ακαδημαϊκούς, το ντοκιμαντέρ στηρίζεται σε κινηματογραφικές εικόνες από τα μνημεία της περιοχής, την Τραπεζούντα, καθώς και σε γκραβούρες και φωτογραφίες.

Το σενάριο ανήκει στο Νικόλα Ζηργάνο, η σκηνοθεσία και η φωτογραφία στον Αλέξη Μπαρζό, η μουσική στο Γιάννη Παξεβάνη, το μοντάζ στο Γιάννη Μπιλήρη και την 'Αννα Πρόκου και η διεύθυνση παραγωγής στην Αναστασία Σκουμπρή. Αφηγητής-ξεναγός στο ιστορικό ταξίδι στον Πόντο είναι ο ηθοποιός Κώστας Αρζόγλου και την έρευνα-επιστημονική μελέτη έκανε ο Θεοδόσης Κυριακίδης. Την παραγωγή ανέλαβε το σωματείο Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, με έδρα τη Θεσσαλονίκη.

Η εκδήλωση για την προβολή του ντοκιμαντέρ διοργανώθηκε από την Παμποντιακή Ομοσπονδία Αμερικής και Καναδά, σε συνεργασία με το Ιερό Ίδρυμα «Παναγία Σουμελά» Ποντίων Αμερικής και Καναδά, τους Συλλόγους Ποντίων «Κομνηνοί» Νέας Υόρκης και «Πόντος» Κονέκτικατ.

Μεταξύ άλλων, παρέστησαν και απηύθυναν χαιρετισμούς ο πρόξενος της Ελλάδας στη

Νέα Υόρκη, Ευάγγελος Κυριακόπουλος, ο υποψήφιος πολιτειακός γερουσιαστής του Ροντ 'Αϊλαντ Λεωνίδας Ραπτάκης, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος

Νέας Υόρκης, Ηλίας Τσεκερίδης, ο πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Αμερικής και

Καναδά, Δημήτρης Μολοχίδης και ο συντονιστής Κώστας Τσιλφίδης. Το καλλιτεχνικό μέρος του προγράμματος, το οποίο επιμελήθηκε η Βασιλική Τσανακτσίδου, περιλάμβανε αφηγήσεις, απαγγελίες, τραγούδια και χορούς από τον Πόντο με κεντρικό σύνθημα «Αρνιέμαι».

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/05/blog-post_5935.html#more


© ΑΠΕ-ΜΠΕ ΑΕ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΗΠΑ: Η σημαία του Πόντου υψώθηκε στο Μανχάταν. Προβολή του ιστορικού ντοκιμαντέρ "Τα χνάρια των Αργοναυτών""

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ.ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 - 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.

Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η "νέα τάξη πραγμάτων" που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά. Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων.

Τι εννούμε με τον όρο "γενοκτονία" ;
Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.
Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις.
Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί. Πως και πότε διαπράχθηκε η γενοκτονία;
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ( 1461 ) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του αιώνα μας.

Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα. Η οθωμανική κατάκτηση του μικρασιατικού Πόντου μπορεί να διαριθεί σε τρεις περιόδους.

• Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα του 17ου αιώνα. Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση κατά των Ελλήνων του Πόντου.

• Η δεύτερη αρχίζει στα μέσα του 17ου αιώνα και λήγει με το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου. Χαρακτηρίζεται με τη θρησκευτική βία κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Κατά την περίοδο αυτή πραγματοποιούνται οι ομαδικοί εξισλαμισμοί των ελληνικών πληθυσμών.

• Η τελευταία περίοδος, που τελειώνει το 1922 υποδιαιρείται σε δύο υποπεριόδους. Η πρώτη αρχίζει με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774. Χαρακτηρίζεται από τη συστηματική προσπάθεια των τοπικών αρχών να μην εφαρμόζουν προς όφελος των χριστιανώντους φιλελεύθερους νόμους. H δεύτερη υποπερίοδος αρχίζει το 1908 και χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του τουρκικού εθνικισμού.

Από τους βαλκανικούς πολέμους και από τους επίσημους συμβούλους, των Γερμανών, οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.

Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μούσταφα Κεμάλ ( 1919 - 1923 ).

Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο << Ένωση και Πρόοδος >> ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο τους, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε η απόφαση, ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. Η απόφαση αυτή καταδίκασε σε θάνατο διάφορες εθνότητες.

Οι Τούρκοι στον Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας. Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να εργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με την ποινή της τιμωρίας από τις στρατιωτικές Αρχές.
Κατ΄ αρχάς οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθονταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και καίγοντάς τα.

Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου.
Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανάγκασε χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες.

Σύμφωνα με μια έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, με ημερομηνία τον Ιούνιο του 1915 είναι γραμμένα τα εξής: << Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ'; αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα ... >>

Σκοπός των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολίσεις των χωριών, τις λεηλασίες, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.

Το τελικό πλήγμα.
Το 1919 αρχίζει νέος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους. Εκείνος ο διωγμός υπήρξε η χαριστική βολή για τον ποντιακό ελληνισμό.

Στις 19 Μαϊου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας.
Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, τη Mutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού. Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησής του, το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, εξόντωσε τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.

Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.

Με την επικράτηση του Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού. Το τέλος του Πόντου πλησιάζει. Οι φωνές λιγοστεύουν.

Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων.

Η μοίρα αυτή απετράπη με ένα εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο: με τις; γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, Ελλήνων και Αρμενίων, με την υποχρεωτική έξοδο όσων επιβίωσαν και με τη βίαιη τουρκοποίηση των μουσουλμανικών εθνοτήτων, όπως οι Κούρδοι, που συνέχισαν να παραμένουν στην τουρκική, πλέον, επικράτεια.

Οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 άτομα την παραμονή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα. Ακολουθεί μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα. Ενός ανθρώπου που έζησε τη μεγάλη ανθρωποσφαγή.

Ένα χωριό των Κοτυώρων

Ο Σάββας Κανταρτζής εξέδοσε σε βιβλίο τις φοβερές του εμπειρίες το 1975 στην Κατερίνη. Μια από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή του χωριού Μπεϊαλαν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. Το Μπεϊαλάν είναι ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά χωριά που καταστράφηκαν από τις τουρκικές συμμορίες:

"Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση, ότι οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν' αναστατωθούν. Οι άντρες, όσοι βρίσκονταν τη νύχτα στο χωριό, βιάστηκαν να φύγουν στο δάσος... Αλλοι άντρες που είχαν κρυψώνες σε σπίτια σε σπίτια και σε σταύλους, τρύπωσαν σ' αυτές και καμουφλαρίστηκαν έτσι που να μην τους υποπτευθεί κανείς. Τα γυναικόπαιδα και οι γέροι κλείστηκαν στα σπίτια και περίμεναν με καρδιοχτύπι να δούν τι θα γίνει... Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά κι' οι τσέτες , περισσότεροι από 150 έμπαιναν στο χωριό κραυγάζοντας και πυροβολώντας. Τους ακολουθούσαν τούρκοι χωρικοί από τα γειτονικά χωριά. Αυτούς τους είχαν μυήσει στο εγκληματικό σχέδιο τους και τους κάλεσαν για πλιάτσικο.

Μόλις μπήκαν οι συμμορίτες στο χωριό, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και ο ορίζοντας πήρε τη μορφή θύελλας που ξεσπασε άγρια. Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους υποκοπάνους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία- αλλοιώς απειλούσαν, θα δώσουν φωτιά στα σπίτια και θα τους κάψουν.

Σε λίγο, όλα τα γυναικόπαιδα και οι γέροι, βρίσκονταν τρέμοντας και κλαίγοντας στους δρόμους. Οι συμμορίτες με κραυγές και απειλές υποπτεύθηκαν, από την πρώτη στιγμή, το μεγάλο κακό που περίμενε όλους και δοκίμασαν να φύγουν έξω από το χωριό. Οι τσέτες, πρόβλεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είχαν πιάσει από πριν τα μπογάζια, απ' όπου μπορούσε να φύγει κανείς. Ετσι, μόλις έφτασαν, τρέχοντας, οι κοπέλλες στα μπογάζια, δέχτηκαν, από τσέτες που παραμόνευαν, πυροβολισμούς στο ψαχνό. Μερικές έμειναν στον τόπο σκοτωμένες, ενώ οι άλλες τραυματίστηκαν και γύρισαν πίσω.

Οι φόνοι αυτοί αποκάλυψαν για καλά τους εγκληματικούς σκοπούς των συμμοριτών κι' έγιναν το σύνθημα να ξεσπάσει, το τρομοκρατημένο πλήθος των γυναικόπεδων, που είχε ριχτεί στους δρόμους σε ένα βουβό κι' ασυγκράτητο κλάμα και σε σπαραξικάρδιες κραυγές απελπισίας. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να μαλάξει την σκληρότητα του τεράτων, που είχε διαλέξει ο Τοπάλ Οσμάν για την "πατριωτική" του εκστρατεία. Σκληροί σαν ύαινες, που διψούν για αίμα, και διεστραμμένοι σαδιστές, που γλεντούν με τον πόνο και τα βασανιστήρια των θυμάτων τους, χύμιξαν μανιασμένοι στα γυναικόπαιδα και τους γέρους, κραυγάζοντας, βρίζοντας, χτυπώντας, κλωτσώντας και σπρώχνοντάς τους να μαζευτούν στην πλατεία.

Η πυρπόληση

Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλωμες από το τσουχτερό κρύο και το φόβο, με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους. Οι κοπέλλες άλλες με τους γέρους γονείς κι' άλλες με γριές ή άρρωστους αγκαλιασμένες, περιμαζεύτηκαν με τον χτηνώδη αυτόν τρόπο, στην πλατεία σαν πρόβατα για τη σφαγή, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές και θρήνους και κοπετούς. Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεϊαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά για τους θλιβερούς ήρωες του νεοτουρκικού εγκλήματος γενοκτονίας.

Οταν πια όλα τα γυναικόπαιδα κ' οι γέροι μαζεύτηκαν στην πλατεία, οι τσέτες έβαλαν μπρός την δεύτερη φάση της σατανικής τους επιχείρησης. Διάταξαν να περάσουν όλοι στα δίπατα σπίτια, που βρίσκονταν στην πλατεία και τα είχαν διαλέξει για να ολοκληρώσουν τον εγκληματικό τους σκοπό. Η απροθυμία, που έδειξε το τραγικό αυτό κοπάδι των μελλοθανάτων να υπακούσει στην διαταγή, γιατί ήταν πια ολοφάνερο ότι όλους τους περίμενε ο θάνατος, εξαγρίωσε τους συμμορίτες που βιάζονταν να τελειώσουν γρήγορα την μακάβρια επιχείρηση. Και τότε, σαν λυσασμένα θεριά, ρίχτηκαν στις γυναίκες, τα μωρά και τους γέρους, και με γροθιές, με κοντακιές και κλωτσιές έχωσαν και στρίμωξαν στα δύο σπίτια τα αθώα και άκακα αυτά πλάσματα, που ο αριθμός τους πλησίαζε τις τρεις εκατοντάδες.

Κι' όταν, έτσι, ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανένας, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ ο άγριος αλαλαγμός από τα παράθυρα, οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο κλάμα κι' οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μια άγριας τραγικότητας μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι' αντιβούϊζε στα γύρω βουνά και δάση...

Και τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της πατριωτικής... επιχείρησης των θλιβερών ηρώων-συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν. Δεν χρειάστηκαν παρά μια αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέταυρα (χαρτόματα) ν' ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια, έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν, από μέσα κι' απ' έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. Το τί ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται.

Οι μητέρες ξετρελλαμένες, έσφιγγαν, αλλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κράυγαζαν "μάνα, μανίτσα!". Οι κοπέλλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους κι' άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες. Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και τ' αυτιά, φωνές μανιακές και κλάμματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο αέρα και στους τοίχους - χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες.

Μερικές γυναίκες και κοπέλλες στον πόνο, την φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στην φωτιά. Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατήρι τους - πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.

Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα. Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ως που μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγίσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ως που μονομιάς κόπηκαν κι' έσβησαν οι φωνές και το κλάμα. Κι' ακούγονταν μονο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια το Μπεϊαλάν".

---

Μαρτυρίες Σοβιετικών

Οι σοβιετικοί υπήρξαν οι βασικοί σύμμαχοι του κεμαλικού εθνικισμού τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του. Πιθανότατα, οι μπολσεβίκοι να αντάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την υποστήριξη του παντουρκιστικού κινήματος που δρούσε στη Ρωσία στην Οκτωβριανή τους Επανάσταση.

Οι σοβιετικοί λοιπόν προμήθευσαν τους κεμαλικούς με όπλα, χρήματα, στρατιωτικούς συμβούλους. Η τουρκική αντεπίθεση στο μικρασιατικό μέτωπο κατά τωνελληνικών στρατευμάτων το 1921, οργανώθηκε από τον Μ. Φρούνζε, στρατιωτικό απεσταλμένο των σοβιετικών. Κατά συνέπεια, οι μαρτυρία των αποσταλμένων αυτών έχει ιδιαίτερη αποδεικτική σημασία.

O Φρούνζε, έδωσε μια από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τους ηττημένους αντάρτες: "Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Όλοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο... Άλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι' αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμαύχι του... Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα. Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου". Ο Φρούνζε περιέγραψε και άλλο ένα περιστατικό. Οταν περνούσαν δίπλα από μια ομάδα αιχμάλωτων Ελλήνων στη Μερζιφούντα, ένας από τους αιχμαλώτους φώναξε στη σοβιετική αντιπροσωπεία ότι ήταν και αυτοί ένοχοι γιατί ενίσχυαν τον Κεμάλ και τους Τούρκους. Το συναίσθημα αυτό των ανταρτών του δυτικού Πόντου ήταν εξαιρετικά έντονο. Ο οπλαρχηγός Κισά Μπατζάκ (Κοντοπόδης) διακύρησσε: "... oι Ρώσοι κομμουνιστές δώσανε όπλα στον Κεμάλ για να χτυπήσει εμάς, του έδωσαν υποστήριξη, απελευθέρωσαν όλους τους Τούρκους στρατιώτες που είχαν συλλάβει αιχμαλώτους όταν μπήκαν στην Τραπεζούντα". Υποστήριζε ότι οι κομμουνιστές κατέδιδαν τις προσπάθειες προμήθειας οπλισμού των ανταρτών από τη Ρωσία και παρέδιδαν Πόντιους στους Τούρκους.

Ο Φρούνζε έγραφε τα εξής για την πολιτική του Τοπάλ Οσμάν: "...όλη αυτή η πλούσια και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Τουρκίας, ερημώθηκε σε απίστευτο βαθμό. Απ' όλο τον ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Σαμψούντας, της Σινώπης και της Αμάσειας απόμειναν μόνο μερικές ανταρτοομάδες που περιπλανιόντουσαν στα βουνά. Εκείνος που έγινε περισσότερο γνωστός για τις θηριωδίες του ήταν ο αρχηγός των Λαζών Οσμάν Αγάς, ο οποίος πέρασε δια πυρός και σιδήρου με την άγρια ορδή του όλη την περιοχή."

Ο Αράλοβ, σοβιετικός πρέσβης στην Άγκυρα, ενημερώθηκε στη Σαμψούντα από τον αρχιστράτηγο Φρούνζε. Ο Φρούνζε του είπε ότι είχε δει πλήθος Έλληνες που είχαν σφαγιαστεί, "βάρβαρα σκοτωμένους Έλληνες -γέρους, παιδιά, γυναίκες". Προειδοποίησε επίσης τον Αράλοβ για το τι επρόκειτο να συναντήσει πτώματα σφαγιασμένων Ελλήνων τους οποίους είχαν απαγάγει από τα σπίτια τους και είχαν σκοτώσει πάνω στους δρόμους.

Για το θέμα αυτό ο Αράλοβ είχε ιδιαίτερη συνομιλία με τον Κεμάλ. Αναφέρει ο ίδιος: "Του είπα (του Κεμάλ) για τις φρικτές σφαγές των Ελλήνων που είχε δει ο Φρούντζε και αργότερα εγώ ο ίδιος. Εχοντας υπ' όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, πρόσεχα πολύ τις λέξεις μου..." Ο Κεμάλ απάντησε ως εξής στις "επισημάνσεις" του Φρούνζε: "Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες. Είμαι κατά της βαρβαρότητας. Εχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο... Πρέπει να καταλάβετε τον λαό μας. Είναι εξαγριωμένοι. Ποιοί πρέπει να κατηγορηθούν για αυτό; Εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν ένα "Ποντιακό κράτος" στην Τουρκία..."

Ο Φρούνζε στο βιβλίο του "Αναμνήσεις από την Τουρκία" γράφει: "Από τους 200.000 Έλληνες που ζούσανε στη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια έμειναν λίγοι μόνο αντάρτες που τριγυρίζουν στα βουνά. Το σύνολο σχεδόν των ηλικιωμένων, των γυναικών και των παιδιών εξορίστηκαν σε άλλες περιοχές με πολύ άχημες συνθήκες. Πληροφορήθηκα ότι οι Τσέτες του Οσμάν Αγά (σ.τ.σ. Τοπάλ Οσμάν) έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες και Αρμένιους που βρήκαν μπροστά τους. γκρέμισαν όλες τις γέφυρες. Παντού υπήρχαν σημάδια γκρεμίσματος. Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ προς το πέρασμα Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα. Μόνο εγώ μέτρησα 58. Σ' ένα σημείο συναντήσαμε το πτώμα μιας ωταίας κοπέλλας. Της είχανε κόψει το κεφάλι και το τοποθέτησαν κοντά στο χέρι της. Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχε το πτώμα ενός άλλου ωραίου κοριτσιού, 7-8 χρονών, με ξανθά μαλιά και γυμνά πόδια. Φορούσε μόνο ένα παλιό πουκάμισο. Απ' ότι καταλάβαμε, το κοριτσάκι καθώς έκλαιγε, έχωσε το πρόσωπό του στο χώμα, δολοφονημένο από το κάρφωμα της λόγχης του φαντάρου."

Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 - τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.

Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μεινοτήτων της άλλοτε κραταιάς Αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922. 

http://psifides.pblogs.gr/2012/01/genoktonia-twn-pontiwn-to-agnwsto-ellhniko-olokaytwma.html 

 http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ.ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ"

Ο Κομμουνισμός δολοφόνησε τον ελληνισμό του Πόντου!

 Η Γενοκτονία των Ποντίων είναι κάτι που ο λεγόμενος "προοδευτικός χώρος" επιδιώκει να υποβαθμίσει, γιατί βλέπετε οι Πόντιοι δεν κυνηγήθηκαν μόνο από τους Τούρκους, αλλά και από τους Μπολσεβίκους και τον "πατερόυλη" Στάλιν. Επειδή πρέπει να τιμάμε την Μνήμη αυτού του βασανισμένου λαού θα πρέπει να γνωρίζουμε και όλη την αλήθεια.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Κομμουνισμός δολοφόνησε τον ελληνισμό του Πόντου!"

Eλληνόφωνες ομάδες στην Τουρκία μια άγνωστη πλευρά της σύγχρονης Τουρκίας

.

.

.

.
γράφει ο Βλάσσης Αγτζίδης*

.
‘Ενα από τα πλέον ενδιαφέροντα φαινόμενα στη σύγχρονη Τουρκία αποτελεί αυτό της ύπαρξης μουσουλμανικών ελληνόφωνων ομάδων. Η παραδοσιακή ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, η αυταρχική εσωτερική δομή της Τουρκίας, η εξέγερση των Κούρδων, μαζί με την επιβίωση των στερεοτύπων για τη διαμόρφωση των νεότερων εθνών στην περιοχή μας, εμπόδισε τη μελέτη του φαινομένου αυτού. Η μετάβαση ελληνοφώνων ομάδων από το χριστιανικό θρησκευτικό σύστημα στο ισλαμικό κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατάκτησης αποτελεί μέχρι σήμερα ένα θέμα άγνωστο για τη νεοελληνική επιστήμη. Το φαινόμενο αυτό έχει εμφανιστεί σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Από την Κύπρο και την Πελοπόννησο έως την Ηπειρο και τον Πόντο.
Σήμερα όμως, η δημόσια εμφάνιση όσων από τις ομάδες αυτές επιβιώνουν διευρύνει το ερευνητικό ενδιαφέρον. Η βιβλιογραφική και αρθρογραφική παρουσία των ελληνόφωνων ομάδων της Τουρκίας είναι πλέον γεγονός. Η αρχή έγινε πριν από μερικά χρόνια με την Tanju Izbek, η οποία έλαβε το βραβείο Ιπεκτσί για μια νουβέλα της στο κρητικό ιδίωμα, όπως αυτό μιλιέται σήμερα στην περιοχή της Gunda (τα παλιά Μοσχονήσια). Πιθανότατα, σύμφωνα με το τουρκικό περιοδικό Actuel, να υπήρχαν πολιτικές ομάδες στη Βόρεια Τουρκία που δραστηριοποιούνταν, πριν από το πραξικόπημα του ’80, γύρω από τον πολιτισμό του Πόντου.

Σήμερα όμως, η δημόσια εμφάνιση όσων από τις ομάδες αυτές επιβιώνουν διευρύνει το ερευνητικό ενδιαφέρον. Η βιβλιογραφική και αρθρογραφική παρουσία των ελληνόφωνων ομάδων της Τουρκίας είναι πλέον γεγονός. Η αρχή έγινε πριν από μερικά χρόνια με την Tanju Izbek, η οποία έλαβε το βραβείο Ιπεκτσί για μια νουβέλα της στο κρητικό ιδίωμα, όπως αυτό μιλιέται σήμερα στην περιοχή της Gunda (τα παλιά Μοσχονήσια). Πιθανότατα, σύμφωνα με το τουρκικό περιοδικό Actuel, να υπήρχαν πολιτικές ομάδες στη Βόρεια Τουρκία που δραστηριοποιούνταν, πριν από το πραξικόπημα του '80, γύρω από τον πολιτισμό του Πόντου. Το 1996 εκδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον εκδοτικό οίκο Belge, το κλασσικό πλέον βιβλίο του Omer Asan με τίτλο "Pontos Kulturu", δηλαδή: Ο πολιτισμός του Πόντου. Σήμερα υπάρχουν τέσσερις ελληνόφωνες ομάδες στην Τουρκία: κρητική, ποντιακή, μακεδονική και κυπριακή. Κάθε μια απ' αυτές έχει εξαιρετικό ιστορικό ενδιαφέρον. Η έκφραση είναι γεγονός ιδιαίτερης σημασίας, εφόσον αναδεικνύει μια άγνωστη πλευρά της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας, που ολοένα γίνεται σημαντικότερη.
Η δημόσια εμφάνιση των ομάδων αυτών δεν αφορά μόνο στην τουρκική κοινωνία, η οποία συνειδητοποιεί αργά τον πολυεθνοτικό της χαρακτήρα, καθώς και στους εθνογενετικούς της μύθους. Αφορά παράλληλα και στην ελληνική, γιατί της αποκαλύπτει τον τρόπο συγκρότησης των σύγχρονων εθνικών κρατών στην περιοχή μας και το αδιέξοδο των ενδιάμεσων ομάδων - γέννημα της ιστορίας - οι οποίες υποχρεώθηκαν να ενταχθούν στο κράτος που είχε ως ιδεολογικό υπόβαθρο το δικό τους θρησκευτικό δόγμα. Η κρητική και η κυπριακή, από τις τέσσερις αυτές ομάδες - οι οποίες στη διαχρονική τους παρουσία ταυτίστηκαν ως μουσουλμανικές με την οθωμανική αυτοκρατορία - συγκρούστηκαν με το επαναστατικό κίνημα των χριστιανών Ελλήνων. Εμμέσως υπέστη τις συνέπειες της ελληνοτουρκικής σύγκρουσης και η μακεδονική, η οποία υποχρεώθηκε με βάση τη συμφωνία ανταλλαγής των πληθυσμών να εγκαταλείψει τα γενέθλια εδάφη της περιοχής του Αλιάκμονα και της Κοζάνης και να αναχωρήσει για την Τουρκία το 1824.

Η διαμόρφωση του φαινομένου

Η κατανόηση του φαινομένου της επιβίωσης ελληνόφωνων μουσουλμανικών πληθυσμών απαιτεί την υπέρβαση της σημερινής εικόνας που έχουμε για τις σχέσεις ισλαμισμού και χριστιανισμού, καθώς και για τις σύγχρονες αρχές συγκρότησης των μονοεθνικών κρατών. Θα πρέπει να δεχθούμε ότι το σημερινό τείχος που υπάρχει ανάμεσα σε εμάς και τους γείτονές μας, σε θρησκευτικό επίπεδο, είναι μια πραγματικότητα της τελευταίας ιστορικής περιόδου. Για εκατονταετίες υπήρχε ένα ανακάτεμα εθνών και θρησκειών. Αν σήμερα ο διαχωρισμός είναι απόλυτος μεταξύ άσπρου και μαύρου, εντούτοις, για μεγάλο διάστημα, υπήρχε ανάμεσά τους ένας εκτεταμένος γκρίζος χώρος. Για να κατανοήσουμε το φαινόμενο που σήμερα εξετάζουμε θα πρέπει να δούμε τη διαπλοκή του Ισλάμ με τον Ελληνισμό σε χρονικό και γεωγραφικό επίπεδο. Από τον 14ο αιώνα συναντιούνται Ελληνες στους χώρους της νέας θρησκείας. Ο περιηγητής Ιμπντί Μπατούτα γράφει ότι συνάντησε στον ποταμό Κούμα, κοντά στην πόλη Ματζάρ, το αναχωρητήριο του μουσουλμανικού τάγματος Αχμεδέ στο οποίο όπως γράφει «διεβίουν σε κοινή ζωή Δερβίσες, Αραβες, Πέρσες, Τούρκοι και Ελληνες».
Ο εξισλαμισμός μέρους των Ελλήνων ανοίγει την δίοδο για να εισχωρήσουν στον ισλαμικό χώρο οι ελληνικές φιλοσοφικές δοξασίες. Οι σοφιστικές απόψεις για παράδειγμα εκφράζονται με τους "σούφι", το θρησκευτικό τάγμα των δερβίσηδων. Ο δημιουργός του, Τζελαδεδίν Ρουμί, χρησιμοποιεί την ελληνική γλώσσα - όπως μιλιόταν κατά τους μέσους χρόνους στην Καππαδοκία. Τα μελωδικά κείμενα των δερβίσηδων αποτελούν προσαρμογή των βυζαντινών μελωδιών στις νέες ανάγκες. Ο Μ.Ρικό, γραμματέας του Βρετανού πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη, αναφέρει το 1670 ότι στον ισλαμικό κόσμο υπάρχει «μεγάλη ποικιλία γνωμών και απόψεων, ασυγκρίτως μεγαλύτερα από τον χριστιανικό κόσμο». Ο Ρικό θεωρεί ότι η είσοδος νέων εθνών στο μουσουλμανικό χώρο δημιουργεί το κατάλληλο κλίμα. Γράφει: «Δεδομένου ότι την καλλίτερη μερίδα των νέων εθνών αποτελούν οι Ελληνες και ότι δεν ικανοποιήθηκαν με τις ονειροπολήσεις του Κορανίου, αυτοί που άλλοτε υπήρξαν διδάσκαλοι των επιστημών από τις οποίες τους απέμεινε κάποια συγκεχυμένη γνώση, αφού προσέθεσαν στη νέα τους θρησκεία παλιές παραδόσεις και κάποιες γνώμες αρχαίων φιλοσόφων, δημιούργησαν μέρος της ποικιλίας των γνωμών για τις οποίες μιλούμε».
Η ύπαρξη ελληνόφωνων ομάδων στην σύγχρονη Τουρκία, εκτός από μια εντυπωσιακή επιβίωση που ενθουσιάζει τους ιστορικούς, τους γλωσσολόγους και τους λαογράφους, μπορεί να αποτελέσει και μια αποτελεσματική και μόνιμη γέφυρα φιλίας μεταξύ των δύο πλευρών του Αιγαίου. Η πιθανή εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας κάνει, ίσως, εφικτή την προσέγγιση των δύο λαών. Η ανάδειξη των κοινών στοιχείων βοηθά, κατ' αρχάς στο να γίνει κατανοητή η διαδικασία διαμόρφωσης των σύγχρονων κρατών στην περιοχή μας και να γίνει επίσης ο απολογισμός για τις διάφορες παραμέτρους που καθόρισαν τα πολιτικά αποτελέσματα στην εποχή του έθνους - κράτους.

*Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι διδάκτωρ σύγχρονης ιστορίας του ΑΠΘ
από την εφημερίδα "Καθημερινή"
http://eistorias.wordpress.com/
.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Eλληνόφωνες ομάδες στην Τουρκία μια άγνωστη πλευρά της σύγχρονης Τουρκίας"

ΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΑΚΡΙΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ

Πόντιοι ακρίτες του Ελληνισμού

.

.
.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΓΕΝΗ

Η υπόθεση των τραγουδιών αυτών είναι η εξής: Ο Ακρίτας ή σε άλλες παραλλαγές ο Γιάννες ο Μονόγιαννες πρόκειται να πεθάνει, μεσολαβεί όμως ο προστάτης των Ακριτών Αϊ Γιώργης, πηγαίνει και παρακαλεί το Θεό και κατορθώνει να πετύχει ματαίωση του θανάτου, αρκεί κάποιος άλλος δικός του, πατέρας, μητέρα, σύζυγος, να δεχθεί να του παραχωρήσει οικιοθελώς τα μισά από όσα χρόνια του υπολείπονται να ζήσει ακόμη. Ο Ακρίτας ζητάει τα μισά χρόνια από τον πατέρα του, εκείνος όμως αρνείται, τα ζητάει έπειτα από την μητέρα η οποία επίσης αρνείται, τέλος τα ζητάει από την καλή του και τότε εκείνη αμέσως και με εκπληκτική προθυμία δίνει όχι μόνο τα μισά αλλά, σε μερικές παραλλαγές, και ολόκληρα τα χρόνια που της απομένουν.
Η υπόθεση εξ’ άλλου του αρχαίου μύθου έχει ως εξής: Ο Ασκληπιός, γιος του Απόλλωνος, θνητός όμως ο ίδιος, προχωρεί στο έπακρο σημείο τόλμης και αρχαίας ‘’ύβρεως’’, διότι δεν θεραπεύει μόνον αρρώστους αλλά αρχίζει να ανασταίνει και νεκρούς, παρεμβαίνοντας έτσι σε έργα θεών και όχι μόνο ανθρώπων. Οργισμένος ο Ζευς κατακεραυνώνει τον υβριστή. Ο πατέρας του ο Απόλλων, μη μπορώντας όμως να εκδικηθεί τον Δια, που έριξε τον κεραυνό, νομίζει ότι παίρνει έμμεση εκδίκηση για τον φόνο του γιου του φονεύοντας τους Κύκλωπες, που είχαν κατασκευάσει τον κεραυνό. Ο Ζευς τιμωρεί γι’ αυτό τον Απόλλωνα με το να τον υποχρεώσει σε ενός έτους καταναγκαστικά έργα, με τα οποία θα εξαγνισθεί για τον άδικο φόνο. Ως άγνωστος δούλος οφείλει τώρα ο θεός να υπηρετήσει τον Άδμητο, βασιλιά στις Θεσσαλικές Φέρες, φυλάγοντας τα κοπάδια του.
Ευχαριστημένος ο Απόλλωνας από την συμπεριφορά του προσωρινού του κυρίου και μαθαίνοντας από τις Μοίρες ότι ο Άδμητος πρόκειται πολύ γρήγορα να πεθάνει, τις μέθυσε με γλυκό κρασί και τις κατάφερε να δεχθούν στη θέση του Άδμητου οποιονδήποτε δικό του, που θα δεχόταν να πεθάνει αντί εκείνου. Αφού επληροφορήθει τούτο ο Άδμητος και μόλις έφτασε ο καιρός για να συμβεί το μοιραίο, πηγαίνει να βρει τον αντικαταστάτη. Με τη σειρά του τότε παρακαλεί πατέρα, μητέρα, γυναίκα. Οι δυο πρώτοι αρνούνται, η σύζυγος όμως η Άλκηστη δέχεται με προθυμία και οδηγείται στον τάφο. Ακριβώς τότε περνούσε από εκεί ο Ηρακλής, πηγαίνοντας να πάρει της φοράδες του Διομήδη. Ο Άδμητος τον φιλοξενεί, κρύβοντας την πραγματική αλήθεια του πένθους. Ο Ηρακλής όμως μαθαίνει τα γεγονότα και πηγαίνοντας στον τάφο της Άλκηστης στήνει καρτέρι στον πανίσχυρο Θάνατο, που από ώρα σε ώρα θα ερχόταν να πάρει την ψυχή της ηρωΐδας. Ηρακλής και Θάνατος παλεύουν με πείσμα, και το αποτέλεσμα να νικήσει ο Ηρακλής και να κερδίσει την ζωή της Άλκηστης.
Η καλύτερη σωζόμενη αρχαία διήγηση προέρχεται από τον Ευριπίδη, στο ομώνυμο έργο του ‘’Άλκηστις’’ που εδιδάχθη το 438 π.Χ.
.
.
Πηγή: Αρχείον Πόντου, τόμος 17ος, έτος 1952.
ΠΗΓΗ
.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΑΚΡΙΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ"

«Αρχαία ελληνικά στην Τουρκία»

Την ώρα που σε µια αφιερωµατική έκδοση-λεύκωµα έλληνες ερευνητές αποκαλύπτουν θησαυρούς της Παναγίας Σουµελά από τις αποθήκες του Μουσείου της Τραπεζούντας και της Αγιάς Σοφιάς στην Κωνσταντινούπολη, ένα ολοσέλιδο ρεπορτάζ στη βρετανική εφηµερίδα «The Independent» – µε παραποµπή και στο κύριο άρθρο της! – για τους 5.000 εναποµείναντες µουσουλµάνους πέριξ της Τραπεζούντας που µιλάνε µια ποντιακή διάλεκτο, κοντινή στα αρχαία ελληνικά, επαναφέρει στο προσκήνιο τον ελληνισµότου Πόντου και τη µακραίωνη επιβίωση της γλώσσας του. Τα ποντιακά που µιλούν οι περίπου 5.000 κάτοικοι χωριών κοντά στην Τραπεζούντα, στο σπουδαίο κέντρο του Πόντου που ανήκει σήµερα στην Τουρκία, είναι µια διάλεκτος αξιοσηµείωτα κοντά στα αρχαία ελληνικά και θα µπορούσε να δώσει πολλά στοιχεία για την ίδια τη γλώσσα του Σωκράτη και του Πλάτωνα, γράφει ο Στιβ Κόνορ στην εφηµερίδα «The Independent».

Τα λεγόµενα «ρωµαίικα», όπως λέει η ελληνίδα λέκτορας στο Πανεπιστήµιο του Κέµπριτζ Ιωάννα Σιταρίδου, «διατηρούν έναν εντυπωσιακό αριθµό χαρακτηριστικών της γραµµατικής που δίνουν µια αύρα αρχαίων ελληνικών, χαρακτηριστικών που έχουν εντελώς χαθεί από τιςάλλες παραλλαγές των σύγχρονων ελληνικών. Η χρήση του απαρέµφατου χάθηκε από όλες τις άλλες ελληνικές διαλέκτους. Στα ρωµαίικα, όχι µόνο διατηρήθηκε το απαρέµφατο, αλλά βρίσκουµε επίσης και απαρεµφατικές δοµές που δεν είχαν παρατηρηθεί προηγουµένως και που µόνο σε λατινογενείς γλώσσες έχουν το αντίστοιχό τους».

Τα χωριά που µιλούν ρωµαίικα, τα οποία δενέχουν γραπτή εκδοχή, γράφει η εφηµερίδα «The Independent», διατηρούν και άλλα χαρακτηριστικά γεωγραφικής και πολιτισµικής αποµόνωσης. Οι άνθρωποι εκεί σπάνια παντρεύονται εκτός κοινότητας και παίζουντη δική τους µουσική µε το δικό τους όργανο, τη λύρα.

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΜΕ ΞΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΕΟ ΛΕΥΚΩΜΑ

«Γνωρίζω µόνο έναν άντρα που παντρεύτηκε έξω από το χωριό του», παρατηρεί η Ιωάννα Σιταρίδου. «Και η µουσική είναι τόσο χαρακτηριστική, που δεν µπορείς να την µπερδέψεις µε κάποια άλλη». Η λέκτορας του Κέµπριτζ ξεκίνησε την ακαδηµαϊκή της πορεία από τη συγκριτική ιστορική µελέτη των λατινογενών γλωσσών(ιδιαίτερα των ισπανικών και των παλαιών γαλλικών), έκανε όµως έρευνες και για την ιστορική σύνταξη των ελληνικών διαλέκτων – ιδίως των ποντιακών ελληνικών και των κυπριακών.

Οι οµιλούντες τα ρωµαίικα,λέει, είναι σήµερα ευλαβείς µουσουλµάνοι, γι’ αυτό και τους επετράπη η παραµονή τους στον Πόντο µετά τη Συνθήκη της Λωζάννης και την ανταλλαγήτων πληθυσµών. Αλλά αλλεπάλληλα κύµατα µετανάστευσης, όπως και η κυρίαρχη επιρροή της τουρκόφωνης πλειονότητας, από κοινού µε την απόλυτη απουσία των ρωµαίικων από τη δηµόσια σφαίρα, τα τοποθετούν αυτόµατα στη λίστα των γλωσσών που διατρέχουν τον µεγαλύτερο, παγκοσµίως, κίνδυνο εξαφάνισης.


Κίνδυνος εξαφάνισης


«Με 5.000 µόνο οµιλούντες τη γλώσσα να έχουν αποµείνει στην περιοχή, τα ρωµαίικα θα είναι σύντοµα µια γλώσσα του παρελθόντος παρά ένα ζωντανό ιδίωµα. Με την εξαφάνισή τους θα χαθεί µια µοναδική ευκαιρία να ξεκλειδώσει ο τρόπος µε τον οποίο η ελληνική γλώσσα εξελίχθηκε», υποστηρίζει η γλωσσολόγος Ιωάννα Σιταρίδου.

Μελέτες της γραµµατικής των ρωµαίικων δείχνουν ότι µοιράζονται πάµπολλες οµοιότητες µε την ελληνική κοινή, τη γλώσσα των ελληνιστικών και ρωµαϊκών χρόνων (4ο αι. π.Χ. - 4ος αι. µ.Χ.). Τα νέα ελληνικά, πάλι, υπέστησαν σηµαντική διαφοροποίηση και θεωρείται ότι προέρχονται από τα βυζαντινά ελληνικά που µιλιόνταν µεταξύ 7ου και 13ου αιώνα.

Πηγές
(ΤΑ ΝΕΑ)

http://irakleitos.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Αρχαία ελληνικά στην Τουρκία»"

Προκλήσεων συνέχεια...

του Θεόφιλου Κωτσίδη

Πριν από ένα μήνα περίπου στην ιστοσελίδα της «Ανοιχτής Διακυβέρνησης» http://opengov.gr την οποία χειρίζεται το πολιτικό γραφείο του πρωθυπουργού και συγκεκριμένα στην υπηρεσία της ιστοσελίδας όπου αναρτώνται οι προσκλήσεις ενδιαφέροντος για την πλήρωση καίριων θέσεων ευθύνης στον κυβερνητικό και στον κρατικό μηχανισμό (Γενικοί και Ειδικοί Γραμματείς Υπουργείων, Διοικήσεις δημόσιων οργανισμών και φορέων, επιστημονικό προσωπικό κ.α.) και συγκεκριμένα στην Φόρμα Υποβολής υπήρχε η κατηγορία «ΓΛΩΣΣΕΣ», όπου ο ενδιαφερόμενος – υποψήφιος όφειλε να επιλέξει για τη «ΜΗΤΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ», τη «ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΗΤΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ» και για άλλες «ΞΕΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ» που ομιλεί και χειρίζεται. Η επιλογή σε κάθε μία από αυτές τις υποκατηγορίες επρέπε να γίνει από μία λίστα που διατίθεται από τον διαδικτυακό τόπο.

Στη λίστα των γλωσσών από τις οποίες πρέπει να επιλέξει ο ενδιαφερόμενος – υποψήφιος συμπεριλαμβάνονται δεκάδες γλώσσες από ολόκληρη την υφήλιο με πρώτη τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ.

Μέχρι εδώ όλα καλά!

Ωστόσο σοβαρότατα ερωτηματικά προκάλεσε μεταξύ άλλων η καταγραφή στην κατηγορία των ξένων γλωσσών και των εξής επιλογών: «ΠΟΝΤΙΑΚΑ, ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΑ, ΒΛΑΧΙΚΑ»!


Το θέμα ανέδειξε ο βουλευτής της Ν.Δ. κ. Γρηγόρης Αποστολάκος με ερώτηση προς τον πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου, τον τέως πλέον υπουργό Εσωτερικών κ. Γιάννη Ραγκούση και τον τέως πλέον υπουργό Επικρατείας κ. Χάρη Παμπούκη τους οποίους μεταξύ άλλων ρωτούσε αν «Γνωρίζουν και εγκρίνουν τις επιλογές των ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ, ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΩΝ και ΒΛΑΧΙΚΩΝ γλωσσικών ιδιωμάτων στην καταγραφή τους στην κατηγορία των ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ του διαδικτυακού τόπου http://opengov.gr «Ανοικτή Διακυβέρνηση»;

• Με ποια λογική και αιτιολογία συμπεριλήφθηκαν τα ΠΟΝΤΙΑΚΑ, ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΑ και ΒΛΑΧΙΚΑ ως επιλογές για ΜΗΤΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΗΤΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ και ιδίως ΞΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ;
• Ειδικότερα για τα ΠΟΝΤΙΑΚΑ με ποια αιτιολογία θεωρούνται διαφορετική ή ΞΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ ως προς τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ;
• Αναγνωρίζονται ως ξένες γλώσσες τα ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΑ και ΒΛΑΧΙΚΑ από την Ελληνική πολιτεία;
• Αναγνωρίζονται ως μειονότητες Πόντιοι, Αρβανίτες και Βλάχοι στην Ελλάδα που ομιλούν την αντίστοιχη ξένη προς την Ελληνική γλώσσα;
Μπορούν να διασφαλίσουν ότι τα παραπάνω δεν θα χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα για την υποστήριξη της θέσης περί ύπαρξης εθνοτικών ή εθνικών μειονοτήτων στην Ελλάδα;»

Την απάντηση ανέλαβε να δώσει τη Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011 στο Ελληνικό κοινοβούλιο ο υφυπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης κ. Ν. Ρόβλιας.

Ο κ. Ρόβλιας για όσους εύκολα ξεχνούν ήταν ο πρώτος υπουργός στον οποίο ζητήθηκε η παραίτηση το Δεκέμβριο του 2009 (2 μήνες μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009) όταν σύμφωνα με δημοσιεύματα φέρεται το γραφείο του να μεσολαβούσε ώστε να προβληθούν αιτήματα – ρουσφέτια για μεταθέσεις και μετατάξεις αστυνομικών και στρατιωτικών.

Ο κ. Ρόβλιας βέβαια επανήλθε στην κυβέρνηση!!!

Στη σύντομη τοποθέτηση-απάντηση προς την επερώτηση που κατατέθηκε λίγες μέρες αργότερα από 15 πλέον βουλευτές της Ν.Δ. ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης με ύφος ειρωνικό και αλαζονικό ισχυρίστηκε ότι η επερώτηση πιθανόν να έγινε, παρόλη τη διόρθωση από μεριάς της κυβέρνησης, για καθαρά αντιπολιτευτικούς λόγους καθώς και άκουσον άκουσον για το παραπάνω θέμα με τις γλώσσες στο site του πρωθυπουργού χρησιμοποιήθηκε ο κατάλογος γλωσσών και διαλέκτων που υπάρχει στην ελεύθερη ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια WikiPedia!!!!!!!!!!!

κ. Ρόβλια, μια και ήσασταν εσείς αυτός που αναγκαστικά έπρεπε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα στο παραπάνω θέμα, είναι δυνατόν η Ελληνική κυβέρνηση για ένα τόσο σημαντικό θέμα να συμβουλεύεται διάφορες σελίδες του διαδικτύου;

Ακόμα και σήμερα κ. Ρόβλια και λοιποί, αν δείτε τη σελίδα της WikiPedia όσον αφορά την Ποντιακή Διάλεκτο για το τι είναι και τι χαρακτηριστικά έχει (δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για το κατά πόσο όλα όσα αναγράφονται στη σελίδα αυτή είναι σωστά για την Ποντιακή Διάλεκτο) θα δείτε ότι η Ποντιακή Διάλεκτος, ακόμα και για όσους δεν ξέρουν, είναι μία ΕΛΛΗΝΙΚΗ Διάλεκτος!

Δανειζόμενοι την Ποντιακή παροιμία "Που κι νουνίζ' όντας κάθεται, θαμάεται όντες σκούται" πολύ φοβόμαστε με όλα αυτά που κάνετε και γίνονται καθημερινά γύρω μας το "σκούται" θα είναι πολύ δύσκολο για ορισμένους!
Πηγή.

http://epontos.blogspot.com/2011/07/blog-post_7245.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Προκλήσεων συνέχεια..."

Μαζικός τάφος κατά τη διάνοιξη δρόμου σε τοποθεσία του Ερζερούμ! > Αυτή τη στιγμή ο Έλληνας πρέσβης στην Άγκυρα θα έπρεπε να βρισκόταν καθ' οδόν προς

Μια ανατριχιαστική είδηση από τα "ψιλά" του τουρκικού τύπου: ξεχασμένος μαζικός τάφος ανακαλύφθηκε κατά τη διάνοιξη δρόμου σε τοποθεσία του Ερζερούμ. Οι περίοικοι δηλώνουν άγνοια, ενώ κάποιοι υποθέτουν ότι ίσως στην περιοχή να βρισκόταν παλαιότερα νεκροταφείο. Οι πιο υποψιασμένοι θα γνωρίζουν βέβαια ότι η πόλη του Ερζερούμ (όπως και το Χουνούζ και το Ερζιγκιάν λίγο πιο πέρα) αποτέλεσαν τον τελικό προορισμό για αρκετά από τα καραβάνια με τους εξόριστους των παραλιακών περιοχών του Πόντου.

Ανατριχιάζω και μόνο με τη σκέψη ότι σε αυτό τον ταπεινό τάφο ίσως να πετάχθηκαν κάποιοι από τους χωριανούς μου, που συνελήφθησαν από τους Τούρκος κατά την πυρπόληση των επτά χωριών της Σάντας και εξορίστηκαν στο Ερζερούμ, για να αφήσουν τα κόκκαλά τους εκεί από το κρύο, τις αρρώστεις και την ασιτία. Ίσως μάλιστα αυτός ο τάφος να είναι εκείνος πάνω στον οποίο οι (ελάχιστοι) επιζώντες τέλεσαν το χειμώνα του 1922-1923 το τελευταίο μνημόσυνο των δικών τους, αμέσως μόλις πληροφορήθηκαν ότι πρόκειται να επιστρέψουν στην Τραπεζούντα για να επιβιβαστούν στα πλοία που θα τους μεταφέρουν στην Ελλάδα...
Και φυσικά, αν η Ελλάδα ήταν χώρα με στοιχειώδη σοβαρότητα, αυτή τη στιγμή ο Έλληνας πρέσβης στην Άγκυρα θα βρισκόταν ήδη καθ' οδόν προς το Ερζερούμ, τουλάχιστον για να ζητήσει τη διενέργεια μιας εξέτασης DNA. Αν, λέω...
Και μία πρόταση: γνωρίζω ότι ο Σύλλογος Σανταίων Θεσσαλονίκης σκοπεύει να ταξιδέψει το Σεπτέμβριο στην Τραπεζούντα με αφορμή τη συμπλήρωση 90 χρόνων από το ολοκαύτωμα της Σάντας. Το Ερζερούμ είναι λίγες ώρες δρόμος από την Τραπεζούντα. Μήπως να έκανε και μια επίσκεψη προς τα εκεί; Η ακόμη καλύτερα να επισκεπτόταν το Βαλή της πόλης και να του ζητούσε να διεξαγάγει έρευνα για την ταυτότητα των ανθρώπων που θάφτηκαν σε αυτόν τον τάφο; Ακόμη και αν δεν ήταν Σανταίοι, ακόμη κι αν δεν ήταν καν Έλληνες (μπορεί π.χ. να ήταν Αρμένιοι), ήταν σίγουρα θύματα της ίδιας μισαλλοδοξίας...
Κι επειδή "βράση κολλάει το σίδερο", άρχισα να ήδη να συγκεντρώνω τα ονόματα των κατοίκων της Σάντας του Πόντου, που ξέρουμε βάσιμα ότι πέθαναν κατά τη διάρκεια της εξορίας τους στο Ερζερούμ. Ευτυχώς ο μακαρίτης ο Ιεροκλής Γωνιάδης μας άφησε ένα χειρόγραφο κατάλογο των θυμάτων του χωριού του, που είδε να πεθαίνουν εκεί μπροστά στα μάτια του. Τον συμπληρώνω με τα ονόματα των απογόνων τους, που ζουν στην Ελλάδα, και τον στέλνω σε κάθε αρμόδιο. Να ζητήσουμε άμεσα εξέταση DNA. Είναι μια μοναδική ευκαιρία να αποδείξουμε διεθνώς ότι όσα λέμε περί Γενοκτονίας, δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας μας, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της τραγικότητας που έζησε ο λαός μας. Να το στείλω άραγε και στο ελληνικό ΥΠΕΞ;

http://greeknation.blogspot.com/2011/07/dna.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μαζικός τάφος κατά τη διάνοιξη δρόμου σε τοποθεσία του Ερζερούμ! > Αυτή τη στιγμή ο Έλληνας πρέσβης στην Άγκυρα θα έπρεπε να βρισκόταν καθ' οδόν προς"

Γερμανία: Στη Στουτγάρδη το 30ο Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών Νεολαίας, στις 11 Ιουνίου

Τριάντα χρόνια συμπληρώνει φέτος ένας από τους πλέον επιτυχημένους θεσμούς στο χώρο της Ομογένειας, και δη της απόδημης Νεολαίας. Πρόκειται για το Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών Νεολαίας, της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ελλήνων Ποντίων στην Ευρώπη, που κάθε χρόνο πραγματοποιείται σε μία διαφορετική ευρωπαϊκή πόλη, έχοντας θέσεις ως στόχο τη διατήρηση, προώθηση και προβολή του πολιτισμού των Ελλήνων του Πόντου.

Το 30ο Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών Νεολαίας, που θα πραγματοποιηθεί στις 11 Ιουνίου στη Στουτγάρδη, θα τιμήσουν με την παρουσία τους ο Υφυπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Δόλλης, ο Συντονιστής του ΣΑΕ Ευρώπης, Γιώργος Αμαραντίδης, ο Πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος, Γιώργος Παρχαρίδης, εκπρόσωπος του Μητροπολίτη Γερμανίας, εκπρόσωποι Ομοσπονδιών Ευρώπης, κ.ά.

Η αυλαία του 30ου Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών Νεολαίας θα ανοίξει με θεαματικό τρόπο, δίνοντας στους 1500 χορευτές (ηλικίας 2 έως και 32 ετών) τη δυνατότητα να συγκινήσουν τους 7. 000 θεατές με τη δυναμική, το καθαρό βλέμμα και την αγάπη τους για την παράδοση και την ιστορία του Ποντιακού λαού.

Σε συνεργασία με το ΣΑΕ, Περιφέρειας Ευρώπης, το Φεστιβάλ θα μεταδοθεί ζωντανά στο διαδίκτυο, στις 11 Ιουνίου από και ώρα 18:00 (CET), μέσω της ιστοσελίδας της Ομοσπονδίας: www.osepe.de .

Δ.Ρ.

Πηγή

http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=14467

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γερμανία: Στη Στουτγάρδη το 30ο Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών Νεολαίας, στις 11 Ιουνίου"

Μία ….Ποντιακή ἀνάγνωσις τοῦ Σοφοκλέους

(ἀπό Καθημερινή)

Μια νέα ανάγνωση του Σοφοκλή

Του Θαναση Τσιγγανα

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. «Νέπε, Θόδωρε, θα βαλτς ατα με τον Κρέονταν;», ρώτησε η Αντιγόνη του Σοφοκλή όταν «συνάντησε» τον συγγραφέα της στα Ποντιακά πριν από λίγο καιρό. «Και ντο δουλείαν εχ ατός με τ’ εμόν το χρέον τ’ ιερόν;», απάντησε ο Θόδωρον (Κωνσταντινίδης)… Ο 70χρονος εκπαιδευτικός και συγγραφέας από την Κοζάνη, με τη βοήθεια του γιου του Στάθη, καταπιάστηκε να μεταφέρει το αρχαίο κείμενο της Αντιγόνης κατευθείαν στα Ποντιακά, σαν ένα χρέος προς τον εαυτό του και όλους του Πόντιους, και τα κατάφερε. Η Αντιγόνη του Σοφοκλή στην ποντιακή διάλεκτο που έχει ήδη κυκλοφορήσει, είναι ένα ξεχωριστό παράθυρο γλωσσικής απόδοσης, «μια νέα ανάγνωση», όπως λέει ο συγγραφέας. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγάλη και εξέπληξε.

Γιατί την Αντιγόνη; «Η Αντιγόνη είναι γόνος ενός οίκου καταραμένου από τον Θεό. Αντιγόνη και Μήδεια μου θυμίζουν την τραγική μοίρα των πατέρων μας, τον ξεριζωμό που έχει αποδοθεί σε κατάρα. Από μαθητής πάντα είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στην Αντιγόνη. Σε ένα ποντιακό στίχο του κειμένου λέει “Θεού κατάρας και βοήν”. Η Αντιγόνη είναι η ηρωίδα που επικεντρώνει την οργή των Θεών για τα σφάλματα των προγόνων της. Πολύ τολμηρό, θα μπορούσε κανείς, με τη σημερινή κρίση, να πει ότι η νέα γενιά επικεντρώνει την μήνιν των σφαλμάτων που διέπραξε η δική μας γενιά…».

«Η ποντιακή φωνή της Αντιγόνης είναι πιο κοντά από ιστορικής άποψης στη γλώσσα που πρωτακούστηκε στο θέατρο της Αρχαίας Αθήνας. Η ποντιακή είναι η διάλεκτος η οποία θεωρείται ότι προέρχεται από την τοπική όψιμη ελληνιστική κοινή και μορφοποιήθηκε σε χώρο με ιωνικό υπόστρωμα», σημειώνει στον πρόλογο της έκδοσης ο καθηγητής Ιστορίας της Παιδαγωγικής Σχολής Φλώρινας κ. Κωνσταντίνος Φωτιάδης. Η μεταγλώττιση, πάντως, δεν ήταν εύκολη υπόθεση, παρ’ όλο που ο κ. Κωνσταντινίδης προτίμησε η απόδοση να είναι στη σημερινή Ποντιακή. «Υπήρξαν μάλιστα και αντιρρήσεις φίλων γλωσσολόγων που μου είπαν ότι θα προτιμούσαν τη γλώσσα της γιαγιάς, αλλά έτσι δεν θα διαφέραμε από το να κάνουμε την ποντιακή διάλεκτο… μούμια. Η γλώσσα είναι κίνηση κι ότι δεν κινείται πεθαίνει», ανέφερε ο κ. Κωνσταντινίδης

«Αυτήν την περίοδο», προσθέτει, «παρατηρείται στην Ευρώπη μια στροφή στις διαλέκτους. Από διαλέκτους προήλθε και η νέα ελληνική γλώσσα, συνεπώς η ενασχόληση με τα σημερινά Ποντιακά δεν αποτελεί παρακωλυτικό παράγοντα της πληρέστερης εκμάθησης της γλώσσας, αλλά γέφυρα υπαγωγής στα Aρχαία και αναγωγής στα Nέα Eλληνικά».

Επρεπε επίσης να διατηρηθεί η διάνοια του έργου, το μέτρο, τα σχήματα λόγου, τα χορικά. Μάλιστα, το σημείο που ο Φύλακας μιλάει στον Κρέοντα κάνοντας λογοπαίγνιο με τη λέξη δόξα, στην ποντιακή διάλεκτο δεν μπορούσε να αποδοθεί έτσι (… μεγάλο κακό ο άρχοντας να σχηματίζει απόψεις εσφαλμένες…) κι έγινε «κακόν τρανόν ο Κύριον, να κυριεύκεται α’ σο ψέμαν» (μεγάλο κακό ο Αρχοντας, ο Κύριος, να κυριεύεται ο ίδιος, να κατακτιέται από το ψέμα και να μη σχηματίζει σωστή αντίληψη…), ένας στίχος για τον οποίο ο κ. Κωνσταντινίδης «αφιέρωσε» τέσσερις ώρες.

Η έκδοση, που περιλαμβάνει σχόλια και λεξικό, χρειάστηκε ένα χρόνο περίπου με καθημερινή εργασία 8-10 ωρών.

Στα Ποντιακά μιλούν ήδη (έχουν μεταγλωττιστεί) ο Λυσίας (Λόγος υπέρ του Αδυνάτου), ο Περικλής (Επιτάφιος) και σε λίγο καιρό θα τα μιλούν ο Πλάτωνας (Αλληγορία του Σπηλαίου), ο Αριστοτέλης (Ηθικά Νικομάχεια) και οι «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη।

Πηγή.

http://filonohpontou.wordpress.com/2011/06/06/pontiakossofoklis/#more-12690

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μία ….Ποντιακή ἀνάγνωσις τοῦ Σοφοκλέους"

Αποδεικτικά στοιχεία περί γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ελλήνων

του Ν. Λυγερού - Μέσω του έργου του Ενεπεκίδη, έχουμε πρόσβαση στα έγγραφα των κρατικών αρχείων της Αυστροουγγαρίας.
Αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία περί γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ελλήνων, μας επιτρέπουν να αναδείξουμε τον κοινό πυρήνα της τουρκικής τακτικής εξολόθρευσης των χριστιανικών πληθυσμών.
 Ως θύματα έχουμε συχνά την τάση να συγκρίνουμε τους πόνους μας. Όμως, ο κοινός εχθρός είχε ένα και μόνο στόχο, όπως το αναδεικνύουν οι εξής αναφορές.



«Εις τάς 26 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους (1916) μού είπε ο Ραφέτ μπέης: «Τελικά μέ τούς Έλληνας πρέπει να ξεκαθαρίσωμεν, όπως καί μέ τούς Αρμενίους.».»


Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι.
«Βλέπω γιά τήν Τουρκίαν να πλησιάζη η ώρα να ξεκαθαρίσωμεν τώρα μέ τούς Έλληνας, όπως το 1915 μέ τούς Αρμενίους».


Αναφορά του Αυστριακού πράκτορα στον οποίο μίλησε ο Μέγας Βεζίρης Ταλαάτ μπέης στις 31 Ιανουαρίου 1917.
« [...] οι σχηματισμοί ανταρτικών σωμάτων, χρησιμεύουν ως προσχήματα διά τούς Τούρκους διά μίαν εκτεταμένην γενικήν καταδίωξιν τού ελληνικού στοιχείου μέ τήν έκδηλον τάσιν νά εξοντώσουν ολοσχερώς τούς Έλληνας, ως εχθρούς τού κράτους, όπως προγενεστέρως καί τούς Αρμενίους. [...] Καί όλα τά άλλα μέτρα, τά οποία εις τούς διωγμούς τών Αρμενίων ευρίσκοντο εις τήν ημερησίαν διάταξιν επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον τών Ελλήνων.».


Αναφορά του Υπουργού Εξωτερικών της Αυστρίας προς το Βερολίνο.
«Όπως επανειλημμένως ετόνισα, θεωρώ τόν εκτοπισμόν τών Ελλήνων τής ποντικής παραλίας εν τώ πλαισίω τής εκτελέσεως τού προγράμματος τών Νεοτούρκων, τό οποίον επιδιώκει τήν εξασθένησιν τού Χριστιανικού στοιχείου – ως μίαν καταστροφήν μεγίστης απηχήσεως, ήτις θά έχη εις τήν Ευρώπην ζωηρότερον αντίκτυπον από τάς αγριότητας εναντίον τών Αρμενίων».


Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι.
Κατά συνέπεια, η ανάγνωση αυτών των εγγράφων δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας του συσχετισμού μεταξύ της γενοκτονίας των Αρμενίων και της γενοκτονίας των Ελλήνων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αποδεικτικά στοιχεία περί γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ελλήνων"

Η Γενοκτονία των Ποντίων: 1916 - 1922 πάνω από 350.000 τα θύματα της τουρκικής θηριωδίας

Στις μέρες μας, όταν ακούμε τη λέξη γενοκτονία, η σκέψη μας στρέφεται στα δύο τραγικά γεγονότα του αιώνα μας, τη γενοκτονία των Aρμενίων το 1915 από τους Nεότουρκους και τη γενοκτονία των Eβραίων και των σλαβικών λαών στα 1940-44 από τους Γερμανούς.
Στον αιώνα μας διαπράχθηκαν εγκλήματα γενοκτονίας και σε άλλους λαούς τα οποία, είτε επισκιάστηκαν από τον όγκο των δύο παραπάνω τραγικών περιπτώσεων, είτε αποσιωπήθηκαν από κυβερνητικές και πολιτικές επιταγές στο όνομα κάποιων διακρατικών συμφωνιών και συμφερόντων. Ένας από αυτούς τους λαούς, που έχει υποστεί όλες τις μορφές και τις μεθόδους γενοκτονίας, μάλιστα από τον ίδιο το σφαγέα του αρμενικού λαού, είναι και ο Ελληνισμός του Πόντου.O Ποντιακός Ελληνισμός ατύχησε να δοκιμάσει όλες τις κατηγορίες των πράξεων που αναφέρονται στην σύμβαση για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας, όπως ακριβώς ψηφίστηκε στις 9.12.1948 από τη Γενική Συνέλευση των Hνωμένων Eθνών.
Tα ντοκουμέντα που βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες αλλά κυρίως στα επίσημα αρχεία των διαφόρων κρατών, αποκαλύπτουν τους σατανικούς στόχους των Nεοτούρκων και των Kεμαλικών.
Aπό τα αποτελέσματα των Bαλκανικών πολέμων και από τους Γερμανούς, τους επίσημους συμβούλους των, οι Nεότουρκοι διδάχτηκαν ότι μόνο μετά την εξαφάνιση των Eλλήνων και των Aρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Mικρά Aσία. Oι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.

Τάγματα εργασίας

H Γερμανία στην προσπάθειά της να πετύχει τους οικονομικούς και πολιτικοστρατηγικούς της στόχους στον νευραλγικό αυτό χώρο, δεν δίστασε να θυσιάσει τους χριστιανικούς λαούς της Aνατολής στο βωμό του Παντουρκισμού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Γενοκτονία των Ποντίων: 1916 - 1922 πάνω από 350.000 τα θύματα της τουρκικής θηριωδίας"

Κρυπτοέλληνες στον Πόντο

1.500.000 ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΤΙΣ “ΥΠΟΚΛΙΣΕΙΣ” ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΣΕΤΕ ΤΩΡΑ ΘΕΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΠΟΝΤΟ

ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΤΩΝ “ΔΙΑΒΗΜΑΤΩΝ” ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΣΜΕΝΟΥΝ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ!

Σήμερα στον Πόντο, υπάρχουν οι Ελληνόφωνες περιοχές Τόννας, Ματσούκας, Όφρυος. Πλήρη στοιχεία δεν υπάρχουν, αλλά με μέτριους υπολογισμούς οι Ελληνόφωνοι και οι Τουρκόφωνοι Μουσουλμάνοι Κρυπτοχριστιανοί, που έχουν ελληνική συνείδηση, στον Πόντο, υπερβαίνουν το 1.000.000. Έχουν τα Ελληνικά ήθη και έθιμα, την ελληνική λαϊκή παράδοση, τον ελληνικό πολιτισμό και κουλτούρα, καθημερινά στην πλειοψηφία τους χρησιμοποιούν την ποντιακή ντοπιολαλιά, έχουν την ίδια μουσική, τον χορό και τα ίδια τραγούδια με τους αδελφούς τους που κατοικούν στην Ελλάδα και στην πρώην Σοβιετική Ένωση.

Στον Πόντο, όπου η Τόννα είναι η αρχαία Θοανία, το Ισκεντερλί, το Αλεξανδρινό, η Σαμψούντα , η Αμισός, στα χωριά όπου κατοικούν οι Ελληνόφωνοι Μουσουλμάνοι, αμιγώς χωρίς προσμίξεις μ’ άλλους πληθυσμούς, στις περιοχές Ματσούκας και Όφρυς κατά την πολιτισμική γενοκτονία, αλλάχτηκαν όλα τα Ελληνικά ονόματα των χωριών και περιοχών, κατέστρεψαν τις εκκλησίες αν και ήσαν ερειπωμένες και εξαφάνισαν κάθε τι που θυμίζει Ελληνικό στοιχείο.

Ακόμη και σήμερα κατοικούν Τσαρκαλήδες στην Μπάφρα, στην Σαμψούντα, στην Τοκάτη, στο Ερζερούμ και στην Θεοδοσούπολη. Οι Τσαρκαλήδες είναι οι Πόντιοι που τον 17ο αιώνα αναγκάσθηκαν από τους Τούρκους να μιλούν την Τουρκική γλώσσα. Το 1829 ίδρυσαν στην περιοχή της Τσάλκας κοντά στην Τυφλίδα (Γεωργία) 43 Ελληνικά χωριά τους. Είναι οι Τουρκόφωνοι Χριστιανοί, που το 1974 ζητούσαν την άδεια από την Σοβιετική Ένωση να έλθουν στην Ελλάδα για να πολεμήσουν τους Τούρκους που είχαν εισβάλει στην Κύπρο.

Σήμερα στον Πόντο οι Ελληνόφωνοι τονίζουν δημόσια «Εμείς είμαστε Ρούμτσοι, Έλληνες σαν εσάς», διευκρινίζουν ότι δεν είναι Τούρκοι, αν και Μουσουλμάνοι, αλλά Έλληνες γηγενείς. Αρκετοί μάλιστα λένε «δεν είμαστε Χριστιανοί μα ούτε και Μουσουλμάνοι. Ευρισκόμαστε πάνω σε μια γέφυρα με κομμένες τις άκρες της. Αν και Έλληνες δεν έχουμε καμιά επαφή με τους Χριστιανούς γιατί τα αδέλφια μας έφυγαν, ενώ με τους Τούρκους δεν θέλουμε να έχουμε καμιά σχέση». («Έλληνοι είμαστε, ούτε χριστιανοί ούτε μουσουλμάνοι»).

Το 1923 όταν κατέφυγε στην Ελλάδα ο Αντικεμαλικός Ντεμάλ Νουζιέ (σύμβουλος του Σουλτάνου), μέσα από 47 σελίδες καταγγέλλει την γενοκτονία που εφάρμοσαν οι Νεότουρκοι στον Ελληνισμό της Μ. Ασίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ με τους Τσέτες του από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Αύγουστο προέβη σε σφαγές και εκτοπίσεις. Μόνο στην περιοχή της Μπάφρας 6.000 Χριστιανοί κάηκαν μέσα στις εκκλησίες σε μία νύχτα. 1.280 επίσημοι-πρόκριτοι στον Πόντο θανατώθηκαν.

Η έκθεση του Ντεμάλ Νουζιέ (47 σελίδες) ευρίσκεται αραχνιασμένη και σκονισμένη σ’ένα συρτάρι μιας Δημόσιας Ελληνικής υπηρεσίας। Η Ελλάδα θέλει να εφαρμόσει μια επιθετική εξωτερική πολιτική, η Τουρκία φωνάζει για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Μουσουλμάνων της Ελληνικής Θράκης και για τα δικαιώματα αυτοδιαθέσεως των τουρκοκυπρίων, εμείς όμως ακόμα ξεχνούμε και την ύπαρξη των σκλαβωμένων και ξεχασμένων αδελφών μας στην Τουρκία.

Πηγή

http://hellenicnationalreligion.blogspot.com/2011/05/1500000
http://antistasi.org/?p=17622

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κρυπτοέλληνες στον Πόντο"

ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΧΟΡΩΝ...

Στα πνευστά των δέντρων  *  και κρούοντας ο πυρρίχιος

Δόρατα και σπαθιά  *  να λες άκουσα Εσύ

Μυστικά προστάγματα  *  και παρθενοβίωτα

Με την έκλαμψη πρασίνων  *  αστέρων λόγια

Και πάνω απ' την άβυσσο  *  αιρούμενη γνώρισα

ΤΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ ΣΟΥ ΤΗΝ ΚΟΨΗ  *  ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ !

                                                           Άξιον Εστί

                                                    Οδυσσέας Ελύτης

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ.

Πολύ πριν το αντάμωμα του ανθρώπου με την ιστορία, την εποχή που Τιτάνες, θεοί και ήρωες ευδαιμονούσαν σε αυτόν τον τόπο, πάνοπλοι Κουρήτες στο Ιδαίο Άντρο, χόρεψαν τον πυρρίχιο χορό χτυπώντας με τα δόρατα τους την γη, δημιουργώντας εκκωφαντικό θόρυβο που κάλυψε το κλάμα του νεογέννητου Δία, σώζοντας τον έτσι από τον αδηφάγο Κρόνο.
Μια άλλη εκδοχή θέλει την θεά Αθηνά να χορεύει τον ενόπλιο χορό, σείοντας την ασπίδα και το δόρυ της στιγμές μετά την γέννηση της από το κεφάλι του πατέρα της, Δία. Τον ίδιο χορό λέγεται ότι χόρεψε και μετά την συντριβή των Τιτάνων και την αιώνια φυλάκιση τους στα Τάρταρα. Η ίδια θεά στην Ιωλκό πρόσφερε ως δώρο-όπλο τον πυρρίχιο στους Αργοναύτες, στο ξεκίνημα της εκστρατείας τους.


Σύμφωνα με άλλους μύθους η γέννηση του πυρρίχιου συντελέστηκε κάτω από τα αιματοβαμμένα τείχη της Τροίας. Ήταν λένε ο Νεοπτόλεμος-Πύρρος, ο γιος του ημίθεου Αχιλλέα που επαρμένος από χαρά για τον θάνατο του Ευρύπυλου τον πρωτοχόρεψε. Στην επικρατέστερη εκδοχή του μύθου, ήταν ο Κουρήτης Πύρριχος που όταν αντίκρισε το νεκρό σώμα του Πατρόκλου, συντετριμμένος από την οδύνη και τον πόνο, άρχισε να ταλαντεύεται στην αρχή αργά και πονεμένα και στη συνέχεια έντονα και ρυθμικά μετατρέποντας τη θλίψη του σε οργή και ξέσπασμα για τον άδικο θάνατο του φίλου του. Οι συμπολεμιστές του, παρασύρθηκαν από τον ρυθμό και εκείνο το βράδυ γύρω από τις αναμμένες φωτιές κάτω από τα τείχη της Τροίας, γεννήθηκε ο άγριος χορός που ονοματίστηκε από τα πυρρά μαλλιά του πρωτοχορευτή του....

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

« Ο Πυρρίχιος είναι θείο Δώρο των θεών προς τους ανθρώπους »
Πλάτων
Για πολλούς αιώνες η φλόγα του πυρρίχιου έκαιγε άσβεστη. Ο χορός χορευόταν σε μεγάλες γιορτές όπως αυτή των Παναθηναίων αλλά και αποτελούσε μέρος της στρατιωτικής εκπαίδευσης των αρχαίων Ελλήνων.
"Εκμανθάνουσι πάντες εν Σπάρτη, από πέντε ετών πυρριχίζειν."
- Αθήναιος, Επιτομή 2.2.134 -
Οι Σπαρτιάτες ξεκινούσαν την εκμάθηση του από τα πέντε τους χρόνια . Όπως γνωρίζουμε ήταν οι πρώτοι που πριν αναχωρήσουν για τον πόλεμο ή λίγο πριν την μάχη, αλλά και κατά την διάρκεια των πολεμικών αναμετρήσεων, ασκούνταν και μάθαιναν να χορεύουν τον χορό αυτό με όπλα, τόξα, ασπίδες και δόρατα για να μπορούν να είναι νικητές .

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΧΟΡΩΝ..."

ΜΝΗΜΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

Τον Φεβρουάριο του 2004 ο τότε υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου κατέθεσε στεφάνι στον τάφο του Κεμάλ Ατατούρκ. 6 χρόνια μετά, ο Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου, απαξιώνοντας την ημέρα τιμής για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου δεν έστειλε ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗ του στην εκδήλωση....]
Πηγή
http://eistorias.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΜΝΗΜΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ"

Εὔζωνοι ντυμένοι Πόντιοι στὸν ἄγνωστο στρατιώτη!!

Τιμώντας τη θλιβερή επέτειο της Ποντιακής Γενοκτονίας, για πρώτη φορά Εύζωνοι της Προεδρικής Φρουράς, εμφανίστηκαν στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ντυμένοι με ποντιακές στολές, έχοντας το Εθνόσημο στο χαρακτηριστικό μαύρο κεφαλόδεσμο (πασλούκ).

Οι Εύζωνοι απέσπασαν το χειροκρότημα και τα επιφωνήματα του συγκεντρωμένου πλήθους, τόσο από δήμους της Αττικής όσο και της υπόλοιπης νότιας Ελλάδας, που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση μνήμης για τα 353.000 θύματα της Γενοκτονίας από τα τουρκικά στίφη μετά το 1914.

Στην εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας (ΠΟΕ) χαιρετισμό απηύθυνε μεταξύ άλλων και ο πρώην ομογενής βουλευτής στο σουηδικό κοινοβούλιο, κ.Νίκος Παπαδόπουλος, που το 2010 πρωτοστάτησε για την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας από την Στοκχόλμη, προκαλώντας την οργή της Άγκυρας.

Μετά την κατάθεση στεφάνων και την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου από την φιλαρμονική του δήμου Αθηναίων, ακολούθησε πορεία προς την Πρεσβεία της Τουρκίας στην οδό Ρηγίλλης, όπου ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις απέτρεψαν τους διαδηλωτές να προσεγγίσουν την είσοδο και να παραδώσουν ψήφισμα διαμαρτυρίας. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντίδραση του πλήθους, με τον πρόεδρο του Συνδέσμου Ποντιακών Σωματείων Νοτίου Ελλάδας και Νήσων της ΠΟΕ, κ. Γεώργιο Βαρυθυμιάδη, να καταγγείλει δημόσια το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

Οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος, με καλλιτεχνικό πρόγραμμα, απο Πόντιους μουσικούς.

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται σε σφαγές και εκτοπισμούς εναντίον Ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή του Πόντου που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914-1923.

Από το ειδεχθές έγκλημα υπολογίζεται πως έχασαν τη ζωή τους περίπου 353.000 Έλληνες. Ωστόσο, οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, στην Ελλάδα. Τα γεγονότα αυτά αναγνωρίζονται επισήμως ως γενοκτονία από την Ελλάδα, την Αυστραλία, την Κύπρο και την Σουηδία, αλλά και από διεθνείς οργανισμούς όπως η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών.

πρῶτο θέμα

Πηγή

http://filonohpontou.wordpress.com/2011/05/20/333-28/#more-11650

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εὔζωνοι ντυμένοι Πόντιοι στὸν ἄγνωστο στρατιώτη!!"

ο κύριος Μπουτάρης καί Η σφαγή των νηπίων της Σάντας

Το 1998 ο κύριος Μπουτάρης κάνει πρόταση για μετονομασία της οδού Αγίου Δημητρίου -ή της Αποστόλου Παύλου- σε οδό Κεμάλ Ατατούρκ· μια πρόταση την οποία εμμέσως επαναλαμβάνει τον Οκτώβρη του 2010. Χθές, 19 Μαϊου 2011, ο Δήμαρχος της πόλεως της Θεσσαλονίκης κύριος Μπουτάρης δεν παραβρέθηκε στην εκδήλωση μνήμης των Ελλήνων του Πόντου που έγινε στην πόλη μας και ούτε έστειλε κάποιον χαιρετισμό....]



Πηγή
http://eistorias.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ο κύριος Μπουτάρης καί Η σφαγή των νηπίων της Σάντας"

ΠΟΝΤΟΣ: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.

Αποστόλου Παναγιώτης / Οικονομολόγος
Η εξόντωση των Ποντίων και όλων των άλλων λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι δεν ήταν Τούρκοι, άρχισε από την εποχή του Β’ Γερμανικού Ράιχ, όταν ο Κάιζερ Β’, έθεσε υπό την προστασία του την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το 1908, οι Νεότουρκοι, φορέας του παντουρκισμού, με Γερμανούς συμβούλους αναλαμβάνουν την εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων. Μόνον όσοι αλλαξοπιστούν και προσαρμόζονται στην νέα τάξη πραγμάτων, μόνον αυτοί έχουν το δικαίωμα ζωής. Έτσι οι αγροτικοί πληθυσμοί υποφέρουν από αβάστακτες φορολογίες και γίνονται Μουσουλμάνοι για να σώσουν τη ζωή τους.
Το 1914 ο πληθυσμός (Άνω και Κάτω Αμισσού, 37 χωριά) υπολογίζεται σε 20.000 Έλληνες περίπου. Σε εκείνα τα χωριά, στον πόλεμο του 1914-1918, θα δημιουργηθεί και θα δράσει ένα αντάρτικο, καταπληκτικό, αν λογαριάσει κάποιος τις δυσκολίες του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΟΝΤΟΣ: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ."