Α.ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΑΠΟ.Τ.Υ.Φ.Χ.Ψ.Ω.

 ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΛΙΣΤΑΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ
ΤΟ GREEK SURNAMES ΠΙΣΤΟ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΝΕΩΝΕΙ ΚΑΘΕ ΕΞΑΜΗΝΟ ΤΙΣ ΛΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΑΛΥΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΟΠΟΥ ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ [ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΔΙΟ ΜΠΑΝΕΡ] ΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΕΠΩΝΥΜΟΥ।ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011.ΜΕ 1000 ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΕΠΩΝΥΜΑ
ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΒΑΣΗ ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΡΘΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ
Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΔΕΙΓΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΑΝΑΛΥΜΕΝΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ
--Τ------------------------------------------------------------------------------------

ΤΑΚΟΣ:Επώνυμο προερχόμενο (κατά την βιβλιογραφία του Αθ. Μπούτουρα σε βιβλίο του το 1912) από το βαπτιστικό όνομα Δημήτριος=Δημητράκης=Τάκης, προστιθέμενης της κατάληξης –ος = Τάκος
ΤΑΤΣΙΩΝΑΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη tac=στέμμα
ΤΑΣΟΥΛΑΣ. ΕΠΩΝΥΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΤΑΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΗΤΡΩΝΥΜΙΚΩΝ.ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΠΤΗΣΤΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
Τζεπος, Τζουζεπος. Επωνυμο το οποιο ανηκει στην κατηγορια των πατρωνυμικων προερχομενο απο το ξενο και ιταλικο βαπτηστικο ονομα Giuseppe (Ιωσηφ).
Τάτσης . Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει Δημητρακης
Τέγας, σύντμηση και παραφθορά στην Ήπειρο αλλά και τη Μακεδονία, του ονόμ. Στέργιος
Τζουροπάνος, σύνθετο όνομα από τις λέξεις Τζούρα (ιταλική λέξη usura = γουλιά, ρουφηξιά) + Πάνος
Τσαμποδήμος, σύνθετο όνομα από τις λέξεις Τσάμπα (δωρεάν) ή Τσαμπί (κομμάτι σταφύλι) + Δήμος
ΤΣΑΝΤΑΡΟΛΑΚΗΣ: Επώνυμο σύνθετο αποτελούμενο από την τουρκική λέξη cadir=τσαντίρι, σκηνί (cadirci=αντισκηνοποιός) και το υποκοριστικό από βαπτιστικό όνομα Λάκης. Συναντάται στην Κρήτη.
ΤΣΑΜΗΣ. Επωνυμο το οποιο ανηκει στην κατηγορια των εθνικων.Ειναι η ονομασια των Αλβανων της Τσαμουριας στα νοτια της Αλβανιας.
ΤΖΕΚΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το ιταλικό πατρώνυμο Τζουζέπε, Τζέπος
ΤΡΑΝΟΥΔΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι ο τρανός=ο πολύ γνωστός, διάσημος με την κατάληξη –ουδης. Συναντάται στη Νάξο στο όμορφο χωριό Σαγκρί.
Τσιάγκλης, από την τουρκική λέξη cagli = ευτραφής, εύσωμος
Τσιλιγιάννης, σύνθετο όνομα από τις λέξεις Τσίλι (τουρκική λέξη cilli = αυτός που έχει φακίδες) + Γιάννης
Τσούτσουρας, πιθανό να προέρχεται από το ρήμα τσουτσουριάζω= ανατριχιάζω
ΤΣΕΡΜΠΙΝΗΣ: Επώνυμο καταγόμενο από παρατσούκλι από την βλάχικη λέξη tserbu=ελάφι με την νεοελληνική κατάληξη –ινης.
Τσαμαντάς .Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει(τσα- ή χαϊ- μ' ντα = πήγαινε πιο κοντά)
Τσαπόγας .Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει(ψηλοπόδαρος, συχνό στη Μεσσηνία)
Τσιγκας. Επωνυμο που προερχεται α) απο την αραβικη λεξη cike=πουλακι, σπαθι, λιγο
β)απο τον τσιγκο=μεταλλο
ΤΣΙΧΛΗΣ, ΤΣΙΧΛΑΣ: Επώνμο προερχόμενο από παρατσούκλι που εκφράζουν ιδιότητα ζώων ή πτηνών. Πιθανότατα το πουλί τσίχλα.
Τσιότσης, Τσιότσιας: Επώνυμο προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Χρυσόστομος, Χρύσιος.
ΤΟΥΤΟΥΦΑΣ, ΤΟΥΤΟΥΝΑΣ, ΤΟΥΤΟΥΝΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη tutun=το φυτό καπνός.
ΤΣΑΓΑΝΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι το οποίο αποδίδει ψυχική ή σωματική ιδιότητα ανθρώπου. Τσαγανό=ο έχων θάρρος και πείσμα, φιλότιμο, ευθυξία, δύναμη.
Τσόβρας: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη corba=τσορβάς.
Τερζής.Τερζακης. Επωνυμο προερχομενο από την τουρκική λέξη terzi = ράφτης.
ΤΟΜΑΖΟΣ:Επώνυμο προερχόμενο από ξένο βαπτιστικό όνομα ιταλικό Tomaso. Ο Σ. Μενάρδος 262 παράγει τούτο εκ του γαλλικού Thomas.
Ταβουλαρης. Επωνυμο Βυζαντινο που κατατασεται στα επαγγελματικα, ηταν ο συμβολαιογραφος.
Ταχυδρομοπουλος. Επωνυμο που κατατασεται στα επαγγελματικα (ταχυδρομος) με την καταληξη –πουλος που προσδιδει Πελοποννησο.
ΤΟΜΠΡΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από τη σλαβική λέξη dobr=καλός, ειλικρινής (ντόμπρος)
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ, ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι το οποίο έχει σχέση προέλευσης από τα λουλούδια, τριαντάφυλλο.
ΤΣΑΦΑΝΤΑΚΗΣ:Επώνυμο προερχόμενο από το χρυσάφι. Ο Σ. Ψάλτης 148 πιστεύει ότι το επώνυμο προέκυψε από βυζαντινό επώνυμο. Χρυσάφω, Χ΄σάφου, Ξάφου, Ξαφένια, Τσαφένια. Βιβλιογραφία Αθανασίου Μπουτουρά, βιβλίο του 1912, με την κατάληξη –ακης που προσδιορίζει Κρήτη.
ΤΣΕΝΤΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη cedo που σημαινει παιδι, τεκνο.
ΤΣΙΤΣΟΣ, ΤΣΙΤΣΗΣ, ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη cico που σημαινει μπαρμπας, θειος.
ΤΣΟΥΡΝΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη crn που σημαινει μαυρος.
Τοπάλογλου.Επωνυμο προερχομενο από τις τούρκικες λέξεις topal = κουτσός και oglu = γιος.
Τούσκας.Επωνυμο ξενικο το οποιο στα σλαβικά σημαίνει αυτός που σπρώχνει.
ΤΟΥΜΠΑΚΑΡΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το παρατσούκλι από το μουσικό όργανο τουμπάκι.Ο τουμπακάρης είναι ο κατασκευαστής τουμπακίου, τυμπακίου, τύμπανου, τούμπανου και ταραμπούκας. Είναι το λαϊκό όργανο που άλλες εποχές είχε το όνομα κύμβαλο. Είναι πανάρχαιο όργανο που έπαιξε σημαντικό ρόλο ως κύμβαλον αλαλάζον, ως ρυθμιστής των κινήσεων των ερετών, κωπηλατών στα πολεμικά πλοία και στα κάτεργα των σκλαβοβαποριών.
Γιά την κατασκευή του, ανάλογα με το μέγεθός του χρειάζονται τα πιόκάτω υλικά.
Ενα δέρμα τράγου, εριφίου, αγελάδας κ.λ.π. Μερικά ξύλινα στεφάνια και μερικά σχοινιά. Θα μου πεις, αν σου τα δώσω θα μου κάνεις ένα. Ε όχι δεν θα μπορέσω. Πρώτα πρώτα το δέρμα που θα βγεί από το σφαγμένο ζώο δεν πρέπει να έχει κοψήματα και άλλα ελαττώματα. Πρέπει να γίνει πολύ καλή κατεργασία για να φύγουν οι τρίχες. Πρέπει να είναι ελαστικό για να αντέχει στους κραδασμούς του τυμπανόξυλου.
Τα ξύλα που θα χρησιμοποιηθούν θα πρέπει να είναι καλής ποιότηταςγια να μη τσακίζουνκαι να μη πετσικάρουν.
Το σχοινί πρέπει να είναι πολύ γερό και να κρατά στα κουρδίσματα.
Το τύμπανο ίσως να πήρε το όνομά του, από το τύμπανο του αφτιού ή το αντίθετο. Το τύμπανο του αφτιού είναι μεμβράνη που δέχεται τους κραδασμούς και μετατρέπει τον ήχο σε μέσο επικοινωνίας μεταξύ των συνανθρώπων.
Κρουόμενο παράγει ήχους σε όλες τις κλίμακες και είναι συνοδευτικό άλλων οργάνων. Στην Ελληνική ζωή έπαιξε μεγάλο ρόλο στη διασκέδαση των Ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Σε συνδυασμό με το κλαρίνο, την τσαμπούνα και πολλά άλλα, το τύμπανο είναι αγαπητό και πολλές φορές δυσεύρετο. Θεωρείται από τους νεόπλουτους ευτελές.
Ευρίσκεται στη Νάξο. Με την κατάληξη –αρης που συνηθίζεται στα επαγγελματικά επώνυμα (Γούναρης).
ΤΣΑΜΟΥΤΣΟΓΛΟΥ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη camus=βουβάλι με την κατάληξη –ογλου που προσδιορίζει Ανατολή.
ΤΣΟΠΟΑΝΟΓΛΟΥ, ΤΣΟΠΑΝΟΓΛΟΥ, ΤΣΟΠΑΝΑΚΟΣ, ΤΣΟΤΑΝΟΓΛΟΥ, ΤΣΟΠΑΝΕΛΗΣ, ΤΣΟΠΑΝΑΚΗΣ: Επώνυμο με αρχική ρίζα την λέξη τσοπάνης, η οποία προέρχεται από την τουρκική λέξη coban=βοσκός. Αρκετά εκ των παραπάνω διαφοροποιήθηκαν και με τον εξελληνισμό τους έγιναν Ποιμένας, Ποιμενίδης, Ποιμενάκη.Οικογένεια Τσοπάνογλου υπήρχε το 1911 στην Σπάρτη της Ανατολίας με μεγάλη ιστορία οικογένεια εμπόρων όπου το 1922 ήρθαν στον Πειραιά.
Τοψιώτης, αυτός που κατάγεται από το Τόπσι, που στα τούρκικα σημαίνει κανόνι.
Τρίπκος, προέρχεται από τη σλαβομακεδονική λέξη trepkam = κουνώ τα βλέφαρα.
Τσ(ι)αούσης, από την τουρκική λέξη cavus = λοχίας, υπαξιωματικός του στρατού.
Τσιάρας, πιθανόν να προέρχεται από βλάχικη λέξη tsara = γη.
Τσιμόπουλος, ίσως να προέρχεται από το ποσοτικό επίρρημα τσίμα (ίσα που φτάνει) + κατάληξη –πουλος. Πιθανή και η ερμηνεία από το Τζή(ι)μας (υποκοριστικό του Δημήτρης).
Τσόλης, δόθηκε σε κάποιον πρόγονο που πουλούσε τσόλια (κουβέρτες).
Τσολάκης ή τουρκιστί τσολακλέρ αρχέρ ήταν οι τοξότες γενίτσαροι ακόλουθοι του σουλτάνου κατά τις εξόδους του (σχετική εικόνα από Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Τ.10 σελ. 35).
Τσομπάνογλου, σύνθετη από τις τουρκικές λέξεις coban (βοσκός) + oĝlu (γιος).
Τσιφλιτζής, από την τουρκική λέξη ciflici = ο ιδιοκτήτης αγροκτήματος.
Τριάμπας: ό μεταπωλητης ζώων, απο την τουρκ. λέξη trampα= ανταλλαγή.
Τσεκούρας: αντί Τσεκουράς, που κατασκευάζει τσεκούρια.
Τσιουκάνης: ό κατασκευαστης τσιουκανιων, μικρών κυπριών.
Τσικρίκης: ό κατασκευασηΊς τσικρικιών, βοηθητικών όργάνων τών γυναικών για την επεξεργασία τών μαλλιών.
ΤΡΙΒΙΖΑΣ. Με την έναρξη της Ενετοκρατίας, γύρω από το 1500 μ.χ., στην Ζάκυνθο υπήρχαν μόνον 15 γηγενείς οικογένειες λόγω πειρατών κ.λ.π. Πρός το τέλος του αιώνα, περίπου στο 1580, αριθμούσε 15.οοο κατοίκους. Όπως είναι ευνόητον, όλους εξ "εισαγωγής" από Trento, Friulli e Venetto.Όλα λοιπόν τα σημερινά επώνυμα στο νησι έχουν την ρίζα τους μεν, πλήν όμως υπέστησαν την παραφθορά της Ελληνοποίησης.
Τάος : Το γνωστό πουλί παγώνι (ταώς). Οικογενειακό παράνομα. Πιθανό να εννοεί το γεμάτο έπαρση άτομο ή και το φωνακλά.
Τελής (ο): Από την τούρκικη λέξη deli που σημαίνει ο ανόητος. Ο νευρικός.
Τράΐς: Υποκοριστικό του τράος(τράγος). Ο γεμάτος, από έντονη σεξουαλική ορμή, νέος άντρας.
Τραογένης(ο): Ο έχων γένια σαν του τράγου. Υβριστικό παρανόμι για παπάδες. Συνώνυμο και το τράος.
Τρίχας (η): Υποτιμητικό παρατσούκλι. Ο τρίχας. Ο ανεπιθύμητος, ο ανόητος, ο επιπόλαιος σε λόγια και πράξεις. "Σαν τρίχα μες στο γάλα".
Τσαγκάρης, Τσαρούχας,Παπουτσής, Παπουτσάς, Παπουτσιδάκης, Παπουτσάκης: Επώνυμο προερχόμενο από επαγγελματική δραστηριότητα, συγκεκριμένα του υποδηματοποιού.
Τσικολίς : Από το βαπτιστικό όνομα Νίκος-Τσίκος, Νικόλας-Τσικό­λας, Νικολί- Τσικολί. Αποδίδεται σε τσιγγούνη. Υπάρχει και το Τσικκίνιας.
Τσιλλιάρης: Αυτός που πάσχει από τσίλλα (διάρροια). Το ρήμα τσιλ­λιούμαι σημαίνει μεταφορικά φοβούμαι. Ο φοβητσιάρης, ο άτολμος, ο λι­γόψυχος.
Τσιντέλλας: Από το τσιντέλλι(τσιγκέλι). Ο κλειστός, ολιγομίλητος χα­ρακτήρας που του αποσπάς τις κουβέντες με το τσιγκέλι. Συνάμα και νευ­ρικός.
Τσιρίς : Υποκοριστικό του τσίρος που σημαίνει αποξηραμένο σκου­μπρί. Ο αδύνατος, με ισχνή σωματική διάπλαση. Συνώνυμο ο Τσίρης.
Τσουβράς : Φαγητό από νερόβραστο ρύζι με σύβραση (τσιγαρισμένο κρομμύδι) για να είναι νόστιμο. Συνήθως τρώγεται ως πρωινό από τους γε­ωργούς αλλά προσφέρεται και στους αρρώστους. Μεταφορικά ο νερόβρα­στος, ο γλυκανάλατος. Ο κάτοχός τoυ έτρωγε τσουβρά πολύ συχνά, γιατί του άρεσε ως φαγητό.
Τσούης (ο): Από το ρήμα τσουίζ,ω που σημαίνει καίω τις τρίχες. Τσουϊ­σμένος είναι ο έχων έγκαυμα στο κεφάλι από καυτό νερό. Τσούης συνώ­νυμο του τσουισμένος. Αυτός που από απροσεξία έχει έγκαυμα στο τριχω­τό της κεφαλής.
Τσούκκας (ο): Επαγγελματικό επώνυμο που εγκαταλείφθηκε, αλλά σώ­ζεται ως οικογενειακό παρατσούκλι.
Τσούρδης ή Κιούρδης( ο): Από το Κούρδος με παραφθορά Κούρδος ­Κούρδης - Κιούρδης - Τσούρδης. Από την ομοιότητα του χρώματος που εί­χε το πρόσωπό του.
Τσώρτσιλ: Από ομοιότητα, προς τον πρωθυπουργό της Αγγλίας στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο.
ΤΣΑΛΗΣ. ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ CALE=ΚΟΥΤΣΟΣ.ΑΛΛΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΡΙΖΑ ΕΙΝΑΙ. ΤΣΑΛΑΣ,ΤΣΑΛΙΔΗΣ.ΤΣΟΛΑΚΟΣ-ΤΣΟΛΑΚΗΣ:Επώνυμο με ξενική ρίζα προερχόμενο από την τουρκική λέξη colak=μονοχέρης, κουλός, αριστερός με προσθήκη των ελληνικών ανάλογων περιοχών, όπως –ακος για την Μάνη, -ακης για την Κρήτη.
ΤΣΑΧΛΗΣ:Επώνυμο με ξενική ρίζα προερχόμενο από φιλέλληνα γερμανό που ήλθε ως αγωνιστής το 1821 ή με άλλους βαυαρούς με τον Όθωνα, με την νεοελληνική κατάληξη –ης.
ΤΖΕΡΕΜΕ, ΤΖΕΡΕΜΑΚΗΣ, ΤΖΕΡΕΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΝΤΖΕΡΕΜΕΣ:Επώνυμο με ξενική ρίζα προερχόμενο από την τουρκική λέξη ceremo=ποινή, πρόστιμο..
Τασιά – Αναστασία
Τάσιος - Αναστάσιος
Τάτσης – Αναστάσιος
Τασούλας – Αναστάσιος
Τσίλης _ Βασίλειος
Τσιάντος – Αλέξανδρος
Τσάπος _ Απόστολος
Τάκος _ Παναγιώτης
Τέγος – Στέργιος
Τόλης _ Αποστόλης
Τούσιας – Αναστάσιος
Τούσιω – Αναστασία
Τσιόλης _ Απόστολος
Τσιέφος – Στέφανος
Τσιάβος – Σταύρος
Τσιάκος – Αναστάσιος
Τσιέβω _ Παρασκευή
Τώνιος _ Αντώνιος


--Υ--------------------------------------------------------------------------------

ΥΦΑΝΤΗΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των επαγγελματικών με την χαρακτηριστική κατάληξη των επαγγελματικών επωνύμων –της.

--Φ------------------------------------------------------------------------------------

ΦΑΝΙΤΣΑΣ. ΕΠΩΝΥΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΤΑΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΗΤΡΩΝΥΜΙΚΩΝ.ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΠΤΗΣΤΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΦΑΝΗΦΡΑΓΚΙΑΣ. ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΑΥΤΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΤΟΥ -ς- ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΤΟΥΣ ΓΕΝΟΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ.Π.Χ. ΑΙΒΑΛΗΣ,ΒΛΑΧΑΒΑΣ [ΒΛΑΧΑΒΑ ΚΑΛΑΜΠΑΚΑΣ],ΓΚΟΥΡΑΣ [ΓΚΟΥΡΑ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ],ΚΕΡΚΥΡΑΣ,ΚΟΖΑΝΗΣ.
ΦΡΑΓΚΙΑΣ Ο ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΡΑΓΚΙΑΝ ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΕ ΑΡΘΡΑ ΠΑΛΑΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΦΡΑΓΚΟΥ:Επώνυμο προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Φραντσέσκα, Φράσκω,
Φάκος(ο): Από τη λέξη φακός. Το πιθανότερο όµως στην περίπτωση αυτή από τη λέξη φακκούρα που σηµαίνει φράπα. Εσπεριδοειδές πα­ρόµοιο µε το λεµόνι, το οποίο έχει χρώµα κίτρινο και γίνεται γλυκό του κουταλιού. Ο παχύς, ο αρυτίδωτος, αλλά και ο χονδροκοµµένος κατ' άλλη έννοια.
Φαντάρος(ο): Ο στρατιώτης. Από οµοιότητα ή από το γεγονός ότι επι­θυµούσε να γίνει στρατιώτης.
Φαρής (ο): Από το φαρί, το πολεμικό άλογο. Ο μαχητικός, ο γενναίος, ο άφοβος. Πιθανόν όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση να προέρχεται απότο φάρα που σηµαίνει το σόι, το γένος οπότε είναι παρατσούκλι υποτιµητι­κό.
Φασιστάκης: Υποκοριστικό του φασίστας. Ο κάτοχός του λόγω χη­ρείας φορούσε µαύρο πουκάµισο, όμοιο µε εκείνο των Ιταλών. Ουδεµία όμως σχέση είχε µ' αυτούς, κάθε άλλο µάλιστα.
ΦΕΤΣΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη φες=φέσι
ΦΙΛΙΠΠΟΥ: Επώνυμο προερχόμενο από το αρχαίο ελληνικό όνομα Φίλιππος. Η ετυμολογία είναι από το φίλος + ίππος = ο φίλος των αλόγων. Με σπουδαιότερο τον Φίλιππο Β’ τον Μακεδόνα, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Άγιος Φίλιππος γιορτάζει στις 14 Νοεμβρίου.
ΦΡΑΓΙΟΥΛΑΔΑΚΗΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των εθνικών. Συνήθως το παρατσούκλι βγήκε προερχόμενο από το φράγκος, φράγκικο, το προερχόμενο από τη Δυτική Ευρώπη, με την προσθήκη της κατάληξης –ακης, που προσδίδει καταγωγή από Κρήτη.
ΦΡΑΓΚΕΔΑΚΗ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των εθνικών. Ο προερχόμενος από την Φραγκία, από τη δυτική Ευρώπη, με την προσθήκη της κατάληξης –ακης που προσδιορίζει Κρήτη (Χανιά).
Φκιάκας(ο): Ο φιγουρατζής, αυτός που επιδεικνύεται, ο φκιασιδω­µένος. Αποδίδεται σε ιερωμένο. Ο παπά-φκιάκας. ο παπάς καυχησιάρης.
Φλάγκος(ο): Από το λατινικό blancus που σημαίνει λευκός. Ο ασπρουλιάρης στα μαλλιά και το δέρμα.
Φλούρος(ο): Αποδίδεται σε µοναχοπαίδι, η µητέρα του οποίου λεγόταν Φλώρα-Φλουρί και φλούρος, ο υιός του Φλουριού.
Φτερός: Ο κάτοχός του έστηνε ξόβεργα και στην ερώτηση "έπια­σες;" απαντούσε πάντα "ούτε φτερό".
Φουκάρας: Ο φουκαράς, ο φτωχός, ο δυστυχισµένος. Αποδίδεται σε Φώτη, ο οποίος προκαλούσε τη συµπάθεια των χωρικών εξ αιτίας της φτώχιας του.
Φίλης, σύντμηση των ονομάτων Φίλιππος, Καριοφίλης
Φούντας, από τη λατινική λέξη funda = πολλές τρίχες μαζί
Φούσκης(ο): Από το φούσκα που σημαίνει η κύστις, το µπαλλόνι. Ο χονδρός.
Φουτούλλης: Ο φαντασιόπληκτος, ο καυχησιάρης. Πληθυντικός: Οι φουτούλληες, παρατσούκλι για τους Βιλλανοβιάτες (Παραδεισιώτες) που πάντα παρίσταναν τους σπουδαίους.
Φωκάκιας: Τα φωτάκια-τα φωκάκια. Συχνά στο Φώτης το σύμφωνο (τ) αντικαθίσταται από το σύμφωνο (κ). Αποδίδεται υποτιμητικά σε αδέλ­φια εκ των οποίων ο ένας είχε το όνομα (Φώτης).
Φώκος (ο): Σκωπτικό παρανόμι για Φώτη µεγαλόσωµο, κατ' αντιστοι­χία µε το θηλυκό η φώκια που λέγεται για κακόσχημες µεγαλογυναίκες µε φουσκωτά µάγουλα. Θηλυκό: η Φωκού.
Φράσκου. Ένεκα των νεωτεριστικών σχηματισμών προέκυψαν παραλλαγές του ονόματος.
ΦΟΥΚΑΣ:Επώνυμο προερχόμενο από το βυζαντινό αυτοκρατορικό επώνυμο Φωκάς, Φουκάς. ΦΡΑΓΚΟΥΛΑΚΗΣ . ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΑΥΤΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ [ΦΡΑΓΚΙΑ] ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ -ΟΥΛΑΚΗΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ.ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΡΙΖΑ ΦΡΑΓΚΟΣ,ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
ΦΡΟΣΥΝΗΣ. ΕΠΩΝΥΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΤΑΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΗΤΡΩΝΥΜΙΚΩΝ.ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΠΤΗΣΤΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
Φιλιππίδης, γιος ή απόγονος του Φιλίππου.
Φουρτζής, ίσως να προέρχεται από την τουρκική λέξη furunci = ο φούρναρης. (;)Φούντης.Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει (πάτος)
Φωτιάδης, γιος ή απόγονος του Φωτίου.
Φίλιος – Φίλιππος
Φύλλης - Τριαντάφυλλος

--Χ-------------------------------------------------------------------------------------

ΧΑΙΔΟΣ. ΕΠΩΝΥΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΤΑΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΗΤΡΩΝΥΜΙΚΩΝ.ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΠΤΗΣΤΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
Χαϊκάλης .Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει (κάλι = άλογο, συχνό στο Μενίδι)
ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των επαγγελματικών προερχόμενο από το μέταλλο χαλκός με την κατάληξη –ακης που προσδιορίζει Κρήτη (Ρέθυμνο).
ΧΕΛΙΩΤΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι από ιδιότητα, χαρακτηρισμό ατόμου. Το χέλι=ο άνθρωπος που είναι δύσκολο να τον πιάσεις, ξεγλιστρά σαν χέλι
ΧΟΥΛΑΔΑΚΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη julya=μελαγχολία, η οποία και προέρχεται από την ελληνική λέξη χολή, με την κατάληξη –ακης που προσδιορίζει Κρήτη (Χανιά).
ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι από την σωματική ιδιότητα ατόμου το οποίο έχει χρυσά (ξανθά) μαλλιά. Το επώνυμο απαντάται στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. ΧΑΣΑΝΕΑΣ, ΧΑΣΑΝΙΔΗΣ, ΧΑΣΑΝΟΥΔΗΣ, ΧΑΣΑΝΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το μικρό κύριο τουρκικό όνομα Hasan. Συναντάται στην Μεσσηνία.
ΧΑΣΚΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη has=αγνός, καθαρός.
Χέλμης .Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει (φαρμάκης)
ΧΑΤΖΗΘΕΟΧΑΡΗΣ: Επώνυμο σύνθετο αποτελούμενο από το χατζής=ο προσκυνητής των Άγιων Τόπων και το βαπτιστικό όνομα Θεοχάρης = ο έχων τη Θεία Χάρη.
ΧΑΤΖΗΣ. Συνηθισμένο νεοελληνικό επώνυμο, το οποίο σχηματίστηκε από το προσηγορικό χατζής (= προσκυνητής των Αγίων Τόπων, δηλ. της Ιερουσαλήμ, αν είναι χριστιανός, και της Μέκκας και της Μεδίνας, αν είναι Μουσουλμάνος), το οποίο ετυμολογείται από το αραβικό hajji (< hajj =" προσκύνημα).">Ο τίτλος χατζής, που δινόταν στους προσκυνητές των Αγίων Τόπων παρέμενε αναπόσπαστα συνδεδεμένος με το βαπτιστικό όνομα του προσκυνητή κι έτσι προέκυψε πλήθος άλλων επωνύμων (Χατζημιχάλης, Χατζηγιάννης, Χατζηπέτρος κ.α.).Από αυτό επίσης σχηματίζονται πολλά άλλα οικογενειακά ονόματα με την προσθήκη παραγωγικών καταλήξεων (Χατζίσκος, Χατζίδης, Χατζόπουλος κ.α.). Ο χατζής ήταν πολύ σεβαστός από τους συμπολίτες του και επιστρέφοντας στον τόπο καταγωγής του τον υποδέχονταν πανηγυρικά με εκκλησιαστική πομπή. Στη Θράκη η καλύτερη ευχή που έδιναν σε κάποιον ήταν: Ο Θεός να σ’ αξιώσει να γίνεις χατζής και πλούσιος, και στη Λέσβο: Με τα λόγια δε γίνισι χατζής.
Χατζηαθανασίου, από το τουρκικό πρόθεμα haci (= προσκυνητής των Αγίων Τόπων, στα Ιεροσόλυμα) + το βαφτιστικό όνομα Αθανάσιος (σε γενική δηλώνει τον απόγονο).
Χατζηθωμάς, από το τουρκικό πρόθεμα haci (= προσκυνητής των Αγίων Τόπων, στα Ιεροσόλυμα) + το βαφτιστικό όνομα Θωμάς.
ΧΑΤΖΗΠΑΠΑ:Επώνυμο σύνθετο από τις λέξεις τουρκική haci χατζής=προσκυνητής των αγίων τόπων και παπάς=ιερέας. Χαδούσα(η): Γυναικείο παρανόµι από το χάδι. Αποδίδεται σε φιλάρεσκη, ωραιοπαθή γυναίκα, η οποία υπερβάλλει σε χάδια.
Χαλουάς : Ο χαλβάς, ο βλάκας, ο γλυκανάλατος.
Χαρώτος: Χαϊδευτικό παράνομα από μητρικές φιλοφρονήσεις. "Χα­ρώτο το παιδί μου", "Χαρώτο το μωρό μου". Το παιδί με τις πολλές χάρες.
Χαστής: Από το ρήμα xαίνω που σημαίνει χάσκω. Αυτή που είναι με ανοιχτό στόμα καθώς σκέφτεται κάτι. Η χαζή, η ανόητη.
Χαχάμης: Από παρετυμολογία αυτός που γελά χωρίς λόγο. Ο χαζοχαρούμενος. Ως να προέρχεται η λέξη από τον ήχο του γέλιου (χαχα). Ενώ η σημασία της λέξης ειναι άλλη. (Εβραιος ιερωμένος). Πιθανόν από ομοιότητα με Εβραίο.
Χειλάς : Αυτός που "κατεβάζει τα χείλη" όταν θυμώσει. Ο θυμώδης, ο δύστροπος. Θηλυκό: Η Χειλού. Συνώνυμο: ο Χειλάρμπεης.
Χιλιούδης.Η πράσινη σαύρα στην τοπική γλώσσα, η οποία θεωρείται σιχαμερό ερπετό. Αποδίδεται σε γυναίκα κακιά, χωρίς συμπάθειες.
Χοντρός: Αποδίδεται σε χοντρό άντρα και αποτελεί το παρατσούκλι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του κατόχου του και αυτών των παι­διών του (Ο Σπύρος του χοντρού.)
Χάχλος : Ο χοχλασμός, το βράσιμο. Γυναικείο παρατσούκλι που αποδίδεται σε ευέξαπτο και ευερέθιστο χαρακτήρα.
ΧΡΗΣΤΕΑΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Χρήστος. Με την κατάληξη –εας προσδιορίζει Μάνη (υπάρχει στο χωριό Αγ. Δημήτρης Σελινίτσα
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΤΟΥ:Επώνυμο προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Χριστόφορος με την κατάληξη –ατος που προσδιορίζει την τοποθεσία Κεφαλλονιά.
Χριστοφοριδης:Επώνυμο που ανηκει στην κατηγορια των πατρωνυμικων προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Χριστόφορος με την κατάληξη – ιδης που προσδιορίζει την τοποθεσία Ποντου
ΧΡΟΝΗΣ:Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών, προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Πολυχρόνης.
Χατζόπουλος, γιος ή απόγονος του haci (= προσκυνητή των Αγίων Τόπων, στα Ιεροσόλυμα). ΧΟΪΔΑΣ. Το επώνυμο μαρτυρείται στην Κεφαλλονιά ήδη από τον 13ο αι. Ο Τσιτσέλης πιστεύει ότι προέρχεται από τη φράση conte d' Ida (= κόμης της Ίδας), άποψη που ελέγχεται, ενώ ο Φ. Κουκουλές θεωρεί το επώνυμο επαγγελματικό: ο κατασκευάζων χοΐδια, δηλ. σταμνιά. Το Λεξικό της Σούδας αναφέρει στο λήμμα: «χοΐδια· σταμνία· κατασκεύασαν χοΐδια το μέγεθος, λεπτά ταις κατασκευαίς διαφερόντως».
Συγκεκριμένα, από το «χοίδια» (σταμνιά) προέρχεται το επώνυμο «Χοϊδάς» μιας οικογένειας της Στερεάς Ελλάδας από την οποία προερχόταν ο βασιλικός μυστικοσύμβουλος (επί αποστασίας) Χοϊδάς.
Αντίθετα, η οικογένεια «Χοϊδάς» της Κεφαλλονιάς (από όπου καταγόταν ο Ρόκκος Χοϊδάς) προέρχεται από την βενετσιάνικη οικογένεια των Conte d’ Ida η οποία εξορίστηκε στην Κεφαλλονιά (από τους ίδιους του Βενετούς) μετά από ανεπιτυχή απόπειρα ανακήρυξης της Κρητικής κομητείας ως ανεξάρτητου κράτους.
Οι δύο αυτές οικογένειες, πέρα από την συνωνυμία, δεν έχουν καμία άλλη σχέση, δεδομένου ότι οι πρώτοι έχουν αρβανίτικες ρίζες και οι δεύτεροι βενετσιάνικες.
ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ: Επώνυμο σύνθετο αποτελούμενο από το Χριστόφιλος προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Χριστός-ο έχων το χάρισμα. Ο φίλος του Χριστού=Χριστόφιλος, με την κατάληξη –πουλος, που προσδιορίζει Πελοπόννησο. Συναντάται στη Μεσσηνία.
ΧΡΥΣΑΝΘΗΣ. ΕΠΩΝΥΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΤΑΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΗΤΡΩΝΥΜΙΚΩΝ.ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΠΤΗΣΤΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
ΧΛΗΣ: Επώνυμο μονοσύλλαβο. Συνήθως τα μονοσύλλαβα προέρχονται από χαϊδευτικό τύπο ενός βαπτιστικού ονόματος που απέμεινε από την τελευταία συλλαβή. Το επώνυμο απαντάται στην Κάρπαθο.
ΧΟΥΙΑΣ:Eπωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη hulja που σημαινει ασημαντος, τιποτενιος, φαυλος.

--Ψ------------------------------------------------------------------------------------

ΨΑΡΡΟΣ:Επωνυμο που προέρχεται από την σωματικη ιδιοτητα ψαρομαλλης=ψαρος, ή από την επαγγελματικη ιδιότητα ψαρας του κατόχου ψαρούς=ψαροκάικου.το επωνυμο απανταται στην βορειο Ευβοια .
Ψίμαρνος. Όψιμο - Αρνί - Είναι λάθος η γραφή "Ψήμαρνος"
ΨΥΛΛΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από βυζαντινό παρατσούκλι ψύλλος, ψέλλος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Α.ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΑΠΟ.Τ.Υ.Φ.Χ.Ψ.Ω."

Η ΚΥΠΡΟΣ ΜΑΣ

Το δικαίωμα της κληρονομιάς σε άτομα ελληνικής καταγωγής, που οι πρόγονοί τους είχαν περιουσίες στην Τουρκία, αναγνώρισε χθες το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καταδικάζοντας την Τουρκία για την άρνησή της να αναγνωρίσει αυτό το δικαίωμα στους ελληνικής καταγωγής Γεράν-Ζανέτ Νακαριάν και Αρμέν Ντεριάν και επιδικάζοντας συνολική αποζημίωση 500.000 ευρώ στους ενάγοντες.

Οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν το παράνομο τ/κ καθεστώς στην βόρεια πλευρά της Κύπρου και καμία χώρα, εκτός από την Τουρκία, δεν το πράττει, αναφέρεται σε έκθεση του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κύπρο, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία σε «σημαντικό αριθμό τουρκικών στρατευμάτων στο νησί».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΚΥΠΡΟΣ ΜΑΣ"

Κάτι αλλιώτικο……….

Ο οργασμός σαν μυστικιστική εμπειρία

Ο μεγάλος ψυχολόγος Abraham Maslow αποφάσισε, κάποτε, να πάψει να μελετά άρρωστους ανθρώπους και να μελετήσει υγιείς εκείνον τον ένα στις δέκα χιλιάδες που έδειχνε να έχει μια αρμονική ζωή, να έχει εκπληρώσει το δυναμικό του, να είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος. Τους ανθρώπους αυτούς τους χαρακτήρισε "αυτοπραγματωμένους". (Προσωπικά προτιμώ τον όρο "συνπραγματωμένους».) Μελετώντας τους ανακάλυψε πως είχαν γύρω στα δεκατρία κοινά σημεία. 'Ενα από αυτά ήταν ότι βίωναν τον οργασμό σαν μια πνευματική, ακόμα και μυστικιστική εμπειρία.

Και πάλι, η λέξη "μυστικιστικό» δεν είναι μια απλή αναλογία. Ανά τους αιώνες, οι μυστικιστές έχουν μιλήσει για το θάνατο του εγώ σαν απαραίτητο στοιχείο του πνευματικού, μυστικιστικού ταξιδιού, ή ακόμα και σαν το στόχο, το ίδιο το τέλος του μυστικιστικού ταξιδιού. Και ίσως γνωρίζετε ότι οι Γάλλοι αναφέρονται στον οργασμό σαν lα petite mort (ο μικρός θάνατος).

Η υποκειμενική . ποιότητα του οργασμού, φυσικά, εξαρτάται από την ποιότητα της σχέσης των ατόμων που κάνουν έρωτα. Αν, λοιπόν, κυνηγάτε τον καλύτερο δυνατό οργασμό, τότε ο ασφαλέστερος τρόπος για να τον επιτύχετε είναι με κάποιον που αγαπάτε πολύ. Αλλά παρ' όλο που μια σχέση με ένα αγαπημένο άτομο είναι απαραίτητη για να μας φέρει στα μεγαλύτερα μυστικιστικά ύψη της οργασμικής εμπειρίας, από τη στιγμή που θα φτάσουμε στα ύψη αυτά, παύουμε να συνειδητοποιούμε την παρουσία του συντρόφου μας. Σε αυτή τη σύντομη κορυφαία ατιyμή του "μικρού θανάτου", ξεχνάμε ποιοι και πού είμαστε. Και κατά μια πολύ πραγματική έννοια, πιστεύω πως αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε για λίγο αφήσει τη γη και έχουμε μπει στη χώρα του Θεού.

Καθώς είπε και ο Ananda Coomaraswami: "Τη στιγμή του αμοιβαίου οργασμού, το κάθε άτομο έχει τόση σημασία για το άλλο, όση έχουν και οι πύλες του Παραδείσου για εκείνον που είναι μέσα». 'Η, σύμφωνα με την παράφραση του Joseph Campbell. "Οταν έχει κανείς χαθεί μέσα στα κύματα της αγάπης, ο σύντροφος δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από τις πύλες του ιερού από τις οποίες περνάει κανείς στην ιερή τράπεζα."

Η σεξουαλική εμπειρία, λοιπόν, είναι δυνάμει θρησκευτική. H θρησκευτική εμπειρία είναι σεξουαλική; Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο πως μεγάλο μέρος από την καλύτερη ερωτική ποίηση που έχει γραφτεί ποτέ, γράφτηκε από μοναχούς και μοναχές. 'Ισως ήδη να γνωρίζετε την περίφημη Σκοτεινή Νύχτα του Αγίου Ιωάννη του Σταυρού:

Ι. Μια σκοτεινή νύχτα,

φλογισμένος από την επιθυμία της αγάπης -

ω, θεία χάρη!

βγήκα α0έατος,

καθώς το σπίτι μου γαλήνιο ήταν και σιωπηλό.

2. Στο σκοτάδι, και ασφαλής,

κοντά στη μυστική σκάλα, κρυμμένος,

- ω, θεία χάρη!

στο σκοτάδι, κρυμμένος,

καθώς το σπίτι μου γαλήνιο ήταν και σιωπηλό.

3. Ετιείνη τη χαρμόσυνη νύχτα,

κρυφά, καθώς κανείς δε με είδε,

ούτε κι εγώ, κοίταξα τίποτα,

χωρίς άλλο φως ή άλλο οδηγό,

από εκείνο που έκαιγε στην καρδιά μου.

4. Αυτό με οδηγούσε

πιο σίγουρα κι απ' το φως του μεσημεριού εκεί που με περίμενε εκείνος

- εκείνος που τόσο καλά ήξερα

εκεί σε ένα μέρος όπου κανείς δε φάνηκε.

Παρατηρήστε πώς μπερδεύονται τα φύλα στην επόμενη στροφή:

5. Ω, νύχτα, που με οδηγείς!

Ω, νύχτα, πιο υπέροχη από την αυγή!

Ω, νύχτα, που ένωσες

τον Εραστή με την αγαπημένη του,

μεταμορφώνοντας την αγαπημένη στον Εραστή της.

6. Πάνω στο λουλουδιασμένο στήθος μου

που το φύλαγα για εκείνον και μόνο, εκεί έγειρε να κοιμηθεί,

και εγώ τον χάιδευα

εκεί, στο απαλό αεράκι από τους κέδρους.

7. Οταν το αεράκι φύσηξε από τον πύργο,

καθώς χώριζα στη μέση τα μαλλιά του, πλήγωσε το λαιμό μου

με το απαλό χέρι του,

αναστέλλοντας προσωρινά τις αισθήσεις μου.

8. Αφέθηκα και ξέχασα τον εαυτό μου,

ακουμπώντας το πρόσωπο μου στην Αγάπη μου

τα πάντα έπαυσαν βγήκα από τον εαυτό μου,

αφήνοντας πίσω τις έγνοιες μου

ξεχασμένος ανάμεσα στους κρίνους.

Πιστεύω ότι η τελευταία στροφή του ποιήματος αυτού, η οποία περιγράφει τη μυστικιστική ένωση που είναι δυνατή ανάμεσα στους ανθρώπους και στον Θεό, είναι επίσης μια από τις καλύτερες περιγραφές του οργασμού που έχουν γραφτεί ποτέ:

"Αφέθηκα και ξέχασα τον εαυτό μου... τα πάντα έπαυσαν... βγήκα από τον εαυτό μου...".

'Εχω διαπιστώσει στις επαφές μου με μοναχούς και μοναχές ότι οι καλύτεροι μοναχοί είναι εκείνοι που αγαπούν πιο παθιασμένα τον Θεό. Και για να αγαπάει κανείς παθιασμένα τον Θεό, πρέπει να είναι ένα γεμάτο πάθος, σεξουαλικό άτομο. Πώς εξηγείται, λοιπόν, ότι τέτοια άτομα επίλέγουν την αγαμία;

Υπάρχουν δύο λόγοι. Ο πρώτος, αν μου επιτρέπετε το λογοπαίγνιο, είναι ότι το "πήδημα» μπορεί να "πηδήξει» τις σχέσεις. Από τη στιγμή που μετατρέπουμε ένα άλλο άτομο σε σεξουαλικό αντικείμενο, υπάρχει μια έντονη τάση να το χρησιμοποιούμε. Παρ' όλο που οι άντρες και οι γυναίκες έχουν διαφορετικούς τρόπους για να το κάνουν αυτό, όλοι μας έχουμε την τάση να χρησιμοποιούμε το σεξουαλικό αντικείμενο στη ζωή μας με τρόπους που είναι καλυμμένα αν όχι φανερά συμφεροντολογικοί και εξυπηρετούν τις προσωπικές μας ανάγκες.

'Εχουν γίνει πειράματα με μοναστήρια που δεν ήταν υποχρεωτική η αγαμία, αλλά μέχρι στιγμής απέτυχαν οικτρά. Επομένως, εκείνοι που επιλέγουν να έχουν σχέσεις με τους συνανθρώπους τους, που να είναι θεραπευτικές, συνήθως αποφασίζουν ότι μια πολύ συγκρατημένη σεξουαλικότητα είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν. Και συχνά ανακαλύπτουν ότι άξιζε τον κόπο.

(από Μ.Σκότ Πέκ...:Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κάτι αλλιώτικο………."

ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

ΚΑΒΟΥΡΑΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι κάβουρας=καρκίνος. Αρχαιοελληνικό Κάβειροι=γιοι του Ηφαίστου και της Κάβειρας, πελασγικές θεότητες της Λήμνου και της Σαμοθράκης, κοντόσωμοι με ογκώδεις φαλλούς=κάβουρες.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από αρχαιοελληνικό παρατσούκλι, όνομα. Θεόφιλος = Αθηναίος άρχοντας κατά την Ιόβη Ολυμπιάδα=θεός+φίλος= αγαπητός στον θεό.
ΚΟΥΤΣΟΒΑΣΙΛΗΣ: Επώνυμο που ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών σύνθετο αποτελούμενο από τις λέξεις κουτσός + το βαπτιστικό όνομα Βασίλης.
ΔΙΑΜΑΝΤΑΣ: Ίδε περιεχόμενα blog Διαμαντής στο Δ
ΞΕΝΑΚΗΣ: Επώνυμο που ανήκει στην κατηγορία των μητρονυμικών προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Πολυξένη. Υποκοριστικό Ξενάκης. Άλλα παρόμοια: Πολυξένος, Κουλιξένη, Ξένη.
Πολυξένη=θυγατέρα του Πριάμου και της Εκάβης, μνηστή του Αχιλλέα που την θυσίασε επάνω στον τάφο του ο γιος του ο Νεοπτόλεμος. Πολύς + ξένος = αυτή που δέχεται πολλούς ξένους.
ΗΛΙΑΔΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το 1) βαπτιστικό όνομα Ηλίας με την κατάληξη –αδης.
Ηλίας: όνομα εκ της Παλαιάς Διαθήκης, προφήτης του Ισραήλ «ο άγιος ο εφ άρματος αναληφθείς εις τους ουρανούς ίσως πρόκειται και για παρετυμολογία προς το ήλιος. 2) Ηλιάς: μία από τις επτά κόρες του ήλιου. Άλλα παρόμοια επώνυμα: Ηλιάκος, Λιάκος.
ΝΤΕΤΣΙΚΑΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την σλαβική λέξη decko=παιδάκι. Άλλο παρόμοιο το Δέτσικας.
ΒΛΑΧΟΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία α) εθνικά και φανερώνουν προέλευση. β) Με σημασία του χωρικού, άξεστου (χαρακτηρισμός Μάνης). Στην Χίο λέγονται όσοι μετοίκησαν εις Ρουμανία=Μεγάλη Βλαχία. Τη Μικρή Βλαχία απάρτιζαν τα μεσαιωνικά χρόνια η Αιτωλοακαρνανία. Η ετυμολογία του ονόματος είναι γερμανική WAIH (κέλτικο) ή σλαβική vlach.
ΤΕΡΖΑΚΗΣ-ΤΕΡΖΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη terzi=ράφτης.
ΕΥΣΤΑΘΟΓΛΟΥ: Επώνυμο προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Ευστάθιος με την κατάληξη –ογλου που προσδιορίζει ανατολή. Άλλα παρόμοια επώνυμα: Ευσταθίου, Ευσταθιάδης, Ευσταθόπουλος, Σταθόπουλος, Σταθακόπουλος, Σταθάτος, Σταθάς, Σταθάκης, Σταθακάρης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"

Α.ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΑΠΟ.Σ.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΕ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΣΟΥ

ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΛΙΣΤΑΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ
ΤΟ GREEK SURNAMES ΠΙΣΤΟ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΝΕΩΝΕΙ ΚΑΘΕ ΕΞΑΜΗΝΟ ΤΙΣ ΛΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΑΛΥΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΟΠΟΥ ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ [ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΔΙΟ ΜΠΑΝΕΡ] ΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΕΠΩΝΥΜΟΥ।ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011.ΜΕ 1000 ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΕΠΩΝΥΜΑ
ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΒΑΣΗ ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΡΘΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ
Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΔΕΙΓΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΑΝΑΛΥΜΕΝΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ
--Σ-----------------------------------------------------------------------------------

Σαμαράς, Προέρχεται από το προσηγορικό (κοινής έννοιας) ουσ. σαμάρι με την κατάληξη -ας με την οποία σχηματίζονται επαγγελματικά ουσιαστικά (ψωμάς, ψαράς, λαδάς, ωρολογάς). Στο σαμάρι υπάρχει η αρχαία ελληνική λέξη σάγμα (σέλλα, σαμάρι, εφίππον, από το ρήμα σάττω (φορτώνω, συσκευάζω) και τη λατινική κατάληξη -αριουμ- αριονσαγμάριο - σαμάριον - σαμάρι. Τη λέξη δανείστηκαν από μας οι Τούρκοι και την έχουν στη γλώσσα τους ως σεμέρ, όπως έχουν και το σεμερσί που σημαίνει σαμαράς.
ΣΑΛΒΑΡΗΣ(σαλβάρι) φαρδύ παντελόνι, βράκα ασιατικής καταγωγής.
Σαρηγιάννης, σύνθετη λέξη, από την τουρκική sari = ξανθός + το βαφτιστικό όνομα Γιάννης. Σταυρακης, Σταυρακακης, Σταυρακας, Σταυριανος, Σταυριανοπουλος, Σταυριδης, Σταυροπουλος, Σταυρουλιας, Σταυρου, Σταυρουδης, Σταυρουλης, Σταυριτσης, Σταυροπουλος. Επωνυμο πατρωνυμικο προερχομενο απο το βαπτιστικο ονομα Σταυρος με παραγωγικες καταληξεις αλλα και διαφορα προθηματα οπως καρα-, παπα-, χατζη-. Σταυρος ονομα προερχομενο απο τον τιμιο σταυρο. Εορταζει στις 14 Σεπτεμβριου.
Σαρίδης, γιος ή απόγονος του sari = ξανθός.
Σαριντζιώτης, δόθηκε σε κάποιους προγόνους που είχαν δουλέψει στο κτήμα Σαρίντζ της Τουρκίας.
Σαραβάνες(η): Πληθυντικός του σαραβανάς. Αυτός που παράγει σαραβάνες. Κοινό παρατσούκλι των Κρεµαστενών γεωργών οι οποίοι παράγουν τα ως άνω κολοκύθια.
Σάρτας(ο): Από το σαρτώ που σημαίνει πηδώ. Ο ζωηρός, ο παραγωγι­κός, ο σάτυρος.
Σάββας, από το κύριο όνομα Σάββας
Σαλαγιάννης, σύνθετο όνομα από τις λέξεις
Σάλα (πιθανόν να σημαίνει την ιταλική λέξη sala, το μεγάλο δωμάτιο του σπιτιού ή το ρήμα σαλαγώ, μετακινώ, κατευθύνω το κοπάδι ) + Γιάννης
Σαλτερής τόπος καταγωγής όπου και συναντάται το επώνυμο: ορεινή Νάξος - Τραγαίααλλού: Ιταλία.Επωνυμο προερχομενο απο το λατινικο saltus - salteris νομίζω ότι στα λατινικά (δρυμός). Η γενική σημαίνει του δρυμού. Ίσως δασοφύλακας ή ο επιφορτισμένος με τον έλεγχο των δασών (οργάνωση φεουδαρχική - Δουκάτο Κυκλάδων με πρωτεύουσα τη Νάξο)
ΣΙΜΩΣΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο α) από το βαπτιστικό αρχαίο ελληνικό όνομα Σίμος=πλακουτσομύτης β) Από το αρχαίο ελληνικό όνομα Σίμων το οποίο προέρχεται και αυτό από το Σίμος=πλακουτσομύτης.
Σαλτογιάννης, σύνθετο όνομα από τις λέξειςΣάλτο (ιταλική λέξη salto, άλμα) + Γιάννης
Σαμαντάς, αυτός που κατάγεται από το χωριό Τσαμαντάς της Θεσπρωτίας
Σανδαλίδης, από τη λέξη σανδάλι = πέδιλο και την κατάληξη -ίδης
Σκάντζας, ουσιαστικό από το ιταλικό ρήμα scansare = αλλάζω βάρδια
Σκουτέρης, λέξη που σημαίνει το πρώτο παλικάρι του τσέλιγκα
Σόμπολος, σύντμηση και παραφθορά*** του ονόμ. Χριστόδουλος
Σπετσέρης, από την ιταλική λέξη spezieri = φαρμακοποιός
Σπυρέλης, υποκοριστικό του ονόμ. Σπύρος
Σπυρόπουλος, από το όνομα Σπύρος και την κατάληξη –πούλος (γιος, απόγονος)
Σταμούλης, υποκοριστικό του ονόμ. Στάμος που είναι σύντμηση του Σταμάτιος
ΣΙΑΜΙΔΗΣ, ΣΑΜΙΔΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη sami=ψηλός ή ακροατής.
ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ, ΣΠΗΛΙΩΤΑΚΗΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των εθνικών, προερχόμενο από την σπηλιά. Ανάλογα την κατάληξη προσδιορίζεται και η καταγωγή –πουλος=Πελοπόννησος, -ακης=Κρήτη.
Σβίγγος(ο): Είδος γλυκίσματος σε βώλους, µε αλεύρι και αβγά. Αποδί­δεται σε κοντόχοντρο άτοµο.
Σγουρος. Επωνυμο το οποιο ανηκει στην κατηγορια τν μητρονυμικων, προερχομενο απο παρατσουκλι. Σγουρος = ο εχων σιγουρα μαλλια. Το θηλυκο ειναι σγουρω. Το επωνυμο απανταται εις Ηπειρο, Ζαγουρο.
ΣΕΡΓΙΟΥ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη sergi=χαλί, ψάθα, έκθεση (έκθεση πραγμάτων για πούλημα). Σεργής, Σεργίδης, Σεργόπουλος.
ΣΤΕΦΑΝΟΥ: Επώνυμο πατρωνυμικό το οποίο προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό όνομα Στέφανος, από το ρήμα στέφω=στεφανώνω, τιμώ. Με σπουδαιότερο τον Στέφανο τον Αθηναίο, τον γιο του Θουκυδίδη. Ο Άγιος Στέφανος ο πρωτομάρτυς ήταν ένας από τους πρώτους επτά διάκονους της χριστιανικής εκκλησίας. Γιορτάζει στις 27 Δεκεμβρίου.
Σπανος. Επωνυμο το οποιο προερχεται απο παρατσουκλι που αποδιδεται σε σωματικη ιδιοτητα.
Σκαδούρα(η): Μεγεθυντικό από το σκάδι, που σηµαίνει το ξηρό σύκο, το πολύ ώριµο. Εκείνος που τρώει σύκα ξερά. Αφορά όµως και ζαρωµένη γυναίκα, που λερώνεσαι όπου κι αν της αγγίξεις.
ΣΚΑΡΛΗΣ, ΣΚΑΡΛΑΤΟΣ: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών προερχόμενο από το βυζαντινό όνομα Σκαρλάτος (scarlet=το πορφυρό χρώμα) (βόρεια Ελλάδα)
Σκαλάχρας: Μεγεθυντικό του σκάλαχρου. Το σκάλαχρο είναι εργαλείο του φούρνου µε το οποίο σκαλίζουν την καρβουνισιά, και τρίβουν το φούρνο. Αυτή η γυναίκα που χώνει τη µύτη της παντού, και σκαλίζει τα πάντα. Η ξεσκαλώτρα.
Σκυλλοµαµµής : Εκείνος που αγαπά τα ζώα και ασχολείται µε τα µι­κρά τους. Ιδίως µε τα σκυλάκια.
Σουκούλης, Σουκούρης, Σουκουριάδης, Σουκούρογλου: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη sokur = τυφλός, μονόφθαλμος.
Σουλλής : Πιθανές εκδοχές προέλευσης: ο σωλήν ή ο σουβλής. Ο σου­βλής είναι υδρόβιο πτηνό µε ψηλά πόδια και σουβλερή µύτη. Πρόκειται για λεπτό και ψηλό άνδρα.
Σουλούνας σουλούνης = ο σωλήνας. Η µακριά και αδύ­νατη γυναίκα, χωρίς τις φυσικές σωματικές καμπύλες.
Σουλτανίς .Υποκοριστικό της σουλτάνας. Σκωπτικό παρανόμι γυ­ναίκας που μεγαλοπιάνεται και παριστάνει την πλούσια µε τις πολλές ανέ­σεις και τα µεγαλεία. Ακούγεται και ως λολλοσουλτανί.
Σουσουνιάρης: από το σούσουνας που ση­µαίνει ο καύλος του κροµµυδιού (Θύσανος-Θούσουνας-σούσουνας). Κοροϊδευτικό για τους γεωργούς που καλλιεργούν και παράγουν πολλά κροµµύδια µε σουσούνους.
ΣΟΦΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο α) από παρατσούκλι που εκφράζει ψυχική ή σωματική ιδιότητα β) προερχόμενο από την αραβική λέξη sof=τσόχα.
ΣΠΙΘΑΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι που ανταποκρίνεται σε ψυχική ή σωματική ιδιαιτερότητα του ατόμου. Σπίθας=ο γρήγορος, ο έξυπνος. Υπάρχει στη Νότια Εύβοια.
ΣΤΕΡΓΙΟΥ ,ΣΤΕΡΓΙΩΤΗΣ: Προέρχεται από το ευχετικό βαπτιστικό όνομα Στέργιος=να στεργιώσει.Η καταγωγή του ονόματος είναι βλάχικη. Η κατάληξη –ιώτης είναι αρχαία ελληνική.Συναντάται ως επώνυμο στα Επτάνησα.
ΣΤΡΟΥΛΙΟΣ,ΣΤΡΟΥΛΙΑΣ,ΣΙΤΑΡΟΥΛΙΑΣ,ΣΤΑΜΑΤΗΣ.Η γιαγια μου απο τον πατερα μου ηταν Βλαχα απο τα Ζαγοροχωρια. Το ονομα της Ελενη (Λενακι) Πετσιου. Μου διαφευγει αυτη τη στιγμη το Σλαβικο ονομα του χωριου της, η Ελληνικη μετονομασια του ειναι Ηλιοχωρι. Απο εκει κατεβηκε στην Θεσσαλια οπου εκανε οικογενεια με τον Ηλια Στρουλια απο τα Αμπελλακια και ζησανε στα Τεμπη. Δεν βρηκα το επωνυμο στην λιστα σας. Ειναι ενα σπανιο επωνυμο, θαρω πως μονο η οικογενεια μου το εχει, ισως να υπαρχουν καποιοι που λεγονται Στρουλιος. Η σημασια του, απ οσο γνωριζω ειναι η εξης, συμφωνα με τον πατερα μου: ο παππους ειχε χωραφια που καλιεργουσε σιταρι. Οταν λοιπον καποιος ηθελε σιταρι του λεγαν "πηγαινε στον Σιταρουλια", πολυ κοινο το -ρουλιας στην Θεσσαλια. πιο μετα του λεγαν "πηγαινε στον Σταρουλια" για να καταληξουν στο "πηγαινε στον Στρουλια". Ανεκαθεν ημουνα υπερηφανος για την σημασια του επωνυμου μου αλλα οχι και τοσο για τον ηχο του...


Η δε γιαγια μου απο την μητερα μου καταγοταν απο την Κεφαλλονια, το ονομα της Μακρη, απο το χωριο των Μακραιικων εξω απο το Αργοστολι. Μολις διαβασα σε μια αναρτηση σας με τα ονοματα Κεφαλονιτων πειρατων, το ονομα ενος Μακρη Γερασιμου απο το Αργοστολι. Δεν θα μου εκανε μεγαλη εντυπωση να μαθω οτι εχω πειρατικο αιμα στις φλεβες μου, χαχα! Η οικογενεια της λοιπον μετακομισε απο την Κεφαλλονια στον Βολο, στις αρχες του 20ου αιωνα, με αφορμη τον κινδυνο για την ζωη ενος απο τους προγονους μου, λογω της ερωτικης του περιπετειας με μια παντρεμενη. Εκει η γιαγια μου η Χρυση εκανε οικογενεια με τον Σταματη Σταματη, ο οποιος ειχε ερθει απο την Αγοριανη, αφου βεβαια πρωτα γυρισε την μιση υφηλιο. Ενας απο τους προγονους μου απο αυτη τη μερια πολεμησε στο πλευρο του Οδυσσα στο Χανι.

Για να μπω και στο θεμα ομως και να σας εξηγησω πως σας βρηκα. Ο παππους ο Σταματης εφυγε στην εφηβεια του απ το χωριο για να παει Αμερικη. Εκει βρηκε αλλα μελη της οικογενειας του, δουλεψε και προκοψε. Οταν ξεσπασε ο 1ος Π.Π καταταχτηκε, πολεμησε στην Γαλλια και τραυματιστηκε στο ποδι. Αυτο το γνωριζα απο την οικογενεια μου. Θυμαμαι μαλιστα πως η γιαγια, εως οτου πεθανε το '92(τον παππου εγω δεν τον γνωρισα) λαβαινε συνταξη απο το Αμερικανικο κρατος, επειδη ο παππους ειχε πολεμησει και τραυματιστει ως Αμερικανος στρατιωτης. Οταν εφυγε η γιαγια, βρηκα στο σπιτι της μια πλαστικη σακουλα με παλια φιλμ. Ο παππους τραβουσε φωτογραφιες με μια απο εκεινες τις Κοντακ του τελους του 19ου-αρχες 20ου αιωνα, με τις φισουνες. Για χρονια αυτες οι φωτο ηταν αποθηκευμενες στο σπιτι μου. Δεν ειναι καποιο τρελο αρχειο, εχει ομως πολυ μεγαλη συναισθηματικη αξια για εμενα. Αν και εχω Film Scanner λογω της δουλειας μου, δεν κανει γι αυτα τα φιλμ, τα οποια ειναι 6χ9 η και μεγαλυτερα. Προσφατα βρηκα ενα scanner με το οποιο καταφερα να σαρωσω τα φιλμ, εστω και αν δεν ειναι ακριβως το σωστο μηχανημα. Οι περισσοτερες απο τις φωτογραφιες ειναι οικογενειακες. Υπαρχουν ομως και καποιες που ειναι απο το μετωπο του 1ου Π.Π. Η μαλλον απο τις στιγμες χαλαρωσης των στρατιωτων, οχι απο μαχες.

Καπως ετσι αρχισα να ψαχνω για τον 1ο Π.Π για να βρω περισσοτερες πληροφοριες και βρεθηκα στο ιστολογιο σας. Η ουσια ειναι οτι εκτος απ το αιμα εχουμε και την γλωσσα. Εχει κι αυτη DNA. Και εγω, ζωντας τον εαυτο μου, στο μεγαλυτερο κομματι της ζωης μου ταυτοποιουμουνα με την οικογενεια απο την πλευρα του πατερα μου. Ειχα τον παππου μου απο αυτη την πλευρα ως προτυπο ας πουμε. Και οχι τοσο τον παππου τον Σταματη. Ενας λογος γι αυτο ειναι το ονομα. Θεωρουσα οτι το Σταματης εχει κατι το αρνητικο πανω του, επειδη μιλαει για να σταματησει κατι. Προσφατα λοιπον που εκανα μια ερευνα σε αυτες τις ιστοσελιδες τις οποιες αναφερετε κι εσεις εδω βρηκα το εξης γι αυτο το ονομα. Τρια απο τα παιδια του Σταματη, 2 θειοι, 1 θεια μεταναστευσαν επισης στην Αμερικη. Εκει αλλαξαν το ονομα τους σε Stamus. Βρηκα λοιπον οτι το Stamus στα Λατινικα σημαινει "Στεκομαστε ως ενα", αυτο που λεμε η ισχυς εν τη ενωση. Και αυτο εδωσε μια αλλη προοπτικη στον τροπο που αντιλαμβανομαι τον παππου μου και αυτη την ριζα του αιματος μου. Και ειναι κατι που με χαρακτηριζει ετσι κι αλλιως.

Σπίνος(ο): Το πουλί. Από την ομοιότητα του κατόχου ως προς τη φωνή και τη µύτη, µε το πουλί.
Στελλίτης (ο): Αυτός που έχει µακριά στελλιά (σκέλη, πόδια). Συναντάται η λέξη και στην κατάρα: "Στελλίτης να σε πιάσει" = Τέτανος να σε πιάσει.
Στοιχειός : Το ξωτικό, το φάντασμα. Ο αδύνατος, ο κοκαλιάρης, ο σκελετωµένος.
Σφηκαόνης (ο): Από το σφηκαόνι το οποίο είναι είδος µμικρής σφήκας. Επίθετο οικογενειακό, που αντικαταστάθηκε µε την Ενσωμάτωση. Διατη­ρείται όμως σαν παρατσούκλι, αλλά και ως επώνυμο από μετανάστες στην Αμερική. Σύμφωνα με μαρτυρία συγγενούς του, ο κάτοχος του κινδύνευσε από το κέντρισμα της σφήκας
Σγούρης. Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει
ΣΙΑΜΠΑΝΗΣ:Επώνυμο με ξενική ρίζα προερχόμενο από την τουρκική λέξη saban=άροτρο ή saban=ηλίθιος με προσθήκη την νεοελληνική κατάληξη –ης που συνήθως έχουν τα επώνυμα με τουρκική ρίζα.
β]Σαμπάνηδες ή Γιαμπάνηδες αποκαλούσαν επί Τουρκοκρατίας τους ψευδομουσουλμάνους (αυτούς που τύποις αποδέχονταν το Κοράνι) με ονειδιστική σημασία.
ΣΜΥΡΝΙΟΥ:Επώνυμο που κατατάσσεται στην κατηγορία των εθνικών που έχει και παράλληλα τύπο τουρκικό προερχόμενο από την Σμύρνη Μικρά Ασία.
ΣΤΑΜΠΟΛΙΔΗΣ:Επώνυμο που κατατάσσεται στην κατηγορία των εθνικών με ξενική τουρκική καταγωγή προερχόμενο από το stanbul=η πόλη (ις ταν πουλ= εις την Πόλη), με την τοποθέτηση της κατάληξης –ιδης που προσδίδει ποντιακή καταγωγή.
Σκλέπας .Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει(κουτσός)
Σκλήρης.Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει (συχνό στη Βοιωτία)
Σκούρας.Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει
Σούγκρας.Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει (που τσουγκρίζει)Σούκουλας .Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει(κουρελής)
Σούλης.Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει (ψηλός, λεβέντης)
Σουμάκης.Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει
Σούρπης .Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει(ρουφηχτής)
Σπάτας.Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει (σπάθας)
Στίνης .Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει(που σπρώχνει
Σχηματάρης.Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει (κομψευόμενος
Σερεφιάς, από την τουρκική λέξη şeref = τιμή, δόξα, μεγαλείο.
ΣΑΠΚΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη βουλγαρικη λεξη sapka που σημαινει κουκουλα, πηλικιο.
ΣΔΡΑΒΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη zdrav που σημαινει γερος, υγιεις.
ΣΟΥΡΛΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη surla που σημαινει προβοσκιδα ή φλογερα.
ΣΤΑΣΙΝΟΣ-ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ:Επώνυμο πατρωνυμικό προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Αναστάσης, το οποίο και προέρχεται από την Ανάσταση του Χριστού. Γιορτάζει την ημέρα του Πάσχα.
ΣΙΜΟΣ:Επώνυμο προερχόμενο από αρχαίο ελληνικό παρατσούκλι προσδιδόμενο σε ιδιότητες σωματικές, ψυχικές, πνευματικές. Σιμη =πλατεια μυτη.Άλλα παρόμοια: Σμίκρων, Πλάτων, Πλατής, Σαπφώ, Στράβων, Μιλτεύς, Μιλτιάδης, Φαλακρός, Κέφαλος, Χείλων, Πράος, Μακάριος, Γενναίος, Σύντροφος, Ορφανός.
ΣΑΜΨΩΝΟΓΛΟΥ:Επώνυμο σύνθετο αποτελούμενο από το εβραϊκό παρατσούκλι σαμψών = μικρός ήλιος και την κατάληξη –ογλου, που προσδίδει ανατολία.
ΣΤΟΥΚΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη stuka που ειναι ειδος ψαριου.
ΣΤΡΙΓΚΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη strig που σημαινει κουρα κυριως προβατων.
Σκαντζούρης, ουσιαστικό από το ιταλικό ρήμα scansare = αλλάζω βάρδια.
Σουβατζής, επαγγελματικό όνομα από την τουρκική λέξη suvaci.
Σπυράκης, υποκοριστικό του βαφτιστικού ονόματος Σπύρος.
Σταφυλίδης, γιος ή απόγονος του Σταφυλά (επαγγελματικό).
Σωτηρίου.Επωνυμο πατρωνυμικο ο γιος ή απόγονος του Σωτήρη.
ΣΑΜΙΟΣ. ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΤΑΣΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ.ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΜΕ ΜΟΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΤΟ -ς ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙΤΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΤΟΥΣ ΓΕΝΟΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑΝ ΤΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ
Σαρρής. Κίτρινος (πάσχων από ηπατίτιδα) η Ξανθός - απαντάται συχνά σαν πρόθεμα (Σαρη-γιαννης,Σαρη-μανωλης) άλλα και ως υποκοριστικό Σαριδάκης
Σερέπετσης. Από το τουρκικό σαραπτσής (Sarap ,Sarapci) οινοποιός. Είναι φανερό ότι το προσωνύμιο δίνονταν σε Έλληνες από τους Τούρκους, εφόσον κάνεις Τούρκος δεν θα μπορούσε να ασκεί το επάγγελμα δημοσίως.
Συγκελίδης. Οφίκιο του Πατριαρχείου. (συν+κελί) Σύμβουλος του επίσκοπου που έμενε μαζί του, στο ίδιο κελί. Πρόσωπο της απολυτού εμπιστοσύνης του αλλά και της εύνοιας του.
Σαπρανίδης. Αν δεν προέρχεται από την Σαφράμπολη και το Σαφράν τουρκικο Safran, Ζαφορά , μπορεί να σημαίνει τον χολωμένο, πικραμένο, κιτρινιάρη, αρρωστιάρη από το τουρκικο safra=χολή
Σερδάρης, από την τουρκική λέξη serdar = διοικητής.
Σέντζας: αντί Σεντζάς, ό κατασκευαστης σεντζίων. Τo σέντζιο ήταν ειδος καθίσματος τών Βυζαντινών, που στηριζόταν σε 24 μαρμαρένιους κίονες. Δεν ειχε κλίμακα πρός τόν ίππόδρομο, για να προστατεύεται ό αυτοκράτορας άπό ενδεχόμενες επιθέσεις τών θεατών. Τό κάθισμα ειχε διάφορα πατώματα. Στο άνώτερο κάθονταν δ αυτοκράτορας με τους άξιωματούχους του (βλ. Κυρ. Σιμόπουλου, Ξένοι ταξιδιώτες στην Έλλάδα, τ. Α', σ. 203, ύποσημ.4).
Σημανδούρας, παρατσούκλι από τη λέξη σημαδούρα, που είναι το σημάδι που επιπλέει στη θάλασσα ως αναγνωριστικό.
Σιώπης, στα βουλγάρικα σημαίνει χωριάτης.
Στοίδης, Επωνυμο προερχομενο 1] από το Στόι=Στάσου, κατ επέκτασην αυτός που Στέκεται, ο Στέκων όρθιος σε ακινησια ή στάση προσοχής 2]από τη σλαβική λέξη stoi που σημαίνει «εκατό».3] Πιθανόν όμως να σημαίνει και «είκοσι» και να είναι τουρκικής προέλευσης.
ΣΙΑΚΗΣ ή ΣΙΑΞΗΣ ή ΣΙΑΖΗΣ : Αυτός που ισιάζει, διευθετεί, διορθώνει,εξομαλύνει.. (ρήμα ΣΙΑΖΩ - ΕΣΙΑΞΑ δηλ. διόρθωσα)
ΣΙΒΙΤΑΝΙΔΗΣ. Κατά τον Δ. Βαγιακάκο, προέρχεται από το επώνυμο Τσιβιτανίδης, το οποίο σχηματίστηκε από τη λέξη τσιβιτάνος (civitanus).Τσιβιτάνος ονομαζόταν ο διοικητής διαμερίσματος χώρας ή ο καπετάνιος, ο πλοίαρχος κατέργου (= ιστιοφόρο πολεμικό ή πειρατικό πλοίο με δύο ή τρεις σειρές κουπιών).Η λέξη βρίσκεται στο Κυπριακό Χρονικό του Μαχαιρά, όπου αναγράφονται τα εξής: εμήνυσεν … τούς τζιβιτάνους … νά ποίσουν καλές βίγλες», «νά ποίσουν οι Κυπριώτες νά είναι ομπρός του τζιβιτάνου των αυτών κατέργων» και «ο Τζακέ τέ Μπιτζέλ ο τζιβιτάνος του μαρτζασίου».Από το επάγγελμα, λοιπόν, σχηματίστηκε το παρωνύμιο Τζιβιτάνος ή Τσιβιτάνος, το οποίο εξελίχθηκε σε οικογενειακό όνομα και από αυτό προέκυψε το επώνυμο Τσιβιτανίδης (ο υιός του Τσιβιτάνου) και Σιβιτανίδης.
Σημίτης, πρωθυπουργός. Η γραφή αυτή μας οδηγεί στους Σημίτες, αρχαίους ανατολικούς λαούς. Σημιτικής καταγωγής είναι οι Αραβες, Εβραίοι, Παλαιστίνιοι, Ασσύριοι, Χαλδαίοι κλπ. Η διάκριση είναι γλωσσική και όχι φυλεκτική. Ολοι ανήκουν στη λευκή φυλή. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ανήκουν στους Χαμίτες. Επομένως το Σημίτης προέρχεται από το ανθρωπωνύμιο Σημ, πρώτο γιο του Νώε, με την προσθήκη της κατάληξης-ίτης.Το επώνυμο όμως του πρωθυπουργού, διευκρινίζει ο συγγραφέας, προέρχεται από το τουρκικό σιμιτ (κουλούρι, σμίτι) και Σιμίτης σημαίνει κουλουράς, κουλουρτζής, κουλουροπώλης. Πολλές λέξεις που σημαίνουν φαγώσιμα με την προσθήκη του τελικού -ς έγιναν οικογενειακά ονόματα: καρβέλι - Καρβέλης, κουλούρα - Κουλούρας, λαγάνα - Λαγάνς, πιπέρι - Πιπέρης, ρεβίθι - Ρεβίθης.
Σδράκας -Σδρακάς - σδρακά: Επωνυμο επαγγελματικο προερχομενο απο τονξύλινο τρίποδα, βαρύς, για το ίδιασμα του νήματος του αργαλειού
ΣΟΥΛΙΩΤΗΣ: Επώνυμο που κατατάσσεται στα εθνικά οικογενειακά. Με αρχική ρίζα το Σούλι με την κατάληξη –ιώτης
ΣΜΑΡΑΓΔΗΣ. ΕΠΩΝΥΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΤΑΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΗΤΡΩΝΥΜΙΚΩΝ.ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΠΤΗΣΤΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ, ΣΠΥΡΟΥ, ΣΠΥΡΑΚΗΣ, ΣΠΥΡΑΤΟΣ, ΣΠΥΡΕΑΣ, ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΣΠΥΡΙΔΑΚΗΣ: Επώνυμο που ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών με αρχική ρίζα προερχόμενη από το βαπτιστικό όνομα Σπύρος.Ο Αγιος Σπυριδων εζησε τον 4 αιωνα και καταγοταν απο την Κυπρο.Γιορταζει στις 12 Δεκεμβριου
ΣΑΛΔΑΜΑΡΙΟΣ: Επώνυμο βυζαντινό που ανηκει στην κατηγορια των επαγγελματικων, είναι ο παντοπώλης.
ΣΗΡΙΚΑΡΙΟΣ: Επώνυμο βυζαντινό, που ανηκει στην κατηγορια των επαγγελματικων,είναι ο ράφτης των μεταξωτών υφασμάτων.
ΣΠΑΘΑΡΗΣ: Επώνυμο βυζαντινό απο τιμητικό αξίωμα. Ανήκει στην κατηγορία επαγγελμάτικων.
ΣΤΑΒΑΡΗΣ:Επώνυμο προερχόμενο από το σταβάρι = το τιμόνι του αλετριού. «Ήθελ’ από πρινάρι, το χερουλάτη, τα φτερά, τον κέρο, το σταβάρι» Βαλαωρίτης, Φωτεινός Α, 124-5
ΣΤΕΡΓΙΩΤΗΣ:Σύνθετο επώνυμο. Προέρχεται από το ευχετικό βαπτιστικό όνομα Στέργιος=να στεργιώσει.Η καταγωγή του ονόματος είναι βλάχικη. Η κατάληξη –ιώτης είναι αρχαία ελληνική.Συναντάται ως επώνυμο στα Επτάνησα.
ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ:Επώνυμο που κατατάσσεται στα εθνικά οικογενειακά, προερχόμενο από την στεριά.
Στεριανός, Στεριαννάκης, Στεριαρής .β) Ίσως προέρχεται εκ του βαπτιστικού ονόματος Στέργιος (έχει γίνει ανάλυση από το blog) με την προσθήκη της κατάληξης –αρης.
ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ.Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η κατάληξη σε -όπουλος είναι πατρωνυμικό του βαφτιετικού Στέφανος, το οποίο είναι αυτούσιο, το αρχαίο (ομηρικό) προσηγορικό ουσιαστικό στέφανος... στεφάνιον... στεφάνι. Οι παραγωγικές καταλήξεις -άνος, -άνον σχηματίζονται ουσιαστικά από ρήματα και δίνουν σ' αυτά τη σημασία του οργάνου: στέφω - στέφανος, δρέπω - δρέπανον.
Σιάνα – Σωσάνη
Σιόζιος – Θεόδωρος
Σιούλας – Αναστάσιος
Σιώμος – Θωμάς
Σίμος – Συμεών
Στασινή – Αναστασία

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Α.ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΑΠΟ.Σ."

Γιατί στην Ελλάδα; ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Τί ήταν εκείνο που έκανε την Ελλάδα κοιτίδα της Φιλοσοφίας και της Επιστήμης; Γιατί ο φιλοσοφικός στοχασμός, από τον οποίο αργότερα γεννήθηκε η επιστημονική μεθοδολογία και σκέψη δεν άνθισαν στην Αίγυπτο ή στη Βαβυλώνα, όπου και πλούτος μεγαλύτερος υπήρχε και
γνώσεις περισσότερες είχαν συσσωρευτεί και επί πλέον η ισχυρότερη κρατική ισχύς εξασφάλιζε πιο μακροχρόνιες περιόδους ειρήνης;
Πολλοί μιλάνε για το ελληνικό θαύμα, το οποίο, όπως ισχυρίζονται, οφείλεται στη φυλετική ανωτερότητα των Ελλήνων. Παρόμοιοι ισχυρισμοί είναι φυσικά απλές αντιεπιστημονικές καυχησιολογίες. Κατ' αρχήν η ίδια η ιδέα του θαύματος δεν είναι μονάχα αντιεπιστημονική αλλά και ανελληνική. Οι Έλληνες διανοητές απέρριπταν τα θαύματα. Το θαύμα δεν εξηγεί τίποτα. Αντικαθιστά την εξήγηση με θαυμαστικά. Ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης ήθελε ο άνθρωπος με τη γνώση να κατακτήσει την αθαμβία, να μη θαυμάζει ως υπερφυσικά, πράγματα και φαινόμενα που μπορούν να ερμηνευθούν. Όσο για τη φυλετική ανωτερότητα, οι αμέσως ενδιαφερόμενοι, οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες, ουδέποτε ισχυρίστηκαν κάτι τέτοιο. Αντίθετα όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς μιλάνε με σεβασμό
και μεγάλη εκτίμηση για τον πολιτισμό και τις γνώσεις των συγχρόνων τους Αιγυπτίων και Βαβυλωνίων, για την ηθική των Περσών, τη γενναιότητα των Θρακών και γενικά για τις αρετές των γειτονικών τους λαών. Το ρητό ΠΑΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ είχε αρχικά καθαρά γλωσσική κι όχι πολιτιστική ή πολιτική σημασία. Σήμαινε απλώς ότι οι μη Έλληνες μιλούσαν ακατάληπτα . Η ίδια η λέξη βάρβαρος απόχτησε τη μειωτική της σημασία πολύ αργότερα, κατά την ελληνιστική εποχή και τη
ρωμαιοκρατία.
Ήταν μήπως η εμπορική και ναυτική δραστηριότητα των Ελλήνων, που προκάλεσαν την πνευματική άνθιση των ελληνικών πόλεων; Οπωσδήποτε το εμπόριο και η ναυτιλία υπήρξαν αποφασιστικά θετικοί παράγοντες, όχι όμως γενεσιουργά αίτια. Εκτός του ότι και στις πιο εμπορικές ελληνικές πόλεις, τη Μίλητο, την Κόρινθο ή την Αθήνα, η γεωργική παραγωγή ήταν πάντοτε ο κυρίαρχος οικονομικός παράγων, επισημαίνω ότι στις φοινικικές πόλεις υπήρξε πολύ μεγαλύτερη ναυτική και εμπορική δραστηριότητα, χωρίς να συνοδεύεται από ανάλογη πνευματική άνθιση. Προφανώς άλλη ήταν η αιτία της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Κι αυτή
είναι, κατά κύριο λόγο, η κοινωνική συγκρότηση των ελληνικών πόλεων, ριζικά διαφορετική από τη δομή των κοινωνιών στην Αίγυπτο, τη Μεσοποταμία, τη Φοινίκη και τις άλλες χώρες της Ανατολής. Κατά την Αρχαιότητα, στις πολιτισμένες χώρες της κοντινής Ανατολής, όπως και
στις Ινδίες στην Κίνα και αλλού, οι ανάγκες της κατασκευής και συντήρησης εκτεταμένων αρδευτικών έργων, οδήγησε στη συγκρότηση μεγάλων ισχυρών και συγκεντρωτικών κρατών. Στα κράτη αυτά όλη η εξουσία βρισκόταν στα χέρια του Ανακτόρου και του Ναού, γιατί είχαν
τον έλεγχο των αρδευτικών δικτύων και ήταν οι μοναδικοί κάτοχοι της Γνώσης. Οι απλοί αγρότες, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, ήταν νομικώς ελεύθεροι και συλλογικοί κάτοχοι της γης, αλλά χωρίς τον έλεγχο των αρδευτικών δικτύων και χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις για τον υπολογισμό των εποχών και τον προσδιορισμό της καταλληλότερης
εποχής για τις γεωργικές ασχολίες, ήταν ανίκανοι να επιβιώσουν. Έτσι δέχονταν να υποταχτούν στο δίδυμο της εξουσίας, στο Ανάκτορο και το Ναό και ουσιαστικά ήταν συλλογικοί δούλοι του κράτους. Αυτό ήταν το κοινωνικό σύστημα που οι κλασσικοί ονόμασαν ασιατικό ή ανατολικό
τρόπο παραγωγής, ενώ άλλοι το θεωρούν μια προδρομική μορφή της φεουδαρχίας και που διέφερε ουσιαστικά τόσο από το δουλοκτητικό σύστημα του ελληνορωμαϊκού κόσμου όσο και από το φεουδαρχικό της Δυτικής Ευρώπης, που το διαδέχτηκε.
Η εικόνα που σχηματίζουμε για τα μινωικά και μυκηναϊκά κράτη, από τα αρχαιολογικά ευρήματα και τα κείμενα των πινακίδων με τη γραμμική γραφή Β μας πείθουν ότι έχουμε να κάνουμε με κοινωνίες του ίδιου περίπου τύπου με αυτόν των ανατολικών δεσποτειών και όχι της μορφής
των δουλοκτητικών πόλεων-κρατών. Πραγματικά, το κύριο γνώρισμα των κρατικών αυτών σχημάτων του Αιγαίου είναι ότι το ανάκτορο κυριαρχούσε απόλυτα στην οικονομική και πνευματική ζωή της περιοχής που εξουσίαζε. Ολόκληρη η παραγωγή, το εμπόριο και κάθε πνευματική ή άλλη δραστηριότητα ήταν στα χέρια του άνακτα, της αυλής και της πολύπλοκης
γραφειοκρατίας που τους περιστοίχιζε. Έμοιαζαν δηλαδή τα μινωικά και μυκηναϊκά αυτά "βασίλεια" με τα σύγχρονά τους κράτη της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας, με τα οποία προφανώς διατηρούσαν στενούς εμπορικούς και πνευματικούς δεσμούς από την προϊστορία ακόμη.
Αλλά τα μινωικά και τα μεταγενέστερα μυκηναϊκά κρατικά σχήματα, μολονότι δεσπόζουν στον ελλαδικό και αιγιακό χώρο για πολλούς αιώνες, δεν είναι και οι μοναδικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης στην περιοχή αυτή. Στα περισσότερα μικρά νησιά του Αιγαίου, αλλά και σε παράλιες ή ορεινές, απομονωμένες περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας, ταυτόχρονα και παράλληλα με τα ισχυρά μυκηναϊκά βασίλεια, υπήρχαν μικρές ανεξάρτητες κοινότητες, στις οποίες απουσίαζαν ή ήταν ασήμαντες τόσο η ταξική ανισότητα και η περιουσιακή διαφοροποίηση των μελών τους.
Στις κοινωνίες αυτές επιβίωναν πολλοί από τους θεσμούς του παλαιότερου γενοφυλετικού συστήματος. Μολονότι η οικονομική, πολιτιστική και πολιτική συμβολή των περιοχών αυτών στην εικόνα που σχηματίζουν οι ιστορικοί για το προϊστορικό Αιγαίο είναι πολύ μικρή, η επίδραση που είχαν στις μεταγενέστερες εξελίξεις είναι στην πραγματικότητα πολύ σημαντική. Στις νησιωτικές και ηπειρωτικές αυτές κοινότητες ο πλούτος, που προερχόταν από το ψάρεμα, τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη ναυτιλία, το εμπόριο (και την πειρατεία), δεν ήταν αρκετός για να συντηρήσει προνομιούχα στρώματα κι ακόμα λιγώτερο, για να εξασφαλίσει τους όρους για να υπάρξει ανάκτορο και αυλή, ενώ από την άλλη μεριά η ισότιμη συμμετοχή όλων των ενήλικων μελών τους σε ριψοκίνδυνες δραστηριότητες, όπως η ναυτιλία, το ψάρεμα και η πειρατεία, απέκλειαν την ανάδειξη αρχηγικών στρωμάτων. Στα μέρη αυτά επιβιώσανε οι δημοκρατικές παραδόσεις του κοινοτικού συστήματος, όπως η συνέλευση των μελών της κοινότητας, το
αιρετό των αρχοντων κλπ. που μεταβιβάστηκαν αργότερα στις ελληνικές πόλεις- κράτη.
Τα μυκηναϊκά κράτη τόσο στην ηπειρωτική Ελλάδα όσο και στην Κρήτη και τα νησιά παρακμάσανε και αποσυντέθηκαν, κατά τον 12ο και 11ο αιώνες πριν από τη χρονολογία μας. Λίγο πιο πριν το ισχυρό κράτος των Χετταίων στη Μικρασία εξαφανίζεται από την ιστορία, ενώ μεγάλες επιδρομές και άλλες αναστατώσεις είχαν προηγηθεί στην Κάτω Αίγυπτο
και τις ακτές της Συρίας. Πολλές θεωρίες έχουν διατυπωθεί για τα αίτια των αναστατώσεων αυτών και ειδικότερα για τα αίτια της αποσύνθεσης των μυκηναϊκών βασιλείων. Η ιστορική επιστήμη δεν έχει ακόμα πει την τελευταία λέξη. Η κοινωνία που διαδέχτηκε τα μυκηναϊκά βασίλεια, διατήρησε χαρακτηριστικά γνωρίσματα τόσο από αυτά όσο και από τις παλαιότερες κοινότητες των γενών. Ο Όμηρος ενώ μιλά για ισχυρούς άνακτες σαν τον Αγαμέμνονα ή το Νέστορα, ταυτόχρονα αναφέρει συνελεύσεις των πολεμιστών στις οποίες οι ισχυροί αυτοί
βασιλείς έπρεπε να δώσουν λόγο.
Στην κατακερματισμένη από βουνά και θάλασσες Ελλάδα, όπου οι μεγάλοι κάμποι σπάνιζαν και δεν υπήρχε ανάγκη αλλά ούτε και δυνατότητα κατασκευής μεγάλων αρδευτικών έργων, στη θέση των παλιών μυκηναϊκών βασιλείων, που χάθηκαν, δε συγκροτήθηκαν ξανά ισχυρά συγκεντρωτικά κράτη, παρόμοια με εκείνα της Ανατολής. Τόσο οι οικονομικές όσο και οι πολιτικές συνθήκες είχαν αλλάξει. Εξ άλλου για πολλούς αιώνες έχουμε πλήρη σχεδόν διακοπή των εμπορικών και πνευματικών δεσμών του Αιγαίου με την Αίγυπτο, τη Συρία και τη Μεσοποταμία.
Κάθε μικρή περιοχή, νησί ή χερσόνησος ή κοιλάδα, αποτελούσε ιδιαίτερη οικονομική και συνεπώς και πολιτική ενότητα κι ο πληθυσμός της αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, που τα ξεπερνούσε με σκληρή εργασία ενώ η κοινωνική ανισότητα και η περιουσιακή διαφοροποίηση μεγάλωναν. Εδώ βαθμιαία αναπτύχθηκε η κλασσική μορφή δουλοκτησίας, μολονότι η έκταση της, η σημασία της και η θεσμική της κατοχύρωση παρουσιάζουν πολύ μεγάλη ποικιλία από περιοχή σε περιοχή.
Στην Ελλάδα της γεωμετρικής και αρχαϊκής εποχής, δημιουργήθηκαν ομοσπονδίες αρκετών χωριών (κωμών) μιας περιοχής, που αποτελούσε γεωγραφική και οικονομική ενότητα. Βαθμιαία μια από τις κώμες αυτές, που βρισκόταν στο κέντρο της περιοχής ή σε πλεονεκτική γεωγραφική θέση, συνήθως πάνω σε κάποιον οχυρό λόφο, μετατρέπεται σε πόλη .
Είναι ο λεγόμενος συνοικισμός, εξέλιξη κοσμοϊστορικής σημασίας, σ'ότι αφορά τις επιπτώσεις της. Η διαδικασία δημιουργίας πόλεων με την πολιτική και κοινωνική σημασία του όρου, κράτησε αιώνες, συνοδεύτηκε από έντονες κοινωνικές αναστατώσεις και ταξικές διαμάχες και σε ορισμένες απομονωμένες περιοχές της Ελλάδας συνεχίστηκε ακόμα και μετά την κλασσική εποχή. Στην ελληνική πόλη οφείλονται οι περισσότεροι από τους πολιτικούς θεσμούς που ισχύουν ως σήμερα.
Η διαδικασία δημιουργίας πόλεων ως αυτοδύναμων πολιτικών κυττάρων δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Προηγήθηκαν ανάλογα φαινόμενα συνοικισμού στη Σουμερία και στην κοιλάδα του Νείλου, κατά την 4η χιλιετία, στην κοιλάδα του Ινδού, στις κοιλάδες των Χουάγκ Χο και του Γιαγκτσε Κιαγκ, κατά την 3η και 2η χιλιετία, στις ακτές της Φοινίκης και σποραδικά σε άλλα σημεία του κόσμου. Όμως, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών, η πόλη που δημιουργήθηκε από το συνοικισμό δεν μακροημέρευσε ως αυτόνομος πολιτικός οργανισμός. Πολύ σύντομα υποτάχθηκε στο Ναό του τοπικού θεού και έγινε απλό εξάρτημά του ή συνενώθηκε σε μεγαλύτερες πολιτικές οντότητες, σε μεγάλα βασίλεια ή αυτοκρατορίες, χάνοντας τα κυριώτερα αυτόνομα χαρακτηριστικά της.
Αυτό δεν έγινε στην Ελλάδα της αρχαϊκής εποχής. Εδώ οι πόλεις έγιναν κέντρα μικρών ανεξάρτητων κρατών, η έκταση των οποίων περιορίζονταν ουσιαστικά στην πόλη με τη γύρω περιοχή της. Στα κράτη αυτά στην αρχή την εξουσία κατείχαν οι γαιοκτήμονες , συνήθως απόγονοι είτε των αρχηγών των φυλών που είχαν εισβάλει στα παλιά μυκηναϊκά βασίλεια,
είτε των αρχαίων βασιλικών οικογενειών. Σε πολλά κράτη η κυριαρχία των αριστοκρατών αυτών συνεχίστηκε για πολύ μεγάλο διάστημα, αλλά σε πολλά άλλα οι γαιοκτήμονες πολύ σύντομα, ύστερα από έντονους ταξικούς αγώνες, αναγκάστηκαν να μοιραστούν την εξουσία με τα ανερχόμενα μεσαία στρώματα των ναυτικών, των εμπόρων και των βιοτεχνών κι αυτό
είχε βαθύτατες συνέπειες όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην πνευματική εξέλιξή τους. Υπήρξαν βεβαίως περιοχές όπου για ειδικούς λόγους δεν δημιουργήθηκαν πόλεις με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου αλλά εξακολούθησαν να υφίστανται οι ομοσπονδίες των παλιών χωριών. Στις περιοχές αυτές, κατά κανόνα καθυστερημένες από κοινωνικής πλευράς) αργοτερα εμφανίζονται τα λεγόμενα κοινά (Βοιωτών, Θεσσαλών κ.ά.) που δεν έχουν το χαρακτήρα των πόλεων - κρατών. Σε πόλεις-κράτη που έμειναν αποκλειστικώς αγροτικές, η εξουσία των αριστοκρατών διατηρήθηκε επί αιώνες. Στα κράτη αυτά οι λαϊκές συνελεύσεις, παρόμοιες με τις συνελεύσεις των πολεμιστών, όπως τις περιγράφει ο Όμηρος, είχαν πολύ λίγες αρμοδιότητες, κατά κανόνα γνωμοδοτικές και επικυρωτικές των αποφάσεων της ολιγαρχικής εξουσίας.
Οι θεσμοί ήταν αδιαμόρφωτοι και αδύναμοι και οι νόμοι, βασισμένοι στο εθιμικό δίκαιο, δεν ήταν συνήθως γραπτοί. Αντίθετα σε πόλεις-κράτη, όπου αναπτύχθηκε το εμπόριο, η βιοτεχνία
και η ναυτιλία, τα μεσαία στρώματα σε συμμαχία με τους μικροϊδιοκτήτες ανέτρεψαν την ολιγαρχία των αριστοκρατών και εγκαθιδρύσανε τυραννίες, δηλαδή αυταρχικές κυβερνήσεις επικεφαλής των οποίων ήταν δημοφιλή άτομα, πολλές φορές λαϊκής καταγωγής, που
χτύπησαν την κοινωνική και οικονομική βάση της αριστοκρατίας.
Κατά κανόνα τις τυραννίες αυτές τις διαδέχτηκαν δημοκρατικά καθεστώτα, στα οποία η έκταση και το βάθος της δημοκρατίας ποικίλλει. Η πορεία από την κληρονομική μοναρχία στην αριστοκρατική ολιγαρχία και από αυτήν στην τυραννία και τη δημοκρατία σηματοδοτεί και τη
μετάβαση από την κλειστή κοινωνία της μυκηναϊκής εποχής στην ανοικτή κοινωνία της αρχαϊκής και κλασσικής Ελλάδας και βρήκε τη σπουδαιότερή της έκφραση στον πνευματικό κυρίως τομέα.
Στις μεγάλες πολιτισμένες χώρες της Ανατολής, όπως στην Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία, όχι μονάχα η οικονομική αλλά και κάθε πνευματική δραστηριότητα ήταν συγκεντρωμένες στο Ανάκτορο και το Ναό. Οι ιερείς των αιγυπτιακών και βαβυλωνιακών ναών, μοναδικοί κάτοχοι της Γνώσης και της Σοφίας, συγκέντρωναν κατά καιρούς τα εξυπνότερα και πιο προικισμένα παιδιά της περιοχής στο ναό και εκεί σε ατμόσφαιρα υποβολής και μυστικισμού τους δίδασκαν όσα εκείνοι γνώριζαν, για να γίνουν εν καιρώ ικανά να τους διαδεχθούν.
Ο,τι μάθαιναν με τον τρόπον αυτόν οι νεαροί μαθητές ήταν δεδομένο και
αδιαμφισβήτητο και την αλήθεια του την εγγυόταν το κύρος των δασκάλων. Η Γνώση δηλαδή μεταβιβαζόταν ως εξ αποκαλύψεως αλήθεια, χωρίς να συνοδεύεται από καμμιά διαδικασία απόδειξης της αλήθειας αυτής, εφ' όσον η ιερή προέλευσή της έκανε περιττή κάθε παρόμοια διαδικασία. Αυτό απέκλεισε οριστικά και τελεσίδικα κάθε δυνατότητα να μετατραπούν οι συσσωρευμένες γνώσεις σε Επιστήμη.
Αντίθετα στις ελληνικές πόλεις, των αρχαϊκών χρόνων, όπου η παραγωγή ήταν υπόθεση όλης της κοινωνίας και βασιζόταν στην εργασία των ελεύθερων μκροϊδιοκτητών, το Ανάκτορο είχε από νωρίς εκλείψει και ο Ναός είχε πολύ μικρή ισχύ. Οι διανοητές στις ελληνικές πόλεις ήταν και αυτοί σαν τους λοιπούς πολίτες. Δεν ήταν οι αποκομμένοι από την κοινωνία ιερείς των αιγυπτιακών και βαβυλωνιακών ναών, αλλά μετείχαν στην πολιτική ζωή. όπως ο Σόλων ο Αθηναίος, ο Εμπεδοκλής ο
Ακραγαντίνος, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος ή ο Ζήνων ο Ελεάτης, ο οποίος μάλιστα έχασε τη ζωή του κατά τις πολιτικές διαμάχες. Είχαν επίσης οικονομικές δραστηριότητες, όπως ο Θαλής ο Μιλήσιος και ήταν πάντοτε σε στενή σχέση με τους εμπόρους, τους τεχνίτες και τους ναυτικούς της πόλης τους.
Θέλοντας να ικανοποιήσουν τα ερωτήματα που έβαζαν οι ναυτικοί και οι έμποροι της Ιωνίας, οι οποίοι ταξίδευαν σ'όλα τα πλάτη και μήκη της Μεσογείου, ερεύνησαν τον έναστρο ουρανό και τον γνωστό τότε κόσμο.
Μελέτησαν τη φύση στο σύνολο της, αλλά και τον άνθρωπο ως αναπόσπαστο
μέρος της και την ανθρώπινη κοινωνία ως απαραίτητο για την επιβίωσή του πλαίσιο. Σε όλα τα αντικείμενα της έρευνάς τους αναζήτησαν το βαθύτερο νόημα τους και την πρωταρχική ουσία τους, δημιουργώντας έτσι τη Φιλοσοφία.
Σ' αντίθεση με όσα συνέβαιναν στην Ανατολή, η παρακολούθηση των μαθημάτων των ελλήνων σοφών ήταν εθελοντική και κατά κανόνα γινόταν με πληρωμή. Ήταν λοιπόν υποχρεωμένοι οι Έλληνες δάσκαλοι να αποδείξουν την αλήθεια των όσων δίδασκαν, υποχρέωση που δεν είχαν οι Αιγύπτιοι ή Βαβυλώνιοι συνάδελφοί τους. Η υποχρέωση αυτή γέννησε τις διαδικασίες της απόδειξης, της δοκιμασίας και της επαλήθευσης, τον ορισμό, το θεώρημα και το αξίωμα, τη διαλεκτική και τη λογική,
βάζοντας έτσι τα θεμέλεια των Επιστημών.
Καταλήγοντας, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι και οι Έλληνες της αρχαιότητας ήταν οπωσδήποτε άνθρωποι πρωτόγονοι. Πίστευαν σε μύθους, μυστήρια και οιωνούς, είχαν δεισιδαιμονίες και προλήψεις. Όμως για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η κοινωνική ζωή ενός ολόκληρου πληθυσμού πήρε τόσο κοσμική - λαϊκή έκφραση. Η πολιτική, η νομοθεσία, η οικονομία, η λογοτεχνια και η τέχνη από πολύ νωρίς απελευθερώθηκαν από τα δεσμά της θρησκείας και τον έλεγχο του ιερατείου. Γεννήθηκε η φιλοσοφία, που άρχισε να διαμορφώνει μια τελείως πρωτότυπη ερμηνεία του κόσμου, της κοινωνίας και του ανθρώπου, στηριγμένη στη φύση. Μπήκαν τα θεμέλια της επιστήμης, που καθιέρωσε τη μελέτη του κόσμου και του ανθρώπου, με βάση τη λογική.
Ανάμεσα σε έναν πληθυσμό πρωτόγονων ανθρώπων εμφανίστηκαν τα πνεύματα εκείνα που με τη διαύγεια, την ευθύτητα και την παρρησία της σκέψης τους, τον απελευθέρωσαν σε μεγάλο και πρωτοφανή έως τότε βαθμό, από το δεσποτισμό, τη μυστικοπάθεια και το φόβο.
Οι Ελληνες αντάλλαξαν πολλά, γνώσεις, ανακαλύψεις, θεσμούς και ιδέες με τους άλλους γειτονικούς λαούς, με τους οποίους ειχαν ταχτικές επαφές, ιδίως από τους Αιγύπτιους, τους Φοίνικες, τους Βαβυλώνιους. Ο,τι πήραν όμως δεν ήταν μια δουλική αντιγραφή και μίμηση αλλά στάθηκε αφορμή για τη δημιουργική του μεταμόρφωση. Η Φιλοσοφία και η Επιστήμη, όπως και η Δημοκρατία και η Πολιτική, δεν ήρθανε από την Ανατολή αλλά δημιουργήθηκαν εδώ.

Του Δ. Σαραντάκου
τέλος Α μέρους

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γιατί στην Ελλάδα; ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ"