Βυζαντινό Δίκαιο.

Οι ποινές που εφάρμοζε το βυζαντινό δίκαιο ως φυσική συνέχεια των ποινών του ρωμαϊκού δικαίου περιελάμβαναν τη θανάτωση, τον εξανδραποδισμό, τον ακρωτηριασμό, το σωματικό κολασμό, την κουρά, την εξορία, τη δήμευση. Εθιμικά είχε καθιερωθεί και η διαπόμπευση ενώ ο νόμος δεν την καθόριζε ρητά παρά μόνο σε μία περίπτωση.
Εκτός από την ηθική απαξίωση και την οικονομική εξαθλίωση που συνεπάγονταν ποινές όπως αυτή της κουράς, της εξορίας και της δήμευσης των περιουσιακών στοιχείων, παρατηρείται μια καταφανής αγριότητα στις περιπτώσεις της θανατικής ποινής, της διαπόμπευσης και του ακρωτηριασμού και του σωματικού κολασμού.
Ακόμα και ο Γεωργικός Νόμος του 7ου-8ου αι. προέβλεπε ακρωτηριασμό στην περίπτωση που έκοβε κανείς σταφύλια ή καρπούς σε ξένη ιδιοκτησία, και φραγγελισμό στην περίπτωση που τα ζώα κάποιου διέφευγαν της προσοχής του και έμπαιναν σε ξένη γη.
Κατά τον Καθ. Γ. Μπαμπινιώτη [131) διαπόμπευση είναι Δημόσιος Εξευτελισμός.
Κατά Φυτράκη (ΜΕΙΖΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ)σ. 327 είναι διασυρμός, πομπεμα, ρεζιλεμα.
Κατά Σταματάκο [ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ] σ. 265 διαπομπεύω σημαίνει φέρω εις πέρας την πομπήν ή περιφέρω, φέρω πέριξ. .

Στο Βυζάντιο διαπόμπευαν τους κλέφτες, τους δειλούς, τους μέθυσους, τους μοιχούς, τους προδότες και άλλους, είτε ήταν απλοί πολίτες είτε εξέχουσες προσωπικότητες. H μαστίγωση, η κουρά, η ρινότμηση και πολλά άλλα αποτρόπαια βασανιστήρια συνόδευαν την διαπόμπευση.
Η διαπόμπευση ήταν περιαγωγή του τιμωρουμένου συνήθως καθισμένου ανάποδα σε ένα γαίδαρο. Η περιαγωγή αυτη λέγονταν ειρωνικά θρίαμβος και συγύρισμα. Η έκφραση "θα σε συγυρίσω" σημαίνει "θα σε διαπομπεύσω" και οχι "θα σε ταχτοποιήσω" όπως πιστεύουν οι περισσότεροι. Στο μεσαίωνα και ιδιαίτερα στην Κρήτη λέγονταν και γιβέντισμα (κατα Ανδ. απο το γαλλικό μεσαιωνικό gibbet=σταυρος, ενώ κατά Ξανθ. απο το τουρκικό güvenmek= εξευτελίζω ) πρβλ. γιβεντισμένη

Η διαπόμπευση ηταν μια πομπή με πρωταγωνιστή τον διαπομπευόμενο και ενα ξέφρενο οχλο που τον προσέβαλε και εξευτέλιζε με κάθε τρόπο, σε πλατείες και δρόμους. Ήταν από τα πιο αγαπημένα θεάματα των βυζαντινών.
Καί σήμερα λέμε "είδα τις πομπές σου", η χαρακτηρίζουμε καποιο ως "μπομπή" (βλ. και "μπόμπιρας"). Πομπεύομαι έχει σήμερα την έννοια του "ντροπιάζομαι"

Πράξη πρώτη: Τα Προκαταρτικά

Η διαπόμπευση δεν είχε νομικό ερισμα παρά μόνο σε 2 περιπτώσεις. Οι ποινές που προέβλεπαν οι Νεαρές του Ιουστινιανού και τις βρίσκουμε και στην Εξάβιβλο του Αρμενοπούλου. Όπου ανέφεραν : "τυπτομενος και κουρευομενος, εξοριζεσθω" [Αρμ passim] υπονοούσαν, χωρις να επιβάλλουν, οτι θα επακολουθούσε και διαπόμπευση. Δεν θα ειχε άλλωστε νόημα η κουρά, αφού γίνονταν για λόγους εξευτελισμού και οχι για λόγους υγιεινής ή αιθητικής. Ρητές μνείες όμως υπάρχουν πρβλ. [Αρμ 350] "κουρά και πομπή σοφρωνιζεσθαι" ή [Αρμ. 364] "διά δαρμού και κουράς και θριάμβου και διηνεκούς εξορίας υπομενέτω τιμωρίαν"..

Η καμπάνα της εκκλησίας σήμαινε για την συγκέντρωση του πλήθους (πρβλ. του "βάρεσαν, ή του έριξαν, καμπανα"). Πολλές φορές η κλίση για συγκέντρωση του φιλοθεάμονος κοινού γινόταν με βούκινο (πρβλ. την έκφραση "το έκανε βούκινο") ή με τύμπανο (πρβλ. "Ο κόσμος τόχει [ακούσει απο το ] τούμπανο").

Η πρώτη πράξη της "τελετής" διαπόμπευσης ήταν λοιπόν το κούρεμα, το οποίο ήταν πολύ μεγάλη προσβολή για τον ένοχο. Το «κουρεύω» οι βυζαντινοί το έλεγαν και «κουράζω». Είναι συνηθισμένη η φράση: "τον τάδε εκούρασαν μοναχόν". Η διαπόμπευση εκτός από εξευτελιστική

διαδικασία ήταν και ιδιαίτερα κοπιώδης γιατί τον τιμωρημένο, κατα τη διάρκεια της "τελετής", τον χτυπούσαν κιόλας. Από τότε το «κουράζω» έγινε συνώνυμο του «καταπονώ». Από κει βγαίνουν και οι φράσεις «Άντε να κουρεύεσαι» ή «Αστον να κουρεύεται» που σημαίνουν ότι κάποιος είναι τόσο αχρείος ώστε του αξίζει το κούρεμα (δηλ. η διαπόμπευση). Ο τιμωρημένος γινόταν σαν "κουρεμένο γίδι"' ή "κουρόγιδο" που αργότερα μετατράπηκε σεκορο(γ)ιδο και μετα σε "κορόιδο".

Όταν ο ένοχος είχε διαπράξει πολύ μεγαλύτερο παράπτωμα, όπως συνομωσία κατά του Αυτοκράτορα ή προδοσία, τότε πριν την «πομπή» του τον τύφλωναν. Δηλαδή είχε και μούτζες (βλ. Παρακάτω) και τύφλες. Με μια λέξη ήταν «μουρτζότυφλος» ή «μούρτζουφλος» (Παρατσούκλι και του Αυτοκράτορα Αλέξιου Ε' Δούκα επειδή τα μάτια του ηταν βαθιά μέσα στις κόγχες τους και σκεπάζονταν με πυκνά φρύδια και τον έκαναν να μοιάζει με τυφλωμένο. Ισως και να ήταν άξιος του ονόματος). Συνήθως και τώρα όταν μουντζώνουμε λέμε προς ενίσχυση "Τύφλα!" ή "Τύφλα στά μάτια σου!". Η έκφραση δεν κοιτάς την τύφλα σου (δηλ. τις δικές σου μπομπές=ντροπές) μοιαζει κυριολεκτικα οξύμωρη. Με την παραπάνω μεταφορική έννοια όμως είναι απολύτως λογική.

Διακόσμηση του τιμωρούμενου γινόταν με κουδούνια (κυπριά από τα πρόβατα) και απο κει υπάρχει η έκφραση "τον πήραν με της μπομπής τα κουδούνια". Θυμηθείτε και αντίστοιχα αποκριάτικα ντυσίματα στα χωριά όπου κουδούνια κρεμασμένα στο λαιμό αυξάνουν την γελοιότητα.

Το λεγόμενο ασθενές φύλλο ειχε μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής στις διαπομπεύσεις, ιδίως λόγω της μοιχείας. Ετσι η διαπομπευθείσα ονομαζονταν μπομπεμένη ή βαρύμπομπη (διαισθάνομαι οτι το αττικό τοπωνύμιο "Βαρυμπόμπη" θα δόθηκε απο κάποια τέτοια δυστυχισμένη που αποφάσισε μετα την διαπόμπευση να καταφύγει στην ερημιά ως κοινωνικώς απόβλητη. Η ετυμολογική ερμηνεία για την προέλευση από κάποιο Αλβανό ονομαζόμενο "Μπόμπη" δεν μου φαίνεται λογική.
Η διαπόμπευση της μοιχαλίδας φαίνεται ότι επέζησε και μετά την πτώση του Βυζαντίου και την Τουρκοκρατία. Υπαρχει παροιμια που λεει :"Οποια δεν καθεται καλά και κανει εργολαβια: στο γαιδαρο και στον παπα και την αστυνομια".
Ο εστί μεθερμηνευομενον: Όποια πηγαίνει με άλλους άντρες (η εργολαβία σήμαινε ερωτοτροπία, αφού προέβλεπε συχνή περιδιάβαση από το σπίτι του εραστή/ερωμένης σαν τον εργολάβο που κάνει επιμέτρηση για την επισκευή σπιτιού), την καβαλικεύουμε ανάποδα στο γαιδαρο (διαπόμπευση), την στέλνουμε στον παπάγια την ηθικο-θρησκευτική τιμωρία (επιτίμια, αφορισμός) και στην αστυνομία για την ποινική δίωξη.

Άλλη ηπιότερη ποινή ήταν το σημάδεμα με πυρωμένο σίδερο (δια πυρός και σιδήρου). Ο τιμωρούμενος εκαυτηριάζετο για τήν διαγωγή του ή συμπεριφορά του. Έκφραση που την χρησιμοποιούμε και σημερα. Υπάρχει μια πιο σπάνια έκφραση (Βλ. Π.Δελτα: "Ο Τρελαντώνης") "μούτρο για σιδέρωμα". Ίσως και το σκέτο "μούτρο" να έχουν τη ρίζα τους σε αυτή την μορφή τιμωρίας.

Άλλες ποινές που επροηγούντο της διαπόμπευσης ηταν η ρινοκοπία (κόψιμο της μύτης) (πρβλ. Επώνυμα Ασημομύτης και Κηρομύτης που έπαιρναν οι ρινότμητοι επειδή αντικαθιστούσαν αργότερα με τεχνητή την κομμένη μυτη τους), ή καυλοκοπία για τους αλογευόμενους άνδρες (κτηνοβάτες) που δεν ξέρουμε αν είχε τεχνητή αντικατάσταση. Ποινή ήταν επίσης και το κόψιμο των αυτιών. Λέγεται και σήμερα σαν απειλή "θα σου κόψω τ' αυτιά". (Σημ. επιβίωση της έκφρασης στο ποντιακό τραγούδι).

Πράξη δεύτερη - Διαδικασία.

Για να διασκεδάσουν το κοινό που παρακολουθούσε τη διαπόμπευση και να γελοιοποιήσουν τον τιμωρούμενο, άλειφαν το πρόσωπό του με καπνιά (φούμο), την «ασβόλη». Τον «αποσβόλωναν».
Σχετικές φράσεις το "έμεινε αποσβολωμένος", "έφυγε αποσβολωμένος" κ.λ.π.

Το ρήμα «αποσβολώνω» είναι αντίστοιχο του αρχαίου «προπηλακίζω». Σύμφωνα με το λεξικό Σουίδα,«Προπηλακισμός: ύβρις είρηται δε από τον πηλόν επιχρίεσθαι τα πρόσωπα των ατιμίαν και ύβριν καταψηφιζομένων». Η λάσπη μέχρι και στις μέρες μας είναι σύμβολο ηθικής κατάπτωσης, συκοφαντίας και εξευτελισμού. Εκφράσεις : "Του ρίξανε λάσπη", ο "πολέμος της λασπης", μέχρι και ο νεολογισμος "λασπολογία"

Η διαπόμπευση γινόταν στα φόρα δηλ. στις αγορές (απο το Λατινικό forum και πληθυντικός fora) αλλα και στο αμφιθέατρο-ιππόδρομο, και στους δρόμους και τις πλατειες.
Δεν βγαζουμε λοιπον κατι (πχ. απλυτα) ή ανθρωπο "στη φόρα" αλλα "στα φόρα". Επομένως η συνηθισμένη έκφραση "θα τα βγαλω ολα στη φορα" ειναι λάθος.

Κατά το συγύρισμα ο διαπομπευόμενος κάθονταν ανάποδα σε γάιδαρο (απο εκει το "θα σου χέσω το γάιδαρο") και οι φίλαθλοι του πετούσαν περιττώματα ζώων και παλαια ράκη (πατσαβούρες) (Βλ. Ξανθ. σ.148 λ. γιβεντιζω οπου πατσαουριάζω= συνων. του γιβεντιζω). Γινόταν μια διακωμώδηση της γαμήλιας τελετής όπου χόρευαν οι θεατές το χορό των μανδηλιων (εκφραση:της μπομπης τα μαντηλια) Ο κουρεμένος διαπομπευόμενος (κουτρούλης =με κούτρα ως τρούλος) ήταν ο γαμπρός, και η ολη "παράσταση" λέγονταν του κουτρούλη ο γάμος. Οι σοβαρές διαπομπεύσεις μεγαλοσχήμων γινόταν στο (αμφι)θεατρο. Ο διαπομπευόμενος τότε λεγαν οτι εθεατρίζετο. Γίναμε "θεατρο" σημαίνει: "βγήκαμε στο αμφιθέατρο" δηλ. ρεζιλευτήκαμε.

Την «ασβόλη» την έλεγαν και «μούτζα ή “γάνα” που σημαίνει μουντό χρώμα αλλά και παλάμη μουτζουρωμένη από στάχτη. Προέρχεται ίσως από το «μούζα = μαυρίλα» ή από το μούντα, μουντός.
Την ασβόλη την έπιαναν με όλη την παλάμη και την άλειφαν στο πρόσωπο με ανοιχτά τα δάχτυλα. Έτσι προέκυψε, η παλάμη με ανοιχτά δάχτυλα, να είναι υβριστική χειρονομία. (μούντζα ή φάσκελο).
Σχετικές φράσεις είναι «κοίτα μη με μουτζουρώσεις = κοίτα μη με προσβάλεις» ή «έφυγε μουτζουρωμένος= έφυγε ντροπιασμένος», "μούντζω τα" = μουτζουρωσέ τα, ειναι ακατάλληλα. πρβλ. "φασκελοκουκουλωσ’ τα".

Όσοι την γλίτωναν, οι αθωούμενοι, έβγαιναν (από το δικαστήριο) ασπροπρόσωποι.

Πραξη Τριτη - Ο επίλογος

Ήταν άραγε σωφρονιστικός ο χαρακτήρας των διαπομπεύσεων;

Ο Ιουστινιανός ο Β΄,669-711, γνωστός ως Ρινότμητος, Βυζαντινός Αυτοκράτορας της Δυναστείας του Ηρακλείου, βασίλεψε απο το 685 μέχρι το 695 και ξανά από το 705 to 711 και δεν φαίνεται να ντράπηκε απο την διαπόμπευση του αλλά μάλλον αποθρασύνθηκε.

Δεν μας παραξενεύει αυτό, γιατί οι Βυζαντινοί είχαν σωρεία αυτοκρατόρων με αρκετά εξευτελιστικά παρωνύμια όπως: Αβάστακτος, Μονομάχος, Μέθυσος, Κοπρώνυμος, Παραπινάκης, Καυσαλώνης, Μούρτζουφλος, Μακελλάρης, Ονομάγουλος κλπ.

Μετα την διαπομπευση ο διαπομπευθεις:

• ή εξορίζονταν, de jure, γιατί ο νόμος το προέβλεπε,
• ή εξορίζονταν de facto, επειδή καταντούσε περιγελως των συντοπιτων του έπαιρνε των ομματιών του.(Δηλ. πηρε το ονειδος (ρεζίλικι) των ματιών του , την τύφλωση)
• ή μεταλλιζονταν (στα μεταλεία σε καταναγκαστικά έργα)
• ή κλεινόταν σε μοναστήρι
• ή καταδικάζονταν σε καταναγκαστική κωπηλασία (κάτεργο) στις γαλέρες του πλωίμου (του Στόλου). Τοτε λεγόταν κατεργάρις. Η κωπηλασία ήταν σε βάρδιες με κάποια ολιγόλεπτα διαλύματα. Μέτα ακούγονταν η φωνή του ναύκληρου "καθε κατεργάρις στον πάγκο του"
• αλλά και εκτελούνταν (θανατώνονταν)
• (Αγνώστου, εις εμέ, συντάκτη)
  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Βυζαντινό Δίκαιο."

Μεγάλη έκθεση στις ΗΠΑ για τους ήρωες στην αρχαία Ελλάδα

«Ήρωες: Θνητοί και Μύθοι στην Αρχαία Ελλάδα» έχει τίτλο η πολύ σημαντική έκθεση που παρουσιάζεται από τις 5 Οκτωβρίου ώς τις τις 3 Ιανουαρίου 2011 στο Ωνάσειο Πολιτιστικό Ίδρυμα στο Μανχάταν.
Η έκθεση συγκεντρώνει περισσότερα από ενενήντα εξαιρετικά έργα τέχνης της αρχαϊκής, κλασικής και ελληνιστικής περιόδου (6ος-1ος αιώνας π.Χ.), από συλλογές στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Στόχος της είναι να δείξει πώς οι αρχαίοι Έλληνες ήρωες γίνονταν αντιληπτοί και πώς λειτούργησαν ως πρότυπα. Επίσης, διερευνά την ανθρώπινη ανάγκη για ύπαρξη ηρώων ως προτύπων στις τέχνες ενός από τους αρχαιότερους και με τη μεγαλύτερη ιστορικά επιρροή σε άλλους πολιτισμούς.
Η έκθεση συγκεντρώνει περισσότερα από ενενήντα εξαιρετικά έργα τέχνης της αρχαϊκής, κλασικής και ελληνιστικής περιόδου (6ος-1ος αιώνας π.Χ.), από συλλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Μέσα από αυτά τα αντικείμενα, που κυμαίνονται από αρχιτεκτονικά γλυπτά μεγάλης κλίμακας μέχρι όμορφα διακοσμημένα κεραμικά και μικρογραφίες εγχάρακτων πολύτιμων λίθων, η έκθεση δείχνει πώς οι αρχαίοι Έλληνες ήρωες γίνονταν αντιληπτοί και πώς λειτούργησαν ως πρότυπα. Επίσης, διερευνά την ανθρώπινη ανάγκη για ύπαρξη ηρώων ως προτύπων στις τέχνες ενός από τους αρχαιότερους, και με τη μεγαλύτερη ιστορικά επιρροή σε άλλους, πολιτισμούς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μεγάλη έκθεση στις ΗΠΑ για τους ήρωες στην αρχαία Ελλάδα"

ΣΟΥΛΙΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ

ΔΑΡΝΑΚΙΚΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ Οι κάτοικοι των Δαρνακοχωρίων, με κίνητρο περισσότερο από μια καλοκάγαθη διάθεση για «πείραγμα» και λιγότερο από «ζήλια» ή «κακία», έβγαλαν μεταξύ τους χαρακτηριστικά «παρατσούκλια ή παρωνύμια»
1. οι των γειτονικών χωριών για τους άλλους, που διασώθηκαν μέχρι τις μέρες μας και μάλιστα έχοντας χαριτολογικό και καθόλου υβριστικό περιεχόμενο.
Σ α λ ι α χ ο ύ δ ι α ή Σ α λ ι α κ ο ύ δ ι α
Οι κάτοικοι του Ν. Σουλίου ονομάστηκαν «Σαλιαχούδια» ή «Σαλιακούδια». Για το παρατσούκλι τους αυτό υπάρχουν δύο εκδοχές:
α) Η μία εκδοχή λέει ότι, επειδή στα παλιό, χρόνια στο ζωνάρι (σαλιάχ στην τουρκική), που φορούσαν στη μέση τους, είχαν οπωσδήποτε κι ένα φονικό όπλο, μαχαίρι ή πιστόλι, για ώρα ανάγκης, ονομάστηκαν από το «σαλιάχ» «Σαλιαχούδια».
β) Η δεύτερη λέει ότι είχαν τη συνήθεια μετά από κάθε βροχή ή κάθε συνταρακτικό γεγονός, που άκουγαν, έβγαιναν όλοι από τα σπίτια τους και μαγεύονταν στην πλατεία του χωριού, από διάθεση να μάθουν περισσότερα ή να σχολιάσουν (κουτσομπολέψουν). Το γεγονός αυτό θύμιζε τη συνήθεια που έχουν τα σαλιγκάρια, να βγαίνουν μετά τη βροχή κι έτσι από τα σαλιγκάρια, σαλιάγκια, σαλιάχια προέκυψε το «Σαλιαχούδια»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΣΟΥΛΙΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ"

ΤΟ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΕΙΛΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΠΙΘΕΤΟ

Η γλώσσα αναπτύχθηκε σαν μιά ανθρώπινη ανάγκη.
 Στη αρχή σαν ανάγκη συντονισμού του πρωτο-άνθρωπου στο κυνήγι, μια ανάγκη συνδεδεμένη με την επιβίωση. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε σαν μέσο επικοινωνίας και συνεννόησης μεταξύ των ανθρώπων αλλά και σαν μέσον εξωτερίκευσης των ενδώμυχων συναισθημάτων του ατόμου. Όπου κι’ άν έζησε ο άνθρωπος, όποια γλώσσα κι αν ανέπτυξε, δεν έπαυσε να υπάρχει η βρώμικη έκφραση, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Κι όταν κάποιος μαθαίνει μιά ξένη γλώσσα, οι βρώμικες λέξεις είναι τις πρώτες που μαθαίνει.
Η λέξη μαλάκας ανήκει στην ελληνική καθομιλουμένη, μολονότι είναι αναγνωρίσιμη διεθνώς. Κυριολεκτικά, σημαίνει τον αυνανιζόμενο, αλλά χρησιμοποιείται και μεταφορικά. Λαμβάνει διάφορες σημασίες, ανάλογα με το πού, πώς και μεταξύ ποιών χρησιμοποιείται. Μεταξύ φίλων, θεωρείται συνήθως πειρακτικός χαιρετισμός, οικεία προσφώνηση ή ελαφριά προσβολή
[1]. Όταν απευθύνεται σε έναν άγνωστο, θεωρείται τις περισσότερες φορές βαριά βρισιά.
[2] Παίρνει τότε τη σημασία του "ηλίθιου" ή του "ανίκανου" και δηλώνει αγανάκτηση[1].
Η λέξη χρησιμοποιείται μερικές φορές για να ορίσει το άτομο που χωρίς να χρησιμοποιεί την κοινή λογική επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τα ίδια λάθη ενώ ταυτοχρόνως διατηρεί στο ακέραιο την αίσθηση ότι είναι σωστός και ανάλογη, πιθανώς προσβλητική, συμπεριφορά.
Πιο γενικά η λέξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει την αντίθεση στην κοινή λογική (βλακεία)[1].
H αντίστοιχη λέξη που αναφέρεται στο θηλυκό φύλο είναι μαλάκω ή μαλακισμένη.
 Ετυμολογία
Στα αρχαία ελληνικά η λέξη σήμαινε "άρρωστος". Η λέξη προέρχεται εκ του ρήματος μαλακιάω, που σημαίνει μαλακώνω. Συνώνυμα ρήματα: καταμαλακίζω, πλαδαρούμαι, μαλακύνω.
Ως ουσιαστικό η λέξη μαλακία είναι Ιωνική και σημαίνει μαλακός.
Στον "Περικλέους Επιτάφιο" του Θουκυδίδη (...φιλοσοφούμεν γαρ μετ' ευτελείας και φιλοκαλούμεν άνευ μαλακίας) η λέξη σημαίνει την μαλθακότητα. Στα Νικομάχεια Ηθικά του Αριστοτέλη η λέξη χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει την καρτερικότητα, ενώ ως λατινική λέξη η malacia, υποδηλώνει την ήρεμη θάλασσα.[3] Στα νεότερα χρόνια η λέξη μαλακία ταυτίσθηκε με την διανοητική ανεπάρκεια ή εγκεφαλική δυσλειτουργία, εξ ού και η "μαλάκυνση εγκεφάλου".
Επίσης και στην εκκλησιαστική γλώσσα διαφαίνεται η ίδια σημασιοδότηση[2], αντιδιαστέλλεται δηλαδή η σωματική ("νόσος") από την νοητική ("μαλακία") πάθηση: "από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν" (Ματθ. Δ' 23, Θ' 35 και Ι' 1).Μαλακια-και στην Ιωνικη μαλακίη-σημαινε τη μαλθακοτητα και τη φυγοπονια.Απο το γυμνασιακα μας χρονια θυμομαστε το φιλοκαλουμε τε γαρ μετα ευτελειας και φιλοσοφουμε ανευ μαλακιας του Θουκυδιδη.
Λιγοτερο γνωστο ειναι το αποφθεγμα κατα της αυτοκτονιας του Αριστοτελη Το αποθνησκειν φευγοντα πενια ή πενιαν ή ερωτα ή τι λυπηρον ουκ ανδρειου,αλλα μαλλον δειλου,μαλακια γαρ το φευγειν τα επιπονα.

Η λεξη ειχε και αλλες εννοιες.Σημαινε τη διαστροφη της ορεξεως,ιδιως εκεινη των εγκυων.Σημαινε ακομη την αταραξια της θαλασσας,τη νηνεμια,κοινως καλμα η μπουνατσα.Κατα τον Ησυχιο τον Αλεξανδρεα,και ειδος ιχθυων,τευθιδες και σηπιαι,δηλαδη τα μαλακια.
Η λεξη σημαινε ακομη τη νοσο,σωματικη η πνευματικη.Με αυτη την εννοια χρησιμοποιειται και στην Καινη Διαθηκη.Ο Ιησους περιοδευε τη χωρα διδασκοντας αλλα και θεραπευων πασαν νοσο και μαλακια.Αλλωστε το παραγωγο ρημα σημαινε ειμαι αρρωστος και Νοσηλευομαι.Μαλακιζεσθαι γραφει ο Ησυχιος ο Αλεξανδρευς,ειναι το ασθενως διακεισθαι,νοσηλευεσθαι.
Ειχε επισης την εννοια ειμαι αδυνατος,δειχνω αδυναμια,δειλια.Γραφει ο Θουκυδιδης ….των δε ουτε πλουτου τις την ετι απολαυσιν προτιμησας εμαλακισθη,ουτε πενιας ελπιδι…...Και ο Απολλοδωρος…. προς τον θανατον εμαλακισατο..δηλαδη εδειξε δειλια μπροστα στο θανατο.
ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ
Ωστόσο, για να ευθυμήσουμε λίγο, έρχομαι να προτείνω μια, πιστεύω αναντίρρητη, ένδειξη ελληνικής, και δη προκατακλυσμιαίας, παρουσίας στον Ειρηνικό Ωκεανό. Όπως μπορείτε να δείτε με μια απλή αναζήτηση στο Διαδίκτυο, ο γενάρχης των Φιλιππινέζων στη μυθολογία τους, το ανάλογο του Αδάμ δηλαδή ή του Δευκαλίωνα αν προτιμάτε, λέγεται Si Malakas και η καλή του, το αντίστοιχο της Εύας δηλαδή ή της Πύρρας αν προτιμάτε, λέγεται Si Maganda. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι Malakas σημαίνει δυνατός, και μάλιστα σύμφωνα με έναν μύθο ξεπήδησε, μαζί με την καλή του, από ένα καλάμι. Όμως τι ξέρουν οι φτωχοί; Αυτά είναι μυθολογίες.
Και βεβαια το μεγαλο προβλημα του νεοελληνα που η λεξη μαλακας εχει γινει καθημερινη εκφραση και εχει ηδη αντικαταστησει το ονομα των Ελληνων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΕΙΛΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΠΙΘΕΤΟ"

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΜΟΥ

Εθνικά Ονόματα

Σύμφωνα με τον Διόνυσο τον Θράκα (εκδ.G Uhling) (εθνικόν έστιν το έθνους δηλωτικόν, ως Φρύξ , Γαλάτης) τα ονόματα αυτά που σχηματίζονται από ονόματα χωρών πόλεων κλπ.
Από τα κλασσικούς χρόνους και αργότερα μεγάλη χρήση των εθνικών ονομάτων: Εκαταίος ο Μιλήσιος , Απολλώνιος ο Τυανεύς Κόιντος ο Σμυρναίος κλπ.
Τα βυζαντινά παρωνύμια που προϋποθέτουν εθνικό όνομα συγκαταλέγονται ανάμεσα σε άλλα και τα εξής: Αρμενιάκος , Βούλγαρος , Καππαδόκης , Φράγκος , Καλυβίτης ( Τα νεοελληνικά εθνικά επώνυμα σχηματίζονται συνήθως με αρχαιοελληνικά η αρχαιότερης καταγωγής επιθήματα και σπανιότερα με ξένα: Αθηναίος , Θηβαίος , Κερκυραίος , Μυτιληναίος. -ανός/ιανός Αμοργιανός (Αμοργός) , Καλαματιανός , Κουταλιανός ( Εθνικό ως επώνυμο μπορεί να προκύψει με την προσθήκη ενός -ς σ’ένα τοπωνύμιο Αϊδίνης ,Βαλαώρας , Γκούρας (Γκούρα Φθιώτιδος) , Γρανίτσας (Γρανίτσα Ιωαννίνων) κλπ. Επαγγελματικά Δήλωναν αρχικά επάγγελμα η αξίωμα , αλλά γρήγορα καθιερώθηκαν ως επώνυμα , καθώς διευκόλυναν τη διάκριση ατόμων με το ίδιο όνομα σε κλειστές ιδίως κοινωνίες. Εκφέρονται κανονικά στην ονομαστική (Αμπελάς ,Γούναρης ) και σπάνια στη γενική (Ιατρού ,Οικονόμου).
Επαγγελματικά Ονόματα
Τα επαγγελματικά ονόματα εμφανίζονται ήδη από τα αρχαία χρόνια (Αιπολός , Βουκόλος , Ακέστωρ <ιατρός> , Ναυπηγός , και
πολλαπλασιάζεται στα βυζαντινά χρόνια : Αμπελάς . Λαχανάς ,Ζωναράς ,Καμπανάρης , Γραμματικός ,Παλαιολόγος <που ασχολείται με τα παλαιά>.
Μια μεγάλη κατηγορία βυζαντινών επαγγελματικών ονομάτων περιλαμβάνει ονόματα κοσμικών και εκκλησιαστικών αξιωμάτων : Δομέστικος ,Δούκας , Λογοθέτης , Νοταράς , Σχολάριος <σωματοφύλακας του αυτοκράτορα>.
Αρκετά από τα βυζαντινά επαγγελματικά που προσδιορίζουν εκκλησιαστικά αξιώματα διατηρήθηκαν έως σήμερα είτε ως αξιώματα είτε ως επώνυμα χάρη στην εκκλησιαστική παράδοση : Δομέστιχος , Έξαρχος ,-άκος , -ίδης , -όπουλος , Ευταξίας (ο επί <της ευταξίας> της εκκλησίας).
Τα πιο συνηθισμένα παραγωγικά επιθήματα για τον σχηματισμό των νεοελληνικών επαγγελματικών είναι τα -άρης και ας. –άρης:Αρκουδάρης , Γελαδάρης. –ας Ασβεστάς, Βαγενάς (βαρελάς). Τα περισσότερα από τα ξένα επαγγελματικά που πέρασαν στη γλώσσα μας έχουν τούρκικη καταγωγή: Αλμπάνης –οπουλος και Ναλμπάνης (nalbant πεταλωτής) .
Ορισμένα από τα επαγγελματικά τουρκικής προέλευσης δηλώνουν αξίωμα:Βεζίρης , Δερβέναγας , Ζαΐμης , Κεχαγιάς .
Το παραγωγικό επίθημα των επαγγελματικών τουρκικής αρχής είναι το –τζής /-τσής (-ξής ) ,Αλτιντζής –όγλου (altinci χρυσοχόος ) Πεσμαζόγλου (pestamalci κατασκευαστής και πωλητής πετσετών μπάνιου).
Από τα ξένα επιθέματα επαγγελμάτων εκπροσωπούνται με περιορισμένα παραδείγματα τα ιταλικά –iere (Καροτσιέρης ,Κασιέρης , Μπαρμπέρης.κλπ) και -oro (Σπαγγαδόρος).
Παρωνύμια
Αποτελούν το κύριο όγκο των επωνύμων και προέρχονται από χαρακτηρισμούς των παρονομαζομένων που βασίζονται , σε σωματικές , πνευματικές , ηθικές και άλλες ιδιότητες . Ο Μ.Τριανταφυλλίδης χρησιμοποιεί τον όρο παρατσούκλι.Την λέξη Παρωνύμιο την συναντάμε και σαν πινόμι , πινομή ,παραγκώμι , προσονείδιν (ποντιακό) , Περιγέλιο ,σουσούμι κλπ.
Οι βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν τις εκφράσεις :την κλήσιν , την επίκ-λησιν , το επίκλην , τουπίκλην , την επωνυμία ,το επώνυμον , την προσηγορία , τούνομα έχων παρωνύμιο φέρων κλπ.
Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούν για το παρωνύμιο τον όρο επίθετον.
Το παρωνύμιο ορίζεται από τον Διονύσιο τον Θράκα ως εξής :<παρώνυμον Δε έστι το παρ’ όνομα ποιηθέν , οίον θέων>
Τα αρχαία παρωνύμια αναφέρονται σε σωματικές ιδιότητες (Γάστρων , Γνάθων ,Δόναξ , Κεφάλων , Μέτωπος.)
Σε ψυχικές ιδιότητες :(Δέξιος , Μαργίτης , Βίαιος ,Πράος κ.α.)
σε παρομοιώσεις με ζώα :(Αμνός , Γρύλος , Δράκων , Ιέραξ , Μέλισσος κ.α.)
και φυτά :(Άλατος ,Καρδάμα ,Κρόκος ,κ.α.)στην ημέρα της γέννησης (Ανθεστήριος , Λήναιος , Πανιώνιος , Σωτήριος κ.α.)
Στα βυζαντινά χρόνια και ιδιαίτερα από τον 9ον αιώνα και εξής δημιουργούνται πολλά παρωνύμια που χρησιμοποι-ούνται ως βυζαντινά και νεοελληνικά οικογενειακά ονόματα :Γρηγόριος ο Πτερωτός ,Βάρδας ο Πλατυπόδης , Βασίλειος ο Πετεινός κ.α.
Πολύ γνωστά βυζαντινά παρωνύμια είναι λ.χ. τα :Βαρβάτος , Μυστάκων , Μουρζουφλός .
Η κατάταξη των παρωνυμίων γίνεται με τα εξής κριτήρια:
α)Σωματικές ιδιότητες :Βεργής , Βραχνός ,Ζερβός ,Καμπούρης κ.α.
Β )Ψυχικές , πνευματικές ,ηθικές ,και άλλες ιδιότητες : Αγέλαστος , Βιαστικός ,Θλιμμένος , Κοιμήσης , Λεβέντης ,Τεμπέλης , Κατεργαράκος , Νταής , Νυστάζος κ.α.
Γ) Παρομοιώσεις με ζώα :Αλεπουδέλης , Γάτος , Ζυγούρης , Λύκος , Ποντίκης , Τσάκαλος , Γκιόνης ,Κίρκος κ.α.
Δ) Παρομοιώσει με φυτά : Βλιτάς ,Γαρούφαλος , Καρπουζάς , Πιπέρης , Ρεβίθης κ.α.
Ε) Αντικείμενα καθημερινού βίου .Βελέντζας , Δακτυίδης , Κουλούρας , Λαγάνας , Ταγάρης κ.α.
ΣΤ) Καιρός και χρόνος: Βοριάς ,Γρέκος , Σορόκος ,Κατσιφάρας , Χιόνης κ.α.
Ζ) Συγγένεια και ηλικία :Αφεντάκης , Εγγονόπουλος , Κανακάρης , Ορφανός ,Παπούλιας , Πατέρας –άκης .
Η ) Φράσεις (που συνήθιζε ο παρονομαζόμενος) Καλλιώρας ,Καλώστος , Καληνύχτας , Σιαπέρας κ.α.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΜΟΥ"

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ 

Υπάρχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Οι πάντες είναι γαλουχημένοι ώστε σε κάθε δυσκολία να τα περιμένουν όλα από το κράτος. Ενώ την ίδια στιγμή αποστρέφονται την δημόσια διοίκηση επειδή σιχαίνονται την αποκρουστική ελληνική γραφειοκρατία και υποπτεύονται την αντικοινωνική τελική κατάληξη των φορολογικών εσόδων. Σχηματίζεται έτσι μιά παράδοξη όσο και αντιφατική τελική εικόνα. Αυτό ακριβώς που ο λαός αποστρέφεται αποτελεί στο μυαλό τελικά και το σωσίβιο για να τον απαλλάξει από την όποια σοβαρή αναποδιά της ζωής.

Μοιάζει με την περίπτωση του φονιά του πατροκτόνου που σφαδάζει γνήσια πάνω από τον τάφο του πατέρα του. Και με την προδομένη ερωμένη που χαρακώνει τον εραστή της και κλαίγοντας στη συνέχεια προσπαθεί να του γιατρέψει τις πληγές. Η αντιφατικότητα που χαρακτηρίζει την κοινωνική μας ζωή αντανακλά έντονα και στις δημόσιες υποθέσεις της χώρας. Επηρεάζοντας πολιτικές και ιδεολογικές στάσεις κομμάτων. Με αποτέλεσμα την αδυναμία αποτύπωσης μιάς ουσιαστικής αποτελεσματικής τελικά πολιτικής που σε κρίσιμες στιγμές να οδηγεί τον τόπο μακριά από τα αδιέξοδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ"

Οι αρχαίοι Έλληνες «είχαν δει πρώτοι τον κομήτη του Χάλεϊ»

 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ

Η τελευταία φορά που κομήτης του Χάλεϊ πέρασε από τη γειτονιά της Γης ήταν το 1986 (Φωτογραφία: NASA )
Ουάσινγκτον
Το μυστηριώδες λαμπερό αντικείμενο που εμφανίστηκε πάνω από τον Ελλήσποντο τον 5ο αιώνα π.Χ ήταν πιθανώς ο κομήτης του Χάλεϊ, τον οποίο κανείς άλλος πολιτισμός δεν είχε περιγράψει ως τότε, υπολογίζουν Αμερικανοί αστρονόμοι. Προτείνουν μάλιστα ότι το περιστατικό έπαιξε ρόλο στην πρωτοποριακή θεωρία του Αναξαγόρα για την πτώση ουράνιων σωμάτων στη γη.
Η εμφάνιση του κομήτη φαίνεται ότι συνέβη σχεδόν ταυτόχρονα με τη μυστηριώδη πτώση ενός μετεωρίτη στη βόρεια Ελλάδα, αναφέρουν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου «Μπράιχαμ Γιανγκ» της Γιούτα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι αρχαίοι Έλληνες «είχαν δει πρώτοι τον κομήτη του Χάλεϊ»"

GREEK LASTNAMES

Από όσο ξέρω δεν υπάρχουν πολλές στατιστικές μελέτες σχετικά με τα ονόματα των σύγχρονων ελλήνων και ελληνίδων, τη συχνότητα τους, την προέλευση τους, την κατανομή τους ανά γεωγραφικές περιοχές κλπ, το ίδιο και για τα επίθετα.
Σήμερα με την πρόσβαση σε τεράστιες βάσεις δεδομένων (π.χ. χρυσός οδηγός) είναι εύκολη μία τέτοιου είδους εκτεταμένη μελέτη.
Αν και αφού είχα ολοκληρώσει την μικρή κλίμακας ανάλυση μου, εντόπισα μία πολύ αξιόλογη και αξιόπιστη ανάλυση για τα ονόματα των ανδρών και γυναικών, και ένα μπλογκ με κάποια ενδιαφέροντα ετυμολογικά στοιχεία επιθέτων.
Οι παλαιοί έλληνες είχαν μία εξαιρετική ποικιλία ονομάτων, με αστείρευτη ευρυματικότητα, από την εποχή ακόμα των αχαιών.
Αντίθετα οι πολύτεκνοι ρωμαίοι αφού εξαντλούσαν τα οικογενειακά τους ονόματα στην συνέχεια συχνά αριθμούσαν τα παιδιά τους. Έτσι έχουν μείνει στην ιστορία ονόματα όπως Σέκτος, Σέπτιμος, Οκτάβιος και Δέκιος.
Το χριστιανικό Σαράντης (από τους άγιους 40 μάρτυρες) τετραπλασιάζει το μεγαλύτερο γνωστό ρωμαϊκό αριθμητικό όνομα! Με την επικράτηση του χριστιανισμού από τον λατινόφωνο Μ. Κωνσταντίνο (ελληνιστί Ευστάθιο) αρχίζει η υποχρεωτική εξάπλωση των ονομάτων των πρωταγωνιστών της Βίβλου και των αγίων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "GREEK LASTNAMES"

ΑΡΧΑΙΑ ΛΑΚΩΝΙΚΑ-ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ

Τσακωνική διάλεκτος· η επιβίωση της αρχαίας λακωνικής
Τα τσακώνικα είναι επιβίωση της αρχαίας Λακωνικής και το μοναδικό γλωσσικό ιδίωμα, από αυτά που κρατούν από τις αρχαίες ελληνικές διαλέκτους, το οποίο έμεινε ζωντανό- δηλαδή ομιλούμενο- τουλάχιστον στον Ελλαδικό χώρο. (Εκτός του Ελλαδικού χώρου παρόμοιους δεσμούς έχουν η Ποντιακή, η Καππαδοκική και τα Ελληνικά της Νότιας Ιταλίας). Η σπανιότητα οφείλεται στο γεγονός ότι από τον 3ο αιώνα π.Χ. και εντεύθεν, όπως είναι γνωστό, επικράτησε στον ελληνικό κόσμο η Αλεξανδρινή ή Ελληνιστική Κοινή, που προήλθε από την Αττική διάλεκτο και είχε υπερδιαλεκτικό χαρακτήρα.
Διάδοχός της ήταν η Μεσαιωνική ελληνική (6ος –18ος αι.) που εξελίχθηκε στη σημερινή Νέα Ελληνική. Ετσι, τα τσακώνικα θεωρούνται παραφθορά και εξέλιξη της αρχαίας Λακωνικής, αναμεμιγμένη με όλες τις επιρροές της ελληνικής γλώσσας κατά την εξέλιξή της μέχρι σήμερα. Ομιλείται στις περιοχές της Κυνουρίας όπου υπάρχει τσακώνικος πληθυσμός, δηλαδή στον Τυρό, τα Σαπουνακαίικα, τα Μέλανα, τον Αγιο Ανδρέα, την Πραματευτή, τη Βασκίνα, το Λιβάδι, τη Σαμπατική, τον Πραστό, τη Σίταινα και την Καστάνιτσα.
Από τα υπάρχοντα στοιχεία φαίνεται ότι τα τσακώνικα μιλήθηκαν κατά το παρελθόν και εκτός των ορίων της σημερινής Τσακωνιάς, όπως, για παράδειγμα, στη γειτονική περιοχή της Λακωνίας, αλλά και στις τσακώνικες αποικίες. Η τελευταία εκτίμηση στηρίζεται στην πρόσφατη -σχετικά- αποκάλυψη ότι στα χωριά Βάτικα και Χαβουτσί, των ανατολικών παραλίων της θάλασσας του Μαρμαρά, όπου ήταν συγκεντρωμένοι Τσάκωνες, μέχρι του έτους 1924 τουλάχιστον ήταν σε χρήση τα τσακώνικα. Σήμερα, βέβαια, η χρήση αυτού του ιδιώματος έχει υποχωρήσει αισθητά. Υπολογίζεται ότι το μιλούν (από μέτρια έως καλά) έως και 2.000 κάτοικοι της Τσακωνιάς, που οι περισσότεροι είναι υπερήλικες. Αξίζει να σημειωθεί πως μέχρι το 1997 τα τσακώνικα διδάσκονταν στο Γυμνάσιο του Τυρού από ντόπιους καθηγητές.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΡΧΑΙΑ ΛΑΚΩΝΙΚΑ-ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ"

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Έντονη η Ελληνική παρουσία στην Αμερική, χιλιάδες χρόνια πριν τον Κολόμβο, σύμφωνα με έρευνες και ευρήματα


H Aμερική σύμφωνα πάντα με την επίσημη άποψη ανακαλύφθηκε το 1492 από τον Χ. Κολόμβο, φαίνεται όμως ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι (όπως άλλωστε συμβαίνει συχνά). Πολυετείς έρευνες, και ανακάλυψη ευρημάτων από ερευνητές και επιστήμονες, δείχνουν ότι υπήρχε έντονη η παρουσία του Ελληνικού στοιχείου, καθώς και επηρεασμού της τέχνης των κατοίκων από την Ελληνική τεχνοτροπία.
Το πλήθος Αρχαιολογικών και γλωσσολογικών ευρημάτων είχε σαν αποτέλεσμα την επίσημη αποστολή ομάδας από το Ε. Μ. Πολυτεχνείο Αθηνών στο Περού, προκειμένου να μελετήσουν την ομοιότητα των ευρημάτων με τα αντίστοιχα Ελληνικά. Οι περιοχές βρίθουν από Ελλάδα, και ευρήματα με κλασικά θέματα, όπως, κεφάλια μέδουσας, οικοδομήματα με Μυκηναϊκή τεχνοτροπία, μαιάνδρους, τον Ηρακλή με ρόπαλο και λεοντή, ελληνικά αγγεία, και αμφορείς που έχουν βρεθεί σε πολλά μέρη της Αμερικανικής ηπείρου και στο Περού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ"

Το πρώτο πληκτροφόρο όργανο της ιστορίας ήταν η Υδραυλίς

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ

Η Ύδραυλις ήταν αρχαιοελληνικό πνευστό όργανο, μηχανικό αερόφωνο όργανο της αρχαιότητας με ισχυρό και οξύ ήχο, χρησιμοποιούμενο, στα θεάματα του ιπποδρόμου και στην εκτέλεση στρατιωτικής μουσικής[1].
 Η ύδραυλις (ή ύδραυλος), το λεγόμενο όργανο του νερού, ήταν επινόηση και εφεύρεση του μηχανικού Κτησίβιου του Αλεξανδρέα. Κατασκευάστηκε στην Αλεξάνδρεια τον 3ο αιώνα π.Χ. και για τον τρόπο λειτουργίας και χρήσης του μας διασώζονται οι περιγραφές του Ήρωνα του Αλεξανδρέως και του Βιτρούβιου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του οργάνου αυτού ήταν το υδραυλικό σύστημα πάνω στο οποίο βασιζόταν για να λειτουργήσει, καθώς αυτό ήταν υπεύθυνο για την παραγωγή, κίνηση και ρύθμιση της πίεσης του αέρα, ο οποίος διοχετευόταν στους αυλούς διαμέσου των πλήκτρων.

Η ύδραυλις ήταν μια μεγάλη σύριγγα, όπως η σύριγγα του Πανός, που αποτελείτο από μια σειρά ηχητικών σωλήνων από καλάμι, διαβαθμισμένων ανάλογα με το μήκος τους, μέσα στους οποίους φυσούσε ο εκτελεστής[2], όπου στα στόμια των αυλών της παρεχόταν υψηλής και σταθερής πίεσης αέρας. Κάτω από τους αυλούς υπήρχε μια δεξαμενή με νερό στο πυθμένα της οποίας βρισκόταν ένα κοίλο ημισφαίριο, ο πνιγέας. Στον πνιγέα έμπαινε νερό από τις οπές της βάσης και αέρας από τους σωλήνες της κορυφής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το πρώτο πληκτροφόρο όργανο της ιστορίας ήταν η Υδραυλίς"

ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ 3ο

ΠΥΘΑΓΌΡΕΙΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΊ 'Η ΡΗΤΆ

1. Μην υπερβαίνεις το ζυγό. (Μην παραβιάζεις τη δικαιοσύνη.)

2. Μην κάθεσαι πάνω σε χοίνικα. (Μην τεμπελιάζεις στην εργασία σου.)

3. Μη μαδάς το στεφάνι. (Μην καταστρέφεις την ενότητα.)

4. Μην τρως την καρδιά σου. (Μη θλίβεσαι υπερβολικά.)

5. Μη σκαλίζεις τη φωτιά με το μαχαίρι. (Μην εξάπτεις πε­ρισσότερο την οργή.)

6. 'Οταν φθάνεις στα σύνορα, μη γυρίζεις πίσω.

(Μη θέλεις να ξαναζήσεις τη ζωή σου.)

7. Μη βαδίζεις στις λεωφόρους.

(Μην ακολουθείς τις γνώ­μες των πολλών, που οδηγούν στην καταστροφή.)

8. Μη δέχεσαι χελιδόνια στο σπίτι σου. (Μη συναναστρέφεσαι με φλύαρους.)

9. Μη χαράζεις σε δαχτυλίδια εικόνες των θεών. (Μη βε­βηλώνεις το όνομα του Θεού.)

10. Μην απαλλάσσεις τους ανθρώπους από το φορτίο τους, αλλά να τους φορτώνεις.

(Μην ενθαρρύνεις την αδράνεια αλλά την αρετή.)

11. Μη δίνεις εύκολα το χέρι σε άνθρωπο. (Μην κάνεις απρόσεκτα φιλίες.)

12. Μην αφήνεις το παραμικρό σημάδι της χύτρας στη στά­χτη.

(Μετά τη συμφιλίωση, ξέχνα κάθε διαφωνία.)

13. Σπέρνε μολόχες, αλλά ποτέ μην τις τρως.

(Να είσαι ε­πιεικής με τους άλλους αλλά όχι με τον εαυτό σου.)

14. Μη χαλάς τη θέση του πυρσού. (Μην αφήνεις να σβήσει το φως της λογικής.)

15. Μη φοράς στενό δαχτυλίδι. (Να αναζητάς την ελευθε­ρία, όχι τη σκλαβιά.)

16. Μην τρέφεις ζώα που έχουν γαμψά νύχια.

(Στην οικογέ­νειά σου μη δέχεπαι κλέφτη ή προδότη.)

17. Μην τρως κουκιά. (Να αποφεύγεις τροφές που προκαλούν τυμπανισμό μη ζητάς

την ψήφο των πολλών.)

18. Μην τρως ψάρια μελανούρια. (Μη συναναστρέφεσαι ά­τομα κακής φήμης.)

19. Μην τρως χελιδονόψαρα. (Απόφευγε την εκδίκηση.)

20. Μην τρως τη μήτρα των Ζώων.

(Να απέχεις απ' αυτό που οδηγεί στη γέννηση' απόφευγε τη λαγνεία.)

21. Να αποφεύγεις τη σάρκα ζώων που πεθαίνουν μόνα τους.

(Να αποφεύγεις σάπια τροφή.)

22. Μην τρως ζώα. (Μη συναναστρέφεσαι με παράλογους ανθρώπους.)

23. Πάντα να βάζεις αλάτι στο τραπέζι.

(Πάντα να χρησιμο­ποιείς την αρχή της δικαιοσύνης για τη λύση των προβλημάτων.)

24. Ποτέ μην κόβεις το καρβέλι. (Οταν κάνεις ελεημοσύνη, ποτέ μην τσιγκουνεύεσαι.)

25. Μη ρίχνεις λάδι στο κάθισμα. (Μην κολακεύεις τους άρ­χοντες, να υμνείς μόνο το Θεό.)

26. Μη βάζεις κρέας σε γεμάτο δοχείο.

(Μη δίνεις καλες συμβουλές σε μια ακόλαστη ψυχή.)

27. Τάιζε τον κόκκορα, αλλά μην τον θυσιάζεις' γιατϊ αυτός είναι αφιερωμένος στον ήλιο και τη σελήνη. (Να φροντίζεις εκείνους που σε προειδοποιούν, μην τους θυσιάζεις εξαιτίας της πικρίας.)

28. Μη σπας το δόντι. (Μη βρίζεις άσχημα μην είσαι σαρκαστικός.)

29. Κράτα μακριά σου το δοχείο του ξιδιού. (Απόφευγε την κακία και το σαρκασμό.)

30. Να φτύνεις πάνω στα κομμένα νύχια και μαλλιά σου.

(Να αποστρέφεσαι τις επιθυμίες.)

31. Μην ουρείς απέναντι στον ήλιο. (Να είσαι ταπεινάς)

32. Μη μιλάς μπροστά στον ήλιο. (Μη φανερώνεις τις σκέ­ψεις της καρδιάς σου.)

33. Μην κοιμάσαι το μεσημέρι. (Μην προχωράς στα σκοτει­νά.)

34. Τίναζε το κρεββάτι αμέσως μόλις σrκωθείς- μην αφήνεις σ' αυτό κανένα σημάδι του σώματος. ('Οταν εργά­ζεσαι, μη ζητάς την πολυτελή άνεση. )

35. Ποτέ μην τραγουδάς χωρίς τη συνοδεία άρπας. (Κάνε τη ζωή πλήρη.)

36. Να έχεις πάντα τα πράγματά σου έτοιμα.

(Να είσαι πάντα έτοιμος για κάθε επείγουσα ανάγκη.)

37. Μην εγκαταλείπεις τη θέση σου χωρίς τη διαταγή του στρατηγού σου.

(Μη διαπράπεις αυτοκτονία.)

38. Μην κόβεις ξύλα στη λεωφόρο.

(Μη χρησιμοποιείς για δική σου χρήση αυτό που ανήκει στο κοινό.)

39. Μην ψήνεις ό,τι είναι βρασμένο.

(Μην μπερδεύεις εκεί­νο που γίνεται με απλότητα η πραότητα δεν έχει ανάγκη θυμού.)

40. Να αποφεύγεις το δίκοπο ξίφος. (Μη συνομιλείς με συκοφάντες.)

41. Μη μαζεύεις ό,τι πέφτει από το τραπέζι.

(Να αφήνεις πάντα κάτι για φιλανθρωπία.)

42. Να αποφεύγεις τα κιβώτια από κυπαρίσσι. (Μην πηγαίνεις σε κηδείες.)

43. Στους ουράνιους θεούς να θυσιάζεις μονό αριθμό, αλλά στους χθόνιους ζυγό.

(Στο Θεό αφιέρωσε την αδιαίρετη ψυχή' το σώμα στην κόλαση.)

44. Μην προσφέρεις στους θεούς κρασί ακλάδευτου αμπελιού.

(Η γεωργία είναι μια σπουδαία πράξη σεβασμού.)

45. Ποτέ μη θυσιάζεις χωρίς τροφή.

(Ενθάρρυνε τη γεωρ­γία, να προσφέρεις αναίμακτες προσφορές.)

46. Να λατρεύεις τους θεούς και να θυσιάζεις ξυπόλητος.

(Να προσεύχεσαι και να θυσιάζεις με ταπεινότητα καρδιάς.)

47. 'Οταν λατρεύεις, να κάνεις στροφή.

(Να λατρεύεις την απειροσύνη του Θεού, που γεμίζει το σύμπαν.)

48. Να κάθεσαι όταν τελείς λατρεία. (Ποτέ μη λατρεύεις βιαστικά.)

49. Μην κόβεις τα νύχια σου στη διάρκεια της θυσίας.

(Στο ναό να φέρεσαι με σεβασμό.)

50. '0ταν βροντάει, να αγγίζεις το έδαφος. (Να κατευνάζεις το Θεό με ταπεινότητα.)

51. Μη στολίζεσαι με το φως rων πυρσών. (Να κοιτάζεις τα πράγματα στο φως του Θεού.)

52. 'Ενα. Δυο. (Θεός και Φύση: όλα τα πράγματα είναι γνω­στά στο Θεό.)

53. Να τιμάς τα σημάδια του μεγαλείου, του Θρόνου και της Τετρακτύος.

(Να λατρεύεις τους δικαστές, τους Βασιλείς, τους 'Ηρωες, τους Σοφούς και το Θεό.)

54. 'Οταν ο άνεμος φυσάει, θαύμαζε την ηχώ.

(Κατά τη διάρ­κεια επαναστάσεων, να καταφεύγεις στην ερημιά.)

55. Μην τρως στην άμαξα'.

(Μην τρως κατά τη διάρκεια βιαστικών, σημαντικών εργασιών.)

56. Να φοράς πρώτα το δεξί παπούτοι, και να πλένεις πρώτα το αριστερό οου πόδι.

(Να προτιμάς τη δραστήρια ζωή από την άνετη και ευχάριστη.)

57. Μην τρως τον εγκέφαλο. (Μη φθείρεις τον εγκέφαλο να ανανεώνεσαι.)

58. Μη φυτεύεις φοινικιά. (Να κάνεις μόνο αυτό που είναι καλό και χρήσιμο.)

59. Να κάνεις τις σπονδές στους θεούς με το αυτί. (Στόλιζε τη λατρεία με μουσική.)

60. Ποτέ μην πιάνεις σουπιά.

(Μην επιχειρείς σκοτεινές, περίπλοκες υποθέσεις που θα σε βλάψουν.)

61. Μη σταματάς στο κατώφλι.

(Μην αμφιταλαντεύεσαι, αλλά να διαλέγεις τη θέση σου.)

62. Παραμέρισε στο πλήθος που περνάει. (Μην έρχεσαι σε αντίθεση με το πλή8ος.)

63. Απόφευγε τη νυφίτσα, (Να αποφεύγεις τους παραμυθάδες.)

64. Μη δέχεσαι τα όπλα που σου προσφέρει μια γυναίκα.

(Να απορρίπτεις κάθε υπόδειξη που εμπνέεται από την εκδίκηση.)

65. Μη σκοτώνεις το φίδι που θα τύχει να πέσει στην αυλή σου.

(Μη βλάπτεις τον εχθρό που γίνεται φιλοξενούμενος ή ικέτης σου.)

66. Είναι έγκλημα να ρίχνεις πέτρες σε πηγή.

(Είναι έγκλη­μα να εκτελούνται αγαθοί άνδρες.)

67. Μην τρως με το αριστερό χέρι.

(Να συντηρείσαι με τον τίμιο μόχθο και όχι με την κλοπή

68. Είναι έγκλημα να σκουπίζεις το κάθισμα με σίδερο.

(Εί­ναι εγκληματικό να στερείς με τη βία τον άνθρωπο απ' αυτό που κέρδισε με μόχθο.)

69. Μην κολλάς σίδερο στα χνάρια ενός ανθρώπου.

(Μην αμαυρώνεις τη μνήμη ενός ανθρώποιi )

70. Μην κοιμάσαι σε τάφο.

(Μη ζεις αδρανής με την περιου­σία που κληρονόμηαες από τους γανείς.)

71. Μη βάζεις όλο το δεμάτι ξύλων στη φωτιά.

(Να ζεις λιτά, μην τα ξοδεύεις όλα μεμιάς.)

72, Μην πηδάς από άμαξα με τα πόδια ενωμένα. (Μην κάνεις τίποτε απερίσκεπτα.)

73. Μην απειλείς τα άστρα. (Μην οργίζεσσι με τους ανωτέ­ρους σου.)

74. Μη βάζεις τη λυχνία πάνω στον τοίχο.

(Μην επιμένεις να διαφωτίσεις τους ανόητους.)

75.Μη γράφεις στο χιόνι.

(Μην εμπιστεύεσαι τις εντολές σου σε άτομα ασταθούς χαρακτήρα.)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ 3ο"

ΠΩΛΕΙΤΑΙ Η ΕΛΛΑΣ

Η «φθηνή πώληση» της Ελλάδας

 Η «φθηνή πώληση» της Ελλάδας, τα πλεονεκτήματα μίας εθελούσιας συμμετοχής των Πολιτών στο ριζικό περιορισμό του χρέους, οι ευθύνες απέναντι στα παιδιά μας και ο θάνατος της Δημοκρατίας.
Συμπληρώνοντας το άρθρο μας «Ο μηδενισμός του χρέους» και θεωρώντας επίκαιρο ένα παλαιότερο, το οποίο δημοσιεύσαμε στις 25.04.2010, όταν δηλαδή μας ανακοινώθηκε η αυθαίρετη «προσφυγή» της Ελλάδας στο ΔΝΤ και η «διακυβέρνηση» της από μία σκιώδη, μη εκλεγμένη εξουσία (μία νέα «χούντα», κατά κάποιον τρόπο, μία δύναμη κατοχής καλύτερα), με οδηγό τις «μαύρες βίβλους» των «αναθεωρημένων μνημονίων», το παραθέτουμε ακόμη μία φορά, ελαφρά διαμορφωμένο, στο τέλος της ανάλυσης μας.
Ίσως οφείλουμε να επισημάνουμε εδώ το ότι, η εκάστοτε «εισβολή» του ΔΝΤ επιτυγχάνεται συνήθως (όχι πάντοτε) μέσω ολοκληρωτικά φιλελεύθερων «νεοσοσιαλιστικών» κυβερνήσεων, των οποίων συχνά ηγούνται «καλόβολοι» πρωθυπουργοί, ήρεμοι, κατά προτίμηση με αγγελικό «προσωπείο», τους οποίους σπάνια «υποπτεύονται» οι Πολίτες (όπως στο παράδειγμα της Αργεντινής) - ενώ είναι άριστα εκπαιδευμένοι και από αρκετά χρόνια πριν «προγραμματισμένοι», έτσι ώστε να φέρνουν με επιτυχία εις πέρας τη «διαβολική» τους «αποστολή».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΩΛΕΙΤΑΙ Η ΕΛΛΑΣ"

Η ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ
Η γη περιβάλλεται από ένα στρώμα αέρα το οποίο ονομάζεται ατμόσφαιρα, η οποία συμμετέχει στις κινήσεις της. Μέσα στην ατμόσφαιρα συμβαίνουν πολλά φυσικά φαινόμενα τα οποία ονομάζονται μετεωρολογικά φαινόμενα. Η ονομασία προήλθε από την αρχαία ελληνική λέξη «μετέωρα» που σημαίνει οτιδήποτε βρίσκεται στον ουρανό. Ο κλάδος της επιστήμης ο οποίος ασχολείται με τα φαινόμενα αυτά ονομάζεται Μετεωρολογία.
  Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε ο άνθρωπος πάνω στη γη άρχισε να δέχεται στην καθημερινή του ζωή τις επιδράσεις των καιρικών φαινομένων. Μια ισχυρή καταιγίδα μπορούσε να προκαλέσει πλημμύρα, να καταστρέψει τη σοδειά ή να πνίξει ανθρώπους. Γι’ αυτό και οι πρώτοι θεοί που λάτρεψε ήταν θεοί που μπορούσαν να ελέγχουν τα βίαια καιρικά φαινόμενα.

Κατά την αρχαιότητα οι διάφοροι λαοί απέδιδαν τη δημιουργία των ατμοσφαιρικών-καιρικών φαινομένων στους θεούς. Η Ελληνική μυθολογία αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα σύμφωνα με τον οποίο στον Ελληνικό χώρο η δημιουργία τέτοιων φαινομένων αποδίδονταν στους θεούς, με κορυφαίο φυσικά το θεό Δια (Ζεύς). Αξιοσημείωτες από την αρχαία Ελληνική μυθολογία είναι οι εκφράσεις “Σημεία των Καιρών” και οι “Αλκυονίδες ημέρες”.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ"

Η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων·

  Για μεγάλο χρονικό διάστημα η γλώσσα που μιλούσε ο λαός των Μακεδόνων υπήρξε αντικείμενο συζητήσεων και διαφορετικών προσεγγίσεων. Από μερικούς μάλιστα ερευνητές, τον αμερικανό καθηγητή BORZA και τους μαθητές του, θεωρήθηκε πως το σύνολο των ελληνικών επιγραφών που βρέθηκε στη μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας ανήκουν στους συγγενείς των βασιλέων, αφού οι τάφοι είναι βασιλικοί. Η γλώσσα τους λένε είναι φυσικό να είναι η ελληνική αφού οι ίδιοι μελετητές υποστηρίζουν πως η βασιλική οικογένεια και η ανώτατη τάξη μόνο είχαν εξελληνιστεί. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι προφανές πως το επιχείρημα αυτό θα κατέπιπτε αν είχαμε ελληνικά κείμενα που ανήκουν στους κοινούς ανθρώπους και χρονολογούνται πριν από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της κοινής ελληνικής, ας πούμε πριν από τα μέσα του 4ου αι. π.Χ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων·"

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ

* Με νόμο του κράτους απαλλάσσονται την καταβολής κάθε φόρου στο ελληνικό δημόσιο*
Γνωστές τεράστιες βιομηχανίες που λειτουργούν στην Ελλάδα, είναι εβραϊκών συμφερόντων και δεν πληρώνουν κανέναν φόρο!!!Με βάση το υπ’ αριθμόν 182 Προεδρικό Διάταγμα (22-3-1978), βάσει του οποίου το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο, όντας Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου(!) έχει (και ασκεί) δικαιώματα, τα οποία μόνο το Κράτος κατέχει. Ειδικότερα, με αυτό το Π.Δ…«Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (Ελλάδος) δικαιούται να εισπράττει φόρους, για δική του χρήση, από τους εβραίους που διαμένουν στην Ελλάδα, αντί του ελληνικού κράτους»!!!
Με απλά λόγια, κανένας εβραίος δεν πληρώνει φόρο στο ελληνικό δημόσιο, αλλά μόνο στο Κ.Ι.Σ.!!!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ"

Ηφαιστία (ή Ηφαιστιάς ή Ηφαίστη)

Ήταν η σπουδαιοτέρα πόλη της αρχαίας Λήμνου, εν ζωή από το 1000 π.Χ. έως το 1200 μ.Χ περίπου.
Βρισκόταν – και ευρίσκεται – στο Β. μέρος του νησιού.
Ήταν μια από τις δυο γνωστές αρχαίες πόλεις του νησιού.
Το όνομά της το έλαβε από την επιχωριάζουσα λατρεία του Ηφαίστου, που κρατούσε στο νησί. Η πόλις κατοικείτο από τα παλαιότατα χρόνια, από Πελασγούς που ήλθαν εδώ εξ Αττικής ορμώμενοι.
Από τον 8ο αι. π.Χ. ο καθαρά και αδιαμφισβήτητα ελληνικός - πολιτισμός που αναπτύσσεται στην πόλη είναι σπουδαίος.
Πλησίον αυτής εξωρύσσετο η λημνία γη ή σφραγίς, φημισμένο ιαματικό μέσον της αρχαιότητος.
Κάποια στιγμή η αρχαία πόλη εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της και επ’ αυτής εκτίσθη ο οχυρός Κότζινος (Κόκκινος), που αναφέρεται από το 1136 σε λατινικό έγγραφο του αρχιεπισκόπου Λήμνου, Μιχαήλ.
Η μορφήεσσα Ηφαιστία, που έφθασε να γίνει έως και μητρόπολη της νήσου, κατελήφθη υπό των Τούρκων το 1395.
Και έκτοτε δεν ανηγέρθη ξανά, εντόρευσε η Ιστορία…
Οι ανασκαφές της Ιταλικής Αρχ. Σχολής έφεραν στο φως πολλά αναθηματικά.
Πρώτος ανέσκαψε εδώ επίσημα ο Ιταλός αρχαιολόγος Della Seta (επί δεκαετία 1926-1936).
Από κινητά ευρήματα, τα σπουδαιότερα απ’ αυτά είναι μια σειρά από Σειρήνες, καθώς και ένα ειδώλιο πτερωτής θεάς. Όλα ανάγονται χρονολογικά στον 6ο αι. π.Χ. Επίσης, ευρέθησαν
και μοναδικά πήλινα ομοιώματα, που κοσμούν το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, με
θρησκευτική, αλλά και πολιτισμική αξία (κυρίως για την μελέτη της αρχιτεκτονικής της εποχής).
Επίσης, όπλα, χρυσά αντικείμενα, σφραγιδόλιθοι, πήλινα ειδώλια και αγγεία τοπικής τεχνοτροπίας, με γεωμετρικές απεικονίσεις και καμπύλες μορφές, κάτι που δείχνει επιρροή από τον κρητο-μινωικό πολιτισμό. Άρα στενές σχέσεις με Κρήτη (αλλά και Αιγαίο, και Μακεδονία, κ.α.).
Σημαντικό ότι εδώ ευρέθησαν και θραύσματα αγγείων, που φέρουν την ίδια γραφή με την
περίφημη «Στήλη των Καμινίων», μια επιτάφια στήλη, επί της οποίας αναγράφεται το αρ-
χαιότερο – έως σήμερα - γραπτό κείμενο της πελασγικής περιόδου της Λήμνου, αφού
χρονολογείται προ του 510 π.Χ.
(Η Στήλη αυτή ευρέθη εντοιχισμένη στον ΙΝ Αγ. Αλεξάνδρου στα Καμίνια Λήμνου το 1886)…
Άρα η γραφή αυτή δεν ήταν ούτε μόνη, ούτε τυχαία…
Ανακαλύφθηκε ιερό αφιερωμένο στην Μεγάλη Θεά, άλλο ιερό (που καταστράφηκε στα τέλη
του 6ου μ.Χ. αι.), κατοικίες, νεκροπόλεις, λουτρά, πηγάδια, και ένα μεγάλο οικοδόμημα,
ίσως ανάκτορο. Και ένα θέατρο ελληνιστικής περιόδου, ένα από τα σημαντικότερα μνημεία
του αρχαίου ελληνικού πνευματικού κόσμου… Χρονολογείται από το τέλος του 5ου – αρχές
του 4ου αι. π.Χ. Εδώ ελάλησε ο «Λημνιακός κύκλος τραγουδιών» κατά την κλασική περίοδο.
Η κατάκτηση της Λήμνου (510 π.Χ.) από τον Αθηναίο στρατηγό Μιλτιάδη, συνέδεσε το νησί με την πόλη των Αθηνών, κι έφερε και την θεία φωνή των τραγικών στο νησί. Το θέατρο εδέχθη κάποιες προσθήκες την ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο. Και αναστηλώθηκε προσφάτως (2000-2004), δαπάναις του υπ. Αιγαίου, με την μελέτη της αρχιτέκτονος Ελ.-Ά.
Χλέπα και της τοπογράφου μηχανικού Σ. Σοϊλέ.
Ε, λοιπόν, σ’ αυτό το θέατρο ήθελα να καταλήξω… Γιατί σ’ αυτόν τον τόπο, την Ελλάδα,
γίνονται και ωραία πράγματα, μα τα χάνουμε πνιγμένοι στην γκρίνια μας… Το αρχαίο θεσπιέπειο θέατρο Ηφαιστίας που ξαναλάλησε μετά από 2.300 χρόνια!... Κι όταν λαλεί ένα αρχαίο θέατρο, σιγά ένα αναμορφωτήριο ανηλίκων… Αρκεί να μη γίνει κι αυτό… Επίδαυρος, όπου μπαίνει όποιος θέλει και παίζει ό,τι θέλει κι όπως το θέλει… Το αναστηλωμένο μνημείο στις 11 Αυγούστου 2010, φιλοξένησε την παρουσίαση «Οιδίπους Τύραννος», σε σκηνοθεσία Σπ. Ευαγγελάτου, με την Κ. Καραμπέτη και τον Κ. Μαρκουλάκη.
Θα κλείσω, λέγοντας πως το επόμενο στόιχημα για την αρχαιολογία στην Λήμνο είναι να
βρει τον περίφημο αρχαίο λαβύρινθο, που διέθετε το νησί, ο οποίος στηριζόταν πάνω σε
150 κολώνες (!) και οι θύρες του ήταν τόσο αριστοτεχνικά κατασκευασμένες και τοποθετημέ-
νες, ώστε τις άνοιγε με ευκολία και ένα μικρό παιδί! Είθε!
[ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ
Γράφει ο συγγραφέας-λαογράφος ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΚΑΚΗΣ / www.lekakis.com
Λάλησε το θέατρο της Ηφαιστίας!
Άντε να βρούμε και τον άγνωστο λαβύρινθο της Λήμνου…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ηφαιστία (ή Ηφαιστιάς ή Ηφαίστη)"

ΣΚΑΚΙ

 ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ

Το σκάκι που όλοι γνωρίζουμε σήμερα είναι το αρχαιοελληνικό ΖΑΤΡΙΚΙΟΝ.Σήμερα δεν υπάρχει άνθρωπος σε ολόκληρο τον πλανήτη που να μην γνωρίζει το ΣΚΑΚΙ που στην αρχαιότητα το ονόμαζαν ΖΑΤΡΙΚΙΟΝ και που ήταν επινόηση των αρχαίων ελλήνων από την αρχή της ιστορικής τους διαδρομής.
Στην αρχαία Ελλάδα οι Πεττείες ήταν τριών διαφορετικών ειδών. Οι πεττείες του πρώτου είδους είναι αυτές όπου ο παίκτης είχε τον μικρόκοσμο και που με την ρίψη κυβειών έκανε τις κινήσεις που τον υποχρέωναν οι αριθμοί που έφερνε. Η έννοια της κυβείας δεν περιείχε πάντα την έννοια της τύχης μια και είναι γνωστό «τα ζάρια του θεού».

Οι πεττείες του πρώτου είδους είναι αυτές όπου ο παίκτης είχε τον μικρόκοσμο και τα κομμάτια του είχαν συγκεκριμένη δραστηριότητα σε κινήσεις πάνω στον πίνακα.
Η πλέον εξελιγμένη μορφή ήταν οι πεττείες που συνδύαζαν τις κυβείες και τις προκαθορισμένες κινήσεις κομματιών. Το Ζατρίκιον ως άθυρμα πεττείας είχε και τις τρεις μορφές, δηλαδή Ζατρίκιον με κυβείες, ζατρικίων με προκαθορισμένες κινήσεις κομματιών και τέλος Ζατρίκιον με κυβείες και με προκαθορισμένες κινήσεις κομματιών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΣΚΑΚΙ"

GREEK LAST NAMES FROM -A.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΕ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΣΟΥ
ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΛΙΣΤΑΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ
--Α---------------------------------------------------------------------------------
ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ . Επωνυμο πατρωνυμικο προερχομενο απο το εβραικο βαπτιστικο ονομα Αβραμ.Η καταληξη -πουλος προσδιοριζει την περιοχη Ελληνοποιησης του επωνυμου την Πελοποννησο.
ΑΓΟΡΑΣΤΟΣ . Ιδιαιτερη νεοελληνικη κατηγορια αποτελει συφωνα με τον καθ. πανεπιστημιου κο.Συμεωνιδη το ονομα Αγοραστος που παραπεμπει σε παιδια που εχουν υιοθετηθει απο δευτερους γονεις.Συμφωνα με τον κο. Τριανταφυλλιδη προερχεται απο το ευχετικο βαπτιστικο ονομα η ξορκιστικο απ' οπου και εγινε επωνυμο.
ΑΓΓΕΛΗΣ .Επωνυμο πατρωνυμικο προερχομενο απο το βαπτιστικο ονομα Άγγελος.Αγγελος αρχαιο ελληνικο ονομα ηταν η θυγατερα του Δια και της Ηρας ηταν η θεα των νεκρων αυτη που εφερνε τις ειδησειςΠαρομοια επωνυμα Αγγελοπουλος
ΑΔΑΜ, ΑΔΑΜΑΚΗΣ, ΑΔΑΜΗΣ, ΑΔΑΜΙΔΗΣ, ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΔΑΜΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το εβραϊκό όνομα Αδάμ.
Aδαμοπουλος. Επωνυμο το οποιο προερχεται απο παρατσουκλι το οποιο επισης προερχεται απο παρατσουκλι το οποιο επισης προερχεται απο την περιβαλλουσα φυση, πολυτιμοι λιθοι, μεταλλα με την προσθηκη της καταληξης –πουλος, αλλα μαλαμα = μαλαμας, σμαραγδι = σμαραγδης.
Αρβανιτης.Επωνυμο που ανηκει στην κατηγορια των εθνικων και χαρακτηριζει την καταγωγη..

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "GREEK LAST NAMES FROM -A."

ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΦΙΜΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ ΤΩΝ “ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΩΝ” ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ - ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ...

Όπως φαίνεται αγαπητοί φίλοι ενοχλούμε, ενοχλούμε πολύ και πολλούς. Δεν εξηγείται αλλιώς ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες ημέρες εναντίον μας.
Στις 2 Σεπτεμβρίου το χυδαίο blog που φαίνεται παρακάτω, και εμφανίστηκε ως ένα δήθεν αντίγραφο του «Τρωκτικού», επιτέθηκε ύπουλα και άνανδρα, σε ένα πατριωτικό ιστολόγιο αιχμής, στον φίλο και συναγωνιστή Θάνο http://koukfamily.blogspot.com/, δίνοντας με ανάρτησή του, το έναυσμα στους “κουκουλοφόρους”, όπως αποδεικνύεται, του διαδικτύου, να επιτεθούν σπιλώνοντας με ύβρεις το ιστολόγιό του.
Το πατριωτικό ιστολόγιο κατακλύστηκε από υβριστικά σχόλια, και η αντίδραση του διαχειριστή ήταν άμεση, αποκαθιστώντας την τάξη.
Ποιοί όμως είναι οι άνανδροι που κρύβονται πίσω από το blog αυτό, και για ποιόν λόγο επιτέθηκαν; ... Σε αναρτήσεις τους διαφημίζουν φεστιβάλ αντιεξουσίας με τους τρεις δολοφονημένους Έλληνες από τις μολότοφ τους.
Αναγνωρίζουν τους «ψευτομακεδόνες», και έχουν σχόλια αντιεξουσιαστών που διατηρούν και άλλα αναρχικά blogs. Είναι λοιπόν προφανές ότι πρόκειται για παραφυάδες του εγχώριου Ιndymedia, και όργανα του αντιεξουσιαστικού χώρου, και η επίθεση αυτή δεν έγινε τυχαία, για να “διασκεδάσουν” υβρίζοντας, μερικά “ατίθασα νιάτα”. Σημειωτέον, ότι αυτή δεν είναι η πρώτη τους επίθεση σε πατριωτικό ιστολόγιο.
Στις 4 Σεπτεμβρίου το μαχητικό ιστολόγιο «Ελληνες Δημοκράτες Κρήτης» του φίλου Αλέξη http://cretanpatriot.wordpress.com/, επίσης μέλος των Ακομμάτιστων Ελλήνων Ιστολόγων, δέχθηκε σφοδρές λεκτικές επιθέσεις, με ύβρεις και απειλές κατά την ίδιας του της ζωής και των οικείων του. Εγκάθετοι που εξυπηρετούν συγκεκριμένα ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ συμφέροντα (και τους οποίους θα αποκαλύψουμε εν ευθέτω χρόνω), προσπαθούν με κάθε τρόπο να φιμώσουν την ανεξάρτητη και αδιάφθορη ενημέρωση που προσφέρει μέσω των αποκαλύψεών του, τόσο στους πολίτες της Κρήτης όσο και σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Ξέραμε έως τώρα, ότι στο παρακρατικό Indymedia αναρτώνται σχέδια επιθέσεων, και διθύραμβοι για δολοφόνους αστυνομικών. Μετά και την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, είναι ηλίου φαεινότερον, ότι τα τσιράκια της παγκόσμιας νέας τάξης, απλώνουν τα πλοκάμια τους και στο διαδίκτυο, τρομοκρατώντας και δολοφονώντας, όποιον αντιτίθεται στα σχέδια και στα συμφέροντά τους.
Ταυτόχρονα, το πολιτικό σύστημα ετοιμάζει μέτρα ελέγχου της Ελληνικής μπλογκόσφαιρας, απαγορεύει την πρόσβαση των δημοσίων υπαλλήλων στα ανεξάρτητα blogs, και ολοένα πληθαίνουν οι εκούσιες και ακούσιες αναστολές λειτουργίας ιστολογίων.
Έντρομοι, παρακρατικός και κρατικός συρφετός, καταφεύγουν πλέον στην βία για να εκφοβίσουν και να φιμώσουν τα πατριωτικά ιστολόγια, έχοντας νιώσει πλέον βαθιά στο πετσί τους ότι εμείς αποτελούμε την μοναδική ελεύθερη φωνή που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια διαμελισμού της πατρίδος, και να τους στείλει στον αγύριστο.

Ακούστε μας λοιπόν, και βάλτε το καλά στο μυαλό σας. «Κτυπώντας» εμάς, που καταθέτουμε καθημερινά την Ψυχή μας ΧΩΡΙΣ προσωπικό όφελος, σε έναν «στεφανίτη αγώνα», με μοναδική ανταμοιβή να δούμε μια μέρα την ΠΑΤΡΙΔΑ Ελεύθερη και Περήφανη, μας κάνετε ακόμη πιο ΔΥΝΑΤΟΥΣ.
Η Ελληνική Ψυχή ποτέ δεν λύγισε, ούτε απέναντι σε άνανδρους, ούτε και σε ανδρειωμένους. Δεν θα λυγίσει ούτε και τώρα μπροστά σε διεφθαρμένους, πληρωμένους και προδότες. Παραμένουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ και ΔΥΝΑΤΟΙ, μια ΓΡΟΘΙΑ, και παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις για το καλό της Πατρίδος!
«Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ», «ΕΣΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ» Πατριώτες
Ακομμάτιστοι Έλληνες Ιστολόγοι

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ"

ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΣ ΠΡΩΤΙΕΣ
Ο Ασκληπιός ήταν ο θεός της ιατρικής και της υγείας των Αρχαίων Ελλήνων, γιος, όπως μας λέει η μυθολογία, του θεού Απόλλωνα.Μητέρα του ήταν η Κορωνίδα, η πανέμορφη κόρη του βασιλιά Φλεγία, που την αγάπησε τρελά ο θεός Απόλλωνας.
Όταν, όμως, η Κορωνίδα κατάλαβε ότι θ' αποκτούσε παιδί, παντρεύτηκε έναν άλλο νέο τον Ίσχιο, γιο του Ελάτου. Την απιστία της αυτή, την πληροφορήθηκε ο Απόλλωνας από τον πιστό του υπηρέτη τον Κόρακα, που ήταν μέχρι τότε άσπρος, αλλά που ο θεός μέσα στην οργή του τον καταράστηκε και τον έκανε μαύρο.
Την άπιστη Κορωνίδα ανέλαβε να την τιμωρήσει η θεά Άρτεμη, η αδελφή του Απόλλωνα, σκοτώνοντάς την με τα βέλη της.Τη στιγμή όμως που το κορμί της πεθαμένης το έβαλαν στη φωτιά για να το κάψουν, όπως συνηθιζόταν εκείνα τα χρόνια, ο Απόλλωνας, αόρατος, πήρε το έμβρυο από την κοιλιά της μητέρας του και το μετέφερε στο Πήλιο, όπου το εμπιστεύτηκε στις φροντίδες του Κένταυρου Χείρωνα. Ο Χείρωνας ήταν ο πρώτος που έδειξε στο νεαρό Ασκληπιό τα θεραπευτικά βοτάνια και του έμαθε την τέχνη της ιατρικής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ"

ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ 2ο

11. Γεωμετρία και Δυσαναλογία

Όπως αναφέρεται ανωτέρω, ο τρόπος απεικόνισης των αριθμών γεννά προβλήματα γεωμετρικής φύσεως κουκκίδες πού συμβολίζουν τα χαλίκια συμμετρικά ονομάζονται «οριακοί λίθοι ή σημεία» και η περιοχή πού οριοθετούν είναι «ο χώρος».Αυτός ο τόσο πρώιμος τρόπος ίσως όντως αναφέρεται στον ίδιο τον Πυθαγόρα. Ο Σάμιος θα πρέπει να σκέφτηκε ότι, χώροι και αριθμοί μπορούν να συγκριθούν και πολύ πιθανόν να ήξερε και τούς τρόπους προσέγγισης με τούς οποίους γινόταν παραδοσιακά η σύγκριση στην Αίγυπτο και οι τρόποι αυτοί σε τελική ανάλυση δεν θα τον ικανοποιούσαν.

Ήταν γνώστης φυσικά τής χρήσης τού Τριγώνου – πολύ οικείο στην Ανατολή από τα πολύ παλιά χρόνια – και τις πλευρές 3, 4, 5 για την κατασκευή ορθών γωνιών.

Αυτό το τρίγωνο νεώτεροι το αποκάλεσαν «Πυθαγόρειο Τρίγωνο».

Τώρα, σύμφωνα με το «Πυθαγόρειο Θεώρημα»: (το τετράγωνο τής υποτεινούσης κ.λ.π.), το Πυθαγόρειο Τρίγωνο δεν αποτελεί παρά εφαρμογή τού Θεωρήματος.

Αυτή καθεαυτή η ονομασία «υποτείνουσα», είναι ισχυρή επιβεβαίωση στη φανερή σχέση μεταξύ των δύο πραγμάτων.

Κατά λέξη σημαίνει «εκτείνομαι κάτωθεν ή απέναντι τινός» και εδώ σίγουρα συμβολίζει την τεντωμένη χορδή τής άρπας με το σχήμα και κατ’ επέκταση με τις αρμονικές της. Από αυτό το σημείο και μετά όμως, αρχίζει η μεγάλη απογοήτευση.

Βάσει τού θεωρήματός του, το τετράγωνο τής διαγωνίου ενός Τετραγώνου πρέπει να ισούται με το διπλάσιο τού τετραγώνου τής πλευράς του. Δηλ. Χ2=2α2

Η δε πρόταση αυτή πρέπει να εκφρασθεί αριθμητικά. Όμως είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει τετράγωνο αριθμού πού να μπορεί να διαιρεθεί σε δύο ίσα τετράγωνα αριθμών.

Έτσι το πρόβλημα δεν έχει λύση και από αυτή την άποψη επαληθεύεται ο Αριστοτέλης και

και όντως την πατρότητα τής Δυσαναλογίας την έχει ο Πυθαγόρας. Συνίσταται δε στο ότι,

εάν η διαγώνιος και η πλευρά ήσαν ανάλογες, θα έπρεπε ένας περιττός αριθμός να ισούται

με έναν άρτιο. Όπως και αν έχει το πράγμα, ο Πυθαγόρας μάλλον δεν ενδιαφερόταν να εμβαθύνει πιο πέρα, ή σκόνταψε στο γεγονός ότι η τετρ. ρίζα τού Δύο δέν είναι Ακέραιος;

Τελικά ο Θεόδωρος εκ Κυρηνίας και ο Θεαίτητος, φίλοι τού Πλάτωνα, διετύπωσαν μία ολοκληρωμένη θεωρία γύρω από τα ασύμετρα μεγέθη. Πρός το παρόν η δυσαναλογία διαγωνίου και πλευράς Τετραγώνου παρέμενε όπως είχε ειπωθεί «μία σκανδαλώδης εξαίρεση». Μάλιστα ο Ιπασσος από το Μεταπόντιο πνίγηκε στη θάλασσα επειδή αποκάλυψε αυτό το ατιμωτικό μυστικό.

12. Αναλογία και Αρμονία.

Είναι φανερό ότι ο Πυθαγόρας μελέτησε τις Αναλογίες με το δικό του τρόπο.

Λέγοντας «αναλογία» εννοεί «ομοιότητα λόγων».

Διέκριναν δε τρία είδη «αναλογικής μεσότητας»:

την Αριθμητική, την Γεωμετρική και την Υπεναντίαν τήν οποία αποκαλούσαν Αρμονική και ήταν εκείνη πού σχετίζεται ιδιαίτερα με την ανακάλυψη τής Οκτάβας.

Αν πάρουμε τον αρμονικό λόγο 12:8:6 βρίσκουμε ότι ο λόγος 12:6 αντιστοιχεί στην οκτάβα, ο 12:8 στην πέμπτη και ο 8:6 στην τετάρτη και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πώς τα διαστήματα αυτά ανακαλύφθηκαν από τον Σάμιο! Ότι αφορά δε τις φήμες περί πειραμάτων με σφυριά και χορδές μέσα στο σιδηρουργείο, μάλλον αδύνατες και παράλογες μπορούν να χαρακτηρισθούν.

Τέλος, η δήλωση πώς στον Σάμιο οφείλεται η ανακάλυψη των «αρμονικών» ενός ήχου με τη μέτρηση των μηκών τής χορδής πού αντιστοιχούν σε αυτούς στο μονόχορδο, είναι αξιόπιστη και δεν εμπλέκει ακουστικά λάθη.

13. Τα Πράγματα είναι Αριθμοί.

Αυτή είναι βασική διατύπωση τού Πυθαγόρα και υποστήριξε ότι εάν οι μουσικοί ήχοι μπορούν να μετατραπούν σε «αριθμούς», γιατί να μην μπορεί να συμβεί το ίδιο και με οποιοδήποτε έμβιο ή άβιο όν;.

Αργότερα οι Πυθαγόρειοι ονόμασαν και ταύτισαν τούς αριθμούς με γεωμετρικά σχήματα και ο δε Αριστοτέλης παρ’ ότι αναφέρει ότι οι Πυθαγόρειοι πολύ λίγα εξήγησαν με τήν βοήθεια τών αριθμών, εντούτοις αφήνει να εννοηθεί ότι ο «καιρός» συμβολίζεται με το 7, η δικαιοσύνη με το 4 και ο γάμος με το 3.

Εν κατακλείδι, οι συμβολισμοί μπορούν με ασφάλεια να αποδοθούν στον Πυθαγόρα και ανήκουν στην πρώιμη μορφή τού συστήματος. Είναι χρήσιμο δε, να εντοπίσουμε τούς συνδετικούς κρίκους μεταξύ τής Πυθαγόρειας φιλοσοφίας και τής διδασκαλίας τής Σχολής τής Μιλήτου.

14. Κοσμολογία.

Στα κείμενα τού Αριστοτέλη βρίσκουμε αντιπροσωπευτικά κοινά σημεία των δύο Σχολών.

Οι Πυθαγόρειοι θεωρούν πώς έξω από την ουράνια σφαίρα υπάρχει «απέραντη πνοή» η

οποία εισπνέεται από τον κόσμο. Στην ουσία αυτό είναι το δόγμα τού Αναξιμένη.

Επιβεβαιώνεται δε πρακτικά πώς το εδίδαξε ο Πυθαγόρας όταν βρίσκουμε ότι ο Ξενοφάνης

το αρνείται. Επίσης και η περαιτέρω ανάπτυξη αυτής τής ιδέας οφείλεται στόν Σάμιο.

Ειδικότερα, αφού σχηματίστηκε η πρώτη Μονάδα – ανεξάρτητα τού πώς συνέβη αυτή η μορφοποίηση – το εγγύτατο μέρος τού Απείρου αρχικά μίκρυνε και περιορίστηκε.

Μάλιστα, αυτό ακριβώς το Άπειρο, καθώς εισπνέεται διατηρεί τις μονάδες χωριστά τη μία

από την άλλη. Με άλλα λόγια αντιπροσωπεύει το διάστημα μεταξύ τους.

Τα παραπάνω αποτελούν έναν πρωτόγονο τρόπο περιγραφής των διακριτών μεγεθών.

Σε αυτά τα χωρία τού Αριστοτέλη η «πνοή» αναφέρεται και ως «κενό» ή «άδειο».

Η ίδια σύγχυση απαντάται και στον Αναξιμένη, καθώς και τα ίχνη μιας άλλης πού έχει σχέση με τον αέρα και τον ατμό. Στην πραγματικότητα ο Πυθαγόρας είχε ταυτίσει το Όριο

με τη Φωτιά και το Απειρο με το Σκότος. Σύμφωνα πάντα με τον Αριστοτέλη, ο Ιπασσος είχε καταστήσει τη Φωτιά την «πρώτη Αρχή», ο δε Παρμενίδης, σε συζήτηση για τις εν λόγω απόψεις, υποστήριξε την ύπαρξη δύο πρωταρχικών «μορφών».Φωτιά και Νύχτα.

Στην Πυθαγόρεια φιλοσοφία, η ταύτιση τής «πνοής» με το σκοτάδι, είναι ισχυρή απόδειξη τού πρωτόγονου χαρακτήρα τού δόγματος διότι στον 6ο π.Χ. αιώνα εθεωρείτο ότι το σκοτάδι ήταν ένα είδος ατμού, ενώ έναν αιώνα αργότερα η πραγματική του φύση ήταν γνωστή. Ο Πλάτωνας με τη συνηθισμένη ιστορική του τακτική εμφανίζει τον Τίμαιο να περιγράφει την ομίχλη και το σκοτάδι ως συμπυκνωμένο αέρα.

Μπορούμε κάλλιστα να αποδώσουμε στον Πυθαγόρα την άποψη τής Σχολής τής Μιλήτου

για την πολλαπλότητα των κόσμων, αν και δεν θα ήταν λογικό γι’ αυτόν να μιλάει γιά έναν

άπειρο αριθμό! Ας σημειώσουμε ότι ο Πέτρωνας, ένας από τούς πρώτους Πυθαγορείους,

δηλώνει ότι υπήρχαν μόνον εκατόν ογδόντα τρείς κόσμοι τοποθετημένοι μέσα σε τρίγωνο.

15. Τα Ουράνια Σώματα.

Σύμφωνα με το κοσμολογικό σύστημα τού Αναξίμανδρου, τόσο η ξηρά όσο και η θάλασσα περιβάλλονται από αέρα πού με τη σειρά του περιβάλλεται από πύρινη σφαίρα.

Η Συνεχής περιστροφική κίνηση τής όλης σφαίρας επέφερε τη διάρρηξη τής εξωτερικής πύρινης, παρέσυρε μάζες αέρος πού με τη σειρά τους περιέβαλαν τις νέες μάζες φωτιάς,

σχηματίζοντας φλοιούς υπό μορφήν κυκλικών ζωνών σαν τη στεφάνη των τροχών.

Γύρω λοιπόν από τη Γή περιδινούνται τέτοια στεφάνια όπου το καθένα έχει συγκεκριμένα ανοίγματα, αυλώδεις πόρους, σαν στόμια τής φύσης από όπου εκπέμπεται φωτιά η οποία σκορπίζει φώς. Ώστε ο Ήλιος, η Σελήνη και τα άλλα άστρα είναι ανοίγματα στα από αέρα αποτελούμενα και κυκλικώς περιδινούμενα γύρω από τη Γή στεφάνια.

Επειδή δε υποτίθετο η ύπαρξη τριών τέτοιων «στεφανιών», είναι πολύ πιθανόν ο Σάμιος να ταύτισε τα διαστήματα μεταξύ τους με τα τρία μουσικά διαστήματα πού είχε ανακαλύψει, την τετάρτη, την πέμπτη και τήν ογδόη. Αυτό σε με τη σειρά του ήταν η πιό φυσική αρχή για το δόγμα τής «αρμονίας των σφαιρών».

Η λέξη «αρμονία» δεν σημαίνει «σύμμετρος διάταξη» αλλά Ογδόη (οκτάβα),

όσον αφορά την έκφραση «σφαίρες» είναι αναχρονιστική σε μιά εποχή όπου σχήματα όπως «τροχοί & δακτύλιοι» θεωρούνταν ικανοποιητικά για την περιγραφή ουρανίων σωμάτων.

Η διάκριση μεταξύ τής ημερήσιας περιστροφής τής ουράνιας σφαίρας από ανατολάς πρός δυσμάς και η με την ίδια κατεύθυνση αλλά βραδύτερη περιστροφή των πλανητών, μπορεί κάλλιστα να τοποθετηθεί και στα πρώτα χρόνια τής Σχολής και στον ίδιο τον Πυθαγόρα.

Δεν θα επεκταθώ – για οικονομία χρόνου – στη ρήξη αυτής τής άποψης με εκείνη τής «δίνης» και τής σφαιρικότητας τού σύμπαντος, όμως θα τονίσω ότι μπορεί να αποδοθεί με βεβαιότητα στον ίδιο τον Πυθαγόρα η ανακάλυψη τής σφαιρικότητας τής Γής, την οποία , ας μην ξεχνάμε, ακόμα και ο Αναξαγόρας και ο Δημόκριτος αρνήθηκαν να δεχθούν.

Εν πάση περιπτώσει, μία μεγάλη συμβολή τού Πυθαγόρα στην επιστήμη ήταν η ανακάλυψη πώς τα σύμφωνα διαστήματα μπορούν να εκφραστούν με απλές αριθμητικές αναλογίες.

Εδώ κρίνω ότι αξίζει να κλείσω με μία γλαφυρή περιγραφή τού SEHURE, μιά περιγραφή πού προσπαθεί, όσο είναι δυνατόν, να εισαγάγει τον αναγνώστη μέσα στον υπερκόσμιο χώρο τού Μεγάλου Διδασκάλου:

{Οι φωνές τού έλεγαν:

«Υποτάξου ήσυχα στο μοιραίο τής φύσης νόμο. `Η μόνη σου αξία θα είναι να τον γνωρίσεις και να τού υποταχθείς!»

Μα ύστερα, όπως ύψωνε τα βλέμματά του στόν ουρανό, οι πεποιθήσεις του, οι εντυπώσεις του άλλαζαν. "Έβλεπε τούς αστερισμούς σάν πύρινα γράμματα, μέσα στη γαλανή άβυσσο. Γράμματα πού έπρεπε να έχουν ένα νόημα...

Μα ποιός θα εξηγούσε ποτέ το αλφάβητο των άστρων; Ποιός θά εύρισκε τον μαγικό 'Αριθμό, πού συμβολίζει την υπέρτατη αρμονία τους, για να συνθέσει στο σύμπαν τούς ουρανίους αυτούς κόσμους, πού ό καθένας υπάρχει καί κινείται με τούς δικούς του νόμους;

Οι ιερείς τής "Ήρας τού είχαν πεί:

-Πρίν από τη γή υπήρξε ο ουρανός των θεών. 'Από κεί έρχεται ή ψυχή σου.

-Παρακάλεσε τους, να ξανανέβει εκεί I

Θεοί! Μέσα σ' αυτό το πλέγμα των ιδεών και των αντιφάσεων, ποιά ήταν ή 'Αλήθεια!

Τί έπρεπε να πιστέψει; Ξαφνικά, ένας λάγνος σκοπός τού έκοψε τούς στοχασμούς του.

Και γέλια τρελά μαζί. Τραγουδούσαν από κάποιον κήπο ανδρικές και γυναικείες φωνές με τον ήχο κιθάρας.

Μα δεν κράτησε πολύ αυτή ή φιλήδονη μουσική: Τιjν ετάραζαν άγριες φωνές και πονεμένα στενάγματα σκλάβων, πού τούς φόρτωναν στο λιμάνι, για να τούς πουλήσουν στην 'Ασία.

Ήταν Σάμιοι, πού είχαν στασιάσει εναντίον τού τυράννου τού νησιού, τού Πολυκράτη.

"Ένας πόνος έσφιξε την καρδιά τού νέου, ώσπου νά ησυχάσουν πάλι όλα γύρω του. Προσπάθησε τότε νά συγκεντρωθεί στους διαλογισμούς του.

Μα τώρα το πρόβλημα στηνόταν μπρός του πιό δύσκολο καi πιό σπαραχτικό.

`Η γή έλεγε: -Ειμαρμένη!

`Ο ουρανός έλεγε: -Πρόνοια!

Κ' ή Ανθρωπότης, ανάμεσα, στα δυό, αποκρινόταν: -Τρέλα! Πόνος! Σκλαβιά!

'Το μυαλό τού Πυθαγόρα χτυπιόταν μέσα στίς άντιθέσεις αύ­τές καί στούς προβληματισμούς του.

`Ωστόσο, απόψε, γινόταν μιά αποκάλυψη μέσα του. Στό βάθος τής συνείδησής του άκουγε τώρα μιάν αδάμαστη φωνή ν' αποκρίνεται στα φέγγη τ' Ουρανού και στίς αλυσίδες τής Γής: Ελευθερία!

Ποιός όμως είχε δίκιο -οι σοφοί, οι ιερείς, οι τρελοί, οι δύστυχοι, ή ό ίδιος αυτός;

"Ίσως όλοι. `Υπήρχε και από μια αλήθεια γιά κάθε κόσμο, μα καμιά δε τού εξηγούσε τόν λόγο τής ύπαρξής της.

Οι τρείς οντότητες -ή Γή, ό Ουρανός, ό "Άνθρωπος- ήταν αμετακίνητες, όπως τα σπλάχνα τής πρώτης, τα φώτα τού δεύτερου, ή καρδιά τού τρίτου:

'Αλλά ποιός γνώριζε τη μυστική τους συμφωνία, τον νόμο τής ισορροπίας τους;

Όποιος θα τα εύρισκε, αυτός θα ήταν ο αληθινός σοφός! Αυτός θα κάτεχε τη θεία επιστήμη και θα μπορούσε να βοηθήσει τούς ανθρώπους:

Μέσα στη σύνθεση λοιπόν των τριών κόσμων υπήρχε το μυστικό τού Κ ό σ μ ο υ!

Καθώς πρόφερε αυτήν τη λέξη, πού μόλις την είχε βρεί, ο Πυθαγόρας τινάχτηκε όρθιος. Μαγεμένο τό βλέμμα του καρφώθηκε πάνω στη δωρική πρόσοψη τού ναού τής "Ήρας. Κάτω από την πανσέληνο φαινόταν μεταμορφωμένο το κτίριο.

Κι ο Πυθαγόρας. νόμισε τότε πώς έβλεπε σ' αυτό την ιδανική εικόνα τού Κ όσ μ ο υ,

τη λύση στο πρόβλημα που ζητούσε:

'Η βάση, οι κολόνες, το επιστύλιο και το τριγωνικό αέτωμα τού ναού τού παρίσταναν ξαφνικά, την τριπλή φύση τού ανθρώπου και τον Σύμπαντος, τού μικρόκοσμου καί τού μακρόκοσμου στεφανωμένου με τη θεία Μονάδα, πού και αυτή είναι μια Τριάδα:

"Έτσι ο Κόσμος, που μέσα του ζει κυρίαρχος ο Θεός, σχημάτιζε την iερή Τετράδα-απέραντο και αγνό σύμβολο, πηγή τής Φύσεως και πρότυπο των θεών !

Ναι, μέσα στις γεωμετρικές εκείνες γραμμές τού ναού, ήταν κρυμμένο το κλειδί τού σύμπαντος, ή επιστήμη των αριθμών, ο Τριαδικός νόμος, πού ορίζει την υπόσταση των όντων και ο νόμος τής Επτάδας, πού επιβλέπει στην εξέλιξή τους.

Και, μέσα σε μια μεγαλόπρεπη οπτασία, ο Πυθαγόρας είδε τούς νόμους νά κινούνται με τον ρυθμό καi την αρμονία των ιερών 'Αριθμών.

Είδε την ισορροπία τής Γής καί τ' 0ύρανού, πού δείχτης της είναι ή ανθρώπινη Ελευθερία. Είδε τούς τρείς κόσμους, τον φυσικό, τον ανθρώπινο και τον θείο, ν' άλληλοσυγκρατούνται, να αλληλοσυμπληρώνονται και να παίζουν το παγκόσμιο δράμα, με διπλή κίνηση, επάνω και κάτω. Μάντεψε ακόμη τις σφαίρες τού αόρατου κόσμου, πού περιβάλλει τον ορατό καi τον ζωογονεί αδιάκοπα. "Ένοιωσε τέλος τον εξαγνισμό και τη λύτρωση τού ανθρώπου απ' αυτήν εδώ κάτω τη γη, με την τριπλή μύηση.

"Όλα αυτά, βέβαια, τα είδε σε μιαν επιφοίτηση, σε στιγμιαία έ λ α μ ψ η, με τη βεβαιότητα τού πνεύματος, πού αντικρίζει την 'Α λ ή θ ε ι α. Και τώρα αισθανόταν χρέος του ν' αποδείξει με τη λογική ό,τι το καθαρό του πνεύμα είχε συλλάβει μέσα στο άπειρο.}

Εν κατακλείδι και με κατάθεση τής υποκειμενικής γνώμης τού γράφοντος, τα περισσότερα

από όλα όσα «Εκείνος Εφα» ήσαν αποτελέσματα μιάς συνεχούς καθόδου και ανόδου πρός τα δύο Άπειρα, μιάς συνεχούς προσπάθειας ταξινόμησης όλων όσων οι εξασκημένες, πέραν των γνωστών, αισθήσεις περισυνέλλεγαν και η μετάδοση τής Γνώσης χωρίς τον κίνδυνο τού ευτελισμού τής αξίας των μαργαριταριών από τούς χοίρους.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. ANDRE LALANDE : Λεξικό τής Φιλοσοφίας. Ελληνική μετάφραση από Γαλλική Εκδ.

2. ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ : Εκδοτική Αθηνών. Εκπαιδ/κή Ελλ. Εγκ/δεια.

3. ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΡΔΑΤΟΣ : Ιστορία τής Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας.

Εκδ.Μπουκουμάνη

4. ΗΛΙΟΣ : Εγκυκλοπαιδικές Εκδόσεις.

5. THOMAS TAYLOR : Η Θεωρητική και Αριθμητική αριθμοσοφία τών Πυθαγορείων.

Εκδόσεις: Πύρινος Κόσμος Αθήνα 1994

6. KENETH GATHRE : Οι Διδασκαλίες τών Πυθαγορείων μέσα από τα Αρχαία κείμενα.

Εκδόσεις: Πύρινος Κόσμος Αθήνα 1995

7. JOHN BARNET: Διαδίκτυον

Γερασίμη.Λάζαρη: Μετάφραση καί ταξινόμηση Πυθαγορικών κειμένων.

8. ED. SEHURE : Οι Μεγάλοι Μύσται. Δ.Τ. 2001

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ 2ο"