Οι Ελληνικές σημαίες και η ιστορία τους.

http://hellenicflamegr.blogspot.com/

Ελληνικές σημαίες και σύμβολα στο πέρασμα της ιστορίας και των αγώνων .
Μία μικρή ιστορία πίσω από κάθε σημαία ... συνθέτουν όλες μία μεγάλη ιστορία ... την Ελληνική!

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπετε την σημαία πλοίου των Ψαρών το 1821, με σταυρό, άγκυρα και λόγχη,σύμβολα της Φιλικής Εταιρείας και την επιγραφή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ - ΨΑΡΑ. Η σημαία αυτή ήταν υψωμένη στο θωρηκτά « Ψαρά» κατά τις ναυμαχίες της Έλλης 3 Δεκ. 1912, και της Λήμνου, 5 Ιαν. 1913.

Των Επτανήσων κατά την περίοδο της βρετανικής κυριαρχίας [1815-1864]. Η βρετανική σημαία προστέθηκε το 1817. Το φτερωτό λιοντάρι του Αγίου Μάρκου κρατούσε το Ευαγγέλιο από το οποίο ξεπετάγονταν επτά κοντάρια.	Σημαία της Κρήτης. Πριν από το 1453 και σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας χρησιμοποιούσαν κόκκινη σημαία με την εικόνα του προστάτη του νησιού, Απόστολου Τίτου.	Η αρχική πολεμική σημαία της Πολεμικής Αεροπορίας, που βρισκόταν σε χρήση από το 1931, όταν ιδρύθηκε το Οπλο της Αεροπορίας, μέχρι και το 1980. Τότε αντικαταστάθηκε το κυκλικό εθνόσημο με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ επί νεφών	Των Φρουρίων και των Ταγμάτων Πεζικού, σύμφωνα με το διάταγμα 540 της 15ης Μαρτίου 1822. Μέχρι το 1978 ήταν και η επίσημη σημαία της Ελλάδας

Ο θυρεός του Γενικού Επιτελείου Στρατού με το δικέφαλο αετό και την επιγραφή «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ».	Η ναυτική σημαία της Ηγεμονίας της Σάμου.	H σημαία στους χρόνους της Βασιλείας: του Οθωνα (1833-1862), του Γεωργίου Α' (1863-1913), του Κωνσταντίνου Α' (1913-1917 και 1920-1922), του Αλέξανδρου Α' (1917-1920), του Γεωργίου Β' (1922-1924).	Του Ανδρέα Λόντου κατά τον πρώτο χρόνο της Επανάστασης. Με αυτή κατέλαβε το φρούριο της Πάτρας στις 21 Μαρτίου 1821.

Η σημαία του Γιάννη Σταθά, μια από αυτές των σκλαβωμένων Ελλήνων, όμοια με την πρώτη επίσημη σημαία ξηράς της Ελλάδας. 0 σκιαθίτης αρματολός τη χρησιμοποίησε στο στολίσκο του το 1800.	Χρησιμοποιήθηκε στο ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου το 1866. Ανήκε στον οπλαρχηγό Γεώργιο Δασκαλάκη. Φέρει το σταυρόμε το ΙΣ ΧΣ ΝΙ ΚΑ και τα αρχικά Κ(Κρήτη), Ε(Ενωση), Ε(Ελευθερία) ή θ(θάνατος).	Του Μιχαήλ Παλαιολόγου (1261-1282), που ανακατέλαβε την Πόλη στις 15 Αυγούστου 1261. Τα δύο στέμματα συμβολίζουν τις ισάριθμες πρωτεύουσες: την Κωνσταντινούπολη και τη Νίκαια.	Η αρχαία ρωμαϊκή, που χρησιμοποιήθηκε στα πρώτα χρόνια του Βυζαντίου. Λέγεται ότι σχεδιάστηκε από το στρατάρχη Μάριο και αρχικά έφερε ασημένιο αετό με ανοιχτές φτερούγες και χρυσούς κεραυνούς στα νύχια του.

Η σημαία της Κρητικής Πολιτείας.	Η σημαία του πυρπολητή Κωνσταντίνου Κανάρη.	Η Βυζαντινή μετά το 395 μ.Χ. Μετά την πρώτη χρήση του σταυρού από τον Μέγα Κωνσταντίνο	Μία απ τις σημαίες των Συνταγματικών της Περαχώρας, μετά το 1822.

Των αδελφών Καλλέργη, πριν από την Επανάσταση. Μοιάζει πολύ με τη σύγχρονη.	Η επίσημη της Διοικήσεως της Σάμου κατά το πρώτο έτος της Επανάστασης (όμοια με αυτή της Φιλικής Εταιρείας).	Η σημαία του Αλέξανδρου Υψηλάντη.Είχε το σταυρό με ένα στεφάνι δάφνης και την επιγραφή "ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ" .	Η σημαία του Κατσώνη του Λάμπρου .

Η σημαία των οπλαρχηγών από τα Αγραφα με την δική της ξεχωριστή σχεδίαση , όπως εξάλλου και κάθε "τοπική" κοινωνία που συνήθιζε να υιοθετεί την δική της σημαία σύμφωνα με τα γούστα των τοπικών οπλαρχηγών .	Αλλη μία σημαία που χρησιμοποιήθηκε στα πρώτα χρόνια της επανάστασης . Η σημαία του Δημήτριου Πλαπούτα . Κλασσική άσπρη με τον γαλάζιο σταυρό και τα αρχικά του "Ιησούς Χριστός Νικά" .	Η σημαία των Ελληνικών Πολεμικών πλοίων που καθορίστικε με το Προεδρικό διάταγμα 540 στις 15 Μαρτίου 1822 . Μετά την κατάργηση της εμπορικής ναυτικής σημαίας το 1828 καθιερώθηκε ως Ναυτική σημαία της Ελλάδας	Ήταν η σημαία του Γεώργιου Σαχτούρη . Συνήθως στα νησιά του Αιγαίου οι σημαίες έμοιαζαν αρκετά μεταξύ τους και έφεραν σύμβολα και χαρακτηριστικά επηρεασμένα από την "Φιλική εταιρεία" .

Ηταν η σημαία της Επτανήσου. Υψώθηκε πρώτη φορά στην ακρόπολη της Κέρκυρας στις 13/1/1801 . Απεικονίζει ένα φτερωτό λιοντάρι .	Σημαία της Μάνης . Χρησιμοποιούσαν την λέξη "ΝΙΚΗ" και όχι "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" γιατί ως γνωστό η Μάνη ήταν πάντα ελεύθερη.	Σημαία του σύντεκνου οπλαρχηγού Αντώνιου Σήφακα κατά την Κρητική Επανάσταση του 1866 .	Σημαία των Σπετσών . Σταυρός για την χριστιανοσύνη , ανεστραμμένη ημισέληνος για την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , δόρυ για την Ελληνική δύναμη και άγκυρα για την επιμονή του αγώνα ....

Οι σημαίες των Σπετσών και των Ψαρών έφεραν την επιγραφή "Ελευθερία ή Θάνατος" . Την σημαία την χρησιμοποιήσε αργότερα και ο Ανδρέας Μιαούλης .	Σημαία της Υδρας , με τον σταυρό και το φίδι . Οι νησιώτες παρομοίαζαν το φίδι με τους Τούρκους που τρώει τα "αυγά" του γένους .	Η παλαιότερη και πιο γνωστή σημαία της Επανάστασης . Σχεδιασμένη από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό , Εχει τα σύμβολα της "Φιλικής Εταρείας" . Την ύψωσε ο Γεώργιος Σισίνης στην Ηλιδα το 1821 . Σήμερα είναι στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο .	Την χρησιμοποιούσαν οι Κολοκοτρωναίοι από τον 18ο αιώνα . Από το 1806 και ο θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε τον σταυρό του Αγίου Ανδρέα ως σύμβολο - σημαία .

Σημαία του Αρείου Πάγου υψώθηκε στην ανατολική Ελλάδα στις 19/1/1821 . Σταυρός = πίστη , καρδιά = αγνότητα επανάστασης , άγκυρα = σταθερότητα του σκοπού της ελευθερίας .	Αυτή θα μπορούσε να είναι η σημερινή μας σημαία αφού είχε προταθεί από τον Ρήγα (1757-1798) ως σημαία της "Ελληνικής Δημοκρατίας" . Βλέπετε το ρόπαλο του Ηρακλή και τρεις σταυρούς .	Κυμάτιζε από το 1431 μέχρι και το 1639 σε Πελοπόννησο και Ηπειρο . Γνωστή και ως σημαία των Σπαχήδων , η σημαία είχε στην μέση τον Άι Γιώργη .	Η σημαία του Κορκονδείλα Κλαδά. Υψώθηκε το 1464 στην Πελοπόννησο , το 1479- 1481 κυμάτιζε στην Μάνη και το 1482 στην Χιμάρα .Αποτελεί μία από τις πιο γνωστές Ελληνικές σημαίες των σκλαβωμένων Ελλήνων .

πηγή

Greekvoices

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Ελληνικές σημαίες και η ιστορία τους."

Διαλύουν το στράτευμα κι εσείς τους κοιτάτε....

Κρεμάστε τα συρίττια και τα αστέρια σας.....Δεν έχετε τιμή;;;

http://hellenicnationalisticunion.blogspot.com

Θύελλα αντιδράσεων έχουν προκαλέσει στην Πολεμική Αεροπορία, το Στρατό και το Ναυτικό οι πρόσφατες κρίσεις, που -όπως καταγγέλλεται- έγιναν με κομματικά κριτήρια και με στόχο να αναδειχθούν συγκεκριμένοι αξιωματικοί, συνεργάτες πολιτικών προσώπων.

Η Πολεμική Αεροπορία είναι «καζάνι που βράζει», καθώς – όπως έγραψε η εφημερίδα «Το Παρόν» υπήρξε «σφαγή σμηνάρχων» ώστε να προαχθεί τελικά σε ταξίαρχο ο πρώην υπασπιστής του υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Βενιζέλου, σμήναρχος Ευαγγέλου, που ήταν στην 82 θέση σε σύνολο 221 σμηνάρχων. Από τους 82 οι 6 αποστρατεύθηκαν και προήχθησαν 15. Οι υπόλοιποι έμειναν στάσιμοι. Δηλαδή ο σμήναρχος Ευαγγέλου έκανε προσπέραση σε 76 συναδέλφους του.

Μετά τη θητεία του ως υπασπιστής του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο Σμήναρχος Ευαγγέλου, πέρυσι τοποθετήθηκε Διοικητής των F 16 στην Κρήτη, όπου τον Αύγουστο έγινε το ατύχημα με την σύγκρουση των 2 F 16.! Κι όμως προήχθη. Και που τοποθετήθηκε; Επικεφαλής στις μεταθέσεις του ΓΕΑ με προϊστάμενο κλαδάρχη τον Σάκη Παπανικολάου, ο οποίος μέχρι τώρα ήταν διευθυντής του γραφείου του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Ο Σάκης Παπανικολάου ήταν απόστρατος. Ο υπουργός Άμυνας τον επανέφερε και τον έκανε υποπτέραρχο. Η ιστορία του Παπανικολάου όμως πηγαίνει πίσω στην χρυσή εποχή του Άκη Τσοχατζόπουλου, του οποίου ήταν και υπασπιστής. Τότε είχε τοποθετηθεί στην ελληνική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον από όπου και τον ανακάλεσαν καθώς το όνομά του φέρονταν να έχει αναμιχθεί σε περίεργη υπόθεση με οδοιπορικά.

Προαγωγές όμως πήραν και άλλοι υπασπιστές, νυν αλλά και πρώην υπουργών. Στο βαθμό του ταξιάρχου προήχθη ο υπασπιστής του αναπληρωτή υπουργού Άμυνας Πάνου Μπεγλίτη, σμήναρχος Λιακόπουλος. Διοικητής της σχολής Ικάρων τοποθετήθηκε ο ταξίαρχος Πέτκος που στο παρελθόν είχε διατελέσει υπασπιστής του Γιάννου Παπαντωνίου.

Οι προαγωγές αρκετών «πράσινων» αξιωματικών και στους τρεις Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων, έγιναν η αιτία να αποστρατευτούν ικανοί και άξιοι αξιωματικοί που απλά δεν ανήκαν στο συγκεκριμένο κομματικό χώρο.

Παρόμοιες αδικίες υπήρξαν και στο Στρατό Ξηράς, αλλά και στο Πολεμικό Ναυτικό, όπου αποστρατεύτηκαν καθόλα ικανοί και επιχειρησιακοί αξιωματικοί.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση, στο Ναυτικό, του υπασπιστή του πρώην υφυπουργού Άμυνας Μανώλη Μπετενιώτη, αρχιπλοίαρχου Κατσάρη, ο οποίος προήχθη και τοποθετήθηκε επικεφαλής στον Β' Κλάδο, που είναι αρμόδιος για το προσωπικό.

Μια ξεχωριστή περίπτωση

Ο πλοίαρχου των υποβρυχίων, Ραδ. Φουντουλάκης, από τους πιο μορφωμένους στο Πολεμικό Ναυτικό, έχει μεταπτυχιακό Μaster στην Υποβρύχια Ακουστική, είναι απόφοιτος της Σχολής Αμύνης του ΝΑΤΟ στη Ρώμη, δίδαξε επί 10 χρόνια ως καθηγητής της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, ενώ συμμετέχει ενεργά σε διάφορες ομάδες εργασίας και επιτροπές μελετών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Υπήρξε μεταξύ των αρχικών εμπνευστών της δημιουργίας του Ελληνικού Ινστιτούτου Ακουστικής και μέλος επιτροπών πολλών διεθνών συμποσίων. Την τριετία 2006-09 υπηρέτησε σε θέση κλειδί στο πιο σοβαρό ΝΑΤΟϊκό Στρατηγείο, στο Στρατηγείο Μετασχηματισμού του SACT (ΗΠΑ), ως διευθυντής Εκπαίδευσης, όπου διακρίθηκε κατ΄ επανάληψη αναλαμβάνοντας καθήκοντα αρχηγού πολυεθνικών αποστολών επιθεώρησης και υποβοήθησης διαφόρων χωρών, ώστε να αποκτήσουν εκπαίδευση υψηλού επιπέδου. Η συνημμένη επιστολή του ΝΑΤΟ αποτελεί διθύραμβο για κάθε έλληνα αξιωματικό. Όμως ο κ. Βενιζέλος δεν έδωσε, φαίνεται σημασία σ’ όλα αυτά και επέτρεψε να τον αποστρατεύσουν σε ηλικία 50 ετών. Και μια μικρή λεπτομέρεια: Η οικογένεια του πλοίαρχου κατάγεται από το χωριό του Μιχάλη Καρχιμάκη στο Λασίθι, αλλά είναι άλλης «απόχρωσης»… Κρίμα!

Το κλίμα στις Ένοπλες Δυνάμεις μετά τις πρόσφατες κρίσεις δεν είναι καθόλου καλό, αφού, εκτός των άλλων, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε υποσχεθεί ότι φέτος όλα θα ήταν αξιοκρατικά. Κάτι που διαψεύστηκε στην πράξη......

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διαλύουν το στράτευμα κι εσείς τους κοιτάτε...."

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ

http://greeknation.blogspot.com

Πώς εξηγείται η επίθεση του Ισραήλ στην ανθρωπιστική αποστολή και η γενικότερη στάση του απέναντι στους Παλαιστίνιους - Τον Μάρτιο του 416 π.Χ. και ενώ μαίνεται ο Πελοποννησιακός πόλεμος ανάμεσα στην υπερδύναμη Αθήνα και στην διαχρονικά ισχυρή Σπάρτη και ενώ όλες οι ελληνικές πόλεις έχουν διαλέξει στρατόπεδο, ένα μικρό νησί του Αιγαίου θέλει να μείνει ουδέτερο.
 Η Μήλος, αποικία των Σπαρτιατών.
 Ο δερβέναγάς της εποχής, η Αθήνα, κατεβάζει στη Μήλο πανίσχυρο στρατό και στόλο και στέλνει πρέσβεις στους Μηλίους για να διαπραγματευτούν την... «εκούσια» προσχώρησή τους στην αθηναϊκή συμμαχία, η οποία τότε είχε μετατραπεί φανερά σε τυραννική αθηναϊκή ηγεμονία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ"

Πότε άρχισε η Επανάσταση του 1821;

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, το λάβαρο του Αγώνα και η Αγία Λαύρα

Από τον Σεπτέμβριο του 1814 η Φιλική Εταιρεία, δημιούργημα των Αθανασίου Τσακάλωφ, Εμμανουήλ Ξάνθου και
Νικολάου Σκουφά, είχε αναλάβει την προετοιμασία του ξεσηκωμού – γράφει το Νational Geographic. Οι ιδρυτές της επέλεξαν την Οδησσό ως βάση της Εταιρείας γιατί σε αυτήν υπήρχε ακμάζον από το εμπόριο ελληνικό στοιχείο, ήταν ασφαλής πόλη για τους ομογενείς, μια και ανήκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία, και τέλος γιατί βρισκόταν κοντά στον ευρύτερο ελληνικό χώρο.

Οι τρεις φίλοι δημιούργησαν πέντε βαθμούς μελών και αργότερα πρόσθεσαν και δύο στρατιωτικούς βαθμούς. Δημιούργησαν, για λόγους ασφαλείας, ένα κρυπτογραφικό σύστημα αναγνώρισης και ονόμασαν Αρχήν την ανώτατη, αλλά ανύπαρκτη ακόμη, εξουσία του απελευθερωτικού κινήματος. Γύρω από την Αρχή σκόπιμα είχαν δημιουργήσει μιαν ατμόσφαιρα μυστηρίου και άφηναν να πλανάται η εντύπωση πως ίσως ήταν ο τσάρος. Η Εταιρεία σύντομα απέκτησε χιλιάδες μέλη, αποστόλους της ιδέας της επανάστασης. Η ορκωμοσία των πρώτων Φιλικών στην Οδησσό γινόταν στην ελληνική εκκλησία της Αγίας Τριάδας που λειτουργεί ακόμη και σήμερα.

Τον Φεβρουάριο του 1820 προτάθηκε στον ίδιο τον Καποδίστρια, υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας, να αναλάβει την αρχηγία της Εταιρείας, αλλά αυτός αρνήθηκε γιατί δεν πίστευε πως ο καιρός ήταν κατάλληλος για επαναστάσεις. Αντίθετα ο πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης, γιος του ηγεμόνα της Βλαχίας και της Μολδαβίας και υπασπιστής του τσάρου Αλεξάνδρου Α΄, ενθουσιώδης πατριώτης και ρομαντικός, δέχθηκε.

Λίγο μετά ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, επικεφαλής πλέον της Εταιρείας, επισπεύδει την εφαρμογή του επαναστατικού σχεδίου το οποίο είχε κυρίως χαρακτήρα αντιπερισπασμού, ώστε η επανάσταση στη Νότια Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο να εξελιχθεί χωρίς την πίεση ισχυρών τουρκικών στρατευμάτων.

Ετσι, στις 26 Φεβρουαρίου του 1821 στην εκκλησία των Τριών Ιεραρχών του Ιασίου, ετελέσθη δοξολογία στη διάρκεια της οποίας ο Μητροπολίτης Βενιαμίν ευλόγησε την ελληνική σημαία και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ξεκίνησε την Επανάσταση.

Δυστυχώς, όμως, η άδεια την οποία παραχώρησε ο τσάρος για την είσοδο τουρκικών στρατευμάτων στις αποστρατιωτικοποιημένες ηγεμονίες οδήγησε στις 6-7 Ιουνίου του 1821 στη δραματική μάχη του Δραγατσανίου. Εκεί παρά τον ηρωικό αγώνα των Ιερολοχιτών τα επαναστατικά στρατεύματα ηττήθηκαν. Ο Υψηλάντης στη συνέχεια κατέφυγε στην Αυστρία όπου τον συνέλαβαν οι αυστριακές αρχές και τον φυλάκισαν ως το 1827. Εναν χρόνο μετά την απελευθέρωσή του πέθανε.
Το μνημείο στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου της Πάτρας, όπου στις 23 Μαρτίου 1821 ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλόγησε τη σημαία των επαναστατών
Στην Πελοπόννησο, ήδη από την 21η Μαρτίου, οι επαναστάτες κατέλαβαν τα Καλάβρυτα, στις 22 Μαρτίου ο Ανδρέας Λόντος ύψωσε τη σημαία της επανάστασης στη Βοστίτσα, το σημερινό Αίγιο, ενώ στις 23 Μαρτίου η φλόγα της επανάστασης ανάβει και στην Πάτρα. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στήνει στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου μια κόκκινη σημαία με μαύρο σταυρό και ορκίζει τους αγωνιστές. Την ίδια ημέρα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, επικεφαλής πολλών άλλων αγωνιστών, απελευθέρωσαν την Καλαμάτα και κήρυξαν την επανάσταση στον ναό των Αγίων Αποστόλων.

Ασφαλώς φαίνεται περίεργο το γεγονός της αναφοράς της 25ης Μαρτίου ως αρχής της επανάστασης στην Αγία Λαύρα και, μάλιστα, συνδυασμένης με την ευλογία του λαβάρου από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό. Το ίδιο λάβαρο που χρησιμοποίησε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στις συγκεντρώσεις που αφορούσαν τις ταυτότητες και το οποίο ουδεμία σχέση έχει ακόμη και με το λάβαρο των επαναστατών που ευλόγησε στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου των Πατρών ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Το οποίο ήταν κόκκινο με μαύρο σταυρό στη μέση. Αλλωστε στην ίδια πλατεία υπάρχει και μνημείο που αφορά την εν λόγω εκδήλωση. Φαίνεται, πάντως, ότι η 25η Μαρτίου δεν ορίστηκε χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος, πέρα από τον συνδυασμό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Σύμφωνα με στοιχεία τα οποία σχετίζονται με τους αρχικούς σχεδιασμούς του Υψηλάντη η έναρξη της επανάστασης στην Πελοπόννησο είχε σχεδιαστεί για την 25η Μαρτίου.

www.tovima.gr

http://www.24grammata.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πότε άρχισε η Επανάσταση του 1821;"

ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ’21

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα { 11 Μαΐου 1771 - 22 Μαΐου 1825 } ήταν Ελληνίδα ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Νεανικά χρόνια Με καταγωγή από την Ύδρα, η Λασκαρίνα Μπουμπουλινα, όπως ήταν το όνομά της, γεννήθηκε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου 1771, όταν η μητέρα της, Παρασκευώ, επισκέφθηκε τον σύζυγό της και πατέρα της Λασκαρίνας, Σταυριανό Πινότση, ο οποίος ήταν ετοιμοθάνατος και είχε φυλακιστεί εκεί από τους Τούρκους επειδή είχε συμμετάσχει στην επανάσταση της Πελοποννήσου το 1769-1770, τα γνωστά Ορλωφικά. Μετά τον θάνατο του πατέρα της, επέστρεψε μαζί με την χήρα μητέρα της στην Ύδρα όπου έζησαν για τέσσερα χρόνια. Ύστερα μετακόμισαν στις Σπέτσες, όταν η μητέρα της παντρεύτηκε τον καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου-Ορλώφ, από τις Σπέτσες. Από την παιδική της ηλικία η Λασκαρίνα είχε πάθος με την θάλασσα και με τις ιστορίες ναυτικών, καθώς και με τον Θούριο του Ρήγα Φεραίου για την απελευθέρωση του Eλληνικού έθνους που ήταν υπό τουρκικό ζυγό για 400 περίπου χρόνια. Ήταν μελαχρινή, με ατίθασο χαρακτήρα και αρχοντικό ανάστημα, θάρρος και αποφασιστικότητα, αρχηγός ανάμεσα στα οκτώ ετεροθαλή αδέρφια της. Παντρεύτηκε για πρώτη φορά το 1788 όταν ήταν 17 χρονών, τον Δημήτριο Γιάννουζα { σκοτώθηκε το 1797 }, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά. Ο δεύτερος σύζυγός της ήταν ο Δημήτριος Μπούμπουλης, τον οποίο παντρεύτηκε σε ηλικία 30 ετών το 1801 και από τον οποίο πήρε και το όνομα και έγινε γνωστή ως « Μπουμπουλίνα ». Όμως και οι δύο σύζυγοι της, Σπετσιώτες καπεταναίοι, σκοτώθηκαν σε ναυμαχίες εναντίον πειρατών που έκαναν ληστρικές επιδρομές στα παράλια της Ελλάδας. Ειδικά ο Μπούμπουλης σκοτώθηκε το 1811 από βόλι στο μέτωπο, σε ένα από τα ηρωικότερα θαλάσσια κατορθώματα, κατατροπώνοντας δύο Αλγερινά πειρατικά πλοία. Προεπαναστατικά χρόνια Το 1811, όταν πέθανε ο δεύτερος σύζυγός της, η Μπουμπουλίνα ήταν 40 ετών πια, χήρεψε για δεύτερη φορά, είχε επτά παιδιά και τεράστια περιουσία την οποία είχε κληρονομήσει από τους συζύγους της, έχοντας υπό την κατοχή της πλοία, γη και χρήματα { τα μετρητά που είχε κληρονομήσει από τον Μπούμπουλη ήταν πάνω από 300.000 τάλαρα }. Κατάφερε να αυξήσει την περιουσία της με σωστή διαχείριση και εμπορικές δραστηριότητες. Αρχικά έγινε συνέταιρος σε αρκετά πλοία ενώ αργότερα κατασκεύασε τρία δικά της, το ένα από τα οποία με το όνομα Αγαμέμνων έγινε πασίγνωστο και ήταν το πρώτο και μεγαλύτερο Eλληνικό πολεμικό πλοίο κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, μήκους 48 πήχεων και έχοντας 18 κανόνια, η ναυπήγηση του οποίου κόστισε 75.000 τάλαρα. Το όνομα αυτό το έδωσε στη ναυαρχίδα της από τον Oμηρικό βασιλιά των Μυκηνών, Αγαμέμνονα, που οδήγησε τους Έλληνες στον Τρωικό πόλεμο. Αυτό δείχνει πόσο τιμούσε η Μπουμπουλίνα την Eλληνική ιστορική της κληρονομιά και τι συμβόλιζε το όνομα του πλοίου της. Το 1816 η Οθωμανική Αυτοκρατορία θέλησε να κατασχέσει την περιουσία της με τη δικαιολογία ότι τα πλοία του δεύτερου άντρα της, συμμετείχαν με τον Ρωσικό στόλο στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο. Τότε η Μπουμπουλίνα πήγε στην Κωνσταντινούπολη με το πλοίο της Κοριέζος, όπου συνάντησε τον Ρώσο, Φιλέλληνα πρεσβευτή Στρογκόνωφ, από τον οποίο ζήτησε να την προστατέψει επικαλούμενη τις υπηρεσίες του συζύγου της στον Ρωσικό στόλο και το γεγονός ότι τα πλοία της είχαν τότε Ρωσική σημαία, βάση της Συνθήκης Κιουτσούκ-Καϊναρτζή μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, το 1774. Τότε εκείνος για να την σώσει από την επικείμενη σύλληψή της από τους Τούρκους, την έστειλε στην Κριμαία της νότιας Ρωσίας, στη Μαύρη Θάλασσα, σε ένα κτήμα που της δόθηκε από τον Τσάρο Αλέξανδρο Α'. Πριν όμως πάει εκεί, κατάφερε να συναντήσει την μητέρα του Σουλτάνου Μαχμούτ Β΄, την Βαλιντέ Σουλτάνα. Η Σουλτάνα εντυπωσιάστηκε από τον χαρακτήρα της Μπουμπουλίνας και έπεισε τον γιο της να υπογράψει φιρμάνι, με το οποίο δεν θα άγγιζε την περιουσία της και δεν θα την συνελάμβανε. Η Μπουμπουλίνα αφού έμεινε στην Κριμαία για περίπου τρεις μήνες περιμένοντας να ηρεμήσει η κατάσταση, έφυγε για στις Σπέτσες όταν κατάλαβε ότι ο κίνδυνος είχε πλέον απομακρυνθεί. Η Μπουμπουλίνα, έχοντας γίνει ήδη μέλος της Φιλικής Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη, που προετοίμαζε την Ελληνική επανάσταση, και όντας η μόνη γυναίκα που μυήθηκε σε αυτή, στον κατώτερο βαθμό μύησης αφού οι γυναίκες δεν γίνονταν δεκτές, καθώς γυρνούσε στις Σπέτσες, αγόραζε μυστικά όπλα και πολεμοφόδια από τα ξένα λιμάνια, τα οποία μετά έκρυψε στο σπίτι της, ενώ ξεκίνησε την κατασκευή του πλοίου Αγαμέμνων, της ναυαρχίδας της, η οποία ολοκληρώθηκε το 1820. Για τη ναυπήγηση του Αγαμέμνονα καταγγέλθηκε στην Υψηλή Πύλη, ότι ναυπήγησε κρυφά πολεμικό πλοίο, αλλά η Μπουμπουλίνα κατάφερε να ολοκληρώσει την κατασκευή του δωροδοκώντας τον απεσταλμένο Τούρκο επιθεωρητή στις Σπέτσες και πετυχαίνοντας την εξορία αυτών που την κατήγγειλαν. Το 1819 η Μπουμπουλίνα επισκέφθηκε και πάλι την Κωνσταντινούπολη. Επανάσταση Όταν ξεκίνησε η Ελληνική επανάσταση, είχε σχηματίσει δικό της εκστρατευτικό σώμα από Σπετσιώτες, τους οποίους αποκαλούσε « Γενναία μου παλικάρια ». Είχε αναλάβει να αρματώνει, να συντηρεί και να πληρώνει τον στρατό αυτό μόνη της όπως έκανε και με τα πλοία της και τα πληρώματά τους, κάτι που συνεχίστηκε επί σειρά ετών και την έκανε να ξοδέψει πολλά χρήματα για να καταφέρει να περικυκλώσει τα Τουρκικά οχυρά, το Ναύπλιο και την Τρίπολη. Έτσι τα δύο πρώτα χρόνια της επανάστασης είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία. Στις 13 Μαρτίου 1821, στο λιμάνι των Σπετσών, η Μπουμπουλίνα ύψωσε στο κατάρτι του πλοίου Αγαμέμνων την δική της επαναστατική σημαία, την οποία χαιρέτησε με κανονιοβολισμούς. Η σημαία αυτή είχε κόκκινο περίγυρο και μπλε φόντο και απεικόνιζε έναν βυζαντινό μονοκέφαλο αετό ο οποίος κρατούσε μια άγκυρα και έναν φοίνικα. Ο αετός ο οποίος είχε τα φτερά γυρισμένα προς τα κάτω, συμβόλιζε το σκλαβωμένο Ελληνικό έθνος, το οποίο θα αναγεννιόταν όπως ο φοίνικας με την βοήθεια του Ναυτικού, το οποίο συμβόλιζε η άγκυρα. Το λάβαρο αυτό η Μπουμπουλίνα το εμπνεύστηκε από το λάβαρο της βυζαντινής Δυναστείας των Κομνηνών. Στις 3 Απριλίου και ανήμερα των Βαΐων, οι Σπέτσες, πρώτες από όλα τα νησιά, επαναστατούν ενώ το Μάιο οι Σπέτσες, η Ύδρα και τα Ψαρά αποτελούσαν τις μεγαλύτερες ναυτικές δυνάμεις της επαναστατημένης Ελλάδας. Η Μπουμπουλίνα, ως επικεφαλής μοίρας πλοίων - 8 πλοία, από τα οποία τρία ήταν δικά της - έπλευσε προς το Ναύπλιο το οποίο ήταν ένα απόρθητο οχυρό εφοδιασμένο με 300 κανόνια και αποτελούμενο από τρία φρούρια, το Μπούρτζι, την Ακροναυπλία και το Παλαμήδι. Τα πληρώματα του στόλου της αποβιβάστηκαν στο κοντινό λιμάνι, στους Μύλους του Άργους { δίπλα στην αρχαία Λέρνα } και με τον ενθουσιασμό της έδωσε θάρρος στο πλήρωμά της και στους Αργείους για την πολιορκία του Ναυπλίου, που είναι μια απαράμιλλη πράξη ηρωισμού. Αρχικά έδινε κατευθύνσεις στους άντρες της και αργότερα συμμετείχε η ίδια στην μάχη. Εκτός από την πολιορκία του Ναυπλίου, πήρε μέρος στον ναυτικό αποκλεισμό της Μονεμβασιάς και στην παράδοση του κάστρου της, καθώς και στην πολιορκία του Νεοκάστρου της Πύλου και τον ανεφοδιασμό του Γαλαξιδίου, όπου κυβερνήτες ήταν τα παιδιά και τα αδέλφια της. Στη μάχη του Χάραδρου κοντά στο Άργος, ένα σώμα Σπετσιωτών πολεμιστών αντιμετώπισε 2.000 Τουρκαλβανούς, οι οποίοι είχαν σταλεί από τον Χουρσίτ Πασά με επικεφαλής τον Βελή-μπέη, με σκοπό την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από τους εξεγερμένους Έλληνες. Εκεί ο γιος της Μπουμπουλίνας, Γιάννης Γιάννουζας, ο οποίος ήταν και ο αρχηγός του σώματος αυτού, σκοτώθηκε ηρωϊκά. Αυτή η μάχη έδωσε χρόνο στους άοπλους Αργείους να τρέξουν και να κρυφτούν στα γύρω βουνά. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1821 κατά την άλωση της Τριπολιτσάς, η Μπουμπουλίνα βοήθησε να σωθεί το χαρέμι του Χουρσίτ Πασά με κίνδυνο της ζωής της, γιατί όπως λέγεται είχε υποσχεθεί στην Σουλτάνα όταν την είχε συναντήσει στην Κωνσταντινούπολη για βοήθεια το 1816, ότι οποιαδήποτε Τουρκάλα της ζητούσε βοήθεια, αυτή θα της την έδινε. Έτσι η γυναίκα του Πασά που της ζήτησε να σώσει το χαρέμι, την ευχαρίστησε που έσωσε τις γυναίκες του χαρεμιού και τα παιδιά τους. Πριν την άλωση της Τριπολιτσάς, η Μπουμπουλίνα έφτασε έφιππη στο Ελληνικό στρατόπεδο έξω από την πόλη όπου συνάντησε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, η φιλία και ο αλληλοσεβασμός των οποίων οδήγησε στο να παντρευτούν τα παιδιά τους Πάνος Κολοκοτρώνης και Ελένη Μπούμπουλη. Η Μπουμπουλίνα έπαιρνε μέρος στα πολεμικά συμβούλια και στις αποφάσεις ως ισάξια των άλλων οπλαρχηγών, της απονέμεται ο τίτλος της « Καπετάνισσας » και της « Μεγάλης Κυράς ». Μετεπαναστατικά Χρόνια Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου από τους Έλληνες στις 30 Νοεμβρίου 1822, το νεοσύστατο κράτος της έδωσε κλήρο στην πόλη ως ανταμοιβή για την προσφορά της στο έθνος και η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε εκεί. Στα τέλη του 1824, η Ελλάδα υποφέρει από τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο, όπου η Κυβέρνηση Κουντουριώτη { Η κυβέρνηση των Καπεταναίων των νησιών } υπερισχύει του συνασπισμού των Κοτζαμπάσηδων και των Στρατιωτικών της Πελοποννήσου, με αποτέλεσμα ο Πάνος Κολοκοτρώνης, που διατελούσε φρούραρχος Ναυπλίου, να δολοφονηθεί και ο Κολοκοτρώνης να συλληφθεί και να φυλακιστεί μαζί με άλλους οπλαρχηγούς σε ένα μοναστήρι της Ύδρας, τον Προφήτη Ηλία. Η Μπουμπουλίνα αντέδρασε και ζήτησε την αποφυλάκιση του Κολοκοτρώνη, λόγω του σεβασμού που έτρεφε προς αυτόν. Τότε η ίδια κρίνεται επικίνδυνη από την Κυβέρνηση και συλλαμβάνεται δύο φορές από το Υπουργείο Αστυνομίας με εντολή να φυλακιστεί. Τελικά η Μπουμπουλίνα εξορίστηκε στις Σπέτσες χάνοντας τον κλήρο γης που το Κράτος της είχε παραχωρήσει στο Ναύπλιο. Το 1825 και ενώ η Μπουμπουλίνα ζούσε στις Σπέτσες, πικραμένη από τους πολιτικούς και την εξέλιξη του Αγώνα και έχοντας ξοδέψει όλη την περιουσία της στον πόλεμο, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά σε μεγάλο κίνδυνο. Στις 12 Φεβρουαρίου ο Αιγύπτιος ναύαρχος Ιμπραήμ Πασάς με έναν Τουρκο-Αιγυπτιακό στόλο, αποβιβάζεται στο λιμάνι της Πύλου στην Πελοπόννησο με 4.400 άντρες, σε μια τελευταία προσπάθεια να σταματήσει την επανάσταση. Η Μπουμπουλίνα, παραμερίζοντας την δυσαρέσκειά της για τους πολιτικούς και καθοδηγούμενη μόνο από την φιλοπατρία της, άρχισε να προετοιμάζεται για νέες μάχες. Όμως τότε ήρθε το άδοξο τέλος της, στις 22 Μαΐου 1825 και στο σπίτι του πρώτου άντρα της Δημήτριου Γιάννουζα, όταν πάνω σε μια φιλονικία με μέλη της οικογένειας Κούτση εξαιτίας του ότι ο γιος της Μπουμπουλίνας, Γεώργιος Γιάννουζας, είχε κλεφτεί με την κόρη του Χριστόδουλου Κούτση, Ευγενία, κάποιος από την οικογένεια Κούτση την σκότωσε. Μάλιστα εναντίον της ήταν και ο ετεροθαλής αδελφός της ο οποίος είχε παντρευτεί την αδερφή της Ευγενίας Κούτση. Έτσι η Μπουμπουλίνα, που αφιέρωσε όλη της τη ζωή για την απελευθέρωση του έθνους της, σκοτώθηκε άδοξα. Οι Ρώσοι μετά τον θάνατό της, της απένειμαν τον τίτλο της « Ναυάρχου », έναν τίτλο με παγκόσμια μοναδικότητα για γυναικεία μορφή. http://www.ideografhmata.gr _________________

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ’21"

ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ’21

ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ Γ΄

http://strymonas.blogspot.com/

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός (25 Μαρτίου 1771 - 30 Μαΐου 1826) ήταν μητροπολίτης Πάτρας και πρωταγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 με διπλωματική και πολιτική δράση.

Γεννήθηκε στη Δημητσάνα από τον Ιωάννη Κόζη και την Κανέλα Κουκουζή το αληθινό όνομά του ήταν Γεώργιος. Φοίτησε στη Σχολή Δημητσάνας, στο Άργος και στη Σχολή της Σμύρνης. Το 1806 εκλέχθηκε μητροπολίτης Παλαιών Πατρών και μεταξύ 1815-1817 ήταν μέλος της Πατριαρχικής Συνόδου της Κωνσταντινούπολης. Το Νοέμβριο του 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.

Στην συνέλευση της Βοστίτσας τον Ιανουάριο το 1821, διατύπωσε τις επιφυλάξεις του για τη δυνατότητα .....
έναρξης της επανάστασης εκείνη την χρονιά. Στις 14 Μαρτίου συμμετείχε στη σύναξη των απείθαρχων προκρίτων του Μωριά στη Μονή Αγίας Λαύρας, όπου αποφασίστηκε η συμμετοχή των Πελοποννησίων στην επιούσα επανάσταση. Σύμφωνα με ένα ψευδή θρύλο, στις 25 Μαρτίου του 1821, ευλόγησε μία ελληνική σημαία και κήρυξε την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Όμως, η Ελληνική Επανάσταση είχε ήδη ξεκινήσει στις 21 Φεβρουαρίου από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στο Ιάσιο.

Οι περισσότεροι ιστορικοί, όπως αναφέρει ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ήταν της άποψης που αναφέρεται στα απομνημονεύματα του Παλαιού Πατρών Γερμανού, δηλαδή, "οι δε συγκεντρωθέντες αποφάσισαν να μην δώσουν αιτίαν τινά, αλλά ως φοβισμένοι να παραμερίσωσι εις ασφαλή μέρη". Άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο πυρήνας του μύθου διασώζει κάποια ιστορική αλήθεια, βασιζόμενοι σε προσωπικά αρχεία οικογενειών αγωνιστών του 1821, που ισχυρίζονται ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός τέλεσε δοξολογία στις 17 Μαρτίου στην Αγία Λαύρα και όρκισε ορισμένους κοτζαμπάσηδες και επισκόπους του Μωριά, που βρίσκονταν εκεί για τον εορτασμό του Αγίου Αλεξίου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι συγκεντρωμένοι έφυγαν από την Αγία Λαύρα έχοντας γνώση της επικείμενης έναρξης επανάστασης.

Κατά τον ξεσηκωμό της Πάτρας στις 22 Μαρτίου 1821 βρισκόταν εκτός της πόλης, αλλά αμέσως κατέβηκε εκεί και ευλόγησε τα όπλα και το λάβαρο των αγωνιστών στην πλατεία Αγίου Γεωργίου. Σύμφωνα με τις αναφορές του πρέσβη της Μεγάλης Βρετανίας στο Μωριά, με έδρα την Πάτρα, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, είχε αποσυρθεί έξω από την κωμόπολη των Καλαβρύτων, στη Ιερά Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, προκειμένου να αποφύγει την παράδοσή του στην Τριπολιτσά. (Sketches of the War in Greece: In a Series of Extracts By Philip James Green, R. L. Green. Published 1827. T. Hurst and co.) σελίδες 9 -10. Στις 24 Μαρτίου είχαν αρχίσει οι εχθροπραξίες στην πόλη της Πάτρας (σελ 13), ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός αναμενόταν στην πόλη, αφού είχε ονομασθεί αρχηγός της επανάστασης. Έφθασε εκεί στις 26 Μαρτίου, κι είχε μια συνάντηση με τους ξένους πρόξενους (Πουκεβίλ Γαλλίας και Γκρην Μεγάλης Βρετανίας) όπου επέδωσε μανιφέστο της επανάστασης με ημερομηνία 23 Μαρτίου 1821. (Το πιο πάνω βιβλίο περιέχει μεταφρασμένο αντίγραφο του μανιφέστου). Η μαρτυρία του Βρετανού προξένου έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί επιβεβαιώνει όλα τα γεγονότα που αναφέρει ο Πουκεβίλ στη γνωστή ιστορία του της Ελληνικής επανάστασης, ενώ ταυτόχρονα τηρεί καθαρά φιλοτουρκική στάση.

Το Δεκέμβριο του 1821 συμμετείχε στην Α' Εθνοσυνέλευση στην Επίδαυρο, και με απόφασή της μαζί με τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη πήγε τον Οκτώβριο του 1822 στην Ιταλία, για να συναντήσει τον Πάπα με σκοπό να του ζητήσει υλική και ηθική βοήθεια, αλλά τελικά δεν κατάφερε να τον συναντήσει. Παρά την αποτυχία της αποστολής του κατάφερε να ενημερώσει και να προτρέψει τους φιλέλληνες της Ευρώπης να βοηθήσουν την επανάσταση.

Επέστρεψε στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1824, περίοδο της εμφύλιας διαμάχης. Προσπάθησε να συμφιλιώσει τις αντίπαλες παρατάξεις αλλά δεν το κατάφερε και αποσύρθηκε στη μονή της Χρυσοποδαρίτισσας. Αντίθετα ταλαιπωρήθηκε από τον Γκούρα που με διαταγή του απήχθη και οδηγήθηκε πεζός στη Γαστούνη το χειμώνα του 1825. Εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο και το 1826 διηύθυνε τις εργασίες της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης στην Επίδαυρο. Αργότερα αρρώστησε και πέθανε στο Ναύπλιο στις 30 Μαΐου 1826.

Στα τελευταία του χρόνια ο Παλαιών Πατρών Γερμανός έγραψε τα απομνημονεύματά του, στα οποία αναφέρονται τα γεγονότα της Επανάστασης μέχρι το τέλος του 1822. Δημοσιεύθηκαν το 1837.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ’21"

ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ’21

Αναγνωσταράς Χρήστος .Άγριλος Αρκαδίας 1760 – Σφακτηρία 1825

Ο Αναγνωσταράς νικά τους Τούρκους στο Βαλτέτσι

Ο Χρήστος Αναγνωσταράς ήταν αρματολός, φιλικός και οπλαρχηγός της Επανάστασης. Γεννήθηκε το 1760 στη Aγριλό Αρκαδίας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Χρήστος Παπαγεωργίου. Την προσωνυμία αυτή έλαβε επειδή ήταν αναγνώστης και στην εκκλησία, αλλά και λόγω της ρωμαλέας σωματικής του διάπλασης. Άρχισε να ασχολέιται με το εμπόριπ, αλλά σύντομα συγκρούστηκε με τον ροεστό Δ. Δικαίο τον οποίο και σκότωσε. Έτσι βγήκε κλέφτης και συγκρότησε δικό του σώμα. Το 1785 ήταν αρχηγός ομάδας κλεφτών στην επαρχία Λεονταρίου. Τότε συνεργάστηκε με τον Ζαχαριά, τον Κολοκοτρώνη και τον Πετμεζά.

Το 1804, κατά το διωγμό των κλεφτών και των αρματολών από τους Τούρκους, κατέφυγε στα Επτάνησα (Ζάκυνθο) και κατατάχτηκε με το βαθμό του ταγματάρχη στον ρωσικό στρατό. Το 1807, όταν κατέλαβαν τα Επτάνησα με συνθήκη οι Γαλλοι, υπηρέτησε σαν ταγματάρχης στον γελλικό στρατό. Στο τάγμα του υπηρετούσαν πολλοί Έλληνες. Αργότερα όταν τα Επτάησα κατελήφθησαν από τους Άγγλους, υπηρέτησε και στον Αγγλικό στρατό. Μετά τη διάλυση των Αγγλικών Ταγμάτων ο Αναγνωσταράς είχε ήδη χάσει και του δυο γιους του σε ναυάγιο και ήταν σε κακή οικονομοκή κατάσταση. Έτσι έφυγε στη Ρωσία μαζί με τους οπλαρχηγούς Η. Χρυσοσπάθη και Π. Δημητρόπουλο. Το 1817 όλοι τους μυήθηκαν στην Φιλική Εταιρία και ήταν ο πρώτοι στρατιωτικοί εταίροι της. Έκτοτε ο Αναγνωσταράς στα πλαίσια της Φ. Ε. θα αναπτύξει πλούσια δράση και σημαντική εθνεγερτική δραστηριότητα. Λίγο αργότερα επέστρεψαν στην Ελλάδα και μύησαν κι άλλους. Ο Αναγνωσταράς μύησε μεταξύ άλλων τον Κολοκοτρώνη και Παπαφλέσσα.

Με την κήρυξη της επανάστασης είχε πολύ μεγάλη συμμετοχή στην κατάληψη της Καλαμάτας (23 Μαρτίου 1821) μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, τον Κολοκοτώνη και τους Κουμουνδουράκηδες. Έλαβε μέρος επίσης στην πολιορκία της Τριπολιτσάς, στη μάχη του Βαλτετσίου και σε άλλες μάχες. Λόγω της προχωρημένης του ηλικίας και της αντιπάθειας που είχε για τον Κολοκοτρώνη, αποσύρθηκε από την πολεμική δράση και αφιερώθηκε στην πολιτική. Υπήρξε επίσης σύμβουλος του Δημήτριου Υψηλάντη. Στις εμφύλιες διαμάχες πήρε το μέρος της κυβέρησης του Κουντουριώτη. Το Μάϊο του 1823 έγινε Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Κουντουριώτη από την οποία πολέμησε τον Κολοκοτρώνη. Κατά την εισβολή του Ιμπραήμ στη Πελοπόννησο συμμετείχε στον αγώνα για την απόκρουσή του. Τελικά σκοτώθηκε το 1825 κατά την πολιορκία της Σφακτηρίας από τους Αιγυπτίους.

http://eistorias.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ’21"

Η 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Μέσα στην πολυτάραχη ιστορία του εθνικού μας βίου, πολλές φορές ό εορτασμός της 25ης Μαρτίου, πήρε δραματικό χαρακτήρα διαδήλωσης υπέρ της ελευθερίας. Οι πιο σημαντικές εκδηλώσεις τέτοιας μορφής στα νεώτερα χρόνια, ήταν αναμφισβήτητα, εκείνες του 1942 καί 1943 στην καρδιά της σκλαβωμένης Αθήνας.

Στίς 24 Μαρτίου 1942 το πρωί, μικρές ομάδες φοιτητών μαζεύτηκαν στην πλατεία Εξαρχείων. Ήταν ειδοποιημένοι από την οργάνωση τους, το σπουδαστικό τμήμα του ΕΑΜ Νέων, που κατηύθυνε τον αγώνα στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Οί περισσότεροι έρχονταν κατευθείαν από το φοιτητικό συσσίτιο, όπου επί ώρες περίμεναν κάθε μέρα με τα κατσαρολάκια τους για να πάρουν μια κουταλιά μπλιγούρι ή νεροζούμι με λιγοστές φακές, για να κρατηθούν στα πόδια τους.

Λίγα άτομα ήταν στην πλατεία, όταν ακούστηκαν τα πρώτα χειροκροτήματα. Ήταν κάτι το απροσδόκητο. Κάτω από τη μύτη των Γερμανών καί των Ιταλών, ένας φοιτητής ανέβηκε σε μια καρέκλα, καί με βιαστικά λόγια, μίλησε για τους αγώνες καί τίς θυσίες των προγόνων μας του '21, «πού μας δείχνουν καί σήμερα το δρόμο για να λευτερωθούμε από τους καινούργιους τυράννους...».
Τα βαθουλωμένα από την πείνα μάτια του νέου, πετούσαν φλόγες καθώς υπογράμμισε με έμφαση τίς τελευταίες αυτές φράσεις.
Συγχρόνως εκατοντάδες νεανικές φωνές άρχισαν να τραγουδούν το «Μαύρη είναι ή νύχτα στα βουνά». Τα γύρω παράθυρα άνοιξαν, καί οί σκλάβοι Αθηναίοι δεν πίστευαν στα μάτια τους. Χειροκροτήματα ακούστηκαν από παντού. Κάποιος κρατούσε μπροστά μια ελληνική σημαία, καί ή φάλαγγα των διαδηλωτών, συνεχώς μεγάλωνε. Προχώρησαν όλοι, κι έφτασαν στο Κολωνάκι, στην πλατεία Ξανθού, για να στεφανώσουν το άγαλμα του Φιλικού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ"

ΑΓΚΥΛΩΤΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ:

ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΕΡΩΤΑ Μάλλον αποστροφή κι απέχθεια, λίαν ατυχώς, προκαλεί σε πολλούς ανθρώπους τής εποχής μας ο αγκυλωτός σταυρός κι αυτό γιατί έχει συνδεθεί με τούς Ναζί και τα εγκλήματα, που αυτοί διέπραξαν κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παλιότερα όμως, και για πολλές χιλιετίες, ο αγκυλωτός σταυρός αποτελούσε ιερό σύμβολο πολλών πολιτισμών και θεωρούνταν παγκοσμίως σύμβολο καλοτυχίας κι ευημερίας. Ευχετήριες κάρτες των αρχών τού 20ού αιώνα με αγκυλωτούς σταυρούς. Χιλιάδες αγκυλωτών σταυρών έχουν βρεθεί σε ανασκαφές σε όλη την Ευρώπη (π.χ. Ρώμη, Πομπηία, Γερμανία, Ουγγαρία, Μυκήνες κ.τ.λ.), σε πολλές περιοχές τής Ασίας, τής Νότιας Αμερικής (π.χ. Μάγια) και τής Βόρειας Αμερικής (σε Ινδιάνους κ.τ.λ.). Απαντάται επίσης στις βραχογραφίες τού Παγγαίου, στον Ειρηνικό Ωκεανό (Μαορί, γραφή ρόνγκο-ρόνγκο Ν. Πάσχα κ.τ.λ.), αλλά κι ο Σλήμαν βρήκε πολλούς κατά τις ανασκαφές στο Ίλιο. Αποτελεί ιερό σύμβολο τής Περσίας, των Ινδιών, των Βουδιστών κ.ά.. Χάρτης με σημειωμένους τούς αρχαιολογικούς χώρους παγκοσμίως, όπου έχουν βρεθεί αγκυλωτοί σταυροί. Αριστερά: Ετρουσκικό κόσμημα (700-650 π.Χ., Ιταλία, Μουσείο Λούβρου). Δεξιά: Σφραγίδες από τον πολιτισμό τής κοιλάδας τού Ινδού (δεύτερη χιλιετία π.Χ., Βρετανικό Μουσείο). Κράνος διακοσμημένο με αγκυλωτό σταυρό από το Ερκουλάνουμ (Τάραντας, 350-325 π.Χ.) O αγκυλωτός σταυρός στην ινδουιστική θεότητα Γκανέσα. Κορινθιακό νόμισμα τού 590 π.Χ. και μερικά από τα πολλά αρχαία ελληνικά αγγεία, που φέρουν αγκυλωτούς σταυρούς. Πολλά αγγεία τής γεωμετρικής περιόδου, διακοσμημένα με αγκυλωτούς σταυρούς υπάρχουν στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών και σε πολλά άλλα Μουσεία τής χώρας. Ο αγκυλωτός σταυρός αποτελούσε για τους αρχαίους Έλληνες σημαντικότατο ιερό σύμβολο. Αγκυλωτοί σταυροί στην Ασία. Αριστερά άγαλμα τού Βούδα στο Χονκ Κονγκ και δεξιά βουδιστικός ναός στη Νότια Κορέα. Επάνω σειρά : Αριστερά : Κινέζικο αγγείο τής νεολιθικής περιόδου τής Κίνας (2.165-1.965 π.Χ.). Mέση: Μέρος ενός κινέζικου μεταξένιου υφάσματος, που απεικονίζει 29 κομήτες. Στη φωτογραφία φαίνονται τέσσερις από αυτούς, εκ των οποίων ο αριστερός φέρει αγκυλωτό σταυρό. Δεξιά: Ινδουιστική, όπως κι η αμέσως κάτω απ΄ αυτή στη μεσαία σειρά. Μεσαία σειρά: Αριστερά: από την Ινδία (2.000 πΧ). Μεση: από τη Μεσοποταμία (4.000 πΧ). Κατω σειρά: Αγκυλωτοί σταυροί Ινδιάνων (η αριστερή κι η μεσαία από Ινδιάνικα χαλιά). Αγκυλωτός σταυρός και στούς εβραίους! (Καβαλιστικό σύμβολο από το “Parashat Eliezer”). Προκειμένου να γίνει κατανοητή η σύνδεση τού αγκυλωτού σταυρού με τον έρωτα, θα αναλυθεί εν συντομία η έννοια τής ενοποίησης των πεδίων: Η βαρύτητα είναι μια πολύ σημαντική δύναμη μεγάλης ακτίνας δράσης, η οποία για παράδειγμα διατηρεί σε συνοχή ολόκληρο τον Γαλαξία μας. Στις αρχές τού 19ου αιώνα πραγματοποιήθηκαν πειράματα, που έδειξαν, ότι ο ηλεκτρισμός και ο μαγνητισμός συσχετίζονται και είναι πραγματικά διαφορετικές πτυχές τής ηλεκτρομαγνητικής δύναμης ή τής αλληλεπίδρασης μεταξύ των φορτίων. Η τελική σύνθεση αυτής τής πρώτης ενοποιητικής θεωρίας στη φυσική παρουσιάστηκε το 1864 από τον Mάξγουελ στην Αγγλία. Η εργασία του πρόβλεψε την ύπαρξη των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και ερμήνευσε το φως ως φαινόμενο ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Οι ονομαζόμενες έκτοτε εξισώσεις Mάξγουελ συμπληρωμένες με την εξίσωση συνέχειας τού ηλεκτρικού ρεύματος αποτελούν θεμελιώδεις εξισώσεις τής ηλεκτρομαγνητικής θεωρίας, οι οποίες περιγράφουν όλα τα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα τής φύσης και τής τεχνικής. Ο πολιτισμός τού αιώνα μας οφείλει τα μέγιστα στη θεωρία τού Μάξγουελ. Η ανακάλυψη τής ραδιενέργειας, ορισμένων βαρέων στοιχείων προς το τέλος τού 19ου αιώνα και η ανάπτυξη τής φυσικής τού ατομικού πυρήνα αποκάλυψαν δύο άγνωστες μέχρι τότε δυνάμεις ή αλληλεπιδράσεις: τις ισχυρές και ασθενείς πυρηνικές δυνάμεις. Αντίθετα από τη βαρύτητα και τον ηλεκτρομαγνητισμό, που δρουν σε μεγαλύτερες αποστάσεις, οι δυνάμεις αυτές δρουν μόνο σε πολύ μικρές αποστάσεις εντός τού πυρήνα ή και πιο μικρές ακόμη. Η ισχυρή αλληλεπίδραση ευθύνεται για τη συγκρότηση των ατομικών πυρήνων. Αν και η ασθενής αλληλεπίδραση είναι πολύ πιο ασθενής και από τις ισχυρές και από τις ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις, είναι όμως μεγάλης σπουδαιότητας σε πολλά φαινόμενα. Η ενέργεια τού Ήλιου, πολύ σημαντική για τη ζωή πάνω στη Γη, παράγεται όταν γίνεται σύντηξη τού υδρογόνου προς το ευγενές αέριο ήλιον με μια αλυσίδα πυρηνικών αντιδράσεων, που εμφανίζονται στο εσωτερικό του. Η πρώτη αντίδραση σ΄ αυτή την αλυσίδα, ο μετασχηματισμός τού υδρογόνου σε δευτέριο, προκαλείται από την ασθενή δύναμη. Χωρίς αυτή την δύναμη η παραγωγή τής ηλιακής ενέργειας δεν θα ήταν δυνατή. Ομοίως, η ασθενής αλληλεπίδραση βρίσκει πρακτική εφαρμογή στα ραδιενεργά στοιχεία, που χρησιμοποιούνται στην ιατρική και την τεχνολογία, τα οποία είναι γενικά βήτα-ραδιενεργά στοιχεία, και στη βήτα-διάσπαση ενός ισοτόπου τού άνθρακα (τού άνθρακα-14) προς άζωτο, που είναι η βάση για τη χρονολόγηση των οργανικών αρχαιολογικών ευρημάτων. Ήδη από το 1930 είχε σχηματιστεί η πρώτη κβαντική θεωρία πεδίων για την ασθενή αλληλεπίδραση, η οποία όμως σε ορισμένα σημεία έπασχε. Στην δεκαετία τού 1960 μία ολιγομελής ομάδα ερευνητών πέτυχε την ανάπτυξη μιας θεωρίας, η οποία ενοποιεί τον ηλεκτρομαγνητισμό με την ασθενή αλληλεπίδραση σε μία κοινή θεωρία των ηλεκτρασθενών αλληλεπιδράσεων. Το βραβείο Νόμπελ τού 1979 στη φυσική απονεμήθηκε σε τρεις επιστήμονες για τις συνεισφορές τους στη θεωρία τής ενοποιημένης ασθενούς και ηλεκτρομαγνητικής αλληλεπίδρασης μεταξύ των στοιχειωδών σωματιδίων. Το 1983 στο Ευρωπαϊκό Εργαστήριο Στοιχειωδών Σωματιδίων (CERN) έγινε η πρώτη παρατήρηση των φορέων τής ασθενούς αλληλεπίδρασης. Οι σύγχρονες έρευνες επικεντρώνονται στην ενοποίηση των τεσσάρων ειδών πεδίου που προαναφέρθηκαν, δηλαδή τού βαρυτικού, τού ηλεκτρομαγνητικού, τού πυρηνικού ασθενούς και τού πυρηνικού ισχυρού. Με τη διατύπωση μιας ενοποιημένης θεωρίας πεδίων θα κατανοηθούν οι θεμελιώδεις νόμοι, που ενοποιούν όλη τη φύση. Ο αγκυλωτός σταυρός στη σημερινή σύγχρονη τεχνολογία των μεταϋλικών. Τα μεταϋλικά είναι τεχνητά υλικά με ιδιότητες, που δεν ανευρίσκονται στη φύση. Τις ιδιότητές τους τις αποκτούν περισσότερο από τη δομή παρά από τη σύστασή τους. Καλλιτεχνική αναπαράσταση τρισδιάστατης δομής ελικότροπου μεταϋλικού. (E Plum, University of Southampton.) Στις εικόνες φαίνονται ελικότροπα μεταϋλικά με δομή αγκυλωτών σταυρών, μονοαξονική οπτική δραστηριότητα και αρνητικό δείκτη διάθλασης. Τα μεταϋλικά αρνητικού δείκτη διάθλασης προσδίδουν επαναστατικές ιδιότητες στην αλληλεπίδραση ηλεκτρομαγνητισμού και συμπυκνωμένης ύλης και ανοίγουν νέες δυνατότητες ιδιαίτερα στον τομέα τής δημιουργίας απωστικής δύναμης Casimir και των εφαρμογών της στη νανομηχανική. [ Πηγή: R. Zhao1, 2, L. Zhang1, J. Zhou3, Th. Koschny1,4 and C. M. Soukoulis1,4: «Conjugated gammadion chiral metamaterial with uniaxial optical activity and negative refractive index», Ames Laboratory (dated: November 19, 2010). (1) Ames Laboratory and Department of Physics and Astronomy, Iowa State University, Ames, Iowa 50011, USA (2) Applied Optics Beijing Area Major Laboratory, Department of Physics, Beijing Normal University, Beijing 100875, China (3) Centre for Integrated Nanotechnologies, Materials Physics & Applications Division, Los Alamos National Laboratory, Los Alamos, New Mexico 87545, USA (4) Institute of Electronic Structure and Laser, FORTH, Department of Materials Science and Technology, University of Crete, Heraklion, 71110 Crete, Greece.] Ο αγκυλωτός σταυρός αποτελεί σημαντικό πανάρχαιο σύμβολο. Η ανεξήγητη με τη συμβατική αρχαιολογία παγκόσμια εξάπλωσή του δικαιολογείται μόνο σαν κατάλοιπο ενός πολύ παλαιού παγκόσμιας εξάπλωσης πολιτισμού. Ο πολιτισμός αυτός παρουσιάζεται στο βιβλίο Η Τεχνολογία των θεών, όπου εξετάζονται πλείστες αναφορές αρχαίων ελληνικών κειμένων, μυθολογικών ή ιστορικών -Ομήρου, Ησιόδου, Πλάτωνα, τραγικών κ.λπ.- σε προηγμένες, ανεξήγητες για την εποχή τους γνώσεις. Εξετάζονται επίσης με πλήθος φωτογραφιών από όλο τον κόσμο υψηλής τεχνολογίας κατάλοιπα (κατασκευές, που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα) αυτού τού πολιτισμού. (Την Τεχνολογία των Θεών μπορείτε να την κατεβάσετε δωρεάν από την «Ελεύθερη Έρευνα» από την Ενότητα ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ΔΩΡΕΑΝ). Την εποχή εκείνη λοιπόν, ίσως είχαν καταφέρει να προσεγγίσουν την έννοια τής ενιαίας ενοποιητικής συμπαντικής δύναμης, την οποία στη Μυθολογία ονομάτισαν: Έρωτα. Ο Έρως έχει τη δύναμη να προσελκύει, να ενώνει ή να εξωθεί σε ένωση όλα τα στοιχεία, τα πάντα στη φύση και όχι μόνο στη Γη, αλλά και στον ουρανό, αφού και οι θεοί, κατά τούς ορφικούς, δεν μπορούσαν να αποφύγουν την επίδραση τού Έρωτα, ο οποίος είχε γεννηθεί πριν από ακόμα κι από αυτούς. Ο «κάλλιστος εν αθανάτοισι θεοίσι» Έρως γεννήθηκε πρώτος μαζί με τη Γαία από το αρχικό Χάος (Ησίοδου «Θεογονία», 120). Η Αφροδίτη είναι η θεά τού Έρωτα και κατά μια παράδοση μητέρα του. Στον Ορφικό Ύμνο της ονομάζεται «ζεύκτειρα». Η σχέση τού αγκυλωτού σταυρού και τού έρωτα φαίνεται στην εικόνα τής θεάς από ερυθρόμορφη κύλικα τού 520 π.Χ.. Η Αφροδίτη είναι η μόνη θεά, που απεικονίζεται με φόρεμα γεμάτο αγκυλωτούς σταυρούς. Η θεά τού έρωτα, Αφροδίτη, με ενδυμασία γεμάτη αγκυλωτούς σταυρούς. Προτού ανακαλύψει το DNA ο άνθρωπος, δεν μπορούσε να φανταστεί τι απεικόνιζε το κηρύκειο (βλ. Οι 2x23 ναύτες τού Οδυσσέα και τα 2x23 χρωμοσώματα και Η Τεχνολογία των Θεών). Όταν καταφέρει στο μέλλον να αναπτύξει κατάλληλη θεωρία για την ενοποίηση των πεδίων, ίσως τότε καταλάβει τι ακριβώς απεικονίζει ο αγκυλωτός σταυρός με τα τέσσερα σκέλη του -όσα και οι δυνάμεις, που προσπαθεί να ενοποιήσει- οπότε και θα κατανοήσει τον Έρωτα, την κοσμογονική εκείνη δύναμη, που δρα ενοποιητικά σε όλη τη φύση, σε όλο το Σύμπαν. Γιάννης Λάζαρης-------- Ηλεκτρολόγος-Μηχανολόγος Ε.Μ.Π. http://www.freeinquiry.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΓΚΥΛΩΤΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ:"