ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Το αρχαιότερο μουσικό όργανο που έχει ανακαλυφθεί χρονολογείται από τη Μέση Νεολιθική περίοδο (5000 π.Χ.) και είναι μια κοκάλινη σφυρίχτρα με μια οπή που βρέθηκε στη Θεσσαλία και εκτίθεται στο Μουσείο του Βόλου.

Επόμενες μαρτυρίες προέρχονται από τον κυκλαδικό πολιτισμό της 3ης χιλιετίας π.Χ. Τα κυκλαδικά ειδώλια (Εθν. Αρχαιολογικό μουσείο) με εκτελεστές τριγώνου-άρπας, δίαυλου και σύριγγας του Πανός μαρτυρούν μια ζωντανή μουσική παράδοση ήδη από την εποχή αυτή. Μαρτυρίες διαθέτουμε και από το Μινωικό και τον Μυκηναϊκό πολιτισμό (2η χιλιετία π.Χ.) όπου πρωτοεμφανίζεται η λύρα, το σείστρο και τα κύμβαλα (ζίλια). Στα Ομηρικά έπη υπάρχουν πολλές μουσικές αναφορές ενώ γνωρίζουμε ότι τα ίδια τα ομηρικά έπη απαγγέλλονταν από τους ραψωδούς και τραγουδιόνταν με συνοδεία λύρας από τους κιθαρωδούς.

Στη λατρεία, σημαντικές μορφές όπως ο Απόλλωνας, ο Διόνυσος και ο Ορφέας, συνδέονται άμεσα με τη μουσική.

Στους αρχαϊκούς χρόνους καθιερώνονται οι νόμοι (επταμερή κομμάτια για αυλό, κιθάρα ή/και τραγούδι με αυστηρή δομή). Καθιερώνονται επίσης οι 7 χορδές στην λύρα και ξεκινούν αντίστοιχα με τους Ολυμπιακούς οι μουσικοί αγώνες (κιθάρα, αυλός ή/και τραγούδι). Στην κλασική εποχή, η μουσική έχοντας ενσωματώσει τις μουσικές παραδόσεις των γειτονικών πολιτισμών αποκτά πια συγκεκριμένη μορφή και σύστημα. Η τραγωδία και η κωμωδία είναι άμεσα συνδεδεμένες με τη μουσική (σχεδόν όλο το κείμενο ήταν μελοποιημένο).

Φιλόσοφοι όπως ο Πυθαγόρας, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, διερευνούν τη σχέση μουσικής με τα μαθηματικά, τη φιλοσοφία και την ψυχή. Διαμορφώνονται τυποποιημένα κομμάτια, όπως ο παιάν (με συνοδεία κιθάρας προς τιμήν του Απόλλωνα), ο διθύραμβος (με αυλό, λατρεία του Διονύσου), ο ύμνος, ο θρήνος, ο υμέναιος (γαμήλιο άσμα) και το σκόλιον (τραγούδι του κρασιού με αυλό ή
βάρβιτο).
Τον 5ο αιώνα π.Χ. αιώνα διαμορφώνεται μια «νέα μουσική» με περισσότερη ποικιλία στους φθόγγους, τις μελωδίες και την έκφραση. Στους μετέπειτα χρόνους, συγγράφονται θεωρητικά κείμενα της μουσικής, αποκρυσταλλώνεται η σημειογραφία, κατασκευάζονται νέα όργανα όπως η ύδραυλις, η ελληνική μουσική εξαπλώνεται σε όλον τον ελληνιστικό κόσμο, επηρεάζει εμφανώς τις μουσικές άλλων πολιτισμών, όπως της Ρώμης και της Μέσης Ανατολής και αποτελεί το διεθνές μουσικό σύστημα έως και τους πρώτους βυζαντινούς χρόνους. Αργότερα, τόσο η μουσική του Βυζαντίου όσο και η μουσική της Δύσης κτίζονται πάνω σ’ αυτή τη μουσική παράδοση της οποίας εμφανή κατάλοιπα παραμένουν ζωντανά έως τις μέρες μας.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Βασικές μαρτυρίες για την μουσική του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού είναι:
Γλυπτά: αγάλματα, ανάγλυφα, ειδώλια
Απεικονίσεις: σε αμφορείς, τοιχογραφίες και μωσαϊκά
Θεωρητικά κείμενα αρχαίων συγγραφέων που περιγράφουν το μουσικό σύστημα, τη σημειογραφία, τα όργανα, τη σχέση της μουσικής με τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά.
Έμμεσες αναφορές από άλλα κείμενα (Όμηρος, Ιστορικοί) που περιγράφουν τη μουσική πράξη ή τη μουσική ζωή.
Υπολείμματα αρχαίων ελληνικών μουσικών οργάνων (που βρέθηκαν συνήθως σε τάφους και ιερά)
Μουσικά κομμάτια (τραγούδια, ύμνοι και αποσπάσματα από τραγωδίες) καταγραμμένα σε αρχαία ελληνική μουσική σημειογραφία σε πάπυρους ή ανάγλυφα (περίπου 50 από τα οποία 10 εκτενή)

Οι μαρτυρίες αυτές μας επιτρέπουν να έχουμε μια αρκετά ολοκληρωμένη εικόνα για το μουσικό σύστημα, τα όργανα, τη μουσική ζωή και τη φιλοσοφία। Δεν μας βοηθούν όμως αρκετά στην ηχητική απόδοση του ύφους των μουσικών αποσπασμάτων. Για το λόγο αυτό οι έως τώρα εκτελέσεις διαφέρουν μεταξύ τους. Ίσως μέσα από την έρευνα των έμμεσων μαρτυριών, αλλά και από την αντιπαραβολή με γειτονικούς μουσικούς πολιτισμούς καθώς και τη σύγχρονη μουσική παράδοση καταφέρουμε μελλοντικά να έχουμε μια πιστότερη ηχητική απόδοση της αρχαίας Ελληνικής μουσικής.
Πηγή
http://visaltis.blogspot.com/2011/05/blog-post_30.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ"

Κι όμως,μπορούν ακόμα να μείνουν εν υπηρεσία,αν ο λόγος απόσυρσής τους είναι όντως το κόστος των μπαταριών!

από EEE

( Κι όμως, μπορούν ακόμα να μείνουν εν υπηρεσία ……! )

Tέλος εποχής θα σημάνει στις 9 Ιουνίου και μετά από 40 χρόνια πολύτιμης υπηρεσίας για το ιστορικό υποβρύχιο ΓΛΑΥΚΟΣ (S110), το πρώτο παγκοσμίως Τύπου 209, καθώς σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Δημοκρατία, το Πολεμικό Ναυτικό αποφάσισε τον παροπλισμό και τη μεταφορά του στο πάρκο Ναυτικής Παράδοσης στο Παλαιό Φάληρο.

Το υποβρύχιο ΓΛΑΥΚΟΣ κατασκευάσθηκε στα Ναυπηγεία της HDW στο Κίελο της Γερμανίας. Η καθέλκυση του έγινε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, ενώ στις 6 Νοεμβρίου 1971 κατέπλευσε στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας και εντάχθηκε στη δύναμη της Διοίκησης Υποβρυχίων του Αρχηγείου Στόλου.

Το μαύρο καλοκαίρι του 1974, τα υπερσύγχρονα για την εποχή υποβρύχια ΓΛΑΥΚΟΣ και ΝΗΡΕΥΣ (S111) διατάχθηκαν να πλεύσουν προς τη Κύπρο για την εφαρμογή του Σχεδίου “Κ” που αφορούσε τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο, προτού ανακληθούν δύο φορές. Από τον Μάρτιο του 1996 έως τον Αύγουστο του 1998 έλαβαν χώρα στις εγκαταστάσεις του Ναυστάθμου Σαλαμίνας οι εργασίες εκσυγχρονισμού μέσης ζωής (πρόγραμμα Neptune I) για την επιχειρησιακή και τεχνολογική του αναβάθμιση, στις απαιτήσεις του σύγχρονου πολέμου.

Σημειώνεται ότι τα 4 υποβρύχια που υποβλήθηκαν στο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού είναι τα μοναδικά στο Πολεμικό Ναυτικό που μπορούν να εκτοξεύουν βλήματα UGM-84D Block 1C Sub-Harpoon.

Κι όμως, μπορούν ακόμα να μείνουν εν υπηρεσία, αν ο λόγος απόσυρσής τους είναι όντως το κόστος των μπαταριών!

Ήδη έχει αποσταλεί στους αρμοδίους, επιστολή-γνωστοποίηση από Ομάδα Ελλήνων Ερευνητών (που παρενέβην προσφάτως και σε άλλο τομέα!).

Όπως αναφέρει η επιστολή-γνωστοποίηση, η Ομάδα Ελλήνων Ερευνητών προσφέρει τον τρόπο, όχι μόνο για πλήρη επαναφόρτιση των μπαταριών και μάλιστα ανέξοδα, αλλά και αύξηση της διάρκειας ζωής των, καθώς και αύξηση της δυνατότητος χρόνου καταδύσεως των υποβρυχίων, όπως και αύξηση της ισχύος των ηλεκτρογεννητριών τους με ταυτόχρονη μείωση της παραγωγής ενέργειας τους….

Εάν εμμείνουν για ακόμη μια φορά στην απόφασή τους, στις 9 Ιουνίου, τότε θα δημοσιοποιήσουμε όλα τα σχετικά έγγραφα….

Είναι κρίμα τα χρήματα που δόθηκαν το 1998 να χαθούν επειδή κάποιοι στοχεύουν στη μείωση του αξιόμαχου του ΠΝ…।

Πηγή

http://antistasi.org/?p=17775

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κι όμως,μπορούν ακόμα να μείνουν εν υπηρεσία,αν ο λόγος απόσυρσής τους είναι όντως το κόστος των μπαταριών!"

Μόνο Ελληνικά !

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μόνο Ελληνικά !"

Η επιρροή του Θουκυδίδη στο σύγχρονο κόσμο

Ο πατέρας του πολιτικού ρεαλισμού διαδραματίζει έναν βασικό ρόλο στην τρέχουσα ισορροπία των θεωριών δύναμης.
Από τον Αλέξανδρο Kemos
διαβαθμισμένο σπουδαστή στις διεθνείς σχέσεις στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.
Ο Θουκυδίδης, ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός του 5ου αιώνα π.Χ., είναι όχι μόνο ο πατέρας της επιστημονικής ιστορίας, αλλά και του πολιτικού «ρεαλισμού», του σχολείου της σκέψης που προϋποθέτει ότι οι διακρατικές σχέσεις είναι βασισμένες στο συσχετισμό των δυνάμεων και δύσκολα μεταβάλλονται. Μέσω της μελέτης του πελοποννησιακού πολέμου, ενός καταστρεπτικού πολέμου που άρχισε σε 431 π.Χ. μεταξύ των ελληνικών πόλεων κρατών, ο Θουκυδίδης παρατήρησε ότι η στρατηγική αλληλεπίδρασης των κρατών ακολούθησε ένα ευδιάκριτο και επαναλαμβανόμενο σχέδιο.
Σύμφωνα με αυτό, μέσα σε ένα δεδομένο σύστημα των κρατών, μια ορισμένη ιεραρχία μεταξύ των κρατών καθόρισε τη μορφή των σχέσεών τους.
Επομένως, υποστήριξε ότι ενώ μια αλλαγή στην ιεραρχία των πιο αδύνατων κρατών δεν είχε επιπτώσεις σε ένα δεδομένο σύστημα, μια διαταραχή της ισορροπίας μεταξύ των ισχυρότερων κρατών θα ανέτρεπε αποφασιστικά τη σταθερότητα του συστήματος. Στη σκέψη του Θουκυδίδη ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν το αποτέλεσμα μιας συστηματικής αλλαγής, που επήλθε από την αυξανόμενη δύναμη της αθηναϊκής πόλης κράτους, η οποία προσπάθησε να υπερβεί τη δύναμη της ομολόγου της Σπάρτης.
 Ό,τι κατέστησε τον πόλεμο αναπόφευκτο ήταν η αύξηση της αθηναϊκής δύναμης και του φόβου που αυτό το γεγονός προκαλούσε στη Σπάρτη. Ο Θουκυδίδης έγραψε προκειμένου να διευκρινιστεί η προκύπτουσα μεταβολή, δηλαδή «μια αλλαγή στην ιεραρχία μεταξύ των κρατών ή στον έλεγχο των διεθνών πολιτικών σχέσεων».
Ο ρεαλισμός του Θουκυδίδη έχει ασκήσει διαχρονική επίδραση στον τρόπο που οι σύγχρονοι αναλυτές αντιλαμβάνονται τις διεθνείς σχέσεις. Προσθέτοντας στις εργασίες Gilpin και του Waltz, ο Leo Strauss του πανεπιστημίου του Σικάγου είδε τον πελοποννησιακό πόλεμο ως περιορισμό των προτάσεων που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν και να προσδιοριστούν σε ένα συνεπές πλαίσιο ή να χρησιμεύσουν ακόμη και ως η βάση για μια σειρά νόμων για την επιστήμη της σύγχρονης πολιτικής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η επιρροή του Θουκυδίδη στο σύγχρονο κόσμο"

ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ – Η ΗΡΩΙΔΑ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ’40 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ, ΠΟΥ ΑΝΑΒΙΩΣΕ ΤΟ «Ή ΤΑΝ ‘Η ΕΠΙ ΤΑΣ»

Ομολογώ πως όταν διάβασα το ακόλουθο κείμενο που αγνοούσα, ανατρίχιασα. Ήρθαν στο μυαλό μου οι θρυλικές αρχαίες Σπαρτιάτισσες μάνες που όταν έφευγαν τα παιδιά τους για το πολεμικό μέτωπο, τους παρέδιδαν την ασπίδα με την ρητή εντολή «ή ταν ή επί τας», δηλαδή, ή μ’ αυτήν (εννοώντας να επιστρέψει κρατώντας την ως νικητής) ή πάνω σ’ αυτήν (δηλαδή τιμημένος νεκρός, πάνω στην ασπίδα του, πεσών στην εκτέλεση του καθήκοντος).

Η εκλιπούσα Ελένη Ιωαννίδου γεννήθηκε στους Αρμενίους Κυπαρισσίας. Παντρεύτηκε τον Ιωάννη Ιωαννίδη και απέκτησε 10 παιδιά, 9 αγόρια και 1 κορίτσι. Έζησε όλα της τα χρόνια στην Κυπαρισσία της Μεσσηνίας.

Η Ελληνική πολιτεία την έχει τιμήσει ως σύμβολο της Ελληνίδας Μητέρας του έπους του 1940, ενώ στην Κυπαρισσία έχει αναγερθεί και άγαλμά της. Τον λόγο θα τον καταλάβετε, αφού διαβάσετε το τηλεγράφημα, που έστειλε η Ελένη Ιωαννίδου το 1941 στον τότε Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή, όταν σκοτώθηκε ένας απ’ τους εννιά της γιους στο πολεμικό μέτωπο…

Κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου και συγκεκριμένα στις 2 Φεβρουαρίου του 1941, έστειλε το παρακάτω γράμμα:

«Προς τον Πρόεδρον της Κυβερνήσεως κ. Αλ. Κορυζήν

Ο υιός μου Ευάγγελος Ιωάννου Ιωαννίδης απωλέσθη εις τας επιχειρήσεις της Κλεισούρας. Παρήγγειλα εις τους τέσσαρας ήδη υπηρετούντας Χρήστον, Κώσταν, Γεώργιον και Νίκον Ιωάννου Ιωαννίδην να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφού των.

Κρατώ εις εφεδρείαν άλλους τέσσαρας Πάνον, Αθανάσιον, Γρηγόριον και Μενέλαον Ιωάννου Ιωαννίδην, κλάσεων 1917 και νεωτέρων.

Παρακαλώ κληθώσιν ονομαστικώς και ούτοι εις πάσαν περίπτωσιν ανάγκης της πατρίδας ή τυχόν απωλείας ετέρου τέκνου μου προς εκδίκησιν εχθρού.

Γνωρίσατε βασιλέα μας ότι ύστατον επιφώνημά μου θέλει είναι:

Ζήτω η Πατρίς!

Ελένη Ιωάννου Ιωαννίδου, Κυπαρισσία
2 Φεβρουαρίου 1941»

ΤΙΜΗ και ΜΝΗΜΗ, ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ!!!
Πηγή

http://enneaetifotos.blogspot.com/2010/10/40.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ – Η ΗΡΩΙΔΑ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ’40 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ, ΠΟΥ ΑΝΑΒΙΩΣΕ ΤΟ «Ή ΤΑΝ ‘Η ΕΠΙ ΤΑΣ»"

Το Κούρσεμα της Πόλης

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

ΤΟ ΠΑΡΣΙΜΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

Σαν πατήθηκε πειά η πόρτα του Ρωμανού και σκοτώθηκε ο βασιλιάς, οι Τούρκοι γιουργιάρανε μέσα στην Πόλη σαν τ' αγριεμένο ξεροπόταμο που κατεβαίνει στενεμένο ανάμεσα στ' αψηλά βράχια, ύστερ' από νεροποντή. Δε μπαίνανε εκατό-εκατό, μηδέ διακόσιοι, μα χιλιάδα απάνω στη χιλιάδα. Τέτοια ήτανε η μανία τους μη δεν προφτάξουνε να κουρσέψουνε, που απ' το στρίμωγμα λαβωνόντανε συναμεταξύ τους και πολλοί σκάσανε ποδοπατημένοι απ' τους δικούς τους. Και σα μπαίνανε μέσα στο κάστρο, σκορπίζανε άλλος εδώ, άλλος εκεί, κοπάδια-κοπάδια, σφάζοντας όποιον βρίσκανε μπροστά τους, είτε γυναίκα, είτε παιδί, είτε άντρα.

Το μεγάλο μακελειό βάσταξε απ' την ανατολή του ηλίου ίσαμε το μεσημέρι. Πολλοί χριστιανοί κρυφτήκανε μέσα σε λαγούμια και σε σπηλιές κ' ύστερα τους βρήκανε και τους σκλαβώσανε.
Φτάνοντας οι Τούρκοι στην πλατεία, ανεβήκανε στον πύργο και κατεβάσανε τη βυζαντινή σημαία και τη σημαία τ' άγιου Μάρκου και ισάρανε στον τόπο τους το σαντάρδο του σουλτάνου. Τα κάστρα από τη μιαν άκρη ίσαμε την άλλη πέσανε στα χέρια του Τούρκου. Μονάχα οι Κρητικοί, που βρισκόντανε μέσα στους πύργους του Λέοντα και του Βασιλείου, βαστήξανε τον πόλεμο ίσαμε το μεσημέρι. Ο σουλτάν Μεμέτης σαν τάκουσε θαύμασε την παλληκαριά τους και τους άφησε να φύγουνε στην πατρίδα τους, παίρνοντας μαζί τους ό,τι είχανε απάνω τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το Κούρσεμα της Πόλης"

Ποιός εἴμαμε πὼς πληρώνει;

Τὸ παρακάτω ἄρθρο ἔλαβα μὲ μήνυμα ἀπὸ τὸν γράφοντα. Εἶναι ὁλίγα ἐξ ὅσων καθημερινῶς μᾶς κλέβουν. Ἐλάχιστα!!!
Διαβᾶστε το μετὰ μεγάλης προσοχῆς! Καὶ μετὰ βαρᾶτε τους ὅπου τοὺς συναντήσετε! Διότι δὲν εἶναι μόνον θρασύτατοι κλέφτες! Δὲν εἶναι μόνον αὐτοὶ ποὺ ξεπουλοῦν τὰ πάντα! Εἶναι ΠΡΟΔΟΤΕΣ κάθε ἀξίας!!! Μὰ κάθε ἀξίας!
Ἡ τιμωρία τους; Ὅπως λέει καὶ ἡ Στεφανία Λυγεροῦ σὲ ἔνα της μήνυμα μὲ τίτλο:
«ποιά εἶναι ἡ καλλίτερη τιμωρία γιά τόν προδότη;»
Παίζει πολύ το θέμα τελευταία, ε πλησιάζει και η ώρα τους, πρέπει να ρυθμιστεί.
Η μια άποψη είναι ότι ο θάνατος φέρνει τη λύτρωση, αν τους επιβληθεί δεν θα πάρουν ό,τι τους αξίζει. Για να τιμωρηθούν πραγματικά υπάρχουν καλές δουλίτσες να τους ανατεθούν -και μέχρι να πεθάνουν-, όπως πχ καθάρισμα υπονόμων.
Μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια. Για τον συνειδητοποιημένο άνθρωπο είναι ο θάνατος λύτρωση. Αν ήσουν Πάγκαλος, που νομίζει ότι είναι Θεός, ότι όλα του ανήκουν.. το μόνο που θα φοβόσουν, το μόνο που δεν μπορείς να αλάξεις/ματαιώσεις, θα ήταν αυτό. Τον θάνατο.
Είναι το μόνο που φοβούνται οι απαίδευτοι. Για τον προδότη, δεν υπάρχει καταλληλότερη τιμωρία….
Προσωπικῶς πιστεύω πὼς μόνον γιὰ βοθροκαθαριστές πλέον κάνουν. Τίποτα καλλίτερο γιὰ τοὺς προδότες!
Φιλονόη.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΞΗΣ ΦΩΤΕΙΝΑΚΗΣ ΤΕΧΝΙΚΟΣ Η/Υ ΚΑΙ ΔΙΚΤΥΩΝ ΚΙΝ. 6932855561
ΠΛΗΡΩΝΟΜΕ Ε 19.000 για τον οικογενειακό καυγά της Αποστολάκη, ΒΟΥΛΕΥΤΟΥ ΠΑΣΟΚ !
Η καθαρά Συντεχνιακή Απόφαση των Ελλήνων Βουλευτών να αρνηθούν να αφαιρέσουν τη Βουλευτική Ασυλία της Μιλένας Αποστολάκη, στην προσπάθεια τους να την προστατεύσουν από μια Μήνυση που κατέθεσε εναντίον της ο πρώην σύζυγός της εισαγωγέας αυτοκινήτων, Συγγελίδης. καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και η Ελληνική Βουλή πρέπει να. πληρώσει .πρόστιμο 12.000 ευρώ στον Συγγελίδη και 7.000 ευρώ για τα δικαστικά έξοδα!
Πρόκειται για μια ιστορική απόφαση που θα γίνει μέγα θέμα, εκτός αν το θάψουν τα ΜΜΕ, όχι μόνον γιατί αποκαλύπτει περίτρανα τον απαράδεκτο Συντεχνιακό τρόπο με τον οποίον σκέπτονται και συμπεριφέρονται οι Έλληνες Βουλευτές, αλλά επιβεβαιώνει την κατάχρηση της Βουλευτικής Ασυλίας και σε θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με τις Πολιτικές Ενέργειες των Βουλευτών, και κατ’ επέκταση επισφραγίζουν τις κατηγορίες περί Διαφθοράς!

Οι Έλληνες Βουλευτές αρνήθηκαν να αφαιρέσουν τη Βουλευτική Ασυλία από την Μιλένα Αποστολάκη, προκειμένου να δικαστεί γιατί αθέτησε τη συμφωνία να βλέπει ο πρώην συζυγός της τα παιδιά του μετά από το χωρισμό τους, με αποτέλεσμα ο πετυχημένος επιχειρηματίας, να στραφεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια και να δικαιωθεί!
Αναρωτιέστε μήπως τι άλλα πληρώνουμε ; ; ; Πάμε παρακάτω.

“ Ολα ξεκίνησαν με το “ ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ” του ΓΑΠ, περάσαμε στο “ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΑΛΙΟ” του ΛΟΒΕΡΔΟΥ” και καταλήξαμε στο “ ΕΜΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΦΤΑ” της ΚΑΤΣΕΛΗ….

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ποιός εἴμαμε πὼς πληρώνει;"

Ιάννης Ξενάκης 1922 – 2001

Ελληνικής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, που σταδιοδρόμησε στο χώρο της πρωτοποριακής μουσικής στη Γαλλία. Γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1922 στη Βράιλα της Ρουμανίας. Τελείωσε το Γυμνάσιο της Κοργιαλενείου Σχολής Σπετσών και σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, απ' όπου αποφοίτησε το 1946, ενώ συγχρόνως έκανε μαθήματα ανώτερων θεωρητικών στη μουσική.

Συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τις κατοχικές δυνάμεις. Στα Δεκεμβριανά τραυματίστηκε από όλμο, με αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό μάτι του και να παραμορφωθεί το πρόσωπό του. Απειλούμενος με σύλληψη, το 1947 διέφυγε στο Παρίσι, από όπου του απαγορευόταν να ξαναγυρίσει, λόγω της ερήμην καταδίκης του σε θάνατο για λιποταξία. Το 1965 πήρε τη γαλλική υπηκοότητα, ενώ έπρεπε να περιμένει έως το 1974 για να αρθεί η απαγόρευση.

Στη Γαλλία εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και, παράλληλα, συνέχισε τις σπουδές του στη μουσική, με σημαντικότερη την επαφή του με τον Ολιβιέ Μεσιάν. Κατά την περίοδο 1947 - 1959 συνεργάστηκε με το διάσημο γάλλο αρχιτέκτονα Λε Κορμπιζιέ στο σχεδιασμό σημαντικών έργων. Το 1953 παντρεύτηκε τη Φρανσουάζ, δημοσιογράφο και συγγραφέα μυθιστορημάτων και βιογραφιών, με την οποία απέκτησε μία κόρη.

Το πρώτο του μουσικό έργο - σταθμός, με το οποίο αποκηρύσσει τα προηγούμενα, είναι οι «Μεταστάσεις» (1954), για ορχήστρα, όπου αρχίζει να χρησιμοποιεί μαθηματικές και αρχιτεκτονικές έννοιες στη μουσική δομή, ερχόμενος σε αντίθεση με τον σειραϊσμό και την αντίληψη της γραμμικής κίνησης των μουσικών φθόγγων και προβάλλοντας την έννοια των ηχητικών επιφανειών: τις «ηχητικές μάζες» ή «γαλαξίες» όπως τις ονόμαζε. Ασχολήθηκε συστηματικά με τη μεταφορά στη μουσική των μαθηματικών «Νόμων των πιθανοτήτων», ενώ επινόησε τον όρο «Στοχαστική μουσική», που βασίζεται στην ιδέα ανάπτυξης του ηχητικού υλικού, με στατικούς μέσους όρους «προς ένα στόχο». Σαν βάση για τη μουσική του σύνθεση χρησιμοποίησε τουλάχιστον 15 μαθηματικές θεωρίες.

Ανάμεσα στις συνθέσεις του Ιάννη Ξενάκη περιλαμβάνονται έργα ηλεκτροακουστικής μουσικής, τα οποία χαρακτηρίζονται από ένα συνδυασμό μουσικής και φωτισμών, ενώ στο έργο του συνειδητά ενέταξε ήχους της φύσης και ανθρωπογενείς. Σε όλο του το έργο είναι εμφανής η λατρεία του προς την αρχαιοελληνική φιλοσοφία. Συνέθεσε έργα για μπαλέτο, φωνητικά - χορωδιακά για μεικτά μέσα και πολύτεχνα, έργα για ορχήστρα, μουσική δωματίου, ηλεκτρονική, μουσική για αρχαίο δράμα κ.ά. Ανάμεσα στα περίπου 130 έργα του περιλαμβάνονται τα «Λιθόπρακτα»,«Ψάφπα», «Περσέφασσα», «Πλειάδες», «Ανατολή - Δύση», «Ορέστεια» κ.ά.

Το τελευταίο έργο του είχε ως τίτλο το τελευταίο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου. Το «Ωμέγα» ήταν αυτό που έμελλε να κλείσει τον κύκλο της μεγάλης δημιουργικής περιπέτειάς του, καθώς σταμάτησε να συνθέτει το 1997, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας.

Δίδαξε σύνθεση στη Σορβόνη, ανακηρύχτηκε διδάκτωρ και καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής και τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία και διακρίσεις. Από το 1966 διηύθυνε το Κέντρο Έρευνας για την Πρωτοποριακή Μουσική στο Παρίσι, ενώ ίδρυσε στην Ελλάδα το Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας, που αποτελούσε όνειρο της ζωής του.

Στις 23 Ιανουαρίου του 2001 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου, πέθανε στο Παρίσι.

ΠΟΛΥΜΕΣΑ:
	Ιάννης Ξενάκης - Συναφαϊ, για πιάνο και ορχήστρα (Μέρος Α')
	Ιάννης Ξενάκης - Συναφαϊ, για πιάνο και ορχήστρα (Μέρος Β')

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ιάννης Ξενάκης 1922 – 2001"

Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Τα νέα της πόλης" 25/5/11

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού στην εκπομπή
"Τα νέα της πόλης"
Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης "Όμορφη Πόλη"
25/05/2011

Πηγή: http://www.lygeros.org/Interviews/Radio-Xanthi_20110525.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Τα νέα της πόλης" 25/5/11"

Η θεωρία του σοκ στην πράξη

Μία πάρα πολύ καλή προσέγγιση γιά τό τί συνέβη στήν Έλλάδα
.......τόν τελευταίο τόν καιρό,τό ψάρεψα άπό τόν
Ίνφογνώμων Πολιτικά....Εύγε του।

Βήμα 1ο : Δημιουργία πολυπλοκότητας (αύξηση κόστους συναλλαγών)
Δείγμα: κατάργηση της ποδιάς (ομοιογένεια, αυτοματισμός σε επουσιώδες ζήτημα) και εισαγωγή της ‘ελεύθερης επιλογής’
(α) στο ντύσιμο: μία ώρα μπροστά στον καθρέφτη πριν το σχολείο, δύο ώρες σχολιασμός για την εμφάνιση των συμμαθητριών, σχολεία-πασαρέλες, εκθετική αύξηση κόστους ένδυσης τέκνων, μετατόπιση του ενδιαφέροντος από την ουσία της παρουσίας στο σχολείο (μάθηση) στην περιγραφή του περιβάλλοντος πραγμάτωσής της (μόστρα), και
(β) στην οργάνωση: αξιακή κατηγοριοποίηση μαθητών βάσει επιδόσεων όχι στα μαθήματα αλλά στη δημιουργία ομάδων ειδικών συμφερόντων, στην αποθέωση των περιθωριακών και στην στοχοποίηση των ικανών.
Εφαρμογή του ίδιου συστήματος σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, με συνέπεια η εργασιακή εξασφάλιση να έχει ως προϋπόθεση την εκ των προτέρων εισαγωγή σε ένα τέτοιο σύστημα, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η εξουσία των περιθωριακών.
Κομματικοποίηση του συνόλου της ζωής: φραγμός κάθε οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας χωρίς τη συμμετοχή κάποιας ομάδας ειδικών συμφερόντων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η θεωρία του σοκ στην πράξη"

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΘΥΜΩΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ

Πεντακόσια πενήντα χρόνια πέρασαν από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαϊου 1453. Τότε που ακούστηκε η κραυγή "Εάλω η Πόλις" καί η Βασιλεύουσα, η Πόλη των Αγίων, των Αυτοκρατόρων και των θρύλων, πέρασε υπό την κατοχή του Οθωμανού δυνάστη. Ετσι άρχισε η Τουρκοκρατία. Το Γένος απεβίωσε, αλλά η Κωνσταντινούπολις και η Αγιά Σοφιά παραμένουν σε ξένα χέρια. Σήμερα τιμούμε τους πεσόντες κατά την πολιορκία και κατά την Άλωση, διαβάζουμε τους θρήνους και τους θρύλους, συγκινούμεθα και διδασκόμεθα. Διότι αυτή είναι η αξία της ιστορικής μνήμης. Να αποτελεί μάθημα ες αεί για τις νεώτερες και τις απερχόμενες γενιές.

1) Πρέπει να θυμόμαστε την Άλωση για να αποτίουμε ένα διαρκή και μεγάλο φόρο τιμής στο Βυζαντινό κράτος, την Ρωμανία όπως την αναφέρουν τα κείμενα της εποχής, το εκχριστιανισθέν Ρωμαϊκό κράτος του Ελληνικού Έθνους, όπως το χαρακτηρίζει ο νεώτερος βυζαντινολόγος Διονύσιος Ζακυνθηνός. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη άντεξε επί 11 αιώνες.

 Μετά την Άλωση από τους Σταυροφόρους το 1204 η εδαφική της έκταση και το σφρίγος της περιορίσθηκαν σημαντικά.Παρέμεινε όμως καθ' όλην την διάρκεια του βίου της το κράτος στο οποίο πραγματοποιήθηκε η επιτυχής και δημιουργική συνάντηση Χριστιανισμού και Ελληνισμού.

 Η Ελληνορθόδοξη παράδοση υπήρξε το αποτέλεσμα αυτής της συναντήσεως και το Βυζάντιο την διέδωσε με ειρηνικό τρόπο στους γειτονικούς λαούς. Αυτήν την ιεραποστολική δράση των Βυζαντινών προγόνων μας καταδεικνύουν και μαρτυρούν οι πολιτισμοί των σημερινών λαών της Ανατολικής Ευρώπης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΘΥΜΩΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ"

Η ΑΜΥΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

.

.

Η άμυνα της Πόλης

Σύμφωνα με τον Φραντζή, οι υπερασπιστές της Πόλης ήταν 4.973 Κωνσταντινουπολίτες και 2.000 εθελοντές, από Γένοβα, Βενετία, Ισπανία, Ρώμη και Κρήτη. Υπό τον αυτοκρατορικό θυρεό είχε τεθεί και ο τούρκος πρίγκιπας Ορχάν, εχθρός του Μωάμεθ, που σπούδαζε στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά η πολυτιμότερη προσθήκη στις τάξεις των αμυνομένων ήταν οι 700 σιδηρόφρακτοι άνδρες που έφερε μαζί του ο Ιωάννης Ιουστινιάνης, ο κεντρικός υπερασπιστής της Πόλης. Δίπλα του βρέθηκαν και άλλοι δυτικοί, περιπλανώμενοι ιππότες προσωπικών σταυροφοριών. Οι περισσότεροι αδικήθηκαν από την ιστορική καταγραφή, δεν έχουν τη θέση που τους αξίζει στη συλλογική μνήμη, όπως, για παράδειγμα, ο ισπανός ιππότης Φραγκίσκο ντε Τολέντο.
Οι δυτικοί στρατιωτικοί ανέλαβαν σε μεγάλο βαθμό την εκπαίδευση των Κωνσταντινουπολιτών. Προσπάθησαν να τους διδάξουν στρατιωτική πειθαρχία, το χειρισμό του ξίφους, τους στοιχειώδεις κανόνες της άμυνας. Ο Κωνσταντίνος είχε να αντιμετωπίσει και την έλλειψη πόρων, καθώς πολλοί προύχοντες δεν είχαν καμία διάθεση να συνεισφέρουν οικονομικά. Το θέμα ήταν και πολιτικό: όσοι αντιδρούσαν στην ένωση των εκκλησιών έβρισκαν ανώφελη την αντίσταση στον πολιορκητή. Καλύτερα το σαρίκι του σουλτάνου, παρά η τιάρα του Πάπα είχε πει ο μέγας λογοθέτης Λουκάς Νοταράς. Και δεν ήταν μόνος. Η σύγκρουση του Νοταρά με τον Ιουστινιάνη κατά τη διάρκεια της πολιορκίας περιγράφει το κλίμα στις τάξεις των αμυνομένων. Κατά συνέπεια, αρκετοί εκ των δυνατών προτίμησαν να κρύψουν στα υπόγεια τους θησαυρούς παρά να συνεισφέρουν στην άμυνα. Ο Κωνσταντίνος δήμευσε τα χρυσά κειμήλια των εκκλησιών και υποσχέθηκε πως θα τα επιστρέψει εις διπλούν αν λυτρωθεί η πόλη του.
Η Κωνσταντινούπολη είχε πολιορκηθεί είκοσι επτά φορές κατά το παρελθόν, αλλά μόνο μία φορά ο εχθρός κατάφερε να εισέλθει στο εσωτερικό της πόλης. Ήταν το 1204, όταν οι Σταυροφόροι σκαρφάλωσαν στα θαλάσσια τείχη από τα πλοία τους στον Κεράτιο. Ο Κωνσταντίνος έλαβε τα μέτρα του. Έκλεισε τον κόλπο με μία τεράστια αλυσίδα. Ένα τμήμα της αλυσίδας μπορούσε να χαμηλώσει μέσα στη θάλασσα για να επιτρέψει τη διέλευση των χριστιανικών πλοίων. Στην άλλη παραθαλάσσια πλευρά τα τείχη είχαν υψωθεί επάνω σε απόκρημνα εδάφη και απέτρεπαν κάθε επίθεση. Προς βορρά, στο κυρίως πεδίο μάχης, ήταν τα μεγάλα τείχη της πόλης, ένα αριστούργημα, όπως χαρακτηρίστηκε, στρατιωτικής μηχανικής. Τα τείχη υψώθηκαν τον 5ο μ.Χ. αιώνα από τον Θεοδόσιο και η έκταση τους ήταν έξι χιλιόμετρα, από τη Θάλασσα του Μαρμαρά ως τον Κεράτιο Κόλπο. Από τη μεριά της πόλης υψωνόταν ένα πελώριο τείχος με ύψος 12,5 μέτρα και με ένα στηθαίο που διέτρεχε την κορυφή πίσω από βαθιές επάλξεις και πολεμίστρες. Επάνω στο τείχος υπήρχαν ψηλοί πυργίσκοι, τετράγωνοι ή οχτάγωνοι.

Μπροστά από το τείχος υπήρχε μία επίπεδη έκταση που το χώριζε από την εξωτερική οχύρωση. Αν κάποιος εισβολέας κατάφερνε να διαπεράσει το εξωτερικό τείχος, θα παγιδευόταν στη ζώνη θανάτου όπου τον περίμενε βροχή από πέτρες και υγρό πυρ.

Το εξωτερικό τείχος είχε ύψος 7,5 μέτρα και πυργίσκους ανά 50 και 100 μέτρα. Ωστόσο, για να φτάσει ο εχθρός μπροστά στο τείχος έπρεπε να περάσει από την τάφρο, που είχε πλάτος 18 και βάθος 4,5 μέτρα. Ακόμα και αν περνούσε από την τάφρο έπρεπε να σκαρφαλώσει σε έναν πέτρινο προμαχώνα που υψωνόταν 6 μέτρα πάνω από τον πυθμένα της. Τότε θα βρισκόταν μπροστά στο εξωτερικό τείχος. Οι επίλεκτοι άνδρες της βυζαντινής φρουράς είχαν οχυρωθεί πίσω από το εξωτερικό τείχος. Λίγο πριν από την πολιορκία, ο αυτοκράτορας κλείδωσε τις πύλες του εσωτερικού τείχους. Οι αμυνόμενοι δεν θα μπορούσαν να υποχωρήσουν και να μπουν στην πόλη.

Ωστόσο υπήρχαν και ευάλωτα σημεία στην άμυνα της Κωνσταντινούπολης. Η αμυντική γραμμή δεν έφτανε μέχρι τον Κεράτιο, ενώ και το παλάτι των Βλαχερνών ήταν χτισμένο δίπλα στα τείχη. Επίσης τα τείχη ακολουθούσαν, ως προς το ύψος, την πορεία του εδάφους. Η πύλη του Αγίου Ρωμανού, στην κοιλάδα του ποταμού Λύκου, ήταν το σημείο με τα χαμηλότερα τείχη. Εκεί ο Μωάμεθ έστησε τον κύριο όγκο πυρός του πυροβολικού. Η αμυντική θωράκιση της Κωνσταντινούπολης ήταν αριστουργηματική, αλλά δεν μπορούσε να καλύψει τις δύο ουσιαστικές αδυναμίες της: ήταν αρχαία και δεν υπήρχαν αρκετοί άνδρες για να σταθούν πίσω από τις πολεμίστρες.
.
.

πηγή: www.e-istoria.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΑΜΥΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ"

Η νέα Πραξαγόρα (σκηνή 4η)

Το θεατρικό “Οι νέες Εκκλησιάζουσες” γράφτηκε από τον Νίκο Λυγερό για τις μαθήτριες της Στ’ τάξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου του Πλακιά Κρήτης, μετά από παραγγελία της δασκάλας τους Αριστέας και του δασκάλου Κάτσιου Κωνσταντίνου. Τα ονόματα των …προσώπων είναι αληθινά.

Μονόλογος της Αριστέας:
Μια γυναίκα με αντρικά ρούχα είναι στο δρόμο και κρατάει στο χέρι της ένα μικρό λυχνάρι που την φωτίζει ίσα – ίσα. Διασχίζει όλη τη σκηνή σιωπηλή κι επιστρέφει. Ξανά το ίδιο παιχνίδι, αλλά αυτή τη φορά αφήνει το λυχνάρι στο κέντρο. Κοντοστέκεται και σηκώνει τα χέρια της ψηλά.
Μα πού είναι τα κορίτσια;
Μιλά σιγά στο κοινό.
Μ' έπεισαν να παίξουμε τις Εκκλησιάζουσες, αλλά μ' άφησαν μόνη με ανδρικά ρούχα. Και τώρα είμαι μπροστά σας… Σκέφτεται. Αν μ' έβλεπαν έτσι οι γονείς τους… Σιωπή. Το Σωκράτη τον καταδίκασαν για λιγότερο. Παύση. Πείτε μου εσείς, τι να κάνω; Να τις περιμένω; Παύση.
Δεν το πιστεύω ότι με ξέχασαν… Μήπως είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν με τα κολοκύθια τους; Μήπως είναι αγανακτισμένες; Μα εγώ δεν είμαι σύστημα! Κι ήταν να κάνουμε μία επανάσταση του Αριστοφάνη βέβαια… Αλλά επανάσταση είναι! Αναρωτιέμαι όμως… Ποιος να πιστέψει στην εποχή μας ότι μία επανάσταση μπορεί να γίνει από γυναίκες με ανδρικά ρούχα. Κάθε μέρα βλέπω τα ίδια και το αντίθετο… Παύση. Μα πού είναι;
Ξανακοιτάζει το κοινό.
Δεν έχετε καμιά ιδέα; Θα μπορούσα να σας παίξω το ρόλο της Πραξαγόρας… Αλλά μόνη μου, ποιος από εσάς θα με πίστευε;
Φωνάζουν τα κορίτσια. Εμείς!
Αριστέα: Μα πού είστε;
Κορίτσια: Εδώ!
Αριστέα: Πού εδώ;
Κορίτσια: Στα παρασκήνια…
Αριστέα: Και τι γυρεύετε εκεί;
Κορίτσια: Δεν πρέπει να μας δουν οι γονείς μας…
Αριστέα: Μα γιατί;
Κορίτσια: Δεν θέλουν να παίξουμε θέατρο.
Αριστέα: Και για ποιο λόγο;
Κορίτσια: Γιατί είναι ανατρεπτικό!
Αριστέα: Είναι απλώς μια κωμωδία του Αριστοφάνη.
Κορίτσια: Ακόμα χειρότερα!
Αριστέα: Δεν το καταλαβαίνω αυτό!
Κορίτσια: Ξέρουν για τα κολοκύθια…
Αριστέα: Τώρα κατάλαβα! Κι εσείς τι κάνατε;
Κορίτσια: Ήρθαμε να σας πούμε ότι τα κλέψαμε.
Αριστέα: Τα κολοκύθια!
Κορίτσια: Ναι!
Αριστέα: Και πού βρήκατε το κουράγιο; Διότι στην εποχή μου είχαμε μόνο τηγανητά!
Κορίτσια: Μας βοήθησε ο Προμηθέας!
Αριστέα: Άλλο πάλι τούτο… Πώς έγινε;
Κορίτσια: Τους έκλεψε τη φωτιά…
Αριστέα: Σωστά, πώς να τα τηγανίσουν μετά!
Κορίτσια: Ν' αρχίσουμε;
Αριστέα: Ω φως λαμπρό του πήλινου λύχνου από τους καλύτερους αγγειοπλάστες φτιαγμένου, πανέμορφου. Τη γενιά σου θα πω και τη μοίρα σου!

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7313-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η νέα Πραξαγόρα (σκηνή 4η)"

Έάλω ή Πόλις

AΡΙΣΤΟΤΕΛΙΑ ΠΕΛΩΝΗ / MΑΙΡΗ AΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ

«H Πόλις εάλω!» (Nαι, αλλά γιατί;)... Γιατί έπεσε η Πόλη; Φταίει ο προδότης που άνοιξε την Kερκόπορτα; Οι δυτικοί που δεν βοήθησαν; Οι πλούσιοι Kωνσταντινουπολίτες που δεν έβαλαν το χέρι στην τσέπη για να την προστατεύσουν; Ή μήπως τα συσσωρευμένα πάθη της αμαρτωλής αυτοκρατορίας; Οι απαντήσεις πολλές, οι ερμηνείες ακόμα περισσότερες, 550 χρόνια μετά την 'Αλωση.

Στην ένδοξη Kωνσταντινούπολη, ο τελευταίος αυτοκράτορας δεν στέφθηκε ποτέ επισήμως! Ο θρησκευτικός διχασμός ανάμεσα σε ενωτικούς και ανθενωτικούς ανάγκασε τον Kωνσταντίνο Παλαιολόγο να... παρακάμψει την διαδικασία, αφού αν τον είχε στέψει η μία παράταξη δεν θα τον αναγνώριζε η άλλη. Για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, αρκέστηκε σε μια... τοπικής εμβέλειας τελετή στον Mοριά πριν φθάσει στην Πόλη.

Tο ζήτημα της στέψης του αυτοκράτορα ήταν απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Γιατί το κλίμα διχασμού και τα σημάδια μιας «προδιαγεγραμμένης πορείας» προς την πτώση της Bασιλεύουσας είχαν φανεί αιώνες νωρίτερα. H δήλωση του Λουκά Nοταρά«καλύτερα να βασιλεύει το τουρμπάνι του Tούρκου παρά η τιάρα του Πάπα» συνοψίζει την νοοτροπία της «αιρετικής» αυτοκρατορίας. «Tο δίλημμα στο οποίο φέρεται να απαντά ο Nοταράς δεν είναι δίλημμα τουρκικής ή λατινικής εξουσίας, αλλά δίλημμα πολιτικής εξουσίας Tούρκων ή εκκλησιαστικής υποταγής στη Δύση», εξηγεί στα «NEA» ο Eυάγγελος Xρυσός, καθηγητής Bυζαντινής Iστορίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών και διευθυντής του Iνστιτούτου Bυζαντινών Eρευνών του Eθνικού Iδρύματος Eρευνών.

«Mε τον διχασμό αυτό, η συγκρότηση της βυζαντινής πολιτείας είχε αναιρεθεί. Ψυχολογικά η διάσπαση είχε συντελεστεί. H 'Αλωση είχε επιτελεστεί έσωθεν πριν από τις 29 Mαΐου και την είσοδο των εχθρικών στρατευμάτων στην Πόλη. Yπό άλλους όρους η Bασιλεύουσα θα είχε ίσως τη δυνατότητα να αναστείλει, αν όχι να ματαιώσει την κατάκτηση».

Eνδεικτικό της ψυχολογίας της εποχής είναι, σύμφωνα με τον ιστορικό Γεώργιο Σφραντζή, η στάση των πλούσιων Kωνσταντινουπολιτών, που ενώ είχαν μεγάλη περιουσία και ενδεχομένως θα μπορούσαν να είχαν σώσει την πόλη, εξέφραζαν ανοιχτά την προτίμησή τους στον Σουλτάνο. Eξάλλου, μια νέα ερμηνεία που έρχεται από την τουρκική επιστημονική κοινότητα, όπως εξηγεί στα «NEA» η επίκουρος καθηγήτρια Bυζαντινής Iστορίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών, Tριανταφυλλίτσα Mανιάτη-Kοκκίνη, «αποσείει την ευθύνη της'Αλωσης από την τουρκική πλευρά και ρίχνει την ευθύνη στους Bυζαντινούς πλούσιους που δεν διέθεσαν χρήματα για να επισκευάσουν την οχύρωσή της».

H οχύρωση της Πόλης, όμως, δεν φαίνεται να ήταν η βασική αιτία της πτώσης της. «Δεν ήταν θέμα στρατηγικής η'Αλωση», εξηγεί ο βυζαντινολόγος, καθηγητής στο Iόνιο Πανεπιστήμιο, Δημήτρης Σοφιανός. «H Kων/πολη ήταν ήδη ώριμο φρούτο. Aπό την εποχή της πρώτης'Αλωσης από τους Φράγκους (1204), η αυτοκρατορία δεν ξαναβρήκε τον παλιό της εαυτό. Kαι αν προχωρήσουμε ακόμα πιο πίσω, το ξεδόντιασμα του Bυζαντίου είχε αρχίσει ήδη από τον 7ο αιώνα, όταν οι ’ραβες κατέλαβαν την Aίγυπτο».

Όπως σημειώνει και ο κ. Xρυσός, «η Bασιλεύουσα είχε χάσει τον πρωτεύοντα ρόλο της στην παγκόσμια σκηνή και ήταν θέμα συγκυριών πότε θα κατέρρεε οριστικά με δεδομένη την εντυπωσιακή εμφάνιση των Οθωμανών στην Bαλκανική». Όσο για την ελληνική θεώρηση της'Αλωσης, σύμφωνα με την οποία μεγάλη ευθύνη φέρουν οι δυτικοί που δεν έσπευσαν να βοηθήσουν, «Πόσο αυτονόητο ήταν αυτό;», θέτει το ερώτημα. «Πού βρίσκονταν οι Έλληνες; Γιατί δεν ενεργοποιήθηκαν για να προστατεύσουν το σύμβολο του Eλληνισμού και του Xριστιανισμού; Ήταν απορροφημένοι σε μια αδελφική σύγκρουση μεταξύ των ενωτικών και των ανθενωτικών».

Οι δυτικοί από την πλευρά τους «αντιμετώπισαν την'Αλωση με κακία», τονίζει η κ. Mανιάτη-Kοκκίνη. «H ικανοποίησή τους για την πτώση οφειλόταν τόσο στον θρησκευτικό διχασμό, όσο και στην ελπίδα τους ότι η τουρκική εξουσία θα τους προσέφερε περισσότερα οικονομικά προνόμια».

Xαρακτηριστικές είναι κάποιες ιστορικές αναφορές της εποχής: Ένας ανώνυμος Pώσος συγγραφέας θεώρησε την καταστροφή ως Θεία Δίκη για την ανθενωτική στάση των Bυζαντινών, ενώ η πένα κάποιου Λατίνου ουμανιστή συνόψισε τον αφανισμό στη φράση «H αίρεση τιμωρήθηκε- H Tροία εκδικήθηκε».

«Πραγματικά, από πολλούς η'Αλωση έχει λάβει και μια μεταφυσική διάσταση. Θεωρούσαν ότι η Πόλη είχε φορτωθεί με πολλές αμαρτίες και πως δεν εκπλήρωνε πλέον την αποστολή της. Ήταν δηλαδή η αποτυχία της να αντιγράψει το ουράνιο παράδειγμα», λέει ο Hλίας Nικολάου, δρ Iστορίας στο Aνοικτό Πανεπιστήμιο. «Οπότε, η πτώση της θα έφερνε και την κάθαρση».

O ρόλος της Kερκόπορτας

O ρόλος της για πολλούς υπήρξε καθοριστικός στην'Αλωση της Kωνσταντινούπολης. Οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν πως έχουν εντοπίσει την ακριβή της θέση, ενώ οι ιστορικοί δεν μπορούν με βεβαιότητα να τεκμηριώσουν αν έμεινε ανοικτή από κάποιον προδότη ή κατά λάθος. Tελικά ποια είναι η αλήθεια για την μικρή πύλη εξόδου, που βρισκόταν μισοκρυμμένη σ' έναν πύργο στη γωνία του τείχους των Bλαχερνών και ενώ ήταν κλειστή για δεκαετίες είχε ξανανοίξει πριν από την έναρξη της πολιορκίας για να διευκολύνει τις εξόδους προς την πλευρά των εχθρών;

«Δεν μπορούμε να πούμε αν η ιστορία με την Kερκόπορτα είναι αληθινή ή όχι», λέει στα «NEA» η κ. Mανιάτη-Kοκκίνη. «Πρόκειται για έναν μύθο, που δημιουργήθηκε για να παρηγορηθεί ο κόσμος, που δεν μπορούσε να δεχτεί πως η Πόλη έπεσε. Ήταν απαραίτητη μια ιστορία προδοσίας για να αποδεχτούν πως η Kωνσταντινούπολη με την φημισμένη οχύρωση αλώθηκε από τους Οθωμανούς. Aς μην αποκλείουμε όμως το γεγονός να υπήρξε κάποιος προδότης, καθώς πίσω από κάθε μύθο υπάρχει κάποια βάση».

Aπό την πλευρά της, η κ. Aναγνωστοπούλου τονίζει ότι «το πρόβλημα δεν είναι αν υπήρχε ή όχι προδότης, αλλά η λειτουργική σημασία που αποκτά για να εξηγηθεί η έκβαση της μάχης. Δεν θέλουμε να παραδεχθούμε την τεχνική υπεροχή των Οθωμανών και το γεγονός ότι οι Bυζαντινοί ήταν διασπασμένοι. Aντ' αυτού έρχεται ο "Eφιάλτης" και λύνει το δράμα. Δεν προτάσσουμε το γεγονός ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχε βυζαντική αυτοκρατορία, παρά μόνο η Kωνσταντινούπολη και κάποιες γύρω περιοχές».

Πώς έγινε η τελική επίθεση

Από την Πόλη στην Ισταμπούλ Μετά την Αλωση ο Μωάμεθ μετέφερε την πρωτεύουσα του Οθωμανικού κράτους από την Αδριανούπολη στην Κωνσταντινούπολη. Όμως η πόλη ήταν ερειπωμένη και ερημωμένη, αφού τα δυο 24ωρα μετά την Αλωση σφαγιάστηκαν περίπου 30.000 κάτοικοί της. Ετσι μια από τις πρώτες ενέργειες του Μωάμεθ Β' ήταν να φέρει εποίκους στη νέα πρωτεύουσα από άλλες περιοχές του κράτους. Πρώτα έφερε Τούρκους κυρίως από την περιοχή της Προύσας και αμέσως μετά Ελληνες από τη Θράκη. Οι Ελληνες συγκεντρώθηκε στις συνοικίες Φανάρι, Πύλη της Αδριανούπολης και Ψαμαθιά. Όμως εκτός από Ελληνες και Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη εγκαταστάθηκαν με τη βία Αρμένιοι, δόθηκαν κίνητρα στους Εβραίους της Ευρώπης και της Ισπανίας να μετοικίσουν στην Κων/πολη, ενώ οι Γενουάτες παρέμειναν εγκατεστημένοι στη συνοικία του Γαλατά. Ετσι η Κωνσταντινούπολη απέκτησε ένα πολυεθνικό χαρακτήρα. Το 1477 η απογραφή πληθυσμού έδειξε ότι 9.486 σπίτια κατοικούνταν από Τούρκους, 3.743 από Ελληνες, 1.647 από Εβραίους, 434 από Αρμένιους, 384 από Αρμένιους, 332 από Φράγκους (κυρίως Γενουάτες), 267 από Χριστιανούς της Κριμέας και 31 από τσιγγάνους. Συνολικά οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης εκείνη την εποχή υπολογίζονταν σε 80.000 άτομα. συνέχεια

Tα τείχη «αγκάλιαζαν» την Kωνσταντινούπολη και από τις τρεις πλευρές του ισοσκελούς τριγώνου που σχημάτιζε η χερσόνησος, πάνω στην οποία ήταν κτισμένη η πόλη. Προς την Προποντίδα και τον Kεράτιο Kόλπο τα τείχη μήκους περίπου 14 χλμ. βρίσκονταν πολύ κοντά στη θάλασσα, ενώ τα χερσαία, που κτίστηκαν κυρίως από τον Θεοδόσιο B', είχαν μήκος 6,5 χλμ, εκ των οποίων τα 5,6 τριπλά.

Στις 5 Aπριλίου έξω από τα τείχη της Kωνσταντινούπολης είχαν στρατοπεδεύσει 150.000 Οθωμανοί στρατιώτες, ανάμεσά τους και 12.000 από τους πλέον άριστα εκπαιδευμένους. Στη γραμμή υπεράσπισης δεν υπήρχαν παρά 8.000 πολεμιστές, Bυζαντινοί και ξένοι μαζί. Δόρατα, τόξα, καταπέλτες, γιαταγάνια, ρόπαλα ρίχτηκαν στη μάχη. Πρωταγωνιστές, ωστόσο, αναδείχτηκαν τα τουρκικά κανόνια, ο αριθμός των οποίων δεν αποσαφηνίζεται από τους ιστορικούς της εποχής.

Tο βάρος της αμυντικής τακτικής των Bυζαντινών έπεσε στο εξωτερικό τείχος για τρεις λόγους. H ίδια τακτική είχε ακολουθηθεί με επιτυχία κατά την επίθεση του σουλτάνου Mουράτ, το 1422. Οι λίγες στρατιωτικές δυνάμεις που διέθεταν οι Bυζαντινοί δεν επέτρεπαν και την επάνδρωση του εσωτερικού τείχους. Kαι οι ζημιές που είχαν προκληθεί στο εξωτερικό τείχος είχαν με τον καιρό επισκευαστεί σε αντίθεση με το εσωτερικό που είχε μισογκρεμιστεί από τις καιρικές συνθήκες και την αδιαφορία.

Η τελική επίθεση έγινε στις 29 Mαΐου σε τρία κύματα. Tην αρχή έκανε το σώμα των ατάκτων βαζιβουζούκων, Tούρκων, Σλάβων, Ούγγρων, Γερμανών, Iταλών ακόμη και Eλλήνων, που είχαν ως σκοπό να καταπονήσουν τους Bυζαντινούς. Aκολούθησαν οι πειθαρχημένοι, καλά εξοπλισμένοι και φανατισμένοι Mουσουλμάνοι, Aνατολίτες, που όπως και το πρώτο σώμα δεν κατάφερε να κατακτήσει την Πόλη. Tο βάρος της τελικής επίθεσης επωμίστηκε το επίλεκτο σύνταγμα των γενιτσάρων. Ύστερα από μία ώρα μάχης, οι γενίτσαροι δεν είχαν καταφέρει να ανοίξουν δρόμο. Kαι ενώ οι Xριστιανοί άρχισαν να πιστεύουν πως η επίθεση θα εξασθενούσε, κάποιοι Tούρκοι παρατήρησαν μία μικρή πύλη, που είχε μείνει ανοικτή, στη γωνία του τείχους των Bλαχερνών, προτού ενωθεί με το Θεοδοσιανό. Πριν οι υπερασπιστές προλάβουν να αντιμετωπίσουν τους πρώτους εισβολείς, ο τραυματισμός του αρχηγού των Γενουατών, Tζουστινιάνι, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αρνητική ψυχολογική κατάσταση των Bυζαντινών. Σε ελάχιστο πλέον χρόνο η είδηση είχε διαδοθεί από την μία άκρη των τειχών στην άλλη: «H Πόλις εάλω».

AΠO THN ΠΛEYPA TΩN TOYPKΩN

H κυρίαρχη αντίληψη για την'Αλωση στα τουρκικά βιβλία ιστορίας (και στα σχολικά εγχειρίδια) σχετίζεται με την ανάδειξη του στρατού και του εθνικού του ρόλου. «Aναδεικνύεται η σημασία της'Αλωσης ως φορέας πολιτισμού, με την έννοια ότι η Eυρώπη μετά την'Αλωση γνώρισε μια στρατιωτική τεχνολογία πολύ ανεπτυγμένη. Aυτό εντάσσεται στη λογική ότι ο στρατός στην Tουρκία υπήρξε πάντα φορέας πολιτισμού για την ανθρωπότητα», εξηγεί στα «NEA» η Σία Aναγνωστοπούλου, επίκουρος καθηγήτρια Iστορίας στο Tμήμα Tουρκικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Kύπρου.

Kαι συνεχίζει: «Πρόκειται για την αντίληψη ότι το τουρκικό έθνος οφείλει την ύπαρξή του στον στρατό και ότι η'Αλωση είναι ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα του στρατού». Yπάρχει, επίσης, η κρατικιστική αντίληψη: «Ότι το τουρκικό έθνος είναι ιδρυτής κρατών κι ότι από τότε που εμφανίστηκαν οι Tούρκοι ιδρύουν κράτη. H 'Αλωση αποτελεί την μεγάλη απόδειξη της ικανότητας του τουρκικού έθνους να ιδρύει μεγάλα κράτη».

«Aν στην ελληνική ιστορία μέσω της'Αλωσης προσπαθούμε να αποκαταστήσουμε την συνέχεια του μεγάλου ελληνικού έθνους, οι Tούρκοι προσπαθούν να αποκαταστήσουν την συνέχεια του μεγάλου τουρκικού στρατού», καταλήγει.

Ωστόσο, άλλες είναι οι ακραίες θέσεις. Στο βιβλίο "Τurks and Greeks, neighbours in conflict" (Eκδ. Ηuntington, 1994) ο Vamit Volkan, Tουρκοκύπριος ψυχολόγος, από τους ένθερμους υποστηρικτές του Pαούφ Nτενκτάς, και ο Νorman Ιtzkowitz, ιστορικός, υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες βίωσαν την'Αλωση ως... βιασμό και ότι το βαθύ αυτό ψυχολογικό τραύμα δεν το έχουν ακόμα ξεπεράσει...

info

«H 'Αλωση της Kωνσταντινούπολης», Στίβεν Pάνσιμαν, Eκδόσεις Παπαδήμα,

«H 'Αλωση της Kωνσταντινούπολης», (συλλογικός τόμος, επιστ. επιμέλεια: E. Xρυσού), Eκδόσεις Aκρίτας,

«Kωνσταντινούπολη, η περιπόθητη πόλη 1453-1924», Φιλίπ Mανσέλ, Eκδόσεις Οδυσσέας,

Πηγή

http://douridasliterature.com/alosis.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Έάλω ή Πόλις"

Τιμήθηκαν οι πολεμιστές καταδρομείς

Οι Έλληνες καταδρομείς του νομού που πολέμησαν στην Κύπρο την περίοδο 1960-1974 τιμήθηκαν χθες σε ειδική εκδήλωση στο «Χατζηγιάννειο», που πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή αντιπροσωπείας 30 βετεράνων Κυπρίων καταδρομέων του Συνδέσμου της Λεμεσού, που ήρθαν στη Λάρισα για να βρεθούν ξανά δίπλα στους Ελλαδίτες συμπολεμιστές τους.

Στην εκδήλωση που έγινε το βράδυ στο κατάμεστο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λαρισαίων μέσα σε ιδιαίτερα συγκινησιακή ατμόσφαιρα, κεντρικός ομιλητής ήταν ο καθηγητής του Α.Π.Θ κ. Αθανάσιος Καραθανάσης που αναφέρθηκε στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο κάνοντας μία αναδρομή στα κυριότερα γεγονότα που διαμόρφωσαν το σημερινό «γίγνεσθαι» στο πολύπαθο Νησί.

Ο κ. Καραθανάσης επισήμανε ότι ακόμα από την εποχή του Τρωικού Πολέμου η Κύπρος είχε κατοικηθεί από Έλληνες και ότι παρά το γεγονός ότι από εκεί πέρασαν Ρωμαίοι, Φράγκοι, Τούρκοι και Βενετοί κατακτητές οι Κύπριοι δεν έχασαν ποτέ την ελληνικότητά τους κρατώντας μια καθάρια γλώσσα την κυπριακή διάλεκτο που έχει πολλές ομοιότητες με την αρχαία ελληνική.

Παρουσιάζοντας διάφορες πτυχές τις ιστορίας του νησιού, ο καθηγητής του Α.Π.Θ. μίλησε και για την περίοδο του 1974 και την εισβολή που έφερε τον διαμελισμό και την κατοχή, ενώ δεν έκρυψε την ανησυχία του για το μέλλον κάνοντας λόγο για μια νεοεμφανιζόμενη «κυπροκεντρική πολιτική» που επιχειρεί να αποσυνδέσει την κυπριακή ιστορία από την Ελλάδα.

Στο πλαίσιο του προγράμματος της όλης εκδήλωσης οι Λέσχες Καταδρομέων Λάρισας και Λεμεσού προχώρησαν στο πρώτο μέρος της διδυμοποίησής τους ενώ εν μέσω χειροκροτημάτων τιμήθηκαν οι παρακάτω αξιωματικοί και καταδρομείς οπλίτες:

Στρατηγός ε.α Ν. Ντούβας πρώην αρχηγός ΓΕΣ, ταξίαρχος ε.α Ηλίας Βενιζέλος, σμήναρχος ε.α Κ. Ρουμελιώτης πιλότος χειριστής της 354 Μοίρας NORATLAS που μετέφερε στη Κύπρο την Α’ Μοίρα Καταδρομέων, δεκανέας Γ. Σιαβάλας και οι καταδρομείς: Κ. Μπακαρός, Αστ. Τζουμέρκας, Δ. Ματζιαφούλης, Δ. Ελευθεριάδης, Κ. Γώγος, Ντίνος Αυγουστή. Ακόμα τιμήθηκε και ο νεκρός καταδρομέας που έπεσε στην Κύπρο Ηλίας Δαλαμάγκας στο πρόσωπο του αδελφού του που παρευρέθη στην εκδήλωση.

Ακόμα η ΛΕΚ Λάρισας τίμησε με πλακέτα τον στρατηγό-δ/κτη της 1ης Στρατιάς κ. Δ. Αγγελούδη που ανακήρυξε και επίτιμο μέλος της καθώς και τους βετεράνους καταδρομείς πρώην μέλη του Δ.Σ της Λέσχης Δ. Μπακογιάννη και Κ. Καρακώστα. Επακολούθησε επίσημο δείπνο που παρέθεσε η Λ.Ε.Κ. Λάρισας διά του προέδρου της κ. Δημ. Δραγανιδάκη και των μελών του Δ.Σ. στη Λέσχη Αξιωματικών.
Την όλη εκδήλωση που διοργάνωσαν από κοινού ο Δημοτικός Οργανισμός Πολιτισμού, η ΤΕΔΚ Ν. Λάρισας, η ΛΕΚ Λάρισας, ο Σύνδεσμος Εφέδρων Καταδρομέων Επαρχίας Λεμεσού και ο Σύλλογος Κυπρίων Νομού Λάρισας.

Μεταξύ άλλων παρέστησαν στο «Χατζηγιάννειο» εκπρόσωπος της Μητρόπολης Λαρίσης και Τυρνάβου, ο αντιδήμαρχος κ. Κλ. Λέτσιος, ο πρόεδρος του Δημοτικού Οργανισμού Πολιτισμού κ. Μιχ. Τσακίρης, ο πρώην δ/ντης ΔΕΔ/ΓΕΣ αντιστράτηγος ε.α. κ. Ν. Κωτούλας, ο πρόεδρος της Ένωσης Αποστράτων Αεροπορίας αντιπτέραρχος ε.α. κ. Χρ. Βάγιας, ο πρόεδρος του παραρτήματος Αποστράτων Αξ/κων Στρατού Ξηράς Λάρισας υποστράτηγος ε.α. κ. Κ. Κούρτης, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ειδικών Δυνάμεων υποστράτηγος ε.α κ. Ελ. Μαυρούδης πολλοί άλλοι απόστρατοι αξιωματικοί φίλοι της Λέσχης και πλήθος κόσμου.

Πηγή

http://tolmwnnika.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τιμήθηκαν οι πολεμιστές καταδρομείς"

Ένας άκόμη ήρωας τής Κύπρου

Στην Κύπρο γίνεται σήμερα μια κηδεία. Μία από τις πολλές των τελευταίων ετών, μια ακόμη κηδεία αγνοούμενου από την τουρκική εισβολή του 1974. Ενός ακόμη ήρωα του Ελληνισμού που θα οδηγηθεί σήμερα με πλήρεις στρατιωτικές τιμές στην τελευταία του κατοικία, στο στρατιωτικό κοιμητήριο Μακεδονίτισσας, εκεί όπου αναπαύονται οι ήρωες της Κύπρου.

Ο ήρωας αυτός είναι ο Γιώργος Μουστάκας, ένας ακόμη νέος που έπεσε υπερασπιζόμενος τα πάτρια εδάφη κατά την εισβολή του Αττίλα, ο οποίος, όμως, αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση για την Κύπρο και τον αθλητισμό της. Ο Γιώργος Μουστάκας ήταν ίσως ο μεγαλύτερος μπασκετμπολίστας που ανέδειξε το νησί μέχρι το 1974 όταν σε ηλικία 21 ετών ο Αττίλας έκοψε το νήμα της ζωής του. Υπηρετούσε ως λοχίας της Εθνικής Φρουράς στα ΛΟΚ (32η Μοίρα Καταδρομών) και έπεσε στον Πενταδάκτυλο, στα υψώματα της Ασπρης Μούττης (άσπρη μύτη).

Τα λείψανα του Γιώργου και των συντρόφων του βρέθηκαν από μέλη της ειδικής επιτροπής αναζήτησης αγνοουμένων το καλοκαίρι του 2008 σε καμίνι βάθους τριών μέτρων και ταυτοποιήθηκαν προσφάτως με τη μέθοδο DNA. Τα σημάδια στα οστά του (τουλάχιστον 18 σφαίρες) δείχνουν το σφοδρότατο θανάσιμο πυρ που δέχτηκε. Η τραγική ειρωνεία για αυτόν είναι ότι όταν ξέσπασε η τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974 ήταν η ημέρα που θα απολυόταν απ' τον στρατό!

.............................................................................................................Ο Γιώργος Μουστάκας «έπεσε» στις 24 Ιουλίου 1974. Αρχικά η μοίρα του πέτυχε σημαντικές νίκες αναγκάζοντας τους Τούρκους σε υποχώρηση. Ομως, οι λίγοι (200 περίπου) λοκατζήδες έμειναν αβοήθητοι, χωρίς καμία ενίσχυση από πεζικό ή κάλυψη (αεροπορική ή από πυροβολικό) και δέχτηκαν σφοδρότατη αντεπίθεση από τους Τούρκους, που ενισχύονταν συνεχώς με νέες δυνάμεις και σφυροκοπούσαν με την αεροπορία τους, το πυροβολικό και τους όλμους τους.

Μοιραία και με τη δήθεν εκεχειρία στις 22 Ιουλίου η 32η ΜΚ υποχώρησε αφήνοντας εκατόμβη θυμάτων στο βουνό. Ο Γιώργος τραυματίστηκε σε δύο σημεία στο πόδι (στον μηρό και στο γόνατο), αλλά δεν κάθισε στο πρόχειρο νοσοκομείο στο χωριό Μπέλλα Πάις στον Πενταδάκτυλο.

Στις 24 Ιουλίου μαζί με άλλους τρεις καταδρομείς κινήθηκαν στα ανατολικά του Πενταδάκτυλου για να συναντήσουν επιζώντες συμπολεμιστές τους στο στρατόπεδο της 32ης ΜΚ πλησίον του μοναστηριού του Αγίου Χρυσοστόμου, που προφανώς ήταν χώρος συγκέντρωσής τους.

Καθ' οδόν, όμως, έπεσαν σε τουρκική ενέδρα στην περιοχή του χωριού Συγχαρί, ποτίζοντας με το αίμα τους το βουνό-σύμβολο και φρουρό της Κερύνειας και του βορείου τμήματος της Κύπρου, τον Πενταδάκτυλο.

Συνέχεια στην Πηγή

http://tolmwnnika.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ένας άκόμη ήρωας τής Κύπρου"

Ο διασημότερος έλληνας βιολονίστας

Καβάκος Λεωνίδας

Ο Λεωνίδας Καβάκος γεννήθηκε το 1967 από μουσική οικογένεια. Σε ηλικία πέντε ετών ξεκίνησε μαθήματα βιολιού με τον πατέρα του και συνέχισε στο Ελληνικό Ωδείο με καθηγητή τον Στέλιο Καφαντάρη. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση. Το 1984 έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως σολίστ στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Η πρώτη θέση που κατέλαβε στους διεθνείς διαγωνισμούς βιολιού "Sibelius" στο Ελσίνκι το 1985 και "Paganini" το 1988, στάθηκαν το εφαλτήριο για τη μεγάλη καριέρα που ακολούθησε και συνεχίζεται.
Ο Λεωνίδας Καβάκος έχει συνεργαστεί με τις σημαντικότερες ορχήστρες και τους πιο διακεκριμένους καλλιτέχνες και αρχιμουσικούς σε όλο τον κόσμο. Έχει παρουσία στη δισκογραφία και το 1991 βραβεύτηκε με το βραβείο GRAMMOPHONE για την πρώτη στα χρονικά ηχογράφηση του «Κοντσέρτου για βιολί σε D μινόρε» του Jean Sibelius.
Ασχολείται επίσης με τη μουσική δωματίου και τη διεύθυνση ορχήστρας. Είναι ο πρώτος καλλιτέχνης που από το 2001 ορίστηκε ως "Κύριος Φιλοξενούμενος Καλλιτέχνης" της Ορχήστρας Camerata Salzburg, με την οποία εμφανίζεται ταυτόχρονα ως σολίστ και μα-έστρος ενώ από το 2006 ανέλαβε ως καλλιτεχνικός διευθυντής της.
Ο Λεωνίδας Καβάκος παίζει με βιολί "Falmouth" Stradivarius του 1692।
Πηγή
http://www.tovivlio.gr/index.php?article=708

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο διασημότερος έλληνας βιολονίστας"

Η Αντίπαρος αποκαλύπτει τα μυστικά της

Θυμιατήριο από το Αγριόκαστρο Αντιπάρου.

Ένα από τα λιγότερο ερευνημένα αρχαιολογικά νησιά των Κυκλάδων, η Αντίπαρος, φαίνεται πως αρχίζει να αποκαλύπτει τα μυστικά της.

Μέχρι σήμερα, όσα γνωρίζουμε για το νησί, εκτός από τις έρευνες στο περίφημο σπήλαιο, προέρχονται από τις λαθρανασκαφές του Τh. Bent τον 19ο αι., καθώς και από περιορισμένες επιφανειακές έρευνες ξένων κυρίως ερευνητών. Η μόνη αρχαιολογική ανασκαφή στο νησί οφειλόταν στον Χρ. Τσούντα ο οποίος, στα τέλη του 19ου αι., ανέσκαψε πρωτοκυκλαδικό νεκροταφείο στη θέση Κρασάδες, στην περιοχή του Αγ. Γεωργίου.

Ωστόσο, τα τελευταία δύο χρόνια η αρχαιολόγος της ΚΑ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων δρ Ζ. Παπαδοπούλου πραγματοποιεί ανασκαφικές έρευνες οι οποίες, όπως έδειξε και η συντήρηση των ευρημάτων, έφεραν στο φως σημαντικά στοιχεία τόσο για την αρχαία ιστορία και την τοπογραφία του νησιού κατά τους προϊστορικούς και τους ιστορικούς χρόνους όσο και για την κυκλαδική αρχαιολογία γενικότερα.

Στη θέση Αγριόκαστρο, στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού, απέναντι από τη νησίδα Κάτω Φυρό, εκτείνονται τα κατάλοιπα της αρχαίας πόλης του Αγριόκαστρου που, όπως δείχνει η κεραμική, έφτασε στην ακμή της στο τέλος του πρώτου μισού της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. Το Αγριόκαστρο φαίνεται να είναι μια σημαντική προϊστορική πόλη των Κυκλάδων, αντίστοιχη με το Ακρωτήρι της Θήρας, τη Φυλακωπή της Μήλου και την Αγία Ειρήνη της Κέας.

Νοτιοδυτικότερα του οικισμού βρίσκεται το νεκροταφείο της πόλης, στο οποίο διενεργήθηκε σωστική ανασκαφή. Αποκαλύφθηκαν διαταραγμένες ταφές, δύο αδιατάρακτοι κυκλοτερείς τάφοι, καθώς και δύο ταφικά κτίσματα. Στα ευρήματα της ανασκαφής που συντηρήθηκαν πρόσφατα περιλαμβάνονται χαρακτηριστικά αγγεία κυκλαδικής παράδοσης (ανάμεσα στα οποία και δίχρωμες μαστοπρόχοι, ορισμένες εκ των οποίων διακοσμούνται με τα χαρακτηριστικά πτηνά με το ερυθρό κυκλικό σώμα που είναι γνωστά από τη θηραϊκή και μηλιακή κεραμική) καθώς και εγχώρια αγγεία που μιμούνται μινωϊκούς τύπους (όπως καρποδόχες μικρού μεγέθους, ρυτό σε σχήμα καρποδόχης και γεφυρόστομοι σκύφοι). Στα σημαντικά ευρήματα περιλαμβάνονται χάλκινο εγχειρίδιο και μαρμάρινο επίμηλο ξίφους.

Το νεκροταφείο του Αγριόκαστρου είναι από τα ελάχιστα αυτής της περιόδου που έχουν ανασκαφεί στον αιγιακό χώρο, και τα ευρήματά του είναι συγκριτικά ιδιαίτερα πλούσια.

Μια δεύτερη ανασκαφική έρευνα που ολοκληρώθηκε πρόσφατα πραγματοποιήθηκε στην περιοχή της Αγ. Κυριακής, στην ανατολική πλευρά της Αντιπάρου. Στην ανασκαφή βρέθηκαν κτιριακά κατάλοιπα που βάσει των ευρημάτων μπορούν να συνδεθούν με κεραμικά εργαστήρια που προμήθευαν με αμφορείς τις οινοπαραγωγικές μονάδες που υπήρχαν στην περιοχή κατά τους ελληνιστικούς χρόνους. Αποκαλύφθηκε πολύ μεγάλη ποσότητα οστράκων αμφορέων κρασιού, ελληνιστικών κυρίως χρόνων.

Στην κεραμική συμπεριλαμβάνονται λαβές αμφορέων με τις σφραγίδες ΠΑΡΙΩΝ, ΓΟΡΓΟΥ και ΚΛΕΩΝΟ<Σ>. Με μια πρώτη εκτίμηση, στο εργαστήριο της Αγ. Κυριακής παράγονταν τουλάχιστον τρεις διαφορετικοί τύποι αμφορέων κρασιού. Επίσης βρέθηκαν αρκετά τμήματα κεραμίδων, πίθων που χρονολογούνται στους αρχαϊκούς και κλασικούς χρόνους, ενώ επίσης αξίζει να αναφερθεί και η εύρεση λίγων οστράκων λεπτών αγγείων με γραπτή διακόσμηση αρχαϊκών χρόνων. Βρέθηκαν ακόμη λίγα υφαντικά βάρη καθώς και πυραμιδοειδή αντικείμενα που χρησιμοποιούνται στους κεραμικούς κλιβάνους για τη στήριξη των αμφορέων. Η εύρεση σφραγίδων με το εθνικό ΠΑΡΙΩΝ έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς αποδεικνύει την οικονομική, πιθανότατα και πολιτική, εξάρτηση της Αντιπάρου από την γειτονική Πάρο.

Τα δύο ανθρωπωνύμια που σταθερά επαναλαμβάνονται στις σφραγίδες των αμφορέων κρασιού της Αγ. Κυριακής μπορεί να συνδέονται είτε με τον ιδιοκτήτη του κεραμικού εργαστηρίου είτε με τον οινοπαραγωγό.

Πηγή:arxaiologia.gr

http://erroso.blogspot.com/2011/05/blog-post_9334.html#ixzz1Nd17z476

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Αντίπαρος αποκαλύπτει τα μυστικά της"

Ζωντανεύει η Αρχαία Αγορά του Δίου

Αποκαθίστανται τα μνημεία της αρχαίας Μακεδονικής πόλης προκειμένου να αναδειχθούν

Η Αρχαία Αγορά του Δίου, που αποτελούσε τον πυρήνα της ιερής πόλης των Μακεδόνων πρόκειται να αποκατασταθεί ώστε να αναδειχθούν τα μνημεία της και να γίνει επισκέψιμη για το κοινό. Το Σεβαστείο, οι πολυτελείς οικίες Ευθυβούλου και Επιγένους, η Νότια Στοά, ένας κεραμικός κλίβανος αλλά και η λεγόμενη κρυπτή αποθήκη θα δεχθούν επεμβάσεις συντήρησης και αποκατάστασης, πρώτα - πρώτα για την προστασία τους, δεδομένου ότι η κατάστασή τους χαρακτηρίζεται ως κακή. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται μάλιστα στην στερέωση του ψηφιδωτού δαπέδου και των τοιχογραφιών του Σεβαστείου.

ΔΕΞΙΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΕΡΙΉΓΗΣΗ ΣΤΟ ΔΙΟΝ

Στόχος είναι να αναδειχθεί η διαχρονική ζωή του Δίου, καθώς στο οικοδομικό «τετράγωνο» το οποίο θα δεχθεί τώρα τις επεμβάσεις των επιστημόνων σώζονται κατάλοιπα, τα οποία χρονολογούνται από την ίδρυση της πόλης τον 5ο π. Χ αιώνα ως και τα πρώτα βυζαντινά χρόνια. Επικεφαλής του έργου, στο πλαίσιο του οποίου θα κατασκευαστούν νέα στέγαστρα, εξέδρα για το κοινό και μία μικρή γέφυρα είναι ο καθηγητής κ.Δημήτρης Παντερμαλής, ο οποίος ανασκάπτει το Δίον από την δεκαετία του ' 70.

Η Αγορά είχε μία μεγάλη, πλακόστρωτη πλατεία στο κέντρο της και περιβαλλόταν από στοές με δημόσιους χώρους όπως ήταν η Βεσπασιανή καθώς και 15 καταστήματα. Περιελάμβανε επίσης ένα μεγάλο και πολυτελές μονόχωρο κτίριο που ενδεχομένως

ήταν χώρος αυτοκρατορικής λατρείας_ το Σεβαστείον δηλαδή_ ένα επίμηκες κτίριο το οποίο πιθανόν να ήταν Βασιλική ενώ στη δυτική πλευρά της Αγοράς, πάνω σε υπερυψωμένο πλάτωμα διασώθηκαν τα κατάλοιπα μιας πολυτελούς οικίας του 3ου μ. Χ. αιώνα με δύο αίθρια, μωσαϊκά δάπεδα και υδραυλικό δίκτυο! Η βορειοδυτική πλευρά καταλαμβάνεται από εργαστήρια, αποθήκες, αγωγούς, κεραμικό κλίβανο και οικίες όπως αυτή του Ευβούλου που είχε αίθριο, ψηφιδωτά δάπεδα, σιντριβάνι κ. α. Σώζονται όμως και κάποια κατάλοιπα από το ελληνιστικό Γυμνάσιο, το οποίο κοσμούσε η «ζωφόρος με τα όπλα».

Οι περιβαλλοντικές συνθήκες (υγρασία, παγετός, βλάστηση) και παλαιότερες εργασίες συντήρησης με χρήση τσιμέντου είχαν μεγάλες επιπτώσεις στα μνημεία ενώ σε ιδιαίτερα κακή κατάσταση είναι τα ψηφιδωτά, τα πλίνθινα ή επιστρωμένα με μαρμάρινες πλάκες δάπεδα, οι τοιχογραφίες του Σεβαστείου αλλά και η πλατεία όπου υπάρχουν καθιζήσεις, αποκολλήσεις και μετατοπίσεις ψηφίδων κ. α. Σύμφωνα με την μελέτη τώρα, η οποία εκπονήθηκε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο με επικεφαλής την καθηγήτρια κυρία Σεμέλη Πινγιάτογλου,και από πλευράς της ΚΖ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων την αρχαιολόγο κυρία Ευαγγελία Αλβανού θα κατασκευαστούν δύο νέα μεταλλικά στέγαστρα το ένα για την προστασία των τοιχογραφιών του Σεβαστείου και το δεύτερο για το μνημείο των Ασπίδων ενώ ένα ακόμη στέγαστρο σε μορφή καταπακτής θα τοποθετηθεί στην είσοδο της κρυπής αποθήκης. Μία μεταλλική εξέδρα θα τοποθετηθεί στα δυτικά της Αγοράς για τη θέαση της ευρύτερης περιοχής (θα υπάρχει πρόσβαση και για ΑμεΑ) και τέλος η μεταλλική γέφυρα που βρίσκεται στις Μεγάλες Θέρμες θα επεκταθεί. Πριν από όλα αυτά όμως θα γίνουν όλες οι εργασίες συντήρησης ενώ το σύνολο του προγράμματος θα πρέπει να ενταχθεί στο ΕΣΠΑ για την υλοποίησή του.

Στον αρχαιολογικό χώρο του Δίου έχουν έρθει στο φως το Ιερό της Ίσιδας και άλλων αυγυπτίων θεών, ο μικρός ναός της Υπολυμπιδίας Αφροδίτης, το Ιερό της Δήμητρας, θέατρα, στάδιο, το ωδείο, η έπαυλη του θεού Διονύσου με τα εξαιρετικά ψηφιδωτά, λουτρά, μοναδικά αγάλματα του Δία ακόμη και ένα μουσικό όργανο, η περίφημη ύδραυλις. Τα καλύτερα σωζόμενα όλων όμως είναι αυτά της Ρωμαϊκής εποχής, όπως συμβαίνει και με την Αρχαία Αγορά, η οποία φαίνεται ότι είχε χωροθετηθεί πάνω σε εκείνη την Ελληνιστικής εποχής.

Το Δίον έγινε σπουδαίο κέντρο στα χρόνια του βασιλιά Αρχέλαου της Μακεδονίας, ο οποίος επέλεξε την πόλη λόγω της σύνδεσής της με τη λατρεία των Μουσών και του Δία ενώ ο Φίλιππος Β΄ οργάνωσε στην πόλη αθλητικούς αγώνες। Στο ιερό του Δία είχαν θυσιάσει ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος μετά από τη νίκη τους στη Χαιρώνεια το 338 π. Χ. ενώ ο δεύτερος από εκεί ξεκίνησε την εκστρατεία του για την Ασία αλλά και εκεί έστειλε τους χάλκινους ανδριάντες των 25 νεκρών στη μάχη του Γρανικού, το 334 π. Χ.
Πηγή

http://strymonas.blogspot.com/2011/05/blog-post_27.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ζωντανεύει η Αρχαία Αγορά του Δίου"

Αποδεικτικά στοιχεία περί γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ελλήνων

του Ν. Λυγερού - Μέσω του έργου του Ενεπεκίδη, έχουμε πρόσβαση στα έγγραφα των κρατικών αρχείων της Αυστροουγγαρίας.
Αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία περί γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ελλήνων, μας επιτρέπουν να αναδείξουμε τον κοινό πυρήνα της τουρκικής τακτικής εξολόθρευσης των χριστιανικών πληθυσμών.
 Ως θύματα έχουμε συχνά την τάση να συγκρίνουμε τους πόνους μας. Όμως, ο κοινός εχθρός είχε ένα και μόνο στόχο, όπως το αναδεικνύουν οι εξής αναφορές.



«Εις τάς 26 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους (1916) μού είπε ο Ραφέτ μπέης: «Τελικά μέ τούς Έλληνας πρέπει να ξεκαθαρίσωμεν, όπως καί μέ τούς Αρμενίους.».»


Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι.
«Βλέπω γιά τήν Τουρκίαν να πλησιάζη η ώρα να ξεκαθαρίσωμεν τώρα μέ τούς Έλληνας, όπως το 1915 μέ τούς Αρμενίους».


Αναφορά του Αυστριακού πράκτορα στον οποίο μίλησε ο Μέγας Βεζίρης Ταλαάτ μπέης στις 31 Ιανουαρίου 1917.
« [...] οι σχηματισμοί ανταρτικών σωμάτων, χρησιμεύουν ως προσχήματα διά τούς Τούρκους διά μίαν εκτεταμένην γενικήν καταδίωξιν τού ελληνικού στοιχείου μέ τήν έκδηλον τάσιν νά εξοντώσουν ολοσχερώς τούς Έλληνας, ως εχθρούς τού κράτους, όπως προγενεστέρως καί τούς Αρμενίους. [...] Καί όλα τά άλλα μέτρα, τά οποία εις τούς διωγμούς τών Αρμενίων ευρίσκοντο εις τήν ημερησίαν διάταξιν επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον τών Ελλήνων.».


Αναφορά του Υπουργού Εξωτερικών της Αυστρίας προς το Βερολίνο.
«Όπως επανειλημμένως ετόνισα, θεωρώ τόν εκτοπισμόν τών Ελλήνων τής ποντικής παραλίας εν τώ πλαισίω τής εκτελέσεως τού προγράμματος τών Νεοτούρκων, τό οποίον επιδιώκει τήν εξασθένησιν τού Χριστιανικού στοιχείου – ως μίαν καταστροφήν μεγίστης απηχήσεως, ήτις θά έχη εις τήν Ευρώπην ζωηρότερον αντίκτυπον από τάς αγριότητας εναντίον τών Αρμενίων».


Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι.
Κατά συνέπεια, η ανάγνωση αυτών των εγγράφων δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας του συσχετισμού μεταξύ της γενοκτονίας των Αρμενίων και της γενοκτονίας των Ελλήνων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αποδεικτικά στοιχεία περί γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ελλήνων"

Ν.Λυγερός "ΑΟΖ - Οικονομική Κρίση" Ξάνθη, 24/5/11

Εισήγηση του Νίκου Λυγερού με θέμα
"Στρατηγική ανακήρυξης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και επιπτώσεις της στην Οικονομική Κρίση"
Κεντρικό Αμφιθέατρο ΠΡΟΚΑΤ, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Πολυτεχνική Σχολή. Ξάνθη
24/05/2011

Πηγή: http://www.lygeros.org/Talks/Xanthi_20110524.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός "ΑΟΖ - Οικονομική Κρίση" Ξάνθη, 24/5/11"

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ - ΣΟΦΙΑ- ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΙΑ

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις… είναι από την Ελληνική γλώσσα (βιβλίο Γκίνες)
Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ? αυτήν δεν υπάρχουν όρια.(Μπιλ Γκέιτς)
Η Ελληνική και η Κινέζικη… είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και.....στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Tο πρώτο μεγάλο πλήγμα που δέχθηκε η Ελληνική γλώσσα ήταν η μεταρρύθμιση του 1976 με την κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών και η δια νόμου καθιέρωση της Δημοτικής και του μονοτονικού, που σήμερα κατάντησε ατονικό.
Έτερο μεγάλο πλήγμα είναι ότι η …οικογένεια, ο δάσκαλος και ο ιερέας αντικαταστάθηκαν απ? την τηλεόραση, που ασκεί ολέθρια επίδραση όχι μόνο στην γλώσσα, αλλά και στον χαρακτήρα και στο ήθος.(Αντώνης Κουνάδης, ακαδημαϊκός)
Το CNN σε συνεργασία με την εταιρεία υπολογιστών apple ετοίμασαν ένα εύκολο πρόγραμμα εκμάθησης ελληνικών προς τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους των ΗΠΑ. Το σκεπτικό αυτής της πρωτοβουλίας ήταν ότι η ελληνική εντείνει το ορθολογικό πνεύμα, ξύνει το επιχειρηματικό πνεύμα και προτρέπει τους πολίτες προς την δημιουργικότητα.
Μετρώντας τις διαφορετικές λέξεις που έχει η κάθε γλώσσα βλέπουμε ότι όλες έχουν από αρκετές χιλιάδες, άρα είναι αδύνατο να υπάρξει γραφή που να έχει τόσα γράμματα όσες και οι λέξεις μιας γλώσσας, γιατί κανένας δε θα θυμόταν τόσα πολλά σύμβολα.
Το ίδιο ισχύει και με τις διαφορετικές συλλαβές των λέξεων (π.χ. τις: α, αβ, βα, βρα, βε, ου. ) που έχει η κάθε γλώσσα.
Μετρώντας επίσης τους διαφορετικούς φθόγγους των λέξεων (τους: α, β, γ.) που έχει η κάθε γλώσσα βλέπουμε ότι αυτοί είναι σχετικά λίγοι, είναι μόλις 20, δηλαδή οι εξής: α, ε, ο, ου, ι, κ, γ, χ, τ, δ, θ, π, β, φ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ , όμως, αν καταγράφουμε τις λέξεις μόνο ως έχουν φθογγικά, δε διακρίνονται οι ομόηχες, π.χ.: «τίχι» = τείχη, τοίχοι, τύχη, τύχει, «καλί» = καλοί & καλή & καλεί.
Επομένως, δεν είναι δυνατό να υπάρξει γραφή που να έχει τόσα γράμματα όσοι και οι διαφορετικοί φθόγγοι των λέξεων.
Προ αυτού του προβλήματος οι άνθρωποι κατάφυγαν σε διάφορα τεχνάσματα, για να επιτύχουν την καταγραφή του προφορικού λόγου, κυριότερα των οποίων είναι το αιγυπτιακό (απ? όπου κατάγονται οι σημιτικές και πολλές άλλες γραφές) και το ελληνικό (απ? όπου κατάγονται οι ευρωπαϊκές γραφές).

Το τέχνασμα που επινόησαν οι αρχαίοι Έλληνες προκειμένου να καταφέρουν να καταγράφουν φωνητικά τις λέξεις, ήταν η χρησιμοποίηση από τη μια τόσων γραμμάτων όσοι και οι φθόγγοι των λέξεων, φωνηέντων και συμφώνων, δηλαδή των γραμμάτων: Α(α), Β(β), Γ(γ). και από την άλλη κάποιων ομόφωνων γραμμάτων, δηλαδή των: Ω(ο) & Ο(ο), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) με τα οποία, βάσει κανόνων, αφενός υποδείχνεται η ετυμολογία (= το μέρος λόγου ή ο τύπος κ.τ.λ.), άρα το ακριβές νόημα των λέξεων και αφετέρου διακρίνονται οι ομόηχες λέξεις, πρβ π.χ.: τύχη & τείχη & τύχει & τοίχοι, λίπη & λείπει & λύπη.
Παράβαλε π.χ. ότι στην ελληνική γραφή έχει κανονιστεί να γράφουμε το τελευταίο φωνήεν των ρημάτων με τα γράμματα – ω, ει και των πτωτικών με τα – ο,ι,η, ώστε να διακρίνονται οι ομόηχοι τύποι: καλώ & καλό, καλεί & καλή, σύκο & σήκω, φιλί & φυλή, φιλώ & φύλο.
Παράβαλε ομοίως ότι στην ελληνική γραφή έχει κανονιστεί να γράφουμε τα κύρια ονόματα με κεφαλαίο γράμμα και τα κοινά με μικρό, για διάκριση των ομόφωνων λέξεων: νίκη & Νίκη, αγαθή & Αγαθή.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Τα Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρεις φάσεις στην ιστορία της Μηνωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη από το 2000 π.Χ. ώς το 1650 π.Χ.
Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πει ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά και είναι τελείως αναληθές.
Ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία».

Ο μεγάλος διδάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πει: «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύσει την Νέαν, ή απατάται ή απατά».
Παρ’ ότι πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στην γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους.

Μπορεί να λέμε νερό αντί για ύδωρ αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο και αφυδάτωση. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα δέρκομαι (βλέπω) αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη οξυδερκής. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε την λέξη αυδή (φωνή) αλλά παρ’ όλα αυτά λέμε άναυδος και απηύδησα.
Επίσης, σήμερα δεν λέμε λωπούς τα ρούχα, αλλά λέμε την λέξη «λωποδύτης» που σημαίνει «αυτός που βυθίζει (δύει) το χέρι του μέσα στο ρούχο σου (λωπή) για να σε κλέψει».

Η Γραμμική Β’ είναι και αυτή καθαρά Ελληνική, γνήσιος πρόγονος της Αρχαίας Ελληνικής. Άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις, αποκρυπτογράφησε βάση κάποιων ευρημάτων την γραφή αυτή και απέδειξε την Ελληνικότητά της. Μέχρι τότε φυσικά όλοι αγνοούσαν πεισματικά έστω και το ενδεχόμενο να ήταν Ελληνική…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ - ΣΟΦΙΑ- ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΙΑ"