Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

ΕΤΣΙ ΠΗΡΑΜΕ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (26 Οκτωβρίου 1912)




 
 Κωνσταντίνος Ε. Νούσκας
Υποστράτηγος Ε. Α.

     ΣΤΙΣ 5 Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα και οι σύμμαχοί της Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο, κηρύσσουν τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αρχίζουν οι εχθροπραξίες σ' όλα τα μέτωπα.
Ο Ελληνικός Στρατός με Αρχιστράτηγο τον Διάδοχο Κωνσταντίνο, εξορμά από την Μέλουνε προς το Σαραντάπορο, δίδει εκεί σκληρές μάχες, ανατρέπει τους Τούρκους και αφού καταλαμβάνει πολλές πόλεις της Δυτικής Μακεδονίας κατευθύνεται προς Βορρά, εκεί όπου πρωτάρχισε ο Μακεδονικός αγώνας, εκεί οπού υπήρχε συμπαγής Ελληνισμός, προς το Ελληνικότατο Μοναστήρι και την Ελληνική Πελαγωνία.
Ο Πρωθυπουργός όμως της Ελλάδος Ελευθέριος Βενιζέλος, την ίδια στιγμή είχε ανησυχητικές πληροφορίες από διπλωματικές πηγές, για τον Βουλγαρικό στρατό. Οι Βούλγαροι κινούνταν χωρίς να συναντήσουν σοβαρή τουρκική αντίσταση, ακάθεκτοι προς τη Θεσσαλονίκη.
Ο Ελληνικός Στρατός έπρεπε να εγκαταλείψει το Μοναστήρι και να στραφεί προς την Θεσσαλονίκη, πού περνούσε στιγμές θανάσιμης αγωνίας. Η διαταγή του Πρωθυπουργού της Ελλάδος προς τον Αρχιστράτηγο του Ελληνικού Στρατού ήταν σαφής και κατηγορηματική: «Ολοταχώς προς ανατολάς. Καταλάβατε την Θεσσαλονίκη».
Και η Διαταγή αυτή εκτελέσθηκε αμέσως. Μετά από κοπιώδεις πορείες και μετά από την σκληρή και φονική μάχη των Γιαννιτσών, ο Ελληνικός Στρατός έφθασε στα πρόθυρα της Θεσσαλονίκης την 25η Οκτωβρίου 1912.
    Αλλά ας σταματήσουμε την περιγραφή της απελευθερώσεως της Θεσσαλονίκης από τον Ελληνικό Στρατό και ας δώσουμε τον λόγο σε πέντε (5) αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων της εποχής εκείνης. Σε δύο Επιτελείς του Αρχιστρατήγου Διαδόχου Κωνσταντίνου, σε δύο ξένους Δημοσιογράφους, έναν Γάλλο και έναν Άγγλο και σ' ένα ανώνυμο κάτοικο της Θεσσαλονίκης.
 Ο Λοχαγός Ιωάννης Μεταξάς Επιτελής του Διαδόχου Κωνσταντίνου, από τους πρωτεργάτες των γεγονότων και ο Πρωθυπουργός του κοσμοϊστορικού «ΟXΙ» το 1940, σε επιστολή του προς την γυναίκα του με ημερομηνία 29 Οκτωβρίου 1912 έγραφε μεταξύ των άλλων και τα ακόλουθα:
«Πόσο θα σου φαίνεται παράξενο να λαμβάνεις γράμμα μου από την Θεσσαλονίκη! Σήμερα είναι η πρώτη ημέρα πού ησύχασα και ανεπαύθην. Το τι τράβηξα αυτές τις ημέρας δεν φαντάζεσαι. Στας 25 εφύγαμεν από το Κιρδζαλάρ από οπού σου είχα γράψει. Το βράδυ είμεθα εις Τοπτσίν, ο στρατός διέβη τον Αξιό. Δυσκολίαι μεγάλοι, τας οποίας υπερέβημεν όλας. Το βράδυ ήλθαν εις το Στρατηγείον Τούρκοι απεσταλμένοι προτείνοντες την παράδοσιν του στρατού και της πόλεως. Ο Διάδοχος ανέθεσεν εις τον Δούσμανην (Ταγματάρχην του Επιτελείου) και εις εμέ να διαπραγματευθώμεν. Τους εζητήσαμεν καί το Καραμπουρνού. Δεν εδέχθησαν και την άλλην ημέραν εκινήσαμεν προς μάχην. Είχα κάμει την διαταγή της μάχης και το απόγευμα της 26ης ήσαν κυκλωμένοι. Προτού όμως αρχίσει το πυρ, έστειλαν πάλιν απεσταλμένους και εδέχθησαν όλους τους όρους μας. Μετέβημεν νύκτα ο Δούσμανης και εγώ εις Θεσσαλονίκη και διεπραγματεύθημεν με τον Τούρκο Αρχιστράτηγο την παράδοσιν του στρατού του, της πόλεως και του Καραμπουρνού, και υπεγράψαμεν το πρωτόκολλον. Συγκινητική στιγμή! Εγυρίσαμεν αμέσως νύκτα.... Είχον σπεύσει και οι Βούλγαροι με ολίγον στρατόν αλλά δεν πρόφθασαν. Μάλιστα με έστειλαν να τους σταματήσω και αυτοί έκαμαν πώς δεν με είδαν και με άρχισαν στις τουφεκιές, εσφύριζαν πλήθος ολόγυρά μου, τόσον πού ηναγκάσθην να γυρίσω. Τέλος τους εσταματήσαμεν. Αλλά στάζει φαρμάκι η μύτη τους...»
  Ο Ταγματάρχης Βίκτωρ Δούσμανης, επιτελής του Διαδόχου Κωνσταντίνου και μετέπειτα Στρατηγός του Ελληνικού Στρατού, αφηγείται ως εξής στα απομνημονεύματά του την συνάντηση των Ελλήνων και Τούρκων Αξιωματικών, το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου 1912 στην Θεσσαλονίκη.
«Ο Ταξίμ πασάς πολύ στενοχωρημένος, άλλ' ουχί ταραγμένος, με παρακάλεσε να καθίσω εγώ και οι δύο Αξιωματικοί μου. Άμα εκαθήσαμεν είπον ότι η παράδοσις θα γίνη άνευ ορών και ότι αν ήθελε δυνατό να διατάξη Αξιωματικόν τίνα του Επιτελείου του ίνα μετά του ιδικού μου Αξιωματικού καταρτίση την σχετικήν σύμβασιν. Τούτο και εγένετο.
Και ενώ αυτοί οι δύο εργάζοντο, εγώ συνωμίλουν μετά του Ταξίμ πασά και μετά τινάς αμοιβαίας τυπικός φιλοφρονήσεις της περιστάσεως τω λέγω ελληνιστί, διότι ο Ταξίμ πασάς ανακάλυψα ότι εγνώριζε την ελληνικήν:
 -«Πασά μου, ο Διάδοχος Αρχιστράτηγός μου, εκτιμών την ανδρεία σου και την των υπό σε Αξιωματικών δια τους αγώνας υπέρ αμύνης της Θεσσαλονίκης, με διέταξε να σας αναγγείλω ότι τιμής ένεκεν σας επιτρέπει να κρατήσετε το ξίφος σας».
Ο Ταξίμ πασάς τεθλιμμένος αρπάζει διά της αριστεράς το ξίφος του και μου λέγει:
-Όπως καταντήσαμε, τι το θέλομε και αυτό, δεν μας τα παίρνετε!
Έπειτα όμως με παρακάλεσε να διαβιβάσω εις την Α.Β.Υ. τας ευχαριστίας αυτού και των υπ' αυτόν Αξιωματικών.
Η σύνταξις της συμβάσεως και η υπογραφή αυτής επερατώθη περί την 1.30' μετά μεσονύκτιον, εσυμφωνήσαμεν όμως να θέσωμεν ως ημερομηνίαν την 26η Οκτωβρίου, διότι εξ υπαιτιότητας των Τούρκων, εβραδύναμε να συναντηθώμεν και ν' αρχίσωμεν την συζήτησιν και την σύνταξιν αυτής. Αμέσως μετά ο Ταξίμ Πασάς μου λέγει ότι πρέπει να ειδοποιηθεί ο Ελληνικός στρατός περί της υπογραφής της συμβάσεως, διότι ούτος αγνοών τα συμφωνηθέντα ήθελε αρχίσει πυρ άμα τη επελεύσει της ημέρας, ενώ ο τουρκικός Στρατός είχε ειδοποιηθεί περί της παύσεως των εχθροπραξιών.
 -Φυσικά, απήντησα. άμα αναφέρω εις την Α.Β.Υ., τον Διάδοχον, τα της υπογραφής της συμβάσεως, θα εκδώσει αμέσως τας σχετικός διαταγάς περί παύσεως του πυρός.
 -Τζάνε μου, απαντά, φοβούμαι μήπως αργήσεις να συνάντησης τον Διάδοχο και τότε θα φονευθούν οι Τούρκοι στρατιώται αδίκως και πρέπει να εκδώσεις διαταγάς του λόγου σου.
Εσκέφθην και απεφάσισα να αναλάβω την ευθύνη της διαταγής της παύσεως του πυρός.
(Το Πρωτόκολλο παραδόσεως της Θεσσαλονίκης, ενώ υπογράφηκε την 01.30' ώρα της 27ης Οκτωβρίου 1912 από τους δύο Αξιωματικούς εκπροσώπους του Αρχιστρατήγου Διαδόχου Κωνσταντίνου και τον Ταξίμ Πασά, έφερε ως χρονολογία την 23.00 (11 μ.μ.) ώρα της 26ης Οκτωβρίου 1912, κι αυτό έγινε όχι μόνο για τούς λόγους πού αναφέρει στα απομνημονεύματα του ο Ταγματάρχης Βίκτωρ Δούσμανης, αλλά γιατί ο Λοχαγός Ιωάννης Μεταξάς κατάφερε να πείσει τον Ταξίμ πασά να μπει η χρονολογία αυτή, για να τιμηθεί ο προστάτης και πολιούχος της Θεσσαλονίκης Άγιος Δημήτριος, πού γιόρταζε την 26η Οκτωβρίου και τον οποίον σέβονταν πολύ ο Ταξίμ πασάς.
Ο ουσιαστικός όμως λόγος ήταν άλλος. Για να τεκμηριωθεί και με επίσημο έγγραφο, ότι ο Ελληνικός Στρατός κατέλαβε την Θεσσαλονίκη κατά μια μέρα ενωρίτερα, στοιχείο πού απετέλεσε και τον καταπέλτη στις παράλογες απαιτήσεις των Βουλγάρων για συγκυριαρχία της πόλεως).
    Ο Γάλλος Δημοσιογράφος JAN PELISIER ανταποκριτής της Εφημερίδος LA DEPECHE ευρισκόμενος στην Θεσσαλονίκη την ημέρα της απελευθερώσεώς της έγραφε μεταξύ των άλλων και τα εξής:
«Μου είχαν πει ότι ο Ελληνικός Στρατός έκαμε λαμπρή εντύπωση σ' αυτόν τον πόλεμον. Αλλ' εκείνο πού αληθινά τιμά τους Έλληνας είναι η διοικητική τους ιδιοφυΐα, είναι ο τρόπος πού μεταχειρίστηκαν για να επιβάλουν την τάξιν και την ειρήνη στις χώρες πού κατέλαβαν και να συμβάλουν στην οικονομική τους ανάπτυξη. Η Διοίκηση της Θεσσαλονίκης ξεχωριστά είναι εξαίρετη. Πρέπει να τη μελετήσετε...».
 
 Επίσης ο Άγγλος Δημοσιογράφος ΚΡΩΦΟΡΝΤ ΠΡΑΪΣ ανταποκριτής της Εφημερίδος «ΤΑΙΜΣ» παρακολουθώντας τις επιχειρήσεις προς Θεσσαλονίκην έγραφε μεταξύ των άλλων και τα ακόλουθα:
«Εδώ όταν είχον ρίψει το βλέμμα μου επί του στρατοπέδου της 7ης Μεραρχίας της υπό τον Στρατηγόν Κλεομένην (της δυνάμεως η οποία μας αντιμετώπισε εν Κιρτζαλάρ) και είδον τα τηλεβόλα Κρεζώ καθάρια και ευπρεπώς παρατεταγμένα κατά μήκος της οδού αμφοτέρωθεν της οποίας ήσαν ανοιγμένοι και εν σχήματι «Λ» σκηναί εκ χακί, μόλις διακρινόμενοι μεταξύ των βρύων του αγρού, ο Ελληνικός Στρατός μου έκανεν ευθύς εκ πρώτου βλέμματος πολύ καλήν εντύπωσιν.
Οι άνδρες ευρίσκοντο εις εξαίρετον κατάστασιν, εύθυμοι και ζωηροί, ως πρέπει εις νικητάς, καλώς ενδεδυμένοι, υποδεδημένοι και εφοδιασμένοι. Κατέτρωγον δε μετά πολλής ορέξεως τα ωμά λάχανα τα οποία είχον αποσπάσει από τους λαχανόκηπους τους εκτεινομένους προς το μέρος αυτό της πόλεως. Εν τω μέσω του ατελείωτου χακίνου χρώματος και των τηλεβόλων Σνάϊδερ του Ελληνικού Στρατού, της ηλιοκαούς χλόης των αγρών και των λασπωδών ατραπών, αι οποίαι χρησιμεύουν ως οδοί, η σκηνογραφία του τοπίου εφαιδρύνετο υπό των χιλιάδων ερυθρών φεσιών, τα οποία προέδιδον την Οθωμανική εθνικότητα του πλείστου μέρους των επισκεπτών...»
    Τέλος ας ακούσουμε και έναν Έλληνα, κάτοικο της Θεσσαλονίκης, πού περνούσε τις βράδυνες ώρες της 26ης Οκτωβρίου 1912 στο Καφενείο της Θεσσαλονίκης «Όλυμπος - Νάουσα»:
«Αίφνης ανοίγει η θύρα του καφενείου ορμητικώς και βλέπω εισερχόμενους δύο Έλληνας Αξιωματικούς ακολουθούμενους ύφ' ενός Δεκανέως. Πάντων τα όμματα εστράφησαν προς αυτούς.
- Καλή εσπέρα σας κύριοι, λέγει ο πρώτος. Είμαι ο Κώνστας Λοχαγός του Ελληνικού Στρατού. Εις το άκουσμα των γλυκύτατων τούτων λέξεων έσπευσεν ο καταστηματάρχης, ηκολούθησα δε αυτόν ασυναίσθητος. Μετά τον πρώτον χαιρετισμού, παρατηρώ εις τον Δεκανέαν φυσιογνωμίαν γνωστότατην. Εκπλήττομαι! Διερωτώμαι! Πείθομαι τέλος. Ήτο ο κ. Ιωάννης Δραγούμης, τέως Τμηματάρχης του Υπουργείου των εξωτερικών, υπηρετών ως Δεκανεύς καθ' όλην την εκστρατείαν. Μαθών δε παρ' αυτού τα καθέκαστα έσπευσα εις τον οίκον μου όπως αναγγείλω το χαρμόσυνον γεγονός.
Ο γέρων πατήρ μου ένδακρυς ηκροάτο της αφηγήσεώς μου και ότε ετελείωσα έστρεψε το βλέμμα του εις το εικονοστάσιον.
- Ευλογημένε Μεγαλομάρτυ Δημήτριε, είπε, και άνελύθη εις λυγμούς.
Ουδείς εξ ημών ετόλμησε να διαταράξη την ιερά σιγήν εις ην περιέπεσεν ο οικογενειακός μας κύκλος, απεχώρησε δε έκαστος εν σιγή ίνα ετοιμασθή δια την αυριανήν υποδοχήν.
Νυξ πλήρης αγωνίας! Νυξ όμοιαν της οποίας δεν διήλθεν άλλοτε η Θεσσαλονίκη! Νυξ ήτις έθεσε τέρμα εις την βάρβαρον τυραννίαν. 
 Νυξ υπέρ ης ηδυνάμεθα ν' αναφωνήσωμεν το του τροπαρίου της Αναστάσεως: «... Νυξ ... φωταυγής της Λαμπροφόρου ημέρας της Εγέρσεως ούσα προάγγελος...». Η πρώτη τέλος Νυξ μετά την παρέλευσιν 482 ετών, καθ' ην η Θεσσαλονίκη εκοιμήθη Ελευθέρα!»
    Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτωβρίου 1912. Η πόλη του Αγίου Δημητρίου, η Βυζαντινή συμβασιλεύουσα επανήλθε και πάλι στις αγκάλες της Μητρός Ελλάδος!
Το όνειρο τόσων γενεών έγινε πραγματικότητα!!!
ΠΗΓΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΤΣΙ ΠΗΡΑΜΕ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (26 Οκτωβρίου 1912)"

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Γουδί 15/8/1909. Η μέρα που άλλαξε η Ελλάδα!


Πορεία προς το Γουδί

Το βράδυ της 14ης Αυγούστου 1909 όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Γουδί σε μια μακρινή από την Αθήνα περιοχή όπου βρισκόντουσαν οι εγκαταστάσεις της Φρουράς Αθηνών.
Η κατ' άλλους «επανάσταση», για άλλους «κίνημα» που ξεκινούσαν οι στρατιωτικοί δεν ήταν άγνωστο στους πολλούς. Ούτε και στους κυβερνώντες. Σχεδόν το περίμεναν.
Ο ανθυποπλοίαρχος Δεμέστιχας κατευθύνθηκε στο Γουδί επικεφαλής ναυτών και ενόπλων Μακεδονομάχων. Είχε πολεμήσει κι αυτός στη Μακεδονία. Κανείς δεν τον σταμάτησε. Μάλιστα επειδή η κυβέρνηση που περίμενε τις εξελίξεις είχε φέρει τμήματα χωροφυλάκων από την περιφέρεια όταν συναντήθηκε το τμήμα του Δεμέστιχα με τους χωροφύλακες οι τελευταίοι προτίμησαν να κοιτάξουν αλλού!
Άλλο τμήμα χωροφυλακής στην πλατεία Ρηγίλλης πήγε να σταματήσει ενόπλους, αλλά ο επικεφαλής τους δείχνει ένα χαρτί του Χατζημιχάλη που έγραφε: «Θα αντιταχθείτε εις τον στρατόν;». Ο υπομοίραρχος Διοσκουρίδης όχι μόνο δεν τους εμποδίζει, αλλά λέει: «Συντασσόμεθα. Αναμένομεν διαταγάς»
Ο αρχηγός του κινήματος Νίκος Ζορμπάς με τον λογαγό Φικιώρη περνούν από την εφορία υλικού στην οποίο ήταν επικεφαλής ο Ζορμπάς και δίνει διαταγή να φορτωθούν σε κάρα τουφέκια και φυσίγγια που πήραν το δρόμο για το Γουδί. Κι εδώ δεν υπήρξε αντίδραση.
Οι τελευταίοι ξενύχτες – μιλάμε για δύο τα ξημερώματα – βλέπουν τα ένοπλα τμήματα και τα χειροκροτούν. Αντίσταση πουθενά. Η σχεδόν πουθενά.
Στο Νοσοκομείο Συγγρού ο διοικητής του Ζαφειρόπουλος επικοινωνεί με τον πρωθυπουργό Δημήτρη Ράλλη.
- Να τους χτυπήσεις» τον διατάζει στο τηλέφωνο
- Θέλω έγγραφη διαταγή του υπουργού
- Θα την έχεις αμέσως. Είναι δίπλα μου ο υπουργός. Κύριε Μανουσογιαννάκη συντάξατε και υπογράψατε τη διαταγή.
- Όχι κύριε Πρόεδρε, δεν υπογράφω διαταγή αδελφοκτόνου αιματοχυσίας, απαντά μεγαλόφωνα και κοντά στο ακουστικό ο Μανουσογιαννάκης για να τον ακούσει κι ο Ζαφειρόπουλος.
- Τότε παραιτηθείτε, ουρλιάζει ο Ράλλης.
- Πολύ ευχαρίστως. Καληνύχτα σας του λέει κι ακούγεται η πόρτα που χτυπά δυνατά πίσω του.
Μετά απ' όλα αυτά πώς να μην επικρατήσει το κίνημα;

Συνωστισμός στο Γουδί

Στο Γουδί είχαν συγκεντρωθεί 449 αξιωματικοί, 2.546 στρατιώτες και ναύτες και 67 χωροφύλακες του αντιμοίραρχου Σπυρομήλιου. Είχαν μαζί τους και 22 πυροβόλα.
Πρωθυπουργός τότε ήταν ο Δημήτρης Ράλλης, αγγλόφιλος ο οποίος μερικές εβδομάδες νωρίτερα είχε διαδεχτεί τον γερμανόφιλο Γεώργιο Θεοτόκη.
Η κυβέρνηση, αλλά και το παλάτι, ο βασιλιάς Γεώργιος Α', θορυβήθηκαν. Έστειλαν στο Γουδί τον δήμαρχο Αθηναίων Σπύρο Μερκούρη και τον προσωπάρχη του υπουργείου Στρατιωτικών Αναστάσιο Παπούλια, για να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις με τους στασιαστές.
- Παραίτηση της κυβέρνησης
- Αμνήστευση των αξιωματικών για το κίνημά τους
Αυτές ήταν οι δύο πρώτες απαιτήσεις. Η δύναμη που είχε συγκεντρωθεί στο Γουδί για τα δεδομένα της εποχής ήταν τεράστια και προξενούσε τρόμο.
Τρόμο σε ποιους; Ο κόσμος δέχτηκε με ευχαρίστηση τη παρέμβαση του στρατού. Έτσι κι αλλιώς μέχρι τότε οι εθνικές ταπεινώσεις διαδέχονταν η μία την άλλη.

Η παραίτηση Ράλλη

Ο πρωθυπουργός Δημήτρης Ράλλης δεν μπορούσε παρά να παραιτηθεί. Δεν είχε τα μέσα να αντιμετωπίσει το κίνημα. Στις 16 Αυγούστου σχηματίστηκε κυβέρνηση υπό τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη. Η πρώτη της ενέργεια ήταν να αμνηστεύσει τους κινηματίες.
Η δεύτερη να δώσει τα στρατιωτικά υπουργεία σε μέλη του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» που είχε οργανώσει το Κίνημα. Ο συνταγματάρχης Λαπαθιώτης ορκίστηκε υπουργός Στρατιωτικών και ο πλοίαρχος Δαμιανός αντίστοιχα Ναυτικών.
Δέκα μέρες μετά αποκρινόντουσαν από το στράτευμα ο Διάδοχος Κωνσταντίνος και οι πρίγκιπες Νικόλαος, Χριστόφος, Ανδρέας,Γεώργιος. Το κίνημα λοιπόν είχε επικρατήσει πλήρως και είχε επιβάλει απόψεις που δεν θα τολμούσε να επιβάλει καμία κυβέρνηση.
Τι ήταν όμως οι αξιωματικοί που πήραν τα όπλα κι ανέτρεψαν τη κυβέρνηση; Κατ' αρχήν δεν ήταν μία η συνωμοτική ομάδα. Ήταν δύο.
Ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος» που αποτελούσαν οι ανώτεροι αξιωματικοί και είχε αρχηγό το Νίκο Ζορμπά και ο «Σύνδεσμος Υπαξιωματικών» που ήταν ο πιο δραστήριος με αρχηγό τον ταγματάρχη Γεώργιο Καραϊσκάκη, εγγονό του οπλαρχηγού του '21 και βουλευτή Καρδίτσας (τότε δεν υπήρχε ασυμβίβαστο).
Οι υπαξιωματικοί ήταν πιο δραστήριοι και ζητούσαν ριζικές αλλαγές στη χώρα σε αντίθεση με τους αξιωματικούς που ήσαν πιο επιφυλακτικοί.

Επανάσταση ή Κίνημα;

Ήταν επανάσταση ή κίνημα αυτό που εκδηλώθηκε πριν από 100 ακριβώς χρόνια, τον Δεκαπενταύγουστο του 1909;
Με τη ψυχρή λογική ήταν κίνημα. Δυνάμεις του στρατού επέβαλαν την άποψή τους στην κυβέρνηση. Μόνο που το κίνημα αγκαλιάστηκε από τον κόσμο που ενώθηκε με τον στρατό. Το κίνημα γρήγορα έγινε επανάσταση. Στην ουσία το 1909 με τη βοήθεια του στρατού και τη έλευση αργότερα του Ελευθερίου Βενιζέλου η αστική τάξη βγαίνει στο προσκήνιο και διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστικό.
Η Ελλάδα τρέχει να προλάβει το τρένο της Ευρώπης. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, ο διπλασιασμός του κράτους έγιναν την εξήγησή τους σε αυτά που έγιναν το βράδυ της 15ης Αυγούστου 1909.Η πολιτική ζωή είχε φθάσει σε αδιέξοδο. Δύο κόμματα, το γερμανόφιλο του Γεωργίου Θεοτόκη και το Αγγλόφιλο του Δημητρίου Ράλλη εναλλασσόντουσαν στην εξουσία. Συνήθως η αποτυχία του ενός έφερνε το άλλο στην εξουσία μέχρι τη δική του αποτυχία.
Το Κρητικό ζήτημα ήταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Οι κρητικοί ήθελαν την πολυπόθητη ένωση με την Ελλάδα, αλλά η τελευταία δεν μπορούσε να τα βάλει με τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Οι κυβερνήσεις διακρίνονταν πέρα από την υποτακτικότητα στις Μεγάλες Δυνάμεις κι ένα τρόμο απέναντι στη Τουρκία. Είχε προηγηθεί το φιάσκο με τον πόλεμο του 1897, ενώ από τότε είχε μεσολαβήσει και η επανάσταση των νεοτούρκων (1908) που ενέπνευσε πολλούς Έλληνες αξιωματικούς.
Το πρόβλημα με την Ελλάδα ήταν ότι το κράτος ήταν μικρό, αλλά το έθνος μεγάλο. Οι Έλληνες εκτός Ελλάδος ήταν σαφώς περισσότεροι από τους εντός. Κι υπέφεραν. Ήδη στη Μακεδονία είχε ξεκινήσει η Βουλγαρική πολιτική της ενσωμάτωσης των πληθυσμών. Παρά την αποτυχημένη εξέγερση των Βουλγάρων της Μακεδονίας ανήμερα του Αη Ηλία (20 Ιουλίου 1903) οι εκπρόσωποι των Ρώσων στα Βαλκάνια έδειχναν να είναι το πρώτο φαβορί να καταλάβουν την περιοχή από μία Οθωμανική Αυτοκρατορία που κρατιόταν όρθια με τεχνητές αναπνοές.
Η Αυστροουγγαρία πάλι δεν έκρυβε τις φιλοδοξίες της μετά τη Βοσνία και τη Ερζεγοβίνη να προεκτείνει τις διεκδικήσεις της σε βάρος της Τουρκίας φθάνοντας μέχρι τη Θεσσαλονίκη.
Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της θα έπρεπε να ενισχύσει το στρατό.
Όμως οι κυβερνήσεις που ανέβαιναν και κατέβαιναν από την εξουσία δεν μπορούσαν να αντιταχθούν στην Αγγλία που ζητούσε ηρεμία και ήθελε να κρατήσει ζωντανή την… ημιθανή Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Γιατί; Μα αν κατέρρεε η Αυτοκρατορία οι Ρώσοι θα έβγαιναν στο Αιγαίου. Θα έπαιρναν τα Στενά και θα έκοβαν το δρόμο που οδηγούσε στη Βαγδάτη! Παράλληλα ο αστικός κόσμος εδώ στην Ελλάδα ήθελε δικαιώματα.
Μια νέα τάξη είχε ξεπηδήσει στις αρχές του 20ου αιώνα. Έμποροι, επιστήμονες διεκδικούσαν τη θέση τους στην κοινωνία. Και φυσικά στη νομή της εξουσίας. Όλοι ήθελαν κάτι καινούργιο που θα τους εκφράζει.

(από Άσχετος)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γουδί 15/8/1909. Η μέρα που άλλαξε η Ελλάδα!"

Σε ξέρω καλά,δε με γελάς πια…..

από Λακεδαίμων Αππελαίος
Σε γνώρισα στα μαθητικά μου χρόνια,τις ώρες που παλεύαμε με την αλήθεια απέναντι σε όλους….
Ησουν εκείνος που φώναζες για “δημοκρατία” ,εννοώντας την τσέπη σου……κραύγαζες για “αλλαγή” επιζητώντας να ζεστάνεις τον κώλο σου σε καλύτερη πολυθρόνα……Εκείνος που πούλησε την Ελλάδα για μια θέσούλα στο “δημόσιο”…..μα πριν λίγες μέρες μόνο,δήλωνες υπέρ των Ελληνικών ιδεωδών,δήλωνες “εθνικιστής”……Μας καμάρωνες ,έλεγες,που σε τέτοιους δύσκολους καιρούς,τολμάγαμε να στεκόμαστε απέναντι στο νέο καθεστώς……
Αργότερα σε συνάντησα να βολοδέρνεις στους διαδρόμους,ζητιανεύοντας την καλυτέρευση της ζωής σου από τους υπηρέτες σου….Τόλμησες και με κοίταξες και πάλι στα μάτια και μου φώναξες σχεδόν δακρυσμένος,”συναγωνιστή”……κόντεψα να σε πιστέψω άθλιε……..
Μέσα στη μιζέρια των πλαστικών σημαιών,δήλωνες πατριώτης και πάλι,ξερογλύφοντας τα κόκκαλα που σου πέταγαν….με είπες αντιδραστικό και άμυαλο σαν τόλμησα να φωνάξω για όσα καίγανε……ήσουν πια στέλεχος,και δε δήλωνες τίποτα……
Στην καταστροφή της Χώρας πάντα δήλωνες ανεύθυνος κι έψαχνες το λυτρωμό της ματιάς μου,μα δεν είχα άλλο οίκτο για σένα…..συνέχιζες και δήλωνες “πατριώτης” μα πλέον αδιαφορούσα,δε σ άκουγα….Για σένα ήμουν ο λοξός,ο τρελλός,εκείνος που δεν καταλαβαίνει ποιο είναι το σωστό……
Ανέβηκες,έγινες μεγαλουπάλληλος και μεγαλοστέλεχος,πολιτεύτηκες στον αγώνα της μωρίας και της μιζέριας σου,και αδιάντροπα συνέχιζες να δηλώνεις “πατριώτης”…..σε κοίταγα από μακρυά και ήξερα πως εσύ τελικά είσαι ο κερδισμένος,μα εγώ είμαι ο ελεύθερος……
Σε ξανασυναντώ,μεσήλικας πια,μα ίδιος τρελλός…..σε κοιτάζω και βλέπω την ίδια σαπίλα να περιφέρεται στις σκέψεις σου….τούτη την ώρα του πόνου,έρχεσαι ξανά,βαπτισμένος σε άλλη κολυμπήθρα,δήθεν καθαρός,λευκός και άσπιλος στα μάτια όσων δε σε γνώρισαν ποτέ,και με περίσσιο θράσος,γίνεσαι επαναστάτης,γίνεσαι ξανά “πατριώτης”,γίνεσαι “εθνικιστής”……
Το χεις μάθει πια το κόλπο……σπούδασες δίπλα στους καλύτερους της πιάτσας……Τώρα είναι η ώρα να πάρεις κι εσύ όσα ζήλευες χρόνια….όσα εβλεπες να καίγονται μα εσύ δεν είχες ούτε μια σπίθα τους στη ματιά…….ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ “ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ”……με περηφάνεια το φωνάζεις……..σε κοιτώ και πάλι…..ελεύθερος όσο ποτέ μπροστά σου…..σκουλήκι που γλυστράει στα πόδια μου,μπροστά μου……….
Με φωνάζεις ξανά με τεράστιο χαμόγελο”συναγωνιστή” και τρέχεις να μ αγκαλιάσεις…….να σε πατήσω να σε λειώσω ή να σε φτύσω σκέφτομαι…..
Τι ν αξίζεις από μένα να πάθεις αραγε;Πατριώτη,πρασινοφρουρέ,νεοδημοκράτη,σοσιαλιστή,δεξιέ,”εθνικιστή”…………
Είσαι ο κερδισμένος μέσα στη σαπίλα που έφτιαξες…..εγω παραμένω  ελεύθερος…..
Είσαι ο ιδιος χθεσινός απατεωνίσκος……είμαι ο ίδιος χθεσινός επαναστάτης…..
Κέρδισες……..Ζώ!
Λακεδαίμων Αππελαίος
ΠΗΓΗ
http://antistasi.org/?p=21705
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σε ξέρω καλά,δε με γελάς πια….."

Τι θέλει στην Κρήτη το µάτι του Τουταγχαµών


Στην αρχή ήταν ένας µεγάλος σβώλος από χώµα. Τίποτε το παράξενο. Οταν όµως µέσα από αυτόν άστραψε ξαφνικά ένα µάτι, τότε όλα άλλαξαν. Μέσα στο πιθάρι όπου πριν από αιώνες είχε ταφεί µια οικογένεια, ανάµεσα στα οστά των νεκρών και στα πολύτιµα αντικείµενα που τους συνόδευσαν στην ταφή, αυτό το µάτι έµοιαζε να ήρθε από έναν άλλον κόσµο. Πόσω µάλλον που ήταν ίδιο µε τα µάτια του Τουταγχαµών! 

Ολόχρυσο, σε φυσικό µέγεθος, µε αιγυπτιακό µπλε ολόγυρά του και κυρίως πανοµοιότυπο µε αυτό της χρυσής νεκρικής µάσκας του αιγύπτιου βασιλιά που πέθανε το 1323 π.Χ. Στη νεκρόπολη της Αρχαίας Ελεύθερνας στις πλαγιές της Ιδης στην Κρήτη ο οικογενειακός τάφος του 8ου-7ου αιώνα π.Χ. έκρυβε σίγουρα ένα διαφορετικό µυστικό.

Χιλιάδες χρυσά ελάσµατα, χρυσά πλακίδια µε απεικονίσεις προσώπων, κοσµήµατα, αρωµατοδόχα αγγεία από γυαλί και φαγεντιανή, φιάλες, χάντρες κοσµηµάτων, σκαραβαίοι. Η πλούσια οικογενειακή ταφή µέσα στον τεράστιο πίθο υπήρξε ακόµη ένα σπουδαίο εύρηµα στην Αρχαία Ελεύθερνα, αποδεικνύοντας τη δυναµική της πόλης που άνθησε στη Γεωµετρική και στην Αρχαϊκή Εποχή, από τον 8ο αιώνα π.Χ. Αλλά πώς είναι να σε κοιτάζει µέσα από το χώµα ένα µάτι; Σίγουρα αιφνιδιαστικό ακόµη και για τους συνηθισµένους σε απρόσµενα ευρήµατα αρχαιολόγους. Οµοιό του άλλωστε δεν έχει βρεθεί στην Κρήτη, πλην ενός πολύ µικρού, χωρίς το χαρακτηριστικό αιγυπτιακό µπλε, στην Κνωσό πριν από µισόν αιώνα.

«Τα υλικά, το σχήµα του µατιού, η κατασκευή του δεν αφήνουν καµία αµφιβολία για το πρότυπο που είχε ο καλλιτέχνης» λέει ο καθηγητής κ. Νίκος Σταµπολίδης, ο οποίος διεξάγει τις αρχαιολογικές έρευνες στη νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας από το 1985. Στην πραγµατικότητα είναι ένα επιστήθιο κόσµηµα µε απόληξη για να κρεµιέται. Ωστόσο η κοκκίδωση στη θέση των βλεφαρίδων, τα βλέφαρα που είναι σχηµατισµένα από πάστα αιγυπτιακού µπλε κάνουν τη διαφορά.

Η νύφη του Αδη
«Γυναίκα φορούσε αυτό το κόσµηµα. Και το ένδυµά της ήταν καταστόλιστο από τα χρυσά ελάσµατα που ήρθαν στο φως Υποθέτουµε µάλιστα ότι είναι η νεότερη από τις τρεις της ίδιας ταφής, διότι τις ανύπανδρες γυναίκες στόλιζαν σαν νύφες όταν πέθαιναν, επειδή νυµφεύονταν τον Αδη» προσθέτει ο κ. Σταµπολίδης.

∆εν είναι το µόνο εύρηµα ωστόσο που έφθασε στην Αρχαία Ελεύθερνα από την άλλη πλευρά της Μεσογείου. Μια µεγάλη χάντρα από ορεία κρύσταλλο, πάνω στην οποία είναι χαραγµένο ένα πλοίο µε τετράγωνο πανί σαν αυτά που ταξίδευαν σε µεγάλα ποτάµια όπως ο Νείλος, βρισκόταν µέσα στον σβώλο του χώµατος. Χάλκινες φοινικικές φιάλες µε αιγυ πτιακές σφίγγες που φέρουν το αιγυπτιακό «apron» (ποδιά) και σκαραβαίοι µε ιερογλυφικά που βρέθηκαν στον ταφικό πίθο έκαναν προφανώς την ίδια διαδροµή.

Κατά τον αρχαιολόγο µάλιστα το γεγονός ότι το χρυσό µάτι φοριόταν ως επιστήθιο πιθανόν να σηµαίνει την παρείσφρηση αιγυπτιακών δοξασιών και πίστεων στην κοινωνία της Ελεύθερνας ήδη από τα τέλη του 8ου µε αρχές του 7ου αιώνα π.Χ.

Επιφανής πολεµιστής
Ενας ηλικιωµένος άνδρας περίπου 70 ετών και τρεις γυναίκες διαφορετικών ηλικιών (30-35 η µία, 27-30 η άλλη και η νεαρότερη 18-20), µέλη της ίδιας, υψηλού κύρους οικογένειας, που είχαν πεθάνει σε διαφορετικούς χρόνους, βρίσκονταν στον λαξευµένο στον βράχο τάφο, µέσα στον οποίο είχε τοποθετηθεί ο πίθος. Τον επιφανή νεκρό συνόδευαν προσωπικά αντικείµενα, όπως ένα σιδερένιο εγχειρίδιο µήκους 45 εκατοστών και µία, σιδερένια επίσης, πόρπη ζώνης πάνω στην οποία διατηρούνται ακόµη ίχνη υφάσµατος. Ο άνδρας αυτός άλλωστε είχε ταφεί µε το πλήρες τελετουργικό για έναν αριστοκράτη-πολεµιστή κατά το οµηρικό πρότυπο.

Εξω από το πιθάρι, «σαν σταφύλια» όπως περιγράφει ο κ. Σταµπολίδης, κρέµονταν τα πολυάριθµα αγγεία: υδρίες, αµφορείς σκύφοι. Ανάµεσά τους σιδερένιες λόγχες από δόρατα και ξίφη, αλλά και το σπάνιο εύρηµα ενός αξινοπέλεκυ. Στο επάνω µέρος του πίθου εξάλλου τρεις χάλκινοι λέβητες – ο ένας διαµέτρου 65 εκ. – θα πρέπει να χρησιµοποιήθηκαν για το τελετουργικό του ταφικού λουτρού του πολεµιστή. Στην πλαγιά ενός λόφου που ανεβαίνει προς την ακρόπολη της Ελεύθερνας αναπτύσσεται σε κλιµακωτή διάταξη και µε ασφυκτική πυκνότητα το νεκροταφείο της. ∆εκάδες καύσεις, µεµονωµένες ή σε αποτεφρωτήριο, εγχυτρισµοί (σε πίθους) αλλά και απλές ταφές αποδεικνύουν την πολύπλοκη διαστρωµάτωση της αρχαίας κοινωνίας αλλά και την ευηµερία της, όπως προκύπτει από τα πλούσια ευρήµατα. Ισως έτσι δικαιολογείται και η παρουσία του αιγυπτιακού οφθαλµού, που ικανοί έµποροι είχαν ανταλλάξει σε κάποιο λιµάνι της Μεσογείου.

Κυματιστά μαλλιά και εράσμια χαμόγελα
Ενδυμα μακρύ και χρυσοποίκιλτο. Η φούστα ποδήρης, το πανωκόρμι εφαρμοστό με κοντά μανίκια και στους ώμους μια μικρή εσάρπα, το επίβλημα. Χρυσά κοσμήματα κατεβαίνουν από τη μέση ως τον ποδόγυρο σε μία ή πολλές σειρές, ενώ άλλα κοσμήματα στολίζουν ολόγυρα την άκρη της φούστας. Το ίδιο συμβαίνει στον μπούστο και στην εσάρπα. Η ζώνη υφασμάτινη, δερμάτινη ή μεταλλική, δείχνει την κοινωνική θέση. Τα κοσμήματα έχουν σχήματα ρόμβων, πλοχμών, μαιάνδρων ή ψαροκόκαλου, ενώ ορισμένες φορές χρυσοί ρόδακες υπάρχουν διάσπαρτοι σε διάφορα σημεία του ρούχου. Αγάλματα της Γεωμετρικής και Αρχαϊκής περιόδου αποτυπώνουν με σαφήνεια τα γυναικεία ενδύματα στην Κρήτη. Οπως αυτό με το οποίο έντυσαν τη νεαρή γυναίκα, που τάφηκε στον οικογενειακό τάφο της αρχαίας Ελεύθερνας. Περισσότερα από 3.000 ήταν τα χρυσά ελάσματα που ήταν ραμμένα στο ένδυμα της νεκρής, μερικά από αυτά διατηρημένα μέσα σε πυκνούς σβόλους χώματος. Κομματάκι-κομματάκι ανασυντέθηκαν έτσι αυτά τα περίτμητα χρυσά κεντήματα. «Φτιάξαμε επάνω σε ρυζόχαρτο τους πλοχμούς από τα ελάσματα και με βάση αυτά τις αλυσίδες των πλοχμών» λέει ο καθηγητής κ. Νίκος Σταμπολίδης. Ηδη έχουν αποκατασταθεί δύο αλυσίδες μήκους 20 και 22 εκατοστών, μια εκπληκτική εργασία των συντηρητών. Δίπλα τους τα χρυσά πλακίδια με έκτυπη διακόσμηση «απεικονίζουν γυναικεία πρόσωπα με κυματιστά μαλλιά, ορθάνοιχτα μάτια και εράσμια χαμόγελα, κομψοτεχνήματα δαιδαλικά», όπως συμπληρώνει ο ανασκαφέας.


Πηγή: Μαρία Θερμού, Εφημερίδα "Το Βήμα"
 http://erroso.blogspot.com/2011/10/blog-post_4.html#ixzz1bnROejWa
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι θέλει στην Κρήτη το µάτι του Τουταγχαµών"

To νοητικό επίπεδο των παιδιών

Του Νίκου Λυγερού

Το παράδοξο που βιώνει η κοινωνία είναι ότι θεωρεί τον εαυτό της έξυπνο και ταυτόχρονα ότι το νοητικό επίπεδο των παιδιών είναι χαμηλό. Βέβαια, δεν επενδύει περισσότερο στην παιδεία και βασίζεται τυπικά σε μία εκπαίδευση που αδιαφορεί για τα ταλέντα και λειτουργεί αποκλειστικά σε ένα μαζικό πλαίσιο, όπου το άτομο δεν είναι παρά ένας αριθμός. Με άλλα λόγια, δεν δίνει καμία ευκαιρία έκφρασης ούτε της νοημοσύνης, ούτε της δημιουργικότητας, διότι στην ουσία θεωρεί ότι δεν υπάρχουν σε αυτό το επίπεδο. Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι η ίδια βλέπει τα αποτελέσματα μιας άλλης προσέγγισης, όπως είναι και η αναζήτηση ενός παράγοντα χ, αλλά δεν το εφαρμόζει ως στρατηγική μάθησης και περιμένει την αποκάλυψη. Τα παιδιά δεν έχουν σίγουρα το ίδιο επίπεδο, αλλά είναι επίσης σίγουρο ότι όλα μπορούν να το αναπτύξουν σε ένα βαθμό και η τάξη μεγέθους αυτού μπορεί να είναι σημαντική, αρκεί να υπάρχει η κατάλληλη μεθοδολογία, η οποία θα είναι αποτελεσματική μόνο και μόνο αν αντιλαμβάνεται τις διαφορές, διότι μόνο έτσι θα κάνει τη διαφορά. Στις επιστήμες αλλά και στις τέχνες γνωρίζουμε την ποικιλία και την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης σκέψης κι όμως αυτές οι γνώσεις φαίνεται να μην επηρεάζουν καθόλου την εκπαίδευση που παραμένει προσκολλημένη σε μία πατροπαράδοτη προσέγγιση των παιδιών, με αποτέλεσμα τα παιδιά να είναι πολλά και οι καθηγητές λίγοι. Ένας αντικειμενικός τρόπος να το συνειδητοποιήσουμε είναι η απλή εξέταση που αναδεικνύει το γεγονός ότι δεν υπάρχει όραμα. Η κοινωνία δεν βλέπει τα παιδιά ως τους επόμενους ανθρώπους, συνεχίζει να τα εξετάζει ως αντικείμενο εργασίας κι όταν μιλά για μαθητοκεντρική προσέγγιση δεν κάνει τίποτα άλλο από να τα ερμηνεύει με την νοοτροπία του μάρκετινγκ και μάλιστα σε χαμηλό επίπεδο δημιουργικότητας στην καλύτερη περίπτωση μία πελατειακή σχέση, η οποία δεν αποτελεί καν επένδυση. Με άλλα λόγια, η κοινωνία δεν έχει καν τα αποτελέσματα μιας επιχείρησης. Αυτό το γεγονός εξηγεί την πληθώρα των φροντιστηρίων που στην ουσία αντέχουν όλο το βάρος της εκπαίδευσης σε πρακτικό επίπεδο. Το πρόβλημα είναι ότι τα τελευταία δεν είναι ούτε ιδρύματα, ούτε ινστιτούτα, λειτουργούν όπως μπορούν με τον τρόπο που ξέρουν. Δεν είναι μια παραπαιδεία, απλώς μία παράλληλη που υποστηρίζει δίχως να αγγίξει την παιδεία. Τα αποτελέσματα του όλου πλαισίου είναι γνωστά σε όλους και δεν μας αφορούν. Σημασία έχει για μας το νοητικό επίπεδο των παιδιών και κατά πόσο μπορεί να αυξηθεί ουσιαστικά. Η ομάδα είναι πιο ισχυρή από το σύνολο των μονάδων και πρέπει να είναι το θεμελιακό στοιχείο της προσέγγισής μας. Το μέγεθός της είναι καθορισμένο από τα τεστ ζωής – θανάτου της NASA και γνωρίζουμε ήδη βιωματικά το βέλτιστο, απλώς δίχως ανθεκτικότητα η ομάδα έχει δυσκολίες ν' αναπτυχθεί και διασπάται φυσιολογικά σε μονάδες. Ο ρόλος του δασκάλου είναι η ενεργοποίηση της ανοιχτής δομής που θα αντέξει την ανέλιξη προς όφελος όλων των παιδιών. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8012-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "To νοητικό επίπεδο των παιδιών"

ΑΤΑΦΟΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΟΙ 7.963 ΝΕΚΡΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ 40 ΓΙΑ 71 ΧΡΟΝΙΑ - ΑΝ ΗΤΑΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΘΑ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΧΑΜΟΣ ΤΩΡΑ.

Επί 71 χρόνια, από το Έπος του 1940, 7.963 πεσόντες στα πεδία των μαχών της Β. Ηπείρου παραμένουν άταφοι ή προσωρινά θαμμένοι σε ομαδικούς τάφους. Είναι αυτό ένα γεγονός που συνιστά ντροπή για την Πολιτεία, αφήνοντας ένα ανυπολόγιστο κενό στην εθνική, την πατριωτική της υπόσταση και την ιστορική κληρονομιά της των χιλιάδων ετών.
Και γίνεται διπλή και βαριά τούτη η ντροπή από ένα ακόμα γεγονός: ότι δεν υπάρχει μνημείο στην Ελλάδα για τους 13.976 που έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου από τον Οκτώβριο του 1940 έως τον Απρίλιο του 1941. Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και Πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος, προσπαθεί με φιλότιμο και αίσθημα ευθύνης να κάνει το καθήκον που οφείλει να εκπληρώσει η χώρα: Με δική του πρωτοβουλία είχε κηρύξει τον αγώνα για την κατασκευή στρατιωτικών κοιμητηρίων στη Ν. Αλβανία. Τον περασμένο Μάρτιο, δόθηκε η ευκαιρία στη χώρα να το κάνει κι εκείνη όταν κατατέθηκε στη Βουλή των Ελλήνων η κύρωση σύμβασης για την ένταξη της Αλβανίας στο NATO και την Ε.Ε. Τότε, όλοι οι Βουλευτές είπαν ένα νέο, διαφορετικό αλλά σπουδαίο «Όχι» αν δεν συμφωνηθεί η λειτουργία των στρατιωτικών κοιμητηρίων.
Στις 25 Μαρτίου κυρώθηκε η συμφωνία από τη Βουλή της Αλβανίας για την περισυλλογή των οστών, το άνοιγμα των ομαδικών τάφων και την ίδρυση δύο κοιμητηρίων στους Βουλιαράτες και τα στενά της Κλεισούρας. Ως προς τους 13.976 πεσόντες, αποφασίστηκε η ανέγερση μνημείου στο Καλπάκι, κάτω από το άγαλμα του «Μαχητή», σε έκταση που παραχώρησε ο Δήμος και ήδη ξεκίνησαν οι διαδικασίες δημοπράτησης.
Αυτά δηλώνει Ο Ερωτών βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος στην Ερώτηση 7050/1-12-2010 της Βουλής των Ελλήνων
Κατόπιν των ανωτέρω, ερωτάται ο κ. Υπουργός:
1. Γιατί δεν υπήρξε κανένα ενδιαφέρον από την Πολιτεία για την περισυλλογή των οστών;
2. Γιατί δεν έγιναν, αυτά που οι παραδόσεις από την αρχαία Ελλάδα επιτάσσουν, το θρησκευτικό και πατριωτικό καθήκον υπαγορεύει για τους νεκρούς και μάλιστα για τους νεκρούς του πολέμου;
3. Πότε οι απόγονοι των πεσόντων θα μπορέσουν να επισκεφθούν τον τόπο όπου έπεσαν για να προσευχηθούν;
Σε απάντησή του το ΥΠΕΘΑ δηλώνει ότι με την κύρωση από το αλβανικό κοινοβούλιο και την υπογραφή από τον Πρόεδρο της Αλβανίας της σχετικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας-Αλβανίας, καθορίστηκε το πλαίσιο για το συντονισμό των ενεργειών που απαιτούνται για την αναζήτηση και ενταφιασμό των Ελλήνων νεκρών του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-41, καθώς και την κατασκευή στρατιωτικών νεκροταφείων στην Αλβανία για τον ενταφιασμό τους (Βουλιαράτες-Κλεισούρα).
Σύμφωνα με τα καθοριζόμενα στη σχετική συμφωνία (άρθρο 1 παράγραφος 5), το παραπάνω έργο ανατίθεται σε κοινή ελληνοαλβανική επιτροπή από εμπειρογνώμονες, που θα συγκροτηθεί για το σκοπό αυτό και η οποία θα επιλαμβάνεται άμεσα της επίλυσης οποιουδήποτε προβλήματος προκύψει κατά την πορεία ολοκλήρωσης του έργου (εκσκαφή, καταγραφή, καθαρισμός, τοποθέτηση σε μεταλλικά οστεοκιβώτια, ενταφιασμό).
Στην εν λόγω συμφωνία προβλέπεται η κατασκευή μνημείου για τους πεσόντες στις πολεμικές επιχειρήσεις.
Η υλοποίηση της παραπάνω συμφωνίας βρίσκεται σε εξέλιξη με τη δημιουργία κοινής ελληνοαλβανικής επιτροπής, που θα συντονίζει τις εργασίες αναζήτησης των οστών και ενταφιασμού των Ελλήνων πεσόντων του ελληνοϊταλικού πολέμου

ΠΗΓΗ ΥΠΕΘΑ
http://www.ekeo.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΤΑΦΟΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΟΙ 7.963 ΝΕΚΡΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ 40 ΓΙΑ 71 ΧΡΟΝΙΑ - ΑΝ ΗΤΑΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΘΑ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΧΑΜΟΣ ΤΩΡΑ."

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Η μάχη του ...πέτα!

Η μάχη του Πέτα το 1822 ήταν μια από τις μεγαλύτερες ήττες που γνώρισαν οι επαναστατημένοι έλληνες κατά την διάρκεια της Επανάστασης. Η ευθύνη για την ήττα βαρύνει εξ ολοκλήρου τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο αλλά ας δούμε τα γεγονότα από την αρχή:

Όπως και οι περισσότεροι πολιτικάντηδες με την είσοδο του Δράμαλη στην Πελοπόννησο ο Μαυροκορδάτος αποφασίζει να φύγει. Πέρνει μαζί του τα πρώτα τακτικά στρατιωτικά τμήματα της επανάστασης που είχε οργανώσει ο Δημήτριος Υψηλάντης και σε αυτά υπηρετούσαν πολλοί Φιλέλληνες και πάει στο Μεσολόγγι. Καταργεί την τοπική γερουσία και βάζει δικούς του ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά. Μα υπερφύαλος όπως ήταν δεν του έφτανε η πολιτική εξουσία που την έπαιζε στα δάχτυλα, αλλά σκέφτηκε ότι είναι καιρός να αποκτήσει και στρατιωτικές δάφνες. Έτσι ονοματίζει τον εαυτό του στρατηγό και με ένα στράτευμα 3000 ανδρών αποφασίζει να εκστρατεύσει στην Ήπειρο για να βοηθήσει του μπλοκαρισμένους Σουλιώτες. Στις αρχές Ιουνίου φτάνει στο Κομπότι και στήνουν το στρατόπεδο τους στον Πέτα. Στις 21 Ιουνίου προσπαθούν 1500 Έλληνες με αρχηγό τον Μάρκο Μπότσαρη να ενωθούν με τους Σουλιώτες αλλά ισχυρή τούρκικη δύναμη τους απωθεί πίσω στο στρατόπεδο του Πέτα. Όλοι οι εμπειροπόλεμοι αρχηγοί συμβουλεύουν τον Μαυροκορδάτο να τραβηχτούν οι Έλληνες σε πιο οχυρές θέσεις αλλά εκείνος δεν τους ακούει. Στις 3 Ιουλίου 1822 ο Κιουταχής βγαίνει από την Άρτα με 1000 άνδρες και χτυπάει το Κομπότι με σκοπό να δοκιμάσει τις δυνάμεις του ελληνικού στρατοπέδου. Εκεί βρίσκονται γύρω στους 150 αγωνιστές από το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό. Όταν είδαν τους πολυάριθμους εχθρούς να φτάνουν τραβήχτηκαν στη ράχη και κλείστηκαν σε μια εκκλησία και εκεί κράτησαν τις επιθέσεις του εχθρού μέχρι να έρθουν σε βοήθεια τους ο Γενναίος Κολοκοτρώνης και άλλοι οπλαρχηγοι. Ο Κιουταχής που αυτό το κίνημα του ήταν δοκιμαστικό, διέταξε το στρατό του να γυρίσει στην Άρτα. Όλοι οι ιστορικοί αναφέρουν ότι η πιο λογική αντίδραση των Ελλήνων θα ήταν να βρούν πιο ορεινά μέρη για να προτάξουν ισχυρή άμυνα.

Το ίδιο βράδυ ο Κιουταχής με τον Ισμαήλ Πλιάσα πασά ξεσηκώνουν όλο το τούρκικο ασκέρι από την Άρτα, συνολικά 8000 πεζούς και καβαλάρηδες. Με το ξημέρωμα βρέθηκαν στις προφυλακές του στρατοπέδου μας. Στην πρώτη γραμμή βρίσκονται οι τακτικοί και οι φιλέλληνες. Όπως αναφέρουν οι ιστορικοί μας άδικα ο Γενναίος και ο Γώγος Μπακόλας τους συμβούλευσαν να φτιάξουν ταμπούρια. Εκείνοι με λίγοι έπαρση είναι η αλήθεια τους αποκρίθηκαν ότι ξέρουν να πολεμάνε και ότι για κάστρα έχουν τα στήθια τους.

Ο Κιουταχής εν τω μεταξύ έχει στείλει μια δύναμη 2000 τουρκαλβανών να πιάσει τις πλάτες των δικών μας. Όταν αρχίζουν να χτυπούν πισώπλατα τους αγωνιστές με την ταυτόχρονη ολομέτωπη επίθεση του κύριου όγκου των τούρκων αρχίζει η καταστροφή. Οι τακτικοί και οι φιλέλληνες σε μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια σχηματίζουν τετράγωνο για να συγκρατήσουν την ορμή του εχθρού, αλλά άδικα καθώς ποδοπατιούνται από το τούρκικο ιππικό. Θα χάνονταν ολόκληρο το ελληνικό στρατόπεδο αν την τελευταία στιγμή ο Γώγος δεν έπιανε μια ισχυρή θέση σε ένα γκρεμό και δεν πισωγύριζε τους τούρκους. Από τους φιλέλληνες μόνο 25 γλύτωσαν που με γιουρούσι κατάφεραν να ανοίξουν δρόμο με τις λόγχες τους και να περάσουν. Για αυτή την καταστροφή σε κάποιον έπρεπε να ρίξει την ευθύνη ο Μαυροκορδάτος, αυτός φυσικά δεν έφταιγε σε τίποτε! Έτσι κατηγόρησε τον Γώγο για προδοσία, ότι τάχα επίτηδες άφησε τους τουρκαλβανούς να πιάσουν τις πλάτες των Ελλήνων. Πες πες, τον τρέλαναν τον γερο καπετάνιο που τόσα είχε προσφέρει στην Ελλάδα, τους παράτησε και πήγε στους Τούρκους. Κατάφεραν στο τέλος να τον κάνουν στ’αλήθεια προδότη. Αυτό ήταν το τέλος της εκστρατείας του εξοχότατου Πρίγκιπα Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου που στοίχησε στους επαναστημένους Έλληνες μια από τις μεγαλύτερες ήττες τους.

(από την Φιλονόη εκ Πόντου)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η μάχη του ...πέτα!"

Τα παιδιά ως επόμενοι άνθρωποι

Του Νίκου Λυγερού

Μέσω των Μαθηματικών και της νοημοσύνης συνειδητοποιούμε ότι τα παιδιά της κοινωνίας, είναι στην πραγματικότητα, οι επόμενοι άνθρωποι. Ο αρχικός δείκτης νοημοσύνης της μικρής ηλικίας δέχεται εξελίξεις και γι' αυτό το λόγο η αρχική καμπύλη του λογαριθμικού τύπου μετατρέπεται σε καμπύλη του Gauss. Πρόσφατα μια έρευνα έδειξε ότι οι ενδείξεις της ψυχομετρικής επιβεβαιώνονται με εγκεφαλικές μετρήσεις που δείχνουν τροποποιήσεις της δομής λόγω των νοητικών ερεθισμάτων ή μη, και αυτό έως μια ηλικία που αγγίζει τα 20. Επιπλέον η διαφοροποίηση είναι της τάξης των 20 μονάδων, πράγμα το οποίο είναι εξαιρετικά σημαντικό. Σε αυτό το πλαίσιο θεωρούμε ότι είναι απαραίτητο για την εξέλιξη του παιδιού σε επόμενο άνθρωπο να μην το εξετάζουμε παθητικά και παραδοσιακά όπως γίνεται συνήθως στο σχολείο. Πρέπει με μικρές ομάδες μαθητών να γίνονται σεμινάρια με δυσκολότερες ασκήσεις ειδικά δομημένες για να υποστηρίζουν την ανάπτυξη της σκέψης του αλλά και της δημιουργικότητάς του. Τα ανοιχτά προβλήματα, παραδείγματος χάρη, είναι προτιμότερα από τα κλειστά που δέχονται μεθοδολογικά την πίεση της επανάληψης δίχως αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει απαραίτητα και η εμπέδωση. Το πλαίσιο της επανάληψης αποκτά γρήγορα κορεσμό και ενώ είναι θετικό στην αρχή, μετατρέπεται σε αρνητικό σε βάθος χρόνου. Δεν πρέπει επιπλέον να φοβόμαστε τις δυσκολίες διότι μόνο αυτές μπορεί να ξεπεράσει το παιδί για να εξελιχθεί. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να περάσουμε και από το στάδιο της εξερεύνησης των ικανοτήτων του παιδιού έτσι ώστε να χρησιμοποιήσουμε ανάλογες στρατηγικές μάθησης και όχι να επιμένουμε σ' ένα γενικό και συντηρητικό πλαίσιο που επιβάλλει η λεγόμενη ύλη. Δίχως ενέργεια και χάσιμο χρόνου δεν υπάρχει σοβαρή επένδυση στην εξέλιξη του παιδιού. Τα master class είναι ειδικά δομημένα για αυτές τις στρατηγικές απαιτήσεις, ανατρέπουν τις κλασσικές ηλικιακές ιεραρχίες για να γνωρίσουν καλύτερα το παιδί και να το βοηθήσουν αποτελεσματικά για να βρει τον δικό του τρόπο μέσω του δασκάλου. Στη συνέχεια, ειδικά στις ακραίες περιπτώσεις είναι ο ρόλος του μέντορα που θα ολοκληρώσει αυτήν την προσέγγιση αυτός είναι που θα του προσφέρει την πρόσβαση σε γνώσεις και όχι μόνο πληροφορίες, σε στρατηγικές και όχι μόνο τεχνικές. Για να γίνει με την πάροδο του χρόνου, ο επόμενος άνθρωπος και να κατανοήσει ως μαθητής ότι στο πλαίσιο του δασκάλου μπορεί να υλοποιήσει ακόμα και αυτό που νόμιζε ότι δεν μπορεί να κάνει αρχικά διότι αυτό είναι το χαρακτηριστικό του ανθρώπου.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8001-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα παιδιά ως επόμενοι άνθρωποι"

“Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός…”

Το 1841 ο Βρετανός πρεσβευτής στην Ελλάδα sir Edmund Lyons δηλώνει: «Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει είτε Ρωσική είτε Αγγλική. Και αφού δεν πρέπει να γίνει ρωσική είναι ανάγκη να γίνει Αγγλική».
Η ενδόμυχη επιθυμία των δανειστών μας, για την χώρα μας, ήταν να κυριαρχείται από ένα ιδιότυπο ημι-αποικιακό καθεστώς.
Το 1854 οι σύμμαχοί μας, προχωρούν σε μία άνευ προηγουμένου κατοχή της χώρας,ενώ μέχρι το τέλος του Α! πολέμου, διορίζουν υπουργούς και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις.
Το 1857 συγκροτούν μαζί με ρώσους εκπροσώπους μια επιτροπή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε ως στόχο την εξεύρεση τρόπων για την πληρωμή των ελληνικών δόσεων του δανείου του 1832. Η επιτροπή αποφασίζει την εκχώρηση των εσόδων του ελληνικού κράτους από τα κυβερνητικά μονοπώλια, τους φόρους του καπνού, τα έσοδα φορολόγησης και τους τελωνειακούς δασμούς. Παράλληλα, καταθέτει προτάσεις και υποδείξεις για την εξυγίανση των δημοσιονομικών και τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης.
Από το 1879 ως το 1890 η χώρα δανείζεται αλόγιστα ενώ αναγκάζεται να εκχωρεί σε δάνεια το 40 με 50% των εσόδων της.
Το 1893 ο Τρικούπης αναφωνεί στη βουλή το ιστορικό « Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν».
Ο Δηλιγιάννης προσπάθησε ανεπιτυχώς να έρθει σε συμφωνία με τους ξένους ομολογιούχους των δανείων για συμβιβασμό. Το 1896 ξεσπάει εξέγερση στην Κρήτη εναντίον της Οθωμανικής διοίκησης.
Η Ελλάδα ανέτοιμη από κάθε άποψη υπέστη στρατιωτική πανωλεθρία από τον τουρκικό στρατό τον Μάιο του 1897.
Ως αποτέλεσμα της ήττας αναγκάστηκε να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις 4 εκ. τουρκικών λιρών και να δεχθεί νέο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο για το διογκωμένο εξωτερικό της χρέος. Η εθνική κυριαρχία της χώρας είχε δεχθεί ακόμη ένα ισχυρό πλήγμα.
Ο Βενιζέλος δεν επιχείρησε μια πραγματικά δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, από το 1923 ως το 1932 τα συνεχή δάνεια από το εξωτερικό αυξάνουν το ανυπέρβλητο πια δημόσιο χρέος ενώ το ισοζύγιο πληρωμών παρά τις όποιες προσπάθειες παραμένει αρνητικό.
Η κατάρρευση του αμερικανικού χρηματιστηρίου στη Νέα Υόρκη το φθινόπωρο του 1929, είχε σοβαρές συνέπειες σε όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Αυτές έγιναν έντονες στην Ευρώπη το πρώτο εξάμηνο του 1931.
Από τις 30 Ιουνίου 1931, ο διορισμένος από την Κ.Τ.Ε. Άγγλος σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδας, Η. C. Finlayson, έγραψε στο Ε.Βενιζέλο προειδοποιώντας τον, «…εξακολουθεί να υφίσταται στην Ελλάδα σοβαρή έλλειψης οικονομικής ισορροπίας και ότι, αν δε ληφθούν διορθωτικά μέτρα, είναι δυνατόν να δημιουργηθεί μια σοβαρή κατάστασης…»
Ο Βενιζέλος αποδέσμευσε παντελώς το νόμισμα από το χρυσό, η απότομη υποτίμηση θα αλλοίωνε το οικονομικό προφίλ της χώρας.
Έτσι ανακλήθηκε (με τον Ν.5322/28-9-1931) η σύνδεση με την αγγλική λίρα και την ισοτιμία του 1928 (1 λίρα=375 δραχμές) και το νόμισμα συνδέθηκε με το δολάριο (1 δολάριο=77,05 δραχμές) που ακόμα διατηρούσε τη σχέση του με το χρυσό. Ο πιεζόταν να προχωρήσει στην υποτίμηση του νομίσματος, διαφορετικά γρήγορα, θ’ αναγκαζόταν να διακόψει τις πληρωμές των χρεών προς το εξωτερικό, πράγμα που θα σήμαινε χρεοκοπία για την Ελλάδα. Tο μόνο που έμενε να κάνει, ήταν ν’ αυξήσει τους φόρους, για να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό.
Στο εσωτερικό η πολιτική κατάσταση χειροτέρευε.Ο Βενιζέλος σε συνάντηση με τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων στις 25 και 28 Μαρτίου, πρότεινε τη συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης και την υποστήριξη των αιτημάτων της Ελλάδας στην Κ.Τ.Ε. στα μέσα του Απριλίου.
Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης συμφώνησαν, εκτός από τον Παναγή Τσαλδάρη του Λαϊκού Κόμματος που διέβλεπε τάση μεταφοράς της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής του Βενιζέλου στα υπόλοιπα κόμματα…(πάσα ομοιότης με την σημερινή κατάσταση είναι τελείως … συμπτωματική!!!).
Οι μικρές τράπεζες είχαν σοβαρά προβλήματα και η Τ.τ.Ε. προχώρησε σε χορηγήσεις ύψους 733 εκατομμυρίων δραχμών από τα οποία τα 500 πήγαν προς τις μικρότερες τράπεζες.
Η ρευστότητα των τεσσάρων μεγάλων εμπορικών τραπεζών είχε μειωθεί από 16,8% το Δεκέμβριο του 1931 και σε 9,7% τον Απρίλιο του 1932. Οι καταθέσεις του πρώτου τριμήνου του 1932 είχαν παρουσιάσει μείωση μέχρι 11%, η κυκλοφορία του νομίσματος είχε μείωση 2,5%, ενώ το κάλυμμα του στην Τ.τ.Ε. ήταν πλέον σταθερά κάτω από το όριο του 40% που είχε θέσει η Τ.τ.Ε. όταν είχε ιδρυθεί.
Όμως, η τελική απόφαση της Κ.Τ.Ε. δεν ήταν ευνοϊκή .(σήμερα αναμένουμε την σύνοδο κορυφής της Ε.Ε της Κυριακής 23/10/2011, και το αποτέλεσμά της ).
Μετά και από αυτή την απόφαση, οι εξελίξεις για την Ελλάδα ήταν ραγδαίες. Στις 21 Απριλίου 1932, παραιτήθηκε ο υπουργός Οικονομικών, Γεώργιος Μαρής, ύστερα από διαφωνία με το Βενιζέλο.
Ο Μαρής πίστευε ότι, αν εγκατέλειπαν το χρυσό κανόνα, θα έπρεπε να κηρύξουν εκλογές, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε τα βαριά φορολογικά μέτρα να τα χρεωθεί μόνο το κόμμα τους. Αλλά ο Βενιζέλος διαφώνησε κι έτσι ο Μαρής παραιτήθηκε.
Στις 23 Απριλίου 1932, ο νέος Υπουργός, καθηγητής Κυριάκος Βαρβαρέσσος, κήρυξε την πτώχευση και την αναστολή των πληρωμών από το ελληνικό δημόσιο, ενώ ζήτησε από τη ΔΟΕ δάνειο 200.000.000 δραχμών, αίτημα που δε βρήκε ανταπόκριση.
«Στους εσωτερικούς παράγοντες που επηρέασαν αρνητικά την ελληνική οικονομία και την οδήγησαν στην πτώχευση συγκαταλέγονται, ο υπερβολικός δανεισμός και ο ρόλος των τραπεζών στην εσωτερική αγορά. …»
Ο κ. Θάνος Κονδύλης είναι συγγραφέας του βιβλίου Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ 1928-1932, από το οποίο προέρχονται τα παραπάνω αποσπάσματα.
Στην περίπτωση της επίσημης πτώχευσης του ελληνικού κράτους το 1932 υπήρξε πράγματι προσωρινή παύση πληρωμών, αλλά η χώρα δεν γλύτωσε ούτε από τα χρέη της, ούτε από τους δανειστές της. Ακόμη και σήμερα συνεχίζει το ελληνικό κράτος να πληρώνει το διακυβερνητικό δάνειο με τις ΗΠΑ που συνάφθηκε το 1929! Κι ας έχει μεσολαβήσει επίσημο χρεοστάσιο της χώρας.
Όπως φαίνεται, αυτή η κατάρα του υπερβολικού δανεισμού της χώρας, ως πολιτική πρακτική των εκάστοτε κυβερνώντων εδώ και αρκετά χρόνια, ως συνήθεια, επιβεβαιώνει το λαϊκό ρητό « πρώτα βγαίνει η ψυχή και ύστερα το χούγι».
Όσο περισσότερο κρατήσει η επιθανάτια αγωνία, τόσο περισσότερο κερδίζουν από τα αυξημένα spread-επιτόκια, από τις επισφάλειες των ελληνικών ομολόγων, από τα κάθε είδους παράγωγα χρέους, από τα πιθανά swap και τις συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι προκειμένου η χώρα να συνεχίσει να δανείζεται για να συνεχίσει απρόσκοπτα την εξυπηρέτηση των χρεών της.
Το ιδεώδες για τις αγορές θα ήταν να συνεχιστεί στο διηνεκές αυτή η κατάσταση. Αυτό θέλουν να εγγυηθεί η κηδεμονία της χώρας από το ΕΕ και το ΔΝΤ. Επιζητούν δηλαδή μια ελεγχόμενη πτώχευση σαν αυτή που επέβαλε το ΔΝΤ στην Ουρουγουάη το 2003, η οποία την μετέτρεψε σε μια από τις φτωχότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να την γλυτώσει από το χρέος της.
Με την σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου 2010, οι ηγέτες της ευρωζώνης σύστησαν επίσημα την Ελλάδα στο ΔΝΤ.
«Ελπίζουμε ότι αυτό θα καθησυχάσει όλους τους κατόχους των Ελληνικών ομολόγων ότι η ευρωζώνη δεν θα αφήσει την Ελλάδα να αποτύχει», όπως είπε ο Χέρμαν Βαν Ρομπέι μετά τη Σύνοδο Κορυφής.
Δυστυχώς η χώρα βαδίζει, όπως έχει προκαθοριστεί από τις αγορές, τους κερδοσκόπους, και επίσημους τοκογλύφους, από το κακό στο χειρότερο. Κάθε επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης αποφέρει κέρδη,δις ευρώ, σε διεθνείς θεσμικούς και μη επενδυτές. Γιατί έχουν επενδύσει στον αργό θάνατό της χώρας και στην σύγχρονη προστασία τους από το τοξικό Ελληνικό χρέος.
«Η πρώτη διαταγή των νόμων των είναι, να νομίζουν τους λόγους του τυράννου ως νόμους απαράβατους», έγραφε για τα καθεστώτα της τυραννίας ο Ανώνυμος Έλληνας».
Ωστόσο, δεν υπάρχουν «νόμοι απαράβατοι». Ιδίως όταν η αναζήτηση μιας εναλλακτικής προοπτικής αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα και το λαό της.
Το μόνο που μπορεί να κάνουν οι αγορές απέναντι σε μια αποφασισμένη χώρα και σε έναν αποφασισμένο λαό, είναι να μηδενίσουν την πιστοληπτική του ικανότητα.
Όμως αυτό δεν αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα. Κι αυτό γιατί η συμμετοχή των κρατικών ελλειμμάτων στο δημόσιο δανεισμό κινείται λίγο πάνω από το 3%. Αυτό σημαίνει ότι, αν απαλλαγεί η χώρα από την εξυπηρέτηση των δανείων, οι πραγματικές δανειακές ανάγκες, ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, είναι ασήμαντες.
Όμως εν αναμονή της απόφασης της συνόδου Κορυφής, πρέπει οι πολιτικοί μας να γνωρίζουν ότι ένα κράτος δεν είναι μια επιχείρηση για να την κλείσεις όποτε θέλεις.
Ας διαβάσουν και λίγο την Ιστορία αυτού του Έθνους, έχει αρκετά να τους διδάξει.
ΠΗΓΗ
http://www.arkoleon.com/?p=942 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "“Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός…”"

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Απλές λύσεις για άμεση έξοδο από την κρίση

Μέσα σε λίγες ημέρες μπορεί να σωθεί η Ελλάδα.
Αρκεί να ξυπνήσουν οι Έλληνες και να δουν τι συμβαίνει.
Στα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας της η Ελλάδα έχει γεμίσει άπειρες σελίδες με τις περιπέτειές της. Μεγάλες, ένδοξες και περίεργες περιπέτειες, οι οποίες ήταν τόσο εντυπωσιακές, που έγιναν ανάγνωσμα όχι μόνον για τους Έλληνες, αλλά για όλους τους λαούς του κόσμου. Θα υπέθετε κάποιος ότι σε αυτήν τη μακραίωνη πορεία η Ελλάδα θα τα είχε "δει" και θα τα είχε αντιμετωπίσει όλα. Θα έλεγε κάποιος ότι θα μπορούσαμε, λόγω ιστορικής εμπειρίας, να επιβιώσουμε ως λαός στον αυτόματο "πιλότο". Θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε με ένα απλό "λυσάρι" έτοιμων λύσεων. Λογικό είναι αυτό. Η Ελλάδα έχει "δει" έξω από την "πόρτα" της τους πάντες. Έχει "δει" τις πιο ακραίες συμπεριφορές απέναντί της.

Ή συνέχεια στήν πηγή.http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2011/10/aples-lyseis-gia-exodo-apo-krisi-1.html
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Απλές λύσεις για άμεση έξοδο από την κρίση"

ΣΧΕΔΙΟ ΔΕΛΤΑ


Αρκετά με τις αναλύσεις. Ένα παραγωγικό διάλειμμα θα μας βοηθήσει να δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική. Πάμε λοιπόν να διηγηθούμε ένα παραμύθι.
Κάποτε λοιπόν σε μια μικρή χώρα, μικρή αλλά με πλούσιο φυσικό κεφάλαιο, κατεστραμμένη από έναν Μεγάλο Πόλεμο και σπαραγμένη από την εμφύλια διαμάχη, κάποιοι μαζεύτηκαν σ' ένα μαγευτικό δασάκι, μακρυά από τα αδιάκριτα μάτια ξένων και ντόπιων.
Αναμεταξύ τους υπήρχαν αρχηγοί των μεγαλύτερων πολιτικών παρατάξεων, οι τρεις-τέσσερις πιο πλούσιοι και ισχυροί υπήκοοί της μικρής χώρας της ιστοριούλας μας αλλά και κάποιοι από τους πιο σοφούς που διέθετε αυτή η χώρα.

Ήταν πραγματικά μια παράξενη σύναξη ανθρώπων εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα. Πολλοί απ' αυτούς είχαν μιλήσει με πολύ άσχημα λόγια για κάποιους από τους παριστάμενους, ορισμένοι είχαν πολεμήσει εναντίον κάποιον άλλων, άλλοι δεν είχαν γνωριστεί ποτέ μεταξύ τους και μόνο ως όνομα και φήμη είχαν ακούσει για μερικούς που τώρα έβλεπαν μπροστά τους. Όλοι κι όλοι δεν ήταν πάνω από δέκα άνθρωποι αλλά η σοφία, ο πλούτος, η εμπειρία και η επιρροή τους στη χώρα και έξω απ' αυτή, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν εντυπωσιακή.


-Κύριοι, ας τελειώνουμε γιατί δε νομίζω ότι μπορούμε να αντέχουμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον για πολύ! Ακούστηκε η φωνή του γεροντότερου της αλλόκοτης παρέας.


Μαζεύτηκαν τριγύρω του, με βαριά καρδιά οι περισσότεροι είναι η αλήθεια, για να ακούσουν και να σκεφθούν.


-Η χώρα μας μπαίνει σε μια νέα εποχή. Ο Μεγάλος Πόλεμος τέλειωσε και σε λίγο θα τελειώσει και επισήμως και η μεταξύ μας σύρραξη. Πρέπει να αποφασίσουμε και να συμφωνήσουμε σε δύο καίρια σημεία, σε ένα ελάχιστο κοινό τόπο, ειδάλλως η πατρίδα μας θα κινδυνέψει να κοπεί στα δύο και να εξαφανιστεί. Μια τέτοια συμφωνία δεν θα γραφτεί, δε θα υπογραφεί αλλά θα πρέπει να τηρηθεί προσαρμοσμένη στα μέτρα και στις αντιλήψεις του καθενός, ώστε να επιβιώσει η χώρα.


Στο ακροατήριο επικράτησε ησυχία και αδημονία. Σε τι θα μπορούσαν να συμφωνήσουν αυτοί οι τόσοι παράταιροι μεταξύ τους άνθρωποι;


- Πρώτον, η χώρα είναι δρομολογημένο να ανήκει στη Δύση. Αποφασίστηκε από όσους έχουν και μπορούν να εγγυηθούν την ανεξαρτησία και την ύπαρξη της χώρας. Τούτο πρέπει να γίνει σεβαστό και να μην αμφισβητηθεί με παράνομα, βίαια ή μη πολιτικά μέσα. Η χώρα θα επιδιώξει να παραμείνει στη Δύση με κάθε τρόπο.


-Δεύτερον, η κρατική μας διάρθρωση πρέπει να γίνει τέτοια που να μοιράζει τα κρατικά κεφάλαια ή τους διαθέσιμους πόρους ή τις κρατικές θέσεις τους υπαλλήλους και τους εργαζόμενους με μέθοδο που να αποτρέψει την πιθανότητα επανάληψης μιας εμφύλιας διαμάχης στο μέλλον. Το κράτος θα μοιράζει ή θα αφήνει να μοιράζεται στα κρυφά ό,τι μπορεί από το κρατικό κεφάλαιο, ώστε να μη συσσωρευθεί σε μια παράταξη ή σε μια μικρή ομάδα προσώπων η κρατική περιουσία. Είτε αφορά δημόσια γη, είτε δημόσιους πόρους, είτε θέσεις στο δημόσιο είτε κρατικές επιχειρήσεις, θα αφεθούν να μοιραστούν αναλογικά με τη δύναμη της κάθε παράταξης. Από την άλλη, επειδή αυτή η μέθοδος δεν θα επιτρέψει να αναπτυχθούν οι επιχειρήσεις, το κράτος θα κλείσει τα μάτια στη φοροδιαφυγή ώστε να υπάρχει ένα αντιστάθμισμα στους ιδιώτες.


Στα λόγια αυτά, απάντησε η ψιθυριστή φωνή ενός "σοφού":


-Έχω δυο ερωτήματα: Ένα, δε θα εξαναγκαστούμε σε τεράστια δανειακή εξάρτηση στο μέλλον, αν δεν έχουμε αφήσει τη βιομηχανία να δουλέψει και μοιράζουμε αφειδώς και ανεξέλεγκτα κρατικά κεφάλαια;Δύο, πως θα επιδιώξουμε να μείνουμε στη Δύση, αν δανειζόμαστε συνέχεια ώστε να διατηρηθούμε ενωμένοι και επιπλέον πως θα μείνουμε στη Δύση αφού η πολιτική που μας περιγράφεις θα μας οδηγήσει μέσα σε πενήντα χρόνια σε τόσο αδύναμη θέση που θα μας καταπιούν;


Ο γέρος που μίλησε στην αρχή ξερόβηξε. Και απάντησε:


-Είμαστε και θα είμαστε για πάντα μια μικρή χώρα, που αν ξαναφήσουμε να βγει και πάλι από μέσα μας ο διχασμός θα εξαφανιστούμε. Οι δυο προτάσεις που σας έκανα δεν είναι ξεκομμένες η μια από την άλλη. Πραγματικά, οι ξένοι κάποια στιγμή, ό,τι και να κάνουμε θα θελήσουν να μας πετάξουν έξω από τα σαλόνια τους ή θα αδιαφορήσουν για την τύχη μας. Και εμείς πως θα είμαστε τότε; Κανείς δεν ξέρει. Σήμερα, ασχολούνται μαζί μας και μας βοηθούν γιατί υπάρχουν οι Κόκκινοι. Αύριο, αν αλλάξουν τα πράγματα θα μας ξεχάσουν. Εδώ μιλάμε για την τύχη της χώρας τα επόμενα πενήντα-εκατό χρόνια. Όλη η στρατηγική μας λοιπόν αποσκοπεί στον εξαναγκασμό των ξένων να ασχολούνται συνέχεια με εμάς, να έχουν την ανάγκη μας με κάποιο τρόπο και ταυτόχρονα να τακτοποιήσουμε έτσι τη διανομή των κρατικών κεφαλαίων που να έχουν πρόσβαση όλες οι παρατάξεις κατά τη δύναμή τους.


-Και πως θα τα καταφέρουμε αυτά; Ρώτησε και πάλι ο "σοφός"


-Το όπλο της μικρής μας χώρας είναι τα δάνεια. Θα δανειζόμαστε σιγά-σιγά κι έτσι θα έχουμε κεφάλαια να διοχετεύουμε στο εσωτερικό για να διατηρείται η χώρα συμπαγής. Σκοπός μας είναι όταν θα τα έχει βρει η Δύση με την Ανατολή, και δε θα μας χρειάζονται πια, να έχει σωρευτεί ένα τόσο μεγάλο δανειακό κεφάλαιο που δε θα μπορούν να μας πετάξουν από πουθενά. Μην ξεχνάτε ότι έτσι όπως θα έχουμε δομήσει την κρατική διοίκηση κανείς δε θα μπορεί να κατηγορήσει κανέναν για το πως διανεμήθηκαν τα κεφάλαια και κανείς δε θα μπορεί να ελέγξει τους εθνικούς λογαριασμούς. Ο βασικός μας σκοπός να παραμείνουμε στη Δύση και να εξαναγκάσουμε τους δυτικούς μας συμμάχους να βρίσκονται συνέχεια δίπλα μας θα έχει επιτευχθεί. Και βέβαια δε θα μπορούν παρά να επιδιώκουν την διαρκή ύπαρξη της χώρας ώστε να μην χάσουν τα κεφάλαιά τους. Διαφορετικά, άλλη ελπίδα δεν έχουμε.


Όλοι οι παριστάμενοι συμφώνησαν. Ανεξάρτητα από τις διαφορές τους, όλοι ήθελαν η χώρα να παραμείνει ενιαία. Την ονειρευόντουσαν ο καθένας διαφορετική, αλλά ενιαία. Ακόμη, όλοι είχαν κατανοήσει πολύ βαθιά πως οι Δυτικοί θα βοηθούσαν τη χώρα για όσο την είχαν ανάγκη και θα την εγκατέλειπαν με την πρώτη ευκαιρία. Θα την άφηναν στην τύχη της κάποια στιγμή. Και ποια θα ήταν η τύχη της χώρας τότε και μάλιστα στο γεωγραφικό περιβάλλον που την περιτριγύριζε;


Και είπαν όλοι "ναι".

  ΠΗΓΕΣ
http://tyxaios.blogspot.com/
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΣΧΕΔΙΟ ΔΕΛΤΑ"

Μεσόβουνο - 23 Οκτωβρίου 1941

H ανατομία μιας σφαγής
Ήταν το πρώτο χωριό της ηπειρωτικής Ελλάδας που πήρε τα όπλα κατά των κατοχικών αρχών. Ένα από τα πρώτα που γνώρισαν τα μαζικά αντίποινα της Βερμαχτ, με δύο διαδοχικά ολοκαυτώματα κι εκατοντάδες νεκρούς.
Κι όμως, η συλλογική εθνική μνήμη κάθε άλλο παρά του έχει επιφυλάξει τη θέση που του αξίζει στο μαρτυρολόγιο της δεκαετίας του '40.
Ίσως γιατί σ' αυτή την ιστορία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο οι ελληνικές δωσιλογικές αρχές, καθιστώντας την ακατάλληλη για τους συνήθεις πανηγυρικούς της ημέρας.
Ο λόγος για το Μεσόβουνο του νομού Κοζάνης. Μια ιστορία με την οποία αξίζει ν' ασχοληθούμε -ιδίως σήμερα, που οι προσπάθειες για αναθεώρηση των γεγονότων της δεκαετίας του '40, με βάση μια ανανεωμένη εκδοχή των ψυχροπολεμικών στερεοτύπων, εμφανίζονται ξανά στον ορίζοντα. Ως βάση γι' αυτή την αναμόχλευση θα χρησιμοποιήσουμε μια σειρά από αδημοσίευτα αποκαλυπτικά ντοκουμέντα που εντοπίσαμε στο σχετικό φάκελο των Αρχείων του υπ. Εξ. (1945, φ. 4), συμπληρώνοντάς τα όπου χρειάζεται με πληροφορίες από ήδη δημοσιευμένο υλικό.

Η προϊστορία της εξέγερσης
 Η ιστορία του Μεσόβουνου ξεκινάει, ουσιαστικά, με την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών της δεκαετίας του '20. Ως τότε λεγόταν Κρίμσια και κατοικείτο από τουρκόφωνους μουσουλμάνους (1.468, σύμφωνα με την απογραφή του 1920). Το 1924 αντικαταστάθηκαν από 220 οικογένειες «Λαζών προσφύγων εκ Πόντου» -805 άτομα συνολικά. Τον Οκτώβριο του 1940, δυο βδομάδες πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, η τελευταία προπολεμική απογραφή πληθυσμού βρήκε εκεί 1.171 άτομα.
Η εγκατάσταση των προσφύγων στην περιοχή εξυπηρετούσε γνωστούς -και δημόσια διακηρυγμένους- «εθνικούς στόχους». Οι ίδιοι οι Μεσοβουνιώτες, όμως, δεν φαίνεται να ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί στις αρχές. Τουλάχιστον αυτό διαπιστώνουμε από την έκθεση που ο κατοχικός νομάρχης Κ. Γεωργαντάς συνέταξε αμέσως μετά την «ανταρσία» (Κοζάνη 19.10.1941, αρ. πρωτ. εμπ. 203γ):
«Οι κάτοικοι του χωρίου τούτου», διαβάζουμε, «διατελούσιν εις εντελώς απολίτιστον κατάστασιν, τα δε 90% τούτων τυγχάνουσι κομμουνισταί εκ των μάλλον επικινδύνων». Την απέχθεια του εθνικόφρονος λειτουργού δεν μειώνει ούτε καν η διαπίστωση ότι «οι εκ τούτων στρατευθέντες κατά τον πόλεμον επεδείξαντο πολύ καλήν διαγωγήν» στα βουνά της Αλβανίας.
Την ύπαρξη κομμουνιστικής οργάνωσης στο χωριό, που «ανέπτυξε σοβαρή δράση» ήδη από τα χρόνια του Μεσοπολέμου, επιβεβαιώνει και ο δάσκαλος του χωριού Αλέκος Χατζητάσκος, που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην εξέγερση του '41.
«Την περίοδο της φασιστικής μεταξικής δικτατορίας», προσθέτει, «αρκετή δράση ανέπτυξε το αντιδικτατορικό μέτωπο που συγκροτήθηκε με την πρωτοβουλία των κομμουνιστών του χωριού».
Την ίδια γνώμη είχαν, φαίνεται, και οι μεταξικές αρχές. Ωσπου τον Μάρτιο του 1941, στη μέση του ελληνοϊταλικού πολέμου, ο νομάρχης Κοζάνης αποφάσισε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Με εισήγησή του προς το υπουργείο Εσωτερικών, ζητεί «την διάλυσιν του κοινοτικού συμβουλίου» του Μεσόβουνου «λόγω των κομμουνιστικών φρονημάτων των μελών αυτού και διότι δεν συνεμορφούντο προς τας εκάστοτε διαταγάς και οδηγίας της Νομαρχίας». Εισηγείται, μάλιστα, συγκεκριμένο διάδοχο σχήμα: «την ανάθεσιν των καθηκόντων του συμβουλίου εις τριμελή διοικούσαν επιτροπήν εκ των Παύλου Κωνσταντινίδη ως προέδρου, μέλους του κοινοτικού συμβουλίου, και των Λεων. Αϊβατζίδη και Ευσταθίου Παπαδοπούλου, ως μελών της επιτροπής».
Ακολούθησε, λίγες μέρες μετά, η γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας, η κατάρρευση του μετώπου και ο σχηματισμός της πρώτης δωσιλογικής κυβέρνησης από τον Τσολάκογλου. Στη χώρα επιβλήθηκε τριπλή κατοχή, και η επαρχία Εορδαίας περιήλθε στη γερμανική ζώνη, υπό την εποπτεία του Φρουραρχείου Κοζάνης.
Για ορισμένους, ωστόσο, οι υπηρεσιακές προτεραιότητες παρέμειναν αναλλοίωτες. Λες και δεν είχε συμβεί τίποτα στο μεσοδιάστημα, το υπουργείο Εσωτερικών αποφασίζει στις 30 Ιουνίου να ρωτήσει την υφιστάμενή του νομαρχία Κοζάνης «εάν υφίσταντο οι λόγοι οι υπαγορεύσαντες κατά τον Μάρτιον την διάλυσιν του κοινοτικού συμβουλίου» του Μεσόβουνου. Η απάντηση ήταν θετική και στις 26 Ιουλίου το υπουργείο ανακοίνωσε επίσημα την αντικατάσταση του κοινοτικού συμβουλίου από την προταθείσα «εθνικόφρονα» επιτροπή.
Στο μεσοδιάστημα, η τοπική κοινωνία προσπαθούσε να οργανώσει τη ζωή της κάτω από τις καινούριες συνθήκες. Κάτοικοι του Μεσόβουνου λεηλάτησαν την επαύριο της ήττας τις αποθήκες της τοπικής στρατιωτικής μονάδας, κρύβοντας όπλα και πυρομαχικά για ώρα ανάγκης. «Με πρωτοβουλία του αντιδικτατορικού μετώπου», υποστηρίζει ο Χατζητάσκος.
Ο ίδιος αναφέρει επίσης τη συγκρότηση τοπικού πυρήνα της αντιστασιακής οργάνωσης «Ελευθερία», τη σύσταση ένοπλης πολιτοφυλακής που είχε αναλάβει τη νυχτερινή περιφρούρηση του χωριού, καθώς και μια αποτυχημένη απόπειρα σαμποτάζ κατά της σιδηροδρομικής γραμμής στο Μουχαρέμ Χαν.
Παράλληλα, ακολουθώντας μια πρακτική γενικευμένη σε όλη την ύπαιθρο εκείνη τη χρονιά, οι Μεσοβουνιώτες αρνήθηκαν να παραδώσουν τη σοδειά τους στις δωσιλογικές αρχές

Η «ανταρσία»Δεν ξέρουμε πώς θα είχαν αντιδράσει οι χωρικοί, αν η αντικατάσταση του κοινοτικού συμβουλίου είχε γίνει από τις μεταξικές αρχές, πριν από την κατάρρευση του μετώπου. Το βέβαιο είναι ότι δεν συμμορφώθηκαν με την απόφαση της δωσιλογικής κυβέρνησης. Με την υποστήριξη του χωριού, ο απολυμένος κοινοτάρχης Ιωάννης Μαυρανάς αρνήθηκε να παραδώσει στη διορισμένη επιτροπή τα γραφεία και το αρχείο της κοινότητας.
Οι ίδιες οι δωσιλογικές αρχές, πάντως, δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία για την αιτία του κακού. «Την εξέγερσιν των κομμουνιστών κατοίκων Μεσοβούνου», διαβάζουμε στην έκθεση που συνέταξε στις 19 Οκτωβρίου ο νομάρχης, «ιδίως υπέθαλψε και υπέκαυσεν ο βουλγαροκομμουνιστής διδάσκαλος του χωρίου Μεσοβούνου, Αλεξ. Χατζητάσκος». Κομμάτι δύσκολο, βέβαια, μια και ο τελευταίος ανέλαβε τα καθήκοντά του μόλις στις 5 Οκτωβρίου.
Μπροστά στην αντίδραση των συγχωριανών του, ο διορισμένος κοινοτάρχης Κωνσταντινίδης υποβάλλει την παραίτησή του, για να την ανακαλέσει λίγο αργότερα. Ακολουθεί η επίσημη «εγκατάστασις» της νέας κοινοτικής αρχής «υπό της χωροφυλακής και των Γερμανών». Έτσι, με τη βία του χωροφύλακα και την εκφοβιστική παρουσία των κατακτητών, «παρεδόθη αυτοίς το αρχείον και το γραφείον της κοινότητος».
Το πρωί της 10ης Οκτωβρίου, απόσπασμα της χωροφυλακής συνοδευόμενο από 2 γερμανούς υπαξιωματικούς επισκέπτεται το χωριό αναζητώντας 11 «σεσημασμένους κομμουνιστές» και κάνει έρευνα για κρυμμένα όπλα. Οι καταζητούμενοι έχουν φύγει -ίσως χάρη στην απερισκεψία του ίδιου του Κωνσταντινίδη, που το προηγούμενο βράδυ καμάρωνε σε καφενείο της Πτολεμαΐδας για τις επερχόμενες συλλήψεις. Απογοητευμένοι, οι χωροφύλακες θα συλλάβουν έτσι τον καθαιρεθέντα πρόεδρο Μαυρανά και τη γυναίκα ενός παλαίμαχου κομμουνιστή.
Το ίδιο βράδυ, ο διορισμένος κοινοτάρχης σκοτώνεται στη μέση του χωριού «διά περιστρόφου» από τον -επίσης παλαίμαχο- κομμουνιστή Κώστα Ιγνατιάδη. Ως κίνητρο του εκτελεστή, ο νομάρχης καταγράφει την «υπόνοια» ότι το θύμα «είχε καταδώσει εις τας Ελληνικάς και Γερμανικάς αρχάς αυτόν και τους κατοίκους της κοινότητος ότι τυγχάνουσι κομμουνισταί και ότι αποκρύπτουσι τυφέκια και πολυβόλα».
Σύμφωνα με τα επιζήσαντα τοπικά στελέχη του ΚΚΕ, η απόφαση για το φόνο του Κωνσταντινίδη πάρθηκε από την κομματική οργάνωση του χωριού. Ο καθοδηγητής Εορδαίας, Βασίλης Τσουκαλίδης, ισχυρίζεται στις αναμνήσεις του ότι ο ίδιος είχε εισηγηθεί μονάχα την απαγωγή του, αλλά οι ντόπιοι κομμουνιστές έδρασαν «όπως αυτοί ήθελαν». Ο ίδιος ο Χατζητάσκος, τέλος, υποστηρίζει ότι η απόφαση «της οργάνωσης» για εκτέλεση του Κωνσταντινίδη τού κοινοποιήθηκε σε έκτακτη σύσκεψη την τελευταία στιγμή, υποχρεώνοντάς τον να ακυρώσει προγραμματισμένη συνάντησή του με τον Τσουκαλίδη.
Ακολούθησε ο ξεσηκωμός. «Ο φονεύς αρχικομμουνιστής Ιγνατιάδης», διαβάζουμε στην έκθεση του νομάρχη, «μετά του βουλγαροκομμουνιστού διδασκάλου Αλέκου Χατζητάσσου, εξήγειραν τους κομμουνιστάς και αμαθείς κατοίκους του χωρίου, διαβεβαιούντες αυτούς ότι ολόκληρος η Ελλάς επανεστάτησε κατά των Γερμανικών Αρχών, ότι ερυθροί Ρώσσοι Αλεξιπτωτισταί έχουσι κατέλθει εις πολλά σημεία της Μακεδονίας και ότι εντός ολίγων ημερών αι Ρωσσικαί Στρατιαί θα κατήρχοντο εις την Ελλάδα».
Δυο ένοπλες ομάδες ανταρτών ανεβαίνουν στο Βέρμιο. Τη στρατιωτική διοίκησή τους αναλαμβάνει, ως έφεδρος αξιωματικός, ο Χατζητάσκος. Δεν κάνουν, ωστόσο, την παραμικρή επιθετική ενέργεια. Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά στο ίδιο μοντέλο αυθόρμητης, «αμυντικής» ενέργειας με τις εξεγέρσεις του ελληνικού πληθυσμού, λίγες βδομάδες νωρίτερα, στην κατεχόμενη από τους Βουλγάρους περιοχή της Δράμας.
Όμηροι και διαπραγματεύσεις
Στις 11 Οκτωβρίου, απόσπασμα χωροφυλακής μ' επικεφαλής τον ενωμοτάρχη Ζαφειράκη επισκέπτεται το χωριό για να διενεργήσει ανακρίσεις. Ύστερα από ειδοποίηση των κατοίκων, οι αντάρτες τούς συλλαμβάνουν, ζητώντας ανταλλαγή τους συλληφθέντες της προηγουμένης.
Οι δωσιλογικές αρχές της Κοζάνης αποφασίζουν στο μεταξύ να πατάξουν την «ανταρσία», καταφεύγοντας στην προστασία των γερμανικών όπλων. «Κατά των εξεγερθέντων απεστάλησαν αποσπάσματα Χωροφυλακής υπό τον διοικητήν της Υποδιοικήσεως Χωροφυλακής Εορδαίας και τον διοικητήν της Χωροφυλακής Κοζάνης ταγματάρχην Τριανταφύλλου», τονίζει στην έκθεσή του ο νομάρχης, «εκρίθη όμως σκόπιμον όπως τα αποσπάσματα ταύτα μη ενεργήσωσι κατά των επαναστατών, καθόσον ούτοι ήσαν ωπλισμένοι δι' αυτομάτων όπλων, και ζητηθή η επέμβασις των Γερμανικών Αρχών Κατοχής, όπερ και εγένετο».
Στις 12 Οκτωβρίου, νομάρχης, εισαγγελέας και ηγεσία της χωροφυλακής επισκέπτονται το Γερμανικό Φρουραρχείο Κοζάνης και του «καθιστούν γνωστήν την σημειωθείσαν στασιαστικήν κίνησιν κατοίκων της κοινότητος Μεσοβούνου, εμπνεομένων υπό κομμουνιστικάς αρχάς».
Ταυτόχρονα, απευθύνουν στους εξεγερμένους χωρικούς τελεσίγραφο, «όπως καταθέσωσι τα όπλα και αφήσωσιν ελευθέρους τους συλληφθέντας». Ως μεσολαβητής επιστρατεύεται ο κοινοτάρχης του γειτονικού (επίσης προσφυγικού) χωριού Κομνηνά, «όστις εξήσκη επιρροήν επί των κατοίκων Μεσοβούνου» και θα πετύχει την απόλυση όλων των ομήρων, πλην του ενωμοτάρχη. Σχετική εντολή υποστηρίζει ότι είχε δώσει στην τοπική οργάνωση του ΚΚΕ και ο Τσουκαλίδης. Οι Γερμανοί ενημερώνονται από τη νομαρχία «τηλεφωνικώς» για όλες τις εξελίξεις.
Η πρόσκληση στη Βέρμαχτ
Ο νομάρχης Γεωργαντάς, ωστόσο, δεν το βάζει κάτω. Στις 13 Οκτωβρίου επισκέπτεται ξανά το Γερμανικό Φρουραρχείο, συνοδευόμενος από τον εισαγγελέα και τον ανώτερο διοικητή χωροφυλακής δυτ. Μακεδονίας. Την επομένη απευθύνει, γραπτά αυτή τη φορά, έκκληση για επέμβαση της Βέρμαχτ προς αποκατάσταση της τάξης:
«Καθ' άς έχομεν πληροφορίας, αίτινες δεν είναι απολύτως εξηκριβωμέναι, η Κοινότης Μεσοβούνου φυλάσσεται από φρουράν ανταρτών οίτινες πιθανόν να είναι ενισχυμένοι και από χωρικούς ετέρων χωρίων, ευρίσκονται διεσκορπισμένοι εις τα γύρωθεν υψώματα και αναμένουσι να επιτεθώσιν καθ' οιουδήποτε όστις ήθελεν εισέλθη εις το χωρίον των.
«Οι αντάρται έχουσιν περίπου 10 πολυβόλα, αρκετά όπλα και χειροβομβίδας [...]. Επειδή η εξ 24 ανδρών Χωρ/κής [δύναμις] παραμένει εις Κομνηνά ανίσχυρος να επιχειρήση τι χωρίς την βεβαιότητα ασκόπου θυσίας έναντι καλώς εξωπλισμένων υπερεκατόν Μεσοβουνιτών, έχομεν την τιμήν να παρακαλέσωμεν όπως λάβητε τα κατά την κρίσιν σας μέτρα διά την αντιμετώπισιν του δημιουργηθέντος ζητήματος».
Άλλο που δεν ήθελαν οι Γερμανοί... Το επόμενο βράδυ, «γερμανικόν απόσπασμα εκ 100 περίπου οπλιτών, ενισχυθέντων και δι' αποσπάσματος χωροφυλάκων» ξεκινά από την Κοζάνη για την «κατά των κατοίκων Μεσοβούνου ενέργειαν». Σταθμεύει τα οχήματά του στα Κομνηνά και συνεχίζει με τα πόδια προς το Μεσόβουνο, για να το βρει μισοαδειανό: προφανώς ειδοποιημένοι, «πολλοί εκ των κατοίκων είχον εγκαταλείψει από της νυκτός το χωρίον και είχον καταφύγει εις τα πλησίον χωρία, τινές δε τούτων είχον καταφύγει εις τα όρη υπό τον δημοδιδάσκαλον Χατζητάσσον και τον φονέαν Ιγνατιάδην».
Γερμανοί κι έλληνες συνεργάτες τους δεν θα βρουν, έτσι, παρά «έναν μόνο ένοπλον κάτοικον, ον και εξετέλεσαν επί τόπου ενώπιον των κατοίκων του χωρίου, προς παραδειγματισμόν και εκφοβισμόν». Ήταν ο 19χρονος Θεόδωρος Ακριτίδης, σύνδεσμος των ανταρτών με όσους είχαν μείνει πίσω. Σύμφωνα με τον Χατζητάσκο, οι γονείς του ήταν παρόντες στον τουφεκισμό. Παρόντες, επίσης, «παρηκολούθησαν την ενέργειαν ταύτην» ο νομάρχης Κοζάνης «μετά του Ανωτέρου Διοικητού Χωροφυλακής».
Ακολούθησε έρευνα για όπλα στα σπίτια του χωριού, χωρίς αποτέλεσμα. «Μόνον εκτός του χωρίου, εγγύς ποιμενικής καλύβης, ανευρέθησαν 6 κιβώτια πλήρη πυρομαχικών τυφεκίων Μάνλιχερ».
Έχοντας τελειώσει την επίδειξη δύναμης για την οποία τους είχαν καλέσει, οι Γερμανοί αποχωρούν μαζί με τους εκπροσώπους της «Ελληνικής Πολιτείας». Στο χωριό θα παραμείνει ένα απόσπασμα «εκ 50 οπλιτών Χωροφυλακής», μ' επικεφαλής τον ταγματάρχη Τριανταφύλλου, «ίνα ενεργήση κατά των εις τα όρη καταφυγόντων ενόπλων κατοίκων Μεσοβούνου, προς διάλυσιν και σύλληψιν αυτών και απελευθέρωσιν του κρατουμένου ενωμοτάρχη».
Όλα δείχνουν πως η κατάσταση βαίνει προς εκτόνωση. Μέσα στο επόμενο τριήμερο, οι περισσότεροι από τους εξεγερμένους επιστρέφουν στα σπίτια τους. Σύμφωνα με τους Χατζητάσκο και Τσουκαλίδη, καθοριστικό ρόλο σ' αυτή την επιλογή διεδραμάτισαν οι «εγγυήσεις» που παρείχαν, ως μεσολαβητές, ο κοινοτάρχης Κομνηνών και ο τοπικός πολιτευτής Κοσμάς Προκοπίδης. Εξαίρεση αποτελεί η αρχική ομάδα των «10-12 ενόπλων», που σύμφωνα με τη Χωροφυλακή «διεσκορπίσθησαν εις τα χωρία της περιφερείας Ναούσης», αφήνοντας ελεύθερο τον απαχθέντα ενωμοτάρχη. Όλα έδειχναν πως η εξέγερση του Μεσόβουνου είχε ένα σύντομο μεν, πλην σχετικά αναίμακτο, τέλος.
Η σφαγή
Τα πράγματα εξελίχθηκαν, όμως, πολύ διαφορετικά. Οι γερμανικές αρχές ήταν αποφασισμένες να προχωρήσουν σε παραδειγματική αιματοχυσία, για εκφοβισμό του πληθυσμού. Η πρόσφατη γενική διαταγή του Ανώτατου Αρχηγείου της Βέρμαχτ για τις κατεχόμενες χώρες των Βαλκανίων και της Ανατ. Ευρώπης ήταν, άλλωστε, αρκετά σαφής: «Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι μια ανθρώπινη ζωή σ' αυτές τις χώρες συχνά δεν μετράει και ο εκφοβισμός επιτυγχάνεται μόνο με ασυνήθιστη σκληρότητα» (14.9.41).
Το απόγευμα της 22ας Οκτωβρίου, ο γερμανός υπασπιστής επισκέπτεται τη νομαρχία και ζητεί πληροφορίες για τα τεκταινόμενα. Όταν πληροφορείται ότι οι κάτοικοι έχουν γυρίσει στα σπίτια τους, απαιτεί από το νομάρχη να του παραχωρήσει «50 χωροφύλακας, οίτινες την 7ην πρωινήν της 23ης δέον να ευρίσκωνται απροφασίστως εις Πτολεμαΐδα, όπερ και εγένετο». Στη συνέχεια, ο νομάρχης τίθεται υπό περιορισμό στο γραφείο του. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει ο ίδιος, σε μια προφανή προσπάθεια να αποτινάξει από πάνω του κάθε ευθύνη για το μακελειό.
Ξημερώματα της 23.10.1941, το Μεσόβουνο περικυκλώνεται από 40 αυτοκίνητα με στρατιώτες της Βέρμαχτ, που ήρθαν επιτούτου από Φλώρινα, Έδεσσα και Θεσσαλονίκη. Συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους, διαχωρίζουν τους άντρες ηλικίας 16-69 χρόνων και δίνουν στα γυναικόπαιδα 2ωρη διορία να συγκεντρώσουν «όσα κινητά πράγματα δυνηθώσι». Τη μεταφορά τους στα Κομνηνά θα αναλάβει η χωροφυλακή, οι άντρες της οποίας παρακολουθούν χωρίς αντιδράσεις τα τεκταινόμενα.
Ακολουθεί η εκτέλεση, «ομαδικώς και δι' αυτομάτων όπλων», όλων των συλληφθέντων αντρών του χωριού. Η αναφορά του νομάρχη κάνει λόγο για 135 άτομα, αυτή της γερμανικής διοίκησης για 142. Άλλες πηγές ανεβάζουν τους εκτελεσμένους σε 165.
Τα μετέπειτα
«Μεταξύ των εκτελεσθέντων», αναφέρει ο νομάρχης, «ήσαν και οι τρεις δημοδιδάσκαλοι του χωρίου, εις ους καίτοι εζητήθη υπό των Αξιωματικών Χωροφυλακής όπως δοθή χάρις, εν τούτοις δεν εδόθη τοιαύτη». Περίεργη και καταφανώς ταξική διάκριση, που προτιμάμε να αφήσουμε ασχολίαστη. Ο νομάρχης διευκρινίζει πάντως, με καταφανή απογοήτευση, ότι «ο βουλγαροκομμουνιστής δημοδιδάσκαλος Χατζητάσσος, όστις ετύγχανεν αρχηγός του κινήματος, δεν συνελήφθη εισέτι».
Η τραγωδία έκλεισε με το ολοσχερές κάψιμο του χωριού «δι' εμπρηστικών βομβών, εκτός πέντε οικιών και της εκκλησίας». Τα περίπου 900 γυναικόπαιδα που επέζησαν, μεταφέρθηκαν στην Πτολεμαΐδα και διασκορπίστηκαν, «κατόπιν διαταγών των Γερμανικών Αρχών», στα χωριά του νομού, αλλά και στους νομούς Ημαθίας και Φλωρίνης -προς γενικότερο, προφανώς, παραδειγματισμό. Η νομαρχία Κοζάνης περιορίστηκε να τους διανείμει ένα «χρηματικόν βοήθημα 200 δρχ. κατ' άτομον» μαζί με «άρτον και τρόφιμα αναγκαιούντα διά την πορείαν των».
Κάπου εδώ τελειώνουν οι αναφορές της νομαρχίας για τη συγκεκριμένη σφαγή. Για τη ζωή των κατοίκων του χωριού τα επόμενα χρόνια, οι πληροφορίες είναι ως εκ τούτου αποσπασματικές.
Τον Ιούλιο του 1943, όταν περνά από κει ένας καπετάνιος του ΕΛΑΣ, πολλοί από τους κατοίκους έχουν επιστρέψει. «Αντί για σπίτια αντικρύσαμε σωρούς από πέτρες. Αυτοί που επέζησαν είχαν χτίσει μικρές καλύβες κοντά στα ερείπια. Γυναίκες μαυροφορεμένες και παιδιά με δίτροχα ομηρικά κάρα μεταφέρανε στάχυα στα αλώνια». Ο εκτελεστής του δωσίλογου κοινοτάρχη, Κώστας Ιγνατιάδης, αποτελεί το σύνδεσμο του χωριού με τον ΕΛΑΣ και περιβάλλεται με πραγματική λατρεία από τους κατοίκους (Αμύντα Κοσμά «Αναμνήσεις ενός καπετάνιου», Θεσ/νίκη χ.χ., σ. 62).
Εννιά μήνες αργότερα, το Μεσόβουνο δέχεται μία ακόμη φορά τη βία των κατακτητών και των συνεργατών τους. Γερμανικές μονάδες «επικουρούμεναι υπό Εθνικιστικών ομάδων», σημειώνει σε έκθεσή του ο κατοχικός επιθεωρητής νομαρχιών Μακεδονίας, Αθανάσιος Χρυσοχόου, πραγματοποιούν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο Βέρμιο.
Στις 22 Απριλίου, τμήματά τους περικυκλώνουν το χωριό, «φονεύοντα πάντα κάτοικον όστις επεχείρει έστω και εκ φόβου να διαφύγη, αδιακρίτως φύλου και ηλικίας». Αποτέλεσμα: «Κατεστράφη παν ό,τι είχεν υπολειφθή εκ της κατά το έτος 1941 καταστροφής και παν ό,τι ανοικοδομήθη έκτοτε, καταστραφέντων εξ ολοκλήρου και δι' εμπρησμού όλων των οικιών, δημευθέντων των ζώων και χωρικών και φονευθέντων πολλών εκ των κατοίκων, οίτινες προσεπάθησαν να σωθώσι διά της φυγής. Περί τα 100 άτομα μεταφέρθησαν και ενεκλείσθησαν εις το Στρατόπεδον Συγκεντρώσεως Πτολεμαΐδος».
Μετά την απελευθέρωση, η αρμόδια διεύθυνση του υπ. Εξ. εισηγείται να παραπεμφθούν στα έκτακτα δικαστήρια δωσιλόγων ο νομάρχης Γεωργαντάς, ο εισαγγελέας Κοζάνης και οι διοικητές της τοπικής χωροφυλακής «ως υπαίτιοι διά την υπό των Γερμανών αφανισμόν ενός ολοκλήρου ανθούντος άλλοτε ελληνικού χωρίου». «Η λαβούσα χώραν σφαγή», διαπιστώνει, «θα απεφεύγετο εάν αι τότε εν τη περιφερεία ταύτη εδρεύουσαι Ελληνικαί Αρχαί δεν είχον απευθυνθή εις την γερμανικήν στρατιωτικήν Διοίκησιν επί τω τέλει αποκαταστάσεως διά γερμανικών δυνάμεων της διασαλευθείσης τάξεως».
Η συνέχεια της υπόθεσης αγνοείται. Μπορούμε, όμως, να τη φανταστούμε...
Τα Γερμανικά στρατεύματα Κατοχής το 1941 σκότωσαν ή έκαψαν ζωντανούς 157 κατοίκους του χωριού και το 1944 άλλους 108 και έκαψαν το χωριό.
Πηγή:www.kozani.gr
Ελευθεροτυπία
http://www.greekholocausts.gr/gr/index.php?option=com_content&task=view&id=38&Itemid=42 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μεσόβουνο - 23 Οκτωβρίου 1941"

Λυγερός "Η ώρα των πνευματικών ανθρώπων" Σπανός 11/10/11

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στην εκπομπή "Η ώρα των πνευματικών ανθρώπων"
με τον Γιάννη Σπανό. Ράδιο Λόγος,
11/10/2011


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Λυγερός "Η ώρα των πνευματικών ανθρώπων" Σπανός 11/10/11"

Σαμιακή Γνώμη:'Mας αδελφοποίησαν με το ζόρι με τους Γυφτοσκοπιανούς!!!"


Αυτό και αν είναι από τα πρωτάκουστα!
Πριν από λίγες ημέρες ο Δήμος Σάμου εκπροσωπήθηκε από μια "μαιμού" Αντιδήμαρχο την κα Άννα Τσερέπα όπου συμμετείχε στο 2ο Φεστιβάλ αδελφοποιημένων πόλεων (14-16 Οκτωβρίου) στο Κουσάντασι της Τουρκίας.

Η απόφαση να στείλει την νέα "αντιδήμαρχο" εκεί ήταν του Δημάρχου Σάμου κ. Στέλιου Θάνου, παρόλες τις αντιδράσεις που υπήρχαν στη Σάμο και τις προειδοποιήσεις, να αποφύγει ο Δήμος αυτή την συμμετοχή!
Το παράδοξο επίσης σε αυτό το Φεστιβάλ, ήταν πως τιμώμενη πόλη ήταν η πόλη των Σκοπίων Gorce Petrov, όπου σε όλη τη διάρκεια αυτής της γιορτής, οι Τούρκοι αποκαλούσαν τη χώρα της τιμώμενης αυτής πόλης ως "Μακεδονία"!!!
Αντί λοιπόν η κα Τσερέπα να τα "μαζέψει" και να γυρίσει πίσω στη Σάμο αποδεχόταν και νομιμοποιούσε με αυτό τον τρόπο την παρουσία ως "Μακεδονία" αυτής της χώρας, δίπλα της!
Σίγουρα η κα Τσερέπα δεν έχει την ευστροφία να αντιληφθεί ότι οι Γυφτοσκοπιανοί και Τούρκοι κάνουν μια χαρά την δουλειά τους έχοντας εμάς του Έλληνες ως πολιτιστικές γλάστρες στις όποιες εκδηλώσεις τους!
Και φυσικά πότε είχαν αυτοί πολιτισμό να τον έχουν και τώρα!
Άρα ο στόχος αυτών των εκδηλώσεων που πραγματοποιούν κατά καιρούς είναι καθαρά εθνικοπολιτικός ώστε στο μέλλον να χρησιμοποιούν το επιχείρημα αυτής της νομιμοποίησης (που σας εξηγούσαμε πιο πάνω) της κυρίας και κάθε κυρίας Τσερέπα! 
Φυσικά εδώ την μεγαλύτερη ευθύνη εδώ έχει ο τουρκόφιλος Δήμαρχος Σάμου κ. Θάνος και συνεχιστής του δόγματος Κάρλα και Πετρούσκα όπου τυφλωμένοι από τα λούσα και τις χλιδές που απλόχερα προσφέρουν οι γείτονες κατά καιρούς δεν έχουν αντιληφθεί ότι έτσι γίνονται παιχνίδι των Τούρκων.
 
Ήθελαν δεν ήθελαν ο κ. Θάνος με την κα Τσερέπα μας αδελφοποίησαν με το ζόρι με τους Γυφτοσκοπιανούς!!!

ΠΗΓΕΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σαμιακή Γνώμη:'Mας αδελφοποίησαν με το ζόρι με τους Γυφτοσκοπιανούς!!!""
Related Posts with Thumbnails