Η άνοδος του Αραβικού κινδύνου και η Α΄ πολιορκία της Κωνσταντινούπολης

Ήδη από την εποχή του αυτοκράτορα Ηρακλείου οι Άραβες έδειξαν τις επεκτατικές τους διαθέσεις εις βάρος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας διαδεχόμενοι τους Σασσανίδες Πέρσες στη θέση της πλέον σημαντικής απειλής στα ανατολικά σύνορα της Αυτοκρατορίας. Σταδιακα, και εκμεταλλευόμενοι την τρομακτική εξασθένηση των Σασσανιδών οι διάδοχοι του Προφήτη Μωάμεθ εξαπέλυσαν σειρά πολέμων με στόχο να υποτάξουν τους «απίστους» στο Ισλάμ και να επεκτείνουν την κυριαρχία τους πέραν της Αραβικής χερσονήσου. Κύριος αντίπαλος τους στην προσπάθεια αυτή ήταν οι Βυζαντινοί (ή σωστότερα η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ) που κατείχαν την Αίγυπτο, τη Μεσοποταμία, την Παλαιστίνη , περιοχές δηλαδή ζωτικού ενδιαφέροντος για τους Άραβες χαλίφηδες.

Απέναντι στην αραβική επιθετικότητα και τις επεκτατικές τους βλέψεις, οι Βυζαντινοί αντέταξαν μια νωθρότητα που πήγαζε κυρίως από την κούραση που είχε δημιουργήσει η μακρόχρονη αντιπαράθεση με τους Σασσανίδες. Υποτίμησαν τον κίνδυνο και έτσι η αντίδραση τους ήταν εξαιρετικά αργή και σπασμωδική. Ήδη από το 633 μ.Χ είχε ξεκινήσει η διείσδυση των μουσουλμανικών δυνάμεων στη Συρία ενώ την άνοιξη και το καλοκαίρι του 634 μ.Χ τα στρατεύματα της αυτοκρατορίας συγκρούστηκαν στην Παλαιστίνη (κοντά στη Γάζα ) και βορειότερα και ηττήθηκαν από τους Άραβες . Στα τέλη του ίδιου έτους και μέσα στο 635 μ.Χ οι Βυζαντινοί έχασαν σημαντικά ερείσματα τους στην περιοχή όπως η Σκυθόπολη, η Δαμασκός και η Έμεσα . Το 636 μ.Χ ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις που απέστειλε στην περιοχή ο αυτοκράτορας Ηράκλειος συνετρίβησαν στην αποφασιστικής σημασίας μάχη στον ποταμό Ιερομίακα (Γιαρμούκ)[1]. Η ήττα αυτή ήταν το τελικό χτύπημα στο ήδη αποσαθρωμένο αμυντικό σύστημα των Βυζαντινών στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας και της Παλαιστίνης και είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια της Αιγύπτου και των ανατολικών επαρχιών της αυτοκρατορίας.

Σταδιακά η αραβική προέλαση οδήγησε σε κατάκτηση της Μεσοποταμίας ενώ οι βλέψεις των Αράβων έφταναν ως την Κωνσταντινούπολη , η κατάληψη της οποίας θα ήταν η ζωτικής σημασίας κίνηση που θα κατέλυε την αυτοκρατορία. Επί Κώνσταντα Β’ (641-668 μ.Χ) ολοκληρώθηκε η αραβική κατάκτηση της Αιγύπτου με την είσοδο των Αράβων στην Αλεξάνδρεια το 642 μ.Χ [2]. Η Κυρηναϊκή , αποκομμένη από κάθε ενίσχυσε δεν μπόρεσε να αντισταθεί για πολύ και το 643 μ.Χ έπεσε η Τρίπολη[3]. Παράλληλα η αραβική δραστηριότητα συνεχιζόταν στην Μικρά Ασία με επιθέσεις που έφταναν ως την Αρμενία. Οι Άραβες ήξεραν πως για να έχουν βάσιμες πιθανότητες επιτυχίας έπρεπε να κατασκευάσουν ισχυρό ναυτικό και πράγματι πολύ σύντομα είχαν δημιουργήσει μια φοβερή δύναμη κρούσης που εξαπολύθηκε σε επιδρομές στα παράλια της ανατολικής Μεσογείου . Το 650 μ.Χ οι Άραβες επιτέθηκαν στην περιοχή της Ισαυρίας και προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές ενώ συνέλαβαν χιλιάδες αιχμαλώτους. Λίγο αργότερα την καταστροφή γνώρισε και η Ρόδος που λεηλατήθηκε άγρια . Η βυζαντινή αντίδραση οδήγησε σε ταπεινωτική ήττα σε ναυμαχία που έγινε στο Φοίνικα της Λυκίας[4] .

Οι εσωτερικές έριδες που ανέκυψαν στο αραβικό στρατόπεδο έφεραν μια κάποια ηρεμία στο ανατολικό μέτωπο , αλλά οι Βυζαντινοί δεν έτρεφαν ψευδαισθήσεις πως όλα αυτά δεν ήταν ο προάγγελος μιας μεγάλης καταιγίδας. Στα πρώτα χρόνια μάλιστα της εξουσίας του Κωνσταντίνου Δ’ , υιού και διαδόχου του Κώνσταντα Β’ οι Άραβες κατέλαβαν την Κύζικο[5] , ένα σημείο στρατηγικής σημασίας κοντά στην Κωνσταντινούπολη που θα τους χρησίμευε ως βάση στις μελλοντικές τους επιχειρήσεις κατά της Βασιλεύουσας . Παράλληλα με στρατό και στόλο επιτέθηκαν κατά της Λυκίας και της Κιλικίας σε μια προσπάθεια να παρασύρουν σε ανοιχτές μάχες τους Βυζαντινούς και να τους συντρίψουν . Όμως ο Κωνσταντίνος Δ’ δεν είχε καμιά πρόθεση να συγκρουστεί μαζί τους καθώς ήταν πεπεισμένος πως ο επόμενος στόχος τους ήταν η Κωνσταντινούπολη και θα έπρεπε να παραμείνει εκεί ενισχύοντας τις οχυρώσεις της προετοιμαζόμενος για την πολιορκία που δεν αργούσε να ξεκινήσει .

Η Α΄ πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες

Οι προετοιμασίες των Βυζαντινών κάτω από την καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Δ’ στόχευαν στην ενίσχυση των οχυρώσεων της πρωτεύουσας που πολύ σύντομα θα έπρεπε να αντέξουν το βάρος μιας παρατεταμένης πολιορκίας . Αναδιοργάνωσε την άμυνα της Κωνσταντινούπολης ενώ κατανόησε πως το κύριο βάρος του αγώνα θα έπεφτε στη θάλασσα γιατί έπρεπε με κάθε θυσία να αποτραπεί ένας πλήρης αποκλεισμός της Πόλης από ξηρά και θάλασσα ώστε να υπάρχει απρόσκοπτος ανεφοδιασμός , έτσι φρόντισε να προετοιμάσει κατάλληλα το αυτοκρατορικό ναυτικό ναυπηγώντας νέα πολεμικά πλοία , κυρίως όμως σκάφη με τη δυνατότητα να φέρουν μηχανισμούς εκτόξευσης υγρού πυρός.

Ὁ δὲ προλεχθεὶς Κωνσταντίνος τὴν τοιαύτην τῶν θεομάχων κίνησιν ἐγνωκὠς κατεσκεύασε καὶ αὐτὸς διήρεις εὐμεγέθεις κακκαβοπυρφόρους καὶ δρόμωνας σιφωνοφόρους και τούτους προσορμίσαι ἐκέλευσεν ἐν τῷ Προκλιανησίῳ τῶν Καισαρίου λιμένι . (Theophanes Chronographia , 353.19-23)

Οι νέες αυτές ναυτικές δυνάμεις δεν ναυλοχούσαν αποκλειστικά στους πολεμικούς λιμένες της Κωνσταντινούπολης αλλά υπήρξε προσεκτική διασπορά τους σε κοντινά και σχετικά ασφαλή λιμάνια ώστε να μπορούν ανά πάσα στιγμή να επέμβουν εφόσον το αραβικό ναυτικό κινείτο απειλητικά.

Η μεγάλη πολιορκία άρχισε τον Απρίλιο του 674 μ.Χ[6] όπως το προέβλεψε ο Κωνσταντίνος Δ’ , δηλαδή με μια επίδειξη ισχύος του αραβικού στόλου που προσπάθησε να παρασύρει τον βυζαντινό στόλο σε ναυμαχία και να τον καταναυμαχήσει , ώστε να μείνει απροστάτευτη η Κωνσταντινούπολη από τη θάλασσα .

Τούτῳ τῷ ἔτει ὁ προλεχθεὶς τῶν θεομάχων στόλος ἀναβάλας προσώρμισεν ἐν τοῖς Θρᾳκῴοις μέρεσιν ἀπὸ τῆς πρὸς δύσιν ἀκρότητος τοῦ Ἑβδόμου , ἤτοι τῆς λεγομένης Μαγναύρας , μέχρι πάλιν τοῦ πρὸς τὴν ἀνατολὴν ἀκρωτηρίου τοῦ λεγομένου Κυκλοβίου . (Theophanes Chronographia , 353.23-28)

Η αραβική ηγεσία ήλπιζε πως ενδεχόμενη ήττα του βυζαντινού στόλου θα σήμανε την πλήρη ελευθερία κινήσεων τους και κυρίως στον τομέα της μεταφοράς στρατιωτικών δυνάμεων απευθείας δια θαλάσσης ώστε να πετύχουν έναν ασφυκτικό αποκλεισμό και μια πιο στενή πολιορκία μέσω των οποίων θα έπεφτε εν τέλει και η πολιορκημένη πόλη [7]. Το στρατηγικό τους σχέδιο περιλάμβανε δύο κύρια πλάνα δράσης . Το πρώτο αφορούσε την διεξαγωγή συνεχών εφόδων με στόχο την κατάληψη της Πόλης , ενώ το δεύτερο θα τίθετο σε εφαρμογή εάν οι επιθέσεις δεν στέφονταν με επιτυχία , και προέβλεπε την πολιορκία της Βασιλεύουσας μέχρι να παραδοθούν οι υπερασπιστές της από ασιτία λόγω του παρατεταμένου αποκλεισμού . Αλλά κανένα από το σχέδια των Αράβων δεν ευοδώθηκε.

Σε σειρά ναυμαχιών που δόθηκαν την άνοιξη και το καλοκαίρι του 674 μ.Χ το βυζαντινό ναυτικό ήταν αυτό που θριάμβευσε ενώ οι Άραβες υπέστησαν σοβαρές απώλειες στις ναυτικές τους δυνάμεις , με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αποκόψουν τον ανεφοδιασμό της Κωνσταντινούπολης αλλά ούτε και να εξασφαλίσουν απρόσκοπτα τις μεταφορές τους[8]. Έτσι η πολιορκία που επιδίωκαν είχε εκφυλιστεί σε μια επιτήρηση της Βασιλεύουσας χωρίς ιδιαίτερη ένταση καθώς από το φθινόπωρο του 674 οι αραβικές δυνάμεις άρχισαν να αποσύρονται προς την Κύζικο που ήταν η προωθημένη τους βάση ανεφοδιασμού για να διαχειμάσουν αποδεχόμενες την αποτυχία τους , την οποία θεωρούσαν βέβαια πρόσκαιρη αφού ήλπιζαν πως με νέες ενισχύσεις και καλύτερη οργάνωση θα πετύχαιναν τους στόχους τους όταν ο καιρός θα βελτιωνόταν , δηλαδή την άνοιξη του 675 μ.Χ .

καὶ ὑποστρέψαντες ἀπέρχονται ἐν Κυζίκῳ, καὶ ταύτην παραλαβόντες ἐκεῖσε παρεχείμαζον . καὶ κατὰ τὸ ἔαρ ἀναβάλλων ὁμοίως πόλεμον διὰ θαλάσσης συνῆπτε μετὰ τῶν Χριστιανῶν . (Theophanes Chronographia , 354.2-5)

Βέβαια η Κύζικος απείχε μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από την Κωνσταντινούπολη και έτσι δεν ήταν τόσο στενή η πολιορκία, που ούτως ή άλλως δίχως ναυτική υποστήριξη θα ήταν άνευ ουσίας και προοπτικών [9]. Οι επιχειρήσεις συνεχίστηκαν με την βελτίωση των καιρικών συνθηκών την άνοιξη του 675 μ.Χ και για τα επόμενα τρία χρόνια , αλλά με την ίδια τακτική και το ίδιο ατυχές για τους Άραβες αποτέλεσμα. Ναυτικές ενέργειες σε Ελλήσποντο και Προποντίδα παράλληλα με επιθετικές ενέργειες στην ξηρά, κυρίως στην ασιατική ακτή . Το 678 οι Άραβες υπέστησαν σημαντική ήττα στην ξηρά όταν μια βυζαντινή δύναμη κάτω από την διοίκηση των στρατηγών Πετρωνά, Κυπριανού και Φλώρου αποδεκάτισε ένα απόσπασμα τους στέλνοντας στο θάνατο 30000 χιλιάδες στρατιώτες.

Σουφιᾶν δὲ , ὁ υἱὸς τοῦ Ἀῢφ , ὁ δεύτερος ἀδελφός , συνέβαλε πόλεμον μετὰ Φλώρου καὶ Πετρωνᾶ καὶ Κυπριανοῦ ἐχόντων δύναμιν Ῥωμαικὴν . Καὶ κτείνονται Ἄραβες χιλιάδες λ.(Theophanes Chronographia , 354.11-13)

Η ήττα αυτή των Αράβων ακολουθήθηκε από μια εξίσου σοβαρή ήττα και στη θάλασσα αφού ο βυζαντινός στόλος σε μια σειρά ναυμαχιών διέλυσε κάθε ελπίδα των Αράβων για νίκη και επικράτηση , και αυτό οφειλόταν κατά κύριο λόγο στην χρήση του υγρού πυρός από την πλευρά των Βυζαντινών . Το υγρό πυρ προξένησε τρομερές απώλειες στον αραβικό στόλο και η φθορά δεν περιορίστηκε στις υλικές απώλειες αλλά έφθειρε σημαντικά και την ψυχολογία των πολιορκητών που βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα νέο όπλο για το οποίο δεν είχαν αντίμετρα [10]. Για την απόκτηση του υγρού πυρός και την διαφυγή του Καλλινίκου στους Βυζαντινούς γράφει ο Θεοφάνης :

τότε Καλλίνικος ἀρχιτέκτων ἀπὸ Ἡλιουπόλεως Συρίας προσφυγῶν τοῖς Ῥωμαῖοις πῦρ θαλάσσιον κατασκευάσας τὰ τῶν Ἀράβων σκάφη ἐνέπρησε καὶ σύμψυχα κατέκαυσεν . καὶ οὖτως οἱ Ῥωμαῖοι ὑπέστρεψαν καὶ τὸ θαλάσσιον πῦρ εὖρον. (Theophanes Chronographia , 354.13-17)

Αποκαρδιωμένοι από τις ήττες οι Άραβες είδαν τις δυνάμεις τους σε ξηρά και θάλασσα να μειώνονται δραματικά και έτσι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το εγχείρημα αποσυρόμενοι σταδιακά. Ακόμη και στην υποχώρηση όμως στάθηκαν άτυχοι καθώς μια καταιγίδα κοντά στο Σύλλαιο προξένησε σοβαρές απώλειες στα εναπομείναντα πολεμικά τους πλοία , και όσα κατάφεραν να γλυτώσουν από την μανία της φύσης καταστράφηκαν από τον βυζαντινό στόλο του θέματος των Κιβυρραιτωτών που εκμεταλλεύθηκε την σύγχυση και την κακή κατάσταση της αραβικής αρμάδας και αντεπιτέθηκε[11]. Στην ξηρά οι αραβικές δυνάμεις δέχονταν τις ενοχλητικές επιθέσεις των Μαρδαιτών[12] στα περάσματα της Κιλικίας με αποτέλεσμα να υποστούν νέες απώλειες πέρα από τις κακουχίες που είχαν να αντιμετωπίσουν[13]. Όλες αυτές οι αντιξοότητες ανάγκασαν τον Χαλίφη Μωαβία να στείλει να απεσταλμένους στον Βυζαντινό αυτοκράτορα για συναφθεί μια συνθήκη ειρήνης μεταξύ των δύο δυνάμεων. Μια συνθήκη ειρήνης με δυσμενείς για τους Άραβες όρους που προέβλεπαν μεταξύ άλλων και την ετήσια καταβολή χρηματικού ποσού στους Βυζαντινούς [14].

Η αποτυχία των αραβικών δυνάμεων να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη ήταν εξαιρετικά σημαντική αν αναλογιστούμε το χρόνο και τα μέσα που δαπανήθηκαν σε υλικό αλλά και έμψυχο δυναμικό επί τέσσερα χρόνια δίχως αποτέλεσμα . Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως πως οι επιθέσεις που σχεδίασαν και εξαπέλυσαν οι Άραβες ήταν οι πλέον σκληρές στην έως τότε ιστορία τους και απέναντι σε οχυρώσεις τέτοιου επιπέδου που δεν είχαν ξανασυναντήσει στα προηγούμενα χρόνια των θυελλωδών τους προελάσεων και επεκτάσεων στην Ανατολή. Θα έπρεπε να περάσουν δεκάδες χρόνια μέχρι να αποτολμήσουν μια νέα επίθεση κατά της Βασιλεύουσας οι Άραβες [15].

Σημειώσεις

[1] W.Kaegi/A.Kazhdan/A.Cutler – Herakleios , σ.916 , J.Pryor – ΔΡΟΜΩΝ , σ.24

[2] J.Pryor – ΔΡΟΜΩΝ , σ.24

[3] P.Hollingsworth/A.Cutler - Constans , σ.496

[4] P.Hollingsworth/A.Cutler - Constans , σ.496 , J.Pryor – ΔΡΟΜΩΝ , σ.25

[5] Π.Δεληγιάννης - Βυζάντιο , σ.25

[6] Π.Δεληγιάννης - Βυζάντιο , σ.25

[7] C. Mango – Constantinople , σ.511

[8] Π.Δεληγιάννης - Βυζάντιο , σ.25

[9] Π.Δεληγιάννης - Βυζάντιο , σ.25

[10] Π.Δεληγιάννης - Βυζάντιο , σ.25 , J.Pryor – ΔΡΟΜΩΝ , σ.27

[11] J.Pryor – ΔΡΟΜΩΝ , σ.27

[12] P.Hollingsworth – Mardaites , σ.1297

[13] P.Hollingsworth – Mardaites , σ.1297

[14] P.Hollingsworth/A.Cutler - Constantine , σ.501 , J.Pryor – ΔΡΟΜΩΝ , σ.27

[15] Π.Δεληγιάννης - Βυζάντιο , σ.26

πηγή
(το εξαιρετικό)
http://thebyzantion.blogspot.com
http://www.istorikathemata.com/2012/01/blog-post_23.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η άνοδος του Αραβικού κινδύνου και η Α΄ πολιορκία της Κωνσταντινούπολης"

Aύξηση στις αφίξεις Ρώσων τουριστών στην Ελλάδα

1,6 δισ. ευρώ τουριστικό συνάλλαγμα από την Ρωσία αναμένεται εφέτος .
Μεγαλύτερη από 33% θα είναι η αύξηση στις αφίξεις Ρώσων τουριστών στην Ελλάδα εφέτος, καθώς από 600.000 που ήταν οι αφίξεις Ρώσων τουριστών το 2011 εφέτος υπολογίζεται ότι θα φτάσουν τις 820.000.
Σύμφωνα με τους τουριστικούς πράκτορες πρόκειται για την καλύτερη ποιότητα τουριστών μαζί με τους Ιάπωνες και τους Αμερικανούς, με την έννοια ότι δαπανούν υψηλά ποσά στις διακοπές τους στην χώρα μας. Υπολογίζεται ότι ο κάθε Ρώσος τουρίστας δαπανά κατά κεφαλή 2.000 ευρώ στην Ελλάδα. Δηλαδή περί το 1.6 δισ. ευρώ θα εισρεύσουν εφέτος στον τουρισμό από την Ρωσία.

Αντίθετα η γερμανική αγορά που αριθμούσε παλαιότερα πάνω από 2,5 εκατομμύρια τουρίστες ετησίως έχει καταρρεύσει, με τα στοιχεία των προκρατήσεων να είναι "παγωμένα" από το Νοέμβριο. Κάθε Γερμανός τουρίστας δαπανά περί τα 1600 ευρώ στην Ελλάδα κατά την παραμονή του εδώ.



Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Aύξηση στις αφίξεις Ρώσων τουριστών στην Ελλάδα"

Η Ελλάς, η Τουρκία και η Κληρονομιά μιας Αυτοκρατορίας

Μέγα ζητούμενον και ερώτημα της νέας Ελληνικής πραγματικότητος, το οποίον προέκυψε από την εθνεγερσία του 1821 η Ελληνική ταυτότης, το τι είναι και τι ορίζεται ως ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΣ. – Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗΣ “ΦΙΛΙΑΣ”

Σύμφωνα με τους καθηγητές Παπανούτσο και Τσάκωνα, όσο και εάν αυτό ηχεί αντιπαθητικό στα αυτιά και στην σκέψη κάποιων, η νέα Ελληνική εθνική συνείδηση γεννήθηκε στον Μυστρά από το κίνημα των «Ελληνιζόντων». Δεν είναι τυχαίο ότι ο τελευταίος Αυτοκράτωρ της πόλεως των Κωνσταντίνων, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς των θρύλων, αποκαλούσε εαυτόν Βασιλέα των Ελλήνων. Είναι σαφές ότι το ελεύθερο κράτος, που προέκυψε από την συνθήκη του Λονδίνου, έστω και εάν έφθανε μέχρι την Μελούνα, ήταν η ψυχή μίας εν δυνάμει αυτοκρατορίας, ήταν ο κληρονόμος της Ελληνικής Αυτοκρατορίας και αυτό ακριβώς πήρε σάρκα και οστά με την Μεγάλη Ιδέα.

Χωρίς αμφιβολία, δεν είχαν, όπως και δεν έχουν και σήμερα, όλοι οι Έλληνες την ίδια αντίληψη για το ποιο πρέπει να είναι το μέλλον του Έθνους και για το τι είναι Ελληνικότης. Είναι χαρακτηριστικό ότι την παράδοση του Χάνδακος, του Ηρακλείου της Κρήτης δηλαδή, από τους Ενετούς στους Τούρκους τον 17ο αιώνα, την διεπραγματεύθησαν δύο Έλληνες. Ο ένας ήταν εκπρόσωπος των Ενετών και ο άλλος εκπρόσωπος των Οθωμανών…

Η νέα Ελλάς, που γεννήθηκε μέσα από το αίμα και τις θυσίες των Ηρώων του Γένους το 1821, μετέτρεψε σε συντρίμμια την περίφημη Φαναριώτικη Ιδέα, η οποία ήθελε τους Έλληνες μία «χαϊδεμένη» εθνότητα («μιλλιέτ») μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Τέλη του 19ου αιώνος και αρχάς του 20ου από την μία πλευρά ο βουλγαρικός κίνδυνος και από την άλλη το κίνημα των νεοτούρκων νεκρανάστησαν και πάλι το φάσμα της ελληνοτουρκικής συνεργασίας, το οποίο και πάλι υπεχώρησε ατάκτως από την σκληρή πραγματικότητα των Βαλκανικών πολέμων και την θρυλική, τραγική και άτυχη επέλαση του Ελληνικού Στρατού στα βάθη της Μικράς Ασίας.

Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι κατά καιρούς (και σήμερα προπαντός!) προσπαθούν να επαναφέρουν και να μετατρέψουν ένα κραυγαλέο ιστορικό ψεύδος σε μια δήθεν ρεαλιστική πολιτική, η οποία στην πραγματικότητα αποτελεί άτακτη υποχώρηση και επιλογή υποταγής. Αυτή η πολιτική είχε και έχει πάντοτε την εύνοια των “συμμάχων”(κάποτε της Αγγλίας και σήμερα των ΗΠΑ). Στον μεσοπόλεμο ο Βενιζέλος, αλλά και ο Μεταξάς για να είμαστε δίκαιοι, στον μεταπόλεμο του ψυχρού πολέμου η αστική δεξιά και το κέντρο, μέσα στα πλαίσια της συμμαχίας του ΝΑΤΟ αυτήν την πολιτική της ελληνοτουρκικής “φιλίας”, μιας “φιλίας” ιστορικά ανύπαρκτης και γεωπολιτικά αστήριχτης προσπάθησαν να εφαρμόσουν. Η στάση της Άγκυρας στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, όμως είχε ήδη αποδείξει ότι αυτή η πολιτική ΥΠΉΡΞΕ ένα μεγάλο ΛΑΘΟΣ.

Μετά τον πόλεμο όμως απεδείχθη όχι μόνον ένα απλό λάθος, αλλά στην πράξη τραγικά επιζήμια για το Έθνος μας. Ήταν η πολιτική, που έφερε τον διωγμό των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη, τον ξεριζωμό από Ίμβρο και Τένεδο, την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το ’74, την αμφισβήτηση στα Ίμια της Ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο από το 1996 μέχρι τις ημέρες μας και σήμερα την άρνηση της Ελληνικής ΑΟΖ και τις απειλές πολέμου.

————

«…Με τα μαύρα τα μαντήλια στα κεφάλια τους,

πες τους και καλόγερους, αν θέλης,

πες τους και φιλόσοφους με τη φλοκάτα,

πες τους εθνικούς είν’ οι ακριβοί της Φύσης,

πες τους χριστιανούς, Χριστό λατρεύουν,

κι ο Χριστός μ’ αυτούς γιομάτος νιάτα.

Ό,τι πολεμάτε για ν’ αδράξετε

Μ’ ενός άδειου λόγου ορμή,

Το ζητάνε αυτοί με τ’ άρματα στα χέρια,

Και δε σκύβουνε γυρτούς βωμούς να ορθώσουν,

Κ’ είναι σαν πατέρες των παιδιών

Που θα πλάσουνε βασίλεια, του ήλιου ταίρια».

Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ, ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ελλάς, η Τουρκία και η Κληρονομιά μιας Αυτοκρατορίας"

Δελτίο Τύπου «Άνθρωποι και Φράχτες»

Μεγάλη απήχηση είχε η διάλεξη που έδωσε το βράδυ του Σαββάτου (21-01-2012) ο κύριος Νίκος Λυγερός στη Νέα Ορεστιάδα, με θέμα «Άνθρωποι και Φράχτες».
Ο Νίκος Λυγερός μίλησε σε ακροατήριο άνω των 200 ατόμων, στην κατάμεστη αίθουσα του θεάτρου «Διόνυσος», διατηρώντας, επί τρεις και πλέον ώρες αμείωτο το εδιαφέρον του κοινού.
Αναλύοντας το ζήτημα και τις παραμέτρους του «φράχτη», τον οποίο έχει δρομολογήσει να κατασκευάσει το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη στα χερσαία σύνορα του Έβρου με την Τουρκία (ύψους 2,5μ. και μήκους 10,5 χλμ), ο Νίκος Λυγερός υποστήριξε πως πρόκειται για ένα εγχείρημα από το οποίο, κυρίως, απουσιάζει η ορθολογική σκέψη. Πρόσθεσε επίσης πως πρόκειται για μία «κατασκευή» που στιγματίζει την περιοχή και την ίδια την πόλη της Νέας Ορεστιάδας αλλά και θίγει βαθύτατα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ταυτόχρονα υπογράμμισε ότι επιβαρύνει την Ελληνική οικονομία, ενώ θεωρείται «ξεπερασμένο» ευρωπαϊκά. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, η Ε. Ε. αρνήθηκε να το χρηματοδοτήσει. Ιδιαίτερα, όμως, όπως τόνισε ο κ. Λυγερός, η δημιουργία του «φράχτη» έρχεται σε πλήρη αντίφαση με τις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού, που ιστορικά δεν έχει ποτέ δημιουργήσει «τείχη» εσωστρέφειας.
Στη διάρκεια της εκδήλωσης, οι ακροατές έθεσαν ερωτήματα στον κ. Νίκο Λυγερό, ο οποίος, μέσα από τις απαντήσεις του κάλυψε με τα επιχειρήματά του το ευρύτατο φάσμα αμφιβολιών που προκαλεί, ηθικά και πρακτικά, η κατασκευή ενός τέτοιου «έργου».
Η διάλεξη του Νίκου Λυγερού στη Νέα Ορεστιάδα θα αναρτηθεί τις αμέσως επόμενες ημέρες στο προσωπικό του site:

http://www.lygeros.org/

http://www.lygeros.org/Talks/Orestia_20120121.jpg

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Δελτίο Τύπου «Άνθρωποι και Φράχτες»"

Δελτίο Τύπου «Μεσόγειος και Γεωστρατηγική»

Σας αποστέλλω φωτογραφικό υλικό από την πρόσφατη ομιλία του κύριου Νίκου Λυγερού με τίτλο: «Μεσόγειος και Γεωστρατηγική» που δόθηκε στην 7^η Μ/Κ Ταξιαρχία στο Τυχερό του Έβρου. Ο κύριος  Νίκου Λυγερός  καλεσμένος του Ταξιάρχου Αλεβίζου Δημήτρη ανέπτυξε μπροστά σε ακροατήριο 230 και περισσοτέρων αξιωματικών  αλλά και στρατιωτών την σημασία της Μεσογείου αλλά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο που καλείται να διαδραματίσει η χώρα μας μέσα σε αυτό το πλαίσιο μέσω του δομικού δικτύου των ακριτικών νησιών. Έδωσε επίσης ιδιαίτερη έμφαση στο θέμα της ΑΟΖ και του συμπλέγματος Καστελλορίζου. Σε διάφορα άρθρα ειδικών και μη εμφανίζονται οι όροι: νησιά, νησίδες και βραχονησίδες. Η προσέγγιση τους δεν είναι, βέβαια, αποκλειστικά γεωγραφική, πράγμα το οποίο θα ήταν απαραίτητο, τουλάχιστον, στο πρώτο επίπεδο, για να λειτουργήσει σοβαρά το όλο εγχείρημά τους. Επιπλέον, στον ελληνικό τύπο, ειδικά μετά το 1996, προσπαθούμε απεγνωσμένα να ταυτίσουμε αυτούς τους όρους σαν να πρόκειται για την ίδια έννοια. Ο συλλογισμός είναι σχεδόν πάντα του ίδιου τύπου. Βασιζόμαστε πρώτα στην ιδέα ότι ο όρος νησί δεν προσδιορίζει το μέγεθος. Ένα νησί μπορεί να είναι μικρό ή μεγάλο. Κι αυτό το σημείο είναι σωστό, διότι το μέγεθος δεν είναι μία ενδογενής παράμετρος, όσον αφορά στον όρο. Ύστερα, αντιστρέφουμε την έννοια και θεωρούμε ότι η λέξη νησί αφορά όλα τα νησιά, ανεξαρτήτου του μεγέθους. Μετά επικεντρωνόμαστε στα μικρά νησιά, για να προσεγγίσουμε τις νησίδες κι εδώ καθώς αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα, πέφτουμε στην παγίδα του νομικού πλαισίου των διεθνών συνθηκών. Σε αυτό το στάδιο, βρίσκουμε αναφορές του τύπου ότι στη Συνθήκη Λ  δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ των όρων νησιών, νησίδων και βραχονησίδων. Το λάθος είναι απλό. Το ότι δεν υπάρχει διάκριση σε μια συνθήκη, δεν σημαίνει, βέβαια, ότι αυτό ισχύει για όλες τις συνθήκες. Αρκεί να βρεθεί μία που κάνει τη διάκριση και δημιουργείται ένα οριστικό πρόβλημα. Παραδείγματος χάριν, όταν διαβάζουμε το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923, όπου καταγράφονται διαδοχικά οι λέξεις νήσων, νησίδων και νήσου και διαβάζουμε ότι η λέξη νησίδων αναφέρεται στην έκφραση: των νησίδων των εξ αυτών (νήσων) εξαρτωμένων, καθιστά αυτονόητο να διεκδικούμε την μη ύπαρξη κάποιας διάκρισης. Κατά συνέπεια, κι η γενίκευση που ακολουθεί με τον όρο βραχονησίδες δεν έχει νόημα. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να αντιληφθούμε ότι η διάκριση υπάρχει, διότι οι λέξεις είναι διαφορετικές και το ίδιο ισχύει για την χρήση τους. Η εξέταση των γεωστρατηγικών σχέσεων προσφέρει ένα πλαίσιο σκέψης πιο ανθεκτικό όσον αφορά στα εθνικά θέματα. Δεν επικεντρώνεται μόνο σε μία χώρα, αλλά στις σχέσεις της με τις άλλες και στις σχέσεις που μπορεί να έχουν μεταξύ τους. Με αυτόν τον τρόπο, η προσέγγιση του χώρου είναι πολλαπλή και εμπλουτίζει την έννοια των συνόρων που δεν είναι πλέον μονοδιάστατα και στατικά, όπως συνηθίζουμε να τα κοιτάζουμε. Αυτό το δυναμικό βλέμμα των γεωστρατηγικών σχέσεων υποστηρίζει και μια ιστορική προσέγγιση της γεωγραφίας κι ερμηνεύει φυσιολογικά τα κλειστά κι ανοιχτά σύνορα, δίχως τις γεωγραφικές δυσκολίες. Με αυτό το πλαίσιο, είμαστε ικανοί να μελετήσουμε αποτελεσματικότερα το πεδίο μας και το πεδίο δράσης των παικτών μέσω της θεωρίας παιγνίων του Nash, για να αναλύσουμε τις στρατηγικές συμπεριφορές. Επιπλέον, η θεωρία σχέσεων του Fraïssé αντέχει την ενσωμάτωση του διαχρονικού στοιχείου και δίνει άλλο νόημα στη γεωμετρία με μία πολυπλοκότερη αναπαράσταση με νέες δυνατότητες ερμηνείας και πρόβλεψης. Διότι απελευθερώνει κάθε επιτελείο από μία γραμμική ανάγνωση, η οποία επαρκεί μόνο για έναν κατάλογο πληροφοριών κι όχι για μία βάση δεδομένων. Οι γεωστρατηγικές σχέσεις αποτελούν με άλλα λόγια συντακτικές δομές ικανές να παράγουν ένα ιδιόμορφο λεξικό που περιγράφει ακόμα και τις χρονικές διακλαδώσεις που χαρακτηρίζουν τις εδαφικές επιλογές ενός έθνους. Κατά συνέπεια, δεν πρόκειται για την παραγωγή ενός δόγματος ακόμα και με νέα δεδομένα, ούτε μία απλή επικαιροποίηση, διότι οι γεωστρατηγικές σχέσεις δεν έχουν την ίδια προσέγγιση, ούτε σε οντολογικό, ούτε σε τελεολογικό επίπεδο. Δεν πρόκειται μόνο για θέσεις, αλλιώς δεν θα είχαν το απαραίτητο δυναμικό στοιχείο. Λειτουργούν ως υπερδομές με την έννοια της θεωρίας υπερομάδων του Marty και δεν έχουν μόνο μονοσήμαντα αποτελέσματα, ιδιότητα που επιτρέπει τη θέσπιση νοητικών σχημάτων που υπάρχουν στη στρατηγική κι εντάσσονται με μεγάλες δυσκολίες σ' ένα γραμμικό πλαίσιο, το οποίο είναι σύνηθες στην περίπτωση ενός δόγματος. Η χώρα δεν καθορίζεται μόνο από ενδογενείς παράγοντες, αλλά σε συνδυασμό με τους εξωγενείς μέσω της κυβερνητικής μορφής του Wiener. Τελικά, πρέπει να δοθεί μεγάλη έμφαση στον ενιαίο χαρακτήρα των γεωστρατηγικών σχέσεων, ο οποίος είναι απαραίτητος για την ύπαρξη μίας υψηλής στρατηγικής, που εκφυλίζεται όταν ο στρατός, το ναυτικό κι η αεροπορία δεν λειτουργούν σε συνδυασμό. Δίχως αυτήν την αντίληψη δεν θα είμαστε σε θέση να δώσουμε στους δικούς μας που βρίσκονται σε στρατιωτικές και διπλωματικές θέσεις ένα ξεκάθαρο πλαίσιο. Εθνικές θέσεις δίχως στρατηγική μπορούν μόνο να περιγράψουν το παρελθόν. Ενώ οι γεωστρατηγικές σχέσεις δημιουργούν την ιστορία του μέλλοντος για ένα έθνος που αντιστέκεται στο χώρο του χρόνου, όχι μόνο για να υπάρξει, αλλά και για να έχει νόημα η ύπαρξή του.

Στο τέλος της εκδήλωσης επιδόθηκε από τον υποδιοικητή κύριο Παπαδιά Γεώργιο στον κύριο Νίκο Λυγερό αναμνηστική πλακέτα και αναμνηστική στήλη  με το έμβλημα της  7^ης Μ/Κ Ταξιαρχίας με τον «Θράξ Πελταστή» που έχει ως σύνθημα το ρητό  «Ουκ Ελαττω Παραδώσω» . 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Δελτίο Τύπου «Μεσόγειος και Γεωστρατηγική»"

Προδότες του Αγώνα, σκότωσαν το Δήμο Ηροδότου

Σα σήμερα, συμπληρώνονται 55 χρόνια από τη θυσία του αγωνιστή της ΕΟΚΑ, Δήμου Ηροδότου. Ο ήρωας, έπεσε από αγγλικές σφαίρες στις 21 Ιανουαρίου 1957, όμως η προδοσία, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια της ΕΟΚΑ, παραμόνευε για τη φυσική εξόντωση των αγωνιστών.

Ο Δήμος Ηροδότου γεννήθηκε στο Φοινί (Λεμεσός) το 1923 και ήταν έγγαμος με τέσσερα παιδιά. Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ τον Οκτώβριο του 1955 και ανέλαβε την ευθύντη του συνδέσμου και της τροφοδοσίας της ομάδας Φοινιού-Πλατρών. Ο Ηροδότου διατηρούσε κρύπτες στις οποίες φύλαγε τον οπλισμό της Οργάνωσης, ενώ φιλοξενούσε στο σπίτι του τους αντάρτες.

Λόγω του ότι ήταν ηλεκτρολόγος σε χώρο, που οι Άγγλοι είχαν επιτάξει για τη διαμονή των στρατιωτών (το ξενοδοχείο Park Hotel στις Πλάτρες), συνέλλεγε πολλές και σημαντικές πληροφορίες για τον εχθρό. Ακόμα, μεταξύ άλλων, ο ήρωας συμμετείχε σε επίθεση των ανταρτών εναντίον του Park Hotel και σε δυο επιχειρήσεις ανατίναξης του ελικοπτέρου του Κυβερνήτη Χάρτινγκ.

Διπλή προδοσία και θάνατος του αγωνιστή.

Στις 21 Ιανουαρίου του 1957, ο Δήμος Ηροδότου έλαβε πληροφορίες ότι η ομάδα του Ομόδους προδόθηκε, και έσπευσε στην περιοχή για να ειδοποιήσει τους αντάρτες. Όταν ο αγωνιστής αναχώρησε για το Όμοδος από το Park Hotel, οι προδότες υπέδειξαν στον εχθρό το Δήμο Ηροδότου, τον ανέκοψαν έξω από το χωριό Μανδριά, τον κυνήγησαν και τον σκότωσαν. Τα παιδιά του, Ηρόδοτος, Μάριος, Χάρης και Δημούλα, ορφάνεψαν από το χέρι της προδοσίας…

Ο επικός αγώνας του 1955, προδόθηκε. Από την αρχή, μέχρι το τέλος του.

Τα παιδιά της ΕΟΚΑ, έδωσαν τη ζωή τους, όμως κάποιοι υπονόμευσαν τον Αγώνα. Κάποιοι κοιλιόδουλοι, συμφεροντολόγοι, που αργότερα φυγαδεύτηκαν από τον εχθρό στην Αγγλία, κάρφωναν πισώπλατα τα παιδιά του Διγενή.

Γι΄αυτό, όταν μνημονεύουμε φιλολογικά το Δήμο Ηροδότου, οφείλουμε να θυμίζουμε, πως οι αγγλικές σφαίρες που ορφάνεψαν τα παιδιά του ήρωα, κατευθύνονταν από τους προδότες του Αγώνα. Και όχι να παραλείπεται, όπως έπραξε ο Υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Λουκά στις επετειακές εθνικές εκδηλώσεις στο Φοινί (29.03.2009)…

Γιατί, ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν ολοκληρώθηκε, επειδή κάποιοι τον υπέσκαψαν και μας επέβαλαν τις Συμφωνίες της Ζυρίχης. Και άλλοι, τον υποσκάπτουν σήμερα, για να μας «αδελφοποιήσουν» με τον κατακτητή.

Τα παιδιά του Διγενή δεν ησυχάζουν. Δε συμβιβαζόμαστε με την επαναπροσέγγιση του ΑΚΕΛ, δεν ανεχόμαστε τη Διζωνική των Ναινέκων, δεν αντέχουμε την τουρκική ντροπή στον Πενταδάκτυλο.

Αιωνία σου η μνήμη, ήρωα Δήμο Ηροδότου! [Παναγιώτης Π।

Πηγή]

http://ellas2.wordpress.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Προδότες του Αγώνα, σκότωσαν το Δήμο Ηροδότου"

Η ενδιαφέρουσα οικογενειακή Ιστορία του Ζιγκμουντ Μινέϊκο και η άλωση του Μπιζανίου

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 86 χρόνια από την ημέρα που απεβίωσε στην Αθήνα ο Σίγκμουντ/Ζιγκμουντ Μινέϊκο (1840 - 1925), μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που συνδέθηκε με την

Σίγκμουντ Μινέϊκο

κοινωνία των Πατρών. Το επώνυμο Μινέϊκο βέβαια είναι γνωστό στην Ελλάδα λόγω της Σοφίας Μινέϊκο^[1], συζύγου του Γεωργίου Παπανδρέου και μητέρα του Ανδρέα Παπανδρέου. Πρόκειται για αριστοκρατική οικογένεια πολωνικής καταγωγής, μέλη της οποίας εντοπίζονται ακόμα και σήμερα στην Πολωνία. Σε αρκετά ιστολόγια διαβάζω για την δήθεν εβραϊκή καταγωγή της οικογένειας Μινέϊκο, πληροφορία που δεν επιβεβαιώνεται από καμία πηγή και που προφανώς αποτελεί μέρος της σφαίρας του φανταστικού.

Το πρώτο μέλος των Μινέϊκο που εμφανίζεται στον ελλαδικό χώρο ήταν ο Σίγκμουντ Μινέϊκο (1840 - 1925) γεννημένος το 1840 στη Λιθουανία. Σπούδασε μηχανικός στην Αγία Πετρούπολη και το 1863 συμμετείχε^[2] στην πολωνική επανάσταση εναντίον των ρωσικών δυνάμεων του Τσάρου. Για την δράση του αυτή συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο, εν τέλει όμως μεταφέρθηκε στη Σιβηρία απ' όπου δραπέτευσε το 1868 για να καταφύγει στη Γαλλία. Κατά τη διάρκεια της διαμονής του εκεί συμπλήρωσε τις σπουδές του στη στρατιωτική σχολή της Γαλλίας με υποτροφία του Βασιλιά λόγω της συνεισφοράς του στην απελευθέρωση Γάλλων υπηκόων που συμμετείχαν στην πολωνική επανάσταση.
Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όπου εργάστηκε στις υπηρεσίες αυτής για την κατασκευή δρόμων, γεφυρών, οχυρών (Μπιζάνι) κ.α. ενώ μεταξύ άλλων πραγματοποίησε και αρχαιολογικές ανασκαφές. Από δημοσίευμα^[3] της εφημερίδας "Ελευθερία" μαθαίνουμε πως από αυτές τις ανασκαφές απέκτησε αρκετά αρχαία αντικείμενα, τα οποία πούλησε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Το 1891 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα υπηρετώντας από διάφορες θέσεις το ελληνικό κράτος και το 1910 του απονεμήθηκε^[4] τιμητικά η ελληνική υπηκοότητα. Στους Βαλκανικούς Πολέμους διαδραμάτισε^[5] σημαντικό ρόλο καθώς χάρις αυτόν έγινε εφικτή η κατάληψη του οχυρού του Μπιζανίου. Ως μηχανικός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συμμετείχε στην κατασκευή του γνωρίζοντας τα ακριβή σχέδια του οχυρού, τα οποία και αποκάλυψε^[6] στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Γι' αυτή του τη συμβολή τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος. Να σημειωθεί ότι ήταν ανταποκριτής πολωνικών εφημερίδων κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας καθώς και επίτιμος διδάκτορας του πανεπιστημίου του Λβοφ.

Υπήρξε οπαδός του Ελευθέριου Βενιζέλου και τέκτονας με πλούσια δράση. Από τα δημοσιευμένα αρχεία της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος επιβεβαιώνεται^[7] ότι ήταν μέλος της Στοάς "Πυθαγόρας". Στα μέλη της ίδιας στοάς συγκαταλέγονταν εκείνη την εποχή σημαντικοί επιχειρηματίες, ακαδημαϊκοί, στρατιωτικοί και πολιτικοί. Σύμφωνα με τα ίδια αρχεία φαίνεται να διετέλεσε και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος χρηματίζοντας^[7] Μέγας Αρχιτρίκλινος. Κατα καιρούς υπήρξε^[8] μέλος των Μεγάλων Στοών της Ιταλίας, της Ρωσίας και της Γαλλίας.

Γ. Παπανδρέου και Σ. Μινέϊκο^[9]

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 27 Δεκεμβρίου 1925 στην Αθήνα και ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Το οικογενειακό μνήμα διατηρείται ακόμα στο νεκροταφείο Αθηνών. Η νεκρώσιμος ακολουθία πραγματοποιήθηκε στην Μητρόπολη Αθηνών, ο επικήδειος δε εκφωνήθηκε από τον τέκτονα Παναγιώτη Δ. Καλογερόπουλο, ο οποίος κατείχε σημαντική θέση στην στοά "Πυθαγόρας". Λόγω της ιδιότητας του Καλογερόπουλου ο Αρχιεπίσκοπος του απαγόρευσε^[14] να εκφωνήσει τον επικήδειο, κάτι που δεν έγινε λόγω αμέλειας του ιερέα του ναού, ο οποίος και τέθηκε σε αργία. Ήταν παντρεμένος με την Περσεφόνη Μάναρη, κόρη του Σπύρου Μάναρη, μαθηματικού & διευθυντού της Ζωσιμαίας Σχολής στα Ιωάννινα, και είχαν αποκτήσει αρκετά παιδιά: την Jadwiga (1886 - 1932), σύζυγο του Stanislaw Maria Ludwik Maciej Jablonowski, μέλους της πολωνικής αριστοκρατίας, την Ανδρομάχη, σύζυγος κάποιου κόμη, πέθανε στην Αυστρία το 1939, την Σοφία (1883 - 1981), σύζυγο Γεωργίου Παπανδρέου, την Έλενα (1904 - 1995), η οποία έζησε μεταξύ Πολωνίας, Βρετανίας και Ελλάδας και πέθανε στην Αθήνα, την Μαρία (1907 - 1978), την Καρολίνα (1906 - 1956), η οποία έζησε στην Πολωνία, τον Στανίσλαος (1875 - 1924), ιατρό που υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό και ποιητή που πέθανε στη Θεσσαλονίκη, τον Βίτολντ, την Aldona - Safo, σύζυγο Έλληνα αξιωματικού του στρατού που πέθανε το 1912 και τον Ευθύμιο (1893 - ;), σύζυγο Μερόπης Κατσαρού και πρόεδρο του ελληνοπολωνικού εμπορικού συμβουλίου. Εγγονός του τελευταίου είναι ο Φίλιππος Μινέϊκο που ζει στην Αθήνα.

οικογένεια Παπανδρέου. διακρίνεται: Σ. Μινέϊκο (πρώτη αριστερά)^[9]

Η παρουσία της οικογένειας στην Πάτρα χρονολογείται από το 1880. Στην Πάτρα γεννήθηκαν τα περισσότερα, αν όχι όλα, παιδιά του ζεύγους Μινέϊκο. Στην πλατεία Υψηλών Αλωνίων στην οδό Αθανασίου Διάκου υπήρχε μέχρι την δεκαετία του 1960 το κτίριο Μινέϊκο, στο οποίο στεγάζονταν^[10] τα γραφεία της Παναχαϊκής. Ο Σίγκμουντ Μινέϊκο στην Πάτρα εργάστηκε^[11] ως νομομηχανικός Αχαιοήλιδος ενώ τον Ιούλιο του 1919 κλήθηκε^[12] ως αναπληρωματικό μέλος του δημοτικού συμβουλίου Πατρών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υποθέτω ότι θα διέμενε στην Αθήνα. Η Σοφία Μινέϊκο (1883 - 1981) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα. Το 1910

Στο κέντρο του card postal το κτίριο Μινέϊκο

αναγορεύθηκε^[13] διδάκτωρ φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Λίγο αργότερα παντρεύτηκε τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον μετέπειτα πρωθυπουργό της Ελλάδας, με τον οποίο όμως χώρισε το 1926 για να παντρευτεί ο τελευταίος την διάσημη ηθοποιό Κυβέλη. Μοναχοπαίδι της Σοφίας ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ενώ εγγονός της ήταν ο Γιώργος Α. Παπανδρέου. Για την οικία της στο Παλαιό Ψυχικό υπήρξε διαμάχη μεταξύ των κληρονόμων λόγω της ανεύρεσης δεύτερης διαθήκης.

Σημειώσεις

1. ↑ Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, τόμος Β΄, σελ.1249. Σημείωση: Ο Τριανταφύλλου αναφέρει τον Ζίγμουντ/Σίγμουντ Μινέϊκο ως "Μενέϊκος Στεν."
2. ↑ Πληροφορίες για τα μέλη της οικογένειας Μινέϊκο, από απόγονο της ίδιας οικογένειας
3. ↑ Εφημερίδα "Ελευθερία", φύλλο 3/1/1960, σελ.7
4. ↑ Πληροφορίες για τα μέλη της οικογένειας Μινέϊκο, από απόγονο της ίδιας οικογένειας
5. ↑ Πληροφορίες για τα μέλη της οικογένειας Μινέϊκο, από απόγονο της ίδιας οικογένειας
6. ↑ Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, ο.π.
7. ↑ Μεγάλη Στοά της Ελλάδος, Λεύκωμα των υπο την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος Τεκτονικών Στοών, Αθήνα 1998, σελ.85
8. ↑ Πληροφορίες για τα μέλη της οικογένειας Μινέϊκο, από απόγονο της ίδιας οικογένειας
9. ↑ Οι δύο αυτές φωτογραφίες προέρχονται από το ιστολόγιο http://istorikesphotografies.blogspot.com/
10. ↑ Νίκος Μολόχας, Οι πλατείες της Πάτρας, Αθήνα 1998, σελ.५१
12. ↑ Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, ο.π.
13. ↑ Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, ο.π.
14. ↑ Άρθρο για την Σοφία Μινέϊκο από την Βικιπαίδεια (http://el.wikipedia.org)
15. ↑ Από το ιστολόγιο http://sarantakos.wordpress.com/2011/04/14/mineyko

ΠΗΓΕΣ

http://www.istorikathemata.com/2012/01/blog-post_19.html#more

http://istorika-8emata.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ενδιαφέρουσα οικογενειακή Ιστορία του Ζιγκμουντ Μινέϊκο και η άλωση του Μπιζανίου"