Η Ελλάς, η Τουρκία και η Κληρονομιά μιας Αυτοκρατορίας

Μέγα ζητούμενον και ερώτημα της νέας Ελληνικής πραγματικότητος, το οποίον προέκυψε από την εθνεγερσία του 1821 η Ελληνική ταυτότης, το τι είναι και τι ορίζεται ως ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΣ. – Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗΣ “ΦΙΛΙΑΣ”

Σύμφωνα με τους καθηγητές Παπανούτσο και Τσάκωνα, όσο και εάν αυτό ηχεί αντιπαθητικό στα αυτιά και στην σκέψη κάποιων, η νέα Ελληνική εθνική συνείδηση γεννήθηκε στον Μυστρά από το κίνημα των «Ελληνιζόντων». Δεν είναι τυχαίο ότι ο τελευταίος Αυτοκράτωρ της πόλεως των Κωνσταντίνων, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς των θρύλων, αποκαλούσε εαυτόν Βασιλέα των Ελλήνων. Είναι σαφές ότι το ελεύθερο κράτος, που προέκυψε από την συνθήκη του Λονδίνου, έστω και εάν έφθανε μέχρι την Μελούνα, ήταν η ψυχή μίας εν δυνάμει αυτοκρατορίας, ήταν ο κληρονόμος της Ελληνικής Αυτοκρατορίας και αυτό ακριβώς πήρε σάρκα και οστά με την Μεγάλη Ιδέα.

Χωρίς αμφιβολία, δεν είχαν, όπως και δεν έχουν και σήμερα, όλοι οι Έλληνες την ίδια αντίληψη για το ποιο πρέπει να είναι το μέλλον του Έθνους και για το τι είναι Ελληνικότης. Είναι χαρακτηριστικό ότι την παράδοση του Χάνδακος, του Ηρακλείου της Κρήτης δηλαδή, από τους Ενετούς στους Τούρκους τον 17ο αιώνα, την διεπραγματεύθησαν δύο Έλληνες. Ο ένας ήταν εκπρόσωπος των Ενετών και ο άλλος εκπρόσωπος των Οθωμανών…

Η νέα Ελλάς, που γεννήθηκε μέσα από το αίμα και τις θυσίες των Ηρώων του Γένους το 1821, μετέτρεψε σε συντρίμμια την περίφημη Φαναριώτικη Ιδέα, η οποία ήθελε τους Έλληνες μία «χαϊδεμένη» εθνότητα («μιλλιέτ») μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Τέλη του 19ου αιώνος και αρχάς του 20ου από την μία πλευρά ο βουλγαρικός κίνδυνος και από την άλλη το κίνημα των νεοτούρκων νεκρανάστησαν και πάλι το φάσμα της ελληνοτουρκικής συνεργασίας, το οποίο και πάλι υπεχώρησε ατάκτως από την σκληρή πραγματικότητα των Βαλκανικών πολέμων και την θρυλική, τραγική και άτυχη επέλαση του Ελληνικού Στρατού στα βάθη της Μικράς Ασίας.

Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι κατά καιρούς (και σήμερα προπαντός!) προσπαθούν να επαναφέρουν και να μετατρέψουν ένα κραυγαλέο ιστορικό ψεύδος σε μια δήθεν ρεαλιστική πολιτική, η οποία στην πραγματικότητα αποτελεί άτακτη υποχώρηση και επιλογή υποταγής. Αυτή η πολιτική είχε και έχει πάντοτε την εύνοια των “συμμάχων”(κάποτε της Αγγλίας και σήμερα των ΗΠΑ). Στον μεσοπόλεμο ο Βενιζέλος, αλλά και ο Μεταξάς για να είμαστε δίκαιοι, στον μεταπόλεμο του ψυχρού πολέμου η αστική δεξιά και το κέντρο, μέσα στα πλαίσια της συμμαχίας του ΝΑΤΟ αυτήν την πολιτική της ελληνοτουρκικής “φιλίας”, μιας “φιλίας” ιστορικά ανύπαρκτης και γεωπολιτικά αστήριχτης προσπάθησαν να εφαρμόσουν. Η στάση της Άγκυρας στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, όμως είχε ήδη αποδείξει ότι αυτή η πολιτική ΥΠΉΡΞΕ ένα μεγάλο ΛΑΘΟΣ.

Μετά τον πόλεμο όμως απεδείχθη όχι μόνον ένα απλό λάθος, αλλά στην πράξη τραγικά επιζήμια για το Έθνος μας. Ήταν η πολιτική, που έφερε τον διωγμό των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη, τον ξεριζωμό από Ίμβρο και Τένεδο, την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το ’74, την αμφισβήτηση στα Ίμια της Ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο από το 1996 μέχρι τις ημέρες μας και σήμερα την άρνηση της Ελληνικής ΑΟΖ και τις απειλές πολέμου.

————

«…Με τα μαύρα τα μαντήλια στα κεφάλια τους,

πες τους και καλόγερους, αν θέλης,

πες τους και φιλόσοφους με τη φλοκάτα,

πες τους εθνικούς είν’ οι ακριβοί της Φύσης,

πες τους χριστιανούς, Χριστό λατρεύουν,

κι ο Χριστός μ’ αυτούς γιομάτος νιάτα.

Ό,τι πολεμάτε για ν’ αδράξετε

Μ’ ενός άδειου λόγου ορμή,

Το ζητάνε αυτοί με τ’ άρματα στα χέρια,

Και δε σκύβουνε γυρτούς βωμούς να ορθώσουν,

Κ’ είναι σαν πατέρες των παιδιών

Που θα πλάσουνε βασίλεια, του ήλιου ταίρια».

Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ, ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

ΠΗΓΗ