Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

’Ινδοευρωπαϊστές», «Φοινικιστές», καί «‘Αφροκεντρίζοντες.

Αφιαιρούται είς τούς «’Ινδοευρωπαϊστές», «Φοινικιστές», καί «‘Αφροκεντρίζοντες».


 «’Αλλά ποίοι είναι τότε αυτοί οί ’Ινδοευρωπαϊστές, Φοινικιστές καί ’Αφροκεντρίζοντες;»

Ποία ή θεωρία τους καί τί πρεσβεύει; Αλλά ας ειδούμε τι μαθαίνουμε από τόν κ. Γ. Γεωργαλάν ίστορικόν – Συγγραφέα διά μίαν σύντομη αλλά καί σαφή εξήγηση πρός καλλιτέραν κατανόησιν από τούς αναγνώστας.

Οί ’Ινδοευρωπαϊστές

Είναι ομάδα επιστημόνων οί οποίοι φρονούν ότι όλες οί Ευρωπαϊκές φυλές κατάγονται από μίαν καί τήν αυτήν “super“ φυλήν τήν οποίαν ονόμασαν “Ινδοευρωπαϊκή”. Στηρίζουν δέ τήν άποψιν αυτήν σέ διάφορες θεωρίες, όπως π.χ μία εξ’αυτών είναι ή ομοιότης καί συγγένεια τών σημερινών Ευρωπαϊκών γλωσσών οπότε πρέπει νά προέρχονται από μίαν κοινή μητρικήν γλώσσαν, τουτέστιν (καί κατά συνέπειαν) τήν ‘Ινδοευρωπαϊκήν

Ποία ή κοιτίς τής super αυτής φυλής;

Στήν ερώτηση αυτή, οί ίδιοι επιστήμονες διαφωνούν μεταξύ τους ώς πρός τήν κοιτίδα τής φυλής αυτής καί μέχρι σήμερα έχουν προταθή,- ή Μεσοποταμία – Βακτρία (Αφγανιστάν) – Κεντρική Ασία -‘Ελη Πριπέτ (Δυτική Ρωσσία) –Κεντρική Γερμανία – Σκανδιναβία – Παράλια Βαλτικής – Παράλια Βορείου Θαλάσσης– Νότια Ρωσσία – Ουράλια έως κεντ. Ευρώπη – Περιοχή Καυκάσου – Περιοχή Ουγγαρίας καί Ουκρανίας. Στά παράλια τού Αιγαίου (λένε γιά τούς ‘Ελληνες) κατέβηκαν ( κι’ εδώ διαφωνούν μεταξύ τους) γύρω στά:1100 π.χ.-1300 π.χ. -1500 π.χ. -1900 π.χ. – 2500 π.χ. –2800 π.χ. ‘Εν τούτοις καί μέχρι σήμερον, οί επιστήμονες αυτοί δέν έχουν προσκομίσει ούτε ίχνος στοιχείων νά αποδεικνύουν τήν ύπαρξιν τοιαύτης φυλής (κατά συνέπειαν) καί γλώσσης. Ούτε ένα αγγείο, μία επιγραφή ‘’Ινδοευρωπαϊκής’’ γραφής, ένα ιερογλυ-φικό, ένα συλλαβικό, ή αλφαβητικό μνημείο. ΤΙΠΟΤΑ , ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ. Καί όχι μόνον αυτό, αλλά απεναντίας αγνοούν επιδεικτικώς καί πεισματικώς τά ευρήματα τών ‘Ελληνικών γραμμικών γραφών. …… ΓΙΑΤΙ;

Παρέλαβον, ( λένε γιά τούς ‘Ελληνες), τό αλφάβητο από τούς Φοίνικες, [βλέπε επομ. σελ. Φοινικίζοντες] συνέθεσαν δύο παραμύθια τήν ‘Ιλιάδα καί τήν ‘Οδύσεια…κτλ, ( λές καί μόλις κάποιος μάθει τό αλφάβητο, αρχίζει καί γράφει έπη όπως τά …..’Ομηρικά!). ‘Αγνοούν, ΣΚΟΠΙΜΩΣ, ότι οί γλώσσες είναι προϊόντα βραδείας εξελίξεως.

Η Αρχαιότερη

«Τό 1200 π. Χ όταν οί άλλες Ευρωπαϊκές γλώσσες βρίσκονταν σέ πρωτόγονη κατάσ-ταση, ό ‘Ομηρος χρησιμοποιεί 8 πτώσεις, 3 αριθμούς, καί 8 χρόνους ρημάτων».(1)

Συνεπώς, ή γλώσσα τού ‘Ομήρου, δέν μπορεί παρά νά έχη πίσω της, χιλιάδες χρόνια εξελίξεως καί όχι νά έχη φθάση έξωθεν από νομάδες βοσκών.

Oί άλλες γλώσσες δέν είναι ισόχρονες τής Ελληνικής. Η Ελληνική προηγείται τών άλλων γλωσσών κατά μερικές χιλιάδες χρόνια. Η λέξη «φιλοσοφία» δέν προήλθε από τήν Αγγλική «philosophy». Τό Λατινικό αλφάβητο δέν είναι παρά μιά έκδοση τού Ελληνικού Χαλκιδικού αλφαβήτου.

«Εκείνο πάντως πού απομένει όρθιο απ’ όλη τήν ιστορία τού ‘Ινδο-ευρωπαϊσμού, είναι ή έμμεση παραδοχή ότι πράγματι υπήρξε μιά σημαντική καί άκρως καθοριστική γλώσσα γιά τήν ευρύτατη γεωγραφική περιοχή πού μάς ενδιαφέρει. Μιά γλώσσα πού βιάσθηκαν ν’ αποκαλέσουν, ‘Ινδο-ευρωπαϊκήν, μιά γλώσσα πού κάλλιστα μπορει νά χαρακτηρισθή ώς ή πανμήτηρα γλώσσα τής περιοχής. Αυτή ή Πρωτογλώσσα, δέν μπορει παρά νά είναι ή αρχέγονη γλώσσα τών Αιγαίων-Πελλασγών, ή άμεση πρόγονος τής Ελληνικής. (2)

Η τελειότερη.

«Η ‘Ελληνική είναι ή πρώτη πού διετυπώθη γραπτώς Η μόνη πού οί λέξεις της έχουν πρωτογενές νόημα.Αυτή από τήν οποίαν προέκυψαν ή γραμματική, τό συντακτικόν καί ή γλωσσολογία »(1).

Η παγκοσμίως πλουσιότερη, μέ 6 εκατ. λέξεις καί 71 εκατ. τύπους λέξεις (όταν υπολογίζουμε τίς λέξεις ό πατήρ τού πατρός) έναντι 490. χιλ λέξεων καί 300. χιλ. τεχνικών όρων τής Αγγλικής (καταγραφές τού παν. Ιρβάϊν τής Καλιφόρνιας στόν υπολογιστή «Ιβυκος»).(1) Αυτό σημαίνει ότι τήν διεμόρφωσεν ένας λαός μέ ανώτερη πνευματική συγκρότησι καί όχι κάποιοι ημιάγριοι πολεμισταί».



Οί Φοινικιστές

Οί υποστηρικται (επιστήμονες) τής θεωρίας αυτής φρονούν ότι οί ‘Ελληνες παρέλαβον τό αλφάβητό τους από τούς Φοίνικες. Αλλά ποίοι ήσαν αυτοί οί Φοίνικες;

’Από τά πανάρχαια χρόνια εγκαταστάθηκαν στά παράλια τής Συρο-Παλαιστήνης οί πρώτοι έποικοι Κύπριοι Κρήτες καί άλλοι πρωτο-‘Ελληνες Πελλασγοί, ίδρυσαν τήν Φοινίκην από τόν Φοίνικα [ό οποίος ήταν από τούς πρώτους εποίκους] ή καί τό πιθανότερο επειδή εκεί αναπτύχθηκε ή επεξεργασία τής πορφύρας καί ή βιοτεχνία πορφυρών ενδυμάτων. Φοινίκη λοιπόν, ονομάστηκε μία παραλιακή λωρίδα μήκους 300 χιλ. καί πλάτους περίπου 40 χιλ λέξη ‘Ελληνικότατη, αφού προυπήρχε πρίν χρησιμεύση νά βαπτιστή ή Φοινίκη. (Φοινός = βαθυκόκκινος, πορφυρός).

Φοινίκη υπήρχε καί στήν ’Αρχαία ‘Ελλάδα από αρχαιοτάτους χρόνους. Οί ‘Ελληνες τής Φοινίκης, ώς άρχουσα τάξη, ονόμασαν «Σημίτες» τούς έν Φοινίκη συγκατοικούντας Ασιατικής προελέυσεως καθώς καί τούς ανατολικούς τής ενδοχώρας Μεσοποταμίους, Βαβυλωνίους, αλλά καί τούς Εβραίους. [Σημίτης= από τό «σήμα», σημαδεμένος-στιγματισμένος = περιττετμημένος].

‘Οταν ήλθαν στή Φοινίκη από τόν Περσικό κόλπο, βρήκαν ήδη εκεί τούς Ελληνες από τούς οποίους πήραν πολλά πολιτιστικά στοιχεία, τίς τέχνες τή ναυπηγική τή ναυσιπλοϊα, καθώς καί τήν γραφή. Μέ τήν εισβολή τών Χετταίων, (1360 π.χ.) στή Φοινίκη ακολούθησε ή άλωσις τών πόλεων, Ευαγορίτις, [ιδρύθηκε από τούς Ευαγορίδες τής Κύπρου - Ουγκαρίτ κατά τούς Σημίτες], Βύβλος, Ποσείδιον, ‘Αραδος καί ό αφανισμός τών ‘Ελλήνων, ένα είδος Μικρασιατικής καταστροφής.

Συνέπεια αυτής ήταν νά μείνουν οί θάλασσες ελεύθερες πλέον στούς Σημίτες τής Φοινίκης οί οποίοι διαδέχτηκαν τούς ‘Ελληνες, κληρονόμησαν τίς πόλεις τους, τή γραφή καί τίς τέχνες πού τούς εδίδαξαν Ναυπηγική καί Ναυσιπλοϊα, υφαντουργία, αρχιτεκτονική, εμπόριο, αλιεία, επεξεργασία τής πορφύρας, σφετεριζόμενοι τό όνομα «Φοίνικες» αρχίζουν νά επιβάλουν τή δική τους κυριαρχία στίς θάλασσες καί περνούν στήν ιστορία ώς «Φοίνικες» πλέον.

Οί ‘Ελληνοφοίνικες χρησιμοποιούσαν τό Κυπρο-Μινωικό συλλαβικό αλφάβητο, τό οποίο μετεξέληξαν σέ φωνητικό καί τό οποίο απεκλήθη «φοινικικό» αφού ήταν δημιούργημα τών Φοινίκων – όμως οί έν λόγω Φοίνικες ήσαν οί ‘Ελληνες τής Φοινίκης, οί ‘Ελληνοφοίνικες. Καί σ’ αυτό ακριβώς τό θέμα έχει επέλθη ή μεγίστη τών συγχύσεων.

‘Ο ch.Virolleaud μάς λέγει, « ή αλήθεια είναι προφανής. Οί Ουγκαριτινοί (Σημιτοφοίνικες) πήραν τή γραφή τους από τούς Κυπρίους καί όχι οί Κύπριοι από τούς Ουγκαριτινούς». Ο. Masson – στό Etudes Myceniennes –1954. «‘H επίσημη γραφή τής άρχουσας τάξης ήταν ή Κυπρο – Μινωική συλλαβική».

Εγινε προσπάθεια αντιστροφής. Τό αλφάβητο λένε είναι Χαναναϊκό καί από εκεί πέρασε στήν Κύπρο μέσω Ουγκαρίτ, (δηλαδή, τών Σημιτοφοινίκων). ‘Ετσι λοιπόν, οί άσημοι Χαναναίοι ξεπέρασαν τούς ανεπτυγμένους λαούς τής εποχής. Δέν τό εφεύραν οί θαλασσοκράτορες Μινωίτες καί οί λαμπροί Μυκηναίοι, τό εφεύραν οί Χαναναίοι, γεωργοί καί νομάδες γιδοβοσκών τών Συρο-Αραβικών ερήμων, χωρίς νά διαθέτουν πολιτισμό, πνευματικό βίο, λογοτεχνία, επιστήμες καί τό δίδαξαν αυτοί στούς…‘Ελληνες. Η στοιχειώδης λογική λέγει ότι οί ‘Ελληνες έδωσαν στούς εγχώριους πληθυσμούς τό αλφάβητό τους γιά νά μπορούν νά επικοινωνούν μεταξύ τους. Κάτι ανάλογο έκαναν καί οί Βυζαντινοί μέ τούς Σλάβους 2000 χρόνια αργότερα. Νά λοιπόν ποίοι είναι οί φοίνικες πού μπέρδεψαν τήν ιστορία. Δηλαδή οί Σημιτοφοίνικες. Εδώ βλέπουμε ότι πέρασαν στήν ιστορία δύο λαοί μέ τό όνομα Φοίνικες καί ή απόδοσις τής εφευρέσεως τού φωνητικού αλφαβήτου στούς Σημιτοφοίνικες οφείλεται στή σύγχυσι πού προκάλεσε ό σφετερισμός τής ονομασίας «Φοίνικες» από τούς Σημίτες πού διαδέχτηκαν στήν περιοχή τούς πραγματικούς Φοίνικες τούς Ελληνοφοίνικες. Από τά γραφόμενα τού Ομήρου, προκύπτει ότι οί Φοίνικες (δηλαδή, οί Σημιτοφοίνικες εν προκειμένω) ήσαν αντιπαθείς στούς Ελληνες, αφού τούς χαρακτηρίζουν υλιστές, άρπαγες ανθρώπων, αδίστακτους πειρατές, δόλιους, σκληρούς, δολοπλόκους καί αγρίους. Ανθρώπους χωρίς καμία πνευματικότητα πού πίσω από μιά επιφάνεια πολιτισμού παρέμειναν βάρβαροι. Τούς θεωρούσαν επίσης «ψεύτες» εξ’ού καί ή εκφρασις «Φοινικικόν ψεύδος», πού αναφέρει ό Στράβων (3.170). Τούς απέδιδαν επίσης καί σεξουαλικές διαστροφές. Τό «Φοινικίζειν» σήμαινε παρά φύσην ασέλγεια.

Φοίνικες, ναυσίκλητοι καί τρώκτες

Τό ανθρώπινο είδος πού κρυβεται πίσω από αυτούς τούς Φοίνικες [ καί δέν εννοούμε φυσικά τούς Ελληνες τής Φοινίκης ή τής Παλαιστίνης ], έχει πρό πολλού πάρει τήν ιστορική απάντηση: «Ενθα δέ Φοίνικες ναυσίκλυτοι ήλυθον άνδρες, τρώκται». [Εκεί ήλθον άνδρες Φοίνικες, περίφημοι θαλασσινοί, κατεργάρηδες], (Οδ, ο,41).«Δή τότε Φοίνιξ ήλθεν ανήρ απατήλια ειδώς, τρώκτης ός δή πολλά κακ’ανθρώποισιν εώργει». [Τότε ήλθε ένας ανθρωπος από τή Φοινίκη, ψευταράς καί κατεργάρης, πού ώς τώρα είχε βλάψει πολύ κόσμο]. (Οδ.ξ . 287). Τρώκτης, λοιπόν απατεών, αγύρτης, καί τρωκτικόν ζώον πού αρέσκεται στά υπολείματα. Ανέκαθεν οί Σημιτοφοίνικες εστάθηκαν εχθροί πρός τούς Ελληνες. Στούς Ελληνο-Περσικούς πολέμους αποτελούσαν τόν κύριο όγκο τού περσικού στόλου καθ’ ότι οί Πέρσες δέν ήτο ναυτικός λαός. Ουδέποτε όμως ενίκησαν τούς Ελληνες. Η Τύρος μία καθαρώς Σημιτο -Φοινικική πόλις πρόβαλε πείσμονα αντίσταση στόν Μέγα Αλέξανδρο και αυτός τήν κατέστρεψε. Νά!, γιατί τόν κατηγορούν ώς σφαγέα οί εχθροί τών Ελλήνων Σημίτες, καθώς καί κάτι ψευτο-Ελληνες “ ιστορικοί ”καί φιλο-Σημίτες, γιατί τούς έσπασε τά μούτρα. Λοιπόν, αυτοί οί κύριοι «επιστήμονες» έρχονται σήμερα μαζύ μέ τούς εντός τής Ελλάδος προδότες νά μάς ειπούν ότι πήραμε τό αλφάβητό μας από αυτούς τούς ποταπούς ανθρώπους.Ποτέ δέν δίδαξαν στά σχολεία τά Ελληνόπουλα τήν αλήθεια, γιά τούς πραγματικούς Φοίνικες καί το Κυπρο-Φοινικικό αλφάβητό τους.

’Αφροκεντρίζοντες

Είναι οί υποστηρικτές «επιστήμονες» τής θεωρίας «Out of Africa», (εξ ‘Αφρικής). Ποία όμως είναι αυτή ή θεωρία καί τί πρεσβεύει; Αλλά ας αφήσουμε τόν κ. Γ. Γεωργαλάν ίστορικόν – Συγγραφέα διά μίαν σύντομη αλλά καί σαφή εξήγηση πρός καλλιτέραν κατανόησιν από τούς αναγνώστας. . «Υπάρχουν δύο θεωρίες γιά τήν προέλευση τού ανθρώπου α) Η μονογενετική, κατά τήν οποίαν όλοι οί ανθρωποι καί οί φυλές τους προέρχονται από κάποιους κοινούς προγόνους πού εμφανίσθηκαν στή μία καί μοναδική κοιτίδα τού ανθρωπίνου είδους.

Σύμφωνα με την θεωρίαν αυτήν ο άνθρωπος ενεφανίσθη κάπου στήν κεντρική Αφρική πρίν από 3 εκ. χρόνια καί ο οποίος –εικάζεται- αφού πέρασε διάφορα στάδια εξελίξεως, έφτασε φυσικά στόν τέλειο άνθρωπο πρίν 100 χιλ. χρόνια. Από εκεί ακολουθώντας τή ροή τού Νείλου, έφτασε στήν Αίγυπτο καί από εκεί, πέρασε στήν Πρόσω Ασία, άλλοι στράφηκαν πρός τήν Ευρώπη καί άλλοι πρός την Ασία καί μέσω τού Βεριγγείου πορθμού διεκπεραιώθηκαν στήν Αμερικανικήν Ηπειρον τήν οποίαν καί κατέκτησαν μέχρι τήν γήν τού πυρός. Στήν τελευταία υποτίθεται ότι έφθασαν (οί Αφρικανοί πού στό μεταξύ είχαν μεταμορφωθεί σέ Λευκούς-Μογγόλους-Ερυθρόδερμους, ενώ στην Αφρική, παρέμειναν – άγνωστο γιατί – Μαύροι), πρίν από 25000 χρόνια. Αυτή είναι σέ γενικές γραμμές ή θεωρία τής «Out of Africa».

Εν τούτοις υπάρχουν καί άλλοι επιστήμονες οί οποίοι αμφισβητούν τήν ανωτέρω θεωρίαν.

β) Η πολυγενετική, κατά τήν οποίαν τό ανθρώπινο είδος προήλθε από περισσότερες κοιτίδες, τουλάχιστον τόσες , όσες οί βασικές φυλές. Τά λίθινα εργαλεία πού βρέθηκαν εκεί ( στήν Αφρική) έχουν ηλικία, μόνο 1 εκατ. ετών, ίδια μέ τούς λιθίνους πέλεκεις πού βρέθηκαν στό Βαλλόνε τής Γαλλίας (άρα υπήρχαν ήδη άνθρωποι εκεί) καθ’ήν στιγμήν τό 1997 στήν Περδίκα τής Πτολεμαϊδος βρέθηκαν λίθινα εργαλεία, σύμφωνα μέ τό πανεπιστίμιο Νότιας Καρολίνας ΗΠΑ ηλικίας 2.3 μέ 3. 2 εκατομμυρίων ετών. Στήν Ικαρία, στή Μήλο καί στό πόρτο Ράφτη Αττικής βρέθηκαν λίθινα εργαλεία ηλικίας 4.5 εκατ. ετών, στήν Πτολεμαϊδα 6 ε κατ. ετών, στήν Χαλκιδική όπως καί στή Μάνη, 11-12 εκατ. ετών. Εκτιμώ τήν εικασία εντελώς φαντασιώδη διότι τίποτα δέν αποδεικνύει τήν προέλευση τού ανθρώπου από τόν Αφρικανικό ανθρωποπίθηκο καθ’ ότι στήν κοιλάδα τού Αξιού, 65 χιλμ βορειοδυτικά τής Θεσσαλονίκης βρέθηκε κρανίο εξελιγμένου πιθήκου ηλικίας 9-10 εκατ. ετών.

Στά τέλη το 1997, ό Αρης Πουλιανός, ανθρωπολόγος ανακοίνωσε ότι οί ανασκαφές του στήν Χαλκιδική έφεραν στό φώς χιλιάδες λίθινα καί οστέϊνα εργαλεία καθώς καί υπολείμματα ανθρώπου, τών οποίων ή ηλικία εκτιμήθηκε στά 11 εκατ. έτη. Τό 1964 ό Γερμανός καθηγητής E .Bratiger ανακοίνωσε ότι στό Σπήλαιο τών Πετραλώνών βρέθηκε κρανίο ηλικίας 50- 70.000 ετών καθώς καί κρανίο «έμφρονος ανθρώπου» ηλικίας 400 μέ 500.000ετών. Μεταγενέστερες έρευνες έφεραν στό φώς δύο σκελετούς ανθρώπων ηλικίας 700 μέ 800.000 ετών. Υπάρχει ακόμα πλήθος ευρημάτων πού επιβεβαιώνει τήν πανάρχαια παρουσία τού ανθρώπου στόν Ελλαδικό καί περι-Αιγαιακό χώρο. Ιδού! Στήν Μάνη κρανίο ηλικίας 300.000 ετών, στόν Αλιάκμονα λίθινος πέλεκυς ηλικίας 250.000 ετών, στήν Μεγαλόπολη, στό Παλιόκαστρο Σιάτιστας καί στήν περιοχή Θεσσαλονίκης πέλεκεις ηλικίας 100.000 ετών, στό Ασπροχάλικο Ιωαννίνων ευρήματα ηλικίας 40.000 ετών, διάφορα εργαλεία σέ 16 άλλες τοποθεσίες τής Ηπείρου ηλικίας 35 μέ 40.000 ετών.

Παρ όλα αυτά, οί θεωρητικοί τής «Out of Africa» κηρύσουν επιδεικτικά πεισματικά καί ενάντια πρός όλες τίς αποδείξεις, ότι ό Ελλαδικός καί περι-Αιγαιακός χώρος ήταν…..ακατοίκητος κατά τήν λιθίνη εποχή. Α κ α τ ο ί κ η τ ο ς ; καί όμως, στά σπήλαια Βλιχάδα καί Αλεπότρυπα Λακωνίας τά εκεί ευρήματα πιστοποιούν ότι εκεί αναπτύχθηκε καί σχετικός πολιτισμός μέ οστέϊνα εργαλεία, κοσμήματα, σπηλαιογραφίες κ.λ.π. ηλικίας 26.000 ετών. Στό Σεϊντι Κωπαϊδος καί στά Επίδημα Μεσσηνίας παλαιολιθικοί οικισμοί ηλικίας 26.000 ετών. Αλλα παλαιολιθικά εργαλεία βρέθηκαν καί στήν Ηπειρο, στήν Θεσσαλία, στήν Πελοπόννησο, στήν Σκύρο καί αλλού, ηλικίας μόλις 10 καί 12.000 ετών.»

Τώρα άν ρίξουμε μιά ματιά, συνοψίζοντας τίς ημερομηνίες πού αναφέραμε έως τώρα, έχουμε: 11-12 εκατ. έτη, 9-10 εκατ. , 4-5 εκατ. , 2.3 -3.2 εκατ., 700-800.χιλ. έτη, 400-500 χιλ. – 300 χιλ. – 250 χιλ. – 100 χιλ. – 50-70 χιλ. – 40 χιλ. – 35 χιλ. – 26 χιλ. – 10-12 χιλ. , οπότε εδώ βλέπουμε νά εχουμε μίαν συνεχή αλυσίδα χρονολογιών πού δέν μάς αφήνουν καμία αμφιβολία ότι: Ο Ελλαδικός καί περι-Αιγαιακός χώρος κατοικείται συνεχώς καί αδιακόπτως μέχρι σήμερα.

«Τήν θεωρία «Out of Africa» τήν βρίσκω άλογη. Γιατί ή ανθρωπογένεσις νά σημειωθή μόνον σέ ένα σημείο τού πλανήτη; Δέν είναι πιό λογικό νά υποθέσουμε ότι κάθε φυλή προήλθε από τή δική της κοιτίδα, από τήν οποία απλώθηκε ακτινοειδώς πρός όλες τίς δυνατές κατευθύνσεις; Καί σήμερα ακόμα, παρά τις αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών, κάθε φυλή παραμένει κατά βάση στό δικό της χώρο. Η Λευκή στήν Ευρώπη, ή μαύρη στήν Αφρική, ή κίτρινη στήν Ασία κ.ο.κ. Εγώ είμαι οπαδός τής δεύτερης κατηγορίας καί γιά έναν ακόμα λόγο. Τό γεγονός ότι οί φυλές διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους σωματικώς, ψυχικώς καί πνευματικώς. Τά πάντα δείχνουν ότι στόν Ελλαδικό καί περι-Αιγαιακό χώρο κατά πάσα πιθανότητα γεννήθηκε ή λευκή φυλή – ή Αρία φυλή».

«’Εξ ‘Ελλήνων τό γένος ανθρώπων» Διογένης Λαέρτιος («βίοι φιλοσόφων»). «Οί ‘Αρχαίοι ‘Ελληνες είναι οί πατέρες μας», Ροζέ Γκαρωντύ. Κι’ όμως δέν μάς φτάνουν οί Ινδοευρωπαϊστες καί οί Φοινικιστές τώρα έχουμε καί τούς Αφροκεντρίζοντες νά θέλουν τήν Αθηνά καί τόν Σωκράτη…….μαύρους.

Αλλά τότε γιατί ;

αυτοί οί «επιστήμονες», ώς μιά ορχήστρα τόσον επιδεικτικώς, πεισματικώς καί προκλητικώς, επιμένουν στίς θεωρίες τους;

Απλώς: νά παύση ή ‘Ελληνικότης νά θεωρείται μητρική πηγή τού δυτικού καί πανανθρωπίνου πολιτισμού.

Οί κοσμοεξουσιαστές έχουν συμπαραστάτες τά όργανά τους πού τοποθέτησαν επικεφαλής τής Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ετσι, στό κατ’ εντολήν τους συνταχθέν υπό τού Ντυροζέλ ενιαίον εγχειρίδιον ιστορίας γιά τούς νέους τής δυτ. Ευρώπης, υπό τόν τίτλον «’Ιστορία τής Ευρώπης», έχει απαλειφθή ή ‘Ελληνική Συνιστώσα, μέ τό «σκεπτικόν» ότι ή ‘Ελλάς, γεωγραφικώς δέν ανήκει στήν Δυτ. Ευρώπη! Τό ίδιο συνέβη καί στήν τρίτομη «Γενική ιστορία τής Ευρώπης» τών Λιβέ καί Μουσνιέ.

‘Η Αμερικανοεβραία καθηγήτρια Μαρία Λέφκοβιτς στό βιβλίο της «Νότ ουτ of Africa», απορρίπτοντας τίς εικασίες περί Αφροσιμιτικής προελεύσεως τού Ελληνι-κού πολιτισμού, γράφει:

«Ο Σωκράτης δέν ήταν μαύρος. Ούτε ή Κλεοπάτρα. Οί ‘Ελληνες φιλόσοφοι δέν επηρεάσθηκαν από τούς Αιγυπτίους…ποίοι μύθοι καί ποιά τελετουργικά τών ‘Ελλήνων καί τών Ρωμαίων εχουν τίς ρίζες τους στήν Αίγυπτο; Μέχρι στιγμής ούτε ένας από τούς επικριτές μου δέν κατάφερε νά προσκομίσει στοιχεία πού νά καταρρίπτουν τή βασική θέση τού βιβλίου μου, ότι δηλαδή οί ‘Ελληνες ούτε έκλεψαν ούτε δανείστηκαν φιλοσοφικά στοιχεία από τούς Αιγυπτίους, ότι ή επίδραση τών Αιγυπτίων στήν ελληνική σκέψη ήταν περιορισμένη καί ότι ή άποψη περί αγνόησης τών Αιγυπτιακών καταβολών τών ‘Ελλήνων βασίζεται σέ μασονικούς μύθους καί όχι σέ ιστορικά δεδομένα». Σήμερον τά πάντα καθοδηγούνται από τό κατεστημένο τών ΗΠΑ συμπεριλα-μβανομένης καί τής επιστήμης ή οποία καθοδηγήται καί εγκλοβίζεται μέσα σέ προκαθορισμένα όρια γνώσεων πού αυτοί θέλουν. Οί γνώσεις αυτές οδηγούν σέ αδιέξοδα μέ αποτέλεσμα νά μήν διδάσκεται ή αντικειμενική επιστήμη καί οί πραγματικές αλήθειες νά αποκρύπτονται, αποσιωπούνται, ή παραβλέπονται. Δύο από αυτές τίς επιστήμες είναι ή αρχαιολογία και ή ανθρωπολογία οι οποίες εν προκειμένω μάς ενδιαφέρουν τά μέγιστα καθ’ ότι εμπλέκονται άμεσα στίς θεωρίες τών «επιστημόνων» πού είδαμε, Ινδοευρωπαϊστών, Φοινικιστών καί Αφροκεντριστών.

Εδώ ακριβώς φαίνεται ότι όλοι τους εκτελούν διατεταγμένη καί έμμισθη υπηρεσία, άν δέν πάσχουν από μαλάκυνση εγκεφάλου.

Τέλος, … έχω δύο ερωτήσεις γιά τούς κυρίους αυτούς “επιστήμονες” αλλά καί γιά τούς «φιλέλληνες» φιλο-Ινδοευρωπαϊστές, Φοινικιστές καί Αφροκεντρίζοντες, φιλο-Σημίτες. Ερώτηση 1η Κάθε φορά, ή Ινδο-ευρωπαϊκή φυλή, ξεκινά από τίς πιό απί-θανες περιοχές τού πλανήτη, ποτέ όμως από τόν Ελλαδικό ή Μεσογειακό χώρο. Μήπως είναι κι’ αυτό ένα στοιχείο πού μπορεί κανείς ν’ αντιληφθεί τίς σκοπιμότητες καί τίς βλέψεις οί οποίες κρύβονται πίσω από τήν Ινδοευρωπαϊκή θεωρία ;

Ερώτηση 2η: Γιατί αυτοί οί Ινδοευρωπαίοι, όντες κτηνοτρόφοι, άφησαν τίς πλούσιες πεδιάδες καί βοσκοτόπια τής Ουκρανίας καί Ουγγαρίας καί κατέβηκαν καί εγκατεστάθησαν στά ξερονήσια τού Αιγαίου;

’Επίλογος Ηταν απαραίτητη ή ανάλυσις τών ψεύδο-θεωριών τών εκτός (καί εντός) τής ‘Ελλάδος, ψευδο-επιστημόνων τούτων διά νά καταστή κατανοητός ό σκοπός αυτών από τούς αναγνώστες μας έστω καί μέ αυτά τά ολίγα πού διατυπώσαμε στίς αμέσως προηγού-μενες σελίδες. ‘Η επίπονος καί συστηματική διαστρέβλωσης τών επιστημών, τής ιστορίας, ανθρωπολογίας, καί αρχαιολογίας από αυτούς τούς κυρίους “επιστήμονες’’ αποβλέπει (επαναλαμβάνομεν εδώ) απλώς: . Νά παύση ή ‘Ελληνικότης νά θεωρείται ή μητρική πηγή τού δυτικού καί πανανθρωπίνου πολιτισμού.
Επιμέλεια Γ, Δημήτρουλα







ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "’Ινδοευρωπαϊστές», «Φοινικιστές», καί «‘Αφροκεντρίζοντες."

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Τούρκοι και Λϊβυοι μαχητές σφαζουν τους Συριους.

Αποδεικνύεται εμπλοκή Τουρκίας: Αιχμαλωτίστηκε Τούρκος πράκτορας σε μάχη.-----Τούρκοι πράκτορες μαζί με Λίβυους μισθοφόρους ισλαμιστές αποδεικνύεται ότι συμμετείχαν στην σφαγή στο χωριό Τρέμσιχ της περασμένης Παρασκευής η οποία επιχειρήθηκε να "χρεωθεί" στο συριακό καθεστώς χρησιμοποιώντας την κλασική μέθοδο από τον πόλεμο της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου δολοφονίας αθώων πολιτών ώστε να προκληθεί διεθνής κατακραυγή και να παρέμβει η διεθνή κοινότητα.
Πιο συγκεκριμένα η κρατική τηλεόραση της Συρίας έδειξε την ταυτότητα ενός Τούρκου αιχμαλώτου ο οποίος συμμετείχε στη σφαγή που έγινε στο χωριό Τρέμσιχ, κατά την οποία έχασαν τη ζωή τους περισσότερα από διακόσια άτομα.

Η είδηση που μεταδόθηκε και από τους αμερικανικούς New York Times αναφέρει ότι "ο Abdülselam Derviş, που έπεσε αιχμάλωτος στα χέρια των συριακών αρχών και συμμετείχε στην ομάδα που επιτέθηκε στο Τρέμσιχ, ομολόγησε ότι στην ομάδα συμμετείχαν Τούρκοι και Λϊβυοι μαχητές, ενώ τα όπλα που χρησιμοποίησαν είχαν σταλεί από την Τουρκία".

Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση της Συρίας αρνήθηκε τους ισχυρισμούς ότι κυβερνητικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν βαρέα όπλα στο χωριό Τρεμσέχ, όπου οι ακτιβιστές υποστηρίζουν ότι διαπράχθηκε σφαγή αμάχων.

Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Τζιχάντ Μακντισί είχε δηλώσει ότι οι δυνάμεις ασφαλείας σκότωσαν 37 μαχητές και δύο αμάχους στο πλαίσιο επιχείρησης κατά του χωριού, απ΄όπου η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι οι αντάρτες πραγματοποιούσαν επιθέσεις σε άλλες περιοχές.

«Οι κυβερνητικές δυνάμεις δεν χρησιμοποίησαν αεροπλάνα, ελικόπτερα, άρματα μάχης ή πυροβολικό. Το βαρύτερο όπλο που χρησιμοποιήθηκε ήταν αντιαρματικές ρουκέτες RPG», είχε δηλώσει ο εκπρόσωπος σε συνέντευξη Τύπου στη Δαμασκό, διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς του Ανάν και των παρατηρητών του ΟΗΕ.

Όπως διευκρίνιζε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών «Αυτό που έγινε στο Τρεμσέχ είναι ότι ένοπλες συμμορίες εξαπέλυσαν επίθεση στο χωριό και το μετέτρεψαν σε κέντρο τρομοκρατικών επιχειρήσεων», ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι και η αναφορά του ΟΗΕ ανέφερε ότι, «Η επίθεση στο Τρεμσέχ φαίνεται ότι είχε στόχο συγκεκριμένες ομάδες και σπίτια, κυρίως λιποτακτών του στρατού και ακτιβιστών».

Σύμφωνα με τον τουρκικό τηλεοπτικό σταθμό η συριακή τηλεόραση έδειξε επίσης εικόνες από ένα δωμάτιο στο οποίο υπήρχαν όπλα που έπεσαν στα χέρια των συριακών αρχών, ανάμεσα στα οποία 54 πιστόλια, 9 ρουκετοβόλα κλπ.

Για μία ακόμη φορά επιβεβαιώνεται η κλασική τακτική ενοχοποίησης της μίας πλευράς από τον ξένο παράγοντα για να δικαιολογηθεί για μία ακόμη φορά η παρέμβαση της Δύσης και των περιφερειακών συμμάχων της σε μία χώρα, μόνο που αυτή την φορά η κυβέρνηση της Συρίας φαίνεται να γνωρίζει καλά πώς να χειριστή τον μιντιακό πόλεμο των ειδικών αναλυτών της Δύσης

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τούρκοι και Λϊβυοι μαχητές σφαζουν τους Συριους."

Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Ταξίδια και οράματα"Πανταζή 16/7/12

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Ταξίδια και οράματα"Πανταζή 16/7/12"

Η Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1946-49).


ΚΡΙΤΙΚΗ.---
Η Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1946-49) είναι πρώτα απ όλα η ιστορία μιας συλλογικής απώθησης ή, ορθότερα, η ιστορία ενός συλλογικού τραύματος αντίστοιχου, ας πούμε, με το μεταπολεμικό γερμανικό τραύμα.
----Η ελληνική Αριστερά, εγκλωβισμένη στη δεσμευτική σχέση της με τη μητέρα Ρωσία, σπανίως πρόβαλε τον Εμφύλιο στις πραγματικές διαστάσεις του.---- Οι αφηγήσεις για την Εθνική Αντίσταση, τη Μακρόνησο ή ακόμα για άλλα, δευτερεύοντα σε σχέση με τον Εμφύλιο, γεγονότα κατέχουν μεγαλύτερη έκταση και βάρος στη δική της εκδοχή του αριστερού κινήματος, ενώ σε αρκετές συζητήσεις το δεύτερο αντάρτικο αντιμετωπίστηκε ακόμα και ως αριστερίστικος βολονταρισμός.
Η συντηρητική πλευρά από την άλλη, αφού διαπίστωσε με το χρόνο ότι δεν εξυπηρετούσε άλλο η χονδροειδής προπαγάνδα του «συμμοριτοπολέμου», των «σλαβοπροδοτών» κ.λπ., τακτοποίησε (;) εν τέλει τη συνείδησή της με την «πολιτισμένη» προπαγάνδα, αυτή της «λήθης του παρελθόντος» στο όνομα του ολυμπιακού και χρηματιστηριακού μας μέλλοντος.



Αν λάβουμε υπόψη ότι στη διάρκεια του Εμφυλίου παρατάχθηκαν στα αντίπαλα στρατόπεδα περισσότεροι από πεντακόσιες χιλιάδες πολεμιστές (εκατό στον ΔΣΕ και τετρακόσιες χιλιάδες στην κυβερνητική πλευρά)· ότι ακόμα, αν εξαιρέσουμε τις μεγάλες πόλεις, το μέτωπο του πολέμου εκτεινόταν, στην ουσία, σε όλη την ελληνική επικράτεια· ότι, σε έναν πληθυσμό μόλις 7.000.000 κατοίκων, περισσότεροι από 1.000.000 άμαχοι μετακινήθηκαν από τις εστίες τους και προσφυγοποιήθηκαν διά της βίας· ότι επίσης, στο μεν κυβερνητικό στρατό οι συνολικές απώλειες έφτασαν τους 44.000 (εξ ων 14.000 νεκροί), ενώ στον ΔΣΕ ο ένας στους τέσσερις σκοτώθηκε στη μάχη (νεκροί 25.000, θύματα στους παραστρατιωτικούς μηχανισμούς και τους αμάχους: ανυπολόγιστα)· ότι ακόμα, σε σύγκριση με τους Βαλκανικούς Πολέμους (σύνολο 8.000 νεκροί), τη Μικρασιατική Εκστρατεία (σύνολο 37.000 νεκροί και εξαφανισθέντες) ή τον πόλεμο του 1940-41 (σύνολο 15.000 νεκροί και αγνοούμενοι), ο Εμφύλιος προκάλεσε το μεγαλύτερο φόρο αίματος στην ελληνική κοινωνία από την ίδρυση του ελληνικού κράτους στα 1830· αν σημειώσουμε, τέλος, ότι ο πόλεμος αυτός δεν αφορούσε μόνο το μισό εκατομμύριο εμπολέμους αλλά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία -κι ότι, γι αυτόν ακριβώς το λόγο, κατ ουσίαν δεν τέλειωσε παρά σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, στη Μεταπολίτευση του 1974... τότε, θα πρέπει να συλλογιστούμε ότι το τραύμα αυτό υπήρξε απίστευτα βαθύ και άκρως επώδυνο.



Μια Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου έχει πρώτιστο καθήκον να εκθέσει το εθνικό τραύμα στο φως των πραγματικών του διαστάσεων. Διότι το τραύμα στηρίζει προς κάθε κατεύθυνση πλείστα ιδεολογήματα, πάνω στη θολή σύγχυση των οποίων οικοδομούνται στη συνέχεια πολιτικές επιλογές που διαμορφώνουν εν τέλει μια αθεράπευτα τραυματισμένη κοινωνία. Η Ιστορία του Γιώργου Μαργαρίτη κάνει ακριβώς αυτό -με ψυχραιμία, αλλά και τόλμη. Στο βιβλίο αναδύεται ανάγλυφα όλο το περίπλοκο πλέγμα των διεθνών συσχετισμών και της εντόπιας συγκυρίας υπό το βάρος των οποίων η κατεστραμμένη και ταλαιπωρημένη από τον πόλεμο Ελλάδα σύρθηκε ξανά στο χάος της βαρβαρότητας.



Σε παρόμοιες βάρβαρες συνθήκες οι άνθρωποι ενδίδουν εύκολα στις όποιες υποσχέσεις για ανθρωπινότερη επιβίωση -δίχως να υπολογίζουν τα ανταλλάγματα. Οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες από τους πρόσφατους πολέμους στα Βαλκάνια δεν απέχουν πολύ από την κατάσταση στη χώρα μετά την Κατοχή. Διόλου τυχαίο που η Βρετανία αντιμετώπισε τότε την Ελλάδα με ένα «σχέδιο ανασυγκρότησης» καθαρά αποικιακού τύπου· διόλου τυχαίο επίσης που η διάδοχός της, οι Ηνωμένες Πολιτείες, αντιμετώπισε τη χώρα και, σε κάποιο βαθμό, κατάφερε να τη μετατρέψει σε ευρωπαϊκή «μπανανία».



Μια τόσο εξαθλιωμένη χώρα οι οικονομικά ισχυροί την προσανατολίζουν με ευκολία κατά τα συμφέροντά τους. Στην αμέσως μετά την Απελευθέρωση πεινασμένη Ελλάδα μόνο η ΟΥΝΡΑ (UNRA =United Nations Relief and Rehabilitation Administration) «ρίχνει» περίπου 2.000.000 τόνους ειδών πρώτης ανάγκης, που όμως διανέμει το δίκτυο της κυβέρνησης σε συνεργασία με το παρακράτος της υπαίθρου (ΜΑΥ, Τάγματα Ασφαλείας κ.λπ.). Η βοήθεια αυτή, κάτω από την «προστασία» των Αγγλων, λειτουργεί σε δύο κατευθύνσεις: αφενός ενισχύει συστηματικά το τότε παρακράτος, ενώ αφετέρου υπονομεύει κάθε παραγωγική προσπάθεια εφόσον: «κανένα είδος εγχώριου αγαθού δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί σε τιμή και ευκολία απόκτησης τα αντίστοιχα της ΟΥΝΡΑ». Την ΟΥΝΡΑ διαδέχεται, με το γρήγορο πέρασμα της Ελλάδας στην αμερικανική «προστασία», το πασίγνωστο Δόγμα Τρούμαν με τα τριακόσια εκατομμύρια δολάρια «βοήθεια», το Σχέδιο Μάρσαλ με τα δύο δισ. δολάρια «βοήθεια» και η συνακόλουθη λογική της «συγκυβέρνησης» με τους Αμερικανούς (σύμφωνα με τους όρους του Σχεδίου οι Αμερικανοί διαχειρίζονταν από κοινού με τις ελληνικές κυβερνήσεις αυτά τα τεράστια για την εποχή ποσά).



Ο Γιώργος Μαργαρίτης επιτρέπει να κατανοήσουμε ότι η ιστορία του Δεύτερου Αντάρτικου είναι η ιστορία εκείνων που πίστεψαν -με μεταφυσικό πείσμα στην κυριολεξία!- ότι μπορούν να αντισταθούν σ αυτή την αδυσώπητη πορεία της παράδοσης άνευ όρων στην ξένη κηδεμονία. Από την άλλη όμως σαφώς υπαινίσσεται ότι η ίδια ιστορία αφορά εξίσου κι εκείνους που πράγματι τους θεώρησαν ή προσποιήθηκαν ότι τους θεωρούν ή τους φαντασίωσαν ως προδότες του έθνους, «συμμορίτες», «Σλάβους» κ.λπ.· εν ολίγοις, είναι επίσης η ιστορία εκείνων που υποκύπτουν ευκολότερα στο φόβο και την ανάγκη, εκείνων που δεν άντεξαν άλλη ταλαιπωρία μετά την Κατοχή, εκείνων πρωτίστως που συνέδεσαν την επιβίωσή τους (συχνά και την κερδοσκοπία) με το παιχνίδι της νέας εξουσίας -και που επομένως μπορούσαν να συμπαρασύρουν σ αυτό όλους τους πεινασμένους, φοβισμένους, ανίδεους, απατεώνες και δωσίλογους που είχε διαμορφώσει το στερημένο και καταπιεσμένο παρελθόν.



Η «ατυχία» των πρώτων, των μελών του Δημοκρατικού Στρατού (αλλά και των απανταχού αριστερών, που συνοδοιπορούσαν ή και τους στήριζαν παντοιοτρόπως), είναι ότι πολεμούσαν κόντρα στην ιστορική αναγκαιότητα του δυτικού κόσμου της «Ελεύθερης» Αγοράς, αυτή που την παγκοσμιοποιημένη εκδοχή της βιώνουμε σήμερα. Μια πρόσθετη «ατυχία» τους υπήρξε το ότι στήριζαν τις ελπίδες τους σε έναν φαντασιακό κομμουνιστικό κόσμο, εν πολλοίς ανύπαρκτο. Η «ατυχία» των δεύτερων, όλων εκείνων που πολέμησαν παντοιοτρόπως εναντίον των πρώτων, είναι ότι έκτοτε επέλεξαν ως καθολική στάση ζωής τον αγνωστικισμό, το φόβο, την υποκρισία, το βόλεμα, την απάτη, την κομπίνα, τη λοβιτούρα, ανάγοντάς τα σε θεμελιώδεις αρχές του ελληνικού κοινωνικού βίου.



Αυτά τα αντίπαλα «στρατόπεδα» του Εμφυλίου διαμόρφωσαν αμετάκλητα την εξέλιξη της νεοελληνικής κοινωνίας. Πράγματι ο ξένος παράγοντας κατάφερε δι αυτού του πολέμου να συγκροτήσει και να διαιωνίσει στη μεταπολεμική Ελλάδα μια απελπιστικά διχασμένη κοινωνία: των προνομιούχων, άμεσα ή έμμεσα εξαρτημένων από την παντοειδή βοήθειά του, και των κοινωνικά αποκλεισμένων -που θα έπρεπε οιονεί να επιβιώνουν στα κατώτατα κράσπεδα της εθνικής οικονομίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.



Το εμφύλιο μίσος που γεννήθηκε μέσα σ αυτή την οδυνηρή εμπειρία άνδρωσε γενεές ολόκληρες με αντίπαλες κοινωνικές συμπεριφορές: η τρομοκρατία, που εξαπολύθηκε την επαύριο κιόλας της συμφωνίας της Βάρκιζας (Φεβρουάριος του 45) και που ολοκληρώθηκε με το περίφημο Γ Ψήφισμα της τότε κατάπτυστης Βουλής των Ελλήνων (Ιούνιος του 1946), δεν αφορούσε μόνο τους αριστερούς πολίτες, που τους μετέτρεπε σε «πράγματα», σε ανθρώπους δίχως δικαιώματα, εναντίον των οποίων οποιοσδήποτε μπορούσε να διαπράξει οτιδήποτε. Αφορούσε εξίσου και τους «εθνικόφρονες» που, ιδίως στην ύπαιθρο, όφειλαν να αποδεικνύουν σε καθημερινή βάση το «υγιές» τους φρόνημα. Ας θυμηθούμε: αυτό το Καθεστώς του Φόβου και της παρατεταμένης έκτακτης ανάγκης άρχισε να καταλύεται μόλις στα 1974... Κανείς εμφύλιος δεν τελειώνει με μια ήττα στο πεδίο της μάχης. Με την ίδια διαδικασία που ριζώνει στους κόλπους μιας κοινωνίας έτσι και μαραίνεται: στα βάθη της συλλογικής ψυχής, μέσα από μια επίπονη διεργασία συλλογικής αναγνώρισης πρώτα, και επούλωσης ύστερα των εθνικών τραυμάτων. Το βιβλίο του Γιώργου Μαργαρίτη διαφωτίζει αυτή τη δύστροπη διαδρομή: από τη γνώση της τραυματικής Ιστορίας στην κατανόηση της τραυματισμένης κοινωνίας.



Ο συγγραφέας κατέγραψε την περίπλοκη συγκυρία του Εμφυλίου Πολέμου σε μια, μοναδική στην ελληνική βιβλιογραφία, άκρως αποκαλυπτική τοιχογραφία. Διασταύρωσε με διεισδυτικότητα και τόλμη το υλικό των πηγών (Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου του ΓΕΣ/ΔΙΣ κ.λπ.) με τις κυρίαρχες κοινωνικές στάσεις, τις συμπεριφορές, τις τεχνικές επιβίωσης και πολέμου, τις προφορικές μαρτυρίες και τα παντοία σπαράγματα του τότε ελληνικού βίου που διασώθηκαν έως τις ημέρες μας. Εκ παραλλήλου ανέσκαψε στο πυκνό πλέγμα του τότε κοινωνικού ιστού· εκείνου που δημιουργήθηκε κατ αρχήν υπό το βάρος του προσφυγικού κύματος, αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στη διάρκεια του Μεσοπολέμου και το οποίο παγιώθηκε αργότερα, στη διάρκεια της Κατοχής και κυρίως του Εμφυλίου υπό την πάγια επιρροή και καθοδήγηση του ξένου παράγοντα.



Η ευρηματική οργάνωση του βιβλίου παρέχει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να διατρέξει αυτή την περίοδο μέσα από πολλαπλούς αναγνωστικούς διαύλους· οι τελευταίοι -πάντα με κεντρικό άξονα την εξονυχιστική στην τεκμηρίωση εξιστόρηση των μαχών- διατρέχουν όλη την αφήγηση και συγκοινωνούν υπογείως διαφωτίζοντας, μέσα από αποκαλυπτικές διαδρομές, την ιστορική κρίση. Ενδεικτικά επισημαίνω μερικούς από τους -κατά την ταπεινή μου γνώμη- πλέον ενδιαφέροντες:







1. Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ υπήρξε ευθύς εξ αρχής υπόθεση της ελληνικής επαρχίας. Η μετά τη Βάρκιζα βαθμιαία έκπτωση και αδράνεια των κομματικών οργανώσεων του ΚΚΕ που έδρευαν στις πόλεις, η αδυναμία να συγκροτήσουν ευέλικτη πολιτική απέναντι στον τρομοκράτη αντίπαλο, να προστατεύσουν τα μέλη τους κ.λπ. μετατόπισε εξ ανάγκης, αυθόρμητα σχεδόν, την πολιτική δράση στην περιφέρεια, στο κατ εξοχήν θέατρο της κυβερνητικής και παρακρατικής τρομοκρατίας.



2. Η ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ αριθμητική του πολέμου. Ο ΔΣΕ κέρδισε πολλές και κρίσιμες μάχες σε συνθήκες εξωφρενικά άνισες, αλλά έχασε τον πόλεμο διότι, μακροπρόθεσμα, η διαρκής αιμορραγία του σε ανθρώπινες εφεδρείες, επιμελητεία και, κυρίως, πολεμοφόδια έγειραν αποφασιστικά την πλάστιγγα υπέρ της αντίπαλης πλευράς· η τελευταία αντιθέτως, με τη συντριπτική υπεροπλία της σε ποσότητα εφοδίων και τεχνολογία, την εκτεταμένη στρατολογία αλλά και τις πολυδάπανες στρατηγικές του τύπου της Μακρονήσου (που καλλιεργούσαν επιτυχώς την «κοινωνική εμβέλειά» της) αναπτυσσόταν διαρκώς με απίστευτους ρυθμούς -πάντα υπό την αμερικανική καθοδήγηση.



3. ΟΙ ΔΥΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ, δύο κυβερνήσεις, δύο στρατοί. Ολοκληρωτικός πόλεμος για την απόλυτη (φυσική, ηθική κ.λπ.) εξόντωση του αντιπάλου. Σχετικά με αυτό παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο η εκάστοτε μικροκοινωνία της υπαίθρου επιβίωσε εν πολέμω σε μια διαρκώς ανατρεπόμενη ισορροπία τρόμου και βαρβαρότητας: διακυβεύοντας τα πάντα, σε καθημερινή βάση, ανάμεσα στο αντάρτικο και το κυβερνητικό στρατόπεδο.



4. Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ του πολέμου. Η δυνατότητα του Δημοκρατικού Στρατού να αντιμετωπίζει με επιτυχία την καταθλιπτικά δυσανάλογη υπεροπλία του αντιπάλου, υποχρεώνει συχνά τον επιστήμονα να καταφεύγει σε μια «μεταφυσική» εξήγηση. Μια μεταφυσική που ο συγγραφέας φροντίζει να διευκρινίσει ότι δεν αφορά την ψυχολογία των χαρακτήρων: αφορά εκείνη των αδυνάτων και των απελπισμένων, που μάχονται στα έσχατα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης.



5. Ο ΡΟΛΟΣ των πρωταγωνιστών. Βαφειάδης, Ζαχαριάδης, Γούσιας, Παπάγος, βασιλιάς Παύλος κ.ά. Η μυθολογία για την όποια προσωπικότητα των ηγετών υποχωρεί διακριτικά εμπρός στην άτεγκτη «προσωπικότητα» των ίδιων των ιστορικών γεγονότων που τους ανέδειξαν. Με την ίδια μετριοπάθεια καταγράφονται και γεγονότα που ο χρόνος τούς έδωσε επίσης μυθικές διαστάσεις όπως π.χ. οι περίφημες εκλογές του Μαρτίου του 46 ή η κρίση στον κυβερνητικό στρατό, το φθινόπωρο του 48.



6. Η ΜΟΙΡΑ των γυναικών στον Εμφύλιο: Ο εξευτελισμός, ο βιασμός, ο διασυρμός τους ως πάγια πρακτική απέναντι στις γυναίκες που καθ οιονδήποτε τρόπο σχετίζονταν ή συγγένευαν με αντάρτες· η μειονεκτική θέση τους ως μέλη του Δημοκρατικού Στρατού (ποσοστό 25 έως 40% του συνόλου!): πρώτες στον αγώνα, τελευταίες στην ιεραρχία!



Οι αναγνωστικοί δίαυλοι είναι πολλοί, ο αναγνώστης θα εντοπίσει τους δικούς του. Η Ιστορία του Γιώργου Μαργαρίτη (γραμμένη με μοναδική για το είδος γλαφυρότητα) ορθώνει ένα πολυπρισματικό κάτοπτρο της κοινωνίας που γεννήθηκε μέσα από τον Εμφύλιο και η οποία εν πολλοίς συνεχίζεται έως σήμερα· είμαστε όλοι, είτε μας αρέσει είτε όχι, παιδιά αυτού του πολέμου. Ο καθένας επομένως μπορεί να ανακαλύψει σ αυτό το κάτοπτρο αυτογνωσίας ένα ή περισσότερα είδωλα του κοινωνικού μας βίου. Φτάνει, βεβαίως, να θέλει να το αντικρίσει κατά μέτωπο.





ΑΡΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1946-49)."

Συνέντευξη του Ν.Λυγερού ΝΕΑ TV 14/7/12

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν.Λυγερού ΝΕΑ TV 14/7/12"

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Η συνδικαλιστικη 20ετία που οδήγησε στην αποβιομηχάνιση της Ελλαδας.

Η 20ετία που οδήγησε στην αποβιομηχάνιση


Την ώρα τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης περιορίζονται σε ανακοινώσεις που αφορούν τις νέες απεργιακές κινητοποιήσεις, το αμερικανικό κανάλι CNN προβάλλει prime time τις επαγγελματικές ευκαιρίες στη γειτονική χώρα των Σκοπίων, την οποία αποκαλεί «Μακεδονία», και προτρέπει διά στόματος του πρωθυπουργού των Σκοπίων Νίκολα Γκρουέφσκι τους υποψήφιους επενδυτές να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες και το φιλόξενο κλίμα που προσφέρει η τοπική κυβέρνηση για τη δημιουργία εταιρειών σε χρόνο λιγότερο από 24 ώρες, με φορολόγηση που δεν ξεπερνά το 10%.



Ενώ οι Έλληνες επαγγελματίες μετρούν καθημερινά την απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας με το κλείσιμο παραγωγικών εγκαταστάσεων απανταχού της χώρας, το υπάρχον επιχειρηματικό δυναμικό δείχνει προβληματισμένο για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση διαχειρίζεται τη σημερινή ύφεση.



Μεταξύ 15%30% υπολογίζεται η μείωση της απασχόλησης, σύμφωνα με την ΕΣΥΕ, σε κλάδους μεταποίησης όπως ξυλεία/βιομηχανία επίπλων, τρόφιμα-ποτά και καπνός. Οι νομοί Αχαΐας, Ημαθίας Μαγνησίας αλλά και η περιοχή της Θράκης έχουν πληγεί σοβαρά από την αποβιομηχάνιση των τελευταίων είκοσι χρόνων.



Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, στην οποία οι δραστηριότητες του δημόσιου τομέα καλύπτουν το 40% του ΑΕΠ, κλάδοι όπως η ενέργεια, οι επικοινωνίες, οι μεταφορές, η μεταποίηση, ο τουρισμός αποτελούν «εξαρτήματα» του κυβερνητικού οικονομικού μοντέλου, που καθοδηγείται επί δεκαετίες από συντεχνιακά συμφέροντα πνίγοντας κάθε άλλη επιχειρηματική πρωτοβουλία. Σε τεντωμένο σχοινί παραμένουν οι σχέσεις κράτους και βιομηχανίας, την ώρα που ο κρατικός μηχανισμός εξακολουθεί ασφυκτικά να ελέγχει κάθε επενδυτική δραστηριότητα με όποιο τίμημα. Σε κατάσταση βιομηχανικού κραχ έχουν περάσει είτε περνούν σταδιακά πολλές βιομηχανικές ζώνες της χώρας μεταξύ των οποίων της Πάτρας, του Βόλου και της Βορείου Ελλάδας.



Πρωτεργάτες της αντίδρασης τα συνδικάτα

ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ και πολιτικοί φορείς από κοινού στήριξαν το μηχανισμό αποβιομηχάνισης του τόπου, με τη συστράτευση μεγάλου αριθμού συνδικαλιστών, με σκοπό να εξασφαλίσουν ίδιον πολιτικό όφελος. Ήρθε μάλιστα και η «χρυσή εποχή» με αίτημα για 35ωρο -7ωρο5ήμερο πλήρους απασχόλησης, με πλήρεις αποδοχές και πλήρη ασφάλιση.



Την περίοδο εκείνη οι κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ χαϊδεύανε τα αφτιά των συνδικαλιστών και υπόσχονταν σταδιακή αλλαγή· την ίδια ώρα που η Πορτογαλία και η Ισπανία επιδίωκαν το μεγάλο άλμα της ένταξης στην ΕΟΚ και του εκβιομηχανισμού των χωρών της Ιβηρικής χερσονήσου. Σύντομα τα πρώτα μηνύματα αποβιομηχάνισης έκαναν την εμφάνισή τους, καθώς οι αναρίθμητες επιδοτήσεις από τα πακέτα Ντελόρ εξωράιζαν το νέο μοντέλο της ελληνικής περιφέρειας.



Πρωτοπόροι στον τομέα της ελληνικής βιομηχανίας υπήρξαν όλες τις εποχές, καθώς σημαντικός αριθμός επιχειρήσεων επένδυσε στον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό, στην ποιότητα και στην καινοτομία σε νέα προϊόντα. Εντούτοις, η διάχυτη καχυποψία απέναντι στις επιχειρήσεις και η δαιμονοποίηση του κέρδους είναι ριζωμένες από τις αρχές του περασμένου αιώνα εξαιτίας των ανατροπών και των ανακατατάξεων που προκαλούσε η επιχειρηματική κοινότητα· εξακολουθούν, δε, να μην γίνονται εύκολα αποδεκτές από τις κοινωνίες και τους πολιτικούς.



Από την πλευρά του ελληνικού κράτους καταγραφόταν έντονη η αδυναμία προγραμματισμού και η κατασπατάληση των τεράστιων πόρων που εισέρρευσαν την τελευταία 20ετία στο πλαίσιο της Ε.Ε., προκαλώντας την έλλειψη κοινωνικής εμπιστοσύνης.



H ΤΕΟΚΑΡ άνοιξε το χορό των λουκέτων το ’80

ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ των επιχειρήσεων ΤΕΟΚΑΡ έστειλε στην ανεργία 420 εργαζόμενους, σε μια περίοδο μάλιστα όπως η δεκαετία του ‘80 οπότε η NISSAN επιθυμούσε διακαώς τη βιομηχανική παρουσία της στην Ευρώπη με αντάλλαγμα την εργασιακή ειρήνη.



Το αποτέλεσμα ήταν ο ιαπωνικός όμιλος να μεταφέρει τις δραστηριότητές του στην Αγγλία και η βιομηχανική Θεσσαλία να γνωρίζει την απαξίωση. Ακολούθησε το κλείσιμο και άλλων μονάδων από ποικίλους κλάδους σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας όπως: Βαμβακουργία, ΒΙΟΑΛ, ΣΕΞ ΑΠΗΛ, Κλωστήρια Φιλιατών, ΡΟΚΑ. Στη συνέχεια ακολούθησαν ο Σκαλιστήρης στο Μαντούδι, και οι OPEL, IDEALSTANDARD. Η πώληση των Τσιμέντων Χαλκίδας, αλλά και των μεταλλείων πρώην Σκαλιστήρη, το κλείσιμο των Μεταλλείων Φωκίδας, ΕΛΒΟ, των Φωσφορικών Λιπασμάτων, το λουκέτο στα Πλαστικά Καβάλας συμφερόντων ομίλου Πετζετάκη, και των Μεταλλείων Χαλκιδικής, το κλείσιμο των γραμμών παραγωγής της Βιαμύλ, της Siemens, η αποχώρηση των Καναδών από το Αλουμίνιον της Ελλάδος.



Αποχώρησαν περίπου 3.500 βιοτεχνίες

ΠΑΝΩ από 3.500 κλωστοϋφαντουργικές επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων δραστηριοποιούνται στο Πετρίτσι και σε άλλες περιοχές στη Βουλγαρία και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων. Οι όμιλοι Λαναρά – Αργυρού έκαναν τον κύκλο τους βάζοντας λουκέτο στα Κλωστήρια Αττικής, στις Πειραϊκή – Πατραϊκή, Κλωνατέξ, Tricolan, Ολυμπιακή και Kλωστήρια Β’ Ναούσης γράφοντας ουσιαστικά τον επίλογο της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας και οδηγώντας μια μεγάλη κατηγορία εργατών στην ανεργία.



Ανεργία πάνω από 50% στη Νάουσα

ΤΟ ΑΛΛΟΤΕ «Μάντσεστερ των Βαλκανίων» όπως ονομάστηκε η Νάουσα, όπου το 1874 ιδρύθηκε το πρώτο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας στα Βαλκάνια, σήμερα εμφανίζει ανεργία της τάξεως του 50%. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας 44.000 θέσεις εργασίας χάθηκαν στην κλωστοϋφαντουργία ενώ τη διετία 2003-2004 έχουν απολυθεί 28.700 εργαζόμενοι.



Οι σχέσεις κράτους και βιομηχάνων

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ κράτους και βιομηχανίας, η αδυναμία εξεύρεσης ισορροπίας μεταξύ κρατικής ρύθμισης και οικονομίας της αγοράς, η υψηλή κρατική παρεμβατικότητα στην οικονομία, παραμένουν μερικά από τα μεγάλα στοιχήματα της ελληνικής οικονομίας. Μια χώρα που όχι μόνο στερείται κατάλληλου επιχειρηματικού και φορολογικού περιβάλλοντος αλλά και βιομηχανικής παράδοσης, κατάρτισης και τεχνογνωσίας. Παρά τις πρόσφατες εκκλήσεις προς την κυβέρνηση από μέρους των βιομηχάνων να δημιουργηθεί «Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών» κοντά στα βόρεια σύνορα, έτσι ώστε το κύμα μετεγκατάστασης να συγκρατηθεί, η πολιτεία απάντησε με απανωτές μεταρρυθμίσεις της εργατικής νομοθεσίας, με αποτέλεσμα οι κρατικές επιδοτήσεις για παραγωγικές επενδύσεις να σπαταληθούν στη μετεγκατάσταση των μονάδων σε χαμηλού κόστους περιοχές, κυρίως στη Μακεδονία και τη Θράκη.



Επανασχεδιασμός

Τον επανασχεδιασμό του αναπτυξιακού μοντέλου καλείται να αναλάβει η κυβέρνηση υπό την πίεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου παρά την άρνηση του εγχώριου τραπεζικού κλάδου να επιχορηγήσει επιχειρηματικά σχέδια, που βρίσκονται ερμητικά κλεισμένα στα συρτάρια των χρυσοκάνθαρων του πιστωτικού lobby.



Σε μια νέα περίοδο έντονης επιχειρηματικής ανασφάλειας, η αρνητική στάση των κάθε μορφής συνδικαλιστικών φορέων απέναντι σε νέες ρυθμίσεις στα εργασιακά προκαλεί αρρυθμία στην αγορά και υπονομεύει την προσπάθεια εξόδου από την ύφεση. Η ελληνική βιομηχανία αναπτύχθηκε στη σκιά ενός βουλιμικά παρεμβατικού κράτους, την προστασία του οποίου ωστόσο ενίοτε διεκδίκησε και η ίδια σε περιόδους κρίσης. Την ώρα που η ελληνική βιομηχανία καταγράφει σημαντικές απώλειες σε όλους τους κλάδους μεταποίησης όπως υποδήματα, τρόφιμα, χαρτοβιομηχανία, καπνός, ξύλο, οι απεργιακές κινητοποιήσεις επιταχύνουν τις διαδικασίες διακοπής κάθε ξένης επενδυτικής δραστηριότητας στην Ελλάδα.



Άλλωστε η χώρα διεκδικεί μόλις την 48η θέση το 2010 σε ό,τι αφορά την «Οικονομική Αποδοτικότητα» και την 54η στον τομέα της «Επιχειρηματικής Αποτελεσματικότητας», ενώ άγνωστο παραμένει το σκηνικό που θα διαμορφωθεί έως το τέλος του 2010.



Διέξοδο αναζητεί η ΛΑΡΚΟ

Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΑΡΚΟ σήμερα αναζητεί λύση για την επιβίωσή της. Η άλλοτε κραταιά ναυαρχίδα του ομίλου Μποδοσάκη με τους 1.300 εργαζόμενους, είναι μια αμιγώς ελληνική εταιρεία και από τις πέντε μεγαλύτερες παραγωγούς σιδηρονικελίου στον κόσμο. Είναι από τις λίγες σημαντικές βιομηχανίες στρατηγικής σημασίας που εξακολουθούν να λειτουργούν στη χώρα μας χωρίς όμως στρατηγικό σχεδιασμό.



Η πώληση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, άλλοτε ελληνικής μονάδας, της δεύτερης μεγαλύτερης μετά τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη της Νορβηγίας, που έφτασε να «πουληθεί» με συμβολικό τίμημα στην γερμανική HDW αφού είχε γίνει βρόχος για το Δημόσιο, είναι ενδεικτική. Η Ε.Ε. προσέφυγε κατά της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παράνομες ενισχύσεις 230 εκατ. ευρώ που χορηγήθηκαν στα ναυπηγεία από το ελληνικό κράτος και την τότε κρατικής ιδιοκτησίας τράπεζα ΕΤΒΑ υπό μορφή δανείων και εγγυήσεων.



Πώς έφυγε η Pirelli για την Τουρκία

ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΑ ΠΛΗΓΜΑΤΑ την τελευταία εικοσαετία δέχτηκε και η περιοχή της Αχαΐας, όπου η βιομηχανική αφαίμαξη οδήγησε στην ανεργία χιλιάδες άτομα. Αρχής γενομένης από την Pirelli, μια βιώσιμη μονάδα παραγωγής ελαστικών που «σφραγίστηκε» πριν από είκοσι χρόνια εξαιτίας των πολυήμερων απεργιακών κινητοποιήσεων που οδήγησαν σε ρήξη τις σχέσεις με την εργοδοσία με συνέπεια να μείνουν χωρίς δουλειά 500 άτομα.



Η ιταλική πολυεθνική ήλθε στη βιομηχανική ζώνη της Πάτρας κατόπιν συμφωνίας Ανδρέα Παπανδρέου και Λεοπόλντο Πιρέλι, για να καταλήξει λίγα χρόνια να μετεγκατασταθεί στη γειτονική Τουρκία. Η «Πειραϊκή – Πατραϊκή» (4.000 εργαζόμενοι), η χαρτοβιομηχανία «Λαδόπουλου» (1.200 εργαζόμενοι), η «Ελλάς ΑΕ» (120 εργαζόμενοι), έκλεισαν. Η μεταφορά των δραστηριοτήτων της πολυεθνικής «Barilla» ήταν θέμα χρόνου. Η καλτσοβιομηχανία «Μάντισον» (250 εργαζόμενοι), η οινοποιία «ΒΕΣΟ» (300 εργαζόμενοι), η «Ντρέσκο» (200 εργαζόμενοι) είναι μερικές από τις γνωστές εταιρείες που είτε έφυγαν από την περιοχή είτε κατέβασαν ρολά οριστικά. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο Αίγιο, έκλεισαν η «Χαρτοποιία Αιγίου» (550 εργαζόμενοι), η μονάδα ενδυμάτων «Ρετσίνα» (300 εργαζόμενοι) και μια σειρά άλλες μικρότερες επιχειρήσεις. Προκαλεί θλίψη η καταμέτρηση των παραγωγικών απωλειών, που συνεχίζονται και επί των ημερών μας.
Tης Ρίτας Ζαχαριάδου







πηγη ΙΣΟΤΙΜΙΑ



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η συνδικαλιστικη 20ετία που οδήγησε στην αποβιομηχάνιση της Ελλαδας."

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ..

ΕΓΩ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ!!!

Ήταν πρωί, περίπου 8:30, όταν ένας ηλικιωμένος περίπου 80 χρονών, με ράμματα στον αντίχειρά του, έφτασε στο νοσοκομείο. Είπε ότι ήταν βιαστικός, και ότι είχε ένα άλλο ραντεβού στις 9:00.

Η νοσοκόμα που τον ανέλαβε τον έβαλε να καθίσει κάπου, γνωρίζοντας ότι θα έπαιρνε πάνω από μια ώρα για να τον δει κάποιος γιατρός. Τον είδε να κοιτάει επίμονα το ρολόι του και επειδή δεν ήταν και πολύ απασχολημένη αποφάσισε να δει τη πληγή του. Αφού την εξέτασε προσεκτικά, είδε ότι η πληγή στον αντίχειρα είχε επουλωθεί και έτσι μίλησε με τους γιατρούς για να αφαιρέσουν τα ράμματα.

Ενώ του φρόντιζε τα ράμματα, τον ρώτησε αν είχε άλλο ραντεβού με γιατρό σήμερα. Ο ηλικιωμένος είπε πως δεν είχε ραντεβού με γιατρό αλλά έπρεπε να πάει στο γηροκομείο για να φάει πρωϊνό με τη σύζυγό του. Η νοσοκόμα τον ρώτησε πως πήγαινε από θέμα υγείας η σύζυγός του.Ο ηλικιωμένος απάντησε ότι η γυναίκα του ήταν θύμα της νόσου Alzheimer. Της είπε ακόμα ότι η γυναίκα του δεν ήξερε ποιος ήταν και ότι δεν μπορούσε να τον αναγνωρί-σει τα τελευταία 5 χρόνια.

Η νοσοκόμα έμεινε έκπληκτη, και τον ρώτησε:

«Και γιατί συνεχίζεις και πας κάθε πρωί, αφού δεν ξέρει ποιος είσαι;» Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε, χάϊδεψε το χέρι της νοσοκόμας και είπε:

«Δεν με γνωρίζει, αλλά εγώ εξακολουθώ να ξέρω ποια είναι….»



Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με την πατρίδα μας. Με τόσους προδότες ηγέτες που την κυβερνάνε, μοιάζει να μην αναγνωρίζει τα παιδιά της, μοάζει να πάσχει από Alzheimer...



Μας προτρέπουν λοιπόν να φύγουμε, να την εγκαταλείψουμε για να βρούμε σε άλλες χώρες την προκοπή και την ευμάρεια.

Ωστόσο εμείς που ξέρουμε ότι οι αλλεπάλληλες και αδιάκοπες προδοσίες την έχουν φέρει σ΄αυτήν την κατάσταση, δεν πρόκειται να την εγκαταλείψουμε.

Γιατί ακόμα και τώρα που (όπως και άλλοτε) μοιάζει σαν χαμένη και κοιτάζει μέσα στα ερείπια, εμείς εξακολουθούμε να ξέρουμε ποιά είναι, είναι η μεγάλη μας αγαπημένη, η Ελλάδα μας που μέσα στα ερείπια,

ψάχνει να βρεί... εμάς!!!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ.."

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΔΡΟΜΩΝ.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΚΥΡΙΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΠΛΟΙΟ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ, "ΔΡΟΜΩΝ"






 ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΔΡΟΜΩΝ. ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ:

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ



Η παρούσα μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Περίπλους της Ναυτικής Ιστορίας", τ.78, σελ.48,

εκδ. Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος, ΙΑΝ.- ΜΑΡΤ.2012

Ο Δρόμων, απόγονος της ρωμαϊκής λιβυρνίδος (1), υπήρξε το πλοίο το οποίο «αποτέλεσε την κατεξοχήν μονάδα μάχης του Βυζαντινού Ναυτικού». Η πρώτη πολεμική του εμφάνιση αναφέρεται επί Ιουστινιανού στην Β΄ ναυτική επιχείρηση κατά των Βανδάλων της Αφρικής (533 μ.Χ.). Ο στόλος, με επικεφαλής τον στρατηγό Βελισσάριο, αποτελείτο από 500 οπλιταγωγά και ιππαγωγά πλοία (με συνολικό πλήρωμα 20.000) και από 92 δρόμωνες υπό τον ναύαρχο Καλώνυμο. Ο ιστορικός Προκόπιος, ο οποίος συμμετείχε της εκστρατείας ως γραμματεύς του Βελισσαρίου, παρέχει για τους δρόμωνες τις πληροφορίες ότι ήταν μονήρεις (με μία σειρά κωπηλατών), με κατάστρωμα πάνω από τους κωπηλάτες, ώστε να προστατεύονται από τα εχθρικά βλήματα, και ονομάστηκαν έτσι λόγω της μεγάλης ταχύτητας που μπορούσαν να αναπτύξουν(2).





Δρόμων κατά το πρώτο μισό του 7ου αιώνος. Ακουαρέλα Αντώνη Μιλάνου.

Μιλάνιο Ναυτικό Μουσείο. Τσιλιβί, Ζάκυνθος.







ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ – ΤΥΠΟΙ ΔΡΟΜΩΝΟΣ

Ήδη από τον 10ο αιώνα μ.Χ. διακρίνονται τρείς τύποι Δρομώνων. Ο μικρός (ελάσσων), ο μέσος και ο μεγάλος (μείζων). Οι μικροί είχαν από 25 κουπιά σε κάθε πλευρά. Ήταν ελαφριά, ταχύτατα πλοία, τα οποία χρησιμοποιούνταν σε αποστολές ή καταδιώξεις. Οι μέσοι διέθεταν από 50 κουπιά σε κάθε πλευρά σε δύο επάλληλες σειρές, δηλαδή 25 ανά σειρά. Οι ερέτες της άνω ελασίας, αποτελούσαν τους επίλεκτους ερέτες, οι οποίοι ήταν ικανοί και για μάχη σώμα με σώμα κατά τις συμπλοκές (3). Οι μεγάλοι είχαν 200 ερέτες σε δύο επάλληλες σειρές (2 ερέτες σε κάθε κουπί). Επίσης ο βαρύς τύπος δρόμωνος περιελάμβανε 230 ερέτες και 70 πολεμιστές.

Το μέγεθος του δρόμωνα υπολογίζεται περίπου στα 35 μ., μπορούσε να φθάσει μέχρι τα 50μ., ενώ η ταχύτητα με κωπηλασία κυμαινόταν στα 6-7 ναυτικά μίλια την ώρα.





Για την ιστιοφορία του γινόταν χρήση τουλάχιστον ενός μεγάλου τετραγώνου ή τραπεζοειδούς ιστίου και μικρότερων βοηθητικών (δόλωνες). Εκ παραλλήλου υπήρχαν και τα τριγωνικά ιστία (λατίνια) των οποίων το όνομά τους προέρχεται εκ παραφθοράς της λατινικής ονομασίας «alla trina» (σε αντίθεση με τα τετράγωνα «alla quadra») και όχι εκ του «Λατίνος» όπως έχει εσφαλμένως κατά καιρούς εννοηθεί (4). Τριγωνικά ιστία ήταν ήδη σε χρήση στα Ρωμαϊκά πλοία από την εποχή του Αυγούστου.

Στους μεγάλους δρόμωνες, στο μεσαίο ιστό, υπήρχε θωράκιο κατασκευασμένο από ξύλο, το «ξυλόκαστρον», το οποίο χρησίμευε εκτός από παρατηρητήριο και ως μέσο για να εξακοντίζουν οι στρατιώτες διάφορα όπλα(5).









Ανακατασκευή Δρόμωνος από τον

John H. Pryor.

ΦΩΤΟ: Wikipedia









ΕΠΑΝΔΡΩΣΗ

Η σύνθεση του πληρώματος δεν διέφερε πολύ από εκείνην της αρχαίας τριήρους παρά μόνο στις ονομασίες.

Ο «στρατηγός των Καραβησιάνων» ήταν ο αρχηγός του Ναυτικού όπου μετά τον Θ΄ αιώνα το αξίωμα αυτό μετονομάσθηκε σε «Δρουγγάριος των πλωίμων».

Μεταξύ άλλων, ο πρωρεύς και ο κελευστής διατηρούν την αρχαία ονομασία τους ως έχει, ενώ ο τριήραρχος ή ναύαρχος καλείτο κένταρχος. Στην υπηρεσία του κεντάρχου υπήρχαν και οι δύο πρωτοκάραβοι (κυβερνήτες) που χειρίζονταν τα πηδάλια. Στην πρύμνη υπήρχε ο κράβατος, ο θάλαμος του κεντάρχου απ’ όπου μπορούσε να παρατηρεί και αναλόγως να δίδει εντολές. Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το επίστεγο της πρύμνης είχε από την αρχαιότητα ιερό χαρακτήρα. Εκεί στους αρχαίους χρόνους φυλάσσετο το ομοίωμα της θεότητος στην οποία ήταν αφιερωμένο το πλοίο. Κατά το ίδιο έθιμο, στους Βυζαντινούς χρόνους εκεί υπήρχαν τα εικονίσματα των Αγίων που προστάτευαν το πλοίο και τους επιβαίνοντας. Ο σεβασμός διατηρήθηκε ως τις μέρες μας. Ο κανονισμός των Βρετανικού Πολεμικού Ναυτικού ορίζει ότι όποιος πατεί για πρώτη φορά επί του πρυμναίου καταστρώματος οφείλει να αποδίδει στρατιωτικό χαιρετισμό (6). Το ίδιο αποδίδουμε στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό (στη σημαία)





Άπαντες, όπως και στα αρχαία ελληνικά σκάφη, ήταν ελεύθεροι πολίτες σε αντίθεση με τις γαλέρες της Δύσης όπου, από τον 14ο αι. και μετέπειτα το ερετικό αποτελούνταν από σκλάβους ή καταδίκους με αποτέλεσμα η κωπηλασία να μεταβληθεί ως έργο τιμωρίας(7). Για τον λόγο αυτό και προς διαχώριση της ελληνικής νοοτροπίας, οι Βυζαντινοί ονόμασαν τις γαλέρες της Δύσης «κάτεργον» και τους επί αυτών ερέτες «κατεργάρηδες(8)». Επιπροσθέτως στα «τσιούρμα» (ιταλ. πληρώματα) των γαλερών υπήρχαν και Ιταλοί τρόφιμοι αποσπασθέντες από τις φυλακές οι οποίοι ήταν αλυσοδεμένοι στους πάγους των γαλέρων καθώς και άλλοι, εθελοντές (κοινωνικά αποβράσματα), οι οποίοι κινούνταν δίχως αλυσίδες. Κατά την στιγμή της ναυμαχίας έσπευδαν και οι ελεύθεροι κωπηλάτες στα σέλματά τους για να κωπηλατήσουν μαζί με τους υπόλοιπους καταδίκους αλυσοδεμένους κατόπιν κελεύσματος του αξιωματικού. Οι Έλληνες αιχμάλωτοι μετέφρασαν το κέλευσμα «κάθε ερέτης στο σέλμα του» ως «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» (9).







Δρόμων (περί τον 10ο αιώνα). Ακουαρέλα Αντώνη Μιλάνου.

Μιλάνιο Ναυτικό Μουσείο. Τσιλιβί, Ζάκυνθος.







Οι στρατιώτες ήταν οπλισμένοι με κλιβάνια (θώρακες από μεταλλικό δίκτυ), σκουτάρια (ασπίδες), κασσίδες (περικεφαλαίες), κοντάρια, μέναυλα (ακόντια) λογχοδρέπανα κ.α. Παρετάσσοντο άλλοι προς την πλώρη, στο ψευδοπάτιο (σανιδένιο ψευδοδάπεδο, εξέδρα, πάνω από τον σίφωνα), άλλοι κατά μήκος της μαχόμενης πλευράς του ανωτέρου καταστρώματος (καταπατητόν).





ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ –ΤΑΚΤΙΚΗ

Σε γενικές γραμμές η τακτική του Δρόμωνος κατά την επικείμενη ναυμαχία δεν παρουσίαζε ουσιώδεις διαφορές με εκείνην της τριήρους στην αρχαιότητα. Ο σύνηθες σχηματισμός ήταν γραμμή μετώπου σε ευθεία παράταξη ή μηνοειδή. Σε απόσταση κοντινή (ανάλογη με το βεληνεκές των βλητικών όπλων της εποχής) το πλοίο που εξαπέλυε επίθεση έβαλλε κατά του αντιπάλου. Σε αντιπαράθεση με την τριήρη δεν ήταν ευέλικτο σκάφος όπως εκείνη και το έμβολο που έφερε δεν ήταν στην ίσαλο γραμμή αλλά υπεράνω από αυτήν, μεταβάλλοντας έτσι την κύρια τακτική, όχι πλέον στον εμβολισμό του εχθρικού πλοίου αλλά στην εμβολή (abordage) με σκοπό το ρεσάλτο και εν συνεχεία τη σύρραξη μεταξύ επιβατών (πεζοναυτών) και στρατιωτών. Επιπροσθέτως, ομαδικοί ελιγμοί τύπου «περίπλου» και «διέκπλου» δεν φαίνεται να πραγματοποιούνται ενώ αντιθέτως ατομικοί ελιγμοί ήταν στα πλαίσια των κανόνων της τακτικής.

Ο Δρόμων ήταν εξοπλισμένος με ποικίλα εκηβόλα όπλα όπως καταπέλτες, γερανούς και τοξοβαλίστρες(10). Εκ παραλλήλου, εκσφενδονίζονταν στα εχθρικά πλοία χύτρες με δηλητηριώδη ερπετά και σκορπιούς, χύτρες με ασβέστη, σιδερένιοι τρίβολοι, ξύλινες χειροβομβίδες, στουπιά εμποτισμένα με εμπρηστικές ύλες κλπ.(11)





[Εμείς συμβουλεύουμε να εκσφενδονίζονται τσουκάλια γεμάτα μείγματα υγρού πυρός μέσα στα εχθρικά πλοία, διότι όταν σπάσουν οι χύτρες, τα πλοία εύκολα κατακαίονται]

«Ημείς δε τζυκάλια κελεύομεν γέμοντα πυρός σκευαστού ίνα ρίπτωνται έσωθεν των πολεμικών πλοίων κλωμένων γαρ των τζυκαλίων, ευκόλως κατακαίονται τα πλοία»

(Νικηφόρου Ουρανού, Ναυμαχικά, ΝΔ’ Περί Θαλασσομαχίας, 60)







Ελαφρύς πολεμικός Δρόμωνας που φέρει και μηχανή εκτόξευσης υγρού πυρός.

Κατασκευή: Δημήτρης Μάρας, Mικροναυπηγός, Μηχανολόγος Μηχανικός M.Sc.

ΦΩΤΟ: greekshipmodels.com







Τα περισσότερα τεχνάσματα ήταν ήδη γνωστά από την αρχαιότητα καθώς οι αρχαίοι Έλληνες διακρίθηκαν και στον τομέα αυτό (12).

Από τον 7ο αιώνα μ.Χ. την επαναστατική καινοτομία στα οπλικά συστήματα για την καταστροφή των εχθρικών πλοίων σε ναυμαχίες έφερε η επινόηση του Έλληνα μηχανικού Καλλινίκου, το υγρό πυρ. Πρόκειται για ένα καυστικό μείγμα (άγνωστη μέχρι σήμερα η ακριβής σύνθεσή του) από θειάφι νίτρο και νάφθα, το οποίο είχε την ιδιότητα να μην σβήνει στο νερό. Το σύστημα εκτόξευσης του υγρού πυρός αποτελείτο κυρίως από ένα χάλκινο σωλήνα τοποθετημένο στην πλώρη του δρόμωνος, τον σίφωνα, ο οποίος αντλούσε το εμπρηστικό μείγμα στοχεύοντας το εχθρικό πλοίο. Υπήρχαν επίσης και δύο σίφωνες στα πλάγια οι οποίοι ενεργοποιούνταν όταν τα πλοία επιτίθονταν από τα πλάγια(13).

Αργότερα εμφανίστηκαν και οι χειροσίφωνες, χειροκίνητοι σίφωνες που κρατούσαν οι στρατιώτες (όχι οι σιφωνάτορες) τοποθετημένοι στα πλευρά του σκάφους και προστατευμένοι από τις σιδερένιες ασπίδες τους (σκουτάρια). Πρώτη χρήση του υγρού πυρός αναφέρεται στην ναυμαχία της Κυζίκου (680 μ.Χ.) όπου οι Βυζαντινοί κατέκαψαν τον μουσουλμανικό στόλο, ο οποίος επί 7 έτη πολιορκούσε την Κωνσταντινούπολη.

http://perialos.blogspot.com/2012/03/blog-post.html



Σχέδιο λειτουργίας Υγρού Πυρός υπό των:J. H Haldon, M. Byrne ΦΩΤΟ: wikipedia











ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:





Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου

Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, 1977.

Κ. Α. Αλεξανδρή (1957): Η Θαλασσία Δύναμις εις την Ιστορίαν της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Ιστορική Υπηρεσία Β.Ν.

Κίμων Εμμανουήλ Πλακογιαννάκης (2001): Τιμητικοί τίτλοι και ενεργά αξιώματα στο Βυζάντιο. Εθιμοτυπία, Διοίκηση, Στρατός, Ιανός.

Λέοντος ΣΤ, Μαυρικίου, Συριανού Μαγίστρου, Βασιλείου Πατρικίου, Νικηφόρου Ουρανού (2005): Ναυμαχικά, Εκδόσεις Κανάκη.

Φαίδωνος Κουκουλέ (1954): Ο Βυζαντινός Πολεμικός Στόλος, Ναυτική Επιθεώρηση, <εκδόσεις ΓΕΝ /Υπηρεσία Ιστορίας Ναυτικού> τ. 247, σελ. 305.

John H Pryor (1995): From Dromon to Galea: Mediterranean bireme galleys AD 500-1300, The Age of the Galley,(1995), Conway Maritime Press.

Lucien Basch (1987): Le musée imaginaire de la marine antique, Athens p. 128

Tropis I & Tropis IV (1996): International Symposium of Ships Construction in Antiquity, Athens.





ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:





(1) Ελαφρύ ρωμαϊκό πλοίο, αρχικώς με μία σειρά κωπών αργότερα με δύο. Είχε μήκος 30 –35μ., ήταν επανδρωμένη με περίπου 120 άνδρες και ανέπτυσσε ταχύτητα 5 κόμβους. Κατά την ναυμαχία του Ακτίου (31 π.Χ.) οι λιβυρνίδες αποτελούσαν τον κύριο όγκο του στόλου του Οκτάβιου.

(2) Procopius of Caesarea, History of the Wars: Book III. The Vandalic War, xi 15-16, στο H. B. Dewing ed & trans, Procopius, Vol 2 (London 1916) p 105.(3) Λέοντος ΣΤ΄, Ναυμαχικά, 20 (ιθ΄)

(4) Michele Vocino (1949): La nave nel tempo, L. Alfieri, Milano, σελ. 29 –30 / Κ. Α. Αλεξανδρή (1957): Η Θαλάσσια Δύναμις εις την ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κεφ. Β’, σελ. 72

(5) Λέοντος ΣΤ΄, Ναυμαχικά, 7

(6) Κ.Α. Αλεξανδρή (1956): Η Θαλάσσια Δύναμις εις την Ιστορίαν της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κεφ. Β, σελ. 61, σημ. 2.

(7) Joseph Furttenbach (1975): Architectura Navalis, New York, pp 16-17 / G.B. Rubbin de Cervin (1985): La flotta di Venezia, Milan, pp 31-32

(8) Η λέξη «κατεργάρης» ουδέποτε υπήρξε ως επίσημος όρος στο ελληνικό κωπήλατο ναυτικό.

(9) Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τ.10 , σελ. 495, λ. κατεργάρης(10) Τοποθετούνταν στην πλώρη/ πρύμνη & στις δύο πλευρές του δρόμωνος. Έριπταν μικρά βέλη, τις λεγόμενες «μυίες».

(11) Λέοντος ΣΤ’, Ναυμαχικά, 60-63, 64 & 66.

(12) Λέοντος ΣΤ’ Ναυμαχικά, 72 & 73./ Εκ των τακτικών Νικηφόρου Ουρανού, ΝΔ’ Περί Θαλασσομαχίας, 65.

(13) Βασιλείου Πατρικίου και Παρακοιμώμενου, Ναυμαχικά, 2, 14









Το Περί Αλός προτείνει:

Διαβάστε από τα «Κειμήλια του Περί Αλός» το αυθεντικό άρθρο του Φαίδωνος Κουκουλέ που δημοσιεύθηκε το 1954 στην Ναυτική Επιθεώρηση: Ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΣΤΟΛΟΣ. Πιέσατε ΕΔΩ












ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΔΡΟΜΩΝ. ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ:

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ



Η παρούσα μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Περίπλους της Ναυτικής Ιστορίας", τ.78, σελ.48,

εκδ. Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος, ΙΑΝ.- ΜΑΡΤ.2012





Ο Δρόμων, απόγονος της ρωμαϊκής λιβυρνίδος (1), υπήρξε το πλοίο το οποίο «αποτέλεσε την κατεξοχήν μονάδα μάχης του Βυζαντινού Ναυτικού». Η πρώτη πολεμική του εμφάνιση αναφέρεται επί Ιουστινιανού στην Β΄ ναυτική επιχείρηση κατά των Βανδάλων της Αφρικής (533 μ.Χ.). Ο στόλος, με επικεφαλής τον στρατηγό Βελισσάριο, αποτελείτο από 500 οπλιταγωγά και ιππαγωγά πλοία (με συνολικό πλήρωμα 20.000) και από 92 δρόμωνες υπό τον ναύαρχο Καλώνυμο. Ο ιστορικός Προκόπιος, ο οποίος συμμετείχε της εκστρατείας ως γραμματεύς του Βελισσαρίου, παρέχει για τους δρόμωνες τις πληροφορίες ότι ήταν μονήρεις (με μία σειρά κωπηλατών), με κατάστρωμα πάνω από τους κωπηλάτες, ώστε να προστατεύονται από τα εχθρικά βλήματα, και ονομάστηκαν έτσι λόγω της μεγάλης ταχύτητας που μπορούσαν να αναπτύξουν(2).





Δρόμων κατά το πρώτο μισό του 7ου αιώνος. Ακουαρέλα Αντώνη Μιλάνου.

Μιλάνιο Ναυτικό Μουσείο. Τσιλιβί, Ζάκυνθος.







ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ – ΤΥΠΟΙ ΔΡΟΜΩΝΟΣ

Ήδη από τον 10ο αιώνα μ.Χ. διακρίνονται τρείς τύποι Δρομώνων. Ο μικρός (ελάσσων), ο μέσος και ο μεγάλος (μείζων). Οι μικροί είχαν από 25 κουπιά σε κάθε πλευρά. Ήταν ελαφριά, ταχύτατα πλοία, τα οποία χρησιμοποιούνταν σε αποστολές ή καταδιώξεις. Οι μέσοι διέθεταν από 50 κουπιά σε κάθε πλευρά σε δύο επάλληλες σειρές, δηλαδή 25 ανά σειρά. Οι ερέτες της άνω ελασίας, αποτελούσαν τους επίλεκτους ερέτες, οι οποίοι ήταν ικανοί και για μάχη σώμα με σώμα κατά τις συμπλοκές (3). Οι μεγάλοι είχαν 200 ερέτες σε δύο επάλληλες σειρές (2 ερέτες σε κάθε κουπί). Επίσης ο βαρύς τύπος δρόμωνος περιελάμβανε 230 ερέτες και 70 πολεμιστές.

Το μέγεθος του δρόμωνα υπολογίζεται περίπου στα 35 μ., μπορούσε να φθάσει μέχρι τα 50μ., ενώ η ταχύτητα με κωπηλασία κυμαινόταν στα 6-7 ναυτικά μίλια την ώρα.





Για την ιστιοφορία του γινόταν χρήση τουλάχιστον ενός μεγάλου τετραγώνου ή τραπεζοειδούς ιστίου και μικρότερων βοηθητικών (δόλωνες). Εκ παραλλήλου υπήρχαν και τα τριγωνικά ιστία (λατίνια) των οποίων το όνομά τους προέρχεται εκ παραφθοράς της λατινικής ονομασίας «alla trina» (σε αντίθεση με τα τετράγωνα «alla quadra») και όχι εκ του «Λατίνος» όπως έχει εσφαλμένως κατά καιρούς εννοηθεί (4). Τριγωνικά ιστία ήταν ήδη σε χρήση στα Ρωμαϊκά πλοία από την εποχή του Αυγούστου.

Στους μεγάλους δρόμωνες, στο μεσαίο ιστό, υπήρχε θωράκιο κατασκευασμένο από ξύλο, το «ξυλόκαστρον», το οποίο χρησίμευε εκτός από παρατηρητήριο και ως μέσο για να εξακοντίζουν οι στρατιώτες διάφορα όπλα(5).









Ανακατασκευή Δρόμωνος από τον

John H. Pryor.

ΦΩΤΟ: Wikipedia









ΕΠΑΝΔΡΩΣΗ

Η σύνθεση του πληρώματος δεν διέφερε πολύ από εκείνην της αρχαίας τριήρους παρά μόνο στις ονομασίες.

Ο «στρατηγός των Καραβησιάνων» ήταν ο αρχηγός του Ναυτικού όπου μετά τον Θ΄ αιώνα το αξίωμα αυτό μετονομάσθηκε σε «Δρουγγάριος των πλωίμων».

Μεταξύ άλλων, ο πρωρεύς και ο κελευστής διατηρούν την αρχαία ονομασία τους ως έχει, ενώ ο τριήραρχος ή ναύαρχος καλείτο κένταρχος. Στην υπηρεσία του κεντάρχου υπήρχαν και οι δύο πρωτοκάραβοι (κυβερνήτες) που χειρίζονταν τα πηδάλια. Στην πρύμνη υπήρχε ο κράβατος, ο θάλαμος του κεντάρχου απ’ όπου μπορούσε να παρατηρεί και αναλόγως να δίδει εντολές. Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το επίστεγο της πρύμνης είχε από την αρχαιότητα ιερό χαρακτήρα. Εκεί στους αρχαίους χρόνους φυλάσσετο το ομοίωμα της θεότητος στην οποία ήταν αφιερωμένο το πλοίο. Κατά το ίδιο έθιμο, στους Βυζαντινούς χρόνους εκεί υπήρχαν τα εικονίσματα των Αγίων που προστάτευαν το πλοίο και τους επιβαίνοντας. Ο σεβασμός διατηρήθηκε ως τις μέρες μας. Ο κανονισμός των Βρετανικού Πολεμικού Ναυτικού ορίζει ότι όποιος πατεί για πρώτη φορά επί του πρυμναίου καταστρώματος οφείλει να αποδίδει στρατιωτικό χαιρετισμό (6). Το ίδιο αποδίδουμε στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό (στη σημαία)





Άπαντες, όπως και στα αρχαία ελληνικά σκάφη, ήταν ελεύθεροι πολίτες σε αντίθεση με τις γαλέρες της Δύσης όπου, από τον 14ο αι. και μετέπειτα το ερετικό αποτελούνταν από σκλάβους ή καταδίκους με αποτέλεσμα η κωπηλασία να μεταβληθεί ως έργο τιμωρίας(7). Για τον λόγο αυτό και προς διαχώριση της ελληνικής νοοτροπίας, οι Βυζαντινοί ονόμασαν τις γαλέρες της Δύσης «κάτεργον» και τους επί αυτών ερέτες «κατεργάρηδες(8)». Επιπροσθέτως στα «τσιούρμα» (ιταλ. πληρώματα) των γαλερών υπήρχαν και Ιταλοί τρόφιμοι αποσπασθέντες από τις φυλακές οι οποίοι ήταν αλυσοδεμένοι στους πάγους των γαλέρων καθώς και άλλοι, εθελοντές (κοινωνικά αποβράσματα), οι οποίοι κινούνταν δίχως αλυσίδες. Κατά την στιγμή της ναυμαχίας έσπευδαν και οι ελεύθεροι κωπηλάτες στα σέλματά τους για να κωπηλατήσουν μαζί με τους υπόλοιπους καταδίκους αλυσοδεμένους κατόπιν κελεύσματος του αξιωματικού. Οι Έλληνες αιχμάλωτοι μετέφρασαν το κέλευσμα «κάθε ερέτης στο σέλμα του» ως «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» (9).







Δρόμων (περί τον 10ο αιώνα). Ακουαρέλα Αντώνη Μιλάνου.

Μιλάνιο Ναυτικό Μουσείο. Τσιλιβί, Ζάκυνθος.







Οι στρατιώτες ήταν οπλισμένοι με κλιβάνια (θώρακες από μεταλλικό δίκτυ), σκουτάρια (ασπίδες), κασσίδες (περικεφαλαίες), κοντάρια, μέναυλα (ακόντια) λογχοδρέπανα κ.α. Παρετάσσοντο άλλοι προς την πλώρη, στο ψευδοπάτιο (σανιδένιο ψευδοδάπεδο, εξέδρα, πάνω από τον σίφωνα), άλλοι κατά μήκος της μαχόμενης πλευράς του ανωτέρου καταστρώματος (καταπατητόν).





ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ –ΤΑΚΤΙΚΗ

Σε γενικές γραμμές η τακτική του Δρόμωνος κατά την επικείμενη ναυμαχία δεν παρουσίαζε ουσιώδεις διαφορές με εκείνην της τριήρους στην αρχαιότητα. Ο σύνηθες σχηματισμός ήταν γραμμή μετώπου σε ευθεία παράταξη ή μηνοειδή. Σε απόσταση κοντινή (ανάλογη με το βεληνεκές των βλητικών όπλων της εποχής) το πλοίο που εξαπέλυε επίθεση έβαλλε κατά του αντιπάλου. Σε αντιπαράθεση με την τριήρη δεν ήταν ευέλικτο σκάφος όπως εκείνη και το έμβολο που έφερε δεν ήταν στην ίσαλο γραμμή αλλά υπεράνω από αυτήν, μεταβάλλοντας έτσι την κύρια τακτική, όχι πλέον στον εμβολισμό του εχθρικού πλοίου αλλά στην εμβολή (abordage) με σκοπό το ρεσάλτο και εν συνεχεία τη σύρραξη μεταξύ επιβατών (πεζοναυτών) και στρατιωτών. Επιπροσθέτως, ομαδικοί ελιγμοί τύπου «περίπλου» και «διέκπλου» δεν φαίνεται να πραγματοποιούνται ενώ αντιθέτως ατομικοί ελιγμοί ήταν στα πλαίσια των κανόνων της τακτικής.

Ο Δρόμων ήταν εξοπλισμένος με ποικίλα εκηβόλα όπλα όπως καταπέλτες, γερανούς και τοξοβαλίστρες(10). Εκ παραλλήλου, εκσφενδονίζονταν στα εχθρικά πλοία χύτρες με δηλητηριώδη ερπετά και σκορπιούς, χύτρες με ασβέστη, σιδερένιοι τρίβολοι, ξύλινες χειροβομβίδες, στουπιά εμποτισμένα με εμπρηστικές ύλες κλπ.(11)





[Εμείς συμβουλεύουμε να εκσφενδονίζονται τσουκάλια γεμάτα μείγματα υγρού πυρός μέσα στα εχθρικά πλοία, διότι όταν σπάσουν οι χύτρες, τα πλοία εύκολα κατακαίονται]

«Ημείς δε τζυκάλια κελεύομεν γέμοντα πυρός σκευαστού ίνα ρίπτωνται έσωθεν των πολεμικών πλοίων κλωμένων γαρ των τζυκαλίων, ευκόλως κατακαίονται τα πλοία»

(Νικηφόρου Ουρανού, Ναυμαχικά, ΝΔ’ Περί Θαλασσομαχίας, 60)







Ελαφρύς πολεμικός Δρόμωνας που φέρει και μηχανή εκτόξευσης υγρού πυρός.

Κατασκευή: Δημήτρης Μάρας, Mικροναυπηγός, Μηχανολόγος Μηχανικός M.Sc.

ΦΩΤΟ: greekshipmodels.com







Τα περισσότερα τεχνάσματα ήταν ήδη γνωστά από την αρχαιότητα καθώς οι αρχαίοι Έλληνες διακρίθηκαν και στον τομέα αυτό (12).

Από τον 7ο αιώνα μ.Χ. την επαναστατική καινοτομία στα οπλικά συστήματα για την καταστροφή των εχθρικών πλοίων σε ναυμαχίες έφερε η επινόηση του Έλληνα μηχανικού Καλλινίκου, το υγρό πυρ. Πρόκειται για ένα καυστικό μείγμα (άγνωστη μέχρι σήμερα η ακριβής σύνθεσή του) από θειάφι νίτρο και νάφθα, το οποίο είχε την ιδιότητα να μην σβήνει στο νερό. Το σύστημα εκτόξευσης του υγρού πυρός αποτελείτο κυρίως από ένα χάλκινο σωλήνα τοποθετημένο στην πλώρη του δρόμωνος, τον σίφωνα, ο οποίος αντλούσε το εμπρηστικό μείγμα στοχεύοντας το εχθρικό πλοίο. Υπήρχαν επίσης και δύο σίφωνες στα πλάγια οι οποίοι ενεργοποιούνταν όταν τα πλοία επιτίθονταν από τα πλάγια(13).

Αργότερα εμφανίστηκαν και οι χειροσίφωνες, χειροκίνητοι σίφωνες που κρατούσαν οι στρατιώτες (όχι οι σιφωνάτορες) τοποθετημένοι στα πλευρά του σκάφους και προστατευμένοι από τις σιδερένιες ασπίδες τους (σκουτάρια). Πρώτη χρήση του υγρού πυρός αναφέρεται στην ναυμαχία της Κυζίκου (680 μ.Χ.) όπου οι Βυζαντινοί κατέκαψαν τον μουσουλμανικό στόλο, ο οποίος επί 7 έτη πολιορκούσε την Κωνσταντινούπολη.

http://perialos.blogspot.com/2012/03/blog-post.html



Σχέδιο λειτουργίας Υγρού Πυρός υπό των:J. H Haldon, M. Byrne ΦΩΤΟ: wikipedia











ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:





Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου

Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, 1977.

Κ. Α. Αλεξανδρή (1957): Η Θαλασσία Δύναμις εις την Ιστορίαν της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Ιστορική Υπηρεσία Β.Ν.

Κίμων Εμμανουήλ Πλακογιαννάκης (2001): Τιμητικοί τίτλοι και ενεργά αξιώματα στο Βυζάντιο. Εθιμοτυπία, Διοίκηση, Στρατός, Ιανός.

Λέοντος ΣΤ, Μαυρικίου, Συριανού Μαγίστρου, Βασιλείου Πατρικίου, Νικηφόρου Ουρανού (2005): Ναυμαχικά, Εκδόσεις Κανάκη.

Φαίδωνος Κουκουλέ (1954): Ο Βυζαντινός Πολεμικός Στόλος, Ναυτική Επιθεώρηση, <εκδόσεις ΓΕΝ /Υπηρεσία Ιστορίας Ναυτικού> τ. 247, σελ. 305.

John H Pryor (1995): From Dromon to Galea: Mediterranean bireme galleys AD 500-1300, The Age of the Galley,(1995), Conway Maritime Press.

Lucien Basch (1987): Le musée imaginaire de la marine antique, Athens p. 128

Tropis I & Tropis IV (1996): International Symposium of Ships Construction in Antiquity, Athens.





ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:





(1) Ελαφρύ ρωμαϊκό πλοίο, αρχικώς με μία σειρά κωπών αργότερα με δύο. Είχε μήκος 30 –35μ., ήταν επανδρωμένη με περίπου 120 άνδρες και ανέπτυσσε ταχύτητα 5 κόμβους. Κατά την ναυμαχία του Ακτίου (31 π.Χ.) οι λιβυρνίδες αποτελούσαν τον κύριο όγκο του στόλου του Οκτάβιου.

(2) Procopius of Caesarea, History of the Wars: Book III. The Vandalic War, xi 15-16, στο H. B. Dewing ed & trans, Procopius, Vol 2 (London 1916) p 105.(3) Λέοντος ΣΤ΄, Ναυμαχικά, 20 (ιθ΄)

(4) Michele Vocino (1949): La nave nel tempo, L. Alfieri, Milano, σελ. 29 –30 / Κ. Α. Αλεξανδρή (1957): Η Θαλάσσια Δύναμις εις την ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κεφ. Β’, σελ. 72

(5) Λέοντος ΣΤ΄, Ναυμαχικά, 7

(6) Κ.Α. Αλεξανδρή (1956): Η Θαλάσσια Δύναμις εις την Ιστορίαν της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κεφ. Β, σελ. 61, σημ. 2.

(7) Joseph Furttenbach (1975): Architectura Navalis, New York, pp 16-17 / G.B. Rubbin de Cervin (1985): La flotta di Venezia, Milan, pp 31-32

(8) Η λέξη «κατεργάρης» ουδέποτε υπήρξε ως επίσημος όρος στο ελληνικό κωπήλατο ναυτικό.

(9) Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τ.10 , σελ. 495, λ. κατεργάρης(10) Τοποθετούνταν στην πλώρη/ πρύμνη & στις δύο πλευρές του δρόμωνος. Έριπταν μικρά βέλη, τις λεγόμενες «μυίες».

(11) Λέοντος ΣΤ’, Ναυμαχικά, 60-63, 64 & 66.

(12) Λέοντος ΣΤ’ Ναυμαχικά, 72 & 73./ Εκ των τακτικών Νικηφόρου Ουρανού, ΝΔ’ Περί Θαλασσομαχίας, 65.

(13) Βασιλείου Πατρικίου και Παρακοιμώμενου, Ναυμαχικά, 2, 14


Περί Αλός

Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου
Συγγραφεύς –Ναυτικός
Μέλος Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.)

Το Περί Αλός προτείνει:

Διαβάστε από τα «Κειμήλια του Περί Αλός» το αυθεντικό άρθρο του Φαίδωνος Κουκουλέ που δημοσιεύθηκε το 1954 στην Ναυτική Επιθεώρηση: Ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΣΤΟΛΟΣ. Πιέσατε ΕΔΩ





ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΔΡΟΜΩΝ."

Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Αντιθέσεις" Γ.Σαχίνης ΚρήτηTV 13/7/12

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Αντιθέσεις" Γ.Σαχίνης ΚρήτηTV 13/7/12"

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ


ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟ 776 π.Χ. έως 369 μ.Χ.

Αρχαίοι Ολυμπιονίκες

Πηγές:
[1] Ο πίνακας των Ολυμπιονικών προέρχεται από το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού (Οι Ολυμπιακοί Αγώνες).
[2] "Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων", Εκδοτική Αθηνών, 1976.


Συνολικός αριθμός Ολυμπιακών νικών
Ολυμπιονίκης
Πόλη
Νίκες
Αγώνισμα




Λεωνίδας
Ρόδος
12
στάδιον-δίαυλος-οπλίτης δρόμος 164-152 π.Χ.
Ηρόδωρος
Μέγαρα
10
αγών σαλπιγκτών 328-292 π.Χ.
Αστύλος
Κρότων-Συρακούσες
7
στάδιον-δίαυλος 488-480, οπλίτης δρόμος 480 π.Χ.
Χίονις
Σπάρτη
6
στάδιον-δίαυλος 664-656 π.Χ.
Ιπποσθένης
Σπάρτη
6
πάλη παίδων 632, πάλη 624-608 π.Χ.
Μίλων
Κρότων
6
πάλη παίδων, πάλη 532-516 π.Χ.
Νέρων
Ρώμη
6
άρμα τέλειον-άρμα πωλικόν-άρμα δεκάπωλον-αγών τραγωδών-αγών κιθαρωδών-αγών κηρύκων 65 μ.Χ.
Ετοιμοκλής
Σπάρτη
5
πάλη παίδων 604, πάλη 600-588 π.Χ.
Φιλίνος
Κως
5
στάδιον-δίαυλος 264-260, δίαυλος 256 π.Χ.
Νικοκλής
Άκριον
5
δίαυλος-δόλιχος-οπλίτης δρόμος 100, στάδιον-άγνωστο αγώνισμα δρόμου 96 π.Χ.
Διογένης
Έφεσος
5
αγών σαλπιγκτών 69-85 μ.Χ.
Ερμογένης (ο και Ίππος)
Ξάνθος
5
στάδιον 81,89, δίαυλος-οπλίτης δρόμος 85, δίαυλος ή οπλίτης δρόμος 89 μ.Χ.
Αίλιος Γρανιανός
Σικυών
5
στάδιον παίδων 133, δίαυλος-οπλίτης δρόμος 137, πένταθλον 137-141 μ.Χ.
Δημήτριος
Σαλαμίς
5
στάδιον 229-237, πένταθλον 229-233 μ.Χ.
Τίσανδρος
Νάξος Σικελίας
4
πυγμαχία 572-560 π.Χ.
Βαλέριος Εκλεκτός
Σινώπη
4
αγών κηρύκων 245,253-261 μ.Χ.

Νίκες σε ξεχωριστούς Ολυμπιακούς Αγώνες
Ολυμπιονίκης
Πόλη
Νίκες
Αγώνισμα




Ηρόδωρος
Μέγαρα
10
αγών σαλπιγκτών 328-292 π.Χ.
Ιπποσθένης
Σπάρτη
6
πάλη παίδων 632, πάλη 624-608 π.Χ.
Μίλων
Κρότων
6
πάλη παίδων, πάλη 532-516 π.Χ.
Ετοιμοκλής
Σπάρτη
5
πάλη παίδων 604, πάλη 600-588 π.Χ.
Διογένης
Έφεσος
5
αγών σαλπιγκτών 69-85 μ.Χ.
Λεωνίδας
Ρόδος
4 (επί 3)
στάδιον-δίαυλος-οπλίτης δρόμος 164-152 π.Χ.
Τίσανδρος
Νάξος Σικελίας
4
πυγμαχία 572-560 π.Χ.
Βαλέριος Εκλεκτός
Σινώπη
4
αγών κηρύκων 245,253-261 μ.Χ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ"

O Εμφύλιος προκάλεσε το μεγαλύτερο φόρο αίματος στην ελληνική κοινωνία από την ίδρυση του ελληνικού κράτους στα 1830.

Αν λάβουμε υπόψη ότι στη διάρκεια του Εμφυλίου παρατάχθηκαν στα αντίπαλα στρατόπεδα περισσότεροι από πεντακόσιες χιλιάδες πολεμιστές (εκατό στον ΔΣΕ και τετρακόσιες χιλιάδες στην κυβερνητική πλευρά)· ότι ακόμα, αν εξαιρέσουμε τις μεγάλες πόλεις, το μέτωπο του πολέμου εκτεινόταν, στην ουσία, σε όλη την ελληνική επικράτεια· ότι, σε έναν πληθυσμό μόλις 7.000.000 κατοίκων, περισσότεροι από 1.000.000 άμαχοι μετακινήθηκαν από τις εστίες τους και προσφυγοποιήθηκαν διά της βίας· ότι επίσης, στο μεν κυβερνητικό στρατό οι συνολικές απώλειες έφτασαν τους 44.000 (εξ ων 14.000 νεκροί), ενώ στον ΔΣΕ ο ένας στους τέσσερις σκοτώθηκε στη μάχη (νεκροί 25.000, θύματα στους παραστρατιωτικούς μηχανισμούς και τους αμάχους: ανυπολόγιστα)· ότι ακόμα, σε σύγκριση με τους Βαλκανικούς Πολέμους (σύνολο 8.000 νεκροί), τη Μικρασιατική Εκστρατεία (σύνολο 37.000 νεκροί και εξαφανισθέντες) ή τον πόλεμο του 1940-41 (σύνολο 15.000 νεκροί και αγνοούμενοι), ο Εμφύλιος προκάλεσε το μεγαλύτερο φόρο αίματος στην ελληνική κοινωνία από την ίδρυση του ελληνικού κράτους στα 1830· αν σημειώσουμε, τέλος, ότι ο πόλεμος αυτός δεν αφορούσε μόνο το μισό εκατομμύριο εμπολέμους αλλά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία -κι ότι, γι αυτόν ακριβώς το λόγο, κατ ουσίαν δεν τέλειωσε παρά σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, στη Μεταπολίτευση του 1974... τότε, θα πρέπει να συλλογιστούμε ότι το τραύμα αυτό υπήρξε απίστευτα βαθύ και άκρως επώδυνο
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "O Εμφύλιος προκάλεσε το μεγαλύτερο φόρο αίματος στην ελληνική κοινωνία από την ίδρυση του ελληνικού κράτους στα 1830."

Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Πρωινή Ενημέρωση" ΕΡΑ Χανίων 13/7/12

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Πρωινή Ενημέρωση" ΕΡΑ Χανίων 13/7/12"

Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της 26ης Αυγούστου 1789

Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της 26ης Αυγούστου 1789


Άρθρο 1 - Οι άνθρωποι γεννιούνται καί παραμένουν ελεύθεροι, με ίσα δικαιώματα. Κοινωνικές διακρίσεις γίνονται μόνο με γνώμονα το κοινό συμφέρον.





Άρθρο 2 - Σκοπός κάθε πολιτικής ένωσης αποτελεί η διατήρηση των φυσικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου. Τα δικαιώματα αυτά είναι η ελευθερία, η ιδιοκτησία, η ασφάλεια και η αντίσταση στη βία.





Άρθρο 3- Το Έθνος είναι η αποκλειστική πηγή κάθε εξουσίας. Καμία ομάδα ανθρώπων και κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκεί εξουσία που δεν απορρέει από το Έθνος.





Άρθρο 4 - Ελευθερία σημαίνει το να μπορεί να πράττει το κάθε άτομο ο,τιδήποτε δε βλάπτει ένα άλλο άτομο. Έτσι, η άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου θέτει σαν όριο το σημείο εκείνο, από το οποίο αρχίζει η άσκηση των ίδιων δικαιωμάτων για το άλλο άτομο. Το όριο αυτό δεν καθορίζεται παρά μόνον από το νόμο.





Άρθρο 5 - Ο νόμος μπορεί να απαγορεύσει μόνο ό,τι είναι επιζήμιο για την κοινωνία. Ό,τι δεν απαγορεύεται από το νόμο θεωρείται επιτρεπτό και δεν μπορεί σε κανέναν να επιβληθεί να κάνει κάτι που δεν ορίζεται από το νόμο.





Άρθρο 6 - Ο νόμος αποτελεί έκφραση της κοινής βούλησης. Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, προσωπικά ή με αντιπροσώπους τους, να μετέχουν στη θέσπισή του. Ο νόμος πρέπει να είναι ο ίδιος για όλους, ανεξάρτητα αν προστατεύει ή τιμωρεί. Εφόσον όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, μπορούν όλοι να μετέχουν το ίδιο και στα δημόσια αξιώματα, στις θέσεις και τις υπηρεσίες ανάλογα με τις ικανότητές τους και χωρίς καμία άλλη διάκριση παρά αυτή που πηγάζει από την αρετή τους και το ταλέντο τους.





Άρθρο 7. Κανένα άτομο δεν μπορεί να κατηγορηθεί, να συλληφθεί ή να κρατηθεί παρά μόνο στις περιπτώσεις που ο νόμος ορίζει και σύμφωνα με τις διαδικασίες που προκαθορίζονται από αυτόν. Όσοι αιτούνται, εκδιώκουν, και εκτελούν αμέσως ή εμμέσως αυθαίρετες εντολές πρέπει να τιμωρούνται. Όπως επίσης, κάθε πολίτης ο οποίος καλείται ή συλλαμβάνεται εν ονόματι του νόμου πρέπει να συμμορφώνεται αμέσως, κάθε αντίσταση που προβάλλει όντας ομολογία ενοχής.





Άρθρο 8 - Ο νόμος οφείλει να επιβάλλει ποινές που είναι αποκλειστικά και απόλυτα αναγκαίες. Κανείς δεν μπορεί να τιμωρηθεί παρά με νόμο που είχε θεσπιστεί πριν το αδίκημα και ο οποίος εφαρμόζεται νόμιμα.





Άρθρο 9 - Επειδή κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος έως ότου αποδειχτεί η ενοχή του, αν κριθεί αναγκαίο να συλληφθεί, κάθε αυστηρό μέτρο που δεν θα ήταν αναγκαίο για τη σύλληψή του απαγορεύεται αυστηρά από το νόμο.





Άρθρο 10 - Κανείς δεν πρέπει να διώκεται για τις πεποιθήσεις του, ακόμη και τις θρησκευτικές, εφ’όσον η εκδήλωσή τους δεν διαταράσσει τη δημόσια τάξη που ο νόμος έχει επιβάλλει.





Άρθρο 11 - Η ελεύθερη ανταλλαγή σκέψεων και ιδεών είναι ένα από τα πολυτιμότερα δικαιώματα του ανθρώπου. Επομένως, κάθε πολίτης έχει τη δυνατότητα να ομιλεί, να γράφει, και να τυπώνει τα έργα του ελεύθερα, αρκεί να μην κάνει κατάχρηση αυτής της ελευθερίας σε περιπτώσεις που ορίζονται σαφώς από το νόμο.





Άρθρο 12 - Η εξασφάλιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη κάνει αναγκαία την ύπαρξη μιας κρατικής εξουσίας. Άρα αυτή η εξουσία έχει θεσπιστεί για το καλό όλων και όχι για την ιδιωτική ωφέλεια αυτών, στους οποίους έχει ανατεθεί.





Άρθρο 13 - Για τη συντήρηση της κρατικής εξουσίας και για τα έξοδα της διοίκησης μια κοινή συνεισφορά είναι αναγκαία. Η συνεισφορά αυτή πρέπει να είναι κατανεμημένη με δικαιοσύνη στους πολίτες, ανάλογα με τις δυνατότητές τους





Άρθρο 14 - Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, αυτοπροσώπως ή με τους αντιπροσώπους τους, ν’αποδέχονται ελεύθερα την αναγκαιότητα της δημόσιας εισφοράς, να παρακολουθούν τη χρήση της και να καθορίζουν την ποσότητα, τη διάθεση, την είσπραξη και τη διάρκειά της.

Άρθρο 15 - Η κοινωνία έχει το δικαίωμα να ζητήσει ευθύνη από κάθε δημόσιο λειτουργό για τον τρόπο που άσκησε το λειτούργημά του.





Άρθρο 16 - Κάθε κοινωνία η οποία δεν έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα των πολιτών της και δεν έχει καθορίσει με ακρίβεια τη διάκριση των εξουσιών, δεν μπορεί να θεωρηθεί οργανωμένη.





Άρθρο 17 - Επειδή η ιδιοκτησία είναι ένα απαραβίαστο και ιερό δικαίωμα κανείς δεν μπορεί να τη στερηθεί παρά μόνο σε περίπτωση δημόσιας ανάγκης που έχει καθορισθεί από το νόμο και φυσικά με την προϋπόθεση να καταβληθεί προηγουμένως στον κάτοχο μια δίκαιη αποζημίωση.









πηγή: Simone Le Baron

http://www.mikres-ekdoseis.gr/2011/10/26-1789.html#
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της 26ης Αυγούστου 1789"
Related Posts with Thumbnails