Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Η παιδεία των γυναικών στην αρχαία Ελλάδα.

Στοιχειώδη εκπαίδευση: Γραφή, ανάγνωση, λυρική και επιλεγμένη επική ποίηση, χορός. Περίπου μέχρι δώδεκα χρονών.

Μέση και ανωτέρα εκπαίδευση: Μέχρι περίπου τα είκοσι της χρόνια εκπαιδεύεται συνήθως από την μητέρα της στην οικονομία και διαχείριση του νοικοκυριού, υφαντική, χειροτεχνία, διακοσμητική. Επίσης υπήρχαν για τις κόρες πλουσιοτέρων Αθηναίων ιδιωτικά οικοδιδασκαλεία στα οποία σπούδαζαν μουσική, κιθαρωδία, όρχηση κ.λ.π.

Ανωτάτη εκπαίδευση: Πλήθος ανωτάτων σχολών δεχόταν ευχαρίστως γυναίκες!
Επειδή η ιστορία ασχολείται κυρίως με πολέμους οι οποίοι με εξαίρεση των Αμαζόνων και ολιγοστών εξαιρέσεων άλλων γυναικών είναι ανδροκρατική, δεν έχουμε όλα τα ονόματα των γυναικών επιστημόνων. Παρ όλα αυτά υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες που διέπρεψαν στον χώρο της επιστήμης.

Στην Ανωτάτη Φιλοσοφική και Μαθηματική Σχολή του κορυφαίου Διδασκάλου Πυθαγόρα διέπρεψαν: Οι Θεανώ, Θεόκλεια, Ασκληπιγένεια, Περικτιόνη, Φιλτύς, Μελίσσσα,, Τιμύχα, Μιλλία, Χειλωνίς, Κρατησόκλεια,Βοιώ, Θεάδουσα και πολλές άλλες.

Και ξέρετε ποιος ήταν ο Διδάσκαλος των « Ηθικών αρχών» του Πυθαγόρα; Η Θεμιστόκλεια, η Ιέρεια των Δελφών!
Η Σχολή του Επίκουρου: Οι Ανθεια, Λεόντιον, Ερώτιον.
Η Πλατωνική Ακαδημία:Το Πανεπιστήμιο της Αρχαίας Ελλάδας, διήρκεσε σχεδόν 1000 χρόνια μέχρι που ο Ιουστινιανός για να σώσει τον κόσμο από …την ιερόσυλο τρέλα των Ελλήνων (Ιουστινιανός Κώδιξ) το έκλεισε. Διεσώθησαν τα ονόματα της Λασθένειας, και της Αξιοθέας.

Ανώτατες Σχολές Ιατρικής: Κνίδος, Κως, Αλεξάνδρεια.
Διέπρεψαν οι: Αγνοδίκη, Δεινομάχη, Ερμιόνη, Ευτυχία, Φιλονίλα, Κλεοπάτρα μάλιστα βοηθός και συνεργάτρια του μεγάλου ιατρού Γαληνού, Ολυμπιάς, Σάλπη και πολλές άλλες. Γνωρίζετε ότι η Ελληνίδα Φαραώ της Αιγύπτου Κλεοπάτρα δεν έφτιαχνε μόνο δηλητήρια αλλά και φάρμακα και ότι έγραψε ένα βιβλίο περί φαρμάκων;
Αυτά εν ολίγοις για την ανώτατη εκπαίδευση στην αρχαία Ελλάδα. Αλλά σκεφτήκατε από πότε συμμετέχουν οι γυναίκες στην ανώτατη εκπαίδευση στον μοντέρνο κόσμο;

Το 1890 μ.Χ. διέγραψαν όλες τις γυναίκες που θέλησαν να λάβουν μέρος στην ανώτατη εκπαίδευση. Αυτό δεν έγινε ούτε στην Αφρική ούτε στην Ασία, αλλά στην πεπολιτισμένη Μ Βρετανία! Στην Ελλάδα παρά τις επελάσεις της έφιππης αστυνομίας στο πανεπιστήμιο τόλμησε να σπουδάσει μόλις το 1896 μ.Χ. η Ελληνίδα Αγγελική Παναγιωτάκη.

Το Όρος του Άθω και οι γυναίκες
Η εντύπωση ότι στο όρος Άθως ζούσαν μόνο άντρες είναι λάθος. Μάλλον θα πρέπει οι αρθρογράφοι να μας εξηγήσουν για ποίο λόγο δεν το αναφέρουν. Είναι ύποπτο να ξεκινάς την Ιστορία της Ελλάδος από τους μοναχούς…. Από την μυθολογία μαθαίνουμε ότι το όρος είχε παραχωρηθεί από τον Δία στην „χρυσόθρονον αγνήν Αρτέμιδα“. Σε πολλούς είναι επίσης γνωστό ότι λέγεται και ο „κήπος της Παναγίας“, και πρωτύτερα ονομαζόταν „ο κήπος της Αρτέμιδος“. Μάλιστα ο αρχιμανδρίτης Ανδρέας Αγιορείτης ο οποίος έζησε μία δεκαετία σε Σκήτη αναφέρει ότι βρέθηκε εκεί νόμισμα με απεικόνιση της θεάς Αρτέμιδος. Επίσης ο Παυσανίας (Αρκαδικά 31,8) αναφέρει ότι σε ιερά αφιερωμένα σε θεές επιτρεπόταν η είσοδος σε γυναίκες αλλά σε άνδρες μόνο μία φορά τον χρόνο.

Γυναικεία ιερατικά αξιώματα
Τα ιερατικά αξιώματα των γυναικών ήταν: Ιέρεια, Πρωθιερέα, Μυσταγωγός, Υδρανός (για βάφτιση), Παναγείς (πάναγνες), Ιεροφάντιδες, Ιεαραπόλοι, Αρχιέρεια, Προμάντις.

Γιορτές γυναικών
Ανθεσφόρια ( Ηροσάνθεια), Γυναικοθύνθια (Αλεαία), Εκδύσια (Αποδύσια), Ενδυμάτια, Ηρώα, Ηραία Θύεια: Οι γυναικείοι Ολυμπιακοί αγώνες, Θυίεια, Μύσια, Τιτθηνίδια,Μύσια, Καρυάτεια.
Στα Καρυάτεια, στην πόλη Καρυές της Αρκαδίας όμορφες γυναίκες έδειχναν τα κάλλη τους σε άνδρες και επιλέγανε έναν για σύζυγο.

(από: ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ο ΕΦΕΣΙΟΣ)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η παιδεία των γυναικών στην αρχαία Ελλάδα."

Κάτω τα χέρια ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Οι Σκοπιανοι το δηλωνουν μονοι τους - 'έιμαστε Μακεδονες' - αρα ανηκουμε στην Ελλαδα.--------Σύντομα τα Σκόπια θα αντιληφθούν το θανάσιμο λάθος που έχουν κάνει προκαλώντας τη χώρα μας η οποία μέχρι τώρα είχε γνήσιο συμφέρον να επιθυμεί την επιβίωση τους σαν κράτος.Κάθε τόσο τα γειτονικά κράτη της Αλβανίας και της Βουλγαρίας του ςαπειλούν και εγείρουν όχι μόνο εδαφικές αξιώσεις αλλα και υποστηρίζουν την μή ύπαρξης τους σαν "έθνος" ούτε καν σλαβικής καταγωγής. Ασ αφήσουμε όμως τα γεγονότα να μιλήσουν απο μόνα τους. Στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε μεταξύ των πρωθυπουργών του νοτιοσλαβικού κράτους και της Βουλγαρίας στην Κιουστεντίλ, η βουλγαρική πόλη έγινε πόλος έλξης των Βούλγαρων εθνικιστών και κυρίως των μελών του κόμματος του Κρασιμίρ Καρακατσάνοφ- VMRO.

Τα συνθήματα που κυριάρχησαν από τους διαδηλωτές ήταν « Τα Σκόπια είναι Βουλγαρία» «Πριν –Τώρα- Πάντα τα Σκόπια είναι Βουλγαρία», «Κάτω τα χέρια από τη βουλγαρική Ιστορία», «Όχι στην τρομοκρατία των Βουλγάρων στα Σκόπια» κλπ. Οι διαδηλωτές συνοδεύονταν από τον αναπληρωτή πρόεδρο του κόμματος VMRO, Άγγελ Τζαμπάζοφ, γράφει το αλβανικό δημοσίευμα.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κάτω τα χέρια ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ"

ΠΕΡΙΚΛΗΣ: Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ: Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο άνθρωπος που υπήρξε ο γενικός αρχηγός όλων των φυσικών και πνευματικών δυνάμεων στο αρχαίο Αθηναϊκό κράτος κατά τη διάρκεια μιας πολύ μεγάλης χρονικής περιόδου γεννήθηκε τρία χρόνια πριν τη μάχη του Μαραθώνα.

Ο ποιητής Σέλλευ έγραψε ότι <<Η περίοδος που μεσολάβησε από τη γέννηση του Περικλή μέχρι το θάνατο του Αριστοτέλη είτε εξεταζόμενη αυτή καθεαυτή είτε σε σχέση με την επίδραση που άσκησε στη μεταγενέστερη μοίρα του πολιτισμένου ανθρώπου, είναι αναμφίβολα η μάλλον πιο αξιομνημόνευτη στην ιστορία του κόσμου>>.

Ο πατέρας του Περικλή ο Ξάνθιππος είχε πολεμήσει στη Σαλαμίνα και είχε ηγηθεί του Αθηναϊκού στόλου στη μάχη της Μυκάλης ανακτώντας τον Ελλήσποντο για την Ελλάδα.

Η μητέρα του Περικλή η Αγαρίστη ήταν εγγονή του μεταρρυθμιστή Κλεισθένη και επομένως ανήκε στην αρχαία οικογένεια των Αλκμαιωνιδών.

Ο Πλούταρχος λέει, ότι όταν η μητέρα του ήταν έγκυος είδε στον ύπνο της λιοντάρι και μετά από λίγες ημέρες γέννησε τον Περικλή ο οποίος κατά τα άλλα είχε τέλεια διάπλαση πλην του ότι το κεφάλι του ήταν κάπως επιμήκη και δυσανάλογο.

Οι επικριτές του αργότερα επρόκειτο να διασκεδάσουν πολύ με το σχήμα του κεφαλιού του.

Ο διασημότερος μουσικοδιδάσκαλος της εποχής του ο Δάμων τον δίδαξε μουσική και ο Πολυκλειτίδης φιλοσοφία.

Παρακολούθησε τις διαλέξεις του Ζήνωνα του Ελεάτη στην Αθήνα του φιλοσόφου Πρωταγόρα και έγινε φίλος και μαθητής του φιλοσόφου Αναξαγόρα.

Απορρόφησε την γρήγορα αναπτυσσόμενη καλλιέργεια της εποχής του και συνδύασε στο πνεύμα του όλα τα νάματα του Αθηναϊκού πολιτισμού – οικονομικού, στρατιωτικού, φιλολογικού, καλλιτεχνικού και φιλοσοφικού.

Από όλες τις ιστορικές πηγές που έχουμε στη διάθεση μας γνωρίζουμε ότι ο Περικλής ήταν ο πληρέστερος άνθρωπος που γέννησε η αρχαία Ελλάδα.

Βλέποντας ότι το ολιγαρχικό κόμμα δεν συμβάδιζε με την εποχή ο Περικλής προσκολλήθηκε από πολύ νέος στο κόμμα του Δήμου δηλαδή του ελεύθερου πληθυσμού της Αθήνας.

Αντιμετώπιζε γενικά τη πολιτική και κάθε ιδιαίτερη περίπτωση με προσεκτική προπαρασκευή μιλώντας σπάνια και σύντομα και παρακαλώντας τους θεούς να μην του επιτρέψουν ποτέ να προφέρει λέξη που δεν θα ήταν επίκαιρη.

Ακόμα και οι σατυρικοί ποιητές που τον αντιπαθούσαν έλεγαν για αυτόν ότι ήταν ‘’Ο Ολύμπιος’’ που χειρίζονταν το κεραυνό και την αστραπή μιας εξέχουσας ευγλωττίας την οποία ουδέποτε άλλοτε είχε ακούσει η Αθήνα.

Και πράγματι σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η ομιλία του δεν ήταν εμπαθής και απευθύνονταν προς όλα τα φωτεινά πνεύματα.

Η επιρροή που είχε δεν οφείλονταν μόνο στην ευφυΐα του αλλά και στην τιμιότητα του.

Ήταν ικανός να χρησιμοποιήσει τη δωροδοκία για την επιτυχία κρατικών σκοπών αλλά ιδίως ήταν <<καταφανώς απηλλαγμένος πάσης διαφθοράς και ανώτερος χρημάτων>>.

Και ενώ ο Θεμιστοκλής εισήλθε στο δημόσιο βίο φτωχός και έφυγε πλούσιος, ο Περικλής λέγεται ότι δεν πρόσθεσε τίποτα στη πατρική του κληρονομιά από τη πολιτική σταδιοδρομία του.

Ήταν δείγμα της φρόνησης των Αθηναίων εκείνης της γενιάς ότι για σχεδόν(30) χρόνια μεταξύ του 467 π.Χ και 429 π.Χ τον εξέλεξαν και τον επανεξέλεξαν με σύντομες διακοπές ως έναν από τους δέκα στρατηγούς τους.

Και αυτή η σχετική μονιμότητα του αξιώματος όχι μόνο του έδωσε υπεροχή στο στρατιωτικό συμβούλιο αλλά του επέτρεψε να ανυψώσει τη θέση του στρατηγού αυτοκράτορα και να την καταστήσει πλέον σημαίνουσα στη κυβέρνηση.

Όπως είπε ο ιστορικός και σύγχρονος του Περικλή, Θουκυδίδης:

<<Η Αθήνα ήταν κατ’ όνομα δημοκρατία και στην πραγματικότητα, το πολίτευμα ενός άνδρα>>

Με τον Περικλή ενώ οι Αθηναίοι είχαν όλα τα προνόμια της Δημοκρατίας απέκτησαν επίσης και τα πλεονεκτήματα της Αριστοκρατίας και της Τυραννίας.

Η καλή διακυβέρνηση και η προστασία των γραμμάτων και των τεχνών που διέκριναν την Αθήνα κατά την εποχή του Πεισιστράτου συνεχίστηκαν τώρα με ίση ενότητα και αποφασιστικότητα, αλλά επίσης και με την πλήρη και την κάθε χρόνο ανανεωνόμενη συγκατάθεση των ελευθέρων πολιτών.

Η ιστορία διαμέσου του Περικλή απέδειξε και πάλι την αρχή, ότι οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις εκτελούνται με μεγαλύτερη ικανότητα και εξασφαλίζονται με μεγαλύτερη μονιμότητα από τη φρόνιμη και μετριοπαθή ηγεσία ενός αριστοκράτη που έχει τη λαϊκή υποστήριξη.

Ο ελληνικός πολιτισμός βρίσκονταν στο καλύτερο του σημείο, όταν η δημοκρατία είχε αναπτυχθεί με τέτοια επάρκεια, ώστε να του προσδώσει ποικιλία και ορμή και η αριστοκρατία είχε επιζήσει αρκετά, ώστε να του προσδώσει τάξη και φιλοκαλία.

Οι μεταρρυθμίσεις του Περικλή επεξέτειναν ουσιαστικά τα δικαιώματα του λαού.

Αν και οι εξουσίες της Ηλιαίας είχαν αυξηθεί από τον Σόλωνα, τον Κλεισθένη και τον Εφιάλτη, το γεγονός ότι δεν πληρώνονταν οι ένορκοι επέτρεψε στους εύπορους να αποκτήσουν κυριαρχική επιρροή στα δικαστήρια αυτά.

Ο Περικλής εισήγαγε το 451 π.Χ αμοιβή δυο οβολών που αργότερα αυξήθηκε στους τρείς για κάθε ημέρα υπηρεσίας των ενόρκων, ποσόν, που ήταν αντίστοιχο προς το ήμισυ του ημερομισθίου του μέσου Αθηναίου της εποχής.

Η αντίληψη ότι αυτά τα μικρά ποσά διέφθειραν το ηθικό των Αθηνών δεν μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη, γιατί με το ίδιο κριτήριο κάθε κράτος που πληρώνει τους δικαστές η τους ενόρκους του θα είχε προ πολλού καταστραφεί.

Ο Περικλής φαίνεται ότι θέσπισε και μικρή αμοιβή για τη στρατιωτική υπηρεσία.

Αποκορύφωσε τη σκανδαλώδη αυτή γενναιοδωρία του αφού έπεισε το κράτος να πληρώνει σε κάθε πολίτη δυο οβολούς κάθε χρόνο για το αντίτιμο του εισιτηρίου στο θέατρο και τους αγώνες κατά τη διάρκεια των επισήμων εορτών.

Υποστήριζε ότι οι παραστάσεις αυτές δεν θα πρέπει να είναι πολυτέλεια των ανωτέρων και μεσαίων τάξεων αλλά να συμβάλλουν στην εξύψωση του πνεύματος ολοκλήρου του λαού.

Ωστόσο θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και ο Πλούταρχος – όλοι συντηρητικοί – ήταν της γνώμης ότι αυτές οι πληρωμές έβλαψαν τον Αθηναϊκό χαρακτήρα.

Συνεχίζοντας το ριζοσπαστικό έργο του Εφιάλτη ο Περικλής μεταβίβασε στα λαϊκά δικαστήρια τις διάφορες δικαστικές εξουσίες που κατείχαν οι άρχοντες και οι δικαστές και από τότε το αξίωμα του άρχοντα έγινε μάλλον γραφειοκρατική η διοικητική λειτουργία και δεν είχε την εξουσία να διαμορφώνει τη πολιτική, να κρίνει υποθέσεις η να εκδίδει διαταγές.

Το 457 π.Χ η εκλογιμότητα για το αξίωμα του άρχοντα, η οποία περιορίζονταν μόνο στις πλουσιότερες τάξεις, επεκτάθηκε και στη τρίτη τάξη η τους ζευγίτες.

Μετά από λίγο καιρό και η κατωτέρα τάξη των πολιτών ,οι θήτες, έβαζαν υποψηφιότητα ψευδόμενοι όσον αφορά στα εισοδήματα τους.

Και η σπουδαία συμβολή των θητών στην άμυνα των Αθηνών έπεισε και τις άλλες τάξεις να παραβλέψουν την απάτη.

Κινούμενος προς στιγμή προς την αντίθετη κατεύθυνση ο Περικλής πέτυχε διαμέσου της Εκκλησίας του Δήμου περιορισμό του εκλογικού δικαιώματος στα νόμιμα παιδιά από Αθηναίο πατέρα και Αθηναία μητέρα.

Δεν επιτρέπονταν νόμιμος γάμος μεταξύ πολίτου και μη πολίτου.

Το μέτρο απέβλεπε στη κατάργηση των γάμων με ξένους, στο περιορισμό των παρανόμων γεννήσεων και ίσως στη διατήρηση από τους ζηλότυπους κάτοικους των Αθηνών των υλικών απολαβών της ιδιότητας του πολίτη.

Ο ίδιος ο Περικλής επρόκειτο να μετανοήσει σύντομα για αυτή την αποκλειστική νομοθεσία όταν μπήκε στη ζωή του η μετέπειτα σύντροφος του Ασπασία.

Εφόσον κάθε μορφή διακυβέρνησης φαίνεται καλή όταν φέρει ευημερία στο λαό και ακόμα η καλύτερη φαίνεται κακή όταν την εμποδίζει, ο Περικλής μόλις κατοχύρωσε τη θέση του επιδόθηκε στην οικονομική πολιτική.

Προσπάθησε να ελαττώσει τη πίεση του πληθυσμού επί των στενών πόρων της Αττικής εγκαθιστώντας αποικίες φτωχών πολιτών σε ξένα εδάφη.

Για να δώσει εργασία στους ανέργους μετέτρεψε το κράτος σε εργοδότη σε κλίμακα άνευ προηγουμένου για την Ελλάδα.

Πρόσθεσε πλοία στο στον Αθηναϊκό στόλο, έκτισε ναύσταθμους, και ανήγειρε μεγάλες αποθήκες σταριού στον Πειραιά.

Για να προστατεύσει αποτελεσματικά την Αθήνα από την κατά ξηρά πολιορκία και ταυτόχρονα να παράσχει περαιτέρω εργασία στους ανέργους, ο Περικλής έπεισε τη Συνέλευση του λαού να εγκρίνει τη δαπάνη της κατασκευής των λεγόμενων <<Μακρών Τειχών>> , μήκους οκτώ μιλίων, τα οποία συνέδεαν την Αθήνα με το Πειραιά και το Φάληρο.

Το αποτέλεσμα ήταν να μεταβληθεί η πόλη και τα λιμάνια της σε οχυρό, το οποίο σε καιρό πολέμου ήταν ανοιχτό μόνο προς τη θάλασσα, όπου κυριαρχούσε ο Αθηναϊκός στόλος.

Η εχθρότητα με την οποία η άτειχος Σπάρτη είδε αυτό το πρόγραμμα των οχυρωματικών έργων, έδωσε στο ολιγαρχικό κόμμα την ευκαιρία να επιχειρήσει να ανακαταλάβει την εξουσία.

Οι μυστικοί του πράκτορες κάλεσαν τους Σπαρτιάτες να εισβάλλουν στην Αττική και με τη βοήθεια της ολιγαρχικής εξέγερσης να ανατρέψουν την δημοκρατία.

Σε μια τέτοια περίπτωση οι ολιγαρχικοί υποσχέθηκαν να ισοπεδώσουν τα Μακρά Τείχη.

Οι Σπαρτιάτες δέχτηκαν και έστειλαν στρατό, ο οποίος νίκησε τους Αθηναίους στη Τανάγρα το 457 π.Χ.

Αλλά οι ολιγαρχικοί δεν κατόρθωσαν να πραγματοποιήσουν την επανάσταση τους.

Οι Σπαρτιάτες επέστρεψαν στη Πελοπόννησο με ‘’άδεια χέρια’’ αναμένοντας καλύτερη ευκαιρία να συντρίψουν τον ‘ανθούντα’ αντίπαλο, οποίος αποσπούσε από αυτούς τη πατροπαράδοτη ηγεσία της Ελλάδας.

Κατά μια άλλη άποψη ο Περικλής με διαπραγματεύσεις και δωροδοκίες έπεισε τους Σπαρτιάτες να γυρίσουν πίσω στη Σπάρτη.

Όταν αργότερα έγινε οικονομικός έλεγχος για τη διαχείριση κρατικών χρημάτων, η δαπάνη (10) ταλάντων από το κρατικό ταμείο δεν θα μπορούσε τυπικά να δικαιολογηθεί, επειδή στα επίσημα έγγραφα αναφερόταν ότι τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για «πολύ σοβαρό σκοπό», δηλαδή για τη δωροδοκία.

Ωστόσο, καθώς ο σκοπός αυτός ήταν προφανής για τους ελεγκτές, η δαπάνη τελικά εγκρίθηκε.

Ο Περικλής απέφυγε το πειρασμό να προβεί σε αντίποινα κατά της Σπάρτης και αντ’αυτού αφιέρωσε τις προσπάθειες του στον εξωραϊσμό των Αθηνών.

Ελπίζοντας να καταστήσει τη πόλη του το εκπολιτιστικό κέντρο της Ελλάδας και να ανοικοδομήσει τους αρχαίους βωμούς – που είχαν καταστρέψει οι Πέρσες – με τόση μεγαλοπρέπεια, ώστε να εξυψώσει τη ψυχή κάθε πολίτη, εκπόνησε σχέδιο για να χρησιμοποιήσει όλη την μεγαλοφυΐα των Αθηναίων καλλιτεχνών και το μόχθο των υπολειπομένων ανέργων σε ένα τολμηρό πρόγραμμα αρχιτεκτονικής διακόσμησης της Ακροπόλεως.

Μας λέει ο Πλούταρχος <<ήτο επιθυμία και σκοπός του, το απειθάρχητον μηχανικόν πλήθος….να λάβη το μερίδιον του από το δημόσιον χρήμα και εν τούτοις το χρήμα να μην τους δοθεί δίχως να πράξουν τίποτε. Προς το σκοπόν αυτόν εισήγαγε τα τεράστια αυτά οικοδομικά σχέδια>>.

Για να χρηματοδοτήσει το εγχείρημα, πρότεινε ο θησαυρός που είχε συσσωρευτεί από την Δήλιο Συνομοσπονδία να μεταφερθεί από την Δήλο όπου παρέμενε αχρησιμοποίητος και δεν ήταν ασφαλής και ότι δεν χρειάζονταν για τη κοινή άμυνα, να χρησιμοποιηθεί για τον εξωραϊσμό της Αθήνας, την οποία ο Περικλής θεωρούσε ως τη νόμιμη πρωτεύουσα της μιας αγαθοεργού αυτοκρατορίας.

Η μεταφορά του Δηλίου θησαυρού στην Αθήνα ήταν ευπρόσδεκτη για τους Αθηναίους, ακόμα και για τους ολιγαρχικούς.

Ωστόσο οι ψηφοφόροι ήταν απρόθυμοι να εξοδεύσουν σημαντικό μέρος του κεφαλαίου για τον εξωραϊσμό της πόλης τους – είτε από τύψη συνειδήσεως, είτε με τη κρυφή ελπίδα, ότι τα χρήματα θα ήταν δυνατόν να διατεθούν αμεσότερα για τις ανάγκες και τις απολαύσεις τους.

Οι ηγέτες της ολιγαρχίας εκμεταλλεύτηκαν το αίσθημα αυτό με τάση επιδεξιότητα, ώστε όταν πλησίασε η στιγμή της ψηφοφορίας της Εκκλησίας του Δήμου η αποτυχία του σχεδίου του Περικλή φαινόταν βεβαία.

Όμως εκείνη τη στιγμή έλαμψε και πάλι η ευστροφία του μεγάλου Έλληνα που μετέστρεψε τη κοινή γνώμη.

Μας λέει ο Πλούταρχος ότι είπε ο Περικλής:

<<Πολύ καλά η δαπάνη των κτιρίων αυτών ας γίνει με δικά μου έξοδα και όχι για δικό σας λογαριασμό, αλλά για δικό μου λογαριασμό. Και η επιγραφή πάνω στα κτίρια αυτά θα φέρει το όνομα μου>>.

Όταν οι ψηφοφόροι άκουσαν τη δήλωση αυτή, είτε αιφνιδιάστηκαν από το πνευματικό μεγαλείο του, είτε από άμιλλα για τη δόξα των έργων, <<εκραύγασαν μεγαλοφώνως παραγγέλοντες εις αυτόν να εξοδεύση και να μη φεισθή δαπάνης μέχρι να τελειώσουν όλα>>.

Ενώ τα έργα προχωρούσαν και ο Περικλής προστάτευε και υποστήριζε ιδιαίτερα τον Φειδία, τον Ικτίνο, τον Μνησικλή και άλλους καλλιτέχνες οι οποίοι μοχθούσαν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρα του, φρόντισε επίσης παράλληλα να προστατεύσει την φιλολογία και την φιλοσοφία.

Και ενώ στις άλλες Ελληνικές πόλεις της περιόδου αυτής η διαμάχη των κομμάτων απορροφούσε τη δραστηριότητα των πολιτών, και η λογοτεχνία έφθινε, στην Αθήνα η παρόρμηση του πλούτου και της δημοκρατικής ελευθερίας συνδυάστηκε με τόση φρόνιμη και φωτισμένη ηγεσία, ώστε παρήγαγε το ΧΡΥΣΟΥΝ ΑΙΩΝΑ.

Όταν ο Περικλής, η σύντροφος του Ασπασία, ο Φειδίας, ο Αναξαγόρας και ο Σωκράτης παρακολουθούσαν ένα έργο του Ευριπίδη στο θέατρο του Διονύσου, η Αθήνα έβλεπε συγκεκριμένα το ζενίθ και την ενότητα της ζωής της Ελλάδας – τη πολιτική, τη τέχνη, την επιστήμη, την φιλοσοφία, τη λογοτεχνία, τη θρησκεία και την ηθική να μη ζουν χωριστή ζωή, όπως στις σελίδες των χρονικογράφων, αλλά να συνθέτουν τη πολύχρωμη εικόνα της ιστορίας του Έθνους.

Παρουσίαση/επιμέλεια

Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΕΡΙΚΛΗΣ: Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ"

Η ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Ο Ελληνισμός της Συρίας---- Η παρουσία του Ελληνισμού στην περιοχή της Συρίας και της εγγύς και μέσης ανατολής (Παλαιστίνη, Μεσοποταμία κλπ.) απαντάτε είδη από τον 4ο π.Χ. αιώνα, μετά την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου, γιγαντώθηκε όμως από τον ιδρυτή της δυναστείας των Σελευκιδών, Σέλευκου Α΄, υιού του Αντίοχου – στρατηγού του Φίλιππου Β΄ – και διαδόχου του Μ. Αλεξάνδρου. Όμως, ο σοφιστής Λιβάνιος, αναφέρει ότι η πόλη Ιώνη, ευρισκόμενη κοντά στην Αντιόχεια, ήταν ελληνική αποικία, την οποία ανάγει στην εποχή της Αυτοκρατορίας των Ασσυρίων (7ος π.Χ. αιών) και μας λέγει ότι την σεβάστηκαν ανέκαθεν πλην αυτών και οι Πέρσες ((Λιβανίου Λόγοι, έκδοση Reiske, tom. 1, σελ. 291). Η Ιώνη ήταν κτισμένη από Αργείους (όπως και η Ταρσός), κατόπιν δε εγκαταστάθηκαν εκεί Κρήτες και Κύπριοι. Κοιτίδα λοιπόν του Ελληνισμού της Συρίας υπήρξε η πόλη της Ιώνης.

Ο Μ. Αλέξανδρος εις ανάμνηση της μεγαλειώδους νίκης του επί του Ισσού ποταμού, ίδρυσε την Νικόπολη, όπως και την Αλεξάνδρεια την κατ΄ Ισσόν, στον μυχό του Ισσικού κόλπου. Μερικά έτη μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, ο εκ των διαδόχων του Αντίγονος, οικοδομεί στην Άνω Συρία την Αντιγόνεια, την οποία οίκησε με Αθηναίους και άλλους έλληνες. Εν συνεχεία ο Σέλευκος, όπως πολύ χαρακτηριστικά μας κληροδοτεί ο εξ Αντιοχείας καταγόμενος σοφιστής Λιβάνιος, «…Παραλαβών δε Βαβυλώνα πόλεσιν (ελληνικαίς) πανταχόθεν εγκατέσπειρε και την Περσίδα και όλως ουδένα τόπον επιτήδειον δέξασθαι πόλιν αφήκε γυμνόν, αλλ΄ ελληνίζων διετέλεσεν την βάρβαρον» (Λιβανίου Λόγοι, έκδοση Reiske, tom. 1, σελ. 304-305), για να σημειώσει επιπλέον ότι ο αριθμός των ελληνικών πόλεων που οικοδόμησε ήταν μεγαλύτερος από όσες έκτισαν η Αθήνα και η Μίλητος μαζί, κατά τον πρώτο Ελληνικό αποικισμό.

Σύμφωνα δε με παράδοση του Μαλαλά (Μαλαλά Χρονογραφία, έκδοση Βόννης, σελ. 203) και του Παυσανία του Χρονογράφου, ανέγειρε ακόμη 75 πόλεις στην Μεσοποταμία και την Περσία. Η περιοχή λοιπόν της Συρίας αποικίσθηκε και δημιουργήθηκαν πάμπολλες ελληνικές πόλεις, κέντρα ελληνικού πολιτισμού και βίου. Η περί τον ποταμό Ορόντη οικοδομηθείσα Αντιόχεια, το 300 π.Χ., αποικίστηκε από Αθηναίους, Κρήτες, Μακεδόνες και Κύπριους, και απετέλεσε λαμπρή εστία του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού στην περιοχή.

Η Αντιόχεια με το πέρασμα του χρόνου κατέστη «τετράπολις», ονομαστή και περίφημη, κέντρο των τεχνών, της Φιλοσοφίας, της Ρητορικής και του ελληνικού πολιτισμού. Η Απαμεία ήτο μια ακόμη ελληνική πόλη κτισθείσα υπό των Μακεδόνων, ονομάζονταν δε και Πέλλα, έχοντας το όνομα της συζύγου του Σέλευκου, της Απαμείας. Δίπλα της υπήρχαν μικρότερες πόλεις όπως τα Μέγαρα, η Λάρισα και η Απολλωνία (Στράβωνας ις΄, 752).

Η παραλιακή Λαοδίκεια, έλαβε το όνομα της μητέρας του Σέλευκου, ήταν επιφανής πόλη, όπως και η Σελεύκεια η εν Πιερία, μια εμπορική πόλη στις εκβολές του Οράντη ποταμού. Ονομαστές ελληνικές πόλεις της Άνω Συρίας πλην όσων αναφέρθηκαν ανωτέρω είναι και οι ακόλουθες : η Αρέθουσα – κτίσμα του Σέλευκου του Νικάτορα, η Επιφάνεια επί του Ορόντη ποταμού – κτίσμα του Αντίοχου του επιφανούς, η Επιφάνεια η προς τον Ευφράτη, η Βαμβύκη ή Ιεράπολις, η Βέροια, η Ηράκλεια, η Ποσείδιον, το Ηράκλειον (παραθαλάσσιες και οι δύο) και το χωρίον Νυμφαίο. Βόρεια της Αντιόχεις απαντούνταν οι ακόλουθες πόλεις : η Αντιόχεια προς Ταύρο, η Γερμανικεία, η Δολίχη, η Νικόπολις, η Κυρηστινή και η Σελευκόβηλος. Ακολούθως η Δαμασκός, «ο οφθαλμός της Ανατολής», μετά την νίκη του Μ. Αλεξάνδρου στον Ισσό ποταμό, κατέστη ελληνική πόλη και αποικίστηκε υπό ελλήνων. Από τις διασωθείσες δε επιγραφές πληροφορούμαστε ότι στην Δαμασκό λάμβαναν χώρα και Ολυμπιακοί Αγώνες. Η πόλη Χαλκίς η επί Βήλω (ποταμός) ήταν μια ακόμη ονομαστή Ελληνική αποικία στη Συρία, κτίσμα του Σέλευκου Νικάτορος, η οποία ήτο και πατρίδα του φιλοσόφου Ιάμβλιχου του θείου. Υπήρχε και άλλη Χαλκίδα, κοντά στη Βέροια, που ονομάστηκε Κινναστρίν. Η Έμεσα – σημερινή Χομς – ήταν πατρίδα του περίφημου φιλοσόφου Ποσειδώνιου του Στωϊκού. Η πόλη της Παλμύρας, βορειοανατολικά της Δαμασκού, η αποκαλούμενη και «νύμφη της ερήμου», βρίθει ελληνικών επιγραφών.

Μερικοί ονομαστοί Έλληνες οι οποίοι γεννήθηκαν, έδρασαν και μεγαλούργησαν στην περιοχή αυτή είναι οι ακόλουθοι : Ο Ιστοριογράφος Απολλόδωρος ο Αρτεμίτης, ο Ιατροφιλόσοφος Απολλώνιος εξ Αντιοχείας, ο στωϊκός Φιλόσοφος Απολλοφάνης εξ Αντιοχείας, ο υιός του Ιάμβλιχου Αρίστων, ο Ποιητής Αρχίας εξ Αντιοχείας, ο Ρητοροδιδάσκαλος Δημήτριος ο Σύρος, ο στωϊκός Φιλόσοφος Διογένης εκ Σελευκείας, ο Μίθρης ο εκ Συρίας, ο Ιστορικός Σέλευκος ο Εμεσηνός κ.α. Η ελληνικότατη πόλη της Αντιόχειας είναι αυτή που έδωσε στην νέα διδασκαλία που ξεκίνησε από τα Ιεροσόλυμα το όνομα χριστιανοί. Η γλώσσα της Εκκλησίας της Αντιόχειας ήτο η Ελληνική. Ο ιδρυτής της ο Απόστολος Παύλος δίδασκε στην Αντιόχεια στην Ελληνική γλώσσα, έγραψε εκεί επιστολές του στα Ελληνικά. Και ο συνοδός του, ο Λουκάς ο Ευαγγελιστής κατήγετο από την Αντιόχεια. Η Εκκλησία της Αντιόχειας διατήρησε στο πέρασμα των αιώνων τον Ελληνικό της χαρακτήρα και την Ελληνική της γλώσσα και εξ αυτής ήλκουν τη καταγωγή τους οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας αλλά και οι ουνίτες Ελληνοκαθολικοί στους οποίους θα αναφερθούμε παρακάτω. Ενδεικτικά αναφέρουμε και ορισμένους εκκλησιαστικούς συγγραφείς : ο Ιγνάτιος επίσκοπος Αντιοχείας, 1oς μ.Χ. αιών (οι επιστολές του υπάρχουν στον 4ο τόμο της Ελληνικής Πατρολογίας του Migne), ο Θεόφιλος επίσκοπος Αντιοχείας, (Ελληνική Πατρολογία Migne – τόμος 6), ο Σεραπίων Αντιοχείας, ο Μαλχίων ο Πρεσβύτερος, ο Απολλινάριος εκ Λαοδίκειας, ο Μέγας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Παύλος Σαμοσατεύς, ο Αναστάσιος ο Σιναΐτης, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο Αββάς Ζωσιμάς, ο Ιωάννης Μόσχος συγγραφεύς του Λειμωνάριου, ο νομομαθής Θεόδωρος Βαλσαμών Πατριάρχης Αντιοχείας, ο Ευάγριος ο σχολαστικός συγγραφεύς Εκκλησιαστικής Ιστορίας, κ.α.

Αυτοί οι έξοχοι άνδρες και τα συγγράμματα τους δεικνύουν ότι ως την εποχή της μωαμεθανικής κατάκτησης στα μέσα του 7ου αιώνα μ.Χ., αλλά και μετά από αυτήν, η Ελληνική γλώσσας ήταν η εθνική γλώσσα των ορθοδόξων της περιοχής, η γλώσσα της παιδείας, η γλώσσα λατρείας του Θεού. Ως διαφάνηκε η Αντιόχεια ήταν η πόλη εκείνη της Ανατολής όπου και προ της εμφανίσεως του Χριστιανισμού δέσποζε η Ελληνική θύραθεν παιδεία, η Φιλοσοφία και η Ρητορική, τα Ελληνικά γράμματα, αλλά και μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού δέσποζε ο Ελληνοχριστιανικός της χαρακτήρας και ήτο κέντρο φιλοσοφικών αναζητήσεων και καλλιέργειας όχι μόνον της ελληνικής γλώσσας αλλά κυρίως του Χριστιανικού πνεύματος.

Είναι δε η πόλις της Αντιόχειας ο τόπος όπου εμφανίζονται για πρώτη φορά σαφώς διαχωρισμένοι οι τρεις βαθμοί της Ιερωσύνης στην Εκκλησία. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, οι Έλληνες Πατριάρχες της Αντιόχειας αγωνίζονταν εναντίον της λατινικής προπαγάνδας, η οποία δεν είχε πετύχει μεγάλες προόδους στην περιοχή, παρά μόνον στους Ιακωβίτες και τους Μαρωνίτες. Αντίθετα, αρκετοί Ορθόδοξοι είχαν ασπαστεί τον Μουσουλμανισμό, συνεπεία του γεγονότος ότι η περιοχή πέρασε στα χέρια των Τούρκων.

Από τον 16ο αιώνα όμως και μετέπειτα, κατόπιν της εγκατάστασης Λατίνου επισκόπου στη Σιδώνα, υπήρξε διαρροή Ορθοδόξων προς τον Καθολικισμό, το δε 1837, η Ουνιτική Εκκλησία αναγνωρίστηκε από την Υψηλή Πύλη και καθήρπασε πολλούς Ορθοδόξους ναούς. Οι Προσπάθειες των Ορθοδόξων Πατριαρχών Ιερόθεου, Γεράσιμου και Σπυρίδωνα, ανάσχεσαν την Λατινική διείσδυση στην Συρία, όμως η φτώχεια, η έλλειψη συστηματικής διδασκαλίας και οι επιθέσεις των μουσουλμάνων, συνετέλεσαν στην εμφάνιση και νέων προπαγανδών στην περιοχή, όπως η Προτεσταντική.

Η δράση όμως του Ρώσου Πορφύριου Ουσπένσκυ από του 1843 στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. με την ίδρυση και δράση της Παλαιστινής εταιρίας, προκειμένου να προωθηθούν τα ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας στην περιοχή, έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στο Ελληνικό Πατριαρχείο της Αντιόχειας, με την δημιουργία εθνοφυλετικού ζητήματος, του Αραβικού Ζητήματος, το λεγόμενο Αντιοχειανό ζήτημα. Εξεγείρανε τους αραβόφωνους πληθυσμούς εναντίον των Ελλήνων, θέτοντας τους την ιδέα ότι ήσαν Άραβες και όχι Έλληνες όπως καυχούνταν οι ίδιοι.

Η σκανδαλώδης επέμβαση των Ρώσων στην Εκκλησία της Αντιόχειας επέφερε την δι’ εξαναγκασμού παραίτηση του Έλληνα Πατριάρχη Αντιοχείας στις 15 Απριλίου του 1897 και την εκλογή Άραβα Πατριάρχη μόνον από τους Αραβόφωνους, των Ελλήνων αποκλεισθέντων από την εκλογή.

Στα τέλη του 19ου αιώνα στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας κατοικούσαν οι ακόλουθες εθνότητες : 1. Ανσαρί, 2. Άραβες = οι οποίοι θρησκευτικά ήταν Μωαμεθανοί, Ορθόδοξοι και Γρηγοριανοί, 3. Αρμένιοι = ήταν καθολικοί και διαμαρτυρόμενοι, 4. Βεδουίνοι, = οι οποίοι ήταν Αραβικό φύλο, νομάδες με διαφορετική γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα από τους λοιπούς Άραβες, 5. Δρούζοι = ευρισκόμενοι στις πεδιάδες του Λιβάνου και στο όρος Ερμών, 6. Έλληνες = οι οποίοι ήταν Ορθόδοξοι και Καθολικοί, 7. Ιακωβίτες = μονοφυσίτες που έλαβαν το όνομα εκ του αρχηγού τους επισκόπου Εδέσσης Ιακώβου, 8. Ισμαηλίτες = που ήταν Σιίτες από την Περσία, εγκαταστάθηκαν τον 11ο αιώνα μ.Χ. στη Συρία και αποκαλούνταν Αssassin από την εποχή των Σταυροφόρων, 9. Ισραηλίτες, 10. Κιρκάσιοι = προερχόμενοι από τον Καύκασο, 11. Κούρδοι = κατοικούσαν στο νομό των Αδάνων και του Χαλεπίου, 12 Λατίνοι. 13. Μαρωνίτες = ενωμένοι μετά των καθολικών αριθμούσαν περί τους 220 χιλιάδες. Πρόκειται για αιρετικούς μονοθελήτες, οι οποίοι κυνηγημένοι από τους Βυζαντινούς κατέφυγαν στη Συρία και ίδρυσαν την “εκκλησία” στην μονή του Πατριάρχου τους Μάρωνα, 14 Μελχίτες = αν και ονομάζονται grecs-unis, ούτε ελληνική καταγωγή έχουν ούτε ήταν ορθόδοξοι, επίσης ομιλούν την αραβική γλώσσα. Πρόκειται για Άραβες που εκχριστιανίστηκαν τον 4ο αιώνα. Μην επιθυμώντας να είναι υπό την πνευματική ηγεσία των Ελλήνων Πατριαρχών, δήλωσαν υποταγή στον Πάπα με τον όρο να αντικαταστήσουν την Ελληνική γλώσσα της λειτουργίας τους με την Αραβική,15. Σύροι = που ήταν Ορθόδοξοι και Καθολικοί, 16. Τούρκοι, 17. Τουρκομάνοι (ή Τουραμέν) = Τούρκοι προερχόμενοι εκ του Τουρκεστάν, 18. Χαλδαίοι = Ουνίτες. Επιπλέον, αναφέρονταν ως οικούντες στην περιοχή επιπλέον : Αθίγγανοι, Γιεζίτες, Κιζίλ- μπάσηδες, Μετουαλή, Κόπτες, Πέρσες, Φελλάχοι σε μικρά πληθυσμιακά ποσοστά. Μια πανσπερμία και μωσαϊκό φυλών, λαών και διαφορετικών θρησκευμάτων.

Μπορούμε να πούμε γενικά ότι ως προς την καταγωγή του διακρίνονταν σε : απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, Σύρων (Αραμαίους), Αράβων, Τούρκων και Φράγκων. Ως προς την θρησκεία δε : Μωαμεθανοί (Σουνίτες και Σιίτες), Ορθόδοξοι Χριστιανοί, Καθολικοί, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες και Ισραηλίτες. Τα νεώτερα χρόνια οι Ελληνόφωνοι πληθυσμοί του Πατριαρχείου της Αντιόχειας εντοπίζονταν στις περιοχές της Ταρσούς, στα Άδανα της Κιλικίας, στο Ερζερούμ και στο Διαρβακίρ ενώ ο συνολικός πληθυσμός του Πατριαρχείου στη Συρία, τον Λίβανο, το Ιράκ και την Τουρκία ανέρχονταν – σύμφωνα με ανεπίσημες πληροφορίες του Πατριαρχείου (1963) – σε 500 χιλιάδες.

Κάπου εδώ τερματίζεται η σύντομη περιήγησή – αναφορά μας στον Ελληνισμό της περιοχής της Συρίας από της εμφανίσεώς του εκεί έως και τον εικοστό αιώνα. Αναμφίβολα συνεπεία της έλλειψης του χώρου παρελήφθησαν αρκετά γεγονότα, έγινε όμως θαρρώ κατανοητή αρκούντως η παρουσία και η πολιτιστική προσφορά του στην περιοχή αυτή από την αρχαιότητα έως τις ημέρες μας. Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στις μέρες μας στη Συρία, στρέφουν την προσοχή και τον νου μας στους εναπομείναντες ξεχασμένους εκεί Ελληνικούς πληθυσμούς, το προκεχωρημένο θα έλεγε κανείς φυλάκιο του Ελληνισμού στην περιοχή της εγγύς και μέσης ανατολής, μιας περιοχής που όπως διεφάνη ήταν πάντα ένας χώρος ζωτικών συμφερόντων για τον Ελληνισμό, οι οποίοι υφίστανται πιέσεις και πρέπει να επιβιώσουν (Ενδεικτική Βιβλιογραφία : Μυστακίδου Α.Β., Οι ετερόδοξες κοινότητες εν Συρία, εν Κωνσταντινουπόλει 1897, Δελικανή Καλλίνικου, Υπόμνημα επί του Αντιοχικού Ζητήματος, εν Κωνσταντινουπόλει 1904, Καρολίδου Παύλου, Περί της Εθνικής καταγωγής των Ορθοδόξων Χριστιανών Συρίας και Παλαιστίνης, Αθήναι 1909, ΘΗΕ, τομ. 2, Αθήναι 1963).

Ομογενειακή εφημερίδα της Νέας Υόρκης Hellas News (σελ. 32)

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ"

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Ευρωπαϊκή έγκριση του Interconnector EuroAsia

Του Νίκου Λυγερού

Πρόσφατα πάρθηκε μια πολύ σημαντική απόφαση σχετικά με το Interconnector EuroAsia σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μέσω της ενημέρωσης της Μόνιμης Αντιπροσωπείας της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση βλέπουμε ότι το πρόγραμμα που αφορά την Κύπρο, το Ισραήλ και την Ελλάδα έχει εγκριθεί. Ανήκει στη λίστα των έργων κοινού ενδιαφέροντος του τομέα της ενέργειας, όπου η Κύπρος έχει υποβάλλει τρία έργα. Το ένα από αυτά, λοιπόν, πέρασε με επιτυχία το κριτήριο του Decision Making Body, θεσμός ο οποίος ενέκρινε το σύμπλεγμα έργων που αποτελούν τον Interconnector EuroAsia. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για το Cluster Israel- Cyprus- Greece που ενώνει τα τρία κράτη με τρία ηλεκτρικά καλώδια που έχουν την ικανότητα να μεταφέρουν 2 GW. Αυτή η ηλεκτρική ενέργεια θα προέρχεται από την καύση του μεθανίου που βρίσκεται στα κοιτάσματα των αντίστοιχων χωρών. Έχουμε, λοιπόν, τα εξής:

3.10.1 Interconnector between Hadera (Israel) and Vassilikos Cyprus)
3.10.2 Interconnector between Vassilikos (Cyprus) and Korakia, Crete (Greece)
3.10.3 Interconnector between Korakia, Crete and Attica region (Greece).

Αντιλαμβανόμαστε με αυτή τη νέα απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι το Interconnector EuroAsia δεν είναι πλέον ένα πρόγραμμα μεταξύ τριών χωρών, αλλά αφορά άμεσα την Ευρωπαϊκή Ένωση που το προωθεί. Δικαιώνονται με αυτόν τον τρόπο οι προσπάθειες των τριών χωρών, που μερικοί θεωρούσαν ουτοπικές, ενώ τώρα έχουμε ένα δυναμικό στόχο που βασίζεται στο διαχρονική οριζόντια στρατηγική της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτή η έγκριση είναι ακόμα μια απόδειξη της θέλησης που έχουμε για την υλοποίηση αυτού του έργου.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=12783&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ευρωπαϊκή έγκριση του Interconnector EuroAsia"

Άγνωστοι Έλληνες:οι Σπαρτιάτες της Χιλής

Άγνωστοι Έλληνες: Αραουκάνοι, οι Σπαρτιάτες της Χιλής - «El Origen Griego de los Araucanos»----

Σε πολλά άρθρα μας έχουμε μιλήσει για τον Ελληνισμό. Έναν Ελληνισμό που δεν γνωρίζει σύνορα αλλά ως τις μέρες μας είναι διασκορπισμένος σε όλον τον κόσμο και, παρόλο που διατρανώνει την καταγωγή του, παραμένει «ανεκμετάλλευτος» από το ελληνικό κράτος.

Αυτοί οι Έλληνες, που εν πολλοίς αποδεικνύονται περισσότερο Έλληνες από όλους εμάς, φυλάσσουν σαν «κόρη οφθαλμού» τις αξίες που τους έχει κληροδοτήσει η προέλευσή τους.

Σε αυτούς τους Έλληνες ή αλλιώς Ελληνογενείς ανήκουν οι Παστούν και οι Καλάς, που μελετήσαμε σε προηγούμενες έρευνές μας.

Στο παρόν άρθρο θα «ταξιδέψουμε» πιο μακριά, στην αμερικανική ήπειρο και συγκεκριμένα στην Χιλή, όπου ζει μέχρι σήμερα η φυλή των Αραουκανών.

Οι «Σπαρτιάτες της Χιλής», όπως αποκαλούνται, έχουν ευρωπαϊκή καταγωγή και έφτασαν στην συγκεκριμένη χώρα από τα δυτικά (μέσω του Ειρηνικού Ωκεανού), ενώ αριθμούν γύρω στους 1.800.000 κατοίκους (1.100.000 στην Χιλή και 700.000 στην Αργεντινή).

Οι Ισπανοί φτάνοντας παλιότερα στην περιοχή της Χιλής συνάντησαν τους Αραουκανούς, οι οποίοι ονομάζονταν τότε Μαπούτσε.

Οι χρονικογράφοι της εποχής έκαναν λόγο για «ανθρώπους λευκούς με γαλάζια μάτια, ανοιχτόχρωμη κώμη (ξανθή ή καστανόξανθη) και ίσια μύτη».

Ο Λουίς Αλδέα στο έργο του «Βιβλιοθήκη των Χιλιανών συγγραφέων» αναφέρει χαρακτηριστικά: « Η Αραουκανή γυναίκα είναι όμοια με την Ελληνίδα». Αλλά και ο Μολίνα στο έργο του «Historia civil natural del Reyno del Chyle» υπογραμμίζει την ομοιότητά τους με τους Έλληνες, λέγοντας πως «είναι λευκοί, έχουν γαλανά μάτια και καστανόξανθα μαλλιά… έχουν κανονικά χαρακτηριστικά και όμορφα».

Ο Μαρίνο ντε Λοβέρα, τέλος, στο έργο του «Cronicas del Reyno del Chile” τονίζει πως πρόκειται για ανθρώπους «χαρούμενους και καλόβολους, ευδιάθετους, γενναίους, ψηλού αναστήματος, με ίσια μυτη και πρόσωπα όμορφα και κοκκινωπά…»

Οι Αραουκανοί όμως δεν μοιάζουν μόνο ως προς τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους με τους Έλληνες..

Πρώτον και κύριον η γλώσσα τους παρουσιάζει πολλά κοινά στοιχεία σε επίπεδο δομής και λεξιλογίου με την ελληνική:

Αρ= άριος, γηγενής< ἂρουρα που σημαίνει γη
Αυκα= επιτίθεμαι<κινέω που σημαίνει παρορμώ, επιτίθεμαι
Aλντο=πολύ<ἀλδαίνω που σημαίνει
Μακο= μακρύ<μάκος (μήκος στην δωρική διάλεκτο που ταξίδεψαν στην Δύση)
Ανιλεο= ανηλεής
Αντακορο= Αντίχορος
Αντιπαν= Αντιφάνης
κατουμ= τεμαχίζω<κόπτω
κιριο= κύριος
πονο=πόνος
καρελαο=Χαρίλαος
Λιεντουρ=Λέανδρος
κονα=νέος<κούρος
ντουάμν=θέλω<θυμός
φλι=ρέω<φλύω που σημαίνει υπερχειλίζω
λονκο<ηγέτης<πλοχμός που σημαίνει πλοκάμι
καλκου=μάντης<καλχαίνω που σημαίνει στοχάζομαι (Εξ’ ου και ο μάντης Κάλχας)
πελου=κινώ<πέλω που σημαίνει κινώ
γιανα=ιθαγενής<εγγενής<γίγνομαι
τεκαου=δέκα
βελο=βέλος
αετο=αετός

Σ’ ενα κρίσιμο Συμβούλιό τους αποφασίστηκε η δημοσιοποίηση της καταγωγής τους και ανατέθηκε στον Λόνκο Κιλαπάν (Πλόχμο Καλλιφάνη) να συγγράψει σχετικό βιβλίο το οποίο έπειτα τιτλοφορήθηκε ως «El Origen Griego de los Araucanos» (Η ελληνική καταγωγή των Αραουκάνων) και εκδόθηκε το 1974 από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις του Σαντιάγο.

Ο Λόνκο Κιλαπάν, ο οποίος θεωρείται ο επίσημος ιστορικός των Αραουκανών, εξιστορείται τα εξής.
Περί το 800π.Χ. μία αποστολή από την κυρίως Ελλάδα και συγκεκριμένα την Σπάρτη ξεκίνησε με στόχο την ίδρυση αποικίας στην περιοχή της Χιλής. Αφού δίησχησαν την Μ. Ασία, έφτασαν στον σημερινό Λάος (<λαός)… κατέβηκαν προς την χερσόνησο της Μαλαισίας και έπειτα βγήκαν στον Ειρηνικό ωκεανό και από εκεί στην αμερικανική ήπειρο.

Το επόμενο βήμα τους ήταν η αναζήτηση γης αναλόγου γεωγραφικού πλάτους με αυτό της Ελλάδας, προκειμένου να εγκατασταθούν. Κατευθύνθηκαν λοιπόν μεταξύ του 36ου και 34ου παραλλήλου νότια του Ισημερινού. Ίδρυσαν έτσι κράτος και το ονόμασαν Χιλή ως παραφθορά της λέξης Φυλή.

Οι Σπαρτιάτες άποικοι έφεραν μαζί τους την νομοθεσία του Λυκούργου (Κοοργο, όπως τον ανόμασαν), η οποία τέθηκε σε ισχύ και ονομάστηκε «Νόμος των προγόνων», καθώς και την θρησκεία τους (Μάτσι< Πυθία). Όταν διαβάζει κανείς την ιστορία των Αραουκανών, σύμφωνα με τον Λόνκο, είναι λες και διαβάζει την ιστορία της Σπάρτης.

Ο Χιλιανός ιστορικός, που δεν έχει κανένα απολύτως συμφέρον να αποδείξει την όποια συγγένεια με μία τόσο μικρή χώρα στον χάρτη κι επομένως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εθνικιστής, συνέγραψε αυτό το βιβλίο για να εκπληρώσει το αίτημα των συμπατριωτών του, που ήθελαν να γνωστοποιήσουν σε όλους ότι είναι Έλληνες!

Δεν ήταν όμως ο μόνος που έκανε λόγο για κάτι τέτοιο. Ακόμα και ο μεγαλύτερος ποιητής των Αραουκανών , Πάμπλο Νερούντα, έχει συνθέσει το ακόλουθο ποίημα με τίτλο «Canto Heneral»:

« Ω Αραουκανία, με τις χειμαρροφυείς βαλανιδιές
εσύ ω πατρίδα δίχως έλεος (…)
κι εσείς, Αραουκάνοι,
πρόγονοί μου (…)
Το αίμα το ελληνικό
κατρακυλά την ώρα τούτη…»

Πέραν της γλώσσας, της γενναιότητας και της νομοθεσίας οι Αραουκανοί, απόγονοι των Σπαρτιατών, διαθέτουν και άλλες ομοιότητες με τους αρχαίους Έλληνες.

Οι χοροί τους φερ’ ειπείν είναι κυκλικοί. Ένας από αυτούς μάλιστα ονομάζεται purrum (= πυρρίχιος) και είναι πολεμικός χορός που απαντά και στην αρχαία Ελλάδα.

Πολλά από τα παιχνίδια τους, ακόμη, είναι κατάλοιπα των αρχαίων Ελλήνων, όπως το pollin (βολή< βάλλω), κάτι σαν χόκευ, που προέρχεται από το κερητίζειν των Σπαρτιατών.

Αλλά και τα αντικείμενά τους φέρουν ελληνικά σύμβολα.

Η ευγονία, το θάρρος, η σκληραγώγηση, η ευπείθεια σε σκληρούς νόμους, το ανυπόταχτον του Έλληνα (μακρόχρονη αντίσταση σε ξένη επιβουλή, την ίδια στιγμή που οι υπόλοιπες φυλές της περιοχής είχαν υποταχθεί από πολύ νωρίς), η αυτοθυσία αποτελούν στοιχεία που δικαιολογούν επάξια τον τίτλο τους «Σπαρτιάτες της Χιλής».

Οι Αραουκανοί έχουν διαδηλώσει επανειλημμένα για την αναγνώριση της μειονότητας τους. Ανταπόκριση έχουν βρει μόνο από την Σουηδία! Η Ελλάδα δηλαδή της έχει «γυρίσει την πλάτη», όπως έχει κάνει πολλές φορές στην ιστορία άλλωστε…

Ελληνογενείς φυλές σαν κι αυτή υπάρχουν αμέτρητες στον πλανήτη και εμείς τις αφήνουμε στην αφάνεια, ενώ θα μπορούσαμε να τις χρησιμοποιήσουμε και προς όφελός μας.

Γιατί πολύ απλά ο Ελληνισμός δεν αναγνωρίζει σύνορα και χρονικά όρια!

e-afipnisi

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Άγνωστοι Έλληνες:οι Σπαρτιάτες της Χιλής"

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Οι κλεμμένες αρχαιότητες από την Σαλαμίνα.

Στο τεύχος Μαΐου-Ιουνίου 2013 του περιοδικού

«Ελληνόραμα»

υπάρχει το παραπάνω 5σέλιδο άρθρο

του Γιώργου Λεκάκη.

Το άρθρο αυτό μπορείτε να το διαβάσετε, να το αποθηκεύσετε

ή να το εκτυπώσετε από την παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση:

http://www.lekakis.com/Salaminosklemmena.pdf

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι κλεμμένες αρχαιότητες από την Σαλαμίνα."

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα "Η σημασία της Κρήτης στην ελληνική ΑΟΖ". 26/07/2013

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα "Η σημασία της Κρήτης στην ελληνική ΑΟΖ". 26/07/2013 "

Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις… είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (Bιβλίο Γκίνες) Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη… είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και... στον ίδιο τόπο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της. Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιον φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.

Η ΣΟΦΙΑ

Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή +έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη. Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας. Και φυσικά όταν θέλουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».

Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά . Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία…

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο…

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων. Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος: «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε έναν άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες». Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ότι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως. Η Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.

Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

[Πηγή ellinikoarxeio.com]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές"

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

ΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ

Σύμφωνα με το Πρώτο Χρονικό, ο Βλαδίμηρος των Ρως (οι Ρώσοι δηλαδή στην πρώιμη εκδοχή τους) έστειλε τους σοφούς του να επισκεφθούν όλες τις γειτονικές χώρες και να ανακαλύψουν ποια θρησκεία είναι καλύτερη. Για τους μουσουλμάνους Βουλγάρους του Βόλγα του είπαν ότι βασιλεύει η μιζέρια και η θλίψη, δεν τρώνε χοιρινό, δεν πίνουν οινοπνευματώδη. Αυτό του προκάλεσε έκπληξη και είπε μα το ποτό είναι η χαρά μας. Μετά συμβουλεύθηκε κάποιους ιουδαϊστές απεσταλμένους, πιθανότατα χαζάρους, αλλά απέρριψε τη θρησκεία τους με το αιτιολογικό πως αν ο Θεός σάς υποστήριζε, δε θα χάνατε την Ιερουσαλήμ.

Τελικά ο Βλαδίμηρος αποφάσισε να υιοθετήσει το χριστιανισμό. Στις εκκλησίες των Γερμανών οι απεσταλμένοι δε βρήκαν καμία ομορφιά, αλλά στην Κωνσταντινούπολη ανακάλυψαν αυτό που έψαχναν. Περιγράφοντας τις εντυπώσεις τους από μια Θεία Λειτουργία που παρακολούθησαν στην Αγια-Σοφιά, ανέφεραν πως δεν ξέραμε εάν βρισκόμαστε στη γη ή στον ουρανό. Δεν ξέρουμε πώς να το περιγράψουμε με λόγια. Έτσι ο Βλαδίμηρος ζήτησε από το βυζαντινό αυτοκράτορα να τον βαπτίσει χριστιανό. Η τελετή έγινε το 988 στη Χερσώνα της Κριμαίας - ο Βλαδίμηρος έλαβε το χριστιανικό όνομα του νονού του (Βασίλειος) και παντρεύθηκε την αδελφή του Άννα, χωρίζοντας όλες τις άλλες γυναίκες του.

Επιστρέφοντας θριαμβευτικά στο Κίεβο, ο νεοφώτιστος Βλαδίμηρος διέταξε τους βογιάρους (αριστοκράτες) και τους γιους του να προσέλθουν στο Δνείπερο για να βαπτισθούν χριστιανοί. Την επόμενη μέρα κάλεσε για τον ίδιο λόγο όλους κατοίκους της πρωτεύουσας, πλούσιους και φτωχούς, ζητιάνους, ακόμα και σκλάβους, αλλιώς κινδύνευαν να γίνουν εχθροί του. Στο σημείο της μαζικής βάπτισης ανήγειρε το ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή Ναό της Δεκάτης, διότι διέθεσε για την κατασκευή της το 1/10 της περιουσίας του.

(talantoblog.blogspot.gr)

Τα πραγματικά κίνητρα και οι συνέπειες του εκχριστιανισμού

Πριν υιοθετήσει το χριστιανισμό, ο Βλαδίμηρος είχε δοκιμάσει να μεταρρυθμίσει το σλαβικό παγανισμό καθιερώνοντας τον Περούν (θεό του κεραυνού και της αστραπής) ως υπέρτατη θεότητα. Είδωλα του Περούν είχαν τοποθετηθεί στα σπουδαιότερα μέρη της χώρας, ενώ αναφέρονται ακόμα και ανθρωποθυσίες στο όνομά του. Παρ' όλο το ζήλο του η απόπειρα απέτυχε, γι' αυτό και αποφάσισε να εισαγάγει το μονοθεϊσμό από τα γειτονικά κράτη. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: γιατί επέλεξε το χριστιανισμό; Και γιατί προτίμησε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και όχι την Αγία Έδρα; Η απάντηση, ευθέως ή εμμέσως, δίνεται και από τις δύο πηγές που προαναφέρθηκαν.

Στην εποχή που πραγματευόμαστε, το Βυζάντιο λειτουργούσε σα μαγνήτης για ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο. Έχοντας κληρονομήσει την οργάνωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλλά και τμήμα του πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας, βρισκόταν πολύ πιο μπροστά από οποιοδήποτε άλλο κράτος σε ισχύ, πολιτισμό και πλούτο. Κυρίως ήταν οι άλλοι λαοί που θαμπώνονταν από την Κωνσταντινούπολη και όχι το αντίθετο.

Ο Βλαδίμηρος υπήρξε τυχερός διότι ο βυζαντινός θρόνος βρέθηκε σε μεγάλη ανάγκη, αλλά και έξυπνος γιατί δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Η βαρύτητα της συμμαχίας φαίνεται και από τον όρο για το γάμο - ήταν η πρώτη φορά που μια βυζαντινή πριγκίπισσα (και δη πορφυρογέννητη) παντρευόταν κάποιον βάρβαρο ηγεμόνα, ενώ παρόμοιες προτάσεις από Γερμανούς και Φράγκους βασιλείς στο παρελθόν είχαν πέσει στο κενό.

Για την επιλογή αυτή του Βλαδίμηρου πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν και ένα δεύτερο δεδομένο: λόγω των χρημάτων που διέθεταν και της γεωγραφικής εγγύτητας, οι βυζαντινοί ήταν οι καλύτεροι πελάτες των προϊόντων του. Η πρόσδεση των Ρως στο βυζαντινό άρμα σήμαινε ακόμη περισσότερη κίνηση στην Εμπορική Οδό Βαράγγων - Ελλήνων, άρα περισσότερο πλούτο στα θησαυροφυλάκια του Κιέβου.

Πέραν όμως των οικονομικών και διπλωματικών οφελημάτων, η νέα θρησκεία λειτούργησε και ως εκσυγχρονιστική ιδεολογία που ομογενοποίησε πολιτισμικά τη βαραγγική ελίτ με τοσλαβικό απλό λαό του Κράτους των Ρως. Οι βυζαντινοί διέθεταν ήδη λειτουργικά κείμενα γραμμένα στο Κυριλλικό αλφάβητο, αλλά και ένα πλήθος μεταφράσεων Ελλήνων συγγραφέων στα σλαβικά. Η ύπαρξη αυτών των μεταφράσεων έφερε σε επαφή τους Ρως με την ελληνική γραμματεία χωρίς να χρειασθεί να μάθουν ελληνικά. Απόκτησαν έτσι το υπόβαθρο για να δημιουργήσουν τη δική τους λογοτεχνία, τέχνη και αργότερα επιστήμη, συγκροτώντας για πρώτη φορά δική τους ενιαία πολιτισμική επικράτεια. Ως τελικό συμπέρασμα, δεν είναι υπερβολή ότι η εισαγωγή του χριστιανισμού ισοδυναμεί με τη ληξιαρχική πράξη γέννησης αυτού που σήμερα ονομάζουμε ρωσικό πολιτισμό.

http://el.wikipedia.org/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ"

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΟΡΝΟ--

Αυτά βέβαια δεν θα μας τα δείξουν στα καλοπληρωμένα τουρκικά σήριαλ με τα οποία έχουν κατακλύσει το ηλίθιο-ποιούμενο ελληνικό τηλεοπτικό κοινό που παρακολουθεί σε κατάσταση αποχαύνωσης τις Τουρκάλες σε ένα μαγευτικό τύπου Μπέρβερλυ χιλ περιβάλλον το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την τουρκική πραγματικότητα.