Άγνωστοι Έλληνες ήρωες: Οι εθνικοί ήρωες της Αργεντινής

Ο Ελληνισμός, όπως έχουμε επισημάνει σε μία μεγάλη σειρά άρθρων μας, δεν γνωρίζει σύνορα και δεν μπαίνει σε καλούπια.
Ανέκαθεν οι Έλληνες ταξίδευαν σε όλον τον κόσμο και διατηρώντας την «ελληνική φλόγα» άσβηστη στην καρδιά τους, «σημάδευαν» με την συμβολή τους την ιστορία κάθε τόπου.

Μέχρι σήμερα χτυπούν ελληνικές καρδιές σε μέρη που το μυαλό του, με συμβατικό τρόπο, ενημερωμένου ανθρώπου αδυνατεί να διανοηθεί. Ενδέχεται να μιλούν διαφορετική γλώσσα, να έχουν διαφορετική πίστη αλλά υπάρχει ένα στοιχείο από το οποίο δεν μπορούν να «γλιτώσουν»! Το ελληνικό DNA… Αυτό που τους «στιγματίζει» με αυτήν την «τρελληνική» συμπεριφορά, την οποία δεν διαθέτει κανείς άλλος στον πλανήτη! Την συμπεριφορά αυτή που τους κάνει να βγαίνουν μπροστά, να τολμούν, να ρισκάρουν και να διαπρέπουν!

Τέτοιοι Έλληνες ήταν και οι Γεωργίου και Σπύρου, οι οποίοι με το ελληνικό εκρηκτικό ταπεραμέντο τους, καθώς και με τον ανυπέρβλητο αγώνα που έδωσαν κατετάχθησαν στους δύο μεγαλύτερους εθνικούς ήρωες της Αργεντινής.

Αλλά ας δούμε την ιστορία από την αρχή…

Ο Νικόλαος Κολμανιάτης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1784 και η ζωή του εκ τότε ήταν γεμάτη ταξίδια. Σταθμοί της πορείας του είναι η Μάλτα, η Νεάπολη, η Ρωσία και τέλος η Αργεντινή…

Στις δύο πρώτες, σύμφωνα με τις εφημερίδες της περιοχής, συμμετείχε στην αντίσταση των πολιτών εναντίον της κυβέρνησης που είχε εξαπολύσει τρομερές διώξεις, ώστε να καταπνίξει την επανάσταση.
Έπειτα αφού τους χάρισε ολόκληρη την περιουσία, που είχε δημιουργήσει στην Νεάπολη, κινήθηκε προς την Ρωσία, όπου κατετάγη στο Πολεμικό Ναυτικό.
Οι Ρώσοι θαυμάζοντας τις τρομερές του ικανότητες του απένειμαν σε μικρό χρονικό διάστημα τον τίτλο του Πλωτάρχη.

Ο Νικόλαος Κολμανιάτης, όμως, παρόλο που τον περίμενε μία λαμπρή καριέρα στην θέση που είχε αναλάβει, εγκατέλειψε τα πάντα, γιατί όπως πολλοί Έλληνες προκάτοχοί του, δεν διέθετε φιλήσυχο πνεύμα…

Τον κέρδισε η περιπέτεια, ο αγώνας και η μαχητικότητα. Έτσι το 1810 ταξίδεψε μέχρι την μακρινή Αργεντινή, προκειμένου να συμμετέχει και εν τέλει να πρωτοστατήσει στον αγώνα των Αργεντινών για ανεξαρτησία εναντίον των Ισπανών, που κατέσφαζαν τον πληθυσμό.

Τότε, έλαβε και το ψευδώνυμο «Γεωργίου», με το οποίο έμεινε γνωστός στις σελίδες της ιστορίας… Μαζί του πήρε τον ναυτικό Σαμουήλ Σπύρου και οι δυο τους έδωσαν «ομηρικές» μάχες (έτσι τις χαρακτήρισε ο ντόπιος πληθυσμός, γνωρίζοντας την ελληνική καταγωγή τους) στο πλευρό των Αργεντινών.

Η γνωστότερη μάχη που έδωσαν ήταν η ναυμαχία κοντά στο νησί Μάρτιν Γκαρθία, η οποία περιγράφεται από τις εφημερίδες της εποχής ως η «πολύωρη και πεισματώδη γιγαντομαχία» που έτρεψε τους Ισπανούς σε φυγή.Κατά σύμπτωση και η ναυαρχίδα, την οποία διεύθυνε ο Κολμανιάτης διέθετε το ελληνικότατο όνομα «Ηρακλής».

Θυμηθείτε την έρευνά μας σχετικά με τους Άγνωστους Έλληνες ανά τον κόσμο και το συνακόλουθο συμπέρασμα που αφορούσε την ύπαρξη ελληνικών πληθυσμών στην Λατινική Αμερική από τα πανάρχαια χρόνια. Επομένως, είναι λογικό να είναι γνωστή τόσο η ελληνική γλώσσα όσο και η κουλτούρα σε εκείνα τα μέρη.

Ο έτερος αγωνιστής, Σπύρου, διηύθυνε το πλοίο Κάρμεν, το οποίο και ανατίναξε βάζοντας φωτιά στην πυριτιδαποθήκη του, προκειμένου να μην πέσει στα χέρια του εχθρού.

Η μεγαλύτερη επιτυχία του Κολμανιάτη ήταν η προσάρτηση του αντίπαλου στρατού στο δυναμικό της Αργεντινης!

Οι Αργεντινοί απέδωσαν τις ύψιστες τιμές στους δύο ήρωες, μεταξύ των οποίων και μία ανάγλυφη επιγραφή, που τοποθέτησε αργεντινό καράβι το 1937 στο λιμάνι της Ύδρας, στην οποία απεικονίζεται ο Καλμανιάτης ανάμεσα σε δύο γυναίκες, που συμβολίζουν την Ελλάδα και την Αργεντινή.
Επίσης, στο μουσείου φιλοξενείται προτομή του εν λόγω ήρωα, δώρο της Εβίτας Περόν προς τιμήν τους.

Αλλά και στην ελληνική εφημερίδα «PATRIA» της Λατινικής Αμερικής το 1957 καταγράφονται για τον Κολμανιάτη τα εξής: «Ότε επανήλθε νικητής στο BuenosAires, κυβερνήτης της φρεγάτος “Αυτοκράτειρα”, το 1828, ετιμήθη με το παρ’ασημο του Τάγματος της Αργυράς Ασπίδος. Έκτοτε, πολεμικά της Αργεντινής, σχολαί (βλ. Nicolas Jorge Kolmaniatis) και οδοί πόλεων και κωμοπόλεων φέρουν το όνομά του».

Όντως, το 1937 αντιτορπιλικό του αργεντινού στρατού έλαβε το όνομα «Jorge» προς τιμήν του.

Όπως, μπορεί εύκολα κανείς να συμπεράνει τους Έλληνες τους χαρακτήριζε πάντα αυτό που λέμε «όπου γη και πατρίς». Το ανήσυχο πνεύμα τους δεν επέτρεπε όρια…
Έτσι, καταλήγουμε να συναντάμε ελληνικές ψυχές σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, οι οποίοι ως ακούραστοι ταξιδευτές κουβαλούσαν μαζί τους κάθε είδους γνώση και ήταν πάντα έτοιμοι να την μοιραστούν, σεβόμενοι κάθε φορά την ιστορία, την παράδοση και την κουλτούρα κάθε τόπου.
Γι αυτό κανένας μα κανένας λαός ανά τον κόσμο δεν έχει ποτέ διατυπώσει το παραμικρό αρνητικό σχόλιο για τους εκάστοτε Έλληνες αποίκους ή μετανάστες, κλπ.

ΠΥΓΜΗ.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Άγνωστοι Έλληνες ήρωες: Οι εθνικοί ήρωες της Αργεντινής "

Οι σχέσεις Βυζαντίου και Ρώσων έως τον 14ο αιώνα

Στο ιστορικό προσκήνιο του Βυζαντίου το όνομα Ρως εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε δυτική πηγή του 839, όταν μαζί με πρεσβεία του αυτοκράτορα Θεοφίλου προς το Λουδοβίκο τον Ευσεβή ταξίδεψαν και Ρως εφοδιασμένοι με επιστολή του Θεοφίλου.

Όμως, σε βυζαντινές πηγές αναφέρονται για πρώτη φορά με αφορμή τη ρωσική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη του 869, όπου και παρουσιάζονται ως έθνος βάρβαρο και απολίτιστο.

Ο κίνδυνος, τον οποίον εκπροσωπούσαν, οδήγησε σε προσπάθεια προσεταιρισμού τους δια της θρησκευτικής διπλωματίας. Σύμφωνα με τον Πατριάρχη Φώτιο, λίγο μετά την επίθεση πρεσβευτές των Ρως ζήτησαν να βαπτισθούν, όπως και έγινε. Η πρώτη προσπάθεια εκχριστιανισμού των Ρώσων δεν οδήγησε στον εκχριστιανισμό όλου του ρωσικού λαού.

Όμως, αυτοί οι πρώτοι δεσμοί που δημιουργήθηκαν δεν εξέλειψαν ποτέ ολοκληρωτικά αφού μια χριστιανική κοινότητα, έστω και ολιγάριθμη, επεβίωσε τουλάχιστον στο Κίεβο. Ο τελικός εκχριστιανισμός πραγματοποιήθηκε επί του ηγεμόνα Βλαδίμηρου το 988.

Σημαντικό στοιχείο που συνέβαλε στον εκχριστιανισμό των Ρως ήταν ο γάμος του Ρώσου ηγεμόνα με την πορφυρογέννητη αδερφή του αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ Άννα αλλά και ο θαυμασμός των Ρώσων για τη λειτουργική και λατρευτική γενικότερα ζωή των Βυζαντινών.

Μολονότι ο Βλαδίμηρος και οι διάδοχοί του ήταν ανεξάρτητοι απ’ το βυζαντινό έλεγχο σε πολιτικά θέματα, ο εκχριστιανισμός των Ρώσων αποτέλεσε την έναρξη μιας νέας πνευματικής και πολιτιστικής στροφής του λαού και του κράτους.

Ήδη ο Φώτιος τον 9ο αιώνα αναφέρει ότι οι Ρώσοι, αφού βαπτίσθηκαν, έγιναν «υπήκοοι και φίλοι» του Βυζαντίου, πως στο εξής θα υπάγονταν στον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί και θα αναγνώριζαν το κύρος του αυτοκράτορα, ως του επικεφαλής όλου του χριστιανικού κόσμου.

Οι Ρώσοι ηγεμόνες αναγνώριζαν ότι ο αυτοκράτορας, ως κεφαλή της Χριστιανικής Κοινότητας, κατείχε μια ιδεολογική δικαιοδοσία επί της Ρωσίας. Ήταν μέλη της ιδεατής οικογένειας των ηγεμόνων επί της οποίας προΐστατο ο αυτοκράτορας με μια διπλή ιδιότητα, του paterfamilias και του αντιπροσώπου του Θεού.

Η πίστη των Ρώσων προς την αυτοκρατορία διασφαλιζόταν κυρίως μέσω των μητροπολιτών του Κιέβου, οι οποίοι ουσιαστικά αντιπροσώπευαν και την πνευματική εξουσία του πατριάρχη αλλά και τα συμφέροντα του αυτοκράτορα. 

Τα δεδομένα όμως που ίσχυαν απ’ τα τέλη του 10ου αιώνα μεταβλήθηκαν ριζικά κατά το 13ο αιώνα. Η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης απ’ τους Σταυροφόρους το 1204 και η κατάκτηση των ρωσικών πριγκιπάτων από τους Μογγόλους του Μπακού στο διάστημα 1237-1240 (εγγονού του Τζενγκίς Χαν) επηρέασαν τις βυζαντινο-ρωσικές σχέσεις τόσο άμεσα όσο και μακροπρόθεσμα.

Το άμεσο αποτέλεσμα των γεγονότων αυτών ήταν η χαλάρωση των σχέσεών τους. Όμως, ποτέ δεν εξέλειψαν πλήρως και έτσι έγινε δυνατή η αναβίωσή τους στα τέλη του 13ου και στον 14ο αιώνα. Επιπλέον, οι εξελίξεις που πυροδότησαν μετέβαλαν σε μεγάλο βαθμό και τα ίδια τα κράτη και τη φύση των σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών. 

Όσον αφορά το Βυζάντιο, πρέπει να τονίσουμε πως μέχρι το 1204 στο επίκεντρο των διπλωματικών σχέσεων βρισκόταν ο αυτοκράτορας, ο οποίος ως ο απεσταλμένος του Θεού είχε μια ιδεατή επικυριαρχία στο χριστιανικό κόσμο και ως εκ τούτου στη Ρωσία.

Όμως, μετά το 1261(και ειδικά μετά το 1282) το βυζαντινό κράτος έγινε ένα παρηκμασμένο βαλκανικό κράτος, που επεδίωκε απλώς την επιβίωσή του απ’ την αυξανόμενη επιθετικότητα των εκάστοτε εχθρών του.

Έτσι, κύριος φορέας διπλωματικής δραστηριότητας έγινε το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, ενώ η αυτοκρατορική εξουσία δεν μπόρεσε να ακολουθήσει ξανά στην Ανατολική Ευρώπη μια ηγεμονική πολιτική με πολιτικά και διπλωματικά μέσα.

Ο πατριάρχης Κωνσταντινούπολης ήταν ο πνευματικός ηγέτης όλων των Χριστιανών και ο κύριος εκπρόσωπος της αυτοκρατορικής ηγεμονικής παράδοσης. Στους ύστερους αιώνες λειτουργούσε ως η ενοποιητική δύναμη των Ορθόδοξων πληθυσμών.

Ήταν αυτός που εκδηλώνοντας τη νομιμοφροσύνη του στον αυτοκράτορα ενίσχυε τη φήμη του και εξασφάλιζε το σεβασμό στο πρόσωπό του, αφού «δεν είναι δυνατό οι Χριστιανοί να αποδέχονται την Εκκλησία και να μην αποδέχονται την αυτοκρατορία, γιατί Εκκλησία και αυτοκρατορία έχουν μια μεγάλη ενότητα και ταυτίζονται, ούτε είναι δυνατό να χωρισθούν η μία απ’ την άλλη».

Όλοι οι πληθυσμοί που βρίσκονταν υπό την πνευματική εξουσία του πατριάρχη, αν και δεν ήταν όλοι πολίτες του βυζαντινού κράτους, ήταν δυνητικά υπήκοοι του αυτοκράτορα.

Μολονότι λοιπόν το Πατριαρχείο φαίνεται να ασκεί ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, σε καμία περίπτωση δε δρα αποσχιστικά αλλά ως ένας ισοδύναμος και ανεξάρτητος φορέας που φροντίζει για τη διασφάλιση του κύρους και της επιβίωσης της Αυτοκρατορίας.

Σημαντικό ρόλο για την ενίσχυση του ρόλου του Πατριαρχείου, πέρα απ’ την αδυναμία και συρρίκνωση του κράτους, είχε και το γεγονός πως στον πατριαρχικό θρόνο αναδεικνύονταν απ’ τα μέσα του 14ου αιώνα πατριάρχες απ’ τον κύκλο των Ησυχαστών, οι οποίοι σε διοικητικό επίπεδο πρέσβευαν τη μεγαλύτερη ανεξαρτησία της Εκκλησίας απ’ την αυτοκρατορική πολιτική, τη διατήρηση του εκκλησιαστικού ελέγχου σε υπερεθνικό επίπεδο και συγκεκριμένα στην Ανατολική Ευρώπη και τη διατήρηση του πρωτείου του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.

Οι επικεφαλής του Πατριαρχείου έγιναν πλέον οι μοναδικοί πρεσβευτές και προστάτες της Βυζαντινής Ορθόδοξης Κοινοπολιτείας στην Ανατολική Ευρώπη. 

Απ’ την άλλη, η μογγολική κατάκτηση της Ρωσίας υπήρξε σίγουρα συμφορά για τη Ρωσία και πολιτική ταπείνωση για τους ηγεμόνες της. Όμως, είναι αποδεκτό πως οι κατακτητές άφησαν άθικτη την πολιτική οργάνωση της χώρας ως συνόλου και εδραίωσαν μια κυριαρχία βασισμένη στο φόρο υποτέλειας, τον οποίο οι ηγεμόνες ήταν υποχρεωμένοι να καταβάλλουν.

Οι κατακτητές επίσης επεφύλασσαν προνομιακή μεταχείριση στην Εκκλησία και την απάλλαξαν από τους φόρους. Η πολιτική των Μογγόλων είχε ως κίνητρο όχι μόνο την αρχή της θρησκευτικής ανοχής, η οποία τους χαρακτήριζε, αλλά και τις επιδιώξεις τους για σημαντικές διεθνείς επαφές και αναγνώριση.

Οι φιλικοί δεσμοί που είχαν αναπτυχθεί ανάμεσα στη Χρυσή Ορδή και την Κωνσταντινούπολη είχαν άμεσες συνέπειες στη Ρωσία, που ήταν κάτω από τον πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο των Τατάρων και υπό την εκκλησιαστική διοίκηση του βυζαντινού Πατριαρχείου.

Οι δεσμοί αυτοί εξηγούν πολλά στοιχεία της μετέπειτα εκκλησιαστικής πολιτικής στη Ρωσία και κυρίως την προσπάθεια να διατηρήσει την ενότητα της εκκλησιαστικής διοίκησης στη Ρωσία κάτω από ένα μοναδικό μητροπολίτη με έδρα σε έδαφος κατεχόμενο από τους Μογγόλους και όχι απ’ άλλους ηγεμόνες (π.χ. της Λιθουανίας).

Όμως, δε θα πρέπει να θεωρήσουμε πως οι Ρώσοι έβλεπαν την Εκκλησία ως σύμμαχο των μισητών Τατάρων, αλλά μάλλον ως προσφυγή απ’ την αυθαίρετη διοίκηση των εισβολέων.

Ήταν το απτό στοιχείο για τη διατήρηση της Χριστιανικής κοινότητας και ένας απ’ τους κυριότερους λόγους διατήρησης των σχέσεων με την Κωνσταντινούπολη. 

Όσον αφορά το πολιτικό σκηνικό της ρωσικής επικράτειας μετά τη μογγολική κατάκτηση, πρέπει να τονιστεί ότι είχε διατηρηθεί η διάσπαση σε μια σειρά από ασήμαντα πριγκιπάτα ανεξάρτητα μεταξύ τους και υποταγμένα στη δύναμη της Χρυσής Ορδής.

Όμως, όσο προχωράμε προς τα μέσα του 14ου αιώνα κυριάρχησαν δύο πολιτικές δυνάμεις που ανταγωνίζονταν για την κυριαρχία στην περιοχή: το δουκάτο της Λιθουανίας και η ηγεμονία της Μόσχας.

Απ’ αυτούς τους σχηματισμούς η Μόσχα ήταν ο παραδοσιακός και αναμφισβήτητος ηγέτης των πριγκιπάτων της κεντρικής Ρωσίας και ενισχυόταν από την παρουσία του μητροπολίτη «πάσης Ρωσίας» στα εδάφη της, ενώ η Λιθουανία έχοντας επεκταθεί και σε παραδοσιακά ρωσικά εδάφη προβαλλόταν ως ο φύλακας της Ορθοδοξίας (αν και επίσημα οι ηγέτες τους δεν είχαν ασπαστεί τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό) απ’ την επέκταση του δυτικού Χριστιανισμού μέσω του κράτους της Πολωνίας και διεκδικούσε την ενοποίηση όλης της Ρωσίας υπό τον έλεγχό της μέσω της μόνης ενοποιημένης διοικητικής δομής, της μητρόπολης «πάσης Ρωσίας».

Και οι δύο πλευρές ισχυρίζονταν πως εκπροσωπούσαν ένα «ρωσικό» κράτος και ότι αναγνώριζαν τη συμβολική επικυριαρχία και ηγεσία του Βυζαντίου. Η διαχείριση από το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης της διαμάχης για την ενοποίηση της Ρωσίας ήταν η μεγάλη πρόκληση που έπρεπε η πατριαρχική πολιτική να αντιμετωπίσει.

Το δίλημμα που κυριαρχούσε σχετικά με τη Ρωσία ήταν το εξής: θα έπρεπε η εκκλησιαστική διοίκηση να διεξάγεται μέσω μιας ενιαίας μητρόπολης «πάσης Ρωσίας» (και αν ναι που θα βρισκόταν η έδρα της;) ή η μητρόπολη πάσης Ρωσίας θα έπρεπε να διασπαστεί σε δύο μητροπόλεις ανεξάρτητες μεταξύ τους; Το δίλημμα αυτό απετέλεσε το κορυφαίο ζήτημα της πατριαρχικής πολιτικής σχετικά με τη ρωσική Εκκλησία και για τον 14ο αιώνα η διαχείριση του ήταν κεφαλαιώδους σημασίας τόσο για τις εξελίξεις στη ρωσική επικράτεια αλλά και για το Βυζάντιο.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι σχέσεις Βυζαντίου και Ρώσων έως τον 14ο αιώνα"

Ο ζεόλιθος ως εργαλείο υποστήριξης της ΕΒΖ

Του Νίκου Λυγερού

Η παραγωγή της ζάχαρης υπάγεται στον κανονισμό της εθνικής ποσόστωσης. Παλαιότερα, πριν το 2006, η Ελλάδα είχε δικαίωμα να παράγει 317 χιλιάδες τόνους. Ενώ με αυτό το πλαίσιο δικαιούται να παράγει 158 χιλιάδες τόνους ζάχαρης που αντιστοιχούν με μια κλασική καλλιέργεια σε περίπου 225.000 στρέμματα με ζαχαρότευτλα. Η Ελλάδα έκλεισε δύο εργοστάσια, της Ξάνθης και της Λάρισας. Η κατανομή των στρεμμάτων στα εργοστάσια έγινε με τον εξής τρόπο: Πλατύ (125.000), Σέρρες (50.000), Νέα Ορεστιάδα (50.000). Με τον κανονισμό του 2013 τα δεδομένα θα αλλάξουν το 2017 και κάθε κράτος της Ε.Ε θα παράγει όσο θέλει σε διεθνή ανταγωνιστικό πλαίσιο. Αυτή η κατάσταση έχει επηρεάσει αρνητικά τους παραγωγούς που δεν βλέπουν πια προοπτικές, ούτε καν για το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα. Κι όμως τα ζαχαρότευτλα είναι μια αποδοτική και αποτελεσματική καλλιέργεια. Στην κεντρική Ευρώπη ένα στρέμμα παράγει περισσότερα από 1.200 κιλά ζάχαρη. Στην Ελλάδα η παραγωγή φτάνει τα 800 κιλά ανά στρέμμα. Για τη Νέα Ορεστιάδα σε 38 χρόνια λειτουργίας, 10 χρονιές η ΕΒΖ έφτασε τα 1000 κιλά ζάχαρη ανά στρέμμα. Η κλασική προσέγγιση θα ήταν η αναζήτηση επιδοτήσεων για να υπάρξει μια εξισορρόπηση. Υπάρχει όμως και μια άλλη λύση, τουλάχιστον για το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα. Έχουμε ήδη καλλιέργειες με ζεόλιθο στην περιοχή με σκόρδα, με παντζάρια, με σπαράγγια κι έχουμε δει τα θεαματικά αποτελέσματα. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να εφαρμόσουμε το ζεόλιθο στην παραγωγή των ζαχαρότευτλων για να βελτιώσουμε την ποιότητα και την απόδοση σε παραγωγή ζάχαρης. Αν αυτή η εφαρμογή γίνει με στρατηγικό τρόπο θα έχουμε μια διαφοροποίηση στην επόμενη σοδειά και θα φανεί η πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε για τα επόμενα χρόνια σ’ αυτόν τον τομέα, έτσι ώστε να αλλάξουμε τα δεδομένα και για το 2017. Ας αρχίσουμε από τώρα, αφού μπορούμε.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15700&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ζεόλιθος ως εργαλείο υποστήριξης της ΕΒΖ"

Στο λιμάνι του Βόλου και πάλι η Αργώ

Τη θέση της στο λιμάνι του Βόλου, δίπλα από την κεντρική είσοδο του λιμανιού, στο ύψος της οδού Καρτάλη, πήρε και πάλι από σήμερα η «Αργώ», μετά την ολοκλήρωση των εργασιών συντήρησης του σκάφους που ξεκίνησαν πριν από δύο περίπου μήνες.

Οι εργασίες που πραγματοποιήθηκαν είναι: λίπανση των επιφανειών καθώς και όλων των σχοινιών, τρίψιμο, στοκάρισμα και χρωματισμός των υφάλων, αποκατάσταση όλων των στρόμβων και των σημείων πρόσδεσης και έλεγχος των ρελιών.

Επίσης, έγινε ο προβλεπόμενος υφαλοχρωματισμός της κουπαστής και ο ανά εξάμηνο έλεγχος της κατάστασης της δομής των τμημάτων του σκάφους, για την αποκατάσταση φθορών και των πιθανών αλλοιώσεων.

Ο Αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών Φ. Λαμπρινίδης επανέλαβε ότι, μέλημα της υπηρεσίας, από την πρώτη στιγμή, ήταν να δημιουργηθούν σταθερές συνθήκες συντήρησης του σκάφους και να τηρηθεί απαρέγκλιτα το ημερολόγιο συντηρήσεων, ώστε να διασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή αντοχή του στο χρόνο.

Αυτό πλέον έχε επιτευχθεί και μάλιστα με δραστική μείωση του κόστους συντήρησης του σκάφους. Πρόσθεσε δε ότι «σταθερός στόχος δεν μπορεί παρά να είναι μία λύση προοπτικής για τα επόμενα χρόνια, καθώς η Αργώ, παράλληλα με την τουριστική της αξιοποίηση, επιβάλλεται να αποτελεί σημείο εκκίνησης για την γνωριμία με την ιστορία του τόπου, δηλαδή προσφέρεται για μία ευρύτατη υλοποίηση εκπαιδευτικών πρωτοβουλιών και πολιτιστικών δράσεων».

Σημειώνεται ότι τις εργασίες συντήρησης επέβλεψε το Τμήμα Συντηρήσεων της Τεχνικής Υπηρεσίας Δήμου Βόλου, ενώ στις εργασίες καθέλκυσης συνέβαλαν μέλη του Συλλόγου Κωπηλατών Αργούς «Αργοναύτες», παρουσία της Προέδρου της Επιτροπής Τουριστικής Προβολής και Ανάπτυξης Σ.Μπαρτζιώκα.

Το σκάφος θα παραμείνει στη θάλασσα για τους επόμενους τέσσερις μήνες, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, και το Φθινόπωρο θα ανελκυστεί πάλι στο χώρο στέγασης εντός του λιμένος Βόλου.

Πηγή: Ταχυδρόμος

Διαβάστε περισσότερα Ἔρρωσο: Στο λιμάνι του Βόλου και πάλι η Αργώ http://erroso.blogspot.com/2014/06/blog-post_8924.html#ixzz35fAT2L9M

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στο λιμάνι του Βόλου και πάλι η Αργώ "

Ένα ευαίσθητο εύρημα από την ανασκαφή στο Δέλτα Φαλήρου

Στη σωστική ανασκαφή ενός εκτεταμένου νεκροταφείου της αρχαϊκής περιόδου που διενεργήθηκε υπό την εποπτεία της Δρ. Στέλλας Χρυσουλάκη, Προϊσταμένης της ΚΣΤ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτάτων και της αρχαιολόγου Ειρήνης Σκιαδαρέση στο Δέλτα Φαλήρου στην περιοχή κατασκευής του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», αποκαλύφθηκε μεταξύ άλλων ένα ιδιαίτερα σπάνιο εύρημα. 

Πρόκειται για μία μονόξυλη, σχεδόν ανέπαφη, ξύλινη θήκη διαστάσεων 1,61 μ. μήκους, 0,77 εκ. πλάτους και πάχους από 3 ως 9 εκ. που λαξεύτηκε στον κορμό ενός μεγάλου δένδρου και είχε χρησιμοποιηθεί ως φέρετρο για την ταφή νεαρού ατόμου. Συνθήκες όπως η έντονη υγρασία, η απουσία οξυγόνου αλλά και η παρουσία αργίλου συνέβαλαν στην πολύ καλή διατήρηση του ξύλου. 

Το εύρημα εγκιβωτίστηκε μαζί με το χώμα του και μεταφέρθηκε στις εργοταξιακές εγκαταστάσεις της ΚΣΤ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων στο Δέλτα Φαλήρου, όπου ακολούθησε η σταδιακή αποκάλυψη του και η τοποθέτησή του σε ξύλινο νάρθηκα. 

Στη συνέχεια, μεταφέρθηκε στο κτήριο της Διεύθυνση Συντήρησης Αρχαίων και Νεώτερων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού, όπου και τοποθετήθηκε σε δεξαμενή αφαλάτωσης ωσότου ολοκληρωθούν οι διαδικασίες αφαίρεσης του ιζήματος και αρχίσει η συντήρηση του.

Πηγή: ΚΣΤ' ΕΠΚΑ

Διαβάστε περισσότερα Ἔρρωσο: Ένα ευαίσθητο εύρημα από την ανασκαφή στο Δέλτα Φαλήρου http://erroso.blogspot.com/2014/06/blog-post_4062.html#ixzz35f9ptJGx

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ένα ευαίσθητο εύρημα από την ανασκαφή στο Δέλτα Φαλήρου "

Το National Geographic υποκλίνεται στο ΙΤΕ και στο Μουσείο της Ακρόπολης

Από το alexiptoto.com

Το γνωστό περιοδικό National Geographic, υποκλίνεται στο Μουσείο της Ακρόπολης και στο Ίδρυμα Τεχνολογικών Ερευνών στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Αυτό, γιατί κατάφεραν με μία πρωτοποριακή μέθοδο λέιζερ, να “επαναφέρουν στη ζωή” τις Καρυάτιδες και το αποτέλεσμα… είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό.

Το ειδικό αυτό λέιζερ το οποίο δημιουργήθηκε από ερευνητές του ΙΤΕ, αφαίρεσε από τις τέσσερις μαρμάρινες κόρες του μουσείου της Αθήνας, δεκαετίες χρόνων που έχουν περάσει από πάνω τους, αποκαλύπτοντας την εξαιρετική τους ομορφιά.Οι συντηρητές των Καρυάτιδων εργάζονται ήδη από το 2011 για να εξαλείψουν το “μαύρο πέρασμα του χρόνου” από τα έργα τέχνης.

Εχθές Παρασκευή 20 του Ιούνη, το νέο Μουσείο της Ακρόπολης στην Αθήνα, έκανε τα αποκαλυπτήρια των αγαλμάτων μετά την επεξεργασία που υπέστησαν. Οι αγαλμάτινες αυτές Κόρες, χειροτεχνήθηκαν στα τέλη του πέμπτου αιώνα π.Χ. και χρησιμοποιήθηκαν από τους τότε αρχιτέκτονες ως στήλες για το Ερέχθειο, ενός από τους ναούς που βρίσκονται πάνω στην Ακρόπολη.

Οι Κόρες, έχουν ύψος πάνω από 2,3 μέτρα. Καθώς η εκβιομηχάνιση στην Αθήνα ήταν ταχύτατη τον τελευταίο αιώνα, τα πέντε αγάλματα που παρέμεναν στην Ακρόπολη, υπέστησαν σοβαρές βλάβες από την ατμοσφαιρική ρύπανση. Η απόχρωση τους, από χρυσή έγινε σιγά σιγά μαύρη ενώ τα χαρακτηριστικά τους, άρχισαν να διαβρώνονται λόγω των συνεχών επιθέσεων της όξινης βροχής.

Το 1979, τα αγάλματα μεταφέρθηκαν στο παλιό μουσείο της Ακρόπολης για να προστατευθούν από περαιτέρω βλάβη καθώς αντίγραφα τους από τσιμέντο, εγκαταστάθηκαν στην αρχική τους θέση. Όταν άνοιξε το νέο μουσείο της Ακρόπολης το 2009, οι Καρυάτιδες έγιναν αμέσως πόλος έλξης χιλιάδων επισκεπτών μιας και για πρώτη φορά στην ιστορία, ο καθένας μπορούσε να τις δει από απόσταση αναπνοής και απ’ όλες τις πλευρές.

Κατά την έναρξη του προγράμματος αποκατάστασης των αγαλμάτων, οι συντηρητές αποφάσισαν να μην τα μετακινήσουν και να εργαστούν πάνω τους, σε κοινή θέα. Ένα αυτοσχέδιο δωμάτιο, στηνόταν σε μία μία κόρη τη φορά ενώ μία οθόνη απ’ έξω έδινε τη δυνατότητα στους επισκέπτες να δουν την πορεία των εργασιών και πως οι Καρυάτιδες… άλλαζαν σταδιακά χρώμα και “επανέρχονταν στη ζωή”. Σαν το φως του ήλιου που σιγά σιγά διαδέχεται το σκοτάδι της νύχτας. Μάλιστα οι “τοίχοι” του δωματίου ήταν ειδικά σχεδιασμένοι προκειμένου να προστατεύουν τα μάτια των παρευρισκομένων από τα λέιζερ καθαρισμού.

Το σύστημα λέιζερ, χρησιμοποιεί δύο παλμικές δέσμες ακτίνων – μίας υπέρυθρης και μίας υπεριώδους – για να απομακρύνει τη “σκούρα κρούστα” σκόνης, αιθάλης και μετάλλων από τα αγάλματα.

Οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Ηλεκτρονικής Δομής και Λέιζερ, του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ), στο Ηράκλειο της Κρήτης, ανέπτυξαν το συγκεκριμένο υβριδικό σύστημα λέιζερ στα τέλη του 1990 για τον καθαρισμό γλυπτών του Παρθενώνα. Η ίδια λοιπόν τεχνική, αποφασίστηκε από τους ειδικούς, ότι είναι η καλύτερη και ασφαλέστερη δυνατή λύση για τον ελεγχόμενο καθαρισμό και των συγκεκριμένων έργων τέχνης καθώς αφήνει το μάρμαρο ανέπαφο.

Για τις εργασίες που αφορούσαν τις Καρυάτιδες, μία ομάδα από πέντε συντηρητές και έναν τεχνικό λέιζερ, καθάριζαν το κάθε άγαλμα σε βάρδιες. “Μπορούσαμε να μείνουμε μερικές μόνο ώρες κάθε φορά” λέει ο βασικός συντηρητής του μουσείου, Κωνσταντίνος Βασιλειάδης. “Η δουλειά απαιτούσε πολύ μεγάλη αφοσίωση και ήταν πολύ κουραστική“.

Το κάθε άγαλμα χρειάστηκε περίπου έξι με οκτώ μήνες για να καθαριστεί, σπιθαμή προς σπιθαμή. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις, η κρούστα σκόνης ήταν τόσο συμπαγής που ένα τετραγωνικό εκατοστό χρειαζόταν από τρία έως τέσσερα περάσματα με το λέιζερ, δηλαδή περίπου οχτώ λεπτά, συμπληρώνει ο κ. Βασιλειάδης.

Συντήρηση Καρυάτιδας (Conserving the Caryatids)01:16

Τελικά το αποτέλεσμα είναι θεαματικό. Ο διευθυντής του Μουσείου της Ακρόπολης, Δημήτρης Παντερμαλής, αναφέρει ότι αυτή είναι η πρώτη φορά στα τελευταία εκατό χρόνια που μπορούμε να δούμε το μάρμαρο των αγαλμάτων χωρίς καπνό και βρωμιά. “Μπορούμε να δούμε μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια πάνω στις Καρυάτιδες“.

Ο καθαρισμός με το λέιζερ, επιτυχία την οποία πιστώνεται στο ΙΤΕ, ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακός. Μάλιστα ίσως να είμαστε σε θέση να αποκαλύψουμε ίχνη χρώματος γεγονός που θα κάνει το αποτέλεσμα ακόμη πιο εκθαμβωτικό καταλήγει ο κ. Παντερμάλης.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το National Geographic υποκλίνεται στο ΙΤΕ και στο Μουσείο της Ακρόπολης"

Ελληνική ανακάλυψη βελτιώνει τη μαγνητική τομογραφία

by ellas

Ερευνητές του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ) ανακάλυψαν μία νέα κατηγορία μαγνητικών νανο-υλικών, χάρη στα οποία οι μαγνητικές τομογραφίες φαίνονται πολύ πιο καθαρές.

Οι επιστήμονες, με συντονιστή το δρ Αλέξανδρο Λάππα, διευθυντή ερευνών στο Ινστιτούτο Ηλεκτρονικής Δομής και Λέιζερ του ΙΤΕ, βρήκαν ότι συσσωματώματα τροποποιημένων νανοκρυστάλλων του μαγνητίτη (ενός ορυκτού του σιδήρου) παρέχουν εντυπωσιακά βελτιωμένη -έως και 4 φορές- σκιαγραφική αντίθεση στις μαγνητικές τομογραφίες, συγκριτικά με τα υπάρχοντα διαθέσιμα προϊόντα στο εμπόριο.

Οι ερευνητές αναζητούν τρόπους να πετύχουν τη βελτίωση της διακριτικής ικανότητας των μη επεμβατικών ιατρικών τεχνικών διάγνωσης (όπως είναι οι τομογραφίες) μέσω της χρήσης νανο-υλικών, τα οποία, μεταφερόμενα στους ιστούς, βοηθούν στην καλύτερη απεικόνισή τους.

Όπως διαπιστώθηκε, σε τέτοιου είδους εφαρμογές, τα μαγνητικά οξείδια του σιδήρου είναι πολύ ελπιδοφόρα υλικά για τη διάγνωση ποικίλων ασθενειών, ιδιαίτερα στον τομέα της απεικόνισης με μαγνητική τομογραφία (MRI).

Η συνεργασία των ερευνητών του ΙΤΕ με άλλους επιστήμονες από την Ελλάδα (τις ομάδες της δρος Κ.Ν. Τροχίδου και του δρος Α.Π. Δούβαλη), καθώς και από την Ιταλία (την ομάδα του δρος Α. Lascialfari), οδήγησε στην καλύτερη κατανόηση των τεχνολογικών δυνατοτήτων των νέων υλικών και επέτρεψε την κατοχύρωση του σχετικού διπλώματος ευρεσιτεχνίας από το ινστιτούτο του ΙΤΕ. Τα υλικά αυτά, λόγω των εγγενών δομικών χαρακτηριστικών τους, παρουσιάζουν σημαντικά πλεονεκτήματα, όπως η απουσία τοξικότητας, η ισχυρή μαγνήτιση και η συνέργεια μεταξύ των νανοκρυστάλλων τους.

«Η ικανότητά μας να κατευθύνουμε την οργάνωση των νανοκρυστάλλων, έτσι ώστε να αποκτούν τον ίδιο προσανατολισμό μέσα στα νανο-συσσωματώματά τους, είναι προς όφελος διαφορετικών εφαρμογών, που εκτείνονται από τη φωτονική μέχρι τη θεραπεία του καρκίνου», δήλωσε η δρ Αθανασία Κωστοπούλου, επικεφαλής συγγραφέας των πρόσφατα σχετικών δημοσιευμένων άρθρων των ερευνητών στις επιστημονικές επιθεωρήσεις «Nanoscale» και «Dalton Transactions» της Βασιλικής Εταιρείας Χημείας της Βρετανίας.

Το νέο υλικό, σύμφωνα με τους έλληνες ερευνητές, αποτελεί μια οικονομικά ανταγωνιστική λύση σε σχέση με τα ήδη διαθέσιμα προϊόντα, ενώ ανοίγει νέους ορίζοντες για τις μαγνητικά ελεγχόμενες ιατρικές μεθόδους απεικονιστικής διάγνωσης διαφόρων παθήσεων σε πρώιμο στάδιο, διευκολύνοντας έτσι τη θεραπεία τους.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελληνική ανακάλυψη βελτιώνει τη μαγνητική τομογραφία"

ΓΟΡΓΩ. Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ

Η Γοργώ (γεννήθηκε περίπου το -510) ήταν θρυλική βασίλισσα της Σπάρτης, κόρη του βασιλιά Κλεομένη Α' και σύζυγος τουΛεωνίδα.
Από μικρή ηλικία παρακολουθούσε τα δημόσια θέματα και είναι μια σπάνια περίπτωση Ελληνίδας που εμφανίζεται να διαδραματίζει τον δικό της ρόλο στην Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας.
Ο Λεωνίδας παντρεύτηκε την Γοργώ στα τέλη της δεκαετίας του -490, όταν εκείνη είχε φτάσει σε ηλικία γάμου που για τις γυναίκες της Σπάρτης ήταν στο τέλος της εφηβείας.

Η Γοργώ είναι εκείνη που είπε την διάσημη φράση "Ή ταν ή επί τας" στον Λεωνίδα, πριν εκείνος φύγει για τη μάχη των Θερμοπυλών, τονίζοντας με αυτόν τον τρόπο το εθνικό χρέος του άνδρα της και δείχνοντας το θάρρος με το οποίο αντιμετώπιζαν οι Αρχαίες Ελληνίδες, ως σύζυγοι ή ως μητέρες, την προοπτική να χάσουν τους άνδρες συγγενείς τους για την πατρίδα.
Επίσης η Γοργώ θεωρώντας αναπόφευκτο τον θάνατο του Λεωνίδα στη μάχη, τον ρώτησε τι έπρεπε να κάνει και εκείνος της απάντησε: "Να παντρευτείς έναν καλό άνδρα και να γεννήσεις καλά παιδιά".
Το -500, όταν η Γοργώ ήταν περίπου 9 ετών, ο πατέρας της επέστρεψε στο σπίτι συνοδευόμενος από έναν ξένο, τον Αρισταγόρα από την Μίλητο. Ο Αρισταγόρας είχε πάει στην Σπάρτη για να προσπαθήσει να πείσει τον Κλεομένη να υποστηρίξει την σχεδιαζόμενη επανάσταση των ιωνικών και των άλλων Ελληνικών πόλεων τις Μικράς Ασίας εναντίον του Μεγάλου Βασιλιά της Περσίας, Δαρείου Α'. Ο Κλεομένης όμως αρνήθηκε την πρότασή του, επειδή δεν ήθελε να στείλει τον σπαρτιατικό στρατό στην ενδοχώρα της Μικράς Ασίας μακριά από τα πάτρια εδάφη, λέγοντας στον Αρισταγόρα να εγκαταλείψει την Σπάρτη πριν από τη δύση του ήλιου.
Ο Μιλήσιος τότε, πρόσφερε στον βασιλιά δέκα τάλαντα. Τότε παρενέβη η μικρή Γοργώ λέγοντας: "Πατέρα, αυτός ο ξένος προσπαθεί να σε διαφθείρει".
Το περιστατικό αυτό το οποίο περιγράφει ο Ηρόδοτος, δείχνει ότι η Γοργώ ήταν, παρά το νεαρό της ηλικίας της, μια συνετή δύναμη πίσω από τον θρόνο.
Δεκαπέντε περίπου χρόνια μετά από το παραπάνω περιστατικό, όταν ο Κλεομένης είχε πια πεθάνει, η Γοργώ εμφανίζεται να παρεμβαίνει για δεύτερη φορά και με πολύ πιο καθοριστικό τρόπο στην ιστορία της Σπάρτης και της Ελλάδας. Η Γοργώ είχε παντρευτεί τον Λεωνίδα και είχε γιο τον Πλείσταρχο, μελλοντικό βασιλιά.
Τότε ένας αγγελιοφόρος έφτασε στην Σπάρτη μεταφέροντας δύο φαινομενικά άγραφες ξύλινες πινακίδες που ήταν καλυμμένες με κερί και δίπλωναν η μία πάνω στην άλλη. Κανείς από όσους τις είδαν δεν μπόρεσε να μαντέψει το μήνυμα που έκρυβαν οι πινακίδες εκτός από την Γοργώ, η οποία είπε ότι αν έξυναν το κερί, θα έβρισκαν ένα μήνυμα γραμμένο πάνω στο ξύλο. Πράγματι η Γοργώ είχε δίκιο και το μήνυμα των πινακίδων ήταν ιδιαίτερα σημαντικό αφού το είχε στείλει ο εξόριστος πρώην βασιλιάς Δημάρατος, για να προειδοποιήσει τους Σπαρτιάτες για την απόφαση του Ξέρξη να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι η Γοργώ ήταν μια ευφυής και οξυδερκής προσωπικότητα, που είχε την δυνατότητα να παρεμβαίνει στον δημόσιο βίο.
Ο Πλούταρχος, στο έργο του "Λακαινών Αποφθέγματα", αποδίδει στη Γοργώ κάποια αποφθέγματα που αποκαλύπτουν τη δυναμική προσωπικότητά της. Ένα από αυτά αναφέρεται στο υποτιθέμενο πρόβλημα αλκοολισμού που είχε ο πατέρας της, τον οποίο η Γοργώ προειδοποιεί ότι όσο περισσότερο κρασί πίνουν οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο άσωτοι και εξαχρειωμένοι γίνονται. Ένα άλλο, αφορά στην περίπτωση όπου όταν ένας ξένος της πρόσφερε μια στολή με πολλά στολίδια, εκείνη των απώθησε και του είπε: "Φύγε από δω! Δεν είσαι άξιος να κάνεις ούτε ό,τι κάνουν οι γυναίκες".
Τέλος, όταν κάποια γυναίκα της Αττικής την ρώτησε: "Γιατί μόνο εσείς, οι Λάκαινες, έχετε εξουσία πάνω στους άνδρες;", η Γοργώ απάντησε: "Επειδή είμαστε και οι μόνες που γεννάμε άντρες".

Η απάντησή της δείχνει τον σημαντικό ρόλο που έπαιζαν οι Σπαρτιάτισσες ως μητέρες και ως σύζυγοι

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΓΟΡΓΩ. Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ"