Κρητικα επώνυμα με ενετικές ρίζες

 Aνωγειανά επώνυμα με ενετικές ρίζες  --                                           

 

Μετά την κατάκτηση της Κρήτης από τους Βενετούς το 1211, κατέφευγαν λόγω εποικισμού από την Βενετία στην Κρήτη πολλές οικογένειες ευγενείς, ηγετικές, για να τη διοικήσουν.
Την ανώτατη κοινωνική βαθμίδα αποτελούσαν σι Βενετικοί ευγενείς και οι φεουδάρχες. Αριστοκράτες δεύτερης κατηγορίας ήταν οι Κρητικοί ευγενείς.
Οι απλοί πολίτες των πόλεων λεγόταν αστοί, οι δε χωρικοί διακρινόταν σε “άγραφους”, σε “απελεύθερους”, σε “πάροικους” και δούλευαν στα κτήματα του Δημοσίου.
Πολλοί από τους ευγενείς Βενετούς με την πάροδο των χρόνων εξελληνίστηκαν τέλεια και περισσότερο όσοι έμεναν στην ύπαιθρο. Ο Αγ. Ξηρουχάκης «Η Βενετοκρ. Ανατολή» αναφέρει ότι στην έκθεσή τους προς την Γερουσία οι σύνδικοί της Γρίτης και Γκαρτζόνης το 1584 λένε για τους ευγενείς αποίκους της Κρήτης και ιθαγενείς ότι κατάγονται από την Ιταλία, αλλά η καταγωγή τους είναι τόσο απηρχαιωμένη και λησμονημένη, ώστε μπορούν να λέγονται Έλληνες.

Συνεχίζοντας ο Ξηρουχάκης αναφέρει, “Οι ευγενείς Βενετοί αναμίχθηκαν και συγχωνεύθηκαν με τους ιθαγενείς Έλληνες με μικτούς γάμους, που παρά τις απαγορευτικές διατάξεις του Δόγη και αφορισμούς του Πάπα δεν έπαυαν να συνάπτονται μεταξύ Βενετών αποίκων και ιθαγενών Ελλήνων της νήσου, ευγενών και μη”.
Ο ιστορικός Στ. Ξανθουδίδης (Κρητ. συμβ. Ενετοκρ. αναφέρει “ότι από τη βάπτιση και στεφάνωση Κρητών από τιμαριούχους, εδίδοντο βενετικά βαπτιστικά ονόματα και από αναδόχους που δεν ήταν Βενετοί για να κολακέψουν κάποιον άρχοντα, είτε γιατί οι γονείς τα πρότειναν λόγω θαυμασμού προς το πρόσωπο κάποιου ενετού”.
Ο Γ. Πλουμίδης, οι Βενετοκρ. Ελληνικές χώρες, αναφέρει ότι “Μεταξύ των πληθυσμών και στρατιωτών είχαν αναπτυχθεί στενές σχέσεις φιλικές και συγγενικές, αφού αρκετοί είχαν νυμφευθεί γυναίκες του τόπου”. Οι μικτοί αυτοί γάμοι, ενώ προηγουμένως ήταν αθέμιτοι και απαγορεύονταν, ύστερα από τη συνθήκη του Καλλέργη (1299) επιτράπηκαν.
Οι Βενετοί ιστορικοί επίσης, θέλοντας να δικαιολογήσουν την αφομοίωση και συγχώνευση των ευγενών Βενετών με τους Κρητικούς, γράφουν ότι “έχομε τα ίδια ονόματα, γιατί οι ευγενείς Βενετοί όταν βάπτιζαν τέκνα Κρητικών τους έδιναν το δικό τους όνομα”.
Από παρωνύμια για σκωπτικούς λόγους σχηματισμένα από ονόματα επιφανών Βενετών, που στο τέλος κατέληξε να γίνουν οικογενειακά ονόματα των προσώπων αυτών και των απογόνων τους. Αυτά όμως τα Βενετικά οικογενειακά πρέπει να είναι ελάχιστα.
Ο Γενικός Προβλεπτής (1574 – 1577) Giakomo Foscarini στην έκθεσή του αναφέρει τα εξής σχετικά: “Από τους ευγενείς Βενετούς… πολλοί είναι, που δεν έχουν ανάμνηση της ευγενικής καταγωγής τους και πάρα πολλοί τόσο φτωχοί… εργάζονται με τα χέρια τους στις γεωργικές δουλειές και δεν διατηρούν τίποτε άλλο παρά το επίθετο και λίγο φέουδο, που τους έμεινε ύστερα από το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα,
Έχουν χάσει εντελώς τη γνώση της ιταλικής γλώσσας.
Και επειδή δεν υπάρχει δυνατότητα σε κανένα χωριό του νησιού αυτού να λειτουργούνται κατά το λατινικό δόγμα είναι αναγκασμένοι να μένουν στο χωριό να παρακολουθούν καμιά φτωχή θεία λειτουργία στις ορθόδοξες εκκλησίες, να βαφτίζουν τα παιδιά, να παντρεύονται και να θάβουν τους νεκρούς σύμφωνα με το ορθόδοξο δόγμα και τα ελληνικά έθιμα… Οικογένειες τέλεια ελληνικές, οι οποίες δεν πιστεύω πως μπορούν να υπόσχονται περισσότερα από ότι θα μπορούσαν να προσφέρουν οι ΄Ελληνες”.
“Ο F. Τhίriet ομιλεί για τον εξελληνισμό Βενετικών οικογενειών μέχρι του σημείου να φαίνεται ότι χειροτονούνται ορθόδοξοι ιερείς. Μετά τη μεγάλη επανάσταση των φεουδαρχών 1363 -65, που ένωσε τις αρχοντικές οικογένειες με τις βενετικές των πατρικίων, ένας μεγάλος αριθμός Βενετών γίνεται ορθόδοξος και αποδέχεται τις συνήθειες και τις πεποιθήσεις των Κρητικών με τις οποίες συζεί σχεδόν δύο αιώνες”.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία αναλύει με τον επιστημονικό και περίτεχνο τρόπο η κ. Χρυσ. Τσικριτσή – Κασιανάκη, καθηγήτρια της Φιλολογίας στο βιβλίο της “Κρητικά Επώνυμα Ένετικής Προελεύσεως” και καταλήγει, ότι τα οικογενειακά ονόματα ενετικής προελεύσεως προέρχονται:
1) από αναγνωρισμένα και υιοθετημένα νόθα παιδιά των Ενετών,
2) από μικτούς γάμους,
3) από εξελληνισμένους Βενετούς, που λόγω πτωχεύσεως έχασαν πρώτα την ευγένειά τους και ύστερα το εθνικό τους φρόνιμα,
4) από βενετικά βαπτιστικά και
5) πιθανόν να προέρχονται και μερικά από αυτά από ονόματα Βενετών που επικράτησαν ως παρωνύμια για σκωπτικούς λόγους.
Παραθέτουμε Παρακάτω τα Ανωγειανά επώνυμα ενετικής προελεύσεως κατ’ αλφαβητική σειρά.
Ι. Βιτώρος – Βιτώρης – Βιτ(τ)ώρος – Βιτωράκης – Βιτ(τ)ωράκης – Βικτωράκης – Βιτούρης – Βετούρης
Και σήμερα το βενετικό επώνυμο Vittοrί, Vittori, Vitturi και Vettore από το βαπτιστικό Vittirio. Προβλεπτής και γαλλικά Victor (λατ. = νικητής).
Η αρχοντική οικογένεια των Vitturi της Βενετίας, με δικό της οικόσημο ανέδειξε πολλές σημαίνουσες προσωπικότητες στην πολιτική, στο στρατό και την εκκλησία.
Μεταξύ αυτών ο Lorenzo Vittori του Daniel αρχιεπίσκοπος Κρήτης το 1595 και δούκας της Κρήτης το 1453 Benedetto Vitturi.
Οικογένεια Βιτούρη το 1600 στη Ζάκυνθο. Σε έγγραφο του 1637 ιδιοκτήτης μοναστηριού ο Ν. Sinior Manolesso Vittorio 1637.
Μεταξύ προσφύγων στη Ζάκυνθο έγγρ. 1682, Marietta Vittoropula, σύζυγος του Μάρκου Salemon και Μανόλης Γιαλινός λεγόμενος Vittorio.
Γνωστός ο προμαχώνας Βιτούρη (Vitturi) των ενετικών τειχών του Ηρακλείου Μarco Vitturi σε έγγραφο του 1212. Damianus Vittorio έγγραφο 1214 Candia. Βερνάδρος Βιτούρης και ο γιος του Σεβαστιανός σε έγγραφο του 1366 και 1375. Σε έγγραφο του 1364 Αndreolus Vittori gd joh, έγγραφο 1368. Bernardus Vittori consiliarius σε έγγραφο 1367 και 1368.
Ηernolaus ex recteuz de Sitia 1839, Νikoletus Antonius και Vituri έγγραφο 1395. Ο Bulgarus Victuzi έφερε στην Κρήτη σιτάρι, έγγραφο 1407.
Benedetto Vitturi σύμβουλος Κρήτης έγγραφο 1433. Σερ Laurentio Vitturi σύμβουλος Ρεθύμνου 1461.
Misser Vetturi το 1450. Αρχιεπίσκοπος Κρήτης το 1576 Lorenzo Vitturi. Ο ίδιος Ν. Venetus Laurentius Victuri Azchieriskopus Candie 1584 και αλλού ο ίδιος Lorenzo Bitturi.
2. Δακανάλης – Δακαναλάκης – Δαγκανάλης και Δακαναροπούλα.
Και σήμερα το βενετικό Da Canal και Ιταλικό Canale από τοπωνύμιο. Βλέπε και Καναλάκης και βυζαντινό Δεκανάλης, άσχετο με το κρητικό.
Το όνομα υπάρχει σε πολλές μαρτυρίες στην Κρήτη από το 1212 – 1623 με τους τύπους da Canale και de Canale ή de Canali.
Δούκες Johanes de Canali 1254 και Guidode Canale το1304 και 1308.
Στον Raynezio de Canalis παραχωρούνται δύο καβαλλαρίες στο διαμέρισμα Χανίων
1252 και Jacodo και Johanes de Canalis.Canaletto de Canale, 1320 στο Χάνδακα..
Georcio et Cuidoda Canal 1339, Ferdatores de Crete, Sclavurio και Νicolo da Canal.
Leonardus de Canali rtovidys vir• Feudatus noster in Creta, 1398. Επιθεώρηση του ιππικού Ηράκλειο από το τον Fadio da Canal Γενικό προβλεπτή το 1582. —•
Μεταξύ ευγενών Ηρακλείου και φεουδαρχών υπαίθρου, Alessio Canal, Domeniko, Marco, Nikolo, Marino Canal και άλλοι το 1583. —
Στο χρονικό του Τzivan 1644 μεταξύ των Νοd ven di Candia Canal. Σε έγγραφο του
1861 Δακαναροπούλα από τον Ξυδά.
3. Δραμουντάνης
Προβλεπτής βεν.Tramontin και ιταλικό Tramantana = chesta o viene Nord. Το όνομα δεν προέρχεται βέβαια από το βενετικό επώνυμο, αλλά από το όνομα του αέρα παρωνύμιο για κάποιον με δυναμική παρουσία.
4. Κουτάντος Αcotanto Cotonto
Επώνυμο Αcotanto, Αcoitanto ven από 1112 στα παρωνύμια πιθανόν από αccogli tanto o tanti. Μήπως από contento που μαρτυρείται στην Κρήτη με προθετικό α;
Οι Αcotanto παλιά βενετική οικογένεια πατρικίων που μερικοί δέχονταν ότι προέρχονται από την Κωνσταντινούπολη.
Στη Βενετία το 1144 και 1184 έγγρ. Μάρκος και Δομένικος Αcotanto.Jocoro Acotanto 1212 και Marco Acotanto Jacobus Acotanto consiliarius σε έγγρ. 1219. Ciacomo Acotanto μάρτυρας και Jacomo Acotanto consiliere σε έγγραφα 1224 και 1225, Donnemico αδελφός του Ciuliano Acotanto και Marino 1225. Jacodus Acotanto deccarius na b. στο Χάνδακα εγγρ. 1271. Ιάκωβος Αccontanto κάτοικος στο Βούργο του Χάνδακα. Kalli χήρα του Μάρκου Αccontanto, Πέτρος Accontanto κάτοικος Χάνδακα, έγγραφα 1280- 81. Ιάκωβος Αccotanto του Λέανδρου σε έγγραφα 1301-1302. Σερ Jacobellus Acotanto Zogatus και ser Πέτρος και σερ Λουκάς Acotanto σε έγγραφα 1341, 1346, 1347. Ερμόλαος Acot Κομερκλάριος Κρήτης 1343.
Αcotanto Στέφανος στη Σητεία το 1370 και Πέτρος Cotanto σε έγγρ. Του 1399.
Άγγελος Ακοτάντος έγγρ. 1436.
Ο Άγγελος Ακοτάντος ή Κοτάντος ζωγράφος είχε δύο αδελφούς τον Giovani επίσης ζωγράφο σε έγγραφα 1450 και 1477 και τον Θεόδωρο σχολάρχη. Dominus Pasguali Contonto Butano σε έγγρ. του 1495. σε έγγρ. του 1513 αναφέρεται η κόρη του πoτέ Magisstri Joannis Akotanto ζωγράφος Χάνδακα. Μανόλης Κουτάντος έγγρ. 1582 και Βιτζέντζος Κουτάντος έγγρ. 1583. Μιχαήλ Agvotanto de continios Agnetis 1222.
5. Μανιώρος – Μανιωράκης
Η συγγραφέας πιστεύει ότι προέρχεται από το Μανιός – Μανιόρος. Βαπτιστικό Μagno από λατινικό magnus = gande. Αλλά και Μario βαφτ. από λατινικό Μarius από το αρχαϊκό manus.
Σερ Sclavus Magno από τη Βενετία κάτοικος Χάνδακα 1352. Σε έγγραφα του Ι363 1395 σι Βενετοί Sclavus Magno, Madlus, Magno, Marius και Johanes Magno. Στα Χανιά το 1536 mastro Maro Mari και Mastro Manoli Mari, Retrus magnus thesaurarius 1545. Γιάννης υιός Μανιού έγγραφο 1672 και Μανόλης Μανιάς έγγρ. 1674. Αλοΐσιος (Αλεβίζε) Μάνιο, έκτακτος προβλεπτής Σούδας έγγρ. 1713. Μανιουδάκη από την Κρήτη το 1868 στη Ζάκυνθο.
6. Μανούσος, Μανουσάκης, Μανούσακας, Μανουσακάκης, Μανουσουδάκης, Μανουσιουδάκης, Μανουσιδάκης, Μανουσέλης, Μανουσελάκης και Μανουσογιαννάκης
Από το βαφτιστικό Μano, Manea, Manusso,Manoli προβλεπτής Μari, Maro, Matusso και Zane Zanessi,Zanusso, προβλεπτής Γιάννης Γιαννούκος – Γιαννούσος (επών. Γιαννουσάκης στις Μαργαρίτες Μυλοποτάμου), Μιχ. Γιαννούσος 1566.
Κατά την εποχή της Ενετοκρατίας το Εμμανουήλ – Μανόλης συνηθίζεται ως Μάνος – Μανός – Μανιός – Μανέας – Μανούκος – Μανούσος από επίδραση βενετική. Ο Οlinieri έχει Μani, Manuzio, Manuzzato, Manoli από το 1309, Μanolessus από το 1075 από μεσαίων. βαφτ. ο Εm. De Felice έχει βαφτίσει Μanolo υποκ. του Εmmanouele.
Σε έγγραφο του 1479 βαφτ. Μanussio Marci. Ser Manussio 1546. Μanutio Rireri στα Χανιά 1536, Μanusso di Candia 1559 και Μanusso Mara Candiote, 1569.Μανούσος Πρέβελης του Πέτρου 1591.
Σε έγγραφα του 1503 -1509 Μanoli da Candia και 1501 -1517 Μanusso da Candia που ο Αντ. Πάρδος ταυτίζει.
Στα κατάστιχα του νοταρίου Μ. Μαρά 1538 – 1578 βρίσκουμε αδιακρίτως Μανουήλ ή Μανέας, Μανώλης ή Μανούσος. Μανούσος Πηγάς δάσκαλος 1567 και 1582, Μανοήλ Πηγάς δάσκαλος 1572 το ίδιο πρόσωπο όπως δέχεται και ο Μέρτζιος. Και η Ασπασία Παπαδάκη από την ανάγνωση πολλών εγγράφων ταυτίζει το Εμμανουήλ – Μανέας – Μανούσος. Επίσης η Μ. Κωνσταντουδάκη ταυτίζει τον Μανέα Μουζουράκη ζωγράφο 1509-1534 με τον ser Manussio Mazurachi και με τον Μανέα Μουζουράκη μάρτυρα σε έγγρ. του 1549. Σε έγγρ. του 1692 Σταμάτης υιός Μανούσου και Παύλος υιός Μανούσου.
7. Μέμμος, Μεμάκης
Και σήμερα βενετικό Μemο. Ο Τριανταφυλλίδης το ετυμολογεί από Μεμάς υποκοριστικό του Γεράσιμος. Νομίζω από το βεν. επώμυνο Μemmo από βαφτ. Μπιο και Μemmο υποκ. του Gulielmo. Οι Μemo μεταξύ των αρχοντικών οικογενειών της Βενετίας ανέδειξε 3 δόγες, συγκλητικούς και επισκόπους.
Στην Κρήτη δούκας ο Ludonicus Memmo το 1584 και Αρχιεπίσκοπος Vitus το 1407 και Μichael Memmo 1448.
Νicolaus Memo κάτοικος Χάνδακα σε έγγραφα του 1272 και 1281. Masseo Memmo signore di notte εγγρ. 1349 και άλλοι.
Tzibanus Memo σε έγγρ. 1481, Αndrea Memo consilie 1482-1485 και Μichele Memo consiliere 1488-1491.
Πιέρος Μέμος σε διαθήκη του 1500. Ιωάθαν Μέμος αρχιγραμματέας, αρχειοφύλαξ και Δ/ντής αστυνομίας (1567-71). Μισέρ Βιττόρε Μέμο έγγρ. 1581.
Αμπέλι του ευγενή μισέρ Τζορτζή Μέμο έγγρ. 1618 Κωνσταντ. Μέμος (1699) διδάσκαλος του Ελληνικού Σχολείου στη Βενετία. Ασφαλώς ο ίδιος Κωνστ. Μέμος ακαδημαϊκός Αβλαβής (Πlesο) 1669 – 1701. Μέμος στον Αγ. Βασίλειο Πεδιάδος 1747.
8 . Μπαγγέρης – Μπαγκέρης – Παγκέρης – Μπαγκεράκης – Μπαγκράκης Από μπαγκέρης (danchiere = τραπεζίτης).
9. Μπρίνταλος, Μπρεδάκης – Μπρεδόπδυλος, Πρεντάκης, Μπριντάκης, Πρίνταλος, Μπρεντάης, Μπρεντάνας, Ντί Μπρέντα
Το Πρεντάκης – Μπρεδάκης έχει σχετίσει παλαιότερα με τη λέξη praeda η συγγραφέας και τα ονόματα Μπρεδολόγος και Πρεδευσής. Πιθανόν όμως να προέρχονται και απ’ ευθείας από το βενετικό όνομα Βreda, Bredani βενετικό οικογ. Breda, Bredo στα ονόματα από παρωνύμια.
ΙΟ. Σαλούστρος
Πιθανόν να σχετίζεται με τη λέξη σαλούστρο που απαντάνται στον Καστούρμπο και η σημασία και ετυμολογία της είναι άγνωστη. Πιθανότερο να προέρχεται από βαφτ. sallustio. Κρητικοί ευγενείς Ρεθύμνου οι Saluzzi 1574. Μεταξύ ευγενών Κρητών Ρεθύμνου 1583 Μattio Salustro του π. μισέρ Ραntalon Zuane του π. πισέρ Francessco και Ζυane Salustro il Vecchio.
Αndriana Salustopula έγγρ. 1683 μεταξύ Κρητών προσφύγων στην Κέρκυρα.
ΙΙ. Σμπώκος, Σπόκος και Σπώκος, Μπόκος
Από Sbocco = στόμιο, εκβολή, αιμόπτυση. Η συγγραφέας νομίζει το πιθανότερο από το Βocho όπως Βώλος – σβώλος, Κάνθαρος – σκαθάρι, κόκος – Σκόκος, βαφτιστικό βεν. Βοcco και Βodolinu και οικογ. Βοcchi, Bocho, Boccoli, Bocco. Ήδη από τον 11ο αιώνα βαφτ. Βocca, από παρωνύμιο Βocca ή Βυcca.
Σε έγγραφο του 1381 Βarnada Βοcho από τη Βενετία. Pres ditez Alonixius Bochos 1463. Επίσης Βοcho σε έγγρ. του 1535.

Του ΜΑΝΟΛΗ ΜΙΧ.ΔΑΚΑΝΑΛΗ---

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κρητικα επώνυμα με ενετικές ρίζες "

Οι Βιβλιοθήκες της αρχαίας Ελλάδας

 Επ. Βρανόπουλου

Δρα ­ Ιστορικού – Αρχαιολόγου

    Σε μια χώρα που γεννήθηκε το πνεύμα της επιστήμης και η φιλοσοφία, που η τέχνη έφτασε στο αποκορύφωμα της, που το θέατρο αποτέλεσε σχολείο υψηλού επιπέδου για όλες τις …ηλικίες, σε μια χώρα που δεν υπήρξε πόλη χωρίς θέατρο – μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του πολιτισμού – δεν θα ήταν δυνατό να μην έχουν υπάρξει και αγαπηθεί και οι βιβλιοθήκες. Υπήρχαν βιβλιοθήκες στις αρχαίες Ελληνικές πόλεις; Εκτός από σποραδικές περιπτώσεις, οι αρχαίοι συγγραφείς δεν αναφέρονται στο θέμα αυτό. Υπάρχουν όμως, ευτυχώς, επιγραφικές πηγές που έρχονται να συμπληρώσουν το κενό.

    Οι αρχαίοι Έλληνες που τόσο καλλιέργησαν τις τέχνες και τα γράμματα, ήταν επόμενο να εκτιμήσουν την επινόηση και τη χρήση του αλφαβήτου σε τέτοιο σημείο, ώστε ο Σοφοκλής να βάλει στη χαμένη τραγωδία του «Αμφιάραος» ένα ηθοποιό να σχηματίζει με κινήσεις του χορού τα γράμματα, ενώ σε άλλη τραγωδία ­ επίσης χαμένη – του Αθηναίου Καλλία, 24 μέλη χορού υποδύονταν τα ισάριθμα γράμματα του αλφάβητου, χαρακτηριστική άλλωστε της γοητείας που είχε στους αρχαίους Έλληνες η χρήση των γραμμάτων είναι και η ωδή του Πινδάρου στο γράμμα Σ.Από χρόνους παλαιότατους πρώτοι οι τύραννοι ενδιαφέρθηκαν για τη διάδοση των ομηρικών επών, τα οποία φρόντισαν να περισυλλέξουν και να διασώσουν. Σ’ αυτούς ακριβώς τους χρόνους και μάλιστα στη διάρκεια της τυραννίδας, στην Αθήνα, του Πεισιστράτου, πρέπει να τοποθετηθεί και η ίδρυση των πρώτων βιβλιοθηκών στην Ελλάδα.

   Όταν γίνεται λόγος για βιβλιοθήκες στην αρχαία Ελλάδα, η σκέψη μας ανατρέχει συνήθως στις γνωστές βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας, της Περγάμου και ίσως το πολύ – πολύ στις βιβλιοθήκες του Πανταίνου και του Αδριανού στην Αθήνα. Αλλά τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες Ελληνικές πόλεις, όχι μόνο του μητροπολιτικού αλλά και του αποικιακού Ελληνισμού, υπήρξε ένας πολύ μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών, για τις οποίες δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε εκτός από την ύπαρξή τους. Την ύπαρξη αυτών των βιβλιοθηκών βεβαιώνουν περισσότερο επιγραφικές και λιγότερο φιλολογικές πηγές.Την ύπαρξη βιβλιοθηκών στην Αθήνα μαρτυρεί ο ιστορικός Πολύβιος μνημονεύοντας τον επίσης αρχαίο ιστορικό Τίμαιο. Λέει δηλαδή ο Πολύβιος ότι, όταν ο Τίμαιος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις Συρακούσες, για να αποφύγει την πίεση του τυράννου Αγαθοκλή, κατέφυγε στην Αθήνα, όπου έζησε 50 (!) χρόνια ερευνώντας τις βιβλιοθήκες της πόλης του Κέκροπα. Από άλλες σποραδικές πληροφορίες που βρίσκονται σε φιλολογικές πάλι πηγές συμπεραίνεται ότι υπήρχε μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών στον εκτός της μητροπολιτικής Ελλάδας ελληνισμό.

    Συγκεκριμένα στην Ασία είχαν βιβλιοθήκες οι Ελληνικές πόλεις Έφεσος, Μίλητος, Αλικαρνασσός, Ηράκλεια του Πόντου, Κνίδος, Μύλασα, Νύσσα, Πέργαμος, Πριήνη, Προύσα, Σινώπη, Σμύρνη, Τέως, Αντιόχεια, Αφροδισιάδα, Καισαρεία, Ταρσός. Μαγνησία του Μαιάνδρου, Μαγνησία Σιπύλου, Ιασός, Θυάτειρα, Άσσος και Λάμψακος. Ανάλογες βιβλιοθήκες πρέπει να είχαν και οι ελληνικές αποικίες στη Δύση και στα παράλια της Β. Αφρικής. Κατά κάποια περίεργη όμως σύμπτωση δεν μνημονεύεται στις σωζόμενες επιγραφικές και φιλολογικές πηγές βιβλιοθήκη άλλη πλην εκείνης των Συρακουσών.Στην κυρίως Ελλάδα δεν υπήρχε πόλη χωρίς βιβλιοθήκη ή τουλάχιστον χωρίς δημόσιο αρχείο, συμπεριλαμβανομένων και των πιο μικρών πόλεων. Και είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα συγγράμματα βιβλιοθηκονομίας γράφτηκαν από τον Έλληνα Αρτέμωνα, που καταγόταν από την Κασσάνδρεια. Ο Αρτέμων έγραψε δύο τέτοια συγγράμματα, που είχαν τίτλους «Περί βιβλίων συναγωγής» και «Περί βιβλίων χρήσεως».

Βιβλιοθήκες στην Αθήνα

    Όπως προαναφέρθηκε από τη διήγηση του Πολύβιου για τον Τιμαίο εξάγεται έμμεσα το συμπέρασμα ότι στο «κλεινό άστυ» υπήρχε μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών. Ωστόσο, οι σχετικές πληροφορίες είναι πολύ λίγες. Η παλαιότερη βιβλιοθήκη στην Αθήνα ανάγεται στους χρόνους του Πεισιστράτου, ο οποίος εκτός του ενδιαφέροντος που εκδήλωσε για την περισυλλογή και για την ταξινόμηση των Ομηρικών Επών, ίδρυσε πρώτος στην Αθήνα και δημόσια βιβλιοθήκη. Οι Αθηναίοι την επαύξησαν αργότερα με μεγάλη επιμέλεια και φροντίδα. Όταν ο Ξέρξης κυρίευσε την Αθήνα, το 480 π.χ, λεηλάτησε τη βιβλιοθήκη του Πεισιστράτου και μετέφερε τα συγγράμματά της στην Περσία. Αλλά στα χρόνια των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου ο Σέλευκος, ο Νικάνωρ, κατόρθωσε να ανεύρει τα συγγράμματα της βιβλιοθήκης του Πεισιστράτου και να τα ξαναστείλει στην Αθήνα. Στην πόλη της Παλλάδας υπήρξε ονομαστή βιβλιοθήκη και κατά τους χρόνους του Δημητρίου, του Φαληρέα, που έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και ζήλο για τα βιβλία. Ο Παυσανίας μνημονεύει την ίδρυση στην Αθήνα βιβλιοθήκης από τον αυτοκράτορα Αδριανό. Στην ίδρυση της βιβλιοθήκης αυτής αναφέρεται και ο Ευσέβιος. Η βιβλιοθήκη του Αδριανού στην Αθήνα ήταν πλούσια, επιβλητική και πολυτελής. Τα ερείπια και το μέγεθός της εντυπωσιάζουν και σήμερα τον επισκέπτη του χώρου της, που βρίσκεται στο τέλος της οδού Αιόλου. Από αρχαίες πηγές επιγραφικές, που επιβεβαιώθηκαν και από τις ανασκαφές του χώρου της Αγοράς των κλασικών χρόνων είναι γνωστή η ύπαρξη, στον επίσημο αυτό χώρο, της βιβλιοθήκης του Πανταίνου. Πρόκειται για 2 επιγραφές που αναφέρονται η μία στην ίδρυση και η άλλη στη λειτουργία αυτής της βιβλιοθήκης. Η πρώτη επιγραφή αναγράφει:

«Αθηνά Πυλιάδι … Αθηναίων ο ιερεύ Μουσών φιλοσόφων Τ. Φλάβιος Πάνταινος Φλαβίου Μενάνδρου διαδόχου υιός τας έξω στοάς, το περίστυλον, την βιβλιοθήκην μετά των βιβλίων, τον εν αυτοίς πάντα κόσμον, εκ των ιδιων … ανέθηκε.»

 Η άλλη επιγραφή. που αποτελούσε μέρος του κανονισμού της βιβλιοθήκης αναγράφει:

«Βιβλίον ουκ εξενεχθησεται επεί ωμόσαμεν ανοιγήσεται από ώρας πρώτης μέχρι έκτης».

 Η επιγραφή του 1ου αι.π.χ., που έχει δημοσιευτεί στο Inscriptiones Graecae ΙΙ, 1029. μας πληροφορεί για την ύπαρξη και λειτουργία και άλλης βιβλιοθήκης στην Αθήνα, γνωστής ως «εν Πτολεμαίω», ενώ η επιγραφή Ι.G.11.1009 προσφέρει ένδειξη ότι υπήρχε και στον Πειραιά βιβλιοθήκη.

Βιβλιοθήκες άλλων πόλεων στη μητροπολιτική Ελλάδα.

      Εκτός από τις βιβλιοθήκες στην Αττική, υπήρχαν βιβλιοθήκες. όπως φαίνεται από σποραδικές πάντα πληροφορίες, τόσο στις φιλολογικές πηγές όσο και στις επιγραφικές και στις εξής πόλεις: Στους Δελφούς, όπως διαπιστώνεται από δελφική επιγραφή, η οποία αναφέρει ίδρυση βιβλιοθήκης από το Κοινό των Αμφικτυόνων (Bulletin de Correspodance Hellenique. 20, 1896, σ. 720), αλλά και στην Επίδαυρο υπήρχε βιβλιοθήκη, η οποία είχε αφιερωθεί στο θεό Ασκληπιό. Επίσης, έχει βρεθεί επιγραφή στη νήσο Δήλο, η οποία μνημονεύει οίκημα Ανδρίων, όπου υπήρχε συλλογή των έργων του ποιητή Αλκαίου. Εκτός από τη Δήλο είχαν βιβλιοθήκες και τα νησιά Σάμος, Ρόδος, Κως, Κρήτη και Κύπρος. Η ύπαρξη βιβλιοθήκης στη Ρόδο διαπιστώνεται πάλι επιγραφικά από απόσπασμα καταλόγου που περιείχε γύρω στα 50 συγγράμματα. Μεταξύ τους αναφέρονται και 2 συγγράμματα με τους τίτλους «Προς Ευαγόραν κυπριακών» (αντίγραφα δύο) «Αλεξάνδρω Εγκώμιον» (αντίγραφο ένα) και «περί της Αθήνησι Νομοθεσίας» (αντίγραφα πέντε).

     Για βιβλιοθήκη στη Σάμο δεν σώζεται καμία πληροφορία στις επιγραφικές πηγές. Ο συγγραφέας ωστόσο των δειπνοσοφιστών Αθηναίος, ο οποίος συχνότερα από κάθε άλλον αρχαίο συγγραφέα αναφέρεται στις βιβλιοθήκες και σε βιβλιόφιλους, κάνοντας λόγο για τους Έλληνες εκείνους που είχαν γίνει διάσημοι στον αρχαίο κόσμο εξαιτίας των Πλούσιων βιβλιοθηκών τους, αναφέρει τον τύραννο της Σάμου Πολυκράτη, τον Αθηναίο Ευκλείδη, το γνωστό Αθηναίο τύραννο Πεισίστρατο, τον Νικοκράτη, τον Κύπριο, τους βασιλιάδες της Περγάμου Απάλους και Ευμένηδες, τον Αριστοτέλη, τον Ευριπίδη, τον Θεόφραστο και τον Νηλέα, ο οποίος απέκτησε τα βιβλία που περιείχαν οι βιβλιοθήκες των δύο τελευταίων μεγάλων ανδρών, δηλαδή του περίφημου Σταγειρίτη φιλόσοφου και τον διάδοχό του στη διεύθυνση της Περιπατητικής Σχολής, Θεόφραστον.Βιβλιοθήκη στην Κω αναφέρει επιγραφή (δημοσιευμένη στο Bulletin de Correspondance Hellenique, 59. 1935, σ. 421-425) η οποία περιέχει τα ονόματα των δωρητών της βιβλιοθήκης. Μεταξύ αυτών αναφέρονται και ο Διοκλής και ο γιος του Απολλόδωρος, που από κοινού πρόσφεραν τη δαπάνη για την ανέγερση του κτιρίου της βιβλιοθήκης, καθώς και για την αγορά 100 βιβλίων. Αναφέρονται, επίσης ο Εκαταίος ως δωρητής 200 συγγραμμάτων, ο Αγησίας ως δωρητής 200 δραχμών, ο Ξενοκλής που δώρισε 200 δραχμές και 100 βιβλία και άλλοι δωρητές,

    Στην Κρήτη υπήρχε κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους βιβλιοθήκη δίπλα στο παλάτι της Κνωσού, όπως διαπιστώνεται από θραύσμα επιγραφής, που μνημονεύει τη βιβλιοθήκη αυτή. Στην Κύπρο αναφέρονται επίσης βιβλιοθήκες, τόσο από τον Αθήναιο όσο και από επιγραφή που μνημονεύει «επιμελητήν βιβλιοφυλακίου». Με βεβαιότητα διαπιστώνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης και στη Σπάρτη από φιλολογικές πηγές, ενώ από επιγραφικές πηγές συμπεραίνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης στη Μεσσηνία. Από άλλη φιλολογική πηγή είναι γνωστή και η λειτουργία βιβλιοθήκης στην πόλη των Πατρών.

     Όσον αφορά στη Β. Ελλάδα, πρέπει να υπήρχε βιβλιοθήκη στην Πέλλα. Από αυτή φαίνεται ότι ο Ρωμαίος στρατηγός Αιμίλιος Παύλος έφερε στη Ρώμη τον πρώτο μεγάλο αριθμό ελληνικών συγγραμμάτων, μετά τη νίκη του επί του βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα.Η ύπαρξη βιβλιοθήκης στην Πέλλα, που πρέπει να υποθέσουμε ότι χρησιμοποιούσε και ο Μ. Αλέξανδρος, ως μαθητής του Αριστοτέλη, μας θυμίζει το σχετικό ενδιαφέρον που έδειξε ο νεαρός βασιλιάς με τη διαταγή που έδωσε μετά την κατάληψη της Περσίας, να ερευνηθούν τα ιερά περσικά βιβλία και όσα αναφέρονταν στη φιλοσοφία, την ιατρική, τη γεωργία και την αστρονομία να μεταφράζονταν στην ελληνική γλώσσα και να αποστέλλονταν στην Αλεξάνδρεια. Από άλλη, τέλος, αναθηματική επιγραφή της Μακεδονίας, που δημοσιεύτηκε στο B.C.H., 57,1933, σ. 316­320, διαπιστώνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης και στην πόλη των Φιλίππων.

   Αναφερόμενοι στις βιβλιοθήκες που μπορούμε να επισημάνουμε από ενδείξεις φιλολογικές και επιγραφικές, δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε και τη βιβλιοθήκη της Περιπατητικής Σχολής.

    Τα συγγράμματά της μετά το θάνατο του Αριστοτέλη, περιήλθαν στην ευθύνη του διαδόχου του Θεοφράστου. Τα συγγράμματα του Θεοφράστου, μαζί με τα βιβλία του Αριστοτέλη, περιήλθαν στους σωκρατικούς φιλοσόφους Έραστο, Κορίσκο και στο γιο του Κορισκου, Νηλέα. Ο Νηλέας, μαθητής του Αριστοτέλη και του Θεοφράστου, κληρονόμησε τα βιβλία των δύο δασκάλων του και τα μετέφερε στην πόλη Σκήψη της Μ. Ασίας.Μετά το θάνατο του Νηλέα περιήλθαν σε ιδιώτες που τα είχαν αταξινόμητα και κατάκλειστα. Όταν οι τελευταίοι έμαθαν για το ζήλο, με τον οποίο οι βασιλιάδες της Περγάμου συγκέντρωναν βιβλία, τα έκρυψαν σε υπόγεια κρύπτη, όπου φθάρηκαν από την υγρασία και τα σκουλήκια. Οι απόγονοί τους τα πούλησαν σ’ αυτή την κατάσταση στον Απελλικώντα την Τηιο, ο οποίος, κατά τον Στράβωνα, ήταν «φιλόβιβλος μάλλον ή φιλόσοφος».

     Για να αποκαταστήσει αυτός τα καταστραμμένα συγγράμματα, τα αντέγραψε εκ νέου ξαναγράφοντας από την αρχή ολόκληρα μέρη τους κι έτσι τα εξέδωσε γεμάτα λάθη. Κατά τον Αθήναιο, ωστόσο ο Νηλέας πούλησε τα βιβλία του Αριστοτέλη και του Θεοφράστου στον Πτολεμαιο, τον Φιλάδελφο και έτσι αποτέλεσαν αργότερα το πρότυπο για την οργάνωση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Μετά το θάνατο του Απελλικώντα ο Σύλλας μετέφερε τα βιβλία του στη Ρώμη (Πλουτάρχου, Σύλλας 26,1-2).

    Εκτός από τις δημόσιες βιβλιοθήκες υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα και πολλές ιδιωτικές. Ιδιωτική βιβλιοθήκη αξιόλογη είχε ο Ευριπίδης, καθώς και ο σύγχρονος του Πλάτωνα φιλόσοφος Μενέδημος, από την Ερέτρια. Ο Ισοκράτης (Αιγηνιτικός, 5) αναφέρεται σε κάποιο Θράσυλλο, που είχε σπουδαία συλλογή συγγραμμάτων περί μαντικής. Ο Πλούταρχος, τέλος, στη βιογραφία του Ζήνωνα, περιγράφει κατάστημα πωλητού βιβλίων στην Αθήνα, όπου οι πελάτες ερευνούσαν ή διάβαζαν τα συγγράμματα, όπως γινόταν και στις βιβλιοθήκες.

Γραφικές ύλες της αρχαίας Ελλάδας

   Όταν ακούει κανείς για γραπτά κείμενα στην αρχαία Ελλάδα, σκέπτεται συνήθως επιγραφές σε μάρμαρο ή συγγράμματα γραμμένα σε παπύρους ή περγαμηνές. Υπήρχαν όμως και κείμενα γραμμένα επί ποικίλης ύλης. Οι νόμοι του Σόλωνα π.χ. είχαν γραφεί σε ξύλινους κυλίνδρους, που ονομάζονταν «άξονες», καθώς και σε τριγωνόμορφες πινακίδες, τις «κύρβεις» που είχαν στηθεί πάνω στην Ακρόπολη. Ο Πλίνιος κάνει λόγο για επιγραφές χαραγμένες σε πλάκες μολύβδου, σώθηκε δε και μια πλάκα ανεπίγραφη χαλκού και άλλη σιδήρου (Ι.G.Α.321και322).Ο Ιώσηπος αναφέρει μολύβδινους χάρτες και ο Πλούταρχος ιστορεί ότι η ποιήτρια Αριστομάχη αφιέρωσε στους Δελφούς σύγγραμμα, που είχε μορφή μεταλλικού ειληταρίου. Άλλη χάλκινη πινακίδα βρέθηκε στην Ολυμπία με χαραγμένο επάνω τις ένα κείμενο συνθήκης, που έγινε μεταξύ Ηλείων και αντιπάλων τους. Χαράζονταν ακόμη επιγραφές πάνω σε πήλινες πλάκες (επί κεράμου), σε δέρματα, σε θαλασσινά όστρακα και σε οστά. Αλλά και πάνω σε ελάσματα χρυσού χαράσσονταν κείμενα, όπως π.χ. στα ορφικά χρυσά πλακίδια, τα γνωστά τόσο από την Κρήτη όσο και από την Ιταλία. Ως καθαρή όμως, Ελληνική επινόηση μπορούν να θεωρηθούν οι ξύλινες πινακίδες, οι επαλειμμένες με κερί. Οι πινακίδες αυτές επέτρεπαν τη συνεχή επανεγγραφή κειμένων μετά την απόσβεσή τους, γι’αυτό και τις χρησιμοποιούσαν κυρίως οι μαθητές για εξάσκηση. Όλες αυτές οι πληροφορίες προκύπτουν από τη μελέτη των φιλολογικών και των επιγραφικών πηγών. Από τις επιγραφές έχουμε και την πληροφορία ότι οι βιβλιοθηκάριοι των αρχαίων ελληνικών βιβλιοθηκών ονομάζονταν γραμματείς και επιμελητές των βιβλιοφυλακίων. [Αναδημοσίευση από το περιοδικό Αρχαιολογία]

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Βιβλιοθήκες της αρχαίας Ελλάδας"

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού στο ράδιο Πάφος 14/07/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού στο ράδιο Πάφος 14/07/2014 "

Απίστευτοι οι αρχαίοι έλληνες μεταλλουργοί!

Με ευρηματικές τεχνικές που δεν είχαμε φανταστεί και με αυστηρές προδιαγραφές, χαραγμένες σε «οδηγίες χρήσης», δούλευαν τα μέταλλα οι πρόγονοί μας

Οι ογκόλιθοι που επάνω τους στηρίζονται με σιγουριά οι κομψές Καρυάτιδες είναι στέρεα και αόρατα για τον επισκέπτη συνδεδεμένοι μεταξύ τους με τη μέθοδο των διπλών Τ. Το ίδιο και οι ογκόλιθοι ψηλά επάνω από τις κολόνες

Βλέπεις σε Αρχαιολογικό Μουσείο όπως αυτό του Πειραιά το τεράστιο απομεινάρι από το έμβολο ενός αρχαίου πλοίου και το προσπερνάς μάλλον γρήγορα, γιατί προτιμάς ίσως να θαυμάσεις τα αγάλματα με τις υπέροχες σωματικές λεπτομέρειες που βρίσκονται εκτεθειμένα στον ίδιο χώρο. Δύσκολο να τα συνδέσεις αυτά τα δύο πράγματα. Και εγώ δεν είχα ιδέα για αυτό ώσπου παρακολούθησα μια διάλεξη του κ. Γιώργου Βαρουφάκη για την τεχνολογική εξέλιξη των εμβόλων στα πολεμικά πλοία της κλασικής εποχής και άνοιξαν κάπως τα μάτια μου. Και όποιος άλλος παρακολούθησε τις διαλέξεις που διοργάνωσε η Ελληνική Εταιρεία Μελέτης της Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας αυτή τη χρονιά είχε άλλη μία ευκαιρία για να θαυμάσει όχι μόνο την επινοητικότητα των Αρχαίων Ελλήνων αλλά και το πώς οι ανακαλύψεις τους ενσωματώνονταν σε περισσότερες από μία πτυχές της ζωής τους. Δηλαδή ο προσεκτικός και υποψιασμένος αναγνώστης των αρχαίων κειμένων θα βρει τον απόηχο από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας της αντίστοιχης εποχής και στους μύθους και στα έπη και στην καθημερινή ζωή, στο εμπόριο αλλά και στα πολεμικά πλοία. Ενώ ο επισκέπτης των μουσείων θα τα δει αυτά να έχουν εφαρμοστεί στα όσα έχουν σώσει ως σήμερα οι ανασκαφές.

Ο αρχισιδηρουργός

Ο μεταλλουργός Γιώργος Βαρουφάκης

Ο κ. Βαρουφάκης ξεκίνησε ως χημικός για να μετεξελιχθεί σε μεταλλουργό. Γεννήθηκε το 1925 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και εργάστηκε από τη δεκαετία του '50 στη Χαλυβουργική. Εκεί κάποια στιγμή ο καθηγητής της Ανόργανης Χημείας Ε. Στάθης τού ανέθεσε να μελετήσει δύο οξειδωμένα χάλκινα θραύσματα από έναν αρχαϊκό Κούρο του 6ου αιώνα π.Χ. και από μιαν Αρτέμιδα του 5ου αιώνα π.Χ. Επρεπε να αποφανθεί για το αν είχαν κάνει καλά που τα έπλυναν στο Αρχαιολογικό Μουσείο με απεσταγμένο νερό και γενικά αν συντηρήθηκαν σωστά. Η έρευνα πήγε καλά, η συντήρηση ήταν αυτή που έπρεπε, τα αγάλματα τώρα βρίσκονται στο Μουσείο του Πειραιά και εκτός αυτού υπήρχε πλέον ένας... άνθρωπος αναφοράς, αφού αρκετοί αρχαιολόγοι ζητούσαν πλέον τη γνώμη του σχετικά με τα μεταλλικά ευρήματά τους.

Αλλά και εκείνος δεν έμεινε μόνο με τις θεωρητικές του γνώσεις της Χημείας και εκτός αυτού αν και παιδί είχε αποστραφεί τα Αρχαία, εξαιτίας του τρόπου διδασκαλίας τους, τώρα έγινε ένας παθιασμένος αναγνώστης του Ομήρου, του Ηροδότου, του Θουκυδίδη, του Ξενοφώντα. Κάνοντας ένα ακόμη βήμα στη συνέχεια, άρχισε να πειραματίζεται στον χώρο της δουλειάς για τους τρόπους που οι αρχαίοι μεταλλουργοί δημιουργούσαν τα κράματά τους. Εφτιαχνε πρωτόγονους φούρνους, προβληματιζόταν για τα εργαλεία που είχαν στη διάθεσή τους οι αρχαίοι τεχνίτες-καλλιτέχνες. Εκτός από αρχισιδηρουργός λοιπόν έγινε και ερευνητής. Βοήθεια και κατανόηση έβρισκε από τους απλούς χαλυβουργούς του εργοστασίου. Μία ημέρα έδωσε έναν μεταλλικό δίσκο σε κάποιον από αυτούς τους προικισμένους τεχνίτες με την παράκληση από τον δίσκο, επινοώντας την κατάλληλη τεχνική, χωρίς να του αποκαλύψει τη σκέψη του, να δημιουργήσει έναν μικρό λέβητα. Επειτα από δοκιμές και δοκιμές πραγματικά ο άνθρωπος σφυρηλατώντας από το κέντρο προς την περιφέρεια κατά μήκος των ακτίνων του κυκλικού δίσκου άρχισε να δημιουργεί τα τοιχώματα του λέβητα.

Αυτό ήταν αρκετό για τον κ. Βαρουφάκη ώστε να επαληθεύσει τη σκέψη του ότι και ο περίφημος κρατήρας του Δερβενίου με ύψος 1 μέτρο είχε φτιαχτεί με αυτόν τον τρόπο αλλά και με την άπειρη υπομονή του αρχαίου καλλιτέχνη. Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι ο κρατήρας αυτός συνίστατο από σφυρήλατα και χυτά τεμάχια. Συγκεκριμένα, το κύριο σώμα ήταν σφυρήλατο, ενώ η βάση τα μικρά αγαλμάτια που τον στόλιζαν  και το πάνω τμήμα του ήταν χυτά. Στη συνέχεια, για τη δημιουργία των ανάγλυφων παραστάσεων θα έπρεπε να σφυροκοπούσαν με μεγάλη προσοχή το εξωτερικό τμήμα σύμφωνα με το σχέδιο του επικεφαλής καλλιτέχνη. Ενας βοηθός θα κρατούσε κόντρα με ένα εργαλείο στο εσωτερικό του κρατήρα και ο καλλιτέχνης απ' έξω με άπειρη προσοχή και ελαφρότατο χέρι θα σφυρηλατούσε τα τοιχώματά του, ώστε οι ανάγλυφες μορφές να γίνονται πλέον τρισδιάστατες και τελικά να δημιουργήσουν ένα θαυμάσιο έργο τέχνης.

Στη στέγη του Παρθενώνα

Μια σπουδαία εμπειρία είναι βέβαια το να δεις τον Παρθενώνα όχι απλά από κοντά αλλά να ανέβεις ως την κορυφή με τη βοήθεια της σκαλωσιάς και να εξετάσεις επί τόπου τους συνδέσμους που συγκρατούν τους ογκόλιθους μεταξύ τους. Και τύχη καλή το έφερε, όταν του ζήτησαν να εξετάσει πώς συνδέονταν οι ογκόλιθοι, να φθάσει και ως εκεί. Τότε κατάλαβε, όπως λέει, ότι «ο πολιτισμός υπάρχει μαζί με την τεχνολογία, πίσω από τον Παρθενώνα υπήρχαν μηχανικοί όπως ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης». Και η λεπτομερής εξέταση των συνδέσμων σε σχήμα διπλού Τ που έγινε έδειξε ότι οι άνθρωποι εκείνοι εκτός από τη σπουδαία αρχιτεκτονική τους ικανότητα ήξεραν και το πώς να εξασφαλίσουν την αιωνιότητα των έργων τους.

Για να ενώσουν και να συγκρατήσουν δύο ογκόλιθους, λάξευαν στον καθένα από ένα Τ. Οι μεταλλουργοί της εποχής του Παρθενώνα, στην περιοχή του Λαυρίου, γνώριζαν, σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους της αρχαϊκής εποχής, τη διαδικασία της παραγωγής χωριστά μαλακού καθαρού σιδήρου και χωριστά σκληρού χάλυβα, δηλαδή με μικρές προσμείξεις άνθρακα. Τα φύλλα των δύο αυτών ποιοτήτων τα συγκολλούσαν μεταξύ τους χτυπώντας εντατικά στο σημείο συνένωσης με το σφυρί και σε θερμοκρασία περίπου 1.200 βαθμών Κελσίου, διότι δεν μπορούσαν να φθάσουν με τα μέσα της εποχής πιο ψηλά. Στη συνέχεια έφερναν κοντά τους δύο ογκόλιθους, έλιωναν μολύβι που έχει σημείο τήξης αρκετά χαμηλότερα από τον σίδηρο και γέμιζαν το αυλάκι. Είχε σχηματιστεί ένα διπλό Τ γεμάτο μολύβι. Στη συνέχεια θέρμαιναν όσο πιο πολύ μπορούσαν το σιδερένιο διπλό Τ και το τοποθετούσαν επάνω στο αυλάκι. Ελιωνε το μολύβι και ο σύνδεσμος βυθιζόταν ως κάτω στο αυλάκι και έμενε εκεί προστατευμένος ολόγυρα από τον μόλυβδο!

Τα έμβολα - τρίαινες στις τριήρεις

Στο αντίγραφο της αρχαίας αθηναϊκής τριήρους «Αργώ» φαίνεται καθαρά το μεταλλικό έμβολο με τις αύλακες που της δίνουν προφίλ τρίαινας και σχεδιάστηκε για να μπορεί να αποκολλάται εύκολα μετά τον εμβολισμό κάποιου πλοίου

Οι μεταλλουργικές γνώσεις των Ελλήνων κατάλληλες για ειρηνικές κατασκευές μπορούσαν, όταν ήταν μεγάλη ανάγκη και η πατρίδα κινδύνευε, να βοηθήσουν στην κατασκευή αποτελεσματικών όπλων. Ενα από αυτά, για το οποίο δεν γνωρίζουμε ακόμη πολλά, είναι τα μεταλλικά έμβολα των πολεμικών πλοίων. Επρεπε να είναι και ανθεκτικά στη διάβρωση από το θαλασσινό νερό αλλά και αποτελεσματικά. Γιατί τα πρώτα είχαν το μειονέκτημα να τρυπούν το εχθρικό πλοίο αλλά μετά σφηνώνονταν έτσι ώστε ήταν δύσκολο να αποκολληθούν. Γι' αυτό το σχήμα τους εξελίχθηκε και από το πλάι απέκτησαν αύλακες που τα έκαναν να φαίνονται σαν τρίαινες. Οι αύλακες ήταν απομίμηση αυτών που έφεραν τα ξίφη και αργότερα τα στιλέτα ώστε να ξεκαρφώνονται εύκολα από το σώμα του θύματος! Στη συνέχεια η τεχνολογία τους εξελίχθηκε τόσο ώστε έφθασαν στα έμβολα της Νικόπολης, με μάζα κοντά στον 1 τόνο (στην πραγματικότητα θραύσματα έχουν σωθεί), από τον 1ο αιώνα π.Χ., του στόλου του Μάρκου Αντωνίου, με αυξημένη περιεκτικότητα σε μόλυβδο (13%), μία ακόμη τεχνική βελτίωση για να χύνεται ευκολότερα το μέταλλο στο καλούπι του.

Ο κ. Βαρουφάκης, αφού έφθασε να γίνει και επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στα 89 του χρόνια πλέον συνεχίζει να πηγαίνει κάθε πρωί στο γραφείο του, να σκέπτεται γύρω από τα μέταλλα, να διαβάζει τα αρχαία κείμενα, να δίνει διαλέξεις και να γράφει βιβλία με θέμα την αρχαία τεχνολογία. Ετσι συνεχίζει και να μας ανοίγει τα μάτια, να μας κάνει όταν πηγαίνουμε σε ένα μουσείο να δίνουμε προσοχή ακόμη και στα πιο μικρά ή στα πιο χονδροειδή αντικείμενα, στα ενθυμήματα (και όχι στα απομεινάρια) της εποχής που οι Ελληνες σκέπτονταν, κατασκεύαζαν και έλεγχαν με αυστηρότητα ό,τι θα ήταν γι' αυτούς χρήσιμο.

Δύο βιβλία του, αρκετά δυσεύρετα όμως, είναι: «Αρχαία Ελλάδα και Ποιότητα» (εκδόσεις Αίολος) και «Η ιστορία του σιδήρου από τον Ομηρο στον Ξενοφώντα» (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα).


Το κομψοτέχνημα από το Δερβένι 
Στο Δερβένι της Θεσσαλονίκης βρέθηκε ο λεγόμενος «Κρατήρας του Δερβενίου». Πρόκειται, χωρίς υπερβολή, για ένα από τα πιο αξιόλογα έργα τέχνης σε παγκόσμια και διαχρονική κλίμακα, έστω και αν αυτό δεν το μάθαμε καν στο σχολείο. Εχει ύψος 1 μέτρο και βάρος 40 κιλά. Το χρυσίζον χρώμα του δεν περιέχει χρυσό αλλά χαλκό και 14,5% κασσίτερο. Εχει πάχος μόλις 0,4 mm και ο κίνδυνος να καταστραφεί την ώρα της δουλειάς επάνω σε αυτόν μεγάλος (δεν ξέρουμε κιόλας αν δεν καταστράφηκαν κάποιοι πριν). Προοριζόταν ίσως για την εναπόθεση της τέφρας κάποιου ηγεμόνα. Οι εξώγλυφες παραστάσεις έχουν γίνει με ειδικό εργαλείο που έβαζαν στο εσωτερικό και την ίδια στιγμή ο τεχνίτης απ’ έξω σφυρηλατούσε τα πρόσωπα και τα σώματα

Διαμάντια στα αρχαία κείμενα

Ο Ξενοφών και ο Χάλυβας

Ο Ξενοφών πολλές φορές αναφέρεται στη Χώρα των Χαλύβων. Σε μια μάλιστα μοναδική περίπτωση λέει ότι οι κάτοικοί της «ζούσαν από την επεξεργασία και εμπορία του σιδήρου...» («Κύρου Ανάβασις, Βιβλίο Πέμπτο»). Προφανώς από την απασχόλησή τους με τον σίδηρο και την επεξεργασία του ώστε να μετατρέπεται σε σκληρό υλικό πήρε το όνομά του και ο χάλυβας, ένα κράμα σιδήρου και άνθρακα.

Ο Ηρόδοτος και η γέφυρα με θέα

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο η βασίλισσα Νίτωκρη, μια πολύ έξυπνη γυναίκα, έβαλε να κατασκευάσουν μια γέφυρα μέσα στη Βαβυλώνα για να ενώσει τις όχθες του ποταμού Ευφράτη, που περνούσε μέσα από την πόλη. Χρησιμοποιήθηκαν γι' αυτό ογκόλιθοι που βγήκαν κατά την κατασκευή μιας τεχνητής λίμνης και τους συνέδεσαν με σίδηρο και μόλυβδο απ' έξω ώστε να μην οξειδωθεί ο σίδηρος (Ηρόδοτος 1.186)

Γιατί κάποιος είναι «άσημος»

Το 1970 βρέθηκε στην Αρχαία Αγορά των Αθηνών μια μαρμάρινη στήλη από τις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. που αναφέρεται στον έλεγχο ποιότητας των αργυρών αττικών νομισμάτων προκειμένου να διαπιστώνεται η γνησιότητά τους. Ο νόμος ανέφερε ρητά ότι ένας ειδικός δημόσιος λειτουργός θα έπρεπε να δοκιμάζει κάθε αττικό ή ξένο αργυρό νόμισμα που θα είχε χαραγμένη την ίδια μορφή με εκείνη του αττικού. Εκεί εμφανίζονται και οι λέξεις: υπόχαλκο, υπομόλυβδο νόμισμα (εννοώντας ότι από επάνω υπήρχε μια στρώση αργύρου) και κίβδηλο νόμισμα (κίβδος ήταν η σκουριά, με την οποία νόθευαν τα χρυσά νομίσματα). Ο άσημος άργυρος και ο άσημος χρυσός παρέπεμπαν στο νόμισμα που δεν είχε χαραχθεί και νομιμοποιηθεί (από εκεί και ο άσημος, ο ακόμη ασήμαντος).

Η ελευσίνια επιγραφή με τις προδιαγραφές

Το 1893 ανακαλύφθηκε στην Ελευσίνα από τον Δ. Φίλιο μια μακροσκελής επιγραφή από τα τέλη του 4ου αιώνα. Σε αυτήν έχουμε μπροστά στα μάτια μας μια παραγγελία για την κατασκευή των μπρούντζινων συνδέσμων που θα έμπαιναν ανάμεσα στους σπονδύλους των κιόνων της Φιλώνειας Στοάς, με την επισήμανση ο μπρούντζος που θα χρησιμοποιηθεί να περιέχει 11 μέρη χαλκού και ένα μέρος κασσίτερο. Δηλαδή υπήρχαν αυστηρές προδιαγραφές στις παραγγελίες και, κατά συνέπεια, αυστηροί έλεγχοι για την τήρησή τους.

Ο Ησίοδος και η γενιά του σιδήρου

Ο Ησίοδος αναφέρει στα «Εργα και Ημέραι»: «Μακάρι να μη ζούσα ανάμεσα στους ανθρώπους της πέμπτης γενιάς αλλά να είχα πεθάνει πιο μπροστά ή να είχα γεννηθεί αργότερα, γιατί αυτή τώρα είναι μια γενιά του σίδερου και οι άνθρωποι ποτέ δεν σταματούν από τον κάματο και τη στενοχώρια...». Τα σιδερένια όπλα είχαν γίνει πλέον άθραυστα και αποτελεσματικά.

Ο Ομηρος, έμβολα και δαχτυλίδια

Σιδερένια κοσμήματα!

Ο Ομηρος αναφέρει σε πολλές περιπτώσεις τη χρήση σιδήρου κατά τη 2η προχριστιανική χιλιετία, και μάλιστα κατά τη μυκηναϊκή εποχή. Ηταν όμως ο σίδηρος γνωστός τότε και με ποια μορφή; Λοιπόν, όχι μόνο ήταν γνωστός αλλά και αποτελούσε πολύτιμο μέταλλο που το χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή κοσμημάτων.

Ομηρικός σίδηρος, ποιητική αδεία

Γιατί ο Ομηρος αναφέρει τη χρήση του σιδήρου αν και τα έπη του ανάγονται στην εποχή του χαλκού; Διότι ο ποιητής ζει στη γεωμετρική εποχή του 8ου αιώνα π.Χ. και είναι πολύ επηρεασμένος από τη μεγάλη ανάπτυξη της μεταλλουργίας του σιδήρου και από την ιδιότητά του να σκληραίνει με τη γνωστή διαδικασία της «βαφής».

Το μυστικό του δαχτυλιδιού

Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με τον αριθμό 5682 εκτίθεται μια σιδερένια σφενδόνη δαχτυλιδιού (εκεί που μπαίνει ο όποιος πολύτιμος λίθος, ακριβώς όπως η πέτρα στο πετσί της σφεντόνας) από την Πύλο, με χρονολόγηση γύρω στο 1500 π.Χ. Από τη χημική εξέταση βρέθηκε ότι περιέχει 4% νικέλιο και 2% κοβάλτιο. Η παρουσία αυτών των δύο μετάλλων αυξάνει την αντιδιαβρωτική αντοχή του κράματος και το καθιστά ανοξείδωτο.

Θείο και άνθρακας κατά της σκουριάς

Γιατί πολλοί αρχαίοι σύνδεσμοι και γόμφοι άντεξαν στη διάβρωση τόσων αιώνων και δεν οξειδώθηκαν ακόμη και όταν για κάποιον λόγο αποκαλύφθηκαν από την παρουσία μολύβδου και έμειναν γυμνοί; Η μεγάλη καθαρότητα του σιδήρου ως προς το θείο και τον άνθρακα έπαιξε ρόλο. Οι σύνδεσμοι είχαν κατασκευαστεί με τη συγκόλληση ενός σκληρού φύλλου χάλυβα ανάμεσα σε δύο μαλακά φύλλα καθαρού σιδήρου. Ετσι ο σύνδεσμος ήταν σκληρός αλλά και προστατευμένος, αφού το πιο ευαίσθητο στην οξείδωση τμήμα προστατεύθηκε από τον καθαρό σίδηρο.

Το αθάνατο έμβολο

Επειτα από ανάλυση που έγινε στο έμβολο του Αρχαιολογικού Μουσείου Πειραιά (3ος-4ος αιώνας π.Χ.), βρέθηκε ότι ολόκληρο θα είχε μάζα 75-80 κιλά, μήκος 75 εκατοστά και σύνθεση 86,5% χαλκό, 11,72% κασσίτερο, 0,11% σίδηρο, 0,06% ψευδάργυρο, 0,03%νικέλιο και 0,04% μόλυβδο. Αρα υψηλή σκληρότητα και ικανοποιητική αντιδιαβρωτική ικανότητα.

Το διαβάσαμε από το: Heavy metal: απίστευτοι οι αρχαίοι έλληνες μεταλλουργοί! http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/07/heavy-metal.html#ixzz37TB3hYd4

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Απίστευτοι οι αρχαίοι έλληνες μεταλλουργοί!"

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στη ραδιοφωνική εκπομπή του Γ. Σαχίνη. Radio 98.4fm, 11/07/2014.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στη ραδιοφωνική εκπομπή του Γ. Σαχίνη. Radio 98.4fm, 11/07/2014. "

Επώνυμα των Δωριέων

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΣΤΗ ΔΩΡΙΔΑ --

Άγνωστες είναι  οι  ρίζες  των περισσότερων  απ’ τα  επώνυμα  των Δωριέων και  φυσικά δύσκολο  να  βρεθεί σήμερα  η  καταγωγή  τους .--
  Η προσπάθεια  έγινε από τον Γιώργο  Καψάλη , στο βιβλίο  του “ Στη  Φωκίδα  του 1851 “ --
Αλιζώτης , ίσως απ’ το  αρχαίο  αλίζωος = αυτός  που  ζει  στη  θάλασσα .
Άλούπης ,  Λούπης , Λούπος , στο  Βυζάντιο , Λούπος ή  Λούπης  ονομαζόταν είδος  γερακιού , που  το  χρησιμοποιούσαν στο  κυνήγι ( περδικογέρακο ) . Στα  λατινικά LUPUS  είναι  ο  λύκος . Πάντα , το  παράνομα δίνεται στον  αρπακτικό , τον  επιθετικό , τον  ορμητικό .
Ανατζίτος , Μπορεί  απ’ το  αναζέω – θυμώνω , φουσκώνω .
Αντιπάτης , ίσως  απ’ το  αντιπαταγώ = πνίγω  ένα  κρότο  με  άλλο  κρότο , με  πάταγο ή  απ’ το  αντιπατώ : από  περηφάνια δεν  πατάω  σε ξένα  χνάρια , ούτε  δεύτερη  φορά  στα  δικά  μου .
Ασίκης , απ’ το  Αραβοτούρικο  ASIK = ωραίος , λεβέντης
Βελέντζας , απ’ το  γνωστό  χωριάτικο ΄σκέπασμα .
Βλάμης , οι  Αρβανίτες  με  το VLLAM , εννοούν  κυρίως εκείνον  που  συνδέεται με  άλλον  φιλικά , σε  ειδική θρησκευτική  τελετή , στην οποία  ορκίζεται βάζοντας  το  χέρι  πάνω  στο  Ευαγγέλιο . Ηλέξη  χρησιμοποιήθηκε  και  στην Φιλική Εταιρεία και  Βλάμης  ήταν  ο  κατώτατος βαθμός  της . Πιο  πλατεία , Βλάμης  ΄λέγεται  ο  φίλος κι’ ο  συνομήλικος , ειρωνικά  δε εκείνος  που  αγαπάει τους  τσακωμούς ή  κάνει  τον  καμπόσο .
Γαζής , είναι και  τίτλος  στρατηγού , το  παίρνει  όμως κι’ ο  νικητής , ο  θριαμβευτής .
Γαϊτάνης , Γαϊτανάς , και  ποιός δεν  το  γνωρίζει ! είναι  ένα  λεπτοπλεγμένο – από  μετάξι ή  από  μπαμπάκι ή  μαλλί – σειρήτι , με  το  οποίο  στολίζουν  τις  άκρες  των  ρούχων . Αυτός που  το  φτιάχνει , ή το  πουλάει ή  το  ράβει , λέγεται  Γαϊτανάς κι’ ο  ‘ομορφος , εκείνος  που  έχει “ γραμμές “ λεπτές , χρωματιστές  στο πρόσωπο – φρύδια   , εξ ου και  το..” Γαϊτανοφρύδα “ , για  κοπέλες . Η λέξη  συγγενεύει με το  λατινικό GAITANUS .
Γαλάνης , ο  γαλανομάτης .
Γιαλακίδης , πιθανόν  απ’ το  γιάλα – γιάλα = μόλις  , λιγάκι . Μπορεί να  δόθηκε και  σε  κάποιον  αργό .
Δάρας , ίσως απ’ το Ντάρα ( Δάρα ) = απόβαρο .
Δελής , ( Ντελής ) , Τούρκικο  που  σημαίνει αυτόν που  δεν  έχει  τα  λογικά  του , τον  τρελό , τον..αλαφροϊσκιωτο αλλά και καμιά  φορά και  τον  τολμηρό , που  αψηφάει  τον  κίνδυνο .
Δεμερτζής , απ’ το  Τούρκικο DEMIRCI = τεχνίτης σιδεράς , ο “ γύφτος “ .
Δρομάζος , μπορεί απ’ το  δρομάς = γκαμήλα με  μία  καμπούρα . Αυτός  δηλαδή  που  έχει γκαμήλες  ή  είναι  καμπούρης .
Καδάς , αυτός  που φτιάχνει τις  κάδες , τα  μεγάλα ξύλινα  δοχεία που  βάζουν  κρασί , μούστο , νερό ή  πήζουν  τυρί .
Κάζος , ίσως  απ’ το “ κάζο “ = άσχημο περιστατικό .
Καϊμάκης , απ’ το  καϊμάκι = ανθόγαλα , κρέμα .
Καλιακούδας , απ’ το  πουλί καλιακούδα ( κάργια ) .
Καλίγας , Καλίγιον – καλίγιν , λέγαν  οι βυζαντινοί είδος  ψηλών παπουτσιών που – στην  αρχή – τα  φόραγαν  μονάχα  οι  στρατιώτες . Καλιγάς ήταν  αυτός  που  τα  έφτιαχνε . Σιγά – σιγά , καλιγάς  βαφτίστηκε κι εκείνος  που  καλιγώνει  ( πεταλώνει ) τα  άλογα .
Καπαρός , απ’ το  αρχαίο Καπυρός = ξεροψημένος , το  δίνουν  συνήθως  σε  όσους  έχουν  χρώμα  κόκκινο .
Καπερώνης , αυτός  που  φτιάχνει ή  πουλάει ή  φοράει καπερώνια ή  καπερώνες . Καπερούνι , το  μεσαίωνα λέγαν  ένα  είδος καπέλου που  χρησιμοποιούσαν  οι  Φράγκοι κυρίως , άλλοτε  απλό  και  άλλοτε  μεγαλόπρεπο – ζωηρό  κόκκινο – συνήθως . Σήμερα είναι τσοπάνικη  σκούφια .
Καπλάνης , άπ’ το  Τούρκικο KAPLAN = τίγρης . Το  παίρνουν   γενναίοι  πολεμιστές .
Κάπος , απ’ το  Ιταλικό CAPO = αρχηγός . Στα  χρόνια της  σκλαβιάς , μερικοί  προύχοντες – με  άδεια  του  Βοεβόδα – είχαν , για την ασφάλειά  τους , μικρή  προσωπική  φρουρά από 10 – 15 αρματωμένους χριστιανούς . Κάπος ήταν  ο  επικεφαλής  τους .
Καπράλος , Καπουράλος , κι’αυτό απ΄ το Ιταλικό CAPORALE ( Γαλλικό CAPARAL ) = δεκανέας .
Καραγουλιάμος , ίσως , απ’ το  Καρά ( μαύρος ) και γούλια ( ούλα  δοντιών ) , αυτός  που  έχει  μαύρα  ούλα , επίσης απ’ ό,τι  μας  είπε Γαλαξιδιώτης που  τον  παππού  του  τον  έλεγαν έτσι , γιατί  ήταν  πολύ..δυνατός ή  κάτι  παρόμοιο .
Καράμπελας , Καράμπελας , απ’ το  KARA – BELA = μαύρος  μπελάς . Ταιριάζει  σε  πολύ – πολύ  ενοχλητικούς ανθρώπους , αυτούς  που  γίνονται…” τσιμπούρι “ για  κάτι , μπελάδες  δηλαδή .
Καράς , απ΄το  Τούρκικο  KARA = μαύρος . Πρώτα – πρώτα φανερώνει  όνομα  αλόγου . Στους  ανθρώπους , δεν  σημαίνει  μονάχα  τον  μελαψό ( μαύρο ) , αλλά  και  τον  δυνατό , τον παλικαρά , τον  σπουδαίο
Καρδαράς , κυρίως  αυτός  που  φτιάχνει ή  πουλάει  καρδάρες – ξύλινα  δοχεία  των  τσοπάνηδων  για  να  αρμέγουν ή  να  μετράνε  το  γάλα . Ειρωνικά λένε και το κεφάλι καρδάρα , κι ‘ έτσι το  όνομα ξεκίνησε από  παρατσούκλι κάποιου  χοντροκέφαλου , ανόητου ή  μεγαλόσωμου , μια  και  πιστεύεται πως  οι  τελευταίοι είναι και  χοντροκέφαλοι .
Καρδάσης , απ’ το Τούρκικο ΚARDAS αδελφός , αγαπητός .
Κατσαμάκης ,  απ’ το νόστιμο  φαγητό της  φτωχολογιάς Κατσαμάκι , που γίνεται  με  αλεύρι και  λίπος  χοιρινό .
Κατσούλης , από την  κατσούλα , την κουκούλα που  είναι  ραμμένη  απάνω στο βαρύ  εξωτερικό  ρούχο .
Καφούρος , κάφουρα ή  κάφυρα είναι  τα  ρουθούνια . Σχετίζεται κι αυτό με  το  αρχαιοελληνικό καπυρός και  δίνεται – σήμερα – σ’ όποιον  έχει  μεγάλα  ρουθούνια .
Κελεπούρης , απ’ το  Τούρκικο KELEPIR  - εκείνο  που  αγοράζεται  σε  τιμή  ευκαιρίας .
Κιούπης , απ’ το κιούπι , πιθάρι .
Κοτσάμπασης , λέξη  με  μεγάλη  χρήση  στην  Τουρκοκρατία , απ’ το  ανατολίτικο KOCABASΙ = πρόκριτος , δημογέροντας
Κούτουλας , Κούτλας , από  την εξυπηρετική γανωμένη  χαλκωματένια  κατσαρόλα , στην  οποία  μαγειρεύουν , βράζουν  γάλα κλπ .
Κουτρούμπας , Κουτρουμπής , απ’ το  Βυζαντινό κουτρούβι , που  ήταν ένα  στρογγυλό πήλινο  δοχείο , έτσι  φκιαγμένο ώστε  να βγάζει  ξεχωριστό  ήχο όταν  χυνόταν το  υγρό που είχε  μέσα , το  κουτρούπι . Με το  Κουτρούμπα , βαφτυίζουν τον  παχύ  άνθρωπο , αυτόν  που έχει  στρογγυλό  σώμα .
Κουτσούμπας , από το Κουτσούμπι = κομμάτι  κορμού  δέντρου , που  δεν  έχει  μυτερές  άκρες .
Κρανιάς , από  το  δέντρο  Κρανιά .

Λαλαγιάννης , ίσως  απ’ το “ λαλαγώ “ ( φλυαρώ ) που  κόλλησε  σε  κάποιο  Γιάννη .
Λεβέντης , οι Ιταλοί LEVENTI , αποκαλούσαν τους  πειρατές της  ανατολής ( LEVANTI ) , ενώ οι Τούρκοι – πριν την Άλωση  - λέγαν λεβέντες  τους  στρατιωτικούς που  υπηρετούσαν στα  πλοία  τους . Σιγά σιγά , το  όνομα έμεινε στους  ναύτες τους τολμηρούς , τους  άγριους , τους  απείθαρχους και  τώρα δίνεται στους  ανδρείους , τους  νέους , τους  ψηλούς  ,  τους  ωραίους .
Μαλάς , έτσι  λένε  το  μυστρί , από  εκεί το  επώνυμο : ο χτίστης , αυτός  που  χρησιμοποιεί – στη  δουλειά  του – το  μυστρί .
Μάνταλος , από  το  μάνταλο – ραβδί που  μπαίνει  πίσω  από  τις  πόρτες για να  σφαλίζουν  από  μέσα .
Μεϊντάνης , MEYDAN , Τούρκικα είναι  η  πλατεία , το  μέρος  το  ανοιχτό . Μεϊντάνης – στην  αρχή – λεγόταν  ο  ληστής , ο  αντίθετος στο  νόμο . Αργότερα οι Βενετοί δώσαν μεγάλη  σημασία στη  λέξη και  τοποθετούσαν – στα  μέρη  που  κατείχαν – Μεϊντάνηδες , υπεύθυνους για  την  τάξη – σαν  τους  αρματολούς που  βάζαν  οι Τούρκοι στην  υπόλοιπη  Ελλάδα .
Μπαϊρακτάρης , από  το  Τούρκικο  BAYRAK =σημαία . BAYRAKTAR , είναι  ο  σημαιοφόρος , εκείνος  που κρατάει  το  φλάμπουρο , ο  φλαμπουριάρης . Στον  αγώνα , τη  θέση αυτή  την  κέρδιζε το πιο  γενναίο  παλληκάρι .
Μπομπότας , απ’ την  μπομπότα , το  ψωμί  που γίνεται  από  καλαμποκάλευρο .
Ντερτιλής , από  το  Τούρκικο DERTILI  = εκείνος που  πονάει , ο  αρρωστιάρης . ( DERT  = βάσανο , λύπη ) .
Οικονόμου , απ’ το  εκκλησιαστικό  αξίωμα Οικονόμος , που  παίρνουν  οι  παπάδες .
Πλουμάκης , αυτός που  φτιάχνει ή  πουλάει , πλουμιστά υφάσματα .( Πλουμί ή  πλουμπί = κέντημα  , στολίδι  ) .
Πολυζώης , δίνεται  σαν βαφτιστικός , κυρίως  σε  παιδιά που  γεννήθηκαν σε  οικογένειες που τους  πέθαιναν , ως  τότε , όλα  τα  νεογέννητα . Είναι η  ευχή να  ζήσει πολλή  ζωή , πολλά  χρόνια .
Πολύμερος , το  ίδιο με  το παραπάνω , πολλές  μέρες .
Πολυχρόνης , δίνεται σαν  βαφτιστικό , κυρίως στα  παιδιά  που γεννήθηκαν σε οικογένειες που  τους  πέθαναν – ως  τότε  όλα  τα  νεογέννητα . Είναι η  ευχή να  ζήσει  πολλά  χρόνια .
Πρίμας , απ’ το  ναυτικό  κυρίως , πρίμα = καλά , πετυχημένα , όπως  τα  θέλουμε .
Ράμμος , απ’ το  ράμμα = ραφή .
Σαίνης , απ’ το  Τούρκικο SAHN = γεράκι . Χαρακτηρίζει ορμητικούς , επιθετικούς , άφοβους .
Σακελλάριος , εκκλησιαστικό αξίωμα , που  δίνεται σ’ αυτόν  που  εποπτεύει τη  διαχείριση της επισκοπικής περιουσίας . Η λέξη  βγαίνει απ’ το  Σακέλλα – σακέλλιον = βαλάντιο .
Σεϊμένης , απ’ το  Τούρκικο  SEIMEN = φύλακας , σωματοφύλακας , στρατιώτης .
Σεφέρης , Σεφερλής , απ’ το  Τούρκικο  SEFER = εκστρατεία . SEFERLI , αυτός  που  παίρνει  μέρος  σε  εκστρατεία .
Σκαρλάτος , απ’ το  Βυζαντινό Σκαρλάτο = είδος  κόκκινης  βαφής ή  ύφασμα βαμμένο μ’ αυτήν . Το  όνομα  δινόταν  στους  τεχνίτες της , αλλά  σιγά – σιγά και  στους  κόκκινους .

Σκουτέρης , Σκουτάρης , Σκουτεράκος , απ’ το Βυζαντινό  Σκουτέριος ή Σκουτάριος , που  αρχικά  σήμαινε αυτόν  που  έφτιαχνε Σκουτάρια ( λατιν. SKUTUM = ασπίδα ). Λέγανε  ακόμα  Σκουτάριο και  τον  στρατιωτικό που πήγαινε  μπροστά  απ’ τον  Αυτοκράτορα και  κράταγε  την  ασπίδα του. Σιγά – σιγά , Σκουτέρης ονομάστηκε  ο  υπασπιστής , ο ιπποκόμος . Σήμερα , λένε  Σκουτέρη κι’ αυτόν που  έχει  πολλά  πρόβατα , τον  μεγαλοτσέλιγκα .
Σπαής , Σπαχής , ήταν ο Τούρκος  στρατιώτης , ο  έφιππος που – σαν  ανταμοιβή για  τις  υπηρεσίες  του – έπαιρνε  χωράφια που  είχε  το  δικαίωμα  να  τα  νεμεται σ’ όλη  του  τη  ζωή . Ήταν  δηλαδή  ένας  φεουδαρχικός τίτλος όπως ο Τιμαριούχος  στη  Δύση .
Σταμάτης , όπως και  τα  Πολυζώης , Πολυχρόνης , δίνεται  σε αρσενικό  νεογέννητο , όταν όσα  γεννήθηκαν πριν  από  αυτό έχουν  πεθάνει , για  να  σταματήσει  το  κακό . Το  θηλυκό ( Σταμάτα ) το  δίνουν σε  νεογέννητο  κορίτσι , πάλι  για  τον  ίδιο  λόγο . Απ’ το  Σταμάτης  βγήκε και  το  Σταματόπουλος κλπ .
Στέφος , μπορεί απ’ τον  Στέφανο ή  από το  Στέφος = στέμμα , στεφάνι , που  μεταφορικά σημαίνει  δόξα . Ο δοξασμένος .
Στράγγας , απ’ το  στραγγίζω = πίνω μέχρι  τελευταία  σταγόνα . Το  όνομα  το  κερδίζουν – συνήθως – αυτοί  που  αγαπάνε  το κρασί.
Σωκαράς , Σουκαράς , Σωκάρι είναι  ένα  είδος σκοινιού για  όλες  τις  δουλειές . Σωκαράς ή Σουκαράς , λέγεται  αυτός  που  το  πλέκει .
Ταμπάκης , αυτός που  κατεργάζεται  τα τομάρια  των  ζώων , ο  βυρσοδέψης .
Τζαμάρας , από το Τζαμάρα = μεγάλη  φλογέρα με 8  τρύπες μπροστά  και  μία  πίσω .
Τσάμης , αυτός  που  κατάγεται  απ’ την  Τσαμουργιά .
Τσαούσης , απ’ το  Τούρκικο CAVUS = Λοχίας .
Τσεργάς , από  την  τσέργα , το  χοντρό  μάλλινο κρεβατοσκέπασμα .
Ψιμάδας , απ’ το  ψιμάδι ή  ψιμάρι ή  ψιμάρνι = το  όψιμο  αρνί .
Ψιμάρας , το  ίδιο .
                       

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Επώνυμα των Δωριέων "

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Η Διδαχή της Αγάπης", Μετόχι Κύκκου, 12/07/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Η Διδαχή της Αγάπης", Μετόχι Κύκκου, 12/07/2014 "

ΟΙ ΜΥΚΗΝΑΙΟΙ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ ΡΑΜΣΗ;ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΣΑΛΑΜΙΝΑ.

6:42 μ.μ. | Αναρτήθηκε από visaltis.net

Το 2006 ειδησεογραφικά πρακτορεία σε όλο τον κόσμο ανακοίνωσαν ένα εκπληκτικό εύρημα σε  ένα μυκηναϊκό παλάτι που βρέθηκε στη Σαλαμίνα. Επρόκειτο για ένα μπρούτζινο  κομμάτι από πανοπλία που συνήθιζαν να φορούν γύρω από τον κορμό.

Το κομμάτι είχε πάνω τη βασιλική στάμπα του Ραμσή του Β´, πιο γνωστός ωςΡαμσής ο Μέγας, που βασίλεψε στην Αίγυπτο από το 1279 μέχρι το 1213 π.Χ.

Αυτό και μόνο το εύρημα αλλάζει πολλά δεδομένα από την αρχαία ελληνική ιστορία και όσα γνωρίζαμε για το ρόλο των αρχαίων Ελλήνων εκτός Αιγαίου κατά την εποχή του χαλκού.

Χάλκινη πλάκα από πανοπλία με τη στάμπα του Ραμσή του Β´

Αυτό που κάνει το εύρημα τόσο ξεχωριστό είναι ότι δεν πρόκειται για κομμάτι από πανοπλία των Μυκηναίων της τελευταίας περιόδου της εποχής του χαλκού. Όπως γνωρίζουμε από τα αρχαιολογικά ευρήματα του μυκηναϊκού πολιτισμού, οι Μυκηναίοι πολεμιστές φορούσαν πανοπλία που προστάτευε όλο το σώμα. Η  πανοπλία αποτελούνταν από πολλά κομμάτια που κάλυπταν τους ώμους, το στήθος, την πλάτη, τα χέρια και περιελάμβανε περικνημίδες για τα πόδια. Το πιο γνωστό δείγμα βρέθηκε στο χωριό Δενδρά της Αργολίδας,  περίπου το 1500 π.Χ. Η περικεφαλαία ήταν φτιαγμένη από χαυλιόδοντα αγριόχοιρου, αναφορά που βρίσκουμε και στην Ιλιάδα.

Αριστερά : χάλκινη Μυκηναϊκή πανοπλία (μουσείο Ναυπλίου)
Δεξιά : περικεφαλαία από χαυλιόδοντα

Ως το 1200 π.Χ η πανοπλία δέχτηκε πολλές αλλαγές.
Όπως φαίνεται από επιγραφές και χαραγμένες εικόνες στο ναό Μedinet Habu του Ραμσή του Γ´, αλλά και από στοιχεία για τον πόλεμο του Φαραώ εναντίον ενός συνασπισμού που ονομαζόταν » οι Λαοί της Θάλασσας» και αποτελούνταν από πολεμιστές προερχόμενους από το Αιγαίο, οι πολεμιστές του Φαραώ, που λέγεται πως ήταν Μυκηναίοι,  αντί να φοράνε τη βαριά χάλκινη πανοπλία φορούσαν ένα ελαφρύ δερμάτινο θωράκιο κορμού ως τη μέση και από τη μέση ως τους μηρούς ένα επιπλέον δερμάτινο κάλυμμα. Αυτή η ελαφριά προστατευτική θωράκιση εξασφάλιζε ταχύτητα, ελευθερία στις κινήσεις και χαμηλότερο κόστος κατασκευής.

Οι μισφοθόροι του Ραμσή
Προς τα τέλη της εποχής του χαλκού, οι Φαραώ συνήθιζαν να προσλαμβάνουν μισθοφόρους στη βασιλική φρουρά και σε τμήματα του πεζικού. Σε επιγραφές στο Abu Simbel μπορούμε να δούμε ότι ο Ραμσής ο Β´ χρησιμοποιούσε μισθοφόρους.

Κατά το δεύτερο έτος της βασιλείας του, ο Ραμσής κατατρόπωσε μια ομάδα επιδρομέων που προσπάθησαν να εισβάλουν στις ακτές της Αιγύπτου και το Δέλτα του Νείλου. Η ομάδα αυτή των εισβολέων ονομαζόταν Σερντέν (Sherden ή Shardana).

Η προέλευση αυτής της ομάδας είναι άγνωστη, αλλά πιθανολογείται ότι προέρχεται από την ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου.

Μετά την ήττα τους, ο Φαραώ τους αιχμαλώτισε και τους έδωσε την ευκαιρία να εργαστούν στην προσωπική του φρουρά.

Οι Σερντέν  υπηρετούσαν ως μισθοφόροι του Φαραώ στην πιο σημαντική μάχη των Αιγυπτίων, στη μάχη του Καντές κατά των Χετταίων το 1274 π.Χ.

Πολεμιστές σε μια σκαλισμένη πέτρα στο μαυσωλείο του Ραμσή ΙΙΙ

Άραγε οι Μυκηναίοι υπηρέτησαν στο στρατό του Φαραώ ;

Αν όχι  στο πεζικό, μήπως όμως υπηρέτησαν στο ναυτικό ;

Οι Μυκηναίοι ήταν γνωστοί για τις ικανότητες τους στη ναυτιλία και για τις εμπορικές τους δραστηριότητες σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο. Χάρη σε αυτές τις ικανότητες θα μπορούσαν να περιορίσουν τη δραστηριότητα των πειρατών ή να εξουδετερώσουν τυχόν εισβολείς από τη θάλασσα.

Η εύρεση της αιγυπτιακής πανοπλίας στην Ελλάδα έχει δύο πιθανές ερμηνείες.
Ή οι Μυκηναίοι υπηρέτησαν πράγματι στο στρατό του  Ραμσή του Β´ ή το κομμάτι της πανοπλίας που βρέθηκε στην Ελλάδα, έφτασε εδώ λόγω εμπορικής συναλλαγής. Άλλωστε υπάρχουν αποδείξεις ότι διάφορα χάλκινα όπλα υπήρξαν αντικείμενα εμπορικής συναλλαγής στην ανατολική Μεσόγειο.

Πηγή: ancient-origins Πέτρος Κουτούπης, συγγραφέας, ιστορικός ερευνητής & BBC:  Palace of Ajax” found in Greece 

ΠΗΓΗ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΜΥΚΗΝΑΙΟΙ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ ΡΑΜΣΗ;ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΣΑΛΑΜΙΝΑ."

Xρειάζεται μονο περισσότερη κατανόηση και αγάπη για τους Έλληνες.

..Βροντές απο το Στρατηγό Φράγκο : Oι Τούρκοι έχουν βάλει στόχο το 50+% στη Ροδόπη!

------
Φράγκος Φραγκούλης:Οι Τούρκοι επιχειρούν να περάσουν το 50% στη Ροδόπη για να εγείρουν θέμα αυτονομίας-------
Μια σημαντική συνέντευξη, με την οποία εγείρει το τεράστιο πρόβλημα του παντουρκισμού, το οποίος προσπαθεί να επιβάλλει το προξενείο της Κομοτηνής, δίνει ο Στρατηγός ε.ε Φράγκος Φραγκούλης στην εφημερίδα «Νέα Εγνατία» και το δημοσιογράφο Νίκο Χαζαρίδη. Ο πρώην Υπουργός Εθνικής Άμυνας και αρχηγός ΓΕΣ αναφέρεται στα λάθη που έχουν κάνει οι ελληνικές κυβερνήσεις στην περιοχή μας και καταθέτει διάφορες προτάσεις για να αντιμετωπιστούν οι τουρκικές προκλήσεις

Όπως ισχυρίζεται ο κ. Φραγκούλης, τα οπλικά συστήματα που διαθέτει ο ελληνικός στρατός στις ευαίσθητες περιοχές του Αιγαίου και της Θράκης και το υψηλό φρόνημα των ανδρών των ενόπλων δυνάμεων, μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια της πατρίδας μας. Η Ελλάδα, σύμφωνα με όσα επισήμανε ο στρατηγός, έχει στη φαρέτρα της και άλλα μέσα, εκτός από στρατιωτικά, για να υπερασπιστεί τις θέσεις της στα εθνικά θέματα. Αρκεί, κατά τον ίδιο, να επιδείξει της απαραίτητη πολιτική βούληση.



Κύριε Φράγκο έχουμε

κάνει ήδη τις διαπιστώσεις μας τόσο για προβλήματα που υπάρχουν στη Θράκη, όσο και για τα προβλήματα που «γέννησε» κατά καιρούς η αλλοπρόσαλλη πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων;

Προσωπικά έχω βαρεθεί να κάνω διαπιστώσεις και να καταγράφω προβλήματα. Ήρθε η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Η αποχή στις πρόσφατες εκλογές ανήλθε στο 45% και έτσι δώσαμε το δικαίωμα σε ορισμένους ανύπαρκτους να υψώσουν το ανάστημα τους. Και δεν είναι μόνο αυτό. Ήδη, στην έκθεση 100 σελίδων που κατέθεσαν στο συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών, το οποίο ασχολείται με την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, περιλαμβάνονται τα θέματα αναγνώρισης τουρκικής μειονότητας στη Θράκη. Με περισσό θράσος ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών κατέθεσε αυτό το υπόμνημα, το οποίο εξακολουθεί να παραμένει αναπάντητο. Μάλιστα, κάνοντας ένα βήμα παραπέρα, ζητάει και αναγνώριση δικαιωμάτων της μουσουλμανικής μειονότητας της Ρόδου. Εκεί δηλαδή που το κόμμα της Ισότητας της Ειρήνης και της Φιλίας που σάρωσε στην Ξάνθη και την Ροδόπη, πήρε μόνο 15 ψήφους. Επίσης, έχουν καταφέρει να βάλουν στην ατζέντα της ισλαμικής διάσκεψης, στην οποία συμμετέχουν 54 κράτη, το θέμα της αναγνώρισης του κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου ως τουρκικό κράτος. Εμείς, αντί να απαντήσουμε στις κυκλωτικές κινήσεις της Άγκυρας, την υποβοηθούμε με ορισμένα λάθη μας. Για παράδειγμα, η περίπτωση Σαμπιχά ή και οι συνασπισμοί με τους τουρκόφωνους φανατικούς του Προξενείου ή ακόμη και η απαξίωση των μουσουλμάνων που δηλώνουν με υπερηφάνεια ότι είναι Έλληνες. Για να έρθουμε κάποια στιγμή στο δια ταύτα, χρειάζεται πολιτική βούληση και κοινωνική αυτενέργεια.



Η απροθυμία της ελληνικής πολιτείας να απαντήσει στις προκλήσεις της Άγκυρας είναι και το μοναδικό πρόβλημα που έχουμε στης Θράκη;

Όχι, βεβαίως. Δείτε λίγο τι γίνεται με την τουρκική τράπεζα Ziraat, η οποία δανείζει με 3% τους τουρκογενείς για να αγοράζουν τις περιουσίες των ελλήνων και από την άλλη πλευρά έχουμε τις ελληνικές τράπεζες που δανείζουν με 14%, με αποτέλεσμα να έχουμε 10 αγοραπωλησίες από τουρκόφωνους πράκτορες του τουρκικού προξενείου και καμία από έλληνες.



Οι Τούρκοι προσπαθούν να αλλάξουν το status quo της εδαφικής κυριότητας στη Θράκη. Επιδιώκουν να περάσουν πάνω από το 50% στη Ροδόπη, τόσο σε πληθυσμιακό, όσο και σε εδαφικό επίπεδο, για να εγείρουν θέμα αυτονομίας. Όσοι επαίρονται ότι έχουν την ευθύνη αυτού του τόπου, ας ρίξουν λίγο το βλέμμα τους προς τα κει. Ο ελληνικός πληθυσμός στη Θράκη έχει γεράσει, ο παραγωγικός ιστός της χώρας έχει καταστραφεί και το μόνο που μας κρατάει όρθιους στην περιοχή, είναι η κοινωνική συνοχή και η οικογένεια. Αν δεν υπήρχε αυτό, δεν ξέρω που θα ήμασταν.



Η δράση του Τουρκικού Προξενείου, που αν δεν κάνω λάθος, είναι γνωστή στην κυβέρνηση, πώς αντιμετωπίζεται;

Επέλεξαν ένα τρόπο που δεν αποδίδει. Ο Τούρκος καταλαβαίνει με την ισχύ. Η αδιαφορία, η ανοχή, η καλή διάθεση, οι καλές προθέσεις, δεν εξυπηρετούν σε τίποτα. Και αυτό δεν γίνεται μόνο από την πολιτεία, αλλά και από τους εκλεγμένους ταγούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ο κ. Μπουτάρης, για παράδειγμα, διοργανώνει πρόγευμα για τούρκο υπουργό. Δεν είναι όλα τόσο απλά, θα έπρεπε να το δει λίγο πιο ευρύτερα, πέρα από τα μικροσυμφέροντα που νομίζει ότι εξυπηρετεί στον τουριστικό τομέα.



Πόσο Έλληνας μπορεί να λέγεται; Πόσο κύριος μπορεί να είναι; Δεν θα βγάλουμε και τα παντελόνια για τον τουρισμό. Η τουριστική προβολή πρέπει να γίνει σε μια ισότιμη βάση και γι’ αυτά που εμείς προσφέρουμε ως χώρα. Θα πρέπει να εκτιμήσουν αυτό που τους δίνουμε. Εάν είναι να φέρουμε τουρισμό και να δηλώσουμε υποταγή τότε λυπάμαι πάρα πολύ. Πιο άνδρας είναι ο Γκρούεφσκι, ο πρόεδρος των Σκοπίων, ο οποίος αρνήθηκε να προβάλει τα τούρκικα σήριαλ, αν δεν μεταγλωττιστούν.



Στα περισσότερα κείμενα σας, κάθε φορά που καταθέτετε προτάσεις για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της Άγκυρας, χρησιμοποιείτε τον όρο «επιθετική διπλωματία». Τι ακριβώς εννοείτε;

Είναι απλά τα πράγματα. Όταν δέχεσαι έναν ανηλεή διπλωματικό πόλεμο, όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην ουσία, τότε περνάς στην αντεπίθεση. Η ομάδα που αμύνεται χάνει. Επιθετική διπλωματία σημαίνει ότι αντεπιτίθεμαι όταν προσβάλλουν τη νοημοσύνη μου.

Μπορείτε να γίνεται πιο συγκεκριμένος;

Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας είναι αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδος η επέκταση των χωρικών μας υδάτων από έξη σε δώδεκα ναυτικά μίλια και παρά ταύτα η Άγκυρα αποφάσισε με CASUS BELLI και μας απειλεί ότι αυτό είναι αιτία πολέμου. Δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα γι’ αυτούς. Δεν μπορούν να μιλούν για ένταξη στην ΕΕ και να έχουν εδαφικές διεκδικήσεις. Εδώ, ακόμη δεν έχουμε θέσει θέμα ίδρυσης Προξενείου στην Τραπεζούντα. Οι Τούρκοι έχουν ένα Προξενείο περισσότερο από μας. Πως γνωρίζουν ότι υπάρχει Τουρκικό Προξενείο και στον Πειραιά;



Είστε σίγουρος ότι οι Ευρωπαίοι θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους και δεν θα κοιτάξουν το δικό τους συμφέρον;

Αν δεν συμφωνήσουμε εμείς, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Δυστυχώς, δεν προσπαθούμε να πάρουμε αυτό που δικαιούμαστε. Τα ίδια κάναμε και με την ενταξιακή πορεία της Αλβανίας. Τους ανοίξαμε την πόρτα, χωρίς να βάλουμε θέμα για τους τσάμηδες και την ΑΟΖ. Περάσανε ντούκου. Δεν καταλαβαίνουν από καλή συμπεριφορά οι γείτονες. Πρέπει να αλλάξει η στάση μας. Έχουμε το δικαίωμα του βέτο και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα ακόμη και τώρα που είμαστε σε δύσκολη θέση.



Γιατί επισημαίνετε συχνά πυκνά την ανάγκη να ενισχύσουμε τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας μας; Υποτίθεται ότι δόθηκαν κάποια δισεκατομμύρια για το σκοπό αυτό τα προηγούμενα χρόνια…

Όταν μιλάμε για ενίσχυση της Άμυνας πρέπει να διασφαλίσουμε καύσιμα, πυρομαχικά, ανταλλακτικά και μια αξιοπρεπή διαβίωση για όλους τους έλληνες. Η Άμυνα είναι υπόθεση όλων μας. Και του στρατού και της κοινωνίας. Όλοι οι έλληνες χρειάζονται μια διαφορετική και πάνω απ’ όλα, ίση μεταχείριση. Δεν μπορεί να τους κόβεις 54% και συ να μην κόβεις τίποτα από σένα. Όσο για τα εξοπλιστικά προγράμματα, εκείνο που έχω να πω είναι ότι η στρατιωτική ηγεσία έκανε το καθήκον της. Κάποιοι άλλοι ήθελαν να μπούμε στη λογική των απευθείας αναθέσεων για διάφορους λόγους…



Στον Άκη Τσοχατζόπουλο αναφέρεστε;

Όχι, βέβαια, το έγκλημα ήταν διαχρονικό. Ακόμη και στην περίπτωση του καταδρομικού «Αβέρωφ» ζητήθηκε μίζα. Το ίδιο συνέβη και το πρώτο δάνειο που πήρε το ελληνικό έθνος το 1824. Από τα χρήματα που μας χρέωσαν, πήραμε μόνο το 1/10. Μην αφορίζουμε κάποιον, για να ξεφορτωθούμε τις ευθύνες μας. Υπάρχουν πολλοί που εμπλέκονται, αλλά αυτό είναι θέμα της Δικαιοσύνης.



Πολλοί εμφανίζονται ιδιαιτέρως ανήσυχοι από την κούρσα εξοπλισμών της Τουρκίας, σε σημείο μάλιστα που να πιστεύουν ότι μπαίνει και ένα θέμα υπεροπλίας της γείτονος στο Αιγαίο και τη Θράκη. Υπάρχει τέτοιο ζήτημα;

Πέρα των οπλικών συστημάτων, εκείνο που μετράει είναι το φρόνημα ενός λαού και το ηθικό του. Πάντα χρειάζεται η κατάλληλη προετοιμασία ενός λαού για να αντιμετωπιστούν δύσκολες καταστάσεις. Εμείς δεν φοβόμαστε την Τουρκία. Οι γείτονες μας έχουν τεράστια εσωτερικά προβλήματα. Έχουν 30% Αλεβήδες που δεν πιστεύουν στην Τουρκία. Έχουν 28 εκατομμύρια Κούρδους. Δηλαδή οι μειονότητες τους είναι πάνω από 65-70% του συνολικού πληθυσμού. Αυτά δεν πρέπει να τα αγνοούμε.



Εκεί πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο, παρά μόνο περισσότερη κατανόηση και αγάπη για τους Έλληνες. Τότε δεν θα μας φοβίζει κανένα οπλικό σύστημα. Εφτά εκατομμύρια ήταν ο στρατός των Ιταλών το ’40 και δεν φοβήθηκε κανείς. Το ίδιο έγινε και στην επανάσταση του ’21. Χρειάζεται καλό ηθικό. Και τα οπλικά συστήματα άνθρωποι τα χειρίζονται. Τα δικά μας είναι άριστα. Χρειαζόμαστε καλή συντήρηση, σωστή διαχείριση και στοχευμένες αγορές όταν κρίνετε αναγκαίο. Δεν πρέπει να ανησυχούμε. Τα στρατευμένα παιδιά εκτελούν κατά άριστο τρόπο το καθήκον τους.



πηγή: http://eleytheriadhs.blogspot.gr/2014/07/50.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Xρειάζεται μονο περισσότερη κατανόηση και αγάπη για τους Έλληνες. "