ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΤΟ 490 ΠΧ

Η μάχη του Μαραθώνα ---

Σεπτέμβριος 490 π.Χ.---

«Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν»

 

ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΥ ΟΝΤΑΡΙΟ. ΕΙΝΑΙ Η ΚΕΦΑΛΗ    ΕΛΛΗΝΑ ΜΑΧΗΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΟΥ , ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ.

---

Η περίοδος της Ελληνικής Ιστορίας μεταξύ 492-479 π.Χ είναι γνωστή ως μια φάση των «Περσικών Πολέμων». Πρόκειται για μία περίοδο διαμάχης μεταξύ των πόλεων-κρατών της Ελλάδας και της πανίσχυρης Περσικής Αυτοκρατορίας Η αιτία των Περσικών Πολέμων ήταν η επεκτατική πολιτική των Περσών. Τους ήταν αδύνατο να επεκταθούν προς τα Ανατολικά (προς την Ινδία), ή πέρα από την Αίγυπτο (λόγω της Λιβικής Ερήμου) ή προς την αφιλόξενη χώρα των Σκύθων (προς τα βόρια). Έτσι η μόνη επιλογή τους ήταν να προχωρήσουν προς τα δυτικά προς την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Η Ελλάδα ήταν το κύριο εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεράσουν για να επιτύχουν τον αντικειμενικό σκοπό τους και η Αθήνα ήταν ο πιο αποφασιστικός τους αντίπαλος στην Ελλάδα.

Οι Πέρσες χρειάζονταν μόνο μια αφορμή και οι Αθηναίοι τους την έδωσαν το 500 πΧ όταν οι Ελληνικές πόλεις-κράτη της Μικράς Ασίας που αποτελούσαν τμήμα της Περσικής Αυτοκρατορίας επαναστάτησαν κατά των Περσών. Η Αθήνα για να τις βοηθήσει έστειλε 20 πλοία και η μικρή πόλη Ερέτρια της Ευβοίας , 5 πλοία. Οι επαναστάτες είχαν μερικές επιτυχίες αρχικά και πυρπόλησαν τις Σάρδεις την πρωτεύουσα του πέρση σατράπη της Ιωνίας. Γρήγορα όμως ηττήθηκαν από τους Πέρσες. Ο βασιλιάς της Περσίας Δαρείος, μαθαίνοντας ότι κάποιες άγνωστες πόλεις-κράτη της Ελλάδας είχαν στείλει βοήθεια στους επαναστάτες, ρώτησε να μάθει ποια ήταν η Αθήνα. Όταν τον ενημέρωσαν γι' αυτούς τους αναιδείς Αθηναίους, θύμωσε τόσο πολύ ώστε έριξε με το τόξο του ένα βέλος στον ουρανό και ορκίστηκε να τους τιμωρήσει. Τόσος ήταν ο θυμός του ώστε κάθε βράδυ έβαζε έναν από τους υπηρέτες του να του λεει: «Δέσποτα, μέμνησο των Αθηναίων!».

Ο ΔΑΡΕΙΟΣ .ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΓΓΕΙΟ.

Με τον τρόπο αυτό οι Αθηναίοι έδωσαν στον Μεγάλο Βασιλέα την αφορμή που ήθελε για να εισβάλει στην Ελλάδα και να ανοίξει το δρόμο προς την Ευρώπη. Για να εισβάλει στην Ελλάδα ο Δαρείος είχε δυο δρόμους: ένα από τη θάλασσα και ένα από την ξηρά. Κάθε ένας από αυτούς τους δρόμους είχε πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Τελικά διάλεξε τον δρόμο από τη θάλασσα και αυτό αποδείχτηκε καταστροφικό. Η πρώτη του εκστρατεία το 492 πΧ απέτυχε επειδή μια θύελλα, «που έστειλαν οι Θεοί του Ολύμπου» κατάστρεψε το στόλο του. Δυο χρόνια αργότερα επιχείρησε για δεύτερη φορά να κινηθεί και πάλι από τη θάλασσα αλλά από νοτιότερο θαλάσσιο δρομολόγιο. Η εκστρατεία αυτή κατάληξε στη μάχη του Μαραθώνα.

Μετά την αποτυχία της εκστρατείας του 492 πΧ ο Δαρείος διέταξε να αρχίσουν νέες προετοιμασίες και σύμφωνα με τις συνήθειες της εποχής έστειλε κήρυκες στους Έλληνες για να ζητήσει «γην και ύδωρ» σαν δείγμα υποταγής. Πολλές από τις πόλεις συμμορφώθηκαν, άλλες όμως όχι με πρώτες την Αθήνα και τη Σπάρτη. Οι Αθηναίοι θεώρησαν τόσο προσβλητική την απαίτηση των Περσών ώστε έριξαν τους κήρυκες στο βάραθρο της Ακρόπολης και καταδίκασαν σε θάνατο τους άτυχους διερμηνείς επειδή «λέρωσαν» την Ελληνική γλώσσα! ΟΙ Σπαρτιάτες έριξαν τους κήρυκες στο πιο κοντινό πηγάδι, για να βρουν άφθονη «γη και ύδωρ»! Μετά από αυτό ο πόλεμος έγινε αναπόφευκτος. Την άνοιξη του 490 πΧ ο Περσικός στρατός και στόλος ήταν έτοιμος. Επικεφαλής ήταν ο Δάτης, ένας Μήδος και ο Αρταφέρνης, ανεψιός του Βασιλέα. Αποστολή τους ήταν υποχρεώσουν όλες τις Ελληνικές πόλεις που δεν είχαν δώσει «γην και ύδωρ» να γίνουν υποτελείς στο Μεγάλο Βασιλέα, αλλά επίσης να καταστρέψουν την Ερέτρια και την Αθήνα και «να φέρουν μπροστά του σκλάβους όλους τους κατοίκους.»

Ο Περσικός στόλος μεταφέροντας μια δύναμη πεζικού και ιππικού και πέρασε στο Αιγαίο και κατά τα τέλη Αυγούστου ή αρχές Σεπτεμβρίου 490 πΧ Τα πιο πολλά νησιά που συνάντησε υποτάχθηκαν. Η πολιορκία της Ερέτριας κράτησε έξι ημέρες μέχρι που μερικοί από τους κατοίκους της βοήθησαν τους Πέρσες να περάσουν τα τείχη. Η πόλη καταστράφηκε και οι κάτοικοί της που επέζησαν τη σφαγή που ακολούθησε πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Από την Ερέτρια ο Περσικός στόλος πέρασε στο Μαραθώνα όπου αγκυροβόλησε και αποβίβασε τον στρατό. Το σημείο που έγινε η αποβίβαση βρισκόταν 35 χιλιόμετρα περίπου ΒΑ των Αθηνών. Η δύναμη του Περσικού στρατού πρέπει να ήταν γύρω στις; 48.000 άντρες αν και ο αριθμός αυτός διαφέρει ανάλογα με τον ιστορικούς που περιέγραψαν τη μάχη. Γιατί όμως οι Πέρσες διάλεξαν το Μαραθώνα για να αποβιβαστούν; Υπάρχει μία ιστορία πίσω από αυτή την επιλογή. Οι Αθηναίοι την εποχή εκείνη είχαν εξορίσει τον Ιππία, γιο του Πεισίστρατου, ο οποίος μαζί με τους εναπομείναντες οπαδούς του στην Αθήνα, ονειρευόταν να αναλάβει πάλι την εξουσία. Ο Ιππίας είχε βρει καταφύγιο στην αυλή του Μεγάλου Βασιλέα και είχε ακολουθήσει τους Πέρσες στην εκστρατεία κατά της Ελλάδας σαν σύμβουλος. Αυτός ήταν που είπε στον Δάτη και τον Αρταφέρνη να αποβιβαστούν στο Μαραθώνα. Το επιχείρημά του ήταν ότι μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα απομάκρυναν τους Αθηναίους από την Αθήνα διευκολύνοντας έτσι την κατάληψη της αρχής από τους οπαδούς του. Φαίνεται επίσης ότι ο Ιππίας είχε στο μυαλό του τη μάχη που έδωσε ο πατέρας του, Πεισίστρατος, με τους πολιτικούς αντιπάλους του στο Μαραθώνα πριν 47 χρόνια. Ο Πεισίστρατος είχε νικήσει και έγινε τύραννος των Αθηναίων.

Για να επαναλάβουμε όσα γράφει ο Λϊντελ Χαρτ, αν αυτή ήταν η πρόθεσή της απόβασης στο Μαραθώνα, τότε πέτυχε του σκοπού της γιατί οι Αθηναίοι αποφάσισαν τελικά να σπεύσουν στο Μαραθώνα για να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα. Ήταν όμως σωστή η απόφαση αυτή; Φαίνεται ότι ο Ιππίας δεν γνώριζε καλά τους πατριώτες του, γιατί οι Αθηναίοι θα πήγαιναν εκεί ούτως ή άλλως. Μόλις πληροφορήθηκαν την αποβίβαση των Περσών έστειλαν αγγελιαφόρο στη Σπάρτη να ζητήσει βοήθεια και ταυτόχρονα μελέτησαν τους παρακάτω πιθανούς τρόπους ενεργείας για να αντιμετωπίσουν την απειλή:

• Να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στο Μαραθώνα (ο πιο παράτολμος από τους τρεις).
• Να περιμένουν τους Πέρσες στη διάβαση της Παλλήνης (15 χλμ. ανατολικά της Αθήνας.
• Να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες μέσα από τα τείχη της Αθήνας (ο χειρότερος από τους τρεις).

Τελικά υιοθετήθηκε η πρώτη λύση λόγω επιμονής του Μιλτιάδη, ενός από τους δέκα Αθηναίους στρατηγούς. Ο Μιλτιάδης έπεισε τους Αθηναίους λέγοντάς τους ότι η εμφάνισή τους στο Μαραθώνα θα αιφνιδίαζε πολύ τους Πέρσες. Φαίνεται ότι το σύστημα επιτήρησης των Αθηναίων ήταν πολύ αποτελεσματικό γιατί εντόπισε αμέσως την αποβίβαση του εχθρού. Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι ο στρατός των Αθηναίων μπορούσε να φτάσει στο Μαραθώνα σε 8 ώρες μέσω της διάβασης της Παλλήνης.

Ο Αθηναίος αγγελιαφόρος έφτασε στη Σπάρτη μετά από 48 ώρες. Οι Σπαρτιάτες ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν αλλά όχι και να παραβιάσουν το νόμο που τους απαγόρευε να φύγουν από τη Σπάρτη πριν τη γέμιση του φεγγαριού. Έτσι περίμεναν την πανσέληνο και μετά έστειλαν μια δύναμη για να βοηθήσουν τους Αθηναίους. Η δύναμη αυτή έφτασε όταν είχε τελειώσει η μάχη. Όμως οι Αθηναίοι είχαν μια ευχάριστη έκπληξη όταν έφτασαν στο Μαραθώνα: μια δύναμη 1.000 Πλαταιέων ενώθηκαν μαζί τους για να πολεμήσουν κατά των Περσών. Η Αθήνα δεν θα ξέχναγε ποτέ τη γενναία αυτή πράξη των Πλαταιέων.

Εδώ είναι απαραίτητο να αναλύσουμε την οργάνωση, τη διοίκηση, το δόγμα και τον τρόπο που πολεμούσαν οι Αθηναίοι και οι Πέρσες.

Ο Περσικός στρατός αποτελούταν από Πεζικό και εξαιρετικό Ιππικό. Το δόγμα τους ήταν αμυντικό επειδή το κύριο όπλο τους ήταν το τόξο. Η συνήθης τακτική τους ήταν να περιμένουν τον εχθρό να έρθει κοντά και μετά να τον «θάψουν» κάτω από ένα σύννεφο βελών. Το 480 πΧ ο Ξέρξης δεν έκρυψε την πραγματικότητα όταν είπε στο Λεωνίδα στις Θερμοπύλες ότι τα Περσικά βέλη θα έκρυβαν τον ήλιο (για να πάρει την ιστορική απάντηση «Καλύτερα, γιατί θα πολεμήσουμε στη σκιά»!). Ο οπλισμός και η πανοπλία του Περσικού πεζικού το καθιστούσε ακατάλληλο για αγώνα εκ του συστάδην ιδιαίτερα με τους βαριά οπλισμένους Έλληνες οπλίτες. Σε ότι αφορά τη διάταξη μάχης, οι Πέρσες έβαζαν τα καλύτερα τμήματά τους, Πέρσες και Σάκες, στο κέντρο της διάταξης μάχης, ενώ στις πτέρυγες έβαζαν τμήματα από τους υποτελείς τους. Το ιππικό αναπτύσσονταν στα πλευρά έτσι ώστε να μπορεί να τα καλύπτει και να υπερκερά τον αντίπαλο, ανάλογα με την περίπτωση.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΑΛΑΓΓΑ

Από το άλλο μέρος το δόγμα του Ελληνικού στρατού ήταν επιθετικό. Το κύριο όπλο τους, το μακρύ δόρυ, η βαριά πανοπλία (κράνος, θώρακας, κνημίδες και ασπίδα) και ο σχηματισμός μάχης, η φάλαγγα, ευνοούσαν τη μάχη εκ του συστάδην. Η φάλαγγα είχε ομοιόμορφη διάταξη με βάθος οκτώ στοίχων. Την εποχή εκείνη ο στρατός των Αθηναίων δεν είχε ούτε ιππικό, ούτε τόξα. Οι Αθηναίοι ήταν χωρισμένοι σε δέκα φυλές. Κάθε φυλή έπρεπε να ετοιμάσει για τη μάχη 1.000 οπλίτες και να διορίσει ένα στρατηγό ως επικεφαλής τους. Έτσι ο στρατός των Αθηναίων αποτελούταν από 10.000 οπλίτες διοικούμενος από 10 στρατηγούς. Στη δύναμη αυτή πρέπει να προστεθούν οι δούλοι και το ελαφρό πεζικό που ήταν οπλισμένο με ακόντια. Όταν ο στρατός κινητοποιούνταν για πόλεμο, κάθε ημέρα οριζόταν ένας στρατηγός ως διοικητής όλου του στρατού για την ημέρα εκείνη. Επειδή οι αποφάσεις λαμβάνονταν με ψηφοφορία, για αποφυγή ισοψηφίας η πόλη διόριζε ένα άλλο στρατηγό, που είχε τον τίτλο του Πολέμαρχου, και ο οποίος είχε δικαίωμα ψήφου. Έτσι επειδή οι ψήφοι ήταν έντεκα δεν υπήρχε περίπτωση ισοψηφίας.

Σε ότι αφορά στο πνεύμα των Αθηναίων ο Ηρόδοτος, σύγχρονος ιστορικός και θεωρούμενος πατέρας της ιστορίας γράφει σχετικά: «Ελευθερία και Ισότητα στα κοινά είναι μεγάλα κίνητρα και έτσι εκείνοι που όταν ζούσαν κάτω από το ζυγό του δεσπότη δεν ήταν καλύτεροι πολεμιστές από τους γείτονές τους, μόλις ελευθερώθηκαν έγιναν οι πρώτοι από όλους. Γιατί ο καθένας ένιωθε ότι πολεμώντας για μια ελεύθερη κοινοπολιτεία, πολεμούσε στην πραγματικότητα για τον εαυτό του και ό,τι αναλάμβανε να κάνει ήταν πρόθυμος να το κάνει ολοκληρωτικά.»

Ο Μιλτιάδης, ένας από τους δέκα στρατηγούς, ανήκε σε μία από τις πιο ευγενείς οικογένειες των Αθηνών. Ήταν πλούσιος και πριν 28 χρόνια είχε πάει στη Θράκη ως κυβερνήτης της Χερσονήσου (σημερινά Δαρδανέλια). Εκεί έζησε μέχρι το 494 πΧ. Όταν η Περσική αυτοκρατορία επεκτάθηκε στην περιοχή εκείνη ο Μιλτιάδης υποτάχθηκε στον Μεγάλο Βασιλέα Δαρείο και παρακολούθησε από κοντά τον Περσικό στρατό στις εκστρατείες του εναντίον των Σκυθών. Έτσι είχε μια καλή γνώση της τακτικής που χρησιμοποιούσαν. Στη διάρκεια της παραμονής του στην Χερσόνησο, ο Μιλτιάδης κατέκτησε και έθεσε υπό την κηδεμονία ων Αθηνών τα νησιά Λήμνο και Ίμβρο. Για το λόγο αυτό το γόητρό του στην κοινή γνώμη ήταν υψηλό. Έτσι όταν έγινε γνωστό ότι οι Πέρσες ετοίμαζαν εισβολή εκλέχτηκε σαν ένας από τους δέκα Αθηναίους στρατηγούς. Από τους δέκα στρατηγούς είναι γνωστά τα ονόματα μόνο των πέντε. Δυο από αυτούς θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο μετά δέκα χρόνια: τα ονόματά τους ήταν Θεμιστοκλής και Αριστείδης. Ο πρώτος θα οδηγούσε τους Έλληνες στην νίκη στη ναυμαχία της Σαλαμίνας (480 π.Χ.) και ο δεύτερος τους Αθηναίους στη μάχη των Πλαταιών (479 πΧ). Είναι επίσης γνωστό ότι πολέμαρχος ήταν ο Καλλίμαχος.

Η πεδιάδα του Μαραθώνα έχει σχήμα μισοφέγγαρου με μήκος περίπου 10 χιλιομέτρων και μέγιστο πλάτος τριών χιλιομέτρων στο μέσο της. Η πεδιάδα στενεύει στα άκρα της όπου την εποχή εκείνη υπήρχαν έλη τα οποία κατά την περίοδο της μάχης ήταν πλημμυρισμένα και κατά συνέπεια το έδαφος δεν ήταν κατάλληλο για επιχειρήσεις ιππικού. Οι Πέρσες είχαν βγάλει τα πλοία τους στην ξηρά και είχαν στρατοπεδεύσει σε ομαλό, επίπεδο έδαφος. Αιφνιδιάστηκαν όταν είδαν το στρατό των Αθηναίων να φτάνει στον Μαραθώνα και να στρατοπεδεύει στην κοιλάδα του Αυλώνα. Η θέση που επέλεξαν ήταν απρόσβλητη από επίθεση και είχε πλήρη θέα του Περσικού στρατοπέδου. Έγινε σαφές στους Αθηναίους ότι ο εχθρός δεν σκόπευε να κινηθεί από την ξηρά στην Αθήνα επειδή δεν είχε καταλάβει τις διαβάσεις που οδηγούσαν σε αυτή. Έτσι ο φόβος της προδοσίας έγινε αποφασιστικός παράγοντας για τη διεξαγωγή της μάχης. Στο πολεμικό συμβούλιο που έγινε υπήρξε ισοψηφία: πέντε στρατηγοί με πρώτο το Μιλτιάδη προτιμούσαν να επιτεθούν αμέσως, ενώ οι άλλοι πέντε ψήφισαν να επιτεθούν μετά την άφιξη της βοήθειας των Σπαρτιατών. Τότε ήταν που ο Μιλτιάδης, κατά τον Ηρόδοτο, απηύθυνε στον πολέμαρχο Καλλίμαχο, η ψήφος του οποίου θα ήταν αποφασιστική, τα παρακάτω λόγια: «Από εσένα εξαρτάται, ω Καλλίμαχε, είτε να οδηγήσεις την Αθήνα στην σκλαβιά, είτε να εξασφαλίσεις την ελευθερία της και να αφήσεις στις επερχόμενες γενιές μια ανάμνηση κατά πολύ πιο έντονη από την ανάμνηση εκείνων που έκαναν την Αθήνα δημοκρατία. Γιατί ποτέ από τότε που οι Αθηναίοι έγιναν λαός δεν αντιμετώπισαν ένα τόσο μεγάλο κίνδυνο όσο σήμερα...». Μετά από αυτό το λόγο ο Καλλίμαχος ψήφισε υπέρ της άμεσης μάχης.

Επί οκτώ ημέρες οι δυο στρατοί αντιμετώπιζαν ο ένας των άλλο ακίνητοι. Την ένατη ημέρα οι Πέρσες άρχισαν να επιβιβάζονται στα πλοία. Έγινε φανερό ότι μια καλυπτική δύναμη θα κρατούσε τους Αθηναίους στο Μαραθώνα ενώ ο υπόλοιπος στρατός θα έπλεε προς την Αθήνα για να καταλάβει την ανυπεράσπιστη πόλη. Η κατάσταση απαιτούσε άμεση ενέργεια και ο Μιλτιάδης που εκείνη την ημέρα είχε έρθει η σειρά του να γίνει αρχιστράτηγος, διέταξε το στρατό των 10.000 Αθηναίων και των 1.000 Πλαταιέων να αναπτυχθεί για μάχη.

Ο Μιλτιάδης αντιμετώπιζε δυο δύσκολα προβλήματα και για να τα λύσει εφάρμοσε μια νέα τακτική, αποκλίνοντας εντελώς από την πατροπαράδοτη τακτική που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες μέχρι τώρα. ·

• Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Περσικός στρατός αναπτύσσονταν σε βάθος 30 ανδρών (όπως περιγράφει και ο Ξενοφών στο έργο του «Κύρου Παιδεία»). Έτσι οι 48.000 άνδρες του Περσικού στρατού θα σχημάτιζαν ένα μέτωπο μήκους 1.600 μέτρων. Για να εξισώσει αυτό το μέτωπο ο Μιλτιάδης έπρεπε να αναπτύξει τους άντρες του σε πολύ λεπτή γραμμή. Αν οι 10.000 Αθηναίοι διατάσσονταν σε βάθος 8 ανδρών το μέτωπό τους θα είχε ανάπτυγμα 1.250 μέτρων και έτσι τα πλευρά τους θα ήταν επικίνδυνα ακάλυπτα. Όμως ο Μιλτιάδης γνώριζε από προηγούμενη εμπειρία τον τρόπο με τον οποίο ανάπτυσσαν οι Πέρσες το στρατό τους για μάχη: στο κέντρο έβαζαν τα καλύτερα τμήματά τους (Πέρσες και Σάκες) ενώ στις πτέρυγες το στρατό των υποτακτικών τους (των οποίων κίνητρο ήταν συνήθως το «πολέμα γιατί αλλιώς...» επειδή δεν υπήρχε εθνική αιτία που να τους εμπνέει). Παρατήρησε επίσης ότι το Περσικό ιππικό είχε ήδη επιβιβαστεί πράγμα που του έδινε δυο πλεονεκτήματα: πρώτον, δεν απειλούσε τα πλευρά του στρατού των Αθηναίων και δεύτερον, δεν κάλυπτε τα πλευρά του Περσικού στρατού. Αυτές οι παρατηρήσεις τον οδήγησαν να εφαρμόσει μια τελείως νέα τακτική την οποία θα επαναλάμβανε ο Αννίβας μετά τρεις αιώνες στη μάχη των Κανών και οι Γερμανοί στο Τάννεμπεργκ μετά 24 αιώνες. Ο Μιλτιάδης εξασθένισε σκόπιμα το κέντρο του σχηματίζοντας μια λεπτή γραμμή από δυο Φυλές, τις Φυλές που διοικούνταν από τον Θεμιστοκλή και τον Αριστείδη, με βάθος μόνο τεσσάρων ανδρών (επειδή κάθε Φυλή είχε 1.000 άντρες το μέτωπο στο σημείο αυτό είχε ανάπτυγμα 500 μέτρων). Σε κάθε μια από τις πτέρυγες είχε αναπτύξει από τέσσερις Φυλές με το συνηθισμένο βάθος των 8 ανδρών σχηματίζοντας έτσι μέτωπο 500 μέτρων σε κάθε πλευρό. (Έτσι το συνολικό εύρος του μετώπου ήταν 1.500 μέτρα). Τέλος στο αριστερό του αριστερού πλευρού ανάπτυξε τους Πλαταιείς σε βάθος 8 ανδρών με αποτέλεσμα το εύρος του μετώπου να είναι 1.625 μέτρα. Ο Καλλίμαχος κατέλαβε την τιμητική θέση στη δεξιά πτέρυγα.
• Ο Περσικός στρατός θα προσπαθούσε να εξοντώσει τους Αθηναίους με βέλη. Το βεληνεκές των τόξων ήταν περίπου 150-200 μέτρα. Κατά συνέπεια η κρίσιμη απόσταση πριν μπορέσουν οι βαριά εξοπλισμένοι Αθηναίοι οπλίτες να εμπλακούν με τους Πέρσες σε αγώνα εκ του συστάδην έπρεπε να καλυφθεί στον συντομότερο δυνατό χρόνο και αυτό μπορούσε να γίνει μόνο αν οι οπλίτες κάλυπταν την απόσταση τρέχοντας. Για το λόγο αυτό ο Μιλτιάδης εφάρμοσε την τεχνική της εφόδου. Μόλις η φάλαγγα θα έφτανε στο βεληνεκές των βελών των Περσών θα άρχιζαν να τρέχουν για να διασχίσουν την επικίνδυνη ζώνη όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να πέσουν στους Πέρσες με τη μεγαλύτερη δυνατή ορμή.

Έτσι το πρωί της 17ης Σεπτεμβρίου 490 πΧ με τέλειο συγχρονισμό ο Μιλτιάδης έδωσε την διαταγή και οι 11.000 Αθηναίοι και Πλαταιείς σχημάτισαν τη φάλαγγα και κινήθηκαν κατά του εχθρού ενώ οι γύρω λόφοι πρέπει να αντηχούσαν από τον ύμνο που ο μεγάλος ποιητής Αισχύλος, που πολέμησε στο Μαραθώνα, μας διέσωσε στην περίφημη τραγωδία «Πέρσες»: «Ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδα, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νυν υπέρ πάντων ο αγών!»

Ο Ηρόδοτος μας λεει ότι «Όταν οι Πέρσες είδαν τους Αθηναίους να κατεβαίνουν χωρίς ιππικό ή τοξότες και με μικρή δύναμη, πίστεψαν ότι ήταν ένας στρατός τρελών που έτρεχε να συναντήσει την καταστροφή του.» Γρήγορα πήραν διάταξη για να αντιμετωπίσουν τους «τρελούς». Όταν έφτασαν κοντά στην επικίνδυνη ζώνη οι Αθηναίοι εκτόξευσαν την έφοδο. Η σύγκρουση εξελίχθηκε ακριβώς όπως το είχε σχεδιάσει ο Μιλτιάδης. Στο κέντρο οι Φυλές του Αριστείδη και του Θεμιστοκλή υποχώρησαν προς έδαφος που τους έδωσε τη δυνατότητα να αναδιοργανωθούν και να συνεχίσουν τη μάχη. Στις πτέρυγες οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς έτρεψαν σε φυγή τους αντιπάλους τους. Τότε ο Μιλτιάδης έσωσε την εντολή να αγνοήσουν τον εχθρό που υποχωρούσε και να στραφούν κατά των νώτων των Περσών του κέντρου. Έτσι και έγινα και οι Πέρσες περικυκλωμένοι από τους αντιπάλους τους δεν είχαν καμία τύχη απέναντι στα δόρατα των Ελλήνων με τις κοντές λόγχες , τα κοντά ξίφη και τις πλεχτές ασπίδες που διάθεταν. Πολέμησαν σκληρά αλλά τελικά υπέκυψαν και οι μέχρι τότε αήττητοι Πέρσες γύρισαν τις πλάτες τους και τράπηκαν σε φυγή. Οι Αθηναίοι τους ακολούθησαν μέχρι τα πλοία. Εκεί έγινα η σκληρότερη μάχη και εκεί υπέστησαν οι Αθηναίοι τις πιο βαριές απώλειες. Εκεί έπεσε ο Κυναίγειρος, ο αδελφός του Αισχύλου, ο ευγενικός και γενναίος πολέμαρχος Καλλίμαχος και πολλοί άλλοι Αθηναίοι. Πολεμώντας σκληρά οι Πέρσες κατόρθωσαν να σώσουν όλα τα πλοία τους εκτός από επτά τα οποία κυρίευσαν οι Αθηναίοι. Οι απώλειες των Ελλήνων ήταν 192 Αθηναίοι νεκροί και ένας άγνωστος αριθμός Πλαταιέων και δούλων, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι οι Αθηναίοι έθαψαν τους νεκρούς σε τρεις τύμβους. Στον ένα έθαψαν τους Αθηναίους πολίτες, στον άλλο τους Πλαταιείς και στον τρίτο τους δούλους. Ο τύμβος των Αθηναίων σώζεται μέχρι σήμερα. Πιστεύεται ότι ο τύμβος των Πλαταιέων βρίσκεται στους πρόποδες της Πεντέλης. Ο τύμβος των δούλων δεν έχει εντοπιστεί ακόμα. Ανάμεσά τους ήταν ένα μικρό παιδί που σκοτώθηκε από Περσικό βέλος ενώ έδινε νερό στους μαχητές στη διάρκεια της μάχης. Οι Πέρσες έχασαν 6.400 άντρες αλλά μέσα σε αυτούς πρέπει να υπήρχαν πολλοί αιχμάλωτοι, γιατί ο Ηρόδοτος λεει ότι όταν ο Μιλτιάδης κατάλαβε ότι ο Περσικός στόλος μπορούσε να πλεύσει στην Αθήνα και να επιτεθεί στην ανυπεράσπιστη πόλη, άφησε τις Φυλές του Αριστείδη και του Θεμιστοκλή που είχαν δοκιμαστεί σκληρά στο κέντρο της φάλαγγας για να φυλάνε τα λάφυρα και τους αιχμαλώτους και με τον υπόλοιπο στρατό κινήθηκε προς την πόλη. Είναι επίσης γνωστό ότι όταν η μάχη πλησίαζε στο τέλος της κάποιος που βρισκόταν στην κορφή της Πεντέλης σήκωσε ψηλά μια ασπίδα και έστειλε ένα οπτικό σήμα. Υποτίθεται ότι ήταν σήμα προς τους Πέρσες από κάποιο οπαδό του Ιππία ότι η Πόλη ήταν ανυπεράσπιστη ή, πιο πιθανό, ότι ήταν κάποιος Αθηναίος ειδικός παρατηρητής που μπορούσε να δει εύκολα από την Πεντέλη την κατεύθυνση του Περσικού στόλου προς την Αθήνα.

Οι Πέρσες αρχηγοί πραγματικά έπλευσαν προς την Αθήνα και έφτασαν στον Φαληρικό όρμο. Εκεί τους περίμενε μια ακόμα έκπληξη: στους μακρινούς λόφους είδαν τις ασπίδες των Αθηναίων να λάμπουν στον ήλιο. Έτσι συγκέντρωσαν το στόλο τους και επέστρεψαν στην Περσία. Το ίδιο βράδυ έφτασε και η βοήθεια από την Σπάρτη. Ζήτησαν την άδεια να επισκεφθούν το πεδίο της μάχης και όταν τους δόθηκε η άδεια εξέφρασαν το θαυμασμό τους για το κατόρθωμα των Αθηναίων.

Έτσι τελείωσε η πρώτη μεγάλη σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Περσίας αλλά ο αγώνας δεν τελείωσε εκεί. Μετά δέκα χρόνια ένας τεράστιος Περσικός στρατός υπό τον ίδιο τον Μεγάλο Βασιλέα Ξέρξη, θα εισέβαλε στην Ελλάδα για να ηττηθεί και αυτός στη Σαλαμίνα και τις Πλαταιές.

Ήταν η μάχη του Μαραθώνα μία «αποφασιστική» μάχη; Δυο διακεκριμένη ιστορικοί ο Fuller στο έργο του «Στρατιωτική Ιστορία του Δυτικού Κόσμου» και ο Creasy στο έργο του «Δεκαπέντε Αποφασιστικές Μάχες» εκφράζουν διαφορετικές γνώμες. Σύμφωνα με τον Fuller «η μάχη του Μαραθώνα ήταν μια αξιόλογη μάχη τόσο από την άποψη της στρατηγικής των Περσών που ήταν αξιοθαύμαστη όσο και της τακτικής των Ελλήνων που δεν ήταν λιγότερο αξιοθαύμαστη...Για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι Έλληνες νίκησαν τους Πέρσες στο δικό τους στοιχείο, δηλαδή στην ξηρά και ο Μαραθώνας προίκισε τους νικητές με την πίστη στο πεπρωμένο τους που ήταν να επιζήσουν επί τρεις αιώνες στη διάρκεια των οποίων γεννήθηκε ο δυτικός πολιτισμός. Ο Μαραθώνας σηματοδότησε τη γέννηση της Ευρώπης.»

Ο Creasy έρχεται πιο κοντά στην γνώμη των Ελλήνων ότι η μάχη του Μαραθώνα ήταν αποφασιστική για την παγκόσμια ιστορία. Σύμφωνα με τον Creasy «Η μάχη του Μαραθώνα έσπασε για πάντα το μύθο του αήττητου των Περσών που παρέλυε τη διάνοια των λαών. Δημιούργησε στους Έλληνες το πνεύμα που απέκρουσε τον Ξέρξη και μετά οδήγησε τον Ξενοφώντα, τον Αγησίλαο και τον Αλέξανδρο σε τρομερά αντίποινα με τις εκστρατείες τους στην Ασία. Εξασφάλισε για την ανθρωπότητα τον πολιτιστικό θησαυρό των Αθηνών, την ανάπτυξη των ελεύθερων θεσμών, τον φιλελεύθερο διαφωτισμό του δυτικού κόσμου και τη σταδιακή άνοδο για πολλούς αιώνες τις μεγάλες αρχές του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.»

Εκείνο που ήταν το πιο σημαντικό από την άποψη των Ελλήνων αναγράφεται στο επίγραμμα που γράφτηκε στον τύμβο των Αθηναίων: «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν». Οι Αθηναίοι ήταν οι πρώτοι που αντιλήφθηκαν ότι η ΕΝΟΤΗΤΑ όλων των Ελληνικών Πόλεων-Κρατών ήταν απαραίτητη για να αντιμετωπιστεί η απειλή από τους Πέρσες.

Τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε από την μάχη του Μαραθώνα, τη μάχη κατά την οποία το θάρρος επιβλήθηκε στους αριθμούς και ο αγώνας εκ του συστάδην τη βολή με τα τόξα;

Το πιο σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι η μάχη αυτή υπήρξε ο θρίαμβος των ηθικών δυνάμεων έναντι των αριθμών. Οι Αθηναίοι πολίτες που πολεμούσαν στο Μαραθώνα ήξεραν γιατί πολεμούσαν: για τα χωράφια, τις οικογένειες και τα σπίτια τους. Από την άλλη μεριά οι Ασιάτες και Αφρικανοί στρατιώτες, εκτός από τους Πέρσες, δεν ήξεραν γιατί πολεμούσαν και πολλοί από αυτούς απλά έπρεπε να διαλέξουν ποιοι θα τους σκότωναν: οι Αθηναίοι ή οι Πέρσες!

Σε ότι αφορά τις αρχές του πολέμου μπορεί να πούμε ότι ο Μιλτιάδης εφάρμοσε για πρώτη φορά στην ιστορία, χωρίς να έχει αποφοιτήσει από κάποια στρατιωτική ακαδημία, τις εξής:

• Επιθετικότητα: Ανέλαβε την πρωτοβουλία και διέταξε την επίθεση κατά των Περσών με μικρότερη αριθμητικά δύναμη, στην κατάλληλη στιγμή.
• Οικονομία Δυνάμεων και Συγκέντρωση: Ανάπτυξε τα τμήματά του με τέτοιο τρόπο ώστε να χτυπήσει το πιο αδύνατο σημείο της γραμμής των Περσών με το ισχυρότερο σημείο της δικής του διάταξης. Με άλλα λόγια εφάρμοσε μεγάλη μαχητική ισχύ στο αποφασιστικό σημείο στον κατάλληλο χρόνο. Με τον τρόπο αυτό έκανε εκείνο που λίγοι στρατηγοί έχουν κάνει: έσπασε ένα «ταμπού» αλλάζοντας μια τακτική που εφαρμοζόταν επί πολλά χρόνια διακινδυνεύοντας ένα «ανάθεμα» στην περίπτωση που θα αποτύγχανε.
• Ενότητα Διοικήσεως: Ο Ηρόδοτος μας λέει ότι οι Αθηναίοι στρατηγοί πρόσφεραν τη σειρά αρχηγίας τους στο Μιλτιάδη, αλλά εκείνος επιτέθηκε την ημέρα που είχε έρθει η δική του σειρά. Έτσι εξασφάλισε ότι όλες οι Φυλές ήταν κάτω από τις διαταγές ενός υπεύθυνου διοικητή.
• Αιφνιδιασμός: Πρώτα έπεισε τους Αθηναίους να πάνε στο Μαραθώνα και μετά επιτέθηκε την κρίσιμη στιγμή στους Πέρσες με νέα τακτική με τέτοιο τρόπο ώστε οι Πέρσες πίστεψαν ότι οι Αθηναίοι είχαν τρελαθεί!
• Ελιγμός: Στη μάχη του Μαραθώνα ο Μιλτιάδης εφάρμοσε τον ελιγμό της διπλής υπερκέρασης. Δεν έχει σημασία ότι το μέτωπο ήταν μικρό. Έτσι διεξάγονταν οι μάχες εκείνες τις ημέρες. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο θαυμάσιος ελιγμός, που επαναλήφθηκε συχνά από άλλους μεγάλους στρατηγούς, επινοήθηκε και διευθύνθηκε με επιτυχία για πρώτη φορά από τον Μιλτιάδη που δεν είχε προηγούμενη γνώση ή παράδειγμα.

Τελικά θεωρώ σωστό να παραθέσω την γνώμη για τον Μιλτιάδη ενός διακεκριμένου ιστορικού, του Hans Delbruck ο οποίος στο κλασσικό έργο του «Ιστορία της Τέχνης του Πολέμου, Πόλεμος στην Αρχαιότητα» γράφει

«Η εικόνα του Μιλτιάδη σαν διοικητή στο πεδίο της μάχης στέκεται γιγάντια στα πρώιμα χρονικά της παγκόσμιας στρατιωτικής ιστορίας. Βρίσκουμε εδώ την πιο πλήρη και την πιο σπάνια μορφή ηγεσίας που έχει γεννήσει η πολεμική τέχνη μέχρι σήμερα, τον συνδυασμό άμυνας - επίθεσης, στις απλές καλλιτεχνικές γραμμές του πρώτου μεγάλου στρατιωτικού γεγονότος. Τι διορατικότητα στην επιλογή του πεδίου της μάχης, τι αυτοέλεγχος εν αναμονή της εχθρικής επίθεσης, τι εξουσία επί των μαζών, επί ενός στρατού από υπερήφανους, ελεύθερους πολίτες ώστε να μπορέσει να τους συγκρατήσει σταθερά στη θέση που είχε διαλέξει και μετά να τους οδηγήσει σε μια ξέφρενη επίθεση την αποφασιστική στιγμή! Όλα ήταν ρυθμισμένα για τη στιγμή αυτή -ούτε ένα λεπτό νωρίτερα, οπότε οι Αθηναίοι θα έφταναν στον εχθρό ξέπνοοι και αποδιοργανωμένοι, ούτε ένα λεπτό αργότερα, οπότε πολλά από τα βέλη του εχθρού θα είχαν βρει το στόχο τους και ο μεγάλος αριθμός των ανδρών που θα έπεφταν και θα δίσταζαν θα έσπαγε την ορμή της εφόδου, η οποία θα έπρεπε να πέσει σαν χιονοστιβάδα στις γραμμές του εχθρού αν ήθελε να νικήσει. Θα έχουμε ευκαιρία να αναλύσουμε και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις αλλά ποτέ μια μεγαλύτερη από αυτή.»

  

Ο Μιλτιάδης

 

 

 

Ο Μιλτιάδης (540 π.Χ. - περίπου 489 π.Χ.) ήταν ο Αθηναίος πολιτικός και στρατηγός που οδήγησε τους Αθηναίους στην μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.).
Ο Μιλτιάδης ήταν αριστοκράτης από μία μεγάλη οικογένεια της Αθήνας. Το 518 διαδέχθηκε τον αδελφό του Στησαγόρα στη διακυβέρνηση της Θρακικής χερσονήσου. Το 515 διέλυσε μια εξέγερση χρησιμοποιώντας ένα σώμα 500 μισθοφόρων που είχε ως σωματοφυλακή, και δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε τον Δαρείο Α', βασιλιά των Περσών, στην εκστρατεία του εναντίον των Σκύθων. Κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας στην χερσόνησο της Κριμαίας παντρεύτηκε την Ηγησίπυλη της κόρη του Ολόρου, βασιλιά της Θράκης, με την οποία έκανε τον Κίμωνα. Πήρε μέρος στην Επανάσταση των Ιώνων το 499 π.Χ. αλλά μετά την ήττα τους το 494 τον επόμενο χρόνο με την εμφάνιση του Περσικού στόλου κατέφυγε στην Αθήνα.
Στην Αθήνα παρά τις κατηγορίες που του απευθύνονταν κυρίως από τους Αλκμεωνίδες για τυραννία στη χερσόνησο, πέτυχε να διοριστεί ως ένας από τους δέκα στρατηγούς για το διάστημα 490 - 489. Αμέσως μετά την εκλογή του το 490, ως στρατηγός των ελληνικών δυνάμεων νίκησε τους Πέρσες στη μάχη του Μαραθώνα αφού πέτυχε να πείσει τον Καλλίμαχο να δοθεί εκεί η μάχη. Το 489 οργάνωσε εκστρατεία στην Πάρο που είχε κατακτηθεί από τους Πέρσες έχοντας μάλιστα πείσει τους Αθηναίους να του χορηγήσουν 70 πλοία χωρίς να πει τον σκοπό της εκστρατείας. Η εκστρατεία απέτυχε ενώ ο Μιλτιάδης, που είχε σπάσει το πόδι του, μετά την επιστροφή του στην Αθήνα κατηγορήθηκε για προδοσία από τον Ξάνθιππο, με την κατηγορία ότι εκστράτευσε για προσωπικούς λόγους εναντίον της Πάρου. Καταδικάστηκε αρχικά σε θάνατο αλλά αργότερα η ποινή μετατράπηκε σε πρόστιμο 50 ταλάντων, ποσό τόσο μεγάλο που ούτε ο πλούσιος Μιλτιάδης δεν μπόρεσε να πληρώσει. Επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει το ποσό αυτό, ο Μιλτιάδης κλείστηκε στη φυλακή, όπου πέθανε λίγο αργότερα από γάγγραινα λόγο της πληγής στο πόδι του. Το πρόστιμο πλήρωσε αργότερα ο γιος του Κίμων.

 

ΠΗΓΕΣ

ΥΠΤΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΕΔΕΩΝ

ΕΛ.. ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ

ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΒΕΡΟΙΑΣ

ΣΚΙΤΣΟ -ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΝΤΑΡΙΟ

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ 2010 μ.Χ.
http://www.hellinon.net/MaxiMarathona.htm
---------------------------------------------------------------------------------------

 

Την Τρίτη , θα πραγματοποιηθεί Ημερίδα με θέμα «Εορτασμός της επετείου της ιστορικής μάχης του Μαραθώνα (Σεπτέμβριος 490 π.X.)», στο χώρο του αμφιθεάτρου της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων.

Εκεί θα αναλυθούν:
• «Η πολιτικοστρατιωτική διάσταση της μάχης του Μαραθώνα», από τον Ανχη (ΜΧ) Παναγιώτη Σπυρόπουλο

•«Οι Πλαταιείς στον Μαραθώνα»,από τον Δρ Γεώργιο Σταϊνχάουερ, που είναι Επίτιμος Έφορος Αρχαιοτήτων Β΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.

•«Η πολιτική εκμετάλλευση της μάχης του Μαραθώνα», από τον Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης, Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρόεδρος Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» και

•«Μαραθών: Παρακαταθήκαι και προς υλοποίησην υποχρεώσεις έναντι του αρχαιολογικού χώρου της Τετραπόλεως», από τον Γεώργιο Στυλ. Κορρέ, Ομότιμο Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών.



http://www.onalert.gr/stories/deite-tin-maxi-tou-marathona-se-psifiaki-anaparastasi

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΤΟ 490 ΠΧ"

ΕΙ ΘΕΟΙ ΔΙΑΛΕΓΩΝΤΑΙ,ΤΗΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΛΩΤΤΑ ΧΡΩΝΤΑΙ

Μπορούν οι Έλληνες να ομιλούν και πάλι την αρχαία ελληνική γλώσσα;

Η αρχαία ελληνική γλώσσα, η οποία δεν είναι καθόλου αρχαία, είναι μια αληθινή ολοζώντανη γλώσσα, είναι η γλώσσα των προγόνων μας, είναι ο κώδικας με τον οποίο σκεφτόντουσαν και ομιλούσαν, είναι ο τρόπος έκφρασης τους.
Σήμερα μιλάμε την ελληνική γλώσσα, ίσως να φαίνεται κάτι διαφορετικό δε παύει όμως να είναι παρόμοια με την αρχαία ελληνική.
Γιατί όμως χρειάστηκε να διαφοροποιήσουμε την αρχική γλώσσα, γιατί δεν έπρεπε να μιλάμε όπως οι πρόγονοί μας; 
Γιατί να μην μπορούμε με μια ανάγνωση ενός κειμένου του Αριστοτέλη ή του Πλάτωνα να καταλάβουμε τι γράφουν;
Γιατί πρέπει να φτάσει ένα παιδί στο Λύκειο για να μάθει αρχαία ελληνικά και να μην ξεκινήσει από το δημοτικό; 
Γιατί τελικά ενώ όλοι την διδάσκονται, κανείς δε μπορεί να την μιλήσει;
Αυτά τα ερωτήματα έχουν απάντηση, ίσως φταίει η αδράνεια η δική μας, ίσως δε μας αρέσει να σκεφτόμαστε πολύ, ίσως να μη θέλουμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω και μας αρέσει η εύκολη λύση.

Η ομάδα στο Facebook «θέλω να επανέλθει η αρχαία ελληνική γλώσσα ως πρώτη γλώσσα των Ελλήνων»https://www.facebook.com/groups/305165101542/ προωθεί την ιδέα, ώστε η αρχαία ελληνική να γίνει και πάλι ο κώδικας ομιλίας των Ελλήνων.ΠΗΓΗhttp://koinos--nous.blogspot.gr/2014/09/blog-post_71.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΙ ΘΕΟΙ ΔΙΑΛΕΓΩΝΤΑΙ,ΤΗΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΛΩΤΤΑ ΧΡΩΝΤΑΙ"

ΕΤΡΟΥΣΚΟΙ: Μια πανάρχαια ελληνική φυλή;

Πολλοί επιστήμονες αρχαιολόγοι, ακόμη και μέχρι σήμερα υποστηρίζουν για κάποιους αρχαίους λαούς για τους οποίους όχι μόνο αναφορές υπάρχουν σε αρχαίους συγγραφείς αλλά και ίχνη των πολιτισμών τους συνεχώς ανακαλύπτονται, ισχυρίζονται λοιπόν πως είναι μυστηριώδης η καταγωγή τους, λες και ήρθαν από το ... πουθενά!!!

Οι Ετρούσκοι όπως οι Σουμέριοι αλλά και οι Χετταίοι, συγκαταλέγονται ανάμεσα σ’ αυτούς. Όμως ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο Στράβων ακόμη και ο Θουκυδίδης καθόλου αγνώστου προελεύσεως δεν τους αναφέρουν αφού προσδιορίζουν πως πρόκειται για πανάρχαια ελληνικά φύλα τα οποία μετανάστευσαν τόσο στην Ιταλία όσο και προς την Ασία.

Παρ’ όλα αυτά φαίνεται πως οι ξένοι αρχαιολόγοι ουδόλως λαμβάνουν υπ’ όψη τις αναφορές αυτές, όπως και μέχρι ο Σλήμαν ανακαλύψει την Τροία θεωρούσαν μυθεύματα τα του Ομήρου έπη!!!

Έτσι για τους Ετρούσκους στους οποίους θα αναφερθούμε, ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς λέει στο βιβλίο του « Ρωμαϊκή Αρχαιολογία» ( βιβλίο Α΄), ότι πρόκειται για πανάρχαια ελληνική φυλή η οποία ξεκίνησε από τον χώρο του Αιγαίου και ενώθηκε με τους Λύκιους και άλλους Πελασγούς από την Αττική και μέσω της Ηπείρου, όπου ίδρυσαν και το Μαντείο της Δωδώνης, πέρασαν στις ανατολικές ακτές της Ιταλίας, κοντά στην σημερινή Αγκώνα όπου και εγκαταστάθηκαν.

Όταν προχώρησαν αργότερα προς το εσωτερικό της χώρας χαρακτηρίσθηκαν ως aborigines ή αυτόχθονες, ενώ πριν λεγόντουσαν Οίνωτρες, Πευκέστες Λέλεγες, όπως αναφέρει λεπτομερώς ο συγγραφεύς.

Στην συνέχεια μία ομάδα από αυτούς έφτασε στις ακτές του Τυρρηνικού πελάγους και μετά πολλοί από αυτούς επέστρεψαν στην ελλαδική ως Τυρρηνοί ή Τυρσηνοί και αφού εποίκησαν την Θεσσαλία και την Ακαρνανία μαζί με άλλους Αιολείς ή και άλλες ελληνικές φυλές, μέσω των νησιών του βορείου Αιγαίου πελάγους έφθασαν και εισχώρησαν βαθύτερα στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας και περί αυτών υπάρχουν πανάρχαιες ελληνικές πηγές όπου γίνονται εκτενείς αναφορές.

Δεν αποκλείεται οι ομάδες αυτές με άλλες ομάδες Ετεοκρητών να ενώθηκαν και να προχώρησαν, περίπου κατά την πρώιμη Μυκηναϊκή εποχή, ακόμη πιο βαθιά στην Ασία. Και πάντα από τον χώρο του Αιγαίου. Ακόμη είναι δυνατόν να αποτέλεσαν τον πυρήνα των κατόπιν ονομασθέντων Χετταίων και Μιττάνι, των οποίων πολλά χαρακτηριστικά των κτισμάτων τους μοιάζουν με εκείνα των Μυκηνών ( λ.χ. το πανομοιότυπο της εισόδου των προπυλαίων της πρωτεύουσας των Χετταίων Χατούσας, με τους δύο λέοντες που υπάρχουν και στο προπύλαιο των Μυκηνών).

Βλέπουμε λοιπόν πολλές πληροφορίες των αρχαιοελληνικών πηγών να μας αποδεικνύουν ότι οι λαοί αυτοί όπως και οι Ελαμίτες και οι Σουμέριοι προέρχονταν από τον χώρο του Αιγαίου.

Από το εγκυκλοπαιδικό λεξικό του «Ηλίου» του Ιωαν. Πασσά διαβάζουμε: «Ο Σουηδός καθηγητής Φούρουμακ ο οποίος διεύθυνε τις σουηδικές ανασκαφές της Ετρουρίας από το 1962 έως το 1965, και συγκεκριμένα της περιοχής Σαν Τζιοβενάλε, έκανε ειδική μελέτη επί του θέματος όπου αποδεικνυόταν ότι οι Ετρούσκοι είχαν φθάσει στην Ιταλία εξ ανατολών. Μ’ άλλα λόγια ο Φούρουμακ υιοθετεί αυτά που ο Διονύσιος Αλικαρνασσέας αναφέρει στον πρώτο τόμο των ιστοριών του, ότι οι Ετρούσκοι είναι πανάρχαια ελληνική φυλή, όπως και οι Σουμέριοι…»

Πηγή: http://ellinonpaligenesia.blogspot.gr/2014/01/blog-post_6016.html

Από τη Μικρά Ασία η καταγωγή των Ετρούσκων

Την προέλευση των Ετρούσκων αποκρυπτογράφησαν Ιταλοί ερευνητές. Οπως έδειξε η συγκριτική μελέτη DNA πληθυσμών από την Τοσκάνη, τη Λήμνο και τη Μικρά Ασία, οι Ετρούσκοι ξεκίνησαν από τη δυτική Μικρά Ασία και έφτασαν στην Ιταλία, όπου εμφανίστηκε ο ετρουσκικός πολιτισμός περί το 1200 π.Χ. Τα επιστημονικά στοιχεία, δηλαδή, επαληθεύουν τη θεωρία που ανέφερε ο Ηρόδοτος, σύμφωνα με την οποία οι Ετρούσκοι ήταν Λυδοί.

Πηγή:

http://www.kathimerini.gr/289471/article/epikairothta/kosmos/apo-th-mikra-asia-h-katagwgh-twn-etroyskwn

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΤΡΟΥΣΚΟΙ: Μια πανάρχαια ελληνική φυλή;"

Ο πληθυντικός ευγενείας.

«Πληθυντικός της ευγενείας»

      Υπήρχε στην αρχαία ελληνική γλώσσα;

Από πού επιβλήθηκε η χρήση του;

Πώς η αρχαιοελληνική δημοκρατικότητα απωθήθηκε από την ξενική δουλοπρέπεια

Από τον Γιάννη Καρβέλα, Φιλόλογο

        Ένα θέμα, που είτε αγνοείται είτε αποσιωπάται, είναι ο λεγόμενος «πληθυντικός της ευγενείας». Λίγοι γνωρίζουν ότι το γλωσσικό τούτο φαινόμενο είναι ξενικής προέλευσης. Ακόμη λιγότεροι υποψιάζονται, πως η χρήση του τα τελευταία 180 περίπου χρόνια έχει προκαλέσει σύγχυση στη γλώσσα μας και αφαιρέσει ένα σημαντικό ποσοστό από τη δημοκρατικότητά της.

          Μπορούμε ν’ αρχίσουμε με μερικές παρατηρήσεις πάνω στη χρήση του πληθυντικού στην αρχαία Ελλάδα. Η αρχαία γλώσσα χρησιμοποιεί τον πληθυντικό μόνο με την αριθμητική του έννοια. Βλέπουμε ότι ο ενικός δηλώνει ένα πρόσωπο ή πράγμα, ο δυικός δηλώνει δύο και ο πληθυντικός περισσότερα από δύο πράγματα ή πρόσωπα. Δεν υπάρχει εδώ πληθυντικός ευγενείας, σεβασμού, μη οικειότητας ή ακόμη και ειρωνείας. Υπάρχει ένας πληθυντικός, που, όπως λέει και το όνομά του, αποτείνεται στο πλήθος. Μια ματιά στα αρχαία κείμενα είναι αρκετή για να επαληθεύσει αυτόν τον ισχυρισμό μου. Τα δύο επικά ποιήματα, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, αρχίζουν με την επίκληση του Ομήρου στη Μούσα. Αυτό γίνεται όχι σε πληθυντικό ευγενείας αλλά σε ενικό αριθμό: Ιλιάδα: «Μήνιν άειδε, θεά, Πηληιάδεω Αχιλλήος.». Οδύσσεια: «Άνδρα μοι έννεπε, μούσα, πολύτροπον ος μάλα πολλά.».
          Τα ρήματα άειδε και έννεπε είναι στον ενικό αριθμό, αφού αναφέρονται σ’ ένα πρόσωπο. Ταυτόχρονα εκφράζουν τον απεριόριστο σεβασμό του ποιητή για την προστάτισσά του, τη μούσα της επικής ποίησης. Από την αρχή μέχρι το τέλος των ομηρικών ποιημάτων όλοι οι χαρακτήρες, οι αρχηγοί, οι στρατιώτες, οι θεοί, οι κήρυκες, οι θεράποντες, οι θήτες, οι γονείς, τα παιδιά, οι αοιδοί, οι οικοδέσποινες και οι ξένοι επικοινωνούν μεταξύ τους φυσιολογικά κι αποτελεσματικά στον ενικό αριθμό. Μπορεί η δουλοπρέπεια ή η εξάρτηση να εκφράζεται μ’ άλλους τρόπους, ποτέ όμως με λέξεις και προσφωνήσεις σε πληθυντικό. Στη λυρική ποίηση μπορούμε επίσης να επισημάνουμε την ίδια αμφίδρομη χρήση του ενικού, είτε πρόκειται για ένδειξη σεβασμού κι εκτίμησης είτε όχι. Όταν η Σαπφώ ζητεί τη βοήθεια της Αφροδίτης, δεν καταφεύγει σε πληθυντικό ευγενείας αλλά σ’ ένα απέριττο κι ειλικρινή ενικό: «Χρυσόθρονη αθάνατη Αφροδίτη, κόρη του Δία, δολοπλέχτρα, σε ικετεύω, μη βαραίνεις την ψυχή μου με λύπες και με βάσανα». Εξ ίσου ευθύβολη κι απροσποίητη είναι κι η ερώτηση της θεάς: «. ποιον θες να πείσω, για να ‘ρθεί ξανά στην αγκαλιά σου; Πες μου, Σαπφώ, ποιος σε αδικεί;» Κι ένα άλλο σαπφικό απόσπασμα φανερώνει καθαρά τη λεκτική συγγένεια ανάμεσα στη δασκάλα και τη μαθήτριά της:
Η μαθήτρια:
«Σαπφώ, τί κακό είναι αυτό
που μας βρήκε, σ’ αφήνω
άθελά μου.» Η δασκάλα:
«Πήγαινε στο καλό,
και να με θυμάσαι.»
              Επιπρόσθετα ο πληθυντικός ευγενείας είναι ο μέγας απών απ’ όλη την ελληνική τραγωδία και κωμωδία, από τις αφηγήσεις του Ηρόδοτου και τις δημηγορίες του Θουκυδίδη, από τα ειδύλλια του Θεόκριτου και τα επιγράμματα του Καλλίμαχου. Ο κατάλογός μας μπορεί να επεκταθεί και να συμπεριλάβει όλα τα κείμενα της ελληνορωμαϊκής εποχής, της βυζαντινής περιόδου και της Τουρκοκρατίας.
             Στον υπ’ αριθμόν 22 νεκρικό διάλογο του Λουκιανού συναντούμε την περίφημη απάντηση του κυνικού φιλόσοφου Μένιππου προς τον πορθμέα Χάροντα: «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Ο Μένιππος δεν διανοείται να χρησιμοποιήσει κάποιον πληθυντικό ευγενείας («λάβοιτε»), για να μη θίξει τον εγωισμό του Χάροντα. Η απόκρισή του αυτή δείχνει ότι οι αρχαίοι μιλούσαν στον ενικό, ακόμα κι όταν βρίσκονται στα πρόθυρα του Άδη. Μ’ ένα λόγο οι αρχαίοι ήταν «αφοσιωμένοι» στον ενικό μέχρι θανάτου».
             Ο πληθυντικός ευγενείας είναι, λοιπόν, γλωσσικό φαινόμενο της νεότερης Ελλάδας. Είναι ένα ξενόφερτο προϊόν, που μπήκε στο θησαυροφυλάκιο της γλώσσας μας ίσως στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Είναι ένας μετανάστης, που πολιτογραφήθηκε για καλά στην επικοινωνιακή μας συμπεριφορά. Χώρα καταγωγής του είναι αναμφισβήτητα η Γαλλία.
             Οι Γάλλοι ευγενείς κι αριστοκράτες ήθελαν πάντα ένα ιδιαίτερο γλωσσικό ιδίωμα, που θα τους ξεχώριζε από τον «απλοϊκό» λαό. Έτσι έπλασαν τον πληθυντικό ευγενείας (pluriel de politesse) και τον επέβαλαν στις άλλες κοινωνικές τάξεις. Ο πληθυντικός ευγενείας πέρασε στη γλώσσα μας από μερικές εξέχουσες οικογένειες της Αθήνας το δέκατο ένατο αιώνα και στις αρχές του εικοστού. Οι οικογένειες αυτές «το έπαιζαν», όπως λέει ο λαός, αριστοκράτες. Μιλούσαν μισά ελληνικά και μισά γαλλικά και γενικά πιθήκιζαν τους γαλλικούς τρόπους καλής συμπεριφοράς. Ωστόσο πρέπει να υπενθυμίσουμε και να τονίσουμε, ότι στη νεότερη Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ ούτε ευγενείς, ούτε αριστοκράτες ευρωπαϊκού τύπου, υπήρξαν μόνον αριστοκρατικές νοσταλγίες και αριστοκρατικά καμώματα.
             Μια απ’ αυτές τις αποκαλούμενες αριστοκρατικές οικογένειες της Αθήνας είχε την τύχη να γνωρίσει ο λόρδος Βύρων. Μάλιστα ο ρομαντικός Άγγλος ποιητής ερωτεύθηκε τη μικρή κόρη της οικογένειας αυτής, την Τερέζα Μακρή. Στο ποίημα, που της αφιέρωσε το 1810, ο Βύρων εκφράζει την αγάπη του για την Τερέζα σε τέσσερα εξάστιχα. Οι πέντε στίχοι κάθε εξάστιχου είναι στα αγγλικά κι ο έκτος στα ελληνικά:
            Παραθέτω την πρώτη εξάστιχη στροφή του ποιήματος:
“Maid of Athens, ere we part, Give,
oh give me back my heart! Or,
since that has left my breast,
Keep it now, and take the rest!
Hear my vow before I go,
Ζωή μου, σας αγαπώ.”
             Χαρακτηριστικά ο Βύρων προσφωνεί τη Ζωή (Τερέζα) σε πληθυντικό ευγενείας («σας αγαπώ»). Φαίνεται, ότι ακόμη και οι ερωτικές εξομολογήσεις γίνονταν στον πληθυντικό εκείνη την εποχή. Αλλά και τα παιδιά μιλούσαν συχνά στους γονείς τους στον πληθυντικό – κάτι που επεκράτησε μέχρι τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα και τα άλλα αστικά κέντρα.
             Όσο για το σεις και το σας των ερωτευμένων, αυτό δεν άντεξε στη φθορά του χρόνου.
Σήμερα ο πληθυντικός ευγενείας δεσπόζει σ’ όλο τον ελληνόφωνο κόσμο. Το απαιτούν οι κανόνες καλής και πολιτισμένης συμπεριφοράς. Ανήκει στους δημόσιους υπαλλήλους, τους δικηγόρους, τους γιατρούς, τους ιερείς και τους ιεράρχες, τους πολιτικούς, τους ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων και τ’ άλλα επίσημα και σοβαροφανή πρόσωπα, όπως θα έλεγε ο μακαρίτης Καβάφης.
Κι εδώ δεν πρέπει να παραλείψουμε ν’ αναφέρουμε τις νύφες και τους γαμπρούς, που επιμένουν να συνομιλούν με τα πεθερικά τους στον πληθυντικό. Ίσως το γεγονός αυτό να εξηγείται από τη φοβία που προξενεί σε μερικούς η στερεότυπη ιδέα της «κακιάς πεθεράς».
            Στα δημοτικά σχολεία, τα γυμνάσια, τα λύκεια και τα πανεπιστήμια οι δάσκαλοι μιλούν στους μαθητές στον ενικό. Αντίθετα οι μαθητές αναμένεται να προσφωνούν και να χαιρετούν τους δασκάλους τους στον πληθυντικό. Υποτίθεται, ότι οι μαθητές εκδηλώνουν το σεβασμό τους κατά αυτόν το γλωσσικό τρόπο. Δεδομένου ότι ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται, η γλώσσα δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται τόσο αυταρχικά.
             Μονόδρομος λοιπόν είναι ο σεβασμός κι όχι αμοιβαίος μέσα στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα. Το ίδιο συμβαίνει και στους εκκλησιαστικούς κύκλους. Εμείς, ο λαός, διαθέτουμε πληθυντικό για τους ιερωμένους, ενώ αυτοί επιφυλάσσουν συνήθως τον ενικό για μας. Το περίεργο εδώ είναι, ότι στο Χριστό λέμε «σοι, Κύριε», ενώ στον παπά και το δεσπότη λέμε«σεις, πάτερ» και «σεις, σεβασμιότατε» αντίστοιχα.
             Έτσι παρατηρούμε, ότι τα γλωσσικά κριτήρια στο χώρο της εκκλησίας είναι κάπως συγκεχυμένα. Παρόμοια και κωμικοτραγικά πράγματα βλέπουμε να συμβαίνουν στον πολιτικό στίβο. Μέσα στη βουλή επικρατεί ο πληθυντικός τυποποιημένης ευγένειας, ασχέτως αν οι βουλευτές και οι υπουργοί γνωρίζουν ο ένας τον άλλο για δεκαετίες. Μια συζήτηση στην αίθουσα της βουλής μπορεί ν’ αρχίσει ευγενικά με το σεις και το σας και να τελειώσει με εκφράσεις του τύπου: «Κάθισε κάτω ρε, μη μιλάς»! Άσε που έξω από τη βουλή, στις δεξιώσεις, στις ψησταριές και τα ξενοδοχεία οι ίδιοι οι πολιτικοί πετούν τον πληθυντικό στον αέρα και τα λένε μεταξύ τους σε ελευθεριάζοντα ενικό. Το επιμύθιο της όλης υπόθεσης είναι, ότι μέσα στη βουλή οι τριακόσιοι εκπρόσωποί μας συνδιαλέγονται στον πληθυντικό για τα μάτια του κόσμου, κρατώντας έτσι τα προσχήματα και διαιωνίζοντας την υποκρισία. Τα παραπάνω παραδείγματα και οι μαρτυρίες που παρέθεσα οδηγούν προς μία κατεύθυνση: την κατάργηση του πληθυντικού ευγενείας από τη γλώσσα μας. Καιρός είναι να τον ρίξουμε για πάντα στον καιάδα της λησμονιάς ή στο βάραθρο της ευθανασίας.
 
Σχόλιο: Ήδη ο «πληθυντικός ευγενείας», σε αντίθεση με ό,τι ίσχυε στο παρελθόν, δεν χρησιμοποιείται στην οικογενειακή γλώσσα, αυτή δηλ. που χρησιμοποιούν τα παιδιά όταν απευθύνονται στους γονείς και τους παππούδες τους. Η διαφαινόμενη τάση κατατείνει στην προοδευτική αφ’ εαυτής κατάργησή του μέχρις ότου κάποια στιγμή στο μέλλον περιπέσει σε αχρησία. Συνεπώς δεν χρειάζεται ούτε είναι δυνατή η διά νόμου κατάργησή του, αφού η παγιωμένη κυριαρχία του στις σχέσεις ανάμεσα σε πρόσωπα που δεν  έχουν μεταξύ τους οικειότητα είναι βαθιά ριζωμένη στην κοινωνική παιδεία μας και εμπίπτει στον κώδικα του «καθωσπρεπισμού», που σημαίνει ότι τυχόν παραβίασή του συνιστά προσβολή που επισύρει εχθροπάθεια και κοινωνική απαξίωση.    
 dentriv

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο πληθυντικός ευγενείας."

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Μαθαίνω πώς να μαθαίνω". Αθήνα, 18/09/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Μαθαίνω πώς να μαθαίνω". Αθήνα, 18/09/2014 "

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΩΝ

H εκτέλεση δια αποκεφαλισμού αποτελεί μορφή θανατικής ποινής η οποία έχει τις ρίζες χιλιετίες πίσω.------ Γενικά, ο αποκεφαλισμός με ξίφος ή τσεκούρι θεωρείτο ένας τρόπος εκτέλεσης λιγότερο ατιμωτικός και λιγότερο επώδυνος και χρησιμοποιήθηκε ευρέως στην Ευρώπη και στην Ασία μέχρι τον 20ο αιώνα.

 

Για παράδειγμα, στη Μεγάλη Βρετανία έτσι θανάτωναν τους αριστοκράτες ενώ το ίδιο συνέβαινε και για τους ιππότες και τους ευγενείς στο Μεσαίωνα, ενώ οι υπόλοιποι ρίχνονταν στη πυρά.

 

Στις χώρες όπου ο αποκεφαλισμός ήταν η συνήθης μορφή θανατικής ποινής όπως στη Σκανδιναβία, οι ευγενείς αποκεφαλίζονταν με ξίφος, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο το κοινωνικό τους στάτους ενώ στους απλούς πολίτες χρησιμοποιούσαν τσεκούρι.

 

Γνωστοί «κυνηγοί κεφαλιών» ήταν οι Κέλτες, οι οποίοι σύμφωνα με ιστορικά έγγραφα συνήθιζαν να αποκεφαλίζουν τους εχθρούς τους και να κρεμούν τα κεφάλια τους στο λαιμό των αλόγων τους.

 

Ωστόσο, ο αποκεφαλισμός σε μερικές χώρες όπως η Κίνα θεωρείται ατιμωτικός θάνατος και αυτό γιατί σύμφωνα με τον κομφουκιανισμό το σώμα μας είναι δώρο των γονιών μας και αποτελεί προσβολή προς τους προγόνους μας να το παραδώσουμε διαμελισμένο. Σημειώνεται ότι η Κίνα εφήρμοσε τον αποκεφαλισμό ευρέως, μέχρι την άνοδο των κομμουνιστών στην εξουσία, οπότε και τον κατήργησαν, τον 20ο αιώνα.

Παράλληλα, στην Ιαπωνία, ο αποκεφαλισμός ήταν μια συνηθισμένη μορφή θανατικής ποινής ακόμα και για μικροαδικήματα. Οι Σαμουράι συχνά αποκεφάλιζαν στρατιώτες επειδή λιποτάκτησαν. Η Ιαπωνία χρησιμοποιούσε τον αποκεφαλισμό ως μέθοδο εκτέλεσης μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, οπότε και τον εγκατέλειψε για τον απαγχονισμό.

 

Γενικά, ο αποκεφαλισμός στη Μεγάλη Βρετανία ήταν σε χρήση μέχρι το 1747 και ήταν ο καθιερωμένος τρόπος εκτέλεσης στη Νορβηγία (καταργήθηκε το 1905), στη Σουηδία (μέχρι το 1903), στη Δανία και την Ολλανδία (καταργήθηκε το 1870) και χρησιμοποιήθηκε μερικώς στη Γαλλία μέχρι το 1792, οπότε και άρχισε η χρήση της γκιλοτίνας.

 

Ο τελευταίος που αποκεφαλίστηκε δια γκιλοτίνας ήταν ο Hamida Djandoubi, το 1977. Η εκτέλεσή του αποτέλεσε τον τελευταίο νόμιμο αποκεφαλισμό σε μια δημοκρατική χώρα και έκλεισε τον κόκκινο κύκλος της χρήσης της γκιλοτίνας παγκοσμίως. Επίσης, στη Γερμανία ο τελευταίος αποκεφαλισμός έγινε το 1938.

Ωστόσο σήμερα, ο αποκεφαλισμός εφαρμόζεται μόνο στη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Υεμένη και το Ιράν. Η Σαουδική Αραβία χρησιμοποιεί τον αποκεφαλισμό με ξίφος ως θανατική ποινή για δολοφονίες, βιασμούς, εμπορία ναρκωτικών, σοδομισμό, ένοπλη ληστεία και αποστασία.

 

Στους καταδικασμένους και των δύο φύλων δίνονται ηρεμιστικά και στη συνέχεια μεταφέρονται με κλούβα της αστυνομίας σε μια πλατεία ή σε ένα πάρκινγκ αυτοκινήτων, που είναι και οι συνηθισμένοι τόποι εκτελέσεων. Η εκτέλεση ορίζεται πάντα μετά τη μεσημεριανή προσευχή.

 

Η αστυνομία απαγορεύει την κίνηση των οχημάτων γύρω από το οικοδομικό τετράγωνο και απλώνει στο έδαφος ένα μπλε πλαστικό, 16 τετραγωνικών μέτρων. Οι αποκεφαλισμοί των γυναικών στη Σαουδική Αραβία δεν άρχισαν παρά τη δεκαετία του 1990 ενώ μέχρι πρότινος τις πυροβολούσαν. Μέχρι το τέλος του 2006, 40 γυναίκες είχαν αποκεφαλιστεί.

 

Σημειώνεται ότι οι σαουδάραβες δήμιοι είναι ιδιαίτερα περήφανοι για το επάγγελμά τους, και η θέση περνάει από πατέρα σε γιο.

 

Οι αποκεφαλισμοί στην Ελλάδα

 

Τόσο οι αρχαίοι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τον αποκεφαλισμό μια συγκριτικά έντιμη μορφή εκτέλεσης των εγκληματιών. Ωστόσο, η «παραδοσιακή» διαδικασία πρώτα συμπεριελάμβανε ο ένοχος να δένεται σε ένα πάσαλο και να μαστιγώνεται πριν τον αποκεφαλισμό του.

 

Γενικά, στην Ελλάδα οι αποκεφαλισμοί δεν σταμάτησαν μετά το τέλος της Τουρκοκρατίας, αλλά συνεχίστηκαν, ιδιαίτερα την περίοδο του Μεσοπολέμου και αργότερα του Εμφυλίου. Ειδικά την περίοδο που οι «Βασιλείς των Ορέων», δηλαδή οι λήσταρχοι των βουνών, είχαν έντονη δράση στην περιφέρεια.

 

Το ανελέητο κυνηγητό τους κατέληγε πάντα σε κομμένα κεφάλια. Τα κεφάλια των τριών σκοτωμένων ληστών Φώτη Γιαγκούλα, Πάντου Μπάμπανη και Κώστα Τσαμήτα, μεταφέρθηκαν από τον Όλυμπο με πομπή μέχρι την Κατερίνη μετά από ταξίδι 14 ωρών. Τα κεφάλια έβαλαν οι χωροφύλακες σε πάσσαλους και στη συνέχεια τα κάρφωσαν στα κάγκελα του σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης.

Το κομμένο κεφάλι του Φώτη Γιαγκούλα

 

Οι αποκεφαλισμοί γίνονταν συνήθως από τα καταδιωκτικά αποσπάσματα και ενίοτε από γιατρούς ή ιατροδικαστές, που καλούνταν να διαπιστώσουν το θάνατο των ληστών. Έτσι κόπηκε και το κεφάλι του λήσταρχου Στέφανου Ζώγα από το γιατρό Βελτσίδη στο Ξηρολίβαδο Βέροιας, παρουσία εκατοντάδων κατοίκων του χωριού. Όταν τα κομμένα κεφάλια δεν τα παλούκωναν, τα τοποθετούσαν σε άδειους τενεκέδες πετρελαίου ή σε τσουβάλια.

 

Στην περιοχή της Ελασσόνας όπου η ληστεία ανθούσε, μετά την επίδειξη στους χωρικούς τα έθαβαν στην άμμο του ποταμού, κάνοντας του κατοίκους να πιστεύουν ότι μερικά από αυτά βρικολάκιαζαν. Άλλοι συνήθιζαν να τα φωτογραφίζουν και να κάνουν συλλογή, όπως ο ιδιοκτήτης ενός καφενείου της Ελασσόνας που είχε περισσότερες από πενήντα τέτοιες φωτογραφίες.

 

Τις πολύ ζεστές ημέρες του καλοκαιριού τα έβαζαν σε πάγο. Το κεφάλι του άγριου και αιμοβόρου λήσταρχου Γιώργη Σκουπραίου, μεταφέρθηκε στα Τρίκαλα μέσα σε δοχείο με πετρέλαιο και ειδικό φαρμακευτικό παρασκεύασμα.

 

Τα κεφάλια των ληστών Γιαγκούλα, Τσαμήτα, Καραντώνη, Κουνελάκη, Καραπάνου, Μπελάρα και αρκετών άλλων βρίσκονται βαλσαμωμένα στο Εγκληματολογικό Μουσείο της Αθήνας, στα ράφια μιας μικρής ξύλινης ντουλάπας με διάφανο τζάμι. Τα κεφάλια δεν εκτίθενται στο κοινό και είναι μόνο για επιστημονική έρευνα. Το πιο καλοδιατηρημένο είναι αυτό του Φώτη Γιαγκούλα.

 

Τζιχαντιστές: Γιατί τέτοια «εμμονή» με τον αποκεφαλισμό;

 

Μπορεί όπως είπαμε ο αποκεφαλισμός να χρησιμοποιήθηκε ευρέως στην Ευρώπη και στην Ασία μέχρι τον 20ο αιώνα, ωστόσο στις μέρες μας εφαρμόζεται ακόμα στη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Υεμένη και το Ιράν ως θανατική ποινή για δολοφονίες, βιασμούς, εμπορία ναρκωτικών, σοδομισμό, ένοπλη ληστεία και αποστασία.

 

Όμως την εκτέλεση δια αποκεφαλισμού χρησιμοποιούν πιστά και οι τζιχαντιστές. Οι τζιχαντιστές είναι ένα μόρφωμα που έχει κάνει την εμφάνισή του στον αραβικό κόσμο. Η οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος» στο Ιράκ και το Λεβάντε διακηρύσσει ότι στόχος της είναι η ίδρυση ενός χαλιφάτου, ανατρέποντας τα σύνορα στην ευρύτερη περιοχή, όπως αυτά χαράχθηκαν μετά τη Γαλλοβρετανική συμφωνία Σάικς-Πικό το 1916.

 

Το Λεβάντε περιλαμβάνει εκτός της Συρίας, την Ιορδανία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη και τμήμα του Σινά.

 

Οι τζιχαντιστές επιχειρούν να εφαρμόσουν την πιο αυστηρή εκδοχή της Σαρίας, στις περιοχές που ελέγχουν, ενώ επικεφαλής τους είναι ο Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, πρώην στέλεχος της Αλ Κάιντα και περιλαμβάνεται στη λίστα των δέκα πιο επικίνδυνων τρομοκρατών στον κόσμο.

 

Η τακτική του αποκεφαλισμού άρχισε να εξαπλώνεται στο Ιράκ το 2002, μετά τον αποκεφαλισμό του αμερικανού δημοσιογράφου Ντάνιελ Περλ στο Πακιστάν, όπως συνέβη με τον αμερικανό επιχειρηματία Νικ Μπεργκ το 2004 στο Ιράν του οποίου ο αποκεφαλισμός βιντεοσκοπήθηκε ενώ ακολούθησαν και άλλοι.

 

Προσφάτως, περί τα τέλη Αυγούστου, οι τζιχαντιστές αποκεφάλισαν τον αμερικανό δημοσιογράφο Τζέιμς Φόλει, δίνοντας και το σχετικό βίντεο στην δημοσιότητα, ενώ λίγες μέρες μετά, στις 2 Σεπτεμβρίου έκαναν πράξη την απειλή τους, εκτελώντας και δεύτερο αμερικανό δημοσιογράφο, τον Στίβεν Σότλοφ, ο οποίος αγνοούνταν από τον Αύγουστο του 2013.

 

Γιατί όμως οι ισλαμιστές επιδίδονται σε αποκεφαλισμούς και δεν επιλέγουν κάποιον άλλο τρόπο για να εκτελέσουν τα θύματά τους;

 

Οι αποκεφαλισμοί για τους τζιχαντιστές αποτελούν ένα εξέχον μέρος της στρατηγικής τους. Καταρχήν αυτό σηματοδοτεί μια «ρήξη» με την Αλ Κάιντα η οποία εδώ και μερικά χρόνια αποφεύγει τους αποκεφαλισμούς.

 

Μερικοί αναλυτές ισχυρίζονται ότι το γεγονός πως οι τζιχαντιστές επιδίδονται σε αποκεφαλισμούς μπορεί να συνδέεται με την κουλτούρα της Μέσης Ανατολής.

 

«Ο θρησκευτικός και πολιτιστικός συμβολισμός του ξίφους στα μάτια των Μουσουλμάνων, κυρίως της Μέσης Ανατολής, είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που κάνει τους τρομοκράτες να επιλέγουν ως μέθοδο θανάτωσης των θυμάτων τους τον αποκεφαλισμό», αναφέρουν οι Pete Lentini και Muhammad Bakashmar  του ερευνητικού κέντρου για την τρομοκρατία του Πανεπιστημίου Monash.

 

Άλλοι μελετητές όπως ο Timothy R. Furnish, ισχυρίζονται πως οι ρίζες είναι βαθύτερες. Το 2005 είχε σημειώσει πως η δολοφονία του Περλ και η βιντεοσκόπηση αυτής, καταλύουν την ιστορική αυτή ισλαμική πρακτική. Όπως είπε, αιτιολογήσεις για αποκεφαλισμούς υπάρχουν αν κοιτάξει κανείς στο Κοράνι ή στην ιστορία του Ισλάμ, σημειώνοντας ωστόσο ότι δεν υπήρξε η μόνο «δύναμη» που προέβαινε σε αυτούς, δίνοντας ως παράδειγμα τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αλλά και τα καρτέλ ναρκωτικών του Μεξικού.

 

Το Ισλαμικό Κράτος μπορεί να δικαιολογήσει τους αποκεφαλισμούς μέσω της θεολογίας και της ιστορίας αλλά η χρήση αυτής της μεθόδου πηγάζει από πιο άμεσους παράγοντες.

 

«Δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι το κληρονομικό στους εν λόγω αποκεφαλισμούς», σημειώνει στην Washington Post, ο Max Abrahms, ένας καθηγητής που έχει μελετήσει τους τζιχαντιστές.

 

«Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε την ιστορία του Ισλαμικού Κράτους για να καταλάβουμε εν συνεχεία την επιλογή του αποκεφαλισμού και γιατί χρησιμοποιούνται ευρέως τα κοινωνικά δίκτυα για τη προβολή του», προσθέτει.

 

Παράλληλα, και εκείνος σημειώνει πως το Ισλαμικό Κράτος επιχειρεί να διαφοροποιηθεί από την Αλ Κάιντα του Ιράκ, που όπως αναφέρει θεωρείτο ευρέως από τους τζιχαντιστές μια αποτυχία.

 

Ίσως με τους αποκεφαλισμούς το Ισλαμικό Κράτος κάνει μια προσπάθεια να συνδεθεί με τον Khalid Sheik Mohammed, κρατούμενο στο Γκουαντάναμο ο οποίος θεωρείται πως σκότωσε τον Περλ.

 

Επίσης, άλλος ένας παράγοντας είναι τα δημογραφικά του Ισλαμικού Κράτους. Σε σύγκριση με άλλες οργανώσεις τζιχαντιστών, οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους «παραποιούν» δυσανάλογα νέα άτομα και Δυτικούς. Όπως αναφέρει ο Peter Neumann, διευθυντής του Διεθνές Κέντρου για τη μελέτη της ριζοσπαστικοποίησης, όσοι Δυτικοί μαχητές προβαίνουν σε αποκεφαλισμούς έχουν δει σχετικά βίντεο και πράξεις βίας πριν ενταχθούν σε εξτρεμιστικές οργανώσεις. Αν παρατηρήσει κανείς ο δήμιος του Φόλει έχει μια χαρακτηριστική βρετανική προφορά.

 

Μεταξύ άλλων, η τρομοκρατία είναι μια μορφή προπαγάνδας μέσα από πράξεις. Κι όσο πιο τρομακτικές είναι οι πράξεις, τόσο πιο ισχυρή η προπαγάνδα, γράφει στην Daily Telegraph ο Σάσανκ Τζόσι, καθηγητής στο Royal United Services Institute του Λονδίνου.

 

Οι φωτογραφίες αποκεφαλισμένων πτωμάτων, η έμφαση στο άτομο, και η σύληση των πτωμάτων, ασκούν πολύ μεγαλύτερη επιρροή από την έκρηξη μιας βόμβας, ακόμη κι αν ο φονικός απολογισμός της τελευταίας είναι μεγαλύτερος.

 

Η ταχύτατη διάδοση του βίντεο με τον αποκεφαλισμό του Φόλει στα κοινωνικά δίκτυα, μας δείχνει πόσο έχουν προχωρήσει τα πράγματα από τον αποκεφαλισμό του Περλ ο οποίος καταγράφηκε σε κάμερα και διαδόθηκε μέσω βιντεοκασέτας. To βίντεο του Φόλει έκανε το γύρο του κόσμου μέσα σε λίγα λεπτά.

 

Μάλιστα, πολλοί χρήστες στο Twitter χρησιμοποίησαν το hashtag #ISISMediaBlackOut, θέλοντας να στερήσουν από το Ισλαμικό Κράτος την δυνατότητα δημοσιότητας του βίντεο του Φόλει με το οποίο είχαν σκοπό να προκαλέσουν.

 

Από την δολοφονία του Περλ μέχρι σήμερα αγνοούνται πάρα πολλοί δημοσιογράφοι στη Συρία, και κάτι τέτοιο δυστυχώς μοιάζει πια  πολύ πιθανό.  Ήταν κατανοητό τότε ακόμα και στα πιο ακραία στοιχεία πως αν άγγιζες έναν δημοσιογράφο, θα το πλήρωνες, αλλά τώρα πια αυτός ο μύθος κατέρρευσε, είχε πει το 2012 ο πατέρας του Περλ σε συνέντευξη του. Τώρα βλέπουν έναν δημοσιογράφο σαν πράκτορα ενός ξένου σώματος, κατέληξε.

 

Η φυσιολογία του θανάτου δια αποκεφαλισμού και κατά πόσο είναι επώδυνος

 

Ο αποκεφαλισμός είναι αποτελεσματική μέθοδος και τόσο ανθρωπιστική όσο οποιαδήποτε άλλη σύγχρονη μέθοδος εκτέλεσης, αρκεί να γίνει σωστά ενώ αρκεί ένα και μόνο χτύπημα. Η συνείδηση χάνεται μέσα σε 2-3 δευτερόλεπτα, κάτι που οφείλεται στη ταχεία πτώση της «ενδοκρανιακής έγχυσης αίματος»  (παροχή αίματος στον εγκέφαλο).

 

Το πρόσωπο που αποκεφαλίζεται, πεθαίνει από σοκ και μη οξυγόνωση των ιστών (anoxia), οφειλόμενη στην αιμορραγία και την πτώση της πίεσης του αίματος σε λιγότερο από 60 δευτερόλεπτα. Ωστόσο, επειδή οι μύες και οι σπόνδυλοι του λαιμού είναι ιδιαίτερα ανθεκτικοί, ενδέχεται να χρειαστεί πάνω από ένα χτύπημα.

 

Ο θάνατος επέρχεται από τον διαχωρισμό εγκεφάλου και νωτιαίου μυελού, μετά την αποκοπή των συνδετικών ιστών.  Μάλιστα, συχνά έχει αναφερθεί ότι τα μάτια και το στόμα ανθρώπων που έχουν αποκεφαλιστεί, έδειχναν σημεία κίνησης. Έχει υπολογιστεί ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει αρκετό οξυγόνο το οποίο διαρκεί για περίπου 7 δευτερόλεπτα μετά την αποκοπή του κεφαλιού.

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΩΝ"

Ο Βαρώνος Σίνας, «η Πυθία της παγκόσμιας οικονομίας»

Μετά από ένα μικρό διάστημα, στο οποίο ανακεφαλαιώσαμε έρευνές μας σχετικές με την γλώσσα, τις επιστήμες, την υγεία και άλλους τομείς, που σημαδεύτηκαν ανεξίτηλα από τον Ελληνισμό και την δράση του, επιστρέφουμε ξανά στο κεφάλαιο «Άγνωστοι Έλληνες ήρωες».
Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας μας, μέσα από το οποίο ανακαλύπτουμε σταδιακά πως πάντα και παντού υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που μεγαλουργούν έχοντας σαν πυξίδα τους αφενός την αγάπη τους για την Ελλάδα και αφετέρου την θέλησή τους για προσφορά.

Έτσι, στο παρόν άρθρο θα αναφερθούμε στον Γεώργιο Σίνα ή αλλιώς Βαρώνο, όπως τον αποκαλούσαν οι Αυστριακοί, εμβληματική φυσιογνωμία, ο οποίος μεταξύ άλλων σπουδαίων έργων που επιτέλεσε, δημιούργησε ουσιαστικά την Βουδαπέστη, ενώνοντας με γέφυρα την Βούδα με την Πέστη.

Ασχολήθηκε ακόμη, με την κατασκευή σιδηροδρόμων, γεγονός το οποίο τον ανέδειξε στον πατέρα των σιδηροδρόμων των νοτίως του Δούναβη χωρών της Βαλκανικής αλλά και με την οικονομία, καθώς ίδρυσε την Εθνική Τράπεζα της Αυστρίας, προέβη υπέρογκες δωρεές σε Αυστρία και Ελλάδα και ανέδειξε την Βιέννη σε ακμάζουσα ελληνική αποικία.

Τέλος, υπήρξε και ο ιδρυτής του Αστεροσκοπείου των Αθηνών…

Ειδικότερα…

Παρέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση το 1822. Τότε η οικογένεια ανέπτυσσε πλέον εκτεταμένη εμπορική και εξαγωγική δραστηριότητα, και εκτελούσε μεταφορές εμπορευμάτων και για λογαριασμό άλλων. Από πολύ μικρός, επομένως, ξεκίνησε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες.

Σε ηλικία είκοσι ετών έγινε συνέταιρος στις επιχειρήσεις του πατέρα του και κατάφερε και ανέπτυξε εξαιρετική πρωτοβουλία, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της αυστριακής βιομηχανίας και του εμπορίου. Επίσης διέθεσε μεγάλο μέρος των κεφαλαίων του για την αγορά ακινήτων και έγινε ο μεγαλύτερος τότε γαιοκτήμονας και ιδιοκτήτης αρχοντικών οικιών στην Αυστροουγγαρία. Κατάφερε να γίνει τραπεζίτης διεθνούς φήμης και πιστωτής όχι μόνο μεγάλων επιχειρήσεων, αλλά και δανειστής κυβερνήσεων και αυτοκρατοριών.

Το 1825 εκλέχτηκε πρώτος από τους δέκα διευθυντές της Εθνικής Τράπεζας της Αυστρίας και διατήρησε τη θέση αυτή για 25 έτη.

Από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές επιχειρήσεις του Γ. Σίνα ήταν τα νηματουργεία της Κάτω Αυστρίας και το εργοστάσιο χαρτοποιίας στην ίδια περιοχή. Μεγάλη υπήρξε και η συμβολή του στην ανάπτυξη των συγκοινωνιών της Αυστρίας: ανέλαβε την κατασκευή του σιδηροδρομικού δικτύου και παρόλο που το έργο δεν ολοκληρώθηκε, ο Σίνας θεωρείται πατέρας των σιδηροδρόμων των νοτίως του Δούναβη χωρών, καθώς και της Βαλκανικής. Επίσης υπήρξε ο ιδρυτής της πρώτης ατμοπλοϊκής Εταιρείας του Δουνάβεως και ανέλαβε την διάνοιξη πολλών διωρύγων κατά μήκος του ποταμού καθώς και την κατασκευή της περίφημης κρεμαστής γέφυρας της Βουδαπέστης (1840-1849). Στα ευεργετήματά του προς την Αυστρία συγκαταλέγεται και σημαντική χρηματική χορηγία για την ίδρυση του Πολυτεχνείου της Βιέννης.

Αλλά και με το πέρας των Ναπολεόντιων πολέμων, ο Βαρώνος προσπάθησε και πέτυχε να ανορθώσει την αυστριακή οικονομία, δωρίζοντας τεράστια ποσά από την τσέπη του.

Ακόμη, το 1838, μετά την μεγάλη πλημμύρα της Πέστης, πρόσφερε 40.000 φιορίνια στους πλημμυρόπληκτους και έδωσε χαμηλότοκο δάνειο ύψους αρκετών εκατομμυρίων στην πόλη. Η ευεργετική του δράση δεν έμεινε χωρίς ανταπόκριση: στις 23 Ιανουαρίου 1839 η πόλη της Βούδας τον ανακήρυξε επίτιμο πολίτη της.

Στις 25 Φεβρουαρίου 1839 η πόλη Szeged απένειμε δίπλωμα επίτιμου πολίτη στον Βαρώνο Γεώργιο Σίνα.«Μελετήσαντες και λαβόντες υπ” όψιν τας εκάστοτε πατριωτικής υπηρεσίας της Αυτού Εξοχότητος, κυρίου κυρίου Γεωργίου Σίνα, Ελευθέρου Βασιλικού Βαρώνου του Hódos και του Kizdia, προς όφελος και συμφέρον της πατρίδος ημών, καθώς και την εξαιρετικήν προθυμίαν και ακαταπόνηιον ζήλον όν έδειξεν εις την δημιονργίαν και ίδρυσιν διαφόρων κοινωφελών επιχειρήσεων και ιδρυμάτων - τας γενναιόδωρους αυτού θυσίας ας προσήνεγκεν εις τον βωμόν της ανθρωπότητος, βοηθήσας τοις εις πτωχείαν καταπεσούσιν κατοίκοις των εκ της επικινδύνου εκχειλίσεως του ποταμού Δουνάβεως αμέ-τρως ζημιωθεισών αδελφών πρωτευουσών Βούδας τε και Πέστης καθώς και τον ενθουσιασμόν μεθ” ου εβοήθησεν το εγχώριον εμπόριον όπως φθάση εις μεγαλυτέραν ακμήν -, ιδίως δε την υπ” αυτού αναζωογόνησιν, δια της διανομής αναγκαίας βοηθείας, της ήδη σχεδόν παρηκμασάσης παραγωγής καπνού προς όφελος χιλιάδων παραγωγών…»

Ο ίδιος διατηρούσε δεσμούς με την Ελλάδα και το 1833 διορίστηκε από τον βασιλιά Όθωνα πρόξενος της Ελλάδας στην Βιέννη, όπου και παρέμεινε ως τον θάνατό του. Ενίσχυσε οικονομικά την ελληνική παροικία της Βιέννης, χτίζοντας παράλληλα τον Ορθόδοξο Ναό της Αγίας Τριάδος και σε δική του έκταση είναι χτισμένο μέχρι σήμερα το ελληνικό χωριό «Μπελογιάννης».
Συνέδραμε επίσης, στην ίδρυση πολλών ταμιευτηρίων, πυρασφαλιστικών εταιρειών και του πολυτεχνείου της Βιέννης.
Η οικονομική του οξυδέρκεια του απέδωσε τον τίτλο: «Η Πυθία του χρηματιστηρίου της Βιέννης».

Επίσης προσέφερε αστρονομικά χρηματικά ποσά σε φιλανθρωπικά και πνευματικά ιδρύματα του ελληνικού κράτους:

Λύκειο Θηλέων της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (το μετέπειτα Αρσάκειο)
Πανεπιστήμιο Αθηνών
Οφθαλμιατρείο
Αρχαιολογική Εταιρεία κ.α.
Η μεγαλύτερη δωρεά προς την Ελλάδα υπήρξε η ίδρυση του Αστεροσκοπείου στον λόφο των Νυμφών της Αθήνας, του οποίου η ανέγερση (1842-1845) πραγματοποιήθηκε από τον Δανό αρχιτέκτονα Θεόφιλο Χάνσεν. Επίσης φρόντισε για τον εξοπλισμό του κτηρίου με κατάλληλα μετεωρολογικά και αστρονομικά όργανα.
Για την προσφορά του τιμήθηκε με το μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Σωτήρος.

ΠΥΓΜΗ.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Βαρώνος Σίνας, «η Πυθία της παγκόσμιας οικονομίας»"

Η πορεία του ελληνικού ζεόλιθου

Του Νίκου Λυγερού
Η πορεία του ελληνικού ζεόλιθου έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Και η παρουσία του για πρώτη φορά στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι μια από τις πιο χειροπιαστές αποδείξεις. Η Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης εισχωρεί πια στο πεδίο της αξιοποίησης του ορυκτού της πλούτου και μιλά πλέον ανοιχτά για το μάρμαρο και τον ζεόλιθο. Αυτό γίνεται μάλιστα σε πλαίσιο αναζήτησης μιας κάθετης ανάπτυξης, για να ωφεληθεί η περιοχή από την προστιθέμενη αξία. Σε ακόμη πιο πρακτικό κομμάτι προχωράμε επίσημα στην άδεια έρευνας στην περιοχή Κόκκαλου στον Βόρειο Έβρο. Με αυτόν τον τρόπο, θεσμικό πια, έχει ενισχυθεί και το πεδίο δράσης της τεχνικής μελέτης. Έτσι η Ελλάδα ακόμα και μέσα από μια τρομερή γραφειοκρατία, περνά στο επόμενο στάδιο που αγγίζει την πραγματικότητα μέσω της υλοποίησης του οράματος χάρη στην απόφαση συναίνεσης. Δεν είναι λοιπόν μια ανούσια προσέγγιση η μεθοδολογία της ανάδειξης του ζεόλιθου στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό όπως γίνεται στην Αυστραλία, στη Γαλλία και στην Κύπρο, αφού υπάρχουν ήδη άνθρωποι ενημερωμένοι πια για τις εφαρμογές του ελληνικού ζεόλιθου που περιμένουν σε φάση ετοιμότητας πια, την αρχή της εξόρυξης του ζεόλιθου στα κοιτάσματα που βρίσκονται στη Θράκη. Σε αυτό το πλαίσιο το άνοιγμα που έκανε το προξενείο της Ελλάδας στο Σύδνεϋ στους επιχειρηματίες είναι πάλι χαρακτηριστικό της όλης προσπάθειας να αναπτυχθεί ένα δίκτυο του Ελληνισμού που προωθεί τα στρατηγικά συμφέροντα της πατρίδας μας σε όλο τον πλανήτη μέσω της εξωστρέφειας και της καινοτομίας που αποτελεί έναν από τους μεγάλου άξονες της υψηλής μας στρατηγικής.

Συναίνεση για τη διενέργεια ερευνητικών εργασιών προς διαπίστωση ύπαρξης βιομηχανικού ορυκτού ζεολίθου περιοχή Πετρωτών Έβρου

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=16996&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η πορεία του ελληνικού ζεόλιθου"