Τούτα τα χώματα είναι ιερά!

Πλησιάζοντας η 28η Οκτωβρίου, η εθνική επέτειος του ΌΧΙ, αναλογίζομαι πως πολλά είναι τα ΌΧΙ που ένας σύγχρονος Έλληνας θα έπρεπε να βρει το θάρρος να διατυπώσει και να βροντοφωνάξει.

ΌΧΙ στον κυνισμό της Παγκόσμιας Οικονομίας. Είμαστε ένας λαός που ζούσε πάντα με γνώμονα το πνεύμα, όχι με οδηγό το χρήμα. Είμαστε ένας λαός που ποτέ δεν κρίναμε την αξία του διπλανού μας από το πάχος του πορτοφολιού του, αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα του.

ΌΧΙ στην εύκολη υποταγή και την άνευ όρων παράδοση. Ήμαστε πάντοτε μικροί σε πληθυσμό, μα πάντοτε υψώναμε ανάστημα γιγάντων. Ήμαστε πάντοτε ολίγοι σε αριθμό, μα πάντοτε πολλοί σε δύναμη ψυχής.

ΌΧΙ σε πολιτικούς που πιστεύουν στην ιδέα της εξαθλίωσης των παιδιών μας για χάρη μιας κάποιας αόριστης οικονομικής ανάκαμψης. Είμαστε ένας λαός που αξίζει να γνωρίσει ηγέτες που θα θεωρούν τον άνθρωπο σημαντικότερο από το χρήμα.

ΌΧΙ στο σκοταδισμό των σύγχρονων βαρβάρων που γυρεύουν να εξαφανίσουν καθετί ελληνικό κι άρα Ωραίο! Είμαστε ένας λαός που αξίζει να δει την Ελλάδα να λάμπει και πάλι, να ξαναγίνει αυτό που ήταν πάντοτε στους αιώνες: η χώρα του Φωτός.

ΌΧΙ στην απαξίωση του έθνους μας, της εθνικής μας ταυτότητας, της εθνικής μας κληρονομιάς. Είμαστε Έλληνες, που σημαίνει ότι είμαστε πάνω απ’ όλα Άνθρωποι που πολεμούν για αξίες και ιδανικά! Κι αυτή μας την ιδιότητα, αυτή μας την περηφάνεια, δεν θα επιτρέψουμε να μας την πάρετε!

ΌΧΙ στο ξεπούλημα της πατρίδας μας για οποιοδήποτε τίμημα! Τούτα τα χώματα είναι ιερά! Έχουν πολεμήσει γι’ αυτά οι πρόγονοί μας, υπέφεραν, μάτωσαν, θυσιάστηκαν. Δεν ξεπουλάμε, λοιπόν τη γη των πατεράδων μας για τριάντα αργύρια! Διότι έχουμε πολύ ακριβά αγορασμένη την ελευθερία μας, για να την πουλήσουμε τόσο φτηνά στον τυχόντα!

Σε ανάμνηση της επετείου αυτής, ας υψώσουμε παντού την Ελληνική σημαία! Κι όταν υψωθεί σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη, τότε, όσοι Έλληνες ακόμα αγωνιζόμαστε σ’ αυτόν τον τόπο και αλλού, ας ενώσουμε τα χέρια και ας τραγουδήσουμε μαζί τον εθνικό μας ύμνο προς την Ελευθερία. Διότι είναι η ελάχιστη τιμή που οφείλουμε προς την πατρίδα μας να φωνάξουμε, μ’ όση δύναμη διαθέτουν τα πνευμόνια μας, «Χαίρε, ω, χαίρε, λευτεριά»!

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τούτα τα χώματα είναι ιερά!"

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα "ΑΟΖ και Κατεχόμενα". Λεμεσός, 24/10/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα "ΑΟΖ και Κατεχόμενα". Λεμεσός, 24/10/2014"

Η Τουρκία και το εκκρεμές του Newton

Του Ν. Λυγερού
Όταν θέλεις να κάνεις μια κίνηση πρέπει να την σκεφτείς από πριν, αλλιώς είσαι του Επιμηθέα και σου έρχεται boomerang. Η Τουρκία άρχισε με άσκοπες κινήσεις που σιγά σιγά μετατρέπονται σε λάθη στρατηγικά. Έχει καταφέρει ήδη να έχει εναντίον της την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Αμερική, τη Ρωσία τη Γερμανία και τώρα με τρόπο σθεναρό την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που συνδέει την απαράδεκτη συμπεριφορά της με την ενταξιακή πορεία της. Όταν νομίζεις ότι είσαι μία Αυτοκρατορία, ενώ δεν είσαι, τρως στη μούρη την αντίδραση των άλλων χωρίς κανένα ενδοιασμό. Διότι τώρα τα 28 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έδωσαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα που μας θυμίζει έντονα το εκκρεμές του Newton. Η Τουρκία δεν δέχτηκε μόνο ένα χαστούκι, όπως οι αδελφές του Βέγγου, αλλά κατ’ επανάληψη από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, ανάλογα με το εκκρεμές του Newton και καταλήγουμε να αναρωτιόμαστε για ποιον σημαίνει η καμπάνα. Η Τουρκία πια φαίνεται ότι δεν μπορεί να κρύψει την αδυναμία της ούτε στους Άγγλους, αφού και αυτοί από εγγυήτρια δύναμη, μέσω της βοήθειας της Ελλάδας, συνυπέγραψε το κείμενο που την κατηγορεί για καταπάτηση Δικαίου της Θάλασσας. Έτσι έχουμε το πιο απίστευτο παράδοξο της εποχής, αφού δέχεται τα χτυπήματα λόγω της ύπαρξης της κυπριακής ΑΟΖ, ενώ η Κύπρος δεν υπάρχει για την ίδια. Είναι ήδη λυπητερό να την κανονίζει ένας ανίκανος γιατί έχει διάρκεια, αλλά να σε κανονίζει ένας ανύπαρκτος έχει χιούμορ. Διότι μπορεί το γελοίο να μην σε σκοτώνει, αλλά το γελοίο των κινήσεων παραμένει ορατό για όλους. Άντε γεια!

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=17437&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Τουρκία και το εκκρεμές του Newton"

ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

         

                 

Για να δούμε λοιπόν τι δήλωνε ο ίδιος ο Επίκουρος.

Το ύφος της διδασκαλίας του προέρχεται σαφώς από την μεγάλη προτίμηση που είχε στο έργο του Δημόκριτου και αγνόησε διακριτικά τις πολυσχιδείς ηθικές αναλύσεις του Πλάτωνα και το απόλυτο λογικό υπόβαθρο της διδασκαλίας του Αριστοτέλη.

Επηρεάστηκε από τον Αρίστιππον από τον οποίο έμαθε τη σοφία της απόλαυσης, από τον Σωκράτη την απόλαυση της σοφίας και τέλος από τον Πύρρωνα πήρε το δόγμα της γαλήνης και μια ηχηρή λέξη – την αταραξία.

Ο Επίκουρος (341 π.χ – 270 π,χ) σε όλη τη ζωή του έζησε με στωική απλότητα.

Το έμβλημα του ήταν «ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ»

Ο φιλόσοφος αρχίζει το διδασκαλικό έργο του με την εκπληκτική πρόταση ότι σκοπός της φιλοσοφίας είναι να ελευθερώσει τους ανθρώπους από τον φόβο – και προπαντός από τον φόβο των θεών.

Αντιπαθεί την θρησκεία γιατί νομίζει ότι αυτή ευδοκιμεί με την αμάθεια, την οποία προωθεί, και σκιάζει την ζωή με τον τρόμο ουρανίων κατασκόπων, αμείλικτων Ερινύων και ατελεύτητων τιμωριών.

Οι θεοί υπάρχουν αλλά δεν ασχολούνται με τις υποθέσεις ενός τόσου απειροελάχιστου είδους όπως είναι το ανθρώπινο γένος.

Ο κόσμος δεν σχεδιάστηκε ούτε καθοδηγείτε από αυτούς.

Μετά την απόρριψη της θρησκείας ο Επίκουρος απορρίπτει την μεταφυσική.

Έλεγε λοιπόν ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τίποτα πέραν του κόσμου των αισθήσεων.

Ο νους μας πρέπει να περιοριστεί στην πείρα των αισθήσεων και πρέπει να τις δεχτεί ως την τελική δοκιμασία της αλήθειας.

Εάν η γνώση δεν προέρχεται από τις αισθήσεις από πού αλλού μπορεί να προέρχεται;

Και αν οι αισθήσεις δεν είναι ο τελικός διαιτητής του γεγονότος, πώς μπορούμε να βρούμε τέτοιο κριτήριο στη διάνοια, της οποίας τα δεδομένα πρέπει να ληφθούν από τις αισθήσεις;

Ωστόσο οι αισθήσεις δεν μας δίνουν ασφαλή γνώση του εξωτερικού κόσμου.

Ο Επίκουρος πιστεύει σε μια κοσμοθεωρία που βασίζεται σχεδόν στο τρόπο λειτουργίας των ατόμων όπως περιγράφεται από τον Δημόκριτο αλλά επειδή ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για την ηθική παρά για την κοσμολογία και θέλει να διατηρήσει την ελευθέρα βούληση ως πηγή της ηθικής ευθύνης και ως στήριγμα της προσωπικότητας εγκαταλείπει μετέωρο τον Δημόκριτο και υποθέτει ένα είδος αυθορμητισμού των ατόμων της ύλης.

Υπάρχουν, λέει, αναρίθμητοι κόσμοι αλλά δεν είναι φρόνιμο να ενδιαφερθούμε για αυτούς.

Ο άνθρωπος είναι τελείως φυσικό προϊόν.

Η ζωή πιθανότατα άρχισε με την αυθόρμητη γέννηση και προόδευσε άνευ σχεδίου διαμέσου της φυσικής επιλογής των επικρατέστερων μορφών(Ο Δαρβίνος και όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι πνευματικοί φωστήρες απλά αντέγραψαν και εξακολουθούν  να αντιγράφουν τους αρχαίους προπάτορες μας!!!!!!)

Ο νους είναι ένα άλλο είδος ύλης και μπορεί να αισθανθεί ή να δράσει μόνον διαμέσου του σώματος και πεθαίνει μετά το θάνατο του σώματος.

Παρόλα αυτά πρέπει να δεχτούμε τη μαρτυρία της άμεσης συνείδησης μας ότι η βούληση είναι ελεύθερη.

Αλλιώς θα είμαστε ανδρείκελα άνευ σημασίας στη σκηνή της ζωής.

Ο Επίκουρος εστιάζει το λόγο του στο ότι η αποστολή της φιλοσοφίας δεν είναι να εξηγήσει τον κόσμο, αφού το μέρος δεν μπορεί να εξηγήσει το όλον, αλλά να μας καθοδηγήσει στην αναζήτηση της ευτυχίας.

Στην είσοδο του κήπου της οικίας του Επίκουρου υπήρχε η εξής επιγραφή:

«Ξένε θα είσαι ευτυχής εδώ, γιατί εδώ η ευτυχία εκτιμάται ως το ανώτατο αγαθόν»

Δεν είναι δυνατόν να ζήσει κανείς ευχάριστα, εάν δεν ζει φρόνιμα, τίμια και δίκαια αλλά και ούτε μπορεί να ζήσει φρόνιμα , τίμια και δίκαια εάν δεν ζει ευχάριστα.

Οι απολαύσεις των αισθήσεων είναι νόμιμοι και η φρόνηση θα βρει χώρο για αυτές.

Όταν λοιπόν λέμε ότι η απόλαυση είναι το κυριότερο αγαθόν, δεν μιλούμε περί των απολαύσεων του διεφθαρμένου ανθρώπου, ούτε περί των σαρκικών απολαύσεων…..αλλά εννοούμε την ελευθερία του σώματος από το πόνο και της ψυχής από τη ταραχή.

Τελικά η κατανόηση δεν είναι μόνο η ανώτατη αρετή αλλά είναι επίσης και η ανώτατη ευτυχία, γιατί μας επιτρέπει περισσότερο από κάθε άλλη μας ιδιότητα, να αποφύγουμε το πόνο και την λύπη.

Η φρόνηση είναι ο μόνος ελευθερωτής.

Μας διδάσκει πώς να υπομένουμε την ατυχία και πώς να αντλούμε βαθιά και διαρκή ευχαρίστηση από τα απλά αγαθά της ζωής και τις ήρεμες τέρψεις του πνεύματος.

Ο φιλόσοφος έλεγε:

«Εξ’ όλων των πραγμάτων τα οποία η φρόνηση παρέχει για την ευτυχία ολοκλήρου της ζωής, το σπουδαιότερο είναι η φιλία»

Αυτά και άλλα πολλά αναφέρονται στη διδασκαλία του σοφού άνδρα ο οποίος πολλές φορές παρεξηγήθηκε και καταγγέλθηκε δημόσια ενώ την ίδια ώρα η φιλοσοφία του γίνονταν δεκτή με λατρεία από ιδιώτες σε ευρύτατο κύκλο σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Η ειρωνεία είναι ότι τις φιλοσοφικές θέσεις του υιοθέτησαν τόσοι πολλοί Ελληνίζοντες Εβραίοι, ώστε η λέξη “APIKOROS” χρησιμοποιούταν από τους ραβίνους ως συνώνυμη του αποστάτη!

Η Επικούρεια σχολή είχε οπαδούς μέχρι της βασιλείας του Κωνσταντίνου.

Οι τέσσερις αρχές (η Τετραφάρμακος), εντός των οποίων εκείνος είχε συμπυκνώσει την φιλοσοφία του ήταν:

«Άφοβον ο θεός,
ανύποπτον ο θάνατος•
και ταγαθόν μεν εύκτητον,
το δε δεινόν ευεκκαρτέρητον.» 

και σε νεοελληνική απόδοση

«Δεν πρέπει να φοβόμαστε τους θεούς.

Δεν μπορούμε να αισθανθούμε τον θάνατο.

Το καλό μπορεί να κερδηθεί.

Πάν ότι φοβόμαστε μπορεί να κατακτηθεί»

Η τεράστια απήχηση της διδασκαλίας του Επίκουρου(όπως άλλωστε και του Σωκράτη) οφείλονταν στο γεγονός ότι δεν δίδασκε απλώς αυτά που γνώριζε αλλά μόρφωνε τον κόσμο γιατί έχοντας σαν παράδειγμα τον τρόπο που ζούσε τεκμηρίωνε ότι:

ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΙΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΜΟΡΦΩΣΕΙΣ.

ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ.

ΕΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ!!!!

Ύστερα από όλα αυτά νομίζω ότι ΟΛΟΙ μας έχουμε βάλει αρκετά στη ζωή μας από τον 

έξοχο και διαχρονικό ΛΟΓΟ του μεγάλου αυτού δασκάλου!!!

Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ"

                   

        Η ΕΚΦΟΡΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ                                        ΤΗΣ  ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ                                             

Επάνω στη σημασία και στην εκφορά των λέξεων έχουν καταγραφεί κομμάτια από την ιστορία της ανθρωπότητας

Η πιεστική ανάγκη του ανθρώπου να μεταδώσει πληροφορίες συνέβαλε στην ανάπτυξη των φωνητικών του οργάνων κατά τρόπο ώστε να μπορέσει να εκφράζεται με έναρθρο λόγο.

Από τη μελέτη σκελετικών απολιθωμάτων προκύπτει ότι το απαραίτητο για την ομιλία υοειδές οστούν είχε διαμορφωθεί στον ανθρώπινο λάρυγγα τουλάχιστον από την εποχή του Νεάντερταλ.

 Η ανάπτυξη δε των δυνατοτήτων ομιλίας είχε ως επακόλουθο την ταχεία αύξηση τόσο του όγκου όσο και των πολύπλοκων δυνατοτήτων του ανθρώπινου μυαλού.

Έτσι, ανάλογα με τις προκλήσεις που δεχόταν, ο άνθρωπος μπορούσε πλέον να κατασκευάζει λέξεις/ονόματα που συμβόλιζαν πραγματικά αντικείμενα.

Αρκούσε, επομένως, η εκφορά ενός τέτοιου συμβόλου/ονόματος για να αναπλαστεί και να μεταδοθεί η εικόνα του αντίστοιχου αντικειμένου, εφ' όσον βεβαίως ο δέκτης του μηνύματος ήταν ή είναι μέλος της κοινότητας που χρησιμοποιεί τον ίδιο λεκτικό κώδικα επικοινωνίας, την ίδια γλώσσα.
 Για παράδειγμα, η εκφορά της λέξης «δέντρο» αρκεί για να κατανοήσει κάποιος που μιλάει την ελληνική γλώσσα ότι πρόκειται για πολυετές φυτό μεγάλων διαστάσεων.

Κάθε λέξη/όνομα στην αρχική διαμόρφωσή της έχει κατά κανόνα σημασία περιγραφική, η οποία όμως μπορεί να μεταβληθεί με τη χρήση και ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες.
 Έτσι τα ονόματα αποκτούν μια σημασιολογική στρωματογραφία, από τη μελέτη της οποίας μπορεί κανείς να αναχθεί στην αρχή και να αναζητήσει τους λόγους δημιουργίας τους.

Αυτό μάλιστα μπορεί να γίνει συσχετίζοντας το αρχικό όνομα με την πολιτισμική φάση κατά την οποία εντοπίζεται αρχαιολογικά η αρχική εμφάνιση ή χρήση του σημαινόμενου πράγματος.
Αν υποθέσουμε ότι η λέξη «αλς» ξεκίνησε από ένα επιφώνημα, με το οποίο αυτός που δοκίμασε να σβήσει τη δίψα του, με γάργαρο πεντακάθαρο νερό σε μιαν ακρογιαλιά στη θάλασσα, εκδήλωσε την απέχθειά του για την αλμυρή γεύση.
Με τον καιρό το επιφώνημα αυτό έγινε το σύμβολο λεκτικής επικοινωνίας για να μεταδώσει ακριβώς αυτό το μήνυμα: ότι το νερό αυτό ήταν ακατάλληλο τόσο για πόση όσο και για άρδευση.

Φαίνεται δε ότι το νόημα του απόμακρου και ταυτόχρονα επικίνδυνου κρύβεται στη σημασία που έχει η λέξη «αλς» στον Όμηρο: τη θάλασσα όταν τη βλέπει κανείς από την ξηρά.

Η παρουσία της ρίζας στις πινακίδες της Γραμμικής Β γραφής ως συνθετικού σε άλλες λέξεις (π. χ. αμφίαλος) δείχνει μακρά χρήση, κατά τη διάρκεια της οποίας το επιφώνημα εξελίχθηκε σε εύπλαστο τριτόκλιτο όνομα που άνετα συντίθεται με άλλες ρίζες.
 Τη μακρά και συνεχή χρήση του ονόματος υποδηλώνουν επίσης τα πολλά παράγωγά του με ρίζες, όπως άλ-, άλι-, άλο-, άλμ-, άλυκ-, από τις οποίες έχουν προκύψει εκατοντάδες ονομάτων, επιθέτων, ρημάτων, επιρρημάτων κ. λπ.

Το γεγονός δε ότι με την αρχική ρίζα καλύφθηκαν τόσο πολλές και τόσο ποικίλες ανάγκες της ελληνικής γλώσσας (π. χ. άλιος/ήλιος, άλως/αλώνι, αλογόνο) δείχνει αφ' ενός τη στενή σχέση της αιγαιακής κοινωνίας με τη θάλασσα και αφ' ετέρου την ισχυρή επίδραση του υγρού αυτού στοιχείου στην ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής .

Το όνομα στον πληθυντικό (άλες) χρησιμοποιήθηκε στην αρχαιότητα με τη σημασία του κοινού αλατιού, για το οποίο από τον Αριστοτέλη και μετά χρησιμοποιείται ο όρος «άλας».
Ο Όμηρος για τη θάλασσα χρησιμοποιεί επίσης τα ονόματα «πόρος» και «πόντος».

Αν και νεότερα του αλς, τα ονόματα αυτά είναι επίσης πολύ παλιά, σύμφωνα με την ετυμολογία τους. Παράγωγο του ρήματος πείρω (= διαπερνώ, διασχίζω) το όνομα «πόρος» σημαίνει τον θαλάσσιο δρόμο (πρβλ. πέραμα, πορεία, πορθμός).
 Ομοίως η λέξη «πόντος» σημαίνει το στενό πέρασμα που συνδέει δύο θάλασσες (π. χ. Ελλήσποντος), κατ' επέκταση δε και την ανοιχτή θάλασσα (πρβλ. λατ. pons, -tis = γέφυρα).

Από τις σημασίες αυτές προκύπτει ότι εκείνοι που επινόησαν τα αντίστοιχα ονόματα είχαν πάψει να φοβούνται τη θάλασσα, αφού στο μεταξύ την είχαν μετατρέψει σε δρόμο επικοινωνίας.

Από τη διακίνηση και τη διάδοση του μηλιακού οψιανού γνωρίζουμε ότι αυτό είχε συμβεί ήδη από την 7η χιλιετία π. Χ. , οπότε η αναγωγή της δημιουργίας των ονομάτων «πόρος» και «πόντος» σ' εκείνη την περίοδο δεν πρέπει να αφίσταται και πολύ της πραγματικότητας.
Στην πληθώρα των ονομάτων που χρησιμοποιούνται σε κάθε γλώσσα εντάσσονται και εκείνα που είτε είναι δάνεια από άλλες γλώσσες είτε έχουν δοθεί σε αγαθά εισηγμένα από άλλους τόπους. Συχνά δε τα τελευταία αυτά ονόματα είναι άσχετα από εκείνα που είχαν δοθεί στα αντίστοιχα αγαθά στον τόπο προέλευσής τους.

Για παράδειγμα, στην ιαπωνική η λέξη «sayonara» σημαίνει «εις το επανιδείν, καλή αντάμωση».
 Ωστόσο, το όνομα αυτό μπήκε στο ελληνικό λεξιλόγιο συνοδεύοντας τα πλαστικά ανατολίτικα πρόχειρα σανδάλια, τις «σαγιονάρες», που κατακλύζουν τις ελληνικές ακρογιαλιές το καλοκαίρι.

Το ίδιο είχε συμβεί μερικές δεκαετίες νωρίτερα με τον ιδιόρρυθμο σκούφο που οι Έλληνες τον υιοθέτησαν με το όνομα «τραγιάσκα», επειδή άκουσαν Ρουμάνους εκδρομείς στο λιμάνι του Πειραιά να κραυγάζουν «trašasca Grecia!» (ζήτω η Ελλάδα) πετώντας τις σκούφιες τους στον αέρα.
 Ότι κάτι παρόμοιο συνέβαινε και στην αρχαιότητα το πληροφορούμαστε ευθέως από τον περιηγητή Παυσανία (2ος αι. μ. Χ.), ο οποίος αναφέρει ότι τα υφάδια από τα οποία οι Κινέζοι (Σήρες) κατασκευάζουν τις εσθήτες τους παράγονται από κάποιο «ζωύφιον …, οv σήρα καλούσιv Ελληvες, υπό δε αυτών Σηρών άλλο πoυ τι και ου σηρ ονoμάζεται» (Ηλιακώv Β XXVI: 6).
 Οι Έλληνες δηλαδή ονόμασαν τον μεταξοσκώληκα σήρα (δηλ. Κινέζο), ενώ οι ίδιοι οι Κινέζοι έχουν άλλο όνομα γι' αυτόν.

Ύστερα από αυτή την πληροφορία κατανοούμε πώς στην ελληνική γλώσσα η διαδικασία παραγωγής φυσικού μεταξιού έγινε «σηροτροφία» (κινεζοτροφία!).
Ο Παυσαvίας επίσης μας πληροφορεί ότι από όλες τις περιοχές της Ελλάδας η Ηλεία ήταν η μόνη στην οποία καλλιεργούνταν η βύσσος και ότι από τη βύσσο παράγονταν κλωστές για πολύ λεπτά υφάσματα (Ηλιακώv Α, V: 2. Β, XXVI: 6).

Ακόμη παλιότερα (5ος αι. π. Χ.), ο Ηρόδοτος αναφέρει τελαμώνες «σινδόνος βυσσίνης» (λεπτούς επιδέσμους), με τους οποίους οι μεν Αιγύπτιοι περιτύλιγαν τις μούμιες μετά την ταρίχευση (II: 86), οι δε Πέρσες έδεναν τα τραύματα (VII, 181).

Από δε τον γεωγράφο Στράβωνα (δεύτερο μισό 1ου αι. π. Χ. - πρώτο τέταρτο 1ου αι. μ. Χ.) μαθαίνουμε ότι στην Ινδία το άνθος ορισμένων δέντρων είναι μαλλί, από το οποίο υφαίνονται λεπτά υφάσματα (15. Ι. 21).

Προφανώς πρόκειται για το βαμβάκι, η καλλιέργεια του οποίου, λίγο μετά το 3000 π. Χ., έχει αρχαιολογικά τεκμηριωθεί στο νότιο τμήμα της κοιλάδας του Ινδού ποταμού, όπου ήκμασε μεγάλος πρωτοαστικός πολιτισμός.

Ίσως για τον λόγο αυτό νεότεροι συγγραφείς ερμηνεύουν το όνομα «βύσσος», του Ηροδότου και του Παυσανία, ως «ιvδικό βαμβάκι».
Εκείνο που δεν υποψιαζόμαστε είναι η μεγάλη παλαιότητα του ονόματος «σινδών» ή «σινδόνη» των αρχαίων ή του δικού μας «σεντόνι».

Αν και, σύμφωνα με τα λεξικά, πρόκειται για σημιτικό δάνειο που σημαίνει λεπτό ύφασμα, η πραγματικότητα φαίνεται πως είναι κάπως διαφορετική.
 Η περιοχή όπου εντοπίστηκε η αρχαιότερη καλλιέργειά του είναι αυτή που, όπως προαναφέρθηκε, γνώρισε τον μεγάλο πρωτοαστικό πολιτισμό της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού και είναι ακριβώς αυτή που έδωσε το όνομα σε ολόκληρη τη χώρα (Ινδία): η περιοχή Sind.

Κατάλοιπα από λεπτά βαμβακερά υφάσματα έχουν βρεθεί σε αρχαιολογικές συνάφειες της 3ης χιλιετίας π. Χ. στο Mohenjo Daro, αλλά και στο μεγάλο εμπορικό λιμάνι Lothal, από όπου ενδεχομένως γινόταν εξαγωγή τους.

Πότε ακριβώς το βαμβακερό ύφασμα έφτασε στην Ελλάδα δεν το γνωρίζουμε.

Είδαμε όμως ότι το ύφασμα αυτό ο Ηρόδοτος το αναφέρει με το όνομα «σινδών».
 Είναι, λοιπόν, προφανές ότι οι Έλληνες δέχτηκαν αυτό το εξωτικό αγαθό δίνοντάς του το όνομα της χώρας προελεύσεως «sindhu».

Πιθανώς από την ελληνική «σινδόνη» προέκυψε το αραβικό «zaytuni», το οποίο με τη σειρά του έδωσε το όνομα στο ατλάζι (satin).

Χτυπητό παράδειγμα που δείχνει πώς εξωτικά αγαθά έχουν ονομαστεί από τη χώρα προελεύσεώς τους αποτελεί και ο όρος «china» (Kίνα), ο οποίος στην αγγλική γλώσσα σημαίνει συλλήβδην τα πορσελάνινα σκεύη.
Αν και λίγα, τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν είναι αρκετά για να δείξουν ότι και τα ονόματα αποτελούν μνημεία, στα οποία έχουν καταγραφεί κομμάτια από την ιστορία της ανθρωπότητας, και δεν πρέπει να αγνοούνται από την ιστορική έρευνα.

Άλλωστε αυτό υποστήριζε και ο Αντισθένης, μαθητής του Σωκράτη και ιδρυτής της Σχολής των Κυνικών (444-370 π. Χ.), διακηρύσσοντας το περίφημο «αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

Η χρονομέτρηση και η επιλογή του αριθμού 60

Επί χιλιάδες χρόνια οι σοφοί παρακολουθούσαν το ουράνιο στερέωμα για να μετρήσουν τις μονάδες του χρόνου.

Το έτος είναι- ο χρόνος που χρειάζεται η Γη να ολοκληρώσει μια τροχιά γύρω από την Ήλιο.

Ο μήνας-  σχετίζεται με τον χρόνο που απαιτείται  για μια τροχιά της Σελήνης  (στην αρχαιότητα λεγότανε ‘μην’) γύρω από τη Γη.

Η ημέρα- είναι η διάρκεια μιας περιστροφής της Γής γύρω από τον άξονά της.

Η διαίρεση της ημέρας δεν ήταν και τόσο απλή, αν και οι ώρες και τα λεπτά ήταν ριζωμένα μέσα στις παραδόσεις των λαών πριν από χιλιάδες χρόνια.

Τα αριθμητικά συστήματα

Η χρήση του αριθμού εξήντα (60) ξεκίνησε από τους Σουμέριους, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν διαφορετικά αριθμητικά συστήματα.

Ενώ οι Έλληνες είχαν βάση τον αριθμό δέκα (10) ή το «δεκαδικό σύστημα», οι Σουμέριοι είχαν ως βάση τον αριθμό δώδεκα (12), «δωδεκαδικό σύστημα» με βάση το 60  «εξηκονταδικό σύστημα».

Δεν είναι γνωστό γιατί επιλέγηκαν αυτά τα συστήματα, αλλά υπάρχουν κάποιες θεωρίες:

Ο Georges Ifrah στο βιβλίο του «Η Παγκόσμια Ιστορία των Αριθμών» (έκδοση Wiley2000), προτείνει ότι οι αριθμός 60 προήλθε από τη μέτρηση των αρθρώσεων των τεσσάρων δακτύλων του ενός χεριού από τον αντίχειρα, που αντιστοιχεί με τον αριθμό 12 (κάθε δάκτυλο αποτελείται από τα τρεις αρθρώσεις)

 Η μέτρηση του συστήματος αυτού επί πέντε φορές μας φέρνει το «εξηκονταδικό σύστημα».

Ο αριθμός 60 έχει τη δυνατότητα να κατανεμηθεί σε τμήματα από 30 λεπτά, σε 20 λεπτά, σε 15 λεπτά, 12, 10, 6, 5, 4, 3, 2, και 1 λεπτό (όλοι αυτοί οι αριθμοί είναι υποδιαιρέσεις του 60).

Οι Σουμέριοι δεν είχαν γνώση των κλασματικών ψηφίων, τις υποδιαιρέσεις σε δέκατα (1/3=0,333...), όπως σημειώνει ο Jacques Sesiano στο βιβλίο του «Εισαγωγή στην Ιστορία της Άλγεβρας» (American Mathematical Society, 2009).

Ο αριθμός δώδεκα ήταν σημαντικός αριθμός, λοιπόν, για τους Σουμέριους και αργότερα για τους Αιγυπτίους. Αυτός ήταν ο αριθμός της σειράς του σεληνιακού κύκλου σε έναν χρόνο και ο αριθμός των αστερισμών του ζωδιακού κύκλου. Η μέρα και η νύχτα χωρίσθηκε σε 12 περιόδους και έτσι γεννήθηκε η ημέρα των 24 ωρών.

Οι Γωνίες στην αρχαία αστρονομία

Κατά τον 24^ο αιώνα π.Χ, οι Σουμέριοι κατακτήθηκαν από τους Ακκάδες, οι οποίοι στη συνέχεια έχασαν την εξουσία από τους Αμορραίους, οι οποίοι ανήλθαν στην εξουσία στη Μεσοποταμία και έχτισαν το έθνος – κράτος της Βαβυλώνας, η οποία έφθασε στο απόγειό της τον 18^ο αιώνα π.Χ.

Οι Βαβυλώνιοι εφηύραν το βαθμό που ορίζεται σε έναν κύκλο= 360 βαθμοί- μοίρες, κλίσεις ή γωνίες.

Υπάρχουν δύο θεωρίες σχετικά γιατί επέλεξαν τον αριθμό 360.

Οι Βαβυλώνιοι καθόρισαν ότι το έτος έχει περίπου 360 ημέρες, ως εκ τούτου, ο ήλιος «κινείται» στο μήκος της εκλειπτικής περίπου, κατά 1 βαθμό (μοίρα) την ημέρα.

Με την ακτίνα ενός κύκλου  σχηματίζεται ένα εξάγωνο εντός του κύκλου με έξι ισόπλευρα τρίγωνα, κατά συνέπεια το ένα έκτο του κύκλου σχηματίζει το μέτρο της φυσικής γωνίας. Ο αριθμός έξι ήταν καθοριστικός για τους Σουμέριους, η υποδιαίρεση των γωνιών με το 60 φέρνει τον αριθμό 360 (6 Χ 60=360).

Οι Βαβυλώνιοι αστρονόμοι άρχισαν να καταγράφουν τα αστέρια από τον 14^ο αιώνα π.Χ., η αστρονομία άνθισε και αναπτύχθηκε η βαθιά κατανόηση των κύκλων του ήλιου και της σελήνης, ακόμη και η πρόβλεψη των εκλείψεων.

Ο βαβυλωνιακός κατάλογος των αστεριών χρησίμευσε ως βάση στην αστρονομία, πάνω από χίλια χρόνια, παρά την άνοδο και την πτώση της Μέσης Ασσυριακής Αυτοκρατορίας, της Νέο-ασσυριακής αυτοκρατορίας και της Νέο-βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας και της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών.

Η εξάπλωση  της αστρονομίας από τους Έλληνες

Παρά το ότι άνθιση της αστρονομίας όπως παρουσιάζεται  στους Έλληνες της Ιωνίας, στους προϊστορικούς χρόνους, η μεγάλη εξάπλωση της βαβυλωνιακής αστρονομίας επιτεύχθηκε με την κοσμοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μεταξύ του 335 και 324 π.Χ.,τόσο, στον, τότε,  δυτικό γνωστό κόσμο, όσο, και στην Ινδία.

Οι Έλληνες είχαν τη δική τους βάση με αριθμό το δέκα (10), ωστόσο  υπήρξε ισχυρή σύνδεση με το «εξηκονταδικό σύστημα», που κατά την ελληνιστική και αργότερα στην ρωμαϊκή εποχή συνεχίσθηκε η χρησιμοποίησή του. Αυτή η εταιρική σχέση σύντομα ξεθώριασε με την ανάπτυξη από τους Έλληνες  των μαθηματικών και της τριγωνομετρίας.

Οι μεγάλες ανακαλύψεις

Η μεγάλη ανακάλυψη από τον Ερατοσθένη τον Κυρηναίο, ότι η Γη είναι στρογγυλή, κατά τον πρώτο αιώνα π.Χ., από τον Ίππαρχο που καθόρισε τις γραμμές του γεωγραφικού μήκους και πλάτους, ήρθε το επιστέγασμα, δύο αιώνες μετά, επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με τον  Κλαύδιο Πτολεμαίο της Αλεξάνδρειας που καθόρισε την ώρα σε 60 λεπτά και κάθε λεπτό σε 60 δευτερόλεπτα.

Ο καθορισμός των ‘λεπτών’ (των πολύ στενών γωνιών) χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα για τον καθορισμό των τοποθεσιών της Γης και τις θέσεις των αστεριών.

Η εξάπλωση στην Αραβία και την Ιβηρική χερσόνησο

Μεγάλο μέρος αυτής της γνώσης, είχε χαθεί στην Ευρώπη επί αρκετούς αιώνες μετά την πτώση της Ρώμης τον 5^ο αιώνα μ.Χ. και οι ισλαμικές –αραβικές αυτοκρατορίες κληρονόμησαν πολλές ιδέες των Ελλήνων της ρωμαϊκής εποχής και εξαπλώθηκαν στα αραβικά χαλιφάτα και κατόπιν στην Ινδία.

Οι μουσουλμάνοι ερευνητές, μετέφεραν αυτές τις γνώσεις στην Ευρώπη κατά τον όγδοο αιώνα μέσα από την Ιβηρική Χερσόνησο, η οποία τότε ήταν μέρος του αραβικού χαλιφάτου (Umayyad).

Τον δέκατο αιώνα στο χαλιφάτο της Κόρδοβα  υπήρξε πολύ μεγάλη επιρροή από τη μεταφορά της γνώσης στους μεσαιωνικούς χριστιανούς μελετητές.

Οι εργασίες που παρουσιάζονταν ήταν βασισμένες επάνω στα λησμονημένα έργα των Ελλήνων και Ρωμαίων μελετητών. Τότε παρουσιάσθηκε και η Άλγεβρα από τον Πέρση λόγιο Αλ Χουαρίζμι.

Οι αστρονόμοι του Μεσαίωνα ήταν οι πρώτοι που εφάρμοσαν τις τιμές της εξηκονταδικής χρονομέτρησης.

Τον ενδέκατο αιώνα, ο Πέρσης ερευνητής αλ Μπιρούνι, καταχώρισε τις μετρήσεις της σελήνης, σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, ώρες των  60 λεπτών και των 60 δευτερολέπτων.

Η πλήρης καταγραφή των κύκλων της Σελήνης με την ίδια μέθοδο μέτρησης έκανε ο λόγιος Ρότζερ Μπέικον τον δέκατο τρίτο αιώνα.

Η λεπτομερής μέτρηση

Τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, όμως δεν είχαν χρησιμοποιηθεί για τη χρονομέτρηση της ημέρας επί αρκετούς αιώνες.

Τα μηχανικά ρολόγια εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Ευρώπη στα τέλη του 14^ου αιώνα.

Σύμφωνα με τον David S. Landes, στο βιβλίο του ‘Revolution in Time’ (Belknap, 1983), οι αστρονόμοι τον δέκατο έκτο αιώνα άρχισαν να εκτελούν  μετρήσεις με λεπτά και δευτερόλεπτα, με τη βελτιωμένη κατασκευή των ρολογιών με δύο δείκτες, με αποτέλεσμα να βελτιωθεί η μέτρηση του ουρανού.

Εν τω μεταξύ, ο εξάντας και τα τεταρτημόρια (ακόμη δεν υπήρχαν τηλεσκόπια) χρησιμοποιήθηκαν για την ποσοτικοποίηση των ουρανών, αλλά λόγω των κινήσεων του ουρανού, η ακρίβεια του περιορίστηκε στο πόσο καλά ένας χρήστης γνώριζε το χρονοδιάγραμμα.

Ο Tycho Brahe ήταν ένας από τους πρωτοπόρους στη χρήση των λεπτών και των δευτερολέπτων και ήταν σε θέση να κάνει μετρήσεις με πρωτοφανή ακρίβεια.

Το 1609 ο Johannes Kepler δημοσίευσε τους νόμους της πλανητικής κίνησης με βάση τα δεδομένα του Brahe.

Εβδομήντα χρόνια αργότερα, ο Ισαάκ Νεύτων που χρησιμοποίησε αυτούς τους νόμους για να αναπτύξει τη θεωρία της βαρύτητας, απέδειξε ότι οι επίγειες και ουράνιες κινήσεις διέπονται από τους ίδιους μαθηματικούς νόμους.

Η κληρονομιά των Σουμερίων

Σήμερα, 5.000 χρόνια μετά από τους Σουμέριους, συνεχίζουμε, κατά βάση,  να χρησιμοποιούμε το εξηκονταδικό σύστημα, για τη διαίρεση του χρόνου, των ωρών, των  λεπτών και των δευτερολέπτων.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε, ωστόσο, αλλάξει τον τρόπο μέτρησης των μονάδων.

Δεν μετριούνται, πλέον, με τη διαίρεση των αστρονομικών γεγονότων, αλλά με τις μεταπτώσεις του ατόμου, όπως για παράδειγμα ένα δευτερόλεπτο αντιστοιχεί με 9.192.631.770 ενεργειακές μεταπτώσεις (μεταπτώσεις των ηλεκτρονίων) του ατόμου του καισίου.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η χρονομέτρηση και η επιλογή του αριθμού 60"

Οι Έλληνες δεν ήταν ειδωλολάτρες αλλά ιδεολάτρες!

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, στο «Μετά τα Φυσικά, 1049a.26, 1029a.20, 1036a.23», η αρχική κοσμική ύλη είναι αγέννητος, άφθαρτος, αόριστος, άγνωστος καθ’ αυτήν, νεκρά, άμορφος και έξωθεν κινούμενη. Τα τέσσερα αρχικά κοσμικά στοιχεία των φιλοσόφων της κοσμολογικής περιόδου, και δη του Εμπεδοκλέους, είναι οι εκδηλώσεις της αρχικής κοσμικής ουσίας.

Συμφώνως με τον Αριστοτέλη, στο «Φυσικά, 192a.16, 192b.18», «Μετά τα Φυσικά, 1072b.3», η σκόπιμος κίνηση προκαλεί μορφοπλασματική ενέργεια, δια της οποίας η κοσμική ύλη μεταβαίνει εκ της δυνατότητας «δυνάμει» εις την πραγματικότητα«ενέργεια», δια της οποίας λαμβάνουνε υπόσταση τα πράγματα δια της επί της ύλης κυριαρχίας του Είδους (Ιδέα), όπερ αποτελεί την έννοια, την ουσία, τον τελικό σκοπό και την δύναμη, ήτις πραγματοποιεί τον σκοπό αυτόν.

Στην Γη κυριαρχεί δύναμη δημιουργός των τελικών μορφών της ύλης, η Εντελέχεια (βλ. Αριστοτέλης «Μετά τα Φυσικά, 1092a.3, 1050a.22»), η οποία εξωτερικώς εκδηλώνεται κατά την σχέση των συστατικών στοιχείων προς άλληλα και εσωτερικώς ως ψυχή των έμβιων όντων. Θρεπτική εις τα φυτά, αισθητική και κινητική στα ζώα και νοητική στον άνθρωπο, στον οποίο αθάνατος και θείος είναι ο ποιητικός νους, όστις προέρχεται, ως θείον δώρο, έξωθεν (θύραθεν) και είναι αληθώς θείος : είναι το καθαρό Λογικό, ο Νους. Ο θείος ούτος ξένος παρέχεται αφ’ εαυτού στον άνθρωπο, κατά την διάρκεια της ζωής και όταν το σώμα διαλύεται μετά την κυρίως ειπείν ζωή επιστρέφει προς τον καθολικό Νου, όστις είναι ο θεός και εν τω οποίο απορροφάται, κατά τον Αριστοτέλη στο «Περί ψυχής, 430a.17», «Περί γενέσεως και φθοράς, 736b.27»!

Εν τη λειτουργία του σύμπαντος σκοπός της κοσμικής ύλης είναι το Είδος και του σώματος η ψυχή, ήτις είναι εντελέχεια η πρώτη σώματος φυσικού δυνάμει ζωή έχοντος.

Ο Κόσμος είναι ενιαίο και καλώς διατεταγμένο σύνολο και μεταβαίνει ολονέν σε ανώτερα στάδια εξέλιξης. Η προϊούσα αυτή εξέλιξη αποτελεί τον σκοπό της φύσεως, στον οποίο υπηρετούν όλοι οι επιμέρους σκοποί, διότι έκαστον ον δεν είναι μόνον σκοπός εαυτού, αλλά και μέσο προς πραγματοποίηση ανώτερων σκοπών, επί των οποίων πάλι στηρίζονται άλλοι έτι υψηλότεροι, ούτως ώστε πάντες συνεργάζονται προς πραγματοποίηση του ενός μεγάλου σκοπού, όστις είναι ο Κόσμος ως όλον. Ούτω ολόκληρο το σύμπαν αποτελεί ιεραρχία σκοπών, εν τη οποία τόσο και επί μέρους όσον και το όλον τελεί εις διαρκεί εξέλιξη προς αεί ανώτερους σκοπούς.

Αλλά ποιος είναι ο ύψιστος και έσχατος σκοπός, προς τον οποίον κατατείνει ο Κόσμος ;;

Τούτο μανθάνουμε, λέγει ο Αριστοτέλης, εάν εξετάσουμε την σχέση Είδους και Ύλης κατά τα διάφορα στάδια της προς ανώτερους σκοπούς εξελίξεως.

Η ύλη υποχωρεί ολονέν περισσότερο όσο ανώτεροι είναι οι εκάστοτε πραγματοποιούμενες μορφές!

Συμβαίνει ότι και περί το έργο του καλλιτέχνη. Η ύλη από την οποία πλάττει τον ανδριάντα ή το άγαλμα, υποχωρεί αναλόγως προς το βαθμό της εμφανίσεως της μορφής/είδους/ιδέας, έως ότου δεν βλέπουμε πλέον εν τω μάρμαρο την ύλη, αλλά το καθαρό Είδος/Ιδέα/Μορφή!!

Όπερ και σημαίνει ότι οι έλληνες δεν ήταν ειδωλολάτρες αλλά ΙΔΕΟΛΑΤΡΕΣ!!

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Έλληνες δεν ήταν ειδωλολάτρες αλλά ιδεολάτρες!"