ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τοπωνύμια της Ελλάδας .-

Πόλη-	Ουσιαστικό-	Επίθετο-
Αθήνα	Αθηναίος.	αθηναϊκός/αθηναίικος.
Άγιον Όρος.	Αγιορείτης/Αγιονορείτης	αγιορείτικος/αγιονορείτικος
Άγραφα	Αγραφιώτης	αγραφιώτικος
Αγρίνιο	Αγρινιώτης	αγρινιώτικος
Αίγινα	Αιγινίτης	αιγινίτικος
Αίγιο	Αιγιώτης	αιγιώτικος
Αλεξανδρούπολη	Αλεξανδρουπολίτης	αλεξανδρουπολίτικος
Αλεποχώρι	Αλεποχωρίτης	αλεποχωρίτικος
Αμοργός	Αμοργιανός	αμοργιανός
Άμφισσα	Αμφισσαίος	αμφισσαίικος
Αράχοβα	Αραχοβίτης	αραχοβίτικος
Άργος	Αργείος/Αργίτης	αργίτικος
Αρκαδία	Αρκάς	αρκαδικός
Άρτα	Αρτινός	αρτινός
Βελούχι	Βελουχιώτης	βελουχιώτικος
Βέροια	Βεροιώτης	βεροιώτικος
Βοιωτία	Βοιωτός	βοιωτικός
Βόλος	Βολιώτης	βολιώτικος
Βόνιτσα	Βονιτσιώτης	βονιτσιώτικος
Γαλαξίδι	Γαλαξιδιώτης	γαλαξιδιώτικος
Γαλάτσι	Γαλατσιώτης	γαλατσιώτικος
Γλυφάδα	Γλυφαδιώτης	γλυφαδιώτικος
Γρανίτσα	Γρανιτσιώτης	γρανιτσιώτικος
Γρεβενά	Γρεβενιώτης	γρεβενιώτικος
Γύθειο	Γυθειώτης	γυθειώτικος
Διόνυσος	Διονυσιώτης	διονυσιώτικος
Δίστομο	Διστομίτης	διστομίτικος
Δολιανά	Δολιανίτης	δολιανίτικος
Δράμα	Δραμινός	δραμινός
Δωδεκάνησα	Δωδεκανήσιος	δωδεκανησιακός
Έδεσσα	Εδεσσαίος	εδεσσαϊκός
Ελευσίνα	Ελευσίνιος	ελευσίνιος/ελευσινιακός
Επίδαυρος	Επιδαύριος	επιδαύριος
Επτάνησα	Επτανήσιος	επτανησιακός
Ερμούπολη	Ερμουπολίτης	ερμουπολίτικος
Εύβοια	Ευβοιώτης	ευβοιωτικός/ευβιώτικος
Ζάκυνθος	Ζακυνθινός	ζακυνθινός
Ήπειρος	Ηπειρώτης	ηπειρωτικός/ηπειρώτικος
Ηράκλειο	Ηρακλειώτης	ηρακλειώτικος
Θάσος	Θασίτης	θασίτικος
Θεσσαλονίκη	Θεσσαλονικέας/Θεσσαλονικιός/Σαλονικιός	θεσσαλονικιώτικος/σαλονικιώτικος
Θεσσαλία	Θεσσαλός	θεσσαλικός
Θεσπρωτία	Θεσπρωτός	θεσπρωτικός
Θήβα	Θηβαίος	θηβαϊκός/θηβαίικος
Θράκη	Θρακιώτης	θρακικός/θρακιώτικος
Ιθάκη	Ιθακήσιος/Θιακός	ιθακήσιος
Ίος	Ιήτης/Νιώτης	ιητικός/νιώτικος
Ιωάννινα	Ιωαννίτης/Γιαννιώτης	γιαννιώτικος
Καβάλα	Καβαλιώτης	καβαλιώτικος
Καλάβρυτα	Καλαβρυτινός	καλαβρυτινός
Καλαμάτα	Καλαματιανός	καλαματιανός
Καλαμπάκα	Καλαμπακιώτης	καλαμπακιώτικος
Καλύβια	Καλυβιώτης	καλυβιώτικος
Κάλυμνος	Καλύμνιος	καλυμνιώτικος/καλύμνικος
Καρδίτσα	Καρδιτσώτης	καρδιτσιώτικος
Καρπενήσι	Καρπενισιώτης	καρπενισιώτικος
Κάρυστος	Καρυστινός	καρυστινός
Καστελόριζο	Καστελοριζιός	καστελοριζιώτικος
Καστοριά	Καστοριανός	καστοριανός
Κατερίνη	Κατερινιώτης	κατερινιώτικος
Κάτω Αχαΐα	Αχαιός/Αχαγιώτης	Αχαιός
Κερατέα	Κερατιώτης	κερατιώτικος
Κέρκυρα	Κερκυραίος	κερκυραϊκός/κερκυραίικος
Κεφαλλονιά	Κεφαλλονίτης	κεφαλληνιακός/κεφαλλονίτικος
Κηφισιά	Κηφισιώτης	κηφισιώτικος
Κιλκίς	Κιλκισαίος	κιλκισιακός
Κοζάνη	Κοζανίτης	κοζανίτικος
Κολωνός	Κολωνιώτης	κολωνιώτικος
Κομοτηνή	Κομοτηναίος	κομοτηναίικος
Κόρινθος	Κορίνθιος	κορινθιακός
Κορώνη	Κορωναίος/Κορωνιός	κορωναίικος
Κρανίδι	Κρανιδιώτης	κρανιδιώτικος
Κρέστενα	Κρεστενίτης	κρεστενίτικος
Κρήτη	Κρητικός	κρητικός
Κύθηρα	Κυθηρίτης/Τσιριγώτης	κυθηραϊκός/τσιριγώτικος
Κυκλάδες	Κυκλαδίτης	κυκλαδικός/κυκλαδίτικος
Κύμη	Κουμιώτης	κουμιώτικος
Κυψέλη	Κυψελιώτης	κυψελιώτικος
Κως	Κώος/Κώτης	κώος
Λαγκαδάς	Λαγκαδινός	λαγκαδίτικος
Λαμία	Λαμιώτης	λαμιακός/λαμιώτικος
Λάρισα	Λαρισινός/Λαρισαίος	λαρισινός/λαρισαϊκός/λαρισαίικος
Λαύριο	Λαυριώτης/Λαυριώτης	λαυρεωτικός/λαυριώτικος
Λέρος	Λέριος/Λεριός	λεριακός/λεριώτικος
Λέσβος	Λέσβιος	λεσβιακός
Λευκάδα	Λευκαδίτης	λευκαδίτικος
Λήμνος	Λήμνιος/Λημνιός	λημνιακός/λημνιώτικος
Λιβαδειά	Λιβαδιώτης/Λεβαδίτης	λιβαδιώτικος/λεβαδίτικος
Μακεδονία	Μακεδόνας	μακεδονικός/μακεδονίτικος
Μάνη	Μανιάτης	μανιάτικος
Μαραθώνας	Μαραθώνιος	μαραθώνιος
Μαρκόπουλο	Μαρκοπουλιώτης	μαρκοπουλιώτικος
Μαρούσι	Μαρουσιώτης	μαρουσιώτικος
Μέγαρα	Μεγαρέας/Μεγαρίτης	μεγαρικός/μεγαρίτικος
Μεσολόγγι	Μεσολογγίτης	μεσολογγίτικος
Μεταξουργείο	Μεταξουργιώτης	μεταξουργιώτικος
Μέτσοβο	Μετσοβίτης	μετσόβιος/μετσοβίτικος
Μήλος	Μήλιος/Μηλιός	μήλιος/μηλιακός
Μύκονος	Μυκονιάτης	μυκονιάτικος
Μυστράς	Μυστριώτης	μυστριώτικος
Μυτιλήνη	Μυτιληναίος/Μυτιληνιός	μυτιληναίικος/μυτιληνιός
Νάξος	Ναξιώτης/Αξιώτης	ναξιακός/ναξιώτικος/αξιώτης
Νάουσα	Ναουσαίος	ναουσιώτικος
Ναύπακτος	Ναυπάκτιος	ναυπακτιώτικος
Ναύπλιο	Ναυπλιώτης/Αναπλιώτης	ναυπλιακός/ναυπλιώτικος/αναπλιώτικος
Νέα Σμύρνη	Νεοσμυρνιώτης	νεοσμυρνιώτικος
Νίσυρος	Νισύριος/Νισυριός	νισύριος/νισυριακός
Ξάνθη	Ξανθιώτης	ξανθιώτικος
Όλυμπος	Ολύμπιος	ολύμπιος
Παγκράτι	Παγκρατιώτης	παγκρατιώτικος
Παπάγου	Παπαγιώτης	παπαγιώτικος
Πάρος	Πάριος/Παριανός	πάριος/παριανός
Πασαλιμάνι	Πασαλιμανιώτης	πασαλιμανιώτικος
Πατήσια	Πατησιώτης	πατησιώτικος
Πάτμος	Πάτμιος/Πατινιώτης	πάτμιος/πατινιώτικος
Πάτρα	Πατρινός/Πατρέας	πατραϊκός/πατρινός
Πειραιάς	Πειραιώτης	πειραϊκός/πειραιώτικος
Πελοπόννησος	Πελοποννήσιος/Μοραΐτης	πελοποννησιακός/μοραΐτικος
Περιστέρι	Περιστεριώτης	περιστεριώτικος
Πεύκη	Πευκιώτης	πευκιώτικος
Πήλιο	Πηλειορίτης	πηλειορίτικος
Πολύγυρος	Πολυγυριώτης	πολυγυριώτικος
Πόρος	Ποριώτης	ποριώτικος
Πρέβεζα	Πρεβεζάνος	πρεβεζάνικος
Πτολεμαΐδα	Πτολεμαΐτης	πτολεμαΐτικος
Πύλος	Πύλιος	πύλιος
Πύργος	Πυργιώτης	πυργιώτικος
Ρέθυμνο	Ρεθυμνιώτης	ρεθυμνιώτικος
Ρόδος	Ρόδιος/Ροδίτης	ροδιακός/ροδίτικος
Ρούμελη	Ρουμελιώτης	ρουμελιώτικος
Σαλαμίνα	Σαλαμίνιος	σαλαμίνιος
Σαμοθράκη	Σαμοθρακίτης/Σαμοθρακιώτης	σαμοθράκειος/σαμοθρακίτικος/σαμοθρακιώτικος
Σάμος	Σάμιος/Σαμιώτης	σαμιακός/σαμιώτικος
Σαντορίνη	Σαντοριναίος/Σαντορινιός	θηραϊκός/σαντορινιός
Σέρρες	Σερραίος	σερραϊκός/σερραίικος
Σίκινος	Σικινιώτης	σικινιώτικος
Σίφνος	Σιφναίος/Σιφνιός	σιφναϊκός/σιφνιός
Σκιάθος	Σκιαθίτης	σκιαθίτικος
Σκόπελος	Σκοπελίτης	σκοπελίτικος
Σούλι	Σουλιώτης	σουλιώτικος
Σπάρτη	Σπαρτιάτης	σπαρτιατικός/σπαρτιάτικος
Στερεά Ελλάδα	Στερεοελλαδίτης	στερεοελλαδίτικος
Στύρα	Στουραΐτης	στουραΐτικος
Σύμη	Συμαίος/Συμιακός	συμαίος/συμιακός
Σύρος	Συριανός	συριανός
Σφακιά	Σφακιανός	σφακιανός
Τήλος	Τηλιακός	τηλιακός
Τήνος	Τηνιακός	τηνιακός
Τρίκαλα	Τρικαλινός/Τρικαλιώτης	τρικαλινός/τρικιαλιώτικος
Τρίπολη	Τριπολίτης/Τριπολιτσιώτης	τριπολίτικος/τριπολιτσιώτικος
Τσακωνιά	Τσάκωνας	τσακωνικός/τσακώνικος
Ύδρα	Υδραίος	υδραϊκός/υδραίικος
Φάληρο	Φαληριώτης	φαληρικός/φαληριώτικος
Φλώρινα	Φλωρινιώτης	φλωρινιώτικος
Φολέγανδρος	Φολεγάνδριος/Πολυκανδριώτης	φολεγάνδριος/πολυκανδριώτικος
Χάλκη	Χαλκίτης	χαλκίτικος
Χαλκίδα	Χαλκιδαίος/Χαλκιδιώτης	χαλκιδικός/χαλκιδέικος/χαλκιδιώτικος
Χαλάνδρι	Χαλανδριώτης	χαλανδριώτικος
Χανιά	Χανιώτης	χανιώτικος
Χίος	Χιώτης	χιώτικος
Ψαρά	Ψαριανός	ψαριανός

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ"

Η Αγία Σοφία και ο ψευτο-σουλτάνος Ερντογάν

Η Αγία Σοφία, ο Ναός της Ύπατης Σοφίας του Ένσαρκου Λόγου του Θεού, ανεγέρθηκε το 537 μ.Χ., επί βασιλείας του Ιουστινιανού Α΄, από τους μηχανικούς Ανθέμιο και Ισίδωρο. Στον ίδιο χώρο λειτουργούσε ήδη η πρώτη Αγία Σοφία από το 360 μ.Χ. ενώ στην προ του 6^ου αιώνα περίοδο λειτουργούσε η δεύτερη κατά σειρά εκκλησία της Αγίας Σοφίας που καταστράφηκε από την στάση του Νίκα το 523 μ.Χ.

Σε κάθε περίπτωση, ο ιερός χώρος της Αγίας Σοφίας λειτούργησε σαν Χριστιανική Εκκλησία από το 360 μ.Χ. μέχρι το 1453 – την περίοδο 1204 έως 1261 σαν ρωμαιοκαθολικός ναός.

Η Αγία Σοφία που ανεγέρθηκε πριν από χίλια τετρακόσια εβδομήντα εννέα χρόνια επί Ιουστινιανού Α΄ και σώζεται μέχρι τις μέρες μας, αποτελεί ένα ανεπανάληπτο μνημείο του παγκόσμιου πολιτισμού και για τον λόγο αυτό συμπεριλαμβάνεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Πρόκειται για ένα μοναδικό ναό κτισμένο στη νοτιοδυτική πλευρά του πρώτου λόφου της Κωνσταντινούπολης, σε αρχιτεκτονικό ρυθμό βασιλικής με τρούλο. Αποτελεί ένα ορθογώνιο οικοδόμημα μήκους 78,16 μέτρων και πλάτους 71,82 μ. εσωτερικά διακοσμημένο με ψηφιδωτά και τοιχογραφίες ανεκτίμητης αξίας – όλες στην Ελληνική γλώσσα.

Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς η Αγία Σοφία μετατράπηκε σε τζαμί και οι μοναδικές τοιχογραφίες της καλύφτηκαν από τους κατακτητές με ασβεστώσεις για πεντακόσια χρόνια. Όταν το 1935 η Αγία Σοφία μετετράπη σε μουσείο Βυζαντινής Τέχνης άρχισε σταδιακά η αποκατάσταση των τοιχογραφιών και των ψηφιδωτών του ναού – ιδίως τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 όταν μελετητές του Βυζαντίου και δυτικοί  ειδικοί έκαναν θαύματα- παρ΄ όλο που αρκετές τοιχογραφίες και ψηφιδωτά έχουν υποστεί ανεπανόρθωτη καταστροφή.

Η σημερινή Τουρκία του έτους 2016 ελέγχεται από ένα μεγαλομανή ψευτο – σουλτάνο που ονειρεύεται την  ανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ανήλθε στην εξουσία το 2003 και έκτοτε «εκκαθαρίζει» όποιον δεν είναι πρόθυμος να εφαρμόζει τυφλά τις εντολές του. Μοναδικός στην τέχνη του λαϊκισμού, κέρδισε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις πείθοντας το εκλογικό σώμα πως δεν είναι διεφθαρμένος μέχρι το μεδούλι, όπως έχει κατ΄ επανάληψη αποδειχτεί, αλλά αόριστα «στόχος των ξένων».

Άμεση επιδίωξη του Ρ. Τ. Ερντογάν αποτελεί η μεταφορά όλων των εξουσιών από τον Πρωθυπουργό στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εξουσίες τις οποίες ούτως ή άλλως ασκεί ο ίδιος διορίζοντας σαν «πρωθυπουργό» τον υπάκουο και πιστό Μπιναλί Γιλντιρίμ μετά την «εκπαραθύρωση» του Αχμέτ Νταβούτογλου.

Για την εξυπηρέτηση της επιδίωξης αυτής με συνταγματική μεταρρύθμιση που θα «σφραγίσει» και τυπικά την εξουσία του, δεν διστάζει να χρησιμοποιεί κάθε μέσο – ακόμα και αποτρόπαιο: Κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του πολυπληθούς Κουρδικού πληθυσμού της Τουρκίας που αριθμεί περισσότερα από 25.000.000 ανθρώπους σκοτώνοντας άμαχο πληθυσμό σε κουρδικές πόλεις της νοτιοανατολικής Τουρκίας οι οποίες έχουν μετατραπεί σε πεδία μάχης, καταδιώκει ανελέητα τους εκλεγμένους, κάτω από απερίγραπτες συνθήκες τρόμου και διώξεων,  αντιπροσώπους του Κουρδικού ΗDP, φιμώνει κάθε φωνή που τολμάει να του ασκήσει κριτική –από δικαστές, στρατιωτικούς, ολόκληρα συγκροτήματα ΜΜΕ μέχρι μεμονωμένα ανήλικα παιδιά-, προκαλεί όποτε θέλει, όπως θέλει Αμερικανούς, Εβραίους, Ρώσους, Σύριους, Πέρσες ή Αιγύπτιους.

Όλα αυτά έχουν σαν στόχο την «εξουδετέρωση» των ψήφων του Κουρδικού κόμματος που αργά ή γρήγορα θα τεθεί εκτός νόμου με το πρόσχημα της «τρομοκρατίας» και την «οικειοποίηση» των ψήφων των πιο ακραίων ισλαμιστών του Εθνικιστικού Κόμματος που βρίσκεται σε κρίση αλλά εκπροσωπεί το αξιόλογο ποσοστό του 10-13% του πιο αγράμματου και απελπιστικά ακραίου τμήματος του Τουρκικού εκλογικού σώματος το οποίο ζητά άμεσα την «υλοποίηση» της επίσημης στρατηγικής που υιοθέτησε από το 1974 το Τουρκικό κράτος, δηλαδή την διεκδίκηση του μισού Αιγαίου (σχετικό,  κατατοπιστικό άρθρο 4/5/2016 Τι συμβαίνει στο Αιγαίο και την «άμεση μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί» λες και τα τρείς χιλιάδες εκατόν ενενήντα τζαμιά που λειτουργούν μόνο στην Κωνσταντινούπολη δεν αρκούν για την εξυπηρέτηση «των πιστών»!

Τα τελευταία από τα δεκατρία χρόνια εξουσίας του ψευτο – σουλτάνου έχουν να επιδείξουν αρκετές προσπάθειες «προσέλκυσης» της εκλογικής πελατείας των εθνικιστών, με την ικανοποίηση των πιο ταπεινών ενστίκτων τους:

Στις 6 Νοεμβρίου 2011 ο ιστορικός Βυζαντινός Ναός της Αγίας Σοφίας στην Νίκαια της Βιθυνίας (όπου πραγματοποιήθηκαν η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος στις 20 Μαΐου του 325 και η όγδοη Οικουμενική Σύνοδος το έτος  787) μετατράπηκε σε τζαμί.

Στο τέλος Ιουνίου 2013 η Αγία Σοφία Τραπεζούντος, χτισμένη μεταξύ 1238 και 1263 από τον Μανουήλ Α με ανεκτίμητη και μοναδική ψηφιδωτή και γλυπτή διακόσμηση, μετατράπηκε σε τζαμί.

Τέλη Απριλίου του 2015 ανακοινώθηκε ότι ο κατεστραμμένος ναός της Αγίας Σοφίας Αδριανούπολης, του 12^ου αιώνα, θα λειτουργήσει και πάλι – αλλά σαν τέμενος.

Παράλληλα, άρχισαν σταδιακά «προειδοποιητικές βολές» για την μετατροπή της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, του μοναδικού μνημείου της Παγκόσμιας Κληρονομιάς, σε τέμενος.

Την αρχή έκανε (8 Νοεμβρίου 2013) ο αντιπρόεδρος του Εθνικιστικού Κόμματος καταθέτοντας στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση πρόταση νόμου για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 18 Νοεμβρίου 2013, ο (τότε) αντιπρόεδρος της Τουρκικής κυβέρνησης Μπουλέντ Αρίντς, έσπευσε να εκφράσει την επιδοκιμασία του: «Ελπίζω να δούμε να χαμογελάει ξανά το λυπημένο τζαμί της Αγίας Σοφίας και εκφράζω την ελπίδα να γίνει ξανά η Αγία Σοφία μουσουλμανικός χώρος λατρείας»!

Λίγους μήνες αργότερα (Μάιος 2014) ο ψευτο – σουλτάνος κάλεσε  αρχηγούς ισλαμικών κρατών σε προσκύνημα και προσευχή μέσα στην Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 2014, ημέρα της 561^ης επετείου της Άλωσης του Βυζαντίου από τον Μεχμέτ τον πορθητή!

Τέλος, το 2016 έγινε ένα ακόμα βήμα: Η Αγία Σοφία μετατράπηκε για την περίοδο του ραμαζανιού (από 6 Ιουνίου έως 7 Ιουλίου) σε τζαμί με το κρατικό κανάλι TRT Diyanet να αναμεταδίδει από την Αγία Σοφία την πρωινή προσευχή πριν από τη νηστεία και τις αναγνώσεις του Κορανίου.

Οι αντιδράσεις της μέσης Τουρκικής κοινωνίας ήταν ανέκαθεν αρνητικές απέναντι στις προσπάθειες του ψευτο – σουλτάνου και των ακραίων ισλαμιστών:

Στις 1 Νοεμβρίου 2013 η Τουρκική φιλελεύθερη εφημερίδα Taraf σε άρθρο της με τίτλο «Η Αγία Σοφία πρέπει να παραμείνει μουσείο» αναφέρει πως αυτό «το πιο σημαντικό δημιούργημα της ανθρώπινης ιστορίας» πρέπει να παραμείνει μουσείο.

Στις 9 Μαΐου 2014, η μεγάλης κυκλοφορίας Χουριέτ, υπερασπίστηκε το σημερινό καθεστώς μουσείου της Αγίας Σοφίας με απερίφραστη οξύτητα: «Η Αγία Σοφία είναι ένα μνημείο της χώρας μας εδώ και 90 χρόνια, μιας χώρας που το 99% των κατοίκων είναι μουσουλμάνοι. Εσείς τι επιπλέον, τι άλλο θέλετε να αποδείξετε; Και σε ποιόν; Εν μέσω 80.000 τζαμιών (σημ. συντ.: σε ολόκληρη την Τουρκία) εσείς τώρα επικεντρώνεστε σε μία χριστιανική εκκλησία; Ντροπή, ντροπή σας…»

Στις 14 Μαΐου 2014 ο Τουρκικής καταγωγής συμπρόεδρος των Γερμανών Πρασίνων, Τζεμ Έζντεμιρ ήταν αποκαλυπτικός: «Δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα μιας τέτοιας πρόθεσης. Η Τουρκία δεν υστερεί από τζαμιά-αντιθέτως. Πρόκειται μάλλον για μια χειρονομία ταπεινωτικού χαρακτήρα για τους χριστιανούς, για όλες τις μειονότητες της Τουρκίας. Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε μουσείο από τον Κεμάλ Ατατούρκ ήταν κατά την άποψή μου ένα έξυπνο και σωστό μέτρο, το οποίο θα πρέπει να παραμείνει σε ισχύ. Και αν είναι να ανοίξει για θρησκευτικές λειτουργίες, τότε όχι μόνο για τους μωαμεθανούς, αλλά θα πρέπει και ο Πατριάρχης να έχει τη δυνατότητα να κάνει λειτουργίες».

Τούρκοι διανοούμενοι εγκαινίασαν το 2014 ηλεκτρονική εκστρατεία με τίτλο «Η Αγία Σοφία πρέπει να παραμείνει μουσείο» (AYASOFYA MÜZE OLARAK KALMALIDIR) συγκεντρώνοντας μαζικά την αφρόκρεμα της Τουρκικής διανόησης.

Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ από το 2014 έχει χαρακτηρίσει «απαράδεκτη» την πρόθεση του Τούρκου ψευτο – σουλτάνου να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε ένα ακόμα τέμενος.

Στις 9 Ιουνίου 2016 ο αν. εκπρόσωπος Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Μάρκ Τόνερ εξέφρασε «Την αντίθεση των Ηνωμένων Πολιτειών στις ενέργειες της Τουρκικής κυβέρνησης αναφορικά με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί» τονίζοντας πως «οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν την Αγία Σοφία ως ένα μνημείο ιδιαίτερης σημασίας».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Οι ισλαμιστές «συνεργάτες» του Τούρκου ψευτο – σουλτάνου Ρ. Τ. Ερντογάν όταν κατέλαβαν την Παλμύρα, την μυθική πόλη των Φοινίκων στην καρδιά της Συριακής ερήμου, άρχισαν να κάνουν πλιάτσικο στους αρχαιολογικούς θησαυρούς διοχετεύοντας το πολύτιμο «εμπόρευμα» που άρπαζαν, μέσω Τουρκίας φυσικά, στην διεθνή αγορά κλεπταποδόχων αρχαίων αντικειμένων ανεκτίμητης αξίας.

Ο ψευτο – σουλτάνος μέσα στην μεγαλομανία του, νομίζει πως μετατρέποντας την Αγία Σοφία σε τέμενος αφ΄ ενός μεν θα αποκτήσει «δόξα» (κάλπικη βέβαια) και μάλιστα ανάλογη με εκείνη του Μεχμέτ του πορθητή, αφ΄ ετέρου δε θα εξασφαλίσει την σίγουρη υποστήριξη των ακραίων εξτρεμιστών που θα είναι πολύτιμη στην νομιμοφανή «επισφράγιση» της εξουσίας του με την μεταφορά των αρμοδιοτήτων του εκάστοτε πρωθυπουργού στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Εμείς έχουμε υποχρέωση να υψώσουμε την πιο δυνατή φωνή διαμαρτυρίας για τις πρακτικές του Τούρκου ψευτο – σουλτάνου και ένας απλός τρόπος είναι να προσυπογράψουμε αμέσως την εξαιρετική εκστρατεία που επιμελήθηκε ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός International Hellenic Association (IHA), με έδρα το Delaware των Ηνωμένων Πολιτειών και μέλη κυρίως Καθηγητές Πανεπιστημίων από ολόκληρο τον κόσμο.

Η εκστρατεία με σύνθημα STOP the desecration of World‘s spiritual heritage (Σταματήστε την βεβήλωση της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς) πραγματοποιείται μέσα από το Avaaz, το μεγαλύτερο και πιο ισχυρό διαδικτυακό κίνημα ακτιβιστών παγκοσμίως, καταδικάζει την σταδιακή μετατροπή της Αγίας Σοφίας, ενός μοναδικού μνημείου της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς σε τέμενος και καλεί όλους τους πολιτισμένους ανθρώπους, ανεξαρτήτως θρησκείας, εθνότητας ή φυλής, από οποιοδήποτε σημείο του κόσμου, να την υπογράψουν.

Μπορείτε τώρα να υπογράψετε και εσείς την εκστρατεία στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://secure.avaaz.org/en/petition/Members_of_the_US_Congress_United_Nations_European_Parliament_Please_STOP_the_desecration_of_Worlds_spiritual_heritage_H/?ktAkbkb

Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε απέναντι στον νεόκοπο οθωμανικό ολοκληρωτισμό και τον ισλαμικό φονταμεταλισμό του ψευτο – σουλτάνου της Άγκυρας!

Λεωνίδας Κουμάκης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Αγία Σοφία και ο ψευτο-σουλτάνος Ερντογάν"

Ναξιακά Επώνυμα Ιταλικής Προέλευσης.

Το Αιγαίο, λόγω της δεσπόζουσας γεωγραφικής του θέσης στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, ανέκαθεν αποτελούσε σταυροδρόμι Ανατολής-Δύσης. Ιδίως οι Κυκλάδες υπήρξαν διαχρονικά ένας κατ’ εξοχήν τόπος συνάντησης εθνοτήτων, θρησκειών, νοοτροπιών, πολιτιστικών ρευμάτων, καθώς και χώρος ανάπτυξης οικονομικών ανταλλαγών μέσα στα ευρύτερα πλαίσια της αλληλοεπικοινωνίας των λαών της Μεσογείου. Η Νάξος, δεδομένης της ιδιαιτέρως σημαντικής γεωγραφικής της θέσης στην καρδιά του Αιγαίου, ως περάσματος και κομβικού σημείου για τις θαλάσσιες οδούς, που συνέδεαν Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, υπήρξε ανά τους αιώνες στόχος για ξένους επιδρομείς και κατακτητές, γεγονός που συνετέλεσε στη δημιουργία επικοινωνίας με άλλους μεσογειακούς λαούς και εν προκειμένω με λαούς της ιταλικής χερσονήσου ήδη από τα πανάρχαια χρόνια. Μία πολύ σημαντική καμπή για την ιστορία της περιοχής υπήρξε η διεξαγωγή της Δ` Σταυροφορίας και εκτροπή της με την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους και τους Βενετούς στα 1204. Τότε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία διαλύθηκε και κατακερματίστηκε, γεγονός που είχε ως συνέπεια την κατάκτηση πολλών εδαφών του ελληνικού χώρου από Φράγκους, Βενετούς, Γενουάτες και άλλους «Δυτικούς», ενώ σημαντικό τμήμα των ελληνικών πληθυσμών βρέθηκε υπό λατινική κυριαρχία. Η πρώην βυζαντινή επικράτεια διαιρέθηκε σε διάφορα αντιμαχόμενα λατινικά και ελληνικά κρατίδια. Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια την ενίσχυση της λατινικής παρουσίας στην Ελλάδα για τους επόμενους αιώνες και την εκ των πραγμάτων δημιουργία στενότερων σχέσεων του ντόπιου στοιχείου με τους Λατίνους κατακτητές. Η Βενετία επωφελούμενη από τις ευνοϊκές γι’ αυτήν συγκυρίες και εκμεταλλευόμενη το κενό εξουσίας, που δημιουργήθηκε στην περιοχή μετά την πτώση της Βασιλεύουσας, κατόρθωσε να ανελιχθεί σε μία μεγάλη θαλάσσια δύναμη. Οι Βενετοί, λόγω του ότι οι κύριες οικονομικές τους δραστηριότητες ήταν το εμπόριο και η ναυτιλία, ενδιαφέρθηκαν για την απόκτηση βάσεων για τον ανεφοδιασμό των πλοίων τους και την ανάπτυξη του θαλάσσιου εμπορίου τους και έτσι έθεσαν υπό την κυριαρχία τους σημαντικές γι’ αυτούς παράκτιες και νησιωτικές περιοχές σεθέσεις-κλειδιά για τον έλεγχο των θαλασσίων οδών. Ωστόσο, μεγάλος αριθμός νησιών του Αιγαίου -μεταξύ των οποίων και η Νάξος- είτε δεν είχαν συμπεριληφθεί στις συμφωνίες διανομής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μεταξύ Φράγκων και Βενετών, είτε είχαν κατακυρωθεί στη Βενετία, αλλά η ίδια ήταν απρόθυμη εκείνη την περίοδο να τα καταλάβει με δικά της μέσα, λόγω του ότι το εγχείρημα αυτό απαιτούσε υψηλό κόστος, δεδομένου μάλιστα ότι η ίδια ήταν απασχολημένη με άλλα, πιο σημαντικά ζητήματα  Έτσι η Γαληνοτάτη Δημοκρατία του Αγίου Μάρκου, ενθάρρυνε την κατάκτησή των αδιανέμητων αυτών νησιώναπό ιδιώτες Βενετούς, που θα βρίσκονταν στη συνέχεια εντός της σφαίρας επιρροής της, αναγνωρίζοντας ωστόσο ως επικυριάρχό τους το Λατίνο αυτοκράτορα Κωνσταντινουπόλεως. Στην πρόσκληση αυτή της Βενετίαςανταποκρίθηκε ο ευγενής Μάρκος Σανούδος (MarcoSanudo), ανιψιός του Βενετού δόγη,Ερρίκου Dandolo, ο οποίος επάνδρωσε οκτώ γαλέρες με ένα ετερόκλητο πλήθος από τυχοδιώκτες και κατέλαβε τη Νάξο στα 1207. Έτσι ιδρύθηκε στις αρχές του 13ου αιώνα το Δουκάτο του Αιγαίου ή του Αρχιπελάγους, μία ανεξάρτητη λατινική ηγεμονία, που όμως ουσιαστικάήταν κηδεμονευόμενη για μεγάλο χρονικό διάστημα από την ίδια την πατρίδα των Σανούδων, τη Βενετία, παρόλο που βρισκόταν αρχικά τουλάχιστον υπό την επικυριαρχία των Φράγκων της Πελοποννήσου. Περιελάμβανε και άλλα νησιά των Κυκλάδων και είχε ως πρωτεύουσα τη Χώρα της Νάξου. Μέσα στο Κάστρο της Χώρας είχε την έδρα του ο εκάστοτε δούκας και οι λοιπές αρχές του κρατιδίου αυτού. Οι Λατίνοι κατακτητές -οι οποίοι δεν ήταν μόνο Βενετοί- εισήγαγαν δυτικές πρακτικές στη Νάξο, μετεμφυτεύοντας εκεί τη φεουδαρχία, ένα πλέγμα πολιτικών και κοινωνικό-οικονομικών σχέσεων, που στη μεσαιωνική δυτική Ευρώπη αποτελούσε καθεστώς. Στα τέλη του 14ου αιώνα τους Σανούδους διαδέχτηκαν οι βερωνέζικης καταγωγής, Κρίσποι. Αν και το Δουκάτο του Αιγαίου καταλύθηκε από τους Τούρκους στα μέσα του 16ου αιώνα, ωστόσο οι Λατίνοι φεουδάρχες της Νάξου διατήρησαν σημαντικό μερίδιο της ισχύος κατά τους δύο περίπου επόμενους αιώνες, με την ανοχή των οθωμανικών αρχών. Επίσης άλλες επιφανείς βορειοϊταλικής προέλευσης οικογένειες των Κυκλάδων και της Κρήτης εγκαταστάθηκαν στο νησί μετά την κατάκτηση της μεγαλονήσου από τους Τούρκους, λαμβάνοντας μάλιστα και φέουδα, Αξίζει να αναφερθεί ότι, οι Λατίνοι της μεταμεσαιωνικής Νάξου (σε αυτούς προστέθηκαν από το 17ο αιώνα Γάλλοι έποικοι, κυρίως μοναχοί) αποτελούσαν περίπου το 5% του συνολικού πληθυσμού του νησιού. Η δυναμική αυτή παρουσία των «Φράγκων» στην περιοχή κατά την ύστερη μεσαιωνική και μεταμεσαιωνική περίοδο, είχε ως συνέπεια τη διείσδυση στο νησί ιταλικών γλωσσικών στοιχείων. Έτσι παρατηρείται ακόμη και σήμερα το φαινόμενο της ύπαρξης στο τοπικό ναξιακό λεξιλόγιο, όχι μόνο λέξεων καθημερινής χρήσης, αλλά και κυρίων ονομάτων (επωνύμων και βαπτιστικών), των οποίων η προέλευση θεωρείται ιταλική. Δεν είναι πάντοτε σαφές, εάν η ύπαρξη ενός επωνύμου ιταλικής, βενετικής κατά κύριο λόγο προέλευσης, αποτελεί ένδειξη ή απόδειξη ότι ο κάτοχός του έλκει την καταγωγή του από την Ιταλία ή πρόκειται απλώς για απόρροια της μακρόχρονης συμβίωσης Ελλήνων και Λατίνων και της υιοθέτησης από πλευράς ατόμων ελληνικής καταγωγής και δόγματος, ονομάτων που έχουν ενταχθεί στο τοπικό λεξιλόγιο των μέσων και των νεότερων χρόνων και που επιβιώνουν μέχρι τις ημέρες μας. Είναι επίσης ενίοτε ασαφές, εάν ιταλογενή επώνυμα αυτής της κατηγορίας έχουν ως τόπο δημιουργίας τους τη Νάξο ή πρόκειται για ονόματα κατοίκων, που έχουν μεταναστεύσει εκεί από άλλες λατινοκρατούμενες περιοχές, όπου επικρατούσαν παρόμοιες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες με τη Νάξο (π.χ. Κρήτη, Χίος, Άνδρος). Το βέβαιο πάντως είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των ναξιακών επωνύμων ιταλικής προέλευσης ή επιδράσεων, που έχει εντοπιστεί σε πηγές (15ος-18οςαιώνας), έχει εκλείψει και δεν απαντάται πλέον στο νησί. Προέλευση των ιταλογενών ναξιακών επωνύμων Η ύπαρξη ιταλικής προέλευσης ναξιακών οικογενειακών ονομάτων επιδέχεται ποικίλες ερμηνείες και αποδίδεται σε διάφορες αιτίες: α) Οι φέροντες τέτοια ονόματα είναι δυνατό να είναι γόνοι οικογενειών με ρίζες από τη Δύση και ιδίως από βορειοϊταλικές πόλεις (π.χ. από τη Βενετία, τη Γένοβα, τη Μπολώνια, τη Βερώνα, το Μιλάνο κ.α.), που είτε εγκαταστάθηκαν στη Νάξο ήδη από τον ύστερο Μεσαίωνα, είτε μετανάστευσαν εκεί από άλλες λατινοκρατούμενες περιοχές κατάτην Τουρκοκρατία, χωρίς να αποκλείεται να πρόκειται για απλές επιδράσεις στην ονοματοδοσία τους. Αρχικά όλοι οι Ιταλοί επήλυδες ασπάζονταν το δυτικό δόγμα, ωστόσο με την πάροδο των αιώνων, πολλοί από τους απογόνους τους προσεχώρησαν στην Ορθοδοξία. β) Περιπτώσεις μικτών γάμων. Παρατηρείται στη μεσαιωνική Νάξο, αλλά και αργότερα το φαινόμενο της σύναψης γάμου μεταξύ ετεροδόξων. Μία από τις βασικές του αιτίες ήταν (ιδίως κατά τους πρώτους αιώνες της λατινικής κυριαρχίας) η δυσχέρεια εξεύρεσης δυτικών γυναικών στο χώρο των Κυκλάδων, με σκοπό το γάμο. Έτσι παρατηρήθηκε στο Αιγαίο το φαινόμενο της γέννησης παιδιών, που είχαν πατέρα Λατίνοκαι μητέρα Ελληνορθόδοξη, τα οποία ονομάζονταν γασμούλοι, βασμούλοι ή bastardi. Αυτοί δε θεωρούνταν ούτε ελεύθεροι, ούτε σκλάβοι, αλλά μία ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα στους «Φράγκους»και τους Έλληνες. Οι γασμούλοι είχαν γενικά τη δυνατότητα να επιλέξουν το δόγμα της αρεσκείας τους, κατά τη συνήθη όμως πρακτική στη Νάξο τα αγόρια, που προέρχονταν από μεικτό γάμο, ασπάζονταν το δόγμα του πατέρα, ενώ τα κορίτσια αυτό της μητέρας, ενώ κατάάλλη εκδοχή, οι γόνοι των μεικτών γάμων -αμφοτέρων των φύλων- στις Κυκλάδες έπαιρναν το δόγμα της μητέρας. γ) Περιπτώσεις ντόπιων Ελληνορθοδόξων κατοίκων της Νάξου, που για διαφόρους λόγους απέκτησαν επώνυμο ή βαπτιστικό όνομα, προερχόμενο κατά κανόνα από τη βενετσιάνικη διάλεκτο: πιθανόν είτε λόγω στενών σχέσεων με κάποιο φεουδάρχη, το κύρος του οποίου στην τοπική κοινωνία μπορούσε ενδεχομένως να ασκήσει σημαντική επιρροή ως προς την ονοματοδοσία μελών της ελληνορθόδοξης πλειοψηφίας, είτε κυρίως λόγω της ευρείας διάδοσης στο λεξιλόγιο του ντόπιου πληθυσμού ιταλικών λέξεων και εισαγωγής πολλών βαπτιστικών ονομάτων βενετικής προέλευσης. Έτσι τα λατινικής προέλευσης ναξιακά επώνυμα τα διακρίνουμε για λόγους μεθοδολογικούς στις εξής κατηγορίες: 1) Σε επώνυμα γνωστών δυτικών οικογενειών, μέλη των οποίων εγκαταστάθηκαν στη Νάξο κατά τους μεσαιωνικούς και μεταμεσαιωνικούς χρόνους, που σήμερα είτε διατηρούν τη ρωμαιοκαθολική τους πίστη (π.χ. Δελλα-Ρόκκας), είτε έχουν ασπαστεί το ορθόδοξο δόγμα (π.χ. Μπαζαίος). 2) Σε πατριδωνυμικά επώνυμα. π.χ. Βερώνης, Πρίντεζης, Δεγαΐτας. 3) Σε αυτά που προέρχονται από ιταλικά βαπτιστικά. π.χ. Ανδριέλλος, Τζαννετής, Τζουάννης, Τζαννίνης, Φραγκίσκος, Φρατζέσκος, Μαράκης, Στάης. 4) Σε αυτά που προέρχονται από παρωνύμια. π.χ. Λυμπερτάς, Τζόβενος. 5) Σε αυτά που προέρχονται από ιταλικά επαγγελματικά επώνυμα ή που προήλθαν από τίτλους και αξιώματα της εποχής του Δουκάτου του Αιγαίου και που επιβίωσαν κατά την Τουρκοκρατία. π.χ. Καστελλάνος, Κατζηλιέρης κ.α. Του Θανάση Κωστάκη (συγγραφέα)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ναξιακά Επώνυμα Ιταλικής Προέλευσης."

Διεθνής εκστρατεία για την Αγία Σοφία: Σταματήστε την βεβήλωση της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς!

Υπογράψτε τώρα κάνοντας κλικ εδώ--------

Ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός International Hellenic Association (IHA) με έδρα το Delaware των Η.Π.Α. ξεκίνησε εκστρατεία μέσα από το Avaaz, το μεγαλύτερο και πιο ισχυρό διαδικτυακό κίνημα ακτιβιστών παγκοσμίως, για την διεθνή καταδίκη της Τουρκίας η οποία προσπαθεί μεθοδικά να μετατρέψει το μοναδικό μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, το Μουσείο της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης, σε τζαμί.

Με σύνθημα STOP the desecration of World's spiritual heritage (Σταματήστε την βεβήλωση της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς)  η έκκληση καταδικάζει την σταδιακή μετατροπή της Αγίας Σοφίας, ενός μοναδικού μνημείου της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς σε τέμενος και καλούνται να την υπογράψουν όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωποι ανεξαρτήτως θρησκείας, εθνότητας ή φυλής, από οποιοδήποτε σημείο του κόσμου.

Η εκστρατεία με τις υπογραφές που συγκεντρώνονται, θα γνωστοποιηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο σε δεκάδες ηγέτες κρατών, την UNESCO και πολλούς άλλους διεθνείς οργανισμούς, όλα τα Ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, στα μέλη της Γερουσίας και του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών κ.α.π.

Υπογράψτε τώρα και εσείς κάνοντας κλικ εδώ

Αντιγραφή: Λεωνίδας Κουμάκης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διεθνής εκστρατεία για την Αγία Σοφία: Σταματήστε την βεβήλωση της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς!"

Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΗΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ

Οι Μεγαρείς γράφουν την πρώτη κωμωδία.Η αρχαία ελληνική τραγωδία και κωμωδία δοξάζει ακόμα τη σύγχρονη Ελλάδα και εντυπωσιάζει το παγκόσμιο κοινό με τα αιώνια μηνύματα που μεταφέρει.

Το θαυμαστό αυτό είδος τέχνης γνώρισε την ακμή του την κλασική περίοδο,η εμφάνισή του όμως χάνεται στα βάθη της ελληνικής ιστορίας,για τα οποία οι πηγές είναι σχεδόν ανύπαρκτες.

Κατά την αρχαιότητα όμως οι Μεγαρείς επέμειναν ότι η πολιτική σάτιρα,που εξελίχθηκε στον ανώτατο βαθμό της με τον Αριστοφάνη, πρωτοεμφανίστηκε στην πόλη τους, στα Μέγαρα. Πρέπει να έχουν δίκιο.

Ο πρώτος που φαίνεται ότι παρουσίασε ένα είδος πρωτογενούς σάτιρας και κωμωδίας ήταν ο Σουσαρίων, περίπου το 600 π.Χ.

Εκείνη την περίοδο είχαν ξεσπάσει φοβερές ταραχές στα Μέγαρα, ανάμεσα στο φτωχό όχλο των αγροτών και τους ολιγαρχικούς ευγενείς.

Γύρω στο 640π.Χ. ο όχλος ξεσηκώθηκε, έσφαξε τα ζώα των ευγενών και πολλούς από τους ίδιους και εγκατέστησε κυβερνήτη το Θεαγένη. Γύρω στο 620 οι ευγενείς επανήλθαν, αλλά το 610 έγινε άλλο ένα, βιαιότερο κίνημα των φτωχών.

Σύμφωνα με την ελεγεία του Μεγαρίτη ολιγαρχικού Θεόγνιδος, ο οποίος έφυγε κυνηγημένος από την πόλη και εγκαταστάθηκε στη Θήβα, κατά τη δεύτερη επικράτηση της φτωχολογιάς, οι πλούσιοι και οι αρχόντοι πάθανε μεγάλες συμφορές.

Δημεύτηκε η περιουσία τους, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, ντύθηκαν με γιδοτόμαρα και αναγκάστηκαν να κάνουν τους βοσκούς σε ζώα που παλιότερα ήταν δικά τους αλλά τώρα ανήκαν στην πλέμπα, που είχε πάρει την εξουσία. Τους λοιδορούσαν και τους εξευτέλιζαν όπου τους πετύχαιναν, στους δρόμους, στα χωράφια, στην αγορά.

Φαίνεται ότι αυτή η λοιδορία έγινε πιο συστηματικά και επαγγελματικά από το Σουσαρίωνα, για να γεννηθεί έτσι η κωμωδία.

Ο Σουσαρίων έφτιαχνε κείμενα και ποιήματα με τα οποία κορόιδευε τους έκπτωτους ευγενείς και βωμολοχούσε εναντίον τους, κάνοντας το λαό να ξεκαρδίζεται με την κατάντια των πρώην αφεντάδων τους.

Σύμφωνα με τον Μπέκερ, ο Σουσαρίων ήταν ο πρώτος που έδωσε τακτικό μετρικό τύπο στους ιάμβους, οι οποίοι ήταν στα χνάρια των παλιών , φαλλικών λεγομένων, κωμωδιών. Δημιούργησε μάλιστα και παράδοση, αφού την εποχή του Πεισίστρατου στην Αθήνα ξακουστοί κωμωδιογράφοι ήταν οι Μεγαρίτες Μαίσων και Μύλλος.

Πηγή: Δημήτρης Καμπουράκης ,"Μια σταγόνα ιστορία" (α' τόμος)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΗΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ"