Η γενοκτονία ως αυτοκτονία

Του Νίκου Λυγερού

Η έννοια της γενοκτονίας δεν είναι απλώς μία λέξη για μας, αντιπροσωπεύει ένα απαράδεκτο έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας και ως εκ τούτου πρέπει να μελετηθεί και να ενταχθεί στην παιδεία ενός λαού που μαθαίνει όχι μόνο για την ανθρωπιά, αλλά και πώς πρέπει να αντιμετωπίσει την βαρβαρότητα όταν αυτή συνεχίζει την γενοκτονία της μνήμης, διότι δεν φοβάται κανένα θεσμό όσο δεν υπάρχει η ποινικοποίηση της άρνησης της ύπαρξης της γενοκτονίας. Αλλιώς όπως λέει και ο Albert Camus για τον άνθρωπο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το πιο σημαντικό πρόβλημα της Ανθρωπότητας είναι η αυτοκτονία. Διότι είναι οι άνθρωποι τα θύματα της γενοκτονίας και κανένας άλλος. Καθώς τα παιδιά, οι μικροί άνθρωποι, μαθαίνουν μέσω του σχολείου πώς να γίνουν πιο ανθρώπινα πρέπει να μάθουν και για τις γενοκτονίες που πλήγωσαν την Ανθρωπότητα, επειδή υπήρξαν κοινωνίες που αδιαφόρησαν για το μέλλον της, επειδή η βαρβαρότητα χρησιμοποίησε την αδράνεια των ατόμων. Το έργο του Raphaël Lemkin πρέπει να γίνει ευρύτερα γνωστό και αυτό ειδικά στην Ελλάδα, διότι όλοι ξέρουμε ότι για να εξηγήσει με παραδείγματα τι εννοούσε με την επινόηση της λέξης γενοκτονία, πήρε τα γεγονότα που χαρακτηρίζουν τις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, τρεις πληθυσμοί που ζουν ειρηνικά και ελεύθερα στην πατρίδα μας ακόμα και αν δεν υπάρχει θεσμική προστασία όταν βαρβαρότητες καταπιάνονται με αυτούς, προωθώντας τις ιδέες της άρνησης διότι όλα είναι επιτρεπτά διότι κανένας πολιτικός δεν είχε το κουράγιο να πρεσβεύσει το θέμα της ποινικοποίησης για να μην κατηγορηθεί ότι καταπατά την ελεύθερη έκφραση του καθενός. Βέβαια αν ο καθένας καταλάβαινε ότι αυτή η ποινικοποίηση της άρνησης δεν είναι παρά μία ανθρώπινη απαγόρευση της βαρβαρότητας. Δεχόμαστε τις δέκα εντολές που αφορούν στους ανθρώπους αλλά δεν συνειδητοποιούμε ότι τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας είναι απαραίτητα. Φαίνονται αφαιρετικά, ιδεαλιστικά και μάλιστα ουτοπικά αλλά ξεχνάμε ότι βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο στο παρελθόν και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεχόμαστε την απαγόρευση της αυτοκτονίας λόγω της θρησκείας αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει συσχετισμός με την έννοια της γενοκτονίας. Η ποινικοποίηση της άρνησης είναι η απαγόρευση της γενοκτονίας, είναι η απαγόρευση της βαρβαρότητας, είναι η προστασία των αθώων που δεν έχουν κανένα τρόπο να αμυνθούν ενάντια στις επιθέσεις και στις πράξεις της βαρβαρότητας. Αν καταφέρουμε να πούμε σε όλους τους ανθρώπους ότι η γενοκτονία δεν είναι μόνο ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας αλλά και η αυτοκτονία της ίδιας, τότε θα μπορέσουμε να πάμε ένα βήμα πιο πέρα στον αγώνα της αναγνώρισης των γενοκτονιών αλλά και της διαδικασίας

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=11917&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η γενοκτονία ως αυτοκτονία"

Το ηλεκτρομαγνητικό περιβάλλον στα σπίτια μας

ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ Η ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ




ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ Η ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ


Ηλεκτρομαγνητική παγίδα τα σπίτια μας

Το ηλεκτρομαγνητικό περιβάλλον δεν παραμένει  σταθερό κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ιδιαίτερα κοντά σε σταθμούς βάσης κινητής τηλεφωνίας, η ένταση του ηλεκτρικού πεδίου μπορεί να μεταβάλλεται μέχρι και 34% στη διάρκεια της ημέρας. Το ελάχιστο της ακτινοβολίας καταγράφηκε μεταξύ 4 με 6 τα ξημερώματα και το μέγιστο μεταξύ 10 το πρωί με 8 το βράδυ


Είναι αόρατη και ενδεχομένως επικίνδυνη. Εντοπίζεται κυρίως στο εξωτερικό περιβάλλον και καταγράφεται συστηματικά. Πλέον όμως η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία έχει τρυπώσει απειλητικά και στα σπίτια μας.



Σύμφωνα με έρευνα του Εργαστηρίου Ραδιοεπικοινωνιών του Τμήματος Φυσικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, την οποία διενήργησε ο υποψήφιος διδάκτορας Ιωάννης-Ανέστης Μαρκάκης υπό την επίβλεψη του Θεόδωρου Σαμαρά, αναπληρωτή καθηγητή, η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία των ασύρματων συσκευών στην οποία εκτίθενται οι κάτοικοι των ελληνικών νοικοκυριών κατά τις απογευματινές και βραδινές ώρες είναι ίση ή και μεγαλύτερη από εκείνη των κεραιών κινητής τηλεφωνίας!



Οι μετρήσεις της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας στο εσωτερικό σπιτιών έγιναν στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού έργου SEAWIND, υιοθετώντας τη μεθοδολογία που είχε χρησιμοποιηθεί ήδη στην Ελβετία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Ουγγαρία και τη Γαλλία.



Οι επιστήμονες, με τη βοήθεια του προσωπικού εκθεσιομέτρου (ΡΕΜ), το οποίο τοποθέτησαν στο σημείο με τη μέγιστη ηλεκτρομαγνητική επιβάρυνση του κάθε σπιτιού που ελέγχθηκε, κατέγραφαν για τουλάχιστον τρεις μέρες την ακτινοβολία από διάφορες ασύρματες εφαρμογές κάθε τριάντα δευτερόλεπτα.



Στοιχεία



Από τη στατιστική επεξεργασία των μετρήσεων σε 40 σπίτια διαπιστώθηκε ότι η διάμεση πυκνότητα ροής ισχύος ήταν στα 0,026 μW/m2, τιμή που είναι βέβαια μικρότερη της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας που ενυπάρχει στους εξωτερικούς χώρους, έχει όμως αυξητική προοπτική. Στη δυσοίωνη αυτή πρόβλεψη συνηγορούν η ραγδαία αύξηση των ασύρματων δικτύων ηλεκτρονικών υπολογιστών (WiFi), η χρήση «έξυπνων» τηλεφώνων (smartphones), τα ασύρματα παιχνίδια κ.λπ.



Αντίστοιχες μετρήσεις έγιναν και σε γραφεία και κατέδειξαν ότι η διάμεση πυκνότητα ροής ισχύος της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας ήταν μεγαλύτερη από εκείνη στα σπίτια και ανερχόταν σε 0,072 μW/m2, με καίρια τη συμβολή των κινητών τηλεφώνων.



Σύμφωνα με άλλη μελέτη που πραγματοποίησε το ίδιο εργαστήριο, η μέση τιμή της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας στην Ελλάδα ανέρχεται στα 3.210 μW/m2, όσον αφορά τις αστικές περιοχές, και στα 240 μW/m2, όσον αφορά τις αγροτικές και ημιαστικές περιοχές.



Το ηλεκτρομαγνητικό περιβάλλον δεν παραμένει σταθερό κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ιδιαίτερα κοντά σε σταθμούς βάσης κινητής τηλεφωνίας, η ένταση του ηλεκτρικού πεδίου μπορεί να μεταβάλλεται μέχρι και 34% στη διάρκεια της ημέρας. Το ελάχιστο της ακτινοβολίας καταγράφηκε μεταξύ 4 με 6 τα ξημερώματα και το μέγιστο μεταξύ 10 το πρωί με 8 το βράδυ.



Μελέτες



Αντίστοιχη μελέτη στο εξωτερικό, την ίδια χρονική περίοδο, από τους Rowley και Joyner, με δεδομένα από 23 χώρες και ύστερα από 173.000 μετρήσεις, κατέδειξε ότι η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία στο εξωτερικό περιβάλλον από σταθμούς κινητών επικοινωνιών είναι κατά μέση τιμή 730 μW/m2. Στην παραπάνω τιμή δεν συμπεριλήφθηκαν οι ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές, οι οποίες επιβαρύνουν εξίσου ή και περισσότερο με τους σταθμούς βάσης των κινητών επικοινωνιών.



Αν και η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία στην Ελλάδα είναι υψηλότερη σε σχέση με άλλες χώρες, εντούτοις απέχει αρκετά από το όριο που έχει θεσπίσει η Διεθνής Επιτροπή για την Προστασία από τη Μη Ιοντίζουσα Ακτινοβολία, το οποίο ορίζεται στα 2.000.000 μW/m2.



Για μεγαλύτερη ασφάλεια του πληθυσμού, η Ελλάδα και άλλες οκτώ χώρες της Ε.Ε. έχουν θεσπίσει στην εθνική τους νομοθεσία χαμηλότερα όρια ηλεκτρομαγνητικών πεδίων από εκείνα της Διεθνούς Επιτροπής, τα οποία -ειδικά για την Ελλάδα- ορίζονται στα 1.200.000 μW/m2.



enet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το ηλεκτρομαγνητικό περιβάλλον στα σπίτια μας"

Το υπόβαθρο της ελληνικής ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Το υπόβαθρο της ελληνικής ΑΟΖ δεν είναι ούτε οικονομικό ούτε επενδυτικό αλλά ανθρώπινο. Αν ασχολούμαστε με το θέμα της ΑΟΖ δεν είναι για κάποια θέση, για κάποια υπηρεσία ή κάποιον θεσμό. Αδιαφορούμε για όλα αυτά γιατί ο μοναδικός μας στόχος είναι η πατρίδα μας. Αν αυτή είχε ήδη ΑΟΖ δεν θα κάναμε καμιά προσπάθεια ανάδειξής της. Το θέμα είναι ότι η ελληνική πραγματικότητα είναι απλώς απαράδεκτη για το λαό μας. Δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να υποφέρει τόσο πολύ και τόσο καιρό, ενώ έχουμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε ΑΟΖ δίχως καμιά ουσιαστική δυσκολία. Αυτό που δεν αποδεχόμαστε είναι να καταπιέζεται ο λαός μας, να νομίζει ότι δεν έχει προοπτικές για το μέλλον, ενώ θα μπορούσαμε ήδη να αξιοποιήσουμε την ΑΟΖ μας. Ξέρουμε ότι όλο το πλαίσιο είναι έτοιμο και καθυστερούμε άσκοπα λόγω κομματικών διαδικασιών που δεν έχουν καμιά σχέση με το εθνικό μας θέμα. Είναι απάνθρωπο για τους νέους μας να τους αφήνουμε μόνους τους και να συνεχίζουν να πιστεύουν ότι δεν υπάρχει καμιά θέση γι' αυτούς σε αυτήν την κοινωνία. Έχουμε βέβαια και τους ραγιάδες σε διάφορα επίπεδα που φοβούνται ακόμα και τη σκιά τους, τόσο είναι ανίκανοι. Και ο λαός μας περιμένει την ΑΟΖ χωρίς να ξέρει για ποιο λόγο, διότι ουσιαστικά δεν υπάρχει καμιά σοβαρή ενημέρωση ενώ θα έπρεπε ήδη να μιλάμε για στρατηγικό σχεδιασμό ακόμα και στις περιφέρειες. Δεν πρόκειται λοιπόν να χτυπήσουμε καμιά πόρτα όσο και να μην το πιστεύουν μερικοί, διότι δεν έχουμε καμιά ανάγκη σε αυτόν τον τομέα. Μόνο οι γενοκτονίες μας απασχολούν. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες για την Ανθρωπότητα. Το θέμα της ΑΟΖ είναι δίκαιο και γι' αυτό παλεύουμε για τη θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ και των οριοθετήσεών της. Κι αν οι θεσμοί είναι αυτοί που καθυστερούν τη διαδικασία, τότε θα είμαστε ενάντια σε αυτούς. Πιστεύουμε μόνο και μόνο στις αξίες μας, αυτές που δημιούργησαν το λαό μας. Αν οι αρχές συμβαδίζουν με αυτές τις αξίες χαιρόμαστε να τις υπηρετούμε αν όμως δεν τις ακολουθούν τότε θα μας βρουν από την άλλη πλευρά. Η δικαιοσύνη μπορεί να είναι τυφλή αλλά δεν έχει το δικαίωμα να είναι άδικη. Η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να έχει την ΑΟΖ και να την αξιοποιεί με όποιον τρόπο θέλει αρκεί αν γίνεται με σεβασμό προς τους ανθρώπους και το περιβάλλον. Κατά συνέπεια κανένα εμπόδιο δεν πρόκειται να μας σταματήσει σε αυτόν τον αγώνα, διότι δεν θέλουμε άλλο να βλέπουμε το λαό μας να υποφέρει άδικα. Αν στα κέντρα αποφάσεων υπάρχουν μόνο προσκυνημένοι τότε θα ακολουθήσουμε τη τακτική του Κολοκοτρώνη κι ας μας αφήσουν ήσυχους πια. Αν υπάρχουν ραγιάδες θα έχουν και αυτοί ένα κομμάτι για τα κοκαλάκια τους κι όσον αφορά σε αυτούς που διεκδικούν τα πάντα για την προώθηση της ΑΟΖ θα δεχτούμε πολλούς πατεράδες και παππούδες, σημασία έχει να γίνει κι όλα τα άλλα ας τα απολαύσουν όσοι θέλουν, αυτό μας αφήνει παντελώς αδιάφορους. Η Ελλάδα θα έχει και αυτή ΑΟΖ, αυτός είναι ο στόχος μας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=11923&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το υπόβαθρο της ελληνικής ΑΟΖ"

Αλήθεια τι είναι η ΨΥΧΗ;

ΟΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΕΧΟΥΜΕ......-

  Η Ψυχή μας όσο χρονικό διάστημα ...δεν λαβαίνει σάρκα και οστά....και δεν είναι κολλημένη με το σώμα μας....κινείται ΕΛΕΥΘΕΡΑ...στο αόρατο πεδίο.....και δεν έχει αντίληψη του διαχωρισμού μεταξύ αυτής και του Σύμπαντος Κόσμου...γιατί ακριβώς δεν κατέχει το υλικό εκείνο όχημα.....οπότε όταν έρχεται εις ένωση....και ενσαρκώνεται ο Άνθρωπος στη Γαία...τότε λόγω του βαρυτικού πεδίου της Γαίας....απομονώνεται...από την ενότητα του χωροχρόνου...οπότε το φθαρτό μας σώμα....διασπά το χρόνο σε τρία μέρη....ΠΑΡΕΛΘΟΝ-ΠΑΡΟΝ-ΜΕΛΛΟΝ.....βάσει των τριών ταχυτήτων....και περιορίζεται....εντός του φυσικού χώρου...με λίγα λόγια «εγκλωβίζεται» ...εντός του σώματος....με αποτέλεσμα....χάνει την αρχική της ενέργεια....αφού συρρικνώνεται.....!!!



Η μεταφορά αυτή....από το ενοποιημένο πεδίο.....στην υλική διάσταση της Γαίας...γίνεται εις την Μήτρα...της Μητέρας μας.....καθώς η Ψυχή δεν αντιλαμβάνεται.....την διάσπαση αυτή....του ενοποιημένου πεδίου...από την στιγμή της έναρξης λειτουργίας στο έμβρυο...όπου αναπτύσσεται σε ΕΝΝΕΑ μήνες.....και ο ρυθμός ανάπτυξης της έχει να κάμει με τον σεπτό ιερό αριθμό 7....αριθμό εξ-έλιξ-ης των έμβιων όντων και όχι μόνον...!!!



Το θέμα είναι ότι στην ουσία δεν έχουμε ένα ενοποιημένο πεδίο....αλλά τρία...οπότε η Ψυχή....με την εδώ παρουσία της....αρνείται επιμελώς να αντιληφθεί την ύπαρξη των προηγούμενων βίων της.....με αποτέλεσμα να μην επικοινωνούν άμεσα....εκτός εξαιρέσεων οι οποίοι λαμβάνουν χώρα και σε προηγούμενες ζωές...κάτι που μπορεί και να μην είναι και τόσο ευχάριστο...από όσο το φαντάζεστε....μιας και αδυνατούμε να δούμε τις άλλες ζωές μας...οι οποίες μπορεί να μας προκαλέσουν έντονο νευρικό κλονισμό....άμα δεν είμαστε ΕΤΟΙΜΟΙ....που συνήθως δεν είμαστε...για να αντιμετωπίσουμε...την ήδη υπάρχουσα εδώ ζωή μας.



Η Ψυχή στο πρώτο ενοποιημένο πεδίο....όταν είναι στην περίοδο της κύησης....δεν διαχωρίζεται...αφού είναι προστατευμένη μέσα στο υγρό στοιχείο της Μητέρας μας....και νιώθει εκεί ασφαλής....αλλά όμως αυτό το στάδιο για την Ψυχή....ΑΔΕΛΦΙΑ...είναι το ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ στάδιο προσαρμογής μεταξύ της προηγηθείσης ασάρκου ενότητας και της διάσπασης της θνητής κατάστασης....στην οποία έχει περιέλθει....!



Δεν είναι τυχαίο ότι το έμβρυο...αναπτύσσεται σε υγρό στοιχείο....μιας και το ΥΔΩΡ...ως αρχέγονο στοιχείο...προερχόμενο από τα Ύδατα. του Ωκεανού....μέσω της Αναμνήσεως....συνοδεύει τα «θαλάσσια» τέρατα....σε όλη την διαδρομή της....και όλο τον βίο....ώστε να λαμβάνει χώρα ως ένα ένδυμα της Ψυχής....ως προσαρμογή στους εξωτερικούς ερεθισμούς ...οπότε επιδρά και Συναισθηματικά. Έτσι τα στοιχεία του ΑΗΡ.....που είναι η ΛΟΓΙΚΗ...αλλά και του ΠΥΡΟΣ....που είναι η λάμψη του Φωτός των Αξιών και των Προτύπων.....απουσιάζουν εκείνη την χρονική περίοδο εντός της Μήτρας....στην υπάρχουσα διαμονή της εκεί.....με αποτέλεσμα οι Θεοί και τα «τέρατα»....να λούζονται από τα προκατακλυσμιαία Ύδατα....από την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ...μέσα στο ατομικό ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ....και δρούνε χωρίς περιορισμούς...στην μετέπειτα πορεία του κάθε έμβιου όντος.



Για την Ψυχή τα πάντα είναι υπαρκτά εντός της Μήτρας......στην διάρκεια της κύησης....με δυναμική που προηγείται της αποτύπωσης/μνήμης και όλα τα χαρακτηριστικά υπάρχουν μόνον εν «δυνάμει»....ανεκδήλωτα. Όπως μας λέγει και ο Ηράκλειτος : «σωφρονείν αληθέα λέγειν και ποιείν κατά φύσιν επαϊαντας»....τουτέστιν.... «Η σωφροσύνη είναι πιο μεγάλη αρετή και η σοφία του να λες την αλήθεια και να πράττεις σύμφωνα με τη φύση, ακούγοντας την».....όπου μας τονίζει ότι η Ψυχή...δεν είναι ακόμη... «αύη» Ψυχή...δηλαδή σοφώτατη και αρίστη...διότι είναι υγρή και ψυχρή...ακριβώς για όσο διάστημα είναι άσαρκη.....κι επιθυμεί διακαώς να εκπληρώσει τις επιθυμίες εκείνες.....αφού ενσαρκωθεί....λησμονώντας την άσαρκο ύπαρξή της.



Ο Όμηρος μας παρέδωσε επίσης....την αλληγορική έννοια-εικόνα της εξύφανσης του σωματικού μας φορέα....εντός της Μήτρας/Σπηλαίου....υπό των Μακροβίων Όντων...μέσω των Ναϊάδων Νυμφών....όπου οι Νύμφες εξυφαίνουν τα «αλυπόρφυρα φάρεα»....δηλαδή....τα ενδύματα/σώματα μας.



Μόλις η Ψυχή λοιπόν έρχεται και επικάθεται….μέσα στον αμνιακό σάκο (Μήτρα)….δεν βιάζεται….φωλιάζει και δεν εξετάζει σε βάθος την ύπαρξή της…..αλλά όταν εξέρθει και εισέρχεται στο γήινο επίπεδο…ένσαρκος πλέον…επανέρχεται με αργό ρυθμό σε μνήμες …με λίαν οδυνηρό τρόπο φυσικά....αναζητώντας και αναλύοντας τα γεγονότα μέσω των ΕΙκόνων που προσλαμβάνει ….ανευρίσκοντας τα βαθύτερα κίνητρα των πράξεων της….τα οποία κίνητρα θα την οδηγήσουν συμβολικά στον «τάφο»…λόγω του σκοταδιού…όπου αυτό εκφράζεται στο Ατομικό Ασυνείδητο. Αυτή η ακινησία….απασχολεί την Ψυχή….ψάχνοντας τα αίτια του τραύματος της... στο οποίο έχει περιέλθει…μέσω του Ποσειδώνος…δηλαδή την έλλειψη των υπερβολών του ενστίκτου…..δηλαδή του μέλανος Ίππου της Μελανίππης….( Κόρης του Κενταύρου Χείρωνα. Επίσης γνωστή και ως Ίππη ή Ευίππη. Γέννησε μία κόρη με τον Αίολο, την Μελανίππη ή Άρνη. Wikipedia) …. όπου η Θεά Αθηνά….ασχολείται με τον μέλανο πτερωτό ίππο….που υποδηλώνει την αδυναμία του ενστικτώδους φορέα της Ψυχής….όπου διακατέχεται από την έντονη ορμή της ανυψώσεως της….σε υψηλότερα και πιο καθαρά πεδία…χωρίς όμως να έχει υποβληθεί….και η απαιτούμενη ΚΑΘΑΡΣΗ.



Έτσι ΑΔΕΛΦΙΑ….το ενστικτώδες ΑΛΟΓΟΝ μέρος της Ψυχής….προηγείται και μόνον με την κατάλληλη ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ και ΑΥΤΟΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ…..μέσω της ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ….η Ψυχή και πάλι ανταποκρίνεται στην ικανότητα ΔΡΑΣΗΣ στα λεπτοφυέστερα Αγνότερα Πεδία…μέσω της υψηλής Συναισθηματικής Νοημοσύνης.



Η Νόησις/Ζευς καλείται πλέον….να αναλάβει τα ηνία της ΚΑΘΑΡΣΗΣ…και όχι το ίδιο το Συναίσθημα/Ποσειδών….οπότε η σύνεση του Διός….δια του ΜΕΤΡΟΥ…(Παν Μέτρον Άριστον)…καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το μέγεθος του συντελεσθέντος αδικήματος…χωρίς προσωπικής εμπάθειας.



Η Ψυχή κινητοποιείται…..κυρίως από το φόβο του ΘΑΝΑΤΟΥ….δηλαδή την ΖΩΗ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ….στα χθόνια βασίλεια του Άδη….δηλαδή...Αείδου….χωρίς το είδος/μορφής του Πλούτωνα.



Οπότε στο πρώτο ενοποιημένο πεδίο…του ΠΑΝΤΟΣ….αναφέρεται ακριβώς στα ύδατα του σκότους εντός της μήτρας…..για πρώτη φορά…αποκαλύπτοντας τα άγνωστα τραυματικά γεγονότα…τα οποία βίωσε η Ψυχή….κατά τη τελευταία κύηση.



[ Προτού πάμε στο δεύτερο ενοποιημένο πεδίο…ας δούμε την σημασία των εννοιών του ΠΑΝΤΟΣ και του ΟΛΟΥ….για να κατανοήσουμε πιο καλύτερα τη σημασία των παραπάνω. Η έννοια του «ΠΑΝΤΟΣ» έχει να κάμει με τις πάσης φύσεως υπάρξεις, χωρίς γένος και ταυτότητα…οπότε είναι αδιαφοροποίητη σε δυναμική κατάσταση….χωρίς ατομικότητα και συν αποτελεί το ΠΑΝ….με τρόπο απροσδιόριστο, ακατανόμαστο, αόρατο, άοσμο, άηχο, άγευστο, αβαρή, άχρονο….αλλά όμως υπαρκτό εντός του χώρου. Μέσα στο «ΟΛΟ»….οι υπάρξεις έχουν γένος, είδος και ταυτότητα….και συγκεκριμένο προορισμό….προκειμένου να συμμετέχουν συνεργαζόμενοι με ΜΕΤΡΟΝ….χωρίς υπερβολές και ελλείψεις…..και να συγκροτούνε έτσι τη φύση του ΟΛΟΥ. Άμα όμως υπερβούν το ΟΛΟ….τότε καταστρέφεται η έννοια της ΑΡΜΟΝΙΑΣ….δια της υπερβολής…διότι ακριβώς η υπερβολή υπερέχει του ΟΛΟΥ….ενώ εάν μειοδοτεί….καταργείται και η έννοια του ΟΛΟΥ….και πραγματοποιείται η έννοια της έλλειψης. ]



Στο δεύτερο ενοποιημένο πεδίο….έχουμε αντίληψη του συνολικού χρόνου …όπου συλλαμβάνει η μυημένη Ψυχή….αφού κάνει αναζητήσεις στις ανεξερεύνητες και σκοτεινές περιοχές του «τάφου» της δηλαδή…..της εδώ υπάρξεως ζωής….οπότε ο «βιασμός» του Ποσειδώνα….είναι ο προάγγελος των μετέπειτα εξελίξεων της Ψυχής….η οποία καταφέρνει να κατακτήσει μέσω του υγρού στοιχείου…..τη συναισθηματική Νοημοσύνη….την οποία στερείται λόγω της ορμητικότητας των ενστίκτων…του μέλανος Ίππου. Η «μαυρισμένη» Μελανίππη Ψυχή….δεν έχει ακόμη πρόσβαση στην υψηλή έκφραση των «τέκνων» του Ποσειδώνα…..δηλαδή του Χρυάορος και του Πήγασου….οπότε ο χωροχρόνος ενοποιείται.



Η ενότητα της Ψυχής ΑΔΕΛΦΙΑ….αφορά όχι στον τελευταίο βίο….αλλά στο σύνολο των αποτυπώσεων που απέκτησε από τις προηγούμενες ενσαρκώσεις…οπότε οι χωροχρονικές αναμνήσεις του εδώ παρόντος βίου μας….είναι ελάχιστα συγκρινόμενες μ’ εκείνες των όσων έχουν προηγηθεί…διότι η Ψυχή αξιολογεί συνολικά…την εξέλιξή της.



Η συνολική ενότητα της Ψυχής…συμβολίζεται από τις τρεις Μοίρες….δηλαδή… Λάχεσις(παρελθόν), Κλωθώ(παρόν), Ατρόπου(μέλλον)…οι οποίες ορίζουν τον ΝΟΜΟ της ΑΙΤΙΟΤΗΤΑΣ….δια της ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ….με την ΑΝΑΓΚΗ….να είναι η μητέρα των τριών θυγατέρων…που δεσπόζει υπεράνω όλων.



Στο δεύτερο πεδίο αποκαλύπτεται στην Ψυχή….η αιτία και ο σκοπός της αποπλάνησης...μέσω του Ποσειδώνος (ένστικτο)….είναι η Ανάγκη γέννησης των διδύμων τέκνων….όπου επέρχεται η εξισορρόπηση των αντίρροπων δυνάμεων και ενεργειών…δηλαδή ΕΝΣΤΙΚΤΩΝ/ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ….έναντι της ΛΟΓΙΚΗΣ.



Η γένεση των διδύμων…..συμβολίζει για εμάς την ανάγκη κατανόησης και εξισορρόπησης των ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ….λόγω της δυαδικότητος που προβάλλεται στη Γαία….προκειμένου η Ψυχή ΑΔΕΛΦΙΑ….να εναρμονισθεί με τις συνεχείς εξελισσόμενες ανάγκες του Σύμπαντος Κόσμου.



Έτσι όταν η Ψυχή αντιληφθεί την έννοια του διαφοροποιημένου όλου….η οποία την έχει διαχωρίσει από την έννοια του Παντός...έχει προχωρήσει στην εξατομίκευσή της….καθώς αντιλαμβάνεται βέβαια…ότι δεν υπάρχει πλέον ως μέρος του Παντός….αλλά διαχωρίζει την ύπαρξη της ατομικότητας της και δρα εντός του Όλου…έχοντας την έφεση να ενωθεί μετά του Όλου…στο οποίο οφείλει την ύπαρξή της.



Μέσω της ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΕΩΣ….διερχόμενη η ΨΥΧΗ….εκ των δύο πόλων (Π+όλων)….εισερχόμενη δια του ΜΑΓΝΗΤΙΚΟΥ ΠΟΛΟΥ και εξερχόμενη δια του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΠΟΛΟΥ….ταξιδεύει εναργώς …και αποκαλύπτεται η πραγματική Ουσία...του Είναι της…..οπότε κι επιθυμεί να φέρει τα δύο άκρα των Πόλων σε ΓΑΜΟ….δηλαδή να βρει το ΚΕΝΤΡΟ του ΕΙΝΑΙ της….δηλαδή την ατομικότητά της …η οποία ΑΔΕΛΦΙΑ…..είναι το ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ.



Με την ανεύρεση του ΚΕΝΤΡΟΥ....η Ψυχή…ευδαίμων πλέον….προσφέρει τις υπηρεσίες σε άλλα μέρη του Όλου….με πλήρη ΕΠΙΓΝΩΣΗ….των συνολικών αποθεμάτων των δυνάμεων και των ικανοτήτων….οπότε η θέαση των παρελθόντων βίων στην Νοητική Οθόνη….είναι η αναγνώριση της ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ.



Στο τρίτο ενοποιημένο πεδίο….που είναι το «ΑΕΙ ΥΠΑΡΧΟΝ» της Ψυχής...εντός της ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ…..όπου δεν διασπάται και δεν διαφοροποιείται η ΟΥΣΙΑ της...του επί μέρους βίου της…όπου το αισθητήριο όργανο της εξωτερικής όρασης είναι πλέον άχρηστο….οπότε ο φύλακας/δαίμων τυφλώνει από ζηλοτυπία την Μελανίππη. Η ερμηνεία αυτής της ζηλοτυπίας έχει να κάμει μετά του δεσμοφύλακα….που δηλώνει την περιορισμένη ανθρώπινη άποψη….όπου στην επόμενη βαθμίδα ο φύλακας/δαίμων…προστατεύει την Μελανίππη δια της τύφλωσης…διότι της χαρίζει την δυνατότητα της καθολικής θεάσεως του ενοποιημένου πεπρωμένου της. Αυτό εκδηλώνεται ΑΔΕΛΦΙΑ…μέσω της ΑΝΑΓΚΗΣ….των τριών θυγατέρων της…των ΜΟΙΡΩΝ…οι οποίες παρακολουθούνε την διαδρομή της Ψυχής…χωρίς όμως να παρεμβαίνουν….οπότε εντός του «τάφου» η Ψυχή….πραγματοποιεί με επώδυνο τρόπο την ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ της….μετά την αποκτηθείσα εμπειρία στο άδυτο….στη σοφία της κατανοήσεως του «τάφου».



Η λέξη ΤΑΦΟΣ….αναλύεται ως γράμμα Τ….που σημαίνει στάση….μία στάση ΦΑΟΣ (φάους)…δηλαδή μία στάση φωτός που επικρατεί στον τάφο….όπου ο τάφος καθίσταται φατός : ΤΑΦΟΣ=Τ+ΑΦΟΣ=Τ+ΦΑΟΣ=ΦΑΤΟΣ.



Η εμβρυακή κατάσταση εντός του «τάφου» ενώ είναι ακόμη ενοποιημένη μετά του Παντός της Μήτρας….αδιαφοροποίητος μεν….και χωρίς επίγνωση δε…όπου η έξοδος της Ψυχής εκ του τάφου/μήτρας…παραμένει τελικώς ενοποιημένη…αλλά όμως χωρίς επίγνωση….όπως η φύσις του Θνητού…που προσδιορίζει την ανθρώπινη κατάσταση…!



Η Νομοτέλεια εκδηλώνεται με τρεις τρόπους…όπου στο συμβολικό πεδίο….τα δίδυμα τέκνα…δεν είναι μία διπλή επανάληψη δυνάμεων και ενεργειών….αφού η διαφοροποίηση μέσω της αντιθέσεως του Εαυτού…επιτρέπει τη Νόηση να προχωρήσει στη συνθετική ικανότητα της αρμονικής συζεύξεως των αντίρροπων ιδιοτήτων….για την ανακάλυψη της Υπάρξεως …τόσον του «Εγώ»….όσον και του «Εσύ». Δηλαδή....η ένσαρκος Ψυχή….πραγματοποιεί την διαδρομή εκείνη ….όπου αναζητάει την.....ΑΛΗΘΕΙΑ (ΘΕΙΑ-ΑΛΗ)…της Υπάρξεως της….ακολουθώντας δύο παράλληλες οδούς….όμως αντιθέτου φοράς.



Α. Στον εξωτερικό της βίο….στο Αισθητό Πεδίο….απομακρύνεται από το ψυχικό ενοποιημένο πεδίο….και ζει στη διάσπαση…λόγω τη μη αναγνώρισης των τάσεων του «Εγώ»…έναντι των άλλων.



Β. Στην ενδοσκόπηση…εγκαταλείπει την διάσπαση και πλησιάζει προς την ενότητα του Όλου….εντός του οποίου συνυπάρχουν το «Εγώ»….και οι «άλλοι»….μέσω της αναγνώρισης των προσωπικών της ιδιοτήτων κι εκείνων του περιβάλλοντός της.



Οπότε ΑΔΕΛΦΙΑ….ο ενταφιασμός ετούτος και η παραμονή στον «τάφο»… οδηγούν την Ψυχή…εις την οργάνωση της ΜΝΗΜΗΣ….εντός του συνολικού ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ της Υπάρξεως της.



Τότε ενθυμείται το παρελθόν όλων των προηγούμενων της βίων....και συγχρόνως ΑΔΕΛΦΙΑ....προβάλλεται εις την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ...ο οραματισμός του μελλοντικού ισορροπημένου ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΟΥ επιπέδου....κατά την διάρκεια της πραγματικής εκστατικής ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ.



Έτσι η Μελανίππη Ψυχή.....βρίσκει εντός του «τάφου»....την Σοφία του Ιερού Φάους...η οποία την καθιστά....ένδοξο....και φατήν.....όπου τα φωτοχρώματα της ΙΡΙΔΟΣ....ευωδιάζουν...γευόμενα την θαλπωρή της αφής...συνυπάρχοντα σε κατάσταση ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΟΣ....με πλήθος άλλων αγνώστων προς εμάς....ΜΥΣΤΙΚΩΝ....ερεθισμάτων....!





Συνοψίζοντας....μέσω των ερεθισμάτων της Ελληνικής Μυθολογίας/Μυθοιστορίας....των τριών βασιλείων του Διός/Ποσειδώνος/Πλούτωνος....ανταποκρίνονται και στα τρία ενοποιημένα πεδία...της Ελληνικής Ψυχής....του συνολικού Χρόνου/Κρόνου.....όπου Μέσω της ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΕΩΣ/ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ....η Ψυχή μας....δεν λησμονεί ΑΔΕΡΦΙΑ....ότι όχι μόνον το δικό της άρμα.....αλλά και τα άρματα των Θεών....σύρονται από τους τετράωρες ίππους των ισορροπημένων στοιχείων.....διότι χωρίς την εξισορρόπηση αυτή....δεν μπορεί να μπει στην τροχιά....ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ.



Συμπερασματικά...κλείνοντας θα έλεγα ότι η επιστροφή του πατέρας μας ΔΙΑ-ΖΕΥ.....ο Δίδων Ζωή.....είναι εφικτή....όχι με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο θεάσως...εξωγήινων διαστημοπλοίων....αλλά δια του τρόπου Μυήσεως ...όπου οι Μυημένοι...όντας είναι εις θέση να εκτιμήσουν το ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ του ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΔΙΑΚΟΣΜΟΥ....όπου θα θέσουν τους ΕΑΥΤΟΥΣ τους ....εις την «υπηρεσία» του ΑΙΘΕΡΙΚΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ.....ώστε ΑΔΕΛΦΙΑ.....να προωθηθεί το ΘΕΙΟΝ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΟ ΣΧΕΔΙΟ.



ΕΡΡΩΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤΕ ( Ε.Ι. )



http://diogeneis.blogspot.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αλήθεια τι είναι η ΨΥΧΗ; "

Ελληνική ΑΟΖ και Μάλτα

Του Νίκου Λυγερού

Για όσους δεν έχουν καταλάβει τι γυρεύει η Μάλτα στο θέμα της ελληνικής ΑΟΖ πρέπει να υπενθυμίσουμε μερικά στοιχεία για τα οποία είναι ενημερωμένο τα ανώτατο επίπεδο του ελληνικού πολιτικού φορέα. Ας αρχίσουμε από τα πιο απλά. Η Μάλτα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2004. Εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το ίδιο έτος με την Κύπρο. Και οι δύο χώρες αποτελούν στρατηγικά σημεία της Μεσογείου και μάλιστα έχουν και τοποστρατηγική οντότητα. Όσον αφορά στις ΑΟΖ, η Μάλτα δεν αγγίζει την Ελλάδα. Η Μάλτα συμφώνησε με τη Λιβύη για να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο για το θέμα της υφαλοκρηπίδας το 1982. Η δικαστική απόφαση βγήκε το 1985, με την οποία η Μάλτα έχασε 4100 km² της θεωρητικής της υφαλοκρηπίδας. Η Μάλτα υπέγραψε συμφωνία με τη Λιβύη το 1986. Η Ιταλία υπέγραψε συμφωνία υφαλοκρηπίδας με την Ελλάδα το 1977. Η Ιταλία έχει υπογράψει συμφωνία υφαλοκρηπίδας το 1968 με τη Γιουγκοσλαβία και τα κράτη που είναι διάδοχα της πρώην Γιουγκοσλαβίας έχουν αποδεχθεί τη συμφωνία: αφορά την Κροατία, τη Σλοβενία, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο. Η Κροατία θα ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2013. Η Ιταλία έχει επίσης υπογράψει συμφωνία υφαλοκρηπίδας και με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη Γαλλία το 1986 για τα στενά του Bonifacio και με την Ισπανία το 1974. Η Ιταλία έχει υπογράψει και με την Αλβανία το 1992. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ψήφισε το 2013 νομοσχέδιο που αφορά στη Μεσόγειο και στις οριοθετήσεις των ΑΟΖ. Όλη η θεωρητική ΑΟΖ της Μάλτας εντάσσεται μέσα στο επίσημο FIR της. Κατά συνέπεια, η ελληνική ΑΟΖ και το FIR της Μάλτας έχουν κοινή τομή και μάλιστα μεγάλη με την οποία ασχολείται ήδη η ελληνική αεροπορία. Όταν η Λιβύη θέλει να κλείσει τον κόλπο Σύρτης, μια από τις πιο σημαντικές επιπτώσεις είναι ότι καταπατά τις τρεις ευρωπαϊκές ΑΟΖ της Ιταλίας, της Μάλτας και της Ελλάδας. Κατά συνέπεια, είναι σημαντικό να υπάρχει συντονισμός μεταξύ των τριών ευρωπαϊκών χωρών για αυτό το θέμα ειδικά τώρα που υπάρχει και το νομοσχέδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν έχουμε όλα αυτά τα δεδομένα στο μυαλό μας δεν κοιτάζουμε επιφανειακά τα προβλήματα, καταλαβαίνουμε απολύτως ότι η έννοια της σύζευξης είναι αποκλειστικά γεωπολιτική και δεν αφορά βέβαια κάποια συμφωνία οριοθέτησης ακόμα και αν θα πρέπει να διαχειριστούμε το θέμα της επικάλυψης του FIR με την ΑΟΖ, αφού η ελληνική ΑΟΖ είναι μεγαλύτερη από το FIR της, ενώ η ΑΟΖ της Μάλτας είναι μικρότερη από το FIR. Έτσι η στρατηγική γίνεται πιο κατανοητή από όλους και μπορεί να προβλέψει τι έχει επινοηθεί σ’ ένα ιστορικό πλαίσιο που αφορά στα Ιεροσόλυμα, στην Κύπρο, στη Ρόδο, στην Κρήτη και στη Μάλτα. Το νησί της Μάλτας είναι ένας φυσιολογικός σύμμαχος για την Ελλάδα λόγω της ιστορικής γεωπολιτικής. Ας το έχουμε υπόψη μας αυτήν την περίοδο για να έχουμε και άποψη για το τι σημαίνει εθνική υψηλή στρατηγική για την πατρίδα μας.

ITALY

MALTA

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=11905&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελληνική ΑΟΖ και Μάλτα"

Μαντζικέρτ 1071

Μαντζικέρτ 1071. Λίγο πριν από τη μοιραία μάχη…


 

Ξημέρωσε η 18η Αυγούστου (1071). Ήσυχη είχε περάσει η νύχτα λες και δε χώριζαν μερικές εκατοντάδες βήματα τις προφυλακές των Τούρκων από το χριστιανικό Χάρακα. Οι βιγλάτορες όλες τις ώρες του σκοταδιού δεν άνοιξαν ούτε για μια φορά το στόμα τους για ν’ αναφέρουν κάτι που θα έκανε τους αρματωμένους ν’ αρπάξουνε τα όπλα τους. Μόλις χάραξε, ο δρουγκάριος της υπηρεσίας σκαρφάλωσε στο πυργί του Χάρακα και κοίταξε ένα γύρω. Οι Τούρκοι είχαν απομακρυνθεί από το ποτάμι. Διστακτικά προχωρούσαν προς τα εκεί κάτι άοπλοι έμποροι που ακολουθούσαν τω ραμαίικο φουσάτο. Έφτασαν στο ποτάμι οι χριστιανοί, γέμισαν τα φλασκιά τους. Οι Τούρκοι ούτε που γύρισαν να τους κοιτάξουν. Τηρούσαν αυστηρά την ανακωχή. Κατέβηκε από το πυργί ο δρουγκάριος, πήγε στον μέγα πριμμικύρη να δώσει την αναφορά του.



Πριν καλοανέβει απάνω από τα μακρινά βουνά ο ήλιος, σπαθάριοι άρχισαν να τρέχουν δεξιά κι αριστερά, καλώντας τους κατεπάνω και τους πρώτους του φουσάτου στη σκηνή του Ρωμανού.



Κάπως ανήσυχα κοίταξε τους οφικιάλιούς του ο Ρωμανός, μόλις μπήκαν στη σκηνή του. Από το ύφος τους προσπαθούσε να μαντεύσει αν είχε αποκαλύψει την αλήθεια ο μαντατοφόρος, αν είχε φτάσει στα αυτιά τους η προδοσία του Τραχανιώτη. Λίγο πριν πλαγιάσει είχε σκεφτεί να τους καλέσει όλους και να τους πει πως έρχεται ο Ουρσέλιος κι ο Τραχανιώτης. Δεν το έκανε, γιατί δεν του πήγαινε ένα τόσο μεγάλο ψέμα.



Δεν μοιάζανε ανήσυχοι οι οφικιάλιοι, μόνο που στο πρόσωπο του Ανδρόνικου Δούκα θα διέκρινε, αν το ερευνούσε καλύτερα, κάποια δύσκολα κρυμμένη χαρά.



- Η προθεσμία που έδωσα στον σουλτάνο λήγει σε λίγες ώρες, είπε. Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε αν θα πρέπει να πολεμήσουμε ή όχι.



Οι οφικιάλιοι συγκατάνευσαν σιωπηλά και ο Ανδρόνικος το ίδιο. Μόνο ο κατεπάνω του Θέματος του Οψίκιου, ένας από κείνους που έλεγε πως έπρεπε να κρατήσει το λόγο του ο Ρωμανός, είπε:



- Αύγουστε, ως το μεσημέρι μας λείπονται έξι ακόμα ώρες. Αν οι Τούρκοι δε δεχτούν τους όρους που επέβαλλε η Βασιλεία σου, θα πρέπει να πολεμήσουμε. Αν όμως δώσεις εκείνη την ώρα την προσταγή, μέχρι να οπλιστούνε, μέχρι να παραταχτούνε οι δρούγκες θα περάσουνε ακόμα δυο ώρες. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν απομεσήμερο τη μάχη ή θα περιμένουμε ως αύριο για να δώσουμε κι άλλο χρόνο στους άπιστους, αν πραγματικά αυτό ζητάνε;



Η ερώτηση ήταν λογική και καθώς ήξερε ο Ρωμανός πως το φουσάτο του δεν θα έπαιρνε καμια ενίσχυση από πουθενά, ένιωσε ένα σύγκρυο να περνάει το κορμί του.



- Προτείνεις να πολεμήσουμε αμέσως Ιωάννη; τον ρώτησε.



- Ναι, Αύγουστε, αν θέλανε πραγματικά ειρήνη οι Τούρκοι, δεν θα έπρεπε να περιμένουν ως τα σήμερα για ν’ απαντήσουν στον πρώτο όρο που υπέβαλλε η Βασιλεία σου στο σουλτάνο τους.



- Μέγα πριμμικύρη, στράφηκε στον οφικίαλο που έφερε αυτό τον τίτλο ο Ρωμανός.



- Η πρόταση του κατεπάνω Ιωάννη μου φαίνεται σωστή, Αύγουστε, είπε χωρίς δισταγμό.



Τους ρώτησε όλους. Άφησε τελευταίο τον Ανδρόνικο γιατί ήξερε τη γνώμη του.



- Την ξέρεις από χτες την άποψή μου, Αύγουστε, του απάντησε εκείνος όταν του έγνεψε να μιλήσει.



Ο Ρωμανός τους κοίταξε έναν έναν. Οι περισσότεροι είχαν μεταβάλλει γνώμη από χτές. Οι περισσότεροι ζητούσαν να δοθεί αμέσως μάχη. Με βαριά καρδιά γιατί είχε κάτι σαν κακό προαίσθημα είπε:



- Να οπλιστούν αμέσως οι άνδρες. Θα πολεμήσουμε, αφού αυτή είναι η επικρατέστερη γνώμη.



- Κι ο μάγιστρος Τραχανιώτης κι ο Ουρσέλιος; Δεν μπόρεσε να μη ρωτήσει ο Ατταλειάτης, που ήταν από εκείνους που επέμεναν πως έπρεπε να περιμένουν ως το μεσημέρι. Δεν τους χρειάζεται η Βασιλεία σου;



Όχι, απάντησε ξερά ο Ρωμανός. Όταν έρθουν ή θα έχει πια τελειώσει νικηφόρα η μάχη ή θα βοηθήσουν μόνο στην καταδίωξη του νικημένου φουσάτου του σουλτάνου. Την παράταξή μας, στράφηκε στους άλλους, τη γνωρίζετε. Στο κέντρο εγώ με τους Καππαδόκες, τους Αρμένιους και τρεις τούρμες από τα Ανατολικά Θέματα. Δεξιά μου οι Ούζοι και οι τούρμες του κατεπάνω Γεώργιου Αλυάτη. Αριστερά μου οι Πατσινάκοι και οι τούρμες του μάγιστρου Βρυένιου. Οπισθοφυλακή και εφεδρεία οι υπόλοιπες δυνάμεις κάτω από τον πρωτοπρόεδρο Ανδρόνικο Δούκα. Ζητάω απόλυτη πειθαρχία απ’ όλους κι ακόμα όλοι να παρακολουθείτε και να εκτελείτε τυφλά τις προσταγές που θα σημαίνει η τούβα μου. Το φλάμουλό μου θα βρίκσκεται πάντοτε μπροστά σας. Θα το ακολουθείτε και η νίκη θα στέψει τα όπλα μας. Δε θα ξαναμιλήσουμε πριν από τη μάχη. Το βράδυ θα συγκεντρωθούμε στη σκηνή του σουλτάνου. Εκεί θα γιορτάσουμε τη νίκη μας…



Κώστα Κυριαζή, Ρωμανός ο Δ΄ Διογένης


http://feltor.wordpress.com/2011/07/01/mantzikert-before-the-battle/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μαντζικέρτ 1071"

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΑΙ ΕΚΑΤΑΣΤΡΕΨΑΝ ΤΟ ΕΘΝΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΑΙ ΕΚΑΤΑΣΤΡΕΨΑΝ ΤΟ ΕΘΝΟΣ"

ΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ.

Κατάλαβες τώρα… γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου;


Κατάλαβες τώρα… γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να την πουλήσουν πιο εύκολα. Γι’ αυτούς κάθε λέξη που αρχίζει από -εθν και -ελλ ήταν και είναι εμπόδιο όταν ακούγεται μέσα στο μαντρί τού «εκσυγχρονισμού» που μας μπουζούριασαν. Κατάλαβες τώρα… γιατί σε λέγανε «ρατσιστή»; Γιατί σε πολύ λίγο δεν θα είσαι ιδιοκτήτης τής πατρίδας σου· θα είσαι ένας κάτοικος μιας χώρας που θα ανήκει στους παγκόσμιους τραπεζίτες και στους υπαλλήλους τους, οι οποίοι παριστάνουν την… κυβέρνηση.
Κατάλαβες τώρα γιατί πριονίσανε την... παιδεία και την υποβάθμισαν σε «εκπαίδευση»; Για να σε κάνουν υπαλληλάκο των 3,60. Να σε βάλουν πίσω από τον πάγκο των μπακάλικών τους που απλώσανε στη χώρα σου, να σερβίρεις καφέδες και να πηγαίνεις με το παπί πίτσες στα πάρτι τού Χριστοφοράκου.

Κατάλαβες τώρα γιατί κατέστρεψαν μεγάλες υγιείς ελληνικές βιομηχανίες (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, AΙΓΑΙΟ, ΧΡΩΠΕΙ, ΠΥΡΚΑΛ) και έκαψαν σε διάστημα 2 μηνών μεγάλα ελληνικά πολυκαταστήματα (ΜΙΝΙΟΝ, ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ); Για να βρουν άνετα χώρο, χωρίς προσπάθεια, τα δικά τους μπακάλικα που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να μπουν στην ελληνική αγορά…

Κατάλαβες τώρα γιατί σου δίνανε τζάμπα κάρτες οι τράπεζες; Για να σου πάρουν το πατρικό σου. Δεκάρα δεν δίνανε για τις δόσεις σου. Με χαρτιά τυπωμένα σου πήραν και σου παίρνουνε το σπίτι, το χωράφι, το μαγαζί.

Κατάλαβες τώρα γιατί σε χώσανε στο χρηματιστήριο; Όταν ένας πρωθυπουργός της χώρας προέτρεπε τον απλό κόσμο να βάλει το κομπόδεμά του στο στημένο παιγνίδι τού χρηματιστηρίου, δεν εννοούσε ακριβώς τις παραγωγικές επενδύσεις, αλλά τον τζόγο. Κατάλαβες τώρα ότι κάποιοι γίνανε πάμπλουτοι σε μια νύχτα ανταλλάσσοντας τον πλούτο σου, τον ιδρώτα σου, με αέρα;

Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρουν τόσο την… «ελεύθερη αγορά»; Για να κλείσει ο μπακάλης τής γειτονιάς και να στέλνεις τον κόπο σου στα μεγαλομπακάλικα τής Γερμανίας. Σε βγάλανε, ψαράκι, από τη γυάλα σου και στη συνέχεια σε πέταξαν στον ωκεανό με τα σκυλόψαρα, που έχουν τους δικούς τους κανόνες… διατροφής.

Κατάλαβες τώρα γιατί αγαπάνε τους «μη νόμιμους μετανάστες» τόσο πολύ οι εκλεγμένοι «αλήτες» μας; Για να κάνουν με τη δυστυχία εκείνων κι’ εμάς δυστυχισμένους.

Κατάλαβες τώρα, ψαράκι, πόσο αξίζει η γυάλα σου; Γιατί αυτή είναι η καλύτερη γωνιά στον κόσμο – το καλύτερο οικόπεδο – και την κοστολογούν μόλις 300 δις συμπεριλαμβανομένων και των… αρχαιοτήτων.

Κατάλαβες τώρα γιατί αλλάζουν το ονοματάκι στην Εθνική σου Οδό; Θέλεις 20 ευρώ πλέον για να πας από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη χρησιμοποιώντας την Εθνική σου Οδό, ενώ ήταν υποχρέωση τού κράτους να την κατασκευάσει και όχι να την ξεπουλήσουν στον κάθε «όμορφο» που παριστάνει τον… εργολάβο.

Κατάλαβες τώρα γιατί σου πουλάνε φθηνά τα… χαζοκούτια; Για να σε κάνουν να τρως κουτόχορτο στα λιβάδια των… σήριαλ. Για να σε πετάνε μπαλάκι από τη μεσημεριανή χαζοβιόλα στον απογευματινό πληρωμένο τελάλη της προπαγάνδας τους. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μια θλιβερή παρέλαση υπερεκτιμημένων «τίποτα», με καμιά ειδικότητα, στον αέρα.

Κατάλαβες τώρα γιατί πρέπει το ζευγάρι να δουλεύει σε δυο δουλειές, ενώ ο παππούς θα πρέπει να δουλεύει ακόμα και στα… 70 του; Για να μεγαλώνουν τα παιδιά μόνα τους χωρίς κανένα προσανατολισμό και αρχές. Για να χαθεί η «καταραμένη» φυλή σου. Τούτο το ξέρουν πολύ καλά και γι’ αυτό προωθούν την… υπογεννητικότητα.

Κατάλαβες τώρα γιατί στη Βουλή δεν μπαίνει κανένας σοβαρός άνθρωπος; Επειδή αυτός δεν θέλει ν’ ανήκει στον θίασο των 300 που προδιαγράφουν οι κομματικές λίστες, τις οποίες συντάσσουν κυρίαρχα οι ντόπιοι τοποτηρητές της παγκοσμιοποίησης μαζί με τις «άγιες οικογένειες» τού τόπου. Έτσι, στο θέατρο που λέγεται… Βουλή, δεν θα βρείτε σήμερα σχεδόν κανέναν από τους λαμπρούς Έλληνες διανοητές και επιστήμονες, επειδή δεν είναι… θεατρίνοι.

Κατάλαβες τώρα γιατί τα κάνουν όλ’ αυτά; Επειδή είναι υπεύθυνοι για τον κάθε ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ…ΓΕΝΝΗΘΕΙ, για την κάθε ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ…ΓΕΝΝΗΘΕΙ. Γιατί δεν θέλουν άλλους Έλληνες σ’ αυτόν τον τόπο. Ούτε στο γένος, ούτε στη σκέψη.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟ! Οι κύριοι αυτοί και τα όργανά τους συντελούν μια νέα μορφή γενοκτονίας στην πατρίδα σου και το ξέρουν πάρα πολύ καλά, επειδή αυτοί είναι εκείνοι που τη σχεδίασαν και την εκτελούν!

Αντί να στεναχωριέσαι για το σκοτάδι, άναψε ένα φως...

apneagr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ."

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

Ιστορικές, πολιτικές και διεθνείς διαστάσεις.---

Εισαγωγικές παρατηρήσεις: Ο Ελληνισμός του Πόντου πριν τη γενοκτονία

Στα μέσα του 19^ου αιώνα ο Ελληνισμός του Πόντου ζούσε την περίοδο αναγέννησής του. Οικονομική, πολιτιστική, κοινωνική αναγέννηση, η οποία συνδυάστηκε με το γενικότερο περιβάλλον στο οθωμανικό κράτος ελευθερίας και απόδοσης δικαιωμάτων, μετά από τις πιέσεις των δυτικοευρωπαϊκών δυνάμεων και τις μεταρρυθμίσεις (Τανζιμάτ). Η οικονομική και κοινωνική ανάκαμψη του Ποντιακού Ελληνισμού τον 19^ο αιώνα συνδυάστηκε επίσης με τη σημαντική δημογραφική άνοδο, η οποία έδινε και την κρίσιμη μάζα πληθυσμού για την επίτευξη μεγαλύτερης ελληνικής παρέμβασης στο χώρο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ήταν 265.000 άτομα, το 1880 330.000, τα οποία κατοικούσαν κυρίως στα αστικά κέντρα. Στις αρχές του 20^ου αιώνα ο Ποντιακός Ελληνισμός ο οποίος ζούσε στις περιοχές της Σινώπης, της Αμάσειας, της Τραπεζούντας, της Σαμψούντας, της Λαζικής, της Αργυρούπολης, της Σεβάστειας, της Τοκάτης, και της Νικόπολης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αριθμούσε, σύμφωνα με υπολογισμούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Οθωμανικών αρχών 600.000 άτομα περίπου[1]. Την ίδια περίοδο στη νότια Ρωσία, στην περιοχή του Καυκάσου, κατοικούσαν περίπου 150.000 Πόντιοι, που είχαν μετοικίσει εκεί μετά την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και το τέλος της Αυτοκρατορίας των Κομνηνών. Η εμφάνιση του κινήματος των Νεότουρκων το 1908 αποτέλεσε μία (ψευδεπίγραφη όπως αποδείχτηκε) κίνηση απόδοσης δικαιωμάτων στις μη μουσουλμανικών μειονοτήτων, η οποία σύντομα μετατράπηκε σε οργανωμένη ομάδα δίωξης κάθε τι χριστιανικού. Αρμένιοι και Έλληνες ήταν οι συγκεκριμένοι στόχοι. Οι πρώτοι άρχισαν να εκδιώκονται και να δολοφονούνται μαζικά από το 1915, οι δεύτεροι ένα χρόνο αργότερα.

Μετά την λήξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και τη διεθνή τάση για αυτοδιάθεση των λαών, ο Εύξεινος Πόντος αποτελεί το χώρο δημιουργίας νέων κρατών, επέκτασης και αντιπαράθεσης μεταξύ των εμπλεκομένων χωρών στην παγκόσμια σύρραξη, εμφάνισης πολιτικών και εθνικών κινημάτων. Τότε εξέχοντες Πόντιοι, ο Κ. Κωνσταντινίδης στη Μασσαλία, ο Β. Ιωαννίδης και ο Θ. Θεοφυλάκτου στο Βατούμι, ο Ι. Πασσαλίδης από το Σοχούμι, ο Λ. Ιασωνίδης, ο Φ. Κτενίδης στο Κρασνοντάρ και οι μητροπολίτες Τραπεζούντας Χρύσανθος και Αμάσειας Γερμανός, προώθησαν την ιδέα της δημιουργίας Ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Πόντου. Με υπομνήματα και παραστάσεις προς τους εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων πρότειναν τη δημιουργία ανεξάρτητης κρατικής οντότητας, σχέδιο όμως που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ[2].

Η αυτόνομη δημοκρατία του Πόντου περιελάμβανε την περιοχή της Σινώπης έως το ανατολικό άκρο του Ευξείνου Πόντου (Βατούμι), και είχε το 1918 έκταση 71.500 τετραγωνικών χιλιομέτρων και 2.048.250 κατοίκους, από τους οποίους 697.000 ήταν Έλληνες Ορθόδοξοι. Οι κυριότερες πόλεις του Πόντου ήταν η Τραπεζούντα με 50.000 κατοίκους, από τους οποίους 15.000 ήταν Έλληνες, η Κερασούντα με 20.000 κατοίκους, από τους οποίους 12.000 ήταν Έλληνες, η Τρίπολη με 10.000 συνολικό πληθυσμό και 3.000 Έλληνες, τα Κοτύωρα με 12.000 πληθυσμό και με 6.000 Έλληνες, η Αμισός (Σαμψούντα) με 35.000, από τους οποίους 18.000 Έλληνες, η Σινώπη με 15.000, από τους οποίους 4.500 Έλληνες, η Νικόπολη με 1.500 Έλληνες, η Αργυρούπολη με 6.000 κατοίκους, από τους οποίους 2.500 Έλληνες και η Αμάσεια με 42.000, από τους οποίους 18.000 ήταν Έλληνες[3]. Ο Πόντος ήταν χωρισμένος σε 6 μητροπόλεις:

1. τη μητρόπολη Τραπεζούντας με 84 σχολεία, 165 καθηγητές και δασκάλους και 6.800 μαθητές και μαθήτριες,

2. τη μητρόπολη Ροδοπόλεως με 55 σχολεία, 87 καθηγητές και δασκάλους και 3.053 μαθητές και μαθήτριες,

3. τη μητρόπολη Κολωνίας με 88 σχολεία, 94 καθηγητές και δασκάλους και 4.900 μαθητές και μαθήτριες,

4. τη μητρόπολη Χαλδίας – Κερασούντας με 252 σχολεία, 322 καθηγητές και δασκάλους και 24.800 μαθητές και μαθήτριες,

5. τη μητρόπολη Νεοκαισαρείας με 182 σχολεία, 193 καθηγητές και δασκάλους και 12.800 μαθητές και μαθήτριες και

6. τη μητρόπολη Αμάσειας με 376 σχολεία, 386 καθηγητές και δασκάλους και 23.600 μαθητές και μαθήτριες[4].

Σε όλο τον Πόντο λειτουργούσαν 1.047 σχολεία με 1.247 καθηγητές και δασκάλους και 75.953 μαθητές και μαθήτριες. Ανάμεσα στα σχολεία ήταν το φημισμένο Φροντιστήριο Τραπεζούντας, το Φροντιστήριο Αργυρουπόλεως, το Λύκειο Γουμεράς, το Ημιγυμνάσιο Κερασούντας, το Γυμνάσιο Αμισού, το κολέγιο Ανατόλια Μερζιφούντας κ.ά. Σε σύνολο επίσης 1.131 ναών, 22 μοναστηριών, 1.647 παρεκκλησίων και 1.459 κληρικών της εποχής αυτής περίφημα ήταν για τη διατήρηση και καλλιέργεια του θρησκευτικού φρονήματος και της παιδείας συνάμα, τα μοναστήρια Παναγίας Σουμελά[5], Παναγίας Γουμερά, Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, Αγίου Ιωάννου του Βαζελώνος κ.ά[6].

2. Η γενοκτονία

Η πρώτη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου[7] το 1908 και κρατά μέχρι την έναρξη του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η άνοδος των Νεότουρκων, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και η είσοδος της Γερμανίας στο Οθωμανικό κράτος, δημιούργησαν τις συνθήκες για την έναρξη των διωγμών.

Η δεύτερη περίοδος ξεκίνησε το 1915, όταν οι συγκρούσεις του πρώτου παγκοσμίου πολέμου αναβάθμισαν την πολιτική της γενοκτονίας. Ο Αυστριακός Πρόξενος στην Τραπεζούντα υπολόγιζε, τον Ιανουάριο του 1918, σε 80.000-100.000 τους εκτοπισμένους Έλληνες του Πόντου, ενώ ελληνικές μαρτυρίες ανεβάζουν στις 233.000 τους νεκρούς και σε 85.000 όσους εκδιώχθηκαν στη Ρωσία[8].

Η περίοδος 1919-1924 αποτελεί την τρίτη, τελευταία και πιο έντονη φάση γενοκτονίας, όταν η εδραίωση του Μουσταφά Κεμάλ στο οθωμανικό εσωτερικό συμπίπτει με την δημιουργία της ΕΣΣΔ και τη βοήθειά της προς το εθνικιστικό κεμαλικό κίνημα, την ελληνική παρουσία στην Ιωνία και την ανατολική Θράκη, καθώς και την αλλαγή στους προσανατολισμούς στην εξωτερική πολιτική των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Είναι η στιγμή που το ζήτημα της ίδρυσης ανεξάρτητου Ποντιακού Κράτους αν και τέθηκε, συνάντησε την αντίθεση του Ελευθερίου Βενιζέλου και η χρονική φάση που ο Μουσταφά Κεμάλ και ο Τοπάλ Οσμάν ένωσαν τις δυνάμεις τους[9].

Η απόφαση για την μαζική δολοφονία του Ποντιακού Ελληνισμού λήφθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μουσταφά Κεμάλ (1919–1923). Οι διωγμοί εκδηλώθηκαν αρχικά με τη μορφή κρουσμάτων βίας, καταστροφών, απελάσεων και εκτοπισμών· πολύ γρήγορα όμως έγιναν πιο οργανωμένοι και εκτεταμένοι και στρέφονταν μαζικά πλέον κατά των Ελλήνων (και κατά των Αρμενίων)[10].

Mε αιτιολογία του εξοπλισμού των Ελλήνων με όπλα από τους Ρώσους εκτοπίστηκαν όλοι οι Έλληνες από τη Σινώπη ως το Aλατζάμ, καταστράφηκαν τα παράλια του βιλαετίου Kερασούντας και κινδύνευαν, σύμφωνα με το μητροπολίτη Αμάσειας Γερμανό, να έχουν την ίδια τύχη οι 100.000 Έλληνες των παραλιακών περιοχών από το Aλατζάμ μέχρι την Kερασούντα[11].

Τον Δεκέμβριο του 1916 εκπονήθηκε από τους στρατηγούς Εμβέρ και Ταλαάτ, ηγέτες του των Νεότουρκων, σχέδιο δολοφονίας του άμαχου ελληνικού πληθυσμού του Πόντου. Το πρόγραμμα δολοφονίας και εκδίωξης των Ελλήνων του Πόντου ξεκίνησε και εφαρμόστηκε στις περιοχές κυρίως της Σαμψούντας και της Πάφρας, ενώ η περιοχή της Τραπεζούντας είχε γλιτώσει, διότι είχε καταληφθεί τον Απρίλιο του 1916 από τον ρωσικό στρατό. Όταν όμως αυτός αποχώρησε λόγω των εξελίξεων και τη δημιουργία της ΕΣΣΔ τον Φεβρουάριο του 1918, τότε ο μισός περίπου πληθυσμός της περιοχής εγκατέλειψε τις εστίες του και ακολούθησε τον ρωσικό στρατό κατά την υποχώρησή του. Οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Καυκάσου και στα παράλια της Γεωργίας.

O πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη Henry Morgenthau παρακολουθούσε την πολιτική των Nεοτούρκων και διαφωνούσε με τις μεθόδους επίλυσης του ελληνικού ζητήματος[12]. O διάδοχος του Elkus έλεγε στον επιτετραμμένο της Αυστρίας Trauttmansdorff ότι ενδιαφερόταν, για την τύχη των Ελλήνων που εκτοπίζονταν στα βάθη της Ανατολής και συμφωνούσαν για τις απάνθρωπες ακρότητες της εφαρμογής των μέτρων. O Trauttmansdorff έγραφε σχετικά ότι «οι Τούρκοι διαπράττουν με τα νέα αυτά άκρως σκληρά μέτρα κατά του ελληνικού στοιχείου…»[13]. O μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος στην έκθεση της 12^ης Οκτωβρίου 1918 προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη επισυνάπτει και πολυσέλιδο κατάλογο των κακουργημάτων και λεηλασιών που διαπράχθηκαν στην εκκλησιαστική του περιφέρεια έως τις 7 Οκτωβρίου 1918[14].

Η έκθεση του μητροπολίτη Nεοκαισαρείας Πολυκάρπου, που υποβλήθηκε σ' όλα τα πατριαρχεία αναφέρει τα εξής: «...Τα πάνδεινα υποστάντες οι κάτοικοι Kολωνίας και ληστεύσεις και διωγμούς και βιασμούς και σφαγές ετάφησαν άκλαυτοι και ακήδευτοι εις τας αφιλόξενους χώρας των Τούρκων εν Tοκάτη και αλλαχού»[15].

Στις 20 Mαΐου 1919 ο αρχιμανδρίτης Πανάρετος και ο γιατρός K. A. Φωτιάδης, με εντολή της Kεντρικής Ένωσης των Ποντίων Ελλήνων του Aικατερινοδάρ, αλλά και ειδική σύσταση του Oικουμενικού Πατριαρχείου επισκέφθηκαν τις εκκλησιαστικές περιφέρειες του Πόντου και κατέγραψαν με ακρίβεια την εικόνα της συμφοράς του ελληνισμού. H στατιστική απογραφή με τα ποσοστιαία αναλυτικά δεδομένα συμπίπτει με την ημερομηνία άφιξης του Mουσταφά Kεμάλ στην Σαμψούντα την 19^η Μαίου 1919. «H επαρχία Αμασείας είχε προ του πολέμου 136.768 Eλληνικόν πληθυσμόν, 393 σχολεία, 12.360 μαθητάς και μαθητρίας, 493 διδασκάλους και διδασκαλίσσας και 498 Εκκλησίας. Eκ του ολικού πληθυσμού 72.375 μετετοπίσθησαν ή εξωρίσθησαν, εκ των οποίων τα 70% απέθανον εν εξορία, μόλις δε οι 30% επανήλθον»[16].

Η άφιξη του Μουσταφά Κεμάλ σηματοδοτεί ένα νέο διωγμό κατά των Ελλήνων, παρά τις εντολές (του σουλτάνου) για να προστατευτούν οι Έλληνες και οι Aρμένιοι[17].

O αρθρογράφος της εφημερίδας Daily Telegraph, σχολιάζοντας τους διωγμούς του ελληνικού πληθυσμού της Mικράς Ασίας στην Τραπεζούντα το 1919, γράφει ότι «οι τωρινοί εκτοπισμοί και οι σφαγές στη Mικρά Ασία είναι χωρίς προηγούμενο στην τουρκική ιστορία. Ξεπερνούν σε σημασία αυτές της εποχής του Gladston και ακόμη και αυτές που πραγματοποιήθηκαν το 1915... Οι συμμορίες των Εθνικών Οργανώσεων συσπειρώνοντας σε κάθε χωριό τους φανατικούς μουσουλμάνους κατοίκους πολιορκούσαν τα ειρηνικά ελληνικά χωριά και μαζί με τον αφανισμό των κατοίκων, εξαφάνιζαν από το πρόσωπο της γης και την ύπαρξη των κτισμάτων του χωριού. H τρομοκρατία ξεπέρασε κάθε όριο. Οι συμμορίες λυμαίνονταν τις περιοχές του Πόντου. Δηλητηρίαζαν τους πάντες και τα πάντα και διατυμπάνιζαν ότι, αν οι όροι της Ειρήνης δεν ήταν ικανοποιητικοί τότε η γενική καταστροφή θα ήταν πραγματικότητα. Mαζί με τις οργανωμένες κεμαλικές ομάδες συνυπεύθυνος στον ξεσηκωμό του λαού ήταν και ο οθωμανικός τύπος, «ο αίτιος όλων των δεινών, πασών των συμφορών, ο ωθήσας την ατυχή χώραν εις το χείλος του τάφου, ο βυθίσας εις την άβυσσον το κράτος»[18].

Για την επικράτηση του κεμαλισμού χρησιμοποιήθηκαν διάφορα μέσα. Στρατιωτικά, πολιτικά, «θεσμικά». Τα τελευταία συγκεκριμενοποιήθηκαν με τα «δικαστήρια ανεξαρτησίας», στην Αμάσεια, όπου η δικαστική διαδικασία ήταν συνοπτική. Mετά την απολογία, ανακοίνωναν στους προγραφέντες την απόφαση του δικαστηρίου ο απαγχονισμός [19], με την οποία βρήκε το θάνατο η θρησκευτική, πνευματική και πολιτική ηγεσία του Πόντου. Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου συζητήθηκε στις 7 Nοεμβρίου 1921 στη Bουλή των κοινοτήτων της Mεγάλης Bρετανίας, όπου ο βουλευτής T. P. O' Connor ρώτησε τον υφυπουργό Eξωτερικών Harmsworth ποιες ενέργειες έγιναν για τον απαγχονισμό των 67 Eλλήνων και 3 Aρμενίων από τους κεμαλικούς, αλλά και για τις βιαιοπραγίες και τις εκτοπίσεις των γυναικοπαίδων[20];

Στις 20 Νοεμβρίου 1921, με την πρωτοβουλία φιλελλήνων βουλευτών και γερουσιαστών έγινε στη Nέα Yόρκη συλλαλητήριο για τις σφαγές των Ελλήνων του Πόντου, από το οποίο προέκυψε επιτροπή η οποία «μετέβη εις Oυασιγκτώνα διά να επιδώση αυτοπροσώπως το ψήφισμα εις τον κ. Xάρδιγκ, προβή δε και εις άλλας ενεργείας»[21].

Το ψήφισμα, που παραδόθηκε στον πρόεδρο των ΗΠΑ, σε πολλά μέλη του Kοινοβουλίου αλλά και σε άλλες εξέχουσες προσωπικότητες περιέγραφε την κατάσταση στον Πόντο και ζητούσε την αμερικανική κυβέρνηση να επέμβει, για να σταματήσει η γενοκτονία.

Tο θέμα των αγριοτήτων σε βάρος των Eλλήνων του Πόντου συζητήθηκε διεξοδικά και στη συνεδρίαση της Γερουσίας, στις 22 Δεκεμβρίου 1921 και ο Γερουσιαστής Hon. William H. King, αφού ανέπτυξε το θέμα του αφανισμού των Eλλήνων του Πόντου, κατέθεσε στο προεδρείο την εισήγησή του[22] και με ντοκουμέντα απέδειξε ότι στόχος τόσο των Nεότουρκων όσο και των Kεμαλικών ήταν η τουρκοποίηση της Mικράς Aσίας, η εκδίωξη όλων των μη μουσουλμανικών εθνοτήτων.

Η Ethel Thompson από τη Bοστώνη της Mασσαχουσέτης, η οποία εργάστηκε στην Aμερικανική Eπιτροπή Περιθάλψεως από τον Αύγουστο του 1921 ως τον Ιούνιο του 1922, όταν επέστρεψε, αφού πρώτα παραιτήθηκε από τη θέση της έδωσε στη δημοσιότητα, στην εφημερίδα «Daily Telegraph», και αργότερα σε διάφορους ανθρωπιστικούς οργανισμούς την έκθεση που συνέταξε για τις κεμαλικές βαρβαρότητες»[23].

Τα γεγονότα απασχόλησαν και πολλούς Τούρκους επίσημους. Η έκθεση του Δζεμάλ Nουζχέτ, νομικού συμβούλου του φρουραρχείου της Kωνσταντινούπολης και προέδρου της Eξεταστικής Eπιτροπής αναφέρει ότι «το παρά τα παράλια του Eυξ. Πόντου Eλληνικόν στοιχείον, ως εργατικόν και κατέχον το εμπόριον εις χείρας του και πλούσιον, ετύγχανε ο σπουδαιότερος παράγων της περιφερείας αύτης. O M. Kεμάλ προς διατήρησιν των τσετών έπρεπε όπως ετοιμάση έδαφος δράσεως δι’ αυτάς και ως τοιούτον εύρε το της περιφερείας του Πόντου· αι γενικαί σφαγαί, αι αρπαγαί και εξοντώσεις εις την περιφέρειαν ταύτην ήρχισαν από τον Φεβρουάριον και διήρκησαν μέχρι του Aυγούστου· αι σφαγαί αύται και εκτοπισμοί εξετελέσθησαν ημιεπισήμως τη συμμετοχή και στρατιωτικών και πολιτικών υπαλλήλων· επειδή δε η περιφέρεια αύτη ήτο πολύ εκτενής και πλουσία, εις την καταστροφήν της έλαβον μέρος άτομα εξ όλων των τάξεων. Aι εξ χιλιάδες των Eλλ. κατοίκων της Πάφρας αποκλεισθείσαι εντός των εκκλησιών του Σλαμαλίκ, του Σουλού Δερέ, της Παναγίας και του Γκιοκτσέ Σου παρεδόθησαν εις το πυρ, και εντός αυτών εκάησαν όλοι: γέροντες, άνδρες, γυναίκες και παιδία· ουδείς εσώθη. Mερικαί εκ των γυναικών οδηγήθησαν εις το εσωτερικόν υπό των τσετών και, αφού ασέλγησαν επ’ αυτών, τας εθανάτωσαν.Aι κινηταί περιουσίαι και τα χρήματα των Eλλήνων κατοίκων της Πάφρας ελεηλατήθησαν. Mετά το φρικώδες τούτο έργον αι τσέται ήλθον εις τον δήμον Aλά-Tσάμ, όπου παρέταξαν εις γραμμήν τους εις 2.500 χριστιανούς κατοίκους, και παρασύραντες αυτούς εις τους πρόποδας των ορέων, τους εθανάτωσαν όλους. Eκ των 25.000 Eλλήνων της περιφερείας Πάφρας, Aλά-Tσάμ ενενήκοντα τοις εκατόν εξοντώθησαν, οι δε εκτοπισθέντες εθανατώθησαν εις το εσωτερικόν»[24].

Στη συνεδρίαση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης της 8^ης/21^ης Mαΐου 1922, ο Iσμέτ πασάς παραδέχτηκε ότι με κυβερνητική εντολή σφαγιάστηκε ο ελληνισμός του Πόντου αναφέροντας τα εξής: «Kύριοι, Σας έχουν ειδοποιήσει ότι εσχηματίσθη μια επιτροπή από Aμερικανούς κατ' απαίτησιν του Bεκήλ Πατρίκη Προύσαλη να ενεργήσουν ανακρίσεις διά τας σφαγάς του Πόντου.- H Σφαγή των Γκιαούρηδων έγινε, όταν οι Pωμαίοι εσήκωσαν επανάστασιν, έσφαξαν πολλούς Tούρκους, ατίμασαν τες χανούμισες έκαμαν γιάγμα τας περιουσίας των, τότε μόνον έδωσεν διαταγήν το Kέντρον εις τον διοικητήν, ως και τον Tοπάλ Oσμάν Aγά να βάλουν σφαγήν…». Ο βουλευτής της Σινώπης Xακκί Xαμή μπέης, τόνιζε ότι «το πρόσωπό μας θα είναι αιώνια κηλιδωμένο εξαιτίας των εκτοπίσεων. Εάν οι εκτοπισμοί γίνονται προκειμένου να δολοφονηθούν ανθρώπινες ψυχές, τότε κύριοι αυτό είναι άκρως αποτρόπαιο ζήτημα. Mας κηλιδώνει ενώπιον του σύμπαντος κόσμου. Γιατί τότε η κυβέρνηση δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της... Tα είδα με τα δικά μου μάτια. Έχουν γίνει τέτοιες κακότητες, κύριοι, ώστε οι κακότητες που διαπράττουν σήμερα οι υπάλληλοί μας, δεν τις διαπράττουν ούτε οι Άγγλοι...»[25].

Από την έκρηξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου έως το 1924, οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλικοί με τα μέτρα που έλαβαν εξόντωσαν χιλιάδες Έλληνες του Πόντου. Σύμφωνα με τη Μαύρη Βίβλο του Κεντρικού Συμβουλίου των Ποντίων τα θύματα των μαζικών δολοφονιών ανέρχονται σε 303.238 ως το 1922[26]. Μέχρι την άνοιξη του 1924 υπήρξαν ακόμη 50.000 θύματα, συνολικά δηλαδή ο αριθμός των Ποντίων που δολοφονήθηκαν ως το Μάρτιο του 1924 ήταν 353.000[27] [28], ποσοστό που ξεπερνάει το 50% του συνολικού πληθυσμού των Ελλήνων του Πόντου, όταν η στατιστική του 1914 αναφερόταν σε 700.000 κατοίκους.

Οι νεοτουρκικές και κεμαλικές αρχές προσχεδίασαν και συμμετείχαν στην γενοκτονία. Οι διαταγές για τους εκτοπισμούς στο Κουρδιστάν και την Συρία των Ποντιακών πληθυσμών είτε με τη μορφή κυβερνητικών αποφάσεων είτε νομοσχεδίων της εθνοσυνέλευσης, όπως η 1041 της 12ης Ιουνίου 1921 και η 941 της 16ης Ιουνίου του ίδιου έτους, έχουν την υπογραφή των υπουργών και του Κεμάλ.

Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους, με οικογένειες που διαλύθηκαν[29] ή ως μέσο αυτοάμυνας να αναλάβουν αντιστασιακή δράση εναντίον του οργανωμένου σχεδίου εξόντωσης. Έχει γίνει πλέον σήμερα αντιληπτό ότι τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το ποντιακό αντάρτικο[30].

Τον επίλογο της ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο ξεριζωμός των επιζώντων[31] και έτσι έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία υπολείμματα της «εν ροή γενοκτονίας» όπως ονομάστηκε[32]. Πολλοί Πόντιοι επιζώντες θα ζήσουν δύσκολες στιγμές στο ελλαδικό κράτος. Σύντομα πολλοί θα αναζητήσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στο εξωτερικό, ενώ σε λιγότερο από τη χρονική περίοδο μίας γενιάς αρκετοί θα ξαναγίνουν πρόσφυγες με τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Εκεί στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ θα ξαναβρούν τους συγγενείς τους και συμπολίτες τους και θα μάθουν για την τύχη των αγνοούμενων μετά τη γενοκτονία[33].

Η εκρίζωση αυτή των Ελλήνων του Πόντου είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία. Ύστερα από 27 αιώνες ζωής παρουσίας και προσφοράς ένα κομμάτι ενός έθνους εκριζώθηκε αφήνοντας πατρογονικές εστίες, εκκλησίες, τάφους προγόνων και κατέφυγε στις ακτές της Ελλάδος[34]. Η Μακεδονία, η Θράκη, η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, ο Πειραιάς, η Πάτρα, ο Βόλος, η Καβάλα, η Δράμα και άλλες περιοχές είναι οι χώροι όπου προσπάθησαν και ρίζωσαν οι πρόσφυγες Πόντιοι[35], ενώ πολλοί Πόντιοι μετά από εξοντωτικές πορείες, βρέθηκαν στην ΕΣΣΔ, το Ιράν, στη Συρία, και αλλού (Ευρώπη, Αυστραλία, ΗΠΑ)[36].

3. Η Γενοκτονία ως έγκλημα στη διεθνή πολιτική

Η έννοια «γενοκτονία εκφράζεται για πρώτη φορά το 1944 από τον Πολωνό εβραϊκής καταγωγής Raphael Lemkin (Ραφήλ Λέμκιν[37]) -πριν από τον όρο «Γενοκτονία» υπήρχε ο όρος «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας»- και αναδείχθηκε λίγο πριν από τη Δίκη της Νυρεμβέργης, κατά των πρωταιτίων της εξολόθρευσης των Εβραίων από τους Γερμανούς Ναζί. Η νομική έννοια της «Γενοκτονίας» εφαρμόστηκε στην δίκη της Νυρεμβέργης (και του Τόκιο) και αναφέρεται σε έναν ορισμένο τύπο εγκλήματος πολέμου που έως τότε ήταν σχεδόν ασήμαντος, ή μάλλον ακριβέστερα αποδίδεται στην πρώτη νομικά καταχωρημένη διάπραξη αυτού του εγκλήματος: την συστηματική εξόντωση κάποιων «κατώτερων» λαών στην Ευρώπη από τους Ναζί. Το έγκλημα αυτό που νομικά ορίζεται ως «γενοκτονία» έχει ως αφετηρία του τον ρατσισμό και απλώς αποτελεί την λογική και μοιραία του συνέπεια όταν εκείνος μπορέσει να αναπτυχθεί ελεύθερα, όπως συνέβη στην περίπτωση της ναζιστικής Γερμανίας.

Η πρακτική και το όλο πνεύμα της Γενοκτονίας στηρίχθηκε επάνω στα εξής αυθαίρετα «αξιώματα»: Ιεράρχηση των πολιτισμών, υπάρχουν κάποιοι που είναι «ανώτεροι» και κάποιοι που είναι «κατώτεροι» και μόνο ένας πολιτισμός δικαιούται να στέκεται στην κορυφή.

Πρόβλημα στη δίκη των κατηγορούμενων για γενοκτονία μπορεί να υπήρχε, αφού δίχως ισχύων νόμο δεν υπάρχει τιμωρία, αφού όρος «γενοκτονία» δεν υπήρχε εκείνη την περίοδο και έτσι η τιμωρία και καταδίκη εκείνων ήταν υπό αμφισβήτηση. Το ποινικό δίκαιο, για να εξασφαλίσει τη δίκαιη μεταχείριση των κατηγορουμένων δεν μπορούσε να δράσει αναδρομικά, από την άλλη πλευρά όμως ήταν διαπιστωμένο πως σε όλα τα νομικά πλαίσια δεν υπήρχε η τιμωρία της δολοφονίας. Εξάλλου, πολλά από τα διαπραγμένα εγκλήματα ήταν τόσο απάνθρωπα που δεν μπορούσε εκ των προτέρων να τα αναλογιστεί ο μηχανισμός ελέγχου ώστε να προνοήσει με νόμους γι΄ αυτά.

Ο ελληνικός όρος γενοκτονία είναι ταυτόσημος με τον διεθνώς χρησιμοποιούμενο όρο genocide που προέρχεται από την ελληνική λέξη γένος και το λατινικό ρήμα caedere (=φονεύω).

Η γενοκτονία σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, αφορά ένα έγκλημα που αποβλέπει στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο και πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Η γενοκτονία αποτελεί το βαρύτερο έγκλημα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή. Αυτός ο οποίος διαπράττει τη γενοκτονία δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Η γενοκτονία μπορεί να επιδιωχθεί είτε με σειρά ομαδικών φόνων, όλων ή σχεδόν όλων των μελών μιας φυλής, είτε με συστηματική εξασθένιση αυτής (με διάφορα μέσα) μέχρι τη βαθμιαία εξάλειψή της φυλής. Στα βίαια δε μέσα αυτά περιλαμβάνονται και σειρά απαγορευτικών μέτρων επί εθνικών, θρησκευτικών, γλωσσικών, ηθικών, ιστορικών ή άλλων παραδόσεων προκειμένου να επέλθει διαφοροποίηση ή αλλοίωση της ομάδας με βέβαιη με την πάροδο του χρόνου απώλεια του εθνικού και φυλετικού γνωρίσματός της. Ωστόσο, η απόδοση του όρου για μια συγκεκριμένη ενέργεια, οργανωμένου χαρακτήρα, ενέχει υποκειμενικά κριτήρια και τα τελευταία χρόνια έχει προκαλέσει αρκετές φορές διάσταση απόψεων.

Η φρίκη και ο αποτροπιασμός που προκάλεσε η συστηματικά οργανωμένη από τους Ναζί προσπάθεια εξόντωσης των Εβραίων, των Τσιγγάνων (Ρομ), των Σλάβων και άλλων ομάδων, πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ώθησε τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να χαρακτηρίσει επίσημα τη γενοκτονία ως έγκλημα που τιμωρείται με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Έτσι ο όρος αυτός απετέλεσε και το κύριο κατηγορητήριο όρο στη Δίκη της Νυρεμβέργης. Ειδική σύμβαση, που ενέκρινε η συνέλευση την 9^η Δεκεμβρίου του 1948 -τέθηκε σε ισχύ από την 12^η Ιανουαρίου 1951[38]- όρισε ότι οι δράστες τέτοιου εγκλήματος (είτε είναι όργανα ενός κράτους, στρατιωτικοί ή πολιτικοί υπάλληλοι, είτε απλοί πολίτες) πρέπει να θεωρούνται προσωπικά και ατομικά υπεύθυνοι για το έγκλημα αυτό και να δικάζονται από τα δικαστήρια του τόπου όπου διαπράχθηκαν τα εγκλήματα ή από το διεθνές ποινικό δικαστήριο (ΔΠΔ). Το ΔΠΔ βάσει των δύο άρθρων την 28^η Μαΐου 1951 θεσμοθετεί το αδίκημα της γενοκτονίας αναφέροντας τα εξής: «Γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, ως τέτοιας: α) ανθρωποκτονία με πρόθεση μελών της ομάδας β) πρόκληση βαριάς σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας γ) με πρόθεση επιβολής επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμών να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει δ) επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας ε) δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα». Επίσης αναφέρεται ότι «οι παρακάτω αξιόποινες πράξεις τιμωρούνται: Γενοκτονίας, συνωμοσία προς διάπραξη γενοκτονίας, έμμεσα ή άμεσα, η απόπειρα διάπραξης γενοκτονίας και η συμμετοχή σε γενοκτονία»[39].

Θεοφάνης Μαλκίδης
Λέκτωρ Πολιτικών Επιστημών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
http://neolaia.poe.org.gr/default.aspx?catid=186

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. "

Ελληνική ΑΟΖ και Υπουργείο Ενέργειας

Του Νίκου Λυγερού

Ακόμα κι αν μερικοί από τους δικούς μας δεν έχουν καταλάβει την αξία και την εμβέλεια της ελληνικής ΑΟΖ, μερικές θεσμικές τροποποιήσεις είναι απαραίτητες για τη διαχείριση και την αξιοποίηση των αποθεμάτων των υδρογονανθράκων μας. Μια από αυτές είναι που αφορά στο Υπουργείο Ενέργειας. Διότι το Υπουργείο αυτό έχει πολλές αρμοδιότητες ήδη, και μετά τη θέσπιση της ΑΟΖ μας θα έχει ακόμα περισσότερες. Πιο συγκεκριμένα, θα πρέπει να διαχειριστεί και τα συμβόλαια που θα ακολουθήσουν μετά τους γύρους παραχώρησης των οικοπέδων της ελληνικής ΑΟΖ. Βλέπουμε και το παράδειγμα της Κύπρου που οργανώθηκε και γύρω από τις κρατικές εταιρείες υδρογονανθράκων με δύο αντιπροέδρους, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι ο ένας για τον σταθμό υγροποίησης και ο άλλος για τα συμβόλαια με τις πετρελαϊκές εταιρείες ήδη για τα οικόπεδα 2,3,9,10, 11 και 12 και για τα επόμενα που θα είναι τα οικόπεδα 5,6,7 και 8. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κινηθούμε και στην Ελλάδα. Γι' αυτό το λόγο το πρέπον είναι να ενισχύσουμε και να επανδρώσουμε το νέο Υπουργείο Ενέργειας έτσι ώστε να έχει μια σχετική αυτονομία και μια ουσιαστική καινοτομία για να μπορεί να δράσει αποτελεσματικά για το μέλλον της πατρίδας μας, τώρα που προετοιμάζεται μέσω της ελληνικής ΑΟΖ. Διότι σιγά-σιγά, ο ελληνικός λαός μετά από όλα όσα είχε ακούσει για την απουσία οποιουδήποτε ίχνους υδρογονανθράκων στην ελληνική ΑΟΖ, κατάλαβε την πραγματικότητα με την έρευνα και τα σεισμικά της νορβηγικής εταιρείας PGS και ξέρει πλέον ποιος έλεγε την αλήθεια. Τώρα επιπλέον έχουμε ήδη δείξει κοιτάσματα στόχους, τα οποία προσδιορίζουν και την κατεύθυνση των ερευνών που θα ακολουθήσουμε. Έτσι πρέπει να παρθεί η στρατηγική απόφαση όσον αφορά στο Υπουργείο Ενέργειας για να είμαστε έτοιμοι για τα επόμενα βήματα μετά τη θέσπιση και την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ. Διότι όλα αυτά τα μεγέθη είναι πολλά και η πατρίδα μας πρέπει να έχει τα απαραίτητα εργαλεία για να είναι ικανή να παίξει και τον νέο της γεωπολιτικό ρόλο στη Μεσόγειο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα αποθέματα της Ελλάδας είναι στρατηγικά ακόμα κι αν υπολογίσουμε μόνο αυτά που είναι συμβατικά ενώ ξέρουμε ήδη πόσο σημαντικοί είναι οι υδρίτες μεθανίου. Έτσι το αρμόδιο Υπουργείο που θα είναι το Υπουργείο Ενέργειας θα πρέπει να διαμορφωθεί για να είναι αποτελεσματικό και αυστηρό στη διαχείριση, η οποία πρέπει να γίνεται πάντα με σεβασμό προς τους ανθρώπους και το περιβάλλον για να μας απαλλάξει από άλλες αθλιότητες και βαρβαρότητες που προσπαθούν να καταπατήσουν όχι μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και τα δικαιώματα της γης μας. Το Υπουργείο Ενέργειας θα πρέπει να είναι η νέα αιχμή του δόρατος του Ελληνισμού που δεν γονατίζει.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=11887&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελληνική ΑΟΖ και Υπουργείο Ενέργειας"

Η Ελλάδα θα επανακάμψει στην Αν.Μεσόγειο

Πως η Ελλάδα θα επανακάμψει στην Αν.Μεσόγειο.----Πριν λίγο καιρό αναλύοντας πτυχές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, έκρινα πως διερχόμαστε μία φάση αδράνειας που ενδέχεται να μας στοιχίσει ακριβά. Οι τελευταίες εξελίξεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Αν υπάρχει ένα δίδαγμα από τις τελευταίες εξελίξεις για την ελληνική διπλωματία είναι πως όσο εύκολα χτίζονται οι εθνικοί μύθοι (βλ. άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ) άλλο τόσο εύκολα καταρρέουν. Από τα περισπούδαστα περί στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ, αρκούσε μία προσπάθεια αναθέρμανσης των σχέσεων του τελευταίου με την Τουρκία για να σπεύσουν ορισμένοι να αναζητήσουν εκ νέου αναθεώρηση της πολιτικής μας στην περιοχή.

Δεν υπερτιμώ ούτε υποτιμώ την απόπειρα μερικής αποκατάστασης των σχέσεων Άγκυρας-Τελ Αβίβ. Είναι μία εν εξελίξει διαδικασία που θα πάρει χρόνο εφόσον το προηγούμενο διάστημα δημιουργήθηκε ψυχολογικό χάσμα, θα δοκιμαστεί δεδομένων των διϊστάμενων συμφερόντων τους σε μία σειρά από ζητήματα, και το πιθανότερο δεν πρόκειται, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον, να ανατρέψει τις περιφερειακές ισορροπίες.

Τα σοβαρά κράτη, όπως το Ισραήλ, δεν προσεγγίζουν τις σχέσεις τους με λογικές αμοιβαίου αποκλεισμού, δηλαδή πως η βελτίωση των σχέσεων με την Τουρκία περνάει μέσα από το πάγωμα των αντίστοιχων με την Ελλάδα και την Κύπρο. Και ακόμη και αν δεχτούμε πως οι Ισραηλινοί μας χρησιμοποίησαν για να να πιέσουν τους Τούρκους, αυτό είναι μία ευρέως διαδεδομένη τακτική στις διεθνείς σχέσεις. Μακάρι και εμείς να παραδειγματιζόμασταν και να επιδεικνύαμε αντίστοιχη ευελιξία αντί να υποτάσσουμε τις σχέσεις μας σε λογικές μηδενικού αθροίσματος ή σε παλαιολιθικές αντιλήψεις ότι για να είμαστε αρεστοί στη χώρα Α πρέπει να μην αναπτύσσουμε τις επαφές μας με τη χώρα Β.

Η συνεργασία Άγκυρας-Τελ Αβίβ στον οικονομικό τομέα θα επανακτήσει τη δυναμική της. Ενδεχομένως να υπάρξει ανάκαμψη και του τουριστικού ρεύματος Ισραηλινών προς την Τουρκία. Όμως, το κομμάτι της ενεργειακής συνεργασίας έχει περιορισμούς, που προκύπτουν κυρίως από το γεγονός ότι η γείτονα χώρα δεν νοείται ούτε αξιόπιστη, ούτε προβλέψιμη, ούτε προσανατολισμένη στις ανάγκες της Ευρώπης. Όλα αυτά, αν υποθέσουμε ότι το Ισραήλ επιδιώξει να εξάγει μέρος των ποσοτήτων του στην ΕΕ, λειτουργούν αποτρεπτικά για την επιλογή της τουρκικής οδού. Αν, μάλιστα, προσθέσουμε τον εύλογο σκεπτικισμό πολλών εντός και εκτός Ευρώπης για τις συνέπειες μετεξέλιξης της Άγκυρας σε ενεργειακό «πνεύμονα» της Γηραιάς Ηπείρου, αντιλαμβανόμαστε ότι η κύρια χρησιμότητα της για το Ισραήλ και τους λοιπούς παραγωγούς της περιοχής συνίσταται στο μέγεθος και τη δίψα της αγοράς της και όχι στο ρόλο ως δυνητικού κόμβου. Σε αυτή την περίπτωση, το όφελος για Ισραηλινούς και Τούρκους θα είναι αμοιβαίο.

Οι μεν πρώτοι θα μπορούν να διαθέσουν το αέριό τους σε μία μεγάλη γειτονική αγορά και οι δεύτεροι να απορροφήσουν ποσότητες σε χαμηλότερες τιμές από ότι τις προμηθεύονται αυτή τη στιγμή από Ρωσία και Αζερμπαϊτζάν. Η τροφοδοσία, πάντως, της ευρωπαϊκής αγοράς μέσω αγωγού που θα διέρχεται την τουρκική επικράτεια είναι μία σύνθετη απόφαση με αρκετές παραμέτρους όπως: οι οικονομίες κλίμακος, η ρευστότητα των διμερών σχέσεων, η προβλεψιμότητα και αξιοπιστία των εμπλεκόμενων πλευρών, ο περιορισμός του ρίσκου που θα ελκύσει το ενδιαφέρον εταιρειών που θα διευκολύνουν χρηματοδοτικά στην υλοποίηση, ο περιορισμός ενδεχόμενων νομκών κωλυμμάτων, η διεύρυνση των εναλλακτικών αντί της δημιουργίας νέων ολιγοπωλίων (είτε προμηθευτών είτε διαμετακομιστών). Όλα αυτά θα προσμετρηθούν στην τελική απόφαση, εφόσον ένας προμηθευτής δεν ορίζει μόνος του τις τύχες ενός project, αλλά καλείται να το εντάξει σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο με την αγορά ενέργειας να επιζητά βεβαιότητες και διασφαλίσεις για αδιάλειπτη ροή του προϊόντος. Επιπρόσθετα, θα θελήσει, άραγε, το Ισραήλ να ενδυναμώσει εμμέσως την Τουρκία (που επιδιώκει την περιφερειακή ηγεμονία) δίνιντας της πρόσβαση στις πηγές ενέργειας της περιοχής; Ή εκτιμούν οι διαχρονικά καχύποπτοι Ισραηλινοί ότι η ενεργειακή συνεργασία με την Τουρκία θα κατευνάσει τις βλέψεις της, χάριν της εμπέδωσης ενός κλίματος εμπιστοσύνης; Και πώς συνδέονται στην ευρύτερη εξίσωση οι ήδη προχωρημένες συνέργειες με την Κύπρο αλλά και η δυναμική που αναπτύχθηκε τα τελευταία τρία χρόνια με την Ελλάδα, που προσφέρει στο Τελ Αβίβ το απαιτούμενο στρατηγικό βάθος;

Εντούτοις, για να αποτρέψουμε δυσμενείς για τον ευρύτερο ελληνισμό καταστάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, οφείλουμε αφενός να καταστούμε χρήσιμοι για τους ισχυρούς δρώντες (εντός και εκτός περιοχής), αφετέρου να «δέσουμε» τις σχέσεις μας υπό το κοινό συμφέρον, που ποικίλει ανάλογα την περίπτωση. Δεν μπορεί να δεχόμαστε στωικά το γεγονός ότι η Τουρκία συνομιλεί με σχεδόν όλες τις μεγάλες δυνάμεις τόσο για διεθνή όσο και περιφερειακά ζητήματα, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που θα θελήσει να εξαργυρώσει τις υπηρεσίες της σε ανταλλάγματα στο Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά.

Πρέπει αφού εντοπισουμε τα σημεία ενδιαφέροντος, να δούμε επισταμένως πως εμείς μπορούμε να προσφέρουμε (ασφαλώς με το γεωπολιτικό αζημίωτο) τις υπηρεσίες μας, εξελισσόμενοι σε μέρος της λύσης προβλημάτων που ταλανίζουν την περιφέρεια αντί σε μέρος του ίδιου του προβλήματος.

Και αν η χρησιμότητα της γειτονικής Τουρκίας είναι αδιαμφισβήτητα μεγαλύτερη της δικής μας σε θέματα όπως η Συρία και το Ιράν, στο ενεργειακό (και τις προεκτάσεις του) η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει λόγο και ρόλο.

Να αναλάβει πρωτοβουλίες με ευρωπαϊκό πρόσημο, καταδεικνύοντας αφενός την προσήλωση της στις ανάγκες της Ένωσης, αφετέρου την ικανότητα της να συν-διαμορφώνει τις περιφερειακές εξελίξεις προς όφελος της ΕΕ. Εντός του εν λόγω πλαισίου θα πρέπει να αναδείξει τη σημασία της Ανατολικής Μεσογείου για την ασφάλεια τροφοδοσίας της Ευρώπης και να «κουμπώσει» σε αυτή την προοπτική τον καθοριστικό ρόλο Κύπρου και Ελλάδας, τόσο χάριν ωριμότητας επιχειρηματικών σχεδίων όσο και της ευρωπαϊκής τους ταυτότητας. Η προχωρημένη συνεργασία ενός κράτους-μέλους, όπως η Κύπρος, σε πρώτη φάση με το Ισραήλ και ακολούθως με άλλα κράτη της περιοχής (π.χ. Λίβανος) την καθιστά ένα ελκυστικό προμηθευτή, ενώ η «προβλέψιμη» Ελλάδα αποδυναμώνει αισθητά τον μονοπωλιακό ρόλο της Τουρκίας ως κόμβου μεταφοράς για όλα τα μη ρωσικά σχέδια του νότιου ευρωπαϊκού ενεργειακού διαδρόμου, δημιουργώντας μία περισσότερο αξιόπιστη εναλλακτική για τη διαμετακόμιση αερίου.

Να προωθήσει την πρόταση για τις το δυνατόν μεγαλύτερες συγκλίσεις μεταξύ των κρατών της περιοχής ως προαπαιτούμενου για την προσέλκυση των αναγκαίων κεφαλαίων και της απαραίτητης τεχνογνωσίας, χωρίς, ομως εκπτώσεις στα εθνικά θέματα. Στην πορεία επίτευξης συνεργειών η Αθήνα πρέπει να είναι σε θέση οδηγού, αξιοποιώντας στο έπακρο όλα τα πλεονεκτήματά της ως έντιμου διαμεσολαβητή. Δεν θα λύσει το Παλαιστινιακό ή το Κυπριακό αλλά μπορεί να συμβάλει στην εξομάλυνση των προβληματικών σχέσεων μεταξύ κρατών της περιοχής.

Να κινηθεί υπερβατικά και πέρα από αποκλεισμούς ώστε να μη δώσει άλλοθι σε όποιους επιθυμούν να αυτοαποκλειστούν, να το πράξουν επιχειρηματολογώντας σε βάρος μας. Συνάμα, να εκθέσει σε όλα τα επίπεδα τα κράτη που προσπαθούν να ενισχύσουν τις θέσεις τους δια της αποσταθεροποίησης ή της απειλής αλλαγής του status quo σε περίπτωση που δεν γίνουν σεβαστές οι επιθυμίες τους. Όταν μιλούμε για την ανάγκη ομαλοποίησης της κατάστασης, ασφαλώς δεν πρέπει να εννοούμε μία ευκαιριακή διαδικασία με συγκεκριμένους αποδέκτες αλλά μία συνολικά –και έμπρακτα- καλή διάθεση ουσιαστικής αποκλιμάκωσης χωρίς τελεσίγραφα και ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα.

Αναρωτιέμαι, συνεπώς, κατά πόσο εντάσσονται σε αυτή τη λογική οι κυρώσεις σε βάρος εταιρειών που «διανοήθηκαν» να δραστηριοποιηθούν στους διαγωνισμούς της μόνης νόμιμης και καθολικά αναγνωρισμένης κρατικής οντότητας, ή η έμπρακτη συστηματική αμφισβήτηση της κυριαρχίας τρίτων κρατών μέσω της απόπειρας δημιουργίας τετελεσμένων; Έτσι, άραγε, οραματίζονται οι ΗΠΑ την εξισορρόπηση των διαφορών προκειμένου να αποφύγουν κλυδωνισμούς που θα θέσουν σε αμφισβήτηση την ικανότητα τους να ορίζουν τα δρώμενα; Με τρόπο που το συμφέρον των κείμενων κρατών περνάει μέσα από την «αναγκαστική» συνεννόηση με την Τουρκία, μόνο και μόνο επειδή η τελευταία αναδεικνύεται εκ νέου σε κρίσιμη μεταβλητή για την εξυπηρέτηση των σχεδιασμών της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής;

Μία –η μοναδική προς το παρόν- υπερδύναμη κινδυνεύει να υπονομεύσει τα συμφέροντα της αν κινείται και δρα με οπορτουνιστικούς όρους και δη όταν ενισχύει τις αβεβαιότητες, περιφρονώντας άλλους εταίρους της στην περιοχή, τα συμφέροντα των οποίων πλήττονται από το «ελευθέρας» που αυτή προσφέρει στην Άγκυρα. Αλήθεια, η καλοπροαίρετη Τουρκία σε τι προτίθεται να υποχωρήσει έναντι Ελλάδας και Κύπρου προκειμένου να κάνει το χατίρι των Αμερικανών που μοιάζουν να επιζητούν νέα μοντέλα συνεργασίας;

Αυτό πρέπει εγκαίρως και ανερυθρίαστα να το γνωστοποιήσουμε στην Ουάσιγκτον, προτού αναγκαστούμε να αναθεωρήσουμε τη δική μας πολιτική στην περιοχή, ακόμη και αν έτσι διχάσουμε τους εταίρους μας, που ασφαλώς δεν επιθυμούν να ανοίξουν ένα ακόμη μέτωπο ενός έτσι και αλλιώς δοκιμαζόμενου εταίρου. Άλλωστε, σε περίπτωση που καλλιεργηθεί η εικόνα ενός περιφερειακού κενού ασφαλείας, με κάποιον τρόπο και από κάποιους αυτό θα πρέπει να καλυφθεί.

Με αφορμή τα παραπάνω, δεν θα πρέπει να διαλανθάνει την προσοχή μας ότι όσο περισσότερο δεδομένο θεωρείται ένα κράτος τόσο περιορίζονται (επί το δραματικότερον) τα περιθώρια των διαπραγματευτικών του ελιγμών. Αν, μάλιστα συνειδητά παραμένει απλός θεατής των εξελίξεων, τότε η διαμόρφωση εθνικών θέσεων και η αποτελεσματικότερη προώθηση τους μέσω μίας στιβαρής και συγκροτημένης διπλωματίας καθίστανται περιττή πολυτέλεια! Έχουμε, όμως, ως έθνος, την πολυτέλεια της αδράνειας;


*Ο δρ Κωνσταντίνος Φίλης είναι διευθυντής Ερευνών του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

http://www.onalert.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ελλάδα θα επανακάμψει στην Αν.Μεσόγειο"

ΠΩΣ ΣΩΘΗΚΑΝ ΤΑ ΕΚΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ Εθν. Αρχ. ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

 

Οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη γι' αυτούς που προνόησαν και μόχθησαν για τη σωτηρία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.                            Τα θαμμένα αγάλματα του πολέμου. Τότε που λειτουργούσε το κράτος          Επί έξι μήνες πριν από την εισβολή των Γερμανών μια ομάδα από εργάτες και αρχαιολόγους έσκαβε τα δάπεδα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου για να θάψει εκεί ό,τι πολυτιμότερο έχει η Αθήνα: τους κούρους και τις ληκύθους της.            Την Κυριακή 27 Απριλίου 1941 τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής κατέλαβαν την Αθήνα. Την επομένη, νωρίς το πρωί, οι Γερμανοί αξιωματικοί που ανέβηκαν με φόρα τα μαρμάρινα σκαλιά του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου διαπίστωσαν με έκπληξη ότι παραλάμβαναν ένα κτίριο άδειο. Δεν βρήκαν πουθενά ούτε ίχνος από τα χιλιάδες πολύτιμα εκθέματα που κοσμούσαν το μεγαλύτερο μουσείο της χώρας τα προηγούμενα εξήντα χρόνια της λειτουργίας του. Αντί για αγάλματα, στέκονταν μπροστά τους παγωμένοι και ανέκφραστοι οι λιγοστοί αρχαιολόγοι και οι φύλακες που είχαν βάρδια εκείνη την ώρα. Στις επίμονες ερωτήσεις τους, εκείνοι απάντησαν σιβυλλικά, ότι τα αρχαία είναι εκεί όπου όλοι γνωρίζουν, κάτω από τη γη. Και είναι αλήθεια ότι τα αρχαία είχαν μόλις επιστρέψει ξανά στο χώμα, δηλαδή στη μοναδική κιβωτό του κόσμου στην οποία θα μπορούσαν να παραμείνουν ασφαλή. Η εύθραυστη ευρωπαϊκή τάξη του Μεσοπολέμου ήταν αισθητή στις ελληνικές κυβερνήσεις πολύ καιρό πριν από την κήρυξη του πολέμου. Από το 1937 η κυβέρνηση Μεταξά είχε ξεκινήσει αλληλογραφία με τη Διεύθυνση Αρχαιοτήτων του υπουργείου Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας, προκειμένου να εκπονηθεί από κοινού ένα πλήρες σχέδιο διαφύλαξης των αρχαίων από τις αεροπορικές επιδρομές και από το ενδεχόμενο των οδομαχιών εντός των πόλεων. Στην επίμονη απαίτηση του κράτους να συνταχθούν κατάλογοι και να ταξινομηθούν τα αρχαία σε κατηγορίες με βάση τη σπουδαιότητά τους οι αρχαιολόγοι της Υπηρεσίας υποστήριζαν σταθερά ότι δεν υπήρχε δυνατότητα επιλογής και ότι όλα τα αρχαία (εκτεθειμένα και αποθηκευμένα) έπρεπε να διασωθούν σε περίπτωση πολέμου. Μάλιστα, ο Νικόλαος Κυπαρίσσης, Έφορος Αρχαιοτήτων Αθηνών (Αττικής και Μεγαρίδος εκτός Πειραιώς), σε εμπιστευτική του έκθεση προς το υπουργείο στις 11 Αυγούστου 1937 αναφέρει ότι, αντί να δαπανηθούν μεγάλα ποσά για την κατασκευή καταφυγίων για ορισμένα από τα αρχαία, θα ήταν προτιμότερο να μεταφερθούν σε νέους χώρους φύλαξης, ασφαλείς από φωτιά και βομβιστικές επιθέσεις, σε κηρυγμένες «αρχαιολογικές πόλεις», οι οποίες με διεθνείς συμβάσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ιερές και απαραβίαστες. Και υπέδειξε την περιοχή της Ακρόπολης ως μία από αυτές. Ωστόσο, η πραγματικότητα διέλυσε τις ελπίδες και τις λιγοστές αμφιβολίες για το επερχόμενο κακό. Οι προετοιμασίες για την αντιμετώπιση του κινδύνου των καταστροφών εντείνονταν με την πάροδο του χρόνου. Στις 18 Ιουνίου 1940 ο υφυπουργός Παιδείας Ν. Σπέντζας ανακοίνωσε με εμπιστευτικό του έγγραφο ότι «Από σήμερον απαγορεύομεν την χορήγησιν κανονικών αδειών, κατόπιν αποφάσεως του Υπουργικού Συμβουλίου». Με την κήρυξη του πολέμου τέσσερις μήνες μετά, η Αρχαιολογική Υπηρεσία αντέδρασε αστραπιαία. Με έγγραφό της στις 11 Νοεμβρίου 1940 που απεστάλη σε όλες τις τοπικές διευθύνσεις, εξέδωσε ειδικές τεχνικές οδηγίες «διά την προστασίαν των αρχαίων των διαφόρων μουσείων από τους εναερίους κινδύνους». Σε αυτές προβλέπονταν δύο τρόποι ασφάλισης των ογκωδών και μη μετακινήσιμων εκθεμάτων. Ο πρώτος ήταν «διά της περικαλύψεως του αγάλματος διά γαιοσάκκων, αφ' ου προηγουμένως τούτο περιβληθή δι' ενός ξυλίνου ικριώματος επενδεδυμένου διά σανίδων ως το υπόδειγμα» και ο δεύτερος, που προκρίθηκε ως αποτελεσματικότερος, με την κατάχωση των αγαλμάτων εντός του δαπέδου της αίθουσας ή στην αυλή του μουσείου ή σε περιφραγμένες αυλές και υπόγεια δημόσιων ιδρυμάτων. Η μέθοδος της κατάχωσης, μάλιστα, δινόταν με κάθε λεπτομέρεια. Τα αγάλματα έπρεπε να αποτεθούν στον πυθμένα του ορύγματος που ήταν επενδεδυμένο με οπλισμένο σκυρόδεμα, σε οριζόντια θέση (σαν νεκρά σώματα σε τάφο), να καλυφθούν με αδρανή υλικά και το όρυγμα να σφραγιστεί με πλάκα τσιμέντου. Για τα χάλκινα και για τα πήλινα προβλεπόταν η φύλαξη εντός κιβωτίων επενδεδυμένων με κερόχαρτο ή πισσόχαρτο για τον φόβο της υγρασίας. Η απόκρυψη του Κούρου του Σουνίου ΕΑΜ 2720 στο όρυγμα που είχε διανοιχθεί μπροστά από το βάθρο του. (Φωτογραφικό Αρχείο Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου). Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο σήμανε συναγερμός. Με υπουργική απόφαση συστάθηκε η Επιτροπή Απόκρυψης και Ασφάλισης των εκθεμάτων του, με επικεφαλής τρεις Αρεοπαγίτες και μέλη τον γραμματέα της Αρχαιολογικής Εταιρείας Γεώργιο Οικονόμο, τον προσωρινό διευθυντή του μουσείου Αναστάσιο Ορλάνδο, τον καθηγητή Σπυρίδωνα Μαρινάτο, τους εφόρους Γιάννη Μηλιάδη καιΣέμνη Καρούζου, την επιμελήτρια Ιωάννα Κωνσταντίνου και ορισμένους μηχανικούς και αρχιτέκτονες του υπουργείου. Στην ομάδα προστέθηκαν και εθελοντές, όπως ο διευθυντής του Αυστριακού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Otto Walter, ο Βρετανός αρχαιολόγος Allan Wace και o ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης, που ήταν τότε πρωτοετής φοιτητής Αρχαιολογίας. «Πολύ πρωί, πριν να δύσει η σελήνη, συγκεντρώνονταν στο μουσείο όσοι είχαν αναλάβει την εργασία τούτη. Νύχτα έφευγαν το βράδυ για να πάνε στα σπίτια τους» γράφει χαρακτηριστικά η Μεγάλη (για όσους γνωρίζουν) Σέμνη Καρούζου. Η φύλαξη των γλυπτών γινόταν ανάλογα με το μέγεθος και τη σημασία του καθενός. Τα μεγαλύτερα από αυτά παρατάσσονταν όρθια σε βαθιά ορύγματα που είχαν ανοιχτεί στα δάπεδα των βόρειων αιθουσών του μουσείου, το οποίο ήταν, άλλωστε, θεμελιωμένο πάνω στον μαλακό βράχο. Για την κάθοδο των αγαλμάτων στα ορύγματα χρησιμοποιήθηκαν αυτοσχέδιοι ξύλινοι γερανοί, τους οποίους χειρίζονταν αδιάκοπα οι τεχνίτες του μουσείου. Τα ορύγματα, που έμοιαζαν με πολυάνδρια, δηλαδή με ομαδικούς τάφους, συγκέντρωσαν ένα σαστισμένο πλήθος μορφών, σαν αυτό που εικονίζεται στην πιο πολύτιμη από τις φωτογραφίες του ομώνυμου αρχείου του μουσείου. Ανάμεσα στις μορφές των αγαλμάτων, που στέκονται αμήχανα στον νέο τους τάφο, βρίσκεται κι ένας από τους ανώνυμους πρωταγωνιστές του Έπους της Απόκρυψης. Ένας τεχνίτης του μουσείου που κοιτά αφηρημένα τον φακό. Κι έτσι όπως συμμερίζεται την αβέβαιη μοίρα των ημερών, καταλήγει να μην ξεχωρίζει από το πλήθος τριγύρω. «Αν καμιά ζημιά δεν έγινε στα μάρμαρα, παρόλες αυτές τις μετακινήσεις, οφείλεται τούτο κυριότατα στο ότι προϊστάμενος του συνεργείου των εργατών ήταν τότε, έως και στα πρώτα χρόνια ύστερ' από τον πόλεμο, ο παλαιός, έμπειρος και αφοσιωμένος γλύπτης των ελληνικών μουσείων Ανδρέας Παναγιωτάκης»αφηγείται η Σέμνη Καρούζου. Η δουλειά γινόταν στα υπόγεια του μουσείου. Τα αγάλματα τοποθετούνταν σαν άνθρωποι σε διαδήλωση. Τον Οκτώβριο του 1940, όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος, μόλις είχα εγγραφεί στο πανεπιστήμιο, πρωτοετής φοιτητής» θυμάται σε συνέντευξή του ο ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης. «Η απόκρυψη είχε ήδη αρχίσει κι εγώ προσέφερα την εθελοντική μου εργασία. Με έβαλαν σε μία από τις αποθήκες, όπου υπήρχαν τεράστια κασόνια. Η δουλειά μου ήταν να τυλίγω ταναγραίες σε παλιές εφημερίδες και με μεγάλη προσοχή να τις τοποθετώ στα κασόνια. Μετά, τη δουλειά συνέχιζε η ειδική επιτροπή που είχε συσταθεί. Όλοι δουλεύαμε ενάντια στον χρόνο, με τον φόβο της εισβολής των Γερμανών, και βέβαια με τεράστια προσοχή. Οι Ταναγραίες τυλίγονταν εύκολα. Όμως τα αγγεία έσπαγαν ακόμα πιο εύκολα. Η δουλειά γινόταν στα υπόγεια του μουσείου. Τα αγάλματα τοποθετούνταν σαν άνθρωποι σε διαδήλωση. Στη συνέχεια χυνόταν πάνω τους άμμος που ξεχώριζε το ένα από το άλλο και τα σκέπαζε και από πάνω έπεφτε πλάκα τσιμέντο. Τα παράθυρα των υπόγειων χώρων τα φράζανε με τσουβάλια από άμμο. Με αυτό τον τρόπο δεν μπορούσαν να πάθουν τίποτε από αεροπορική επιδρομή». Τα ξύλινα κιβώτια με τα πήλινα αγγεία και τα ειδώλια, καθώς και με τα χάλκινα έργα, τοποθετούνταν στις ημιυπόγειες αποθήκες της επέκτασης του μουσείου, που είχε μόλις ολοκληρωθεί προς την οδό Μπουμπουλίνας. Μετά τη συμπλήρωση των χώρων, τα δωμάτια γεμίζονταν μέχρι την οροφή με στεγνή άμμο, προκειμένου να αντέξουν τη διάρρηξη της τσιμεντένιας πλάκας της οροφής τους από ενδεχόμενο βομβαρδισμό. Ένα στιγμιότυπο αυτής της εργασίας του εγκιβωτισμού αποτυπώθηκε σε μία ξεχωριστή φωτογραφία, τη μόνη που εικονίζει τους τεχνίτες του μουσείου σε μια στιγμή ανάπαυλας να κοιτούν ανέκφραστοι τον φακό, ανθρώπους που αναρωτιέται κανείς για την τύχη τους τους σκληρούς μήνες της αθηναϊκής Κατοχής. Η Σέμνη Καρούζου διέσωσε το όνομα ενός από αυτούς: «Σε όλη την εργασία του ξεριζώματος και του εγκιβωτισμού των αρχαίων της Συλλογής Αγγείων και Μικροτεχνημάτων πρωτοστατούσε ο μακαρίτης αρχιτεχνίτης Γεώργιος Κοντογιώργης, ένας από τους τεχνίτες που τόσα προσέφεραν και προσφέρουν στην ανάδειξη και την ασφάλεια των αρχαίων». Ταυτόχρονα με τα αρχαία εγκιβωτίστηκαν και οι πολύτιμοι κατάλογοι του μουσείου, δηλαδή τα βιβλία καταγραφής και τεκμηρίωσης των αρχαιοτήτων του. Τα κιβώτια αυτά παραδοθήκαν στον γενικό ταμία της Τράπεζας της Ελλάδος στις 29 Νοεμβρίου 1940. Στις 17 Απριλίου 1941, στο κεντρικό κατάστημα της ίδιας τράπεζας, υπογράφηκε το πρωτόκολλο παράδοσης και παραλαβής των ξύλινων κιβωτίων με τα χρυσά και με τα άλλα πολύτιμα ευρήματα των Μυκηνών. Ήταν η πράξη του τέλους μιας εξάμηνης επιχείρησης που πέτυχε να ασφαλίσει τον αμύθητο πλούτο του μεγαλύτερου μουσείου της χώρας. «Η όψη του μουσείου τον Απρίλη του 1941, γυμνωμένου από όλο το περιεχόμενό του, ήταν μια εικόνα ερήμωσης. Οι τοίχοι γυμνοί, τα δάπεδα πολλών αιθουσών σκαμμένα, οι προθήκες άδειες». Ήταν η εικόνα που αντίκρισαν οι Γερμανοί αξιωματικοί το πρωί της Δευτέρας 28 Απριλίου. Της πρώτης μέρας της αθηναϊκής Κατοχής. Ένα από τα ορύγματα με τα αμήχανα πλήθη των αγαλμάτων. Στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν το μουσείο δεν παρέμεινε έρημο. Καταλήφθηκε από δημόσιες υπηρεσίες. Στη μεγάλη Μυκηναία Αίθουσα στεγάστηκε η Κρατική Ορχήστρα. Σε ένα μεγάλο μέρος της δυτικής πλευράς, δεξιά από την είσοδο, εγκαταστάθηκε το Κεντρικό Ταχυδρομείο. Στις αίθουσες του πρώτου ορόφου επί της οδού Μπουμπουλίνας λειτούργησαν οι υπηρεσίες του υπουργείου Πρόνοιας, ενώ σε μια αίθουσα του παλαιού κτιρίου προς την οδό Τοσίτσα εγκαταστάθηκε μια ειδική Υγειονομική Υπηρεσία, απ' όπου«περνούσαν υποχρεωτικά δυστυχισμένες νέες γυναίκες, απόκληρες της κοινωνίας» όπως διασώζει η Σέμνη Καρούζου. Σε μια γωνιά του νέου κτιρίου έμεινε λιγοστός χώρος για τα γραφεία των υπαλλήλων του μουσείου, όπου συγκεντρώθηκε η άχρηστη πια σκευή του, το πλήθος των άδειων προθηκών, ορισμένοι πίνακες της Εθνικής Πινακοθήκης και τα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Σε ένα από τα υπόγεια της νέας πτέρυγας παρασκευαζόταν το συσσίτιο των φυλάκων και των αρχαιολογικών υπαλλήλων, με τα πυκνά ίχνη από τους καπνούς του να παραμένουν μέχρι σήμερα σε σημεία της οροφής. Παρά την απώλεια του χαρακτήρα του, το κτίριο παρέμεινε αλώβητο μέχρι το τέλος της Κατοχής. Ως τις «ημέρες του δεκεμβριανού εφιάλτη», όταν οι «πολυβολισμοί των αεροπλάνων» κατέκαψαν μέρος της ξύλινης στέγης του και ένα τμήμα του πρώτου ορόφου διαμορφώθηκε σε φυλακές των κρατουμένων. Ορισμένοι από τους διάτρητους από τις οβίδες τοίχους διατηρούνται ακόμα και σήμερα, μεταξύ των γραφείων όπου εργάζεται το προσωπικό του Μουσείου. Και παρά τη μακρά και επίπονη αποκατάσταση του κτιρίου και των εκθέσεών του τα μεταπολεμικά χρόνια, ήσαν πολλές οι κρυμμένες εκπλήξεις που έρχονταν σποραδικά στο φως. Ακόμα και η δεύτερη, εκ βάθρων ανακαίνισή του, που ολοκληρώθηκε πρόσφατα, ήταν η αφορμή να ανακαλυφθούν και άλλα από τα καλά θαμμένα μυστικά του. Να ήταν, άραγε, τα τελευταία; Ζώντας και δουλεύοντας κανείς ανάμεσα σε αυτούς τους τοίχους, γνωρίζει πως δεν του επιτρέπεται να διατυπώνει τέτοιες εκφράσεις χρονικής βεβαιότητας. Στιγμιότυπο από τον εγκιβωτισμό του αμφορέα Α 803. ΠΗΓΕΣ: Βενάρδου Ε., Μια απόκρυψη αλλιώτικη από τις άλλες. Επιχείρηση «Κρυμμένοι Θησαυροί». Διαθέσιμο στο www.psaxtiria.net/forum/archive/index.php/t-2897.html Καλτσάς Ν., «Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο», Αθήνα 2007, 20. Διαθέσιμο στο www.latsis-foundation.org/megazine/publish/ebook.php?book=31&preloader=1 Καρούζου Σ., «Σύντομη Ιστορία του Εθνικού Μουσείου», στο Καρούζου Σ., Εθνικόν Αρχαιολογικόν Μουσείον, Συλλογή Γλυπτών, Περιγραφικός Κατάλογος, Αθήναι 1967, ια'-κ'. Καρούζου Σ., «Το Εθνικό Μουσείο από το 1941», το Μουσείον 1 (2000), 5-14. (Πρόκειται για την εκ νέου δημοσίευση του κειμένου της Σ. Καρούζου, που περιλήφθηκε στα Πρακτικά του Α' Συνεδρίου του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, Αθήνα 30 Μαρτίου-3 Απριλίου 1967, Αθήνα 1984, 52-63). Νικολακέα Ν., «Η προστασία των αρχαιοτήτων κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο», στο Τσιποπούλου Μ. (επιμ.), «.Ανέφερα Εγγράφως», Θησαυροί του Ιστορικού Αρχείου της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, Αθήνα 2008, 57-59. Πασχαλίδης Κ., «Η ίδρυση, η ιστορία και οι περιπέτειες του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, 130 χρόνια λειτουργίας σε μία διάλεξη». Διαθέσιμο στο www.blod.gr/lectures/Pages/viewlecture.aspx?LectureID=737#.UTcIWTbYhgU.facebook Πετράκος Β.Χ., «Τα αρχαία της Ελλάδος κατά τον πόλεμο 1940-1944», Ο Μέντωρ 31 (1994), 73-185. Σάλτα Μ., «Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο», στο Γαρουφαλής Δ.Ν., Κωνσταντινίδη-Συβρίδη Ε. (επιμ.), Η Αρχαιολογία στην Ελλάδα. Οι μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 20ού αιώνα και οι θησαυροί των ελληνικών μουσείων, Αθήνα 2002, 116-119 (Σειρά: Ιστορία των Πολιτισμών Νο2, του περιοδικού «Corpus») Φλέσσα Β., Στα Άκρα, συνέντευξη με τον ακαδημαϊκό Σ. Ιακωβίδη στη Νέα Ελληνική Τηλεόραση (ημέρα προβολής: Παρασκευή 26/10/2012, ώρα: 23:00). Διαθέσιμο στο www.ert.gr/webtv/net/item/8196-Spyros-Iakwbidhs-Archaiologos-Akadhmaikos-26-10-2012#.UUo0TDfQ709 Χριστοπούλου Α., «Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και Νεότερη Ελλάδα. Παράλληλες Ιστορίες», «Αρχαιολογία & Τέχνες» 113 (Δεκέμβριος 2009), 5-10. Ο Κώστας Πασχαλίδης είναι Ιστορικός και Αρχαιολόγος, Επιμελητής Αρχαιοτήτων στην Προϊστορική Συλλογή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Πηγή: www.lifo.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΩΣ ΣΩΘΗΚΑΝ ΤΑ ΕΚΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ Εθν. Αρχ. ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ"