GREEK SURNAMES

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

ΛΕΞΙΚΟ ΠΡΩΤΟΓΟΝΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

ΛΕΞΙΚΟ ΠΡΩΤΟΓΟΝΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
*Οι αστερίσκοι δείχνουν τις πρώτες συλλαβές –έννοιες του πρωτανθρώπου με την προσωδιακή τους υπόσταση και το βοηθητικό δίγαμμα F.
Οι λέξεις που καταγράφονται, περιλαμβάνουν πρωτόγονες αρχικές συλλαβές, λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν από την Ήπειρο, Παξοί-Κέρκυρα, Νησιά, μακρινή περιφέρεια, Τσακώνικα, Κυπριακά κλπ.
Λέξεις που χρησιμοποιούνται ακόμη σήμερα αλλά και με διαφορετική έννοια όπως:Βους=χρυσός, Άνθιος=Το κοίλον άντρον, ίππος=ύψος κλπ.
Δώσαμε προτεραιότητα στα τοπωνύμια διότι σύμφωνα με τους μεγάλους ερευνητάς “αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις”.
Α
*Α=Ο άνθρωπος πρώτα ανέπνευσε κι έπειτα έβγαλε ακαθόριστα τον φθόγγο Ααα! Όταν γεννιέται το μωρό δεν έχει καθαρή άρθρωση , μέσα από τις φωνητικές του χορδές, κλαίγοντας ακούγεται ακαθόριστα το " Ουάααα!" Με την ανάπτυξη του ανθρώπου συμπορεύτηκαν (ήχος-λόγος) ενώ παράλληλα, ακολούθησε και η ψυχική έκφραση του ανθρώπου. Δηλαδή με τον ίδιο φθόγγο Αα ή Ωο!αλλάζοντας τη χροιά της φωνής απέδιδαν και το νόημα:Ωο! (πόνος), Ωο!(για να θαυμάσει κάτι ωραίο), Ωο! (δείχνοντας ξάφνιασμα),εναλλάσοντας πότε το Ω-πότε Α. Το γλωσσικό όργανο του ανθρώπου για να μιλήσει δεν εχει άλλο τρόπο παρά μόνο χρησιμοποιώντας τα φωνήεντα και τα σύμφωνα. Αυτά απλωμένα ή στριμωγμένα θα σχηματίσουν αργότερα πάμπολες διαλέκτους. Οι φθόγγοι όταν πρωτομίλησε ο άνθρωπος μη έχοντας καθαρή άρθρωση, ήταν όπως το αγγλικό α=εϊ, το γαλλικό u που στα ελληνικά αποδίδεται πότε ου και πότε ι. Κανένα ζώο δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τη φωνή του ανθρώπου παρά μόνο ο παπαγάλος τη μιμείται χωρίς νοημοσύνη.(βλέπε Αλφάβητο, Γραμμικές Γραφές)

*Αα-Αχ=Σημαίνει ύδωρ εις την Ελληνικήν και Αχαιοί, με την ίδια έννοια εις την νήσον των Παξών, ήτις μετά της Κερκύρας και Ηπείρου αποτελεί τον όλον ομηρικόν κόσμον, στους Παξούς υπάρχει πηγή Αχάϊου της οποίας το νερό είναι ελαφρότατον έχον μεγάλας θεραπευτικάς ιδιότητας.

Άα= όχι, είναι σημερινή έκφραση Ελλήνων με κίνηση κεφαλιού προς τα πάνω. Αλλά το πρώτο α που είναι ο τόνος δεν είναι καθαρό “α”, η φωνή μας βγαίνει ακαθόριστη από τον ουρανίσκο με την αναπνοή και εκπνοή στο δεύτερο “α”.

Αά=ναί, νεωτέρα έκφραση Ελλήνων με κίνηση κεφαλιού προς τα κάτω. Όπως και στο όχι, το ίδιο γίνεται και στο ναι που ο τόνος είναι στο δεύτερο α κι ακούγεται ένα ελαφρό “χ” μαζί με το α. Γι αυτό και όσα φωνήεντα συναντάμε στις προσωδιακές λέξεις με τα πολλά ίδια φωνήεντα σίγουρα αποδίδονταν με κάποια ιδιαίτερη χροιά το ίδιο φωνήεν.

Αάαρ-αάαρα=Τα χρυσά Ηλύσια πεδία παρ’ Αιγυπτίοις.

Αάατος=Ο αβλαβής.

Άατον= Το ύδωρ της Στυγός, της κρήνης του άδου το ύδωρ.

Ααγές=Άθραυστο, ισχυρόν.

Αάλιον= Άτακτον, ακρατές

Ααρασσός=Πόλις της Πισιδίας στην Μικρά Ασία.(Στράβων)

Άασαν-αFάω= Ομηρ.λ.Έβλαψαν, βλάπτω, παραπλανώ

Αάσαι=Πολλαχώς και άγαν βλάψαι.

Αασίφρων-άασαν=Βλαβεσίφρων-έβλαψαν.

Αασιφρωνία=Φρενοβλάβεια.

* Απ-αβ-αφ=Λέξεις αναφερόμεναι εις το ύδωρ.

*Αβ ή Εβ=Κατοικία των πρώτων ανθρώπων.

*Αβ Απ=Στην πρωτοελληνική γλώσσα το ύδωρ.

Άβαθνο= Λέξις κυβευτική εν χρήσει και πληθυντικός σημαίνει το αχανές, το αμέτρητον του βάθους, το βάραθρον.

Αβάκιον -Αβακίσκος=Μικρές πλάκες. Αβάλη η=Κόλπος Παξοί

Αβας =Όρος εν τη Ερυθεία (Απολδρ.)Βλέπε λ.Ερύθεια

Άβας = Ελέγετο και ο πάππος του Θησέως εκ της θυγατρός του Δαναού Υπερμνήστρας.

Αβα, Άβας, Άβαντες. Αβαντία, Άμαντες, Άπιοι, Απία, Άβιοι-Γκάβιοι, Κάβιοι-Γάβιοι, αλλά και Επειοί- Ευβοιοί οι κατοικούντες τας Εχινάδας, δηλ.τους Παξούς.(Αθηναγόρας)

”Μακεδονία, καὶ ἐν Ἰταλίᾳ, καὶ τὸ ἐν Μυκήναις ὄρος Εὔβοιον, εἶναι ἀποικίαι τῆς ἀρχικῆς Εὐβοίας-Παξῶν, ἐξ ἥς ἔσχον καὶ τὸ ὄνομα· καὶ ἡ Χίος εἰς ἥν οἱ Ἄβαντες ἐγκατεστάθησαν εἶναι ἀντιγραφὴ ἐν πᾶσι τῆς Νήσου τῶν Παξῶν, ὡς καὶ αἱ ἐν Θράκῃ Ἄβαι, καὶ ἡ Φωκικῇ Ἄβα· καὶ οἱ ἐν Ἠπείρῳ καὶ αἱ ἐν Χαλκιδικῇ Ἄβαντες· διότι Χαλκιδεῖς καὶ Χάλκη, εἶναι ἄλλη ὀνομασία τῶν Παξῶν. Ἀβία ἐν Μεσσηνία, ἔχουσιν ἄμεσον σχέσιν πρὸς τὴν Εὔβοιαν, οὐχὶ ὅμως τὴν ἱστορικὴν, ἀλλὰ τὴν ὁμηρικὴν καὶ προομηρικὴν, ἥτις ἐποικίσασα τὴν ἱστορικὴν, ὡς Μητρόπολις τῇ προσέδωκε καὶ τὰς ἰδίας ὀνομασίας.”(Αθηναγόρας)

Αβανιά=Συκοφαντία για χρηματισμό και εκδίκηση.

Άβαντες= Κολοσσοί (κατά τον Ησύχιον).

Άβαντες= Οι Παξινοί, Πευκέτιοι, Πάχητες.Άβαντες απαντώνται και εις την Κρήτην υπό των τύπον Αβαδιώται ή Αβδιώται, αλλά και στη Συρία, Αραβία, Αίγυπτο, Ινδίαις Αιθιοπία και σε όλο τον κόσμο απαντάται αυτή η ονομασία.

Αβαντίς=Η γενέθλιος νήσος του Απόλλωνος

Ἄβαντες οι=Φεύγοντες ἐκ Τροίας, ἦλθον εἰς τὴν Ὁμηρικὴν Θεσπρωτίαν, τὴν καὶ Εὔβοιαν, τὴν νῆσον δηλονότι τῶν Παξῶν. (Ηρόδοτος)1,146. Άβαντες απαντώνται και εν Κρήτη, αλλ’ υπό τον τύπον Αβαδιώται ή Αβδιώται, αλλά και εν Συρία, Αραβία, Αιγύπτω, Ινδίαις και Αιθιοπία και εν γένει εις όλον τον κόσμο. .

Άβαξ-άβαι=Πλάκες, αβάκιον –αβακίσκος μικραί πλάκες, μικροί λίθοι.

Αβαξ = Εν τη αρχιτεκτονική η μεταξύ του κιονόκρανου και επιστυλίου.

Άβαρις=Σκύθης, είς των Υπερβορείων (Ηπειρώτες) ιερέων του Απόλλωνος, θαυματοποιός, θεραπεύων διαφόρους ασθενείας δια γοητειών.Ούτος λαβών παρά του Απόλλωνος έν χρυσούν βέλος εφέρετο επ’ αυτού δια μέσου του αέρος χωρίς να έχει χρείαν τροφής, (Ηρόδοτ.)

Άβαρις=πλοίον .

Άβαρις πανάρχαια πόλη της κάτω Αιγύπτου σημαντική από την εποχή του Αρχαίου Βασιλείου 3.000 π.Χ.

Αβάρα= Αμπάρα, σιδερένιος μοχλός που κλείνει από μέσα την πόρτα. Αβαράρω=ρ.Απομακρύνω

Αβαρίτσα=Χωριό Ηπείρου

Άββα=Πόλη κοντά στην Καρχηδόνα της Τυνησίας(Πολύβ. ΙΔ΄6,11-7,5)

Αβδέλλα=Το σκουλίκι βδέλλα χρησιμοποιούμενο για αφαιμάξεις σε διάφορες ασθένειες.

Άβδηρα=Πόλις της Θράκης επί του Νέστου ποταμού. Πόλις της Ισπανίας τανυν Άδρα. Άβδηρα πόλις της Ιωνίας

Αβδία=Η θάλασσα.

Άβεννα ή Αβίνα=Αρχαιοτάτη πόλη της ΒΔ Αφρικής κοντά στις Ηράκλειες Στήλες (Ευστ.εις Διονύσ. 64)

Άβελλα =Πόλις της Κάτω Ιταλίας,

Αβέρτα=Αβε-Απεριόριστα.Ελεύθερα. Αβερτοσύνη=Απλοχεριά.

Αβηρός=Β.Ηπείρου το 1878 με 400 κατοίκους και άφθονα ύδατα εκ των οποίων και 8 υδρόμυλοι.(Σπ. Στούπη)

Aβησσυνία=Το όνομα τούτο είναι ελληνικό και μάλιστα νησιώτικο. Ένας από τους γιούς του βασιλιά των Φαιάκων Αλκίνοου, ονομαζόταν Αναβησσίνεως(Απολλόδωρου βιβλιοθήκη 24). Αιθιοπία ελέγοντο τα νησιά των Παξών –Φαιακίας και με την απέναντι Θεσπρωτική λόγω του εδάφους της, το οποίο υπήρξε χρυσοφόρο και έβριθε πολυτίμων λίθων. Αργότερα ονομάσθη η ιστορική Αιθιοπία.

Αβίλη-Άβιλα. =Όρος της Αφρικής επί του πορθμού Γιβραλτάρ, όπου ήτο μία των Ηρακλείων στηλών. Άβιλα πόλις της Συρίας.(βλέπε λέξη Άβυλα)

Αβλήτα=“Αβλήτα,πτερόεντα, μελαινάων ερμ’ οδυνάων” Απολλώνιος Σο φιστής. Αβοριγίνες=Ελέγοντο οι πρώτοι αρχαίοι κάτοικοι της Ιταλίας, όσοι κατώκουν πρότερον εις την χώραν του Λατίου(βλέπε λέξη). Σήμερον υπάρχουν Αβοριγίνες εις την Αυστραλίαν ιθαγενείς, οι οποίοι επιδεικνύουν με ζωγραφική-εικόνες μέσα από τα σπήλαια και τα οποία όταν κάνουν ιεροτελεστίες, από κάθε εικόνα διηγούνται την ιστορία κάθε εικόνας η οποία συνοδεύεται με ανάλογη μουσική με όργανα,

Αβόρρας=Ποταμός της Μεσοποταμίας που εκβάλλει εις τον Ευφράτη.

Ο Πτολεμαίος καλεί αυτόν (Χ)αβώρα, ο Ξενοφών γράφει Αράξην τανύν Κχαβούρ.(Λορέντης) Βλέπε λ.Βάρις.

Άβοτις=Πόλη της Άνω Αιγύπτου (Στεφ, Βυζάντιος)

Ἀβραὰμ=Εκ Σουμερίων προελθὼν, ἦν ἀπόγονος τοῦ ἐξ Ἠπείρου μεταναστεύσαντος εἰς Οὔρ Ἔβερ, ὅστις ἦν υἱὸς τοῦ Σαλὰ ἤ Σελᾶ, ὅπερ ὄνομα ἀνάγεται εἰς τοὺς Σελοὺς τῆς Δωδώνης. Αβραάμ-Αβραμ= Περάτης. Κατά τον Αθηναγόρα το Περάτης κατά λάθος υπεισήλθεν εις το κείμενον αντί της λέξεως Ηπειρώτης, διότι ο Αβραάμ ήτο εκ προγόνων Ηπειρώτης.

Ἀβραὰμ ὁ= Μέγας Πατριάρχης ὁ καὶ Περάτης-Ἠπειρώτης ἐκ προγόνων ἐκ τῶν νήσων Παξῶν καὶ τῆς ἀπέναντι Ἠπείρου εἶχε τὴν καταγωγὴν. Ἐν Κερκύρᾳ μέχρι σήμερον σώζεται τοπωνυμία Ἀβραὰμ και φρούριο του Αβράμη.Στα φρούρια αρχικά εφυλάσσοντο τα μέταλλα χρυσού- αργυρού κλπ.

Αβρίζεσθαι- Αβριάχεται= Καλωπίζεσθαι.

*Άβρον- Αύρον-Άουρον και Αρουρα (η καρποφόρος γη) Κατ’ εξοχήν ο χρυσός, εξ ου θησαυρός. αὖβρον-αὔρον, Λαύριον. Από το άβρον ή αύριον προήλθαν οι λέξεις αύρα-αύριον. Αυροί “οι λαγοί, οι και ίσαυροι ή σαύροι” κατά τον Ησύχιον.

Αβρός=Ο λαμπρώς, ο πολυτελώς ζων, ο εκ του πλούτου μαλθακός.

Αβροτήμων-Αβροτίνη=Αμαρτωλός-αμαρτωλή (εκ της εννοίας του χρυσού).

Άβυλα= Αι Στήλαι του Ηρακλέους, αι λεγόμεναι και Στήλαι Κρόνου, διοτι εκεί εβασίλευσεν ο Κρόνος κατά τον Ησίοδο, εν τω Ιονίω κόλπω, ο οποίος ελέγετο και Κρόνειος και Ρέας κόλπος κατά τον Λυκόφρωνα. Αυταί αι στήλαι τοποθετούνται μόνον εις τους Παξούς.

Άβωρ, ΑFώρ= Η Ἠὼς καὶ Ἀβω τὸ πρωῒ, κατὰ τὸν Ἡσύχιον,

Αγ, αιγ, =Αναφέρεται στο υγρό στοιχείο. Αἴγινα, Αἰγαῖον Πέλαγος, Αἰγαίων ὁ καὶ Βρυάρεως, Αἰγαὶ ἕνθα τὸ ἀνάκτορον τοῦ Ποσειδῶνος, Αἴγειρα, Αἰγιαλὸς, Αἴγυπτος-Νεῖλος, ὠγὴν, ὤγυγος, ὠκεανὸς, αἶγες τὰ κύματα, αἰγὶς ἡ θύελλα, ἡ καταιγὶς,

Αγαθοδαίμων= Ποταμός εκβάλλων στο Δέλτα του Νείλου πλησίον της Ροζέτης στην Αίγυπτο. Αρχικά όσο διαρκούσε η προσωδία το αγαθόν προφερότανε ακαθόν αντι αγαθόν που επικράτησε αργότερα. Πάρα πολλές λέξεις με την επιβολή της γραμματικής και του συντακτικού σταθεροποιήθηκαν σε ένα γράμμα όπως:Σδευς-Δευς-Ζευς. μήκοτε-μήποτε, άκασκα- ακάκας- ησύχως, εύθλάστος-εύφλαστος, ρυθμός-ρυσμός, θιός -θεός, ναύκραρος-ναύκληρος, Fάνας-αναξ, αγρότος-αγρώτος άλλη προφορά το όμικρον άλλη το ωμέγα, όλα αυτά και άλλα πολλά συνέθεσαν την προσωδιακή κατάσταση της ελληνικής γλώσσας την οποίαν οι Έλληνες παρασυρόμενοι από ξένα πνεύματα δημιούργησαν το τονικό σύστημα (με τους τόνους) αμελώντας να διατηρήσουν και τη μουσική υπόσταση της ελληνικής γλώσσας. Ο Ηρωδιανός έγραψε 20 τόμους Περί Ιλιακής Προσωδίας, Ωδυσσειακής και Αττικής, αναφέροντας την προσωδιακή κατάσταση της γλώσσας. Μόνο στα Ρωσικά και Γερμανικά υπάρχει ύστερα από διαγωνισμό που προκήρυξε η Ακαδημία του Βερολίνου το 1909 και κυκλοφόρησε το 1928 έργο του Β.Laum σχετικά με το σύστημα τοτ τονισμού των ομηρικών κυρίως επών, έκτοτε δεν μπόρεσε κανένας Έλληνας να ενημερωθεί σχετικά. Αυτή είναι η αιτία που οι Έλληνες έμειναν χωρίς ελληνική μουσική παιδεία.

Αγάθων-ονος=Εις των υιών του Πριάμου βασιλέως της Τροίας επώνυμο συνηθισμένο εις Κέρκυρα

Αγάλια, Αγάλι, Απογάλια, απογάλι = Ήρεμα, βραδέως,σιγά.

Ἀγα-μέμνων =Ο ὑπέρξανθος.

Άγαν=Πολύ, μεγάλως.

Αγάς=Ο δεσποτικός άνθρωπος, εξ αυτού και το αγαλίκι. Ιστ.Οι χριστιανοί εκτεθειμένοι σε ληστρικές επιθέσεις των περιοίκων αλλοθρήσκων, αφιερούντο στην προστασία κάποιου ισχυρού αγά, προς τον οποίον χορηγούσαν ετησία εισφορά από χρήματα και ωρισμένα προϊόντα. Έτσι πληρώνοντας τον αγά, επροστατεύοντο απ’ αυτόν εναντίον ληστρικών επιθέσεων άλλων αγάδων, κλπ. Περνώντας όμως ο καιρός, η αυτοπροαίρετη αυτή εισφορά που ονομάστηκε αγαλίκι, μετέβαλε χαρακτήρα και θεωρήθηκε ως τίτλος ιδιοκτησίας του αγά, οι δε πελάτες του ωνομάστηκαν ραγιάδες (ραγίται) δηλ.δουλοπάροικοι.(Σπ.Στούπη)

Αγανίππη=Πηγή Ελικώνος.

Αγάννιφος=Άγαν χιονώδης.

Άγανο=Η χνούμη του σταριού.Χνουδωτό αγκάθι.

Αγανό=Μαλακό, αραιό επί υφασμάτων.

Αγανοφροσύνη=Η των φρενών προσήνεια.

Αγάπη=Αγάπη και περιστερά, πνεύμα και περιστεράν αναπαραστώσι μίαν και την αυτήν έννοιαν.Δωδεί η περιστερά, δωδεί και ο αγαπητός.(Αθηναγόρας) Το Ομηρικό λεξικό γράφει:αγαπάω αγάπησα=ευχαρίστως υπεδέχθην, εδεξιωσάμην.

Αγάροος=Αγαν ροώδης.

Αγαυός (αγαFός-άγαμαι)=Θαυμαστός, λαμπρός, έξοχος, μεγαλοπρεπής επίθ. Ηρώων, λαών (Φαιάκων, Τρώων). Αγαυή μία των Νηρηϊδων.

Αγαύη=Το φυτόν ο αθάνατος, ο χυμός του χρησιμοποιείται σε ροφήματα κλπ.

Αγγάργια=Η καταναγκαστική εργασία που επέβαλαν οι Τουρκαλβανοί. “Γυρεύουν αγγάργια” Ιστ.Είδησις που προκαλούσε δυσθυμία και λύπη, γιατί αγγάρευαν ζώα κι ανθρώπους που μετέφεραν πράγματα για τις ανάγκες των Τούρκων μεγιστάνων, ή των αλληλομαχομένων Τουρκαλβανών, ή του στρατού σε μεγάλες αποστάσεις, όπως από τα Γιάννινα στη Ναύπακτο. Αγγαρεύονταν άνδρες και γυναίκες χωρίς διάκρισι, που απησχολούντο και στα στρατόπεδα, την κατασκευή οχυρωματικών ή άλλων μεγάλων έργων του Δημοσίου και γενικά στις πιο επικίνδυνες και επίπονες εργασίες χωρίς οίκτο.(Σπ. Στούπης)

Αγγειό=Δοχείον μεταφοράς ιδίως από χαλκό.

Αγγείον-Άγγος (ομηρ.) =Αγκιό, αγκιεύω, γκεύω, μουσκεύω σε πύλινο δοχείο.(Βλέπε κιεύω)

Aγείρου ή Αγύρου ή Γύρου=Τοπωνύμιον Β.Κερκύρας.

Αγγελοκρούστικα=(Κερκ.) Τρόμαξα.

Άγγελος (ομηρ.)= Άντζελε (Τσακώνικα).Αγγελιοφόρος

Άγγονας, αγγονιά=Ο εγγονός.

Αγγούρι= ή κουλουμπρίδα λέγεται το φυτό στην Κέρκυρα, οι συλλαβές κολ, κουλ κλπ σημαίνουν νερό, υδατοχαρές (βλέπε λ. Καλ)

Αγγούσα=Βαρυστομαχιά

Αγελάρχης=Ο Αρχιμανδρίτης (βλέπε λέξη)

Αγέλαστος=Ο πικραμένος.

Αγελάς=Εις αφθονίαν γάλακτος έχουν την αρχήν, στο υγρό στοιχείο. Στην ποίηση πολλών λαών συμβολίζουν πολλές φορές τα σύννεφα και τις φωτεινές μέρες. Ο Αριστοτέλης τα θρυλούμενα βόδια του Ηλίου αλληγορεί προς τις 350 ημέρες του σεληνιακού χρόνου.

Αγέλη= Αρχικώς σημαίνει σπήλαιον, λάκωμα, φρέαρ.

Αγερμός=Κερκ. λ.Ξεσηκωμός εκ του εγείρω

Άγη=Θάμβος και κατάπληξις.

Αγήνωρ=Άγαν ανδρείος.

Αγήνορον-Αθως=Άγιον όρος δηλαδή τον βράχον, το άγιον, το ιερόν.

Αγιάζι =Η ψυχρή δροσιά που παγώνει το έδαφος και προξενεί ζημιές σε διάφορες καλλιέργειες. “Τάκαψε τ’αγιάζει τα λάχανα”.Άλλως τσάφη.

Αγιάθονας=κερκ.Φωτοστέφανο

Αγιαντρέα=Παρατηρείται ότι τα περισσότερα εκκλησάκια μ’ αυτή την επωνυμία βρίσκονται δίπλα σε παραλίες, “Αντρον=σπήλαιον”. Στην Πάτρα έζησε ο Αγ.Αν(δ)ρέας Αντρέας (άντρον) όπου σ’ αυτό το μικρό σπήλαιο έζησε ο γέρων και ωνομάσθη Αγιος, σήμερα ακόμη, κατεβαίνεις σκαλοπάτια μέσα στη γη εκεί όπου ζούσε, τον 5ον αιώνα μ.Χ. εκτίσθη εκκλησία, ενώ δίπλα δεσπόζει σύγχρονος μεγάλος ναός, επίσης στην Κέρκυρα στα Μουράγια μικρό εκκλησάκι με την ίδια επωνυμία, Άγιος Ανδρέας στη Ν.Μάκρη Αττικής κλπ.

Άγιοι Σαράντα= Ογχησμός αρχαία πόλις και λιμήν επί της κατεχόμενης σήμερα βορείου Ηπείρου, δίπλα στη μεγάλη πρωτεύουσα Φοινίκι, Εκεί και το Βουθρωτόν λεγόμενον με θέατρο, ναούς κλπ η λέξις αρχικά βους=χρυσός και ύδωρ, δηλαδή Κέντρο χρυσού. προϊστορικά ήταν μία γη με την Κέρκυρα, σε βάθος100 μέτρα σήμερα περνούν τα πλοία από το στενό αυτό.

Αγιοκάρα=Ειρωνικός τίτλος που δίδεται σε θεοφοβούμενες γυναίκες.

Αγιολένη =Νησί της Θεσπρωτίας με πύργο, εκκλησάκι και τις αλυκές με το περίφημο άσπρο αλάτι. Αλλά Αγία Ελένη μας θυμίζει και το νησί της εξορίας του Ναπολέοντα.(Βλέπε Ελένη)

Αγιόσμος=Ο δύοσμος, δυάσμος κλπ.

Άγκα= Όχι, παραφθορά του ουκ –ουχί.

Αγκάς= Εννοεί:“Αν μπορείς μάντεψε τι έχω;”

Αγκίδα=Αικίς ξύλου, φυτού ή άνθους.

Αγκιδιάζω=Διστάζω από ντροπή, συγκρατήθηκα.

Αγκινιάζω κερκ =.(προσωδιακή προφορά) του εγκαινιάζω

Αγκίσερας κερκ.= Ο κισός

Αγκούσα=Εκ του άγχους,αγωνία κλπ.

Αγκουφαλιά κερκ.=Η κουφάλα της ελιάς

Άγκυρα=Πόλις μικρά κειμένη επί της νήσου Σικελίας. Αγκυρα Πόλις μεγάλη της Φρυγίας. Άγκυρα Μητρόπολις της επαρχίας Γαλατίας εις την μικράν Ασία. Άγκυρα Πόλις της Κωνσταντινούπολης.

Αγκών, ώνος αρχαία λέξη = (ο άγκος), ο άγκωνας, ο βραχίων, καμπή, αγκωνή “τείχεος” (ομηρικά).

Αγκών=Πόλις της Ιταλίας κειμένη παραθαλασσίως επί του Αδριατικού κόλπου. Αλλά και αξιόλογος λιμήν του Ευξείνου πόντου κατά τας εκβολάς του Ίριδος ποταμού όθεν Αγκώνιος και Αγκωνίτης ο κάτοικος.

Αγκωνάρι=Ο γωνιαίος πελεκητός λίθος.

Αγλαά=Καλά, παρά την αίγλην τα λαμπρά.

Αγλαόκαρποι=Καλλίκαρποι.

Αγνάντια=Απέναντι.

Αγνή=Πηγή Αρκαδίας.

Άγνος=Χωρίον Κερκύρας και φυτό.

Άγνούς-ούντος =Δήμος Αττικής ανήκων στην Ακαμαντίδα φυλή. Ακαμαντίδης υιός του Θησέως.

Άγνωστος Θεός= Ἀγνώστῳ Θεῷ· ὅτι δὲ ὁ ἄγνωστος οὗτος τῶν Ἀθηναίων θεὸς εἶναι ὁ αὐτὸς μετὰ τοῦ ἐν Δελφοῖς ΕΙ, συνάγεται ἐκ τούτου, ὅτι ἐκ τῶν καθιερωμένων ἐκεῖ τριῶν ΕΙ, τὸ ἕν, τὸ χαλκοῦν, ἦτο τῶν Ἀθηναίων ἀνάθημα· εἶναι δὲ γνωσταὶ ἐξ ἄλλου αἱ σχέσεις τῶν Ἀθηναίων πρὸς τοὺς Δελφοὺς ἐξ ἄλλων τε καὶ ἐκ τῆς ἱστορίας τοῦ Ἴωνος, υἱοῦ τῆς Κρεούσης, θυγατρὸς τοῦ Ἐρεχθέως βασιλέως τῶν Ἀθηνῶν· ὁ Ἴων ἀνετράφη, ὡς γνωστὸν καὶ ὑπηρέτησεν ἐπὶ μακρὸν ἐν τῷ ναῷ τῶν Δελφῶν πρὶν ἔλθῃ καὶ ἐγκατασταθῇ ἐν Ἀθήναις. Τὸν ναὸν τῶν Δελφῶν ἔκτισαν οἱ Ἕλληνες ἡ δὲ ἐπιγραφὴ ΕΙ εἶναι αὐτὸ τοῦτο τὸ Ἑλληνικὸν, Ὁμηρικὸν, καὶ προομηρικὸν καὶ ἀρχικὸν ὄνομα τοῦ θεοῦ, τὸ ΧΕ, ὅπερ ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων ἐδιδάχθη εἰς τοὺς Ἑβραίους καὶ πάντας τοὺς λαοὺς τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ἀφοῦ ἡ πρωτοελληνικὴ γλῶσσα ἧτο ἡ μήτηρ ὅλων τῶν γλωσσῶν.

Μαρτυρία Ηροδότου γράφει για τους Πελασγούς τους αρχαίους κατοίκους της Ελλάδος, ότι κατά τα θρησκευτικά τους καθήκοντα ποτέ δεν αναφέρονταν σε κάποιο επώνυμο όνομα θεών. Μόνο όταν ρώτησαν το Μαντείο της Δωδώνης άρχισαν να προφέρουν τα διάφορα ονόματα των θεών.(Αθηναγόρας)

Αγοπάνω, Απογοπάνω, =Ήπειρ.Από επάνω, από ψηλά.

Αγοπέρα= Από πέρα, λίγο μακρυά.

Αγορά=Τόπος εμπορίου προέρχεται από το άουρα γι αυτό και ο Ζευς λέγεται αγοραίος καθώς και ο Ερμής, στην περσική γλώσσα η λέξη παζάρ ανήκει στην ίδια έννοια (Αθηναγόρας)

Ἀγὸς= Θεὸς, κατὰ τὸν Ἡσύχιον.

Ἄγρα=καὶ πάγρα ἤ Π-αγκρά-τι εἶναι μία καὶ ἡ αὐτὴ τοποθεσία, σημαίνουσα κῆπον ἤ ἀγρὸν, ταὐτὸν ἀμπελότοπον· *παγ πρωτοελληνιστὶ εἶναι ὁ κῆπος-ἀγρὸς ἡ ἄμπελος, καὶ Παγσὸς-Παξὸς τὸ αὐτὸ, ἀλλὰ καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Διονύσου θεοῦ τῆς ἀμπέλου «Βάκχος», αὐτὸ σημαίνει.

Ἄγρα= Ἡ ἀρχικὴ σημασία τῆς λέξεως ταύτης ταυτίζεται πρὸς τὸ μέλαν, τὸ ερυθρόν. ἐρυθρωπόν· ἄλλως τε ἀγρὸς εἶναι τὸ χωράφι, ἡ γῆ, τὸ χῶμα, (=ἐρυθρόν)·

Άγραι= Άνωθεν επί της αριστεράς όχθης του Ιλισσού η λοφοσειρά παρά το Στάδιον, αφιερωμένη εις την Άρτεμιν, όπου υπάρχει και ο ναός.

Αγράμπελο καὶ ἀγρόκλημα =Σημαίνει τὴν οἰνοφόρον ἄμπελον.

Άγραφοι=Χωρίον Κερκύρας, Άγραφα χωρίον Πηλίου. (Βλέπε λ.άγρα)

Αγρεύς=Ο υιός του Απόλλωνος.

Αγρεύς = Ο Διόνυσος ταυτιζόμενος με τον Απόλλωνα και εορτή στο Άργος προς τιμήν του Διονύσου. Και ετέρα αυτού εορτή τα Αγριώνια στη Βοιωτία, όπου οι γυναίκες του Ορχομενού συναθροιζόμεναι την νύκτα εθυσίαζον στον θεόν και έπειτα μαινόμεναι οργιάζουσαι ετρέποντο εις αναζήτησιν του Διονύσου, κι έπειτα επιστρέφουσαι κατέφευγον στις Μούσαις. Αυτή η γιορτή ετελείτο και στη Λέσβο, Χίο, Κρήτη, Τένεδο και Θήβαις, κατά τον Ησύχιον.

Αγραδίνα=Είδος σταφυλής, το άλλως κερασούλι εκ του ερυθρού χρώματος.

Αγρέω=Συλλαμβάνω, κυριεύω. Ἀγρεύς καὶ Ἀγριώνης= ὁ Βάκχος-Διόνυσος· καὶ Ἀγριώνια ἑορτὴ πρὸς τιμὴν αὐτοῦ. Ἐπαγρὶς ἐκαλεῖτο καὶ ἡ Ἄνδρος ἡ πολυάμπελος καὶ πολύοινος. Παγκράτι Π-ΑΓΡΑ-ΤΙ= Άγρα Αμπελόφυτος.Τοπωνύμιο Αττικής και σύνηθες ονοματεπώνυμο εις Κέρκυρα.

Άγρην =Θήραν.

Αγριβανί ή Αιγριβανί=Το βαθύ ερυθρόν εις την Λέσβον.

Αγριβρόξ=Ορίγανον=ρίγανη.

Αγριόδενδρον=Το φυτόν γλαύκιον το ξανθόν, αγριοκρεμμύδι το κρόμμυον το ροδανθές, το αγριομελισσόχορτον το φυτό βαλλωτή η μέλαινα και αγραβανί το βαθύ ερυθρόν χρώμα, το φοινικούν, το οινωπόν=Αρχαία πόλις της Κρήτης διάσημος δια τον οίνον της Αγριούσιον.

Άγριος =Ο πατήρ του Μελανίππου.

Αγριόπη=Η γυνή του Αγήνορος βασιλέως των Φοινίκων-Ερυθραίων και μήτηρ του Κάδμου-του Ερυθρού και πατρός του Αγήνορος-Πελασγού Φορονέως ο οποίος ήτο “ο πατήρ θνητών ανθρώπων”= Μερόπων κατά τον ποιητήν της Φορονίδος.

Αγριοβαφή=Τα φυτά ερυθρόδανος ή ρουβία η βαφική και ερυθραία.

Αγριεύς= Αγροίκος.Αγρο+οίκος αλλά και άγριον γενικώς επί θηρίου.(Ησύχ.)

Αγρίνιον=Πόλις Ακαρνανική μεταξύ Αχελώου και Ευήνου ποταμών, τανύν Βραχώρι.(Νικολ.Λορέντης)

Αγρίνιον=Όρος παρά Αιτωλοίς και πόλις.

Αγριοι θεοί=οι Τιτάνες.

Αγριώνιος=Επίθετο του Βάκχου-Διονύσου.

Αγροί=Αγρονόμοι.

Αγρός = (αρχαία λέξις)Τα περισσότερα τοπωνύμια εκ του αγρός συνθέτων ονομάτων έχουν την έννοια του μέλανος, ερυθρού.

Αγρός=Τόπος δίυγρος.Τοπωνύμιον Κερκύρας.

Αγρός=Ο υιός της Ίσιδος, η δε Ίσις, άλλη έκδοσις της Ύσσης-Ερυθράς, ελατρεύετο εν Λέσβω, ως Ίσις Πελαγία, και υπό το όνομα Ευάκοος. Επίσης και η Άρτεμις ελατρεύετο με το ίδιο επίθετο Ευάκοος, η οποία ελέγετο και Αγροτέρα και Αγρολέτειρα και Αγραία κατά τον Ησύχιον και Σουϊδα.

Αγρόται=Θηρευταί.

Άγρωστις=Είδος βοτάνης.

Αγυιαί= Αι οδοί, από του δι’ αυτών άγειν.

Αγύριον =πόλις της Σικελίας επί του Συμαίθου ποταμού, πατρίς του Διοδώρου Σικελιώτη Γυράς= Όρος της Τήνου.

Αγχίθεον= Ισόθεον, θείον.

Αγχίθεοι = Οι υιοί των θεών, ήσαν οι Παξινοί και οι Κερκυραίοι Εγρήγορες ονόματι, εν αντιθέσει προς τους υιούς των ανθρώπων.

Ἀγχινόη ἤ Ἀγχιρρόη= Μήτηρ τοῦ Δαναοῦ καὶ γυνὴ τοῦ Βήλου.

Ἀγχίσης= Ο ἐραστὴς τῆς Ἀφροδίτης.

Αγχισία=Όρος της Αρκαδίας μεταξύ Ορχομενού και Μαντινείας

Αγχόη=Χωρίον της Βοιωτίας επί της Κωπαϊδος λίμνης

Αγχού=Εγγύς.

Αγχούρος=Ο πλανήτης Αφροδίτη παρά τοις Κυπρίοις ο και ο Εωσφόρος και η Κύπρος Χετίμ εκαλείτο, ως νήσος ιερά της Χρυσής `Αφροδίτης.

Αδαής αρχ.= Α-Δαής, νταής, νταηλίκι.Πολύξερος, αμαθής.

Αδάμ= Αδάμ-ας πολύτιμος λίθος “αδάμας”.

Αδάμ ο χοϊκός, ο γηγενής, ο ερυθρός εις πάσας τας σημιτικάς γλώσσας. Αδάμ και Αδάμης εις Κέρκυρα και σε όλη την Ελλάδα.

Ἀδαμᾶ = Λέγεται ἡ γῆ, ἡ χώρα τῶν γηγενῶν, ἡ ἔχουσα τὸ χρῶμα τοῦ ἐρυθροῦ Ἐρυθραία· κατὰ ταῦτα καὶ ἡ ἐκ τοῦ Ἀνδρὸς Ἀδὰμ προελθοῦσα Ἀνδρίς, ἡ Ἰσσᾶ, ἔπρεπε νὰ λεχθῇ Ἀδαμὶς Χοϊκὴ Ἐρυθείη Ἐρυθρὰ, τοῦτο δὲ σημαίνει ἡ λέξις Ἴσσα.(Αθηναγόρας)

Αδάμα-Δάμα=Η παρθένα γη.

Αδάμαντος =ο λιμένας της Μήλου

Αδάμαστος=Ο Αρης.

Αδάμας= Χωρίον εις την νήσον Μήλον.

Αδάμαστος και Δαμάσσιππος=Η Αθηνά.

Αδάμι = Χωρίον του Ναυπλίου.

Αδαμίνη= Ορυκτόν εν Λαυρίω.

Άδανα=Πόλις της Κιλικίας κειμένης επί της δυτικής όχθης του Σάρου ποταμού, ύστερον Αντιόχεια επί Σάρον κληθείσα (Βλέπε Αντιόχεια)

Αδανος=Άδανος και Ανδάνης ποταμός της Μ.Ασίας.

Άδανος=Παις Γης και Ουρανού, αδελφού του Οφίωνος συνεπώς και του Ωκεανού. Αδάπανον=Το ύδωρ (Ησύχιος)

Αδελαϊς και άδελα=Αστεροειδής 1904 ΝΟ.

Αδελαϊδος Νήσοι=Συστάς νησίδων παρά του πορθμού του Μαγγελάνου, Δ. της Χιλής.

Άδελε=Χωρίον επαρχίας Ρεθύμνης.

Αδελέαστος=Αμερόληπτος-δελεάζω, δέλεαρ=δόλος.

Αδελία γη= Γη της Ανταρκτικής.

Αδελίνα=Προρόζωον της ομάδος των αδηλιτών, ανευρέθη εις σκώληκας των αλεύρων. Πρόρριζον (προ-ρίζα). Αδελίνη επώνυμον εις Πάτρας.

Αδελοκάλυμνα φυτά=Γένος της οικογενίας βιγνονιοειδών της τάξεως των προσωπανθέων.(Πάπυρος-Λαρούς)

Αδελόστομα=Γένος κολεοπτέρων οικ.τενεβριονιδών.

Αδερφομοίρια=Κοινός οικογενειακός κλήρος.Το από κληρονομιά αδελφού μερίδιο.

Αδή και άδη= Ο Οὐρανός, ὁ Αἰθήρ κατὰ τὸν Ἡσύχιον, ἔτσι λέγεται καὶ ἡ στήλη, ὁ κίων, ἀλλὰ καὶ ἐν Παξοῖς ἦσαν αἱ Στῆλαι τοῦ Ἡρακλέους-Αἰγαίωνος, τοῦ Κρόνου.

Ἅδην-Πλούτωνα =Οἱ ἀρχαῖοι ἐφαντάζοντο τὸν Θεὸν κεντημένον ὑπὸ τὸν βουκόλον Μενοίτιον ἐπὶ τῆς Νήσου Ἐρυθείας ἀγέλας βοῶν ὑπὸ τὰς ὁποίας ἠννόουν τὰ πλήθη τῶν νεκρῶν. Ἄλλως τε ἐπὶ τῆς Νήσου Ἐρυθείας, ἥτις εἶναι ἡ Νῆσος τῶν Παξῶν, ὑπῆρχε οὐ μόνον ὁ Ἅδης, ἀλλὰ καὶ τὸ Ἡλύσιον πεδίον, ὥστε οἱ Παξοὶ νὰ εἶναι αἱ νῆσοι τῶν Μακάρων κατὰ τὴν πίστιν τῶν πρώτων ἀνθρώπων.(Αθηναγόρας)

Άδης= Ο εν τοις κατωτάτοις της γης τοποθετούμενος. Το καταύλισμα των κακών και ασεβών.

Αδί και Αθί=Σανσκριτικά (βλέπε λέξη) ο Αρχαίος. Αδιάνοτος=Εκείνος που κοιμάται βαθειά.

Αδμήτις και Σκιαθίτις=Η Άρτεμις. Αδορεύω=Λατρεύω. Αδράνη= Πόλις θρακική ο Πολύβιος την λέγει Αδρήνην.

Aδράχνη καὶ ἀδράχλη= Aγγεῖον κοῖλον, ἡ ἐσχάρα του. Αδριανουπόλεως η πόλις= Κυρίως Αδρανουπόλεως ή Δρυνουπόλεως, της Οδρύσου και Ορεστιάδος· Δρινούπολις, Οδρυσός, Ουσκουδάμα και Ορεστιάς, πάσαι αύται αι ονομασίαι έχουσι μίαν και την αυτήν φαεινήν έννοιαν, διότι πάσαι έχουσι σχέσιν προς τον χρυσόν και τον άργυρον, τα πολύτιμα και ευγενή, αλλά και κακοποιά ταύτα μέταλλα, τα οποία απεθέωσαν κυριολεκτικώς οι χρυσοί όντως πρόγονοι ημών. (Αθηναγόρας)

Αδρί= Το νοτιότερον μέρος της σημερινής Ιθάκης.

Ἀδρία=Κάλλιστα ταὐτιζομένου πρὸς τὸ Ἰόνιον, ἡ τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων Νῆσος Μελίτη δὲν εἶναι ἡ Μαλοζεάτα, ἀλλ’ ἡ ἀπέναντι τῆς Θεσπρωτικῆς Ἠπείρου κειμένη Νῆσος Κέρκυρα-Παξὸς, τὴν ὁποίαν πᾶσαι αἱ ἀρχαίαι παραδόσεις Μελίτην καλοῦσι.(Αθηναγόρας.)

Περὶ τῆς τοιαύτης ἐκδοχῆς ἔχομεν καὶ ἄλλον λόγον ἀποκλείοντα τὴν ἐν τῇ Μεσογείῳ Νῆσον Μάλταν καὶ τὴν παρὰ τὰς Δαλματικὰς ἀκτὰς Μαλοζεάταν, ὡς τὴν Νῆσον Μελίτην τῶν Πράξεων.

Άδραστος – Αδράστεια= Οι θεοί του πρωτογόνου.

Αδριατική = Η θάλασσα η περιβάλλουσα τη γη του πρωτογόνου.

Αδρός αρχ.=Αδρύς,Τραχύς

Αδρύμητον=Πόλη Β της Θάσου(Βλέπε λ.) (Πτολ.Δ ΄3,ε).Η σημερινή Σούσσα. Συναντάμε όμως το τραγούδι της Σούσσας στη Σκόπελο μεγάλο ποίημα με αφήγηση της “Κρήτης το καμάρι”, τραγουδιέται στο Κεράσοβο Πωγωνίου-Ηπείρου,στη Σκιάθο, Νίσυρο και ποιος ξέρει πού αλλού.

Αδρωτίς=Εντελής ωριμότης.(Ομηρος)

Αδώνια=Ύμνοι θρηνώδεις.

*Αε-αϊ=Πρώτες έννοιες, νήσος. (Τα φωνήεντα δεν είναι δίφθογγοι, προφέρονται προσωδιακά δηλαδή γλιστράνε γρήγορα στο τελευταίο φωνήεν

Αέθλιον (ομηρ.)-αFεθλον=έπαθλον δια το τρέξιμον

Άειδε= Αδε, υμνεί.

Άειν=Πνειν, από του αεί ιέναι, εν κινήσει γαρ το πνεύμα και “αέντες” αντί του πνέοντες ή πνεύσαντες, οίον “διασκίδνασιν αέντες”(Ε 526 διαφέρει.) Απολλώνιος Σοφιστής.

Άελλα=Η του ανέμου συστροφή, από του άειν, αελλώδης κονιορτός.

Αερίοι και Ηερίοι=Ελέγετο η Αίγυπτος δια το χρυσοφόρον αυτής.

Αέξετο=Ηυξείτο.

Αέροπος=Ο γιος του Άρη και της Αερόπης

Αερόης=Και ο Τάρταρος Άδης όπου και ο Πλούτων

Αέσαι=Κοιμηθήναι.

Αετμόν=Το πνεύμα (Ησύχιος).

Αετός=Κάστρο της Θεσπρωτίας στο σημερινό χωριό Μουρσί. Το πολυγωνικό του τείχος κυκλώνει την κορυφή που βρισκόταν η αρχαία πρωτεύουσα της Κεστρίνης, η Κεστρία και λιμάνι της υπήρξε ο Κάτω Αετός.

Αετός=Του τροχού το κατά την κνήμην εκάστην σιδήριον και ιμάτιον το εν τοις γείσοις, και βοτάνη τις εν Λιβύη φυομένη.

Αετός=Αητός-αϊτός, αιετός το πτηνόν σήμερα.

Αέτωμα=Το τριγωνικόν επιστέγασμα των στενών πλευρών των αρχαίων ναών.

Ἄζα και κάφυρα = Ταυτοσήμαντα ἀναφερόμενα εἰς τοὺς αὐτοὺς τόπους τοὺς ἀνεμώδεις καὶ τρικυμιώδεις ἀφ' ἑνός, ἀλλ' ἀφετέρου καὶ γαληνίους.

Άζα= Η πέτρα, η μέλανα, η ερυθρά, άζωτος.

Ἀζάης= Υἱὸς τοῦ Ποσειδώνος καὶ τῆς Κλημένης βασιλεὺς τῆς Ατλαντίδος - Κέρκυρας - Παξῶν.

Αζάλη=Νήνεμος γαλήνη (Ησύχιος).

Αζάλη=Η ανθρακιά. Μακεδονία.

Ἀζὰν= Υἱὸς τοῦ Ἀρκάδος.

Αζανία=η Αρκαδία η και Πελασγία, Γιγαντίς, Πανία, Λυκαονίς, Παρρησία.

Αζανίς και Αιζωνίς Αιζήν και Αζάν= υιός του Ταντάλου

Ἀζανὶς= Η Κορωνὶς μήτηρ τοῦ Ἀσκληπιοῦ.

Ἀζανία= Η Ἀρκαδία καὶ Ἤπειρος.

Αζαντὴς= Παλαιότης. Αζαπιά =Αναρχία.

Αζαρίας = Όνομα εβραϊκό.Βασιλεύς των Ιουδαίων. Ο και Οζίας λεγόμενος. Τοπωνυμία Οζάς και εις τους Παξούς.Ουζ ή Οζα και η πατρίς του Ιώβ ήτις κατά τους Ο΄ελέγετο και Αυσίτης.

Αζάς=Μέλος διοικητικού ή δικαστικού συμβουλίου.

Αζάτι=Χωρίς περιορισμό ελεύθερα επί ζώων όταν βόσκουν σε απηγορευμένα μέρη.(Ηπείρου)

Ἀζεῖς= Οἱ Γίγαντες. Ἀζειὸς= Πατὴρ τοῦ Λυκάονος.

Ἄζερος =Ο ἀγαθὸς, κατὰ τὸν Ἡσύχιον, καὶ Ἀζησία ἡ Δήμητρα.

Ἀζητὴς καὶ Ἀζιὴς=Ο σεβαστὸς.

Αζηχές=Αδιηχές, αδιάλειπτον, ακατάπαυστο.

Ἀζίζ = Ταὐτοσήμαντος τοῦ Ἀγήνωρ, σημαίνει τὸν βράχον· συνεπῶς τὸ ἱερὸν, τὸ ἅγιον.

Άζομαι = Σέβομαι τοὺς θεούς, σεβίζω, σεβάζομαι, σέβομαι, σέβας.

Αζον ή Αζόεν= Το μέλαν. Αζονίς=η Κορωνίς μήτηρ του Ασκληπιού.

Αζόρα ή Οζάρα= εν Αρμενία και Φρυγία.

Αζούρι= Πολύτιμος λίθος.Τρόπος κεντήματος ασπρορούχων.

Αζσμπαρώνω=Ασφαλίζω την πόρτα από μέσα.(Κερκ.)

Αζτέκοι=Ελληνικός λαός της Θεσσαλίας μετά την αποκρυπτογράφηση του ονόματος Αζτλαν που σημαίνει:Πόλις Θεσσαλών Ελληνική Ιωλκός.(Καραβά-Γαλάνη Μ.)

Άζω= Εορτάζω· ἁγιαστεῖν, ἁγνεύειν· Αποξηραίνω, εκπνοώ αθρόως, αζαίνει ξηραίνει.

Ἀζωπὸς-Ἀσωπὸς= Ο πατὴρ τῆς Ἀσωπίδος Κέρκυρας-Παξῶν

Ἀζώρ, Ἀζὲρ, Ἀζαί, Ἄζὰ=Ἀζανίς, ἀρχαῖος οἰκισμὸς τῆς Μασσαλίας, τῆς ἀποικίας ταύτης τῶν ἡμετέρων Φωκαέων-Παξινῶν-Αἰθιόπων.

Αζώραι= Βαλεαρίδες-Κανάριοι-Μακάριοι πολλαί νήσοι της περιοχής.

Άζωρις= Πόλις της Περραιβίας,η οποία κατά τον Διόδωρον ελέγετο και Νάξος –Πάξος.

Αζωρος =Αρχαία πρωτεύουσα της εν Πελαγονία Μακεδονίας. Ο πηδαλιούχος της Αργούς.

Άζωρος=Λέγεται και ο οίνος και άσωτος σπάταλος, ο μέθυσος.

Αζώγερας= Πάλλης Κεφαλληνίας.

Άη=Έπνει “αυτάρ άη Ζέφυρος...” Αηδόνι=Λαϊκή σύνθεσι της εποχής με βάσι το κελάδημα του ομωνύμου πουλιού.

Αηδών=Θυγάτηρ του Πινδάρου και αδελφή της Νιόβης.

Αηδονοχώρι= περιοχή Ιωαννίνων Ηπείρου

Αήρ-αFήρ, Αυήρ, αβήρ, αέρας, προσωδιακές προφορές Αιόλων-Δωριέων κλπ. Αερίη και Ηερίη λεγόταν η Αίγυπτος λόγω της χρυσοφορίας της, καθώς και η Κρήτη, η Κύπρος, η Θάσος και άλλα νησιά για τον ίδιο λόγο. Αερόης εκαλείτο και ο Τάρταρος –Άδης, όπου ήσαν ο Πλούτων, οι Τιτάνες και οι Γίγαντες. Ηερίβοια θυγατέρα του Ευρύμαχου και μητριά του Ώτου και Εφιάλτη. Ηέριος-Υπερίων και αυτός ο Ήλιος-Ηέλιος ο συνταυτιζόμενος με τον κατ’ εξοχήν χρυσό θεό Απόλλωνα. Αλλά και η θυγατέρα του Υπερίωνα Ηώς-Αυγή, είναι η αουρόρα των Λατίνων. Αυγείας, ένας από τους Αργοναύτες, όπως και η ώρα, ώραι. Ωρείθυια μία από τις Νηρηϊδες και η λέξις μαύρος-αμαυρός-μέλας, αλλά στην αρχική της σημασία. Αήρ κατά τον Ησύχιον ο μεταξύ γη και ουρανού τόπος.

Αήρης=καύμα. ομίχλη.

Αήσυρος=Ελαφρύς σαν αέρας

Αήτης =άνεμος

Αθαμανία= Η χώρα εν Ηπείρω επί του όρους Πίνδου (Στραβ.) Περικλείεται από τον ποταμό Άραχθο και Ασπροπόταμο. Οι Αθαμάνες ζούσαν στην περιοχή αυτή των σημερινών Τζουμέρκων και σε τμήμα του νομού Τρικάλων. Μαζί με τους Αιολείς συμμετείχαν στην ανατροπή των Πελασγών στη Θεσσαλία. Επειδή συνεργάστηκαν με τους Μινύες εκδιώχτηκαν από τη Θεσσαλία και κατέφυγαν στη Βοιωτία. Επέστρεψαν στα Τζουμέρκα και παρέμειναν με δικό τους “κοινό” ως την περίοδο των μεγάλων επιδρομών των Βησιγότθων και των Ούνων.

Αθαμανία=Μερικοί από τους σημερινούς τόπους των Αθαμάνων είναι:Αθαμάνιο, Κάτω Αθαμάνιο, Κυψέλη,Τετράκωμο, Παλαιοκάτουνο, Μεσούντα, Δίστρατο, Κεντρικό, Κάτω Καλεντίνη, Ανεμορράχη, Κάψαλα κλπ.

Αθαμάνες-Αδαμάνες=Αρχαίο φύλο που κατοικούσε στα Αθαμανικά όρη. Μεταλλουργοί εν Ηπείρω. Δια τούτο ο Ήφαιστος αρχηγός των Καβείρων τίμιος Δαήμων, Πανδαμάτωρ, Προμηθεύς και Δημιουργός.

Αθάμαντα-Αδάμαντα= Έχουν αρχή οι λέξεις Αίθω, αιθός, αιθυία, αίθουσα, Αίθιπες. Αθεί-αθειά=(Τσακώνικα.)Ο αδελφός, Ηθείον αποκαλεί ο ‘Ομηρος τον αυτάδελφον, τον ισάδελφον.αθείε-αθειέ-αθεί. Θηλ.αθειά –αειθά. Θειάκω στην Ήπειρο, θείτσα, τσάτσα και στην Κέρκυρα.

Αθηνά=Πελασγικό όνομα θεά της σοφίας, θεότης του ύδατος και της θαλάσσης. (Θωμόπουλος “Πελασγικά”). Ἡ Ἀθηνᾶ Αἰολόμορφος, Αἰθυΐα, Ἐρυθρὰ, Κισσαία, Κυδωνία, Μαγάρσα, Λαρισσαία, Λιβιστίς, Μελαναιγὶς, Παλληῒς, Παλλὰς καὶ Φοινικία.

Αθηνά =Είδος αυλού.

Ἀθηνᾶ =Χαλινῖτις καὶ Ἱππία.

Ἀθηνᾶ= Λέγηται Τριτογέννητος, Τριτωνὶς, Τριγένεια καὶ Τριτωνία, τοῦτο προέρχεται ἐκ τοῦ ὅτι ὁ ὑποτιθέμενος τόπος τῆς γεννήσεως αὐτῆς εὑρίσκετο περὶ τὴν Τρινακρίαν.

Αθηνά Ηφαιστεία=Θεότης του υπογείου πυρός ως ο εγκέλαδος τον οποίον εφόνευσε, ήτοι αντικατέστησεν.(Θωμόπουλος Πελασγικά.)

Αθηναία ανδρώδης=Αρχικά θεότης αρσενική.

Αθην-αία, Ασαν-αία το Εα ήτο ιδιότης θεά της σοφίας.

Αθήναι=Πρωτεύουσα της Αττικής. Αθήναι πόλις επί της Ευβοίας και άλλη Αθήνα επί της Βοιωτίας

Αθηναϊς=Η ελαία.

Αθήναι=το άστυ.

Ἀθηναῖοι οἱ =Ὡς οὕτω καὶ ἄλλαι πόλεις καὶ χῶραι ἐφιλοτιμοῦντο ἑκάστη δι' ἑαυτὴν νὰ ἀναφέρωσι τὰ ὅσα ἐκ τῆς μυθολογίας ἔστω καὶ κατὰ φαντασίαν ἠδύνατο νὰ ἔχωσι σχέσιν πρὸς αὐτάς· ἀλλ' ἰταμώτεροι πάντων ὑπῆρξαν οἱ ἱερεῖς τῶν Αἰγυπτίων, οἵτινες ἠξίουν νὰ ἀποβῶσιν διδάσκαλοι τῶν Ἑλλήνων, ὡς ἀγνοησάντων τὴν ἱστορίαν αὐτῶν, τὴν ὁποίαν αὐτοὶ μόνον δῆθεν ἐγνώριζον. Μάλιστα κατὰ τὴν μαρτυρίαν Δίωνος τοῦ Χρυσοστόμου οὗτοι «καταγέλων τῶν Ἑλλήνων ὡς οὐδὲν εἰδότων ἀληθὲς περὶ τῶν πλείστων» (Λόγος ΙΑ΄)· ἀτυχῶς δὲ ἐγίνοντο πιστευτοὶ ὑπὸ τῶν ἡμετέρων. Οὕτω ὁ Ἡρόδοτος διαφωνῶν πρὸς τὸν Ὅμηρον φέρει μαρτυρίας τῶν Αἰγυπτίων ἱερέων· ὡς αὐτὸ ἔπραττον καὶ τόσοι ἄλλοι, ὡς ἀτυχῶς μέχρι σήμερον συμβαίνει (Αθηναγόρας). Αθήναι ( και Αθήνη)= η πόλη Αντεν της Αραβίας(Πλιν.Νατ. Ιστορ.β, 159).

Ἀθηναῖοι οἱ= τοὺς Ἠλείους, Κάρες, Αἰτωλοὺς, Ἠπειρώτας, Θράκας, Φρύγες, Λεσβίους καὶ λοιποὺς ἐκάλουν βαρβάρους, διότι ἡ γλῶσσα αὐτῶν μὴ ἀττικίζουσα ἠνώχλει τὰ λεπτεπίλεπτα ὦτα αὐτῶν, ὡς ἡμεῖς σήμερον ἐμπαίζομεν τοὺς ὁμιλοῦντας ἡλλοιωμένην τὴν αὐτὴν πρωτόγονον γλῶσσαν, τοὺς Ἀλβανούς, Ποντίους, Κυπρίους, Τσάκωνας, νησιώτας καὶ καθ' ἑξῆς.(Αθηναγόρας.)

Ἀθηνᾶς Σκιράδος =Ονομασία αυτῆς καὶ τῶν Μεγαρικῶν ὀρέων, τῶν Σκιράδων πετρῶν λεγομένων καὶ ταυτοσημάντως Γερανείων. Σκίρων ἐλέγετο καὶ ὁ ἐπὶ τῶν ὀρέων τούτων ληστὴς, ὅν ἐφόνευσε ὁ Θησεὺς καὶ ἐν γένει πᾶσαι αἱ τῶν Μεγάρων τοπωνυμίαι καὶ ἡ ἀρχαιοτάτη ἱστορία αὐτῶν, ἡ ἀναφερομένη εἰς τὴν Ὁμηρικὴν καὶ Προομηρικὴν Μεγαρίδα, καὶ ἡ ἐν αὐτῇ παρουσία τοῦ Μίνωος, τοῦ Θησέως, τοῦ Αἰακοῦ, τοῦ Κιχρέως, ὅστις ἦν παράστασις τοῦ ὄφεως χρυσοῦ, μαρτυροῦσι τὴν χρυσοφαῆ ὑπόστασιν τῆς ὅλης περιφερείας ταύτης. Σκαπτὴ ὕλη τῆς Θράκης ἔχουσα χρυσοῦ καὶ ἀργύρου μεταλλεῖα.

Αθήρματα= Παιγνίδια.

Αθίγγανοι=Τσιγγάνοι που απέφευγον να έρθουν σε επαφή μέ άλλους γύφτους, τσιγγάνους. Αθιγγάνω ρημ. Άθικτοι, ανέπαφοι.

Αθράκα –αθράκι=Αναμένο κάρβουνο.

Αθως και Ακτή= Ονόματα Παξών, Η έννοια βραχώδης ή αιθαλώδης.

*Aι=Νησί.(η προσωδία θέλει να προφέρονται ξεχωριστά τα φωνήεντα όχι σαν δίφθογγος)

Αία- Αιαία = Γη περιβρεχομένην υπό υδάτων.

Αία, Αιγάν= Το νησί Αιαία του Αιακού, γιου του Δία και της Αίγινας, παππού του Αχιλλέα. Αία-Γαία και Αιαία νήσος= Η νήσος του Αιακού, Αιήτου και της Κίρκης.

Αἰαία, νήσος= Ο Αἰήτης, ἡ Μήδεια, ἡ Κοχλίς, ἡ Κίρκη, ὁ Αἰακὸς, τοὺς ὁποίους διέσπειραν οἱ ἀπωλέσαντες τὴν ἱστορικὴν παράδοσιν ἀνὰ τὸν κόσμον, οὐδαμοῦ ἀλλαχοῦ, ἤ μόνον εἰς τὰς Νήσους τῶν Παξῶν δέον νὰ ζητηθῶσιν, ὅπου διεδραματίσθη ἡ ἱστορία τῆς Ἀργοῦς καὶ ἡ Ἀργοναυτικὴ ἐκστρατεία.

Αία,αίης, αίην (γFαία)=Γη, χώρα (Ομηρικό Λεξικό Κοφινιώτη)

Αιγ= Ολα τα σύνθετα ονόματα, τα οποία ανάγονται εις την ρίζαν Αίζα ή Αζα που σημαίνουν το μέλαν, το ερυθρωπόν,το αιθιοπικόν.

Αιγ-Αιθ= Ρίζα πολλών λέξεων που σημαίνει το μελανωπόν.

Αιγ-Αγ=Ταυτόσημα προς τα εκ του Αιξ-Αξ και τα εκ της ρίζης Αχ-Αιχ όπως: Αχαία, Αχαρναί, Αχελώος, Αχέρων, Απια.(Αθηναγόρας)

Αίγα=Εκάλουν οι Τυρρηνοί κατά τον Ησύχιον, τον κάπρον.

Αιγαί=Ακρωτήριον της Αιολίδος το οποίο ελέγετο και Κάνη.

Αιγαί= Αι νήσοι των Παξών.

Αιγαί -Αιγαία = Ελέγετο και η νήσος Κέρκυρα εν ἑνὶ τῶν σπηλαίων τῆς ὁποίας ὁ θεὸς τῆς θαλάσσης Ποσειδῶν εἶχε τὴν κατοικίαν αὐτοῦ.

Αιγαία=Η Κέρκυρα και Αιγαίος ποταμός εν αυτή. (βλέπε Σαρπηδών)

Αιγαίον=Το Ιόνιον Πέλαγος.Αιγαίος και Γαίος ο υιός της γης Τιτυός ο σχετιζόμενος με τον Ροδάμανθυν.

Αιγαίος =Ποταμός Κερκύρας, τούτου θυγάτηρ ήτο Μελίτη ή συγγενόμενος Ηρακλής έτεκε τον Ύλλον, αφ’ ού Υλλιείς έθνος Ιλλυρικόν και Υλλική λίμνη παρά τοις Φαίαξι. Εκ του Ύλλου σώζεται έτι το όνομα του λιμένος Ύλλικός (Αλικές) εν Κερκύρα.

Αίγας=Υιός του Δράκοντος Πύθωνος συνώνημος της Χίμαιρας.

Αιγαίων-Αίγων= Θαλασσοκράτης προ του Μίνωος. ὁ αὐτὸς ὠνομάζετο καὶ Αἰγαῖος-Αἰγεὺς, ἐξ οὖ καὶ ἡ θάλασσα ἐκλήθη Αἰγαῖον πέλαγος·

Αιγάλεον=Όρος εν τη Μεσσηνία της Πελοποννήσου πλησίον της πόλεως Πύλου.

Αιγά-λεων=Όρος της Αττικής απέναντι της Σαλαμίνος, τανύν βουνό του Αγίου Νικολάου.

Αιγανέας=Τα ακόντια

Αίγειρα= Δεικνύουν το υγρό στοιχείο, Αιγίοχος ο Ζευς.Και η Λέσβος ελέγετο Αίγλη.

Αίγειρα= Πόλις της Αχαϊας. Το υδατοχαρές δένδρον.

Αίγειρα=Εκ του αιξ έχει την αρχήν αυτής, αιξ είναι το λαμπρόν πυρώδες μετέωρον, κατά τον Αιστοτέλην, και ομώνυμος αστερισμός.Αίγειρα, Μακαρία, επίσης εκαλείτο και Αιθιοπία για λόγους γεωλογικούς, εκ της πολυτίμου συστάσεως του εδάφους της. Δια τον ίδιο λόγο ονομάσθη και η Λέσβος Αιθιοπία. Η ιστορική Αιθιοπία η ατυχής Αβυσσηνία έλαβε το όνομα υπό των Ελλήνων. Αιγείρα- Μακαρία-Ηλύσσιον πεδίον. Ο Πλίνιος την Λέσβον αποκαλεί και Αιθιοπίαν εκαλείτο δε και Αιθιόπη. Άλλη μια μαρτυρία που δεν δέχεται αμφισβήτηση είναι του Ησύχιου: Αιθίοψ, ο Λέσβιος μέλας”. Αιγείρα- Μακαρία- Ηλύσσιον πεδίον.Αίγειρος, αιξ, αιγίς, καταιγίς,

Αίγυπτος=Πάντα αναφέρονται στο μέλαν χρώμα αυτών.

Αίγες= Τα υψηλά κύματα και τα νέφη τα μελανά.

Αἰγεὺς= Ο πατὴρ τοῦ Θησέως.

Αιγεύς, Αιγαίον, Αιγαίων =ο και ταυτοσήμως Βρυάρεως, αναφέρονται στο υγρό στοιχείο. Αιγιαλεύς= ο “Ουκαγιαλί” ανήκει σε ποταμό της Κέρκυρας, υπάρχει η λεγόμενη ακρογιαλιά Καφε-γιαλί (ο γιαλός) που σημαίνει τα ύδατα κατά την Καραβά-Γαλάνη Μ. που αποκρυπτογράφησε τα ονόματα τοπωνυμίων των Ινκα. Σήμερα στο παλιό λιμάνι από την άκρη του γιαλού που από πάνω αρχίζουν τα λεγόμενα (τείχη) Μουράγια (βλέπε λ.), απέναντι βρίσκεται το νησί Βίδος, αλλά κατά την προϊστορία πριν τα νερά χωρίσουν τη Θεσπρωτία από την Φαιακία να υπήρχε ο ποταμός κι έμεινε το τοπωνύμιο (Ουκα-Καφέ) γιαλί, νομίζοντας οι σημερινοί κάτοικοι ότι το μετέπειτα καφενεδάκι έδωσε τον τίτλο του γιαλού, φαίνεται ότι μάλλον έγινε το αντίστροφο.

Αίγιον, Αίγινα, Αίγυπτος, Αιγιαλεία-Αιγιαλός, κλπ.

Αιγίλιπας=Υπό του Ομήρου καλουμένους ήτις λέξις αναφέρεται αρχικώς εις τα ύδατα ή βράχους αποτόμους και εις το ύδωρ “Στυγός ύδατος απορρώξ”, κόλλωτες είδος λίθων.

Αιγίλιψ= Εμπεριέχει την έννοια του κόκκινου χρώματος.”Αιγίλιπος πέτρης” Υψηλή πέτρα ώστε και αίγα να μην επιβαίνειν.

Αιγίνιον=Πόλις της Θεσσαλίας εν τη Εστιαιώτιδα (Στράβων) όθεν Αιγινιεύς.

Αίγιον=Μία των επισημοτέρων πόλεων της Αχαϊας εν Πελοποννήσω, ύστερον πρωτεύουσα όλης της Αχαϊας εις την οποίαν εγίνετο η συνέλευσις του Αχαϊκού δεσμού δις του χρόνου, Πολύβ. Τανύν Βοστίτζα όθεν, Αιγιεύς, έως ο κάτοικος.

Αίγιος=Ένας των πεντήκοντα υιών του Αιγύπτου, μνηστευθείς την Μνήστραν μίαν των Δαναϊδών, (Απολδρ.)

Αιγίπλακτον=όρος, το (πλάζω) όρος της Μεγαρίδος.

Αιγίς=Προήλθεν εκ του αιξ-αιγός, κηλίς εν τω οφθαλμώ, η τρικυμία, η θύελλα, η καταιγίς. Σημαίνει επίσης την μελάκαιναν νεφέλην την εγκυμονούσα την καταιγίδα. Ο δε την αιγίδα φορών και το δόρυ πάλλων Ζευς, σημαίνει τον υπό σκοτεινών νεφελών κεκαλυμμένον ουρανόν, ον διασχίζουσιν αι αστραπαί.

Αιγίς= Η θύελλα, Καταιγίς Ώγυγος. Αιγίς=Παρ’ Ομήρω λέγεται ερεμνή, μαύρη, Ο Ομηρος και την γην χαρακτηρίζει ως μέλαινα, την λέγει δε “ερεμνήν γαίαν”.

Αιγίτιον=Κώμη της Αιτωλίας κειμένη παραθαλασσίως (Θουκ.)

Αίγλη =Μία των Εσπερίδων. Η Σελήνη αίγλη ελέγετο.

Αίγλη= Η λαμπηδών, φως, αυγή.

Αιγυαλός=Ελέγετο ένα μέρος της Πελοποννήσου από του Ισθμού έως της Ίλιδος.

Αιγύλιος=Ο Αιγύπτιος.

Αίγυπτος=Αρχικά εις την νήσον των Παξών.(Αθηναγόρας)

Αίγυπτος =Αιγ-υπτίως, κάτωθεν του Αιγαίου.

Αιγυπτιακή=Εν τῇ γλώσσῃ τῆς Αἰγύπτου, τὴν ὁποίαν οἱ ἐπιτήδειοι ἱερεῖς τῶν θεῶν αὐτῆς ἐφιλοδόξουν, ὡς σήμερον τόσοι ἄλλοι, νὰ παρουσιάζωσιν εἰς τοὺς περὶ τὸν Ἡρόδοτον καὶ Διόδωρου Σικελιώτην καὶ τοὺς ἄλλους Ἕλληνας ἐπισκέπτας, ὡς τὴν κοιτίδα τοῦ πρώτου πολιτισμοῦ, μητέρα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ μάμμην ὅλων τῶν συγχρόνων πολιτισμῶν! ὡς ἀναμασσῶσιν καὶ σήμερον ἄνδρες Ἕλληνες, οἵτινες ὡς ἐκ τῆς θέσεως αὐτῶν ἔδει νὰ ὦσιν φειδωλώτεροι περὶ τὰς τοιαύτας ἐκφράσεις καὶ μᾶλλον μελετημένοι. Ἐν τῇ χώρᾳ τῶν Φαραὼ, τῶν ἐπιγεὶων τούτων θεῶν, χακα ἐκαλεῖτο ἡ γονιμοποιὸς δύναμις, ὁ κατ’ ἐξοχὴν θεὸς, ὁ δυνατὸς μεταξὺ τῶν θεῶν, ὡς Κα ἐκαλεῖτο ὁ ἐπὶ γῆς ἀντιπρόσωπος αὐτοῦ βασιλεὺς. καδὲ ἦν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ταύρου. ὅς ἦν συμβολισμὸς τῆς γονιμότητος, καὶ κὰτ ἡ ἀγελὰς ἡ γονιμοποιοῦσα. Τὸ Κα τοῦτο εἶναι ὁ Ταὼ Ἰνδῶν καὶ Σινῶν, τὸ χάος τῶν Ἑλλήνων.(Αθηναγόρας)

Αιγυπτιόω=Κατά τον Ησύχιον, ποιώ τινα μέλανα.

Αίγυπτος η= Τοῦ Ομήρου καὶ ὁ Φάρος, ἦσαν ὀνομασίαι τοποθεσιῶν τῶν νήσων Παξών. Ὁ Ὅμηρος κάλλιστα τὰ ὑπαινίσσεται ἀναφέρων ἐν Ἰθάκῃ ζῶντα γηγενῆ τὸν Αἰγύπτιον. Φάρος δὲ εἶναι ὀνομασία καὶ ἐν τῷ Ἰονίῳ πελάγει. Ἡ ὑπὸ τοῦ Ὁμήρου ἀναφερομένη Θεσπρωτία καὶ Ἐφύρα εὑρίσκονται, εἰς τὰς Νήσους ἡμῶν ο Πάνορμος καλούμενος. Η ιστορική Αίγυπτος ελέγετο Ηφαιστεία και Μάνοβερ έξω από τη σημερινή Παραμυθιά.

Αίγυπτος= Μελάμποδα, Μέκαινα, Μελαμβοίαν, Μελαγγίαν (βλέπε λ. Αίζα).

Αιγωλιός=Είδος γλαυκός.

Αἴγωνα, Γύην, Γαϊον, Αιγίωνα και Βρειάρεω καὶ πλῆθος ἔτι ἄλλων ὀνομάτων φέροντα, ὁ Ὅμηρος τὸν παριστᾷ ὡς ὑπερμεγέθη Γίγαντα κατέχοντα εἰς τὸν ᾍδην, ὅπου ἐρρίφθη ὡς δῆθεν ἀσεβήσας πρὸς τὴν Λητώ, τὴν μητέρα τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τῆς Ἀρτέμιδος, ἐννέα ὁλόκληρα πλέθρα.

Αιδάς= Ο τάφος, το κοίλωμα της γης, του βράχου.

Αϊ-δων-αία και Ου-δαν-όν=Υποχθόνιοι θεοί των υδάτων.Δων-δαν συλλαβές λέξεων που έχουν την έννοια του υγρού στοιεχείου.

Αϊδωνέας=Δονάτος Ἀϊδωνεὺς ο = Ποταμὸς ἀρχικῶς ἐν Ἠπείρῳ δὲον νὰ ἀναζητηθῇ, ὅπου καὶ βασιλεὺς Ἀϊδωνεὺς καὶ ᾏδης Ἀϊδωνεὺς.

Αϊδονάτος =τοπ. Ηπείρου, Αϊδίνι πόλις Ιωνίας

Αιεί- Αεί= Διαπαντός, Πάντοτε. Προφέρεται πότε Ε-ϊ και πότε Α-ϊ για να ηχήσει προσωδιακά χρειάζεται να γλιστρήσουν τα φωνήεντα μέχρι το ί με τόνο.

Αιέν=Δια παντός.

Άϊεν=Ήκουεν Αϊει=Ακούει.

Αίζα ή Άζα=Σημαίνουν το μέλαν, το ερυθρωπόν, το αιθιοπικόν. Ως δε η Αιζηνία, Αζανία είναι η Αιθιοπία, ούτω την Αιθιοπίαν δηλούσι και τα εκ του Αιγ σύνθετα και είναι ταύτα πολλά, πάμπολλα.(Αθηναγόρας).π.χ.Αίγυπτος σημαίνει την Μελάμποδα την Μέλαιναν, Μελαμβοίαν, την Μελαγγίαν. Μελάγγεα πόλις της Αρκαδίας-Αιζηνίας. Μελαναί τόπος επίσης της Αρκαδίας και Μελενεύς υιός του Λυκάονος, βασιλέως της Αρκαδίας. Μελαιναί δήμος της Αττικής όπου και Αζηνία δήμος επίσης

Αιζειός=ο πατήρ του Λυκάονος βασιλέως της Αρκαδίας.

Αιζηοί=Νεανίαι ακμάζοντες.

Αἰζηὸς =Επὶ βασιλέων καὶ αἰζήης ὁ ἰσχυρὸς, ὁ δυνατὸς.

*Αιθ=Αιθήρ, αίθω, αιθίοψ, είναι ταυτόσημοι σημαίνουσαι το λαμπερό, το αιγλήεν, το μελανωπό και ερυθρόν.

Αίθα, έδος, Δα, Γα, έρα, Άλα-Ελάρα ονομασίαι αναφερόμεναι εις την Ιθάκην –Παξούς, την Αίαν, την Αιγάν, την νήσον Αιαίαν, την νήσον του Αιακού, υιού του Διός και της νήσου Αιγίνης και πάππου του Αχιλλέως.

Αιθαλία = Αιθιοπία . Αἰθαλία ἡ Λῆμνος, ταὐτὸν τοῦ Αἰθιοπία· Αἰθαλία ἡ καὶ Ἴλβα ἡ νῦν Ἔλβα ἔχουσα λιμένα Ἀργῷον, ἐπίσης μικρὰ νῆσος ἐν τῇ θαλάσσῃ τῆς Ἐτρουρίας- Αἰθοπίας· Αἰθαλία καὶ ἡ Χίος-Αἰθιοπία· Αἰθαλία καὶ νῆσός τις, ἤ ὀρεινὸν ἀκρωτήριον ἐν τῷ κόλπῳ τῆς Ἐφέσου, Αἰθαλίδης τις ἐν Τροίᾳ· Αἰθαλίδης υἱός τοῦ Διὸς καὶ τῆς Εὐπολεμείας θυγατρὸς τοῦ Μυρμιδῶνος. Αἰθαλεῖς μία τῶν ἐπισήμων φυλῶν ἐν Κρήτη· Αἰθαλίων εἷς τῶν Τυρρηνῶν ληστῶν τῶν συλλαβόντων τὸν Διόνυσον· Αἰθιόλης υἱὸς τοῦ Μενελάου καὶ τῆς Ἑλένης.

Αιθερία= Αδελφή του Φαέθωνος.

Αιθήρ=Αειθεήρ προέρχεται από το Αεί θει περί τον αέρα ρέων=τρέχει πάντα σε συνεχή ροή γύρω από τον αέρα.

Αιθινός =Ο μέλας.

Αίθινα= Μέλαινα κατά τον Κύριλλον.

Αιθίοπες, Λέλεγες, Πελασγοί, Ελληνες=Οι πρώτοι εκπολιτίσαντες τον κόσμο, οι πρώτοι άνθρωποι επί της γης.

Αιθιοπία και Πελασγία=Ελέγετο η Ελλάς διότι οι Πελασγοί και οι Αιθίοπες ήταν αυτόχθονες. Πελασγία η Πελοπόννησος, πελασγική η Αρκαδία, λελεγική Πελασγία η Λακαιδέμων, Πελασγική η Αττική , Πελασγιώτις η Θεσσαλία, Πελασγία η Κύπρος, η Μακεδονία, Η Βοιωτία, οι Δελφοί, η Ήπειρος, Πελασγική η Εύβοια, η Δήλος, η Σκύρος, η Σαμοθράκη, Πελασγική η Κρήτη, η Χίος, η Ρόδος, Αθω Χαλκιδικής, πάσαι αι νήσοι. Πελασγική η Μικρά Ασία και αυτή η Αρμενία, η Αιολίς, Λέσβος, Λήμνος,και οι κάτοικοι αυτής Πελασγοί- Τυρρηνοί. Ως Τυρρηνοί, Πελασγοί ελέγοντο και οι Ετρούσκοι.

Αιθιοπία η Ομηρική= Αι νήσοι των Παξών- Κερκύρας προς τα δυτικά η αρχαία Φαιακία, τους κατοίκους αυτών των νησιών τους ονομάζει “αμύνονας”. Η προς ανατολή Αιθιοπία είναι η Ήπειρος, η θεσπρωτική γη. ”Η ανιόντος Υπερίονος” δηλ. Του Ηπειρώτη Ήλιου, Υπερίων αυτό σημαίνει.

Αἰθιοπίαν =Ο Πλίνιος τὴν Λέσβον καλεῖ καὶ ἡ μαρτυρία αὐτὴ δὲν ἐπιδέχεται ἀμφισβήτησιν, ὡς ἀναμφισβήτητος ἐπίσης εἶναι καὶ ἡ ἄλλη μαρτυρία τοῦ Ἡσυχίου «Αἰθίοψ, ὁ Λέσβιος μέλας».

Αιθίος= Ο πυρρός.

Αιθίοψ= Αίθω+ωψ, ο έχων το ερυθρωπόν χρώμα. Το της γης.

Αιθίοψ -Αιθήρ και τα όμοια=Το φωτεινό, το λαμπερό και έκπαγλον.

Αιθίοψ= Πυρρός Ερυθραίος, ξανθός. Εκ του ρήματος αίθω και ωψ, κυρίως ο έχων χρώμα ερυθρωπόν, το χρώμα της γης, ο ηλιοκαμένος ο εκτιθέμενος εις την θάλασσαν και τας καυστικάς ακτίνας. Αιθίοπας συνώνυμος του Ερυθρός, μόνο κατά δευτερεύοντα λόγο έχουν σχέση προς το χρώμα που λέγεται κόκκινο.

Αιθίοψ=Ο Λέσβιος μέλας (μαρτυρία του Ησύχιου).

Αίθρα+ Ατλας= Ταυτοσήμαντα με την πέτραν, το όρος. Αίθρα, Αίθων, Αιθίοψ. Αίθυια=Προστάτις των πλοίων και των ναυτιλομένων (εννοεί την Αθηνά Θωμόπουλος.Πελασγικά.)

Αίθων = Ο Οδυσσεύς, ο βασιλεύς της Ιθάκης, Αιθάκη, Αιθωνίας, Αιθικίας, Αιθούσης, Αιθιοπίας, Φοινίκης. Αικατερίνη=Ελέγετο και Δαμιανή η οποία σημαίνει ότι και το όνομα Δωροθέα-Λευκοθέα και Αικατερίνη δηλαδή ¨Χρυσή κόρη”. Βλέπε Κατερίνα-Κατίνα.

Αϊλλοίμονο=(Ηπείρου) Αλλοίμονο.

Αιματοστάτης-ματοστάτης=Δαχτυλίδι με ειδική κόκκινη πέτρα που λέγεται ότι έχει την ιδιότητα να σταματάει το αίμα.

Αϊνού=Λευκή φυλή της Άπω Ανατολής με έντονα χαρακτηριστικά της Ελληνικής φυλής που τείνει προς εξαφάνιση.(Ι.Πασσάς)

Αϊντε-ά(ι)στε-ντάτε=Εκ του άγω, άγετε.

Αιολείς=Πάντες οι εκτός του Ισθμού, πλην των Αθηναίων και των Μεγαρέων.

Αιολίς=Μία των γενικών ονομασιών της Λέσβου, της Θεσσαλίας, της περιοχής της Καλυδώνος και Πλευρώνος.

Αιολίς=Ελέγετο εκτός της περιοχής της Καλυδώνος και Πλευρώνος και η Θεσσαλία, όχι ως κοιτίς της Αιολικής φυλής. Η κοιτής αυτής είναι αι χώραι περί την λεγομένη υπό του Ομήρου νήσον του Αιόλου. Εξ αυτών και αι πέριξ αυτών νήσοι Αιολίδες ελέγοντο, αι Λιπάραι νήσοι της Σικελίας ,αλλά ευρίσκοντο εν ταις Ελληνικαίς θάλασσαις αι λεγόμεναι υπό των αρχαιοτέρων συγγραφέων Ερύθεια και Ερυθραίαι και Αιθιοπίαι.

Αιολίς=Εκαλείτο και η απέναντι της νήσου Λέσβου χώρα, η εκτεινομένη απο του Ελλησπόντου μέχρι του ποταμού Έρμου και περιέχουσα δώδεκα πόλεις :την Κύμην ή Φρικηίδα, Λήρισσας, Νέον Τείχος, Τήμνον, Κίλλαν, Νότιον, Αιγιρόεσσαν, Πιτάνην, Αιγάλιδα, Μύριναν, Γρύνειαν και Σμύρνην

Αἰόλου Νῆσοι =τοῦ Ὁμήρου, ἐν οἶς διέμενεν ὁ θεὸς τῶν ἀνέμων, εἶναι οἱ Παξοὶ, οἱ καταδερόμενοι ὑπὸ τῶν ἀνέμων, αἵτινες καὶ Ἀνεμούριον ὑπὸ τοῦ Ὁμήρου καλοῦνται, Αἴολος εἶναι ὁ ἄνεμος. Οἱ Παξοὶ εἶναι αἱ πλωταὶ νῆσοι τοῦ Ὁμήρου, λαβοῦσαι τὴν ὀνομασίαν οὐχὶ διότι ἔπλεον, ἀλλ’ εκ τοῦ Πρωτέως.

Αιολείς=Κατά τον Στράβωνα, πάντες οι εκτός του Ισθμού, πλην των Αθηναίων και των Μεγαρέων και περί τον Παρνασσόν Δωριέων, αλλά και αυτοί οι Πελοποννήσιοι και δη οι Αρκάδες και οι Ηλείοι. Άλλως τε και οι πρώτοι έποικοι της Λέσβου ως εκ Πελοποννήσου μυθολογούνται εκκινήσαντες. Δεν ήτο όμως η Πελοπόννησος η κοιτίς της Αιολικής φυλής, και αυτής μητρόπολις ήτο η νήσος Ερύθεια, ήτις ήτο και η μητρόπολις της Λέσβου.

Αἰολίην-Σάμην=Αἱ λεγόμεναι Θῆβαι ἐν Ἑλλάδι καὶ Αἰγύπτῳ, διότι Θῆβαι σημαίνει ὅτι καὶ ἡ Αἰολίη καὶ ἡ Σάμη, πόλιν ὑπερκειμένην ὑψηλὰ κτισθείσαν.

Αιολίδες νήσοι=Αι Λιπάραι νήσοι της Σικελίας.

Αιολίην=Νήσον του Αιόλου.

Άϊον= Κυρίως μεν ήκουον. “αμφί δε σάλπιγξεν μέγας ουρανός, άϊε Ζευς”.

Αἰθίοπος =Νομίσματα τῶν Δελφῶν ἔφερον κεφαλὴν πρὸς παράστασιν τοῦ Δελφοῦ, υἱοῦ τοῦ Ποσειδῶνος καὶ νύμφης Μελαίνης· σημειοῦμεν ἐπίσης ὅτι κεφαλὴν Αἰθίοπος ἔφερον καὶ τὰ νομίσματα τῆς Ἐτρουρίας Ἐρετρίας Ἐρυθραίας Τυρρηνίας. Τὰ νομίσματα τῆς Λέσβου ἔφερον κεφαλὴν Αἰθίοπος τετράγωνον ἔγκυκλον καὶ δυὸ ἀνθρώπων ὀφθαλμούς, ὧν ὁ εἷς ὑπὲρ κεῖται τοῦ ἑτέρου.

Αίθικες=Κατά την αρχαιότητα κατώκουν εις τους τόπους όπου διαρρέοντο υπό των υδάτων, όπως και το Βουδονάσι παρά το Μέσσοβον, όπως και ετέρα Αιθιοπία σημαίνει ότι και το Μέσσοβον και η Μεσσαρέα. Το Μεσ δηλώνει ύδωρ εις τα τοπωνύμια.

Αίθικες= Αιθιοπία σημαίνει ότι και το Μέσσοβο, ότι και η Μεσσαρία.``(βλέπε σχετικώς.)

Αιθίοπες=Στην ομηρική εποχή εσήμαινε ο νησιώτης ευγενής, αριστοκράτης, κοσμογυρισμένος, εκπολιτιστής, κοσμοπολίτης αλλά και πρακτικός άνθρωπος και θαλασσομάχος ο οποίος υπήρχε κατά την προϊστορική εποχή, την ιστορική,τη ρωμαϊκή, βυζαντινή μέχρι και σήμερον. Το όνομα αυτό του αιθίοπος με τους ποικίλους ταυτοσήμους χρωματισμούς, ήτο το γενικό όνομα όλων των κατοίκων της προομηρικής της προϊστορικής και ομηρικής πατρίδος μας που σήμαινε τη χώρα των Αιθιόπων, των Σελλών, των Καδμείων, των Ερυθραίων, των Φοινίκων, Καρών, Λυκείων, Λιβύων, Ινδών. Πρώτους ανθρώπους γεγονέναι Αιθίοπας” (Διόδωρος Σικελιώτης). Εννοεί όχι τους σημερινούς κατοίκους της Αβησσυνίας αλλά τους προγόνους μας τους Πρωτοέλληνες τους δώσαντες το όνομα της Αιθιοπίας στους κατοίκους αυτούς εκ του ερυθρωπού χρώματος, το χρώμα της γης και του ουρανού της πατρίδος των.

Αιθίοπες=Πρωτοέλληνες, διότι Λιβύη και Αίγυπτος και Αραβία και καθ’ εξής ήσαν ονομασίαι τόπων εν Ελλάδι κειμένων και εξ αυτής μεταδοθείσαι υπό των Ελλήνων εις τας χώρας ταύτας, τας φερούσας έτι το όνομα τούτο (Αθηναγόρας).

Αιθίοπες =Κατά τον Όμηρον ήσαν εις τον Ωκεανόν “έσχατοι ανδρών” άλλοι προς ανατολάς και άλλοι προς δυσμάς του ηλίου. Αμφότεροι όμως απολαύοντες τας συμπαθείας των θεών και ιδιαιτέρως του θεού της θαλάσσης Ποσειδώνος όστις συχνά επεσκέπτετο αυτούς χάριν αναψυχής και ευωχίας.

Αιθιοπία=Η αρχική πατρίδα πάντων των Ελλήνων την οποίαν ο Όμηρος την διαιρεί εις δύο, την προς δυσμάς και την προς ανατολάς. Η άλλη Αιθιοπία της Αβυσσυνίας είναι αντιγραφή του ονόματος εξ Ελλήνων.

Αίθων=Λεγόταν και ο Οδυσσέας ως αληθής Αιθίοψ, τουτέστι Πυρρός, Ερυθραίος, ξανθός.

Αιθωνία-Ιωνία= Λέγεται η Αθηνά η μητέρα του φιδόμορφου Ερεχθέα, που σχετίζεται άμεσα με τους Παξούς-Ιθάκη ή αλλιώς η Οφιούσα λεγομένη.

Αἰκατερίνη-Κατερίνα= Σημαίνει ὅ,τι καὶ τὸ Δωροθέα· ἡ ρίζα κατ-καδ-καθ ἐν τῇ πρωτοελληνικῇ καὶ συνεπῶς ἐν τῇ Ἑλληνικῇ καὶ ἐν ἁπάσαις ταῖς ἀρχαίοις γλώσσαις ἔχει τὴν ἔννοιαν τοῦ λαμπροῦ, τοῦ στιλπνοῦ, τοῦ χρυσοῦ καθαρὸς, ὁ λαμπρὸς, ὁ στιλπνὸς, ὁ λευκὸς· καθαίρω, καθαρίζω, λευκαίνων.(Αθηναγόρας)

Αἷμα =Εἶναι μυστικὴ ἔκφρασις τοῦ χρυσοῦ, ἐφ’ ὅσον ἡ καρδία θεωρεῖται ὡς λέβης, ἐν ᾦ καθαρίζεται τὸ αἷμα, ὡς ὁ χρυσὸς, οἱ δὲ ἄχρησται αὐτοῦ οὐσίαι εἶναι ἡ σκωρία.

Αίξινος-Παξινός= Προήλθεν μάλλον από τον “Εύξεινος πόντος”, όπου κατά την Ομηρική συνήθεια είχε πολλά ονόματα.

Αιμονία=Πηγή επί της Όσσης.

Αἴξ= Εκλήθη οὕτω οὐ μόνον διὰ τὴν πρὸς τὸ ἅλας κλίσιν του, ἀλλὰ καὶ διὰ τὸ ἄφθονον γάλα τὸ ὁποῖον παράγει· εἶναι δὲ τὸ γάλα, τὸ μέλι, ὁ οἶνος, ἀπότοκα τοῦ ὕδατος, ὑγραὶ οὐσίαι. Ἴσως δὲ καὶ ἡ Ἀγελὰς ἐκ τῆς αὐτῆς αἰτίας νὰ ἔλαβε τὸ ὄνομα. (Αθηναγόρας)

Αίξινος=Παξινός

Αίξ-Αίγες=Τα κύματα.

Αιξωνή=Δήμος της Αττικής ανήκων στην Κεκροπίδα φυλή μεταξύ Αλιμούντος (πλησίον θαλάσσης γινομένη (Ησύχ.) και Αλών. Οι Αιξωνείς εφημίζοντο ως πολλά επιτήδειοι εις το σκάπτειν και χλευάζειν.

Αιολίς=Ελέγετο εκτός της περιοχής της Καλυδώνος και Πλευρώνος και η Θεσσαλία, όχι ως κοιτίς της Αιολικής φυλής. Η κοιτής αυτής είναι αι χώραι περί την λεγομένη υπό του Ομήρου νήσον του Αιόλου. Εξ αυτών και αι πέριξ αυτών νήσοι Αιολίδες ελέγοντο, αι Λιπάραι νήσοι της Σικελίας ,αλλά ευρίσκοντο εν ταις Ελληνικαίς θάλασσαις αι λεγόμεναι υπό των αρχαιοτέρων συγγραφέων Ερύθεια και Ερυθραίαι και Αιθιοπίαι.

Αιολίς=Εκαλείτο και η απέναντι της νήσου Λέσβου χώρα, η εκτεινομένη απο του Ελλησπόντου μέχρι του ποταμού Έρμου και περιέχουσα δώδεκα πόλεις :την Κύμην ή Φρικηίδα, Λήρισσας, Νέον Τείχος, Τήμνον, Κίλλαν, Νότιον, Αιγιρόεσσαν, Πιτάνην, Αιγάλιδα, Μύριναν, Γρύνειαν και Σμύρνην

Αίολος =Κατά την μυθολογίαν, ήτον υιός του Έλληνος ή του Ποσειδώνος και της Μελανίπης.

Αἰολος =Ὁ Ὅμηρος ἀναφέρει καὶ τὸν υἱὸν του Σαλμωνέα καὶ πατέρα τῆς Τυροῦς ·ἀλλ' ὁ Αἴολος εἶναι ἡ προσωποποίησις τῶν ὑπὸ τῶν ἀνέμων μανιωδῶς πληττομένων νήσων τῶν Παξῶν, τὰς ὁποίας ὁ Ὅμηρος ὀνομάζει καὶ «Αἰόλου Νήσους», συνεπῶς καὶ ὁ τοῦ Αἰόλου υἱὸς Σαλμωνεὺς, εἶναι προσωποποίησις τῶν Σολύμων ὀρέων, τῶν Γυρῶν πετρῶν, τῶν μελανωπῶν καὶ ἐρυθρωπῶν πετρῶν καὶ βράχων· ἀντιγραφὴ δὲ τῶν βράχων τούτων εἶναι καὶ ἡ Σαλαμὶς, ἡ βραχώδης νησὶς τοῦ Σαρωνικοῦ, ἡ Γκούλουρη Κούλουρη, ἡ βραχώδης, ἡ καὶ Πιτυοῦσα καὶ Σκιρὰς καὶ Κυχρεία καὶ Οἰνώνη, ὀνόματα ταὐτοσήμαντα.

Αἰόλου Νῆσοι =τοῦ Ὁμήρου, ἐν οἶς διέμενεν ὁ θεὸς τῶν ἀνέμων, εἶναι οἱ Παξοὶ, οἱ καταδερόμενοι ὑπὸ τῶν ἀνέμων, αἵτινες καὶ Ἀνεμούριον ὑπὸ τοῦ Ὁμήρου καλοῦνται, Αἴολος εἶναι ὁ ἄνεμος. Οἱ Παξοὶ εἶναι αἱ πλωταὶ νῆσοι τοῦ Ὁμήρου, λαβοῦσαι τὴν ὀνομασίαν οὐχὶ διότι ἔπλεον, ἀλλ’ εκ τοῦ Πρωτέως.

Αιολείς=Κατά τον Στράβωνα, πάντες οι εκτός του Ισθμού, πλην των Αθηναίων και των Μεγαρέων και περί τον Παρνασσόν Δωριέων, αλλά και αυτοί οι Πελοποννήσιοι και δη οι Αρκάδες και οι Ηλείοι. Άλλως τε και οι πρώτοι έποικοι της Λέσβου ως εκ Πελοποννήσου μυθολογούνται εκκινήσαντες.Δεν ήτο όμως η Πελοπόννησος η κοιτίς της Αιολικής φυλής, και αυτής μητρόπολις ήτο η νήσος Ερύθεια, ήτις ήτο και η μητρόπολις της Λέσβου.

Αἰολίην-Σάμην=Αἱ λεγόμεναι Θῆβαι ἐν Ἑλλάδι καὶ Αἰγύπτῳ, διότι Θῆβαι σημαίνει ὅτι καὶ ἡ Αἰολίη καὶ ἡ Σάμη, πόλιν ὑπερκειμένην ὑψηλὰ κτισθείσαν.

Αίολος =Κατά την μυθολογίαν, ήτον υιός του Έλληνος ή του Ποσειδώνος και της Μελανίπης

Αἰπαία= Λέγονται και Σολουντὶς ἄκρα Λιβύης καὶ Σολόφις ἐπίσης Λυβικὸν ἀκρωτήριον. Σόλοι ἐν Κιλικίᾳ. Σόλους εὐρίσκομεν καὶ ἐν Κύπρῳ.

Αἰπάσιον =Τὸ πεδίον ἐπίσης των Παξών· ἀλλὰ καὶ τὰ Ἀΐπατα Κορθίου τῆς Ἄνδρου πρὸς τὴν ὁμηρικὴν Αἴπειαν σχετίζεται, καὶ οὐχὶ πρὸς τὸν Ἅγιον Ὑπάτιον, ὅστις ἐταυτίσθη πρὸς τὴν τοπωνυμίαν ταύτην, ὡς ὁ Ἀπόστολος Γάϊος πρὸς τὸν Γάγιον τῶν Παξῶν· πρὸς τὴν Αἴπειαν ἐπίσης ἀναφέρονται καὶ πάντες οἱ τῆς Μυθολογίας οἱ φέροντες τὸ ὄνομα Αἴπυτος.

Αίπεια=Αρχαία πόλις της Κρήτης, Αἴπεια Καλαμών και η Θουρία ή Μεθώνη.

Αίπεια=Αιπύς παρ΄Ομήρω σημαίνει απότομος, απόκρημνος, υψίκρημνος, όρθιος. Αίπεια λέγεται και η Θουρία ή Μεθώνη. Αίπειαν αναφέρει και ο Όμηρος:καλήν τ’ Αίπειαν και Πήδασον αμπελόεσσαν. Την όμορφη Αίπεια και την Πήδασο με τα πολλά αμπέλια. Πάσαι αι τοπωνυμίαι αναφέρονται εις την νήσον των Παξών, την Άνυειαν ή Ανθεμόεσσαν, την νήσον των άντρων, την Αιπεινήν.

Αἴπεια= Λέγεται καὶ ἡ Θουρία ἤ Μεθώνη. Αἴπειαν ἀναφέρει καὶ ὁ Ὅμηρος:

Φηράς τε ζαθέας ἤδ Ἄνθειαν βαθύλειμον, καλήν τ' ἐγγὺς ἁλὸς, νέαται Πύλου ἠμαθόεντος.

Πᾶσαι αὗται αἱ τοπωνυμίαι ἀναφέρονται εἰς τὴν νῆσον τῶν Παξῶν, τὴν Ἄνθειαν ἤ Ἀνθεμόεσσαν, τὴν νῆσον τῶν ἄντρων, τὴν Αἰπεινὴν.

Αἰπεινὰ=Πυλίας μετὰ τῶν πέριξ χωρίων Λογκὸ, Βίγλα, Ἀρποχώρι, Δράγα, Καφοῦ, Λύκιον, Κόκκινον, τοπωνυμίαι ἀπαντώμεναι καὶ εἰς Παξοὺς.

Αἰπεινὰ= Η Πεπάρηθος.

Αιπόλος=Εις τον Όμηρον ελέγετο Μελάνθιος ο αιγιδοβοσκός.

Αἰπὺς=Παρ'Ὁμήρῳ σημαίνει ἀπότομος, ἀπόκρημνος, ὑψήκρημνος, Ὄρθιος.

Αίσα= Ο καλά προμηνύων, προμαντεύων, προφητεύων.

Αίσακος=Αρχηγός των Κενταύρων

Αἰσιμνήτης =Επίθετον τοῦ θεοῦ·

Αίσηπος=Ποτάμιος θεός, υιός του Ωκεανού και της Τηθύος, ή Θέτιδος υιός του

Βουκολύωνος εκ Τροίας και της νύμφης Αβαρβαρέας, Αισιμίδης Κερκυραίος, όνομα Αίσωπος κλπ.

Αἰσοὶ= Ελέγοντο οἱ θεοὶ, κατὰ τὸν Ἡσύχιον. Αισυμνήτης=Το επίθετον του κούρος.

Αισυμνάω = Κυβερνώ.

Αισυμνήτωρ=Ο κοσμήτωρ, ο έφορος, ο ηγεμών αιρέσως.

Αἰσχαλοποιὸς καί Ἐσχαποιὸς= Ο θεὸς τῆς ἰατρικῆς καὶ υἱὸς τοῦ Ἀπόλλωνος, Ἀσκληπιὸς.

Αίσων, Αύσων= Υιοί της Καλυψούς. Το Ιόνιον πέλαγος ελέγετο και Αισώνιον.

Αϊτή=Νησί της Καραϊβικής Θαλάσσης Αιήτης, αετός.

Αίτνα=Αίτνη εκ του αίθω= καίω, όρος υψηλό της νήσου Σικελίας και πόλις κειμένη εις τους πρόποδες αυτής.

Άκανθος=Πόλη της Αιγύπτου 120 στάδια νότια της Μέμφιδας. Ιερό της Οσίριδος και άλσος με ακανθώδεις ακακίες (βλέπε Ηρόδ.Β΄96)

Ακίς=Θεραπεία (πανάκεια).

Ακίς αρχ. =Αγγίδα.

Άκλερος=Άμοιρος, δυστυχής, χωρίς κληρονόμους.

Ακόη-ακόαι=Αι Θέρμαι, δεξαμεναί υδραγωγεία.

Ακονόπετρα=Είδος μαυριδερής πέτρας που ακονίζουν μαχαίρια.

Ακουνεύω,οκνεύω, κουνεύω=Τεμπελιάζω (Ήπειρος)

Ακουρμένεσαι= Ακούς. “Άκουε ωρέ διάσκαντζε” Κερκ. Έκφραση.

Ἀκουσίλαος καὶ Ἀλκαῖος =Μαρτυροῦσιν ἐκ τῶν ῥανίδων τοῦ αἵματος τῆς ἀπὸ τοῦ Κρόνου ἀποτομῆς ἐπὶ τῆς γῆς ἀποστάξαντος, τοὺς Φαίακας γεννηθῆναι· ἐκ τούτου ἡ Κέρκυρα ὑπὸ τοῦ Λυκόφρονος λέγεται Ἐπισταγὴς.

Ἀλλ’ ἐκ τοῦ ἐκχυθέντος αἵματος τοῦ οὐρανοῦ ἐγεννήθησαν καὶ οἱ Γίγαντες, ἀδελφοὶ συνεπῶς τῶν Μελιάδων Νυμφῶν· ἀλλὰ κατὰ τὸν Ὅμηρον οἱ Γίγαντες ἦσαν συγγενεῖς τῶν Φαιάκων:

Ναυσίθοον μὲν πρῶτα Ποσειδάων ἐνοσίχθων

Ακράγας=Όρος της Σικελίας, Ποταμός ομώνυμη πόλις αυτής Πατρίδα του φιλοσόφου Εμπεδοκλή και ο κάτοικος Ακραγαντίνος. (Ηρόδοτος)

Άκρον Αθηνών= επί του Ευξείνου πόντου

Ακροκεραύνια όρη= ή Κεραύνια όρη δίπλα στην Αδριατική θάλασσα πλησίον της πόλεως Χειμάρρας Ηπείρου.

Ακταίον=Τοπωνύμιον παραθαλάσσιο εντός της πόλεως Κερκύρας, για πολύ καιρό η συγκεκριμένη βραχώδης γωνία ονομάζετο και Πέρδικα. Ήταν κέντρον που λειτούργησε (καφενείο –εστιατόριο) με αυτό το όνομα μέχρι το 1960. Είχαμε πιστέψει ότι το όνομα Πέρδικα ήταν του ιδιοκτήτη του κέντρου. Σήμερα λειτουργεί έπειτα από σύγχρονη ανακαίνιση με άλλο όνομα στη θέση αυτή Ακταίον.Ο πρώτος υπαίθριος βουβός κινηματογράφος στεγάστηκε σ’ αυτό το κέντρο στου Πέρδικα. “Περδίκκας” υπήρξε βασιλεύς της Μακεδονίας απόγονος του Τημενού από το Άργος, Ηρακλείδης το γένος ο συστήσας πρώτον το Μακεδονικόν βασίλειον περί το 664 έτος π.Χ. Ηρόδοτος. Η λέξις Ακταίον υπάρχει και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδος όπως και το Πέρδικας.

Ακτή=αρχαίον όνομα της Αττικής, Ακτή ακρωτήριον της Χαλκιδικής χερσονήσου εν Μακεδονία επί της άκρας του οποίου κείται το όρος του Άθωνος (Θουκδ. Στραβ.)Ακτή Λιμήν επί του Ακτίου ακρωτηρίου της Ακαρνανίας (Σκυλ.ιγ) . Ακτή Χώρα της Ανατολικής Πελοποννήσου περιλαμβάνουσα την Τροιζήνα έως της Επιδαύριυ (Πολυβ.)

Άκτιον= Λευκάδος και Πρεβέζης.

*Ἄλ= Πρωτοελληνιστὶ ἐλέγετο ὁ οἶνος καὶ ἡ ἄμπελος· ἀλλὰ καὶ «ἄνδρος» ἐπίσης τὴν ἄμπελον σημαίνει, ἐξ οὗ καὶ ἡ πολυστάφυλος Ἄνδρος ἔσχε τὸ ὄνομα.(Αθηναγόρας)

*Αλα= Το άτι, ίππος, άλογο, (για την ίδια λέξη πρόσθεταν νέες ονομασίες με το πέρασμα χιλιάδων χρόνων και τις ανακατατάξεις της γης, χάνονταν άνθρωποι και λέξεις)

Αλάβαστρος και Αλαβαστρίτης= πόλις και όρος της Αιγύπτου στον Κυνοπολίτη νομό πιθανώς η Μπόσρα.(Νικ. Λορέντης)

Αλαγονία=πόλις μικρά της Ελευθερολακονίας εν Πελοποννήσω επί των συνόρων της Μεσσηνίας (Παυσ.)

Αλαζών=Αλαζώνες έθνος Σκυθικόν κατοικούν μεταξύ του Νείλου ποταμού και του Βόγα επί της Ποδολίας (Ηρόδτ.) (Βλέπε λ.)Νείλος τοπων. υπήρξεν και εις Παξούς, αλλά πληροφορίες λέγουν ότι Αλαζώνες, υπήρξε φάρα παλαιών Κερκυραίων

Αλαλία=Πόλις της νήσου Κύρνου(Κόρσικα) κειμένην επί των δυτικών παραλίων (Ηρόδ.)

Άλαλος=αρχ,λέξις, στερείται φωνής αλαλία.Βλέπε λέξη Αλερία-Αλαλίη.

Άλαλος=Ενεός, άχαρος, έκπληκτος, ο καψερός,(Ηπειρος)

Αλαμανίζω=ή Λαμανίζω.Ταράσσω, ενοχλώ, βασανίζω, κάνω κάποιον άνω-κάτω με λόγια ή έργα.”Μη με λαμανίζεις, δεν μπορώ”=μη με ταράσσεις, δεν αντέχω.Ιστ.υπήρξε αγρία φυλή Αλαμάνων ή Αλαμανών (Γερμανική) που πέρασε από την Ήπειρο όπως λέγουν, κι έκαμαν μεγάλες καταστροφές στα παληά τα χρόνια.Και σήμερα ακόμη αποκαλούνται οι Γερμανοί Allemand-Allemagne. Παλαιότερα και οι Έλληνες έγραφαν Αλεμανία-Αλεμανοί. Επί Βυζαντινών υπήρχε φόρος που ελέγετο Αλαμανικός και κατεβάλλετο στους επιδρομείς Αλαμάνους για να μη κινούνται εναντίον της αυτοκρατορίας. Πιθανόν να είναι και αποτέλεσμα των οχλήσεων προς είσπραξιν φόρου τούτου το ρ.αλαμανίζω, ή να έχει σχέση με τη συμπεριφορά των αγρίων Αλαμανών εκ των οποίων προφανώς και το επώνυμο Αλαμάνος στην Ήπειρο και Κέρκυρα. (Σ.Στούπης)

Αλαμπάντα=Χαλασμός, καταστροφή. Ιστ.φρ. “Τον καιρό της Αλαμπάντα”, τον καιρό του μεγάλου κουρσεμού κατά τον Σάθαν. Η φράση πιθανό να σχετίζεται με διάφορες βαρβαρικές επιδρομές. Κατά Βλαχογιάννη, στο λαό είναι γνωστή από τις τρομερές καταστροφές του 1770. Κατ’ άλλους από την Αλβανική επιδρομή του ιδίου έτους που εποίκισε και την Ελευσίναν Αττικής.

Αλανία=Χώρα της Σκυθίας ένθα κατώκουν οι Αλανοί (Λουκ.)

Αλλαξοσουρετιάζω=Αλλάζω όψι, χαρακτηριστικά(=σουρέτια) του προσώπου, από φόβο ή αρρώστεια.

Αλαμπάμα=Πόλις Ορχομενός Εφύρας=εύφορον έδαφος, βαθύπεδον, πεδιάδα χαμηλή κειμένη μεταξύ ορέων (Καραβά-Γαλάνη Μ.)

Αλαπάρδω ή Αλαπαρδώνω= Παίρνω αέρα, παίρνω φόρα. (Κερ.)

Αλάσου (βλάχικα) =Αφήνω Γαλλικά laisser.

Αλάτας=Δωρκ. Αλήτης

Ἀλάτσατα= Έχει σχέσιν πρὸς τὰς όνομαστὰς καὶ εἰς τὴν ἀρχαιότητα ἰαματικὰς θερμὰς πηγὰς. Ἀλάτσατα - Ἐρυθραία, ἐν ἧ διεσώθη πλῆθος ἀρχαιοπρεπῶν καὶ πρωτογόνων λέξεων, τοὺς Ἀθιγγάνους, τοὺς τόσην σχέσιν ἔχοντας πρὸς τὰ χαλκεῖα, τὸν Ἥφαιστον καὶ τὸ πὺρ, λέγομεν «Δέμηδες», ἀκριβῶς ὡς καὶ ὁ Ὅμηρος καὶ οἱ ἀρχαίοι ἐκάλουν διὰ τοῦ ὀνόματος Δάμασος, πάντας τοὺς ἔχοντας σχέσιν πρὸς τὸ ὑπόγειον πὺρ και τὰ μέταλλα.

Αλαφιάζω-ομαι=Ξαφνίζομαι.

Αλαφροπόδαρος=Ο ταχύπους.

Αλαφρογιορτή=Γιορτή χωρίς αργία και ελαφρόνους.

Αλβ=όρη. (Βλέπε Αρβανίτες Έλληνες)

Αλβανική γλώσσα=Ἐν τῇ Ἀλβανικῇ, ἥτις εἶναι λείψανον πολύτιμον τῆς πρωτοελληνικῆς γλώσσης καὶ συνεπῶς συγγενεστάτη τῇ γλώσσῃ τῶν Σουμερίων, ὁ θεὸς λέγεται hyi χὲ, χίε, χιὲ, χιένι. Juno Λατ. ἡ θεὰ Ἥρα. hana, hene, χάνεα, χένεα ἡ Σελήνη, ἡ τῶν Ἑλλήνων καὶ Λατίνων Iana ἡ Ἄρτεμις· καὶ Ἰανὸς ὁ Ἀπόλλων-Ζεὺς, καὶ ἐν τῇ Χετιτικῇ γλώσσῃ Eni-heni ὁ θεὸς ἐλέγετο, οὐχὶ διάφορον τοῦ Ἀλβανικοῦ Euette ὁ Ζεὺς, τοῦ ἄναξ τῶν Ἑλλήνων, τοῦ Ani τῶν Ἐτρούσκων καὶ λοιπῶν λαῶν. hje-χίε ἡ σκιὰ, φάντασμα, πνεῦμα, θεὸς, χάρις, κάλλος. χιερὶα ἡ θεότης, τὸ φῶς. lijeρι ὁ θεὸς. hijenόρε, χιeρόρε ὁ ἱερὸς ναὸς. hiρe χάρις τὸ Ὁμηρικὸν «ἦρα φέρειν» καὶ hiρeα ἡ χάρις, ἡ ὡραιότης. Αγοjα ὁ θεὸς, οἱ ἄωοὶ=θεοὶ τῶν Ἑλλήνων. (Αθηναγόρας)

Αλβανοί=Η καταγωγή τους είναι από τους Ιλλυριούς. Πότε όμως παρουσιάστηκαν ως Αλβανοί(;) όταν προηγούνται Αλβιον όρος=συνέχεια των ορέων Άλπεων. Άλβιος ποταμός της Γερμανίας.Αλβίων-ώνος=Αρχαίον όνομα της μεγάλης νήσου Αγγλίας και Σκωτίας.Αλβανία=χώρα της Ασίας μεταξύ Κασπίας θαλάσσης, Κεραυνείων ορέων και Ιβηρίας.Αλβάνη=αρχαία πόλις εν Ασία επί του Αλβάνου ποταμού.

Ἀλδήμιος= Ο Ζεὺς.

Αλέημονος=Ανελέητος, σκληρόκαρδος, άσπλαχνος.

Αλειφαβούς=Αλφειός, Αλεφ (βλέπε λ.).

Αλεξάνδρεια=Ο Στέφανος Βυζάντιος αναφέρει 28 πόλεις με αυτό το όνομα, η επισημότερη είναι η της Αιγύπτου, η Αλεξάνδρεια η Τρωάς παραθαλάσσια πόλις της Μικράς Ασίας, επίσης ένα μέρος του όρους της Ίδης εις την Τρωϊκή χώρα πλησίον της πόλεως Άντανδρος κτισθείσα υπό των Πελασγών. Αντάραδος=πόλις της Φοινίκης απέναντι της νήσου Αράδου.Υπενθυμίζεται η Φοινίκη ήτο πρωτεύουσα πλησίον του Βουθρωτού Απολλωνίας (Άγιοι Σαράντα).

Ἀλέξανδρον =Οἱ Ἀσιάται τὸν λέγουσι Ἰνκένδερ, ὀνομασία ταὐτοσήμαντος τοῦ Οὐσκουδάρ-Χρυσούπολις. Τὸ ὄνομα Ἀλέξανδρος ἀπαντᾶται τὸ πρῶτον παρ’ Ὁμήρῳ, ὅστις τὸν υἱὸν τοῦ Πριάμου, τοῦ πολυχρύσου, καὶ τῆςἘκάβης, Πάριν λέγει καὶ Ἀλέξανδρον, ὡς ἐπίσης Ἀλεξάνδρα λέγεται καὶ ἡ Κασάνδρα· ἀλλ’ ἀμφότεραι αἱ ὀνομασίαι αὕται ἀναφέρονται εἰς τὸν χρυσὸν.

Αλέξανδρος=Όνομα βόλου και κύριον.

Αλεξάνδρεια=είδος βοτάνης.(Ησύχιος)

Αλέξιος=Υποκοριστικό του Αλέξανδρος. Οι αρχαίοι είχαν τη συνήθια να συντομεύουν τα ονόματά τους οπως: Ιφιάνασσα-Ίφις, Κλεομένης- Κλεόμις, Μνοσιδίκος-Δίκος, Ιβάνωλης-Ιβάν, Ατρόμητος-Τρόμης κλπ.

Άλεφ=Στα αραβικά λέγεται ο βους, αλλά και σωρ. Η σημασία του άλεφ χρυσού δεν διασώθηκε μόνο στην ονομασία του “χρυσορρόα (του χρυσόρρειθρου –χρυσόκοιτου, του ρέοντος χρυσό, αυτού που το ρεύμα του περιέχει ψήγματα χρυσού) Αλφειού ποταμού.

Άλεφ=Λέγεται ο Βους αλλά και Αλφειός προς τον χρυσόν αναφέρεται. Ο Όμηρος αναφέρων τον χρυσούν Ορσίλοχον λέγει περί του πατρός αυτού ότι ην:Αφνειός Βοιώτοιο, γένος δ’ ην εκ ποταμοίο Αλφειού. Άφενος και Αφειός σημαίνουν χρήμα, πλούτον, χρυσόν. Άφενος λέγεται και ο χρυσούς Ζευς. Η σημασία του Αλεφ χρυσού εκτός του χρυσορρόα ποταμού Αλφειού διεσώθη και σε πολλές άλλες λέξεις. Κατά τον Όμηρο“Αλφεισίβοιοι παρθένοι” Σημαίνει τας πλουτοφόρους νύμφας.

Αλφή=Κατά τον Ησύχιον σημαίνει κτήσιν, κέρδος. Τιμή+αλφή=Τιμαλφή λέγομεν σήμερα τα κοσμήματα, τα χρυσαφικά.Το ρήμα Αλφάνω=παράγω, αποφέρω.

Αλεπού=Τοπωνύμιον πλησίον της πόλεως Κερκύρας, Αλεποχώρι Χωρίον Κερκύρας

Αλερία=Αλαλίη πόλις της νήσου Κύρνου Κορσικής.

Αλί, Αλία, Αλιάζω, αλαλιάζω, αλιάδα, σφαλιάρα, σαλιάρα, σαλιαρίζω.

Αλία=Των αλιέων χώρα εν Πελοποννήσω. Δοχείον τριβής αλατιού.

Αλιάδα= Σκορδαλιά σκόρδο και πατάτα, αναμιγνύεται με ζωμό ψαριού.

Αλιάδας=Μικρά σκαφίδια.

Αλις= Η πέτρα ταυτόν του Ήλις,

Αλικοτίζω=Εμποδίζω Αλ(ι)κοτισιά=εμπόδιον.

Άλιμα=Θαλάσσια.

Αλιμενότητα=Λιμένα μη έχοντα.

Αλιμον =Πλησίον θαλάσσης γινομένη.

Άλιμος-Αλιμούς=Χωρίον και δήμος της Αττικής, της Λεοντίδος φυλής ο Ησύχιος εξηγεί πλησίον θαλάσσης. Οι Ίνκας αποδίδουν τον Αλύπα ως Άλιμα= λιμήν. Αλύπα λιμήν Κερκύρας πλησίον Παλαιοκαστρίτσας.Αλιμματάδες χωρίον Κερκύρας.

Αλισβερίσι=Δούναι και λαβείν Δοσοληψία.‘

Αλίστρα =Παραποτάμιον αμμώδες χωρίον Αλιστράτη στας Σέρρας Μακεδονίας

Αλκιδάμας=Φονευθείς υπό του Πύρρου Νεοπτολέμου όστις δια τον φόνον τούτον δήθεν επανήλθεν εις Φθίαν, αλλ’ ήλθεν εις Ήπειρον –Αμβρακίαν, την φυσικήν του πατρίδα κι ουδέποτε εχωρίσθη.

Αλκιδάμεια= Εκ του Ερμού γεννήσσασα τον Βούνον.

Ἀλκιμέδων =Ηγεμὼν τῶν Μυρμηδόνων.

Ἀλκιμήδη= Σύζυγος τοῦ Αἴσωνος, ἡ καὶ Ἄρνη καὶ Σκάρεια

Αλκίνοος=Αγχίθεος, βασιλιάς των Φαιάκων.

Αλλαξιά=Η φορεσιά, όσα ρούχα εσωτερικά κι έξωτερικά χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ντυθεί.

Αλλόβριγες=και Αλλόβρυγες έθνος που κατοικούσαν μεταξύ του Ροδανού και Ισάρα ποταμού και των Άλπεων. Μητρόπολις αυτών ήτο η Ουϊέννα (Βιέννη)

Αλλόξενος=Εντελώς ξένος, άγνωστος.

Αλλούθε=Αλλού σ’ άλλον τόπο.

Αλλόστατος=Ιδιος και απαράλαχτος, παρόμοιος

Αλλόφυλος=Ο μισητός, εχθρός.

Αλογόμυγα=Είδος μυίγας που επικάθηται κατά προτίμησι στα οπίσθια των αλόγων κ.α. και τα ενοχλεί.

Αλόη=Γένος θαμνοδών φυτών, χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική

Αλόπη=Θυγάτηρ του Κερκύονος, την οποίαν αγαπήσας ο Ποσειδών δια την έξοχόν της ωραιότητα εγέννησεν εξ αυτής τον Ιπποθόοντα, επειδή η Αλόπη θέλουσα να κρύψη την καταισχύνη της, εξέθηκε το βρέφος, ποιμένες τινές ευρόντες αυτό και ελθόνγες εις έριδα μεταξύ των περί των πολυτελών ενδυμάτων αυτού, έφερον τον παίδα εις τον Κερκύονα, όστις γνωρίσας αυτό εκ της ενδυμασίας, έρριψε την θυγατέρας αυτού εις την θάλασσαν.

Αλόπη=Πόλις της ομηρικής Εύβοιας δηλ.των Παξών –Κερκύρας.

Αλόπη=Πόλις του Άργους και κρήνη στην Ελευσίνα η οποία εκαλείτο Φιλότης. Αλόπη Πόλις της Λοκρίδος στην Ελλάδα απέναντι απο την Εύβοια, Αλόπη πόλις της Φθιώτιδος στη Θεσσαλία πλησίον της Λαρίσσης μπορεί να γράφεται και με ω.

Ἀλόπη= Η σύζυγος τοῦ Ὀδυσσέως, ἡ Πηνελόπη, ὄνομα σύνθετον ἐκ τοῦ Πὴν ἤ Πᾶν καὶ Ἀλόπη. Τίς ὅμως σχέσις μεταξὺ Πανὸς καὶ Πηνελόπης ἤ Ἀλόπης; Μεγίστη (Αθηναγόρας).

Αλούπης=Η αρσενική αλεπού εξ ού και το παρεπώνυμο Λούπης.

Ἁλουργίς= Η πορφύρα. Άλπις-εως και Άλπεις αι =Τα μεγάλα και υψηλότερα όρη της ευρώπης.

Άλπις=Ποταμός της χώρας των Ομβρίκων στην Ιταλία, εισβάλων στον Ίστρον.

Ἀλτάϊα= Όρη κατ’ ἐξοχὴν μεταλλοῦχα ἐγκρύπτοντα χρυσὸν καὶ ἄργυρον.

Ἄλτις= δὲ καὶ τὸ ἐν Ὀλυμπίᾳ ἱερὸν ἄλσος τοῦ Διὸς.

Άλτης-αο και εω =Ο βασιλεύς των Λελέγων στην πόλη Πήδασο της Τρωϊκής χώρας. (Νικ.Λωρέντης)

Αλύπα=Λιμάνι της Κέρκυρας πλησίον της Παλαιοκαστρίτσας. Η λέξη Λίμα (βλέπε λέξη) αποκρυπτογραφούμενη από τη γλώσσα των Αζτέκων μας δίνει και την ονομασία αυτή Λιμάν=λιμήν, η ίδια λέξη μη αποκρυπτογραφημένη είναι της Ιμαλάϊα=Υπέρεια που ήταν όπως αναφέρει ο Όμηρος, η γενέτειρα του βασιλιά Αλκίνοου. (Καραβά Γαλάνη Μ.)

Άλ(υ)σος= Αλυσίδα, η χοντρή κυρίως.

Αλυχτάω=Γαυγίζω κυρίως επί σκύλων.Λέγεται κι επί εριζόντων ανθρώπων,

Άλφα=Βους(βλέπε λ.) κεφαλή κατά τους Έλληνες της Θεσπρωτικής Φοινίκης.

Ἀλφάβητο = "Ἐν τῷ ἀρχαίῳ, τὸ χ γράφεται ὡς θ τόσον ἐν τῇ Ἑλληνικῇ ὅσον καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις γλώσσαις ταῖς ἐξ αὐτῆς προελθούσαις ἐν αὐτοῖς μάλιστα τὸ Θ συνηθέστατα ἀντικαθιστᾷ τό Χ. Τὸ Θ παρά τοῖς Λάκωσι ἐκφέρεται ὡς σίγμα, οὕτω Θεὸς=Σιὸς· τὸ σίγμα δὲ πάλιν τοῦτο φαίνεται εἰς πολλὰς λέξεις τιθέμενον ἀντὶ τοῦ ἀρχικοῦ ἐκπεσόντος χ· οὕτω σελλοὶ=ἑλλοὶ, σῦς=ὗ. Χλιαρὸς-φλιαρὸς, χλόη-φλώρη, δάφνη-δαύχνη, ἄφη-αὐχὴν, κωφεύειν-κωχεύειν, καφάζων-καγχάζων, Χνᾶς-Φνᾶς-οἱ Φοίνικες. Ἔχις=ὄφις· ἧν δὲ ἡ ἔχις-ὄφις προσωποποίησις τοῦ χρυσοῦ, ὅστις ἐλατρεύθη ὡς Θεός."Αθηναγόρας.

Αλφάβητο=Τα Αλφάβητα των ιστορικών χρόνων, τα κυριότερα ήταν τέσσερα:Το Κρητικόν που αποτελείται από 21 στοιχεία που καλείται και αρχαϊκό.Το Κορινθιακό που αποτελείται από 24 γράμματα.Το Αλφάβητο της Μιλήτου το καλούμενο και Ιωνικό αποτελείται από 24 γράμματα. Το δε Χαλκιδικό αλφάβητο περιλαμβάνει 25 γράμματα και είχε τη μεγαλύτερη διάδοση από τα προηγούμενα. Εξελίχθη αργότερα από τους Λατίνους με το λεγόμενο Λατινικό Αλφάβητο και καθιερώθηκε σε όλη την ευρώπη.

Η εύρεσις των Γραμμάτων από μαρτυρίες πολλών αρχαίων συγγραφέων αποδίδεται σε διάφορους θεούς και μυθικούς ήρωες όπως την Αθηνά, τον Ερμή, τον Προμηθέα, τις Μούσες, τις Μοίρες, τον Ορφέα, τον Μουσαίο,τον Κέκροπα, τον Λίνον, τον Φοίνικα, τον Παλαμήδην κ.ά

Αλφεσίβοια= Σύζυγος τοῦ Φοίνικος καὶ μήτηρ τοῦ Ἀδώνιδος.

Ἀλφεσίβοια= θυγάτηρ τοῦ Φηγέως βασιλέως τῆς Ψωφίδος καὶ ἀδελφὴ τοῦ Ἀξίωνος.

Ἀλφεσίβοια =Θυγάτηρ τοῦ Βίαντος καὶ τῆς Πηροῦς.

Ἀλφεσίβοια= Νύμφη, ἧν ἠράσθη ὁ Διόνυσος.

Ἀλφεσίβοια =Σύζυγος τοῦ Τελέστορος· πᾶσαι αὗται ἕν ἀποτελοῦσαι πρόσωπον ἀναφέρονται εἰς τὰς Νήσους Παξῶν-Κερκύρας, αἵτινες ὑπῆρξαν ἡ γενέτειρα τοῦ Διονύσου.

Αλφή=Κατά τον Ησύχιον σημαίνει την κτήση, το κέρδος.

Άλφημα =το χρήμα, αμοιβή, Άλφηστεύω= πωλούμαι αντί υψηλού αντιτίμου. Τιμαλφή, Το Ομηρικό ανέρας αλφηστάς=εννοεί τους χρηματιζόμενους ή εκμεταλευτές άνδρας.

Αλφιός=Ταυτόσημες ονομασίες Γάϊος-Βήλος, Ἀλφιὸς εἶναι ἐπίθετον τοῦ Γαΐου-Βήλου· ἐκ τοῦ Ἀλφειοῦ τούτου ἔχει τὴν ἀρχήν του καὶ ὁ γνωστὸς ποταμός. Ἀλλ' ὁ ἀρχικὸς Ἀλφιὸς εἶναι ὁ Γάϊος-Βῆλος τῶν Παξῶν.

Αλωὴ= (αλοϊάω)δενδροφόρος , καλλιεργημένη γη. Δηλοῦσα τὴν ἄμπελον «οἰνῆος ἀλωὴ» «ἀλωῆς οἰνοπέδοιο.

Αλωνάρης=Ο μην Ιούλιος.

Αλώνι το = Αρχικώς κυριολεκτείται, έπειτα επί του σίτου.

Αλώπεκα=Αρχικῶς η ἄμπελος· ὁ ποιητὴς παίζει καὶ λογοπαικτῶν ἐννοεῖ καὶ τὰς ἀλώπεκας, «ἀλωπέκειος· ἄμπελος, καὶ ὁ ἀπ᾿ αὐτῆς οἶνος».

*Αμ-Αχ=Ύδωρ.

Αμ= ομηρ. αντι, ανά, σήμερα σύνδεσμος:Αμ πως!, Αμ τι! Άμε φεύγα! (Κέρκ.)=Άντε πήγαινε τώρα...

Αμαζόνιος=Αμαζόνιας, Ο τρίτος ποταμός στον κόσμο ο Μαζόνγκας=ο Μεσόγγης που υπάρχει στην Κέρκυρα. Η λέξη φανερώνει αποκρυπτογραφούμενη πλούσια ύδατα εις την ροήν των πηγών. (Καραβά-Γαλάνη Μ.)

Αμαζόνες=”Κατοικούσαν σε κάποιο νησί στο οποίο πήρε το όνομά του από την ευρισκόμενη στα δυτικά του Εσπερία και το οποίο κείται στη λίμνη Τριχωνίδα. Η δε Τριχωνίδα βρίσκεται κοντά στην Αιθιοπία και του πλησίον του ωκεανού όρους, το οποίο καλείται από τους Έλληνες Άτλας” Διόδωρος. Σύμφωνα με την όλη έρευνα του Αθηναγόρα προϊστορικά το νησί και ο Ωκεανός βρίσκονταν στους Παξούς.

Αμμαζών= Η θεά του φωτός και της ζωής Άρτεμις. Κόρη της Δήμητρος “Λητώα κόρη” αν και η Περσεφόνη “Κόρη” λέγεται ότι προήλθε εκ του ότι και η Άρτεμις εθεωρείτο κόρη της Δήμητρος. Αι λεγόμεναι “Κόραι” αι άλλαι αύται Αμαζόνες, μάλλον προς την Άρτεμιν σχετίζονται ως την κατ’ εξοχήν κόρην ή την Αθηνάν, την οποίαν οι Αθηναίοι εφιλοτιμήθησαν να παραστήσωσιν ως προστάτιδα αυτών.

Αμαζονία= Εκαλείτο η Άρτεμις ή απλώς Ζώνη και Λυσιζώνη. Ενα από τα κυριότερα ονόματα της Αρτέμιδος ήτο και το «Διώνη» λατινιστί Diana. Στην Ελληνική πολλάκις η συλλαβή δι’ επομένου φωνήεντος συστέλλεται εις ζ ως π.χ. διάλευκος-ζάλευκος, διάπλουτος- ζάπλουτος, Διόνυσος –Ζώνυσος το δια =φως, κατά το ία και ιωή, η φωνή όθεν και η ζωή. Έτσι και η Διώνη η θεά του φωτός εκ του δια=φως και του ίω-ιώ= σελήνη γίνεται ζώνη. Δια τούτο η Άρτεμις ονομάσθη Ζώνη ( υπάρχει και Αγία Ζώνη εκκλησία στην Αθήνα σημείωση Μ.Σ) Στον Όμηρο πολλάκις το ζην εκφράζεται δια του «οράν φάος ηελίοιο».

Αμαζόνια όρη = Τα βουνά της χώρας των Αμαζόνων κείμενα περί τον Θερμόδωντα ποταμόν εις τον Εύξεινον Πόντο.

Ἀμαζόνων των=Μύθος περὶ τοῦ ὁποίου μετὰ τόσης μεγαλορρημοσύνης ἔγραφον οἱ ρήτορες Ἀθηναῖοι καὶ ὁ ὁποίος κατήντησε ἰδιαίτερος ὕμνος γιὰ τὴν ἀνδρείαν τῶν ἀρχαιοτέρων Ἀθηναίων, ἀσφαλῶς εἶναι πλάσμα· καὶ ἂν ἔχη ὑποστασίν τινα αὐτὴ ἀφορᾶ μόνον τὰς νήσους Παξῶν-Κερκύρας, ὅπου μόνον δύνανται νὰ ἐντοπιστῇ. Η ἄλλη διήγησις τοῦ Πλάτωνος περὶ τῶν Ἀτλάντων, οὖς κατενίκησαν δῆθεν οἱ Ἀθηναῖοι, εἶναι ἄλλη ἔκδοσις τῆς κατὰ τῶν Ἀθηνῶν δῆθεν ἐκστρατείας τῶν Ἀμαζόνων, μύθος εἶναι καὶ τὸ ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι ἦσαν αὐτόχθονες, διὰ τὸ ὁποῖον τόσον ἐκαυχῶντο. (Αθηναγόρας)

Αμαζόνιος=Εκαλείτο επίσης κι ο Απόλλωνας και Αμαζονία αδελφή αυτού Άρτεμις.

Αμαλάϊα =Χωράφι με αφάγωτο χορτάρι (Ομαλάϊα)

Αμαλεύς=Ο Ζευς ο Όμβριος και Ύης.

Αμαλή=Απαλή, νέα

Ἀμάλθεια= Έθρεψε τὸν Δία κατὰ τὴν νηπιακὴν αὐτοῦ ἡλικίαν.

Αμάμυξις= Κλῆμα, ἄμπελος, σταφυλὴ, ἄμβαινα ἡ ἀναδενδρὰς–ἄμπελος.

Αμάρα=Αρδευτικός οχετός. Αμάρευμα=Άθροισμα βορβόρου (Ησυχ.)

Αμάρη= Η υδρροή.

Αμάναν= Άμαξαν.(Ησύχιος) Αμανάτι

Αμανδαλί =Αφανίζει, βλάπτει (Ησύχ.)

Αμάνορες=δοθιήνες. Ηλείοι.

Αμάντεια=Χωρίον και δήμος της Αττικής ανήκων στην Ιπποθοωντίδα φυλήν (Στεφ.Βυζαν.)

Αμανικαί ή Αμανίδες πύλαι, το Αμανόν ο Αμανός=Όρος της Ασίας

Αμαντηνοί ή Άμαντες=Έθνος της Παννονίας Πτολ.

Αμαντία =Πόλις της Ιλληρίας παραθαλάσσια κτισθείσα υπό των Αβάντων (Στεφ.Βυζ.)

Άμαντοι-ες= έθνος Ηπειρωτικόν.

Άμαξα=ομηρική λέξη (άμα+ άξων του άγω)τετράκυκλος, ημιονείη, άμαξα φορτηγός, αντιθετικώς του πολεμικού. “Του έσυρε τα εξ αμάξης” εξ αμάξης υβρίζειν από το ότι κατά τα ελευσίνια μυστήρια επιτρεπόταν στις γυναίκες που βρίσκονταν πάνω στις άμαξες να εκστομίζουν χλευαστικές εκφράσεις.

Άμαξα= Ονομασία του αστερισμού της Μεγ. Άρκτου παρ’ αρχαίοις.

Αμαξία=Χωρίον Κιλικίας επί των συνόρων της Παμφυλίας

Αμαξαντιά=Δήμος της Ιπποθοω(ν)τίδος φυλής.

Αμαξίς=Γένος σταφυλής από αναδενδράδος και μικρό αμάξι Αττικοί καλούσιν(Ησύχιος)

Άμαρ-ήμαρ=Η ημέρα.

Αμάραντος=Φυτό της οικογενείας των αμαραντοειδών που έπλεκαν στεφάνια.

Αμαρίς=Ο υδρορής οχετός.

Αμαρούσιον= Ο πλήρης υδάτων τόπος της Αττικής.

Αμαρτάδας Αρχ.=Αμαρτίας.

Αμάρυγγες=Οι όφεις.

Αμαρυσία= Η Άρτεμις.

Αμβρακία= και Αμπρακία Αρχ. πόλις πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας επί του Αράχθου ποταμού, πιθανώς η σημερινή Άρτα. Αμβρακικός κόλπος μεταξύ Ηπείρου και Ακαρνανίας, ο κόλπος της σημερινής Άρτης.

Άμβρακος= Φρούριον οχυρόν επί της Ηπείρου, ολίγον απέχον της πόλεως Αμβρακίας με λιμένα επι της θαλάσσης.

Α(μ)βρακία= Ταυτοσήμαντος του άβρον(βλέπε λέξη).

Α(μ)βροσία=Η τροφή των θεών εκ του άβρον έχει την ουσία της. Χρυσοί οι θεοί χρυσήν τροφήν θα πρέπει να έχουν.

Ἀμβροσία η= Αδελφὴ τῶν ὑάδων καὶ Πελειάδων περιστερῶν, ὅτε ὁ βασιλεύς Λυκοῦργος κατεδίωξε τὸν Διόνυσον, μετεμορφώθη εἰς κλῆμα ἀμπέλου, ἤ περιστερὰν.

Άμβροτος- Αθάνατος=Αμβροσία η τροφή των θεών.

Αμέρας=Ημέρας.

Ἀμερὶς-ἡμερὶς= Η ἄμπελος.

Αμέτε, άμε κερκ. = πηγαίνετε

Αμή-αμέ,- αμ πως,-αμ τί-Ωοο! Άσε με ήσυχο!=Εκφράσεις φωνητικές περιοχών Κερκ.-Ηπείρου προσωδιακές που με τον ήχο και τη χροιά της φωνής εκφράζουν ψυχικά τινάγματα της στιγμής εκείνης.

Άμη=Ο κάδος. Α-μιά=Κερκρ. Έκφραση “Α! Μα”

Άμιοι= Οι ιχθύες. Ἀμιναῖος= Ο οἶνος, ἀμφορεύς δοχεῖον οἰνηρὸν· ἀμιλάκης ὁ οἶνος ὑπὸ Θηβαίων, καὶ τὸσα ἄλλα ὀνόματα ἐκ τοῦ ἄμ προερχόμενα εἰς τὴν ἄμπελον ἀναφερόμενα.

Άμηροι=Όμηροι. = άλλως Κονάκι (Ηπείρου).Οίκημα κοινωτικό που χρησίμευε ως τύπος προσωρινής διαμονής των διαβατικών οργάνων της εξουσίας.

Αμίλ(ι)κο=Είδος ξενώνος,

Αμίλης =Παλαιότερα διορίζονταν από τη Δημογεροντία ο Αμίλης που είχε την ευθύνη της συντηρήσεως του οικήματος.

Αμιλιακός =Φόρος που κατέβαλαν οι κάτοικοι της Ηπείρου, ως έξοδα της φιλοξενείας των τουρκικών αποσπασμάτων.

Αμίς=Σταμνίον Αμίς= Ουροδόχος.

Αμισός=Πόλις του Πόντου αποικία των Αθηναίων, ύστερον Ευπατορία κληθείσα η νυν Σαμσούν.

Ἀμμὰ ἢ Ἀμὰς =Μήτηρ στην αρχαία ελληνική. Eλέγετο καὶ ἡ τροφὸς τῆς Ἀρτέμιδος, κατὰ τὸν Ἡσύχιον, ἢ καὶ ἁπλῶς μήτηρ ἢ τροφός. Και αυτή η Δήμητρα η Ρέα.Μὰ ἦτο καὶ θεότης αἰγυπτιακή, θυγάτηρ τοῦ Ἡλίου καὶ θεὰ τῆς Καππαδοκίας ταυτιζομένη τῇ Ἀρτέμιδι Σελήνῃ.

Αμμούς=Ελέγετο ο Ζευς.

Αμμίτης=Ποταμός Χαλκιδικής.

Ἄμμων= Ο ἀρχικῶς ἠπειρωτικὸς θεὸς ταυτιζόμενος τῷ Διονύσῳ, καὶ τὰ ἐξ αὐτοῦ σύνθετα Παλαίμων, Πάμμων, Φιλαίμων, Ἀνδραίμων, Τελαμὼν, Ἐχέμων καὶ λοιπὰ.

Ἄμμων ὁ θεὸς τοῦ Ἡλίου

Αμνά-μνα;=(Ηπειρ.)Μήπως, μου είπες τίποτα;

Αμνίον= Δοχείον, ενώ απέθετον το αίμα των θυσιών.

Αμνισσός=Ποταμός Κρήτης, Λατινικά ποταμός amnis, Παμισσός ποταμός Ήλιδος, Πύραμις ποταμός.

Αμολάρω Κερκ.=Αμολάω, αφήνω ελεύθερο.

Αμόνι=Του σιδηρουργού το όργανο.

Άμοτον=Το Αιγαίον πέλαγος

Αμπανόζης-ζα=Αιωνόβιος.

Αμπάρι=Αποθήκη που αποθήκευαν στάρι, καλαμπόκι κλπ.

Αμπαροκοίλης=Αυτός που τρώει πολύ κι έχει προτεταμένη κοιλιά.

Αμπελα, άμπελος= Αρχικώς σημαίνει τον Λίθο, βράχο.

Αμπελά= Κρανιάς Κεφαλληνίας.

Αμπέλι=Ζακύνθου.

Αμπελος= Ακρωτήριον Μακεδονίας επί του Τορωναίου κόλπου τανύν Καπο Ξάκρον Ηρόδ. Απορρώξ ακτή της νήσου Γαύδου Κρήτης, Υιός του Διονύσου, εν Γυθείω, όρος Σάμου, μικρά νησίς του Κορινθιακού κόλπου, Ακρωτήριον Κρήτης, Αμπελος και Αμπελουσία το δυτικότατον ακρωτήριον της Μαυρητανίας στην Αφρική επί της εισόδου του πορθμού Γιβραλτάρ κ.α.

Ἄμπελος =Υἱὸς τοῦ Διονύσου, ὡς ἐπίσης καὶ ὁ Οἰνοπίων.

Άμπελος=Λέγεται κὰμ, ἀκαμάτη, καματηρὰ· καμὰν τὸν ἀγρὸν οἱ Κρῆτες· ἀγρὸς δὲ ἡ ἄμπελος.

Άμπελος=Ακρωτήριον της Μακεδονίας επί του Τορωναίου κόλπου τανύν Καπο Ξάκρον (Νικ. Λορέντη).Ακρωτήριον της νήσου Κρήτης τανυν Καπο Σαλομών.Αλλο ακρωτήριον στη νήσο Σάμη.

Αμπελος και Αμπελουσία= το δυτικώτατον άκρωτήριον της Μαυρητανίας εν Αφρική εις την είσοδο του Γιβραλτάρ.

Ἀμπελάκι καὶ ἀκαμάτης = Τοπωνυμίαι ἐν Σαλαμῖνι.

Ἀμπελάκι =Παράστασις πόλεως τῆς Ἀζοφικῆς ἡ καὶ Καμονὶς λεγομένη, τὸ Νυμφαῖον των αρχαίων. Αμπελιώνα= Ολυμπίας.

Αμπέχονο αρχ, λ.=Σύμμετρον περίβλημα.

Αμπεχές αρχ.= Αμπέχονο, ένδυμα στρατιωτικό.

Αμπέχω=Περικαλύπτω.

Αμπού=Αμ-που, αμ-πού ναι;

Αμπουριά= Η μουριά, η σκαμνέα, μωρέα και οι καρποί της αμπούρες=οι μούρες, τα συκάμινα.Αγριαμπουριά-αγριαμπούρες.

Άμπουρας=Ο ατμός.

Αμπουριάζω= Το αμπούργιασμα του ψωμιού στον ατμό, μέσα σε μία κατσαρόλα βάζουν λίγο νερό και μέσα σ’ αυτό τοποθετούν ξυλάκια, έτσι ώστε να εξέχουν από το νερό. Πάνω σ’αυτά βάζουν το μπαγιάτικο ψωμί σκεπάζουν με το καπάκι και όταν αρχίζει να βράζει οι ατμοί το μαλακώνουν και γίνεται σαν φρέσκο (Ήπειρος) .

Αμπρακιώτες=Ιθαγενείς βλέπε Αμβρακία-Αμπρακία.

Αμπροστύτερα=Πρωτήτερα, προηγουμένως.(Πωγωνίου.)

Αμπωτις=Λέξις αναφερομένη αποκλειστικώς εις τα ύδατα “ένθα αναποδέχει το ύδωρ” κατά τον Ησύχιον .

Αμπώχνω-αμπώνω, άμπωσα =(Ηπειρος-Κέρκυρα) Σπρώχνω, αποθώ Αμπώθω (Στεφ. Βυζάντιος), αμπωξιά, αμπωχτιά= σπρώξιμο.

Αμυδών=Πόλις παρά τον Αξιόν ποταμό. Αμύμονας=Άμεμπτοι, εξαίρετοι αποκαλεί ο Όμηρος τους Αιθίοπας, γι αυτό ηγαπούντο από τους Ολύμπιους θεούς.

Αμυμώνη=Πηγή και μικρός ποταμός της Αργολίδος.

Αμύνταιο-Aμύντωρ=Πόλις της Φλώρινας Μακεδονία.

Άμυστος=Ποτήριον.

Αμφί=Πλησίον, ολόγυρα, κι’ από τα δύο μέρη.

Αμφιγένεια=πόλις του Νέστορος

Αμφιδάμας=Ο υιός της Χρυσοπελείας του Αρκάδος. Αμφιδάμας= Βασιλεύς της Χαλκίδος.

Αμφιλοχία=και Αμφιλοχική, χώρα μικρά της Ακαρνανίας εις τον Αμβρακικό κόλπο πρωτεύουσα ήτο το Άργος το Αμφιλοχικόν καλούμενο δι αυτό εκαλείτο και Αργεία.

Αμφίπαγον =Η ονομασία αυτή υπάρχει και σε άστυ της Κέρκυρας (Πάγοι) Καραβά-Γαλάνη Μ.

Άμφιος=όμηρος α)Υ.του Σελάγου εκ Παίσου, σύμμαχος των Τρώων β)Υ. του Μέροπος, αρχηγός των Τρώων

Άμφισσα=ο Αρχαία μητρόπολις των Οζόλων Λοκρών επί των συνόρων της Φωκίδος, απέχουσα 120 στάδια της πόλεως των Δελφών, εκλήθη έτσι από της Αμφίσης εκγόνου του Αιόλου, τανύν Σάλωνα όθεν Αμφισσεύς-εως ο κάτοικος.

Ἀμφιτρίτη =Μία τῶν Νηρηῒδων, εἶναι ἡ σύζυγος τοῦ Θεοῦ τῆς θαλάσσης Ποσειδῶνος, ἡ μήτηρ τοῦ Τρίτωνος.

Αμφιτρόπη η= Χωρίον και δήμος της Αττκής ανήκων στην Αντιοχίδα φυλή.(Στεφ. Βυζάντιος)

Αμφρυσός ο =Ποταμός της Θεσσαλίας εκβάλλων εις τον Παγασητικόν κόλπον και Άμβρυσος

Αμφι-(F)έννυμι=ενδύω τινά τι (ομηρ.)

Αμφι-(F)φέλισσα=επίθ. των νηών, αι αμφίκυρτοι, κεκυρτωμέναι

Αμφορεύς=Η υδρία.

Άμφρυξος=Ποταμός της Θεσσαλίας.

Αμφυδάμας=Ήρως Κυθήριος, στον οποίο έδωσε ο Απόλλων την Σκάνδειαν (λιμένας των Κυθήρων), την οποίαν πάλι ο Αμφιδάμας παραχώρησε στον Μόλην κι αυτός στον Μηριόνην. Ἀμφυκτίων= Βασιλεύς τῆς Χίου ὁ διδάξας τὴν κράσιν τοῦ οἴνου.

Άμωτον=Το Αιγαίον Πέλαγος.

Αναβάνω=Αναφέρω “Μη μ’ αναβάνεις στο στόμα σου”.(Πωγώνι)

Αναβλιάζω (ανα-βελάζω)=Φωνάζω δυνατά μετά κλαυθμών, επί νεογνών.(Ηπειρ.)

Αναβοδίζομαι=Αναταράσσομαι από φόβο κυρίως.(Ηπειρ.)

Ανάβολα=Το αντίθετο το βολικά, “Μώρχετ’ ανάβολα”, όχι βολικά.

Ανάβρα=Μαγνησίας τοπωνύμιο

Αναγιώννω=Κυπριακή λέξις <ανά+υιόω-ανα+υγιώνω>, εμφανή τα ίχνη της προσωδίας, περιποιούμαι κάτι για να μεγαλώσει.

Αναγκαίο=Ο απόπατος, αποχωρητήριο, άλλως χαλές (Ηπειρ.) Ανυπόληπτος.

Αναγλιτσάζω=Αηδιάζω, συχαίνομαι.

Αναγουλιάζω,=Τείνω προς έμετον.

Αναγούλια=Η αηδία, ο εμετός.

Αναδεύω=Ανασκαλίζω, ανακατεύω, ταράσσω, Αναδεύομαι κινούμαι, ανακατώνομαι σε ξένες υποθέσεις (Ήπειρ).

Αναδεχτός=Ο βαφτισιμιός.

Αναδίνω= Αναζωογονούμαι. Ανάδωκ’ η στιά (Ήπειρ.)=αναζωπυρώθηκε η φωτιά.

Αναιώνια=Αιωνίως.

Ανάζερβα=Όχι δεξιά, αβόλετα

Ανάκαρα=Ησυχία, θάρρος, δύναμη “Δεν έχω ανάκαρα να κάτσω”=δεν ησυχάζω.

Ανάκαρδα=Ξέκαρδα, χωρίς ευχαρίστησι.

Ανακατεμός=Σύγχισις, ανακατοσούρα.

Ανακαψίλα=Στομαχικό ρέψιμο από δυσπεψία.

Αναλάω=Λυώνω βούτυρο άλυωτο.

Αναλαμπιές=Αστραπές.

Ανάληψη =Τοπωνύμιον Κερκύρας δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο του Μον Ρεπό και Καρδάκι, Ανάληψη Χωριό Αιτωλοακαρνανίας.

Αναμερώ=Αναμερίζω, προφυλάσσομαι.

Ανάμερα= απόκεντρο, απόκρυφο.

Άναξ= Ἕκαστον ἄντρον ἦτο ἕν ἰδιαίτερον παλάτιον, ἀνάκτορον, μικροσκοπικὸν κράτος, βασιλεὺς ἀπόλυτος τοῦ ὁποῖου ἦτο ὁ γεννήτωρ ὅστις ἀποθνήσκων ἀπεθεοῦτο, ἐνῷ ὁ πρωτότοκος υἱὸς κατελάμβανε ἰδίῳ δικαιώματι τὴν πατρικὴν θέσιν ἐξακολουθῶν τὰς αὐτὰς παραδόσεις. Τῶν προγόνων τούτων θεῶν ἐκπρόσωπος ὑπάρχων ὁ πρωτότοκος, θείῳ δικαίῳ, ἤσκει ἀπόλυτον ἐξουσίαν ἐφ’ ὅλης τῆς οἰκογενείας, ὑπάρχων δεσπότης αὐτῆς· αὐτὸς ἤναπτε τὸ ἱερὸν πῦρ τῆς «πατρῴας ἑστίας», αὐτὸς ἐτέλει τὰς θυσίας, «τὰ νομιζόμενα», αὐτὸς ἐδίκαζε καὶ κατεδίκαζε ἀνεκλήτως, ὤν ἱερεὺς καὶ βασιλεὺς καὶ δικαστὴς πάντων τῶν ἐξ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ Θεοῦ-προγόνου-Ἥρωος καταγομένων, καὶ ἐν ἑνὶ καὶ τῷ αὐτῷ ἄνδρῳ ἐνδιαιτομένων ἀπογόνων αὐτοῦ. Καὶ σὺν τῷ χρόνῳ ηὐξάνοντο καὶ ἐπληθύνοντο, ἀπετέλουν ἰδίας φατρίας, παρὰ τὴν πάτριον ἑστίαν, ἐχούσας τοὺς αὐτοὺς προγόνους κοινοὺς θεοὺς, τὴν αὐτὴν λατρείαν, ἱεροσύνην, δικαιοσύνην, ὑπὸ τὴν ἀρχηγίαν τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πατριὰς, τοῦ Πατριάρχου· ἐνῷ δὲ ἑκάστη οἰκογένεια ἐξηκολούθει νὰ ἔχῃ τὴν ἰδιαιτέραν προγονικὴν λατρείαν, εἶχεν ἐπίσης καὶ τὴν κοινῶν θεῶν τῆς φατρίας, εἰς ὡρισμένην ἡμέραν τελοῦσα παγκοίνως θυσίας πρὸς τοὺς κοινοὺς προγόνους θεοὺς· τοῦτο δὲ ἦτο ὁ κοινὸς σύνδεσμος τῶν ἀποχωρισθεισῶν μὲν οἰκογενειῶν, συνδεδεμένων ὅμως διὰ τῆς κοινῆς λατρείας. Καὶ ὅταν πάλιν ἡ Φατρία ἐπληθύνετο, ἐγένετο ἄλλαι φατρίαι κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον· πολλαὶ δὲ φατρίαι ἀπετέλουν τὴν φυλὴν, ἔχουσαν μὲν ἰδίᾳ τοὺς θεοὺς της, κοινῇ δὲ μετὰ τῶν φατριῶν τοὺς πατρῷους θεοὺς τοὺς «γενεθλίους» τοὺς «ἐγγενεῖς», τοὺς «συναίμους», ὅς οὕς «οἱ φιλοβασιλεῖς» ἐτέλουν θυσίας.(Αθηναγόρας Αι νησοι των Παξών) βλέπε λέξη Αντρα.

Ανάνταφλη= Λέξις κερκυρ. υπονοεί την απρόσεκτη

Ἀναξιβία =Θυγάτηρ τοῦ Βίαντος καὶ σύζυγος τοῦ Πελίου βασιλέως τῆς Ἰωλκοῦ. Ἰωλκὸς δὲ ἡ ὁμηρικὴ νῆσος τῶν Παξῶν.

Ἀναξιβία=Θυγάτηρ τοῦ Πλεισθένους ἀδελφὴ τοῦ Ἀγαμέμνονος καὶ σύζυγος τοῦ Στροφίου καὶ μήτηρ τοῦ Πυλάδου.

Ἀναξιβία= Νύμφη ἧν ἠράσθη ὁ Ἥλιος.

Ἀναξιβία=Μήτηρ τοῦ Μαιάνδρου καὶ σύζυγος τοῦ Κερκάφου πάντα ἀναφερόμενα εἰς τοὺς Παξοὺς.

Αναπάηκε (Πωγώνι)=Αναπαύτηκε, πέθανε.

Ανάπαμα=Ανάπαυσις.

Αναπαψίματα= τεμάχια ψωμιού με κρασί που τα μοιράζουν στα μνημόσυνα για την ανάπαυση της ψυχής στην Ήπειρο.

Αναπιάνω=Ανάπιακα,ξαναπιάνω, αναδεύω, ιδίως επί ζύμης, κοτσομπολεύω.

Άναπος =Ποταμός περί την βόρειον Ήπειρον ή ταυτόν την Ιλλυρίαν.

Άναπος=Ποταμός των Συρακουσών, αρχικής αποικίας Ηπειρωτών-Κερκυραίων-Παξινών.

Αναράδες=κερκ.νεράϊδες

Αναργιώνω,αργιώνω,αργεύω=Αραιώνω.Ανάργι’ ανάργια το φιλί για νάχει νοστιμάδα.

Άναργος=Ο μη αποδίδων ικανοποιητική εργασία.

Ανάρια-Ενάβρια=Λεγόταν η χώρα της χρυσοφόρου Αβησσυνίας και Ενάρες ονομαζόταν λαός της πλουτοφόρου Σκυθίας, καθώς και ποταμός της πάγχρυσης Ισπανίας.

Αναριτσιαίνω=(Κέρκυρα)Ανατριχιάζω, αναρίτσια, ανατριχίλα.

Ανάρμεγη=Η αγελάς που δεν έχει αρμεχθεί.

Ανάρτυγος= Ο νηστεύων τις σαρακοστές.Το νηστήσιμο φαγητό.

Ανασαίνω=Αναπνέω ελαφρά και αργά. Ανάσα, αναπνοή, όσο ανασαίνει μόλις αναπνέει, ετοιμοθάνατος.

Ανασγκουμίζω=Αναδιφώ, ανακατεύω, ανακαλύπτω.

Ανασκαίνομαι=Αποστρέφομαι, συχαίνομαι.Ανασκασιά= συχαμάρα.

Ανασκεράω-Ανασκιρίζω= τακτοποιώ, συγυρίζω, καθαρίζω με το σάρωθρο.

Ανασοφώ=Επαναφέρω, επανεξετάζω.

Αναστεναγμός=Σήμερα οι άνθρωποι όταν έχουν ψυχική φόρτιση φωνάζουν : Ωχ! Θεέ μου. Η γιαγιά μου από το Πωγώνι συχνά-πυκνά την άκουγα να ξεφουσκώνει λέγοντας: Ωχ! Λέλεμ’ . Με είχε εντυπωσιάσει γιατί έλεγε αυτή τη λέξη, σήμερα σκέφτομαι μήπως συνδέεται με τους παλαιούς θεούς, διότι τότε ο θεός δεν είχε τη σημερινή μεταφυσική έννοια, αλλά συνδεότανε με τον πρώτο της φυλής-φάρας τον δυνατό σε πνεύμα και σε δύναμη μήπως ήταν κανένας Λέλεγας;(βλέπε Λέλεγες)

Αναστένω=Ανατρέφω, αναστένω(στόνος, στεναγμός στην Ήπειρο), μεγαλώνω παιδιά. Αν όχι από το ανασταίνω (ανά-ίστημι, Σπ.Στούπης).

Ανατρακίζω=Ατενίζω (Κερκ.).

Ανατσιριάζω=Ανατριχιάζω, ανατσίρια(Ηπειρ.)Αναρίτσιασα (Κέρκυρα).

Άναυρος=Λεγόταν ο ποταμός που διέσχισε ο χρυσοθήρας Ιάσων και η χώρα των Ισαύρων απλωνόταν στους πρόποδες του Μαδέν-Ταγ, του όρους των μεταλλείων, του χρυσού.(βλέπε Ίσαυρος)

Αναφακάς=Η δαπάνη για την καθημερινή τροφή.

Αναχαράζει (Πωγώνι) =Ξημερώνει.

Αναχόρταγος=Αδηφάγος, άπληστος, λαίμαργος.

Αναψούρα=Φλόγωση.(Κερκ.)

Aνδειράδες πρασιαὶ= Έχουν ἄμεσον σχέσιν πρὸς τὰ ἄνδρα-ἄντρα.

Ανδανία=Πόλις της Μεσσηνίας εν Πελοποννήσω καθέδρα των παλαιών βασιλέων της χώρας ταύτης εκ του γένους των Λελέγων. Ανδανία πόλις μικρά της 'Ήλιδος

Ανδάνις=Ποταμός της Καρμανίας χώρας εν τη μικρά Ασία

Ανδραβίδα=Πελοπόννησο (βλέπε άντρον)

Άνδρακα=πόλις της Ασιατικής Γαλατείας

Ανδρακάς= Σύνθ.λέξη άνδρας+κασ που έχει την έννοια του καίω, λάμπω, φωτίζω,στίλβω όλα αυτά ιδιότητες του χρυσού. Κάσιος Ζευς=ο χρυσός θεός.Κάσα=η πόρνη για το αργυρώνητο, Κάσα-Γάζα=ο χρυσός ή, μέρος που φυλάσσεται ο χρυσός .Κατά τον Αθηναγόρα είναι γνήσια αυταδέλφη της λέξης Δράκων, ο οποίος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην παλαιολιθική ιστορία της αρχαίας Ελλάδος, των Εβραίων και γενικά των αρχαίων λαών, αλλά ακόμη και σήμερα διατηρεί την μυστικιστική υπόστασή του στο λαό.Κατά την εποχή του Ησύχιου ανδρακάς εσήμαινε “κατ ‘άνδρα ένα έκαστον, επιρρηματικώς, ως ειπείν καθ’ ένα, ή κατ’ άνδρα. Οι δε μερίδες μοίραι”.

Ανδράποδα=Δια του χρυσού εξαγοραζόμενα ανθρώπινα σώματα δια την εκμετάλευσιν του χρυσού και άλλων μετάλλων, των μυριάκις ατυχών εκείνων πλασμάτων εκ των οποίων μόνον ήτο δυνατόν, κατά τους χρόνους εκείνους, να επιτελεσθεί η τόσον επίπονος και συντριπτική αύτη εργασία. Σχετικά γράφει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης για να σχηματίσει μιαν ιδέαν για την οικτρά ζωή των ανδραπόδων.

Ἄνδραστος= καὶ Ἀδράστεια οἱ θεοί του πρωτογόνου.

Ανδράχνη και Αδράχλη=Αγγείον κοίλον, η εσχάρα του πρωτογόνου.

Ανδρομοίρι=Η νόμιμος μερίς της συζύγου εκ της περιουσίας του ανδρός.

Ανδριάς = Το είδωλον του προγόνου ανθρώπου.

Ανδρεία = Η αρετή του.

Ανδρείς = τα συσσίτιά του.

Ανδρέος =Στρατηγός του Ραδαμάνθυος.

Ανδρογέως =Ο υιός του Μίνωος

Ανδρόγυνοι=Εθεωρούντο υπό των Ορφικών ο Άδωνις ο και Άμμων και ο Ηρακλής.

Άνδρος= Η νήσος η οποία είναι αντίγραφον των Παξών, νήσων των άντρων. Αλλά και Φολέγ-ανδρος, η κατά Στέφανον τον Βυζάντιον ονομασθείσα υπό Φολεγάνδρου υιού του Μίνωος, έχει άμεσον σχέσιν, ως η Άνδρος προς την νήσον των Παξών άντρων. (φωλεάν- άντρον) Εκτός της ονομασίας αυτής καθ΄ εαυτής, μαρτυρεί την προέλευσιν της νήσου και τούτο, ότι το μέρος όπου έκειτο η αρχαία πόλις αυτής λέγεται και σήμερον έτι “χρυσοσπηλιά” αι δε τοπονυμίαι αυτής ως Γάδαρα, Κάτεργο, Κατεργάκι, Κυπαρίσσι, Μεροβίγλι, Αγκάλη, Μάρμαρον, Γλήφος, Αμπέλι, Αλατσαριά, Χάλκια, Πλάκα και τόσα άλλα απαντώνται στην νήσον των Παξών. Υπήρχε δε εκεί κατά την αρχαιότητα ναός του Απόλλωνος και της Αρτέμιδος. Ανδρηίον =η δημόσια αίθουσα του πρωτογόνου.

Ανδρηίον= Αρχαία ονομασία του Ορχομενού.

Ανδρί =Το νοτιότερον μέρος της ιστορικής Ιθάκης.

Ανδρία =Εν Ήλιδι, Μακεδονία και Φρυγία. Ανδρομέδα= Εν Φρυγία.

Ανδρωσία=Πόλις της Ασιατικής Γαλατίας

Ανεμοσουρίσματα ή ανεμοσούρια=Η δίνη του αέρα, όταν στριφογυρίζει το χιόνι πάνω από το έδαφος.

Ανεμοσούρι= Άνεμος ορμητικός με χιόνι ή χιονοθύελλα.

Ανεμούριον= Εκαλούντο οι Παξοί υπό του Ομήρου. Ανέμπορος=Αδιάθετος, λίγο άρρωστος.

Ανερώτηγα=Χωρίς να ρωτήσει προηγουμένως.

Ανέσωστο= Που δεν τελειώνει, δεν σώνει.

Άνευθε= Κατὰ τὴν ὁμηρικὴν έκφρασιν πᾶσαι κεῖνται ὀλίγον μακρύτερα. Αν(εί)λα=Τυράγνια μεγάλη.

Ανεψιός=ομηρική λέξη ανεψιός, εξάδελφος

Αν(ή)λα=Τυράγνια μεγάλη. Προσωδιακή προφορά δημιουργούν διαφορετική γραφή.

Ανήλιο= Τοπωνύμιο στο Μέτσοβο, Ηπείρου, τόπος χωρίς ήλιο.

Aνήρ=Βλέπε λέξη άνθρωπος

Άνθεα= Φάρμακα ποικίλα (Ησύχιος).

Άνθειαι= Ώραι

Ανθεμόεσσα= Η ομηρική Ανθηδών έχει άμεσον σχέσιν προς τα άντρα και τους Παξούς καθ’ όσον δια της ονομασίας αυτής δεν πρόκειται περί Ανθέων, αλλά μάλλον περί απολιθωμάτων.

Ανθεμόεσσα =Η νήσος των Σειρήνων, αλλά και τας Σειρήνας εις τους Βράχους των νήσων των Παξών.

Ανθεμοεσία=Η θυγάτηρ του Λύκου και σύζυγος του Δασκύλου.

Άνθη = Τα χρώματα.

Ανθήνη=Ανθάνα κώμη επί της Κυνουρίας χώρα της Πελοποννήσου (Στεφ.Βυζάντ.)

Ανθηδών=Η ιερά πόλις του πρωτογόνου.

Ἀνθηδὼν= Τόπος αμπελώνων. Η ιερά αυτού πόλις, η εσχατόωσα.

Ανθηδών και Ασπληδών=Βοιωτικαί πόλεις παραποτάμιοι. Παράλια πόλη της Ιουδαίας 20 χλμ. ΝΔ της Γάζας, ιδρυθείσα από Έλληνες αποίκους(Πτολ.Ε΄16,2-

Ἀνθηδῶνα = Ο Όμηρος λέγει ἐσχατόωσαν, καὶ ἡ λέξις αὕτη συγγενὴς τοῦ ὄσχοι, κλήματα ἀμπέλου βοτρύων γέμοντα· καὶ «ὄσχοι ἡμερίδες»· ἡμερὶς δὲ ἡ ἄμπελος, καὶ μόσχος, μοσχάτος οἶνος· μοσχάτη σταφυλὴ· ἀλλὰ ταυτοσημάντως τὴν Μύρσινον λέγει ὁ Ὅμηρος ἐπίσης ἐσχατόωσσαν.

Ανθηίς= Θυγάτηρ του Υακύνθου σφαγείσα υπό του Κύκλωπος του Γεραίστου ο οποίος στη νήσο των Παξών θα παρουσιαστεί.

Ανθήλη=Κώμη της Φωκίδος επί του Ασωπού ποταμού.

Ανθήνη =της Κυνουρίας μορφαί του αυτού πράγματος.

Ανθίβολη=Συζήτηση, φιλονεικία.

Ανθιον, Ανθος, Ανθινον=Το ιερόν φρέαρ τού πρωτογόνου, κοίλον, άντρον, την γη. Ανθιον= Ανθεμούς η νήσος των Παξών.

Άνθιον φρέαρ=Μεταξύ Ελευσίνος και Μεγαρίδος.

Ανθιος=Επίθετον του Διονύσου-Βάκχου.

Ανθίππη=Θυγάτηρ του Θεσπιού.

Ανθολίθων= Πρόκειται περί απολιθωμάτων.

Ανθούσα=Τοπωνύμιον Θεσπρωτίας με Κάστρο πάνω από την Πάργα, τοπ.Αττικής κ.α. η λέξη δηλώνει τα φρεάτια (βλέπε Άνθιον και Ανθηδών).

Ανθοχώρι=Περιοχή Μετσόβου

Ανθρακία=Μία των Νυμφών συμπάρεδρος της νύμφης Οινόης κρατούσης τον Δία ή τον Διόνυσον νήπιον όντα.

Ανθραξ=Γαιάνθραξ και Νάρθηξ κατ’ αναγραμματισμόν σημαίνει το κοίλον ”του κοίλου νάρθηκος της πρώτης τηλεσκοπίου αυγής” (Ησιόδος).

Ανθρασία= Η κηρήθρα των μελισσών,

Άνθρωπος=Ανδρ-αντρ-ανθρ(ω)πος ωψ=όψις, μορφή. Αυτός που βγήκε μέσα από τα, άντρα, τα σπήλαια, τις γράβες (graves). Ο Πλάτων στον Κρατύλο για το όνομα “άνθρωπος” γράφει αναθρών ά όπωπε”. Με λίγα λόγια ο άνθρωπος απ’ όλα τα ζώα ωνομάσθη άνθρωπος διότι εξετάζει με προσοχή και αναλογίζεται αργότερα τα όσα έχει ιδεί. Αλλά εντύπωση μου προκάλεσε όταν, σε νήπιο που άρχιζε να μιλάει, προσπάθησα να του μάθω να συλλαβίζει τη λέξη άνθρωπος, δείχνοντάς του σε έντυπο διάφορες φιγούρες ανθρώπων τον ρωτούσα: τι είναι αυτός; είναι άνθρωπος !Λέω στο νήπιο: πές το κι εσύ. Το νήπιο πεισματικά επαναλάμβανε:άπωπος! εσύ τι είσαι; Νικόλας άπωπος. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε πόσο δύσκολο ήταν για τον πρωτάνθρωπο να ψελίσσει όλους τους φθόγγους της μετέπειτα εξελίξεως της γλώσσας μας, διότι δεν μπορεί να είπε από την αρχή άνθρωπος, άλλά με ακαθόριστη προφορά “άντρωπος”.Γι αυτό του χρειάστηκαν κι άλλοι φθόγγοι για ν’ αποδώσει έννοιες κατά την προσωδιακή του γλώσσα όπως το Δίγαμμα, κόππα, σαμπί και ποιος ξέρει τραγουδώντας τη γλώσσα του, πόσοι άλλοι σύνθετοι φθόγγοι που δεν μπόρεσαν να καταγραφούν από τους μετέπειτα, όπως το γαλλικό u που για μας υπάρχει μόνο ου ή ι, το αγγλικό e σαν ιι, το ch σαν σσ και μερικά άλλα. Επίσης παρατηρήθηκε από πολλές μητέρες τα μωρά τους επαναλάμβαναν την έκφραση:”ιη λοω... λαλα.. που ζητούσαν το νερό. Λίλυ=ύδωρ, Λιλαία πόλις με πολλά νερά, λίζει=στάζει.

Ανθρωποειδή=Όταν οι άνθρωποι έβγαιναν μέσα απο τα σπήλαια, παράλληλα έβγαιναν και τα ανθρωποειδή. Όπως όλα τα είδη ζώων και φυτών βγάζουν παρακλάδια, έτσι και σαν παρακλάδια των ανθρώπων έβγαιναν τα ανθρωποειδή τα οποία συνυπήρχαν με τους ανθρώπους.

Ανθρώπω= Η γυνή παρά Λάκωσιν.

Άνθυλλα η =Πόλη στο Δέλτα (Ηρόδοτ.Β΄97

Άνιφτους=Αυτός που δεν έχει πλύνει το πρόσωπό του.

Ανιπτόποδες= Άνιπτους πόδας (ομηρ.)=άπλυτους, δεν νίφτηκε-νίβω-νίπτω.

Άνορ=νους.

Αντα (Ηπειρος)=Όταν...

Ανταία=Εναντία (ή αντία), ικέσιος (Ησύχ.)

Ἀνταῖος Ζεὺς καὶ Ἀνταία Ἑκάτη. Ανταιούπολις=Ανταίου πόλις ή Ανταίου κόμη, πόλη της Άνω Αιγύπτου πρωτεύουσα του Ανταιοπολίτου νομού, ονομασθείσα από τον τιμωρημένο Ηρακλή Ανταίο (Διοδ.Α΄21,4)

Αντάμα=μαζί

Άνταμος= Ο χοντροφκιαγμένος εκ φύσεως.

Αντάν =Αντιάζειν, ικετεύειν

Ανταίρουσιν=Αντιλέγουσιν (Ησυχ.)

Ανταριάζομαι=Θόλωσε ο νούς μου, ο καιρός έχει αντάρα είναι ομιχλώδης.

Αντάρα = Παλαιά Αλβανική Αντάρεα, Αναταραχή, ντόρος, θόρυβος μεγάλος (Ιακ.Θωμόπουλος).

Αντάρα=Ομίχλη ψηλά. Καταχνιά, ομίχλη χαμηλά

Αντάραδος=Αρχαία πόλη της Συρίας, στα σύνορα με τη Φοινίκη, απέναντι από την ΄Αραδο, η οποία ήταν κτισμένη σ’ ένα νησάκι.

Αντεια= Η Βασίλισσά του πρωτογόνου, η θεά του, η εκπρόσωπος της τύχης. Αντεια - Αντειος= Ο υιός του Οδυσσέως και της Κίρκης.

Αντείας =O Βασιλόπαις του πρωτογόνου.

Αντερον-έντερον =Η κοιλία και το εν τη κοιλία του ανθρώπου σκωληκοειδές οιονεί λαβυρινθώδες, πάντως ουκ άσχετον προς το άντρον το ελικοειδές.(Αθηναγόρας)

Αντέτι=Συνήθεια, το έθιμο

Άντζα=Η γάμπα, το παχύτερο μέρος της κνήμης.

Αντζάκ=Έχει την έννοια του “ένας λόγος παραπάνω αντζακ που στο είπα”

Αντζάχου=Τσακώνικα Εγγίζω.

Αντζελε -Αντζελίνα =Τσακώνικα Άγγελος, Αγγελίνα

Αντζουρόνομαι=Υπερηφανεύομαι, κορδώνομαι πέρνω θάρρος.

Αντη= Η προσευχή του πρωτογόνου.

Αντήμερα=Αυθημερόν, την ίδια μέρα.

Αντήνωρ= Ο υιός του Λαομέδοντος.

Αντιάνειραι =Οι θυγατέρες του Μαζόνες.

Αντιάνα ή Ντιάνα= Κοινό ύφασμα όπως το τσίτι.

Άντια-Αντεία=Βλέπε Σθενέβοια –Σθενοβοία.

Ἀντιάδης=Υιὸς τοῦ Ἡρακλέους ήρωός του.

Αντιγόνεια=Πόλη της Συρίας ιδρυθείσα το 307 μ. Χ. από τον Αντίγονο.

Αντίγναντος=Ελαφρά ύβρις συνοδευόμενη συνήθως με το αντίχριστος.

Αντίκα ή αττίκα=Το παλαιό νόμισμα.

Αντικιάζω=Αντικρίζω

Αντιλογώ=Αυθαδιάζω, δεν σέβομαι την παρατήρηση αλλά αντιλέγω.

Αντιπροψές=Αντιπροχθές βράδυ (εψές=βράδυ, Ηπειρος –Κέρκυρα)

Αντικόβω=Διακόπτω, παρεμβαίνω.

Αντινόη=Σύζυγος του Ηρακλέους γεννήσασα εξ αυτού τον Παλαίμονα.

Αντινόη=Του Κηφέως, η του Πελίου.

Αντίνοος=Ο Ιθακήσιος τόσα ονόματα και πλείστα όσα της αυτής ρίζης αμέσως σχετιζόμενα με τας νήσους των Παξών.

Αντιόπη =Αμαζών σύζυγος του Θησέως.

Αντιόχεια= Άμεση σχέση με την Ιθάκη-Παξούς, Αντιοχιάτικα, Αντίοχος.

Αντιόχεια =Η της Ικαρίας και της Πυθούπολις.

Αντιόχης=Ο υιός του Μέλανος ή Ερυθρού.

Αντίοχος =Ο υιός του Πτερελάου, υιός του Ταφίου βασιλέως των Ταφίων, των Τηλεβοών, δηλαδή των Εχινάδων Νήσων.

Αντιοχιάτικα= κοινότης Μαγαζειών-Παξών.

Αντισσα= Η σύζυγος του Μάκαρος.

Αντισσα = Λέσβος Αιθιοπίς.

Άντρα Τα = των Παξών υπήρξαν η κοιτίς των Θεών και Ηρώων.Το θησαυροφυλάκιον του ομηρικού και προομηρικού κόσμου. Η εστία του αρχεγόνου πολιτισμού, του ελληνικού πολιτισμού, δια του οποίου εξεπολιτίσθη από αμνημονεύτων αιώνων όλος ο κόσμος, τα πάντα λαβών εκ της Ελλάδος, ήτις είναι η μήτηρ όλων των λαών και η ελληνική γλώσσα το Θεοφύτευτον δένδρον, παραφυάδες του οποίου είναι πάσαι αι αρχαίαι γλώσσαι ανεξαιρέτως. θὰ ἀναζητήσωμεν τὴν πρώτην κοινωνία τῶν ἀνθρώπων· ὅλη ἡ γενεὰ, τὸ γένος ὅλον, ἡ ὅλη φυλὴ περιεκλείετο ἐν ἑνὶ καὶ τῷ αὐτῷ ἄντρῳ, ὅπερ ἦτο ἡ πατρὶς, ἡ κοινὴ «ἑστία»· ἕκαστον ἄντρον ἦτο ἕν ἰδιαίτερον παλάτιον, ἀνάκτορον, μικροσκοπικὸν κράτος, βασιλεὺς ἀπόλυτος τοῦ ὁποίου, ἀρχηγὸς φύλαξ καὶ ἐξουσιαστὴς, «ἄναξ», ἦτο ὁ γεννήτωρ, ὅστις ἀποθνήσκων ἀπεθεοῦτο, ἐνῷ ὁ πρωτότοκος υἱὸς κατελάμβανε ἰδίῳ δικαίῳ τὴν πατρικὴν αὐτοῦ θέσιν, ἐξακολουθῶν τὰς αὐτὰς παραδόσεις, τὰ ἤθη, τὰ ἔθιμα, τοὺς θρησκευτικοὺς τύπους, τοὺς νόμους, τὰς ἑορτὰς, πᾶν ἐν γένει ὅ,τι παρὰ τοῦ πατρὸς παρέλαβεν, ἵνα πάλιν, αὐτὸς ἀποθνήσκων, παραδώσῃ αὐτὰ εἰς τὸν πρωτότοκον υἱὸν, ἀποθεούμενος καὶ αὐτὸς. Ὁ πρωτότοκος υἱὸς, ἀντιπρόσωπος ὑπάρχων τῶν θεῶν προγόνων, ἤσκει ἀπόλυτον ἐξουσίαν ἐφ' ὅλης τῆς οἰκογένειας ὑπάρχων ὁ δεσπότης αὐτῆς· αὐτὸς ἀνάπτει τὸ ἱερὸν πῦρ, τελεῖ τὰς θυσίας, δικάζει καὶ καταδικάζει, ὤν δικαστὴς, ἱερεὺς καὶ βασιλεὺς πάντων τῶν ἐξ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ θεοῦ προγόνων καταγομένων, καὶ ἐν ἑνὶ καὶ τῷ αὐτῷ ἱερὸ ἄντρῳ συζώντων μελῶν καὶ οἰκογενειῶν.

Καὶ ὅταν τὸ γένος ηὐξάνετο καὶ ἐπληθύνετο, ἀπετέλει ἰδίας οἰκογενείας, ἰδίας «φατρίας» παρὰ τὸ πάτριον ἄντρον, ἐχούσας τοὺς αὐτοὺς προγόνους κοινοὺς θεοὺς, τὴν αὐτὴν λατρείαν, ἱερωσύνην, δικαιοσύνην ὑπὸ τὴν ἀρχηγίαν τοῦ Φατριάρχου-Πατριάρχου. Ἐνῷ δὲ ἑκάστη οἰκογένεια ἐξηκολούθει νὰ ἔχῃ τὴν ἰδιαιτέραν προγονικὴν λατρείαν, εἶχεν ἐπίσης καὶ τὴν κοινὴν τῆς φατρίας εἰς ὡρισμένην ἡμέραν παγκοίνως τελοῦσα θυσίας πρὸς τοὺς κοινοὺς θεοὺς· τοῦτο δὲ ἦτο ὁ κοινὸς σύνδεσμος πασῶν τῶν ἀποκεχωρισθεισῶν μὲν οἰκογενειῶν, συνδεδεμένων ὅμως διὰ τῆς κοινῆς λατρείας.

Καὶ ὅταν πάλιν ἡ φατρία ἐπληθύνετο ἐγένοντο ἄλλαι φατρίαι, «φάραι»· καὶ οὕτω πολλαὶ φατρίαι ἀπετέλουν τὴν Φυλὴν, ἔχουσαν μὲν ἰδίᾳ τοὺς θεούς της, κοινῇ δὲ μετὰ τῶν φατριῶν τοὺς προγόνους θεοὺς, τοὺς ἥρωας, τὰς θυσίας, τοὺς ὕμνους, τὰ δεῖπνα καὶ τὸν ἰδιαίτερον σύνδεσμον τὸν διὰ τῆς φιλίας ἐκδηλούμενον, ἐν ἀντιθέσει πρὸς ἄλλας μὴ οἰκείας φυλὰς, τὰς ξένας ἤ ἀλλοτρίας ἤ ἐχθρικὰς πρὸς αὐτὴν· καὶ οὕτω διὰ τῶν αἰώνων ἐκ τῶν οἰκογενειῶν, τῶν φατριῶν, τῶν φυλῶν ἀπετελέσθησαν αἱ πόλεις, τὸ κοινὸν γένος, τὸ ἔθνος ὡς λέγομεν σήμερον, τοῦ ὁποίου λίκνον ὑπῆρξε τὸ ἄντρον.

Τα άντρα ταύτα υπήρξαν η κοιτίς των θεών και των Ηρώων φανταστικών προσώπων ως τα των Νυμφών, εκπροσωπούντων το περιεχόμενον των άντρων. Άνευ των άντρων των Παξών δεν θα υπήρχεν ο μυθικός αλλ’ ο ωραίος κόσμος της Ελληνικής ποιήσεως και αυτός ο Όμηρος δεν θα έγραφε τα αθάνατα αυτού έπη.

Ὁ Ζεὺς, ἡ Ἀθηνᾶ, ὁ Ποσειδῶν, ὁ Ἀπόλλων, ἡ Ἄρτεμις, ὁ Πλούτων, ἡ Δήμητρα, ἡ Περσεφόνη, ὁ Διόνυσος, ὁ Πᾶν, ὁ Ἑρμῆς, ὁ Ἄρης, ὁ Ἡρακλῆς καὶ οἱ ἄλλοι θεοὶ ἦσαν οἱ Βασιλεῖς, οἱ πρόγονοι θεοὶ, οἱ κοινοὶ θεοὶ τοῦ ὅλου Γένους, ὑπεράνω τῶν ὁποίων ἦτο ὁ Θεὸς τῶν θεῶν, «ὁ Ἄγνωστος θεὸς», πρὸς ὅν ἡ ἀνθρωπότης ἀνανήφουσα ἐξυψοῦτο ὅσον ἧν δυνατὸν αὐτῇ, ἀλλὰ μὴ δυναμένη νὰ καταλάβῃ αὐτὸ μέχρις οὗ ἐπεφάνη τὸ φῶς τῆς ἀληθείας, τὸ φωτίζον πάντα ἄνθρωπον. (Αθηναγόρας)

Αντιγόνεια=Πόλις της Ηπείρου το σημερινό Τεπελένι. επί τινος διαβάσεως Κεραυνίων ορέων τανύν Αργυρόκαστρον.Αντιγόνεια επί της Χαλκιδικής Χερσονήσου εν Μακεδονία κ.ά.

Άντιον-Άντεια=Ανθιον, πόλις επί του Λατίου εν Ιταλία Αντιάτης ο κάτοικος

Αντιόχεια=Τοπωνύμιον Παξών

Αντράϊδες=(Πωγ.)Αγριόχορτα που φυτρώνουν στα σπαρτά. Εντράδες στις πόλεις ειδικό μαγείρεμα λαχανικών.

Αντρα νύχτα=Σπήλαια σκοτεινά.

Άντρον=Κοίλωμα ή όρυγμα εντός βράχου, σπήλαιον, γράβες.

Αντρον, αντρος, αντραίος, ανήρ, άνθρωπος, βλέπε.Ανήρ και Γράβες.

Αντρον το= Διὰ τὸν πρωτόγονον ἄνθρωπον τὸ ἄντρον ἦτο ἡ πρώτη κατοικία αὐτοῦ, ἀλλ’ ἦτο συνάμα καὶ ἡ κατοικία τῶν προγόνων του· ἀνδριὰς θὰ εἶναι τὸ εἴδωλον τοῦ πρωγόνου του· ἀνδρεία ἡ ἀρετή του· Ἄνδραστος καὶ Ἀδράστεια οἱ θεοί του, καὶ Ἀδριατικὴ ἡ θάλασσα ἡ περιβάλλουσα τὴν μητέρα του Γῆ.

Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ἄντρου καὶ ἔκτισε πόλεις, και ἐκτισε βωμοὺς μεγαλοπρεπεῖς, λησμόνησε μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, μὲ τὴν παρέλευση τῶν αἰώνων, τὴν πρώτη κατοικία του, ἀκολουθῶντας ὅμως τὴν ἀληθινὴ, τὴν ἀρχικὴ παράδοση, εἰς τὰ ἄντρα εἰσήρχετο καὶ κατήρχετο, γιὰ νὰ λατρεύσῃ τοὺς θεούς του, τοὺς γεννηθέντας στὰ ἄντρα.

Άντρα τὰ = Τὸ ἄντρον τῆς Ἰθάκης (εννοεί της προϊστορικής όχι της ιστορική της σημερινής νήσου Ιθάκης Μ.Σ.) εἶχε δύο θύρας, δὲν ἦσαν ὅμως πάντα δίθυρα· ὑπῆρχον καὶ μονόθυρα· τὰ δίθυρα ἄντρα ἦσαν διὰ τοὺς εὐσεβεῖς ἀνθρώπους· τὰ μονόθυρα διὰ τοὺς ἀσεβεῖς, «τοὺς ὑβριστὲς, τοὺς ἀγρίους, τοὺς ἄδικους, τοὺς ἀφιλόξενους». Τέτοιο μονόθυρο ἄντρον παρουσιάζει ὁ Ὅμηρος περιγράφων τὴν κατοικίαν τοῦ Κύκλωπος Πολυφήμου.

Αντρα των Παξών τα =είναι αρρύκτως συνδεδεμένα προς τας Ωκεανίδας και Νηρηϊδας και άλλας νύμφας, αι οποίαι ήσαν η προσωποποίησις αυτών.Εκεί θα βρούμε τους βους του Ηλίου, του Γηρυόνου, τα μήλα των Εσπερίδων, τας Φώκας του Πρωτέως, αυτά ήσαν τα “χρυσά μέγαρα της Κίρκης, της Καλυψούς, του Φόρκυνος, του Ποσειδώνος” . Εκεί στη νήσο των Παξών ήσαν χρυσοφόρα λατομεία προ αμνημομεύτων αιώνων.

Άντρον =Τὸ Ἰδαῖον τοῦ Διὸς, τὸ ἐν Νάξῳ τοῦ Διονύσου, τὸ ἐν Ἀρκαδίᾳ τοῦ Πανὸς καὶ τῶν Νυμφῶν, τὸ ἐν Λεβαδείᾳ Πλουτώνειον ἄντρον, τὸ ἄντρον τοῦ Ληθαίου Ἀπόλλωνος, τὸ ἄντρον τοῦ Τροφωνίου, τὸ Κορύκειον ἄντρον, τὸ ἄντρον τῆς Ἀκροπόλεως τῶν Ἀθηνῶν, ἀντίτυπον τοῦ ὁποίου εἶναι Παναγία ἡ Σπηλαιώτισσα, ἦσαν ἱεροὶ καὶ ἅγιοι τόποι ἔνθα ἐλατρεύετο ὑπὸ ποικίλας μορφὰς ὁ ἄγνωστος θεὸς. Διὰ τὸν αὐτὸν λόγον παρὰ τοῖς ἀρχαίοις καὶ τὰ διάφορα «ψυχομαντεῖα» ἐτοποθετοῦντο εἰς σπήλαια καὶ χάσματα τῆς Γῆς, ἐν Ἀχαΐᾳ τῆς Πελοποννήσου, τὸ παρὰ τὸν Ἀχέροντα καὶ τὴν Ἡράκλειαν Νεκρομαντεῖον, τὰ κατὰ τὸ Ταίναρον βάραθρα...

Άντρον το =Τοῦ Κύκλωπος εἶχε μία καὶ μόνη θύρα διότι ἡ ἄλλη ἦταν περιττὴ γι' αὐτὸν· ἦταν μόνος, δὲν εἶχε οἰκογένεια, δὲν ἐφοβεῖτο κανένα· ὅταν ὁ Ὀδυσσέας ἔλεγεν εἰς αὐτὸν ἱκετεύων:

ἱκόμεθ’ εἴ τι πόροις ξεινήϊον ἠὲ καὶ ἄλλως δοίης δωτίνην, ἥτε ξείνων θέμις ἐστὶν· ἀλλ' αἰδεῖο, φέριστε, θεοὺς· ἱκέται δὲ τοὶ εἰμεν, Ζεὺς δ' ἐπιτιμήτωρ ἱκετάων τε ξείνων τε ξείνιος, ὅς ξείνοισιν ἅμ' αἰδίοισιν ὀπηδεῖ,

ὁ ὑβριστὴς Κύκλωπας ὁ ὁποῖος δὲν εἴχε οὔτε ἱερὸ, οὔτε ὅσιο,

ἀμείβετο νηλέι θυμῷ· νήπιός εἰς, ὦ ξεῖν’, ἤ τηλόθεν εἰλήλουθαν, ὅς με θεοὺς κέλεαι ἤ δειδίμεν ἤ ἀλέασθαι· οὐ γὰρ Κύκλωπες Διὸς αἰγιόχου ἀλέγουσιν οὐδὲ θεῶν μακάρων, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτεροί εἰμεν· οὐδ’ ἄν ἐγὼ Διὸς ἔχθος ἀλευάμενος πεφιδοίμην οὔτε σεῦ οὔθ’ ἑτάρων, εἰ μὴ θυμός με καλεύσι.

Δὲν ἔχουν ἀνάγκην σχολίων οἱ ἀσεβεῖς λόγοι τοῦ Κύκλωπα, εἶναι οἱ λόγοι τῶν ἀσεβῶν κάθε ἐποχῆς. Οἱ Κύκλωπες ἤδη ἀπὸ τοῦ Ὁμήρου καὶ ἐφεξῆς ἐθεωροῦντο ὡς μονόφθαλμοι· τοῦτο ἀναφέρεται στὸ μονόθυρο τῶν ἄντρων αὐτῶν, ἄλλως τε ὄψις, ὀφθαλμὸς, σχετίζονται πρὸς τὰς ὀπὰς τῶν ἄντρων, δι' ὧν τὸ φῶς εἰσήρχετο εἰς αὐτὰ, ἤ διὰ τῶν ὁποίων οἱ ἐν τῷ σκότει τῶν ἄντρων ἔβλεπον τὸ φῶς. Ἔπειτα τὸ ἄντρον τῶν Κυκλώπων δὲν ἦτο καταβατὸ. Τέτοια ἦσαν μόνο τὰ ἄντρα τῶν εὐσεβῶν ἀνθρώπων, εἰς τὰ ὁποῖα καταβαίνοντες εἰσήρχοντο διὰ τῆς νοτία θύρας στὰ Ἠλύσια πεδία, τοὺς μακαρίους τόπους, στοὺς ὁποίους ἀποθνήσκοντες οἱ θεοφιλεῖς, οἱ ἥρωες, οἱ ἡμίθεοι μετέβαινον·(Αθηναγόρας)

Αντρόπιαστος=Αναίσχυντος, που δεν εντρέπεται.

Αντροπή=Η εντροπή (Πωγωνίου Ηπ..)

Αντράδερφος=Ο αδελφός του συζύγου.Αντραξαδέρφη, Αντροθειός, αντροσόϊ.

Αντράκλα= Πάτρα, το φυτόν ανδράχλη-ανδράχνη του Θεοφράστου.

Αντραλιάζω-αντραλιάζομαι=Ζαλίζομαι. “άντρας-αντράλα”.(Πωγώνι)

Αντρών =Αρχαία πόλις της Θεσσαλίας επί του όρους της Οίτης.

Αντρωνος=Βράχος επικίνδυνος παρά την Αντρώνα Θεσσαλίας.

Ανφουρά=Πρόσφορο, αντίδωρο.

Ανώϊστον=Ανυπονόητον.

Αξαίνω=Αυξάνω, μεγαλώνω “να τ’αξαίνει τ’ όνομα” ευχή μετά τη βάπτιση του μωρού.

Αξεύς= “Αξεί Διϊ αγίω”εν επιγραφαίς .

Άξεμα=Το μεγάλωμα, η αύξησις.

Αξιάδα=Αντρειωσύνη, παλληκαριά, άξιος.

Αξιόκερσα, Αξιόκερσος, Αξίερος=Λέξεις προερχόμεναι εκ του χρυσού όστις και κέρμα λέγεται, Κέρσον κατά τον Ησύχιον, ασιατικόν νόμισμα, κερματίζω, κόπτω μικρά νομίσματα. Κεραμιστής ο αργυραμοιβός.Κέρας το χρυσούν της Αμαλθείας, κέρας το χρυσούν κέρας του Βυζαντίου. Αξιόρκεσα –Αξιόρκεσος και Κάσμιλος παριστάμεναι υπό την μορφήν της Αφροδίτης, την οποίαν συνοδεύουν ο Έρως, ο Ερμής και ο Πάν. Το δέντρον είναι η πηγή, η ρίζα του χρυσού. Το δέντρον αρχικά ανεφέρετο εις τας φλέβας του χρυσού, εχούσας σχήμα δέντρου. Οι πρώτοι θεοί, ή ημίθεοι, ή ήρωες, ή δαίμονες ή άνθρωποι οι εκ των χρυσών των εγκάτων του Άδου, του τόπου του βασιλείου του χρυσού εκμεταλευθέντες και εις την γην και το φως προσκομίσαντες, δια τούτο η μυσταγωγία και τα όργια τα τελούμενα δι αυτούς, τα οποία δεν θα ήταν διάφορα των μυστυρίων της Ελευσίνος. Πανταχού ατυχώς ο χρυσός θεοποιηθείς.

Αξιός, Άξιον, Αξιόπολις Άξινες, Αξινος, Νάξος Άξιος, Αξία= Αρχικώς σημαίνει τον χρυσόν, διατηρήσασα μέχρι σήμερον την έννοιαν αυτής. Αξία του νομίσματος, του μετάλλου, των μετοχών, Αξία το τίμημα ενός πράγματος.

Αξίνη= Ο πέλεκυς , εργαλείον δι’ ου ορύσσονται τα μεταλλεία, δίστομος πέλεκυς.(Κατά τον Ησύχιον) Πέλεκας τοπωνύμιον Κερκύρας

Αξιός=Ποταμός της Μακεδονίας ο Βαρδάρης, ονομασία έχουσα μεγίστην συγγένειαν προς τον χρυσόν.

Αξίων= Υιός του πολυχρύσου Πριάμου.

Αοιδός=Ωδός, κιθαρωδός, θρηνωδός, καλίκειδος. Αοιδάων=Ωδών, φωνών.

Α Fοίδη=ομηρικά, αFείδω =η τέχνη του 'Αδειν

Αονία=Τόπος υδάτων ελέγετο και η Βοιωτία. Αορ=Σημαίνει, την πέτραν, το σπήλαιον, το άντρον, τον χρυσόν. Εις τα άντρα των Παξών ας αναζητήσωμεν τον χρυσούν Γηρυόνη και εκεί θα τον εύρωμεν. Προς δήλωσιν του πολυτίμου μετάλλου οι αρχαίοι κυρίως είχον την λέξιν “χρυσός” αλλ’εν τη συνθηματική γλώσσα του Ομήρου και των αρχαίων πλήθος λέξεων υπεσήμανον αυτόν, και τούτο εκ λόγων υψίστης σκοπιμότητος. Ως εκ του χρυσού (χ.ρ.ς) προήλθεν ο χοίρος (χ.ρ.ς) το ίδιο εκ του Γηρυόνου προήλθεν η ταυτοσήμαντος λέξις γουρούνα (γ.ρ.ν) εν τη αυτή σημασία του χρυσού. Ο χοίρος ελέγετο και χλούνης, γλούνη –γρούνης ταυτόν του χρυσός. Αλλά υς και συς εξ ου και Σύβοτα. Σύβοτα ελέγοντο και αι νήσοι των Παξών δια τον χρυσόν.

Άορ και χρυσάωρ=Τα Ηλύσια πεδία. Αος=βλ.Όαξος

Άορνος=η (α-ορνις) πόλις της Ηπείρου (Νικ. Λορέντης)

Άουρα=Από το Άουρα προέρχεται η λέξη αγορά ο τόπος του εμπορίου γι αυτό κι ο Ζευς λέγεται Αγοραίος καθώς κι ο Ερμής. Η λέξη παζάρ στην περσική γλώσσα ανήκει στην ίδια έννοια.

*Απ,Αβ,Αφ= Λέξεις αναφερόμεναι εις το ύδωρ.

*Απ, απεσταλμένος=Αρχικώς αποδίδει την έννοιαν εκ των υδάτων, λησμονηθείσης της αρχικής αυτής σημασίας.Το ρήμα στέλλω-απο-στέλλω αρχικώς αναφέρεται εις τα ύδατα απ Ελληνιστί πρωτοελληνηστί, από του στέλλω, στόλος ο πλους (Ησύχιος) απόστολον λέξις παρά τον Πλάτωνα, αναφέρεται τα εις τα θαλάσσια εκπεμπόμενα ή εκπλέοντα. Αποστολή το ξεκίνημα του στόλου, ή στάλσιμον εμπορευμάτων δια θαλάσσης, αποστολιμαίος, ο αποστελλόμενος, αποστέλλω, το μέσον, κινώ από τον λιμένα, αναχωρώ, αποστολεύς (κατά τον Ησύχ.) απόστολος αρχικώς στρατηγός κατά πλουν πεμπόμενος

*Απα=Λέξις πρωτοελληνική δηλούσα το νερό. Απα Σανσκριτικά, απ, απας Ζενδιστί (βλέπε λέξη), Ακουα Λατινικά, αχβα Γοτθ. Αχα και αβα Φιλανδ. αχτ ή αχτο θεός των υδάτων και αχα Βανικός θεός των υδάτων.

Αχα=το ύδωρ. Ιν-αχος=Υιός του Ωκεανού και της Τηθύος.

*Απα=Λέξις δηλούσα το ύδωρ: Απία, άπις, Απας, Απιδανός, Άναπος, Απόνα κλπ.

Άπαις=Άτεκνος.

Απαισός=Ποταμός και πόλις της Τρωάδος. Η Παισός του Ομήρου Απαίσαον και Αγιάσσος τοπωνυμία ταυτοσήμαντος στην Αγιάσσο Μυτιλήνης.

Α-παπα! Μπα! Μπα-μπα-μπαα!= Προσωδιακές στιγμιαίες εκφράσεις, ανάλογα με το ύφος αυτού που εκφράζεται περικλείει και το νόημα.

*Άπας=Ποταμός της Αιθιοπίας. Αρχική Αιθιοπία η Ήπειρος και αι νήσοι Κερκύρας-Παξών.

Απαϊφάτης=Ωμός εκ φύσεως άνθρωπος, δειλός μη ευκίνητος, συνεσταλμένος.

*Απαλαί, Αφανείς, Αυλιάδες=Ελέγοντο αι νύμφαι θεαί των υδάτων. Αυλιώτες τοπων.Κερκύρας

Απαλέτης=Ο νερόμυλος αλέθων τον σίτο στη Λέσβο και αλλού.

*Απάμεια = Πόλις της υδατοβριθούς Βιθυνίας.

Απέννινος=Απεννίνο σειρά τις ορέων καθ' όλον το μήκος της μεγάλης Ιταλικής χερσονήσου μέχρι των μεγάλων Άλπεων ορέων της Ευρώπης

Απάνουθε=Απάνωθεν, από πάνω.

Απαντιούμαι=Προστατεύομαι, προφυλάσσομαι.

Απαντημένο =το απηγορευμένο.

*Απανά=Ποταμός Παφλαγωνίας.

Απαργιάζω=Επιβαρύνω, εγκαταλείπω, απαργιασμένη =εγκαταλειμένη.

*Απατουρία, Αποίκια, και Απροβάθη=Τόπος πλήρης υδάτων στην υδατοβριθή Άνδρο.

Απαύγο=Το πολύ μικρό αυγό της κότας.

Απέ ή πέ=Επειτα, μετά, αλλά.

Απ(ει)κάζω ή απ’ κάω=Εικάζω, εννοώ, συμπεραίνω.

Απεζάνες= Μονή στη Μεσσαρέα Κρήτης. Άπειρος=Εκαλείτο η Ηπειρος, όχι τυχαία βέβαια.

Απέραγο=Αδιάβατο, χωρίς δίοδο, χωρίς τέλος.

Απεραντία=Αριστερά της όχθης του Αχελώου.

Απέρασις=Ο εμετός *Απερεύγομαι= Κυριολεκτείται επί ποταμού.

Απηδανείς ή Απηδανήες=Εκαλούντο δια το λέγεσθαι στην Απία χώρα.

*Απηδέα=Έχει το όνομα του φίλυγρου

*Απήμιος, Αόνιος=Ο Ζευς, ο Δευς, Ύης ο βρέχων.

Απία=λεγόταν και η Ήπειρος, η Βούβωτος η άλλη αυτή ονομαστή κοιτίδα του χρυσού.

Απια, Απιον-= Η Πελοπόννησος, Η Αρκαδία και Ήπειρος ταυτόν του Αβία. *Απιδανός=Ποταμός εν Ηπείρω.

Απιδέαι= Λέγονται μύρτα και μυρτίνη.

Απ(ι)κο, άπ(ι)κα=Ασχημο. Μώρχετ’άπ’κα=δεν μ’ ευχαριστεί.(Ήπειρος)

*Απίλας=Ορμητικός χείμαρος παρά τον Πλαταμώνα αναφερόμενος υπό του Πλινίου.

*Άπιον= Ο καρπός της απιδέας δια το χυμώδες αυτού.

Απίκουπα=Προύμυτα. Ταπίκουπα=Πρινηδόν, μπρούμητα,

Απίκρατος=Ανοιχτόκαρδος, εύθυμος τύπος ανθρώπου.

Άπις=Πόλη στα ΒΔ σύνορα της Αιγύπτου, κοντά στη Μαραιώτιδα λίμνη (Ηροδ. Β18) Απις=Υιός του υδρηλού Φορωνέως-Βορωνέως, υιός του Ινάχου ως ποταμού φερομένου.

*Άπις=Ο Νείλος ποταμός.Και ο θεός των Αιγυπτίων, ο προσωποποιών τον χρυσόν. Τον χρυσούν μόσχον ελάτρευον οι Εβραίοι εν τη ερήμω. Παραλαβόντεςτην λατρείαν αυτού εκ των Αιγυπτίων.

Άπλα=Άνεσις, απλωσιά.

Απλάδα=Είδος μεγάλου πιάτου.

*Άπλετον = Ελέγετο το ύδωρ και Αψόρος εκαλείτο ο Ωκεανός .

Από=ομηρική πρόθ. απαί μετά. Ηπειρ. απέκει, απόδω

Απογράφω=Υπογράφω.

Απόδαυλα=Τα υπολείμματα των δαυλών.

Αποδένω=Αποδεμένος. Καθιστώ σεξουαλικώς ανικάνους δια μαγειών κυρίως νεονύμφους.

*Αποδοτία=Η παρά τον ποταμό Μόρνον χώρα της Αιτωλίας, όπου υπήρχε η Καλλίπολις.

Αποθέκω=Ζημιώνω,ταλαιπωρώ, δέρνω.

Απόϊα=(ήπειρος)Ύστερα.

Αποϊτώρα=Προηγουμένως, μόλις, προ ολίγου.

Απόκαλε=(Τσακών). Εκ του απόκοιλος η έγγυος γυνή .

Αποκειά=Από κεί, απόδω=απο δώ (Κερκ.)

Αποκόβω=Ματαιώνω κυρίως συνοικέσιο μεραδιουργίας.

Αποκομένο =Το μωρό ή το αρνί που έπαψε να βυζαίνει από τη μάνα του.

Αποκοπάρης=Ο διορισμένος να εκτιμάει τις ζημιές, ο πραγματογνώμων.

Αποκοπή=Η χωρίς ωρισμένο ημερομίσθιο γενομένη εργασία, αλλά κατά συνολική εκτίμηση. Αγροζημία που εκτιμάται εις βάρος του ζημιωτή.

Αποκουπιάζω= Ανατρέπω, αναποδογυρίζω, τα μπρούμητα.

Αποκούμπι=Το στήριγμα, υποστήριξις, προστασία, καταφύγιο.

*Απολέγα η Ηπειρωτική=Απολογή εν Αμοργώ, συρροή πολλών υδάτων.

Απολένω=Απολύω. “Απόλ’ κε η εκκλησία”=τελείωσε η εκκλησία.(Ήπειρος)

Απόλλων=Ελέγετο και Αγυεύς και Κύνειος.Άγος και κατ’ εξοχήν Έκατος και Εκατηβελέτης, Εκάτη δε και η Άρτεμης. Ὁ Ἀπόλλων ἐχαρακτηρίζετο ὡς θεὸς τῆς ἰατρικῆς, «Οὔλιος», «Παιὰν» καὶ μουσικὸς θεὸς, «Μουσηγέτης», ποιμενικὸς θεὸς «Νόμιος» καὶ ἄλλως. Ἀλλ’ ὁ Φοῖβος Ἀπόλλων ἦν κυρίως προφήτης καὶ μαντικὸς θεὸς. Εἰκὼν τοῦ ἀληθοῦς Θεοῦ, ὅς «πάντ’ ἐφορᾷ καὶ πάντ' ἐπακούει». Εἰκὼν τοῦ παντογνώστου Θεοῦ, δι’ ὅ καὶ λέγει περὶ ἑαυτοῦ: «οἶδα δ' ἐγὼ ψάμμου τ’ ἀριθμὸν καὶ μέτρα θαλάσσης καὶ κωφοῦ συνίημι καὶ οὐ φωνήεντος ἀκούω».

Διὰ τοῦτο καὶ τὸ κατ' ἐξοχὴν σύμβολον αὐτοῦ ἦτο ὁ Τρίπους, τὸ πανομοιότυπον τῆς γενεθλίου νήσου αὐτοῦ Τρινακίας ἤ Πυθοῦς, τῆς ἐχούσης τρεῖς πόδας.(Αθηναγόρας)

Απολλωνία=Πόλις Ελληνική επί της Ιλλυρίας, δίπλα της η Αδριατική θάλασσα.

Απολλωνία=Πόλις Ελληνική επί της Ιλλυρίας δίπλα της η Αδριατική θάλασσα, αποικία των Κερκυραίων και Κορινθίων, κειμένη πλησίον του Αώου ποταμού, τανύν Πωλίνα, Ηρόδτ.(Νικ. Λωρέντης). Απολλωνία=Πόλις επί της Χαλκιδικής Χερσονήσου εν Μακεδονία, ολίγον απέχουσα του Στρυμονικού κόλπου, Ξενφ.

Απολλωνία =πόλις της Θράκης κειμένη επί του Ευξείνου Πόντου αποικία των Μιλησίων, έχουσα δύω Ευρυχώρους λιμένας και ναόν του Απόλλωνος, τανύν Σωζόπολις, Ηρόδτ.

Απολλωνία=πόλις της νήσου Κρήτης πλησίον της Κνωσσού, πατρίς Διογένους του Απολλωνάτου. Απολλωνία=πόλις της Φρυγίας, κατά Στραβ. Πρωτεύουσα της μεγάλης Φρυγίας.

Απολλωνία=Πόλις της Παλαιστίνης κειμένη μεταξύ Καισαρείας και Ιόπης,

Απολλωνία=πόλις της Πισιδίας κατά Στεφ. Βυζ, πρότερον Μόρδαιον καλουμένη, όθεν Απολλωνιάτης, Ιωνκ, Απολλωνιήτης ο κατ. και Απολλωνιάτις η κάτ.

Απολλωνιάς=Απολλωνία εν Πισιδία=Απολλωνιάς μία των πέντε πόλεων της Κυρηναϊκής χώρας εν Λυβία, ήτις υπήρχεν ενταυτώ λιμήν και εμπορείον των Κυρηναίων τανύν Μάρζα Σούζα (Στραβν). Απολλωνιάτις -ιδος =Χώρα της Ασσυρίας παρά τω Τίγριδι ποταμώ (Πολυβ.)

Απολλωνιάτις =Λίμνη εν τη Μυσία πλησίον της πόλεως Απολλωνίας.

Απολλωνίς=Πόλις της Λυδίας κειμένη δυτικώς των Θυατείρων.

Απολλώνιος ο Τυανεύς- εκ Τυάνων πόλεως της Καππαδοκίας μεγάλος φιλόσοφος οπαδός του Πυθαγόρα. Απολλώνιος ο Ρόδιος= μαθητής του ποιητή Καλλιμάχου ο οποίος μετέβη στη Ρόδο και δίδαξε την ρητορική, αυτός συνέγραψε τα Αργοναυτικά εις 4 βιβλία περί το 190 π.Χ.

Απολλώνιος ο υιός του Μόλωνος εκ της πόλεως Αλαβάνδας εν Καρία φίλος του Κικέρωνος.

Απολλωνία=Πόλη της Συρίας κοντά στην Απάμεια

Απολλωνία πόλη μεταξύ Ιόππης και Καισαρείας, ιδρυθήσα από τον Σέλευκο.

Απόλλων ο= Ο Ύψιστος Πατήρ, ἐλέγετο καὶ Ἁγυεὺς καὶ Κύνειος. Ὑλάτης, Ἁγὸς

και κατ’ εξοχήν Έκατος και Εκατηβελέτης Εκάτη δε και η Άρτεμης.. Απόλλων και ο Ηλιος -Ήήλιος- Ουδέποτε συνεταυτίσθησαν. Ήλιος ο κήλειος “κέλωϊ πυρί καυστικώ” είλη κέλλη, η αυγή, το φέγγος.κιλάριος ο Ήλιος κατά τον Ησύχ, όπου το κ κείται αντί του χ .

Ὁ Ἀπόλλων ἐχαρακτηρίζετο ὡς θεὸς τῆς ἰατρικῆς, «Οὔλιος», «Παιὰν» καὶ μουσικὸς θεὸς, «Μουσηγέτης», ποιμενικὸς θεὸς «Νόμιος» καὶ ἄλλως. Ἀλλ’ ὁ Φοῖβος Ἀπόλλων ἦν κυρίως προφήτης καὶ μαντικὸς θεὸς. Εἰκὼν τοῦ ἀληθοῦς Θεοῦ, ὅς «πάντ’ ἐφορᾷ καὶ πάντ' ἐπακούει». Εἰκὼν τοῦ παντογνώστου Θεοῦ, δι’ ὅ καὶ λέγει περὶ ἑαυτοῦ: «οἶδα δ' ἐγὼ ψάμμου τ’ ἀριθμὸν καὶ μέτρα θαλάσσης καὶ κωφοῦ συνίημι καὶ οὐ φωνήεντος ἀκούω».

Διὰ τοῦτο καὶ τὸ κατ' ἐξοχὴν σύμβολον αὐτοῦ ἦτο ὁ Τρίπους, τὸ πανομοιότυπον τῆς γενεθλίου νήσου αὐτοῦ Τρινακίας ἤ Πυθοῦς, τῆς ἐχούσης τρεῖς πόδας.(Αθηναγόρας)

Ἀπολλώνιος Ο=Γράφων τὰ «Ἀργοναυτικὰ» εἶχεν ὑπ’ ὅψιν τὰς ἀρχαιοτέρας πηγὰς ἀσφαλεῖς καὶ διαυγεῖς ἀλλὰ καθ' ἥν ἐποχὴν ἔγραφεν οὗτος, ὁ Ἑλληνικὸς κόσμος ἦτο πολὺ διάφορος καὶ ἡ ἀρχικὴ Ἑλλὰς περιῆλθεν εἰς λήθην. Τὰ ἀρχικὰ ὅμως ὀνόματα τῶν χωρῶν καὶ τῶν πόλεων τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος εἶχον πλημμυρήσει ὅλον τὸν κόσμον, νέαι δὲ πόλεις καὶ νέαι νῆσοι μὲ τὰ αὐτὰ Ὁμηρικὰ καὶ προομηρικὰ ὀνόματα μὲ νέον πολιτισμὸν καὶ νέαν δόξαν ἤκμαζον καὶ ἤνθουν.

Ὁ Ἀπολλώνιος ἔπαθε ἔκπαγλον σύγχυσιν. Ἀγνοήσας τὴν πανάρχαιαν ἱστορίαν ἔχων δὲ πρὸ αὐτοῦ τὴν νέαν, ἀντίτυπον τῆς παλαιᾶς, μετάφερε τὴν Ἀργώ καὶ τοὺς Ἀργοναύτας ἀπὸ τὴν μεταγενεστέραν Ἰολκὸν διὰ τοῦ μεταγενεστέρου Αἰγαίου πελάγους, τοῦ μεταγενεστέρου Ἑλλησπόντου, Βοσπόρου, Εὐξείνου Πόντου εἰς τὴν μεταγενεστέραν Κολχίδα, ἐκεῖ ζητῶν τὸν Αἰήτην, τὴν Μήδειαν, καὶ τὸ χρυσόμαλλον δέρας. Ἀλλ’ ἐκεῖ εὑρέθη, ὡς ἦτο φυσικόν, εἰς τὸ ἀπροχώρητον· αἱ πηγαὶ τὰς ὁποίας εἶχεν ἐν τῇ συγγραφῇ τοῦ ποιήματος αὐτοῦ ἦσαν σαφής. Αὐταὶ ἠγνόουν τὸν νέον κόσμον, ἐγνώριζον μόνον τὸν παλαιόν· αὐταὶ ἐκάλουν τὸν ποιητὴν νὰ ἐπανέλθῃ ἐκεῖ, ὁπόθεν δὲν ἔπρεπε νὰ ἐξέλθῃ. Εἰς τοὺς τόπους ὅπου ἐξειλίχθη τὸ ἐπεισόδιον τοῦ Ἰάσονος καὶ τῆς Μηδείας καὶ οἱ τόποι οὗτοι ἦσαν αἱ νῆσοι τῶν Παξῶν καὶ τῆς Κερκύρας. Εἰς αὐτὰς ἔπρεπε νὰ ἐπανέλθῃ, αὐτὸ ἐζήτουν αἱ γραπταὶ παραδόσεις τὰς ὁποίας ἐπωφελεῖτο.(Βλ. Αθηναγόρα Αι νήσοι των Παξών)

Απομαζώνω=Αποτελειώνω τη συλλογή, συλλέγω.

Απομωραίνω=Διαλύω ανησυχίες, καθυσυχάζω επίτηδες, χάνω προς στιγμήν την πνευματική μου ετοιμότητα.

*Άπονον, αδάπανον=Το ύδωρ.

Αποπέρω=Κακομεταχειρίζομαι κάποιον με λόγια.(Ηπείρος)

Αποπιάνω=Έχω ή βρίσκω αφορμή να μη συμπεριφερθώ όπως θα έπρεπε φιλικά.

Απόρμα=Ανώριμα πριν ωριμάσει, Ήπειρος.

Απορρίχνω=Αποβάλλω νεογνό νεκρό, κυρίως επί ζώων.

Απόρριγμα=Το θνησιγεννές.

Απόρρους= Η κρήνη.

Απόλλων ο= Ο Ύψιστος Πατήρ, ἐλέγετο καὶ Ἁγυεὺς καὶ Κύνειος. Ὑλάτης, Ἁγὸς και κατ’ εξοχήν Έκατος και Εκατηβελέτης. Απόλλων και ο Ηλιος -Ήήλιος- Ουδέποτε συνεταυτίσθησαν. Ήλιος ο κήλειος “κέλωϊ πυρί καυστικώ” είλη-κέλλη, η αυγή, το φέγγος. κιλάριος ο Ήλιος κατά τον Ησύχιον, όπου το κ κείται αντί του χ.

Απολλωνία=Πόλη της Συρίας κοντά στην Απάμεια Απολλωνία πόλη μεταξύ Ιόππης και Καισαρείας, ιδρυθρίσα από τον Σέλευκο.

Ἀπολλώνιος Ο=Γράφων τὰ «Ἀργοναυτικὰ» εἶχεν ὑπ’ ὅψιν τὰς ἀρχαιοτέρας πηγὰς ἀσφαλεῖς καὶ διαυγεῖς ἀλλὰ καθ' ἥν ἐποχὴν ἔγραφεν οὗτος, ὁ Ἑλληνικὸς κόσμος ἦτο πολὺ διάφορος καὶ ἡ ἀρχικὴ Ἑλλὰς περιῆλθεν εἰς λήθην. Τὰ ἀρχικὰ ὅμως ὀνόματα τῶν χωρῶν καὶ τῶν πόλεων τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος εἶχον πλημμυρήσει ὅλον τὸν κόσμον, νέαι δὲ πόλεις καὶ νέαι νῆσοι μὲ τὰ αὐτὰ Ὁμηρικὰ καὶ προομηρικὰ ὀνόματα μὲ νέον πολιτισμὸν καὶ νέαν δόξαν ἤκμαζον καὶ ἤνθουν.

Ὁ Ἀπολλώνιος ἔπαθε ἔκπαγλον σύγχυσιν. Ἀγνοήσας τὴν πανάρχαιαν ἱστορίαν ἔχων δὲ πρὸ αὐτοῦ τὴν νέαν, ἀντίτυπον τῆς παλαιᾶς, μετάφερε τὴν Ἀργὸ καὶ τοὺς Ἀργοναύτας ἀπὸ τὴν μεταγενεστέραν Ἰολκὸν διὰ τοῦ μεταγενεστέρου Αἰγαίου πελάγους, τοῦ μεταγενεστέρου Ἑλλησπόντου, Βοσπόρου, Εὐξείνου Πόντου εἰς τὴν μεταγενεστέραν Κολχίδα, ἐκεῖ ζητῶν τὸν Αἰήτην, τὴν Μήδειαν, καὶ τὸ χρυσόμαλλον δέρας. Ἀλλ’ ἐκεῖ εὑρέθη, ὡς ἦτο φυσικόν, εἰς τὸ ἀπροχώρητον· αἱ πηγαὶ τὰς ὁποίας εἶχεν ἐν τῇ συγγραφῇ τοῦ ποιήματος αὐτοῦ ἦσαν σαφής. Αὐταὶ ἠγνόουν τὸν νέον κόσμον, ἐγνώριζον μόνον τὸν παλαιόν· αὐταὶ ἐκάλουν τὸν ποιητὴν νὰ ἐπανέλθῃ ἐκεῖ, ὁπόθεν δὲν ἔπρεπε νὰ ἐξέλθῃ. Εἰς τοὺς τόπους ὅπου ἐξειλίχθη τὸ ἐπεισόδιον τοῦ Ἰάσονος καὶ τῆς Μηδείας καὶ οἱ τόποι οὗτοι ἦσαν αἱ νῆσοι τῶν Παξῶν καὶ τῆς Κερκύρας. Εἰς αὐτὰς ἔπρεπε νὰ ἐπανέλθῃ, αὐτὸ ἐζήτουν αἱ γραπταὶ παραδόσεις τὰς ὁποίας ἐπωφελεῖτο.(Βλ. Αθηναγόρα Αι νήσοι των Παξών)

*Απολογή= Στην Αμοργό συρροή πολλών υδάτων. Απολέγα στην Ήπειρο.

*Απόνα=Πηγή εν Ιταλία.

*Απόρρους=Η κρήνη. *Άπος-Νάπος=Η πηγή κατά τον Ησύχιο.

*Απο-στόλος=Στόλος ο πλους. Απόστολον παρά Πλάτωνι απαντώσα, αναφέρεται εις τα είς θάλασσαν εκπεμπόμενα ή εκπλέοντα.

*Απόστολος= Αρχικώς στρατηγός κατά πλούν πεμπόμενος.

*Αποστέλλω=Το μέσον, κινώ από τον λιμένα, αναχωρώ.

*Αποστολή=Το ξεκίνημα του στόλου, ή στάλσιμο εμπορευμάτων δια θαλάσσης.

Αποστολιμαίος=Ο αποστελλόμενος, ο ξεκινών κυρίως δια θαλάσσης.

Αποσελέμης= Ποταμός ή μάλλον χείμαρρος Κρήτης.

Αποστροφία και Απατουρία=Η εκ του αφρού της θαλάσσης προελθούσα Αφροδίτη.

Αποτηλιά=(Κερκ.) Ξερολιθιά. Φαλάκρα.

Απουλία=Χώρα της κάτω Ιταλίας παρά τω Αυφίδω ποταμώ Αυφίδιος ποταμός

*Απούρε=Μέγας ποταμός στη Βενεζουέλα.

Απουσώνω=Τελειώνω, σώνω, αρχ.σώζω.

Αποχαβώνω=Αποστομώνω.

Αποχονδριάζομαι=Βαρύς τη σκέψη, χάνω την κανονική αντίληψη.

Αππα=Εις όλας τας αρχαίας γλώσσας λέγεται ο πατήρ. Και άμμα η μήτηρ.

*Άππος=Τοπωνύμιο Πωγωνίου. Η ρίζα Απ εκφράζει τα ύδατα.

Άπωτις-Άμπωτις=Κυριολεκτικώς αναφέρεται στα ύδατα.

Αρ-Ερ

*Αρ= Γη. Η ρίζα Αρ σημαίνει το ερυθρό χρώμα αλλά και τον όνο, ο οποίος πάλι δηλώνει το κόκκινο. Αρ και Ερ είναι η ίδια λέξη από την οποία δημιούργηθηκε η Ερύθεια, Ερυθρά. Η Παξός ήτις ελέγετο και Οφιούσα.

*Αραβία=-Αρπη-Αλπη-Αλβη. Αρπανία-Αλπανία-Αλβανία.

*Αραβία = Ελέγοντο προϊστορικώς αι νήσοι των Παξών και της Κερκύρας.(βλέπε άραβος)

*Αραβική=Ἀδελφὴ γλῶσσα τῆς Ἑβραϊκῆς εἶναι ἡ Ἀραβικὴ. Ileh καὶ leh ὁ θεὸς, el-leh ἤ el-lex ὁ θεὸς Allah-Ἀλλὰχ, τὸ κατ’ ἐξοχὴν ὄνομα τοῦ θεοῦ τῶν Ἀράβων, οὗ ἡ ἀρχὴ ἐν τῇ Ἑλληνικῇ γλώσσῃ καὶ τῷ θεῷ Ἡλίῳ, διότι ὡς ἐν τῇ Ἑλλάδι οὕτω καὶ ἐν ἁπάσαις ταῖς θρησκείαις, καὶ κατ’ ἐξοχὴν ὁ Ἥλιος εἶναι ὁ ἐκπρόσωπος τῆς θεότητος, λαμβάνων ἀναλόγως διαφόρους ὀνομασίας. Καὶ ὑπὸ τῶν Ἑβραίων ἔτι ὁ Ἥλιος ἐθεωρεῖτο ὡς κατοικία τοῦ Θεοῦ. «Ἐν τῷ Ἡλίῳ ἔθετο τὸ σκήνωμα αὐτοῦ». Χὰκ ἐπίσης λέγεται ὁ θεὸς καὶ Χακ τε’ ἀλα=ὁ ὕψιστος θεὸς· ἀαλῆ ὑψηλὸς, ἐκ τοῦ oulou=ὕψος, ἐξ οὗ καὶ τὸ Τουρκικὸν oulou=ὑψηλὸς ἀλλὰ καὶ ἡ λέξις αὕτη ἔχει τὴν ἀρχὴν της ἐκ τῆς Ἑλληνικῆς, ἐν ᾖ Ὄλυμπος-Ἔλυμπος ἦν ἡ ὑψηλὴ κατοικία τῶν θεῶν.

Άραβος=Ο βρόντος, θόρυβος αραβέω=κροτώ, βροντώ.

Αραβος=Ο υιός του Απόλλωνος και της Βαβυλωνίας

Αράζω=Προσορμίζω, σταματώ

*Αραι = Οι βράχοι.

Άρα-μάρα=Έστω και καλά. (Άρες μάρες κουταμάρες) .

Άραξος=Ακρωτήριον Αχαϊας επί των συνόρων της Ήλιδος, Κάβο Παπά και Αράξης μέγας ποταμός της Ασίας.

Άραξα=Απόρεσα, έμεινα κατάπληκτος. “Αραξ’ ο κόσμος όλος”=εξεπλάγην.

Αραουκανοί=Όπως αναφέρουν οι ίδιοι είναι απόγονοι των αρχαίων Σπαρτιατών Ιθαγενείς Λακεδαιμόνιοι, Λάκωνες, Ηρακλείδαι. (Αποκρυπτογράφησε Μ.Καραβά-Γαλάνη) .

Αραουκανοί=Νότιο Αμερική οι ίδιοι αναφέρουν ότι είναι απόγονοι Σπαρτιατών αποίκων, που επιβεβαιώνουν με αρχιτεκτονικά , πολιτιστικά, ενδυματολογικά, γλωσσικά και λοιπά ευρήματα. (Προϊστορία ΗΛΙΟΥ εγκυκλοπαίδεια)

Άραρ=ποταμός της Γαλλίας

Άραρος=ποταμός της ευρωπαϊκής Σαρματίας

Αρατίζω-αρατίζομαι=Φυγαδεύω, εξαφανίζω, τρέπομαι εις ταχείαν φυγήν.

Άρατος=Αρατίστηκε, έγινε άρατος-αόρατος.

Άραχθος=Ποταμός Ηπείρου.

Αρβανίτης Έλληνας=Ελληνες σκορπισμένοι στην Ελλάδα, Βόρειο Ήπειρο, Κάτω Ιταλία (Απουλία-Καλαβρία-Σικελία), Ηπειρώτες, Πελοποννήσιοι. Ηγέτης και εθνικός ήρωας όλων αυτών κατά τον 15ον αιώνα Γεώργιος Καστριώτης.Σε επιστολή του στον πρίγκηπα Τάραντο έγραφε:” Οι πρόγονοί μας ήσαν Ηπειρώτες από τους οποίους εβγήκε εκείνος ο Πύρρος, στου οποίου την ορμή μόλις που μπόρεσαν ν’ αντισταθούν οι Ρωμαίοι ... Αν λάβεις υπ’ όψιν σου ότι η Αλβανία αποτελεί μέρος της Μακεδονίας, θα ομολογήσεις ότι ακόμα πιο ευγενείς ήσαν οι πρόγονοί μας, που με τον Μέγα Αλέξανδρο επί κεφαλής, επροχώρησαν έως τις Ινδίες. Από εκείνους κατάγονται αυτοί που εσύ ειρωνεύεσαι.” Κάτω από τον Αώο ποταμό πρέπει να αναζητήσουμε τους αρχαίους Ηπειρώτες Πελασγούς από τους οποίους προέρχονται σήμερα οι Αρβανίτες Έλληνες. Η γλώσσα τους δεν είναι γέννημα εξελληνισμού αλλά δικό τους γλωσσικό όργανο. (Βλέπε Αλβανοί). (Κωνστ.Χρήστου:οι Αρωμούνοι)

Αραυκηλίς=Η νύν Αίγυπτος (Ησύχιος)

Άραχθος=Ποταμός της Ηπείρου, εκβάλλων εις τον Αμβρακικόν κόλπον.

Αράχωβα=Τοπωνύμιον Αράχωβα πλησίον των Δελφών, Αραχωβίτικα νομού Αχαϊας. Αχαράβη Κέρκυρας τοπ.

Αραχναίον =Όρος επί της χώρας της Αργολίδος,

Αραχωσία-Αράχωτος ποταμός εν Περσία.

Αρβύλαι=Είδος υποδημάτων (Ησύχιος).

Αργαίον-Άργαδος=(άστρον.-σεληνογρ.) όνομα δοθέν εις μικράν σεληνιακήν οροσειράν, χωρίζουσα την θάλασσαν της Γαλήνης από την θάλασσαν της Ευδίας.

Αργάλειο ή εργάλειο=Ο ραδιούργος, ανασκαλευτής, διαβολεύς.

Αργάς= Κατά τον Ησύχιον λεγόταν ο όφις

Αργατικιά=κερκ. λέξη η εργάτρια, η προσωδία της λέξεως είναι εμφανής.

Ἀργεία ἤ Ἀγρία= Η μήτηρ του Πελασγού και Αγήνορος και αδελφή του Μέλανος. Ἀργεῖοι= Ως ἐκ τῆς συγγενείας τοῦ ὀνόματος τῆς πόλεως αὐτῶν πρὸς τὸν ὄφιν, οὐδέποτε ἐφόνευον τοὺς ὄφεις.

Αργείος =Υπήρξεν ο κιθαριστής Αριστόνικος, έζησε και έδρασε στην Κέρκυρα.

Αργεϊφόντης=Ο φονεύς του όφεως τοιούτος ήτο και ο Απόλλων ο φονεύσας τον Πύθιον δράκοντα και ο Ερμής.

Αργεινόεντα=Λευκόν, λευκόγειον, αργιλλώδη.

Αργιλος=πόλις ελληνική της Μακεδονίας κειμένη επί του Στριμονικού κόλπου

Άργιλος=Η σμηκτίς γη, ή λευκύγειος

Αργιόδοντος=Λευκούς οδόντας έχων.

Άργισσα=Χωρίον της Θεσσαλίας επί της Πελασγιώτιδος Άργουρα κληθέν

*Αργοί λίθοι= Τα λίθινα είδωλα.

*Αργόν=Αργύρεον.Ταχύ, λευκόν.

Αργόν=αργύρεον, ἄργος δὲ τὸ ὄφελος, δηλαδὴ τὸ χρῆμα, αργυραμοιβοί= τραπεζίται.

Αργός=μιλ(λ)ός, βραδύς. Ο λαμπρὸς

Ἄργος =Υπῆρχε καὶ ἐν Κερκύρᾳ πόλις, Αργυράδες χωρίον Κερκύρας καὶ ἀργεῖος ποταμὸς.

Άργος =Υπήρχε αρχικά στην Κέρκυρα πόλις και αργείος ποταμός, όπως επίσης υπήρχε και στους Παξούς, σήμερα Άργος πόλις στην Πελοπόννησο.

Αργος=Το Ορεστικόν, πόλις της Ηπείρου. Άργος το Πελασγικόν , πόλις της Θεσσαλίας ήτις υπήρχε υπό την εξουσίαν του Αχιλλέως. Άργος το Αμφιλοχικόν πρωτεύουσα της Αμφιλοχίας εις την Ακαρνανίαν. Άργος Ίππιον πόλις της Ιταλίας=Αργυρ-ίππη. Αργουρα πρότερονΆργισσα χωρίον πλησίον του Πηνιειού ποταμού.(Νικ. Λορέντης)

Αργυθέα=Χωρίον Μακεδονίας

Αργυρά= Μικρά πόλις της Αχαϊας πλησίον των Πατρών και ποταμός ή πηγή τις πλησίον αυτής. Αργυρά εκαλείτο η νύμφη ήτις αγάπησε τον νέον Σειλημνόν και την οποίαν μεταμόρφωσεν η Αφροδίτη εις τον εν Αχαϊα ομώνυμον ποταμόν.

Αργυράδες=χωρίον Κερκύρας

Αργυράτικα- Αργοράτικα= Εν Παξοίς.

Αργυρό-πεζα=όμηρ.(πεJδα) έχουσα αργυρούς πόδας(προσέχτε την προφορά)

Αργυρο-δίνης=ο έχων κύματα αργυρά

Αργυρορρύτης=Υπὸ τοῦ Εὐριπίδου, ὁ Ἔβρος ποταμὸς τῆς Θράκης.

Αργυρούν = Όρος της Ισπανίας επι της Ταρρακωνικής επαρχίας.

Αργύρεαι λόγχαι=Μισθοφόροι.

Αργυράσπιδες=τάγμα τι στρατιωτικόν υπό Αλεξάνδρου.

Αργυρέα λιμός=αργυρίου σπάνις κ.α Ησυχ.

Αργυφία=Η Γυνή του Αιγύπτου.

Αργυφέη=Πόλις της Ήλιδος απροσδιόριστος.

Αργὼ= Το πλοίον με το οποιον έπλευσαν οι Αργοναύται υπό την στρατηγίαν του Ιάσονος στην Κολχίδα δια ν' αρπάσωσιν το χρυσούν δέρας. Η προσωποποίησις τῆς ἑλληνικῆς μεταναστεύσεως, ἔφερε ἐπὶ τῆς πρῴρας της τεμάχιον τῆς προφητικῆς δρυὸς τῆς Δωδώνης ὑπὸ τῆς Ἀθηνᾶς προσδεθὲν.

Αργώος=Λιμήν εν τη νήσω Αιθαλία, ένθα λέγεται ότι άραξε το πλοίον με τους Αργοναύτες

Αρδάνιον =Δοχείο ύδατος.

Αρδεία=ποτισμός, αρδεύει=ποτίζει

Αρδαλιώτιδες=Το επώνυμον των Μουσών από του Αρδάλου-υιός του Ηφαίστου- όστις πρώτος εισήγαγε την λατρείαν αυτών εις την Τροιζήνα.

*Άρειος Πάγος =Αναφέρεται στας προϊστορικούς νήσους των Παξών.

Αρέ(σ)ω=Αρέσω, “δεν μ’ αρέει”.

Αρδία=Χώρα της Ιλλυρίας, Αρδιαίοι πολλάκις εισέβαλον εις την Ιταλίαν.

Αρδίσταμα=Πόλις Ασιατικής(βλέπε Ασιος) Γαλατίας

Αρέθουσα=Νύμφη εκ της οποίας ο Ποσειδών εγέννησε τον Αβαντα.

Αρελάτη=πόλις της Γαλλίας στην περιοχή της Μασσαλίας αποικισθείσα υπό Φωκαέων το ιε΄π.Χ. αιώνα.

Αρελίων=Ένας από τους 16 Δήμους της Κέρκυρας οι 13 φέρουν ονόματα Ομηρικά:Μελίτης, Θιναλίων, Αχιλλείου, Κορρυσίων, Κασσωπαίων, Παξών, Κερκύρας, Παλαιοκαστριτών, Λευκίμμης, Παρελίων, Αγ. Γεωργίου κλπ. Κοινότητες:Ερίκουσα, Μαθράκι, Οθωνοί κλπ.

Άρες μάρες=άρα+μάρα (μαρασμός) ασυναρτησίες.

Αρεντεύω=Τρέχω, έρχετ’ αρέντα, τρεχάτος.

Αρή=Ευχή.

Αρήνη=πόλις του Νέστορος εν Ήλιδι παρά τον Μινύειον ποταμόν

Ἀρήτη= Η βασίλισσα τῆς Φαιακίας-Κερκύρας, λέγεται ὑπὸ τοῦ Ὁμήρου ξανθή.

Αριάς=Τοπωνύμιο και ποταμάκι στις παρυφές του όρους Παντοκράτορα Κερκύρας.

Αριά= Προσωδιακή προφορά Αραιά, αριά.

Αριαδαίος ο = (άστρον-σεληνογρ.)Κρατήρ της σελήνης, κείμενος εγγύς της θαλάσσης των ατμών και του κρατήρος Αγρίππα.

Αριάδνη=(αστρον.)μικρός πλανήτης (αστεροειδής) ανακαλυφθείς την 15ην Απρηλίου 1857.

Αρίδα= Τα μεγάλα οστά της κνήμης.

Αριδάω=Ανοίγω τρύπα με την αρίδα= τρύπανο, άλλως αρίδι.

Αριδαία=Τοπωνύμιο Μακεδονίας.

Αριδήλαν=την Αριάδνην Κρήτες.(Ησύχιος)

Αρικία=πόλις αρχαιοτάτη του Λατίου εν Ιταλία κειμένη όπισθεν του Αλβανού όρους όπου ετιμάτο η θεά Άρτεμις εξαιρέτως (Παυσ.)

Αριμασποί=Έθνος Σκυθικόν κατοικούν εν τη αρκτώα Ευρώπη, εις άκρον πολεμικόν, παρ' Ηρόδτ. σημαίνει το όνομα αυτό μονόφθαλμον

Αρίμινον=Είσημος πόλι της Ομβρικής εν Ιταλία και Αριμίνιος ποταμός μικρός της Ομβρικής όατις εισβαάλλει εις την θάλασσα πλησίον της πόλεως Αριμίνου

Αρίνιστα=Σήμερα λέγονται Κτίσματα και βρίσκεται στην αριστερά όχθη του Δρύνου ποταμού αρχαία πόλις Δρυϊνούπολις πάνω στα ερείπια της αρχαίας πόλεως Αρίστης. Απέναντιί της βρίσκεται η Κακαβιά και μέσον Κακαβιάς-Αρίνιστας ενεργείται το επίσημο πέρασμα των συνόρων Ελλάδος. -Αλβανίας.

Άριος-Αρειος=ποταμός της επαρχίας Αρίας εν Ασία

Αριουσία=πόλις της νήσου Χίου και Αριουσία χώρα όπου εγίνετο ο εξαίρετος οίνος

Αρίσβη=Πόλις της Τρωϊκής χώρας ολίγον απέχουσα της Αβύδου (Ομηρ.)

Αρίσβη= Κατά τον Στέφανον Βυζάντιον πόλις της Λέσβου αποικία των Μυτιληναίων βρίσκεται ανάμεσα στην Άβυδο και στην Περκώτη. Ο Κεφάλων λέει ότι ο Δάρδανος πήγε στην Τρωάδα και παντρεύτηκε την κόρη του κρητικού Ζεύγρου, την Αρίσβη, όμως ο Ελάνικος την λέει Άτεια. Υπάρχει όμως και άλλη πόλη Αρίσβη στη Λέσβο από την Αρίσβη την κόρη του Μάκαρος. Ο Έφορος όμως λέει ότι καταγόταν από τον Μέροπα κι ότι πρώτα παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο το γιο του Πριάμου. Κι ακόμα υπάρχει ποτάμι της Θράκης Άρισβος. Από τις νησιώτικες πόλεις οι πέντε είναι στη Λέσβο (γιατί την έκτη, χτισμένη στη Λέσβο, την Αρίσβη την υποδούλωσαν οι Μηθυμναίοι, αν και είχαν το ίδιο αίμα. Ο Στράβων γράφει ότι υπήρχε και στην Λέσβο πόλη Αρίσβη που την έχουν οι Μηθυμναίοι. Η Σαμοθράκη από την οποίαν εξεκίνησεν ο Δάρδανος, ίνα νυμφευθή την Αρίσβην, ως και η Λέσβος Αιθιοπία εκαλείτο. Εκ τούτου όλων αναφαίνονται Άραβες και Αιθίοπες. Ο δε Ησύχιος “Αιθιοπία Σαμοθράκη”

Αρίσβη=Πόλις της Λήμνου,οι δε Τρωάδος.

Αρίσβη= Εθεωρείτο ως θυγάτηρ του Μάκαρος, αυτό μας οδηγεί προς την χώραν των Μακάρων των εν Ερυθεία, συνεπώς εις την ομηρικήν Αιθιοπίαν την μητρόπολιν της Λέσβου-Αιθιοπίας.

Αρίσβη =Εκ του έρεβος πιθανώς παραγομένη εξ ου ίσως έχει την ονομασίαν και η Αραβία, πάλιν μελαμψούς, ερυθρωπούς μας παρουσιάζει. Αλλά και η Ευρώπη ίσως τούτο σημαίνει, το έχον σχέσιν προς την δύσιν του ηλίου, συνεπώς το ερυθρωπόν, το μέλαν. Ούτω και εν Θεσσαλία ο ποταμός Εύρωπος, μαυροπόταμος ονομάζεται, Καρα σού. Τον Εύρωπον δε τούτον ο Όμηρος Τιταρήσιον ωνόμασεν.

Άρις και που=Κατά αραιά διαστήματα.

Αρίστη=Χωρίον Ηπείρου, πλησίον Αώου ποταμού.

Ἀρισταῖος=Ο βαθυχαίτης σύζυγος τῆς Αὐτονόης θυγατρός τοῦ Κάδμου. Ήτο υιός του Απόλλωνος και της Κυρήνης θεωρούμενος ως επινοητής του μέλιτος, εγγενούς των νήσων ημών και της απέναντι Ηπείρου ως

δείκνυται εκ του Ομήρου, η μήτηρ του Μαλικέρτου-Παλαίμονος.

Αρίτσος=Ο σκαντζόχοιρος, ακανθόχοιρος.

Ἀρκαδία = Αποικία τῶν Ἠπειρωτῶν καὶ Παξῶν, κατ' ἐξοχὴν διατηρήσασα πάσας τὰς τοπωνυμίας τῆς Μητροπόλεως αὐτῆς,(Στράβων).

Αρκουδίλας Αρκαδάδες τοπ. εις Κέρκυραν, Αρκάδιος ποταμό ς πλησίον Τραπεζούντος

Αρκάνσας=Ακρόπολις Ορχομενού Εφύρας, πόλεως Κενταύρων γιγάντων. Κάνσας = χώρα, πρωτεύουσα η Τοπίκα = ατποκάπικ, καπίτο=ακρόπολις Λάρισσα.Επίσης διαβαζεται: άφιξις Οδυσσέως(Ολυττέως), βασιλεύς Ιθάκης (Καραβά-Γαλάνη Μ. αποκωδικοποίησε).

Άρκενις=Τόπος των φιδιών την Οφιούσα. Αρκένσα=Η χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις γυναίκα, προφανώς το θηλυκό του εργένη.

Άρκλα=Το ερμάριο, ντουλάπι που φυλάσσουν τρόφιμα.

Αρκουδάνη=Δεν είναι άσχετος προς την Αρκαδίαν την έχουσαν τόσην ομοιότητα προς τους Παξούς και ο ομηρικός Ορχομενός είναι η νήσος των άντρων των Παξών. Και νήσοι Ορκάδες αι των Παξών.

Αρκούδι=Τοπωνύμιον, Ηπείρου

Αρκουδίλας=Χωρίον Κερκύρας.

Αρμάθα=. Προϊόντα περασμένα από σχοινί σαν κομπολόϊ

Αρματώνω-νομαι=Στολίζω, εξοπλίζω.

Αρματωσιά= επίσημος στολή των γυναικών του Πωγωνίου.

Αρματα=Τα όπλα , τα καινούργια εξαρτήματα της σαγής του ζώου, σαμάρι, λουρί κλπ.

Αρμενάδες=Κέρκυρα-Αρμένι Ηπείρου τοπ. Αρμενία-Αρμένιοι

Αρμίανα τα=Πόλις των Παρθυαίων εν τη Ασία (Πτολμ.).

Αρμίνου βλάχικα=Αρωμούνοι (βλέπε λέξη) δηλαδή Βλάχοι.

Ἁρμονία=Η θυγάτηρ τοῦ Ἄρεως καὶ τῆς Ἀφροδίτης.

Άρνα =Τα νεογνά των προβάτων

Αρνάδα= η προβατίνα

Αρναία και Άρνη= Όνομα της ξανθής Πηνελόπης σύζυγος του ξανθού Οδυσσέως και μήτηρ του ξανθού Τηλεμάχου, άλλος ένας δεσμός με το νησί των Παξών το κατ’ εξοχήν νησί των Αρναίων-Ξανθών.

Αρνί (αρχ.)= Το πρόβατο, ( ρίνα=είδος ψαριού,αργότερον η ρίνη =όργανον για λείανση σκληρών σωμάτων η λίμα, η λίμα=και πείνα).

Άρνη=Ταυτόσημη της λέξεως Ερύθεια όπως ονομαζόταν το νησί των Παξών-Ιθάκη

Άρνη=Πόλις της Βοιωτίας, -πολυστάφυλλον

Άρνης= Ταυτόν του ερυθρός, ξανθός. Η πόλις Άρνη εις την Λυκία ελέγετο Ξάνθος, εκ του Ξάνθου, όστις κατά την μυθολογίαν ήτο αδελφός του Αγήνορος του τόσην σχέσιν έχοντος προς τον Τιτυόν-Γάϊον και τον Ραδάμανθυν. Ο Ξάνθος αυτός είναι ο κομίσας αποικίαν Πελασγών εις Λέσβον, ήτις κατ’ αντικατοπτρισμόν ελέγετο Αιθιοπία, ήτοι Ερυθραία, λαβούσα το όνομα εκ της Μητροπόλεως αυτής, ήτις είναι η νήσος των Παξών-Κερκύρας. Ξανθή στη Λέσβο, Ξανθάτα στην Κέρκυρα, Ξάνθη στη Μακεδονία, Αρωνιάτικα και στους Παξούς.

Αροάνιος= Μικρός τις ποταμός της Αρκαδίας επαρχία Καλαβρύτων, όστις ελέγετο και Όλβιος, ρέων δια των συνόρων αυτής και της Ίλιδος κοινός Χελμός.

Αρόη= Αρχαιοτάτη -προκατακλυσμιαία πόλις της Αχαϊας, ύστερον Πάτραι.(βλ.Πάτραι)

Αρόα=Παραπόταμος του Ορινόκου στη Βενεζουέλα. (Παυσ.Ζ΄18, 2)

Αροάνιος=ποταμός μικρός στην Αρκαδία

Αρός= Τοπωνύμιον της Χίου, έχει αμεσοτάτη σχέση προς τον Γάϊον-Χίγιον-Βέλιον των Παξών.

Άρος=Το όφελος, δηλαδή το χρήμα κατά τον Ησύχιον. Ερρ=Γερμανικά ο ορείχαλκος.

Aρουρα= Από του αρούσθαι η χρυσοφόρα και καρποφόρα γη, ἡ ἀρώσιμος, τὸ χωράφι, καὶ ἄροτρον, ἀρόω, ἀρουραῖος.

Άρπουσα= Πηγαδότοπον . Πους αλβανιστί είναι το πηγάδι. Και ο Ποσειδών έχει την αρχήν αυτού από τον πόδα. Ποσειδών είναι ο κύριος των ποδών, των φρεάτων, των υφαλμήρων υδάτων και δεσπότης δεσ-πότ-αυτών. Ο Όμηρος το εξηγεί αυτό κατά την συνήθειάν του Ποτ έλεγαν την υδρίαν, το δοχείον εν ω εφυλάσσετο το ύδωρ το αυτό και νεπότ. (Αθηναγόρας) Άρπη και Δρέπανον και Δράπανον= Η Κέρκυρα μετά των Παξών Αρπηδών και Σαρπηδών= Δρέπανον, εκ του Αρπη. Αρπις-Σάρπις= Τίγρης ο ποταμός της Πελοποννήσου.

Αρπυιαί =Αι θεαί των θυελλών.

Αρραβὼν= Παραγομένη ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ ρήματος ἄρω ἀραρίσκω ἀρθῆναι ἀραρέσθαι ἄρσασθαι ἄρρασθαι, κυρίως καὶ κατ' ἐξοχὴν σημαίνει τὸ ἁρμόζω, ἀρχικὴ ἔννοια ἑνώνω.

Αρράδα=Σειρά στίχος, γραμμή.

Αρρωστικό= Τονωτικό, κατάλληλο, υγιεινό κυρίως για ασθενή.

Αρσακία=ή Αρσάκη πρωτεύουσα πόλις της παλαιάς Μηδίας πρότερον Ράγα καλουμένη, ανακαινισθείσα υπό του βασιλέως Σελέυκου του Νικάτοροςκαι κληθείσα υπ’ αυτού Εύρωπος ύστερον δε υπό των Πάρθων (βλέπ. Πάρθος) ωνομάσθη Αρσακία.

Αρσενόθηλυς=Ανδρόγυνος, τοιαύτη ήτο η Διώνη-Αφροδίτη, ήτις εν Κύπρω παριστάνετο γενειώσα και φαλλοφόρος.Και οι Φρύγες αρχαίοι Ηπειρώται, ελάτρευον επίσης Αφροδίτην πωγωνίαν, δηλ.την Αφροδίτην-Κυβέλην. Δια τούτο οι αρχαίοι ως σύμβολον της Διώνης-Αφροδίτης είχον την περιστεράν και διότι αύτη εθεωρείτο ως αρσενόθηλυς, ανδρόγυνος, καθ’ όσον ως φαίνεται και η θήλεια επιβαίνει του άρρενος, και αι θήλεαι των θηλειών. Ο Ζευς ιδιαιτέρως ετίμησεν την περιαστεράν. Εις πειστεράν δε μετεμορφώθη, ίνα κατκτήση την ηπειρωτικήν Νύμφην Φθίαν. Ο Όμηρος επίσης τιμά αυτάς γράφων ότι αι περιστεραί εκ ο Ωκεανού έφερον αμβροσίαν, το αθάνατο νερό, εις τον πατέρα Δία. Ο Όμηρος επίσης εξαίρει την χάριν αυτών παρουσιάζων δύο θεάς εκ των σοβαροτέρων του Ολύμπου την Ήραν και Αθηνάν να μιμούνται το αληθώς πλήρες χάριτος και μεγαλείου βάδισμα. Τον Όμηρον απεμιμήθη και ο ποιητής του ομηρικού ύμνου δεις Απόλλωνα παριστών την Ίριν και Ειλήθυιαν σπευδούσας εκ του Ολύμπου εις Δήλον, ίνα βοηθήσωσι την Λητώ κατά τον τοκετόν του Απόλλωνος.

Ἄρτα = Η σημερινὴ, η ὁμηρικὴ Φθία καὶ Θεσσαλία ἐβασίλευσε ὁ κυριώτερος ἀντιπρόσωπος τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς, ὁ Ἀχιλλεύς, ὁ ἀπαράμιλλος ἥρως τῆς ὁμηρικῆς ἐποποιΐας, ὁ ἐκ τοῦ Αἰακοῦ, τοῦ βασιλέως τῆς Αἰγίνης-νήσου τῶν Παξῶν, συγγενεύων πρὸς τὰς νήσους ἡμῶν.

Αρτάβηχος=Πρωτεύουσα σε νησί του Δέλτα της Αιγύπτου, με νομό τον Προσωπίτη.

Αρταίνω=Καρυκεύω το φαγητό μου.

Αρταίνομαι=Κρεοφαγώ όταν είναι νηστεία θρησκευτική.

Αρτακία=Κρήνη.

Άρταμος=Μάγειρος.

Αρτάς=Μέγας και λαμπρός.

Άρτασα=Χωρίον ή πόλις στην Τραπεζούντα.

Ἄρτεμις ἡ =μετὰ τοῦ Ἀπόλλωνος κυριωτέρα θεότης τῆς Λέσβου ἐκαλεῖτο Ἡμέρα, καὶ Θερμία, ὡς ἐπίσης ἐκαλεῖτο καὶ Αἰθιόπη, ὅπερ ἐστὶ ταυτόσημον τοῦ χειμέρα· οὕτω καλεῖ αὐτὴν καὶ ἡ Σαπφὼ ἐν ἐπιγράμματι : «Αἰθιοπίᾳ μὲ κόρᾳ Λατοῦς ἀνέθηκεν Ἀριστὼ».

Άρτεμις= Θεότητα ονομάζεται και Τρικρία, Τρίτορος, Τρισσοκάρηνα,Τρίμορφος, Τριαύχην, Τριοδία Τρίγληνος, Τριγλωθίνη, Τριγλωχίνη και άλλα.

Αρτουμα=το τυρί τσακώνικα

Αρτυμή-αρτύζω=Τα λίπη που αρταίνουν τα φαγητά. Αρσενόθηλυς=Παρά τοις αρχαίοις η αρχέγονος θεότης, τοιαύτη ήτο Διώνη-Αδροδίτη, ήτις εν Κύπρω παριστάνετο ως γενειώσα και φαλλοφόρος.Οι Φρύγες, αρχαίοι Ηπειρώται ελάτρευον την Αφροδίτην πωγωνίαν, δηλ. την Αφροδίτην-Κυβέλην.(Αθηναγόρας)

Αρτάβηχος=Πρωτεύουσα σε νησί του Δέλτα.βλ. Προσωίτης)

Άρτεμις=Διώνη, Ζώνη Μα-Άμμα, η θεά του φωτός.

Ἄρτεμις =Αἰολόμορφος, Αἰθιοπία, Ἱμέρα, Ἰμβρασία, Σελασία, Ἐλάνη, Κναγία, Κνακεᾶτις, Κνακαλησία, Πελληναία, Σκιαθῖτις, Ὑπομελάθρα, Χίακα, Ἄρδενις, Κυθωνία. Πυρωνία καὶ Θερμασία. Έχουν όλα τα ονόματα απόλυτον σχέσιν προς το μέλαν, υπομέλαν και ξανθόν.

Ἄρτεμις= Ελατρεύετο ἐν Λέσβῳ ὑπὸ τὸ αὐτὸ ἐπίθετον Εὐάκοος, ἥτις ἐλέγετο καὶ Χελύτις, Ἀγροτέρα καὶ Ἀγρολέτειρα καὶ Ἀγραία, κατὰ τὸν Ἡσύχιον καὶ Σουΐδαν και Ιππία.

Ἄρτεμις-Ἑκάτη-Σελήνη= Ἐξ ὅλων τῶν θεῶν μόνος ὁ Ἀπόλλων καὶ ἡ ἀδελφὴ αὐτοῦ Άρτεμις φέρουσιν ὀνόματα σύνθετα ἐκ τοῦ τρία, διότι καὶ αὐτὴ καλεῖται Τρικρία, Τρισσοκάρηνα, Τρίμορφος, Τριαύχην, Τριοδία, Τρίτορος, Τρίγληνος, Τριγλωχίνη καὶ Τριγλωθίνη.

Ἄρτεμις= Η ταὐτιζομένη πρὸς τὴν Γῆν καὶ Ρέαν καὶ τὴν Θέμιδα, ἐκαλεῖτο καὶ Σκιαθίτις. Βεβαίως τὸ ἕν τῶν Ἐφεσίων γραμμάτων ασκι, τὸ ἐν τῷ ἀγάλματι τῆς ἐφεσίας Ἀρτέμιδος κεχαραγμένον, δὲν εἶναι ἄσχετον πρὸς τὴν χρυσὴν ἔννοιαν τῆς λέξεως σκι.

Άρτεμις=Ελέγετο και Εκάτη, Χία, Χιτώνη, Ιχαναία, Χησία και Ημέρη-Αγνή, Υμνία. Ζαρήτις

Αρτεμής=Υγιής.

Αρύλλας=Παραθαλάσσιο τοπων. Κερκύρας. Αρ-Υλλίς γαία πόλις προσυπακμ. Γη. Χερσόνησος της Ιλλυρίας επί της Αδριατικής θαλάσσης, κληθείσα ούτως από του Ύλλου υιού του Ηρακλέους ελθόντος ενταύθα με μίαν αποικίαν Φαιάκων.(Στεφ. Βυζάντιος.) Υλλαϊκός λιμήν επί της νήσου Κερκύρας.(Βλέπε Υλλεύς).

Αρύλων=Πόλη Δ της Χάλκης(Σκυλ.ΙΙΙ)Αλγερία.

Αρύμβας=Βασιλεύς της Ηπείρου, θείος της Ολυμπιάδος, γυναικός του Φιλίππου βασιλέως των Μακεδόνων

Αρχαία Φαιακία= Αι νήσοι των Παξών-Κερκύρας

Αρχαῖοι Οἱ =Ἕλληνες, οἱ Πρωτοέλληνες, οἱ Αἰθίοπες λεγόμενοι, ἦσαν γηγενεῖς καὶ αὐτόχθονες, μὴ μεταναστεύσαντες οὔτε ἐκ τῆς Κεντρικῆς Ἀσίας οὔτε ἐκ τῆς μεσημβρινῆς Ρωσίας καὶ Σκυθίας οὔτε ἐξ ἄλλης οἱασδήποτε χώρας, οὔτε ἦλθον οὔτε μετέφερον τίποτε ἔξωθεν.

Αρχάνδρου πόλις(Αρχανδρούπολις)=Προϊστορική πόλη στο Δέλτα του Νείλου, μεταξύ Κανόβου και Ναυκράτιδος, ιδρυθείσα από τον Άρχανδρο, γιο του Αχαιού (Ηροδ.Β΄98).

Αρχέγονοι Οἱ= ἄνθρωποι τοὺς θεοὺς αὐτῶν ἐλάτρευον εὐθὺς ἀπ’ ἀρχῆς ὡς λίθους. Ἀργοὶ λίθοι κατὰ τὴν ἀρχαιότητα ἐλέγοντο τὰ λίθινα εἴδωλα ἀνεπεξέργαστα μὴ ἔχοντα ἔτι καθωρισμένον σχῆμα, ἀλλὰ σημαίνοντα ὡρισμένην Θεότητα, Ἥρωα, Δαίμονα. Βραδύτερον ὅμως ἐμορφώθησαν εἰς γεωμετρικὰ σχήματα·

Αρχία=Ωκεανίς, αδελφή και σύζυγος του Ινάχου και μήτηρ του Φορωνέως.

Αρχιμανδρίτης=Ο Αγελάρχης και το μέρος Μάνδρα όπου συνασκούνται οι υπό του κόσμου απομακρυνθέντες.

Άρχοντας=Κατά την αρχαίαν εποχή συχνά προσφωνούντο μαζί με το όνομα:Άρχοντος Ευκλείδου. Μέχρι πρότινος εις την Κέρκυρα η λέξη άρχοντας ήταν σε μεγάλη χρήση και υπόληψη, Άρχοντες, αρχοντολόϊ, Αρχόντοι, Άρχοντά μου. Οι άρχοντες δεν ζούσαν από προσωπική εργασία -εθεωρείτο υποτιμητικό- αλλά από κτήματα. Απ’ όταν άρχισαν να δουλεύουν οι άρχοντες, σταμάτησε και η προσφώνηση.Μ.Σ.

Αρωμούνοι=Πολυάριθμα ελληνικά φύλλα που έζησαν στην Ήπειρο για πολλούς αιώνες κι αργότερα μετηνάστευαν σε άλλους χώρους.

Αρων=Ο γάϊδαρος ο ερυθρόχρωμος, ο ακτινοβόλος

Ασα= Κατά τον Θωμόπουλον, ο θεός των υπογείων υδάτων, ύδατος πλήρης, υδρηλός, αγρός, λειμών.

Ασαί=Χωρίον τι επί της Κορινθίας χώρας. Στεφ. Βυζάντιος

Ασαίος=Ένας από τους Αχαιούς.

Ασαφειδάμα=Πόλις της Συρίας.

Ἀσεὺς= Ο Ζεὺς ἐν Φρυγία,

Άση η=Των Ελλήνων.απσου Σουμεριστί βυθός της θαλάσσης,απσ= βυθός, το ελληνικόν Αβυσσος.

Ασημονικό= Χρώμα ασημιού για επαργύρωση.

Ασίκης=Ο λεβένης.

Ασία=έστι κώμη Αρκαδίας, Όθεν Αλφειός δοκεί τας πηγάν έχειν. (Στεφ. Βυζάντιος)

Ασία=Η θυγάτηρ του Ωκεανού και της Τηθύος μετά της οποίας ο Ιαπετός εγέννησε τον Προμηθέα, Επιμηθέα, Ατλαντα και Μενοίτιον (Ησίοδος), απ’ αυτής εκλήθη Ασία έν των μεγαλητέρων μερών της γης.

Ασία =Επίθετον της Αθηνάς, υπό τον οποίον είχεν αύτη ένα ναόν εις την Κολχίδα και έτερον εν Λακωνία.(Παυσανίας)

Ασιος= Υιός του Δύμαντος και αδελφός της βασιλίσσης Εκάβης, Φρυξ το γένος (Όμηρος). Γιος του Υρτάκου ηγεμόνος της Αρίσβης, σύμμαχος των Τρώων φονευθείς υπό του Ιδομενέως.

Ασιος=Ιλύς ποταμού.

Άσιος=Αρχαιότατος ποιητής παριστά τον Πελασγόν υιόν της Γης, του πηλού, του πελού, του χοός δηλονότι, του ερυθρού, γεννηθέντα εις τα όρη και πατέρα των ανθρώπων. Όπου αργότερα Ασία, Μικρά Ασία. Ασκάνιαι νήσοι ή Εκατόννησοι=Έχουν την ίδια σημασία του οίνου. Ασ και Κάνναι είδος αμπέλου και οίνου, όμοιον προς τον αλωπέκεων, το σημερινό κοκκινέλι, σταφύλι και κρασί. ΑΣ είναι επιτακτικόν, σημαίνον πολύ , δυνατόν, ευχάριστον.(βλέπε Εκατόννησοι και Μοσχονήσι)

Ασκός=Αρχικά σημαίνει το αγγείον.

Ασκόμπαλτος=Ο αμόρφωτος, αγροίκος.

Ασκώνομαι κερκ.=σηκώνομαι.

Άσκρα=Άκαρπος δρυς.

Ασκώλεια=Eορτή του οίνου προς τιμήν του Διονύσου.

Άσμα= Η αοιδή-ωδή είδος θυσίας προς τον θεόν, εξυμνούσαν το θείον και ανυμνείτο το μεγαλείον αυτού.

Ασπαλία=Εργασία αλιέως. Ασπαλιεύς, αλιεύς.

Ασπαλή η =λεπτό στρώμα από χιόνι εις το Πωγώνι.

Ασπάσιοι=Έθνος της Ινδίας κατοικούν περί τον Χοάσπην ποταμόν.

Άσπετος=Επώνυμον του Αχιλλέως “ως φησιν ο Αριστοτέλης εν Οπουντίων πολιτεία” Ησύχιος. παραλλαγή ονόματος Ασπιώτης.

Ασπιωτάδες=Τοπ. Κερκύρας

Ασπρα τα= Γρόσια, χρήματα, λεπτά. Ιστ. μικρά νομίσματα που δεν είχαν άλλο διακριτικό, εκτός από το όνομα του Σουλτάνου και των οποίων η αγοραστική αξία ήταν μεγάλη κατά τον 16ον και 17ον αιώνα.(Σ.Στούπης)

Ασπροχάλικο=Εις τον Λούρον ποταμό της Ηπείρου όπως και αλλού αποδεικνύεται ότι εις την Ελλάδα κατοικούσαν άνθρωποι και προ 100.000 χρόνων και 800.000 ή και προ 800.000 και μάλιστα της ιδίας φυλής η οποία είχε σημειώσει απαράμιλλη πνευματική εκδήλωση, αφού η περιοχή αυτή του Αιγαίου παρέμεινεν ανενόχλητος από εισβολείς από τον βορράν λόγω των παγετώνων που υπήρχαν προς βορράν της Μακεδονίας και Θράκης μέχρι και προ 15.000 ετών π.Χ. (Κων.Πασσάς)

Άστα ή άφ΄στα (ήπειρ.)=άφησέ τα, Σήκω πάνω.

Άστα=Χαρακτηρισμός ψηλής και ωραίας γυναίκας (Πωγώνι).

Ἀστακὸς= Υἱὸς τοῦ Ποσειδώνος καὶ τῆς Νύμφης Ὁλβίας.

Αστάρι=Η φόδρα.

Άστε=Πάμε, άστε να κοιμηθούμε.

Αστερία= Μέρος της νήσου των Παξών

Αστερία= Την Δήλο χαρακτήριζαν οι αρχαίοι ως πλωτό νησί.Γι αυτήν μυθολογείται πως ήταν νύμφη, η οποία, για ν’ αποφύγει τα κυνηγητά του Δία, μεταμορφώθηκε σε ορτύκι και βυθίστηκε στη θάλασσα, όπου έγινε πλωτό νησί. Γι αυτό ονομάστηκε Αστερία-Ορτυγία, ταυτόσημο με την Δήλο και σημαίνει ορτύκι. “Ο Όμηρος παίζει με τις λέξεις και προσωποποιεί τα πάντα. Ένα και το αυτό πράγμα ή πρόσωπο το παρουσιάζει πολλές φορές με διαφορετική μορφή. Αυτό κυρίως εφαρμόζει και για το ιερό νησί του Απόλλωνα αλλά και την δική του πατρίδα, την Ιθάκη, όχι βέβαια την ιστορική αλλά την προϊστορική.”(Αθηναγόρας)

Αστέριοι= Οφιείς, οι πρώτοι οικήσαντες την Τένεδον

Ἀστέριος-Ἀστερίων =Μυθικὸς βασιλεὺς τῆς Κρήτης, σύζυγος τῆς Εὐρώπης.

Αστοχάω-αστουχάου (ήπειρος)=Δεν επιτυγχάνω το στόχο μου, το σκοπό μου. Αλησμονώ.

Ἀστραῖος= Υἱὸς τοῦ Κίου, σύζυγος τῆς Ἠοῦς. Αστράκα τοπ. Ηπείρου=Αστρακερή στην Κέρκυρα. Αστραχάν χώρα της ευρωπ. Ρωσίας παρά της Κασπίας θαλάσσης εξ ου και γουναρικό εκ δοράς ουλότριχου προβάτου αστρακάν.

Άστρον=Επαρχία Πελοποννήσου

Αστυδάμεια=Εκ της οποίας ο πατήρ Όρμενος εγέννησε τον Κτήσσιπον.

Ἀσυμνητὴρ= Όνομα ἀνδρῶν καθωσιωμένων τῷ θεῷ.

Ασυνάστρεγος=Ακοινώνητος.

Ασωπός= Ο πατήρ της Ασωπίδος Κέρκυρας-Παξών.

Αταλάντη=Όπως και το Εχίνος αναφέρονται εις βραχώδεις σκοπέλους Ατελος=Ατελείωτος, απέραντος.

Άτζακλος=Δεν είναι από τζάκι, δηλ. από σόϊ καλό.

Άτης=λόφος εν τη Τρωϊκή χώρα πλησίον του Ιλίου(Θεσπρωτίας υπάρχουν και τα δύο τοπωνύμια Ιλιον -Τροία)

*Άτι= Βουνό Τρωϊκό. Προελληνική σημασία του ίππου, του ύψους. (βλέπε λέξη Πεντ-άτι)= Βουνό Κερκύρας.Πεντ-έλεια=όρος Αρκαδίας.Πεντ-αλοφο επαρχία Βοϊου Μακεδονίας, Πεντ-έλη όρος Αττικής.

Ατικ=Λίμνη της Μανιτόμπα στο Καναδά ΝΑ της Τόμπσον.

Άτικο=Πόλη του Ν.Περού στην Περουβία.

Ατικόκαν= Πόλη του ΝΔ Οντάριο στον Καναδά.

Ατιντάνες=Οι βλάχοι της αρχαίας Ηπείρου που ζούσαν στη κεντρική και βόρεια Πίνδο.

Ατιντάνες Επιδάμνου =Το 229 π.Χ. κατέλαβε την Κέρκυρα η βασίλισσα των Ιλλυριών Τεύτα και την ίδια εποχή έστησε πολιορκία στην Επίδαμνο, ανεξάρτη ελληνική πόλιτεία τότε, φαινόταν ότι δε θα βράδυνε η άλωσή της με τη βοήθεοα προετοιμαζόμενης προδοσίας, αν δεν μεσολαβούσε η ρωμαϊκή επέμβαση, που για πρώτη φορά επέτρεψε στους Ρωμαίους να εγκατασταθούν στη Χερσόνησο του Αίμου. Πραγματικά οι Ρωμαίοι που αισθάνονταν ακόμη κάποιο δέος να επέμβουν στον κυρίως ελληνικό χώρο, έστω και αθεραπεύτως διασπασμένο, θεώρησαν κατάλληλη την ευκαιρία να επέμβουν ως προστάτες στο χώρο που βρισκόταν ανάμεσα στους Έλληνες και στους Ιλλυριούς. Από την Απολλωνία, κοντά στις εκβολές του Αώου, το ρωμαϊκό στράτευμα βάδισε προς την Επίδαμνο και η Τεύτα, στο άκουσμα της πληροφορίας γι αυτό, έλυσε την πολιορκία της πόλεως.

Ατιντάνες=Επιδάμνου και άλλοι οι Ατιντάνες του Λιχνιδιού.

Ατιντάνες=Του Λυχνιδιού ήταν οργανωμένοι στο χώρο που με βάση τη μαρτυρία του Πολυαίνου ονομάζει Ατιντανίδα και τοποθετεί δίπλα στην Πελαγονία και βορείως του Λυχνιδιού, δεξιά και αριστερά του ποταμού Δρίλωνος. Επιβεβαιώνεται και από αρχαιολογικές ενδείξεις.(Κων/νου Χρήστου “οι Αρωμούνοι”)

Άτλας=Πανύψηλος βράχος-όρος-βουνό, είναι αυτός που ¨βαστάζει¨ τις κολώνες, τις Στήλες του Ουρανού πάνω από τη γη. Οροσειρά της ΒΔ Αφρικής (Ηροδ..Δ΄184-5)

Άτλαντες =Τρεῖς ὁ τῆς Ἰταλίας, ὁ τῆς Μαυριτανίας, ὁ τῆς Ἀρκαδίας καὶ ἕτερος πάλιν ἐν τῇ Μαυριτανίᾳ. Ατλαντικός Ωκεανός=Ο πρώτος είναι ο των Παξών. Αι νήσοι των Μακάρων είναι αντιγραφή των ημετέρων νήσων, αι Θήβαι και νήσοι των Μακάρων έκειντο εις τον Ελληνικόν Ωκεανόν περί των οποίων αναφέρει ο Σοφοκλής ότι εκεί σ’ εκείνο τον τόπο η Ρέα γέννησε τον άριστο Δία, το βασιλιά των θεών.Μακάρων νήσοι ελέγοντο και αι Θήβαι. Εκείνο το ὁποῖον Διόδωρος ὁ Σικελιώτης ἀναφέρει περὶ τῶν Ἀτλαντίων ὅτι, “πολὺ μὲν εὐσεβείᾳ καὶ φιλιανθρωπίᾳ τῇ πρὸς τοὺς ξένους δοκοῦσι διαφέρειν τῶν πλεισιοχώρων, τὴν δὲ γένεσιν τῶν θεῶν περ’ αὐτοῖς γενέσθαι φασὶν”,

Ἀτλαντὶς= Ἡ μυθολογουμένη, εἶναι αὐταὶ αὗται αἱ νῆσοι Παξῶν-Κερκύρας, αἱ ἡνωμέναι κατ’ ἀρχάς, ἀποσχισθεῖσαι ἔπειτα ἐκ γεωλογικῶν καταστροφῶν ἕνεκα τῶν ὁποίων κατεβυθίσθη ἀκριβῶς τὸ τμῆμα μεταξὺ Λευκίμμης καὶ Παξῶν. Τὰ ὅσα γράφει ὁ Πλάτων εἴς τε τὸν Τίμαιον καὶ τὸν Κριτίαν ἀναφέρονται ἀποκλειστικῶς εἰς τὰς νήσους Παξῶν-Κερκύρας. Ὠγυγία δὲ καὶ ἡ Νῆσος τῆς Καλυψοῦς, κατὰ τὸν Ὅμηρον. Ἧν δὲ ἡ Καλυψὼ, κόρη τοῦ Ἄτλαντος, ἀλλ’ Ἀτλαντὶς ἐλέγετο καὶ ἡ Κέρκυρα-Παξοὶ, μέρος τῶν ὁποίων κατεβυθίσθη τὸ μεταξὺ Λευκίμμης καὶ Παξῶν, ἡ καταβυθισθεῖσα Ἀτλαντὶς.

Ἄτλας= Όρος ὑψηλόν, εἶναι ὁ ἀνέχων τοὺς κίονας, τὰς στήλας τοῦ Οὐρανοῦ. (βλέπε Γάδειρα)

Άτλας=Ποταμός στη Θράκη πηγάζων επί του όρους Αίμου και εισβάλων εις τον Ίστρον τανύν Δρίστρα.

Άτλας ένας από τα υψηλότερα όρη της Αφρικής.

Άτροπος=Χωρίς καλούς τρόπους.

Άτσαλος=Ο ελαφρώς άσεμνος με λόγια.

Ατσαλιά, Ατσαλόστομος= βωμολόχος.

Άτ(υ)χα=Ασχημα, μώρχετ’ άτυχα=δεν μ’ ευχαριστεί, είναι κάπως άσχημο.

Ατυς=Ο γιος του Μάνη-Μίνωα είχε γιο τον Τυρσηνόν-Ετρούσκον.

Αυγάζομαι-αυγώ=Βλέπω

Αυγάζουσα=Ορώσα

Αύας=Ποταμός εν Ηπείρω σε ορεινή περιοχή εξ ου και Παραυαίοι.

Αυγάς, Θρίναξ και Μάκαρ= Οι αδελφοί Ηλιάδες, που βρίσκονταν σε πόλεμο με τους Τελχίνες μεταλλευτές των νήσων Παξών.

Αύγεια-Άφγεια=Μία των Νυμφών.

Αυγείας=Εις των Αργοναυτών.

Αύγειος-Άφγειος=Γιος του Ηλίου ή του Φόρβαντος ένας από τους Αργοναύτες, πασίγνωστος για τις αγέλες του, τους σταύλους του οποίου καθάρισε ο Ηρακλής, Αφγανιστάν.

Αυδής=Ήχος, φωνή. Επώνυμον Κερκυραίων.

Αυδήεσσα=ονομαστή, ένδοξος

Αύε=ψιλώς μεν εφώνει, εβόα (Ησύχιος)

Αυλάκι=Τοπ. Ηπείρου-Παραυλάκι Κερκύρας.

Αύλαξ=Οι φλέβες, το υδραγωγείο.

Αυλιάδες=Αι νύμφαι θεαί των υδάτων ελέγοντο και Αφανείς και Απαλαί

Αυλιώτες= Χωρίον εις Κέρκυραν- Γόργυρα.Λεγομένη Μελίτη –Γαύλος.

Αυλός =Το υδραγωγείον. Κιθάρα.την ρύσιν του αίματος

Αυλών=Στενή αναφορά του ύδατος και λειμών, ή έφυδρος ή ανθηρός τόπος.θάλασσα.

Αυλών=Κοιλάδα Παλαιστίνης κοντά στην Ιεριχώ, διαρρεομένη από τον Ιορδάνη ποταμό

Αυλώνες =Τόποι πλατείς επί τα όρη.

Αυλώνα = Τοπωνύμια εις παλαιάν Άρταν Ηπείρου, Ακαρνανίας, Μεσσηνίας και Ίλιδος, Χαλκιδικής, πόλις της Μακεδονικής Ιλλυρίας επί των συνόρων Ηπείρου, Δαμασκού Συρίας, στενόν θαλάσσης μεταξύ των Χελιδοναίων νήσων στην Παμφυλία μικράς Ασίας, πόλις της Βρεττίας χώρας κάτω Ιταλίας και Καυλωνία λεγόμενη κλπ.άλλα μέρη

Αυλώπις = Την χρυσίζουσα περικεφαλαίαν.

Αϋρον= ή αύριο -άβριο, άουρον, α-υρον με κλειστό το στόμα το Υ-ψιλον θα ακουστεί σαν Β (προσωδιακή λέξις).

Αύρον=Θησ-αυρον, Κεντ-αυρον, Λ-αύριον, Λάστ-αυρον= Χρυσόν αποταμιευθέν και εν τη αποθήκη τηρούμενον.

Αύρον=Ταυτίζονται και αι λέξεις αύλαξ, αυλή, αυλών. Δηλώνουν τον τόπο, την λ-αύραν, την μάνδραν όπου εφυλάσσετο ο χρυσός. Στο αύρον έχουν τις ρίζες τους και όλα τα σύνθετα του ευρ όπως:Ευρώπη η χρυσή αδελφή του πάγχρυσου Κάδμου. Ευρυσθέας αυτός που αποθησαυρίζει τον χρυσό, μέσω του Ηρακλή. Ευρύλοχος ο σύντροφος του Οδυσσέα, με συμβουλή του οποίου εσφάγησαν τα βόδια του Ήλιου. Ευρυάδης, Ευρύμαχος Ευρυδάμας Ευρύνομος οι μνηστήρες της Πηνελόπης. Ευρυκρείων, Ευρυδίκη, Ευρυμέδων, Ευρυμέδουσα, Ευρυμήδης, Ευρυνόμη, Ευρυβάτης, Ευρύπυλος, Εύρυτος, Ευρυφάεσα. ονόματα που εκπροσωπούν τον χρυσό. Είναι ονόματα που αναγράφονται από τον Όμηρο και έχουν σχέση με τον χρυσό. Εύμηλος ο λεγόμενος και Γάδειρος είναι ονόματα που εκπροσωπούν τον χρυσό.Ευρυάλη μία από τις χρυσοφόρες Γοργόνες. Ευμήδης ο πατέρας του πολύχρυσου Δόλωνα.Ευρυάνασσα θυγατέρα του χρυσορρόα Πακτωλού. Από την οποία ο Τάνταλος γέννησε τον Πέλοππα.

Αύριον και Ηώς=Έχουν αυτήν την σημασίαν κατά δεύτερον λόγον, πρώτα έχει την του χρυσού.

Αύρος και Τ-αύρος, Λ-αύρος= Ο χρυσός όπως Γ-αύρος=λέξις υβριστική λόγω του πλούτου Γ-αυρόλιμνη (Κερκυρα) και αλλού, επίσης η λέξη μόσχος. Επίσης γαμβρός για να πάρει τη νύφη έδωσε χρυσό.

Αύς-Αυτός (προσωδιακή προφορά) προφέρετε όλα τα φωνήεντα. Ούς-ωτός=ους-αουρους-ωτός.(βλέπε αήρ)

Αυσίτις γη= Ελέγετο η γη Κερκύρας-Παξών.Την ονομασίαν αυτήν επήραν αργότερον οι Ρωμαίοι και μετ’ αυτούς οι Βυζαντινοί. Αυσίτις στην Αραβία η χώρα των Αυσιτών ή Αισειτών κοντά στα σύνορα με τη Βαβυλωνία, η χώρα Υz της Παλαιάς Διαθήκης, όπου ζούσε ο Ιώβ (Αλέξ.Πολυϊστ.:F.H.G.III220).

Αύσων, Αίσων= Υιός του Οδυσσέως ή του Άτλαντα και της Κίρκης ή Καλυψούς, από εκεί εκλήθησαν οι της μεσημβρινής Ιταλίας Αύσονες.

Αύσωνες = Οι κάτοικοι της Κερκύρας και των Παξών.

Αυσώνιον= Το Ιόνιον Πέλαγος ελέγετο Αισώνιον, Αυσώνιον.

Αυτάρκης =Ο έχων άφθονα χρήματα.

Αυτολάλα ή Αυτολάται = Μεσόγεια πόλη της Δ.Αφρικής (Πτολ.Δ΄6, 24).

Αυτός =ετούτος-εούτος κερκ.-

Αύτις και Αύθις= Πάλιν εκ δευτέρου

Αυτοννόη=Η θυγάτηρ του Κάδμου και της Αρμονίας των χρυσοφόρων.

Αυτόχθων= Υιός του χρυσού Απόλλωνος. Αυτόχθων λεγόταν ένας γιος του Άτλαντα για τον οποίον μιλάει ο Πλάτων στην Ατλαντίδα του (Κριτίας).

Αὐτομέδων= Ο Σκύριος, ἡνίοχος τοῦ Ἀχιλλέως.

Αύω=Ξηραίνω, καταστρέφω.

*Αφ=Αναφερομένη αρχικώς εις το ύδωρ, αναφέρεται και εις τον χρυσόν.

*Αφ=Αφτί, αφτίον, ους, σημαίνει χρυσόν. (Αθηναγόρας)

*Αφ=Το όνομα του ηλίου.

Αφ= Εκ της χρυσής λέξεως-αφ προέρχονται λέξεις όπως: αφθονία, άφενος, αφνειός, Αφρός, Αφροδίτη, άβρον, αύρον και Αυρούγκοι-Αφρούγκοι, είναι οι Αύσονες όπως λέγονταν αρχικά οι κάτοικοι των νησιών Παξοί-Κέρκυρα και έπειτα οι Ετρούσκοι και καθ’ εξής.

Αφαία θεά= (πιθανώς) η Άρτεμις. Αφακίτις λεγόταν η Αφροδίτη

Άφαιστος=Δωρκ. αντί Ήφαιστος

Αφάδας= Γιός της Χρυσοπελείας.

Αφάλλη=Χωρίον Λέσβου παρά τα βουνά Μαγγανά.

*Αφαλός= Αφάλι, Ομφαλός.

Αφάνο=Κατά τον Ησύχιο, χωρίον της Δημητριάδος αναφερόμενον εις τα πολύτιμα μέταλλα.

Ἀφέδιτος= Παρὰ τοὺς ἀρχαίους ἡ ἡμέρα τῶν θυσιῶν.

Αφείδης=Υιός του Αρκάδος και της Μετανείρας ή Χρυσοπελείας.

Αφέλλιος-Φέλλιος=Ποταμός Λακωνίας παρά τας Ραράς.

Αφέντης και Παραφέντης=Προσφωνούσαν στο Πωγώνι οι νέες γυναίκες κάθε μεγαλείτερό τους, ευυπόληπτο άνδρα. Το ίδιο και στα επτάνησα.

Άφερτος=Ο μη καλός νοικοκύρης, δεν φέρνει, δεν κουβαλεί στο σπίτι του.

Αφιδνα=Φυλή των Λεοντίδων ή Αφίδναι.

Αφιδνών=Χωρίον και Δήμος της Αττικής.

Αφιλογιά=Η απόκρισις, απολογία, απάντησις.

*Αφιόνας=Ορμίσκος.Τοπων.Κερκύρας.

Αφιόνι=δηλητήριο.

Αφιονισμένος= τρελλαμένος από ουσία.

Άφκος=Το λαθούρι.

*Αφνειὸν =Έχοντα χρυσὸν καὶ ἄργυρον.

Αφουσία=Νησίς της Προποντίδος η και Οφιούσα, ο όφις ήτο συμβολική παράστασις ου μόνον των υδάτων αλλά και του χρυσού.

*Άφρα= Η γη του χρυσού.

*Άφρα=Χωρίον της Κέρκυρας δια την χρυσήν υπόστασιν της Νήσου.

Αφραδία= Ο ἀνόητος λόγος. Φάτις = Η θεία φωνὴ.

*Αφρική=Η χώρα του χρυσού.

Αφροδισιάς= Η θεά του Κάλλους, η Κυθήρη, η Κύπρις, Η Παφία,η Αφροδίτη ελέγετο το μέρος αυτό της νήσου των Παξών η οποία ελέγετο και Ερύθεια. Αφροδισιάς ελέγετο το μέρος τούτο των Παξών κατά τον Στέφανον Βυζάντιον ελέγετο και Ερύθεια, Αφροδισιάς μικράς Ασίας Η Αφροδίτη εκαλείτο επίσης και Αστερία.Άλλα ονόματα της Αφροδίτης=(Ησύχ.)Ζίρνη, Ζηρίνη και Ζηρίνθη. Ζέρεθρον=το βάθρον, οι κοίλοι τόποι, τα άντρα.

Αφροδίτη Πωγωνίαν=Κυβέλη.

Αφροδίτη η Χρυσέη= Κατά τον Όμηρο η εκ του αφρού-χρυσού της θαλάσσης γεννηθείσα.

Ἀφροδίτη= Ἐρυθραία, καὶ Μέλαινα, και Κυνώπις (Κυνοπιάστες χ.Κέρκυρα) και Κυνοστόλος και Κολιάς-Γκολιάς, Σχοινία, Ερυκίνη, Σικωνία, Αιολόμορφος. Παξός η νήσος της Αφροδίτης ελέγετο και Ἑσπερία ὡς τοιαύτη δὲ ἐλατρεύετο και ἐν τῇ Λέσβῳ (Αθηναγόρας).

*Αφρός=Ο χρυσός αρχικώς.

Άφρυξος=Ποταμός Αρκαδίας.

Αφύσσω=απαρύομαι, ανασύρω, αντλώ ύδωρ.

Αφύη=η υδατογενής μαρίς.

Αφύστα =“κοτύλη” στάμνος, μικρόν κοίλον αγγείον

Άφυσα= παρά Ταραντίνοις κατά τον Ησύχιον.

Αφυσγετίς=Η υλίς του χειμάρρου και ποταμού.

Αφυσμός= Απάντλησις επί υγρών κατά τον Σούϊδα.

Αφυσγετίς=Η υλίς του χειμμάρου και ποταμού.

*Αχ=Το ύδωρ κατά τον Ησύχιον.

*Αχ όπως άα=Το ύδωρ στην Ελληνική και Αχαιοί επίσης με την ίδια έννοια εις την Νήσον των Παξών, που μαζί με την Κέρκυρα και Ήπειρο αποτελεί τον όλον ομηρικόν κόσμον. Υπάρχει πηγή Αχάϊου, της οποίας το ύδωρ είναι ελαφρότατον, έχον μεγάλας θεραπευτικάς ιδιότητας. Αχελώος ποταμός, Άρ-αχ-θος κλπ.

*Αχάγιος= ή Χάγιος ή Χίγιος, ή Γαιήιον ή και Γαύδον, παρονομασθέντα εις Γάϊον.

*Αχάϊα=Πηγή εις Παξούς.

Αχαϊρευτος=Ανυπρόκοπος, κακότυχος.

Αχαμνένω=Αδυνατίζω το σώμα.

Αχαμνά =Άσχημα επίρ.

Αχαμνά =οι όρχεις του ανθρώπου.

Αχαμνός=αδύνατος.

Άχαρος=Άτυχος, καϋμένος, καψερός.

Αχαράβη=Τοπων. Κερκύρας, Χαράβη Ηπείρου, Αραχωβίτικα Πατρών, Αράχωβα,

Αχαρναί=κώμη και δ΄ξμος της Αττικής

Αχάτης=πουαμός της Σικελίας , Αχάτης ποταμός της Μηδίας

*Αχ-Αἲχ =Διὰ μεγάλης συγγενείας συνάπτονται. Ἀχαΐς, Ἀχαΐα, Ἀχαρναί, ἀχάτης, εἶδος πολυτίμου λίθου, Ἀχελῶος, Ἀχέρων, Ἀχερών, Ἀχιλλεύς, Ἄχνη, Ἀχρὰς ἡ καὶ Ἄπιον, Ἀπία δὲ καὶ ἡ Πελοπόννησος καὶ δὴ ἡ Ἀρκαδία, καὶ ἡ Ἤπειρος ταυτὸν τοῦ Ἀβία, πάντα ταῦτα καὶ τὰ παρόμοια τὸ αὐτὸ σημαίνουσιν. Ἀλλὰ καὶ τὰ ἐκ τοῦ εχ σύνθετα, ὡς Ἐχεκλῆς ἡγεμὼν τῶν Μυρμιδόνων. Ἔχεκλος υἱὸς τοῦ Ἀγήνορος. Ἐχεκράτης πατὴρ τοῦ Λαπίθου Ἠετίωνος.Ἔχεμος ἐγγονὸς τοῦ Κηφέως βασιλεύς της ἐν Ἀρκαδίᾳ Τεγέας. Ἐχένηος εἷς τῶν ἐπισήμων Φαιάκων. Ἐχέπωλος ἐπίσημος Τρωαδίτης. Ἐχέτης δὲ ὁ πλούσιος, ὁ μακάριος καὶ ἐχέτλιον, δεξαμενή, ἀποθήκη. Ἔχετλος υἱὸς τοῦ Ἡρακλέους. Ἔχιδνα θυγάτηρ τοῦ Χρυσάορος ἢ τοῦ Ταρτάρου καὶ τῆς Γῆς. Ἐχινάδες καὶ Ἐχίνος, Ἔχιος καὶ Ἐχίων εἷς τῶν Σπαρτῶν· ἀλλὰ καὶ Οἰχαλία πάντα εἰς τὴν αὐτὴν ἔννοιαν ἀναφέρονται. (Αθηναγόρας)

*Αχελώον=Αρχικά οι αρχαίοι Έλληνες εκάλουν παν ύδωρ (Αριστοτέλης), ὁ δὲ Ἀχελλῷος ὁ περὶ τὴν Δωδώνην, καθ' ἡμᾶς (Αθηναγόρας) ἦτο ὅπου ἡ νῦν Λίμνη τῶν Ἰωαννίνων.

“Αχ-ή άχα”=νερό “λώων”= μεγαλύτερος ποσοτικά.

Αχελώος =ένας από τους επισήμους ποταμούς της Ελλάδος ρέων δια των συνόρων της Ακαρνανίας και Αιτωλίας, και εισβάλλων εις το Ιόνιον πέλαγος, εκαλείτο πρότερον Θόας και σήμερα Ασπροπόταμος.Αχελώος ποταμός της Αχαϊας εις Πελοπόννησο ρέων πλησίον της πόλεως Δύμης ο οποίος ελέγετο και Πείρος.(Στράβων) Αχελώος ποταμός της Θεσσαλίας πλησίον της Λαμίας, Αχελώος ποταμός της Φρυγίας στην Ασία πηγάζων επί του όρους Σπύλου.

*Αχελώος=Κατά την αρχαιότητα η προσηγορία “αχελώος” δινόταν σε πολύνερα ποτάμια ή και σε όλα τα πολύνερα ποτάμια, αλλά και σε όλα τα γλυκά και πόσιμα νερά.

Αχελωϊδες πόλεις=όσες πόλεις έκειντο επί του ομωνύμου ποταμού

Αχερουσία = Λίμνη τις εν Ηπείρω επί της χώρας των Θεσπρωτών εις την οποίαν εχύνοντο οι ποταμοί Αχέρων και Κωκυτός. Εκεί υπήρχε το πανάρχαιο ιερό όπου βρισκόταν το σπήλαιο-είσοδος στον κάτω κόσμο Νεκρομαντείο. Αχερουσία Λίμνη επίσης επί της Καμπανίας χώρας της Ιταλίας πλησίον της Κύμης. Αχερουσία λίμνη Δ του Νείλου κοντά στη Μέμφιδα.

Αχερουσία =Χερσόνησος ή ακρωτήριον πλησίον της Ηρακλείας εν Βιθυνία με έν υπόγειον σπήλαιον.

Αχερωίς=Η μέλαινα συνωνυμούσα με την Αχερουσία λίμνη.

Αχερωίδα= Λέγει ο Αριστοτέλης την Αίγειρον την μελανήν. “Ότι πάντα τα υλώδη φυτά αχερούσια λέγονται” “Όλα τα φυτά του δάσους λέγονται αχερούσια (ελώδη)”.

Αχέρων=Ποταμός Θεσπρωτίας, με το φαράγγι τις πηγές του και την έξοδό του στη θάλασσα.

Αχέρων ο=Ποταμός ή ρύακες μας δίνει την ονομασία ενός ποταμού του Άδη με τη λέξη Αραγκουάρι των Ινκας. (Αποκρυπτογράφιση Καραβά-Γαλάνη Μ.)

Αχέρων=Πόλις εν Λέσβω, η και Καλλονή λεγομένη ταυτοσημάντως. Αχερωϊδες τα υδατοτρεφή δένδρα, τα άλλως ονομαζόμενα Αίγειροι διότι και η λέξις αγ, αιγ εις τα ύδατα κυριολεκτείται.

Άχι=Ο παρά τους ποταμούς φυόμενος χόρτος. Το άχυρον.

Αχιλλεύς=Αχιλλήα και Αχιλλή, Εβασίλευσεν στην σημερινήν Άρτα, την ομηρικήν Φθίαν και Θεσσσαλίαν. Ο κυριώτερος αντιπρόσωπος της ελληνικής φυλής, ο απαράμιλλος ήρως της ομηρικής εποποιίας ο εκ του Αιακού, του βασιλέως της Αιγίνης-νήσου των Παξών, Ήρως του Ομήρου εξ Ηπείρου. Εις τον Εύξεινο Πόντο υπάρχει νήσος του Αχιλλέως η οποία ελέγετο και Λευκή, είναι γνωστό ότι μετά τον φόνον αυτού, μετεφέρθη υπό της μητρός του θεάς Θέτιδος εις την νήσον των Μακάρων. Είναι δε αποδεδειγμένο ότι η νήσος των Μακάρων είναι η νήσος των Παξών.

Αχίλλειον πλάκα=Την Αχιλέως νήσον, την Λευκήν λεγομένην ως και Αχιλλέως δρόμοι περί ταύτην την νήσον.(Ησύχιος)

Αχιλλήϊον= πόλις μικρά κειμένη πλησίον του ακρωτηρίου Σιγείου όπου βρίσκεται ο τάφος του Αχιλλέως. Υπάρχει και χωρίον εις το Βόσπορον και Αχίλλειος λιμήν στην Λακωνία δυτικώς του Ταινάρου. (Βλέπε Σιγείον)

Αχιλλιάς=Υποκοριστικό του κυρίου ονόματος Αχιλλεύς. Συνηθίζεται σε φιλοφρονήσεις στην Ήπειρο. “Καλώς τον Αχιλλιά μου, τον λεβέντη μου”.

Αχθεία= Η Δήμητρα.

Άχλα=Ο μεγαλύτερος ποταμός Άνδρου. Βάχλια χωρίον Πελοποννήσου με πολλά ύδατα.

Άχναι=μικρά πόλις της Βοιωτίας

Αχόνη=Η χοάνη, καταβόθρα.

Άχος=Κατά τον Όμηρον το αινόν, το άλλαστον, το άτλητον αλλά και η χαρά, η πληρούσα ευφροσύνης τους ανθρώπους, το αντίδοτο της λύπης. Σήμερα φωνάζουμε Ωχου ου, Άχου-ου.

Αχρεία=ή άχρεια, άσεμνα, βωμολοχίες.

Άχτι= Διακαής πόθος.

Αχύνετον= Το ύδωρ.

Αχυρών η= Χωρίον της Λέσβου πλησίον της Μεθύμνης η νυν έδρα της Μητροπόλεως Μεθύμνης, η Λάμπη ή Λαμπετία. Κατά τον Ησύχιον.

Αχώ=δωρ. αντί Ηχώ

Αψ=οπίσω, (από όμηρ,)

Αψαράδες=Επίσημος οικογένεια Ηπειρωτική έχοντες άμεσον σχέσιν προς το υγρό στοιχείο.

Αψίας=Ένας των ποταμών της Σικελίας.Ήταν η Σικελία η Μεγάλη Ελλάς.

Άψινθος=Ποταμός και πόλις της Θράκης. Κατά τον Στεφ. Βυζάντιο είναι ο Αίνος

Αψιός-ή αψύς=Οξύθυμος, ευέξαπτος.αψιά σε ψηλό τόνο

Αψιώνω=Ερεθίζομαι, γίνομαι οργίλος.

Άψος=Ποταμός Ηπείρου πλησίον της πόλεως Επίδαμνος, η σημερ. Κρεβάστα (Πλουταρχ.) Ίψος =πιθανόν να μην είναι άσχετο το παραθαλάσσιο χωριό Κερκύρας

Αψόρος=Εκαλείτο ο Ωκεανός.

Αψυχάω=Αψ΄χάου (ήπειρος) Φείδομαι, κάνω οικονομία.

Αψώμοτο = Το γέννημα, το καρύδι και γενικά ο καρπός που δεν είναι ψωμομένος.

Αω=χορταίνω

Αώος=Ελέγετο και Γάϊος, Αϋος, Αίας, Αϋον. Παραϋαίοι οι κάτοικοι.

Αώος= Ελέγετο ταυτοσημάντως Αίας. Ποταμός εν Ηπείρω.

Αώοι=Θεοί των υδάτων.

Αωρ και Χρυσάωρ, Άααρ και Άααρα =Στους Αιγυπτίους καλούνταν τα χρυσά Ηλύσια πεδία.(βλέπε αυς-αυτός)

Άωροι=ομηρ.(α.ωρα) μη ωραίοι, άσχημοι
Μαρία Στούπη
http://mariastoupi.blogspot.com/2009/10/blog-post.html#comments

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΛΕΞΙΚΟ ΠΡΩΤΟΓΟΝΩΝ ΛΕΞΕΩΝ"

Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΣΑΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΙ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ

Μας αξίζει να είμαστε έρμαια των τοκογλύφων; Διαβάστε αυτήν την ανάρτηση και αποστηθίστε την! ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΣΑΝ ΧΩΡΑ ΤΙ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ

ΕΠΕΙΔΗ

Μας έχουν ζαλίσει οι δηµοσιογράφοι µε το ότι δεν παράγουµε τίποτα.

ΕΠΕΙΔΗ
Έχουν απαξιώσει οτιδήποτε κάνει αυτή η χώρα και οι άνθρωποί της.
ΕΠΕΙΔΗ
Μας παρουσιάζουν οι κυβερνωντες συνέχεια και προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, κλέφτες και βολεψάκηδες.
ΕΠΕΙΔΗ
Μας λένε -και προσπαθούν να μας πείσουν- ότι ζούμε με δανεικά.
Διαßάστε εδώ εξαγωγικές ”πρωτιές” της χώρας:
Μαγνήσιο: Ο µαγνησίτης που εξάγει η χώρα µας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.
Αλουµίνιο: Εδώ και µερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουµίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουµινίου, µε χιλιάδες εφαρµογές.
Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η µεγαλύτερη ßωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ßωξίτης χρησιµοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, µεταλλικών κατασκευών και αλλού.
Σµηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσµο µετά τις Ηνωµένες Πολιτείες στην εξόρυξη σµηκτιτών, οι οποίοι έχουν µεγάλο εύρος εφαρµογών, όπως η διάθεση αποßλήτων, τα φάρµακα, τα καλλυντικά και άλλα.
Νικέλιο: H Ελλάδα είναι η µοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως µε σηµαντικά κοιτάσµατα νικελίου στο υπέδαφός της. Υπάρχει ένα συγκρότηµα παραγωγής νικελίου, του µεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.
Η Ελλάδα είναι 3η στην παγκόσµια παραγωγή ελιάς και λαδιού
Η Ελλάδα είναι 15% της παγκόσµια παραγωγής (ελιά-λάδι)
Η Ελλάδα είναι 3η σε παραγωγή κρόκου. (saffron)
Η Ελλάδα είναι 5η σε εξαγωγες σπαραγγιων
Η Ελλάδα είναι 7η παγκοσµίως σε εξαγωγές ßαµßακιού
Η Ελλάδα είναι 11η σε παραγωγή ßαµßακιού
Η Ελλάδα είναι 14η σε αφίξεις τουριστων. 18,2 εκ
Η Ελλάδα είναι 16η σε εξαγωγές τυροκοµικών προιόντων
Η Ελλάδα είναι 1η στην παγκόσµια ναυτιλία
Γιατί υποτιμόνται και αποσιοπούνται όλα αυτά;

Ποιοί τα έχουν πετύχει;

Ας σταματήσει η προσπάθεια αυτο-υποτίμησης !

Το μόνο που προσφέρει, είναι να δείχνει άλλους “καλύτερους” και να μας κάνουν τελικά αυτοί κουμάντο.

Γιατί τελικά παρόλα τα αρνητικά, μπορούμε και μόνοι μας !
http://greeknation.blogspot.com/2011/03/blog-post_3927.html#more
Από τον Παπού

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΣΑΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΙ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ"

Καταστροφη της Σμύρνης ενας συνωστισμός???

Συνωστισμὸς λοιπόν;

Μεταφέρω ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον Ἐθνικιστικὴ Ἔνωσις Ἑλλάδος:

«Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη.
Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας
να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα…»

Mαρία Ρεπούση, Ιστορία ΣΤ’ δημοτικού.
Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια, Αθήνα, εκδ. ΟΕΔΒ, 2006, σελ. 100

Αὐτὸς ὁ ῥεπούσιος «συνωστισμός» πολὺ μᾶς τάραξε… Μᾶς ἔκανε νὰ θέλουμε νὰ γυρίσουμε τὸν χρόνο πίσω, νὰ πάρουμε στὰ χέρια μας ὅλους αὐτοὺς ποὺ πλήρωσαν μὲ τὸ ἀδικοχυμένο αἷμα τους τὶς «μπίζνες» τῶν ξεπουλητάδων μας, καὶ νὰ τοὺς φέρουμε ἐμπρὸς στὰ μάτια αὐτοῦ τοῦ ἁρπακτικοῦ.

Ὄχι διότι θὰ καταλάβαινε κάτι.. Ἐντεταλμένη κι αὐτὴ, ὅπως τόσοι καὶ τόσοι… Ἁπλῶς γιὰ νὰ τὸ βουλώσῃ… Διότι πολλὰ μᾶς τὰ εἶπαν καὶ περισσότερα μᾶς τὰ ἔκαμαν…

Περὶ «συνωστισμοῦ» εἰκόνες λοιπόν:

Ζήσαμε.. Θυμόμαστε…. Δὲν μισοῦμε ἀλλὰ καὶ δὲν ξεχνοῦμε.

Αὐτὸ γιὰ κάθε ῥεπούσιο ἔκτρωμα ποὺ ἐξακολουθεῖ καὶ ἀναπνέει τὸν δικό μας ἀέρα। Γιὰ ὅσο ἀκόμη…

Πηγή.

Φιλονόη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Καταστροφη της Σμύρνης ενας συνωστισμός???"

Τὸ ΕΑΜ, οἱ Βούλγαροι καὶ οἱ συμφωνίες τους.

Ἕνα σκοτεινὸ ζήτημα, ἄνευ πολλῶν σχολιασμῶν. Ὑπῆρχαν συμφωνίες μεταξὺ ΕΑΜ καὶ Βουλγάρων; Καὶ ποιές ἦταν αὐτές;

Συμφωνίες ΚΚΕ – Βουλγαροκομιτατζήδων

Τον Ιανουάριο του 1944 στις Καρυδιές Έδεσσας, ο Βούλγαρος εγκληματίας πολέμου Κάλτσεφ και ο Ανδρέας Τζίμας υπέγραψαν στο όνομα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (όπως οι ίδιοι αναφέρουν)και του Βουλγαρικού στρατού το εξής συμφωνητικό:

1) Αι επαρχίαι Κιλκίς Παιωνίας, Αλμωπίας, Γιαννιτσών, Εδέσσης, Αριδαίας, Φλωρίνης και Καστοριάς εκχωρούνται από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ως ζώνη δράσεως του ΣΝΟΦ.

2) Το ΣΝΟΦ έχει το δικαίωμα να επεκτείνει τη ζώνη της δράσης του και σε άλλες νοτιότερες επαρχίες ύστερα από την εξασφάλιση πλήρους κυριαρχίας στις παραπάνω επαρχίες.

3) Ο Βουλγαρικός Στρατός κατοχής της Μακεδονίας παίρνει την υποχρέωση να καταλάβει τα αστικά κέντρα της Μακεδονίας υστέρα από την αποχώρηση των Γερμανών και την παράδοση τούτων εις τας αρχάς του ΕΑΜ.

4) Αποφασίζουν από κοινού ΕΑΜ και ΣΝΟΦ την δημιουργία αυτονόμου Μακεδόνικου Κράτους Σοβιετικής Oργάνωσης το οποίον θα ζητήσει να μπει κάτω από την προστασία της Ρωσίας.

5) Για την ενίσχυση ΕΑΜ-ΣΝΟΦ αναλαμβάνεται ή υποχρέωση της πλαισίωσης της Διεθνούς Μεραρχίας πού θα ιδρυθεί στο Καϊμακτσαλάν από Βουλγάρους αξιωματικούς και ο εφοδιασμός της με πυρομαχικά.

6) Να φροντίσουν οι Βούλγαροι για την κατασυκοφάντηση κάθε δυναμικού εθνικιστικού στοιχείου στις αρχές κατοχής, ώστε να μη αναπτυχθεί εθνικιστική κίνηση. Καθιερώθη τέλος ως σημαία της Σοβ. Δημ. Μακεδονίας η βουλγαρική τοιαύτη, με αντίθετο φοράν των χρωμάτων και με αστέρια εις το κέντρον».

ΚΑΛΤΣΕΦ

ΤΖΙΜΑΣ

Στο Μελισσοχώρι στις 20 Σεπτεμβρίου 1944 το ΚΚΕ και ο Βουλγαρικός στρατός κατοχής υπογράφουν το εξής «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ» συμφωνητικό :

«Σήμερον την 20ην Σεπτεμβρίου του 1944 εν Μελισσοχωρίω Μακεδονίας οι υπογεγραμμένοι αντιπρόσωποι του ΚΚΕ, του Βουλγαρικού Στρατού, του Ε.Λ.Α.Σ. και της Π.Ε.Ε.Α. συνεφωνήσαμε και αποφασίσαμε τα κάτωθι, προς ενίσχυσιν του κοινού απελευθερωτικού μας αγώνος καθώς και δια την μελλοντικήν μας συνεργασίαν.

ΑΡΘΡΟΝ 1ον. Άμεσος υποστήριξις του Ε.Λ.Α.Σ. με πολεμικόν υλικόν δια του Βουλγαρικού Στρατού.

ΑΡΘΡΟΝ 2ον. Ό Βουλγαρικός Στρατός δεν θα επιτεθή κατά του Ε.Λ.Α.Σ. και θα υποστήριξη τας επιχειρήσεις του και εναντίον Κυβερνητικών Στρατευμάτων και εναντίον Εθνικιστικών Σωμάτων.

ΑΡΘΡΟΝ 3ον. Κατά την Αγγλοαμερικανικήν απόβασιν εν Ελλάδι ο Ε.Λ.Α.Σ. υποχρεούται να συμπεριλάβη εις τας τάξεις του Βουλγαρικά Στρατεύματα και να τα υποστηρίξη.

ΑΡΘΡΟΝ 4ον. Κατά την απόβασιν θα ενωθούν τα Βουλγαρικά Στρατεύματα και ο Ε.Λ.Α.Σ.

ΑΡΘΡΟΝ 5ον. Ό Ε.Λ.Α.Σ. υποχρεούται εν περιπτώσει υποχωρήσεως να υποστήριξη τα Βουλγαρικά Στρατεύματα μέχρι συνόρων.

ΑΡΘΡΟΝ 6ον. Όλο το Βουλγαρικό πολεμικό υλικό το ευρισκόμενον εις Μακεδονίαν και Θράκην θα παραχωρηθή εις τον Ε.Λ.Α.Σ.

ΑΡΘΡΟΝ 7ον. Ό Ε.Λ.Α.Σ. αναλαμβάνει τον έφοδιασμόν του Βουλγαρικού Στρατού.

ΑΡΘΡΟΝ 8ον. Ό Ε.Λ.Α.Σ. αναλαμβάνει την προστασίαν της Βουλγαρικής μειονότητας και της περιουσίας αυτής και θα διευκολύνη έφ’ όσον αύτη θα ζήτηση την αναχώρησίν της εις την Βουλγαρίαν, συναποκομίζουσα και την περιουσίαν της.

ΑΡΘΡΟΝ 9ον. Από κοινού άγων εναντίον εκείνων πού εναντιούνται εις τον Ε.Λ.Α.Σ. και το ΚΚΕ.

ΑΡΘΡΟΝ 10ον. Το ΕΑΜ, το ΚΚΕ και ο Ε.Λ.Α.Σ. αναλαμβάνουν να σχηματίσουν μίαν Διεθνή Μακεδονίαν μετά το τέλος του πολέμου.

ΑΡΘΡΟΝ 11ον. Κατάργησις συνόρων μεταξύ Βουλγαρίας – Ελλάδος και Σερβίας.

ΑΡΘΡΟΝ 12ον. Ουδείς Βούλγαρος θα συλληφθή εν Μακεδονία και Θράκη από τον Ε.Λ.Α.Σ.

Εν Μελισσοχωρίω την 20η-9-1944 Δια το Κ.Κ. Βουλγαρίας: Φιλίπποβιτς, Γραμ. Βουλγαρικής Λέσχης

Δια τον Βουλγαρικόν Στρατόν: Γιούνωφ, Υπολοχαγός

Δια τον Ε.Λ.Α.Σ.: Αυγερινός Δια την Π.Ε.Ε.Α.: Στασινόπουλος»

ΚΟΜΟΤHΝΗ 1944: ΕΑΜοβουλγαρική Συναδέλφωση. Οι Βούλγαροι Υπουργοί Τερπένζεφ και Νέϊκωφ (σημειώνονται με τους αριθμούς 1 και 2) με τον Λοχαγό Κωνσταντάρα, διοικητή της VI Μεραρχίας του ΕΛΑΣ (3) του Ιορδάνογλου, φρούραρχου του ΕΛΑΣ Καβάλας, του Βαγγέλη Μερκάτα, αρχηγού του ΚΚΕ Καβάλας (7) και άλλων Βουλγάρων και Ελλήνων κομμουνιστών.

Βούλγαροι αξιωματικοί και στελέχη του ΚΚΕ στη Δράμα. Ο καπετάν Λάμπρος (1), ο διοικητής της VI μεραρχίας του ΕΛΑΣ Κωνσταντάρας (2), ο Βούλγαρος στρατιωτικός διοικητής Κομοτηνής (3) και άλλοι αξιωματικοί του ΕΛΑΣ και του Βουλγαρικού στρατού.

Πηγή: http://sfoulidis.bravehost.com/ethniki02/boulgaroi09.htm

Βέβαια για να μην αδικούμε τους κομμουνιστές οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι όταν δημιουργήθηκε η Βουλγαρική παραστρατιωτική οργάνωση Οχρανά (με ηγέτη τον Κάλτσεφ Τζήμα) ο κύριος στόχος της ήταν να χτυπήσει τους αντάρτες του ΕΛΑΣ (για περισσότερες πληροφορίες για την δράση αυτής της παραστρατιωτικής οργάνωσης περισσότερες πληροφορίες εδώ http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=19628.msg445768#msg445768 )

Διαβάζοντας το κείμενο στο Link βλέπουμε ότι η πατριωτική στάση του ΕΛΑΣ κράτησε μόλις 9 μήνες (Μάρτιος 1943- Ιανουάριος 1944).
Τον Ιανουάριο του ’44 υπογράφεται το παραπάνω σύμφωνο ανάμεσα στον Βουλγαροκομιτατζή Κάλτσεφ Τζήμα και τον ΕΛΑΣ όπου μεταξύ άλλων προβλέπεται η δημιουργία αυτόνομου Μακεδονικού κράτους.

(ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ)

Ἡ ἄλλη ἄποψις;; Διαψεύδει; Δὲν γνωρίζω.. Ἔχω διαβάσει πάρα πολλὰ γιὰ τὴν συγκεκριμένη συμφωνία. Ἀλλὰ μᾶλλον τὴν πιστεύω.

Ἡ ἐπίσημη ἄποψις; Μεταφέρω ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα Χρόνος ἄρθρον τοῦ Γεωργίου Λεκάκη:

Ο Δραγούμης διαψεύδει ότι υπάρχει συμφωνία μεταξύ της βουλγαρικής κυβερνήσεως και ΕΑΜ δια την Ανατολικήν Μακεδονίαν και την Θράκην. «Τα βουλγαρικά στρατεύματα οφείλουν να εγκαταλείψουν αυθωρεί τα ελληνικά εδάφη».

ΚΑΪΡΟ. Αναγγέλλεται εκ Νεαπόλεως ότι ο Έλλην υφυπουργός των Εξωτερικών, κ. Δραγούμης, απέβη στις κάτωθι ανακοινώσεις:
«Το πρακτορείο Ρώυτερ μετέδωσε δηλώσεις του Βουλγάρου πρωθυπουργού κατά τις οποίες επήλθε συμφωνία μεταξύ της βουλγαρικής κυβερνήσεως και του ΕΑΜ, συμφώνως προς την οποία θα παραμείνει ο βουλγαρικός στρατός στην Ανατ. Μακεδονία και την Θράκη.
Κατά τον Βούλγαρο πρωθυπουργό, το μέτρο τούτο αποβλέπει στην παγίωση της ειρήνης και της τάξεως, η δε τελική διευθέτηση του ζητήματος θα επέλθει κατά το συνέδριο της ειρήνης.
Δεν γνωρίζουμε, συνέχισε ο κ. Δραγούμης, εάν υπεγράφη τέτοια συμφωνία, διότι μας είναι αδύνατον να πιστέψουμε ότι ευρίσκονται Έλληνες οι οποίοι προέβησαν σε τέτοια συμφωνία με τους σφαγείς των αδελφών τους, της Μακεδονίας και Θράκης. Μόνον ανίκανοι και ανεύθυνοι θα ήταν δυνατόν να υπογράψουν τέτοια συμφωνία, τιθέμενοι έτσι στην υπηρεσία της εξυπηρετήσεως βουλγαρικών συμφερόντων.
Άλλωστε το ΕΑΜ συμμετέχει ήδη στην εθνική κυβέρνηση, της οποίας η πολιτική έναντι της Βουλγαρίας έχει καθορισθεί σε απόλυτη συμφωνία. Συνεπώς, οι Βούλγαροι οφείλουν να εγκαταλείψουν αυθωρεί και άνευ όρων τα ελληνικά εδάφη».

Πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα «Εφημερίς των Συντακτών» Πατρών, 2.10.1944.

Η ίδια εφημερίδα, στην 2α σελίδα της δημοσιεύει «επί του πιεστηρίου» είδηση από τους «Κυριακάτικους Τάιμς»:
Βορείως της Θεσσαλονίκης οι Βούλγαροι διέπραξαν νέας μεγάλης εκτάσεως σφαγές Ελλήνων. Οι Βούλγαροι πρέπει να λογοδοτήσουν. Οι σύμμαχοι έχουν συμφωνήσει επί των όρων της ανακωχής για την Βουλγαρία. Βασική προϋπόθεση είναι η εγκατάλειψη από τους Βούλγαρους των ελληνογιουγκοσλαβικών εδαφών.
Το περιοδικό «Τάιμς εν Τάιμ» γράφει ότι καιρός είναι να ασκηθεί κοινή πίεση επί της Βουλγαρίας. (Χρόνος)

Ὑπάρχουν πάρα πολλὲς μαρτυρίες γιὰ τὶς ἐν λόγῳ συμφωνίες. Ἀκόμη καὶ πρόσωπα προερχόμενα ἀπὸ τὸ ΕΑΜ τὴν μαρτυροῦσαν. (Βαφειάδης.) Ἦταν ἢ ὄχι γραπτή; Ἔχει σημασία; Σημασία ἔχουν τὰ ἀποτελέσματα. Κι αὐτὰ φαίνονται ἀπὸ τὸν ἐμφύλιο κυρίως ἀλλὰ καὶ τὶς ἐπὶ μέρους δράσεις σὲ Μακεδονία καὶ Ἤπειρο…

Τέλος, γιατὶ οἱ Γερμανοὶ ἄδειασαν τὶς φυλακὲς ἀπὸ «Βουλγάρους» ποὺ ἀπεδείχθησαν ΚΚΕτζῆδες; Θὰ μάθουμε;

Φιλονόη.

Τὴν φωτογραφία τὴν πῆρα ἀπὸ τὸν ῥιζοσπάστη। Τὸ σχόλιο: «Παρατηρῶντας τὶς κινήσεις τοῦ ἐχθροῦ»… Ἀκόμη καὶ σήμερα; Δὲν ἔχει ἀλλάξει τίποτα;

Πηγή।

http://filonohpontou.wordpress.com/2011/08/27/eamoboulgaroi/#more-16332

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τὸ ΕΑΜ, οἱ Βούλγαροι καὶ οἱ συμφωνίες τους."

ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ’21 – ΓΙΑΝΝΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Το άγαλμα του Ήρωα Γιαννιά στην ομώνυμη πλατεία της Πάτρας

Ο Κωνσταντίνος Γιαννιάς (1760-1805) ήταν κλέφτης που έδρασε στην Πελοπόννησο. Ο κλέφτης Γιαννιάς γεννήθηκε στην Προστοβίτσα Τριταίας το 1760 και ήταν γιος του παπά της περιοχής. Το όνομά του ήταν Ανδρέας, ενώ το πραγματικό του επώνυμο ήταν Γιαννόπουλος σύμφωνα με τον Τρικούπη στην Ιστορία της ελληνικής επανάστασης που αναφέρει τον γιο του Γιαννόπουλο. Ο Γιαννιάς ήταν ειλικρινής και του άρεσαν τα αθλητικά παιχνίδια. Αρραβωνιάστηκε σε ηλικία 22 ετών αλλά δεν παντρεύτηκε γιατί τα έβαλε με τον Καψομάλη, τον εισπράκτορα των Τούρκων. Αυτός, για να πάρει εκδίκηση, πάντρεψε την αρραβωνιαστικιά του Γιαννιά με το γιο του.
Μαζί με το Γιατρό και πρωτοπαλίκαρο Τζιμίκο έκανε τον πρώτο του άθλο (σύμφωνα με μαρτυρίες), που ήταν η σύλληψη του έφιππου Μαχμούτ Μπέη από τον Μυστρά τον οποίο γύμνωσε και στην συνέχεια έφυγε με το άλογό του. Κατά τα έτη 1787 – 1805 με δύναμη 60 ανδρών βρέθηκε υπό την αρχηγία του ονομαστού Ζαχαριά. Συμμετείχε στη μάχη του Ταίναρου και με τη συμβολή του Κατσώνη νίκησε το Γαλλοτουρκικό στρατό, που ήθελε την εξολόθρευση των αρματολών. Ο πασάς με το στρατό του, που απαρτιζόταν από 5.000 Τούρκους, επιτέθηκε στο Ζαχαριά και στον Ανδρούτσο, πατέρα του ξακουστού Οδυσσέα, και σε 1500 παλικάρια. Τότε ο Γιαννιάς με τους συναγωνιστές του σκότωσαν 4.000 Τούρκους και κατέλαβαν 12 τουρκικά πλοία. Ο Κατσώνης έφυγε μέσα από τον τουρκικό στόλο και ο Ζαχαριάς με τον Γιαννιά βοήθησαν τον Ανδρούτσο να δραπετεύσει μέσα από χιλιάδες Τούρκους. Την περίοδο αυτή κρύφτηκαν στην τεράστια σπηλιά του Κλαπανάρη στο Ανδρώνι.
Πέρασαν από τον Ωλονό και έφτασαν στο Αίγιο για να βοηθήσουν τον Ανδρούτσο και τα παλικάρια του να περάσουν με ασφάλεια στη Ρούμελη। Ύστερα ο Γιαννιάς κατέβηκε στο βάλτο της Αιτωλείας και από εκεί βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια. Δυστυχώς, το 1805 έπεσε σε παγίδα που του είχαν στήσει, τραυματίστηκε και τον συνέλαβε στην Κερτίζα ο παλιός του φίλος Κονταχμέτης ο Λαλιώτης. Τον μετέφεραν στην Πάτρα και τον κρέμασαν σε μια μελικοκιά κοντά στον ναό του Αγίου Αθανασίου στην Πλατεία Μαρούδα, μαζί με τον γιατρό Τζιμίκο. Σήμερα υπάρχει κοντά στον ναό το άγαλμα του Γιαννιά, ενώ η πλατεία έχει το όνομά του. Επίσης, προς τιμήν του γράφτηκαν δημοτικά τραγούδια και πολλά δέντρα σε διάφορες περιοχές της Αχαΐας πήραν το όνομά του.
Πηγή।
http://eistorias.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ’21 – ΓΙΑΝΝΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ"

Μουσιωτίτσα, 25 Ιουλίου 1943

«Μια σφαγή χωρίς αιτία»

Μουσιώτιτσα Ιούλιος 1943. Δυσοίωνα νέα έφταναν για το χωριό μας σύμφωνα με τα οποία οι Γερμανοί, υπό τον τότε Διοικητή του Γερμανικού σώματος Στρατού Λάντς, από τα Γιάννενα περνώντας τα Δωδωνοχώρια, είχαν φτάσει στη Ζόριστα (Πεντόλακκο), την οποία βρήκαν έρημη από τους κατοίκους που πρόλαβαν και κρύφτηκαν. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, σειρά είχε το χωριό μας. Φοβισμένοι οι κάτοικοι του Μαχαλά έσπευσαν να αναζητήσουν καταφύγιο στη θέση «Σπιθάρι», τον τόπο όπου και παλιότερα, επί τουρκοκρατίας, έβρισκαν ασφαλή για να γιορτάσουν την Ανάσταση, χωρίς οι Τούρκοι να τους αντιληφθούν.
Την 24η Ιουλίου 1943 ανηφόρισαν από τον δρόμο Άρτας-Ιωαννίνων περί τα 30-50 στρατιωτικά Γερμανικά αυτοκίνητα. Την ίδια ημέρα γερμανικό αεροπλάνο, εκτελώντας χαμηλή πτήση πάνω από το χωριό, πετούσε προκηρύξεις, γραμμένες στα ελληνικά, που καλούσαν τους κατοίκους του χωριού μας για να μη φύγουν από τα σπίτια τους. Περνώντας πάνω από τη θέση «Σπιθάρι» άφησε μαύρους καπνούς, άγνωστο για πιο λόγο, πιθανό για να προσδιορίσει τη θέση των κρυμμένων συγχωριανών μας.

25η Ιουλίου ημέρα Κυριακή και ώρα 9η πρωινή. Η Γερμανική συντονισμένη επίθεση γίνεται από τέσσερα περιφερειακά σημεία, με τέσσερις ομάδες στρατού και με απώτερο στόχο να αποκλειστεί εντελώς η έξοδος από το χωριό.
Η πρώτη ομάδα πέρασε από τη σημερινή Νέα Μουσιωτίτσα-τότε δεν είχε ακόμη δημιουργηθεί ο οικισμός αυτός-προχώρησε στη Φούριζα, στο Κοστέκι, στη Λέθμη, στη Σεστρίγλα και κατέληξε στο Κουκλέσι. Το διάβα τους από τη Φούριζα, άφησε νεκρό τον Κων/νο Δήμο, που είχε το θλιβερό προνόμιο να είναι ο πρώτος νεκρός. Έτρεξε να κρυφτεί κοντά σε μία βρύση, αλλά δεν στάθηκε τυχερός, οι Γερμανοί τον είδαν και δίχως δεύτερη σκέψη τον εκτέλεσαν.

Η δεύτερη ομάδα πέρασε από το Μαχαλά(Άνω Μουσιωτίτσα). Στη θέση Γκούρι συνάντησαν τον Αναστάσιο Δόση, το Νικόλαο Δόση και το Γεώργιο Κότσιο, οι οποίοι από το φόβο τους στη θέα των Γερμανών, τους προσέφεραν γάλα από τα πρόβατά τους. Η γερμανική απάντηση ήταν η σύλληψή τους και η μεταφορά τους στο Σπιθάρι. Προχώρησαν στο Σιουργέλι, στη Σιάλιζα και από κει μέσα στο χωριό-σημερινή Κάτω Μουσιωτίτσα, όπου έκαψαν σπίτια και άρπαξαν ζωντανά. Η Ευθυμία Σταύρου, «δασκαλίνα», ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να ξεχάσει όσα εκείνη την ημέρα έζησε: Οι Γερμανοί μπήκαν στο σπίτι και με τα όπλα πέταξαν κάτω το γίκο, ανακάτεψαν τα ρούχα της κασέλας, ψάχνοντας για όπλα. Όπλα δε βρήκαν και πήραν το δάσκαλο Σταύρο Σταύρου αιχμάλωτο. Στην πορεία τους συνέλαβαν συνολικά 45 άτομα, τους οποίους εξέτασαν προσεκτικά στους ώμους και στα πόδια ερευνώντας για σημάδια που αφήνουν τα στρατιωτικά σακίδια και οι αρβύλες. Το γερμανικό αυτό τμήμα προχώρησε μαζί με τους αιχμαλώτους στην Κονσταντίστα και κατάληξη είχε τη Βούλιστα παναγιά. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι οι Γερμανοί επεφύλασσαν διαφορετική μεταχείριση στους κατοίκους του χωριού μας, έδειχναν για παράδειγμα τρομερή σκληρότητα και αβάσταχτη βιαιότητα σε όσους ήταν ξανθοί, πιστεύοντας πως είναι Εγγλέζοι.

Η τρίτη ομάδα, αποτελούνταν από επίλεκτα μέλη των ΕΣ-ΕΣ της ορεινής μεραρχίας «Εντελβάις», υπό τον αρχιδήμιο Ζάλμιγκερ. Στην ουσία αυτό ήταν το εκτελεστικό απόσπασμα των γερμανών. Το τμήμα αυτό εισέβαλε στο Μαχαλά, κατέκαψε αδιάκριτα ανθρώπους και σπίτια. Πίσω του άφησε μόνο στάχτη. Στο Σιεσφρούγγου σκοτώνουν τη Γιωργοκώσταινα που ήταν με τη γριά Κυράννα, η οποία μετέφερε στη ράχη της την ανήλικη εγγονούλα της, που παρά το νεαρό της ηλικίας της βρήκε τραγικό θάνατο μπροστά στα μάτια της τραυματισμένης γιαγιάς της.

Στο Μετσίτι βρήκαν τα νεαρά (9 μόλις ετών τότε) ξαδέλφια Νικόλαο Αναγνώστου και Βασίλειο Αναγνώστου, που έβοσκαν τα πρόβατά τους. Τα παιδιά μικρά καθώς ήταν, δίχως αίσθηση του κινδύνου, δεν άκουσαν την συμβουλή του κρυμμένου μπάρμπα-Φώτη Μπάρκα και του κυρ-Θανάση του Αναστάση να κρυφτούν και εκείνα, αντίθετα χοροπηδούσαν και κορόιδευαν, ατρόμητα στην άγνοιά τους για το τι τα περίμενε. Η ριπή του πολυβόλου θέρισε την τρυφερή ζωούλα του Βασίλη, ενώ ο Νίκος φέρει το σημάδι της πληγής στο πρόσωπό του. Στη θέα του τραυματισμένου παιδιού, οι δύο μεγαλύτεροι σάστισαν τόσο πολύ, που ο ένας προέτρεπε τον άλλον να τον αποτελειώσει για να μην υποφέρει. Ο μικρός Νίκος έμεινε εκεί αιμόφυρτος μέχρι το βράδυ, κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει, πίστευαν ότι είχε πεθάνει. Η ανυποψίαστη μητέρα του έλειπε από το πρωί στο μύλο. Όπως η ίδια έλεγε το πρωϊ εκείνης της ημέρας έβλεπε από το μύλο να αντιφεγγίζουν στον ήλιο οι παλάσκες και τα φονικά σίδερα των Γερμανών από την πλαγιά της Μπιτέρας. Το βραδάκι η γιαγιά του, η γριά Νικόλαινα Αναγνώστου, τον κατέβασε στο χωριό, μισοπεθαμένο.

Το τμήμα αυτό λοιπόν συνέχισε ακάθεκτο την πορεία τους προς το Σπιθάρι-όπου βρίσκονταν τα θερινά βοσκοτόπια και οι στάνες του Δημητρίου Δήμου-όπου προφανώς πίστευαν ότι ήταν κρυμμένες οικογένειες ανταρτών, αρπάζοντας άλλους από τα αλώνια που αλώνιζαν ή λίχνιζαν το στάρι-και εκείνη τη χρονιά όπως έλεγαν ήταν πλούσια η σοδειά-άλλους από τη στρούγγα, το ζύμωμα ή το ψήσιμο του ψωμιού, συγκεντρώνοντας του νοικοκυραίους από τα σπιτοκάλυβά τους που προετοιμάζονταν για το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής της επόμενης ημέρας. Ερεύνησαν τα καλύβια για όπλα και στη συνέχεια τα έκαψαν. Στη γραμμή τους έβαλαν, τον ένα δίπλα στον άλλον, 78 άτομα συνολικά, αδιακρίτως φύλλου και ηλικίας. Διάλεξαν καμιά 15αριά από τους γερούς και νέους, ανάμεσα στους οποίους και το Νέστορα Κολιό, δεν δίστασαν να χωρίσουν τον 6χρονο Ιωάννη Γκόγκα από τον πατέρα του, τους φόρτωσαν και τους διέταξαν να προχωρήσουν, σ΄ αυτούς η τύχη χαμογέλασε μόνο και μόνο γιατί οι Γερμανοί χρειάζονταν υποζύγια. Οι υπόλοιποι έμειναν εκεί ο ένας δίπλα στον άλλον, κατά μήκος ενός δέματος του χωραφιού του Νακητάκη(Δημήτριου Δήμου), οι γυναίκες με τα παιδιά στην αγκαλιά, μωρά αχρόνιαγα, οι γέροι με τις μαγκούρες, γριές με λιοκαμμένα πρόσωπα και βαθιά αυλακωμένα μάγουλα από τις ρυτίδες και γυρτές ράχες από την κούραση, ακόμα και νιόπαντρες με τον καλό τους δίπλα που δεν μπορούσαν μπροστά στο φόβο ούτε το χέρι του να αδράξουν και νιόγαμπροι και αυτοί ανήμποροι να γυρίσουν το βλέμμα τους, γιατί ένιωθαν πως δεν μπορούσαν καθόλου το ταίρι τους να υπερασπίσουν μπροστά στο αδηφάγο θηρίο, οι αρραβωνιασμένοι είδαν τα όνειρά τους να σβήνουν και να χάνονται να σκορπίζουν κάτω στις φρεσκοθερισμένες καλαμιές και στη θρούμη…Όλοι τους εκεί, χωρίς διαμαρτυρία, χωρίς να ζητήσουν εξηγήσεις, ξαπλώθηκαν χάμω.. Επέζησαν δύο, ένα 6χρονο παιδί, ο Ιωάννης Γκόγκας, το οποίο σώθηκε χάρη στη μητέρα του, που στην απόγνωσή της έκρυψε το μικρό γιο της κάτω από το συγγούνι της, κατά δική του μαρτυρία, και ένας 19χρονος ο Κων/νος Αναστασίου. Ο μικρός Ιωάννης Γκόγκας έμεινε ανάμεσα στα πτώματα, νοιώθοντας κοντά του νεκρή τη μάνα του, μέχρι το απόγευμα, οπότε τον βρήκαν ο Γεώργιος Τάσσης και ο Βασίλειος Νότης. Ήταν μοιραίο να γνωρίσει σε τόσο τρυφερή ηλικία την πιο σκληρή και απάνθρωπη όψη του πολέμου. Παγωμένο πια το χέρι της μάνας του δεν μπορούσε να του μεταδώσει τη θέρμη της αγάπης της, να καταλαγιάσει το κλάμα και να νικήσει κάθε φόβο, του είχε ωστόσο χαρίσει δύο φορές της ζωή.

Ο Κωνσταντίνος Αναστασίου περιγράφει με λεπτομέρειες στιγμή προς στιγμή τα γεγονότα της ημέρας εκείνης. Μόλις οι Γερμανοί έφτασαν στο Σπιθάρι, όσοι δεν ήταν κρυμμένοι τους προσέφεραν φαγητό (γάλα, αυγά και ό,τι άλλο είχαν) σε μια προσπάθεια να τους «καλοπιάσουν». Κανείς τους δεν άγγιξε τίποτα. Διέταξαν τη συγκέντρωση όλων κατά μήκος του δέματος και προετοιμάζονταν για την εκτέλεση. Ένας από τους πολυβολητές διεπληκτίσθηκε έντονα με τον ανώτερο του αξιωματικό και γυρίζοντας το πολυβόλο του προς το Κουκλέσι άρχισε να πυροβολεί, αδειάζοντάς το στον αέρα και εγκατέλειψε τρέχοντας προς τους προπορευόμενους Γερμανούς που έφευγαν με τους αιχμαλώτους. Ευαίσθητος και ρομαντικός; Κανείς δεν ξέρει. Σίγουρα όμως άνθρωπος που δεν μπορούσε να αφαιρέσει έτσι άδικα ζωή ανθρώπου. Έστησαν τα πολυβόλα σε ύψος 50 εκατοστών περίπου από τη γη και άρχισαν να πυροβολούν τυφλά τους συγκεντρωμένους στην κοιλιά. Τα κορμιά σωριάζονταν χτυπημένα στο χώμα και τα πολυβόλα χαμήλωσαν στους τριάντα πλέον πόντους και κατόπιν ακόμα πιο χαμηλά σύρριζα στο χώμα για να μην υπάρχει καμία περίπτωση να γλιτώσει κανείς.

Με το πρώτο κτύπημα ο Κωνσταντίνος Αναστασίου έπεσε κάτω, περισσότερο από το φόβο του και σωτήριο ένστικτο, και βρέθηκε στην τελευταία αυλακιά του χωραφιού, σύρριζα στο δέμα. Οι αισθήσεις του είναι σε εγρήγορση, αντιλαμβάνεται τα πάντα και η αγωνία του κορυφώνεται καθώς το πολυβόλο χαμηλώνει για το δεύτερο χτύπημα. Νοιώθει ένα τσούξιμο στο λαιμό του. Εκείνη την ώρα πέφτει πάνω του νεκρός ένας συνομήλικός του από το Μαχαλά, νοιώθει το αίμα του νεαρού Μαχαλιώτη, ανακατεμένο με χώμα, να γίνεται ένας ζεστός πηχτός πολτός, να τον λούζει, πλημμυρίζοντάς τον σε όλο το κεφάλι και το πρόσωπο, δεν βλέπει τίποτα, δεν μπορεί καν να αναπνεύσει. Αισθάνεται στα πόδια του, κάτω από το χώμα να περνά και άλλη σφαίρα, τότε πια το πολυβόλο εκτελεί το τρίτο χτύπημα. Όταν πια σταμάτησαν να ρίχνουν με το πολυβόλο, άκουγε πυροβολισμούς πιο αραιά, κατάλαβε ότι επρόκειτο για τη χαριστική βολή σε εκείνους που ήταν ακόμη ζωντανοί. Τον πλησίασαν, ένιωσε ένα ξύλο να του ανασηκώνει την αριστερή πλάτη, το κορμί του μουδιασμένο, αφού τόση ώρα πάνω του ήταν πεσμένο ο ήδη νεκρός μαχαλιώτης, πετρωμένος από το φόβο με το κεφάλι καταματωμένο έμοιαζε νεκρός και αυτό ήταν που τον γλίτωσε.

Αφού αποτελείωσαν συνεχίζοντας με τη χαριστική βολή, φόρτωσαν δύο μουλάρια και απομακρύνθηκαν. Επικράτησε απόλυτη σιωπή. Βρέθηκε τότε μόνος απέναντι στο φρικιαστικό θέαμα των εκτελεσμένων συγχωριανών μας. Το σοκ ισχυρότατο, και πώς να μην ήταν, αφού αντίκρισε διαμελισμένα πτώματα και αίμα, παντού γύρω του αθώο αίμα που άχνιζε ζεστό ακόμα, γύρω του και πάνω του….Χαρακτηριστικά αναφέρει για εκείνες τις στιγμές: «Δεν ήξερα να ήμουν ζωντανός ή πεθαμένος. Έμεινα πεσμένος εκεί μέχρι τα απόσκια. Τότε ανασήκωσα το ένα χέρι μου, μετά το άλλο και τέλος κούνησα τα πόδια μου. Δεν πίστευα ότι ήμουν ζωντανός». Προσπάθησε να σηκωθεί. Το μακάβριο σκηνικό του προκάλεσε εμετό. Αισθάνθηκε δίψα. Σύρθηκε στη στέρνα του Γιωρτάσση. Συνάντησε την Κωτσβάσαινα. Της είπε μόνο «Είναι όλοι σκοτωμένοι». Μόλις η γυναίκα τον αντίκρισε και άκουσε τη θλιβερή είδηση τρόμαξε τόσο πολύ που το βαλε στα πόδια φωνάζοντας και κλαίγοντας. Συνέχισε την πορεία του προς το χωριό, φωνάζοντας και ο ίδιος δυνατά λέξεις ακατάληπτες δίχως νόημα, προξενώντας τον τρόμο και το δέος σε όσους τον άκουγαν. Στο σπίτι του θείου του Παναγιώτη Παππά μόλις τον αντίκρισαν άρχισαν τα μοιρολόγια. Επί ώρες οι ξαδέλφες του προσπαθούσαν να του καθαρίσουν το πρόσωπο. Το αίμα δεν έφευγε με τίποτα. Φτάνοντας στα πηγάδια, συνάντησε την Αικατερίνη Κίτσου, η οποία δεν μπορεί να ξεχάσει τη μορφή εκείνου του αγοριού. Έμοιαζε με άνθρωπο που είχε γυρίσει από την κόλαση, το πρόσωπό του ήταν ακόμη καλυμμένο από ξερό, πηχτό αίμα. Της ζήτησε νερό να πιει και εκείνη σαστισμένη ακόμη, του έριχνε νερό να πλυθεί και το πρόσωπο με τίποτε δεν καθάριζε. Είναι σίγουρο πως όσα χρόνια και αν περάσουν, οι σκηνές αυτές θα μείνουν χαραγμένες στην ψυχή του.

Ενώ αυτά συνέβαιναν στο χώρο της σφαγής, το ίδιο αυτό τμήμα των Γερμανών έχοντας αφήσει πίσω του τόσους νεκρούς, προχώρησε στη Λιάσκα Παναγιά, δεν είχε ακόμη χορτάσει αίμα. Εκεί συναντήθηκε με το τέταρτο τμήμα των Γερμανών που ήταν η πλαγιοφυλακή τους.
Το πρώτο μέλημα ήταν να κάψουν τις στάνες του Μαρούτσου και του Κίτσου και να μαζέψουν όλα τα μεγάλα ζώα συλλαμβάνοντας αιχμαλώτους μεταξύ των οποίων ο Ανδρέας Κίτσος. Η μάνα του Ανδρέα άρχισε να κλαίει, οι Γερμανοί όμως δεν ήταν ευσυγκίνητοι. Το κλάμα της προκάλεσε το θυμό και την υστερία τους και δίχως δισταγμό κανένα, τη σκότωσαν μαζί με τους υπόλοιπους.

Κανείς δεν έμεινε όρθιος. Στη θέση Σούλα Παναγιά ήταν το σπίτι του Ξενοφώντα Γάκιου. Στο σπίτι αυτό φιλοξενούνταν η Ελένη Ίκκου, σύζυγος του δημοδιδάσκαλου Γ. Ίκκου, γιατί είχε φιλίες με την οικογένεια Γάκιου και κάθε χρόνο ερχόταν στο χωριό για να φτιάξει τυρί και τραχανά. Επρόκειτο, σύμφωνα με τις διηγήσεις, για γυναίκα εξαιρετικής ομορφιάς με επιβλητικό παρουσιαστικό, λευκό πρόσωπο και χρυσά δόντια. Οι Γερμανοί κατέκαψαν το πλούσιο σπίτι του Ξενοφώντα Γάκιου, τον ίδιο τον χτύπησαν βάναυσα και επί ώρα πολλή, γιατί ξανθός και όμορφος καθώς ήταν, έδινε την εντύπωση Εγγλέζου. Τον φόρτωσαν με δύο κιβώτια φυσίγγια και τον πήραν αιχμάλωτο. Τους υπολοίπους τους σκότωσαν όλους ανεξαίρετα, ενώ για την Ελένη Ίκκου επεφύλασσαν «ειδική μεταχείριση». Το πτώμα της βρέθηκε φουσκωμένο και πρησμένο, με ένα χοντρό ξύλο δαυλό περασμένο στο λαιμό της. Δεν υπήρχε στο κορμί της ίχνος σφαίρας. Δεν έδειξαν καν τον οίκτο να την πυροβολήσουν απαλλάσσοντάς την από τον ανείπωτο πόνο του βασανιστηρίου. Ο Θωμάς Αλεξίου ήταν εκείνος που αφαίρεσε από το στόμα της Ελένης Ίκκου το φονικό όργανο.

Την ίδια ώρα στη θέση Μερέτα ακριβώς απέναντι από τη Λάσκα Παναγιά, διαδραματίζονταν τραγικές στιγμές στην οικογένεια Χρήστου Γκοντέβα (Μπάρμπα Τσάκου). Η οικογένεια αυτή λοιπόν αντιλαμβανόμενη από τους πυροβολισμούς το μακελειό στο Σπιθάρι και στη Λιάσκα, έτρεξαν να κρυφτούν αναζητώντας καταφύγιο στους θάμνους. Αφήνοντας πίσω τη στάνη όπου ο γερο-Τζαβέλας (πατέρας) παρέμεινε ανήμπορος να τρέξει. Οι Γερμανοί δε σεβάστηκαν την ηλικία του. Τον έκαψαν ζωντανό μαζί με το κοπάδι του, αποτελούμενο από 170 γίδια. Η Οικογένεια Γκοντέβα λοιπόν πρόχειρα κρυμμένη παρακολουθεί έντρομη τα τεκταινόμενα, με ανάμεικτα συναισθήματα αγωνίας, τρόμου, θλίψης και πόνου. Όταν ο μικρός Βσιλάκης Γκοντέβας έβαλε τα κλάματα τότε γίνεται κάτι το συγκλονιστικό. Ο πατέρας του παιδιού, έβγαλε το σουγιά του και άρπαξε το παιδί για να το σκοτώσει, φοβούμενος πως το κλάμα του θα πρόδιδε τη θέσης τους και οι Γερμανοί θα τους ανακάλυπταν και θα τους σκότωναν όλους. Το παιδί σώθηκε χάρη στη δυναμική επέμβαση της μητέρας του που το έβαλε αμέσως στο στήθος της καταλαγιάζοντας το κλάμα, προτιμώντας να διακινδυνεύσει τις ζωές όλων, παρά να δει το παιδί της να χάνεται από τα χέρια του ίδιου του πατέρα του.

Στην θέση Πάλια, κοντά στον πάνω κάμπο, όπου προχώρησαν στη συνέχεια οι Γερμανοί, σκότωσαν 3 γυναίκες μεταξύ των οποίων και την Γιωργκοντέβαινα, για την οποία αναφέρεται ότι τέντωσε το κορμί της και άπλωσε τα χέρια μπροστά στην πόρτα του σπιτιού της μη επιτρέποντας στους Γερμανούς την είσοδο στο σπίτι της.
Λίγο μετά το μεσημέρι έφταναν στο Κουρτέσι οι Γερμανοί. Κάθισαν στον ίσκιο αφήνοντας τους αιχμαλώτους στον ήλιο. Εκεί ο Ξενοφών Γάκιος έβγαλε τα παπούτσια του. Ο Νέστορας Κολιός τον ρώτησε γιατί και του απάντησε «γιατί δεν μπορώ να τα σύρω». Τότε ο νεαρός Νακητάκης ζήτησε νερό. Ο γερμανός αντί για νερό τον χτύπησε με δυνατές κλωτσιές και στο θυμό του σκότωσε τρεις Κουκλεσίτες. Όταν πήγαν να σηκωθούν για να συνεχίσουν την πορεία ο Γάκιος που είχε ήδη βγάλει τα παπούτσια, παράτησε τα κιβώτια που τον είχαν φορτώσει και άρχισε να τρέχει. Οι Γερμανοί άρχισαν να πυροβολούν, χωρίς να πετύχουν το στόχο τους γιατί ο Γάκιος ήξερε καλά το χώρο και κρύφτηκε γρήγορα.

Κατά τις 6 το απόγευμα είχαν φτάσει στη Βούλιστα Παναγιά, όπου ήταν ο τόπος συνάντησης όλων των ομάδων. Έβαλαν τους αιχμαλώτους σε πρόχειρους καταυλισμούς και πολύ κοντά τους ήταν και οι άλλοι αιχμάλωτοι που είχαν συλληφθεί από το δεύτερο τμήμα μέσα στο χωριό. Τα δύο τμήματα των αιχμαλώτων προσποιήθηκαν ότι δεν είχαν σχέση μεταξύ τους, υποψιαζόμενοι ότι κάθε τμήμα αιχμαλώτων περίμενε διαφορετική μοίρα. Ο Νακητάκης ξαναζήτησε νερό λιωμένος από δίψα. Ο Γερμανός τον πλησίασε με μια καραβάνα νερό, του έδωσε να πιει και πριν αποσώσει, του κατάφερε ένα γερό χτύπημα στο πρόσωπο με τη σιδερένια αυτή καραβάνα, προκαλώντας τρομερό πρήξιμο στο πρόσωπο του άντρα.

Άρχισαν τότε να στήνουν τα πολυβόλα και ανά δύο φώναζαν τους αιχμαλώτους, τους εκτελούσαν. Ακολουθούσε η χαριστική βολή στο κρανίο-όπως διαπιστώθηκε από την εκταφή τους αργότερα- και τους πετούσαν σε μια γρέβια. Ο Νέστορας Κολιός, ένας από τους αιχμαλώτους, 21 ετών τότε, διηγείται πως ο πατέρας του, αιχμάλωτος και εκείνος, από την αρχή της αιχμαλωσίας τον σκουντούσε και του έκανε νοήματα για να το σκάσει συναισθανόμενος ότι το τέλος τους πλησίαζε και τους περίμενε βέβαιος θάνατος.

Ο Νέστορας Κολιός προέτρεψε τον Ανδρέα Κίτσο να το σκάσουν μαζί αλλά εκείνος συγκλονισμένος από το θάνατο της γυναίκας του, την οποία είχαν εκτελέσει στη Λιάσκα οι Γερμανοί, είπε πως δεν ήθελε πια να ζει αφού εκείνη είχε πεθάνει. Οι αιχμάλωτοι, ανήσυχοι, άλλαζαν συνεχώς θέση αποφεύγοντας να είναι στην πρώτη γραμμή δίνοντας μια μικρή αναβολή στο θάνατο. Όταν κόντευε η σειρά του Νέστορα είχε πάρει πια την απόφασή του. «Έτσι και αλλιώς χαμένος είμαι, ποιος ξέρει μπορεί και εγώ να γλιτώσω όπως ο Γάκιος» ήταν οι σκέψεις που έκανε. Την ώρα που ο Γερμανός συνόδευε τους δύο προπορευομένους του αιχμαλώτους για εκτέλεση ο Νέστορας ξέφυγε από τη γραμμή και άρχισε να τρέχει. Ο Γερμανός τον άρπαξε από το μανίκι αλλά ήταν τόση η ορμή και η φόρα του Νέστορα που το μανίκι σχίστηκε και έμεινε στα χέρια του άναυδου Γερμανού ενώ ο Νέστορας χάθηκε γρήγορα στο σούρουπο. Ο Νέστορας έτρεχε, οι αισθήσεις του όλες σε εγρήγορση, άκουγε πίσω του τις φωνές, τα χάχανα των Γερμανών που περιγελούσαν εκείνο που είχε μείνει με το μανίκι στο χέρι και τους πυροβολισμούς του άλλου που είχε θυμώσει με την απόδραση. Έτρεχε συνέχεια, ώσπου εξουθενωμένος τρύπωσε σε ένα θάμνο. Εκεί πια αναλογιζόμενος όλα όσα είχαν συμβεί, άρχισε να κλαίει ασταμάτητα. Σκεφτόταν πως είχε σκοτωθεί η εγκυμονούσα γυναίκα του, ο πατέρας και τόσοι άλλοι φίλοι και συγγενείς του. Από την κούραση τον πήρε ο ύπνος. ¨Όταν ξύπνησε ήταν όλα ήσυχα και τη νύχτα πια πήρε το δρόμο για το χωριό.
Και ενώ το θάρρος και η τύχη έσωσαν το Νέστορα Κολιό, το άλλο τμήμα των 45 αιχμαλώτων-εκείνοι που δεν εκτελέστηκαν- οδηγήθηκαν στο Κεράσοβο όπου αφέθηκαν ελεύθεροι. Μια ελευθερία που δεν κράτησε παρά λίγες ώρες, αφού έπεσαν σε Γερμανικό μπλόκο, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στις φυλακές της Παλαιάς Ζωσιμαίας στα Γιάννενα. Από αυτούς κοντά στο Μπιζάνι δραπέτευσε ένας ο Δημήτριος Γκοντέβας. Προσποιούμενος ότι ήθελε να ικανοποιήσει σωματική του ανάγκη, εξαφανίστηκε.

Στα σκοτεινά υπόγεια της Ζωσιμαίας Σχολής είχαν μαζευτεί αιχμάλωτοι από την ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου. Οι συνθήκες κράτησής τους ήταν άθλιες, η τροφή τους ήταν σάπια και σκουληκιασμένη και σαν να μην έφτανε αυτό είχαν και τις ψείρες να τους ρουφούν το αίμα. Έμειναν εκεί φυλακισμένοι μέχρι τις 26 Αυγούστου.

26η Ιουλίου 1943, Η επόμενη μέρα

Η ημέρα εορτασμού της Αγίας Παρασκευής. Τη χρονιά όμως αυτή κανείς δεν ξεκίνησε για το πανηγύρι όπως άλλοτε. Ποιος θα πήγαινε στην εκκλησιά για τη γιορτή; Άλλοι ήταν φοβισμένοι και διασκορπισμένοι στα βουνά ή στη Λάκκα Σουλίου-που ήταν νεκρή ζώνη-άλλοι ήταν αιχμάλωτοι και τόσοι νεκροί, οι δε υπόλοιποι, όλοι ανεξαίρετα είχαν κάποιον να θρηνήσουν συγγενή ή φίλο.

Η ταφή των νεκρών υπήρξε ένα έργο πολύ δύσκολο. Από τη μια το έδαφος ήταν κατάξερο μέσα στο καλοκαίρι από την άλλη ο αριθμός των νεκρών ήταν τέτοιος που δεν επέτρεπε την ξεχωριστή ταφή για τον καθένα. Το θέαμα και η μυρωδιά του αίματος ήταν αφόρητα και αυτοί ήταν οι λόγοι που το δύσκολο έργο της ταφής ανέλαβαν ο Τασγιώργας(Γεώργιος Τάσσης) μαζί με άλλους δύο Μαχαλιώτες-οι οποίοι ήταν κρυμμένοι στα βουνά. Στον τόπο της σφαγής βρισκόταν ένα πηγάδι που εξυπηρετούσε τους βοσκούς. Σκέφτηκαν πως αφού δεν ήταν δυνατόν να ανοιχτούν τόσοι τάφοι, το μόνο που απέμενε να κάνουν ήταν να χρησιμοποιήσουν το πηγάδι αυτό για κοινοτάφιο. Το πηγάδι γέμισε δίχως να χωρέσουν όλοι οι νεκροί και άνοιξαν έναν επιφανειακό λάκκο-αφού όπως είπαμε το χώμα ήταν ξερό και ήταν αδύνατο το άνοιγμα τάφων- και τοποθέτησαν τους υπόλοιπους νεκρούς λοξά τον έναν δίπλα στον άλλο, για να χωρέσουν και καθημερινά επί πολλές ημέρες πρόσθεταν από λίγο χώμα.
Όσοι από τους αιχμαλώτους είχαν εκτελεσθεί στη Βούλιστα Παναγιά, τάφηκαν εκεί εκτός από τον Ανδρέα Κίτσο η σωρός του οποίου μεταφέρθηκε στο χωριό για την ταφή.

Μουσιωτίτσα και Αντίσταση

Αναμφισβήτητη ήταν η προσφορά του χωριού μας στον αντιστασιακό αγώνα, αφού και παλιότερα όποτε χρειάστηκε έδωσε το δυναμικό του
παρόν…
Το 1940, πενήντα (50) άνδρες από το χωριό μας πολέμησαν στα ελληνοαλβανικά σύνορα και συμμετείχαν στις νικηφόρες μάχες του Ελληνικού στρατού. Επέστρεψαν όλοι εκτός από τον Δημήτριο Κίτσο.
Στον πανελλήνιο αντιστασιακό οργασμό που ακολούθησε, το χωριό μας καθόλου δεν υστέρησε. Συμμετείχε σε δύο αντιστασιακές ομάδες των ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα.
Η μία ήταν στο 24ο Σύνταγμα Πρεβέζης με επικεφαλής τον Χρήστο Παπαδάτο, στην οποία συμμετείχαν οι:
Κων/νος Αναγνώστου του Νικολάου
Χρήστος Αναγνώστου του Νικολάου
Χρήστος Δήμος του Δημητρίου
Δημήτριος Κολιός του Χρήστου
Χρήστος Κολιός του Δημητρίου
Χαράλαμπος Κίτσος του Νικολάου
Σωτήριος Παππάς του Κων/νου
Σταύρος Σταύρου του Αναστασίου
Η άλλη αντιστασιακή ομάδα ήταν το Ανεξάρτητο Σύνταγμα Σουλίου, ο λόχος του Γιαννάκη Δημητραίων ή Κολλιοδημητραίων.
Στην ομάδα αυτή συμμετείχαν οι:
Δημήτριος Γκοντέβας του Αθανασίου, οπλαρχηγός με το επώνυμο «Τζαβέλας».
Ιωάννης Αναστάσης του Αριστείδη.
Γάκιος Ξενοφών του Θωμά
Γκόγκας Γεώργιος του Ιωάννου
Δημήτριος Γκοντέβας του Αθανασίου
Βασίλειος Δήμος του Σπυρίδωνος
Δημήτριος Δήμος του Γρηγορίου
Κων/νος Δήμος του Γρηγορίου
Αναστάσιος Δόσης του Λάμπρου
Βασίλειος Δόσης του Χριστοδούλου με το ψευδώνυμο «Λιόνας»
Δημήτριος Δόσης του Αριστείδη
Κων/νος Δόσης του Ιωάννη
Κων/νος Δόσης του Χρήστου
Νικόλαος Δόσης του Ιωάννου
Σπυρίδων Δόσης του Χριστοδούλου
Ιωάννης Θανάσης του Αθανασίου
Δημήτριος Κίτσος του Θωμά
Μιχαήλ Κίτσος του Θωμά
Νικόλαος Κίτσος του Γεωργίου
Αναστάσιος Μάνθος του Αποστόλου
Βασίλειος Μάνθος του Αποστόλου
Απόστολος Μαρούτσος του Δημητρίου
Φώτιος Μπάρκας του Χρήστου
Αναστάσιος Μπίντος του Χρήστου
Ιωάννης Μπίντος του Χρήστου
Αθανάσιος Νικόπουλος του Κων/νου
Βασίλειος Νικόπουλος του Σωτηρίου
Δημήτριος Νικόπουλος του Νικολάου
Ιωάννης Νικόπουλος του Χρήστου
Κοσμάς Νικόπουλος του Χρήστου
Μιλτιάδης Νικόπουλος του Σωτηρίου
Μιχαήλ Νικόπουλος του Γεωργίου
Νικόλαος Νικόπουλος του Γεωργίου
Νικόλαος Νικόπουλος του Σωτηρίου
Σπυρίδων Νικόπουλος του Νικολάου
Ιωάννης Ντάνος του Νικολάου
Περικλής Ντάνος του Γεωργίου
Σωτήριος Ντάνος του Γεωργίου
Αλκιβιάδης Παπαγιαννόπουλος του Χαραλάμπους
Θωμάς Παπαθανασίου του Κων/νου
Νικόλαος Παπαθανασίου του Κων/νου
Αναστάσιος Παππάς του Παναγιώτη
Μιλτιάδης Παππάς του Κων/νου
Μάρκος Κύρκος του Αναστασίου

Τέλος πρέπει να επισημανθεί ότι στην αντιστασιακή ομάδα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ συμμετείχε ο Αθανάσιος Θάνος του Δημητρίου.

Η συμμετοχή αυτή δεν υπήρξε μόνο αριθμητική αλλά ουσιαστική, δεδομένου ότι ακόμη και σήμερα ανάγλυφα παραμένουν στις διηγήσεις τους και με γλαφυρότητα περιγράφουν την καταστροφή της Γερμανικής Φάλαγγας στο Ασπροχάλικο την 12η νυχτερινή, και τους αιχμαλώτους που συνέλαβαν, την συμπλοκή με τους Γερμανούς στα Λιοβούνια, το σαμποτάζ εναντίον των Ιταλών στο Ζήτα, το κόψιμο των τηλεφωνικών καλωδίων της περιοχής κατά μήκος του δρόμου Ιωαννίνων-Άρτας τον Ιούνιο του ΄ 43 και τη συμπλοκή που ακολούθησε, και πόσα άλλα.

Στις 27 Αυγούστου 1943, οι Γερμανοί ξαναχτυπούν τη Μουσιωτίτσα.

«..Το ιστορικό της δεύτερης αυτής σφαγής ξεκινά από τη σύλληψη ενός πρωτοπαλίκαρου, του αντάρτη Αλέκου Παπαδόπουλου από το αντάρτικο του Ξεροβουνίου. Τη σύλληψη αυτή και αιχμαλωσία οι αντάρτες του Αλέκου Παπαδόπουλου δεν άφησαν αναπάντητη. Σε μπλόκο την 25η Αυγούστου, στο Ζήτα, κοντά στο Μύλο του Μπαλαμπάνη (μεταξύ Κουκλεσίου και Ζήτα), στην προσπάθειά τους να αιχμαλωτίσουν Γερμανό ανώτερο αξιωματικό προκειμένου στη συνέχεια να τον ανταλλάξουν με τον δικό τους, στη συμπλοκή που ακολούθησε επήλθε ο θάνατος του Γερμανού. Ένας θάνατος που απέβη μοιραίος, σύμφωνα με τις εξελίξεις, για το χωριό μας.
Αιφνιδιασμένοι από το θάνατο του Γερμανού αυτού αξιωματικού οι κατακτητές, θέλησαν να εκδηλώσουν το εκδικητικό τους μένος ξεσπώντας πάλι στη Μουσιωτίτσα.
Το απόγευμα της 27ης Αυγούστου, μια μέρα μετά την αποφυλάκιση των ομήρων, βγήκαν στην Κάτω Μουσιωτίτσα οι Γερμανοί, ακολουθώντας μονοπάτια και αποφεύγοντας τον «κεντρικό» δρόμο του χωριού. Οι μισοί πήγαν στο Σταυρό και οι άλλοι μισοί πήγαν στο Κούκι και συνεχώς συνεννοούνταν μεταξύ τους με τον ασύρματο. Μοναδικός στόχος ήταν τα σπίτια του Τολγιώργα (οικογένειες Γεωργίου και Αποστόλου Παππά). Κανέναν άλλον δεν πείραξαν. Ο λόγος ήταν ότι στα σπίτια των δύο αυτών οικογενειών υπήρχαν τα καζάνια που ετοιμαζόταν το συσσίτιο των ανταρτών, τα δε σπίτια τους βρίσκονταν απέναντι από το σπίτι του οπλαρχηγού Δημητρίου Γκοντέβα που δρούσε με το ψευδώνυμο «Τζαβέλας».
Επιτέθηκαν λοιπόν και εκτέλεσαν τις οικογένειες αυτές χωρίς να κάνουν καμία διάκριση ή εξαίρεση. Χαρακτηριστικό είναι ότι δολοφόνησαν εν ψυχρώ δύο μικρά κορίτσια, κοιμισμένα στα κρεβάτια τους. Διασώθηκε από τη σφαγή η Αικατερίνη Παπαγιαννοπούλου, η οποία έτρεξε γρήγορα και σκαρφάλωσε σε ένα πουρνάρι, καλυπτόμενο επιπλέον από πυκνό κισσό. Ο Γερμανός προσπάθησε να την ακολουθήσει, αλλά δεν την εντόπισε. Μόλις τελείωσαν το φονικό τους έργο έβαλαν φωτιά στα σπίτια τους θέλοντας μόνο στάχτη να μείνει πίσω τους.
Από τη δεύτερη αυτή φονική επίθεση των Γερμανών σώθηκαν οι Κων/νος Παππάς, Χρήστος Παππάς και Χρήστος Γκοντέβας. Οι νέοι αυτοί είδαν τους Γερμανούς να έρχονται. Τρομαγμένοι έτρεξαν να κρυφτούν, γιατί ήξεραν ότι τους περίμενε αν όχι ο θάνατος σίγουρα ο ξυλοδαρμός, δεδομένου ότι ο Χρήστος Γκοντέβας, ξανθός καθώς ήταν, είχε ξυλοκοπηθεί αγρίως από τους Γερμανούς που πίστευαν ότι ήταν Εγγλέζος. Κρύφτηκαν λοιπόν οι δύο πρώτοι στη φτερωτή, «φυλακή» του μύλου, αψηφώντας τον κίνδυνο του πνιγμού και ο τρίτος ξάπλωσε στο μεγάλο αυλάκι με το νερό. Οι Γερμανοί πλησίασαν προς το μέρος τους αλλά δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι ήταν κρυμμένοι σ΄ αυτά τα πραγματικά απίθανα σημεία. Γλίτωσαν έτσι το θάνατο. Ωστόσο όταν το βράδυ ο Κων/νος Παππάς επέστρεψε στο σπίτι του βρήκε μόνο τη στάχτη της οικογένειάς του. Έτσι εκείνος υπήρξε ο μόνος επιζών από την οικογένεια αυτή μαζί με τον αδελφό του Θεόδωρο Παππά που για καλή του τύχη την ημέρα της σφαγής απουσίαζε στην Πρέβεζα.

Με τους 17 αυτούς νεκρούς συμπληρώνεται ο αριθμός των 152 θυμάτων των Γερμανικών Στρατευμάτων Κατοχής. Ωστόσο ο τελικός αριθμός των νεκρών μας ανέρχεται σε 153, γιατί κατά παράκληση των συγγενών του Αθανασίου Παρίση, από τη Ραψάνη της Λάρισας, αντιστασιακού, στο πλευρό των Άγγλων, ως διερμηνέας και ναρκοσυλλέκτης με συνεργάτη τον Χρήστο Παππά που ήξερε καλά το μέρος, με πλούσια αντιστασιακή δράση, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή, δολοφονημένος και αυτός από τους Γερμανούς στο Ζήτα, το όνομά του μνημονεύεται μαζί μα τους δικούς μας νεκρούς.»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η προσφορά της Μαρτυρικής Μουσιωτίτσας στη Νεώτερη Ιστορία-Χρονικό του Ολοκαυτώματος (Ιούλιος-Αύγουστος 1943),
Γεωργία Σταύρου-Αναγνώστου, Έκδοση: Κοινότητα Μουσιωτίτσας, 1998.

Μουσιωτίτσα, Ιούλιος-Αύγουστος 1943

(Απόσπασμα από την ομιλία της κ.Γεωργίας Αναγνώστου,
δασκάλας και Κοινοτικής Συμβούλου Μουσιωτίτσας)

« …….25 Ιουλίου 1943, ημέρα Κυριακή και ώρα 9η πρωινή. Η γερμανική επίθεση γίνεται από τέσσερα σημεία.
Το πρώτο τμήμα πέρασε από δω, τη Νέα Μουσιωτίτσα, στο Κοτσέκι, στη Λέμφθη, στη Σεστρίγλα, καταλήγοντας στο Κουκλέσι. Πρώτος νεκρός Δήμος Κωνσταντίνος στη Φούριζα.
Το δεύτερο τμήμα ξεκινάει από το Μαχαλά, Σιουργέλι, Σιάλιζα και από κει σταματάει μέσα στο χωριό Κάτω Μουσιωτίτσα. Ο απολογισμός είναι καμένα σπίτια, αρπαγές ζώων, μικρών και μεγάλων και η αιχμαλωσία 45 ατόμων που κρατήθηκαν ως όμηροι. Μεταξύ αυτών και ο αείμνηστος δάσκαλό μας Σταύρος Σταύρου, αυτόπτης μάρτυρας και πρώτος αφηγητής των γεγονότων από αυτήν εδώ τη θέση. Κατάληξη του τμήματος αυτού η Κονσταντίστα.

Το τρίτο τμήμα συγκροτείτο από μέλη των ΕΣ-ΕΣ, επρόκειτο για το εκτελεστικό τους απόσπασμα. Περνά από την πλαγιά της Μπητέρας και στο πέρασμά του σκορπά αδιάκριτα το θάνατο. Τραυματίζει τη γριά Κυράννα και σκοτώνει την εγγονή της. Ξεκληρίζει τις οικογένειες Δόση και Κώτσιου στο Μαχαλά. Στο Μετσίτι συναντά τα μικρά ξαδέλφια Αναγνώστου τραυματίζει τον έναν και τον άλλο σκοτώνει. Προχωρώντας φτάνει στο Σπιθάρι. Συγκεντρώνει 78 άτομα στη χωραφιά κατά μήκος ενός δέματος και με ριπή πολυβόλου τους θερίζει όλους ανεξάρτητα από ηλικία και φύλο. Επιζώντες μόνο δύο: Αναστασίου Κωνσταντίνος, μάρτυρας και Γκόγκας Ιωάννης, 6 χρονών.

Ο μεγάλος αριθμός των νεκρών δεν επέτρεψε την ταφή τους, έτσι τα πτώματά τους δέχθηκε φιλόξενα ένα ξεροπήγαδο. Αλλά το κακό δε σταμάτησε εκεί. Κατηφορίζουν στη Λιάσκα, στην Παναγιά και ξεκληρίζουν τις οικογένειες Γάκιου, Κίστου και Μαρούτσου. Καίνε ζωντανό το γέρο-Τζαβέλλα μαζί με τα πρόβατά του στη στάνη. Στην Πάλια 3 γυναίκες προτιμούν το θάνατο παρά την ατίμωση, μεταξύ αυτών η σύζυγος διδασκάλου Γ. Ίκκου. Από εκεί έφτασαν στον επάνω κάμπο του χωριού έχοντας μαζί τους νέους αιχμαλώτους από το Σπιθάρι. Στην πορεία ένας από αυτούς ξεφεύγει. Ο Ξενοφών Γάκιος. Οι άλλοι οδηγούνται στη Βούλιστα, Παναγιά, όπου το ίδιο βράδυ τους εκτελούν, ρίχνοντας τη χαριστική βοή στο κεφάλι, όπως διαπιστώθηκε από την εκταφή τους αργότερα. Διαφεύγει το θάνατο μόνο ένας, που σπρώχνοντας το δήμιο χάθηκε στο σκοτάδι. ΟΙ πρώτοι σαράντα πέντε αιχμάλωτοι οδηγούνται στο Κεράσοβο, όπου αφέθηκαν ελεύθεροι. Δεν στάθηκαν όμως τυχεροί, γιατί στην επιστροφή τους πέφτουν σε γερμανικό μπλόκο που τους οδηγεί στις φυλακές στα Γιάννενα.
Το τέταρτο και τελευταίο τμήμα ήταν απλώς η πλαγιοφυλακή των άλλων τμημάτων.
Στις 27 Αυγούστου άλλο τμήμα Γερμανών καίει 17 άτομα μέσα στο χωριό σε αντίποινα εκτέλεσης Γερμανού αξιωματικού από αντάρτες σε γειτονικό χωριό, οικογένειες Γεωργίου και Αποστόλου Γάκιου. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο ο αριθμός των νεκρών ανέρχεται σε 152».

Η περίπτωση Μουσιωτίτσας: Στοιχεία για ένα ιστορικό πλαίσιο

(Ελένη Κουρμαντζή, Λέκτορας Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων)

«..Με την απειλή της συμμαχικής απόβασης στην Ελλάδα το 1943, καινούργια γερμανικά σώματα στρατού μεταφέρονται εδώ - και ειδικότερα στην Ήπειρο - το 22ο Σώμα Στρατού, με κύριο κορμό την 1η Ορεινή Μεραρχία.
Το παραπάνω Σώμα είχε πολεμήσει στις σκληρές συνθήκες του ρωσικού μετώπου, στη συνέχεια έδρασε με αντιανταρτικό σκοπό στο Μαυροβούνιο της Γιουγκοσλαβίας και περνώντας στην Αλβανία, εισήλθε στην Ήπειρο στις 9 Ιουλίου του 1943. Αφού στο εν τω μεταξύ πυρπόλησε χωριά και εκτέλεσε κατοίκους στην παραμεθόρια περιοχή της Αλβανίας, το ίδιο έπραξε και στην περιοχή Μπουραζανίου για ελληνικά χωριά, με κυριότερο θύμα το Κεφαλόβρυσο Πωγωνίου.

Το 22ο Σώμα Στρατού έλαβε ως έδρα τα Γιάννενα, όπως και η υπαγόμενη σε αυτό 1η Ορεινή Μεραρχία, η οποία είχε καθαρά αντιανταρτική αποστολή. Άρχισε πολύ σύντομα τη δράση της με σκοπό την εκκαθάριση της εθνικής οδού Ιωαννίνων-Άρτας, επιχείρηση που κράτησε από τις 18 έως και 26 Ιουλίου 1943, με κυριότερο θύμα αυτή τη φορά το χωριό Μουσιωτίτσα.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Μαρκ Μαζόουερ: «Οι προσπάθειες να «εκκαθαριστούν» οι δρόμοι με την αποστολή αποσπασμάτων και από τις δύο πλευρές της κύριας αρτηρίας κατέληξαν σε μια χορεία καμένων χωριών, αλλά δεν έβαλαν τέρμα στις επιθέσεις των ανταρτών.
Ο συνταγματάρχης Ζάλμινγκερ, της 1ης Ορεινής Μεραρχίας, ηγήθηκε μιας τέτοιας αιματηρής επιχείρησης «χτενίσματος» στον δαιδαλώδη δρόμο που διέσχιζε τα βουνά νότια από τα Γιάννενα, στα τέλη Ιουλίου».
Παράλληλα όμως στις 15 Ιουλίου, οι γερμανοί είχαν επιτεθεί στα χωριά Ασπράγγελοι και Ελάτη Ζαγορίου. Καίγοντας τα σπίτια τους, ενώ στη συνέχεια είχαν αρχίσει να διεισδύουν και προς τα Δωδωνοχώρια.
Τον Αύγουστο ξεκίνησε και η μεγάλη επιχείρηση με την επωνυμία Augustus, που είχε ως αποτέλεσμα τη διείσδυση γερμανικών δυνάμεων στην περιοχή Φαναρίου, οι οποίες, σε συνεργασία με ιταλικές δυνάμεις και Τσάμηδες, έκαψαν εκεί πολλά χωριά και εκτέλεσαν αδιάκριτα κατοίκους. Ξαναγύρισαν ακόμη μια φορά στο χωριό Μουσιωτίτσα, αφού την πρώτη φορά εισήλθαν εδώ την 25η Ιουλίου και είχαν εκτελέσει 135 άτομα και απαγάγει 65 ως ομήρους, εκτελώντας τώρα, στις 27 Αυγούστου, άλλα 17 άτομα, μεταξύ των οποίων ως συνήθως γυναίκες και παιδιά.

Ήδη στις 16 Αυγούστου είχε προηγηθεί μια αιφνίδια επιχείρηση στο Κομμένο της Άρτας, όπου σφαγιάστηκαν άλλοι 317 κάτοικοι ανεξαρτήτως φύλλου και ηλικίας, καις ως συνήθως πάλι, πυρπολήθηκε το χωριό.
Αλλά και στο νομό Ηγουμενίτσας υπήρξαν «αντίποινα», όπως χαρακτηριστικά στην Παραμυθιά, όπου στις 27 Σεπτεμβρίου εκτελέστηκαν 49 πολίτες.
Στις 29 Σεπτεμβρίου, στο 42ο χιλιόμετρο της οδού Ιωαννίνων-Πρεβέζης, σκοτώθηκε από δυνάμεις του ΕΔΕΣ, ο συνταγματάρχης Γιώζεφ Ζάλμινγκερ, ανιψιός του στρατάρχη Γκέρινγκ, προσωπικός φίλος του Χίτλερ και φανατικός ναζιστής.
Στις 3 Οκτωβρίου πυρπολούνται οι Λιγκιάδες και σφαγιάζονται 87 άτομα. Από εδώ ξεκινά τον ίδιο μήνα μια σειρά επιχειρήσεων, με την επωνυμία Panther-Tiger-Puma-Hubertus, οι οποίες είχαν ως σκοπό την εκκαθάριση της οδού Ιωαννίνων-Μετσόβου-Τρικάλων από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ.
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο γενικός διοικητής της 1ης Ορεινής Μεραρχίας, δηλαδή μιας μεραρχίας καταδρομών, υπήρξε ο Βάλτερ φον Στέττνερ, φανατικός ναζιστής, ιδιαίτερα πεπεισμένος για κάθε μορφή αντιποίνων, η οποία θα μπορούσε να εξαλείψει την αντίσταση εκ μέρους του πληθυσμού, ανεξαρτήτως εάν αυτό κόστιζε την εξαφάνιση ολόκληρων χωριών.

Με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα χωριά κατά χρονολογική σειρά, Μουσιωτίτσα-Κομμένο - Λυγκιάδες, διαπιστώθηκε ότι ο τρόπος εκτέλεσης των αμάχων υπήρξε ιδιαίτερα απεχθής, μέχρι του σημείου μάλιστα να εγκλωβίζουν τον πληθυσμό σε σπίτια και στάνες και να τα πυρπολούν, μη επιτρέποντας με πυροβολισμούς να εξέλθουν τα εγκλωβισμένα άτομα, ώστε να καίγονται μέσα στα ίδια φλεγόμενα κτίσματα.
Ιδιαίτερα στη Μουσιωτίτσα, έφτασαν στο σημείο να κυνηγήσουν τον άμαχο πληθυσμό πολλά χιλιόμετρα μακριά από το χωριό, σε απόμακρο και δύσβατο μέρος, με ακροβολισμούς (περίπου 80 ανδρών) της 1ης Ορεινής Μεραρχίας.
Και για να κατανοήσουμε το κλίμα, ας διαβάσουμε ακόμη δύο αποσπάσματα του Άγγλου ιστορικού Μαρκ Μαζόουερ: «Για πρώτη φορά η Ελλάδα έγινε θέατρο μιας συστηματικής αντιανταρτικής εκστρατείας , και υπέφερε το είδος των καταστροφών που είχαν ήδη ρημάξει κομμάτια της Βοσνίας, της Σερβίας και της Ουκρανίας. Όταν ήρθε η Απελευθέρωση, προς τα τέλη του 1944, πάνω από χίλια χωριά είχαν ισοπεδωθεί. Ένα εκατομμύριο Έλληνες είχαν δει τα σπίτια τους να λεηλατούνται και να καίγονται..
Πάνω από 20.000 άμαχοι είχαν σκοτωθεί ή τραυματισθεί, εκτελεστεί, κρεμαστεί ή δαρθεί από τις δυνάμεις της Βέρμαχτ…»

Και συνεχίζει ο Μαρκ Μάζουερ : «Ως έκφραση…των αξιών του Εθνικοσοσιαλισμού, η αντιανταρτική πολιτική της Βέρμαχτ, προσφέρει πολλά στοιχεία για την κατανόηση των ιδεολογικών θεμελίων της Νέας Τάξης του Χίτλερ, επειδή η Βέρμαχτ, καθόλου λιγότερο από τα SS, αποτελούσε αυτό που ένας Γερμανός ιστορικός ονόμασε ‘’οι δυνάμεις της [ναζιστικής] Weltanschauung[κοσμοαντίληψης]’’.
Συνοψίζοντας, κάποιες ειδικότερες αναφορές για τη Μουσιωτίτσα: Είναι γνωστό ότι στις 8 Ιουλίου, οι αντάρτες του Ζέρβα επιτέθηκαν σε μεγάλο φυλάκιο των Ιταλών στο Τέρροβο και το διέλυσαν. Φθάνοντας οι Γερμανοί εδώ, από τις 21 Ιουλίου και ύστερα, θεωρώντας την τακτική που εφάρμοζαν, φαίνεται ότι έκριναν ότι το πολυπληθές χωριό Μουσιωτίτσα, με πληθυσμό 734 κατοίκων, θα έπρεπε να υποστεί την εξαφάνισή του, ώστε πιθανά επίσης να μην μπορέσει ποτά να τροφοδοτήσει και να καλύψει αντάρτες.

Και καταλήγοντας, και στην περίπτωση της Μουσιωτίτσας, όπως και στη συνέχεια των άλλων χωριών που κάηκαν από τις γερμανικές δυνάμεις Κατοχής σε όλη την Ελλάδα, στοιχειοθετούνται νομικά, εγκλήματα πολέμου σε πολλαπλή μορφή: Δεν εκτελούνται κατ΄ αρχή κατόπιν δίκης, ένοπλοι, άστολοι αντάρτες που επιτίθενται και σκοτώνουν Γερμανούς στρατιώτες, δεν εκτελούνται καν ύποπτοι για επίθεση άνδρες ικανοί να φέρουν όπλα, αλλά μη ύποπτοι ειρηνικοί πολίτες ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, και μάλιστα κάτω από θηριώδεις συνθήκες, ώστε να φρίττει ο κάθε αναγνώστης της πρόσφατης ιστορίας΄ τείνουμε να αναχθούμε έτσι στην χαρακτηριστική περίπτωση του Κομμένου της Άρτας, όπου εκτελέστηκαν ακόμη και τα σκυλιά των κατοίκων.
Δυστυχώς για τη Μουσιωτίτσα, ούτε κατάθεση στη Δίκη της Νυνεμβέργης υπήρξε, ούτε καν κάποια έρευνα στάθηκε ποτέ πάνω σε αυτή την περίπτωση΄ πέρα από τις ζωντανές, τραγικές μαρτυρίες κάποιων επιζώντων κατοίκων του χωριού, σήμερα για τη στοιχειοθέτηση των γεγονότων της 25ης Ιουλίου και 22ας Αυγούστου 1943, πρέπει να στραφούμε προς τα γερμανικά αρχεία…».

Πηγές.

http://www.greekholocausts.gr/gr/index.php?option=com_content&task=view&id=68&Itemid=55&limit=1&limitstart=5
http://eistorias.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μουσιωτίτσα, 25 Ιουλίου 1943"

Βορίζια, 27 Αυγούστου 1943

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΒΟΡΙΖΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΖΑΡΟΥ
ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ

Η Κρήτη , το νησί των γενναίων όπως αποκλήθηκε , θα κρατήσει στραμμένη απάνω της την προσοχή του Ναζισμού για πολύ, αλλά και του κόσμου ολόκληρου . Οι περιγραφές της παραδοξότητας των μαχών που δόθηκαν εδώ , κρατά με ανοιχτό το στόμα αλαζόνες και μη . Θα συγκινήσει και θα προκαλέσει το θαυμασμό ακόμη και του ίδιου του Χίτλερ.

Σ΄αυτή τη μάχη έπος , δεν είναι δυνατό παρά να συμμετέχουν και οι Βοριζιανοί από την πρώτη κιόλας στιγμή. Οι ηρωϊκοί Κρήτες , αντλώντας δύναμη από την ιστορία των προγόνων τους , αποφασίζουν να συνεχίσουν την παράδοση που κληρονόμησαν από αυτούς ,για να φανούν αντάξιοι τους . Αντίθετοι εξαρχής στο δουλικό πνεύμα της υποταγής , δεν καταθέτουν τα όπλα , αλλά δηλώνουν το αδούλωτο φρόνημα του λαού εκφραζόμενο ως «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ».

Ιδρύθηκε η θρυλική αντάρτικη ομάδα «ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ» με αρχηγό τον Γεώργιο Πετρακογιώργη. Αναμφίβολα οι Βοριζιανοί έπαιξαν τον ουσιαστικότερο ρόλο για την ίδρυση της ομάδας μιας και ήταν οι πρώτοι που ενθαρρύνανε τον καπετάν Πετρακογιώργη για τη δημιουργία της .

Ένα από τα σπουδαιότερα θέματα που απασχολούσε σχεδόν συνέχεια την Εθνική Αντίσταση της κατοχικής περιόδου ήταν οι αποστολές που διενεργούσαν από και προς τη Μέση Ανατολή . Αυτές περιλάμβαναν φυγαδεύσεις των ξένων στρατιωτών , αφίξεις και αναχωρήσεις εκπροσώπων του συμμαχικού στρατηγείου Μ. Ανατολής , της εξόριστης Ελληνικής Κυβέρνησης , αλλά και δικών μας επίσης ανταρτών και άλλων πατριωτών.

Με βάση τα επίσημα στοιχεία που μας άφησε ο Καπετάν Πετρακογιώργης , η ομάδα «ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ» διενεργεί μικρά και μεγάλα σαμποτάζ με αποφασιστική συμβολή Βοριζιανών Ανταρτών:

19 Μαϊου 1941 – Ανατίναξη της γέφυρας Βόρων – Μαγαρικαρίου
Αύγουστος 1942 – Ανατίναξη του Γερμανικού Φυλακίου στη θέση «Επτά πόροι» της Περιφέρειας Αγίας Γαλήνης – Τοποθέτηση ναρκών στη θέση Βρύσινα Ρεθύμνης .- Ανατίναξη των αποθηκών καυσίμων στο Αεροδρόμειο Τυμπακίου_ Ανατίναξη 2 γερμανικών αυτοκινήτων στη θέση «Πρινιανά Χάρακα»- Πυρπόληση και καταστροφή της αποθήκης ελαστικών στη Γέργερη.- Πυρπόληση και καταστροφή 5 Γερμανικών αεροπλάνων στο αεροδρόμειο Καστελίου.
Άνοιξη 1944 – Σαμποτάζ Ζαρού

Διεξαχθείσες μάχες υπό της Αντάρτικης ομάδας «Ψηλορείτης» - Χρονολογική εξέλιξη γεγονότων.

Η Μάχη του Παπά – Πέραμα ( 9/7/1942)
Η Μάχη στο Κουρουπιτό ( 16/7/1942)
Η Μάχη στις Κουτσουνάρες ( 19/7/1943)

Η Μάχη στον Πόρο Σταυρού (7/8/1943)

Η Μάχη στο Τραχήλι (15/8/1943)

Η μάχη αυτή έγινε μόλις οκτώ μέρες από τη μάχη στον Πόρο του Σταυρού, πήρε το όνομα ης από την ομώνυμη Βοριζιανή τοποθεσία που διεξήχθη . Μπορεί δε όχι μόνο να θεωρηθεί η μεγαλύτερη και η πιο πολύνεκρη μάχη που δόθηκε υπό την αντάρτικη ομάδα του Πετρακογιώργη αλλά και ως ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της εθνικής αντίστασης στην Κρήτη .

Τα ηρωϊκά θύματα της Μάχης στο Τραχήλι

Διονύσης Φραγκιαδάκης από τα Βορίζια
Γεώργιος Κρυοβρυσανάκης από τη Λοχριά
Χαράλαμπος Κατσούργης από τη Λοχριά
Πολύδωρος Λιανουδάκης από τα Σκούρδουλα
Αλέξης Ανιφαντάκης από τον Πλάτανο Αμαρίου
Κων/νος Αποστολάκης από τη Μιαμού
Νικόλαος Σαρτζετάκης από την Κρύα Βρύση Αγίου Βασιλείου
Μανωλεσάκης Παναγιώτης από το Καβούσι Ρεθύμνου

ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΚΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΒΟΡΙΖΙΩΝ – 27 Αυγούστου 1943

Λίγες μέρες μετά τη φονική μάχη στο Τραχήλι , οι Γερμανοί κατακτητές θεώρησαν υπεύθυνο το χωριό Βορίζια για τα όσα είχαν πάθει στο Τραχήλι και ετοιμάζουν αντίποινα. . Το πρωϊ στις 27 Αυγούστου του 1943 , οι Γερμανοί παρουσιάζονται αναπάντεχα στο χωριό . Δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει η άσχημη είδηση και οι Ναζί είχαν κυκλώσει το χωριό. Χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους του χωριού στον περίβολο της εκκλησίας . Παρατάσσουν τους άντρες σε μία γραμμή και επιλέγουν τρεις , τους οποίους χωρίς καμμία άλλη διαδικασία τους στήνουν στον τοίχο και τους εκτελούν . Την επόμενη μέρα εκτελούν μία γυναίκα και έναν άντρα.

Απομακρύνουν αμέσως μετά τα γυναικόπαιδα σε ασφαλές μέρος και περιμένουν . Δεν πέρασε πολύ ώρα και εμφανίζονται 7 Στούκας , τα οποία αφού έκαναν την αναγκαία αναγνωριστική πτήση , επανέρχονται και αρχίζουν τον βομβαρδισμό του χωριού ρίχνοντας 21 βόμβες . Μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας τα Βορίζια δεν υπήρχαν πλέον . Τα πάντα είχαν μεταβληθεί σε ένα σωρό από ερείπια . Οι Γερμανοί εκδηλώνοντας όλο το μίσος της ανθρώπινης κακίας τους , καταβρέχουν με εύφλεκτα υλικά ότι έχει απομείνει όρθιο για να το κάψουν .

Με τη συμπλήρωση της καταστροφής οδηγούν τον πληθυσμό του χωριού στη Νύβριτο και εκεί τον εγκατέλειψαν . Τότε οι δύστυχοι και κατατρεγμένοι Βοριζιανοί αναζήτησαν προσωρινή στέγη στα γύρω χωριά .

Δίκαια λοιπόν τα Βορίζια είναι το πρώτο χωριό που ερημώθηκε στην Κρήτη και μάλιστα το μόνο με τον τρόπο αυτό . Η Κρήτη , Η Ελλάδα , ο Κόσμος ολόκληρος πρέπει να αισθάνονται ευγνώμονα αισθήματα σ΄αυτούς τους ανθρώπους , που ποτέ δεν δίστασαν μπροστά στο βωμό του Εθνικού χρέους και της Ελευθερίας

ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Χρήστος Δ. Καργάκης – Εκτελέστηκε στις Μοίρες 4/7/1943
Νικόλαος Ι. Φαραγκουλιτάκης – Εκτεέστηκε στις Μοίρες 4/7/1943
Ευστάθιος Ζ. Καμπουράκης – Εκτελέστηκε 27/8/1943
Βασίλειος Στ. Ζαχαριουδάκης – Εκτελέστηκε 27/8/1943
Γεώργιος Κ. Καργάκης – Εκτελέστηκε 27/8/1943
Ελένη Ν. Ανδρουλάκη – Εκτελέστηκε 28/8/1943
Ευστάθιος Ζαχ. Ζαχαριουδάκης – Εκτελέστηκε 28/8/1943
Θεοχάρης Εμμανουήλ Καργάκης – Εκτελέστηκε 2/1/1943
Χρόνης Ν. Μακριδάκης – Εκτελέστηκε 6/9/1943
Εμμανουήλ Αβραάμ Βεϊσάκης – Εξαφανίστηκε 14/9/1943
Αριστείδης Φαν. Σαλούστρος – Εκτελέστηκε 14/10/1943
Στυλιανός Δρακ. Βεϊσάκης – Εξαφανίστηκε 14/10/1943
Χαράλαμπος Θεοδ. Χαραλαμπάκης – Εξαφανίστηκε 14/10/1943
Φραγκιαδάκης Διονύσης από τα Βορίζια.

Πηγές.
http://www.greekholocausts.gr/gr/index.php?option=com_content&task=view&id=63&Itemid=50&limit=1&limitstart=3
http://eistorias.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Βορίζια, 27 Αυγούστου 1943"

Τα σπασμένα σπαθιά (του Ν. Λυγερού)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα σπασμένα σπαθιά (του Ν. Λυγερού)"

Είναι ή δεν είναι εθνική προδοσία;

Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου

Στις 7 Φεβρουαρίου 2007, στο Μπουργκάς της Βουλγαρίας, συμφωνείται μεταξύ της Ρωσίας της Ελλάδος και της Βουλγαρίας η κατασκευή του διαβαλκανικού αγωγού μεταφοράς αργού πετρελαίου από το Βουλγαρικό λιμάνι του Μπουργκάς στην Αλεξανδρούπολη. Στις 17 Μαρτίου 2007, στην Αθήνα, οι τρεις χώρες υπογράφουν την τελική συμφωνία κατασκευής του αγωγού που το χρονοδιάγραμμα όριζε την αποπεράτωσή του στο τέλος του 2010.

Στις 25 Ιουλίου 2007, στην Κωνσταντινούπολη, συμφωνήθηκε από τους Πρωθυπουργούς της Ελλάδος (Κώστα Καραμανλή) και της Ρωσίας (Βλαδιμίρ Πούτιν) η κατασκευή και εκμετάλλευση του αγωγού φυσικού αερίου South Streem. Στις 30 Ιουνίου 2008, στη Μόσχα, οι Πρωθυπουργοί των δυο παραπάνω χωρών υπογράφουν την επίσημη διακρατική συμφωνία του South Streem. Ο Ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου θα διερχόταν στον Ελληνικό χώρο από τη Βουλγαρία και μέσω της Μακεδονίας και της Ηπείρου θα κατέληγε στην Ηγουμενίτσα.

Είχε προβλεφθεί πως το 2014 θα είχε ολοκληρωθεί η κατασκευή του και θα άρχιζε άμεσα η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου που τελικό προορισμό θα είχε την Ιταλία. Ο αγωγός θα παρείχε δέκα δις κυβικά μέτρα φυσικό αέριο το χρόνο και την εκμετάλλευση θα είχαν κατά 50% οι εταιρείες ΔΕΣΦΑ και η Gazprom (Ρωσική).

Οι επίσημες αυτές διακρατικές συμφωνίες ήταν τεράστιο βήμα για την Ελλάδα και τον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό ως προς την οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας, μιας και αποτελούσαν τότε τα μεγαλύτερα αναπτυξιακά έργα της Νότιας και Κεντρικής Ευρώπης. Επίσης, οι συμφωνίες αυτές θα μας προσέδιδαν πολλαπλά οικονομικά και πολιτικά οφέλη από τη στιγμή που θα κάναμε ενεργειακό εταίρο μας τη διαχρονικά ομόδοξη και ομόθρησκη, με πολλά κοινά σημεία στις παραδόσεις και τον πολιτισμό, φίλη-χώρα, Ρωσία. Ταυτόχρονα, θα ετίθεντο κόκκινη γραμμή στο φθαρμένο και ξεπερασμένο από το χρόνο περιβόητο «ανήκομεν εις την δύση», του πρεσβύτερου, αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή και θα οροθετείτο πως ανήκουμε όπου είναι το συμφέρον της πατρίδος μας.

Όμως, το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του, τότε αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, κ. Γιώργος Παπανδρέου, κατά η διάρκεια της διεξαγωγής των παραπάνω συμφωνιών προσπαθούσε να τις τορπιλίσει με καθημερινές δηλώσεις του στα ΜΜΕ. Τρανταχτό παράδειγμα σε όλους μας η προεκλογική του ομιλία στην Αλεξανδρούπολη, στις 9 Σεπτεμβρίου 2009, όταν μεταξύ άλλων είπε: «η ΝΔ διαφημίζει τον περίφημο αγωγό αλλά η διακρατική συμφωνία κατοχυρώνει τα συμφέροντα μόνο της μιας πλευράς, δηλαδή της Ρωσικής. Εμείς, θα διασφαλίσουμε τους περιβαλλοντικούς όρους σε ξηρά και θάλασσα». Με αυτόν τον τρόπο, σηματοδοτούσε πως εάν γίνει Κυβέρνηση θα ακυρώσει τις διακρατικές ενεργειακές συμφωνίες της ΝΔ και του Κώστα Καραμανλή. Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής, όταν πλέον ανέλαβε τα ηνία της χώρας, ήταν να ψυχρανθούν απόλυτα οι σχέσεις μας με τη Ρωσία, αφού η γείτονα χώρα θεώρησε πως η Ελλάδα δεν τηρεί συμφωνημένες συμβατικές υποχρεώσεις. Επιπλέον, κάποια χρονική στιγμή προχώρησε ακόμη περισσότερο, χαρακτηρίζοντας τις ακυρώσεις των συμφωνιών ως εχθρικές πράξεις.

Οι περιβαλλοντολογικές ανησυχίες, λοιπόν, του κ. Παπανδρέου (π.χ. για το έργο μεταφοράς αργού πετρελαίου) δεν πείθουν απολύτως κανένα και δημιουργούν τεράστια ερωτηματικά σε όλους μας, γιατί με τις αποφάσεις του υπονόμευσε τελικά την κατασκευή δυο τεράστιων αναπτυξιακών έργων υψίστης στρατηγικής σημασίας για τη πατρίδα μας. Βέβαια, ο λόγος ακύρωσης των συμφωνιών δεν είναι άλλος από τον Αμερικανικό παράγοντα, ο οποίος άσκησε όλα αυτά τα χρόνια αφόρητες πιέσεις προς την Ελληνική Κυβέρνηση για την ματαίωση των δυο αυτών συμφωνιών προς όφελος των δικών του, φυσικά, συμφερόντων και στον οποίο είναι δουλικά προσδεμένος ο «σοσιαλιστής» κ. Παπανδρέου.

Απτή απόδειξη της τακτικής του κ. Παπανδρέου για να ευτελίζει και να απαξιώνει συνεχώς τις σχέσεις του με τη Ρωσία, ήταν και η χαμηλότατου πολιτικού επιπέδου απαξία του, ως αρχηγού της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, να δεχθεί την εθιμοτυπική επίσκεψη του νέου τότε πρέσβεως της Ρωσίας στην Αθήνα, στις αρχές του 2009. Μια επίσκεψη που τελικά πραγματοποιήθηκε αρκετούς μήνες μετά με τον Γραμματέα του τότε Τομέα Εξωτερικής Πολιτικής & Διεθνών Σχέσεων του ΠΑΣΟΚ, κ. Δημήτρη Δρούτσα (κύριου συντάκτη του προδοτικού και Αμερικανικής εμπνεύσεως σχεδίου Ανάν για τη Μαρτυρική Μεγαλόνησο). Εδώ κάπου είναι άξιο λόγου να αναφέρω πως στο βιογραφικό του ο κ. Δρόυτσας δηλώνει πως γνωρίζει τη Ρωσική γλώσσα και όλοι ξέρουμε τα κίνητρα που μας οδηγούν στην εκμάθηση μιας ξένης, μη χρήσιμης εμπορικής γλώσσας.

Άσχετα όμως, με τον τορπιλισμό των σχέσεων με τη Ρωσία, ο κ. Παπανδρέου επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά τη δουλικότητά του στο άρμα των ΗΠΑ με την πρόσφατη επίσκεψη της Αμερικανίδας ΥΠΕΞ κ. Χίλαρι Κλίντον στην Αθήνα. Ο κύριος λόγος της επίσκεψης αυτής ήταν η όσφρηση του Ελληνικού πετρελαίου και αερίου που έχει προκύψει τελευταία και η υφαρπαγή τους μέσω συμφωνιών. Για το λόγο αυτό συνοδευόταν η κ. Κλίντον από τον ειδικό απεσταλμένο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για θέματα ενέργειας κ. Μόρνινγκσταρ που συμμετείχε σε όλες τις συζητήσεις με τους Έλληνα Πρωθυπουργό και Έλληνα ΥΠΕΞ. Κατά την αποχώρησή της η κ. Κλίντον έδειχνε απόλυτα ικανοποιημένη από το ταξίδι στην Αθήνα. Το μέλλον θα δείξει εάν ο Έλληνας Πρωθυπουργός παρέδωσε τον ενεργειακό πλούτο της χώρας για «ένα κομμάτι ψωμί» όπως λέει και ο λαός μας. Το μέλλον, επίσης, θα δείξει εάν με την ευκαιρία αυτή διαπραγματεύθηκε στο ελάχιστο προς όφελος της χώρας, ως καλός πατριώτης που συνέχεια ισχυρίζεται πως είναι, τις ανθελληνικές Αμερικανικές θέσεις του ονόματος των Σκοπίων και τις συνεχείς προκλήσεις των Τούρκων στη Θράκη, στο Αιγαίο και στη Κύπρο.

Ο κ. Παπανδρέου, ως αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και λίγους μήνες πριν από τις Εθνικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009 και συγκεκριμένα στις 3 Ιουνίου του ίδιου χρόνου, σε διαδικτυακή τηλεόραση στον δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου καταθέτοντας τις απόψεις του για το ΔΝΤ, είπε μεταξύ άλλων επί λέξει τα ακόλουθα: «Ιδιαίτερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν έχει την φήμη, ούτε για την κοινωνική του δικαιοσύνη, ούτε βεβαίως και για την αποτελεσματικότητά του. Το να πηγαίνει σε χώρες αναπτυσσόμενες και να τους λέει, επειδή έχετε πολλά δάνεια πρέπει να κόψετε, και το πρώτο που θα κόψετε είναι από την παιδεία π.χ., αυτές είναι επίσημες πράξεις, που ουσιαστικά κόβουν το μέλλον της χώρας. Μπορεί αυτή η χώρα να μαζέψει κάποια λίγα χρήματα για ένα-δύο χρόνια, αλλά ουσιαστικά καταδικάζει τη χώρα αυτή στην υπανάπτυξη σε μόνιμη βάση. Άρα, λοιπόν, δεν έχουμε κανένα λόγο εμείς να μπούμε σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, η οποία πιθανώς να διολισθήσει σε όρους που θα είναι αρνητικοί για την πορεία της χώρας μας».,

Μετά τις εκλογές του 2009 και την εκλογή του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας, όλοι γνωρίζαμε πως η χώρα ήταν σε άθλια οικονομική κατάσταση την οποία δημιούργησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και απαιτείτο το νοικοκύρεμα της με δραστικά και άμεσα μέτρα αλλά όμως κανένα πρόβλημα δεν υπήρχε σε θέματα δανεισμού. Μπορούσε παρά το μεγάλο χρέος να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές άνετα και με πολύ λογικό επιτόκιο. Τα spreads, τα οποία προσδιορίζουν το ύψος του επιτοκίου ενός δανείου, ήταν τότε στις 134 μονάδες. Ο πρωθυπουργός που γνώριζε, όμως, την πραγματικά άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας, γιατί είχε ενημερωθεί επακριβώς από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, και από την στιγμή που τα spreads ήταν χαμηλά, αφού παρέμειναν στα ίδια επίπεδα μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου 2010, δεν θα έπρεπε να προχωρήσει άμεσα σε δανεισμό από τις αγορές προς κάλυψη των τρεχουσών αναγκών της χώρας; Ωστόσο, εκείνος απεμπόλησε δάνειο με πρώτη δόση 25 δις € και χαμηλό επιτόκιο που προτάθηκε από τη Ρωσία στη συνάντηση που έγινε στη Μόσχα το Φεβρουάριο του 2010 μεταξύ Πούτιν και Παπανδρέου, το οποίο θα αποπληρωνόταν με κρατικές δεσμεύσεις και δια μέσω πώλησης γεωργικών προϊόντων που θα τόνωναν ιδιαίτερα τις εξαγωγές μας (συνεχείς δημόσιες δηλώσεις του ομογενή βουλευτή της Ρωσικής Κρατικής Δούμας κ. Ιβάν Σαββίδη).

Ο κ. Παπανδρέου, λοιπόν, μη αποδεχόμενος τη Ρωσική βοήθεια, στη συνέχεια έχασε πολύτιμο χρόνο στην προσπάθειά του να πείσει τον λαό πως η προηγούμενη Κυβέρνηση και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος τον κορόιδεψαν, δίδοντάς του προεκλογικά, ψεύτικά στοιχεία για την κατάσταση της οικονομίας και έτσι δεν μπορούσε να υλοποιήσει άμεσα τις προεκλογικές του εξαγγελίες. Το επιχείρημα αυτό είναι τουλάχιστον απαράδεκτο και παιδαριώδες, όταν το επικαλείται πρώην αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης που διετέλεσε παλαιότερα πολλές φορές υπουργός και εξελέγη βουλευτής, πολλές τετραετίες. Μα είναι δυνατόν να μην γνωρίζει την οικονομική κατάσταση της χώρας, την οποία υπηρετεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πολλές τετραετίες;

Αργότερα, ξεκίνησε η δυσφήμηση της χώρας με τις συνεχείς περιοδείες του Έλληνα Πρωθυπουργού που εξομολογείτο στους Ευρωπαίους ηγέτες πως «κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα» και του κ. Παπακωνσταντίνου, υπουργού Οικονομικών, που διατυμπάνιζε δεξιά και αριστερά πως η οικονομία μας θυμίζει «τιτανικό».

Με όλες τις παραπάνω ενέργειες, η Ευρωπαϊκή επιτροπή υποστήριξε ύστερα από έρευνά της, πως η συνεχής δυσφήμηση οδήγησε τους διεθνείς κερδοσκόπους και τοκογλύφους στην εκτίναξη των spreads στο απίθανο ύψος των 850 μονάδων και έτσι κατέστη απαγορευτικός ο δανεισμός της χώρας από τις διεθνείς αγορές. Διευκολύνθηκε δε το διαβρωτικό τους έργο με θύμα την Ελληνική οικονομία.

Έτσι, ο κ. Παπανδρέου αντί να έχει ως πλεονέκτημα την τοποθέτηση του πιστολιού στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αυτός το παρέδωσε αμαχητί στους δανειστές μας και εκείνοι με τη σειρά τους το τοποθέτησαν στον κρόταφο του Ελληνικού λαού. Και για να γίνει αντιληπτό και κατανοητό το πόσο κακό έκαναν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών στη χώρα και στον Ελληνικό λαό με αυτές τις ενέργειες τους, θα αναφέρω το εξής παράδειγμα: Σκεφτείτε ότι ένας τραπεζίτης που κατέχει μία πολύ αξιόπιστη και εύρωστη οικονομικά τράπεζα, χάνει τα λογικά του και δηλώνει δημοσίως ότι η τράπεζά είναι χρεοκοπημένη και ότι οι υπάλληλοί της την κλέβουν. Αυτή η τράπεζα μέσα σε μία μόνο εβδομάδα θα έχει χρεοκοπήσει πραγματικά, αφού όλοι μα όλοι οι καταθέτες της θα έχουν αποσύρει τις καταθέσεις τους και η τράπεζα θα μείνει «πανί με πανί».

Δυστυχώς αυτό ακριβώς έπραξε ο πρωθυπουργός μας και η χώρα βρέθηκε σε δεινή θέση μη μπορώντας να δανειοδοτηθεί από τις αγορές γιατί τα speads είχαν ήδη εκτιναχτεί. Έτσι, κατέφυγε στη σύναψη της δανειακής συμφωνίας με την τρόικα. Για άλλη μια φορά η Κυβέρνηση και ο κ. Παπανδρέου είπαν ψέματα στον Ελληνικό λαό, πως ψήφισαν την τερατώδη και μονομερή αυτή σύμβαση προκειμένου να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις των πολιτών, ενώ απλά με τα 110 δις € που πήραν δάνειο, ούτε ένα ευρώ δεν πήγε για την πληρωμή μισθών και συντάξεων ή για την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας. Αντίθετα, πληρώθηκαν οι τόκοι και τα τοκοχρεολύσια προϋπαρχόντων δανείων και ομολόγων. Δηλαδή, με την εισαγωγή μας στο ΔΝΤ εξασφαλίσαμε τα χρήματα για να πληρωθούν τα πανωτόκια των οι διεθνών νταβατζήδων μας.

Σημειώστε επίσης, πως ο κ. Παπανδρέου από το Νοέμβριο του 2009, συζητούσε με τον πρόεδρο του ΔΝΤ κ. Στρος Καν (όπως ο ίδιος δημόσια αποκάλυψε) την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Οι δηλώσεις αυτές του προέδρου του ΔΝΤ, πιστεύω ακράδαντα τον οδήγησαν στον εξοβελισμό του από το αξίωμά που είχε. Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ «έστησαν» την αποκαθήλωσή του, στο έδαφός τους, διότι με τις δηλώσεις του απεκάλυπτε τα σχέδια των δυο Κυβερνήσεων (ΗΠΑ και Ελλάδος) για την υπαγωγή της Ελλάδος στις δαγκάνες του ΔΝΤ.

Συνεπώς, αποδεικνύεται πως εάν η Κυβέρνηση είχε στραφεί αμέσως μετά την εκλογή της στις διεθνείς αγορές ή είχε αποδεχθεί το προσφερόμενο δάνειο από τη Ρωσία δεν θα είχε κανένα πρόβλημα πληρωμής μισθών και συντάξεων παρ’ όλη την κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήματος, την αδυναμία πάταξης της φοροκλοπής, του παραεμπορίου και του ελέγχου της μαύρης εργασίας, των οποίων η πάταξή ήταν προεκλογικές δεσμεύσεις της Κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ.

Αυτή η Κυβέρνηση, λοιπόν, του επαχθούς μνημονίου, της νέας τάξεως πραγμάτων, της παγκοσμιοποίησης και των Αμερικανικών συμφερόντων χωρίς ανταποδοτικότητα, είναι μία επικίνδυνη κυβέρνηση που καθημερινά βυθίζεται στον οχετό των ψεμάτων, των άθλιων ανεφάρμοστων εξαγγελιών της, της εξαθλίωσης του λαού της, της χρεοκοπίας της και της απεμπόλησης ασυλίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδος μας (που η ίδια υπέγραψε μέσω του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος).

Από όλα τα παραπάνω, ο κάθε ένας εξ υμών ας συμπεράνει εάν αυτές οι θέσεις και πράξεις της Κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ συντελούν στο ύψιστο αδίκημα της Εθνικής προδοσίας ή όχι.

Παναγιώτης Αποστόλου - Οικονομολόγος

Πηγές.

egerssi@otenet.gr

http://gdailynews.wordpress.com/2011/08/27/%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%AE-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1/#more-22597

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Είναι ή δεν είναι εθνική προδοσία;"

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

Το μνημείο ηρώων Μαλαρύθου Χανίων (Κίσσαμος)

1944.—Το ολοκαύτωμα του Μαλαθύρου Χανίων.

Στις 28 Αυγούστου 1944, ενώ οι καμπάνες ετοιμάζονταν να ηχήσουν χαρμόσυνα και λυτρωτικά αναγγέλλοντας το τέλος του χιλιόχρονου Γ΄ Ράιχ, οι Γερμανοί επέδραμαν με πρωτοφανή αγριότητα κατά του ελληνικού χωριού της Κισάμου Μαλάθηρο και εκτέλεσαν ένα από τα πιο στυγερά κακουργήματα της απαίσιας κατοχής τους. Περίτρομοι ξυπνούσαν οι χωρικοί σαν από εφιαλτικό όνειρο και έβλεπαν πλάι τους τους σφαγείς, που τους άρπαζαν και τους οδηγούσαν στο δημοτικό σχολείο και στη θέση Πατήματα του χωριού.

Εξαντλητική και ιεροεξεταστική, ήταν η ολοήμερη ανάκριση των ανδρών. «Πού είναι οι Άγγλοι, πού είναι τα όπλα, πού είναι ο πομπός του ασυρμάτου”, ήταν οι στερεότυπες ερωτήσεις. Στις αρνητικές απαντήσεις των παλικαριών τρομερά και θανατηφόρα κτυπήματα καταφέρονταν εναντίον τους .Το αίμα από τις πληγές είχε καταβρέξει τα φτωχικά τους ρούχα και σχημάτιζαν μια εικόνα ανατριχιαστική και τρομακτική.

Το απόγευμα μια θλιβερή συνοδεία σχηματίστηκε, που την έκλεισαν πάνοπλοι οι σφαγείς απ΄ όλες τις πλευρές.

………61 μάρτυρες βάδιζαν στο δύσβατο δρόμο και κανένας δεν άρθρωνε λέξη. Τα μάτια ερευνητικά στρέφονταν προς όλες τις κατευθύνσεις και αναζητούσαν εξιχνίαση της πορείας. Όλοι προαισθάνονταν το μεγάλο κακό, αλλά και κανείς δεν ήθελε να πιστέψει. Ήλπιζαν ότι θα τους φυλάκιζαν στη Βαστίλη της Κρήτης, Αγιά.

………Στη θέση Φαράγγι το όνειρο διαλύθηκε και ή ελπίδα έγινε οικτρά πλάνη. Οι κάννες των όπλων και των πολυβόλων στράφηκαν κατά πάνω τους. Δεν πρόλαβαν να συνειδητοποιήσουν την απειλή και ένιωθαν τσιμπήματα στο σώμα τους. ΄Έβλεπε ο ένας τον άλλο να σωριάζεται και να καλεί σε βοήθεια. Σε λίγα λεπτά και οι 61 είχαν πέσει στη γη. Βαριές ανάσες πόνου και απόγνωσης έβγαιναν από λίγα στόματα. Οι απόστολοι του θανάτου και του ολέθρου ξέκοψαν από τις θέσεις τους και σαν απόκοσμα φαντάσματα πηδούσαν πάνω από τα αιμόφυρτα κορμιά και φύτευαν την κολασμένη χαριστική βολή.

Το μνημείο του μαρτυρίου στο Κακόπετρο

.—Στον Κακόπετρο Χανίων ένα τραγικό συμβάν θα μείνει για πάντα να στιγματίζει τους φασίστες κατακτητές.

Στη στροφή του δρόμου πάνω από το σχολείο, ένα φορτηγό αυτοκίνητο προερχόμενο από την Παλαιοχώρα είναι γεμάτο επιβάτες με προορισμό τα Χανιά. Ο οδηγός υποχρεώνεται να σταματήσει και όλοι οι επιβάτες να κατέβουν, αφήνοντας τις αποσκευές τους στο αυτοκίνητο. Επιβάτες και αποσκευές ελέγχονται εξονυχιστικά. Σ΄ ένα σακίδιο βρίσκουν λίρες Αγγλίας και έγγραφα της Αγγλικής αντικατασκοπείας. Αμέσως τα πολυβόλα στήνονται και τους λένε πως, αν δεν παρουσιαστεί ο κάτοχος του σακιδίου, θα εκτελεστούν επί τόπου όλοι. Τότε, ένα 24χρονο παλικάρι, ο Νικόλαος Γερωνυμάκης, από την γειτονική Γρα Κερά, πράκτορας της αγγλικής κατασκοπείας, με το κεφάλι ψηλά, βγαίνει δύο βήματα μπροστά και, με φωνή στεντόρεια σα να μιλούσε η Κρήτη ολόκληρη, φώναξε: «Δικό μου είναι το σακίδιο». Από τη στιγμή αυτή, αρχίζει το μαρτύριο του ήρωα που ευτυχώς δεν κράτησε πολύ.

Με σχοινιά δένεται στο άγκιστρο ενός τζιπ που με ταχύτητα τον σέρνει στο σκυροστρωμένο δρόμο, μπροστά στα έντρομα μάτια των συνεπιβατών του κι οι κοφτερές πέτρες του κρεουργούν το νεανικό κορμί του। Μισοπεθαμένο, με θρυμματισμένα τα κόκαλα, χωρίς να γογγύζει ή να εκλιπαρεί, τον λύνουν από το αυτοκίνητο, του δένουν με σύρμα το δεξί χέρι με το αριστερό πόδι και τον κρεμούν σε μια αγριοαχλαδιά και με λογχισμούς τον αποτελειώνουν.

Πηγή।

http://eistorias.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ"