ΠΟΙΟ ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ?
Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012
ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ 10 ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΠΟΙΟ ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ?
Ο αντιδημοκράτης Πλάτων
«ΟΥΚ ΕΞ ΑΛΛΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΥΡΑΝΝΙΣ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ Η ΕΚ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»
«Η ισότης είναι δικαία, αλλά μόνο μεταξύ ίσων» γράφει στα πολιτικά ο Αριστοτέλης ο πλέον επιφανής μαθητής του Πλάτωνος. Του Πλάτωνος, του οποίου ολόκληρη η πολιτική σκέψη όπως διατυπώθηκε στην «Πολιτεία», αλλά και στους «Νόμους» κυριαρχείται από την αντίληψη ότι η κατάχρηση της ελευθερίας είναι η καταστροφή της πολιτείας. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που γράφει ο Γουίλ Ντυράντ στην Παγκόσμιο Ιστορία του Πολιτισμού: “Ο Πλάτων σχεδόν ολοκληρωτικά μέσα από το έργο του προκατέλαβε την οργάνωση του συγχρόνου φασιστικού κράτους. Η δημοκρατία για τον Πλάτωνα αποτελεί το απόλυτο κακό μιας πολιτείας.”
Όλα αυτά φαίνονται πολύ έντονα και καθορίζονται με σαφήνεια στο βιβλίο Η’ της Πολιτείας, όπου μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Η γαρ άγαν ελευθερία έοικεν ουκ εις άλλο τι ή εις άγαν δουλείαν μεταβάλλειν και ιδιώτη και πόλει.
Εικός, γαρ.
Εικότως τοίνυν, είπον, ουκ εξ άλλης πολιτείας τυραννίς καθίσταται ή εκ δημοκρατίας, εξ οίμαι της ακροτάτης ελευθερίας δουλεία πλείστη τε και αγριωτάτη».
«Γιατί η χωρίς μέτρο ελευθερία δεν οδηγεί καθώς φαίνεται σε καμμιά άλλη μεταβολή παρά στην χωρίς μέτρο δουλεία και για τον πολίτη και για την πόλη.
Διότι αυτό είναι φυσικό.
Φυσικό είναι λοιπόν, είπα, και η τυραννία να μη δημιουργείται από κάποιο άλλο πολίτευμα, παρά από την δημοκρατία, όπου από την ακραία ελευθερία πιστεύω έχει την προέλευσή της και η μεγίστη και ακόμα αγριώτατη δουλεία».
Αξίζει εδώ τον κόπο να δούμε ένα σχόλιο πάνω στο βαθύτατα αντιδημοκρατικό κείμενο του Πλάτωνος ενός συγχρόνου φιλολόγου, ο οποίος προσπαθεί να δικαιολογήσει τον Πλάτωνα και να τον συμβιβάσει με την πολιτική αντίληψη του καιρού μας, που θεωρεί την δημοκρατία σαν το απόλυτο καλό. Γράφει λοιπόν:
«Η Δημοκρατία , αρκετά διαφορετική από τον τρόπο που την εννοούμε σήμερα, αποτελεί εδώ ανομοιογενές σύνολο που αθροίζει ετερόκλητα και ασύνδετα μεταξύ τους πολιτειακά στοιχεία. Αυτό το χαρακτηριστικό αρκεί για να την απομακρύνει από το ιδεώδες πρότυπο του Πλάτωνα, ο οποίος ως κύρια αρετή του πολιτεύματος θεωρούσε την ενιαία και αδιάσπαστη φυσιογνωμία».
Δηλαδή μας λέγει ο σύγχρονος σχολιαστής, που ανήκει στην φιλολογική ομάδα του Κάκτου, ότι η Αρχαία Δημοκρατία ήταν ένα άθροισμα από ετερόκλητα και ασύνδετα μεταξύ τους πολιτειακά στοιχεία και ότι γι’ αυτό ο Πλάτων ήταν κατά της Δημοκρατίας.
Αυτό είναι πέρα για πέρα εξωφρενικό, γιατί εάν ήταν μία φορά όχι ομοιογενής η Αρχαία Δημοκρατία, η σύγχρονη δημοκρατία είναι εκατό. Δυσάρεστο, λοιπόν, για πολλούς, αλλά ο Πλάτων είτε τους αρέσει, είτε δεν τους αρέσει υπήρξε(σύμφωνα με την δική τους ορολογία) και αυτός ένας αντιδραστικός «φασίστας», ένας ξεκάθαρος χωρίς αμφιβολία αντιδημοκράτης.
ΗΘΙΚΗ. ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΕ ΑΡΧΕΣ «ΗΘΙΚΗΣ» ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΛΑΙΝ ΝΤΕ ΜΠΕΝΟΥΑ
ΠΡΟΣΟΧΗ
Το κείμενο που ακολουθεί είναι επικίνδυνο για ανθρώπους ανεύθυνους, τεμπέληδες, παρασιτικούς, χριστιανούς, δογματικούς κομμουνιστές, ακροδεξιούς, συνδικαλιστές και πολιτικάντηδες (σε καμμιά περίπτωση δεν υπονοείται εδώ πως θεωρούνται όλοι αυτοί της ίδιας συνομοταξίας). Σ’ όλους τους προαναφερθέντες η ανάγνωση αυτού του κειμένου μπορεί να προκαλέσει παρενέργειες, από απλή αλλεργία μέχρι και αποπληξία.
Του Αλαίν ντε Μπενουά
από το βιβλίο του «ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΣΤΑ ΟΡΘΑ», Εκδ. «Ελεύθερη Σκέψις».
Δεν έχω πολλή συμπάθεια για την «ηθική». Ξέρω πολύ καλά την «γεννεαλογία» της (την οποία μου φαίνεται ότι ο Νίτσε διεφώτισε αρκετά καλά). Τείνω άλλωστε να θεωρήσω ότι υπάρχουν τόσες «ηθικές», όσα επίπεδα ανθρωπότητας υπάρχουν, πράγμα που αποτελεί ένα σχετικό αριθμό.
Αντίθετα, πιστεύω πολύ στις αρχές, που μπορούν να είναι και κανόνες ζωής. (κάθε ιστορική πορεία πηγαίνει από τον μύθο στις αρχές, δια μέσου μιας ιδέας). Σε κάθε περίπτωση, αυτές είναι οι δικές μου. Ελπίζω να μην τις παραβαίνω συχνά.
1) Ο άνθρωπος είναι συμπαίχτης του Θεού, δεμένος μ’ αυτόν, για το καλύτερο όπως και για το χειρότερο. Και οι δυο δημιουργούν από κοινού. Ο Θεός δεν είναι υπεράνω, ούτε έξω από μας. Δεν είναι ούτε πέρα από τις αισθήσεις μας.
Το σπουδαίο δεν είναι να πιστεύει κανείς στον Θεό, αλλά να πράττει κατά τρόπο ώστε Αυτός να μπορεί να πιστεύει σε μας. Να τον βρίσκει και να τον αναγνωρίζει κανείς μέσα του, να αποκαλύπτει τον εαυτό του όπως αποκαλύπτει Αυτόν.
Το σώμα και η ψυχή είναι ένα και το αυτό. Το να φέρνει κανείς το ένα στο άλλο, το ν’ αντιπαραθέτει αυτές τις έννοιες, αναλογεί στην ίδια ασθένεια του πνεύματος.
Ένας θεός που δεν συμπεριφέρεται όπως έχει κανείς το δικαίωμα να περιμένει απ’ αυτόν, αξίζει να γίνει απαρνητός, υπό τον όρο ότι εκείνος που τον απαρνείται, έχει δώσει το καλύτερο του εαυτού του.
2) Δεν αρκεί να γεννηθεί κανείς, πρέπει ακόμη να «δημιουργηθεί». Η δημιουργία είναι μεταγενέστερη της γεννήσεως. Δεν μπορεί κανείς να δημιουργηθεί παρά από τον εαυτό του. έτσι είναι δυνατόν να δώσει στον εαυτό του μια ψυχή.
Ο Έκχαρτ μιλά για «αυτοδημιουργία»: «Υπήρξα η αίτία του εαυτού μου, εκεί που θέλησα τον εαυτό μου και δεν υπήρξα τίποτ’ άλλο. Υπήρξα αυτό που θέλησα και αυτό που θέλησα, υπήρξε εγώ».
Ένας λαός θεμελιώνει έναν πολιτισμό, όταν γίνεται αιτία του εαυτού του, της ύπαρξής του, όταν βρίσκει μέσα του μόνο (μέσα στην παράδοσή του) την πηγή μιας αιώνιας ανανέωσης. Το ίδιο και ο άνθρωπος: όταν βρίσκει μέσα του τις αίτίες του εαυτού του και μέσα της αυτοϋπέρβασής του.
3) Η αρετή δεν είναι ένα μέσον, που αναφέρεται σε κάποια νομοτέλεια. Είναι νομοτέλεια του εαυτού της – η ίδια η αμοιβή της. Η εσωτερική ανάκτηση ή η ανάκτηση του εαυτού: αρχικό σημείο κάθε αναζήτησης και κάθε κατάκτησης. Και πρώτα η αμοιβαία αναγνώριση και ανακάλυψη του ψυχισμού και της ψυχής. Θεσμοποίηση στον εαυτό μας μιας κυρίαρχης αυτοκρατορίας (ενός πλήρους ελέγχου). Να είναι κανείς αρχηγός του εαυτού του. να υπακούει κανείς στον Κύριο που είναι μέσα μας, την ίδια στιγμή που διατάσσουμε στον Δούλο που είναι μέσα μας. Να αναζητείται το μέτρο.
4) Το να είναι κανείς ο εαυτός του, δεν είναι αρκετό. Πρέπει ακόμη να γίνει αυτό που μπορεί να γίνει – να κτιστεί, ανάλογα με την ιδέα που κατασκευάζει για τον εαυτό του. να μην είναι ποτέ ικανοποιημένος από τον εαυτό του.
Να θέλει να αλλάξει ο ίδιος πριν να θελήσει ν’ αλλάξει τον κόσμο.
Καλύτερα να παραδεχτούμε τον κόσμο όπως είναι, παρά να παραδεχτούμε τους εαυτούς μας όπως είμαστε.
Να αναπτύξουμε μέσα μας, ανάμεσα στις δυναμικότητές μας, εκείνες που μας καθιστούν, ειδικότερα εμάς ανθρώπους. Μια ισχυρή θέληση επιτρέπει να είναι κανείς αυτό που θέλει, ανεξάρτητα από το τι ήταν. Η θέληση προηγείται όλων των προκαθορισμών, ακόμη και εκείνου της γεννήσεως, υπό τον όρο να μπορεί κανείς να θέλει.
Πρώτα να καλλιεργήσει την εσωτερική ενέργεια, αυτή την ενέργεια «της οποίας την απόδειξη μπορεί να δώσει το ίδιο ένα μυρμήγκι, όπως και ένας ελέφαντας» (Σταντάλ) και που επιτρέπει να «είναι» κανείς μέσα στον χειμώνα αυτό, δια μέσου του οποίου επιστρέφει η άνοιξη.
5) Να καθορίζει κανείς τον δικό του κανόνα και να επιμένει σ’ αυτόν. Να ορίζει κανείς ένα νόμο για τον εαυτό του, υπό τον όρο να μην τον αλλάζει. (Πράγμα που δεν του απαγορεύει να δώσει νέες διαστάσεις στην προοπτική που επέλεξε). Να μην υποχωρήσει. Να μην τσακίσει. Να συνεχίσει και χωρίς να υπάρχουν λόγοι να συνεχίσει. Να είναι πιστός στις προδομένες ιδέες, να είναι πιστός για λογαριασμό εκείνων που δεν ήταν. Να είναι πιστός επίσης και σ’ εκείνους που δεν υπάρχουν πια. Να υπερασπίζει εναντίον όλων και εναντίον του εαυτού του την ιδέα που έχει για τα πράγματα και την ιδέα που θα ήθελε να έχει για τον εαυτό του.
6) Να μην γίνεται «κυρίαρχος – κάτοχος» των άλλων, πριν να γίνει «κυρίαρχος – κάτοχος» του εαυτού του: ο αυτοεξαναγκασμός είναι πρωταρχική προϋπόθεση του δικαιώματος εξαναγκασμού των άλλων. Κατά τον ίδιο τρόπο: να ανέχεται τους συγχρόνους του, αφού πρώτα ανέχεται τον εαυτό του. «Ο άνθρωπος ποιότητας έχει πρώτα απαιτήσεις από τον εαυτό του, ο κοινός άνθρωπος δεν έχει περά από τους άλλους» (Κονφούκιος).
Η δύναμη πρέπει να βασίζεται πάνω στην υπεροχή και όχι η υπεροχή πάνω στην δύναμη. αυτοί που ηγούνται έχουν το δικαίωμα να κατέχουν, αλλά αυτοί που κατέχουν, δεν έχουν υποχρεωτικά το δικαίωμα να ηγούνται.
Ο άνθρωπος ποιότητας είναι πέρα από δεσποτισμούς: δεσπόζει των δεσποτών, με μέσα που του ανήκουν ειδικά. «Μια νέα ευγένεια είναι αναγκαστικώς αντίθετη σε οτιδήποτε είναι όχλος και δεσποτισμός» (Νίτσε).
Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς, τόσο πιο μόνος πορεύεται: τόσο περισσότερο πρέπει να υπολογίζει στον εαυτό του. Αυτοί που είναι ψηλά, είναι υπεύθυνοι γι’ αυτούς που είναι χαμηλά: πρέπει ν’ ανταποκρίνονται στην προσδοκία τους. δεν έχουν προνόμια παρά κατά το μέτρο που οι άλλοι μπορούν πραγματικά να δώσουν τα βάρη στους ώμους τους. Στην αντίθετη περίπτωση όλες οι επαναστάσεις είναι δίκαιες.
Να ακολουθεί κανείς ελεύθερα αυτούς που μας είναι ανώτεροι: υπερηφάνεια του να βρει κανείς έναν Κυρίαρχο (Στέφαν Ζώρζ). Το αντάλλαγμα της υποταγής δεν είναι η κυριαρχία, αλλά η προστασία.
Έχει κανείς το δικαίωμα να υπακούει και το καθήκον να κυριαρχείται ή να κυριαρχεί, όχι το αντίθετο.
Να διακηρύσσει το καθήκον να έχει δικαιώματα, και το ωραίο δικαίωμα να έχει καθήκοντα.
7) Ο κόσμος είναι μια αμέτρητη τραγωδία. Κάθε ύπαρξη έχει την τραγωδία της, κάθε διακήρυξη έχει την δική της. Ο κόσμος είναι ένα χάος, αλλά μπορεί να του δώσει κανείς μια μορφή. Αυτό που κάνουμε δεν έχει άλλη έννοια απ’ εκείνη που του δίνουμε. Αντάλλαγμα: όλα απηχούν σε όλα. Οι πιο μικρές χειρονομίες μας έχουν μια συνέπεια στα πιο απομακρυσμένα σημεία της οικουμένης. Το κακό δεν έχει θετικότητα στην ύπαρξή του. δεν είναι παρά απλός περιορισμός αυτού που επέρχεται, ένας περιορισμός της μορφής που τα όντα δίνουν στον κόσμο. Μια καθαρή αιώνια αρνητικότητα.
Αξίζουμε οτιδήποτε μας συμβαίνει ατομικά ή συλλογικά. Από ένα σημείο κι ύστερα, δεν υπάρχει ούτε τύχη ούτε σύμπτωση: οι αντίπαλοί μας, σε τελευταία ανάλυση, δεν έχουν άλλη δύναμη από εκείνη των δικών μας αδυναμιών. Συνεπώς, όχι μόνο πρέπει να δέχεται κανείς, αλλά και να θέλει αυτό που συμβαίνει. Να θέλει αυτό που συμβαίνει, από την στιγμή που δεν μπορέσαμε να το εμποδίσουμε να συμβεί. Καμμιά παραίτηση, αλλά διατήρηση της δικής μας ελευθερίας: είναι το μόνο μέσον αντίδρασης, όταν δεν μπορεί πια κανείς να δράσει.
Στωικισμός: η μόνη δυνατή συμπεριφορά, όταν οι άλλοι δεν είναι πλέον στωικοί. Να κάνει κανείς ώστε αυτό επάνω στο οποίο δεν μπορεί να επιδράσει, να μη μπορεί κι αυτό να επιδράσει επάνω του (Έβολα).
9) Η αρχή είναι η δράση. Τα μεγάλα και δυνατά πράγματα δεν έχουν λόγους ύπαρξης. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να γίνονται. (Αλλά ό,τι δεν έχει λόγο ύπαρξης, δεν είναι υποχρεωτικά μεγάλο και δυνατό). Η δράση είναι το πιο σπουδαίο, όχι εκείνος που την αναλαμβάνει. Η αποστολή και όχι αυτός που την φέρει σε πέρας. Εναντίον του ατομισμού – για μια δραστήρια αποπροσώπηση. Αυτό που είναι να κάνει κανείς δεν εξηγείται με κίνητρα. Η αριστοκρατία σιωπά.
10) Η τιμή: να μη παραβεί κανείς ποτέ τους κανόνες που έβαλε στον εαυτό του. Η εικόνα που δημιουργεί κανείς για τον εαυτό του, γίνεται αληθινή την στιγμή που συμμορφώνεται μ’ αυτήν. Απ’ εκεί και ύστερα, το αν είναι μια «εικόνα», ή μια «πραγματικότητα», έχει μικρή σημασία. Οι δύο όροι συμπίπτουν. Η ιδέα γίνεται σάρκα: είναι η πραγματική ενσάρκωση του Λόγου.
Κάθε υπόσχεση υποχρεώνει, καμμιά περίσταση δεν αποδεσμεύει. Να μπορεί να είναι κανείς υπερήφανος για τον εαυτό του: ο καλύτερος τρόπος να μην ντρέπεται για τους άλλους.
11) Ο τρόπος είναι ο άνθρωπος. Το λειτουργικό μετρά περισσότερο από το δόγμα. Το ωραίο δεν είναι ποτέ κακό. Καλύτερα να κάνει κανείς καλά μέτρια πράγματα, παρά να κάνει άσχημα έξοχα πράγματα.
Ο τρόπος με τον οποίο κάνει κανείς τα πράγματα αξίζει περισσότερο από τα ίδια τα πράγματα. Ο τρόπος με τον οποίο ζει τις ιδέες του, αξίζει περισσότερο από τις ιδέες του. ο τρόπος που ζει κανείς, αξίζει περισσότερο απ’ αυτό που ζει – καμμιά φορά περισσότερο κι από την ζωή.
«Περισσότερη απλότητα από τρόπους, είναι κανείς αγροίκος. Περισσότερους τρόπους από απλότητα, είναι γελοίος. Ίσους τρόπους και απλότητα, αυτός είναι ο άνθρωπος ποιότητας» (Κονφούκιος).
12) Νίτσε: «Τι είναι αριστοκράτης; – Να αναζητεί τις καταστάσεις που επιβάλλουν συμπεριφορά. Να εγκαταλείπει την ευτυχία στις μάζες. Αυτή την ευτυχία που είναι ψυχική ηρεμία, αρετή, άνεση, αγγλοσαξωνικός μερκαντιλισμός. Να αναζητεί ενστικτωδώς τις βαρύτερες ευθύνες. Να ξέρει να κάνει παντού εχθρούς. Στην ανάγκη να κάνει και τον εαυτό του εχθρό.
13) Να τοποθετεί το καθήκον του πριν από τα πάθη του, τα πάθη του πριν από τα συμφέροντά του. Το να κάνει «καλές πράξεις» για να κερδίσει την σωτηρία του, να πάει στον παράδεισο κ.ο.κ. είναι πάντα εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Να κάνει αυτό που πρέπει, όχι αυτό που θα του αρέσει. Αλλ’ αυτό χρειάζεται μια εκμάθηση: ο άνθρωπος έχει ανάγκη κανονισμών για να κτιστεί – γιατί είναι άμετρα εύπλαστος. Η εργασία σαν εξυπηρέτηση, το καθήκον σαν προορισμός.
14) Να πραγματοποιεί και συνεχώς να ξανακάνει την αρμονία υπάρξεως των συμπτώσεων και των αρχών. Να κάνει τις πράξεις πάντα σύμφωνες με τους λόγους. Ο άνθρωπος του οποίου οι λόγοι υπερβαίνουν τις πράξεις, δεν είναι περισσότερο κυρίαρχος του εαυτού του από τον άνθρωπο του οποίου οι πράξεις υπερβαίνουν τους λόγους.
Το να είναι ειλικρινής, δεν είναι το να λέει την αλήθεια. Είναι το να προσχωρεί ολοκληρωτικά, χωρίς υστεροβουλίες, σε ότι επιχειρεί.
15) Να μη μετανοεί, αλλά να εξάγει διδάγματα. Να κάνει οτιδήποτε για να μην κάνει κακό. Εάν κάνει, να μην επιζητεί δικαιολογίες. Οι δικαιολογίες που δίνει κανείς στον εαυτό του είναι υπεκφυγές. Η μετάνοια δεν αποβλέπει στην απόσβεση του λάθους, αλλά στην ανάπαυση της συνείδησης. Να ανταποδίδει το καλό στο καλό, την δικαιοσύνη στο κακό. (Αν ανταπέδιδε το καλό στο κακό, τι θα έπρεπε ν’ ανταποδώσει στο καλό; Και τι αξία θα είχε αυτό;).
16) Να μη συγχωρεί ποτέ. να ξεχνά πολλά. Να μη μισεί ποτέ. να περιφρονεί συχνά. Το αίσθημα των πληβείων είναι: μίσος, μνησικακία, το ευερέθιστο, ματαιοδοξία, τσιγγουνιά. Το μίσος που είναι το αντίθετο της περιφρόνησης, η μνησικακία που είναι το αντίθετο της λησμοσύνης, το ευερέθιστο και η ματαιοδοξία που είναι το αντίθετο της υπερηφάνειας, η τσιγγουνιά που είναι το αντίθετο του πλούτου. Απ’ όλα αυτά τα αισθήματα, η μνησικακία είναι το πιο αξιοπεριφρόνητο. Ο Νίτσε :
«Κοντά είναι ο καιρός του πιο αξιοπεριφρόνητου των ανθρώπων, εκείνου που δεν είναι ικανός ούτε τον εαυτό του να περιφρονήσει».
17) Εναντίον του κοινωφελισμού. Όπως είναι για τον άνθρωπο, έτσι είναι και για τους στρατούς. Οι στρατοί που για να πολεμήσουν καλά, έχουν ανάγκη να ξέρουν γιατί πολεμούν, είναι ήδη μέτριοι στρατοί. Υπάρχει και χαμηλότερο: Οι στρατοί που πρέπει να πεισθούν ότι η αιτία τους είναι η σωστή. Και χαμηλότερο ακόμη: Αυτοί που πολεμούν μόνο όταν είναι σίγουροι ότι θα νικήσουν.
Όταν πρέπει να επιχειρήσει κανείς κάτι, να μη νοιάζεται παρά δευτερευόντως να ξέρει αν η επιχείρηση μπορεί να επιτύχει ή όχι. Το κλειδί του Σιωπηλού, παραμένει το κλειδί των χαλκογραφιών του Ντύρερ, «Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος».
Αλλά δεν αρκεί να επιχειρεί κανείς χωρίς να είναι βέβαιος για την επιτυχία, πρέπει ακόμη να επιχειρεί όταν είναι βέβαιος για την αποτυχία, γιατί το να μείνει κανείς πιστός στους κανόνες που έδωσε στον εαυτό του, είναι ο μόνος τρόπος, τότε, να ξεφύγει με τιμή. Να σκέπτεται τον «στρατιώτη της Πομπηίας» (Σπένγκλερ). Και ακόμη το παράδειγμα του Ρέγουλου.
Το να θέλει να κάνει όπως ο αντίπαλος με την δικαιολογία ότι επέτυχε αυτός, είναι να γίνεται αυτός ο αντίπαλος – να μην είναι διαφορετικός απ’ αυτόν.
Υπάρχει χαμέρπεια από την στιγμή που αναρωτιέται κανείς «σε τι χρησιμεύει», «τι αποφέρει», «αυτό που μας υποχρεώνει να το κάνουμε». Το να προσπαθεί να διατηρήσει μια ζωή που θα χάσει οπωσδήποτε – απολογητής των ζωντανών σκύλων και των νεκρών λεόντων – να ένας ωραίος παραλογισμός.
18) Η αρετή όπως και η διαστροφή, δεν μπορούν παρά να είναι η προίκα μιας επίλεκτης ομάδας. Απαιτούν την ίδια ικανότητα αυτοκυριαρχίας. Αναφέρονται λιγότερο στην «ηθική», παρά στην καθαρή θέληση. Η ελευθερία να κάνει κανείς κάτι, συμβαδίζει πάντα με μια ελευθερία έναντι κάποιου πράγματος. Μ’ άλλα λόγια, πρέπει να θέλει κανείς πράγματα, για τα οποία αισθάνεται επίσης τον εαυτό του ικανό να τα αποποιηθεί.
Ιούλιος Έβολα: «Σου επιτρέπεται να κάνεις κάτι, στο μέτρο που μπορείς επίσης να το αποφύγεις… Σου επιτρέπεται να θέλεις κάτι – και να το αποκτήσεις – στο μέτρο που είσαι επίσης ικανός να το αποφύγεις».
19) Να μην αναζητεί να πείσει, αλλά να αφυπνίσει. Η ζωή βρίσκει ένα νόημα σε κάτι που είναι περισσότερο από την ζωή – αλλά όχι πέρα από την ζωή. Αυτό που είναι περισσότερο από την ζωή, δεν εκφράζεται με (και από) λέξεις, αλλά γίνεται κάποτε αισθητό.
Να δίνει κανείς προβάδισμα στην ψυχή έναντι του πνεύματος, στη ζωή έναντι της λογικής, στην εικόνα έναντι της αντιλήψεως.
20) Ο λυρισμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ηθικός «κανόνας» υπό τον όρο να έχει τεθεί σαν βασική σχέση της υπάρξεως όχι η σχέση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, αλλά εκείνη του ανθρώπου προς την οικουμένη. (Ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς στον ανώτερο κόσμο είναι να κτιστεί σε αναλογία μ’ αυτόν).
Οι μεγάλοι αρχηγοί κρατών είναι εκείνοι, χάρη στους οποίους οι λαοί μπορούν να σκέπτονται λυρικά για τους εαυτούς τους.
21) Το παρόν μετατρέπει σε επικαιρότητα όλα τα παρελθόντα και δίνει δυναμικότητα σ’ όλα τα μέλλοντα. Το να δεχτεί κανείς το παρόν με ενθουσιώδη ανάταση της στιγμής, είναι το να μπορεί να απολαμβάνει συγχρόνως όλες τις στιγμές του.
Παρελθόν, παρόν και μέλλον, είναι τρεις προοπτικές το ίδιο επίκαιρες, είναι τα παντοτινά δεδομένα της ιστορικής πορείας. Όλα όσα κάνουμε ενθέτουν αυτά που συνέβησαν ήδη, κατά τον ίδιο τρόπο μ’ αυτά που θα ξανασυμβούν.
22) Σκοπός της ζωής: Να βάλει κανείς κάτι το σπουδαίο μεταξύ του εαυτού του και του θανάτου. Η εποχή, όπως και η κοινωνία μπορούν να μας εμποδίσουν. Δύο τρόποι υπάρχουν για την κοινωνία να δημιουργήσει τρέλα: να απαιτεί πάρα πολλά, να μην προτείνει αρκετά. Μπορεί να συμβαίνει και στους ανθρώπους το ίδιο ακριβώς.
Μοναξιά. Να ξέρει κανείς να ανήκει στο κόμμα του πολικού αστέρα: αυτού που μένει στην θέση του, όταν τα άλλα άστρα εξακολουθούν να περιστρέφονται. Η ηρεμία βρίσκεται στο κέντρο της κινήσεως, στον άξονα του τροχού. Να καλλιεργεί μέσα του το αυτό που ο άνθρωπος ποιότητας διατηρεί αμετακίνητο, σε όλες τις καταστάσεις: το «παιχνίδι» του Κονφούκιου, το «πουρούσα» των Αρίων, το «ουμάνιτας» των Ρωμαίων – τον εσωτερικό πυρήνα του όντος.
24) Δεν υπάρχει αληθινή ευλάβεια, άλλη από την ευλάβεια του γιου εκτεινομένη στους προγόνους, στην γενετική γραμμή και στον λαό. Ο Ιησούς ισχυριζόμενος ότι ο Ιωσήφ δεν είναι ο πραγματικός πατέρας του – ότι είναι ο γιος ενός μοναδικού Θεού, ο αδελφός όλων των ανθρώπων – αρχίζει την διαδικασία απαρνήσεως της πατρότητας. Οι εξαφανισμένοι πρόγονοί μας δεν είναι ούτε πνευματικά νεκροί, ούτε περασμένοι σ’ έναν άλλο κόσμο. Είναι πλάι μας, πλήθος αόρατο και θροΐζον. Μας περιτριγυρίζουν όσο καιρό η ανάμνησή τους διαιωνίζεται από τους απογόνους τους. Απ’ αυτό δικαιολογείται η λατρεία των προγόνων και το καθήκον να γίνεται σεβαστό τ’ όνομά τους.
25) Όλοι οι άνθρωποι ποιότητας είναι αδέλφια, ανεξάρτητα από την φυλή, τον χώρο και τον χρόνο.
Την αντιγραφή έκανε ο Σταύρος Βασδέκης।
ΠΗΓΗ
Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012
Το παράδειγμα του Αρτσάχ ως αντίσταση στον παντουρκισμό
Του Νίκου Λυγερού
Οι Αρμένιοι του Αρτσάχ δεν ξεπερνούν τους 150.000 και όμως απελευθέρωσαν αυτό το ιστορικό αρμένικο μέρος από την κατοχή των Αζέρων και την αυθαιρεσία του σταλινικού καθεστώτος. Δεν αντιστάθηκαν μόνο από την εποχή του Στάλιν στην καταπίεση των Αζέρων, αλλά με την ανεξαρτησία της Αρμενίας το 1991, έκαναν μια στρατηγική κίνηση και έκαναν το ανάλογο για το Αρτσάχ ακόμα και αν αυτό βρισκόταν επίσημα στην περιοχή του αζερικού κράτους. Επιπλέον οι Αρμένιοι του Αρτσάχ δεν είναι αφελείς, έδωσαν πολλές μάχες, έχυσαν πολύ αίμα για να κερδίσουν τον αγώνα τους και να πετύχουν τον σκοπό τους δηλαδή την απελευθέρωση των κατεχόμενων τους από τους Αζέρους, οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά Τούρκοι. Ο μικρός λαός του Αρτσάχ δεν κάνει τα λάθη διπλωματικά που ονομάζουν τους Τούρκους γείτονες, λόγω εκφυλισμού, και βέβαια ονομάζει ξεκάθαρα τους Αζέρους, Τούρκους. Γνωρίζει επίσης τις επαφές του Κεμάλ με τη Σοβιετική Ένωση, όχι μόνο για να πλήξει το ελληνικό στοιχείο, αλλά για να εξοντώσει κάθε αρμενικό στοιχείο από την περιοχή. Τώρα λόγο της μελέτης των αρχείων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης γνωρίζουμε πολύτιμα στοιχεία, τα οποία είναι άγνωστα στην Τουρκία, αλλά που έχει αναδείξει ο ερευνητής Στανισλάβ Ταράσοβ που είχαμε την τιμή να συναντήσουμε στο Διεθνές Συνέδριο του Αρτσάχ που έγινε πρόσφατα. Και το νέο του βιβλίο στα ρώσικα εμπεριέχει σημαντικότατα σημεία περί Κεμάλ και μετασχηματισμού του σοβιετικού μπολσεβισμού σε τουρκικό εθνικισμό με πράξη που δεν ξαφνιάζει όσους έχουν μελετήσει το ιστορικό του εθνοσοσιαλισμού του Χίτλερ στη Γερμανία. Κατά συνέπεια, οι Αρμένιοι του Αρτσάχ πολέμησαν συνειδητά αυτό το στοιχείο του παντουρκισμού, δίχως να κρύβονται πίσω από διπλωματικές αναλύσεις που δεν αλλάζουν την πραγματικότητα της βίας που ασκείται ενάντια στους λαούς, που δεν σκύβουν κεφάλι μπροστά στον Τούρκο αξιωματούχο. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν θέλουν να είναι σκλάβοι ενός τουρκικού συστήματος.
Οι Αρμένιοι του Αρτσάχ δεν ξεπερνούν τους 150.000 και όμως απελευθέρωσαν αυτό το ιστορικό αρμένικο μέρος από την κατοχή των Αζέρων και την αυθαιρεσία του σταλινικού καθεστώτος. Δεν αντιστάθηκαν μόνο από την εποχή του Στάλιν στην καταπίεση των Αζέρων, αλλά με την ανεξαρτησία της Αρμενίας το 1991, έκαναν μια στρατηγική κίνηση και έκαναν το ανάλογο για το Αρτσάχ ακόμα και αν αυτό βρισκόταν επίσημα στην περιοχή του αζερικού κράτους. Επιπλέον οι Αρμένιοι του Αρτσάχ δεν είναι αφελείς, έδωσαν πολλές μάχες, έχυσαν πολύ αίμα για να κερδίσουν τον αγώνα τους και να πετύχουν τον σκοπό τους δηλαδή την απελευθέρωση των κατεχόμενων τους από τους Αζέρους, οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά Τούρκοι. Ο μικρός λαός του Αρτσάχ δεν κάνει τα λάθη διπλωματικά που ονομάζουν τους Τούρκους γείτονες, λόγω εκφυλισμού, και βέβαια ονομάζει ξεκάθαρα τους Αζέρους, Τούρκους. Γνωρίζει επίσης τις επαφές του Κεμάλ με τη Σοβιετική Ένωση, όχι μόνο για να πλήξει το ελληνικό στοιχείο, αλλά για να εξοντώσει κάθε αρμενικό στοιχείο από την περιοχή. Τώρα λόγο της μελέτης των αρχείων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης γνωρίζουμε πολύτιμα στοιχεία, τα οποία είναι άγνωστα στην Τουρκία, αλλά που έχει αναδείξει ο ερευνητής Στανισλάβ Ταράσοβ που είχαμε την τιμή να συναντήσουμε στο Διεθνές Συνέδριο του Αρτσάχ που έγινε πρόσφατα. Και το νέο του βιβλίο στα ρώσικα εμπεριέχει σημαντικότατα σημεία περί Κεμάλ και μετασχηματισμού του σοβιετικού μπολσεβισμού σε τουρκικό εθνικισμό με πράξη που δεν ξαφνιάζει όσους έχουν μελετήσει το ιστορικό του εθνοσοσιαλισμού του Χίτλερ στη Γερμανία. Κατά συνέπεια, οι Αρμένιοι του Αρτσάχ πολέμησαν συνειδητά αυτό το στοιχείο του παντουρκισμού, δίχως να κρύβονται πίσω από διπλωματικές αναλύσεις που δεν αλλάζουν την πραγματικότητα της βίας που ασκείται ενάντια στους λαούς, που δεν σκύβουν κεφάλι μπροστά στον Τούρκο αξιωματούχο. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν θέλουν να είναι σκλάβοι ενός τουρκικού συστήματος.
Βίντεο από το Διεθνές Συνέδριο με τίτλο “20 Years of NKR Independence: Realities and Prospects” που έλαβε χώρα στην πρωτεύουσα του Ναγκόρνο Καραμπάχ, στο Στεπανακέρτ στις 17-18 Φεβρουαρίου 2012
Σύγκριση Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδος - Τουρκίας
Η σύγκριση των οπλικών συστημάτων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δυστυχώς γέρνει την «πλάστιγγα» τραγικά υπέρ του τουρκικού στρατού, ο οποίος διαθέτει πλέον ένα σημαντικότατο πλεονέκτημα στα όπλα, αλλά με άγνωστο Χ τον παράγοντα άνθρωπο.
Εάν ληφθεί υπόψη πως ο τουρκικός στρατός δεν μπόρεσε, παρά τα σύγχρονα οπλικά συστήματα, να νικήσει τους Κούρδους και να τους εξαναγκάσει στην παράδοση των όπλων τους, τότε εύκολα μπορεί κανείς να καταλήξει στο συμπέρασμα πως παρά την υπεροπλία που αυτή τη στιγμή διαθέτει η Άγκυρα, πολύ δύσκολα θα εκτίθετο σε κανονική αντιπαράθεση με την Ελλάδα…
Οι τουρκικές χερσαίες δυνάμεις, αποτελούνται από 4 στρατιές με 10 συνολικά Σώματα Στρατού. Σε επίπεδο μεραρχιών, διαθέτουν 3 επιχειρησιακά στρατηγεία (1 τεθωρακισμένων και 2 μηχανοκίνητου πεζικού), καθώς επίσης και 1 μεραρχία Ειδικών Δυνάμεων και 2 Μ/Κ ΠΖ.
Η ουσιαστική τους δομή είναι: 15 τεθωρακισμένες ταξιαρχίες, 18 ταξιαρχίες μηχανοκίνητου πεζικού, 4 ταξιαρχίες καταδρομών, 1 ταξιαρχία αλεξιπτωτιστών και 9 ταξιαρχίες απλού πεζικού.
Οι δικές μας δυνάμεις του Στρατού Ξηράς, στην Ελλάδα, αποτελούνται από 1 στρατιά με 3 σώματα στρατού. Σε επίπεδο μεραρχιών, διαθέτουμε 5 επιχειρησιακά στρατηγεία (1 τεθωρακισμένων, 3 μηχανοκίνητου πεζικού και 1 Ειδικών Δυνάμεων), καθώς επίσης και 1 μεραρχία πεζικού και 2 ΑΔΤΕ (Εθνοφυλακής). Η Κύπρος, διαθέτει (εάν δεν καταφέρει ο κύριος Χριστόφιας να υλοποιήσει την αποστρατικοποίηση που μεθοδεύει) μέχρις στιγμής 1 Σώμα Στρατού με 2 μεραρχίες πεζικού, έχοντας αντιμέτωπες τις τουρκικές δυνάμεις κατοχής ενός Σώματος Στρατού (εκ των 10 που προαναφέρθηκαν), με επίσης 2 μεραρχίες πεζικού.
Υπάρχει όμως μία διαφορά. Οι τουρκικές δυνάμεις κατοχής στην Κύπρο, αποτελούνται από 47.500 άνδρες (συμπεριλαμβανομένων 350 της Διοικήσεως Ναυτικού και 300 της Διοικήσεως Αεροπορίας). Όπως αντιλαμβανόμαστε, η Εθνική Φρουρά της Κύπρου βασίζεται κυρίως στις εφεδρείες της και στην πατριωτική εθνοφυλακή της!!!
Αλλά, μήπως κι εδώ στην Ελλάδα, δεν συμβαίνει το ίδιο με εμάς; Η 9μηνη στρατιωτική θητεία που θέσπισαν οι πολιτικοί της χώρας για να εισπράξουν ψήφους, έχει αφήσει την χώρα με ελάχιστο προσωπικό στον Στρατό Ξηράς. Πολύ λιγότερα στελέχη και κληρωτούς από τους 81.500 που προβλεπόταν, έναντι 450.000 Τούρκων!!!
Η ποιότητα όμως μπορεί να ισοσκελίζει την ποσότητα μέχρις ενός σημείου, από το οποίο και μετά η ζωώδης ισχύς της ποσότητας μπορεί ίσως να υπερισχύσει απέναντι στην ποιοτική ισχύ. Και το ίσως μπαίνει λόγω της ιστορικότητας στην ικανότητα μάχης των Ελλήνων. Αλλά μήπως η πολιτική μας ηγεσία έχει υπερκεράσει ακόμη και αυτό το κρίσιμο σημείο και απλά το έχει παρακάνει με τις συνεχείς μειώσεις στην ποσότητα του στρατεύματος;
Οι ιστορικοί αντίπαλοί μας, οι Τούρκοι, διαθέτουν 3.306 άρματα μάχης, εκ των οποίων 396 είναι υπερσύγχρονα (με πυροβόλα των 120 χιλιοστών ) και βρίσκονται ΟΛΑ στο μέτωπο του Έβρου!! Στο τουρκικό πυροβολικό συμπεριλαμβάνονται 3.523 στοιχεία κάθε είδους (βαλλιστικά βλήματα βραχέως βεληνεκούς, πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων μακρού, μέσου και βραχέως βεληνεκούς, αυτοκινούμενα και ρυμουλκούμενα πυροβόλα). Η Τουρκική Αεροπορία Στρατού διαθέτει 31 επιθετικά ελικόπτερα (από τα οποία τα 16 είναι νυκτερινής δράσης), 136 σύγχρονα ελικόπτερα γενικής χρήσης και 194 επιπλέον, παλαιότερα!!!
Εμείς, από τη δική μας πλευρά, διαθέτουμε 1.735 άρματα μάχης, εκ των οποίων τα 275 είναι αρίστης ποιότητας, με πάρα πολύ καλά εκπαιδευμένα πληρώματα (ίσως τα καλύτερα στον κόσμο, όπως δηλώνουν Γάλλοι και Γερμανοί), αλλά ο γενικός γραμματέας της ΓΔΑΕΕ, ο υπεύθυνος επί των εξοπλιστικών προγραμμάτων του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, Ευάγγελος Βασιλάκος, και ο τέως Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Γράψας (ο οποίος ήταν και αξιωματικός των Τεθωρακισμένων!) άφησαν τις επιλαρχίες χωρίς πυρομαχικά των 120 χιλιοστών . Δηλαδή, τα άρματα αυτά είναι επί χρόνια μη επιχειρησιακά!!!
Στο όπλο του πυροβολικού, παρουσιάζονται ελλείψεις, αν και με «τα χίλια ζόρια», ίσως «κάτι» πάει να γίνει τώρα, επιτέλους… Αν και πάλι, δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες, με τον Βασιλάκο «καρφωμένο» -εξοργιστικώς- στη θέση του εδώ και 3,5 χρόνια!!! Διαθέτουμε πάντως 1.920 στοιχεία κάθε κατηγορίας.
Η Αεροπορία Στρατού, διαθέτει 19 επιθετικά ελικόπτερα νυκτερινής δράσεως, αλλά 12 ολοκαίνουργια σκουριάζουν (κυριολεκτικά) διότι ο κύριος Βασιλάκος αρνείται να τα παραλάβει εδώ και 2 ολόκληρα χρόνια!!! Σαν να θέλει οπωσδήποτε να δημιουργήσει πρόβλημα, συμπεριφέρεται αυτός ο άνθρωπός… Επίσης, διαθέτουμε 15 ελικόπτερα βαρέων μεταφορών και 88 παλιά ελικόπτερα γενικής χρήσεως, που όμως θα πρέπει να είχαν αντικατασταθεί εδώ και αρκετά χρόνια…
Αυτή τη στιγμή διαθέτουμε 7 υποβρύχια τύπου «209», τη στιγμή που οι Τούρκοι αντιπαρατάσσουν 14! Ο συσχετισμός είναι ο δυσμενέστερος των τελευταίων τριών δεκαετιών για το Πολεμικό μας Ναυτικό… Ενώ το πρόγραμμα της ναυπηγήσεως 4 νέων υποβρυχίων τύπου «214 Παπανικολής», με σύστημα προώσεως ανεξαρτήτου αέρος (ΑΙΡ), παρουσιάζει φρικτές καθυστερήσεις!!! Φυσικά και πάλι με ευθύνη του κυρίου Βασιλάκου.…
Στα κύρια πλοία μάχης, διαθέτουμε 14 φρεγάτες, εκ των οποίων δύο βρίσκονται στη Σομαλία, ενώ θα έπρεπε να περιφρουρούν το Καστελόριζο, τη Ρω και την Στρογγύλη, επειδή η Τουρκία κινείται σχεδόν ανεξέλεγκτα νότια από αυτά τα νησιά μας, σε μία άσκηση έρευνας και διάσωσης, για την οποία αρνείται πεισματικά να καταθέσει σχέδια στην Ελλάδα, λόγω του ότι η άσκηση πραγματοποιείται σε Ελληνικά χωρικά ύδατα.
Φυσικά, το περιστατικό με το «ενθύμιο» που άφησαν οι Τούρκοι, προσπαθώντας να κάνουν ελιγμούς προσέγγισης στο Καστελόριζο με μία κορβέτα τους, δείχνει και ποιος είναι το «αφεντικό» της περιοχής…! Οι Τούρκοι, πάντως, διαθέτουν 19 φρεγάτες (εκ των οποίων οι 8 χαρακτηρίζονται ως αναβαθμισμένες κατευθυνόμενων βλημάτων) και 6 κορβέτες. Ανησυχητικό είναι το γεγονός πως ναυπηγούν δικές τους κορβέτες…
Ο αριθμός των τακτικών μαχητικών αεροσκαφών στις δύο χώρες, έχει ως εξής: 113 προηγμένα f-16 Block+ (και Mirage 2000-5 Mk2) για την Ελλάδα, με 30 (από τον πρώτο τύπο) υπό παραγγελία από τους Τούρκους! 91 ακόμη F-16 και Mirage 2000 για την Ελλάδα και 209 F-16 οι άλλοι. 35 f-4e PI2000 Ελληνικά, 51 f-4e/2020 εκείνοι. 62 Α-7Ε/ΤΑ-7C και RF-4e εμείς, 77 F-4E και RF-4E αυτοί.
Βεβαίως, οι αεροπόροι μας είναι αποδεδειγμένα καλύτεροι των Τούρκων (υπάρχουν πάμπολλα «δείγματα γραφής» που το αποδεικνύουν αυτό σε διεθνείς ασκήσεις) και «κρατάνε» γερά την πατρίδα μας (ουσιαστικά είναι οι μόνοι που ασκούν εθνική εξωτερική πολιτική εδώ και πάρα πολλά χρόνια)…
Νικόλαος Μακρής
Μικρασιατικη καταστροφη.Ο Λένιν στο πλευρό του Κεμάλ.
ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ ΜΕ ΔΗΘΕΝ ΥΠΑΙΤΙΟΥΣ, ΦΤΑΝΕΙ. _______________________
"ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΤΡΑΝΤΑΧΤΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Ο Λένιν στο πλευρό του Κεμάλ, τόνους χρυσού και όπλων την ώρα που η Ρωσία λιμοκτονούσε, έστειλε το ανθρωπάκι για να σώσει τον Κεμάλ. Δεν άφησαν τον Στάλιν να ισοπεδώσει την Τουρκία!! Πιστός συνεργάτης των Γερμανών οι Τούρκοι. Βλακείες τα περί ουδετερότητας στον Β’ΠΠ! Δείτε ειδικά από το τρίτο λεπτό και μετά.
Η ThyssenKrupp, η περιβόητη με τα γερμένα υποβρύχια και τα ναυπηγεία, είναι απόγονος της KRUPP της οποίας ο πρόεδρος, στενότατος συνεργάτης του Χίτλερ και των SS καταδικάστηκε και αυτός στην δίκη της Νυρεμβέργης αφού η εταιρεία του επέμενε να χρησιμοποιεί σκλάβους από το Άουσβιτς.
Αποφυλακίστηκε όμως μετά από μόλις τρία χρόνια για να ξαναστήσει την αυτοκρατορία. Ναι, αυτή που πληρώνουμε νταβατζηλίκι για τα υποβρύχια που γέρνουν και ξεφλουδίζουν. Παραλαμβάνονται όμως με υπογραφή Βενιζέλου.
Υπάρχει όμως και μία λεπτομέρεια που λίγοι γνωρίζουν για την εν λόγω εταιρεία: 4 Αυγούστου 1921. Η εταιρεία Krupp προμηθεύει στους σφαγείς του Κεμάλ τα ακόλουθα που για πολλούς άλλαξαν και τον ρου της ιστορίας:
60 πυροβόλα με τριάντα χιλιάδες βλήματα, 700.000 χειροβομβίδες και 10.000 νάρκες. Πράγματι, εκρηκτική βοήθεια απέναντι στο “σειτάν ασκέρ” που έψαχνε τα βόλια ανάμεσα στις γαλέτες για να συνεχίσει τη μάχη.
Βάλτε στο κάδρο και τον Λένιν που έκανε την επανάσταση με 30χιλιάδες χρυσά μάρκα (τέτοιο προλεταριάτο) και θα καταλάβετε πως ήλθε η συντριβή στο μέτωπο της Μικράς Ασίας και τι τιμές αξίζουν στο “Σεϊτάν Ασκέρ”. 10 χειροβομβίδες για κάθε Έλληνα στρατιώτη! Φανταστείτε ποιόν λαό πάνε σήμερα να ταπεινώσουν.
Ας μάθουμε την ιστορία, ας τους γκρεμίσουμε γιατί δεν μας αξίζει το μέλλον που μας ετοιμάζουν."
(για υπότιτλους πάτησε το cc που βρίσκεται σε κόκκινο πλαίσιο)
Ψωνίζουμε ελληνικά προϊόντα.
| |||||||||
Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012
Με λένε Ελλάδα...- My name is Greece...
Αγαπητέ Έλληνα εσύ δεν ψήφιζες τους πολιτικούς ;
Εσύ δεν κουνούσες τις σημαίες των κομμάτων και κομματόσκυλων που σήμερα βρίζεις ;
Εσύ δεν πουλούσες την ψήφο σου για μια θέση στο δημόσιο ;
Εσύ δεν ήσουν εκείνος που ενώ τους δοκίμασες και μια, και δυο και τρείς και τέσσερεις και πάλι συνέχιζες να τους ψηφίζεις ;
Γιατί διαμαρτύρεσαι ; Σκέφτηκες ποτέ να διορθώσεις τα δικά σου λάθη ; Ζήτησες συνγνώμη από τις επόμενες γενεές των Ελλήνων που δεν φταίνε σε τίποτα ;
ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΩΣΙΛΟΓΟΣ.
- ΜΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ -
ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ
- ΠΡΕΠΕΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΜΠΟΤΑ ΠΟΥ ΕΙΣΒΑΛΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ
- ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΔΥΝΑΤΟΣ ΛΑΟΣ -
ΓΙ'ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ
- ΣΗΜΕΡΑ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΑ - ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ.
ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΩΣΙΛΟΓΟΣ
Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου
Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963
Σαν να το είπε χθές
Πριν Μιλήσεις, Άκου.
Πριν Γράψεις, Σκέψου.
Πριν Πληγώσεις, Νιώσε.
Πριν Μισήσεις, Αγάπησε.
Πριν τα Παρατήσεις, Προσπάθησε.
Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!
“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή”( Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη)
Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτώριο. Χλευάζεται και
κατασυκοφαντείται. Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια.
Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον
πολιτισμό της. Όποια εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει
στα «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο
όλοιθέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς.
Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια!
Δεν είμαστε οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν
για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που
γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για
πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων
αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν
λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες.
Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν
ήρθε το τέλος.
Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο
Πανεπιστήμιο.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη
περιουσία. Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και
ξερογλύφονται.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα
τους γονείς τους.
Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη
μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν
ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα.
Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον.
Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον
Όλυμπο, μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα , πως δεν χάθηκε η
ελπίδα. Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή.
Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα
και καταστροφή, αντί να την αφανίσει, την ανάσταινε!
Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό
και μας ….νεκρολογούσαν! Είναι απ’ τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει
στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους! Και
βιάζονται! Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους
έστειλα το κείμενο που ακολουθεί….
“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή.
Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν
ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.
Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ
πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.
Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς
ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα
χάσµα.
Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν
ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.
Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ
ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.
Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης
εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ
φυσικοῦκόσµου.
Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα,
γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …».
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα
πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ
προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ
ἴδιο καὶ ἡ ποίηση.
Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει
καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν
ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο.
Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ
τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση.
Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ
γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε;
Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας
δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης.
Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ
µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ
στὴλογοτεχνία. παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα
καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ
ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς
νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ
ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ
στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ
’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς
πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη
τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς
γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία.
Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ
πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης
χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς
ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ
ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ,
τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴνἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.
Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους
τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ
βρίσκεται.
Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ
ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ
λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς
συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»
Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου
Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963
Σαν να το είπε χθές!
Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου
Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963
Σαν να το είπε χθές
Πριν Μιλήσεις, Άκου.
Πριν Γράψεις, Σκέψου.
Πριν Πληγώσεις, Νιώσε.
Πριν Μισήσεις, Αγάπησε.
Πριν τα Παρατήσεις, Προσπάθησε.
Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!
“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή”( Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη)
Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτώριο. Χλευάζεται και
κατασυκοφαντείται. Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια.
Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον
πολιτισμό της. Όποια εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει
στα «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο
όλοιθέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς.
Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια!
Δεν είμαστε οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν
για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που
γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για
πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων
αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν
λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες.
Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν
ήρθε το τέλος.
Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο
Πανεπιστήμιο.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη
περιουσία. Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και
ξερογλύφονται.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα
τους γονείς τους.
Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη
μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν
ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα.
Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον.
Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον
Όλυμπο, μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα , πως δεν χάθηκε η
ελπίδα. Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή.
Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα
και καταστροφή, αντί να την αφανίσει, την ανάσταινε!
Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό
και μας ….νεκρολογούσαν! Είναι απ’ τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει
στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους! Και
βιάζονται! Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους
έστειλα το κείμενο που ακολουθεί….
“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή.
Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν
ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.
Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ
πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.
Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς
ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα
χάσµα.
Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν
ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.
Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ
ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.
Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης
εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ
φυσικοῦκόσµου.
Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα,
γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …».
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα
πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ
προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ
ἴδιο καὶ ἡ ποίηση.
Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει
καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν
ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο.
Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ
τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση.
Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ
γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε;
Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας
δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης.
Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ
µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ
στὴλογοτεχνία. παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα
καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ
ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς
νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ
ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ
στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ
’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς
πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη
τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς
γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία.
Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ
πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης
χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς
ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ
ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ,
τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴνἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.
Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους
τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ
βρίσκεται.
Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ
ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ
λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς
συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»
Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου
Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963
Σαν να το είπε χθές!
ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΣΕ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ..
H ισλαμική απειλή εντός των τειχών της Αθηνας.
Ορδές ισλαμιστών λαθρομεταναστών στο κέντρο της Αθήνας.
Προσέξτε το παθος και πως παρατάσσονται σε ζυγούς αλλά και τις ομάδες περιφρούρησης με τα πράσινα περιβραχιόνια.
http://strategyreports.wordpress.com/
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΣΕ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ."
H ισλαμική απειλή εντός των τειχών της Αθηνας.
Ορδές ισλαμιστών λαθρομεταναστών στο κέντρο της Αθήνας.
Προσέξτε το παθος και πως παρατάσσονται σε ζυγούς αλλά και τις ομάδες περιφρούρησης με τα πράσινα περιβραχιόνια.
http://strategyreports.wordpress.com/
Ελληνικά αλεξίσφαιρα γιλέκα επέλεξε η Αστυνομία του Στρασβούργου !!!
Μία ακόμη εξαγωγική επιτυχία της ελληνικής εταιρείας Elmon στην απαιτητική αγορά της Ευρώπης. Πιο συγκεκριμένα 288 αλεξίσφαιρα γιλέκα της ελληνικής εταιρείας Elmon επέλεξαν τα αστυνομικά τμήματα του Στρασβούργου για την κάλυψη των ειδικών αναγκών τους.
Πρόκειται για την Πέμπτη μεγάλη εξαγωγική επιτυχία της ελληνικής εταιρείας το τελευταίο χρονικό διάστημα συμβάλλοντας έτσι στην εθνική οικονομία και στην απασχόληση εργαζομένων εν μέσω των δύσκολων καταστάσεων που η πατρίδα μας βιώνει.
Είχαν προηγηθεί δύο παραγγελίες για 2.786 αλεξίσφαιρα γιλέκα από τα ΗΑΕ για τις ειδικές δυνάμεις της αραβικής χώρας, 500 αλεξίσφαιρα γιλέκα για τους Ισπανούς Πεζοναύτες, 160 αλεξίσφαιρα γιλέκα για τους αστυνομικούς του Τμήματος Haute Senne του Βελγίου καθώς και πολλές άλλες παραγγελίες μικρότερου όγκου.
Η νέα αυτή εξαγωγική επιτυχία αποτελεί μία ακόμη απόδειξη της εκτίμησης της ποιότητας των προϊόντων της εταιρείας από διαφορετικούς χρήστες στην Ευρώπη την Μέση Ανατολή τον Περσικό Κόλπο και την βόρεια Αφρική.
http://trikalagr.blogspot.com/2012/02/blog-post_5929.html
ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΙΑΟΥΛΗ
 |
*Φωτογραφία από την εποχή του Μεσοπολέμου. Αξιωματικοί του Ναυτικού φωτογραφίζονται πέριξ του βάθρου όπου ήσαν τοποθετημένα τα ιστορικά κανόνια της ναυαρχίδας του Μιαούλη. |
Της Φωτεινής Τομαή
προϊσταμένης της Υπηρεσίας Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του υπουργείου Εξωτερικών.
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ζήτημα που έμεινε ανοιχτό ως τις μέρες μας μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είναι η απόδοση των πολιτιστικών αγαθών στις χώρες που λεηλατήθηκαν από τις δυνάμεις του Αξονα. Σε αυτά συγκαταλέγονται έργα τέχνης, αρχαιότητες, σπάνια βιβλία, λειτουργικά και λατρευτικά σκεύη, ακόμη και αρχεία. Πλην των τελευταίων που ανήκουν στις ισραηλιτικές κοινότητες της χώρας μας και μεταφέρθηκαν στη Μόσχα από ταρωσικά στρατεύματα όταν αυτά εισέβαλαν στο Βερολίνο, τον επαναπατρισμό των οποίων σταθερά διεκδικεί η Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια, κατεγράφησαν εκατοντάδες αρχαιότητες που αφαιρέθηκαν διά της βίας από τα ελληνικά μουσεία, ή υπήρξαν αποτέλεσμα παράνομων ανασκαφών των «αρχαιόφιλων» γερμανών αξιωματικών. Πολύ λίγες δυστυχώς επέστρεψαν στον τόπο μας. Ανάμεσα στα νεώτερα μνημεία που χάθηκαν για πάντα συγκαταλέγονται και τα ιστορικά κανόνια της ναυαρχίδας του Ανδρέα Μιαούλη που υψώνονταν περήφανα στο λιμάνι της Υδρας επί έναν αιώνα.
Πρώτη φορά μνεία του γεγονότος κλοπής «των ιστορικών κανονίων της ενδόξου Ναυαρχίδας του αειμνήστου Ναυάρχου Μιαούλη» γίνεται στις 5 Αυγούστου 1948. Ο τότε διευθυντής Οικονομικών Υποθέσεων ΥΠΕΞ, πρέσβης Αθ. Πολίτης, με έγγραφό του προς την πρεσβεία της Ρώμης διαβίβαζε το αίτημα της « εν Αθήναις Αδελφότητος των Υδραίων» σημειώνοντας: « Καίτοι το αίτημα τούτο υποβάλλεται μετά την πάροδον της υπό της Συνθήκης Ειρήνης μετά της Ιταλίας προβλεπομένης προθεσμίας, βασιζόμενοι εις την διά του υπ΄ αριθμόν 2886 από 6.5.1948 εγγράφου υμών αναφερομένην σχετικήν παρ΄ υμών επιφύλαξιν κατά την υποβολήν εις την Ιταλικήν Κυβέρνησιν του πίνακος αποδόσεων των εξ Ελλάδος αρχαιολογικών θησαυρών, περί ενδεχομένης περαιτέρω συμπληρώσεως τούτου, παρακαλούμεν υμάς όπως ευαρεστούμενοι συμπεριλάβητε εις τούτον και το ως άνω αίτημα, γνωρίζοντεςημάς σχετικώς» (ΑΠ 7515). Την πρωτοβουλία των Υδραίων είχαν ενθαρρύνει δημοσιεύματα της εποχής που έφεραν τον καθηγητή Σπ. Μαρινάτο να έχει ανακαλύψει «εις το εν Γκρατς της Αυστρίας Μουσείον Ελληνικάς αρχαιότητας αρπαγείσας κατά την κατοχήν των Γερμανών εκ Κρήτης» (ΑΠ 34, 29 Ιουλίου 1948). Στο ίδιο έγγραφο που υπέγραφαν ο πρόεδρος Γκ. Κουλούρας και ο γενικός γραμματέας της Αδελφότητας Ι. Σαχίνης περιγραφόταν ως εξής ο πολυπόθητος θησαυρός που κοσμούσε το απέριττου κάλλους βραχώδες νησί: «Εν Ύδρα και επί ωραίου μαρμαρίνου βάθρου εις την τοποθεσίαν Περίπτερον, ήσαν εστημένα από πολλού τα κανόνια του ενδόξου Ναυάρχου του 1821 Ανδρέου Μιαούλη. Τα κανόνια αυτά κατά γενικήν ομολογίαν των κατοίκων, ως και του Δημάρχου Ύδρας κ. Αντ. Λιγνού, όστις τυγχάνει και Διευθυντής του Ιστορικού Αρχείου Υδρας, αφηρπάγησαν κατά το διάστημα της κατοχής υπό των Ιταλών και μετεφέρθησαν εις Γένουαν». Και συνέχιζε το ίδιο έγγραφο: «Επειδή τα ιερά αυτά κειμήλια του 1821 εάν δεν επιστραφούν θα είναι από ιστορικής απόψεως μεγάλη απώλεια διά την Ελλάδα, θερμώς παρακαλούμεν όπως εν τη αρμοδιότητι Υμών διατάξητε τον εν Γενούη Έλληνα Πρόξενον, να προβή εις σχετικάς ερεύνας και καταλλήλους ενεργείας διά την εξεύρεσιν και επιστροφήν αυτών εις την Ελλάδα. Η τοποθέτησις των ιστορικών τούτων κειμηλίων επί του ισταμένου ήδη κενού βάθρου εν Ύδρα ενέχει μεγάλην σημασίαν, διότι εκτός των άλλων ιστορικών λόγων θα υπενθυμίζουν εις τους επισκεπτομένους την νήσον τους ηρωϊκούς αγώνας και τας θυσίας τας οποίας ο ιερός αυτός Βράχος προσέφερεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος. Εν εναντία περιπτώσει πρέπει καταλλήλως να εξακριβωθή τί απέγιναν τα κανόνια αυτά διά να το γνωρίζη η Ιστορία και να στιγματίση καταλλήλως τους εκτελεστάς μιας τοιαύτης πράξεως».
Πράγματι, στις 25 Αυγούστου 1948 η πρεσβεία της Ρώμης θα απευθύνει εν είδει ρηματικής διακοινώσεως προς τον υπουργό Αμυνας της Ιταλίας Ραντόλφο Πακιάρντι το ελληνικό αίτημα περί επιστροφής των πυροβόλων στον ιστορικό Δήμο της Ύδρας. Επί μία οκταετία όμως το θέμα θα παραμείνει σε εκκρεμότητα. Τον Νοέμβριο του 1955 ο Δήμος Ύδρας θα επανέλθει με νέο αίτημα προς την πρεσβεία της Ρώμης: «'Εχομεν την τιμήν να φέρωμεν εις γνώσιν υμών ότι, οι Ιταλοί κατά το ψυχορράγημά των το 1943 ελαφυραγώγησαν τα κανόνια της ναυαρχίδος του θαλασσαετού Ανδρέα Μιαούλη διά να τα διοχετεύσουν εις τα γερμανικά χυτήρια. Φημολογείται ότι ταύτα ευρίσκονται εις την Ιταλίαν και μάλιστα εις την Τζένοβαν και ότι οι Γερμανοί δεν μετέφεραν ταύτα εις τα χυτήριά των. Υποβάλλομεν την θερμήν παράκλησιν όπως μετά την εξακρίβωσιν της αληθείας περί της τύχης αυτών να τύχωμεν της απαντήσεως υμών, εάν δε ευρίσκονται εκεί να φροντίσωμεν διά την μεταφοράν και τοποθέτησιν αυτών επί του βάθρου αυτών το οποίον επί τόσον χρόνον τα προσμένει».
Πρώτη φορά μνεία του γεγονότος κλοπής «των ιστορικών κανονίων της ενδόξου Ναυαρχίδας του αειμνήστου Ναυάρχου Μιαούλη» γίνεται στις 5 Αυγούστου 1948. Ο τότε διευθυντής Οικονομικών Υποθέσεων ΥΠΕΞ, πρέσβης Αθ. Πολίτης, με έγγραφό του προς την πρεσβεία της Ρώμης διαβίβαζε το αίτημα της « εν Αθήναις Αδελφότητος των Υδραίων» σημειώνοντας: « Καίτοι το αίτημα τούτο υποβάλλεται μετά την πάροδον της υπό της Συνθήκης Ειρήνης μετά της Ιταλίας προβλεπομένης προθεσμίας, βασιζόμενοι εις την διά του υπ΄ αριθμόν 2886 από 6.5.1948 εγγράφου υμών αναφερομένην σχετικήν παρ΄ υμών επιφύλαξιν κατά την υποβολήν εις την Ιταλικήν Κυβέρνησιν του πίνακος αποδόσεων των εξ Ελλάδος αρχαιολογικών θησαυρών, περί ενδεχομένης περαιτέρω συμπληρώσεως τούτου, παρακαλούμεν υμάς όπως ευαρεστούμενοι συμπεριλάβητε εις τούτον και το ως άνω αίτημα, γνωρίζοντεςημάς σχετικώς» (ΑΠ 7515). Την πρωτοβουλία των Υδραίων είχαν ενθαρρύνει δημοσιεύματα της εποχής που έφεραν τον καθηγητή Σπ. Μαρινάτο να έχει ανακαλύψει «εις το εν Γκρατς της Αυστρίας Μουσείον Ελληνικάς αρχαιότητας αρπαγείσας κατά την κατοχήν των Γερμανών εκ Κρήτης» (ΑΠ 34, 29 Ιουλίου 1948). Στο ίδιο έγγραφο που υπέγραφαν ο πρόεδρος Γκ. Κουλούρας και ο γενικός γραμματέας της Αδελφότητας Ι. Σαχίνης περιγραφόταν ως εξής ο πολυπόθητος θησαυρός που κοσμούσε το απέριττου κάλλους βραχώδες νησί: «Εν Ύδρα και επί ωραίου μαρμαρίνου βάθρου εις την τοποθεσίαν Περίπτερον, ήσαν εστημένα από πολλού τα κανόνια του ενδόξου Ναυάρχου του 1821 Ανδρέου Μιαούλη. Τα κανόνια αυτά κατά γενικήν ομολογίαν των κατοίκων, ως και του Δημάρχου Ύδρας κ. Αντ. Λιγνού, όστις τυγχάνει και Διευθυντής του Ιστορικού Αρχείου Υδρας, αφηρπάγησαν κατά το διάστημα της κατοχής υπό των Ιταλών και μετεφέρθησαν εις Γένουαν». Και συνέχιζε το ίδιο έγγραφο: «Επειδή τα ιερά αυτά κειμήλια του 1821 εάν δεν επιστραφούν θα είναι από ιστορικής απόψεως μεγάλη απώλεια διά την Ελλάδα, θερμώς παρακαλούμεν όπως εν τη αρμοδιότητι Υμών διατάξητε τον εν Γενούη Έλληνα Πρόξενον, να προβή εις σχετικάς ερεύνας και καταλλήλους ενεργείας διά την εξεύρεσιν και επιστροφήν αυτών εις την Ελλάδα. Η τοποθέτησις των ιστορικών τούτων κειμηλίων επί του ισταμένου ήδη κενού βάθρου εν Ύδρα ενέχει μεγάλην σημασίαν, διότι εκτός των άλλων ιστορικών λόγων θα υπενθυμίζουν εις τους επισκεπτομένους την νήσον τους ηρωϊκούς αγώνας και τας θυσίας τας οποίας ο ιερός αυτός Βράχος προσέφερεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος. Εν εναντία περιπτώσει πρέπει καταλλήλως να εξακριβωθή τί απέγιναν τα κανόνια αυτά διά να το γνωρίζη η Ιστορία και να στιγματίση καταλλήλως τους εκτελεστάς μιας τοιαύτης πράξεως».
*Η Ύδρα σε καρτ ποστάλ εποχής
Πράγματι, στις 25 Αυγούστου 1948 η πρεσβεία της Ρώμης θα απευθύνει εν είδει ρηματικής διακοινώσεως προς τον υπουργό Αμυνας της Ιταλίας Ραντόλφο Πακιάρντι το ελληνικό αίτημα περί επιστροφής των πυροβόλων στον ιστορικό Δήμο της Ύδρας. Επί μία οκταετία όμως το θέμα θα παραμείνει σε εκκρεμότητα. Τον Νοέμβριο του 1955 ο Δήμος Ύδρας θα επανέλθει με νέο αίτημα προς την πρεσβεία της Ρώμης: «'Εχομεν την τιμήν να φέρωμεν εις γνώσιν υμών ότι, οι Ιταλοί κατά το ψυχορράγημά των το 1943 ελαφυραγώγησαν τα κανόνια της ναυαρχίδος του θαλασσαετού Ανδρέα Μιαούλη διά να τα διοχετεύσουν εις τα γερμανικά χυτήρια. Φημολογείται ότι ταύτα ευρίσκονται εις την Ιταλίαν και μάλιστα εις την Τζένοβαν και ότι οι Γερμανοί δεν μετέφεραν ταύτα εις τα χυτήριά των. Υποβάλλομεν την θερμήν παράκλησιν όπως μετά την εξακρίβωσιν της αληθείας περί της τύχης αυτών να τύχωμεν της απαντήσεως υμών, εάν δε ευρίσκονται εκεί να φροντίσωμεν διά την μεταφοράν και τοποθέτησιν αυτών επί του βάθρου αυτών το οποίον επί τόσον χρόνον τα προσμένει».
*Κανόνια στην Ύδρα
Φάκελλος "Κλαπείσαι Αρχαιότητες"
Σε σύντομο σχετικά διάστημα, στις 26 Ιανουαρίου 1956 ο πρέσβης Α. Ι. Αργυρόπουλος ενημέρωνε για την «άνευ θετικού αποτελέσματος έρευνα του παρ΄ ημίν Στρατιωτικού Ακολούθου: “Αν και συνεχίζεται η σχετική προσπάθεια είναι δυστυχώς αμφίβολον εάν, μετά πάροδον 15ετίας θέλει αύτη ευοδωθή τοσούτω μάλλον καθόσον ουδεμίαν ηδυνήθημεν να παράσχωμεν πληροφορίαν περί των συνθηκών υφ΄ ας αφηρέθησαν τα εν λόγω πυροβόλα, των ενεχομένων εις την αφαίρεσιν προσώπων, της πηγής της πληροφορίας ότι ταύτα μετεφέρθησαν εις Γενούην κ.λ.π.». (ΑΠ 186). Είναι γεγονός, πως σε άλλο έγγραφο του ιδίου φακέλου με τίτλο «Κλαπείσαι Αρχαιότητες», ο Αργυρόπουλος επεσήμαινε το 1955 ότι « η επταετής σιγή των ελληνικών αρχαιολογικών υπηρεσιών έσχεν ως μοιραίον αποτέλεσμα την άδικον αποστέρησιν της Ελλάδος από τα ωφελήματα του σχετικού άρθρουτης Συνθήκης Ειρήνης» (ΑΠ 3133 «Περί απαχθεισών αρχαιοτήτων», 22.8.1955).
Το ΓΕΣ των ηττημένων
Εν τω μεταξύ, στάχτη στα μάτια επιχειρούσε το ιταλικό ΓΕΣ, που με έγγραφό του ενημέρωνε τον στρατιωτικό ακόλουθο στη Ρώμη, ταξίαρχο Δασκαλόπουλο, ότι « επειδή αι διενεργηθείσαι εν Γενούη αναζητήσεις απέβησαν άκαρποι, εζητήθη όπως ερευνήσουν σχετικώς και αι στρατιωτικαί αρχαί της Αλεσσάντρια» (σημ. εκεί ανήκε η Διεύθυνση Πυροβολικού). Κατέληγε δε: « Μολονότι φοβούμαι ως έχουν σήμερον τα πράγματα ότι δεν θα κατορθωθή η ανεύρεσις των κειμηλίων,αι έρευναι συνεχίζονται...». (ΑΠ 1770/ΑΝ, 19 Ιανουαρίου 1956).
Τελευταία προσπάθεια για την ανεύρεση των πολυβόλων θα γίνει από το Ναυτικό Μουσείο Ελλάδας δύο χρόνια μετά, στις 2 Αυγούστου 1958 (ΑΠ 4714 94), αλλά δυστυχώς χωρίς να λάβει καμία απάντηση. Για την Ύδρα, οι περιγραφές που διαθέτουμε από ξένους περιηγητές από τον 19ο αιώνα ήδη είναι ποικίλες αλλά εξίσου γλαφυρές: Από τον Λαμαρτίνο και τον Γκαλτ ως τον Πουκεβίλ και στις μέρες μας τον Τιερί Μονιέ, γάλλο δημοσιογράφο που πέθανε πρόσφατα, όλοι μιλούσαν για ένα μεγάλο και φιλόξενο λιμάνι με χωρητικότητα 375 τόνων (κατά τον Πουκεβίλ το 1813). Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή του Μονιέ που έγραψε το 1962: «Η Ύδρα υπήρξε το μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας γύρω στα 1800. Σήμερα έχει πια μόνο τέσσερις χιλιάδες κατοίκους και μερικές γειτονιές της είναι ερειπωμένες. Oμως φοράει ακόμα τα στολίδια της παλιάς της δόξας. Τα διακοσίων ετών κανόνια φρουρούν κατά δωδεκάδες τις άκρες του λιμανιού με τη μπούκα στραμμένη προς τον εχθρό που είναι ενδεχόμενο να έρθει από τη θάλασσα». Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι ο « εχθρός που ήλθε από τη θάλασσα» οδήγησε τα στολίδια της Υδρας στα χυτήρια της Γερμανίας.
*O Ανδρέας Μιαούλης
Το Ναυτικό Μουσείο Ελλάδας
*Η κυρία Φωτεινή Τομαή είναι προϊσταμένη της Υπηρεσίας Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του υπουργείου Εξωτερικών.
Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ είναι ίσως εκείνη, που λεηλατήθηκε περισσότερο από κάθε ευρωπαϊκή χώρα που βρέθηκε στη ζώνη κατοχής του Αξονα. Η Ενωμένη Ευρώπη,όμως, που πασχίζει για κοινότητα στόχων και ενιαία πολιτιστική ταυτότητα και κληρονομιά, θα έπρεπε να δείχνει μεγαλύτερη ειλικρίνεια και, βεβαίως, διάθεση να αποκαταστήσει τις πληγές του παρελθόντος. Η έκθεση που συνετάγη το 1946 από το υπουργείο Παιδείας με τίτλο «Ζημίαι των αρχαιοτήτων εκ του πολέμου και των στρατών κατοχής» εκπλήσσει με τον αριθμό όσων μνημείων της κλασικής αρχαιότητας και των βυζαντινών χρόνων καταγράφονται, να έχουν κλαπεί ή καταστραφεί. Ελάχιστα έκτοτε αποδόθηκαν.
Ένα όμως επιπλέον ζήτημα για τη χώρα μας παραμένει εκείνο του επαναπατρισμού των αρχείων των ισραηλιτικών κοινοτήτων τα οποία μετά τη λήξη του πολέμου και για 60 χρόνια φυλάσσονταν στα λεγόμενα « Οssobeni Αrchivi» («Ειδικά Αρχεία») στη Μόσχα. Και είναι λυπηρό πως, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλαν τέσσερις επί σειρά υπουργοί Εξωτερικών της χώρας μας, με πρώτον τον κ. Θ. Πάγκαλο το 1996, τα αρχεία μας δεν επεστράφησαν. Ενα τόσο απλό, τόσο δίκαιο αίτημα, αλλά με τεράστια ηθική σημασία για τη χώρα μας, παραμένει στις ρωσικές καλένδες « υπό διερεύνηση» τη στιγμή κατά την οποία ένοχα για τη στάση τους κράτη την περίοδο του πολέμου πήραν απάντηση από τη βραδύνουσα ρωσική γραφειοκρατία προ πολλού ήδη.
'Ενα ενδιαφέρον άρθρο από το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ της 8ης Μαρτίου 2009, γραμμένο από την
Φωτεινή Τομαή
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=258287&dt=08/03/2009
Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012
“20 Years of NKR Independence: Realities and Prospects” Ναγκόρνο Καραμπάχ
Φωτογραφικό υλικό από την εισήγηση του κύριου Λυγερού κατά τη διάρκεια του Διεθνούς Συνεδρίου με τίτλο “20 Years of NKR Independence: Realities and Prospects” που έλαβε χώρα στην πρωτεύουσα του Ναγκόρνο Καραμπάχ, στο Στεπανακέρτ.
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του με τίτλο «Στρατηγική, ελευθερία και Σύνταγμα του Αρτσάχ» / “Strategy, Independence and Artsakh Constitution” ο κύριος Λυγερός τόνισε την καταλυτική σημασία της τοποστρατηγικής που καθορίζει αλλά και ερμηνεύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την παρουσία του Ναγκόρνο Καραμπάχ στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου.Επίσης ο κύριος Λυγερός υπενθύμισε στους επίσημους ακροατές του – ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται και μέλη της Κυβέρνησης αλλά και της Βουλής του Αρτσάχ αλλά και της Αρμενίας– ότι σύμφωνα με τα δεδομένα που προέρχονται από τις τοποστρατηγικές αναλύσεις δεν θα πρέπει να επικεντρώνονται μόνο στην αντιμετώπιση των Αζέρων αλλά κυρίως της Τουρκίας.
Βασίζοντας την ομιλία του πάνω στους κατάλληλους τοποστρατηγικούς χάρτες αναδείχτηκε η διαχρονικότητα της παρουσίας του Αρτσάχ αλλά και αναδείχτηκε η ανθεκτικότητά του παρά τις «πιέσεις» που δέχεται από τους υπόλοιπους της περιοχής.
ΕΝΑΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΛΕΙ ΣΕ «ΔΙΚΙΩΜΟ»
ΕΝΑΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ
ΚΑΛΕΙ ΣΕ «ΔΙΚΙΩΜΟ»
ΤΟΥΣ ΝΕΟΚΑΤΟΧΙΚΟΥΣ, ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΟΥ.
Δεν συνεκράτησα τα ονόματά σας, Οὒτε, ἐξ ἂλλου, μέ ἐνδιαφέρουν.
Θέλω μόνο νά σας ἐπισημάνω λίγα πράγματα, πού ἂν τά κατανόησετε, θά εἶναι γιά τό δικό σας καλό.
Γιά νά σας ἐπιλέξουν νά Κυβερνήσετε τήν Ἑλλάδα, θά πρέπει νά μερίμνησαν νά ἒχετε κάποιες ἰδιότητες.
α. Θά πρέπει νά εἶστε ψυχροί, ὑπολογιστές και καλοκουρδισμένα ενεργούμενο της αφεντικίνας σας, της οποίας το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ἀφεντικό, υποκρίνεστε πως αγ- νοείτε.
β. Κατά τεκμήριο, ἱκανοί στήν ΒΡΩΜΙΚΗ δουλειά σας.
γ. Ἡ φυσιογνωμία των περισσότερων σας, δείχνει πώς εἶστε τῶν ἰδίων φυλετι- κῶν προδιαγραφῶν μέ τόν πρόγονό σας, τόν διαβὀηο Χίτλερ (όσο αυτός ήταν «Άριος», άλλο τόσο εγώ είμαι...Εσκιμώος...!)
δ. Τσ ηγετικά σσε προσόντα, δεν απαιτείται να είναι αρκετά για να κουμαντάρε τε μαθητευόμενους μάγους, υπαλλήλους τοῦ ΔΝΤ, ανθρωπάρια με..καλολαδωμέ- νη μέση, άτομα με «δείκτη νοημοσύνης» από 55 έως 95 (με βάση το 100), με δεδο μένη δουλόφρονα διάθεση και με ΜΟΝΑΔΙΚΗ τους πρόθεση την στήριξη των συμ φερόντων όλων αυτών που ζητούν να «κατασπαράξουν» ό,τι πολύτιμο υπάρχει σε τούτον τον τόπο.
(φροντίσατε, εσείς, οι δόλιοι εκμεταλλευταί της εννοίας «φιλία», την οποία αγ- νοείτε και ὡς λέξη ακόμα) να μας τους φορτώσετε για να μας «κυβερνήσουν», έχοντας κοινά, μακρόπνοα ΙΔΙΟΤΕΛΗ σχέδια)
Κατά συνέπεια, τό έργο σας, (μαζί με τις «κουστωδίες» που κουβαλήσατε μαζί σας), φαίνεται, προφανώς, στα μάτια σας και στα μάτια αυτών που σας έστειλαν, εύκολο.
Παρά ταύτα, επιτρέψτε μου νά σας επισημάνω (όπως σας είπα), καλόπιστα, και κάποια πράγματα ακόμα.
Λάβετε υπ’ ὂψη σας, πώς αὐτά σας τα ἐπισημαίνει κάποιος αγανακτισμένος, εξοργισμένος, αλλά στα όριά του, ακόμα (αλλά για πόσο) ευρισκόμενος Έλληνας (πρέπει να θυμάστε, πιστεύω, τι σημαίνει το «Έλληνας»), ο οποίος ακόμα μπορεί και ελέγχει τις αντιδράσεις του (χωρίς, όμως, να είναι βέβαιο πως θα μπορέσει να διατηρήσει την ψυχραιμία του και τους τρόπους αντιδράσεώς του σε επίπεδα κόσμια και ειρηνικά, επί μακρόν)
Επειδή εμείς οι Έλληνες είμαστε πολύ φιλόξενοι, σας απευθύνω, κατ’ αρχή, ΑΝΟΙΚΤΗ πρόσκληση να σας ξεναγήσω στην Ελλάδα.
Θά σας προσφέρω ουζάκι στα Καλάβρυτα, παϊδάκια στο Δίστομο, τσικουδιά στην Κάνδανο της Κρήτης και διάφορα ἀλλα καλούδια σε πολλές περιοχές της Πατρίδας μου, όπου θα μυρίσετε την «τσίκνα» του ψημένου κρέατος (ίσως κάτι σας φέρει στο..μυαλό..!), και οι κάτοικοι των οποίων, να είστε βέβαιοι, θα σας υποδεχθούν με..ανοιχτές αγκάλες (μη δώσετε σημασία στην θέση που θα έχουν τα δάκτυλα των χεριών τους...!)
Εν συνεχεία, θα σας ξεναγίσω σε λιμάνια τα οποία οι πρόγονοί σας κατέστρεψαν, σε χωριά που οι πρόγονοί σας κατέκαψαν (μαζί με τους κατοίκους τους) και θα σας παρακαλέσω να μου ανταποδώσετε αυτήν μου την καλή διάθεση, συνοδεύοντάς με στο άναμμα κάποιων καντηλιών στούς τάφους μικρών παιδιών που συνδέουν τις νεώτερες ιστορίες τῶν Λαών μας καί ξεναγώντας με στα άδυτα των Γερμανικὠν επιχειρήσεων που πλουτίζουν εδώ, στην Πατρίδα μου, από το αίμα μας ( η ΖΙΜΕΝΣ είναι το ελάχιστο που θέλω να δω)
Ως απόστρατος Ανώτατος Αξιωματικός, θα προσπαθήσω να εκμαιεύσω μιά άδεια από το Γ. Επιτελείο, να πάμε μιά βόλτα με ένα από τα υποβρύχια που μας πουλήσατε, παίρνοντας με το άλλο χέρι, αυτά που υποτίθεται πως μας...δανεί- σατε...!
Θα σας ταξιδεύσω σε δρόμους και το αεροδρόμιο που ἐφτιαξαν ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ Εταιρείες κατατρώγοντας τα χρήματα που, υποτίθεται, ἐβαλε η Ευρώπη, τα οποία εσείς εκμεταλλεύεστε και τα οποία, ΟΥΔΕΝ έσοδο προσφέρουν στην Πατρίδα μου.
Παραλλήλως, θα μου επιτρέψετε να σας διαβάσω κάποιες σελίδες από την σύγχρονη Ιστορία (διότι ΜΟΝΟΝ στην σύγχρονη Ιστορία εμφανίζεται και ο Λαός σας και, διστυχώς, μόνον με ΜΑΥΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ), όπου θα διαπιστώσετε πως σ’ αυτόν τον τόπο, πρέπει να ἐλθετε, αν όχι με το κεφάλι σκυφτό, τουλάχιστον με ΣΕΒΑΣΜΟ.
Βεβαίως, δέχομαι πως μέσα σας, ίσως υπάρχει μιά λανθάνουσα πίκρα για αυτό που πάθανε οι πρόγονοί σας. Ο ομόφυλός σας, μάλιστα, ο Χίτλερ, ἐπλεξε το εγκώμιο του Λαού μου.
Και θα σας απευθύνω κάποια «ρητορικά» ερωτήματα (για τα οποία, βεβαίως, δεν περιμένω απαντήσεις).
«Ξέρετε πόσες μπυραρίες θα αποκτήση ακόμα η Γερμανία, αν μας επιστρέψη την κλεμμένη μας κληρονομιά που την «φιλοξενεί» (ΜΕ ΤΟ ΑΖΗΜΙΩΤΟ) στα Μουσεία της; Κάθε Μουσείο που θα άδειαζε και μιά μπυραρία...!»
« Πόσα χρήματα θα μας δίνατε αν πληρώνατε ένα μόνον «λεπτό» για κάθε Ελλη- νική λέξη που χρησιμοποιείτε;»
« Πόσα χρήματα θα έπρεπε να μας δώσετε προκειμένου να εξωφλήσετε τα ὀσα ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΩΣ» μας χρωστάτε, από δάνεια, καταστροφές πλουτοπαραγω- γικών μας πηγών, δολοφονίες αμάχων και λοιπές συνέπειες της «ευγενικής» σας προσπαθείας να μας θέσετε κάτω από την Μπότα σας;
Βεβαίως, δεν ξεχνώ και τα όσα ΥΠΟΥΛΑ και ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ έλεγαν και οι ἀλλοι όμοραπεζοί σας (σήμερα) Ευρωπαίοι, όταν το αίμα του Λαού μας τους κέντρο- πιασε και τους ΕΣΩΣΕ όταν προσπαθήσατε (και σε μεγάλο βαθμό το κατορθώ- σατε) να τους καταξευτελίσετε κατά την διάρκεια της «πολιτιστικής» σας εκστρατείας εναντιον όλων μας, που ξέσπασε στα τέλη της δεκαετίας του 1930.
Τελικώς είστε όλοι ίδιοι. Αν δεν ταιριάζατε δεν θα «συμπεθεριάζατε».
Έχετε υπ’ όψη σας, πως έχομε συνειδητοποιήσει, πως το «σαραβαλάκι» που λέγεται Ελλάς, τρέχει στην «Λεωφόρο του Ευρώ» που οδηγεί με ΜΑΘΗΜΑ ΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ στον γκρεμό, στην υποδούλωσή μας.
Δίπλα μας, υπάρχει ο δύσκολος και γεμάτος εμπόδια χωματόδρομος που λέγε- ται «Οδός δραχμής», από τον οποίο, όμως, με σκληρή προσπάθεια, με δυσκολίες και με αγώνα, θα βγούμε κάποτε, αφεντικά του τόπου μας και θα ξανάλεγα- λουργήσωμε.
Διότι, πέραν των άλλων, έχομε και έναν σύμμαχο τον οποίο εσείς, όχι μόνον δεν τον αποδέχεστε αλλά και τον έχετε θέσει υπό διωγμό.
Και εννοώ την Ορθοδοξία, η οποία , όπως και η Ελλάς, «όσο διώκεται τόσο θριαμβεύει» και η οποία, σας τρομάζει διότι το «Ορθόδοξο Τόξο» το τρέμετε...!
Η απόφασή μας θα ειναι, τελικώς, η σωστή.
Τότε, θα μείνετε ἀνεργοι (μόνον με τις «πενιχρές συντάξεις» των Τραπεζών που σας έστειλαν μαζί με τον Παπαδήμο) ή θα πάρςτς μετάθεση γιά άλλη Χώρα-Θύμα και αν θέλετε, παίρνετε μαζί σας και όσους εκ των υπαλλήλων σας που σήμερα παριστάνουν τους «κυβερνήτες» μας, προφθάσουν να φύγουν.
Και μία διαπίστωση.
Μάλλον, στα πρόσωπό σας, επέλεξε η αφεντικίνα σας, κάποια «αναλώσιμα» άτομα, που ΕΧΟΥΝ ΠΛΗΡΗ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ.
Και τώρα, κάποια ερωτήματα, όχι πλέον ρητορικά, αλλά ουσιαστικά.
Τι ξέρετε για τον λαό που προτίθεστε να «κουμαντάρετε;»
Έχετε μελετήσει την Ιστορία του;
Γνωρίζετε τις ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ αντιδράσεις του;
Τέλος, τηρώντας τις παραδόσεις του Ιστορικού τόπου από τον οποίο κάταγομαι, της Μάνης, στην οποία τα ύπουλα κτυπήματα ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ, θα ακολουθήσω τους κανόνες του Μανιάτικου «δικιωμού», δηλαδή της διαδικασίας άποδόσεως ΔΙΚΑΙΟΥ και ο οποίος ακολουθείται όταν κάποιος πρέπει να «κτυπή- ση» έναν εχθρό του, προκειμένου νά δικαιώση το αδίκως χυμένο αίμα κάποιων δικών του.
Ο επίδοξος «δικιωτής», προειδοποιεί τον εχθρό του και ενώπιον άλλων, του δί- νει μιά σφαῖρα του και ζητά μιά δικιά του, λέγοντας του έτσι «από δω και μπρος, πρόσεχε. Ή σε κτυπώ, ή με κτυπάς».
Δεχθείτε λοιπόν την επιστολή μου αυτή, ως υποκατάστατο της«σφαίρας» μου (βλέπετε, απαγορεύεται η κατοχή και η διακίνηση πυρομαχικών καί δεν είμαι πα- ράνομος μετανάστης για να μου επιτρέπει ο «Υπ. Προστασίας των..παρανόμων να έχω καλάσνικοφ...!).
Ίσως, αυτός που σας απευθύνει την επιστολή-«σφαίρα» αυτή και ευρίσκε ται ακόμα υπό έλεγχο, χάσει την υπομονή του και, σαν ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ Έλληνας που είναι, βγεί εκτός ορίων. (και να είστε βέβαιοι, πως δεν είμαι ο μόνος που σκέπτε- ται ἐτσι)
Τότε, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΑ.
Και για να μη μπορείτε να μιλήσετε για δόλιο και ύπουλο κτύπημα (αν ξέ- ρατε έστω και λίγο τους Έλληνες και τον Μανιάτικο ΔΙΚΙΩΜΟ δεν θα τολμούσατε να σκεφθείτε κάτι τέτοιο) αν εἰσασταν ΚΑΙ εσείς «εὐπατρίδες» (με την σωστἠ έν- νοια του όρου, ὂχι την «λιμπροντορίστικη»), θα ΣΑΣ ΚΑΛΟΥΣΑ ΣΕ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ .
Καλά θα κάνετε ( Το ΚΑΛΟ σας θέλω) να τα μαζέψετε, μαζί με τα ένοπλα μαντρόσκυλα που κουβαλήσατε μαζί σας (που μας κάνουν για... «ορεκτικό») και να φύγετε...!
Ὀταν «συναντηθοῦμε» (διότι θά γίνη σε κάποια στιγμή), απέναντί μου θα έχω ΟΛΟΥΣ τους «ηγέτες» συμπατριώτες σας, τους ποδηγέτες του δύσμοιρου, ΠΤΩΧΕΥΜΕΝΟΥ λαού σας, τους ύπουλους αιματοκυλιστές του κόσμου που τόλ- μησαν να γράψουν τόσα και τόσα υβριστικά για τους Έλληνες, χωρίς να επιτρέ- πω να πάρει την θέση σας κάποιος εκπρόσωπός σας.
ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΕΙΣΤΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ, ως εκπρόσωποι των ΑΓΝΩΜΟΝΩΝ λα- μογιών που παριστάνουν τα «αφεντικά» της Γερμανίας αλλά και της Ευρώπης,, ενώ δεν είναι παρά δικτάτορες μιας χώρας που την κατάντησαν «πτωχευμένο γίγαντα με..πήλινα πόδια»..
Και μη σας περνά από το μυαλό πως μπορείτε εσείς, οι τυχάρπαστοι δια- πλεκόμενοι να γίνετε «δυνάστες.«Των Ελλήνων, ἐστω και με την βοήθεια των δύσμοιρων (διότι τους αναμένει ΣΚΛΗΡΗ ΜΟΙΡΑ στην Ελλάδα) λεγεωναρίων που φέρατε ως «Ευρωχωροφυλακή» με τις ευλογίες κάποιου υπαλλήλων σας που φροντίσατε να μας...«φυτέψετε»ως.. «υπουργούς» μας, και οι οποίοι, είναι για λύπηση διότι, όπως είπαμε, τους περιμένουν «εκπλήξεις»....!
Είστε, απλώς, τα αφεντικά, ΜΟΝΟΝ αυτών που, παριστάνοντας τους «Ἐλληνες»(;;) ηγέτες, που σας κάλεσαν να τους διοικείτε και οι οποίοι, αν αλη- θεύη το 1/10 των όσων ΑΠΕΚΑΛΥΦΘΗΣΑΝ, είναι ανάξιοι, όχι να δεχτούν την σφαίρα μου αλλά ούτε καν το...φτύσιμό μου...!
Δεν είμαι εκδικητικός, αλλά δεν τολμώ νά σκεφθώ,( αν δεν αντιδράσω ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ), τι θα απολογηθώ κάποτε στα δυό αδέλφια του Πατέρα μου πού έφυγαν ἀπό τήν Μάνη καί σκοτώθηκαν για την Μακεδονία μας, στον Δ. Κοκκινάκη τόν σύντροφο τοῦ Βελενστινλή ἠ στόν, συγγενή μου επίσης, Κων/τίνο Κοκκινάκη (εἰμαστε της ιδίας ρίζας, όπως και με τους Κοκκινάκηδες της Ρωσίας), ο οποίος εξέδιδε τον «Λόγιο Ερμή»(πληροφορίες πάρτε από τούς φίλους σας τους Αυστριακούς) ο οποίος, την περίοδο του 1821, ἒγραψε (και μελλοποίησε) το :
«ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ Ο ΤΡΑΧΗΛΟΣ ΖΥΓΟΝ ΔΕΝ ΥΠΟΦΕΡΕΙ»
Μη το ξεχνάτε, ειδικώς αυτό το τελευταίο.
Σας το επισημαίνω, εντελώς καλόπιστα
Δημήτριος Ν. Κοκκινάκης
Ταξίαρχος Π.Α. (ΣΜΑ) ἐ.ἀ.
ΥΓ. Η πρόσκλησή μου για «ξενάγηση» Ισχύει και μετἀ έρχονται τα «κανονι - κά κεράσματα»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.png)
Αναρτήσεις
