Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Τι έκανες Μακάριε στις Σεϋχέλλες; Τα “ξεχασμένα έγγραφα” επαναφέρουν στη μνήμη μας τις αμαρτωλές, μυστικές διαβουλεύσεις Μακαρίου-Τορναρίτη στις Σεϋχέλλες.

Τα αποκαλυφθέντα έγγραφα επαληθεύουν τον ύπουλο ρόλο τον οποίο ο Μακάριος διαδραμάτισε στην εθνική υπόθεση! Ένα ύπουλο ρόλο τον οποίο μετά, με επιτήδεια προπαγάνδα, κατάφερε,  βγάζοντας την ουρά του απ΄έξω,να φορτώσει αποκλειστικά στον κατά τ΄άλλα συνεργό του, κουφό πολιτικό, φυγόστρατο και μέγα εθνοπροδότη, επίσης επονομαζόμενο και εθνάρχη, που φέρει το τουρκογενές όνομα Καραμαν-(Α)λής (Κωνσταντίνος).
Ως γνωστό,  μετά τις κρυφές συνομιλίες, τις οποίες ο «μέγα εθνάρχης» Μακάριος είχε με τον μασώνο Τορναρίτη στις Σεϋχέλλες, ως ένας  ξεδιάντροπος  επίορκος,  εγκατέλειψε το στόχο της Ένωσης, στον οποίο έδωσε τον γνωστό όρκο στην εκκλησία της Φανερωμένης και έφερε στο προσκήνιο θέμα ανεξαρτησίας. Αμέσως μετά τον ηρωικό θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου,  ο Μακάριος άρχισε να μεμψιμοιρεί για αχρείαστες θυσίες και άρχισε να αναπτύσσει στους συνεξόριστούς του την ιδέα της ανεξαρτησίας. Μίαν ανεξαρτησία στην οποία αυτός ονειρευόταν να δοξασθεί ως δήθεν εθνάρχης . Και όντως με τις  ευλογίες του ΑΚΕΛ, του βρώμικου κεφαλαίου και συνεπικουρούμενος από τους μανδαρίνους του ζυριχικού κράτους διέπρεψε ως ψευδεπίγραφος τέτοιος! Χέρι  με χέρι με τον κάθε λογής τριτοκοσμικό «ηγέτη» : τον Χαϊλέ Σελασιέ, το Νεχρού, το Νάσερ, τον Τίτο. Και κατάφερε να εκλέγεται με το ζηλευτό από κάθε δικτατορίσκο ποσοστό του 96%. Σε μια εποχή,  που την έζησαν οι παππούδες μας,  όπου όλα τα σκιάζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Όπου γιαουρτωνόταν ο ανθυποψήφιος του, όπου δολοφονούνταν αγωνιστές μέρα μεσημέρι παρουσία εκατοντάδων μαρτύρων αλλά χωρίς να ιδρώσει το αυτί της εξουσίας, ούτε καν μια έρευνα από τον συνένοχό του υπερυπουργό Γιωρκάτζη, ο οποίος αργότερα επληρώθη με τα ίδια «επίχειρα»! Όπου ο κάθε αντιφρονών ετύγχανε “ιδιαίτερης περιποίησης” στην Πύλη Πάφου! Όπου ετέθησαν οι βάσεις του εκφυλισμού, του εκμαυλισμού και διαφθοράς! Τα βλαστάρια του Μακαριακού παρακράτους κυβέρνησαν έκτοτε τον τόπο και τον οδήγησαν  από το έπος στην παρακμή! Τα όσα κοινωνικά και πολιτικά έκτροπα  βιώνουμε μέχρι σήμερα, είναι απότοκο της τότε εποχής!
Όλα αυτά έφεραν τον διχασμό και τον εμφύλιο σπαραγμό με αποκορύφωμα το απονενοημένο πραξικόπημα ως σχεδιασμένο προπομπό της τουρκικής εισβολής!
Και όσοι μωροί αποτολμήσουν να πουν ότι η ανεξάρτητη Κύπρος βιώνει καλύτερους οικονομικούς δείκτες από την Ελλάδα και ότι αν ήταν ενωμένη τώρα θα δεινοπαθούσε μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα, θα αντιτάξουμε τούτο: ότι Ελλάδα και Κύπρος θα έφτιαχναν έναν Ελληνισμό θωρακισμένο με σύνορα από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή! Ένα κράτος διεκδικητικό ,  και όχι  ψωμοζήτουλα της περιοχής! Μια περιφερειακή  μικρή υπερδύναμη που θα ανταγωνιζόταν το Ισραήλ και θα είχε την Τουρκία στη γωνιά!  Και ας μην μας διαφεύγει το γεγονός ότι την Ελλάδα από περήφανη χώρα σε ψωμοζήτουλα την κατήντησαν οι περίφημοι δημοκράτορες της μεταπολίτευσης και του εκσυγχρονισμού, οι ειρηνολάγνοι του δόγματος  του καρπαζοεισπράκτορα, το οποίο συνηθίζεται να αποκαλείται δόγμα  της  (τάχα) ” μικρής πλην εντίμου Ελλάδος” ! Αυτοί οι ειρηνολάγνοι οι οποίοι καταρήμαξαν τα δημόσια ταμία και αύξησαν την περιουσία τους με επαύλεις στο Κολωνάκι και στο εξωτερικό! Ναι, τη μίζερη Ελλάδα τη δημιούργησαν οι ομόσταυλοι αυτών των  κωλοκυπρίων, που σήμερα τη χλευάζουν!
Για όλο το παρασκήνιο των Σεϋχελών μπορεί να ανατρέξει κανείς  στο βιβλίο του συνεξόριστου του Μακαρίου, Παπασταύρου Παπαγαθαγγέλου: “Η Μαρτυρία μου”  σελ. 425 και επόμενες αλλά και στο προ διετίας εκδοθέν βιβλίο του Άντη Ροδίτη: « Δέκα χιλιάδες Μέλλισσες». Απόσπασμα από το βιβλίο του Άντη Ροδίτη αναρτήσαμε παλαιότερα http://antistasi.org/?p=12437 και αναρτούμε ξανά μετά το επίκαιρο, σχετικό δημοσίευμα της Φανούλας Αργυρού.
Ονήσιλος  Κρατερός
ΚΕΑ
Τα «ξεχασμένα» έγγραφα
ΤΗΣ ΦΑΝΟΥΛΑΣ ΑΡΓΥΡΟΥ
Στη δημοσιότητα έδωσε το Φόρεϊν Όφις αρχεία που τηρούνταν στις αποικίες
Πώς αντέδρασε ο Μακάριος από τις Σεϊχέλλες στις προτάσεις Ράτκλιφ, γιατί στάλθηκε εκεί ο Κρίτων Τορναρίτης και πώς οι Άγγλοι παρακολουθούσαν τις αξιώσεις για ένωση με την Ελλάδα και τις αντίστοιχες τουρκικές κινήσεις

Τα έγγραφα αυτά, πρέπει να τονιστεί, είναι εντελώς ξεχωριστά απ’ όλα τα υπόλοιπα που ανήκουν σε Υπουργεία του Λονδίνου και αποδεσμεύονται κατά τακτά διαστήματα κατά τη διάρκεια του κάθε χρόνου. Είναι έγγραφα που διατηρούσαν οι πρώην αποικιακές κυβερνήσεις στις κατά τόπους αποικίες. Μεταφέρθηκαν στο Λονδίνο απ’ όλες τις αποικίες το 1963 και κρατούνταν μυστικά σε αρχεία του Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας και Υπ. Άμυνας στο Hayes και αργότερα τη δεκαετία του 1990 μεταφέρθηκαν σε άλλο αρχείο στο Hanslope Park. Η διάσωσή τους οφείλεται στη δίκη που ξεκίνησαν εναντίον της Βρετανίας για αποζημιώσεις ζώντες Κενυάτες, πρώην Μάου Μάου που βασανίστηκαν από τους Βρετανούς αποικιοκράτες.
Όταν το Δικαστήριο ζήτησε από το Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας (Φόρεϊν Όφις) να παρουσιάσει τα όποια έγγραφα είχε για τη δεκαετία του 1950, αρνήθηκε την ύπαρξή τους. Όμως, οι έρευνες απέδωσαν και αποκαλύφθηκε ότι όντως υπάρχουν μάλιστα κατά χιλιάδες. Η απόκρυψη της ύπαρξης των εγγράφων αυτών προσέβαλε την αξιοπιστία του Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας, με αποτέλεσμα ο Υφυπουργός για Αφρικανικές Υποθέσεις να διατάξει έρευνα για το όλο θέμα, διορίζοντας τους Professor Tony Badger, Paul Mellon Professor of American history and Master of Clare College από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, να επιβλέψουν τη μετάβαση των εγγράφων και την αποδέσμευσή τους.
Αν δεν ήταν για τη δίκη των Κενυατών τα έγγραφα αυτά τελικά θα καταστρέφονταν, σύμφωνα με τις αποφάσεις της ομάδας που τα επέβλεπε, και που τώρα βρίσκεται στο μικροσκόπιο της έρευνας για την αμέλειά της, με τη δικαιολογία ότι καμία χώρα προέλευσης δεν ενδιαφέρθηκε γι΄αυτά τα «migrated archives», όπως τα ονόμασαν. (Πηγή για τα αποικιακά έγγραφα – Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας).

«Κρυμμένη» κυπριακή ιστορία

Η ολοκλήρωση των αποδεσμεύσεων, που αφορούν όχι μόνο την Κύπρο, ξεκίνησε σήμερα (18.4.2012) και θα ολοκληρωθεί τον Νοέμβριο του 2013. Η πρώτη δόση περιλαμβάνει, όσον αφορά την Κύπρο, έγγραφα από το 1912 μέχρι το 1939, με εξαίρεση τους δύο φακέλους που καλύπτουν την εξορία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στις Σεϊχέλλες. Σύμφωνα με τις δηλώσεις των υπευθύνων του Αρχείου, η δεύτερη δόση των αποδεσμεύσεων όσον αφορά την Κύπρο θα περιλαμβάνει συγκεκριμένα την περίοδο της ΕΟΚΑ, τις αστυνομικές κτηνωδίες «Police brutality», όπως επιγραμματικά μας λέχθηκε από τον υπεύθυνο επιτηρητή των εγγράφων, έναντι των συλληφθέντων, τη μεταφορά τους στις φυλακές στη Βρετανία, την εκπαίδευση στη Βρετανία αστυνομικών στις Φυλακές Κύπρου, πληροφοριοδότες και άλλα.
Σημειώνεται όμως και παρ’ όλον ότι λέχθηκε ότι μόνο το 1% των εγγράφων είναι που παραμένει δεσμευμένο σύμφωνα και με τις οδηγίες του Φόρειν Όφις, που επιδιώκει πλήρη διαφάνεια, παρατηρήσαμε ότι στα έγγραφα για την Κύπρο: Αναφορές για το Κίνημα για την Ένωση παραμένουν κλειστές για 121 χρόνια (αποδέσμευση 2041), Φάκελος για τον Κομμουνισμό στην Κύπρο παραμένει κλειστός για 121 χρόνια (αποδέσμευση 2042), Ο φάκελος για την εξορία Νικόδημου Μυλωνά, έφθασε στο Αρχείο αλλά διατηρείται προς το παρόν κλειστός.
Η εξορία του Μακαρίου σε ποιητική απόδοση
Με τα έγγραφα αυτά διασταυρώνεται πλήρως η πληροφορία που μας δόθηκε από προηγούμενα αποδεσμευμένα έγγραφα του Γραφείου Αποικιών, ότι το Λονδίνο σχεδίαζε την εξορία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και άλλων στις Σεϊχέλλες, από τον Σεπτέμβριο του 1955. Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι οι Προτάσεις Χάρτιγκ ήταν μόνο για το θεαθήναι. (Σημ. Αναφορά στο βιβλίο «Conspiracy or Blunder?» Φ.Α. έκδοση 2000 Λευκωσία). Με ποιητικό τηλεγράφημα ημερ. 8 Μαρτίου 1956 απάντησε ο κυβερνήτης των Σεϊχελλών προς τον Υπ. Εξωτερικών στο Λονδίνο, για την απόφασή του να στεγάσει τους εξόριστους στο Σαν Σουσί και όχι σε ένα σπίτι με την ονομασία «La Bastille» (στα γαλλικά φυλακή) για να μη λεχθεί ότι έβαλαν τον Αρχιεπίσκοπο σε… φυλακή! «Well in Sans Souci so let it be/ Thus denying opposition opportunity/ Of stating Archbishop ne peut pas rester tranquille/ In a house with the name of La Bastille».
Αποστολή Κρ. Τορναρίτη και D. L. Pearson στις Σεϊχέλλες
Με τα πρακτικά των συναντήσεων που είχαν οι Κρ. Τορναρίτης (Εισαγγελέας τότε της αποικιοκρατίας) και Ντ. Πίερσον (Γραμματέας του λόρδου Ράτκλιφ) με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ως απεσταλμένοι του Λονδίνου για να εξασφαλίσουν τις θέσεις του για τις προτάσεις Ράτκλιφ, αποκαλύπτεται ότι: Όταν του έδωσαν αντίγραφο της ελληνικής μετάφρασης των Προτάσεων Ράτκλιφ, ο Αρχιεπίσκοπος (στην παρουσία του Μητροπολίτη Κερύνειας) τους είπε ότι ήδη του είχαν δώσει το αγγλικό κείμενο την προηγουμένη και έβρισκε ότι ο λόρδος Ράτκλιφ ήταν ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος και οι προτάσεις καθαρές και σαφείς.
Οι απεσταλμένοι είχαν εντολή να τον δουν μόνο του (δίχως την παρουσία των υπολοίπων εξορίστων) και να αποσπάσουν δεσμευτική δήλωσή του ότι τον ικανοποιούσαν οι συνταγματικές προτάσεις Ράτκλιφ, όμως ο Μακάριος τους είπε ότι δεν μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο ενόσω βρισκόταν στις Σεϊχέλλες. Θα ερμηνευόταν ως να την έκανε κάτω από πίεση, αλλά θα προέβαινε σε δήλωση, αφού θα τερματιζόταν η εξορία του. Η εντύπωση των απεσταλμένων ήταν ότι ο Μακάριος φοβόταν την αντίδραση του ελληνικού Τύπου.
Τελικά, σε συνάντηση που είχε μόνος του με τον Κρ. Τορναρίτη, ο Αρχιεπίσκοπος του είπε ότι η κατάσταση στην Κύπρο τον στενοχωρούσε πολύ και αν του διδόταν η ευκαιρία θα χρησιμοποιούσε όλη του την επιρροή να την τερματίσει. Η μέθοδος θα έπρεπε να αφεθεί στο χέρι του. Μια απλή καταδίκη της βίας θα αποτύγχανε λόγω του πατριωτικού αισθήματος των τρομοκρατών. Θα ξεκινούσε λοιπόν με έκκληση κάτω από τους κατάλληλους όρους και αν αποτύγχανε θα συνέχιζε με άλλα μέτρα στη διάθεσή του.
Η εντύπωση που πήρε ο Τορναρίτης ήταν ότι ο Μακάριος ήθελε να τερματιστεί η βία στην Κύπρο, ανεξάρτητα από το αν έφθανε σε λύση ή όχι, αλλά ήθελε πρώτα να δει το αποτέλεσμα της ελληνικής προσφυγής στα Ηνωμένα Έθνη και δεύτερον να μετρήσει τον παλμό του λαού στην Κύπρο. Τα πρακτικά λένε, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των απεσταλμένων, ότι ο Μακάριος δεν έβλεπε με καλό μάτι την ελληνική ανάμιξη στο Κυπριακό και κάπως δεν συμφωνούσε με τον Μητροπολίτη Κερύνειας και τον Πολύκαρπο Ιωαννίδη. Πίστευε ότι κανένας Ελληνοκύπριος δεν θα τολμούσε να διαπραγματευτεί εν τη απουσία του, όμως φοβόταν ότι τα πράγματα θα ξέφευγαν του ελέγχου αν συνεχιζόταν η βία… Υποσχόταν να έκανε ό,τι μπορούσε έτσι και τερματιζόταν η εξορία.
Οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες βολιδοσκόπησαν το 1956 και την πιθανότητα απόπειρας απομάκρυνσης του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου από τις Σεϊχέλλες, αλλά αποφάνθηκαν ότι μια τέτοια μυστική απόπειρα ήταν αδύνατον για τις ελληνικές δυνάμεις.

Οι αναφορές στις αξιώσεις για ένωση με Ελλάδα και Τουρκία
ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑΝ ΣΤΕΝΑ ΤΙΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΩΝ

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι τα έγγραφα αναφέρονται σε διαχρονικές δυναμικές απαιτήσεις του κυπριακού Ελληνισμού για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Αστυνομική έκθεση αναφέρει ότι το βράδυ της 3ης Νοεμβρίου 1920, σε συγκέντρωση των κατοίκων της Μόρφου στην Εκκλησία του Αγίου Μάμαντος, μίλησε ο δικηγόρος κ. Τομαρίδης για την ίδρυση Εθνικής Συνέλευσης για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ορισμένα έγγραφα στον φάκελο αυτό παραμένουν δεσμευμένα για 121 χρόνια, δηλαδή θα αποδεσμευθούν το 2041!
Στις 4 Νοεμβρίου 1920 ο αρχηγός της Αστυνομίας Λευκωσίας, ενόψει των παγκύπριων συγκεντρώσεων για ΄Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα, έδωσε οδηγίες όπως μη εμποδιστούν αλλά σε καθεμίαν από αυτές να παρευρίσκεται έμπιστος αστυνομικός με απλή περιβολή, για να κάνει αναφορά ως το ποιοι παρευρίσκονταν, τη συμπεριφορά τους έναντι της κυβέρνησης κτλ.
Στις 10 και 23 Οκτωβρίου 1921 διεξήχθη Δημοψήφισμα στη Λευκωσία, για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Στα έγγραφα υπάρχουν μεταφρασμένες στα αγγλικά οι ομιλίες που έγιναν και αρκετές υπογραφές. Υπάρχει ψήφισμα της Εθνικής των Κυπρίων Συνελεύσεως, που υπέγραψε ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κύριλλος ημερ. 10 Οκτωβρίου 1921 και είχε αποφασίσει, «Να κηρύττει διά πολλαστήν φοράν ενώπιον Θεού και ανθρώπων ότι η αξίωσις του Κυπριακού λαού είναι μία, μόνη και αναλλοίωτος, η Ένωσις της Κύπρου μετά της Μητρός Ελλάδος… Καταδικάζει και καταλύει εν τη συνειδήσει αυτού το Νομοθετικόν της Κύπρου Συμβούλιον ανάξιον του Ελληνικού Κυπριακού Λαού, Αποφασίζει όπως ο Ελληνικός Λαός μη υποβάλη υποψηφιότητας και όπως απόσχη των Βουλευτικών εκλογών».
Στη συνέχεια ο Αρχιεπίσκοπος Κύριλλος έστειλε το Ψήφισμα στην αποικιακή διοίκηση. Η πολιτική συγκέντρωση έλαβε χώρα στο Θέατρο Παπαδοπούλου στις 23 Οκτωβρίου 1921 και παρευρέθηκαν 110 άτομα και οι Μητροπολίτες Πάφου, Κιτίου και Κερύνειας, και όλα τα πέριξ καταστήματα ήσαν γεμάτα από κόσμο. Σημειώνεται ότι ο τότε Υπουργός Αποικιών ήταν ο Γουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος ενημερωνόταν με κάθε λεπτομέρεια για το κίνημα για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Εν τω μεταξύ, αναφορές του Αστυνομικού Διοικητή Λευκωσίας Οκτωβρίου 1922, επισημαίνουν ότι επώνυμοι Τουρκοκύπριοι απ’ όλες τις πόλεις παρευρέθηκαν σε συνεδρία, όπου συζητήθηκε η πιθανότητα ένωσης της Κύπρου με την Τουρκία. Σχετικά τα αναδημοσιεύματα στον τοπικό Τύπο από βρετανικά, ενδεικτικά της «Μάντσεστερ Γκάρτιαν», που ούτε λίγο ούτε πολύ αναφέρονταν σε πιθανή αποχώρηση της βρετανικής κυβέρνησης από την Κύπρο.
http://www.sigmalive.com/

ΣΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ! Η μεγάλη προδοσία! Αφιερωμένο στο ΑΚΕΛ

Συγγραφέας:
Ροδίτης  Άντης
Όπως ανάμεσα στα παιδιά τους οι γονιοί αγαπούν, αν τύχει κι έχουν, περισσότερο από τ’ άλλα το σακάτικο, έτσι κι η Αριστερά της Κύπρου αγαπά πάνω απ’ όλα το σύνθημά της: «Εμείς δεν κάναμε ποτέ κακό στην Κύπρο»! Μ’ αυτό θέλουν να πουν στον κόσμο ότι είναι οι ενωτικοί και ο ελληνικός στρατός οι αποκλειστικοί ένοχοι για το κατάντημα να βρίσκεται σήμερα η Κύπρος άγρια δαγκωμένη στο στόμα του λύκου, του Γκρίζου Λύκου.
Ότι δεν φαίνεται να θριαμβεύει πάντοτε η Δικαιοσύνη θα μπορούσε κανείς να το εννοήσει ως μέρος του σχεδίου «ελευθερία» που διέπει την ύπαρξη του κόσμου. Μια μέρα, πάντως, ίσως πιο σύντομα απ’ ό,τι φαντάζεται η Αριστερά, όσο κι αν όλο και περισσότερο σπανίζουν οι πνευματικοί άνθρωποι-ηγέτες που θα επιτάχυναν τη διαδικασία, θα φτάσουμε όλοι στα ορθά συμπεράσματα και θα φανεί ξεκάθαρα τόσο η αληθινή της ταυτότητα, όσο και το μέγεθος της ευθύνης της.
Αφήνοντας πίσω τη μη συμμετοχή της στον αντιαποικιακό-ενωτικό Αγώνα του ’55-’59 κι αφήνοντας πίσω το γεγονός ότι διέβαλε και συκοφάντησε όσο μπορούσε την Ένωση και την Ελλάδα ενόσω διεξαγόταν εκείνος ο Αγώνας, πράγματα που δεν έβλαψαν καίρια τότε, γιατί ο λαός την απομόνωσε και την εξουδετέρωσε, η δράση της υπήρξε αποφασιστικά καταστροφική στα πρώτα χρόνια μετά τον Αγώνα. Μέχρι τα τέλη Αυγούστου του 1964, ένας αντικειμενικός παρατηρητής, που θα είχε τις βασικές πληροφορίες στη διάθεσή του, θα μπορούσε, σχεδόν με βεβαιότητα να συμπεράνει, ότι το μέλλον προδιέγραφε μια τουρκική μάλλον, παρά ελληνική Κύπρο. Ναι μεν τότε, με την άδεια και την προτροπή των Αμερικανών, είχε επιτελεσθεί αρχικά η ντε φάκτο Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα (είχε μεταφερθεί στην Κύπρο μια ελληνική μεραρχία δύναμης πυρός Σώματος Στρατού), τα πράγματα, όμως, έμελλε να εξελιχθούν εντελώς ανάποδα. Όταν οι συνομιλίες για παροχή ανταλλαγμάτων στους Τούρκους, προκειμένου να επικυρωθεί και επισήμως η Ένωση απέτυχαν, αδημονώντας πια οι Αμερικανοί και σφόδρα ανησυχούντες για την πιθανότητα να μετατραπεί όντως η Κύπρος σε Κούβα της Μεσογείου, είπαν τη μεγάλη κουβέντα, την κουβέντα που έκαμε τους Εγγλέζους να ξινίσουν τα μούτρα τους1, την κουβέντα που κυριολεκτικά ακύρωνε τις τουρκικές και τις αγγλικές εγγυήσεις και τα επεμβατικά τους δικαιώματα εις τον αιώνα τον άπαντα, την κουβέντα που θα μπορούσε να οδηγήσει στη δικαίωση εθνικών αγώνων και μαρτυρίων και ονείρων αιώνων, την κουβέντα, ακόμα, που θα απαγόρευε και τις σημερινές απαιτήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο: Κηρύξετε την Ένωση τώρα, είπαν, ολόκληρης της Κύπρου με την Ελλάδα, με μόνο όρο να υποσχεθείτε ότι θα συνομιλήσετε με τους Τούρκους για κάποια ανταλλάγματα μετά². ΜΕΤΑ. Δεν πρόκειται τώρα να αναλύσουμε τη σημασία αυτού του «μετά». Ο κάθε νουνεχής Έλληνας, πολιτικά σκεπτόμενος άνθρωπος, μπορεί μόνος του να φαντασθεί τη σημασία και τις προεκτάσεις του. Εδώ, απλώς, θυμίζουμε και την επιστολήτου Προέδρου των ΗΠΑ Τζόνσον, της 5ης Ιουνίου 1964³, η οποία απαγόρευε ρητά στην Τουρκία να επέμβει στην Κύπρο χρησιμοποιώντας αμερικανική στρατιωτική βοήθεια που της δόθηκε για άλλους σκοπούς, με στόχο να διχοτομήσει την Κύπρο. Κι αυτό όχι βέβαια για τα δικά μας γλυκά μάτια, αλλά επειδή έτσι εξυπηρετείτο, τότε, η αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Ας αφήσουμε, στο σημείο αυτό, για λίγο το 1964 κι ας πάμε μια δεκαετία αργότερα, στον Σεπτέμβριο του 1974, στο ξενοδοχείο Dome (ιδιοκτησίας της οικογένειας Κατσελλή), στην τουρκοκρατούμενη Κερύνεια, όπου είχαν εγκλωβιστεί αρκετοί Έλληνες κάτοικοί της. Εκεί έφτασε σε κάποια στιγμή ένα αμερικανικό συνεργείο ειδήσεων και ζήτησε να μιλήσει με τους εγκλωβισμένους. Εκείνοι επιτέθησαν με άγριες φωνές κατά των Αμερικανών δημοσιογράφων, εκτοξεύοντας τις γνωστές και κατά τα άλλα δίκαιες, βέβαια, κατηγορίες για την ευθύνη των Αμερικανών στην ντε φάκτο τουρκοποίηση της Κερύνειας και της μισής σχεδόν Κύπρου. Ανάμεσα στους παρόντες εγκλωβισμένους ήταν και ο δάσκαλος Σωτήρης Έλληνας, δεν ζει πια, αλλά διηγήθηκε την ιστορία στον επίσης Κερυνειώτη κουνιάδο του Γιώργο Σφογγαρά κι εκείνος σε μένα, ο οποίος άκουσε τον επικεφαλής Αμερικανό δημοσιογράφο να αποστομώνει με τις εξής δυο φράσεις τους αγανακτισμένους, φωνασκούντες Κερυνειώτες: “Why do you shout? You had your chances!” Τουτέστιν, γιατί διαμαρτύρεστε; Σε σας πρώτους δόθηκε η ευκαιρία να κάνετε ό,τι επετράπη στους Τούρκους να κάμουν σήμερα κι εσείς, τότε, δεν την εκμεταλλευτήκατε!
Εμείς οι Έλληνες της Κύπρου να εκμεταλλευτούμε τέτοια ευκαιρία; Αστεία πράματα. Εμείς, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία τουΜεγάλου μας Ηγέτη, Προέδρου, Αρχιεπισκόπου και Εθνάρχη Μακαρίου Γ΄, είχαμε ήδη αφήσει πίσω μας τον αγώνα της Ένωσης με την πτωχή και νατοϊκή Ελλάδα (δεν το ξέραμε άραγε το ’55-’59 ότι ανήκε στο ΝΑΤΟ;) κι είχαμε αναλάβει έναν περίπου παγκοσμίων διαστάσεων άλλον αγώνα, μεγάλο και αριστερό-προοδευτικό, μάλιστα, αγώνα ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΝΑΤΟ! Αρκεί κανείς να φυλλομετρήσει μερικές κυρίαρχες κυπριακές εφημερίδες της εποχής, όπως την ακελική Χαραυγή και τη δεξιά Ο Φιλελεύθερος, για να ζήσει αμέσως το πνεύμα που επικρατούσε. Η «Χ» ζητούσε επί καθημερινής βάσεως από την Ελλάδα να τα μαζεύει και να φεύγει από το ΝΑΤΟ το συντομότερο δυνατό (είχαμε τη Σοβιετική Ένωση να μας… στηρίζει!), ενώ ο δεξιός «Φ» διακήρυττε στεντορείως ότι ουδεμία ελληνική κυβέρνηση δικαιούται να υποδεικνύει στην Κύπρο τι πρέπει να πράξει! Σε λαϊκό, καθημερινό επίπεδο, καφενεία, σωματεία, χώρους εργασίας, κοινωνικές συνευρέσεις, η διαβολή και η συκοφαντία εις βάρος της Ελλάδος και του ελληνικού στρατού, της μεραρχίας, εκ μέρους της «Αριστεράς» κατά πρώτο λόγο, κυριολεκτικά οργίαζε. Εκτεινόταν από τον ερωτικό τομέα, πώς δηλαδή αυτοί οι απατεώνες οι Καλαμαράδες αποπλανούσαν με την όμορφη γλώσσα τους τις παρθένες Κυπριοπούλες μας, ως το πόσο αδύναμη οικονομικά ήταν η Ελλάς, που θα παρέσυρε μαζί της στην ιδία φτώχεια και την Κύπρο αν γινόταν η Ένωση, χώρια που οι υψηλόβαθμοι Κύπριοι δημόσιοι υπάλληλοι θα έχαναν τις θέσεις τους, αφού θα τους τις έπαιρναν, μόλις γινόταν η Ένωση, οι Καλαμαράδες! Όλ’ αυτά αντιμετωπίζονταν με πολύ σπάνιες έως ανύπαρκτες επίσημες κυβερνητικές δηλώσεις για την πραγματική αξία και σημασία της ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο. Αυτό που έγινε σε μία περίπτωση, δεν μπορώ να διαβεβαιώσω και για δεύτερη, ήταν ότι κάλεσε τους Έλληνες αξιωματικούς ο Μακάριος για να τους εξηγήσει πως εκείνος ήταν μαζί τους και γνώριζε καλά τη σημασία και την αξία της παρουσίας τους, κατά τον ίδιο τρόπο που στα συλλαλητήριά του διακήρυττε την πίστη του στην Ένωση, αλλά το συνήθως τεράστιο πλήθος από κάτω δεν έφερε ούτε μία ελληνική σημαία, ενώ στις ελάχιστες φορές που αναφερόταν η λέξη «Ένωση», εκδήλωνε την… κάθετη διαφωνία του ξελαρυγγιζόμενο ρυθμικά «Η Κύπρος – ανήκει – στον – λα – ό – της».
Μόλις πρόσφατα (30.8.2009) η αριστεροδεξιά ή δεξιοαριστερά κυπριακή εφημερίδα Καθημερινή (κατά το πρότυπο της αθηναϊκής, «που είναι μια δεξιά εφημερίδα», όπως λέει το Άρδην, «η οποία γράφεται κατά 80% από αριστερούς»), δημοσίευσε την έκπληξη ενός νεαρού αρθρογράφου της (δόκτορος, μάλιστα, της φιλοσοφίας, καθώς υπογράφει), για τογεγονός ότι οι Έλληνες στρατιώτες που έρχονταν ντυμένοι τουρίστες-επισκέπτες με πλοία για ν’ αποτελέσουν τη μεραρχία το1964, ήταν φορτωμένοι «λύσσα ενάντια στον Μακάριο», επειδή τον θεωρούσαν ως τον κύριο υπεύθυνο για τη μη πραγματοποίηση της Ένωσης και για το γεγονός ότι οι Κύπριοι που τους συνόδευαν ήθελαν γι’ αυτό να τους πετάξουν στη θάλασσα! Όταν απάντησα στον νεαρό δόκτορα ότι τότε υπήρχε άλλη τόση λύσσα εκ μέρους της Κύπρου κατά της Ελλάδος, της Ελλάδος της δημοκρατίας του Γ. Παπανδρέου, βεβαίως, κι όχι της Ελλάδος της χούντας, την οποία λύσσα ο Μακάριος γνώριζε πολύ καλά, την υποδαύλιζε, μάλιστα, μέσω των παρακοιμωμένων του και την άφηνε ν’ αναπτύσσεται και να ευδοκιμεί, η επιστολή μου δεν δημοσιεύτηκε. και όταν δοκίμασα να επικοινωνήσω με τον διευθυντή της εφημερίδας, όχι άγνωστό μου, αρνήθηκε να βγει στο τηλέφωνο. Η κυπριακή Καθημερινή υποστηρίζει τον πάση θυσία συμβιβασμό (για να τοπω έτσι) με την Τουρκία και τη συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους, αλλά όσον αφορά τις δικές μας ιστορικές αλήθειες προτιμά να τις κρύβει κάτω από το χαλί! Δεν δείχνει να πιστεύει ότι είναι ανάγκη να τις ξέρουμε. Κι αν ο σκοταδισμός έχει τόσο αναβαθμιστεί στις μέρες μας, ώστε να εκλαμβάνεται ως προϋπόθεση/συστατικό της ειρήνης, ο καθένας μπορεί να συμπεράνει για ποιας ποιότητας «ειρήνη» μιλούμε.
Όταν, λοιπόν, στις 19 Αυγούστου 1964 ο υπουργός Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας Σπύρος Κυπριανού, ευρισκόμενος στην Αθήνα, πληροφορήθηκε επισήμως ότι την επομένη θα πετούσε για την Κύπρο ο υπουργός Άμυνας της Ελλάδος, με σκοπό να ενημερώσει τον Πρόεδρο Μακάριο για την απόφαση της κυβέρνησης της Ελλάδος, της αντιπολίτευσης και του βασιλέως να κηρυχθεί μονομερώς η Ένωση Κύπρου-Ελλάδος, ενθουσιασμένος ο άνθρωπος πήρε τηλέφωνο τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο να του ανακοινώσει την ιστορική και μεγαλειώδη είδηση. Το ξύλο το γλίτωσε μόνο γιατί δεν περνούν τα σκαμπίλια μέσα από τα σύρματα. Ο Μακάριος τού έκλεισε αμέσως το τηλέφωνο και το ξανασήκωσε χωρίς καθυστέρηση. Πήρε τον μετέπειτα άλλο μεγάλο «αριστερό» και χαρισματικό ηγέτη, τον υιό του πρωθυπουργού, τον ομοϊδεάτη του Ανδρέα Παπανδρέου, επίσης οπαδό των Αδεσμεύτων και επίσης «τρανό πολεμιστή» κατά του ΝΑΤΟ και του εξήγησε πως όφειλε, μια και δυο, να πάει στον μπαμπά του και να του δώσει να καταλάβει, επιτέλους, πως ήταν καιρός να συνειδητοποιήσει ότι ΑΛΛΑΞΑΝ τα πράγματα κάτω στην Κύπρο και ότι ο λαός δεν ήθελε πια κανέναν ν’ αποφασίζει για λογαριασμό τουΤο«σχέδιο» που είχε υπόψη του ο Μακάριος (σε αντίθεση με τα όσα είχε προηγουμένως συμφωνήσει με τον πρωθυπουργό της Ελλάδος πάνω σε μια κοινή γραμμή με στόχο την εκπλήρωση των εθνικών πόθων), το «σχέδιο» που μόνο εκ των υστέρων μπορεί κανείς να το μαντέψει μελετώντας δηλώσεις και απόψεις στενών συνεργατών του και απλών οπαδών του (ένας τέτοιος στενός συνεργάτης του ήταν π.χ. ο Μιλτιάδης Χριστοδούλου, ιδρυτικό στέλεχος του ΑΚΕΛ και επίσημος εκπρόσωπος της κυβέρνησης Μακαρίου)4, το «σχέδιο», λοιπόν, ήταν να φτάσει πρώτα ο λαός σε μιαν «αληθινή Ανεξαρτησία», να διώξει τις αγγλικές βάσεις και συλλήβδην το ΝΑΤΟ, να φτάσει έτσι σε μια «γνήσια Αυτοδιάθεση» και από κει να θέσει ξανά στον εαυτότου το μέγα ερώτημα αν ήθελε ή όχι την Ένωση με την Ελλάδα ή αν ήθελε να παραμείνει «ανεξάρτητος και αδέσμευτος», μακράν πάσης (δυτικής) συμμαχίας. Ενώ, λοιπόν, ο υπουργός Άμυνας της Ελλάδος εξηγούσε στη Λευκωσία τις λεπτομέρειες της ανακήρυξης της Ένωσης στον Μακάριο, ο Γεώργιος Παπανδρέου στην Αθήνα είχε ήδη μετανιώσει και σκεφτόταν με θλίψη (ήταν περίπου αμέτρητες οι φορές που ο Μακάριος δεν τήρησε μαζί του τα συμφωνηθέντα), πως ο μόνος τρόπος για να γίνει η Ένωση ήταν με πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, πράγμα, βέβαια, που ο ίδιος δεν θα μπορούσε να κάμει ποτέ.
Όταν, λοιπόν, ο αδελφός Γκουρογιάννης και άλλοι ομόγλωσσοι και ομόθρησκοι Έλληνες συγγραφείς δηλώνουν και νιώθουν (Άρδην τ. 76, σελίς 17) ότι «εμείς, σαν Ελλάδα, προξενήσαμε μια μεγάλη συμφορά στους Κυπρίους, που δεν τους άξιζε, και κυρίως γιατί μετά από αυτή τη συμφορά δεν φανήκαμε αλληλέγγυοι κ.λπ.», μερικοί από μας, μέσα από το στόμα του Λύκου σφηνωμένοι προσωρινά κάπου ανάμεσα στα δόντια του με τρόπο που τον εμποδίζει για την ώρα να μας καταπιεί πάραυτα και να μας ξεχέσει κανονικά θα του λέγαμε: Αστεία πράγματα, αδελφέ Βασίλη Γκουρογιάννη, αυτά που λες. Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι η Ελλάς πάντα έτρεχε για την Κύπρο και η Κύπρος άμα άκουε «κινδυνεύει η Ελλάς» έδινε ό,τι είχε και δεν είχε για τη μάνα της.
Η μεγαλύτερη όμως αλήθεια είναι ότι η Ελλάς, ακόμα και πάμπτωχη, έδινε από το υστέρημά της για την Κύπρο και η Κύπρος δεν είπε ποτέ – τουλάχιστον επί Μακαρίου – «κρατήστε τα, εσείς τα έχετε περισσότερη ανάγκη από μάς»!
Αλλά η ακόμα πιο μεγάλη αλήθεια είναι ότι η Ελλάς έφερε εδώ τα στρατευμένα παιδιά της στα 1964, αποφασισμένη και να πολεμήσει για την Ένωση. Είμαστε εμείς οι Κύπριοι, οι Κύπριοι του Μακαρίου, οι αριστεροί της Χαραυγής και οι αριστεροίτου δεξιού Φιλελεύθερου, που ΔΕΝ ΤΗ ΘΕΛΑΜΕ.
Επειδή, όμως, η Κύπρος είναι κάτι παραπάνω από μισή Ελλάδα όταν τη δεις στην προοπτική του τι θα μπορούσε να ήταν σήμερα για τον εαυτό της, δηλαδή και για την Ελλάδα και γι’ αυτό ούτε αστεία σηκώνει ούτε και την παραμικρή άγνοια, ειδικά εκείνων που ενδιαφέρονται πραγματικά γι’ αυτή, δεν πρέπει να μείνουν ασχολίαστα ακόμα μερικά πράγματα από τη συνομιλία Καραμπελιά-Γκουρογιάννη στο Άρδην τ. 76. «Υπήρξαν άνθρωποι», λέει ο Γιώργος Καραμπελιάς (σελίς 20), που «μετράγανε πόσο γρήγορα προχωράει ο τούρκικος στρατός στην Κύπρο για να πέσει η χούντα στην Ελλάδα»! Κι «εμείς εδώ κάναμε δημοκρατία», συνεχίζει ο Γκουρογιάννης, «κι αυτοί χάσανε τη μισή Κύπρο». Κι όταν λίγο αργότερα έρχεται ο ίδιος ο Γκουρογιάννης και το «διορθώνει» (σελίς 22) λέγοντας «δεν υπάρχουν Ελλαδίτες και Κύπριοι, αλλά οι Κύπριοι είναι Έλληνες», δεν διορθώνει τίποτε. Το εμείς εδώ και αυτοί εκεί έχει περάσει στο αίμα όλων μας πια. Έτσι, αν αυτών εκεί τουρκέψει η ελληνική Κερύνειά τους για να έχουμε εμείς εδώ τη «δημοκρατία» μας ή για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, αν είναι για να νικήσει η Αριστερά τη Δεξιά, κι ακόμα πιο ντόμπρα, αν είναι για να χάσουν οι μεν την εξουσία και να την περάσουν στο χέρι οι δε, γιατί να μην τουρκέψει ένα κομματάκι της Ελλάδας που είναι και στου διαόλου τη μάνα μακριά;
Αν, όμως, πρέπει όσο γίνεται και όλο και πιο συχνά ν’ ασχολούμαστε με τις αλήθειες που έχουν μέλλον, θα πρέπει επιτέλους να παραδεχτούμε ότι η ευθύνη του «εμείς εδώ οι Καλαμαράδες» και του «αυτοί εκεί οι μακρινοί Κυπραίοι», βαραίνει πρώτα και κύρια τη λεγόμενη «Αριστερά» της Κύπρου, που υποστήριξε τον διαχωρισμό με χαρακτηριστική σοβιετική αποφασιστικότητα, εμμονή και συνέπεια, υπό την αιγίδα, μάλιστα, της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Κύπρου και τουΑρχιεπισκόπου της Εθνάρχη Μακαρίου Γ΄. Του ήρωα της ευρύτερης «Αριστεράς» Μακαρίου, του οποίου ένα τεράστιο άγαλμα αποφάσισαν ομόφωνα και σχεδίασαν να στήσουν κάπου μεταξύ Ομονοίας και Συντάγματος, στα 1983 (ΑΠΕ 4.4.1983), οι Δ. Μπέης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Ι. Καμπανέλλης, Α. Φλέμινγκ, Μ. Θεοδωράκης, Α. Σαμαράκης, Γ. Ρίτσος, Ν. Βρεττάκος, ο χαράκτης Τάσσος, η Έλλη Αλεξίου, η Μελίνα Μερκούρη και άλλοι «αριστεροί» και «προοδευτικοί», που έκριναν ότι για να ξοφλήσουν την υποχρέωσή τους και κυρίως για να ξεπλύνουν την ενοχή τους, που «ήθελαν να ηττηθεί η Κύπρος από τους Τούρκους (να τουρκέψει δηλαδή) για να πέσει η χούντα στην Ελλάδα», έπρεπε να ανταμείψουν τον… Μακάριο! Τον κατ’ εξοχήν υπεύθυνο.
Βέβαια δεν το έλεγαν έτσι τότε κι ούτε και τώρα τολμά κανείς, ακόμα, να το πει έτσι. Αλλά ναι, είναι η «αριστερή» πολιτική τουΜακαρίου, η μετά 13 ελληνικών-νατοϊκών κυβερνήσεων σύγκρουση και διαφωνία του και ο από αυτή την κατάσταση εκπορευθείς διαχωρισμός (μετεξελιχθείς αργότερα σε «διχασμό»), των από δω… υπερήφανων, ανυπότακτων και αδούλωτων στον ιμπεριαλισμό Κυπρίων, από τους εκεί… ξεφτιλισμένους, υποταγμένους και πληρωμένους Καλαμαράδες –για να μιλήσουμε με τη γλώσσα της κυπριακής νοοτροπίας του 1964– που καρποφόρησε στο τέλος την τουρκοποίηση της μισής Κύπρου στα 1974 κι ολόκληρης στο εγγύς ή στο όχι και τόσο εγγύς μέλλον.
Στην Κύπρο, σήμερα, στον τόπο του εγκλήματος, στα καφέ της Μακαρίου και στα καφέ της Σπύρου Κυπριανού και πολύ σύντομα και στα καφέ της νεοβαπτισθείσης Τάσσου Παπαδόπουλου, στα καφέ των λεωφόρων που φέρουν τα ονόματα όλων των μεγάλων αριστεροδεξιών «ηρώων» μας –τρομάρα τους– άρχισε από καιρό να αναδίδεται η βρώμα και η δυσωδία της αληθινής προδοσίας.
Άρχισαν οι νέοι να καταλαβαίνουν πως είναι η «αριστερή», αντιδυτική, αντινατοϊκή και κατ’ ακολουθία ανεδαφικά ανθελλαδική, ενάντια στην ασφάλεια του τόπου, πολιτική του Μακαρίου, που κατέληξε να μας φέρει τους Τούρκους, με φυσικό επακόλουθο, βέβαια, τι άλλο από ένα «σχέδιο Ανάν».
Και διερωτώνται, επίσης, σήμερα οι νέοι, πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί που έλεγαν ΝΑΙ στον Μακάριο για να εξασφαλίσουν, κάποτε, μια δική τους άνοδο στην προεδρία της ταλαίπωρης «Κυπριακής Δημοκρατίας», πώς έγιναν ξαφνικά όλοι αυτοί… «μαραθωνομάχοι» του ΟΧΙ στο σχέδιο του Ανάν; Μήπως γιατί αυτό το «ΟΧΙ», εκτός από το να είναι μια γνήσια, όμως απελπιστικά καθυστερημένη αγωνιστική γραμμή, υπηρετεί επίσης τον στόχο τού να μένει καλά κρυμμένη η ευθύνη και η ενοχή του Μακαρίου και των συν αυτώ; Έτσι κι αλλιώς, ο ίδιος ο Μακάριος παραδέχτηκε ότι εδώ που έφερε τα πράγματα δεν θα μπορούσε πια να επιδιώξει τίποτε περισσότερο από μια «διζωνική ομοσπονδία». Και είναι, βέβαια, αστείο να περιμένει κανείς ότι μετά τη στρατιωτική νίκη της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδος, μετά την παρουσία τεσσάρων πλέον πάνοπλων τουρκικών μεραρχιών στην Κύπρο, πολύ κοντά στην ίδια την Τουρκία και πολύ μακριά από την Ελλάδα, θα συγκατανεύσει ποτέ η Τουρκία σε τέτοιου είδους «διζωνική ομοσπονδία», που ν’ αφήνει περιθώρια ν’ αποκτήσουν ξανά στην Κύπρο οι Έλληνες το πάνω χέρι!
Εκείνο, όμως, για το οποίο δεν διερωτώνται καθόλου οι νέοι είναι το γεγονός ότι ένας άλλος που έλεγε μια ζωή τυφλά ΝΑΙ στον Μακάριο κι ύστερα τα ταύτισε με ΟΧΙ στα μασκαρεμένα ως «σχέδιο Ανάν» αποτελέσματα της πολιτικής του, ο νυν Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, βλέποντας τώρα ότι η «υπόθεση Μακάριος» άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα, αντιλαμβανόμενος ότι έτσι και πέσει κάπως απότομα ο μύθος του Μεγάλου Ηγέτη θα πάρει κι άλλους πολλούς μαζί του, αντί –με στόχο την ενίσχυση του ΟΧΙ στα νέα σχέδια της Δύσης εναντίον μας– ν’ αναβιώσει την παλιά, καταπληκτική και αναξιοποίητη ιδέα των πιο πάνω αναφερθέντων πολιτικών, διανοουμένων και καλλιτεχνών της Ελλάδος, ηρώων της «Αριστεράς» που περίμεναν πώς και πώς «να ηττηθεί (δηλαδή να τουρκέψει) η Κύπρος για να πέσει η χούντα στην Ελλάδα», αντί δηλαδή να φτιάξει ακόμα ένα «σύμβολο αντίστασης», ακόμα έναν τερατώδη χάλκινο Μακάριο και να τον στείλει πεσκέσι να στηθεί στο Σύνταγμα και να στεφανώνεται εκάστην 20ην Ιουλίου (μέρα που τουρκοπατήθηκε η Κερύνεια κι ύστερα όλη η άλλη κατεχόμενη σήμερα Κύπρος), πήρε και σήκωσε ακόμα και τον δικό μας από το προαύλιο της Αρχιεπισκοπής εν Λευκωσία και τον έστησε μακριά στα βουνά να μην τον βλέπει άλλο ο λαός, γιατί βρίσε-βρίσε, μια μέρα θα έφταναν και στο δικό του παραθύρι οι βρισιές.
Θα πρέπει, ακόμα, επιτέλους, να λεχθεί από ανθρώπους που δεν έχουν απολέσει την ικανότητα να σκέφτονται ένεκα υπερβολικής προσήλωσης στην τηλεοπτική οθόνη, ότι στον δικό μας ευρύτερο ελληνικό χώρο, αυτή η υπόθεση με την «Αριστερά», την αγνή, τάχα, ιδεολογία που ονειρεύτηκε να βάλει στον κυρίαρχο, εκτροχιασμένο και ξεπουλημένο «δεξιό» μας κόσμο τάξη, η «Αριστερά» («η κυρίαρχη ιδεολογία της διανόησης στην Ελλάδα» που λέει το Άρδην), που κόντεψε να τοπιστέψει κιόλας ότι αποτελείται από καλύτερης πάστας ανθρώπους από τους κυβερνώντες «δεξιούς», όχι μόνο δεν διαφέρει κατ’ ελάχιστο από τους εχθρούς της, αλλά έχει πια προσκομίσει, με την άνοδό της στην εξουσία (και ΕΔΩ και ΕΚΕΙ), και αποδεικτικά στοιχεία ότι είναι ένα και το αυτό με τους άλλους κι ότι ένα είναι το παιχνίδι που παίζεται: Αυτό του ποιος θ’ αρπάξει και θα κρατήσει την εξουσία ταΐζοντας καλύτερα τους δικούς του σε βάρος των δικών του άλλου, και κατ’ επέκταση σε βάρος του συνόλου των ανθρώπων που αποτελούν την πατρίδα.
Η πλάκα (πλάκα που η άλλη της όψη είναι μια ανείπωτη τραγωδία) είναι ότι αυτό το ηλίθιο παιγνίδι των τάχα καλύτερων και ευγενέστερων ανθρώπων (στην πραγματικότητα «παιγνίδι» αδικημένων που θέλουν απλώς να εκδικηθούν), που θα κυριαρχούσαν με την… αξιοσύνη, την ανωτερότητα και την παλικαριά τους πάνω στους «κακούς», κατάντησε να το παίξει κι ένας αρχιεπίσκοπος που το έφερε η κακή μας μοίρα να του είχε ανατεθεί η αποκατάσταση και η σωτηρία της Κύπρου, ενός από τα αρχαιότερα μέρη του Ελληνισμού. Στον δρόμο του «αγώνα» του αποφάσισε ότι του έπεφτε λίγη η απλή Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα («Το λεν για κατηγορία: Πως πεθυμούσε για την Κύπρο πιο πολλά απ’ όσα έπρεπε»5), αφού ένας άλλος, πολύ πιο ενδιαφέρων και μεγαλύτερων διαστάσεων αγώνας, εκείνος της κατατρόπωσης μιας χούντας και κατ’ ακολουθίαν εκείνος της κατατρόπωσης των ΗΠΑ και των ιμπεριαλιστικών, δυτικότροπων επιδιώξεών τους, του πήγαινε καλύτερα! Πέρα από το γεγονός ότι υπό τις νέες συνθήκες φυσικοί του σύμμαχοι έγιναν η Αριστερά και η Σοβιετική Ένωση και εχθρός του η… Ελλάς, του Γεωργίου Παπανδρέου ή του Γεωργίου Παπαδοπούλου δεν είχε σημασία πια, αφού όλοι στο κλαμπ του ΝΑΤΟ ήταν γραμμένοι, πέρα, λοιπόν, από το γεγονός ότι τα έβαζε με την πατρίδα που ορκίστηκε μαζί της να ενώσει την Κύπρο, υπάρχει και η αδιερεύνητη ψυχαναλυτικώς πλευρά του να έφτασε εκεί που έφτασε μόνο και μόνο για να διατηρεί, όσο βρισκόταν στη ζωή, όλες τις εξουσίες και τα μεγαλεία που του δώσαμε!
Υπό αυτή την έννοια ο Αγώνας, που αρχικά ανέλαβε για λογαριασμό του λαού του, έγινε στο τέλος προσωπικός του«αγώνας». Είναι πολλά που μπορεί να βγάλει στη φόρα το «θηρίο Κύπρος» που λέει ο αδελφός Γκουρογιάννης και δίκαια (;) δεν αποτολμά να μπει στα σπλάχνα του. Περιμένει, λέει, έναν Θουκυδίδη ν’ αναστηθεί για να το κάμει. Αστεία πράματα! Αλήθεια, πόσο συχνά επανέρχεται, αφού τόσο μας πάει, η φράση: Αστεία πράματα! Πώς αλλιώς, όμως, αφού οι συγγραφείς μας δεν αποτολμούν πλέον τα δύσκολα και τα σημαντικά, αλλά προτιμούν να περιφέρονται στα περίχωρα των μεγάλων εθνικών προβληματισμών μας γράφοντας «υπαρξιακά», τάχα, «ευπώλητα» πάντως μυθιστορήματα περί «Βιετνάμ της Ελλάδος» ή, ακόμα, και «Βιετνάμ της Τουρκίας»;
Γι’ αυτό, άμα θέλει το Άρδην να μιλά για την Κύπρο, ας αφήσει τον Γκουρογιάννη (πατριώτης, δεν λέω, ο άνθρωπος) ή τον Χατζόπουλο (επίσης άνθρωπος που αγαπά την Κύπρο), που δεν έζησαν, όμως, τίποτε από αυτά που γράφουν για την Κύπρο – και ας δοκιμάσει να δει κατάματα, όσο κι αν κοστίζει, την αλήθεια της Κύπρου. Ας μπει στα σπλάχνα της, εκεί που υπάρχει ανασφάλεια και κίνδυνος, εκεί που χρειάζεται Θουκυδίδης να τα βγάλει πέρα κι ας σπάσει εκεί τα μούτρα του: Με τους αξιωματικούς καταδρομείς του ελληνικού στρατού καθώς έπεφταν νεκροί, κτυπημένοι από Κύπριους ακροβολιστές, μακαριακούς αστυνομικούς, στη μέση του δρόμου έξω από το ΡΙΚ ή βγαίνοντας ανέμελοι και χωρίς προφυλάξεις από τοσπίτι Κυπρίων πολιτικών που διατηρούσαν ένοπλες ομάδες ως αντίπαλο δέος στη… Μεραρχία, για χάρη του Μακαρίου!
Αλλά και με τους Κύπριους Έλληνες εθνοφρουρούς, τα φανταράκια των 17 χρονών, που μέχρι πέρσι δεν τους έκαμναν μνημόσυνο, ούτε καν στα οχτώ που κάηκαν ζωντανά μέσα στο τεθωρακισμένο τους όχημα, μπροστά στην είσοδο του πάλαι ποτέ και αείποτε Κυβερνείου των Εγγλέζων και μετέπειτα Προεδρικού Μεγάρου του Μακαρίου, όταν βλήθηκαν από αντιαρματικό Κύπριου εφεδρικού αστυνομικού που μπορούσε να ήταν και πατέρας τους. Το σημείο ήταν ακριβώς το ίδιο, εκεί που στα 1931 Αγγλοτούρκοι αστυνομικοί πυροβόλησαν και σκότωσαν τον δεκαεπτάχρονο Ονούφριο Κληρίδη που είχε πάει εκεί, σε μια παράνομη διαδήλωση-επανάσταση, νομίζοντας πως έτσι θα πετύχαινε την Ένωση.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
  1. Απόρρητο έγγραφο υπουργείου Άμυνας Μ. Βρετανίας DEFE 11/456, (10638, 25.8.1964), στο Fanoulla Argyrou «Conspiracy or Blunder?» Nicosia 2000, σ. 157-158 και φωτοτυπία του εγγράφου στη σελίδα 196).
2. Σπύρου Παπαγεωργίου Τα Κρίσιμα Ντοκουμέντα, Τόμος β΄, σ. 307-308.
3. Γλαύκου Κληρίδη Η Κατάθεσή μου, Εκδόσεις Αλήθειας 1989, β΄ τόμος, σ. 118-121.
4. Μιλτιάδη Χριστοδούλου Κύπρος-Ελλάς, Τόμος β΄, Πρόοδος, Λευκωσία 1999.
5. Απόσπασμα από ομιλία του ποιητή, δοκιμιογράφου, διευθυντή τού ΡΙΚ, μετέπειτα υπουργού Παιδείας και κυβερνητικού εκπροσώπου Ανδρέα Χριστοφίδη στο φιλολογικό μνημόσυνο του Μακαρίου στον Κύκκο στα 1983. Παραθέτω επιστολή που έστειλα μόλις πρόσφατα (30.8.2009) στην αριστεροδεξιά ή δεξιοαριστερά κυπριακή εφημερίδα Καθημερινή (κατά τοπρότυπο της δικής σας, «που είναι μια δεξιά εφημερίδα» όπως λέτε, «η οποία γράφεται κατά 80% από αριστερούς», η οποία δεν τη δημοσίευσε, βεβαίως:
Η απάντησή μου
Η Στις 5 Νοεμβρίου η εφημερίδα «Χαραυγή» έγραψε με την υπογραφή «Χρ. Μ.», ότι είμαι ένας «αμετανόητος ενωτικός», ο οποίος στο βιβλίο μου «Δέκα χιλιάδες μέλισσες» χρησιμοποιώ ντοκουμέντα για να αποδείξω ότι ο πρώτος και κύριος υπεύθυνος για τη μη πραγματοποίηση της Ένωσης ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος.
Ναι, έτσι έγραψα και δεν έχω παράπονο από τη «Χαραυγή» που το επαναλαμβάνει. Είπα επίσης, λέει η «Χ», ότι το βιβλίο μου αποσκοπεί στην απομυθοποίηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Πράγματι, έτσι είναι και πάλι δεν έχω πρόβλημα με τη «Χ» που το ξαναλέει. Εκεί, όμως, που έχω μια πολύ σοβαρή διαφωνία με τη «Χ» είναι στο σημείο που γράφει ότι αν γινόταν η Ένωση θα καταλήγαμε σαν μια ακόμα «παρηκμασμένη επαρχία της Ελλάδας, όπως η περιοχή της Φλώρινας ή της Αλεξανδρούπολης»!!
Απάντησα στη «Χ» ότι σε τέτοια περίπτωση θα ήμασταν οι Κύπριοι απείρως πιο ευτυχισμένοι από ό,τι τώρα με τη μισή μας πατρίδα τουρκοπατημένη, χιλιάδες πρόσφυγες, σκοτωμένους και αγνοούμενους.
Η ίδια η Ελλάδα θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέση για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα όλων των Ελλήνων κι ότι είναι πραγματικά πολύ λυπηρό να δείχνουν προτίμηση στη σημερινή κατάσταση της Κύπρου (από κάθε άποψη), παρά προς μια Κύπρο φτωχή μεν αλλά ελληνική και απαλλαγμένη από την τουρκική κατοχή.
Κι ότι, επίσης, αυτές οι απόψεις τους δεν διαφέρουν από εκείνες του 1964, όταν προκειμένου να στηρίξουν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και να διαβάλουν την Ελλάδα γενικά, υποστήριζαν ότι η Ένωση θα μας έφερνε την φτώχεια και την παρακμή μιας άσημης και απομακρυσμένης ελληνικής επαρχίας. Η «Χαραυγή» δεν δημοσίευσε την απάντησή μου.
Συμπληρώνω σήμερα, αφού πέρασαν μερικές μέρες και σκέφτηκα ακόμα καλύτερα την εκτός τόπου και χρόνου εξωφρενική θέση της «Χαραυγής», ότι δεν είναι καθόλου παράξενο που προτιμούν να ζουν στη μισή Κύπρο με την άλλη μισή κατεχόμενη από την Τουρκία, παρά να ζουν σε μια Κύπρο αλώβητη και φτωχική επαρχία της Ελλάδος.
Τους ικανοποιεί ότι…κυβερνούν! Αυτό ήταν πάντα το ΑΚΕΛ. Έβαζε πάνω απ’ όλα την συνοχή και την υπερίσχυση τουΚόμματος, τίποτε άλλο. Της συνοχής και της υπερίσχυσης του Κόμματος δεν προηγείται τίποτε απολύτως. Όλα έπονται. Ούτε καν η «λύση» του κυπριακού δεν προηγείται. Κι αυτή έπεται.
Για παράδειγμα μια συνεργασία ΑΚΕΛ – ΔΗ.ΣΥ με σκοπό τη «λύση» του κυπριακού εμπεριέχει τον κίνδυνο μείωσης της δύναμης τού ΑΚΕΛ. Ευτυχώς, λοιπόν, για μερικούς και δυστυχώς για άλλους, αυτή η συνεργασία δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Γιατί είτε το κυπριακό θα «λυθεί» με ένα ισχυρό ΑΚΕΛ στην εξουσία ή ας μη λυθεί ποτέ. Θέλω, όμως, να επανέλθω στο θέμα της «φτωχής επαρχίας της Ελλάδος» που, δυστυχώς, χάρη και στην ουσιαστική συμβολή του ΑΚΕΛ και της «Χ» δεν ευτυχήσαμε να καταλήξουμε. Πήγε ποτέ ο «Χρ.Μ.» στη Φλώρινα ή την Αλεξανδρούπολη για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την «παρακμή» για την οποία εξακολουθεί να μιλά με την παρωχημένη γλώσσα του 1964; Σίγουρα όχι.
Κι επειδή δεν μπορεί να είναι οικονομικό το πρόβλημά του, αφού σήμερα νέες αεροπορικές εταιρίες μπορούν πάμφθηνα να πετάξουν μέχρι εκεί τον οποιονδήποτε, ας πάει να δει περί ποιας ακριβώς «παρακμής» ομιλεί, για να μην του ξεφεύγουν απότο στόμα ανοησίες.
Αν, όμως, είναι όντως οικονομικό το πρόβλημα, πάλι υπάρχει εύκολη λύση και κάμνω την αρχή της προσφέροντας Є20, για έναν έρανο στον οποίο είμαι σίγουρος θα συνδράμουν κι άλλοι «αμετανόητοι ενωτικοί», μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος θα είναι σίγουρα κι αυτός, έστω εν μέρει, «αμετανόητος ενωτικός», αφού μόλις προχθές τίμησε με την παρουσία και τα λόγια του έναν από τους μεγάλους αρχηγούς ημών των αμετανόητων ενωτικών:
Τον θρυλικό Κυριάκο Μάτση, άνθρωπο που ήξερε καλά πόσο το ενωτικό ιδεώδες δεν απόκλειε, ούτε αποκλείει τις πανανθρωπινες αξίες, που δήθεν υπερασπιζόταν η πάλε ποτέ Σοβιετική Ένωση, το ίνδαλμα και το πρότυπο της «Χαραυγής», η οποία γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν δημοσιεύει απόψεις διαφωνούντων.
Στη Σοβιετική Ένωση υπήρχε μόνο μια εφημερίδα, η κρατική, και υπήρχε μόνο ένα κόμμα, το κρατικό! Αυτό θαύμαζαν, αυτό μιμούνται, έστω κι αν δεν υπάρχει πλεόν.
Όσοι πιστοί, λοιπόν, συνδράμετε να πάει ο άνθρωπος να δει από κοντά την Πατρίδα του, μπας κι ανοίξουν τα ματάκια τουκαι ξεπλυθεί επιτέλους το μυαλό του.
Άντης Ροδίτης 8.11.2010
 http://antistasi.org/?p=25896
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι έκανες Μακάριε στις Σεϋχέλλες; Τα “ξεχασμένα έγγραφα” επαναφέρουν στη μνήμη μας τις αμαρτωλές, μυστικές διαβουλεύσεις Μακαρίου-Τορναρίτη στις Σεϋχέλλες."

ΠΡΟΔΟΘΗΚΑΜΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ ...

Παραλάβατε ανεξάρτητο κράτος, παραδίδετε προτεκτοράτο…

Επέλεξα να κάνω μια αναφορά στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ ελληνική πραγματικότητα, επιλέγοντας παράδειγμα ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ πολιτικού λόγου από το παρελθόν και από τον χώρο του ευρύτερου ελληνισμού…

Μούρθε στο νου, εκείνο, το μνημειώδες διάγγελμα του αείμνηστου πια Τάσσου Παπαδόπουλου, της 7ης Απριλίου 2004 (ήταν Μεγάλη Τετάρτη)…

Αφορούσε το Σχέδιο Ανάν…

Βεβαίως, όπως κάθε πολιτικός, κι ο Τάσσος Παπδόπουλος είχε τους πολιτικούς του φίλους και τους πολιτικούς του αντιπάλους…

Δεν θα σταθώ σ’ αυτά τα επιμέρους συν και πλην…

Έρχονται στιγμές στην Ιστορία ενός έθνους, ενός κράτους, που από εκείνες που λέμε ότι καθορίζουν ΟΧΙ ΠΙΑ ΛΕΚΤΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΑΣΗ…

Οι στιγμές αυτές, είναι τόσο κρίσιμες, ώστε έναν πολιτικό τον συνδέουν πια ανεξίτηλα με αυτή τη στιγμή, θέτοντας σε δεύτερο πλάνο την όποια ως τότε πολιτική του δράση…

Οι «στιγμές» αυτές, μπορεί να προέρχονται από διάφορες αιτίες : από ένα πολεμικό τελεσίγραφο, από μια οικονομική κατοχή, από μια στρατιωτική κατοχή, ή από κάποιον άλλο λόγο…

Όμως, τούτες οι «στιγμές» ανεξάρτητα από τα αίτια που τις παράγουν, έχουν ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ : ΟΤΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ «ΝΑΙ» ή ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ «ΟΧΙ», ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΕΙ ή ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ, ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ, ΤΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ…

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μπορείς να βρεις ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ ή ακόμα ΚΑΙ ΑΤΟΦΙΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ στον πολιτικό λόγο που η ιστορία επέλεξε να αναλάβει στους ώμους του την ιστορική ευθύνη για το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ…

Δεν θα μείνω σε πολλά σημεία στο τότε διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου…

Θα περιοριστώ σε λίγα σημεία, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ «ΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ» ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ για κάποια μερίδα του εδώ πολιτικού λόγου, που τρεχόντως φέρει την ευθύνη της διαχείρισης μιας ιστορικής κρίσης, κρίσης που απειλεί ευθέως ΤΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ εθνική και κρατική ανεξαρτησία και κυριαρχία μας, όχι ως ένα κίνδυνο που επαπειλείται, μα ως ένα κίνδυνο που επήλθε ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΠΑΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ…

Με λίγα λόγια, βρισκόμαστε υπό ΞΕΝΗ ΚΑΤΟΧΗ, και το ζήτημα είναι η οργάνωση πλέον ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ απέναντι σ’ αυτό το φαινόμενο…

Μιας ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, που ως «όπλα» αγώνα, έχει τα πολιτικά μέσα που της διαθέτει η ελληνική δημοκρατία…

Τι έκανε λοιπόν ο Τάσσος Παπαδόπουλος όταν Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΙΕΣΗ ήταν αφόρητες να δεχτεί το σχέδιο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗΣ της Κύπρου, το σχέδιο Ανάν;

Φυσικά, εν ονόματι ΕΝΟΣ ΟΝΤΩΣ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, έκανε ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ απ’ ό,τι έκανε η ελληνική κυβέρνηση, που αντιμετώπισε κι αυτή, από τις αρχές του 2010 σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, ΜΕ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ :

Απευθύνθηκε, ο Κύπριος Πρόεδρος, ΣΤΟΝ ΜΟΝΟ ΑΡΜΟΔΙΟ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ, ΣΤΟΝ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΛΑΟ…

Δεν αναζήτησε προφάσεις και επιχειρήματα, όπως π.χ., πόσο «επείγουσες» ήταν οι περιστάσεις, κ.λπ., ΟΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕ ΠΡΟΦΑΝΗ ΣΚΟΠΟ ΑΠΛΑ ΝΑ ΘΕΣΟΥΝ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ…

Και το κυριότερο, δεν κατέφυγε στο άθλιο πολιτικό τρυκ, ΟΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, πρώτα να δέσει με υπογραφές και συμβάσεις τη χώρα, ΚΙ ΑΚΟΛΟΥΘΩΣ, ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΕΙ ΣΤΟΝ «ΚΥΡΙΑΡΧΟ» ΛΑΟ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ, ΑΦΟΥ ΠΛΕΟΝ ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΕΙ ΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΕΣ ΒΟΥΛΕΣ, αλλά, ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ, ποιος είναι ο καταλληλότερος να διαχειριστεί επαίσχυντες εθνικά συμβάσεις…

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, τίμησε τότε, την λαϊκή εντολή. Δεν την καταχράστηκε. Δεν προέβη σε ενέργειες δεσμευτικές για τον κυπριακό λαό, ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΛΑΒΕΙ ΤΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΕΝΤΟΛΗ ΟΤΑΝ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΝ ΠΡΟΕΔΡΟΣ, δηλαδή, ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΑΠΟ Ο,ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΕΔΩ…

Όταν ο ίδιος διαπίστωσε ότι το σχέδιο Ανάν «δεν ικανοποιεί τους ελάχιστους στόχους που θέσαμε», όπως σημείωνε στο διάγγελμά του τότε, και ότι, όπως δήλωνε, «η Τουρκοκυπριακή κοινότητα αποκτά όλα τα βασικά αιτήματα που διεκδίκησε», ΕΠΡΑΞΕ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ : Ο ΙΔΙΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ, ΜΟΝΟ Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΟΦΑΝΘΕΙ…

Εδώ, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και άλλες πολιτικές δυνάμεις στην αρχή, και η αξιωματική αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας στη συνέχεια, διαπίστωσαν ότι οι δανειστές μας δεν ικανοποιούσαν στο ελάχιστο ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΥΡΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, όχι μόνο δεν απευθύνθηκαν στον ελληνικό λαό ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, αλλά, επέμεναν να ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΑΜΑΧΗΤΙ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΣ ΕΠΩΔΥΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΘΕ ΛΙΓΟΥΣ ΜΗΝΕΣ, ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ : Ο ΟΠΟΙΟΣ ΛΑΟΣ ΚΛΗΘΗΚΕ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗΚΕ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΑΝΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ, ΕΝΩ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΕΠΙΚΥΡΩΝΟΝΤΑΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ Η ΕΩΛΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΑΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΠΡΩΤΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΕΟΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ…

Και έρχονται σήμερα ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΟΥ ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ ΤΙΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ, ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝΕ ΤΙ; ΟΙ ΜΕΝ ΟΤΙ «ΘΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟΥΝΕ» ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΝΩΠΕΣ, ΟΙ ΔΕ, ΟΤΙ ΑΠΛΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ Ο,ΤΙ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΕΧΟΥΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙ ΩΣ «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ»!!!!!!!!!

Αλλά, ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟ, εκτός κι αν τη στοιχειώδη λογική την απωλέσαμε κι αυτή, ΟΤΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΣ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ, ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΔΙΩΞΟΥΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ ΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ…

Και μάλιστα στη περίπτωση της Ελλάδας, δεν συνέβη ούτε αυτό που είχε υπογραμμίσει ο Κύπριος πρόεδρος στη περίπτωση του σχεδίου Ανάν : «Με λίγα λόγια, «αγοράζουμε ελπίδα», με μόνο αντάλλαγμα και διασφάλιση την καλή θέληση της Τουρκικής πλευράς να τηρήσει τα συμφωνηθέντα», είχε πει.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, η ξένη Κατοχική Δύναμη της Τρόϊκα, ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΕΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΗΔΗ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ,ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΜΑΣ ΕΘΙΖΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΥΠΟΝΝΟΙΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 10-20 ΧΡΟΝΙΑ!

Κι ενώ ο Κύπριος πρόεδρος απέρριπτε –στο διάγγελμά του τότε- ένα σχέδιο υποδούλωσης της χώρας του και ΠΡΙΝ ΠΕΣΕΙ Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΩΤΗ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ, ζήτησε ΩΣ ΩΦΕΙΛΕ, την ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ, εδώ, ΟΛΑ ΕΓΙΝΑΝ ΑΝΑΠΟΔΑ…

Και στην περίφημη θέση της ελληνικής κυβέρνησης όλα αυτά τα χρόνια, «ότι δεν μπορείς να βάζεις όρους στους δανειστές σου», ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΗ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΑΓΟΡΑΙΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, μια θέση που χωρίς περιστροφές αποκαλύπτει και τι είδους «μάχες» έδωσε με τέτοια νοοτροπία, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΠΟΛΥ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΕΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΜΜΕΣΕΣ ΑΝ ΟΧΙ ΑΜΕΣΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ, σημείωνε στο διάγγελμά του (οι υπογραμμίσεις δικές μου) : «Είναι σωστό ότι η διαδικασία διαπραγματεύσεων συνεπάγεται συμβιβασμούς. Μειώνοντας το χάσμα των διαφορετικών επιδιώξεων και των διαφορών. Μια διαδικασία «πάρε – δώσε»…Όμως, υπάρχουν θέματα αρχών και ανθρώπινων δικαιωμάτων όπου η «μέση λύση» δεν συνιστά την σωστή απάντηση…» Και βεβαίως, εκεί, μιλούσε για «μέση λύση», ΔΙΟΤΙ ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΣΚΛΗΡΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ, ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΑΝΤΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Διότι στην ελληνική πραγματικότητα του τρόπου διαχείρισης της σημερινής κρίσης, δεν διαπιστώνουμε, δεν διαπιστώνω έστω, ΙΧΝΟΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΜΕΝΩΝ ΚΟΚΚΙΝΩΝ ΓΡΑΜΜΩΝ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑ, αλλά, τουλάχιστον αυτό που εγώ εισπράττω ως αίσθηση των πραγμάτων, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΛΟΓΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΝΑΙ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΕ Ο,ΤΙ Η ΤΡΟΪΚΑ ΕΞ ΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΡΟΒΑΛΕΙ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝΕΙ…

Εδώ δεν τίθεται θέμα «μέσου όρου», διότι ένας μέσος όρος απαιτεί τουλάχιστον ΔΥΟ τιμές, δυό θέσεις : κι εδώ, δεν έχουμε παρά μόνο μία, αυτή της Τρόϊκα…

Όπως συνέβη σήμερα, στην ελληνική κρίση, έτσι και τότε, υπήρξε μια απαίτηση προς τον Κύπριο πρόεδρο, με το θέμα των επιστολών που οι ξένοι παράγοντες ζήτησαν και στις δυο περιπτώσεις, επιστολών από πολιτικές ηγεσίες που στην ουσία να αυτοδεσμεύονται ΠΕΡΑΝ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΤΟΥΣ ΘΑ ΕΘΕΤΑΝ ή ΕΘΕΣΑΝ ΣΕ ΟΣΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΑΝ.

Έτσι, να θυμίσω, ότι και τότε το Σχέδιο Ανάν, απαιτούσε από τον Κύπριο πρόεδρο, να απευθύνει δύο επιστολές, μία στην Ευρωπαϊκή Ένωση με την οποία η Ιδρυτική Συμφωνία που προέβλεπε το Σχέδιο Ανάν να γίνονταν πρωτογενές δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «…έτσι που να εμποδίζεται ο κάθε Κύπριος πολίτης να διεκδικήσει τα ανθρώπινα δικαιώματά του από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» (όπως τόνιζε στο διάγγελμά του ο Κύπριος πρόεδρος), και μια δεύτερη στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, «…με την οποία να απαιτώ, απόσυρση όλων των προσφυγών που πολίτες κατέθεσαν και εκκρεμούν σε αυτό το Δικαστήριο» (από το παραπάνω διάγγελμα).

Και φυσικά, ΕΠΡΑΞΕ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ…

Δεν έστειλε καμία επιστολή, πολύ φυσικό, αφού απέρριψε συνολικά το σχέδιο Ανάν, το σχέδιο ΚΑΤΑΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ…

Και στη συνέχεια, δίνει –σ΄ εκείνο το διάγγελμά του- μαθήματα υψηλής πολιτικής,ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΜΟΝΟΔΡΟΜΩΝ, ΤΩΝ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΩΝ ΠΟΡΕΙΩΝ, ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΕΝΑ «ΟΧΙ» ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ, Η ΔΙΑΚΥΒΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΊΚΗ ΕΝΩΣΗ…

Αλλά, ο κυπριακός λαός, δεν είναι μόνο πατριώτης μια διαθέτει και την στοιχειώδη συλλογική ευφυΐα, ώστε να αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα : ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΙ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ.

Μονόδρομοι υποτέλειας υπάρχουν μόνο ΣΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΟΣΩΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ «ΑΣΠΡΟΥ» – «ΜΑΥΡΟΥ» ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥΣ…

Μονόδρομοι υποτέλειας υπάρχουν μόνο ΣΕ ΕΝΔΟΤΙΚΕΣ ΦΥΣΕΙΣ…

Όπως δήλωνε στο διάγγελμά του ο Κύπριος Πρόεδρος, (οι υπογραμμίσεις δικές μου), «…Είναι δογματισμός και υποδηλεί άγνοια των κανόνων διεθνούς πολιτικής.

  http://elladasimera.blogspot.com/2012/04/blog-post_4808.html#ixzz1sSjSvyTr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΡΟΔΟΘΗΚΑΜΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ ..."

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ.

Aρχαία Ελληνική Τεχνολογία.

Έκταση και σημασία των αρχαιοελληνικών τεχνολογικών επιτευγμάτων.

 -Επιστήμη.-
Στον 6ο αιώνα π.Χ εμφανίζεται η επιστήμη. Χάρη σ’ αυτήν κατασκευάζονται μηχανές με βάση τους αριθμούς και τους φυσικούς νόμους.

Τώρα χάρη στην τεχνολογία κατασκευάζονται και ακριβή μετρητικά όργανα: Διόπτρες, χωροβάτες, οδόμετρα, αστρολάβοι, υδραυλικά ωρολόγια, και ζυγοί ακριβείας.
-Στρατιωτική Τεχνική-

Στην Αρχαία Ελλάδα περιλαμβάνονται φλογοβόλα (Θουκυδίδης), το χαλκότονον όπλο (Κτησίβιος), η Ελέπολις (Επίμαχος), το πολυβόλον (Διονύσου εκ Μαγνησίας). Το εντυπωσιακότερο αμυντικό όπλο ήταν η γερανοί του Αρχιμήδη.

Τεχνικά Έργα και Μηχανολογία

Από τα σημαντικότερα έργα της αρχαιότητας:

Κυματοθραύστης Σάμου (βάθος 35μ. και μήκος 335μ.)
Σήραγγα Σάμου (ύψος 2,5μ και μήκος 835μ.)
Αποξηραμένη λίμνη των Πτυχών (της λίμνης Δύστου στην νότια Εύβοια)
Κατασκευή αποχετευτικών αγωγών
Γέφυρα της Βαλύρας (άνω Πάμισος).
Η μηχανολογία (βαρύτερη τεχνολογία) περιλαμβάνει:
 Εργαλεία (πολύσπαστα, συγκόλληση σιδήρου, τόρνος μεταλλικών αντικειμένων)
Μηχανήματα (μεταλλικά ελατήρια, καταπέλτες, ισχυροί οδοντωτοί τροχοί για γερανούς, εμβολοφόρες αντλίες, ποικίλοι αυτοματισμοί).
Ναυπηγική
Αθηναϊκή Τριήρης: συνδύαση πολλών τεχνολογιών
(40μ.πλοίο με διακόσιους άνδρες ήταν ικανό να αναπτύξει την ταχύτητα των 20 km/h).

-Μηχανολογικές Κατασκευές-

n Βάση για την ανάπτυξη των μηχανολογικών κατασκευών είναι η ανάπτυξη εργαλείων και εργαλειομηχανών.



n Παραδείγματα απ’ την Aρχαία Ελλάδα:



Τροχαλίες και πολύσπαστα χρησιμοποιήθηκαν για τ Eρεχθείον, στο τέλος του 5ου αι. Αλλά και απ’ τον 6ο αι. έχουμε μεγάλου βάρους λίθινα στοιχεία με εντορμίες που δηλώνουν σφήνες για τη χρήση μηχανών αναρτήσεως.







n Σκληρά Κράματα περιλαμβάνουν:



n Ξύλινα μηχανήματα (μεταφορικά και ανυψωτικά)



n Χαλκός, Κασσίτερος, Σίδηρος







Έτσι έγιναν εφικτές ορισμένες σημαντικές εξελίξεις, χάρις στην κατασκευή ισχυρών οδοντωτών τροχών και μεταλλικών ελατηρίων



παντός τύπου.







Αντλίες Νερού







n Αντλίες νερού χρησιμοποιούνταν ευρέως:



n Ελικοειδείς αντλίες (άρδευση και μεταλλεία)(10 κυβικά μ./ώρα).



n Τύμπανον (άρδευση)(30 κυβικά μ./ώρα).



n Εμβολοφόρος αντλία (1τ.μ. από 4μ.βάθος).







Μορφές Ενέργειας







n Η δύναμη του Ανέμου: «ανεμογεννήτρια» που κινούσε μιαν εμβολοφόρο αντλία η οποία λειτουργούσε μια ύδραυλιν.



n Η δύναμη του Νερού: υδροτροχός.



n Η δύναμη της Φωτιάς: αιολόσφαιρα με την χρήση ατμού.



n Η δύναμη του Ηλεκτρισμού: «ήλεκτρον» (το κεχριμπάρι) που έλκει διάφορα υλικά ακριβώς όπως ο μαγνήτης έλκει το σίδηρο.







Οργανωμένα Συστήματα Επικοινωνίας







Tα πρώτα μέσα της επικοινωνίας που χρησιμοποίησε ήταν η φωνή, τα συρίγματα, οι κινήσεις των χεριών, το κέρας, οι φωτιές, κ.ά. Όταν οι σχέσεις μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών ομάδων αναπτύχθηκαν, δημιουργήθηκε η ανάγκη να εξευρεθούν αποτελεσματικότερα μέσα. Στην πρώτη αυτή περίοδο οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τας πυράς προς μετάδοση σημάτων.







Αρχαία Ναυπηγική







n Oι αρχαίοι όμως έχτιζαν τα καράβια τους με έναν τρόπο τελείως διαφορετικό. Ξεκινούσαν απο την τοποθέτηση μιας κυρτής καρίνας και τη συνδέανε με τα δύο ποδοστήματα. Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας μαδέρια πελεκημένα με σκεπάρνι, αρχίζοντας από την καρίνα τοποθετούσαν διαδοχικά δεξιά αριστερά τις σειρές μαδεριών που στηρίζονταν τα ένα πάνω από το άλλο με ένα πολύπλοκο σύστημα σύνδεσης με μόρσα και καβίλιες. Έκτιζαν πρώτο το κέλυφος του σκαριού και αργότερα μόνο το ενίσχυαν εσωτερικά με νομείς που δεν στηρίζονταν στην καρίνα, αλλά απλώς καρφώνονταν από έξω προς τα μέσα.







Οι Αρχαίοι Νεώσοικοι







n Oι νεώσοικοι αποτελούνταν από ένα οπίσθιο τοίχο ενώ σειρές από κίονες ξεκινούσαν από αυτό τον τοίχο και έφθαναν μέχρι το άκρο της επικλινούς γλύστρας που κατέληγε στη θάλασσα. Oι κίονες αυτοί στήριζαν τη στέγη. Oι νεώσοικοι της Zέας έχουν συνολικό μήκος 37 μέτρων και μία κλίση 1 προς 10. Tο πλάτος ανάμεσα στους κίονες είναι ελαφρώς κατώτερο των 6 μέτρων.







Αρχαία Ελληνικά Αυτόματα







n Αυτόματα είναι αυτά που έχουν ψυχή, δηλαδή αυτά που κινούνται μόνα τους.



n Αυτόματες πύλες ναού (θερμαινόμενος αέρας κάτω από το βωμό)



n Αυτόματη κλίνη (Στα δοχεία που βρίσκονται κάτω από την κρήνη ελέγχεται η στάθμη του νερού με δύο αξονικά υδραυλικά σιφώνια.)



n Σφαίρα Αιόλου (H αιολόσφαιρα του Ήρωνα, που αξιοποιεί την πίεση του ατμού και τη μετατρέπει σε κινητήρια περιστροφική δύναμη.)



n Το κινητό αυτόματο (Στα κινητά αυτόματα θέατρα συμβαίνουν τα εξής: κατασκευάζονται ναοί ή βωμοί μετρίου μεγέθους, ικανοί να μετακινούνται αυτόματα και να στέκονται μετά σε καθορισμένες θέσεις).







Η τεχνολογία των όπλων







Ατομικός οπλισμός: H υπέροχη των αμυντικών και επιθετικών οπλών των αρχαίων ελλήνων.







O πόλεμος αποτελούσε σημαντικό μέρος της ζωής των αρχαίων ελλήνων. Eπομένως, τα όπλα ήταν μέσα στη ζωή τους, καθώς στις ειρηνικές περιόδους ασκούνταν στη χρήση τους και στις εμπόλεμες αποτελούσαν το κύριο μέσον διατήρησης ελευθερίας και της υπέροχης. Σε πολλούς Έλληνες που εργάζονταν ως μισθοφόροι, τα όπλα αποτελούσαν απαραίτητο εφόδιο. H οπλοποιία ήταν ανεπτυγμένη στην Αθήνα. H τεχνολογία των όπλων ήταν εντυπωσιακά προηγμένη. Μαρτυρείται η πράξη εξειδικευμένων εργαστηρίων στην Aθήνα, την Kόρινθο, το Άργος, τη Θήβα, τη Σπάρτη, τη Xαλκίδα κ.α. Φημισμένα ήταν τα κορινθιακά κράνη, οι αργολικές ασπίδες, τα χαλκιδικά ξίφη, οι Βοιωτικές ασπίδες και τα Βοιωτικά κράνη. Στόχος ήταν η στερεή και αποτελεσματική κατασκευή των οπλών, όμως τους ενδιέφερε ιδιαίτερα η καλαίσθητη εμφάνιση και η διακόσμηση τους με πολύτιμα υλικά, ώστε να ξεχωρίζουν από τα όπλα.







Πολυτελή όπλα







Στις αρχαίες πηγές υπάρχουν πληροφορίες για πολυτελή όπλα. Oι αξιωματικοί και οι βασιλείς ξεχώριζαν στη μάχη από τη λαμπρότητα των όπλων τους. Aναφέρουμε την περίφημη πανοπλία του Aχιλλέα, την ασπίδα του Αλκιβιάδη, τη χρυσοπόρφυρη ασπίδα του Nικία και τα λαμπρά όπλα του Mεγάλου Aλεξάνδρου, ο οποίος στη μάχη των Γαυγαμήλων φορούσε πανοπλία στολισμένη με πολύτιμους λίθους.



H χρυσελεφάντινη ασπίδα, το χρυσοποίκιλτο ξίφος και η επίχρυση επένδυση της φαρέτρας, τα οποία βρέθηκαν στον μακεδονικό τάφο II της Bεργίνας, που αποδόθηκε στον Βασιλιά Φίλιππο B΄ ή στον Φίλιππο Γ΄ τον Aρριδαίο, είναι από τα καλύτερα παραδείγματα καταστόλιστων οπλών που σώθηκαν. Πρέπει να τονιστεί ότι όλα τα όπλα, είτε απλά είτε με πολυτελή διακόσμηση, ήταν κατασκευασμένα αποκλειστικά για πολεμική χρήση. Δεν υπήρχαν τελετουργικά όπλα. Τα όπλα της Bεργίνας, τα οποία αναφέρθηκαν, είναι κατασκευές με τις προδιαγραφές αποτελεσματικότητας που προβλεπόταν για όλα τα όπλα. Oι ανάγλυφες προσόψεις στο έμβλημα της ασπίδας δεν αποτελούσαν εμπόδιο για τον χειρισμό της στον πόλεμο, καθώς η κατάσκευή τους ήταν πολύ στερεή.







Αποτελεσματικά όπλα







Ουσιαστικό στοιχείο της κατάσκευής των οπλών δεν ήταν η διακόσμηση, αλλά η αποτελεσματικότητα και η ανθεκτικότητα τους. Tα ελληνικής κατασκευής όπλα υπερίσχυαν μεταξύ των οπλών του τότε γνωστού κόσμου. O Ηρόδοτος τονίζει ότι οι νίκες των Ελλήνων εναντίον των Περσών οφείλονταν όχι μόνο στην ανδρεία των Ελλήνων, αλλά και στην υπεροχή των οπλών τους. Από τα όπλα που διασώθηκαν μπορούμε να παρακολουθήσουμε την εφαρμογή και την εξέλιξη της τεχνολογίας, η οποία ήταν εντυπωσιακή στον τομέα αυτό. H κατασκευή ενός όπλου δεν ήταν απλώς έργο ενός χειροτέχνη σιδηρουργού, αλλά αποτέλεσμα συνδυασμού επιστημονικών στοιχείων και της τεχνολογικής εφαρμογής τους. H κατασκευή ξιφών, λογχών και βελών προφανώς είχε μελετηθεί ιατρικώς ώστε να έχουν θανατηφόρο αποτέλεσμα.







Ανθεκτικότητα – προσαρμογή







Εφαρμογή γνώσεων χημείας διαπιστώνεται από την επιλογή των δοράτων που επιλέγονταν σε κάθε περίπτωση, ώστε να εξασφαλιστεί η μέγιστη ανθεκτικότητα και το ελάχιστο βάρος του μετάλλου, καθώς και από την ειδική επεξεργασία τους, όπως είναι η βαφή (ατσάλωμα). Eπίσης, είναι προφανής η χρήση της γεωμετρίας και των μαθηματικών στην επιλογή του σήματος κάθε όπλου, στον υπολογισμό των αναλογιών των επιμέρους στοιχείων του, τον προσδιορισμό του κέντρου βάρους και στην ενέργεια για την εκτέλεση του σχεδίου. Επιπλέον, μεριμνούσαν ώστε ο σχεδιασμός του οπλισμού να ανταποκρίνεται στην ανατομία του σώματος, να παρέχει ελευθέρια κινήσεων και να είναι εύχρηστος.



Για την καλύτερη προσαρμογή των οπλών στο σώμα και για την άμβλυνση των εχθρικών πληγμάτων χρησιμοποιούσαν επενδύσεις από δέρμα, ύφασμα ή σπόγγο, σε κράνη, περιτραχήλια, θώρακες και κνημίδες. Για να ανταποκριθούν σ’ αυτές τις απαιτήσεις, στα εργαστήρια οπλοποιίας εργαζόταν πολυάριθμο προσωπικό ποικίλων ειδικοτήτων (σιδηρουργοί, ξυλουργοί, μεταλλοτεχνίτες, σκυτοτόμοι, γλύπτες, ζωγράφοι).



H μελέτη της οπλοποιίας μας δίνει στοιχεία για τα τεχνολογικά επιτεύγματα των Αρχαίων Ελλήνων που αφορούν την κατασκευή των οπλών, τα οποία διασφάλισαν την άνθηση του ελληνικού πολιτισμού και την δύναμη αλλά και προϋπόθεση για τη διάδοση του.







Δρυτόμοι και ξυλουργοί – Nαυπηγική.







Τα ευθυτενή ξυλά του κυπαρισσιού και του έλατου δίνουν τα δοκάρια των οικιών, τα κουπιά και τα κατάρτια των πλοίων. Oι ξυλουργοί (και ιδιαίτερα οι κατασκευαστές των πλοίων) εργάζονται κάτω από την έμπνευση της Αθηνάς. Τα δέντρα που κατεξοχήν χρησιμοποιούνται στην κατασκευή πλοίων είναι η δρυς, το πεύκο, η λεύκα, και το έλατο. Aξιζει να σχολιαστεί η επιλογή του είδους πεύκου στην κατασκευή της καρίνας των πλοίων.







H πίεση που δέχτηκαν τα ελατοδάση από την ανάπτυξη της ναυτικής ισχύος των Ελλήνων γίνεται ακόμη εντονότερη όταν στην ακμή του αθηναϊκού στόλου η κάθε τριήρης είχε 170 ελάτινα κουπιά. Ωστόσο, ενώ οι ουσίες διαπλάσεις των χαμηλών υψομέτρων, που κύρια τροφοδοτούσαν με καύσιμη ύλη τις ανθρώπινες δραστηριότητες, υποβαθμίστηκαν έντονα μετά τη μακροχρόνια αποψίλωσή τους, τα ελατοδάση αντέδρασαν γεννώντας ένα νέο παιδί, που σήμερα κυριαρχεί στα βουνά της Πίνδου είναι η ελληνική ελατή.







Υφαντική τέχνη







«Eίματα ευποίητα»







Η τέχνη της ύφανσης είναι μια από τις βασικές, τις σταθερές τεχνικές που αναπτύσσονται ή μεταβάλλονται με ρυθμούς σταθερούς, διαπερνούν κοινωνικές ανακατατάξεις και ελάχιστα επηρεάζονται από ιστορικές τύχες. Αλλάζουν και υιοθετούνται ή διαδίδονται με μεγαλύτερη βραδύτητα από ότι άλλες τεχνολογίες αιχμής.



Οι αλλαγές και οι καινοτομίες δείχνουν όμως μια μακροβιότητα. Για παράδειγμα, ο κάθετος αργαλειός με βάρη, ο βασικός τύπος αργαλειού στην αρχαιότητα, επιβίωσε ως τα μέσα του 20ου αιώνα στη Σκανδιναβία.







O μηχανισμός των Αντικυθήρων







Το παλαιότερο όργανο που χρησιμοποιούσε μαθηματικούς συνειρμούς οδοντωτών τροχών και κατά συνέπεια ο αρχαιότερος υπολογιστής είναι το γνωστό εύρημα μηχανισμός των Aντικυθήρων, που αδιαμφισβήτητα χρονολογήθηκε ότι ανήκει στην προ του 80 π.X. εποχή. Τέσσερα κύρια θραύσματα του μηχανισμού αυτού βρέθηκαν το Πάσχα του 1900 από ομάδα σφουγγαράδων, που εξόκειλαν στο νησί των Αντικυθήρων στη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής τους από τα νερά της Λιβύης, όπου αλίευαν σφουγγάρια, στην πατρίδα τους τη Σύμη. Σε καταδύσεις διερευνητικές οι σφουγγαράδες βρέθηκαν μπροστά σε ένα ναυάγιο της ρωμαϊκής εποχής, που έκρουε θησαυρούς αρχαιολογικούς, μεταξύ των οποίων τα θραύσματα αυτά. Τα θραύσματα αρχικά δεν προκάλεσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς τα άλλα ευρήματα ήταν πιο εντυπωσιακά. Όμως ήταν τα μονα που έφεραν επιγραφές και επομένως τα μόνα που επέτρεπαν σε πρώτη προσέγγιση τον προσδιορισμό της χρονολογίας του ναυαγίου. Aπο τις επιγραφές αυτές, και ιδιαίτερα απο την επιγραφή του παραπήγματος, προκύπτει πως ο μηχανισμός συνδεόταν με αστρονομικές μετρήσεις.



H αποτίμηση των θραυσμάτων έγινε σχεδόν αμέσως απο τον καθηγητή B. Σπάη, τον νομισματολόγο I. Σβορώνο και τον ανθυποπλοίαρχο Π. Pεδιάδη. Oι δύο τελευταίοι σημειώνουν ότι ο μηχανισμός είναι αστρολάβος ως εκ της αντιπαράθεσης των επιγραφών με την αντίστοιχη περιγραφή του Φιλόπονου. O K. Pάδος θεώρησε ότι το όργανο ήταν πλέον πολύπλοκο απλού αστρολάβου.



Η πλέον σύγχρονη μελέτη έγινε από τον καθηγητή Price που βασίστηκε στις ραδιογραφικές έρευνες του Χ. Καράκαλου. Από τις ραδιογραφίες προέκυψε ότι ο μηχανισμός περιείχε 32 οδοντωτούς τροχούς.



Στην εμπρόσθια όψη έφερε δύο ομόκεντρους δίσκους ενδείξεων, όπου ένας δείκτης δείχνει τη θέση του Ήλιου σε σχέση με τους απλανείς (το αστρικό έτος) και την ημερομηνία. Ένας δεύτερος δείκτης δείχνει τη θέση της σελήνης ως προς τους απλανείς (αστρικός μήνας).



Στην οπίσθια όψη υπάρχουν δύο δίσκοι ενδείξεων, που καθένας αποτελείται από έναν αριθμό ομόκεντρων δακτυλίων. O χαμηλότερος δίσκος φέρει 59 διαιρέσεις, που αντιστοιχούν στις 29,5 μέρες του συνοδικού (σεληνιακού) μήνα. Ένας μικρός συμπληρωματικός δείκτης μετρά τους δώδεκα συνοδικούς μήνες. Tο πλέον σημαντικό ήταν να συνδυάζει το Mετωνικό κύκλο με τους μήνες. Ένα επιπλέον στοιχείο είναι ο δρακονικός ή κομβικός μήνας, που είναι η γραμμή της τομής του επιπέδου της τροχιάς της σελήνης γύρω από τη γη με την εκλειπτική, γιατί αυτός καθορίζει τις εκλείψεις. Με το συνδυασμό αυτόν οδηγούμαστε στο κύκλο Σάρος, δηλαδή τον κύκλο των εκλείψεων, που αποδεικνύεται από την ανάγνωση των επιγραφών της οπίσθιας πλάκας (γραμμή 42, όπου ο αριθμός 223 προφανώς υποδηλώνει τους συνοδικούς μήνες όπου συμβαίνουν 19 εκλείψεις).







Οι αριθμοί των δοντιών των τροχών και ο συνδυασμος σε συρμούς, όπως δόθηκε από τον Price και μετά από τον Bromley επιτρέπει να αποδώσουμε στον μηχανισμό λειτουργίες που συνδέονται με την κίνηση της σελήνης, του ήλιου και των μεταξύ τους σχέσεων (εκλείψεις), που όμως απαιτούν υπολογισμούς που πρέπει να εκτιμούν μέχρι και έξι δεκαδικά ψηφία. Π.χ. ο συνδυασμός 19 ετών (Mετωνικός κύκλος) με τους 223 συνοδικούς μήνες και τους 242 δρακόντειους μήνες, οπου ο δρακόντειος μήνας ισούται με 27,212220 μέρες και 0,921493 συνοδικούς μοίρες, δείχνει την απαιτούμενη ακρίβεια που έπρεπε να εκφράζει ο μηχανικός αυτός υπολογιστής.







Ιατρική τεχνολογία







Τα πρώτα σπέρματα της Ιατρικής Τεχνολογίας ανευρίσκονται μέσα στην ελληνική αρχαιότητα, στο μινωικό και μυκηναϊκό πολιτισμό και στη γεωγραφική περιοχή του Αιγαίου, όπως μαρτυρούν αναρίθμητα αρχαιολογικά ευρήματα που κοσμούν αρκετά φημισμένα μουσεία. Οι ακλόνητες όμως ρίζες της, όπως προκύπτει από την αναδρομική ιστοριογραφική έρευνα της Ιατρικής Τεχνολογίας, εντοπίζονται κυρίως μέσα στα ιπποκρατικά κείμενα και σε άλλα ευρήματα εκείνης της εποχής· και δεν είναι τυχαίο, ούτε συμπτωματικό, ότι πρόκειται για την περίοδο του Χρυσού Αιώνα. Ήταν η περίοδος εκείνη κατά την οποία η ελληνική ιατρική εναγκαλίστηκε για πρώτη φορά τον φιλοσοφικό στοχασμό και ενστερνίσθηκε το τεχνολογικό πνεύμα που είχε ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται στην Ιωνία και την Κάτω Ιταλία. H ιπποκρατική τέχνη άρχισε να γίνεται επιστήμη, χωρίς όμως να απομακρύνεται από το «βαθύτατο ανθρωπιστικό χαρακτήρα της…»







H ιπποκρατική εργαλειοθήκη







Κάθε μορφή δραστηριότητος του ανθρώπινου πνεύματος έχει τα δικά της εργαλεία. Το ίδιο ακριβώς δεν θα μπορούσε να μη συμβαίνει και με την ιατρική, η οποία «πάντα πάλαι υπάρχει». Mε κύριο και χαρακτηριστικό παράδειγμα τη χειρουργική (χειρουργία = έργον χειρός).



Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινιστεί ότι στην αρχαιότητα τα περισσότερα εργαλεία (έκτος φυσικά από τα ιατρικά εργαλεία της λίθινης εποχής) ήταν κατασκευασμένα κυρίως από χαλκό (ή από διάφορα κράματα του χαλκού με άλλα μέταλλα) και από σίδηρο.



Η Ιπποκρατική εργαλειοθήκη είναι πλούσια σε χειρουργικά εργαλεία. Οι μελετητές της κυριολεκτικά εντυπωσιάζονται! Ενδεικτικά, σκόρπια και στην τύχη, σημειώνονται ονομαστικά τα μαχαίρια (νυστέρια), οι μήλες (στειλεοί), τα άγκιστρα, οι βελόνες (ακίδες), τα ράμματα, οι διαστολείς, οι σμίλες, οι λαβίδες, οι αυλοί, οι καθετήρες (σιδήρια), οι καθετήρες, οι κατοπτήρες, οι οστάγρες (οστεόκοποι), οι οδοντάγρες (ριζάγρες), οι σταφυλάγρες, οι νάρθηκες και οι σικύες (βεντούζες), που αποτελούν μερικά απο τα πάμπολλα διαγνωστικά και θεραπευτικά της εξαρτήματα.







H τεχνολογική εξάπλωση







Οι εφευρέσεις εργαλείων και οργάνων, οι επινοήσεις μεθόδων και οι ανακαλύψεις μηχανημάτων –που είχαν τις καταβολές τους στην ιπποκρατική ιατρική– συνεχίστηκαν, εμπλουτίστηκαν και πολλαπλασιάστηκαν στους Αλεξανδρινούς και τους Ρωμαϊκούς χρόνους, με πρωταγωνιστές Έλληνες ιατρούς και κορυφαίο ηγέτη τον επονομασθέντα «δεύτερο Ιπποκράτη», τον ενδοξότατο Γαληνό.







Aμαξήλατη επικοινωνία







Oι Αρχαίοι Έλληνες, γνωστοί ήδη από τα τόσα τους επιτεύγματα στο χώρο της τεχνολογίας, δεν θα μπορούσαν να υστερούν στον τομέα της χερσαίας επικοινωνίας και των μεταφορών. Οι πρόσφατες συναφείς έρευνες αποδεικνύουν την πρόοδο τους στην οδοποιία και αναδεικνύουν τα άξια θαυμασμού στα έργα τους. Aνέπτυξαν και δημιούργησαν πυκνότατο οδικό δίκτυο, τελείως ιδιότυπο και ρηξικέλευθο, εξασφαλίζοντας έτσι την απρόσκοπτη αμαξηλάτη επικοινωνία σε όλο σχεδον τον ελλαδικό χώρο. Οι δρόμοι που διέσχιζαν την ελληνική ύπαιθρο –αλλά και αυτήν των αποικιών– ήταν δύο ειδών: αυτός που προοριζόταν μόνο για πεζοπόρους και υποζύγια, ένα δηλαδή στενό πολυπαθημένο μονοπάτι, και αυτός που είχε κατασκευασθεί για άμαξες.



Οι αρχαίοι Eλληνες, λοιπόν, είχαν δημιουργήσει ένα εντελώς δικό τους σύστημα αμαξηλάτης επικοινωνίας: Xάραζαν στα «βραχώδη» μέρη αυλάκια παντού και πάντοτε με σταθερό μετατρόχιο 1.40 μ., μέσα στα οποία κινιόταν η δίτροχη ή τετράτροχη άμαξα. Οι αρχαίοι ονόμαζαν αυτά τα αυλάκια αρματροχιές ή αμαξοτροχιές. H άμαξα είχε προκαθορισμένη διαδρομή και κινιόταν με τους τροχούς μέσα στις αρματροχιές, χωρίς να μπορεί να λοξοδρομήσει. Αυτό ήταν και το μείζον επίτευγμα των Eλλήνων οδοποιών. Στην πραγματικότητα, παραλληλίζοντας το σύστημά τους με τα σημερινά δεδομένα, θα λέγαμε ότι επρόκειτο για ένα είδος σιδηρόδρομου· όπως ο σιδηρόδρομος έχει τους τροχούς επάνω στις ράγες, αντιστοίχως οι αρχαίοι Eλληνες είχαν την άμαξα να κινείται σταθερά μέσα στις αρματροχιές. Προφανώς η δυνατότητα να διασταυρωθούν δύο άμαξες σε τόπο δύσκολο ήταν αδύνατη και γινόταν μόνο σε επιλεγμένα σημεία. Aν θυμηθούμε μάλιστα τη γνωστή ιστορία της οδικής διαμάχης Οιδίποδος και Λαΐου [Σοφ. OT 800–812], γίνεται κατανοητό ότι εφάμιλλες με τις σημερινές θα ήταν οι διαμάχες των αμαξηλατών, όταν ξαφνικά ευρίσκονταν αντιμέτωποι. Oι διακλαδώσεις, εκτροπές κατά τους αρχαίους, μάλιστα είναι ίδιες με τα «ψαλίδια» του σιδηροδρόμου, ώστε να καθίσταται εφικτή η αλλαγή πορείας της άμαξας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ."

«Σύγνεφο οι ακρίδες στα σπαρτά και ροκανάν τον κάμπο» (Γ. Ρίτσος)





«Τι καρτερείς ακόμα
τάχα δικαιοκρίτη;»
(Α. Σικελιανός)

Στ’ ανοιχτά της απελπισίας, φυσάνε οι άνεμοι του τυφώνα της παγκοσμιοποίησης του χρήματος και της πολτοποίησης του ανθρώπου.

Με κλειδαμπαρωμένα μάτια, οι βουλιμικοί του κέρδους, με κατακρεουργημένο από την απληστία χαμόγελο αδιαντροπιάς, πλήθος καθάρματα, θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν ακόμη και τον ορίζοντα.

Ο Δήμος, νεοφιλελεύθερη μάζα, από μαζάτομα, αγωνίζεται, σθεναρώς, και με ανείπωτη ξετσιπωσιά, μόνο «περί πάρτης». Άγνωστο στους κοιλιόδουλους το «αμύνεσθαι περί Πάτρης». Έτσι κατήντησαν, το υπερήφανο λαό, «στάχτη…που κάποτε ήταν φλόγα» (Κ. Βάρναλης), οι άξεστοι, δόλιοι, συμφεροντολόγοι άρχοντές του.

Και οι μαυραγορίτες να βαφτίζουν νόμιμη την κλεψιά, μη ξεχωρίζοντας, οι κουτοπόνηροι, το νόμιμο από το ηθικό. Και να σκεπάζουν τις βρωμιές τους, σαν τη γάτα, με νόμους περί (αν)ευθύνης υπουργών και άλλα βρωμερά και τρισάθλια, καλά και συμφέροντα «ταις (σκατό)ψυχαίς αυτών», των πονηρών πολιτικατζήδων, που θα πρέπει να «πάνε μέσα», για αντιποίηση αρχής (των Πολιτικών).

Οι απάνθρωποι λαομπαίχτες (θεομπαίχτες), εμπαίζουν το καθαρό πρόσωπο, που αυτοί δεν έχουν γιατί το βρώμισαν ρουθουνίζοντας, σαν τα γουρούνια, στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης νεοφιλελεύθερης Κίρκης, που προστάζει: άρπαξε, κλέψε, εξαπάτα.

Οι σταυρωτήδες των ονείρων των ανθρώπων, ξένοι στην πόλη, που ποτέ δεν αγάπησαν, τη βρωμίζουν με το σαπισμένο χνώτο της διεφθαρμένης ανάσας τους, κάνοντας και τους πολίτες της, που τους στέρησαν ακόμη και τη γνώμη, μέσα στην επίφαση της αντιπροσωπευτικής τους δημοκρατίας, κάνοντάς τους να τη μισήσουν και αυτοί.

Ο Κινησίας (ο κουνιστός του Αριστοφάνη), που καυχιέται πως είναι εραστής της πόλης, έβγαλε απόφαση:

«Μέλητος Μελήτου Πιτθιεύς Σωκράτει Σωφρονίσκου Αλωπεκήθεν… Τίμημα Θάνατος.»
(Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους)

Ο πολέμαρχος της αρετής των καταγωγίων της βρωμερής ψυχής του και της άδειας σκέψης του. Η Αγία Τριάδα του: Βλακεία, Ανικανότητα, Χρήμα. Ελληνάρας με πατέντα!

Ο Κοτζαμπάσης και ο Νταβατζής της Δημοκρατίας. Ο γνήσιος κοπρίτης της ακατοίκητης σκέψης, που λιμνάζει μέσα στα κομματικά λασπόνερα. Ο «μπροστάρης» του λαού, που αν υπήρχε δικαιοσύνη, θα έπρεπε να δουλεύει στο κάτεργο, στο οποίο είναι ριγμένος ο κοσμάκης.

Ο Πολυδάκτυλος Σαρανταχέρης, ο «τίμιος» φύλακας της δημόσιας περιουσίας, που, μαγικά, την εξαφανίζει off shore (έξω από τη Χώρα), σε μυστικούς αόρατους λογαριασμούς, στους παραδείσους των φοροφυγάδων, εις δόξαν ημών των μελωδούντων: Λυτρωτά, των μόχθων μας. Ο Θεός να σ’ ευλογεί. Λυτρωτά μας.

Ο Αληθίων των οκτώ, με την αλήθεια να τρέχει από το χαλασμένο καζανάκι της τρύπιας σκέψης του. Ο Κωλορεβερέντζης (ο βαθέως και δουλικά υποκλινόμενος), των αφεντικών του: εργολάβων δημοσίων έργων, συνάμα δε, καναλαρχών, εκδοτών, άμα τε και τζογαδόρων. Οσονούπω και με τον νόμο.

Ο Κλινήρης του πνεύματος, με την σπουδαιογελοία επισημότητα του λείψανου, που ακαδειμίζεται (παριστάνει τον ακαδημαϊκό-ακαδειμικό), κάτω από τον θόλο, απλώς γιατί έχει Κώλο και Προστάτη. Μυγιάγγιχτος. Βουλιαγμένος μέσα στην ανάπηρη σιωπή της κενής σκέψης του.

Ο Θρασύδειλος, που μιλάει για τον πόλεμο, σα να μιλάει για τον καιρό. Σημαία του ο αριθμός της μυστικής του θυρίδας, στη μυστική τράπεζα, της μυστικής εξωχώριας. Ο εντολοδότης του πολέμου. «Μα έχει στο θεό σας εντολοδόχους ο θάνατος;» (Ν. Καρούζος).

Ο Κολλυβιστής Σαράφης, ντόπιος και ξένος με τα σφουγγοκώλια του, που ρημάζει τη χώρα, χρεώνοντας τις κλεψιές του στους αδύναμους. Νάτος τώρα, καλεί, για τη σωτηρία, λέει, της Πατρίδας, δηλαδή, το αυγάτισμα, ξανά, των άνομων κερδών του. Καλεί, να πληρώσει ο λαός, τα σπασμένα, γιατί, λέει, «μαζί τα φάγαμε». Ουστ, αρχικοπρίτη.

Ο Τυχάλωτος του τζόγου, έτοιμος να κατασπαράξει αυτόν που αποθέτει την πάσαν ελπίδα, της απελπισίας του, στο γύρισμα της τύχης, που θα φέρει ο κουλοχέρης, με τα φρουτάκια, στις γειτονιές, γιατί, λέει, κινδυνεύει η Πατρίδα από το υπέρογκο χρέος μας. Μαζί, λέει κι αυτός, τη χρεώσαμε την Πατρίδα.

Όλοι αυτοί, ένοικοι της ταριχευμένης τους ζωής, κραυγάζουν:

«Σωκράτει Σωφρονίσκου Αλωπεκήθεν… Τίμημα Θάνατος.»


ΤΗ ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΗΡΑΝΕ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΝ
ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΜΑΣ ΚΙ ΑΠ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΜΑΣ ΓΝΩΜΗ (Ζήσιμος Λορεντζάτος)

Δε μιλώ, μόνο, για τις θυσίες του λαού, που αυτοί, οι οποίοι τον ανάγκασαν να τις υποστεί και τις επέβαλαν, ολοφύρονται πως συμπάσχουν μαζί του. Σαν τον ιεροεξεταστή που λέει: αυτό σου το βασανιστήριό, τον ίδιο πόνο προκαλεί και σε μένα.

ΧΑΘΗΚΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΑΣ ΛΕΩ! ΧΑΘΗΚΕ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ!

ΜΑ ΘΑ ΤΟΝ ΞΑΝΑΒΡΟΥΜΕ. Άλλον δρόμο παίρνοντας. Άλλον σκοπό βαρώντας
Και τότε:

«Χορό τριγύρω σου θα στήσουν
Με βιολιά και με ζουρνάδες
Γύφτοι, Εβραίοι, αράπηδες, πασάδες
Και τα γόνατά τους θα λυγίσουν
Οι τρανοί σου
Και θα γίνουν των ραγιάδων
Οι ραγιάδες...»

(Κωστής Παλαμάς «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου»)
http://www.anevlavis.gr/Default.aspx?tabid=127
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Σύγνεφο οι ακρίδες στα σπαρτά και ροκανάν τον κάμπο» (Γ. Ρίτσος)"

Στον Δημήτρη μας


Νίκος Λυγερός

Εσύ που ήσουν πάντα γελαστός
μέσα στα λαδάδικά μας
σαν πλανόδιο τσίρκο
μας τραγουδούσες τρυφερά
ακόμα και για τη Ρόζα
κι ας πέταξες παλιά φωτογραφία
εμείς σε περιμένουμε
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία
γιατί είσαι ο άγγελός μας
που έκοψε το κεφάλι του
για να μας δείξει γλυκά
τα πλοία των ερώτων μας
και γιατί ζήσαμε μαζί σου
όχι μόνο λόγια και ακούσματα
αλλά αγάπες βαθιές σαν ψυχές.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στον Δημήτρη μας"

Επικίνδυνες αποφάσεις II


Του Νίκου Λυγερού

Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης στις 03/06/1985 έχει ως εξής:

«In consequence, an equitable result may be arrived at by drawing, as a first stage in the process, a median line every point of which is equidistant from the low-water mark of the relevant coast of Malta (excluding the islet of Filfla), and the low-water mark of the relevant coast of Libya, that initial line being then subject to adjustment in the light of the above-mentioned circumstances and factors».

Έως αυτό το σημείο μπορούμε ακόμα να έχουμε την εντύπωση ότι επιλύθηκε η διαφωνία μεταξύ Μάλτας και Λιβύης όσον αφορά στο θέμα της υφαλοκρηπίδας όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική αφού ο αλγόριθμος που πρότεινε το ΔΔΔ δεν έχει τελειώσει ακόμα, όπως μας το αποδεικνύει η επόμενη παράγραφος της τελικής απόφασης:

«The adjustment of the median line referred to in subparagraph above is to be effected by transposing that line northwards through 18΄ of latitude (so that it intersects the meridian 15ο 10΄ Ε at approximately latitude 34ο 30΄ Ν) such transposed line then constituting the delimitation line between the areas of continental shelf appertaining to the Socialist People’s [Libyan] Arab Jamahiriya and to the Republic of Malta respectively».

Αυτό είναι ένα χαριστικό χτύπημα για την υφαλοκρηπίδα της Μάλτας. Και τα δύο μέρη είχαν υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982 μόνο που η σύμβαση δεν ήταν ακόμα σε ισχύ εκείνη την εποχή, όπως το επισημαίνει το κείμενο του ΔΔΔ:

«Both Parties had signed the 1982 Convention on the Law of the Sea, but that Convention had not entered into force, and it was therefore not operative as treaty law».

Σε αυτό το σημείο φαίνεται ότι η Μάλτα δεν έπρεπε να σπεύσει για να πετύχει μια συμφωνία για την υφαλοκρηπίδα. Έπρεπε να περιμένει το πλαίσιο της ΑΟΖ για να προχωρήσει. Μάλιστα προσπάθησε μάταια βέβαια να το χρησιμοποιήσει δίχως να είναι ενεργοποιημένο, για να δικαιολογήσει τη θέση της όσον αφορά στο επιχείρημα της απόστασης.

«Malta relied on the genesis of the exclusive economic zone concept and its inclusion in the 1982 Convention as confirming the importance of the “distance principle” in the law of the continental shelf and the detachment of the concept of the shelf from any criterion of physical prolongation. For Malta, the reference to distance in article 76 of the 182 United Nations Convention on the Law of the Sea represented a consecration of the “distance principle”».

Έχουμε λοιπόν ένα απτό παράδειγμα όπου η έλλειψη της ΑΟΖ, ως έννοιας σε ισχύ, περιόρισε την υφαλοκρηπίδα της Μάλτας. Ας μην το ξεχάσουμε και αυτό το παράδειγμα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Επικίνδυνες αποφάσεις II"

Επικίνδυνες αποφάσεις


Του Νίκου Λυγερού

Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης στις 24/02/1982 έχει ως εξής:
«The Court enumerated the relevant circumstances to be taken into account in achieving an equitable delimitation, including: the fact that the area relevant to the delimitation in the present case was bounded by the Tunisian coast from Ras Ajdir to Ras Kaboudia and the Libyan coast from Ras Ajdir to Ras Tajoura and by the parallel of latitude passing through Ras Kaboudia and the meridian passing through Ras Tajoura; the general configuration of the coasts of the Parties; the existence and position of the Kerkennah Islands; the land frontier between the Parties and their conduct prior to 1974; and the element of a reasonable degree of proportionality».
Δεν μεταφράσαμε το κείμενο που αφορά την επίλυση της διαφωνίας μεταξύ Τυνησίας και Λιβύης όσον αφορά στο θέμα της υφαλοκρηπίδας για να μην υπάρξει παρερμηνεία. Τα δύο κράτη συμφώνησαν στις 10 Ιουνίου 1977 να αποταθούν στο ΔΔΔ. Στο πνεύμα του ΔΔΔ μπορούμε να εισέλθουμε άμεσα αναλύοντας το εξής σκεπτικό.
«The Court did not accept the Libyan contention of ignoring the Kerkennah Islands nor did it consider right to give the islands ‘full effect’ by drawing a line parallel to them».
Με άλλα λόγια δεν ακολουθεί τις «ακραίες» θέσεις των δύο κρατών. Και αυτό θα έχει την επόμενη συνέπεια.
«What the Court did was to give them “half effect”, a boundary line parallel to a line midway between the “no effect” and “full effect” lines representing the Tunisian coast, which produced a boundary line of 52ο inclination in the second sector».
Τέτοιες αποφάσεις όσον αφορά στο θέμα της υφαλοκρηπίδας, θα ήταν καλό να μην τις ξεχνάμε διότι φαίνεται πως οι ειδικοί δεν μας τις υπενθυμίζουν. Κι όμως το αποτέλεσμα είναι απλό. Τα νησιά της Τυνησίας δεν έχουν πραγματικά την ιδιότητα της υφαλοκρηπίδας, ενώ δεν την έχουν χάσει εντελώς. Πρέπει λοιπόν να είμαστε πολύ προσεχτικοί στις κινήσεις και στις δηλώσεις μας όσον αφορά στην υφαλοκρηπίδα διότι η ιστορία του δικαίου δεν ξεχνά τις υποθέσεις. Επιπλέον αν αναλύσουμε διεξοδικά την όλη υπόθεση τότε βλέπουμε μια σειρά από επιχειρήματα τα οποία απορρίφθηκαν από το ΔΔΔ που προσπάθησε να βρει την υποτιθέμενη δίκαιη λύση. Δεν νομίζουμε ότι είναι ανάγκη να αναλύσουμε τις επιπτώσεις από μια τέτοια απόφαση σε μερικά μας νησιά για να καταλάβει ο καθένας το τεράστιο κόστος. Ας είμαστε λοιπόν πιο αποτελεσματικοί κι ας ασχοληθούμε εντατικά με το θέμα της ΑΟΖ για να μην έχουμε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Επικίνδυνες αποφάσεις"

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

ΑΟΖ και Στρατηγική ομάδα κρούσης


Τα δικαιώματα που δεν διεκδικούμε, δεν υπάρχουν. Κάθε μαχητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων το γνωρίζει και γι’ αυτό το λόγο υποστηρίζει με πάθος και αποφασιστικότητα τα θύματα. Το ίδιο συμβαίνει και για τις χώρες. Από τα πιο βασικά θέματα έως τα πιο έντεχνα. Γέφυρα, αεροδρόμιο, μετρό, ολυμπιακοί αγώνες, όλα γίνονται με διεκδικήσεις, αλλιώς δεν υπάρχουν. Σε αυτό το επίπεδο όμως πρέπει να υπάρχει και η αποτελεσματικότητα. Και όταν πρόκειται για ένα θέμα εθνικό, όπως είναι η ΑΟΖ, τα πράγματα δεν είναι μόνο σοβαρά, αλλά ουσιαστικά. Άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με τα προηγούμενα θέματα μπορούν να επινοήσουν την ανάγκη της δημιουργίας όχι μιας απλής ομάδας αλλά μιας πραγματικής στρατηγικής ομάδας κρούσης. Διότι τέτοια θέματα δεν υποστηρίζονται απλώς από επιτροπές που συνεδριάζουν για να βρουν την ημερομηνία της επόμενης συνάντησης. Η πατρίδα μας έχει αληθινά ανάγκη την ΑΟΖ για να μπορέσει όχι μόνο να σταθεί όρθια αλλά για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Δεν μπορούμε απλώς να κλαίμε τη μοίρα μας και να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Μπορεί να είμαστε λίγοι πληθυσμιακά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να παράγουμε από μόνοι μας όχι μόνο ένα έργο ουσιαστικό για μας αλλά και για τους άλλους. Το θέμα της ΑΟΖ δεν είναι μόνο μια πρόκληση για το λαό μας, είναι ένα άνοιγμα. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρξει μια υπερκομματική προσπάθεια για να δημιουργηθεί αυτή η ομάδα που θα μπορέσει να υλοποιήσει το όραμα της Ελλάδας. Η επόμενη κυβέρνηση, όποια και να είναι, θα έχει ένα ιστορικό καθήκον. Αντί να είναι η κυβέρνηση της κρίσης και της μιζέριας, θα πρέπει να είναι η κυβέρνηση της ΑΟΖ. Αυτός δεν είναι ένας τυχαίος ρόλος, αλλά αναγκαίος. Ο ελληνικός λαός γνωρίζει πια την έννοια της ΑΟΖ, δεν είναι άλλο ανάγκη να του εξηγούν τι είναι. Ήρθε η ώρα να του δείξουν τι είναι επί του πρακτέου. Διότι στο δια ταύτα, όπως λένε, οι πράξεις έχουν ουσία και μετά βέβαια οι υπογραφές. Και ξέρουμε τι λέει ο λαός μας για αυτές. Ας είμαστε, λοιπόν, αποτελεσματικοί στην πράξη. Η θέσπιση είναι αποκλειστικά θέμα βούλησης και θεωρίας αποφάσεων, ενώ οι οριοθετήσεις είναι θέμα της θεωρίας παιγνίων, διότι υπάρχουν πολλοί παίκτες, οι οποίοι ξέρουν και από διπλωματία και από στρατηγική. Θα πρέπει να παίξουμε με κάθε λεπτομέρεια, αλλιώς θα υπάρξουν προβλήματα και καθυστερήσεις. Κατά συνέπεια, η συγκρότηση αυτής της ομάδας πρέπει να γίνει ορθολογικά, διότι δεν θα παίξουμε μόνο για την Ελλάδα, αλλά για το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα στο μεσογειακό πλαίσιο. Η παρτίδα είναι πολλαπλή και θα χρειαστεί την ανθεκτικότητα μιας στρατηγικής ομάδας κρούσης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ και Στρατηγική ομάδα κρούσης"

Hommage à Matisse (N. Lygeros)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Hommage à Matisse (N. Lygeros)"

Αλέξανδρος Κορυζής (1885 – 1941)

Τραπεζίτης και πολιτικός, διορισμένος πρωθυπουργός, που είπε το δεύτερο ΟΧΙ.
Γεννήθηκε το 1885 στον Πόρο και καταγόταν από αρβανίτικη οικογένεια πολιτικών. Τα εγκύκλια μαθήματα τα διδάχθηκε στον Πόρο και την Αθήνα. Το 1903 διορίσθηκε στην Εθνική Τράπεζα, ενώ παράλληλα σπούδαζε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως έφεδρος ανθυπολοχαγός και τιμήθηκε για τη δράση του.
Μετά την αφυπηρέτησή του ανήλθε ταχέως τα κλιμάκια της Εθνικής Τράπεζας και το 1921 έφθασε στο βαθμό του οργανωτικού διευθυντή. Με την ιδιότητά του αυτή διατέλεσε οικονομικός σύμβουλος του Ύπατου Αρμοστή στη Σμύρνη Αριστείδη Στεργιάδη και οργάνωσε το υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στη μικρασιατική πόλη.
Υπήρξε από τους πρωτοπόρους της αγροτικής πίστης στην Ελλάδα και συνέβαλε στην ίδρυση του Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού (ΑΣΟ) το 1925 και της Αγροτικής Τράπεζας (1929), της οποίας διατέλεσε και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου. Εκτός από άνθρωπος της δράσης ήταν και συγγραφέας μελετών οικονομικού περιεχομένου.
Στην πολιτική εισήλθε το 1933, όταν διατέλεσε για τρεις μέρες Υπουργός Οικονομικών (7 - 10 Μαρτίου) στη βραχύβια κυβέρνηση του βενιζελικού Αλέξανδρου Οθωναίου, ενώ στη συνέχεια συντάχθηκε με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Στις 5 Αυγούστου 1936 διορίστηκε από τον δικτάτορα Μεταξά Υπουργός Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως και παρέμεινε στη θέση αυτή έως τις 12 Ιουλίου 1939, όταν παραιτήθηκε για να αναλάβει τη διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας.
Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Ιωάννη Μεταξά (29 Ιανουαρίου 1941) κι ενώ η χώρα βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ιταλία, διορίστηκε πρωθυπουργός από τον βασιλιά Γεώργιο Β', με εισήγηση του ισχυρού άνδρα του καθεστώτος Κωνσταντίνου Μανιαδάκη. Παράλληλα, ανέλαβε τα Υπουργεία Εξωτερικών, Παιδείας, Στρατιωτικών, Ναυτικών και Αεροπορίας, όπως και ο προκάτοχός του.
Κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας του στην πρωθυπουργία αντιμετώπισε με επιτυχία την εαρινή επίθεση των Ιταλών (9 Μαρτίου 1941) και είπε το δεύτερο ΟΧΙ, αυτή τη φορά στους Γερμανούς (6 Απριλίου 1941), όταν ο πρεσβευτής του Τρίτου Ράιχ στην Ελλάδα Βίκτωρ Έρμπαχ - Σένμπεροχ του επέδωσε τελεσίγραφο για την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Από την ημέρα αυτή, η Ελλάδα άρχισε ένα διμέτωπο αγώνα με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς, κερδίζοντας τον θαυμασμό των Συμμάχων.
Όλη αυτή η δύσκολη κατάσταση είχε δημιουργήσει βαρύ φορτίο στους ώμους του Κορυζή, που δεν είχε μεγάλη πείρα στην πολιτική. Σε αυτό το σημείο εστιαζόταν και η κριτική που ασκήθηκε στον βασιλιά για την επιλογή του στην πρωθυπουργία ενός άπειρου άνδρα σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, όπου έπρεπε να παρθούν αποφάσεις ζωής και θανάτου.
Στις 18 Απριλίου 1941 συγκλήθηκε σύσκεψη στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» (όπου η έδρα τότε της κυβερνήσεως) για να εκτιμηθεί η πολεμική κατάσταση κι ενώ φαινόταν θέμα ωρών, αν όχι ολίγων ημερών, η διάσπαση του μετώπου από τους Γερμανούς. Ο Κορυζής προσφέρθηκε να παραιτηθεί και είχε μια έντονη συζήτηση με τον βασιλιά. Ξαφνικά σηκώθηκε και αποχώρησε από τη σύσκεψη, αφού πρώτα φίλησε το χέρι του ανώτατου άρχοντα. Κατευθύνθηκε στην οικία του, που βρισκόταν στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας και κλείστηκε στο γραφείο του.
Λίγα λεπτά αργότερα κατέφθασε στο σπίτι του ο διάδοχος Παύλος με εντολή του πατέρα του, ο οποίος είχε αντιληφθεί την παράξενη συμπεριφορά του. Δεν πρόλαβε να χαιρετίσει τη σύζυγό του στο κατώφλι του σπιτιού του και ακούστηκε ο πυροβολισμός του τέλους. Ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κορυζής είχε αυτοκτονήσει με δύο σφαίρες στην καρδιά, σε ηλικία 56 ετών.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αλέξανδρος Κορυζής (1885 – 1941)"

Το Σαμψωνικό Σύνδρομο



“loukasgermanos.gr”
‘Το Σαμψωνικό Σύνδρομο και τα Υποβρύχια – Ανάγκη για πολιτική διαφάνεια στην Ελλάδα.”
Πέτρος Μακρής Κούρκουλος*
Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο πολύκροτο θέμα των υποβρυχίων και του άμεσα εμπλεκομένου για δωροδοκία, πρώην Υπουργού, αποκαλύπτεται μία μακροχρόνια τάση της μεταπολιτευτικής Ελληνικής πολιτικής σκηνής η οποία είναι ιδιαίτερα «ευάλωτη» σε τάσεις αδιαφάνειας και διαφθοράς. Οι δομές του σύγχρονού πολιτικού συστήματος είχαν κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε τα σύνδρομα των πελατειακών σχέσεων, της ατιμωρησίας καταφανών καταχραστών δημόσιας εξουσίας αλλά και της συγκάλυψης αυτών με προκλητικούς νόμους περί μη ευθύνης Υπουργών οδήγησαν τη χώρα σε ολοκληρωτική εξαθλίωση και οικονομική χρεωκοπία. Ήδη, η Ελλάδα βρίσκεται στην 25η θέση όσων αφορά την καταπολέμηση της διαφθοράς σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, οι δυναμικές που γεννιούνται μέσα από τη γενική αίσθηση ακυβερνησίας είναι ιδιαίτερα προκλητικές μα και ελπιδοφόρες. Το «Σαμψωνικό Σύνδρομο» είναι μία από αυτές δυναμικές.
Το «Σαμψωνικό Σύνδρομο» εισήχθη ως έννοια την δεκαετία του ’60 από τον στρατηγικό σχεδιασμό του Ισραήλ για την ανάπτυξη πυρηνικού εξοπλισμού ενάντια στις συλλογικές επιθετικές τάσεις των μουσουλμανικών χωρών της περιοχής. Ετυμολογικά προέρχεται από τον Βιβλικό Ιουδαίο ήρωα Σαμψών ο οποίος βρισκόμενος μπροστά σε βέβαιο θάνατο, προτίμησε να γκρεμίσει με τα χέρια του την οροφή ναού των Φιλισταίων προκειμένου να καταστρέψει μαζί με τον ίδιο όλους τους εχθρούς του. Η λογική μίας τέτοιας συμπεριφοράς υιοθετείται από τις σύγχρονες στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ προκειμένου να δράσει ως αποτρεπτικός παράγοντας στις πυρηνικές απειλές του Ιράν τονίζοντας τις αυτοκαταστροφικές τάσεις του Ισραήλ με στόχο την εξόντωση των εχθρών του σε ένα ενδεχόμενο πυρηνικό χτύπημα. Πως όμως θα μπορούσε μία τέτοια στάση να εξυγιάνει το πολιτικό σύστημα; Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι δεν αποτελεί μία πολιτική αλλά κυρίως μια ατομική συμπεριφορά, ένα ανθρώπινο ένστικτο το οποίο εάν αντιμετωπιστεί κατάλληλα μπορεί να επιφέρει θεαματικά αποτελέσματα.
Θεωρούμε ως αληθή και αδιάψευστα τα όσο προσάπτονται στον πρώην Υπουργό βάσει εισαγγελικής κατηγορίας. Σύμφωνα με αυτή, εταιρείες offshore στήνονταν στο εξωτερικό, σε χρονικό διάστημα μεγαλύτερο δεκαετίας, προκειμένου χρήματα από δωροδοκίες να μπορούν να εμφανίζονται ως νόμιμα και να διοχετεύονται σε διάφορες ενέργειες (αγοραπωλησίες ακίνητης περιουσίας καθώς και μετοχοποίηση σε ποδοσφαιρικές ομάδες) ενώ, από την αποφυγή καταβολής ΦΠΑ βρίσκεται ζημιωμένο και το Δημόσιο. Όπως καταλαβαίνουμε, η αποτελεσματική λειτουργία ενός τέτοιου συστήματος προϋποθέτει την ύπαρξη ενός καλά αναπτυγμένου δικτύου από ανθρώπους σε κατάλληλες θέσεις ώστε να έχουν την ικανότητα να κινούν τα κατάλληλα νήματα. Φυσικά, η Ελλάδα έχει ταλαιπωρηθεί και με άλλες πολύκροτες υποθέσεις χρηματισμού και κατάχρησης δημοσίου χρήματος στο παρελθόν όπως εκείνης της Siemens και την Μονής Βατοπεδίου. Ποιο είναι όμως το σημείο κλειδί της συγκεκριμένης υπόθεσης;
Τα προηγούμενα χρόνια, όπου η κρίση δεν είχε ακόμα ξεσπάσει η Ελληνική κοινωνία δεν ήταν ακόμα έτοιμη να ανατρέψει παλαιοκομματικά συστήματα βασισμένα σε μικροπολιτικού χαρακτήρα σχεδιασμού πολιτικής. Δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη ή τουλάχιστον κανένα από τα εμπλεκόμενα πρόσωπα δεν διώχθηκε δημιουργώντας έτσι την αίσθηση της ατιμωρησίας στο ευρύ κοινό. Την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, τα δεδομένα είναι διαφορετικά και φυσικά τείνουν προς μια πρώτη απονομή ευθυνών σε πρώην Υπουργικό στέλεχος. Από τη μία, η οικονομική εξαθλίωση της χώρας η οποία έχει ξεχειλίσει το ποτήρι της λαϊκής υπομονής και από την άλλη η αναμενόμενη προεκλογική περίοδος η οποία δημιουργεί αυτόματους μηχανισμούς για μικροπολιτική επιβίωση αποτελούν τους σημαντικότερους λόγους για την ανάδειξη της συγκεκριμένης υπόθεσης ως μείζονος σημασίας. Ο τελευταίος παράγοντας προκαλεί βέβαια κάποιες αμφιβολίες ως προς τις αγνές προθέσεις της πολιτείας. Ας ελπίσουμε να μην είναι ακόμη μια μορφή επιδερμικής θεραπείας που στόχο έχει βραχυπρόθεσμα ψηφοθηρικά οφέλη και μείωση του πολιτικού κόστους που έχει υποστεί κατά τους «Μνημονιακούς Χρόνους». Εδώ λοιπόν, θα πρέπει να λειτουργήσει το «Σαμψωνικό Σύνδρομο» ως ένας έξυπνος και αποτελεσματικός μηχανισμός ο οποίος αφενός θα αναδείξει τα σάπια γρανάζια του παλαιοκομματικού συστήματος και αφετέρου θα τα εξοντώσει.
Αργότερα και σαν φυσικό επακόλουθο, το φαινόμενο του «ντόμινο» είναι ικανό να προκαλέσει τεράστιο πλήγμα σε όλο το σύστημα αφού η αλληλεξάρτηση όλων των μελών που το απαρτίζουν είναι μεγάλη. Επομένως, είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία για το πρώτο θύμα, που στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για τον πρώην Υπουργό, να λειτουργήσει εκδικητικά προς το σύστημα που τον ανέδειξε και τώρα τον «διαπομπεύει» ώστε να μπορέσει να εξιλεωθεί, όχι φυσικά στα μάτια του λαού που χρόνια τώρα τον στήριζε. Να εξιλεωθεί ως προς την υποχρέωση που είχε να υπηρετεί την δημοκρατία και την προάσπιση ενός αποτελεσματικού και υγιούς πολιτικού συστήματος προς όφελος της πατρίδας και των συμφερόντων της. Γιατί η υπόθεση των υποβρυχίων Ποσειδών ΙΙ προκάλεσαν τεράστια προβλήματα για την οικονομία και το κύρος της Ελλάδας. Είναι μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα, την δεδομένη χρονική στιγμή, να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου αλλά από τον ίδιο τον Αίολο, ο οποίος σαν σύγχρονος Σαμψών έχει την υποχρέωση να συμπαρασύρει μαζί του όλους τους μηχανισμούς και τις δυναμικές που τα προηγούμενα χρόνια λυμαίνονταν την ανεχτική κοινωνία και που συνέβαλλαν στην οικονομική διάλυση Ελλάδας καθώς και στην μη αποτελεσματική άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Το «Σαμψωνικό Σύνδρομο» μπορεί να επιφέρει τεράστιες αλλαγές στις δομές ενός σάπιου οικοδομήματος το οποίο πρέπει να καταστραφεί από μόνο του. Έτσι όπως δημιουργήθηκε. Το αν θα λειτουργήσει θα το περιμένουμε με αγωνία τις επόμενες ημέρες.
 * Ο Πέτρος Μακρής-Κούρκουλος είναι Ερευνητικός Συνεργάτης και Αναλυτής θεμάτων Ενεργειακής Ασφάλειας στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Αμερικανικών και Ευρωπαϊκών Μελετών (RIEAS). 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το Σαμψωνικό Σύνδρομο"

Ρεκόρ χρήσης αντικαταθλιπιτικών και ηρεμιστικών στον αμερικανικό στρατό Περισσότεροι από 110.000 στρατιωτικοί παίρνουν νομίμως ψυχοφάρμακα

Ρεκόρ χρήσης αντικαταθλιπιτικών και ηρεμιστικών στον αμερικανικό στρατό
H χαρά των φαρμακοβιομήχανων και των ψυχίατρων είναι όπως αποδεικνύεται οι Αμερικανοί στρατιώτες, και ιδιαιτερα όσοι υπηρετούν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Για να καταλάβει κανείς την έκταση του φαινομένου, η χρήση από στρατιωτικούς έχει οκταπλασιαστεί από το 2005 ως σήμερα: μάλιστα το 8% των στρατιωτικών λαμβάνει ηρεμιστικά και το 6% αντικαταθλιπτικά φάρμακα - νούμερα πρωτοφανή στα στρατιωτικά χρονικά οποιασδήποτε χωρας.


Για την ακρίβεια, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των ιατρικών υπηρεσιών του Πενταγώνου, περισσότεροι από 110.000 Αμερικανοί στρατιωτικοί χαπακώνονται νομίμως με συνταγογραφημένα αντικαταθλιπτικά, ηρεμιστικά, διεγερτικά και αντιψυχωτικά φάρμακα - γεγονός που κατά τους γιατρούς συνδέεται άμεσα με την αύξηση των περιστατικών βίας από ένστολους επί δικαίων και αδίκων.

Με αποκορύφωμα το πρόσφατο μακελειό με τους 17 νεκρούς αμάχους στο Αφγανιστάν, ο πρωταγωνιστής του οποίου λοχίας Ρομπερτ Μπέιλς, έπαιρνε καθημερινά ισχυρό «κοκτέιλ» συνταγογραφημένων ψυχοφαρμάκων.

«Ποτέ πριν δεν δίναμε τόσα φάρμακα στις δυνάμεις μας…Και δεν πιστεύω ότι η αύξηση στις αυτοκτονίες και τις δολοφονίες εν ώρα καθήκοντος είναι συμπτωματική», αναφέρει για το θέμα ο Αμερικανός πρώην στρατιωτικός ψυχίατρος και ειδικός στο μετα-τραυματικό σύνδρομο, Μπαρτ Μπίλιγκς στους Los Angeles Times.

Στην έκθεση αναφέρονται χαρακτηριστικές περιπτώσεις - όπως εκείνη ενός πιλότου της πολεμικής αεροπορίας που έπαθε αμόκ και επετέθηκε σε φίλο του λόγω της παράλληλης χρήσης αλκοόλ και αμφεταμινών που του χορηγούνταν «αρμοδίως», αλλά και ενός στρατιώτη στο Αφγανιστάν, στον οποίον χορηγήθηκαν αντικαταθλιπτικά επειδή άκουγε φωνές (!) και είχε αυτοκτονικές τάσεις, και τελικά εκτέλεσε εν ψυχρώ έναν αιχμάλωτο με μια σφαίρα στο κεφάλι…

Μεταξύ άλλων προκύπτει πως, επειδή οι στρατιώτες που υπηρετούν στο Αφγανιστάν ή το Ιράκ δεν είναι εύκολο να παρακολουθούνται τακτικά από τον ειδικό ψυχίατρο, τους χορηγούνται εφάπαξ μεγάλες ποσότητες ψυχοφαρμάκων, χωρίς να υπάρχει τρόπος να ελέγχεται η δοσολογία.

Σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται πως χορηγήθηκαν σε «μάχιμους» στρατιώτες αρκετά χάπια για θεραπεία 180 ημερών: αρκετοί στρατιώτες σύντομα βρέθηκαν να καταπίνουν χούφτες από φάρμακα για να αντιμετωπίσουν το στρες της μάχης, ενώ υπάρχει και το φαινόμενο της ανταλλαγής ψυχοφαρμάκων, ώστε με την μίξη διαφόρων χαπιών να επιτυγχάνεται το κατάλληλο ψυχικό «εφέ»!
http://www.tovima.gr/world/article/?aid=452864&h1=true
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ρεκόρ χρήσης αντικαταθλιπιτικών και ηρεμιστικών στον αμερικανικό στρατό Περισσότεροι από 110.000 στρατιωτικοί παίρνουν νομίμως ψυχοφάρμακα"
Related Posts with Thumbnails