ένας τεράστιος Έλληνας που δεν γνωρίζουμε, γιατί άραγε;;;
> Στην Πάφο γεννήθηκε στις 4 Μαϊου 1910. Πάνω από έναν αιώνα πια.
> Φτωχόπαιδο ήταν και κάποια στιγμή ξεκίνησε τον αθλητισμό στην Λεμεσό.
> Του άρεσε να τρέχει από πιτσιρίκι. Κατάφερε, μάλιστα, να πάρει μέρος
> ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους ολυμπιακούς αγώνες του
> 1936!
>
> Αγροτόπαιδο, με έρωτα για τον αθλητισμό και ταλέντο, από το 1934 τα
> μαζεύει και μετακομίζει στο Χαλάνδρι. Έπιασε δουλειά στην ΔΕΗ (τότε
> Ηλεκτρική Εταιρεία) και πήγαινε να μετράει τα ρολόγια στα σπίτια του
> κόσμου για να βγάλει το μεροκάματο.
>
> Τα' μπλεξε ο πόλεμος μετά. Υπέφερε ο κόσμος. Έτσι κι αυτός, έτσι και η
> οικογένειά του. Το 1940 έκοψε το τρέξιμο και κοίταξε μόνο να ζήσει.
>
> Πείνα! Έβλεπε τους παλιούς του συναθλητές, εκείνη την μεγάλη ομάδα του
> 1930, να λιμοκτονούν ή να τους σκοτώνει ο γερμανικός κατοχικός
> στρατός.
>
> Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, τέλειωσε η Κατοχή, άρχισε η φαγωμάρα του
> Εμφυλίου. Αδερφός να σκοτώνει αδερφό εκείνα τα μαύρα χρόνια.
>
> Πούλησε τα μισά έπιπλα για να πάει να τρέξει!
>
> Παίρνει την μεγάλη απόφαση το 1946 να ξανατρέξει. Λίγη προπόνηση,
> ελάχιστο φαγητό από τους γείτονες, δύσκολα χρόνια. Ήθελε να πάει στην
> Αμερική. Στην Βοστώνη. Στον φημισμένο μαραθώνιο! Ελπίζοντας ότι και
> μόνο με την παρουσία του θα μπορέσει να ευαισθητοποιήσει τους
> Αμερικάνους για να βοηθήσουν τον λαό μας που τα περνούσε δύσκολα όσο
> ποτέ άλλοτε.
>
> Πώς, όμως, να αγοράσει εισιτήριο για την Αμερική; Με τι λεφτά; Μαζεύει
> και πουλάει τα μισά έπιπλα του σπιτιού. Πιάνει πέντε δραχμές στο χέρι,
> του δίνουν με τα πολλά και κάμποσα ακόμα από την δουλειά του και πάει
> και βγάζει αεροπορικό εισιτήριο. Μονό! Δεν είχε λεφτά για «μετ'
> επιστροφής».
>
> Μέσα από τα χαλάσματα της Αθήνας, βρήκε το κουράγιο να πετάξει για
> Αμερική ρισκάροντας τα πάντα. Με μοναδικό σκοπό να. τρέξει! Τίποτα
> άλλο!
>
> «Θα πεθάνεις στα πρώτα χιλιόμετρα»
>
> Ο πιο δύσκολος μαραθώνιος της εποχής - κι ακόμα φημισμένος - ήταν
> αυτός της Βοστώνης. Φαβορί ο τεράστιος Άγγλος Κένεθ Μπέιλι και ο
> Αμερικάνος, νικητής της προηγούμενης χρονιάς, Τζόνι Κέλι. Κι από κοντά
> ένας Καναδός αθληταράς.
>
> Πριν τον αγώνα όλοι οι αθλητές έπρεπε να περάσουν από γιατρό. Πάει και
> ο Κυριακίδης, τον εξετάζουν οι Αμερικάνοι και του λένε: «Δεν μπορείς
> να τρέξεις.».
>
> - Μα, γιατί; Γιατί δεν μπορώ ενώ έκανα τόσο ταξίδι;
>
> - Είσαι πολύ αδύναμος, νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στον δρόμο από την
> εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για μερικά
> χιλιόμετρα.
>
> Παίρνει ουσιαστικά την προσωπική ευθύνη και λέει «φέρτε μου το χαρτί
> να το υπογράψω ότι θα τρέξω κι αναλαμβάνω όποιον κίνδυνο υπάρχει για
> την ζωή μου. Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα.».
>
> Αρχίζει ο αγώνας. 20 Απριλίου 1946 ήτανε. Ξεκίνησε αργά ο Στέλιος
> Κυριακίδης, αλλά ανέβαζε στροφές. Όλο και πλησίαζε τους πρώτους, όλο
> και πατούσε καλύτερα. Στο 40 χιλιόμετρο έπιασε τον Κέλι, τον
> πρωτοπόρο.
>
> Ναι, κέρδισε! Με πανευρωπαϊκό ρεκόρ! Παραμιλούσε η Αμερική.
>
> «Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου, ο Κυριακίδης για έναν λαό»
>
> Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, μαζί
> με τον δεύτερο, τον Αμερικάνο Τζόνι Κέλι.
>
> Κι όταν λέμε Κέλι να αναφέρουμε ότι 15 φορές βγήκε στην καριέρα του
> μέσα στην πρώτη πεντάδα του μαραθωνίου της Βοστώνης, ενώ το 2000
> ανακηρύχθηκε από το Runner's World ο κορυφαίος δρομέας για τον
> περασμένο αιώνα.
>
> Ρωτάει ο Χάρι Τρούμαν τον Τζόνι Κέλι: «Καλά, βρε παιδί μου. Πώς έχασες
> απ' αυτόν τον κοκαλιάρη (σ.σ. έτσι τον έλεγαν οι εφημερίδες) κι
> αδύναμο Έλληνα;».
>
> Απάντηση Κέλι: «Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει.
> Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για μια
> ιδεολογία...».
>
> Ο Τρούμαν χαμογελάει και γυρνάει προς τον Κυριακίδη. «Εσύ, παιδί μου,
> είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες
> ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα».
>
> «Δεν θέλω τίποτα για μένα, μόνο για τους Έλληνες που λιμοκτονούν»
>
> Απάντηση Κυριακίδη: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για
> εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και
> τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να
> βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει».
>
> Αυτό που έγινε μετά ήταν απίστευτο. Από δωρεές των Αμερικάνων
> μαζεύτηκαν τόνοι από τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες. Δεν είχαν πώς να τα
> μεταφέρουν. Μόλις βρέθηκαν έξι καράβια, με τη συνδρομή της οικογένειας
> Λιβανού, έφτασε η βοήθεια στην Ελλάδα. Το «Πακέτο Κυριακίδη», όπως το
> ονόμασαν.
>
> Συγκεντρώθηκαν, επίσης, 250.000 δολάρια για να δοθούν στους
> ταλαιπωρημένους Έλληνες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο! Ποσό τεράστιο
> για την εποχή. Όλες οι αμερικάνικες εφημερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο,
> ενώ ο ίδιος έτρεχε από Πολιτεία σε Πολιτεία της Αμερικής για να φέρει
> κι άλλη βοήθεια στην τσακισμένη Ελλάδα.
>
> Ένα εκατομμύριο κόσμος στην υποδοχή!
>
> Ένας λαός που πέθαινε στους δρόμους από την εισβολή του ναζισμού και
> τον Εμφύλιο, μπόρεσε να χαμογελάσει ξανά απ' αυτόν τον τεράστιο
> Έλληνα. Την μέρα που ήρθε από τις ΗΠΑ στην Αθήνα, στις 23 Μαϊου,
> ξεχύθηκε στους δρόμους ένα εκατομμύριο κόσμος για να τον υποδεχτεί.
>
> Είχαν φτάσει απ' όλη την Ελλάδα άνθρωποι στην πρωτεύουσα για να τον
> ευχαριστήσουν. Εκείνη τη μέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά
> η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεμος. Και θεωρήθηκε το πρώτο
> χαρμόσυνο γεγονός για τον τόπο ύστερα από τόσα καταραμένα χρόνια. Ο
> Κυριακίδης έδωσε χαρά, περηφάνια, ανακούφιση στους συνανθρώπους του.
>
> Πόσο γνήσιος ο Στέλιος Κυριακίδης! Πόσο αυθεντικός. Και τι ψυχή! Μεγαλείο.
>
> Ο γιός του, απλόχερα και χωρίς να ζητήσει ποτέ καμία αμοιβή, προσέφερε
> χρόνια μετά όλα τα κειμήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του
> Μαραθωνίου δρόμου στον Μαραθώνα (αξίζει να το επισκεφθείτε κάποια
> φορά).
>
> Με διαμάντι!
>
> Μέσα σ' αυτά που έγιναν δωρεά στο Μουσείο είναι και το μετάλλιο
> τεράστιας αξίας από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα μετάλλιο που
> ήταν συλλεκτικό ακόμα και τότε, αφού για εκείνη και μόνο τη χρονιά
> είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαμάντι!
> Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι ακόμα και σήμερα άγνωστος στους
> περισσότερους Έλληνες φιλάθλους. Στις ΗΠΑ, όμως, έχουν γράψει βιβλία
> για το κατόρθωμά του, έχουν γυρίσει βραβευμένα ντοκιμαντέρ (NBC), ενώ
> ετοιμάζουν και μια ταινία από την Disney με παραγωγούς τους Mark
> Ciardi και Gordon Gray.
>
> Άνθρωπος της προσφοράς, με υψηλά ιδεώδη, γνώστης της βαριάς
> κληρονομιάς αυτού του τόπου στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ένας
> μοναδικός αθλητής που λατρεύτηκε στην εποχή του. Θα μπορούσε και
> σήμερα να αποτελεί φάρο έμπνευσης για όλους μας, αλλά μάλλον σε
> πολλούς το όνομά του δεν λέει κάτι.
>
> Κι ας έκανε, πέρα απ' όλα τα άλλα, κι έναν τεράστιο άθλο από καθαρά
> αθλητικής άποψης, αφού η νίκη στον μαραθώνιο της Βοστώνης θεωρείται
> κάτι τρομερά δύσκολο.
>
> Ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός είχε κάνει μια εξαιρετική εκπομπή για τον
> Κυριακίδη το 1981, απόσπασμα της οποίας μπορείτε να παρακολουθήσετε
> από το βίντεο που παραθέτουμε.
http://www.gazzetta.gr/stibos/article/item/286006-aytos-o-terastios-ellinas-athlitis
> Αυτός ήταν, λοιπόν, ο Στέλιος Κυριακίδης.
Αναρτήσεις
