Στέλιος Κυριακίδης ένας τεράστιος Έλληνας.

ένας τεράστιος Έλληνας που δεν γνωρίζουμε, γιατί άραγε;;;

> Στην Πάφο γεννήθηκε στις 4 Μαϊου 1910. Πάνω από έναν αιώνα πια.

> Φτωχόπαιδο ήταν και κάποια στιγμή ξεκίνησε τον αθλητισμό στην Λεμεσό.

> Του άρεσε να τρέχει από πιτσιρίκι. Κατάφερε, μάλιστα, να πάρει μέρος

> ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους ολυμπιακούς αγώνες του

> 1936!

>

> Αγροτόπαιδο, με έρωτα για τον αθλητισμό και ταλέντο, από το 1934 τα

> μαζεύει και μετακομίζει στο Χαλάνδρι. Έπιασε δουλειά στην ΔΕΗ (τότε

> Ηλεκτρική Εταιρεία) και πήγαινε να μετράει τα ρολόγια στα σπίτια του

> κόσμου για να βγάλει το μεροκάματο.

>

> Τα' μπλεξε ο πόλεμος μετά. Υπέφερε ο κόσμος. Έτσι κι αυτός, έτσι και η

> οικογένειά του. Το 1940 έκοψε το τρέξιμο και κοίταξε μόνο να ζήσει.

>

> Πείνα! Έβλεπε τους παλιούς του συναθλητές, εκείνη την μεγάλη ομάδα του

> 1930, να λιμοκτονούν ή να τους σκοτώνει ο γερμανικός κατοχικός

> στρατός.

>

> Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, τέλειωσε η Κατοχή, άρχισε η φαγωμάρα του

> Εμφυλίου. Αδερφός να σκοτώνει αδερφό εκείνα τα μαύρα χρόνια.

>

> Πούλησε τα μισά έπιπλα για να πάει να τρέξει!

>

> Παίρνει την μεγάλη απόφαση το 1946 να ξανατρέξει. Λίγη προπόνηση,

> ελάχιστο φαγητό από τους γείτονες, δύσκολα χρόνια. Ήθελε να πάει στην

> Αμερική. Στην Βοστώνη. Στον φημισμένο μαραθώνιο! Ελπίζοντας ότι και

> μόνο με την παρουσία του θα μπορέσει να ευαισθητοποιήσει τους

> Αμερικάνους για να βοηθήσουν τον λαό μας που τα περνούσε δύσκολα όσο

> ποτέ άλλοτε.

>

> Πώς, όμως, να αγοράσει εισιτήριο για την Αμερική; Με τι λεφτά; Μαζεύει

> και πουλάει τα μισά έπιπλα του σπιτιού. Πιάνει πέντε δραχμές στο χέρι,

> του δίνουν με τα πολλά και κάμποσα ακόμα από την δουλειά του και πάει

> και βγάζει αεροπορικό εισιτήριο. Μονό! Δεν είχε λεφτά για «μετ'

> επιστροφής».

>

> Μέσα από τα χαλάσματα της Αθήνας, βρήκε το κουράγιο να πετάξει για

> Αμερική ρισκάροντας τα πάντα. Με μοναδικό σκοπό να. τρέξει! Τίποτα

> άλλο!

>

> «Θα πεθάνεις στα πρώτα χιλιόμετρα»

>

> Ο πιο δύσκολος μαραθώνιος της εποχής - κι ακόμα φημισμένος - ήταν

> αυτός της Βοστώνης. Φαβορί ο τεράστιος Άγγλος Κένεθ Μπέιλι και ο

> Αμερικάνος, νικητής της προηγούμενης χρονιάς, Τζόνι Κέλι. Κι από κοντά

> ένας Καναδός αθληταράς.

>

> Πριν τον αγώνα όλοι οι αθλητές έπρεπε να περάσουν από γιατρό. Πάει και

> ο Κυριακίδης, τον εξετάζουν οι Αμερικάνοι και του λένε: «Δεν μπορείς

> να τρέξεις.».

>

> - Μα, γιατί; Γιατί δεν μπορώ ενώ έκανα τόσο ταξίδι;

>

> - Είσαι πολύ αδύναμος, νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στον δρόμο από την

> εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για μερικά

> χιλιόμετρα.

>

> Παίρνει ουσιαστικά την προσωπική ευθύνη και λέει «φέρτε μου το χαρτί

> να το υπογράψω ότι θα τρέξω κι αναλαμβάνω όποιον κίνδυνο υπάρχει για

> την ζωή μου. Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα.».

>

> Αρχίζει ο αγώνας. 20 Απριλίου 1946 ήτανε. Ξεκίνησε αργά ο Στέλιος

> Κυριακίδης, αλλά ανέβαζε στροφές. Όλο και πλησίαζε τους πρώτους, όλο

> και πατούσε καλύτερα. Στο 40 χιλιόμετρο έπιασε τον Κέλι, τον

> πρωτοπόρο.

>

> Ναι, κέρδισε! Με πανευρωπαϊκό ρεκόρ! Παραμιλούσε η Αμερική.

>

> «Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου, ο Κυριακίδης για έναν λαό»

>

> Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, μαζί

> με τον δεύτερο, τον Αμερικάνο Τζόνι Κέλι.

>

> Κι όταν λέμε Κέλι να αναφέρουμε ότι 15 φορές βγήκε στην καριέρα του

> μέσα στην πρώτη πεντάδα του μαραθωνίου της Βοστώνης, ενώ το 2000

> ανακηρύχθηκε από το Runner's World ο κορυφαίος δρομέας για τον

> περασμένο αιώνα.

>

> Ρωτάει ο Χάρι Τρούμαν τον Τζόνι Κέλι: «Καλά, βρε παιδί μου. Πώς έχασες

> απ' αυτόν τον κοκαλιάρη (σ.σ. έτσι τον έλεγαν οι εφημερίδες) κι

> αδύναμο Έλληνα;».

>

> Απάντηση Κέλι: «Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει.

> Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για μια

> ιδεολογία...».

>

> Ο Τρούμαν χαμογελάει και γυρνάει προς τον Κυριακίδη. «Εσύ, παιδί μου,

> είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες

> ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα».

>

> «Δεν θέλω τίποτα για μένα, μόνο για τους Έλληνες που λιμοκτονούν»

>

> Απάντηση Κυριακίδη: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για

> εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και

> τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να

> βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει».

>

> Αυτό που έγινε μετά ήταν απίστευτο. Από δωρεές των Αμερικάνων

> μαζεύτηκαν τόνοι από τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες. Δεν είχαν πώς να τα

> μεταφέρουν. Μόλις βρέθηκαν έξι καράβια, με τη συνδρομή της οικογένειας

> Λιβανού, έφτασε η βοήθεια στην Ελλάδα. Το «Πακέτο Κυριακίδη», όπως το

> ονόμασαν.

>

> Συγκεντρώθηκαν, επίσης, 250.000 δολάρια για να δοθούν στους

> ταλαιπωρημένους Έλληνες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο! Ποσό τεράστιο

> για την εποχή. Όλες οι αμερικάνικες εφημερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο,

> ενώ ο ίδιος έτρεχε από Πολιτεία σε Πολιτεία της Αμερικής για να φέρει

> κι άλλη βοήθεια στην τσακισμένη Ελλάδα.

>

> Ένα εκατομμύριο κόσμος στην υποδοχή!

>

> Ένας λαός που πέθαινε στους δρόμους από την εισβολή του ναζισμού και

> τον Εμφύλιο, μπόρεσε να χαμογελάσει ξανά απ' αυτόν τον τεράστιο

> Έλληνα. Την μέρα που ήρθε από τις ΗΠΑ στην Αθήνα, στις 23 Μαϊου,

> ξεχύθηκε στους δρόμους ένα εκατομμύριο κόσμος για να τον υποδεχτεί.

>

> Είχαν φτάσει απ' όλη την Ελλάδα άνθρωποι στην πρωτεύουσα για να τον

> ευχαριστήσουν. Εκείνη τη μέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά

> η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεμος. Και θεωρήθηκε το πρώτο

> χαρμόσυνο γεγονός για τον τόπο ύστερα από τόσα καταραμένα χρόνια. Ο

> Κυριακίδης έδωσε χαρά, περηφάνια, ανακούφιση στους συνανθρώπους του.

>

> Πόσο γνήσιος ο Στέλιος Κυριακίδης! Πόσο αυθεντικός. Και τι ψυχή! Μεγαλείο.

>

> Ο γιός του, απλόχερα και χωρίς να ζητήσει ποτέ καμία αμοιβή, προσέφερε

> χρόνια μετά όλα τα κειμήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του

> Μαραθωνίου δρόμου στον Μαραθώνα (αξίζει να το επισκεφθείτε κάποια

> φορά).

>

> Με διαμάντι!

>

> Μέσα σ' αυτά που έγιναν δωρεά στο Μουσείο είναι και το μετάλλιο

> τεράστιας αξίας από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα μετάλλιο που

> ήταν συλλεκτικό ακόμα και τότε, αφού για εκείνη και μόνο τη χρονιά

> είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαμάντι!

> Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι ακόμα και σήμερα άγνωστος στους

> περισσότερους Έλληνες φιλάθλους. Στις ΗΠΑ, όμως, έχουν γράψει βιβλία

> για το κατόρθωμά του, έχουν γυρίσει βραβευμένα ντοκιμαντέρ (NBC), ενώ

> ετοιμάζουν και μια ταινία από την Disney με παραγωγούς τους Mark

> Ciardi και Gordon Gray.

>

> Άνθρωπος της προσφοράς, με υψηλά ιδεώδη, γνώστης της βαριάς

> κληρονομιάς αυτού του τόπου στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ένας

> μοναδικός αθλητής που λατρεύτηκε στην εποχή του. Θα μπορούσε και

> σήμερα να αποτελεί φάρο έμπνευσης για όλους μας, αλλά μάλλον σε

> πολλούς το όνομά του δεν λέει κάτι.

>

> Κι ας έκανε, πέρα απ' όλα τα άλλα, κι έναν τεράστιο άθλο από καθαρά

> αθλητικής άποψης, αφού η νίκη στον μαραθώνιο της Βοστώνης θεωρείται

> κάτι τρομερά δύσκολο.

>

> Ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός είχε κάνει μια εξαιρετική εκπομπή για τον

> Κυριακίδη το 1981, απόσπασμα της οποίας μπορείτε να παρακολουθήσετε

> από το βίντεο που παραθέτουμε.http://www.gazzetta.gr/stibos/article/item/286006-aytos-o-terastios-ellinas-athlitis
> Αυτός ήταν, λοιπόν, ο Στέλιος Κυριακίδης.