Στέλιος Κυριακίδης ένας τεράστιος Έλληνας.

ένας τεράστιος Έλληνας που δεν γνωρίζουμε, γιατί άραγε;;;

> Στην Πάφο γεννήθηκε στις 4 Μαϊου 1910. Πάνω από έναν αιώνα πια.

> Φτωχόπαιδο ήταν και κάποια στιγμή ξεκίνησε τον αθλητισμό στην Λεμεσό.

> Του άρεσε να τρέχει από πιτσιρίκι. Κατάφερε, μάλιστα, να πάρει μέρος

> ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους ολυμπιακούς αγώνες του

> 1936!

>

> Αγροτόπαιδο, με έρωτα για τον αθλητισμό και ταλέντο, από το 1934 τα

> μαζεύει και μετακομίζει στο Χαλάνδρι. Έπιασε δουλειά στην ΔΕΗ (τότε

> Ηλεκτρική Εταιρεία) και πήγαινε να μετράει τα ρολόγια στα σπίτια του

> κόσμου για να βγάλει το μεροκάματο.

>

> Τα' μπλεξε ο πόλεμος μετά. Υπέφερε ο κόσμος. Έτσι κι αυτός, έτσι και η

> οικογένειά του. Το 1940 έκοψε το τρέξιμο και κοίταξε μόνο να ζήσει.

>

> Πείνα! Έβλεπε τους παλιούς του συναθλητές, εκείνη την μεγάλη ομάδα του

> 1930, να λιμοκτονούν ή να τους σκοτώνει ο γερμανικός κατοχικός

> στρατός.

>

> Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, τέλειωσε η Κατοχή, άρχισε η φαγωμάρα του

> Εμφυλίου. Αδερφός να σκοτώνει αδερφό εκείνα τα μαύρα χρόνια.

>

> Πούλησε τα μισά έπιπλα για να πάει να τρέξει!

>

> Παίρνει την μεγάλη απόφαση το 1946 να ξανατρέξει. Λίγη προπόνηση,

> ελάχιστο φαγητό από τους γείτονες, δύσκολα χρόνια. Ήθελε να πάει στην

> Αμερική. Στην Βοστώνη. Στον φημισμένο μαραθώνιο! Ελπίζοντας ότι και

> μόνο με την παρουσία του θα μπορέσει να ευαισθητοποιήσει τους

> Αμερικάνους για να βοηθήσουν τον λαό μας που τα περνούσε δύσκολα όσο

> ποτέ άλλοτε.

>

> Πώς, όμως, να αγοράσει εισιτήριο για την Αμερική; Με τι λεφτά; Μαζεύει

> και πουλάει τα μισά έπιπλα του σπιτιού. Πιάνει πέντε δραχμές στο χέρι,

> του δίνουν με τα πολλά και κάμποσα ακόμα από την δουλειά του και πάει

> και βγάζει αεροπορικό εισιτήριο. Μονό! Δεν είχε λεφτά για «μετ'

> επιστροφής».

>

> Μέσα από τα χαλάσματα της Αθήνας, βρήκε το κουράγιο να πετάξει για

> Αμερική ρισκάροντας τα πάντα. Με μοναδικό σκοπό να. τρέξει! Τίποτα

> άλλο!

>

> «Θα πεθάνεις στα πρώτα χιλιόμετρα»

>

> Ο πιο δύσκολος μαραθώνιος της εποχής - κι ακόμα φημισμένος - ήταν

> αυτός της Βοστώνης. Φαβορί ο τεράστιος Άγγλος Κένεθ Μπέιλι και ο

> Αμερικάνος, νικητής της προηγούμενης χρονιάς, Τζόνι Κέλι. Κι από κοντά

> ένας Καναδός αθληταράς.

>

> Πριν τον αγώνα όλοι οι αθλητές έπρεπε να περάσουν από γιατρό. Πάει και

> ο Κυριακίδης, τον εξετάζουν οι Αμερικάνοι και του λένε: «Δεν μπορείς

> να τρέξεις.».

>

> - Μα, γιατί; Γιατί δεν μπορώ ενώ έκανα τόσο ταξίδι;

>

> - Είσαι πολύ αδύναμος, νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στον δρόμο από την

> εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για μερικά

> χιλιόμετρα.

>

> Παίρνει ουσιαστικά την προσωπική ευθύνη και λέει «φέρτε μου το χαρτί

> να το υπογράψω ότι θα τρέξω κι αναλαμβάνω όποιον κίνδυνο υπάρχει για

> την ζωή μου. Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα.».

>

> Αρχίζει ο αγώνας. 20 Απριλίου 1946 ήτανε. Ξεκίνησε αργά ο Στέλιος

> Κυριακίδης, αλλά ανέβαζε στροφές. Όλο και πλησίαζε τους πρώτους, όλο

> και πατούσε καλύτερα. Στο 40 χιλιόμετρο έπιασε τον Κέλι, τον

> πρωτοπόρο.

>

> Ναι, κέρδισε! Με πανευρωπαϊκό ρεκόρ! Παραμιλούσε η Αμερική.

>

> «Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου, ο Κυριακίδης για έναν λαό»

>

> Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, μαζί

> με τον δεύτερο, τον Αμερικάνο Τζόνι Κέλι.

>

> Κι όταν λέμε Κέλι να αναφέρουμε ότι 15 φορές βγήκε στην καριέρα του

> μέσα στην πρώτη πεντάδα του μαραθωνίου της Βοστώνης, ενώ το 2000

> ανακηρύχθηκε από το Runner's World ο κορυφαίος δρομέας για τον

> περασμένο αιώνα.

>

> Ρωτάει ο Χάρι Τρούμαν τον Τζόνι Κέλι: «Καλά, βρε παιδί μου. Πώς έχασες

> απ' αυτόν τον κοκαλιάρη (σ.σ. έτσι τον έλεγαν οι εφημερίδες) κι

> αδύναμο Έλληνα;».

>

> Απάντηση Κέλι: «Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει.

> Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για μια

> ιδεολογία...».

>

> Ο Τρούμαν χαμογελάει και γυρνάει προς τον Κυριακίδη. «Εσύ, παιδί μου,

> είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες

> ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα».

>

> «Δεν θέλω τίποτα για μένα, μόνο για τους Έλληνες που λιμοκτονούν»

>

> Απάντηση Κυριακίδη: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για

> εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και

> τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να

> βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει».

>

> Αυτό που έγινε μετά ήταν απίστευτο. Από δωρεές των Αμερικάνων

> μαζεύτηκαν τόνοι από τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες. Δεν είχαν πώς να τα

> μεταφέρουν. Μόλις βρέθηκαν έξι καράβια, με τη συνδρομή της οικογένειας

> Λιβανού, έφτασε η βοήθεια στην Ελλάδα. Το «Πακέτο Κυριακίδη», όπως το

> ονόμασαν.

>

> Συγκεντρώθηκαν, επίσης, 250.000 δολάρια για να δοθούν στους

> ταλαιπωρημένους Έλληνες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο! Ποσό τεράστιο

> για την εποχή. Όλες οι αμερικάνικες εφημερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο,

> ενώ ο ίδιος έτρεχε από Πολιτεία σε Πολιτεία της Αμερικής για να φέρει

> κι άλλη βοήθεια στην τσακισμένη Ελλάδα.

>

> Ένα εκατομμύριο κόσμος στην υποδοχή!

>

> Ένας λαός που πέθαινε στους δρόμους από την εισβολή του ναζισμού και

> τον Εμφύλιο, μπόρεσε να χαμογελάσει ξανά απ' αυτόν τον τεράστιο

> Έλληνα. Την μέρα που ήρθε από τις ΗΠΑ στην Αθήνα, στις 23 Μαϊου,

> ξεχύθηκε στους δρόμους ένα εκατομμύριο κόσμος για να τον υποδεχτεί.

>

> Είχαν φτάσει απ' όλη την Ελλάδα άνθρωποι στην πρωτεύουσα για να τον

> ευχαριστήσουν. Εκείνη τη μέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά

> η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεμος. Και θεωρήθηκε το πρώτο

> χαρμόσυνο γεγονός για τον τόπο ύστερα από τόσα καταραμένα χρόνια. Ο

> Κυριακίδης έδωσε χαρά, περηφάνια, ανακούφιση στους συνανθρώπους του.

>

> Πόσο γνήσιος ο Στέλιος Κυριακίδης! Πόσο αυθεντικός. Και τι ψυχή! Μεγαλείο.

>

> Ο γιός του, απλόχερα και χωρίς να ζητήσει ποτέ καμία αμοιβή, προσέφερε

> χρόνια μετά όλα τα κειμήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του

> Μαραθωνίου δρόμου στον Μαραθώνα (αξίζει να το επισκεφθείτε κάποια

> φορά).

>

> Με διαμάντι!

>

> Μέσα σ' αυτά που έγιναν δωρεά στο Μουσείο είναι και το μετάλλιο

> τεράστιας αξίας από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα μετάλλιο που

> ήταν συλλεκτικό ακόμα και τότε, αφού για εκείνη και μόνο τη χρονιά

> είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαμάντι!

> Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι ακόμα και σήμερα άγνωστος στους

> περισσότερους Έλληνες φιλάθλους. Στις ΗΠΑ, όμως, έχουν γράψει βιβλία

> για το κατόρθωμά του, έχουν γυρίσει βραβευμένα ντοκιμαντέρ (NBC), ενώ

> ετοιμάζουν και μια ταινία από την Disney με παραγωγούς τους Mark

> Ciardi και Gordon Gray.

>

> Άνθρωπος της προσφοράς, με υψηλά ιδεώδη, γνώστης της βαριάς

> κληρονομιάς αυτού του τόπου στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ένας

> μοναδικός αθλητής που λατρεύτηκε στην εποχή του. Θα μπορούσε και

> σήμερα να αποτελεί φάρο έμπνευσης για όλους μας, αλλά μάλλον σε

> πολλούς το όνομά του δεν λέει κάτι.

>

> Κι ας έκανε, πέρα απ' όλα τα άλλα, κι έναν τεράστιο άθλο από καθαρά

> αθλητικής άποψης, αφού η νίκη στον μαραθώνιο της Βοστώνης θεωρείται

> κάτι τρομερά δύσκολο.

>

> Ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός είχε κάνει μια εξαιρετική εκπομπή για τον

> Κυριακίδη το 1981, απόσπασμα της οποίας μπορείτε να παρακολουθήσετε

> από το βίντεο που παραθέτουμε.http://www.gazzetta.gr/stibos/article/item/286006-aytos-o-terastios-ellinas-athlitis
> Αυτός ήταν, λοιπόν, ο Στέλιος Κυριακίδης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στέλιος Κυριακίδης ένας τεράστιος Έλληνας."

Η κατάκτηση της ανθρώπινης ευτυχίας κατά τον Έλληνα φιλόσοφο Επίκουρο

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Επίκουρος (341 π.Χ. - 270 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και ότι ίδρυσε δική του φιλοσοφική σχολή, η οποία ονομαζόταν Κήπος του Επίκουρου. Θεωρείται μια από τις πιο γνωστές σχολές της ελληνικής φιλοσοφίας. Ο Επίκουρος πίστευε πως η ευτυχία μπορεί να κατακτηθεί μέσω ορισμένων βασικών αποκτημάτων. Ποια είναι όμως αυτά; Ακολουθεί η επικούρεια λίστα αποκτημάτων :

Ι. Φιλία

Επιστρέφοντας στην Αθήνα το 306 π.Χ., ο Επίκουρος στην ηλικία των 35, επέλεξε μια ασυνήθιστη κατοικία. Εντόπισε μια μεγάλη οικία λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, στον δήμο της Μελίτης, μεταξύ αγοράς και λιμανιού στον Πειραιά, και μετακόμισε εκεί με μια παρέα φίλων. Ο Επίκουρος παρατήρησε ότι: «Από όσα παρέχει η σοφία για την ευτυχία της ζωής συνολικά, το κατά πολύ πιο σημαντικό είναι η απόκτηση φίλων». Τέτοια ήταν η προσήλωση του στην ευχάριστη παρέα, ώστε ο Επίκουρος συνιστούσε να προσπαθεί κανείς να μην τρώει ποτέ μόνος: «Προτού φας ή πιεις οτιδήποτε, σκέψου προσεκτικά με ποιον τρως ή πίνεις παρά τι τρως και τι πίνεις: το να τρέφεσαι χωρίς κάποιο φίλο θυμίζει τη ζωή λέοντα ή λύκου». Δεν υπάρχουμε παρά μόνο αν υπάρχει κάποιος που διαπιστώνει την ύπαρξη μας, όσα λέμε δεν έχουν νόημα μέχρι να τα καταλάβει κάποιος. Ο Επίκουρος, διακρίνοντας την κρυφή μας ανάγκη, αναγνώρισε πως μια χούφτα πραγματικοί φίλοι μπορούσαν να παρέχουν την αγάπη και το σεβασμό που πιθανόν να μην επιτύγχανε μια ολόκληρη περιουσία.

ΙI. Ελευθερία

Ο Επίκουρος και οι φίλοι του εισήγαγαν μια δεύτερη ριζοσπαστική καινοτομία. Προκειμένου να μην αναγκάζονται να δουλεύουν για άτομα που δεν συμπαθούσαν και να είναι υπόλογοι σε δυνητικά ταπεινωτικές ιδιοτροπίες, αποσύρθηκαν από τις εμπορικές δραστηριότητες των Αθηνών («πρέπει να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από το κάτεργο της καθημερινής ρουτίνας και της πολιτικής») και ξεκίνησαν κάτι που θα μπορούσε να περιγραφεί ακριβέστερα ως κοινόβιο, αποδεχόμενοι έναν απλούστερο τρόπο ζωής με αντάλλαγμα την ανεξαρτησία. Θα διέθεταν λιγότερα χρήματα αλλά δε θα αναγκάζονταν ποτέ ξανά να ακολουθήσουν τις διαταγές απεχθών ανωτέρων. Έτσι αγόρασαν έναν κήπο κοντά στο σπίτι, άρχισαν να καλλιεργούν διάφορα λαχανικά και αγκινάρες. Διαιτολόγιο όχι πολυτελές, ούτε άφθονο, αλλά γευστικό και θρεπτικό.

ΙΙΙ. Σκέψη

Υπάρχουν ελάχιστες καλύτερες γιατρειές για το άγχος από τη σκέψη. Γράφοντας ένα πρόβλημα ή αναφέροντάς το σε μια κουβέντα, επιτρέπουμε να αναδειχθούν οι ουσιαστικές πλευρές του. Και γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του, απομακρύνουμε, αν όχι το ίδιο το πρόβλημα, τουλάχιστον τα δευτερεύοντα, επιβαρυντικά χαρακτηριστικά του: τη σύγχυση, τη μετατόπιση, την έκπληξη.
Στον Κήπο -όπως έγινε γνωστή η κοινότητα του Επίκουρου- η διαδικασία της σκέψης ενθαρρυνόταν ιδιαίτερα. Πολλοί από αυτούς τους φίλους ήταν συγγραφείς. Στα κοινά δωμάτια του σπιτιού στη Μελίτη και στον κήπο με τα λαχανικά, πρέπει να υπάρχουν συνεχείς ευκαιρίες για την εξέταση προβλημάτων με ανθρώπους ευφυείς που συμμεριζόταν τα ίδια ιδανικά.

Ο Επίκουρος ενδιαφερόταν ιδιαίτερα ώστε εκείνος και οι φίλοι του να μάθουν να αναλύουν τις αγωνίες τους με το χρήμα, την αρρώστια, τον θάνατο και το υπερφυσικό. Αν κάποιος σκεφτόταν λογικά το θέμα της θνησιμότητας, θα μπορούσε, όπως υποστήριζε ο Επίκουρος, να συνειδητοποιήσει ότι μετά το θάνατο δεν υπήρχε τίποτα πέρα από τη λήθη, και πως «αδίκως θλιβόμαστε περιμένοντας ένα πράγμα που σαν το’χουμε δίπλα μας δεν μας ενοχλεί». Είναι άσκοπο να θορυβείται κανείς προκαταβολικά για μια κατάσταση που δεν θα βιώσει ποτέ: «Γιατί τίποτα μέσα στη ζωή δεν είναι φοβερό για όποιον έχει στ’ αλήθεια κατανοήσει ότι τίποτε φοβερό δεν υπάρχει στο να μη ζει κανείς.» Η νηφάλια ανάλυση ηρεμούσε το μυαλό. Απέτρεπε τους φίλους τους Επίκουρους από το να ρίχνουν κλεφτές ματιές στις δυσκολίες που θα τους στοίχειωναν στο αστόχαστο περιβάλλον πέραν του Κήπου.

Φυσικά ο πλούτος είναι απίθανο να κάνει κάποιον δυστυχή. Όμως ο πυρήνας του επιχειρήματος του Επίκουρου είναι πως αν διαθέτουμε χρήματα δίχως φίλους, ελευθερία και μια μοναδική ανάλυση της ζωής μας, δεν θα είμαστε ποτέ αληθινά ευτυχισμένοι. Και αν τα διαθέτουμε αλλά στερούμαστε πλούτου, δεν θα είμαστε ποτέ δυστυχισμένοι. Για να τονίσει τι είναι απαραίτητο για την ευτυχία και τι θα μπορούσε να αποποιηθεί δίχως ιδιαίτερη στεναχώρια κάποιος που στερείται την ευμάρεια λόγω κοινωνικής αδικίας ή οικονομικών δυσκολιών, ο Επίκουρος διαίρεσε τις ανάγκες μας σε τρεις κατηγορίες : Από τις επιθυμίες, ορισμένες είναι φυσικές και αναγκαίες, ορισμένες είναι φυσικές αλλά όχι αναγκαίες, και, τέλος, ορισμένες άλλες δεν είναι ούτε φυσικές ούτε αναγκαίες.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ

Φυσικά και αναγκαία
Φίλοι / Ελευθερία / Σκέψη
Φυσικά και όχι αναγκαία
Μεγάλο σπίτι / Ιδιωτικά λουτρά / Συμπόσια / Υπηρέτες / Ψάρι, κρέας
Ούτε φυσικά, ούτε αναγκαία
Φήμη / Εξουσία

Ο τριμερής διαχωρισμός του Επίκουρου υπονοούσε – καίρια για όσους δεν μπορούν να βγάλουν χρήματα ή φοβούνται μην τα χάσουν – ότι η ευτυχία βασιζόταν σε ορισμένα περίπλοκα ψυχολογικά αγαθά αλλά ήταν σχετικά ανεξάρτητη από τα υλικά, πέρα από τα μέσα για την αγορά μερικών ζεστών ενδυμάτων, μιας κατοικίας και τροφής – μια ομάδα προτεραιοτήτων σχεδιασμένη να προκαλέσει σκέψεις σε όσους είχαν εξισώσει την ευτυχία με την πραγμάτωση μεγάλων οικονομικών σχεδίων, και τη δυστυχία με το φτωχικό εισόδημα.

"Μια σκέτη σούπα σου δίνει ίση ευχαρίστηση με ένα πολυτελές γεύμα, όταν έχει φύγει όλο το δυσάρεστο αίσθημα από την έλλειψη."
"Τίποτα δεν ικανοποιεί τον άνθρωπο που δεν ικανοποιείται με τα λίγα."
"Δεν ελευθερώνουν τη ψυχή από την ταραχή και δεν φέρνουν την αληθινή χαρά τα αμέτρητα πλούτη."
Στην σημερινή πραγματικότητα δίνεται έμφαση στις πολυτέλειες και στα πλούτη, και σπάνια στη φιλία, στην ελευθερία και στη σκέψη. Η κυριαρχία της κενοδοξίας δεν είναι συμπτωματική. Οι εμπορικές επιχειρήσεις έχουν συμφέρον να αλλοιώσουν την ιεράρχηση των αναγκών μας, να προωθήσουν ένα υλικό όραμα του καλού και να υποβαθμίσουν κάποιο δυσπώλητο. Και ο τρόπος να μας δελεάσουν είναι μέσα από την ύπουλη διασύνδεση των περιττών αντικειμένων με όσες άλλες μας ανάγκες έχουμε ξεχάσει.

Πηγή

 Η παρηγορία της φιλοσοφίας, Αλαίν ντε Μποττόν, Εκδόσεις Πατάκης
 roadartist.blogspot.com 

 http://www.istorikathemata.com/2012/05/blog-post_22.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η κατάκτηση της ανθρώπινης ευτυχίας κατά τον Έλληνα φιλόσοφο Επίκουρο"

Νέες αποκαλύψεις για Αμερικανικό σχέδιο εξόντωσης του Αριστοτέλη Ωνάση μετά από έγκριση του Νίξον

«Τα σκοτεινότερα μυστικά του Νίξον» («Nixon's Darkest Secrets»), το πολυσυζητημένο βιβλίο του βετεράνου ρεπόρτερ του Λευκού Οίκου, Ντον Φούλσομ, κυκλοφόρησε τον περασμένο Φεβρουάριο. Η πρόσβαση που εξασφάλισε ο ερευνητής δημοσιογράφος στα άκρως απόρρητα έγγραφα που σταδιακά αποχαρακτηρίζονται, αλλά και στις μαγνητοταινίες που ο ίδιος ο Νίξον κρατούσε από όλες τις κρίσιμες συνομιλίες του, φωτίζει άγνωστες έως τώρα πτυχές της αμερικανικής πολιτικής.

 Ηθικός αυτουργός και «εγκέφαλος» δολοφονιών, ως αντιπρόεδρος του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ (1953-1961), ο Νίξον ενορχήστρωσε, σύμφωνα με το βιβλίο, από κοινού συνωμοσίες της CIA και της μαφίας για τη δολοφονία του Φιντέλ Κάστρο, ενώ παράλληλα ενέκρινε σχέδιο εξόντωσης του Αριστοτέλη Ωνάση προκειμένου να ανατραπεί η συμφωνία του Ελληνα Κροίσου με τη Σαουδική Αραβία για την κατ' αποκλειστικότητα μεταφορά του πετρελαίου της.
Η επιβεβαίωση από την πλευρά της CIA για τη συνεργασία με το οργανωμένο έγκλημα στην περίπτωση του Κουβανού ηγέτη ήρθε τελικά το 2007, μέσα από τη δημοσιοποίηση των σχετικών εγγράφων, γνωστών στην αργκό της υπηρεσίας και ως «οικογενειακών κοσμημάτων», σε δημοσίευμα των «Τάιμς του Λονδίνου». Η ανάλυση του Ντον Φούλσομ δείχνει ότι τα πρόσωπα που το 1961 συμμετείχαν στην επί προεδρίας Τζον Κένεντι αποτυχημένη επιχείρηση του Κόλπου των Χοίρων για την ανατροπή του Κάστρο ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που δύο χρόνια αργότερα δολοφόνησαν τον πρόεδρο στο Ντάλας. Σημειώνεται ότι οι ιστορικοί αναμένουν με ενδιαφέρον το 2017, που θα γίνει ο επίσημος αποχαρακτηρισμός περισσότερων από 1 εκατ. εγγράφων της CIA για τη δολοφονία του Τζον Κένεντι.

Απειλές και στον Αγκνιου

Ως πρόεδρος, ο Νίξον άναψε επιπλέον το πράσινο φως για τη δολοφονία του Χιλιανού ηγέτη Σαλβαδόρ Αλιέντε. Ακόμα και ο ελληνικής καταγωγής αντιπρόεδρος Σπίρο Αγκνιου δέχθηκε ευθείες απειλές για τη ζωή του, στην περίπτωση που θα αρνούνταν να παραιτηθεί όταν αποκαλύφθηκε ένα σκάνδαλο δωροδοκίας σε βάρος του. Περίπου 20.000 Αμερικανοί ένστολοι χάθηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ κατά τη διάρκεια της προεδρίας Νίξον. Ο Ντον Φούλσομ ισχυρίζεται ότι η μυστική υπονόμευση των ειρηνευτικών συνομιλιών το 1968 στο Παρίσι κατά την προεδρία Λίντον Τζόνσον, περισσότερο από την υπόθεση Γουότεργκεϊτ ή τους μακρόχρονους δεσμούς του με το οργανωμένο έγκλημα που αποδεδειγμένα χρηματοδοτούσε τις προεκλογικές του εκστρατείες, ήταν η χειρότερη προδοσία του «κολπατζή Ντικ».

Τον Μάρτιο του 1969, ο Νίξον ενέκρινε την επιχείρηση «Πρωινό Γεύμα», τον ανηλεή βομβαρδισμό της ουδέτερης και ανίσχυρης Καμπότζης. Μέχρι τον Αύγουστο του 1973, τρία εκατ. τόνοι βόμβες σκότωσαν περίπου μισό εκατ. χωρικούς. Οι συνδυασμένοι βομβαρδισμοί των συμμάχων σε ολόκληρο τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν ως αποτέλεσμα τη ρίψη δύο εκατ. τόνων από βόμβες.
Οι ιστορικοί μπορούν, επομένως, να κατηγορήσουν τον «κολπατζή Ντικ» ότι έριξε τις περισσότερες βόμβες από οποιονδήποτε άλλον Αμερικανό πρόεδρο στην Ιστορία. Η επιτύμβια επιγραφή στο μνήμα του λέει, ωστόσο, ότι «η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να απονείμει η Ιστορία είναι ο τίτλος του ειρηνοποιού».
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Νέες αποκαλύψεις για Αμερικανικό σχέδιο εξόντωσης του Αριστοτέλη Ωνάση μετά από έγκριση του Νίξον"

Η Μπουμπουλίνα πέφτει νεκρή στις 22 Μαϊoυ 1825 – Τυχαίο γεγονός ή δολοφονία;

 Κορυφαία φυσιογνωμία της Επανάστασης του 1821. Κόρη του υδραίου πλοιάρχου Σταυριανού Πινότση και της επίσης υδραίας Σκεύως Κοκκίνη, που καταγόταν από εφοπλιστική οικογένεια, η Λασκαρινα Μπουμπουλινα γεννήθηκε στις 11 Μαΐου 1771 στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, όπου ο πατέρας της εκρατείτο για συμμετοχή στα Ορλοφικά.-- Στα 17 της παντρεύτηκε τον σπετσιώτη πλοίαρχο Δημήτριο Γιάννουζα, από τον οποίο ονομάζετο και Δημητράκαινα. Το 1797 ο σύζυγός της σκοτώθηκε σε συμπλοκή με αλγερινούς πειρατές και η Λασκαρίνα σε ηλικία 26 ετών μένει χήρα με τρία παιδιά, τον Ιωάννη, τον Γεώργιο και την Μαρία.

Το 1801 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον σπετσιώτη πάμπλουτο εφοπλιστή Δημήτριο Μπούμπουλη, από τον οποίο έλαβε το όνομα Μπουμπουλίνα, με το οποίο έγινε γνωστή. Και ο δεύτερος σύζυγός της σκοτώθηκε σε σύγκρουση με αλγερινούς πειρατές το 1811, μεταξύ Μάλτας και Ισπανίας. Μαζί του απέκτησε τρία παιδιά, την Ελένη, την Σκεύω και τον Νικόλαο.

Με την περιουσία του συζύγου της, που ξεπερνούσε τα 300.000 τάλληρα, η Μπουμπουλίνα ασχολήθηκε με τα ναυτιλιακά κι έγινε μέτοχος σε διάφορα σπετσιώτικα πλοία. Όμως, το 1816 οι Οθωμανοί επεχείρησαν να κατάσχουν την περιουσία της, επειδή τα πλοία του συζύγου της μετείχαν υπό ρωσική σημαία στον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1806. Με τη μεσολάβηση του ρώσου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη Στρογκάνωφ και της μητέρας του Σουλτάνου Βαλιντέ κατόρθωσε να διασώσει την περιουσία της.

Στην Κωνσταντινούπολη φαίνεται ότι μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1819, αλλά το γεγονός αμφισβητείται, καθώς είναι γνωστό ότι η οργάνωση δεν έκανε ποτέ μέλη της, γυναίκες. Μόλις η Μπουμπουλίνα επέστρεψε στις Σπέτσες διέταξε τη ναυπήγηση του πλοίου «Αγαμέμνων», για το οποίο δαπάνησε 25.000 δίστηλα. Με μήκος 48 πήχεις (περίπου 34 μέτρα) και εξοπλισμένο με 18 κανόνια, ο «Αγαμέμνων» καθελκύστηκε το 1820 και ήταν το μεγαλύτερο πλοίο που έλαβε μέρος στην Επανάσταση.

Ο Εθνικός Ξεσηκωμός βρήκε την Μπουμπουλίνα «πεντη-κοντούτιδα, ωραίαν, αρειμάνιον ως αμαζόνα, επιβλητικήν καπετάνισσαν, προ της οποίας ο άνανδρος ησχύνετο και ο ανδρείος υπεχώρει», όπως τη σκιαγράφησε ο δημοσιογράφος και ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων. Ξόδευε την περιουσία της, όχι μόνο για τη διατήρηση των πλοίων της, αλλά και για τα στρατεύματα στην ξηρά. Συμμετείχε με το πλοίο της «Αγαμέμνων» στον αποκλεισμό του Ναυπλίου και ανεφοδίασε με δικές της δαπάνες τους υπερασπιστές του Άργους. Σε μια έφοδο των Τούρκων υπό τον Κεχαγιάμπεη σκοτώθηκε ο γιος της Ιωάννης Γιάννουζας. Στη συνέχεια έλαβε μέρος στον αποκλεισμό της Μονεμβασίας, στην πολιορκία και την άλωση του Ναυπλίου και της Τριπόλεως, στην οποία εισήλθε πάνω σε λευκό ίππο και έσωσε τα χαρέμια του Χουρσίτ Πασά από τη μήνη των πολιορκητών.

Μετά την άλωση του Ναυπλίου, το Νοέμβριο του 1822, η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε στην πόλη (έδρα της προσωρινής κυβέρνησης), όπου έζησε έως τα μέσα του 1824. Εκδιώχθηκε από το Ναύπλιο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, όταν πήρε το μέρος του φυλακισμένου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, με τον οποίο είχε συγγενέψει, από το γάμο της κόρης της Ελένης με τον γιο του Πάνο. Οι κυβερνητικοί σκότωσαν τον γαμπρό της και από την ίδια αφαίρεσαν το κομμάτι γης που της είχαν δώσει για τις υπηρεσίες της στον Αγώνα.

Έτσι, η Μπουμπουλίνα επέστρεψε πικραμένη στις Σπέτσες και εγκαταστάθηκε στο σπίτι του δεύτερου συζύγου της, μόνη με τα υπολείμματα της περιουσίας της, μέχρι το τέλος της ζωής της, που δεν άργησε να έλθει. Τον Μάιο του 1825 ο γιος της Γεώργιος Γιάννουζας κλέφτηκε με την Ευγενία Κούτση, κουνιάδα του ετεροθαλούς αδελφού της Μπουμπουλίνας, Λάζαρου Ορλώφ. Ο Ορλώφ, συνοδευόμενος από μέλη της οικογένειας Κούτση, πήγε στο σπίτι της Μπουμπουλίνας σε αναζήτηση της Ευγενίας. Στη λογομαχία που ακολούθησε, κάποιος πυροβόλησε και χτύπησε στο μέτωπο την Μπουμπουλίνα, που έπεσε νεκρή (22 Μαΐου). Δεν έχει διαλευκανθεί αν ήταν τυχαίο περιστατικό ή δολοφονία. Τα οστά της εναποτέθηκαν στον ιδιόκτητο ναΐσκο του Αγίου Ιωάννου. Μεταθανάτια έλαβε τον τίτλο του ναυάρχου από τη Ρωσία, πρωτοφανής τιμή για γυναίκα.

Οι απόγονοι της Μπουμπουλίνας δώρισαν το πλοίο «Αγαμέμνων» στο νεοσύστατο κράτος, το οποίο έγινε η ναυαρχίδα του Ελληνικού Στόλου με το όνομα «Σπέτσαι». Ανατινάχθηκε από τον Ανδρέα Μιαούλη στον Πόρο κατά τη διάρκεια των πολιτικών ταραχών της 29ης Ιουλίου 1831. Το αρχοντικό της Μπουμπουλίνας στις Σπέτσες είναι σήμερα Μουσείο. Περιλαμβάνει συλλογή όπλων, επιστολές και άλλα αρχεία, παλιά βιβλία, πορτραίτα της Μπουμπουλίνας, προσωπικά της αντικείμενα, έπιπλα και διακρίσεις που τις είχαν απονείμει κυρίως ξένες κυβερνήσεις.

[Aναδημοσιευση από sansimera.gr]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Μπουμπουλίνα πέφτει νεκρή στις 22 Μαϊoυ 1825 – Τυχαίο γεγονός ή δολοφονία;"

ΗΠΑ: Η σημαία του Πόντου υψώθηκε στο Μανχάταν. Προβολή του ιστορικού ντοκιμαντέρ "Τα χνάρια των Αργοναυτών"

του ανταποκριτή μας Π. Παναγιώτου

Ο αδούλωτος Ποντιακός Ελληνισμός, σκορπισμένος στα πέρατα του κόσμου, θυμάται την 19η Μαΐου και αγωνίζεται για τη δικαίωση της μνήμης, με την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας ως αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλαν οι ποντιακές οργανώσεις στη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης, με μία λιτή, συγκινητική εκδήλωση, που έγινε χθες στο «Μπόουλινγκ Γκριν» του Μανχάταν, όπου ύψωσαν την ελληνική σημαία και τη σημαία του Πόντου.
Ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, Γιώργος Ηλιόπουλος, ο πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας ΗΠΑ και Καναδά, Δημήτρης Μολοχίδης και άλλοι εκπρόσωποι ομογενειακών φορέων αναφέρθηκαν στη σημασία και το βαθύτερο νόημα της θλιβερής επετείου.

Στο μεταξύ, την περασμένη Τετάρτη έγινε στο «Μουσείο Κινηματογράφου» στην Αστόρια, η επίσημη πρεμιέρα στην Αμερική του αξιόλογου ντοκιμαντέρ «Τα χνάρια των Αργοναυτών». Πρόκειται για σημαντική καταγραφή της ποντιακής ιστορίας και της γενοκτονίας ενός ολόκληρου λαού, με ντοκουμέντα από αρχεία κρατών και πανεπιστημίων, με συγκλονιστικές μαρτυρίες και επιστημονικές μελέτες.

Το ντοκιμαντέρ παρουσίασε ο ιστορικός δρ. Θεοδόσης Κυριακίδης και όπως ανέφερε, πρόκειται για μια εξιστόρηση της ιστορίας και του πολιτισμού που αναπτύχθηκε από τους Έλληνες του Πόντου. Περιλαμβάνει κυρίως τις περιόδους: τα βυζαντινά χρόνια, τα οθωμανικά και τη σύγχρονη περίοδο, ξεκινώντας από την αρχαιότητα με την ελληνιστική περίοδο, και καταγράφοντας την άνοδο και την πτώση του Ποντιακού Ελληνισμού, που κατέληξε στην εξόντωση και το μεγάλο διωγμό από τους Νεότουρκους. Εκτός από αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις με ακαδημαϊκούς, το ντοκιμαντέρ στηρίζεται σε κινηματογραφικές εικόνες από τα μνημεία της περιοχής, την Τραπεζούντα, καθώς και σε γκραβούρες και φωτογραφίες.

Το σενάριο ανήκει στο Νικόλα Ζηργάνο, η σκηνοθεσία και η φωτογραφία στον Αλέξη Μπαρζό, η μουσική στο Γιάννη Παξεβάνη, το μοντάζ στο Γιάννη Μπιλήρη και την 'Αννα Πρόκου και η διεύθυνση παραγωγής στην Αναστασία Σκουμπρή. Αφηγητής-ξεναγός στο ιστορικό ταξίδι στον Πόντο είναι ο ηθοποιός Κώστας Αρζόγλου και την έρευνα-επιστημονική μελέτη έκανε ο Θεοδόσης Κυριακίδης. Την παραγωγή ανέλαβε το σωματείο Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, με έδρα τη Θεσσαλονίκη.

Η εκδήλωση για την προβολή του ντοκιμαντέρ διοργανώθηκε από την Παμποντιακή Ομοσπονδία Αμερικής και Καναδά, σε συνεργασία με το Ιερό Ίδρυμα «Παναγία Σουμελά» Ποντίων Αμερικής και Καναδά, τους Συλλόγους Ποντίων «Κομνηνοί» Νέας Υόρκης και «Πόντος» Κονέκτικατ.

Μεταξύ άλλων, παρέστησαν και απηύθυναν χαιρετισμούς ο πρόξενος της Ελλάδας στη

Νέα Υόρκη, Ευάγγελος Κυριακόπουλος, ο υποψήφιος πολιτειακός γερουσιαστής του Ροντ 'Αϊλαντ Λεωνίδας Ραπτάκης, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος

Νέας Υόρκης, Ηλίας Τσεκερίδης, ο πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Αμερικής και

Καναδά, Δημήτρης Μολοχίδης και ο συντονιστής Κώστας Τσιλφίδης. Το καλλιτεχνικό μέρος του προγράμματος, το οποίο επιμελήθηκε η Βασιλική Τσανακτσίδου, περιλάμβανε αφηγήσεις, απαγγελίες, τραγούδια και χορούς από τον Πόντο με κεντρικό σύνθημα «Αρνιέμαι».

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/05/blog-post_5935.html#more


© ΑΠΕ-ΜΠΕ ΑΕ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΗΠΑ: Η σημαία του Πόντου υψώθηκε στο Μανχάταν. Προβολή του ιστορικού ντοκιμαντέρ "Τα χνάρια των Αργοναυτών""

«Τούρκοι της Δ. Θράκης είναι αναπόσπαστο τμήμα του τουρκικού έθνους»

Πρωτοφανής η αθλιότητα εκείνων που οργανώνουν κάθε χρόνο τις τελετές μεταφοράς… χώματος από τον κήπο του τουρκικού προξενείου της Θεσσαλονίκης (της οικίας του Κεμάλ) στην Τουρκία για τις γιορτές στη μνήμη του. – Επικεφαλής της φετινής θλιβερής πορείας με τουρκικές σημαίες στα σύνορα ήταν οι γνωστοί τουρκοπράκτορες των οργανώσεων «Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης» και από δίπλα φυσικά και ο αδιαφιλονίκητος πολιτικός παράγων της Ροδόπης, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Α. Χατζηοσμάν.

– Και το να ακούς τον εκπρόσωπο του Συλλόγου Αλληλεγγύης Μ. Χαγκιούντερ να κάνει λόγο για τους «Τούρκους της Δυτικής Θράκης, που αγωνίζονται για δημοκρατία στη χώρα της υποτιθέμενης δημοκρατίας» και να διαλαλεί ότι οι «Τούρκοι της Δ. Θράκης είναι αναπόσπαστο τμήμα του τουρκικού έθνους» καθώς και το γνωστό σύνθημα του κεμαλισμού «Τι ευτυχία να είσαι Τούρκος...» δεν προκαλεί εντύπωση.

– Όσο για τον πρόεδρο της Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής Κοράι Χασάν, ξεσάλωσε ο άνθρωπος, για να συγκινήσει προφανώς τον τούρκο πρόξενο αλλά και τον νομάρχη Αδριανούπολης. Τους διαβεβαίωσε από μικροφώνου ότι «οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης είναι οι μόνιμοι φρουροί των εδαφών όπου γεννήθηκε ο Ατατούρκ και της Δυτικής Θράκης».

• Αλλά το να ακούς βουλευτή του ελληνικού Κοινοβουλίου να δηλώνει την περηφάνια του ως «Τούρκος της Δυτικής Θράκης», να παραδίδει το χώμα από το σπίτι του Κεμάλ και να εξυμνεί τον «τρανό ηγέτη Ατατούρκ, που μίλησε για ειρήνη και αδελφοσύνη...», την παραμονή μάλιστα της ημέρας συμπολιτών του…

http://www.paron.gr/

 http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/05/blog-post_9916.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Τούρκοι της Δ. Θράκης είναι αναπόσπαστο τμήμα του τουρκικού έθνους»"

Συνέντευξη Ν.Λυγερού Maximim 93.6 FM 21/5/12

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στο ραδιοφωνικό σταθμό Αλεξανδρούπολης
Maximum 93.6 FM
21/05/2012

http://www.lygeros.org/Images/7700.jpg

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού Maximim 93.6 FM 21/5/12"

Ο Νίτσε για τους Ελληνες: Κανείς δεν μπόρεσε να βρει το δηλητήριο που θα τους καταστρέψε

Πιο επίκαιρος από ποτέ ο Φρειδερίκος Νίτσε. Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο <<Η Γέννηση της Τραγωδίας>> (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15,ο Νίτσε κάνει μία ιδιαίτερα μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι ο Νίτσε είναι πολύ μπροστά από την εποχή του.
Διαβάστε το χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».
πηγη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Νίτσε για τους Ελληνες: Κανείς δεν μπόρεσε να βρει το δηλητήριο που θα τους καταστρέψε"

Σαν σημερα 21 Μαίου 1854 Τα Επτάνησα παραδίδονται απο τους Αγγλους στην Ελλάδα.

21 Μαίου 1854 Τα Επτάνησα παραδίδονται επίσημα απο τους Αγγλους στην Ελλάδα.-

Το πρωτόκολλο του Λονδίνου, μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας και Δανίας, με το οποίο επικυρώθηκε η εκλογή του Βασιλέως Γεωργίου Α’, με ρητό όρο την Έπανένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, υπογράφηκε στις 13 Ιουλίου 1863. Στις 1η Αυγούστου υπογράφεται το πρωτόκολλο της παραχώρησης με την προϋπόθεση ότι θα συναινέσει η ΙΓ΄ Ιόνια Βουλή, η οποία και εκλέγεται ειδικά για το σκοπό αυτό.-

Στην πανηγυρική συνεδρίαση της ΙΓ΄ Βουλής (5η Οκτωβρίου 1863) διαβάζεται το ψήφισμα για την Ένωση που είχε συντάξει ο βουλευτής Λευκάδας Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. Με τις συνθήκες της 14/11/1863 και 17/5/1864 επισημοποιείται η παραχώρηση των Επτανήσων στην Ελλάδα

Στις 21 Μαΐου αναγγέλεται επίσημα από τον Άγγλο Αρμοστή η άρση της προστασίας, ο οποίος και παραδίδει στον απεσταλμένο της Ελληνικής κυβέρνησης Θρασύβουλο Ζαΐμη τα Ιόνια νησιά. Στη συνέχεια φθάνει στά Επτάνησα ο ἑλληνικός στρατός και αργότερα ο Βασιλεύς Γεώργιος Α’ για επίσημη επίσκεψη.



Στις 19 Ιουλίου 1864 φθάνουν στον Πειραιά οι 84 Επτανήσιοι Βουλευτές και ο αθηναϊκός λαός τους υποδέχεται με ενθουσιασμό.

Την Επτάνησο αποτελούν τα νησιά : Κέρκυρα, Παξοί, Κεφαλληνία, Ιθάκη, Κύθηρα, Λευκάδα, Ζάκυνθος και οι νησίδες Οθωνοί, Στροφάδες, Ερικούσα, Μαθράκι, Κάλαμος, Αντικύθηρα, Αντίπαξοι, Νυδρί, Μεγανήσι, Άτοκος κι άλλες μικρότερες νησίδες.

Από τους αρχαίους χρόνους , η Επτάνησος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Ελλάδος και προσέφερε στον Όμηρο την πλουσιώτερη πηγή υλικού, για την περιγραφή των ηθών και των εθίμων της εποχής εκείνης. Έδωσε δε μερικούς από τους χαρακτηριστικώτερους τύπους της φυλής μας, στα πρόσωπα του Οδυσσέα, της Πηνελόπης, τους Τηλεμάχου, της Ναυσικάς.

Τις πατρογονικές αρετές, τα υψηλά ιδανικά που απετέλεσαν το κύριο γνώρισμα της Ελληνικής φυλής, την αγάπη προς τις τέχνες και το ωραίο διετήρησαν αναλλοίωτα οι Επτανήσιοι στο πέρασμα των χρόνων.

Μετά την 4η Σταυροφορία και την πρώτη πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1204, τα νησιά του Ιονίου αποκόπηκαν από την υπόλοιπη Ελλάδα και βρέθηκαν αλληλοδιαδοχικά υπό την κυριαρχία της Σικελίας, της Ενετίας και του Ανδηγουικού οίκου της Νεαπόλεως.

Αργότερα δε, μετά από πολλές περιπέτειες, πρώτη η Κέρκυρα δέχθηκε οικειοθελώς τα Ενετικά πλοία, υπό τον ναύαρχο Μιάνι τον Μάρτιο του 1386. Ακολούθησε η κατάληψη σε διαφορετικό χρόνο της Ζακύνθου, της Κεφαλληνίας, της Λευκάδας και των Κυθήρων, έτσι βρέθηκαν ενωμένα υπό Ενετική κυριαρχία.

Η Ενετία εφήρμοσε σύστημα διοικήσεως τελείως ξένο προς την Ελληνική παράδοση, πιστό αντίγραφο της Δυτικής κοινωνίας. Οι κάτοικοι χωρίσθηκαν σε τρεις τάξεις : Τους ευγενείς, τους αστούς και τους ποπολάρους. Έγιναν αρκετές εξεγέρσεις, όπως το περίφημο “Ρεμπελιό των ποπολάρων”. Η αποσόβηση του Τουρκικού ζυγού, επέτρεψε στους κατοίκους ν’ αναπτύξουν την οικονομία, καθώς επίσης και την πνευματική κίνηση. Τα Επτάνησα δέχονται πολλούς πρόσφυγες από την Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, οι οποίοι έφεραν μαζί τους πνευματικούς θησαρούς και πολύτιμα χειρόγραφα, τα οποία όχι μόνον διεσώθησαν από βέβαιη καταστροφή, αλλά με την διάδοσή τους συνέβαλαν στην πνευματική και λογοτεχνική ανάπτυξη των νησιών.

Ο Μέγας Ναπολέων το 1977 κατέλυσε την Ενετική κυριαρχία κι έστειλε στα Επτάνησα τον στρατηγό Γεντίλλη. Δυστυχώς καμμία αό τις υποσχέσεις περί πολιτικής ανεξαρτησίας δεν ετήρησαν οι Γάλλοι κι έτσι τα Επτάνησα βρέθηκαν υπό πλήρη Γαλλική κυριαρχία. Μετά την καταστροφή του Γαλλικού στόλου στοπ Αβουκίρ τα Επτάνησα πέρασαν στα χέρια των Ρώσων και των Τούρκων με την σύμφωνη γνώμη της Αγγλίας.

Το 1800 η Ρωσία εγκατέλειψε οριστικά τα Επτάνησα, διατηρώντας τον τίτλο της προστάτιδας δύναμης, έτσι τα Επτάνησα απετέλεσαν την Ιόνιον Πολιτεία υπό την κυριαρχία της υψηλής Πύλης. Οι κοινωνικές αναταραχές ανάγκασαν την Ρωσία το 1802 να στείλει στα Επτάνησα τον κόμη Γεώργιο Μοντσενίγο, ο οποίος έκανε γενικές εκλογές και στην συνέχεια με τους εκλεγέντες αντιπροσώπους συνέταξε σύνταγμα το 1803. Το σύνταγμα τούτο συνιστά την δημοκρατία της Επτανήσου με κύρια χαρακτηριστικά την καθιέρωση της Ελληνικής γλώσσας και την κατάργηση των προνομίων της κληρονομικής αριστοκρατίας.

Νέες περιπέτειες γνωρίζουν τα Επτάνησα κατά την διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου. μετά την υπογραφή της συνθήκης στο Τίλσετ μεταξύ Γαλλίας και Ρωσίας, την οποία αναγνώρισε και η Τουρκία, η Ρωσία μεταβίβασε τα δικαιώματά της επί της Επτανήσου στην Γαλλία.

Ο Μέγας Ναπολέων φοβούμενος Αγγλικό πραξικόπημα έστειλε αμέσως δυνάμεις υπό τον στρατηγό Μπερτιέ, ο οποίος κατέλαβε τον Α’υγουστο του 1807 την Κέρκυρα και κατόπιν και τ’ άλλα νησιά. Η υπεροχή του Αγγλικού στόλου ανάγκασε τους Γάλλους το 1809 να εγκαταλείψουν την Ιθάκη την Κεφαλλονιά και την Ζάκυνθο. Το 1810 τα νησιά αυτά και η Λευκάδα περιήλθαν στην Αγγλική κατοχή. Έκτοτε η Ιόνιος Πολιτεία περιελάμβανε μόνον την Κέρκυρα και τους Παξούς, όσπου τον Ιούνιο του 1814 παραδόθησαν κι αυτά στους Άγγλους.

Μόλις οι Άγγλοι έγιναν κυρίαρχοι της Επτανήσου, επεδίωξαν την πλήρη προσάρτησή της. Δεν κατόρθωσαν όμως να πετύχουν τα σχέδιά τους, γιατί συνάντησαν αντιδράσεις από τις άλλες δυνάμεις και από τους κατοίκους των νησιών, οι οποίοι ζητούσαν σθεναρά την ανεξαρτησία τους. Κατόπιν διαμάχης μεταξύ Αγγλίας – Ρωσίας, τα νησιά παραχωρήθηκαν στην Αγγλία σαν προστάτιδα δύναμη με την συνθήκη των Παρισίων το 1815 ονομαζόμενα Ηνωμένα κράτη των Ιονίων.

Φυσικά ο πρώτος διορισθείς αρμοστής σερ Μαίτλανδ επέβαλλε πλήρη κυριαρχία κρίνοντας πως ο λαός της Επτανήσου δεν ήτο ακόμη ώριμος για αυτοδιοίκηση. Οι κάτοι πρόβαλαν έντονες αντιδράσεις διεκδικούντες την αυτονομία τους. Η αρχή της Ελληνικής Επανάστασης (την οποία οι Επτανήσιοι στήριξαν με υλικά μέσα και με την συμμετοχή τους) αναπτέρωσε τον πόθο τους για ένωση με την Ελλάδα. Αγωνίσθηκαν πενήντα ολόκληρα χρόνια μέχρι την πολυπόθητη στιγμή της ένωσης.

Μετά την ίδρυση του Ελληνικού κράτους και την θεμελίωση της Γαλλικής δημοκρατίας το 1848, ο αγώνας ενετάθη ιδιαίτερα δε στην Κεφαλληνία, έλαβε απειλητικές διαστάσεις για τους Άγγλους κατακτητές. Ο τότε αρμοστής Ούαρδ, για να πνίξει τις εξεγέρσεις προέβη σε καταστροφές οικιών και απαγχονισμούς πολιτών.

Το 1849 η Αγγλία αναγκάσθηκε να παραχωρήσει μερικές ελευθερίες, οι οποίες δυνάμωσαν την φλόγα του αγώνα. Έντεκα αντιπρόσωποι προτείνουν στην πρώτη εκλεγείσα βουλή ψήφισμα, με το οποίο η Επτάνησος ενώνεται με την Ελλάδα. Ο αρμοστής διαλύει την βουλή την ώρα της συνεδριάσεως και εξορίζει μερικούς βουλευτές. Οι επόμενες βουλές επαναλάμβαναν το ψήφισμα, χωρίς να προβαίνουν σε περαιτέρω νομοθετική εργασία. Έτσι τα Επτάνησα περιήλθαν σε δύο κυβερνεία. Η διεθνής κοινή γνώμη στηρίζει τις Εθνικές βλέψεις των Επτανησίων. Έτσι, η Αγγλία αναγκάζεται να καταλάβει, πως η μόνη λύση είναι να εγκαταλείψει τα Επτάνησα.

14 Νοεμβρίου του 1863 με την συνθήκη του Λονδίνου, η Αγγλία παραχωρεί τα Επτάνησα στην Ελλάδα, αφού πρώτα κατεδαφίζει το φρούριο της Κέρκυρας. Επιτέλους μετά από τόσες περιπέτειες και σκληρούς αγώνες, τα νησιά του Ιονίου βρίσκονται πάλι στην αγκαλιά της μητέρας Ελλάδας.
ellas2.wordpress.com
http://national-pride.org/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σαν σημερα 21 Μαίου 1854 Τα Επτάνησα παραδίδονται απο τους Αγγλους στην Ελλάδα."

Τα ελληνικά μνημεία στην Τουρκία

Ακόμα και χοροί και ενδυμασίες παρουσιάζονται ως τουρκικά

Του Βλαση Αγτζιδη*

Η σχέση του τουρκικού εθνικισμού με τους προϋπάρχοντες πολιτισμούς ήταν προβληματική από τη στιγμή της εμφάνισής του. Ακόμη και ο οθωμανικός πολιτισμός έπρεπε να εξοβελιστεί και στη θέση του να αναπτυχθεί ένας καινούργιος αμιγώς τουρκικός, που θα συνέδεε την κεντροασιατική καταγωγή με την ευρωπαϊκή προοπτική. Αυτή η θέση αναπτύχθηκε υποδειγματικά από τον Ziya Gökalp (1876-1924), που θεωρείται ο πατέρας του τουρκικού εθνικισμού. Για τους Τούρκους εθνικιστές, οι «Αρχές του Τουρκισμού», του Ζιγιά Γκιοκάλπ, είναι ό,τι το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» για τους κομμουνιστές. Ο Γκιοκάλπ, λοιπόν, θεωρεί ότι ο οθωμανικός πολιτισμός είναι βαθύτατα επηρεασμένος και αποτελεί συνέχεια του «ρωμαίικου». Και ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο θα έπρεπε να εγκαταλειφθεί και να καταστραφεί. Το πρώτο θύμα του τουρκικού εθνικισμού ήταν η οθωμανική γλώσσα και η εισαγωγή του λατινικού αλφάβητου. Με τον τρόπο αυτό, ο μουσουλμανικός κόσμος της Ανατολής αποκόπηκε οριστικά από την εξαιρετικά πλούσια οθωμανική και ισλαμική γραμματεία.

Μνημεία και κρίση ταυτότητας
Η κρίση ταυτότητας που μαστίζει τη σύγχρονη τουρκική κοινωνία δεν περνά απαρατήρητη στους μελετητές της ιδιόμορφης αυτής χώρας. Οπως δεν περνά απαρατήρητη και η γιγάντια προσπάθεια που καταβάλλει η κρατική γραφειοκρατία για οικειοποίηση του πολιτισμικού πλούτου των εθνών που προϋπήρχαν των Τούρκων και του Ισλάμ, και κάποια στιγμή εξοντώθηκαν ή εκδιώχθηκαν. Μνημεία, χοροί, ενδυμασίες παρουσιάζονται δημοσίως ως τουρκικά. Τα ερείπια των αρχαίων ελληνικών πόλεων, όπως της Εφέσου, της Περγάμου και άλλων, τα ελληνικά χριστιανικά μνημεία της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης, των υπόσκαφων ναών της Καππαδοκίας και της Παναγίας Σουμελά της Τραπεζούντας, ακόμα και ο διασημότερος των ελληνικών χορών, ο ποντιακός πυρρίχιος Σέρα, παρουσιάζονται στο διεθνές κοινό ως τουρκικά. Βέβαια, ο χορός αυτός –που οι Τούρκοι τον ονομάζουν «Horon», δηλαδή «(τον) χορόν»– όπως και η ποντιακή λύρα, αποτελούν σημερινές μορφές έκφρασης των δεκάδων χιλιάδων ελληνόφωνων, μουσουλμάνων και κρυπτοχριστιανών, καθώς και των γεωργιανόφωνων Λαζών της Βόρειας Τουρκίας.

Για χιλιάδες χρόνια πριν από την εμφάνιση του Ισλάμ και των Τούρκων, ο γεωγραφικός χώρος που καταλαμβάνει σήμερα η τουρκική δημοκρατία υπήρξε χώρος δράσης, δημιουργίας και έκφρασης των Ελλήνων – αλλά και άλλων λαών που επιβιώνουν μέχρι σήμερα, όπως οι Αρμένιοι, οι Κούρδοι, οι Ασσυροχαλδαίοι. Στις παράλιες περιοχές της δυτικής και βόρειας Μικράς Ασίας, Ελληνες υπήρχαν από τη δεύτερη χιλιετία π.Χ. ενώ η Ιωνία, ο Πόντος, η Καππαδοκία, καθώς και η Ανατολική Θράκη υπήρξαν βασικοί χώροι δραστηριοποίησής τους μετά τους αλεξανδρινούς χρόνους. Μέχρι την εμφάνιση του Ισλάμ και τον περιορισμό του ελληνικού κόσμου από Αραβες και Τουρκομάνους εισβολείς, η μικρασιατική χερσόνησος υπήρξε ελληνόφωνη περιοχή στο μεγαλύτερο μέρος της. Η τελική κυριαρχία του οθωμανικού Ισλάμ μετέβαλε τον θρησκευτικό χαρακτήρα της περιοχής και αύξησε τα ποσοστά τουρκοφωνίας.

Οταν ο τουρκικός εθνικισμός αποπειράθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα να μετατρέψει τον πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό οθωμανικό χώρο σε αμιγώς τουρκικό, χρησιμοποιώντας το Ισλάμ, συνάντησε την αμείλικτη πραγματικότητα. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού ανήκε σε διαφορετικές εθνικές ομάδες που είχαν ως θρησκεία τον χριστιανισμό και είχε βαθύτατη σχέση με τον τόπο. Σχέση που αποδεικνυόταν πλήρως από τα μνημεία που είχε δημιουργήσει. Με βάση το νεοτουρκικό πρόγραμμα του 1911, για τους πληθυσμούς αυτούς επελέγη η γενοκτονία και η εκδίωξη. Απέμειναν όμως τα μνημεία, ως αδιάψευστοι μάρτυρες μιας πολύ διαφορετικής κοινωνικής κατάστασης που υπήρχε μέχρι πρόσφατα και μιας εξαιρετικά οδυνηρής «τακτοποίησής της».

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν το ’22, το συναίσθημα ότι τα ελληνικά μνημεία –αρχαία, βυζαντινά και νεότερα– έθεταν σε διαρκή αμφιβήτηση τη «Νέα Τάξη» ήταν έντονο, τόσο στο στρατιωτικό κατεστημένο που ήλεγχε απολύτως τον γεωγραφικό χώρο που κατέκτησε, όσο και στην κεμαλική κρατική γραφειοκρατία. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα ελληνικά μνημεία που υπάρχουν στην Τουρκία είναι περισσότερα και εντυπωσιακότερα –με την εξαίρεση του Παρθενώνα– από αυτά που υπάρχουν στα ελλαδικά εδάφη. Γι’ αυτούς τους λόγους, η επίσημη πολιτική στόχευε στον πλήρη πολιτιστικό εκτουρκισμό του εδάφους που κατέλαβε ο τουρκικός εθνικισμός με τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1919-1922.

Σε πρώτη φάση, πολιτιστικός εκτουρκισμός σήμαινε εξαφάνιση ή υποβάθμιση –στην καλύτερη εκδοχή– όλων εκείνων των στοιχείων που θύμιζαν ότι μεγάλο μέρος των εδαφών της τουρκικής δημοκρατίας αποτελούσε γενέθλιο έδαφος άλλων εθνών. Ετσι, σε γενικές γραμμές, οι ελληνικές αρχαιότητες υποβαθμίστηκαν, τα βυζαντινά μνημεία –πλην όσων είχαν μετατραπεί σε τεμένη– αφέθηκαν να καταρρεύσουν, τα νεότερα μνημεία καταστράφηκαν συνειδητά.

Η τουρκική πολιτική απέναντι στα ελληνικά μνημεία άλλαξε κατά τη δεκαετία του ’80. Η πολιτική οικειοποίησης αντικατέστησε την προηγούμενη αρνητική ή αδιάφορη στάση του κράτους και της κοινωνίας. Ο φόβος απέναντι στον ελληνικό αλυτρωτισμό εξαφανίστηκε και τα συναισθήματα ενοχής για την εξόντωση των γηγενών εθνών έπαψαν να ταλανίζουν τις επόμενες τουρκικές γενιές. Μεθοδικά άρχισε το τουρκικό κράτος να προσπαθεί να αλλάξει την ιστορία της περιοχής. Να δημιουργήσει την εντύπωση στις νέες γενιές και τους πολυάριθμους τουρίστες ότι όλα αυτά τα μνημεία τα δημιούργησαν οι διάφοροι ανατολικοί λαοί, που έχουν χαθεί σήμερα και τους οποίους εκπροσωπούν οι κληρονόμοι τους, οι Τούρκοι. Στις επίσημες επιγραφές στους ιστορικούς χώρους, όπως και στα αντίστοιχα βιβλία αναφέρεται ότι τα αρχαία μνημεία τα δημιούργησαν οι Λυδοί ή οι Πισίδες ή οι Λύκιοι ή οι Παφλαγόνες, τους οποίους αντικατέστησαν οι Πέρσες και στη συνέχεια οι Ρωμαίοι. Παρότι οι ιστορικοί χώροι είναι ελληνικοί και τα αντίστοιχα μουσεία είναι γεμάτα με ελληνικά ευρήματα και επιγραφές, δεν υπάρχει καμία απολύτως αναφορά στην πραγματική ταυτότητά τους. Η λέξη «Ελληνας», «Γιουνάν» ή «Γκρικ» απουσιάζουν παντελώς. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα ελληνικά μνημεία της χριστιανικής εποχής.



Σε διεθνές επίπεδο η νέα προσέγγιση άρχισε με τη δειλή, στην αρχή, προβολή των αρχαιοτήτων στο πλαίσιο της τουριστικής πολιτικής. Χαρακτηριστική υπήρξε η χρήση του εντυπωσιακού εσωτερικού χώρου της Αγίας Ειρήνης στην Πόλη για επίδειξη μόδας πριν από μερικά χρόνια. Η πολιτική οικειοποίησης των μνημείων, αλλά και των μορφών, του ελληνικού πολιτισμού της Ιωνίας και της υπόλοιπης Μικράς Ασίας άρχισε βαθμιαία να γίνεται κτήμα του τουρκικού λαού. Πρώτη μαζική έκφραση της νέας στάσης υπήρξε η διεκδίκηση των γλυπτών της Περγάμου που βρίσκονταν στο Βερολίνο. Τα γλυπτά προβλήθηκαν ως τα τουρκικά ελγίνεια. Δήμοι της περιοχής και κοινωνικές ενώσεις με τη στήριξη του κράτους οργάνωσαν διαμαρτυρίες και κινητοποίησαν τους Τούρκους μετανάστες για τη διεκδίκηση της «επιστροφής των γλυπτών στην πατρίδα». Η όλη απόπειρα –για όσους ήξεραν ότι οι απόγονοι των δημιουργών των γλυπτών εξοντώθηκαν με τον πιο άγριο τρόπο τον Σεπτέμβριο του ’22 και οι επιζήσαντες κατέφυγαν πρόσφυγες στα Βαλκάνια– είχε τα στοιχεία μιας εφιαλτικής φάρσας.

Μικρό παράδειγμα –χαρακτηριστικό και γραφικό παράλληλα– των απίστευτων ιδεολογημάτων που διαχύθηκαν στην τουρκική κοινωνία, βρίσκεται στην ετικέτα του κρασιού Trakya (δηλαδή Θράκη), που πουλιέται στη δυτική Τουρκία. Στην άκρως κλασικής τεχνοτροπίας ετικέτα αυτή, πάνω σε ένα βαρέλι κάθεται μια νύμφη περιτριγυρισμένη από κληματαριές και τσαμπιά σταφυλιών. Μόνο που δεξιά και αριστερά της νύμφης υπάρχουν, αντί για λέοντες, δύο γκρίζοι λύκοι. Να σημειωθεί ότι ο γκρίζος λύκος αποτελεί το σύμβολο του παντουρκισμού και δηλοί την «κόκκινη μηλιά», δηλαδή την αρχαία τουρκική κεντροασιατική κοιτίδα. Αυτή ακριβώς είναι και η μεθόδευση του τουρκικού κράτους: να καλλιεργήσει την πίστη ότι τα ελληνικά μνημεία της Μικράς Ασίας ανήκουν και συγκροτούν τον αρχαίο τουρκικό πολιτισμό.

* Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης είναι διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας

Πηγή 
πηγη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα ελληνικά μνημεία στην Τουρκία"

Ν.Λυγερός - 19 Μαΐου, ημέρα εθνικής μνήμης, Αθήνα 2012

Ομιλία του Νίκου Λυγερού στην κεντρική εκδήλωση που διοργανώνει
στην Αθήνα η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος.
"Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου".
"19 Μαΐου, ημέρα εθνικής μνήμης".
Μνημείο Άγνωστου Στρατιώτη,
19 Μαΐου 2012

http://www.lygeros.org/Talks/video_20120519.html

http://www.lygeros.org/Talks/photo_20120519.html

Μουσική: Η Ρωμανία επάρθεν
http://www.youtube.com/watch?v=JsYRLX_7V-4

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός - 19 Μαΐου, ημέρα εθνικής μνήμης, Αθήνα 2012"

Η Άμυνά μας στα όρια

Του Νίκου Λυγερού

Η Άμυνά μας στα όρια πρέπει να είναι αποτελεσματική. Κι ο Υπουργός Άμυνας πρέπει να είναι ανθεκτικός ακόμα και αν είναι υπηρεσιακός. Οι θέσεις μας στο Καστελλόριζο, στη Ρω και στη Στρογγύλη πρέπει να είναι ξεκάθαρες, ειδικά τώρα που ο λαός μας ξέρει τη σημασία της ΑΟΖ. Διότι χωρίς εμπιστοσύνη κανείς δεν θα τολμήσει να κάνει το πρέπον. Έτσι είναι καλό να αναδείξουμε το γεγονός ότι ο νυν υπουργός είναι αυτός που δημιούργησε το ελικοδρόμιο στη Στρογγύλη. Σπάνια βλέπουμε δομικές κινήσεις που έχουν μια στρατηγική αξία και είναι σημαντικό να τις επεξηγούμε, όταν μερικοί αμφισβητούν τα πάντα θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο υπερασπίζονται τα δικαιώματα της πατρίδας μας, ενώ στην πραγματικότητα ασκούν κριτική στις ένοπλες δυνάμεις μας. Η ελληνική ΑΟΖ δεν έχει μόνο ανάγκη να υπάρχει μέσω της θέσπισης και των οριοθετήσεων πρέπει επίσης να υποστηρίζεται και δυναμικά διότι πάντα υπάρχουν κινήσεις που προσπαθούν να μετρήσουν τις αντοχές μας. Το είδαμε και με την κυπριακή ΑΟΖ, θα το δούμε και με την ελληνική. Γι’ αυτό το λόγο είναι τόσο σημαντικό να έχουμε ένα υπουργό Άμυνας που να έχει θέσεις και ύφος που ακολουθούν άμεσα τις απαιτήσεις της πατρίδας μας. Ήδη η σύμπραξη του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας όσον αφορά στο EuroAsia Interconnector ενισχύει το πλαίσια της ΑΟΖ, διότι το ηλεκτρικό καλώδιο που θα μεταφέρει το ρεύμα που θα παράγει το φυσικό αέριο θα περάσει αποκλειστικά από τις τρεις ΑΟΖ αυτών των κρατών. Κατά συνέπεια, πρέπει και η Άμυνά μας να είναι σε ετοιμότητα για κάθε πρόκληση που θα δεχθούμε για να μην δυσκολευτεί η υλοποίηση του εντός του 2013. Καθώς τέλειωσε η προμελέτη και είμαστε σε φάση της μελέτης, είναι πολύ καλό σημάδι να έχουμε στο Υπουργείο Άμυνας, έναν υπουργό που γνωρίζει πολύ καλά την περιοχή και που έχει αποδείξει τις ευαισθησίες του, όταν κανένας δεν του είχε ζητήσει τίποτα ακόμα. Σε αυτό το σημείο ειδικά η συνάντηση όλων των κομμάτων της Βουλής των Ελλήνων είναι απαραίτητη. Διότι ένα κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να είναι σοβαρό πρέπει και να έχει μια σοβαρή άμυνα, ειδικά όταν πρέπει να υποστηρίξει τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου. Αυτά τα νέα δεδομένα είναι ενσωματωμένα στη σκέψη του νέου Υπουργού, διότι έχει παρακολουθήσει όλες τις λεπτομέρειες του στρατηγικού σχεδιασμού της ελληνικής ΑΟΖ. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι θα τον αφήσουν να παράγει το πρέπον έργο και πάνω σε αυτό το θέμα.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=9390&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Άμυνά μας στα όρια"

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ.ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 - 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.

Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η "νέα τάξη πραγμάτων" που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά. Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων.

Τι εννούμε με τον όρο "γενοκτονία" ;
Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.
Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις.
Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί. Πως και πότε διαπράχθηκε η γενοκτονία;
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ( 1461 ) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του αιώνα μας.

Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα. Η οθωμανική κατάκτηση του μικρασιατικού Πόντου μπορεί να διαριθεί σε τρεις περιόδους.

• Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα του 17ου αιώνα. Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση κατά των Ελλήνων του Πόντου.

• Η δεύτερη αρχίζει στα μέσα του 17ου αιώνα και λήγει με το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου. Χαρακτηρίζεται με τη θρησκευτική βία κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Κατά την περίοδο αυτή πραγματοποιούνται οι ομαδικοί εξισλαμισμοί των ελληνικών πληθυσμών.

• Η τελευταία περίοδος, που τελειώνει το 1922 υποδιαιρείται σε δύο υποπεριόδους. Η πρώτη αρχίζει με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774. Χαρακτηρίζεται από τη συστηματική προσπάθεια των τοπικών αρχών να μην εφαρμόζουν προς όφελος των χριστιανώντους φιλελεύθερους νόμους. H δεύτερη υποπερίοδος αρχίζει το 1908 και χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του τουρκικού εθνικισμού.

Από τους βαλκανικούς πολέμους και από τους επίσημους συμβούλους, των Γερμανών, οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.

Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μούσταφα Κεμάλ ( 1919 - 1923 ).

Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο << Ένωση και Πρόοδος >> ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο τους, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε η απόφαση, ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. Η απόφαση αυτή καταδίκασε σε θάνατο διάφορες εθνότητες.

Οι Τούρκοι στον Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας. Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να εργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με την ποινή της τιμωρίας από τις στρατιωτικές Αρχές.
Κατ΄ αρχάς οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθονταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και καίγοντάς τα.

Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου.
Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανάγκασε χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες.

Σύμφωνα με μια έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, με ημερομηνία τον Ιούνιο του 1915 είναι γραμμένα τα εξής: << Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ'; αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα ... >>

Σκοπός των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολίσεις των χωριών, τις λεηλασίες, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.

Το τελικό πλήγμα.
Το 1919 αρχίζει νέος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους. Εκείνος ο διωγμός υπήρξε η χαριστική βολή για τον ποντιακό ελληνισμό.

Στις 19 Μαϊου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας.
Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, τη Mutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού. Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησής του, το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, εξόντωσε τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.

Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.

Με την επικράτηση του Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού. Το τέλος του Πόντου πλησιάζει. Οι φωνές λιγοστεύουν.

Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων.

Η μοίρα αυτή απετράπη με ένα εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο: με τις; γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, Ελλήνων και Αρμενίων, με την υποχρεωτική έξοδο όσων επιβίωσαν και με τη βίαιη τουρκοποίηση των μουσουλμανικών εθνοτήτων, όπως οι Κούρδοι, που συνέχισαν να παραμένουν στην τουρκική, πλέον, επικράτεια.

Οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 άτομα την παραμονή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα. Ακολουθεί μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα. Ενός ανθρώπου που έζησε τη μεγάλη ανθρωποσφαγή.

Ένα χωριό των Κοτυώρων

Ο Σάββας Κανταρτζής εξέδοσε σε βιβλίο τις φοβερές του εμπειρίες το 1975 στην Κατερίνη. Μια από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή του χωριού Μπεϊαλαν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. Το Μπεϊαλάν είναι ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά χωριά που καταστράφηκαν από τις τουρκικές συμμορίες:

"Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση, ότι οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν' αναστατωθούν. Οι άντρες, όσοι βρίσκονταν τη νύχτα στο χωριό, βιάστηκαν να φύγουν στο δάσος... Αλλοι άντρες που είχαν κρυψώνες σε σπίτια σε σπίτια και σε σταύλους, τρύπωσαν σ' αυτές και καμουφλαρίστηκαν έτσι που να μην τους υποπτευθεί κανείς. Τα γυναικόπαιδα και οι γέροι κλείστηκαν στα σπίτια και περίμεναν με καρδιοχτύπι να δούν τι θα γίνει... Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά κι' οι τσέτες , περισσότεροι από 150 έμπαιναν στο χωριό κραυγάζοντας και πυροβολώντας. Τους ακολουθούσαν τούρκοι χωρικοί από τα γειτονικά χωριά. Αυτούς τους είχαν μυήσει στο εγκληματικό σχέδιο τους και τους κάλεσαν για πλιάτσικο.

Μόλις μπήκαν οι συμμορίτες στο χωριό, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και ο ορίζοντας πήρε τη μορφή θύελλας που ξεσπασε άγρια. Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους υποκοπάνους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία- αλλοιώς απειλούσαν, θα δώσουν φωτιά στα σπίτια και θα τους κάψουν.

Σε λίγο, όλα τα γυναικόπαιδα και οι γέροι, βρίσκονταν τρέμοντας και κλαίγοντας στους δρόμους. Οι συμμορίτες με κραυγές και απειλές υποπτεύθηκαν, από την πρώτη στιγμή, το μεγάλο κακό που περίμενε όλους και δοκίμασαν να φύγουν έξω από το χωριό. Οι τσέτες, πρόβλεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είχαν πιάσει από πριν τα μπογάζια, απ' όπου μπορούσε να φύγει κανείς. Ετσι, μόλις έφτασαν, τρέχοντας, οι κοπέλλες στα μπογάζια, δέχτηκαν, από τσέτες που παραμόνευαν, πυροβολισμούς στο ψαχνό. Μερικές έμειναν στον τόπο σκοτωμένες, ενώ οι άλλες τραυματίστηκαν και γύρισαν πίσω.

Οι φόνοι αυτοί αποκάλυψαν για καλά τους εγκληματικούς σκοπούς των συμμοριτών κι' έγιναν το σύνθημα να ξεσπάσει, το τρομοκρατημένο πλήθος των γυναικόπεδων, που είχε ριχτεί στους δρόμους σε ένα βουβό κι' ασυγκράτητο κλάμα και σε σπαραξικάρδιες κραυγές απελπισίας. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να μαλάξει την σκληρότητα του τεράτων, που είχε διαλέξει ο Τοπάλ Οσμάν για την "πατριωτική" του εκστρατεία. Σκληροί σαν ύαινες, που διψούν για αίμα, και διεστραμμένοι σαδιστές, που γλεντούν με τον πόνο και τα βασανιστήρια των θυμάτων τους, χύμιξαν μανιασμένοι στα γυναικόπαιδα και τους γέρους, κραυγάζοντας, βρίζοντας, χτυπώντας, κλωτσώντας και σπρώχνοντάς τους να μαζευτούν στην πλατεία.

Η πυρπόληση

Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλωμες από το τσουχτερό κρύο και το φόβο, με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους. Οι κοπέλλες άλλες με τους γέρους γονείς κι' άλλες με γριές ή άρρωστους αγκαλιασμένες, περιμαζεύτηκαν με τον χτηνώδη αυτόν τρόπο, στην πλατεία σαν πρόβατα για τη σφαγή, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές και θρήνους και κοπετούς. Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεϊαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά για τους θλιβερούς ήρωες του νεοτουρκικού εγκλήματος γενοκτονίας.

Οταν πια όλα τα γυναικόπαιδα κ' οι γέροι μαζεύτηκαν στην πλατεία, οι τσέτες έβαλαν μπρός την δεύτερη φάση της σατανικής τους επιχείρησης. Διάταξαν να περάσουν όλοι στα δίπατα σπίτια, που βρίσκονταν στην πλατεία και τα είχαν διαλέξει για να ολοκληρώσουν τον εγκληματικό τους σκοπό. Η απροθυμία, που έδειξε το τραγικό αυτό κοπάδι των μελλοθανάτων να υπακούσει στην διαταγή, γιατί ήταν πια ολοφάνερο ότι όλους τους περίμενε ο θάνατος, εξαγρίωσε τους συμμορίτες που βιάζονταν να τελειώσουν γρήγορα την μακάβρια επιχείρηση. Και τότε, σαν λυσασμένα θεριά, ρίχτηκαν στις γυναίκες, τα μωρά και τους γέρους, και με γροθιές, με κοντακιές και κλωτσιές έχωσαν και στρίμωξαν στα δύο σπίτια τα αθώα και άκακα αυτά πλάσματα, που ο αριθμός τους πλησίαζε τις τρεις εκατοντάδες.

Κι' όταν, έτσι, ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανένας, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ ο άγριος αλαλαγμός από τα παράθυρα, οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο κλάμα κι' οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μια άγριας τραγικότητας μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι' αντιβούϊζε στα γύρω βουνά και δάση...

Και τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της πατριωτικής... επιχείρησης των θλιβερών ηρώων-συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν. Δεν χρειάστηκαν παρά μια αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέταυρα (χαρτόματα) ν' ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια, έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν, από μέσα κι' απ' έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. Το τί ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται.

Οι μητέρες ξετρελλαμένες, έσφιγγαν, αλλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κράυγαζαν "μάνα, μανίτσα!". Οι κοπέλλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους κι' άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες. Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και τ' αυτιά, φωνές μανιακές και κλάμματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο αέρα και στους τοίχους - χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες.

Μερικές γυναίκες και κοπέλλες στον πόνο, την φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στην φωτιά. Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατήρι τους - πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.

Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα. Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ως που μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγίσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ως που μονομιάς κόπηκαν κι' έσβησαν οι φωνές και το κλάμα. Κι' ακούγονταν μονο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια το Μπεϊαλάν".

---

Μαρτυρίες Σοβιετικών

Οι σοβιετικοί υπήρξαν οι βασικοί σύμμαχοι του κεμαλικού εθνικισμού τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του. Πιθανότατα, οι μπολσεβίκοι να αντάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την υποστήριξη του παντουρκιστικού κινήματος που δρούσε στη Ρωσία στην Οκτωβριανή τους Επανάσταση.

Οι σοβιετικοί λοιπόν προμήθευσαν τους κεμαλικούς με όπλα, χρήματα, στρατιωτικούς συμβούλους. Η τουρκική αντεπίθεση στο μικρασιατικό μέτωπο κατά τωνελληνικών στρατευμάτων το 1921, οργανώθηκε από τον Μ. Φρούνζε, στρατιωτικό απεσταλμένο των σοβιετικών. Κατά συνέπεια, οι μαρτυρία των αποσταλμένων αυτών έχει ιδιαίτερη αποδεικτική σημασία.

O Φρούνζε, έδωσε μια από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τους ηττημένους αντάρτες: "Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Όλοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο... Άλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι' αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμαύχι του... Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα. Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου". Ο Φρούνζε περιέγραψε και άλλο ένα περιστατικό. Οταν περνούσαν δίπλα από μια ομάδα αιχμάλωτων Ελλήνων στη Μερζιφούντα, ένας από τους αιχμαλώτους φώναξε στη σοβιετική αντιπροσωπεία ότι ήταν και αυτοί ένοχοι γιατί ενίσχυαν τον Κεμάλ και τους Τούρκους. Το συναίσθημα αυτό των ανταρτών του δυτικού Πόντου ήταν εξαιρετικά έντονο. Ο οπλαρχηγός Κισά Μπατζάκ (Κοντοπόδης) διακύρησσε: "... oι Ρώσοι κομμουνιστές δώσανε όπλα στον Κεμάλ για να χτυπήσει εμάς, του έδωσαν υποστήριξη, απελευθέρωσαν όλους τους Τούρκους στρατιώτες που είχαν συλλάβει αιχμαλώτους όταν μπήκαν στην Τραπεζούντα". Υποστήριζε ότι οι κομμουνιστές κατέδιδαν τις προσπάθειες προμήθειας οπλισμού των ανταρτών από τη Ρωσία και παρέδιδαν Πόντιους στους Τούρκους.

Ο Φρούνζε έγραφε τα εξής για την πολιτική του Τοπάλ Οσμάν: "...όλη αυτή η πλούσια και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Τουρκίας, ερημώθηκε σε απίστευτο βαθμό. Απ' όλο τον ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Σαμψούντας, της Σινώπης και της Αμάσειας απόμειναν μόνο μερικές ανταρτοομάδες που περιπλανιόντουσαν στα βουνά. Εκείνος που έγινε περισσότερο γνωστός για τις θηριωδίες του ήταν ο αρχηγός των Λαζών Οσμάν Αγάς, ο οποίος πέρασε δια πυρός και σιδήρου με την άγρια ορδή του όλη την περιοχή."

Ο Αράλοβ, σοβιετικός πρέσβης στην Άγκυρα, ενημερώθηκε στη Σαμψούντα από τον αρχιστράτηγο Φρούνζε. Ο Φρούνζε του είπε ότι είχε δει πλήθος Έλληνες που είχαν σφαγιαστεί, "βάρβαρα σκοτωμένους Έλληνες -γέρους, παιδιά, γυναίκες". Προειδοποίησε επίσης τον Αράλοβ για το τι επρόκειτο να συναντήσει πτώματα σφαγιασμένων Ελλήνων τους οποίους είχαν απαγάγει από τα σπίτια τους και είχαν σκοτώσει πάνω στους δρόμους.

Για το θέμα αυτό ο Αράλοβ είχε ιδιαίτερη συνομιλία με τον Κεμάλ. Αναφέρει ο ίδιος: "Του είπα (του Κεμάλ) για τις φρικτές σφαγές των Ελλήνων που είχε δει ο Φρούντζε και αργότερα εγώ ο ίδιος. Εχοντας υπ' όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, πρόσεχα πολύ τις λέξεις μου..." Ο Κεμάλ απάντησε ως εξής στις "επισημάνσεις" του Φρούνζε: "Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες. Είμαι κατά της βαρβαρότητας. Εχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο... Πρέπει να καταλάβετε τον λαό μας. Είναι εξαγριωμένοι. Ποιοί πρέπει να κατηγορηθούν για αυτό; Εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν ένα "Ποντιακό κράτος" στην Τουρκία..."

Ο Φρούνζε στο βιβλίο του "Αναμνήσεις από την Τουρκία" γράφει: "Από τους 200.000 Έλληνες που ζούσανε στη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια έμειναν λίγοι μόνο αντάρτες που τριγυρίζουν στα βουνά. Το σύνολο σχεδόν των ηλικιωμένων, των γυναικών και των παιδιών εξορίστηκαν σε άλλες περιοχές με πολύ άχημες συνθήκες. Πληροφορήθηκα ότι οι Τσέτες του Οσμάν Αγά (σ.τ.σ. Τοπάλ Οσμάν) έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες και Αρμένιους που βρήκαν μπροστά τους. γκρέμισαν όλες τις γέφυρες. Παντού υπήρχαν σημάδια γκρεμίσματος. Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ προς το πέρασμα Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα. Μόνο εγώ μέτρησα 58. Σ' ένα σημείο συναντήσαμε το πτώμα μιας ωταίας κοπέλλας. Της είχανε κόψει το κεφάλι και το τοποθέτησαν κοντά στο χέρι της. Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχε το πτώμα ενός άλλου ωραίου κοριτσιού, 7-8 χρονών, με ξανθά μαλιά και γυμνά πόδια. Φορούσε μόνο ένα παλιό πουκάμισο. Απ' ότι καταλάβαμε, το κοριτσάκι καθώς έκλαιγε, έχωσε το πρόσωπό του στο χώμα, δολοφονημένο από το κάρφωμα της λόγχης του φαντάρου."

Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 - τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.

Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μεινοτήτων της άλλοτε κραταιάς Αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922. 

http://psifides.pblogs.gr/2012/01/genoktonia-twn-pontiwn-to-agnwsto-ellhniko-olokaytwma.html 

 http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ.ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ"

Από την ελπίδα στο όραμα

Του Νίκου Λυγερού

Η πατρίδα μας είναι καταπιεσμένη κι ο λαός μας δεν ξέρει ποιον να πιστέψει με όλα αυτά που ακούει. Θα ήθελε να υπάρχει κάποια λύση, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα να δει το μέλλον, διότι το παρόν και η πραγματικότητα λειτουργούν ως ένας ορίζοντας που αποτελεί ένα εμπόδιο. Έτσι, όταν ο πολιτικός είναι ανίκανος να αλλάξει τα δεδομένα και αναγκάζει το λαό μας να μην έχει πια ούτε ελπίδα, δεν είναι ανάγκη να είναι καν υποψήφιος. Ο λαός μας θέλει ανθρώπους που να λειτουργούν ως παράδειγμα και να παραμένουν σε όλη τη σταδιοδρομία τους με το ύφος τους, δίχως να εκφυλίζονται με άλλες επιρροές που δεν έχουν τάσεις που υποστηρίζουν τις θέσεις του ελληνισμού. Για όλους αυτούς τους λόγους σε αρχικό στάδιο πρέπει να υπάρχει η ελπίδα. Αυτή όμως η ελπίδα δεν μπορεί να είναι παρά μόνο η αρχή. Η ελπίδα της αλλαγής έχει νόημα μόνο όταν η αλλαγή ετοιμάζεται πραγματικά και σε πρακτική βάση. Διότι οι εκλογές δεν μπορούν να αποτελούν τον τελικό στόχο εκτός βέβαια για μερικούς ανίκανους που δεν έχουν την ικανότητα να προσφέρουν τίποτα άλλο. Συνεπώς η ελπίδα πρέπει να βλέπει και το όραμα που θα υλοποιηθεί, για να φέρει την καινούργια πραγματικότητα δίχως να διστάσει να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές. Πρέπει λοιπόν η ελπίδα να δείξει αυτό το όραμα, για να γίνει πειστική στο λαό μας. Δίχως όραμα, η ελπίδα μπορεί να μετατραπεί σε πολιτικό πρόσχημα. Ο πολιτικός πρέπει να ξεπεράσει αυτό το επίπεδο για να μην υπάρξει ανάμειξη με τους άλλους. Η διαφορά θα κάνει τη διαφορά. Η πρώτη όμως είναι αναγκαία για να γεννηθεί η δεύτερη. Σε αυτό το πλαίσιο υπάρχει και η πρωτοβουλία. Αυτή είναι σημαντική για τη διαφορά, αλλιώς η δράση εγκλωβίζεται σε πεδίο της αντίδρασης. Όταν η ελπίδα αρπάζει την πρωτοβουλία, είναι ικανή να κάνει τη διαφορά. Σε αυτές τις εκλογές είναι σημαντικό να επικεντρωθούμε στην έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Δίχως αυτή όλες οι προσπάθειες που ακούμε είναι ανούσιες. Ο πολιτικός που είναι συνειδητοποιημένος πρέπει να το αντιληφθεί και να πείσει τους εταίρους του για την αναγκαιότητά της. Αν χάνει χρόνο σε λεπτομέρειες και σε αντιπαραθέσεις καθαρά κομματικές, όχι μόνο δεν θα προσφέρει τίποτα στο λαό μας, αλλά δεν θα του δοθεί καν η δυνατότητα να εκφραστεί για να δείξει τον δρόμο και στους άλλους που δεν τον βλέπουν. Ακούμε ασήμαντες συζητήσεις που γεμίζουν το χώρο, δίχως να αφήνουν κανένα ίχνος στο χρόνο. Ξεχνούν όλοι ότι ο στόχος είναι μια μεταστρατηγική οντότητα που δεν ανήκει στη στρατηγική. Το ίδιο ισχύει και για την ΑΟΖ. Διότι είναι το όραμα της μεταστρατηγικής. Απλώς πρέπει να επιλεχθεί η στρατηγική της υλοποίησης δίχως δισταγμό και διπλωματικές επιφυλάξεις. Η πατρίδα μας περιμένει έναν πολιτικό ικανό να θεσπίσει την ΑΟΖ και να ορίσει την ομάδα κρούσης που θα διαπραγματευτεί με την Αλβανία, την Ιταλία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, την Κύπρο και την Τουρκία αν το θέλει βέβαια, για να ορίσει την ελληνική ΑΟΖ. Δεν είναι ανάγκη να μπλέξει σε πολιτικάντικες συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά και έχουν μόνο στόχο την ύπαρξη βουλευτών σε κόμματα. Δεν είναι απαραίτητο και δεν το έχουμε ανάγκη. Ας είναι επίμονος πάνω στο θέμα της ΑΟΖ κι ας οδηγήσει την χώρα σε μία νέα πραγματικότητα. Αλλιώς αν είναι να είναι μόνο και μόνο ένας διαχειριστής, ένας πολιτικός χαμηλού επιπέδου, ας μας αφήσει ήσυχους με τα θέλω του. Αν είναι ελπίδα, ας υλοποιήσει το όραμά μας για το καλό του τόπου και το μέλλον του λαού μας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=9374&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Από την ελπίδα στο όραμα"

Οι εκλογές και η κυβέρνηση της ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Οι επόμενες εκλογές έχουν ένα ξεκάθαρο πλαίσιο επιλογής και κατά συνέπεια ένα αποτελεσματικό κριτήριο. Όλες οι συζητήσεις που γίνονται περί κρίσεως έχουν νόημα μόνο και μόνο αν υπάρχει αναζήτηση λύσης. Και η λύση πρέπει να είναι ορθολογική και όχι να προέρχεται από τάσεις λαϊκισμού. Η έξοδος από το Ευρώ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απλώς θεατρική και μάλιστα παράλογη, διότι ούτε αυτοί που την προωθούν δεν την πιστεύουν πραγματικά και περιμένουν από τους άλλους ν’ αντισταθούν αποτελεσματικά για να πείσουν μερικούς που πνίγονται από οικονομικά προβλήματα, αλλά δίχως να αλλάξουν το νόμισμα στην τελική. Επιπλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η μόνη που μας προστατεύει σε βάθος χρόνου. Γι’ αυτό το λόγο μάλιστα θα ενταχθεί και η Κροατία την 1η Ιουλίου 2013 και για κανένα άλλο. Επιπλέον, αν εξετάσουμε ορθολογικά την έξοδο, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει καμιά σοβαρή πρόταση εναλλακτική που να υποστηρίζει την ανάπτυξη της Ελλάδας. Ας αφήσουμε , λοιπόν, τους ειδικούς του λαϊκισμού να ασχολούνται με το θέμα κι ας επικεντρωθούμε στην ουσία, η οποία είναι απλή. Όλες οι οικονομικές λύσεις που προτείνονται από διάφορους δεν έχουν όχι μόνο τη δύναμη αλλά ούτε καν τη δυνατότητα εξόδου της κρίσης. Και ο λόγος είναι ακόμα πιο απλός. Ακόμα και δίχως χρέος πρέπει υπάρχουν επενδύσεις, για να υπάρξει ανάπτυξη. Έτσι σε κάθε περίπτωση τα λόγια για εσωτερική κατανάλωση δεν προσφέρουν τίποτα . Το μόνο θεσμικό εργαλείο που προσφέρει ουσιαστικές και πρακτικές δυνατότητες είναι η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, διότι εμπεριέχει μέσα της μια δυναμική και μια δύναμη που θα αφήσουν επί τόπου όλη την οικονομική κρίση. Κατά συνέπεια το μοναδικό κριτήριο και όχι μόνο κυρίαρχο είναι η ΑΟΖ. Και η επιλογή είναι η εξής: ΑΟΖ ή κρίση. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να προσελκύσουμε μαζικά επενδύσεις που θα επιτρέψουν στην πατρίδα μας να αξιοποιήσει τον υποθαλάσσιο πλούτο της. Κι αν μερικοί έχουν ανάγκη από αποδείξεις, αρκεί να εξετάσουν τις εταιρείες (βλέπε πιο κάτω) που υπέβαλαν αιτήσεις στο 2ο γύρο αδειοδότησης της Κύπρου. Προηγουμένως, η Κύπρος είχε νοικιάσει ένα μόνο οικόπεδο, το 12, όπου βρίσκεται το κοίτασμα Αφροδίτη και τώρα θα μπορεί να πολλαπλασιάσει με το εννέα το δυναμικό της. Πρέπει να φανταστούμε ότι σε λίγους μήνες άλλες εννέα εταιρείες θα αξιοποιούν την κυπριακή ΑΟΖ. Τι άλλο περιμένουμε για να ακολουθήσουμε το μονοπάτι του Σ. Κασσίνη; Για την Ελλάδα ο Θ. Καρυώτης μας έδειξε το θεσμικό, ο Α. Φώσκολος τη γεωλογία, ο Η. Κονοφάγος τα πετρέλαια. Τα δεδομένα τα έχουμε. Τη τεχνογνωσία την έχουμε και τώρα έχουμε αποκτήσει και στρατηγική. Τι άλλο θέλουμε; Ένα μόνο πράγμα ! Ο λαός μας πρέπει να πάρει το μέλλον του στα χέρια του και να δείξει μαζικά ότι θέλει την ΑΟΖ του και κανείς πολιτικός δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί προσχήματα για να μην του τα δώσει με την απραξία του. Τώρα όλα τα κόμματα γνωρίζουν το θέμα της ΑΟΖ, ας τη βάλουν επίσημα στο πρόγραμμά τους και να μην μας κοροϊδεύουν άλλο με δικαιολογίες. Η Ελλάδα έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου. Αυτό το ξέρουμε όλοι τώρα, το ξέρουν και οι Ευρωπαίοι, διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση με όλα τα κράτη- μέλη της έχει τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στον κόσμο. Τώρα μας θέλει περισσότερο από τότε, διότι χάρη σε εμάς έχει άμεση επαφή και με την Κύπρο. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα σχέδια εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ας εκλέξουμε με αυτές τις εκλογές την κυβέρνηση της ΑΟΖ μας !

Οι ενδιαφερόμενες εταιρείες ή κοινοπραξίες εταιρειών που κατέθεσαν τις 15 αιτήσεις είναι:

1. Η «Petra Petroleum Inc» από τον Καναδά.
2. Η κοινοπραξία της «ATP East Med Number 2 B.V.» από την Αμερική, της «Naphtha Israel Petroleum Corp. Ltd» από το Ισραήλ, της «DOR Chemicals Ltd» από το Ισραήλ και της «Modiin Energy Limited Partnership» από το Ισραήλ.
3. Η «Total E&P Activities Petrolieres» από τη Γαλλία.
4. Η κοινοπραξία της «Total E&P Activities Petrolieres (operator)» από τη Γαλλία, της «NOVATEC Overseas Exploration & Production GMbH» από τη Ρωσία και της «GPB Global Resources BV» από τη Ρωσία.
5. Η κοινοπραξία της «Premier Oil (Operator)» και της «VITOL» από το Ηνωμένο Βασίλειο.
6. Η κοινοπραξία «Premier Oil (Operator)» και « VITOL» με την «Petronas» από τη Μαλαισία.
7. Η κοινοπραξία «Edison International S.p.A. (operator)» από την Ιταλία, «Delek Drilling Ltd Partnership» από το Ισραήλ, της «Avner Oil Exploration Ltd Partnership» από το Ισραήλ, της «Enel Trade S.p.A.» από την Ιταλία και της «Woodside Energy Holdings PTY Ltd» από την Αυστραλία.
8. Η κοινοπραξία της «ENI» από την Ιταλία και της «KOGAS» από την Κορέα.
9. Η κοινοπραξία της «C.O. Cyprus Opportunity Energy Public Company Ltd» από τη Νορβηγία και της «AGR Energy AS (Operator)» από το Ισραήλ.
10. Η κοινοπραξία «Oak Delta NG Exploration Joint Venture» από την Αμερική και το Ισραήλ.
11. Η κοινοπραξία της «Capricorn Oil» από το Ηνωμένο Βασίλειο, της «Marathon Oil» από την Αμερική, της «Orange NASSAU Energie» από την Ολλανδία και της «CC Energie S.A.L» από τον Λίβανο.
12. Η «Winevia Holdings Ltd» από την Κύπρο.
13. Η «RX-DRILL ENERGY CYPRUS LTD» από την Κύπρο.
14. Η κοινοπραξία «PT Energi Mega Persada Tdk & Frastico Holdings Ltd» από τον Καναδά, την Ινδονησία και την Κύπρο.
15. Η «Emannuelle Geoglobal Rosario» από το Ισραήλ.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=9373&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι εκλογές και η κυβέρνηση της ΑΟΖ"

Ο Κομμουνισμός δολοφόνησε τον ελληνισμό του Πόντου!

 Η Γενοκτονία των Ποντίων είναι κάτι που ο λεγόμενος "προοδευτικός χώρος" επιδιώκει να υποβαθμίσει, γιατί βλέπετε οι Πόντιοι δεν κυνηγήθηκαν μόνο από τους Τούρκους, αλλά και από τους Μπολσεβίκους και τον "πατερόυλη" Στάλιν. Επειδή πρέπει να τιμάμε την Μνήμη αυτού του βασανισμένου λαού θα πρέπει να γνωρίζουμε και όλη την αλήθεια.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Κομμουνισμός δολοφόνησε τον ελληνισμό του Πόντου!"

Συνέντευξη Ν.Λυγερού στο Ράδιο Όλυμπος 101.5, 14/5/12

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στη ραδιοφωνική εκπομπή του Γιάννη Κορομήλη
Ράδιο Όλυμπος 101.5
Κατερίνη
14/05/2012

http://www.lygeros.org/Interviews/interview3_20120514.html
http://www.lygeros.org/view.php?number=8490

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού στο Ράδιο Όλυμπος 101.5, 14/5/12"