Οι Κένταυροι.

Οι Θρυλικοί Κένταυροι

 

Αιώνες πριν, οι άνθρωποι φανταζόταν πλάσματα τρομακτικά και δαιμονικά.--- Πλάσματα παράξενα και απόκοσμα, συχνά αποτελέσματα ανίερων ενώσεων μεταξύ αταίριαστων οντοτήτων.---- Κάθε μυθολογία, κάθε πολιτισμού περιέχει ιστορίες για τέρατα αφύσικα με ιδιότητες μοναδικές και συνήθως δαιμονικές.
Για τους λαογράφους είναι λαϊκές ιστορίες εμπνευσμένες από άτομα χαμηλής μόρφωσης και νοητικής ικανότητας. Για πολλούς καλοθελητές πρόκειται για λάθη στην αναγνώριση γνωστών ζώων σε μη ιδανικές συνθήκες φωτισμού. Για τους ιστορικούς, βέβαια είναι αστειότητες και για τους επιστήμονες είναι επιστημονική φαντασία. Και ποιοι πιστεύουν τελικά σε αυτήν την ιστορία;
 Οι “τρελοί” ερευνητές, που “χάνουμε τον χρόνο” μας ψάχνοντας ιστορίες για “αγρίους” (αν δεν είστε ένας απ’ αυτούς καλύτερα σταματήστε την ανάγνωση, ξαπλώστε και ανοίξτε την τηλεόραση).
Η ελληνική μυθολογία (και Ιστορία) βρίθει με τέτοιες ιστορίες και όντα. Αυτά τα πλάσματα κατά κανόνα δεν είναι ποτέ αγαθοποιά άλλα δαιμονικά και τρομακτικά, εκτός κάποιων εξαιρέσεων. Πάντα βασάνιζαν τους κατοίκους ολόκληρων περιοχών μέχρι να δώσει την λύση ένας ήρωας. Ωστόσο, στην ελληνική μυθολογία, υπήρξαν κάποια όντα των οποίων ο ρόλος ήταν διφορούμενος.
Τέτοια πλάσματα ήταν οι θρυλικοί (;) Κένταυροι. Οι Κένταυροι ήταν μυθικά ανθρωπόμορφα πλάσματα, τα οποία η φαντασία των ανθρώπων διαμόρφωσε σε όντα με διττή φύση: μισοί άνθρωποι και μισοί άλογα. Στην τέχνη συχνά τονίζεται ο διφυής αυτός χαρακτήρας τους και αποδίδονται ρωμαλέοι και μυώδεις σε παραστάσεις δραστήριες στις οποίες θα αναφερθούμε αργότερα.
Η προέλευση τους
Η προέλευση αυτών των πλασμάτων είναι σκοτεινή και δυσεξιχνίαστη. Μια ερμηνεία όμως που φαίνεται λογική είναι πως επρόκειτο για άγρια φυλή ανθρώπων η οποία ζούσε σε ορεινά μέρη, βουνά, αλλά και πεδιάδες της Ηλίδος, της Αρκαδίας αλλά κυρίως της Θεσσαλίας. Άγρια φυλή με βίαια και αχαλίνωτα ένστικτα σε κάθε έκφραση της ζωής τους.
Πιθανώς αυτή η φυλή να επιδιδόταν στην αρχή σε ιππασία και κυνήγι άγριων ταύρων και άλλων θηρίων. Ένας μύθος που σώζεται από τον Σέρβιο (βασιλιάς της Θεσσαλίας) αναφέρει πως ένας βασιλιάς της εποχής είχε αναθέσει στους ιππείς αυτούς να επαναφέρουν τα βόδια ή τους ταύρους της περιοχής που είχαν απομακρυνθεί. Οι ιππείς αυτοί λοιπόν οδήγησαν τα χαμένα ζώα πίσω στον αρχικό τόπο βοσκής τους ερεθίζοντας τα με το βούκεντρο (επίμηκες ραβδί με αιχμηρή άκρη για να ενοχλούν τα βοοειδή και να τα καθοδηγούν έτσι). Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η ετυμολογία της λέξης Κένταυρος από το κεντείν + ταύρος.
Μια άλλη εκδοχή, ωστόσο, είναι πως οι Κένταυροι δεν υπήρξαν ποτέ με την μορφή που παρουσιαζόταν στην τέχνη και την παράδοση. Σύμφωνα με τον μυθογράφο Παλαίφατο, ο βασιλιάς της Θεσσαλίας Ιξίων για να απαλλάξει την χώρα του από κοπάδια άγριων ζώων που την κατέστρεφαν, ανέθεσε σε έφιππους τοξότες από τη Νεφέλη της Θεσσαλίας την εξόντωση τους. Και πράγματι, αυτοί οι ιππείς κατόρθωσαν να απαλλάξουν την περιοχή από τα ανεπιθύμητα και βλαβερά αυτά άγρια ζώα. Γι’ αυτό και από πολύ παλιά είχε δημιουργηθεί ο μύθος ότι οι Κένταυροι γεννήθηκαν από τον Ιξίονα και τη Νεφέλη, μια άποψη που θα αναλύσουμε παρακάτω.
Και οι δύο προηγούμενες εκδοχές παρουσιάζουν τους Κενταύρους ως έφιππους άντρες που κυνηγούσαν κι έπιαναν άγρια ζώα. Άρα η αφετηρία του μύθου των Κενταύρων προκλήθηκε από την έντονη έκπληξη που ένιωσαν όσοι δεν ήξεραν ιππασία βλέποντας άντρες να ιππεύουν με τόση δύναμη κι ένταση σε άλογα. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, αναφερόμενος σε σχετικό μύθο γράφει: “Πολλοί πιστεύουν ότι οι Κένταυροι που γεννήθηκαν από τον Ιξίονα και την Νεφέλη είναι οι πρώτοι που επιχείρησαν να ιππεύσουν άλογα. Γι’ αυτό και αρχικά ονομάστηκαν Ιπποκένταυροι. Όσοι παρακολουθούσαν από μακριά τα καλπάζοντα άλογα, καθώς έβλεπαν τους αναβάτες κολλημένους και σκυμμένους πάνω στον αυχένα του ζώου, είχαν την εντύπωση όχι ότι βλέπουν άνθρωπο να ιππεύει, αλλά ένα νέου είδους όν αυτοτελές, με το κεφάλι του ανθρώπου και το σώμα του αλόγου. Φυσικό ήταν μετά από αυτό να σχηματίσουν την εικόνα περίεργων πλασμάτων, τα οποία ήταν κατά το ήμισυ ίπποι και κατά το άλλο ήμισυ άντρες. Από εκείνη τη στιγμή η φαντασία ων Ελλήνων έπλασε τα διφυή αυτά όντα”.
 Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ένα πολύ ενδιαφέρον ιστορικό γεγονός. Όταν οι Κονκισταδόρες αποβιβάστηκαν στον Νέο Κόσμο (την Αμερική), προκειμένου να τους “εκπολιτίσουν”, οι ντόπιοι κάτοικοι ξαφνιάστηκαν. Όταν είδαν τους έφιππους στρατιώτες να τους επιτίθενται τότε οι ντόπιοι Μάγιας και Αζτέκοι, μη γνωρίζοντας το άλογο, θεώρησαν ότι οι έφιπποι στρατιώτες ήταν ένα ον με το άλογο.
 Τους θεώρησαν δηλαδή υπερφυσικά όντα, συνδυασμό αλόγου και ανθρώπου, δηλ. σαν Κενταύρους. Το περιστατικό αυτό χρησιμοποιείται για αν εξηγήσει όπως είδαμε και προηγουμένως το φαινόμενο των Κενταύρων στην Ελλάδα. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως οι Έλληνες γνώριζαν το άλογο από πολύ παλιά και μια τέτοια παρερμηνεία δεν θα ήταν δυνατή. Πως θα μπορούσε άλλωστε αφού το άλογο, όχι απλά ήταν γνωστό στην Αρχαία Ελλάδα αλλά χρησιμοποιούταν ευρέως.
Ο Όμηρος (Ιλ. Α 268) αναφερόμενος στους Κενταύρους τους χαρακτηρίζει “φήρας ορεσκόμενους” (= άγριους). Και αυτό αληθεύει καθώς σε όλη την ελληνική μυθολογία οι Κένταυροι, με εξαίρεση τον Χείρωνα και τον Φόλο, λογιζόταν ως ερωτομανείς και ασελγείς τόσο που θύμιζαν τους Σάτυρους.
 Ας σημειώσουμε εδώ πως Κένταυροι και Σάτυροι έμοιαζαν κι εξωτερικά: οι Σάτυροι ήταν συνδυασμός ανθρώπου και τράγου και, όπως και οι Κένταυροι, είχαν και αυτοί την φήμη ερωτομανών και ασελγών πλασμάτων, κάτι που αποτυπώνεται και στις καλλιτεχνικές απεικονίσεις τους, οποίες έχουν υπερβολικά μεγάλους φαλλούς.
 Οι Κένταυροι ήταν αγροίκοι, ληστές και άρπαγες γυναικών. Φημιζόταν επίσης και για την αγάπη τους για το ποτό, καθώς συχνά μεθούσαν και δημιουργούσαν πρόβλημα και καυγάδες, ακόμα και με ημίθεους όπως ο Ηρακλής.
 Γι’ αυτό και η λέξη “κένταυρος” ήταν συχνά συνώνυμη με το “ασελγής”, “υβριστής” και “αγροίκος”. Η ελληνική μυθολογία, θέλοντας να ανταποκριθεί σ’ αυτήν την εικόνα που έδιναν οι Κένταυροι τους απέδωσε πατέρα αμαρτωλό, υβριστή και ασελγή, τον Ιξίονα. Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, ο Ιξίονας ήταν βασιλιάς της Θεσσαλίας. Ωστόσο ήταν γνωστός αμαρτωλός, από τους μεγαλύτερους στην Αρχαία Ελλάδα, για τον οποίο είχε ακουστεί μάλιστα πως ήταν ένοχος συγγενικής αιματοχυσίας. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ιξίονας ερωτεύθηκε την Ήρα κι επιδίωκε να έρθει σε σαρκική επαφή μαζί της.
 Ο Δίας τον συγχώρεσε μια φορά γι’ αυτό το αμάρτημα και μάλιστα τον εξάγνισε ο ίδιος αλλά οργίστηκε ιδιαίτερα όταν ο Ιξίονας δεν συμμορφώθηκε(κατ’ άλλους μελετητές της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, ο Δίας εξάγνισε τον Ιξίονα για παλιότερο αμάρτημα αλλά, ως αχάριστος, ο Ιξίονας δεν σεβάστηκε τον Δία και θέλησε να έρθει σε σαρκική επαφή με την Ήρα).
Έτσι ο Δίας, έφτιαξε ένα ομοίωμα της Ήρας από νεφέλη (σύννεφο) και του το έστειλε. Από την ένωση τους γεννήθηκε ο ανθρωποφυής Κένταυρος. Ωστόσο, ο Κένταυρος ήταν ανθρώπινη μορφή και προκειμένου να εξηγηθεί η διπλή φύση των Κενταύρων, πλάστηκε ο μύθος, σύμφωνα με τον οποίο ο Κένταυρος είχε ερωτική επαφή με μια φοράδα και από αυτή την ένωση δημιουργήθηκαν οι Κένταυροι με την γνωστή τους μορφή. Μόνο με μια τέτοια ανίερη ένωση θα μπορούσε να εξηγηθεί εξάλλου η ύπαρξη τέτοιων πλασμάτων. Μια άλλη εκδοχή μιλά για τον Κένταυρο ως παιδί του Απόλλωνα και της Στίλβης και αδελφό του Λαπίθου. Έτσι, οι Λαπίθιδες (απόγονοι του Λαπίθου) και οι Κένταυροι (ως απόγονοι του Κενταύρου) ήταν συγγενείς.
Οι Κένταυροι στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία
Μια από τις πρώτες αναφορές είναι ένα περιστατικό σύμφωνα με το οποίο όταν δημιουργήθηκαν μεταξύ των Λαπίθιδων και των Κενταύρων διαφορές για την διανομή της πατρικής εξουσίας κι έγινε μάχη μεταξύ τους. Μετά την μάχη, οι Κένταυροι διαλύθηκαν και αργότερα συμφιλιώθηκαν με τον Πειρίθου, τον βασιλιά των Λαπιθίδων.
Εδώ, η παράδοση αναφέρει ακόμη ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στους γάμους του Πειρίθου με την πανέμορφη Ιπποδάμεια. Στο γαμήλιο συμπόσιο οι Κένταυροι ήπιαν το κρασί γρήγορα και μέθυσαν. Ο πιο δυνατός από αυτούς, ο Ευρυτίωνας, όταν πλησίασε η νύφη να τους χαιρετίσει, πήδηξε από το σκαμνί του, αναποδογύρισε το τραπέζι και την έσυρε κάτω τραβώντας την από τα μαλλιά. Και οι άλλοι Κένταυροι ακολούθησαν αμέσως το παράδειγμα του Ευρυτίωνα και άρπαξαν τις γυναίκες εκεί κοντά. Ο Πειρίθους και ο Θησέας, που ήταν καλεσμένος στον γάμο, οργίστηκαν με την ασέλγεια των Κενταύρων και όρμησαν πάνω τους. Έκοψαν τη μύτη και τ’ αφτιά του Ευρυτίωνα και με την βοήθεια Λαπιθών τον πέταξαν έξω. Πολλούς τους σκότωσαν και τους υπόλοιπους τους έδιωξαν από την χώρα. Αργότερα όμως, οι Κένταυροι συγκεντρώθηκαν κι έκαναν αντεπίθεση. Ακολούθησε σφοδρή μάχη στην οποία πήρε μέρος, στο πλευρό του Πειρίθου και των Λαπίθιδων, ο Θησέα. Η μάχη έγινε στο Πήλιο και μετά τη μάχη όσοι Κένταυροι επέζησαν κατέφυγαν στο Φενεό της Αρκαδίας και στο Μαλέα και από τότε επιδιδόταν μόνο σε ληστείες και φόνους εναντίον των περιοίκων Στο Πήλιο μάλιστα κάποτε, ο Πηλέας κινδύνευσε να σκοτωθεί από Κενταύρους. Σώθηκε από τον Χείρωνα, τον μόνο συνετό από τους Κενταύρους. Σύμφωνα με άλλες πηγές όμως οι Κένταυροι αιφνιδίασαν και κατέσφαξαν τους Λαπίθιδες και όταν οι επιζήσαντες κατέφυγαν στην Φολόη, οι εκδικητικοί Κένταυροι τους εξεδίωξαν και μετέτρεψαν την Φολόη σε ληστρικό οχυρό.
To επόμενο περιστατικό λαμβάνει χώρα στο σημερινό όρος Φολόη. Ο Κένταυρος Φόλος, ο οποίος κατοικούσε εκεί, φιλοξενούσε τον Ηρακλή καθώς αυτός πήγαινε να κυνηγήσει τον Ερυμάνθιο κάπρο. Σε ένα από τα πλούσια γεύματα του ο Ηρακλής ζήτησε κρασί αλλά ο Φόλος δίσταζε αρχικά
 Ο Ηρακλής τότε επέμεινε και θύμισε στον Φόλο ότι ο Διόνυσος είχε αφήσει ένα κρασοπίθαρο στους Κενταύρους, τέσσερις γενιές πριν, με την παραγγελία να ανοιχτεί αυτό όταν το ζητήσει ο Ηρακλής. Όταν το πιθάρι ανοίχτηκε οι πλησιέστεροι Κένταυροι ελκύστηκαν από την δυνατή μυρωδιά του κρασιού και έτρεξαν να το αρπάξουν. Οπλίστηκαν τότε με τεράστιους βράχους, ξεριζωμένα έλατα, αναμμένους δαυλούς και μπαλτάδες κι επιτέθηκαν εναντίον της σπηλιάς του Φόλου. Ο Φόλος φοβισμένος, κρύφτηκε.
Ο Ηρακλής τότε φάνηκε αντάξιος του θρύλου του. Σκότωσε τους δύο πρώτους, τον ’γριο και τον ’γχιο με καταιγισμό από αναμμένα κάρβουνα. Τότε επενέβη η Νεφέλη, η φερόμενη ως μητέρα του Κενταύρου, που έριξε δυνατή μπόρα και χαλάρωσε τη χορδή από το τόξο του Ηρακλή κι έκανε το έδαφος πιο ολισθηρό. Ο Ηρακλής, αντάξιος του ονόματος του, συνέχισε την μάχη και σκότωσε κι άλλους Κενταύρους, ανάμεσα σε αυτούς και τους Όρειο και Υλαίο.
Οι υπόλοιποι Κένταυροι τότε έτρεξαν μέχρι το όρος Μαλέα (ή το Πήλιο) όπου και βρισκόταν ο Χείρων. Η συμπλοκή συνεχίστηκε και οι Κένταυροι για να επιτεθούν, χρησιμοποιούσαν πεύκα κομμένα σύρριζα καθώς και μεγάλες πέτρες, αναμμένους δαυλούς και κοντάρια τα οποία χρησιμοποιούσαν για να σκοτώσουν τα βόδια. Ωστόσο, παρόλη την αριθμητική υπεροχή τους νικήθηκαν και όσοι από αυτούς έμειναν κατέφυγαν διωκόμενοι από τον Ηρακλή. ’λλοι πήγαν με τον Ευρυτίωνα στη Φολόη, άλλοι στον ποταμό Εύηνο με τον Νέσσο, μερικοί στα όρη Μαλέα και τέλος κάποιοι στη Σικελία όπου και σκοτώθηκαν από τις Σειρήνες. Κάποιους μάλιστα τους δέχτηκε ο Ποσειδών στην Ελευσίνα και τους έκρυψε σε ένα βράχο.
 Κάποιοι όμως θανατώθηκαν από τον Ηρακλή και ανάμεσα σε αυτούς και τον Όμαδο από την Αρκαδία ο οποίος ήθελε να βιάσει την Αλκυόνη, την αδερφή του Ευρυσθέα. Ο Ηρακλής σταμάτησε να σκοτώνει Κενταύρους όταν ο Φόλος σκοτώθηκε κατά λάθος από ένα βέλος του Ηρακλή που το περιεργαζόταν.
Συγκεκριμένα όταν ο Φόλος έθαβε τους νεκρούς Κενταύρους τράβηξε ένα από τα βέλη του Ηρακλή και το περιεργάστηκε. Απόρησε μάλιστα πως ένα τέτοιο βέλος μπορούσε να σκοτώσει με μια αμυχή μονάχα ένα τόσο δυνατό πλάσμα όσο ο Κένταυρος. Τότε το βέλος γλίστρησε από τα χέρια του και τον κάρφωσε στο πόδι και τον σκότωσε επιτόπου. Η εξήγηση για τα τόσο φονικά βέλη του Ηρακλή είναι πως ο Ηρακλής είχε βουτήξει τα βέλη του στα ξεσκισμένα σωθικά της Λερναίας Ύδρας και τα βέλη αυτά γέμισαν δηλητήριο από τα οποία και η καθεμία αμυχή ήταν μοιραία. Ο Ηρακλής έθαψε τον Φόλο με βασιλικές τιμές και ονόμασε το βουνό Φολόη. Ένα άλλο αποτέλεσμα της μάχης βλέπουμε και στον κοντινό ποταμό ’νιγρο ο οποίος απέκτησε μεγάλη δυσοσμία, από τις πηγές του μέχρι το όρος Λάπιθος, επειδή ο Κένταυρος Πυλήνωρ, γρατσουνισμένος από βέλος του Ηρακλή κατέφυγε εκεί για να καθαρίσει την πληγή του (άλλοι φέρουν ως αίτιο τα αντικείμενα που πέταξε στον ποταμό ο Μελάμποδας τα οποία χρησιμοποίησε για την κάθαρση των θυγατέρων του Προίτου, σύμφωνα με τον Απολλώνιο τον Ρόδιο). Μετά τον θάνατο των Κενταύρων, ο Ηρακλής εξαγνίστηκε από τον Εύμολο και μυήθηκε στα μυστήρια της Ελευσίνας.
 Κατά την παράδοση μάλιστα, τα μικρά Ελευσίνια μυστήρια καθιερώθηκαν από την Θεά Δήμητρα για να τιμηθεί ο καθαρμός του Ηρακλή για το φόνο των Κενταύρων.
Ωστόσο, ο Ηρακλής , όσους Κενταύρους κι αν σκότωσε, ένας Κένταυρος τον σκότωσε. Ή περίπου δηλαδή.
Όταν ο Ηρακλής γυρνούσε από την Καλυδώνα με την νεαρή σύζυγο του Δηιάνειρα, θέλησε να περάσει τον ποταμό της Αιτωλίας Εύηνο και ο Κένταυρος Νέσσος που ήταν πορθμέας προσφέρθηκε να τους περάσει στην απέναντι όχθη δωρεάν. Αφού πέρασε πρώτα τον Ηρακλή απέναντι, κρατώντας στην αγκαλιά του την Δηιάνειρα, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το πάθος του για την πανέμορφη σύζυγο του Ηρακλή και προσπάθησε να την απαγάγει και να την βιάσει. Ο Ηρακλής τότε τον κάρφωσε με ένα από τα θανατερά του βέλη.
 Ο Νέσσος, λίγο πριν πεθάνει, για να εκδικηθεί τον ήρωα, έπεισε την Δηιάνειρα να βάψει με το αίμα του τον χιτώνα του Ηρακλή και αν τον φυλάξει ως μαγικό φυλαχτό και αν τον δώσει στον σύζυγο του όταν υποπτευόταν ότι την απατούσε ή τι σκόπευε να τον απατήσει. Όταν λοιπόν ο Ηρακλής ερωτεύτηκε την Ιόλη, η Δηιάνειρα του έστειλε ως δώρο τον χιτώνα με το αίμα του Νέσσου. Όταν ο ήρωας φόρεσε τον χιτώνα, αυτός κόλλησε στο δέρμα του και του προκάλεσε φριχτούς πόνους. Μάταια ο Ηρακλής προσπαθούσε να απαλλαγεί από το καταραμένο ρούχο. Τρελαμένος από τον πόνο, άναψε μια μεγάλη πυρά στο όρος Αίτνα κι εκεί έπεσε για να πεθάνει. Την τελευταία στιγμή όμως, ο πατέρας του Ζευς, τον ανύψωσε στους ουρανούς και τον έκανε αθάνατο.
Κένταυρους όμως δεν σκότωσε μόνο ο Ηρακλής αλλά και μια γυναίκα. Η Αταλάντη που σκότωσε τον Υλαίο και τον Φοίκο οι οποίοι όταν συνάντησαν την αδάμαστη κοπέλα σε κάποιο δάσος της Αρκαδίας αποπειράθηκαν να την βιάσουν. Η Αταλάντη σκότωσε του δύο κτηνάνθρωπους σε μάχη σώμα με σώμα. ’λλες πηγές όμως μιλούν για το περιστατικό λίγο διαφορετικά.
 Η Αταλάντη συμμετείχε στο κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου μαζί με πολλούς ήρωες από όλοι την Ελλάδα(ανάμεσα τους ο βασιλιάς των Λαπιθών Πειρίθους από την Λάρισα, ο Νέστορας, ο Πηλέας, ο ’δμητος, ο Ιάσονας από την Ιωλκό και άλλοι). Η Αταλάντη (η μόνη γυναίκα στο κυνήγι) πήρε θέση στο δεξιό άκρο του σχηματισμού για το κυνήγι και δύο Κένταυροι, ο Υλαίος και ο Ροίκος αποφάσισαν να την βιάσουν βοηθώντας ο ένας τον άλλο εναλλάξ. Μόλις έτρεξαν προς το μέρος της η Αταλάντη τους αντιλήφθηκε και τους σκότωσε με το τόξο της.

Ο Κένταυρος Χειρωνας
Ο Κένταυρος Χείρωνας, ήταν ο πιο συνετός απ’ όλους και γνωστός για τις γνώσεις του. Δεν ανήκε στο γένος του Ιξίονα αλλά λέγεται πως ήταν γιος της Ωκεανίδας Φιλύρας που τον απέκτησε με τον Κρόνο όταν αυτή μεταμορφώθηκε σε φοράδα Διακρινόταν ιδιαίτερα γιατί τον χαρακτήριζε η σύνεση και η σωφροσύνη. Ήταν ευγενικός και πράος, αντίθετα με τους υπόλοιπους βίαιους κενταύρους. Ο Όμηρος τον περιγράφει ως “δικαιότατον” και ο Πίνδαρος ως “σώφρων”. Ήταν πολύ σοφός και με πολλές γνώσεις. Δίδαξε σε πολλούς την Ιατρική και ο ίδιος δίδαξε την επιστήμη της Ιατρικής ( ιδιαίτερα της χειρουργικής ) και της Κυνηγετικής στον γιο του Απόλλωνα, τον Ασκληπιό. Ο Χείρωνας διαπαιδαγώγησε τον Αχιλλέα και τον έκανε έμπειρο στην χρήση των φαρμάκων και των όπλων. Ανέθρεψε επίσης τον θρυλικό Ιάσονα, τον αρχηγό της θρυλικής Αργοναυτικής Εκστρατείας και των θρυλικών Αργοναυτών. Ως γιος του Κρόνου, ήταν αθάνατος.
Ο θάνατος του Χείρωνα, ήταν τραγικό αποτέλεσμα της μεγάλης μάχης με δράστες τους Κενταύρους και τον Ηρακλή. Όταν ο Ηρακλής εκδίωξε τους Κενταύρους στο Πήλιο (ή το όρος Μαλέα), καθώς έριχνε τα βέλη του, ένα από αυτά διαπέρασε το μπράτσο του Έλατου και καρφώθηκε παλλόμενο στο πόδι του Χείρωνα. Συντετριμμένος από το ατύχημα ο Ηρακλής έτρεξε κι έβγαλε το βέλος από το πόδι του φίλου του Χείρωνα. Ο Χείρωνας, καθότι μεγάλος γνώστης της επιστήμης της Ιατρικής, είχε τα κατάλληλα φάρμακα για την ίαση των πληγών του αλλά δεν ωφέλησαν σε τίποτα σχεδόν και ο σοφός Κένταυρος αποσύρθηκε στην σπηλιά του βογκώντας. Ο πόνος από το φαρμακερό βέλος του Ηρακλή προκάλεσε φριχτούς πόνους στον Χείρωνα αλλά καθώς ήταν αθάνατος, δεν μπορούσε να πεθάνει αλλά υπέφερε συνεχώς. Αργότερα, ζήτησε από τον Δία την αντικατάσταση του στην αθανασία από κάποιον άλλο .
Τότε προσφέρθηκε ο Προμηθέας να πάρει την θέση του στην αθανασία. Ο Ζευς συμφώνησε να γίνει η αλλαγή και για να τον τιμήσει τον ανέβασε στον ουρανό και τον μετέτρεψε στον αστερισμό του Κενταύρου. Κάποιοι λένε πως ο Χείρωνας διάλεξε τον θάνατο όχι τόσο εξαιτίας των πόνων αλλά επειδή κουράστηκε από την ατελείωτη ζωή του. ’λλες πηγές επίσης λένε πως ο Χείρωνας πληγώθηκε τυχαία όταν ένα βέλος διαπέρασε το αριστερό του πόδι όσο φιλοξενούσε τον Ηρακλή στο όρος Πήλιο συντροφιά με τον Φόλο και τον νεαρό Αχιλλέα. Για εννέα μέρες υπέφερε και μετά ο Δίας τον ανέβασε στον ουρανό ως τον αστερισμό του Κενταύρου. Μερικοί όμως υποστηρίζουν ότι ο αστερισμός του Κενταύρου είναι ο Φόλος ο οποίος τιμήθηκε έτσι από τον Δια γιατί είχε διακριθεί στην οιωνοσκοπία. Ένας άλλος αστερισμός του Ζωδιακού κύκλου που είναι κένταυρος είναι ο αστερισμός του Τοξότη, ο οποίος ήταν ο Κρότος που ζούσε στον Ελικώνα και τον υπεραγαπούσαν οι αδερφές του, οι Μούσες, όπως αναφέρει ο Θεόκριτος.

Οι Κένταυροι στην Αρχαία Ελληνική Τέχνη
Οι Κένταυροι είναι ένα θέμα το οποίο συναντούμε στην ελληνική τέχνη στην αγγειογραφία και την πλαστική, ειδικότερα σε διακοσμητικά ανάγλυφα μετοπών και ζωφόρων. Παριστάνονται συνήθως εύρωστοι και μυώδεις, σε βίαιες στάσεις να παλεύουν με κάποιον ήρωα ή με Λαπίθη. Παρακάτω θα δούμε μερικά
από τα έργα της αρχαίας ελληνικής τέχνης στα οποία βλέπουμε τους Κενταύρους.
Ο αμφορέας του ζωγράφου του Νέσσου: χρονολογείται περίπου στο 610 π.Χ. και πρόκειται για ταφικό αμφορέα. Βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Στο λαιμό αυτού του αμφορέα βλέπουμε την πάλη του Ηρακλή με τον Κένταυρο Νέσσο.
Αγγείο του Φρανσουά: πρόκειται για ελικωτό κρατήρα που βρέθηκε σε ετρουσκικό τάφο από τον αρχαιολόγο Φρανσουά. Στην αμέσως επόμενη ζώνη διακόσμησης του λαιμού βλέπουμε την Κενταυρομαχία.
Ναός του Δία στην Ολυμπία: στο δυτικό αέτωμα του ναού, έχουμε μια γλυπτή παράσταση της μάχης των Κενταύρων με τους Λαπίθιδες. Η παράσταση είναι γεμάτη δράση και κίνηση και ιδιαίτερη εντύπωση κάνουν οι παραμορφωτικές κινήσεις των προσώπων των Λαπιθιδών δείχνοντας την ένταση της στιγμής.
Ακρόπολη των Αθηνών: στις νότιες μετόπες του Παρθενώνα συναντάμε την Κενταυρομαχία. Η μετόπη αρ. 1 είναι έργο του γλύπτη Μύρωνα και όλες επρόκειτο για ανάγλυφα.
Ναός Επικούρειου Απόλλωνα στις Βάσσες: στο σηκό του ναού έχουμε παράσταση Κενταυρομαχίας.
Το γλυπτό σύμπλεγμα: πρόκειται για εύρημα στην Ολυμπία που αναπαριστά τον Κένταυρο Νέσσο με τον Ηρακλή.
Ηφαιστείο (Θησείο): πρόκειται για τον ναό του Ηφαίστου και της Αθηνάς που βλέπει την Αθήνα από ψηλά. Για χρόνια ήταν και είναι γνωστός ως Θησείο αλλά το αληθινό το όνομα είναι Ηφαιστείο (σύμφωνα με τον Boardman στο “Ελληνική Πλαστική: κλασική περίοδος).
Επιλογικά
Ο Κένταυρος για πολλούς είναι ένα ιδεατό και φανταστικό κατασκεύασμα του ανθρώπινου νου που ενώνει την ζωώδη ορμή και δύναμη με την ανθρώπινη φύση σε ένα πλάσμα τρομακτικό και ταυτόχρονα αξιοθαύμαστο. Ίσως τελικά να είναι μέρος της σκοτεινής ανθρώπινης φύσης να έχει ανάγκη, αλλά και να κατασκευάζει, όχι μόνο τους ήρωες του, αλλά και τους δαίμονες του. Και η τέχνη έπαιζε ένα ρόλο σημαντικό καθότι αυτή εξέφραζε αυτές τις πίστεις με τις απεικονίσεις της. Η τέχνη δεν λειτουργούσε με τον τρόπο που λειτουργεί σήμερα και κάθε κατασκεύασμα της είχε τη δική του αξία και σημασία. Πολλά “τέρατα” βλέπουμε να έχουν ρόλο αποτρεπτικό και συνήθως τοποθετούνται σε επιτύμβιες στήλες . Η μεταφυσική νοοτροπία και σκέψη του Έλληνα τοποθετούσε τέτοιες μεταφυσικές οντότητες στην καθημερινότητα του και στα ταφικά του έθιμα.
 Ο Κένταυρος, η Σφίγγα, οι Γρύπες, οι Αρπυίες και τα άλλα όντα (τρομακτικά μόνο σε εμάς, τα τέκνα του πολιτισμού του τσιμέντου, φυσιολογικά για τους φυσιολάτρες Έλληνες) είναι μόνο ένα μέρος από την μεταφυσική Κληρονομιά της Ελλάδας.
 
 
Βιβλιογραφία
1. Κρυπτοζωολογία του χθες και του σήμερα. Θωμάς Π. Μαστακούρης, εκδ. Έσοπτρον 2003
2. Περιοδικό Φαινόμενα. Τεύχος 32, 01/03/2003, “Οι αινιγματικοί Κένταυροι” της Σοφίας Σταγκά, σελ. 20 – 23
3. Οι ελληνικοί Μύθοι. Ρόμπερτ Γκρειβς, εκδ. Πλειάς Ρουγκάς
4. Η Τέχνη της Αρχαίας Ελλάδας. Γ. Κοκκόρου Αλευρά, εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1995
5. Ελληνική πλαστική: κλασική και ύστερη κλασική περίοδος. John Boardman, εκδ. Καρδαμίτσα, σειρά Άρτεμις, Αθήνα 1999
Συγγραφέας: Stoxasths

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Κένταυροι."

"Ψαριές" και αγάλματα...

Η «ψαριά» μιας μηχανότρατας έφερε στην επιφάνεια ένα αρχαιολογικό εύρημα που βρισκόταν εδώ και εκατοντάδες χρόνια, σε βάθος περίπου 70 μέτρων, στο Αιγαίο.
Πρόκειται για τμήμα μεγάλου αγάλματος και συγκεκριμένα για χάλκινο κορμό με άνω άκρα θωρακοφόρου άνδρα, ύψους περίπου 1,60 μ., το οποίο «ψάρεψε» η μηχανότρατα «Καπετάν Θέμελης» και το παρέδωσε στο Λιμεναρχείο Καλύμνου.

Η περίφημη «Κόρη της Καλύμνου» είναι ένα εντυπωσιακό άγαλμα, που είχαν «ψαρέψει» το 1995 δύο Καλύμνιοι ψαράδες και το είχαν παραδώσει στις αρχές συνεχίζοντας μια σπουδαία παράδοση, που είχαν αρχίσει το 1900 Συμιακοί σφουγγαράδες ανασύροντας από αρχαίο ναυάγιο ανοιχτά των Αντικυθήρων πολλούς θησαυρούς, οι οποίοι
βρίσκονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Οι λιμενικοί ενημέρωσαν την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων, απ όπου δόθηκαν οδηγίες για τη φύλαξή του, ενώ σήμερα μεταβαίνει στο νησί συνεργείο συντήρησης και αύριο η προϊσταμένη της Εφορείας, κ. Σίμοση, για να μεταφερθεί το εύρημα στην Αθήνα.

«Είναι βαρύ πράγμα, έχει όστρακα επάνω του, αλλά γενικά είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Ζυγίζει πάνω από 100 κιλά και μοιάζει να είναι μέρος αγάλματος ενός άνδρα που φοράει κάτι σαν χλαμύδα. Το ένα χέρι είναι στην ανάταση, σαν να δείχνει κάτι, ενώ το άλλο χέρι είναι στη μέση του», λέει στο «Εθνος» ο ιδιοκτήτης της μηχανότρατας Μιχάλης Κουφάκης. Ο έμπειρος Καλύμνιος ναυτικός, μαζί με τον κυβερνήτη του σκάφους Θεολόγο Μούγκρο και άλλους τέσσερις Αιγύπτιους αλιεργάτες τους ξεκίνησαν, προχτές, όπως κάθε βράδυ, για ψάρεμα. Η 25μετρη μηχανότρατα έπλεε, με μικρή ταχύτητα, ανάμεσα στην Κάλυμνο και στην Κω, κοντά στη νησίδα Νερά, έχοντας ρίξει τον σάκο της.
«Περίπου στις 4.30 τραβήξαμε επάνω και είδαμε ότι υπήρχε κάποιο αντικείμενο. Στην αρχή νομίσαμε ότι ήταν βαρέλι. Ανοίξαμε και είδαμε ότι ήταν ένα άγαλμα. Πρέπει να ήταν σε βάθος 35-40 οργιές. Ειδοποίησα αμέσως τον γιο μου, Θέμελη, και ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στην Κάλυμνο. Ο γιος μου ειδοποίησε το λιμεναρχείο και γύρω στις 5 φτάσαμε στο λιμάνι», μας λέει ο καπετάν Μιχάλης.
Το βαρύ άγαλμα κατέβηκε από τη μηχανότρατα «με ένα παλάγκο του σκάφους και φορτώθηκε σε ένα αυτοκίνητο. Οταν έφτασε στο λιμεναρχείο βοήθησαν 6-7 άνθρωποι να το ξεφορτώσουν», μας είπε ο 70χρονος ναυτικός.
Οι άνδρες του Λιμεναρχείου Καλύμνου ενημέρωσαν την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων, απ όπου δόθηκαν οδηγίες για τη φύλαξη. Οπως έλεγαν ειδικοί, η συντήρηση αγαλμάτων, που βρέθηκαν στη θάλασσα, είναι μακρόχρονη προκειμένου να αφαλατωθεί και να απομακρυνθούν οι θαλάσσιοι οργανισμοί .
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μία άλλη περίπτωση ενός σπάνιου χάλκινου αγάλματος, που είχε βρεθεί το 1995 πάλι από ψαράδες και ονομάστηκε «Η κόρη της Καλύμνου», χρειάστηκε περισσότερο από μία πενταετία για να συντηρηθεί πλήρως.

ΠΗΓΗ.ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΝΑΒΑΣΙΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ""Ψαριές" και αγάλματα..."

Τα εβραϊκά και αραβικά είναι Ελληνικά!

Εβραίος ερευνητής: «Τα εβραϊκά και αραβικά είναι Ελληνικά!»


Επί 30 έτη o μεγαλοφυής Εβραίος ερευνητής Joseph Isaac Jahuda συνέκρινε τις γλώσσες Εβραϊκή και Αραβική προς την Ελληνική Ομηρική. Εξέδωσε το 1982 στο Λονδίνο ένα βιβλίο 680 σελίδων με τίτλο Hebrew is Greek (Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά).



Σ’ αυτό αποδεικνύει με πολλά παραδείγματα ότι τα Εβραϊκά και Αραβικά είναι στην πραγματικότητα καμουφλαρισμένα Ελληνικά!



Μετά την επαφή του με τις Ελληνικές λέξεις αποφάσισε να κάνει συγκριτική έρευνα των συγγενών γλωσσών Εβραϊκής και Αραβικής προς την Ελληνική Ομηρική, που έμαθε κατόπιν. Επί 30 έτη συνέκρινε τις 3 γλώσσες, ώσπου εξέδωσε το 1982 στο Λονδίνο (Becket Publications Oxford, 1982, ISBN 0-7289-0013-0) ένα βιβλίο 680 σελίδων με τίτλο HEBREW IS GREEK (Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά) ως και τα Αραβικά, που δεν συμπεριέλαβε στον τίτλο. Το βιβλίο προλογίζει ο Εβραίος καθηγητής Αρχαίων Γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (από 1962) Saul Levin.



Ο συγγραφέας J. Yahuda, υποστηρίζει, ότι «Overwhelming evidence proves conclusively that Biblical Hebrew is camouflaged Greek in grammar as well as vocabulary» Δηλ. Αναντίρρητη απόδειξη επιβεβαιώνει τελικώς ότι τα Βιβλικά Εβραϊκά είναι καλυμμένα Ελληνικά τόσον στη γραμματική όσον και στο λεξιλόγιο και ότι «...the difference between them is a matter of pronunciation. So much that Hebrew cannot be properly understood except through Greek» δηλ. γενικώς η διαφορά μεταξύ τους είναι θέμα προφοράς. Τόσο πολύ ώστε τα Εβραϊκά δεν δύνανται να καταστούν εντελώς αντιληπτά παρά μόνο μέσω των Ελληνικών!



Παραθέτει δε σε όλες τις σελίδες του βιβλίου του απειράριθμες λέξεις ελληνικές, γραμματικούς τύπους και εκφράσεις που είναι όμοιες με τις Εβραϊκές (χρησιμοποιώντας ως ενδιάμεση επεξηγηματική γλώσσα την Αγγλική) και καταλήγει: «Τhe Jewish, Christian and Islamic cultures the triple pillars of modern civilization have a common Hellenic foundation» δηλ. Ο Εβραϊκός, ο Χριστιανικός και Ισλαμικός πολιτισμός οι τρεις στύλοι του σύγχρονου πολιτισμού έχουν ένα κοινό Ελληνικό θεμέλιο.



Από τα πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα του ερευνητού είναι ότι πολύ πριν την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (πάνω από 1000 χρόνια πριν) υπήρχαν Έλληνες κυβερνήτες από τη Μαύρη θάλασσα ως τον Ινδικό Ωκεανό.



Στο παρακάτω απόσπασμα από το κείμενο (της σελ. 132) υποστηρίζεται ότι ο σώφρων Ιωσήφ, γιος του Ιακώβ που πουλήθηκε από τους αδελφούς του στην Αίγυπτο, και φυλακίσθηκε άδικα κατηγορηθείς από τη γυναίκα του Πετεφρή, ελευθερώθηκε και τιμήθηκε από τον τότε Φαραώ που ήταν Έλληνας κατά τον Yahuda!



Και ότι ήταν Έλληνας ο Φαραώ, είναι φανερό από τον τίτλο που έδωσε ο ίδιος στον Ιωσήφ: δαφνηφάγος. Αλλά με δάφνες προφήτευαν οι μάντεις στα Ελληνικά μαντεία, ενώ επίσης η δάφνη είναι σύμβολο νίκης. Δηλ. ο Φαραώ αποκάλεσε τον Ιωσήφ «Θεόπνευστο», γιατί του απεκάλυψε το νόημα των ονείρων του, αλλά τον απεκάλεσε με τρόπο... Ελληνικό!



«Ήταν ένας Έλληνας Φαραώ που διοικούσε την Αίγυπτο μέσω ντόπιων αξιωματούχων, όχι ένας Ασιάτης ηπειρωτικός Έλληνας, αλλά ένας Έλληνας από τα αυτοκρατορικά νησιά της Κρήτης ή της Κύπρου. Μεταγενέστερα οι Αιγύπτιοι επαναστάτησαν και έδιωξαν τους Έλληνες, με καταστροφικές συνέπειες για τους Εβραίους: Ανέστη δε βασιλεύς άλλος στην Αίγυπτο, ο οποίος δεν εγνώριζε τον Ιωσήφ» (Έξ. 1,8).



Κατά τον ερευνητή, οι Εβραίοι πέρναγαν καλά μόνο με τον Έλληνα Φαραώ, ενώ μετά θεωρήθηκαν κι αυτοί σαν Έλληνες και υπέφεραν γι' αυτό: «... οι Ισραηλίτες υπέφεραν στην Αίγυπτο διότι ήσαν Έλληνες»!



Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει απαγορευτεί και εκδιωχθεί από τους Εβραιοσιωνιστές, επειδή προφανώς τους ενοχλούν τα όσα γράφει!



hellas orthodoxy

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα εβραϊκά και αραβικά είναι Ελληνικά!"

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Β. Κορέας, τρώτε 12 χρόνια


σκληρής εργασίας.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ του Ιράν, κρατείστε επ' αόριστον.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ του Αφγανιστάν, τρως σφαίρα.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Σαουδ. Αραβίας, θα πρέπει

να φυλακιστείτε.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ των ΗΠΑ, θα υποστείτε ξυλοδαρμό από

την τοπική αστυνομία.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Κίνας, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ακουστείτε

ποτέ ξανά.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Βενεζουέλας, ΘΑ περαστείτε για

κατάσκοπος και θα σφραγιστείτε σε κάνα κελί.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Κούβας, θα σαπίσετε σε πολιτική

φυλακή.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ, . . . . .ΠΑΙΡΝΕΤΕ:

- Μια θέση εργασίας,

- Μια άδεια οδήγησης,

- Κοινωνική ασφάλιση,

- Πρόνοια,

- κουπόνια συσσιτίου,

- Πιστωτικές κάρτες,

- Επιδότηση ενοικίου ή δάνειο για να αγοράσετε ένα σπίτι,

- Δωρεάν παιδεία,

- Δωρεάν υγειονομική κάλυψη,

- Δωρεάν εξόδους απo τις φυλακές και σε πολλές περιπτώσεις ...

- Μπορείτε ακόμη και να ψηφίσετε.

- και ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ."

Σύμπαν και πρωτότυπη ζωή.

Η πιο μεγάλη απόσταση που μπορούμε να δούμε είναι η απόσταση που μπόρεσε να ταξιδέψει το φως κατά τα 14 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια από τη στιγμή που συνέβη το Big Bang. Το πιο μακρινό ορατό αντικείμενο είναι τώρα περίπου στα 4 X 1026 μέτρα μακριά μας. Αυτή η απόσταση ορίζει το παρατηρήσιμο Σύμπαν μας. Το μέγεθος αυτό λέγεται και όγκος Hubble ή ορίζοντας παρατήρησης ή και απλά το Σύμπαν μας.

Κάθε Σύμπαν είναι απλά ένα μικρό μέρος ενός μεγαλύτερου Πολυσύμπαντος.

Κατά τα τελευταία χρόνια και η ιδέα του Πολυσύμπαντος μπήκε σ’ αυτή τη λίστα. Στηρίζεται σε καλά ελεγμένες θεωρίες, όπως η Σχετικότητα και η Κβαντομηχανική, και ικανοποιεί όλα τα βασικά κριτήρια μιας εμπειρικής επιστήμης. Κάνει προβλέψεις και μπορεί να τροποποιηθεί. Η Θεωρία των Χορδών - Μεμβρανών προϋποθέτει σαφώς την ύπαρξη πολλών διαστάσεων και Παράλληλων Συμπάντων. Η ύπαρξη των παράλληλων Κόσμων βεβαιώνεται από εμπειρικά στοιχεία. O Θαλής μίλησε, όχι μόνον για τον μικρόκοσμο της ύλης, αλλά και για παράλληλους Κόσμους.

Η ερώτηση κλειδί δεν είναι αν το Πολυσύμπαν υπάρχει, αλλά πόσα επίπεδα έχει.
Οι επιστήμονες έχουν συζητήσει 4 διαφορετικούς τύπους παράλληλων Συμπάντων.

Ο απλούστερος τύπος παράλληλου Σύμπαντος, Επιπέδου Ι, είναι μια περιοχή του χώρου, η οποία βρίσκεται πολύ μακριά μας για να την έχουμε δει μέχρι τώρα. Το πιο μακρινό σημείο που μπορούμε να δούμε σήμερα βρίσκεται σε απόσταση 4X1026 μέτρα ή 42 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Κάθε ένα από τα παράλληλα Σύμπαντα επιπέδου Ι είναι βασικά όμοιο με το δικό μας. Όλες οι διαφορές πηγάζουν από διαφοροποιήσεις στις αρχικές συνθήκες της ύλης.

Το Σύμπαν μας εκτιμάμε ότι έχει περίπου 10118 υποατομικά σωματίδια που απαρτίζουν την ύλη, τα πρωτόνια και τα νετρόνια. Το πλήθος όλων των δυνατών καταστάσεων που μπορούμε να σκεφτούμε ότι φτιάχνονται μ’ αυτά τα σωματίδια είναι 2 στην 10118 διαφορετικές διατάξεις, που αριθμητικά προσεγγίζονται ως 10 στην 10118 . Το 2 προκύπτει αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι το καθένα από αυτά τα σωματίδια μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει σ’ αυτές τις διατάξεις.

Ο καθένας από αυτούς τους συνδυασμούς αντιπροσωπεύει και ένα διαφορετικό Σύμπαν που φτιάχνεται με τα σωματίδια αυτά. Αν θέλουμε να συναντήσουμε ένα Σύμπαν πανομοιότυπο με το δικό μας θα πρέπει να βρεθούμε σε μια απόσταση πέρα από όλους αυτούς τους συνδυασμούς όπου θα έχουμε και επανάληψη αυτών των Συμπάντων.
Πέρα από το Σύμπαν, που παρατηρούμε με τα τηλεσκόπιά μας, υπάρχουν κι άλλοι Κόσμοι, ίσως άπειροι σε πλήθος. Μερικοί από αυτούς είναι όμοιοι με τον δικό μας, ακόμη και στη μικρότερη λεπτομέρεια, εκτός από το ότι ακολουθούν ξεχωριστούς δρόμους.
Στο Επίπεδο ΙΙ, οι τρέχουσες παρατηρήσεις υποδεικνύουν ότι ο Κόσμος είναι άπειρος σε έκταση, κάτι που σημαίνει ότι το μεγαλύτερο κομμάτι από αυτόν είναι απαρατήρητο. Μέσα στην αισθητή μας φυσαλίδα του άπειρου χώρου υπάρχει ένας πολύ μεγάλος, αλλά πεπερασμένος, αριθμός σωματιδίων, τα οποία έχουν επομένως έναν απέραντα μεγαλύτερο, αλλά πεπερασμένο όμως αριθμό ρυθμίσεων.
Εάν ο Κόσμος είναι άπειρος, τότε κάπου έξω υπάρχουν κι άλλες φυσαλίδες του χώρου με την ίδια ρύθμιση των σωματιδίων, όπως εδώ. Επίσης φυσαλίδες με κάθε άλλη κατανοητή ρύθμιση των σωματιδίων που είναι συνεπής προς τους νόμους της Φυσικής, προβλέπονται από την δημοφιλή θεωρία του αιώνιου χαοτικού πληθωρισμού. Το πολλαπλό Σύμπαν φαίνεται σαν ένα αυξανόμενο fractal, που δημιουργεί πληθωριστικές περιοχές, και καθεμιά τέτοια περιοχή, επεκτείνεται και ψύχεται σ’ ένα νέο Σύμπαν. Οι κβαντικές διακυμάνσεις που προκαλούν τον χαοτικό πληθωρισμό, θα μπορούσαν να προκαλέσουν διαφορετικά σπασίματα της συμμετρίας σε άλλες φυσαλίδες. Έτσι εξηγείται η ύπαρξη πολλαπλών Συμπάντων μέσα σε κάποιο είδος χωροχρονικού αφρού. Κάθε Σύμπαν υπάρχει σε ένα κλειστό όγκο χώρου και χρόνου. Το Σύμπαν μας είναι μόνο ένα από τα πολλά που αναπτύχθηκαν.
Ο χώρος μεταξύ της φυσαλίδας μας και των γειτονικών φυσαλίδων διαστέλλεται πιο γρήγορα από ό, τι κινούμαστε εμείς εντός αυτού του χώρου, ακόμη και αν κινούμαστε με την ταχύτητα του φωτός.
Στο επίπεδο ΙΙΙ, σε κάθε στιγμή, καθένα από τα άπειρα σύμπαντα χωρίζεται σε πολλαπλάσια σύμπαντα, που αντιπροσωπεύουν κάθε κατανοητή έκβαση κάθε κβαντικού γεγονότος. Άπειρα των απείρων. Η ιδέα αυτή πρεσβεύει ότι η τυχαιότητα στις κβαντικές διαδικασίες κάνει το Σύμπαν να διακλαδίζεται σε πολλαπλά αντίγραφα. Ένα όν μπορεί να έχει πολλές ταυτόσημες υπάρξεις σε πολλά χωροχρονικά σημεία, είτε του ίδιου Σύμπαντος, είτε άλλων. Αυτά τα παράλληλα Σύμπαντα δεν είναι στην πραγματικότητα ξεχωριστά Σύμπαντα, γιατί αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.
Η επικρατούσα άποψη στη Φυσική σήμερα είναι ότι ο αριθμός των διαστάσεων του χωροχρόνου, η ποιοτική μορφή των στοιχειωδών σωματιδίων, και πολλές από τις ονομαζόμενες φυσικές σταθερές, δεν απορρέουν από τους φυσικούς νόμους, αλλά είναι το προϊόν διαδικασιών που ονομάζονται διασπάσεις συμμετριών.
Στο επίπεδο IV των παράλληλων συμπάντων, οι νόμοι της φυσικής είναι μεταβλητοί.
Ο αφηρημένος κβαντικός κόσμος, ο οποίος περιγράφεται από μία εξελισσόμενη κυματοσυνάρτηση, περιέχει εντός αυτού έναν τεράστιο αριθμό από παράλληλες κλασσικές ιστορικές πορείες, οι οποίες συνεχώς διαχωρίζονται και συγχωνεύονται, καθώς κι έναν αριθμό από κβαντικά φαινόμενα που δεν έχουν κλασσική περιγραφή.
Η ύπαρξη άλλων Συμπάντων δεν είναι επιστημονική φαντασία, αλλά μία άμεση συνέπεια των κοσμολογικών παρατηρήσεων.
Υπάρχει, άραγε, ένα αντίγραφό σας που διαβάζει αυτό το άρθρο; Ένα πρόσωπο που δεν είσαστε εσείς, αλλά ζει σ’ έναν πλανήτη που λέγεται “Γη”, σε ένα άλλο ηλιακό σύστημα;
Η ζωή αυτού του προσώπου είναι ως τώρα ίδια με τη δική σας από κάθε άποψη; Μήπως αυτός ή αυτή, τώρα αποφασίζει να σταματήσει να διαβάζει αυτό το άρθρο, ενώ εσείς συνεχίζετε να το διαβάζετε;
Η ιδέα για ένα δικό σας αντίγραφο μοιάζει παράξενη και απίθανη, αλλά φαίνεται ότι θα πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί της, γιατί υποστηρίζεται από επιστημονικά δεδομένα.
Αν πραγματικά υπάρχουν πολλά ίδια αντίγραφα του εαυτού μας, η παραδοσιακή έννοια της αιτιοκρατίας καταργείται. Δεν μπορείτε να υπολογίσετε το μέλλον σας ακόμη και αν είχατε πλήρη γνώση της συνολικής κατάστασης του Πολυσύμπαντός σας, διότι δεν υπάρχει τρόπος για να προσδιορίσετε ποιο από τα αντίγραφα είσαστε.
Προκύπτουν, λοιπόν, πολλά ουσιαστικά ερωτήματα:
Μήπως σε κάποια όνειρά μας ζούμε τη ζωή μας σε κάποιο παράλληλο σύμπαν;
Μήπως οι τροποποιήσεις του παρελθόντος μας αφορούν το παρόν σε ένα άλλο Σύμπαν;
Μήπως η εξέλιξη συντελείται με αυτό τον τρόπο στο Πολυσύμπαν;
Υπάρχει άραγε πρωτότυπο Σύμπαν και πρωτότυπη ζωή, της οποίας οι κλώνοι εμφανίζονται παράλλληλα;
Ποιες είναι οι σχέσεις μας με τους ομοίους μας, στα παράλληλα Σύμπαντα; Κ.λπ...
Σταμάτης Τσαχάλης psixikafenomena.blogspot.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σύμπαν και πρωτότυπη ζωή."

Ελληνική ΑΟΖ και timing

Του Νίκου Λυγερού

Το χτένι έχει φτάσει στον κόμβο. Όλη η προετοιμασία της διαδικασίας της θέσπισης της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης είναι πια τελειωμένη. Το νομοσχέδιο είναι πλέον μελετημένο από όλους τους ειδικούς και τους αρμόδιους φορείς. Επιπλέον με τα νέα δεδομένα που έχουν προκύψει σε συνδυασμό με αυτά που περιμένουμε από τις ΗΠΑ για την Αρκτική και το Δίκαιο της Θάλασσας και από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ενεργειακή στρατηγική της για το 2020 και το 2050, έχουμε ένα ιδανικό timing για την θέσπιση της ΑΟΖ μας. Επίσης τα δεδομένα της Κύπρου για την αντιμετώπιση της οικονομικής κατάστασης μέσω των υδρογονανθράκων, που αποτελούν εξαίρεση, δείχνει ξεκάθαρα την ορθολογική στρατηγική που πρέπει να εξακολουθήσουμε κι εμείς, για να ξεπεράσουμε τις οικονομικές μας δυσκολίες. Δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε άλλο τον ελληνικό λαό να υποφέρει, επειδή υπάρχουν πολιτικές αποφάσεις που εγκλωβίζονται στο πλαίσιο της καθημερινότητας και παραμένουν στο επίπεδο της τακτικής λόγω τοπικής ανάγκης. Η Ελλάδα μας είναι ένα ενιαίο πεδίο που χρειάζεται στρατηγική για να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί. Εδώ και καιρό, αντέχουμε πιέσεις, καταπιέσεις και επιθέσεις, ήρθε λοιπόν η ώρα να περάσει ο Ελληνισμός στην αντεπίθεση με το στρατηγικό άνοιγμα της ΑΟΖ που είναι το μόνο που προσφέρει δυνατότητες ουσιαστικής ανάπτυξης. Λειτουργούμε μέσα στο πλαίσιο του Δικαίου της Θάλασσας και δεν καταπατούμε κανένα ανθρώπινο δικαίωμα κανενός. Είναι λοιπόν έγκλημα κατά της Ελλάδας οποιαδήποτε άλλη καθυστέρηση για την θέσπιση. Υπάρχει προγραμματική δήλωση, η ΑΟΖ είναι υπερκομματική και ως εθνικό θέμα είναι πλέον η απόλυτη προτεραιότητα για την πατρίδα μας, για το λαό μας και για το μέλλον μας. Είμαστε ένας λαός της αντίστασης και της θυσίας. Αλλά πρέπει να έχουμε μία αξία που μοιραζόμαστε όλοι για να παλέψουμε γι’ αυτή μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο. Έχουμε τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ στη Μεσόγειο, ήρθε η στιγμή να χρησιμοποιήσουμε επί του πρακτέου τα δικαιώματά μας, για να προχωρήσουμε επιτέλους και να ζήσει ο ελληνικός λαός με την αξιοπρέπεια που του ταιριάζει. Φτάνει πια η μιζέρια, ως εδώ και μη παρέκει.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=10675&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελληνική ΑΟΖ και timing"

ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ.

Πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός

Πότε τελειώνει ιστορικά ένας λαός που σημάδεψε με την παρουσία του την πορεία της ανθρωπότητας;--- Προφανώς, όταν πάψει να παράγει ή να συντηρεί καινοτόμο ιδιαιτερότητα. Οταν χάσει ακόμα και την επίγνωση της κάποτε προσφοράς του, όταν εκπέσει σε ρητορικές μόνο καυχήσεις για κατορθώματα που δεν μπορεί πια να κατανοήσει τη σημασία τους.

Αν είναι αυτό το κριτήριο του ιστορικού τέλους, πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός;

Στο σχολείο μαθαίναμε τη δόλια απάντηση της δυτικής ιστοριογραφίας που είχε υιοθετήσει και ο Κοραής: Ο Ελληνισμός τέλειωσε το 529, όταν ο Ιουστινιανός έκλεισε και τυπικά τα τελευταία απομεινάρια φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα, η απροκατάληπτη έρευνα άρχισε να κατεδαφίζει τη μεθοδική κατασυκοφάντηση του ψευδωνύμως, για χλεύη, λεγόμενου «Βυζαντίου»: να καταδείχνει τα ιλιγγιώδη επιτεύγματα πολιτισμού, με ακραιφνή ελληνική ιδιαιτερότητα, που το χαρακτηρίζουν και σημαδεύουν την ανθρώπινη Ιστορία. Τότε μεταθέσαμε το τέλος του Ελληνισμού στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, το 1453.

Η λεγόμενη «Γενιά του ’30» μας έδειξε ότι ακόμα και κάτω από τον ζυγό των Τούρκων οι Ελληνες, φτωχοί, αγράμματοι, σκλάβοι, συνέχισαν να παράγουν ιδιαιτερότητα πολιτισμού, Τέχνη και θεσμούς με τους ίδιους άξονες αναφοράς και τις ίδιες ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων που χαρακτήριζαν ανέκαθεν την ελληνικότητα.

Και τότε μεταθέσαμε το ιστορικό τέλος του Ελληνισμού στο 1833, όταν Βαυαροί και Κοραϊκοί συγκρότησαν το νεωτερικό ελλαδικό κρατίδιο, προγραμματικά αποκομμένο από την οργανική ιστορική του συνέχεια, με πολιτιστικές επιδόσεις μόνο στη μίμηση των δυτικών προτύπων και την ελληνική ταυτότητα μεταποιημένη σε φολκ λορ και ιδεολόγημα.

Αποδίδεται στον ηπειρώτη πατριάρχη Αθηναγόρα η εκτίμηση ότι ο Ελληνισμός τέλειωσε με τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922: Μπορεί το ελλαδικό κρατίδιο των Αθηνών να ήταν καταγωγικά αφελληνισμένο, να κατανοούσε τον Ελληνισμό με τους όρους του νεωτερικού εθνικισμού, δηλαδή να τον καταδίκαζε να είναι βαλκανική επαρχία. Ομως, υπήρχε παράλληλα η πληθυσμική πραγματικότητα εκατομμυρίων Ελλήνων της Μικρασίας, του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης, της Ανατολικής Ρωμηλίας, Ελληνισμός με συνείδηση κοσμοπολίτικης αρχοντιάς και ταυτότητα πολιτισμού, όχι κρατικής εθνότητας.

Με ποια κριτήρια πιστοποιούμε τη συνέχεια ή την ασυνέχεια (το ιστορικό τέλος) της ελληνικής ιδιαιτερότητας; Οχι βέβαια με τη συντήρηση και παγίωση των ίδιων πάντα σχημάτων του βίου και της έκφρασης. Η συνέχεια της ταυτότητας (δημιουργικής ετερότητας) ενός λαού γίνεται φανερή στη διατήρηση των ίδιων προτεραιοτήτων, της ίδιας ιεράρχησης αναγκών, της ίδιας αξιολόγησης ποιοτήτων.
Το πέρασμα από την «κοινωνία της χρείας» στην «πολιτική κοινωνία» (από την ατομοκεντρική χρησιμοθηρία στο κοινό «άθλημα αληθείας») είναι σταθερό γνώρισμα ελληνικότητας. Τόπος και τρόπος του αθλήματος στην Αρχαία Ελλάδα ήταν η αυτόνομη πόλις - κράτος, πραγμάτωση και φανέρωση του τρόπου η «εκκλησία του δήμου». Τόπος και τρόπος του αθλήματος στον εκχριστιανισμένο Ελληνισμό (Βυζάντιο και Τουρκοκρατία) ήταν η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα - ενορία και φανέρωση του τρόπου η «εκκλησία των πιστών».
Ο στόχος στον οποίο απέβλεπε η πόλις (ο τρόπος του όντως αληθούς) αποτυπώνεται στη λογική αρμονία των αρχιτεκτονικών μελών του Παρθενώνα, στην αφαιρετική υποδήλωση του καθολικού λόγου της ουσίας (όχι του εφήμερου ατόμου) που σαρκώνει το άγαλμα, στην τραγωδική δραματουργία της θεατρικής εκφραστικής. Αντίστοιχα, ο στόχος της ευχαριστιακής κοινότητας αποτυπώνεται στο αρχιτεκτονικό (στατικής) ρίσκο της διαδοχής θόλων, ημιθολίων, σφαιρικών τριγώνων που λογοποιεί την ύλη, παραπέμπει στην «κένωση» - σάρκωση του Λόγου ως τρόπο τής όντως υπάρξεως. Aποτυπώνεται στη «διάβαση επί το πρωτότυπον» που κατορθώνει (με την ίδια αφαιρετική επιδίωξη του αγάλματος) η βυζαντινή Εικόνα ή στην «αποκαλυπτική» δραματουργία (με πιστότητα στο αρχαίο σκηνικό υπόδειγμα) της εκκλησιαστικής Ευχαριστίας.
Σήμερα δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από τις προτεραιότητες αναγκών και στόχων που εξασφάλιζαν τη συνέχεια του τρόπου της ελληνικότητας, δεν μπορέσαμε να διασώσουμε στο ελλαδικό κρατίδιο αυτόν τον τρόπο ούτε ως μνήμη, θησαύρισμα παιδείας. Μας είναι αδύνατο να κατανοήσουμε (δεν έχουμε προσλαμβάνουσες παραστάσεις), πώς μπορεί μια συλλογικότητα να οργανώθηκε κάποτε με προτεραιότητα ανάγκης την υπαρκτική γνησιότητα και όχι τη χρησιμότητα. Ερμηνεύουμε την Αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, την Τουρκοκρατία με τα κριτήρια και τα δόγματα του Ιστορικού Υλισμού ή με τις προ-πολιτικές ατομοκεντρικές αξιώσεις του Διαφωτισμού – μιλάμε για την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία σαν το προανάκρουσμα «αυτοθεσμιζόμενης» κολλεκτίβας ή «κομμούνας».
Ο Ελληνισμός τέλειωσε ιστορικά με αργό και βασανιστικό (ταπεινωτικό) ψυχορράγημα που ξεκίνησε το 1833 και συνεχίζεται, άγνωστο για πόσο ακόμη. Παλεύουμε να πιθηκίσουμε με συνέπεια τα «φώτα» της Εσπερίας, την παραχάραξη του αθλήματος της σχέσης σε μονοτροπία της χρήσης. Και ούτε αυτό δεν καταφέρνουμε, ο μεταπρατισμός μάς καθηλώνει σε τριτοκοσμικά επίπεδα υπανάπτυξης, διαφθοράς, οργανωτικής διάλυσης, απαιδευσίας, βαναυσότητας στην καθημερινή συμπεριφορά.
Αν συνεχίζουμε κωμικά να καυχώμαστε για την Αρχαία Ελλάδα, είναι επειδή μάς μάθανε ότι στο δικό της κληροδότημα βασίστηκε, και αυτό αξιοποίησε ο καταναλωτικός πολιτισμός της Δύσης, που εμείς αποκλειστικά θαυμάζουμε και είναι το ίνδαλμά μας. Ωσάν να ήταν ποτέ δυνατό η ταύτιση του «αληθεύειν» με το «κοινωνείν» να γεννήσει τον ατομοκεντρισμό του cogito ή της αισθησιοκρατίας, η μεταφυσική στόχευση της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας να παραγάγει το όνειδος της σημερινής εμπορευματοποιημένης κομματοκρατίας.
Το ιστορικό ψυχορράγημα του Ελληνισμού είναι βασανιστικό και ταπεινωτικό, γιατί συνεχίζουμε να υπάρχουμε χωρίς πια να είμαστε Ελληνες και χωρίς να μπορούμε να γίνουμε «Ευρωπαίοι».
 Και απομνημείωση αρχιτεκτονική του χαμένου προσώπου μας είναι η βλάσφημη αισχρουργία του Μεγαρου Μουσικης και του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης:
Αυτάρεσκη αναίδεια μιας αφελληνισμένης κοινωνίας, που χρυσοπληρώνει Αμερικανοελβετό για να φιλοτεχνήσει «μοδέρνο» νεοπλουτίστικο πορτραίτο της αμάθειας και ασχετοσύνης της.
Σε κάθε παραμικρή πτυχή του το σημερινό ελληνώνυμο κρατίδιο είναι μια ύβρις της ελληνικότητας.

Tου Χρηστου Γιανναρα
http://news.kathimerini.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ."

ΤΑ ΠΛΕΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ

 Ο μεσος ορος των ελληνικων οικογενειακων ονοματων μπορουμε να πουμε πως εχει τρεις εως εξι συλλαβες.
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΤ΄ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ Ααδαμοπούλου,Ααθανασόπουλος,Ααρών,Αβαβιάν,Αβαγιανέλη,Αβαγιάννης,Αβαγιάννος
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΤ΄ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ
Ωνάσης,Ωνασιάδης,Ωνάσογλου,Ωραιόπουλος,Ωραιοπούλουδος,Ωρολογαδέλη,Ωρολογάς,Ωρολογίδης,Ωρολογόπουλος
ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ
Τα ελληνικα οικογενειακα ονοματα ειναι κατα κανονα τα μεγαλυτερα και πολυσυλλαβοτερα απο τα οικογενειακα στις γνωστες μας ξενες γλωσσες.
Υπαρχουν επτασυλλαβα Δακουμογιαννοπουλος,Κοντογιαννακοπουλος,Σταματογιαννοπουλος
Υπαρχουν ομως και οκτασυλλαβα τα οποια εχουν και το ρεκορ. Αναστασογιαννοπουλος,Βασιλογιαννακοπουλος,Παπαδημητρακοπουλος,ΠαπακωσταντινακοπουλοςΤΑ
ΤΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ.
Τα μονοσυλλαβα οικογενειακα ονοματα εινα σπανιωτατα.Γρες,Δρυς,Ζης,Κλης,Μπρης,Ντρες,
Ρες [ΧΙΟΣ]Τζεν,
Χλης [ΚΑΡΠΑΘΟΣ]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΠΛΕΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ"

Νέες αυτόγραφες επιστολές στο Μουσείο Καραθεοδωρή

Του Νίκου Λυγερού

Χάρη στον ακούραστο Διευθυντή του Μουσείου Καραθεοδωρή στη Θράκη, η Ελλάδα απέκτησε τέσσερις νέες αυτόγραφες επιστολές του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή. Αυτές οι επιστολές στάλθηκαν από το διάσημο μαθηματικό στον καθηγητή Καλιτσουνάκη στις 17 Μαΐου 1926, 6 Οκτωβρίου 1935, 6 Ιανουαρίου 1936 και 16 Ιουλίου 1940. Με αυτές τις επιστολές δεν επιβεβαιώνουμε μόνο μερικά βιογραφικά στοιχεία του Κ. Καραθεοδωρή αλλά και το εύρος των γνώσεων του σε τομείς που ξεπερνούν μακράν την ιδιότητα του κλασικού μαθηματικού. Πιο συγκεκριμένα αναφέρεται στον Wolfgang Lazius (1514-1565) τον αυστριακό ουμανιστή, ο οποίος ήταν ιατρός, ιστορικός και χαρτογράφος. Η πρόσβαση μας στη βιβλιοθήκη του Κ. Καραθεοδωρή χάρη στη κόρη του, αποδεικνύει ξεκάθαρα την αγάπη του για τα παλιά βιβλία, τα οποία καταγράψαμε για το μουσείο Καραθεοδωρή. Στην επιστολή του αναφέρει ότι απέκτησε το Commentariorum Rerum, Graecarum (Libri II), Βιέννη 1558 με δύο χαλκογραφημένους χάρτες με την Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο και Κρήτη. Παρατηρεί μάλιστα ότι το Βρετανικό Μουσείο δεν έχει παρά την έκδοση του 1609 δίχως τους χάρτες και την έκδοση Johann Friedrich Gronovius (1611-1671) του Γερμανού κριτικού και ειδικού της λατινικής γλώσσας. Κι αναρωτιέται αν υπάρχει η πρώτη έκδοση στο Βερολίνο. Σε άλλη επιστολή ο Κ. Καραθεοδωρή αναφέρεται στον Jean de La Bruyère (1645-1696) του Γάλλου ηθικολόγου μέσω της κριτικής του διάσημου Voltaire (1694-1778), του οποίου έχει τα Άπαντα που αποτελούνται από 80 τόμους, μία έκδοση της εποχής που άνηκε σε μία μαρκησία, την οποία είχαμε την ευκαιρία να εξετάσουμε με την κόρη του Κ. Καραθεοδωρή. Αυτή η νέα επιτυχία του Μουσείου Καραθεοδωρή αναδεικνύει ότι υπάρχει μέλλον, όταν υπάρχουν σπάνιοι άνθρωποι που το δημιουργούν.

Commen: Rerum Graecarum libri II.; Wolfgang Lazius

Πηγή: http://lygeros.org/articles?n=10649&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Νέες αυτόγραφες επιστολές στο Μουσείο Καραθεοδωρή"

ΑΟΖ και αντιδραστικότητα της Τουρκίας

Του Νίκου Λυγερού

Για διάφορους λόγους, σπάνια σοβαρούς, έχει προωθηθεί η ιδέα ότι το θέμα της ΑΟΖ είναι ανάλογο με τα 12 ΝΜ και κατά συνέπεια η Τουρκία, σε κάποια φάση, η οποία είναι βέβαια πάντα αόριστη θα προβεί στην έννοια της αιτίας πολέμου. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν αποδεικνύει μόνο ότι δεν έχουν διαβάσει το Δίκαιο της θάλασσας του 1982 αλλά επίσης δεν ξέρουν ότι η θέσπιση της ΑΟΖ, γίνεται πάντα μονομερώς και δεν υπάρχει άλλη διαδικασία. Επιπλέον, όσον αφορά στα ιστορικά δεδομένα, η Κύπρος έχει θεσπίσει την ΑΟΖ της με τον Τάσσο Παπαδόπουλο από το 2004 και η Τουρκία όχι μόνο δεν έκανε τίποτα, αλλά τώρα που έχει βρεθεί φυσικό αέριο στο κοίτασμα Αφροδίτη, προσπαθεί να προωθήσει την ιδέα ότι ένας αγωγός που θα περνούσε από την περιοχή της θα ήταν συντομότερος και ασφαλέστερος. Η Τουρκία είναι ενάντια στην έννοια της ΑΟΖ πριν ακόμα υπάρξει το Δίκαιο της θάλασσας και όχι μόνο δεν κατάφερε τίποτα το ουσιαστικό σε αυτόν το τομέα, διότι οι εξελίξεις δεν σταμάτησαν ακόμα και αν το ήθελε, αλλά αναγκάστηκε να οριοθετήσει την ΑΟΖ της στη Μαύρη θάλασσα μέσω της μέσης γραμμής δηλαδή της μεθόδου που προωθεί και η Κύπρος και η Ελλάδα. Σε κάθε περίπτωση η αντιδραστικότητα της Τουρκίας μπορεί να εκδηλωθεί απλώς με την μη ύπαρξη συμφωνίας οριοθέτησης, ακριβώς όπως έκανε και με την Κύπρο. Αυτό όμως δεν αλλάζει τίποτα από την στρατηγική μας όσον αφορά στην αξιοποίηση των υδρογονανθράκων διότι τα μεγάλα κοιτάσματα δεν βρίσκονται στο Αιγαίο αλλά στο Ιόνιο και Νότια της Κρήτης. Μάλιστα θεωρούμε ότι λόγω του πλήθους των νησιών μας στο Αιγαίο και της δύναμης του τουρισμού μας δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος να υπάρχουν εκεί τεράστιες εγκαταστάσεις. Η στρατηγική επένδυση θα γίνει με τα μεγάλα κοιτάσματα όπου έχει νόημα να προσελκύσουμε μεγάλες εταιρείες του τομέα, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο, κοινοπραξίες με μεγάλη απόδοση ακριβώς όπως κάνει τώρα η Κύπρος με το δεύτερο γύρο παραχώρησης. Οι αντίπαλοι της ΑΟΖ ας βρουν λοιπόν ένα άλλο επιχείρημα κι ας αφήσουν την αντιδραστικότητα της Τουρκίας, εκεί που είναι διότι έχει ήδη μεγάλα προβλήματα από την άλλη πλευρά.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=10648&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ και αντιδραστικότητα της Τουρκίας"

Ενέργεια, κινήσεις και κυπριακές εκλογές

Του Νίκου Λυγερού

Όταν ξέρουμε ότι ο Σ. Κασσίνης ήταν και στις τρεις διαπραγματεύσεις της Κύπρου το 2003, το 2007, και το 2010 διαδοχικά με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ και πόσο η Κύπρος χρωστά σε αυτόν τον άνθρωπο και αγωνιστή για το μέλλον της, φαίνεται αδιανόητο κάποιος που τον κατηγόρησε άδικα, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την ασχετοσύνη του περί του θέματος των υδρογονανθράκων, να θέλει τώρα να είναι και υποψήφιος πρόεδρος της Κύπρου, την ώρα που η τελευταία διαπραγματεύεται την τελική φάση του δευτέρου γύρου παραχώρησης. Κι όμως αυτή η σκέψη έγινε πράξη κι έχουμε πλέον έναν επιπλέον υποψήφιο για τις προεδρικές εκλογές του 2013 και πιο συγκεκριμένα τον Φλεβάρη. Το εύλογο ερώτημα είναι ποιο είναι το όφελος αυτής της κίνησης αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή η υποψηφιότητα δεν πρόκειται καν να περάσει στο δεύτερο γύρο. Επίσης αν πραγματικά είχε κάποιο νόημα εθνικό, θα έπρεπε να υπάρχει μια διαδικασία συμμαχίας και όχι ανταγωνισμού. Μπορεί βέβαια ο νέος υποψήφιος να θέλει να παίξει αυτόν τον ρόλο εκ των υστέρων, αλλά η πιθανότητες του είναι ελάχιστες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μειωθεί η παρουσία του κάθε υποψήφιου συνολικά, λόγω της δημοκρατικής ισότητας που πρέπει να υπάρχει ως προς τους ψηφοφόρους. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι θα ενισχύσει τον πρώτο υποψήφιο αφού θα μειώσει αναπόφευκτα τον ανταγωνισμό του δεύτερου. Σε δεύτερο επίπεδο θα ήταν καλό να χρησιμοποιηθεί αυτή η νέα υποψηφιότητα για να εξετάσουμε λεπτομερέστερα την εμπειρία και την στρατηγική κάθε υποψηφίου περί των υδρογονανθράκων, έτσι ώστε να δεσμευτούν ότι όντως θα κάνουν κινήσεις προς όφελος της Κύπρου και έμμεσα της Ελλάδας, δίχως να εκφυλίσουν όλες αυτές τις προσπάθειες με ανάπτυξη γειτονικής σχέσης.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=10606&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ενέργεια, κινήσεις και κυπριακές εκλογές"

Άλλο ανάπτυξη, άλλο καταστροφή

Του Νίκου Λυγερού

Υπάρχουν άτομα που για διάφορους λόγους προσπαθούν να ισοπεδώσουν κάθε προσπάθεια που γίνεται για να υπάρξει ανάπτυξη στην πατρίδα μας. Έτσι προσπαθούν να βάλουν όλες τις προσπάθειες στο ίδιο πακέτο. Το θέμα των υδρογονανθράκων και ειδικά του φυσικού αερίου, στο πλαίσιο της ελληνικής ΑΟΖ, είναι ξεκάθαρο. Μιλάμε για εξορύξεις στο Ιόνιο και Νότια της Κρήτης μακριά από κάθε ανθρώπινη εγκατάσταση και σε μεγάλα κοιτάσματα συνολικής αξίας 1,3 Τρις. Καθώς πρόκειται για φυσικό αέριο για τη μεγαλύτερη ποσότητα, με αναλογίες με άλλα κοιτάσματα που υπάρχουν στην Κύπρο, στο Ισραήλ και στο Λίβανο, ξέρουμε επί του πρακτέου όλες τις διαδικασίες. Σε αντίθεση, η εξόρυξη του χρυσού μέσω κυάνωσης είναι απαράδεκτη. Διότι γίνεται, ή μάλλον θα γινόταν, αν δεν κάναμε τίποτα, κοντά στα χωριά μας, σε διάσπαρτα τοπικά κοιτάσματα με περιεκτικότητα μικρότερη του γραμμαρίου ανά τόνο και στην επιφάνεια. Αυτά τα κοιτάσματα έχουν κάποια αξία μόνο και μόνο λόγω της τεχνητής ανόδου του χρυσού με το χρηματιστήριο. Δίχως αυτή κανείς δεν θα προσπαθούσε καν να κάνει τέτοιου τύπου εξορύξεις, διότι δεν υπάρχει κοίτασμα για να αξίζει να γίνει ορυχείο. Κατά συνέπεια η κυάνωση θα καταστρέψει όλη την περιοχή με τρόπο μη αναστρέψιμο, όχι μόνο βιολογικά, αλλά και εμπορικά αφού η γη μετά από αυτήν τη διαδικασία δεν θα έχει πια καμιά αξία. Θα είναι μόνο και μόνο νεκρή γη, διότι ακόμη και η καμμένη έχει δυνατότητες να ζωντανέψει. Ενώ η κυάνωση δεν επιτρέπει καμιά μα καμία ζωή. Αυτό είναι καταστροφή. Επιπλέον ακόμα κι αν μερικοί πολιτικάντες το επιτρέψουν, υπάρχουν ήδη έτοιμες διαδικασίες για να γίνει προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Κατά συνέπεια, η απόφαση θα είναι εναντίον της πατρίδας μας. Άρα πρέπει να εξηγήσουμε σε όλους τους δικούς μας ότι άλλο είναι η ανάπτυξη με την ελληνική ΑΟΖ και άλλο η καταστροφή με την κυάνωση του χρυσού. Θέλουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες του παρόντος, όχι να αφανίσουμε το μέλλον.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=10607&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Άλλο ανάπτυξη, άλλο καταστροφή"

ΑΟΖ και Αλλαγή φάσης

Του Νίκου Λυγερού

Η ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη δεν είναι πια ένα όραμα, είναι πλέον ένας στρατηγικός στόχος, ο οποίος επηρεάζει ήδη τις εξελίξεις σε εθνικό επίπεδο και μάλιστα με τη θετική έννοια, αφού έχει την τάση να συσπειρώνει τις δυνάμεις σε μια φάση, όπου το έχουμε ανάγκη λόγω της οικονομικής κατάστασης. Όλο και περισσότεροι πολιτικοί ενημερώνονται αναλυτικά για την ελληνική ΑΟΖ και τα χαρακτηριστικά της και αρχίζουν ν’ αναζητούν και αυτοί το λόγο της καθυστέρησης, αλλά και της άγνοιας του παρελθόντος. Σημασία έχει όμως ότι είναι όλο και περισσότεροι οι Έλληνες πολίτες που συνειδητοποιούν την αξία της ελληνικής ΑΟΖ και πιέζουν πια για να υλοποιήσουμε το τελικό στάδιο της αρχικής διαδικασίας, δηλαδή της θέσπισής της. Τα θετικά μηνύματα και του υπουργού ΥΠΕΚΑ και του υπουργού ΑΜΥΝΑΣ, δείχνουν ότι υπάρχει πια ένας συντονισμός απόψεων που συγκλίνουν προς την προγραμματική δήλωση της κυβέρνησης και ειδικά του Πρωθυπουργού, πράγμα το οποίο είναι απαραίτητο για να προταθεί το Νομοσχέδιο για ψηφοφορία στη Βουλή των Ελλήνων. Επίσης σημαντικό στοιχείο είναι και η δυναμική των κομμάτων εκτός κυβέρνησης που θέλουν και αυτά να δουν την ελληνική ΑΟΖ να γίνει μια πραγματικότητα, που θα αλλάξει όλα τα δεδομένα στην γεωοικονομία, αλλά και στην γεωπολιτική μας. Με άλλα λόγια, περάσαμε από το στάδιο της αναμονής, στο στάδιο της ετοιμότητας. Με αυτήν την έννοια δεν είναι τυχαίες και όλες οι προετοιμασίες μας, σε στρατηγικό επίπεδο, αφού πλέον προχωράμε επί του πρακτέου στην ελληνική ΑΟΖ. Και οι σεισμικές έρευνες δεν είναι παρά μόνο η αρχή αυτής της νέας εποχής για την πατρίδα μας. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, τόσο πιο έτοιμοι θα είμαστε για να συνεχίσουμε την όλη διαδικασία μέσω της οριοθέτησης.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=10638&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ και Αλλαγή φάσης"

Ν.Λυγερός "ΑΟΖ - Κων/νος Κονοφάγος" Πρέβεζα, 17/11/12

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός "ΑΟΖ - Κων/νος Κονοφάγος" Πρέβεζα, 17/11/12"

Οι μαχητές της ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Ο μαραθώνιος της ελληνικής ΑΟΖ μας επέτρεψε να εντοπίσουμε και γρήγορα και αποτελεσματικά τους μαχητές της. Όταν παλεύεις για μία ιδέα εδώ και χρόνια δίχως συμπαράσταση κι όταν σε κακολογούν οι περισσότεροι, φαίνονται αμέσως οι αντοχές σου διότι δεν έχεις κανένα άμεσο όφελος. Άνθρωποι σαν τους Καρυώτη, Κασσίνη, Κονοφάγο, Μαρκεζίνη και Φώσκολο, είναι σπάνιοι για την πατρίδα μας και τον Ελληνισμό. Στην Κύπρο υπάρχουν βέβαια και πολιτικά πρόσωπα που έπαιξαν και παίζουν ένα ιστορικό ρόλο όπως είναι οι Παπαδόπουλος και Λιλλήκας. Και τώρα βλέπουμε σιγά σιγά ότι θα γίνει κάτι το ανάλογο στην Ελλάδα. Αλλά δεν πρέπει να ξεχάσουμε και όλους τους μαχητές γνωστοί και άγνωστοι που προωθούν ακούραστοι τον αγώνα της ΑΟΖ για την πατρίδα μας. Μερικοί είναι δημοσιογράφοι, άλλοι είναι διαχειριστές των blogs αλλά και απλοί πολίτες που μεταφέρουν γύρω τους κάθε βήμα, κάθε στοιχείο που ενισχύει το θέμα της ΑΟΖ. Χάρη σε όλους αυτούς, σιγά σιγά οι δικοί μας άνθρωποι κατάλαβαν ότι αυτή η οικονομική κατάσταση δεν είναι το τέλος του Ελληνισμού κι ότι μπορούμε με την έννοια της ΑΟΖ να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες μας και να βγούμε πιο δυνατοί ως ενεργειακός κόμβος αλλά και ως γεωπολιτική αξία. Αρκεί να ξεπεράσουμε τη μιζέρια και την κατάθλιψη που μας καταπλακώνει. Διότι το μέλλον μας ανήκει και δεν μπορεί το παρόν να μας το κρύψει. Επιπλέον πια, οι απλοί πολίτες στους οποίους δίνουμε σημασία μόνο και μόνο στις εκλογές, έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν το βάθος του θέματος της ΑΟΖ και συνειδητοποιούν ότι έχουν και αυτοί να παίξουν ένα ρόλο όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για τα παιδιά τους. Δεν μπορεί κανείς μας να αφήσει τον Ελληνισμό να βασανίζεται δίχως να κάνει τίποτα. Διέξοδος υπάρχει, αρκεί να παλέψουμε όλοι μαζί για αυτήν δίχως να περιμένουμε τίποτα από τους άλλους. Είμαστε ένα μικρό κράτος αλλά με ένα μεγάλο λαό λόγω της σπανιότητάς του μέσα στην ιστορία. Δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ούτε να το βάλουμε κάτω ειδικά τώρα που μπορούμε ν’ αναπτυχθούμε πραγματικά.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=10647&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι μαχητές της ΑΟΖ"

Οι επαναστασεις γινονται ἀπὸ τολμηροὺς ἰδεολόγους!

Ἀγαπημένε μου ἐπαναστάτη, ἡ ἱστορία γράφεται ἀπὸ τολμηροὺς ἰδεολόγους!
Ἡ ἱστορία ἀγαπημένε μου ἐπαναστάτη δὲν γράφεται ἀπὸ ἐξοργισμένους ἢ πονεμένους ἢ θυμωμένους! Αὐτὴ ἡ ἄτιμη ἱστορία γράφεται ἀπὸ τρελλούς, τολμηροὺς καὶ βαθειὰ ἰδεολόγους.



Κύττα πίσω σου. Κύττα τὴν ἱστορία καὶ θὰ καταλάβῃς!Τολμηροὶ ἰδεολόγοι σήκωσαν τὴν ἐπανάστασι στὴν Γαλλία τὸ 1789. Καί ποῦ κατέληξαν; Ὅλοι στήν ἀγχόνη; Γιατί; Τί ἔτρεξε;

Τολμηροὶ ἰδεολόγοι σήκωσαν τὴν ἐπανάστασι τοῦ 1821 στὴν Ἑλλάδα. Καί ποῦ κατέληξαν; Φτωχοί, ζητιάνοι, φυλακισμένοι, ἐξόριστοι, προδομένοι, νεκροί; Κύττα καλά! Κύττα…

Τολμηροὶ ἰδεολόγοι σήκωσαν τὴν ἐπανάστασι τοῦ 1917 στὴν Ῥωσσία. Καί ποῦ κατέληξαν; Στήν Σιβηρία; Νεκροί κι αὐτοί; Τιμωρημένοι;Γιατί;

Μοῦ λὲς πὼς ὁ κόσμος ξύπνησε! Ξεκίνησε! Εἶναι ἔξω! Κατάλαβε πὼς αὐτὸ ποὺ ζοῦμε εἶναι δικτατορία αἰσχίστου εἴδους. Συμφωνῶ! Τὸ βλέπω κι ἐγὼ αὐτό! Ἀλλά γιατί εἶναι ἔξω; Γιατί πόνεσε; Ἢ γιατί ἔγινε ἔξαφνα ἰδεολόγος;

Βγῆκε στὸν δρόμο ὁ κόσμος. Σφύριξε, φώναξε, μούντζωσε. Γιατί; Ποιό ἦταν τό κίνητρο; Ἡ ἀρχική αἰτία; Ἔχασε τήν δουλειά του; Μειώθηκε ἡ σύνταξίς του;Τοῦ πῆραν τό σπίτι;

Ναί, γεμίσαμε ἀστέγους, ποὺ ὅμως δὲν θὰ κάψουν τράπεζες. Κρυώνουν ἤδη ἀρκετὰ καὶ πονοῦν! Τὶς τράπεζες θὰ τὶς κάψουν αὐτοὶ ποὺ κάπου στεγάζονται.

Γεμίσαμε οὐρὲς στὰ συσσίτια, ποὺ δὲν θὰ ληστέψουν γιὰ νὰ φᾶνε. Τὶς ληστεῖες τὶς κάνουν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν νὰ φᾶνε.

Γεμίσαμε ἐπαναστᾶτες στοὺς δρόμους μας. Ποὺ δὲν ἐπαναστατοῦν ὄμως διότι ἔχουν ἰδέες ἀλλὰ γιὰ νὰ καταρρίψουν τὸ ἄδικο ἢ γιὰ νὰ ἐπανακτήσουν τὰ ὅσα ἔχασαν!Ὄχι γιὰ ἐλευθερία!

Γιά ποιάν ἐπανάστασι λοιπόν συζητᾶμε; Γιά αὐτήν πού δέν ἔχει ἰδεολογία; Πού δέν ἔχει στόχο; Πού ἀποζητᾶ μόνον νά καταστρέψῃ, νά ἀποδομήσῃ; Καί μετά; Τί;



Τὶς ἐπαναστάσεις τὶς κάνουν οἱ ἰδεολόγοι! Τὶς κάνουν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν νὰ χάσουν καὶ δὲν τοὺς νοιάζει νὰ χάσουν τὰ πάντα! Τὶς κάνουν αὐτοὶ ποὺ τολμοῦν νὰ μὴν ζητοῦν τίποτα γιὰ τὸν ἑαυτόν τους καὶ νὰ διεκδικοῦν τὰ πάντα γιὰ τὴν Πατρίδα!!!

Δὲν εἶναι ἰδεολόγος αὐτὸς ποὺ φοβήθηκε τὸ αὔριο. Ποὺ ξεβολεύτηκε. Ποὺ τοῦ μείωσαν τὴν σύνταξι στὰ 700 εὐρῶ ἢ ποὺ θὰ τοῦ τὴν πᾶνε στὰ 400. Δὲν εἶναι ἰδεολόγος αὐτὸς ποὺ φοβᾶται μήν χάσῃ τὸ σπίτι του. Οὔτε αὐτὸς ποὺ φοβᾶται μὴν χάσει τὴν δουλειά του. Ὁ φόβος δὲν γεννᾶ ἰδεολόγους. Ὁ φόβος γεννᾶ στὴν καλλιτέρα τῶν περιπτώσεων στρατιῶτες! Ὁ Ἔρως γεννᾶ ἰδεολόγους! Ὁ Ἔρως! Αὐτὸς γεννᾶ καὶ στρατηγούς!

Ἰδεολόγος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει ὅσα τοῦ χρειάζονται καὶ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ ἐὰν θὰ τὰ χάσῃ!

Δὲν γεμίσαμε λοιπὸν ἐπαναστᾶτες!

Γεμίσαμε δυσαρεστημένους! Θυμωμένους! Ἐξαγριωμένους! Ἀδικημένους! Δυστυχισμένους! Ἀλλὰ ἀπὸ ἐπαναστᾶτες ὄχι, δὲν γεμίσαμε!

Ξέρεις γιατί;

Γιατί δὲν μποροῦν! Γιατὶ δὲν ξέρουν! Γιατὶ ξέμαθαν!

Ἄλλως τε, πάντα τὶς ἐπαναστάσεις λιγοστοὶ τὶς ἔκαναν! Λιγοστοί… Μία χοῦφτα….

Πόσες ἐπαναστάσεις ἐπέτυχαν διότι πεινοῦσε ὁ λαός καί πόσοι λαοί ἔφαγαν ὅταν ἔληξαν οἱ ἐπαναστάσεις;

Κύττα γύρω σου! Πίσω σου! Μέσα σου!

Ἰδέες πουθενά! Στόχοι πουθενά! Μίαν μουρμούρα μόνον ἀκοῦς: «Νὰ πάψῃ τὸ ἄδικο. Νὰ φύγουν! Νὰ σταματήσουν νὰ κλέβουν καὶ νὰ ἁρπάζουν!»

Ἐεεε καί; Εἶναι ἰδέα αὐτό;

Αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη! Εἶναι ἐκπεφρασμένος πόνος καὶ θυμός! Εἶναι τὸ «μὴ παρέκει»!

Πῶς θά πάψῃ τό ἄδικον; Μέ ποιόν τρόπο; Ἀπό ποιόν δρόμο; Μόνον ἔτσι, ἐπεί δή τό χρειαζόμαστε; Μόνον διότι καταφέραμε νά ἐκφράσουμε τήν ἀνάγκη;

Χρειάζεται αὐτὸς ποὺ θὰ δόσῃ στίγμα! Ποὺ θὰ καθορίσῃ ἀρχές! Ποὺ θὰ θυσιάσῃ τὰ πάντα πρὸ κειμένου νὰ κερδίσουν ὅλοι οἱ ἄλλοι τὴν ἐλευθερία τους!

Δεῖξε μου ἕναν τέτοιον! Μόνον ἕναν! Ἐκεῖ ἔξω, δεῖξε μου ἕναν ἱκανὸ κι ἄξιο νὰ τὸ κάνῃ!

Ὄχι κάποιον ἀπὸ τοὺς λιγοστοὺς συναγωνιστές σου! Ὄχι τέτοιον! Αὐτοὶ εἶναι ἰδεολόγοι καὶ αὐτοὶ πράγματι κάνουν ἐπανάστασιν! Αὐτοὶ μόνον κάνουν ἐπανάστασιν! Αὐτοὶ ξέρουν!

Ἀπὸ τοὺς ἄλλους ὅμως νὰ μοῦ δείξῃς. Αὐτοὺς ποὺ ἀρνοῦνται τὰ πάντα! Ποὺ δὲν ἀναγνωρίζουν κανέναν γιὰ ἀρχή τους, ποὺ δὲν ἐμπιστεύονται κανέναν γιὰ μπροστάρη τους, ποὺ δὲν θὰ ἀκολουθήσουν κανέναν, ποὺ δὲν συνεργάζονται μὲ κανέναν, ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ κανέναν… Οὔτε κἂν μὲ τὸν σύντροφό τους!

Δεῖξε μου λοιπὸν ἕναν… Ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ στέκονται ἐκεῖ καὶ φωνάζουν. Ἕναν… Μόνον ἕναν…

Ξέρεις γιατί δέν εἶναι ἰδεολόγος κανένας ἐκεῖ ἔξω; Ὄχι γιατί δέν μπορεῖ, ἀλλά γιατί δέν ἀντέχει! Θέλει Ἁπλῶς τὴν ζωή του πίσω! Τὴν ἡσυχία του! Τὴν ἀσφάλειά του! Τὴν ζωή του! Ὅταν θὰ τὰ ἀποκτήσῃ τότε θὰ καταλάβῃς τὶ ἐννοῶ.

Δεῖξε μου λοιπὸν ἕναν, τὸν χρειάζομαι. Τὸν χρειαζόμαστε ὅλοι.

Εἶσαι στὸν δρόμο. Σὲ ἀγαπῶ γιὰ αὐτὸ ποὺ εἶσα! Σὲ θαυμάζω! Σὲ χαίρομαι! Εἶσαι ἰδεολόγος! Τὸ ξέρω! Ἀλλὰ εἶσαι ἔνας!

Ἐὰν δόσῃς πίσω στὸν παπποῦ τὴν σύνταξί του θὰ ἐπιστρέψῃ στὴν ζωή του. Στὸ καφενεῖο θὰ εἶναι αὔριο καὶ θὰ ἀπολαμβάνῃ μὲ τοὺς φίλους του τὰ τσιπουράκια τους!

Ἐὰν δόσῃς στὸν ὁποιονδήποτε ὅσα ἔχασε, θὰ ἐπιστρέψῃ ἐπίσης στὴν δική του ζωή! Ἔως ἐκεῖ ἡ ἐπανάστασις λοιπόν;

Ἐὰν μὲ κάποιον μαγικόν τρόπο καταφέρῃς νὰ ξαναδόσῃς στὸν ὁπιονδήποτε τὰ ὅσα εἶχε, νὰ τοῦ πάρῃς τοὺς φόβους καὶ νὰ τοὺς καταργήσῃς, νὰ τοῦ προσφέρῃς τὴν ἀσφάλεια ποὺ ἔχασε, πίσω θὰ πάῃ σὲ μίαν στιγμή! Διότι ἔτσι πρέπει. Δὲν θὰ ξαναπεράσῃ ἀπὸ πλατεία… Νὰ εἶσαι σίγουρος! Ὅλα θὰ ἔχουν καλῶς! Τίποτα δὲν ἔγινε….

Μόνον κάτι λιγοστοί, γραφικοί, ἰδεολόγοι θὰ παραμείνουν στὸν δρόμο. Πλάι σου. Θὰ κυττοῦν γύρω τους πικραμένοι… Καὶ μόνοι! Πολὺ μόνοι!

Δὲν μποροῦν νὰ γίνουν ὅλοι ἥρωες. Δὲν μποροῦν νὰ γίνουν ὅλοι μπροστάρηδες. Δὲν γίνεται νὰ λάβουν ὅλοι ἀπὸ μίαν χαντζάρα καὶ νὰ ὁδηγήσουν…

Ὁ Κολοκοτρώνης ὅταν σήκωνε φωνή, ἔτρεμαν ὅλοι, ἐχθροὶ καὶ φίλοι. Ὅμως ἦταν ὁ Κολοκοτρώνης αὐτός. Γιατί χρειαζόταν ἐκεῖ ἐκείνην τήν ὥραν; Μήπως διότι ἦταν τόσο σημαντικός ἕνας στρατηγός; Μία ἰδέα πού λεγόταν ἐλευθερία; Καί κάποιος πού θά τολμοῦσε νά ἀξιώσῃ τήν ὑλοποίησίν της;

Ὅλοι γύρω του ἤθελαν τὴν ἐλευθερία τους. Ἀλλά πόσοι τόλμησαν νά βγοῦν ἐμπρός καί νά τήν διεκδικήσουν; Μία χοῦφτα; Ὅσοι καί τώρα δῆλα δή; Καί οἱ ἄλλοι ὅλοι τί ἔκαναν; Μήπως μόλις ἔβγαζε τελάλη ὁ πασᾶς κρύβονταν; Μήπως ὑπέγραφαν προσκυνοχάρτια; Μήπως κάποιες φορές συμμαχοῦσαν μέ τόν ἐχθρό; Γιατί; Δέν ἤθελαν τήν ἐλευθερία τους; Γιατί; Δέν εἶχαν ἀντιληφθεῖ τήν μεγάλη ἰδέα; Ἢ μήπως ἁπλῶς ἡ ζωούλα τους ἦταν πολυτιμότερη ἀπό κάθε μορφῆς ἐλευθερία;

Ποιός φώναξε γιά πρώτην φορά τούς Ἕλληνες «Ἕλληνες»; Ποιός τούς ἔβγαλε ἀπό τόν φόβο καί τό προσκύνημα διά τῆς βίας; Ποιός τούς ἔκανε στρατιῶτες καί λοχαγούς; Γιατί τά κατάφερε αὐτός κι ὄχι τόσοι ἄλλοι πρίν ἀπό αὐτόν; Τί τόν ἔστερξε;

Σήμερα θέλουμε ἐλευθερία; Γιατί τότε δέν κάνουμε τίποτα πρός αὐτήν τήν κατεύθυνσιν; Γιατί παραμένουμε ἄνευ ἰδέας; Στόχου; Δρόμου; Δέν μᾶς χρειάζονται; Τί περιμένουμε; Τόν Κολοκοτρώνη;

Ἀγαπημένε μου ἐπαναστάτη, σύντροφε, συναγωνιστή. Δὲν τὸ ξέρεις ἀκόμη, ἀλλὰ ἐσὺ εἶσαι σήμερα καὶ ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Νικηταρᾶς καὶ ὁ Καραϊσκάκης. Ἐσύ καὶ μόνον ἐσύ! Μὴν περιμένεις κανέναν ἄλλον! Ἐσὺ μόνον θὰ παλέψῃς γιὰ τὴν ἐλευθερία ὅλων τῶν ἄλλων. Καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι θὰ συντρέξουν διότι εἶναι ἀνάγκη! Δὲν μποροῦν νὰ κάνουν διαφορετικῶς.

Ἐσὺ θὰ ἐξοντώσῃς τοὺς Νενέκους. Ἐσὺ θὰ κάψῃς τὰ προσκυνοχάρτια!

Μὴν πιστέψῃς οὔτε γιὰ μίαν στιγμὴ πὼς θὰ ἐπανακτήσουν τὴν ἐλευθερία ὅλοι. Κάποιοι θὰ σταθοῦν περισσότερο, κάποιοι λιγότερο καὶ κάποιοι διόλου. Ἀλλὰ ἐσύ, μόνον ἐσύ, μὲ τὴν στάσι σου, μὲ τὸν λόγο σου, μὲ τὴν σκέψι σου, μὲ τὴν γραφή σου θὰ ὁδηγήσῃς. Αὐτὸς εἶναι ὁ ῥόλος σου! Γιὰ αὐτὸ εἶσαι ἐκεῖ!

Καὶ ναί, ἐδῶ εἶναι Ὅλοι! Κύττα γύρω σου.

Στὰ μάτια τῶν συναγωνιστῶν σου θὰ ἀνακαλύψῃς τοὺς ἥρωες τοῦ 1940. Τὸν Κατσιμῆτρο, τὸν Ἰατρίδη, τὸν Βραχνό, τὸν Μαυρογιάννη, τὸν Δουρᾶτσο…

Θὰ ἀναγνωρίσῃς τοὺς ἥρωες τοῦ 1821στὰ μάτια τους. Τὸν Γέρο μας, τὸν Νικηταρᾶ, τὸν Καραϊσκάκη, τὴν Μπουμπουλίνα, τὸν Παππᾶ, τὸν Δυσσέα μας.. Ναί, ἐκεῖ εἶναι κι ὁ Δυσσέας μας..

Θὰ ἀναγνωρίσῃς τὸν Μιλτιάδη, τὸν Κυναίγειρο, τὸν Φειδιππίδη, τὸν Θεμιστοκλῆ, τὸν Λεωνίδα, τὸν Παυσανία… Ὅλοι ἐκεῖ εἶναι! Δίπλα σου! Τοὺς εἶδα!

Μὴν πασχίζῃς νὰ κάνῃς τὸν στρατιώτη στρατηγό. Δὲν γίνεται! Χρειάζονται καὶ οἱ στρατιῶτες, χρειάζονται καὶ οἱ στρατηγοί. Οἱ στρατηγοὶ σχεδιάζουν καὶ οἱ στρατιῶτες ἐκτελοῦν!

Θὲς δὲν θὲς, ἀγαπημένε μου ἐπαναστάτη, οἱ στρατιῶτες δὲν μποροῦν νὰ φέρουν ἀποτελέσματα. Ἀντιμετωπίζονται ὡς ὄχλος ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ καὶ καταστέλλονται πανεύκολα. Μόνον οἱ ἐγκέφαλοι φέρνουν ἀποτελέσματα. Θὲς δὲν θές.. Ἔτσι ἦταν πάντα, ἔτσι εἶναι καὶ τώρα!

Σήμερα ὁ πόλεμος εἶναι παράδοξος. Ἀλλὰ ἔχουμε ὅσα χρειαζόμαστε! Ἔχουμε καὶ στρατηγοὺς καὶ ἀξιωματικοὺς καὶ στρατιῶτες! Καὶ ὅπλα ἀνίκητα!Μᾶς «ἔλαχε» αὐτὸ καὶ θὰ τὸ ζήσουμε!

Εἴμαστε τυχερὴ γενεά! Ἀπὸ τὶς πλέον τυχερές!

Εἴμαστε εὐτυχεῖς ἐμεῖς! Διότι, ἂν καὶ βαρὺ τὸ ἔργο μας, θὰ εἶναι αἰώνια τιμημένο!

Μὴν θυμώνῃς ἀγαπημένε μου ἐπαναστάτη… Δὲν βοηθᾶς..

Ἄλλοι θὰ παλέψουν κι ἄλλοι ὄχι… Καὶ ὅλοι, γιὰ νὰ παλέψουν, χρειάζονται ὁπωσδήποτε τὸν στρατηγό τους. Καὶ τὸ ἐγκέφαλο καὶ τὸν ἀξιωματικὸ κάθε βαθμίδος. Ἀκόμη καὶ τὸν φόβο ποὺ θὰ τοὺς κάνῃ νὰ συντρέξουν διὰ τῆς βίας!

Εἶναι ὠραῖο τὸ ταξείδι. Ἀλλὰ δὲν εἶναι γιὰ ὅλους!

Εἶναι μόνον γιὰ αὐτοὺς ποὺ θὰ τολμήσουν! Γιὰ αὐτοὺς ποὺ ξεκίνησαν! Γιὰ αὐτοὺς ποὺ κατάλαβαν τὸ Ὅλον κι ὄχι τμῆμα του! Ὄχι γιὰ αὐτοὺς ποὺ ἀλλοῦ πατοῦσαν ἐχθές, ἀλλοῦ πατοῦν σήμερα κι ἀλλοῦ θὰ πατοῦν αὔριο!

Κάτι τελευταῖο ἀγαπημένε μου ἐπαναστάτη.

Στρατηγὸς ποὺ ἔγινε στρατηγὸς στὴν ὥρα τῆς μάχης δὲν ὑπῆρξε. Πεπαιδεύτηκε γιὰ νὰ γίνῃ στρατηγός. Πλήρωσε τίμημα! Ἔγινε πρῶτα στρατιώτης, μετὰ ἀξιωματικός καὶ τέλος στρατηγός.

Ἔμαθε τὴν τέχνη τοῦ πολέμου σὲ ὅλα της τὰ στάδια καὶ τὶς βαθμίδες.

Τόλμησε καὶ κέρδισε ἢ ἔχασε.

Δὲν σηκώθηκε ἕνα πρωϊνὸ ἀπὸ τὸν καναπέ του καὶ βρέθηκε στὸ πεδίον τῆς μάχης.

Ψήθηκε στὰ στρατόπεδα χρόνους καὶ χρόνους. Ἔπηξε τὸ μυαλό του, ἡ σκέψις του, τὸ πετσί του… Τὸ κέρδισε μὲ τὸ σπαθί του!

Ὁ στρατηγός, καθῶς καὶ ὅλο του τὸ ἐπιτελεῖον εἶναι ἐδῶ. Προγυμνάζονται. Προετοιμάζονται! Σχεδιάζουν. Ξέρουν…

Οἱ ἄλλοι ὅλοι ἢ θὰ ἀκολουθήσουν ἢ θὰ σβήσουν. Δὲν κάνει ἕνας καλὸς στρατηγὸς νὰ ἀφήνῃ τὰ νῶτα του ἀκάλυπτα! Δὲν γίνεται! Κινδυνεύει!

Μὴν περιμένῃς λοιπὸν νὰ ἔλθουν ὅλοι. Θὰ ἔλθουν μόνον ὄσοι ἀντέχουν νὰ πληρώσουν τὰ τιμήματα! Οἱ ὑπόλοιποι εἶναι ἆχθος! Ἕρμα! Καὶ τὸ ἕρμα τὸ ἀπορρίπτεις ἐὰν θέλῃς νὰ σωθῇς κι ἐσὺ καὶ τὸ πλοῖο!





Σημείωσις:

Αὐτὸς ὁ πόλεμος ἔχει ξεκινήσει ἐδῶ καὶ πολλοὺς αἰῶνες! Πάρα πολλούς!

Οἱ περισσότερες μᾶχες ποὺ ἔχουν δοθεῖ ἔως σήμερα χάθηκαν.

Δὲν χάθηκαν ἐπεὶ δὴ δὲν ὑπῆρχαν ἱκανοὶ στρατηγοὶ καὶ στρατιῶτες. Χάθηκαν ἀπὸ δόλο. Μὴν κυττᾶτε μόνον τὰ μερικὰ ἀποτελέσματα. Νὰ βλέπετε τὸ σύνολον.

Σήμερα τὰ δεδομένα εἶναι ἐν τελῶς διαφορετικά. Σήμερα τὸ ἐπιτελικὸν σχέδιον ὑπάρχει. Οἱ ἐγκέφαλοι εἶναι ἐδῶ ἤδη. Εἶναι ἕτοιμοι. Ὁ ἐχθρὸς εἶναι ἀνήμπορος, κι ἂς μὴν τὸ ἀντιλαμβάνονται οἱ πολλοί! Οἱ πολλοὶ εἴπαμε, στρατιῶτες εἶναι. Διαταγὲς ἐκτελοῦν.

Σήμερα προετοιμαζόμαστε γιὰ μίαν πολὺ μεγάλη μάχη! Μίαν μάχη ποὺ ὅμοιά της δὲν ἔχει δόσει ἔως τώρα ἡ ἀνθρωπότης. Μία μάχη τῆς ὁποία ἡ ἔκβασις εἶναι προδιαγεγραμμένη, διότι σύμμαχός μας, ἐκτὸς ἀπὸ ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα, εἶναι κι ὁ ἴδιος ὁ πλανήτης! Σήμερα εἰδικῶς αὐτὴ ἡ μάχη θὰ κερδιθῇ! Εἶναι μονόδρομος, ἀνάγκη, νομοτέλεια!

Δὲν γράφω οὔτε γιὰ νὰ πουλήσω ψεύτικες ἐλπίδες οὔτε γιὰ νὰ ἐνθαρρύνω οὔτε γιὰ νὰ ξεσηκώσω κάποιους. Γράφω αὐτὰ ποὺ γνωρίζω. Κι αὐτὰ ποὺ γνωρίζω εἶναι ξεκάθαρα!

Αὐτὴ ἠ μάχη θὰ εἶναι ἡ ὁριστική. Ἡ τελική! Ἡ ἀποφασιστικὴ νίκη!

Αναρτήθηκε από ELLADA SHMERA .

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Οι επαναστασεις γινονται ἀπὸ τολμηροὺς ἰδεολόγους!"

Eλληνικόν έθνος,εθνική γλώσσα.

Η εθνική γλώσσα

»»» Χριστίνα Κουλούρη «Eλληνικόν έθνος ονομάζονται όλοι οι άνθρωποι, όσοι ομιλούσι την Eλληνικήν γλώσσαν, ως ιδίαν αυτών γλώσσαν» έγραφε το 1853 ο K. Παπαρρηγόπουλος. H επιλογή της γλώσσας ως αποκλειστικού κριτηρίου για τον προσδιορισμό του έθνους -ως «διαγνωστικόν σημείον της ιδιοπροσωπείας», που έγραφε και ο Σπ. Zαμπέλιος- δεν αποτελεί βεβαίως εξαίρεση αλλά μάλλον κοινό τόπο για τους ευρωπαϊκούς εθνικισμούς του 19ου αιώνα. Στον δρόμο του Xέρντερ και του γερμανικού ρομαντικού εθνικισμού, η εθνική κοινότητα ταυτίζεται με τη γλωσσική κοινότητα. Tο γλωσσικό κριτήριο προσδιορισμού του έθνους υπήρξε εξάλλου πρωταρχικό και στην περίπτωση των βαλκανικών εθνικισμών, όπου το θρησκευτικό κριτήριο, λόγω του ομοδόξου, δεν ήταν επαρκές και ισχυρό. Aλλά και σήμερα, στο πλαίσιο της ενωμένης Eυρώπης, οι αναφορές σε «ισχυρές» και «ασθενείς» γλώσσες κατ' αναλογίαν προς «ισχυρά» και «ασθενή» έθνη, καθώς και η υπεράσπιση της εθνικής ιδιαιτερότητας μέσω της γλωσσικής έκφρασης ενισχύουν αυτή τη σύνδεση γλώσσας και έθνους. Στην ελληνική περίπτωση, το γλωσσικό κριτήριο απέκτησε μια ιδιαίτερη -αλλά όχι εξαιρετική- βαρύτητα λόγω της μυθοποίησης και των πολλαπλών συμβολικών χρήσεων της ελληνικής γλώσσας. Σταθερή ως προς την ουσία της υπήρξε η σχέση γλώσσας και έθνους ενώ μεταβάλλονταν τα πολιτικά συμφραζόμενα αυτής της σχέσης ανάλογα με την εποχή και τις κοινωνικές και πολιτικές ομάδες. Tο ότι και η ελληνική γλώσσα έχει ιστορικότητα και δεν αποτελεί είδος σταθερό και αναλλοίωτο ανά τους αιώνες τεκμηριώθηκε με τις δύο πρόσφατες Iστορίες της Eλληνικής Γλώσσας (η πρώτη εκδόθηκε από το EΛIA στην Aθήνα με επιστημονική επιμέλεια του M. Z. Kοπιδάκη το 1999 και η δεύτερη από το Kέντρο Eλληνικής Γλώσσας στη Θεσσαλονίκη με επιστημονική επιμέλεια του A.-Φ. Xριστίδη το 2001), οι οποίες δεν αναπαρήγαγαν στερεότυπα παλαιότερων Iστοριών σχετικά με την «εγγενή συντηρητικότητα» της ελληνικής γλώσσας, δηλαδή την αντίστασή της στην αλλαγή - νοουμένη βεβαίως ως «αλλοίωση». Tο δυσανάλογα μεγάλο βάρος της αρχαιότητας στη νεότερη Eλλάδα, το άγχος για την απόδειξη της αρχαιοελληνικής καταγωγής απέναντι στη «δύσπιστη» Δύση, η προσπάθεια να προσεγγιστεί το κλασικό πρότυπο μέσω της μίμησης ανέδειξαν το πρόβλημα της «εθνικής γλώσσας» σε κεντρικό πολιτισμικό, ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα. Ο 19ος αιώνας επέλεξε, χωρίς σοβαρές διαφωνίες, την καθαρεύουσα ως τη γλώσσα που μπορούσε να αποδείξει τη συνέχεια και την ενότητα του Eλληνισμού και που θα λειτουργούσε, ως γλώσσα της εκπαίδευσης και της διοίκησης, ενοποιητικά στο πλαίσιο του ελληνικού έθνους-κράτους. H συνεχής τάση για εξαρχαϊσμό της γλώσσας, όπως εκφράστηκε από το έργο του Π. Σούτσου Nέα Σχολή του γραφομένου λόγου με υπότιτλο Aνάστασις της αρχαίας ελληνικής γλώσσης εννοουμένης υπό πάντων (1853), σημαίνει και τη σαφή βούληση για «καθαρισμό» της γλώσσας από τις «βάρβαρες» προσμείξεις. H γλωσσική κάθαρση, δηλαδή ο εξοβελισμός των ξενόγλωσσων στοιχείων, και μάλιστα των ιταλικών και των τουρκικών, συνοδεύεται από τον εξελληνισμό των τοπωνυμίων. Συστηματικά και από ειδικές επιτροπές, τα «αλλόγλωσσα ή κακόφωνα» ονόματα αντικαθίστανται από τα αντίστοιχα αρχαία ελληνικά. H προφανής ιδεολογική διάσταση αυτής της επιχείρησης αποδεικνύεται από την απόφαση να αντικατασταθούν εκείνα τα τοπωνύμια που «δεν συνδέονται προς επίσημόν τι γεγονός της ελληνικής ιστορίας». 'Eτσι, τοπωνύμια της νεότερης ιστορίας, όπως Δερβενάκια, Γραβιά, Ψαρά κ.ά., διατηρούνται. Mετά τη σχετική ομοψυχία του 19ου αιώνα, ο 20ός αιώνας θα διχάσει την ελληνική κοινωνία γύρω από το γλωσσικό ζήτημα. Tο κίνημα του δημοτικισμού θα προκρίνει τη δημοτική, ομιλούμενη γλώσσα ως εθνική γλώσσα και θα επιχειρήσει να την επιβάλει ως γλώσσα της εκπαίδευσης και ως μέσο εθνικής ομογενοποίησης. Οι αρχαϊστές θα πολεμήσουν με σφοδρότητα τον «μαλλιαρισμό» θεωρώντας τη δημοτική γλώσσα «χυδαία» και τους υποστηρικτές της «άθεους» και «προδότες του έθνους». H δημοτική ωστόσο θα επικρατήσει στη διάρκεια του Mεσοπολέμου ως γλώσσα της λογοτεχνίας ενώ σταδιακά η καθαρεύουσα θα περιοριστεί στον ρόλο της κρατικής γλώσσας. H μακροβιότητα της καθαρεύουσας ως επίσημης γλώσσας οφείλεται στο γεγονός ότι στο μετεμφυλιακό κράτος η δημοτική ταυτίστηκε με την αριστερή πολιτική ταυτότητα ενώ αντίστοιχα η καθαρεύουσα αξιολογούνταν ως τεκμήριο εθνικής νομιμοφροσύνης και «πατριωτισμού». Eν τούτοις η γρήγορη εξαφάνιση της καθαρεύουσας από τον δημόσιο λόγο μετά την επίσημη καθιέρωση της δημοτικής το 1976 μάς δείχνει ότι τελικά επρόκειτο για πλαστή και εύθραυστη μακροβιότητα. H γλώσσα δεν έχασε τη συμβολική της αξία και μετά τη λύση του γλωσσικού ζητήματος. H συζήτηση για την αναγκαιότητα ή μη της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στη δεκαετία του '80, η κινδυνολογία για τους ξενισμούς και τη «φτώχεια» της ομιλούμενης γλώσσας - ιδιαίτερα στα MME, οι συνέπειες για τη γλωσσική «καθαρότητα» από τον πολλαπλασιασμό των παιδιών των μεταναστών στα σχολεία, οι επιπτώσεις στη δομή και στη μορφή της γλώσσας από τη χρήση του Διαδικτύου και των γραπτών μηνυμάτων στα κινητά τηλέφωνα αποτελούν κάποιες μόνο από τις όψεις του λόγου που διατυπώνεται γύρω από τη γλώσσα. H γλώσσα δεν έπαψε να είναι «εθνική υπόθεση», να μυθοποιείται συχνά και να συνδέεται στενά με τον εθνικό μας αυτοπροσδιορισμό. H Xριστίνα Kουλούρη είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια της Iστορίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. από την εφημερίδα "Το Βήμα" http://abnet.agrino.org/htmls/Z/Z017.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Eλληνικόν έθνος,εθνική γλώσσα. "

Η προτεραιότητα του προφορικού λόγου έναντι του γραπτού.

Η προτεραιότητα του προφορικού λόγου

»»» Σπύρος Μοσχονάς "Προτεραιότητα του προφορικού λόγου"· έτσι επιγράφεται μία από τις "βασικές αρχές" της νεότερης γλωσσολογίας, που διατυπώνεται όπως ακριβώς επιγράφεται:ο προφορικός λόγος έχει προτεραιότητα έναντι του γραπτού. Πρόκειται για καταστατική αρχή. Συνήθως επεξηγείται με τις ακόλουθες εμπειρικές γενικεύσεις, που επέχουν και θέση επιχειρημάτων: α. Φυλογενετική προτεραιότητα. Σε όλες τις γλωσσικές κοινότητες, όσο μπορούμε να ξέρουμε, η γραφή, αν ποτέ αναπτυχθεί, ακολουθεί την ανάπτυξη προφορικής γλώσσας. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν "προφορικές κοινωνίες" που δεν έχουν γραπτό κώδικα. β. Οντογενετική προτεραιότητα. Κανένα παιδί δεν μαθαίνει πρώτα να γράφει και μετά να μιλάει. γ. Γνωστική-μαθησιακή προτεραιότητα. Η ομιλία αναπτύσσεται με φυσικό τρόπο· για να μάθει το παιδί να μιλάει, αρκεί να εκτεθεί σε γλωσσικά ερεθίσματα. Αντίθετα, για να μάθει να γράφει τη γλώσσα του, απαιτείται συστηματική διδασκαλία. δ. Δομική προτεραιότητα. Ολα τα συστήματα γραφής βασίζονται σε μονάδες του προφορικού λόγου· τα αλφαβητικά συστήματα στους φθόγγους, τα συλλαβικά στις συλλαβές, τα ιδεογραφικά στις λέξεις. Με τον όρο "προτεραιότητα του προφορικού λόγου" επισημαίνεται, λοιπόν, κυρίως μια ειδίκευση ως προς το μέσον: η ανθρώπινη γλώσσα έχει πρωτίστως φωνητικό χαρακτήρα, με την έννοια ότι αξιοποιεί τη φωνητική-ακουστική οδό επικοινωνίας, που είναι και η φυσικότερη από εξελικτική και βιολογική άποψη. Αντίθετα, η γραφή είναι σημειωτικό σύστημα εξαρτημένο και δευτερογενές: «ο μόνος λόγος ύπαρξης της γραφής είναι να παραστήσει τη γλώσσα» (Φ. ντε Σωσσύρ). Δεν είναι αδιαμφισβήτητη η αρχή της προτεραιότητας του προφορικού λόγου. «Ουσιωδώς μεταφυσική» τη θεωρεί ο Ζακ Ντερριντά. «Εξωτερικά» χαρακτηρίζει τα επιχειρήματα που τη στηρίζουν ο Ρόυ Χάρρις, επειδή δεν επικαλούνται γενικές σημειολογικές αρχές, αλλά εμπειρικές γενικεύσεις. Αλλωστε, η ίδια η ύπαρξη της γραφής πιστοποιεί ότι η ανθρώπινη γλώσσα δεν χαρακτηρίζεται από απόλυτη ειδίκευση ως προς το μέσον, αλλά μάλλον από σχετική ανεξαρτησία· η γλώσσα μπορεί να "μεταφέρεται" από το ένα μέσον στο άλλο. Από εμπειρική άποψη, η "προτεραιότητα του προφορικού λόγου" φαίνεται να υποτιμά τη σχετική αυτονομία της γραφής. Η γραφή δεν έχει μόνο "αναπαραστατική", "αρχειακή" ή "μνημειακή" λειτουργία· ανταποκρίνεται σε πάμπολλες επικοινωνιακές ανάγκες και αναπτύσσει ιδιαίτερα εκλεπτυσμένη ειδολογία. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας τη σημαντικά αυξημένη λειτουργικότητα της "εγγραμματοσύνης" στις σύγχρονες κοινωνίες και τις νέες μορφές που αποκτά στα νέα μέσα επικοινωνίας, δύσκολα θα υποστηρίζαμε ότι ο προφορικός λόγος έχει και λειτουργική προτεραιότητα έναντι του γραπτού. Η σύγκριση δεν μπορεί να είναι ποσοτική. Πολλοί μιλούν για δύο είδη πολιτισμού, ακόμα και για δύο συλλογικά διαφορετικούς τρόπους σκέψης: τον προφορικό και τον εγγράμματο. Όλως ιδιαίτερη σημασία αποκτά η γραφή στη διαδικασία τυποποίησης κοινής γλώσσας. Η γλωσσική τυποποίηση, φαινόμενο όλων των δυτικών κοινωνιών, περιλαμβάνει τη δημιουργία "γραφολέκτου" (μιας "κοινής γραφομένης" ή "φιλολογικής γλώσσας") και τη θέσπιση ορθογραφικών συμβάσεων. Η "πρότυπη" γλώσσα που προκύπτει από την τυποποίηση καθιερώνεται μέσω της παιδείας. Στην Ελλάδα, για πολλούς και διάφορους λόγους, γνωρίσαμε μια καθυστερημένη τυποποίηση, η διαμάχη για την οποία, γνωστή ως "γλωσσικό ζήτημα", κράτησε πολλά χρόνια. ʼλλοι λαοί καθιέρωσαν δημώδη γλώσσα αιώνες νωρίτερα. Αυτή η καθυστερημένη τυποποίηση χρειάστηκε ν' αντιταχθεί σ' ένα πανίσχυρο πρότυπο, της καθαρεύουσας, το οποίο συνέχισε στην εποχή μας την παράδοση του κλασικισμού και του αττικισμού, μια παράδοση που επιβίωσε με τα γραπτά κατάλοιπα μιας νεκρής γλώσσας. Απ' αυτήν ακριβώς την παράδοση θέλησε να διαφοροποιηθεί η νεότερη γλωσσολογία, προβάλλοντας την προτεραιότητα του προφορικού λόγου. Συνεπώς, η έμφαση στον προφορικό λόγο κάθε άλλο παρά υποτιμά τη σημασία της γραφής στη διαδικασία της τυποποίησης. Στο πλαίσιο της τυποποίησης, η προτεραιότητα του προφορικού λόγου έχει την αξία μιας λελογισμένης ρυθμιστικής αρχής. Μας λέει πού πρέπει να βασιστεί η τυποποίηση: στον προφορικό λόγο, στη δημώδη γλώσσα, και όχι σε αρχαϊστικά κείμενα. Η αρχή επέχει επίσης θέση μεθοδολογικής οδηγίας. Λέει στον γλωσσολόγο πού πρέπει να αναζητήσει τα δεδομένα του, ποιο πρέπει να είναι το γλωσσικό "υλικό" του, τα "παραδείγματά" του. Τέλος, η αρχή έχει ιδεολογικό χαρακτήρα ("επιστημολογικό", θα προτιμούσαν ορισμένοι), όπως προκύπτει από το ανατρεπτικό της περιεχόμενο, τη ρήξη με τη μεγάλη παράδοση του κλασικισμού. Χωρίς λοιπόν να υποτιμά τη σημασία της γραφής, η αρχή της προτεραιότητας του προφορικού λόγου μάς ζητά να αντισταθούμε στην αποκτημένη συνήθεια να ταυτίζουμε τη γλώσσα με τη γραφή. Ας δούμε πότε αποκτάται αυτή η συνήθεια και ποιες προλήψεις την περιβάλλουν. Με τη διαδικασία της τυποποίησης, η κοινή γλώσσα αποκτά λεξικά, γραμματικές και δασκάλους. Στα σχολεία διδάσκεται d'apres le livre et par le livre. Πηγαίνουμε στο σχολείο με γνώση της γλώσσας μας, αποκτάμε όμως εκεί τις μοναδικές μας γνώσεις για τη γλώσσα - και η γλώσσα του σχολείου είναι κυρίως γραπτή γλώσσα. Έτσι, μαθαίνουμε ότι η νέα ελληνική έχει επτά και όχι πέντε φωνήεντα, ότι τα δίψηφα φωνήεντα ει, οι, ου είναι δίφθογγοι, ότι τα συμφωνικά συμπλέγματα ξ και ψ είναι φθόγγοι κ.ο.κ. Εφεξής, θα δυσκολευτούμε ν' ανακαλύψουμε σ' αυτήν τη γνώση για τη γλώσσα τη γνώση της γλώσσας μας. Στο σχολείο λοιπόν γίνεται η πρώτη ταύτιση της γλώσσας με τη γραφή. Την ταύτιση αυτή τη διευκολύνουν ψυχολογικοί και σημειολογικοί παράγοντες. Η "οπτική εικόνα" είναι πιο καθαρή, πιο διαρκής, πιο σταθερή από την "ακουστική εικόνα". Η "ακουστική εικόνα" είναι φευγαλέα. Αν θέλαμε να κυριολεκτήσουμε, θα λέγαμε ότι δεν έχουμε άλλη "εικόνα" της γλώσσας από τη γραφή. Η γραφή, επιπλέον, οδηγεί σ' ένα αντικείμενο, σ' ένα υλικό προϊόν, το τελικό κείμενο. Ο προφορικός λόγος, αντίθετα, είναι μια συνεχής διαδικασία του υποκειμένου, γεμάτη προσπάθειες, δισταγμούς και αναδιατυπώσεις - όλο προσχέδια που δεν καταστρέφονται (Μ.Α.Κ. Ηalliday). Στη σταθεροποίηση όμως του "οπτικού αντικειμένου" της γραφής συμβάλλει κυρίως ένας κοινωνικός παράγοντας, η ορθογραφία. Οι μόνοι απαρέγκλιτοι κανόνες που μαθαίνουμε είναι οι κανόνες της ορθογραφίας. Αρκεί ένα λάθος μας για να ρεζιλευτούμε. Αρκεί μια "ορθογραφική απλοποίηση" για να μας αποσυντονίσει. Μας είναι οικείες οι αντιστάσεις στο να γράψουμε το "τραίνο" με -ε, το "αντικρύζω" με -ι, το "ψέμμα" με ένα -μ. Οι αντιστάσεις αυτές ενισχύονται από πολιτισμικούς παράγοντες. Πολλοί θεωρούν "άλωση της γλώσσας" το μονοτονικό σύστημα, "καταστροφή" το λατινικό. Σαν "κίνδυνος για τη γλώσσα" αναγνωρίζεται οποιαδήποτε "αλλοίωση" της ορθογραφίας. Αν γλώσσα είναι η γραφή, τότε ο προφορικός λόγος δεν είναι γλώσσα. Iδιαίτερα διαδεδομένη είναι λοιπόν η αντίληψη ότι η προφορική γλώσσα είναι άναρχη, ότι δεν υπακούει σε κανόνες· ότι μόνον ο γραπτός λόγος μπορεί να είναι δομημένος· ότι μπορούμε μόνο να γράφουμε αλλά όχι και να μιλάμε "σωστά". Απόδειξη οι δεκάδες οδηγοί "σωστής χρήσης της γλώσσας", δηλαδή της γραφής. Συναφής είναι και η άποψη ότι τα προφορικά ιδιώματα είναι ευμετάβλητα και ασταθή, κι ας αναγνωρίζουμε σε διαλέκτους που δεν γράφτηκαν ποτέ μια συντηρητικότερη μορφή από αυτήν που επικράτησε στην κοινή γραφομένη, κι ας υπάρχουν προφορικές παραδόσεις εντελώς ανεξάρτητες από τη γραφή. Και είναι αλήθεια ότι με τη γραφή και την τυποποίηση προσπαθούν κάποτε τα "άτακτα" προφορικά ιδιώματα ν' αντισταθούν στην κυριαρχία μιας κοινής γλώσσας. Η συντηρητικότητα της γραφής σε σχέση με τη γλωσσική αλλαγή εδραιώνει, τέλος, την πεποίθηση ότι η γλώσσα είναι "μία και ενιαία", κυρίως στη διαχρονική της διάσταση. Εδραιώνει την πεποίθηση ότι η γλώσσα δεν αλλάζει, δεν μεταβάλλεται, ή ότι, όσο κι αν αλλάζει, όσο κι αν μεταβάλλεται, η γραφή θα "μας ενώνει με το παρελθόν", αφού αυτή πρώτη έριξε γέφυρες στο μέλλον. Ο Σπύρος Μοσχονάς είναι λέκτορας Γλωσσολογίας στο Τμήμα ΕΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών Από την εφημερίδα "Τα Νέα" http://abnet.agrino.org/htmls/Z/Z010.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η προτεραιότητα του προφορικού λόγου έναντι του γραπτού."