«Παντού είναι Ταξίμ»

Κωνσταντινούπολη, Τουρκία

Μορφή γενικευμένης λαϊκής εξέγερσης ενάντια στην κυβέρνηση Ερντογάν λαμβάνουν οι βίαιες συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας στην Τουρκία. Εκατοντάδες είναι οι τραυματίες από τη βίαιη επιχείρηση καταστολής της αστυνομίας στην κατάληψη του μητροπολιτικού πάρκου στην πλατεία Ταξίμ. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες κάνουν λόγο για μία νεκρή. Σκληρές οδομαχίες κατά τη διάρκεια της νύχτας. Το κέντρο της Κωνσταντινούπολης «πνίγηκε» στα χημικά και μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Αργά το απόγευμα επεισόδια ξέσπασαν και στην Αγκυρα και σύντομα επεκτάθηκαν στη Σμύρνη και σε άλλες πόλεις. Παρέμβαση ΕΕ, ζητά σεβασμό της ελευθερίας της έκφρασης.



Το κέντρο της Κωνσταντινούπολης μετράπηκε από τα ξημερώματα της Παρασκευής σε πεδίο μάχης με σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, η οποία «έπνιξε» το ιστορικό κέντρο στα δακρυγόνα και, όπως καταγγέλλουν ακτιβιστές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, «χτυπά όποιον βρει μπροστά της».

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Προηγούμενες φωτογραφίες

Επόμενες φωτογραφίες

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8

31 φωτογραφίες

Σύγχυση με τον αριθμό των τραυματιών

Τα διεθνή πρακτορεία μεταδίδουν ότι οι τραυματίες είναι 12. Σύμφωνα ωστόσο με κυβερνητικές πηγές οι τραυματίες είναι περισσότεροι από 60, ενώ οι διαδηλωτές κάνουν λόγο για περισσότερους ακόμη και από 400 τραυματίες. Στα μηνύματα που στέλνουν στο από 200. Σύμφωνα ωστόσο με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, από πηγές των διαδηλωτών, υπάρχουν 4 νεκροί, ενώ δύο από τους διαδηλωτές έχασαν τα μάτια τους από πυροβολισμούς της αστυνομίας με πλαστικές σφαίρες.

Αργά το βράδυ, πληροφορίες που μεταδόθηκαν στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά όχι από επίσημα μέσα που καταγγέλλονται ότι υποβάθμισαν τα γεγονότα, αναφέρουν ότι μία 26χρονη γυναίκα έχασε τη ζωή της όταν παρασύρθηκε από τεθωρακισμένο όχημα της Αστυνομίας.

Επιπλέον, περισσότερα από 100 άτομα παρουσίασαν αναπνευστικά προβλήματα εξαιτίας της βροχής δακρυγόνων.

Τουλάχιστον επτά άνθρωποι φέρουν σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ανάμεσά τους μία Τουρκάλα διαδηλώτρια λιβανικής καταγωγής, η οποία νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση αφού χτυπήθηκε από ένα κάνιστρο δακρυγόνου κατά τη διάρκεια των επεισοδίων.

Η 34χρονη γυναίκα (για την οποία υπήρξαν αρχικώς πληροφορίες ότι επρόκειτο για Αιγύπτια τουρίστρια) υποβλήθηκε σε επέμβαση αφού διαπιστώθηκε ότι είχε εγκεφαλική αιμορραγία, δήλωσε στο Reuters ο Χουσεΐν Ντεμιρντουζέν, μέλος του ιατρικού συλλόγου της Κωνσταντινούπολης.

Ανάμεσα στους τραυματίες είναι και ο βουλευτής του φιλοκουρδικού Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP) Σιρίν Σουρεγιά Οντέρ, ο οποίος τραυματίστηκε όταν ένα κάνιστρο δακρυγόνου τον χτύπησε στον ώμο. Αιμόφυρτος οδηγήθηκε στο νοσοκομείο και ο δημοσιογράφος Αχμέτ Σικ, με τραύμα στο κεφάλι.

Ένα από τα αξιοσημείωτα τωνδιαδηλώσεων είναι ότι οι οργανωμένοι οπαδοί των τριών μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων -της Φενέρμπαχτσε, της Μπεσίκτας και της Γαλατάσαραΐ κατέβηκαν σε κοινό μέτωπο στους δρόμους της Πόλης στο πλευρό των διαδηλωτών. Το ίδιο συνέβη και στη Σμύρνη όπου ενώθηκαν για τον κοινό σκοπό οι οπαδοί των ομάδων Καρσίγιακά και Αλσαντζάκ.

Επεισόδια και στην Άγκυρα

Τα επεισόδια εξαπλώθηκαν το απόγευμα και στην τουρκική πρωτεύουσα με τις δυνάμεις ασφαλείας να κάνουν ξανά χρήση δακρυγόνων κατά διαδηλωτών που είχαν συγκεντρωθεί έξω από τα γραφεία του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP).

Οι διαδηλωτές, κυρίως νεαρής ηλικίας υποστηρικτές του αντιπολιτευόμενου κεμαλικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, είχαν προγραμματίσει διαμαρτυρία κατά των περιορισμών που επιβάλει η κυβέρνηση Ερντογάν στην κατανάλωση αλκοόλ, ωστόσο κυριάρχησαν τα συνθήματα «Αντίσταση παντού» και «Παντού είναι Ταξίμ», σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους διαδηλωτές της Κωνσταντινούπολης.

Πληροφορίες αναφέρουν ακόμη ότι ακούστηκαν πυροβολισμοί στη συγκέντρωση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ασαφές από ποιον.

Τις πρώτες πρωινές ώρες μεγάλος όγκος διαδηλωτών κατευθύνθηκε προς το κτίριο της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης.

Παρέμβαση και από ΕΕ

Για τα επεισόδια στην Κωνσταντινούπολη αντέδρασε αργά το απόγευμα της Παρασκευής η Ευρωπαϊκή Ένωση, διά του επιτρόπου αρμόδιου για τη Διεύρυνση, Στέφαν Φούλε. Ο εκπρόσωπός του Πέτερ Στάνο υπενθύμισε ότι η Τουρκία είναι υποψήφια προς ένταξη χώρα και ζήτησε «να εδραιωθεί στην Τουρκία η ελευθερία σκέψης και έκφρασης, όπως και η ελευθερία του συνέρχεσθαι».

Ο ίδιος προανήγγειλε ότι ο επίτροπος Φούλε θα επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη στις 6 και 7 Ιουνίου, και θα συναντηθεί μεταξύ άλλων και με τον τούρκο υπουργό Δικαιοσύνης Σαντουλάχ Εργκίν.

Συγκινητική ανταπόκριση από τα ελληνικά social media
Οι Τούρκοι ακτιβιστές χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για να οργανωθούν. Παράλληλα, ζητούν βοήθεια από όλους τους ακτιβιστές των ξένων χωρών, να σταθούν στο πλευρό τους σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.

Τα γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη και τις άλλες πόλεις παρακολουθούν από κοντά και οι έλληνες χρήστες των κοινωνικών δικτύων, οι οποίοι εκφράζουν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους στους διαδηλωτές της Τουρκίας

Καταστολή, συγκρούσεις, τραυματίες

Η τουρκική αστυνομία πραγματοποίησε τα ξημερώματα της Παρασκευής για δεύτερη συνεχή ημέρα επέμβαση στην κατάληψη «Occupy Gezi Park». Χιλιάδες διαδηλωτές έχουν κατασκηνώσει από τις 26 Μαΐου στο μητροπολιτικό πάρκου αντιδρώντας στα σχέδια αναμόρφωσης της περιοχής που περιλαμβάνουν την ανέγερση εμπορικού κέντρου.

Mετά την επέμβαση ξέσπασαν σφοδρές συγκρούσεις, ενώ μία σκαλωσιά κατέρρευσε αποτέλεσμα να τραυματιστούν δέκα διαδηλωτές. Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν σκηνές πανικού από το κέντρο της Κωνσταντινούπολης. Τα επεισόδια επεκτάθηκαν και έως το μεσημέρι είχαν ακολουθήσει άλλες δύο αστυνομικές επεμβάσεις.

Οι αστυνομικές δυνάμεις ήλθαν αντιμέτωπες ακόμη και με φρουρά του τουρκικού στρατού, η οποία είναι υπεύθυνη για την ασφάλεια στρατιωτικού νοσοκομείου στην περιοχή. Η αστυνομία επιχείρησε να εισέλθει με όχημα στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου, οι στρατιώτες δεν έδωσαν άδεια και ακολούθησε λεκτική αντιπαράθεση με τους αστυνομικούς να απειλούν τους στρατιώτες με χρήση χημικών, σύμφωνα με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης.

Λίγο αργότερα το στρατιωτικό νοσοκομείο μοίρασε σε διαδηλωτές ιατρικές μάσκες για να προστατευθούν από τη βροχή των χημικών.

Όλο και περισσότεροι διαδηλωτές κατέφθασαν σταδιακά στην περιοχή με την κατάληψη του πάρκου Γκεζί να εξελίσσεται σε διαδήλωση κατά της ισλαμικών καταβολών της κυβέρνησης του Ταγίπ Ερντογάν.

Η Κωνσταντινούπολη είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης και την Πρωτομαγιά με συμπλοκές μεταξύ δυνάμεων ασφαλείας και δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών. Διαδηλώσεις έχουν λάβει, επίσης, χώρα κατά της κυβερνητικής στάσης στο ζήτημα της Συρίας, καθώς και των δρακόντειων μέτρων περιορισμού της κατανάλωσης αλκοόλ και των φιλιών δημοσίως που ξεσηκώνουν «πυρά» κατά της κυβέρνησης Ερντογάν για την εφαρμογή ισλαμικής ατζέντας.

Στο πλευρά των διαδηλωτών του πάρκου Γκεζί βρέθηκαν μέλη και βουλευτές της τουρκικής αντιπολίτευσης και δεκάδων οργανώσεων.

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα καταγγέλλει τη βίαιη καταστολή, με τον βουλευτή Ιλχάν Τζιχανέρ να δηλώνει ότι «με τη σημερινή του επίδοση, ο Ερντογάν δικαιούται τον τίτλο ‘χημικός Ταγίπ’» -αναφερόμενος στον στενό συνεργάτη του Σαντάμ Χουσεΐν, Αλί Χασάν Αλ Ματζίντ, που ήταν γνωστός ως «χημικός Αλί».

Σάλο προκάλεσε, ταυτόχρονα, σχόλιο του βουλευτή του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) Σιρίν Ουνάλ στο twitter ότι «προφανώς κάποιοι χρειάζονται αέριο». Και ήλθε να συμπληρώσει, σύμφωνα με την εφημερίδα Hurriyet, πως «εάν μένετε εκεί [στην πλατεία Ταξίμ] ελπίζω να έχετε μια καλή ημέρα, πρέπει να υπάρχει υπακοή στο σύστημα». Ακολούθησαν σφοδρές αντιδράσεις των χρηστών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Μήνυση εναντίον του Ταγίπ Ερντογάν, για τις δηλώσεις και οδηγίες του σχετικά με το πάρκο κατέθεσε στο δικαστικό μέγαρο της Κωνσταντινούπολης ο βουλευτής του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος Ουμούτ Οράν. Ο Τούρκος πρωθυπουργός είχε διαμηνύει την Πέμπτη ότι είναι ειλημμένη απόφαση η κατεδάφιση του πάρκου.

Newsroom ΔΟΛ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Παντού είναι Ταξίμ»"

Επιστρέφουν τα αρχαια από τη Γερμανία

Φέρνουν πίσω τα κλεμμένα .Επιστρέφουν από τη Γερμανία 8.400 όστρακα νεολιθικών αγγείων από τη Θεσσαλία---


Το ευχάριστο νέο δεν είναι ότι επιστρέφονται 8.400 όστρακα αγγείων από νεολιθικό οικισμό, που ανέσκαψε παράνομα επί Κατοχής Γερμανός αρχαιολόγος, από την περιοχή του Βελεστίνου Θεσσαλίας (το έχουμε γράψει ήδη), αλλά ότι «το ζήτημα της επιστροφής των ελληνικών πολιτιστικών αγαθών, που εξήχθησαν παρανόμως από τη χώρα μας, εντάσσεται στο ευρύτερο θέμα των αξιώσεων της Ελλάδας κατά της Γερμανίας για τις παραβιάσεις του δικαίου του πολέμου στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», όπως διαμηνύεται από το υπουργείο Εξωτερικών.Δηλαδή, μπαίνει και η πολιτιστική κληρονομιά, που υπήρξε μεγάλο «θύμα» του πολέμου, στο κάδρο των διεκδικήσεων. Τα συγκεκριμένα αρχαία αποτελούν ελάχιστο τμήμα αυτών που έχουν κλαπεί από τους Γερμανούς την περίοδο 1941-44.

Η αλήθεια είναι ότι το νεολιθικό σύνολο, που επαναπατρίζεται, γυρνάει με πρωτοβουλία του γερμανικού μουσείου Pfahlbaumeseum. Από το 2010 έχουν ενημερώσει το ΥΠΠΟ οτι έχουν στις αποθήκες τους αυτά τα αρχαία και προτίθενται να τα επιστρέψουν.

Ακολούθησε αλληλογραφία και διαπραγματεύσεις. Μένει να διευκρινιστούν οι λεπτομέρειες για τη διαδικασία παράδοσης και παραλαβής των αρχαιοτήτων στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον αν. υπουργό Πολιτισμού Κ. Τζαβάρα, ο οποίος ενημέρωσε εγγράφως τη Βουλή γι’ αυτή την υπόθεση με αφορμή ερώτηση που κατατέθηκε από τον ανεξάρτητο βουλευτή Γιώργο Κασαπίδη και το βουλευτή της Ν.Δ. Λάζαρο Τζαβδαρίδη.

Τώρα, τι ακριβώς είναι τα αρχαία που θα επαναπατρισθούν; Σύμφωνα με μια μελέτη των αρχαιολόγων Αγγέλικας Ντούζουγλη και Eva Alram-Stern, τα ευρήματα προέρχονται από τη θέση Μαγούλα Βισβίκη, βόρεια του Βελεστίνου, κοντά στη λίμνη Κάρλα. Η αρχαιολογική θέση είναι γνωστή από το 1908. Πρωτοαναφέρθηκε από τον μεγάλο Ελληνα αρχαιολόγο Χρήστο Τσούντα στο βιβλίο του «Αι προϊστορικαί ακροπόλεις Διμηνίου και Σέσκλου, Αθήναι 1908». Την ανασκαφική έρευνα επί Κατοχής διενήργησε ο Γερμανός αρχαιολόγος Hans Reinterth. Αποκάλυψε υπολείμματα κτηρίου της νεότερης νεολιθικής εποχής (5300-4500 π. Χ.).

Μετά το τέλος του πολέμου και τις δίκες της Νυρεμβέργης που ακολούθησαν, για την επιστροφή των πολιτιστικών αγαθών που διαρπάχτηκαν στη διάρκεια της Κατοχής, ένα μέρος των ευρημάτων της ανασκαφής επιστράφηκε από το Βερολίνο στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Ουδείς γνώριζε όμως ποιο ήταν το σύνολο. Το 1990, μετά την επανένωση της Γερμανίας, αποκαλύφθηκε ότι υπήρχαν και άλλα τα οποία φυλάσσονταν στην Ακαδημία του Ανατολικού Βερολίνου, τα οποία μεταφέρθηκαν στο Ινστιτούτο Προϊστορίας και Πρωτοϊστορίας του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου (Frei Universitat). Το ανασκαφικό υλικό μελετήθηκε και δημοσιεύθηκε το 2001 από το διευθυντή του Ινστιτούτου Bernhard Hansel και το 2006 μεταφέρθηκε στο Pfahl-baumuseum Unteruhldingen, απ’ όπου θα γυρίσει πίσω.

Ας ελπίσουμε πως τα όστρακα των αγγείων θα συνοδεύονται και από το αρχείο του ανασκαφέα τους (Reinerth), έτσι ώστε όλα μαζί να παραδοθούν στο Μουσείο Βόλου, όπου είναι ο φυσικός προορισμός τους. πηγη

http://national-pride.org/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Επιστρέφουν τα αρχαια από τη Γερμανία"

Η λεβεντογέννα Κρήτη

 Η Κρήτη, ἡ μεγαλόνησος, ἡ λεβεντογέννα Κρήτη, πάντοτε ἔδινε «τὸ παρὼν» στοὺς ἐθνικοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν σκλαβωμένων τμημάτων τῆς μάνας Ἑλλάδος. --Κρῆτες ἐπάνδρωσαν τὰ ἀπελευθερωτικὰ σώματα τῆς Μακεδονίας μας, τῆς Ἠπείρου, τῆς Βορείου Ἠπείρου, τῆς Κύπρου, παντοῦ. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἡ ἴδια ἡ Κρήτη ἀπειλήθηκε τὸ 1941 ἀπὸ τὸν πιὸ πάνοπλο ἐπιδρομέα, τὸν Γερμανό, σήκωσε αὐθόρμητα τὴν κορμοστασιά της καὶ ἀναμετρήθηκε μαζί του. Διότι:


«Κρήτη...γεννήτρα παλικαριῶν

Κρήτη μου πρωτοπόρα

ὅποτε καὶ ὅπου χρειασθεῖ

τηνὲ τιμᾶς τὴ χώρα».

Καὶ τὴν ἐτίμησε ὅλος, σύσσωμος ὁ λαός τῆς Κρήτης, ἄνδρες καὶ γυναῖκες. Νὰ πὼς περιγράφει Γερμανὸς ἀξιωματικὸς τῶν ἀλεξιπτωτιστῶν ἕνα περιστατικὸ στὴν περιοχὴ Γαλατᾶ Χανίων, ὅπου πραγματοποιήθηκε καὶ ἡ κυρία προσπάθεια τῶν Γερμανῶν: «Στὸ λιγοστὸ φῶς τῆς ἡμέρας θυμᾶμαι ποὺ πετάχθηκε σὰν ἀγρίμι μέσα ἀπὸ τοὺς ἀγκαθωτοὺς θάμνους, σὰν ἀστραπή, μιὰ λεβεντόκορμη σιλουέτα, στὰ μαύρα ντυμένη, μὲ ψηλὲς μπότες καὶ σαρίκι στὸ κεφάλι, ποὺ δίχως καθυστέρηση φύτεψε μὲ τὸ γερμανικὸ αὐτόματο, ποὺ κρατοῦσε, πέντε σφαῖρες στὸ στομάχι δύο ἀλεξιπτωτιστῶν. Πρὶν προλάβουμε νὰ ἀντιδράσουμε, ἔπεσε κάτω, γλιστρώντας σὰν φίδι μέσα στοὺς θάμνους μὲ δαιμονισμένη ταχύτητα. Ἀντιδρῶντας γρήγορα, τὸν κυκλώσαμε καὶ προσπαθήσαμε νὰ τὸν ἐξουδετερώσουμε. Ὅταν ἔφθασα κοντά του δὲν εἶχε ἀκόμα πεθάνει. Τὰ μάτια του ἀνοικτά, κατάμαυρα, λὲς καὶ φοβέριζε τὸν ἐρχομὸ τοῦ θανάτου, ὅμως ὅλο σχεδὸν τὸ κορμί του ἦταν χτυπημένο ἀπὸ τὰ θραύσματα τῆς χειροβομβίδας. Τὸν σήκωσα καὶ ἀκούμπησα τὴν πλάτη του στὸν κορμὸ μιᾶς χοντρῆς ἐλιᾶς. Εἰλικρινὰ μὲ εἶχε συναρπάσει ἡ τακτικὴ ποὺ μαχόταν. Θὰ ἦταν περίπου 18 χρονῶν. Πρὶν ξεψυχήσει, κοίταξε βαθιὰ μέσα στὰ μάτια τὸ στοχασμό μου καὶ χαμογέλασε. Ξαφνιάστηκα. Δὲν ξέρω ἄν χαμογελοῦσε σὲ μένα ἤ στὸν θάνατο, ποὺ φτερούγιζε γιὰ νὰ τὸν πάρει. Σήκωσε μὲ κόπο τὸ δεξί του χέρι, πῆρε ἀπὸ τὸ λαιμό του ἕνα σταυρό ποὺ κρεμόταν, τὸν φίλησε κι ἔγειρε τὸ κεφάλι πλάγια, ξεψυχώντας μὲ καρφωμένο στὰ χείλη του τὸ χαμόγελο. Ὅμως, ἡ ἔκπληξή μου ἔμελλε νὰ κορυφωθεῖ, ὅταν τραβῶντας τὸ σαρίκι του γιὰ νὰ τὸν ξαπλώσω χάμω, ξεχύθηκαν ἀπ’ τὸ κεφάλι του μισὸ μέτρο κατάμαυρα μαλλιά. Τότε μόνο κατάλαβα πὼς ἦταν γυναῖκα. Βουβάθηκα. Ἦταν κάτι ποὺ δὲν τὸ περίμενα. Ἔνοιωσα στὸ λαιμό μου ἕναν κόμπο νὰ μὲ πνίγει. Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ συνειδητοποίησα ὅτι ἡ μοίρα τῶν ἀλεξιπτωτιστῶν θὰ ‘ ταν πολὺ δύσκολη στὴν Κρήτη. Ἔφυγα, ἀφήνοντας τὴ σκέψη μου κάτω ἀπὸ τὴ γέρικη ἐλιά, κοντὰ στὴ νεκρὴ κοπέλα».

Αὐτὸ σήμαινε, ἀγαπητοί μου, Μάχη τῆς Κρήτης. Ἕνα περιστατικὸ ποὺ τὸ ἀφηγεῖται Γερμανὸς ἀξιωματικός τῶν ἀλεξιπτωτιστῶν.

Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι πολλοί συνέβαλαν καί κουράστηκαν γιά τήν πραγματοποίηση τῆς Ἐκδηλώσεως αὐτῆς. Θερμές εὐχαριστίες ὀφείλονται : Στὸν Δῆμο Πωγωνίου πού μᾶς παρεχώρησε εὐγενῶς τήν αἴθουσα. Νὰ ποῦμε, γιὰ ὅσους δὲν τὸ γνωρίζουν, ὅτι τὸ κτίριο ἔχει ἱστορία, ἀφοῦ ἀπὸ τὸ 1875 στεγάζονταν τὰ Ἐκπαιδευτήρια τῆς περιοχῆς. Οἱ τότε ἀρχιτέκτονες σὲ καιροὺς σκλαβιᾶς ἔδωσαν στὴν κάτοψή τοῦ κτιρίου τὸ γράμμα Ε, ποὺ δηλώνει τὸ ἀρχικὸ Γράμμα τῆς λέξεως Ἐλευθερία, Ἑλλάδα, Ἐκκλησία. Μάλιστα σὲ μιὰ προμετωπίδα του γράφει τὸ παλαιοδιαθηκικό: «Ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Παροιμ. 1,7 καὶ Ψαλμ.110,10).

http://anastasiosk.blogspot.gr/2012/05/20-31-1941.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η λεβεντογέννα Κρήτη"

Οι Μουσουλμάνοι που δεν είναι ευτυχισμένοι…ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΖΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ

Οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι δεν είναι ευτυχισμένοι…


Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Γάζα--

Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Αίγυπτο--

Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Λιβύη--

Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Μαρόκο--

Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Ιράν--

Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Ιράκ--

Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Υεμένη--

Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Αφγανιστάν--

Δεν είναι ευτυχισμένοι στο Πακιστάν--

Δεν είναι ευτυχισμένοι στην Συρία--

Δεν είναι ευτυχισμένοι στον Λίβανο--

Που είναι λοιπόν ευτυχισμένοι;--

Είναι ευτυχισμένοι στην Αυστραλία

Είναι ευτυχισμένοι στην Αγγλία

Είναι ευτυχισμένοι στον Καναδά

Είναι ευτυχισμένοι στις ΗΠΑ

Είναι ευτυχισμένοι στην Γαλλία

Είναι ευτυχισμένοι στην Γερμανία

Είναι ευτυχισμένοι στην Σουηδία

Είναι ευτυχισμένοι στην Νορβηγία

Είναι ευτυχισμένοι στην Δανία

Είναι ευτυχισμένοι σε κάθε χώρα που δεν είναι μουσουλμανική

και ποιόν κατηγορούν;

Όχι το Ισλάμ !

Όχι τους ηγέτες τους !

Όχι τους εαυτούς τους !

ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΖΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ

ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΞΟΥΝ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΗΤΑΝ ΔΥΣΤΥΧΕΙ


Αριστοφιλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Μουσουλμάνοι που δεν είναι ευτυχισμένοι…ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΖΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ"

Διάλεξη του Ν. Λυγερού - ΑΟΖ, Στρατηγική και Φιλοσοφία

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού - ΑΟΖ, Στρατηγική και Φιλοσοφία "

Οταν οι βουλευτές της Ελλάδας ηταν Έλληνες

Με αφορμή ένα μνημόσυνο. Πριν 100 χρόνια, στον 1ο Βαλκανικό πόλεμο πραγματοποιήθηκε η πρώτη διατεταγμένη αποστολή στην διάρκεια της οποίας, έχασαν τη ζωή τους Έλληνες αεροπόροι: ο χειριστής Ανθυπολοχαγός (ΜΧ)Εμμανουήλ Αργυρόπουλος και ο παρατηρητής οπλαρχηγός και πρώην βουλευτής Κωνσταντίνος Μάνος. Σε μιαν Ελλάδα που οι βουλευτές άφηναν την βουλευτική έδρα και την ήσυχη κι άνετη ζωή για να πολεμήσουν και οι επιστήμονες εγκατέλειπαν την καρριέρα τους στο εξωτερικό για να έρθουν στην Ελλάδα που έφτανε μέχρι τη Μελούνα, επίσης για να πολεμήσουν στους Βαλκανικούς πολέμους, όπως ήρθαν ακόμα και Έλληνες από την Κύπρο την Ιωνία ακόμα και μετανάστες στην Αμερική για να πολεμήσουν κι αυτοί.

Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Υποσμηναγού (Δ) Βογιατζή Δ. από τον ιστότοπο της ΠΑ για το αεροπλάνο Bleriot XI μας δίνει μιαν εικόνα για την πρώιμη αεροπορία που έδρασε κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, δημοσιέυτηκε από το περιοδικό Αεροπορική Επιθεώρηση του ΓΕΑ:

Όλες οι βαλκανικές χώρες (Βουλγαρία, Ελλάδα, Σερβία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Ρουμανία) εκτός από το Μαυροβούνιο, κατέβαλλαν προσπάθειες να δημιουργήσουν εμβρυώδεις αεροπορικές υπηρεσίες, και όλες χρησιμοποίησαν ταυτόχρονα στρατιωτικά αεροπλάνα στους βαλκανικούς πόλεμους (1912-13). Το ότι οι βαλκανικές χώρες χρησιμοποίησαν συστηματικά την πολεμική αεροπορία δυο χρόνια πριν από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, αποκρύπτεται από την διεθνή βιβλιογραφία εξίσου συστηματικά για λόγους εθνικού γοήτρου. Ποιος θα ήθελε από τους «Δυτικούς» να παραδεχθεί ότι οι ‘υπανάπτυκτοι Βαλκάνιοι υιοθέτησαν πρώτοι τακτική και φιλοσοφία αεροπορικού πολέμου, την οποία αυτοί ανακάλυψαν κατά την διάρκεια του Α΄ΠΠ; Αντίθετα από ότι γενικά πιστεύεται, λόγω των συχνών πολέμων που δυστυχώς για ιστορικούς λόγους είναι ενδημικοί στην περιοχή μας, όλες οι βαλκανικές χώρες προσπαθούν (όταν έχουν την οικονομική δυνατότητα) να εξοπλίζουν τις ένοπλες δυνάμεις τους με την τελευταία λέξη της διαθέσιμης στρατιωτικής τεχνολογίας.

Από τις βαλκανικές χώρες όλες αγόρασαν Βleriot εκτός από την Ελλάδα. Οι Έλληνες είχαν προτιμήσει τα Φαρμάν επειδή ήταν διπλάνα και πιο εύκολα στο χειρισμό, και όχι το Βleriot το οποίο ως μοντέλο του 1909 ήταν απαρχαιωμένο. Το 1911 υπογράφηκε σύμβαση με τον οίκο Φαρμάν ύψους 123.000 φράγκων από τον πρεσβευτή της Ελλάδας στο Παρίσι A. Ρωμάνο, για την προμήθεια διπλάνων τύπου Ανρύ Φαρμάν. Τα δύο πρώτα παραδόθηκαν το πρώτο δεκαήμερο του Μαίου 1912 και τα άλλα δύο λίγο αργότερα. Ήταν μονοθέσια, με το χειριστή να κάθεται μπροστά από την πτέρυγα σε ψάθινο κάθισμα, εκτεθειμένο στα στοιχεία της φύσης, χωρίς καμπίνα. Με ένα κινητήρα Gnome 50 ίππων ανέβαιναν σε υψόμετρο 1200 μέτρων και είχαν ταχύτητα 90 χλμ/ώρα. Οι διαστάσεις τους ήταν μήκος 8,86 μέτρα και εκπέτασμα πτερύγων 13μ. Οι επιδόσεις τους θεωρούνταν ικανοποιητικές αν συγκριθούν με τα αεροσκάφη της ίδιας γενιάς με αυτής των αδερφών Ράιτ (1904). Ωστόσο κατά την παράδοση τους στην Ελλάδα υπήρχαν στην αγορά τύποι με ισχυρότερο κινητήρα. Η ισχύς του κινητήρα έπαιζε μεγάλο ρόλο στα προπολεμικά (πρίν τον Α΄ΠΠ.) αεροσκάφη, καθώς θεωρούνταν όλα χαμηλής ιπποδύναμης.



Αν το Βleriot ΙΧ με τον κινητήρα των 25 ίππων μπορεί να χαρακτηρισθεί αεροπλάνο ‘πρώτης γενιάς’, τότε τα πρώτα τέσσερα Φαρμάν των Ελλήνων (των πενήντα ίππων) ανήκαν στη «δεύτερη γενιά» και ήταν και αυτά απαρχαιωμένα, το 1912, όταν παραλήφθηκαν. Αυτό επιβεβαιώνεται από το ότι τα επόμενα 4 ελληνικά Φαρμάν που παραλήφθηκαν το ίδιο έτος είχαν ακόμη ισχυρότερους κινητήρες 70 ίππων και υποτυπώδη καμπίνα για το χειριστή-παρατηρητή, άρα εντάσσονταν στην «τρίτη γενιά». Σε κυριότερο χρήστη των Bleriot στη Βαλκανική, αναδείχτηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Παρέλαβε 5 βελτιωμένα διθέσια Βleriot ΙΧ-2 εξοπλισμένα εκ των υστέρων με ισχυρότερους κινητήρες Gnome 70 ίππων, καθώς και ισάριθμα μονοθέσια Βleriot Penguin εκπαιδευτικά-δέσμια, από αυτά που δεν μπορούσαν να πετάξουν.

Η τύχη των Οθωμανικών αεροπλάνων στις επιχειρήσεις των βαλκανικών ήταν μάλλον άδοξη, καθώς χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο επ’ ωφελεία των εχθρικών δυνάμεων παρά των φίλιων. Δεχόμενοι ταυτόχρονα επίθεση σε πολλαπλά μέτωπα από τους στρατούς των Βουλγάρων, Ελλήνων, Σέρβων, Μαυροβούνιων, καθώς και από δυνάμεις εξεγερθέντων και αυτομολήσαντων Αλβανών, οι οθωμανικές δυνάμεις υπέστησαν πανωλεθρία, με εξαίρεση το μέτωπο της Θράκης. Υπό την επήρεια του αιφνιδιασμού τα ολιγάριθμα οθωμανικά αεροπορικά αποσπάσματα δεν πρόλαβαν να αναπτυχθούν στο πεδίο και αιχμαλωτίστηκαν ως επί το πλείστον από τους συμμαχικούς στρατούς. Ανά δύο αεροπλάνα κατέλαβαν αντίστοιχα οι στρατοί των Ελλήνων, Σέρβων και Βουλγάρων, οι οποίοι μετέπειτα τα χρησιμοποίησαν ενάντια στους αρχικούς τους κατόχους. Οι Σέρβοι κατέλαβαν αεροπλάνα συσκευασμένα σε κιβώτια κατά τη σιδηροδρομική μεταφορά, οι Βούλγαροι κατέλαβαν δυο αποκλεισμένα στις Σαράντα Εκκλησίες μετά την κατάληψη της πόλης, οι Έλληνες άλλα δύο που βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη μετά την απελευθέρωση της πόλης. Το ένα από αυτά στάλθηκε ατμοπλοϊκώς ως ενίσχυση στο μέτωπο της Ηπείρου, και το δεύτερο παραδόθηκε στον Έφεδρο Ανθυπολοχαγό του Μηχανικού Εμμανουήλ Αργυρόπουλο.

Ο Αργυρόπουλος ήταν γιος του Γεωργίου Αργυρόπουλου, πρεσβευτή της Ελλάδος στην Αγία Πετρούπολη. Είχε σπουδάσει ηλεκτρολόγος μηχανικός στη Γερμανία και είχε αποκτήσει πτυχίο ιδιώτη χειριστή αεροπλάνου στη Γαλλία. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, τον Ιανουάριο του 1912, είχε φέρει μαζί του συσκευασμένο, ένα ιδιόκτητο αεροπλάνο Nieuport ΙVG με κινητήρα 50 ίππων. Στις 8 Φεβρουαρίου 1912, με αυτό το αεροπλάνο ανυψώνεται στους αιθέρες για πεντάλεπτη πτήση ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, με χειριστή τον Αργυρόπουλο. Ο Βενιζέλος προηγήθηκε σε παρόμοιες πτήσεις του Πρώτου Λόρδου του Βρετανικού Ναυαρχείου Churchill κατά ένα χρόνο, αν και έπεται των αντιστοιχών πτήσεων εθισμού, του Ιταλού πρωθυπουργού Giolliti.Ο λόγος που εκφώνησε μετά την πτήση αποτελεί μια από τις πιο πρώιμες δηλώσεις περί Αεροπορικής Ισχύος από Αρχηγό Κράτους και αποκαλύπτει τι αναμενόταν από τη χρήση των αεροπλάνων:

«To αεροπλάνο ενδείκνυται ως όπλο των αδυνάτων. Η ριψοκίνδυνος μάλιστα και τολμηρά φύσις του Έλληνος θα καταστήσει τούτο λαμπρόν εν πολέμω όπλον μέλλον να προσφέρει μεγάλας υπηρεσίας.»

Θεωρείται βέβαιο ότι κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους ο Αργυρόπουλος εξέφρασε την επιθυμία του να καταταγεί στη Στρατιωτική Αεροπορία η οποία μόλις τότε οργανώνονταν στην Ελλάδα με τη βοήθεια της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής υπό τον Στρατηγό Eydoux. To ότι ο Πρωθυπουργός δεν τον ξέχασε, αποδεικνύεται με την έκδοση του «φωτογραφικού» νόμου Δρις’ της 21 Οκτωβρίου 1912, ο οποίος επιτρέπει την κατάταξη στην «αερόπλοια» πτυχιούχων μηχανικών των «εν Γαλλία Σχολών Πολυτεχνικής, Κεντρικής, Γεφυροποιών, ανωτέρας Ηλεκτρολογικής η άλλων εξομοιούμενων σχολών της ημεδαπής ή έτερων Κρατών, ως και δίπλωμα αεροπόρου με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού του Μηχανικού». Σημειώνεται εδώ ότι ο ίδιος ο Louis Βleriot ήταν απόφοιτος της Ecole Centrale του Παρισιού, που αναφέρεται στο νόμο, ως «Κεντρική» Σχολή. Ήταν σχολή αντίστοιχη με το παριζιάνικο Πολυτεχνείο, με πιο πρακτικό όμως προσανατολισμό).

Ο νόμος εκδόθηκε από την Κοζάνη, μια από τις προσωρινές περιφερόμενες έδρες της Κυβέρνησης που ακολουθούσε κατά πόδας την εξέλιξη του βαλκανικού πολέμου που είχε ξεσπάσει από τις 5 Οκτωβρίου. Σύμφωνα όμως με το βιβλίο «Οι Πρωτοπόροι» του Αλέξανδρου Αυδή, ο Αργυρόπουλος είχε τεθεί εθελοντικά με το Nieuport του, στη διάθεση του Υπουργείου Στρατιωτικών από την έναρξη του πολέμου. Άρα ο παραπάνω νόμος νομιμοποιούσε εκ των υστέρων μια υφιστάμενη κατάσταση. Σύμφωνα πάντα με την ίδια πηγή, το ιδιόκτητο αεροπλάνο Nieuport του Αργυρόπουλου, η «Αλκυών», καταστράφηκε σε ατύχημα κατά την πρώιμη φάση των επιχειρήσεων. Άρα ο Αργυρόπουλος όταν βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη, θα θεώρησε το εγκαταλελειμμένο οθωμανικό αεροπλάνο δώρο εξ ουρανού. Άμεση αντικατάσταση απωλειών εν καιρώ πολέμου ήταν αδύνατη, άρα κάθε επιπλέον διαθέσιμο αεροπλάνο ήταν κυριολεκτικά πολύτιμο. Αν δεχτούμε ότι η Ελλάδα παρέλαβε από 8 έως 10 αεροπλάνα κατά τους βαλκανικούς πολέμους, τότε η ενίσχυση με τα δυο οθωμανικά λάφυρα δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητη προσθήκη. Από τα 11 ή 13 (μαζί με τα λάφυρα και το επίτακτο του Αργυρόπουλου) ελληνικά αεροπλάνα των βαλκανικών παρέμειναν άθικτα μόνο 3 στο τέλος τους (όλα Φαρμάν). Αυτό σημαίνει 10 ή 11 απώλειες, όλες οφειλόμενες σε ατυχήματα, καμία σε εχθρική δράση, και μόνο μία απώλεια θανατηφόρα.

Το χαμηλό ποσοστό θανάτων παρόλο το μεγάλο ποσοστό ατυχημάτων οφειλόταν στις χαμηλές ταχύτητες πτήσεις (κάτω από 100 χλμ/ώρα) και στο ότι η ξύλινη δομή απορροφούσε με δυναμικό τρόπο την κρούση από την πρόσκρουση χωρίς να σκοτώσει το χειριστή. Η ξύλινη δομή έσωσε τη ζωή ουκ ολίγων πρωτοπόρων αεροπόρων, εκτός από τους λίγους που είχαν την ατυχία να εμβολιστούν από αιχμηρά θραύσματα της. Η πυρκαγιά εν πτήση η οποία ήταν ο φόβος και ο τρόμος των χειριστών στον Α’ΠΠ ήταν άγνωστη πριν το 1914, λόγω της πρόσμειξης στο καύσιμο μεγάλης ποσότητας ρετσινόλαδου (ως λιπαντικού), που το καθιστούσε σχετικά άφλεκτο. Το ρετσινόλαδο ήταν απαραίτητο στους περιστροφικούς κινητήρες της εποχής (ο περιστροφικός μοιάζει με τον αστεροειδή, με τη διαφορά ότι ολόκληρος ο δακτύλιος με τους κυλίνδρους περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της έλικας προς την αντίθετη φορά) οι οποίοι κατανάλωναν τεράστιες ποσότητες λιπαντικού. Οι περισσότεροι χειριστές επιζούσαν από τις συχνότατες πτώσεις με λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά τραύματα. Ο θάνατος επερχόταν συνήθως από καταστροφική αστοχία της δομής στον αέρα, ή πρόσκρουση στο έδαφος με αμβλεία γωνία.

Όλα τα μεταγενέστερα βαλκανικά ιστορικά κείμενα περισσότερο από μισό αιώνα αργότερα, βλέπουν την αεροπορική εκπαίδευση ως την υπόθεση ρουτίνας που κατέστη δυνατή μόνο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτι που δεν ίσχυε πριν το 1914. Εκείνη την εποχή κάθε κατασκευαστής χρησιμοποιούσε το δικό του μοναδικό σύστημα ελέγχου πτήσης. Αυτή η πληθώρα συστημάτων ελέγχου σήμαινε ότι όταν κάποιος μάθαινε να πετά ένα τύπο αεροσκάφους δεν ήταν αυτομάτως ικανός να πετάξει με κάποιον άλλο, κάτι που μείωνε την αξία της όποιας πτητικής εκπαίδευσης που είχε περατωθεί. Η πτήση με τα πρώιμα αεροσκάφη απαιτούσε συνεχή προσήλωση απ’ τον πιλότο και αποδείχθηκε πολύ κουραστική όπως έχει παρατηρηθεί τόσο από μαρτυρίες εποχής όσο και από συνεντεύξεις από σημερινούς χειριστές ανακατασκευασμένων αεροσκαφών. Ως αποτέλεσμα, τα περισσότερα αεροπλάνα των βαλκανικών εμπολέμων χάθηκαν σε ατυχήματα, τα οποία ήταν πολύ συνηθισμένα λόγω της κόπωσης των χειριστών και χωρίς να λάβουμε υπόψη εξωγενείς παράγοντες. Η συχνότητα ατυχημάτων ήταν υψηλή, γεγονός καλά γνωστό σ’ ένα Σέρβο Αξιωματικό που αρνήθηκε να παρουσιαστεί για αεροπορική εκπαίδευση όταν οι ανώτεροί του, του αρνήθηκαν την ασφάλεια ζωής που απαίτησε.

Το νέο αεροπλάνο του Αργυρόπουλου ήταν διθέσιο Βleriot ΧΙ-2 με ίδιο κινητήρα , όπως τα ελληνικά Φαρμάν της δεύτερης σειράς. Άρα είχε πρόσβαση στα καίρια ανταλλακτικά κινητήρα, καθώς η επιδιόρθωση του σκάφους τότε ήταν υπόθεση απλού ξυλουργείου. Επρόκειτο για το οθωμανικό Vatan (Πατρίδα),και ήταν δωρεά του Νουρί Πασά προς την οθωμανική κυβέρνηση. Σε τουρκικές πηγές αναφέρεται ότι πυρπολήθηκε για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού, κάτι που ελέγχεται για την ακρίβειά του από τη στιγμή που το αεροσκάφος το πέταξε συχνά ο Αργυρόπουλος. Ως τόπος απογείωσης αναφέρεται η περιοχή γύρω από τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης. Δεν είναι γνωστό πόσες ακριβώς πτήσεις εκτέλεσε με το Βleriot ΧΙ-2 ο Αργυρόπουλος, αλλά σε δυο τουλάχιστον πηγές αναφέρεται ότι εκτέλεσε πολεμικές αποστολές πάνω από τις οθωμανικές γραμμές. Αναφέρεται μάλιστα ότι απολάμβανε ασυλία από τα αντιαεροπορικά πυρά λόγω της προέλευσης του τύπου. Στις 4 Απριλίου 1913 ο Αργυρόπουλος απογειώνεται για μια συνηθισμένη πολεμική αποστολή, σύμφωνα με την επίσημη ιστορία. Ήταν μια πτήση από την οποία δεν υπήρχε επιστροφή. Συνεπιβάτης του ήταν ο Κωνσταντίνος Μάνος ,ένας άνθρωπος που σήμερα θα τον χαρακτηρίζαμε ως VIP. Ήταν λόγιος, πρώην βουλευτής Αττικής, και θείος της Ασπασίας Μάνου, συζύγου του μετέπειτα βασιλιά Αλέξανδρου. Στις αρχές των βαλκανικών πολέμων είχε ηγηθεί ανταρτικών ομάδων και από τον τύπο της εποχής είχε χαιρετιστεί ως «εκπορθητής της Πρεβέζης». Η συμμετοχή πολίτη σε στρατιωτική αποστολή μπορεί σήμερα να ξενίζει, αλλά στους βαλκανικούς πόλεμους, όλοι οι στρατοί χρησιμοποίησαν κατά κόρον πολίτες οργανωμένους σε επίσημα (όπως οι Έλληνες «πρόσκοποι») ή ανεπίσημα παραστρατιωτικά σώματα.

Λόγω της εμπλοκής του σε σφοδρή κακοκαιρία το αεροπλάνο του Αργυρόπουλου-Μάνου θα συντριβεί 500 μέτρα από το Λαγκαδά, δυο μέρες πριν την κρίσιμη μάχη των Γιαννιτσών. Θα τους θρηνήσει όλη η Ελλάδα. Σύμφωνα με εφημερίδες της εποχής στην κηδεία του Αργυρόπουλου που έγινε στον Άγιο Γεώργιο Καρύτση, παρουσία σύσσωμου του υπουργικού συμβουλίου και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου, ελάχιστοι μπορούσαν να συγκρατήσουν τη συγκίνησή τους. Δίπλα στη σωρό του νεκρού είχε εκτεθεί η ακόμη απαστράπτουσα στολή του Ανθυπολοχαγού του Μηχανικού. Τον επικήδειο λόγο εκφώνησε ο μόνιμος συνάδελφός του, αεροπόρος Υπολοχαγός Μιχαήλ Μουτούσης. Ο Αργυρόπουλος έδωσε πρώτα το αεροπλάνο του και μετά τη ζωή του στην υπηρεσία της πατρίδας. Ήταν ο πρώτος στρατιωτικός αεροπόρος που χάθηκε σε ατύχημα κατά τη διάρκεια προγραμματισμένης αποστολής, μοίρα περισσότερο γνώριμη στους αεροπόρους από την απώλεια λόγω εχθρικής δράσης. Επίσης ήταν ο πρώτος από το μακρύ κατάλογο των πεσόντων εφέδρων ιπταμένων αξιωματικών και υπαξιωματικών, των οποίων ο αριθμός στις πολεμικές περιόδους δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητος

http://www.enkripto.com/2013/05/blog-post_25.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οταν οι βουλευτές της Ελλάδας ηταν Έλληνες "

ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ = ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ

Σαουδική Αραβία σήμερα: Δείτε πως φέρεται στους μετανάστες η χώρα που μαζί με το Κατάρ χρηματοδοτεί “κέντρα μεταναστών” και “αντιρατσιστικούς νόμους”. --


Πέντε απαγχονισμένοι (μουσουλμάνου) μετανάστες από την Υεμένη κρέμονται σήμερα σε κοινή θέα στην πολη Τζιζάν στην ΝΔ Σαουδική Αραβία. Οι μετανάστες κατηγορήθηκαν και εκτελέσθηκαν βάσει του ισλαμικού δικαίου. Έπειτα εκτέθηκαν σε γερανό κρεμασμένοι απο τους ώμους ώστε οι λοιποί μετανάστες που βρίσκονται στην περιοχή να “παραδειγματιστούν”.

Αυτη η χώρα μαζι με το Καταρ, πρωταγωνιστούν στην χρηματοδότηση των αθλίων κυκλωμάτων και ορισμένων ΜΚΟ που αγωνίζονται για τα “δικαιώματα” των μουσουλμάνων μεταναστών, την ίδρυση και λειτουργία τζαμιών και πολιτιστικών κέντρων, όπως και την επιβολή αντιρατσιστικής νομοθεσίας με στόχο την καταπολέμηση της “ισλαμοφοβίας”. Η χώρα αυτη επίσης είναι συνομιλητής της Δύσης και πρωταγωνιστεί στον πόλεμο για επιβολή κυρώσεων κατα του Ιράν, την καταστροφη της Συρίας μέσω της πτώσης του Ασάντ και βέβαια την υποστήριξη των Τουρκικών συμφερόντων. Αυτή η χώρα κουνά το δάχτυλο μαζι με ντόπιους πολιτικούς μουλάδες. Αυτή η χώρα χρηματοδοτεί την περιβόητη οργάνωση Human Rights Watch του Σόρος, η οποία κατακεραυνώνει την Ελλάδα, μαζι με τους ντόπιους πολιτικούς της υπαλλήλους. Την Ελλάδα που άνοιξε την αγκαλιά της σε 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, χωρίς να έχει “κρεμάσει” ούτε έναν.

http://koukfamily.blogspot.gr/2013/05/blog-post_2450.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ = ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ"

ΑΟΖ και ακριτικά νησιά

Του Νίκου Λυγερού

Για όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμα γιατί δίνουμε έναν τεράστιο αγώνα ως λαός για να αποκτήσουμε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη πρέπει να υπενθυμίσουμε και να διευκρινίσουμε τα εξής. Η ελληνική ΑΟΖ ενισχύει κάθε νησί της πατρίδας μας με τα κριτήρια της. Αυτό μας επιτρέπει να είμαστε πιο ανθεκτικοί όσον αφορά στις διεκδικήσεις που έχουμε και να μην καταρρέουν μόλις υπάρχει μια τεχνητή αμφισβήτηση. Πρακτικά η ελληνική ΑΟΖ υποστηρίζει και αξιοποιεί κάθε νησί της πατρίδας μας και ειδικά τα ακριτικά νησιά που έχουν τις μεγαλύτερες γενικευμένες κυψέλες Voronoi. Αυτό σημαίνει ότι εκμεταλλεύεται ένα άλλο στρατηγικό νοητικό σχήμα. Όσο πιο ακριτικά είναι τα νησιά μας, τόσο μεγαλύτερη ΑΟΖ προσφέρουν στην Ελλάδα. Πρέπει λοιπόν να συνδυάσουμε αυτή την πληροφορία με το γεγονός ότι τα μεγάλα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που ανήκουν στην κατηγορία των στρατηγικών και αντιπροσωπεύουν δεκαετίες ενεργειακής Ελλάδας και όχι μόνο μέρες όπως είναι το Κατάκολο, βρίσκονται ακριβώς σε αυτές τις ακριτικές περιοχές της ελληνικής ΑΟΖ. Κατά συνέπεια, έχουν μια άμεση σχέση με τα δεδομένα του Νόμου Υδρογονανθράκων 2289/1995 και της τροπολογίας του 4001/2011, αφού προβλέπει αυτός ο Νόμος ότι το 5% των απολαβών του ελληνικού Δημοσίου θα πηγαίνει αυτόματα στη περιφέρεια δίχως καμία άλλη παρέμβαση. Επομένως πρέπει να υπάρξει ένας στρατηγικός σχεδιασμός ανάπτυξης αυτών των ακριτικών νησιών και περιοχών, για να προετοιμαστεί το έδαφος για την εφαρμογή του πλαισίου της ελληνικής ΑΟΖ. Δεν έχει νόημα να μιλάμε γενικά σε επίπεδο περιφέρειας δίχως να κατέχουμε το αντικείμενο και να κάνουμε δήθεν ότι μας ενδιαφέρει για να πείσουμε μερικούς ψηφοφόρους που έχουν άγνοια. Πρέπει επί του πρακτέου κάθε ακριτική περιφέρεια, που έχει σχέση με τα κοιτάσματα-στόχους, να μελετήσει και να παρουσιάσει ένα σχεδιασμό αξιοποίησης των δεδομένων της ΑΟΖ γιατί αυτή είναι η ουσία. Σε επίπεδο θέσπισης πρέπει να είναι ενήμεροι οι βουλευτές. Σε επίπεδο εφαρμογής σε τακτικό επίπεδο, οι περιφερειάρχες. Σε επίπεδο στρατηγικό, ο Πρωθυπουργός, ο Υπουργός ΠΕΚΑ και ο Υπουργός Εξωτερικών. Σε αυτήν τη φάση που βρισκόμαστε είναι οι Περιφέρειες που γνωρίζουν τα λιγότερα λόγω θεσμικής θέσης, ενώ στην πραγματικότητα είναι απαραίτητο να εμπλακούν σε αυτό το πεδίο δράσης. Ειδικά αν έχουν ακριτικά νησιά όπως είναι τα Διαπόντια, η Γαύδος και το Καστελλόριζο. Επίσης, τα νησιά όπως είναι η Κέρκυρα, η Κρήτη και η Κάρπαθος, που παίζουν το ρόλο του συνδετικού κρίκου, πρέπει να παίξουν σε πολλαπλό επίπεδο, και στρατηγικό και τακτικό, για να υποστηρίξουν τη δομή του όλου πλαισίου όσο πιο γρήγορα γίνεται για να περάσουν από μια παθητική φάση αναμονής σε μια δυναμική φάση ετοιμότητας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=12261&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ και ακριτικά νησιά"

Ιστορία και ονομασίες των ελληνικών φύλων

Πελασγοί: --Το κοινό όνομα όλων τών προϊστορικών καί προκατακλυσμιαίων Ελληνικών φύλων. Σύγχρονοι ιστορικοί, αρχαιολόγοι και γλωσσολόγοι έχουν προσπαθήσει να συνδέσουν τους "Πελασγούς", έναν όρο με μάλλον ασαφές περιεχόμενο, με διάφορους υλικούς πολιτισμούς, γλωσσολογικές ομάδες κ.λ.π. αλλά πρόκειται περί άλυτου "προβλήματος". Οι συνεχείς επεξεργασίες των ελληνικών παραδόσεων και μύθων καθιστούν δύσκολο το διαχωρισμό σαφών "αναμνήσεων ιστορικών γεγονότων" και μυθοπλασίας όσον αφορά τις πληροφορίες που δίνουν οι αρχαίοι συγγραφείς για τους Πελασγούς. Περιοχές όπως η Θεσσαλία και η Αττική θεωρούνταν παραδοσιακά ως περιοχές στις οποίες κατοικούσαν Πελασγοί. Γενάρχης των Πελασγών αναφέρεται ο Πελασγός. Με τ' όνομά του συνδέθηκαν πολυάριθμοι θρύλοι και παραδόσεις.



Αχαιοί:--- Ελληνικό φύλο πού ήλθε από τήν Ήπειρο. Τό όνομα προέρχεται απ' τόν Αχαιό γιό τού Ξούθου, εγγονό τού Έλληνα καί δισέγγονο του Δευκαλίωνος. Στήν εκστρατεία κατά τής Τροίας περί τό 1200 π.Χ κατά τήν συμβατική ιστορία έλαβαν μέρος 44 ηγεμόνες, από τήν Ήπειρο καί Θεσσαλία μέχρι τήν Κρήτη, αυτόνομοι μέν αλλά στά μάτια τών ξένων φάνταζαν ως έν έθνος, όπως άλλωστε ήταν αφού ίσχυε τό όμαιμον, τό ομόγλωσσον τό ομόθρησκον καί κυρίως η κοινή συνείδησις. Τούς απέδιδαν δέ διάφορα ονόματα, όπως Αργείοι, Δαναοί, Αχαιοί μέ κυρίαρχο τό Αχαιοί.





Ίωνες: --Ελληνικό φύλο πού ήλθε κι αυτό από τήν Ήπειρο καί τά παράκτια νησιά τού Ιονίου. Τό όνομα έλκει τήν καταγωγή του από τόν Ίωνα, αδελφό τού Αχαιού, γιό τού Ξούθου, εγγονό τού Έλληνα καί δισέγγονο τού Δευκαλίωνος. Εγκαταστάθηκαν περί τό 1900 π.Χ. κατά τήν συμβατική πάντα ιστορία στήν Αττική. Ήλθαν σέ επαφή μέ τούς ανατολικούς λαούς καί γι αυτό τόν λόγο οι τελευταίοι αποκαλούσαν όλους τούς Έλληνες Ίωνες (Γιουνάν ), πράγμα πού εξακολουθεί νά ισχύει καί σήμερα καί μάλιστα καί η ίδια η Ελλάδα αποκαλείται Γιουνανιστάν. Οι Ίωνες κατά την εποχή του Χαλκού ήταν εξαπλωμένοι μεταξύ της Εύβοιας, της Αττικής και της βορειοανατολικής Πελοποννήσου. Το 1100 π.Χ. περίπου κατά την αρχή της γεωμετρικής περιόδου, που σηματοδοτήθηκε από την κάθοδο των Δωριέων, οι ανακατατάξεις στο εσωτερικό της Ελληνικής χερσονήσου τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν μεγάλο μέρος της περιοχής στην οποία ζούσαν. Οι μετακινήσεις αυτές των αρχαίων ελληνικών φύλων ονομάζονται Α' Ελληνικός αποικισμός. Οι Ίωνες λοιπόν μετακινήθηκαν προς τα ανατολικά δημιουργώντας αποικίες στα νησιά του Αιγαίου (Χίος, Σάμος κ.α.) καθώς και στην κεντρική Μικρά Ασία, στην περιοχή γνωστή ως Ιωνία. Το μεγαλύτερο μέρος των νησιών του Αιγαίου, με εξαίρεση τη Λέσβο, την Τένεδο και τη Ρόδο αποικήθηκε από τους Ίωνες, ενώ οι σημαντικότερες αποικίες στην Ιωνία ήταν η Μίλητος και η Έφεσος.



Η δημιουργία αποικιών στη Μικρά Ασία ήταν μια προοπτική που χρόνια απασχολούσε τα αρχαία ελληνικά φύλα και κυρίως τους Αχαιούς, δεδομένου ότι ήταν πολύ πιο εύπορα από την ορεινή και σχετικά άγονη ελληνική χερσόνησο. Οι Ίωνες μιλούσαν την ιωνική διάλεκτο. Η διάλεκτος αυτή αποτελεί τη γλώσσα της επικής ποίησης, καθώς το ομηρικό ιδίωμα έχει ως βάση του την ιωνική εμπλουτισμένη με στοιχεία από την αιολική και την αρκαδοκυπριακή. Οι λυρικοί ποιητές όπως ο Τυρταίος, ο Αρχίλοχος και άλλοι, χρησιμοποιούσαν την ιωνική διάλεκτο για τις ελεγείες τους. Επίσης ιστορικοί όπως ο Ηρόδοτος έγραφαν στην ιωνική. Χαρακτηριστικά τα α και ε μακρά γράφονται η και η εξάλειψη του συμφώνου F (δίγαμμα). Επίσης ο σχηματισμός των απαρεμφάτων σε -ναι είναι ιωνικό στοιχείο.Κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. η Μίλητος και η Έφεσος έγιναν κέντρα όσον αφορά τη σκέψη πάνω στο φυσικό κόσμο. Με βάση αυτή τη σκέψη δημιουργούνταν υποθέσεις που εξηγούσαν τα φυσικά φαινόμενα χωρίς να αποδίδεται το αίτιό τους στο θείο, όπως γινόταν μέχρι τότε. Οι υποθέσεις αυτές διαχέονταν από την έρευνα και από προσωπικές εμπειρίες. Οι εκπρόσωποι αυτού του κινήματος λέγονταν «Φυσικοί» ή «Φυσιολόγοι». Κύριος εκπρόσωπος ήταν ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο οποίος ήταν κι ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας. Και ο λεγόμενος "σκοτεινός" φιλόσοφος Ηρακλειτος από την Έφεσο.



Δωριείς: Οι Δωριείς ήταν ελληνικό φύλο, ένα από τα τέσσερα της αρχαιότητας, το οποίο καταγόταν σύμφωνα με τις γραπτές παραδόσεις από την οροσειρά της Πίνδου. Κατά την παλαιά παραδοσιακή θεωρία και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, οι Δωριείς κατέβηκαν στη νότια Ελλάδα περίπου τον 12ο π.Χ. αιώνα και κατέλυσαν τον Μυκηναϊκό πολιτισμό, καθώς διέθεταν όπλα από σίδηρο, που ήταν ανώτερα από τα χάλκινα των Μυκηναίων. Νεώτερες όμως μελέτες συνδυάζουν την έλλειψη αρχαιολογικών ευρημάτων που να συνηγορούν σε μια τέτοια βίαιη εισβολή και γλωσσολογικών στοιχείων από την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β, και αμφισβητούν έντονα την εκδοχή αυτή. Η μετακίνησή τους αυτή, που είναι γνωστή ως "Κάθοδος των Δωριέων", παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα σκοτεινότερα σημεία της ελληνικής ιστορίας. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, όταν βασίλευε ο Δευκαλίων, οι Δωριείς κατοικούσαν στην Φθιώτιδα. Από εκεί, ενώ βασιλιάς τους ήταν ο Δώρος, από τον οποίο πήραν και το όνομά τους, πήγαν στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου, στην περιοχή που ονομαζόταν Ιστιαιώτις. Οι Κάδμειοι τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν την περιοχή αυτή και να εγκατασταθούν στην Πίνδο, σε μια περιοχή που εκτείνεται από την περιφέρεια Καστοριάς, Γρεβενών έως και την επαρχία Μετσόβου, όπου ονομάστηκαν Μακεδνοί.



Από εκεί ξεκίνησε η λεγόμενη "Κάθοδος των Δωριέων" στα τέλη του 12ου αιώνα π.Χ., μέσω του περάσματος της Δεσκάτης, που αποτέλεσε ιστορικό γεγονός μεγάλης σπουδαιότητας, και είχε το χαρακτήρα εγκατάστασης ενός λαού σε πιο εύφορα και προσοδοφόρα εδάφη. Αυτή η εσωτερική μετανάστευση των Δωριέων αποτέλεσε τμήμα της γενικότερης προσπάθειας των δυτικών φυλετικών ομάδων να κατακτήσουν νέες περιοχές. Οι ακριβείς συνθήκες της μετακίνησής τους προς νότον παραμένουν άγνωστες. Οι Δωριείς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τους τόπους εγκατάστασής τους, καθώς είτε δέχτηκαν την πίεση άλλων φυλετικών ομάδων, είτε οι διαθέσιμοι φυσικοί πόροι δεν επαρκούσαν. Ενώ παλαιότερα εικάζοταν ότι η εξάπλωση των Δωριέων ήταν το κυριότερο αίτιο κατάρρευσης του μυκηναϊκού κόσμου, οι ιστορικοί σήμερα τείνουν στην αντίθετη εκδοχή, ότι η κατάρρευση του μυκηναϊκού κόσμου των Αχαιών αποτέλεσε το κυριότερο αίτιο της γρήγορης εξάπλωσης του δωρικού στοιχείου. Συγκεκριμένα, υποστηρίζεται η άποψη ότι ότι οι Δωριείς ήταν ένα ελληνικό ποιμενικό και πρωτόγονο σχετικά φύλο που κατοικούσε στις ορεινές περιοχές της Ελλάδας, και το οποίο μετά τη διάλυση του μυκηναϊκού κόσμου κατέλαβε πεδινές περιοχές.



Πέρα από τις μαρτυρίες των ιστορικών, υπάρχει και το αντίστοιχο μυθολογικό πλαίσιο. Οι Δωριείς κατάγονταν από τον Δώρο, γιο του Έλληνα, ο οποίος είχε υπό την εξουσία του την ηπειρωτική Ελλάδα. Σε αυτούς κατέφυγαν οι απόγονοι του Ηρακλή, μετά το θάνατο του Ύλλου και τον διωγμό τους από την Πελοπόννησο. Ακόμη, αναφέρεται ότι, όταν οι Ηρακλείδες έφθασαν στον Αιγιμιό, βασιλιά των Δωριέων, ο Ύλλος ζούσε. Ο Αιγιμιός υιοθέτησε τον Ύλλο και μαζί με τους δυο γιους του, Πάμφυλο και Δυμάνα, τον έκανε συγκληρονόμο στο ένα τρίτο του βασιλείου του. Διωγμένοι από τα γειτονικά φύλα οι Δωριείς κατέφυγαν, μετά από πολλές μετακινήσεις, στη Δωρίδα και από εκεί στην Πελοπόννησο. Τη χώρα τη μοίρασαν οι δισέγγονοι του Ύλλου, Τήμενος, Κρεσφόντης και Αριστόδημος, μαζί με τους Πάμφυλο και Δυμάνα. Την κατάκτηση της Πελοποννήσου και την κυριαρχία τους στους αχαϊκούς πληθυσμούς, οι Δωριείς την ερμήνευσαν με το μύθο της "επανόδου των Ηρακλειδών", δηλαδή την επιστροφή των απογόνων του Ηρακλή στην αρχαία τους κοιτίδα.



Αιολείς: Ήλθαν από τήν Θεσσαλία περί τό 1900 π.Χ. εγκαταστάθηκαν στήν Πελοπόννησο καί συγχωνεύτηκαν μέ τούς Αχαιούς. Τό όνομα ανατρέχει φυσικά στόν Αίολο τόν γιό τού Έλληνα καί εγγονό τού Δευκαλίωνος. Γιός τού Αιόλου ήταν ο Αθάμας, ο οποίος μέ τήν Νεφέλη έκανε τόν Φρίξο καί τήν Έλλη, εξ ής καί ο Ελλήσποντος καλείται.





Γραικοί: Από τόν Γραικό πού όπως καί ο Έλλην γενεαλογείται απ' τόν Δευκαλίωνα ή κατ' άλλους θεωρείται αδελφός τού Λατίνου. Τό όνομα ετυμολογείται από τό γηραιός καί γραία κι αυτό από τήν Γαία καί επομένως αντιλαμβάνεται κανείς τό παμπάλαιον αφ' ενός τού ονόματος αφ' ετέρου δέ τό γηγενές αυτού. Επεκράτησε κατά τούς μέσους χρόνους (ανασυρθέν φυσικά από τό βαθύτατο παρελθόν) ως εθνική ονομασία τών Ελλήνων ιδίως στήν ύπαιθρο, διότι τό Έλληνες σήμαινε πλέον ειδωλολάτρες. Διά τών Λατίνων πού τό παρέλαβαν από τήν γειτονική Ήπειρο διαδόθηκε στήν Δύση (παρεφθάρη φυσικά όπως άλλωστε καί η Ελληνική γλωσσα πού κατακρεουργημένη κατέληξε στίς διαφόρους διαλέκτους), καί έχουμε τό γνωστό Graeci καί τά σημερινά ακατανόητα Greece, Grece, καί τά λοιπά παρόμοια. Μετά μάλιστα τήν δημιουργία νέας αυτοκρατορίας απ' τούς Δυτικούς μέ φορέα τού αξιώματος τόν Κάρολο τό 800 μ.Χ., πού ήταν τό αποκορύφωμα τής διάστασης μεταξύ τής παπικής εξουσίας καί τής πολιτικής εξουσίας τής Κωνσταντινουπόλεως, έγινε κατασυκοφάντησις τών Ελλήνων, ώστε τό όνομα Γραικός νά σημαίνει αίρεση καί κατά τούς χρόνους τής Φραγκοκρατίας μάλλιστα ενισχύθηκε εντονότατα ο μισελληνισμός. Γνωστή είναι η φράση τού " πρωθυπουργού" τού Κ. Παλαιολόγου Λουκά Νοταρά " κρειττότερον ιδείν εν μέσει Πόλει φακιόλιον Τούρκου ή ρωμαϊκήν καλύπτραν". Νά σημειώσουμε μέ τήν ευκαιρία ότι ο Κάρολος ζήτησε σέ γάμο τήν 1η γυναίκα αυτοκράτειρα τήν Ειρήνη τήν Αθηναία. Μετά τήν πτώση τής Πόλης, εκτός από τό ρεύμα λογίων πού συνέρευσε στήν Δύσι καί προκάλεσε τήν αναγέννηση, υπήρξαν καί πολλοί δυστυχείς πρόσφυγες, πολλοί από τούς οποίους παρανομούσαν γιά νά καταφέρουν νά επιβιώσουν καί αυτό συνέτεινε ώστε τό "Γραικός" νά σημαίνει καί "απατεών".





Δαναοί: Ελληνικό φύλο, πού προερχόμενο από τήν Ήπειρο, εγκαταστάθηκε κυρίως στήν Πελοπόννησο περί τό 2000 π.Χ. Timeo Danaos et dona ferentes (= φοβούμαι τούς Δαναούς καί δώρα φέροντας). Η φράση αυτή ανήκει στόν γαλάτη Βιργίλιο καί ασφαλώς εκφράζει τόν φθόνο κατά τών Ελλήνων αλλά καί τήν προσπάθεια υποτίμησης τού Ελληνικού Πνεύματος πού ήταν κυρίαρχο ακόμα καί κατά τήν Ρωμαϊκή στρατιωτική κυριαρχία. Άλλωστε κατά τόν Οράτιο "η Ελλάς ηττηθείσα τόν τραχύν νικητήν ενίκησε καί τάς τέχνας εισήγαγε εις τό αγροίκον Λάτιον".





Σελλοί: Κατά τόν Αριστοτέλη πανάρχαιοι κάτοικοι τής κεντρικής Ηπείρου πού καλούνταν τότε μέν Γραικοί, τώρα δέ Έλληνες. Απ' τό όνομα αυτό κατά μία εκδοχή καί τό Έλληνες.





Έλληνες: Το ελληνικό φύλο τού Αχιλλέα πού κατοικούσε τήν Φθία. Εκαλούντο καί Μυρμιδόνες. Ήλθε από τήν Ήπειρο καί επεκτάθηκε σέ ευρύτερη περιοχή. Τό όνομα προέρχεται από τον Έλληνα, γιό τού Δευκαλίωνος πού γεννήθηκε μέ "σπέρμα Διός". Τόν 8ο π.Χ. αιώνα όλα τά Ελληνικά φύλα πήραν αυτό τό όνομα. Στά πρώτα χρόνια τής επικράτησης τού Χριστιαννισμού τό όνομα Έλλην κατέληξε νά σημαίνει ειδωλολάτρης. Απ' τόν 9ο αιώνα όμως μέ τόν Φώτιο καθηγητή καί μετέπειτα πατριάρχη, πού τό σπίτι του είχε μετατραπεί σέ κέντρο φιλολογικών συναναστροφών, πού επανιδρύθηκε τό Πανεπιστήμιο Κωνσταντινουπόλεως καί συνεστήθη πλήθος άλλων ιδιωτικών ανωτάτων σχολών έχουμε επανεμφάνιση τού ονόματος "Έλλην". Τόν 11ο αιώνα έχομε νέα ενίσχυση τού ονόματος μέ τόν Μιχαήλ Ψελλό καί τήν Άννα Κομνηνή. Ο Θεόδωρος Β' Λάσκαρις αυτοκράτωρ Νίκαιας έλεγε: " Πάσαν τοίνυν φιλοσοφίαν καί γνώσις Ελλήνων εύρεμα...Σύ δέ ώ Ιταλέ τίνος ένεκεν εγκαυχά;"Ο Γεώργιος Γεμιστός τόνιζε στόν Μανουήλ Παλαιολόγο, ότι οι άνθρωποι, τών οποίων ηγείται είναι "Έλληνες" τό γένος ως ή τε φωνή καί η πάτριος παιδεία μαρτυρεί.



[Πηγή ellinikoarxeio.com]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ιστορία και ονομασίες των ελληνικών φύλων"

Στις τρεις καλύτερες μπίρες του κόσμου η κερκυραϊκή Corfubeer,

Στις τρεις καλύτερες μπίρες του κόσμου φιγουράρει η κερκυραϊκή Corfubeer, στο φετινό μεγαλύτερο διεθνές φεστιβάλ μπίρας στη Βρετανία.--- Ψυχή της ζυθοποιίας ο ιδρυτής της Σπύρος Καλούδης, που όπως λέει, όση και αν παράγει δεν φτάνει για να καλύψει τη ζήτηση. Η τεσσάρων ετών εταιρεία γνωρίζει αλματώδη ανάπτυξη αδιαφορώντας για την κρίση.

Το δημοφιλές φεστιβάλ μπίρας International Real Ale Festival 2013 που διοργανώνει η μεγαλύτερη αλυσίδα pub της Βρετανίας Wetherspoon δεν έχει ανακοινώσει επισήμως τα αποτελέσματα αλλά οι υπεύθυνοι ενημέρωσαν τον κ. Καλούδη ότι η Corfubeer είναι ανάμεσα στις πρώτες θέσεις.
--Βραβείο και πρωτιά---

Η Wetherspoon επέλεξε την Κερκυραϊκή Μικροζυθοποιία μεταξύ 50 ζυθοποιείων, ως ένα από τα 8 διεθνή ζυθοποιία που φιλοξένησε για να προσφέρει την μπίρα τους στους χιλιάδες επισκέπτες του με στόχο να τη δοκιμάσουν και να τη βαθμολογήσουν. Οι καταναλωτές δοκιμάζουν για 18 μέρες και σχολιάζουν τις μπίρες και καταγράφονται οι εντυπώσεις τους.

Η μπίρα του καλπάζει

«H Κερκυραϊκή Μικροζυθοποιία βρίσκεται στον Αρίλλα ένα μικρό χωριό στη Βόρεια Κέρκυρα και το ζυθοποιείο το φτιάξαμε με κέφι και αγάπη» αναφέρει ο κ. Καλούδης. Η εταιρεία ξεκίνησε τη λειτουργία της εν μέσω κρίσης το 2009 με παραγωγή 80.000 φιάλες μπίρας, 70.000 ευρώ τζίρο και τρεις εργαζόμενους. Η παραγωγή της το 2012 έφτασε τις 500.000 φιάλες, και ο τζίρος εκτοξεύθηκε στα 500.000 ευρώ. «Φέτος πραγματοποιήσαμε επενδύσεις για να αυξήσουμε την παραγωγή και να ανταποκριθούμε στη ζήτηση και προβλέπουμε η παραγωγή μας και οι πωλήσεις μας να είναι αυξημένες κατά 30%» συμπληρώνει ο κ. Καλούδης. «Όσο παράγουμε τόσο πουλάμε. Η ζήτηση είναι πάντα μεγαλύτερη από την προσφορά γιατί δεν είμαστε μεγάλη βιομηχανία».



Οι τουρίστες ψάχνουν τα καλά τοπικά προϊόντα



Σύμφωνα με τον ιδρυτή της Corfubeer, η επιτυχία του ελληνικού προϊόντος κρύβεται στον τουρισμό, που αποτελεί κινητήριο δύναμη για την ελληνική μπίρα. «Οι τουρίστες που έρχονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα είναι 15-16 εκ. εκπαιδευμένοι καταναλωτές και απαιτητικοί. Αναζητούν τοπικά προϊόντα, διαφορετικά από αυτά των πολυεθνικών, φτιαγμένα με μεράκι τα οποία εκπροσωπούν τη χώρα μας. Χρειαζόμαστε ελληνικά προϊόντα με ελληνική ταυτότητα. Οι τουρίστες είναι οι καλύτεροι διαφημιστές μας. Και οι ελληνικές εταιρείες πρέπει να οργανωθούν, να παρουσιάζουν προϊόντα με ταυτότητα ώστε να έχουμε να προσφέρουμε ένα παζλ γεύσεων και να ενισχύσουμε το εμπόριο και την οικονομία».



Γερμανικά πρότυπα



Η ιδέα γεννήθηκε ύστερα από ένα ταξίδι σε χωριά της Γερμανίας, όπου οι μικρές ζυθοποιίες αποτελούν παράδοση. Ο Σπ. Καλούδης, κύριος μέτοχος της Κερκυραϊκής Μικροζυθοποιίας, μαζί με τους Γ. Καλούδη, Κλ. και Β. Μουζακίτη αποφάσισαν να δημιουργήσουν το δικό τους ζυθοποιείο στον Αρίλλα της Κέρκυρας. Η επένδυση έφθασε το ένα εκατ. ευρώ, από τα οποία το 16% (160.000 ευρώ) προήλθε από επιδότηση και τα υπόλοιπα από ίδια κεφάλαια και τραπεζικό δανεισμό.



Φρέσκια μπίρα, αφιλτράριστη και απαστερείωτη



Επέλεξαν να παράγουν μπίρα φρέσκια, αφιλτράριστη και απαστερίωτη (real ale), αφού κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στην Ελλάδα μέχρι σήμερα. Επιπλέον αυτού του είδους οι μπίρες κάνουν θραύση στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Γερμανία υπάρχουν 2.000 ζυθοποιίες, 2.500 στην Αγγλία και πάνω από 3.000 στις ΗΠΑ.



«Οι μπίρες "real ale" αποτελούν ουσιαστικά την επιστροφή στην παράδοση», εξηγεί ο Σπ. Καλούδης. «Περιέχουν όλες τις θρεπτικές πρωτεΐνες των δημητριακών και τις ανεκτίμητες πολυφερόλες (απ' αυτές προέρχεται η φυσική θολότητα της φρέσκιας μπίρας). Αυτά τα συστατικά αφαιρούνται στις βιομηχανοποιημένες μπίρες μαζικής κατανάλωσης. Η φρέσκια μπίρα που παράγουμε περιέχει μόνο βύνη από κριθάρι, λυκίσκο, μαγιά και νερό. Επιπλέον, παράγεται με παραδοσιακό τρόπο: ζυμώνεται και ωριμάζει σε ειδικά ψυχόμενα τανκ, η ζύμωση γίνεται στους 15 βαθμούς και η ωρίμανση στον μείον ένα και διαρκεί τέσσερις εβδομάδες».



Φρέσκια μεν, ακριβή δε



Η φρέσκια κερκυραϊκή μπίρα έχει διάρκεια ζωής 45 μέρες και πρέπει να μεταφέρεται και να φυλάσσεται όπως ακριβώς το φρέσκο γάλα: σε ψυγείο. Για να ελεγχθούν η ποιότητα και οι συνθήκες μεταφοράς και φύλαξης, η διακίνηση γίνεται αποκλειστικά με ψυγεία. Ο παραδοσιακός τρόπος παραγωγής, ωστόσο, επιβαρύνει σημαντικά το κόστος και η φρέσκια μπίρα φτάνει στα ράφια του σουπερμάρκετ σε τιμή 1,95-2,10 ευρώ ανά φιάλη 500 ml.



Ξανθιά και μαύρη



Η φρέσκια μπίρα της Corfu Beer παράγεται μέχρι στιγμής σε δύο τύπους: ξανθοκόκκινη με φρουτώδη γεύση και σκουρόχρωμη «μπίτερ μπράουν» με ελαφρά πικράδα και πολλά αρώματα. Το φετινό καλοκαίρι η εταιρεία διέθεσε 80.000 φιάλες, ενώ την ερχόμενη χρονιά προγραμματίζει να αυξήσει την παραγωγή της στις 500.000 φιάλες, ώστε να γίνει κερδοφόρα από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της.



«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν κάνουμε επενδύσεις τέτοιου είδους στην Ελλάδα», λέει ο Σπ. Καλούδης. «Ο κόσμος αγκαλιάζει τις μικρές εταιρείες με υψηλής ποιότητας προϊόντα. Αυτό αποδείχθηκε στην περίπτωση της Κερκυραϊκής Μικροζυθοποιίας. Εύχομαι ο κάθε νομός, η κάθε περιοχή να έχει το δικό του ζυθοποιείο και πολλές τοπικές μπίρες. Είναι το πρώτο προϊόν στη χώρα μας με κατανάλωση εκατ. λίτρων...».



[Πηγή iefimerida.gr]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στις τρεις καλύτερες μπίρες του κόσμου η κερκυραϊκή Corfubeer,"

Η ιστορία της... μούντζας

Η οργισμένη κίνηση της ανοιχτής παλάμης που εισπράττει ο επικίνδυνος οδηγός στη λεωφόρο Κηφισιάς μπορεί να θεωρείται σήμερα μια απολίτιστη έκφραση θυμού, στην πραγματικότητα όμως μιλάει για τις καταβολές μας. και μάλιστα τις αρχαιοελληνικές. Τόσο μακριά πηγαίνει η ιστορία της... μούντζας. Και αν η γηραιά θεία αρχίσει να φτύνει τα μικρανίψια της μέρες που είναι στο γιορτινό τραπέζι, παρακαλώ ας μην υποστεί την κατακραυγή. Πράττει ό,τι ακριβώς και οι αρχαίοι πρόγονοι, που έφτυναν ακόμη και τον εαυτό τους για να μη τον αβασκάνουν. Γιατί το πιο αυθόρμητο και άμεσο μέτρο αντιμετώπισης του κακού, ήδη από την αρχαιότητα, ήταν το σφάκελο και ο εμπτυσμός, ενέργειες στις οποίες είχαν αποδοθεί μαγικές δυνάμεις.
Ο βάσκανος οφθαλμός θεωρήθηκε ανά τους αιώνες η αιτία κάθε ξαφνικού και ανεξήγητου κακού και η έννοια της βασκανίας- συνώνυμη με την κακολογία, τον φθόνο, τη συκοφαντία και την πρόκληση βλάβης - μπορεί να γεννήθηκε στην Ανατολή, από νωρίς όμως βρήκε πρόσφορο έδαφος στις δοξασίες όλων των λαών της Μεσογείου. «Το θέμα είναι διαχρονικό. Ακόμη και σήμερα οι μανάδες λένε στα παιδιά τους “μακριά από τ΄ άδικο και το κακό το μάτι”» λέει ο αρχαιολόγος κ. Δημήτρης Καζιάνης, επίτιμος προϊστάμενος της Εφορείας Αρχαιοπωλείων και Ιδωτικών Συλλογών, που διοργάνωσε μια έρευνα για τον κόσμο των προλήψεων στην αρχαιότητα, για τη βασκανία, τα φυλαχτά και τα αποτροπαϊκά σύμβολα, έχοντας ως βάση το περιεχόμενο των ιδιωτικών συλλογών- αλλά όχι μόνο- και ως αφορμή τον εορτασμό των Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
«Από όλες τις πτυχές της μαγείας εμείς εστιάσαμε στη βασκανία, και ακόμη ειδικότερα στον βάσκανο οφθαλμό, γιατί είναι μια μυστηριακή και γοητευτική δύναμη που έχειαπασχολήσει τον άνθρωπο με διαφορετικούς τρόπους πολλές διαφορετικές χρονικές στιγμές» αναφέρει η υπεύθυνη για τον συντονισμό του έργου κυρία Χριστίνα Μερκούρη. Ζωγραφισμένος σε αγγεία, σκαλισμένος σε οστέινα περίαπτα ή ένθετος σε κατασκευές, ο «βάσκανος οφθαλμός» μπορούσε όμως να χρησιμοποιηθεί και ως αντίδοτο, δηλαδή ως φυλαχτό ενάντια στο κακό μάτι.
Μεσαίο δάχτυλο... όπως Ελλάδα
«Οι αντιβασκάνιες χειρονομίες ήτανκαι είναιοι πιο γνωστές.Ολεςκατέληγαν σε οξύ σχήμα επειδή έτσι μιμούνταν τα κέρατα των ζώων και εικόνιζαν συμβολικά την άμυνα κατά του βάσκανου οφθαλμού.Από τις πλέον διαδεδομένες σε όλη την Ευρώπη είναι αυτή που αναπαριστά την ένωση των γενετήσιων οργάνων των δύο φύλων, όπου ο αντίχειρας παρεμβάλλεται προεξέχονταςμεταξύ του δείκτη και του μέσου» λέει η κυρία Μερκούρη. Αλλη χειρονομία την οποία οι αρχαίοι Ελληνες ανέφεραν σε ασελγείς περιπτώσεις ήταν η πρόταξη του μεσαίου δαχτύλου.
Στην αρχαία Ελλάδα εξάλλου, με τη μούντζα (το φάσκελο ή σφάκελο) έστελναν στον απέναντι το κακό μάτι. Και η πίστη στη δύναμη των χειρονομιών εναντίον του βάσκανου οφθαλμού ήταν τέτοια ώστε συχνά οι άνθρωποι τις απεικόνιζαν στους τοίχους των σπιτιών, σε περίαπτα-φυλακτά, σε γλυπτές παραστάσεις και αλλού.
Φτύσε στον κόρφο σου
«Πρωί πρωί έβλεπα τον εαυτό μου στη γαλήνια θάλασσα και ταγένια μου φαίνονταν όμορφα, όπως και το μοναδικό μου μάτι,τουλάχιστον κατά τη δική μου κρίση,ενώ στο νερό καθρεφτίζονταντα δόντια μου που έλαμπαν λευκότερα από το παριανό μάρμαρο.Και για να μη βασκαθώ, έφτυσα τον κόρφο μου τρεις φορές, ακριβώς όπως μου έμαθε να κάνω η γριά Κοτυτταρίδα» αναφέρει ο Θεόκριτος για κάποιον που θαύμαζε τον εαυτό του.
Το φτύσιμο, διαχρονικό και παγκόσμιο σύμβολο αποτρεπτικό της βασκανίας, πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στις αντισηπτικές ιδιότητες του σάλιου. Ετσι, όπως λέει η κυρία Μερκούρη, « οι μητέρες ή τροφοί, όταν φοβούνταν για την υγεία του παιδιού, έβρεχαν το μέτωπο και τα χείλη του με σάλιο χρησιμοποιώντας το μεσαίο δάχτυλο. Και όσοι θεωρούσαν ότι επισύρουν τον φθόνο των άλλων- ανθρώπων ή θεών- λόγω της ευτυχίας τους “εις κόλπον έπτυον”. Ολα τα παραπάνω μάλιστα μπορούσαν να συνοδεύονται και από μαγικά λόγια όπως “Σοι εις κεφαλήν” ή “Ερρε”, ενώ ως πλέον αποδοτική θεωρούνταν η δήλωση “Προσκυνώ Αδράστειαν”, η οποία ήταν μια θεότητα του φθόνου και της Νέμεσης».
Εν τέλει στον Μεσαίωνα οι δοξασίες για τις βασκανίες όχι μόνο διατηρήθηκαν, αλλά και εμπλουτίστηκαν, φθάνοντας ως σήμερα: Φτύσε τον κόρφο σου, φτύνω τρεις φορές για να μη σε ματιάσω, σκόρδα στα μάτια σου και χτύπα ξύλο- από το «άπτεσθαι ξύλου» των αρχαίων.
«Απέναντι στα διάφορα μαγικά φυλαχτά της εποχής η Εκκλησία απάντησε δυναμικά με το σύμβολο του σταυρού» λέει η αρχαιολόγος κυρία Νατάσα Ψαρολογάκη. «Σταυροί τοποθετούνταν σε τοίχους,πόρτες,παράθυρα ιδιωτικών και δημόσιων κτιρίωνπροκειμένουνα τα καταστήσουν απρόσβλητα από τους δαίμονες.Το ίδιο και οι άνθρωποι,που έκαναν το σημείο του σταυρού με το χέρι, κρεμούσαν σταυρούς στο στήθος ή τους χρησιμοποιούσαν ως κοσμήματα» προσθέτει η ίδια. Ιδιαίτερη κατηγορία φυλαχτών, τέλος, είναι αυτά στα οποία εικονίζονται ο Μέγας Κωνσταντίνος και η μητέρα του Αγία Ελένη εκατέρωθεν σταυρού, μια σκηνή που αναπαριστά την τελετή των γενεθλίων της νέας πρωτεύουσας και έφθασε ως και τον 20ό αιώνα.
[Πηγή: Μ. Θερμού, Το Βήμα - Εικόνα: Η Μέδουσα Γοργώ του δυτικού αετώματος του αρχαϊκού ναού της Κέρκυρας (585 π.Χ.). Αποτροπαϊκό σύμβολο,αφού η ασχήμια του μπορεί να τρομάξει και να διώξει όποιον το αντικρίζει (Αρχαιολογικό Μουσείο Κέρκυρας)

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ιστορία της... μούντζας"

Η ΕΚΛΟΓΗ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 Η ΕΚΛΟΓΗ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ("ΑΜΕΣΗ") ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

---Γράφει ο Δημ. Γερμιώτης----
  Πώς δούλευε η αρχαία δημοκρατία και κυρίως πως εκλέγανε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τους άρχοντες τους. Αναγκαστικά θα περιοριστούμε στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, όχι από κανένα «ξενοκαρφίτικο» μένος, αλλά γιατί γι΄ αυτήν έχουμε τις περισσότερες και εγκυρότερες πληροφορίες, όπως τις διαβάζουμε στο έργο του Αριστοτέλη “Αθηναίων Πολιτεία”...---

Ο Αριστοτέλης μελέτησε σε βάθος το αθηναϊκό καθεστώς, αν και όχι χωρίς προκατάληψη, (γιατί πως να το κάνουμε, μαθητής του ολιγαρχικού Πλάτωνα και δάσκαλος βασιλιά ήταν ο Σταγειρίτης) και μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες. Η αθηναϊκή δημοκρατία έφτασε στον κολοφώνα της στα μέσα του 5ου αιώνα και η ακμή αυτή κράτησε τριάντα περίπου χρόνια, περίοδος που έμεινε στην ιστορία σαν ο χρυσός αιώνας του Περικλή.
Ομως το πολίτευμα με τους ξεχωριστούς θεσμούς του υπήρχε ήδη σαράντα χρόνια πριν από τον Περικλή και θα επιβίωνε ως την εποχή των Μακεδόνων, διακόσια χρόνια αργότερα. Εζησε δηλαδή σχεδόν τρεις αιώνες, όσο καμμιά άλλη σύγχρονη ή αρχαία δημοκρατία. Τη μεγάλη αντοχή στο χρόνο της αθηναϊκής δημοκρατίας την αποδίδουν οι μελετητές όχι μόνοστους σωστούς θεσμούς αλλά και στη μεγάλη προσαρμοστικότητα και εξελικτικότητά τους.
Οι θεσμοί γεννήθηκαν από τις ανάγκες της ζωής και γιαυτό προσαρμόζονταν εύκολα στις μεταβαλλόμενες συνθήκες. Δεν υπήρξαν εγκεφαλικά δημιουργήματα κάποιας σοφής κεφαλής, έστω κι αν αυτή ανήκε στο Σόλωνα. Η προσαρμοστικότητα των θεσμών φαίνεται από την εξέλιξη του θεσμού του βασιλιά. Σε πλήρη δημοκρατία, τον καιρό του Περικλή, κληρωνόταν κάθε χρόνο ο άρχων βασιλεύς, μακρυνός απόηχος των μυκηναίων ανάκτων, που τελευταίος τους υπήρξε ο Κόδρος.

Ο θεσμός δεν καταργήθηκε. Εξελίχτηκε σε ένα ανώδυνο για τη δημοκρατία αξίωμα με θρησκευτικές τελετουργικές αρμοδιότητες. Μπορεί να θεωρείται ο Κλεισθένης ιδρυτής της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, βασίστηκε όμως στη νομοθεσία που θέσπισε ο Σόλων, που είναι χωρίς αμφιβολία ο πατέρας της δημοκρατίας. Οταν ο Σόλων συνέταξε τους νόμους του δεν είχε και πολλές αυταπάτες για την αποτελεσματικότητα τους. “Ο νόμος” έλεγε “μοιάζει με τον ιστό της αράχνης. Τα μικρά και τα αδύνατα πιάνονται σ’αυτόν, ενώ τα ισχυρά τον σχίζουν και περνούν”. Ακόμα ένα δείγμα ευθύτητας και παρρησίας, που χαρακτήριζαν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα.

Η δημοκρατία που καθιέρωσε ο Κλεισθένης, μετά την εκδίωξη των Πεισιστρατιδών, ήταν σχετικά πλουτοκρατικό και ολογαρχικό σύστημα, είχε όμως σωστούς και εξελίξιμους θεσμούς και με τις μεταρρυθμίσεις που έκαναν ο Ευβουλος, ο Εφιάλτης και ο Περικλής, μεταμορφώθηκε σε πραγματικά «λαοκρατικό» καθεστώς. Το πολίτευμα λοιπόν της αρχαίας Αθήνας όπως διαμορφώθηκε μετά τις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη, του Εφιάλτη και του Περικλή, ήταν η άμεση δημοκρατία.



Η Εκκλησία του Δήμου, δηλαδή η λαϊκή συνέλευση όλων των αθηναίων πολιτών από 20 χρονών και πάνω, μετά το 462 πΧ είχε συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες και τις ασκούσε με τα διάφορα όργανα, που αυτή όριζε ή έλεγχε. Είχε όχι μόνο νομοθετικές εξουσίες αλλά και εκτελεστικές και σε ορισμένες περιπτώσεις, (εσχάτη προδοσία, ασέβεια κ.ά,), μεταβαλλόταν σε ανώτατο δικαστήριο, πράγμα πού έκανε τον Αριστοτέλη να τη χαρακτηρίσει «μυριοκέφαλη τυραννία». Στην Εκκλησία του Δήμου, που συνεδρίαζε 40 φορές το χρόνο, μπορούσε να πάρει το λόγο ο κάθε πολίτης και όσο μιλούσε και ό,τι κι αν έλεγε, κανείς δε μπορούσε να τον διακόψει ή να τον σταματήσει. Ήταν η περίφημη ισηγορία..



Η εκκλησία του Δήμου εξέλεγε τα 500 μέλη της Βουλής. Οι βουλευτές βγαίναν με κλήρο από 1000 εκπρόσωπους των 170 δήμων της Αττικής, (100 για κάθε φυλή), που ονομάζονταν πρόκριτοι και εκλέγονταν με μυστική ψηφοφορία για ένα χρόνο. Οι 500 που δεν κληρώνονταν βουλευτές, μέναν αναπληρωματικοί και ονομάζονταν επιλαχόντες. Από τους 500 βουλευτές, που παίρναν μια μικρή χρηματική αποζημίωση τριών οβολών τη μέρα, κληρωνόταν η πρυτανεία, από 50 μέλη, η οποία για διάστημα 35 ημερών αποτελούσε την κυβέρνηση της αθηναϊκής δημοκρατίας.



Οι πρυτάνεις όσον καιρον ασκούσαν τα καθήκοντα τους μέναν στο Πρυτανείο με έξοδα του κράτους. Ενας από αυτούς οριζόταν για μια ή δυό το πολύ μέρες Γραμματεύς της Βουλής, δηλαδή πρωθυπουργός.



Η Βουλή ήταν το συμβουλευτικό όργανο της Εκκλησίας του Δήμου. Κάθε νόμος για να ψηφιστεί από την τελευταία έπρεπε να προετοιμαστεί και να συζητηθεί από τη Βουλή, που έβγαζε το προβούλευμα. Γιαυτό τα νομοθετήματα που ψήφιζε η Εκκλησία του Δήμου άρχιζαν πάντα με τη φράση: ΕΔΟΞΕ Τωι ΔΗΜΩι ΚΑΙ Τηι ΒΟΥΛΗι, (δηλαδή, φάνηκε σωστό στο Λαό και στη Βουλή).



Ανακεφαλαιώνοντας, βλέπουμε ότι πηγή και φορέας όλων των εξουσιών ήταν η λαϊκή συνέλευση, η Εκκλησία του Δήμου. Οτι όλα τα αξιώματα ήταν συνήθως ενιαύσια και προσιτά σε όλους τους πολίτες. Οτι πολλοί άρχοντες βγαίναν με κλήρωση, που σημαίνει ότι από τη στιγμή που κάποιος γεννήθηκε αθηναίος πολίτης είχε εν δυνάμει εκλεγεί σε πολλά αξιώματα και απλά περίμενε πότε θα κληρωθεί σε ένα από αυτά. Σημαίνει επίσης ότι όλοι οι πολίτες, πλούσιοι ή φτωχοί, θάρχοταν κάποτε η ώρα να κληρωθούν ή να εκλεγούν σε κάποιο αξίωμα



Τις δικαστικές αρχές αποτελούσαν δύο μεγάλα δικαστήρια, ο Αρειος Πάγος, το παλιό ανώτατο δικαστήριο, που στα χρόνια της δημοκρατίας είχε χάσει πολλές από τις αρμοδιότητές του και η Ηλιαία το λαϊκό δικαστήριο, που το απαρτίζαν 6000 μέλη τα οποία βγαίναν με κλήρωση από όλους τους πολίτες για ένα χρόνο και παίρναν επίσης ημερήσια αποζημίωση τριών οβολών.



Η ηλιαία χωριζόταν σε δέκα τμήματα από 600 δικαστές το καθένα και επιλαμβανόταν με όλες τις ποινικές και αστικές περιπτώσεις. Υπήρχαν όμως και μικρότερα ή και ειδικά δικαστήρια.



Τις διοικητικές αρχές της Αθηναϊκής Δημοκρατίας τις όριζε επίσης, με κλήρωση ή με ψηφοφορία, η Εκκλησία του Δήμου. Τις αποτελούσαν: Οι εννέα άρχοντες, που που μετά το 462 πΧ είχαν χάσει κάθε ουσιαστική εξουσία και ασκούσαν μόνο τελεουργικά καθήκοντα. Οι εννέα άρχοντες κληρώνονταν ανάμεσα στους πλούσιους, (πεντακοσιομέδιμνους) και ήταν: Ο επώνυμος άρχων, ο άρχων βασιλεύς, ο πολέμαρχος και οι έξι θεσμοθέται. Μετά τη θητεία τους, που ήταν για ένα χρόνο, γίνονταν ισόβια μέλη του Αρείου Πάγου.



Οι δέκα αστυνόμοι, που είχαν καθήκοντα τήρησης της τάξης και είχαν υπό τις διαταγές τους ένοπλα τμήματα σκυθών ή θρακών δούλων. Οι δέκα επισκευασταί των ιερών, που φρόντιζαν για τη συντήρηση των ναών, οι πέντε οδοποιοί, οι πέντε νεωροί, ο επιμελητής των κρηνών, υπεύθυνος για την ύδρευση της πόλης και οι αρχιτέκτονες επί τας ναυς, που ευθύνονταν για τη ναυπήγηση και συντήρηση των πολεμικών σκαφών.



Οι οικονομικές αρχές της αθηναϊκής δημοκρατίας ορίζονταν επίσης με κλήρωση για ένα χρόνο από την Εκκλησία του Δήμου και ήταν: οι δέκα ελληνοταμίαι, οι δέκα ταμίαι της Αθηνάς, οι δέκα ταμίαι των άλλων θεών, ο επί των θεωρικών, οι δέκα σιτοφύλακες, οι δέκα πωληταί και οι δέκα αποδέκται. Τέλος τις στρατιωτικές αρχές τις αποτελούσαν οι δέκα στρατηγοί, που εκλέγονταν, (ένας για κάθε φυλή), για ένα χρόνο χωρίς δικαίωμα επανεκλογής, (αυτό το τελευταίο καταργήθηκε μετά το 440 πΧ), οι δέκα ταξίαρχοι, οι δέκα φύλαρχοι, οι δύο ίππαρχοι και ο ταμίας των στρατιωτών. Στρατηγοί μπορούσαν να εκλεγούν από όλες τις τάξεις.



Σε σπάνιες περιπτώσεις μεγάλων εθνικών κινδύνων, ένας στρατηγός περιβαλλόταν με μεγάλες, σχεδόν δικτατορικές, εξουσίες, πάντα με απόφαση της Εκκλησίας του Δήμου και για πολύ μικρό χρονικό διάστημα και τότε ονομαζόταν στρατηγός αυτοκράτωρ.



Τα κύρια θεσμικά γνωρίσματα της δημοκρατίας όμως δεν ήταν τα αξιώματα αλλά οι λειτουργίες της: Η μικρή διάρκεια της εξουσίας, (το πολύ ένα χρόνο, ανκαι οι πρυτάνεις κυβερνούσαν μονάχα λίγες βδομάδες και ο γραμματέας της Βουλής, δηλαδή ο πρωθυπουργός, μια ή δύο μέρες!).



Η συνεχής εναλλαγή προσώπων στην εξουσία. Το προσιτό της εξουσίας σε όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από καταγωγή ή περιουσία. Η αιρετότητα των αρχόντων, με μυστική ψηφοφορία ή κλήρωση. Η γραπτή νομοθεσία, με νόμους που επεξεργαζόταν η Βουλή και ψήφιζε η λαϊκή συνέλευση.



Η ανεξαρτησία και η λαϊκή βάση της δικαιοσύνης Υπήρχαν όμως κι άλλοι θεσμοί που δίναν στην αθηναϊκή δημοκρατία τα χαρακτηριστικά της πολιτείας του δικαίου και της ευνομίας.



Ένας από αυτούς ήταν ο θεσμός των δοκιμασιών: κανείς πολίτης δε μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα για να εκλεγεί σε κάποιο αξίωμα αν προηγουμένως δεν περνούσε ευνοϊκά από εξ δοκιμασίες.



Συγκεκριμένα έπρεπε να αποδείξει:



- Ότι είναι γνήσιος αθηναίος πολίτης.



- Ότι υπηρέτησε στο στρατό και πήρε μέρος σε εκστρατείες.



- Ότι πλήρωνε ταχτικά τους φόρους.



- Ότι ήταν έντιμος και δεν είχε καταδικαστεί ποτέ για ατιμωτικό αδίκημα.



- Ότι ήταν ευσεβής.



- Ότι η συμπεριφορά του προς τους γονείς του ήταν άψογη.



Οι δοκιμασίες αυτές ήταν ουσιαστικές και εξονυχιστικές και γίνονταν οι τρεις πρώτες από τη Βουλή και οι άλλες τρεις από τα δικαστήρια. Με τις δοκιμασίες αυτές είναι φανερό πως πολλοί φαύλοι αποκλείονταν εξ αρχής από τη δυνατότητα να εκλεγούν Ένας άλλος σημαντικός θεσμός ήταν των λειτουργιών, που ήταν ένα είδος τιμητικής φορολογίας.



Η Εκκλησία του Δήμου ανέθετε σε κάποιον πλούσιο πολίτη να εξοπλίσει ένα πολεμικό σκάφος, να χρημοτοδοτήσει το ανέβασμα μιας τραγωδίας (από εκεί βγήκε και οόρος χορηγός) και γενικά να κάνει κάποιο κοινωφελές έργο χωρίς ελπίδα κερδους εκτός από την αναγραφή του ονόματός του σε τιμητική στήλη. Ο οριζόμενος είχε δικαίωμα να αρνηθεί, αλλά με τον όρο να υποδείξει άλλον, πλουσιώτερο κατά τη γνώμη του, που κι αυτός με τη σειρά του μπορούσε να ζητήσει την ανταλλαγή των περιουσιών τους αν ισχυριζόταν πως δεν ήταν τόσο πλούσιος.



Η ανταλλαγή αυτή λεγόταν αντίδοσις. Τρίτος τέλος θεσμός ήταν ο οστρακισμός, με τον οποίον μπορούσε η Δημοκρατία να απομακρύνει από την πολιτική σκηνή όποιον η κοινή γνώμη θεωρούσε πως με την πολιτεία του ή και απλώς λόγω εξαιρετικής δημοφιλίας, μπορούσε να γίνει επικίνδυνος για τους θεσμούς και το πολίτευμα. Ο οστρακισμός καθιερώθηκε τι 508 από τον Κλεισθένη για να αποκλείσει την επανάληψη της τυρανίας. Αποφασιζόταν ύστερα από σχετική δημόσια καταγγελία από την Εκκλησία του Δήμου, που εκτάκτως συνεδρίαζε στην Αγορά και όχι στην Πνύκα.



Ακολουθούσε ψηφοφορία όλων των πολιτών που γράφανε το όνομα του υποψήφιου για οστρακισμό πάνω σε κομμάτια πήλινων σκευών, (όστρακα). Αν τα γραμμένα όστρακα ήταν περισσότερα από το μισό των ψηφισάντων ο καταδικασμένος έπρεπε να φύγει σε τρεις μέρες από την Αττική και να μείνει σε υπερορία για δέκα χρόνια, μετά τα οποία ξαναγύριζε, χωρίς άλλες συνέπειες στα πολιτικά του δικαιώματα, στην περιουσία ή στην οικογένειά του.



Ήταν λοιπόν ο Δήμος Αθηναίων αληθινή Δημοκρατία; Πολλοί το αρνούνται, προβάλλοντας ισχυρά επιχειρήματα. Ομως τί είναι δημοκρατία; Στο ερώτημα αυτό απαντα ο Περικλής στον “Επιτάφιο”: “Το να κυβερνάν όχι οι λίγοι αλλά οι πολλοί, αυτό το λέμε δημοκρατία”, ( Το ουχί ες ολίγους αλλ’ες πλείονας οικείν, δημοκρατία κέκληται). Το ζήτημα είναι τί εννοούμε λέγοντας “πολλοί”. Το αντίθετο της δημοκρατίας είναι η ολιγαρχία, στην οποία κυβερνούν οι λίγοι.



Η αντίληψη ότι δεν είναι σωστό να κυβερνούν την πολιτεία οι πολλοί, ο όχλος, ο αδαής λαός, αλλά οι λίγοι εκλεκτοί, οι άριστοι, είναι πανάρχαιη και εκφράστηκε πιο καθαρά από τον Πλάτωνα. Το θέμα είναι ποιοί είναι αυτοί οι άριστοι, από πού αντλούν το δικαίωμα να κυβερνούν και βάσει ποιας λογικής αρνούνται το δικαίωμα αυτό στον απλό λαό. Οι κάθε είδους και ονομασίας ολιγαρχικοί δέχονται ως κριτήριο για να καταταγεί κάποιος στους αρίστους είτε την καταγωγή είτε τον πλούτο είτε τη μόρφωση και υποστηρίζουν ότι το δικαίωμα να κυβερνούν οι άριστοι το παίρνουν είτε από τους θεούς, είτε από την ιστορική ή κοινωνική αναγκαιότητα είτε από άλλες εξ ίσου νεφελώδεις και αυθαίρετες πηγές.



Στην πραγματικότητα μοναδική πηγή της εξουσίας των αρίστων ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων η απροκάλυπτη ή συγκεκαλυμένη βία. Στις διάφορες μορφές δημοκρατίας αντίθετα, αυτοί που κυβερνούν εκλέγονται από κάποιους άλλους.



Ο τρόπος που εκλέγονται και ο αριθμός αυτών που έχουν το δικαίωμα εκλογής ποικίλει φυσικά, ανάλογα με τη μορφή της δημοκρατίας, πάντως όσο πιο μεγάλος είναι ο αριθμός των εκλεγόντων, όσο πιο μεγάλη είναι η δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε πολλούς υποψήφιους κι όσο πιο εύκολη είναι η διαδικασία, τόσο πλατύτερη είναι η δημοκρατία. Βέβαια η Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν ήταν κάποιο ιδανικό πολίτευμα. Είχε πολλά και σοβαρά τρωτά και μειονεκτήματα, όχι όμως αυτά που τονίζουν ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας ή ο Ξενοφώντας.



Ο πρώτος ήταν προκατειλημένος εναντίον της κι οι άλλοι δύο απροκάλυπτοι εχθροί της. Αυτούς τους ενοχλούσε η παντοδυναμία της Εκκλησίας του Δήμου, το ευμετάβλητο των διαθέσεων και αποφάσεων του λαού και το νεωτεριστικό πνεύμα που κυριαρχούσε παντού. Τα πραγματικά μειονεκτήματα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, που την οδήγησαν τελικά στην ήττα, με δραματικές συνέπειες για όλον τον ελληνισμό ήταν άλλα.



Πρώτα πρώτα ήταν ο αποκλεισμός των γυναικών από κάθε είδους κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα. Οι αθηναίες δεν είχαν κανένα πολιτικό και ελάχιστα κοινωνικά δικαιώματα, σ’αντίθεση με τις γυναίκες της Σπάρτης, του Αργους, της Λέσβου, της Κρήτης και άλλων ελληνικών περιοχών. Ακόμα η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν φιλοπόλεμη και επεκτατική. Δε μπορούσε να κάνει αλλιώς. Στην αρχαιότητα το κυριώτερο μέσο παραγωγής ήταν η γη.



Η Πολιτεία έχοντας για στήριγμα της τους ελεύθερους μικροκαλιεργητές, έπρεπε να φροντίζει να έχουν όλοι τους επαρκείς κλήρους γης. Όταν η γη της Αττικής δεν επαρκούσε πια, η Δημοκρατία έκανε πολέμους, προσαρτούσε νέα εδάφη και εγκαθιστούσε σ’αυτά αθηναίους κληρούχους. Οι συνεχείς όμως πόλεμοι, που δεν τους έκανε με μισθοφορικά στρατεύματα αλλά με δικό της στρατό από αθηναίους πολίτες, υπονόμευε την ίδια την κοινωνική της βάση, γιατί οδηγούσαν τους πολίτες στην οικονομική καταστροφή.



Τέλος η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν υπερβολικά τοπικιστική. Μολονότι της δόθηκε η ευκαιρία να συνενώσει σε μια πολιτική ενότητα το σύνολο σχεδόν της Ελλάδας, δεν είχε την διορατικότητα, την ευρύτητα του πνεύματος και την οργανωτική ικανότητα να το κάνει, αρετές που αργότερα μόνο η Ρώμη επέδειξε. Ακόμα και οι ξένοι που είχαν εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα και που στο τέλος του 5ου αιώνα αποτελούσαν σχεδόν τους μισούς κατοίκους του Αστεως, δεν απόχτησαν ποτέ δικαιώματα αθηναίου πολίτη.



Αυτά τα σοβαρά μειονεκτήματα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας την οδήγησαν σε αδιέξοδα και προκάλεσαν την παρακμή της. Παρ’όλα αυτά ήταν το πιο γόνιμο σε θεσμούς και ιδέες, (που γνώρισαν παγκόσμια ακτινοβολία και έχουν διαχρονική ισχύ), πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς της ιστορίας.





thalamofilakas.blogspot.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΚΛΟΓΗ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ "