Χρυσό Μετάλλιο Στην ΚΥΠΡΟ Μέσα Στην Τουρκία

Χρυσό Μετάλλιο Στην Ελένη Αρτυματά Μέσα Στην Τουρκία – Η Κυπριακή Σημαία Στον Ουρανό Της Μερσίνας!

Το χρυσό μετάλλιο στα 200μ γυναικών στους Μεσογειακούς Αγώνες της Μερσίνας κέρδισε η Κύπρια πρωταθλήτρια Ελένη Αρτυματά.

Στον τελικό των 200μ που διεξήχθη το βράδυ της Τετάρτης, η Ελένη Αρτυματά εξασφάλισε την πρώτη θέση με χρόνο 23.18’’, τερματίζοντας δυο μόλις εκατοστά του δευτερολέπτου μπροστά από την Ιταλίδα Λιμπάνια Γκρενό (23.20’’), η οποία εξασφάλισε το αργυρό μετάλλιο.

Το χάλκινο μετάλλιο εξασφάλισε η Τουρκάλα Νιμέτ Καρακούς με 23.40’’.

Η Άννα Ραμόνα Παπαϊωάννου τερμάτισε στην 5η θέση με χρόνο 23.66’’, που αποτελεί ατομικό ρεκόρ. Πρόκειται για το δεύτερο συνεχόμενο χρυσό στα 200μ για την Αρτυματά, η οποία είχε κερδίσει το χρυσό και στους Μεσογειακούς Αγώνες της Πεσκάρα το 2009.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Χρυσό Μετάλλιο Στην ΚΥΠΡΟ Μέσα Στην Τουρκία"

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΧΩΝ

Οι Βλάχοι ----
Τα ιστορικά στοιχεία για τους Βλάχους είναι διάσπαρτα στους Βυζαντινούς χρονογράφους και η ιστορική παρουσία τους έχει πορεία περίπου δύο χιλιάδων χρόνων, με τις ρίζες στα Ρωμαϊκά χρόνια και στον εκλατινισμό των Βαλκανίων (K. Πορφυρογέννητος, Ι. Λυδός). ----
Ως πρώτη γραπτή μαρτυρία της Βλάχικης γλώσσας εκλαμβάνεται αυτή των Βυζαντινών χρονογράφων Θεοφάνη και Θεοφύλακτου (579 μ.Χ.), ενώ η λέξη Βλάχος αναφέρεται για πρώτη φορά το 976 μ.Χ. από τον Κεδρηνό, που μιλάει για "Βλάχους οδίτες" στην περιοχή Καστοριάς - Πρέσπας.
Πάντως, οι Βλάχοι έξω από ελάχιστες περιπτώσεις δεν αυτοαποκαλούνται με αυτό το όνομα, αλλά με το Αrnanji, λέξη που παράγεται από το "Romanus cives" και σχετίζεται με το διάταγμα του Καρακάλα (Edictum Antoninianum), 212 μ.Χ., με το οποίο γενικεύτηκε το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη σε όλους τους κατοίκους των Ρωμαϊκών επαρχιών.
Η λέξη Βλάχος - σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες - ανάγεται στη Γερμανική γλώσσα, που ονομάζει Βάλλους (Walhvolc) τους Λατινόφωνους, και έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις Βαλόνος, Βαλία, Ουαλία κ.τ.λ.
Πέρα από το γενικό όνομα "Βλάχος", οι Λατινόφωνοι της νότιας Βαλκανικής αποκαλούνται και με άλλα ονόματα (Φαρσιαρώτες, Τσίπανιι, Μιγλινιάτς = Μογλενίτες), Καράβλαχοι ή Μαυρόβλαχοι (Monte Negro), Μπιτουλιάνοι, Γραμμουστιάνοι, Μουζικιάρoι ή Τσιμουρεάνοι, Σαρμανιώτες κ.τ.λ.
Ο όρος Κουτσόβλαχος που χρησιμοποιούν οι λόγιοι από τον προηγούμενο αιώνα, και συχνά έχει μειωτικό χαρακτήρα, σχετίζεται με το "Κιουτσούκ Βλαχία", όπως ονόμαζαν οι Τούρκοι την περιοχή Αιτωλοακαρνανίας που ως τα χρόνια του Κοσμά του Αιτωλού είχε πολλούς βλαχόφωνους(επίγραμμα Ευγένιου Αιτωλού).
Μετά την πρώτη μαρτυρία του Κεδρηνού, οι Βλάχοι αναφέρονται επανειλημμένα. Ενδεκτικά:Σιγίλια Βασιλείου Β΄, Κεκαυμένος, Αννα Κομνηνή, Χωνιάτης, Κίνναμος, Χαλκοκονδύλης, Φραντζής, Λατινικές Πηγές, αρχεία Βενετίας, Chanson de Roland, γερμανικό έπος Νιμπελούγκεν, Χρονικό του Μωρέως, Ερωτόκριτος.
Στη συνέχεια η ιστορική παρουσία των Βλάχων είναι έντονη. Δεν υπάρχει ξένος περιηγητής - στα χρόνια της Τουρκοκρατίας - που να μην τους αναφέρει. Ενδεικτικά αναφέρονται τα ονόματα των Pouqueville (Voyage en Grece), Leak (Travels in Northern Greece), Heuzey (1858), Coυzineri (Voyages en Macedoine), Berard - (Τουρκοκρατία και Ελληνισμός) κ.τ.λ., WACE- THOMPSOΝ(Νομάδες των Βαλκανίων).
Το 18ο αιώνα, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες (αποσύνθεση οθωμανικής αυτοκρατορίας, αποσχιστικές τάσεις πασάδων, Ορλωφικά, εσωτερικές διαμάχες) μεγάλες βλάχικες πόλεις, όπως η Μοσχόπολη, η Νικολίτσα, το Λινοτόπι, η Γράμμουστα και άλλες καταστράφηκαν ολοσχερώς και οι κάτοικοι διασκορπίστηκαν σε όλες τις κατευθύνσεις:Βιέννη, Βουδαπέστη, Βελιγράδι, Βουκουρέστι, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Νάουσα, Σέρρες, Φιλιππούπολη, Κωνσταντινούπολη κ.α. Χαρακτηριστικά ο Σέρβος Πανεπιστημιακός Dousan Popovic, στο έργο του "ΟCincarina" αναφέρει ότι το 18ο αιώνα οι Σερβικές αγορές κατακλύστηκαν από Βλάχους, οι οποίοι είχαν στα χέρια τους όλο το εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο του Βελιγραδίου και δημιούργησαν την αστική τάξη της Σερβίας.
Εξάλλου, η μεγάλη διασπορά των Βλάχων οφείλεται και στις επαγγελματικές τους ενασχολήσεις, καθώς ήταν κυρίως κτηνοτρόφοι, κυρατζήδες και έμποροι, ήταν διαρκώς "καθ΄ οδόν", μεταφορείς όχι μόνο προϊόντων αλλά και ιδεών, σύνδεσμος του Ελλαδικού χώρου με τον ευρύτερο Βαλκανικό και την Ευρώπη. Η προσφορά των Βλάχων στον Ελληνισμό είναι, αποδεδειγμένα, τεράστια σε όλους τους τομείς (αρματωλισμός, επανάσταση, ευεργέτες, οικονομία, γράμματα). Ενδεικτικά αναφέρονται κάποια ονόματα:Ρήγας Βελεστινλής, Γεωργάκης Ολύμπιος, Γιάννης Φαρμάκης, Χατζηπέτρος, Βλαχαβαίοι, όλοι οι ευεργέτες (πλην Συγγρού), Ζάππας, Γ. Σταύρου, Αβέρωφ, Σίνας, Δούμπας, Τοσίτσας και Στουρνάρας, Κωλέτης, Σπυρίδων Λάμπρου, Παπάγος, Σβώλος, Κρυστάλλης και άλλοι που με το αίμα και το πνεύμα τους, το χρήμα και τις δωρεές τους, στέριωσαν οικονομικά το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος και έβαλαν τα θεμέλιά του. Και μια διάσταση στη νεότερη Ελλάδα που δεν είναι πλατιά γνωστή:πολλοί σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν βλάχικη καταγωγή:Κουτσομύτης, Προκόβας, Παπατάκης, Τσιτσάνης, Βίρβος, Καλδάρας, Μητροπάνος, Σγούρος, Μουσαφίρης κ.ά.
Παρά την τεράστια διασπορά και τις αντίξοες συνθήκες και σήμερα ακόμη ζουν χιλιάδες Βλάχοι έξω από την Ελληνική Επικράτεια: Αλβανία, περιοχή Μοναστηρίου - Σκοπίων, Βουλγαρία (όσοι δεν αφομοιώθηκαν) και Ρουμανία, στην οποία κατέφυγαν κάτω από ποικίλες πολιτικές και εθνικιστικές σκοπιμότητες, τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας. Και σε αυτές τις χώρες είναι τεράστια η προσφορά τους. Ενδεικτικά αναφέρονται τα ονόματα του Γιώργου Μούρνου που μετέφρασε την Ιλιάδα στη Ρουμανική γλώσσα, και του μεγαλύτερου κωμωδιογράφου της Σερβικής λογοτεχνίας, του Αλκιβιάδη Νούσια, που είναι Βλάχος από την Κλεισούρα της Μακεδονίας, και είναι γνωστός στη Σερβία με το όνομα Βranislav Nushici, καθώς επίσης και των αδελφών Μανάκια, πρωτοπόρων φωτογράφων και κινηματογραφιστών, από την Αβδέλα Γρεβενών, που ένα μεγάλο μέρος του έργου τους υπάρχει στο Μοναστήρι και τα Σκόπια.
Η Βλάχικη Γλώσσα.
Η βλάχικη γλώσσα είναι μια αυτόνομη νεολατινική γλώσσα, ήδη διαμορφωμένη τον 6ο αιώνα μ.Χ. Ως πρώτη γραπτή μαρτυρία της βλάχικης θεωρείται η φράση "τόρνα, τόρνα, φράτερ", που τη διασώζει ο βυζαντινός χρονογράφος Θεοφύλακτος Σιμοκάτης (7ος αιώνας μ.Χ.).
Για τη γένεση της Βλάχικης γλώσσας η επιστημονική έρευνα έχει δώσει σήμερα απάντηση. Επίσημη γλώσσα του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους - Βυζάντιο ονομάστηκε αιώνες αργότερα - ως τα χρόνια του Ηράκλειου (αρχές 7ου αιώνα μ.Χ.) ήταν η Λατινική.
Από τη λαϊκή λατινική της Βαλκανικής (Latinum Balcanicum) προήλθαν, μετά την "πρωτορωμανική περίοδο" που πέρασαν οι νεολατινικές γλώσσες, και για συγκεκριμένους λόγους, τέσσερις νεολατινικές γλώσσες (η Βλάχικη και η Μογλενίτικη στον άξονα της Εγνατίας, και η Ιστρορουμανική και Δακορουμανική στον άξονα του Δούναβη), όπως ακριβώς, με τον ίδιο τρόπο, από τη δυτική Λατινική προήλθαν οι σύγχρονες νεολατινικές γλώσσες (Ιταλική, Γαλλική, Ισπανική, Πορτογαλική). Έτσι εξηγούνται οι ομοιότητες της Βλάχικης γλώσσας και με αυτές τις Ευρωπαϊκές γλώσσες, όπως και με τις αντίστοιχες νεολατινικές της Βαλκανικής.
"Αν κάποιος σκύψει με σεβασμό στον πολιτισμό των Βλάχων, όπως αυτός εκφράζεται μέσα και από τη Βλάχικη γλώσσα, θα ανακαλύψει στα τραγούδια, τις παραδόσεις, τα παραμύθια, τις παροιμίες, πλούτο πρωτόγνωρο. Τα τελευταία χρόνια, με ατομική ή συλλογική πρωτοβουλία, βλέπουν το φως ανάλογες εκδόσεις που αναδεικνύουν ένα πλούσιο πρωτογενές υλικό, γλωσσικό, ιστορικό, κοινωνικό, που συνιστά μια έξοχη "προφορική λογοτεχνία".
Τα πρώτα γραπτά δείγματα της Βλάχικης γλώσσας έχουν την αφετηρία τους στα μέσα του 18ου αιώνα, και είναι κυρίως επιγραφές με ελληνικό αλφάβητο και κείμενα λογίων λεξικογράφων, με ελληνικό και λατινικό αλφάβητο.
Η πρώτη γραμματική της Βλάχικης γλώσσας, του Μ. Μπογιατζή, τυπώθηκε το 1813 στη Βιέννη. Για τον εγγραμματισμό της Βλάχικης γλώσσας προτείνει το λατινικό αλφάβητο "καθώς έκαμαν πολύ πρότερον και όλες οι θυγατέρες της Λατινικής". Στην τελευταία Βλάχικη γραμματική των Πανεπιστημιακών Ν. Κατσάνη - Κ. Ντίνα (Θεσσαλονίκη 1990), η βλάχικη γλώσσα καταγράφεται με λατινικά στοιχεία, συμπληρωμένα με στοιχεία του Ελληνικού αλφάβητου.

Η επιλογή βέβαια αλφάβητου, και σήμερα δεν είναι πολύ απλή, γιατί υπάρχουν πολλές παράμετροι (ιστορικές, θρησκευτικές, πολιτιστικές, πολιτικές) που πρέπει να παρθούν υπόψη. Ηαπροκατάληπτη όμως και χωρίς σκοπιμότητες επιστήμη δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μια νεολατινική γλώσσα, όπως η Βλάχικη, μπορεί να εγγραμματιστεί πιο αποτελεσματικά με το λατινικό αλφάβητο.

Η βλάχικη γλώσσα, που κάποτε τη μιλούσαν πλατειές μάζες στα Βαλκάνια, σήμερα - μέρα με τη μέρα - χάνεται. Η γλώσσα συρρικνώθηκε από λόγους όχι φυσικούς, αλλά ιστορικούς και κοινωνικούς. Παρόλα αυτά, η βλάχικη γλώσσα και μέσα στις αντίξοες σύγχρονες ισοπεδωτικές συνθήκες της έντονης αστικοποίησης, της διάλυσης των παλιών κλειστών κοινωνικών δομών, της επικοινωνίας, αποτελεί μια πραγματικότητα.
Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό, και να μην αντιμετωπίζεται η βλάχικη γλώσσα με καμιά απαξιωτική διάθεση, γιατί όπως λέει ο μεγάλος σύγχρονος διανοούμενος Noam Tsomsky δεν υπάρχουν καλές ή κακές γλώσσες, ανώτερες ή κατώτερες, αλλά υπάρχουν γλώσσες αναπτυγμένες ή λιγότερο ή καθόλου ανεπτυγμένες, με τις οποίες επικοινωνούν οι άνθρωποι.
Από σεβασμό και ευαισθησία στον ανθρώπινο πολιτισμό, οι ηχογραφήσεις των τραγουδιών στη βλάχικη γλώσσα, αποτελούν μια μικρή κατάθεση του Συλλόγου Βλάχων Βέροιας, για την καταγραφή και τη διάσωση της βλάχικης γλώσσας.
Οι Βλάχοι της Βέροιας.
Η Βέροια είναι πόλη πολύ παλιά. Ήδη την αναφέρει ο Θουκυδίδης Α 61 "και αφικόμενος ες Βέροιαν". Αργότερα, στην αρχή της Ρωμαιοκρατίας (146μ.Χ.) ήταν η Ιερή πόλη, όπου είχε την έδρα του ο αρχιερέας του κοινού των Μακεδόνων, που σκοπό είχε τη λατρεία της θεάς Ρώμης και του Αυγούστου. Σε αυτήν τελούνταν γιορτές και συνέρχονταν ο αρχιερέας με τους αξιωματούχους του, οι σύνεδροι και πλήθος κόσμου από πολλές περιοχές της Μακεδονίας. Η Βέροια είχε το δικαίωμα να χτίσει ναό των αυτοκρατόρων, για την άσκηση της λατρείας τους.
Φυσικό είναι η Βέροια να είδε εγκατάσταση Ρωμαίων αρχόντων, οικονομικών παραγόντων, ενοικιαστών φόρων και άλλων επίσημων Ρωμαίων, και με δεδομένο ότι όλοι αυτοί μιλούσαν την επίσημη γλώσσα, τη Λατινική, αναπόφευκτο ήταν να μεταδόθηκε αυτή στη Βέροια, και έτσι από την αρχή της Ρωμαιοκρατίας, να εμφανίζονται Λατινόφωνοι σε αυτήν.
Βεβαιωμένο είναι ότι η μαζική εγκατάσταση των Βλάχων στη Βέροια, από τις προαιώνιες Πινδικές τους κοιτίδες, έγινε τη δεύτερη δεκαετία του 19ου αιώνα. Είναι ωστόσο σίγουρο ότι Βλάχοι υπήρχαν στη Βέροια και κατά τη Βυζαντινή περίοδο και κατά την Τουρκοκρατία. Έτσι, γνωρίζουμε ότι το 1350 μ.Χ., ο αρχιτσέλιγκας Μαρτζελάτος βοήθησε το Βυζαντινό αυτοκράτορα Ιωάννη Καντακουζηνό στην ανακατάληψη της Βέροιας την οποία κατείχε προηγουμένως, για μικρό διάστημα, ο Σέρβος Στέφανος Δουσάν (Γ.Χ. Χιονίδης, Ιστορία της Βέροιας, τόμος 2ος, Βυζαντινοί Χρόνοι, Θεσ/νίκη 1970, σελ. 48 - 49 και 106).
Επίσης, το 1627 αναφέρεται ως κάτοικος της περιοχής ο Μαρτζέλος που, σύμφωνα με το Βλάχο ερευνητή Σ. Λιάκο και τον Α. Βακαλόπουλο, καθηγητή του Α.Π.Θ., ήταν από φάρα Αρβανιτοβλάχικη, που κατέβαινε στα χειμαδιά του κάμπου της Βέροιας - Θεσσαλονίκης κατά προαιώνια παράδοση, και την άνοιξη ανέβαινε για ξεκαλοκαίριασμα στις ορεινές βοσκές (Α. Βακαλόπουλου, Παγκαρπία Μακεδονικής 545, σελ. 637 - 642).
Εξάλλου και ο Τούρκος Περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή αναφέρει ότι ανάμεσα στους κατοίκους της Βέροιας (1668) υπήρχαν και "Λατίνοι" και φυσικό είναι αυτή η πληροφορία να αφορά τους Βλάχους της Βέροιας.
Γύρω από το 1770, μετά την βανδαλικών διαστάσεων καταστροφή της Μοσχόπολης, πολλοί Μοσχοπολίτες - αστοί - εγκαταστάθηκαν και στη Βέροια, ενώ η μαζική εγκατάσταση των Βλάχων στη Βέροια έγινε πενήντα χρόνια αργότερα - όταν ο Αλήπασας χτύπησε τα βλάχικα αρματολίκια, ανέθεσε τα ντερβένια στους Αρβανίτες, αναστάτωσε την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των Βλάχων, υπονόμευσε τα τσελιγκάτα, πρόσβαλε την τιμή τους.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τσελιγκάδες από τα ευημερούντα βλαχοχώρια της Πίνδου και κυρίως από την Αβδέλα, αντί για τη Θεσσαλία, τράβηξαν κατά τη Μακεδονία, και μοίραζαν το χρόνο ανάμεσα στα χειμαδιά της Κασάνδρας και στα βοσκοτόπια του Μπέλες και του Βέρμιου, όπου έφτιαξαν τα "καλύβια" του Μπαντραλέξη, το σημερινό Σέλι, το οποίο ενισχύθηκε και με άλλες οικογένειες από τη Σαμαρίνα και το Περιβόλι. Τα ίδια χρόνια, Βλάχοι κατοίκησαν και το Ξερολείβαδο, και Σελιώτες και Ξερολειβαδιώτες έκαναν και την Ντόλιανη (Κουμαριά). Παράλληλα, στο Ανω Σέλι εγκαταστάθηκε το μεγάλο τσελιγκάτο του Ζέγκα, από τη Φράσιαρη της Νότιας Αλβανίας, πάνω από πενήντα χιλιάδες γιδοπρόβατα.
Για τη μετακίνηση των Βλάχων από τις προαιώνιες εστίες τους της Πίνδου, και την εγκατάσταση στη Βέροια, βασική πηγή είναι η πλούσια προφορική παράδοση, τα βλάχικα τραγούδια που αναφέρονται σε εκείνα τα χρόνια, τα ιστορικά σημειώματα για τους Βλάχους του Α. Παπαβασιλείου, αλλά κυρίως οι αναμνήσεις του Γιώτη Ναούμ που εκδόθηκαν το 1984 από το Γ.Χ. Χιονίδη, με πλούσιες υποσημειώσεις.

Οι Βλάχοι της Βέροιας, το 1878, πρωτοστάτησαν στην εξέγερση του Κολινδρού, με επικεφαλής τους Μπαντραλεξέους, και η οποία κατέληξε στο ολοκαύτωμα "στους Αγίους Πάντες".

Τα χρόνια πέρασαν. Οι αλλαγές στις οικονομικές δομές, η μεγάλη γεωργική ανάπτυξη του κάμπου της Βέροιας, οι πρωτόγονες συνθήκες στην κτηνοτροφία, η εκβιομηχάνιση μετατόπισαν τη ζώη από το βουνό στην πόλη και στους κάμπους, και τα βλάχικα χωριά του Βέρμιου, Σέλι, Ξερολείβαδο, Κουμαριά, εξελίχτηκαν σε ωραία θέρετρα. Σήμερα, στο νομό Ημαθίας, ο κύριος όγκος των Βλάχων κατοικεί στη Βέροια και στη Νάουσα. Ειδικά στη Βέροια, μετά τη δεκαετία του ΄50 προσήλθαν και άλλοι Βλάχοι από τη Μπριάζα, την Αρμάτα, τη Σμίξη, τη Νέβεσκα, το Μπλάτσι κ.ά. Βλάχοι στο νομό, επίσης ζουν και σε πολλά χωριά του κάμπου της Βέροιας, κυρίως Περιβολιώτες και Αρβανιτόβλαχοι.

Οι Βλάχοι αποτελούν ένα δυναμικό στοιχείο του νομού Ημαθίας και διακρίνονται σε όλους τους τομείς:γράμματα, επιστήμες, οικονομία, βιομηχανία, εμπόριο, κτηνοτροφία και εκπροσωπούνται από τρεις συλλόγους Βλάχων (Βέροιας, Νάουσας, Σκυλιτσίου και Περιχώρων) που κάνουν έντονη την παρουσία τους με ποικίλες εκδηλώσεις και κυρίως με τις προσπάθειες για την καταγραφή και τη διάσωση της Βλάχικης γλώσσας.

Τα Βλάχικα Τραγούδια.
Το βλάχικο τραγούδι, λόγω της μεγάλης διασποράς των Βλάχων - καθώς ήταν κυρίως κτηνοτρόφοι, κυρατζήδες, έμποροι - διαφοροποιήθηκε από περιοχή σε περιοχή, και υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία. Ωστόσο, κυριαρχούν δύο τύποι εκτέλεσης. Οένας, ο πιο διαδεδομένος, απαντά στους Βλάχους της Πίνδου, της Γράμμουστας, στα Μπιτόλια, στο Βέρμιο. Ο άλλος στους Αρβανιτόβλαχους, τους Φαρσιαρώτες.
Τα τραγούδια του πρώτου τύπου εκτελούνται γενικά ομοφωνικά, πιο σπάνια ετεροφωνκά ή πολυφωνικά. Η πλειοψηφία των εκτελεστών τραγουδούν τη βασική μελωδία και αυτοί που έχουν καλές φωνές μετακινούνται - πάνω κάτω - από τη βασική μελωδία. Στους Φαρσιαρώτες το πολυφωνικό τραγούδι είναι γενικευμένο, ενώ η ατομική εκτέλεση σχεδόν ανύπαρκτη. Ημελωδία του τραγουδιού διατηρείται από δύο κύριους τραγουδιστές, ενώ οι υπόλοιποι - ο χορός - απλά συνοδεύει (εε ...).

Χαρακτηριστικό των βλάχικων τραγουδιών είναι και οι αντιφωνίες, κυρίως ανδρών - γυναικών. Αυτές ίσως γεννήθηκαν από την ανάγκη να ξεκουράζονται ή να συναγωνίζονται οι δυο ομάδες αυτών που τραγουδούν.

Αν και το ομαδικό - πολυφωνικό τραγούδι στους Βλάχους είναι παραδοσιακό και περίπου γενικευμένο, υπάρχουν όμως περιπτώσεις, κυρίως στα τραγούδια του πρώτου τύπου, που πολλά τραγούδια είναι τραγουδισμένα προσωπικά. Σε αυτή την κατηγορία υπάγονται ειδκά τα κυρατζίδικα τραγούδια, τα κτηνοτροφικά ( picurarescu cαnticu), και πολλά ερωτικά (di vreare), στα οποία αντανακλάται η μοναχική ζωή των κυρατζήδων και των κτηνοτρόφων.

Τραγούδια αυτού του είδους - μονοφωνικά και διφωνίες - περιέχουν οι ως τώρα ηχογραφήσεις, και ήδη ο Σύλλογος, στη νέα προσπάθειά του, προσανατολίζεται στα πολυφωνικά τραγούδια, που κυρίως τραγουδούσαν οι Βλάχοι.
Η οργανική μουσική επένδυση στα βλάχικα τραγούδια είναι μεταγενέστερη και ακολούθησε τις μελωδίες των τραγουδιών που ήδη υπήρχαν. Η αυτοσχέδια φλογέρα συνόδευε τους κτηνοτροφικούς σκοπούς, ενώ από τα όργανα της σημερινής κομπανίας, πρώτο το βιολί - σύμφωνα με προφορικές παραδόσεις - συνόδευε τα βλάχικα τραγούδια, γιατί μπορούσε να ακολουθήσει τις διακυμάνσεις στις βλάχικες μελωδίες. Αργότερα μπήκε το κλαρίνο και έγινε το κύριο όργανο της κομπανίας που συμπληρώθηκε με λαούτο και ντέφι. Τα χάλκινα όργανα μπήκαν αργότερα, είναι δυτική επίδραση και σχετίζονται με τις στρατιωτικές μπάντες, και απαντούν κυρίως, σε αστικοβιοτεχνικά κέντρα των Βλάχων (Νέβεσκα, Κλεισούρα, Μπιτόλια κ.ά.). Στη Βέροια, τις τελευταίες δεκαετίες, κυριαρχούν τα χάλκινα, που εκτόπισαν τα βιολιά, μια και το τραγούδι υποχώρησε. Παλιότερα, στο γλέντι, όσο υπήρχε το τραγούδι, μονοφωνικό ή πολυφωνικό, τα χάλκινα δεν μπορούσαν να συνοδέψουν. Στις ηχογραφήσεις που έκανε ο Σύλλογος, η μουσική επένδυση είναι με "βιολιά", γιατί όλα τα τραγούδια που περιέχονται είναι παλιότερα από την είσοδο των χάλκινων.
Ο καθηγητής στην έδρα της γλωσσολογίας στο Α.Π.Θ., N. Κατσάνης, σημειώνει ότι τα βλάχικα τραγούδια ελάχιστα μέχρι τις μέρες μας έγιναν αντικείμενο από την φιλολογική επιστήμη στη χώρα μας, όπως δε μελετήθηκε και η σχέση με τα Ελληνόφωνα τραγούδια που επίσης τραγουδούν οι Βλάχοι. Πολλά τραγούδια της Βλάχικης τραγουδιόνταν και στα Ελληνικά, και φυσικό είναι να μην επέζησε η αρχική τους μορφή. Η ρητή μαρτυρία του Κ. Κρυστάλλη ότι μετέφρασε πολλά βλάχικα τραγούδια στην Ελληνική γλώσσα, καθώς και ότι σε πολλά Ελληνόφωνα τραγούδια εξυμνούν τη "Βλάχα την έμορφη ...", οδηγούν σ΄αυτήν τη σκέψη.

Η μελέτη των βλάχικων τραγουδιών από τον αξέχαστο Sam. Baud - Bovy δεν ολοκληρώθηκε λόγω του θανάτου του, και τα τελευταία χρόνια, οι Σύλλογοι Βλάχων έχουν στα αρχεία τους πολύ πλούσιες συλλογές βλάχικων τραγουδιών, που περιμένουν τους λαογράφους, εθνολόγους και μουσικολόγους για την επιστημονική τους προσέγγιση.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:
http://clubs.pathfinder.gr/ELLHNIKH_ISTOPIA

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΧΩΝ"

Ο Αριστοτέλης περι βασανιστηρίων

Η Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων καθιερώθηκε στις 26 Ιουνίου 1998, ημερομηνία κατά την οποία το 1987 υπεγράφη η Διεθνής Σύμβαση κατά των Βασανιστηρίων και το 1948 ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ.

Το Διεθνές Συμβούλιο κατά των Βασανιστηρίων, με συμβουλευτικό στάτους στον ΟΗΕ, εδρεύει στην Κοπεγχάγη και επιχορηγείται από την Ε.Ε. και τη δανέζικη κυβέρνηση. Ασκεί το έργο του μέσω του δικτύου των 200 Κέντρων Περίθαλψης και Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων σε ολόκληρο τον κόσμο.
Βασανιστήριο είναι σοβαρός πόνος, είτε σωματικός, είτε ψυχικός, μια μέθοδος που χρησιμοποιείται για την εκμαίευση πληροφοριών ή ομολογίας σχετικά με μια πολιτική ή άλλη πράξη, όπου, κατά την άποψή τους, δεν μπορούν να φτάσουν μ' άλλον τρόπο.

Πριν από 2.500 χρόνια, οι Έλληνες είχαν δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις στο παλιό ερώτημα «αν τα βασανιστήρια δικαιολογούνται». Ο Αριστοτέλης και ο Αντιφών αποφάνθηκαν ότι καμιά ομολογία - απόρροια βασανιστηρίων δεν μπορεί να έχει αξία στο δικαστήριο, αφού συνήθως ο βασανιζόμενος λέει αυτά που θέλει ν' ακούσει ο βασανιστής του.

Με πρωτοβουλία των Ηνωμένων Εθνών, το 1984 υπογράφηκε και το 1987 τέθηκε σε ισχύ, η Διεθνής Σύμβαση για την άμεση κατάργηση των βασανιστηρίων σ' όλον τον κόσμο, επίτευγμα όπου η χώρα μας έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Ήδη, με τον «Νόμο Μαγκάκη», τα βασανιστήρια είχαν περάσει ως ιδιώνυμο αδίκημα στην εθνική μας νομοθεσία, λόγω και της δικτατορίας.



[Πηγή sansimera.gr]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Ο Αριστοτέλης περι βασανιστηρίων"

Αναζήτηση νέων υποψηφίων LR

Ν. Λυγερός, O. Rozier

Μέσα στο πλαίσιο της έρευνας για τους αριθμούς Lehmer-Ramanujan, παράλληλα με το θέμα της πιστοποίησης των πρώτων αριθμών LR, έχουμε αρχίσει και μια νέα εκστρατεία με περισσότερη πληροφορική ισχύ για την αναζήτηση νέων υποψηφίων πρώτων αριθμών για να ξεπεράσουμε μερικά τεχνικά όρια. Έτσι εκτός από τους τιτανικούς πρώτους αριθμούς LR που έχουν περισσότερα από 1000 ψηφία-έχουμε βρει ήδη 25 τιτανικούς πρώτους αριθμούς LR και εξετάζουμε ακόμα έναν-μελετούμε εντατικά τους γιγαντιαίους για τους οποίους έχουμε ήδη 3 και εξετάζουμε 16 που έχουμε περισσότερο από 10.000 ψηφία. Σε άλλο επίπεδο με 50.000 ψηφία έχουμε βρει 6 Super γιγαντιαίους που έχουν από 57.125 ψηφία έως 87.368 ψηφία. Η επόμενη κατηγορία αφορά τους ύπερ γιγαντιαίους με περισσότερα από 100.000 ψηφία. Προς το παρόν έχουμε βρει τρεις υποψηφίους με 121.795, 165.374 και 250.924 ψηφία. Ο σκοπός αυτής της εκστρατείας είναι να εμπλουτίσουμε τις υπάρχουσες κατηγορίες και να αποδείξουμε ότι μπορούμε με αυτήν τη μεθοδολογία ν’ αγγίξουμε και το όριο του 1.000.000 ψηφία. Σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχουν αυτήν τη στιγμή 65 αριθμοί που ξεπερνούν αυτό το όριο και οι πιο μεγάλοι είναι όλοι του τύπου Mersenne και γενικευμένοι Fermat. Είναι λοιπόν σημαντικό να αποδειχθεί ότι ένας τύπος εντελώς διαφορετικός, όπως είναι οι αριθμοί LR, μπορούν να συνυπάρξουν σε αυτό το επίπεδο. Και αυτός είναι ο στόχος μας με τους νέους υποψηφίους που αναζητούμε σε αυτήν την εκστρατεία.

The Prime Database

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=12482&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αναζήτηση νέων υποψηφίων LR"

Αναζήτησε το ονομα σου στο διαδίκτυο

Σε μια μεγάλη έρευνα του Pew Research Center για το διαδίκτυο βρήκαν ότι περίπου οι μισοί χρήστες του διαδικτύου κάνουν search το όνομά τους. Το ποσοστό αυτό μάλιστα έχει ανοδική τάση!

Η αναζήτηση στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αποδίδει πολλά αποτελέσματα σχετικά με το άτομό τους (συχνές συνωνυμίες κτλ.). Ενδιαφέρον επίσης έχει ότι με την πάροδο των χρόνων παρατηρείται μια χαλαρότερη στάση των χρηστών του διαδικτύου στη βελτίωση του προσωπικού τους προφίλ στον κυβερνοχώρο. Αντίθετα με την κοινή πεποίθηση ωστόσο, οι νεαροί ενήλικες είναι πολύ πιο προσεκτικοί από ότι οι μεγαλύτεροι στις προσωπικές πληροφορίες που επιτρέπουν να διακινούνται στο διαδίκτυο. Πολύ συχνό είναι επίσης το φαινόμενο οι χρήστες του διαδικτύου να αναζητούν πληροφορίες για πρόσωπα που τους ενδιαφέρουν (π.χ. συναδέλφους, γείτονες, νέες γνωριμίες).

Οι άνθρωποι κάνουν αναζήτηση του ονόματός τους στο διαδίκτυο για πολύ διαφορετικούς λόγους. Η παραπάνω έρευνα διαπίστωσε για παράδειγμα ότι ένας στους δέκα χρήστες του διαδικτύου στην Αμερική χρησιμοποιεί το internet για marketing και επαγγελματική δικτύωση και αυτοπροβολή. Είναι προφανές ότι υπάρχουν πολλές επαγγελματικές κατηγορίες που «μετράνε» την επαγγελματική τους αναγνωρισιμότητα με τον αριθμό των σχετικών αποτελεσμάτων που βγάζει η αναζήτηση του ονόματός τους. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, η πίεση για αξιοποίηση κάθε μέσου αύξησης της ανταγωνιστικότητας είναι μεγάλη. Στην Αμερική πολλές εταιρείες έχουν κανόνες για το τι είδους προσωπικές πληροφορίες δίνουν τα στελέχη τους στον κυβερνοχώρο.

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που δεν έχουν αμιγώς επαγγελματικά κίνητρα, αλλά περισσότερο ωθούνται από μια ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης. Ο κυβερνοχώρος είναι κυριολεκτικά ένα παράλληλο κοινωνικό σύμπαν όπου ο καθένας μπορεί να «μετρήσει» την υποτιθέμενη κοινωνική του επιρροή στο πλήθος των εμφανίσεων στα αποτελέσματα του search ή στο πλήθος των «φίλων» και «εμφανίσεων» σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το facebook, το myspace, το twitter κ.ά.

Μετά από μιάμιση δεκαετία αυξανόμενης εξάπλωσης του διαδικτύου ήδη μιλάμε για «εξάρτηση από το internet». Στην αναθεώρηση του Diagnostic Statistical Manual (5^η έκδοση που θα κυκλοφορήσει το 2013) έχει προταθεί η εξάρτηση από το διαδίκτυο να συνιστά νέα υποκατηγορία στις εξαρτητικές διαταραχές.

Πολλοί άνθρωποι έχουν βρει στον κυβερνοχώρο ένα υποκατάστατο κοινωνικό πεδίο όπου νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια και ευκολία στο να σχετίζονται και να αλληλεπιδρούν. Πολλοί από αυτούς καταφεύγουν ως τη δημιουργία ενός avatar και ζουν μια παράλληλη ζωή. Όπως υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να εμπλουτίσουν ή να επεκτείνουν τα δίκτυά τους, υπάρχουν και άλλοι που τα χρησιμοποιούν ως υποκατάστατα της πολύ περιορισμένης κοινωνικής τους ζωής. Η τελευταία κατηγορία μπορεί να έχει μια ψευδαίσθηση κοινωνικής υπόστασης και επιρροής μετρημένη σε σχετικές με το όνομά τους αναζητήσεις. Οι έρευνες ωστόσο, δείχνουν ότι οι άνθρωποι που αναζητούν το όνομά τους στο διαδίκτυο το κάνουν μια, δυο φορές και πολύ σπάνια με συστηματικό τρόπο, με εξαίρεση κάποιες επαγγελματικές κατηγορίες όπως προαναφέρθηκε.

[Πηγή boro.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αναζήτησε το ονομα σου στο διαδίκτυο "

Η πρώτη αυτόνομη πτητική μηχανή της αρχαιότητας.

Το όνομά της «Περιστερά»:

Αποτελούνταν από… ένα ελαφρύ αλλά ισχυρό κέλυφος που είχε τη μορφή περιστεριού και έφερε εσωτερικά τη κύστη ενός μεγάλου ζώου. Η αεροδυναμική περιστερά ήταν τοποθετημένη με το άνοιγμα της κύστης προσαρμοσμένο στο ανοικτό άκρο ενός θερμαινόμενου στεγανού λέβητα (ή μιας ισχυρής εμβολοφόρας αεραντλίας).

Όταν η πίεση του ατμού ή του αέρα υπερέβαινε τη μηχανική αντοχή της σύνδεσης, η περιστερά εκτοξευόταν και συνέχιζε την πτήση της για μερικές εκατοντάδες μέτρα με τη βοήθεια της ορμής του εξερχόμενου πεπιεσμένου αέρα της κύστης σύμφωνα με τις αρχές της αεροδυναμικής. Κατασκευαστής της είναι ο Αρχύτας.

ΟΑρχύτας καταγόταν από τον Τάραντα, μια αρχαία ελληνική αποικία στη Σικελία, ήταν γιος του Μνησαγόρα (ή Εστιαίου) και έδρασε ανάμεσα στο 430 και 350 π.Χ. χωρίς να γνωρίζουμε με σαφήνεια το έτος γέννησης και θανάτου του. Επρόκειτο για ισχυρή και έντονα πνευματική προσωπικότητα, φίλος του Πλάτωνα και οπαδός του Πυθαγόρα. Στοιχεία γι’ αυτόν διασώζει ο Διογένης Λαέρτιος, αν και επιγραμματικά .

Γενικά ο Αρχύτας είναι γνωστός ως φιλόσοφος (πυθαγορικός), ως μηχανικός και, ίσως, ως ο σημαντικότερος μελετητής της ακουστικής. Διαβάζουμε γι’ αυτόν:

Συμμετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή και οι συμπολίτες του τον θαύμαζαν για τις γνώσεις, το ήθος και τις προσωπικές του αρετές τόσο, που τον εξέλεξαν επτά φορές στρατηγό (κυβερνήτη) του Τάραντα, παρόλο που ο νόμος δεν επέτρεπε την κατάληψη αυτού του αξιώματος για διάστημα μεγαλύτερο από ένα έτος. Για τη ζωή και τα συγγράμματα του έγραψαν πραγματείες ο Αριστοτέλης και ο Αριστόξενος, ενώ ο Πλάτων, που ήταν στενός του φίλος, βρήκε στο πρόσωπο του Αρχύτα έναν υποστηρικτή όταν αντιμετώπιζε την εχθρότητα του Διονυσίου Β’ των Συρακουσών. Ο ίδιος ο Πλάτων χρησιμοποίησε τις εργασίες του στα μαθηματικά και υπάρχουν ενδείξεις ότι κι ο Ευκλείδης χρησιμοποίησε πολλά από τα αποτελέσματα του Αρχύτα στο Η’ βιβλίο των Στοιχείων. Τέλος, η παράδοση τον φέρει ως τον πρώτο αερομοντελιστή, αφού αναφέρεται ότι κατασκεύασε ένα ξύλινο περιστέρι, που πετούσε με τη βοήθεια πεπιεσμένου αέρα.

Ο Αρχύτας, σύμφωνα με μαρτυρία του Φαβωρίνου, ιστορικού των αρχαίων παραδόσεων, επινόησε και κατασκεύασε μια περίεργη ιπτάμενη μηχανή, που αποκλήθηκε «πετομηχανή» ή «περιστερά» και που ουσιαστικά ήταν το πρώτο αεριωθούμενο. Ο Φαβωρίνος σημειώνει ακόμα ότι το γεγονός περιγράφει πλήρως ο Ρωμαίος Αύλος Γέλλιος στο έργο του Αττικαί Νύκται.

Ο Αύλος Γέλλιος (Gellius Aullus), λάτρης της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, γεννήθηκε στη Ρώμη, αλλά σπούδασε για πολλά χρόνια στην Αθήνα, κατά στην εποχή που φιλέλληνες ρωμαίοι αυτοκράτορες ελάμπρυναν την πόλη χτίζοντας θαυμάσια κτίρια και μνημεία, ενώ η πνευματική της αίγλη βρισκόταν και πάλι σε έξαρση.

Ήταν γύρω στα 150μ.Χ. Ο Γέλλιος, οπαδός του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, επηρεάστηκε επίσης από το έργο του ιστορικού και φιλόσοφου Φαβωρίνου, Παντοδαπή Ιστορία, και θέλοντας να τον μιμηθεί έγραψε το έργο Αττικαί Νύκται (Noctes Atticae). Σ’ αυτό μελετά τις εργασίες 280 περίπου ελλήνων και ρωμαίων συγγραφέων και ενσωματώνει πλήθος πληροφοριών κάθε είδους: ιστορικών, εθνολογικών, εθιμολογικών, τεχνολογικών, και ως εκ τούτου η συμβολή του στην αρχαία γραμματεία είναι σημαντική.

Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι αυτός που αναφέρει και διασώζει το πείραμα του Αρχύτα είναι σοβαρός και αξιόπιστος. Το 12° κεφάλαιο του Γ’ βιβλίου του Αττικαί Νύκται επιγράφεται: Περί των απίθανων μύθων που ο Πλίνιος ο Δεύτερος με μεγάλη απρέπεια αποδίδει στον φιλόσοφο Δημόκριτο. Ακόμη περί του ιπταμένου ομοιώματος περιστεράς. Σημειώνει τα εξής:

«Ό,τι όμως αφορά εις εν τεχνικόν έργον, το οποίον καθ’ ομολογίαν του ιδίου του κατασκευαστού του Πυθαγορείου Αρχύτου, ούτος κατεσκεύασε, τούτο καίτοι δεν φαίνεται εις υμάς ολιγότερον θαυμαστόν, εν τούτοις μας φαίνεται απίστευτον. Διότι όχι μόνον πολλοί επιφανείς Έλληνες διηγούνται τούτο, αλλά και ο φιλόσοφος Φαβωρίνος, ο μετά ζήλου ερευνητής όλων των παλαιών ιστορικών μνημείων. Όλοι αυτοί μνημονεύουν με έντονον διαβεβαίωσιν την αλήθειαν ενός τεχνικού έργου, γράφουν δηλαδή περί της κατασκευής υπό του Αρχύτου μιας περιστεράς με ωρισμένον σύστημα και διά μηχανικής τέχνης κατεσκευασμένης, η οποία ίπταται εις τον αέρα. Το τεχνικόν αυτό κατασκεύασμα (ως αφ’ εαυτού νοείται) φέρεται δι’ ωρισμένης ωστικής δυνάμεως προς τα ύψη και διά κεκρυμμένου εντός αυτού πεπιεσμένου αέρος τίθεται εις κίνησιν».

Το κείμενο, του οποίου η μετάφραση δεν επιδέχεται αμφισβήτηση αφού έγινε από ικανότατο μεταφραστή, τον Ευάγγελο Σταμάτη , παρατέθηκε εν εκτάσει ώστε να διαπιστώσει ο αναγνώστης τα πολλά θαυμαστά που περιγράφονται από τον Πλίνιο και για τα οποία ο Γέλλιος απορεί.

Παρά το γεγονός ότι κατακλύζεται με πλήθος πληροφοριών από τον Πλίνιο, τις οποίες προσπαθεί να κατανοήσει και να διαχωρίσει σε βάσιμες ή μη, σχετικά με την περιστερά του Αρχύτα δεν είναι αρνητικός’ Θεωρεί απλώς ότι το όλο γεγονός είναι «απίστευτο». Δεν το θεωρεί ψευδές ή αγυρτεία ή θαύμα, απλώς δεν μπορεί να το πιστέψει, αφού του κάνει μεγάλη εντύπωση. Και τούτο επειδή μαρτυρούν γι’ αυτό «πολλοί επιφανείς Έλληνες», καθώς και ο φιλόσοφος Φαβωρίνος.

Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε ούτε έναν από αυτούς τους πολλούς επιφανείς Έλληνες, αφού δεν έχει διασωθεί η παραμικρή φιλολογική αναφορά σ’ αυτό. Μόνο ο Φαβωρίνος αναφέρει ότι «ο φιλόσοφος Αρχύτας, ο εκ της πόλεως Τάρας καταγόμενος, ήτο επί πλέον και εξαίρετος μηχανικός και κατεσκεύασε ξυλίνην ιπταμένην περιστεράν, η οποία όμως όταν προσεγειούτο δεν ηδύνατο πάλιν να απογειωθή μόνη της. Διότι μέχρις αυτού…» [σ.σ.: Η συνέχεια δεν υπάρχει].

Πηγή: hellenicspace.wordpress.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η πρώτη αυτόνομη πτητική μηχανή της αρχαιότητας."

Ο ΔΕΣΦΑ δεν είναι θέμα ποσοστού

Του Νίκου Λυγερού

Ο ΔΕΣΦΑ δεν είναι θέμα ποσοστού, αλλά εθνικό. Στην αρχή μάς έλεγαν τα ίδια και για τη ΔΕΠΑ και τώρα βλέπουμε πόσο το ευρωπαϊκό πλαίσιο λειτουργεί ως ασπίδα για τα εθνικά μας συμφέροντα. Δεν είναι δυνατόν να παίζουμε με τον ΔΕΣΦΑ, διότι είναι μία από τις δομές μας για το μέλλον. Κατά συνέπεια δεν πρέπει να πωληθεί και ειδικά εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης την ώρα που ετοιμάζουμε το μέλλον μας μέσω της ΑΟΖ μας. Η πώληση εξ ολοκλήρου είναι βέβαια απαράδεκτη, διότι κανείς δεν μας αναγκάζει σε τίποτα σε οποιοδήποτε κείμενο. Κατά συνέπεια ο ΔΕΣΦΑ πρέπει να παραμείνει καθαρά ελληνικός, διότι είναι εθνικός πλούτος τώρα και είναι σε φάση να γίνει στρατηγικός εθνικός πλούτος μέσω της ΑΟΖ μας. Τώρα η πώληση ενός μεριδίου μπορεί να έχει αρχικά ένα νόημα σε επίπεδο εμπορικό, αλλά σε βάθος χρόνου τι λογική έχει; Με την ΑΟΖ μας χρειαζόμαστε ένα δίκτυο φυσικού αερίου γιατί με αυτόν τον τρόπο θα ανακουφίσουμε και τους δικούς μας που παλεύουν καθημερινά. Έχουμε πάρει επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να κάνουμε επέκταση του δικτύου μας και τώρα μπαίνουμε σε διαπραγματεύσεις για πώληση. Αν αυτές οι διαπραγματεύσεις είναι καθαρά τυπικές και γίνονται για να γίνονται και μόνο, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, αλλά όχι και να τις κάνουμε για να γίνουν πραγματικότητα. Διότι αυτή πρέπει να είναι ελληνική. Η πρώτη κίνηση της SOCAR ήταν ήδη παράξενη γιατί είχε προσπαθήσει να αγοράσει και τη ΔΕΠΑ και τον ΔΕΣΦΑ χρησιμοποιώντας έντεχνα το θέμα της απαραίτητης πώλησης. Όμως αυτή η κίνηση δεν κατέληξε ορθώς, διότι δεν υπήρχε λόγος. Στη συνέχεια, προσπάθησε μέσω διάσπασης να αγοράσει μόνο τον ΔΕΣΦΑ αλλά εξ ολοκλήρου. Και αυτή η κίνηση δεν κατέληξε. Και τώρα προσπαθούν να πάρουν ένα ποσοστό μόνο που αυτό δεν είναι απλά μετοχικό, διότι αποτελεί το μεγαλύτερο από όλα και ξεπερνά το 50% του ΔΕΣΦΑ. Και σε αυτό το πλαίσιο άσχετα αν υπάρχει ένα πλαίσιο προπαγάνδας που τείνει να δείξει ότι όλα έχουν γίνει, πρέπει να αντισταθούμε. Ο ΔΕΣΦΑ δεν πρέπει να παραδοθεί στη SOCAR, διότι οι οικονομικές απολαβές είναι γελοίες σε σχέση με το τι προσφέρει. Είναι δυνατόν να κάνουμε μια πώληση 400 εκ. ευρώ για τέτοια υποδομή, ενώ η Κύπρος έλαβε 200 εκ. ευρώ μόνο και μόνο από τα bonus υπογραφής των συμβολαίων για τα θαλάσσια οικόπεδα της ΑΟΖ της; Η ΑΟΖ μας μάς προσφέρει τη δυνατότητα να μην έχουμε ανάγκη από τέτοιες διαπραγματεύσεις που δεν μας δίνουν τίποτα το ουσιαστικό. Άρα ας προχωρήσουμε ακόμα πιο γρήγορα στο θέμα της ελληνικής ΑΟΖ κι ας αφήσουμε πέρα διαπραγματεύσεις τέτοιου τύπου που δεν ανήκουν στις στρατηγικές που πρέπει να κάνει η πατρίδα μας.

 Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=12419&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΔΕΣΦΑ δεν είναι θέμα ποσοστού"

Ποιος ειναι ο «πατέρας» Έρντοαν

Ψυχογραφώντας τον «πατέρα» Έρντοαν:--- Απλός πολιτικός ή ιδεολογικός καθοδηγητής;----
Απόλυτος ή διαλεκτικός υπό όρους; Δικτάτορας ή κατατροπωτής του τουρκικού στρατιωτικού κατεστημένου; Οπισθοδρομικός και συντηρητικός ή προοδευτικός νεωτεριστής; Δεσποτικός ή δημοκράτης; Αναθεωρητής του πολιτικού Ισλάμ ή έμπιστος σύμμαχος της Δύσης; ---Τελικά τί από όλα αυτά είναι ο Ταγίπ Ρετζέπ Έρντοαν;

Το ανωτέρω ερώτημα και τα εννοιολογικά ζεύγη έχουν προκύψει και απασχολούν ιδιαίτερα την τουρκική και διεθνή κοινή γνώμη μετά την διαχείριση από τον Έρντοαν της πολιτικής κρίσης που προκάλεσαν οι διαδηλώσεις μερίδας των εκκοσμικευμένων Τούρκων στην πλατεία Ταξίμ. Η στιβαρότητα, σταθερότητα αλλά και αυτοέλεγχος με τον οποίο αντιμετώπισε την πρόσφατη πολιτική κρίση ο Τούρκος πρωθυπουργός αντανακλά την προσωπική του κοσμοαντίληψη αλλά και ιδεολογική κλίση του για το μέλλον της τουρκικής κοινωνίας.

Τα διεθνή ΜΜΕ και ο πολιτικός κόσμος στη Δύση εκφράσθηκαν αρνητικά για το ισλαμικό και δεσποτικό προφίλ που προωθεί ο Τούρκος πρωθυπουργός. Χαρακτηριστικές είναι οι γελοιογραφίες σε διεθνή περιοδικά και εφημερίδες που τον παρουσιάζουν ως καθήμενο Σουλτάνο, τίτλο που προ μηνών του έχει προσδώσει σαρκαστικά ο Μπασάρ αλ Ασσάντ.

Ο παρεμβατισμός του προς το ισλαμικότερο σε θέματα καθημερινότητας και εν πολλοίς προσωπικού βίου των Τούρκων πολιτών προκάλεσε την οργή των μετριοπαθών Μουσουλμάνων Τούρκων, και ιδιαίτερα της δυτικίζουσας νεολαίας. Ο σαρκασμός με τον οποίο η τελευταία χαρακτήριζε ως “πατέρα” της τον Έρντοαν, έναν “πατέρα” τον οποίο πρέπει να ρωτά για το κάθετί που θέλει να πράξει καταδεικνύει το ιδεολογικό πνευματικό χάσμα που χωρίζει σήμερα το εκκοσμικευμένο τμήμα της τουρκικής κοινωνίας όχι μόνο από τον Πρωθυπουργό αλλά και από το έτερον ήμισυ του μουσουλμανικού πληθυσμού της χώρας. Είναι και, αν ναι, τί είδους “πατέρας”, λοιπόν, ο Έρντοαν;

Προφανώς στη Δύση σκεπτόμενοι με όρους ορθής και ψυχρής λογικής της πολιτικής φιλοσοφίας των τελευταίων δύο αιώνων δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πλήρως την πολιτική σκέψη και δράση του Έρντοαν. Διότι ο Έρντοαν δεν σκέπτεται μόνο λογικά. Σκέπτεται, εξίσου ή ακόμη και κυρίως, μεταφυσικά και ισλαμικά. Δεν θεωρεί τον εαυτό του μόνο ως απλό εκφραστή την λαϊκής βούλησης αλλά κυρίως ως έναν ευσεβή μουσουλμάνο ηγέτη που έχει ηθικό, ίσως άνωθεν, χρέος να επαναφέρει την τουρκική κοινωνία στον ορθό δρόμο του Θεού, έναν δρόμο από τον οποίο η Τουρκία παρεκτράπη κατά τον τελευταίο αιώνα. Για να επιτύχει κάτι τέτοιο, απώτερος σκοπός του δεν μπορεί παρά να είναι η επικράτηση του ιερού νόμου του Ισλάμ, βασική προϋπόθεση για την έλευση της επί γης Θείας Τάξης ως πύλης για την αιώνια ζωή, σύμφωνα με το Ισλάμ.

Σκεπτόμενος με αυτό τον τρόπο ο Έρντοαν, έχει δηλώσει εδώ και χρόνια ότι είναι αποφασισμένος να προβεί σε κάθε θυσία, ακόμη και την μέγιστη, για να επιτύχει στην πολιτική υλοποίηση των πνευματικών του στόχων, “φορώντας το λευκό του σάβανο,” όπως έχει ο ίδιος δηλώσει προ καιρού. Όντως ο Έρντοαν βλέπει τον εαυτό του ως “πατέρα” της τουρκικής κοινωνίας (κατ’αντίστροφη αναλογία με τον Μουσταφά Κεμάλ), έναν πατέρα με δύο παιδιά. Αφενός χαϊδεύει το ένα, δηλ. το υπάκουο μουσουλμανικό τμήμα των Τούρκων, αφετέρου νουθετεί το άλλο του παιδί, την εκκομισκευμένη μερίδα, για να το επαναφέρει στο “σωστό δρόμο.” Τελικά ο Έρντοαν δεν βλέπει τον εαυτό του ως απλό πολιτικό διαχειριστή αλλά ως διαμορφωτή του μέλλοντος της τουρκικής κοινωνίας και σε υλικό και σε πνευματικό επίπεδο. Ασφαλώς το σύγχρονο δυτικό πολιτικό μυαλό δεν συμφωνεί, και ίσως δεν κατανοεί ουσιαστικά, μια τέτοια μεταφυσική προσέγγιση. Καλείται όμως να την σκεφθεί για να την ερμηνεύσει, όπως και στην περίπτωση της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν.





--

Δρ. Ευάγγελος Βενέτης

Ειδικός σε θέματα Ισλάμ και Μέσης Ανατολής

Υπεύθυνος Ερευνητικού Προγράμματος Μέσης Ανατολής

Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής - ΕΛΙΑΜΕΠ

Βασ. Σοφίας 49

Αθήνα 10676

Ελλάς



Ηλ. Ταχ.: venetis@eliamep.gr

http://www.eliamep.gr/en/about-us/the-team/evangelos-venetis-research-fellow/


Δρ. Ευάγγελος Βενέτης, ΕΛΙΑΜΕΠ, venetis@eliamep.gr










http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_mc3_1_21/06/2013_505188

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Ποιος ειναι ο «πατέρας» Έρντοαν"

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην εκπομπή του Γ. Σαχίνη "Αντιθέσεις", ΚΡΗΤΗ TV 21/6/2013

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην εκπομπή του Γ. Σαχίνη "Αντιθέσεις", ΚΡΗΤΗ TV 21/6/2013 "

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ

Οι καλόγεροι πολεμούσαν, οι νενέκοι «γονάτιζαν» --

 Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας ---

Στις 24 Ιουνίου 1827 έλαβε χώρα μία από τις τελευταίες μάχες της Ελληνικής Επαναστάσεως. Η μάχη των μοναχών του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων κατά του Ιμπραήμ και των Τουρκοαιγυπτίων του. Ο Ιμπραήμ, υιοθετημένος γιος του Μεχμέτ Αλή, αντιβασιλέως της Αιγύπτου, είχε πάρει εντολή από τον σουλτάνο να εκκαθαρίσει την Πελοπόννησο από κάθε εστία ελληνικής αντίστασης. Αρχικά είχε επιτυχίες λόγω της διχόνοιας των επαναστατών και λόγω της προδοτικής στάσης μερικών τουρκοπροσκυνημένων, όπως ο διαβόητος Νενέκος.

Οταν ο Ιμπραήμ με 15.000 στρατιώτες βρέθηκε στην περιοχή των Καλαβρύτων, αισθάνθηκε ντροπή που η Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου με τη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας, έργο του ευαγγελιστή Λουκά, έμενε απόρθητη. Οι μοναχοί αξιοποιούσαν το βραχώδες του εδάφους και είχαν μεταβάλει τη μονή της μετανοίας τους σε καστρομονάστηρο. Τους ενίσχυσαν μερικές εκατοντάδες ανδρών υπό τον Ν. Πετιμεζά και ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, ο γνωστός λόγιος Φωτάκος Χρυσανθόπουλος, ο οποίος έγραψε στα Απομνημονεύματά του ότι «οι Τούρκοι αισθάνθηκαν καλογερικό πόλεμο». Στο πλευρό του Ιμπραήμ πολέμησε ο Νενέκος επικεφαλής λίγων προδοτών Ελλήνων.

Τη λεβεντιά της ελληνικής ψυχής και το ήθος του ελληνορθόδοξου κληρικού και μοναχού διατρανώνουν οι πολυάριθμοι τότε μοναχοί του Μ. Σπηλαίου με τις δύο απαντήσεις τους προς τους απεσταλμένους του Ιμπραήμ. Στην πρώτη απαντούν ότι δεν παραδίδονται και ότι θα αγωνιστούν, διότι πιστεύουν στη Θεία Πρόνοια και στην τελική ήττα του Αιγύπτιου στρατάρχη.

Η δεύτερη απάντησή τους αξίζει να αναδημοσιευθεί ολόκληρη. Σημειώνω ότι υπήρχε σε παλαιότερα αναγνωστικά του Δημοτικού, που σήμερα έχουν αντικατασταθεί από ψευδοπροοδευτικά κείμενα. Θαυμάστε:



«Υψηλότατε αρχηγέ των Οθωμανικών αρμάτων, χαίρε.

Ελάβομεν το γράμμα σου και είδομεν τα όσα γράφεις. Ηξεύρομεν πως είσαι εις τον κάμπον των Καλαβρύτων πολλάς ημέρας και ότι έχεις όλα τα μέσα του πολέμου. Ημείς διά να προσκυνήσωμεν είναι αδύνατον, διότι είμεθα ορκισμένοι εις την πίστη μας ή να ελευθερωθώμεν ή να αποθάνωμεν πολεμούντες, και κατά το αϊνί (πίστη) μας δεν γίνεται να χαλάσει ο ιερός όρκος της πατρίδος μας. Σας συμβουλεύομεν, όμως, να υπάγεις να πολεμήσεις σε άλλα μέρη, διότι αν έρθεις εδώ να μας πολεμήσεις και μας νικήσεις δεν είναι μεγάλον κακόν, διότι θα νικήσεις παπάδες. Αν όμως νικηθείς, το οποίον ελπίζομεν άφευκτα με τη δύναμη του Θεού, διότι έχομεν και θέση δυνατή, και θα είναι εντροπή σου και τότε οι Ελληνες θα εγκαρδιωθούν και θα σε κυνηγούν πανταχού. Ταύτα σε συμβουλεύομεν και ημείς, κάμε ως γνωστικός το συμφέρον σου. Εχομεν και γράμματα από την βουλή και αρχιστράτηγον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, ότι εις πάσαν περίπτωσιν πολλήν βοήθειαν θα μας στείλει, παλληκάρια και τροφάς, και ότι ή θα ελευθερωθώμεν τάχιστα ή θα αποθάνωμεν κατά τον ιερόν όρκον της Πατρίδος μας.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ο Ηγούμενος

Και οι συν εμοί παπάδες και καλόγεροι

Την 22αν Ιουνίου 1827, Μέγα Σπήλαιον».



Η μάχη έγινε έπειτα από δύο ημέρες και δίπλα στους Ελληνες ενόπλους πολέμησαν 100 μοναχοί που έβγαλαν τα ράσα και φόρεσαν φουστανέλες. Ο Ιμπραήμ ηττήθηκε και έχασε πολλούς άνδρες. Μετά την Αγία Λαύρα άλλο ένα μοναστήρι των Καλαβρύτων έδωσε το μήνυμα της αξιοπρέπειας στους αγωνιζομένους. Πολλά είναι τα επίκαιρα διδάγματα:



Α) Η υπερήφανη απάντηση των μοναχών εντάσσεται στην παράδοση των πολλών ΟΧΙ του Ελληνισμού, από το Μολών Λαβέ έως το ΟΧΙ του 1940.



Β) Ο καλογερικός πόλεμος και η απώθηση πολλαπλάσιων στρατευμάτων αποδεικνύουν για ακόμη μία φορά πόσο άδικο έχουν οι αποδομητές ιστορικοί που αρνούνται την εθνική προσφορά του ορθόδοξου κλήρου και των μοναστηριών.



Γ) Οι τουρκοπροσκυνημένοι Νενέκοι τότε έπαιρναν τα όπλα υπέρ του κατακτητή. Σήμερα μας υπονομεύουν παραχαράσσοντας την Ιστορία.

Τελικά ηττώνται και χλευάζονται!

πηγή


http://elladasimera.blogspot.gr/2013/06/blog-post_9953.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ "

Αμερική και παγκόσμια κυριαρχία

Αμερική: Ύποπτη για παγκόσμια κυριαρχία

Σε αυτό το βίντεο η Χίλαρι Κλίντον παραδέχεται ανοιχτά ότι η Αμερική έχει κατασκευάσει και χρηματοδοτήσει στο ύψος του σοβιετο-αφγανικού πολέμου την Αλ Κάιντα ως μια τρομοκρατική οργάνωση. Ωστόσο, η ίδια αποκρύβει το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν στα ενδιάμεσα 30 χρόνια υποστηρίξει και χρηματοδοτήσει την Αλ Κάιντα για να αποσταθεροποιήσουν με αυτόν τον τρόπο μεγάλο μέρος του παγκόσμιου χάρτη. Ο «παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», στο οποίο ηγούνται οι ΗΠΑ, και έχουν δαπανανήσει έως σήμερα τρισεκατομμύρια δολάρια - δεν στρέφεται εναντίον της Αλ-Κάιντα.

Αντιθέτως, σε αυτό τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» οι τρομοκράτες της Αλ Κάιντα χρησιμοποιούνται όπως το πεζικό. Το «πολιτικό Ισλάμ» και η εισαγωγή ενός «ισλαμικού κράτους» - που διαμορφώθηκε μετά το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, αποτελούν αναπόσπαστα συστατικά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής: Το τρομοκρατικό κράτος και ο «παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» είναι ένα διαβολικό μέσο μιας συνολικής πολιτικής της κατάκτησης. Με τη βοήθεια αυτών αποσταθεροποιούνται κυρίαρχα κράτη και εκτελούνται «αλλαγές καθεστώτων» - και συνόρων.

Ο διάδοχος της Κλίντον, Τζον Κέρι, είναι, για παράδειγμα, σε άμεση σύνδεση με την τρομοκρατική οργάνωση Dschabhat an-Nusra («Μέτωπο Υποστήριξη του Συριακού Λαού»), μια οργάνωση που συνδέεται με την Αλ Κάιντα και την ομάδα μάχης της στη Συρία, την οποία τώρα ο Ομπάμα θέλει να ενισχύσει με περισσότερα όπλα.

Είναι αυτό φυσιολογικό; Η Dschabhat an-Nusra είναι στον κατάλογο του Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ για τις τρομοκρατικές οργανώσεις, και ο ίδιος ο Υπουργός Εξωτερικών τους προσκομίζει χρήματα και όπλα.

Εδώ είναι μερικά αποσπάσματα από τη δήλωση Κλίντον:  Έχουμε παρέμβει στο παρελθόν κατ 'επανάληψη στο Πακιστάν. Ας μην ξεχνάμε τους ανθρώπους που σήμερα καταπολεμούμε, χρηματοδοτήσαμε και υποστηρίξαμε πριν από 20 χρόνια. Και το κάναμε γιατί ήμασταν [κατά τον χρόνο, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου] σε αυτή την αντιπαράθεση με τη Σοβιετική Ένωση. [Οι Σοβιετικοί] εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, και θέλαμε να τους αποτρέψουμε από το να αναλάβουν τον έλεγχο πάνω από την Κεντρική Ασία. Και έτσι ξεκινήσαμε με την δουλειά. Σε συνεννόηση με το Κογκρέσο, το οποίο τη στιγμή ελέγχονταν από τους Δημοκρατικούς, είπε ο Πρόεδρος Ρήγκαν ότι ήταν μια καλή ιδέα να συνεργαστούμε με την [πακιστανική υπηρεσία πληροφοριών] ISI και τον πακιστανικό στρατό, για να στρατολογήσουμε αυτούς τους Μουτζαχεντίν και [μαχητές από άλλες χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία] και να εισάγουμε την έκφρασή του Ουαχάμπι στο Ισλάμ. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να νικήσουμε τη Σοβιετική Ένωση. Και τι συνέβη: οι Σοβιετικοί αποσύρθηκαν από το Αφγανιστάν, έχασαν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια, και τελικά κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση. Έτσι, υπάρχουν βάσιμα επιχειρήματα για να καλεστεί ως μια καλή επένδυση ...

Η στήριξη της Αλ-Κάιντα σε διάφορες χώρες από την κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι γνωστή και καλά τεκμηριωμένη. Σε αυτό τον «ανεστραμμένο κόσμο» το ψέμα κυριαρχεί: Οι παίκτες και οι οπαδοί του «παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας» δρουν με τρομοκρατικά μέσα. Ένας φαύλος κύκλος: Εκείνοι που βρίσκονται στην κορυφή του «παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας», στο όνομα της δημοκρατίας, είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν και χρηματοδοτούν τις τρομοκρατικές κατασκευές τους.

http://www.fox2magazine.net/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αμερική και παγκόσμια κυριαρχία"

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ...

ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ...

Έχουμε φθάσει στο τέλος μιας μακράς διαδικασίας που έχει αρχίσει από το 1973 και φθάνει σήμερα να πλησιάζει τον τελικό της σκοπό. Δεν θα σταματήσω να το τονίζω, όπως ο Κάτων: Delenda Carthago και Delenda*(1) η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδος. --

Την θέση του Κάτωνος έχουν σήμερα οι κληρονόμοι του ιστορικού γεγονότος που λέγεται «το Ανατολικό Ζήτημα»*(2).

Άρχισε επί Αικατερίνης συνεχίζεται με την Ιερή Συμμαχία και υπάρχει ολοζώντανο μέχρι σήμερα, το μόνο που έχει αλλάξει είναι οι πρωταγωνιστές και τα αίτια. Όχι όμως και οι προθέσεις των Ισχυρών. Τα αίτια τότε ήσαν «ο δρόμος προς τις Ινδίες».

Σήμερα είναι «ο θεός Πετρέλαιον».

Και είναι η σαθρή βάση όπου, με την ευθύνη των Αμερικανικών κυβερνήσεων, ετέθη εξ αρχής το θέμα του Ισραήλ. Για το τελευταίο θα βρω ευκαιρία να επανέλθω άλλη φορά διότι δεν είναι το κύριο θέμα αυτού του άρθρου.

Με συντομία θα πω ότι η σαθρότης της βάσεως είναι ότι η δίκαιη απόφαση για ίδρυση του κράτους ακολουθείται με την άδικη μεταχείρηση του λαού της Παλαιστίνης ο οποίος, εξ αρχής εθεωρήθη αλαζονικά από τις ΗΠΑ, ως λαός εσχάτης κατηγορίας.

Το ότι δεν απεκατεστάθη ταυτοχρόνως ο λαός της Παλαιστίνης με ένα πλουσιοπάροχο είδος Σχεδίου Μάρσαλ έχει οδηγήσει σε τραγικό αδιέξοδο που είναι και η κύρια, μάλιστα η μοναδική, αιτία της εξαπλώσεως της τρομοκρατίας και του Μουσουλμανικού κινδύνου που διείδε, κάπως αργά, ο Huntington.

Οι ΗΠΑ επήραν αλαζονικά, μετά τον πόλεμο, τον ρόλο της Πλανητικής Ηγεμονίας.

Αρχικώς τελείως άπειροι και ανώριμοι, απεδείχθησαν ανίκανοι να μάθουν από τα πάθη τους. Ανιστόρητοι θεμελιωδώς, δεν αντελήφθησαν τίποτε από την σοφή πολιτική ψυχολογικής διεισδύσεως του μαθητή του Αριστοτέλους Αλέξανδρου την οποίαν κατόπιν εφήρμοσαν οι Ρωμαίοι, με μίαν Pax Romana όπου κυριαρχεί το Ρωμαίκό Δίκαιο, που εκράτησε σταθερά πάνω από 700 έτη με συνέχειαν άλλων 1000 θαυμαστών ετών της Βυζαντινής κυριαρχίας.

Μετέβαλαν την Pax Romana σε obese αλαζονία που κατέληξε να δημιουργήσει τον τύπο του Ugly American (όπως το έδειξε ένα ομώνυμο φιλμ με ευρείαν απήχηση). Τι συνέβη ακριβώς, το έχουμε όλοι οι Έλληνες συνειδητοποιήσει; Πώς μία χώρα και ένας περήφανος λαός, από το 1953 μέχρι και το 1973 προχωρούσε με ετήσια άυξηση του ΑΕΠ 8% και των ιδιωτικών επενδύσεων 10% του ΑΕΠ και ΞΑΦΝΙΚΑ (πράγματι ξαφνικά) με την έλευση του «Εθνάρχη» φθάνει το 1975 σε αύξηση ΑΕΠ 3,5% και, το τραγικότερο, πτώση των ιδιωτικών επενδύσεων στο ...0,6%; Μηδέν, κόμμα έξη, που συνεχίζεται και μετά την έλευση το 1981 του «Χαρισματικού» ο οποίος, κατά την Τσαρούχειον δήλωση «μεγάλος οικονομολόγος» εξ Αμερικής, κατόρθωσε να κατεβάσει το ΑΕΠ στο 1,5%! Και έκτοτε η συνέχεια της εκκολάψεως με τον αχαλίνωτο δανεισμό για εξαγορά ψήφων, με το «Τσοβόλα δώσ’τα όλα» τα δανεικά, με την δαιμονοποίηση και δίωξη του επενδυτή επιχειρηματία, με την Orwellική κοπρολόγηση λέξεων όπως πατρίδα, έθνος, προσπάθεια πρωτιάς, αγώνας για εργασία και βελτίωση, με την πιστή εφαρμογή της αποδιδομένης δήθεν στον Kissinger εθνικής εξουθενώσεως και ευτελισμού αλλά εφαρμοζομένης από πλήθος προθύμων «Ελλήνων», η από 1975 εκκόλαψις τελικώς έτεκεν όχι μυν αλλά όρος.

Η Πτώχευση με μουσική υπόκρουση το περίφημο τραγούδι που ξαναθυμώμαστε «Βρέχει την φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου». Και παρηγοριά για καλύτερες μέρες το Μνημόνιο, ύστερα από «σκληρή διαπραγμάτευση» του αδαούς πηδαλιούχου με το μηδέν στο πηλίκιο και στο σπασμένο πηδάλιο! Βεβαίως ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος πιστεύει ότι η Ελλάδα ΔΕΝ θα χρεοκοπήσει. Έχει χρεοκοπήσει ήδη από το 1984 (το 1984!) όταν έγραφα στο βιβλίο μου Ο Μαρξιστικός Μύθος (σελ. 37 Σημ. 2) «η οικονομική καταστροφή της Ελλάδος είναι τόσον ιστορικώς τελεσίδικη όσο και η Μικρασιατική καταστροφή». Και προσθέτω τώρα: για τους ίδιους λόγους!

Ποιούς ακριβώς; Αλλά πώς είναι δυνατόν ένας λαός που ανέδειξε την πρώτη Ναυτιλία στον κόσμο (αναπτυσσόμενη εκτός Ελλάδος), που δοξάστηκε με δύο βραβεία Νόμπελ και μεγάλους καλλιτέχνες στο εξωτερικό, που επί μία εικοσαετία (1953-1973) είχε την δραχμή ως «σκληρό νόμισμα», που ήταν δεύτερος στην ανάπτυξη μετά την Ιαπωνία, που όλη η Ευρώπη μίλαγε για το «ελληνικό οικονομικό θαύμα», πώς είναι δυνατόν αυτός ο λαός ΞΑΦΝΙΚΑ να γίνει διεθνώς περίγελως ως τεμπέλης, ως απατεών, ως ΤΙΠΟΤΑ; Πώς είναι δυνατόν αυτός ο λαός να βλέπει τα παιδιά του να μαθαίνουν στο σχολείο από την ΓΓ του Υπουργείου Παιδείας ότι «δεν είναι Έλληνες», να ακούει από τον πρωθυπουργό Σημίτη ότι πρέπει «να αποτρέψει με κάθε κόστος την ιδέα του έθνους», να βλέπει τον νυν πρωθυπουργό του να λέει στον Ερντογκάν σαν ψοφοδεής ραγιάς «φοβάμαι μη μου επιτεθείς και μου πάρεις κανένα νησί»; Ποιοί και γιατί τον έκαναν να ντρέπεται για την Ιστορία του και για τα «κίνητρα» που τον έφεραν στην Επανάσταση του 1821;; Θα πω με λίγα λόγια τον λόγο για όλα αυτά.

Μετά την εξουθένωση του πολέμου και την «ολόμαυρη ράχη» που άφησε η κομμουνιστική ανταρσία, οι Αμερικανοί βοήθησαν στην οικονομική ανάπτυξη. Όχι από φιλελληνισμό αλλά διότι εσκέφθηκαν ότι αν τον αφήσουν στην εξαθλίωση θα γινόταν κομμουνιστής. Αλλά με τον θρίαμβο της 20ετίας, την εισροή των Ελλήνων της διασποράς και του επενδυτικού κεφαλαίου προς την πατρίδα, είδαν ότι η κατάσταση του προτεκτοράτου κινδύνευε να τους ξεφύγει από τα χέρια.

Η Ελλάς «κινδύνευε» να γίνει μεγάλη Οικονομική Δύναμις. Έτσι, όπως ο Μαρδόνιος, ανεζήτησαν τους πρόθυμους Εφιάλτες. Είναι πάντοτε παρόντες στην Ιστορία της Ελλάδος, από την αρχαιότητα. Έχουν άλλοτε την ωραία μορφή του Αλκιβιάδη, άλλοτε την αποκρουστική του Σατύρου. Τότε ακούστηκαν οι φωνές για το «μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο που πίνει το αίμα του λαού». Τότε άρχισε ο διωγμός των επενδυτών με την επιδοκιμασία των αγυρτών «καλά κάναν και τους τα πήρανε».

Τότε ξεριζώθηκε κάθε βιομηχανία που μόλις είχε αρχίσει να φυτρώνει και αναπτύσσεται. Τότε, μπροστά στην φυγή του κεφαλαίου των επενδυτών που οι αγύρτες «πηδαλιούχοι» προκάλεσαν, άρχισε ο ασύστολος δανεισμός με τις παροχές για την εξαγορά ψήφων. Το υγιες χρέος, από τα 350 εκατ. Δολάρια το 1973 που το άφησε η Χούντα, οι αγύρτες της πολιτικής το έφθασαν 400 δισεκατομμύρια!

Και η Ελλάς έγινε ΤΙΠΟΤΑ. Διατί απορούμε γι’ αυτό το κατάντημα; Όλα αυτά «τυχαίως» έγιναν; «Ο όφις με ηπάτησε» είχε πει η αγαθή πρωτόπλαστη. Λαός «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» είπε ο ποιητής.

Η φιλοσοφία του Ανατολικού Ζητήματος υπό μακράν εκκόλαψη πλέον των 35 ετών έτεκεν τελικώς όρος. Το 1855 ο Τσάρος Νικόλαος Α’ άκουγε τον Βρετανό Πρέσβυ να θέτει την απαράβατη ντιρεκτίβα: «Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ η Ελλάδα να γίνει Μεγάλη Δύναμη». Και ούτω «επληρώθη το υπό του Προφήτου λεχθέν».



http://kyklwpas.blogspot.gr/2013/04/blog-post_7565.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ... "

ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΕΧΩ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΜΟΥ

Είναι πια μια συνηθισμένη λέξη στις παρέες των απανταχού νεαρών Αθηναίων και όχι μόνο όταν πρόκειται να σκιαγραφήσουν τον χαρακτήρα του σημερινού Έλληνα εκθειάζοντας τις αρετές της φυλής μας.---

Χωρίς κανένα δισταγμό χωρίς ίχνος ντροπής ξεστομίζουν απροκάλυπτα τη λέξη---

ΠΑΛΙΟΕΛΛΗΝΑΣ μια λέξη λεπίδα που κόβει μονομιάς τους άρρηκτους δεσμούς του σημερινού πολίτη με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό το πραγματικά αθάνατο Ελληνικό πνεύμα.

Συγκλονισμένοι με όλα αυτά που συμβαίνουν στη αρχή του 21ου αιώνα με τις αντοχές μας να έχουν φτάσει στο όριο της απελπισίας έχουμε άμεσα την ανάγκη να πιστέψουμε ότι ο σημερινός πολιτισμός έχει ακόμα περιεχόμενο για να αξιοποιήσουμε μας προσφέρει έστω και αργά λύσεις στα τρέχοντα προβλήματα άρα υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ.

Και όμως αυτός ο παγκόσμιος πολιτισμός που επάνω του στηρίζονται τα όνειρα και οι ελπίδες κάθε ανθρώπου έχει τις ρίζες του τη στάθμη αναφοράς του ναι, την Ελλάδα μας.

Ο Ελληνικός πολιτισμός ένας πολιτισμός πολυσύνθετος με λεπτό και απρόσωπο ρυθμό ανόδου και πτώσης αλλά και με πλούσια ποικίλα ζωτικών στοιχείων.

Ένας πολιτισμός που έδειξε ενδιαφέρον στη καλλιέργεια της γης τη βιομηχανία και το εμπόριο αλλά και που πειραματίστηκε με τη μοναρχία τη δημοκρατία τη δικτατορία την επανάσταση τα ήθη και έθιμα του αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του.

Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του η αγωγή των παιδιών οι σχέσεις των δύο φύλλων και της οικογένειας τα σπίτια οι ναοί οι αγορές τα θέατρα και οι αθλητικοί στίβοι η ποίηση το δράμα η ζωγραφική η γλυπτική η αρχιτεκτονική η μουσική οι επιστήμες οι εφευρέσεις οι δεισιδαιμονίες και η φιλοσοφία όλα αυτά τα στοιχεία μακριά από τη θεωρητική και σχολαστική απομόνωση τους αποτελούν το σώμα και τη ψυχή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Ένας πολιτισμός που πρόσφερε αιωνόβιες αξίες στο σύγχρονο πολιτισμό μας.

Ένας πολιτισμός που πρόσφερε σχολεία γυμναστήρια αριθμητική γεωμετρία ιστορία ρητορική φυσική βιολογία ανατομία υγιεινή θεραπεία διακοσμητική ποίηση μουσική τραγωδία κωμωδία φιλοσοφία θεολογία σκεπτικισμό στωικότητα επικούρεια φιλοσοφία ηθική πολιτική ιδεαλισμό φιλανθρωπία κυνισμό τυραννία πλουτοκρατία και τέλος Δημοκρατία.

Σε όλες τις γλώσσες του κόσμου υπάρχουν ελληνικές λέξεις που αντιπροσωπεύουν μορφές πολιτισμού που αν και σπάνια γεννήθηκαν στην Ελλάδα ωστόσο ωρίμασαν από τη πληθωρική δραστηριότητα των Ελλήνων.

Όλα τα προβλήματα που μας απασχολούν σήμερα δηλαδή η καταστροφή των δασών η διάβρωση του εδάφους η χειραφέτηση της γυναίκας και ο περιορισμός της οικογένειας η συντηρητικότητα των αποκαταστημένων και η τάση προς πειραματισμό των ατακτοποίητων η ηθική η διακυβέρνηση η διαφθορά στη πολιτική και η διαστροφή στη διαγωγή η σύγκρουση θρησκείας και επιστήμης η εξασθένηση των υπερφυσικών στηριγμάτων της ηθικής ο πόλεμος των τάξεων των εθνών και των ηπείρων οι επαναστάσεις των φτωχών και των οικονομικά ισχυρών πλουσίων αλλά και των πλουσίων

κατά των πολιτικά ισχυρών φτωχών η πάλη μεταξύ της δημοκρατίας και δικτατορίας μεταξύ ατομικισμού και σοσιαλισμού μεταξύ της ανατολής και δύσης όλα αυτά που συγκλόνιζαν τη λαμπρή και ταραχώδη ζωή της αρχαίας Ελλάδας έγιναν μορφές και προβλήματα του σύγχρονου κόσμου.
Δεν υπάρχει τίποτα στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό που να μην φωτίζει το δικό μας σύγχρονο πολιτισμό.

Με το πνεύμα του απελευθερωμένο από τις δεισιδαιμονίες δημιούργησε νέες επιστήμες εκλογίκευσε την ιατρική εκλαΐκευσε την ιστορία ενώ έφτασε στα ύψη τη ποίηση το δράμα τη φιλοσοφία τη ρητορική και τις τέχνες.

Στο τέλος τον βλέπουμε εξαντλημένο στο έδαφος σε αντοχή και πνεύμα να παραδίνεται στην αυταρχικότητα στον εφησυχασμό και στο μυστικισμό της ανατολής.

Έτσι υποδέχεται τους Ρωμαίους κατακτητές διαμέσου των οποίων η Ελλάδα φαίνεται να κληροδοτούσε  στην Ευρώπη τις επιστήμες της τη φιλοσοφία της τα γράμματα της τις τέχνες της που είναι η ζωντανή βάση του πολιτισμού του σύγχρονου κόσμου.

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Οι Έλληνες είμαστε ένας φιλότιμος λαός και αντιπαθούμε εκείνους που πληγώνουν την υπερηφάνεια μας.

Δεν είμαστε Εγωλάτρεις.

Αντίθετα είμαστε μια ιστορική χώρα και ένα έθνος με τεράστια πολιτιστική συνεισφορά στο σύγχρονο κόσμο.

Έτσι είναι αυτονόητο ότι απαιτούμε από τους γείτονες μας μια αξιοπρεπή στάση στα απαράγραπτα δικαιώματα μας.

Δεν ακολουθούμε τη λογική ότι το δίκαιο είναι με τον ισχυρότερο.

Εμείς οι Έλληνες έχουμε αποδείξει στη πράξη μέσω της ένδοξης ιστορίας μας των χιλιάδων χρόνων ότι κάθε είδος απειλής της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας καταλήγει στην αποτυχία των επίδοξων εχθρών μας και στην αναγέννηση του έθνους μας.

Είμαστε δικαιωματικά περήφανοι για τη καταγωγή μας.

Ασφαλώς δεν είμαστε ούτε τέλειοι ούτε οι μοναδικοί.

Είμαστε μετρημένοι αλλά όλοι παρόντες.

Αξίζουμε ό,τι δικαιωματικά μας ανήκει.

Επιμέλεια παρουσίαση:
Γιώργος Μ. Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΕΧΩ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΜΟΥ"

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΦΑΣΙΑ

Ένα σχόλιο για τις εξελίξεις στην Τουρκία και ο Παναγιώτης Κονδύλης----

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία μας αφορούν, προφανώς, άμεσα. Ως η βασικότερη στρατηγική απειλή εναντίον της χώρας, η Τουρκία υποτίθεται ότι αποτελεί αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης και ανάλυσης εκ μέρους της χώρας μας, ιδιαίτερα καθώς αποτελεί ιστορικό της και όχι συγκυριακό αντίπαλο.
Αφήνοντας κατά μέρος τις αριστερών προελεύσεως αντιδράσεις – που αντανακλαστικά τάσσονται υπέρ του οποιουδήποτε αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε αστυνομική αρχή – η γενική πεποίθηση που φαίνεται να σχηματίζεται στην κοινή γνώμη είναι πως τα επεισόδια θα αποδυναμώσουν το τουρκικό κράτος, τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά, κι ενδεχομένως να θέσουν σε κίνηση μηχανισμούς διαλύσεώς του.



Ειδικότερα, ο συλλογισμός είναι ότι οι τελευταίες εξελίξεις έφεραν στην επιφάνεια ένα βαθύ και επί πολλές δεκαετίες υφέρπον χάσμα μεταξύ της εκκοσμικευμένης μεσαίας τάξης των πόλεων, και μάλιστα της δυτικής Τουρκίας, που αποτελούσαν τους στυλοβάτες του κεμαλικού κράτους, και μεταξύ των φτωχότερων αγροτικών, παραδοσιακών μαζών της Ανατολίας που αποτελούσαν τον ισλαμιστικό (ή, εν πάση περιπτώσει έντονα θρησκευόμενο) και καταπιεζόμενο πόλο της γείτονος. Η άνοδος του ισλαμιστικού κινήματος, με την ενίσχυση του κεμαλικού βαθέως κράτους κατά τη δεκαετία του ’70, η χαρακτηριστική πολιτική επιτυχία του Ερντογάν, καθώς και η εμφάνιση μιας ισλαμιστικού προσανατολισμού μεγάλης και μεσαίας επιχειρηματικής τάξης έδωσε αρκετή πολιτική ισχύ στο δεύτερο πόλο ώστε αυτός να κυριαρχήσει και να επιχειρήσει να αντιστρέψει τους όρους, επιδιώκοντας την αλλαγή του προσανατολισμού της Τουρκίας από κοσμική σε ισλαμιστική. Σε μία δεύτερη, βαθύτερη ανάγνωση, η αναταραχή αυτή έχει φέρει στην επιφάνεια την πολυεθνική σύνθεση της Τουρκίας, η οποία αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη απειλή για τη συνοχή της.



Σε κάθε περίπτωση, είναι βέβαιο ότι η κρίση θα αποτελέσει βραχυπρόθεσμο πλήγμα για την Τουρκία, την οικονομική της ισχύ και την πολιτική της ισχύ.



Ο τουρκικό τουρισμός υπέστη ένα βαρύτατο πλήγμα, κι αυτό με τη σειρά του θα επιφέρει αλυσιδωτά προβλήματα στην ούτως ή άλλως παραφουσκωμένη τουρκική οικονομία. Επιπλέον, ο ρόλος της Τουρκίας ως ηγέτιδας σουνιτικής δύναμης στο Μεσανατολικό χώρο έχει υποστεί κι αυτός σημαντικό βραχυπρόθεσμο πλήγμα. Κι ας μην ξεχνάμε ότι αυτός ήταν ο ρόλος στον οποίον οφείλεται η υπομονή και η ανοχή των ΗΠΑ προς την Τουρκία τα τελευταία τρία ή τέσσερα χρόνια. Τα πλήγματα αυτά, δεδομένης της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, είναι ένας μικρός από μηχανής θεός για τη χώρα μας.



Όμως, θα ήταν υπερβολικό να εναποθέσουμε πολύ μεγάλες ελπίδες στον τελευταίο κλονισμό και στη δυναμική που αυτός απελευθέρωσε (ή ελπίζουμε ενδόμυχα ότι απελευθέρωσε) στην τουρκική κοινωνία. Και αυτό για εξής λόγους:



Μία οικονομική κρίση ενός έτους (ή και μεγαλύτερη) μπορεί να ανακόψει την τάση ανάπτυξης μιας οικονομίας, αλλά δεν την αντιστρέφει, τουλάχιστον όχι άμεσα, όχι γρήγορα και όχι εύκολα. Τα συνεχόμενα έτη ανάπτυξης της τουρκικής οικονομίας την έχουν φέρει σε ένα άλλο επίπεδο από αυτό που ήταν στο παρελθόν. Το επίπεδο αυτό είναι, πλέον κατακτημένο. Αν ανακοπεί η τάση, θα υπάρχουν διακυμάνσεις γύρω από το νέο επίπεδο, αλλά το ίδιο το επίπεδο είναι, πλέον κατακτημένο. Πολύ περισσότερο, αυτό ισχύει για τις παραγωγικές δυνατότητες της Τουρκίας. Το μεγάλο άλμα βιομηχανοποίησης και τεχνολογικής προόδου που έκανε κατά την τελευταία δεκαετία η Τουρκία (και, που φυσικά, δεν έγινε εκ του μηδενός αλλά προετοιμαζόταν και με πιο αργούς συνέβαινε ήδη πιο πριν) δεν καταστρέφεται. Παραμένει κατάκτηση και δεδομένο της τουρκικής οικονομίας. Πολύ περισσότερο που το επίτευγμα αυτό δεν είναι απλώς “μακροοικονομικό”, αλλά αποτελεί κοινωνικό και οργανωτικό επίτευγμα. Όταν μια κοινωνία τα επιτυγχάνει, αυτά αποτελούν πλέον κτήμα της. Κι αν, σε μικρό βαθμό υποχωρήσουν, η δυναμική πλέον υπάρχει. Η Τουρκία έχει, δυστυχώς για εμάς, επιλύσει το πρόβλημα της παραγωγικότητάς της.



Με άλλα λόγια: η Τουρκία θα αντιμετωπίσει μια οικονομική δυσχέρεια, ασφαλώς. Αλλά ας μην περιμένει κανείς ότι η Τουρκία θα επανέλθει στην κατάσταση που ήταν πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια. Και, κυρίως, μην περιμένει κανείς ότι η Τουρκία θα επανέλθει στην κατάσταση οικονομικής αδυναμίας που είχαμε συνηθίσει κατά τις πιο προηγούμενες δεκαετίες, και οι οποίες μας έδιναν μια σχετική άνεση στην αντιμετώπισή της.



Ας θυμηθούμε πως προσέγγισε το θέμα ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης δεκαεπτά χρόνια πριν, στο περίφημο “Επίμετρο” της Θεωρίας του Πολέμου, που τόσο ενόχλησε διάφορες ευαίσθητες και καλλιεργημένες ψυχές στη χώρα μας. Η ακρίβεια με την οποία προέβλεπε το δικό μας σημερινό χάλι, θα όφειλε να μας βάλει σε σκέψεις:



Όμως ποιά οικονομία δικαιούται να χαρακτηρισθεί ακμαία και με ποια κριτήρια; Επειδή ποικίλες οικονομολογικές αλχημείες συσκοτίζουν σήμερα τα πράγματα και τα πνεύματα στο σημείο αυτό, ας μου συγχωρεθεί να παραμείνω απλοϊκός και να πω: ακμαία είναι μια οικονομία όταν παράγει με ανοδικούς ρυθμούς απτά αγαθά, τόσο για την ικανοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων εγχωρίων αναγκών όσο και για την εξαγωγή προς αποπληρωμή άλλων αγαθών, τα οποία η εκάστοτε χώρα δεν μπορεί ή δεν θεωρεί σύμφορο να παραγάγει η ίδια, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πλεόνασμα. Η οικονομία συνίσταται ουσιωδώς στην παραγωγή αγαθών και σε όσες υπηρεσίες προσφέρονται πάνω στη βάση αυτή (και στην Ελλάδα και στις Ηνωμένες Πολιτείες οι υπηρεσίες συμμετέχουν στη διαμόρφωση του εθνικού εισοδήματος με ποσοστό περίπου 60%, όμως άλλο είναι το 60% πάνω στην παραγωγική βάση της Ελλάδας και άλλο πάνω στην παραγωγική βάση των Ηνωμένων Πολιτειών). Δεν συνίσταται ούτε σε δείκτες παντοειδών μεγεθών ούτε σε χρήμα. Δείκτες ανάπτυξης του 2 ή 3% δεν σημαίνουν πολλά πράγματα, όταν η ανάπτυξη σημαίνει την αύξηση των «υπηρεσιών» (όπερ προ παντός στην Ελλάδα υποδηλοί τον φρέσκο αέρα)· και η μείωση του πληθωρισμού, δηλαδή το «υγιές χρήμα», επίσης είναι μικρό επίτευγμα, όταν προκύπτει από τη συρρίκνωση της οικονομίας: οπού κανένας δεν αγοράζει τίποτε και κανένας δεν πουλάει τίποτε, εκεί δεν υπάρχει φυσικά ούτε πληθωρισμός. Πλείστοι όσοι χαίρουν, γιατί στην Ελλάδα ο πληθωρισμός περιορίσθηκε το 1997 στο ύψος του 5 ή 6%. Όμως η βιομηχανική παραγωγή παραμένει στάσιμη πάνω από μια δεκαπενταετία (δεν είναι τυπογραφικό λάθος), ενώ τα ετήσια ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου φτάνουν πλέον τα 16, 17 και 18 δισεκατομμύρια δολλάρια (ούτε αυτό είναι τυπογραφικό λάθος). Αμφιβάλλω τα μέγιστα αν αυτός είναι ο δρόμος που θα οδηγήσει σε μιαν ακμαία οικονομία, ικανή να στηρίξει την άμυνα της χώρας. Η μείωση του πληθωρισμού διόλου δεν αποτελεί επαρκή όρο για την ενθάρρυνση παραγωγικών-βιομηχανικών επενδύσεων, και αυτό θα αποδειχθεί προσεχώς. Εδώ το δραστικό φάρμακο είναι ένα μόνο, και είναι οδυνηρό. Κεφάλαια για επενδύσεις εξοικονομούνται από την περικοπή του παρασιτικού καταναλωτισμού. Και όσα κεφάλαια εξοικονομηθούν έτσι πρέπει με τη σειρά τους να επενδυθούν πράγματι παραγωγικά, να δώσουν δηλαδή στη χώρα μιαν αξιόλογη σύγχρονη βιομηχανική υποδομή. Τέτοιες επενδύσεις είναι ασφαλώς πολύ δυσκολότερες από τις επενδύσεις σε παντοειδή «δημόσια έργα» συχνά αμφίβολης χρησιμότητας, γιατί θέτουν πολύ επιτακτικότερα το πρόβλημα της εκπαίδευσης, της τεχνογνωσίας και της παραγωγικότητας. Η περικοπή του παρασιτικού καταναλωτισμού, με τον οποίο έχει συνυφανθεί πλέον ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός της χώρας, προσκρούει, πάλι, στο ανυπέρβλητο εμπόδιο της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος σε πελατειακή βάση.

Κι ακόμη:



Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί και καλύπτουν συμμετρικά όλους τους τομείς, από τους οικονομικούς με την ευρύτερη ίσαμε τους εξοπλιστικούς με τη στενότερη έννοια. Αν το 1980 το ελληνικό ακαθάριστο εθνικό προϊόν αποτελούσε σχεδόν το 80% του τουρκικού, το 1995 είχε πέσει στο 40% περίπου. Αν το 1980 η ελληνική βιομηχανική παραγωγή αποτελούσε το 60% της τουρκικής, το 1995 δεν ήταν πάνω από το 30%, καί ιδιαίτερα στην παραγωγή μηχανολογικού εξοπλισμού η σχέση πέρασε από το 70% του 1980 στο 35% του 1995. Ενώ το 1980 οι ελληνικές εξαγωγές ήσαν σχεδόν τριπλάσιες των τουρκικών, δεκαπέντε χρόνια αργότερα αποτελούσαν μόλις το 60% εκείνων. Η επίπτωση της δραστικής αυτής μεταβολής των οικονομικών συσχετισμών πάνω στο ύψος των στρατιωτικών δαπανών ήταν γενικότατα η εξής: από το 1985 και μετά οι κατά κεφαλήν στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν κατά 80% στην Τουρκία καί μειώθηκαν κατά 20% στην Ελλάδα. Τα συνολικά μεγέθη εξελίχθηκαν ως εξής (σε σταθερές τιμές του 1990): η Ελλάδα ξόδεψε το 1980-1984 κατά μέσον όρον 3.820 εκ. δολλ. καί το 1995 3.893 (περίπου τα ίδια), ενώ η Τουρκία ξεκινώντας από λιγότερα την περίοδο 1980-1984 (ήτοι 3.765 εκ. δολλ.) έφτασε τα 6.379. Αυτό σημαίνει: πρίν από 15 χρόνια η Ελλάδα υπερτερούσε, έστω και κατά 1%, σήμερα υστερεί, και μάλιστα σχεδόν κατά 40%! Ακόμα πιο αισθητή είναι η διαφορά όχι πλέον στις γενικές στρατιωτικές, αλλά ειδικά στις νευραλγικές εξοπλιστικές δαπάνες. Στο διάστημα 1980-1984 η Ελλάδα έδινε για εξοπλισμούς 665 εκ. δολλ. κατά μέσον όρον, για να φτάσει τα 771 το 1995, ενώ η Τουρκία πέρασε στην ίδια δεκαπενταετία από τα 343 στα 2.405 εκ δολλ. – από το διπλάσιο υπέρ της Ελλάδας στο τριπλάσιο υπέρ της Τουρκίας! (Το ίδιο από άλλη οπτική γωνία: το 1977 η Ελλάδα εισήγαγε όπλα αξίας 752 εκ. δολλ. και η Τουρκία 245, το 1987 τα ελληνικά εισαγόμενα όπλα στοίχισαν 187 εκ. δολλ., ενώ τα τουρκικά 925!). Ίσως ακόμα σημαντικότερο μακροπρόθεσμα είναι το γεγονός ότι η Τουρκία συνέδεσε το εξοπλιστικό της πρόγραμμα με την ανάπτυξη δικής της πολεμικής βιομηχανίας μέσω εκτεταμένων προγραμμάτων συμπαραγωγής· έτσι, σήμερα είναι αυτάρκης κατά το 30% περίπου, με ανοδική τάση και με εξαγωγική κατεύθυνση (προ καιρού π.χ. η Αίγυπτος αγόρασε αεροπλάνα F-16 τουρκικής παραγωγής). Αντίθετα, ο ελληνικός βαθμός αυτάρκειας έπεσε από το 15-20%, όπου βρισκόταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, στο 5% περίπου – και φοβούμαι ότι σ’ αυτό το 5% περιλαμβάνονται στατιστικά και προϊόντα ουσιαστικώς άχρηστα, όπως λ.χ. το στατικό αντιαεροπορικό σύστημα ΑΡΤΕΜΙΣ 30, στο όποιο επί μία δεκαετία σπαταλήθηκαν αδίκως 110 δισ. δρχ. Πολιτικά σφάλματα εμπόδισαν να μετριασθεί κάπως η ελληνική οργανωτική και τεχνική ανικανότητα μέσω προγραμμάτων συμπαραγωγής.



Αυτή την κατάσταση αποτύπωσε ο Π. Κονδύλης το 1997, πριν από την παραγωγική απογείωση της τουρκικής οικονομίας, και πριν από την παραγωγική κατάρρευση της “ισχυρής Ελλάδος”, και αν τα μεγέθη αυτά προβληθούν στο σήμερα, η εικόνα θα είναι μάλλον εφιαλτική.



Η κατάσταση αυτή δεν αντιστρέφεται από μια κρίση στον τουρισμό της Τουρκίας…



Ο δεύτερος λόγος που θα έπρεπε να περιορίσει την κρυφή μας ικανοποίηση ή και την ανακούφισή μας για την εκδήλωση του ρήγματος μεταξύ κοσμικών και ισλαμιστών στην Τουρκία είναι η ιστορική συνέπεια αυτής της σύγκρουσης. Και πάλι, το ζητούμενο δεν είναι η βραχυπρόθεσμη επιρροή της κρίσης επί του αντι-σιιτικού ρόλου της Τουρκίας, αλλά η γενικότερη ιστορική προοπτική. Επειδή συχνά, ρητά ή υπόρρητα, υπάρχει η εκτίμηση – αξεδιάλυτη από την ενδόμυχη επιθυμία – να οδηγήσει το ρήγμα αυτό σε διάσπαση της γείτονος, και άρα σε άμβλυνση της πίεσης που δεχόμαστε εξ αυτής.



Ιδού μια άλλη εκτίμηση για την πιθανή εξέλιξη της τουρκικής εσωτερικής ένταση, όπως την αποτύπωνε ο Κονδύλης 13 έτη πριν:



Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να θεωρήσει κανείς τις εσωτερικές αντιφάσεις και διαμάχες, που σημαδεύουν βαθιά το τουρκικό έθνος, ως παράγοντα με αναγκαστικά αρνητική επίδραση πάνω στο γεωπολιτικό του δυναμικό. Ο Machiavelli, που ασφαλώς κάτι εγνώριζε από πολιτική, υπογράμμιζε ότι την αδιάκοπη επέκταση της Ρώμης προς τα έξω την προκαλούσαν οι συνεχείς διενέξεις μεταξύ πληβείων και πατρικίων στο εσωτερικό, ακριβώς δηλαδή ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί η αγιάτρευτη πληγή της πόλης. Ώστε οι εσωτερικές τριβές και αντιφάσεις σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις θέτουν σε κίνηση μια χειμαρρώδη επεκτατική ορμή. Αν αυτό γίνει πράγματι, τότε ό,τι στα προκατειλημμένα μάτια των «εκσυγχρονισμένων» και «πολιτισμένων» «δημοκρατών» εμφανίζεται ως «υπανάπτυξη» καί άρνηση της «κοινωνίας των πολιτών», μεταβάλλεται σε ιδεώδες μίγμα για την άσκηση επιθετικής εξωτερικής πολιτικής με όλα τα μέσα. Μάζες μισοχορτασμένων ή μισοπεινασμένων, ικανών να φανατισθούν και να πεθάνουν, ζυμωμένων ακόμα με τις πατριαρχικές αξίες – μάζες τέτοιες, καθοδηγούμενες από ξεσκολισμένες, μακροπρόθεσμα και ψυχρά σκεπτόμενες διπλωματικές και στρατιωτικές ελίτ, αποτελούν όργανο επέκτασης πολύ προσφυέστερο από ένα πλαδαρό κοινωνικό σώμα αιωρούμενο γύρω από τον μέσο όρο μιας γενικής ευημερίας, όπου ύψιστη αποστολή της πολιτικής ηγεσίας είναι ακριβώς να εγγυάται τη διατήρηση αυτού του μέσου όρου και αυτής της πλαδαρότητας. Σε σχέση με τη σημερινή Τουρκία, είναι πρακτικά αδιάφορο σε ποιο χωνευτήρι θα συντηχθούν οι αντιφάσεις, σε ποια κοίτη θα μπουν και με ποια πρόσημα θα προβάλουν, αν δηλαδή θα πάρουν μάλλον ισλαμική, μάλλον στρατιωτικο-κεμαλική ή μάλλον οικονομικο-πολιτική («δυτική») χροιά. Μπροστά στην επεκτατική εκδίπλωση του γεωπολιτικού δυναμικού όλα αυτά είναι επιφανειακά και συμβεβηκότα, πολύ περισσότερο γιατί, όποια ελίτ κι αν πάρει στα χέρια της μακροπρόθεσμα τα ηνία, για να προσελκύσει κατά το δυνατόν ευρύτερες μάζες θα καταφύγει σ’ έναν ελαστικό ιδεολογικό εκλεκτισμό. Οι «κεμαλιστές» στρατιωτικοί, oι οποίοι το 1997 καταπολεμούν τον «ισλαμισμό» φοβούμενοι ότι δεν μπορούν πλέον να τον ελέγξουν, ενθάρρυναν μετά το πραξικόπημα του 1980 μετριοπαθείς θρησκευτικές τάσεις θέλοντας να τις χρησιμοποιήσουν ως αντίβαρο εναντίον του αριστερού ριζοσπαστισμού· το ίδιο έκανε κι ο πρωθυπουργός Οζάλ λίγο αργότερα, παρά τον κατά τα αλλά φιλελεύθερο-οικονομιστικό προσανατολισμό του.



Γενικά, οι εσωτερικές αντιφάσεις επιδρούν παραλυτικά στους ανίσχυρους, ενώ αποδεσμεύουν επεκτατικές δυνάμεις σε όσους έχουν εκ των πραγμάτων ένα τέτοιο γεωπολιτικό δυναμικό, ώστε δεν τους απομένει παρά το άλμα ή η φυγή προς τα εμπρός. Με άλλα λόγια: τα βαθύτερα στρώματα της ιστορικής και κοινωνικής ύπαρξης ενός συλλογικού υποκειμένου προσδιορίζουν το πώς θα λειτουργήσουν oι εσωτερικές του αντιφάσεις. Στη σημερινή Τουρκία δρουν αχαλίνωτες στοιχειακές δυνάμεις, που ωθούν τις εσωτερικές αντιφάσεις προς την επέκταση.



Ασφαλώς, κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει το μέλλον. Όμως, αν η εσωτερική ένταση στην Τουρκία δεν οδηγήσει σε διάσπαση, όπως πολλοί νομίζουν ή προβλέπουν, αλλά απλώς σε μία ισορροπία δυνάμεων – καθώς η συνεχής άνοδος των ισλαμιστών θα ανακοπεί κι αυτοί θα εξαναγκαστούν να αναγνωρίσουν τα όρια της ισχύος τους, και να κληθούν να συμβιώσουν με τους διαφόρων αποχρώσεων κοσμικούς – τότε το νέο κράμα που θα προκύψει θα είναι όντως νέο-οθωμανικό. Κι ο δυναμισμός ενός τέτοιου κράματος θα είναι απείρως πιο επικίνδυνος για εμάς, αν δεν έχουμε βγει από την παρούσα ιστορική αφασία μας.



http://belisarius21.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΦΑΣΙΑ"

Η φιλόξενη Θράκη

Του Νίκου Λυγερού

Η φιλόξενη Θράκη θα πρέπει να γίνει πιο ισχυρή για να μπορεί να μην επηρεάζεται από κάθε επίσκεψη. Η Θράκη δεν είναι ένας ξεχασμένος τόπος, όπως θεωρούν πολλοί από τους δικούς μας που δεν έχουν πάει ποτέ να δουν τους δικούς μας από κοντά. Στη Θράκη όμως υπάρχει και Μέγαρο Μουσικής και Μουσείο Καραθεοδωρή και σε λίγο νέο Αρχαιολογικό Μουσείο. Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε όλοι μας ότι η ανάπτυξη της Θράκης είναι απαραίτητη, για να είναι πιο ανθεκτική. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι τόσο σημαντικός ο στρατηγικός ορυκτός πλούτος, όπως είναι ο ελληνικός ζεόλιθος. Διότι πρέπει να αξιοποιήσουμε τη γη μας αλλά με σεβασμό προς τους ανθρώπους και το περιβάλλον, αλλιώς θα έχουμε καταστροφικές επιπτώσεις. Η Θράκη δεν είναι νεκρή και μπορεί να ζήσει με τις παραγωγές της. Ο ζεόλιθος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, διότι μπορεί να προσφέρει θέσεις εργασίας, να ενεργοποιήσει το σιδηροδρομικό δίκτυο, αλλά και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Επιτρέπει επίσης μια κάθετη αξιοποίηση και ακόμα τη δημιουργία μίας προστατευμένης ονομασίας προέλευσης. Με αυτό το παράδειγμα τα κοιτάσματα του Βορείου Έβρου μπορούν να προσφέρουν δυνατότητες και για το Eμπορικό Eπιμελητήριο, έτσι αντί να είμαστε πάντα παθητικοί δίχως να δώσουμε καμία προοπτική στους νέους παρά μόνο φράχτες βαρβαρότητας, ειδικές οικονομικές ζώνες που καταπατούν το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τα ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων της Θράκης μας. Είναι λοιπόν απαράδεκτο ν' αφήνουμε μία τέτοια περιοχή με τον φυσικό πλούτο που έχει, να πιστεύει ότι δεν έχει μέλλον. Δεν μας αρκούν τα άλλα παραδείγματα καταπάτησης όπως είναι η Ίμβρος, η Τένεδος κι η Κύπρος. Τι περιμένουμε λοιπόν για ν' ασχοληθούμε σοβαρά και ορθολογικά με τη Θράκη; Να γίνει πρώτα Θρακικό, για να τη σώσουμε μετά; Η Θράκη από την Αρχαιότητα ήταν πατρίδα μαχητών κι όσοι έχουν ξεχάσει τον Σπάρτακο, απλώς κάνουν ένα στρατηγικό λάθος. Η Θράκη μέσω της θάλασσας αποτελεί ένα πόλο έλξης για όλα τα Βαλκάνια. Και τώρα που η Βουλγαρία και η Ρουμανία είναι μέλη επί του πρακτέου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Θράκη μπορεί να παίξει ένα αληθινό γεωπολιτικό ρόλο. Έτσι πρέπει να γίνει και επέκταση του ΔΕΣΦΑ και στη Θράκη γιατί είναι μία τακτική κίνηση συμβατή με την υψηλή στρατηγική της αξιοποίησης της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης που αφήνει πίσω της ένα μίζερο παρελθόν που δεν πίστευε πια σε τίποτα. Είναι σημαντικό και το καράβι-μάνα για την αεριοποίηση του φυσικού αερίου που θα έρχεται με τα καράβια LNG. Πρέπει λοιπόν να συντονιστούν όλες αυτές οι προσπάθειες για να μην εκμεταλλεύονται άλλοι τα ευάλωτα σημεία της Θράκης. Γιατί δεν αρκεί να κλαιγόμαστε. Ας αφήσουμε πέρα τον ραγιαδισμό και την ηττοπάθεια κι ας αρχίσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται την ανάδειξη της αξίας του ζεόλιθου. Αυτό το βαθύ λευκό συνδυάζεται απόλυτα με το απέραντο γαλάζιο για την πατρίδα μας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=12376&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η φιλόξενη Θράκη"