ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ

Η ανάλυση του ονόματος στην Αριθμολογία--

Από το ονοματεπώνυμο προκύπτουν τα εξής:
1) Ο ονομαστικός μας αριθμός, από όλα τα γράμματα επωνύμου και ονόματος. Είναι η Έκφραση, δηλαδή ο γενικός συντελεστής ψυχής και εξωτερικής εκδήλωσης.
2) Το άθροισμα των φωνηέντων δείχνει την Ψυχή, δηλαδή τον εσωτερικό μας κόσμο.
3) Το άθροισμα των συμφώνων δείχνει την Εντύπωση, δηλαδή την προβολή της εικόνας μας προς τα έξω.
Ας δούμε σε συντομία τι σημαίνει κάθε προσωπικότητα, ανάλογα με τον αριθμό της στα θετικά και αρνητικά της χαρακτηριστικά:
1
+ Αρχηγική τάση, στρατιωτικό πνεύμα, εξυπνάδα, δυνατά ηγετικά χαρίσματα, ανεξάρτητη φύση, οργανωτική, με πρωτοβουλία και δημιουργική πρωτοτυπία, θάρρος και τόλμη.
-Πολύ επιθετικός, απότομος, κυριαρχικός, εγωιστής.
Προτιμά να είναι μόνος, να δρα αυτεξούσια και να κοπιάζει υπερβολικά. Τους ταιριάζει η δραστηριότητα της μέρας. Συναίσθηση ευθυνών και καθηκόντων, προικισμένος να πηγαίνει μπροστά.
2
+ Διπλωμάτης, συνεργάσιμος, ισορροπημένος, ευαίσθητος, μετριόφρων, διακριτικός, συνετός, ειλικρινής.
-Ντροπαλός, άτολμος, φοβισμένος, χαμένος στην λεπτομέρεια, απαισιόδοξος, θλιμμένος.
Θαυμάσιος συνεργάτης, προσπαθεί δίχως να διστάζει μπροστά σε εμπόδια, έχει αμηχανία στο προσκήνιο, αλλά δημιουργική πρωτοτυπία και καλή εκτέλεση καθηκόντων.
3
+τελειομανής, καλλιτεχνικός, συμπαθής, ερωτικός, γενναιόδωρος, καλλιεργημένος, ευχάριστος, αισιόδοξος, με φαντασία.
-σπαταλά την ενέργειά του, υπερβολικός, με μισοτελειωμένα σχέδια, δίχως προσανατολισμό, με εναλλαγές διάθεσης.
Αγαπά την κοινωνική ζωή, την λογοτεχνία, τον εντυπωσιασμό σε εμφάνιση και παρουσία, την κουλτούρα, τα γλέντια.
4
+δυνατή αίσθηση αξιών, επιστημονικό μυαλό, προσοχή στην λεπτομέρεια, θεμελιωτής, πολύ πρακτικός, ορθολογιστής, στερεότυπος, έντιμος, ικανός να ολοκληρώνει, οργανωτικός, με διοικητικά χαρίσματα.
-Έλλειψη φαντασίας, στενοκεφαλιά, επιχειρηματολογία, αργός στη δράση, πολύ σοβαρός, συγκεχυμένος.
Συντηρητική προσωπικότητα, εργασιομανής και διστακτικός στο καινούργιο, αντιπαθεί το επιπόλαιο, το επιφανειακό και το άχρηστο. Αναζητά την πνευματική συντροφιά.
5
+Οραματιστής, νευρικός, ευμετάβλητος, ικανός στο εμπόριο, εμπνευσμένος, μαγνητικός, περιπετειώδης, νεωτεριστής.
-πολύ νευρικός, ανυπόμονος, με έλλειψη εφαρμογής σχεδίων, έλλειψη ικανοποίησης, πολλές σκέψεις και λίγες αποφάσεις.
Με διαρκείς εναλλαγές διάθεσης, φαίνεται άστατος, αν και έχει εξαιρετική ικανότητα προσαρμογής. Ανήσυχος, έχει οράματα, αλλά και είναι έτοιμος για κάτι νέο διαρκώς.
6
+Καλλιτεχνικός, υπερβολικά υπεύθυνος, διαθέσιμος, κοινωνικός, ισορροπημένος, συμπαθής, ανθρωπιστής, αγαπά το σπίτι, την υπηρεσία σε άλλους.
-επίμονος, στενοκέφαλος, θέλει να ελέγχει φίλους και οικογένεια, εγωιστής, υποκύπτει στην κολακεία, ιδιότροπος στην λεπτομέρεια.
Παραδειγματικός πολίτης, με τους κανόνες και τα ήθη, αντιπαθεί την αγένεια και την φασαρία. Αλτρουιστής, έτοιμος να παλέψει και να ευεργετήσει. Προστατευτικός.
7
+εσωστρεφής, φιλόξενος, πρωτότυπος, με φαντασία, με αγάπη στον εσωτερισμό, στη θρησκεία, στην πνευματικότητα, στις μελέτες, διπλωμάτης.
-επίμονος, αφηρημένος, καχύποπτος, σαρκαστικός, μοναχικός, άκαμπτος, αποσυρμένος από τα επίγεια.
Εσωστρεφής και δεκτικός, αλλά με βάθος σκέψης, είναι ο μυστικιστής ή ο φιλόσοφος. Επιφυλακτικός, γίνεται εξαιρετικός σύμβουλος και είναι εχέμυθος.
8
+ικανότητα στην πολιτική, θεληματικός, εργατικός, ικανός να πετύχει, δυναμικός, εγωιστής, θαρραλέος, γενναιόδωρος, εμπορικός νους, με αγάπη για τον πλούτο.
-αγάπη για την ύλη, την άνεση, την εξωτερική εικόνα, έλλειψη ανθρωπιστικών ιδεωδών, πιεστικός, ανυπόμονος.
Δεν είναι απερίσκεπτος, αλλά δυναμικός, δραστήριος και φιλόδοξος, Θέλει ανεξαρτησία και ευχέρεια κίνησης για να πετύχει και χρειάζεται ηθικές αξίες για να ολοκληρωθεί.
9
+ευαίσθητος και φιλικός, με πρωτοβουλία, υψηλά ιδανικά, τάση για μυστικισμό, κοινωνική συνείδηση, ενδιαφέρον για πνευματικά θέματα.
-κτητικός, κακοδιάθετος, αμελής στα οικονομικά, επιζητά την προσοχή των άλλων.
Κήρυκας μεγάλων αιτημάτων, ευαίσθητος στα μεγάλα προβλήματα, έλκεται από ανθρωπιστικά προγράμματα και μεγάλες προοπτικές.
Οι αριθμοί 11 και 22 ονομάζονται «μείζονες» και περιγράφουν ξεχωριστές προσωπικότητες.
11 (ή 2)
Έμφαση στην πνευματικότητα, αλλά μπορεί αυτό να έχει και θετική και αρνητική επίδραση τελικά. Δεν συνδέεται εύκολα με άλλους και έχει οραματισμούς που σπάνια εκτιμά το περιβάλλον. Περίεργος, αγαπά την έρευνα, τα μυστήρια, την ανάλυση και τα αινίγματα. Είναι ο άνθρωπος που θέλει να αποκαλύπτει και να ανακαλύπτει.
22 (ή 4)
Ικανότητα για ξεχωριστά σχέδια, αλλά μπορεί να εφαρμοστούν για θετική ή αρνητική χρήση. Πρόκειται για την προσωπικότητα που μπορεί να βιώσει την ολική συγκίνηση, σε στενή επαφή δεν δίνει χαρά, αλλά σε ένα ευρύτερο χώρο συγκινεί και προσφέρει ιδέες, έμπνευση και καθοδηγεί άλλους. Στην μη υγιή μορφή, μπορεί όμως να φέρει το χάος!
Οι κλασσικοί αριθμολόγοι δεν δέχονται το 11 και το 22, αλλά οι σύγχρονοι τα συμπεριλαμβάνουν στην έρευνά τους.
Από την Λίλιαν Σίμου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ"

Γένεση……….Ελληνικών παραδοσιακών χορών

Κατά τον Λουκιανό η τέχνη της ορχήσεως συμπίπτει με τη δημιουργία του παντός και εμφανίστηκε συγχρόνως με τον αρχαιότατο θεό Έρωτα.

Η κίνηση των άστρων, η περιφορά των πλανητών γύρω από τους απλανείς, η εύρυθμη σχέση τους και η αρμονία είναι δείγματα της αρχέγονης ορχήσεως. Ο χορός είναι ένας από τους αρχαιότερους τρόπους έκφρασης των συναισθημάτων του ανθρώπου και μέσο επικοινωνίας με τους ομοίους του.

Είναι η συνισταμένη όλων των ανθρώπινων δυνάμεων, οι οποίες καθώς διεγείρονται από την μελωδία και τον ρυθμό, δημιουργούν ψυχική ευφορία και αγαλλίαση στους χορευτές και κατά τον Λουκιανό διαπαιδαγωγούν, φρονιματίζουν και τελειοποιούν τους θεατές. Είναι η έκφραση της ψυχικής καταστάσεως του ανθρώπου με ρυθμικές κινήσεις. Υπάρχει ο Εθνικός χορός(αφορά σε κάθε έθνος) ο οποίος προέρχεται από εσωτερική ανάγκη, από μια “ορμέφυτη διάθεση”  και ο χορός από τη μελετημένη ρυθμική κίνηση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, που ονομάζεται “όρχηση”.

Σχετικά με τη προέλευση της λέξης χορός υπάρχουν διάφορες εκδοχές……..ότι προήλθε από τη χαρά διότι συνήθως στη χαρά χορεύουμε, ή από τη λέξη “χορονός” που σημαίνει εγκύκλιο κίνηση (κύκλος) ή από την λέξη “χώρος” δηλαδή τον κατάλληλο τόπο για την εκτέλεση των χορών. Στα Ομηρικά έπη βρίσκουμε τη λέξη “ευρύχορος”και “καλλίχορος πόλις” που σημαίνει πόλη με χώρους ευρείς και κατάλληλους για την εκτέλεση των χορών.

Είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε την ακριβή χρονολόγηση και τον δημιουργό των σημερινών Ελληνικών παραδοσιακών χορών διότι χορογράφος είναι ο λαός. Έχουμε όμως σοβαρές ενδείξεις ότι ορισμένοι από τους Νεοελληνικούς χορούς αποτελούν συνέχεια των αρχαίων και δεν έπαψαν να χορεύονται στην Ελλάδα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, με τις ίδιες κινήσεις, το ίδιο σχήμα, την αυτή έκφραση, την ίδια λαβή και το ίδιο μουσικό μέτρο.

Πρώτη σοβαρή ένδειξη αποτελεί ο χορός που περιγράφει ο Ξενοφών στην Κύρου Ανάβαση: “Επεί δε σπονδαί τε εγένοντο και επαιάνισαν, ανέστησαν πρώτον μεν Θράκες και προς αυλόν ωρχήσαντο συν τοις όπλοις και ήλλοντο υψηλά τε και κούφως και ταις μαχαίρας εχρώντο. τέλος δε ο έτερος τον έτερον παίει, ως πάσιν εδόκει πεπληγέναι τον άνδρα. ο δ’ έπεσε τεχνικώς πως”. Λέγει λοιπόν ο Ξενοφών ότι στο συμπόσιο πρώτοι σηκώθηκαν και χόρεψαν οι Θράκες μαζί με τα όπλα τους και σύμφωνα με τη μελωδία που έπαιζε ο αυλητής ενώ συγχρόνως, πηδούσαν ψηλά και χρησιμοποιούσαν τα μαχαίρια τους. Στο τέλος δε, όπως φάνηκε σ’ όλους, ο ένας από τους δύο χορευτές χτυπάει με το μαχαίρι του τον άλλο. Ο δε άλλος έπεσε κάτω με τέχνη. Μήπως και σήμερα δεν βλέπουμε τις ίδιες ακριβώς χορευτικές κινήσεις, την ίδια επιδεξιότητα, επιθετικότητα και προσποίηση στους δύο Πόντιους χορευτές που κρατούν μαχαίρια και χορεύουν σύμφωνα με τη μελωδία της Ποντιακής λύρας;

Όπως στο χορό που περιγράφει ο Ξενοφώντας έτσι και στο χορό «μαχαίρια» που χορεύουν οι σημερινοί Πόντιοι, ο ένας χορευτής χτυπάει δήθεν τον άλλον με το μαχαίρι, εκείνος πέφτει κάτω και προσποιείται το σκοτωμένο, ενώ ο νικητής συνεχίζει το χορό. Οι δύο χοροί λοιπόν έχουν άμεση σχέση και ο ένας αποτελεί συνέχεια του άλλου.

Άλλη ένδειξη είναι ο χορός που ο Λουκιανός ονομάζει “Όρμον” και περιγράφει με πολλές λεπτομέρειες. Ο όρμος είναι χορός κοινός των εφήβων και των παρθένων όπου χορεύουν ο ένας κοντά στον άλλον και σχηματίζουν αληθινό “Όρμον”. Σέρνει το χορό ο έφηβος και χορεύει επιδεικνύοντας με τις κινήσεις του πράξεις νεανικές και όσα θα πράξει μετά στον πόλεμο. Ακολουθεί η παρθένος που δείχνει στις άλλες να χορεύουν κόσμια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο πλέκεται ο όρμος από σωφροσύνη και ανδρεία. Το σχήμα του χορού (όρμος = περιδέραιο = κύκλος) οι κόσμιες κινήσεις των παρθένων και οι επιδεκτικές του εφήβου που μπαίνει μπροστά, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, και τέλος η θέση των χορευτών (ο εις παρά τον άλλον), μας οδηγούν στο σημερινό συρτόή καλαματιανό που χορεύεται σε όλη την Ελλάδα. Άλλη μαρτυρία για την αρχαία καταγωγή του συρτού χορού μας δίνει και η επιγραφή του 1ου μ.Χ. αιώνα από θρησκευτικό πανηγύρι στη Βοιωτία, στο ιερό του Απόλλωνος που βρισκόταν στο όρος Πτώο κοντά στην Κωπαΐδα. Η μαρμάρινη επιγραφή, που στήθηκε προς τιμή κάποιου Επαμεινώνδα, αναφέρει τα εξής: “τας πατρίους πομπάς μεγάλας και την των συρτών πάτριον όρχησιν θεοσεβώς επετέλεσε”. Η λέξη “πάτριος” που χρησιμοποιείται μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι συρτοί χοροί υπήρχαν πολύ πιο μπροστά από τον 1ο αιώνα και κληροδοτήθηκαν στους αρχαίους προγόνους μας από τους πατέρες τους.  Βλέπουμε δε ότι η επιγραφή αναφέρεται σε πολλούς συρτούς χορούς, κάτι δηλαδή που συναντάμε και σήμερα σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Ο Λουκιανός μνημονεύει τον χορό Γέρανο που κατά τον Πλούταρχο επινοήθηκε από το Θησέα. Έλεγαν πως όταν ο Θησέας έφτασε στη Δήλο από την Κρήτη, όπου είχε σκοτώσει το Μινώταυρο, αφού προσέφερε ευχαριστήρια θυσία, χόρεψε μαζί με τους νέους, που είχε λευτερώσει, το χορό αυτό. Τον ίδιο χορό χορεύουν και σήμερα στην Τσακωνιά της επαρχίας Κυνουρίας του Ν. Αρκαδίας με το όνομα Τσακώνικος ή Γέρανος.

Επίσης αναφορές που χρονολογούνται από το 15ο και 16ο π.Χ. αιώνα φανερώνουν πως ο χορός ήταν πολύ διαδομένος κατά την Κρητομυκηναϊκή περίοδο. Μάλιστα η Θεά Ρέα ήταν η πρώτη δασκάλα αυτής της τέχνης και εντυπωσιασμένη από το χορό τον δίδαξε στους Κουρήτες της Κρήτης (ο χορός των Κουρήτων ήταν πολεμικός χορός) και στους Κορύβαντες της Φρυγίας. Στην Κρήτη όπως αναφέρει ο Λουκιανός άριστοι χορευτές δεν ήταν μόνο οι απλοί πολίτες αλλά και οι ευγενέστεροι Κρήτες. Σε ανάγλυφο που βρέθηκε στο Παλαιόκαστρο Κρήτης βλέπουμε χορεύτριες να χορεύουν γύρω από λυράρη (εικόνα), κάτι δηλαδή που γίνεται και σήμερα με τους λαϊκούς οργανοπαίχτες στα διάφορα πανηγύρια. Ακόμη βλέπουμε σε τοιχογραφίες της Αγίας Τριάδας και της Κνωσού χορευτικές παραστάσεις. Ο Όμηρος για να επαινέσει τον Κρήτα ήρωα Μηριόνη τον ονόμασε “οσχηστήν” και τόσο πολύ ήταν γνωστός και διακρινόταν για τη χορευτική του τέχνη ώστε όχι μόνο οι Έλληνες το γνώριζαν αλλά και αυτοί οι Τρώες που ήταν εχθροί του.

Στην ομηρική εποχή ο χορός δεν ήταν απλώς συμπλήρωμα των συμποσίων αλλά ήταν το σπουδαιότερο ψυχαγωγικό μέσο στις διάφορες λαϊκές εκδηλώσεις μαζί με τις αγωνιστικές ασκήσεις.

Κάθε πόλη είχε ιδιαίτερη πλατεία προορισμένη για τους χορούς που ονομάζονταν “χορός” και όταν ο Όμηρος ήθελε να επαινέσει μια πόλη την ονόμαζε “ευρύχορον” και “ευρυάγυιαν”, δηλαδή με πλατείες και μεγάλα χορευτήρια.

Πρώτοι θέση στο χορό από όλους τους Έλληνες της ομηρικής εποχής κατείχαν οι Φαίακες, κάτοικοι της Κέρκυρας. Στους αγώνες που οργάνωσε ο Αλκίνοος για να τιμήσει τον Οδυσσέα, του είπε πως οι Φαίακες δεν είναι ούτε πυγμάχοι ούτε παλαιστές, αλλά καλοί δρομείς και ναυτικοί και ότι αγαπούν περισσότερο τη μουσική και το χορό (Οδ. Θ 246). Και για να αποδείξει στον Οδυσσέα πόσο πραγματικά είναι ανώτεροι από τους άλλους στο χορό, κάλεσε τους κορυφαίους χορευτές να κάνουν επίδειξη των προσόντων τους (Οδ. θ 251). Αυτό όμως που έχει ξεχωριστή σημασία για μας είναι ο χορός που περιγράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα (Σ στιχ. 589-606) και που φιλοτέχνησε πάνω στην ασπίδα του Αχιλλέα ο Θεός Ήφαιστος………νέοι με ωραία, λεπτά και γυαλιστερά ενδύματα – χιτώνες, με χρυσά ξίφη σε αργυρούς τελαμώνες και “παρθένοι αλφεσίβοιαι” (πολύπροικες παρθένες) χόρευαν με ωραία στεφάνια πιασμένες χέρι – χέρι “αλλήλως επί καρή χείρας έχοντες”.

Ο Αθήναιος και ο λεξικογράφος Ησύχιος περιγράφουν το χορό “Τελεσιάς”. Ο Αθήναιος αναφέρει πως ο χορός αυτός χορευόταν με όπλα και ότι πήρε το όνομά του από κάποιον Τελέσιο: “Και τελεσιάς δ’ εστίν όρχησις καλούμενη. στρατιωτική δ’ εστίν αύτη από τινος ανδρός Τελεσίου λαβούσα τούνομα, μεθ’ όπλων το πρώτον αυτήν εκείνου ορχησαμένου…”. Αντίθετα ο Ησύχιος περιγράφει το χορό με ξίφος: “Τελεσιάς η μετά ξίφους όρχησης, από του ευρόντος Τελεσίου”. Εάν βέβαια δεχτούμε την περιγραφή του Ησύχιου βρισκόμαστε πιο κοντά σ’ έναν Νεοελληνικό χορό που χορεύεται στα χωριά της Καρδίτσας και λέγεται “χορός του μαχαιριού”.

Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι χοροί αποτελούσαν επινόηση των Θεών και όταν τους χόρευαν αισθάνονταν χαρά διότι έρχονταν πιο κοντά στους Θεούς. Με κάθε ευκαιρία λοιπόν για να τους ευχαριστήσουν και να τους τιμήσουν άρχιζαν να χορεύουν. Ο Μέγας Αλέξανδρος όταν επισκέφθηκε τον τάφο του Αχιλλέα, για να τον τιμήσει, αφού έβγαλε τα ρούχα του, αντί για μνημόσυνο πήρε τα όπλα του και μαζί με τους συμπολεμιστές του άρχισαν να χορεύουν μπροστά στον τάφο. Ο Λουκιανός αποκαλούσε την όρχηση θεία, διότι καθώς ήταν αφιερωμένη στα μυστήρια, εξασκούνταν από τόσους θεούς και εκτελούνταν προς τιμή τους, πρόσφερε εκτός από χαρά και ωφέλεια (στη Δήλο και οι θυσίες γίνονταν με όρχηση και με μουσική).

Κατά την εκτέλεση των Θρησκευτικών χορών που γίνονταν γύρω από το βωμό της θεότητας που λάτρευαν, οι χορευτές δεν έφεραν όπλα. Οι χοροί αυτοί που χορεύονταν με τη συνοδεία ύμνων και κυρίως παιάνων είχαν καθαρά Θρησκευτικό σκοπό και ήσαν γαλήνιοι και σοβαροί. Θρησκευτικοί χοροί ήταν οΓέρανος που αναφέραμε και τον χόρεψε ο Θησέας και ο Παιάνας που πήρε το όνομά του από τον ύμνο που τον συνόδευε και χορεύονταν προς τιμή του Απόλλωνα, του Άρη και άλλων θεών. Επίσης τα παρθένεια που χορεύονταν από παρθένες προς τιμή διάφορων θεοτήτων και ο χορός των πεπλοφόρωνπου λεγόταν έτσι από το πέπλο που σκέπαζε το σώμα των χορευτριών. Στους θρησκευτικούς χορούς ανήκει και ο χορός των Καρυάτιδων που πήρε το όνομά του από την πόλη των Καρυών (Λακωνία) της Πελοποννήσου όπου κάθε χρόνο γίνονταν τα Καρυάτεια προς τιμή της Καρυάτιδας Άρτεμης. Όπως επίσης θρησκευτικοί ήταν και οι χοροί που συνδέονταν με τη λατρεία του Διόνυσου, Θεού της αμπελουργίας και του οίνου οι οποίοι όμως δεν είχαν ειρηνικό αλλά οργιαστικό χαρακτήρα.

Με τους πολεμικούς χορούς οι Αρχαίοι Έλληνες προετοιμάζονταν για τους αγώνες και τους πολέμους. Κατά τον Λουκιανό, οι Λακεδαιμόνιοι που ήταν οι ανδρειότεροι από όλους του Έλληνες, διδάχθηκαν από τον Πολυδεύκη και τον Κάστορα να καρυατίζουν (ο χορός στις Καρυές Λακωνίας) και να κάνουν τα πάντα ρυθμικά και σ’ αυτόν τον ρυθμό να πηγαίνουν ακόμη και στον πόλεμο  και να κανονίζουν το βήμα τους ανάλογα με τον ήχο του αυλού, ο οποίος δίνει και το πρώτο σύνθημα για τη μάχη. Κατόρθωναν έτσι να νικούν καθώς οδηγούνταν από την μουσική και την ευρυθμία. Οι Λακεδαιμόνιοι επίσης, μετά από κάθε μάχη  εκτελούσαν πολεμικούς χορούς για να γιορτάσουν τη νίκη τους και να διώξουν, όπως πίστευαν, τις ψυχές των σκοτωμένων εχθρών από την περιοχή της μάχης εξασφαλίζοντας συγχρόνως ανάπαυση στις ψυχές των δικών τους νεκρών. Πολλές φορές άρχιζαν να χορεύουν πριν την μάχη με κραυγές και θορύβους με σκοπό να μειώσουν το ηθικό των αντιπάλων και να εξυψώσουν το θάρρος των πολεμιστών τους.

Ο σπουδαιότερος από τους πολεμικούς χορούς ήταν ο Πυρρίχιος που κατά μία εκδοχή πήρε το όνομά του από το “πυρόχρουν” χρώμα των χιτωνίων που φορούσαν οι Πυρριχιστές. Άλλη εκδοχή είναι ότι πήρε το όνομά του από τον Νεοπτόλεμο, που ονομαζόταν πυρρός (ξανθός), το υιό του Αχιλλέα που λέγεται πως τον χόρεψε πρώτος για τη νίκη του κατά του Ευρίπυλου. Τέλος άλλοι πιστεύουν ότι πήρε το όνομά του από την πυρά, επειδή κατά το κάψιμο του Πατρόκλου τον χόρεψε για πρώτη φορά ο Αχιλλέας. Ο Πυρρίχιος λένε πως κατάγεται από την Κρήτη, ο Αθήναιος όμως αναφέρει ότι είναι επινόηση της Σπάρτης όπου χρησιμοποιούμενος για πολεμική άσκηση εκτελούνταν είτε από ένα άτομο, που με τις κινήσεις του παρίστανε την πάλη εναντίον του εχθρού, είτε από ζευγάρι χορευτών είτε από ομάδα χορευτών που εκτελούσαν όλα τα είδη των πολεμικών κινήσεων παριστάνοντας άμυνα και επίθεση. Είχε κατά τόπους διαφορετικά ονόματα. Στην Κρήτη λέγονταν Ορσίτης, στη ΜακεδονίαΤελεσιάς, στον Πόντο Σέρρα, στην Κύπρο Πρύλις ή Πρύλλια, κ.λ.π.

Στους ειρηνικούς χορούς επίσης ανήκουν και οι χοροί του θεάτρου (της τραγωδίας, της κωμωδίας και της σατυρικής ποιήσεως) και οι χοροί του ιδιωτικού βίου (συμποσίων, γάμων και πένθους). Τους χορούς αυτούς τους εκτελούσαν οι υποκριτές, δηλαδή οι ηθοποιοί που ονομάζονταν ορχηστές (χορευτές). Πρώτος ο Αισχύλος εισήγαγε το χορό στη τραγωδία και ο Αριστοφάνης τον μιμήθηκε και  τον εισήγαγε στην κωμωδία. Ο πρώτος δημιούργησε το τραγικό είδος ή το “ευμελές”, σύμβολο ευγένειας και πραότητας, ο δε δεύτερος το Κωμικό ή τον Κόρδακα και τον Σικίνη.

Αναμφισβήτητα λοιπόν οι Νεοελληνικοί παραδοσιακοί χοροί αποτελούν συνέχεια των αρχαίων. Ο Εθνικός χορός είναι στενά συνδεδεμένος με τις παραδόσεις και τον τρόπο ζωής των κατοίκων μιας χώρας και συχνά αποτελεί απεικόνιση του πολιτιστικού επιπέδου ενός λαού. Οι χοροί π.χ. λαών με χαμηλό πνευματικό επίπεδο είναι περιορισμένης εκφραστικής ακτίνας, χαρακτηρίζονται από το σεξουαλικό στοιχείο και πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτούς παίζει η λεκάνη. Αντίθετα οι Ελληνικοί χοροί, στη διαμόρφωση των οποίων επέδρασε η ωραιότητα του τοπίου, οι περίφημες κλιματολογικές συνθήκες, η γεωγραφική θέση, που συνέβαλε στη δημιουργία ενός ανώτερου πνευματικού πολιτισμού και η ένδοξη ιστορία μας πήραν τη μορφή της έκφρασης όλων εκείνων των ωραίων συναισθημάτων, που προάγουν το άτομο και που δεν έχουν σχέση με την ύλη αλλά με το δημιουργικό πνεύμα.

Οι Ελληνικοί χοροί αγνοούν τη λεκάνη και ασχολούνται με την “ευστάθεια”, την ωραιότητα και τη πλαστικότητα του σώματος, χαρακτηριστικά γνωρίσματα των Αρχαίων Ελλήνων. Ο περίφημος Σιμωνίδης λέει για το χορό ότι είναι “βωβή ποίησις”. Ο Λεσβώναξ ο Μυτιληναίος αποκαλούσε τους χορευτές “χειροσόφους”, διότι κινούσαν τα χέρια τους με σοφία. Ο Λουκιανός λέει ότι ο μεγαλύτερος έπαινος για το χορό είναι ότι κατορθώνει να δίνει στα μέλη συγχρόνως ευκαμψία και δύναμη, γεγονός παράδοξο, ως να κατόρθωνε κάποιος να ενώσει σε ένα σώμα τη δύναμη του Ηρακλή και την απαλότητα της Αφροδίτης. Ο ίδιος θεωρούσε την όρχηση “γυμνασίων το κάλλιστον άμα και ευρυθμότατον”.

Ο σοφότατος Σωκράτης όχι μόνο μιλούσε επαινετικά για το χορό, αλλά ήθελε να τον μάθει, αποδίδοντας μεγάλη τιμή και σημασία στην ευρυθμία, το θέλγητρο της μουσικής και στη χάρη των κινήσεων. Ο ίδιος επαινούσε το χορό σαν “παμμερή άσκηση” σε αντίθεση με το δρόμο, με τον οποίο οι γυμναζόμενοι “τα σκέλη μεν παχύνονται, τους δε ώμους λεπτύνονται” και σε αντίθεση με την πυγμαχία, με την οποία οι πυγμάχοι “τους ώμους μεν παχύνονται, τα δε σκέλη λεπτύνονται”. Ο Ανακρέων, επίσης, λέγει για το χορό: “Αν δ’ ο γέρων χορεύη, τρίχας γέρων μεν έστιν, τας δε φρένας νεάζει”.

Από τέτοιες λοιπόν ρίζες πηγάζει ο Εθνικός μας χορός και γι’ αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη να τον γνωρίσουμε, να τον καλλιεργήσουμε και να τον διαιωνίσουμε. Αποτελεί ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο της Εθνικής μας συνέχειας. Όταν μιλάμε την ίδια γλώσσα με τους αρχαίους προγόνους μας, τραγουδάμε στα ίδια μέτρα και τους ίδιους σκοπούς με εκείνους, χορεύουμε με την ίδια κίνηση και έκφραση, είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί η Ελληνικότητα μας;

Όταν έχουμε κληρονομήσει ακριβώς τα ίδια ήθη και έθιμα, τις ίδιες παραδόσεις από τους προγόνους μας, είναι φανερό ότι είμαστε οι φυσικοί και γνήσιοι απόγονοί τους. Έχουμε λοιπόν υποχρέωση να διατηρήσουμε τους παραδοσιακούς μας χορούς γνήσιους και αμόλυντους από κάθε ξενική ή νεωτεριστική επίδραση όπως ακριβώς τους κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας. Και οι όποιες προσθήκες έρθουν στο μέλλον, να πηγάζουν από το δημιουργό τους, τον λαό μας και μόνο.

Καθότι η λαογραφία αποβλέπει στην αυτοεπίγνωση της εθνικότητας, χορεύοντας και σήμερα τους εθνικούς παραδοσιακούς χορούς μας διατηρούμε τα ήθη και τα έθιμα, μπαίνουμε στο βάθος της ψυχής του λαού μας και γνωρίζουμε καλύτερα το άμεσο και το πιο μακρινό παρελθόν μας ως το ελληνικό πολιτιστικό οικοδόμημα με Εθνική συνέχεια, γνωρίζοντας παράλληλα και τα προτερήματα της λαϊκής μας υπόστασης ώστε να επαναφέρουμε στη ζωή μας ότι καλό έχει παραμεριστεί και κινδυνεύει να χαθεί στο πέρασμα του χρόνου.

*******************

Ας μην ξεχνούμε ότι η λαϊκή ψυχή, το λαϊκό πνεύμα, είναι ζωτικές δυνάμεις του Έθνους και όταν γνωρίζουμε τις λαϊκές εκδηλώσεις, γνωρίζουμε και την ανθρώπινη ψυχή, την ανθρώπινη κοινωνία μας. Αποτελεί Εθνική υποχρέωση και καθήκον να αφυπνίσουμε και να διεγείρουμε το ενδιαφέρον και την αγάπη των νέων προς τις λαϊκές αυτές εκδηλώσεις προκειμένου να διατηρηθεί άσβεστη στο μέλλον η συνέχεια του Έθνους μας.

πηγή: Ηλία Δήμα “Ελληνικοί Παραδοσιακοί Χοροί” Αθήνα 1980

ΠΗΓΗ

.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γένεση……….Ελληνικών παραδοσιακών χορών"

Η Αλόη Βέρα και ο Ζεόλιθος

Του Νίκου Λυγερού
Όλοι γνωρίζουμε τις ιδιότητες της Αλόης Βέρας, αφού είμαστε ικανοί να αγοράσουμε προϊόντα που την εμπεριέχουν. Από την άλλη λέμε ότι ασχολούμαστε με τα φυτά του κήπου μας, αλλά βάζουμε γρασίδι για να είμαστε της μόδας. Ενώ θα μπορούσαμε όλοι μας στην Κύπρο να έχουμε στον κήπο μας, ακόμα και αν δεν είναι της Εδέμ, Αλόη Βέρα για να τη χρησιμοποιούμε άμεσα και χωρίς ενδιάμεσο. Επιπλέον πολύ εύκολα αυτή η καλλιέργεια μπορεί να ενισχυθεί με τη χρήση του ζεόλιθου, για να βοηθήσει την ανάπτυξη ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες όσον αφορά στο νερό. Ο συνδυασμός της Αλόης Βέρας και του ζεόλιθου μπορεί μάλιστα να είναι μια σοβαρή επένδυση για όσους αναζητούν πιο έξυπνες λύσεις για να ζήσουν επιτέλους κι όχι απλώς να επιβιώνουν μέσα σε μια κοινωνική μιζέρια που απαξιώνει κάθε προσπάθεια. Ενώ η Αλόη Βέρα και ο ζεόλιθος αποτελούν διαχρονικές αξίες για την εξέλιξη της Ανθρωπότητας. Στην Κύπρο είναι ακόμα πιο θλιβερό το γεγονός ότι είναι σχεδόν άγνωστες σε πρακτικό επίπεδο, ενώ το κλίμα είναι ιδανικό για την ανάπτυξη αυτής της καλλιέργειας. Μάλιστα υπάρχει ακόμα μια συνεργασία μεταξύ Κρήτης και Κύπρου ακριβώς γιατί το κλίμα της Κύπρου είναι ακόμα καλύτερο για αυτά τα φυτά. Έτσι η Κρήτη τα μεταφέρει στην Κύπρο και αφού ωριμάσουν τα ξαναπαίρνει για πώληση. Αλλά εδώ ο στόχος είναι να γίνει γνωστό σε κάθε πολίτη της Κύπρου.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15861&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Αλόη Βέρα και ο Ζεόλιθος"

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΓΕΝΕΟΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ

ΓΕΝΕΟΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ 3000 ΧΡΟΝΩΝ----Το μεγαλύτερο γενεαλογικό δέντρο μπορεί να περηφανεύεται πως έχει ο 58χρονος γερμανός δάσκαλος Manfred Huchthausen καθώς βρέθηκαν πρόγονοί του οι οποίοι υπολογίζονται ότι έζησαν πριν από 3000 χρόνια και μάλιστα πολύ κοντά στην περιοχή που μένει σήμερα ο Manfred. ---
Η ΣπηλιάLichtenstein βρίσκεται κοντά στο χωριό του Manfred βαθιά μέσα στα βουνά Harz, και είναι το σημείο στο οποίο ανακαλύφθηκαν θαμμένοι οι συγγενείς του γερμανού δασκάλου. Η σπηλιά παρέμεινε κρυμμένη ως το 1980 ενώ μόλις το 1993 οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ότι μέσα της ήταν θαμμένοι 40 σκελετοί από την Εποχή του Χαλκού.

Οι ηλικίας 3000 ετών σκελετοί βρίσκονταν σε τόσο καλή κατάσταση ώστε οι ανθρωπολόγοι του Πανεπιστημίου του Γκέτινγκεν κατάφεραν να αποσπάσουν δείγμα DNA. Τότε ήταν που ταυτοποίησαν το δείγμα αυτό με τον Manfred Huchthausen, αλλά και άλλον έναν κάτοικο της περιοχής, τον Uwe Lange.

«Είναι παράξενο να στέκομαι εδώ, στην ίδια περιοχή στην οποία θάφτηκαν οι πρόγονοί μου. Ένιωσα περίεργα όταν κράτησα στα χέρια μου τα οστά, το κρανίο του προ-προ-προ πάππου μου ο οποίος έζησε πριν από 120 γενιές», είπε ο Manfred.
«Δεν μπορώ να το περιγράψω. Ανατρίχιασα. Δεν ήταν ακριβώς ωραίο συναίσθημα, ωστόσο, ήταν εκπληκτική εμπειρία την οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αυτές οι 120 γενιές βρίσκονται τόσο μακριά στο παρελθόν. Δεν έχουμε ιδέα τι συνέβη κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής, δεν ξέρουμε τι συνέβη σ’ αυτούς τους ανθρώπους», πρόσθεσε.
Η ανθρωπολόγος του Πανεπιστημίου του Γκέτινγκεν Susanna Hummel εξηγεί πώς έγινε αυτή η έρευνα. «Είναι μια μοναδική ανακάλυψη. Ενώ εξετάζαμε τα προϊστορικά οστά των αντρών, βρήκαμε μοναδικά γενετικά στοιχεία», είπε η Δρ. Hummel. «Θέλαμε να ανακαλύψουμε αν αυτά τα γενετικά στοιχεία υπήρχαν ακόμα στον σημερινό πληθυσμό της περιοχής, γι’ αυτό βάλαμε μια αγγελία στην τοπική εφημερίδα και ζητήσαμε από τον κόσμο να λάβει μέρος στην έρευνά μας -εμφανίστηκαν 270 άτομα. Δεν περιμέναμε ότι θα ήθελαν τόσοι άνθρωποι να μας βοηθήσουν.
Οι κάτοικοι της περιοχής έπρεπε να δώσουν ένα δείγμα σάλιου. Αποσπάσαμε DNA από το σάλιο και τελικά βρήκαμε ότι υπήρχαν δυο άντρες που είχαν παρόμοιο γενετικό κώδικα με κάποιον από τους προϊστορικούς σκελετούς», πρόσθεσε.
Η ανάλυση έδειξε ότι τα περισσότερα οστά ανήκαν σε ανθρώπους που αποτελούσαν μέλη της ίδιας οικογένειας. Όπως είναι αναμενόμενο οι δυο γερμανοί, ο Manfred και ο Uwe έχουν γίνει πια διασημότητες στην περιοχή τους.


BlogΘέα Portal v2

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΓΕΝΕΟΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ"

ΠΡΟΤΙΜΗΣΤΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΡΟΤΙΜΗΣΤΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ"

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

Αρίσταρχος (Πράξεις 19:29, 20:4, 27:2, Φιλήμων 24): Μακεδόνας από τη πόλη της Θεσσαλονίκης. Συνόδευσε τον Παύλο στις περιοδείες του και αιχμαλωτίστηκε μαζί του (Κολοσσαείς 4:10). [βιογραφία εδώ]
Αχαϊκός (Α' Κορινθίους 16:17): Μέλος της εκκλησία της Κορίνθου. Συνόδευσε τον Φουρτουνάτο και τον Στεφανά στην Έφεσο, μεταφέροντας εφόδια στον απ. Παύλο. [βιογραφία εδώ]
Γάϊος ο Κορίνθιος (Α' Κορινθίους 1:14, Ρωμαίους 16:23): Κορίνθιος τον οποίο βάπτισε ο απ. Παύλος. Στο σπίτι του φιλοξενούσε τον Παύλο και τη συνάθροιση της εκκλησίας της Κορίνθου. [βιογραφία εδώ]
Γάϊος ο Μακεδόνας (Πράξεις 19:29): Μακεδόνας ο οποίος συνόδευσε τον απ. Παύλο στο τρίτο ιεραποστολικό του ταξίδι και συνελήφθη στην Έφεσο. [βιογραφία εδώ]
Δάμαρις (Πράξεις 17:34): Αθηναία, με ψηλή κοινωνική θέση. Πίστεψε στο κήρυγμα του απ. Παύλου στον ʼρειο Πάγο.
Δημάς (Κολοσσαείς 4:14): Πιστός στην αρχή βοηθός του απ. Παύλου, τον αποκαλεί και "συνεργό" (Φιλήμων 24). Αργότερα εγκατέλειψε τον Παύλο, κατά την φυλάκισή του στη Ρώμη, και επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη. [βιογραφία εδώ]
Διονύσιος ο αρεοπαγίτης (Πράξεις 17:34): Αθηναίος, εξέχον μέλος του Αρείου Πάγου, ο οποίος πίστεψε στο κήρυγμα του απ. Παύλου στον ʼρειο Πάγο το 50 μ.Χ. [βιογραφία εδώ]
Επαίνετος (Ρωμαίους 16:5): Ο απ. Παύλος τον αναφέρει ως "απαρχήν της Αχαΐας εις τον Χριστόν" και τον προσφωνεί "αγαπητό". [βιογραφία εδώ]
Επαφρόδιτος (Φιλιππησίους 2:25, 4:18): Μακεδόνας από τους Φιλίππους, τον οποίο ο Παύλος αποκαλεί, αδελφό, συνεργό και συστρατιώτη. Μετέφερε τις προσφορές τις εκκλησίας των Φιλίππων στον Παύλο, όταν ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη. [βιογραφία εδώ]

Έραστος (Ρωμαίους 16:23, Πράξεις 19:22, Β' Τιμοθέου 4:20): Κορίνθιος, μαθητής και συνεργάτης του Παύλου. Τον αποκαλεί "οικονόμο" που σημαίνει ότι είχε θέση ταμία ή θησαυροφύλακα της πόλης κατά την εποχή εκείνη. [βιογραφία εδώ]
Ευοδία (Φιλιππησίους 4:2): Μέλος της εκκλησίας των Φιλίππων, η οποία συναγωνίστηκε μαζί με τον Παύλο στη μετάδοση του ευαγγελίου (4:3).
Ζηνάς (Τίτος 3:13): Χριστιανός νομοδιδάσκαλος από την Κρήτη, τον οποίο ο συνιστά ο Παύλος στον Τίτο. [βιογραφία εδώ]
Ιάσων (Πράξεις 17:5, Ρωμαίους 16:21): Μακεδόνας από τη πόλη της Θεσσαλονίκης. Φιλοξενούσε τον απ. Παύλο στο σπίτι του, γι αυτό και οι Ιουδαίοι τον έσυραν στους πολιτάρχες. [βιογραφία εδώ]
Ιούστος (Πράξεις 18:7): Πιθανόν έλληνας από την Κόρινθο, στον οποίο πήγε ο Παύλος να μείνει μετά την άρνηση των Ιουδαίων της Κορίνθου να ακούσουν το ευαγγέλιο. [βιογραφία εδώ]
πατέρας του Τιμόθεου (Πράξεις 16:1,3): Δεν αναφέρεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη το όνομα του Πατέρα του Τιμόθεου, αναφέρεται όμως ότι ήταν Έλληνας.
Στεφανάς (Α' Κορινθίους 1:16, 16:15,17): Μέλος της εκκλησίας της Κορίνθου, ο οποίος μαζί με την οικογένειά του ήταν οι πρώτοι χριστιανοί στην Αχαΐα και τους οποίους οδήγησε στο Χριστό ο Παύλος. Μάλιστα είναι από τους λίγους τους οποίους βάπτισε. [βιογραφία εδώ]
Συντύχη (Φιλιππησίους 4:2): Μέλος της εκκλησίας των Φιλίππων, η οποία συναγωνίστηκε μαζί με τον Παύλο στη μετάδοση του ευαγγελίου (4:3).
Σώπατρος (Πράξεις 20:4, Ρωμαίους 16:21): Μέλος της εκκλησίας της Βέροιας, γιος του Πύρρου. Συνόδευσε τον απ. Παύλο στην επιστροφή του τρίτου ιεραποστολικού ταξιδιού από την Κόρινθο στην Ιερουσαλήμ. Ονομάζεται και Σωσίπατρος. [βιογραφία εδώ]
Σωσίπατρος (Ρωμαίους 16:21): δες Σώπατρος.
Τέρτιος (Ρωμαίους 16:22): Κορίνθιος γραφέας, έγραψε την επιστολή του απ. Παύλου προς τους Ρωμαίους. [βιογραφία εδώ]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ"

ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ

 

Την Κυριακή συμπληρώνονται 40 χρόνια από την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και τη συνεχιζόμενη στρατιωτική κατοχή του βορείου τμήματος της νήσου. 

 

Με αφορμή τη θλιβερή επέτειο, ο πρεσβευτής της Ελλάδας στη Λευκωσία, Βασίλης Παπαϊωάννου, σε γραπτή του δήλωση, τονίζει ότι ανανεώνει «το μήνυμα της προσήλωσης σύσσωμης της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας και ολόκληρου του ελληνικού λαού για μια απελευθερωμένη και επανενωμένη Κύπρο».

 

Οι οποιεσδήποτε δυσκολίες, αναφέρει, «δεν κάμπτουν την αποφασιστικότητά μας, αλλά αντιθέτως χαλυβδώνουν την θέλησή μας, με γνώμονα την ιστορική μας συνείδηση».

«Η πορεία που χάραξε και διένυσε το ελεύθερο τμήμα της Κύπρου, στα 40 χρόνια από το καλοκαίρι του '74, βεβαιώνει για τις αντοχές και τη δύναμη του κυπριακού ελληνισμού να κλείσουν οι πληγές που άφησε η τουρκική εισβολή και ο κυπριακός λαός να ξαναζήσει, επανενωμένος και ασφαλής, σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία, στη βάση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και τις αξίες και αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης», επισημαίνει ο έλληνας πρεσβευτής και καταλήγει:

 

«Η διαρκής μνήμη της τραγωδίας του 1974 αποτελεί πυξίδα για τη διατήρηση της εθνικής ομοψυχίας. Απέναντι στις θυσίες του '74 συνεχίζουμε την κοινή μας πορεία για την ευόδωση του αγώνα, με στόχο τη λύση του Κυπριακού που θα βασίζεται στην μία και μόνη διεθνή προσωπικότητα, μια κυριαρχία και μια ιθαγένεια».

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ"

Αρχαίων αποφθέγματα

Η διαχρονικότητα των ρήσεων των πνευματικών ταγών της αρχαιότητας έγκειται στο γεγονός ότι ήσαν σαφείς, περιεκτικές και κυρίως εκθείαζαν αρετές και αξίες, ή αντίστοιχα καυτηρίαζαν ελαττώματα και αδυναμίες. Αυτός είναι ο λόγος που χαρακτηρίσθηκαν ως αποφθέγματα και αποτελούν παγκόσμια πνευματική παρακαταθήκη.

Αν ένας βλέπει και περιμένει μόνο αυτό που θέλει, δεν πρέπει να λογαριάζεται ως κριτής της αλήθειας.
Μένανδρος («Ασπίς»)

Στην Ελλάδα διαγωνίζονται αυτοί που έχουν σχέση με την τέχνη και κρίνουν οι ανίδεοι από τέχνη.
Ανάχαρσης

Η τραγωδία είναι μια απάτη. Αυτός που εξαπάτησε (γρά­φοντας τραγωδία) είναι πιο δίκαιος απ’ αυτόν που δεν εξα­πάτησε, ενώ αυτός που απατήθηκε (ο θεατής) γίνεται σοφότερος απ’ αυτόν που δεν εξαπατήθηκε.
Γοργίας

Η ζωγραφική είναι άφωνη ποίηση και η ποίηση ομιλού­σα ζωγραφική.
Σιμωνίδης ο Κείος

Τα σπουδαιότερα πράγματα εμείς οι άνθρωποι τα μάθα­με από τα ζώα. Την υφαντική από την αράχνη, το χτίσιμο σπιτιών από το χελιδόνι και από τα ωδικά πτηνά μάθαμε να τραγουδάμε.
Δημόκριτος

Δημόκριτος

Από τα πλέον αντίθετα πράγματα δημιουργείται η πιο όμορφη αρμονία.
Ηράκλειτος

Τα αντίθετα αλληλοκαθορίζονται. Δεν νοείται υγεία χω­ρίς ασθένεια, χορτασμός χωρίς πείνα, ξεκούραση χωρίς κούραση, ειρήνη χωρίς πόλεμο, δίκαιο χωρίς άδικο, καλό χωρίς κακό.
Ηράκλειτος

Δεν υπάρχει στη ζωή καλό που να φυτρώνει από μια ξεχωριστή ρίζα, όπως το δέντρο. Δίπλα στο καλό φυτρώ­νει και το κακό.
Μένανδρος

Δύο πράγματα μας βοηθούν να καταλάβουμε τι είναι ο θάνατος……..το πώς νιώθαμε προτού γεννηθούμε και ο βαθύς ύπνος.
Αναξαγόρας

Ο ζωντανός αγγίζει τον νεκρό, όταν κοιμάται.
Ηράκλειτος

Επίκουρος

Δεν έχουμε καμιά σχέση με το θάνατο. Ενόσω ζούμε ο θάνατος είναι απών. Όταν έρχεται, εμείς έχουμε φύγει.
Επίκουρος

Όλα τα γεννά η γη και όλα τα παίρνει πίσω.
Ευριπίδης (απόσπ. από χαμένο έργο)

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο φορτίο από τη μακροζωία.
Σοφοκλής (απόσπ. από χαμένο έργο)

Οι Αιθίοπες παρουσιάζουν τους θεούς τους πλατσομύτηδες και μαύρους, ενώ οι κάτοικοι της Θράκης τους θέ­λουν γαλανομάτηδες και ξανθούς. Και τα βόδια, αν είχαν χέρια και μπορούσαν να ζωγραφίσουν, θα παρίσταναν τους θεούς τους «βοδινούς».
Ξενοφάνης

Όταν κάποιος δεν τα καταφέρνει σαν δυνατό λιοντάρι, πρέπει να φερθεί σαν πονηρή αλεπού.
Λύσανδρος

Με τους μεγάλους ο μικρός ψηλώνει και ο μεγάλος πάλι με τη βοήθεια των μικρών γίνεται μεγαλύτερος.
Σοφοκλής («Αίας»)

Χωρίς τις μικρές πέτρες ούτε οι μεγάλες μπορούν να σταθούν.
Πλάτων (Νόμοι 902Ε)

Δεν προσαρμόζονται οι καταστάσεις στους νόμους, αλ­λά οι νόμοι στις καταστάσεις.
Θεόφραστος

Το δίκαιο είναι ανώτερο από το νόμο.
Μένανδρος ο Καρχηδόνιος

Η ανθρώπινη φύση είναι πιο ισχυρή από το δίκαιο. Συνηθίζει να ενεργεί ενάντια στους νόμους και να αδικεί.
Θουκυδίδης (Γ’ 84)

Οι νόμοι μοιάζουν με ιστό αράχνης. Αν πέσει επάνω του ένα αδύνατο ζωύφιο το συγκρατεί, αν όμως πέσει ένα μεγαλύτερο έντομο τον διασπά και φεύγει.
Σόλων

Οι άνθρωποι δεν θα γνώριζαν την έννοια της δικαιοσύ­νης, αν δεν υπήρχαν οι αδικίες.
Ηράκλειτος

Μένανδρος ο Αθηναίος

Αν είσαι δίκαιος, τότε νόμος για σένα θα είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας σου.
Μένανδρος

Δώσε κάτι, για να πάρεις κάτι.
Πρόδικος

Αγορά είναι ο τόπος, στον οποίο οι άνθρωποι συνα­ντώνται, για να εξαπατούν και να κλέβουν ο ένας τον άλλον.
Ανάχαρσης

Αυτός που δεν μπορεί να ζει καλά, δεν ζει απαραίτητα άσχημα.
Μένανδρος

Η χαρά υπάρχει στη λησμονιά των κακών.
Αστυδάμας

Όπου απουσιάζει η ζωή, απουσιάζει και η λύπη.
Αστυδάμας

Όταν τα πράγματα δεν γίνονται όπως θέλουμε, τότε πρέπει να τα θέλουμε όπως γίνονται.
Αριστοτέλης

Βίας ο Πριηνεύς

Άτυχος είναι αυτός που δεν μπορεί να υποφέρει την ατυχία.
Βίας ο Πριηνεύς

Ας μην πει κάποιος όσο ζει, «αυτό δεν θα το πάθω».
Μένανδρος

Όποιος δεν δοκίμασε τα βάσανά μου, ας μη με συμβου­λεύει.
Σοφοκλής (απόσπ. από χαμένο έργο)

Κανένα κακό δεν παθαίνεις, αν δεν το νιώθεις δικό σου.
Μένανδρος

Σκέψου ότι μπορεί να μισήσεις αυτόν που τώρα αγα­πάς και να αγαπήσεις κάποτε αυτόν που τώρα μισείς.
Χίλων

Κακό πράγμα η ανάγκη, αλλά δεν είναι ανάγκη να ζει κανείς δημιουργώντας πολλές ανάγκες.
Επίκουρος («Προσφώνηση»)

Οι μεγάλες επιθυμίες γεννούν τις μεγάλες ανάγκες μας.
Δημόκριτος

Σκέφτεται σωστά αυτός που δεν λυπάται για όσα δεν έχει, αλλά χαίρεται γι’ αυτά που έχει.
Δημόκριτος

Η ντροπή για τη φτώχεια κάνει τη φτώχεια μεγαλύτε­ρη ντροπή.
Μένανδρος

Με πείθει να κάνω αυτό που πρέπει όχι ο λόγος σου, αλλά ο δικός μου χαρακτήρας.
Μένανδρος

Ο χαρακτήρας γι’ άλλους ανθρώπους είναι ένας καλός θεός και γι’ άλλους ένας κακός δαίμονας.
Επίχαρμος

Ηράκλειτος

Τη μοίρα του ανθρώπου καθορίζει ο χαρακτήρας του.
Ηράκλειτος

Όσοι έχουν τάξη στον χαρακτήρα τους έχουν τάξη και στη ζωή τους.
Δημόκριτος

Πόσο όμορφος ο συνδυασμός καλοσύνης και ευφυΐας!
Μένανδρος

Τον χαρακτήρα του καθενός αποκαλύπτει ο χρόνος· κι εγώ πολλές φορές έπεσα έξω στην κρίση μου για τους ανθρώπους.
Θέογνης

Ουδείς βλέπει καθαρά το κακό που κάνει ο ίδιος, όμως βλέπει πάντοτε τις ασχημοσύνες των άλλων.
Μένανδρος

Οι περισσότεροι άνθρωποι πιο εύκολα ανέχονται να είναι κακοί και να λέγονται καταφερτζήδες, παρά να είναι καλοί και να λέγονται αφελείς.
Θουκυδίδης (Γ’ 82)

Ίδια είναι η μοίρα όλων μας, ωστόσο ο καθένας φροντί­ζει για τον εαυτό του.
Σοφοκλής («Αίας»)

Σ’ αυτόν που δίνει, πρόθυμα οι άλλοι δίνουν, αλλά σ’ αυτόν που δεν δίνει ουδείς δίνει.
Ησίοδος («Έργα και Ημέραι»)

Η ανθρώπινη φύση μισεί καθετί που υπερέχει.
Θουκυδίδης (Γ 84)

Δεν θα υπήρχε φθόνος στη ζωή των ανθρώπων, αν η φύση μας είχε φτιάξει όλους ίσους.
Αγάθων

Τα σκληρά λόγια, ακόμα κι αν είναι πέρα για πέρα δίκαια, έχουν δόντια και δαγκώνουν.
Σοφοκλής («Αίας»)

Όσοι δεν έχουν δικά τους προσόντα καταφεύγουν στους ένδοξους προγόνους και παππούδες τους, με άλλα λόγια σε τάφους και μνήματα.
Μένανδρος

Για τους δειλούς η αρρώστια γίνεται αφορμή χαράς. Τους απαλλάσσει από την υποχρέωση να αναλάβουν δρά­ση.
Αντιφών

Ψυχική αρρώστια είναι το να επιθυμεί κανείς τα αδύ­νατα.
Βίας ο Πριηνεύς

Οι άνθρωποι που αποφεύγουν εντελώς την Αφροδίτη (τον έρωτα) είναι το ίδιο άρρωστοι μ’ εκείνους που την κυνηγούν συνέχεια.
Ευριπίδης

Βιβλιογραφία:  Σωκράτη Γκίκα “ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ”

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αρχαίων αποφθέγματα"

Ονοματα, Επιθετα & Παρατσουκλια Βυζαντινων Αυτοκρατορων

Ιουλιανός ο Παραβάτης(361-363) Ο Ιουλιανός ήταν ο τελευταίος ειδωλολάτρης Ρωμαίος αυτοκράτορας. Είχε απορρίψει τον Χριστιανισμό και ήταν οπαδός του Νεοπλατωνισμού. Επιπλέον πήρε μέτρα κατά των Χριστιανών. Για το λόγο αυτό είχε προκαλέσει το μένος μεταγενέστερων χριστιανών συγγραφέων και λογίων, αρχής γενομένης από τον Ιωάννη Χρυσόστομο και τον Γρηγόριο τον Θεολόγο, που του προσέδωσαν τον χαρακτηρισμό «Αποστάτης» ή «Παραβάτης».

Λέων Α’ ο Θραξ(457-474) Το όνομα του Λέοντος πριν γίνει αυτοκράτορας ήταν Marcellus. Το 470 ο Αρνατμπούρ, γιος του πανίσχυρου Αλανού μάγιστρου Άσπαρ, υποκίνησε εξέγερση του στρατού στη Θράκη, που απέτυχε. Ο Λέων συνειδητοποίησε ότι ο Άσπαρ ήταν σοβαρή απειλή και αποφάσισε την εξόντωση του Άσπαρ και του Αρνταμπούρ που δολοφονήθηκαν στο παλάτι, το 471, από ευνούχους. Μετά από αυτό, ο Λέων απέκτησε το παρατσούκλι "Μακέλλης", που παραπέμπει στη λατινική λέξη για το «χασάπη» και είναι παραφθορά του αρχικού του ονόματος "Μάρκελλος". Επιπλέον, επειδή ήταν από τη Θράκη, έμεινε στην Ιστορία σαν Λέων ο Θραξ ή Λέων Ο Δαξ (εκ Δακίας).

Ζήνων(474-475 & 476-491) Ο Ζήνων καταγόταν από την Ισαυρία, μια περιοχή γύρω από την οροσειρά του Ταύρου στη Μικρά Ασία, και το πραγματικό του όνομα ήταν Ταρασικόδισσα Τρασκαλισσαίος. Έκανε καριέρα στο στρατό και έγινε στρατηγός. Όταν ο Λέων Α’ (που έψαχνε για ερείσματα) τον έκανε γαμπρό του, του έδωσε το πιο πολιτισμένο, και ελληνοπρεπέστατο, «Ζήνων». Ο Λέων γενικά φαίνεται ότι είχε αδυναμία στα ελληνικά ονόματα. Εκτός από το δικό του, είχε διαλέξει ελληνικότατο όνομα και για την κόρη του, την Αριάδνη. Ο Ζήνων δεν ήταν αγαπητός, επειδή δεν προερχόταν από την άρχουσα ελληνορωμαϊκή τάξη. Του είχαν δώσει το προσωνύμιο ο Βάρβαρος λόγω της καταγωγής του. Και άλλοι αυτοκράτορες μετά από αυτόν ήταν Ίσαυροι, αλλά δεν εθεωρούντο πλέον βάρβαροι.

Αναστάσιος I(491-518) Οι σύγχρονοί του τον αποκαλούσαν «Δίκορο» επειδή τα μάτια του είχαν παράταιρα χρώματα: το ένα ήταν μαύρο και το άλλο γαλάζιο.

Κώνστας Β’(641-668) Ο Κώνστας Β’ είχε βαπτιστεί Ηράκλειος (το όνομα του παππού του) και βασίλεψε επισήμως με το όνομα Κωνσταντίνος. Το «Κώνστας» ήταν ένα μειωτικό προσωνύμιο που καθιερώθηκε στην ιστοριογραφία. Ο Κώνστας έφερε επίσης ένα από τα πιο χαρακτηριστικά επίθετα της Βυζαντινής ονοματολογίας: Έγινε γνωστός και ως «Πωγωνάτος» λόγω της χαρακτηριστικής γενειάδας του. Δεδομένου ότι όλοι οι αυτοκράτορες μετά τον Φωκά ήταν γενειοφόροι, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως η δικιά του η γενειάδα ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Δεν είναι όμως έτσι. Ο λόγος που πήρε το προσωνύμιο είναι άλλος: Ο Κώνστας όταν ανέβηκε στο θρόνο ήταν 11 ετών. Για μερικά χρόνια βασίλευε όντας, κυριολεκτικά «αμούστακο παιδί». 'Οταν άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες τρίχες στο πρόσωπό του, οι υπήκοοί του χαιρέτισαν το γεγονός και, με προφανώς φιλοπαίγμονα διάθεση, άρχισαν να τον αποκαλούν «πωγωνάτο». Σημειωτέον ότι αναφερόταν σαν Κωνσταντίνος Πωγωνάτος και όχι Κώνστας Πωγωνάτος. Όλο αυτό το μπέρδεμα με τα ονόματα δημιούργησε μια δικαιολογημένη σύγχυση, και μέχρι τη δεκαετία του 1990, οι ιστορικοί πίστευαν πως ο γιος του, Κωνσταντίνος Δ’, ήταν ο «Πωγωνάτος». Σήμερα είναι εξακριβωμένο πως ο Κώνστας Β’ ήταν ο αληθινός Πωγωνάτος.

Ιουστινιανός Β’ Ρινότμητος(685-695 & 705-711) Το επίθετο «Ρινότμητος» σημαίνει «αυτός με την κομμένη μύτη». Ο Ιουστινιανός υπέστη ακρωτηριασμό της ρινός όταν εκθρονίστηκε από τον Λεόντιο. Τότε πίστευαν πως ένας παραμορφωμένος άντρας δεν είχε δικαιώματα στο θρόνο. Όμως μετά από μια περιπετειώδη εξορία, ο Ιουστινιανός κατόρθωσε να ξαναπάρει το θρόνο και κυβέρνησε για 6 χρόνια, χωρίς μύτη. Λέγεται μάλιστα ότι φορούσε ένα χρυσό κάλυμμα στη μύτη του. Μετά από αυτό η ρινοκοπία δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε σαν μέθοδος αποκλεισμού από την εξουσία. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, εκτός από τη μύτη είχαν κόψει και τη γλώσσα του Ιουστινιανού, αλλά δεν υπάρχουν καθόλου πληροφορίες για τον τρόπο που αντεπεξήλθε σ’ αυτή τη δυσκολία.

Κωνσταντίνος Ε’ ο Κοπρώνυμος(741-775) Ο Κωνσταντίνος Ε’ είχε το χειρότερο επίθετο: «Κοπρώνυμος» που προφανώς προέρχεται από το «κόπρος». Ο Κωνσταντίνος υπήρξε κεντρική μορφή της Εικονομαχίας, που διαίρεσε το Βυζάντιο για πολλές δεκαετίες. Για το λόγο αυτό, οι χρονικογράφοι και οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς έπνεαν τα μένεα εναντίον του. Του έδωσαν αυτό το συκοφαντικό όνομα διαδίδοντας ότι όταν τον βάφτιζαν, αφόδευσε στην κολυμβήθρα. Υποτίθεται πως το συμβάν είχε εκληφθεί σαν κακός οιωνός για επερχόμενα κακά. Το πιο πιθανό είναι ότι η ιστορία αυτή είναι επινόηση των εικονολατρών, που ως γνωστόν, επικράτησαν στο τέλος.

Κωνσταντίνος ΣΤ’  ο Τυφλός(780-797) Ο Κωνσταντίνος ΣΤ’ είχε την προσωνυμία «ο Τυφλός» επειδή τον τύφλωσαν μετά την εκθρόνισή του. Αυτό δεν ήταν και τόσο ασυνήθιστο. 5 Βυζαντινοί αυτοκράτορες τυφλώθηκαν από αντιπάλους και σφετεριστές. Ένας από αυτούς μάλιστα (Ο Ισαάκιος Άγγελος) επανήλθε στην εξουσία όντας τυφλός. Δύο στοιχεία πρέπει να έκαναν την περίπτωση του Κωνσταντίνου ΣΤ’ ξεχωριστή και χάρισαν σ’ αυτόν ειδικά τον τίτλο του Τυφλού: Πρώτον, ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας που τυφλώθηκε και, δεύτερον, τυφλώθηκε κατά διαταγή της μητέρας του, Ειρήνης...

Νικηφόρος Α’ Λογοθέτης(802-811) Ο Νικηφόρος είχε τα επίθετα «Λογοθέτης» ή «Γενικός». Η αιτία γι’ αυτό ήταν ότι είχε διατελέσει υπεύθυνος οικονομικών πριν γίνει αυτοκράτορας και ο κάτοχος αυτού του οφικίου στο Βυζάντιο έφερε τον τίτλο «Λογοθέτης του Γενικού».

Μιχαήλ Β’  ο Τραυλός(820-829) Ο Μιχαήλ είχε το παρατσούκλι «Τραυλός» ή «Ψελλός» (που σημαίνει επίσης τραυλός). Παρά το παρατσούκλι του, ο Μιχαήλ Β’ μάλλον δεν τραύλιζε. Πιστεύεται ότι απλώς δεν μιλούσε καλά Ελληνικά. Μιλούσε με πολύ βαριά προφορά και με αγωνιώδη προσπάθεια να βρει τις σωστές λέξεις. Είχε γεννηθεί στο Αμόριον της Φρυγίας και τον κορόιδευαν επαρχιώτη και αμόρφωτο, αλλά ήταν ικανότατος ηγέτης.

Μιχαήλ Γ’   ο Μέθυσος(842-867) Ο Μιχαήλ Γ’ είχε το άκρως υποτιμητικό επίθετο ο «Μέθυσος». Τον είχαν περιγράψει σαν αμαρτωλό, βάναυσο, βίαιο, φιλήδονο και -βεβαίως- μέθυσο. Η σύγχρονη ιστορική έρευνα τον έχει αποκαταστήσει σε μεγάλο βαθμό, αποδεικνύοντας τον πολύ σημαντικό ρόλο που έπαιξε η βασιλεία του στην αναγέννηση του Βυζαντίου κατά τον 9ο αιώνα. Ενδεχομένως ο Μιχαήλ ήταν πράγματι φιλήδονος (ελάχιστοι αυτοκράτορες δεν ήταν) αλλά κατά πάσα πιθανότητα οι ιστορικοί της Μακεδονικής δυναστείας, που επακολούθησε, υπερέβαλαν αναζητώντας δικαιολογίες για το φόνο του Μιχαήλ από τον Βασίλειο Α’, τον γενάρχη της λαμπρής Μακεδονικής δυναστείας. Πάντως το «Μέθυσος» έμεινε.

Αλέξανδρος(912-913) Ο Αλέξανδρος ήταν εντελώς ακατάλληλος για τον αυτοκρατορικό θρόνο και είναι ευτύχημα που έμεινε σ’ αυτόν μόνο 13 μήνες. Δεν ασχολιόταν ιδιαίτερα με τις κρατικές υποθέσεις ούτε στα 33 χρόνια που ήταν συμβασιλέας ούτε όταν έγινε μονοκράτορας. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν τα γλέντια και οι ερωτικές περιπέτειες, και γι’ αυτό μερικές φορές αναφέρεται σαν «Αλέξανδρος ο Ερωτόληπτος». Επίσης αναφέρεται και σαν «Αλέξανδρος ο Γ’» συνυπολογίζοντας και τους βασιλείς της αρχαίας Μακεδονίας (ας μην ξεχνάμε πως ο Αλέξανδρος ήταν γόνος της Μακεδονικής δυναστείας). Κανένας από αυτούς τους προσδιορισμούς δεν χρησιμοποιείται στη σύγχρονη ιστοριογραφία. Είναι κρίμα που ένας ηγεμόνας με τόσο ένδοξο όνομα πέρασε απαρατήρητος. Ο πολύς ο κόσμος αγνοεί σήμερα ότι υπήρξε Βυζαντινός αυτοκράτορας ονόματι «Αλέξανδρος».

Κωνσταντίνος Ζ’ Πορφυρογέννητος(913-959) Το επίθετο του Κωνσταντίνου Ζ’, «Πορφυρογέννητος», παραπέμπει στην αίθουσα του παλατιού, την ενδεδυμένη με πορφύρα, όπου ερχόταν στον κόσμο τα νόμιμα τέκνα των εν ενεργεία αυτοκρατόρων. Ο Κωνσταντίνος είχε γεννηθεί κι αυτός σ’ αυτό το χώρο, παρόλο που η μητέρα του Ζωή δεν ήταν παντρεμένη με τον πατέρα του Λέοντα όταν γεννήθηκε. Φαίνεται ότι υιοθέτησε το επίθετο για να δώσει έμφαση στα νόμιμα δικαιώματά του στο θρόνο (ενώ τυπικά δεν ήταν εντελώς πορφυρογέννητος). Γενικά οι Πορφυρογέννητοι γιοι είχαν προτεραιότητα έναντι των άλλων που είχαν γεννηθεί πριν ο πατέρας τους γίνει βασιλεύς. Μεταγενέστεροι αυτοκράτορες είχαν το χαρακτηρισμό «Πορφυρογέννητος» (Ρωμανός Β’, Ζωή κ.λπ.) αλλά στην ιστοριογραφία, το επίθετο χαρακτηρίζει πρωτίστως τον Κωνσταντίνο Ζ’.

Νικηφόρος Β’ Φωκάς(963-969) "Nomen ist omen". Ο Νικηφόρος Φωκάς ήταν από τους πιο νικηφόρους στρατηγούς του Βυζαντίου και φαίνεται πως δικαίωσε πλήρως το όνομά του. Οι σύγχρονοί του Βυζαντινοί τον αποκαλούσαν Καλλίνικο που παραπέμπει και αυτό σε νίκες. Οι Άραβες που είχαν υποστεί τις χειρότερες μέχρι τότε ήττες τους από αυτόν, τον έλεγαν Νικφούρ και Σφύρα . Οι χριστιανοί θαυμαστές του τον αποκαλούσαν επίσης «ο λευκός θάνατος των Σαρακηνών». Μια ακόμη προσωνυμία του ήταν «καλόγερος- αυτοκράτωρ» λόγω του ασκητικού του βίου και ίσως λόγω της σχέσης του με το Άγιο Όρος.

Μιχαήλ Ε’ ο Καλαφάτης(1041-1042) Ο πατέρας του Μιχαήλ Ε’ ήταν στα νιάτα του καλαφάτης πλοίων, που, με την υποστήριξη του αδελφού του και πανίσχυρου ευνούχου, Ιωάννη του Ορφανοτρόφου, είχε φτάσει να γίνει ναύαρχος του Βυζαντινού στόλου. Όταν ο Μιχαήλ προσπάθησε να εκτοπίσει τη δημοφιλή αυτοκράτειρα -και θετή μητέρα του- Ζωή, ο λαός της Πόλης εξεγέρθηκε και θυμήθηκε την ταπεινή καταγωγή του σφετεριστή. Το σύνθημα τους ήταν «Ημείς σταυροπάτην και καλαφάτην Βασιλέα ού θέλομεν, αλλά την αρχέγονον και ημετέραν μητέρα Ζωή». Μετά από αυτό το επεισόδιο, ο Μιχαήλ καθαιρέθηκε, τυφλώθηκε, ευνουχίσθηκε και απέκτησε ένα διαχρονικό παρατσούκλι.

Κωνσταντίνος Θ’  ο Μονομάχος(1042-1055) Το επίθετο του Κωνσταντίνου Θ’, «Μονομάχος», δεν ήταν παρατσούκλι. Ήταν το επώνυμό του πριν γίνει βασιλιάς. Είναι άγνωστο αν κάποιος πρόγονός του υπήρξε μονομάχος. Το ίδιο επίθετο έφερε και ο Ρώσος Τσάρος Βλαδίμηρος Β’ ο Μονομάχος, ο οποίος ήταν εγγονός του, γιος της κόρης του Αναστασίας από την ερωμένη του Μαρία Σκλήραινα.

Μιχαήλ Ζ’ Δούκας(1067-1068 & 1071-1078) Ο Μιχαήλ Ζ’ Δούκας, ο ανίκανος διάδοχος του Ρωμανού Διογένη, είχε το παρατσούκλι «Παραπινάκης» ή «Παραπινάκιος». Επί των ημερών είχε καταρρεύσει η οικονομία και αναγκάσθηκε να υποτιμήσει το νόμισμα. Σαν να μην έφτανε αυτό, διέθετε το σιτάρι στο λαό αντί ενός μεδίμνου, αλλά και αυτό λειψό «παρά πινάκιο», εξ ου και το προσωνύμιο «Παραπινάκης».

Ιωάννης Β’ Κομνηνός(1118-1143) Ο Λατίνος ιστορικός Γουλιέλμος της Τύρου περιέγραψε τον Ιωάννη Β’ Κομνηνό ως εξής: κοντός και ασυνήθιστα άσχημος, με μαλλιά, μάτια και δέρμα τόσο μαύρα που τον έλεγαν «Μαυριτανό». Εν τούτοις ο Ιωάννης είχε το παρωνύμιο Καλοϊωάννης (ή Καλογιάννης). «Καλός» εκείνη την εποχή ακόμα σήμαινε «ωραίος». Δεν αποκλείεται το επίθετο να οφείλεται στην καλοσύνη του, αλλά το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για ευφημισμό, με περιπαικτική διάθεση για την εξωτερική εμφάνιση του αυτοκράτορος.

Αλέξιος Γ’ Άγγελος(1195-1203) Ο Αλέξιος Γ’ Άγγελος υπήρξε από τους χειρότερους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες. Ανέβηκε στο θρόνο αφού εκθρόνισε και τύφλωσε τον αδελφό του Ισαάκιο Άγγελο που τον είχε ευεργετήσει. Ως αυτοκράτωρ ο Αλέξιος υιοθέτησε το όνομα Αλέξιος Κομνηνός, προφανώς σε μια προσπάθεια να ισχυριστεί ότι δήθεν προερχόταν από την έξοχη δυναστεία των Κομνηνών και ίσως θέλοντας να κάνει το λαό να ξεχάσει ότι ήταν συγγενής του αυτοκράτορα που αδίκησε και τύφλωσε.

Αλέξιος Ε’ Δούκας Μούρτζουφλος(1204) Ο Αλέξιος Ε’ Δούκας έμεινε στην ιστορία με το περίεργο προσωνύμιο «Μούρτζουφλος». Είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται για οικογενειακό επώνυμο, αλλά δεν δεν είναι γνωστό για ποιο λόγο ακριβώς τον έλεγαν έτσι. Ίσως ο Αλέξιος να ήταν μονίμως σκυθρωπός και κακόκεφος. Ήταν όμως δημοφιλής και επιτήδειος, κάτι δύσκολο για κάποιον που είναι μουτρωμένος και μουρτζούφλης. Εικάζεται ότι η επωνυμία του μάλλον οφείλεται στα σμιχτά του φρύδια.

Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος(1449-1453) Ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας μερικές φορές αναφέρεται σαν Κωνσταντίνος Δραγάσης. Το επίθετο αυτό είναι η ελληνική απόδοση του "Dragas" (από το ελληνικό «Δρακάκης»), το οικογενειακό όνομα της μητέρας του που ήταν από τη Σερβία. Ο Κωνσταντίνος χρησιμοποιούσε αυτό το επώνυμο πριν γίνει αυτοκράτορας.

http://www.byzantium.xronikon.com/bitgrname.html

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ονοματα, Επιθετα & Παρατσουκλια Βυζαντινων Αυτοκρατορων"