Η συμβολή των μαθηματικών υπερδομών

Του Νίκου Λυγερού
Η συμβολή των μαθηματικών υπερδομών δεν περιορίζεται στα μαθηματικά, όπως θα ήταν αναμενόμενο από τον καθένα. Στην πραγματικότητα ακολουθούν το νοητικό σχήμα της στρατηγικής των ομάδων του Gabis. Έτσι βλέπουμε ότι οι εφαρμογές τους πληθαίνουν στους τομείς της φυσικής και της χημείας αλλά και της βιολογίας. Ένας από τους βασικούς λόγους αυτής της ικανότητας δεν είναι απλώς η προσαρμοστικότητα των μοντέλων τους, αλλά η πλαστικότητα της δομής τους, που διαχειρίζεται φυσιολογικά, με ορθολογικό τρόπο, τα χαρακτηριστικά της πολυπλοκότητας που απαιτεί ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης των γεγονότων, όπου η μονοσήμαντη πράξη δεν επαρκεί πια για να κωδικοποιήσει τα δεδομένα αυτών των τομέων. Επίσης η ικανότητα των υπερδομών να παράγουν νέες υπερδομές είναι πραγματικά εντυπωσιακή, αφού λειτουργεί το νοητικό σχήμα της γενίκευσης μέσω της κληρονομικότητας. Οι υπερδομές δίνουν, επίσης, τη δυνατότητα να συμπληρώσουν τις υποδομές και τις δομές, δίχως να εκφυλίζουν αυτές τις έννοιες, αφού τις εμπλουτίζουν πρακτικά και αποτελεσματικά. Ακόμα κι αν είμαστε στην αρχή της αξιοποίησης αυτού του τομέα είναι προβλέψιμο ότι θα λειτουργήσουν όλο και πιο συχνά σε διάφορα πεδία, όπου η πολυπλοκότητα παίζει ένα καθοριστικό ρόλο για την εξέλιξη των πραγμάτων. Με τον φορμαλισμό των υπερδομών έχουμε να δώσουμε ανοιχτές δομές, που υποστηρίζουν πιο βαθιές νοητικές προσεγγίσεις, όπως είναι και το θέμα της διακλάδωσης, αφού δε μιλούμε πια για πιθανότητες, αλλά για υπάρξεις που λειτουργούν ανεξάρτητα και παράλληλα μ’ ένα τρόπο συλλογικό όσον αφορά στη θεωρία ομάδων.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15616&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η συμβολή των μαθηματικών υπερδομών"

Η τιμή και η δόξα δεν μετρούνται δια της ύλης και δια του μετάλλου

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Το 1862 η Αθήνα και η Ελλάδα ολόκληρη βρισκόταν σε αναβρασμό. Ο θρόνος του πρώτου βασιλιά Όθωνα κυριολεκτικά «έτριζε» και ο κόσμος έψαχνε διάφορους τρόπους για να στείλει το μήνυμα της δυσαρέσκειας στο Παλάτι. Την Πρωτοχρονιά, λοιπόν, μια παρέα αποφάσισε να φτιάξει ένα λεύκωμα αφιερωμένο στον γέροντα μπουρλοτιέρη Κανάρη, που δεν είχε δεχτεί να λάβει τιμητική σύνταξη, ως αντίδραση για τα δεινά που υπέφεραν οι συμπατριώτες του, βουτηγμένοι στη φτώχεια και την ανέχεια.

Πρωτεργάτης ο Ιωάννης Φιλήμων. Το δε λεύκωμα θα είχε μία καινοτομία. Θα περιλαμβανόταν σε αυτό η «φωτογεγραμμένη εικών», δηλαδή φωτογραφία – η μεγάλη εφεύρεση της εποχής– του μπουρλοτιέρη. Στην απέναντι δε σελίδα με χρυσά γράμματα προβλεπόταν να είναι εκτυπωμένο το 107 άρθρο του Συντάγματος που ανέφερε πως «Η τήρησις του Συντάγματος αφιερούται εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων». Σε μία δύο ημέρες ήδη περισσότεροι από διακόσιοι επαγγελματίες και έμποροι των Αθηνών είχαν υπογράψει και εισφέρει τον οβολό τους για τη δημιουργία του λευκώματος. Το θέμα δεν άργησε να λάβει διαστάσεις και να εκδηλωθεί η πρώτη αντίδραση της Αστυνομίας, επειδή ο ποινικός νόμος απαγόρευε τους εράνους.

Ακολούθησε επιστολή στην πολιτική ηγεσία της Αστυνομίας, δηλαδή στον Υπουργό Εσωτερικών, δηλώνοντας ότι με την ενέργειά τους ήθελαν να εκφράσουν βαθιά ευγνωμοσύνη στο γηραιό αγωνιστή και όχι να υποσκάψουν «τα καθεστώτα».

Στήλες ολόκληρες γέμισε στην εφημερίδα του ο Φιλήμων αναδεικνύοντας σε μείζον θέμα την τιμή προς τον Κανάρη. «Η τιμή και η δόξα δεν μετρούνται δια της ύλης και δια του μετάλλου», έγραφε, ενώ περισσότεροι από δύο χιλιάδες άνθρωποι στέκονταν αρωγοί στην απόφαση τιμής του εθνικού ήρωα. Το γεμάτο με συμβολισμούς λεύκωμα φτιάχτηκε και παραδόθηκε στον γέρο μπουρλοτιέρη, ο οποίος λίγες ημέρες αργότερα κλήθηκε από τον Όθωνα να σχηματίσει κυβέρνηση!

 [mikros-romios.gr]

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η τιμή και η δόξα δεν μετρούνται δια της ύλης και δια του μετάλλου"

Ίασις. Υγεία, Νόσος, Θεραπεία από τον Όμηρο στον Γαληνό

Φρόντιζαν τη διατροφή και το σώμα τους στην αρχαία Ελλάδα; Πώς αντιμετώπιζαν το ζήτημα της δημόσιας υγείας; Τι έκανε ένας αθλητής εάν τραυματιζόταν 2.500 χρόνια πριν; Υπήρχαν χειρουργικά εργαλεία; Πώς χρησιμοποιούσαν το όπιο και άλλες φαρμακευτικές ουσίες και βότανα; 

Απαντήσεις στα παραπάνω και άλλα ερωτήματα θα επιχειρήσει να δώσει η έκθεση «Ίασις. Υγεία, Νόσος, Θεραπεία από τον Όμηρο στον Γαληνό», που προγραμματίζει το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στις 20 Νοεμβρίου.

Μέσα από μια επισκόπηση της εξέλιξης των αρχαίων θεραπευτικών πρακτικών, η έκθεση «Ιασις» εξετάζει στις τρεις ενότητές της, τη μετάβαση από τη μαγικο-θρησκευτική θεραπεία στην ορθολογική, την επιστημονική ιατρική, καλύπτοντας το χρονικό διάστημα περίπου από το 1200 π.Χ. έως τον 3ο αιώνα μ.Χ. και παρουσιάζει σχεδόν 300 αρχαία αντικείμενα από 41 μουσεία της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Πρόκειται για τη δεύτερη αρχαιολογική έκθεση της τριλογίας, που άνοιξε το 2009 με την έκθεση «Έρως» στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, συνεχίζει με την «Ιασις» (20/11/2014 -31/5/2015 ) και ολοκληρώνεται με την έκθεση «Ο Θάνατος και η Ζωή μετά στην αρχαία Ελλάδα» (11/12). Και οι τρεις πραγματεύονται τον τρόπο που προσεγγίζονται πανανθρώπινα θέματα από την αρχαιότητα έως σήμερα, συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν.

Στην έκθεση για τον «Θάνατο και τη Ζωή μετά» ή αλλιώς «Επέκεινα», διερευνάται μέσα από 120 αντικείμενα από 21 μουσεία της Ελλάδας και του εξωτερικού, ένα από τα σημαντικότερα μυστήρια που απασχόλησε και εξακολουθεί να απασχολεί τον άνθρωπο: η τύχη της αθάνατης ψυχής μετά τον θάνατο του φθαρτού σώματος. 

Ως αφετηρία επιλέχθηκαν οι επικές περιγραφές για τον Κάτω Κόσμο, όπως αποτυπώθηκαν στα αρχαία έργα διαφορετικών περιόδων. Ως κατακλείδα, οι πλατωνικές αντιλήψεις που σηματοδοτούν τη μεταστροφή της αντίληψης για το θείο στοιχείο συνιστώντας εξέλιξη και αντίποδα της ομηρικής σκέψης. 

Η έκθεση θα χωρίζεται στις εξής πέντε ενότητες: Η Στιγμή του Θανάτου, Έθιμα Ταφής, Ομηρικός 'Αδης, Βακχικός-Ορφικός 'Αδης και Πλατωνικός 'Αδης. Μετά την αθηναϊκή της παρουσίαση (λήγει στις 8/2/2015) η έκθεση σε συνεργασία με το Ίδρυμα Ωνάση και το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, θα μεταφερθεί τον Μάρτιο έως τον Ιούνιο στην έδρα του ιδρύματος Ωνάση, στη Νέα Υόρκη.

Επίσης στη Νέα Υόρκη θα παρουσιαστεί -στο πλαίσιο του Έτους Γκρέκο- και ένα μικρό αφιέρωμα στο έργο του μεγάλου ζωγράφου, με τίτλο «Ο θάνατος στο έργο του Γκρέκο», επικεντρωμένο στον πίνακα του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου «Η Ταφή του Χριστού» της Εθνικής Πινακοθήκης της Αθήνας. 

Το έργο θα πλαισιωθεί από δύο Πιετά (Θρήνος) του Γκρέκο, η μία από τη συλλογή της Hispanic Society of America και η άλλη από ιδιωτική συλλογή. Και τα δύο έργα θα εκτεθούν ψηφιακά σε φυσικό σχεδόν μέγεθος.

Η ταυτόχρονη παρουσίαση των έργων του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου με την αρχαιολογική έκθεση «Επέκεινα» θα δώσει την ευκαιρία στους επισκέπτες να δουν από κοντά μοναδικά έργα της παγκόσμιας κληρονομιάς που αφορούν σε ένα πανανθρώπινο θέμα: τον θάνατο και την αθανασία της ψυχής, και μάλιστα ιδωμένα μέσα από διαφορετικά πρίσματα, όχι μόνο χρονικά αλλά και θρησκευτικά και κοινωνικά.

Πηγή: Real, Το Βήμα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ίασις. Υγεία, Νόσος, Θεραπεία από τον Όμηρο στον Γαληνό"

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Η ΑΟΖ του Ελληνισμού". Κυπριακή Λέσχη, Sydney. 07/09/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Η ΑΟΖ του Ελληνισμού". Κυπριακή Λέσχη, Sydney. 07/09/2014 "

Ζητάμε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, διεκδίκηση που κρίνεται με την αρχή της ακεραιότητας της καλλιτεχνικής δημιουργίας του ίδιου του μνημείου

Τα αγάλματα του Μαυσώλου και της Αρτεμισίας από το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού διεκδικούν από το Βρετανικό Μουσείο οι Τούρκοι

Την ώρα που οι δηλώσεις του Τζορτζ Κλούνι έκαναν τον γύρο του κόσμου υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα, ο σπουδαιότερος μουσειακός θεσμός της Βρετανίας, αν και δέχεται βροχή αιτημάτων για να επιστρέψει παρανόμως αποκτηθέντα έργα τέχνης και παρακολουθεί την κοινή γνώμη να τάσσεται υπέρ των διεκδικούντων, εξακολουθεί να τηρεί σκληρή στάση

Μαίρη Αδαμοπούλου, ΤΑ ΝΕΑ, 06/03/2014

Καυχιέται πως µε µία µόνο επίσκεψη στις αίθουσές του µπορεί κάποιος να ταξιδέψει στον χρόνο και να δει τα επιτεύγµατα του ανθρώπου τα τελευταία δύο εκατοµµύρια χρόνια. Στις προθήκες του εκτίθενται έργα τέχνης από 120 χώρες του κόσµου – από την Ελλάδα έως τη Γουινέα και από τη Γροιλανδία έως την Υεµένη – και µαζί µε όσα βρίσκονται στις κατάµεστες αποθήκες του εκτιµάται ότι διαθέτει περισσότερα από οκτώ εκατοµµύρια αντικείµενα, που πέρασαν το κατώφλι του για να τα θαυµάσουν µόνο µέσα στην περασµένη χρονιά 6,7 εκατ. επισκέπτες – αριθµός-ρεκόρ. Ο λόγος για το Βρετανικό Μουσείο, που πέρα από το αποικιοκρατικής λογικής μουσείο, το οποίο ενδύεται τον μανδύα του εγκυκλοπαιδικού, στο πνεύμα του Διαφωτισμού, θα μπορούσε να έχει και την προσωνυμία «μουσείο των αντιφάσεων». Για ποιους λόγους;

Αντίφαση πρώτη. Απέχει πολύ από αυτό που θα περίμενε κάποιος να δει κάτω από τον τίτλο ενός εθνικού μουσείου, όπως θα συνέβαινε για παράδειγμα στην Ελλάδα, την Ιταλία ή την Αίγυπτο. Για πολλούς ίσως να μοιάζει οξύμωρο το γεγονός ότι στο Βρετανικό Μουσείο χωράνε οι πολιτισμοί όλου του κόσμου όταν έχουν εξοικειωθεί με μουσεία εθνικά, θεματικά ή τοπικά με ανάλογα εκθέματα της κάθε περιοχής. Πόσω δε μάλλον όταν ακόμη και το ίδιο το μουσείο δεν προβάλλει στα έργα-σταθμούς που πρέπει οπωσδήποτε κάποιος να δει τα αντικείμενα από τη Βρετανία, αλλά εκείνα από την Αίγυπτο, τη Σκανδιναβία και τη Μεσοποταμία.

Αντίφαση δεύτερη. Αρνείται πεισματικά όχι να επιστρέψει στην Ελλάδα τα Γλυπτά του Παρθενώνα που η χώρα μας τα διεκδικεί ήδη από τον 19ο αιώνα, αλλά ούτε καν να συζητήσει το ζήτημα, καθώς επιμένει να θέτει θέμα ιδιοκτησίας. Και ενώ ως βασικό επιχείρημά του κατά του ελληνικού αιτήματος είναι ότι «τα Γλυπτά ανήκουν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα», την ίδια στιγμή αρνείται να εξετάσει και το ενδεχόμενο του δανεισμού τους αν η Ελλάδα δεν αναγνωρίσει το Βρετανικό Μουσείο ως νόμιμο ιδιοκτήτη των Γλυπτών, τα οποία αφαίρεσε με βάναυσο τρόπο ο λόρδος Ελγιν από τον Παρθενώνα δωροδοκώντας τους οθωμανούς προύχοντες.

Αντίφαση τρίτη. Κάθε μουσείο ανά τον κόσμο – και το Βρετανικό ως ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα εξοπλισμένα παγκοσμίως – ισχυρίζεται ότι προστατεύει τα εκθέματά του. Κι όλα αυτά την ώρα που όχι μόνο κινδύνευσε το σημαντικότερο μνημείο της κλασικής αρχαιότητας να καταστραφεί από τη βίαιη απόσπαση των Γλυπτών, αλλά και που εν συνεχεία τα Γλυπτά από τον Παρθενώνα καθαρίστηκαν με βάναυσο τρόπο, όπως αποδείχθηκε, για να γίνουν ολόλευκα.

Και βεβαίως η περίπτωση της Ελλάδας – που ήρθε για ακόμη μία φορά στο προσκήνιο και μάλιστα με αναπάντεχο τρόπο χάρη στις δηλώσεις του Τζορτζ Κλούνι, λίγες ημέρες πριν από την επέτειο θανάτου της Μελίνας Μερκούρη, η οποία ξεκίνησε το 1982 την καμπάνια υπέρ της επιστροφής – δεν είναι μοναδική.

Τον επαναπατρισμό των δικών τους «ελγινείων» (βάναυσα αποσπασμένων ή κλεμμένων αρχαιοτήτων) διεκδικούν και οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι ζητούν επανειλημμένως – και ειδικά όταν ήταν στα πράγματα ο σκληρός διαπραγματευτής και ισχυρός άνδρας της αιγυπτιακής αρχαιολογίας Ζαχί Χαουάς – την περίφημη Στήλη της Ροζέτας, την πλάκα εκείνη με την ίδια επιγραφή γραμμένη σε ιερογλυφικά, ελληνικά και δημώδη αιγυπτιακά, χάρη στην οποία αποκρυπτογραφήθηκαν τα ιερογλυφικά.

Οι Τούρκοι διεκδικούν εδώ και καιρό μια στήλη από βασάλτη του 1ου αι. μ.Χ. στην οποία απεικονίζεται ο Αντίοχος Α’ ο Επιφανής να χαιρετά τον Ηρακλή, ενώ προσφάτως στις διεκδικήσεις τους προσέθεσαν και τα εντυπωσιακά αγάλματα του Μαυσώλου και της Αρτεμισίας που θεωρείται ότι βρίσκονταν στην κορυφή του Μαυσωλείου της Αλικαρνασσού, το οποίο ήταν ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Η Νιγηρία πιέζει έντονα για να της επιστραφούν τα χάλκινα του Μπενίν – αναθηματικά ανάγλυφα πλακίδια – που λεηλατήθηκαν από το ομώνυμο παλάτι και διασκορπίστηκαν σε διάφορα μουσεία, με το Βρετανικό Μουσείο να διαθέτει στις συλλογές του τη μερίδα του λέοντος, περί τα 700 κομμάτια.

Η Κίνα από την πλευρά της προσφάτως άνοιξε θέμα επιστροφής 23.000 κομματιών που κατέληξαν στις συλλογές του μουσείου, ύστερα από λεηλασία του βρετανικού στρατού κατά την εξέγερση των Μπόξερ τον 19ο αι.

Ο κατάλογος είναι αρκετά μακρύς. Για να μη συμπεριλάβουμε βεβαίως τις αρχαιότητες που είναι μεν κλεμμένες, αλλά δεν διεκδικούνται, όπως από την πλευρά της Ελλάδας η έκτη Καρυάτιδα από το Ερέχθειο, που επίσης απήχθη από τον Ελγιν, ή η ανάγλυφη ζωφόρος από τον ναό του Επικούριου Απόλλωνα στις Βάσσες της Φιγαλείας.

Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το Βρετανικό δεν είναι παρά ένα από τα δημόσια και ιδιωτικά μουσεία παγκοσμίως που επιχειρούν να παρουσιάσουν το πανόραμα της Ιστορίας του Πολιτισμού, όπως το Λούβρο στο Παρίσι, το Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη, το Μητροπολιτικό της Νέας Υόρκης και το Γκέτι στο Μαλιμπού, μέσα από αντικείμενα που συχνά εκλάπησαν από τις χώρες δημιουργίας τους, κατέληξαν σε ιδιωτικές συλλογές και εν τέλει μέσω δωρεών στις αίθουσες μουσείων. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής εκτιμά ότι το 85%-90% των αρχαιοτήτων που κυκλοφορούν στην αγορά δεν συνοδεύονται από πιστοποιητικά προέλευσης. Το ζήτημα λοιπόν που εδώ και χρόνια πλανάται και κατά διαστήματα έρχεται στην επικαιρότητα, είναι αν δικαιούνται μεγάλα μουσεία του εξωτερικού να συγκεντρώνουν θησαυρούς από άλλες χώρες. Και σε ποιον ανήκουν οι αρχαιότητες και, τελικά, ο πολιτισμός;

ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ. Οι υποστηρικτές των εγκυκλοπαιδικών μουσείων υποστηρίζουν ότι αυτά έχουν μεγαλύτερη επισκεψιμότητα και επιτρέπουν σε περισσότερο κόσμο να γνωρίσει και να θαυμάσει τα συγκεκριμένα έργα τέχνης. Κάτι με το οποίο δεν διαφωνούν και έλληνες αρχαιολόγοι.

Ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, Αγγελος Δεληβορριάς, άλλωστε έχει δημόσια υποστηρίξει ότι «η Ελλάδα δεν διεκδικεί την επιστροφή της Νίκης της Σαμοθράκης, που είναι υπέροχα στημένη στο Λούβρο και προβάλλει τον ελληνικό πολιτισμό. Ζητά τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, διεκδίκηση που κρίνεται με την αρχή της ακεραιότητας της καλλιτεχνικής δημιουργίας του ίδιου του μνημείου».

«Η διασπορά αρχαιοτήτων σε όλο τον κόσμο μειώνει τις πιθανότητες καταστροφής, που θα υπήρχαν αν ήταν όλες στο ίδιο μέρος» υποστηρίζει ο αρθρογράφος των «Νιου Γιορκ Τάιμς» Τζον Τίρνι, που εκτιμά ότι «προστατεύονται καλύτερα από ιδιώτες και μουσεία απ’ ό,τι από κυβερνήσεις, ιδιαίτερα όταν είναι διεφθαρμένες».

Πιο μακριά πάει την υπόθεση ο Τζέιμς Κούνο, διευθυντής του Ινστιτούτου Τεχνών του Σικάγου, καθώς υποστηρίζει ότι ουσιαστικά δεν πρέπει οι διάφορες χώρες να διεκδικούν έργα τέχνης που κάποτε γεννήθηκαν στην εδαφική τους επικράτεια καθόσον οι Κόπτες δεν έχουν σχέση με τους Αιγυπτίους, οι Θιβετιανοί με την Κίνα και οι Κούρδοι με το Ιράκ.

«Σημασία έχει η αξία των πολιτιστικών αγαθών για τους ανθρώπους και όχι για τους λαούς. Δεν είναι οι λαοί που βιώνουν και αξιολογούν την τέχνη. Μόλις το καταλάβουμε αυτό, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο ένα ισπανικό μουσείο δεν μπορεί και δεν πρέπει να φυλάσσει ένα σκανδιναβικό ποτήρι που έχει αποκτήσει νόμιμα σε μια δημοπρασία» υποστηρίζει από την πλευρά του ο καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, Κουάμε Απία.

«Είναι λογικό η απόφαση για την τύχη παρόμοιων αντικειμένων να λαμβάνεται από την κυβέρνηση στο έδαφος της οποίας δημιουργήθηκαν. Η σωστή κατάληξη γι’ αυτά δεν είναι ότι πάντα πρέπει να μένουν στη χώρα όπου βρέθηκαν θαμμένα» καταλήγει.

Ακόμη όμως και οι υποστηρικτές των πολυσυλλεκτικών μουσείων, όσο κι αν προσπαθούν να διατηρήσουν κεκτημένα με τα οποία γαλουχήθηκαν, όπως τα μουσεία γεμάτα από αρχαιότητες-προϊόντα αρχαιοκαπηλίας, παραδέχονται ότι «υπάρχουν έργα τέχνης που ο καλύτερος τρόπος για να τα εκτιμήσεις είναι να τα δεις εκεί όπου δημιουργήθηκαν. Γι’ αυτό πρέπει να παραμείνει η Πυραμίδα του Χέοπος στην Αίγυπτο και το Πάνθεον στη Ρώμη» επισημαίνει ο Τζον Τίρνι, «ξεχνώντας» να αναφέρει τον βαριά τραυματισμένο Παρθενώνα που είναι μεν στη θέση του, αλλά μισός, καθώς ο άπληστος λόρδος Ελγιν δεν πριόνισε απλώς τον αρχιτεκτονικό του διάκοσμο, αλλά απέσπασε πολύτιμα αρχιτεκτονικά του μέλη.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ζητάμε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, διεκδίκηση που κρίνεται με την αρχή της ακεραιότητας της καλλιτεχνικής δημιουργίας του ίδιου του μνημείου"

Το κορανιο γραφει «Οι Ελληνες [πάντα] θα νικούν. Είναι θέλημα του Αλλάχ»

«ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟ» είναι ελληνική λέξη - και έχει ένα κεφάλαιο με τίτλο:

«ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ»...

Τι λέει το Κοράνιο;

    «Οι Ελληνες [πάντα] θα νικούν. Είναι θέλημα του Αλλάχ» [Surah ΧΧΧ, 1-5]  (Φυσικά, με το ισχυρότερο όπλο στον κόσμο: τον πολιτισμό τους! Τα κανόνια σκουριάζουν. Ο πολιτισμός όμως διαιωνίζεται.)----

    Λίγοι γνωρίζουν ότι η ιερή λέξη «Κοράνιο» είναι ελληνικότατη και μάλιστα ομηρική. Προέρχεται από το ιερό ελληνικό ρήμα «κορέω», που σημαίνει σπέρνω -τον Λόγο του Θεού!- και κατ' επέκταση «σαρώνω». Το ρήμα «κορέω» εκφράζει και την ιερή πράξη της δημιουργίας: όταν ο πατέρας μας «εκόρευσε», δηλαδή έσπειρε τον σπόρο του στην κόρη-μάνα μας και έπλασαν εμάς!
    Σήμερα το ρήμα είναι γνωστό ως: «δια-κορεύω», από το κόρη: δια-κορεύω<κόρη. Δηλαδή η πιο δημιουργική πράξη στον κόσμο! Στο «Κοράνιο» (η λέξη είναι ΔΑΝΕΙΟ των Αράβων, Περσών και Τούρκων από το ελληνικό-ομηρικό: κορέω). Το «Κοράνιο» έχει 114 «Κεφάλαια» (η αντίστοιχη «Αραβική» λέξη: «Surah» είναι και αυτή ελληνική, από το «Σειρά»). Αλλά και η λέξη «Αλλάχ» είναι από το ελληνικότατο «άλιος», που είναι η πρωτο-ελληνική λέξη ήλιος: Ο πρώτος πρώτος Θεός του πρωτο-Ελληνα Πελασγού ήταν, όχι ο Δίας, όχι ο Κρόνος, αλλά ο Ηλιος! Που χαρίζει το φως και τη ζωή στους Ανθρώπους: άλιος**ήλιος**Ελλάς (=το Φως)**Hellas****(Η=Χ) Αλλάχ... Και το όνομα «Μωάμεθ» είναι δάνειο από το ελληνικότατο «μεγάθυμος» = ον με πλούσιο κόσμο ψυχής.

Καθηγητής Σταύρος Θεοφανίδης
**Να προσθέσω κι εγώ ότι ΕΛ=ήλιος και ΛΑΣ= πέτρα (εξ ου και σήμερα ακόμα χρησιμοποιούμε το παράγωγο λατομείο).
Έτσι Ελλάς κατ'επέκταση σημαίνει την Φωτεινή Χώρα.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το κορανιο γραφει «Οι Ελληνες [πάντα] θα νικούν. Είναι θέλημα του Αλλάχ» "

Ελληνικά χωρίς Ελληνισμό;

Του Νίκου Λυγερού
Ένα από τα μεγάλα προβλήματα των ανθρώπων που προωθούν την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας είναι το πλήθος των μαθητών και των φοιτητών. Σε κάθε συζήτηση αναρωτιούνται τι θα κάνουμε αν του χρόνου έχουμε λιγότερους, τι θα κάνουμε τώρα που έχουμε λιγότερους και πώς θα τα καταφέρουμε να έχουμε περισσότερους. Αυτά τα ερωτήματα σε βάθος Χρόνου θεωρούνται από συνήθεια ως σημαντικά, ενώ ανήκουν μόνο και μόνο στη καθημερινότητα. Συζητούν ειδικοί της γλώσσας λες και υπάρχει μόνο η γλώσσα δίχως σκέψη. Ποιο νόημα έχει η γλώσσα δίχως σκέψη; Ποια σημασία έχει η γλώσσα δίχως πολιτισμό; Αν ο στόχος μας είναι μόνο και μόνο η επικοινωνία, σίγουρα υπάρχει και απάντηση. Το πρόβλημα είναι ότι μιλάμε για φυσικές γλώσσες και όχι για τεχνητές. Κι όταν εφαρμόζουμε αυτό το πλαίσιο στη γλώσσα μας μπορούμε ν’ αναρωτηθούμε στο τέλος τι αξία έχουν τα ελληνικά δίχως Ελληνισμό; Διότι οι συνεχείς συγκρίσεις των ελληνικών με τις άλλες γλώσσες καταντούν ένα γελοίο ανέκδοτο, αφού η ουσία των ελληνικών είναι ο Ελληνισμός. Αν δεν υπάρχει το πνεύμα του Ελληνισμού τι να την κάνω τη γλώσσα; Αν δεν υπάρχει ιστορία τι εννοώ με το παρελθόν και το μέλλον; Δίχως ιστορία, το παρόν κυριαρχεί γιατί ζούμε μόνο σε χώρο, δίχως Χρόνο. Είμαστε λαός σπάνιος κι ασχολούμαστε με τις ποσότητες. Είμαστε λαός του Χρόνου κι ασχολούμαστε με τις επιφάνειες. Το ερώτημα είναι γιατί; Ποιος είναι ο λόγος; Κι η απάντηση είναι απλή: απλώς η καθημερινότητα. Διότι είναι αυτή που μας κάνει λόγω λήθης κι αδιαφορίας να ξεχάσουμε την ουσία της ύπαρξής μας εδώ και αιώνες, τον Ελληνισμό. Αν στον χώρο των γλωσσών δεν μιλούμε πια για τον Ελληνισμό, ενώ προσπαθούμε να βρούμε γλωσσικά προτερήματα, είμαστε άξιοι της μοίρας μας, αφού τα λόγια δίχως λόγο δεν είναι σκέψεις αλλά λέξεις. Η γλώσσα μας είναι σπουδαία γιατί είναι η γλώσσα του Ελληνισμού. Η γλώσσα μας δεν είναι μόνο τα ελληνικά, αλλά η έκφραση της ελληνικής σκέψης. Ο Ελληνισμός είναι δώρο του Χρόνου στην Ανθρωπότητα και από αυτήν αντλεί την αξία της η γλώσσα μας. Δίχως ελληνική σκέψη ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός. Ας δούμε επιτέλους ότι το κλέος της γλώσσας δεν είναι πόσοι μιλούν ελληνικά, αλλά πώς ο Ελληνισμός έγινε θαύμα.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=16745&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελληνικά χωρίς Ελληνισμό;"

Η περίπτωση Φρ. Μοροζίνη και η καταστροφή του Παρθενώνα

Οι Ενετοί γνώριζαν την σπουδαιότητα του Μνημείου

 Η περίπτωση Φρ. Μοροζίνη και η καταστροφή του Παρθενώνα Σε Ενετική καταγραφή εδώ δείχνει τον τρόπο βολής που κατέστρεψε το Μνημείο

Η Απελευθέρωση της Πελοποννήσου 

  

… Έτσι το 1685, διοικητής του Ενετικού στόλου προσέγγισε αρχικά την Κέρκυρα απ΄ όπου ενισχύθηκε με 2.000 Έλληνες εθελοντές. Τον ίδιο χρόνο κυρίευσε τη Λευκάδα. 

Το Παλαιό Φρούριο της Κέρκυρας από τα βόρεια.1687

Στη συνέχεια αφού ενισχύθηκε και με νέες επικουρίες υπό τον Σουηδό στρατηγό Καίνιξμαρκ στράφηκε προς τα Κάστρα της Μεσσηνίας τα οποία το ένα μετά το άλλο τα κατέλαβε σταθμεύοντας στη Μεθώνη για πολεμικό συμβούλιο αφού και λεηλάτησε προηγουμένως το υπό των Τούρκων κάστρο της Κορώνης.

 Το λάβαρο των Οθωμανών στην Κορώνη, το οποίο οι Βενετοί εξέθεσαν στην εκκλησία του Σαν Γκαϊτάνο της Βενετίας ως σύμβολο της νίκης τους στην Κορώνη το 1685.

Κατά το συμβούλιο εκείνο πάρθηκε η απόφαση της άμεσης προσβολής του Μυστρά και στη συνέχεια του Ναυπλίου που εν τω μεταξύ οι Τούρκοι είχαν αρχίσει τον ανεφοδιασμό του. Έτσι ο Φραντσέσκο Μοροζίνι συνεχίζει με
την αρμάδα του τον περίπλου της Μάνης φθάνοντας στο καραβοστάσι του Μαραθονησίου (= Γυθείου), αποβιβάζοντας αποσπάσματα του Καίνιξμαρκ για άμεση προσβολή και κατάληψη του Μυστρά, ενώ ο ίδιος συνεχίζει προς τη Μονεμβάσια και από εκεί προς τον όρμο του Τολού όπου στις 25 Ιουλίου του 1686 αποβιβάζει το μεγαλύτερο μέρος των στρατευμάτων με γενική προσβολή την ίδια ημέρα του Άργους. Μετά την επιτυχία αυτή τα στρατεύματα του Καίνιξμαρκ κατέλαβαν και το Παλαμήδι.

O Φραγκίσκος  Μοροζίνι (Francesco Morosini, 26 Φεβρουαρίου 1619 - 16 Ιανουαρίου 1694) ήταν δόγης της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας από το 1688 έως το 1694, κατά τη διάρκεια του Έκτου Ενετοτουρκικού πολέμου, που είχε αρχίσει από το 1645 με την επιδρομή των Τούρκων κατά της Κρήτης. Ήταν γόνος της περίφημης Ενετικής μεσαιωνικής οικογένειας ευγενών Μοροζίνι, από την οποία και προήλθαν πολλοί Δόγηδες, λόγιοι, στρατηγοί και ναυμάχοι.

  Οι νίκες που ακολούθησαν το επόμενο έτος 1687, με την κατάληψη όλων των κάστρων Ναυπάκτου, Μάνης, Μυστρά, Άργους, Ναυπλίου και Κορίνθου υπήρξαν καθοριστικές για την έκβαση εκείνου του πολέμου, χαρίζοντας την ελευθερία σε όλη την Πελοπόννησο, εκτός της ανθιστάμενης Μονεμβασίας.

Θριαμβευτική έκδοση της Γαληνότατης Δημοκρατίας της Βενετίας που παριστά τα φρούρια που κατέλαβε ο Μοροζίνι στην Πελοπόννησο

Μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις αυτές ακολούθησε νέο πολεμικό συμβούλιο που τάχθηκε υπέρ της τομής του Ισθμού της Κορίνθου για τη διασφάλιση της Πελοποννήσου, που ήταν έργο χρονοβόρο και πολυδάπανο, ή την ανακατάληψη της Αθήνας. Υπέρ της δεύτερης άποψης τάχθηκε ο Μοροζίνης όπου στις 2 Σεπτεμβρίου του 1687 κατέπλευσε στον όρμο Λεόνε (= λιμένα του Πειραιά). Κατά την εναντίον της Αθήνας επιχείρηση αυτή δυστυχώς μία οβίδα επέπεσε στον Παρθενώνα που είχε μεταβληθεί σε μπαρουταποθήκη με συνέπεια τη καταστροφή του μεγαλυτέρου τμήματός του. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε τη πρώτη κηλίδα στις στρατιωτικές νίκες του Μοροζίνι, κατά των Τούρκων.

Σχέδιο Ενετού εκδόθηκε το  1688 Τίθεται ο Παρθενών πριν καταστραφεί το 1687.Καταλάβαιναν πολύ καλά την σπουδαιότητα τοου μνημείου αλλά και την αρχαιολογική αξία των αρχαίων λειψάνων τησ Αθήνας.

Η εκστρατεία του Μοροζίνι και η πολιορκία της Ακρόπολης.

Μια αναλυτική περιγραφή από τον Μ. Στασινόπουλο

   Στα 1685 η Βενετία ήταν μεγάλο κράτος. Ήταν θαλασσοκράτειρα όπως περίπου σήμερα ή Αγγλία. Η Ελλάδα ήταν τότε επαρχία τουρκική, και η Βενετία ήθελε να την κατάκτηση. Στέλνει λοιπόν η Βενετία στην Πελοπόννησο τον αρχιστράτηγο Μοροζίνι με στρατό 10.000 άνδρες να την κυριέψει. Από το στρατό αυτό 4.000 άνδρες ήταν μισθοφόροι, Γερμανοί και άλλοι ευρωπαίοι με αρχηγό τον κόμη Καινιξμάρκ από τη Σουηδία παν φημιζόταν ως άριστος. στρατιωτικός. 

Η Πελοπόννησος κυριεύεται εύκολα από τον Μοροζίνι, γιατί τον βοήθησαν και οι Έλληνες κάτοικοί της. Ό Μοροζίνης σταθμεύει με το στρατό του στην Κόρινθο και σκέφτεται, αν πρέπει να προχώρηση στην Αττική. Στα 1686 οι Αθηναίοι στέλνουν στην Κόρινθο κρυφά επιτροπή και προσκαλούν το Μοροζίνη να πάει να καταλάβει την Αθήνα. Τον βεβαιώνουν ότι θα τον συνδράμουν με τρόφιμα και με πολεμιστές.

Ό στόλος της Βενετίας μεταφέρει το στρατό του Μοροζίνη κάνοντας το γύρο της Πελοποννήσου και αγκυροβολεί στο Καλαμάκι του Ισθμού. Οι Τούρκοι αγγαρεύουν τους Έλληνες της Αθήνας και επισκευάζουν βιαστικά τα τείχη της Ακρόπολης. Γκρεμίζουν το ναό της Απτέρου Νίκης και με τις πέτρες του χτίζουν πυροβολείο στο ίδιο μέρος...

Στις 22 Σεπτεμβρίου 1687, το πρωί, οι Τούρκοι είδαν από την Ακρόπολη τον βενετικό στόλο στον Πειραιά να αποβιβάζει στρατό και πολεμοφόδια και τους έπιασε φόβος και τρόμος. Τρέχουν με τα γυναικόπαιδα τους με κλάματα στην Ακρόπολη φορτωμένοι με ρούχα και τρόφιμα. Είναι 2.500 ψυχές.

Ο τουρκικός στρατός (500 στρατιώτες), γυρίζει τα χριστιανικά σπίτια και μαζεύει τους Έλληνες για να μεταφέρουν στην Ακρόπολη πολεμοφόδια και τροφές για 3.000 άτομα (2.500 λαό και 500 στρατό )και διάφορα έπιπλα Ως το μεσημέρι είχαν όλα μεταφερθεί. Στην πόλη της Αθήνας έμειναν μόνοι οι Έλληνες κάτοικοί της 7.000- 7.500. ψυχές που έτρεμαν κι αυτοί από το φόβο τους, γιατί περίμεναν από ώρα σε ώρα στρατό τουρκικό από τη Θήβα με το Σερασκέρη, ο οποίος θα στρατοπέδευε στα σπίτια τους. Φοβούνταν ακόμη ότι οι Τούρκοι θα κατέβαιναν από την Ακρόπολη, να λεηλατούν και να σφάζουν όποτε ήθελαν. Έκρυψαν, λοιπόν, οι Αθηναίοι τα πολύτιμα τους πράγματα στο χώμα, σε λάκκους και σε πηγάδια και περίμεναν την τύχη τους.

Ο Μοροζίνι

23 Σεπτεμβρίου 1687 ο στρατός του Μοροζίνη ξεκινά από τον Πειραιά με κανόνια για την Αθήνα. Αλίμονο, όμως! Ό μικρός αυτός στρατός της Βενετίας ο οποίος διαφήμιζε ότι πολεμά για να ελευθέρωση τους χριστιανούς από τους βαρβάρους, έγινε φοβερός, όπως ο μεγάλος στρατός του Ξέρξη.

Ο μεγάλος στρατός του Ξέρξη έκαψε τον εκατόμπεδο του Παρθενώνα.

Ο μικρός στρατός του Μοροζίνη ανατίναξε τον Παρθενώνα.

Ο μικρός στρατός του Μοροζίνη υπερτέρησε το μεγάλο στρατό του Ξέρξη σε βαρβαρότητα!

Την νύχτα ό Καίνιξμαρκ ως αρχηγός της πολιορκίας τοποθετεί στο μεταξύ των λόφων Φιλοπάππου - Πνύκας:

Η απόσταση είναι 538 μέτρα

15 κανόνια στη σημερινή εκκλησούλα του Αι - Δημήτρη του Λουμπαρδιάρη.

9 κανόνια λίγο πιό πέρα στην Πνύκα.

3 μεγάλους όλμους τοποθετεί κάτω από τον Άρειο Πάγο κοντά στο σημερινό Αι-Διονύση, και

2 άλλους μεγάλους όλμους κατά το τέρμα της σημερινής, οδού Βουλής και Κυδαθηναίων όπου περίπου ή σημερινή εκκλησία Σωτήρα του Λυκοδήμου.

Οι Τούρκοι είχαν 10 κανόνια επάνω στους τοίχους του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού και τοποθετούσαν αλλά στο ναό Απτέρου Νίκης (πού τον είχαν οχυρό) και άλλα στα Προπύλαια.

Η Αθήνα από τα ανατολικά. ΕΚΔΟΣΗ 1688

Ή Ακρόπολη ήταν - στοιβαγμένη από 3.000 Τούρκους, στρατό λαό και γυναικόπαιδα. Τριακόσια περίπου σπιτάκια πού ήταν επάνω στην Ακρόπολη ήταν γεμάτα και το ύπαιθρο γεμάτο από σωρούς επίπλων, ρούχων, τροφίμων, γυναικόπαιδων και δεν μπορούσε να βάδιση άνθρωπος- χωρίς να πατήσει επάνω τους.

 

Οι Ενετοί σε πολιορκία κάστρου το 1598 Στο σημερινό σοποτό της σημερινής αλβανίας

 

Η μπαρούτη και οι αποθήκες των τροφίμων (λάδι, κρασί, στάρι) ήταν κυρίως στον Παρθενώνα και λίγη μπαρούτη στα Προπύλαια, γιατί οι βόμβες δεν μπορούσαν να τρυπήσουν τους τοίχους τους.

Όλη αυτή τη νύχτα (23 Σεπτεμβρίου 1687) οι Τούρκοι κτυπούν με τα 10 κανόνια (του Ωδείου) τους Ενετούς στον "Αι - Δημήτρη Λομπαρδιάρη για να τους εμποδίσουν να στήσουν το κανόνια τους και σκότωσαν 15 στρατιώτες και ένα ταγματάρχη.

Άποψη της Αθήνας με αναφορά στην ανατίναξη του Παρθενώνα από τον Φραγκίσκο Μοροζίνι. 1688

24 Σεπτεμβρίου 1687 τα κανόνια των Ενετών αρχίζουν να κτυπούν την Ακρόπολη με ομοβροντίες. Ό αξιωματικός που διευθύνει τις πυροβολαρχίες δεν ξέρει να κανονίσει τη γέμιση των κανονιών και άλλες βόμβες χτυπούσαν χαμηλά στις σκάλες των Προπυλαίων και άλλες ξεπερνούσαν την Ακρόπολη και έπεφταν στα σπίτια της Πλάκας γύρω στο σημερινό Φανάρι του Διογένη.

Άλλοι στρατιώτες και μηχανικοί έφτασαν τη νύχτα στη βορινή, πλευρά της Ακρόπολης στη σπηλιά Άγραύλου και άρχισαν να κάνουν υπόνομο στο βράχο της Ακρόπολης για να την ανατινάξουν! Οι Τούρκοι τους κατάλαβαν και σκότωσαν τον διευθυντή μηχανικό τους και πολλούς στρατιώτες. Και η εργασία σταμάτησε ! Οι Ενετοί κανονιοβολούν αδιάκοπα την Ακρόπολη χωρίς να την πετυχαίνουν!

25 Σεπτεμβρίου 1687, κανόνισαν τη βολή τους. Χτυπούν τα Προπύλαια να τα χαλάσουν. Μία βόμβα μπήκε στα Προπύλαια σε διαμέρισμα που ήταν μικρή αποθήκη με μπαρούτη. Ή μπαρούτη πήρε φωτιά και ιδού το πρώτο θύμα: Τεράστιες φλόγες φωτιάς φωτίζουν τον ουρανό και ένα τμήμα των Προπυλαίων γκρεμίζεται. Και ενώ οι τεράστιες φλόγες φωτίζουν την Ακρόπολη και τους γύρω λόφους, οι Ιταλοί στρατιώτες του Μοροζίνη και οι Γερμανοί μισθοφόροι του, τρελοί από χαρά φωνάζουν: "Βίβα λα νόστρα ρεμ-πούμπλικα = Ζήτω ή δημοκρατία μας!". - Νίκη! Ζήτω ο μέγας κόμης Καίνιξμαρκ!".

    Κεφαλή Νίκης από το Δυτικό Αέτωμα του Παρθενώνα το οποίο αποσπάστηκε κατ' εντολή του Μοροζίνι ...!  Και μεταφέρθηκε στη Βενετία. LABORDE, Léon Emmanuel S.J. de, Marquis. Athènes aux XVe, XVIe et XVIIe siècles, Παρίσι, Jules Renouard, 1854.

       

 Η καταστροφή του Παρθενώνα 

26 Σεπτεμβρίου 1687, όλες οι πυροβολαρχίες με συγκεντρωτικό πυρ εξακολουθούν να χτυπούν τα Προπύλαια για να τα ρίξουν, για να μπουν από εκεί οι Ενετοί στην Ακρόπολη. Το απόγευμα όμως ή διαταγή αλλάζει και δίνεται νέα με το παράγγελμα: Όλα τα κανόνια "χτυπάτε τον Παρθενώνα!".

Γιατί ή μεταβολή αυτή;

Γιατί πιθανόν κάποιος Έλληνας όμηρος ή Τούρκος στρατιώτης κατέβηκε από την Ακρόπολη κρυφά και πήγε στους Ενετούς και τους Είπε ,ότι ο Παρθενώνας; είναι ή γενική αποθήκη της μπαρούτης και των τροφών των Τούρκων.

Ό βομβαρδισμός συνεχίζεται ως το βράδυ: Όλα τα κανόνια και οι όλμοι χτυπούν από τέσσερα μέρη τον Παρθενώνα!

Νύχτωσε. Είναι πανσέληνος, ο ουρανός των Αθηνών αιθριώτατος και ο ορίζοντας διαυγής. Οι γύρω λόφοι και τα βουνά της Αττικής ορατά, μάρτυρες του δράματος πού έμελλε να συμβεί...

Επάνω στον Ιερό Βράχο έστεκε μεγαλοπρεπής και ακλόνητος κυρίαρχος της Ακρόπολης ο Παρθενώνας ο ναός της Παλλάδας Αθηνάς. Ούτε ο μιναρές στη δυτική γωνιά του, ούτε τα γύρω του βρωμερά τουρκικά κτίρια αμαύρωναν την πάλλευκη αγνότητα και μεγαλοπρέπεια του. Οι θεοί του Ολύμπου που τους σκάλισε το χέρι ενός Φειδία, στέκουν γαλήνιοι και ατάραχοι στα αετώματα του.

Δύο χιλιάδες εκατό τριάντα εφτά χρόνια στέκει εκεί επάνω έτσι ο Παρθενώνας, η θεία αυτή δόξα της ανθρώπινης μεγαλοφυΐας. Κατά το διάστημα αυτό είδε βάρβαρους επιδρομείς Ασίας και Ευρώπης να ρυπαίνουν τους βωμούς του, να τον χτυπούν με μανία, αλλά να μη μπορούν να τον καταστρέψουν!

'Η ώρα ήταν πλέον μισή μετά τα μεσάνυχτα της 26 προς την 27 2επτεμβρίου 1687, όταν από κάποιο φεγγίτη της στέγης του Παρθενώνα, που είχαν ξεχάσει να φράξουν οι Τούρκοι, έπεσε, μία βόμβα μέσα ακριβώς στη μεγάλη αποθήκη της μπαρούτης.

Η Ακρόπολη από τα βόρεια. Η έκδοση του 1688

Άποψη της Ακρόπολης τη στιγμή της ανατίναξης του 1687 έχει  σχεδιαστεί και η πορεία από τις  οβίδες .Πρωτότυπος τίτλος Veduta del Cast. d’Acropolis dalla parte di Tramontana, Vue de l’Acropole d’Athènes prise du Nord-Est, dessinée pendant la siege de 1687 par l’ingènieur capitaine Verneda. Χρονολογία έκδοσης 1854.Πρέπει  να είναι η ανατύπωση της πιο πάνω εικόνας σε μετέπειτα χρονολογία .Εδώ έχουν προστεθεί και πλόες στο βάθος της εικόνας.

Μία φοβερή έκρηξη κλόνισε από τη ρίζα τον Ιερό Βράχο. Το λεκανοπέδιο της Αττικής χόρεψε όλο σαν από μεγάλο σεισμό. Τεράστιες φλόγες ξεπήδησαν από την κορυφή της Ακρόπολης προς τα ύψη και ο ουρανός της Αττικής φωτίσθηκε με λάμψεις κόκκινες σαν κόλαση. Ο Παρθενώνας σκεπαζόταν από τις φλόγες! Οι θεοί του Ολύμπου γίνονταν κομμάτια και έπεφταν με πάταγο από τους αιθέριους θρόνους τους. Ό ναός της Παλλάδας σωριαζόταν κάτω και τα συντρίμματά του έφτασαν μέχρι των στρατοπέδων των Ενετών!

Η Ακρόπολη από τα ανατολικά. έκδοση 1688

Άποψη της Ακρόπολης από τα νότια, σχέδιο του μηχανικού λογαγού Βερνέντα. Πρωτότυπος τίτλος Veduta del. Cast. D’Acropolis dalla parte di Mezo Giorno, Vue de l’Acropole d’Athènes prise du midi, dessinée en 1687, par l’ingènieur Capitaine Verneda. Χρονολογία έκδοσης 1854

Το θέαμα των φλογών, οι κρότοι των τινασσομένων Ιερών μαρμάρων του Παρθενώνα, οι αλαλαγμοί 2.500 γυναικόπαιδων της Ακρόπολης, ή κόλαση αυτή που παρουσιαζόταν στα μάτια των στρατιωτών του Μο-ροζίνη γέννησε τόσον ενθουσιασμό μεταξύ τους ώστε να αγκαλιάζονται και να φιλιόνται για το ανέλπιδο κατόρθωμα τους και να φωνάζουν: "Ζήτω ή δημοκρατία μας! Ζήτω 6 Καίναξμαρκ!".·Η ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΣΗ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΩΝ ΤΟΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ

Τα αετώματα του Παρθενώνα στην κατάσταση στην οποία σώζονταν το 1674 πριν την καταστροφή του Μοροζίνι και το πλιάτσικο του λόρδου του Έλγιν. Πρωτότυπος τίτλος - Les deux frontons du Parthénon dans l’Etat où ils se trouvaient en 1674, Fronton anterieur, Fronton Posterieur.Έκδοση - BARTHÉLEMY, Jean Jacques. Voyage du jeune Anacharsis en Grèce, vers le milieu du quatrième siècle avant l’ère vulgaire. Atlas, Παρίσι, Abel Ledoux fils, 1832.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η περίπτωση Φρ. Μοροζίνη και η καταστροφή του Παρθενώνα"