Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο TVCreta 12/02/2015

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο TVCreta 12/02/2015 "

Δεν διαπραγματευόμαστε την ελληνική ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Δεν διαπραγματευόμαστε την ελληνική ΑΟΖ, ούτε ακούμε τα κούφια λόγια κάθε κυβέρνησης που καθυστερεί την ανακήρυξη και τις οριοθετήσεις μας, διότι πρόκειται για ένα εργαλείο απελευθέρωσης για την πατρίδα μας. Πρέπει λοιπόν ν’ αφήσουμε τις μικροπολιτικές και τις κομματικές προσεγγίσεις. Όσον αφορά στις ιδεολογίες του τύπου καπιταλισμού και κομματισμού, όχι μόνο μας αφήνουν αδιάφορους, αλλά θέλουμε να τις αποφύγουμε, διότι η ελληνική ΑΟΖ είναι κυριαρχικό δικαίωμα της πατρίδας μας, η οποία δεν καταπατά κανένα. Δεν μπορεί να έχουμε τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου και να κοιταζόμαστε ακόμα για να βρούμε έναν τρόπο σοβαρό να αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση. Δεν μπορεί να έχουμε τέτοιες ποσότητες ορυκτού πλούτου και να σαλιαρίζουμε για μέτρα μιζέριας. Η ΑΟΖ δεν είναι μια άρνηση, αλλά μια στρατηγική εποικοδομητική λύση όχι μόνο για προσωρινά οικονομικά προβλήματα αλλά για τη δημιουργία της Ελλάδας του μέλλοντος κι όσες κυβερνήσεις και να χρειαστούν για να γίνει κατανοητό από όλες εκ των υστέρων, εμείς θα είμαστε εδώ για να λέμε τα ίδια με τον ίδιο τρόπο ακάθεκτα κι ασταμάτητα, διότι υποστηρίζουμε το δίκαιο και τίποτα άλλο. Η ελληνική ΑΟΖ είναι η μόνη δυνατότητα που έχουμε για την ανάκαμψη και αυτό είναι γνωστό σε όλο και περισσότερους δικούς μας κι αν υπάρχουν ραγιάδες που φοβούνται και τη σκιά τους, δεν πειράζει, θα συνεχίσουμε το έργο και για αυτούς, διότι είμαστε του Ελληνισμού και δεν σταματούμε σε τέτοια εμπόδια, γιατί επιλέξαμε να είμαστε ελεύθεροι.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18779&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Δεν διαπραγματευόμαστε την ελληνική ΑΟΖ"

Ενδιαφέρουσα απόκλιση

Του Νίκου Λυγερού

Ενδιαφέρουσα απόκλιση διατυπώνεται μεταξύ του λόγου και των πράξεων, όταν κάποιος πιστεύει ότι δεν έχει ανάγκη να αποδείξει με πράξεις αυτά που λέει. Είναι ένα σύνδρομο που έχει κάθε αντιπολίτευση και αυτό καταντά συνήθεια που σκοτώνει τη σκέψη. Σημασία έχει μόνο η γνώση που μπορεί να αντισταθεί στην εξουσία, ειδικά όταν αυτή είναι αυθαίρετη. Σε πολιτικό επίπεδο, το πρόβλημα παρουσιάζεται ήδη στην Πολιτεία του Πλάτωνα, ενώ δεν υπάρχει στους διαλόγους του Σωκράτη. Με άλλα λόγια, η επέκταση δεν είναι πιστή και δεν ακολούθησε τη σκέψη του Δασκάλου. Έτσι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν ακούμε προγραμματικές δηλώσεις, αφού σπάνια υπάρχει ανάδραση και ανατροφοδότηση με την έννοια της κυβερνητικής που πλαισιώνει τη Μηχανή του Wiener. Πολλά λέγονται και λίγα γίνονται, διότι υπάρχει η αδράνεια και η απραξία. Όταν το καφενείο του κόσμου γίνεται ο κόσμος του καφενείου, δεν παράγεται έργο. Πρώτον γιατί σπάνιοι είναι αυτοί που δεν ξεχνούν, κατά συνέπεια φαίνεται να μην έχει κόστος να κάνεις δηλώσεις. Δεύτερον, οι δηλώσεις είναι πιο εύκολες από τις πράξεις. Τρίτον, οι δηλώσεις αλλάζουν συνεχώς, γιατί είναι κινήσεις κι όχι πράξεις. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να εφοδιαστούμε με γνώσεις, για ν’ αντέξουμε τις αυθαιρεσίες της ρητορικής μέσω της μαιευτικής, αφού μόνο αυτή μπορεί να μετατρέψει τις γνώσεις σε πράξεις, διότι έχει ένα όραμα που ξεπερνά το ατομικό, περνά από το συλλογικό, για ν’ αγγίξει την Ανθρωπότητα.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18784&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ενδιαφέρουσα απόκλιση"

Τα εθνικά θέματα

Του Νίκου Λυγερού

Τα εθνικά θέματα δεν είναι απλώς για λόγους, ειδικά αν είναι πολιτικοί. Τα εθνικά θέματα θέλουν πράξεις, όχι λόγω εθνικισμού, αλλά ανθρωπιάς, διότι υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν, γιατί η κοινωνία τούς ξέχασε, ενώ ανήκουν στο έθνος και στην ιστορίας μας, ενώ η γη τους είναι κατεχόμενη από τη βαρβαρότητα. Κι αν μερικοί από τους δικούς μας επέλεξαν να ζήσουν ευτυχισμένοι μέσα στη λήθη, αυτό δεν ισχύει για τον Ελληνισμό, που δεν αφήνει κανέναν πίσω. Γι’ αυτόν το λόγο, δεν μας εντυπωσιάζουν οι ομιλίες, αφού ξέρουμε τη συνέχεια. Παρακολουθούμε το έργο και ακολουθούμε τους ανθρώπους. Δεν πιστεύουμε στους θεσμούς, που απλώς κοιτάζουν την πραγματικότητα, χωρίς να παράγουν κανένα έργο, γιατί θεωρούν ότι είναι αδύνατο. Αφού δεν γνωρίζουν μετά από τόσους αιώνες ότι μόνο οι ουτοπίες δημιουργούν πραγματικότητες. Κατά συνέπεια, δεν ακούμε τίποτα, μόνο βλέπουμε την αλήθεια της πράξης. Με αυτά τα κριτήρια πορευόμαστε, γιατί είμαστε η συνέχεια της Επανάστασης, γιατί η επέτειος δεν είναι μόνο συμβολική για μας. Και οι ήρωες δεν είναι μόνο μερικές σειρές στα βιβλία ιστορίας, αλλά παραδείγματα για τη ζωή μας, που δεν είναι μόνο ύπαρξη, γιατί έχουμε αποβάλει τα κοινωνικά απόβλητα που καθυστερούν την ανέλιξη των ανθρώπων, ενώ αυτή είναι απαραίτητη για την Ανθρωπότητα και τον Χρόνο. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται ο Ελληνισμός κι όχι στα λόγια που δεν αγγίζουν ούτε τους μαθητές, ούτε τους ψηφοφόρους.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18781&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα εθνικά θέματα"

Οι γενικόλογες δηλώσεις έχουν επιπτώσεις

Του Νίκου Λυγερού

Υπάρχουν άτομα που πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν γενικόλογες δηλώσεις δίχως να έχουν κανένα κόστος. Με αυτόν τον τρόπο, θεωρούν ότι ο λαϊκισμός δεν έχει όρια όσο είναι αποτελεσματικός. Το πρόβλημα όμως υπάρχει και είναι μάλιστα σοβαρό όταν είναι ειδικοί που ακούν αυτές τις δηλώσεις. Τώρα έχουμε ένα χειροπιαστό παράδειγμα με τους υδρογονάνθρακες. Όταν κάποιος δηλώνει ότι δεν θα αγγίξει ένα μικρό διαγωνισμό για τρία οικόπεδα θαλάσσια και μη, ενώ θα αλλάξει τον επίσημο μεγάλο διαγωνισμό για τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ, για να μπορέσει να στριμώξει τους ξένους επενδυτές, δίνει την εντύπωση ότι δεν θα υπάρχει κανένα κόστος. Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να αναλύσουμε τι έγινε με τον μικρό διαγωνισμό. Τα δεδομένα είναι απλά. Μόνο και μόνο οι δηλώσεις έφτασαν για να φύγουν τελικά όλες οι ξένες εταιρείες από τον διαγωνισμό. Πιο συγκεκριμένα, από τον διαγωνισμό έφυγε η ιταλική Enel, η αγγλοολλανδική Shell, η γαλλική Total και η ισπανική Repsol. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι είναι όλες ευρωπαϊκές εταιρείες. Πάντως ο διαγωνισμός δεν έχει πια ξένους υποψήφιους και αυτό από μόνο του κοστίζει στην Ελλάδα. Πρέπει αυτό το θέμα να γίνει απολύτως κατανοητό από όλους. Γιατί όσοι πιστεύουν ότι θα πιέσουν τους ξένους προς όφελός μας, τι θα κάνουν τώρα που δεν είναι καν υποψήφιοι. Όμως το πιο σοβαρό πρόβλημα είναι ο μεγάλος μας διαγωνισμός για τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα, διότι πρέπει να έχουμε μεγάλες υποψηφιότητες αν θέλουμε πραγματικά να αξιοποιήσουμε την ελληνική ΑΟΖ και σε αυτό το πλαίσιο να παίξουμε ένα σημαντικό ρόλο για την Ελλάδα, για το εργατικό δυναμικό, για την οικονομία μας. Γι’ αυτόν το λόγο χρειάζεται υψηλή στρατηγική.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18771&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι γενικόλογες δηλώσεις έχουν επιπτώσεις"

Έγκλημα κατά της νοημοσύνης

Του Νίκου Λυγερού

Έγκλημα κατά της νοημοσύνης είναι η μαζική επιβολή της βλακείας. Και δεν είναι η δημοκρατία που αποτελεί δικαιολογία. Διότι όταν υπάρχουν τεχνικά ζητήματα, δεν μπορούμε να περιμένουμε από την πλειοψηφία να ενημερωθεί και να ψηφίσει ανάλογα για το καλό ενός λαού. Επίσης όταν αυτό γίνεται με συστηματικό τρόπο, τότε μπορεί να καταλήξει σ’ ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας ή ακόμα και μια γενοκτονία. Το χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό των αυταρχικών συστημάτων που παράγουν κατοχικά καθεστώτα. Και βέβαια αυτά βασίζονται σε μια εκπαίδευση της νεολαίας που δεν έχει ιστορία αφού θεωρεί ότι η tabula rasa είναι απαραίτητη για να προωθήσει την προπαγάνδα της. Όταν λοιπόν τέτοια αποτελέσματα είναι αποδεκτά από ένα λαό, είναι ότι έχει γίνει αποβλάκωση και σπάνιοι είναι αυτοί που μπορούν ν’ ανταποκριθούν και να αντισταθούν σε αυτή την κίνηση. Είναι απαραίτητο λοιπόν να υπάρχει μια δικτυωμένη ενημέρωση που βασίζεται σε γνώσεις κι όχι μόνο πληροφορίες, έτσι ώστε να υπάρχει συνεννόηση κι όχι απλώς επικοινωνία. Δίχως συνεννόηση, η παραπληροφόρηση γίνεται πληροφόρηση ή ακόμα και πληροφορία αφού δεν υφίσταται πια η επεξεργασία που είναι απαραίτητη για την κατανόηση της επινόησης. Γι’ αυτό το λόγο, τα τεχνικά ζητήματα όπως είναι η ελληνική ΑΟΖ ή τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα είναι έννοιες που θέλουν ειδικούς να διαδώσουν δεδομένα στρατηγικά, αλλιώς το πλαίσιο γίνεται επικίνδυνο και μπορεί να παρθούν αποφάσεις που να μην είναι αναστρέψιμες και να βάλουν την πατρίδα μας σε ένα απαραίτητο πεδίο δράσης.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=18713&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Έγκλημα κατά της νοημοσύνης"

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Μαθαίνω πώς να μαθαίνω". Αθήνα, 04/02/2015

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Μαθαίνω πώς να μαθαίνω". Αθήνα, 04/02/2015 "

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Ανθρώπινες σχέσεις και θεωρία παιγνίων". 3/2/2015

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Ανθρώπινες σχέσεις και θεωρία παιγνίων". 3/2/2015"

Ποιος θέλει να είναι ένα πιόνι;

Του Νίκου Λυγερού

Ποιος θέλει να είναι ένα πιόνι; Αυτό το ερώτημα αν τεθεί σ’ ένα κοινωνικό πλαίσιο, θεωρείται προσβλητικό, ενώ επί της ουσίας, όχι μόνο είναι σωστό αλλά αποτελεί μάλιστα μια προσφορά. Ας το επεξηγήσουμε, για να δούμε την πεμπτουσία του. Πρώτον όταν είσαι εκτός σκακιέρας ό,τι και να είσαι εν δυνάμει, βασιλιάς, βασίλισσα, αξιωματικός, ίππος, πύργος, πιόνι, δεν είσαι τίποτα παρά μόνο ένα κομμάτι ξύλο δίχως αξία. Αν αντιληφθείς ότι αυτός που είναι εκτός σκακιέρας δεν συμβάλλει πια στον αγώνα. Άρα το αρχικό ερώτημα μετατρέπεται σε μια θεμελιακή ερώτηση που έχει στρατηγική σημασία, η οποία είναι: ποιος θέλει να συμμετάσχει στον αγώνα που θα εξελιχθεί πάνω στη σκακιέρα; Διότι το πιόνι έχει νόημα και μάλιστα τοποστρατηγικό μόνο και μόνο πάνω στη σκακιέρα. Εκεί, το πιόνι αποτελεί μια πολλαπλότητα που έχει τουλάχιστον πέντε διαστάσεις λόγω κινήσεων που είναι ικανό να εκτελέσει. Υπενθυμίζουμε στους μη σκακιστές ότι το πιόνι μπορεί να κάνει ανάλογα με τη θέση του πάνω στη σκακιέρα και τη θέση των αντιπάλων, τις εξής κινήσεις: μετακίνηση δύο τετραγώνων, μετακίνηση ενός τετραγώνου, πάρσιμο διαγώνια, προαγωγή και en passant. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι το πιόνι, έχει τις πιο πολύπλοκες κινήσεις από όλα τα κομμάτια. Έτσι το να παίξει κανείς το πιόνι σε μια σκακιέρα, του δίνει τη δυνατότητα να λειτουργήσει με πενταπλό τρόπο, πράγμα το οποίο είναι σπάνιο. Κατά συνέπεια το να είμαστε το πιόνι σ’ έναν αγώνα, σημαίνει πρακτικά ότι είναι ήδη μια τεράστια δυνατότητα που πρέπει να αξιοποιήσουμε.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=18710&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ποιος θέλει να είναι ένα πιόνι;"

Στον πηγαιμό για την Ιθάκη

 Κωνσταντίνος Καβάφης «Ιθάκη»
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους•
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά•
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει•
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Ιθάκη
Ποίημα διδακτικό, γραμμένο σε δεύτερο πρόσωπο για να γίνεται εντονότερη η αίσθηση της παραίνεσης του ποιητή προς τον αναγνώστη. Με τη χρήση του δεύτερου προσώπου το ποίημα κερδίζει σε αμεσότητα και ο κάθε αναγνώστης αισθάνεται πως το ποίημα απευθύνεται στον ίδιο.

Στίχοι 1 -3: Αν και το ποίημα αναφέρεται στην Ιθάκη, δεν είναι ένα ποίημα επιστροφής, ένα ποίημα νόστου, όπως ήταν το ταξίδι του Οδυσσέα. Είναι ένα ταξίδι πηγαιμού. Ο ταξιδιώτης του ποιήματος ξεκινά προς την Ιθάκη, δεν επιστρέφει στην Ιθάκη.
Το ταξίδι θα πρέπει να ευχόμαστε να διαρκέσει πολύ και να είναι γεμάτο με περιπέτειες και γνώσεις. Σε αντίθεση με τον Οδυσσέα που ευχόταν το δικό του ταξίδι, το ταξίδι της επιστροφής του να είναι σύντομο, το ταξίδι του αναγνώστη προς την Ιθάκη θα πρέπει να διαρκέσει πολύ, ώστε να του προσφέρει πολλές εναλλαγές της τύχης – περιπέτειες – και πολλές εμπειρίες.
Στίχοι 4 – 8: Στο ταξίδι προς την Ιθάκη δε θα υπάρξουν εμπόδια όπως αυτά που συνάντησε ο Οδυσσέας στο δικό του ταξίδι. Το ταξίδι προς την Ιθάκη δε θα έχει ανυπέρβλητες δυσκολίες αν ο ταξιδιώτης κρατά τη σκέψη του σε υψηλό επίπεδο, αν δεν ασχολείται με μικροπράγματα και ασήμαντα ζητήματα. Αν ο ταξιδιώτης έχει στο μυαλό του το στόχο του και επιμένει στην πραγματοποίησή του, δεν πρόκειται στην πορεία να βρει μεγάλες δυσκολίες. Πρέπει, όμως, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού να προσφέρει στο πνεύμα του, όπως και στο σώμα του, συγκινήσεις υψηλής ποιότητας και όχι να ασχολείται με ανούσιες απολαύσεις. Αν ο ταξιδιώτης φροντίζει να καλύπτει τις πνευματικές του ανάγκες με αξιόλογες αναζητήσεις, θα κατορθώσει να κρατήσει τη σκέψη του καθαρή και δυνατή και θα μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι του χωρίς να χρειάζεται να ανησυχεί για τις όποιες δυσκολίες ενδέχεται να του παρουσιαστούν. Αν ο ταξιδιώτης δε φροντίζει για την πνευματική του καλλιέργεια, δε θα χρειαστούν οι Κύκλωπες για να τερματίσει το ταξίδι του, ένα οποιοδήποτε ασήμαντο εμπόδιο θα είναι αρκετό για να τον βγάλει από την πορεία του.
Στίχοι 9 – 12: Οι δυσκολίες που συνάντησε ο Οδυσσέας ήταν πολύ μεγάλες και χρειάστηκε πολύ προσπάθεια από μέρους του για να τις ξεπεράσει. Για τον ταξιδιώτη όμως, του ποιήματος, δεν υπάρχει κίνδυνος να εμφανιστούν τόσο σημαντικά προβλήματα. Μόνο αν ο ταξιδιώτης φοβάται και σκέφτεται αρνητικά ενδέχεται να προκύψουν δυσκολίες στο ταξίδι του, μόνο αν ο ίδιος μεγαλοποιεί τα προβλήματά του θα δυσκολευτεί να συνεχίσει το ταξίδι του. Αν ο ταξιδιώτης δε φοβάται και δεν έχει την τάση να δραματοποιεί τα μικρά προβλήματα της ζωής του, θα μπορέσει να συνεχίσει ανεμπόδιστος το ταξίδι του. Οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι αυτοί που στήνουν εμπόδια στο δρόμο τους, γιατί φοβούνται να τολμήσουν, γιατί φοβούνται να διεκδικήσουν τα όνειρά τους.
Στίχος 13: Για άλλη μια φορά ο ποιητής μας προτρέπει να ευχόμαστε να διαρκέσει πολύ το ταξίδι μας. Ο ποιητής επαναλαμβάνει την προτροπή του γιατί θεωρεί ότι είναι πολύ σημαντικό να μη βιαστούμε να ολοκληρώσουμε το ταξίδι μας. Το ταξίδι αυτό ουσιαστικά ταυτίζεται με τη ζωή μας και γι’ αυτό θα πρέπει να ευχόμαστε να έχει μεγάλη διάρκεια.
Στίχοι 14 – 16: Πολλά να είναι τα πρωινά που θα μπαίνουμε για πρώτη φορά σε νέα λιμάνια. Η προτροπή αυτή μπορεί να θεωρηθεί κυριολεκτική, δηλαδή να εκφράζει την αξία που έχει η γνωριμία με πολλούς νέους τόπους, ή μεταφορική, με την έννοια ότι κάθε νέα εμπειρία, κάθε νέος άνθρωπος που γνωρίζουμε, θα πρέπει να θεωρείται από εμάς κέρδος. Οι εμπειρίες που θα αποκομίσουμε από το ταξίδι μας, θα έρθουν μέσα από τους νέους τόπους που θα γνωρίσουμε αλλά και μέσα από τις διάφορες εμπειρίες που θα βιώσουμε.
Στίχοι 17 – 19: Η Φοινίκη, (ο σημερινός Λίβανος) ήταν γνωστή στην αρχαιότητα ως σημαντικό εμπορικό κέντρο, εκεί συγκεντρώνονταν προϊόντα αλλά και άνθρωποι από όλες τις γύρω περιοχές καθώς και από τη μακρινή ανατολή. Ο ποιητής, λοιπόν, μας προτρέπει να βρεθούμε σε χώρους όπου θα μπορέσουμε να έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με ξένους πολιτισμούς, μέσω των οποίων θα μπορέσουμε να διευρύνουμε τις γνώσεις μας αλλά και τον τρόπο σκέψης μας. Η γνωριμία με διαφορετικούς πολιτισμούς είναι κατά τον ποιητή ένα παράθυρο προς τη γνώση και ένας μοναδικός τρόπος διεύρυνσης των εμπειριών μας.
Ο ποιητής περιγράφει πολύτιμα προϊόντα τα οποία μας προτρέπει να αποκτήσουμε. Ό,τι πολυτιμότερο έχει να προσφέρει κάθε λαός είναι κάτι που θα πρέπει να το γνωρίσουμε και κυρίως τα προϊόντα της πνευματικής κουλτούρας κάθε ξένου λαού.
Στίχοι 20 – 21: Ο ποιητής δεν περιορίζεται μόνο στον πλουτισμό των γνώσεων του ανθρώπου αλλά μας προτρέπει να γνωρίσουμε και τον έρωτα, μιας και ο άνθρωπος δεν έχει μόνο πνευματικές ανάγκες. Για να μπορεί, δηλαδή, ο άνθρωπος να είναι πλήρης θα πρέπει να φροντίζει τόσο το πνεύμα του όσο και το σώμα του.
Στίχοι 22 – 23: Σε πόλεις Αιγυπτιακές, μας προτρέπει ο ποιητής να κατευθυνθούμε, δηλώνοντας αφενός το θαυμασμό του για τον αιγυπτιακό πολιτισμό, ο οποίος υπήρξε από τους σημαντικότερους και άρα είναι πλούσιος σε πολύτιμες γνώσεις, και αφετέρου εκφράζει την ευγνωμοσύνη του προς την Αίγυπτο τη χώρα στην οποία ο ίδιος γεννήθηκε και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.
«Να μάθεις και να μάθεις…» Η γνώση για τον ποιητή είναι το σημαντικότερο απόκτημα στη ζωή του ανθρώπου και γι’ αυτό συχνά μέσα σε αυτό το ποίημα μας προτρέπει να αποκτήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις. Γνώσεις οι οποίες θα προκύψουν και μέσα από τις εμπειρίες που θα αποκτήσουμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αλλά και μέσα από τη γνωριμία μας με μορφωμένους ανθρώπους, οι οποίοι θα μας βοηθήσουν στην προσπάθειά μας να μάθουμε νέα πράγματα.
Στίχοι 24 – 25: Θα πρέπει ο ταξιδιώτης να έχει πάντοτε στο νου του την Ιθάκη, το στόχο που έχει θέσει στη ζωή του, τον προορισμό του, γιατί αν δεν σκέφτεται διαρκώς την πραγματοποίηση του στόχου του υπάρχει κίνδυνος να εγκαταλείψει την αρχική του προσπάθεια και να παρεκτραπεί σε κάτι λιγότερο σημαντικό. Αν δεν έχουμε στο μυαλό μας συνεχώς το στόχο που έχουμε εξαρχής θέσει, υπάρχει περίπτωση να συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο, να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας και να μην ολοκληρώσουμε σωστά το ταξίδι μας.
Στίχοι 26 – 28: Ο ποιητής μας λέει ότι δεν υπάρχει λόγος να βιαστούμε και αυτό γιατί το ταξίδι είναι η ζωή μας και το τέλος του ταξιδιού ταυτίζεται με το τέλος της ζωής μας. Το ταξίδι είναι ο μόνος τρόπος να ζήσουμε πολλές εμπειρίες, να αποκτήσουμε πολλές γνώσεις και να ζήσουμε μια σειρά από εκπληκτικά γεγονότα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να το επισπεύσουμε. Όταν πια έχουμε γεράσει και το τέλος της ζωής μας πλησιάζει, τότε μπορούμε να φτάσουμε στην Ιθάκη, στον τερματισμό του ταξιδιού μας.
Στίχοι 29 – 30: Στην Ιθάκη θα φτάσουμε πλούσιοι από γνώσεις και εμπειρίες που θα έχουμε αποκτήσει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας. Η Ιθάκη δεν έχει να μας δώσει πλούτη, η Ιθάκη είναι το τέλος του ταξιδιού.
Στίχοι 31 – 33: Η Ιθάκη αποτέλεσε το κίνητρο γι’ αυτό το ταξίδι, ήταν ο λόγος για τον οποίο ξεκινήσαμε την πορεία μας, ήταν για χάρη της Ιθάκης που μπορέσαμε να γνωρίσουμε τόσα νέα μέρη, τόσους ανθρώπους και να αποκτήσουμε τόσες γνώσεις και τόσες εμπειρίες. Η Ιθάκη δεν έχει κάτι άλλο να δώσει πέρα από το ταξίδι.
Στίχοι 34 – 36: Όταν ξεκινά ο ταξιδιώτης για πρώτη φορά την πορεία του στη ζωή είναι άπειρος και χωρίς πολλές γνώσεις και θεωρεί ότι η Ιθάκη είναι κάτι το ξεχωριστό που αξίζει κάθε προσπάθεια από μέρους του. Όταν όμως φτάνει εκεί, στο τέλος του προορισμού του έχει πια αποκτήσει τόσες γνώσεις ώστε πια είναι σε θέση να κατανοήσει ότι η μεγαλύτερη αξία της Ιθάκης είναι ότι αποτέλεσε το κίνητρο για να ξεκινήσει το ταξίδι του. Κατανοεί ότι η Ιθάκη υπήρξε ο στόχος που του έδινε το κουράγιο να ξεπερνά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στη ζωή του και να συνεχίζει να προσπαθεί μέχρι να τα καταφέρει. Η Ιθάκη αποτέλεσε το ιδανικό που έθεσε στη ζωή του και ο λόγος που συνέχιζε την πορεία του παρά τα εμπόδια παρά τις αντιξοότητες. Η Ιθάκη ήταν το κίνητρο, ήταν η πηγή της δύναμης, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της ζωής και γι’ αυτό άξιζε τελικά κάθε προσπάθεια.
Η αλήθεια είναι, μάλιστα, ότι δεν υπάρχει μόνο μια Ιθάκη, υπάρχουν πολλές, όπως πολλοί είναι και οι στόχοι που θέτουμε στη ζωή μας. Κάθε φορά που επιτυγχάνουμε ένα στόχο θέτουμε αμέσως έναν επόμενο και έτσι συνεχίζουμε τις προσπάθειες να κάνουμε διαρκώς ό,τι καλύτερο μπορούμε στη ζωή μας. Κάθε φορά που φτάνουμε στην Ιθάκη, θέτουμε έναν υψηλότερο στόχο και συνεχίζουμε την πορεία μας προς τη νέα Ιθάκη, προς το νέο στόχο που θέσαμε.
Η Ιθάκη είναι ο προορισμός αλλά δεν έχει να μας προσφέρει τίποτε περισσότερο πέρα από το ταξίδι που κάνουμε για να φτάσουμε σε αυτήν, έστω και γι’ αυτό όμως αξίζει κάθε προσπάθεια, αξίζει όλη μας την αφοσίωση, και όλη μας την ευγνωμοσύνη που μας κρατά σε μια διαρκή εγρήγορση και προσπάθεια. 

Manjit Bawa

Read more: http://latistor.blogspot.com/2010/04/blog-post_9733.html#ixzz3R4wJZ0aC


Ο ΣΟΝ ΚΟΝΝΕΡΙ ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στον πηγαιμό για την Ιθάκη"

Η σημασία της ιστορίας στην Παιδεία

Του Νίκου Λυγερού

Όταν εξετάζουμε αποκλειστικά την ιστορία ως ένα από τα μαθήματα της ύλης του σχολικού προγράμματος μέσα στο πλαίσιο της εκπαίδευσης, όχι μόνο την εκφυλίζουμε αλλά ουσιαστικά ακυρώνουμε την αξία της για την Παιδεία και κατά συνέπεια για τους μικρούς ανθρώπους. Η ιστορία είναι στην πραγματικότητα η χρονογραφή, δηλαδή το ανάλογο της γεωγραφίας για τον Χρόνο. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η ιστορία αποκτά σάρκα και οστά μέσω της χρονοστρατηγικής. Δεν είναι λοιπόν ένας ουδέτερος χώρος του πεδίου γνώσεων. Έτσι η ιστορία είναι απαραίτητη στην εξέλιξη των μικρών ανθρώπων, διότι είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να ενσωματώσει η νοημοσύνη τους, τη μνημοσύνη της Ανθρωπότητας. Και χωρίς αυτή, δεν μπορούν αν γίνουν άνθρωποι με την ολότητα της έννοιας, αφού δεν έχουν πρόσβαση στη συλλογική μνήμη. Η ιστορία λοιπόν δεν είναι απλώς μια καταγραφή γεγονότων, αλλά ένα δίκτυο σχέσεων, όπου εμπλέκεται η έννοια της πολιορκητικής σε διάφορα επίπεδα. Δεν είναι λοιπόν μια ακατανόητη σειρά από ημερομηνίες που δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους, ούτε μια σειρά από άσχετα ονόματα. Το ιστορικό δίκτυο ειδικά όταν εμπλέκεται η στρατηγική, εφοδιάζεται από κόμβους χρονοστρατηγικής κι εμπλουτίζεται μέσω της γραφής των ανθρώπων. Η ιστορία στην Παιδεία είναι ένα απαραίτητο στοιχείο που καθορίζει και τη διαφορά με την εκπαίδευση όπου δεν είναι απαραίτητη. Για τους μικρούς ανθρώπους, η ζωή χωρίς ιστορία είναι απλώς και μόνο μια ύπαρξη δίχως ουσία, διότι δεν μπορούν ν' αποκτήσουν το απαραίτητο στρατηγικό βάθος για την ανάπτυξη της σκέψης τους.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=18712&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η σημασία της ιστορίας στην Παιδεία"

Οι σημαντικοτερες ελληνικές αρχαιότητες που βρίσκονται σε μουσεία στο εξωτερικό.

Οι 5 πιο σημαντικές ελληνικές αρχαιότητες που βρίσκονται σε μουσεία στο εξωτερικό.------Η Αρχαία Ελλάδα αποτελεί πυξίδα πολιτισμού για όλους τους λαούς του κόσμου και τα αρχαία εκθέματα προσελκύουν εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο στην Ελλάδα, όμως χιλιάδες είναι τα παραδείγματα αρχαιοελληνικής τέχνης που μπορεί κανείς να βρει σε μουσεία του εξωτερικού. 5 αρχαιότητες που βρίσκονται σε μουσεία στο εξωτερικό αναδεικνύονται, βάσει της δημοφιλίας τους ως τα κορυφαία εκθέματα των συγκεκριμένων μουσείων. ------

1. Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα--

Βρετανικό Μουσείο Η Ζωοφόρος του Παρθενώνα αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά εκθέματα στο Βρετανικό Μουσείο. Στο μουσείο στεγάζονται ακόμα 15 από τις 92 μετόπες του Παρθενώνα, καθώς και μια από τις έξι Καρυάτιδες του Ερεχθείου. Από το 1987, το ζήτημα των Γλυπτών του Παρθενώνα έχει ενταχθεί στην επίσημη ατζέντα των θεμάτων της UNESCO, συζητείται ανά διετία στις συνεδριάσεις της Διακυβερνητικής Επιτροπής και κάθε φορά υιοθετείται σύσταση από τα κράτη-μέλη για την προώθηση του ζητήματος. Τα Γλυπτά του Παρθενώνα που αποσπάστηκαν, αποτελούν περίπου το 60% του συνόλου του γλυπτού διάκοσμου του Παρθενώνα, που σώζεται σήμερα. 

2. Αφροδίτη της Μήλου

Μουσείο Λούβρου Η Αφροδίτη της Μήλου είναι ένα από τα διασημότερα πρωτότυπα αρχαία ελληνικά γλυπτά παγκοσμίως. Βρέθηκε την άνοιξη του 1820 σε αγροτική περιοχή της Μήλου. Το άγαλμα βρέθηκε σε πάνω από 6 χωριστά κομμάτια και κατέληξε ένα χρόνο αργότερα στο Μουσείο του Λούβρου, όπου και εκτίθεται μέχρι σήμερα. Στο μουσείο της Μήλου υπάρχει ένα πιστό αντίγραφό του, το οποίο έστειλε αργότερα ως δωρεά το Λούβρο. Ο Δούκας Ντε Ριβριέρ παρουσίασε το άγαλμα στον Λουδοβίκο τον 18ο, ο οποίος το δώρισε την επόμενη χρονιά στο Μουσείο .Το έργο έχει δουλευτεί σε χωριστά κομμάτια, τα δύο βασικά από τα οποία στη συνέχεια ο δημιουργός συνέδεσε στους γλουτούς, εκεί που πέφτουν και οι πτυχώσεις του ενδύματος. Χωριστά είχε δουλευτεί και το αριστερό χέρι αλλά και το αριστερό πόδι, όπως και το δεξί. Η θεά στα μαλλιά φέρει κεφαλόδεσμο (ταινία) από την οποία πίσω ξεφεύγουν βόστρυχοι. 

3. Νίκη της Σαμοθράκης

Μουσείο Λούβρου Η Νίκη είναι ένα από τα πέντε πιο δημοφιλή έργα στο Μουσείο του Λούβρου, το οποίο προσελκύει περίπου 10 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο. Δεδομένης της σημασίας του και το βάρος του, ήταν η πρώτη φορά από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο που το άγαλμα μεταφέρθηκε και η πρώτη φορά που αποκαταστάθηκε μετά την εγκατάστασή του στη σκάλα του Μουσείου. Όταν το άγαλμα μεταφέρθηκε στο Παρίσι από το νησί της Σαμοθράκης, το άγαλμα ήταν σπασμένο σε διάφορα κομμάτια. Εμπειρογνώμονες του Μουσείο στα τέλη του 19ου αιώνα κάλυψαν τις αρθρώσεις με γύψο και τις έβαψαν. Η ομάδα αποκατάστασης αντικατέστησε το γύψο με μια ουσία από μαρμαρόσκονη. Η Νίκη στεκόταν αρχικά στη Σαμοθράκη σε ένα βράχο που υψώνεται πάνω από το πλάτωμα του Ιερού των Μεγάλων Θεών, ένα συγκρότημα από δώδεκα ναούς αφιερωμένους σε διάφορες θεότητες δημοφιλείς στην αρχαιότητα. 

4. Βωμός του Ναού του Διός της Περγάμου

Μουσείο Περγάμου στο Βερολίνο Ο βωμός της Περγάμου (181-159 π.Χ.) αποτελεί ίσως το περισσότερο ακέραια σωζόμενο γλυπτό σύνολο της Ελληνιστικής περιόδου. Η κατασκευή (διαστάσεων 35,65 μέτρα πλάτος και 33,4 μέτρα βάθος) του έργου ξεκίνησε μετά τις νίκες του Ευμένη επί του Πόντου και της Βιθυνίας και την καθιέρωση της γιορτής των Νικηφορίων.Η Πέργαμος δημιουργήθηκε, με πρότυπο την Αθήνα, γύρω από μια ακρόπολη, πάνω στην οποία κτίστηκε αυτός ο ναός αφιερωμένος στον Δία. Στην πραγματικότητα αποτελούσε έναν ανεξάρτητο τόπο λατρείας, χωρίς να συνδέεται με κάποιο συγκεκριμένο ναό. Το ενδιαφέρον που παρουσιάζει ο βωμός, εκτός βέβαια από τις μνημειακές του διαστάσεις, έγκειται στις ανάγλυφες παραστάσεις της ζωφόρου (ύψους 2,3 μέτρων και μήκους περίπου 120 μέτρων), η οποία κοσμούσε το πόδιο του βωμού. Απεικονίζεται μία πολυπρόσωπη -περίπου στις 100 μορφές χωρίς να υπολογίζονται τα ζώα- και γεμάτη ένταση μάχη μεταξύ των θεών και των γιγάντων. Το 1978 ο Γερμανός μηχανικός Carl Humann ξεκίνησε επίσημες ανασκαφές στην ακρόπολη της Περγάμου. Μετά από διαπραγματεύσεις με την Τουρκική κυβέρνηση, η οποία συνεργάστηκε στην ανασκαφή, συμφωνήθηκε ο βωμός και η ζωφόρος να περάσουν στην κυριότητα των Μουσείων του Βερολίνου. 

5. Αρπιστής

Μητροπολιτικό Μουσείο Νέας Υόρκης (ΜΕΤ) Τα μαρμάρινα ειδώλια αποτελούν το σπουδαιότερο δημιούργημα του Κυκλαδικού πολιτισμού και ανάμεσα σ’ αυτά εξέχουσα θέση κατέχει το αγαλματίδιο του «Αρπιστή». Η χρονολογία κατασκευής του πιθανολογείται ανάµεσα στο 2800 – 2300 π.Χ. Ο Αρπιστής, βρίσκεται στην αίθουσα αίθουσα «Robert and Renee Belfer Court» του ΜΕΤ που φιλοξενεί έργα κυκλαδικού πολιτισµου. 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι σημαντικοτερες ελληνικές αρχαιότητες που βρίσκονται σε μουσεία στο εξωτερικό."

ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ?

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ?"

Η ανάδειξη της ελληνικής ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Η ανάδειξη της αξίας της ελληνικής ΑΟΖ γίνεται μέσω των είκοσι θαλάσσιων οικοπέδων, είναι λοιπόν τεράστιας σημασίας το τι γίνεται με αυτά, αφού τηρούν τα γεωπολιτικά κριτήρια της συνεκτικότητας, του μεγέθους και του αγγίγματος της μέσης γραμμής αλλά και τα γεωοικονομικά κριτήρια των σεισμικών ερευνών, των κοιτασμάτων – στόχων, της τάξης, της γεωλογίας και των μαθηματικών. Επίσης καθώς τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα έχουν εκδοθεί στην επίσημη εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δίνουν τη δυνατότητα της υλοποίησης και της ελληνικής ΑΟΖ, αλλιώς δίχως αυτά θα βρισκόμασταν αποκλειστικά στο πλαίσιο των διεθνών χωρικών υδάτων, πράγμα το οποίο αποκλείει την αξιοποίηση. Επίσης με τα θαλάσσια οικόπεδα που αγγίζουν την μέση γραμμή, μπορούμε να ενισχύσουμε και το πλαίσιο των διαπραγματεύσεων των οριοθετήσεων με την Αλβανία, την Ιταλία και τη Λιβύη. Δε είναι λοιπόν το πρέπον να διαμορφώσουμε ένα τόσο αποτελεσματικό πεδίο δράσης με προτάσεις για τροποποιήσεις των κριτηρίων των κειμένων των συμβολαίων. Οι υποψηφιότητες υπάρχουν ήδη κι έχουν εκδηλωθεί συγκεκριμένα και πρακτικά με την αγορά των σεισμικών χαρτών που έχουμε εκδώσει μέσω της συμφωνίας με την νορβηγική εταιρεία PGS. Κατά συνέπεια, η αρχή του διαγωνισμού στις 13 Νοεμβρίου 2014 δεν είναι θεωρητική, αλλά φέρνει ήδη απολαβές στην πατρίδα μας μέσω χαρτών. Στη συνέχεια, με την υπογραφή του συμβολαίου κάθε εταιρεία ή κοινοπραξία πρέπει να καταβάλει το ποσό του bonus υπογραφής με το οποίο η Κύπρος έλαβε 48 εκατομμύρια Ευρώ για τα θαλάσσια οικόπεδα 10 και 11 από την Total και 150 εκατομμύρια Ευρώ για τα 2, 3 και 9 από την κοινοπραξία ENI - Kogas.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=18714&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ανάδειξη της ελληνικής ΑΟΖ"

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ

Ο αρχαιότερος χαιρετισμός -----

Από τη μακρινή αρχαιότητα, όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες συνήθιζαν να χρησιμοποιούν διάφορες χειραψίες και χαιρετισμούς, τόσο ως συμβολική ένδειξη αναγνώρισης, όσο και ως έκφραση αλληλοσεβασμού.---- Κάθε λαός έχει καθιερώσει στις παραδόσεις του συγκεκριμένες μορφές χαιρετισμών, οι οποίες με τη μεγάλη τους ποικιλία εμπλουτίζουν τον πολιτισμό.
Κατά κανόνα οι συμβολικές αυτές χειρονομίες, οι χειραψίες και οι χαιρετισμοί γίνονται με τη χρήση των χεριών. Άλλωστε, οι ίδιες αυτές λέξεις έχουν ως κύριο συνθετικό τους τη λέξη "χέρι". Συνήθως, κάποια προσφώνηση, όπως π.χ. το "χαίρε", συνοδεύει κάθε χαιρετισμό, θέλοντας να δηλώσει χαρά, υγεία, καλή διάθεση.

Σε σημαντικές στιγμές της κοινωνικής ζωής παρατηρούνται πολλοί και διαφορετικοί τρόποι χειραψιών και χαιρετισμών, όπως για παράδειγμα στις τελετές γάμου, τελετές αποδοχής των νέων και των εφήβων στις παραδοσιακές κοινωνίες, σε υποσχέσεις και ορκωμοσίες και σε ανάλογου τύπου εκδηλώσεις.
Είναι αξιοσημείωτο επίσης το ότι σε πολλές τέχνες και σε συστήματα ψυχοσωματικής άσκησης, έχουν καθιερωθεί συγκεκριμένοι χαιρετισμοί. Σαν παράδειγμα αναφέρουμε τους παραδοσιακούς χορούς, τις ασκήσεις Γιόγκα, τους χαιρετισμούς στο Ταϊ-Τσι ή στο Κουνγκ-Φου.
Είναι τεράστια η ποικιλομορφία χαιρετισμών και χειραψιών που εντοπίζονται στις ανθρώπινες κοινωνίες. Και δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο του ανθρώπου. Επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι πολλά «κοινωνικά» ζώα χρησιμοποιούν χαιρετισμούς και χειρονομίες ως μέσο κοινωνικής αναγνώρισης και επικοινωνίας μεταξύ τους.

Σε αυτή τη μεγάλη ποικιλία ανθρώπινων χαιρετισμών, υπάρχει ένας που φαίνεται ότι είναι ο αρχαιότερος από όλους, αλλά και ο πιο διαδεδομένος σε όλες τις κοινωνίες, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Όλοι σχεδόν οι αρχαίοι πολιτισμοί τον χρησιμοποίησαν, όπως αποδεικνύουν οι αρχαιολογικές έρευνες και η ιστορική μελέτη. Πρόκειται για το χαιρετισμό που γίνεται με το δεξί χέρι υψωμένο και την παλάμη τεντωμένη.
Ακόμα και σήμερα, όποιο μέρος του κόσμου και να επισκεφτούμε, θα δούμε ότι, όταν ένας άνθρωπος βλέπει ένα φίλο από μακριά, σηκώνει το χέρι του για να του πει ένα «γεια», σε ένδειξη καλής διάθεσης, φιλίας και σεβασμού.
Ασφαλώς για αυτό το λόγο, το επιστημονικό επιτελείο της ΝΑSΑ στις ΗΠΑ, διάλεξε αυτόν το χαιρετισμό, όταν έψαχνε για μια εικόνα αρκετά αντιπροσωπευτική της ανθρωπότητας ώστε να την στείλει στο διάστημα, χαραγμένη σε μια πλάκα ταυτότητας, σύμφωνα με την πρόταση του αστρονόμου Carl Sagan. Η πλάκα αυτή τοποθετήθηκε στο Pioneer 10, του οποίου αποστολή είναι να ταξιδεύει σε μακρινά αστέρια, αναζητώντας πιθανά νοήμονα όντα σε κάποιο απομακρυσμένο πλανήτη για να τους μεταβιβάσει ένα μήνυμα ειρήνης και φιλίας.
Στην εικονογράφηση που συνοδεύει το άρθρο, παραθέτουμε ενδεικτικά κάποιες εικόνες από αρχαίες παραστάσεις που δείχνουν αυτόν τον πανάρχαιο χαιρετισμό του οποίου η προέλευση χάνεται στα βάθη της ιστορίας.
Οι Αιγύπτιοι, οι λαοί της Μεσοποταμίας, οι Ινδοί και οι Θιβετανοί, οι Κέλτες, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι πρώτοι Χριστιανοί, οι Ιππότες του Μεσαίωνα, ακόμα και οι Ινδιάνοι της αρχαίας Αμερικής χρησιμοποίησαν αυτόν το χαιρετισμό, σε ένδειξη σεβασμού προς κάτι ανώτερο, σε ένδειξη ειρήνης και φιλίας.

 Η πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία, και κυρίως ο B' Παγκόσμιος Πόλεμος, δείχνουν πόσο εύκολο είναι να μολυνθεί και να χειραγωγηθεί κάτι που, από τη φύση και την ουσία του, είναι ειρηνικών και καθαρών προθέσεων.
Εντούτοις ο πανάρχαιος αυτός χαιρετισμός δεν μπορεί να ευθύνεται για τις πράξεις των ανθρώπων που τον χρησιμοποίησαν με άλλες σκοπιμότητες, για παράδειγμα των ναζί της Χιτλερικής Γερμανίας, που συνέδεσαν αυτόν τον χαιρετισμό με απάνθρωπες συμπεριφορές.
Ο χαιρετισμός με το δεξί χέρι είναι μια παγκόσμια πρακτική.
 Ποιος όμως είναι ο λόγος αυτής της παγκόσμιας χρήσης ενός τόσου αρχαίου χαιρετισμού;
Γιατί τον χρησιμοποίησαν και τον χρησιμοποιούν ακόμα, έστω και ασυνείδητα, τόσοι λαοί; Την εξήγηση μπορεί να μας τη δώσει η σύγχρονη επιστήμη.
Σύμφωνα με τις θεωρίες της σύγχρονης ιατρικής, το ανθρώπινο σώμα λειτουργεί σαν μια ηλεκτρική μπαταρία που παράγει ηλεκτρικό και μαγνητικό ρεύμα.
Ο Βελονισμός και άλλες εναλλακτικές ιατρικές βασίζονται σε αυτό το γεγονός για να πετύχουν αξιοθαύμαστες θεραπείες. Η ίδια η πολικότητα του εγκεφάλου μας καθορίζει μια αντίστοιχη βιο-ενεργειακή πολικότητα στον ηλεκτρομαγνητισμό του σώματος.
Έτσι, ο δεξί μέρος του σώματος είναι θετικής ενέργειας και το αριστερό είναι αρνητικής, θεωρώντας τα με την ίδια ακριβώς έννοια που αποδίδουμε τέτοιους χαρακτηρισμούς σε μία μπαταρία.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι τις ανθρώπινες πράξεις "θετικού τύπου", όπως το να προσφέρουμε κάτι σε κάποιον, να γράψουμε, να χειριστούμε εργαλεία, κλπ. Τις κάνουμε με το δεξί χέρι, το θετικά φορτισμένο. Από εκεί προέρχεται και η έννοια του δεξιοτέχνη και του επι-δέξιου.
Το δεξί χέρι λοιπόν, δίκαια καλείται να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στον πιο αρχαίο και παγκόσμια διαδεδομένο ανθρώπινο χαιρετισμό.
 Ένα χαιρετισμό που δηλώνει σεβασμό, ειρήνη και φιλία, με γενναιοδωρία και ειλικρίνεια απέναντι στο συνάνθρωπό μας.
http://www.nea-acropoli.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ"

Τα πιο συνηθισμένα και τα πιο παράξενα ελληνικά ονόματα

Τα πιο συνηθισμένα και τα πιο παράξενα ελληνικά ονόματα για άντρες και γυναίκες.-------Το 11% των Ελλήνων ακούει στο όνομα Γιώργος.----- Δικαίως, λοιπόν, θεωρείται το πιο συνηθισμένο όνομα στη χώρα, τόσο που θα έλεγε κανείς πως οι Γιώργηδες θα έπρεπε να αισθάνονται… μειονεκτικά για το κοινότυπο του ονόματός τους.-----

Έρχεται όμως η παρακάτω λίστα με τα πιο περίεργα ονόματα που έχουν βρεθεί στα ελληνικά ληξιαρχεία και στους τηλεφωνικούς καταλόγους, και μας πείθουν ότι η κοινοτυπία του «Γιώργου» είναι μάλλον προτιμότερη μπροστά στην ιδιοτυπία ορισμένων ασυνήθιστων μικρών ονομάτων που κάποιοι γονείς αποφάσισαν να δώσουν στα παιδιά τους.

Περίεργα γυναικεία ονόματα:

Ανοιξιά, Αρχοντοπούλα, Αφθονία, Βασιλοπούλα, Εκδίκηση, Ευριάνθη, Κουζίνα, Κουκίτσα, Κορτέσα, Μαίτσα, Μελάνα, Παναίλα, Πανσούλα, Πειροκρήτη, Πληξούρα, Τερφονία, Τζιβαγιέρα, Φυντιανή, Φωστήρα, Χελώνα, Χρυστάλλα, Ωραιοζήλη

Περίεργα αντρικά ονόματα:

Χρυσογόνης, Βερόνης, Ακριβός, Παραδείσης, Δερπούλης, Κανακάρης, Ντοκλής Ευμορφούλης, Δημοκράτης, Παλικάρης, Συνάναρχος, Δρακουλάκος

Η στατιστική «μίλησε»:

Σε έρευνα που έγινε, στην οποία ελήφθησαν υπόψη 6.000 ανδρικά ελληνικά ονόματα, βγήκαν κάποια πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Πέρα από το γεγονός πως το 50% των Ελλήνων ακούν σε έξι μόλις ονόματα (Γιώργος, Γιάννης, Κωνσταντίνος, Δημήτρης, Νίκος και Παναγιώτης), συγκεντρώθηκαν τα 500 πιο διαδεδομένα. Από τα αποτελέσματα, τα οποία μπορείτε να δείτε αναλυτικά μέσω του σχολικού ηλεκτρονικού δικτύου παραθέτουμε τα πλέον ασυνήθιστα:

Αγαθάγγελος, Αγοραστός, Αετιδεύς, Αετός, Ακριβός, Αλκαίος, Αμύντας, Αναγνώστης, Ανακρέων, Ανανίας, Ανδρόφιλος, Αννίβας, Αξιώτης, Αριστόνους, Ασκληπιός, Αστέρης, Αφεντούλης, Βαλσάμης, Βενιζέλος, Βίας, Βικέντιος, Βιτώριος, Βόρις, Βρεττός, Γαϊτάνος, Γάσπαρης, Γεβράσιος, Γεωργογιάννης, Γιάγκος, Γιασεμής, Γκολφίνος, Γλύμης, Γλυνός, Δράκος, Ελισσαίος, Ελπιδοφόρος, Επιφάνιος, Ερμοκράτης, Ευθύφρων, Ευρήλιος, Ζευς, Ήλιος, Ιδομενεύς, Ιωνάθαν, Κάδμος, Κροίσος, Λιβέρης, Μαργαρίτης, Μητροφάνης, Μικέλης, Μπατίστας, Ναούμ, Νείλος, Νεοπτόλεμος, Νικήστρατος, Νικοκλής, Ουμβέρτος, Παϊσιος, Ποθητός, Πολύβιος, Ρηγίνος, Σκεύος, Σταμέλος, Σωσίπατρος, Ταΰγετος, Τζάκος, Τισσαφέρνης, Ψαραντώνης

Ο τηλεφωνικός κατάλογος μίλησε:

Παρακάτω συγκεντρώνονται ονόματα αλλά και επίθετα που βρέθηκαν σε τηλεφωνικούς καταλόγους και δημιουργούν μάλλον… αξιοσημειώτους συνδυασμούς:

Ακίνδυνος Αλβανός, Σεραφείμ Μπουφές, Σουλτάνα Κουτσουκλανιότογλου, Τίμιος Τέλειος, Κάρολος Φρίκης, Βρασίδας Βρυκόλακας, Ιππουργός Ξυπόλυτος, Κροίση Πετρελαίου, Πέτσας Καλοψημένος, Αριστομένης Φάλαινας, Ολυμπία Φάρσαλα, Ολυμπία Τρίκαλα, Σεβαστή Φέτα, Πύργος Ηλίας, Κλεοπάτρα Κοκαλιάρογλου, Περσεφόνη Τρομπέτα, Λητώ Βρακάκη, Ευλογέτα Τσουτσούνη, Πόθος Καρπός, Λέλα Τρέλα, Ζήσης Γεράσης, Αντωνία Χατζηρούφα, Αριστοτέλης Ξεσφυγγούλης, Ηλίας Σφίγγης, Αριστοκράτης Ξεσφίγγης, Ελπιδοφόρος Προσπαθόπουλος, Φανούριος Μπινές, Ακριβή Γουρούνα, Ροδόλφος Παπιομύτογλου, Άννα Γούλα, Χαριτωμένη Ταράτσα, Αμανάτιος Βελόνας, Αριστοτέλης Βερίκοκος, Σαριμπάλα Ζωγραφίνα, Παγώνα Σίγουρα, Αρσινόη Σουβλάκη, Ανθούλα Καπνιστή, Παρασκευή Μεσημέρη , Παρθένα Τσιμπούκα, Μάρτης Απρίλης, Ζαμπέτα Φέτα, Βούτα Κασσιανή, Παρθένα Γαμίδου, Ροδάμανθυς Φουκαράς, Διαλεχτή Κατσίκα, Γουλιέλμος Στέλιος

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα πιο συνηθισμένα και τα πιο παράξενα ελληνικά ονόματα"

Είναι μύθοι τα Ευαγγέλια;

   Είναι μύθοι τα Ευαγγέλια;

          

Από τότε που πρωτοεμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, η ομοιότητα των Ευαγγελίων με ορισμένους μύθους χρησιμοποιήθηκε σαν επιχείρημα εναντίον της χριστιανικής πίστης.

Οι παγανιστές απολογητές του επίσημου πανθεϊσμού της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας υποστήριζαν, ότι η ιστορία για το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού δεν διέφερε ουσιαστικά από τους μύθους θεοτήτων όπως ο Διόνυσος, ο Όσιρις, ο Άττις, κ.λπ.

Παρ’ όλα αυτά δεν κατόρθωσαν ν’ αναχαιτίσουν την προέλαση του χριστιανικού κύματος.

Τα τελευταία διακόσια χρόνια όμως, καθώς οι ανθρωπολόγοι ανακάλυψαν σε όλο τον κόσμο ιδρυτικούς μύθους που φαίνεται να έχουν ομοιότητες με το Πάθος και την Ανάσταση του Ιησού, η ιδέα ότι ο χριστιανισμός είναι κι αυτός ένας μύθος, δείχνει τελικά να επικρατεί ‒ ακόμα και μεταξύ χριστιανών πιστών.

Αυτή η ιδέα στηρίχτηκε στη διαπίστωση, ότι όλοι οι μύθοι ξεκινούν από κάποια βίαιη κοσμική ή κοινωνική κρίση, κορυφώνονται με τα πάθη κάποιου μυστηριώδους θύματος (συχνά από τα χέρια ενός αφηνιασμένου όχλου) και τελειώνουν με την θριαμβευτική επιστροφή του θύματος, που μες από αυτήν την επιστροφή αποκαλύπτεται ως θεότητα.

Βεβαίως οι σημερινοί ανθρωπολόγοι θεωρούν σαν μια οριστική «μεταφυσική» αποτυχία όλη την πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ανθρωπολογική έρευνα ‒ δηλαδή ακριβώς την έρευνα, κατά την οποία οι θεωρητικοί αγωνίστηκαν να εντοπίσουν τις ομοιότητες μεταξύ των διαφόρων μύθων.

Ωστόσο η αποτυχία αυτής της έρευνας δεν φαίνεται ν’ αποδυνάμωσε το σκεπτικιστικό επιστημονικό πνεύμα της Ανθρωπολογίας.

Αντίθετα, κατά κάποιο μυστήριο τρόπο, αποδυνάμωσε ακόμα περισσότερο την αξιοπιστία των δογματικών ισχυρισμών της θρησκείας, τους οποίους οι προηγούμενοι ανθρωπολόγοι έλπιζαν να θέσουν εκτός μάχης.

Η ιδέα ήταν η εξής: εφόσον ούτε η ίδια η επιστήμη μπορεί να διατυπώσει καθολικές αλήθειες για την ανθρώπινη φύση, τότε η θρησκεία ‒ που, κατ’ αυτούς, είναι ασφαλώς κατώτερη από την επιστήμη ‒ μπορεί ν’ απαξιωθεί ακόμα περισσότερο από όσο είχαμε υποθέσει αρχικά.

Αυτή είναι η σύγχρονη πνευματική κατάσταση, την οποία αντιμετωπίζουν οι χριστιανοί στοχαστές καθώς μελετούν τις Γραφές.

Η Σταύρωση παραμένει ένα μοναδικό στην ιστορία γεγονός, εφόσον ο εσταυρωμένος είναι ο Υιός του Θεού.

Πέραν αυτού όμως, δεν είναι παρά ένα ανθρώπινο συμβάν.

Έτσι, μια ανάλυση αυτού του συμβάντος ‒ δηλαδή μια έρευνα των ανθρωπολογικών όψεων του Πάθους, τις οποίες δεν μπορούμε ν’ αγνοήσουμε αν πάρουμε στα σοβαρά το δόγμα της Ενσάρκωσης ‒ μπορεί τόσο να αποκαλύψει το θεμελιώδες σφάλμα του σύγχρονου ανθρωπολογικού σκεπτικισμού σχετικά με την ανθρώπινη φύση, όσο και να καταρρίψει ολοκληρωτικά την ιδέα, ότι ο Χριστιανισμός είναι καθ’ οιονδήποτε τρόπο μυθολογικός.

Οι παγκόσμιοι μύθοι δεν μας αποκαλύπτουν ένα τρόπο ερμηνείας των Ευαγγελίων.

Αυτό που ισχύει, είναι το εντελώς ανάποδο: τα Ευαγγέλια μάς αποκαλύπτουν τον τρόπο για να ερμηνεύσουμε το Μύθο.

Ας δούμε καταρχήν, ότι ο ίδιος ο Ιησούς συγκρίνει τη δική του ιστορία με την ιστορία ορισμένων άλλων όταν λέει, ότι ο θάνατός του θα είναι σαν το θάνατο των προφητών:

«Έτσι η σημερινή γενιά θα δώσει λόγο για τα φονικά που έγιναν εναντίον όλων των προφητών από καταβολής κόσμου· από το φόνο του Άβελ μέχρι το φόνο του Ζαχαρία» (Λκ, 11, 50-51).

Είπαμε ότι ο Χριστός είπε, πως ο θάνατός του θα είναι σαν το θάνατο των προφητών.

Πρέπει να ρωτήσουμε:

τι σημαίνει, ότι ο θάνατός του θα είναι «σαν» το θάνατο των προφητών;

Σε ποια ομοιότητα αναφέρεται;

Βλέπουμε στο φόνο του Περιφρονημένου Δούλου στον Ησαΐα (κεφ. 52-53) ‒ ένα φονικό που μοιάζει καταπληκτικά στα Πάθη του Χριστού ‒, ότι ένας όχλος συσπειρώνεται εναντίον ενός μοναχικού θύματος, όπως ακριβώς τα πλήθη συσπειρώθηκαν εναντίον του Ιερεμία, του Ιώβ, των αφηγητών των Ψαλμών, κ.λπ.

 Στη Γένεση επίσης, τον Ιωσήφ τον πουλούν σκλάβο τα συσπειρωμένα ζηλόφθονα αδέρφια του. Όλα αυτά τα επεισόδια βίας έχουν την ίδια δομή:

«Όλοι εναντίον ενός».

Καθώς ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι κι αυτός ένας προφήτης, είναι αναμενόμενο ότι ο βίαιος θάνατός του στην Καινή Διαθήκη θα μοιάζει με όλα αυτά τα φονικά.

Και πραγματικά, ο Ιωάννης πεθαίνει επειδή οι προσκεκλημένοι του Ηρώδη μεταμορφώνονται σε φονικό όχλο.

Ο ίδιος ο Ηρώδης έχει όλη την καλή διάθεση να του χαρίσει τη ζωή, όπως ακριβώς ο Πόντιος Πιλάτος είχε όλη την καλή διάθεση να χαρίσει τη ζωή στον Ιησού.

Όμως ηγέτες που δεν υψώνουν το ανάστημά τους πάνω από τους βίαιους όχλους, είναι καταδικασμένοι να γίνουν ένα με αυτούς: όπως συνέβη με  τον Ηρώδη και τον Πιλάτο.

Οι αρχαίοι λαοί θεωρούσαν πάντοτε τον τελετουργικό χορό σαν την πιο μιμητική από όλες τις τέχνες, σαν την τέχνη εκείνη που συσπειρώνει όσους συμμετέχουν σε μια θυσία εναντίον του θύματος που πρόκειται να σφαγιαστεί.

Η εχθρική πόλωση εναντίον του Ιωάννη έρχεται έπειτα από το χορό της Σαλώμης.

Αυτός ήταν άλλωστε ο στόχος, που μηχανεύτηκε έξυπνα η Ηρωδιάδα.

Στο Πάθος του Χριστού δεν συναντάμε κάτι ανάλογο με το χορό της Σαλώμης, ωστόσο η μιμητική διάσταση είναι και εδώ ολοφάνερη.

Ο όχλος που συσπειρώνεται εναντίον του, είναι ο ίδιος που τον είχε υποδεχτεί μ’ ενθουσιασμό στην Ιερουσαλήμ λίγες μέρες νωρίτερα.

Η ξαφνική αλλαγή στάσης είναι τυπική στα ασταθή πλήθη παντού: δεν φανερώνει κάποιο βαθιά ριζωμένο μίσος για το θύμα, αλλά μάλλον ένα κύμα μεταδοτικής βίας.

Ο Πέτρος αποτελεί ένα εντυπωσιακό παράδειγμα αυτής της μιμητικής φρενίτιδας.

 Μόλις περικυκλώθηκε από ανθρώπους που εχθρεύονταν τον Ιησού, αμέσως μιμήθηκε την εχθρότητά τους και υπέκυψε τελικά στην ίδια μιμητική ισχύ, στην οποία είχαν υποκύψει ο Πιλάτος και ο Ηρώδης.

Ακόμα κι οι ληστές, που σταυρώθηκαν μαζί με τον Ιησού, υπέκυψαν σε αυτή την ισχύ κι ένιωσαν την παρόρμηση να ενωθούν με τον όχλο.

Κι όμως πιστεύω, πως τα Ευαγγέλια δεν θέλουν να στιγματίσουν τον Πέτρο, ούτε τους ληστές, ούτε το πλήθος στο σύνολό του, ούτε και τους Ιουδαίους ως λαό, αλλά να αποκαλύψουν την τρομακτική δύναμη της μιμητικής φρενίτιδας,  η οποία ισχύει για μια ολόκληρη αλυσίδα φόνων, από το Πάθος του Χριστού και πίσω, έως «καταβολής κόσμου».

Τα Ευαγγέλια έχουν έναν απίστευτα σοβαρό λόγο, για τον οποίο αναφέρονται ασταμάτητα σε αυτά τα φονικά.

Ο λόγος αυτός αφορά δυο ουσιαστικές κι ωστόσο παράξενα παραμελημένες λέξεις: σκάνδαλον και Σατανάς.

Η παραδοσιακή αγγλική μετάφραση της ελληνικής λέξης «σκάνδαλον», stumblig block (λίθος προσκόμματος) είναι πολύ ανώτερη από αυτήν που χρησιμοποίησαν οι πιο πρόσφατες άτολμες μεταφράσεις, διότι προσδιορίζει ένα αναπόφευκτο εμπόδιο, που κατά κάποιο τρόπο γίνεται όλο και πιο ελκυστικό (αλλά και απωθητικό) κάθε φορά που προσκρούει κανείς πάνω του.

Την πρώτη φορά που ο Ιησούς προλέγει τη βίαιη θανάτωσή του (Μτ, 16, 21-23), ο Πέτρος αγανακτεί με την παραίτησή του και προσπαθεί να εμφυσήσει στο δάσκαλό του κάποια εγκόσμια φιλοδοξία.

Αντί να μιμηθεί τον Χριστό, ο Πέτρος θέλει να τον μιμηθεί ο Χριστός!

Αν δυο φίλοι μιμηθούν ο ένας την επιθυμία του άλλου, τότε επιθυμούν και οι δυο το ίδιο αντικείμενο.

Κι αν δεν μπορούν να το μοιραστούν, τότε θα συγκρουστούν γι’ αυτό και ο καθένας θα γίνει την ίδια στιγμή πρότυπο και εμπόδιο για τον άλλο.

Οι ανταγωνιζόμενες επιθυμίες ενισχύουν τον καθένα σαν πρότυπο και σαν εμπόδιο του άλλου.

Έτσι ακολουθεί μια κλιμάκωση της μιμητικής αντιπαλότητας.

Ο θαυμασμός δίνει τη θέση του στην απέχθεια, στη ζήλεια, το φθόνο, το μίσος και τελικά στη βία και την εκδίκηση.

Αν ο Ιησούς μιμούνταν τη φιλοδοξία του Πέτρου, τότε θα ξεκινούσε ανάμεσά τους ένας ανταγωνισμός για την ηγεσία κάποιου «κινήματος του Χριστού».

Αισθανόμενος τον κίνδυνο, ο Ιησούς διακόπτει αμέσως τον Πέτρο: «Φύγε από μπροστά μου Σατανά και μη με σκανδαλίζεις!».

Όσο περισσότερο τα πρότυπά μας παρακωλύουν τις επιθυμίες μας, τόσο πιο ελκυστικά γίνονται ως πρότυπα.

Τα σκάνδαλα μπορεί ασφαλώς να είναι σεξουαλικά, αλλά δεν είναι κατά πρώτο λόγο ζήτημα σεξουαλικότητας.

Το ίδιο μπορεί να συμβεί με οποιαδήποτε άλλη φιλοδοξία.

Επομένως, τα σκάνδαλα δεν πρέπει να προσδιορίζονται με βάση το αντικείμενό τους, αλλά με βάση την κλιμάκωση πρότυπο/εμπόδιο.

Πρέπει δηλαδή να προσδιορίζονται με βάση τη μιμητική αντιπαλότητα, που προκαλούν και η οποία αποτελεί την εφάμαρτη δυναμική των ανθρώπινων συγκρούσεων και της ψυχικής τους αθλιότητας.

Αν μας διαφύγει το πρόβλημα της μιμητικής αντιπαλότητας, τότε μπορεί να θεωρήσουμε τις διδασκαλίες του Ιησού σαν κάποιου είδους κοινωνική ουτοπία κι αυτό είναι λάθος.

Η αλήθεια είναι, ότι τα σκάνδαλα συνιστούν μια τόσο θανάσιμη απειλή, που καμιά θυσία δεν είναι αρκετή για να γλυτώσουμε από αυτά.

Με την πρώτη νύξη σκανδαλισμού, οφείλουμε να εγκαταλείπουμε το διαφιλονικούμενο αντικείμενο στους αντιπάλους μας και να υποχωρούμε ακόμα και στις πιο παράδοξες απαιτήσεις τους.

Να «στρέφουμε το άλλο μάγουλο».

Εάν επιλέξουμε σαν πρότυπό μας τον Χριστό, τότε αυτομάτως επιλέγουμε το δικό του πρότυπο: τον Θεό-Πατέρα.

Επειδή ο Χριστός δεν έχει καμιά επιθυμία για ατομική ιδιοκτησία, επειδή δεν επιθυμεί να κατέχει τίποτα για τον εαυτό του και μόνο, γι’ αυτό κηρύσσει τη δυνατότητα ελευθερίας από το σκάνδαλο.

Αν όμως επιλέξουμε κυριαρχικά πρότυπα, τότε θα πέσουμε σε ατέλειωτους σκανδαλισμούς, διότι στην περίπτωση αυτή πραγματικό πρότυπό μας είναι ο Σατανάς.

Σαγηνευτικός πειρατής, που μας υποδεικνύει επιθυμίες οι οποίες σίγουρα θα γεννήσουν αντιπαλότητες, ο Σατανάς μάς εμποδίζει να αγγίξουμε όλα αυτά που την ίδια στιγμή μας υποβάλλει να επιθυμούμε!

Μετατρέπεται σε διάβολο (μια ακόμα λέξη, που προσδιορίζει το δίπολο εμπόδιο/πρότυπο της μιμητικής αντιπαλότητας).

Ο Σατανάς είναι προσωποποιημένο σκάνδαλο, όπως το ξεκαθάρισε ο Ιησούς όταν επέπληξε τον Πέτρο.

Δεδομένου ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ακολουθούν τον Ιησού, τα σκάνδαλα θα έρχονται (Μτ, 18,7) και θα πολλαπλασιάζονται με τρόπους, που θα βάζουν σε κίνδυνο τη συλλογική επιβίωση του ανθρώπινου είδους.

Για ποιο λόγο;

Αν γνωρίζουμε την τρομοκρατική ισχύ της κλιμακούμενης μιμητικής επιθυμίας, τότε θα καταλάβουμε πως καμιά κοινωνία δεν είναι ικανή να την αντιμετωπίσει.

Παρ’ όλα αυτά, αν και πολλές κοινωνίες εξαφανίστηκαν, νέες κοινωνίες κατόρθωσαν να γεννηθούν και πολλές από τις κατεστημένες κοινωνίες καταφέρνουν να βρουν τρόπους επιβίωσης, ή ανάκαμψης.

Πώς είναι δυνατόν αυτό;

Θα πρέπει να επενεργεί κάποια αντίρροπη δύναμη.

Μια δύναμη, όχι τόσο ισχυρή ώστε να βάλει οριστικά τέλος στα σκάνδαλα, αλλά πάντως αρκετά ισχυρή ώστε να μετριάζει τις επιπτώσεις τους και κάπως να τα ελέγχει.

Πιστεύω πως αυτή η αντίρροπη δύναμη είναι ο μυθολογικός αποδιοπομπαίος τράγος, το θυσιαστικό θύμα του μύθου.

Όταν τα σκάνδαλα πολλαπλασιάζονται, τότε οι άνθρωποι παθαίνουν τέτοια εμμονή με τους αντιπάλους τους ώστε παύουν να βλέπουν τα αντικείμενα για τα οποία ήρθαν σε αντιπαλότητα, και αρχίζουν να εστιάζουν με μανία ο ένας πάνω στον άλλο.

Καθώς η εστίαση στο αντικείμενο του προτύπου μετατρέπεται σε εστίαση στο μίσος του αντιπάλου, η ιδιοποιητική μίμηση μετασχηματίζεται σε ανταγωνιστική μίμηση.

Όλο και περισσότερα άτομα συσπειρώνονται εναντίον ολοένα και λιγότερων εχθρών, μέχρις ότου, τελικά, μένει μόνο ένας.

Επειδή όλοι πιστεύουν στην ενοχή αυτού του τελευταίου θύματος, στρέφονται όλοι εναντίον του.

Και καθώς αυτό το θύμα έχει πλέον απομονωθεί και είναι αβοήθητο, μπορούν να το εξοντώσουν χωρίς να διατρέχουν κίνδυνο αντεκδίκησης.

Έτσι, μετά την εξόντωσή του, κανείς πια δεν εχθρεύεται κανέναν μέσα στην κοινότητα.

Τα σκάνδαλα εξανεμίζονται και η ειρήνη επιστρέφει … για λίγο καιρό.

Η επιβίωση της κοινωνίας εναντίον της απεριόριστης βίας των σκανδάλων είναι δυνατή χάρη στη μιμητική συσπείρωση όλων εναντίον ενός θύματος και της αποδυναμωμένης βίας του.

Από την ανθρώπινη σκοπιά, η βίαιη θανάτωση του Χριστού αποτελεί ένα παράδειγμα αυτής της παράξενης διαδικασίας.

Πριν από το τέλος, ο Χριστός προειδοποιεί τους μαθητές του (και ιδιαίτερα τον Πέτρο), ότι θα «σκανδαλιστούν» (Μκ, 14, 27).

Αυτή η χρήση του σκανδαλίζειν  υπονοεί, ότι η μιμητική δύναμη που ενεργεί στην «όλοι-εναντίον-ενός» βία, είναι η ίδια βία που ενεργεί στις μιμητικές αντιπαλότητες μεταξύ των ατόμων.

Προλαβαίνοντας μια γενικευμένη αναταραχή και διαλύοντας τον όχλο, η Σταύρωση αποτελεί παράδειγμα καθαρτήριας θυματοποίησης.

Υπάρχει όμως στα Ευαγγέλια μια εντυπωσιακή λεπτομέρεια, η οποία φανερώνει ανάγλυφα το είδος κάθαρσης που ακολουθεί το μιμητικό φονικό και μας επιτρέπει να τη διακρίνουμε από αυτά που ακολουθούν τη χριστιανική Σταύρωση.

Στο τέλος της περιγραφής του Πάθους, ο Λουκάς γράφει:

«Εκείνη τη μέρα μάλιστα ο Ηρώδης κι ο Πιλάτος συμφιλιώθηκαν μεταξύ τους· πρωτύτερα οι σχέσεις τους ήταν εχθρικές» (Λκ, 23, 12).

Αυτή η συμφιλίωση του Ηρώδη με τον Πιλάτο θυμίζει εξωτερικά τη χριστιανική συμφιλιωτική Μετάληψη.

Και αυτή προέρχεται από το θάνατο του Χριστού.

Όμως δεν έχει καμιά σχέση με τη θεία Ευχαριστία.

Η συμφιλίωση του Ηρώδη με τον Πιλάτο είναι μια «κάθαρση» ριζωμένη στη μιμητική φρενίτιδα.
Οι διώκτες του Χριστού δεν συνειδητοποιούν, ότι επιδρούν ο ένας πάνω στον άλλο μιμητικά.

Η άγνοιά τους αυτή δεν απαλείφει την ευθύνη τους, αλλά τη μειώνει:

«Πατέρα, συγχώρησέ τους», φωνάζει ο Χριστός, «γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λκ, 23,34).

Μια παρόμοια δήλωση στις Πράξεις (3, 17) δείχνει, πως τα λόγια αυτά πρέπει να τα πάρουμε κατά κυριολεξία.

Ο Πέτρος αποδίδει τη συμπεριφορά του όχλου και των αρχηγών του στην άγνοια.

Η προσωπική του πείρα από τη μιμητική φρενίτιδα που καταλαμβάνει τα πλήθη, τον προφυλάσσει και δεν θεωρεί τον εαυτό του άτρωτο από τη μιμητική επιδημία της θυματοποίησης.

Ο ρόλος του Σατανά, δηλαδή της προσωποποίησης των σκανδάλων, μας βοηθάει να κατανοήσουμε πώς τα Ευαγγέλια αντιλαμβάνονται το θέμα της μιμητικής φρενίτιδας.

Στην ερώτηση:

«Πώς μπορεί ο Σατανάς να διώχνει τον Σατανά;» (Μκ, 3,23), η απάντηση που δίνουν, είναι: μέσα από την ομόψυχη θυματοποίηση.

Από τη μια μεριά ο Σατανάς είναι εκείνος που φέρνει το σκάνδαλο, η δύναμη που αποδιαρθρώνει τις κοινότητες.

Από την άλλη, είναι η επίλυση του σκανδάλου μέσω της ομόψυχης θυματοποίησης.

Αυτό το έσχατο τέχνασμα επιτρέπει στον «άρχοντα του κόσμου τούτου» να διαφυλάξει τα υποχείριά του, όταν κινδυνεύουν θανάσιμα από την αταξία που ο ίδιος έχει σπείρει.

Όντας ταυτόχρονα αταξία και τάξη, ο Σατανάς διχάζεται εναντίον του εαυτού του.
Τόσο στο Μάρκο όσο και στο Ματθαίο, η περίφημη αφήγηση του μιμητικού φόνου του Ιωάννη του Βαπτιστή παρουσιάζεται με τη μορφή ενός παράξενου «φλας μπακ».

Ξεκινώντας με την αναφορά στο φόβο του Ηρώδη σχετικά με τη φήμη ότι αναστήθηκε ο Ιωάννης, και προχωρώντας από εκεί πίσω στο χρόνο για να διηγηθούν τη θανάτωση του Ιωάννη, ο Μάρκος και ο Ματθαίος αποκαλύπτουν τη ρίζα αυτού του φόβου του Ηρώδη: οφειλόταν στο ότι συμμετείχε ο ίδιος αποφασιστικά σε αυτό το φονικό. 

Μ’ αυτό τον τρόπο οι ευαγγελιστές δίνουν ένα σύντομο αλλά πολύτιμο παράδειγμα της γένεσης των μύθων, δηλαδή της δύναμης που έχει η βία να επιβάλλει τάξη, της ικανότητάς της να ιδρύει πολιτισμό.

O φόβος του Ηρώδη ότι αναστήθηκε ο Ιωάννης, είναι ασφαλώς πρωτόγονος, αλλά το γεγονός ότι τον αναφέρουν δυο Ευαγγέλια επιβεβαιώνει, νομίζω, την ευαγγελική αυθεντικότητα της θεωρίας που θεμελιώνει τις μυθολογίες στη μιμητική θυματοποίηση.

Οι σημερινοί χριστιανοί νιώθουν συχνά κάποια αμηχανία με αυτό το εδάφιο.

Ωστόσο είναι ολοφάνερο, ότι ο Μάρκος κι ο Ματθαίος δεν συμμερίζονται την αμηχανία τους.

Δεν κρύβουν τις ομοιότητες αλλά αντίθετα επισύρουν την προσοχή μας σε αυτές, όπως ο Λουκάς επισύρει την προσοχή μας στις ομοιότητες ανάμεσα στη χριστιανική θεία Κοινωνία και την ανίερη συμφιλίωση μεταξύ Ηρώδη και Πιλάτου έπειτα από τη θανάτωση του Χριστού.

Οι ευαγγελιστές βλέπουν κάτι το πάρα πολύ απλό και θεμελιώδες, που θα έπρεπε να το δούμε κι εμείς.

Μόλις εξοικειωθούμε με τις ομοιότητες ανάμεσα στη βία της Βίβλου και τη βία των μύθων, θα καταλάβουμε γιατί η Βίβλος δεν είναι Μύθος.

Θα καταλάβουμε πόσο ριζικά διαφέρει η αντίδραση απέναντι στη βία όπως περιγράφεται στη Βίβλο, από την αντίδραση που καταγράφεται στους μύθους.

Ευθύς εξαρχής, από την ιστορία του Κάιν και του Άβελ, η Βίβλος διακηρύσσει την αθωότητα των μυθικών θυμάτων και την ενοχή των θυτών τους.

Καθώς έχουμε πια απομακρυνθεί από τους χρόνους της πρώτης ενθουσιώδους διάδοσης των Ευαγγελίων, αυτό το θεωρούμε πολύ φυσικό και δεν καθόμαστε ούτε μια στιγμή να σκεφτούμε, ότι στους κλασικούς μύθους συμβαίνει το αντίθετο:

εδώ, οι διώκτες παρουσιάζονται πάντοτε σαν να έχουν κάποιο βάσιμο λόγο που καταδιώκουν τα θύματά τους.

Οι διονυσιακοί μύθοι παρουσιάζουν ακόμα και τα πιο αποτρόπαια λυντσαρίσματα σαν νόμιμα.

Στις «Βάκχες», η μητέρα και οι αδελφές του Πενθέα έχουν δίκιο που τον σκοτώνουν:

η ασέβειά του προς τον θεό Διόνυσο είναι μεγάλο σφάλμα και νόμιμα επισύρει το θάνατό του.

Ακόμα και ο Οιδίπους παρουσιάζεται σαν άξιος της μοίρας του.

Σύμφωνα με το μύθο, πράγματι σκότωσε τον πατέρα του και νυμφεύτηκε τη μητέρα του, και γι’ αυτό είναι υπεύθυνος για την πανούκλα που έπληξε τη Θήβα.

Ο εξοστρακισμός του δεν είναι απλώς επιτρεπτή πράξη· είναι θρησκευτικό καθήκον.

Ακόμη κι όταν δεν κατηγορούνται για κανένα έγκλημα, τα θύματα των μύθων θεωρούνται άξια να θανατωθούν και η αθωότητά τους δεν αφαιρεί ίχνος νομιμότητας από το φόνο τους.

Στον Βεδικό μύθο του Πουρούσα για παράδειγμα, δεν έχει προηγηθεί καμιά άδικη πράξη.

Κι όμως, ο σφαγιαστικός τεμαχισμός του παρουσιάζεται σαν θεάρεστο έργο:

τα κομμάτια του Πουρούσα ήταν απαραίτητα για να δημιουργηθούν οι τρεις μεγάλες κάστες, που αποτελούν το θεμέλιο της ινδικής κοινωνίας.

Στο Μύθο δικαιολογείται πάντοτε η βίαιη θανάτωση.

Εάν η βία των μύθων είναι καθαρά μιμητική ‒ αν μοιάζει με το Πάθος του Χριστού, όπως λέει ο ίδιος ‒, τότε όλες αυτές οι δικαιολογήσεις είναι ψεύτικες, φανταστικές.

Όμως αυτοί οι ίδιοι οι μύθοι δεν μπορεί να είναι εντελώς φανταστικοί.

Είναι φανερό ότι όλοι τους αντιστρέφουν συστηματικά το ποιος είναι αθώος και ποιος ένοχος.

Σίγουρα είναι ψέματα, αλλά είναι τα ψέματα ακριβώς που απαιτεί η μυθική μιμητική φρενίτιδα: η ψευδής κατηγορία διαδίδεται μιμητικά μέσα σε μια ταραγμένη ανθρώπινη κοινότητα έως το σημείο εκείνο, που τα σκάνδαλα προκαλούν την πόλωση εναντίον του μοναχικού αποδιοπομπαίου τράγου, η θανάτωση του οποίου ενώνει και πάλι την κοινότητα.

Ο μηχανισμός παραγωγής των μύθων είναι η μιμητική φρενίτιδα,  η οποία κρύβεται πίσω από το μύθο που η ίδια γεννά.

Δεν υπάρχει κανένα μυστικό στις δικαιολογήσεις που συναντάμε στους μύθους.

Οι στερεοτυπικές κατηγορίες του βίαιου όχλου κατασκευάζονται πάρα πολύ εύκολα όποτε χρειάζεται να βρεθεί ένας αποδιοπομπαίος τράγος.

Στα Ευαγγέλια ωστόσο, ο μηχανισμός κατασκευής αποδιοπομπαίων τράγων είναι τελείως ορατός, διότι εδώ συναντάει αντίσταση και δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά.

 Η αντίσταση στη μιμητική μετάδοση εμποδίζει το σχηματισμό μύθου.

Κάτω από το φως των Ευαγγελίων, το συμπέρασμα είναι αδιαφιλονίκητο: οι μύθοι είναι η φωνή των κοινοτήτων που παραδίνονται ομόψυχα στη μιμητική φρενίτιδα της θυματοποίησης.

Την ερμηνεία αυτή ενισχύει το πάντοτε αισιόδοξο τέλος των μύθων.

Η σύνδεση ανάμεσα στην ενοχή του θύματος και τη συμφιλίωση της κοινότητας είναι πάρα πολύ συχνή για να είναι τυχαία.

Η μόνη δυνατή εξήγηση γι’ αυτήν, είναι η διαστρεβλωμένη παρουσίαση της ομόψυχης θυματοποίησης.

Η βίαιη διαδικασία είναι αποτελεσματική μόνο όταν παραπλανά όλους τους παρευρισκόμενους και, στην περίπτωση των μύθων, αυτό αποδεικνύεται από την αρμονική και καθαρτήρια κατάληξη που ριζώνει πάνω σ’ ένα εντελώς ομόψυχο φονικό.

Ακούμε στις μέρες μας, ότι πίσω από κάθε κείμενο κι από κάθε συμβάν υπάρχει ένας απεριόριστος αριθμός ερμηνειών, που όλες τους έχουν πάνω-κάτω την ίδια αξία.

Η αποκάλυψη της μιμητικής θυματοποίησης κάνει ολοφάνερο τον παραλογισμό αυτής της άποψης.

Απέναντι στη μιμητική φρενίτιδα μπορούν να υπάρξουν μόνο δυο αντιδράσεις, που διαφέρουν καταλυτικά η μια από την άλλη: είτε παραδίνεται κανείς κι ενώνεται με τον διώκτη όχλο, είτε αντιστέκεται και υψώνει μόνος του το ανάστημά του.

 Η πρώτη αντίδραση είναι αυτή της ομόψυχης αυτοεξαπάτησης, την οποία αποκαλούμε Μυθολογία.

Η δεύτερη είναι ο δρόμος της αλήθειας, αυτός που ακολουθεί η Βίβλος.

Τα Ευαγγέλια δεν επιρρίπτουν τη θυματοποίηση στα θύματα αλλά στους θύτες.

Αυτό που συστηματικά αποκρύπτουν οι μύθοι, η Βίβλος το αποκαλύπτει.

Τούτη η διαφορά δεν είναι « ηθικιστική » (όπως νόμιζε ο Νίτσε), ούτε είναι ζήτημα υποκειμενικής επιλογής.

Είναι ζήτημα αλήθειας.

Όταν η Βίβλος και τα Ευαγγέλια λένε, ότι τα θύματα θα έπρεπε να σωθούν, δεν το λένε απλώς από «ευσπλαχνία» προς αυτά.

Δείχνουν με το δάκτυλο την απάτη της ομόψυχης θυματοποίησης, την οποία οι ιδρυτικοί μύθοι χρησιμοποιούν για να επιλύονται οι κρίσεις και για να επανέρχεται η τάξη στις ανθρώπινες κοινότητες.

Όταν εξετάζουμε τους μύθους κάτω από το φως των Ευαγγελίων, γίνονται κατανοητές ακόμα κι οι πιο αινιγματικές πλευρές τους.

Δείτε για παράδειγμα τις αναπηρίες και τις ανωμαλίες, που φαίνεται να μαστίζουν πάντοτε τους μυθικούς ήρωες.

Ο Οιδίπους είναι κουτσός, όπως και πάρα πολλοί μυθικοί ήρωες και θεότητες.

Κάποιοι έχουν ένα μόνο πόδι, ή μόνο ένα χέρι, ή είναι μονόφθαλμοι, ή τυφλοί, καμπούρηδες, κ.ο.κ.

Άλλοι είναι ασυνήθιστα ψηλοί ή υπερβολικά κοντοί.

Ορισμένοι έχουν κάποια χαρακτηριστική δερματοπάθεια, ή το σώμα τους μυρίζει τόσο που οι άνθρωποι φεύγουν μακριά.

Ακόμα κι οι ελαχιστότερες αναπηρίες και ιδιαιτερότητες προξενούν αμηχανία στον όχλο.

Έτσι, όταν προκύψει κάποια αναταραχή, αυτοί που τις έχουν επιλέγονται συνήθως για θύματα.

Ο τρομερά μεγάλος αριθμός των ανάπηρων και των τερατόμορφων μεταξύ των μυθικών ηρώων πρέπει να είναι στατιστικό επακόλουθο του είδους θυματοποίησης, που γεννά τη Μυθολογία.

Όπως και ο πολύ μεγάλος αριθμός των «ξένων»: σε όλες τις απομονωμένες ομάδες, οι ξένοι γεννούν μια περιέργεια που γρήγορα μπορεί να εξελιχθεί σε εχθρότητα, όταν επικρατήσει κάποιος πανικός.

Η μιμητική βία είναι ουσιαστικά παραπλανημένη.

Επειδή δεν έχει αληθινά σοβαρούς λόγους, επιλέγει τα θύματά της με βάση κάποια αμελητέα σημάδια ή ψευτο-αίτια, τα οποία μπορούμε να εντοπίσουμε ως κατεξοχήν αναγνωριστικά σημάδια της θυματοποίησης.

Στη Βίβλο, τα ψευδή ή ασήμαντα αίτια της μυθικής βίας παραμερίζονται τελείως με την απλή και σαρωτική φράση «Με μίσησαν χωρίς καμιά αιτία» (Ιω., 15,25), με την οποία ο Ιησούς παραπέμπει και ουσιαστικά συνοψίζει τον 35ο Ψαλμό, έναν από τους «ψαλμούς αποδιοπομπαίου τράγου» που κυριολεκτικά ανατρέπει τις μυθικές δικαιολογήσεις του όχλου:

αντί να μιλάει ο όχλος θέλοντας να δικαιολογήσει τη βία του μες από διάφορες ψεύτικες αιτίες, τις οποίες νομίζει νόμιμες, εδώ μιλάει το θύμα και καταγγέλλει αυτές τις αιτίες ως ανύπαρκτες.

Αν θέλουμε να ερμηνεύσουμε τους αρχαϊκούς μύθους, πρέπει ν’ ακολουθήσουμε τη μέθοδο που συστήνει ο Ιησούς και στη θέση των ψευδών μυθικών αιτίων/δικαιολογήσεων να βάλουμε αυτό το χωρίς καμιά αιτία.

Έχω την εντύπωση, ότι στη βυζαντινή αυτοκρατορία θεωρούσαν την τραγωδία του Οιδίποδα σαν κάτι ανάλογο με τα Πάθη του Χριστού.

Αν αυτό αληθεύει, τότε εκείνοι οι πρώιμοι ανθρωπολόγοι προσέγγιζαν το σωστό πρόβλημα από τη λάθος μεριά.

Περιστέλλοντας τα Ευαγγέλια σε ένα τετριμμένο μύθο, ανακάτευαν το ευαγγελικό φως με τη μυθολογία.

Σωστό είναι το αντίθετο: να φωτίσουμε το σκοτάδι του Μύθου με το φως των Ευαγγελίων.

Αν η ομόψυχη θυματοποίηση συμφιλιώνει και αναδιοργανώνει τις κοινωνίες στο βαθμό που παραμένει συγκαλυμμένη, τότε πρέπει να χάνει την αποτελεσματικότητά της σε ευθεία συνάρτηση με την αποκάλυψή της.

Όταν το μυθικό ψεύδος αποκαλύπτεται δημόσια, τότε η πόλωση των σκανδάλων παύει να είναι ομόψυχη και η κοινωνική κάθαρση αποδυναμώνεται κι εξαφανίζεται.

 Αντί να συμφιλιώνει την κοινότητα, η θυματοποίηση ενισχύει τώρα τις διαιρέσεις και τις διαφωνίες.

Αυτές οι αποδιοργανωτικές συνέπειες πρέπει να είναι αισθητές στα Ευαγγέλια· και πράγματι είναι.

Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο για παράδειγμα, οτιδήποτε κάνει και λέει ο Ιησούς προκαλεί διχασμούς.

Ο συγγραφέας του Ευαγγελίου όχι μόνο δεν αποσιωπά, ούτε μειώνει αυτό το γεγονός, αλλά αντίθετα επισύρει διαρκώς την προσοχή μας σε αυτό.

Παρόμοια, στο κατά Ματθαίον ο Ιησούς λέει: «Δεν ήρθα για να φέρω την ειρήνη, αλλά τη μάχαιρα» (Μτ, 10, 34).

Εάν η μοναδική ειρήνη που έχει ποτέ χαρεί η ανθρωπότητα, εξαρτάται από την ασυνείδητη θυματοποίηση, τότε η συνείδηση που φέρουν τα Ευαγγέλια στον κόσμο δεν μπορεί παρά να την καταστρέψει.

Η εικόνα του Σατανά ‒ «ψεύτης και πατέρας του ψεύδους» (Ιω, 8,44) ‒ εκφράζει και αυτή τούτη την αντίθεση ανάμεσα στη μυθική συγκάλυψη και την ευαγγελική αποκάλυψη της θυματοποίησης.

Η Σταύρωση ως ήττα του Σατανά, η προφητεία του Ιησού ότι «τελείωσε η κυριαρχία» του Σατανά (Μκ, 3,26), συνεπάγεται ένα λιγότερο εύτακτο κόσμο από εκείνο, στον οποίον ο Σατανάς είναι τελείως ελεύθερος.

Η Καινή Διαθήκη (τόσο τα συνοπτικά Ευαγγέλια όσο και η Αποκάλυψη) δεν κλείνει με την καθησυχαστική αρμονία των μύθων, αλλά ανοίγει αποκαλυπτικές προοπτικές.

Για να κερδίσει «την ειρήνη, που ξεπερνά τον ανθρώπινο νου», η ανθρωπότητα πρέπει ν’ αφήσει πίσω της την παλιά, μερική ειρήνη, η οποία ρίζωνε στη θυματοποίηση· κι αυτό δεν γίνεται χωρίς να υπάρξει μεγάλη αναστάτωση.

Η αποκαλυπτική διάσταση δεν είναι κάποιο ξένο στοιχείο, που θα έπρεπε ν’ αφαιρεθεί από την Καινή Διαθήκη για να «βελτιωθεί» ο χριστιανισμός.

Είναι αναπόσπαστο στοιχείο της χριστιανικής αποκάλυψης.

Ο Σατανάς προσπαθεί να κλείσει το στόμα του Ιησού μέσα από την ίδια εκείνη διαδικασία, την οποία ανατρέπει ο Ιησούς.

Έχει κάθε λόγο να πιστεύει πως το παλιό μιμητικό τέχνασμά του θα προκαλέσει, αυτή τη φορά με θύμα τον ίδιο τον Ιησού, ό,τι προκαλούσε ανέκαθεν: έναν ακόμα μύθο κλασικού τύπου, ένα κλειστό σύστημα μυθικών ψεμάτων.

Έχει κάθε λόγο να πιστεύει ο Σατανάς, πως η μιμητική μετάδοση εναντίον του Ιησού θ’ αποδειχτεί γι’ άλλη μια φορά ακατανίκητη και πως έτσι θα συντριβεί η αποκάλυψη.

Οι προσδοκίες του Σατανά δεν ευοδώνονται.

Τα Ευαγγέλια κάνουν καταρχήν όλα όσα έκανε προηγουμένως και η Βίβλος:

υπερασπίζουν και αποκαθιστούν ένα θυματοποιημένο προφήτη, ένα θύμα που κατηγορήθηκε άδικα.

Όμως, πέρα από αυτό, δίνουν οικουμενική διάσταση σ’ αυτή την υπεράσπιση και αποκατάσταση.

Δείχνουν, ότι από καταβολής κόσμου τα θύματα όλων των φονικών που έμοιαζαν στο θείο Πάθος, υπήρξαν θύματα της ίδιας μιμητικής φρενίτιδας που θυματοποίησε τον Ιησού.

Τα Ευαγγέλια ολοκληρώνουν αυτή την αποκάλυψη.

Δίνουν στη βιβλική καταγγελία της ειδωλολατρείας μια συγκεκριμένη απόδειξη του πόσο ψεύτικους θεούς και πόσο βίαια πολιτισμικά συστήματα γέννησε.

Αυτή είναι η αλήθεια, που απουσιάζει από τη Μυθολογία, η αλήθεια που ανατρέπει το βίαιο σύστημα του κόσμου τούτου.

Αν τα Ευαγγέλια ήταν κι αυτά μύθοι, τότε δεν θα μπορούσαν να παράσχουν τη γνώση που απομυθοποιεί την Μυθολογία.

Παρ’ όλα αυτά ο Χριστιανισμός δεν περιστέλλεται σε ένα λογικό σχήμα.

Η αποκάλυψη της ομόψυχης θυματοποίησης δεν μπορεί ν’ αγκαλιάσει μια ολόκληρη κοινότητα.

Αν συνέβαινε αυτό, τότε δεν θα ήταν αποκάλυψη.

Μπορεί να είναι μόνο το κατόρθωμα μιας διαφωνούσας μειοψηφίας, που έχει τα κότσια να προκαλέσει την κατεστημένη αλήθεια αλλά και που ταυτόχρονα είναι αρκετά μικρή, ώστε να μην προξενήσει ένα νέο επεισόδιο σχεδόν ομόψυχης θυματοποίησης.

Ωστόσο μια τέτοια μειοψηφία είναι τρομερά εύθραυστη και, υπό κανονικές συνθήκες, θα την κατάπινε η μιμητική φρενίτιδα.

Η αποκάλυψη είναι ανθρωπίνως αδύνατη.

Στα περισσότερα βιβλικά κείμενα, η διαφωνούσα μειοψηφία παραμένει αόρατη.

Όμως στα Ευαγγέλια ταυτίζεται με την ομάδα των πρώτων χριστιανών.

Τα Ευαγγέλια διεκτραγωδούν αυτό που είναι ανθρωπίνως αδύνατο, τονίζοντας την αδυναμία των Μαθητών ν’ αντισταθούν στον όχλο κατά τη διάρκεια του Πάθους (ειδικά του Πέτρου, που απαρνείται τρεις φορές τον Χριστό στην αυλή του αρχιερέα).

Κι όμως, μετά τη Σταύρωση (που κανονικά θα έπρεπε να κάνει τα πράγματα χειρότερα από κάθε άλλη φορά) αυτή η αξιολύπητη χούφτα αδύναμων ανθρώπων καταφέρνουν ξαφνικά αυτό που δεν είχαν κατορθώσει όταν ακόμα ο Ιησούς ήταν ακόμα δίπλα τους για να τους βοηθήσει: διατρανώνουν με θάρρος την αθωότητα του θύματος προκαλώντας ανοιχτά τους θύτες και γίνονται οι ατρόμητοι Απόστολοι της πρώτης Εκκλησίας!

Γι’ αυτή την αλλαγή είναι φυσικά υπεύθυνη η Ανάσταση.

Ωστόσο ακόμα κι αυτό το συγκλονιστικό θαύμα δεν θ’ αρκούσε για να μεταμορφώσει τόσο ολοκληρωτικά αυτούς τους ανθρώπους εάν παρέμενε ένα μεμονωμένο θαύμα και δεν ήταν η πρώτη εκδήλωση της λυτρωτικής δύναμης του Σταυρού.

Η ανθρωπολογική ανάλυση μάς επιτρέπει να πούμε ότι, όπως ακριβώς η αποκάλυψη του χριστιανικού θύματος διαφέρει από τις μυθικές αποκαλύψεις επειδή δεν ριζώνει στην αυταπάτη για την δήθεν ενοχή του αποδιοπομπαίου τράγου, έτσι και η χριστιανική Ανάσταση διαφέρει από τις μυθικές αναστάσεις επειδή οι μάρτυρές της είναι άνθρωποι που τελικά κατορθώνουν να γλυτώσουν από τη φρενίτιδα της θυματοποίησης (όπως ο Πέτρος και ο Παύλος) και όχι άνθρωποι που παγιδεύονται από αυτήν (όπως ο Ηρώδης κι ο Πιλάτος).

Η χριστιανική Ανάσταση είναι αναγκαία προϋπόθεση της καθαρά ανθρωπολογικής αποκάλυψης της ομόψυχης θυματοποίησης και της απομυθοποίησης των μυθικών αναστάσεων.

Ο θάνατος του Χριστού είναι πηγή Χάριτος, όχι επειδή μέσω αυτού ο Πατέρας «πήρε την εκδίκησή του», αλλά επειδή ο Ιησούς έζησε και πέθανε με τέτοιο τρόπο που αν τον υιοθετήσουν όλοι, θα λήξουν τα σκάνδαλα και η θυματοποίηση που πηγάζει από αυτά.

Ο Χριστός έζησε όπως θα έπρεπε να ζουν οι άνθρωποι για να είναι ενωμένοι μ’ ένα Θεό, την αληθινή φύση του οποίου μάς αποκάλυψε.

Υπακούοντας εντελώς στις αντιμιμητικές οδηγίες Του, ο Χριστός δεν έχει την παραμικρή ροπή προς τη μιμητική αντιπαλότητα και θυματοποίηση.

Και, παραδόξως, πεθαίνει εξαιτίας αυτής της τέλειας αθωότητάς του.

Γίνεται θύμα της διαδικασίας, από την οποία θ’ απελευθερώσει την ανθρωπότητα.

Όταν έστω κι ένας μόνο άνθρωπος ακολουθεί τις οδηγίες της Βασιλείας του Θεού, φαίνεται πως γίνεται μια πρόκληση που δεν μπορούν ν’ ανεχτούν όσοι δεν κάνουν το ίδιο· κι έτσι αυτός ο άνθρωπος γίνεται αυτόματα θύμα όλων των ανθρώπων.

Αυτό το παράδοξο αποκαλύπτει πλήρως «την αμαρτία του κόσμου τούτου», την ανικανότητα του ανθρώπου ν’ απελευθερώσει τον εαυτό του από τη βιαιότητά του.

Όσο ζούσε ο Χριστός, η διαφωνούσα μειοψηφία εκείνων που αντιστέκονται στη μιμητική φρενίτιδα περιορίζεται ουσιαστικά σε ένα μόνο άνθρωπο: στον ίδιο τον Ιησού, οποίος είναι το πιο αυθαίρετα επιλεγμένο θύμα (επειδή αξίζει τη βίαιη θανάτωσή του λιγότερο από οποιονδήποτε άλλον) και ταυτόχρονα το λιγότερο αυθαίρετα επιλεγμένο θύμα (επειδή η τελειότητά του είναι μια ασυγχώρητη ύβρις προς τον βίαιο κόσμο).

Είναι ο εκλεκτός αποδιοπομπαίος τράγος, το αρνί του Θεού, που όλοι μας επιλέγουμε ασυνείδητα ακόμα κι όταν δεν έχουμε επίγνωση ότι θυματοποιούμε.

Όταν ο Χριστός πεθαίνει μόνος κι εγκαταλειμμένος από τους μαθητές του, οι διώκτες του συμφιλιώνονται και πάλι.

Εάν τα Ευαγγέλια προσπαθούσαν ν’ αφηγηθούν ένα μύθο, τότε η αλήθεια που προσπάθησε ν’ αποκαλύψει ο Χριστός θα θαβόταν μια για πάντα· και τότε θα είχε στρωθεί το έδαφος για τη θριαμβευτική αποκάλυψη του μυθικού θύματος ως θείας πηγής αναδιοργάνωσης της κοινωνίας μέσα από την «καλή» βία του αποδιοπομπαίου τράγου, η οποία τερματίζει την κακή μιμητική βία που είχε απειλήσει θανάσιμα την κοινωνία.

Ο άμεσος λόγος που αυτή τη φορά δεν έχουμε ένα μύθο περί θανάτου και ανάστασης ― ο λόγος που στο τέλος κατατροπώνεται ο Σατανάς ―, είναι η ξαφνική έκρηξη θάρρους που συμβαίνει στους Μαθητές.

Όμως αυτή η δύναμη δεν προέρχεται από τους ίδιους.

Πηγάζει ολοφάνερα από τον θάνατο του Ιησού.

Η θεία Χάρη κάνει τους Μαθητές να μοιάσουν περισσότερο με το Χριστό, ο οποίος, πριν από το θάνατό του, τους είχε αναγγείλει ότι θα τους βοηθούσε το Άγιο Πνεύμα, το Πνεύμα της Αλήθειας.

Αυτός είναι, πιστεύω, ένας λόγος για τον οποίον το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο αποκαλεί το Πνεύμα του Θεού «Παράκλητο», μια ελληνική λέξη που σημαίνει πολύ απλά τον συνήγορο υπεράσπισης, αυτόν που υπερασπίζεται τον κατηγορούμενο ενώπιον του δικαστηρίου.

Μεταξύ άλλων πραγμάτων, ο Παράκλητος είναι ο αντίπαλος του Κατήγορου: το Πνεύμα της Αλήθειας, που καταρρίπτει οριστικά το σατανικό ψεύδος.

Να γιατί ο Παύλος γράφει: «Μιλώ για το σοφό σχέδιο του Θεού, που έμεινε κρυμμένο από τους ανθρώπους […]

Αυτό, καμιά από τις δυνάμεις που κυβερνούν αυτόν εδώ τον κόσμο, δεν το κατάλαβε· γιατί αν το είχαν καταλάβει, δεν θα σταύρωναν τον Κύριο της δόξας» (Προς Κορινθίους, Α΄, 2,7-8).

Η αληθινή Ανάσταση δεν στηρίζεται στο μυθικό ψεύδος, που θέλει το θύμα να είναι ένοχο και ν’ αξίζει να θανατωθεί.

Στηρίζεται στην κατάρριψη αυτού του ψεύδους, η οποία έρχεται από τον αληθινό Θεό και ανοίγει ξανά διαύλους επικοινωνίας, που η ανθρωπότητα είχε κλείσει από μόνη της παγιδευμένη στους δικούς της βίαιους πολιτισμούς.

Μόνο η θεία Χάρη μπορεί να εξηγήσει γιατί, μετά από την Ανάσταση, μπόρεσαν οι Μαθητές να γίνουν η διαφωνούσα μειοψηφία μέσα σ’ έναν ωκεανό θυματοποίησης και πώς μπόρεσαν να κατανοήσουν τότε, αυτό που δεν καταλάβαιναν νωρίτερα:

την αθωότητα όχι μόνο του Χριστού αλλά και όλων των από καταβολής κόσμου θυμάτων των φονικών που μοιάζουν με το θείο Πάθος.

Επιμέλεια/Παρουσίαση: Γ.Χαβαλές από τους στοχασμούς και την ιστορική ανάλυση του:  Ρενέ Ζιράρ

Λίγα λόγια για τον μεγάλο αυτό στοχαστή:

Ο Ρενέ Ζιράρ είναι από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους στοχαστές.

Γεννήθηκε το 1923 στην Αβινιόν.

Η ιδιαίτερη ευαισθησία του για την πολιτιστική κληρονομιά (ο πατέρας του ήταν συντηρητής στο μουσείο Calvet και στο παλάτι των Παπών) τον οδήγησε να σπουδάσει ιστορία και αρχειονομία στη φημισμένη Σχολή της Σάρτρης.

Το 1947 εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ.

Δίδαξε γαλλική λογοτεχνία και ανθρωπολογία στα πανεπιστήμια Μπάφαλο, John Hopkins και Στάνφορντ (Καλιφόρνια), όπου και διαμένει σήμερα.

Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα εξής βιβλία του:

 “Το εξιλαστήριο θύμα”,

“Η βία και το ιερό” (Εξάντας 1991), “

Η αρχαία οδός των ασεβών” (Εξάντας 1991),

“Σαίξπηρ, οι φλόγες της ζηλοτυπίας” (Εξάντας 1993),

“Κεκρυμμένα από καταβολής” (Χριστάκης 1994),

“Ρομαντικό ψεύδος και μυθιστορηματική αλήθεια” (Ίνδικτος 2001), 

“Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν” (Εξάντας 2002).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Είναι μύθοι τα Ευαγγέλια;"