Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ -ΑΚΗΣ ΤΩΝ ΚΡΗΤΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ

-ΑΚΗΣ .Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΝΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ.---
Τα εις -άκης είναι τα παλαιότερα από τα επώνυμα με τις τυπικές μανιάτικες καταλήξεις. Τα συναντάμε ήδη σε διάφορα έγγραφα που έχουν φτάσει ως εμάς και χρονολογούνται απ' το 1600 και εξής.
Τα ανωτέρω επώνυμα είχαν αρχικώς υποκοριστική σημασία, που αργότερα εξελίχθηκε σε πατρωνυμική.
Ο σχηματισμός τους έπαψε, καθώς φαίνεται, οριστικά γύρω στα 1800, οπότε τα επώνυμα αυτά αντικαταστάθηκαν από εκείνα που έχουν καταλήξεις -έας και -άκος, τα γνωστά τυπικά μανιάτικα.
Τα επώνυμα με τις καταλήξεις σε -άκης διατηρούνται μέχρι τελευταία στη μανιάτικη αποικία της Κορσικής, γιατί η ιστορική μοίρα των Μανιατών αυτών υπήρξε διαφορετική.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι τα επώνυμα σε -άκης επιχωριάζουν σήμερα κυρίως στην Κρήτη.
Αυτός είναι ένας λόγος, που μερικοί Μανιάτες, όχι λόγιοι ασφαλώς, πιστεύουν ότι όσοι έχουν τέτοια επώνυμα, κατάγονται από το ανωτέρω νησί.
Φαίνεται ότι πολλοί οδηγήθηκαν σ' αυτή την εσφαλμένη αντίληψη, επειδή τα ονόματα αυτά έπαψαν να σχηματίζονται κατά τη νεώτερη περίοδο. Άλλος λόγος που προκαλεί τη σύγχυση είναι ότι και οι Μανιάτες παλαιότερα φορούσαν βράκες.
Οπωσδήποτε πρέπει να εγκαταστάθηκαν Κρητικοί στη Μάνη καθώς και Μανιάτες στην Κρήτη, αλλά υστερότερα, ιδιαίτερα στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές, όπως τα 1669 (υποταγή της Κρήτης στους Τούρκους), καθώς και στα 1715 (ανακατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους) και 1770 (μετά τα Ορλωφικά).Συνεπως, τα επώνυμα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τα παλαιότερα μανιάτικα, που υπήρχαν, όπως είδαμε, πριν από το 1600.
Συνάγεται, εξάλλου, με βάση τη μελέτη των παλαιότερων κρητικών εγγράφων, ότι ονόματα σε -άκης ουσιαστικά δεν συναντώνται στην Κρήτη πριν από το 1700. Απ' αυτό πρέπει να δεχτούμε ότι είναι πιθανότερη η μανιάτικη επίδραση στο σχηματισμό των κρητικών επωνύμων.
Ο λόγος της υπάρξεως των ανωτέρω επωνύμων στη Μάνη οφείλεται στο γεγονός ότι προέρχονται από ένα παλαιό βυζαντινό πολιτιστικό στρώμα.
Τα παλαιότερα αυτά ονόματα είχαν αρχική κατάληξη σε -άκιος (πρβλ. Σταυράκιος, Ισαάκιος), που μετέπεσε σε -άκης.
Αυτά διατηρήθηκαν στην Κρήτη, ενώ στη Μάνη μετά το 1800 αντικαταστάθηκαν από τα επώνυμα σε -έας και -άκος. Όπως ήδη αναφέραμε, τα επώνυμα σε -άκης είναι τα παλαιότερα.
Τα επώνυμα σε -άκης δεν συναντώνται σε μιαν ορισμένη περιοχή της Μάνης, αλλά σε όλη την έκτασή της.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ -ΑΚΗΣ ΤΩΝ ΚΡΗΤΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ"

Η ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΤΗΣ <<ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗΣ>> ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας αφετηρία το οικονομικό του πρόγραμμα που εξήγγειλε στη Θεσσαλονίκη.-

Αυτό το πολλά υποσχόμενο πρόγραμμα θα ήταν ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τον Ελληνικό λαό που μέχρι τότε βίωνε ένα συνεχές πρόγραμμα αυστηρής λιτότητας μέσω δύο μνημονίων που είχαν επιβληθεί από το ιερατείο των Βρυξελλών και είχαν αποδεχτεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις διαδοχικά του Γιωργάκη Παπανδρέου και των Α. Σαμαρά και Ε. Βενιζέλου.

Το πρόγραμμα αυτό το επονομαζόμενο έκτοτε πρόγραμμα της ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ το είχαν σχεδιάσει αρμόδια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Ε. Δραγασάκη.

Ήταν για την περίοδο εκείνη ένα πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα αλλά ασφαλώς κινείτο προς την σωστή κατεύθυνση αφού είχε στόχο την αποκατάσταση πολλών αδικιών και κατά συνέπεια ανακούφιζε το μεγαλύτερο τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας.

Για αυτό το πρόγραμμα ο ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκε τότε πολύ έντονη κριτική από τα άλλα κόμματα εκείνης της προεκλογικής περιόδου και χαρακτηρίστηκε ανεδαφικό, οικονομικά μη ρεαλιστικά κοστολογημένο και επομένως μη εφαρμόσιμο.

Ωστόσο όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο νεαρός αρχηγός τους Αλέξης Τσίπρας διακήρυτταν σε έντονο ύφος ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν ήταν αυτό που ήθελαν αλλά αυτό που θα μπορούσαν να εφαρμόσουν!!

Μάλιστα στελέχη του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ που αργότερα υπουργοποιήθηκαν ισχυρίζονταν μετά βδελυγμίας στα τηλεοπτικά κανάλια ότι το πρόγραμμα ήταν απόλυτα κοστολογημένο και ότι θα «κόψουν τον λαιμό τους να βρουν τα λεφτά που χρειάζονται» ότι και να γίνει προκειμένου να εφαρμοστεί!!

Βέβαια για να εφαρμοστεί ένα τέτοιο ρηξικέλευθο πρόγραμμα θα έπρεπε να συμφωνήσουν και οι θεσμικοί εταίροι μας δηλαδή η ΕΕ και το ΔΝΤ που πολύ πρόσφατα είχαν δέσει χειροπόδαρα την χώρα μας μέσω των δύο μνημονιακών συμβάσεων που είχαν υπογράψει οι δύο προηγούμενες κυβερνήσεις.

Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζοντας τις εκλογές μαζί με τους ΑΝΕΛ  θα ξεκινούσε το τεράστιο και πολύ δύσκολο έργο μιας αιμοσταγούς διαπραγμάτευσης με το ιερατείο των Βρυξελλών και του ΔΝΤ .

Ο Αλέξης Τσίπρας όφειλε να γνωρίζει τι ακριβώς είχαν περάσει οι προκάτοχοι του όταν πήγαιναν πριν από αυτόν να διαπραγματευτούν τις μνημονιακές συμβάσεις και  έπρεπε να ήταν περισσότερο προσεκτικός όταν κόμπαζε λέγοντας στις δημόσιες εμφανίσεις του ότι <<εμείς θα βαράμε το ζουρνά και οι Αγορές θα χορεύουν>>!!

Οι Αγορές λοιπόν ή καλύτερα αυτοί που θα δάνειζαν την χώρα μας και όχι κατά ανάγκη  μόνον η ΕΕ ήταν οι σκληροί και άκαμπτοι τεχνοκράτες του παγκόσμιου τραπεζικού κατεστημένου και οι λύσεις για την Ελλάδα μέσω Ευρωπαϊκών πολιτικών αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης ήταν ανύπαρκτες αφού η Γερμανοκρατούμενη  μέχρι και σήμερα Ευρώπη των Σόιμπλε και Μέρκελ επέβαλλαν  με ανάλγητο τρόπο στα κράτη της  Ευρωζώνης να έχουν απόλυτα ισοσκελισμένους μη ελλειμματικούς εθνικούς προϋπολογισμούς και να προβαίνουν σε περικοπές παντού στον Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα ώστε να μπορούν να αποπληρώνουν τα χρεολύσια που προκύπτουν από την συνεχή δανειοδότηση της χώρας μας μέσω των μνημονιακών συμβάσεων!

Έτσι αναπόφευκτα και πριν καν ξεκινήσει ο Αλέξης Τσίπρας μαζί με τον ευφυή οικονομολόγο και άπειρο πολιτικό πλέον Υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη τις χρονοβόρες και όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων ατελέσφορες διαδικασίες της διαπραγμάτευσης το αποτέλεσμα ήταν προδικασμένο και χαμένο για τα Ελληνικά συμφέροντα!

Η χώρα μας διασύρθηκε για μήνες σε όλα τα φόρουμ εξάντλησε τα χρηματικά της διαθέσιμα , εκβιάστηκε και χειραγωγήθηκε από εξωθεσμικά κέντρα το τραπεζικό σύστημα, ενώ καθηλώθηκε η εσωτερική αγορά εργασίας.

Στο κυβερνητικό τιμόνι είχαμε ένα νέο και άπειρο πολιτικά πρωθυπουργό καθώς και έναν νέο ασύμβλητο πανεπιστημιακό Υπουργό Οικονομικών που προσπαθούσε να εκφοβίσει τους ερπετόμορφους των Βρυξελλών με διάφορες οικονομικές θεωρίες και παραπλανητικά  παιγνίδια τακτικής  ενώ την ίδια ώρα η χώρα βολόδερνε χωρίς πυξίδα σε θολά και αχαρτογράφητα νερά.

Το κόστος αυτής της αλογοπαράλογης πολιτικής παλινωδίας ήταν οικονομικά επώδυνο και ασφαλώς συνέβαλε στα μέγιστα για τις μετέπειτα αναγκαστικές αποφάσεις του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2015.

Τότε τον Ιούνιο του 2015 παίχτηκε το μεγάλο δράμα και η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δέχτηκε ένα ακόμη εκβιαστικό χτύπημα με την επιβολή ελέγχου των κεφαλαίων στο διατραπεζικό σύστημα ώστε να ενδώσει στις εξωφρενικές απαιτήσεις των Βρυξελλών.

Το κύκνειο άσμα πριν την ήττα και την απόλυτη παράδοση και υποταγή στο ιερατείο της ΕΕ και του ΔΝΤ ήταν το ευρηματικό δημοψήφισμα που προκάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας για το εάν συμφωνεί ο Ελληνικός λαός με τα προτεινόμενα εξοντωτικά μέτρα των Ευρωπαϊκών θεσμικών εταίρων.

Το βροντερό ΟΧΙ της πλειοψηφίας των Ελλήνων πέρασε στην Ιστορία αλλά αντί να αξιοποιηθεί από τον πρωθυπουργό η ξεκάθαρη εντολή του λαού και να γυρίσει η πατρίδα μας άλλη σελίδα ο Αλέξης Τσίπρας ήταν εκείνος που έκανε την μεγάλη κωλοτούμπα και γύρισε προς τα πίσω την χώρα προδίδοντας την λαϊκή εντολή!!

Υιοθετώντας διάφορα πολιτικά προσχήματα και εκφοβίζοντας τον κόσμο με τεχνάσματα του είδους ότι εάν δεν συμβιβαστούμε θα βγούμε από την Ευρωζώνη και την ΕΕ καθώς επίσης προπαγανδίζοντας το γνωστό Θατσερικό δόγμα ΤΙΝΑ(There is no alternative) παρέδωσε τα κλειδιά της τύχης της χώρας στους δανειστές διαμέσου ενός τρίτου καταστρεπτικότερου μνημονίου που τελικά φτωχοποιούσε μια ήδη χρεοκοπημένη κοινωνία!!!

Το ιερατείο των Βρυξελλών αναγνωρίζει πλέον στο πρόσωπο του Α. Τσίπρα τον καλύτερο εντολοδόχο τους τον στηρίζει ανοιχτά και απροκάλυπτα και σε πλήρη συνεννόηση μαζί του προκηρύσσουν πρόωρες εθνικές εκλογές με τον Ελληνικό λαό σε απόγνωση, απογοητευμένο, προδομένο αναστατωμένο, μπερδεμένο και για μια ακόμη φορά παραπληροφορημένο να απέχει σε μεγάλο ποσοστό από την κρίσιμη ψηφοφορία.

Τελικά ο άκρατος και συνεχής λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι εξακολουθεί ακόμη να γοητεύει και να παρασύρει κάποιες λαϊκές μάζες και έτσι ο συμπαθητικός εύγλωττος και χαμογελαστός Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να κερδίσει και αυτή την εκλογική αναμέτρηση και με την στήριξη των ΑΝΕΛ να έχει οριακά την πλειοψηφία των εδρών του Κοινοβουλίου.

Και ερχόμαστε πλέον σε μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται ως «Η Ασυναρτησία της Ασυναρτησίας» όπως αυτή περιγράφεται στο ομώνυμο σύγγραμμα «Ταχαφούτ Ατ Ταχαφούτ » του Άραβα φιλοσόφου Αβερρόη.

Έχουμε πλέον μια νέα πολιτική συνθήκη η οποία χαρακτηρίζεται ως η εποχή μετά την διαπραγματευτική ήττα και εθνική υποταγή στους δανειστές/δυνάστες.

Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ την ονόμασαν «ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ» και πορεύονται με άνεση από εδώ και πέρα μηνύοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι τα μνημονιακά μέτρα που εφαρμόζουν μπορεί να έχουν την υπογραφή τους αλλά όχι την καρδιά τους!!!!

Δεν ήθελαν τρίτο μνημόνιο δεν ήθελαν κανένα μνημόνιο μίλαγαν για εθνική αξιοπρέπεια και υπερήφανο ανεξάρτητο ελληνικό λαό που μπορούσε να διαγράψει μονομερώς το παράνομο και επαχθές δημόσιο χρέος και τελικά αντί όλων αυτών μας προέκυψαν εθνομηδενιστές, νεοταξίτες και φανατικοί οπαδοί της παγκοσμιοποίησης!!

Και το χειρότερο προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι δεν είχαν άλλη εναλλακτική λύση παρά μόνον τον εξευτελιστικό συμβιβασμό!!

Όμως δυστυχώς οι περισσότεροι πολιτικοί είναι ανιστόρητοι και δεν γνωρίζουν ότι στην Δημοκρατία(εάν δεν είναι κατ’ ευφημισμό) δεν υπάρχουν πραγματικά αδιέξοδα!!

Επίσης ξεχνούν το βασικό αξίωμα της Δημοκρατίας ότι « Κάθε μορφή διακυβέρνησης φαίνεται καλή όταν φέρει ΕΥΗΜΕΡΙΑ στο λαό και ακόμα η καλύτερη φαίνεται κακή όταν την εμποδίζει»!!

Έτσι φτάσαμε να ζούμε την απόλυτη σχιζοφρένεια της λεγόμενης « ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗΣ» που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια άλογη επίνοια των ντιλετάντων της πολιτικής ζωής του τόπου μας που προσπαθούν να κρατηθούν με κάθε τρόπο στην εξουσία κοροϊδεύοντας εξαπατώντας και ταπεινώνοντας τον λαό!

Έναν λαό που ενώ αυτός βλέπει «εναλλακτικές λύσεις» για την πορεία του ωστόσο δεν υπάρχουν αξιόπιστοι και φερέγγυοι πολιτικοί πατριωτικοί σχηματισμοί που να ακολουθήσουν την δύσκολη και ανηφορική διαδρομή που θα φέρει την ΑΛΛΑΓΗ και την προκοπή στο τόπο μας!!

Έγραψε ο : Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΤΗΣ <<ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗΣ>> ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ"

                       Ο ΝΟΥΣ Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ!!

Σχετικά με το ζήτημα της ΨΥΧΗΣ και του ΑΙΘΕΡΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ έχει ενδιαφέρον να διαλογιστούμε για λίγο το τι έλεγε(επιγραμματικά) 2.500 χρόνια πριν ο μεγάλος δάσκαλος και φιλόσοφος ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ.

Ο Επίκουρος μετά την απόρριψη της θρησκείας απορρίπτει και την μεταφυσική.

Έλεγε λοιπόν ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τίποτα πέραν του κόσμου των αισθήσεων.

Ο νους μας πρέπει να περιοριστεί στην πείρα των αισθήσεων και πρέπει να τις δεχτεί ως την τελική δοκιμασία της αλήθειας.

Εάν η γνώση δεν προέρχεται από τις αισθήσεις από πού αλλού μπορεί να προέρχεται;

Και αν οι αισθήσεις δεν είναι ο τελικός διαιτητής του γεγονότος, πώς μπορούμε να βρούμε τέτοιο κριτήριο στη διάνοια, της οποίας τα δεδομένα πρέπει να ληφθούν από τις αισθήσεις;

Ωστόσο οι αισθήσεις δεν μας δίνουν ασφαλή γνώση του εξωτερικού κόσμου.

Ο Επίκουρος πιστεύει σε μια κοσμοθεωρία που βασίζεται σχεδόν στο τρόπο λειτουργίας των ατόμων όπως περιγράφεται από τον Δημόκριτο αλλά επειδή ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για την ηθική παρά για την κοσμολογία και θέλει να διατηρήσει την ελευθέρα βούληση ως πηγή της ηθικής ευθύνης και ως στήριγμα της προσωπικότητας εγκαταλείπει μετέωρο τον Δημόκριτο και υποθέτει ένα είδος αυθορμητισμού των ατόμων της ύλης.

Υπάρχουν, λέει, αναρίθμητοι κόσμοι αλλά δεν είναι φρόνιμο να ενδιαφερθούμε για αυτούς.

Ο άνθρωπος είναι τελείως φυσικό προϊόν.

Η ζωή πιθανότατα άρχισε με την αυθόρμητη γέννηση και προόδευσε άνευ σχεδίου διαμέσου της φυσικής επιλογής των επικρατέστερων μορφών(Ο Δαρβίνος και όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι πνευματικοί φωστήρες απλά αντέγραψαν και εξακολουθούν να αντιγράφουν τους αρχαίους προπάτορες μας!!!!!!)

Ο νους είναι ένα άλλο είδος ύλης και μπορεί να αισθανθεί ή να δράσει μόνον διαμέσου του σώματος και πεθαίνει μετά το θάνατο του σώματος.

Παρόλα αυτά πρέπει να δεχτούμε τη μαρτυρία της άμεσης συνείδησης μας ότι η βούληση είναι ελεύθερη!!!

Αλλιώς θα είμαστε ανδρείκελα άνευ σημασίας στη σκηνή της ζωής.

Ο Επίκουρος εστιάζει το λόγο του στο ότι η αποστολή της φιλοσοφίας δεν είναι να εξηγήσει τον κόσμο, αφού το μέρος δεν μπορεί να εξηγήσει το όλον, αλλά να μας καθοδηγήσει στην αναζήτηση της ευτυχίας.

Στην είσοδο του κήπου της οικίας του Επίκουρου υπήρχε η εξής επιγραφή:

«Ξένε θα είσαι ευτυχής εδώ, γιατί εδώ η ευτυχία εκτιμάται ως το ανώτατο αγαθόν»

Δεν είναι δυνατόν να ζήσει κανείς ευχάριστα, εάν δεν ζει φρόνιμα, τίμια και δίκαια αλλά και ούτε μπορεί να ζήσει φρόνιμα , τίμια και δίκαια εάν δεν ζει ευχάριστα.

Οι απολαύσεις των αισθήσεων είναι νόμιμοι και η φρόνηση θα βρει χώρο για αυτές.

Όταν λοιπόν λέμε ότι η απόλαυση είναι το κυριότερο αγαθόν, δεν μιλούμε περί των απολαύσεων του διεφθαρμένου ανθρώπου, ούτε περί των σαρκικών απολαύσεων…..αλλά εννοούμε την ελευθερία του σώματος από το πόνο και της ψυχής από τη ταραχή.

Τελικά η κατανόηση δεν είναι μόνο η ανώτατη αρετή αλλά είναι επίσης και η ανώτατη ευτυχία, γιατί μας επιτρέπει περισσότερο από κάθε άλλη μας ιδιότητα, να αποφύγουμε το πόνο και την λύπη.

Η φρόνηση είναι ο μόνος ελευθερωτής.

Μας διδάσκει πώς να υπομένουμε την ατυχία και πώς να αντλούμε βαθιά και διαρκή ευχαρίστηση από τα απλά αγαθά της ζωής και τις ήρεμες τέρψεις του πνεύματος.

Ο Επίκουρος όπως άλλωστε και ο Σωκράτης πίστευαν ακράδαντα στην ύπαρξη της ΨΥΧΗΣ και μάλιστα διακήρυτταν ότι η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΝΩ Η ΧΡΗΣΙΜΗ ΑΡΕΤΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.

Όλοι, μικροί και μεγάλοι, έχουν διαχρονικά ασχοληθεί με το τεράστιο ζήτημα που λέγεται ΨΥΧΗ αλλά ο καθένας έχει προσπαθήσει να δώσει την δική του ερμηνεία.

Για να ασχολείται λοιπόν ο άνθρωπος αδιαλείπτως με την ΨΥΧΗ του σημαίνει ότι το έχει ανάγκη είναι δηλαδή συνυφασμένο με την ΦΥΣΗ του.

Ωστόσο θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς ότι όλα αυτά που καταπιανόμαστε δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά φιλοσοφικούς υπαρξιακούς προβληματισμούς σε κολοσσιαία αγωνιώδη ζητήματα που ταλάνισαν, ταλανίζουν και θα εξακολουθούν να βυθίζουν στην άβυσσο της αβεβαιότητας την ανθρωπότητα έως την «αιωνιότητα».

Το ζήτημα του θεού είναι πρωτίστως συνδεδεμένο με την φύση του ανθρώπου.

Δηλαδή με το λαβύρινθο του μυαλού του επομένως με την σκέψη του!

Γιατί τα άλλα πλάσματα της φύσης δεν έχουν την ανάγκη να ψάξουν και να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους για τον θεό τον δικό μας θεό!!!

Απλούστατα αυτά δεν χρειάζονται θεϊκό στήριγμα για να επιτελέσουν την υπαρξιακή αποστολή τους.

Υπάρχουν αυτόματοι «δεδομένοι» μηχανισμοί συμπεριφοράς σε αυτά με συνέπεια να επιβιώνουν σε βάθος χρόνου και το μόνο που τα επηρεάζει είναι η αλλαγή στο περιβάλλον που όμως συνεχώς τους προσφέρει επιπρόσθετα εργαλεία για να προσαρμοστούν ώστε να αποφύγουν τον αφανισμό τους.

Στον άνθρωπο όμως τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο και η συμπεριφορά του σαν άτομο αλλά και σαν κοινωνία είναι τελείως απρόβλεπτη.

Μπορεί ένας αγώνας ποδοσφαίρου, μπάσκετ τένις κ.λπ. να διεξαχθεί χωρίς την παρουσία του διαιτητή;;;;

Καταλαβαίνουμε λοιπόν τον ρόλο της διαιτησίας;;

Δυστυχώς ο άνθρωπος είναι Oν που συνεχώς θέλει να διεκδικεί να ηγεμονεύει να παλεύει για προσωπική νίκη βάζοντας στόχους που έχουν μόνο να κάνουν με έννοιες, επίνοιες και ιδεολογίες που θέλει να τις υλοποιεί δηλαδή κατασκευάσματα ή απότοκα του μυαλού του δηλαδή της σκέψης του.

Ο αυτοματισμούς της ζωής του είναι για αυτόν ο χειρότερος εφιάλτης!!

Ενώ στα άλλα πλάσματα η απαρέγκλιτη υπακοή στους φυσικούς νόμους είναι αυτονόητη στον άνθρωπο είναι απαράδεκτη!!

Ο άνθρωπος θέλει πάντα αυτός o ίδιος να φτιάχνει τους νόμους να στήνει το παιγνίδι και ύστερα για να αλλάξει τους κανόνες του παιγνιδιού προφασίζεται την παρέμβαση του θεού που θα αλλάξει τα πράγματα αφού έχουν φτάσει πλέον στο απροχώρητο και έχουν ξεφύγει από τον προσωπικό έλεγχο του.

Η έννοια δηλαδή του θεού δεν δημιουργήθηκε απλά και μόνον από το ερώτημα ποιος έφτιαξε τον κόσμο αλλά κυρίως από το ερώτημα πως θα διαχειριστούμε αυτόν τον κόσμο και με ποιους!!

Επομένως θέλουμε την θεϊκή παρουσία και βοήθεια, την θεϊκή συνδρομή, αφού όσα χρόνια και αν περάσουν ο άνθρωπος θα εξακολουθεί να έχει άγνοια για τον κόσμο αφού δεν καταλαβαίνει καν τι είναι κόσμος και γιατί πρέπει να είναι διαφορετικός (αν είναι τελικά) από τα άλλα πλάσματα της φύσης!!!!

Έγραψε ο : Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

Τουρκία: Εμφύλιος, τρομοκρατία και συγνώμες!

Ο πειρασμός να επιχειρηθεί ένας αντιπερισπασμός στην εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί μέσα στην Τουρκία, με στόχους τόσο την συσπείρωση του εσωτερικού μετώπου όσο και την διεκδίκηση «αντισταθμιστικών ωφελειών» για ένα μέρος των τεράστιων απωλειών σε όλα τα μέτωπα εξωτερικής πολιτικής, είναι μεγάλος.-----  

Η σύγχρονη Τουρκική Δημοκρατία περνάει ένα πραγματικό εφιάλτη υπό τον ασφυκτικό έλεγχο ενός μεγαλομανούς, ανισσόροπου και αντιφατικού ηγέτη. Ένα εφιάλτη που έχει βυθίσει την συντριπτική πλειοψηφία του γειτονικού μας λαού στο φόβο, στην ανασφάλεια και στην επιδεινούμενη οικονομική απαξίωση. Ένα εφιάλτη, με ολοένα και μεγαλύτερο τίμημα σε αίμα αθώων ανθρώπων που δολοφονούνται χωρίς να φταίνε σε τίποτα. 

Η Τουρκία τον τελευταίο χρόνο (Ιούνιος 2015 - Ιούνιος 2016) δέχτηκε τις περισσότερες αιματηρές επιθέσεις από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας (29 Οκτωβρίου 1923) και πραγματοποίησε τις μαζικότερες επιχειρήσεις στην Νοτιανατολική Τουρκία εναντίον του Κουρδικού πληθυσμού – όλα αυτά στοίχησαν την ζωή ή τραυμάτισαν χιλιάδες ανθρώπους, ένα μεγάλο μέρος των οποίων ήταν αθώοι, ανυποψίαστοι και άμαχοι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά:

Ιούνιος 2015: Παραμονές βουλευτικών εκλογών, με ένα Πρόεδρο Δημοκρατίας να κάνει απροκάλυπτη προεκλογική εκστρατεία υπέρ του κόμματος των ισλαμιστών, να εξαπολύει απειλές για τιμωρίες και καταδίκες κατά παντός «αντιφρονούντος» και δύο εκρήξεις σε προεκλογική συγκέντρωση του φιλοκουρδικού Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος (HDP) στο Ντιγιάρμπακιρ όπου επρόκειτο να μιλήσει ο Σελαχετίν Ντεμιρτάς, που είχαν σαν αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους δύο άνθρωποι και να τραυματιστούν περισσότεροι από 100.

Οι εκλογές της 7^ης Ιουνίου 2015 στέρησαν την αυτοδυναμία από το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης - AKP των Ισλαμιστών (258 έδρες) και επέτρεψαν για πρώτη φορά την παρουσία του φιλοκουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος  των Λαών - HDP (80 έδρες) στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, παρά το όργιο των 140 επιθέσεων που δέχτηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.

Το κλίμα της εποχής συμπληρώνουν οι αποκαλύψεις της Cumhuriyet για το φορτηγό που πιάστηκε να μεταφέρει όπλα στους αντάρτες και τους τζιχαντιστές της Συρίας σαν δήθεν ανθρωπιστική βοήθεια, η απολογία του (διωχθέντα) εισαγγελέα Aziz Takçı ότι από τις έρευνες που διενήργησε διαπίστωσε την αποστολή περισσοτέρων από 2.000 φορτηγών με όπλα από την Τουρκία προς τις τρομοκρατικές οργανώσεις της Συρίας και οι πρωτοφανείς επιθέσεις του Ρ. Τ. Ερντογάν σε διεθνή μέσα ενημέρωσης (BBC, CNN, Guardian) με αποκορύφωμα την επίθεση στους New York Times (Όλοι γνωρίζουμε ποιοί είναι τα αφεντικά τους. Δυστυχώς είναι το εβραϊκό κεφάλαιο).


Ιούλιος 2015: Στις 20 Ιουλίου 2015, βομβιστική επίθεση σε πολιτιστικό κέντρο κατά την διάρκεια Κουρδικής εκδήλωσης για την ανοικοδόμηση του Κομπάνι κοντά στα σύνορα με την Συρία (Suruç  Νοτιοανατολικής Τουρκίας), είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο 34 αθώων ανθρώπων και τον τραυματισμό περισσότερων από 100.

Στις 25 Ιουλίου 2015 δύο Τούρκοι στρατιώτες σκοτώθηκαν και άλλοι τέσσερις τραυματίστηκαν όταν εξερράγη παγιδευμένο αυτοκίνητο κατά τη διέλευση στρατιωτικής αυτοκινητοπομπής στην Κουρδική επαρχία του Ντιγιάρμπακιρ, στη νοτιοανατολική Τουρκία. Την ίδια μέρα η Τουρκική πολεμική αεροπορία πραγματοποιούσε επιδρομές εναντίον στρατοπέδων  των ανταρτών του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ) στο βόρειο Ιράκ, παραβιάζοντας την εκεχειρία που ίσχυε από τον Μάρτιο του 2013 και κατηγόρησε το φιλοκουρδικό κόμμα ότι συνδέεται με την τρομοκρατία.  

Στις 31 Ιουλίου 2015 στα Άδανα της νότιας Τουρκίας, δύο Τούρκοι αστυνομικοί σκοτώθηκαν σε ανταλλαγή πυρών μετά από επίθεση που δέχθηκαν από μαχητές του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) ενώ ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του Ιράν Hasan Firuzabadi, προειδοποίησε την Τουρκία ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που ξεκίνησε κατά των Κούρδων θα προκαλέσουν πόλεμο στο εσωτερικό της Τουρκίας.

Αύγουστος 2015: Την 1^η Αυγούστου 2015, σύμφωνα με το κυβερνητικό πρακτορείο ειδήσεων της Τουρκίας Ανατολή, έγινε γνωστό ότι 260 περίπου Κούρδοι μαχητές του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) σκοτώθηκαν και εκατοντάδες τραυματίσθηκαν σε διάστημα μιας εβδομάδας από τις επιδρομές της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας εναντίον βάσεων των ανταρτών.

Στις 10 Αυγούστου 2015 σημειώθηκε βομβιστική επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Sultanbeyli της Κωνσταντινούπολης με ένα αστυνομικό νεκρό και 10 τραυματίες, ενώ δύο από τους δράστες σκοτώθηκαν και στις 18 Αυγούστου 2015 σε συμπλοκή μεταξύ ειδικών δυνάμεων της Τουρκικής στρατοφυλακής και Κούρδων, έχασαν την ζωή τους ένας μόνιμος λοχίας και δυο στρατιώτες ενώ τραυματίστηκαν άλλοι τρεις.

Στις 29 Αυγούστου 2015, ο στρατιωτικός βραχίονας του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (PKK), ανακοίνωσε ότι στον ένα μήνα μαχών που ξεκίνησαν από τις 22 Ιουλίου 2015, έχουν σκοτωθεί 394 Τούρκοι στρατιώτες, 16 Αστυνομικοί και 61 ασφαλίτες καθώς και 42 Κούρδοι μαχητές.

Σεπτέμβριος 2015: Η Ένωση Κοινοτήτων Κουρδιστάν (KCK – Kurdistan Communities Union), με ανακοίνωση της καλεί σε ολοκληρωτική αντίσταση του Κουρδικού λαού εναντίον του Τουρκικού κράτους και των δυνάμεων ασφαλείας, κηρύττοντας εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα μέχρι τελικής νίκης.

Μέσα στον Σεπτέμβριο του 2015 επιβλήθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας σε τέσσερις συνοικίες του Ντιγιαρμπακίρ και της πόλης Τζίρε της επαρχίας Σιρνάκ λόγω των συνεχών συγκρούσεων μεταξύ ανταρτών του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK) και των Τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας.

Οκτώβριος 2015: 10η Οκτωβρίου 2015 μια διαδήλωση στην Άγκυρα υπέρ της ειρήνης βάφτηκε στο αίμα: 95 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 177 τραυματίστηκαν. Οι Κούρδοι αντάρτες ανακοίνωσαν την μονομερή αναστολή οποιασδήποτε δράσης, ενόψει των Τουρκικών εκλογών της 1^ης Νοεμβρίου.

Στις 17 Οκτωβρίου 2015, το δεξί χέρι του Ρ. Τ. Ερντογάν και επικεφαλής της ΜΙΤ Φιντάν Χακάν καταδίκασε την στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στη Συρία δηλώνοντας πως «Η ISIS είναι μια πραγματικότητα και οφείλουμε να δεχθούμε πως δεν μπορούμε να εκριζώσουμε  ένα σύστημα τόσο καλά οργανωμένο και τόσο δημοφιλές όπως αυτό του Ισλαμικού Κράτους. Ζητάω λοιπόν από τους δυτικούς συναδέλφους μου να αναθεωρήσουν την οπτική τους πάνω στα ισλαμικά πολιτικά κινήματα αφήνοντας στην άκρη τις κυνικές τους νοοτροπίες και να ματαιώσουν τα σχέδια του Πούτιν που στοχεύουν να συντρίψουν τους Σύριους ισλαμιστές επαναστάτες».

Στις 23 Οκτωβρίου 2015 ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου έκανε, μιλώντας στο Α Haber μια δήλωση που θα μπορούσε εύκολα να παρεξηγηθεί: «Μετά από την επίθεση στην Άγκυρα κάναμε μια δημοσκόπηση, σφυγμομετρώντας την κοινή γνώμη και είδαμε λοιπόν πως υπάρχει μια τάση ανόδου στις ψήφους μας!»

Νοέμβριος 2015: Την 1^η Νοεμβρίου 2015 διεξήχθησαν επαναληπτικές εκλογές στην Τουρκία που ξανάδωσαν αυτοδυναμία στο κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης με 316 έδρες. Το φιλοκουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών κάτω από αφόρητες πιέσεις (επιθέσεις στα γραφεία του, έρευνα κατά του Σελαχατίν Ντεμιρτάς «για προσβολή του Προέδρου και για παραγωγή προπαγάνδας υπέρ τρομοκρατικής οργάνωσης», χωρίς προεκλογική εκστρατεία μετά την βομβιστική επίθεση της 10^ης Οκτωβρίου 2015 από τον φόβο δολοφονίας στελεχών του) εξασφάλισε ποσοστό 10,4% κι 59 έδρες στο νέο Τουρκικό Κοινοβούλιο.

Στις 2 Νοεμβρίου 2015 ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρ. Τ. Ερντογάν αρνήθηκε να καταδικάσει την κατάρριψη Ρωσικού Αirbus στην Αίγυπτο από την τρομοκρατική οργάνωση Ansar Bait al-Maqdis που δραστηριοποιείται στο Σινά και έχει ενωθεί με το ISIS, δηλώνοντας: «Πως μπορώ να καταδικάσω το ISIS για κατάρριψη του Ρωσικού αεροσκάφους καθώς οι επιβάτες του επέστρεφαν από χαρούμενες διακοπές σε μια στιγμή που οι ομόθρησκοι μας βομβαρδίζονται από τα μαχητικά του Β. Πούτιν; Είναι το φυσικό επακόλουθο των πράξεων της Μόσχας στη Συρία και της υποστήριξης της στον Μ. Άσαντ!», ενώ δεν παρέλειψε να τονίσει «πως θα συνεχίζει να υποστηρίζει την εκτός νόμου Μουσουλμανική Αδελφότητα και τον εξόριστο πρώην πρόεδρο Μόρσι στην Αίγυπτο»!

Στις 13 Νοεμβρίου 2015 έγινε γνωστό ότι αμέσως μετά τις εκλογές η πόλη Σιρβάν που κατοικείται από Κούρδους πολιορκείται από χιλιάδες στρατιώτες και ειδικές ομάδες της αστυνομίας, υποστηριζόμενες από ελικόπτερα και θωρακισμένα οχήματα για την αντιμετώπιση Κούρδων μαχητών. Άγνωστος είναι ο αριθμός νεκρών ή τραυματιών λόγω της απαγόρευσης μετάδοσης ειδήσεων.

Στις 20 Νοεμβρίου 2015 έγινε γνωστό ότι Ρωσικά μαχητικά αεροσκάφη Su-25 και Su-24 κατέστρεψαν ολοσχερώς Τουρκική φάλαγγα που μετέφερε όπλα, πυρομαχικά και τρόφιμα σε έναν θύλακα Τουρκομάνων της al-Nusra στα μειονοτικά χωριά της Συρίας, προκαλώντας εκατόμβη νεκρών Τούρκων ισλαμιστών.

Στις 24 Νοεμβρίου 2015 μαχητικό αεροσκάφος F-16 της Τουρκικής πολεμικής αεροπορίας κατέρριψε ένα Ρωσικό βομβαρδιστικό τύπου Sukhoi Su-24M που επιχειρούσε κατά Σύριων Τουρκμένων ανταρτών μέσα στη βόρεια Συρία, με τον ισχυρισμό ότι παραβιάστηκε ο Τουρκικός εναέριος χώρος για… 17 δευτερόλεπτα!

Δεκέμβριος 2015: Από τις 15 Δεκεμβρίου 2015, δέκα χιλιάδες άνδρες των Τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας, με την υποστήριξη αρμάτων μάχης, συμμετέχουν σε επιχείρηση με στόχο την εκδίωξη Κούρδων μαχητών από τα αστικά κέντρα των πόλεων Τζίζρε και Σιλόπι, κοντά στα σύνορα Συρίας και Ιράκ. Σύμφωνα με Τουρκικές πηγές η επιχείρηση έχει στοιχίσει την ζωή σε 102 μαχητές του Ρ.Κ.Κ., δύο Τούρκους στρατιώτες και πέντε πολίτες.

Στις 21 Δεκεμβρίου 2015, στην ανατολική επαρχία Μπιτλίς, δύο Τούρκοι στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους και έξι ακόμη τραυματίστηκαν από εκρηκτικό μηχανισμό στο δρόμο.

Στις 23 Δεκεμβρίου 2015 το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανακοίνωσε ότι 100 γυναίκες και παιδιά σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια επιχειρήσεων των κυβερνητικών δυνάμεων της Τουρκίας τους τελευταίους έξι μήνες, τονίζοντας πως ο αριθμός των θυμάτων, μπορεί να είναι μεγαλύτερος. Την ίδια μέρα στο αεροδρόμιο Sabiha Gökçen της Κωνσταντινούπολης σημειώθηκε έκρηξη σκορπώντας τον θάνατο σε μια μητέρα δύο παιδιών και τραυματίζοντας ένα πολίτη. 

Στις 24 Δεκεμβρίου 2015 έγινε δεκτός στην Μόσχα, με τιμές αρχηγού κράτους, ο Σελαχετίν Ντεμιρτάς.

Ιανουάριος 2016: Στις 2 Ιανουαρίου 2016 ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε πως «Η Τουρκία έχει ανάγκη το Ισραήλ» προετοιμάζοντας την εξομάλυνση των σχέσεων και «ξεχνώντας» παλαιότερες δηλώσεις του («Το Ισραήλ θα πνιγεί στο αίμα που χύνει»  -Αύγουστος 2014 κ.α.π.)

Στις 12 Ιανουαρίου 2016 στην πλατεία Σουλταναχμέτ της Κωνσταντινούπολης σε ώρα αιχμής, βομβιστής αυτοκτονίας παρέσυρε στον θάνατο 13 ανθρώπους τραυματίζοντας άλλους 16.

Στις 21 Ιανουαρίου 2016 η Υπουργός Δικαιοσύνης του Ισραήλ Ayelet Shaked, στα πλαίσια ομιλίας κατά την διάρκεια του ετήσιου συνεδρίου του εβραϊκού Institute for National Security Studies, τάχτηκε υπέρ της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους.

Φεβρουάριος 2016: Στις 17 Φεβρουαρίου 2016 σημειώθηκε ισχυρή έκρηξη στο κέντρο της Άγκυρας όταν πυροδοτήθηκε παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο δίπλα σε υπηρεσιακά οχήματα του Τουρκικού στρατού. Από την έκρηξη σκοτώθηκαν 28 άνθρωποι και τραυματίστηκαν άλλοι 61.

Σχεδόν ταυτόχρονα με την έκρηξη στο κέντρο της Άγκυρας, μια άλλη έκρηξη σε Τουρκικό κομβόι στην περιοχή Ντιγιαρμπακίρ είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο επτά στρατιωτικών και τον τραυματισμό πολλών άλλων. 

Στις 23 Φεβρουαρίου 2016 ο Stanley Weiss,  πρόεδρος και ιδρυτής του Αμερικανικού think tank Business Executives for National Security, σε άρθρο του στην αμερικανική Huffigton ζητάει την αποβολή της Άγκυρας από το ΝΑΤΟ και την άμεση στήριξη των Κούρδων στην δημιουργία μεγάλου "Κουρδιστάν" αλλά και την σύναψη συμμαχίας μαζί τους.

Μάρτιος 2016: Στις 4 Μαρτίου 2016 το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Τουρκίας υπέβαλε αίτημα στην Εθνοσυνέλευση προκειμένου να άρει την ασυλία των ηγετών και ορισμένων βουλευτών του φιλοκουρδικού Κόμματος Δημοκρατίας των Λαών (HDP). Την ίδια ημέρα, επίθεση με παγιδευμένο αυτοκίνητο και ρουκέτα στην επαρχία Μαρντίν της νοτιοανατολικής Τουρκίας στοίχισε τη ζωή σε δύο αστυνομικούς, ενώ τραυματίστηκαν άλλα 35 άτομα.

Στις 7 Μαρτίου 2016 ο Σερντάρ Καρτζιλίογλου, πρόεδρος του Συλλόγου Επαγγελματιών του Μπόντρουμ δήλωσε πως η περιοχή θα βιώσει την μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων 30 ετών και ότι «Πριν ακόμη ανοίξει η τουριστική περίοδος, έμειναν άνεργοι 200.000 άνθρωποι».  

Στις 13 Μαρτίου 2016 σημειώθηκε η τρίτη μεγάλη έκρηξη  στην Άγκυρα μέσα στους τελευταίους πέντε μήνες, στην περιοχή Kızılay με απολογισμό 34 νεκρούς και 125 τραυματίες.

Στις 19 Μαρτίου 2016 στο κεντρικότερο σημείο της Κωνσταντινούπολης, την λεωφόρο του Πέρα, βομβιστής αυτοκτονίας παρέσυρε στον θάνατο 5 πολίτες και τραυμάτισε 37 ακόμα εκ των οποίων οι 5 βαριά.

Τον υπόλοιπο μήνα σημειώθηκαν τρείς ακόμα βομβιστικές επιθέσεις (μια στο Νούσαϊµπιν και δύο στο Ντιγιαρμπακίρ) με αποτέλεσμα τον θάνατο 12 στρατιωτών και πολιτών και τον τραυματισμό άλλων 46, ενώ κατά την διάρκεια συγκρούσεων μεταξύ αστυνομίας και ενόπλων στο Ντιγιάρμπακιρ, έχασαν την ζωή τους 4 άνθρωποι.

Στις 24 Μαρτίου 2016 έγινε γνωστό από Τουρκικές πηγές ότι σε μάχες Κούρδων με δυνάμεις ασφαλείας σε διάφορες πόλεις της νοτιοανατολικής Τουρκίας σκοτώθηκαν 30 Κούρδοι και πέντε Τούρκοι στρατιωτικοί ενώ τραυματίστηκαν επτά ακόμα.

Απρίλιος 2016: Στις 12 Απριλίου 2016, στο κέντρο Διοίκησης του Hani (επαρχία Amed) σημειώθηκε έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου με 34 νεκρούς και 70 τραυματίες. Σε ενέδρα που στήθηκε στους άνδρες των Τουρκικών ειδικών δυνάμεων οι οποίοι έσπευσαν στην περιοχή, σκοτώθηκαν άλλοι 11 άνδρες και τραυματίστηκαν 18 ακόμα.

Μάιος 2016: Την πρωτομαγιά σε συγκρούσεις του Τουρκικού στρατού μέσα στην πόλη Σιρνάκ σκοτώθηκε ένας Τούρκος στρατιώτης ενώ στην πόλη Γκαζιαντέπ βομβιστική επίθεση στο αστυνομικό τμήμα της πόλης με παγιδευμένο όχημα, παρέσυρε στον θάνατο δύο αστυνομικούς τραυματίζοντας άλλους 23.

Στις 5 Μαΐου 2016 ο Αχμέτ Νταβούτογλου ανακοίνωσε την παραίτησή του τόσο από την πρωθυπουργία, όσο και από την προεδρία του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP).

Στις 16 Μαΐου 2016 η πολεμική πτέρυγα του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK) ανακοίνωσε ότι 48 Τούρκοι στρατιώτες σκοτώθηκαν από Κούρδους αντάρτες τις τελευταίες δύο ημέρες σε σκληρές μάχες στην ανατολική Τουρκία.

Ολόκληρο τον υπόλοιπο μήνα Μάιο, σε διάφορες βομβιστικές επιθέσεις ή πολεμικές επιχειρήσεις σε διάφορες περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας (Ντίτζλε, Ντιγιάρµπακιρ, Χακάρι, Σέµντινλι,  Μαρτίν, Τούντζελι, Σιρνάκ, Σιίρτ, Βάν) βρήκαν τον θάνατο 33 Τούρκοι στρατιώτες και τραυματίστηκαν περισσότεροι από 75.

Ιούνιος 2016: Την 1^η Ιουνίου 2016 ο Αντιπρόεδρος της Τουρκικής Κυβέρνησης Νουµάν Κουρτουλµούς αποκάλυψε ότι 6.320 σπίτια σε πέντε περιοχές της (Κουρδικής) νοτιοανατολικής Τουρκίας έχουν καταστραφεί κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων του Τουρκικού στρατού εναντίον των ανταρτών του PKK. 

Στις 7 Ιουνίου 2016 στο πολυσύχναστο Βέζνετζιλερ της Κωνσταντινούπολης σημειώθηκε ισχυρή έκρηξη με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους 11 άνθρωποι (7 αστυνομικοί) και να τραυματιστούν άλλοι 36.

Στις 8 Ιουνίου 2016 σημειώθηκε βομβιστική επίθεση με όχημα – βόμβα έξω από τη Διεύθυνση Ασφαλείας του Μάρντιν σκοτώνοντας ένα αστυνομικό, δύο πολίτες και τραυματίζοντας άλλους 30.

Στις 9 Ιουνίου 2016 ο Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Ταγίπ Ερντογάν ενέκρινε τις τροποποιήσεις για την άρση ασυλίας βουλευτών ανοίγοντας τον δρόμο για την δίωξη 148 «αντιφρονούντων».

Στις 28 Ιουνίου 2016, την ημέρα υπογραφής της συμφωνίας για την εξομάλυνση των σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ, σημειώθηκε μεγάλη βομβιστική επίθεση στο τρίτο πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο της Ευρώπης – το αεροδρόμιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης. 41 νεκροί και 239 τραυματίες είναι ο απολογισμός της βομβιστικής επίθεσης.

Στις 29 Ιουνίου 2016 οι Πρόεδροι της Ρωσίας Βλαδιμίρ Πούτιν και Τουρκίας Ρ. Τ. Ερντογάν είχαν τηλεφωνική συνομιλία μετά την επιστολή του Ρ. Τ.  Ερντογάν προς τον Ρώσο ομόλογό του η οποία εστάλη στις 27 Ιουνίου 2016 και εξέφραζε τη βαθιά του λύπη για την κατάρριψη Ρωσικού βομβαρδιστικού αεροσκάφους από την Τουρκική πολεμική αεροπορία στις 24 Νοεμβρίου 2015.

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α: Μια απλή ανάγνωση της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η Τουρκία τον τελευταίο χρόνο με την άφρονα πολιτική του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εξηγεί απόλυτα την στροφή 180 μοιρών του Τούρκου Προέδρου και τις συγνώμες που άρχισε να μοιράζει δεξιά και αριστερά.

Η Τουρκία θρηνεί περισσότερους από 500 νεκρούς στην επίθεση που εξαπέλυσε ο Ερντογάν εναντίον των Κούρδων από τον Ιούλιο του περσινού χρόνου και η κατάσταση χειροτερεύει καθημερινά. Οι συνεχείς βομβιστικές επιθέσεις γονατίζουν τον τουρισμό και την οικονομία της Τουρκίας, ακόμα και οι πλέον παραδοσιακοί σύμμαχοι αντιμετωπίζουν την χώρα με την μεγαλύτερη καχυποψία, οι απώλειες σε ένα αδιέξοδο εμφύλιο πόλεμο γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες, ενώ στο εσωτερικό μέτωπο η καταδίωξη κάθε κατηγορίας «αντιφρονούντων», από Κούρδους μέχρι οπαδούς του «τρομοκράτη» και τέως μέντορα Φετουλλάχ Γκιουλέν, συνεχώς εντείνονται.

Όλα αυτά αποτελούν εξαιρετικά επικίνδυνα σημάδια για την Ελλάδα. Ο πειρασμός να επιχειρηθεί ένας αντιπερισπασμός στην εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί μέσα στην Τουρκία, με στόχους τόσο την συσπείρωση του εσωτερικού μετώπου όσο και την διεκδίκηση «αντισταθμιστικών ωφελειών» για ένα μέρος των τεράστιων απωλειών σε όλα τα μέτωπα εξωτερικής πολιτικής, είναι μεγάλος.

Σε μια τέτοια περίπτωση, η Ελλάδα αποτελεί τον διαχρονικό, παραδοσιακό και «ασφαλή» αποδέκτη των φαντασιώσεων και των παραλογισμών της Τουρκίας, ιδίως όποτε σπάει τα μούτρα της σε διάφορα άλλα μέτωπα.  

Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε πως η Ελλάδα είναι πανέτοιμη να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αν χρειαστεί, στέλνοντας μια και καλή τον ψευτο-σουλτάνο της Άγκυρας και την αυλή του, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!

Λεωνίδας Κουμάκης

_________________________________________________________

Υ.Γ.: Ενώστε τώρα και εσείς την φωνή σας στην ΔΙΕΘΝΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ για την προστασία της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ, ενός ανεπανάληπτου μνημείου του παγκόσμιου πολιτισμού!

Υπογράψτε τώρα την έκκληση κάνοντας κλικ εδώ

Όταν υπογράψετε, κάντε ΚΛΙΚ ΣΕ FACEBOOK, TWITTER & EMAIL για να υποστηρίξετε την διάδοση της εκστρατείας!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τουρκία: Εμφύλιος, τρομοκρατία και συγνώμες!"

Β.Δημητρίου: Ο πρώτος πρόεδρος της Αργεντινής.

Β.Δημητρίου: Ο πρώτος πρόεδρος της Αργεντινής και ιδρυτής της θρυλικής ποδοσφαιρικής ομάδας Boca Juniors.--

Ο πρώτος πρόεδρος της Ενωμένης Αργεντινής Δημοκρατίας, ήταν ένας Έλληνας, ο Βλαδίμηρος (Βαρθολομαίος) Δημητρίου (Μήτρε στην βορειοηπειρωτική > Μίτρε στην ισπανική, 1821-1906), Βορειοηπειρώτης εκ Χιμάρας. Αυτός, μετανάστης 4ης γενεάς, όταν τελείωσε ο 7ετής εμφύλιος με την Μάχη της Σεπέντα (1859), και το Μπ. Άυρες υποτάχθηκε στην Ομοσπονδία, ανήλθε στο υψηλότερο αξίωμα της χώρας (1862). --Και ίσως γι’ αυτό η σημαία της να είναι γαλανόλευκη.-- Στην διάρκεια της προεδρίας του, έγινε ο αιματηρός πόλεμος Αργεντινής-Ουρουγουάη, που στοίχισε στην Αργεντινή 50.000 άνδρες και πολλές υλικές ζημιές (200 εκατ. πιάστρα). Διάδοχος του προέδρου Δημητρίου ήταν ο Σαρμιέντο (1868-1874), που προσπάθησε να φέρει μετανάστες στην Αργεντινή, αλλά τον εμπόδισε ο εθνικιστής στρατηγός Δημητρίου, με στασιαστικό κίνημα. Ακολούθησε εμφύλιος, οι στασιαστές υπετάχθησαν, και εν τέλει το Μπ. Άυρες ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της Αργεντινής, το 1880, υπό τον Ρόκα.

Η οικογένεια του Δημητρίου συνδεόταν φιλικά με την μεγάλη οικογένεια Ηπειρωτών ευεργετών Ζάππα, απ’ το Λάμποβο της Β. Ηπείρου. Η οικογένεια Δημητρίου πένθησε πολύ τον θάνατο του Ζάππα (1865). Οι πρόγονοι του Βαρθ. Δημητρίου άφησαν περί το 1670 την Χιμάρα, ακολουθώντας το μεγάλο ρεύμα φυγής του ελληνικού πληθυσμού της περιοχής, που έφευγε (κυρίως προς την ελεύθερη Ιταλία) για να μην υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό. Αυτό ακριβώς εξιστορεί το δημοτικό, όταν λέει.

«Δέλβινο και Τσαμουριάδεν τα δίνουν τα παιδιά, για νιζάμ του βασιλιά».

Η οικογένεια Δημητρίου ακολούθησε το δρομολόγιο αναζητήσεως νέας ζωής Γένοβα-Ενετία-Πειραιά-Αθήναι (1678) κι απ’ εκεί Ουρουγουάη.

Από την Ουρουγουάη οι Έλληνες διεσπάρησαν σε όλην την Ν. Αμερική. Κι αυτό συνεχίσθηκε έως τις αρχές του 20ού αι. (1907-1911). Την πρώτη δεκαετία του 20ού αι. περισσότεροι από 10.000 Έλληνες (κυρίως από Κρήτη, κ.α.) κατέφθασαν ως μετανάστες στην Ουρουγουάη, ενώ περίσσότεροι από 50.000 – κατά το πλείστον μικρέμποροι – έφθασαν στην Αργεντινή!

Στην Αργεντινή, που μαχόταν για την ανεξαρτησία της, ως ήρωάς της τιμάται κι ένας άλλος Έλλην, ο Ιωάννης Γεωργίου (1833-1935), από το «ανταρτοχώρι της Σάμου», Πλάτανο. Αυτός ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που εξεμέτρησε την Παταγονία και την Γη του Πυρός (1855-1890)! Μάλιστα, όταν ο Δαρβίνος μελετούσε την περιοχή, ο Σαμιώτης συνεργάσθηκε μαζί του! Το όνομά του και η δράση του έγιναν λαϊκό παραμύθι στην Αργεντινή! Έγινε μύθος και πέθανε σε βαθύ γήρας (102 ετών) στον Κάμπο του Μπ. Άυρες, χωρίς ν’ αφήσει απογόνους. Όσοι γνώρισαν τον Γεωργίου, έλεγαν πως μιλούσε για την πατρίδα του, την Σάμο, σαν να μην έφυγε ποτέ απ’ αυτήν. (Πριν απ’ αυτόν έφθανε στα λιμάνια της Ν. Αμερικής ο επίσης Σάμιος καπετάν Σταμάτης Γεωργιάδης, με το σκαρί του «Αχιλλεύς» – ο μετέπειτα ξακουστός πολέμαρχος του Αγώνος του 1821).

Αλλά δεν ήταν ο μόνος Έλλην πεσών για την ανεξαρτησία της Αργεντινής. Ως ήρωας αυτού του αγώνος τιμάται και ο Μιχ. Σπύρου, εκ Λέσβου, ο οποίος στα στερνά, ανατίναξε το καράβι του, για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του.

Η οικογένεια Δημητρίου έφθασε στο Μπουένος Άυρες. Εκεί μέσα σ’ ένα καφενείο, του Χιώτη Α. Ζέππου, τρεις Έλληνες της διασποράς, ο Σαμιώτης Κώστας Καρούλιας (πρόγονος του παλαιμάχου ποδοσφαιριστή και νυν προπονητή Νίκου Καρούλια), ο Σιάκης από την Βυτίνα (Αρκαδίας) και ο Σπ. Σπυριδάκης ίδρυσαν την ποδοσφαιρική ομάδα-καμάρι της Αργεντινής, την Μπόκα-τζούνιορς! Μάλιστα ο Κ. Καρούλιας ίδρυσε και τον προσκοπισμό στην Αργεντινή! Ενώ ο Σπυριδάκης, που έφθασε στην Αργεντινή απ’ τ’ Αναφιώτικα της Πλάκας, είχε πρωτοστατήσει και στην ανέγερση του πρώτου ορθόδοξου ναού στην περιοχή.

Το λιμάνι της πόλεως οργάνωσε και πάλι ένας Έλλην, ο Εμμανουήλ Χατζιδάκης, Δωδεκανήσιος εκ Κάσου! Αυτός διέμεινε για λίγο εν Αθήναις και το 1870 έφυγε για Αργεντινή, όπου έγινε υπεύθυνος του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας και απ’ την θέση αυτή βοηθούσε πολύ τους Έλληνες καπεταναίους που προσέγγιζαν το μεγάλο λιμάνι…

Διευθυντής της Αστυνομίας Αργεντινής χρημάτισε ένας άλλος Έλλην, ο Ηπειρώτης Αλκ. Λάππας. Για όλα τούτα δεν είναι τυχαίο που λεν πως «οι Ηπειρώτες έκτισαν την Αργεντινή»!

Επανερχόμαστε στον αγωνιστή και πρώτο πρόεδρο της Αργεντινής: Όταν η χώρα πτώχευσε (1890) οι Αργεντινοί θυμήθηκαν και πάλι τον Δημητρίου. Αυτός, συμφώνησε με τον στρατηγό Ρόκα και υποστήριξαν στις προεδρικές εκλογές (Μάιος 1892) τον Σάενς Πένια, έναν ανώτερο δικαστικό λειτουργό, που έχαιρε γενικού σεβασμού. Ο Β. Δημητρίου δεν ξέχασε ποτέ τις καταβολές της οικογενείας του, κι ας μην είχε επισκεφθεί ποτέ ο ίδιος την Ελλάδα! Μιλούσε άριστα ελληνικά! Θεωρείται και εκ των κορυφαίων λογοτεχνών (ποιητών και ιστορικών) της Αργεντινής. Έγραψε το έργο «Η Ιστορία του Σαν Μαρτίν» και το «Η Ιστορία του Μπελγκράνο», στα οποία προσπάθησε να αναπτύξει το φρόνημα της εθνικής συνειδήσεως των Αργεντινών. Ας σημειώσω, ότι τότε η ελληνική ήταν η δημοφιλέστερη γλώσσα στο Μπ. Άυρες, μετά την τοπική.

Ο συγγραφέας Β. Δημητρίου ίδρυσε και την εφημερίδα «Έθνος», το 1862, την πρώτη εφημερίδα της Αργεντινής! Ενώ στο Μπ. Άυρες εκδιδόταν και ελληνικό – και μάλιστα γελοιογραφικό – φύλλο! Η «Εταιρεία της υπέρ των Πατρίων Αμύνης» (που ιδρύθηκε το 1901 και στεγάσθηκε στην Ακαδημία Αθηνών) κυκλοφορούσε ένα 4σέλιδο φυλλάδιο, με τίτλο «Τα Πάτρια» – επιμελεία των ακαδημαϊκών Γ. Χατζιδάκη, Κ. Ζησίου και του δημοσιογράφου Ι. Δαμβέργη – που κυκλοφορούσε τότε σε 20.000 δωρεάν αντίτυπα και που έφθανε και στην Αργεντινή! Το 1924 ιδρύθηκε η ομογενειακή εφημερίδα «Πατρίς», στο Μπ. Άυρες, από τον Γ. Παρασκευαΐδη (και είτα δ/ντή τον Αθ. Βαϊρακλιώτη). Μετά, ο πρέσβυς της Ελλάδος στο Μπ. Άυρες, Βασ. Δενδραμής, ίδρυσε την εφημερίδα «Ελλάς» (με δ/ντές τον Δημ. Λογοθέτη, έως το 1956, την θυγατέρα του Ελένη και είτα τον Λεων. Τριανταφυλλίδη). Το 1958 ιδρύθηκε η εφημερίδα «Νότιος Αμερική», από την Πολ. Μποσκαΐνου και ο «Ελληνισμός» από τον Δημ. Ρούτση.

Γι’ αυτό ο Αργεντινός εθνικός ποιητής και ένας των σημαντικότερων ποιητών της Ν. Αμερικής, που ήταν και μέλος του Αργεντινού Κοινοβουλίου Αντράντε Ολεγκάριο (1841-1882), ο οποίος ύμνησε τις ομορφιές της πατρίδος του, έγραψε έργα εμπνευσμένα από την Ελλάδα («Ατλαντίς», 1881 και «Προμηθεύς», 1877), στα οποία εκφράζει τους πόθους των λαών της Λατ. Αμερικής. Ενώ ένα από τα ωραιότερα γλυπτά έργα-δημόσια μνημεία που ευρίσκονται στην Αργεντινή, είναι ο «Θνήσκων Κένταυρος», έργο του Γάλλου γλύπτου Μπουρντέλ.

Η Αργεντινή συνδέεται και με την Θράκη, κυρίως δια μέσου του ιδιοφυούς επιχειρηματία και ευπατρίδη, Ευγένιου Ευγενίδη (εκ Διδυμοτείχου) ο οποίος – μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – συνέδεσε ατμοπλοϊκώς την Νότιο Αφρική με την Νότιο Αμερική! Εν τέλει, εγκαταστάθηκε στην Αργεντινή, απ’ όπου ο οξυδερκής επιχειρηματίας διείδε το ισχυρό μεταναστευτικό ρεύμα κι εστράφη στην ναυτιλία των υπερωκεανίων.

Και ο δις βραβευμένος με Όσκαρ Αργεντινός συνθέτης Γκουστάβο Σανταολάγια, δήλωσε: «Προσωπικά νοιώθω την ύπαρξη μιας υπόγειας σύνδεσης μεταξύ Ελλάδος-Αργεντινής, μεταξύ των δύο πολιτισμών. Νοιώθω πως η μουσική μας συγγενεύει κάπως με την δική σας και την συγγένεια την εντοπίζω ανάμεσα στο τάνγκο και στο ρεμπέτικο… Ίσως να υπάρχουν κοινές πηγές. Οι μουσικές και των δύο είναι πιο συναισθηματικές, κάπως σκοτεινές και θλιμμένες, και τα δύο ιδιώματα αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο την μελαγχολία.

Υπάρχει ένα περίεργο αίσθημα κενότητος που δεν μπορώ να το περιγράψω. Μου αρέσει ο Μ. Θεοδωράκης, ενώ παλαιότερα ήμουν φανατικός των Aphrodite’s Child του Β. Παπαθανασίου. Ο δίσκος τους “666″ είναι από τους αγαπημένους μου. Μου αρέσουν επίσης πολύ τα ρεμπέτικα. Στην συλλογή των οργάνων μου έχω – εννοείται – και το μπουζούκι. Εάν το χρησιμοποιούσα στην ταινία, θα το έπαιζα βέβαια με τον δικό μου τελείως διαφορετικό τρόπο» – βλ. σχ. εφημ. «Εποχή», Ιούνιος 2009.

Στο σημείο αυτό, καλό είναι να θυμηθούμε πως στα εθνικά μουσικά όργανα της Αργεντινής, ανάμεσα στο τύμπανο κάγια, τον καλαμένιο αυλό, τον κοκκαλένιο αυλό (κουένα), τον ευθύαυλο (μια πεντάμετρη σάλπιγγα, που λέγεται έρκε ή ερκέντχο ή τρουτρούκα), συγκαταλέγεται και ο αυλός του Πανός, που στην τοπική λέγεται «σίρου» ή «αντάρα».

Η ελληνική κοινότητα του Μπ. Άυρες από το 1911 είχε εκκλησία, σχολείο και νοσοκομείο! Στην απογραφή του 1963 οι Έλληνες της Αργεντινής ήσαν 43.000 (η πολυπληθέστερη εθνότητα μετά τους εντοπίους, τους Ιταλούς και τους εβραίους). Την δεκαετία του 1950-60 ο ελληνικός πληθυσμός αυξανόταν συνεχώς. Ζούσε κυρίως σε 8 κοινότητες (οι παλαιότερες: Δυο στο Μπ. Άυρες, μια στο Βερίσσο και μια στο Ρεμέντιος ντε Εσκαλάντα), είχε αναπτύξει 21 κοινωφελείς οργανώσεις, εκκλήσιαζόταν σε 6 εκκλησιές και λειτουργούσε 5 σχολεία!

Σήμερα, ο απόδημος ελληνισμός στην Αργεντινή υπολογίζεται σε 20.000 ανθρώπους. Η δε δρ. Χρ. Τσαρδίκου (πρόεδρος του «Νόστος» Μπ. Άυρες) δημιούργησε έδρα Ελληνικών Σπουδών σε μεγάλο πανεπιστήμιο της αργεντίνικης πρωτεύουσας. Το 2009 η Ένωση Συγγραφέων Αργεντινής έδωσε το α΄ διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας στην Ελλάδα και στον Πέτρο Κασιμάτη, κατά τον διεθνή διαγωνισμό «Ο Ελληνισμός και ο Μέγας Αλέξανδρος», που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την ελληνική πολιτιστική οργάνωση «Νόστος».

Πηγή: omonoia-deeem.org

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Β.Δημητρίου: Ο πρώτος πρόεδρος της Αργεντινής."

Τα 10 πιο ακραια επιδόματα στην Ελλαδα.

Η φιλοσοφια και εξυπναδα των νεοελληνων και ο λογος που ειμαστε στην σημερινη κατασταση και ... συνεχιζουμε .......Τα 10 πιο τρελά επιδόματα του ελληνικού δημοσίου.------

 

Επιδόματα που δόθηκαν στους εργαζομένους στο ελληνικό δημόσιο από το ελληνικό κράτος και αν μη τι άλλο εντυπωσιάζουν για την εφευρετικότητά τους.----

10. Επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου (ΟΤΕ) 690€/μήνα – 420 άτομα

09. Επίδομα πλυσίματος χεριών (ΟΣΕ) 420€/μήνα – 1987 άτομα

08. Επίδομα προπέλας (Λιμενικό) 840€/μήνα – 653 άτομα

07. Επίδομα κεραίας (ΗΣΑΠ) 1120€/μηνα – 329 άτομα

06. Μεταφοράς φακέλου (Δημόσιο) 290€/μήνα – 6800 άτομα

05. Επίδομα παραλαβής – παράδοσης λεωφορείων 450€/μήνα – 1100 άτομα

04. Επίδομα έγκαιρης προσέλευσης (ΕΘΕΛ) 310€/μήνα – 1790 άτομα

03. Επίδομα αποτελεσματικότερης διεκπεραίωσης υποθέσεων (Υπουργείο Δικαιοσύνης) 595€/μήνα -  ? άτομα

02. Επίδομα Φαξ (ΔΕΗ) 870€/μήνα – 657 άτομα

01. Ετήσιο επίδομα χρήσης του κυλικείου, παρότι η χρήση των εστιατορίων των εγκαταστάσεων είναι δωρεάν (Όμιλος Ελληνικών Πετρελαίων) 120/μήνα. -  Ολο το προσωπικό.

BONUS: Επίδομα μη καταβολής επιδόματος

Με πληροφορίες από: capital.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα 10 πιο ακραια επιδόματα στην Ελλαδα."

Η Μάχη του Κιλκίς 19-21 Ιουνίου, 1913

 

«Ὅλα τά εἶχα προβλέψει, τά εἶχα σκεφθεῖ, ὅλα ἐκτός ἀπό τήν τρέλλα τῶν Ἑλλήνων»....------ Εἶναι λόγια τοῦ Νικολάου Ἰβανώφ, ἀντιστρατήγου, διοικητῆ τῆς 2ης Βουλγαρικῆς Στρατιᾶς, μετά τήν ἥττα του στό Κιλκίς. 

Χωρίς νά τό γνωρίζει ὁ Βούλγαρος στρατηγός ἐπαναλαμβάνει τά λόγια τοῦ θρυλικοῦ Γέρου τοῦ Μοριά, τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, πού ἔλεγε λίγα χρόνια μετά τήν ἁγιασμένη Ἐπανάσταση τοῦ ’21: «Ὁ κόσμος μᾶς ἔλεγε τρελλούς. Ἠμεῖς, ἄν δέν ἤμεθα τρελλοί, δέν ἐκάναμεν τήν ἐπανάστασιν, διατί ἠθέλαμεν συλλογισθῆ πρῶτον διά πολεμοφόδιαν, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυροτοθῆκες μας, τά μαγαζιά μας, ἠθέλαμεν λογαριάσει τήν δύναμιν τῆν ἐδικήν μας, τήν τούρκικη δύναμη.
Τώρα ὅπου ἐνικήσαμεν, ὅπου ἐτελιώσαμεν μέ καλό τόν πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, ἐπαινόμεθα. Ἄν δέν εὐτυχούσαμεν, ἠθέλαμεν τρώγει κατάρες ἀναθέματα…» («Ἅπαντα περί Κολοκοτρωναίων», ἐκ. «ΙΔΕΒ», σελ. 215) Ναί, ἡ ἴδια «τρέλλα», ὁ ἡρωισμός, ἡ «νηφάλιος μέθη» τῶν Ἑλλήνων, φανερώθηκε καί στή Σαλαμίνα καί στήν Πόλη καί στό Μεσολλόγι καί στό ἔνδοξο ’40.
Ἡ ελληνική ἱστορία ἔχει μία ἰδιοτυπία, μοναδική ἴσως στήν οἰκουμένη. Εἶναι ἱστορία ἀδιάλειπτων ἀγώνων γιά ἐπιβίωση. Μῆλον τῆς ἔριδος οἱ γεωγραφικές ἑστίες του στή συμβολή δύο ἠπείρων, ἀντιμετωπίζουν εἰσβολές, ἐπιθέσεις, κατοχές καί φρικτές σκλαβιές, ἐρημώσεις κατά τήν διάρκεια ἀδιάκοπων ἐπεκτατικῶν ἐξορμήσεων ἀπό ὅλα τά σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα. Ὅλοι τίς διεκδικοῦν, ὅλοι τίς ποδοπατοῦν μέ τά στίφη τους. Ἀλέθεται ὁ Ἑλληνισμός, ἡ«Πονεμένη Ρωμηοσύνη» στίς μυλόπετρες τῆς ἱστορίας, ἀλλά «… ἰδού ζῶμεν». Ή, ὅπως ὡραία τό διατύπωσε ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης στά «ἀπομνημονεύματά» του: «Ὅτι ἀρχή καί τέλος, παλαιόθεν καί ὡς τώρα, ὅλα τά θερία πολεμοῦν νά μᾶς φᾶνε καί δέν μποροῦνε· τρῶνε ἀπό μας καί μένει καί μαγιά…».
Ἀπό τήν ἴδια τήν μαγιά τῶν ἡρώων τοῦ ’21 ἦταν φτιαγμένοι καί οἱ μαχητές τῶν Βαλκανικῶν πολέμων, οἱ ὁποῖοι εἶναι συνέχεια τῆς μεγάλης Ἐπανάστασης. Ἑκατό περίπου χρόνια μετά, τό Γένος, ἑδραζόμενο στήν λαϊκή ὁμοψυχία:«Ἕλληνας ὁμοφρονέοντας… χαλαπούς εἶναι περιγίγνεσθαι», ὅταν ὁμονοοῦν οἱ Ἕλληνες εἶναι ἀνίκητοι διαλαλεῖ ὁ Ἡρόδοτος («Ἱστορία» ΙΧ, 2) χάρις καί στήν θυσία τῶν παλληκαριῶν τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα, διπλασιάζει τά φτερά του.
Οἱ Βαλκανικοί Πόλεμοι τοῦ 1912-13 εἶναι ἀπελευθερωτικοί πόλεμοι. Καί ὁ στρατός μας ἐλευθέρωνε σκλάβους Ρωμηούς, οἱ ὁποῖοι γιά 500 καί πλέον χρόνια διατήρησαν ἄσβεστη τήν ἐθνική τούς συνείδηση, γιατί –αναμφίλεκτη ἀλήθεια αὐτό– κρατήθηκαν ἀπό «τό ἄμφιο» τῆς ἑλληνοσώτειρας Ἐκκλησίας μας.
Στίς 30 Αὐγούστου τοῦ 1907 ὁ λαός τῆς Δράμας ἀποχαιρετᾶ τόν ἐθνο-ιερομάρτυρα Ἐπίσκοπο Χρυσόστομο, πού ὅδευε γιά τόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του, τήν αἱματοκυλισμένη Σμύρνη. Λίγο πρίν τήν ἐπιβίβασή του στό τρένο, ὁ δημογέροντας Νίκας, προσφωνόντας τον, ὑψώνει τήν φωνή του, ὀρθώνει τήν λεβέντικη κορμοστασιά του, ἀτενίζει ἀγέρωχα τόν ποιμενάρχη καί τοῦ φωνάζει: «Δέσποτα, μᾶς παρέλαβες λαγούς καί μᾶς ἔκαμες λιοντάρια. Μείνε ἥσυχος. Θά γίνει τό θέλημά σου.» (Ν. Βασιλειάδη: «Γιά τήν Ἐλευθερία», σελ. 265)
Ἡ Ἐκκλησία στάθηκε ὁ Κυρηναῖος τοῦ Γένους σ’ ὅλη τήν πολυαίωνη σκλαβιά, αὐτή, μέ τούς ἀτρόμητους Μητροπολίτες της, ἦταν ἡ ψυχή τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα. Ἄς τό θυμοῦνται αὐτό ὅσοι ἐκκλησιομάχοι κουνοῦν σήμερα τό δάχτυλο καί βυσσοδομοῦν κατά τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας.
Ἔλεγε μεταξύ ἄλλων ὁ μεγάλος λογοτέχνης μας Στρατής Μυριβήλης, σέ ὁμιλία του, τό 1953: «Σάν ἔπεσε τό Βυζάντιο, ἡ Ἐκκλησία ἀντικατέστησε τόν τσακισμένο κρατικό ὀργανισμό σάν ὑποκατάστατος μηχανισμός τῆς ἐθνικῆς ἑνότητας. Τά σύμβολα τῆς Αὐτοκρατορίας τά κράτησε ἡ Ἐκκλησία καί τά διατήρησε μέσα στούς μαύρους αἰῶνες τῆς σκλαβιᾶς. Καί μέσα σ’ αὐτούς τούς φοβερούς αἰῶνες, αὐτή στάθηκε τό πνευματικό καί ἐθνικό κέντρο τῆς μαρτυρικῆς φυλῆς. Ἐνάντια στούς ἀρχηγούς της ξέσπαγε κάθε ἐπίθεση τῶν ἐχθρῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τόσο ἀπό μέρους τῶν κατακτητῶν, ὅσον καί ἀπό μέρους τῶν Φράγκων. Καί σωστά τόπανε, πώς σέ πολλές κρίσιμες ὧρες τό ράσο στάθηκε ἡ ἐθνική σημαία τῆς Ἑλλάδας στά χρόνια της σκλαβιᾶς. Σ’ αὐτό τό διάστημα, ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἕλληνες χάθηκαν γιά τό ἑλληνικό ἐθνικό σύνολο. Ποιοί ἦταν αὐτοί; Ἦταν ὅλοι ὅσοι μέ τή βία ἤ μέ τόν φόβο ἄφησαν τή θρησκεία τους.»
Συμπέρασμα ἀδιάσειστο: «Ἄν ὑπάρχουμε σήμερα σάν ἑλληνική φυλή, εἶναι γιατί κρατηθήκαμε ἀπό τό ἄμφιο τῆς Ἐκκλησίας μας ὅλα αὐτά τά χρόνια».
(Ὁ Μυριβήλης πολέμησε στούς Βαλκανικούς πολέμους καί τραυματίστηκε. Ὅταν ὁ πατέρας του ἔμαθε στή Λέσβο τό νέο, ἀπό τή χαρά του κέρασε ὅλο τό χωριό. «Ἄλλοι καιροί, ἄλλα ἤθη». Τότε μεγαλουργοῦσαν οἱ καρδιές, τώρα μεγαλουργοῦν τά χρήματα, ὅπως ἔλεγε ὁ Κανάρης).
Ἔτσι φτάσαμε στούς Βαλκανικούς πολέμους καί στήν τριήμερη μάχη τοῦ Κιλκίς, στίς 19-21 Ἰουνίου τοῦ 1913 πού φέτος τιμοῦμε τά ἑκατόχρονα ἀπό τήν διεξαγωγή της. Ἡ μάχη τοῦ Κιλκίς – Λαχανά, ἤ δίδυμη μάχη ὡς εἴθισται νά λέγεται, ἦταν ἡ πρώτη ἀποφασιστική σύγκρουση μεταξύ τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Βουλγάρων κατά τόν Β’ Βαλκανικό Πόλεμο (Β’ ΒΠ) ὑπῆρξε ἡ πιό κρίσιμη καί ἡ πλέον φονική μάχη, ὄχι μόνο τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων, ἀλλά καί τῆς νεότερης ἐλλληνικῆς ἱστορίας. Χάρις στήν νίκη τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, ἡ Μακεδονία, ἡ Ἤπειρος, τά νησιά τοῦ Αἰγαίου, ἀκόμη καί ἡ Κρήτη καί ἡ Θράκη ἑνώθηκαν ὁριστικά μέ τό λυμφατικό τότε ἑλληνικό κράτος καί απετράπη ἡ προσπάθεια τῶν Βουλγάρων νά ὑλοποιήσουν το ὄνειρο τῆς «Μεγάλης Βουλγαρίας» (Συνθήκη Ἁγίου Στεφάνου, 1878).
Ἔλεγε ὁ ἀθηναιογράφος λογοτέχνης Δημήτρης Καμπούρογλου: «Ὅλα τά ἔθνη γιά νά προοδεύσουν πρέπει νά βαδίσουν ἐμπρός πλήν τοῦ ἑλληνικοῦ πού πρέπει νά στραφεῖ πίσω», ὄχι βέβαια ὡς στείρα προγονολατρία ἀλλά ὡς μελέτη τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τοῦ Γένους, μέ σκοπό τήν παιδαγωγία κυρίως τῶν νέων. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ σπουδή τῆς ἱστορίας ἐμφυσεῖ στό παιδί ἀγάπη γιά τήν πατρίδα, τοῦ προσφέρει πρότυπα ζωῆς, τοῦ γνωρίζει τά ἐλλατώματα καί τά προτερήματα τοῦ Γένους, ἐνεργεῖ, μ’ ἕναν λόγο, ἐντός του διαπλαστικά, ὡς κατ’ ἐξοχήν παράγοντας αὐτοσυνειδησίας. Καί δή τί καλύτερο παράδειγμα φιλοπατρίας ἀπό τήν μάχη τοῦ Κιλκίς, τήν ὁποία ἐν συντομία θά ἐξιστορήσουμε, ἐπιμένοντας κυρίως στά βιώματα αὐτήκοων καί αὐτοπτῶν μαρτύρων.
Τό ἀθάνατο ἔπος
Τό κίνημα τῶν Νεοτούρκων (Ιούνιος τοῦ 1908) κι ὁ κίνδυνος νά ἐξοντωθοῦν ἀπό τήν τουρκική μισαλλοδοξία ὅλοι οἱ Χριστιανοί τῆς Μακεδονίας καί τῆς Θράκης, ὁδήγησε τό 1912 τούς Ἕλληνες, τούς Βούλγαρους, Σέρβους καί Μαυροβούνιους νά ξεχάσουν προσωρινά τίς διαφορές τους καί νά συσσωματωθοῦν κατά τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας.
Ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος ἔληξε νικηφόρος γιά τά βαλκανικά κράτη, ὅμως οἱ Βούλγαροι «ἐμνήσθησαν ἡμερῶν ἀρχαίων», ξαναθυμήθηκαν τόν χάρτη τῆς Μεγάλης Βουλγαρίας καί νόμισαν ὅτι ἔφτασε ἡ ὥρα νά πραγματοποιήσουν τά παλιά χιμαιρικά τους σχέδια εἰς βάρος καί τῆς Σερβίας καί τῆς Ἑλλάδας. Ἡ ἀπληστία τῆς Βουλγαρίας, ἡ ὑπερφίαλη συμπεριφορά της πρός τούς συμμάχους κι ἕνα πλῆθος ἀπό δόλιες ἐνέργειες, ἔστρεψαν τήν Ἑλλάδα καί τήν Σερβία ἐναντίον της καί ὁδήγησαν στόν Δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο (Β’ ΒΠ).
Στίς 19 Μαίου τοῦ 1913 ὑπεγράφη στη Θεσσαλονίκη ἡ συνθήκη συμμαχίας μεταξύ Ἑλλάδας καί Σερβίας γιά νά ἀντισταθμίσει τίς ἐνέργειες τῶν Βουλγάρων, πού συγκέντρωναν μυστικά τό στρατό τους, γιά νά χτυπήσουν αἰφνιδιαστικά τούς πρώην συμμάχους τους. Μία τελευταία προσπάθεια τῶν κυβερνήσεων Ἑλλάδας καί Σερβίας, γιά νά ἀποφευχθεῖ ἡ σύγκρουση, ματαίωσαν οἱ ἴδιοι οἱ Βούλγαροι μέ τήν ἀξίωσή τους νά ἁπλωθοῦν σ’ ὁλόκληρη τή ΝΔ Μακεδονία, τήν ὁποία κατεῖχε ὁ ἑλληνικός στρατός. Ἔτσι ὁδηγήθηκαν τα πράγματα στήν σύγκρουση.
Στίς 16 Ἰουνίου τοῦ 1913 οἱ Βούλγαροι, ἀφοῦ μετέτεφεραν τίς περισσότερες δυνάμεις τους ἀπό τή Θράκη στή Μακεδονία πρός τήν πλευρά τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Σέρβων ἄρχισαν σφοδρότατη ἐπίθεση. Γιά τούς Ἕλληνες καί τούς Σέρβους δέν ἀπέμενε παρά μονάχα ἡ γενική ἀντεπίθεση. Ἀλλά πρίν ἀπό κάθε ἄλλη ἐνέργεια ὁ στρατός μας ξεκαθάρισε τήν Θεσσαλονίκη ἀπό τούς Βουλγάρους, πού μέ δόλο εἶχαν εἰσδύσει στήν πρωτεύουσα τῆς Μακεδονίας, ἀπό τήν ἡμέρα κιόλας τῆς ἀπελευθέρωσής της. Καί ὕστερα ἄρχισαν οἱ μεγάλες ἐπιχειρήσεις. Καί πρώτη στή σειρά ἡ ἔνδοξη μάχη τοῦ Κιλκίς.
Τό Γενικό Ἐπιτελεῖο Στρατοῦ στήν ἔξοχη πολύτομη ἔκδοσή του, πού ἐπιγράφεται «ὁ Ἑλληνικός στρατός κατά τούς Βαλκανικούς Πολέμους τοῦ 1912-1913 (Ἀθήνα, 1932)» περιγράφει μέ θαυμαστό καί ἀναλυτικό τρόπο ὅλες τίς φάσεις τῆς πολεμικῆς ἐκείνης ἐπιχείρησης, πού δόξασε γιά μία φορά ἀκόμη τά ἑλληνικά ὄπλα καί ὑπῆρξε θέατρο ἀσύγκριτων ἡρωισμῶν τῶν ἀξιωματικῶν καί τῶν ἀνδρῶν τοῦ στρατοῦ μας.
Στά νότια του Κιλκίς ἤσαν γερά ὀχυρωμένοι οἱ Βούλγαροι καί 4 μεραρχίες τοῦ κέντρου τούς χτύπησαν δυνατά στίς 19 Ἰουνίου 1913.
Στίς 20 Ἰουλίου, δεύτερη μέρα της μάχης, τό Γενικό Στρατηγεῖο πρόσταξε γενική ἐπίθεση ἀπό τήν αὐγή σέ ὅλο τό μέτωπο. Κι ἐνῶ στό δεξιό ἄκρο τοῦ μετώπου ἡ 7η Μεραρχία ἀνέτρεψε τούς ἀπέναντι ἐχθρούς της καί μπῆκε στή Νιγρίτα, οἱ μεραρχίες τοῦ κέντρου προχωροῦν πρός τό Κιλκίς μέ πολύ ἀργό ρυθμό, γιατί ἡ ἄμυνα τῶν Βουλγάρων, πού ἔκαναν συνεχῶς ἰσχυρές ἀντεπιθέσεις, ἦταν ἀποφασιστική καί πεισματώδης. Στόν τομέα τοῦ Λαχανά ἡ 1η Μεραρχία (στρατηγός Μανουσογιαννάκης) προχώρησε πιό γρήγορα πρός τίς νότιες προσβάσεις τῆς ὀχυρωμένης τοποθεσίας καί κυρίευσε καί 6 ἐχθρικά κανόνια.
Τό δειλινό τῆς 20ης Ἰουνίου ἡ κατάσταση εἶναι πολύ κρίσιμη. Ἡ ἀντίσταση τῶν Βουλγάρων εἶναι λυσσαλέα. Τό ἑλληνικό πεζικό ἔπρεπε νά τούς βγάζει μέ τίς λόγχες ἀπό τά χαρακώματά τους καί οἱ ἀπώλειες ἦταν τεράστιες. Τό Γενικό Στρατηγεῖο ἔστειλε νέα διαταγή στίς Μεραρχίες τοῦ κεντρικοῦ μετώπου νά κυριεύσουν «πάση θυσία» τό Κιλκίς, πρίν σκοτεινιάσει. Ἡ 2η Μεραρχία (στρατηγός Καλάρης) σέ ἐκτέλεση τῆς διαταγῆς ἐνήργησε νυκτερινή ἐπίθεση. Μέ ἐπικό ἀγώνα, φοβερές ἀπώλειες (οἱ περισσότεροι ἀξιωματικοί τέθηκαν ἐκτός μάχης).
Ἀνατρέποντας τήν μία μετά τήν ἄλλη τίς 3 γραμμές ἄμυνας τῶν Βουλγάρων, στίς 9:40 τό πρωί τῆς 21ης Ἰουνίου,ἡ γαλανόλευκη κυματίζει στήν πόλη καί περιχαρής ὁ διοικητής στρατηγός Καλάρης τηλεγραφεῖ στό Γενικό Ἐπιτελεῖο: «Ἀγγέλω νίκην Κιλκίς. Ἐχθρός ὑποχωρεῖ ἐγκαταλείψας ὀχυρωμένας θέσεις…» Τό κάστρο τοῦ Βουλγαρισμοῦ πάρθηκε. Ἀλλά μέ πόσες θυσίες! Κατά ἀνακοίνωση τοῦ Στρατηγείου οἱ ἀπώλειες ἀνῆλθαν σέ 10.000 νεκρούς καί τραυματίες. (Ὁ Γαβριήλ Συντομόρου, στό βιβλίο τοῦ «Σαραντάπορο, Κιλκίς, Λαχανᾶς: οἱ πρῶτες μας νίκες», ἔκδ. Ζῆτρος, γράφει: «Στήν πραγματικότητα οἱ ἀπώλειες αὐτές δέν πρέπει νά ξεπέρασαν τούς 8.670 νεκρούς καί τραυματίες, σέ σύνολο περίπου 110.000 περίπου ἀνδρῶν τῶν 8 Μεραρχιῶν καί τῆς Ταξιαρχίας Ἱππικοῦ, πού πῆραν μέρος στή τριήμερη μάχη Κιλκίς – Λαχανά).
Εἶναι χαρακτηριστικό της μάχης ὁ θάνατος 10 διοικητῶν μονάδων, οἱ ὁποῖοι πρόβαλλαν τήν προσωπική τους συμπεριφορά καί ἐθελοθυσία ὡς παράδειγμα μίμησης στούς ἄνδρες τους. Παραθέτουμε τά ὀνόματα τῶν ἡρώων, τιμώντας ἔτσι καί τούς χιλιάδες «ἀγνώστους στρατιῶτες» τους, πού πάντοτε θά τούς εὐγνωμονεῖ τό ἔθνος μας: Καμάρας, Καμπάνης, Παπακυριαζῆς, Κορομηλᾶς, Καραγιαννόπουλος, Διαλέτης, Κουτήφορης, Κατσιμήδης, Χατζόπουλος, Ἰατρίδης… Αἰωνία ἡ μνήμη… Τά «κόκκαλα» τους τά ἱερά πότισαν τήν λευτεριά μας.
Μαθητής μικρός τήν δεκαετία τοῦ 30, ὁ Σ. Λίβας, μετέπειτα στρατιωτικός γιατρός, ἔγραψε τίς ἀναμνήσεις του, μέ τίτλο «Ἡ παλιά, μικρή μας πόλη». Σέ κείμενο μέ τίτλο «οἱ Μαχητές τοῦ Κιλκίς», γράφει τά ἑξῆς συγκινητικά:
«Ἕνα ἀπέραντο «Ἐθνικό Νεκροταφεῖο», πού κρύβει στά σπλάχνα τοῦ τά κορμιά χιλιάδων παλληκαριῶν, εἶναι ὁ τόπος μας. Καί πάνω στά κορμιά αὐτά στήθηκαν τά θεμέλια αὐτῆς τῆς πόλης. Καί τό σιτάρι πού φτιάχνει τό ψωμί μας, θεριεύει καί μεστώνει ρουφώντας ἀπό τή γῆ αἷμα ἀντί για νερό. Κάθε λόφος γύρω μας κι ἕνας «κρανίου τόπος». Κάθε χωράφι κι ἕνας «ἀγρός αἵματος» για νά χρησιμοποιήσω τοῦ χαρακτηρισμούς τοῦ Εὐαγγελίου πού τόσο ταιριάζουν στήν περίπτωση».
Τά πρῶτα χρόνια, τ΄ ἀλέτρια πού ὄργωναν τή γῆ, ἔφεραν στήν ἐπιφάνεια λευκά κόκκαλα «κόκαλα Ἑλλήνων ἱερά», ἀντάμα μέ σκουριασμένες ξιφολόγχες καί δερμάτινες παλάσκες, περασμένες σέ ζωστῆρες πού ἔζωναν, κάποτε λυγερά σώματα παλληκαριῶν. Κι ὅλοι μας λίγο – πολύ, ἔχουμε νά θυμόμαστε πώς κάποτε, σκάβοντας τίς αὐλές τῶν σπιτιῶν μας εἴχαμε βρεῖ σκουριασμένα ὄπλα κι ἀνθρώπινα κρανία. Σάν στοιχειωμένος ἔμοιαζε ὁ τόπος μας καί τά παιδιά φοβόταν νά βγοῦν τό βράδυ ἀπό τά σπίτια τους.
Θυμᾶμαι τούς πρώτους περιπάτους πού κάναμε μέ τό νηπιαγωγεῖο, ἐκεῖ κοντά στούς πρόποδες τοῦ Ἀη- Γιώργη. «Ἡ δασκάλα μᾶς ἔλεγε ὅτι οἱ παπαροῦνες στόν τόπο μας, εἶναι πιό κόκκινες ἀπό ἀλλοῦ, γιατί παίρνουν τό χρῶμα τους ἀπό τό αἷμα τῶν σκοτωμένων παλληκαριῶν. Κι ἐμεῖς διστάζαμε νά τίς κόψουμε, ἀπό φόβο, μήπως καί ματώσουμε τά χέρια μας…» (σελ. 179).
Μαρτυρίες πρωταγωνιστῶν
Μεταξύ τῶν ἡρώων διοικητῶν συνταγμάτων πού ἔπεσαν στήν μάχη τοῦ Κιλκίς, εἶναι καί ὁ Ἀντώνιος Καμπάνης, διοικητής τοῦ 8ου Συντάγματος τῆς 4ης Μεραρχίας. Τόν ἴδιο καιρό ὁ γιός τοῦ Δημήτριος, ὑπηρετεῖ καί αὐτός ὡς στρατιώτης. Στό βιβλίο τοῦ «Ἀναμνήσεις τοῦ Πολέμου καί τῆς Εἰρήνης» περιγράφει τήν σκηνή πού σπεύδει γιά τόν«τελευταίο ἀσπασμόν» τοῦ ἠρωϊκοῦ σκηνώματος τοῦ γονιοῦ του. Φτάνει στή μεγάλη σκηνή πού ἦταν τό χειρουργεῖο τῆς IV Μεραρχίας:
«Μπῆκα στή σκηνή καί πάνω σ’ ἕνα φορεῖο είδα τόν πατέρα. Εἶχε τά μάτια ἀνοιχτά. Τό πρόσωπο γελαστό καί εὐχαριστημένο. Μόνο τό στῆθος του ἦταν γεμάτο τρύπες. Στά χέρια του φοροῦσε γάντια καλοκαιρινά χακί, ἀλλά ὅπως ἦταν σκισμένα καί κρεμασμένα, κατάλαβα ὅτι εἶχαν κοπεῖ τά δάχτυλά του. Ἀργότερα, ὅταν εἶδα τά κιάλια του, πού ἦταν καί αὐτά γεμάτα βλήματα, ἀντελήφθηκα πώς ἡ ὀβίδα εἶχε σκάσει τήν ὥρα πού τά σήκωνε, γιά νά παρατηρήσει τίς ἐχθρικές θέσεις.
Τό θέαμα γιά μένα ἦταν τραγικό, ἀλλά μεγαλύτερη ἀκόμη συγκίνηση μοῦ προξένησαν οἱ ἑκατοντάδες τραυματίες τοῦ Συντάγματός του, πού περνοῦσαν καί τόν ἀσπάζονταν κλαίγοντας. Ἄκουσα μερικούς νά λένε: Ἦταν αὐστηρός, ἀλλά δίκαιος καί ἀγαποῦσε τούς ἄνδρες του».
Νομίζω πώς ὁ ἐπικήδειος αὐτός, ἄν μποροῦσε νά τόν ἀκούσει, θά τόν εἶχε ἀπολύτως ἱκανοποιήσει. Γιατί πραγματικά πρόσεχε ξεχωριστά τους ἄνδρες του, καί γιά νά προστατεύσει τή ζωή τούς εἶχε σκοτωθεῖ ὁ ἴδιος» (σελ. 123).
Μέ τέτοιους ἄξιους ἡγήτορες φθάσαμε στή νίκη. Ἕνας στρατός γενναίων μέ ἀρχηγούς «λιοντάρια» πῶς νά μήν ἀνέλθει στήν κορυφή τῆς δόξης καί τῆς ἀθανασίας.
Τό 1964 ἐκδίδεται τό «Ἀναμνηστικό Λεύκωμα» ἐπί τή 50/ἐτηρίδι ἀπό τῆς μάχης τοῦ Κιλκίς. Στήν σελίδα 44 διαβάζουμε: «Ἦταν δύο σύγγαμβροι ἀπό τήν Κύμη τῆς Εὐβοίας, ὁ συνταγματάρχης Ἰωάννης Παπακυριαζής καί ὁ ταγματάρχης Ἰωάννης Βελισσαρίου. Καί οἱ δύο λεβέντες. Τά ἀνδραγαθήματα τους ὑπῆρξαν ἀπό τά φωτεινότερα δείγματα ἀτομικῆς γενναιότητος. Οἱ δύο αὐτοί συγγενεῖς εἶχαν τσακωθῆ… σάν σύγγαμβροι πού ἤσαν. Στήν μάχη τοῦ Κιλκίς βρέθηκαν οἱ μονάδες τους νά πολεμοῦν πλάι- πλάι καί ὁ συναγωνισμός τῶν δύο τσακωμένων ἔφθασε στό ἀποκορύφωμα.»
Στήν τελευταία μάχη, ὅπως ἀναφέρει ὁ στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος στά ἡμιτελῆ ἀπομνημονεύματά του, ἐπῆλθε τό δράμα «…Ἤρξατο τότε σφοδρότατος καταιγισμός πυρός, κατά τήν διάρκειαν τοῦ ὁποίου οἱ 6 λόχοι τοῦ Βελισσαρίου, προχωροῦντες ταχέως ἔφθασαν εἰς ἀπόστασιν ἑφόδου ἀπό τῆς πρώτης γραμμῆς τῶν βουλγαρικῶν ὀρυγμάτων. Καί εἶδον τό ἀλησμόνητον θέαμα τῆς ἑφόδου τῶν 6 εὐζωνικῶν λόχων τοῦ Βελισσαρίου, οἱ ὁποῖοι καθ’ ἄς εἶχον ὁδηγίας ὑπό τοῦ διοικητοῦ των, ἔβαλον αἰφνιδίως ταχύτατον ὀλιγόλεπτον πῦρ ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ, μετά τό ὁποῖον ὤρμησαν ἀκάθεκτοι καί μέ βροντώδεις ἀλαλαγμούς ἐναντίον τῶν ἐπί τῆς πρώτης ὀφρύος τοῦ λόφου βουλγαρικῶν χαρακωμάτων. Ἡ γραμμή τῶν ἐφορμούντων λόχων μέ τάς ἀπαστραπτούσας ὑπό τόν ἥλιον ὑπερχιλίας λόγχας ὠμοίαζεν πρός χαλύβδινην ταινία, ἡ ὁποία ἀπειλητική ἐπήρχετο ἐναντίον τῶν ἐχθρικῶν ὀρυγμάτων. Ὁ ἀγών ὑπῆρξεν μεγαλειώδης. Οἱ Βούλγαροι ἀνετράπησαν ἤ ἐξοντώθησαν διά τῆς λόγχης. Αὐτό ἦτο τό μεγαλύτερον κατόρθωμα τοῦ Βελισσαρίου καί μέ δικαίαν ὑπερηφάνειαν ἐφώναξεν εἰς τόν λοχαγόν Ζήραν, ἄλλον γενναῖον, ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσεν εἰς τό σύνταγμα τοῦ Παπακυριαζῆ, τοῦ μπατζανάκη τοῦ Βελισσαρίου.
Βρέ Ζήρα, ποῦ εἶναι ὁ διοικητής σου νά δή;
ΖΗΡΑΣ. Σκοτώθηκε…
Εἶχε πέσει πρό ὀλίγου μόλις, μαχόμενος μέ τόν ἴδιον ἀπαράμμιλον τρόπον. Καί τότε τό πρόσωπον τοῦ συγγάμβρου«ἐμαύρισεν ἀπό τό πένθος». Ἔβγαλε τό πηλήκιόν του, ἔκαμε τόν σταυρό του, ἐδάκρυσεν καί ἐτράβηξεν μπροστά μέ περισσοτέραν ὁρμήν. Ἐκεῖ παρακάτω στή Τζουμαγιά, στό ὑψόμετρο 1378, τόν περίμενε κι’ αὐτόν ὁ Χάρος».
Ἕνα ἐξαιρετικό βιβλίο, πραγματικός θησαυρός, πού ἀναφέρεται στή μάχη τοῦ Κιλκίς εἶναι τοῦ π. Δημητρίου Καλλίμαχου, ἐθελοντή ἱεροκήρυκος τῆς Ἐ’ Μεραρχίας. Ὁ Καλλίμαχος παρακολουθεῖ ἐκ τοῦ σύνεγγυς τήν μάχη παίρνει μέρος σ’ αὐτήν, ἐμψυχώνει τούς στρατιῶτες, παρηγορεῖ τούς πληγωμένους καί ἀναλαμβάνει, πολλές φορές, τό βαρύ καθῆκον τῆς ταφῆς τῶν νεκρῶν πολεμιστῶν. Τό 1942, ἐξέδωσε στή Νέα Ὑόρκη τίς ἐμπειρίες του, σέ βιβλίο μέ τίτλο: «Ἀθάνατη Ἑλλάς» Ἀπό τό ἔξοχο αὐτό πόνημα, ἀποσποῦμε κάποιες σελίδες του, στίς ὁποῖες μοσχοβολᾶ ἡ πίστη καί ἡ φιλοπατρία τοῦ στρατοῦ μας. Στήν μακραίωνη ἱστορία μας πάντοτε τό Γένος ἀγωνίζεται «ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος» καί ματαιοπονοῦν ὅσοι θέλουν νά χωρίσουν τά δύο αὐτά «ριζιμιά λιθάρια» τοῦ ἱστορικοῦ μας βίου. Ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων ἡ φωνή τοῦ Μακρυγιάννη μᾶς κανοναρχεῖ: «Ἡ πατρίδα τοῦ κάθε ἀνθρώπου καί ἡ θρησκεία εἶναι τό πᾶν… Καί τότε λέγονται ἔθνη, ὅταν εἶναι στολισμένα μέ πατριωτικά αἰσθήματα· τό ἐναντίον λέγονται παλιόμαθες τῶν ἐθνῶν καί βάρος τῆς γης.»
Περιγράφει ὁ Καλλίμαχος τόν θάνατο τοῦ ἥρωα Καμάρα, τήν στιγμή πού τραυματίζεται, μπροστά καί ὄρθιος, θανάσιμα:
«Γονατίζει ὁ εὐγενικός συνταγματάρχης καί μέ τό λάμπον ξίφος του ἀκόμη εἰς τά χέρια ἀπευθύνει τόν τελευταῖον πρός τούς ἄνδρας του χαιρετισμόν:
Θάρρος παιδιά, θάρρος, γενναῖοι μου!
Τό αἷμα τρέχει κρουνηδόν ἀπό τό τραῦμα καί ο Καμάρας σωριάζεται:
Πονῶ, πονῶ πολύ, καίομαι…
Ὅταν μετεφέρετο πρός τά χειρουργεῖα, ἀτενίσας διά τελευταίαν φοράν τούς ἄνδρας του ἐδάκρυσε καί εἶπε:
Ἄχ, πού σ’ ἀφήνω, σύνταγμά μου. Σᾶς χαιρετῶ, καλά μου παλληκάρια, καί μέ τήν εὐχήν μου ὅλοι ἐμπρός νά δοξάσετε τήν τιμημένη μας πατρίδα!
Καί τώρα ζῆ εἰς τήν ἀθανασίαν ὁ ἀλησμόνητος Καμάρας μας, ἰδεώδης τῦπος ἀνθρώπου καί στρατιώτου, ἐπιβαλλόμενος μᾶλλον μέ τήν ἀπέραντον καλοκαγαθίαν τοῦ πατρός, παρά μέ τήν συνηθισμένην τραχύτητα τοῦ στρατιωτικοῦ.
Εὐσεβής, φιλεύσπλαχνος, ἀγαθώτατος, εὐθύς καί εἰλικρινής καί πράος, ἠδύνατο νά εἶναι καί ἰδεώδης τύπος λειτουργοῦ τοῦ Ὑψίστου. Εἰς τά Βοδενά, ὅπου ἔμεινεν ἐπί μήνας τό σύνταγμά του, ἔγινεν ἱεροφάντης τῆς Ἑλληνικῆς Ἰδέας, προσηλυτίζων τά ἑτερογενῆ στοιχεῖα μέ μέσα ἀνθρωπιστικά. Καί ὅταν προυκάλει χορούς καί διασκεδάσεις καί ἐορτᾶς καί ὅταν συνωμίλει μειλίχιος στρατιώτης, πάντοτε ἐν εἶχεν ἰδεῶδες, πῶς νά ἐμπεδώση τήν πεποίθησιν εἰς τήν ἐκπολιτιστικήν ἀποστολήν τῆς Ἑλληνικῆς διοικήσεως. Ὅταν ἔφυγεν ἀπό τά Βοδενά, δέν ἔμεινε κανείς ἀδάκρυτος πάσης φυλῆς καί θρησκείας.
Αὐτός ἦτο ὁ Καμάρας, ὁ πρωτομάρτυς τῆς γιγαντομαχίας τοῦ Κιλκίς. (σελ. 71)»
Συγκινητικότατες ὅμως εἶναι καί οἱ ἀναφορές στούς ἁπλούς στρατιῶτες. Ἔδειξε ἀπαράμιλλο ἡρωισμό ὁ Ἕλληνας στρατιώτης στήν μάχη τοῦ Κιλκίς. Ἦθος ὀρθόδοξο καί ἀγάπη ἄδολη καί ἀπρασάλευτη προς την πατρίδα εἶναι οἱ δύο ὀδοδεῖκτες πού τόν ὁδηγοῦν στά «κρημνά τῆς ἀρετῆς».
Διαβάζουμε στήν σελίδα 165:
«Εἶδα ματωμένο γράμμα νεκροῦ· τό ἐπῆρα καί ἀνέγνωσα: (παρατίθεται ὅπως το ἔγραψε ο ἡρωικός μαχητής)
«Ἦνε τόρα δυό μέρες Ἀγαπημένη μου Βασιληκούλα, πού κάμωμε πόλεμο μέ αὐτά τά παληόσκυλα· μᾶς βαροῦνε πολί μί οὐβίδες· χαθήκανε πουλᾶ πεδιά θκάμας· πάγ κι’ ἡ Γιανςμας τὸν πῆρε οὐβίδα τοῦ κεφάλτ. Τόρα περιμένομ σέ μιά ρεματιά νά ξαπουστάσουμ λιγουλάκι κι σί γράφο. Βασιληκούλα σί χάνο γιά τή Πατρίδα· αὐτό τό χουριό πού θέλουμ νά πάρουμ τού λέν Κιλκίδα κέ λέν πὼς τό μουσχάρη θά πλέξ στό ἔμα· ἔχο ἕνα ἔστημα πώς κεγῶ θά πάγο νά φάγο κούμαρα νά βρό τόν παπούλημ ἀλά νά μή κλάψσ Βασιληκούλαμ· ἅμα ἦνε γιά τί Πατρίδα δάκρια δέν ἐχ’ κλάματα μοναχά γιά ὅσοι ψοφοῦν στό στρόμα· θημᾶμε τί ἔλεγε κι Μῆτρος τοῦ Παπούλ γιά τσεγναίκες τό παλιό κερό στή Σπάρτ: ἡ τάς ἡ ἐπιτᾶς. Κλάματα δέ θέλο· ντροπῆς πράματα νά σκοῦζτε γιά μᾶς ἐδό τσβουλγαροχτόν, ἐγκδιτάδες ντίπ κι γιά οὖλες τσατιμίες πού πράξαν σταδέλφια μας Μακεδόνοι. Μόνο ἕνα κερί στήν ἅγια Παρασκεβί φτάνι· γιά διαθήκ ἴνε τά πεδάκιά μας· ἅμα μιγαλόσν νά πᾶν κιφτά στόν πόλεμο, στή Πόλ μί τόν Βουλγαροχτόνο βασιληά μας νά μνιμονεύσν τόν τάφουν μί ἔμα.
Σί φιλό Βασιληκούλαμ πολύ· γιά χαρά γιά τή Πατρίδα. Ἁπτό ρέμα Κιλκίδας Ἀντρέας».
Μεγαλειώδης ὕμνος ἀγωνιστού τῆς νέας μας ἐποποιίας. Ἀπό τό γράμμα αὐτό τοῦ ἁπλοϊκοῦ ὀρεσιβίου σπαρταρίζει θυσία τοῦ ἀθανάτου μαχητοῦ, ὅστις βαδίζει εἰς τόν θάνατον ὡς νυμφίος καί ἀπαγορεύει τά δάκρυα, ἐνθυμίζων τήν ἡρωικήν καρτερίαν τῶν Σπαρτιατίδων εἰς τήν ἁπλοϊκήν σύντροφον τῆς ζωῆς του».
Εἶναι γνωστό πώς ἡ μάχη διεξήχθη ἐν μέσω φοβεροῦ καύσωνος (περίπου 40 βαθμούς Κελσίου). Τά σιταροχώραφα τοῦ κάμπου του Κιλκίς, ἐξαιτίας τῶν ὀβίδων πῆραν φωτιά. Πολλοί βαριά τραυματισμένοι στρατιῶτες, μή μπορώντας νά μετακινηθοῦν, κάηκαν ζωντανοί…
Ἄλλο ἡρωικό παράδειγμα αὐταπάρνησης καί ἀνδρείας στή σελίδα 76:
«Στρατιώτης τοῦ 22ου ἐτραυματίσθη εἰς τόν βραχίονα.
Τυχηρός ἤσουνα, συνάδελφε, πού πῆρες τό παράσημο, τοῦ λέγει ὁ παραπλεύρως του, αἶντε τράβα τώρα στό χειρουργεῖο…
Τί ἔκανε, λέει; Μέ μία τσουγκρανιά νά φύγω; Τό παληοτόμαρό μου βαστάει ἀκόμα· ἔχω νά φάγω καί ἄλλους ἀπ’ αὐτούς τούς ἄτιμους πού σφάξανε γυναικόπαιδα!
Καί συνεχίζει τόν ἀγώνα.
Παίρνει δεύτερο βόλι καί ἐξακολουθεῖ νά μάχεται καί τό δεύτερον τραῦμα γίνεται τρίτον καί ἕπεται συνέχεια… Καί ὅταν πλέον ἡ δυνατή αἱμορραγία τόν ἀναγκάζη νά πέση κάτω, οἱ τραυματοφορεῖς, ὅταν ἐπλησίασαν νά τόν παραλάβουν, ἐπέδσεαν ἐν ὄλω ἑπτά τραύματα! Καί παρεπονεῖτο ὁ Ρουμελιώτης στρατιώτης, διότι δέν ἦτο δυνατόν πλέον νά συνεχίση τόν ἀγώνα του.
Μωρ’ δέν μποροῦσε νά εἶχα κι’ ἄλλο παληοτόμαρο, νά βγάλω αὐτό τό τρυπημένο καί νά τό βάλω τό καινούργιο!»
Μία τελευταία μαρτυρία ἀπό τό τέλος τῆς μάχης. Ὁ Ἕλληνας στρατιώτης ἔχει συνείδηση τῆς ἀποστολῆς:
«Ὤ τριακόσιοι, σηκωθεῖτε
Καί ξανάλθετε σ’ εμᾶς
Τα παιδιά σας θελ’ ἰδῆτε
Πόσο μοιάζουνε μέ σᾶς»
έψαλλε ὁ ἐθνικός μας ποιητής. Καί ὁ μαχητής τοῦ Κιλκίς ἀπό τό ἴδιο χρέος ἐμφορεῖται. Σηκώνει στίς πλάτες τοῦ τήν ἱστορία τοῦ Γένους καί «ντροπή νά ντροπιασθεῖ».
«Μετά τήν μάχην ἐγύρισα νά μεταβῶ πρός τά χειρουργεῖα, νά παρακολουθήσω τόν βουβόν πόνον τῶν ἡρώων. Ἤθελα νά ἐπισκοπήσω συγχρόνως τήν ἀκτίνα, ὅπου διεδραματίζετο πρό ὀλίγου ἀκόμη μία ἀπό τάς ἀγριωτέρας πολεμικᾶς τραγωδίας τῶν νεωτέρων χρόνων.
Ἐνδιαφερόμην νά ὑπολογίσω  τόν ἀριθμόν τῶν εὐγενῶν θυμάτων, διά τούς ὁποίους ἤμην ὑποχρεωμένος νά μεριμνήσω πρός ταφήν καί τέλεσιν τῶν νομίμων.
Ὁ ἀπέραντος χῶρος τοῦ θεάτρου τῆς μάχης ὠμοίαζε πρός μακελλεῖον. Καί ὅταν ἀντίκρυσα τήν φρικιαστικήν εἰκόνα καμμένων σπαρτῶν καί ψημένων σωμάτων καί εἶδα σκοτωμένους μέ τήν λόγχην στά χέρια καί μέ ἀποκρυσταλλωμένην εἰς τό πρόσωπον τήν ψυχολογίαν της ὁρμῆς καί τῆς χαλυβδίνης ἀποφασιστικότητος, ἐδάγκασα ἀσυναισθήτως τά χείλη ἀποθαυμάζων. Ἀγγελιοφόρος τῆς Δ’ Μεραρχίας ἐστάθη καί ἤκουσα νά ἀπαγγέλη:
Στοῦ Κιλκίς τήν ὁλόμαυρη ράχη
Περπατώντας ἡ δόξα μονάχη
Μελετᾶ τά λαμπρά παλλικάρια
Καί στήν κόμη στεφάνη φορεῖ
Γινομένο ἀπ’ ὀλίγα χορτάρια
Πούχαν μείνη στήν ἔρημη γῆ
Ἔρημη ἡ γῆ μέ τά ὀλίγα της ἐναπομείναντα χόρτα ἐστολίζετο ἀπό τῆς ἡμέρας αὐτῆς μέ τόν στέφανον τῆς Ἀθανασίας καί τά ἄσημα ἕως χθές καί πτωχά ἐκεῖνα ὑψώματα παρεδίδοντο εἰς τήν δόξαν καί τόν θαυμασμόν τῶν αἰώνων» (σελ. 83).
Γι’ αὐτό νίκησαν ἐκεῖνα τά λαμπρά παλλικάρια. Ἦταν φτιαγμένα ἀπό τή μαγιά τῶν πολέμαρχων τοῦ Εἰκοσιένα. Ἦταν φτωχά παιδιά, ἡ ψυχή τους ὅμως σπίθιζε ἀπό φιλοπατρία. Ἡ πατρίδα εἶναι ἡ μάνα μας καί τήν ἀγαπᾶμε καί ὅταν εἶναι φτωχή καί ἀναγκεμένη σάν σήμερα. «Φίλει τήν πατρίδα καν ἄδικος ἤ» ἔλεγε ὁ Πλάτων. Πατρίδα εἶναι οἱ τάφοι τῶν προγόνων, τά ἁγιασμένα κόκκαλα τῶν ἡρώων, τά ξωκλήσια τῆς Παναγίας μας.
«Δέν θά μοῦ πήγαινε αὐτό τό ντούφεκι, ἄν δέν ἤσουν ἐσύ γλυκό χῶμα πού νιώθεις σάν ἄνθρωπος. Ἄν δέν ἦταν πίσω μας λίκνα καί τάφοι πού μουρμουρίζουν, ἄν δέν ἦταν άνθρωποι, κι αν δεν ήταν βουνά με περήφανα μέτωπα, κομμένα στόν ἥλιο μέ τό σπαθί τοῦ Θεοῦ» γράφει περήφανα ὁ Νίκ. Βρεττάκος.
«Ἡ μεγαλωσύνη στά Έθνη δέν μετριέται μέ τό στρέμμα, μέ τῆς καρδιᾶς τό πύρωμα, μετριέται και μέ τό αἷμα» λέει ὁ ποιητής.
Τώρα πού μᾶς ταλανίζει ἡ κρίση καί σκύψαμε τό κεφάλι, ἄς στραφοῦμε «πίσω» γιά νά ἀντλήσουμε δύναμη. Ἄς κλείσουμε μές στήν ψυχή μας ἕνα Μεσσολόγι, ἕνα Κιλκίς, ἕνα Σαράντα καί ἄς βαδίσουμε στίς ἀτραπούς τῆς ἱστορίας ὁλόρθοι. «Εἴμαστε παλαβοί ἐμείς οὶ Ἑλληνες, ἁλλά ἔχουμε γνωστικό Θεό» ἔλεγε ὁ Κολοκοτρώνης καί Αὐτός θά μᾶς σώσει. Δέν μᾶς πρέπει ὁ φόβος, καταγόμαστε ἀπό γενιές ἡρώων σάν αὐτούς πού δόξασαν τήν πατρίδα στόν τόπο τόν ἱερό τοῦ Κιλκίς.
Κλείνουμε μέ τούς στίχους τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ Κωστῆ Παλαμᾶ, πού τούς ἀπήγγειλε τό 1928, κατά τά ἀποκαλυπτήρια του μνημείου πού δεσπόζει στό ἡρῶον τῆς μάχης. Ὁ ὕμνος ὀνομάζεται «ἡ Πατρίδα στούς νεκρούς της» Νά, πῶς τελείωνε ὁ ποιητής:
« –  Παιδιά μου, ὅσοι, προφῆτες μου, στρατιῶτες, ἀρχηγοί,
σάν τά λιοντάρια στήσατε κορμιά καί σάν τά κάστρα,
καί μεσ’ στή μακεδονική ματοθρεμμένη γῆ
βάλατε τήν εἰκόνα μου φερτή σάν ἀπό τ΄ ἄστρα
στοῦ Λαχανά καί στοῦ Κιλκίς τήν ἐκκλησιά τήν πλάστρα,
πνοές κι ἄν πλανάστε σ’ ἄλλη ζωή, λείψανα κι ἄν κοιμάστε,
σᾶς λειτουργῶ στή δόξα μου. Μακαρισμένοι νά ‘στέ».

Τοῦ Δημητρίου Νατσιοῦ, Δασκάλου – Θεολόγου

http://greeknation.blogspot.gr/2016/06/19-21-1913.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Μάχη του Κιλκίς 19-21 Ιουνίου, 1913"