ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ;

ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΩΡΑ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ;---
Οι μέρες που ζούμε είναι αναμφισβήτητα ιστορικές. ----Οι μελλοντικές γενιές θα διαβάζουν στα βιβλία ιστορίας για τη «μεγάλη χρεοκοπία του 2010», όπως εμείς διαβάζουμε για τη χρεοκοπία του Τρικούπη, ή του 1932. Ευτυχώς ή δυστυχώς, τα μελλοντικά βιβλία ιστορίας δε θα γράφουν μόνο για τη χρεοκοπία που βιώνουμε σήμερα. Θα γράφουν και για πολλές άλλες εξελίξεις, πολιτικές, κοινωνικές κι ελπίζω όχι και για εθνικές περιπέτειες.



Μια ιστορική μέρα όπως η σημερινή 18η Οκτωβρίου, ημέρα της επίσημης άφιξης της ελληνικής κυβέρνησης στην απελευθερωμένη από τη γερμανική κατοχή Αθήνα (12 Οκτωβρίου), νομίζω πως είναι κατάλληλη για να απαντήσουμε στο ερώτημα: «Είναι η Ελλάδα χώρα υπό κατοχή;».

Όσο περνά ο καιρός και βυθιζόμαστε ακόμη περισσότερο στην κρίση και την ύφεση, πολλαπλασιάζονται οι φωνές που υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό γερμανική κατοχή, αντίστοιχη της γερμανικής κατοχής 1941-1944. Αυτές οι φωνές ποικίλουν από τις πιο απλοϊκές, που χαρακτηρίζονται από άγνοια της ιστορίας και επομένως τα πιο εύκολα θύματα της παραχάραξής της, έως αυτές τις «φωνές» που έντεχνα προσπαθούν να δημιουργήσουν μια κατάσταση πανικού, σύγχυσης και πολιτικής αστάθειας, ώστε να χειραγωγήσουν την κοινωνία προς «ίδια και αλλότρια» συμφέροντα.

Στον ενδιάμεσο χώρο, υπάρχουν διάφορες κατηγορίες συμπολιτών μας, που σε άλλες εποχές θα είχαν αμέσως κατατάξει τα επιχειρήματα περί «κατοχής» ως αστεία ή αστήρικτα, οι οποίοι λόγω της ξαφνικής ανατροπής του κόσμου όπως τον αντιλαμβάνονταν, είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν οποιοδήποτε «εξιλαστήριο θύμα» υπαίτιο της δυστυχίας τους, αντί με ψυχραιμία να κάνουν την αυτοκριτική τους, να ανασυγκροτηθούν και να τραβήξουν μπροστά για ένα καλύτερο αύριο.



Η Κατοχή 1941-1944

Η γερμανική κατοχή της περιόδου 1941-1944 ήταν αποτέλεσμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, της συμπαράταξης της Ελλάδας με την πλευρά των Συμμάχων και της αντίστασής της στην επίθεση της χιτλερικής Γερμανίας. Ήταν αποτέλεσμα μιας ηρωικής πολεμικής αντίστασης των Ελλήνων και της ελληνικής κυβέρνησης, που στοίχισε αρκετούς νεκρούς στο γερμανικό στρατό και συνέβαλλε, λίγο ως πολύ, στην καθυστέρηση της επίθεσης στη Σοβιετική Ένωση με τα γνωστά δυσμενή αποτελέσματα για τη γερμανική επιχείρηση.



Κανείς Έλληνας, με εξαίρεση ένα συγκριτικά μικρό αριθμό, δε συναίνεσε σε αυτή την κατοχή και δε συνεργάστηκε. Αντιθέτως αντιστάθηκε, δημιουργώντας ένα από τα πιο δραστήρια αντιστασιακά κινήματα και υπέφερε τρομερές κακουχίες, βανδαλισμούς και πρωτοφανείς θηριωδίες. Η Ελλάδα είχε, αναλογικά με τον πληθυσμό της, τις μεγαλύτερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές απ’ όλες τις υπό κατοχή χώρες της περιόδου. Τελικά, για πολλούς και διαφόρους λόγους που δεν είναι του παρόντος, είναι και η μοναδική χώρα που δεν έλαβε τις αποζημιώσεις που δικαιούταν, ενώ μέχρι σήμερα εκκρεμεί και η διευθέτηση του αναγκαστικού γερμανικού δανείου, το οποίο με διάφορους υπολογισμούς ανέρχεται σε κάποια δις. ευρώ.

Η ελληνική κρίση σήμερα

Είναι αλήθεια πως στις μέρες μας η Ελλάδα έχει βρεθεί στο επίκεντρο της δίνης μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης, που έχει τα χαρακτηριστικά μιας «τέλειας καταιγίδας». Η συστημική κρίση της ευρωζώνης σε συνδυασμό με τη διεθνή οικονομική κρίση και ύφεση, έφεραν στο προσκήνιο τον πιο αδύναμο κρίκο. Όλα τα προβλήματα, οι ανακολουθίες και οι παραλείψεις των τελευταίων 38 ετών, εμφανίστηκαν μαζικά, σωρευτικά και συγχρόνως. Η αποκάλυψη όλου αυτού του εκρηκτικού μίγματος, «αιφνιδίασε» τους εταίρους της ευρωζώνης. Εταίρους που στην πλειοψηφία τους εθελοτυφλούσαν μπροστά στο μέγεθος των προβλημάτων της χώρας, ο καθένας για να υλοποιήσει τα ιδιαίτερα συμφέροντά του. Ακόμη χειρότερα όμως, εθελοτυφλούσαν μπροστά στα συστημικά προβλήματα του κατασκευάσματός τους, το ευρώ. Έτσι, τη δεδομένη χρονική στιγμή που ξέσπασε η κρίση βρέθηκαν αντιμέτωποι με το δίλημμα:

■Έστω και την ύστατη ώρα προσπαθούμε να βρούμε ρεαλιστικές λύσεις για τη θωράκιση της ευρωζώνης, παραδεχόμενοι τα λάθη και την εθελοτυφλία μας, βάζοντας το χέρι «βαθιά στην τσέπη» και τελικά σώζοντας τον αδύνατο κρίκο (Ελλάδα) και όποιους άλλους μελλοντικούς αδύνατους κρίκους; Ή

■Συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε, αποφεύγουμε την παραδοχή των λαθών μας, αποφασίζουμε σχέδια «διάσωσης» μόνο στα χαρτιά, καθιστούμε ως αποδιοπομπαίο τράγο τον αδύνατο κρίκο και τελικά κάνουμε την κρίση ευκαιρία μέσω μια ιδιότυπης κερδοσκοπίας φορτώνοντας με δάνεια την Ελλάδα και τους υπόλοιπους αδύνατους κρίκους;

Φυσικά, επελέγη η δεύτερη λύση. Έτσι η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο ενός παγκόσμιου οικονομικού πολέμου που σε συνδυασμό με την εσωτερική της ανεπάρκεια κι αδυναμία χάραξης ελληνικής πολιτικής, την καθιστά όμηρο, δέσμια και υπό «κατοχή» των άλλων εταίρων, με προεξάρχοντες τους Γερμανούς. Όσο περνά ο καιρός και τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται, θέτοντας όλους τους διεθνείς παίκτες αντιμέτωπους με την πραγματικότητα, τόσο η ρεαλιστική αντιμετώπιση των προβλημάτων γίνεται πιο επιτακτική και οι λύσεις που επιδιώκονται πιο ρεαλιστικές. Μην ξεχνάμε, όμως, ότι έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα κρατών και συμφερόντων με διαφορετικές στρατηγικές και πολλές φορές αποκλίνοντα συμφέροντα. Τελικά, αποδεικνύεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δε λειτουργεί πια ως «ένωση» και ότι η ευρωζώνη έχει να «φάει πολλά ψωμιά» μέχρι τη μεγαλύτερη ομογενοποίησή της και την πραγματικά κοινή πολιτική. Προς το παρόν ισχύει ο νόμος του (οικονομικά) ισχυρότερου, ο δρόμος είναι μακρύς, γεμάτος λακκούβες και ο προορισμός αβέβαιος.

Όμως, όλα τα παραπάνω δεν φτάνουν για να παραλληλίσουμε τη σημερινή ιδιότυπη «κατοχή» με την ιστορική κατοχή του 1941-1944. Υπάρχει μια σημαντική ειδοποιός διαφορά.

Όπως προανέφερα, την περίοδο της κατοχής του 41-44 η πλειοψηφία των Ελλήνων αντιστάθηκαν, έχοντας ξεκάθαρους στόχους και οράματα για την απελευθέρωση. Υπήρχαν, βέβαια, οι δοσιλογικές κυβερνήσεις και οι συνεργάτες των Γερμανών. Υπήρχε, όμως και η εξόριστη κυβέρνηση του Καίρου, αλλά και η αντιστασιακή κυβέρνηση του «βουνού», οι οποίες παρά τις διαφορετικές στρατηγικές και στόχους (με την τραγική κατάληξή τους), συντονίζονταν σε μια κοινή δράση ενώνοντας την πλειοψηφία των Ελλήνων εναντίον του κατακτητή.

Στη σημερινή κρίση το μέτωπο των Ελλήνων είναι, δυστυχώς για άλλη μια φορά, πολυδιασπασμένο:

■Οι κυβερνήσεις των τριών τελευταίων χρόνων, μοιάζουν πολύ περισσότερο «δοσιλογικές» από τις αντίστοιχες του 41-44, διατιθέμενες για όλο και περισσότερες παραχωρήσεις προκειμένου να παρατείνουν τον, ούτως ή άλλως, εφήμερο βίο τους.

■Η ελληνική κοινωνία, παραζαλισμένη από την αστραπιαία αλληλουχία των δυσμενών εξελίξεων, είναι ακόμα κατακερματισμένη σε διάφορες ομάδες συμφερόντων και στρεβλών προνομίων, αρνούμενη να δει κατάματα την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να γίνεται βορά στα κάθε είδους πολιτικά κι οικονομικά συμφέροντα.

■Το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα (κυρίως η αντιπολίτευση), έχοντας να διαχειριστεί πρωτίστως τη δική του ανεπάρκεια, βρίσκεται σε μια ανερμάτιστη αφασία και σκιαμαχεί με το παρελθόν, ευαγγελιζόμενο την επιστροφή στις «παλιές καλές μέρες», για ό,τι μπορεί να σηματοδοτεί αυτό για τον καθένα.

■Στον ορίζοντα δε διαφαίνεται κάποιος πολιτικός σχηματισμός που θα μπορέσει να εμπνεύσει την κοινωνία με ρεαλιστικά επιχειρήματα και σχέδιο για το μέλλον.

Με βάση όλα τα παραπάνω, στο άμεσο μέλλον θα συνεχίσουμε να εξαρτόμαστε από τους «εταίρους» μας για την άμεση επιβίωσή μας ως κράτος κυρίως κι εκείνοι θα συνεχίσουν να «πράττουν κατά το δοκούν», ανάλογα με τα γενικότερα ή ειδικότερα συμφέροντά τους, εφαρμόζοντας το πάντα διαχρονικό «διαίρει και βασίλευε», εκβιάζοντας, επιτιμώντας ή επιβραβεύοντας αναλόγως των περιστάσεων τους «συνεργάτες» τους.

Είναι, λοιπόν, η Ελλάδα χώρα υπό κατοχή;

Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι τόσο απλή. Με βάση όλα τα παραπάνω, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση ιδιότυπης «κατοχής», με τη διαφορά ότι είναι καθαρή επιλογή του ελληνικού πολιτικού συστήματος και όχι αποτέλεσμα βίας και οργανωμένου γερμανικού σχεδίου, όπως θέλουν κάποιοι «εθνοπατέρες» να παρουσιάζουν. Εάν υπήρχε πραγματική εθνική βούληση για «αντίσταση» με την πρόταξη ενός ρεαλιστικού ελληνικού σχεδίου διαχείρισης της κρίσης και μελλοντικής ανάπτυξης, οι Γερμανοί και οι άλλοι «εταίροι» δεν θα ήταν σε θέση να επιβάλουν τα δικά τους ανεφάρμοστα κι αναποτελεσματικά σχέδια (δες «Τι μας φταίνε οι Γερμανοί» εδώ, «Μετά τη Μέρκελ τι;» εδώ και «Δύο λάθη πολιτικής κι επικοινωνίας» εδώ).

Στο περιβάλλον, που έχει διαμορφωθεί σήμερα, οι «εταίροι» μας δρουν και αντιδρούν με βάση αυτά που αντιμετωπίζουν. Την έλλειψη σχεδίου, βούλησης, διαπραγμάτευσης (διαπραγματευόμαστε μόνο και μόνο για τα «μάτια του κόσμου» και την εφαρμογή επικοινωνιακών σχεδίων) και την καθολική παράδοση στους δικούς τους σχεδιασμούς (πρόσφατο παράδειγμα η επίσκεψη Μέρκελ). Υπό αυτό το πρίσμα η Ελλάδα βρίσκεται πραγματικά υπό κατοχή. Όχι, όμως, των Γερμανών. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό κατοχή του δικού της πολιτικού συστήματος και μιας μικρής, διαπλεκόμενης με αυτό, ομάδας πολιτικοοικονομικών συμφερόντων. Βρίσκεται υπό κατοχή ενός πολιτικού συστήματος που:

■Αδυνατεί να συντονιστεί με την πραγματικότητα

■Δεν μπορεί και δε θέλει να προβάλει την οποιαδήποτε «αντίσταση»

■Είναι βυθισμένο στα σκάνδαλα και την κλεπτοκρατεία, διαπλεκόμενο με μια συγκεκριμένη ομάδα πολιτικοοικονομικών συμφερόντων

■Βρίσκεται υπό ομηρία κι εκβιασμό των «εταίρων» που διαθέτουν αδιάσειστα στοιχεία της κλεπτοκρατικής συμπεριφοράς του (η «Λίστα Λαγκάρντ» και η περίπτωση Άκη αποτελούν απλά πταίσματα μπροστά στον όγκο των στοιχείων που υπάρχουν)

■Παρουσιάζει πρωτοφανή χαρακτηριστικά φιλαυτίας και αμοραλισμού, με αποτέλεσμα οι όποιοι σχεδιασμοί του να αδιαφορούν για την ουσιαστική διάσωση της χώρας κι έχουν ως μοναδικό γνώμονα την αυτοδιατήρηση και τη με κάθε κόστος επιβίωσή του

Η κοινωνία αρχίζει να συνειδητοποιεί, με αργό και πολύ επώδυνο τρόπο, ότι το πρόβλημα και η κρίση της χώρας δεν είναι οικονομικής φύσης. Είναι πρωτίστως πολιτικής. Αυτό το επιχείρημα το παρουσιάζω από την αρχή της κρίσης (δες «Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε;» εδώ) το 2010. Δυστυχώς, η κοινωνία πρέπει να διέλθει όλων των επώδυνων και πολλές φορές εξοντωτικών σταδίων για να μπορέσει να δει και να αναλύσει με πιο καθαρή ματιά τα γεγονότα. Αυτή η συνειδητοποίηση δεν αργεί. Τότε μόνο οι Έλληνες θα καταλάβουν ποια είναι η πραγματική κατοχή. Και τότε μόνο θα ξεκινήσουν τον ουσιαστικό αγώνα της «απελευθέρωσης» για ένα καλύτερο μέλλον και μια Ελλάδα ισχυρή ως κοινωνία, οικονομία και κρατική οντότητα. Μια Ελλάδα εθνικά υπερήφανη, αποτέλεσμα του μόχθου, της εργασίας, του ήθους και της ευφυίας της. Αξίες που θα ξαναποκτήσουν νόημα μέσα στο ζόφο της σημερινής κατοχής.

Δημοσιεύτηκε από τον/την ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
. του Τάσου Τσιπλάκου