Στον πόλεμο διανοούμενοι.καλλιτέχνες και μελλοντες πρωθυπουργοί

Πολιτικοί, διανοούμενοι,καλλιτέχνες στην πρώτη γραμμή του Μετώπου της Αλβανίας με τους απεσταλμένoυς του Τύπου.----

Παλλαϊκό προσκλητήριο στο ΟΧΙ του ‘40-------

Από το Μέτωπο, από αριστερά όρθιοι: Δ. Γαλερίδης (δημοσιογράφος), Γεώργιος Καρτάλης ( υπουργός), Δ. Θιβαδόπουλος ( καθηγητής), Γεώργιος Θεοτοκάς ( συγγραφέας), Συμεόνογλου ( βιομήχανος) Κώστας Μάγερ (δημοσιογράφος). Καθιστοί: Ευ. Μαγκλιβέρας ( βαρύτονος), Λάμπρος Κωνσταντάρας (ηθοποιός) Κώστας Σάμιος ( τενόρος) και Τσαλίκης (έμπορος) 

 
Θα ανταποκρίνονταν οι σημερινοί διανοούμενοι, οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, σ’ ενδεχόμενο προσκλητήριο της πατρίδος για να πολεμήσουν, αν κινδύνευε η ακεραιότητα της;
Σε έρευνα μεγάλης Αθηναϊκής εφημερίδας, πριν απο μία δεκαετία, δυο, τρείς είπαν θα έσπευδαν να συστρατευθούν με το λαό να πολεμήσουν. Οι άλλοι, μιμήθηκαν το… «στρίβειν δια του αρραβώνος !» Ένας δήλωνε «να πάνε τα κορόιδα να πολεμήσουν…», ένας άλλος «εφόσον κινδύνευε το σπίτι του στην Κυψέλη» ένας τρίτος « δεν πολεμάω για τις ιδέες του Χριστόδουλου» και ένα σωρό άλλες αμπελοφιλοσοφίες… 
Aς δούμε όμως τι έκαναν οι διανοούμενοι, εβδομήντα χρόνια πριν, το 1940, από τους οποίους δεν έλειψε κανείς από το προσκλητήριο της πατρίδος ! Εδωσαν όλοι το βροντερό παρόν στην πρώτη γραμμή του Μετώπου, μαζί και οι απεσταλμένοι δημοσιογράφοι των εφημερίδων, που έστελναν τις ανταποκρίσεις τους, με την ένδειξη «κάπου εις το Μέτωπο».
Ο συγγραφέας του μυθιστορήματος «Αργώ» Γιώργος Θεοτοκάς για να τον δεχτούν εθελοντή στον πόλεμο, το ζήτησε ρουσφέτι απ’ τον στρατηγό Σέργιο Γυαλίστρα! Ο Οδυσσέας Ελύτης, κατατάχθηκε ανθυπολοχαγός στην πρώτη γραμμή ( έγραψε το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας») όπως ο λογοτέχνης Ανδρέας Καραντώνης, ο ακαδημαϊκός Άγγελος Βλάχος , (έγραψε « το Μνήμα της Γριάς» ), οι συγγραφείς Άγγελος Τερζάκης, ( έγραψε την «Ελληνική Εποποιία 1940-41), Λουκής Ακρίτας ( έγραψε το διήγημα «οι Αρματωμένοι»), Γιάννης Μαγκλής, Διονύσιος Ρώμας (μετέπειτα βουλευτής) ο πολιτικός- υπουργός Γεώργιος Καρτάλης, ο βαρύτονος Ευάγγελος Μαγκλιβέρας, οι τενόροι Γ. Τουμπακάρης (έπεσε ηρωϊκώς μαχόμενος), Κώστας Σάμιος, οι ζωγράφοι Σπύρος Βασιλείου και Γιάννης Τσαρούχης ( που κρατούσε στα χέρια του πάντα μια δική του εικόνα της Παναγίας), οι ηθοποιοί, Λάμπρος Κωνσταντάρας ( τραυματίσθηκε σε μάχη και όταν έγινε καλά στα μετόπισθεν, ζήτησε να τον ξαναστείλουν στην πρώτη γραμμή!!!) Διονύσης Παπαγιανόπουλος (ο πολέμαρχος ανθυπολοχαγός στην πρώτη γραμμή), Ντίνος Ηλιόπουλος ( ασυρματιστής του πυρoβολικού), Παντελής Ζερβός ( λοχίας στην πρώτη γραμμή), Νίκος Σταυρίδης (τραυματιοφορέας), Λυκούργος Καλλέργης, Θάνος Κωτσόπουλος, Μάνος Κατράκης, Στέλιος Βόκοβιτς, Γκίκας Μπινιάρης, Νάσος Χριστογιαννόπουλος, Φρίξος Θεοφανίδης, Μάκης Τζίνης, Στέφανος Πήλιος, όλοι με ψυχή λέοντα στην πρώτη γραμμή!!!. Δυο γενναίοι ηθοποιοί που σκοτώθηκαν, οι Δήμος Αυγείας και Πάνος Παπακυριακόπουλος (ο γνωστός ως Πάνος Ντόλης) 

Οι πεσόντες στον πόλεμο ηθοποιοί

Ο Δήμος Αυγείας και ο Πάνος Παπακυριακόπουλος, ήταν οι μεγάλες απώλειες των ηθοποιών στον πόλεμο. Ο Δήμος στις 21-11-40, κολυμπώντας, μ’ ένα μαχαίρι στο στόμα, έκοψε τα καλώδια κι έσωσε μια σημαντική γέφυρα από την ανατίναξη κι έτσι μπήκε ο στρατός μας στην Κορυτσά. Για την πράξη του αυτή παρασημοφορήθηκε. Ξαναπήγε στο Μέτωπο, όπου σε μια άλλη μάχη τραυματίσθηκε στην κοιλιά και πέθανε από αιμορραγία. 

Ο Πάνος Παπακυριακόπουλος ( Ντόλης το ψευδώνυμό του στο θέατρο του Λαού στο Μεταξουργείο, όπου έπαιζε) έπεσε πολεμώντας στον Αυλώνα στις 25-1-1941. 
Ο Χρήστος Πύρπασος ( Πυρπασόπουλος), δημοσιογράφος, ηθοποιός και συγγραφέας, συγκλονισμένος αποτύπωσε τον πόνο των συναδέλφων του νεκρού Πάνου Ντόλη, στους παρακάτω στίχους: « …κι έπεσε για την πατρίδα / ο φτωχός ο θεατρίνος, / έξω από τον Αυλώνα,/ ο άξιος πολεμιστής. / Πέθανε ανδρικά στη μάχη / ωσάν Έλληνας εκείνος / του θεάτρου του πολέμου / που ήταν πρωταγωνιστής»

Στον πόλεμο και … πρωθυπουργοί
Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, πήραν μέρος και πολιτικοί. ΄Ενας εθελοντής δεκανέας ο Παν. Κανελλόπουλος, που έγινε δυο φορές πρωθυπουργός, εξέδιδε στο Μέτωπο με συνεργάτες τους Στρατή Αναστασέλη και Ελευθέριο Κοτσαρίδα την εφημερίδα με τις δυο ονομασίες, πότε ως «Αχρίς» και πότε ως «Οχρίς» με άρθρα και νέα για τους στρατιώτες του Μετώπου. 

Ο Γεώργιος Ράλλης ήταν του Ιππικού, πολέμησε στην πρώτη γραμμή και μία από τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε ήταν όταν τραυματίσθηκε σοβαρά το ιπποδρομιακό άλογό του, και αναγκάστηκε μετά να το σκοτώσει…. 

Ο Κων. Μητσοτάκης πήγε καθυστερημένος στο Μέτωπο από τη Σύρο, πήρε μέρος στην εαρινή επίθεση το Μάρτιο. 

Ο Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, αντιπρόεδρος κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ, πολέμησε γενναία στην πρώτη γραμμή. 

Ο έφεδρος υπολοχαγός, ο Ισαάκ Λαυρεντίδης, έγινε αντιπρόεδρος της Βουλής, πολέμησε γενναία τραυματίσθηκε στη φοβερή μάχη του υψώματος 731,όπου έπεσαν πολλά κορμιά. Και όταν έδεσαν τα τραύματα του, ζήτησε από τον διοικητή του να πάει και πάλι στο « πανηγύρι του πολέμου». 

Ο στρατιώτης Χαρίλαος Φλωράκης, έγινε Γ.Γ. του ΚΚΕ και πολέμησε στην πρώτη γραμμή.

 Στην πρώτη γραμμή πολέμησε και ο Γεώργιος Καρτάλης μετέπειτα υπουργός, όπως και διάφοροι άλλοι.

Αντί για τουφέκι κρατούσαν την πέννα!
Στην πρώτη γραμμή βεβαίως και οι απεσταλμένοι των εφημερίδων, τρανταχτά ονόματα της δημοσιογραφίας.

 Τα χειρόγραφα τους έφταναν την επομένη στην Αθήνα, με ειδικό ταχυδρομείο, αυτολογοκριμένα όπως επέβαλαν οι κανόνες του πολέμου: Σπύρος Μελάς ( Καθημερινή - Εστία), Βάσος Τσιμπιδάρος, Ευστάθιος Θωμόπουλος, Γιώργος Παπαγιώργος Π. Αγγελόπουλος (Ακρόπολις), Παύλος Παλαιολόγος, Γεώργιος Ρούσσος και Μιχάλης Κυριακίδης ( Ελεύθερον Βήμα) , Γεώργιος Δρόσος, Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου, Γιώργος Ανδρουλιδάκης και Χρήστος Μούζιος ( Πρωία) Νίκος Γιοκαρίνης (Αθηναϊκά Νέα), Αλέκος Λιδωρίκης, Πάνος Καραβίας, Κώστας Τριανταφυλλίδης, Αθανάσιος Γεωργίου ,Σάββας Κωνσταντόπουλος ( Ασύρματος), (Σπύρος Μαντάνος (Τύπος), Θωμάς Μαλαβέτας ( Έθνος) Παντελής Καψής, Κώστας Ουράνης ( Ελληνικόν Μέλλον) Τίμος Μωραϊτίνης, Λουκής Ακρίτας (Εστία), Χρήστος Κολιάτσος, Νίκος Αναστασόπουλος, Τάκης Παπαγιαννόπουλος, Θεμιστοκλής Αμουτζόπουλος ( Καθημερινή), Κώστας Σκαλτσάς (Έθνος) Κώστας Αθάνατος, Νίκος Καπιτζόγλου Θ. Δογάνης (Βραδυνή). ΄Ηταν επίσης οι Στράτης Μυριβήλης, Δημ. Δεβετζής , Σόλων Γρηγοριάδης και Σπ. Αυλωνίτης.
Η μοναδική γυναίκα απεσταλμένη, ήταν η Αντέλα Μέρλιν,που την έστειλε ο Δημ. Λαμπράκης για τα Αθηναϊκά Νέα, κατόπιν παρακλήσεώς της. Στο Μέτωπο βρισκόταν και οι φωτορεπόρτερ Τσακιράκης, Κουρμπέτης, Φλώρος,Πουλίδης, Μεγαλοοικονόμου, στους οποίους οφείλονται οι πολλές φωτογραφίες που δημοσιεύονται τέτοιες μέρες.
Σημαντική ήταν και η προσφορά των γελοιογράφων, όπως του Φωκίωνα Δημητριάδη, του Παυλίδη, του Μπέζου, του Καστανάκη, του Γκέϊβελη, του Λυδάκη, του Παπασταύρου, αλλά και του Στέλιου Πολενάκη, με τα σπαρταριστά κινούμενα σχέδια, για τον επηρμένο αρλεκίνο του φασισμού, τον Μπενίτο Μουσολίνι. 
΄Ολα τα θέατρα τότε, με την κήρυξη το πολέμου, προσαρμόζουν στο κλίμα της ημέρας τις επιθεωρήσεις τους, και ακούγονται τραγούδια σε στίχους του Μιχάλη Σουγιούλ του Γιώργου Οικονομίδη και του Μίμη Τραϊφόρου, όπως «το Κορόϊδο Μουσολίνι» που ξεσηκώνουν και δονούν τις ψυχές των Ελλήνων με τη φωνή του σύγχρονου Τυρταίου, που ακούει στο όνομα Σοφία Βέμπο! 
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr

*To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στον πόλεμο διανοούμενοι.καλλιτέχνες και μελλοντες πρωθυπουργοί"

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟ 1940

"Σ' ένα χαντάκι, σκεπασμένο με χιόνι, ο ψαρής μου κόλλησε. Πεινασμένο, μουσκεμένο ως το κόκαλο, ταλαιπωρημένο από το αδιάκοπο τρέξιμο πάνω στα κατσάβραχα ήταν γραφτό του να μείνει εκεί. Το χάιδεψα λίγο στο σβέρκο και το φίλησα. Και κίνησα. Σε λίγα βήματα γύρισα να ιδώ για τελευταία φορά.

Μπορεί να ήταν ζώο, αλλά ήταν σύντροφος στον πόλεμο. Είχαμε δει τόσες φορές μαζί το θάνατο, είχαμε περάσει μαζί μερόνυχτα ζωής τέτοια που δεν λησμονιέται ποτέ. Και το είδα να με κοιτάζει που έφευγα. Τι ματιά ήταν αυτή βρε παιδιά. Πόσο παράπονο, πόση λύπη φανέρωνε. Μ' έπιασε το κλάμα. Ο πόλεμος δεν αφήνει καιρό για τέτοια. Σε μια στιγμή σκέφτηκα να το σκοτώσω. Δεν βάσταξε όμως η καρδιά μου. Και το άφησα εκεί. Με κοίταζε ώσπου χάθηκα πίσω από τον βράχο".

Η μαρτυρία αυτή πολεμιστή του '40, όπως τη μεταφέρει σε μεγάλο αφιέρωμά του για τα μόνοπλα του Ελληνικού Στρατού, αυτούς τους λησμονημένους ήρωες, όπως χαρακτηριστικά τους αποκαλεί, ο διευθυντής του Γ' Κτηνιατρικού Νοσοκομείου, γενικός αρχικτηνίατρος, συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Τερψίδης, αποτελεί ίσως την πλέον αδιάσειστη απόδειξη της μεγάλης προσφοράς των ίππων, των ημιόνων και των όνων στις μάχες που έχει δώσει στον ρου της Ιστορίας ο Ελληνικός Στρατός.

"Η ιστορία των μόνοπλων ζώων (ίππος, ημίονος, όνος) συνδέεται στενά με την ιστορία του ανθρώπου αφού, μαζί μ' αυτά, διέσχισε αχανείς πεδιάδες, πέρασε δύσβατα και απρόσιτα βουνά και βρήκε κατάλληλους τόπους για να εγκατασταθεί. Σε όλες τις πολεμικές αναμετρήσεις του έθνους μας, τα μόνοπλα αποτέλεσαν βασικό στοιχείο της πολεμικής μας μηχανής, με το ιππικό ως μάχιμο όπλο, με κύρια χαρακτηριστικά την ταχύτητα και ευκινησία του και τους ημίονους ως μεταγωγικά. Έπεσαν κατά χιλιάδες και δόξασαν τον Στρατό στα ιερά πεδία των μαχών" εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο συνταγματάρχης Κ. Τερψίδης.

Από την αρχαιότητα -συμπληρώνει- τα μόνοπλα και ο τρόπος χρησιμοποίησής τους αποτελούσαν καθοριστικό παράγοντα για τη μορφή του στρατού και της έκβασης της μάχης. Η πολεμική χρήση του αλόγου, ζεμένου σε άρμα, ήταν δείγμα κοινωνικής υπεροχής, ενώ το ιππικό αναπτύχθηκε κάτω από ειδικές εδαφικές και κοινωνικοοικονομικές συνθήκες κυρίως στις περιοχές της Θεσσαλίας, Μακεδονίας και σε πόλεις της Μ. Ασίας και Σικελίας.

Τα μόνοπλα, επί σειρά ετών, ήταν η κινητήρια δύναμη του Ελληνικού Στρατού και υπήρχε ένας ολόκληρος μηχανισμός που φρόντιζε για τη διατροφή, τα πέταλα, τα είδη σαγής, τα σαμάρια, τα χαλινάρια, τους αναβολείς ακόμη και για αδιάβροχα και κουβέρτες για την μεταφορά όπλων, όλμων, κανονιών και πυρομαχικών.

Η συμμετοχή των μονόπλων στους αγώνες του έθνους καταγράφεται εντυπωσιακή και αριθμητικά: στον ελληνοτουρκικό πόλεμο έλαβαν μέρος 2.900 μόνοπλα, στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) 29.000, στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο 47.169, στην εκστρατεία στην Κριμαία (1919) 10.132, στη Μικρά Ασία (1919-1922) 62.000, στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940) 150.000, στις στρατιωτικές επιχειρήσεις την περίοδο από 1946-1949 32.000 μόνοπλα.

Για χώρες, όπως η Ελλάδα, με ορεινή σύνθεση εδάφους και ανύπαρκτα ή περιορισμένα μηχανοκίνητα στρατιωτικά μέσα σε όλες τις πολεμικές αναμετρήσεις του 20ού αιώνα, βασικό στοιχείο της πολεμικής μηχανής αποτέλεσαν τα μόνοπλα, σημειώνει ο κ. Τερψίδης στο εκτενές αφιέρωμά του, με την πληθώρα ιστορικών πληροφοριών και σπάνιου φωτογραφικού υλικού.

Η αριθμητική επάρκεια των μονόπλων σε συνάρτηση με τη σωματική τους διάπλαση, την υγιεινή τους κατάσταση και την ικανότητά τους για εκστρατεία, έκριναν το αξιόμαχο του στρατεύματος, τονίζει.

Κατά την περίοδο 1936-1940 και στο πλαίσιο της προπαρασκευής του Στρατού προς πόλεμο, έγιναν σημαντικές προσπάθειες για να βελτιωθεί η μαχητική του ικανότητα και -μεταξύ άλλων- για την προμήθεια 6.000 μονόπλων διατέθηκαν 108.783.456 δρχ.

Η συνολική δύναμη του στρατεύματος σε μόνοπλα ανήλθε σε 150.000, από τα οποία τα 120.000 βρίσκονταν σε μονάδες της Ηπείρου και της Δυτικής Μακεδονίας, επισημαίνεται στο αφιέρωμα του κ. Τερψίδη.

"Η μη δυνατότητα προστασίας των μόνοπλων από το σφοδρό ψύχος, κυρίως σε προωθημένα και εν κινήσει τμήματα, είχε σαν συνέπεια τον θάνατο χιλιάδων. Χαρακτηριστικό είναι πως το πρώτο δίμηνο του πολέμου, οι απώλειες της Μεραρχίας Ιππικού σε μόνοπλα υπερέβησαν το 50%" τονίζεται.

Η περίοδος 1955-1990 χαρακτηρίζεται από τη βαθμιαία μηχανοκίνηση των Μονάδων, την ενίσχυσή τους με βαριά όπλα και την ανάπτυξη των τεθωρακισμένων.

Το 1963 απομακρύνθηκαν τα μόνοπλα από Μονάδες Μεραρχιών και συγκροτήθηκαν τα Τάγματα Ορεινών Μεταφορών (ΤΟΜ), τα οποία το 1969 μετέπεσαν σε Λόχους Ορεινών Μεταφορών (ΛΟΜ). Η δύναμη των μονοπλων μειώθηκε από 18.100 το 1954 σε 4.100 το 1964 και σε 1.300 το 1969, σημειώνει ο κ. Τερψίδης, επισημαίνοντας πως η μικρή σχετικά δύναμή τους και η συγκέντρωσή τους σε λίγες Μονάδες έκαναν απρόσκοπτη τη φροντίδα και νοσηλεία τους.

Τα χρόνια πέρασαν και τα τελευταία μόνοπλα εκποιήθηκαν το 1990, ύστερα από 157 χρόνια παρουσίας στον Ελληνικό Στρατό. Ο δεσμός, ωστόσο, μεταξύ του στρατιώτη στο μέτωπο και του πιστού τετράποδου συντρόφου του υπήρξε μοναδικός, όπως καταδεικνύει και το παρακάτω απόσπασμα από ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε μαχητής του '40 επάνω στο σαμάρι ενός σκοτωμένου μουλαριού: "Πολέμησες δίπλα μας νηφάλιο στις άγριες μπόρες του πολέμου κι έπεσες αθόρυβα για τη λευτεριά μας σαν αφανής και αιώνιος στρατηλάτης. Αιωνία σου η μνήμη".

 - See more at: http://www.defencenet.gr/defence/20151028/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1/%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF#sthash.5AQBOSL2.dpuf

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟ 1940"

Οι Πόντιοι αξιωματικοί που έπεσαν στον πόλεμο του 1940-41

  

Περίπου 650 ήταν οι Έλληνες αξιωματικοί που έπεσαν στο πεδίο της μάχης το 1940/41 κατά τον ελληνοϊταλικό και τον σύντομο ελληνογερμανικό πόλεμο.---- Ανάμεσά τους και 45 αξιωματικοί ποντιακής καταγωγής.----

Ο μικρός αριθμός των Πόντιων αξιωματικών οφείλεται στο γεγονός ότι μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923, και την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα, ο χρόνος που μεσολάβησε για να εισαχθούν στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων ή να αναδειχθούν στο στράτευμα ως έφεδροι αξιωματικοί, ήταν πολύ μικρός. ΄Ετσι, σε αντίθεση μ’ αυτόν τον μικρό αριθμό των ποντιακής καταγωγής νεκρών αξιωματικών, ο αριθμός των υπαξιωματικών και των οπλιτών Ποντίων ήταν πολύ μεγάλος.

Ο πλέον υψηλόβαθμος Πόντιος αξιωματικός που έπεσε στο πεδίο της μάχης ήταν ο Σαμψούντιος Θεόδωρος Αποστολίδης από τη Θεσσαλονίκη, που προήχθη μετά θάνατον σε αντισυνταγματάρχη.

Γεννήθηκε  το 1895 στην Σαμψούντα και το 1914 έφυγε από τον Πόντο για τη Γαλλία όπου σπούδασε, και το 1917 μετέβη στη Θεσσαλονίκη μετά την έκρηξη του Κινήματος της «Εθνικής Αμύνης» και ονομάστηκε έφεδρος ανθυπολοχαγός. Πήρε μέρος με το 17ο Σ.Π. της 11ης Μεραρχίας στη Μικρασιατική Εκστρατεία και ειδικότερα στη φονική μάχη του Αλή Βεράν, και αργότερα στο έπος του ’40, υπηρέτησε στο 50ό Σ.Π. κι έπεσε ηρωικά μαχόμενος στη βουνοκορφή του Μόροβα στις 17/11/1940.

Από τους Πόντιους αξιωματικούς, πέντε έπεσαν στο πεδίο της μάχης την ίδια μέρα (14/11/1940) και είναι οι: Βασιλειάδης Ιωάννης, Διαμαντίδης Βασίλειος, Κοντίδης Μιλτιάδης, Παπαδόπουλος Δημήτριος και Φωτιάδης Νικόλαος.

Ο κατάλογος των νεκρών Πόντιων αξιωματικών έχει ως εξής:

1) Ακριτίδης Κλεάνθης του Νικολάου. Έφεδρος ανθυπασπιστής, από τη Μερσίνη Γρεβενών, γεννήθηκε το 1895. Υπηρετούσε στο 27ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 1876 στην Κάμια στις 4/4/1941.
2) Αμανιτίδης Πασχάλης (ο… Ορντουλούς). Έφεδρος ανθυπολοχαγός, υπηρετούσε στο 67ο Σ.Π. και εφονεύθη στα στενά της Κλεισούρας στις 10/3/1941.
3) Αμαραντίδης Μιχαήλ του Παναγιώτου. Ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε το 1918. Υπηρετούσε στο 87ο Τάγμα Πεζικού κι έπεσε στην Κλεισούρα στις 13/4/1941.
4) Αντωνιάδης Αλέξανδρος του Αντωνίου. Λοχαγός από την Ευξεινούπολη Μαγνησίας, γεννήθηκε το 1899. Υπηρετούσε στο 30ό Τ.Π. και έπεσε στην Τομορίτσα στις 30/12/1940.

Αντωνιάδης Αλέξανδρος του Αντωνίου

5) Αποστολίδης Απόστολος του Ανέστη. Υπολοχαγός από τον Παράδεισο Καβάλας, γεννήθηκε το 1910. Υπηρετούσε στην V Μοίρα Ορ. Πυροβολικού κι έπεσε στην Κλεισούρα στις 11/3/1941.
6) Αποστολίδης Θεόδωρος του Ευσταθίου (έχουμε αναφερθεί παραπάνω).
7) Βασιλειάδης Γαβριήλ του Σωκράτους. Ανθυπολοχαγός, εφονεύθη στο Ηράκλειο, στη Μάχη της Κρήτης, στις 27/5/1941.
8) Βασιλειάδης Ιωάννης του Θεοδώρου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από την Πτολεμαΐδα, γεννήθηκε το 1915. Υπηρετούσε στο 28ο Σ.Π. και εφονεύθη στην Γκολίνα στις 14/11/1940.
9) Γεωργιάδης Θεμιστοκλής του Νικολάου. Λοχαγός από την Εύβοια, γεννήθηκε το 1894. Υπηρετούσε στο 3ο Σ.Π. και εφονεύθη στην Κλεισούρα στις 27/1/1941.
10) Γεωργιάδης Κων/νος του Λεωνίδα. Ανθυπασπιστής από την Έδεσσα, γεννήθηκε το 1915. Υπηρετούσε στο 30ό Σ.Π., εφονεύθη στο ύψωμα 1878 (Μόροβα) στις 20/11/1940.

Αποστολίδης Θεόδωρος του Ευσταθίου

11) Δημητριάδης Γεώργιος του Νικολάου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Νέα Ιωνία Αττικής, γεννήθηκε το 1912. Υπηρετούσε στο 1ο Σ.Π. και πέθανε στο χειρουργείο της 14ης Μεραρχίας στο ύψωμα Τεκέ στις 3/4/1941.
12) Διαμαντίδης Βασίλειος του Ιωάννου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τα Παλατίτσια Ημαθίας, γεννήθηκε το 1914. Υπηρετούσε στο 68 Σ.Π., εφονεύθη στη Νικολίτσα (ΝΔ Μόροβα) στις 14/11/1940.
13) Ελευθεριάδης Ελευθέριος του Δημητρίου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε το 1910. Υπηρετούσε στο 13ο Σ.Π., εφονεύθη στο ύψωμα 935 στις 24/3/1941.
14) Ελευθεριάδης Παρασκευάς του Σάββα. Έφεδρος ανθυπασπιστής από τη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε το 1915 (στην Κερασούντα). Υπηρετούσε στο 27ο Σ.Π., εφονεύθη στο ύψωμα Γκούρι Τοπίτ στις 11/2/1941.
15) Ευαγγελίδης Ιωάννης του Γεωργίου. Έφεδρος ανθυπασπιστής από την Κοζάνη, γεννήθηκε το 1913. Υπηρετούσε στο 13ο Σ.Π., εφονεύθη στο Μπούμπεσι στις 20/2/1941.

Θωμαΐδης Θωμάς του Αναστασίου

16) Θωμαΐδης Θωμάς του Αναστασίου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Βέροια, γεννήθηκε το 1910. Υπηρετούσε στο 65ο Σ.Π., εφονεύθη στο Τρεμπέλ Μοσχοπόλεως στις 24/1/1941.
17) Ιακωβίδης Χαράλαμπος του Χρυσοστόμου. Ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε το 1914. Υπηρέτησε στο 66ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 1598 στις 29/1/1941.
18) Κανδηλάπτης Θεόδωρος του Γεωργίου (ο… Γκιουμουσχαναλής). Ανθυπολοχαγός από την Αλεξανδρούπολη, γεννήθηκε το 1917. Υπηρετούσε στο 28ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα Μπούμπεσι κοντά στην Κλεισούρα στις 28/2/1941 (σ.σ.:. Τέλη Γενάρη του ’41, του γράφει η μητέρα του: «Παιδί μου πρόσεχε και μην εκτίθεσαι πολύ στους κινδύνους». Μέσα Φεβρουαρίου, μια βδομάδα πριν σκοτωθεί, η μητέρα του παίρνει απαντητική επιστολή του: «Γλυκειά μου μανούλα, μη λησμονήσης ότι πρώτα ανήκω στην πατρίδα και έπειτα σε σένα!»).

Κανδηλάπτης Θεόδωρος του Γεωργίου (ο… Γκιουμουσχαναλής)

19) Καρυπίδης Αντώνιος του Σάββα. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από το Κρατερό Φλώρινας, γεννήθηκε το 1914. Υπηρετούσε στο 28ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 931, βορείως του Πούμπεσι, στις 29/1/1941.
20) Κοντίδης Μιλτιάδης του Μιχαήλ. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Φλώρινα, γεννήθηκε το 1916. Εφονεύθη στη φονική μάχη του Ιβάν στις 14/11/1940.
21) Μαυρίδης Γεώργιος του Δημητρίου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη. Υπηρετούσε στο 72ο Σ.Π. και εφονεύθη στις 10/4/1941 στο Τομόρι.
22) Νικολαΐδης Απόστολος του Νικολάου. Έφεδρος ανθυπασπιστής από τον Πειραιά, γεννήθηκε το 1915. Υπηρετούσε στο 3ο Σ.Π. και εφονεύθη στη μάχη του υψώματος 1285 (Μαλέσοβα) στις 31/12/1940 (μία ώρα πριν από την Πρωτοχρονιά).
23) Οικονομίδης Νικόλαος του Ευσταθίου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από την Αθήνα, γεννήθηκε το 1892. Υπηρετούσε στο 20ό Σ.Π. και πέθανε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Λαρίσης στις 3/1/1941.
24) Οπρογλίδης Αθανάσιος του Γρηγορίου. Ανθυπολοχαγός από τον Εξαπλάτανο Αριδαίας, γεννήθηκε το 1904. Υπηρετούσε στο 14ο Σ.Π. και εφονεύθη στην Τρεμπεσίνα στις 29/1/1941.

Καρυπίδης Αντώνιος του Σάββα

25) Πανίδης Χαρίλαος του Κωνσταντίνου. Έφεδρος ανθυπασπιστής από τις Συκιές Θεσσαλονίκης, γεννήθηκε το 1919. Υπηρετούσε στο 28ο Σ.Π., εφονεύθη στην Κλεισούρα στις 8/1/1941.
26) Παπαδόπουλος Δημήτριος του Αλεξάνδρου, ο Τραπεζούντιος. Έφεδρος ανθυπασπιστής από την Αριδαία Πέλλας, γεννήθηκε το 1916. Υπηρετούσε στο 90ό Σ.Π. και εφονεύθη στο Ιβάν στις 14/11/1940.
27) Παπαδόπουλος Σταύρος του Περικλέους. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Βέροια, γεννήθηκε το 1914. Υπηρετούσε στο 65ο Σ.Π., εφονεύθη στο Ορμάδι (Κάμια) στις 22/12/1940.
28) Παρασίδης Δημήτριος του Γεωργίου. Ανθυπολοχαγός από την Κιβωτό Γρεβενών, γεννήθηκε το 1914. Υπηρετούσε στο 31ο Σ.Π. και πέθανε στο ορεινό χειρουργείο μετά τον θανάσιμο τραυματισμό του στη μάχη του Πόγραδετς στις 6/12/1940.
29) Πολυχρονιάδης Αντώνιος του Φωτίου. Ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε το 1914. Υπηρετούσε στο 19ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 731 στις 25/3/1941.

Παρασίδης Δημήτριος του Γεωργίου

30) Πατμανίδης Ισαάκ του Λαζάρου. Ανθυπολοχαγός από την Πάργα Πρεβέζης, γεννήθηκε το 1920. Υπηρετούσε στο 87ο Σ.Π. και εφονεύθη σε αεροπορικό βομβαρδισμό στις 26/4/1941.
31) Παυλίδης Λαυρέντιος του Παύλου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Βέροια, γεννήθηκε το 1917. Υπηρετούσε στο 16ο Σ.Π. και εφονεύθη στο Μπάλι Κλεισούρας στις 13/1/1941.
32) Παυλίδης Παύλος του Νικολάου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από το Μεγάλο Μοναστήρι Λαρίσης, γεννήθηκε το 1916. Υπηρετούσε στο 4ο Σ.Π. και εφονεύθη στο Ελεύθερο Κονίτσης στις 11/11/1940.
33) Σαρίδης Ονούφριος. Έφεδρος ανθυπασπιστής. Υπηρετούσε στο 90ό Σ.Π., εφονεύθη στο Μάλι Χιρότσε κοντά στην Πρεμετή στις 8/1/1941.
34) Σγουρίδης Σγουρός. Ανθυπασπιστής. Υπηρετούσε στο 33ο Σ.Π. κι εφονεύθη στο Μπούμπεσι στις 5/2/1941.
35) Σταμπολίδης Αχιλλεύς του Ανέστη. Έφεδρος ανθυπασπιστής από τη Βέροια, γεννήθηκε το 1915 και εφονεύθη στην Τρεμπεσίνα στις 30/1/1941.

Στογιαννίδης Ευάγγελος του Ιωάννου

36) Σταυρίδης Ευστάθιος του Νικόλαου. Ανθυπολοχαγός από την Αθήνα, γεννήθηκε το 1918. Υπηρετούσε στο 5ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 717 κοντά στην Κλεισούρα στις 9/2/1941.
37) Στεφανίδης Παύλος του Στεφάνου. Ανθυπολοχαγός από το Κιλκίς, γεννήθηκε το 1911. Υπηρετούσε στο 33ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 802 στο Μπούμπεσι στις 14/2/1941.
38) Στογιαννίδης Ευάγγελος του Ιωάννου. Από την Ξάνθη, γεννήθηκε το 1916. Υπηρετούσε στο 87ο Σ.Π. και εφονεύθη στην Κλεισούρα στις 12/4/1941.
39) Συμεωνίδης Χρύσανθος του Παναγιώτου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε το 1912. Υπηρετούσε στο 76ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 1437 στις 10/3/1941.
40) Ταρασίδης Σωκράτης του Γεωργίου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη Θεσσαλονίκη. Υπηρετούσε στο 31ο Σ.Π. και πέθανε βαριά τραυματισμένος στο Πόγραδετς στις 11/4/1941.

Ταρασίδης Σωκράτης του Γεωργίου

41) Τελκερίδης Τιμόθεος του Γεωργίου. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από το Κιλκίς, γεννήθηκε το 1915. Υπηρετούσε στο 21ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 869 στον αυχένα Μπούμπεσι στις 11/4/1941.
42) Τριανταφυλλίδης Κωνσταντίνος του Δημητρίου. Έφεδρος ανθυπίατρος από την Ξάνθη, γεννήθηκε το 1907. Υπηρετούσε στη 15η Μοίρα Πυροβολικού και εφονεύθη στο υψόμετρο Κιάφε Σοφιούτ κοντά στην Κλεισούρα στις 13/3/1941.
43) Τσαλουκίδης Πολυχρόνης του Μωϋσή. Έφεδρος ανθυπολοχαγός από την Καστοριά, γεννήθηκε το 1916. Υπηρετούσε στο 32ο Σ.Π. και εφονεύθη στο ύψωμα 1548, στην Κάμια στις 28/11/1940.
44) Φωτιάδης Νικόλαος του Γεωργίου. Έφεδρος ανθυπασπιστής από την Κοζάνη, γεννήθηκε το 1916. Υπηρετούσε στο 27ο Σ.Π. και εφονεύθη στις Κορομηλιές Μόροβα στις 14/11/1940.
45) Χαραλαμπίδης Νικόλαος του Ζαχαρία από το Κιλκίς, γεννήθηκε το 1914. Υπηρετούσε στο 13ο Σ.Π. και εφονεύθη στο Μάλι Σπαντάριτ στις 15/3/1941.

------Έρευνα του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη--

http://www.pontos-news.gr/article/142512/oi-pontioi-axiomatikoi-poy-epesan-ston-polemo-toy-1940-41

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Πόντιοι αξιωματικοί που έπεσαν στον πόλεμο του 1940-41"

Αυτόν τον άνθρωπο έπρεπε να τον γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες..

Αυτόν τον άνθρωπο έπρεπε να τον γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες... δεν τον ξέρει όμως σχεδόν κανείς! - Ας κοιτάξουμε αυτή την φωτογραφία. Ας δούμε αυτό το πρόσωπο. -----Είναι ένας άνθρωπος που αντίστοιχό του δεν υπάρχει στην παγκόσμια ιστορία. Το όνομά του Έιζα Τζένιγκζ.----Γεννήθηκε στην πολιτεία της Νέας Υόρκης και τον Αύγουστο του 1922, λίγες μέρες πριν την καταστροφή της Σμύρνης, βρέθηκε στην πόλη, να εργάζεται ως γραμματέας της YMCA.
Όταν η μοιραία πόλη πυρπολήθηκε και μισό εκατομμύριο περίπου πρόσφυγες Ελληνικής και Αρμενικής καταγωγής ήταν αποκλεισμένοι στην παραλία, χωρίς ελπίδα σωτηρίας, αυτός ήταν ο μόνος δυτικός που είχε παραμείνει εκεί. Αρνήθηκε να φύγει, έτσι ώστε να μπορέσει να σώσει ζωές. Ναι. Κι΄ αν έσωσε λέει. 350 χιλιάδες! Φαντάσου το! Έσωσε 350 χιλιάδες ανθρώπους! Πως; 

Συναντήθηκε με τον Κεμάλ κ εκμαίευσε από αυτόν προθεσμία 7 κ μετά επιπλέον 4 ημερών, για να φύγουν οι πρόσφυγες... Ύστερα θα ξεκινούσαν οι Τούρκοι τις εκτοπίσεις στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας όσων προσφύγων δεν είχαν μπορέσει να φύγουν.

Πως όμως θα έφευγαν, με τι μέσα θα διασώζονταν;

Ο Έιζα, αυτός ο σύγχρονος άγιος, έπεισε καταρχήν τον πλοίαρχο ενός πλοίου να μεταφέρει όσους μπορούσε. Έναν άλλο, τον πλήρωσε με δικά του χρήματα. Και μετά βρέθηκε στη Μυτιλήνη όπου εξεβίασε (ναι, εξεβίασε) την Ελληνική κυβέρνηση αναγκάζοντάς την να δεχτεί να σώσει τους Έλληνες που παρέμεναν αποκλεισμένοι στην κατεστραμμένη Σμύρνη.

Μόνο μετά από την δική του παρέμβαση στάλθηκαν Ελληνικά πλοία στην χαμένη πόλη κ μάζεψαν σταδιακά όλους τους πρόσφυγες. Μάλιστα Ο θρύλος λέει πως το τελευταίο πλοίο με μικρασιάτες πρόσφυγες απέπλευσε από την Σμύρνη 6 ώρες πριν λήξει η προθεσμία που ο Έιζα είχε πάρει από τον Κεμάλ.

Πως ζεις όταν ξέρεις ότι έσωσες 350 χιλιάδες ανθρώπους; Γιατί δεν ξέραμε αυτόν τον άνθρωπο, γιατί δεν υπάρχει στα βιβλία ιστορίας μας; Γιατί δεν έχει το όνομά του η πιο κεντρική πλατεία στην Αθήνα;

Ο Asa K. Jennings πέθανε το 1933, σε ηλικία 56 ετών. Στα 22 είχε περάσει μια ασθένεια που τον είχε αφήσει φρικτά καμπούρη, τον είχε συρρυκνώσει σε ύψος 1,60 και τον είχε αφήσει ευάλωτο κ φιλάσθενο. Κ όμως δεν πτοήθηκε. Κ όμως προχώρησε. Ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της μοίρας, κ σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι, οι απόγονοι όσων έσωσε, ζουν χάρη σε αυτόν.

Στο πρόσωπο του Έιζα Τζένιγκζ, το γλυκό πρόσωπο ενός ασθενικού άντρα, βλέπουμε το υπέροχο της ανθρώπινης φύσης που μας εμπνέει.

 - See more at: http://www.defencenet.gr/defence/20151024/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1/%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF-%CE%AD%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%80%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9-%CF%8C%CE%BC%CF%89%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CF%8C%CE%BD#sthash.QLwJr36E.4C8dbkdU.dpuf

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αυτόν τον άνθρωπο έπρεπε να τον γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες.."

Ο πρώτος πεσών του Ελληνικού Έπους.

Ήταν 28 Οκτωβρίου 1940. Ελληνοαλβανικά σύνορα.--- Ώρα 5η πρωινή.----- Η ιταλική σφαίρα βρίσκει τον στόχο της: Ο στρατιώτης Βασίλειος Τσιαβαλιάρης ήταν ο πρώτος πεσών του Ελληνικού Έπους.Η σάλπιγγα έδινε το σύνθημα της μάχης ως ένα προσκλητήριο στον υπέρτατον αγώνα για την Ελευθερία. Πίσω από τά σκόπευτρα μέ τό δάκτυλο στήν σκανδάλη οι φρουροί τών προκεχωρημένων φυλακίων προσπαθούσαν νά διαπεράσουν τό σκοτάδι. Απέναντι σέ απόστασι λίγων μέτρων, ο εχθρός μόλις είχε αρχίσει τήν επίθεσί του. Προτού ακόμη εκπνεύσει τό τελεσίγραφό τους, οι Ιταλοί είχαν εξαπολύσει τίς ταξιαρχίες τους καί οι πρώτες σφαίρες έσκιζαν τήν νυκτερινή σιωπή πάνω στά βουνά τής Ηπείρου.

Εκεί, στήν γραμμή τών συνόρων σέ ένα απομεμακρυσμένο φυλάκιο, έπεφτε νεκρός ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης, ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης. Ένας φαντάρος πού έτυχε νά κάνη τήν πρωινή σκοπιά. Χωρίς ποτέ νά γίνει ήρωας, χωρίς ποτέ νά βγή από τήν ανωνυμία. Σύμφωνα μέ μαρτυρίες, οι τελευταίες λέξεις τού Έλληνος φαντάρου ήταν: «τί θ’ απογίνουν τά παιδιά μου;».

Σήμερα στήν πατρίδα του Πιάλεια Τρικκάλων, κάθε χρόνο, γίνονται εκδηλώσεις μνήμης, καί βεβαίως τά παιδιά του δίδουν τό δικό τους «παρών»! Σέ ένα κεντρικό σημείο τής Πιαλείας δεσπόζει σήμερα, η προτομή τού Βασιλείου Τσιαβαλιάρη.

Στήν σκιά τού ανδριάντα, γυρίζει τό ρολόϊ τού χρόνου γιά τόν ξεχασμένο στρατιώτη του μετώπου. «Ήταν ο πρώτος νεκρός τού πολέμου», λέγει ο στρατηγός Ιωάννης Κακουδάκης, ο επί κεφαλής τής Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού. «Υπηρετούσε στό 21ο φυλάκιο τής Πίνδου στό 51 Σύνταγμα τό οποίο είχε σχηματισθή από Θεσσαλούς. Τά ιταλικά στρατεύματα είχαν προχωρήσει σέ απόστασι αναπνοής από τά Ελληνικά τμήματα προκαλύψεως. Στίς 5 τό πρωί ο Τσιαβαλιάρης είδε κάτι νά κινείται, φώναξε «άλτ, τίς εί» καί πυροβόλησε στόν αέρα».

 - See more at: http://www.defencenet.gr/defence/20151028/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1/%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82-%E2%80%93-%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%8A%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%85#sthash.3dVqPic0.dpuf

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο πρώτος πεσών του Ελληνικού Έπους."

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ.

ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ. ----VIDEO---

Διάγγελμα Πρωθυπουργού προς τον Ελληνικόν Λαόν.-----

28η Οκτωβρίου 1940
Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν δια την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηρά ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Ελληνες, μου εξήτησε σήμερον την 3ης πρωινήν την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους, κατά την ίδιαν αυτής βούλησιν, και μου ανεκοίνωσεν ότι προς κατάληψιν αυτών, η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζεν την 6η πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο, ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος.
Τώρα θα αποδείξωμεν εαν πράγματι έιμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Ολον το Εθνος ας εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε δια την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας και τας ιεράς παραδόσεις μας. Νυν υπέρ πάντων ο αγών.

Δηλώσεις Αμβροσίου Τζίφου, Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας

Εις το γραφείον του Προέδρου έφθασα πρώτος εκ των Υπουργών…εν τω μεταξύ έφθασαν και οι άλλοι Υπουργοί και κατά τας 4.15 συγκεντρωθήκαμε όλοι στην αίθουσα του Υπουργικού Συμβουλίου.
Εν μέσω νεκρικής σιγής ο Μεταξάς τους ανακοίνωσε τα διατρέξαντα και μετά είπε..

«Σήμερα αναλαμβάνουμε σκληρότατο αγώνα, με μέσα τελείως άνισα και δεν πρέπει να αυταπατώμεθα ότι θα πολεμήσωμεν μόνο τους Ιταλούς.Τα συμφέροντα του άξονος είναι αναπόσπαστα και αργά ή γρήγορα θα πολεμήσουμε και τους Γερμανούς.
Το πιθανώτατον είναι να χάσωμε προσωρινώς την Μακεδονίαν και την Ηπειρον και δεν αποκλείεται και αυτάς τας Αθήνας και τας εστίας μας και ότι έχουμε να εγκαταλείψωμεν προσωρινώς, μεταβαίνοντες εις Πελοπόννησον ή εις Κρήτην.
Ο πόλεμος λοιπόν που σήμερα αναλαμβάνει το Εθνος είναι μόνον και μόνο πόλεμος τιμής και επειδή πιστεύω βαθύτατα ότι αι ηθικαί αξίαι τελικώς θα θριαμβεύσουν επί των υλικών, έχω απόλυτον την πεποίθησιν ότι η νίκη θα είναι τελικώς με το μέρος των Συμμάχων.
Η γενική τύχη του Πολέμου δεν θα κριθεί στην Βαλκανικήν.
Εν τω μεταξύ βεβαίως θα υποφέρωμεν τα πάνδεινα, αλλά με το θαυμάσιο φρόνημα του λαού, με την ολόψυχον ένωσιν όλων των Ελλήνων και με το μεγάλο μίσος κατά των Ιταλών που προκάλεσε η Ελλη, εις το θαύμα πιστεύω, εις την Νίκην.
Και επειδή είμαι βαθύτατα θρήσκος νομίζω η Παναγία θα προστατεύσει τα όπλα μας.

«Από τη στιγμήν αυτή είναι περιττό να προσθέσω ότι η κατεύθυνσις του Έθνους είναι μια και μόνη και ότι οιαδήποτε κριτική θα θεωρηθή ως ηττοπάθεια , ως προδοσία και τα παταχθή αμειλίκτως.
Είμαι βέβαιος εν τούτοις, ότι το Εθνος θ’ απαντήσει ως είς άνθρωπος εις την φωνήν της Πατρίδος και όλοι θα αντιληφθούν ότι ο αγών αυτός είναι υπέρ βωμών και εστιών και ότι ουδέποτε η Πατρίς μας διέτρεξε παρομοίους κινδύνους από την εποχή των Μηδικών πολέμων. Μετά από αυτές τις δηλώσεις υπαγόρευσε στον γραμματέα διάγγελμα του προς τον Ελληνικόν Λαόν.

http://www.votegreece.gr/archives/48581

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ."

Τι θα συνέβαινε αν ο Ιωάννης Μεταξάς δεν είχε απαντήσει “ΟΧΙ”

Σαν σήμερα οι Έλληνες είπαν το μεγάλο “ΟΧΙ” και έγραψαν ιστορία. Ιστορία που έμεινε γραμμένη στις ένδοξες σελίδες του τόπου ως το “Έπος”, λόγω της μάχης που έδιναν σαν “λιοντάρια”, όπως γράφουν οι ιστορικοί, οι στρατιώτες στο ελληνοαλβανικό μέτωπο και όχι μόνο.--- Τι θα συνέβαινε όμως αν ο Ιωάννης Μεταξάς δεν είχε απαντήσει “ΟΧΙ” στο ιταλικό τελεσίγραφο που του επιδόθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1940 και είχε πει “ναι”;----

Οι συνέπειες θα ήταν μεγάλες για τη χώρα και το βέβαιο είναι, όπως εκτιμάται, πώς η Ελλάδα θα είχε απολέσει μέρος των εδαφών της. Μετά το “ΟΧΙ” του Μεταξά οι Έλληνες έγιναν μία γροθιά και πολέμησαν, όπως ορκίστηκαν ¨μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος τους”.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις μάχες τις μεραρχίες Ηπείρου που με διοικητή τον υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο δεν εγκατέλειψε την προωθημένη αμυντική γραμμή και αγωνίσθηκε μέχρι τέλους για να μην παραχωρήσει σπιθαμή εθνικού εδάφους; Το απόσπασμα του συνταγματάρχη Δαβάκη που αμυνόμενο σθεναρά με λίγους στρατιώτες, με πενιχρά μέσα αλλά με μεγάλη αυτοθυσία, απέκρουσε τις αλλεπάλληλες επιθέσεις του εχθρού και έδωσε πολύτιμο χρόνο στον Ελληνικό στρατό να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί καταδιώκοντας τους εισβολείς εκείθεν των Αλβανικών συνόρων, στα ιστορικά χώματα της Βορείου Ηπείρου;

Τα κατορθώματα των Ελλήνων αμέτρητα στο “Έπος του '40”. Όπως είπαμε και στην αρχή όμως τι θα γινόταν αν ο Ιωάννης Μεταξάς είχε πει «ναι»;. Μια απάντηση έδωσε ο ακαδημαϊκός και ιστορικός, Μιλτιάδης Χατζόπουλος, στην ομιλία του στην πανηγυρική συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών για τον εορτασμό της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940 με τίτλο «Τρία ελληνικά "ΟΧΙ" και οι συνέπειές τους: Ένας απολογισμός».

Σύμφωνα με τον κ. Χατζόπουλο το πρώτο από τα «τρία ελληνικά όχι», είναι του βασιλιά των Μακεδόνων, Περσέα, όταν τον Απρίλιο του 171 π. Χ. πληροφορήθηκε από τους απεσταλμένους του που επέστρεψαν από τη Ρώμη ότι «η απόφαση για την κήρυξη του πολέμου ήταν ουσιαστικά ήδη ειλημμένη από τη Σύγκλητο και τα προσχήματα είχαν ήδη επινοηθεί».

Τρία χρόνια και λίγους μήνες αργότερα, στις 22 Ιουνίου του 168 π. Χ., οι Μακεδόνες ηττήθηκαν στη Μάχη της Πύδνας, η οποία έχει αναγνωρισθεί ως κομβικό συμβάν «που επισφράγισε την κοσμοκρατορία των Ρωμαίων και την οριστική απώλεια ελευθερίας της Ελλάδος», όπως ανέφερε.

Το δεύτερο «όχι» ήρθε 16 αιώνες αργότερα. Είναι του Ιωάννη Παλαιολόγου ΙΑ΄ προς τον εκπρόσωπο του Μωάμεθ Β΄, ο οποίος έστειλε τελεσίγραφο, προτείνοντας την αποχώρηση του βυζαντινού αυτοκράτορα και των αρχόντων του, αφήνοντας πίσω τον λαό «σώο και αβλαβή», ειδάλλως η τύχη που τους περίμενε ήταν θάνατος και αιχμαλωσία.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο βασιλιάς με τους ελάχιστους συμπολεμιστές του θυσιάστηκε, «συνέβη δε αυτό τούτο που ο Μωάμεθ προανήγγειλε: ο βασιλεύς και οι μετ' αυτού άρχοντες απώλεσαν την ζωή και τα υπάρχοντά τους οι δε απλοί κάτοικοι της βασιλεύουσας αιχμαλωτίσθηκαν και διασκορπίσθηκαν σ' όλη τη γη», όπως τόνισε ο ομιλητής.

«Ήταν δυνατόν να μην ήξερε τα παραπάνω ο Ι. Μεταξάς, ένας άνθρωπος με αξιόλογη ιστορική παιδεία, διόλου αστόχαστος ή με τυχοδιωκτικές τάσεις; Όχι», θεωρεί ο κ. Χατζόπουλος, μιλώντας για μια απόφαση που οδήγησε στα γνωστά, επώδυνα, αποτελέσματα: «Περί τους 335.000 νεκρούς ή 4,5% του πληθυσμού, αρπαγές και δημεύσεις περιουσιών, ολοκληρωτική σχεδόν καταστροφή υποδομών στο υλικό πεδίο που υπολογίζεται 7.000.000.000 δολάρια προ του 1938, στα οποία θα πρέπει να προστεθεί το αναγκαστικό δάνειο ύψους 3.500.000.000 δολάρια , που με τους τόκους συμποσούνται σήμερα σε 500.000.000.000 δολάρια». Επιπλέον, σε βαρύτατες επιπτώσεις σε ηθικό επίπεδο, αλλά και σε βαριές απώλειες που ακολούθησαν με τον εμφύλιο πόλεμο.

Τι θα είχε συμβεί, όμως, αν είχε πει το «ναι»; «Η σύμπραξη και υποταγή στον 'Αξονα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δηλαδή νίκης των Γερμανών και των συμμάχων τους, θα άφηνε την Ελλάδα όχι μόνον υπόδουλη, αλλά και ακρωτηριασμένη και ατιμασμένη από την εγκατάλειψη των Ελλήνων της Ηπείρου και της Θράκης σε ξένους ζυγούς.

Σε περίπτωση νίκης της Βρετανίας και των συμμάχων της δεν θα ήταν μόνο ατιμασμένη, αλλά θα διακινδύνευε και άλλους ακρωτηριασμούς προς όφελος είτε της Νοτιοσλαβίας, που διεκδικούσε κατά καιρούς τον λιμένα της Θεσσαλονίκης και της οποίας η νόμιμη κυβέρνηση είχε καταφύγει στο Λονδίνο, είτε και της Τουρκίας, η οποία παρέμενε ουδέτερη και θα διεκδικούσε ενδεχομένως τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου.

Πέρα όμως από την αποτροπή των κινδύνων αυτών και από το πολύ απτό όφελος της προσαρτήσεως των Δωδεκανήσων, που είχε ορθά προβλέψει ο Μεταξάς, από τη νουνεχή επιλογή της Ελλάδος προέκυψε ένα τεράστιο ηθικό όφελος, που γίνεται κατανοητό μόλις συγκριθεί με την ηθική ζημία που υπέστη η Γαλλία από την αντίθετη επιλογή», σημείωσε ο ακαδημαϊκός, ο οποίος αναφέρθηκε εκτενώς στη γαλλική περίπτωση.

«Αντίθετα οι Έλληνες κατά την ίδια περίοδο, επιδόθηκαν στην ανασυγκρότηση της πατρίδας τους με την αυτοπεποίθηση και την υπερηφάνεια που τους ενέπνεε το “ΟΧΙ” του 1940, κοινό επίτευγμα σύσσωμου του έθνους, που απέπλυνε την ήττα του 1922. Η μοιραία 21η Απριλίου, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και η στρεβλή μεταπολίτευση δεν επέτρεψαν στην αυτοπεποίθηση αυτή να μακροημερεύσει και επέφεραν νέους διχασμούς, δυστυχώς».

Και αυτά γιατί το “ΟΧΙ” πρέπει να ακολουθείται από διηνεκή άσκηση συνετής πολιτικής. Είναι αυτό που λένε πώς δεν θέλει μόνον τόλμη, αλλά και αρετή, πολιτική αρετή. Κάτι που μπορεί να είχε ο Ιωάννης Μεταξάς, αλλά όχι άλλοι πολιτικοί στην Ελλάδα. Πριν από μερικούς μήνες οι Έλληνες είπαν ένα “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα, αλλά, αυτό έγινε στη συνέχεια “ναι” γιατί ακριβώς δεν υπήρχε η πολιτική αρετή.

Όσον αφορά στο “ Έπος του '40” παραθέτουμε στη συνέχεια αρκετές φωτογραφίες από το αρχείο του Γενικού Επιτελείου Στρατού καθ' ότι μία φωτογραφία ισούται με 1.000 λέξεις:

  





  

- See more at: http://www.defencenet.gr/defence/20151028/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1/28-%CE%BF%CE%BA%CF%84%CF%89%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-1940-%CF%84%CE%B9-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B5-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%B5%CE%AF-%CE%B1%CE%BD-%CE%BF-%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AC%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BF%CF%87%CE%B9#sthash.cge2Nv9j.dpuf

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι θα συνέβαινε αν ο Ιωάννης Μεταξάς δεν είχε απαντήσει “ΟΧΙ” "

Η Μάχη του Ρίμινι

Η 3η Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία -------

 Η ΙΙΙ Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία (ΕΟΤ) έγραψε μια ακόμη σελίδα δόξας στην πλούσια ιστορία του Ελληνικού Έθνους.---- Παρακάτω παρατίθεται περιληπτικά ένα σύντομο ιστορικό για τη συγκρότηση και τη δράση της ΙΙΙ ΕΟΤ μέχρι και την μάχη του Ρίμινι.

Συγκρότηση της III Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας.
Μετά την καταστολή του στασιαστικού κινήματος της 6ης Απριλίου 1944, τη διάλυση των μονάδων που αναμίχθηκαν σε αυτό, τον αφοπλισμό των ανδρών τους και τη μεταφορά τους σε διάφορα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, άρχισαν έντονες ενέργειες της Ελληνικής Κυβερνήσεως προς το Γενικό Στρατηγείο Δυνάμεων Μέσης Ανατολής (ΓΣΔΜΑ), για την αναδιοργάνωση του Ελληνικού Στρατού Μέσης Ανατολής και τη συγκρότηση νέων μονάδων, ικανών να συμμετάσχουν στις επιχειρήσεις των Συμμάχων στα διάφορα μέτωπα.

Οι συνεννοήσεις της Ελληνικής Κυβερνήσεως με το ΓΣΔΜΑ κατέληξαν στην απόφαση να συγκροτηθεί από επιλεγμένους αξιωματικούς και οπλίτες των μονάδων που διαλύθηκαν ή από μονάδες που δεν είχαν λάβει μέρος στο στασιαστικό κίνημα της 6ης Απριλίου, με βάση αυτές της II Ταξιαρχίας, μια νέα ταξιαρχία ορεινής συνθέσεως. Το σχετικό έγγραφο του ΓΣΔΜΑ εκδόθηκε στις 31 Μαΐου 1944 και αμέσως προχώρησε, με την εποπτεία της 9ης Βρετανικής Στρατιάς, η συγκρότηση της νέας ταξιαρχίας, με την επωνυμία "III Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία" (III EOT). Ως χώρος συγκροτήσεως της Ταξιαρχίας ορίσθηκε το Στρατόπεδο Ινσαρίγιε του Λιβάνου και πρώτος διοικητής αυτής ο Συνταγματάρχης Πεζικού Τσακαλώτος Θρασύβουλος.

Η συγκρότηση και επάνδρωση της ολοκληρώθηκε στις 19 Ιουνίου, οπότε η Ταξιαρχία μεταφέρθηκε στην Τρίπολη του Λιβάνου, στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ορεινού Αγώνα (ΚΕΟΑ), για σύντομη εκπαίδευση σε αντικείμενα ορεινού αγώνα και προετοιμασία της με προοπτική τη συμμετοχή της στις επιχειρήσεις των Συμμάχων στην Ιταλία. Η εκπαίδευση και η συμπλήρωση της στην εμπόλεμη σύνθεση ολοκληρώθηκαν στις 28 Ιουλίου 1944.

Η Μεταφορά της III Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας στην ΙταλίαΑπό τις 28 Ιουλίου 1944, σύμφωνα με διαταγή του ΓΣΔΜΑ, άρχισε η προώθηση του υλικού της Ταξιαρχίας στο λιμένα της Βηρυτού, για τη φόρτωση του σε πλοία. Το προσωπικό της άρχισε να μεταφέρεται σιδηροδρομικώς, από το πρωί της 4ης Αυγούστου, στο λιμένα της Χάιφα.

Η μετακίνηση της Ταξιαρχίας έγινε από το ολλανδικό υπερωκεάνιο "Ρουίς", το οποίο απέπλευσε από το λιμένα της Χάιφας στις 04:45 της 7ης του μηνός, με προορισμό τον Τάραντα της Ιταλίας, όπου έφτασε το πρωί της 11ης Αυγούστου 1944.

Κατόπιν μετακινήθηκε στην περιοχή του Σπολέτο, και τέθηκε τακτικώς υπό τις διαταγές της 2ης Νεοζηλανδικής Μεραρχίας του Στρατηγού Weir (Γουέιρ). Στις 28 Αυγούστου, αφού ενισχύθηκε με τρεις ουλαμούς Μεταφορών από τη Μεραρχία διατάχθηκε απ' αυτή να προωθηθεί στη ζώνη των πρόσω.

Η Είσοδος της III Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας στον ΑγώναΣτις 3 Σεπτεμβρίου, η III EOT άλλαξε τακτική υπαγωγή, τέθηκε υπό τις διαταγές της 5ης Καναδικής Μεραρχίας ως εφεδρική της και διατάχθηκε να μετακινηθεί στην περιοχή της Σάντα Μαρία Πιετραφίττα, οκτώ χιλιόμετρα από τη γραμμή του μετώπου.

Το μεσημέρι της 7ης Σεπτεμβρίου ο Διοικητής της Ταξιαρχίας κλήθηκε στο Στρατηγείο της 1ης Καναδικής Μεραρχίας, προκειμένου να ενημερωθεί για την τακτική κατάσταση και την αποστολή του. Σύμφωνα με αυτή, η Ταξιαρχία έπρεπε να κινηθεί τη νύχτα 8/9 Σεπτεμβρίου και να αντικαταστήσει την 3η Καναδική Ταξιαρχία, που είχε εγκατασταθεί αμυντικώς βορειοδυτικά της πόλεως Καττόλικα. Αποστολή της ήταν να καλύπτει το δεξιό πλευρό της 1ης Καναδικής Μεραρχίας, κατά την επίθεση που σχεδιαζόταν να ενεργήσει η τελευταία προς την κατεύθυνση του Ρίμινι.

Η Μάχη του Ρίμινι (14-21 Σεπ. 1944)Τη νύχτα 13/14 Σεπτεμβρίου, η 1η Καναδική Μεραρχία συγκεντρώθηκε στην περιοχή νότια του ποταμού Μαράνο, για να επιτεθεί στις 06:30 της 14ης Σεπτεμβρίου. Η III EOT διατάχθηκε να ενεργήσει νυχτερινή επίθεση στις 02:00 της ίδιας ημέρας, σε συνδυασμό με την 3η Καναδική Ταξιαρχία, η οποία θα ενεργούσε στο αριστερό πλευρό της. Η κίνηση των τμημάτων της Ταξιαρχίας για την κατάληψη της βάσεως εξορμήσεως άρχισε τις τελευταίες νυχτερινές ώρες 13/14 Σεπτεμβρίου

Η επίθεση της Ταξιαρχίας άρχισε στις 16:00 της 20ής Σεπτεμβρίου με το Ι Τάγμα μετά από δεκάλεπτο βομβαρδισμό πυροβολικού. Με την υποστήριξη των αρμάτων μάχης και με σκληρό αγώνα κατέλαβε τη Σάντα Μαρία ντε λε Κολονέλε. Ακολούθησε στις 16:30 η επίθεση του II Τάγματος με την υποστήριξη πυροβολικού και αρμάτων μάχης. Το Τάγμα, πολεμώντας ηρωικά, ανέτρεψε τις εχθρικές αντιστάσεις στον τομέα του και στις 2000 προωθήθηκε 1.200 μέτρα νοτιοανατολικά του Ρίμινι, καταλαμβάνοντας τον πρώτο αντικειμενικό σκοπό της ημέρας αυτής.

Το Ρίμινι έπεσε τελικά στις 09:00 της 21ης Σεπτεμβρίου 1944. Η κατάληψη του ήταν το έπαθλο δεκαπενθήμερου αγώνα της III EOT εναντίον εχθρού που είχε ισχυρή αμυντική οργάνωση και έδωσε σκληρή μάχη από σπίτι σε σπίτι και από πολυβολείο σε πολυβολείο διεκδικώντας με πείσμα το έδαφος.

Τις απογευματινές ώρες της 21ης Σεπτεμβρίου έγινε στην πλατεία της πόλεως τελετή, με την παρουσία αντιπροσωπειών των μονάδων της Ελληνικής Ταξιαρχίας και των καναδικών και νεοζηλανδικών μονάδων, για να αποδοθούν τιμές στην πολεμική σημαία του II Τάγματος, που πρώτο εισήλθε στο Ρίμινι. Από το γεγονός αυτό, η ΙΙΙ ΕΟΤ ονομάστηκε έκτοτε «Ταξιαρχία Ρίμινι».

Ο Διοικητής των Συμμαχικών Στρατευμάτων Στρατηγός Αλεξάντερ σε έκθεση του με τον τίτλο "Οι Σύμμαχοι Στρατοί στην Ιταλία από τις 3 Σεπτεμβρίου 1943 μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου 1944" σημειώνει για τη δράση της III EOT τα εξής: "Στις 20 Σεπτεμβρίου, έπειτα από πάλη χωρίς ελπίδα, εκκαθαρίσθηκε το Σαν Φορτουνάτο και στη διάρκεια της νύχτας οι Έλληνες, υπό τη διοίκηση της 1ης Καναδικής Μεραρχίας, εισήλθαν στο Ρίμινι. Ήμουνα ευτυχής, γιατί η επιτυχία αυτή είχε τόσο έγκαιρα λαμπρύνει τα πεπρωμένα της ηρωικής αυτής χώρας, που ήταν η μόνη μαχόμενη σύμμαχος στο πλευρό μας σε στιγμές ζοφερές και γιατί μία νέα νίκη στην Ιταλία είχε προστεθεί στη δόξα που αποκτήθηκε στα βουνά της Αλβανίας".

Απώλειες της III Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχία κατά τις επιχειρήσεις

Α/Α	ΒΑΘΜΟΣ	ΝΕΚΡΟΙ	ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ	ΣΥΝΟΛΟ	ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
1	ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ	10	23	33
2	ΟΠΛΙΤΕΣ	106	293	399
	ΣΥΝΟΛΟ	116	316	432

Πηγή: "Ελληνικός Στρατός στη Μέση Ανατολή" (Ελ Αλαμέιν - Ρίμινι - Αιγαίο), Αθήνα 1996,ΓΕΣ/ΔΙΣ

 http://trikalagr.blogspot.com/2011/09/14-21-1944.html#ixzz1YZVocNcD

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Μάχη του Ρίμινι "

Καταρρέει το σπίτι του Κωστής Παλαμάς

Καταρρέει το σπίτι που πέθανε ο Κωστής Παλαμάς
«Στο σπίτι αυτό πέθανε ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς στις 27 Φεβρουαρίου 1943» γράφει η ξεθωριασμένη μαρμάρινη πλάκα, στον τοίχο ενός ετοιμόρροπου οικήματος, στην οδό Περιάνδρου 5 στην Πλάκα. Πρόκειται για χαρακτηριστικό δείγμα αθηναϊκής διώροφης κατοικίας του μεσοπολέμου, με εσωτερική αυλή και εξωτερική σκάλα που οδηγεί στα πάνω δωμάτια και στη μεγάλη βεράντα, με θέα την Ακρόπολη.

 

Εκεί όπου έζησε τα τελευταία οκτώ χρόνια της ζωής του (1935-1943), μαζί με τη σύζυγό του Μαρία και την κόρη τους Ναυσικά, ο Κωστής Παλαμάς. Από εκεί χιλιάδες Αθηναίων τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία, με την κηδεία του να εξελίσσεται σε μια τεράστια αντιστασιακή εκδήλωση κατά της ναζιστικής κατοχής.

Το σπίτι του Κωστή Παλαμά, το οποίο έχει κηρυχθεί διατηρητέο από την Εφορία Νεωτέρων Μνημείων, κινδύνευσε το 2011 να βγει στο σφυρί λόγω χρεών της ιδιοκτήτριας η οποία την τελευταία στιγμή κατάφερε να προχωρήσει σε ρύθμιση με την τράπεζα και έτσι να ματαιωθεί. Ο πλειστηριασμός είχε προγραμματιστεί να διεξαχθεί στο Ειρηνοδικείο της Αθήνας, με τιμή εκκίνησης το ποσό των 1.066.000 ευρώ.

Το 2011 ομάδα νεαρών που κινούνταν στον εθνικιστικό χώρο, είχε προχωρήσει σε κατάληψη του κτιρίου με στόχο να διασωθεί και να αναδειχθεί. Η ιδιοκτήτρια τότε, είχε καλέσει την αστυνομία που τελικά απομάκρυνε τους καταληψίες και η ίδια «σφράγισε» με σιδεριές την κεντρική πόρτα και τα παράθυρα του ισογείου και από τότε έως σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Επανειλημμένα το Ίδρυμα Κωστής Παλαμάς έχει απευθυνθεί στο υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, καθώς και σε άλλους φορείς, τράπεζες και ιδρύματα, ζητώντας να παρέμβουν ώστε να σωθεί το κτίριο και να περιέλθει είτε στο κράτος, είτε σε κάποιο πολιτιστικό φορέα για να μετατραπεί σε Κέντρο Παλαμικών Μελετών.

Ο Κωστής Παλαμάς είναι ένα από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Ήταν επίσης, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου 1859 -το σπίτι που γεννήθηκε στην αχαϊκή πρωτεύουσα έχει αναπαλαιωθεί πρόσφατα για να μετατραπεί σε μουσείο- και πέθανε στην Αθήνα στις 27 Φεβρουαρίου 1943.

 

 

 -  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Καταρρέει το σπίτι του Κωστής Παλαμάς"

Ο Μέγας Αλέξανδρος απελευθέρωσε την ανθρωπότητα!

Νότια του Ουζμπεκιστάν στις όχθες του Αμπού Ντάρια βρήκαμε μια Ελληνική περιοχή που ονομαζόταν «Πανδοχείο» .-----

ΤΟΥ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΥ ΜΑΣ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ-----

Εκεί ήταν το περίφημο » Ελληνικό Πέρασμα» γιατί απο κεί περνούσαν οι πάνοπλοι, επιφανείς στρατηγοί του Μ. Αλεξάνδρου.
Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται το σημείο Τερμέζ (από την Ελληνική ονομασία «Θερμές») ακριβώς πάνω στα σύνορα με το Αφγανιστάν….».

Ο διασημότερος- εν ζωή -αρχαιολόγος του κόσμου -ειδικός για τα Ελληνιστικά ευρήματα στην Κεντρική Ασία , ο Εντγκαρ Ρετβελάτζε , άνοιξε τα χαρτιά του στο Hellasforce και μίλησε για τα νεα ευρήματα που αφήνουν άφωνη την ανθρωπότητα, όπως για τη βιβλιοθήκη παπύρων στο Καμπίρ Τεπέ με γραφή βασισμένη στο Ελληνικό αλφάβητο, αλλά και για το πλήθος νομισμάτων (που δεν χωρούν πλέον σε μουσεία ) κυρίως του βασιλιά Ευθύδημου από τη Μαγνησία, του Ευκρατήδη και των Σέλευκου και Αντιόχου.

Ο Ρετβελάτζε που είναι Ακαδημαϊκός στο Ουζμπεκιστάν και γερουσιαστής, έχει πάθος ασίγαστο για τον Έλληνα στρατηλάτη. «Ο Μεγάλος Βασιλιάς σας – μου εκμυστηρεύτηκε στην πολύκροτη συνέντευξη που μου έδωσε σε ένα προάστιο της Τασκένδης- άνοιξε δρόμους στην Ιστορία κι έφερε σε συνεννόηση, σε συνάντηση, τη Δύση με την Ανατολή….Γι αυτό και για 10.000 άλλους λόγους που μαθαίνουμε κάθε μέρα παραμένει μεγάλος….».

Και καθώς τα κατέγραφα όλα αυτά, απ τον Ιντιάνα Τζόουνς του καιρού μας, μου άνοιξε το προσωπικό του θησαυροφυλάκιο στην Ακαδημία Επιστημών της Ουζμπεκικής πρωτεύουσας.

Χιλιάδες νομίσματα με Ελληνικές επιγραφές αλλά και μια λευκή λήκυθος που πάνω της γράφει «ΜΕΓΑΡΑ». Πάνω σε Πεντελικό μάρμαρο, χαραγμένο το όνομα της Ελληνικής πόλης απ τούς στρατιώτες που ακολουθούσαν τον ένδοξο στρατηλάτη στη μοναδική εποποιία στην έρημο της Κεντρικής Ασίας….

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Μέγας Αλέξανδρος απελευθέρωσε την ανθρωπότητα! "