Υπάρχει ένας διχασμός στον ψυχισμό των Ελλήνων                  

         για το που ανήκουν!!!

Αγαπητέ φίλε,

                          Σημείωσα με μεγάλη προσοχή τα σχόλια σου και θέλω να συμφωνήσω μαζί σου ότι η Βυζαντινή περίοδος που κράτησε για 1.000 χρόνια συνδύασε με αξιωματικό τρόπο την έννοια του Ελληνισμού με το καθαρά χριστιανικό κράτος όπως θα διαπιστώσεις από την παρακάτω ιστορική αφήγηση που βέβαια είναι μια άλλη προσέγγιση από αυτή του Θωμά Ηλιόπουλου με τον οποίο αν και προσωπικά διαφωνώ σε πολλές εκτιμήσεις του θεώρησα σκόπιμο να παραθέσω τις απόψεις του ώστε να προκαλέσω έναν έντονο διάλογο για να διαφωτίσουμε όλοι μαζί την «θεία άλη» για το που ανήκουν τελικά οι σύγχρονοι <<ΕΛΛΗΝΕΣ>>!!                                             

Υπάρχει όντως ένας διχασμός στον ψυχισμό των Ελλήνων για το που ανήκουν!!!

Αντί να αγκαλιάσουμε την ιστορία μας φαίνεται ότι μας βαραίνει τόσο πολύ που προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτή αφήνοντας όμως αναπάντητο το ερώτημα για το που ανήκουμε στο χώρο και στον χρόνο.

Πότε αρχίζει να υπάρχει συνείδηση της ελληνικότητας στο Βυζάντιο, αν υπάρχει;

Η σπουδαία Βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ έχει την δική της τεκμηριωμένη θέση!!

Ουδέποτε το όνομα Έλλην ξαναβρήκε όλη του την αίγλη, αλλά το Ρωμηός, Ρωμαίος, σήμαινε Έλληνας το γένος και τη γλώσσα, η οποία γλώσσα ήταν γραικική και τα ήθη ρωμαϊκά.

Όταν πάει να παντρευτεί μία πριγκίπισσα δυτική έναν μέλλοντα αυτοκράτορα του Βυζαντίου, είμαστε στον ένατο αιώνα, εκεί λέει: “Στέλνουμε έναν Πρωτοσπαθάριο για να της μάθει τη γραικική γλώσσα και ήθη ρωμαϊκά.

Αυτά είναι τα βυζαντινά.

Ωστόσο η μεγάλη επικοινωνιακή επιτυχία των Χριστιανών είναι να κολλήσουν τη ρετσινιά του ειδωλολάτρη στην αρχαία θρησκεία που δεν είχε καμία σχέση με τα είδωλα.

Ο αρχαίος Έλληνας είχε επινοήσει ένα Πάνθεον (ένα κατάλογο θεοτήτων/δαιμόνων)  με προσωπικότητες που αντιπροσώπευαν τις αδυναμίες τα πάθη αλλά και τις προσδοκίες του και που η λατρεία του σε αυτές αποσκοπούσε στον εξαγνισμό της ψυχής του.

Δηλαδή η θρησκευτικότητα του αρχαίου Έλληνα ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με τα Συμπαντικά καλέσματα και την οικουμενικότητα των φυσικών νόμων.

Η εξάρτηση των αρχαίου Έλληνα από την θρησκεία του ήταν μάλλον ‘’επίπλαστη’’.

Στην πραγματικότητα η θρησκεία για αυτόν αντιπροσώπευε τον ελεύθερο τρόπο έκφρασης της ψυχοσύνθεσης του σε  θεϊκά ‘’σύμβολα/ιδέες’’ που μεταξύ άλλων προστάτευαν  και τον θεσμικό χαρακτήρα της κοινωνίας του.

Επομένως οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ιδεολάτρεις και ΟΧΙ ειδωλολάτρεις!!

Στη <<νεαρά>> ο Ιουστιανός γράφει «οι τα μισαρά των Ελλήνων πρεσβεύοντες»…

Ποιοι είναι οι Έλληνες;

Η λέξη Έλληνας στα βυζαντινά σημαίνει ειδωλολάτρης,

Τέλος πάντων, οι Έλληνες δεν έχουν δικαίωμα ούτε να διδάξουν, είναι, πώς να το πούμε, ο τελευταίος τροχός της αμάξης.

Ο Ιουστινιανός κλείνει την νεοπλατωνίζουσα σχολή των Αθηνών, αλλά ούτε καίει ούτε καταστρέφει και τότε φεύγουν οι καθηγητές και πάνε στην Περσία.

Από εκεί αρχίζει ο μεταφραστικός ζήλος, πρώτα στα συριακά και μετά, όπως οι Άραβες φτάνουν τον έβδομο πια αιώνα στη Δαμασκό και έχουν καταλάβει όλη αυτή την περιοχή, αρχίζει και η πρώτη μετάφραση που γίνεται τελική στη Βαγδάτη, δηλαδή έναν αιώνα ακόμη μετά.

Πότε όμως οι βυζαντινοί αποκτούν τη συνείδηση της ελληνικής συνέχειας;

Υπάρχει μία απόδειξη αδιάψευστη.

Αυτό λοιπόν συμβαίνει όταν οι βυζαντινοί αρχίζουν και λένε ότι οι Τούρκοι είναι Πέρσες Αχαιμενίδες.

Και ερωτώ τι σχέση έχουν οι Τουρκομάνοι, Αηδίνογλου, Μεντεσέ, Καραμανλήδες, Οθωμανοί κτλ με τους Πέρσες.

Δεν έχουν καμία σχέση.

Προσπαθούν να αποδείξουν ότι, όπως οι μαραθωνομάχοι και οι σαλαμινομάχοι έδιωξαν και κατάφεραν να απωθήσουν τους Πέρσες, έτσι θα κάνουνε και αυτοί.

Οπότε αναγνωρίζουν κατά κάποιο τρόπο τη συνέχεια.

Όταν ο Μανουήλ ο Παλαιολόγος, είμαστε αρχές του 15ου αιώνα τώρα, θέλει να ζητήσει κάποια βοήθεια απ΄ έξω ο Γεμιστός ο Πλήθων του λέει: «μη διστάσεις να ζητήσεις ότι θέλεις, γιατί αυτό θα είναι αντίδωρο απ' όσα έχουμε δώσει».

Και άλλωστε, για να γυρίσω τώρα πίσω στους αιώνες, ήδη όταν ο Ιουλιανός ο παραβάτης θέλει να επαναφέρει την αρχαία θρησκεία και ονομάζει τους χριστιανούς Γαλιλαίους απαγορεύοντάς τους να χρησιμοποιήσουν ως και την ελληνική γλώσσα, διότι γλώσσα της διανοίας και του άλλου πράγματος, τότε ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός του στέλνει την περίφημη διατριβή «τίνος το ελληνίζειν» και αποδεικνύει ότι τα πάντα, τα πΑντα, τα έχουν παραλάβει και οι χριστιανοί από τους αρχαίους, πλην ενός - της παιδεραστίας.

Το ότι έχουμε κάποια συνέχεια, η οποία οπωσδήποτε είναι γλωσσική αλλά και διανοητική, εάν θέλετε, φαίνεται και όταν ο Μέγας Βασίλειος λέει στους νέους: «να διαβάζετε τα αρχαία κείμενα».

Τότε οπωσδήποτε γλωσσικά είμαστε μέσα στην εξέλιξη.

Και όταν οι βυζαντινοί μιλούν για δημοτική, τα γεωγραφικά κείμενα, η λιτή γλώσσα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η δημοτική.

Για να μη μιλήσουμε για τα νοταριακά, για τα έγγραφα των πωλήσεων που είναι γραμμένα στην απλοϊκή δημοτική γλώσσα που μιλούσε ο Μακρυγιάννης και που μιλάμε, που λέει ο λόγος, μέχρι τα σήμερα.

«Ουδέποτε το όνομα Έλλην ξαναβρήκε όλη του την αίγλη, αλλά το Ρωμηός, Ρωμαίος, σήμαινε Έλληνας το γένος και τη γλώσσα, η οποία γλώσσα ήταν γραικική και τα ήθη ρωμαϊκά»

Δηλαδή, πώς αντιλαμβάνονταν την ελληνικότητα τους τότε;

Η ελληνικότητα είναι πρώτα απ΄όλα ελληνογλωσσία και ελληνοφωνία, έπειτα μια συνείδηση συνέχειας ιστορικής, αλλά αυτοί που το κάνουν λέγονται Ρωμιοί.

Μάλιστα υπάρχουν ένα σωρό κείμενα που μιλούν για καθαρούς Ρωμαίους, γιατί αυτοί που ήτανε στα σύνορα και οι οποίοι στα μεν βόρεια έχουνε επαφή με τους Σλάβους, στα δε ασιατικά με τους Άραβες, είναι μιξοέλληνες ή μιξοβάρβαροι, ενώ οι καθαροί Έλληνες, οι καθαροί Ρωμαίοι είναι αυτοί της Πόλης.

Οπότε ελληνοφωνία από τη μια μεριά και συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, αυτά τα δύο κάνουν κατά κάποιο τρόπο μία πτυχή της ταυτότητας της βυζαντινής η οποία όμως πάνω από όλα είναι -και το υπογραμμίζω- η συνείδηση έθνους χριστιανών.

Το λέει ο ίδιος ο Λέων ο 6ος στα ''τακτικά του'' ότι «αγωνιζόμεθα υπέρ των αλυτρώτων αδελφών ως έθνος χριστιανών» οπότε χριστιανοί ελληνόφωνοι με ρωμαϊκή καταβολή όσον αφορά τα διοικητικά πράγματα.

Αυτή είναι η ρωμιοσύνη την οποία αποποιηθήκαμε μολονότι είναι σύγκαιρη της ιστορίας.

Όπως γράφει και ο Μιχαηλίδης ο ποιητής ο Κύπριος την αποποιηθήκαμε, γιατί όπως δεν ελευθερώσαμε την κοιτίδα του γένους, την Πόλη, είπαμε κάνοντας πρωτεύουσα ένα λασποχώρι τότε το 1830, ότι είμαστε απόγονοι του Περικλή και έκτοτε ούτε ένα κείμενο βυζαντινό δεν διδάσκεται στα σχολειά!!!!!!!

Όλοι ξέρουν το Έρως ανίκατε μάχαν και τα λοιπά αλλά κανένας δεν ξέρει τι εστί Άννα Κομνηνή, τι εστί Ατταλειάτης, τι εστί Προκόπιος και τα λοιπά και τα λοιπά…

Μα και όταν μας ιδρύουν το κράτος προσπάθησαν να εξαλείψουν τα 1.000 χρόνια Βυζαντίου και ο Κοραής πήγε να φτιάξει μια άλλη γλώσσα καθαρή.

Πίστεψαν πως για να γίνουμε Έλληνες θα πρέπει να γίνουμε πρώτα Δυτικοί.

Δεν γνωρίζουμε ποιο ήταν το σκεπτικό τους, Δεν ξέρουμε τίποτα.

Το μόνο που ξέρουμε από τον Κοραή είναι ότι είπε πως με το να θεωρούν οι Έλληνες τον εαυτό τους απόγονο του Μιλτιάδη και του Λεωνίδα θεωρούν ότι 400 χρόνια ήταν αιχμάλωτοι και όχι δούλοι.

Έχουμε αυτή την η ρετσινιά των 400 χρόνων.

Aυτά τα 400 χρόνια βάζουν σε παρένθεση και όπως δεν έχουν και την Πόλη, δεν ξέρουν το Βυζάντιο, γιατί Κωσταντίνουπολη ίσον Βυζάντιο.

Ή την ξέρεις ή δεν την ξέρεις.

Οι Ρουμάνοι έχουν κάνει την αγιοποίηση της Κωσταντινούπολης!!!!

Eάν πάτε στο Κουμόρο, στο Βορονέτς, θα δείτε ότι έχουν την άλωση της Κωσταντινουπόλεως ως εικόνα.

Ο μόνος ο οποίος κάνει ακριβώς την ίδια προσπάθεια είναι ο Μακρυγιάννης.

Όταν παραγγέλνει τους 23 πίνακες για τις μάχες της απελευθέρωσης στον Παναγιώτη Ζωγράφο, τί του λέει;

Ο πρώτος πίνακας είναι η Άλωση της Πόλης.

Άρα από εκεί αρχίζουμε, από την Άλωση της Πόλης γινόμαστε οι νεοέλληνες και ο Μακρυγιάννης το ξέρει καλύτερα από τον καθένα.

«Η αρχαία ιστορία αθηνειάζει, η νεοτάτη ιστορία πελοποννησιάζει, η δε μεσαιωνική ιστορία βυζαντινίζει»!!!!!

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές