Γιατί στην Ελλάδα; ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Τί ήταν εκείνο που έκανε την Ελλάδα κοιτίδα της Φιλοσοφίας και της Επιστήμης; Γιατί ο φιλοσοφικός στοχασμός, από τον οποίο αργότερα γεννήθηκε η επιστημονική μεθοδολογία και σκέψη δεν άνθισαν στην Αίγυπτο ή στη Βαβυλώνα, όπου και πλούτος μεγαλύτερος υπήρχε και
γνώσεις περισσότερες είχαν συσσωρευτεί και επί πλέον η ισχυρότερη κρατική ισχύς εξασφάλιζε πιο μακροχρόνιες περιόδους ειρήνης;
Πολλοί μιλάνε για το ελληνικό θαύμα, το οποίο, όπως ισχυρίζονται, οφείλεται στη φυλετική ανωτερότητα των Ελλήνων. Παρόμοιοι ισχυρισμοί είναι φυσικά απλές αντιεπιστημονικές καυχησιολογίες. Κατ' αρχήν η ίδια η ιδέα του θαύματος δεν είναι μονάχα αντιεπιστημονική αλλά και ανελληνική. Οι Έλληνες διανοητές απέρριπταν τα θαύματα. Το θαύμα δεν εξηγεί τίποτα. Αντικαθιστά την εξήγηση με θαυμαστικά. Ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης ήθελε ο άνθρωπος με τη γνώση να κατακτήσει την αθαμβία, να μη θαυμάζει ως υπερφυσικά, πράγματα και φαινόμενα που μπορούν να ερμηνευθούν. Όσο για τη φυλετική ανωτερότητα, οι αμέσως ενδιαφερόμενοι, οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες, ουδέποτε ισχυρίστηκαν κάτι τέτοιο. Αντίθετα όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς μιλάνε με σεβασμό
και μεγάλη εκτίμηση για τον πολιτισμό και τις γνώσεις των συγχρόνων τους Αιγυπτίων και Βαβυλωνίων, για την ηθική των Περσών, τη γενναιότητα των Θρακών και γενικά για τις αρετές των γειτονικών τους λαών. Το ρητό ΠΑΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ είχε αρχικά καθαρά γλωσσική κι όχι πολιτιστική ή πολιτική σημασία. Σήμαινε απλώς ότι οι μη Έλληνες μιλούσαν ακατάληπτα . Η ίδια η λέξη βάρβαρος απόχτησε τη μειωτική της σημασία πολύ αργότερα, κατά την ελληνιστική εποχή και τη
ρωμαιοκρατία.
Ήταν μήπως η εμπορική και ναυτική δραστηριότητα των Ελλήνων, που προκάλεσαν την πνευματική άνθιση των ελληνικών πόλεων; Οπωσδήποτε το εμπόριο και η ναυτιλία υπήρξαν αποφασιστικά θετικοί παράγοντες, όχι όμως γενεσιουργά αίτια. Εκτός του ότι και στις πιο εμπορικές ελληνικές πόλεις, τη Μίλητο, την Κόρινθο ή την Αθήνα, η γεωργική παραγωγή ήταν πάντοτε ο κυρίαρχος οικονομικός παράγων, επισημαίνω ότι στις φοινικικές πόλεις υπήρξε πολύ μεγαλύτερη ναυτική και εμπορική δραστηριότητα, χωρίς να συνοδεύεται από ανάλογη πνευματική άνθιση. Προφανώς άλλη ήταν η αιτία της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Κι αυτή
είναι, κατά κύριο λόγο, η κοινωνική συγκρότηση των ελληνικών πόλεων, ριζικά διαφορετική από τη δομή των κοινωνιών στην Αίγυπτο, τη Μεσοποταμία, τη Φοινίκη και τις άλλες χώρες της Ανατολής. Κατά την Αρχαιότητα, στις πολιτισμένες χώρες της κοντινής Ανατολής, όπως και
στις Ινδίες στην Κίνα και αλλού, οι ανάγκες της κατασκευής και συντήρησης εκτεταμένων αρδευτικών έργων, οδήγησε στη συγκρότηση μεγάλων ισχυρών και συγκεντρωτικών κρατών. Στα κράτη αυτά όλη η εξουσία βρισκόταν στα χέρια του Ανακτόρου και του Ναού, γιατί είχαν
τον έλεγχο των αρδευτικών δικτύων και ήταν οι μοναδικοί κάτοχοι της Γνώσης. Οι απλοί αγρότες, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, ήταν νομικώς ελεύθεροι και συλλογικοί κάτοχοι της γης, αλλά χωρίς τον έλεγχο των αρδευτικών δικτύων και χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις για τον υπολογισμό των εποχών και τον προσδιορισμό της καταλληλότερης
εποχής για τις γεωργικές ασχολίες, ήταν ανίκανοι να επιβιώσουν. Έτσι δέχονταν να υποταχτούν στο δίδυμο της εξουσίας, στο Ανάκτορο και το Ναό και ουσιαστικά ήταν συλλογικοί δούλοι του κράτους. Αυτό ήταν το κοινωνικό σύστημα που οι κλασσικοί ονόμασαν ασιατικό ή ανατολικό
τρόπο παραγωγής, ενώ άλλοι το θεωρούν μια προδρομική μορφή της φεουδαρχίας και που διέφερε ουσιαστικά τόσο από το δουλοκτητικό σύστημα του ελληνορωμαϊκού κόσμου όσο και από το φεουδαρχικό της Δυτικής Ευρώπης, που το διαδέχτηκε.
Η εικόνα που σχηματίζουμε για τα μινωικά και μυκηναϊκά κράτη, από τα αρχαιολογικά ευρήματα και τα κείμενα των πινακίδων με τη γραμμική γραφή Β μας πείθουν ότι έχουμε να κάνουμε με κοινωνίες του ίδιου περίπου τύπου με αυτόν των ανατολικών δεσποτειών και όχι της μορφής
των δουλοκτητικών πόλεων-κρατών. Πραγματικά, το κύριο γνώρισμα των κρατικών αυτών σχημάτων του Αιγαίου είναι ότι το ανάκτορο κυριαρχούσε απόλυτα στην οικονομική και πνευματική ζωή της περιοχής που εξουσίαζε. Ολόκληρη η παραγωγή, το εμπόριο και κάθε πνευματική ή άλλη δραστηριότητα ήταν στα χέρια του άνακτα, της αυλής και της πολύπλοκης
γραφειοκρατίας που τους περιστοίχιζε. Έμοιαζαν δηλαδή τα μινωικά και μυκηναϊκά αυτά "βασίλεια" με τα σύγχρονά τους κράτη της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας, με τα οποία προφανώς διατηρούσαν στενούς εμπορικούς και πνευματικούς δεσμούς από την προϊστορία ακόμη.
Αλλά τα μινωικά και τα μεταγενέστερα μυκηναϊκά κρατικά σχήματα, μολονότι δεσπόζουν στον ελλαδικό και αιγιακό χώρο για πολλούς αιώνες, δεν είναι και οι μοναδικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης στην περιοχή αυτή. Στα περισσότερα μικρά νησιά του Αιγαίου, αλλά και σε παράλιες ή ορεινές, απομονωμένες περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας, ταυτόχρονα και παράλληλα με τα ισχυρά μυκηναϊκά βασίλεια, υπήρχαν μικρές ανεξάρτητες κοινότητες, στις οποίες απουσίαζαν ή ήταν ασήμαντες τόσο η ταξική ανισότητα και η περιουσιακή διαφοροποίηση των μελών τους.
Στις κοινωνίες αυτές επιβίωναν πολλοί από τους θεσμούς του παλαιότερου γενοφυλετικού συστήματος. Μολονότι η οικονομική, πολιτιστική και πολιτική συμβολή των περιοχών αυτών στην εικόνα που σχηματίζουν οι ιστορικοί για το προϊστορικό Αιγαίο είναι πολύ μικρή, η επίδραση που είχαν στις μεταγενέστερες εξελίξεις είναι στην πραγματικότητα πολύ σημαντική. Στις νησιωτικές και ηπειρωτικές αυτές κοινότητες ο πλούτος, που προερχόταν από το ψάρεμα, τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη ναυτιλία, το εμπόριο (και την πειρατεία), δεν ήταν αρκετός για να συντηρήσει προνομιούχα στρώματα κι ακόμα λιγώτερο, για να εξασφαλίσει τους όρους για να υπάρξει ανάκτορο και αυλή, ενώ από την άλλη μεριά η ισότιμη συμμετοχή όλων των ενήλικων μελών τους σε ριψοκίνδυνες δραστηριότητες, όπως η ναυτιλία, το ψάρεμα και η πειρατεία, απέκλειαν την ανάδειξη αρχηγικών στρωμάτων. Στα μέρη αυτά επιβιώσανε οι δημοκρατικές παραδόσεις του κοινοτικού συστήματος, όπως η συνέλευση των μελών της κοινότητας, το
αιρετό των αρχοντων κλπ. που μεταβιβάστηκαν αργότερα στις ελληνικές πόλεις- κράτη.
Τα μυκηναϊκά κράτη τόσο στην ηπειρωτική Ελλάδα όσο και στην Κρήτη και τα νησιά παρακμάσανε και αποσυντέθηκαν, κατά τον 12ο και 11ο αιώνες πριν από τη χρονολογία μας. Λίγο πιο πριν το ισχυρό κράτος των Χετταίων στη Μικρασία εξαφανίζεται από την ιστορία, ενώ μεγάλες επιδρομές και άλλες αναστατώσεις είχαν προηγηθεί στην Κάτω Αίγυπτο
και τις ακτές της Συρίας. Πολλές θεωρίες έχουν διατυπωθεί για τα αίτια των αναστατώσεων αυτών και ειδικότερα για τα αίτια της αποσύνθεσης των μυκηναϊκών βασιλείων. Η ιστορική επιστήμη δεν έχει ακόμα πει την τελευταία λέξη. Η κοινωνία που διαδέχτηκε τα μυκηναϊκά βασίλεια, διατήρησε χαρακτηριστικά γνωρίσματα τόσο από αυτά όσο και από τις παλαιότερες κοινότητες των γενών. Ο Όμηρος ενώ μιλά για ισχυρούς άνακτες σαν τον Αγαμέμνονα ή το Νέστορα, ταυτόχρονα αναφέρει συνελεύσεις των πολεμιστών στις οποίες οι ισχυροί αυτοί
βασιλείς έπρεπε να δώσουν λόγο.
Στην κατακερματισμένη από βουνά και θάλασσες Ελλάδα, όπου οι μεγάλοι κάμποι σπάνιζαν και δεν υπήρχε ανάγκη αλλά ούτε και δυνατότητα κατασκευής μεγάλων αρδευτικών έργων, στη θέση των παλιών μυκηναϊκών βασιλείων, που χάθηκαν, δε συγκροτήθηκαν ξανά ισχυρά συγκεντρωτικά κράτη, παρόμοια με εκείνα της Ανατολής. Τόσο οι οικονομικές όσο και οι πολιτικές συνθήκες είχαν αλλάξει. Εξ άλλου για πολλούς αιώνες έχουμε πλήρη σχεδόν διακοπή των εμπορικών και πνευματικών δεσμών του Αιγαίου με την Αίγυπτο, τη Συρία και τη Μεσοποταμία.
Κάθε μικρή περιοχή, νησί ή χερσόνησος ή κοιλάδα, αποτελούσε ιδιαίτερη οικονομική και συνεπώς και πολιτική ενότητα κι ο πληθυσμός της αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, που τα ξεπερνούσε με σκληρή εργασία ενώ η κοινωνική ανισότητα και η περιουσιακή διαφοροποίηση μεγάλωναν. Εδώ βαθμιαία αναπτύχθηκε η κλασσική μορφή δουλοκτησίας, μολονότι η έκταση της, η σημασία της και η θεσμική της κατοχύρωση παρουσιάζουν πολύ μεγάλη ποικιλία από περιοχή σε περιοχή.
Στην Ελλάδα της γεωμετρικής και αρχαϊκής εποχής, δημιουργήθηκαν ομοσπονδίες αρκετών χωριών (κωμών) μιας περιοχής, που αποτελούσε γεωγραφική και οικονομική ενότητα. Βαθμιαία μια από τις κώμες αυτές, που βρισκόταν στο κέντρο της περιοχής ή σε πλεονεκτική γεωγραφική θέση, συνήθως πάνω σε κάποιον οχυρό λόφο, μετατρέπεται σε πόλη .
Είναι ο λεγόμενος συνοικισμός, εξέλιξη κοσμοϊστορικής σημασίας, σ'ότι αφορά τις επιπτώσεις της. Η διαδικασία δημιουργίας πόλεων με την πολιτική και κοινωνική σημασία του όρου, κράτησε αιώνες, συνοδεύτηκε από έντονες κοινωνικές αναστατώσεις και ταξικές διαμάχες και σε ορισμένες απομονωμένες περιοχές της Ελλάδας συνεχίστηκε ακόμα και μετά την κλασσική εποχή. Στην ελληνική πόλη οφείλονται οι περισσότεροι από τους πολιτικούς θεσμούς που ισχύουν ως σήμερα.
Η διαδικασία δημιουργίας πόλεων ως αυτοδύναμων πολιτικών κυττάρων δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Προηγήθηκαν ανάλογα φαινόμενα συνοικισμού στη Σουμερία και στην κοιλάδα του Νείλου, κατά την 4η χιλιετία, στην κοιλάδα του Ινδού, στις κοιλάδες των Χουάγκ Χο και του Γιαγκτσε Κιαγκ, κατά την 3η και 2η χιλιετία, στις ακτές της Φοινίκης και σποραδικά σε άλλα σημεία του κόσμου. Όμως, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών, η πόλη που δημιουργήθηκε από το συνοικισμό δεν μακροημέρευσε ως αυτόνομος πολιτικός οργανισμός. Πολύ σύντομα υποτάχθηκε στο Ναό του τοπικού θεού και έγινε απλό εξάρτημά του ή συνενώθηκε σε μεγαλύτερες πολιτικές οντότητες, σε μεγάλα βασίλεια ή αυτοκρατορίες, χάνοντας τα κυριώτερα αυτόνομα χαρακτηριστικά της.
Αυτό δεν έγινε στην Ελλάδα της αρχαϊκής εποχής. Εδώ οι πόλεις έγιναν κέντρα μικρών ανεξάρτητων κρατών, η έκταση των οποίων περιορίζονταν ουσιαστικά στην πόλη με τη γύρω περιοχή της. Στα κράτη αυτά στην αρχή την εξουσία κατείχαν οι γαιοκτήμονες , συνήθως απόγονοι είτε των αρχηγών των φυλών που είχαν εισβάλει στα παλιά μυκηναϊκά βασίλεια,
είτε των αρχαίων βασιλικών οικογενειών. Σε πολλά κράτη η κυριαρχία των αριστοκρατών αυτών συνεχίστηκε για πολύ μεγάλο διάστημα, αλλά σε πολλά άλλα οι γαιοκτήμονες πολύ σύντομα, ύστερα από έντονους ταξικούς αγώνες, αναγκάστηκαν να μοιραστούν την εξουσία με τα ανερχόμενα μεσαία στρώματα των ναυτικών, των εμπόρων και των βιοτεχνών κι αυτό
είχε βαθύτατες συνέπειες όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην πνευματική εξέλιξή τους. Υπήρξαν βεβαίως περιοχές όπου για ειδικούς λόγους δεν δημιουργήθηκαν πόλεις με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου αλλά εξακολούθησαν να υφίστανται οι ομοσπονδίες των παλιών χωριών. Στις περιοχές αυτές, κατά κανόνα καθυστερημένες από κοινωνικής πλευράς) αργοτερα εμφανίζονται τα λεγόμενα κοινά (Βοιωτών, Θεσσαλών κ.ά.) που δεν έχουν το χαρακτήρα των πόλεων - κρατών. Σε πόλεις-κράτη που έμειναν αποκλειστικώς αγροτικές, η εξουσία των αριστοκρατών διατηρήθηκε επί αιώνες. Στα κράτη αυτά οι λαϊκές συνελεύσεις, παρόμοιες με τις συνελεύσεις των πολεμιστών, όπως τις περιγράφει ο Όμηρος, είχαν πολύ λίγες αρμοδιότητες, κατά κανόνα γνωμοδοτικές και επικυρωτικές των αποφάσεων της ολιγαρχικής εξουσίας.
Οι θεσμοί ήταν αδιαμόρφωτοι και αδύναμοι και οι νόμοι, βασισμένοι στο εθιμικό δίκαιο, δεν ήταν συνήθως γραπτοί. Αντίθετα σε πόλεις-κράτη, όπου αναπτύχθηκε το εμπόριο, η βιοτεχνία
και η ναυτιλία, τα μεσαία στρώματα σε συμμαχία με τους μικροϊδιοκτήτες ανέτρεψαν την ολιγαρχία των αριστοκρατών και εγκαθιδρύσανε τυραννίες, δηλαδή αυταρχικές κυβερνήσεις επικεφαλής των οποίων ήταν δημοφιλή άτομα, πολλές φορές λαϊκής καταγωγής, που
χτύπησαν την κοινωνική και οικονομική βάση της αριστοκρατίας.
Κατά κανόνα τις τυραννίες αυτές τις διαδέχτηκαν δημοκρατικά καθεστώτα, στα οποία η έκταση και το βάθος της δημοκρατίας ποικίλλει. Η πορεία από την κληρονομική μοναρχία στην αριστοκρατική ολιγαρχία και από αυτήν στην τυραννία και τη δημοκρατία σηματοδοτεί και τη
μετάβαση από την κλειστή κοινωνία της μυκηναϊκής εποχής στην ανοικτή κοινωνία της αρχαϊκής και κλασσικής Ελλάδας και βρήκε τη σπουδαιότερή της έκφραση στον πνευματικό κυρίως τομέα.
Στις μεγάλες πολιτισμένες χώρες της Ανατολής, όπως στην Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία, όχι μονάχα η οικονομική αλλά και κάθε πνευματική δραστηριότητα ήταν συγκεντρωμένες στο Ανάκτορο και το Ναό. Οι ιερείς των αιγυπτιακών και βαβυλωνιακών ναών, μοναδικοί κάτοχοι της Γνώσης και της Σοφίας, συγκέντρωναν κατά καιρούς τα εξυπνότερα και πιο προικισμένα παιδιά της περιοχής στο ναό και εκεί σε ατμόσφαιρα υποβολής και μυστικισμού τους δίδασκαν όσα εκείνοι γνώριζαν, για να γίνουν εν καιρώ ικανά να τους διαδεχθούν.
Ο,τι μάθαιναν με τον τρόπον αυτόν οι νεαροί μαθητές ήταν δεδομένο και
αδιαμφισβήτητο και την αλήθεια του την εγγυόταν το κύρος των δασκάλων. Η Γνώση δηλαδή μεταβιβαζόταν ως εξ αποκαλύψεως αλήθεια, χωρίς να συνοδεύεται από καμμιά διαδικασία απόδειξης της αλήθειας αυτής, εφ' όσον η ιερή προέλευσή της έκανε περιττή κάθε παρόμοια διαδικασία. Αυτό απέκλεισε οριστικά και τελεσίδικα κάθε δυνατότητα να μετατραπούν οι συσσωρευμένες γνώσεις σε Επιστήμη.
Αντίθετα στις ελληνικές πόλεις, των αρχαϊκών χρόνων, όπου η παραγωγή ήταν υπόθεση όλης της κοινωνίας και βασιζόταν στην εργασία των ελεύθερων μκροϊδιοκτητών, το Ανάκτορο είχε από νωρίς εκλείψει και ο Ναός είχε πολύ μικρή ισχύ. Οι διανοητές στις ελληνικές πόλεις ήταν και αυτοί σαν τους λοιπούς πολίτες. Δεν ήταν οι αποκομμένοι από την κοινωνία ιερείς των αιγυπτιακών και βαβυλωνιακών ναών, αλλά μετείχαν στην πολιτική ζωή. όπως ο Σόλων ο Αθηναίος, ο Εμπεδοκλής ο
Ακραγαντίνος, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος ή ο Ζήνων ο Ελεάτης, ο οποίος μάλιστα έχασε τη ζωή του κατά τις πολιτικές διαμάχες. Είχαν επίσης οικονομικές δραστηριότητες, όπως ο Θαλής ο Μιλήσιος και ήταν πάντοτε σε στενή σχέση με τους εμπόρους, τους τεχνίτες και τους ναυτικούς της πόλης τους.
Θέλοντας να ικανοποιήσουν τα ερωτήματα που έβαζαν οι ναυτικοί και οι έμποροι της Ιωνίας, οι οποίοι ταξίδευαν σ'όλα τα πλάτη και μήκη της Μεσογείου, ερεύνησαν τον έναστρο ουρανό και τον γνωστό τότε κόσμο.
Μελέτησαν τη φύση στο σύνολο της, αλλά και τον άνθρωπο ως αναπόσπαστο
μέρος της και την ανθρώπινη κοινωνία ως απαραίτητο για την επιβίωσή του πλαίσιο. Σε όλα τα αντικείμενα της έρευνάς τους αναζήτησαν το βαθύτερο νόημα τους και την πρωταρχική ουσία τους, δημιουργώντας έτσι τη Φιλοσοφία.
Σ' αντίθεση με όσα συνέβαιναν στην Ανατολή, η παρακολούθηση των μαθημάτων των ελλήνων σοφών ήταν εθελοντική και κατά κανόνα γινόταν με πληρωμή. Ήταν λοιπόν υποχρεωμένοι οι Έλληνες δάσκαλοι να αποδείξουν την αλήθεια των όσων δίδασκαν, υποχρέωση που δεν είχαν οι Αιγύπτιοι ή Βαβυλώνιοι συνάδελφοί τους. Η υποχρέωση αυτή γέννησε τις διαδικασίες της απόδειξης, της δοκιμασίας και της επαλήθευσης, τον ορισμό, το θεώρημα και το αξίωμα, τη διαλεκτική και τη λογική,
βάζοντας έτσι τα θεμέλεια των Επιστημών.
Καταλήγοντας, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι και οι Έλληνες της αρχαιότητας ήταν οπωσδήποτε άνθρωποι πρωτόγονοι. Πίστευαν σε μύθους, μυστήρια και οιωνούς, είχαν δεισιδαιμονίες και προλήψεις. Όμως για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η κοινωνική ζωή ενός ολόκληρου πληθυσμού πήρε τόσο κοσμική - λαϊκή έκφραση. Η πολιτική, η νομοθεσία, η οικονομία, η λογοτεχνια και η τέχνη από πολύ νωρίς απελευθερώθηκαν από τα δεσμά της θρησκείας και τον έλεγχο του ιερατείου. Γεννήθηκε η φιλοσοφία, που άρχισε να διαμορφώνει μια τελείως πρωτότυπη ερμηνεία του κόσμου, της κοινωνίας και του ανθρώπου, στηριγμένη στη φύση. Μπήκαν τα θεμέλια της επιστήμης, που καθιέρωσε τη μελέτη του κόσμου και του ανθρώπου, με βάση τη λογική.
Ανάμεσα σε έναν πληθυσμό πρωτόγονων ανθρώπων εμφανίστηκαν τα πνεύματα εκείνα που με τη διαύγεια, την ευθύτητα και την παρρησία της σκέψης τους, τον απελευθέρωσαν σε μεγάλο και πρωτοφανή έως τότε βαθμό, από το δεσποτισμό, τη μυστικοπάθεια και το φόβο.
Οι Ελληνες αντάλλαξαν πολλά, γνώσεις, ανακαλύψεις, θεσμούς και ιδέες με τους άλλους γειτονικούς λαούς, με τους οποίους ειχαν ταχτικές επαφές, ιδίως από τους Αιγύπτιους, τους Φοίνικες, τους Βαβυλώνιους. Ο,τι πήραν όμως δεν ήταν μια δουλική αντιγραφή και μίμηση αλλά στάθηκε αφορμή για τη δημιουργική του μεταμόρφωση. Η Φιλοσοφία και η Επιστήμη, όπως και η Δημοκρατία και η Πολιτική, δεν ήρθανε από την Ανατολή αλλά δημιουργήθηκαν εδώ.

Του Δ. Σαραντάκου
τέλος Α μέρους

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γιατί στην Ελλάδα; ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ"

The Facts of the Daily Life

This is the story about four people named :
E v e r y b o d y , S o m e b o d y,
A n y b o d y and N o b o d y.
There was an important job to be done and...
E v e r y b o d y was sure that S o m e b o d y would do it.
A n y b o d y could have done it, but N o b o d y dit it.
S o m e b o d y got angry about that,
because it was E v e r y b o d y’s job.
E v e r y b o d y thought A n y b o d y could do it,
but N o b o d y realised that E v e r y b o d y wouldn’t do it.

It ended up that E v e r y b o d y blamed S o m e b o d y
when N o b o d y did what A n y b o d y could have done.

WHERE YOURSELF STANDS?

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "The Facts of the Daily Life"

Η ΝΕΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

ΑΘΩΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΙΩΝΕΣ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ

Για σας τους λάτρεις των αρχαίων και νεοτέρων φιλοσοφικών ρητών και αποφθεγμάτων και των φιλοσοφικών και εσωτερικών αλλά και επίκαιρων προβληματισμών
Αναπαράσταση της δίκης του Σωκράτη
"Με ιδιαίτερη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα συνεδρίων της μεγάλης δικηγορικής εταιρείας της Ουάσιγκτον Steptoe & Johnson η αναπαράσταση της δίκης και καταδίκης του αρχαίου Αθηναίου φιλοσόφου Σωκράτη το 399 π.Χ.
Το ρόλο της κατηγορούσας αρχής ανέλαβαν τα στελέχη της συγκεκριμένης δικηγορικής εταιρείας, Μπέττυ Τζο Κρίστιαν και Παντελής Μιχαλόπουλος, και των συνηγόρων υπεράσπισης του Σωκράτη o Έιμπ Κρας, στέλεχος της δικηγορικής εταιρείας Arnold &Porter, και ο πρώην αναπληρωτής βοηθός υπ. Εξωτερικών για θέματα ενέργειας και περιβάλλοντος, Γουίλιαμ Νίτσε.
Το ρόλο των δικαστών ανέλαβαν ο πρόεδρος Εφετών της περιοχής της Ουάσιγκτον, Ντάγκλας Γκίνζμπουργκ, ο πρέσβης της Ελλάδας στην Ουάσιγκτον, Αλέξανδρος Μαλλιάς, και ο γνωστός δικηγόρος της αμερικανικής πρωτεύουσας, Πλάτων Κατσέρης, στέλεχος της δικηγορικής εταιρείας Trout, Cacheris. Τη διαδικασία συντόνιζε ο δημοσιογράφος της εφημερίδας "Washington Post", Φίλιπ Κένικοτ.
Η κατηγορία που διατυπώθηκε εναντίον του Σωκράτη ήταν για ασέβεια προς τους θεούς και για διαφθορά των νέων, αλλά η αληθινή σκοπιμότητα του κατηγορητηρίου ήταν ότι η διδασκαλία του επιδρούσε στους νέους που έδειχναν ανατρεπτικές τάσεις.
Η διαδικασία της αναπαράστασης, άνοιξε με αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης που ακολούθησαν τη βασική υπερασπιστική γραμμή ότι δεν μπορεί να αποδειχθεί πως οι ιδέες του Σωκράτη προκάλεσαν τους νέους να καταφύγουν στη βία ή να αμφισβητήσουν έμπρακτα τους θεούς και τους θεσμούς της Πολιτείας, αλλ' αντιθέτως η πρόθεση του Σωκράτη ήταν ο διαφωτισμός των νέων στη βάση μιας εποικοδομητικής αμφισβήτησης.
Στη συνέχεια, ανέπτυξε τα επιχειρήματά της η κατηγορούσα αρχή που, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, υποστήριξε ότι οι ιδέες του Σωκράτη διαφθείρουν τους νέους και αποσταθεροποιούν τους θεσμούς της Πολιτείας. Μετά τη λήξη της συνεδρίασης, ο καθηγητής του πανεπιστημίου Georgetown, Πάτρικ Ντένιν, αναφέρθηκε στο νομικό σύστημα κατά την εποχή της δίκης του Σωκράτη, ενώ παράλληλα οι παρευρισκόμενοι σε ρόλο ενόρκων ψήφιζαν για την αθώωση ή καταδίκη του Σωκράτη.
Η ετυμηγορία του δικαστηρίου, με ψηφοφορία των παρευρισκομένων, αθώωσε το Σωκράτη με ποσοστό 56% έναντι 44%, ποσοστά περίπου αντίστροφα με εκείνα που καταδίκασαν το Σωκράτη στην αρχαιότητα.

Τους προσκεκλημένους καλωσόρισε εκ μέρους της ελληνικής πρεσβείας η Γαρυφαλλιά Μουρτουπάλα, ενώ την εκδήλωση έκλεισε ο πρέσβης της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον, Αλέξανδρος Μαλλιάς, ο οποίος αναφέρθηκε στη σημασία των κλασικών στη σύγχρονη εποχή, παραλληλίζοντας τη στάση του Σωκράτη έναντι των νόμων και της εξουσίας με εκείνες της Αντιγόνης και του Μάρτιν Λούθερ Κιγκ.Βλ. Σπουδή θανάτου απ' το Σωκράτη
Ανταπόκριση από Η.Π.Α.17 Δεκεμβρίου 2007

ΧΡΥΣΑ ΛΟΓΙΑ Η Γωνιά του Γιώργου Σ. Δεληκάρη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΝΕΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ"

Α.ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΑΠΟ.Π.Ρ.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΕ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΣΟΥ


ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΛΙΣΤΑΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ
ΤΟ GREEK SURNAMES ΠΙΣΤΟ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΝΕΩΝΕΙ ΚΑΘΕ ΕΞΑΜΗΝΟ ΤΙΣ ΛΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΑΛΥΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΟΠΟΥ ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ [ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΔΙΟ ΜΠΑΝΕΡ] ΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΕΠΩΝΥΜΟΥ।ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011.ΜΕ 1000 ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΕΠΩΝΥΜΑ
ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΒΑΣΗ ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΡΘΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ
Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΔΕΙΓΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΑΝΑΛΥΜΕΝΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ

--Π------------------------------------------------------------------------------------

Παγώνης, παρατσούκλι που προέρχεται από το παγώνι. Λιγότερο πιθανό είναι να προέρχεται από το ρήμα παγώνω.
ΠΑΓΩΝΑΣ. ΕΠΩΝΥΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΤΑΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΗΤΡΩΝΥΜΙΚΩΝ.ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΠΤΗΣΤΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΠΑΓΩΝΑ
ΠΑΙΚΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη paiak που σημαινει αραχνη.
Παναρίτης.Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης (από το Φανάρι)
Πάνου, γενική του ονόματος Πάνος, υποκοριστικού του Παναγιώτης
Παπαζήσης, σύνθετο από τις λέξεις Παπάς + Ζήσης
Παπασπύρος, σύνθετο από τις λέξεις Παπάς + Σπύρος
Παπαστάμος, σύνθετο από τις λέξεις Παπάς + Στάμος
Πατσέλας, πιθανό να προέρχεται από τη τουρκική λέξη paca = ο πατσάς
ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ: Επώνυμο σύνθετο από τη λέξη παπα- προερχόεμενη από την ιδιότητα του κληρικού παπάς και το βαπτιστικό όνομα Χρήστος. Συναντάται στην Άρτα.
ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ, ΠΕΡΔΙΚΗΣ, ΠΕΡΔΙΚΑΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι, προερχόμενο από τον ζωικό κόσμο το πουλι η περδικα, το οποίο χρησιμοποιούσαν πολύ οι βυζαντινοί.
ΠΕΡΙΦΑΝΗΣ, ΠΕΡΗΦΑΝΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι το οποίο οφείλεται σε ιδιότητα ατόμου. Υπερήφανος.Πρεπει να λάβουμε υπόψη και την ετυμολογία με βάση την λέξη "περιφανής" που σημαίνει πασίγνωστος, ένδοξος; Ταιριάζει περισσότερο στην ορθογραφία.
'Αλλωστε το "ρη" με ήτα παρουσιάζεται σαν γραφή στα τελευταία 50 χρόνια και μόνο σε 2-3 μέλη της οικογένειας.Στα ίδια μέρη υπάρχουν επίθετα "Περήφανος" και άλλα με σαφή ρίζα στο "υπερήφανος".Τέλος η μεταφορά του τόνου, από την λήγουσα στο "περιφανής" στην παραλήγουσα στο "Περιφάνης" ίσως να γίνεται διότι οι καταλήξεις των επιθέτων στην περιοχή είναι συνήθως -ούλης, -άνης. -άμης κλπ υπονοόντας μάλλον το παιδί κάποιου.
Πιτσούλιας, πιθανό να προέρχεται από τη λέξη πιτσουλιά = ο λεκές που δημιουργείται από τη ρίψη υγρού
Πόλκας, (1) από την πολωνική λέξη polka = μισό βήμα, είδος παλιού ευρωπαϊκού χορού – (2) ή γυναικείο ένδυμα, κοντό μάλλινο πανοφώρι
Παντος. Επωνυμο το οποιο ανηκει στην κατηγορια των πατρωνυμικων προερχομενο απο το βαπτηστικο ονομα Παντελης. Συνανταται στην Θεσσαλια αλλα και βορειοτερα.
Παλιουρας. παλιουρο, ο παλιουρος των αρχαιων, αγκαθωτο χαμοκλαδο.
Παπαρας. παπαρα, κεφαλι χωρις τριχες, ψωμι βρεγμενο σε νερο.
Παπουτσής, Παπουτσάς, Παπουτσιδάκης, Παπουτσάκης, Τσαγκάρης, Τσαρούχας: Επώνυμο προερχόμενο από επαγγελματική δραστηριότητα, συγκεκριμένα του υποδηματοποιού.
Πατακος. πατακος-πατακιος (Κρητη) μικροσωμος και ασχημος, αρχ. παταικος ισως απο το Φοινικικο ptah ή patah τα μικροσωμα ειδωλα των θεων στις πλωρες των φοινικικων πλοιων.
Πατσουρεας Πατσουρακης. πατσουρης σιμος.
Παχνης Παχνος. παχνι φατνη.
ΠΕΡΟΥΛΑΚΗΣ, ΠΕΡΟΥΛΗΣ, ΠΕΡΑΣ, ΠΕΡΡΟΣ, ΠΙΕΡΗΣ: Επώνυμο με ξενική ρίζα πατρωνυμικό προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Piero
Πέππας: Επώνυμο με αρβανίτικη καταγωγή προερχόμενο από το ελληνικό Πέτρος ή το ιταλικό Giuseppe. .
Περπυρης.ισως να σημαινει πλουσιος, που εχει πολλα.
Πέτας.Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης (πίτας)
Πρίφτης .Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης(παπάς, συχνό στην Κορώνη, στα Σπάτα και στην Κερατέα)
Προγόνης.Επωνυμο αρβανιτικης προελευσηςΠροκόπης.Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης
ΠΕΛΕΝΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη pelen που σημαινει αψινθι.
ΠΕΤΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη peta που σημαινει φτερνα.
ΠΗΛΟΥΡΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη biljur που σημαινει κρυσταλλο.
ΠΟΥΤΕΤΣΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη putec που σημαινει δρομακος.
ΠΡΑΤΣΙΚΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη pracka που σημαινει βεργα.
Παλτόγλου, από τη λέξη παλτό (το γνωστό σε όλους πανωφόρι) και την κατάληξη -oĝlu = γιος. Λιγότερο πιθανή η προέλευση από την τουρκική λέξη balta = τσεκούρι και την κατάληξη -oĝlu = γιος [ο γιος ή ο απόγονος του ξυλοκόπου].
Παναγιωτίδης, γιος ή απόγονος του Παναγιώτη.Παναγιωτόπουλος, γιος ή απόγονος του Παναγιώτη.
ΠΑΝΤΑΖΗΣ. ΕΠΩΝΥΜΟ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΖΗ.
Παντελάκης, γιος ή απόγονος του Παντελή.
Παπαδόπουλος, γιος ή απόγονος του παπά (παπαδοπαίδι). Αποτελει ισως το πολυπληθεστερο επωνυμο στην Ελλαδα.
Παπάζογλου γιος ή απόγονος του παπά (παπαδοπαίδι). Από τις λέξεις παπά + oĝlu (στα υ,τουρκικά σημαίνει γιος).
ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ. ΕΠΩΝΥΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΤΑΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΗΤΡΩΝΥΜΙΚΩΝ.ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΠΤΗΣΤΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΠΑΣΧΑΛΙΑ
Παχούμης, από το βαφτιστικό όνομα Παχούμιος/ άγιος της εκκλησίας μας.
Περμαθούλης, προέρχεται από το γυναικείο βαφτιστικό όνομα Περμανθούλα (όνομα που είχαν αρκετές Μικρασιάτισσες).
Παπαϊωάννου.Συνθετο επωνυμο αποτελουμενο απο Παπάς + Ιωάννου.
ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ. Το επώνυμο του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια διχάζει και αυτό. Στην απλή του εκδοχήμπορεί να προέρχεται από το παππούς.Μπορεί επίσης να προέρχεται και απότο «παπούλης» (ιερέας). Υπάρχει όμως και χωριό Παπούλια στη Μεσσηνία. ΕπίΤουρκοκρατίας υπήρχαν και όσπρια που λέγονταν παπούλια.
ΠΑΓΚΑΛΟΣ. Με ρίζες στα βάθη των αιώνων το επώνυμο του Θόδωρου Πάγκαλου (Παν+ καλός = ωραιότατος). Χρησιμοποιεί-ται συνεχώς ως ανθρωπωνύμιο από την κλασική αρχαιότητα.▪
Παλαμάς. Αυτός που έχει μεγάλες παλάμες (Πάσχει πιθανώς από ακρομεγαλία
ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ:Επώνυμο βυζαντινό επαγγελματικό, σημαίνει αυτός που καταγίνεται με τα αρχαία.Παρασίδης, από την τουρκική λέξη para =χρήμα. Αυτός που έχει χρήματα.
Παγώνα (η): Θηλυκό μεγεθυντικό της λέξης παγώνι. Χλευαστικό γυναι­κείο παρανόμι για ψηλομύτα και γεμάτη έπαρση γυναίκα, η οποία είναι κακόγλωσση και κακόψυχη.
Παλάβας: Μεγεθυντικό του παλαβός που σημαίνει άμυαλος. Αποδό­θηκε το παρανόμι μάλλον κατ' ευφημισμόν, σε άτομο έξυπνο.
Παλλάρας: Μεγεθυντικό του παλλαρός. Ο χαλαρός στις κινήσεις. Αυ­τός που περπατάει και κινείται πλαδαρά. Ο αγύμναστος.
Πάμιας: Η μπάμια. Αυτός που όταν τον αγγίξεις σε πιάνει φαγούρα, όπως συμβαίνει με το φυτό και τον καρπό του.
Παμπούκος (ο): Χαϊδευτικό ή σκωπτικό του Τσαμπίκος - Παμπίκος ­Παμπούκος.
Παννάδα (η): Από το ρήμα πανιάζω, γίνομαι σαν πανί, χάνω το χρώμα μου, χλομιάζω, κιτρινίζω. Ο παννιαρός, ο ρυτιδωμένος, ο χαλαρός, ο ασθε­νικός.
Παπαδί (το): Υποκοριστικό του παπάς. Ο μικρόσωμος παπάς. Σημαίνει και ο υιός του παπά, το παπαδοπαίδι που συνήθως είναι " ... διαόλου αγγό­νι". Το πειραχτήρι.
Πάπος (ο): Αρσενικό της πάπιας. Αποδίδεται σε νάνο που το περπάτη­μά του είναι σαν της πάπιας, γέρνοντας δεξιά και αριστερά.
Παππουράς (ο): Μεγεθυντικό του πάππους. Σύμφωνα με άλλη άποψη πρόκειται για παρανόμι που οφείλεται στην ηχομιμητική επιδεξιότητα του κατόχου του, στη φωνή του πουλιού πάπια.
Παπούτσας: Αυτός που φορεί και σέρνει στο βάδισμα μεγάλα ή κομμέ­να παπούτσια. Χλευαστικό παρανόμι. Ο τιποτένιος, ο μηδαμινός, ο φαύλος.
Παραϊμωστός: Το παραγεμιστό δηλ. ο ντολμάς, το γιαπράκι. Ο κοντόχοντρος.
Πασπάρα (η): Το χωράφι με ασπροχώματα, χωρίς θρεπτικές ουσίες. Ο αμίλητος τύπος.
Παστιός: Υποκοριστικό της λέξης παστί(το) που σημαίνει το μικρό φρούριο ή το προπύργιο. Μεταφορικά ο μικροκαμωμένος αλλά μυώδης.
Πατερίκος (ο): Υποκοριστικό του πατέρας. Κολακευτικό παρατσούκλι για μικρόσωμο άνδρα που σε μικρή ηλικία αντικαθιστά τον πατέρα σ' όλες τις γεωργικές εργασίες. Συνηθίζεται και το πατερί = ο μικρός πατέρας.
Πατσαούρας: Η πατσαβούρα. Το βρώμικο και κουρελιασμένο ύφασμα, που χρησιμοποιείται στην κουζίνα για καθάρισμα. Ο άχρηστος, ο τιποτένιος, ο παρακατιανός. Μεταφορικά η χωρίς αξιοπρέπεια γυναίκα.
Περγκούρα (η): Μεγεθυντικό της λέξης περγκούρι. Φαγητό µε σύβραση από χοντροαλεσμένο σιτάρι το οποίο έβραζαν προηγουμένως. Το πλιγούρι ή µπλιγούρι. Από το ότι ο κάτοχός του έτρωγε πολύ περκούρι.
Περιστέρης (ο) ή Περιστέρι (το): Ο κάτοχος του έτρεφε στα παιδικά του χρόνια πολλά περιστέρια. Πιθανόν και επώνυμο που έχει εγκαταλειφθεί.
Πέτσας: Το πετσί, το δέρμα, το τομάρι. Το ρήμα πετσώνω σημαίνει: φτιάχνω παπούτσια και πετρωτής είναι ο παπουτσής. Γυναικείο παρατσού­κλι για προξενήτρα του χωριού που κληρονομήθηκε από τους απογόνους της (βλ. πιτσού). Η αδύνατη γυναίκα. "Πετσί και κόκκαλο είναι".
Πίτσος: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι. Πίτσος = το ξύλο που στήνουν για σημάδι στις αμάδες.
Πισματσκά, Πισμάνης, Πεσματζής, Πεσματζόγλου: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη pisman=μετανοημένος.
Πούρος: Ο Διονύσιος Πύρρος ο Θετταλός (1774-1853) λεγόταν αρχικά Πούρος και Μπούρος. Προερχόμενη από την τουρκική λέξη burgu=τρυπάνι=Μπούργος, Πούργος, Πουργής. Πουλόπουλος, Πούλος, Πούλης, Πουλίτσας, Πουλίτσης, Πουλιτσάκης: Επώνυμα τα οποία προέρχονται από το πουλίτσι = πουλάκι με την κατάληξη –οπουλος = υποκοριστική, προσδιορίζει Πελοπόννησο.
ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ: Επώνυμο σύνθετο πατρωνυμικό προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Χρόνης, με την προσθήκη του συνθετικού πολυ-
Πιλλέρας: Μεγεθυντικό της λέξης πιλλ(ι)έρι που σημαίνει χτι­στός στύλος, οχυρωματικός πύργος (τα δυο πιλλέρια του Φιλέρημου). Ο ψηλόσωμος και γεροδεμένος άνδρας.
Πιλλιρης: Υποκοριστικό του πιλλέρι ως ανωτέρω. Κατά µαρτυρίαν του ιδίου του κατόχου του, απέκτησε το παρανόµι, επειδή μικρός περιφε­ρόταν ξεβράκωτος επιδεικνύοντας το ... πιλλιρί του.
Πιπέρης (ο): Από το πιπέρι. Αυτός που ανακατεύεται σε όλα, όπως το καρύκευμα στα διάφορα φαγητά. Ο πειρακτικός, ο τσουχτερός, αλλά ο αθυρόστομος, ο άσεμνος. Θηλυκό: η Πιπερού. Υποκοριστικά: το Πιπεράκι, η Πιπερίτσα.
Πίπος (ο): Η ομοιότητα του µε κάτοικο της Βιλλανόβας (Παραδείσι) µε το ίδιο επώνυµο. Σηµαίνει τον επιτήδειο, τον καταφερτζή.
Πιτικάντας: Ο κάτοικος των Τριαντών. Ο πληθυντικός του παρα­τσουκλιού Πιτικάντες χρησιμοποιείται σκωπτικά για τους Τριαντενούς, οι οποίοι στήνοντας ξόβεργες µιµούνται το κελάδημα των πουλιών (πιτ-πιτ) για να τα ξεγελούν, να κάθονται και να πιάνονται. Ηχοµιµητική λέξη.
Πιτσούς: Από το πετσί, το δέρμα ή το τομάρι που χρησιμοποιείται για το µπάλωµα των παπουτσιών. Πετσί-πέτσα-πετσού-πιτσού. Εδώ πρό­κειται για προξενήτρα η οποία έχει την ικανότητα να "πετσώνει" τους πά­ντες. Να βρίσκει δηλαδή το ταιριαστό παπούτσι για τον καθένα.
Πίττας: Η γυναίκα που δεν έχει καµπύλλες. Γνωστή η φράση: "Πίττα µπρος και πίττα πίσω".
Πιττάρας: Μεγεθυντικό της πίτας, που σημαίνει το φύλλο της φραγκοσυκιάς. Εκείνος που έχει πλατύ και µεγάλο πρόσωπο.
Πιττερης: Από το πίτυρον στην τοπική ντοπολαλιά πίττερο. Ο έχων φακίδες στο πρόσωπο. Ο φακιδιάρης.
Πλανης: Το πουλί που βάζουν στο κλουβί, όταν στήνουν ξόβεργα για να πλανέψουν δηλ. να ξεγελάσουν µε τις φωνές τους τα άλλα πουλιά. Ο πλάνος, αυτός που μπορεί να παραπλανήσει τους άλλους, ο κράχτης.
Πλευρός: Από τη συνήθεια του κατόχου να κάθεται στο γάιδαρο όχι καβάλα, αλλά έχοντας τα πόδια του στην ίδια πλευρά του ζώου. Πιθανόν όμως να προέρχεται Και από το πλευρό, που σημαίνει χωράφι στα πλάγια του βουνού, το οποίο συνήθως έχει άγονο έδαφος, οπότε υποδηλώνει τον µονόχνωτο, τον μοναχικό, χωρίς επαφές µε άλλους.
Ποντικός (ο): Από το ποντικίσιο μουστάκι του.
Πορτολάτσος: Σύνθετο από το πορντή και το ρήμα λατσώνω. Ο δυσώ­δης ο βρωμιάρης.
Πούδουκλος: Το πέδικλο. Ο δεσμός που προσαρμόζεται στα πόδια των ζώων κω τα εμποδίζει να απομακρυνθούν, φτιαγμένος από λεπτά κλαδιά λυγαριάς. Ο κάτοχός του παρανομιού ήταν µοναδικός στην κατα­σκευή πεδίκλων. Μπορεί όμως να σημαίνει αυτόν που βάζει τρικλοποδιές.
Πούλλας: Η όρνιθα, η κότα. Αυτός που έχει λιγο µυαλό σαν την κότα.Και στην πραγματικότητα ο έξυπνος, ο πονηρός.
Πουλλης: Το πτηνό. Κολακευτικό παρατσούκλι µε δόση ζήλειας για γυναίκα εργατική, σβέλτη, µε γρηγοράδα πουλιού.
Ππάλλας (ο): Μεγεθυντικό του ππαλλαρός. Ο µεγάλος βλάκας. Θηλυκό η Ππάλαινα. Εδώ, πρόκειται για άτομο ήπιο και έξυπνο.
Ππούφος (ο): Το γνωστό πουλί µπούφος. Ένεκα οµοιότητας. Πιθανή εκδοχή προέλευσης η µπούφα - Ππούφα που σημαίνει η βαριά µμυρωδιά. Ο βρωμιάρης.
Πασιάς, από την τουρκική λέξη pasa =στρατηγός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.Το επώνυμο Παπανδρέου είναι πιο απλό. Προέρχεται από το παπάς(πάππος = παππούς ) - Ανδρέας, Παπανδρέας, το οποίο ακολουθώντας τα αρχαία πρωτόκλιτα ουσιαστικάσχημάτισε τη λόγια γενική Παπαν-δρέου.
Παπαρήγα, γενική γραμματέας του ΚΚΕ. Είναι άκλιτη γενική (η Παπαρήγα της παπαρήγα) και δηλώνει την κόρη ή σύζυγο αυτού που ονομάζεται Παπαρήγας. Το επώνυμο είναι σύνθετο από το πρόθημα παπα (το αρχαίο πάποςπαπούς) και το ανθρωπωνύμιο (βαφτιστικό και επώνυμο) Ρήγας από το λατινικό ρεξ που σημαίνει βασιλιάς.Η χαρά και η υπερηφάνεια των αρχαίων Ελλήνων ήταν το όνομά τους το προσωπικό, ποτέ το επαγγελματικό ή ο τίτλος. Ο Περικλής δεν ήταν ο στρατηγός Περικλής ή ο πολιτικός Περικλής, αλλά ο Περικλής ο Ξανθίππου (υιός).Ιστορικά προηγήθηκαν τα βαφτιστικά και ακολούθησαν τα οικογενειακά, τα οποία στην συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από βαφτιστικά. Την κοινωνική μας παρουσία με το βαφτιστικό την κάνουμε συνήθως. Σπανίως ακούμε το επώνυμο και στο άκουσμά του δεν νιώθουμε και ευχάριστα.
ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ: Εξελληνισμένο επώνυμο από ιταλικό όνομα με ελληνική βυζαντινή ρίζα που έπαιρναν οι βενετσιάνοι τον 9ο και 10ο αιώνα. Ο πατρίκιος ήταν αρχικά βυζαντινός τίτλος, υπάρχει στην Ιθάκη. Στα λατινικά πατρίκια=αριστοκράτισσα.
ΠΛΑΤΩΝ:Επώνυμο προερχόμενο από αρχαίο ελληνικό παρατσούκλι που το προσδιδόμενο σε ιδιότητες σωματικές, δηλαδή ο έχων πλατύ στέρνο και μέτωπο.
Πολύζος .Επωνυμο πουπροερχεται από το ομώνυμο ευχετικό, βαπτιστικό η Πολύζω.
Πολυζώης. Το επώνυμο αυτό το συναντάμε σε μεγάλη κλίμακας βαφτιστικό σε διάφορα χωριό της Καλαμπάκας περί το 1754.
-ΠΟΥΛΟΣ . ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΛΛΟΠΟΝΗΣΟ.-(ο)πουλος, από το λατινικό pullus (πουλαράκι, πουλάκι). Η σημασία της ξεκίνησε από νεοσσούς: αετόπουλο, ορνιθόπουλο, παιδόπουλο, Παπαδόπουλο. Σήμερα η υποκοριστική σημασία της δεν είναι αντιληπτή και περισσότερο την αισθανόμαστε ως πατρωνυμική: Αναγνωστόπουλοςγιός του Αναγνώστη. Ηδη στη βυζαντινή εποχή χρησιμοποιείται ως πατρωνυμική κατάληξη (Αργυρόπουλος, Στρατηγόπουλοςγιος ή απόγονος του Αργυρού ή του Στρατηγού) με αμβλυμένη την υποκοριστική σημασία.
Πρωτοπαπας, Πρωτοπαπαδακης. Επωνυμο Βυζαντινο προερχομενο απο επαγγελματικο αξιωμα της πατριαρχικης εκκλησιας.
Πάντος – Παντολέων
Παράσκης – Παρασκευάς
Πύλιος – Σπυρίδων

--Ρ -----------------------------------------------------------------------------------

ΡΑΒΑΝΟΠΟΥΛΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη ravan που σημαινει ισιος, πεδινος, επιπεδος αλλα και το revan ή revane ειδος περπατησιας.
ΡΑΓΚΑΒΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη rqkavu που σημαινει χειροδυνατος.
ΡΑΔΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη rad που σημαινει προθυμος, ευχαρις.
ΡΑΖΗΣ:Επώνυμο με ξενική ρίζα προερχόμενο από την τουρκική λέξη razi=ευχαριστημένος με προσθήκη την νεοελληνική κατάληξη –ης.
ΡΑΠΤΗΣ:Επώνυμο που κατατάσσεται στην κατηγορία των επαγγελματικών. Προέρχεται από το επάγγελμα του ράπτη
ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το λατινικό rex=βασιλιάς, ρήγας, με τη νεοελληνική κατάληξη –πουλος που προσδίδιε καταγωγή από Πελοπόννησο.
ΡΗΓΟΥ-ΡΗΓΑΚΗ-ΡΗΓΟΥΔΑ-ΡΗΓΟΥΛΑ: Βυζαντινός τίτλος για ξένους βασιλείς και ηγεμόνες με την κατάληξη –ακης που προσδιορίζει Κρήτη.
Ράιος, πιθανόν να προέρχεται από το ρήμα ραγίζω ή ραΐζωΡάπτης, από το επάγγελμα ράφτης
Ρεβίθης, παρατσούκλι από τη λέξη ρεβύθι, το γνωστό όσπριο
Ρηγάλος, παράγωγο της λέξης
Ρήγας = ο βασιλιάς. Λιγότερο πιθανή η ερμηνεία από την ιταλική λέξη regalo = δώρο
ΡΩΞΑΝΑΣ: Επώνυμο που κατατάσσεται στην κατηγορία μητρωνυμικά που βασίζονται στο όνομα της μητέρας.Αρχαίο όνομα Ρωξάνη, θυγατέρα του Οξυάρτη, σύζυγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που μετά τον θάνατό του την σκότωσε ο Κάσσανδρος μαζί με τον γιο της.
Ριζίτης (ο): Ο καρπός που µεγαλώνει κοντά στη ρίζα του φυτού και που δύσκολα αναπτύσσεται. Αποδίδεται σε κοντόχοντρο άτομο.
Ρίζος (ο): Συνώνυμο του ριζίτης. Θηλυκό: η Ριζού.
Ροδίνος (ο): Όνομα µικρόσωµου σκύλου που γαβγιζε τους µεγαλό­σωµους συντρόφους του, οι οποίοι όμως τον αγνοούσαν. Αυτός που ανακα­τεύεται σε όλα, χωρίς να ζητούν τη γνώμη του και να τον υπολογίζουν.
Ρουµανίτης (ο): Μικρό πουλί που ζει μέσα σε ρουμάνια. Ο αγροίκος, ο ακοινώνητος.
Ρουφούνα (η): Μεγεθυντικό του ρουφούνι (ρουθούνι). Εκείνος που έχει μεγάλα ρουθούνια.
ΡΑΝΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη ran που σημαινει πρωιμος.
ΡΕΜΠΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη rep που σημαινει ουρα.
Ρένεσης. Επωνυμο αρβανιτικης προελευσης οπου σημαινει ψεύτης.
Ρήγας από το λατινικό ρεξ που σημαίνει βασιλιάς.
ΡΗΓΟΥΤΣΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το ρήγας, που σημαίνει βασιλιάς και την κατάληξη –ουτσος. Το επώνυμο συναντάται στην Σύρο.
Ρούκας, Ρούκης: Επώνυμο προερχόμενο από την σλαβική λέξη ruka=χέρι. ΡΙΜΠΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη riba που σημαινει ψαρι.
ΡΟΥΚΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη ruka που σημαινει χερι.
Ραπτάκης, υποκοριστικό του επαγγέλματος ράπτης.
Ρούδης, η πρώτη εκδοχή να είναι υποκοριστικό του ονόματος Αργυρός (Αργυρούδης). Η δεύτερη από το δέντρο ρούδι, του οποίου ο φλοιός χρησιμοποιείται στη βυρσοδεψία αλλά και στη μαγειρική και τη φαρμακευτική. (;)
Ρουμελιώτης, ο κάτοικος της Ρούμελης (η περιοχή της Στερεάς Ελλάδας).
Ρουσάκης, παρατσούκλι που προέρχεται από τη λατινική λέξη roussa που σημαίνει ο κόκκινος.
Ρετζέπης, από την τουρκική λέξη recep που είναι ο έβδομος μήνας του ημερολογίου τους.
ΡΩΞΑΝΑΣ: Επώνυμο που κατατάσσεται στην κατηγορία μητρωνυμικά που βασίζονται στο όνομα της μητέρας.Αρχαίο όνομα Ρωξάνη, θυγατέρα του Οξυάρτη, σύζυγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που μετά τον θάνατό του την σκότωσε ο Κάσσανδρος μαζί με τον γιο της.
ΡΩΞΑΝΗΣ. ΕΠΩΝΥΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΤΑΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΗΤΡΩΝΥΜΙΚΩΝ.ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΠΤΗΣΤΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΡΩΞΑΝΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Α.ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΑΠΟ.Π.Ρ."

GREECE Dodecanese Islands and Rhodes

	Capital: Rodi (Rhodes)	Currency 1912-1945: Italian Lira (ITL)	Population: 132,289 (1938)
GDP: N/A	Exports: N/A Imports: N/A	Ethnic groups: Greek, Italian,Turkish
Total Italian Armed Forces: 40,000 (1942) Merchant marine: N/A		Religions: Greek Orthodox, Roman Catholic, Muslim, Jewish

395 Part of Byzantine Empire.
1082 - 1097 Joint Venetian and Genoese occupation.
1097 Byzantine rule restored.
1204 Part of the Lordship of the Cyclades under the Gabalas.

1256 - 1309 Re-incorporated into Byzantine Empire.
1309 Rhodes taken by the Knights of St. John Hospitaler of Jerusalem.
21 Dec 1522 Part of the EMPIRE .
1533 Part of Elayet of Djeza'ir-i Bahr-i Sefid ("Islands of the White Sea", but usually translated as "the Archipelago" or the "Islands" in western sources) the Government-General of the Archipelago was under directly under the Kapudan Pasha
(Great Admiral) and consisted of: some coastal provinces Anatolia and Greece, nearly all Osmanli Mediterranean islands - except Crete - and some regions in northern Africa like Algiers and Alexandria; however by 1912 only Limri (Greek: Lemnos), Midillu (Gr.: Lesvos/Mytilene),
Rodos (Rhodes), Sakiz (Gr.: Chios), and nominally Kibris (Cyprus) and Sesam (Gr.: Samos) remained.

1849 End of special status: Viyalet (province) of Djeza'ir-i Bahr-i Sefid.

27 Apr 1912 Italy begins occupation of the Dodecanese Islands.
6 May 1912 Italy occupies Rhodes.
19 May 1912 Italian occupation Rhodes and the Dodecanese Islands completed
(Karpathos, Kalimnos, Lrros, Nisiros, Patmos, Kastellorizo,
Astipalaia, Kasos, Khalki, Tilos, and Lípsos).
4 Jun 1912 Autonomous State of the Aegean (Egean) Sea declared -to no effect.
26 Apr 1915 Italian sovereignty recognized by the Allies, islands annexed
by Italy (Colony of the Dodecanese Islands).
29 Apr 1919 Dodecanese Islands inhabitants vote for union with
Greece in plebiscite (not recognized by Italy).
10 Aug 1920 Ottoman Empire recognizes Italian sovereignty.
24 Jul 1923 Turkey recognizes Italian sovereignty.
11 Sep 1943 - 7 May 1945 German occupation.
7 May 1945 - 15 Sep 1947 British administration.
15 Sep 1947 Greek administration.
7 Mar 1948 Incorporated into Greece.

Walis (governors) of Cezair Bahr-i-Sefid
1846 – 1848 Osman Pasha
Jan 1849 - Aug 1849 Kirimli Musa Safveti Pasha
Aug 1849 – Jul 1851 Sarayli Mehmed Ragib Pasha
Jul 1851 – Oct 1852 Gürcü Damad Halil Rifat Pasha
Oct 1852 - Jan 1855 Tepedenlizade Ismail Rahmi Pasha
Jan 1855 - Dec1856 Çürüksulu Mahmud Hamdi Pasha
Jun 1857 - May 1859 Serhaliezade Salih Vamiq Pasha
May 1859 - Jun 1860 Kayserili Ahmed Pasha (1st time) (b. 1796 - d. 1878)
1860 – 1862 Ahmed Ataullah Bey (b. 1810 – d. 1877)
1860/61 Hüseyin Husni Pasha
1862 Osman Bey
Feb 1863 - Jan 1864 Mektubizade Osman Rashid Pasha (b. 1802 - d. 1880)
Jan 1864 - Dec 1866 Mehmed Çemaleddin Pasha
Dec 1866 - Jun 1867 Huseyin HÜsnü Pasha
Jun 1867 - Jun 1873 Kayserili Ahmed Pasha (2nd time) (s.a.)
Jun 1873 - Dec 1873 Manastirli Mehmed Nazif Pasha
Dec 1873 - Feb 1874 Kücük ömer Fevzi Pasha
Feb 1874 - Feb 1877 Morali Ibrahim Halil Pasha (b. 1818 - d. 1889)
Feb 1877 - May 1878 Ioannes (Yanaki) Savas Pasha (b. 1832 - d. 1904)
May 1878 - Jun 1881 Karavezir Mehmed Sadik Pasha (b. 1825 - d. 1901)
Jun 1881 - Apr 1882 Kürt Mehmed Said Pasha (b. 1834 - d. 1907)
Apr 1882 - Jun 1883 Rashid Nashid Pasha
Jun 1883 - Feb 1884 Manastirli Mehmed Nazif Pasha
Mar 1884 - Sep 1885 Ismail Hakki Pasha
Sep 1885 – Feb 1886 Abdullah Galib Pasha
Feb 1886 - Dec 1893 Arnavud Mehmed Akif Pasha
Dec 1893 - Mar 1906 Prevezeli Abidin Pasha Dino (d. 1906)
Mar 1906 - Aug 1908 Huseyin Nazim Pasha
Sep 1908 - Nov 1910 Bolayir Ali Ekrem Pasha (d. 1867 - d. 1937)
(1st time)
Dec 1910 - Oct 1911 Ibrahim Selim Susa Efendi
Oct 1911 - 6 May 1912 Ali Subhi Bey
Aug 1912 Bolayir Ali Ekrem Pasha (s.a.)
(2nd time)
Commanders
5 May 1912 - 14 Oct 1913 Giovanni Battista Ameglio (b. 1854 - d. 1921)
15 Oct 1913 - 8 Nov 1913 Ferruccio Trombi (provisional) (d. 1915)
9 Nov 1913 - 26 Apr 1914 Francesco Marchi
27 Apr 1914 - 26 May 1917 Giovanni Croce
(provisional to 3 Aug 1914)
27 May 1917 - 15 Dec 1919 Vittorio Elia
15 Dec 1919 - 6 Aug 1920 Achille Porta
7 Aug 1920 - 16 Sep 1920 Conte Carlo Senni (provisional)
17 Sep 1920 - 16 Aug 1921 Felice Maissa
17 Aug 1921 - 15 Nov 1922 Alessandro De Bosdari (b. 1867 - d. 1929)
Governors
16 Nov 1922 - 27 Nov 1936 Mario Lago (b. 1878 - d. 1950)
2 Dec 1936 - 9 Dec 1940 Cesare Maria De Vecchi, (b. 1884 - d. 1959) conte di Val Cismon
10 Dec 1940 - 14 Jul 1941 Ettore Bastico (b. 1876 - d. 1972)
15 Jul 1941 - 18 Sep 1943 Inigo Campioni (b. 1878 - d. 1944)
18 Sep 1943 - 7 May 1945 Igino Ugo Faralli (b. 1889 - d. 19..)
German Commanders
18 Sep 1943 - 20 Sep 1944 Ulrich Kleemann (b. 1892 - d. 1963)
20 Sep 1944 - 5 May 1945 Otto Wagener (b. 1888 - d. 1971)
Chief Administrators
May 1945 - 1945 Peter Bevil Edward Acland (b. 1902 - d. 1993)
1945 - 1946 Charles Henry Gormley
1946 - 15 Sep 1947 Arthur Stanley Parker
Governors
15 Sep 1947 - 1948 Periklis Ioannidis (b. 1881 - d. 1965)
1948 Nikolaos Mavris (b. 1899 - d. 1978)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "GREECE Dodecanese Islands and Rhodes"

ARISTOTELIS ONASIS THE GREAT

ΩΝΑΣΗΣ. ΕΠΩΝΥΜΟ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΛΕΞΗ OYNAS= ΕΡΑΣΤΗΣ,ΣΥΜΠΑΙΚΤΗΣ.

Η ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΥΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΠΟΔYΚΝΕΙΟΝΤΑΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΠΡΑΜΑ.

ΕΠΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ ΟΤΙ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΩΝΑΣΗΣ : Ο άνθρωπος του αιώνα
Ενα πρόσωπο που το όνομά του έγινε ΘΡΥΛΟΣ συνώνυμο του πλούτου και της δύναμης.

Το άτομο που θα μας απασχολήσει είναι συμπατριώτης μας και όλοι τον ξέρουμε με το μικρό του όνομα. Είναι ένας σύγχρονος Ελληνας, που μόνο με το όνομά του έγινε η καλύτερη διαφήμιση για τη χώρα μας στα πέρατα του κόσμου.
Η ζωή του, μια «Οδύσσεια»: Σμύρνη, Ελλάδα, Αργεντινή, Αμερική, Αγγλία... Συμπληρώνοντας τον κύκλο της είχε αποκτήσει ό,τι ονειρεύθηκε, ό,τι πόθησε ο ίδιος, αλλά και ό,τι ποθούν δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο: Φήμη, δόξα, πλούτο.

Ηταν θα λέγαμε από τους ανθρώπους που «πιάνουν τη ζωή από τα κέρατα και τη ρουφούν μέχρι το μεδούλι της».

Κυκλοφορούσε και είχε σχέσεις με τις ωραιότερες και διασημότερες γυναίκες της εποχής του με κορυφαίες την Μαρία Κάλλας και την πρώτη Κυρία της Αμερικής, τη Τζάκι Κένεντι. Αγαπήθηκε με πάθος και μισήθηκε με πάθος, όσο κανένας άλλος. Ομως, γεννήθηκε για να κερδίζει

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ARISTOTELIS ONASIS THE GREAT"

ΕΠΩΝΥΜΑ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

ΛΥΜΠΕΡΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο
α) από βαπτιστικό αρχαιοελληνικής προέλευσης
Ολυμπιάς-Ολυμπιάδα-Λυμπιάδα-Λυμπία-Λύμπος-Λυμπέρης.
β) από την ξενική λέξη libero=ελεύθερος με την νεοελληνική κατάληξη –ης.
ΚΟΥΒΕΛΗΣ-ΚΟΥΒΕΛΑΣ: Επώνυμο κατασσόμενο στα επαγγελματικά προερχόμενο από το κουβέλι=οίκημα των μελισσών.
ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ-ΚΑΛΟΓΡΙΑΣ-ΚΑΛΟΓΡΑΙΑΣ: Επώνυμο κατασσόμενο στα μητρωνυμικά που βασίζονται στο επάγγελμα της μητέρας ή του άντρα της.
Άλλα παρόμοια: Γιατροήλαινας, Μαμμής, Παπαδιάς, Τσιγαρούς, Χωματαδαίνας.
ΜΗΤΣΗΣ-ΜΗΤΣΙΟΣ-ΜΗΤΣΙΩΡΗΣ-ΜΗΤΣΟΣ: Επώνυμο που προέρχεται από το βαπτιστικό όνομα Δημήτρης. Υποκοριστικό Μήτσος με διάφορες καταλήξεις.
ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ: Επώνυμο το οποίο κατατάσσεται στην κατηγορία των πατρωνυμικών προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Πέτρος και την κατάληξη –πουλος που προσδιορίζει την Πελοπόννησο. Πετρόπουλος=το παιδί του Πέτρου.
Πέτρος: ψαράς από την Καπερναούμ, ένας από τους δώδεκα μαθητές του Χριστού. Αναφέρεται ως ο κορυφαίος μεταξύ των αποστόλων. Γιορτάζει μαζί με τον απόστολο Παύλο στις 29 Ιουνίου.
ΡΗΓΟΥ-ΡΗΓΑΚΗ-ΡΗΓΟΥΔΑ-ΡΗΓΟΥΛΑ: Βυζαντινός τίτλος για ξένους βασιλείς και ηγεμόνες με την κατάληξη –ακης που προσδιορίζει Κρήτη.
ΡΩΞΑΝΑΣ: Επώνυμο που κατατάσσεται στην κατηγορία μητρωνυμικά που βασίζονται στο όνομα της μητέρας.
Αρχαίο όνομα Ρωξάνη, θυγατέρα του Οξυάρτη, σύζυγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που μετά τον θάνατό του την σκότωσε ο Κάσσανδρος μαζί με τον γιο της.
Ρωξάνη=ουσιαστικό ρωξ=η καταγόμενη από στενό πέρασμα.
ΦΡΑΓΚΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επώνυμο σύνθετο από την λέξη φράγκος και Γιάννης. Ίδε Φράγκος.
ΤΣΕΡΜΠΙΝΗΣ: Επώνυμο καταγόμενο από παρατσούκλι από την βλάχικη λέξη tserbu=ελάφι με την νεοελληνική κατάληξη –ινης.
ΔΡΑΚΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από αρχαίο ελληνικό όνομα Δράκων, περίφημος Αθηναίος νομοθέτης.Προερχομενο από το ουσιαστικό δράκων=μεγάλο φίδι ή από το ρήμα δέρκομαι (αντιλαμβάνομαι)=οξυδερκής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΠΩΝΥΜΑ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"

ΤΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ

Τα παρατσούκλια ξεχωρίζουν από τα άλλα οικογενειακά ονόματα ως προς την κατεξοχήν λαική τους προέλευση.
Ενώ τα άλλα είτε γεννιούνται εξαρχής σε γλωσσικό τύπο κοινό ή ανάγονται εύκολα σε αυτόν, τα οικογενειακά από παρατσούκλια, πλασμένα από ντόπιες λέξεις κάθε είδους και για κάθε είδος έννοια, είναι συχνά ακατανόητα σε εμάς τους άλλους και δυσκολοετυμολόγητα. Ερμηνεύονται εδώ μερικά παραδείγματα από λέξεις ιδιωματικές ή απαρχαιομένες και όχι πάντα τόσο γνωστές στην κοινή. Όσο περισσότερο άλλωστε μελετούμε τα ιδιώματα, τόσο περισσότερα ονόματα θα εξηγήσουμε που μας φαίνονται δυσκολοετυμολόγητα.
Στη γλώσσα του χωριού και γενικά την ιδιωματική, είναι ευκολότερο, καθώς τονίστηκε ηδη, να βρουμε και την εξηγηση πολλων ονοματων που δυσκολευομαστε να τα εξηγησουμε.
Αμαντος. αμαντος (Χιος) οχι ζωηρος, «απραγμων».
Βικελας. μπικας, ταυρος.
Βλησιδης, Βλυσιδης. απο το βλησιδι το δωρο που προσφερεται σε γαμο, βαφτησια (Μακεδ), και επειτα ο θησαυρος, αφθονια.
Βολεας. βολος ο ορχις, βολια μονοβολος.
Βωκος. βωκος, ηλιθιος.
Γιαλουρης. γιαλουριζω.
Γλιτση. γλιτσα, ακαθαρσια.
Γκλαβανης. γκλαβανή ή η καταπακτή στα σπίτια
Γόντικας. γόντικας ή γκοντικοβελόνα των τερζήδων ή και το εξομολογητάρι.
Γραββάνης. γραβάνι σύριγξ, πασχαλιά
Γύπαρης. απο το Κυπάρισσος-Κύπαρης
Ζαγανιάρης. καχεκτικός, αρρωστημένος, λαγωνικό (Κρήτη), ζάγανος ειδ. πουλιού του κυνηγιού.
Ζήλιας. ζίλιο, το μέρος του ζώου ανάμεσα στην κοιλιά και τα πίσω πόδια (και από τη ζήλια)
Ζούζουλας. ζουζούλι, ζωύφιο
Ζυμπρακάκης. ζύμπραγος από ένα αρχαίο συμπραγής, σημερινό κρητικό συμπραγός δίδυμος. Υπάρχει άλλωστε και το όνομα Μπραγός.
Ζωχιός. ζόχος, ζοχιός, τσόχος άγριο χόρτο, ο αρχαίος σόγχος
Καίρης. φιλάργυρος.
Κακουλίδης. τουλάχιστο το ποντιακό από το Κυπριακός-Κάκος ή και από το τούρκικο kakul.
Καλαγκάς. ίσως απο το Καλαγκαθάς, καλαγκάθι ή παρωνυχίδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ"

Athos Mount and Monasteries

Flag of Greek Orthodox Church

Capital: Karyes Population: 2,262 (2001)
4th cent. First monasteries founded.
883 Athos receives first imperial privileges from Basil I.
972 Byzantine Emperor Ioannis I Tsimiskis grants autonomy
to Mount Athos.
c.1144 Byzantine Emperor Alexios I Komninos officially bestows
to Athos the title of Ayion Oros ("Holy Mountain"), later
styled "Ayionimon Oros of Athos".
1204 - 1222 Autonomy within the Latin Kingdom of Thessalonica.
17 Jan 1213 Pope Innocent III confirms rights and privileges of Athos.
1222 Autonomy within Byzantine Empire.
1307 - 1309 Raided by Catalan mercenaries.
1345 - 1371 Part of Serbian Empire.
1383 - 1403 Ottoman occupation.
1424 The Monks formally recognize Ottoman suzerainty.
Mar 1430 Autonomy within the Ottoman Empire.
15 Nov 1912 Autonomy within Greece (Autonomous Monastic State of Ayion Oros,
also styled Athonian Republic).
30 May 1913 Ottoman Empire formally renounces suzerainty.
Apr 1941 - Oct 1944 Autonomy continued under German occupation.
Spiritual leaders¹
972 - the Ecumenical Patriarchs of Constantinople
Governors (from 1912, Prefects)
1383 - ....
Chairmen of the Holy Administration (Protepistates)
15 Nov 1912 - ....
_____________________________________________________________________________
¹A committee of monks from each of the 20 monasteries is responsible for day to day administration and the Greek government appoints a governor.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Athos Mount and Monasteries"

To AUSTRLIAN'S Frients

Αγαπητέ μας κ. Ζ. Μάργαρη,

Μαζί με τις ευχές μας για την καλλίτερη δυνατή αντιμετώπιση των περιπετειών της Αυστραλίας από τις πυρκαϊές και ιδιαίτερα για εσάς τους συμπατριώτες μας, σας γνωρίζουμε ότι έχουμε ήδη στείλει με email μακροσκελείς αναλύσεις και ιστορικό των 4 επωνύμων που μας ζητήσατε.

Όμως και οι 2 προσπάθειες μας επέστρεψαν με την ένδειξη :

The following addresses had permanent fatal errors -----<zois@sherwoodengineering.com.au>

Ευελπιστώντας ότι είναι απλή διαδικτυακή ανωμαλία και ότι θα διαβάσετε αυτό μας το μήνυμα «μπαίνοντας» στο GREEK SURNAMES,

Επαναλαμβάνουμε τις ευχές μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "To AUSTRLIAN'S Frients"

THESE ARE THE GREEKS

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ;

Πριν περίπου 70 χρόνια, ο Αμερικανός δικαστής Ν. Κέλλυ, έδωσε το ακόλουθο πορτραίτο του νεοέλληνα, πορτραίτο που βραβεύτηκε σε διεθνή διαγωνισμό της εποχής και δημοσιεύθηκε στην ''Εφημερίδα της Ουάσιγκτων'':
Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου Ιστορίας ο Έλλην απεκαλύφθη ανέκαθεν κατώτερος των περιστάσεων, καίτοι από απόψεως διανοητικής κατείχε πάντοτε τα πρωτεία.
Ο Έλλην είναι ευφυέστατος, αλλά και αισθηματίας, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά πλήρης προλήψεων, θερμόαιμος, ανυπόμονος, αλλά και πολεμιστής.
Έκτισε τον Παρθενώνα και μεθυσθείς εκ της αίγλης του αφήκε βραδύτερον να γίνει στόχος οβίδων.
Ανέδειξε τον Σωκράτη δια να τον δηλητηριάσει.
Εθαύμασε τον Θεμιστοκλέα δια να τον αποπέμψει.
Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη δια να τον καταδιώξει.
Έκτισε το Βυζάντιον δια να το εκτουρκεύσει.
Έφερε το '21 δια να το διακυβεύσει.
Εδημιούργησε το 1909 δια να το λησμονήσει.
Ετριπλασίασε την Ελλάδα και παρ' ολίγον να την κηδεύσει.
Κόπτεται την μίαν στιγμήν δια την αλήθειαν και την άλλην μισεί τον αρνούμενον να υπηρετήσει το ψεύδος.
Παράδοξον πλάσμα, ατίθασσον, περίεργον, ημίκαλον, ημίκακον, ασταθές, αβέβαιων διαθέσεων, εγωπαθές και σοφόμωρον ο Έλλην.
Οικτήρετέ τον, θαυμάσατέ τον αν θέλετε, ταξινομήσατέ τον αν ημπορείτε.

ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΑ 'ΧΡΥΣΑ ΛΟΓΙΑ' ΤΟΥ Γ.ΔΕΛΗΚΑΡΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "THESE ARE THE GREEKS"

GREECE Thermopiles 480 b.C.

>Οι 700 Θεσπιείς στην μάχη των Θερμοπυλών (480 π.Χ)

Του Γιώργου Ε. Αντωνίου, PhD (Καθηγητής Πληροφορικής, Montclair State University, New Jersey, USA)

Πριν 2487 χρόνια, το έτος 480 π.Χ, οι Έλληνες αντιστάθηκαν στους Πέρσες του Ξέρξη. Στη μάχη στα στενά των Θερμοπυλών αντιτάχτηκαν ηρωϊκά και θυσιάστηκαν 700 παλικάρια από τις Αρχαίες Θεσπιές μαζί με 300 παλικάρια από τη Λακεδαίμονα και 200 Θηβαίοι.
Η Ελληνική πολιτεία, η παγκόσμια κοινότητα, οι ιστορικοί που με πρώτο τον Σιμωνίδη που έγραψε στο επίγραμμα:
«Ω ξείν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»,
... οι σύγχρονοι (2007) εκπρόσωποι της τέχνης, όπως ο Zack Snyder με το νέο του έργο «300», προβάλλουν μόνο τους Λακεδαιμονίους και αγνοούν ή αποσιωπούν την εθελοθυσία των 700 Θεσπιέων. Ακόμη και το μνημείο που ανήγειραν στο τόπο της μάχης είναι αφιερωμένο στους Λακεδαιμόνιους και τον αρχηγό τους Λεωνίδα. Για τους 700 Θεσπιείς του Δημόφιλου (Demophilus), χάραξαν μόνο ένα απλό επίγραμμα. Σχετικά με την αποσιώπηση της θυσίας των Θεσπιέων, χαρακτηριστικά είναι τα παρακάτω λόγια του πρώην (1997) Σπαρτιάτη δημάρχου κ. Δ.Π. Ματάλα κατά τη τελετή (5 Απριλίου, 1997) των αποκαλυπτηρίων του μνημείου των Θεσπιέων, παρουσία του πρώην Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλου.
«Ήμουν μαθητής του Δημοτικού σχολείου, όταν για πρώτη φορά άκουσα το δάσκαλο μου, τον καλό μου δάσκαλο, αναφερόμενο στη μάχη των Θερμοπυλών, να κάνει λόγο για το Δημόφιλο και τους 700 Θεσπιείς. Και ομολογώ πως η έκπληξη μου υπήρξε μεγάλη.
Μέχρι τότε πίστευα πως το 480 π.Χ. στις Θερμοπύλες έπεσαν υπερασπιζόμενοι τα αιώνια ιδανικά τούτου του τόπου ο Λεωνίδας και οι 300 Αρχαίοι συμπολίτες μου. Αργότερα διαπίστωσα ότι ένα σημαντικό μέρος των Ελλήνων αλλά και των ξένων συνέδεαν κάθε αναφορά τους στις Θερμοπύλες με τον ηρωικό θάνατο των Λακεδαιμονίων και μόνο. Είναι προφανές ότι η ιστορική πρακτική στο θέμα αυτό έχει διαμορφώσει στη λαϊκή αντίληψη ένα τεράστιο κενό, παραβλέποντας τον ηρωισμό και τη θυσία των 700 ανδρών από τις Θεσπιές.»
Την άνοιξη του 1997, μετά από 2477 χρόνια από τη μάχη στις Θερμοπύλες, με την ανέγερση του απλού συμβολικού αγάλματος του φτερωτού νεανία, δίπλα στο άγαλμα του Σπαρτιάτη Λεωνίδα και των συντρόφων του στις Θερμοπύλες, έγινε το πρώτο βήμα για την αποκατάσταση τις μνήμης των 700 παλικαριών από τις Θεσπιές.

Το ανεγερθέν μνημείο χαρακτηρίζεται από τον παρακάτω συμβολισμό:
• Ακέφαλη ανδρική κεφαλή:
Ανώνυμη εθελουσία εισφορά των 700 Θεσπιεών για την ελευθερία.
• Προτεταμένα στήθη:
Αγώνα, ανδρεία, δύναμη, γενναιότητα θάρρος.
• Ανασηκωμένο φτερό:
Νίκη, δόξα, ψυχή, πνεύμα και την ελευθερία.
• Φτερό τσακισμένο:
Εκούσια θυσία και θάνατος.
• Γυμνό κορμί:
Έρωτας, που ήταν Θεός των Θεσπιών, Θεός την δημιουργίας, της ομορφιάς και της ζωής.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι Θεσπιείς παρέμειναν στις Θερμοπύλες γνωρίζοντας ότι θα θυσιαστούν για την ελευθερία της πατρίδος ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΤΑΣΣΟΥΝ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΩΝ ΘΕΣΠΙΩΝ. Η εθελοθυσία τους ήταν απλά ένδειξη αγάπης προς την πατρίδα τους.
«ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ»
Για την εθελοθυσία των Θεσπιέων πληροφορούμαστε από τον πατέρα της ιστορίας Ηρόδοτο (484-430/20 π.Χ) από την Αλικαρνασσό της Μ. Ασίας. Συγκεκριμένα στο έργο του περί «ΙΣΤΟΡΙΩΝ» και ειδικά στο κεφάλαιο Η, παράγραφο 222 αναφέρει,:
«ΟΙ ΜΕΝ ΜΥΝ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΟΙ ΑΠΟΜΠΕΜΠΟΜΕΝΟΙ ΟΙΧΟΝΤΟ ΤΕ ΑΠΙΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΘΟΝΤΟ ΛΕΩΝΙΔΗ, ΘΕΣΠΙΕΕΣ ΔΕ ΚΑΙ ΘΗΒΑΙΟΙ ΚΑΤΕΜΕΙΝΑΝ ΜΟΥΝΟΙ ΠΑΡΑ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣΙ. ΤΟΥΤΩΝ ΔΕ ΘΗΒΑΙΟΙ ΜΕΝ ΑΕΚΟΥΝΤΕΣ ΕΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΟΥ ΒΟΥΛΟΜΕΝΟΙ ( ΚΑΤΕΙΧΕ ΓΑΡ ΣΦΕΑΣ ΛΕΩΝΙΔΗΣ ΕΝ ΟΜΗΡΩΝ ΛΟΓΩ ΠΟΙΕΥΜΕΝΟΣ), ΘΕΣΠΙΕΕΣ ΣΕ ΕΚΟΝΤΕΣ ΜΑΛΙΣΤΑ, ΟΙ ΟΥΚ ΕΦΑΣΑΝ ΑΠΟΛΙΠΟΝΤΕΣ ΛΕΩΝΙΔΗΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤ' ΑΥΤΟΥ ΑΠΑΛΑΞΕΣΘΑΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΜΕΙΝΑΝΤΕΣ ΣΥΝΑΠΕΘΑΝΟΝ. ΕΣΤΡΑΤΗΓΕΕ ΔΕ ΑΥΤΩΝ ΔΗΜΟΦΙΛΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΩ»
«Οι σύμμαχοι έφυγαν υπακούοντας στις διαταγές του Λεωνίδα αλλά παρέμειναν στο πλευρό των Λακεδαιμονίων μόνο οι Θεσπιείς και οι Θηβαίοι. Από αυτούς οι Θηβαίοι “αεκούντες έμενον”. Οι Θεσπιείς δεν θέλησαν να αφήσουν τον Λεωνίδα και τους συντρόφους του μόνους. Παρέμειναν, με αρχηγό τον Δημόφιλο τον Διαδρομέα, και θυσιάστηκαν μαζί τους για την ελευθερία».
Το γεγονός της παραμονής των Θεσπιέων στη μάχη των Θερμοπυλών αναφέρεται επίσης και από τον γεωγράφο - περιηγητή Παυσανία στα Φωκικά, ως ακολούθως:
«ΠΛΗΝ ΓΑΡ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΤΕ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΘΕΣΠΙΕΩΝ ΚΑΙ ΜΥΚΗΝΑΙΩΝ ΠΡΟΕΛΙΠΟΝ ΤΟ ΠΕΡΑΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ».
Ο Ηρόδοτος (Η,225,3) συνεχίζει για τον ηρωισμό και τους πρώτους ήρωες-μαχητές των Θεσπιέων και Λακεδαιμονίων.
«ΕΝ ΤΟΥΤΟ ΣΦΕΑΣ ΤΩ ΧΩΡΩ ΑΛΕΧΟΜΕΝΟΣ ΜΑΧΑΙΡΗΣΙ, ΤΟΙΣΙ ΑΥΤΩΝ ΑΤΥΓΧΑΝΟΝ ΑΤΙ ΠΕΡΙΟΥΣΑΙ, ΚΑΙ ΧΕΡΣΙ ΚΑΙ ΣΤΟΜΑΣΙ ΚΑΤΑΧΩΣΑΝ ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΒΑΛΛΟΝΤΕΣ, ΟΙ ΜΕΝ ΕΞ ΕΝΑΝΤΙΗΣ ΕΠΙΣΠΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΥΜΑ ΤΟΥ ΤΕΙΧΕΟΣ ΣΥΓΧΩΣΑΝΤΕΣ, ΟΙ ΔΕ ΠΕΡΙΕΛΘΟΝΤΕΣ ΠΑΝΤΟΕΘΕΝ ΠΕΡΙΣΤΡΑΤΟΝ».
«Εκεί οι, ηρωικά αντιταχθέντες, Έλληνες με σπασμένα δόρατα και με χέρια και δόντια υπεράσπιζαν τον εαυτόν τους από τους βαρβάρους μέχρι που περικυκλώθηκαν ολοκληρωτικά και λόγω της αριθμητικής υπεροχής των αντιπάλων καταβληθήθηκαν και υποχώρησαν».
«ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΔΕ ΚΑΙ ΘΕΣΠΙΕΩΝ ΤΟΙΟΥΤΩΝ ΓΕΝΟΜΕΝΩΝ ΟΜΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΝΗΡ ΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ ΔΙΗΝΕΚΗΣ ……… ΘΕΣΠΙΕΩΝ ΔΕ ΕΥΔΟΚΙΜΕΕ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΩ ΟΥΝΟΜΑ ΗΝ ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ ΑΡΜΑΤΙΔΕΩ»
«Οι Λακεδαιμόνιοι και οι Θεσπιείς πολέμησαν με ανδρεία. Ξεχώρισαν ο Σπαρτιάτης Διηνέκης …και ο Θεσπιεύς Διθύραμβος Αρματίδης»
Τέλος, ο Ηρόδοτος (Θ,25,2) γράφει για τη προσπάθεια των Περσών του Ξέρξη να καλύψουν το πραγματικό αριθμό των νεκρών τους,
«ΔΙΑΠΕΡΑΙΩΘΕΝΤΕΣ ΔΕ ΑΘΗΕΥΟΝΤΟ ΔΙΕΧΙΟΝΤΕΣ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ. ΠΑΝΤΕΣ ΔΕ ΗΠΙΣΤΕΑΤΟ ΤΟΥΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΕΣ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΥΣ ΚΑΙ ΘΕΣΠΙΕΑΣ, ΟΡΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΙΛΩΤΑΣ. ΟΥ ΜΕΝ ΟΥΔ’ ΕΛΑΝΘΑΝΕ ΤΟΥΣ ΔΙΑΒΗΚΟΤΑΣ ΞΕΡΞΗΣ ΤΑΥΤΑ ΠΡΗΞΑΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΩΥΤΟ, ΚΑΙ ΓΑΡ ΔΗ ΚΑΙ ΓΕΛΟΙΟΝ ΗΝ, ΤΩΝ ΜΕΝ ΧΙΛΙΟΙ ΕΦΑΙΝΟΝΤΟ ΝΕΚΡΟΙ ΚΕΙΜΕΝΟΙ, ΟΙ ΣΕ ΠΑΝΤΕΣ ΕΚΕΑΤΟ ΑΛΕΕΣ ΣΥΓΚΕΚΟΜΙΣΜΕΝΟΙ ΕΣ ΤΩΟΤΟ ΧΩΡΙΟΝ, ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ»
Μετά την μάχη στις Θερμοπύλες οι Πέρσες κατεβαίνοντας στην Νότια Ελλάδα, πριν από την μάχη των Πλαταιών, έκαψαν και την αρχαία πόλη των Θεσπιών αναγκάζοντας τους κατοίκους να καταφύγουν στην Πελοπόννησο, όπως ο Ηρόδοτος (Θ,50,2) περιγράφει:
«Ο ΓΑΡ ΔΙΑ ΒΟΙΩΤΩΝ ΤΡΑΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΜΑ ΞΕΡΞΗ, ΕΜΠΡΗΣΑΣ ΘΕΣΠΙΕΩΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΑΥΤΩΝ ΕΚΛΕΛΟΙΠΟΝΤΩΝ ΕΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ ΩΣΑΥΤΩΣ, ΗΚΕ ΤΕ ΑΣ ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙΝΑ ΕΔΗΙΟΥ. ΕΝΕΠΡΗΣΕ ΔΕ ΘΕΣΠΕΙΑΝ ΤΕ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΙΑΝ ΠΥΘΟΜΕΝΟΣ ΘΗΒΑΙΩΝ ΟΤΙ ΟΥΚ ΕΜΗΔΙΖΟΝ»
Σήμερα, 2487 χρόνια μετά την θυσία των 700 Θεσπιέων, η Ελληνική πολιτεία, και κατ’ επέκταση η διεθνής επιστημονική κοινότητα, θα έπρεπε να είχαν αποκαταστήσει και τους Θερμοπυλομάχους Θεσπιείς.
Κλείνω αυτή την σύντομη αναφορά, με τα λόγια του Σπαρτιάτη Δημάρχου και με τους λίγους στίχους που έγραψαν οι απόγονοι των πρώτο-ηρώων του Ελληνισμού: «Η Σπάρτη αποτίοντας οφειλόμενο φόρο τιμής, κλίνει ευλαβικά το γόνυ και υποκλίνεται με σεβασμό στον τόπο θυσίας των 700 ηρωικών παιδιών από τις Θεσπιές, που μαζί με τους 300 από την Λακεδαίμονα έστειλαν με το θάνατό τους ένα διαχρονικό και πάντοτε επίκαιρο μήνυμα που στέλνει ο Ελληνισμός, ένα μήνυμα που λέει ότι σε τούτο τον άγονο και κακοτράχαλο τόπο έζησαν και ζουν άνθρωποι που πριν από πάνω απ΄όλα, πάνω ακόμη και από τη ζωή τους τοποθετούν την πατρίδα, την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Παυσανίας, Ελλάδος Περιηγήσεις, «Φωκικά», Κάκτος, 1992.
Ηρόδοτος, «Ιστοριών»
«ΘΕΣΠΙΑΚΑ», Εφημερίδα των Θεσπιών, 14, Ιούνιος, 1995.
«ΘΕΣΠΙΕΣ», Πολιτιστική και ιστορική επιθεώρηση, 2, Ιούνιος, 1997.
«ΤΑ ΛΕΥΚΤΡΑ», Εφημερίδα των Λεύκτρων, 37, Απρίλιος, 1997.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "GREECE Thermopiles 480 b.C."