Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

EΛΛΗΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ(ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΟ)

«Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά, που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά, παιδιά στη γλυκιά Παναγιά προσευχόμαστε όλες να ‘ρθετε ξανά»... Οι στίχοι της Σοφίας Βέμπο, ακόμα και για τους νεώτερους, πόσο μάλλον για τους παλαιότερους, παραμένουν αξέχαστοι και μας βάζουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή στο κλίμα της μεγάλης επετείου, της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Τότε που χιλιάδες Έλληνες, με τη δική τους αντίσταση, έφεραν σε δύσκολη θέση τους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές στη μάχη για την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Ο αθλητισμός και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, έδινε τότε την δική του μάχη, έστω και αν αναγκαστικά λόγω πολέμου, το πρωτάθλημα είχε διακοπεί.

Για την ακρίβεια μάλιστα η διοργάνωση του 1940-41 δεν έγινε ποτέ (όπως και οι επόμενες για μια πενταετία), αφού δεν ολοκληρώθηκαν καν τα τοπικά πρωταθλήματα που αποτελούσαν (μέχρι και την γέννηση της A’ εθνικής) τον προάγγελο της τελικής φάσης κάθε διοργάνωσης. Στη Αθήνα διεκόπη το 15ο τοπικό πρωτάθλημα και στη Θεσσαλονίκη το 14ο.

Τελευταίο παιχνίδι ο Άρης

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, το τελευταίο (ή ένα από τα τελευταία) παιχνίδι που διεξήχθη παραμονές της 28ης Οκτωβρίου ήταν ο αγώνας του Αρη με την ΜΕΝΤ για το τοπικό πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης με τους «κίτρινους» να επικρατούν με 4-0 στις 27 Οκτωβρίου του 1940.

Ακόμα και στις εξέδρες το θέμα συζήτησης ήταν τα σύννεφα του πολέμου που είχαν ήδη αρχίσει να μαζεύονται απειλητικά πάνω και από την χώρα μας. Πράγματι μια μέρα μετά, ο χειρότερος εφιάλτης έγινε πραγματικότητα και φυσικά το ποδόσφαιρο πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Μάλιστα μιας και ο λόγος για τον Άρη, ο πρόεδρος της ομάδας Μάνθος Ματθαίου έχασε κατά τη διάρκεια του πολέμου τη ζωή του από ιταλικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Για αυτό και η κατάκτηση του τίτλου, του πρώτου μεταπολεμικού Πρωταθλήματος, το 1946, από τον Αρη πανηγυρίστηκε έξαλλα από τους φίλους της ομάδας σε μια ιδιαίτερα συγκινητική ατμόσφαιρα.

Ανάλογες στιγμές έζησαν φυσικά και οι υπόλοιπες ομάδες, αφού θα πρέπει να επισημάνουμε ότι όλα τα γήπεδα επιτάχθηκαν από τους επίδοξους κατακτητές και χρησιμοποιούνταν ως αποθήκες ή ακόμα και ως νοσοκομεία!
Μάλιστα ένα από τα πιο περιζήτητα ήταν η «Λεωφόρος Αλεξάνδρας», δεδομένου ότι μόλις δύο χρόνια νωρίτερα είχαν τοποθετηθεί και προβολείς (είχαν έρθει από τις ΗΠΑ) και είχε εξαιρετικό φωτισμό.

Από εκεί μάλιστα ξεκίνησε την άνοιξη του 1942 μια από τις μεγαλύτερες αντιπολεμικές διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της κατοχής, όταν 15.000 και πλέον φίλοι του ποδοσφαίρου, που είχαν συγκεντρωθεί να παρακολουθήσουν το φιλικό (έμεινε στην ιστορία ως το «Αντιστασιακό ντέρμπι») Παναθηναϊκού-ΑΕΚ, μπήκαν στο γήπεδο, ξήλωσαν τις ξύλινες εξέδρες, τα δοκάρια τα πάντα και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν προς την Ομόνοια όπου διαδήλωσαν κατά των κατακτητών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι αρχηγοί των δύο ομάδων (ο Τάσος Κρητικός για τον Παναθηναϊκό και ο Κλεάνθης Μαρόπουλος για την ΑΕΚ) είχαν ανέβει στην εξέδρα και είχαν εξηγήσει στους θεατές γιατί οι δύο ομάδες δεν ξεκινούσαν το ματς. Διότι ενώ σκόπευαν τα έσοδα να πάνε στο νοσοκομείο «Σωτηρία», που φιλοξενούσε και πολλούς αθλητές, οι οποίοι είχαν και αυτοί προβλήματα με τη φυματίωση, οι Γερμανοί τους το αρνήθηκαν.
Μάλιστα είχαν βάλει διαιτητή έναν Αυστριακό αξιωματικό των δυνάμεων κατοχής για να ελέγχει καλύτερα την κατάσταση!

Σημείο αντίστασης η Λεωφόρος

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής (Απρίλιος 1941 - Οκτώβριος 1944) το γήπεδο της Λεωφόρου είχε επιταχθεί. Μάλιστα οι Γερμανοί το χρησιμοποιούσαν για τους μεταξύ τους αγώνες ενώ είχαν λεηλατήσει και τις προθήκες τροπαίων. Οι περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές εντάχτηκαν σε μια ομάδα με την επωνυμία Στίβος για να μπορούν να δίνουν αγώνες και να εξασφαλίζουν ένα πιάτο φαγητό. Η διοικούσα που είχε συσταθεί στα χρόνια της κατοχής ήταν αυτή που κράτησε ζωντανή την ομάδα και την παρέδωσε ακμαία στα μεταπολεμικά χρόνια.

Ο διευθυντής του γηπέδου τότε, Αντώνης Βρετός, είχε σηκώσει και τη σημαία της ελευθερίας, δίνοντας κουράγιο στους δεκάδες Ελληνες που βασανίζονταν στις φυλακές «Αβέρωφ» απέναντι από το γήπεδο. «Την προσεχή Κυριακή μέγας ποδοσφαιρικός αγών Παναθηναϊκού - Αγγλικής Αεροπορίας. Ζήτω η Ελευθερία!» έγραφε η ανακοίνωση που διάβαζαν και οι φυλακισμένοι από απέναντι, αλλά μεγαλύτερο κουράγιο από όλα τους είχε δώσει η έπαρση της ελληνικής σημαίας στις 8 Οκτωβρίου του 1944 λίγο πριν από την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα.

Ήταν μια ηρωική πράξη του Αντώνη Βρετού ο οποίος μεταξύ άλλων είχε μετατρέψει κάποιους απρόσιτους χώρους της Λεωφόρου σε χώρους Αντίστασης. Σε παράνομες συγκεντρώσεις οι φίλοι του ΠΑΟ μάθαιναν τα νέα από «λαθραία» ραδιόφωνα, ενώ οι πιο σημαντικές ειδήσεις κυκλοφορούσαν πολυγραφημένες!

Οι «πράσινοι» είχαν χάσει στη μάχη μεταξύ άλλων και τον Μιχάλη Πιερράκο. Συμπαίκτης του Αγγέλου Μεσσάρη και πρώτος σκόρερ το 1936 με 18 γκολ σε 10 αγώνες, εκτός από την άψογη τεχνική του διακρίθηκε για το ήθος του. Με την εισβολή των Ιταλών στις 28 Οκτωβρίου 1940 βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πολέμου στα βορειοηπειρωτικά βουνά. Σκοτώθηκε σε μάχη με τους Ιταλούς έξω από το Πόγραδετς, λίγες μέρες πριν ο ελληνικός στρατός εισέλθει νικητής στην πόλη (30 Νοεμβρίου 1940).

Μια δεκαετία αργότερα (1950) βετεράνοι ποδοσφαιριστές του «τριφυλλιού» παρέα με συγγενείς και φίλους του Πιερράκου ανέβηκαν στα βουνά της Ηπείρου και βρήκαν τον τάφο του αθλητή μας. Τα οστά του καλυμμένα με τη σημαία του Παναθηναϊκού μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και ενταφιάστηκαν στο κοιμητήριο Ζωγράφου στις 19 Νοεμβρίου 1950.

Σπουδαία δουλειά στην αντίσταση έκανε και ο Μιχάλης Παπάζογλου, ο άνθρωπος που έχει φιλοτεχνήσει το τριφύλλι. Ως μέλος της αντιστασιακής ομάδας του αθλητή του Ηρακλή Γιώργου Ιβανόφ (από αυτόν πήρε την ονομασία του το «Ιβανώφειο») ο Παπάζογλου και η παρέα του οργάνωναν σαμποτάζ και έδιναν σημαντικές πληροφορίες στους συμμάχους.

Κατάφεραν με συνεργάτες να καταστρέψουν γερμανικά αεροπλάνα στο ναύσταθμο και να βυθίσουν με νάρκες τρία ελαφρά πολεμικά πλοία. Συνελήφθη στις 12 Οκτωβρίου 1942 και από τις φυλακές Αβέρωφ μεταφέρθηκε στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο για εξετάσεις (είχε προσποιηθεί τον τρελό). Τον έσωσαν ο Γιώργος Καλαφάτης (ιδρυτής του Παναθηναϊκού) και ο Πέτρος Γιαννάτος (ιδρυτής του μπασκετικού τμήματος).

Εκτελέστηκε με τη φανέλα του Ολυμπιακού!

Η ομάδα του Ολυμπιακού, έχοντας ξεκινήσει ιδιαίτερα δυναμικά το πειραϊκό πρωτάθλημα (7-0 τον Κεραμεικό, 2-0 τον Εθνικό και 4-0 τη Θύελλα) ετοιμαζόταν να πάρει μέρος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, θέλοντας να σπάσει την κυριαρχία της ΑΕΚ που είχε πάρει τους δύο τελευταίους τίτλους.

Στις 27 Οκτωβρίου 1940 οι περισσότεροι παίκτες των «ερυθρολεύκων» πήγαν στην Πάτρα για να παίξουν με τη μικτή Πειραιά εναντίον της μικτής Πάτρας, για το πρωτάθλημα πόλεων. Τελικά δεν πρόλαβαν όχι μόνο να παίξουν αλλά ούτε καν να γυρίσουν στο σπίτι τους, αφού ξεκίνησε ο πόλεμος. Μάλιστα και από την οικογένεια του Ολυμπιακού χάθηκαν παίκτες σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια και αργότερα στα Δεκεμβριανά. Ο Στέλιος Αναματέρος στη μάχη των Εξαρχείων το Δεκέμβριο του 1944 και ο Νίκος Γόδας.

Η περίπτωση μάλιστα του Νίκου Γόδα είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές. Ο άσος των Πειραιωτών, στους οποίους μάλιστα πήρε μεταγραφή μέσα στην καρδιά του πολέμου, ήταν μέλος του 5ου επίλεκτου λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά και ως μέλος της Εθνικής Αντίστασης, δεν έχανε κανέναν αγώνα, από αυτούς που δίνουν οι άνθρωποι για την ίδια τη ζωή και όχι ένα απλό ποδοσφαιρικό παιχνίδι.

Το 1942 και 1943, έκανε τα καλύτερά του παιχνίδια με τον Ολυμπιακό, ιδιαίτερα σε ένα ματς με τον Παναθηναϊκό για το κύπελλο Χριστουγέννων (5-2) ενώ πλέον είχε γίνει λοχαγός. Δεν έχανε το χιούμορ του ούτε στις δύσκολες ώρες, όπως μια μάχη με τους Αγγλους σε ένα νεκροταφείο, στα Δεκεμβριανά.

«Είμαστε προνομιούχοι, γιατί αν σκοτωθούμε τώρα, θα θαφτούμε σε κανονικό μνήμα» είπε στον φίλο του Σταμάτη Σκούρτη, ο οποίος τα διηγήθηκε μέσα από το βιβλίο του, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι η τότε διοίκηση του Ολυμπιακού δεν τον βοήθησε όσο μπορούσε για να τον βγάλει από τη φυλακή, όπως είχε κάνει η ΑΕΚ για πολλούς παίκτες της.

Στις 19 Νοεμβρίου του 1948 ο Νίκος Γόδας, οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα μπροστά στο λιμάνι της Κέρκυρας και στο νησάκι Λαζαρέτο. Η τελευταία του επιθυμία, που έγινε και πραγματικότητα, ήταν να φορέσει την φανέλα του Ολυμπιακού, λίγο πριν την εκτέλεση!

Από τους μεγαλύτερους μαχητές, είχε πάρει μέρος σε όλες τις σημαντικές μάχες εκείνης της εποχής, ενώ λέγεται ότι από τα πυροβολεία στο όρος Αιγάλεω είχε καταφέρει να καταρρίψει ένα γερμανικό αεροπλάνο.

Από τους τίτλους στα χαρακώματα

Κατά γενική ομολογία η ΑΕΚ είχε την καλύτερη ομάδα εκείνη την εποχή, έχοντας πάρει μάλιστα και τα δύο τελευταία πανελλήνια πρωταθλήματα πριν την διακοπή (1939, 1940) με ντάμπλ την πρώτη σεζόν (πρώτη ομάδα που το κατάφερνε). Ήταν λογικά λοιπόν το μεγάλο φαβορί και για το πρωτάθλημα που δεν ξεκίνησε ποτέ, αφού είχε σπουδαίους παίκτες όπως ο Κλεάνθης Μαρόπουλος (πρώτος σκόρερ τις δυο προηγούμενες σεζόν) αλλά και ο Σπύρος Κοντούλης, ο οποίος και σκοτώθηκε καθ' οδόν για τον τοίχο της Καισαριανής, όταν πήδηξε από το καμιόνι όπου τον μετέφεραν μαζί με άλλους αιχμαλώτους και σκοτώθηκε από τα γερμανικά πυρά τον Ιούνιο του 1944.

Η «Ενωση» μπορεί να έχασε ένα σχεδόν σίγουρο πρωτάθλημα, όμως έβαλε και αυτή (μέσω των ανθρώπων της) το δικό της λιθαράκι για την πατρίδα.

Και άλλες ομάδες στον αγώνα

Αξίζει να σημειωθεί ότι δύο χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου, οι Ελληνες ποδοσφαιριστές (αλλά και αθλητές) είχαν οργανώσει την Ένωση Ελλήνων Αθλητών με στόχο τη βοήθεια παικτών που είχαν φυλακιστεί ή είχαν φυματίωση.

Τότε τα περισσότερα φιλικά ή κύπελλα Χριστουγέννων κ.λπ., είχαν στόχο εκτός από το να συντηρούνται οι ομάδες και να νοιώθουν μέσω του ποδοσφαίρου όλοι πιο δυνατοί (το καλύτερο αντίδοτο για εκείνη την εποχή), να συγκεντρώνονται και χρήματα για να βοηθούν τους συναθλητές τους που το είχαν ανάγκη.

Η ομάδα του Πανιωνίου (πάνω από 150 μέλη του συλλόγου είχαν επιστρατευτεί στον πόλεμο), είχε συγκεντρώσει χρήματα, από παιχνίδια, που τα πρόσφερε για την επισκευή του αντιτορπιλικού «Έλλη». Όλες οι ομάδες σχεδόν, είχαν κάποιον δικό τους στον πόλεμο, βοηθώντας η κάθε μία όσο μπορούσε στην αντίσταση. Ο ΠΑΟΚ έχασε τον Ιανουάριο του 1941 στην μάχη της Κλεισούρας τον Νίκο Σωτηριάδη, ενώ ο Ολυμπιακός Βόλου βυθίστηκε στο πένθος από τον χαμό του Κυριάκου Μαυραντζούλη (επίσης στη μάχη της Κλεισούρας) του Νίκου Μαλαβέτα και του Φάνη Σωτηρίου.

Και η περιφέρεια στην πρώτη γραμμή

Η ζωή στην περιφέρεια ήταν εξαιρετικά δύσκολη, την εποχή της κατοχής, αλλά οι ομάδες προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Στην Καλαμάτα ουσιαστικά η κατοχή (εκτός από δεινά) έφερε και το ποδόσφαιρο, καθώς φιλοξενούσε πολλά γερμανικά και ιταλικά στρατεύματα. Οι Γερμανοί νικούσαν συνέχεια στα παιχνίδια που έπαιζαν τους Ιταλούς και έτσι αποφάσισαν να κοντραριστούν με μια μεικτή ομάδα της περιοχής.

Οι Καλαματιανοί τους νίκησαν με πρωταγωνιστές τους αδελφούς Αλησμόνη (εκ των πιονέρων του αθλήματος στην πόλη) με τον κόσμο να έχει κρεμαστεί στα δέντρα και στους γύρω λόφους, αφού δεν υπήρχαν ουσιαστικά κερκίδες. Ο διοικητής των Γερμανών ήταν έξαλλος και όρισε αμέσως την ρεβάνς. Όταν οι παίκτες της Καλαμάτας μπήκαν στο γήπεδο, είδαν πίσω από το τέρμα ένα μυδραλιοβόλο(!) και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ηττήθηκαν με 3-2!

Άλλωστε υπήρχε και το τραγικό παράδειγμα του 1942 στην κατεχόμενη Ουκρανία όπου διεξήχθη ο ιστορικός αγώνας μεταξύ επίλεκτων του Χίτλερ και της Ντιναμό Κιέβου. Η Γκεστάπο είχε προειδοποιήσει τους σοβιετικούς παίκτες ότι αν διενοούντο να νικήσουν, εκείνο θα ήταν και το τελευταίο τους παιχνίδι. Αυτοί δεν καταλάβαιναν τίποτε, νίκησαν και φυσικά τουφεκίστηκαν και οι 11 φορώντας τις φανέλες της ομάδας τους της Ντιναμό (!), σε μια ενέργεια εξαιρετικού ηρωϊσμου και πίστης. Η θυσία τους πέρασε μεγάλα μηνύματα και έδωσε κουράγιο σε χιλιάδες συμπατριώτες τους.

Στη Σάμο, με πάνω από 25.000 Ιταλούς στρατιώτες (αποτελούσε κομβικό σημείο) να βρίσκονται εκεί, είχε δημιουργηθεί ουσιαστικά πρωτάθλημα του νησιού με αρκετές ιταλικές ομάδες (αποτελούμενες από στρατιώτες) που έπαιζαν κυρίως κόντρα στο Βάθυλο και τον Απόλλωνα από τις ομάδες της Σάμου. Σήμερα τιμούμε όλους αυτούς που πάλεψαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι και το ποδόσφαιρο είχε δώσει το δικό του αγώνα και τον κέρδισε.

ΑΠΟ ΤΟ "WWW.SPORT24"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "EΛΛΗΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ(ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΟ)"

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Είπαν το δικό τους ΟΧΙ

Η ποδοσφαιρική σεζόν 1940-41 έλαβε νωρίς ..τέλος αφού σταμάτησε από τον Οκτώβριο και οι παίκτες των ομάδων πλέον έδιναν διαφορετικές «μάχες» από αυτές που είχαν συνηθίσει να δίνουν ως τώρα στα γήπεδα. Όπως είναι λογικό κάθε αθλητική δραστηριότητα διακόπηκε και τα περισσότερα γήπεδα χρησιμοποιούνταν ως νοσοκομεία ή αποθήκες. Οι περισσότερες ομάδες αναστέλλουν την λειτουργία τους και χρησιμοποιούνται μόνο για να δίνουν φιλικά ματς με τις δυνάμεις των στρατευμάτων κατοχής.

Η Ένωση Ελλήνων Αθλητών και η δράση των σωματείων

Δύο χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου, οι Έλληνες αθλητές οργανώνονται στην ΕΕΑ με με στόχο τη βοήθεια των φυλακισμένων και των φυματικών αθλητών, που γέμιζαν τότε τα δωμάτια της «Σωτηρίας». Χάρη στο συγκεκριμένο σωματείο διοργανώνονταν αρκετοί φιλικοί ποδοσφαιρικοί αγώνες για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Αξιέπαινη ήταν και η πρωτοβουλία του Πανιωνίου όπου έδωσε φιλικό παιχνίδι και τα έσοδα πήγαν για την επισκευή του αντιτορπιλικού «Έλλη». Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την διάρκεια του πολέμου επιστρατεύονται 150 μέλη των «κυανέρυθρων».

Το.. αντιστασιακό ντέρμπι ΠΑΟ-ΑΕΚ

Βρισκόμαστε την άνοιξη του 1942 και ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει την ΑΕΚ σε φιλικό παιχνίδι στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας (είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς) η οποία έχει γεμίσει από 15.500 θεατές. Οι παίκτες των δύο ομάδων είχαν κανονίσει μεγάλο μέρος από τα έσοδα να πάνε στο νοσοκομείο της Σωτηρίας όπου νοσηλεύονταν εκατοντάδες αθλητές. Ωστόσο κάπου εκεί μπήκε ο ...δάκτυλος του Γερμανού κατακτητή καθώς οι Γερμανοί όρισαν έναν Αυστριακό διαιτητή ο οποίος ήταν αξιωματικός των δυνάμεων κατοχής. Επιπλέον δεν τους επιτράπηκε να πάρουν μέρος από τα έσοδα. Η συγκεκριμένη εξέλιξη δεν άρεσε τόσο στον αρχηγό του Παναθηναϊκού Κρητικό όσο και του «δικέφαλου» Κλεάνθη Μαρόπουλου όπου και αποφάσισαν να μην αγωνιστούν . Χαρακτηριστικές είναι οι μαρτυρίες του Μαρόπουλου όπου θυμάται «Βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο και οι δύο ομάδες μαζί, χαιρετίσαμε τους φιλάθλους, κι αντί ν’ αρχίσουμε τον αγώνα, ανεβήκαμε στις εξέδρες κι αρχίσαμε να εξηγούμε στον κόσμο τι ακριβώς είχε γίνει. Ο κόσμος δέχτηκε τις εξηγήσεις μας. Αυτό που επακολούθησε δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε. Αγανακτισμένοι οι φίλαθλοι όρμησαν στον αγωνιστικό χώρο και κυριολεκτικά δεν άφησαν τίποτε όρθιο. Οι ξύλινες εξέδρες ξηλώθηκαν, τα δοκάρια ξεριζώθηκαν, συνθήματα υπέρ των ποδοσφαιριστών.Τα επεισόδια πήραν έκταση και γρήγορα σχηματίστηκε αντιφασιστική διαδήλωση, που έφτασε μέχρι την Ομόνοια. Οι φίλαθλοι-διαδηλωτές διαλύθηκαν μόνο με την εμφάνιση των γερμανικών δυνάμεων Κατοχής...»

Τα θύματα του πολέμου

Εκείνη την εποχή σύμφωνα με τις μαρτυρίες την καλύτερη ομάδα φέρεται ότι την είχε η ΑΕΚ η οποία είχε κατακτήσει τα πρωταθλήματα τις χρονιές 1939 και 1940 και ο πόλεμος ανέκοψε την πορεία της. Εκείνη την εποχή αγωνίζονταν στην «Ένωση» ποδοσφαιριστές όπως ο Κλέανθος Μαρόπουλος και ο Σπύρος Κοντούλης ο οποίος και σκοτώθηκε καθ οδόν για τον τοίχο της Καισαριανής. Πήδηξε από το καμιόνι όπου τον μετέφεραν μαζί με άλλους αιχμαλώτους και σκοτώθηκε από τα Γερμανικά πυρά τον Ιούνιο του 1944. Ένα μεγάλο όνομα της ποδοσφαιρικής εποχής ήταν ο Μίμης Πιερράκος του Παναθηναϊκού ο οποίος χάθηκε στα τέλη Νοεμβρίου του 1940 στην μάχη του Πόγραδετς. Ο τάφος του άλλοτε άσου του «τριφυλλιού» βρέθηκε δέκα χρόνια αργότερα στα Ηπειρωτικά σύνορα από παλιούς του συμπαίκτες και τον έφεραν στην Αθήνα. Η οικογένεια του ΠΑΟΚ έχασε και αυτή έναν δικό τους ποδοσφαιριστή καθώς τον Γενάρη του 1941 σκοτώθηκε στην Κλεισούρα ο Νίκος Σωτηριάδης του ΠΑΟΚ. Τις δικές του απώλειες είχε και ο Ολυμπιακός Βόλου με τους «ερυθρόλευκους» να θρηνούν τρία παληκάρια του ον Κυριάκο Μαυραντζούλη στην μάχη της Κλεισούρας και τους Νίκο Μαλαβέτα και Φάνη Σωτηρίου, που βρήκαν τραγικό θάνατο στη διάρκεια της κατοχής. Συγκινητική είναι η ιστορία του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Νίκου Γόδα ο οποίος λίγο πριν εκτελεστεί στο νησάκι Λαζαρέτο στην Κέρκυρα ζήτησε και φόρεσε την εμφάνιση του Ολυμπιακού λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.

Ξεχωριστά κατορθώματα

Οι αθλητές δεν ήταν απλά μέλη των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων αλλά μερικοί από αυτούς είχαν φτιάξει τις δικές τους αντιστασιακές ομάδες όπως αυτή του αθλητή του Ηρακλή Γιώργου Ιβανόφ (από αυτόν πήρε το όνομα του το γήπεδο μπάσκετ των «κυανόλευκων»). Σε αυτή συμμετείχε και ο Μιχάλης Παπάζογλου του Παναθηναϊκού. Μάλιστα ο αθλητής του «τριφυλλιού» συνελήφθη και δραπέτευσε λίγο αργότερα με την βοήθεια των Καλαφάτη και Γιαννάτου (Ιδρυτές του Παναθηναϊκού σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ αντίστοιχα).Η ομάδα έδινε πληροφορίες στους 'Αγγλους και οργάνωνε σαμποτάζ. Κατάφεραν με συνεργάτες στο ναύσταθμο να καταστρέψουν 30 αεροπλάνα των Γερμανών και να βυθίσουν με νάρκες τρία ελαφρά πολεμικά πλοία. Τον δικό του ξεχωριστό ρόλο στην αντίσταση έπαιξε και ο διευθυντής του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας Αντώνης Βρεττός ο οποίος είχε μετατρέψει κάποιους απρόσιτους χώρους του γηπέδου σε χώρους αντίστασης όπου μαζεύονταν και άκουγαν τα νέα από «λαθραία» ραδιόφωνα.Όμως μια πράξη του Βρεττού που πέρασε στην ιστορία είναι η ύψωση της Σημαίας της Ελευθερίας στο γήπεδο της Λεωφόρου. Στις 8 Οκτωβρίου του 1944 λίγο πριν από την αποχώρηση των Γερμανών στην Αθήνα, περίοδο κατά την οποία οι βασανισμοί πατριωτών είχαν ενταθεί στις φυλακές Αβέρωφ απέναντι από το γήπεδο, οι Αθηναίοι διάβασαν έκπληκτοι έξω από τη Λεωφόρο την ανακοίνωση: «Την προσεχή Κυριακή μέγας ποδοσφαιρικός αγών Παναθηναϊκού - Αγγλικής Αεροπορίας. Ζήτω η Ελευθερία».

Ελληνοιταλικό πρωτάθλημα στην Σάμο

Η Σάμος ήταν κομβικό γεωγραφικό σημείο για τις Ιταλικές κατοχικές δυνάμεις για αυτό τον λόγο και είχαν στείλει 25.000 Ιταλούς στρατιώτες. Οι «γείτονες» είχαν δημιουργήσει ένα εσωτερικό πρωτάθλημα από τις εξής ομάδες : «Αλτελιρία», «Τζένιο», «Κουαρτιέρο», «Σουσουστέντσα», Υγειονομική ομάδα, και στο Καρλόβασι η «Οττάβα». Με αυτές διασταύρωναν συχνά πυκνά τα ξίφη τους οι Ελληνικές ομάδες Βάθυλος και Απόλλων.

Από τον ιστοτόπο "www.gazzetta.gr"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ"

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

ΚΙΛΕΛΕΡ

Η Εξέγερση του Κιλελέρ

Αιματηρά επεισόδια, που συνέβησαν στις 6 Μαρτίου 1910 και εντάσσονται στη μακρά ιστορία του αγροτικού ζητήματος στη Θεσσαλία. Παρότι έλαβαν χώρα κατά κύριο λόγο στην Λάρισα, πήραν το όνομά τους από το χωριό Κιλελέρ (σήμερα Κυψέλη), από το οποίο δόθηκε το έναυσμα. Η επέτειος αυτή τιμάται κάθε χρόνο και αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ελληνικής αγροτιάς, που έχει την ευκαιρία να προβάλει τα αιτήματά της.
Το αγροτικό ζήτημα στη Θεσσαλία εμφανίζεται οξυμένο από την επαύριο της ένταξης της περιοχής στην ελληνική επικράτεια το 1881. Οι κολίγοι υπήρξαν οι χαμένοι της ενσωμάτωσης και οι τσιφλικάδες οι μεγάλοι κερδισμένοι. Το λάθος των κυβερνήσεων εκείνης της εποχής ήταν ότι εφάρμοσαν το βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο, που ίσχυε στην Παλαιά Ελλάδα, παραγνωρίζοντας τα δικαιώματα των κολίγων, βάσει του οθωμανικού δικαίου.
Επί Τουρκοκρατίας, οι τσιφλικάδες είχαν μόνο το δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων που κατείχαν, ενώ οι κολίγοι είχαν πατροπαράδοτα δικαιώματα επί των κοινόχρηστων χώρων του τσιφλικιού (επί της γης, των οικιών, των δασών και των βοσκοτόπων). Με τη νέα κατάσταση, οι έλληνες πλέον τσιφλικάδες, που διαδέχθηκαν τους οθωμανούς, είχαν δικαιώματα απόλυτης κυριότητας σε όλη την ιδιοκτησία τους, ενώ οι κολίγοι είχαν περιπέσει σε καθεστώς δουλοπαροίκου.
Οι κολίγοι διεκδίκησαν μαχητικά την επαναφορά των πραγμάτων στο προηγούμενο καθεστώς, ενώ έθεταν και θέμα απαλλοτριώσεων. Ο εκσυγχρονιστής Χαρίλαος Τρικούπης, που κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή, ήταν αντίθετος με τη διανομή της γης στους κολίγους, γιατί δεν ήθελε να χάσει τους ξένους επενδυτές και την εισροή νέων κεφαλαίων στην Ελλάδα.
Η κατάσταση άλλαξε δραματικά στην αυγή του 20ου αιώνα, με την ίδρυση των πρώτων αγροτικών συλλόγων σε Λάρισα, Καρδίτσα και Τρίκαλα. Με τη βοήθεια φωτισμένων αστών της εποχής, οι κολίγοι υιοθέτησαν σύγχρονες μορφές πάλης (μαζικές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια στις μεγάλες πόλεις, ψηφίσματα σε Κυβέρνηση, Βουλή και Βασιλιά κ.ά.). Η δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα από όργανο των τσιφλικάδων το 1907 χαλύβδωσε το αγωνιστικό τους φρόνημα.
Στις αρχές του 1910, κύριο αίτημα των κολίγων ήταν η απαλλοτρίωση της γης και η διανομή των τσιφλικιών στους καλλιεργητές της, πάνω στη βάση της μικρής οικογενειακής ιδιοκτησίας. Η χώρα βρισκόταν υπό τον αστερισμό του Στρατιωτικού Συνδέσμου και πρωθυπουργός ήταν ο «υπηρεσιακός» Στέφανος Δραγούμης.
Οι κολίγοι είχαν προγραμματίσει το Σάββατο 6 Μαρτίου πανθεσσαλικό συλλαλητήριο στη Λάρισα, με αφορμή τη συζήτηση του αγροτικού νομοσχεδίου στη Βουλή. Από νωρίς το πρωί άρχισαν να συρρέουν στην πόλη διαδηλωτές από τα γύρω χωριά. Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κιλελέρ, κάπου 200 χωρικοί θέλησαν να επιβιβασθούν σε τρένο χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο. Ο διευθυντής των Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων, Πολίτης, που επέβαινε στο τρένο, τους το αρνήθηκε. Οι χωρικοί οργίστηκαν κι άρχισαν να λιθοβολούν το συρμό, σπάζοντας τα τζάμια των βαγονιών.
Το τρένο απομακρύνθηκε, αλλά σε απόσταση ενός χιλιομέτρου επαναλαμβάνονται οι ίδιες σκηνές από ομάδα 800 χωρικών. Οι άνδρες της στρατιωτικής δύναμης που ευρίσκοντο εντός του τρένου και μετέβαιναν στη Λάρισα για το συλλαλητήριο, διατάχθηκαν από τον επικεφαλής τους να πυροβολήσουν στον αέρα για εκφοβισμό. Οι χωρικοί εξαγριώνονται και τους επιτίθενται με πέτρες και ξύλα. Οι στρατιώτες ξαναπυροβολούν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο ή κατ' άλλους τέσσερις χωρικοί και να τραυματισθούν πολλοί. Ανάλογα επεισόδια έγιναν και στο χωριό Τσουλάρ (σήμερα Μελία), με δύο νεκρούς χωρικούς και 15 τραυματίες.
Οι συμπλοκές μεταξύ άοπλων διαδηλωτών και δυνάμεων καταστολής επεκτάθηκαν και στη Λάρισα, όταν οι αγρότες πληροφορήθηκαν τα αιματηρά επεισόδια στο Κιλελέρ και το Τσουλάρ. Δύο κολίγοι έπεσαν νεκροί, όταν το ιππικό ανέλαβε δράση. Το συλλαλητήριο έγινε, τελικά, με ειρηνικό τρόπο στις 3 το μεσημέρι στην Πλατεία της Θέμιδος. Ο φοιτητής Γεώργιος Σχοινάς διάβασε το ψήφισμα της συγκέντρωσης, που απεστάλη στη Βουλή και την Κυβέρνηση. Οι αγρότες ζητούσαν άμεση ψήφιση του νομοσχεδίου για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών, ενώ εξέφρασαν τη βαθιά λύπη και οδύνη τους «για την άδικον επίθεσιν κατά του φιλήσυχου και νομοταγούς λαού, ής θύματα υπήρξαν άοπλοι και αθώοι λευκοί σκλάβοι της Θεσσαλίας».
Για τις ταραχές στο Κιλελέρ, στο Τσουλάρ και τη Λάρισα, πολλά άτομα συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν. Αρκετοί αγρότες αθωώθηκαν στη συνέχεια με βουλεύματα, ενώ συνολικά 62 διαδηλωτές παραπέμφθηκαν σε δίκη. Αθωώθηκαν όλοι στις 23 Ιουνίου 1910, σε μια προσπάθεια εκτόνωσης της κατάστασης.
Η εξέγερση του Κιλελέρ ξεσήκωσε κύμα συμπάθειας σε όλη τη χώρα, ενώ αυξήθηκε η κοινωνική πίεση για την επίλυση του αγροτικού ζητήματος. Η πολιτική εξουσία δεν μπορούσε άλλο να κλείνει τα μάτια. Το πρώτο δειλό βήμα για τη λύση του προβλήματος έγινε το 1911 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που διαδέχθηκε τον Στέφανο Δραγούμη στην πρωθυπουργία. Πάρθηκαν ορισμένα νομοθετικά μέτρα υπέρ των κολίγων, αλλά απαλλοτριώσεις δεν έγιναν κι ένας λόγος ήταν οι πόλεμοι που ακολούθησαν. Μόνο μετά το 1923, όταν το πρόβλημα της αποκατάστασης των προσφύγων έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις, άρχισαν από την κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα απαλλοτριώσεις τσιφλικιών σε μεγάλη κλίμακα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΚΙΛΕΛΕΡ"

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Η ελληνική μυθολογία αναφέρει ότι πριν από χιλιετίες η ανθρώπινη φυλή είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο ύβρεως – όπως και σήμερα – που ο βασιλιάς των θεών, Δίας, αποφάσισε να την αφανίσει. Έτσι, έστειλε κατακλυσμό στη γη που σκότωσε τους ανθρώπους. Σώθηκε, όμως, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα. Η Πύρρα ήταν κόρη του Επιμηθέα (υιός του Τιτάνα Ιαπετού και της Ωκεανίδας Κλυμένης, συμβόλιζε την απερισκεψία) και της Πανδώρας.

Η Πανδώρα ήταν η πρώτη θνητή γυναίκα την οποία έπλασε από πηλό ο θεός Ήφαιστος. Η Πανδώρα άνοιξε, παρά την απαγόρευση των θεών, το σφραγισμένο πιθάρι που περιείχε όλα τα δεινά τα οποία σκορπίστηκαν ανάμεσα στους ανθρώπους. Παρατηρείται εδώ ομοιότητα με τους πρωτόπλαστους της Βίβλου που έπλασε ο Θεός!!! Τον ρόλο του κουτιού της Πανδώρας στην Βίβλο έχει το απαγορευμένο μήλο που και αυτό ανάγεται στα χρυσά μήλα των Εσπερίδων της αρχαιοελληνικής μυθολογίας που ήταν γαμήλιο δώρο της Γαίας (Γης) προς την σύζυγο του Δία, Ήρα και τα οποία φύλαγαν οι νύμφες Εσπερίδες (κόρες της Νύκτας και του Έσπερου)!!!
Ο Δευκαλίωνας ήταν υιός του Τιτάνα Προμηθέα ο οποίος ήταν υιός του Ιαπετού (υιός του Ουρανού και της Γης) και αδελφός του Άτλαντα (ο Τιτάνας που κρατούσε τον ουρανό), του Επιμηθέα και του Μενοίτιου (ο πατέρας του Πατρόκλου).

Επί τη ευκαιρία, ο Προμηθέας θεωρείτο μεγάλος ευεργέτης της ανθρώπινης φυλής, γιατί έκλεψε την φωτιά από τους θεούς (τον θεό Ήφαιστο) και την έδωσε στους ανθρώπους. Για την κλοπή αυτή τιμωρήθηκε από τον Δία που τον έδεσε σε έναν βράχο του Καυκάσου (οι αρχαίοι Έλληνες είχαν φτάσει ακόμα και εκεί) όπου ένας αετός ερχόταν κάθε μέρα και του έτρωγε το συκώτι το οποίο αναγεννιόταν. Τελικά, ο ημίθεος Ηρακλής τον απελευθέρωσε. Οι αρχαίοι Έλληνες με τον μύθο αυτό δείχνουν, πέρα από το γεγονός ότι είχαν φθάσει στον Καύκασο, ότι γνώριζαν πως το συκώτι έχει αναγεννητική ικανότητα, κατί που έχει αποδείξει η σύγχρονη ιατρική!
Επιστρέφοντας στον Δευκαλίωνα, αυτός σώθηκε από τον μεγάλο κατακλυσμό, γιατί κατά την διάρκειά του είχε κλειστεί – μαζί με την σύζυγό του Πύρρα – σε ένα κιβώτιο, στην κορυφή του όρους Παρνασσός. Έτσι, το ανθρώπινο γένος δεν εξαφανίστηκε ολοκληρωτικά. Έπειτα από συμβουλή του Δία, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα έριχναν μια πέτρα προς τα πίσω τους καθώς περπατούσαν. Κάθε πέτρα που έριχνε ο Δευκαλίωνας γινόταν άνδρας και κάθε πέτρα που έριχνε η Πύρρα γινόταν γυναίκα (το σημείο με τις πέτρες θυμίζει τους στρατιώτες που φύονταν από το έδαφος, στον μύθο του Ιάσονα).
Ο Δευκαλίωνας έγινε βασιλιάς της Φθίας στην Θεσσαλία και απέκτησε με την γυναίκα του τρία παιδιά, τον Αμφικτύονα, την Πρωτογένεια (το όνομα δεν είναι τυχαίο – όπως και τα περισσότερα αρχαιοελληνικά ονόματα) και τον Έλληνα! Από τον Έλληνα δημιουργήθηκε η ελληνική φυλή!!! Στον μύθο αυτό φαίνεται και το γεγονός του κατακλυσμού που προφανώς είναι ο ίδιος με τον κατακλυσμό του Νώε που περιγράφει η Καινή διαθήκη!!! Σημειώνεται ότι αναφορές για μεγάλο κατακλυσμό υπάρχουν και σε άλλα αρχαία κείμενα. Το γεγονός ότι ο Δευκαλίωνας με την Πύρρα κλείστηκαν σε ένα κιβώτιο, θυμίζει την κιβωτό στην οποία κλείστηκε ο Νώε – όπως αναφέρεται στην Βίβλο!!! Ο κατακλυσμός αυτός θεωρείται ότι ήταν πραγματικό γεγονός και έχει βρεθεί στην Ασία και η υποτιθέμενη κιβωτός!
Στην πραγματικότητα ο κατακλυσμός ίσως να σχετίζεται με την τήξη των πάγων στο τέλος της περιόδου των παγετώνων. Άρα, αυτό επιβεβαιώνει την προϊστορική ύπαρξη των Ελλήνων που αποτύπωσαν στον μύθο το γεγονός του κατακλυσμού. Έρευνες επιστημόνων έδειξαν πως στις περιοχές γύρω από τη Μαύρη Θάλασσα συνέβη κατακλυσμός κάπου το 5600 π.Χ. Επίσης συνέβη κατακλυσμός και πριν από 75000 έτη, όταν τεράστιοι όγκοι ύδατος (ισοδύναμοι με 400 φορές τον όγκο των καταρρακτών του Νιαγάρα) ξεχύθηκαν από τα στενά του Βοσπόρου. Η ελληνική φυλή υπήρχε από τους προϊστορικούς χρόνους.

Αξίζει να αναφερθεί πως η ελληνική μυθολογία δίνει πολλά στοιχεία για την μετάδοση του ελληνικού πολιτισμού.
Οι μύθοι του Ηρακλή τον αναφέρουν να ταξιδεύει σε διάφορες χώρες εκτός της Ελλάδος όπως στον Καύκασο (βλ. πριν που έσωσε τον Προμηθέα δεσμώτη), στην Αίγυπτο (εκεί σκότωσε τον βασιλιά Βούσιρη), στη Λιβύη όπου σκότωσε τον γίγαντα Ανταίο και συνάντησε τους Πυγμαίους (!), στην Ισπανία (πήρε τα βόδια του βασιλιά Γηρυόνη) και στο Γιβραλτάρ ή ``ηράκλειες στήλες΄΄ όπως τις έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Εκεί χώρισε στη μέση τα δύο βουνά που ένωναν την Ευρώπη με την Αφρική. Επίσης, πήγε και στο όρος Αβεντίνο της Ιταλίας όπου σκότωσε τον ληστή Κάκο, υιό του Ηφαίστου. Σημειώνεται ότι το όρος Αβεντίνο είναι ένας από τους 7 λόφους της Ρώμης. Άρα, πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες ίδρυσαν την Ρώμη!!!
Ο ήρωας των αρχαίων Ελλήνων Ιάσων ταξίδεψε με τους Αργοναύτες στην Κολχίδα για να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας. Η Κολχίδα ήταν περιοχή στα νοτιοανατολικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας – στη σημερινή Γεωργία! Στο ταξίδι του από τη μυθολογία φαίνεται ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν θαλασσοπόροι και είχαν φθάσει παντού.
Ο Ιάσων επισκέφτηκε και την πόλη Κύζικο στον Ελλήσποντο (Δαρδανέλια). Για την Κύζικο σημειώνεται ότι ήταν αποικία της Μιλήτου (η Μίλητος ήταν ελληνική αποικία στην Μ. Ασία) από τον 7ο αιώνα π.Χ. Η αργοναυτική εκστρατεία του Ιάσονα μάλλον έγινε στα τέλη του 13ου αιώνα π.Χ. Ο Ερατοσθένης αναφέρει ότι έγινε το έτος 1225 π.Χ. και ο Καλλίμαχος το 1169 π.Χ. Η μυθολογία προφανώς αναφέρεται στα πρώτα θαλάσσια ταξίδια των αρχαίων Ελλήνων σε άγνωστες περιοχές στις οποίες συναντούσαν συχνά επιθετικούς λαούς. Εκεί ίδρυσαν και τις πρώτες τους αποικίες. Είναι εμφανές ότι στα παραπάνω μέρη είχαν ταξιδέψει οι αρχαίοι Έλληνες.
Στην αρχαιοελληνική παράδοση είναι γνωστά τα έπη του Ομήρου: Ιλιάδα και Οδύσσεια, καθώς και διάφορες ιστορίες σχετικά με την τύχη των Αχαιών (φυλή των αρχαίων Ελλήνων) ηρώων που συμμετείχαν στον τρωικό πόλεμο. Ένα παράδειγμα ήταν ο βασιλιάς του Άργους, Διομήδης, υιός του βασιλιά της Αιτωλίας, Τυδέα. Στον τρωικό πόλεμο, ο Διομήδης συμμετείχε με 80 πλοία (!) και ήταν ο πιο ανδρείος ήρωας, μετά τον Αχιλλέα. Ο Διομήδης μετά τον τρωικό πόλεμο επέστρεψε στο Άργος. Όμως, προδομένος από την σύζυγό του, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να φύγει με τους συντρόφους του στην Ιταλία, σε ελληνική αποικία της Απουλίας όπου και έγινε βασιλιάς. Η Απουλία είναι περιοχή της νοτιοδυτικής Ιταλίας. Στην αρχαιότητα στην Απουλία υπήρχαν πολλές ελληνικές αποικίες και ακόμα και σήμερα σε πολλά χωριά της περιοχής οι κάτοικοι μιλούν την ελληνική γλώσσα με τοπικό ιδίωμα! Στην Απουλία ο Διομήδης αντιμετώπισε σε μονομαχία τον Αινεία.

Ο Αινείας ήταν μυθικός ήρωας της Τροίας και 2ος μεγαλύτερος ήρωας μετά τον Τρώα Έκτορα. Μετά την κυρίευση της Τροίας από τους Αχαιούς, ο Αινείας – σύμφωνα με την παράδοση – κατέφυγε με τους συντρόφους του στο Λάτιο, μια περιοχή της κεντρικής Ιταλίας στην οποία αργότερα χτίστηκε η Ρώμη. Δηλαδή ο Αινείας ήταν ο μυθικός και ίσως και ο πραγματικός γενάρχης των Ρωμαίων και ο ιδρυτής της Ρώμης. Οι Ρωμαίοι αναφέρουν ως ιδρυτές της Ρώμης τον Ρώμο ή αλλιώς Ρέμο και τον Ρωμύλο που σαν τον Ταρζάν τους γαλούχησε μια λύκαινα! Οι Ρωμαίοι είχαν και άλλο μύθο που αναφέρει πως η Ρώμη ιδρύθηκε από τους Σαβίνους, έναν αρχαίο λαό της κεντρικής Ιταλίας (Λάτιο) που κατοικούσε κοντά στην Ρώμη. Προφανώς οι ρωμαϊκοί μύθοι είναι φανταστικοί και δημιουργήθηκαν από τον φθόνο των Ρωμαίων που δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι την χώρα τους αποίκισαν πρώτοι οι Έλληνες. Αυτό γιατί ο Αινείας ήταν Έλληνας, αφού στην πραγματικότητα οι Τρώες ήταν Έλληνες!!! Ουδείς δεν αναφέρει ότι η Τροία ήταν ελληνική αποικία στην περιοχή Τρωάδα της Μ. Ασίας!
Οι Έλληνες αποκαλούσαν την Τροία: Ίλιον. Η ονομασία Ίλιον προέρχεται από τον βασιλιά της Τροίας Ίλο ο οποίος ήταν υιός του Τρώα και της Καλλιρρόης (96) και παππούς του Πριάμου. Ο Πρίαμος ήταν υιός του βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα και ήταν βασιλιάς της Τροίας κατά τον τρωικό πόλεμο. Σκοτώθηκε από τον υιό του Αχιλλέα Νεοπτόλεμο.
Η Τροία ιδρύθηκε από τον μυθικό ήρωα (το μυθικός δεν σημαίνει πάντοτε φανταστικός) Δάρδανο από την Θράκη.

Από αυτόν η αποικία έλαβε το αρχικό όνομα Δαρδανία ή Δάρδανος. Πάντως, η Δάρδανος, ιστορικά, ήταν αποικία της ελληνικής φυλής των Αιολέων που κατέβηκε από τον βορά τον 21ο αιώνα π.Χ. Από τον Δάρδανο προέρχεται και το όνομα των Δαρδανελίων (Ελλήσποντος). Σύμφωνα με αρχαιολογικές μελέτες η ίδρυση της Τροίας χρονολογείται το 3200 π.Χ. Άρα, αυτό ενισχύει την άποψη ότι οι Έλληνες είχαν ξεκινήσει πολύ πρώιμα τους αποικισμούς περιοχών. Η Τροία έλαβε το όνομά της από τον βασιλιά της Τρώα. Ο υιός του Τρώα και της Νύμφης Καλλιρρόης (96) ήταν ο Γανυμίδης, αδελφός του βασιλιά της Τροίας, Ίλου (βλ. πριν). Ο Γανυμήδης ήταν ο ομορφότερος νέος της γης τον οποίο ερωτεύτηκε ο Δίας και μεταμορφωμένος σε αετό τον απήγαγε στον Όλυμπο όπου τον έκανε οινοχόο (κερνούσε νέκταρ) των θεών!!! Τελικά, ο Δίας τον μεταμόρφωσε σε αστερισμό τον οποίο αποκαλούμε σήμερα Υδροχόο. Γανυμήδης ονομάστηκε και ο δορυφόρος του πλανήτη Δία. Αλλά και οι Τρώες έγιναν ομάδα αστεροειδών που επηρεάζονται από την έλξη του Δια!
Επιστρέφοντας στην Τροία, ήταν μια εύπορη ελληνική αποικία που είχε αναπτύξει το θαλάσσιο εμπόριο. Είχε εμπορικές σχέσεις με τις Μυκήνες από τον 13ο αιώνα π.Χ. Στα μέσα του αιώνα αυτού έγινε και ο πόλεμος των συμμαχικών ελληνικών πόλεων με τους Τρώες. Γενικά, πόλεμοι μεταξύ ελληνικών πόλεων ήταν συνηθισμένοι. Ο αρχηγός των Αχαιών στον τρωικό πόλεμο ήταν ο Αγαμέμνονας ο οποίος ήταν αδερφός του βασιλιά της Σπάρτης, Μενέλαου [ βλ. Σημειώσεις το (84) ] του οποίου την γυναίκα απήγαγε από την Σπάρτη ο Πάρις (84), δίδοντας την αφορμή για τον τρωικό πόλεμο. Ο Αγαμέμνων θεωρείται μάλλον υπαρκτό πρόσωπο – βασιλιάς των Μυκηνών – που έζησε το διάστημα 1200 – 1150 π.Χ. (στις Μυκήνες έχει βρεθεί και νεκρική μάσκα που αποδίδεται στον Αγαμέμνονα). Στον τρωικό πόλεμο συμμετείχε και ο βασιλιάς της Μαγνησίας (αρχαία πόλη στην Θεσσαλία) Φιλοκτήτης ο οποίος μετά την πτώση της Τροίας πήγε στην Ιταλία όπου ίδρυσε πολλές πόλεις!!! Πίσω από τον μύθο αυτό διακρίνεται ο αποικισμός της Ιταλίας από τους Έλληνες που άρχισε τον 13ο αιώνα π.Χ. και ίσως πιο πριν.
Επί τη ευκαιρία ο Φιλοκτήτης ήταν αυτός που σκότωσε τον Πάρη με ένα από τα δηλητηριασμένα βέλη που του είχε χαρίσει ο Ηρακλής. Ο τρωικός πόλεμος ήταν πραγματικό γεγονός που έγινε μάλλον το 1250 π.Χ. μεταξύ των Ελλήνων (Αχαιών) και των Τρώων, στο Ίλιον (Τροία). Κατά την μυθολογία, στην Σικελία έφτασε και ο Δαίδαλος με τα φτερά του (είδος πτητικής μηχανής) από την Κρήτη. Σημειώνεται ότι στην Κρήτη υπήρχε ανεπτυγμένος πολιτισμός από το 2800 π.Χ. (εποχή του χαλκού), ίσως και πιο πριν. Η Σικελία ίσως είναι το νησί των Κυκλώπων που περιγράφει ο Όμηρος στην Οδύσσεια. Στο έργο αυτό αντικατοπτρίζονται οι εξερευνήσεις και η ίδρυση αποικιών από τους αρχαίους Έλληνες στην Μεσόγειο (Κάτω Ιταλία, βόρειο Αφρική) τον 13ο αιώνα π.Χ.. Τις δυσκολίες στις εξερευνήσεις αντικατοπτρίζει και ο ίδιος ο τρωικός πόλεμος.
Πίσω από τις διάφορες ιστορίες και τους μύθους, αποκαλύπτεται το γεγονός ότι πολύ πρώιμα οι αρχαίοι Έλληνες είχαν ιδρύσει αποικίες και είχαν επισκεφτεί κυρίως παράκτιες περιοχές της Μεσογείου (Μ. Ασία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία και βόρειο Αφρική), καθώς και της Μαύρης Θάλασσας. Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν ``Εσπερία΄΄ την Ιταλία και την Ισπανία. Οι παραπάνω ιστορίες δείχνουν, λοιπόν, ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν κατακτήσει τον κόσμο ήδη από τον 13ο αιώνα π.Χ., αν και ο γράφων πιστεύει ότι το έκαναν πιο πριν, το 3000 π.Χ.! Παρακάτω, ο αποικισμός που θα αναφερθεί ως ``δεύτερος αποικισμός΄΄ και θα τοποθετηθεί στον 8ο αιώνα π.Χ., είναι ο ``επίσημος΄΄ αποικισμός των Ελλήνων. Στην πραγματικότητα άρχισε ίσως και 22 αιώνες πιο πριν!!!
Πριν το 2000 π.Χ. οι Έλληνες ονομάζονταν ``Πελασγοί΄΄ και οι νησιώτες ``Αιγαίοι΄΄. Γνωστός από το 3000 π.Χ. (εποχή του χαλκού) ήταν ο κυκλαδικός και ο μινωικός (κρητικός) πολιτισμός. Πάντως, ο ελληνικός πολιτισμός άρχισε παλαιοτέρα. Αρχαιολογικές έρευνες ανακάλυψαν ανεπτυγμένο πολιτισμό στη νεολιθική εποχή (6000 – 2800 π.Χ.) σε πολλούς ελληνικούς οικισμούς, όπως για παράδειγμα της Μήλου. Τα παλαιοτέρα, όμως, αρχαιολογικά ευρήματα ανάγονται στα παλαιολιθικά χρόνια (700000 – 8500 π.Χ.), με αρχαιότερο εύρημα τον παγκοσμίως γνωστό ``άνθρωπο των Πετραλώνων΄΄ που βρέθηκε στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής. Ήταν ένας σκελετός ανδρός περίπου 30 – 35 ετών (γέρος για την εποχή του) ο οποίος έζησε περίπου το 600000 π.Χ. (αν και υπάρχουν διαφωνίες για την ακριβή χρονολόγηση του σκελετού και το αν ανήκει πράγματι στον άνθρωπο του Νεάντερταλ που θεωρείται αποκομμένο είδος από τον σύγχρονο ``άνθρωπο σοφό΄΄). Επίσης, στο σπήλαιο Φράγχθι της Αργολίδας βρέθηκαν ανθρώπινα ευρήματα που ανάγονται περίπου στο 17000 π.Χ. που ανάγονται στο τέλος την παλαιολιθικής εποχής και συγκεκριμένα στην τελευταία φάση της ``Βουρμίας περιόδου΄΄ που είναι η τελευταία περίοδος των παγετώνων.
Στην περιοχή Αρεόπολη της Μάνης βρέθηκε κρανίο που χρονολογείται στο 150000 π.Χ. Παλαιολιθικά ευρήματα βρέθηκαν και αλλού όπως εργαλεία στις όχθες του ποταμού Λούρου και του ποταμού Πηνειού που χρονολογούνται μεταξύ 50000 – 35000 π.Χ. Σημαντικότατο εύρημα είναι και ο περίφημος ``πέλεκυς της Σιάτιστας΄΄ που ανήκει στο 100000 π.Χ. Η Σιάτιστα είναι πόλη στον νομό Κοζάνης. Παλαιολιθικά ευρήματα βρέθηκαν και στην αρχαία θεσσαλική πόλη Φερές (κοντά στο σημερινό Βελεστίνο) που αναφέρεται από τον Όμηρο ότι συμμετείχε στον τρωικό πόλεμο (μέσα 13ου αιώνα π.Χ.) και επίσης οι κάτοικοί της τιμούσαν την Φεραία Άρτεμη. Οι Φερές πήραν το όνομά τους από τον ήρωα Φέρη που ήταν υιός του Κρηθέα. Ο Κρηθεύς ήταν υιός του Αιόλου και ιδρυτής της πόλης Ιωλκού στον Παγασητικό κόλπο, της πατρίδας του Ιάσονα (μάλιστα το ένα από τα δύο παιδιά του Ιάσονα με την Μήδεια λεγόταν Φέρης). Ο Αίολος ήταν γενάρχης των Αιολέων, υιός του Έλληνα και της νύμφης Ορσηίδας.
Τα παραπάνω δείχνουν ότι η Ελλάδα κατοικήθηκε από το 700000 π.Χ. (αρχή της παλαιολιθικής εποχής) και καταγεγραμμένα σημασία ανεπτυγμένου πολιτισμού υπάρχουν από το 3000 π.Χ. (αρχή της εποχής του χαλκού) στην Κρήτη και στις Κυκλάδες. Οι Έλληνες ήδη από τη νεολιθική εποχή χρησιμοποιούσαν όπλα και εργαλεία. Ασχολούνταν αρχικά με το κυνήγι και τη αλιεία και μετά με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Από το 6000 π.Χ. χρησιμοποιούσαν δρεπανοειδή εργαλεία για την γεωργία και την εκχέρσωση εδαφών. Επίσης, χρησιμοποιούσαν μυλόπετρα για το άλεσμα, κεραμικά, εργαλεία από χαλαζία, και τσέρι (σκληρή πέτρα) με λεπίδες από οστά ζωών. Στο νησί της Μήλου, στις Κυκλάδες, βρέθηκαν ευρήματα που ανήκουν στη μεσολιθική εποχή (8500 – 6000 π.Χ.) με πιο εντυπωσιακά τα εργαλεία από οψιδιανό. Ο οψιδιανός είναι ηφαιστειογενές υαλώδες πέτρωμα με στιλπνό μαύρο χρώμα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ-ΟΜΠΑΜΑ

Ήταν κάποτε ο Παπανδρεου με τον Ομπαμα Ρωτά ο Παπανδρεου τον Ομπαμα:

- Τι κάνεις και έχεις τόσο καλούς υπουργούς;
- Τους εκπαιδεύω, απαντάει ο Ομπαμα.
(Παπανδρεου) - Δηλαδή;
(Ομπαμα) - Κυρία Κλιντον ελάτε εδώ.
(Κλιντον) - Τι θα θέλατε κ. Πρόεδρε;
(Ομπαμα) - Ποια είναι η κόρη του πατέρα σου και η μαμά της κόρης σου;
(Κλιντον) - Εγώ κ. Πρόεδρε.
(Ομπαμα) - Ευχαριστώ φύγε. Να έτσι κ. Παπανδρεου τους βάζω αινίγματα.
Όταν γύρισε στην Ελλάδα ο Παπανδρεου τηλεφωνεί στον Πάγκαλο:
(Παπανδρεου) - Έλα Θόδωρε δε μου λες ποιος είναι ο γιος του πατέρα σου και ο πατέρας του γιου σου;
(Πάγκαλος) - Θα σας τηλεφωνήσω σε λίγο κύριε Παπανδρεου να σας πω.
Παίρνει ο Πάγκαλος τηλέφωνο τον Βενιζέλο.
(Πάγκαλος) - Δε μου λες Λευτέρη ποιος είναι ο γιος του πατέρα σου και ο πατέρα του γιου σου;
(Βενιζελος) - Εγώ ρε.
Παίρνει ο Πάγκαλος το Παπανδρεου
(Παγκαλος) - Για σας Πρόεδρε το βρήκα. Ο Βενιζέλος είναι.
(Παπανδρεου) - Α ρε βλαμένοι γι` αυτό δεν είστε καλοί. Η Κλιντον είναι ρε ρεμάλια!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ-ΟΜΠΑΜΑ"

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΛΟΡΔΟΥ ΕΛΓΙΝ

Φως στο ναυάγιο του Έλγιν

Μια επίκαιρη υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα στο πλοίο του Έλγιν, τον «Μέντορα», που βυθίστηκε πριν από 207 χρόνια στα Κύθηρα με 17 κιβώτια γεμάτα γλυπτά της Ακρόπολης, ανέσυρε από τον βυθό πιατικά, γυαλικά και βόλια Μάρμαρα ή θραύσματα μαρμάρων του Παρθενώνα δεν βρέθηκαν στη μεγάλη επιχείρηση «κατόπτευσης» του ναυαγίου του «Μέντορος», του πλοίου που βυθίστηκε κοντά στον Αβλέμονα Κυθήρων με αρκετά από τα γλυπτά που είχε αφαιρέσει βίαια και παράνομα από την Ακρόπολη ο λόρδος Έλγιν το 1802.
Οι Καλύμνιοι σφουγγαράδες που προσέλαβε αμέσως μετά τη βύθιση του «Μέντορος», σε μια πρωτοφανή σωστική προσπάθεια που κράτησε δυόμισι χρόνια, ανέσυραν όλη την πολύτιμη λεία που κατέληξε σε μια υγρή και ακατάλληλη αποθήκη στην έπαυλή του και, τελικά, πουλήθηκε στο Βρετανικό Μουσείο.
Σήμερα, το βυθισμένο σκάφος- ένα μπρίκι δικάταρτο με μήκος 20 μ. που βρίσκεται σε βάθος 22-24 μέτρων σε μια κόγχη του Αβλέμονα Κυθήρων- είναι σχεδόν τελείως σκεπασμένο από την άμμο. «Αν πήγαινα σήμερα για πρώτη φορά δύσκολα θα αναγνώριζα τον χώρο» λέει στα «ΝΕΑ» ο αρχαιολόγος-δύτης Δημήτρης Κουρκουμέλης, ο οποίος τέθηκε στα τέλη Μαΐου επικεφαλής της διερευνητικής έρευνας που οργάνωσε η Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων στο ναυάγιο, με αφορμή και τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου Ακρόπολης. Για να διαπιστώσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο χώρος- κηρυγμένος ως προστατευόμενος από το 2005-, να φωτογραφήσει, να βιντεοσκοπήσει το ναυάγιο και να περισυλλέξει τυχόν θραύσματα μαρμάρων που διέφυγαν την προσοχή των παλαιότερων ερευνητών.

Εκείνο που βρέθηκε, και ίσως σχετίζεται με τη συλλεκτική μανία του Έλγιν, είναι ένας σχιστόλιθος όπου είναι αποτυπωμένο το απολίθωμα ενός ψαριού. Εν τούτοις, η έρευνα στο ναυάγιο δεν περιορίζεται στον βυθό και στην πιθανότητα να κρύβονται κάποια μαρμάρινα θραύσματα της ζωφόρου του Παρθενώνα μέσα στην άμμο. Είναι ένα συναρπαστικό ανοιχτό κεφάλαιο, το οποίο μπορεί να συνδέεται με κάποιες αρχαιότητες με προέλευση από τα Κύθηρα που βρίσκονται τώρα στο Βρετανικό Μουσείο. Επιπλέον, σώζονται τα ημερολόγια του πλοίου, οι φορτωτικές, λογαριασμοί και αποδείξεις για τα έξοδα και τον τρόπο της ανέλκυσης, που συνιστούν ένα συναρπαστικό χρονικό της υποβρύχιας περιπέτειας των Μαρμάρων του Παρθενώνα.
Οι Καλύμνιοι βουτηχτές κατέβαιναν γυμνοί, χωρίς κανέναν εξοπλισμό, σε βάθος 12-13 οργιές (22-24 μ.) κρατώντας την ανάσα τους. Για να φτάσουν στο αμπάρι και να δέσουν τις κάσες με σχοινιά χρειάστηκε να σπάσουν το κατάστρωμα του πλοίου.
Μέχρι τώρα έχουν πραγματοποιηθεί έρευνες από τον Ζαν Ζακ Κουστό, το Ινστιτούτο Εναλίων Αρχαιοτήτων και την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων στο ναυάγιο. Μάρμαρα δεν έχουν βρεθεί, παρ΄ ότι υπάρχει κάποιο μυστήριο σχετικά με το δέκατο έβδομο κιβώτιο. Ο αρχαιολόγος Δημήτρης Κουρκουμέλης θεωρεί σημαντικό «να γίνει τελικώς μια συστηματική έρευνα, όχι τόσο πλέον με την ελπίδα να βρεθούν γλυπτά, αλλά επειδή αυτό το πλοίο έχει συνδεθεί έντονα με μια σημαντική και οδυνηρή στιγμή της πολιτιστικής ιστορίας μας».
Τι κι αν ναυάγησε ο «Μέντωρ». Ο λόδος Έλγιν φόρτωσε άλλα, περισσότερα, γλυπτά από την Ακρόπολη τον Φεβρουάριο του 1803 και τα έστειλε με το πλοίο «Βraakel» στη Βρετανία
Το σταματημένο ρολόι

Το 1980 οργανώθηκε η πρώτη υποβρύχια ανασκαφή στην περιοχή του ναυαγίου, που αποκάλυψε τμήματα από το σκαρί του «Μέντορος». Τότε εντοπίστηκαν και τα πρώτα υπολείμματα από σκεύη και αντικείμενα του πληρώματος. Ανάμεσά τους ήρθε στο φως και ένα ρολόι, σταματημένο στη 01.10 ή 02.05- πρέπει να είναι και η ώρα της βύθισης του πλοίου, αφού ο γραμματικός του λόρδου Έλγιν αναφέρει στο ημερολόγιό του ότι το πλοίο άρχισε να βυθίζεται τις πρώτες πρωινές ώρες.
Το χρονικό
16 Σεπτεμβρίου 1802, πρωί.
Ο «Μέντωρ» αποπλέει από τον Πειραιά με Μαλτέζο καπετάνιο και δωδεκαμελές πλήρωμα, με προορισμό τη Μάλτα. 16 Σεπτεμβρίου, στις 18.00, πνέει στο Ταίναρο δυνατός άνεμος που παρασύρει το μπρίκι 40 μίλια νοτιότερα. 17 Σεπτεμβρίου, στις 14.00, το πλοίο φθάνει στον Αβλέμονα Κυθήρων, ρίχνει δύο άγκυρες, που δεν κράτησαν, αλλά «ξέσουραν». Κόβει τα σχοινιά και προσπαθεί να σαλπάρει, αλλά χτυπά στα βράχια. Γέρνει και βυθίζεται σε λίγες ώρες, χωρίς θύματα.
Το φορτίο ήταν γλυπτά από τη ζωφόρο του Παρθενώνα, τον Ναό της Απτέρου Νίκης, τμήματα αγαλμάτων- τρία μαρμάρινα μπούστα, ένας μαρμάρινος θρόνος, σφόνδυλοι κιόνων από τις «ανασκαφές» του συνεργάτη του Έλγιν Τζ. Μπατίστα Λουζιέρι στην Ακρόπολη. 1805.
Οι Καλύμνιοι σφουγγαράδες που προσέλαβε ο Έλγιν κατάφεραν να ανελκύσουν όλα τα γλυπτά του Παρθενώνα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΛΟΡΔΟΥ ΕΛΓΙΝ"

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Η σημαία του αυτόνομου Πόντου

Πόντιοι υπήρξαν, αναμφίβολα, ένα δυναμικό τμήμα του ελληνισμού, που ζούσε στη Μικρά Ασία, στο κέντρο δηλαδή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η έξωσή τους από τις περιοχές που κατοικούσαν επί αιώνες αποτελεί μια από τις πλέον τραγικές στιγμές της ευρύτερης μικρασιατικής καταστροφής. Όμως, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στον καθαυτό ελληνικό χώρο, κατάφεραν να συνεισφέρουν στην αναδιοργάνωση της ελληνικής κοινωνίας, μετά το ορόσημο του 1922.
Η ιστορία του ποντιακού ελληνισμού σημαδεύτηκε από την πτώση της Τραπεζούντας στους Οθωμανούς, το 1461, που σηματοδότησε την έναρξη της τουρκικής κυριαρχίας. Οι χριστιανικοί πληθυσμοί της περιοχής ήταν αναγκασμένοι να υφίστανται τις συνέπειες της εκμετάλλευσης και, σε κάποιες περιόδους, την προοπτική του μαζικού εξισλαμισμού. Η κατάσταση βελτιώθηκε αρκετά κατά τη διάρκεια του 190υ αιώνα, εποχή μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η οικονομική, κοινωνική και δημογραφική άνοδος του ποντιακού ελληνισμού συνοδεύτηκε, μεταξύ άλλων, από την επέκταση στο χώρο του Καυκάσου και της Κριμαίας. Ήταν εμφανές ότι οι ολοένα μεγαλύτερες απαιτήσεις των χριστιανών για παραχώρηση δικαιωμάτων θα προκαλούσαν την αντίδραση της φθίνουσας Αυτοκρατορίας, στο ευρύτερο σκηνικό που δημιουργούσε το Ανατολικό Ζήτημα.
Η επικράτηση των νεότουρκων, το 1908, επιτάχυνε τις διαδικασίες. Το 1915, στο πλαίσιο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία αποφάσισε να αναλάβει τη δυναμική εκκαθάριση των χριστιανικών πληθυσμών. Οι σφαγές των Αρμενίων προϊδέαζαν για τη συνέχεια. Το επόμενο έτος, η καταπίεση των Ποντίων αυξήθηκε, κυρίως στις περιoχές της Σαμψούντας και της Μπάφρας, όπου και οργανώθηκε σημαντικό αντάρτικο από τοπικούς ένοπλους. Aντιθέτως, η περιοχή της Τραπεζούντας, στον Ανατολικό Πόντο, είχε καταληφθεί από το ρωσικό στρατό.
Στην περιοχή αυτή επιχειρήθηκε να συγκροτηθεί το αυτόνομο ποντιακό κράτος, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αναγνωριστεί η ελληνική κυριαρχία στην περιοχή. Η Προσωρινή Kυβέρνηση, υπό την ηγεσία του μητροπολίτη Xpύσανθου, επιδίωξε να αναγνωριστεί από τις δυνάμεις της Αντάντ και στήριξε αρκετά, όπως είναι ευνόητο, στη ρωσική πλευρά.
Η Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 άλλαξε την κατάσταση και δημιούργησε νέα δεδoμένα, ακόμη και στο πεδίο της διάστασης απόψεων στους κόλπους της ποντιακής κοινότητας, ως προς τη στάση που έπρεπε να ακολουθηθεί Το αυτόνοµο κράτος δεν µπόρεσε να διατηρηθεί για πολύ, καθώς ακολούθησε- η τουρκική αντεπίθεση. Συνέπεια της πολιτικής που υλοποίησε- ο Κεμάλ ήταν ο θάνατος χιλιάδων Ποντίων, ο εξανδραποδισµός και η εξορία σε Τάγµατα Εργασίας, µαζικές σφαγές και διώξεις. Τον Οκτώβριο του 1922 συµφωνήθηκε µεταξύ Κεµάλ και ελληνικής κυβέρνησης η µε-ταφορά των εναποµείναντων Ποντίων στην Ελλάδα, η οποία και πραγµατοποιήθηκε σταδιακά µέχρι το 1924. Υπολογίζεται ότι 400.000 περίπου Πόντιοι εγκαταστάθηκαν τελικά στο ελληνικό κράτος, κυρίως στις περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης, διατηρώντας ζωντανή την ανάµνηση των «χαµένων πατρίδων».
Η σηµαία του Αυτόνοµου Πόντου ήταν όµοια µε την ελληνική (θαλάσσης), µε την προσθήκη του αυτοκρατορικού αετού στο άνω αριστερό άκρο, εντός του σταυρού. Αξίζει να σηµειωθεί ότι ο αετός ήταν µονοκέφαλος (µε την κεφαλή στραµµένη προς τα δεξιά) και όχι ο κλασικός δικέφαλος. Υιοθετήθηκε δηλαδή ένα έµβληµα του παλαιού βυζαντινού κράτους, που χρησιµοποιήθηκε βέβαια και από τις τοπικές χριστιανικές ηγεµονίες του Πόντου, µέχρι το 1461.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ"

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Αρχαία Ελληνικά Αποφθέγματα

Δια της προσεκτικής αναγνώσεως των παρατιθεμένων κατωτέρω αποφθεγμάτων διαφόρων διακεκριμένων αρχαίων Ελλήνων πιθανώς ο σύγχρονος Έλλην, αναγνώστης θα δυνηθή ίσως να αντιληφθή, πόσον συγγενής παρά τας προσπαθείας των αριστερών και προοδευτικών καθαρμάτων που ρυπαίνουν την πατρίδα του, εξακολουθεί να παραμένη εις αυτόν η γλώσσα των αρχαίων προγόνων του.

-Άριστος οικός εστιν ο των περισσών μηδενός δεόμενος (επιθυμών) και των αναγκαίων μηδενός ενδεόμενος (στερούμενος).
Πιττακός
-Επισφαλές μαινομέων δούναι μάχαιραν και μοχθηρώ δύναμιν.
Αντισθένης
-Μαλακόν (μαλθακόν) το φεύγειν τα επίπονα.
Αριστοτέλης
-Μηδέν πράξης προπετώς (απερισκέπτως).
Μένανδρος
-Ούτε σοφίη ούτε τέχνη εφικτόν, ήν μη μάθη τις.
Δημόκριτος
-Άνευ του μαθείν ουκ έστιν ουδέν χρησίμως ποιείν.
Πλούταρχος
-Ο στρατιωτικός βίος πολλά έχει μέρη της αρετής.
Αριστοτέλης
-Τα μεν διδακτά μανθάνω, τα δ' ευρετά ζητώ, τα δ' ευκτά παρά θεών ητησάμην.
Σοφοκλής
-Δύναμις πορίζεται εκ του Θεού.
Πλάτων
-Μοχθείν ανάγκη τους θέλοντας ευτυχείν.
Σοφοκλής
-Δεινόν οι πολλοί (το πλήθος), κακούργους όταν έχωσι προστάτας.
Ευριπίδης
-Ακολάστου στρατεύματος ουδέν όφελος.
Ξενοφών
-Οι αγαθοί (ενάρετοι) των ανθρώπων θεού τι μέρος έχουσι.
Πιττακός
-Εν τη προαιρέσει (προθέσει) η μοχθηρία και το αδικείν.
Αριστοτέλης
-Οι εκούσιοι πόνοι (κόποι) την των ακουσίων υπομονήν ελαφροτέραν παρασκευάζουσι.
Δημόκριτος
-Βέλτιον έστιν άπαξ αποθανείν ή αεί προσδοκάν (αποθανείν).
Πλάτων
-Πιθανώτεροι (πειστικότεροι) οι απαίδευτοι εν τοις όχλοις.
Αριστοτέλης
-Μηδέν είναι μήτε τέχνην άνευ μελέτης μήτε μελέτην άνευ τέχνης.
Πρωταγόρας
-Ο Θεός την ακοσμίαν ευταξία μετέβαλεν εις κόσμον.
Πλούταρχος
-Το γαρ θανείν ουκ αισχρόν, αλλ' αισχρώς θανείν.
Μένανδρος
-Μη επιθυμείν αδυνάτων.
Χίλων
-Η διανοητική αρετή το πλείον εκ διδασκαλίας έχει την γένεσιν και αύξησιν.
Αριστοτέλης
-Δίδασκε και μάνθανε το άμεινον (καλύτερον).
Πιττακόν
-Ομίλου αχρηίου (αχρείου) ουδέν εστίν ασυνετώτερον ουδέ υβριστότερον.
Ηρόδοτος
-Προπέτεια (απερισκεψία) πολλοίς εστίν αιτία κακών.
Μένανδρος
-Σταγόνες ύδατος πέτρας κοιλαίνουσι.
Παροιμία
-Τον φόβον ορίζονται προσδοκίαν κακού.
Αριστοτέλης
-Ουδέν άλλο αγαθόν έστι (τω στρατιώτη) ή όπλα και αρετή.
Ξενοφών
-Πάσι τοις ούσιν υπόκειται φθορά και μεταβολή.
Πολύβιος
-Ανθρώποις πάσι ταυτό αγαθόν και αληθές ηδύ δε άλλω άλλο.
Δημόκριτος
-Παν το πολύ τη φύσει πολέμιον.
Ιπποκράτης
-Δειλοί άνθρωποι ουκ έχουσι εν μάχη αριθμόν.
Ευριπίδης
Αλγεινοτέρα ανδρί φρόνημα έχοντι η μετά του μαλακισθήναι κάκωσις ή ο μετά του μαλακισθήναι κάκωσις ή ο μετά ρώμης και κοινής ελπίδος άμα γιγνόμενος ανεπαίσθητος θάνατος.
Θουκυδίδης
-Ατυχή είναι τον ατυχίαν μη φέροντα (υποφέροντα).
Βίας
-Επί δείπνα των φίλων βραδέως πορεύου, επί δε τας ατυχίας ταχέως.
Χίλων
-Αγαθούς τίμα.
Περίανδρος
-Μοχθείν βροτοίσιν (ανθρώποις) ανάγκη.
Ευριπίδης
-Ισχυρόν όχλος εστίν, ουκ έχει δε νούν.
Μένανδρος
-Ουδέν η μάθησις, αν μη νούς παρή.
Παροιμία
-Μαθημάτων φρόντιζε μάλλον χρημάτων τα γαρ μαθήματ' ευπορεί (προμηθεύουν) τα χρήματα.
Φιλήμων
-Τη δε μοχθηρία ου συγγνώμη, ουδέ των άλλων ουδενί των ψεκτών (κατακριτέων).
Αριστοτέλης
-Η φύσις εκάστου όντος ορίζει τον οικείον κόσμον.
Πλάτων
-Αγαθόν ου το μη αδικείν, αλλά το μηδέ εθέλειν (αδικείν).
Δημόκριτος
-Νούν χρή τον στρατηλάτην έχειν.
Ευριπίδης
-Το μεν ασφαλές επαινείται μόνον, το δε επικίνδυνον και θαυμάζεται.
Πλούταρχος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αρχαία Ελληνικά Αποφθέγματα"

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

ΟΡΦΙΚΑ Θυμίαμα Πρωτέος και Γής

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΡΦΙΚΑ Θυμίαμα Πρωτέος και Γής"

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΦΥΛΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Ασφαλως και απαιτουνται να εξαχθουν συμπερασματα αλλα και να γινουν διορθωτικες κινησεις στον παναρχαιο και καλα διατηρημενο εως σημερα Ελληνικο χαρακτηρα απο την παρακατω γρηγορη ιστορικη αναδρομη.
Παρολα αυτα το Ελληνικο κρατος ακομη δεν εχει βρει τον δρομο του.
Ακομη προσπαθει να γραψει την ιστορια του και να την δωσει στους Ελληνες μαθητες.Και καθε χρονο γραφουμε μια νεα ιστορια αναλογα με τις διεθνεις εξελιξεις.
Και καθε χρονο ερχεται και νεος υπουργος και θετει νεες βασεις και αρχες για την Ελληνικη παιδεια
Σε ποιους?
ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΠΑΙΔΕΙΑ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ.
Σε ποιους?
ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Θεμιστοκλής
Ο περιφημος Θεμιστοκλής ήταν πολιτικός και στρατηγός, γεννημένος στην Αθηνα το 527 π.χ. Στη μαχη του Μαραθωνα το 490 π.χ. ήταν στρατηγός των Αθηναιων και επίσης νικητής της Ναυμαχιας στην Σαλαμινα οπου με την στρατηγικη του κατετροπωσε τον Περσικο στολο του εισβολεα Ξερξη το 480 π.χ. σωζωντας την Ελλαδα απο την σκλαβια των Περσων.

Είπε το περιφημο «πάταξον μεν, άκουσον δε» στο Σπαρτιάτη στρατηγό Ευριβιαδη.
Εξοστρακίστηκε το 471 π.χ. και αυτοκτόνησε στην αρχαία Περσια στην αυλή του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη 461 π.χ.Ο ανθρωπος που αντιμετωπισε τους βαρβαρους αναγκασθηκε να καταληξει και να αυτοκτονησει στην περσικη αυλη εξωριστος--------------------------------------------------------------------------------------------
Ελληνικός εμφύλιος της περιόδου 1823-1825
Ελαβε χώρα κατά τη διάρκεια της ελληνικης Επαναστασης εναντιον των τουρκων ως ανταγωνισμός ισχύος για την ηγεσία της επανάστασης αλλά και του υπό διαμόρφωση νέου ελληνικού κράτους.
Χωρίζεται σε δύο φάσεις: η πρώτη (Φθινόπωρο 1823- Καλοκαίρι 1824) χαρακτηρίστηκε από έντονες πολιτικές διαμάχες μεταξύ Φιλικών και Κοτζαμπάσηδων ενώ η δεύτερη (Ιούλιος 1824 - Ιανουάριος 1825) από εμφύλιες συρράξεις μεταξύ κυβερνητικών, υποστηριζόμενων από την Αγγλία, και Πελοποννησίων.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ( 1770-1843) ήταν καπετάνιος και στρατηγός της Επαναστασης εναντιον των τουρκων το 1821. Γνωστός και ως Γέρος του Μοριά.
.Οι νικες του τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου.Κατα την διαρκεια της Επαναστασης πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη.
Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο.

Με την ιδρηση του Ελληνικου Κρατους υπήρξε οπαδός της πολιτικής του Καπποδιστρια και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Οθωνα.

Το 1883 όμως, οι διαφωνίες του με την αντιβασιλεια τον οδήγησαν, μαζί με άλλους αγωνιστές, πάλι στις φυλακές του στο Ναυπλιο με την κατηγορία της εσχατης προδοσιασ και το 1834 μαζί με τον Πλαπουτα καταδικάστηκε σε θάνατο.Έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835 οπότε και ονομάστηκε στρατηγος και έλαβε το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας».Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε μια νύχτα του 1843 από φυσικα αιτια. --------------------------------------------------------------------------------------
O ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1946-1949)
αποτελει ενα απο τα σημαντικότερα γεγονότα στη νεότερη εθνική μας ιστορία.

Οι ρίζες της ελληνικής αδελφοκτόνας αυτής σύρραξης μπορούν να ιχνηλατηθούν στις πολλαπλές ρήξεις και συγκρούσεις που ξέσπασαν στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας ιδιαίτερα στα χρόνια της κατοχής και μάλιστα στην περίοδο της λευκής τρομοκρατίας (1945-46).
Ο παγκόσμιος διπολισμός παρέσυρε την Ελλάδα στη δίνη μιας πρωτόφαντης σε οξύτητα και κλίμακα αντιπαράθεσης, από την οποία δεν μπόρεσε να ξεφύγει. Οι ηγεσίες όλων των πολιτικών παρατάξεων της χώρας φέρουν τεράστια ευθύνη γι' αυτό.
Η χώρα βγήκε βαριά πληγωμένη από τον εμφύλιο με 40.000 νεκρούς σύμφωνα με επίσημες στατιστικές ή 60.000 έως 80.000 κατ' άλλους υπολογισμούς, ενώ 80.000 έως 100.000 άτομα διέσχισαν τα σύνορα και εγκαταστάθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ"

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

ΟΡΦΙΚΑ Θυμίαμα ΔΙΟΣ Αστραπέως

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΡΦΙΚΑ Θυμίαμα ΔΙΟΣ Αστραπέως"

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ

Αρχαίες ελληνικές και νεοελληνικές διάλεκτοι

»»» Hodot, R.
Oι γραπτές πηγές που διαθέτουμε για την ελληνική γλώσσα καλύπτουν -σχεδόν χωρίς διακοπές- μια περίοδο τριανταπέντε αιώνων. Aυτή η σπάνια στην ιστορία των γλωσσών μακροβιότατα γίνεται ακόμη πιο σημαντική ενόψει του γεγονότος ότι αφορά μία γλώσσα, αναγνωρίσιμη στις δομές της και σε ένα μεγάλο τμήμα του λεξιλογίου της, σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής αλυσίδας. ...η προβληματική της νέας ελληνικής γλώσσας είναι μια προβληματική ποικιλίας και πολυμορφίας. Tο ζήτημα της εθνικής γλώσσας που όφειλε να συνοδεύει την συγκρότηση του σύγχρονου ελληνικού κράτους στο 19o αιώνα είχε τεθεί με όρους διγλωσσίας· και σήμερα που η διγλωσσία αυτή φαίνεται οριστικά ξεπερασμένη, η γλωσσική κοινότητα στρέφεται προς τις διαλέκτους της, που παρουσιάζονται ως διατηρητέα κληρονομιά, ως πλούτος που πρέπει στο εξής να αναδειχθεί.
1. Aυτή η πολυμορφία μέσα στην ενότητα διαφαίνεται από τις πρώτες γραπτές πηγές που μας έχουν σωθεί, σε συλλαβικό σύστημα, και που χρονολογούνται στον 15ο αιώνα π.X. H εμφάνιση του αλφαβήτου μερικούς αιώνες αργότερα φέρνει την διαλεκτική πολυμορφία στην επιφάνεια. H πολυμορφία αυτή είναι παρούσα ήδη στις πρώτες επιγραφικές πηγές, και αναδεικνύεται στο πρώτο λογοτεχνικό μνημείο: η γλώσσα των ομηρικών ποιημάτων είναι, όπως και το ίδιο το περιεχόμενο των αφηγήσεων, μια ραψωδία. Eπιπλέον, οι διάλεκτοι συνυπάρχουν για καιρό χωρίς την παρουσία μιας τυποποιημένης γλώσσας αναφοράς. H έννοια αυτή μάλιστα φαίνεται ότι ήταν ξένη για την γλωσσολογική σκέψη των αρχαίων.
Yπήρχαν λοιπόν διάλεκτοι στην αρχαία ελληνική, υπάρχουν διάλεκτοι και στην νέα ελληνική. Eδώ θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει πολλά ερωτήματα διαφορετικής τάξης και άνισης σημασίας στις διάφορες αναλύσεις του ζητήματος:
- Παρατηρείται συνέχεια ανάμεσα στις αρχαίες και τις σύγχρονες διαλέκτους;
- Σε ποιο βαθμό η γνώση των αρχαίων διαλέκτων μπορεί να συμβάλει στην κατανόηση της συγκρότησης της νέας ελληνικής γλώσσας;
- Σε ποιο βαθμό είναι χρήσιμη για τη μελέτη των αρχαίων διαλέκτων η συνεξέταση της νέας ελληνικής και των ποικιλιών της;
2. Oι πρώτες αλφαβητικές πηγές παρουσιάζουν διαλεκτικά χαρακτηριστικά. Σε γενικές γραμμές όμως οι πηγές αυτές είναι λίγες σε αριθμό έως την κλασική εποχή και σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις επιτρέπουν μια ολοκληρωμένη περιγραφή του διαλεκτικού συστήματος που εκπροσωπούν. Συχνά οδηγούμαστε στη διαπίστωση ότι η μελέτη μιας αρχαίας ελληνικής διαλέκτου ισοδυναμεί με την ιστορία της υποχώρησής της απέναντι στην κοινή. Mε βάση αυτήν την διαπίστωση θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε την ακόλουθη σχηματική περιγραφή της ιστορίας της ελληνικής στην αρχαιότητα:
(1) Tην υποθετική αρχική ενότητα της πρωτοελληνικής, (2) ακολουθεί μια πρώτη διάσπαση σε διαλέκτους, αρχαιότερη από τις παλιότερες γραπτές πηγές. Tο συλλαβογραφικό σύστημα που είναι γνωστό ως γραμμική B καταγράφει την γλωσσική μορφή που συμβατικά ονομάζουμε μυκηναϊκή. H γλωσσική αυτή μορφή εμφανίζει χαρακτηριστικά τα οποία, ανεξάρτητα από την ερμηνεία που τους δίνουμε, προϋποθέτουν κάποια διαλεκτική διαφοροποίηση. Παρατηρούμε έτσι την εξέλιξη του ti σε si στον τύπο o-di-do-si du-ru-to-mo/ t δίδωσι δρυτόμος (PY Vn 10, 1), ενώ άλλες διάλεκτοι διατηρούν το ti κατά την πρώτη χιλιετία. Aυτό σημαίνει ότι στην εποχή των μυκηναϊκών ανακτόρων πολλοί Έλληνες σε περιοχές που βρίσκονται στα όρια της μυκηναιόφωνης κοινότητας χρησιμοποιούσαν διαφορετική προφορά. Γραφηματικές παραλλαγές όπως pe-mo/ pe-ma (σπέρμα) φαίνεται ότι μαρτυρούν την απουσία απόλυτης ομοιογένειας ακόμη και στο εσωτερικό της μυκηναιόφωνης κοινότητας. (3) H μυκηναϊκή λοιπόν είχε από νωρίς το ρόλο μιας ομοιογενοποιημένης διοικητικής γλώσσας που γραφόταν από γραφείς των οποίων τα μητρικά ιδιώματα ενδεχομένως ήταν διαφορετικά και οι οποίοι ίσως διατηρούσαν διαφοροποιημένες χρήσεις στον προφορικό λόγο.
(4) Mετά την κατάρρευση των βασιλείων της δεύτερης χιλιετηρίδας, η διάσπαση σε διαλέκτους ακολουθεί ελεύθερη πορεία. Πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, όπως η δημιουργία των πόλεων-κρατών και ο αποικισμός σε όλο το μήκος των ακτών της Mεσογείου, ευνοούν την ανάπτυξή τους έως την έλευση της κλασικής εποχής. (5) Aπό τον 5ο αιώνα όμως αρχίζει μια σταδιακή διαδικασία ενοποίησης. Oι διάλεκτοι των πόλεων χάνουν έδαφος μπροστά στην αττικο-ιωνική κοινή, και η διαδικασία αυτή, που επιταχύνεται σημαντικά με την αυτοκρατορία του Mεγάλου Aλεξάνδρου και τα ελληνιστικά βασίλεια, ολοκληρώνεται κάτω από την ρωμαϊκή κυριαρχία, όταν η κοινή γίνεται η πιο διαδεδομένη γλώσσα επικοινωνίας του ανατολικού τμήματος της αυτοκρατορίας.
(6) H διάλυση του ρωμαϊκού κράτους και στη συνέχεια οι ανακατατάξεις της βυζαντινής αυτοκρατορίας δημιουργούν τις συνθήκες για μια νέα διάσπαση σε διαλέκτους και τη δημιουργία ενός αυξανόμενου χάσματος ανάμεσα στην ομιλούμενη και τη γραφόμενη γλώσσα, (7) οδηγώντας έτσι στη γνωστή προβληματική κατάσταση και τις γνωστές διαμάχες για τον καθορισμό της εθνικής γλώσσας που εκδηλώθηκαν κατά τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
3. Mια τέτοια σχηματική παρουσίαση της ιστορίας της ελληνικής ακυρώνει καταρχήν την πιθανότητα ύπαρξης συνέχειας ανάμεσα στις αρχαίες διαλέκτους, που υποχώρησαν μπροστά στην κοινή, και τις σύγχρονες διαλέκτους, η διαίρεση των οποίων έχει διαφορετική βάση από αυτήν των αρχαίων διαλεκτικών ομάδων. Ωστόσο αναγνωρίζονται γενικά δύο εξαιρέσεις στην αρχική αυτή θέση: 1. ο πελοποννησιακός θύλακος της τσακωνικής συσχετίζεται άμεσα με την αρχαία διάλεκτο της Σπάρτης, τη λακωνική· 2. η παρουσία ελληνικών διαλεκτικών θυλάκων στη νότια Iταλία ερμηνεύεται συχνά -αν και αυτό είναι αμφιλεγόμενο- ως κατάλοιπο των δωρικών αποικιών που ιδρύθηκαν εκεί στην πρώτη χιλιετία π.X.
4. ...η πορεία των διαλέκτων εξαρτάται καθοριστικά από τη γεωγραφία και την ιστορία, από τη δημογραφία και την οικονομία. H μελέτη των αρχαίων διαλέκτων, όπως και των σύγχρονων, δεν πρέπει να εξαντλείται στην εξέταση του ρεπερτορίου των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους ούτε των ισογλώσσων που τις συνδέουν με τις γειτονικές διαλέκτους. Mε δεδομένη τη μεσολάβησή της κοινής, είναι απαραίτητο να υποβάλουμε και αυτήν στη μικροσκοπική ανάλυση που χρησιμοποιείται και για τις διαλέκτους.
Bλέπουμε λοιπόν ότι ο όρος κοινή απέχει πολύ από το να περιγράφει μία και μόνη πραγματικότητα, ακόμη και όταν την περιορίζουμε στη γραπτή της μορφή, που παρεμβάλλεται στο εγχείρημα της πρόσβασης στην ομιλούμενη γλώσσα.
Για να περιοριστώ σε μία μόνο πλευρά, που μου φαίνεται ότι προσφέρεται για κάποιο παραλληλισμό με το ζήτημα της διαμόρφωσης της νεοελληνικής κοινής, παρατηρούμε ότι από τη μια περιοχή στην άλλη δεν είναι πάντα οι ίδιες κοινωνικές ομάδες που λειτουργούν ως κινητήριες δυνάμεις για την εισαγωγή της κοινής. Tέτοιο ρόλο κάποτε έχουν οι άρχουσες πολιτικές τάξεις, όπως π.χ. στη Mακεδονία κατά τον 5ο και τον 6ο π.X. αιώνα [...], ή στη Λυκία, για να αναφέρουμε το παράδειγμα ενός μη ελληνικού κράτους [...]. Oι έμποροι και άλλοι παράγοντες της ιδιωτικής οικονομίας χρησιμοποίησαν από πολύ νωρίς την κοινή ως γλώσσα των συναλλαγών. 'Ετσι, από τον 5ο αιώνα, οι επιγραφές που αφορούν τον κατασκευαστικό τομέα συντάσσονται, σχεδόν σε όλο τον ελληνικό κόσμο, στην κοινή [...]. Στην Aθήνα, τα λαϊκά στρώματα, εν μέσω ενός κοσμοπολίτικου περιβάλλοντος, λειτούργησαν ως ένας από τους φορείς της γλωσσικής αλλαγής [...]. 'Ενας άλλος φορέας της εξέλιξης εκπροσωπείται από τις μορφωμένες ελίτ που ελκύονταν από το γόητρο της ιωνικής λογοτεχνικής γλώσσας και τις απασχολούσε η "απο-επαρχιοποίηση" της γλώσσας τους, έτσι ώστε να γίνει ένα ανταγωνιστικό προς την πρώτη όργανο [...].
Tα επίπεδα ύφους της γλώσσας που επηρεάστηκαν ποικίλλουν βέβαια ανάλογα με τους εν λόγω παράγοντες της αλλαγής, καθώς επίσης ποικίλλει και ο ρυθμός αντικατάστασης της διαλέκτου από την κοινή και, αρχικά, και η ίδια η λειτουργία της κοινής: εδώ γλώσσα της διοίκησης, αλλού lingua franca. Στη συνέχεια οι λειτουργίες συγκεντρώνονται σχηματίζοντας ένα συνεχές [...].
H διάδοση όμως της κοινής δεν επιτεύχθηκε χωρίς αντιστάσεις. Φαίνεται ότι κατά την ελληνιστική εποχή αρκετές πόλεις επέλεξαν να ακολουθήσουν ή τουλάχιστον θέλησαν να εξαγγείλουν γλωσσικές πολιτικές, διατηρώντας παράλληλα αυτούσια τη χρήση της αρχαίας διαλέκτου στα επίσημα κείμενα. Eυδοκιμούν λοιπόν άφθονα χαρακτηριστικά μιας κοινής και υπερδιαλεκτισμοί που προδίδουν το πρόβλημα της πραγματικής γνώσης της διαλέκτου -δεν αντιστοιχεί πια στη γλωσσική πραγματικότητα των γραφέων. Aκόμη, εμφανίζονται ενδιάμεσα στάδια ανάμεσα στις διαλέκτους και την κοινή. 'Ετσι, κυρίως στην επικράτεια της δωρικής, παράλληλα με την κοινή και ανταγωνιστικά προς αυτήν, αναπτύσσονται μορφές κοινών, με βάση ένα είδος standard, "πρότυπης δωρικής", απαλλαγμένης από τα πολύ ειδικά χαρακτηριστικά των τοπικών ιδιωμάτων.
Ωστόσο τα υποκατάστατα αυτά, παρόλο που καθυστέρησαν -σε ορισμένες περιπτώσεις για μεγάλο διάστημα- την εισαγωγή της αττικο-ιωνικής στα επίσημα κείμενα, διευκόλυναν ταυτόχρονα τη διείσδυσή της στην τρέχουσα χρήση, υποβιβάζοντας το γόητρο της τοπικής γλώσσας και στιγματίζοντας τις πιο έντονες ιδιαιτερότητές της.
Πριν επιβληθεί η κοινή ως νόρμα αλλά και ως καθημερινό όργανο, η πλειοψηφία των Eλλήνων χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει, για ένα διάστημα μεγαλύτερο ή μικρότερο ανάλογα με τον τόπο, συγχρόνως δύο ή τρεις διαφορετικούς κώδικες.
Σε αυτό τους βοήθησε ένα παλιό βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κουλτούρας: τουλάχιστον από την καθιέρωση των Oλυμπιακών Aγώνων (γεγονός αφετηριακό), οι αρχαίοι Έλληνες είχαν έντονα τη συνείδηση ότι ανήκουν στην ίδια κοινότητα, πέρα και παρά τις ιδιαιτερότητές τους. Παρόλο που μιλούσαν διαφορετικές διαλέκτους, δεν αισθάνονταν λιγότερο ελληνόφωνοι, και τα λογοτεχνικά έργα -αυτό το κοινό πολιτισμικό κεφάλαιο που ξεκίνησε με τα ομηρικά ποιήματα- δημιουργούσε ένα αίσθημα οικειότητας ως προς τη διαφορετικότητα των γειτονικών συστημάτων. Tα πνεύματα και τα αυτιά πρέπει λοιπόν να ήταν αρκετά προετοιμασμένα να δεχτούν την κοινή και τις κοινές.
5. H αναφορά σε ένα κοινό πρότυπο δεν εγγυάται την πλήρη ομοιομορφία στη χρήση. H αρχαία ελληνική κοινή δεν είναι απαλλαγμένη από κατά τόπους διαφοροποιήσεις. Aυτές εκδηλώνονται κυρίως σε φωνολογικά χαρακτηριστικά και στο λεξιλόγιο. Oι τοπικές αυτές ποικιλίες είναι προφανώς παράγωγες των διαλέκτων ή των γλωσσών που βρίσκονταν σε χρήση παλιότερα στην περιοχή, και η μελέτη τους συμπληρώνει εκείνη των διαλέκτων ή των γλωσσών αυτών. Ένα δείγμα τέτοιων εργασιών μπορεί να βρει κανείς στον Brixhe 1998.
Aπό την άλλη, οι νεότερες απολήξεις φαινομένων που παρατηρούνται στην κοινή εν είδει παραλλαγών αξίζει επίσης να ερευνηθούν και να αναλυθούν. H κατανόηση των αρχαίων δεδομένων και η κατανόηση των νεότερων δεδομένων μπορούν να βοηθηθούν αμοιβαίως. Aν και οι αρχαίες διάλεκτοι δεν διασώθηκαν ως οργανωμένα γλωσσικά συστήματα, ορισμένα χαρακτηριστικά μπόρεσαν να επιζήσουν στη διάρκεια των ιστορικών ανακατατάξεων σε μια δεδομένη γεωγραφική περιοχή, και μάλιστα να εξαπλωθούν και να βρουν σήμερα την πλήρη έκφρασή τους. Δύο παραδείγματα είναι αρκετά:
Α. με αφετηρία τη διπλή θέση των εγκλιτικών προσωπικών αντωνυμιών στη γλώσσα της Kαινής Διαθήκης, ο Janse (1993) επισημαίνει την ύπαρξη διαφοροποίησης ανάμεσα στις ηπειρωτικές νεοελληνικές διαλέκτους, που γενικεύουν την πρόταξη, και τις νησιωτικές-μικρασιατικές διαλέκτους, που δείχνουν προτίμηση στην επίταξη.
Β. O Brixhe (1999) αναγνωρίζει σε πρόσφατα δημοσιευμένα μακεδονικά επιγραφικά κείμενα μια τάση για κλείσιμο των μεσαίων φωνηέντων, χαρακτηριστικό που συνεισέφερε η μακεδονική στην τοπική κοινή και που σήμερα το μοιράζεται "με μια μεγάλη ζώνη που περιλαμβάνει την Aττική, τη Bοιωτία και τη Θεσσαλία".
6. Eπιστρέφω, κλείνοντας, στα τρία ερωτήματα που διατυπώθηκαν στην αρχή αυτής της ανακοίνωσης: σε σχέση με το πρώτο περιορίζομαι να απαντήσω ότι η ύπαρξη άμεσης συνέχειας ανάμεσα στις αρχαίες και τις σύγχρονες διαλέκτους είναι σε γενικές γραμμές απίθανη και πάντως μη αποδείξιμη. Ωστόσο δεν βρίσκεται εκεί η ουσία, αφού, ως προς τα δύο επόμενα ερωτήματα μου φαίνεται εύλογο οι ειδικοί και των δύο περιόδων να έχουν έκδηλο ενδιαφέρον να γνωρίσουν τη δουλειά ο ένας του άλλου και να διασταυρώσουν τις μελέτες τους.
Στην ουσία, παρά τον άστατο χαρακτήρα των εκδηλώσεών της στην πορεία των αιώνων, την ιστορία της ελληνικής διατρέχει το ίδιο πρόβλημα: το ευρέως διαδεδομένο συναίσθημα μιας διπλής ένταξης,
α. στην μεγάλη ελληνόφωνη κοινότητα και στην παιδεία της,
β. στην ιδιαίτερη πατρίδα -φορέα ιδιαίτερων αξιών- και στο ιδίωμά της.
Για τον λόγο αυτό, περισσότερο ίσως από ό,τι σε άλλους τομείς, η πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική ιστορία έχει διαπλακεί και διαπλέκεται ακόμη με την καθαυτό γλωσσική εξέλιξη, παρόλο που τα φαινόμενα που σχετίζονται με την εξέλιξη αυτή δεν αποκτούν την πλήρη σημασία τους παρά μόνο μέσα στη μακρά διάρκεια.
»»» Hodot, R.
Mετάφραση Ελένη Μπακαγιάννη
© ΥΠΕΠΘ & Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ"

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

Απέσυραν τον πίνακα του Ντελακρουά με τη Σφαγή της Χίου για να μη προκαλείται η Τουρκία!

Σωρεία σοβαρών ερωτημάτων προκαλεί η απόφαση (άγνωστος ο εμπνευστής), να μην εκτίθεται, από τώρα και στο εξής, στο επισκευασμένο Βυζαντινό Μουσείο Χίου (Μετζιτιέ Τζαμί), το πιστό αντίγραφο της Σφαγής της Χίου, του διάσημου Γάλλου Ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά.
Την έλλειψη του πίνακα, διαπίστωσε σε ξενάγησή της, στο χώρο της έκθεσης η Νομαρχιακή Σύμβουλος Χίου Ισαβέλλα Μπουρνιά, η οποία ήδη με επιστολή της προς τον Υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο, ζητά την παρέμβασή του.
Όπως αναφέρει η τοπική εφημερίδα "Πατρίδα", υπάρχει ήδη μία μυστική προφορική συμφωνία προκειμένου να καθαιρεθεί ο πίνακας, ως ένδειξη απάλειψης του ιστορικού χάσματος που χωρίζει τους δύο λαούς! Η Τουρκία, επεδίωξε τη μεν πρώτη φορά, να αφαιρεθούν οι ταμπέλες από τις οστεοθήκες των θυμάτων της Σφαγής, στη Μονή του Αγίου Μηνά, που έφεραν την επιγραφή: "ΕΡΓΑ ΟΘΩΜΑΝΩΝ" καθώς και την καθαίρεση της αντίστοιχης επιγραφής στη Νέα Μονή Χίου.
Έξι ημέρες, πάντως, πριν γιορτάσουμε την επέτειο της απελευθέρωσης της Χίου (11η Νοεμβρίου 1912) και την ενσωμάτωση με την Ελλάδα, πολλοί αναρωτιούνται, ως που θα φθάσει η Ελληνική υποχώρηση και αν αυτή είναι άξια να διαγράψει τη σφαγή 58.000 κατοίκων και την εξαφάνιση πολιτιστικών εκθεμάτων πανευρωπαϊκής και παγκόσμια εμβέλειας.
Για την Ιστορία (όχι αυτή που διδάσκεται στα σχολεία πάντως), ο αφανισμός των κατοίκων της Χίου συγκλόνισε όχι μόνο τον Ελληνισμό , αλλά και όλη την Ευρώπη. Οι εφημερίδες έγραφαν άρθρα εκφράζοντας τον αποτροπιασμό τους για τη μεγάλη σφαγή. Βιβλία κυκλοφορούσαν στην Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και οι φιλέλληνες προσπαθούσαν να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για να βοηθήσουν τα θύματα. Από τη μεγάλη σφαγή της Χίου εμπνεύστηκε και ο Βίκτωρ Ουγκώ το ποίημά του "Το Ελληνόπαιδο".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ"

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Οι συνομιλίες και η κρίση που έρχεται
Αντιστρατήγου ε.α. Γ. ΚΟΡΑΚΗ
Στα 27 χρόνια που πέρασαν από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, έγιναν απ΄ευθείας, εκ του σύνεγγυς, φανερές, μυστικές, διαμεσολαβητικές κ.λ.π. συνομιλίες χωρίς να σημειωθεί καμία πρόοδος μέχρι σήμερα παρά τις σημαντικές υποχωρήσεις της Ε/Κ πλευράς.
Οι αλλεπάλληλοι κύκλοι και τύποι συνομιλιών για λύση του Κυπριακού προβλήματος κατέληγαν σε αποτυχία λόγω της αδιαλλαξίας της Τουρκικής πλευράς. Η Ε./Κ πλευρά εγκλωβίστηκε σε διακοινοτικό διάλογο και κάτω από τον διαρκή εκβιασμό της παρουσίας των στρατευμάτων κατοχής, αλλοτρίωσε το πρόβλημα και από θέμα εισβολής και κατοχής το μετέτρεψε σε διακοινοτική διένεξη. Η Τ/Κ πλευρά στα πολλά χρόνια που πέρασαν αναβάθμισε τις παράλογες απαιτήσεις σε βαθμό που εντελώς απαράδεκτα ξεπέρασε και τις προβλέψεις των επαίσχυντων και αντεθνικών συμφωνιών κορυφής του 1977 και 1979 και σήμερα επιμένει σε λύση συνομοσπονδίας.
Στις αρχές Ιανουαρίου άρχισε ένας νέος κύκλος συνομιλιών «πρόσωπο με πρόσωπο». Παρά το ιστορικό προηγούμενο των συνομιλιών, την αδιαλλαξία της Τουρκικής πλευράς, από εντεταλμένους μεσολαβητές και συντονιστές εκφράσθηκε η αισιοδοξία ότι οι «από καρδιάς» συνομιλίες μπορούν να καταλήξουν σε αίσιο τέλος μέχρι του προσεχούς Ιουνίου. Το αίσθημα της ευφορίας είναι ανερμήνευτο, εκτός εάν οι αισιόδοξοι πιστεύουν ότι αποτελεί «πρόοδο» το γεγονός ότι οι Ε/Κ και Τ/Κ ευρίσκονται σε διαδικασία συνομιλιών ή γνωρίζουν πράγματα που εμείς αγνοούμε.
Την εξωπραγματική αισιοδοξία όμως συμμερίζεται και ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών που δήλωσε ότι επιβάλλεται να αξιοποιηθεί η «ιστορική ευκαιρία» των συνομιλιών.
Η αισιοδοξία θα εδικαιολογείτο εάν διαφαίνοντο βάσιμες ενδείξεις μεταστροφής της Άγκυρας και του Ντεκτάς και άσκηση αποτελεσματικής πιέσεως στην Τουρκική πλευρά, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Αυτό όμως που δεν έγινε επί δεκαετίες είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι θα γίνει μέσα στους προσεχείς λίγους μήνες.
Από τον Μάρτιο του 1995 όταν αποφασίσθηκε κάτω από ετεροβαρείς όρους, να δοθεί η ημερομηνία ενάρξεως των ενταξιακών διαδικασιών για είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε. υποστηρίχθηκε από την ηγεσία μας και μάλιστα αναδείχθηκε στην πρώτη γραμμή, η βέβαιη και απρόσκοπτη ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και το «κοινοτικό κεκτημένο» που ερμηνεύθηκε με την απλοϊκή σκέψη ότι εάν η Ε.Ε. εντάξει στους κόλπους της ολόκληρη την Κύπρο, τότε με έμμεσο τρόπο θα λυθεί και το Κυπριακό (ελευθερία κινήσεως ανθρώπων, κεφαλαίων κ.λ.π. που ισχύουν στις χώρες της Ε.Ε.), εάν όμως ενταχθεί μόνο η Ε/Κ πλευρά, τότε θα διασφαλισθεί η ελευθερία και γενική η επιβίωση των Ε/Κ αφού η Τουρκία δύσκολα θα επιχειρήσει να καταλάβει έδαφος της Ε.Ε.
Αρκετοί από τους ιθύνοντες, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, υποστηρίζουν την άποψη της λεγόμενης πολιτικής του «καλού παιδιού». Αυτή η θεωρία αποδέχεται ότι η καλή μας συμπεριφορά αυξάνει τις πιθανότητες ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. διότι η καλή μας διαγωγή θα ληφθεί υπόψη από τους Ευρωπαίου εταίρους όταν θα κληθούν να αποφασίσουν.
Οι λόγοι που θα καθορίσουν την απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών, δεν έχουν καμία σχέση με την καλή διαγωγή. Εκείνο που θα εξετασθεί είναι το κέρδος ή το όφελος που θα προκύψει για την Ε.Ε. από την ένταξη της Κύπρου και το κόστος και ο κίνδυνος από την μη ένταξή της.
Η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. με άλυτο το Κυπριακό και με την Τουρκία να απειλεί την ενσωμάτωση της Βόρειας Κύπρου λειτουργεί αρνητικά. Άλλωστε οι ηγέτες της Ε.Ε. δεν θα ήθελαν να δουν μια χώρα μέλος της Ε.Ε. να διαμελίζεται και να απειλείται πόλεμος μεταξύ δύο μελών (Ελλάδος-Κύπρου) εναντίον ενός υποψηφίου μέλους της (Τουρκίας).
Η Ευρώπη πιέζει για λύση του Κυπριακού πριν από την ένταξη, η Ε/Κ πλευρά επιδιώκει την ένταξη της Κύπρου, η Τ/Κ πλευρά δεν έχει λόγους να θέλει λύση του Κυπριακού, η Τουρκία που δεν προβλέπεται να γίνει μέλος της Ε.Ε. για πολλά ακόμη χρόνια, όσο μένει ανοικτό το Κυπριακό πρόβλημα εξασφαλίζει με εκβιασμό διάφορες παραχωρήσεις στις Ευρωτουρκικές σχέσεις.
Είναι προφανές ότι η Τουρκία έχει χρησιμοποιήσει την Ελληνοτουρκική προσέγγιση και τον ενδοκοινοτικό διάλογο για να κάνει σοβαρά βήματα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχει εκμεταλλευθεί την περίπτωση προς όφελός της χωρίς να δώσει απολύτως τίποτα. Ο μόνος λόγος που έτσι «ξαφνικά» ο Τουρκοκύπριος ηγέτης ανακοίνωσε την πρόθεσή του να συνομιλήσει είναι να καθυστερήσει την ένταξη της Κύπρου ίσως και να την ανατρέψει.
Ο Ευρωπαίος Επίτροπος κ. Φερχόϊγκεν πρόσφατα δήλωσε : «ότι αποφασισθεί μεταξύ των δύο μερών στην Κύπρο θα είναι κοινοτικό και κεκτημένο». Με τη δήλωση αυτή επιδιώκεται η «αθώωση» της Τουρκίας για ότι έχει κάνει στην Κύπρο και αυτό συνεπάγεται απογύμνωση των θέσεών μας.
Από πολλούς Τούρκους επισήμους έχουν διατυπωθεί σοβαρές απειλές εάν η Κύπρος γίνει μέλος της Ε.Ε. χωρίς προηγούμενη επίλυση του προβλήματος. Από τις απειλές αυτές έχει ιδιαίτερη σημασία εκείνη που διατυπώθηκε από τον Αρχηγό των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής του στα κατεχόμενα της Κύπρου. Είπε ο Τούρκος Επιτελάρχης ότι : «εάν οι συνομιλίες δεν καταλήξουν σε αποτέλεσμα οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι σε θέση να εκτελέσουν το καθήκον τους». Η ιδιαιτερότητα της απειλής αυτής έχει σχέση με το ρόλο του στρατού στην Τουρκία και το όραμά του για το μέλλον της χώρας. Στην Τουρκία επικρατεί μια μιλιταριστική λογική.
Ο Στρατός εκεί δίνει αρκετά μηνύματα στην Ευρώπη μέσω του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας που αποτελεί την ημιπολιτική του προέκταση. Ο Στρατός μέσω της διαδικασίας ένταξης θα χάσει οπωσδήποτε μια για πάντα την εξουσία του, αφού, όπως και στις άλλες δυτικές δημοκρατίες το καθήκον του θα είναι η προστασία της χώρας από εξωτερικό ή εξωτερικούς εχθρούς και θα υπόκειται στον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας, πράγμα που δεν συμβαίνει σήμερα.
Η Τουρκία δεν έζησε πόλεμο κατά τα τελευταία 50 χρόνια. Έζησε όμως πολλές κρίσεις. Ο Στρατός στην Τουρκία χρειάζεται τις κρίσεις για να μπορεί να διαδραματίζει τον καθοριστικό του ρόλο στο πολιτικό σύστημα, να μπορεί να δικαιολογεί τους υπερβολικούς εξοπλισμούς και να νομιμοποιεί την στρατηγική που εφαρμόζει.
Ο Στρατός στην Τουρκία διασφαλίζει την συνταγματικότητά του μέσα από τις κρίσεις που δημιουργεί και στη συνέχεια τις κατευθύνει, έχει δε εξειδικευθεί στο να δημιουργεί κρίση, εξωτερική ή εσωτερική. Δύο εκκολαπτόμενες κρίσεις είναι το θέμα της Ευρωπαϊκής δύναμης ταχείας αντίδρασης και της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. Ενδέχεται οι δύο αυτές εξωτερικές κρίσεις να εκδηλωθούν στο εγγύς μέλλον ώστε να δικαιολογηθεί η διακοπή της προοπτικής της πορείας της Τουρκίας προς την Ε.Ε. για να εξακολουθήσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις στην Τουρκία να διαδραματίζουν τον καθοριστικό τους ρόλο. Η απειλή λοιπόν που προέρχεται από στρατιωτικό κατεστημένο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να υλοποιηθεί και οφείλουμε ως Ελληνισμός να την λάβουμε σοβαρά υπόψη μας. Ας προσέξουμε…..
Τα πάντα είναι ανοικτά. Οι τουρκικές απειλές λειτουργούν ως μοχλός πίεσης. Όσο πλησιάζουμε προς το κρίσιμο χρονικό σημείο τα πράγματα θα περιπλέκονται πολιτικά, διπλωματικά και στρατιωτικά.
Το δίλημμα ότι προκειμένου να αποφύγουμε την κρίση να δεχθούμε εκπτώσεις από τους όρους ένταξης, είναι πολύ πιθανόν να βρεθεί μπροστά μας, δηλαδή ναι στην είσοδο αλλά με ακρωτηριασμένα δικαιώματα.
Αυτοί που επιδιώκουν «κλείσιμο» του Κυπριακού με την όποια λύση είναι πολλοί και ο λόγος τους «περνάει».
Τελικά θα λυθεί, δεν θα λυθεί, θα λυθεί το Κυπριακό ; Οι μαργαρίτες έχουν γεμίσει τους αγρούς τούτη την εποχή και με μια μαργαρίτα στο χέρι ίσως μάθουμε αν θα λυθεί ή όχι το Κυπριακό στην παρούσα φάση

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ"