Πηγές
http://enneaetifotos.blogspot.com/
Μάικλ ΒέντριςΟ Μάικλ Βέντρις (Michael Ventris, 12 Ιουλίου 1922 - 6 Σεπτεμβρίου 1956) ήταν άγγλος αρχιτέκτονας και ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική Β γραφή.
κάποιους από τους στρατιώτες του να παίζουν σφαίρα (μπάλα) φορώντας τους θώρακες και τα κράνη τους, ευχαριστήθηκε και κάλεσε τους επικεφαλής τους θέλοντας να τους συγχαρεί.
πολυτρόφα γη με συχνές εναλλαγές, και οι κούροι χειροκροτούσαν που ήσαν στον αγώνα, και πολύς θόρυβος ορθωνόταν.
Ο Αδαμάντιος Κοραής γεννήθηκε το 1748 και πέθανε το 1833. Ήτο Μέγας διδάσκαλος του Ελληνικού Γένους, ιατρός, δεινός μελετητής της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, αλλά πάνω απ’ όλα υπήρξε κορυφαίος Έλλην θρησκευτής που δεν δίστασε να κατακεραυνώσει τους παπάδες των Γαλιλαίων και να καυτηριάσει την μισελληνική τους στάση. Αγωνίστηκε παρά τις απειλές των Γαλιλαίων υπέρ της Πατρώας Θρησκείας.
Ο νεαρός Κοραής είχε την τύχη να σπουδάσει στο Παρίσι απ’ όπου κληρονόμησε την καυστικότητά του κατά της παχυλής αμαθείας των ρασοφορεμένων Γαλιλαίων.
Μερικοί όμως εχθροί του Κοραή τον κατηγορούν ως άθεο ή ακόμη χειρότερα ως συμπαθούντα την ...αίρεση των Γαλιλαίων! Οποία ύβρις. Παρεξήγησαν την πρόθεση του μεγάλου διανοητού να επαναφέρει κοντά στους Πατρώους Θεούς ωρισμένους συνεργάτες του και άμυαλους νεο-Έλληνες. Είναι απαράδεκτο να αμφισβητούν ωρισμένοι χριστό-δουλοι την Πίστη του Αδαμαντίου Κοραή στους Πατρώους Θεούς.
Ο ίδιος γράφει και ομολογεί ότι ουδέποτε αμφισβήτησε την Δύναμη και την Σοφία των Θεών. Όλοι οι Γαλιλαίοι που τον περιτριγύριζαν για να μάθουν κάτι από αυτόν παραδέχονται παρά τις ύβρεις εναντίον του περί «ειδωλολατρίας», ότι ο ζήλος και η θρησκευτική του αφοσίωση προς τους Πατρώους Θεούς είναι αναμφισβήτητος και θαυμαστός.
Οι εκδόσεις και τα σχόλιά του στα έργα των Αρχαίων Ελλήνων είχαν έντονο πατριωτικό και εθνικό περιεχόμενο προετοιμάζοντας την Μεγάλη Εθνική Επανάσταση κατά των τουρκοχριστιανών. Έμβλημα για την αναγέννηση του Ελληνικού Έθνους είχε το «δράξασθε παιδείας» που το αντιπαραθέτει στο ξεπερασμένο εκπαιδευτικό σύστημα των Γαλιλαίων. Είναι ο πρώτος που εισηγήθηκε την αλληλοδιδακτική μέθοδο.
Οι περί θρησκείας δοξασίες του Κοραή είναι κυματοθραύστης στην χριστιανική λαίλαπα της εποχής. Γράφει για τον εαυτόν του ότι «από την Πάτριον Θρησκείαν δεν εξέκλινε ποτέ» και πίστευε ότι ο Έλλην για να μεγαλουργήσει έπρεπε «να μένει πάντοτε εις τας σταθεράς και αμετακινήτους αρχάς της Ελληνικής Θρησκείας». Ο Κοραής ανέδειξε την Ελληνική Γραμματεία σε Ιερό Κώδικα της νεο-ελληνικής κοινωνίας. Απαιτούσε την κάθαρση της ευσέβειας και της Κοσμοαντιλήψεως του Ελληνικού λαού από κάθε χριστιανικό και ανθελληνικό στοιχείο. Ζητούσε την Ελληνική θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των παιδιών και τον πλήρη εξοβελισμό της ιουδαϊκής αιρέσεως των Γαλιλαίων από τα σχολεία.
«Εις την θεραπείαν της Ελλάδος» έγραφε ο Κοραής, μπορούσε να συμβάλει τα μέγιστα ο δάσκαλος και ο Ιερεύς εφόσον «γνώριζαν ακριβώς την Ελληνικήν Παιδείαν και Θρησκείαν».
Ο Κοραής καταφέρεται με δριμύτητα συλλήβδην κατά των Γαλιλαίων κληρικών. Τους αποκαλεί απαιδεύτους και συμφορά του Έθνους διότι συντελούν «σε μίαν γενικήν διαστροφήν των ηθών και μυρίας προλήψεις και δεισιδαιμονίες». Δεν κάνει κανένα διαχωρισμό καλών και κακών Γαλιλαίων κληρικών. Μόνον όσοι έχουν Ελληνική Παιδεία και Ελληνική Θρησκεία που ελευθερώνει το νου από την άγνοια και διδάσκει στους ανθρώπους τα καθήκοντα προς τους Θεούς, μόνον αυτοί μπορούν να συμβάλουν στην πνευματική αναμόρφωση του Ελληνικού Έθνους.
Η αυστηρή κριτική του Κοραή κατά των Γαλιλαίων δεν προήρχετο μόνον από τα αντι-χριστιανικά κηρύγματα της εποχής του αλλά κυρίως από την αγωνία του για την αναγέννηση και την μόρφωση του Ελληνικού λαού. Ήθελε να καταπολεμήσει το βυζαντινό σκότος εν τη γενέσει του.
Ο Κοραής όπως όλοι οι κορυφαίοι διανοητές της εποχής του και όπως όλοι οι μεγάλοι Έλληνες Μύστες ενστερνιζόταν την άποψη ότι το βυζάντιο είναι ο θεοκρατικός δεσποτισμός του Μεσαίωνος και η παρακμή του πολιτισμού και έτσι με απαράμιλλο ηρωισμό προετοίμαζε το έδαφος πλήρους αποκοπής του νεοτέρου Ελληνισμού από την μακραίωνη βυζαντινή λαίλαπα.
Ο Κοραής συγκρούστηκε με πολλούς διανοητές της εποχής του. Και στο θέμα της Γλώσσης και στα ζητήματα της Παιδείας, και στο ζήτημα της πολιτικής: στα τελευταία χρόνια της ζωής του ήτο σφοδρός πολέμιος του Καποδίστρια. Όμως πάνω απ’ όλα τα ζητήματα έβαλε το ζήτημα της εθνικής ταυτότητος των Ελλήνων που το ιχνογράφησε στην Αρχαία Κλασσική Ελλάδα απορρίπτων τελείως τις ανθελληνικές αντιλήψεις της αιρέσεως των Γαλιλαίων. Γι’ αυτό τον μισούν οι Γαλιλαίοι και τον αποκαλούν «άθεο» και «ειδωλολάτρη».
Από το τεράστιο έργο του Μεγίστου Έλληνος θρησκευτού και Μύστου Αδαμαντίου Κοραή θα θυμόμαστε πάντα τους αγώνες του για την Πατρώα Ελληνική Θρησκεία, την διάδοση της Ελληνικής Παιδείας και τον σεβασμό του προς τους Αθανάτους Θεούς.
Χρυσούλα Καράμπελα



Ο Μέγης αναφέρεται στον Ευριπίδη ως ο βασιλιάς των Ταφίων που συμμετείχε στον Τρωϊκό πόλεμο. Γράφει ο μεγάλος μας τραγικός ποιητής:
«Τα πολεμόχαρα λευκά κουπιά
των Ταφίων ο βασιλιάς ο Μέγης
κυβερνούσε, του Φυλέα το παιδί,
που τα νησιά, τις Εχινάδες, άφησε,
εκεί που δεν κοτάν οι ναύτες να ζυγώσουν»
(Ευριπίδης, Ιφιγένεια η εν Αυλίδι, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, ΑΘΗΝΑ 1992, μτφρ. Κ. Γεωργουσόπουλος)
Η βασική πηγή του Ευριπίδη είναι προφανώς ο Όμηρος, μιας και ο Σαλαμίνιος ποιητής παραμένει συχνά προσκολλημένος στην ομηρική παράδοση. Τί γράφει όμως ο Όμηρος για τον πρόγονό μας;
«Οἳ δ’ ἐκ Δουλιχίοιο Ἐχινάων θ’ ἱεράων νήσων, αἳ ναίουσι πέρην ἁλὸς Ἤλιδος ἄντα, τῶν αὖθ’ ἡγεμόνευε Μέγης ἀτάλαντος Ἄρηϊ Φυλεΐδης, ὃν τίκτε Διῒ φίλος ἱππότα Φυλεύς, ὅς ποτε Δουλίχιον δ’ ἀπενάσσατο πατρὶ χολωθείς· τῷ δ’ ἅμα τεσσαράκοντα μέλαιναι νῆες ἕποντο.»
(Ομήρου Ιλιάς Ραψωδία Β΄, 625)
«Ὣς εἰπὼν ὄτρυνε μένος καὶ θυμὸν ἑκάστου. ἔνθ’ Ἕκτωρ μὲν ἕλε Σχεδίον Περιμήδεος υἱὸν ἀρχὸν Φωκήων, Αἴας δ’ ἕλε Λαοδάμαντα ἡγεμόνα πρυλέων Ἀντήνορος ἀγλαὸν υἱόν· Πουλυδάμας δ’ Ὦτον Κυλλήνιον ἐξενάριξε Φυλεΐδεω ἕταρον, μεγαθύμων ἀρχὸν Ἐπειῶν. τῷ δὲ Μέγης ἐπόρουσεν ἰδών· ὃ δ’ ὕπαιθα λιάσθη 520 Πουλυδάμας· καὶ τοῦ μὲν ἀπήμβροτεν· οὐ γὰρ Ἀπόλλων εἴα Πάνθου υἱὸν ἐνὶ προμάχοισι δαμῆναι· αὐτὰρ ὅ γε Κροίσμου στῆθος μέσον οὔτασε δουρί. δούπησεν δὲ πεσών· ὃ δ’ ἀπ’ ὤμων τεύχε’ ἐσύλα».
Από αυτά τα χωρία προφανώς προέρχονται οι πηγές του Ευριπίδη. Ο Μέγης λοιπόν ήταν αρχοντόπουλο από τις τότε Εχινάδες, δηλαδή το Μεγανήσι, τα γύρω νησιά και τις σημερινές Εχινάδες. Πατέρας του ήταν ο Φυλέας και παππούς του ο Αυγείας, βασιλιάς των Επειών της Ηλείας. Μητέρα του ήταν η Κτισμένη, κόρη του Λαέρτη και αδερφή του Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας δηλαδή ήταν θείος του!
Ο Μέγης, που παρομοιάζεται στην εμφάνιση με τον θεό Άρη, συμμετείχε στην εκστρατεία της Τροίας με 40 μαύρα πλοία, λέει ο Όμηρος. Απίστευτος πολεμικός στόλος για την εποχή, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Οδυσσέας και ο Αίαντας συμμετείχαν μόνο με δώδεκα ο καθένας!
Στο δεύτερο χωρίο περιγράφεται μια πολεμική σκηνή από την Τροία. Σύμφωνα με αυτή, σε μια μάχη που συμμετέχει κι ο Έκτωρας, ο Τρώας Πολυδάμας σκοτώνει τον Ώτο από την Κυλλήνη, φίλο του Μέγη. Ο «δικός μας» βλέποντας τον φίλο του νεκρό εξοργίζεται και ορμάει στον Πολυδάμαντα, τον οποίο όμως σώζει η παρέμβαση του Απόλλωνα. Στη θέση του ο Μέγης σκοτώνει τον Κροίσμο, καρφώνοντας του το δόρυ στο στήθος.
Σε άλλη σκηνή της Ιλιάδας ο Μέγης σκοτώνει τον Πήδαιο με οικτρό τρόπο (το ακόντιο πέρασε από το ινίο μέχρι το στόμα του):
«Πήδαιον δ’ άρ’ έπεφνε Μέγης ‘Αντήνορος υιόν
ός ρα νόθος μέν έην, πύκα δ’ έτρεφε δία Θεανώ
ίσα φίλοισι τέκεσσι χαριζομένη πόσεϊ ώ.
τόν μέν Φυλεΐδης δουρί κλυτός εγγύθεν ελθών
βεβλήκει κεφαλής κατά ινίον οξέϊ δουρί:
αντικρύ δ’ αν’ οδόντας υπό γλώσσαν τάμε χαλκός»
(ΙΛΙΑΔΑ Ε’ 5.12)
Γίνεται φανερό ότι ο Τάφιος βασιλιάς ήταν πολύ γενναίος, για να μην πούμε πολεμοχαρής. Και επειδή όποιος στην αρχαιότητα υπήρξε ηρωϊκός η αστρονομία του εξασφάλισε την υστεροφημία, να σημειώσουμε κλείνοντας ότι υπάρχει και αστεροειδής με το όνομά του. Ανήκει στην ομάδα των «Τρωϊκών αστεροειδών-L4» του πλανήτη Δία, στο λεγόμενο «Ελληνικό στρατόπεδο»!

(Πηγές: – Ευριπίδης, Ιφιγένεια η εν Αυλίδι, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, ΑΘΗΝΑ 1992
-ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ, -Wikipedia)
Πηγή

Ο Ν. ΛΥΓΙΔΑΚΗΣ ΒΡΑΒΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΤΟΥ
Ποιος είπε ότι στη «σκοτεινή» περίοδο για τη χώρα, δεν υπάρχουν λαμπερά παραδείγματα Ελλήνων; Ένα τέτοιο, είναι ο Καθηγητής Χειρουργικής Ογκολογίας Κος Νικ. Ι. Λυγιδάκης, οι σύγχρονες και πολλά υποσχόμενες τεχνικές για την αντιμετώπιση του μεταστατικού καρκίνου του ήπατος με πρωτοπαθή εστία το παχύ έντερο, μέσω «Ηπατεκτομής σε Δύο Χρόνους», του οποίου φέρνουν την ελπίδα.
Γι’ αυτές, αλλά και την προσφορά του στη Διεθνή Χειρουργική, ο κ. Λυγιδάκης τιμήθηκε με χρυσό μετάλλιο. Η παρασημοφόρηση έγινε από τον Ιταλό Πρέσβη εν ονόματι του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας σε εκδήλωση στην αίθουσα «Galaxy» του Hilton Αθηνών. Εκεί, παρευρίσκονταν εκλεκτοί προσκεκλημένοι, μεταξύ των οποίων και οι Πρέσβεις της Ιαπωνίας, των ΗΠΑ, της Κίνας, και άλλοι εκπρόσωποι του διπλωματικού σώματος, καθώς και ο πρόεδρος και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο Πρόεδρος του ΙΣΑ, ο Πρόεδρος του Ομίλου ‘Ιατρικό Κέντρο Αθηνών’, και πολλοί άλλοι.
Κατά τη διάρκεια της τελετής, ο Κος Λυγιδάκης παρουσίασε τις μεθόδους επέμβασής του. Η επέμβαση αυτή αφορά μεγάλη κατηγορία αρρώστων, που εθεωρούντο στο παρελθόν «ανεγχείρητοι», καταδικασμένοι να ζήσουν όχι περισσότερο από 18 μήνες.
Επίσης ανέδειξε τις τελευταίες εξελίξεις από την εφαρμογή της «Ελάχιστα Επεμβατικής Χειρουργικής» στην αντιμετώπιση ασθενών με διάφορες μορφές καρκίνου. Η ελάχιστα επεμβατική χειρουργική με επεμβάσεις όπως η ‘Ολική Οισοφαγεκτομή Λαπαροσκοπικά και Θωρακοσκοπικά με Αντικατάσταση του Πάσχοντος Οργάνου με Σωληνωτό Μόσχευμα Στομάχου’ προσφέρει τεράστια οφέλη στον ασθενή.
Παρουσίασε επίσης εντυπωσιακά αποτελέσματα από την εφαρμογή της «Υπερθερμικής Ενδοπεριτοναϊκής Χημειοθεραπείας – HIPEC» σε ασθενείς με περιτοναϊκές εμφυτεύσεις από καρκίνο των ωοθηκών, των οποίων η πρόγνωση στο παρελθόν ήταν δυσχερής।
Πηγή
Τελικά σε αυτή την χώρα ο τουρκολαγνεία των κυβερνώντων δεν γνωρίζει όρια, ούτε συνυπολογίζει εξαιρετικά ιστορικά γεγονότα: Με ομόφωνη απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού εγκρίθηκε η ανακήρυξη του σπιτιού που σύμφωνα με τους Τούρκους γεννήθηκε ο σφαγέας του Μικρασιατικού Ελληνισμού, Κεμάλ Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη σε … Μνημείο!
Αν και οι Τούρκοι διαδίδουν όλα αυτά τα χρόνια ότι ο Κεμάλ γεννήθηκε στο συγκεκριμένο σπίτι η αλήθεια είναι ότι ο Κεμάλ γεννήθηκε στο χωριό Χρυσαυγή του Λαγκαδά. Το 1935 ο δήμος Θεσσαλονίκης παραχώρησε το οίκημα που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Αποστόλου Παύλου και Αγίου Δημητρίου στο τουρκικό κράτος, το οποίο το μετέτρεψε σε μουσείο αφιερωμένο στον Κεμάλ Ατατούρκ. Το κτίριο αποτελείται από τρεις ορόφους και έχει αυλή. Επισκευάστηκε το 1981 και βάφτηκε στο αρχικό του χρώμα (ροζ). Το μεγαλύτερο μέρος της επίπλωσης είναι αυθεντικό.
Όπου υπήρχαν ελλείψεις συμπληρώθηκαν με έπιπλα από το Μαυσωλείο του Κεμάλ και από το Τοπ Καπί της Κωνσταντινούπολης. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει πάντως αυτή την κυβέρνηση είναι η ταχύτητα και η αποφασιστικότητα με την οποία λαμβάνει και υλοποιεί αποφάσεις που στρέφονται κατά του θυμικού των Ελλήνων και κατά των μακροχρόνιων συμφερόντων του ελληνικού Έθνους όπως το περίφημο νόμο για την απόδοση της Ιθαγένειας στους Αλλοδαπούς.
Είναι πραγματικό εκπληκτικό ότι ενώ οι Τούρκοι αφήνουν σημαντικά μνημεία του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης να μετατρέπονται είτε σε ερείπια είτε σε στάβλους (βλ. Κατεχόμενη Κύπρος) η ελληνική κυβέρνηση ανερυθρίαστα συμβάλει στην ανασυγκρότηση της παρουσίας της πάλαι ποτέ οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι τόσο η Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων, όσο και η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος είχαν ζητήσει την μη αποδοχή της πρότασης για την ανακήρυξη της συγκεκριμένης οικίας σε Μνημείο.
Επιπλέον επισημαίνεται ότι όταν η δημοτική αρχή της Θεσσαλονίκης επιδίωξε την κατασκευή του ανδριάντα του Κ. Καραμανλή στην Πλατεία Αριστοτέλους, ο υπουργός Πολιτισμού είχε καταφέρει να κωλλυσιεργήσει την υλοποίηση του έργου τον Απρίλιο του 2010 με την αναπομπή της τελικής απόφασης στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο.
Μετά από όλα αυτά φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι η κυβέρνηση έχει μία άλλη αντίληψη όσον αφορά την ιστορία αυτού του τόπου, τις ευαισθησίες των πολιτών της Ελλάδας και της σημασίας που έχει η γνώμη τους όπως αυτή εκφράζεται από τις οργανώσεις τους και τα πολιτικά τους πιστεύω. Τελικά στην Ελλάδα είναι πιο εύκολα να τιμήσεις το σφαγέα των Ελλήνων παρά να σεβαστείς τις επιθυμίες του κυρίαρχου λαού και τους διαπρεπείς πολιτικούς άνδρες αυτού του τόπου.
http://www.defencenet.gr
|
Στην πολιτική αναμίχθηκε το 1862 και από τότε εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής, ως τη δολοφονία του το 1905. Το 1867 απεστάλη από την κυβέρνηση στο Παρίσι για την επίλυση του κρητικού ζητήματος, όπου απέκτησε υψηλές γνωριμίες. Όταν επανήλθε στην Ελλάδα, κατέλαβε διάφορες υπουργικές θέσεις (τρεις φορές υπουργός Εξωτερικών, υπουργός Οικονομικών και Στρατιωτικών). Έλαβε μέρος στο Συνέδριο του Βερολίνου και ανέπτυξε τις ελληνικές θέσεις, αξιώνοντας την προσάρτηση της Ηπείρου, της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Κρήτης, ενώ διαπραγματεύτηκε την πλήρωση του κενού ελληνικού θρόνου, μετά την έξωση του Όθωνα.
Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης διετέλεσε 5 φορές πρωθυπουργός (1885-1886, 1890-1892, 1895-1897, 1902-1903 και 1904-1905) και υπήρξε ο μεγάλος αντίπαλος του Χαρίλαου Τρικούπη. Οι δύο πολιτικοί κυριάρχησαν στην ελληνική πολιτική σκηνή το τελευταίο τέτάρτο του 19ου αιώνα. Ο Χαρίλαος Τρικούπης ήταν ο εκσυγχρονιστής των καθυστερημένων δομών της ελληνικής κοινωνίας, ο Θόδωρος Δηλιγιάννης ο συντηρητικός πολιτικός, που εξέφραζε τη λαϊκή δυσαρέσκεια και τα κρατικοδίαιτα στρώματα που πλήττονταν από τα μέτρα του μεσολογγίτη πολιτικού.
Επί πρωθυπουργίας του έγιναν οι Πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες της σύγχρονης ιστορίας (1896), ενώ την ίδια ώρα οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονταν στο χειρότερο δυνατό σημείο, λόγω του Κρητικού και Μακεδονικού ζητήματος. Ο Δηλιγιάννης, παρασυρμένος από διάφορους ανεύθυνους παράγοντες, ωθήθηκε στον ατυχή πόλεμο με την Τουρκία το 1897, με αποτέλεσμα να εξαναγκασθεί σε παραίτηση. Επανήλθε στο πολιτικό προσκήνιο πέντε χρόνια αργότερα και πρόλαβε να γίνει δύο φορές πρωθυπουργός πριν από το μοιραίο.
Το απόγευμα της 31ης Μαΐου 1905 ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, ως πρωθυπουργός, πήρε το δρόμο για τη Βουλή, προκειμένου να παραστεί σε μία συνεδρίαση ρουτίνας. Στις 5:05 μ.μ. έφθασε με την άμαξά του στην είσοδο του Βουλευτηρίου, στην οδό Σταδίου, συνοδευόμενος από τον σωματοφύλακά του Γιάννη Πάνο.
Ένας άνδρας 35 περίπου ετών προθυμοποιήθηκε να του ανοίξει την πόρτα της άμαξας. Ήταν ψηλού αναστήματος, μαυριδερός, με ρούχα κόκκινα σχεδόν ξεβαμμένα. Ο ανύποπτος Δεληγιάννης τον ευχαρίστησε και κατευθύνθηκε προς τη μαρμάρινη κλίμακα της Βουλής. Τότε, ο άγνωστος με μια αστραπιαία κίνηση έβγαλε ένα μαχαίρι και το βύθισε στην κοιλιά του άτυχου πολιτικού.
Η φρουρά της Βουλής αιφνιδιάστηκε πλήρως, όπως και ο σωματοφύλακάς του, και μόνο ορισμένοι από τους παριστάμενους πολίτες αντελήφθησαν αμέσως τη σκηνή της δολοφονικής απόπειρας. Αμέσως κινήθηκαν εναντίον του, καταφέροντάς του χτυπήματα με τις γροθιές και τα μπαστούνια τους. Από την οργή του κόσμου τον έσωσε ένας λοχίας της Φρουράς, που τον μετέφερε βαριά πληγωμένο στο υπόγειο της Βουλής.
Εκεί, ο επικεφαλής της Φρουράς πληροφορήθηκε το όνομα του δράστη: Αντώνιος Κωσταγερακάρης. Ιδιότητα: Λεσχειάρχης - Χαρτοπαίκτης.
– «Τι έκανες μωρέ», του είπε.
– «Έκλεισε τα χαρτοπαίγνια και εψόφησα από την πείνα» ψέλλισε και μετ' ολίγον ξεψύχησε.
Η κατάσταση του Δηλιγιάννη συνεχώς χειροτέρευε. Υπεβλήθη αμέσως σε επέμβαση λαπαροτομίας από τρεις καθηγητές της Ιατρικής, αλλά κατά τη διάρκεια της εγχείρισης παρέδωσε το πνεύμα. Αν και χωρίς πολιτικά κίνητρα, υπήρξε η δεύτερη δολοφονία σημαίνοντος πολιτικού προσώπου στη νεώτερη ελληνική ιστορία, μετά τη δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης κηδεύτηκε την επομένη με μεγάλες τιμές. Η καρδιά του φυλάσσεται στο ναό των Αγίων Ταξιαρχών στη γενέτειρά του, Λαγκάδια, ενώ ανδριάντας του έχει στηθεί στην είσοδο του Παλαιά Βουλής. Ο Γορτύνιος πολιτικός υπήρξε προσηλωμένος στον κοινοβουλευτισμό, ήταν δεινός ρήτωρ, ενώ δεν δίστασε να συγκρουστεί με το Παλάτι, όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν. Διακρινόταν, όμως, για την έλλειψη αρχών και τις δημαγωγικές του τάσεις.
| ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: |
| 4Αφιέρωμα: Ανώτατοι Άρχοντες και Πρωθυπουργοί της Ελλάδας |
| 4Αποφθέγματα: Θεόδωρος Δηλιγιάννης |


Τον 5ο αιώνα π.Χ. αιώνα διαμορφώνεται μια «νέα μουσική» με περισσότερη ποικιλία στους φθόγγους, τις μελωδίες και την έκφραση. Στους μετέπειτα χρόνους, συγγράφονται θεωρητικά κείμενα της μουσικής, αποκρυσταλλώνεται η σημειογραφία, κατασκευάζονται νέα όργανα όπως η ύδραυλις, η ελληνική μουσική εξαπλώνεται σε όλον τον ελληνιστικό κόσμο, επηρεάζει εμφανώς τις μουσικές άλλων πολιτισμών, όπως της Ρώμης και της Μέσης Ανατολής και αποτελεί το διεθνές μουσικό σύστημα έως και τους πρώτους βυζαντινούς χρόνους. Αργότερα, τόσο η μουσική του Βυζαντίου όσο και η μουσική της Δύσης κτίζονται πάνω σ’ αυτή τη μουσική παράδοση της οποίας εμφανή κατάλοιπα παραμένουν ζωντανά έως τις μέρες μας.( Κι όμως, μπορούν ακόμα να μείνουν εν υπηρεσία ……! )
Tέλος εποχής θα σημάνει στις 9 Ιουνίου και μετά από 40 χρόνια πολύτιμης υπηρεσίας για το ιστορικό υποβρύχιο ΓΛΑΥΚΟΣ (S110), το πρώτο παγκοσμίως Τύπου 209, καθώς σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Δημοκρατία, το Πολεμικό Ναυτικό αποφάσισε τον παροπλισμό και τη μεταφορά του στο πάρκο Ναυτικής Παράδοσης στο Παλαιό Φάληρο.
Το υποβρύχιο ΓΛΑΥΚΟΣ κατασκευάσθηκε στα Ναυπηγεία της HDW στο Κίελο της Γερμανίας. Η καθέλκυση του έγινε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, ενώ στις 6 Νοεμβρίου 1971 κατέπλευσε στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας και εντάχθηκε στη δύναμη της Διοίκησης Υποβρυχίων του Αρχηγείου Στόλου.
Το μαύρο καλοκαίρι του 1974, τα υπερσύγχρονα για την εποχή υποβρύχια ΓΛΑΥΚΟΣ και ΝΗΡΕΥΣ (S111) διατάχθηκαν να πλεύσουν προς τη Κύπρο για την εφαρμογή του Σχεδίου “Κ” που αφορούσε τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο, προτού ανακληθούν δύο φορές. Από τον Μάρτιο του 1996 έως τον Αύγουστο του 1998 έλαβαν χώρα στις εγκαταστάσεις του Ναυστάθμου Σαλαμίνας οι εργασίες εκσυγχρονισμού μέσης ζωής (πρόγραμμα Neptune I) για την επιχειρησιακή και τεχνολογική του αναβάθμιση, στις απαιτήσεις του σύγχρονου πολέμου.
Σημειώνεται ότι τα 4 υποβρύχια που υποβλήθηκαν στο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού είναι τα μοναδικά στο Πολεμικό Ναυτικό που μπορούν να εκτοξεύουν βλήματα UGM-84D Block 1C Sub-Harpoon.
Κι όμως, μπορούν ακόμα να μείνουν εν υπηρεσία, αν ο λόγος απόσυρσής τους είναι όντως το κόστος των μπαταριών!
Ήδη έχει αποσταλεί στους αρμοδίους, επιστολή-γνωστοποίηση από Ομάδα Ελλήνων Ερευνητών (που παρενέβην προσφάτως και σε άλλο τομέα!).
Όπως αναφέρει η επιστολή-γνωστοποίηση, η Ομάδα Ελλήνων Ερευνητών προσφέρει τον τρόπο, όχι μόνο για πλήρη επαναφόρτιση των μπαταριών και μάλιστα ανέξοδα, αλλά και αύξηση της διάρκειας ζωής των, καθώς και αύξηση της δυνατότητος χρόνου καταδύσεως των υποβρυχίων, όπως και αύξηση της ισχύος των ηλεκτρογεννητριών τους με ταυτόχρονη μείωση της παραγωγής ενέργειας τους….
Εάν εμμείνουν για ακόμη μια φορά στην απόφασή τους, στις 9 Ιουνίου, τότε θα δημοσιοποιήσουμε όλα τα σχετικά έγγραφα….
Είναι κρίμα τα χρήματα που δόθηκαν το 1998 να χαθούν επειδή κάποιοι στοχεύουν στη μείωση του αξιόμαχου του ΠΝ…।
Πηγή

|
Ελληνικής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, που σταδιοδρόμησε στο χώρο της πρωτοποριακής μουσικής στη Γαλλία. Γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1922 στη Βράιλα της Ρουμανίας. Τελείωσε το Γυμνάσιο της Κοργιαλενείου Σχολής Σπετσών και σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, απ' όπου αποφοίτησε το 1946, ενώ συγχρόνως έκανε μαθήματα ανώτερων θεωρητικών στη μουσική.
Συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τις κατοχικές δυνάμεις. Στα Δεκεμβριανά τραυματίστηκε από όλμο, με αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό μάτι του και να παραμορφωθεί το πρόσωπό του. Απειλούμενος με σύλληψη, το 1947 διέφυγε στο Παρίσι, από όπου του απαγορευόταν να ξαναγυρίσει, λόγω της ερήμην καταδίκης του σε θάνατο για λιποταξία. Το 1965 πήρε τη γαλλική υπηκοότητα, ενώ έπρεπε να περιμένει έως το 1974 για να αρθεί η απαγόρευση.
Στη Γαλλία εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και, παράλληλα, συνέχισε τις σπουδές του στη μουσική, με σημαντικότερη την επαφή του με τον Ολιβιέ Μεσιάν. Κατά την περίοδο 1947 - 1959 συνεργάστηκε με το διάσημο γάλλο αρχιτέκτονα Λε Κορμπιζιέ στο σχεδιασμό σημαντικών έργων. Το 1953 παντρεύτηκε τη Φρανσουάζ, δημοσιογράφο και συγγραφέα μυθιστορημάτων και βιογραφιών, με την οποία απέκτησε μία κόρη.
Το πρώτο του μουσικό έργο - σταθμός, με το οποίο αποκηρύσσει τα προηγούμενα, είναι οι «Μεταστάσεις» (1954), για ορχήστρα, όπου αρχίζει να χρησιμοποιεί μαθηματικές και αρχιτεκτονικές έννοιες στη μουσική δομή, ερχόμενος σε αντίθεση με τον σειραϊσμό και την αντίληψη της γραμμικής κίνησης των μουσικών φθόγγων και προβάλλοντας την έννοια των ηχητικών επιφανειών: τις «ηχητικές μάζες» ή «γαλαξίες» όπως τις ονόμαζε. Ασχολήθηκε συστηματικά με τη μεταφορά στη μουσική των μαθηματικών «Νόμων των πιθανοτήτων», ενώ επινόησε τον όρο «Στοχαστική μουσική», που βασίζεται στην ιδέα ανάπτυξης του ηχητικού υλικού, με στατικούς μέσους όρους «προς ένα στόχο». Σαν βάση για τη μουσική του σύνθεση χρησιμοποίησε τουλάχιστον 15 μαθηματικές θεωρίες.
Ανάμεσα στις συνθέσεις του Ιάννη Ξενάκη περιλαμβάνονται έργα ηλεκτροακουστικής μουσικής, τα οποία χαρακτηρίζονται από ένα συνδυασμό μουσικής και φωτισμών, ενώ στο έργο του συνειδητά ενέταξε ήχους της φύσης και ανθρωπογενείς. Σε όλο του το έργο είναι εμφανής η λατρεία του προς την αρχαιοελληνική φιλοσοφία. Συνέθεσε έργα για μπαλέτο, φωνητικά - χορωδιακά για μεικτά μέσα και πολύτεχνα, έργα για ορχήστρα, μουσική δωματίου, ηλεκτρονική, μουσική για αρχαίο δράμα κ.ά. Ανάμεσα στα περίπου 130 έργα του περιλαμβάνονται τα «Λιθόπρακτα»,«Ψάφπα», «Περσέφασσα», «Πλειάδες», «Ανατολή - Δύση», «Ορέστεια» κ.ά.
Το τελευταίο έργο του είχε ως τίτλο το τελευταίο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου. Το «Ωμέγα» ήταν αυτό που έμελλε να κλείσει τον κύκλο της μεγάλης δημιουργικής περιπέτειάς του, καθώς σταμάτησε να συνθέτει το 1997, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας.
Δίδαξε σύνθεση στη Σορβόνη, ανακηρύχτηκε διδάκτωρ και καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής και τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία και διακρίσεις. Από το 1966 διηύθυνε το Κέντρο Έρευνας για την Πρωτοποριακή Μουσική στο Παρίσι, ενώ ίδρυσε στην Ελλάδα το Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας, που αποτελούσε όνειρο της ζωής του.
Στις 23 Ιανουαρίου του 2001 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου, πέθανε στο Παρίσι.
| ΠΟΛΥΜΕΣΑ: | |
| Ιάννης Ξενάκης - Συναφαϊ, για πιάνο και ορχήστρα (Μέρος Α') | |
| Ιάννης Ξενάκης - Συναφαϊ, για πιάνο και ορχήστρα (Μέρος Β') | |
.
Σύμφωνα με τον Φραντζή, οι υπερασπιστές της Πόλης ήταν 4.973 Κωνσταντινουπολίτες και 2.000 εθελοντές, από Γένοβα, Βενετία, Ισπανία, Ρώμη και Κρήτη. Υπό τον αυτοκρατορικό θυρεό είχε τεθεί και ο τούρκος πρίγκιπας Ορχάν, εχθρός του Μωάμεθ, που σπούδαζε στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά η πολυτιμότερη προσθήκη στις τάξεις των αμυνομένων ήταν οι 700 σιδηρόφρακτοι άνδρες που έφερε μαζί του ο Ιωάννης Ιουστινιάνης, ο κεντρικός υπερασπιστής της Πόλης. Δίπλα του βρέθηκαν και άλλοι δυτικοί, περιπλανώμενοι ιππότες προσωπικών σταυροφοριών. Οι περισσότεροι αδικήθηκαν από την ιστορική καταγραφή, δεν έχουν τη θέση που τους αξίζει στη συλλογική μνήμη, όπως, για παράδειγμα, ο ισπανός ιππότης Φραγκίσκο ντε Τολέντο.
Οι δυτικοί στρατιωτικοί ανέλαβαν σε μεγάλο βαθμό την εκπαίδευση των Κωνσταντινουπολιτών. Προσπάθησαν να τους διδάξουν στρατιωτική πειθαρχία, το χειρισμό του ξίφους, τους στοιχειώδεις κανόνες της άμυνας. Ο Κωνσταντίνος είχε να αντιμετωπίσει και την έλλειψη πόρων, καθώς πολλοί προύχοντες δεν είχαν καμία διάθεση να συνεισφέρουν οικονομικά. Το θέμα ήταν και πολιτικό: όσοι αντιδρούσαν στην ένωση των εκκλησιών έβρισκαν ανώφελη την αντίσταση στον πολιορκητή. Καλύτερα το σαρίκι του σουλτάνου, παρά η τιάρα του Πάπα είχε πει ο μέγας λογοθέτης Λουκάς Νοταράς. Και δεν ήταν μόνος. Η σύγκρουση του Νοταρά με τον Ιουστινιάνη κατά τη διάρκεια της πολιορκίας περιγράφει το κλίμα στις τάξεις των αμυνομένων. Κατά συνέπεια, αρκετοί εκ των δυνατών προτίμησαν να κρύψουν στα υπόγεια τους θησαυρούς παρά να συνεισφέρουν στην άμυνα. Ο Κωνσταντίνος δήμευσε τα χρυσά κειμήλια των εκκλησιών και υποσχέθηκε πως θα τα επιστρέψει εις διπλούν αν λυτρωθεί η πόλη του.
Η Κωνσταντινούπολη είχε πολιορκηθεί είκοσι επτά φορές κατά το παρελθόν, αλλά μόνο μία φορά ο εχθρός κατάφερε να εισέλθει στο εσωτερικό της πόλης. Ήταν το 1204, όταν οι Σταυροφόροι σκαρφάλωσαν στα θαλάσσια τείχη από τα πλοία τους στον Κεράτιο. Ο Κωνσταντίνος έλαβε τα μέτρα του. Έκλεισε τον κόλπο με μία τεράστια αλυσίδα. Ένα τμήμα της αλυσίδας μπορούσε να χαμηλώσει μέσα στη θάλασσα για να επιτρέψει τη διέλευση των χριστιανικών πλοίων. Στην άλλη παραθαλάσσια πλευρά τα τείχη είχαν υψωθεί επάνω σε απόκρημνα εδάφη και απέτρεπαν κάθε επίθεση. Προς βορρά, στο κυρίως πεδίο μάχης, ήταν τα μεγάλα τείχη της πόλης, ένα αριστούργημα, όπως χαρακτηρίστηκε, στρατιωτικής μηχανικής. Τα τείχη υψώθηκαν τον 5ο μ.Χ. αιώνα από τον Θεοδόσιο και η έκταση τους ήταν έξι χιλιόμετρα, από τη Θάλασσα του Μαρμαρά ως τον Κεράτιο Κόλπο. Από τη μεριά της πόλης υψωνόταν ένα πελώριο τείχος με ύψος 12,5 μέτρα και με ένα στηθαίο που διέτρεχε την κορυφή πίσω από βαθιές επάλξεις και πολεμίστρες. Επάνω στο τείχος υπήρχαν ψηλοί πυργίσκοι, τετράγωνοι ή οχτάγωνοι.
Μπροστά από το τείχος υπήρχε μία επίπεδη έκταση που το χώριζε από την εξωτερική οχύρωση. Αν κάποιος εισβολέας κατάφερνε να διαπεράσει το εξωτερικό τείχος, θα παγιδευόταν στη ζώνη θανάτου όπου τον περίμενε βροχή από πέτρες και υγρό πυρ.
Το εξωτερικό τείχος είχε ύψος 7,5 μέτρα και πυργίσκους ανά 50 και 100 μέτρα. Ωστόσο, για να φτάσει ο εχθρός μπροστά στο τείχος έπρεπε να περάσει από την τάφρο, που είχε πλάτος 18 και βάθος 4,5 μέτρα. Ακόμα και αν περνούσε από την τάφρο έπρεπε να σκαρφαλώσει σε έναν πέτρινο προμαχώνα που υψωνόταν 6 μέτρα πάνω από τον πυθμένα της. Τότε θα βρισκόταν μπροστά στο εξωτερικό τείχος. Οι επίλεκτοι άνδρες της βυζαντινής φρουράς είχαν οχυρωθεί πίσω από το εξωτερικό τείχος. Λίγο πριν από την πολιορκία, ο αυτοκράτορας κλείδωσε τις πύλες του εσωτερικού τείχους. Οι αμυνόμενοι δεν θα μπορούσαν να υποχωρήσουν και να μπουν στην πόλη.
Ωστόσο υπήρχαν και ευάλωτα σημεία στην άμυνα της Κωνσταντινούπολης. Η αμυντική γραμμή δεν έφτανε μέχρι τον Κεράτιο, ενώ και το παλάτι των Βλαχερνών ήταν χτισμένο δίπλα στα τείχη. Επίσης τα τείχη ακολουθούσαν, ως προς το ύψος, την πορεία του εδάφους. Η πύλη του Αγίου Ρωμανού, στην κοιλάδα του ποταμού Λύκου, ήταν το σημείο με τα χαμηλότερα τείχη. Εκεί ο Μωάμεθ έστησε τον κύριο όγκο πυρός του πυροβολικού. Η αμυντική θωράκιση της Κωνσταντινούπολης ήταν αριστουργηματική, αλλά δεν μπορούσε να καλύψει τις δύο ουσιαστικές αδυναμίες της: ήταν αρχαία και δεν υπήρχαν αρκετοί άνδρες για να σταθούν πίσω από τις πολεμίστρες.
.
.
πηγή: www.e-istoria.com