Πώς η μουσική παιδεία της Κρήτης, «θεριώνει» γενιές και γενιές

«Χωρίς χορό χωρίς κρασί, δίχως τραγούδι η Κρήτη, δίχως τη λύρα ν΄ακουστεί, δε ζεις στον Ψηλορείτη…», λέει η μαντινάδα αποκαλύπτοντας σε όλο της το μεγαλείο την ανάγκη του Κρητικού να «ζώνεται» με ήχο, κίνηση και ανθρώπους, μέσα στη φύση, που κινείται. Χρόνια πολλά πίσω, τόσο κατά μόνας, όσο και στην παρέα του, ο άνθρωπος της Κρήτης είχε ανάγκη την παρουσία των μουσικών οργάνων. Τα μουσικά όργανα της Κρήτης έχουν εξέχουσα θέση στις κρητικές οικογένειες. Τα δε τελευταία 10 χρόνια στη Μεγαλόνησο έχει αυξηθεί πολύ ο αριθμός μουσικών σχολών. Σε κάθε οικογένεια έστω ένα μέλος της εκπαιδεύεται σε κάποιο παραδοσιακό μουσικό όργανο. Όλοι όσοι ασχολούνται με τη διδασκαλία των παραδοσιακών -παλιότερων και νεότερων- κρητικών οργάνων δηλώνουν πως η διατήρηση της ταυτότητας του νησιού, σε μεγάλο βαθμό, οφείλεται στη μουσική παράδοση και παιδεία.

Λίγο πριν φύγει για τον αιώνιο ύπνο, ο αείμνηστος Λεωνίδας Κλάδος, δεξιοτέχνης της λύρας και συνθέτης επιτυχημένων τραγουδιών και μελωδιών, από τις Μοίρες Ηρακλείου, είχε τονίσει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ πως η Κρήτη «στήριξε τους αγώνες της, την ιστορία, το αύριό της σε ανθρώπους που πάνω από όλα είχαν μουσική παιδεία μέσα τους. Από τις ανασκαφές που αφορούν τη μινωική περίοδο έως και σύγχρονα ηχητικά ντοκουμέντα (σσ. αναφερόταν στον Ελευθέριο Βενιζέλο) μπορεί να καταλάβει όποιος έχει λίγο μυαλό, πως, καλιά να πολεμάς με μουσικά και όχι πολεμικά όργανα. Καλιά να σε θυμούνται οι ανθρώποι για τη μουσική σου, παρά για τη σιδερένια δύναμή σου».

Δεν είναι τυχαίο που από σχεδόν μωρά τα κρητικόπουλα δέχονται ως δώρα, παιδικές λύρες, μαντολινάκια, φλογερίτσες και παιδικά νταούλια. Μπορεί η λύρα να «πρωταγωνιστεί» στα μουσικά σχήματα του νησιού, αλλά τα τοπικά μουσικά όργανα είναι πολλά και χωρίζονται στις οικογένειες των χορδόφωνων, των αερόφωνων, των μεμβρανόφωνων.

Στα χορδόφωνα ηγείται η λύρα, η οποία με τρεις ή τέσσερις χορδές (τα τελευταία κυρίως χρόνια) έχει τη δυνατότητα με διαφορετικά χορδίσματα να μπαίνει σε ανεξερεύνητους μουσικούς δρόμους για τα απλά παραδοσιακά όργανα. Η λύρα κατασκευάζεται σε τρία μεγέθη που διαφοροποιούν τον ήχο της: το λυράκι, τη λύρα και τη βροντόλυρα. Σήμερα πια οι χορδές της λύρας είναι μεταλλικές. Στα πρώτα της χρόνια και για αιώνες η λύρα διέθετε χορδές από έντερα ζώων. Αν και από το 1930 το βιολί σιγά σιγά εκτόπιζε τη λύρα από την παράδοση των περιφερειών της χώρας, στην Κρήτη το συγκεκριμένο χορδόφωνο συνδέθηκε με την ταυτότητα του νησιού και την έκφραση των Κρητικών. «Υγραίνει, λένε, ο ήχος τζη των αμαθιών την άκρη, γι αυτό και τηνε κάμανε τη λύρα σα το δάκρυ».

Το βιολί ανήκει κι αυτό στην οικογένεια των μουσικών οργάνων που κατάφεραν να ισχυροποιήσουν τη θέση τους στη μεγαλόνησο, κυρίως όμως στην άκρη της δυτικής και της ανατολικής Κρήτης. Είναι ολόιδια κατασκευή κι έχει την ίδια ηχητική φυσιογνωμία με το δυτικό βιολί, παρατηρείται, όμως, ότι προσδίδει πιο επιβλητική χροιά και πιο έντονο ύφος στα μουσικά ακούσματα.

Το λαούτο ή λαγούτο μαγεύει αν ο λαουτιέρης γνωρίζει πώς να «τρέξει» τα δάχτυλα του στα τάσια και τις νότες, στις τέσσερις διπλές χορδές του. Είναι αρκετά ογκωδέστερο από εκείνο άλλων περιφερειών της χώρας, με ξεχωριστή παρουσία στα μουσικά σχήματα της Κρήτης, κυρίως τα τελευταία χρόνια. Το λαούτο έχει διπλό ρόλο. Από τη μία κρατάει το ίσο στη λύρα, που συνοδεύει, από την άλλη, όταν το γλέντι κρατά ολόκληρη τη νύχτα, αυτό με τη σειρά του ανά διαστήματα, παίρνει τον πρώτο ρόλο για να ξεκουράσει τον λυράρη, να του δώσει χρόνο να κουρδίσει τη λύρα του, ή να επιτρέψει στους μουσικούς να κατέβουν να μιλήσουν με τον κόσμο. «Χάρε, σε μάχη σε καλώ κι αν το βαστάει η ψυχή σου, εγώ με το λαούτο μου και συ με το σπαθί σου».

Το μαντολίνο απαντάται κυρίως στις ορεινές επαρχίες της Κρήτης. Είναι ικανό να κρατήσει από μόνο του την καλή διάθεση για γλέντι στην παρέα από την αρχή ίσαμε το τέλος. Είναι όργανο ευρωπαϊκής προέλευσης, με καταγωγή από την μεσαιωνική μαντόλα ή μαντόρα. Έφτασε στην Κρήτη την εποχή της Ενετοκρατίας και τα τελευταία χρόνια ενισχύει με τους πολύ γρήγορους ρυθμούς τη θέση του στα μουσικά ακούσματα του νησιού. Είναι γεγονός πως πολλοί Κρήτες μουσικοί επιλέγουν το μαντολίνο για να προσδώσουν περισσότερη ευαισθησία στο ηχόχρωμα των συνθέσεων και των τραγουδιών τους. Το σχήμα του, που διατηρείται στην Κρήτη, είναι το αχλαδοειδές με τις διπλές χορδές να είναι ικανές να αναδύουν ένα βιμπράτο, ώστε να θεωρείται από πολλούς, ως το όργανο της ερωτικής Κρήτης. «Λεβέντης είναι αυτός που η ψυχή του κλαίει, κρατεί το μαντολίνο του μα μήτε λέξη λέει».

Το μπουλγαρί, είναι το όργανο, που σήμερα έχει χάσει την αίγλη του, μιας και τα παλαιότερα χρόνια βρισκόταν σε πολύ υψηλό βάθρο στην κρητική μουσική σκηνή. Ανήκει στην οικογένεια των ταμπουράδων, με το ηχείο του να είναι κυρτό αχλαδοειδές και με βραχίονα μακρύ και λεπτό. Έχει τρεις διπλές λεπτές ατσάλινες χορδές και κινητό καβαλάρη (θέση στην κάτω άκρη των χορδών) για τη διαμόρφωση του ήχου. Μοιάζει με το αραβικό σάζι, αλλά το μέγεθός του θυμίζει τον τζουρά. Γνώρισε μεγάλη δόξα κυρίως μετά το 1915 με τους μικρασιάτες που έφτασαν στην Κρήτη. ¶ρχισε να φθίνει την μετακατοχική περίοδο. Το Ρέθυμνο είχε αγαπήσει πολύ το μπουλγαρί, κυρίως επειδή ένας από τους δεξιοτέχνες του ήταν ο Στέλιος Φουσταλιεράκης, ή Φουσταλιέρης, που έμενε στον τόπο.

Η κιθάρα μπορεί να μην είναι παραδοσιακό όργανο της Κρήτης, την τελευταία 20ετία, όμως, έχει μπει για τα καλά μέσα στα μουσικά σχήματα ως καθαρά συνοδευτικό όργανο. Σε κάποιες περιπτώσεις ορισμένοι καλλιτέχνες, χορδίζουν την κιθάρα κατά τρόπο τέτοιο, ώστε να «φέρνει» σε ήχο στο μπουλγαρί.

Στα αερόφωνα μουσικά όργανα της Κρήτης εντυπωσιακή είναι η παρουσία της ασκομαντούρας. Κατέχει σημαντική θέση στη μουσική ιστορία του τόπου, αλλά δεν απολαμβάνει την προτίμηση της νέας γενιάς. Ίσως είναι η εικόνα της, που δεν γοητεύει. Πρόκειται για ένα ασκί, το οποίο συγκεντρώνει τον αέρα για να διατηρεί τον συνεχόμενο ήχο. Το επιστόμιο είναι από καλάμι και είναι αυτό είναι που βοηθάει στο να διατηρείται φουσκωμένο το ασκί. Καταλήγει σε αυλό με πέντε τρύπες η οποίες αποδίδουν ήχο αρχέγονο και δυνατό. Η ασκομαντούρα ή ασκομπαντούρα, ή φλασκομαντούρα, θεωρείται απόγονος του άσκαυλου, του αρχαίου πνευστού μουσικού οργάνου, που αναφέρεται στη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη. Έχει ταυτιστεί με την ύπαιθρο και την ποιμενική ζωή, ενώ η μετακατοχική περίοδος δεν τη βοήθησε να αναπτυχθεί όσο θα της άξιζε, κάτι που συμβαίνει στην Ευρώπη μιας και η ασκομαντούρα συγγενεύει με την γκάιντα. Το συγκεκριμένο πνευστό έχει αποδώσει μελωδίες, που επηρέασαν τη μουσική ταυτότητα της Κρήτης. «Δεν είμαι ασκί να με χτυπάς, να βγάνεις την οργή σου, μα ασκομπαντούρα που ζητά να γειάνει τη ψυχή σου».

Το θιαμπόλι, είναι η κρητική φλογέρα. Λέγεται δε και φθιαμπόλι, φτιαμπόλι, φιαμπόλι, παμπιόλι, μπαμπιόλι, χαμπιόλι, σφυροχάμπιολο, σφυροχάμπουλο, πειροχάμπιολο, ή γλωσσοχάμπιολο. Είναι όργανο των βοσκών που κατάφερε να κρατάει συντροφιά στις πολλές μοναχικές ώρες όλων όσοι ως ακρίτες επιμένουν στην ορεσίβια ζωή και τη προβολή της ορεινής φυσιογνωμίας του νησιού. Η επάνω πλευρά του έχει έξι τρύπες και η κάτω μία, η οποία βοηθάει στις διέσεις. Συνδράμει, ως όργανο, σε εισαγωγές μουσικών συνθέσεων, ενώ όσοι θεωρούνται δεξιοτέχνες μπορούν και συνοδεύουν με μεγάλη ευκολία τούς μουσικούς δρόμους της λύρας. «Σα σου σφυρίζω να γυρνάς να βλέπεις το θιαμπόλι, να βλέπω εγώ στα μάτια σου την οικουμένη όλη».

Το μόνο μεμβρανόφωνο όργανο της Κρήτης είναι το νταουλάκι. Το κρητικό τύμπανο. Είναι μικρογραφία του νταουλιού, που με τα δύο ραβδάκια του οργανοπαίχτη, κρατάει το ρυθμό και εντυπωσιάζει στα σόλα του. Δημιουργεί τονική ένταση και στο άκουσμά του εγείρει συναισθήματα που ταιριάζουν με την έμφυτη ένταση των Κρητών. Παλαιότερα, το συναντούσε κανείς κυρίως στην ανατολική Κρήτη. Σήμερα, όμως, σχεδόν όλα τα μουσικά σχήματα, σε όλους τους νομούς, το χρησιμοποιούν. Για το νταουλάκι, ή αλλιώς τουμπί, υπάρχουν αναφορές από τις αρχές του 15ου σε κείμενα της κρητικής λογοτεχνίας. «Αν είχα μες στα σωθικά αντίς καρδιά νταούλι, θε ν΄ άκουγε κι ο θιός του πόνου το μεδούλι».

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ - Μ। Λαμπαθάκης
http://www.sofiatimes.com/index.php?option=com_content&task=view&id=20684&Itemid=98

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πώς η μουσική παιδεία της Κρήτης, «θεριώνει» γενιές και γενιές"

Τζιμ Λόντος 1897 – 1975

Σούπερ σταρ της επαγγελματικής πάλης (κατς), που πρόσφερε ώρες χαράς και ξεγνοιασιάς στους δοκιμαζόμενους από το οικονομικό κραχ Αμερικανούς. Γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1897 στο Κουτσοχώρι του Άργους ως Χριστόφορος Θεοφίλου και ήταν το μικρότερο από τα 13 παιδιά της οικογένειάς του. Η μητέρα του ήθελε να γίνει ιερέας, ενώ ο πατέρας του τον ονειρευόταν στρατιωτικό. Ο ίδιος προτίμησε να γίνει μετανάστης και σε ηλικία μόλις 13 ετών εγκατέλειψε το σπίτι του, ταξίδεψε στην Αμερική κι έπιασε δουλειά ως λαντζέρης σ' ένα εστιατόριο της Νέας Υόρκης. Η ιδέα να ασχοληθεί με την πάλη τού δημιουργήθηκε όταν βρέθηκε τυχαία σ' έναν αγώνα, καθώς «εξερευνούσε» τους δρόμους του Μανχάταν, λίγες ημέρες μετά την άφιξή του. Με τα πρώτα χρήματα που κέρδισε από τη δουλειά του, γράφτηκε σ' ένα προπονητήριο και άρχισε να μαθαίνει τα μυστικά του αθλήματος. Πολύ σύντομα, προσέλκυσε το ενδιαφέρον των οργανωτών αγώνων, καθώς διέφερε απ' όλους τους άλλους παλαιστές. Ήταν μικρόσωμος και χωρίς κανένα ψεγάδι τερατομορφίας, ενώ διέθετε δύναμη, ευκινησία, ευστροφία και πονηριά. Αυτή η διαφορετικότητά του ταύτιζε τους θεατές μαζί του, στο ρόλο του «καλού» που μάχεται και τελικά νικάει τον γιγαντόσωμο «κακό» αντίπαλό του. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου συνέρεαν σε κάθε αγώνα του για να παρακολουθήσουν τα κατορθώματά του και να απολαύσουν τις θεαματικές λαβές και τα «αεροπλανικά» του. Ο Τζιμ Λόντος -προσωνύμιο που του δόθηκε από τον αθλητικογράφο Ρόσκο Φόσετ, έπειτα από μία νίκη του στην ομιχλώδη αρένα «Λονδίνο» (London) του Πόρτλαντ- υπήρξε από τους πρωτεργάτες τους είδους της πάλης που αργότερα έγινε γνωστό διεθνώς ως «κατς». Στις 8 Ιουνίου του 1930 ανακηρύχθηκε από την Ομοσπονδία Πάλης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών, τίτλο που κράτησε έως το 1946, οπότε και αποσύρθηκε. Σε αυτά τα 16 χρόνια έδωσε περισσότερους από 2.500 αγώνες και ηττήθηκε σε λιγότερους από δέκα! Οι Έλληνες τον απολάμβαναν κατά καιρούς στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όταν ερχόταν για να κατατροπώσει τον Κβαριάνι, τον Μεμέτ Αλή, τον Βάντερβαλντ και το 1959 (στα 64 χρόνια του!) κάποιον άγγλο παλαιστή τριάντα χρόνια νεότερό του... Η λαμπρή πορεία του στα ρινγκ υπήρξε ιδιαίτερα προσοδοφόρα για τον Λόντο. Αλλά και ο ίδιος υπήρξε γενναιόδωρος, προσφέροντας σημαντικά χρηματικά ποσά για τα ελληνόπουλα που έμειναν ορφανά κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πέθανε στην Καλιφόρνια στις 19 Αυγούστου 1975, από ανακοπή καρδιάς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τζιμ Λόντος 1897 – 1975"

Το Καστελλόριζο

Το Καστελλόριζο ή Μεγίστη όπως είναι επίσημα γνωστό το νησί από τους αρχαίους χρόνους, βρίσκεται στο νοτιοανατολικότερο άκρο της ελληνικής επικράτειας. Η συνολική του έκταση είναι 9,2 τετρ. χλμ. και βρίσκεται 72 μίλια ανατολικά της Ρόδου και μόλις 2 χλμ. από τις τουρκικές ακτές. Είναι ορεινό και βραχώδες νησί και ανήκει στο σύμπλεγμα της Δωδεκανήσου.

Η πρωτεύουσα Καστελλόριζο, που συγκεντρώνει όλους τους κατοίκους του νησιού, αποτελείται από τις συνοικίες Πηγάδια και Χωράφια και συνεχίζει μέχρι το Μανδράκι (μικρό γραφικό λιμάνι). Το Καστελλόριζο είναι αμφιθεατρικά χτισμένο στα ριζά λόφου αγκαλιάζοντας τις τρεις πλαγιές του κόλπου.

Η γραφικότητα του τοπίου φτάνοντας στο Καστελλόριζο δύσκολα περιγράφεται. Τα βαμμένα σε εντυπωσιακά χρώματα διώροφα και τριώροφα αρχοντόσπιτα με τις ξύλινες σκάλες και μπαλκόνια, το γραφικό λιμάνι και τα πλακόστρωτα σοκάκια συνθέτουν ένα υπέροχο θέαμα. Όλος ο οικισμός θεωρείται διατηρητέος και προσφέρει στον επισκέπτη την ομορφιά ενός ειδυλλιακού τοπίου και την αίσθηση μιάς περασμένης δόξας.

Στα παλαιότερα χρόνια η πόλη, που αποτελεί και το λιμάνι του νησιού, στάθηκε το κυριότερο γεωφυσικό χάρισμα του Καστελλόριζου, καθώς βρίσκεται στο θαλάσσιο σταυροδρόμι ανάμεσα στην Ευρώπη, την Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο και ήταν φυσικό να δημιρουργήσει σημαντική εμπορική και ναυτική κίνηση πράγμα που εξηγεί το ένδοξο και πλούσιο παρελθόν του Καστελλόριζου. Το Καστελλόριζο έχει πληθυσμό 275 κατοίκους. Τόσοι απόμειναν από τις 15,000 που είχε στις αρχές του 20ού αιώνα. Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με τον τουρισμό και την αλιεία.

Η Ιστορία του Νησιού

Στα αρχαία χρόνια το Καστελλόριζο ονομαζόταν Μεγίστη από τον πρώτο οικιστή Μεγιστέα. Νεολιθικά εργαλεία, προϊστορικά τείχη, λαξευτοί τάφοι, ένα χρυσό στεφάνι μυκηναϊκής εποχής που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο των Αθηνών, επιγραφές κι άλλα ευρήματα μαρτυρούν ότι το νησί κατοικείται συνεχώς από τους πανάρχαιους χρόνους. Βρέθηκαν επίσης ερείπια τον ναού του Απόλλωνος Μεγιστέως, η λατρεία του οποίου ήταν διαδεδομένη στο νησί καθώς και στα κοντινά παράλια της Μικρασίας.

Οι Δωριείς που εγκαταστάθηκαν στο έδαφός της έχτισαν οχυρές ακροπόλεις στη θέση του σημερινού οικισμού και στο Παλαιόκαστρο, όπου και σώζονται κάποια ερείπια. Η Μεγίστη έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Τροίας μαζί με τ’άλλα Δωδεκάνησα και ως σύμμαχος των Αθηναίων, βοήθησε στους αγώνες εναντίον των Περσών.

Αφού έγινε κτήμα των Ρωμαίων, κυριεύεται ύστερα από τους Βυζαντινούς για να καταλήξει στους Ιωαννίτες Ιππότες της Ρόδου το 1306. Από την εποχή αυτή η Μεγίστη αλλάζει το όνομά της με την ξενική λέξη Καστελλόριζο, προερχόμενη από παραφθορά του Καστέλ-Ρόσσο, επειδή οι ψηλοί βράχοι που ορθώνεται το κάστρο είναι κατακόκκινοι. A πό το 1440 έως και το 1522 το νησί κυριεύται από τους Αιγύπτιους, Φράγκους και τέλος τους Τούρκους.

Το 1659, το κυριεύουν οι Βενετοί, το ξαναπαίρνουν όμως πάλι πίσω οι Τούρκοι, για να φτάσει τον Ιούλιο του 1788 ο ηρωϊκός Θαλασσαϊτός Λάμπρος Κατσώνης και να ελευθερώσει το νησί. Στο διάστημα αυτό ο ναυτικός εμπορικός στόλος του Καστελλόριζου βρισκόταν στη μεγάλη του ακμή.

Μετά την επανάσταση του 1821, όταν ελευθερώθηκε η Ελλάδα από τον Οθωμανικό ζυγό, πιστεύθηκε πως και τα Δωδεκάνησα θα έβρισκαν τη λύτρωσή τους. Ήρθε όμως το πρωτόκολλο του Λονδίνου στα 1830 που τους όριζε να ξαναγυρίσουν πάλι υπό την Τουρκική κυριαρχία. Το Καστελλόριζο υπόμεινε τη μοίρα του, αλλά δεν έχασε τη ναυτιλιακή του ζωτικότητα. Αντίθετα όλο πρόκοβε όχι μόνο σε εμπορική και ναυτιλιακή ακμή και κίνηση αλλά και σε πνευματική εξέλιξη και πρόοδο. Ιδρύθηκαν σχολεία ονομαστά, σαν την Σαντραπεία Σχολή, του αειμνήστου ευεργέτου Λουκά Σαντραπέ, όπου λάβαιναν φωτισμένη μόρφωση πολλές γεννεές του νησιού. Χτίστηκαν μεγαλόπρεπες εκκλησίες με πλούσια εικονογράφηση και πολυτελή τέμπλα, όπως ο Μητροπολιτικός Ναός Αγίων Κων/νου και Ελένης, του Αγ. Γεωργίου του Λουκά, Αγ. Γεωργίου Πηγαδιώτου και άλλες μικρότερες, ως και πολλά μοναστήρια και εξωκλήσσια.

Αριθμούσε πληθυσμό 12-14 χιλιάδες κατοίκους, οι περισσότεροι των οποίων ήταν ναυτικοί. Το Μάρτη του 1913, βλέποντας οι Καστελλορίζιοι πως ο Ελληνικός στόλος κυρίευε τα νησιά του Αιγαίου, που δεν τα είχαν καταλάβει οι Ιταλοί, ξεσηκώθηκαν σε επανάσταση γυρεύοντας τη λευτεριά τους από την τουρκική διοίκηση.

Οι Τούρκοι δεν πρόβαλαν αντίσταση. Μετά από τρία χρόνια, έρχονται Γάλλοι οι οποίοι καταργούν της Ελληνικές αρχές και θρονιάζονται στο άτυχο Καστελλόριζο, το οποίο παραδίνουν το 1920 στην Ιταλία.

Από τη μοιραία και σκοτεινή τούτη στιγμή, το αρχοντικό νησί τυλίγεται στο πένθος και στη θλίψη. Η μεγάλη του ακμή, η ναυτιλία, το εμπόριο, τα γράμματα πέφτουν σε μαρασμό. Οι κάτοικοι μη μπορώντας να υποφέρουν τον ιταλικό ζυγό αρχίζουν να εκπατρίζονται και ο πληθυσμός περιορίζεται σε 2,000 άτομα.

Πένθος και τρομοκρατία επικρατούν στο νησί, ώσπου το Σεπτέμβριο του 1943, το ελληνικό αντιτορπιλικό ‘Παύλος Κουντουριώτης» αποβιβάζει δυνάμεις κατοχής, δίχως ιταλική αντίσταση। Οι κάτοικοι δεν προβαίνουν σε εδκηλώσεις, αλλά με καρδιοχτύπι παρακολουθούν τη νέα απόβαση, σαν κάτι να προαισθάνονται. Ύστερα από δύο μήνες νέοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί από γερμανικά στούκας που φτάνουν από τη Ρόδο σε κύμματα, αρχίζουν αερομαχίες με τους συμμάχους για να ολοκληρώσουν την καταστροφή, απογκρεμίζοντας όσα σπίτια είχαν μείνει όρθια. Οι λίγοι κάτοικοι υποχρεώνονται κατόπιν διαταγής του Άγγλου Διοικητού, να το εκκενώσουν και να καταφύγουν μέσω Τουρκίας και Κύπρου, πρόσφυγες στη Σαχάρα της Παλαιστίνης. Εκεί τελικά μαζεύτηκαν 14,000 Σαμιώτες και Δωδεκανήσιοι όπου έμειναν δύο χρόνια σε αντίσκηνα και μετά πήραν το δρόμο της επιστροφής για το κατεστραμμένο νησί τους, για ν’αντικρύσουν έναν άγνωστο χώρο, μη γνωρίζοντες που ευρίσκοντο σπίτια, τα νοικοκυριά τους, τα μαγαζιά τους, οι εκκλησίες τους. Νησί ευτυχισμένο άλλοτε, τώρα ερειπωμένο. Ακόμη δύο χρόνια έμεινε το νησί υπό την κατοχή των Άγγλων όπως και τα άλλα Δωδεκάνησα ώσπου την 7 η Μαρτίου του 1947, έγινε η προσάρτησή τους με τη Μητέρα Ελλάδα και από τότε παραμένει Ελληνικό.

Πηγή.

http://eistorias.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το Καστελλόριζο"

Έριξαν το βλήμα στους επίσημους

Σε τραγέλαφο κατέληξε άσκηση των τουρκικών ειδικών δυνάμεων, το σενάριο της οποίας προέβλεπε αποβατική ενέργεια σε νησί του Αιγαίου καθώς από λάθος υπολογισμό βολής πυροβολικού τραυματίστηκαν 15 Τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώτες. Πιο συγκεκριμένα αντί από τα πυρά να πληγεί ένας από τους στόχους, το βλήμα κατέληξε στην …εξέδρα απ’ όπου οι Τούρκοι επιτελείς παρακολουθούσαν την άσκηση με αποτέλεσμα να σημειωθούν σοβαροί τραυματισμοί.

Πέρα από τις εντυπώσεις που δημιουργούνται από το περιστατικό, καθώς το να πληγεί η εξέδρα των επισήμων αντί του στόχου οπωσδήποτε δεν είναι συνηθισμένο ατύχημα, ερωτηματικά προκαλεί το περιεχόμενο της άσκησης, διότι από ότι φαίνεται επρόκειτο για σενάριο κατάληψης ελληνικού νησιού!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ σε άρθρο του κου Λάμπρου Καλαρρύτη

Πηγή.

http://gdailynews.wordpress.com/2011/08/17/%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BE%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%82/#more-22015

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Έριξαν το βλήμα στους επίσημους"

Μήνυση κατά του ψευδοκράτους κατέθεσε ο Χούλιο Ιγκλέσιας

Λευκωσία, Κύπρος

Η εταιρεία Ιnternational Creative Τalent Αgency, που αντιπροσωπεύει τον Χούλιο Ιγκλέσιας, υπέβαλε μήνυση εναντίον τού παράνομου καθεστώτος των κατεχομένων, της εταιρείας Voyager Κibris (που παρουσιάζεται ως ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου ΜeritCrystalΗoteland Casino στην κατεχόμενη Κερύνεια) και της εταιρείας ΝetΗoldings με έδρα την Κωνσταντινούπολη.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Φιλελεύθερος» το κατοχικό καθεστώς, το ξενοδοχείο και η τουρκική εταιρεία, όπως και ο «πρέσβης» της Τουρκίας στην κατεχόμενη Κύπρο, «κορόιδεψαν τον Ισπανό τραγουδιστή, τον οποίο προσκάλεσαν να τραγουδήσει στα κατεχόμενα χωρίς προηγουμένως να του εξηγήσουν την πολιτική κατάσταση και το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η πράξη του θα ήταν παράνομη».

Στη μήνυση αναφέρεται ότι το ξενοδοχείο ΜeritCrystal Ηoteland Casino ανήκει σε Ελληνοκύπριο ξενοδόχο και το κατέλαβαν οι Τούρκοι μετά την τουρκική εισβολή, αλλάζοντας όνομα και ιδιοκτήτρια εταιρεία. Το «Ζέφυρος», όπως είναι η αρχική ονομασία του, η οποία δεν έχει αλλάξει ποτέ, χρησιμοποιείται παράνομα από την εταιρεία Voyager Κibris και από το τουρκικό καθεστώς των κατεχομένων.
Η μήνυση κατατέθηκε σε Δικαστήριο της Ουάσιγκτον από τον δικηγόρο Αθανάσιο Τσιμπίδη εκ μέρους της εταιρείας που αντιπροσωπεύει τον παγκοσμίως γνωστό Ισπανό καλλιτέχνη.
Σύμφωνα με πληροφορίες, στη μήνυση αναφέρεται ότι η Άγκυρα και το κατοχικό καθεστώς εξαπάτησαν επίσης τους καλλιτέχνες Τζένιφερ Λόπεζ, Ριάνα και Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, οι οποίοι όταν ενημερώθηκαν ακύρωσαν τις συναυλίες. Ειδικά η Τζ.Λοπέζ, που είχε ενημερωτική συνάντηση με τον γερουσιαστή Ρόμπερτ Μενέντεζ, καταδίκασε την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κύπρο από την Τουρκία.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μήνυση κατά του ψευδοκράτους κατέθεσε ο Χούλιο Ιγκλέσιας"

Τι είναι η φιλοσοφική ηθική;

 Η έννοια του ηθικού προβλήματος Ένα πρώτο βήμα για τη συστηματοποίηση και την καλλιέργεια των ηθικών μας προβληματισμών είναι ο εντοπισμός και η περιγραφή ενός ηθικού προβλήματος. Κάθε πρόβλημα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μπορεί να διατυπωθεί με μια συγκεκριμένη ερώτηση.
Έτσι, η κατάλληλη ερώτηση για να διαπιστώσουμε αν μια συγκεκριμένη κατάσταση πραγμάτων ή μια ενέργεια είναι ηθικά ενδιαφέρουσα είναι «ποιος βλάπτεται ή/και ποιος ωφελείται;».
Αν η απάντηση που θα δώσουμε είναι καταφατική, τότε μπορούμε να θεωρήσουμε ότι έχουμε ένα ηθικό πρόβλημα - αν και διαφορετικοί άνθρωποι θα αντιμετώπιζαν την ίδια κατάσταση με διαφορετικό τρόπο, δεδομένου ότι τα κριτήρια ως προς το τι συνιστά βλάβη και ωφέλεια ποικίλλουν σημαντικά.
Επίσης, θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι φορείς της βλάβης ή της ωφέλειας διαφοροποιούνται ανάλογα με την υπό εξέταση περίπτωση με αποτέλεσμα εκτός από τους συνανθρώπους μας φορείς βλαβών και ωφελημάτων να θεωρούνται (συχνά χωρίς επαρκή τεκμηρίωση) οι νεκροί, τα ζώα, το περιβάλλον, ακόμα και οι αφηρημένες ιδέες.

Από τη στιγμή, ωστόσο, που θα θεωρήσει κανείς ότι υπάρχει ένα ηθικό πρόβλημα είναι φυσικό να αναρωτηθεί ποιος είναι υπεύθυνος για τη βλάβη ή την ωφέλεια που προκαλείται, που προκλήθηκε ή που ενδέχεται να προκληθεί. Η έννοια της ευθύνης είναι σύνθετη και περίπλοκη, αφού αποτελεί αντικείμενο μελέτης τόσο της μεταφυσικής όσο και της επιστήμης του δικαίου, και για τον προσδιορισμό της υπάρχουν σοβαρές διχογνωμίες.
Ωστόσο, για τις ανάγκες της έρευνάς μας μπορούμε να θεωρήσουμε κάποιον υπεύθυνο για μια πράξη ή παράλειψή του αν αυτή υπήρξε αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής του, πράγμα το οποίο προϋποθέτει ότι είχε τη δυνατότητα, αν το επιθυμούσε, να προβεί σε διαφορετικές επιλογές.
Από αυτή τη θεώρηση συνάγεται ότι κάποιος δεν είναι υπεύθυνος για πράγματα που δεν μπορεί να ελέγξει, όπως το DNA του ή κάποιες ενστικτώδεις κινήσεις ή ό,τι κάνει υπό την επήρεια ψυχοφαρμάκων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι περιπτώσεις όπου κάποιος αναγκάζεται να κάνει ή να μην κάνει κάτι, γιατί μια διαφορετική επιλογή θα ήταν ιδιαίτερα οδυνηρή, όπως όταν απειλείται η ζωή του.
Εδώ θεωρείται μεν υπεύθυνος, αφού θεωρητικά θα μπορούσε να πράξει κάτι το διαφορετικό, αλλά η απόφαση του κρίνεται με ιδιαίτερη επιείκεια, εφόσον αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ιδιαίτερα επώδυνο για όλους μας να ενεργήσουμε διαφορετικά υπό παρόμοιες περιστάσεις. Ο λόγος που μας ενδιαφέρει να διαπιστώσουμε ποιος είναι υπεύθυνος θα γίνει παρακάτω κατανοητός.

Η βασικότερη όμως αντίδραση που κατά τεκμήριο μας προκαλεί ο εντοπισμός ενός ηθικού προβλήματος είναι ο προβληματισμός για το τι πρέπει να γίνει. Τα ηθικά προβλήματα δεν μας αφήνουν αδιάφορους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πάντοτε μας οδηγούν στην επιτέλεση συγκεκριμένων ενεργειών.
Συχνά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ενίοτε θεωρούμε κάποιους άλλους υπευθύνους, ενώ δεν θα πρέπει να λησμονούμε και τις περιπτώσεις εκείνες όπου μολονότι πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι και έχουμε αυτή τη δυνατότητα, αδυνατούμε να ενεργήσουμε (το φαινόμενο αυτό ονομάζεται ακρασία). Η περισσότερο συνήθης θετική αντίδραση στην παρουσία μιας ηθικά ενδιαφέρουσας κατάστασης είναι η εκφορά κάποιας σχετικής κρίσης και ο έπαινος αυτού που θεωρούμε υπεύθυνο (αν υπάρχει κάποιος στον οποίο μπορεί να καταλογισθεί ευθύνη).
Αντίθετα, μια αρνητική αντίδραση εκδηλώνεται με καταδικαστικές κρίσεις και τον ψόγο αυτού που θεωρούμε υπεύθυνο, καθώς και την απαίτηση να επανορθώσει. Όταν, όμως, δεν υπάρχει κάποιος υπαίτιος (όπως λ. χ. σε ένα σεισμό) η αντίδρασή μας εκφράζεται με τον καθορισμό συγκεκριμένων υποχρεώσεων, την αιτιολόγησή τους, και ενδεχομένως με προτάσεις για τον τρόπο με τον οποίο θα πραγματοποιηθούν καλύτερα οι εν λόγω υποχρεώσεις.
Ωστόσο, η θετική ή η αρνητική αντίδρασή μας δεν εξαντλείται πάντοτε με την εκφορά κάποιων ομιλιακών ενεργημάτων. Σε ορισμένες περιπτώσεις κρίνουμε ότι θα πρέπει να ενεργήσουμε με μη λεκτικό τρόπο, όπως όταν κάποιος αποφασίζει να πέσει στη θάλασσα για να σώσει έναν άνθρωπο που πνίγεται ή να ενισχύσει υλικά κάποιον που προέβη σε μια ηρωική πράξη.

Συμπερασματικά, από τη στιγμή που αναγνωρίζουμε μια κατάσταση όπου κάποιος ή κάτι, σύμφωνα με τα κριτήριά μας, βλάπτεται ή ωφελείται, μας ανοίγεται μια ευρεία κλίμακα θετικών ή αρνητικών αντιδράσεων που αρχίζει με επιδοκιμαστικές ή αποδοκιμαστικές σκέψεις και καταλήγει στην απόφασή μας να παρέμβουμε ενεργά και να επιχειρήσουμε να αλλάξουμε την κατάσταση. Υπάρχει λοιπόν ένα πρωτογενές υλικό, μια σειρά προβληματισμών , νοητικών διαδικασιών και ενεργειών που είναι κοινή στους περισσότερους ανθρώπους και πάνω στην οποία οικοδομείται η ηθική φιλοσοφία.

1.2. Καθημερινή και φιλοσοφική ηθική

Αν θέσουμε σε έναν άνθρωπο που δεν έχει ασχοληθεί συστηματικά με τη μελέτη της ηθικής, το ερώτημα τι είναι για αυτόν η ηθική θα μας απαριθμούσε κάποιες αξίες, αρχές ή κανόνες που προσδιορίζουν τη συμπεριφορά του και καθορίζουν τι είναι καλό και κακό. Αν όμως αντιμετωπίσουμε με κριτικό πνεύμα παρόμοιες απαντήσεις που συγκροτούν την καθημερινή ηθική, θα προβαίναμε στις ακόλουθες διαπιστώσεις.

α) Η καθημερινή ηθική υφίσταται σήμερα ποικίλες επιδράσεις από διαφορετικούς χώρους, όπως από τη θρησκεία, την παράδοση, τα ΜΜΕ και τα επικρατούντα κοινωνικά πρότυπα, με αποτέλεσμα σε συλλογικό επίπεδο οι κανονιστικές πεποιθήσεις των δρώντων να είναι ανομοιογενείς και σε ατομικό επίπεδο η σύνθεση των εν λόγω επιδράσεων να αποδεικνύεται ανεπιτυχής.

β) Συχνά δεν υπάρχει καμία ενοποιητική αρχή που να συνέχει όλες τις αρχές και τους κανόνες που επικαλούνται οι δρώντες, με αποτέλεσμα να αποδέχονται αντιφατικές αρχές ή να αντιμετωπίζουν παρόμοιες περιπτώσεις με διαφορετικά κριτήρια.

γ) Πολλές αρχές και κανόνες καλύπτονται με ένα μανδύα ηθικότητας, αλλά κατ’ ουσίαν είτε αποτελούν εκλογικεύσεις είτε συνειδητά εξυπηρετούν κατ’ αποκλειστικότητα συγκεκριμένα ατομικά ή συλλογικά συμφέροντα.

δ) Παρατηρείται συχνά μια αδυναμία έστω και στοιχειώδους δικαιολόγησης των αρχών και των κανόνων που ο μέσος άνθρωπος εφαρμόζει και αυτό εξηγείται από το γεγονός πολλές από αυτές έχουν άκριτα αφομοιωθεί μέσω διαδικασιών κοινωνικοποίησης.

Η φιλοσοφική όμως σκέψη που από καταβολής της προβάλλει μεταξύ άλλων την ανάλυση, τη σαφήνεια, το επιχείρημα, την πειστική δικαιολόγηση, τη θεωρία, την ενότητα και την επίτευξη λογικής συνοχής δεν μπορεί να μείνει ικανοποιημένη με αυτή την κατάσταση. Επιχειρεί από την εποχή του Σωκράτη και εξής μέσω του κλάδου της που ονομάζεται φιλοσοφική ηθική ή ηθική φιλοσοφία μια ενδελεχή θεώρηση των αξιών προσπαθώντας να δώσει μια περισσότερο συστηματική, σαφή, επαρκώς τεκμηριωμένη και λογικά συνεκτική εικόνα του τρόπου με τον οποίο οφείλουμε να ζούμε. Στα νεότερα χρόνια η προσπάθεια αυτή εκφράζεται, σε μεγάλο βαθμό αλλά όχι αποκλειστικά, με τη δημιουργία ηθικών θεωριών (ωφελιμισμός, καντιανή δεοντοκρατία, συμβολαιοκρατία, ενορασιοκρατία, φυσιοκρατία κ.ο.κ), δηλαδή με την προβολή γενικών δικαιολογημένων αρχών μέσω των οποίων μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κάθε ηθικά ενδιαφέρουσα κατάσταση.
Εδώ όμως απαιτείται μια βασική διευκρίνιση για την αποφυγή παρανοήσεων. Αυτός που αρχίζει να ασχολείται με την ηθική φιλοσοφία δε θα πρέπει να προσεγγίζει το αντικείμενο επιζητώντας να βρει την από καθέδρας «αλήθεια» αναφορικά με τα ηθικά προβλήματα.
Αν και κάθε φιλόσοφος με σημαντική συμβολή στο χώρο ισχυρίζεται, όπως είναι φυσικό, ότι οι θέσεις του είναι ορθές, ο νεοεισερχόμενος μελετητής δε θα πρέπει να αναγνωρίζει στην ηθική φιλοσοφία εν γένει κάποια υπερβατική αυθεντία στην οποία πρέπει με σεβασμό να υποταχθεί απορρίπτοντας με αισθήματα ενοχής ό,τι προηγουμένως πίστευε.
Η φιλοσοφική ηθική θα πρέπει να αποτελεί για αυτόν το έναυσμα για να αναλογιστεί και να επεξεργαστεί με τη βοήθεια φιλοσοφικών εργαλείων τις ηθικές του πεποιθήσεις επιβεβαιώνοντας, απορρίπτοντας ή τροποποιώντας κάποιες από αυτές, να έρθει σε επαφή με μια σειρά ηθικών προβλημάτων, τα οποία μέχρι τώρα δεν είχε την ευκαιρία να αντιληφθεί και να τα επεξεργασθεί, αναγνωρίζοντας το σύνθετο χαρακτήρα και την περιπλοκότητά τους, να γνωρίσει συγκεκριμένες μεθόδους αντικειμενικής ανάλυσης και αμερόληπτης αντιμετώπισης ηθικά ενδιαφερουσών υπαρκτών καταστάσεων, να ευαισθητοποιήσει και να οξύνει την ηθική κρίση του αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα επιχειρηματολογίας, και ίσως, σε ένα ύστερο στάδιο, να πεισθεί ως προς την ορθότητα κάποιας ηθικής θεωρίας ή θεώρησης, ή να διατυπώσει τις δικές του πρωτότυπες θέσεις.
 Σε αντίθετη περίπτωση, ελλοχεύει ο κίνδυνος να δει τη φιλοσοφική ηθική ως ένα βαρετό διανοητικό παιχνίδι χωρίς καμία πρακτική σημασία, όπου οι συμμετέχοντες αρέσκονται στο να αλληλοαναιρούνται και ενίοτε να παίζουν «εν ου παικτοίς»”.

1.3 Ο ορισμός της ηθικής και η ανάλυσή του

Στο πλαίσιο της φιλοσοφικής ηθικής μπορούμε να ορίσουμε την ηθική υπό την ευρεία έννοια ως κάθε σύνολο βασικών προτάσεων που αποσκοπούν στο να αξιολογήσουν ή να καθορίσουν μορφές συμπεριφοράς και παρουσιάζουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά : είναι καθολικεύσιμες, εφαρμόσιμες, επιτακτικές, απαιτούν από τους δρώντες να καθορίζουν τις ενέργειές τους με τέτοιο τρόπο ώστε να λαμβάνουν υπόψη και τα συμφέροντα όσων επηρεάζονται από αυτές και, τέλος, δικαιολογημένες. Από το σημείο αυτό και εξής, όταν αναφερόμαστε στην ηθική, θα εννοούμε το συγκεκριμένο αυτό ορισμό.

Τα επιμέρους αυτά χαρακτηριστικά μπορεί να θεωρηθούν ως αναγκαίες και επιμέρους ικανές συνθήκες οι οποίες πρέπει να πληρούνται για να ανήκει μια πρόταση στο χώρο της ηθικής και να ληφθεί σοβαρά υπόψη.
Τα χαρακτηριστικά αυτά προσδιορίζουν την τυπική μορφή που πρέπει να έχει μια πρόταση σε αντίθεση με μια πρόταση που δεν ανήκει σε αυτό το χώρο (και κατά συνέπεια βρίσκεται εκτός της δικαιοδοσίας της ηθικής) και καθορίζουν ένα minimum περιεχομένου.
Ακόμα, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο ανωτέρω ορισμός αναφέρεται στην ηθική όπως την εννοούμε εδώ και τώρα στον δυτικό κόσμο, ύστερα από αρκετούς αιώνες σχετικών συζητήσεων.
 Ωστόσο, η περιγραφή που ακολουθεί μπορεί να ενσωματώσει και σημαντικές φιλοσοφικές θεωρίες του παρελθόντος όπως την αριστοτελική ηθική. Ας δούμε όμως τι σημαίνει το καθένα από αυτά τα χαρακτηριστικά.

α) Καθολικευσιμότητα: Μια πρόταση για να είναι ηθική θα πρέπει να επιβάλλει πως ό,τι είναι ορθό σε μια περίπτωση χ, είναι ορθό σε κάθε παρόμοια περίπτωση. Ομολογουμένως, δεν είναι πάντοτε εύκολο να προσδιορίσουμε με ακρίβεια δύο ηθικά παρόμοιες περιπτώσεις, δεδομένου ότι η επισήμανση μιας λανθάνουσας παραμέτρου ενδέχεται να μεταβάλει ριζικά την κρίση μας. Ωστόσο, δεν θα είχαμε καμία δυσκολία να απορρίψουμε προτάσεις όπως “μόνο όταν βρίσκεται κανείς στην πατρίδα του, θα πρέπει να προσεγγίζει τους άλλους με συμπόνια και κατανόηση” ή “μόνο τα ψέματα που λέγονται μετά τη δύση του ηλίου είναι αποδεκτά”. Στις περιπτώσεις αυτές ο δρων δεν μπορεί να εξηγήσει ικανοποιητικά τι είναι αυτό που αλλάζει όταν κάποιος καλείται να δείξει κατανόηση σε μια ξένη χώρα ή να πει ψέματα το πρωί.

β) Εφαρμοσιμότητα: Μια πρόταση για να είναι ηθική θα πρέπει να μην επιβάλλει κάτι που βρίσκεται πέρα από τις ανθρώπινες δυνατότητες. Σύμφωνα με μια φιλοσοφική ρήση “το πρέπει προϋποθέτει το μπορώ” (ought implies can), αλλά το ερώτημα που προκύπτει είναι ποια είναι τα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων που θέτουν ταυτόχρονα όρια και στις αξιώσεις της ηθικής.
 Κάποια πράγματα αναμφίβολα είναι λογικώς ή φυσικώς αδύνατο να γίνουν, αλλά από εκεί και πέρα οι άνθρωποι διαφοροποιούνται ως προς το τι θεωρούν ότι είναι μέσα στις δυνατότητές τους. Κάποιοι προσφέρουν απλόχερα από το υστέρημά τους, ενώ για κάποιους είναι πολύ δύσκολο να στερηθούν κάτι από το περίσσευμά τους. Σε γενικές γραμμές, θα δεχόμασταν ότι τα ηθικά προτάγματα οφείλουν να είναι μετριοπαθή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να επιβάλλουν λελογισμένες θυσίες στους δρώντες ή πρότυπα διαγωγής που περιορίζουν κάποιες επιβλαβείς για τους άλλους φυσικές ή επίκτητες τάσεις μας.
 Το να απαιτήσει κανείς από όλους να ζουν μια απόλυτα ασκητική και περιορισμένη ζωή είναι πιθανόν ανέφικτο• το να ζητήσει περισσότερη ειλικρίνεια ή μεγαλύτερη ευαισθησία για την ιδιωτική ζωή των άλλων δεν είναι.

γ) Επιτακτικότητα: Μια πρόταση για να θεωρηθεί ηθική θα πρέπει να επιβάλλει μια μορφή συμπεριφοράς, η οποία είναι δεσμευτική για αυτούς στους οποίους απευθύνεται. Οι προτάσεις της ηθικής δεν έχουν προαιρετικό χαρακτήρα, δηλαδή η εφαρμογή τους δεν επαφίεται στις διαθέσεις του δρώντος. Μπορεί βέβαια κάποιος να διαφωνήσει με μια συγκεκριμένη πρόταση. Ωστόσο, από τη στιγμή που την αποδεχθεί, οφείλει να ενεργεί σύμφωνα με αυτήν ανεξάρτητα από το αν η εφαρμογή της δεν είναι πάντα προς το συμφέρον του. Θα λέγαμε ότι πάντοτε οι ηθικοί λόγοι υπερισχύουν των μη-ηθικών λόγων.

δ) Στοιχειώδης Αλτρουισμός: Το χαρακτηριστικό αυτό αφορά το περιεχόμενο των ηθικών προτάσεων και όχι τη μορφή τους. Επιβάλλει ένα ελάχιστο κριτήριο ηθικής διαγωγής το οποίο εντοπίζεται στο να λαμβάνει κανείς υπόψη του κατά το σχεδιασμό των ενεργειών του και τα συμφέροντα των άλλων. Αυτό σημαίνει ότι η ηθική συμπεριφορά υπό την ευρεία έννοια είναι ασυμβίβαστη με την εγωιστική συμπεριφορά.
Ως εγωιστής ορίζεται κάποιος που πρεσβεύει ότι η ικανοποίηση των συμφερόντων του κατισχύει πάντοτε της ικανοποίησης των συμφερόντων των άλλων. Αντίθετα, ηθικός άνθρωπος υπό την ευρεία έννοια είναι εκείνος που είναι διατεθειμένος να περιορίσει τις επιδιώξεις του για να προστατεύσει βασικά συμφέροντα εκείνων με τους οποίους αλληλεπιδρά.
Αναμφίβολα, το ποια συμφέροντα θα θεωρήσει βασικά είναι συνάρτηση των ηθικών πεποιθήσεων του. Αυτό όμως που έχει σημασία στο σημείο αυτό είναι να κατανοήσουμε ότι μια κανονιστική πρόταση να θεωρηθεί ηθική υπό την ευρεία έννοια θα πρέπει να εκφράζει ένα στοιχειώδες αλτρουιστικό περιεχόμενο. Με αυτό το σκεπτικό, για παράδειγμα, θα απορρίψουμε εξαρχής την πρόταση “η πλέον σημαντική αρετή είναι η μισαλλοδοξία” ή .

στ) Δικαιολόγηση: Οι φιλοσοφικές θέσεις θα άγγιζαν τα όρια του παραλογισμού για τον κοινό νου, αν δε συνοδεύονταν από εκτενή τεκμηρίωση. Η ανάγκη επομένως να συνοδεύονται οι προτάσεις της ηθικής από άλλες προτάσεις της ιδίας κατηγορίας δια των οποίων προβάλλονται οι λόγοι που καταδεικνύουν την ορθότητα και τη σπουδαιότητά των πρώτων είναι επιτακτική.
Αυτό είναι αναμενόμενο, άπαξ και συνειδητοποιήσουμε ότι η συμμόρφωση με τις προτάσεις της ηθικής συνοδεύεται από καθόλου ευκαταφρόνητους περιορισμούς και θυσίες για τα ηθικά υποκείμενα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει ομοφωνία ως προς το τι συνιστά ικανοποιητική δικαιολόγηση μιας επιμέρους ηθικής απόφασης, αν και ο πιο συνηθισμένος τρόπος είναι να επικαλείται το υποκείμενο μια ευρύτερη αρχή, στάση ή διαδικασία την οποία θεωρεί ότι είναι ότι θα γίνει ευρύτατα αποδεκτή. Εδώ, όμως, όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια, είμαστε σε θέση να διατυπώσουμε μια μέθοδο λήψης ηθικών αποφάσεων, η οποία μπορεί να μην εγγυάται την ορθότητά τους, μας προφυλάσσει, ωστόσο, από συνήθη σφάλματα και ατοπήματα.

Ακόμα μεγαλύτερες δυσκολίες ανακύπτουν ως προς τη δικαιολόγηση των θεμελιωδών ηθικών παραδοχών, λ.χ. μεγιστοποίησε την ωφέλεια, αναζήτησε την ευδαιμονία. Το μόνο για το οποίο υπάρχει σχετική ομοφωνία είναι ότι στην ηθική δεν μπορούμε να έχουμε τις αυστηρές λογικές αποδείξεις που συναντάμε στα μαθηματικά.
Αλλά όπως και να έχει το ζήτημα, θα πρέπει να απαιτούμε από τους άλλους και (το δυσκολότερο ίσως) από τον εαυτό μας να υποβάλλουν σε κριτική θεώρηση τα ηθικά τους πιστεύω και τα πιστεύω των άλλων μη δεχόμενοι ανεξέταστα ό,τι συμβαίνει να θεωρείται ορθό. Έτσι, αν κάποιος απλώς προβάλλει μια αξιολογική πρόταση, θα πρέπει να του ζητήσουμε να μας αναφέρει τους λόγους που τον κάνουν να πιστεύει στην ορθότητά της• και αν η εξήγηση του δεν μας φαίνεται καθόλου πειστική, δεν έχουμε κανένα λόγο να συμφωνήσουμε μαζί του.

Είναι αναγκαίο να επισημάνουμε το ότι η παρουσία των πέντε αυτών χαρακτηριστικών σε μία πρόταση δεν επιβάλλει και την αναγκαστική συμφωνία μας με το περιεχόμενό της. Εκείνο το οποίο επιτυγχάνει είναι να εντάξει την εν λόγω πρόταση στην περιοχή του ηθικού (το οποίο εδώ αντιδιαστέλλεται με το μη-ηθικό) και να την καταστήσουν υποψήφια για αξιολόγηση και ολική ή μερική αποδοχή ή απόρριψη.
 Αντίθετα, η απουσία κάποιου χαρακτηριστικού αποτελεί λόγο άμεσου εξοβελισμού μιας πρότασης από την περιοχή του ηθικού, όποιο κι αν είναι το επιμέρους περιεχόμενό του.
1.4 Μια ταξινόμηση των πράξεων σύμφωνα με την ηθική

Υπό το πρίσμα της ηθικής οι πράξεις ταξινομούνται σε:

α. Επιτρεπτές, δηλαδή σε πράξεις που δεν απαγορεύονται ή δεν επιβάλλονται, αλλά επαφίενται στη διακριτική ευχέρεια του δρώντος.

β. Επιβεβλημένες, δηλαδή σε πράξεις η τέλεση των οποίων κρίνεται υποχρεωτική. Εδώ εντάσσονται τα συνήθη καθήκοντα και οι υποχρεώσεις.

γ. Καταδικαστέες, δηλαδή σε πράξεις η τέλεση των οποίων είναι απαγορευμένη

δ. Πέραν του καθήκοντος, δηλαδή σε πράξεις η τέλεση των οποίων επικροτείται απόλυτα από την οπτική γωνία της ηθικής, αλλά δε θεωρείται επιβεβλημένη, καθώς οι πράξεις αυτές ενέχουν δυσβάσταχτο κόστος για τον δρώντα. Για παράδειγμα, το να αφιερώσει κανείς τη ζωή του και την περιουσία του στην υπηρεσία των αναξιοπαθούντων αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα πράξης που υπερβαίνει το καθήκον.
Θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η απόδοση σε μια πράξη κάποιου από τους ανωτέρω χαρακτηρισμούς εξαρτάται από την περιεκτική κατανόηση των περιστάσεων υπό τις οποίες τελείται (λ.χ. το να βλέπω τηλεόραση δεν είναι ηθικά επιτρεπτή πράξη τη στιγμή που ο γείτονάς μου καλεί σε βοήθεια), και φυσικά μπορεί να διαφοροποιείται ανάλογα με την ηθική θεωρία ή προσέγγιση που ενστερνίζεται ο κρίνων. Πάντως, οι ηθικοί φιλόσοφοι τείνουν να συμφωνούν ότι μια ηθική θεωρία, η οποία θα επέτρεπε λίγες πράξεις και θα χαρακτηριζόταν από πολλές υποχρεώσεις και απαγορεύσεις μη αφήνοντας στο υποκείμενο χώρο για αμιγώς ατομικές επιδιώξεις, δε θα είχε πολλές πιθανότητες να γίνει ευρύτερα αποδεκτή.

1.5 Γιατί χρειαζόμαστε την ηθική;

Και μόνο η διατύπωση αυτού του ερωτήματος αρκεί να προκαλέσει την έντονη αντίδραση ορισμένων φιλοσόφων. Αν οι αξίες ενυπάρχουν στα πράγματα, θα σχολίαζαν, δεν έχει νόημα να αναρωτιόμαστε αν τις χρειαζόμαστε, αφού δεν μπορούμε παρά να τις αναγνωρίσουμε και να ζήσουμε σύμφωνα με αυτές. Κάποιοι άλλοι πρεσβεύουν ότι οφείλουμε να υπακούμε στις ηθικές αρχές άσχετα από το αν έχουν ή όχι κάποια συλλογική χρησιμότητα. Δε νομίζουμε όμως ότι οι απαντήσεις αυτές θα ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητικές για εκείνους που βρίσκονται εκτός ηθικής και θέτουν το ερώτημα για τη χρησιμότητά της, αφού προϋποθέτουν τη de facto αποδοχή της.

Για αυτό το λόγο θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε μια θεώρηση που βλέπει την ηθική ως έναν τρόπο συλλογικής βελτίωσης της θέσης του ανθρώπου στον κόσμο και απαντά με διάφορες παραλλαγές στον Πρωταγόρα, στον Hobbes, στον Hume και από τους σύγχρονους στους Mackie και Warnock. Σύμφωνα με τον τελευταίο (The Object of Morality, 1970) η παρουσία του ανθρώπου στον κόσμο σημαδεύεται από ορισμένα στοιχεία που καθιστούν τη ζωή του ιδιαίτερα δυσάρεστη. Το πρώτο είναι οι “περιορισμένες συμπάθειες” δηλαδή το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν βρίσκονται κατ’ ανάγκη σε άριστες σχέσεις με τους συνανθρώπους τους.
Οι αντιπαλότητες που δημιουργούνται μπορεί να καταλήξουν σε μια καθολική αντιπαράθεση και στην αλληλοεξόντωση. Το δεύτερο στοιχείο είναι οι “περιορισμένοι πόροι” και εδώ εννοούμε το γεγονός ότι αφενός μεν δεν υπάρχει αφθονία πόρων στην γη, ώστε όλοι να ικανοποιούνται χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, αφετέρου δε δεν υπάρχει ισοκατανομή τους με αποτέλεσμα για κάποιους η επιβίωση να καθίσταται περισσότερο επώδυνη.
Εδώ θα μπορούσε να εντάξει κανείς τις ασθένειες καθώς και όλα τα φυσικά δεινά που πλήττουν τους ανθρώπους χωρίς δική τους υπαιτιότητα. Το τρίτο στοιχείο είναι η “περιορισμένη λογικότητα” η οποία θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως διαπίστωση της αδυναμίας μας να επιλύσουμε βασικά μας προβλήματα χωρίς τη συνεργασία και τη βοήθεια των άλλων, καθώς και ως διαπίστωση των περιορισμένων δυνατοτήτων που έχουν κάποιοι άνθρωποι να επιλύουν τα προβλήματά τους σε σχέση με άλλους οι οποίοι είναι περισσότερο αποτελεσματικοί.
 Όλα αυτά είναι προφανές ότι δυσχεραίνουν την επιβίωση όλων των ανθρώπων και συντελούν στη δημιουργία μιας δυσάρεστης κατάστασης η συνειδητοποίηση της οποίας δεν προϋποθέτει την αποδοχή κάποιων θεωρητικών αρχών και η βελτίωση της οποίας κρίνεται επιτακτική. Στο σημείο αυτό διαφαίνεται η σημασία της ηθικής που γίνεται αντιληπτή ως ένα σύνολο κοινά αποδεκτών αρχών, στόχος των οποίων είναι να απαλειφθούν ή να μετριασθούν οι τραγικές για τους ανθρώπους συνέπειες των περιορισμένων συμπαθειών, των περιορισμένων πόρων και της περιορισμένης λογικότητας.
Έτσι, προκειμένου να “αυξηθούν” οι περιορισμένες συμπάθειες χρειάζονται κανόνες για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, της σωματικής ακεραιότητας και της αξιοπρέπειας. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος των περιορισμένων πόρων απαιτούνται αρχές αγαθοπραξίας και συνδρομής των ασθενών και των αναξιοπαθούντων. Ακόμα απαιτούνται αρχές κοινωνικής δικαιοσύνης που θα καθορίζουν την κατανομή των υποχρεώσεων και των αγαθών σε μια κοινωνία. Τέλος, αρχές που επιβάλλουν τη συνεργασία και το συντονισμό των ατομικών προσπαθειών είναι απαραίτητες για να επιλυθούν, όσο αυτό είναι εφικτό, τα προβλήματα που προκύπτουν από την περιορισμένη λογικότητα.

Η θεώρηση αυτή δεν έχει ιστορικό χαρακτήρα, γιατί οι κώδικες ηθικής δεν υπήρξαν αποτέλεσμα συλλογικών διαβουλεύσεων όπου όλοι συμμετείχαν υπό καθεστώς πλήρους ισότητας. Αντίθετα, φαίνεται ότι οι ισχυρότεροι επέβαλαν ή μετέδωσαν την πολιτική ή τη θρησκευτική ηθική τους σε εκείνους που εξουσίαζαν. Ωστόσο, έχει το πλεονέκτημα ότι κάνει τον καθένα μας να αναλογιστεί τη συλλογική χρησιμότητα της ηθικής και να αντιληφθεί ότι η ηθική είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα που υπόκειται σε μεταβολές και βελτιώσεις και όχι ένα σύνολο μονολιθικών αρχών και κανόνων που έχουν υπερβατική ή φυσική προέλευση στους οποίους πρέπει άκριτα να υποταχθεί.

Μια τελική παρατήρηση. Το ερώτημα “γιατί χρειαζόμαστε την ηθική;” δεν πρέπει να ταυτίζεται με το ερώτημα “γιατί πρέπει να είμαι ηθικός;”. Και αυτό γιατί υπάρχει το ενδεχόμενο κάποιος να αναγνωρίσει τη συλλογική χρησιμότητα της ηθικής, αλλά να αρνηθεί να δεσμευθεί ως προς την εφαρμογή των κανόνων της με το αιτιολογικό ότι τον συμφέρει να τηρούν οι υπόλοιποι τις ηθικές αρχές, ενώ ο ίδιος να παραμένει ανήθικος, ειδικά όταν δεν γίνεται αντιληπτός. Σε ένα τέτοιο άτομο η ηθική δεν έχει να δώσει μια αποστομωτική απάντηση, αλλά να του υποδείξει ότι η στάση αυτή ενδέχεται να οδηγήσει στην απομόνωση, στην αλλοτρίωση ή στην αποκάλυψή του.

1.6 Oι κλάδοι της ηθικής

Ένα τόσο σύνθετο και ενδημικό φαινόμενο, όπως η ηθική διαγωγή και οι αρχές και οι αξίες που τη διέπουν, δεν είναι δυνατό να μελετηθεί από μία και μοναδική οπτική γωνία. Έτσι, κάποιος μπορεί να ασχοληθεί με την:

α) Περιγραφική ηθική. Στόχος της είναι η περιγραφή, η ανάλυση και η εξήγηση των ηθικών κωδίκων που επικρατούν σε μια συγκεκριμένη κοινωνία. Στόχος του μελετητή, που συνήθως είναι κοινωνιολόγος ή ανθρωπολόγος, είναι να κατανοήσει τις διαδικασίες σχηματισμού συγκεκριμένων ηθικών αντιλήψεων, χωρίς όμως να τοποθετείται ως προς την ορθότητά τους. Τα πορίσματα μιας τέτοιας προσέγγισης είναι χρήσιμα για τον ηθικό φιλόσοφο, αλλά δεν αποτελούν το κύριο αντικείμενο της έρευνάς του.

β) Μεταηθική. Ως αντικείμενό της έχει την ανάλυση του νοήματος των όρων και των προτάσεων της ηθικής (λ.χ. τι ακριβώς επιδιώκουμε να επιτύχουμε, όταν εκφέρουμε την πρόταση «η κλοπή είναι κάτι το κακό» ;)• την εύρεση μεθόδων και διαδικασιών που θα προσδίδουν στοιχειώδη εγκυρότητα στις ηθικές μας κρίσεις (λ.χ. υπό ποιες συνθήκες μπορεί μια ηθική κρίση να είναι αμερόληπτη; )• καθώς και τη μελέτη της υπόστασης και του τρόπου σύλληψης των ηθικών αξιών (λ.χ. υπάρχουν οι αξίες ανεξάρτητα από τον ηθικό δρώντα ή την κοινωνία όπου ζει;)..

γ) Κανονιστική ηθική. Στην περιοχή αυτή μας ενδιαφέρει η δικαιολόγηση συγκεκριμένων νοητικών καταστάσεων, ενεργειών και καταστάσεων πραγμάτων. Στόχος είναι να λάβουμε θέση σχετικά με το αν κάτι είναι δίκαιο ή άδικο, ορθό ή εσφαλμένο, καλό ή κακό. Και βέβαια να αιτιολογήσουμε επαρκώς τη θέση μας.
 Για παράδειγμα, μας ενδιαφέρει το αν και γιατί θα πρέπει να λέμε ψέματα. Στο χώρο αυτό οι φιλόσοφοι είτε καταγίνονται με τη διατύπωση θεωριών που παρέχουν γενικές καθοδηγητικές αρχές και επιμέρους κανόνες, είτε προτείνουν πιο συγκεκριμένα και χαλαρά κριτήρια (αγάπη, εμπιστοσύνη, αρετές) που θα μας δημιουργήσουν τα κατάλληλα κίνητρα για ηθική δράση.
Το γεγονός είναι η προσέγγιση αυτή έχει πρακτικό χαρακτήρα, αλλά μπορεί να εκμεταλλευτεί τα πορίσματα της μεταηθικής που κινείται σε ένα πιο αφηρημένο επίπεδο.
Στη συνέχεια θα αναφερθούμε στις πλέον βασικές ηθικές θεωρίες, τη δεοντοκρατία, τον ωφελιμισμό και την αρεταϊκή ηθική. Τέλος, τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερη ανάπτυξη γνωρίζει μια εκδοχή της κανονιστικής ηθικής, η εφαρμοσμένη ηθική, που επικεντρώνεται στη μελέτη συγκεκριμένων πρακτικών προβλημάτων (λ.χ. σε αυτά που σχετίζονται με την επιστημονική έρευνα ή τη διεξαγωγή του πολέμου) και προτείνει λύσεις χρησιμοποιώντας με κριτικό πνεύμα τις γενικές παραδοχές της κανονιστικής ηθικής.
Η αλματώδης ανάπτυξη της ιατρικής, της γενετικής και της βιολογίας τα τελευταία τριάντα χρόνια δημιούργησε τόσα ηθικά προβλήματα ώστε για πολλούς καθίσταται αναγκαία η θέσπιση ενός καινούργιου πεδίου έρευνας, της βιοηθικής, το οποίο θα έχει ως αποκλειστικό στόχο την αντιμετώπισή τους σε φιλοσοφικό, κοινωνικό και νομικό επίπεδο.

Ενδεικτική βιβλιογραφία.

Ο ορθότερος πάντα τρόπος για να προσεγγίσει κανείς τη φιλοσοφική ηθική είναι μέσα από τα κείμενα που τη διαμόρφωσαν. Οι πλατωνικοί διάλογοι και ειδικότερα η Πολιτεία (Εκδόσεις Πόλις), τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη, (Εκδόσεις Κάκτος και Ζήτρος) οι Διατριβές του Επίκτητου (εκδόσεις Ζήτρος) και τα κείμενα των Στωικών, οι επιστολές του Επίκουρου (Εκδόσεις Εξάντας), τα κείμενα του Αυγουστίνου και του Ακινάτη, ο Λεβιάθαν του Hobbes (Εκδόσεις Γνώση), η Έρευνα για την ανθρώπινη φύση του Hume, τα Θεμέλια της μεταφυσικής των ηθών (Εκδόσεις Δωδώνη)και η Κριτική του πρακτικού Λόγου (Εστία) του Kant, ο Ωφελιμισμός του Mill (Εκδόσεις Πόλις), η Γενεαλογία της ηθικής του Nietzsche (Εκδοτική Θεσσαλονίκης), το Περί ηθικής του Wittgenstein (Εκδόσεις Καρδαμίτσα) ανήκουν αναμφίβολα σε αυτή την κατηγορία. Όσον αφορά σύγχρονες θεωρήσεις (και ειδικότερα την ελληνική βιβλιογραφία) μπορεί κανείς να συμβουλευτεί κάποια από τα παρακάτω κείμενα:

Άνσκομπ, Ελίζαμπεθ & Νέιγκελ, Τόμας. Ηθικός πόλεμος – Ηθική εν πολέμων. Εισαγωγή – μετάφραση Κωστής Μ. Κωβαίος. Αθήνα: Εκκρεμές, 2002. [Κλασικά κείμενα για την ηθική του πολέμου.]

Arrington, Robert. Western Ethics: An Historical Introduction. Oxford: Blackwell, 1998. [Ιδιαίτερα κατατοπιστική εισαγωγή που καλύπτει τις πλέον σημαίνουσες μορφές της ηθικής σκέψης από την κλασική αρχαιότητα μέχρι σήμερα.]

Αθανασόπουλος, Κωνσταντίνος Γ., Η ηθική φύση και η ελευθερία του προσώπου: Προβλήματα και προσωπικότητες της νεώτερης ηθικής φιλοσοφίας. Αθήνα: Δαρδανός, 2002.

Atkinson, R.F. Εισαγωγή στην ηθική φιλοσοφία. Μετάφραση Ε. Καλοκαιρινού. Θεσσαλονίκη: Σύγχρονη Παιδεία, 1995. [Έμφαση στη μεταηθική.]

Βauman, Zygmunt. Και πάλι μόνοι: Η ηθική μετά τη βεβαιότητα. Μετάφραση Ρίκα Μπενβενίστε - Κώστας Χατζηκυριακού. Αθήνα: Έρασμος, 1998.

Beauchamp, Tom L. Philosophical Ethics: An Introduction to Moral Philosophy. New York : MacGraw-Hill, 1991.

Blackburn, Simon. Ηθική. Mετάφραση Βασίλειος Κρουστάλλης. Αθήνα: Το Βήμα-Ελληνικά Γράμματα, 2006.

Cavalier, Robert J. et al., eds. Ethics in the History of Western Philosophy. New York: St. Martin’s Press, 1989. [Αξιόπιστη συλλογή άρθρων για τις σημαντικότερες μορφές της ηθικής φιλοσοφίας.]

Becker, Lawrence και Becker, Charlotte, eds. Encyclopedia of Ethics. New York: Garland, 1992. [Περιέχονται σύντομα λήμματα για τα περισσότερα θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους ηθικούς φιλοσόφους.]

Downie, R.S. και Calman K.C. Υγιής σεβασμός: Η ηθική στη φροντίδα υγείας. Μετάφραση Γ. Παπαγούνος και Α. Παπαοικονόμου-Αποστολοπούλου. Αθήνα: Λίτσας, 1997. [Αν και το δημοφιλές αυτό εγχειρίδιο επικεντρώνεται στην ιατρική ηθική, μπορεί να διαβαστεί και ως εισαγωγή στην ηθική φιλοσοφία.]

Δραγώνα-Μονάχου, Μυρτώ. Σύγχρονη ηθική φιλοσοφία. Αθήνα : Ελληνικά Γράμματα, 1995. [Πρόκειται για την πληρέστερη γενική μελέτη που υπάρχει στα ελληνικά και καλύπτει τις σύγχρονες εξελίξεις. Εκτενής ελληνική βιβλιογραφία.]

Δρακοπούλου Σ. “Μια επισκόπηση των κυριότερων τάσεων στη σύγχρονη αγγλοσαξονική ηθική φιλοσοφία.” Δωδώνη 14 (1985): 113-26.

Habermas, Jurgen. Η ηθική της επικοινωνίας. Εισαγωγή-μετάφραση Κ. Καβουλάκος. Αθήνα: Εναλλακτικές Εκδόσεις, 1997. [Συνοπτική έκθεση μιας πρόσφατης δημοφιλούς ηθικής θεωρίας από έναν από τους διασημότερους φιλοσόφους της εποχής μας.]

Mackie, J. L. Ethics: Inventing Right and Wrong. Harmondsworth: Penguin, 1977. [Δύσκολο αλλά σημαντικό. Θα εκδοθεί από τις εκδόσεις Εκκρεμές]

MacIntyre, Alasdair. A Short History of Ethics. London: Routledge, 1976. [Επισκόπηση της ηθικής σκέψης από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα].

Nagel, Thomas. Η θέα από το πουθενά. Μετάφραση Χρήστος Σταματέλος. Επιμέλεια Στέλιος Βιρβιδάκης. Αθήνα: Κριτική, 2000. [Τα τέσσερα τελευταία κεφάλαια.]

Παιονίδης, Φιλήμων. Ψευδολογία και ηθική. Θεσσαλονίκη: Βάνιας, 1994. [Διεξοδική ανάλυση ενός διαδεδομένου ηθικού προβλήματος.]

- Autonomy and Sympathy: A post-Kantian Moral Image. Lanham MD: University Press of America, 2005.

- Υπέρ του δεόντος: Δοκίμια εφαρμοσμένης φιλοσοφίας. Αθήνα: Εκκρεμές, 2007.

Παπανούτσος, Ε. Π. Ηθική. Αθήνα: Ίκαρος, 1956. [Αν και πέρασαν πολλά χρόνια από τη συγγραφή της, η μελέτη αυτή παραμένει σημαντική.]

Πελεγρίνης, Θεοδώσιος Ν. Ηθική φιλοσοφία. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, 1997.

Prior, William J. Virtue and Knowledge: An Introduction to Ancient Greek Ethics. London: Routledge, 1991. [Κατατοπιστική εισαγωγή στην αρχαία ελληνική ηθική σκέψη.]

Rachels, James. The Elements of Moral Philosophy. New York: MacGraw-Hill, 1993. [Ένα από τα χρηστικότερα εγχειρίδια που υπάρχουν στην αγγλική γλώσσα.]

Schneewind, Jerry. The Invention of Autonomy. Cambridge: Cambridge University Press, 1998. [Μία από τις ιστορικές σημαντικότερες μελέτες για την ανάδειξη και τα χαρακτηριστικά της νεότερης ηθικής φιλοσοφίας.]

Singer, P.,ed. A Companion to Ethics. Oxford: Basil Blackwell, 1991.

- ed. Ethics. Oxford: Oxford University Press, 1994. [Στην ανθολογία αυτή συγκεντρώνεται μια πληθώρα πηγών σχετικά με τη δυτική και την ανατολική ηθική σκέψη.]

Timmons, Marc. Moral Theory: An Introduction. Lanham MD: Rowman and Littlefield, 2002.

Τσινόρεμα, Σταυρούλα. “Η βιοηθική και η σύγχρονη κριτική της πράξης.” Δευκαλίων 24 (2006): 213-50

Βιρβιδάκης, Στέλιος. “Υπάρχει κρίση της ηθικής φιλοσοφίας;” Ελληνική Φιλοσοφική Επιθεώρηση 5 (1988): 115-29. [Επισκόπηση πρόσφατων εξελίξεων.]

Williams, Bernard. Morality: An Introduction to Ethics. Cambridge: Cambridge University Press, 1972.

- Ethics and the Limits of Philosophy. London: Fontana, 1985. [Αν και ιδιαίτερα δύσβατος για κάποιον που αρχίζει να έρχεται σε επαφή με το αντικείμενο αυτό, ο Williams παραμένει ένας από τους πλέον διεισδυτικούς σύγχρονους ηθικούς φιλοσόφους.]

Περιοδικά (Ελληνικά): Αξιολογικά, Δωδώνη, Δευκαλίων, Ελληνική Φιλοσοφική Επιθεώρηση, Επιθεώρηση Βιοηθικής, Επιστήμη και Κοινωνία, Ισοπολιτεία, Σκέψις, Φιλοσοφία, Υπόμνημα στη Φιλοσοφία κ.α. (Αγγλόφωνα): Bioethics, Ethics, Journal of Ethics, Journal of Applied Philosophy, Journal of Value Inquiry, Philosophy and Public Affairs, Social Philosophy and Policy, Moral Theory and Practice κ. α.

Ηλεκτρονικές πηγές. Σήμερα πολλά σημαντικά κείμενα μπορεί να τα συμβουλευτεί κανείς ευκολότερα, καθώς βρίσκονται ψηφιοποιημένα στο διαδίκτυο και διατίθενται δωρεάν ή με πληρωμή. Το ίδιο ισχύει για τα σημαντικότερα ξενόγλωσσα περιοδικά ηθικής φιλοσοφίας και γενικότερα φιλοσοφίας. Το ΑΠΘ διαθέτει πλούσια συλλογή ηλεκτρονικών πηγών, την οποία μπορεί να κανείς να προσεγγίσει έχοντας ηλεκτρονική διεύθυνση του Πανεπιστημίου. (http://www.lib.auth.gr/)

Ακόμα σημειώνουμε ενδεικτικά τον ιδιαίτερα χρήσιμο ιστότοπο του ΠΜΣ «Βιοηθική» του Πανεπιστημίου Κρήτης.

(http://bioethics.fks.uoc.gr/MainFrameset.htm)

Την αγγλόφωνη συλλογή πηγών Ethics Updates

(http://ethics.sandiego.edu/)

Την on-line συλλογή κλασικών κειμένων του Αμερικανικού εκδοτικού οίκου Liberty Fund.

http://oll.libertyfund.org/

© Φιλήμων Παιονίδης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι είναι η φιλοσοφική ηθική;"

Η Γαύδος, το άλλο μας Καστελλόριζο

Του Νίκου Λυγερού

Το θέμα της ΑΟΖ δεν αναδεικνύει μόνο την σημασία του Καστελλόριζου, αλλά κάθε ακριτικού νησιού της Ελλάδας. Μια από αυτές τις σημαντικές περιπτώσεις είναι και η Γαύδος. Με τη Γαύδο εμπλέκεται, φαινομενικά, μόνο και μόνο η Λιβύη, λόγω γεωγραφίας. Μόνο που στην πραγματικότητα η υπόθεση του Καστελλόριζου με την Τουρκία επηρεάζει και την υπόθεση της Γαύδου με την Λιβύη. Η ιδέα είναι απλή. Η παθητική στάση με το πρώτο θέμα έχει επιπτώσεις και στο δεύτερο. Αφού η αμφισβήτηση προκαλεί την αμφισβήτηση του άλλου, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε το πρόβλημα αντίστροφα και να αρχίσουμε την μελέτη του προβλήματος της Γαύδου, για να έχει επιπτώσεις σ' εκείνο του Καστελλόριζου. Διότι οι θέσεις της Τουρκίας και της Λιβύης δεν είναι απόλυτα συμμετρικές. Ενώ η Τουρκία είναι αρνητική με τα πάντα στο Αιγαίο, η Λιβύη αποδέχεται την ΑΟΖ της Κρήτης. Κατά συνέπεια, αν ακολουθήσουμε τη γενική στρατηγική μας μέσω της θεωρίας παιγνίων, δεν θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε μία διπλωματική αντιπαράθεση και να ανοιχθούμε με τις χώρες που έχουν μία πιο θετική αντιμετώπιση προς εμάς. Συνεπώς, η υπόθεση της Γαύδου προσφέρει περισσότερες δυνατότητες εξ αρχής. Επιπλέον, με τα ίδια δεδομένα όσον αφορά στη τάξη πραγμάτων στη Λιβύη, το έδαφος είναι πιο πρόσφορο για περισσότερες κινήσεις και μάλιστα πιο ευέλικτες. Διότι ακόμα κι αν υπάρχει μία ενδιάμεση κατάσταση, αυτή δεν είναι πια τόσο μονοκόμματη de facto και δεν μπορεί πλέον να είναι τόσο κάθετη. Για όσους πιστεύουν ότι το θέμα της Γαύδου είναι ασήμαντο, αρκεί να αναρωτηθούν γιατί είναι σημαντικό για τη Λιβύη κι η απάντηση είναι απλή, αφορά και την περιοχή και το μέγεθος της περιοχής. Η Γαύδος μπορεί να έχει έκταση μόνο 29 τετραγωνικά χιλιόμετρα και να βρίσκεται μόνο 26 ναυτικά μίλια νότια της χώρας των Σφακίων, κι όμως το δικό της απέραντο γαλάζιο προβληματίζει. Η εξήγηση δεν είναι δύσκολη. Η ΑΟΖ δεν αφορά αποκλειστικά το μήκος, λόγω των 200 ΝΜ, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Η ουσία της ΑΟΖ είναι το εμβαδόν. Έτσι, η συμβολή της Γαύδου, μέσω της μέσης γραμμής, δεν είναι μόνο τα μισά από τα 26 ΝΜ. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα ολόκληρο μέτωπο με αυτό το πάχος. Όταν ξέρουμε, λοιπόν, πόσο σημαντική είναι η πετρελαϊκή δραστηριότητα σε αυτήν την περιοχή, κατανοούμε απόλυτα το μέγεθος του προβλήματος. Αρκεί να υπενθυμίσουμε τη διαπραγμάτευση της Κύπρου με την Αίγυπτο, για να επινοήσουμε πρακτικά την αξία της μέσης γραμμής στον καθορισμό των συνόρων των ΑΟΖ. Όλα αυτά τα στοιχεία αφορούν το πλαίσιο της υπόθεσης, αλλά δεν μπορούμε να εξετάσουμε το πεδίο δράσης, δίχως ν' αναφερθούμε στο πρόβλημα της οικονομικής δραστηριότητας. Όντως όλα αυτά τα στοιχεία δηλώνουν πόσο σημαντική πρέπει να είναι όχι μόνο η υποστήριξη της οικονομικής δραστηριότητας της Γαύδου, αλλά κι οι επενδύσεις που πρέπει να γίνουν σε αυτό το νησί. Η συντήρηση μία φθίνουσας κατάστασης δεν επαρκεί. Για να έχει μέλλον το θέμα της ΑΟΖ και να είναι δυναμικό το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, πρέπει να επενδύσουμε στους ανθρώπους μας στη Γαύδο.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7638-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Γαύδος, το άλλο μας Καστελλόριζο"

Ισραήλ: Σπάνιο άγαλμα του Ηρακλή ανακαλύφθηκε

Αύγουστος 17, 2011.

Ένα θαυμάσιο μαρμάρινο άγαλμα του 2^ου αιώνα ανακαλύφθηκε σε ανασκαφές που διενεργούνται στην περιοχή Κίρμπετ Τρέβεντ, που παριστά τον Έλληνα πολεμιστή, Ηρακλή, με αστραφτερούς μύες και κάτω από το αριστερό του χέρι κρέμεται μια τερατώδης λεοντή.

Το μέγεθος του αγάλματος είναι περίπου δύο πόδια και είναι κατασκευασμένο από λευκό μάρμαρο.

Ο Δρ Ουαλίντ Ατράς από την Αρχαιολογική Αρχή, λέει ότι είναι ένα σπάνιο εύρημα.

«Το άγαλμα πιθανώς να ήταν τοποθετημένο διακοσμητικά στα λουτρά μιας οικίας. Ο κάθε πλούσιος υπερηφανευόταν για την ευμάρειά του και στόλιζε το σπίτι του με ένα τέτοιο άγαλμα του Ηρακλή, που αναπαριστά ένα από τους άθλους του, τη νίκη του στην πρώτη του αποστολή με το τερατώδες λιοντάρι».

Ο Δρ Ατράς προσθέτει ότι το επίπεδο της επεξεργασίας και του φινιρίσματος του γλυπτού είναι από τα καλύτερα της εποχής και παρόμοιο άγαλμα του Ηρακλή βρίσκεται στο μουσείο της Νάπολης, στην Ιταλία, και μπορεί κανείς να υποθέσει ότι και τα δύο αγάλματα είναι του ιδίου εργαστηρίου.

Η περιοχή Κίρμπετ Τρέβεντ βρίσκεται στην πεδιάδα Ιζραέλ , περίπου 4 χλμ βόρεια δυτικά της Αφούλα, οικισμός του 3^ου μ.Χ. αιώνα ο οποίος αναφέρεται στα κείμενα Ταλμούδ.

Οι ανασκαφές άρχισαν κατά την εκσκαφή της εθνικής οδού για την διαπλάτυνση της υπάρχουσας οδού στην πεδιάδα.

Εκτός από το άγαλμα ανακαλύφθηκαν και ερείπια των κατοικιών, καθώς και πηγή με τάφρους αποστράγγισης σε μια λίμνη, όπου και ανακαλύφθηκαν τα τμήματα του αγάλματος.

--

Πηγή: Ynet- इस्रैल
http://www.mikres-ekdoseis.gr/2011/08/blog-post_17.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ισραήλ: Σπάνιο άγαλμα του Ηρακλή ανακαλύφθηκε"

Έκλαιγε ο κόσμος

Νίκος Λυγερός

Έκλαιγε ο κόσμος μας
γιατί δεν καταλάβαινε την αδικία
που είχε υποστεί
λόγω της έλλειψης αντροσύνης
των ατόμων του συστήματος
που δεν μπορούσαν πια
να κρύψουν τις προδοσίες
πίσω από γλυκόλογα
διότι οι κατακτητές είχαν ήδη
καταλάβει τα νησιά
για να χτυπήσουν βάναυσα
το απέραντο γαλάζιο.
Μόνο τότε θυμήθηκες
τις παλαιές προειδοποιήσεις
ενός δασκάλου δίχως μαθητές.
Κι έκλαψες κι εσύ κρυφά
για να μη σε καρφώσουν τα δάκρυα.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7590-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Έκλαιγε ο κόσμος"

Μaster class Τοποστρατηγικής-Καστελλόριζο

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μaster class Τοποστρατηγικής-Καστελλόριζο"

Η ιστορία του Χαλκιδιώτη Θέοκλου, που πρόδωσε τους Βισάλτες.

«Το αίμα νερό δεν γίνεται».

Οι Βισάλτες ήταν ένα αρχαίο ελληνικό-θρακικό έθνος που κατοικούσε απέναντι από την χερσόνησο της Παλλήνης Χαλκιδικής, στην Ανατ. Μακεδονία, σε μία ευφορωτάτη περιοχή, που οριοθετείται από το όρος Βερτίσκος και την χερσόνησο Ακτή (δυτ.) και έως τον κάτω ρου του Στρυμόνος, στην Μυγδαλίτιδα χώρα, και την λίμνη Κερκινίτιδα (ανατ.). Οι ιδιοι αυτοπροσδιορίζονταν ως καταγόμενοι από τον μυθικό Βισάλτη, τον υιό του Ηλίου και της Γαίας! Αυτός είχε μια ωραία θυγατέρα, την Θεοφάνη, η οποία έτεκε τον Χρυσόμαλλο εκ του Ποσειδώνος. Οι Βισάλτες φημιζόταν για την ανδρεία τους. Καυχώνταν μάλιστα, ότι έλαβαν μέρος στα Τρω¬ικά, υπό τις διαταγές του Ρήσου. Αργότερα, στα περσικά, δεν συμμάχησαν με τον Ξέρξη! Αποσύρθηκαν στα ορεινά της Ροδόπης, προβάλλοντας αντίσταση. Εξ ίσου σημαντικό είναι ότι μιλούσαν δυο διαφορετικές γλώσσες!

Κάποτε, λοιπόν, ο Θέοκλος ο Χαλκιδεύς συνελήφθη αιχμάλωτος απ’ αυτούς τους Θράκες Βισάλτες. Αλλά τους επρόδωσε, όταν εδέχθη κρυφίως πρόταση από απεσταλμένο των Χαλκιδέων. Οι Χαλκιδαίοι, κατά πρώτον, εφρόντισαν να αιφνιδιάσουν και να επιφέρουν αναταραχή στους Βισάλτες. Κατόπιν, αφού τους εγκλώβισαν εντός των τειχών και τους πολιόρκησαν, μ’ ένα πανούργο τέχνασμα, κάποιου άλλου αιχμαλώτου τους, ενός βουκόλου, που είχε γεννηθεί στα μέρη τους, κυρίευσαν την πόλη και εξεδίωξαν τους Βισάλτες.
Αλλά οι Χαλκιδείς θανάτωσαν τον προδότη βουκόλο, κατά παράβαση των συνθηκών. Και τότε ξέσπασε εναντίον τους η οργή των θεών. Αφού έλα¬βαν χρησμό, ανήγειραν εν τέλει περικαλλή τύμβο επάνω στον τάφο του βουκόλου και τέλεσαν θυσίες προς τιμήν του, όπως αρμό¬ζει στους ήρωες. Με τον τρόπο αυτόν απηλλάγησαν από το κακό.

Η ιστορία αυτή μας μαθαίνει τρία πραγματα:
-1ον ότι το «αίμα νερό δεν γίνεται», αφού ο Χαλκιδεύς μόλις είδε Χαλκιδείς ομονόησε μαζί τους, αγνοώντας τους Βισάλτες.
-2ον Ένας προδότης, μετά την προδοσία, είναι μισητός ακόμη κι απ’ αυτούς που ευεργέτησε. Και το πιθανότερο είναι να εκτελεσθεί. Διότι η επόμενη πράξη ενός - ακόμη και μετανιωμένου - προδότη, είναι η. προδοσία. Και
-3ον Επειδή είναι κακό να αφαιρείς την ζωή κάποιου ανθρώπου, ακόμη κι αν αυτός είναι προδότης, αλλά πρέπει να το κάνεις επειδή ακριβώς ο προδότης αύριο θα ξαναπροδώσει, κάν’ το κι οι θεοί θα σου υποδείξουν μετά τον τρόπο καθαρμού σου.

ΠΗΓΕΣ: Ηρόδ. «Πολύμνια»,115. Στρ. (7.1.11-C,329),

Στέφ. Βυζ., Κόνων «Διηγήσεις» (εκδ. «Ερωδιός).

(το παραπάνω άρθρο του Γιώργου Λεκάκη

από την εφημερίδα «ΧΡΟΝΟΣ» Κομοτηνής)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ιστορία του Χαλκιδιώτη Θέοκλου, που πρόδωσε τους Βισάλτες."

ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Σε νευρική κρίση η Άγκυρα,σ΄επιφυλακή η Αθήνα!

Τα τελευταία 24ωρα είναι σαφές ότι η Άγκυρα δεν μπορεί να κρύψει την έλλειψη ψυχραιμίας που τη διακατέχει.
Ο χρόνος κυλά εις βάρος της, η 21η Σεπτεμβρίου που έχει καθοριστεί ως ημέρα έναρξης των ερευνών για φυσικό αέριο στ΄ανοιχτά της Κύπρου,πλησιάζει και η Τουρκία γνωρίζει ότι η εξέλιξη αυτής της υπόθεσης θα δημιουργήσει τετελεσμένα στη περιοχή.
Η Άγκυρα έχει νεύρα κι αυτό μπορεί να είναι ανησυχητικό και να έχει θέσει σε επιφυλακή σε στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο την Αθήνα,όμως κάθε άλλο πρέπει να μας …τρομάζει.

Η Άγκυρα…γαβγίζει ,αλλά δεν είναι τόσο εύκολο ,ούτε τόσο απλό να δαγκώσει. Κι αυτό την εκνευρίζει ακόμη περισσότερο.
Η Τουρκία των μηδενικών προβλημάτων που οραματιζόταν ο πολύς Αχμέτ Νταβούντογλου έχει προς το παρόν γίνει η Τουρκία των 1000 μπελάδων!
Αλλά ο κυριότερος πονοκέφαλος είναι οι πολικές θερμοκρασίες που επικρατούν στις σχέσεις με το Ισραήλ.

Η κυβέρνηση Ερντογάν φωνάζει και απειλεί τη Κύπρο,αλλά έχει στραμμένη τη προσοχή της στο Ισραήλ,το οποίο δεν έχει αντιδράσει λεκτικά,αλλά …πρακτικά.

Στις περιοχές που πρόκειται να ερευνηθούν ήδη υπάρχει στρατιωτική κινητοποίηση και περιφρούρησή τους. Ισραηλινά UAV επιτηρούν τις περιοχές που από θαλάσσης είναι αποκλεισμένες σε μία περίμετρο πέντε μιλίων!
Αυτός είναι και ο λόγος που η Τουρκία ,έσπευσε χθες να διαμαρτυρηθεί στις ΗΠΑ και να παρακαλέσει ουσιαστικά για παρέμβαση της Ουάσινγκτον προς τη Κύπρο και το Ισραήλ.
Αυτό το σκηνικό δεν είναι ούτε ευχάριστο, ούτε εύκολο στη διαχείρισή του.
Η Τουρκία ,κολλημένη στο τοίχο μπορεί να θελήσει να προκαλέσει ταραχή στο Αιγαίο.

Δεν θέλει και πολύ για να το καταφέρει.

Αρκεί η έξοδος ενός ωκεανογραφικού σκάφους για να αρχίσει το θερμόμετρο να ανεβαίνει.

Γι΄ αυτό και η Αθήνα θα πρέπει να είναι ψύχραιμη αλλά και ευέλικτη στο να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε τουρκική κίνηση με την οποία η Άγκυρα θα θελήσει να οδηγήσει τις εξελίξεις εκεί που θέλει. Ας είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε εμείς πρωτοβουλίες.
Για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρχουν σχέδια και στόχοι κι όχι να αντιμετωπίσουμε την όποια κατάσταση με τη γνωστή λογική “βλέποντας και κάνοντας”.
Οι εξελίξεις μπορεί να είναι τόσο ραγδαίες,που ίσως δεν θα προλάβουμε να τις δούμε και να τις ερμηνεύσουμε αν δεν είμαστε σωστά προετοιμασμένοι.
Και κάτι ακόμη:μην υπερεκτιμούμε τη Τουρκία. Το κάνουμε συχνά αυτό το λάθος και πρώτα απ΄ όλους εμείς οι δημοσιογράφοι.
Μπορεί η συγκυρία να μοιάζει ιδανική για τη γειτονική χώρα.

Έχει έναν πράγματι χαρισματικό ηγέτη, οι οικονομικοί της δείκτες είναι αξιοζήλευτοι, επιχειρεί να παίξει ρόλο ηγετικό ή διαμεσολαβητικό σε πολλά διαφορετικά σημεία του πλανήτη.

Τι έχει καταφέρει;

Ο χαρισματικός ηγέτης προσπαθεί αλλά δεν αρκεί να “παίζει” μόνος του,η πραγματική της οικονομία δείχνει ήδη σημάδια “κόπωσης” και η εξωτερική της πολιτική μέχρι στιγμής τουλάχιστον επί της ουσίας δεν έχει θετικό πρόσημο.
onalert.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ"

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΡΕΟΥΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

653 πλοία ναυπηγούν οι Έλληνες εφοπλιστές σε Κορέα και Κίνα, ένα στην Ελλάδα!

Οι Ελληνες εφοπλιστές, παρά την οικονομική κρίση, συνεχίζουν να ανανεώνουν το στόλο τους, καθώς σήμερα ναυπηγούν ανά τον κόσμο, με προτίμηση στη Ν. Κορέα και την Κίνα, 654 νέα πλοία. Μόνο ένα από αυτά ναυπηγείται στην Ελλάδα.

Τα λεφτά πλέουν αλλού Πρώτη στη λίστα της προτίμησης των Ελλήνων πλοιοκτητών βρίσκεται η Ν. Κορέα, δεύτερη η Κίνα και ακολουθούν με μεγάλη διαφορά από τις δύο πρώτες χώρες η Ιαπωνία, η Ινδία και αμέσως μετά οι Φιλιππίνες.
Οσο για τα δικά μας ναυπηγεία, βρίσκονται τελείως έξω από το παιχνίδι των παραγγελιών, αφού μόνο ένα πλοίο ελληνικών συμφερόντων ναυπηγείται στη χώρα μας.
Σύμφωνα με την έρευνα που έκανε πρόσφατα η εταιρεία χρηματοδοτικών συμβούλων ναυτιλίας XRTC, οι παραγγελίες για ναυπήγηση πλοίων ελληνικών συμφερόντων ανέρχονται στις 654, με συνολική χωρητικότητα 63,2 εκατ. τόνους.

Βάσει της έρευνας, στην Κορέα ναυπηγούνται 310 πλοία με συνολική χωρητικότητα 31,7 εκατ. τόνους που αντιπροσωπεύουν το 47,4% του συνόλου των παραγγελιών, 297 στην Κίνα χωρητικότητας 28,5 εκατ. τόνων που αντιπροσωπεύουν το 45,4% των παραγγελιών παγκόσμια, 22 στην Ιαπωνία χωρητικότητας 1,3 εκατ. τόνων, 14 στην Ινδία, χωρητικότητας 902 χιλιάδων τόνων, 2 στις Φιλιππίνες χωρητικότητας 359 χιλιάδων τόνων, 8 στο Βιετνάμ χωρητικότητας 264 χιλιάδων τόνων και 1 στην Ελλάδα, χωρητικότητας 15 χιλιάδων τόνων.

Να σημειωθεί ότι τα ναυπηγεία της Κορέας ήταν ανέκαθεν τα αγαπημένα των Ελλήνων εφοπλιστών και αυτά επέλεγαν για να παραγγείλουν τα πλοία τους.

Το 2007, όμως, επειδή οι παραγγελίες των νέων πλοίων είχαν αυξηθεί κατά πολύ, ο χρόνος παράδοσής τους διπλασιάστηκε, με αποτέλεσμα οι πλοιοκήτες, ανάμεσά τους και οι Ελληνες εφοπλιστές, να στραφούν σε άλλα ναυπηγεία, με αυτά της Κίνας να κερδίζουν τη μερίδα του λέοντος.

Η αλλαγή αυτή είχε αποτέλεσμα να «ξεφυτρώσουν» δεκάδες καινούργια ναυπηγεία στην Κίνα, που τα τελευταία χρόνια επένδυσε στην ανάπτυξη της ναυτιλιακής βιομηχανίας, με αποτέλεσμα σήμερα να βρίσκεται στην κορυφή της παγκόσμιας λίστας.

Εξάλλου, όπως φαίνεται και από τα στοιχεία της έρευνας της XRTC, η διαφορά που τη χωρίζει από τη Ν. Κορέα είναι πολύ μικρή, καθώς μόνο 13 πλοία περισσότερα έχουν παραγγείλει οι Ελληνες πλοιοκτήτες στα ναυπηγεία της Ν. Κορέας.

Μέχρι σήμερα, όπως έλεγε στην «Ε» ναυτιλιακός παράγων, οι Ελληνες πλοιοκτήτες ναυπηγούσαν περισσότερα πλοία μεταφοράς ξηρού φορτίου και δεξαμενόπλοια. Το τελευταίο χρονικό διάστημα, όμως, έχουν ξεκινήσει και τις παραγγελίες πλοίων μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου(LNG) γιατί προσδοκούν οφέλη από τη συγκεκριμένη αγορά.

Ο ελληνόκτητος στόλος αποτελείται σήμερα από 3.848 πλοία, αντιπροσωπεύοντας το 7,7% του παγκόσμιου στόλου.

Ελευθεροτυπία

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΡΕΟΥΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ"

Τα Γκίνες των αρχαίων

Τα πιο αστεία, τα πιο άσχημα και τα πιο παράξενα της αρχαιότητας μέσα από ένα βιβλίο που αναζητεί μια λιγότερο γνωστή πλευρά της Π οιος έκανε τη μεγαλύτερη κλοπή έργων τέχνης; Πόσο κόστιζε το ακριβότερο άρωμα του κόσμου; Ποια ήταν η μεγαλύτερη σήραγγα; Ποιο ήταν το πολυτελέστερο πλοίο; Ποια γυναίκα ήταν το ωραιότερο μοντέλο; Ποια ήταν η μεγαλύτερη πισίνα του κόσμου;
Η κλασική γραμματεία είναι γεμάτη από ανέκδοτα και αναφορές εξαιρετικών γεγονότων, κορυφαίων επιδόσεων, ανδραγαθημάτων και αξιοθαύμαστων επιτευγμάτων αλλά και εκκεντρικών συμπεριφορών ή ακραίων πράξεων. Κάποια από αυτά ξεχωρίζουν και σήμερα ως βασικά στοιχεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, όπως τα επτά θαύματα του κόσμου ή άλλα εκπληκτικά έργα τέχνης. Κάποια έχουν τον χαρακτήρα της πληροφορίας μιλώντας για ιστορικά γεγονότα ή για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Μερικά είναι σαφώς αληθοφανή, άλλα όμως δεν είναι παρά υπερβολές, που ανήκουν στη σφαίρα του μύθου, τερατολογίες που επινοήθηκαν για να εξυπηρετήσουν κάποιον σκοπό. Ολα μαζί ωστόσο συνέθεταν τα «Παράδοξα», όπως τα αποκαλούσαν με μία λέξη οι αρχαίοι, οι οποίοι ως φαίνεται, διατηρούσαν άσβεστη τη δίψα για οτιδήποτε περίεργο και εντυπωσιακό. Μεγάλες συλλογές λοιπόν με αυτά τα επιτεύγματα «κυκλοφορούσαν» σε όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας αφού οι συγγραφείς τους γοητεύονταν ιδιαίτερα από τον εντοπισμό και την αποθησαύρισή τους.

Οι σύγχρονοι ερανιστές των Παράδοξων είναι αρχαιολόγοι, ερευνητές του Σουηδικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Ρώμης- επομένως γνώστες της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας- και όπως φαίνεται άνθρωποι με χιούμορ. Γιατί αν η σύγχρονη φιλολογία θεωρεί ότι τα κείμενα αυτά είναι απλώς το αποτέλεσμα ενός κοινότυπου πάθους επιλογής εθνογραφικών ή φυσικών φαινομένων, τα οποία συχνά δεν ήταν τεκμηριωμένα, εκείνοι λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω προχώρησαν σε μια δική τους συλλογή με στόχο την απόλαυση και τη διασκέδαση των αναγνωστών.
Στο βιβλίο έτσι απουσιάζουν τα διδακτικά σχόλια, οι ηθικολογίες και γενικώς τα πολιτικώς ορθά ενώ παραμένουν όλα τα άλλα. «Αναζητήσαμε μέσα στην αρχαιότητα τα πιο αστεία,άσχημα,παράξενα και κακόγουστα παράδοξα ώστε να παρου

Η Αφροδίτη θεωρούνταν το καλύτερο μοντέλο της αρχαιότητας,καθώς αναπαραστάθηκε από όλους τους γλύπτες, τους ζωγράφους και τους αγγειογράφους Θησαυρός χρυσών νομισμάτων σε πήλινο αγγείο

σιασθεί η αρχαιότητα από μια λιγότερο γνωστή πλευρά» λένε οι συγγραφείς στην εισαγωγή. Και η συνέχεια εξελίσσεται σαν ένα ταξίδι ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα, με χρήσιμα και άχρηστα ρεκόρ όπως αυτά του σημερινού βιβλίου Γκίνες ή σαν τις εξωφρενικές «ειδήσεις» που προσλαμβάνει καθημερινά ο άνθρωπος, του τύπου «Βρέθηκε νόμισμα από τη Σελήνη»!

Φυσικά το ζεύγος Κύννε αναγνωρίζει ότι η έλλειψη αυθεντικότητας είναι το αδύναμο σημείο της συλλογής. Ομως ας μην ξεχνά κανείς ότι ήδη από την αρχαιότητα αντιμετώπιζαν αυτό το πρόβλημα οι συγγραφείς (και ακόμη άλυτο είναι). Ο γεωγράφος Στράβων (64-21 π.Χ.) για παράδειγμα μόχθησε πολύ ώσπου να αποφασίσει τι είναι αλήθεια και τι επινόηση στα ομηρικά έπη ενώ δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τα περισσότερα γραπτά του Ηροδότου ανοησίες! Αλλά και ο Σενέκας ο Νεότερος (4-65 μ.Χ.) εξοργιζόταν με τους ιστορικούς, τους οποίους κατηγορούσε ότι προσέθεταν διάφορα εκπληκτικά γεγονότα στις διηγήσεις τους με μόνο στόχο να μη βαρεθεί ο αναγνώστης… Μεγάλο το δίκιο του, δεδομένου ότι επίσημοι ελεγκτές των ρεκόρ, που υποτίθεται ότι σημειώνονταν σε διάφορους τομείς, τόπους, εποχές δεν υπήρχαν. Ως εκ τούτου η αυθαιρεσία και η προπαγάνδα δεν είχαν όριο. Ετσι στον οδηγό του για την αρχαία Ελλάδα ο Παυσανίας (μέσα 2ου μ.Χ. αιώνα) διστάζει να αναφερθεί στο μέγεθος του χρυσελεφάντινου αγάλματος του Δία στην Ολυμπία – ενός από τα επτά θαύματα του κόσμου- διότι η δική του εκτίμηση ήταν διαφορετική από εκείνη των τοπικών ξεναγών.

Παρ΄ όλα αυτά ό,τι είναι προφανέστατα απίστευτο έχει μείνει έξω από αυτό το βιβλίο. Από την άλλη, δεν πρέπει να παραξενεύει η απουσία αθλητικών ρεκόρ δεδομένου ότι οι αρχαίοι δεν ενδιαφέρονταν για τα εκατοστά του δευτερολέπτου, ούτε μπορούσαν να τα μετρήσουν άλλωστε. Οποιος έτρεχε πιο γρήγορα ήταν ο νικητής.

ΧΡΥΣΑ ΦΛΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΩΝ

Η πιο υψηλή τιμή για βιβλία. Ο Αριστοτέλης αγόρασε τα έργα του Σπευσίππου αντί τριών ταλάντων που αντιστοιχούσαν σε 77 κιλά ασήμι.

Το πιο ακριβό σαπούνι. Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής,βασιλιάς της Μακεδονίας,ξόδεψε περί τα 6.500 κιλά ασήμι προκειμένου να αγοράσει σαπούνι για τις ερωμένες του.

Το πιο άσεμνο έργο τέχνης. Ηταν του μεγάλου ζωγράφου Παράσιου με μια ασυνήθιστα ρεαλιστική σκηνή από τη μυθολογία στην οποία απεικονιζόταν η κυνηγός Αταλάντη καθώς έκανε στοματικό έρωτα στον πρίγκιπα Μελέαγρο.

Το καλύτερο άλμα εις μήκος. Το έκανε ο Σπαρτιάτης Κίωνης που πήδηξε 17 μέτρα (στα μέσα του 5ου π.Χ.αιώνα).

Το πιο ακριβό ύφασμα. Λαμπερό λινάρι ονόμαζαν ένα εξαιρετικά σπάνιο ύφασμα από μικρές κλωστές, το οποίο κόστιζε όσο και τα μαργαριτάρια.Ο λόγος,ότι ήταν πυρίμαχο,γι΄ αυτό και λεγόταν «άσβεστον λινόν».Υποτίθεται ότι προερχόταν από ένα φυτό που φύτρωνε στις ερήμους της Ινδίας.

Τα πιο πολυτελή επιδόρπια. Ηταν αυτά που προσέφερε ο Μέγας Αλέξανδρος στους φίλους του:

Μπουκίτσες από καρύδια,σύκα και άλλες λιχουδιές τυλιγμένες σε φύλλα χρυσού.Τις ξεφύλλιζαν και έτρωγαν το περιεχόμενο πετώντας το χρυσάφι στο έδαφος. Ο Καλιγούλας πάντως τον ξεπέρασε σε εκκεντρικότητα αφού,σύμφωνα με τον Σουητώνιο,σέρβιρε στους καλεσμένους του χρυσό ψωμί και χρυσό κρέας ενώ εκείνος έπινε μαργαριτάρια διαλυμένα σε ξίδι.
Τα καλύτερα εδέσματα. Μεγάλης εκτίμησης έχαιραν τα μυαλά στρουθοκαμήλου και οι γλώσσες κορυδαλλών.
Η καλύτερη βαφή βλεφαρίδων. Ηταν το κατράμι,δηλαδή το κατακάθι της πίσσας (μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως βαφή μαλλιών),το οποίο ο Πλίνιος αναφέρει ως αμπελίτη.
http://www.24grammata.com/?p=11039

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα Γκίνες των αρχαίων"

Ημερίδα τοποστρατηγικής στο Καστελλόριζο

Η τεράστια σημασία της Στρογγύλης

Μαθηματικές λεπτομέρειες και στρατηγικές επιπτώσεις

του Νίκου Λυγερού

Στα μαθηματικά προσέχουμε πάντα τις λεπτομέρειες. Αυτή η διαδικασία είναι απαραίτητη, διότι πρόκειται για μία νοητική τέχνη. Στην περίπτωση της επιστήμης, η πραγματικότητα μέσω της φύσης αναδεικνύει τελικά τις λεπτομέρειες που προκαλούν προβλήματα στις θεωρίες, οι οποίες δεν είναι τίποτα άλλο από μοντέλα. Στην καθημερινότητα δεν δίνουμε λοιπόν σημασία στις μαθηματικές λεπτομέρειες, θεωρώντας ότι δεν έχουν μεγάλη σημασία και βέβαια επιπτώσεις. Κι όσο κανένας δεν έχει μελετήσει με ακρίβεια, όλοι συμφωνούν δίχως ν' αντιλαμβάνονται τα λάθη τους. Εδώ θα θέλαμε να αναδείξουμε ένα πρόβλημα που ανήκει στις μαθηματικές λεπτομέρειες κι όμως έχει στρατηγικές επιπτώσεις. Αρχικά το πρόβλημα προέρχεται από τον συνδυασμό της ύπαρξης του τοπικού και του ολικού. Έχουμε την εντύπωση ότι μία μικρή γωνία είναι ανάλογη με μία μηδενική. Υπολογισμοί στη φυσική μας δημιουργούν αυτή την τάση, ακόμα και στο επίπεδο ενός κλασικού εκκρεμούς. Η μαθηματική πραγματικότητα είναι ριζικά διαφορετική. Η κλασική ανάλυση επαρκεί να αποδείξει το λανθασμένο επιχείρημα, ακόμα και μέσω της παραγώγησης. Η αλήθεια είναι ότι μία μικρή γωνία είναι απλώς ανάλογη με μία άλλη μικρή γωνία, εκτός από τη μηδενική. Το πρόβλημα εμφανίζεται στη γεωμετρία, όπου η απόσταση έχει μεγάλη σημασία. Όντως μια μικρή γωνία παραμένει μικρή μόνο σε τοπικό επίπεδο, όσον αφορά στο γραμμικό άνοιγμα κι όχι το γωνιακό. Δύσκολα καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτή η λεπτομέρεια. Και μόνο όταν σκεφτόμαστε ολικά κι όχι τοπικά το αντιλαμβανόμαστε. Διότι σε μεγάλη απόσταση η παραμικρή γωνία έχει τη σημασία της. Με άλλα λόγια, είναι μία εκφυλισμένη εφαρμογή του φαινομένου της πεταλούδας, το οποίο ζει στην μορφοκλασματική ανάλυση. Πλέον όλοι μας έχουμε αντιληφθεί τη σπουδαιότητα του Καστελλόριζου όσον αφορά στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας. Το βασικό στοιχείο είναι ότι το νησί του Καστελλόριζου επιτρέπει την επαφή των ΑΟΖ της Κύπρου και της Ελλάδας. Κι όμως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Στην πραγματικότητα είναι το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου που επιτρέπει αυτήν την επαφή κι όχι μόνο το νησί. Αυτή η μικρή διαφορά έχει στρατηγικές επιπτώσεις και γι' αυτό το λόγο είναι σημαντικό να επικεντρωθούμε στην Στρογγύλη. Διότι η διαφορά κάνει τη διαφορά. Ο ακριβής υπολογισμός της γωνίας δείχνει ότι αυτή η λεπτομέρεια έχει μεγάλες επιπτώσεις μέσω της μέσης γραμμής. Με άλλα λόγια, αν θέλουμε πραγματικά να ενισχύσουμε την όλη μας προσπάθεια, πρέπει να υποστηρίξουμε πρακτικά την οικονομική δραστηριότητα της Στρογγύλης κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στις πηγές που την αναφέρουν όσον αφορά στην ελληνική ΑΟΖ, όποιος κι αν είναι ο φορέας. Και θα πρέπει αυτός ο υπολογισμός να παρουσιασθεί με ξεκάθαρο τρόπο στους εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για να γνωρίζουν ότι η συνεκτικότητα της Ευρωπαϊκής ΑΟΖ εξαρτάται από αυτή την μικρή διαφορά, τη μαθηματική λεπτομέρεια που εντοπίσαμε. Πρακτικά, η ανάδειξη του θέματος μπορεί να χρησιμοποιηθεί, για να ζητηθεί μία ευρωπαϊκή χορηγία στην περιοχή αυτή, η οποία είναι τόσο σημαντική. Το φαινόμενο εξηγείται από τον ορισμό της ΑΟΖ, ο οποίος αφορά τα 200 ΝΜ. Η μεγάλη απόσταση δίνει σημασία στη μικρή γωνία της κλίσης της ελληνικής ΑΟΖ και επιτρέπει την ύπαρξη του τριπλού σημείου επαφής εκτός κυψέλης Voronoi της Αιγύπτου, πράγμα το οποίο δείχνει την αποτελεσματικότητα των διαγραμμάτων Voronoi για την μελέτη του προβλήματος, όπου το τοπικό επηρεάζει το ολικό, όπου τα μαθηματικά αναδεικνύουν την στρατηγική.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7625-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ημερίδα τοποστρατηγικής στο Καστελλόριζο"

Επιστροφή στις ρίζες

Yπάρχει ένας ωραίος αρχαιοελληνικός μύθος, ο οποίος θέλει να μας πει, πόσο δυνατοί μπορούμε να είμαστε και πόσο αναγκαίο είναι να κρατάμε τις ρίζες μας. Οι ρίζες μας, μπορεί να είναι η παράδοση μας, τα ήθη και τα έθιμα, ο τόπος καταγωγής, αλλά και η ίδια η Φύση.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, έχουμε αποτραβηχτεί από όλα αυτά. Δεν πατάμε πλέον στην Μητέρα Γη, όπως ο Ανταίος. Ο σημερινός τρόπος ζωής, το εύκολο χρήμα και οι συγκέντρωση των ανθρώπων στα μεγάλα αστικά κέντρα, μας έχει “σηκώσει στον αέρα” όπως ο Ηρακλής σήκωσε τον Ανταίο. Ελπίζω μόνο, να μην έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα.

Ο Ηρακλής πηγαίνοντας για τα βόδια του Γηρυόνη πέρασε από τη Λιβύη. Κοντά στη λίμνηΤριτωνίδα βασίλευε ο Ανταίος, γιος του Ποσειδώνα και της Γης. Ήταν ένα γίγαντας εξήντα πήχεις ψηλός. Είχε τεράστια δύναμη που φαινόταν να μην τον εγκαταλείπει ποτέ, γιατί όσο πατούσε τη μητέρα του τη Γη έπαιρνε δυνάμει Ήταν όμως άγριος βασιλιάς και διψασμένος για αίμα. Μόλις κανένας ξένος ερχόταν στη χώρα του τον προκαλούσε σε πάλη και τον σκότωνε. Τα κρανία των σκοτωμένων τα μάζευε για να χτίσει με αυτά ένα ναό στον πατέρα του.

Όταν ο Ηρακλής έφτασε στην πόλη του Ανταίου θέλησε να τον συναντήσει και να αναμετρηθεί μαζί του. Ο Ανταίος δέχτηκε πρόθυμα να παλέψει με τον Ηρακλή γιατί ήταν σίγουρος για τη νίκη του.
Ο Ηρακλής δεν ήταν εύκολο θύμα για τον Ανταίο, μα και ο Ανταίος δεν μπορούσε να νικηθεί όσο πατούσε στη Γη και έπαιρνε συνεχώς
καινούριες δυνάμεις. Γι’ αυτό και ο Ηρακλής έπρεπε με κάθε τρόπο να διακόψει την επαφή του με τη Γη. Τον έπιασε λοιπόν στα μπράτσα του και το σήκωσε ψηλά στον αέρα. Εκείνη τη στιγμή ο Ανταίος είχε χάσει τις δυνάμεις του, ο Ηρακλής τον έσφιξε ανάμεσα στα μπράτσα του και του τσάκισε τα κόκαλα. Μετά από λίγο ο γίγαντας ξεψύχησε. Ο Ηρακλής πήρε τον Ανταίο και τον έθαψε. Χρόνια μετά οι κάτοικοι της περιοχής έδειχναν το μνήμα του που είχε σχήμα ανθρώπου που κοιμάται ανάσκελα.
Πηγές.
elikonio.blogspot.

http://visaltis.blogspot.com/2011/08/blog-post_14.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Επιστροφή στις ρίζες"

Σάρχος Ηρακλείου Κρήτης, 13 Αυγούστου 1944.Μνήμη θυμάτων

7.000 Γερμανοί, μέ πυροβολικόν καί αεροπορίαν, επετέθησαν έκ τεσσάρων σημείων κατά τών Ανωγείων Κρήτης, άτινα ήσαν συμμαχικόν κέντρον υπό τόν Άγγλον συνταγματάρχην Τόμ, συνεργαζόμενον μετά τών ελληνικών ανταρτικών ομάδων. 940 οικίαι μετεβλήθησαν είς ερείπια, οί δέ νεκροί καί τραυματίαι ανήλθον είς πολλάς εκατοντάδας. Οι Γερμανοί εξετόπισαν ακολούθως 2.500 γυναικόπαιδα.

.—Σάρχος Ηρακλείου Κρήτης, 13 Αυγούστου 1944.

Μέσα στην εκδικητική τους μανία οι κατακτητές, όπως έχαναν τον πόλεμο, ύστερα από την απαγωγή του στρατηγού Κράϊπε και με την προοπτική της αποχώρησής τους, ήλθαν στις 13 Αυγούστου 1944 και στο ΣΑΡΧΟ. Και ήλθαν για να εκδικηθούν, για να αιματοκυλήσουν, για να φοβίσουν και να αφανίσουν το χωριό.

Μαζεύουν τους άνδρες από τα σπίτια, απ΄ όλο το χωριό, στην εκκλησία. Διαλέγουν είκοσι οι Γερμανοί τους πιο νέους και τους καλύτερους του χωριού, χωρίς να λείπουν και οι ηλικιωμένοι και μαζί με αυτούς και τον Πρόεδρο της Κοινότητας Γεώργιο Ζαχαρία Χριστοδουλάκη. Τους συγκεντρώνουν μπροστά από το χώρο που είναι σήμερα το Μνημείο των θυμάτων, 13 Αυγούστου 1944, πρωινό. Και όμως η ώρα εκείνη και η μέρα η τραγική δεν ήταν το τέλος του θανατικού. Εκτός από τους είκοσι που εκτέλεσαν μέσα στο χωριό, κάτω από τα βλέμματα των δικών τους, πήραν και άλλους δεκαπέντε Σαρχιανούς, για να τους κάνουν αρχικά υποζύγια και ομήρους στην επιδρομή αυτών των ημερών που βρισκόταν σε εξέλιξη. Τους οδηγούν στα Ανώγεια για να μεταφέρουν ότι άρπαζαν και έκλεβαν ως τις 22 Αυγούστου, όπου για να τους κλείσουν το στόμα για όσα είδαν και άκουσαν, τους εκτελούν στα Σίσαρχα, στην άκρη μιας απότομης μιρκής ρεματιάς.

Ήταν η δεύτερη εκτέλεση που υφίστανται μέσα στον Αύγουστο του ΄44 οι άνθρωποι του Σάρχου. Ο δραματικός λοιπόν απολογισμός ήταν, είκοσι μέσα στο χωριό- αόρατη στήλη θυσίας στην καρδιά του- και δεκαπέντε ακόμα από τους ανθρώπους του στα Σίσαρχα, που ακολούθησαν το μαρτυρικό δρόμο των πρώτων. Κι είναι ακόμα κοντά σ΄ αυτούς άλλος ένας από τους σημαντικούς ανθρώπους του χωριού, πατριώτης και ευεργέτης, ο Νικήτας Γεωργίου Στρατάκης που εκτελέστηκε στην Αγιά στις 19-8-1942. Ήταν από τους πρώτους αντιστασιακούς.

Χάνεται ο Γεώργιος Γεπεσάκης στις μέρες της μάχης της Κρήτης.

Σκότωσαν και έγδαραν τον 75άχρονο πολεμιστή Ζαχαριάδη Μιχάλη, το νεώτερο Δασκαλογιάννη. Να προστεθούν ακόμη τρεις, σε όλους αυτούς, που έπεσαν στην Αλβανία στο έπος του ΄40.

Πιστεύουμε ότι η αναλογία με τον πληθυσμό του χωριού μας είναι μεγάλη। Μεγάλη και η προσφορά και η θυσία του Σάρχου στον αγώνα για την ελευθερία και την τιμή της Κρήτης, της χώρας μας। Τους χάσαμε, σπάραξε η καρδιά μας, η ζωή μας σημαδεύτηκε, ο αποκεφαλισμός του χωριού και η διακοπή της συνέχεια των γενεών έχει συνέπειες που παρά τις προσπάθειές μας τις πληρώσαμε ακριβά και ίσως ακόμα πληρώνουμε.

Πηγή.

http://eistorias.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σάρχος Ηρακλείου Κρήτης, 13 Αυγούστου 1944.Μνήμη θυμάτων"