Αμυκλαι.O θρόνος του Απόλλωνα-Το πανάρχαιο μυστηριακό κέντρο της αρχαίας Σπάρτης

Το πανάρχαιο μυστηριακό κέντρο της αρχαίας Σπάρτης

Ένας άγνωστος τόπος στους περισσότερους Έλληνες που απέχει περί τα πέντε χιλιόμετρα απ’ την σημερινή πόλη της Σπάρτης. Και όμως, πολύ πιθανών, ο ιερός χώρος των Αμυκλών να είναι ο πρώτος οργανωμένος μυητικός και λατρευτικός ιερός τόπος στον Ελλαδικό χώρο. Μας είναι άγνωστο πότε κατοικήθηκε, ακόμη και οι αρχαιολόγοι δίδουν μια κατά προσέγγιση χρονολογία, γύρω στο 8000 π.Χ., από τα τελευταία ευρήματα.

Με την πρώτη μυστηριακή λατρεία προς τον θεό Υάκινθο παρουσίασε μια εξαιρετική άνθηση στην εποχή της Μυκηναϊκής περιόδου και που ίσως να έγινε οι αιτία για την εμφάνιση των άλλων μυητικών ιερών κέντρων.

Κατά την προϊστορική αρχαιότητα οι Αμύκλες υπήρξαν σημαντικότατη εστία πολιτισμού και πανάρχαιο θρησκευτικό κέντρο. Λατρευτικός αρχικά ως ο τόπος του θεού Υάκινθου, η λατρεία και τα μυστήρια του οποίου καθιερώθηκαν ιδιαίτερα κατά τη μυκηναϊκή εποχή, οι Αμύκλες έγιναν αργότερα κραταιή έδρα του "νεήλυδος", δηλαδή νιόφερτου στο λατρευτικό εκείνο τόπο Απόλλωνος, του Ολυμπίου Θεού των Δωριέων, που όμως δεν κατόρθωσε να εκτοπίσει εντελώς τις μυητικές τελετές και τη λατρεία της παλιάς θεότητας.

 

Όταν εγκαταστάθηκαν οι Δωριείς στη Σπάρτη, (σύμφωνα με την επικρατέστερη αρχαία παράδοση), δυσκολεύτηκαν πολύ να κυριαρχήσουν στις Αμύκλες και αρκετά αργά - στους αρχαϊκούς χρόνους - κατόρθωσαν να τις κυριεύσουν.   

Από το όνομα της εορτής είναι φανερό ότι ο Υάκινθος ήταν προ-Μυκηναϊκός ήρωας που δίδαξε τα πρώτα μυστήρια και τον λάτρευαν σαν το θεό της βλαστήσεως μαζί με την αδελφή του Πολύβοια, όπου αργότερα ταυτίστηκαν μαζί τους η Μάνα-Δήμητρα με τη Κόρη-Περσεφόνη.

Κάθε χρόνο, με το τέλος της Άνοιξης κατά τον σπαρτιατικό μήνα Φλιάσιο -σελήνη Μαϊου-, ή στα μέσα του καλοκαιριού κατά τον μήνα Υακίνθιο -σελήνη Ιουλίου-, οι Λακεδαιμόνιοι εόρταζαν επί τρείς ημέρες στις Αμύκλες τα λεγόμενα «Υακίνθια» με εναγισμούς^[1], μυήσεις και κοινά δείπνα προς τιμήν του πανέμορφου Υακίνθου, του Θνήσκοντος και Ανασταινομένου γονιμικού Θεού, υιού του Αμύκλα, που σκότωσε κατά λάθος ο θαυμαστής του θεός Απόλλων. Την πρώτη ημέρα των «Υακινθίων» προσφέρονταν μελαγχολικά θυσίες στους νεκρούς από αστεφάνωτους (σε ένδειξη πένθους) θρησκευτές και νεκρόδειπνα δίχως ψωμί, πίττες ή άλλα γλυκίσματα, ενώ γίνονταν επίσης και εναγισμοί, μυητικές τελετές προς τιμή του «ωραίου εφήβου» (Υακίνθου). Στις δύο επόμενες ημέρες η ατμόσφαιρα άλλαζε σε εορταστική, οι θρησκευτές στεφανώνονταν με κισσό και οι εορτασμοί έκλειναν με παιάνες, χορούς, πομπή, και, τέλος, με αρτοκλασία, θυσίες και συνεστιάσεις προς τιμή του «Καρνείου» Απόλλωνος στις οποίες καλούνταν να συμμετάσχουν και οι δούλοι και οι ξένοι. «Υακίνθια» εορτάζονταν επίσης και στο Άργος, τον Τάραντα, τη Θήρα, την Ανάφη, την Κυρήνη και την Κώ.

Η αποδομηση....

Ένας κολοσσιαίο Ιερό του 6ου αιώνα π.Χ., που όμοιό του δεν υπήρξε στην ελληνική αρχαιότητα, βρίσκεται σήμερα ''σπαρμένο'' σε όλες τις βυζαντινές εκκλησίες της κοιλάδας του Ευρώτα. Οι αρχαιολόγοι μαζεύουν τα κομμάτια ένα ένα...

Είναι ένας μικρός λόφος γύρω στα 200 μέτρα ύψος, φαλακρός στην κορυφή του, με μια μικρή εκκλησία που τον ονοματίζει: Αγία Κυριακή. Κάποια ερείπια εδώ κι εκεί δείχνουν ότι πριν από τους χριστιανούς τον είχαν επιλέξει πρώτοι οι αρχαίοι, αλλά και πάλι τα στοιχεία είναι ελάχιστα ώστε να αντιληφθεί ο τυχαίος επισκέπτης τη σημασία τους. Ποιος μπορεί να φανταστεί ότι εδώ βρισκόταν το πλέον εντυπωσιακό και αινιγματικό κτίσμα της αρχαιότητας;

Ένας κολοσσιαίος θρόνος για τον θεό Απόλλωνα, του οποίου το λατρευτικό άγαλμα, που βρισκόταν στο κέντρο του, υπερέβαινε κατά πολύ σε ύψος το αρχιτεκτονικό οικοδόμημα, αφού έφθανε στα 14,5 μέτρα! Ενα επιβλητικό, μαρμάρινο και περίτεχνα διακοσμημένο κτίριο του 6ου αιώνα π.Χ., που όμοιό του δεν υπήρξε άλλο στην ελληνική αρχαιότητα, δημιούργημα του φημισμένου γλύπτη  και αρχιτέκτονα Βαθυκλή από τη Μαγνησία της Μικράς Ασίας.

Από την άλλη, όμως, ποιος δεν συγκλονίζεται από το γεγονός ότι αυτό το τριώροφο, όπως υπολογίζεται, Ιερό του Απόλλωνα Αμυκλαίου στηΣπάρτη, κατακερματισμένο μέσα στους αιώνες, βρίσκεται σήμερα«σπαρμένο» σε όλα τα εκκλησάκια της κοιλάδας του Ευρώτα;

Στην περίπτωση του Αμυκλαίου ο καθηγητής και Διευθυντής τουΜουσείου Μπενάκη κ. Άγγελος Δεληβορριάς άρχισε να ψάχνει  για τα σπαράγματα του μνημείου από το 1966-68, όταν υπηρετούσε ως αρχαιολόγος στη Σπάρτη (Πολλά αρχιτεκτονικά μέλη του θρόνου μάλιστα έχει ήδη ταυτίσει και δημοσιεύσει).

Επέστρεψε, το 2005, επικεφαλής πλέον ενός ανασκαφικού και αναστηλωτικού προγράμματος, με υπεύθυνο των ανασκαφικών εργασιών τον αρχαιολόγο του Μουσείου Μπενάκη κ. Σταύρο Βλύζο και μια μεγάλη ομάδα από εξέχοντες επιστήμονες, ο στόχος ήταν σαφής:εντοπισμός του αρχαίου υλικού, είτε αυτό είναι ενσωματωμένο σε νεότερα κτίσματα είτε θα προέλθει από τις ανασκαφές στον χώρο, και η χρησιμοποίησή του στην αποκατάσταση του μνημείου. 

1 Σχεδιαστική αναπαράσταση του Ιερού του Αμυκλαίου Απόλλωνα 2 Μαρμάρινη διακόσμηση του θρόνου 3 Τμήμα της μαρμάρινης σίμης του θρόνου 4 Τα λεοντοπόδαρα από το θρόνο του θεού 

Η εκκλησία της Αγίας Κυριακής είναι χτισμένη ολόκληρη από υλικό του ιερού. Ενα μνημειακών διαστάσεων αρχαίο μαρμάρινο κατώφλι είναι εντοιχισμένο στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία στο Σκλαβοχώρι, στην οποία όμως έχουν εντοπισθεί συνολικά 15 αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη, γλυπτά ή κιονόκρανα.

Στους Αγίους Θεοδώρους εντοπίστηκε ένα ακόμη. Ο Άγιος Νικόλαος έχει ενσωματωμένο αρχιτεκτονικό υλικό κυρίως από τον θρόνο. Και φυσικά δεν είναι τα μόνα. Άλλωστε αρχιτεκτονικά μέλη βρίσκονται και στο Μουσείο Σπάρτης. Δόμοι, ορθοστάτες, πλάκες δαπέδου, σπόνδυλοι κιόνων, κιονόκρανα τριών διαφορετικών τύπων σε συνδυασμό του ιωνικού με τον δωρικό ρυθμό, παραστάδες για θύρες με τόρμους για κιγκλιδώματα, τμήματα επιστυλίου και σίμης με φυτικό διάκοσμο, πλάκες από την οροφή περιμένουν να βρουν τη θέση τους. 

Το αίτημα του αρχαιολόγου όμως για την αποτοίχισή τους, κυρίως όσον αφορά το βυζαντινό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, απορρίφθηκε πριν από λίγους μήνες από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο με το σκεπτικό της διατήρησης όλων των φάσεων της ιστορίας στα μνημεία και παρά την υπόσχεση της αποκατάστασης του ναού με νέο υλικό. Μια περαιτέρω συζήτηση ίσως δώσει τη λύση στο πρόβλημα και άλλωστε ο κ. Δεληβορριάς είναι αποφασισμένος να παλέψει για την επίλυσή του.

Η τριάδα

''Το ιερό του Αμυκλαίου Απόλλωνα μαζί με τα ιερά της Χαλκιοίκου Αθηνάς και της Ορθίας Αρτέμιδος συνάρθρωναν τη λατρεία της αρχαίας Σπάρτης, κάτι σαν την Αγία Τριάδα του χριστιανισμού. Μια τριάδα που ξεπερνούσε κατά πολύ τις εσωτερικές ανάγκες της τοπικής θρησκευτικότητας εκτονώνοντας τόσο καθημερινά αιτήματα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής όσο και τις πιεστικές ενστάσεις του ιστορικού βίου της πόλης'', όπως λέει ο ίδιος επιχειρηματολογώντας για τη σημασία του Αμυκλαίου.

Είναι πιθανόν άλλωστε ότι το μνημείο χτίστηκε ως επικύρωση της πολιτικής και στρατιωτικής συμμαχίας μεταξύ των δύο βασιλικών οίκων της Σπάρτης, των Αιγειδών και των Αγιαδών, υπό την προστασία του Απόλλωνα.

Πόσο εφικτή όμως είναι η ιδέα της αναστήλωσης ενός μνημείου που«δεν υπάρχει»; Το σχέδιο μοιάζει ουτοπικό, οι δυσκολίες, θεωρητικές και πρακτικές, φαντάζουν τεράστιες, όταν όμως ο κ. Δεληβορριάς αρχίζει να αναπτύσσει με πάθος και νεανικό ενθουσιασμό τα δεδομένα του εγχειρήματος, ένα προς ένα, όλα φαίνονται πιθανά. Και το «κυνήγι» των σπαραγμάτων του ιερού και η άδεια για τη χρήση τους αλλά κυρίως η απόδοση της άγνωστης ως σήμερα ακριβούς αρχιτεκτονικής μορφής του Αμυκλαίου. Γιατί κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς ήταν. Και παρ΄ ότι ο Παυσανίας βάζει τα δυνατά του τον 2ο μ.Χ. αιώνα για να το περιγράψει, βαθύτατα εντυπωσιασμένος από το μέγεθός του, τη μορφή του αλλά και από τον πλούσιο διάκοσμο, κάθε μελετητής ως σήμερα είχε να προτείνει μια διαφορετική εκδοχή.

Λεοντοπόδαρα
Τέσσερις βασικές αρχιτεκτονικές μονάδες υπήρχαν στο τέμενος του Αμυκλαίου θεού, όπως λέει ο κ. Δεληβορριάς. Ηταν ο θρόνος με το κολοσσιαίο ξόανο του Απόλλωνα, ο τάφος του Υακίνθου (η λατρεία του οποίου είχε προηγηθεί στον ίδιο χώρο), ο κυκλικός κλιμακωτός βωμός και, τέλος, ο περίβολος. Θεωρείται όμως πιθανόν ότι υπήρχαν και άλλα οικοδομήματα, συγκεκριμένα μια στοά αλλά και ένα πρόπυλο, όπως υποδεικνύουν τα ως τώρα ευρήματα. Οσο για τα επίπεδα τουκτίσματος, το πρώτο ήταν το κάθισμα του θρόνου, το δεύτερο ήταν τα προεξέχοντα ερεισίχειρα, ενώ πιθανότατα υπήρχε και τρίτο, που ήταν η ράχη. Τρία τεράστια λεοντοπόδαρα που έχουν έρθει στο φως επιβεβαιώνουν άλλωστε ότι το αρχιτεκτόνημα είχε μορφή καθίσματος αφού πάντα οι αρχαίοι θρόνοι στηρίζονταν σε άκρα λεόντων. ''Αλλά και η ποιότητα της κατεργασίας του μαρμάρου είναι εξαιρετική, νομίζει κανείς ότι η επιφάνεια είναι ελεφάντινη'', επισημαίνει ο κ. Δεληβορριάς.

Το βέβαιο είναι ότι το άγαλμα προϋπήρχε στη θέση αυτή τουλάχιστον μισό αιώνα πριν κατασκευαστεί ο θρόνος. Στην ουσία ήταν ένα ξύλινο ξόανο σε μορφή κίονα, επενδυμένο με μεταλλικά ελάσματα και με πρόσωπο επιχρυσωμένο. Το ίδιο έχει χαθεί, και λόγω του ευπαθούς υλικού του, σώζεται, όμως, όπως λέει ο κ. Δεληβορριάς, η εγκοπή του βάθρου μέσα στην οποία ήταν προσαρμοσμένο το κεντρικό ξύλο του ξοάνου. Πού «κοιτούσε»; Προς τον Ταΰγετο, προς τα δυτικά δηλαδή, ενώ μέσα στο βάθρο του ήταν ο τάφος του Υακίνθου, όπου κατά την πρώτη ημέρα των Υακινθίων γίνονταν σπονδές.

Ο διάκοσμος 

Μόνο με την επιστράτευση πλούσιας φαντασίας μπορεί κανείς να σχηματίσει σήμερα την εντύπωση που έδινε το μνημείο στην αρχαιότητα. Ορατό από πολύ μακριά, λόγω του μεγέθους του, θα έλαμπε στο φως του ηλίου χάρη στο αστραφτερό του μάρμαρο, στις μεταλλικές επενδύσεις τουαγάλματος και στις επιχρυσώσεις. Η ανάγλυφη διακόσμησή του εξάλλου με αναρίθμητες παραστάσεις, των οποίων τη λεπτομερή περιγραφή κάνει ο Παυσανίας, περιελάμβανε θεματικά όλη τη...μυθολογία, αν και με μια προτίμηση στον Ηρακλή, μυθικό ήρωα της δωρικής φυλής. Πού βρίσκεται άραγε όλο αυτό το υλικό; 

''Ούτε μαρμάρινα, ούτε χάλκινα ανάγλυφα, αλλά ούτε γραπτούς πήλινους πίνακες θα βρούμε γιατί κάποιο σπάραγμα δεν θα είχε επιβιώσει ως σήμερα. Είμαστε υποχρεωμένοι λοιπόν να φανταστούμε τις παραστάσεις ζωγραφισμένες σε ξύλινους πίνακες συναρθρωμένους με τα υπόλοιπα στοιχεία αυτής της εντελώς ανορθόδοξης αρχιτεκτονικής δημιουργίας'', καταλήγει ο κ. Δεληβορριάς.

Η ιστορία των ανασκαφών

Πολύ νωρίς, από τις αρχές του 19ου αιώνα, εκδηλώθηκε το ενδιαφέρονγια το Αμυκλαίον, χάριν της ανάγνωσης του Παυσανία, ενώ πρώτος ανασκαφέας του ιερού ήταν ο αρχαιολόγος Χρήστος Τσούντας το1889-90, ο οποίος αποκάλυψε κτιστό ανάλημμα και τον περίβολο τουναού. Η ανασκαφή συνεχίστηκε το 1904 από τον Φουρτβέγκλερ και τον αρχιτέκτονα Φίχτερ και το 1907 από τον Α.Σκιά,ο οποίος μετακινώντας την εκκλησία της Αγίας Κυριακής εντόπισε ότι ο θρόνος βρισκόταν ακριβώς από κάτω.Το 1924 ακολούθησαν έρευνες από τονΕ.Βuschor και τον W.von Μassow, οι οποίοι επιβεβαίωσαν τη λατρεία στον χώρο από τη Μυκηναϊκή εποχή.

Ενδιαφέρον όμως έχει η προσέγγιση κάθε μελετητή στη μορφή του ιερού. Άλλοι τοποθετούν το ξόανο εντός του θρόνου και άλλοι το ανεβάζουν επάνω του. Άλλοι θεωρούν ότι ξόανο και θρόνος έχουν το ίδιο ύψος, ενώ όλοι αναπτύσσουν τον διάκοσμο με διαφορετικό τρόπο. Παρ΄ όλα αυτά, αξίζει να αναφερθεί ότι σε όλες τις σχεδιαστικές αναπαραστάσεις δεσπόζει η ιδέα του καθίσματος. Όσον αφορά τη σύγχρονη έρευνα, το αποτέλεσμα θα προκύψει από τη συνεργασία του κ.Δεληβορριά με τον καθηγητή Αρχιτεκτονικής κ.Μανόλη Κορρέ.

 ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

ΟΙ ΛΕΟΝΤΟΠΟΔΑΡΕΣ ΒΑΣΕΙΣ

Από την μελέτη του αρχιτεκτονικού υλικού εξάγονται επιπλέον τα ακόλουθα συμπεράσματα:

1. Έχουν εντοπιστεί τέσσερις τυπολογικά διαφορετικές ομάδες των κορωνίδων της σίμης.
2. Σχετικά με τον ρυθμό του αρχιτεκτονήματος, παρά τις πλεονάζουσες ιωνικές ενδείξεις, τα σωζόμενα μέλη των κιονοστοιχιών είναι όλα δωρικά και κατατάσσονται σε δύο τύπους, με διακοσμημένο ή ακόσμητο το υποτραχύλιο των κιονόκρανων και, συνακόλουθα, ανάλογα επίκρανα και γείσα.
3. Το μετακιόνιο της πρώτης κατηγορίας ορίζεται σήμερα με απόλυτη ακρίβεια χάρη στη διόρθωση της αποκατάστασης του γείσου με την επιγραφή ΔΑΜΟΚΑΜΟΣ που είχε προτείνει ο Fiechter, μετά την αναγνώριση και συγκόλληση του ελλείποντος τμήματος.
4. Ένα μνημειακών διαστάσεων κατώφλι, εντοιχισμένο στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία στο Σκλαβοχώρι που συνδυάζεται με ομόλογα αρχιτεκτονικά στοιχεία εντοιχισμένα επίσης στην εκκλησία του Σκλαβοχωρίου, επιβεβαιώνει την παρουσία ξύλινων δρύφακτων - κιγκλιδωμάτων στο ίδιο επίπεδο της ανωδομής του Θρόνου, όπου πρέπει να έστεκαν και οι δωρικοί κίονες με το ακόσμητο υποτραχύλιο των κιονοκράνων τους.
5. Ο τύπος αυτός της ημίτονης πιθανότατα κιονοστοιχίας, φαίνεται πως συνδυάζεται με τις περίφημες μαρμάρινες κονσόλες.
6. Η παντελής απουσία θραυσμάτων, που θα μπορούσαν να εγγυηθούν την ύπαρξη μετοπών και τριγλύφων, μια και τα σωζόμενα τμήματα είναι μεταγενέστερης επεξεργασίας, υποδηλώνει ότι ο αρχιτέκτονας του μνημείου θέλησε να το απαλλάξει από όσα συστατικά θα παρέπεμπαν άμεσα στη λογική της αρχιτεκτονικής, για να τονίσει την ψευδαίσθηση του επίπλου. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την ενδεχόμενη παρουσία μίας ή περισσότερων ζωοφόρων.

Σε ό,τι αφορά στη χρονολόγηση του θρόνου, καθοριστικό ρόλο για την αναγωγή του στο 530-520 π.Χ. έπαιξε ο Ernst Buschor, ο οποίος κατέληξε στο συμπέρασμα αυτό μέσω συγκρίσεων με διακοσμητικά στοιχεία από ευρήματα της «δυτικής νεκρόπολης» στη Σάμο. Ορθότερα όμως, τόσο ο Κωνσταντίνος Τσάκος όσο και η Amalia Faustoferri, αφού επανεξέτασαν αυτό το υλικό συμπεριλαμβάνοντας και επιπλέον ευρήματα από τη δυτική νεκρόπολη της Σάμου και, επίσης, αφού εντόπισαν την άμεση συνάφεια που υπάρχει με αρχιτεκτονικά στοιχεία του πρώιμου ναού της Αφαίας στην Αίγινα, προτείνουν μια χρονολόγηση γύρω στα 560-550 π.Χ

Γραπτές πηγές

Η σημασία που είχαν το ιερό και οι συνδεδεμένες με αυτό λατρευτικές εκδηλώσεις των Υακινθείων για τον πληθυσμό της Λακωνίας μέχρι και την ύστερη αρχαιότητα τεκμηριώνονται από αρχαίες γραπτές πηγές και επιγραφές. Οι βασικότερες πηγές που έχουμε στη διάθεσή μας είναι ο Παυσανίας (3.19.1-5) και ο Αθήναιος (4.139δ-φ, 6.232α). Ο περιηγητής μας παρέχει τις σημαντικότερες πληροφορίες για το άγαλμα και, κυρίως, για το θρόνο. Από τον Ηρόδοτο (1.69) μαθαίνουμε ότι ο Κροίσος από τη Λυδία δώρισε τα χρήματα που χρειάζονταν για να επενδυθούν τα αγάλματα του Απόλλωνα στο όρος Θόρνακας και στις Αμύκλες. Άλλες πηγές περιέχουν σύντομες σημειώσεις σχετικά με τις λατρευτικές εκδηλώσεις που λάμβαναν χώρα στο Αμυκλαίον μέχρι και τη Ρωμαϊκή εποχή, κυρίως όμως παρέχουν πληροφορίες για τη σύνδεση της απολλώνιας με τη χθόνια λατρεία του τοπικού ήρωα Υακίνθου. Ο Πολυκράτης λ.χ. σημειώνει στους Δειπνοσοφιστές ότι οι Λάκωνες γιόρταζαν τα Υακίνθεια κάθε καλοκαίρι για να τιμήσουν τον Υάκινθο και τον Απόλλωνα. Τέλος, στον Αθήναιο (4.173f) γίνεται αναφορά και στην «Υακίνθεια Οδό», οδό που ακολουθούσε η εορταστική πομπή από τη Σπάρτη με τελικό προορισμό τις Αμύκλες.

Πληροφορίες: Το Βήμα,hellinon , epirotica

Βιβλιογραφία:

Παυσανίου Ελλάδος περιήγησις: Κορινθιακά-Λακωνικά (Αθήνα 1994), σελ. 383-389.

πηγή 

 ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ

http://visaltis.blogspot.com/2011/10/o.html#more 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αμυκλαι.O θρόνος του Απόλλωνα-Το πανάρχαιο μυστηριακό κέντρο της αρχαίας Σπάρτης"

ΑΡΕΤΗΣ ΑΣΚΗΣΙΣ

Η αρετή δεν είναι μόνο μια θεωρητική γνώση, αλλά και πρακτική, όπως είναι η ιατρική και η μουσική. Όπως δηλαδή ο γιατρός και ο μουσικός είναι αναγκαίο όχι μόνο να διδαχθεί ο καθένας το θεωρητικό μέρος της τέχνης του, αλλά να ασκηθεί και στη πράξη, έτσι κι αυτός που θέλει να γίνει ενάρετος, είναι ανάγκη να μάθει καλά, όχι μόνο τα μαθήματα που τον κατευθύνουν στην αρετή, αλλά ν' ασκείται και στη πράξη σ' αυτά με εργατικότητα και φιλοτιμία.
Η αρετή, επιστήμη εστίν ου θεωρητική μόνον, αλλά και πρακτική, καθάπερ η τε ιατρική και η μουσική, δει ουν ώσπερ τον ιατρόν και τον μουσικόν μη μόνον ανειληφέναι τα θεωρήματα της αυτού τέχνης εκάτερον, αλλά και γεγυμνάσθαι πράττειν κατά τα θεωρήματα, ούτω και τον εσόμενον αγαθόν άνδρα μη μόνον εκμανθάνειν όσα μαθήματα φέρει προς αρετήν, αλλά και γυμνάζεσθαι κατά ταύτα φιλοτίμως και φιλοπόνως. ΜΟΥΣΩΝΙΟΥ (Στωικού φιλοσόφου, Ανθ. Στοβαίου, Κ8,78)

Τις αρετές αποκτούμε, αφού ενεργήσουμε πρωτύτερα. Εάν κάνουμε δίκαιες πράξεις, δίκαιοι γινόμαστε, εάν πράξεις λογικές, γινόμαστε σώφρονες, εάν πράξεις γενναίες, ανδρείοι.
Τας αρετάς λαμβάνομεν ενεργήσαντες πρότερον...τα μεν δίκαια πράττοντες δίκαιοι γινόμεθα, τα δε σώφρονα σώφρονες, τα δ' ανδρεία ανδρείοι. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ (Ηθικά Νικομάχεια 1103α,β)

Πρέπει να κάνουμε το παν, ώστε κατά το διάστημα της ζωής μας να γίνουμε μέτοχοι της αρετής και της σοφίας· γιατί το βραβείο της νίκης είναι ωραίο και η ελπίδα μεγάλη.
Παν ποιείν, ώστε αρετής και φρονήσεως εν τω βίω μετασχείν· καλόν γαρ το άθλον και η ελπίς μεγάλη. ΠΛΑΤΩΝΑ(Φαίδων,114C).

Εκείνος που θα μεταχειριστεί για την αρετή, την προτροπή και τη δύναμη να πείθει, είναι πιο καλός βέβαια απ' αυτόν που θα μεταχειριστεί το νόμο και τη βία.
Κρείσσων επ' αρετήν φανείται προτροπήι χρώμενος και λόγου πειθοί ήπερ νόμωι και ανάγκη. ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ (Απόσπ. 181, Diels)

Τα πάθη είναι το υλικό της αρετής· γιατί η αρετή αυτά μάχεται και απ' αυτά αναδεικνύεται.
Τα πάθεα τας αρετάς ύλα· περί ταύτα γαρ και εν τούτοις αρετά. ΜΕΤΩΠΟΥ (Ανθολ. Στοβαίου, Α,64)

Ποιο είναι το αποτέλεσμα της αρετής; Η γαλήνη.
Τι έργον αρετής; Εύροια. ΕΠΙΚΤΗΤΟΥ (Διατριβαί Α, δ, 5-6)

ΠΗΓΕΣ

http://www.xrysalogia.gr/index.html

http://enneaetifotos.blogspot.com/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΡΕΤΗΣ ΑΣΚΗΣΙΣ"

Αρχαία μόδα στα... άκρα

Δερμάτινες σόλες σανδαλιών, οι οποίες σώζουν χάλκινα καρφιά
περιμετρικά για την στερέωση ιμάντων. Βρέθηκαν στον
Κεραμεικό σε γυναικεία ταφή του 375-350 π.Χ. 

Δεν φορούσαν μόνο σανδάλια και κοθόρνους οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Το περίτεχνο γυναικείο υπόδημα που βρέθηκε προ ημερών στο Ιερό της Βραυρωνίας Αρτέμιδος (δείτε περισσότερα εδώ) το αποδεικνύει περίτρανα. Είναι ξύλινο, με πολύ φαρδιά σόλα, που αρχαϊστί λέγεται κάττυμα, διακοσμημένη με ωραία, εγχάρακτα μοτίβα.

Άρα δεν πρέπει να είναι παπούτσι κοινό και φτωχό, όπως συνήθως περιγράφονται τα ξύλινα αρχαία υποδήματα. Η άγνωστη γυναίκα, που το πρόσφερε στην προστάτιδα των επίτοκων και των λεχώνων θεά, διάλεξε ένα ζευγάρι προσεγμένα και καλοδουλεμένα υποδήματα για να την ευχαριστήσει.

Το μοναδικό αυτό εύρημα, που σώθηκε από την αρχαιότητα χάρη στα αναβλύζοντα ύδατα του ποταμού Ερασίνου εντός του αρχαιολογικού χώρου της Βραυρώνας, μας οδήγησε στην αναζήτηση κι άλλων αρχαίων υποδημάτων που μπορεί να εντοπίσει κανείς στα μουσεία της Αθήνας. Έτσι, με τη βοήθεια κάποιων αρχαιολόγων, όπως του Λεωνίδα Μπουρνιά, ανακαλύψαμε στις βιτρίνες του Μουσείου του Κεραμεικού ένα ζευγάρι δερμάτινα σανδάλια του 4ου αι. π.Χ., τα οποία ήταν στα πόδια ενός γυναικείου σκελετού στο αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού, όπου κατέληγαν οι πλούσιοι αστοί των Αθηνών.

Βρήκαμε επίσης δύο χάλκινες σόλες στη συλλογή των χαλκών του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, ένα ζευγάρι πήλινα παιδικά μποτάκια από παιδική ταφή στο Μουσείο της Αρχαίας Αγοράς (Στοά Αττάλου), γλυπτές και ζωγραφικές απεικονίσεις παπουτσιών από τη ζωφόρο του Παρθενώνα, μέχρι τα κόκκινα πασουμάκια μιας επαρχιώτισσας μικρόσωμης Κόρης στο Μουσείο Ακρόπολης. Στο μουσείο της οδού Πατησίων υπάρχουν και ομοιώματα υποδημάτων μυκηναϊκής εποχής που χρησίμευαν ως τελετουργικά αγγεία (ρητά).

Η ποικιλία πάντως των υποδημάτων των αρχαίων είναι εντυπωσιακή. Φορούσαν τα γνωστά σανδάλια άνδρες και γυναίκες, δερμάτινα οι πλούσιοι, με ξύλινους πάτους οι φτωχοί. Απεικονίζονται όμως φορώντας και κνημίδες υφασμάτινες, δερμάτινες ή μεταλλικές, κρηπίδες που παραπέμπουν σε στρατιωτικά άρβυλα με καρφιά, ενδρομίδες ή εμβάδες, δηλαδή μπότες ιππασίας ή κυνηγίου, περιμήρια, που κάλυπταν τους μηρούς των πολεμιστών, και κοθόρνους, κλειστά παπούτσια με μαλακό δέρμα 8-10 πόντων ψηλά, που εισήγαγε ο Αισχύλος στην τραγωδία. Χρησιμοποιούνταν όμως και ως υπόδημα κοινό για άνδρες και γυναίκες, ίδιο για το δεξί και αριστερό πόδι.

Οι αρχαίοι σπανίως φορούσαν κλειστά παπούτσια και οι γυναίκες σχεδόν πάντα σανδάλια λεπτοκαμωμένα, καθ' ότι περνούσαν τον περισσότερο χρόνο τους μέσα στο σπίτι. Το καθημερινό κοινό παπούτσι ήταν χρώματος μαύρου. Μπορούσαν όμως να φορέσουν και οι άντρες χρωματιστά (κόκκινα, κίτρινα ή λευκά) χωρίς να παρεξηγηθούν. Δεν θα διάλεγαν όμως σόλες από φελλό ή τσόχα ούτε οι άντρες ούτε οι γυναίκες γιατί τις φορούσαν οι εταίρες αποκλειστικά. Διαδεδομένες ήταν και οι παντόφλες τις οποίες, όπως λένε οι γυναίκες στη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, «δεν σκόπευαν να σηκώσουν προς το ταβάνι» μέχρι να επιτευχθεί ειρήνη.

Το διασημότερο ωστόσο σανδάλι είναι αυτό που σηκώνει η γυμνή Αφροδίτη για να τις «βρέξει» στον ερωτοχτυπημένο τραγοπόδαρο θεό Πάνα (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο). Και το ωραιότερο είναι της «σανδαλίζουσας». Το αριστούργημα γλυπτικής τέχνης της κλασικής εποχής από το κρηπίδωμα του ναού της Απτέρου Νίκης (Μουσείο Ακρόπολης).

Μήπως και ο Φειδίας δεν αρχίζει με έναν νέο που δένει το σανδάλι του την περιγραφή της πομπής των Παναθηναίων στη δυτική ζωφόρο του Παρθενώνα; Γιατί όμως δεν υποδηλώνεται στο ανάγλυφο τίποτα άλλο πέρα από τον λεπτό πάτο του παπουτσιού;

Η αρχαιολόγος Κορνηλία Χατζηασλάνη, που έχει ασχοληθεί με τις ενδιαφέρουσες αυτές λεπτομέρειες σχεδιάζοντας εδώ και 35 χρόνια τα εκπαιδευτικά προγράμματα της Ακρόπολης, μας λύνει την απορία: «Οι ιμάντες των σανδαλιών ήταν ζωγραφισμένοι, αποδίδονταν χρωματικά και δυστυχώς το ίχνος δεν έχει τους σωθεί».

Μας επισημαίνει επίσης ότι είναι δύο οι νέοι που δένουν τα σανδάλια τους στη δυτική ζωφόρο, όπως άλλοι δύο στη νότια ζωφόρο φορούν μπότες γυρισμένες στο επάνω σημείο προς τα έξω. Στην ανατολική ο Ερμής απεικονίζεται με χαμηλά μποτάκια και ο Δίας με υποδήματα που φέρουν διπλό πάτο. «Θαυμαστά όμως είναι και τα σανδάλια που φορούν οι αρχαϊκές Κόρες, ενώ αξίζει την προσοχή μας και η Κόρη red shoes, όπως λέγεται, με τα κόκκινα πασουμάκια».

Στην αναζήτηση επιστημόνων που έχουν ασχοληθεί ειδικά με την αρχαία υπόδηση ανακαλύψαμε τον αρχαιολόγο Κωστή Πασχαλίδη, που έχει μελετήσει το μυκηναϊκό υπόδημα.

«Απ' όλο τον μυκηναϊκό κόσμο δεν έχουν σωθεί υποδήματα», μας είπε. «Οι γνώσεις μας αντλούνται αποκλειστικά από την εικονογραφία. Από την εικονιστική κεραμεική γνωρίζουμε τα σανδάλια των πολεμιστών, όπως αυτά αποδίδονται στον Κρατήρα των Πολεμιστών από τις Μυκήνες (1200 π.Χ.). Ενα δεύτερο ενδεικτικό παράδειγμα είναι οι περίφημες τοιχογραφίες του ανακτόρου της Πύλου (1250-1200 π.Χ.), όπου στην πολεμική σύνθεση βλέπουμε παρατεταγμένο δίπλα στο ποτάμι από τη μία το συντεταγμένο στρατό των Μυκηναίων να φορά υποδήματα και από την άλλη τους βαρβάρους γυμνόποδες. Είναι σαφής ο υπαινιγμός ότι για τους Μυκηναίους αποτελεί αξίωμα και ένδειξη πολιτισμού να φορά κανείς υποδήματα.

»Ας έρθουμε τώρα στο υπόδημα αυτό καθεαυτό ως εύρημα. Αν και δεν σώζονται, όπως είπαμε, τα ίδια τα υποδήματα, υπάρχουν ομοιώματα υποδημάτων απ' όπου μπορούμε να αντλήσουμε πληροφορίες. Για παράδειγμα, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο έχουμε τρία ακέραια ομοιώματα πήλινων υποδημάτων, που χρονολογούνται γύρω στο 1300 π.Χ., και ένα θραυσμένο. Είναι και τα τρία ρητά, δηλαδή τελετουργικά αγγεία. Το σχήμα τους ταυτίζεται με το παραδοσιακό τσαρούχι. Είναι τσαρούχια με τη μύτη προς τα επάνω. Τα δύο από αυτά βρέθηκαν στην Αττική και το τρίτο στην πεδιάδα Ηρακλείου Κρήτης. Ολα σε τάφους. Το θραυσμένο είναι από τις Οικίες της Παναγίας στις Μυκήνες (στο λόφο απέναντι από την ακρόπολη των Μυκηνών)».

Το ωραίο είναι πως έχει βρεθεί και ένα υποδηματοποιείο. Την ευχάριστη έκπληξη είχαν οι αρχαιολόγοι της Αμερικάνικης Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αρχαία Αγορά. Βρήκαν ένα εργαστήρι υποδηματοποιού του 5ου αι. π.Χ. Και πώς το αναγνώρισαν; Το δάπεδο ήταν γεμάτο πλατυκέφαλα καρφιά ειδικά για υποδήματα. Υπήρχαν επίσης οστέινες ροδέλες, που χρησίμευαν για να περάσουν τα λουριά και σ' ένα θραύσμα κρασοπότηρου έγραφε το όνομα του υποδηματοποιού. «Σίμων» το όνομά του.
ΠΗΓΗ

Πηγή: Ν.Κοντράρου-Ρασσιά, Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"

http://erroso.blogspot.com/2011/10/blog-post_2425.html#ixzz1aCDiBiLw

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αρχαία μόδα στα... άκρα"

9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912 : Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΠΟΡΟ

Την 5η Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα, η Σερβία και η Βουλγαρία, μετά το Μαυροβούνιο που είχε προηγηθεί από την 20η Σεπτεμβρίου 1912, κήρυξαν και αυτές τον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Έτσι άρχισε ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος.

Η Στρατιά Θεσσαλίας, αφού πέρασε την 5η Οκτωβρίου την ελληνοτουρκική μεθόριο, απώθησε αρχικά τα τουρκικά φυλάκια των συνόρων και στη συνέχεια, την 6η Οκτωβρίου, τα εγκαταστημένα στην Ελασσόνα και Δεσκάτη τμήματα του εχθρού. Από την 7η Οκτωβρίου η Στρατιά άρχισε να προελαύνει προς τα βόρεια για να συναντήσει τις κύριες τουρκικές δυνάμεις που αποτελούνταν από δύο Μεραρχίες, υπό το Στρατηγό Ταξίν Πασά, εγκαταστημένες αμυντικά στην οχυρή τοποθεσία Σαρανταπόρου και Λαζαράδων - Βογκόπετρας.

Η τοποθεσία Σαρανταπόρου, την οποία είχε επιλέξει και οργανώσει η Τουρκική Διοίκηση, είναι εκ φύσεως οχυρή και προσφέρεται για ισχυρή άμυνα, με εξαίρετα πεδία βολής προ αυτής. Το σχέδιο της Τουρκικής Διοίκησης προέβλεπε σταθερή άμυνα με το σύνολο σχεδόν των δυνάμεών της, στις οχυρές τοποθεσίες Σαρανταπόρου και Λαζαράδων - Βογκόπετρας, με σκοπό την απόφραξη των κατευθύνσεων Ελασσόνα - Σέρβια και Δεσκάτη - Λαζαράδες - Σέρβια και την απαγόρευση της προελάσεως του Ελληνικού Στρατού προς τα βόρεια.

Το σχέδιο ενεργείας του Ελληνικού Γενικού Στρατηγείου προέβλεπε επίθεση κατά μέτωπο εναντίον των αμυνόμενων τουρκικών δυνάμεων στα Στενά Σαρανταπόρου, με ταυτόχρονη και από τα δύο πλευρά υπερκερωτική ενέργεια προς τα Σέρβια για την κατάληψη της γέφυρας του Αλιάκμονα και την αποκοπή της σύμπτυξης του εχθρού. Η επίθεση αυτή θα συνδυαζόταν και με ευρύτερο κυκλωτικό ελιγμό, από την περιοχή του χωριού Κρανιά, δια μέσου του πόρου Ζάμπουρδας προς την Κοζάνη.

Το πρωϊ της 9ης Οκτωβρίου 1912 ο Ελληνικός Στρατός με τις 2η, 3η και 6η Μεραρχίες στο κέντρο, την 1η Μεραρχία δεξιά, το Απόσπασμα Κωνσταντινοπούλου στο άκρο δεξιά, την 4η , 5η Μεραρχία και τη Ταξιαρχία Ιππικού στο αριστερό και το Απόσπασμα Γεννάδη στο άκρο αριστερό εξόρμησε για την εκπόρθηση των Στενών του Σαρανταπόρου και την συντριβή του Τουρκικού Στρατού. Οι ελληνικές δυνάμεις, όλη την ημέρα της 9ης Οκτωβρίου, κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες, αφού έπρεπε να αντιμε-τωπίσουν, όχι μόνο έναν ισχυρά οργανωμένο αντίπαλο, αλλά και τις δυσχερέστατες εδαφικές και καιρικές συνθήκες. Κατά τη διάρκεια της νύχτας της 9ης προς 10η Οκτωβρίου οι Τούρκοι εγκατάλειψαν την τοποθεσία και άρχισαν να συμπτύσσονται εσπευσμένα προς τα Σέρβια, επειδή φοβήθηκαν ότι θα αποκοπούν από την απειλητική υπερκερωτική ενέργεια της 4ης Μεραρχίας. Την επόμενη ημέρα 10η Οκτωβρίου, οι Μεραρχίες του Ελληνικού Στρατού τέθηκαν σε κίνηση και πέτυχαν να κυριεύσουν ολόκληρο σχεδόν το Πεδινό Πυροβολικό, άφθονο πολεμικό υλικό των Τούρκων και να αιχμαλωτίσουν περιορισμένο αριθμό αποκομμένων τμημάτων και ανδρών. Η 4η Μεραρχία κινήθηκε γρήγορα και με την Ημιλαρχία της κατέλαβε άθικτη τη γέφυρα του Αλιάκμονα.

Η γρήγορη και νικηφόρα έκβαση της μάχης του Σαρανταπόρου αύξησε το ηθικό του Στρατού και άνοιξε τις πύλες για την απελευθέρωση στη συνέχεια της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας.

Οι απώλειες του Ελληνικού Στρατού κατά τη διήμερη μάχη σε αξιωματικούς και οπλίτες ήταν 182 νεκροί και 995 τραυματίες. Οι απώλειες των Τούρκων επίσης σε νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους ήταν σοβαρές.
ΠΗΓΕΣ
http://www.army.gr/default.php?pname=IstorikoMaxhsISarantaporou&la=1

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912 : Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΠΟΡΟ"

Ή Κύπρος κείται μακράν... ΚΥΠΡΟΣ - ΚΙΜΩΝ - ΕΛΛΑΣ

«Αθηναίοι ες Κύπρον εστρατεύοντο ναύσι διακοσίας αυτών τε και των ξυμμάχων Κίμωνος στρατηγούντος και εξήκοντα μεν νήες ες Αίγυπτον απ' αυτών έπλευσαν .. αι δε άλλοι Κίτιον και πλεύσαντες υπέρ χώρησαν από Κίτιον και πλαύσαντες υπέρ Σαλαμίνος της εν Κύπρω, Φοίνικι και Κίλιξιν εναυμάχησαν και επεζομάζησαν άμα και νικήσαντες αμφότερα επ' οίκου..»
Ο στρατηγός Κίμων o Αθηναίος, γιος του ενδόξου νικητή του Μαραθώνα Μιλτιάδη, εκστράτευσε στην Κύπρο το -450, επικεφαλής 200 τριήρεων για να την απελευθερώσει από τους Πέρσες. Καταναυμάχησε τον ενωμένο στόλο των Κιλίκων και των Φοινίκων στις ακτές της Πάφου, κατέλαβε το Μάριο και ελευθέρωσε τους Σόλους. Κατά την πολιορκία του Κιτίου ο Κίμων ασθένησε και πέθανε πριν καταλάβει την πόλη (-449). Για να μην υπάρξει σύγχυση στις τάξεις του στρατού και του στόλου οι στρατηγοί απέκρυψαν για μέρες το θάνατο του, διέταξαν δε λύση της πολιορκίας με την δικαιολογία ότι θα χτυπούσαν το φοινικικό στόλο κοντά στην Σαλαμίνα της Κύπρου κι αφού τον καταναυμάχησαν αποβιβάστηκαν στην ξηρά και κατατρόπωσαν και τις χερσαίες περσικές δυνάμεις. Η διπλή νίκη αποδόθηκε στον Κίμωνα, για τον οποίο επικράτησε η υστεροφημία ότι «ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΕΝΙΚΑ».
Όταν το -449 ο Αθηναίος στρατηγός Κίμων, γιος του ενδόξου νικητή του Μαραθώνα Μιλτιάδη, εξεστράτευσε στην Κύπρο, δεν θα μπορούσε κανείς να διανοηθεί ότι χιλιάδες χρόνια μετά θα βρισκόταν απόγονοι που θα ισχυρίζονταν ότι «η Κύπρος είναι μακριά» για να την εγκαταλείψουν στον επιδρομέα. Και όλα αυτά, με την τεχνολογία να προσφέρει απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες και επιδόσεις στα μέσα, εν σχέσει με τις τριήρεις του -5^ου αιώνος. (……………)

H προτομή του Kίμωνα, απελευθερωτή της Kύπρου από τον Περσικό ζυγό είναι έργο του Aθηναίου γλύπτη Γεωργίου Aλεξανδρόπουλου και αποδίδει τη φυσιογνωμία του στρατηγού Kίμωνα όπως διασώθηκε σε δακτυλιόλιθους.
Tα αποκαλυπτήρια της προτομής έγιναν, με μεγάλη επισημότητα, την τελευταία εβδομάδα του Aπριλίου του 1927 στην Λάρνακα.
Ύστερα από χαιρετισμούς εκ μέρους των αρχών, το πλήθος ξέσπασε σε ζητωκραυγές υπέρ της Eνώσεως, και ― όπως γράφει εφημερίδα της εποχής ― «μόλις επρόβαλεν η ηρωϊκή μορφή του απελευθερωτού μας εσκίρτησεν απ’ άκρου εις άκρον η Ελληνική Ψυχή». Aπό τους παρευρισκομένους δεν ήταν μόνο οι Kύπριοι που προσδοκούσαν απελευθέρωσή τους από τον αποικιακό ζυγό, αλλά και οι Δωδεκανήσιοι, που υπέφεραν κάτω από ιταλική κατοχή.
Η προτομή, ύστερα από 65 χρόνια παρουσίας στον ίδιο χώρο, μετακινήθηκε το 1992, λόγω ανάπλασης του χώρου των Φοινικούδων, και τοποθετήθηκε σε νέα θέση πλησιέστερα στην ακτή. (Στη ασπρόμαυρη φωτογραφία η προτομή παρουσιάζεται στην αρχική της θέση).  

Πηγή1  ,  Πηγή2  ,  Πηγή3

http://enneaetifotos.blogspot.com/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ή Κύπρος κείται μακράν... ΚΥΠΡΟΣ - ΚΙΜΩΝ - ΕΛΛΑΣ"

Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου

Μετά την πτώση της Ακρόπολης (24 Μαΐου 1827) η Επανάσταση του '21 έπνεε τα λοίσθια. Στην Ηπειρωτική Ελλάδα είχε κατασταλεί και μόνο στο ανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου παρέμενε ζωντανή. Κι εκεί, όμως, απειλείτο από τον Ιμπραήμ, που σκόπευε να εκστρατεύσει κατά του Ναυπλίου και της Ύδρας.
Σε αυτήν τη δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα, η ευρωπαϊκή διπλωματία άλλαξε στάση και άρχισε να διάκειται ευμενώς προς την Επανάσταση. Συνέβαλε σε αυτό και ο νέος Υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας Γεώργιος Κάνινγκ, που έδωσε μια πιο φιλελεύθερη τροπή στην εξωτερική πολιτική της Γηραιάς Αλβιόνας. Έτσι, στις 24 Ιουνίου 1827 υπογράφτηκε στο Λονδίνο συνθήκη μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, που καθόριζε τα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας.
Σύμφωνα με τη συνθήκη, ιδρυόταν ελληνικό κράτος υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, με σύνορα τον Αμβρακικό και τον Παγασητικό Κόλπο. Στη «Συνθήκη Ειρηνεύσεως της Ελλάδος» υπήρχε κι ένα μυστικό άρθρο, που προέβλεπε την επέμβαση των τριών δυνάμεων, εάν οι δύο εμπόλεμοι δεν δέχονταν τους όρους της σύμβασης.
Προς τούτο, ο αγγλικός στόλος υπό τον αντιναύαρχο Κόδριγκτον, ο γαλλικός υπό τον υποναύαρχο Δεριγνύ και ο ρωσικός υπό τον υποναύαρχο Χέυδεν, κατέπλευσαν στην Πελοπόννησο για να επιβάλουν την κατάπαυση των εχθροπραξιών. Η ελληνική πλευρά δέχτηκε με προθυμίας την πρόταση των τριών Συμμάχων, ενώ ο Σουλτάνος δυσανασχέτησε και απέκρουσε οποιαδήποτε επέμβαση στην επικράτειά του.

Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος, υπό τους Ταχίρ Πασά, Μουχαρέμ Μπέη και Μουσταφά Μπέη, πρόλαβε να προσορμισθεί στη λιμνοθάλασσα του Ναβαρίνου (σημερινή Πύλος), προτού προλάβει ο Δεριγνύ να τον εμποδίσει. Στόχος, τώρα, των τριών ναυάρχων ήταν να παρεμποδίσουν τη μεταφορά αιγυπτιακών στρατευμάτων σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου. Ο Κόδριγκτον, που είχε το γενικό πρόσταγμα, διαμήνυσε στον Ιμπραήμ (7 Σεπτεμβρίου 1827) ότι ο στόλος του βρισκόταν εκεί για να επιβάλει ανακωχή και τον προειδοποίησε ότι τυχόν άρνησή του θα τον υποχρέωνε να την επιβάλει δια της βίας.
Ο Ιμπραήμ, που συνέχιζε με αμείωτη ένταση τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του στην Πελοπόννησο, πήρε μάλλον αψήφιστα την απειλή του Κόδριγκτον και τις επόμενες μέρες δύο μοίρες του τουρκοαιγυπτιακού στόλου εξήλθαν από το Ναβαρίνο με κατεύθυνση την Ύδρα και την Πάτρα. Εμποδίστηκαν, όμως, από τον συμμαχικό στόλο και αναγκάσθηκαν να προσορμιστούν και πάλι στο Ναβαρίνο.
Οι παρασπονδίες του Ιμπραήμ ανάγκασαν τους τρεις ναυάρχους να αλλάξουν γραμμή πλεύσης. Αποφάσισαν τα πλοία τους να εισπλεύσουν στον κόλπο του Ναβαρίνου για να επιτηρούν αποτελεσματικότερα τις κινήσεις του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, που τον αποτελούσαν συνολικά 89 σκάφη και 41 μεταγωγικά, από τα οποία τα 8 αυστριακά. Η συμμαχική δύναμη ήταν αριθμητικά πολύ μικρότερη. Αποτελείτο από 12 βρετανικά πλοία με επικεφαλής τη ναυαρχίδα «Ασία», 7 γαλλικά με ναυαρχίδα τη φρεγάτα «Σειρήνα» και 8 ρωσικά με ναυαρχίδα το πλοίο «Αζόφ».
Το μεσημέρι της 8ης Οκτωβρίου τα πλοία του συμμαχικού στόλου άρχισαν να εισπλέουν στον κόλπο του Ναβαρίνου, με επικεφαλής την αγγλική ναυαρχίδα «Ασία». Ο Κόδριγκτον ήλπιζε ότι έστω και την τελευταία στιγμή ο Ιμπραήμ θα έσπευδε να συμφωνήσει με την προτεινόμενη ανακωχή. Αντί απάντησης, οι Αιγύπτιοι πέρασαν στη δράση και άρχισαν τους πυροβολισμούς κατά της αγγλικής λέμβου, την οποία είχε στείλει με λευκή σημαία ο Κόδριγκτον προς συνεννόηση, με αποτέλεσμα να φονευθεί ο έλληνας πηδαλιούχος της Πέτρος Μικέλης. Ταυτόχρονα, εκανονιοβολούντο η αγγλική και γαλλική ναυαρχίδα.

Ο Κόδριγκτον, μη έχοντας άλλη λύση, έδωσε το παράγγελμα της επίθεσης. Παρά την αριθμητική υπεροχή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου και τη βοήθεια των πυροβολείων της Σφακτηρίας (το νησάκι που σχεδόν φράζει τον κόλπο του Ναβαρίνου), η ναυμαχία αμέσως έκλινε υπέρ του συμμαχικού στόλου, που είχε μεγαλύτερη δύναμη πυρός. Γύρω στις 6 το απόγευμα, η λιμνοθάλασσα είχε γεμίσει από τα κατεστραμμένα πλοία του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. 12 φρεγάτες, 22 κορβέτες και 25 μικρότερα πλοία είχαν βυθισθεί, ενώ 6.000 άνδρες σκοτώθηκαν ή πνίγηκαν. Οι Σύμμαχοι έχασαν 172 άνδρες, ενώ οι τραυματίες ανήλθαν σε 500 περίπου. Δύο πλοία καταστράφηκαν ολοσχερώς και αρκετά υπέστησαν εκτεταμένες ζημίες.
Η είδηση για τη ναυμαχία έτυχε διαφορετικής υποδοχής στις πρωτεύουσες των δυνάμεων που συμμετείχαν στην επιχείρηση. Στο Λονδίνο ο πρωθυπουργός δούκας του Ουέλινγκτον χαρακτήρισε τη ναυμαχία «ατυχές και απαίσιο γεγονός», ενώ μια μερίδα πολιτικών υποστήριξε ότι ο Κόδριγκτον έπρεπε να παραπεμφθεί στο ναυτοδικείο για ανυπακοή, επειδή δεν είχε εντολή να δράσει. Αντίθετα, στο Παρίσι και τη Μόσχα η είδηση προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό. Ο εμπνευστής της «Ιεράς Συμμαχίας» και μέγας εχθρός της Ελληνικής Επανάστασης πρίγκηπας Μέτερνιχ χαρακτήρισε την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου ως «αρχή της βασιλείας του χάους».
Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου σήμανε την ελευθερία της Ελλάδας, παρά τη συνεχιζόμενη σφοδρή άρνηση του Σουλτάνου. Οι τρεις δυνάμεις επέβαλαν τελικά τη θέλησή τους και μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου 1829 που δόθηκε η τελευταία μάχη του Αγώνα στην Πέτρα της Βοιωτίας, το ελληνικό κράτος είχε σχηματισθεί με βόρεια σύνορα τη γραμμή Αμβρακικού - Παγασητικού.
ΠΗΓΗ

http://www.sansimera.gr/articles/319

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου"

Πάνω από 1.800 οι φυλακισμένοι δήμαρχοι στην Τουρκία

Περισσότεροι από 1.800 είναι οι εκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες στην Τουρκία, που βρίσκονται στις φυλακές από το 2009, βεβαιώνουν τα μέλη Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης, που επισκέφθηκαν τις φυλακές ειδικού τύπου στο Ντιγιαρμπακίρ.

Επιστρέφοντας στο Στρασβούργο, από μονοήμερη επίσκεψη της στις φυλακές αυτές, η τετραμελής αντιπροσωπεία του Κογκρέσου Δήμων και Κοινοτήτων του Συμβουλίου της Ευρώπης διαβεβαίωσε ότι ξεπερνούν τους 1.800 οι εκλεγμένοι δήμαρχοι και κοινοτάρχες της Τουρκίας, που βρίσκονται φυλακισμένοι από το 2009, χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες και δίχως άμεση προοπτική εκδίκασης των υποθέσεων τους.

Οι πολιτικοί, αυτοί, κρατούμενοι δεν είναι σε θέση να εκτελέσουν την εντολή για την οποία εξελέγησαν, δήλωσαν χαρακτηριστικά τα μέλη του Κογκρέσου.

Ανάμεσα τους είναι και το μέλος της Τουρκικής Αντιπροσωπείας στο Κογκρέσο των Δήμων και Κοινοτήτων του Συμβουλίου της Ευρώπης Λεϊλά Γκιουβέν, που αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας.
Επικεφαλής του κλιμακίου του Κογκρέσου ήταν ο αντιπρόεδρος του και πρόεδρος της Σουηδικής Ένωσης Τοπικών και Περιφερειακών Αρχών Άντερς Κνάπε, ο αντιπρόεδρος της ολλανδικής αντιπροσωπείας στο Κογκρέσο και κυβερνήτης της επαρχίας του Φλέβολαντ Λιν Βερμπέκ, ο γραμματέας του Κογκρέσου Αντρέας Κιέφερ και η επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας στο Κογκρέσο Γκαγιέ Ντογκάνογλου.-

ΠΗΓΕΣ
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από AΠΕ-ΜΠΕ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/10/1800.html#more 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πάνω από 1.800 οι φυλακισμένοι δήμαρχοι στην Τουρκία"

Στην κουζίνα του αρχαίου Έλληνα

Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, που άφησε ανεξίτηλα σημάδια στο πέρασμά του, πάντα εξάπτει το ενδιαφέρον για κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής των ανθρώπων της μακρινής εκείνης εποχής.
Μ αυτήν την έννοια, ασχολήθηκαν αρκετοί κατά καιρούς με τις αρχαιοελληνικές διατροφικές συνήθειες.

Ίσως, αν οι δημιουργοί της αρχαίας μαγειρικής, άσημοι και επώνυμοι, γνώριζαν ότι...

η ανθρωπότητα στο μέλλον θα ενδιαφερόταν για την κατσαρόλα τους, τότε θα μας είχαν αφήσει χρήσιμες πληροφορίες για τα μυστικά της κουζίνας τους. Υπάρχουν κείμενα που δίνουν στοιχεία, αλλά τα κενά είναι πολύ περισσότερα.

Ο μελετητής του αρχαίου κόσμου, αν κατά τύχη είναι και γνώστης της μαγειρικής, δεν θα βγει χαμένος, αν σκύψει στα κείμενα με ενδιαφέρον. Ακόμη και η παραμικρή πληροφορία συνθέτει ένα κομματάκι στο ψηφιδωτό που μπορεί να δώσει την ολοκληρωμένη εικόνα, ώστε να συνδεθεί το παρελθόν με το παρόν.

Το ενδιαφέρον είναι πως οι οπαδοί της μοντέρνας μαγειρικής νομίζουν ότι καινοτομούν παρουσιάζοντας πιάτα με κρέατα ή ψάρια που συνοδεύονται με σάλτσες από φρούτα.
Να τους ψιθυρίσουμε συνωμοτικά στο αφτί ότι ...άργησαν πάνω από 2.000 χρόνια; Στην πραγματικότητα, οι αρχαίοι Έλληνες ήταν κι εδώ πρωτοπόροι, όπως αποδεικνύουν τα ίδια τα κείμενα, απ όπου κι η τεκμηρίωση των συνταγών μας.

Μπορεί οι εποχές να άλλαξαν, αλλά η ελληνική γη και το υπέροχο κλίμα έδιναν πάντα εκλεκτά υλικά, ώστε ένα αρχαίο φαγητό να μαγειρεύεται και να είναι το ίδιο απολαυστικό μέχρι σήμερα.

Σοφία Σουλή/taste&style
tessa

ΠΗΓΗ.

 http://www.i-diadromi.com/2011/10/blog-post_7164.html#ixzz1a7JeN7Tv

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στην κουζίνα του αρχαίου Έλληνα"

ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΟΡΥΧΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 18.000 - 20.000 π.Χ.

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά 118 ορυχεία υπάρχουν διάσπαρτα σε 38 ελληνικά νησιά του Αιγαίου! Και λειτουργούν εδώ και 20.000 χρόνια! Απ' αυτά τα σπλάγχνα ο Αιγαιακός άνθρωπος έκτισε τα σπίτια του, έπλασε τα αγάλματά του, έφτιαξε τα όπλα του, τα εργαλεία του.

Η πρώτη σκαψιά έγινε - απ' ό,τι φαίνεται - στον λόφο Τζίνες της Θάσου, όπου ευρέθησαν τα αρχαιότερα ορυχεία ώχρας στον κόσμο. Δηλαδή ένα από τα αρχαιότερα ορυχεία του κόσμου - εάν όχι το αρχαιότερο! Ο άνθρωπος έσκαβε και έπαιρνε την ώχρα της Θάσου από το 18-20.000 π.Χ. Η ανακάλυψη έγινε από την ΙΗ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, σε συνεργασία με το Μουσείο Μεταλλευμάτων του Μπόχουμ της Γερμανίας, τον Σεπτέμβριο του 1995, υπό την αρχαιολόγο Χάιδω Χρυσανθάκη-Κουκούλη. Εντός αυτού του ορυχείου ανακαλύφθηκαν στοές, αλλά και εργαλεία από κέρατα ελαφιών και από πέτρες, εκείνης της εποχής. (Η Θάσος από την αρχαιότητα - τουλάχιστον από το 3.000 π.Χ. - διέθετε και μεταλλεία χαλκού και σιδήρου, ενώ στους ιστορικούς χρόνους διέθετε και μεταλλεία χρυσού!).

Η ώχρα είναι ένα κόκκινο ή κίτρινο μικρής καθαρότητος σιδηρομετάλλευμα. Αλλά τι την έκαναν την ώχρα οι άνθρωποι της Παλαιολιθικής Εποχής; Οι κατοπινοί ξέρουμε: Την είχαν για χρωστική ουσία. Έφτιαχναν μ' αυτήν τις «σκιές» στα ζωγραφικά έργα τέχνης τους (Πλίνιος). Με την κίτρινη και την κόκκινη ώχρα - την λεγόμενη μίλτο, που την βρίσκουμε ακόμη και στις μυκηναϊκές πινακίδες! - εκτός από χρωστική, την χρησιμοποιούσαν και στα φάρμακα και όταν έδεναν ξύλινα σκαριά, διότι είχαν ιδεί πως στην ναυπηγική τους εξασφάλιζε αδιαβροχοποίηση. Την καλύτερη μίλτο έδινε η Κέα (Θεόφραστος). Η πόλις των Αθηνών είχε το μονοπώλιο της ώχρας της Κέας. Εάν οι Κείοι αθετούσαν τους όρους της συμφωνίας με τους Αθηναίους, οι τελευταίοι είχαν σκληρές κυρώσεις για τους Κυκλαδίτες.

Αντιστοίχως, από θηραϊκή γη (προϊόν των γνωστών ηφαιστειακών εκρήξεων της νήσου Θήρας) κατά την αρχαιότητα κατασκευάζονταν προκυμαίες και κυματοθραύστες, και γι' αυτό εν συνεχεία με το ίδιο προϊόν κατασκευάσθηκαν τα τοιχώματα στις διώρυγες της Κορίνθου, αλλά και του Σουέζ! Το θείο χρησιμοποιείτο από την αρχαιότητα ακόμη για απολυμαντικούς σκοπούς. Για την καλύτερη απόδοση των χωραφιών του ο Λαέρτης στην Ιθάκη χρησιμοποιούσε απολυμαντικό θειάφι. Από τότε η γνώση, διατηρήθηκε έως σήμερα, και πωλείται θειόχωμα για καλύτερη απόδοση των χωραφιών. Η γνώση του πατρός χρησίμευσε και στον υιό. Γι' αυτό όταν ο Οδυσσεύς φόνευσε τους μνηστήρες, διέταξε να ραντίσουν με θειάφι τον χώρο, που είχε μολυνθεί με τα αίματα των νεκρών!... Στον Μεσαίωνα θειάφι χρησιμοποιούσαν για την παρασκευή πυρίτιδας. Αλλά και ως εντομοκτόνο. Σήμερα το χρησιμοποιούν στην πολεμική βιομηχανία και την παραγωγή ελαστικών.

Απ' τα κέρδη των ορυχείων έπαιρναν μερίδιο και οι θεοί, δηλ. οι ιερείς τους. Όταν λ.χ. η Σέριφος, δεν προσέφερε το 10% των εσόδων των μεταλλείων της στον θεό Απόλλωνα, εκείνος. καταβύθισε τα μεταλλεία του νησιού - νυν γνωστά ως Μεταλλεία τ' Αγίου Σώστη. Ακόμη και σήμερα ευρίσκονται υπό την επιφάνεια της θαλάσσης! Κι είναι απ' τα λίγα υποβρύχια ορυχεία του κόσμου.

Η πόλις των Αθηνών χρωστά την δύναμή της στα μεταλλεία του Λαυρίου. Το κράτος των Μακεδόνων στα ορυχεία της Σκαπτής Ύλης του Παγγαίου.

Όλος αυτός ο κρυμμένος αιγαιακός πλούτος προσέλκυσε πολλούς ξένους επενδυτές και επιστήμονες στην χώρα μας. Ιδίως τον 19ο και τον 20ό αι. οτυχεία λειτουργούσαν σε 29 ακόμη νησιά! Από την δεκαετία του 1830 θεσπίσθηκε ειδική νομοθεσία για εκμετάλλευση των ορυχείων από το Δημόσιο. Το 1861 ψηφίσθηκε «μεταλλευτική νομοθεσία» για τις παραχωρήσεις τους σε ιδιώτες. Η περίοδος 1870-1907 καλείται η «χρυσή εποχή των ελληνικών μεταλλείων». Αρκεί να σκεφθεί κανείς πως τότε διπλασιάσθηκε ο πληθυσμός της Σερίφου! Αυξήθηκαν όμως και τα εργατικά ατυχήματα, που προκάλεσαν την τεράστια απεργία των εργατών το 1916, χαρακτηρίσθείσα «το πρώτο ελληνικό σοβιέτ».

Σήμερα ξέρουμε πως στα έγκατα της γης της Βορείου Ελλάδος ευρίσκεται λανθάνιο, νεοδύμιο, γαδολίνιο, τέρβιο, κ.ά. ορυκτά. Η πρώτη επίσημη απόπειρα εντοπισμού ουρανίου στο ελληνικό υπέδαφος έγινε στις αρχές του 1950. Σήμερα στην Θράκη είναι γνωστό πως έχει εντοπισθεί ουράνιο - ήδη από την δεκαετία του 1990. Η αξία του ελληνικού ουρανίου ανέρχεται σήμερα σε περίπου 125.000.000 δολλάρια. Περίπου 10.000 τ. ουρανίου υπάρχουν στους νομούς Δράμας, Καβάλλας, Σερρών, Χαλκιδικής (σημ. ένα γραμμάριό του αξίζει 20.000 δολλάρια). Στους ορεινούς όγκους των ν. Θεσσαλονίκης και Κιλκίς και σε μια στενή ζώνη - που εκτείνεται ασυνεχώς σε μήκος άνω των 100 χλμ. - από το Κάτω Νευροκόπι Δράμας έως την Σιδηρώ (όνομα και πράμα) του ν. Έβρου, υπάρχουν έως και διαμάντια - εμφανίζονται ως εγκλείσματα σε διάφορα ορυκτά, όπως το ζιρκόνιο, ο γρανάτης και ο βιοτίτης, σε μεγέθη που κυμαίνονται από 2-150 χιλιοστά του χιλιοστού. Το 1999 κοντά στα χωριά Γαλαρινός, Λιβάδι και Μαραθούσα Χαλκιδικής (20-40 χλμ. ΝΑ. της Θεσσαλονίκης), ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά διαμάντια σε πετρώματα του φλοιού. Για τον χρυσό, ούτε λόγος. Για το πετρέλαιο, που δεν χρειάζεται εξόρυξη, αλλά. αναδύεται μόνο του στην Ζουράφα και στον Άγ. Ευστράτιο, ούτε λόγος.

Κι έπειτα καθόμαστε και ακούμε ψέματα από πολιτικούς πως η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει, θα πτωχεύσει, θα πεθάνει. Ανίκανοι να σηκώσουν τα μανίκια και να εργασθούν πάνω σε αυτήν την πλούσια γη, ανάξιοι της θέσεώς τους, λιγότεροι της ιστορίας, θα μείνουν στα κιτάπια των επομένων ως οι καημένοι των σύγχρονων ελληνικών καιρών. Ψεύτες, αγύρτες και διαπλεκόμενοι «όλοι μαζί αντάμα» πώς συνέπεσαν στον ίδιο καιρό;

ΠΗΓΕΣ:

Κατράκης Δ. Στ. «Ορυκτός πλούτος και οικονομική ανάπτυξις της χώρας», 1965.

Κλαρκ Έντ. Ντ. «Περιγραφή των ελληνικών μαρμάρων που προέρχονται από τις ακτές του Ευξείνου, του Αρχιπελάγους και της Μεσογείου», 1809.

Κορδέλλας Α. «Η Ελλάς εξεταζομένη γεωλογικώς και ορυκτολογικώς», 1878.

Μαυροκορδάτου Δ., Μενδώνη Λ., Μπαλοδήμου Μ., Μπελαβίλας Ν., Παπαστεφανάκη Λ., Φραγκίσκος Αντ. «Ορυχεία του Αιγαίου», εκδ. «Μέλισσα».

Παπαζήσης Ιω. «Ο άγνωστος ορυκτός πλούτος της Ελλάδος», εκδ. «Κάδμος», 2008. Του ιδίου «Πολύτιμοι λίθοι και στρατηγικά ορυκτά της Ελλάδος», εκδ. «Κάδμος», 2009.

Τσάιμου Κων. Γ. «Ορολογία της αρχαίας μεταλλείας», Πανεπ. Εκδ. ΕΜΠ.
ΠΗΓΕΣ
http://ancienthistorygr.blogspot.com/2011/09/18000-20000.html

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΟΡΥΧΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 18.000 - 20.000 π.Χ."

Στη 10η θέση της ετήσιας έκθεσης του περιοδικού «Fortune» η Αγγελική Φράγκου

Την 10η θέση στην ετήσια έκθεση του περιοδικού «Fortune», στην κατηγορία «10 global women on the rise», κατέχει για πρώτη φορά μία Ελληνίδα, η Αγγελική Φράγκου, όπως αναφέρει ο «Εθνικός Κήρυκας». Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος του Ομίλου της «Navios», η κυρία Φράγκου, σύμφωνα με το «Fortune», παράτησε το 2004 τη θέση της στη Γουόλ Στριτ και σε λιγότερο από έναν χρόνο συγκέντρωσε 200 εκατομμύρια δολάρια και εξαγόρασε την ναυτιλιακή εταιρεία Navios». Εισήλθε δυναμικά στο Χρηματιστήριο Αξιών της Νέας Υόρκης, όταν ένα χρόνο μετά συγκέντρωσε 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια. Την περίοδο της κρίσης η Αγγελική Φράγκου κατάφερε να διατηρήσει τα μερίσματα προς τους μετόχους, επισημαίνει το «Fortune», την ίδια στιγμή που άλλες ναυτιλιακές εταιρείες υποχρεώθηκαν να προβούν σε τεράστιες περικοπές. H πρώτη εταιρεία του Ομίλου που εισήχθη στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ήταν η Navios Maritime Holdings, με σύμβολο «NM» και ημέρα εισαγωγής την 22α Φεβρουαρίου 2007. Λίγο αργότερα, στις 13 Νοεμβρίου 2007 η Αγγελική Φράγκου χτύπησε το καμπανάκι για τη διαπραγμάτευση των μετοχών της Navios Maritime Partners με σύμβολο «ΝΜΜ».Η Navios Maritime Acquisitions, είναι η νεότερη εταιρεία του Ομίλου, που εισήχθη στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης στις 7 Ιουλίου του 2008, με το σύμβολο (NNA). Την ίδια χρονική περίοδο κατάφερε να εξασφαλίσει από τους επενδυτές το ποσό των 253 εκατομμυρίων δολαρίων.
H 46χρονη Αγγελική Φράγκου, διαθέτει σήμερα έναν υπερσύγχρονο στόλο, με 22 υπερωκεάνια πλοία, με μέσο όρο ηλικίας 7,7 ετών. Είναι κόρη του Καπετάν Νικολάου Φράγκου, του Καρδαμυλιώτη εφοπλιστή και ευεργέτη της γενέτειρας, που τίμησε πρόσφατα και ο Σύλλογος Καρδαμυλίων Νέας Υόρκης.
Η Αγγελική Φράγκου, τα επιτεύγματά της οποίας έχουν «κεντρίσει» πολλές φορές το ενδιαφέρον των αμερικανικών και διεθνών Μέσων Ενημέρωσης, έχει τιμηθεί-μεταξύ άλλων-από τον Ναυτιλιακό Σύνδεσμο του Κονέκτικατ (The Connecticut Maritime Association), αποσπώντας τον τιμητικό τίτλο του Αρχιπλοιάρχου (Commodore Award), που απονεμήθηκε για πρώτη φορά σε γυναίκα. Επίσης, ο Οργανισμός Ελληνο-αμερικανίδων Γυναικών, το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο και άλλοι ομογενειακοί φορείς συμπεριλαμβάνονται στο μακρύ κατάλογο των φορέων που έχουν αναγνωρίσει και βραβεύσει την προσφορά της.
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ
http://www.sofiatimes.com/index.php?option=com_content&task=view&id=21039&Itemid=85 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στη 10η θέση της ετήσιας έκθεσης του περιοδικού «Fortune» η Αγγελική Φράγκου"

Έκθεση ζωγραφικής του Νίκου Λυγερού "Ανθρώπινα κάρβουνα". Εκθεσιακός Χώρος Σπηλιών Πάρκου Ακροπόλεως στο Στρόβολο 12/10/2011 - 14/10/2011. Εγκαίνια: 12/10/2011, ώρα 20.00.

Πηγή: http://www.lygeros.org/Talks/Leykwsia_2011101212.pdf

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

1943 Μνήμες της μαρτυρικής Λιλαίας (Κάτω Αγόριανη) του Νομού Φωκίδος.

Η όμορφη Λιλαία (Κάτω Αγόριανη)

.

.

 .

Στις 6 Οκτωβρίου 1943, σμήνος αμερικανικών υπερφρoυρίων περνούσε πάνω από το χωριό πάvω Αγόριανη επιστρέφοντας στις βάσεις του στην Ιταλία αφού είχε βομβαρδίσει εχθρικούς στόχους στην περιοχή – Ελευσίνας και Τατοίου Αττικής. Τα αμερικανικά υπερφρούρια καταδιώκονταν από Γερμανικά καταδιωκτικά Μέσσερσμιτ και ακριβώς πάνω από το χωριό ένα Γερμανικό καταδιωκτικό έπληξε και κατέρριψε ένα υπερφρούριο. Από το υπερφρούριο αυτό πριν συντριβεί στο έδαφος, ρίχτηκαν στο κενό με τα: αλεξίπτωτά τους τα εννέα μέλη του πληρώματος. Ορισμένα από τα γερμανικά καταδιωκτικά άρχισαν τότε να πολυβολούν τους Αμερικανούς αεροπόρους. Ένας από τους Αμερικανούς αεροπόρους επλήγη και έφτασε στο έδαφος νεκρός. Οι κάτοικοι του χωριού ξεχύθηκαν προς την πλάγιά όπου έπεφταν οι αεροπόροι και τους περισυνέλλεξαν. Πριν όμως περάσει πολλή ώρα Γερμανική μηχανοκίνητη δύναμη έφτασε στο χωριό Λιλαία (κάτω Aγόριανη) εξόρμησε Πεζή προς την Πάνω Aγόριανη, ορεινό χωριό. Κινητοποιήθηκαν τότε όλοι οι κάτοικοι του χωριού, άλλοι για να φυγαδεύσουν τους συμμάχους αεροπόρους και άλλοι για να μεταφέρουν τις οικογένειές τους στις γύρω περιοχές του Παρνασσού, καθώς ήταν γνωστή σε όλους η εξοντωτική αγριότητα των Γερμανών. Οι άνδρες του εφεδρικού ΕΛΛΑΣ και της μαχητικής ομάδας του χωριού έσπευσαν στο ενδιάμεσο της απόστασης των χωριών Πάνω και κάτω Aγόριανης, στη θέση «Βρυζόραχη- Όχτος» και στη μάχη που επακολούθησε, αφού σκότωσαν την εμπροσθοφυλακή (7) επτά Γερμανούς, έτρεψαν σε φυγή το Γερμανικό τμήμα, το οποίο υποχωρώντας σκότωσε τον Σταμάτη Σταμάτη του Mπoζόγιαvoυ, ετών 17, έξω από το χωριό Κάτω Αγόριανη. Την επομένη μεγάλες δυνάμεις Γερμανών εξαπέλυσαν βιαιότατη επίθεση από όλη την περίμετρο του Παρνασσού και άρχισαν μάχες που μαίνονταν επί πολλές μέρες. Το Χωριό Κάτω Αγόριανη οι Γερμανοί το κυρίευσαν στις 7 Οκτωβρίου 1943 και άρχισαν αμέσως να το πυρπολούν από τη μια του άκρη ως την άλλη ‘χρησιμοποιώντας τη γνωστή εμπρηστική σκόνη η οποία αναφλέγεται με έναν και μόνον πυροβολισμό. Οι κάτοικοι παρακολουθούν κρυμμένοι στους γύρω ορεινούς όγκους του Παρνασσού και η μεγάλη συμφορά είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού.

Από τον απολογισμό της καταστροφής αυτής: Σκοτώθηκαν, βιάστηκαν, σφάχτηκαν ή κάηκαν ζωντανοί μέσα στα σπίτια τους 11 άτομα. Πυρπολύθηκαν στις 7.10.1943, (150) εκατόν πενήντα οικίες από τις περίπου (160) εκατόν εξήντα που είχε συνολικά το χωριό. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι οι οικίες ήταν διώροφες πετρόχτιστες με κεραμοσκεπή, εμβαδού 70 τ.μ. περίπου, μαζί με την οικοσυσκευή της εποχής, και τις σοδιές του καλοκαιριού (σιτάρια – καλαμπόκια – κρασιά, κ. τ. λ.). Επίσης πυρπολήθηκαν άλλοι τόσοι στάβλοι και αποθήκες, που περιείχαν γεωργικά εργαλεία, κτηνοτροφικές τροφές και αρκετά ζώα. Για όλες τις ανωτέρω καταστροφές οι κάτοικοι της πρώην Κοινότητας Λιλαίας κατέθεσαν, ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Άμφισσας, αγωγή, κατά του ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ και αιτούν αποζημιώσεις. Στο χρονικό διάστημα από, 1941 έως 1944, σκοτώθηκαν επιπλέον 11 κάτοικοι από τα ιταλoγερμανικά στρατεύματα κατοχής.

ΠΗΓΗ

http://eistorias.wordpress.com/

.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "1943 Μνήμες της μαρτυρικής Λιλαίας (Κάτω Αγόριανη) του Νομού Φωκίδος."

Θερμοπύλες

Κωνσταντίνος Καβάφης

Τιμή σε εκείνους όπου στην ζωήν των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες,
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία,
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι,
κι όταν είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε,
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδόμενους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν,
και πολλοί προβλέπουν,
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε.

ΠΗΓΗ

http://ipapanik.wordpress.com/2011/04/20/%ce%b8%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%bf%cf%80%cf%8d%ce%bb%ce%b5%cf%82/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Θερμοπύλες"

Αγριάνες, Ιππομάχοι, Πομάκοι… Όταν χάνονται οι ρίζες ενός λαού…

Ο Στράβων στα «Γεωγραφικά» του, γράφει ότι οι Αγριάνες ήταν Ελληνοθρακικό φύλο που κατοικούσε στο Νοτιοδυτικό μέρος της Ροδόπης δηλαδή στο Βόρειο τμήμα του νομού Ξάνθης, ονομαστοί για την τόλμη τους και τις πολεμικές τους αρετές.

Ο Θεόπομπος γράφει ότι οι Αγριάνες ή Αγρίοι φημίζονται ως επιδέξιοι ακοντιστές και υπακοντιστές. Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί ότι οι Αγριάνες καταγόταν από τους αρχαίους Σάτρες, θρακικό φύλο, το οποίο δεν υποτάχθηκε ποτέ σε κανένα.
Ο βυζαντινός ιστορικός Γεώργιος Ακροπολίτης (1217-1282 μ.Χ.) υποστηρίζει ότι κατά την εποχή του ολόκληρη η περιοχή της Ροδόπης ονομαζόταν «Αχρίδος» και κατοικείτο από απογόνους των ελληνοθρακών Αγριανών. Η παράδοση για την καταγωγή των Πομάκων από τους ελληνοθράκες Αγριάνες ήταν τόσο ζωντανή και μετά την τουρκική κατάκτηση της περιοχής τους, το 14ο μ.Χ. αιώνα γι’ αυτό και οι Τούρκοι τους ονόμαζαν «Αχριά» από την ονομασία της ιδιαίτερης φυλής τους «τους Αγριάνες».

Η λέξη «Πομάκοι» είναι ελληνική, γιατί προέρχεται από το: ιπ-πομάχ-οι. Αυτοί ήταν το ισχυρότατο ιππικό, που οργάνωσαν ο Φίλιππος και ο γιός του, ο Μέγας Αλέξανδρος, και με τη συνδρομή του οποίου (ως πανίσχυρου τότε όπλου) κατενίκησαν τους εισβολείς του ενιαίου χώρου της πατρίδας μας, τους Πέρσες. Ας λένε οι φίλοι μας οι Βούλγαροι ότι η λέξη είναι «βουλγαρική» και ότι προέρχεται από τον όρο «πομάγκαμ», που σημαίνει «βοηθώ». Αυτή η προέλευση υποβαθμίζει τους αρχαιότατους Αγριάνες Θράκες (Έλληνες στην ευρεία έννοια του όρου, γιατί πρόκειται για μεσογειακή φυλή κοινής καταγωγής με τους Έλληνες, όπως Έλληνες Αθηναίοι, Έλληνες Σπαρτιάτες, Έλληνες Ίωνες, Έλληνες Μακεδόνες, Έλληνες Πόντιοι, Έλληνες Ηπειρώτες, Έλληνες Θράκες...).

Πριν από τους Βούλγαρους (13ος αι. μ.Χ.) και πριν από τους Τούρκους (14ος αι. μ.Χ.) υπήρχαν οι αρχαίοι Θράκες Αγριάνες στην ομηρική ή και προομηρική περίοδο. Οι Αγριάνες αναφέρονται από τον θετικότατο ιστορικό Θουκυδίδη (Β.96.3) και κυρίως από τον Στράβωνα («Γεωγραφικά», Ζ, VΙΙ και ΖV12) και τον Αριανό (Αλεξάνδρου Ανάβασις», ΑVΙ, ΑV8, ΑΙ11,ΑV17) – ο τελευταίος τους αναφέρει μάλιστα πάνω από 50 φορές στην «Ανάβασιν» του Μεγάλου Αλεξάνδρου, συχνότητα αναφοράς που αποδεικνύει τον ισχυρό πολεμικό χαρακτήρα και τον ρόλο τους σε μια κορυφαία στιγμή του Ελληνισμού, καθώς και την απόκρουση της επικείμενης ή σχεδιαζόμενης 3ης εισβολής των Περσών.

Οι Αγριάνες ήταν ισχυρός πολεμικός λαός. Όταν όλοι οι Έλληνες με την ηγεσία του Φιλίππου Β΄ ενώθηκαν το 337 π.Χ. στο κοινόν των Ελλήνων, για να εκστρατεύσουν εναντίον των Περσών, που δύο φορές εισέβαλαν και κατέστρεψαν την Ελλάδα (Ιωνία, Αιολίδα, Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία, Αττική – Αθήνα...), συστρατεύθηκαν και αυτοί με τους άλλους Έλληνες. Υπό την ηγεσία δε του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως ιππομάχοι και ακοντιστές με την ορεινή ψυχολογία και εμπειρία τους πήραν μέρος σε όλες τις τολμηρές επιχειρήσεις (ιππομαχίες, ενέδρες, νυκτερινές εφόδους, επιθέσεις, αιφνιδιασμούς, ορεινές καταδρομές κτλ.) και με τη δράση τους συνέβαλαν αποφασιστικά στις νίκες των Ελλήνων εναντίον των Περσών. Οι Αγριάνες ήταν στο πλευρό του Αλεξάνδρου στις πιό δύσκολες μάχες, όπως στον ποταμό Εριγώνα κα το Γρανικό: «Ο Αλεξανδρος επήγεν με τους τε Αγριάνας και τους τοξότας...» (Αρριανός, ΑV 17).

Ο Μ. Αλέξανδρος λοιπόν αναγνωρίζονας τη μαχητικότητα και την αφοσίωση των Αγριάνων, τους εμπιστεύεται απόλυτα και τους προσλαμβάνει (πιό σωστά τους αναθέτει) ως μαχητές στο ιππικό του, γιατί είχαν μεγάλη εξοικείωση και εμπειρία με τα άλογα. Έτσι εντάσονται ως ιππόμαχοι στον Ελληνικό–Μακεδονικό στρατό και αποκτούν την αίγλη των νικητών του Ελληνισμού εναντίον των βαρβάρων Περσών στην εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου.
Ύστερα από αυτή την «αίγλη», δόξα και συμβολή γίνονται και διάσημοι σ’ ολόκληρο το πανελλήνιο, δηλαδή στον τότε γνωστό μας κόσμο από τη Ρώμη έως τη Βακτριανή, ως οι ηρωικοί, οι φοβεροί και οι τρομεροί ιππομάχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου – ένα από τα ισχυρά όπλα των Ελλήνων εναντίον των πανίσχυρων και πολυπληθέστατων τότε Περσών.

Η ονομασία «ιππομάχοι» λόγω της αίγλης και της δόξας της αρχίζει να επικρατεί και το «Αγριάνες» ταυτίζεται με το «Ιππομάχοι».

Στην περίοδο της ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής οι Αγριάνες γίνονται γνωστοί πια μόνον ως «Ιππομάχοι» του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά δεν ακολουθούν το διασπαστικό πνεύμα των επιγόνων του. Οι επίγονοι του Μ. Αλεξάνδρου με τη δράση τους (όχι ενωτική) αποθαρρύνουν τους Έλληνες Θράκες (Αγριάνες = Ιππομάχους) να ενταχθούν στις εξοντωτικές φιλοδοξίες τους όπως και στις επιμέρους διαιρέσεις των Ρωμαίων. Οι Αγριάνες–Ιππομάχοι, έξυπνα ποιούντες, επιλέγουν να απομονωθούν στα όρη της Ροδόπης, αποφεύγοντας τις συγκρούσεις που γίνονται στις πεδιάδες της Θράκης, της Μακεδονίας και της Φιλιππούπολης από τους επιγόνους και τους Ρωμαίους κατακτητές.

Επί 2.500 όμως χρόνια (από την προ-ομηρική εποχή ως τη βυζαντινή περίοδο) χρησιμοποιούσαν την ελληνική ομηρική γλώσσα και μάλιστα διατηρούν τη θρακική διάλεκτο, η οποία υφίσταται αργότερα τις Βουλγαρο-τουρκικές επιμιξίες.
Η ανάμνηση του όρου «Ιππομάχοι» κυριαρχεί κυρίως και στην ελληνο-ελληνιστική-βυζαντινή γλωσσική ονοματολογία:
Οι Αγριάνες είναι πια οι περίφημοι Ιππομάχοι του Μ. Αλεξάνδρου και επιβάλλουν τη φήμη τους στο Βυζάντιο, γιατί η αίγλη και η δόξα του Μ. Αλεξάνδρου και των νικών του (στις οποίες συνέβαλαν και οι Αγριάνες ως Ιππόμαχοι) εγγίζουν τα όρια της μυθοπλασίας.

Να όμως, που το Βυζάντιο καταλύεται από τις συνεχείς και συνδυασμένες επιθέσεις Αράβων, Φράγκων (κυρίως αυτών), Σλάβων και Τούρκων και, ενώ οι Βυζαντινοί στο πολυεθνικό κράτος τους αφήνουν ανέπαφη και ακέραιη την ελληνική-θρακική εθνότητα, οι Βούλγαροι, που κυρίεψαν την περιοχή της Ροδόπης (Ξάνθη και Κομοτηνή), Φιλιππούπολη και Ανδριανούπολη τον 13ο και 14ο αιώνα μ.Χ., προσπάθησαν επί δύο περίπου αιώνες να τους εκβουλγαρίσουν με τη βία και επέβαλαν τη γλώσσα τους με διοικητικό και οικονομικό καταναγκασμό... Να γιατί σήμερα ένα σημαντικό μέρος του λεξιλογίου τους είναι βουλγαρικό. Οι ρίζες όμως της γλωσσικής παιδείας, όπως και τα ονόματα (Αγριάνες, Ιππόμαχοι, Ροδοπαίοι) είναι ομηρικά και ελληνικά...

Μόλις οι Οθωμανοί σαρώνουν την Χερσόνησο του Αίμου τον 14ο αι. μ.Χ., το 1362 καταλαμβάνουν την Ανδριανούπολη και μετά τρία χρόνια, το 1365, καταλαμβάνουν και την περιοχή της Ροδόπης. Τότε αποκαλούνται με το διαδεδομένο αρχαίο ελληνιστικό όνομα «Ιππομάχοι» - Πομάκοι. Επειδή όμως αύτε οι Σλάβοι ούτε οι Τούρκοι έχουν λεπτά φωνητικά όργανα (λεπτές φωνητικές χορδές), για να προφέρουν το ΙΠ- στην αρχή της λέξης Ιππομάχοι, την εκφέρουν με τις δικές τους φωνητικές ιδιότητες, τα δικά τους φυλετικά και ανθρωπομορφικά φωνητικά χαρακτηριστικά ως: «Πομάχ» ή «Πομάκ» (αφαιρώντας το ΙΠ- στην αρχή της λέξης και το –ΟΙ στο τέλος της λέξης, δηλαδή έχουν τέλεια τουρκοφωνική προσαμογή: κόψιμο της αρχής και της κατάληξης).

Επομένως τόσο από τους Σλάβους – Βουλγάρους όσο και από τους Τούρκους οι αρχαίοι ελληνιστικοί Ιππομάχοι γίνονται «Πομάκ» ή «Πομάχ».
Η άποψη ότι η λέξη «Πομάκοι» προέρχεται από το βουλγαρικό «πομαγκάμ», που σημαίνει «βοηθώ», έχει την εξής βάση: Λησμονεί ότι πρόδρομος της σλαβικής και βουλγαρικής λέξης ήταν η ομηρική-ελληνική λέξη «Ιππομάχος», που σημαίνει: «ο από ίππου μαχόμενος, ο οπλίτης ιππεύς» (Δημητράκος, «Εκσυγχρονισμένο Λεξικό», Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών). Το ρήμα «ιππομαχέω-ώ» σημαίνει: μάχομαι έφιππος.
Η λέξη «ιππομαχία» σημαίνει: «μάχη μεταξύ εφίππων, δηλαδή ιππικού προς ιππικόν» (Λεξικό Πρωίας). Το βουλγαρικό «πομάγκαμ» λοιπόν έχει ρίζα-μήτρα το ελληνικό «ιπ-πομάχος». Τα: «ιππομαχία», «ιππομαχώ» και «ιππομάχος» είναι ελληνικότατα-πελασγικά.

- Αργότερα, όταν το ιππικό περιορίζει τη σπουδαιότητα στην πολεμική τέχνη, ο ιππόμαχος γίνεται αυτός στον οποίο εμπιστευόμαστε τη φροντίδα των ίππων του ιππικού σώματος.
- Και αργότερα, όταν πιά το ιππικό εξασθενίζει τη συμβολή του στην πολεμική τέχνη (γιατί αναπτύσσεται το πυροβολικό και αργότερα τα άρματα μάχης), έχουμε τον «ιπποκόμο» και το «ιπποκομώ», δηλαδή αυτόν που περιποιείται του ίππους και αυτόν που «υπηρετεί τον αξιωματικό», δηλαδή το βοηθό.

Αλλά το συντριπτικό στοιχείο υπέρ της εκδοχής μας είναι το εξής: Η παραγωγή του «Πομάκοι» από το «(Ιπ)-πομάχοι» αναγνωρίζεται ως γενεσιουργό αίτιο, γιατί συνδέεται με το κοσμοϊστορικό γεγονός της κατάκτησης της Ασίας από τους Έλληνες – δημιουργούς και του όρου αυτού. Οι Έλληνες ήταν πάντα γεννήτορες ονοματοδοσιών, όπως είναι οι λέξεις: Ευρώπη, Μακεδονία, Σκόπια, Κόσμος, Πλανήτης...
ΠΗΓΗ
΄΄Από τήν Χλόη στό
http://anihneftes.forumotion.com/t394-topic


- Εφημερίδα Πατρίς, άρθρο του Κώστα Βορνιωτάκη, αξιωματικού της ΕΛΑΣ ε.α.
- Περιοδικό Δαυλός, Αύγ.- Σεπτ. 2001, άρθρο του Σταύρου Θεοφανίδη, Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αγριάνες, Ιππομάχοι, Πομάκοι… Όταν χάνονται οι ρίζες ενός λαού…"